Search is not available for this dataset
text
stringlengths 0
31.2k
| en
stringlengths 1
6.69k
⌀ | id
stringlengths 1
36
| dataset_id
stringclasses 4
values | source
null | filename
stringlengths 4
78
| title
stringclasses 360
values | author
stringclasses 53
values |
|---|---|---|---|---|---|---|---|
caede suorum merito gemit;
inter quos, quasi pacis gratia irruentibus adversariis
regis, Heinrico et caeteris, capto Thiedrico
duce patruele suo, alii gladio interiere, alii vero vix
poterant evadere.
1012. Obiit Erluinus Camerinus episcopus,
cujus loco ordinatur Gerhardus. Obiit Hermannus
puer et dux, regis consobrinus. Eodem
anno quadragesimali tempore monacho cuidam in
extasi rapto ostensa est visio mirabilis, quae quantum
terribilis impiis, tantum praedicatur laudabilis piis.
In Bavanbergensi castello Franciae dedicatio ecclesiae
facta est, 10 anno regni Heinrici regis, 2
Non. Maii, 36 episcopis in id operis destinatis. Intererant
etiam regio gaudio dominae sorores abbatissae,
Sophia et Adelheida, quod erat insigne decus
imperatoriae aulae. Aderat et incredibilis frequentia
cleri ac populi, inter quos multis reis indulgentia
a rege donata est, aliis venia repromissa.
Obiit Tagino archiepiscopus Parthenopolensis, meritis
praeclarus, cui successit Walthardus, sapientiae
scientiaeque luce fulgidus, pietate nulli secundus.
Obiit Vunger episcopus. Obiit Thietmer presbyter
et monachus. In quadam villa Saxonicae Sueviae,
Cocstede nomine, nati sunt gemini fratres cum
dentibus, os habentes quasi aves, alter vero
dextrum brachium dimidium, ut ala avis.
Tertia nativitatis die dicuntur inter se risisse. Quos
civili contigit consensu mori, quia eos diu vivere
erat omnibus timor. Eodem anno in Francia, vero
non longe a Colonia, viro cuidam dira miserae mortis
inducitur ultio, quod muribus invisibiliter incredibili
modo corrosus, multis suorum curationibus
frustratus, ad extrema usque pervenit. Magna etiam
a piratis devastationis clades facta est in partibus
aquilonis in provincia una, ita ut multis interfectis,
aliis miserabiliter captis, exustis insuper
plurimorum aedificiis cum pertinentibus bonis, pauci
vix veluti nudi evaderent. Terrae motus per loca fiebant.
Hoc etiam anno commotio aeris cum tonitru et
fulgure et inundantia pluviarum tanta facta est 4
Id. Augusti, ut biduo perseverans, perplurima damna
perageret, domos multas cum suis utensilibus,
nec non acervos frugum pessundaret; homines quoque
periclitarentur. Waldhardus archiepiscopus extrema
sortitus, cum Christo felicius victurus, vixit
post obitum Taginonis antistitis ter terno hebdomadarum
numero et nocte una. Sedit autem in episcopatu
septem septimanas noctesque binas, trinum et
unum Deum ore praedicando, unctus Spiritu sancto,
pacem in invicem et in omnes ecclesias Dei in dilectione
Dei et proximi praeparando. Post ejus mortem
Bolizlawo, multis milibus suorum contractis,
Dalmantiae ** terminos occupavit, urbem Coloci,
noviter instauratam dolose expugnat, et utrinque
magna strage peracta, cum captivis nostris domi
reversus est. Conradus dux regiae stirpis humanum
debitum exolvit. Heinricus rex ad festa sancti Martini
Confluentiae veniens, magnam synodum habuit,
Thiedoricum Metensem episcopum caeterosque sibi
rebelles causa damnandi, si nollent converti, et alia
perplura ibi acturus. Quod regis decretum illi
quantulum timentes, legatos de pace miserunt veniam
precando. Quorum voluntati rex, recenti vulnere
saucius, non satisfecit, sed consilio tamen fidelium
suorum Moguntiae se videndi licentiam dedit.
Quo quidam ex illis venire neglexerunt; alii regis
imperio, ut decuit, paruerunt; inde non integrae pacis
gaudia reportantes, sed firmandae adhuc suspendia
expectantes, reversi sunt in sua. Expulsio Judaeorum
facta est a rege in Moguntia; sed et quorundam
haereticorum refutata est insania.
1013. Duae lucernae ardentes, mundo subtractae,
reconduntur coelo, Lievitzo Hammaburgensis archiepiscopus,
et Wonleph presbyter et monachus solitarius.
Episcopus autem vi febrium correptus, cum
laboris sui praemium imminente jam morte a Deo
speraret, ut erat nimiae caritatis, providebat suis portum
salutis. Erat ei quidam vicarius inter clericos
specialius familiaris, quia nobiliter fidelis, Odda,
quem divinae humanaeque legis scientia adprime
eruditum, episcopatu dignissimum praedicans, ipse
primus sancta oratione in id operis elegit; deinde
cleri ac populi unanimiter acclamantis eadem vota
persensit, ac sic laetus obdormivit in Christo.
Sed regis animus immitis, et habendi misera
sitis, renuit supplicantium preces, contemnendo
flentium voces. Succedit huic honori Unwanus archiepiscopus;
iste vero Dei gratia servatur melioribus
vel locis vel temporibus. Heinricus rex
a Bolizlavone multis obsecrationibus exoratus, Parthenopolim
venit, ubi isdem Bolizlavo filium suum
cum variis donis in occursum regis honorifice misit;
et utrimque pace compacta, filium laetus recepit,
jussus regem quantocius ipse videre. Inde rex Werla
divertens, aliquandiu ibi commoratus, ut moris est, | null | a15d0029-9c40-48ff-a23a-be6bb03f7068 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
multa disposuit. Statuit et se sanctum pascha Aquisgrani
acturum; quod ne fieret, repentina et gravis
infirmitas distulit, quae divinitus tantum ei timorem
mortis incussit, ut alios dignitate exutos, alios suae
gratiae dulcedine injuste privatos, remittendo priori
redderet loco. Convalescens autem, necessitate cogente
Patherbrunensi monasterio festa paschalia celebravit,
quod eatenus regibus insolitum fuit. Tempestatis
validae horrida tenebrositas homines subito
perterruit; quam fragor et ignis subsequuntur, et
in locis quibusdam ecclesias subvertentes multa alia
damna commoverunt, Idus Maii luna 1, feria 6.
Heinricus in sancto Pentecosten, maxima confluente
caterva, Meresburg se colligens, obvium habet Bolizlavonem
cum magno apparatu diversorum munerum,
pacis gratia sua omnia seque dedentem;
quem benigne suscipiens, paucos dies secum morantem,
ut par erat regiae dignitati, claro honore
adauctum, non tamen sine sui regni detrimento, permisit
remeare. De Sclavonia et multi nuncii venerunt,
quibus interfuit Othelricus de Bohemia cum
donis etiam honorans faciem regis; cui, licet inter
se et fratrem suum Geramirum et praefatum Bolizlavonem
ira permanente, laeta succedunt, dato honore
patriae, misso in exilium suo fratre. Obiit Eguardus
presbyter et monachus in claustris. Rex sapiens
Heinricus, stultorum forsitan depravatus consilio,
Fuldensis monasterii bona miserabiliter diripuit,
dum sibi fratrum vita displicuit. Data occasione
corrigendi, invaluit potestas destruendi. Diffugiunt
hac et illac vagantes, qui erant coenobitae, jugum
Christi portantes. 270 annis a Carolo primo eo loci
serviebant Deo; nunc nostris temporibus, proh dolor!
spectaculum facti mundo, et sibimet dolori et
aliis manent timori. Commotio quoque aeris valida
et hoc anno fiebat, ut per plurima loca aedificia ruerent,
et res quaedam pretiosae a fulmine tactae interirent.
In monte etiam Luniburgensi horribilis hiatus
terrae patuit, ipsi templo minas ruendi praebens,
et incolis timore perterritis spem confugii funditus
ad tempus auferens. Rebus in Saxonia rite dispositis,
rex Italiam secundo intravit. Eodem anno
inundatio aquarum nimia facta est, multa damna
ferens 18 Calend. Januarii, luna nona, feria 3;
quod rex parvipendens, iter quod coeperat peregit,
natalem Domini Papiae honorifice celebravit. Hoc
etiam anno 1013, contentio magna facta est in monasterio
Geronis magni marchionis inter Arnulfum
episcopum et Geronem comitem, ita ut ex parte
episcopi quidam periculum pugnae vix evaderent meritis
sancti Cyriaci martyris, cujus festis intererant,
praesente Hatewiga abbatissa.
1014. Item diluvium venit. Rex Ravenna properans,
habita sinodo Arnoldum fratrem suum, episcopali
dignitate prius donatum et quorundam vi redire
coactum, auctoritate papae ac cuncti senatus consilio
revocat, archipraesulem digno honore stabilivit,
aliisque ibidem rite ordinatis discedens, Romam
pervenit. Ivit obviam tota civitas; licet dissono voto,
tamen, ut par erat, suo domino dant laudum praeconia,
extollentes ad sidera. Quo sibi et contectali
imperatorium nomen obtinuit. Paucos ibi habens
dies, publica re, ut putabat, bene disposita, et immensa
pecunia ubivis locorum congesta, accelerat
iter ad patriam, non sine damno multorum. Multi
autem obsides et alii Romanorum custodiae traditi,
imperatore redeunte callide fugam inierunt, violantes
pacem et belli rursus consilia captantes. Hoc
etiam anno sol et luna aliaque sidera dant metum
tristium signorum, quae mox pestilentia saeva et
mors subitanea sequuntur. Sed et Misico, Bolizlavi
filius, ab Othelrico Bohemico capitur, dolo caesis
ejus comitibus; ac imperatori praesentatus, custodiae
traditur, sicque patris dolor renovatur. Bonae memoriae
Hatwiga abbatissa obiit. Obiit et Bernharius
episcopus Fardensis, cui successit Wikkier
praepositus Coloniensis. Hoc anno imperator Corbeie
venit ad visitandos fratres, quorum vita sibi displicuit,
et eam imperiali auctoritate corrigere voluit.
Unde plures illorum instituta patrum defendentes,
et plus justo contra jus imperii saevientes, heu misere
desipiunt, cum percussi in maxillam, non praebent
alteram, ut monachi, sed sine consilio rebelles
male parant pugnam. Quid deinceps actum sit, nostris
temporibus magis est stupendum quam stilo
commendandum. 17 tamen ex illis capti custodiae
traduntur; caeteri vero imperatoris jussa sectantur.
Eodem etiam anno imperatoris caritas domnae Adelheidae
tradidit duas sorores cum filiabus suis
et pertinentibus bonis, Gheronis quondam marchionis
monasterium Cal. Novembr. feria secunda,
quod ob monumentum suae animae suique filii construxerat,
ac nurum suam, Hatuwigam videlicet,
religiose conversantem congregationi sanctimonialium
praeposuit; et Frethunensium | null | c18f9af8-08a2-45ba-935e-dde851695706 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
nobilem congregationem
4 Non. ejusdem, feria 3. Quibus acceptis,
ut decuit tanto nomini, nobiliter enutrit, amplectitur,
fovet; et egregiae matris ac amitae sapientia,
qua se instruxerat, informata, ne vel merito
vel exemplo cuiquam in id institutionis inferiores
viderentur, omni pietatis studio diligenter edocet.
Imperator quorundam precibus persuasus, Bolizlavoni
remisit filium suum incolumen. In Bohemia,
jubente Othelrico, multi innocenter occisi sunt.
Res miseranda nimiumque stupenda contigit in
partibus occidentalium regionum 3 Calend. Octobris
feria quarta Walachri et Flanderi. Horrendae nubes
apparuerunt, quae per tres noctes, miro modo immobiles,
minas intuentibus dederunt; tertia vero
die tonitrui inauditus fragor adveniens, turbavit
maria, ut terribiliter intumescerent, et incredibiliter
crescendo nubibus inhaererent. Cumque gementes
incolae repentinae calamitatis miseriam in tantae
inundationis mole conspicerent, et sicut post mortem
Juliani Apostatae naves ad praerupta montium penderent
vel in antiquum chaos omnia redirent, timore
mortis percussi, terga vertere coeperant; sed peccatis
praepedientibus multa milia hominum subito
fluctibus interierunt, quia vultum Domini iratum
effugere non potuerunt. Heinricus imperator Meresburgiae
paschale festum peregit. Ibi Bolizlavo omnia
munera quae illi miserat, simul cum gratia perdidit,
dum illum legatione superba infestum reddidit.
1015. Etiam hic in Walbeki diem palmarum
agens, nuncios de Italia sibi in sacramenta constrinxit;
et inde digressus Ernestus dux in
venando periit a suis incaute. Commotio quoque
aeris et ictus fulminis eodem anno damna periculosa
intulerunt quibusdam partibus monasterii
sanctae Mariae in monte occidentali. Imperator igitur
iterum Corbeienses invisens, privilegia et consuetudines
aliquas priorum, quas 239 annos, Ludovico
pio dante, habuerant, potestative mutavit, et amoto
monasterii patre, ignotum et bonum fortasse illis
aduxit, qui quasi doctior errata corrigeret, et devios
sanctae regulae tramitem cautius incedere doceret.
Inde illi nimium moerentes, vitam suam, quae
cunctis pene monachis exemplo claruerat, vilescere
ingemiscunt, seseque mutuo hortantur, potius discedere
quam injuriae subjacere. Sicque factum est, ut
pauci admodum superessent, caeteris seculo, miserabiliter
vagando, occupatis. Sed multis iterum Dei
gratia conversis, placuit se subdere regulae quam
vana diligere. Addidit etiam imperator hoc anno legationem
mittere ad Bolizlavum pro restituendis regionibus,
quas abstulerat. Ille, ut solebat, superbe
respondit, se non solum propria retinere velle, quin
potius non sua diripere malle. Ad haec imperator
merito indignatus, bella parat, fortiaque virorum
milia vocat in arma, cum quibus haud mora Poloniae
attigit fines. Cum in primo aditu divina adsunt
solatia; hostes terga vertere, alibi nongentos gladio
succumbere, ipsum quoque Bolizlavum a facie ejus
eminus evadere. Sicque gaudet animo, suo satellite
etiamnum salvo, excepto Hodone juvene egregio,
qui viribus imbellis cum paucis, fortibus tamen, intrepida
morte laudabiliter occubuit; cujus cadaver,
ut ferunt, a Misicone filio Bolizlavi lachrimabiliter
sublatum, omnibus necessariis diligenter appositis,
suis redditur reportandum. Imperator vero dolet,
sibi quemque periisse, cui prius contigerat triumphasse.
Unde consilio suorum admonitus, collectis
copiis exercitum jubet redire. Illi ut erant
ignari viarum, per silvam quandam tendunt ad locum,
qui vix tantae multitudinis capax, undique
interfluente palude et frondium cingente corona,
brevem praebet lassis quietem. Conveniunt primates
caeteraque juventus, suis viribus victoriam jactantes,
et pro iteranda strage absentibus inaniter minitantes.
Nullus, ut decuit, Deum coelorum et regem regum
studet laudibus extollere, et pro collatis beneficiis
dignas ei grates referre, vel de futuris preces
effundere; ideo contigit nobis deflere. Cingitur
interim miles collectus subita formidine belli, assunt
hostes de insidiarum latibulis, memores injuriae
civium. Hos recessus gladiis, illos spiculis jaculisque
excludunt. Exoritur clamor, et si quod erat gaudium,
moerore confunditur, dum utrimque dure
pugnatur; et pars inimica cessisset, si nostra peccata
non revocassent. Sarcina cujusdam Friderici
periclitabatur; et ipse, dum vult succurere suis,
coram cunctis prosternitur. Iterum redintegrato dolore
Gero comes miserans casum morientis amici,
medios fertur in hostes; nunc hos valida dextra
ruinae, nunc illos frementi proterit equo. Tandem
nimia caede lassatus, gloriosae mortis pocula inter
multos degustavit primus. Ceteri vero, ut se in arcto
positos vident, Deum sibi poscunt placatum gementes
quem cognoscunt iratum. Sed non poterat sententia
avelli, quia constat illos pro Christo | null | 841d7178-4abe-4b9e-914e-ad36f70efa7c | latin_170m_raw | null | None | None | None |
mori.
Non erat locus evadendi vel ulla spes vitam sperandi,
se mortalia sua indubitanter illi voverunt, qui
et mortificare solusque potest vivificare. Certant
deinde quam plurimi pro patria fratribusque, et
maxime milites Mauriciani, sectatores Domini,
procumbunt fortiter, illi obsequendo, ut conspiraverant
constanti animo. Adelheid, Ira, Thietmer et
Gera, Doda et Volcmer, cum aliis multis felicius
vivant in coelis. Eido Miseniensis episcopus depositum
fidele reddidit coelo; cui successit Agilwardus.
Megingoz Treverensis archiepiscopus obiit; cui
Poppo successit.
1016. 3 Id. Februarii, luna 30, sabatho collisiones
nubium horrisonae, cum crebra coruscatione et
imbrium nimietate, plurima subruunt aedificia. Imperator
in Padarbrunnan, paschalia festa rite celebravit.
Heinricus comes bonae memoriae obiit. Wigman
comes occidentalis Saxoniae, inter se et Baldricum
comitem reconciliata pace, persuadente callida
perfida et avara conjuge ejusdem, insidiis pessimorum
in itinere dolose peremptus occubuit.
1017. Heinricus imperator hoc anno in Ingilaheim
paschalibus gaudiis festivus interfuit. Eodem anno
in coenobio monacharum 8 Cal. Martii dedicata
est ecclesia sanctae Mariae semper virginis, et in
Magadeburch exusta est ecclesia sancti Johannis
Baptistae cum monasterio et uno monacho. Imperator
etiam hoc anno iterum castra movit contra Bolizlavum,
sed nimia pestilentia et mortalitate populi
obstante, sine belli effectu rediit in patriam. Cui ilico
nunciatur, Gerhardum in Francia, plurimis civili
gladio peremptis, multa mala concitare. Unde turbatus,
illo ire paravit. Eclypsis lunae facta est 7
Idus Novembris. Obiit Thaetdeg Pragensis episcopus,
cui succeseit Eghardus Nianburgensis abbas.
1018. Imperator Heinricus natalis Domini festum
agit in Franconofurt, et sanctum Pascha in Niumagun.
Et hoc anno Bolitzlavo, per nuncios reconciliata
pace, imperatoris gratiam recepit. Cometa etiam
eodem anno diu visus est, qui luctum nimiae devastationis
per Thiadricum Galliae partibus, pestilentiam
insuper et mortalitatem misero mundo nunciavit.
Qua clade obiit Baldricus Leodicensis episcopus, cui
Fulmodo successit. Heinricus Wirtzeburgensis episcopus,
Thiatmarus Mersburgensis episcopus, Arnoldus
archiepiscopus Ravennatus, Odda venerabilis
Magadaburgensis presbyter, Athilger Halberstatensis
praepositus, aliique perplurimi nobiles utriusque
sexus de hac luce abstracti sunt. Thiatburg
Bernhardi marchionis filia seculi onere abjecto, pie
conversa, coelesti locatur in aura.
1019. Imperator natale Domini Pathelburgensi
civitate celebrato, Gosleri quadragesimale tempus
transegit. Inde Walbiki iter agens, comitante imperatrice
et venerabili sua nepte Adelheida Quedelingensi
abbatissa, una cum episcopis ac collecto utroque
sexu familiae Dei, laudes divinas studiosus alternante,
diem palmarum laetus solenniter celebravit.
Deinde Mersburg paschalia gaudia celebraturus pervenit,
quo multorum nequitia manifestata, digna est
poena mulctata. Hoc ipso anno Fridericus, frater
Cunigundae imperatricis, defunctus est. Sed et praefatus
Bolitzlavus Ruciam auxilio Saxonum sibi subegit.
In ipso anno consobrini imperatoris, filii Hermanni
comitis, cum Thiatmaro Bernhardi ducis
filio rebellare coeperunt; qui tamen comprehensi
custodiae deputantur. Interim Thiatmarus fuga
elapsus patriam repetit; sed statim non post multos
dies omnes pariter imperatoris gratia condonantur.
Haec igitur perturbatio ad tempus sedata.
1020º Anno Bernhardus junior dux, frater Thiat
mari, congregato occidentali exercitu imperatori
rebellaturus, Schalkesburg intravit; quam
idem imperator cum suis obsedit. Sed Bernhardus
justitia cedens, interpellante imperatrice, gratiam
imperatoris pariter cum beneficio patris obtinuit.
Eodem anno hiems solito asperior atque diuturnior
inhorruit, dura adeo, ut ipsa vi algoris plerique extincti
occumberent; quam etiam prius inaudita clades
mortalitasque subsecuta totum pene orbem subitaneo
vastans occasu, in momento inque oculi ictu
incolumes, ac sua quasi de sospitate certissimos, in
ipsis nec non epulis laetissimos, inopinato subtraxit.
Inter haec ergo communia ac metuenda dispendia Metropolis
nostra, judicio divino nunquam injusto, gravi
viscere tenus percutitur ulcere, quatuor sororibus--Emerita
una, in famulitio Christi Sisu nominata,
duabus caeteris, Othellulda marchionis Thiedrici
filia et Thiedan, dignitatem generis morum probitate
vincentibus, Hennikin quoque, quae minima
aetate licet esset et ordine, optimae tamen indolis--una
velut horula subtractis; ante quas, ipsa sanctae
parasceves illucente aurora, Lucia, devota pauperum
ministra, emenso mundi istius pelago, portum ad
usque beatae quietis, Dei gratia duce, provehitur.
Hoc igitur in tempore, quod nullis retro seculis
compertum novimus, papa apostolicus cum Heinrico
imperatore augusto coenam dominicam festumque
paschale in Pabenberg decenti fertur excoluisse
ministerio; ibique imperatoris ac principum debito
obsequiorum ritu | null | 3d78e18a-0931-403a-bdc2-f2cd558df1df | latin_170m_raw | null | None | None | None |
aliquandiu honorifice tractatus,
multiplici opum copia donatus, dominam mundi,
Romam scilicet, apostolica sibi sorte commissam,
laetus, locuples revisit ac sospes. Deinde in 15 Calend.
Augusti, feria 2, luna 23, incipiente hora
diei 3 usque post 6, apparuit circulus magnus circa
solem, colorem Iris habens, quem alii quatuor lucidiores
circuli binis locis in modum crucis complexi
sunt. Attamen tribus rarescentibus, duo, id est medius
et aquilonaris, diutissime perstiterunt. Interim
Otto quidam, nobilium satus prosapia Francorum,
illicito sibimet matrimonio incaute ascito, dum ab
Arkanbaldo, Moguntinae sedis archiepiscopo, saepius
ecclesiastico more pro hoc eodem corriperetur incestu,
coeco furibundus amore, dispositis circumquaque
insidiis, nefandam eidem christo Domini parat
inferre manum. Sed divina id sceleris prohibente
clementia, elapso frustratus antistite, socios qui
navali eundem sequebantur itinere invadit, capit,
custodiae tradit, multisque inhumane injuriis tractat;
eo ferociorque, quo sibi, quem ultra jus et fas sitiverat
praesulis sanguinem ablatum dolet. Quod
cum imperatori augusto celeri legatione defertur,
habita cum episcopis totiusque regni primatibus
deliberatione, primo per nuncios, deinde per amicos
perque semetipsum, ab hac inani tentat revocare
vesania; quibus omnibus rebellem refragantemque
communi assensu anathematis damno subigunt, ut
vel sic jam timore poenali tactus, civibus matris ecclesiae,
dignis poenitentia lamentis, reddi studeret.
Quae ille omnimodis despectui habens, copias suas
cum conjuge in quandam arcem Hammerstein vocatam
contrahit, quam naturae ope, non hominum arte,
saxigenis undique molibus muratam Rhenique circumferentia
adeo munitam ferunt, ut difficilem cuilibet
vel obsidendi, vel quoquo modo oppugnandi
pandat accessum. Hunc ergo locum imperator augustus,
justitiae fidens, omnigeno obsidionum genere
circumligat, nec ullo rebellibus vel aditu vel exitu
concesso, ipsum, dominici natalis diem ibidem agens,
adeo minuit, ut qui semet non armis, non armatorum
milibus cessuros meminerant, famis injuria
tandem perempti, sola hujus vitae suspiria paciscendo,
instante celebri per orbem Stephani protomartiyris
festo, se suaque omnia imperatoriae dedunt
potestati. Dignum namque erat et justum, ut qui
eodem die pro inimicis inter cruentos lapidantium
ictus pie exoraverat, amicis, matris videlicet ecclesiae
filiis, pacem suo reconciliaret interventu.--Res
mira cunctisque inaudita seculis, incolis septentrionalis
plagae accidisse dicitur. Nam Albis ac Wisara
fluvii insolita inundationis mole non solum alveos
suos egressi, sed ab ipso imotenus fundo qua
nescio immani ventorum violentia evulsi, oppida,
rura, cuncta circumjacentium late confinia terrarum,
ipsis quoque collibus ac montibus, quos natura
quadam prae ceteris sublimitate munierat, altius insurgendo,
mersisse, et quod his miserabilius ac
omni incredibilius est auditui, villas integras, nequaquam
soluta aedificiorum compage, cum inibi
degentibus de alia in aliam transvehendo ripam,
eadem qua prius positione constituisse. Inter haec
ecclesiam quandam, pia majorum diligentia olim
constructam, opulentis fidelium ibidem confluentium
votis rite ditatam, eodem quo et caetera impetu,
pristino omnimodis statu evulsam, alibi translatam
affirmant. Supra dicti quoque fluvii, Wisara et Albis,
ternis dierum vicibus ac noctium, flammivomis
contra naturam superficietenus visi sunt arsisse vaporibus.
Quid de cadaveribus referam? quorum
numerositas, omni humanae aestimationi difficilis in
plures quasi aggerum cumulos concreta, decrescente
diluvio dum pia quorundam solertia debitum
humandi praebere studeret affectum, tantis tamque
tenacibus serpentium, colubrorum, cunctarumque
id genus pestium involucris ita connexa reperiuntur,
ut nec ferro nec cujuslibet artis instrumento ea
dissolvendi ullam timida mortalitas viam invenire
quivisset. Sed de his quid fuerit, sit, vel fiat, Christo,
qui eandem gentium pressuram pro confusione sonitus
maris ac fluctuum futuram praedixerat, discutiendum
relinquimus.
1021. His peractis imperator augustus, concessae
sibi victoriae prosperitatisque causa gratias divinae
pietati rependens, alacri tripudio Saxoniae partes
aggreditur. Interim procurrente tempore, cum Saxoniam
properaret revisere, palmisque Walbekae iterato
rite peracturus, festaque paschalia Meresburgae
deinceps debita celebraturus veneratione; inter ipsa
itinera venerabilem Heribertum archiepiscopum humanis
excessisse rebus, imperatorias pervenit ad
aures. Hic siquidem divae memoriae praesul quam
assiduus in oratione, quam pernox in vigiliis, quamque
in procuratione pauperum sollicitus, quamque
in omni religione ecclesiastica studiosus extiterit;
quia humana facundia proferre non sufficit, acta divinitus
miracula ad tumulum ejus protestantur.
Emensa itaque imperator quam coeperat via, cunctis,
ut ita dicam, Europae primis ibidem confluentibus,
diversarumque | null | 6473a2fd-c229-462d-87d8-b4de08a4a195 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
gentium missaticis ad imperiale
ejus obsequium undique properantibus
sacrosanctum dominicae resurrectionis gaudium,
toto jam corridente mundo, prout docuit talem, eximia
celebravit gloria. Hisque festis paschalibus
magno tripudio peractis, Parthenopolim hinc proficiscendo
perveniens, sacros dies Pentecostes apud famosissimum
ejusdem civitatis archiepiscopum Geronem,
non inferiori gaudiorum dignaeque venerationis
studio, verum ut gloriosissime valuit, peregit. Proinde
curtem repetens regiam Alstedi dictam, habitoque
inibi cum totius senatus plebisque concursu
colloquio pios lenitate permulcendo praedulci, reos
districtione terrendo severa, totaque industria patriam
muniendo inter hujus provinciae civitates
totum illum feliciter perduxit annum. Post haec
Halberstadensem ecclesiam aggrediens, sancta Thebaeorum
martyrum solennia, Arnulfo praesule administrante,
honore celebravit dignissimo. Dehinc
neptem suam, herilem dominam Adelheidam invisere,
Quedelingnensis dedicationemque basilicae,
licet improvisa inopinataque brevi tamen deliberatione
quam familiariter instituens, eandem Metropolim
adeundo pervenit. Quis ille sit, caesare augusto
adventante, eorum nobilium tam comitum
quam praesulum et abbatum comitatus, quaeve illa
prolis regiae in susceptione imperatoria diligentia,
quantaque cleri plebisque tripudiantis occursio,
quamque misticis angelicisque ornatibus plebs sacerdotalis
compta procederet, quaeve Deo sacratarum
confluentia virginum doli fellisque carentium simplicitateque
columbina pleniter nitentium, qualis
quamque laudabilis illarum sit sonus quamque parilis
illarum sit conventus, quis habitus quisve ipse
sit incessus, nec stili officio nec viva voce potis est
explicare. Et quid de victoriosissimi imperatoris referam
gratulatione? cui cuncta mundi climata colla
subdendo inserviunt, quique eo magis super accumulata
gloria merito gaudet, quo se, Deo donante,
altiorem caeteris, praeminentem laetatur universis.
Sed ne audientiam aures diutina verbositatis prolixitate
protraham, qualiter haec sacrosancta dedicatio,
ipso jubente, fuerit effecta, paucis perstringam.
Anno incarnationis Domini 1021, indictione 4, 8
Calend. Octobris, dominica die, luna 13, anno vero
domni Heinrici secundi regnantis 20, imperantis 8,
ipso praesente cum conjuge, imperatrice scilicet Cunigunda,
totiusque regni episcoporum ac optimatum
conventu ab Arnulfo, Halberstadensis ecclesiae episcopo,
dedicatum est hoc templum et altare supremum
in honore sanctae et individuae Trinitatis, et
sanctae Mariae matris Domini, sanctique Johannis
Baptistae, et sancti Petri principis apostolorum,
sancti Stephani protomartyris, sancti Dionysii et
sociorum ejus, ac sancti Servatii confessoris. In hoc
vero continentur reliquiae sancti confessoris Servatii,
sancti Anastasii, sancti Vitalis, sancti Pantaleonis,
sanctorum Aquilae et Priscillae, sancti Nicolai, digitus
sancti Marci evangelistae, sancti Pancratii, Mauricii
et sociorum ejus, sancti Clementis, Cornelii et
Cypriani, sancti Candidi, sancti Stephani papae et
martyris, sancti Viti martyris, sanctae Justae virginis,
sancti Valentini, sancti Johannis martyris,
sancti Alexandri papae et martyris, et aliorum plurimorum
sanctorum. Altare in medio ecclesiae dedicatum
est a Gerone, archiepiscopo Magadeburgensi, in
honore sanctae et victoriosissimae crucis, et sanctorum
martyrum Laurentii et Pergentini fratrum,
sancti Laurentii et Vincentii, sancti Blasii, sancti
Christophori, sancti Erasmi martyris, sanctorum
Cosmae et Damiani, sancti Clementis, sancti Mauricii
et sociorum ejus. Et in hoc altari continetur lignum
sanctae crucis spinea corona. Et in hoc ipso continentur
reliquiae sanctorum martyrum Laurentini et
Pergentini, sancti Mauritii sociorumque ejus, sancti
Vitalis, sancti Georgii, sancti Vincentii, sancti Blasii,
sancti Fabiani et Sebastiani, sancti Christophori,
sanctorum Cosmae et Damiani, sancti Eustachii,
sancti Quintini, sancti Libori confessoris.
Altare australe dedicatum est a Meinwerco Pathelburnensi
episcopo in honore sancti Libori, omnium
sanctorum et electorum Dei, Victoris, Candidi,
Exuperii, aliorum sociorum, sancti Mauricii, sancti
Hippoliti, sancti Pantaleonis, sancti Cyriaci, sancti
Adriani, et aliorum plurimorum sanctorum. Altare
aquilonare dedicatum est ab Eilvardo Misnensi episcopo
in honore sancti Bartholomaei apostoli et omnium
apostolorum et evangelistarum et discipulorum
Domini. Et in hoc ipso altari continentur reliquiae
sancti Petri principis apostolorum, sancti Pauli,
sancti Andreae, sancti Jacobi, sancti Thomae, sancti
Bartholomaei, sancti Philippi, sancti Matthaei, sanctorum
Simonis et Judae, sancti Barnabae, sancti Viti,
sancti Marci evangelistae. In occidentali parte altare
australe in honore sancti Remigii, sancti Cyriaci
martyris et sociorum ejus, sancti Sisti papae et
martyris, sanctorum Joannis et Pauli, sanctorum 4
Coronatorum, sancti Bonifacii et sociorum ejus,
sancti Kiliani sociorumque ejus, sancti Donati martyris,
sancti Wenceslavi martyris, sancti Anastasii
papae, sancti Innocentii, sancti Magni | null | 39c4b7ac-c810-4c19-892c-37b5447570ca | latin_170m_raw | null | None | None | None |
martyris,
sancti Lamberti martyris, sancti Magni confessoris,
sancti Odalrici, sancti Sixti, sancti Arnulfi, sancti
Meinulfi, sancti Gundulfi, sancti Liutgeri,
sancti Wigberti martyris, sancti Maximini,
sancti Valerii, sancti Eucharii, sancti Ludovici,
sancti Paulini Treverensis, sancti Paulini Nolanae
civitatis episcopi, qui pro filio viduae se tradidit servituti,
sancti Ethelberti, sancti Martini confessoris,
sancti Metroni, sancti Zenonis. In hoc ipso altari
continentur reliquiae sancti Donati martyris, sancti
Quintini martyris, sancti Materniani confessoris,
sancti Adulfi confessoris, sancti Germani confessoris,
sanctarum virginum de Colonia. In occidentali
parte altare aquilonare in honore sanctarum virginum,
sanctae Stephanae, Laurentiae, Justae, Pusinnae,
sanctae Ceciliae, sanctae Petronellae, sanctae Gertrudis,
sanctae Walburgae, sanctae Agnetis, sanctae
Aghatae, sanctae Teclae, sanctae Barbarae, sanctae
Afrae, sanctarum virginum Coloniensium, sanctae
Mariae Magdalenae, sanctae Mariae Zozimae, sanctae
Felicitatis, septem filiorum ejus, sanctae Odiliae,
sanctae Luciae, sanctae Adeldridae, sanctae Margarethae,
omnium sanctarum virginum. Et in hoc ipso
altari continentur reliquiae sanctarum virginum,
sanctae Laurentiae, sanctae Justae, sanctae Agathae,
sanctae Walburgae, sanctae Margaretae, sanctae Luciae,
sanctae Julianae, sanctae Columbanae, sanctae Ceciliae,
sanctae Sophiae, sanctae Felicitatis, sanctae Afrae,
sanctae Praxedis, sanctae Gertrudis. Hac denique regali
aula pretiosis reliquiis venerabiliter suffulta,
imperator Romanorum eximius, contectali
sua imperatrice Cunigunda pignoreque regali,
herili videlicet domina Adelheida, quae decus dignoscitur
sanctimonialium, una cum sorore sua Sophia,
cunctisque regni optimatibus, cum communi
consensu cleri ac populi astantibus, illud apostolicum
inhianter desiderans promissum: #Qui seminat
in benedictione, in benedictionibus et metet,@# pluribus
auri sericorumque donariis doteque haereditaria
quam maxime hanc laudabilem basilicam honorifice
ditavit. Deinde sacro dedicationis hujusce die octavo
Meresburgensis ecclesiae dedicationem--pro corruptibilibus
incorruptibilia, pro temporalibus aeterna,
quae oculus non vidit nec auris audivit nec in corda
ascenderant humana quae Deus praeparavit diligentibus
se--viscere tenus sitiendo, non impari tripudiavit
gloria. Perfectis itaque consummatisque, ut
praediximus, dedicationum gaudimoniis, imperator
augustus locum quendam regni saepius supra memoratum,
Alstedi dictum, via aggrediens accelerata,
conductisque Germaniae primis, prout censura exigerat
imperialis, magnum ibidem peregit consilium.
Rebus namque regalibus, prout sagacis sui ingenii
industria docuerat, sapienter compositis, se suaque
omnia aureae Saxonum, saxea corda gerentium,
fidei commendans, in quibus patres, sceptrigeri imperatores
videlicet, vincendo regnantes, regnando
fructuose imperantes, firmissimam spei infixerant
anchoram; quosque regni columnam profitendo
munimenque egregium congaudendo, paciferumque
heroum germen inclitum, veste togata, sed
nunquam vel sero scissura continuo indutum gratulando,
nil illis excepto Deo cognatoque bidiademate,
praeferre studendo, paterno dilexerant affectu--quo
facto, sic rei eventu exigente idque regni optimatibus
inhianter poscentibus, Alpium devia transvolandum
proficisci inchoat. Quarum difficultate enisa, cunctas
regionis illius provincias vincendo, regnando, imperandoque
transmeans, natale Domini more imperatorio
horis Italicis gloriose potestativeque perduxit.
1022. Post haec de loco in locum proficiscendo,
urbis munitissimae, Trojae videlicet, moenibus,
cujus indigenas provincialium legatione ditione
regiae recognoverat rebelles, bellicosam invexit
aciem; quam etiam, licet obsidione longa suorumque
sudore plurimo, more avorum atavorumque regum
namque victoriosissime devincens, incolasque
hujuscemodi aut neci tradens aut captos colligari
praecipiens, quos antea animo contumaci sibi ingemuerat
renitentes, suo postmodum dominio,
Deo cooperante, gaudebat subjugatos. Sed his prosperitatibus
non elatus, verum sapientia scientiaque
Dei praeditus, hujuscemodi victoriam non sibi sed
pietati divinae apostolicisque imputans meritis, Romanae
apicem sedis gaudendo supplicans, glorificando
adorans, accelerat. Ibique aliquantulum moratus,
regni illius optimatibus pace gratiaque sui
redimitis, nivosa Alpium cacumina citato transgreditur
cursu; tanta videlicet mortalitate subsecuta,
quae vix aut nullatenus vocum nutibus, vel etiam
officiis stili valeat enucleari. Quam imperator augustus
coelitus evadens adumbratus, sed raro milite
comitatus, exceptis his quos sibi mater Europa occurrendo
admiserat, Germanicas pervenit ad oras,
magnumque mox synodale consilium, confluentibus
undique diversarum regionum episcopis aliisque populis
quam plurimis, in partibus peregit occidentalibus.
Hisque, prout res tempusque poscebant, peractis,
Grona vocabulo dictum quendam perventum
est locum, quo regali in praesentia inter geminos
praesules, Geronem videlicet et Arnulfum, nefanda
omnique pio execranda exoritur seditio; dico nefanda, | null | c15fccee-1469-475b-9784-8e3785c5b07c | latin_170m_raw | null | None | None | None |
quia periculosa, periculosa, quia non peritura,
sed, ut vereor, illos perditura; amborumque
necem perdurabat, proh dolor! expectatum.
Dehinc Bernwardum Hildeshemensem antistitem
humanis divulgatur excessisse rebus.
Erispa, beatae memoriae sanctimonialis foemina,
subtracta seculo, coeli connumeratur palatio. Liudulfus
praepositus corpore resolutus, laetum Deo
tradidit spiritum. Ricdagi marchionis praeclara filia,
Gerburg nomine dicta, studiis liberalibus a primaevo
juventutis flore honestissima exercitatione irretita
omnigenisque virtutum gemmata insigniis, 3 Calend.
Novembris terrae quod suum, Deo quod proprium,
praesentavit.
1023. Oda religiosissima domina, primogenita
marchionis Theodorici, homine exuta redditur coelo.
Burgareda licet aetate tenella, magistrorum tamen
diligentia optime sudata, tam morum probitate quam
generis dignitate pollens, morte praevenitur immatura.
Heinricus imperator augustus albas festaque
paschalia, principibus turmatim undique confluentibus,
Meresburgae rite peragens, quod rarum vel penitus
videtur inauditum, terna unius ejusdem
templi dedicatione gratificatur. Gerburg, dum
sancta religio optime viguit a prioribus canonice
nutrita, sed jam emerita, rebus eximitur humanis,
Arnulfus Halberstadensis episcopus, sapientia
divina praeditus, scientia humana facundus, cunctis
perpetim seclis lugendus, coeli collocatur palatio,
postque hujus dormitionem clerus totusque populus
quendam Hermannum, natu nobilem sed morum artiumque
probitate nobiliorem, seniorem suum, antistiti
eligunt vicarium; maxime proceres, beato
protomartyri Stephano habitu militari deservientes,
centies centuplicata pecuniarum praebentes munera,
quo velle suum, praefata videlicet electio, eo firmius
staret, haereditates proprias potestati regiae subdere
non differunt. Nam quo id ordine fieri nequiverit
nescientes, utrum id nostra praepedierint crimina,
quibus suae cordi esset subesse parochiae, an
illum pietas divina virtutibus auctum perfectioremque
ad id opus aliis servaverit temporibus, divino
relinquimus arbitrio. Fridericus regalis camerarius,
herili procerum stemmate natus . . . . . imperiali
nimium auctus affluentiae nobilius conversatus,
prior primatibus familiaribus . . . . . eadem quam horis
susceperat Italicis aegrimonia depressus, onus limosae
molis dormiendo obiit. Cujus morte imperator
non modice sauciatus, pauperum sustentando inopiam . . . . .
regionis hujuscemodi coenobia pro adipiscenda
animae ipsius salute maximis ditavit opulentiis.
Ghero archiepiscopus, multis doloribus affectus,
suos post se non sine . . . . . relinquendo, seculo
moriens sed Christo vivens, obiit. Ailwardus episcopus,
rebus . . . . . uti parcumque sciens modum
servare fruendo, non modicis a suis, ut decuit
talem, deploratus gemitibus, inopinata praevenitur
morte. Eodem anno Bernhardus Mekilinburgensis
episcopus, et Eilhardus, Pragonensis episcopus,
aliique antistites quam plurimi obierunt. Ergo extinctis
tot tantisque sanctae Ecclesiae doctoribus,
Heinricus imperator augustus, tanto comperto casu,
non mediocriter sed anxie tristeque dolens, aliquantum
temporis his regionibus moestus duxit. Interim
dominicae nativitatis festa digna celebraturus reverentia,
regio comitatu, prout decuit, Bavanberg
profectus, inibi turba desolata diversis episcopis
catervatim illum convenerat, unusquisque pastoris
sui nece corde tenus sauciatus. Cujus providentiae
cura, imperiali potestate, committerentur regendi,
omnes trepida curarum ambage suspensi manebant.
Verum imperator inito destinationis decreto cum
his quos summos habuit in consiliis, induxit animum,
Hunfrithum Geronis archiepiscopi vicarium
constare. Eadem die Brandagus, Vuldensi abbatia
antea sublimatus, Arnulphi antistitis successor
existens, sacri ordinis honore constat sublimatus.
Huprecht, vir summae industriae, Ailwardi praesulis
in loco jura episcopatus obtinuit. Hiza sacerdotali
officio ordinatus, Eghardi Pragensis ecclesiae episcopi
vice successit, aliique quamplures ad eundem
ordinati honorem, quibus sancta ecclesia mira firmitate
manet subnixa; quos nominatim perstringere
longum videtur.
1024. Post haec imperator diversis doloribus cruciatus,
eodem loco crebra infirmitate diutinas protraxit
moras, resumptisque demum post tantae gravedinis
molem animi viribus, citato cursu, si id
quod voto tenuit effectu perfici possit, Parthenopolim
ire instituit. Tandem post longam deliberationem,
laboriosi itineris difficultate emensa, diem
palmarum in loco Alstede dicto festive peregit; die
vero reconciliationis, exigente infirmitatis gravedine,
remota a se quae convenerat turba, paucis secum
comitantibus, in Nuwanburg coenam Domini
nec non parasceuen egregie celebravit. In sabbato
ergo sancto, contracto senatus conventu, contectali
sua Cunigunda una comitante, Parthenopolim
adeundo pervenit. In susceptione imperatoria qua
auctoritate cuncta sunt rite disposita, ordinatim exponere,
longa est series. Verum redeamus ad rem.
Siquidem dominicae resurrectionis gaudio celebri
honore peracto, imperator augustus, ab ejusdem
loci antistite auri sericorumque | null | e91ba622-a283-4a51-b6d5-b2ec872747d4 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
varietate plurimum
donatus, Halverstadensem metropolim ire contendit.
Ergo athletae sancti Stephani regularis normae
religiositate choros ducentes, ac pari concentu quaeque
dulcisona canendo caesari augusto, regiae adventanti
aulae quali quantoque occurrerint tripudio,
insuper etiam praeclari proceres militari jure protomartyri
Stephano servientes qua diligentia victoriosissimo
imperatori Heinrico omnigenarum affluentia
divitiarum assisterent ministrando; quamque in
donariis auri gemmarumque mira haberetur species,
quae imperatoria dignitate ibidem constat donata,
in humanis mentibus nec excogitari, nec litteris
valet comprehendi. Quid plura? Remota morositate,
Gosleri aggreditur, peractisque inibi decem
diebus, quendam locum Grone dictum festive approperat,
ibique diuturna aegrimonia per longa temporum
fatigatur curricula. Tandemque amarae mortis
deebriatus poculo, quod summi Arcitenensis dono
acceperat, homine deposito, coeli intulit palatio.
Dehinc flebili quaerimonia, incredibili frequentia
comitante, juxta id quod ipse decreverat, Bavenbergensi
castello defertur, et qui vivus sanctae
Ecclesiae magnum extiterat solatium, perpetuo lugendus,
ingenti honore, mixto etiam fletu ac moerore,
terrae deponitur. Facto autem in brevi totius senatus
conventu, Conradus, inclyta regum prosapia ortus,
in regnum eligitur, atque a Moguntinae ecclesiae
archiepiscopo Aribone unctus, coronatur. Parvo
dierum intervallo etiam Gisila, divinitus jam praeelecta,
jussu et advocatione regis, ipso ibidem persistente,
Moguntiam convenit, praesenteque imperatrice
Cunigunda omniaque ad haec pertinentia honeste,
ut decuit, administrante, a praefato episcopo
sub multo cleri senatusque conventu honore regio
benedicitur ac coronatur. Inde progressus rex, una
comitante regina, Neomagum deveniunt, ibique
aliquandiu demorati, postea occidentalia peragrantes
loca, Frethennam praeclaram subintrant; ubi imperiales
filiae ac sorores, Sophia videlicet et Adelheida,
laetae occurrunt, laetioresque, uti jus consanguineum
exegerat, ambos suscipiunt. Inde Trutmoniam pervenientes,
convenientibus ibidem occidentalibus
episcopis ac primoribus, aliquantum temporis peragunt.
Inde Mindensem urbem, festum dominici natalis
celebraturi, conveniunt.
1025. Epiphaniam Domini apud Patharburnenses
festive ducunt; multa disposuit. Postposita ergo
omni dilatione progressus, insigne decus
sanctimonialium, Quedelingnensi metropoli, celeriter
properat. Inde digressus, Parthenopolitanae urbis
moenibus purificationem sanctae Mariae summa perficiens
diligentia, Mersburgum laetus aggreditur. Inde
per urbes et loca provinciarum profectus diversarum,
regiones nationum suae ditionis imperando subjugaverat.
Ros admiranda nostrisque temporibus vehementer
stupenda 2 Non. Februarii contigit; siquidem
sol aureis invectus quadrigis, dum mediam
poli arcem mira sui splendoris claritate perfunderet,
subito sub terna figura visus est fulsisse; quod
mirabile prodigium rei eventu postea constat probatum.
Rex dominicae resurrectionis festa in civitate
Augusta paschali gaudio solenniter erat celebraturus.
Eodem anno fames praevaluit, et multa
loca incendio perierunt. Bolizlawo dux Poloniae,
obitu Heinrici imperatoris augusti comperto, elatus
animo viscere tenus superbiae veneno perfunditur,
adeo ut uncto etiam sibi imponi coronam temere
sit usurpatus. Quam animi sui praesumptionis audaciam
divina mox subsecuta est ultio. In brevi namque
tristem mortis sententiam compulsus subit.
Post hunc filius ejus Misuka, natu major, haut
dissimili superbia tumens, virus arrogantiae longe
lateque diffundit. Rex vero, dispositis apud Saxoniam
rei publicae necessariis, Franciam ingressus,
apud Augustam more regio pascha celebravit, atque
non multo post pro adipiscendo honore imperiali
ac Romanorum regno Italiam iturus, Triburiam
devenit; ibique sub multo populi conventu, ordinatis
sapientissime rebus, iter destinatum, una comitante
regina, aggreditur; filiamque unicam unice dilectam,
dilectae ac adoptivae sibimet sorori, Adelheidae videlicet
abbatissae, nutriendam transmittunt. Mox quoque
probato domnae Beatricis adventu, praefata
imperialis abbatissa Trobiki cum suis occurrens,
laeta Quidelingaburgensem metropolim secum
duxit. Quo vero honore, ut regiam decuit prolem,
quove caritatis affectu, quave diligentia ab ipsa, ac
sanctimonialibus in loco praememorato consistentibus,
omnibusque sibi subditis, suscipiatur ac postmodum
nutriatur, vel qua morum, verborum actuum;
que indole per singula aetatis incrementa profecerit,
scire aut facundia in dicendo nulla suppetit. Qua
namque laude proferam, quod inter prima . . . . .
( #Reliqua exciderunt.@# )
ANNALES WEISSEMBURGENSES.
974. Domnus Otto junior imperator perrexit ad
castellum quod dicitur Bossuth, et concremavit
illud, atque custodes apprehendit secumque adduxit.
975. Domnus Otto imperator habuit magnum
conventum in Welmare. Eodem anno imperator
Beheimos vastavit et concremavit, et revertendo
venit in Herisfelt.
976.
977. Domnus Otto imperator cum magno exercitu
perrexit ad Beheim, et maximam partem terrae illius
concremavit | null | 844e331c-fc7a-4e0d-a928-ffbf51f00f9e | latin_170m_raw | null | None | None | None |
.
978.
979.
980. Domnus Otto imperator perrexit ad Italiam.
981. Adelbertus archiepiscopus Magadaburgensis
et abba Wicenburgensis obiit, cui Sandraldus successit.
982. Destructus est episcopatus in Mersiburg; et
mire magnitudinis edificium cecidit in Magadeburg.
983. Branthoh abbas Fuldensis constituitur; et
piae memoriae Otto imperator secundus obiit.
984. Domnus Otto puer iterum rex constitutus est,
qui domnum Bernharium abbatem fecit fratrum
Hersfeldensium.
985. Otto dux, filius Cuonradi ducis, istud cenobium,
id est Wicenburg, vi invasit, loca distribuit.
986. #Baldericus episcopus obiit Ruoppertus episcopus
ordinatur.@#
989. Gisilharius abbas obiit, cui Gerricus successit.
993. Synodus Aquis facta per Dominicum, Romanae
aecclesiae episcopum.
1000. Adelgeid imperatrix obiit.
1001. Gerricus abbaciam reddidit, et Sigebodonem
elegit.
1002. Otto tertius imperator obiit, cui Heinricus
successit. Sigebodo abbas obiit, cui Luithardus successit.
1004. #Waltherus episcopus ordinatur.@# Monasterium
istud combustum est.
1007. Gerricus pius abbas obiit.
1009. Brun episcopus martyrio coronatur.
1014. Heinricus Romae appellatus est cesar.
1024. #Cuonradus secundus rex efficitur. 6 Idus
Sept@#
1025. Heinricus imperator obiit, cui Cuonradus
successit.
1026. Domnus Brunicho presbyter et monachus
obiit.
1033. Dedicatum est oratorium sancti Petri in
Wizenburg a Reginboldo, Spirensi episcopo, et
eclipsis facta est in nativitate apostolorum.
1038. Dissentio facta est de adventu Domini per
Willihelmum, Argentinensium episcopum.
1039. Cuonradus imperator obiit, cui Heinricus
filius successit.
1042. Ungarii regem suum expulerunt.
1043. Gisila imperatrix obiit. Folmarus abbas
obiit, cui Arnoldus successit. Heinricus rex Agnetem
duxit reginam.
1044. Rex Heinricus cum exercitu Ungarios invasit
et praelium committens devicit, regemque eis
restituit. In ipso bello fuit ipse, et Gebehardus Radixponensis
episcopus, et Brun Wirzeburgensis
episcopus, et caeteri multi.
1045. #Brun episcopus obiit@#.
1047. Heinricus rex conventum magnum Romae
habuit, ibique dejectus papa, et Swidegerus Babenbergensis
episcopus in sede apostolica collocatur, a
quo rex ipse augustus, Agnes quoque imperatrix
sunt appellati.
1048. Swidegerus papa obiit; cui Puppo episcopus
Brissanus successit.
1050. Domnus Brun Tullensis episcopus in sedem
apostolicam elevatur.
1052. Magna sinodus congregata est in Mogontia,
cui Leo papa et Heinricus imperator praesidebant.
1053. Domnus Brun, qui et Leo papa, cum magna
manu Francorum atque Latinorum pugnavit contra
Nortmannos; set heu pro dolor! pene sui omnes deciderunt
pugnando, et ipse vix urbium monitione
salvatus.
1054. Domnus Leo papa nonus obiit in Christo.
Sigebodo Spirensis episcopus obiit.
1055. Conjuratio Welphi ducis Karendinorum
contra imperatorem.
1056. Domnus papa Gebehardus, qui et Victor,
Goslaria venit, ibique Heinricus Romanorum imperator
augustus tertius obiit; cui Heinricus filius
ejus successit.
1058. Heinricus comes Palatinus, mentis insania
captus, tonsuram et monachicum habitum accepit,
ac monasterium Gorziae sub specie religionis intravit;
sed eum quem ingressum vitae posuit pedem
retraxit, seseque in eum quem despexit mundum
male sanus injecit, insuper et domnam Mathildam,
Gozelini ducis filiam, que sibi in matrimonio juncta
fuit, heu infelix parracida peremit. Eodem anno
Liutboldus archiepiscopus obiit.
1059. Heinricus comes iterum penitentia ductus
monasterium ingressus est.
1060. Cuonradus episcopus Spirensis obiit, cui
Einhardus successit.
1061. Cuono dux Karendinorum obiit. Agnes velamen
testimonii accepit.
1062. Anno Coloniensis episcopus regem Heinricum
matri subripuit, seseque illi magistrum praefecit.
Eodem quoque anno Romam directi sunt papae duo,
Parmensis epicopus et Lucensis, inter quos usque
ad sanguinis effusionem certatum est.
1065. Heinricus quartus in tertia feria paschae
gradium cinxit Wormaciae, Heberhardo archiepiscopo
Treverensi benedicente.
1066. Cometa aparuit. Adalbertus Bremensis
episcopus, homo nequam, consiliarius Heinrici regis,
inter mala quae operatus est plura, abbatias,
praeposituras et omne quod de sanctorum domibus
abradere potuit, suae nequitiae fautoribus per manus
regis tradi fecit, insuper duas abbacias Corbeiam et
Laurissam sibi vendicavit. Milites autem Laurissamensis
abbatis illud egre ferentes, ad resistendum
edificabant munitiones, ponentes in illis custodias.
Similiter episcopus Mogontiae Sigifridus, ceterique
episcopi, duces et principes, omnesque
sectatores justiciae conspirantes apud Triburiam,
hortati sunt regem ut quecumque consilio | null | 388dd3b6-ccb8-406c-aeed-8384e45a6a78 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
episcopi
acta fuissent irrita faceret, et ab eo cessaret; quod
episcopum non latuit; nam nocte nemine persequente
aufugit. Sic per gratiam Dei sacer ille locus
sancti Nazarii cum ceteris locis equae legis salvatus
est. Eodem anno Heinricus rex Bertam reginam
duxit, Ottonis marchionis filiam. Pie recordationis
Eberhardus Treverensis archiepiscopus obiit; in
cujus locum cum electus esset Cuono, Coloniae praepositus,
populi Treverorum indignantes noluerunt
eum suscipere, sed magna manu armatorum collecta
nocte eum aggressi, omnes sibi resistentes
percusserunt, ipsum domnum et regis missum,
Spirensem episcopum Enhardum, omnesque optimos
et res eorum secum duxerunt, et non post
longe Spirensem episcopum et suos libertati dantes,
praefatum seniorem Cuononem miserabili tormento
heu infelices percusserunt. Comes Willihelmus, qui
et Basthart, Anglossaxones et regem illorum occidit,
regnumque obtinuit.
1067. Ad sepulchrum Cuononis martyris plura
Deus misericordiae suae sygna cepit operari. Heinhardus
Spirensis episcopus obiit, cui Heinricus
successit. Godefridus Loutariorum dux periclitantem
Romam et hostium incursus timentem defendere
mittitur.
1068. Aquae inundaverunt. Magna et ante inaudita
sterilitas vini et pomi facta est.
1069. Hyemps magna et aspera, et rex Heinricus
barbaros trans Alpiam flumen constitutos cum
exercitu invasit, populum multum occidit, civitates
destruxit, fana cum simulachris succendit, captivitatem
magnam cum victoria reportavit. Eodem anno
Dedi, marchio Saxonicus, levavit manum contra
regem, et nichil praevaluit. Adalheid conjux Ruodolfi
ducis, quod castitatem non servaverit falso accusata,
et marito et honore privata est.
1070. Godefridus Luothariorum dux, vir mirae
audaciae, in natali Domini obiit. Item dominus
Deus dilecti sui Sebaldi merita per virtutum opera
mundo revelavit.
1071. Ruodolfus Suevorum dux conjugem suam,
quam per malam famam abjecit, coram Alexandro
papa expurgatam iterum recepit. Monachi et familia
Stabulensis cenobii patroni sui sancti Remacli auxilio
de magnis periculis liberati sunt. Magna sinodus
habita est in Mogontia, cui Heinricus rex et archiepiscopus,
legati vero domni apostolici, et diversarum
provinciarum episcopi et abbates praesidebant.
Ibi Karlus episcopus Constantinensis aecclesiae, nondum
tamen ordinatus, quod non per ostium set per
symoniacam heresim, id est pecuniam, in ovile intraverit,
accusatus et convictus, ab episcopatu
ejicitur. Otto Bajuvariorum dux, quasi conjurasset
in regem Heinricum, hostis judicatus est, et honor
ejus ad alios translatus.
1072. Sigifridus Mogontiae archiepiscopus, ductus
spriritu, Cluniense cenobium ingressus est; qui, reductus
a civibus, in voto non permansit.
1073. Heinricus rex cum in multis offendisset
principes regni ejus, oderant eum, quin immo tota
Saxonia quasi vir unus recessit ab eo et rebellavit.
1074. Heinricus rex coangustatus nimis, oravit
Dominum intente, promisitque penitentiam, et regnum
ejus confirmatum est. Eodem anno dissipata
sunt castella quae rex fecit in offendiculum Saxoniae.
Ipse est rex Heinricus, qui excluso episcopo sedem
sibi fecit Wormaciae.
1075. Heinricus rex universam regni sui contraxit
militiam, ingentem scilicet exercitum, et juxta
Unstrot fluvium bellum intulit Saxonibus; ibi multis
milibus utrimque interemptis, rex tandem victor
effectus est. Herimannus Babenbergensis episcopus,
vir mendax et avariciae deditus, postquam sedit
annos 10, sub Gregorio papa digna damnacione
depositus est. Iterum rex Heinricus cum armato
milite Saxoniam ingressus, Saxones quoque pacem
petentes suscepit, set sevicia magis quam gratia
insecutus est universos.
1076, 1077, 1078, 1079, 1080, 1081, 1082, 1083,
1084, 1085, 1086.
1087. #Bertha imperatrix obiit. Counradus factus
est rex 3. Kal. Junii Aquisgrani.@#
1088. 1089.--1146.
#Manu saeculi XII tandem subjecta est ultima nota:@#
1147. Rex Cunradus crucem suscepit ad expedicionem
Iherosolimorum.
LAMBERTI ANNALES.
974. Heinricus, dux Bajoariorum, et Abraham
episcopus cum Bolisclaione et Misichone inierunt
contra imperatorem pravum consilium. At imperator
tali nefando comperto consilio, congregavit omnes
principes suos, et quid inde faceret, consilium petiit.
Qui dederunt ei consilium ut mitteret ad ducem
Heinricum et Bopponem episcopum et Gebehardum
comitem, eosque ad placitum invitaret per
edictum. Qui sine dilatione, Deo donante, dedit se
in potestatem imperatoris. Eodem quoque anno perrexit
imperator contra Haraldum in Scleoswig.
975. Otto imperator habuit magnum conventum
in Wehmare. Eodem anno imperator Beheimos
vastavit et concremavit.
976. | null | 000848ce-385c-43e2-9938-0257ab39c165 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
Otto imperator perrexit ad Bajoariam, atque
Heinricum ducem expulit, Ottonique duci Bajoariam
commendavit.
977. Imperator cum magno exercitu perrexit ad
Beheimos, et maximam partem terrae illius incendio
concremavit. Ipse quoque Heinricus cum altero
Heinrico invaserant Bazowam. Quod imperator
ut audivit, festinato exercitum illo movit, urbemque
obsedit, et Heinricum ducem ad suam graciam
recepit, atque in Franciam perrexit.
978. Ad imperatorem Ottonem venit in pascha
Bolislawo; qui honorifice susceptus magnisque muneribus
ab imperatore oneratus, rediit domum. Aderat et Heinricus cum altero Heinrico, qui comprehensi
in exilium missi sunt. Eodem anno Liutheri rex cum electo numero militum repente invasit
Aquisgrani palatium, seditque ibi tribus diebus. At Otto imperator festinato cum exercitu insecutus est
Liutharium usque in Sigonem fluvium et usque ad sancti Dionisii coenobium; eumque non adprehendit,
quia fugiendo evasit.
979. Gero comes a Waldone quodam accusatus,
dum eum in singulari certamine occidisset, ipse tamen
ab imperatore decollatus est.
980. Otto imperator perrexit in Italiam, et Gozbertus
abbas ecclesiam construxit in Ordorf.
981. Adelbertus Magadaburgensis archiepiscopus
obiit, cui Hisillarius successit. Imperator natalem
Domini Romae celebravit.
982. Destructus est episcopatus in Mersiburg;
miraeque magnitudinis aedificium cecidit in Magadaburg.
Eodem anno Otto imperator valde periculosum
habuit proelium cum Sarracenis in Calabria, in
quo proelio occisus est Heinricus, Augustensis ecclesiae episcopus, cum aliis plurimis episcopis. In quo
etiam proelio Idus Julii occisi sunt milites fortissimi, id est Udo, Gebehardus, Guntherus, Bertholdus,
cum aliis multis, et Otto dux atque Wernher abbas Fuldensis. Ipse imperator vita comite vix
evasit.
983. Otto secundus imperator Romam post male
gestas res regressus [6 Idus Decembris #cod.@# 3] obiit,
ibidemque sepultus est. Heinricus dux Bajoariae regnum
invasit; sed a principibus est reprobatus.
984. Filius imperatoris, tertius Otto, Patri successit
in regnum, unctus in regem Aquisgrani a Johanne
Ravennati episcopo.
985. Gozberdus [Hirsfeldensem
5. 6.] abbatiam reddidit, cui Bernharius
successit.
986. Otto rex puer Bohemios
vastavit, set Misichonem cum muneribus
obviam suscepit.
987. Iterum rex Bohemiam intravit,
et eam ad deditionem coegit.
988. Aestatis fervor nimius. Rupertus
archiepiscopus Mogontiacensis
obiit; cui Willigisus
successit.
989. Theophanu imperatrix Romam
perrexit, omnemque illam
regionem regi subdidit?
990.
991. Theophanu imperatrix obiit.
Ignis de Reno ascendit, et villas
proximas absumpsit. Gotehardus
monachus factus est.
992. Otto rex Brandeburg obsedit.
Gerdah Hildesheimensis episcopus
obiit; domnus Bernwardus
regius cancellarius, in divinis
et humanis rebus sollertissimus,
successit, 18 Kalend.
Februar. ordinatus.
993.
994. Wolfgangus Ratisponensis episcopus
obiit, cui Gebehardus successit. Filii Henrici comitis,
Henricus, Uoto, Sigifridus, contra piratas
pugnant; quorum unus occisus, duo sunt capti
995. Majolus abbas obiit.
996. Otto rex contra Crescentium Romam venit,
ubi et Brunonem in sede apostolica constituit, a quo
et ipse imperator factus est. Gotehardus abbas
factus est in Altaha.
997. Johannes, Placentinus episcopus, sedem
apostolicam invasit consilio Crescentii. Adalbertus
episcopus martirizatur.
998. Crescentius ab imperatore decollatus, cum
duodecim suis ante Urbem suspenditur. Joannes
pseudopapa caecatur.
999. Bruno papa, qui et Gregorius, obiit; cui
Gerbertus, qui et Silvester, successit. Adelhelt imperatrix
obiit.
1000. Imperator ossa Karoli Magni Aquisgrani, a
pluribus eo usque ignorata, invenit. Gaudentius,
frater Adalbeti martiris, in Praga archiepiscopus
constituitur.
1001. Imperator natalem Domini Romae celebravit.
1002. Otto III. imperator obiit; cui Heinricus
Bajoarius successit. Eggihardus marchio, regni
usurpator, Poledi occisus est.
1003. Plerique principes a rege deficiunt; sed
post modicum correcti, in gratiam recipiuntur.
1004. Miserandum Papiae incendium. Brun, frater
regis, qui electioni ejus aliquamdiu restiterat,
in gratiam ejus rediit.
1005. Bernharius abbas Herveldensis obiit, cui
Gotehardus successit.
1006. Guntherus, nobilis vir de Thuringia, monachus
factus est Herveldiae; sed postea ad Altaha
transivit, consilio Gotehardi abbatis. Fames
valida.
1007
1008. Nothger Leodiensis episcopus obiit; cui
Baldaricus successit. Guntherus monachus heremum
petivit.
1009. Ecclesia major Mogontiae, | null | bce4bf1a-486e-4a23-af5a-3aadcda01d5c | latin_170m_raw | null | None | None | None |
quam Willigisus
construxerat, incensa est ipso die consecrationis
suae.
1010. Ansfridus Trajectensis episcopus obiit; cui
Adelboldus successit.
1011. Willigisus Mogontiae archiepiscopus obiit;
cui Erkenbaldus [Fuldensis abbas 4. 5. 6.] successit.
Abbatiam Brantho suscepit.
1012. Ecclesia major in Babenberg ab Eberhardo,
primo ejusdem sedis episcopo, consecrata est. Gotehardus
abbatiam Herveldensem reliquit; cui Arnoldus
successit.
1013.
1014. Heinricus rex cum Cunigunda regina imperiale
nomen suscepit.
1015. Imperator ad Polenos cum exercitu
abiit.
1016. Grando magna fuit, et multi fulmine exusti
sunt.
1017. Megingoz Treverorum episcopus obiit; cui
Boppo successit. Imperator contra Polenos
iterum exercitum duxit.
1018.
1019. Imperator papam Babenberg suscepit hospitio.
1020. Heribertus Coloniensis archiepiscopus obiit,
cui Pilegrinus successit. Erkenbaldus Mogontiae
archiepiscopus obiit; cui Aribo successit.
1021. Ingens terrae motus factus est in Bajoaria.
1022. Domnus Bernwardus Hildenesheimensis
episcopus obiit [12. Kal. Decembris 4. 5.]; cui
Gothehardus Altaha abbas successit [4. Non.
Decembris ordinatus 4. 6.]
1023. Gero episcopus Madagaburgensis obiit; cui
Hunfridus successit. Brantho abbas Fuldensis,
episcopus factus est Halberstatensis; Richardus
factus est abbas Fuldensis.
1024. Heinricus secundus rex imperator obiit;
cui successit Cuonradus.
1025.
1026.
1027. Cuonradus rex imperator factus est in pascha.
Gevehardus, frater imperatoris, coactus est
ex laico clericus fieri
1028. Heinricus, imperatoris filius, rex factus
est Aquisgrani per Pilegrinum Coloniensem archiepiscopum.
1029. Bruno Augustensis episcopus obiit, cui
Eppo successit. Wernherus Argentinae episcopus
obiit, cui Willihelmus successit.
1030. Cuonradus imperator Ungariam cum exercitu
intravit.
1031. Arnoldus abbatiam Herveldensem perdidit:
cui Bardo successit. Sed is post dimidium annum
Ariboni, Mogontino archiepiscopo, defuncto successit;
Rudolfus vero abbatiam iterum suscepit.
1032. Arnoldus, amissa abbatia Herveldensi, obiit
in Gellingin.
1033. Cunigund imperatrix obiit. Imperator
exercitum duxit in Burgundiam contra Uodonem.
1034. Albuwinus, praepositus Herveldensis, abbas
factus in Niunburg.
1035. Rodulfus, abbas Herveldensis, ordinatur
episcopus Podelbrunnon - cui Meginherus, vir venerabilis,
successit.
1036. Piligrinus Coloniensis archiepiscopus obiit;
cui Herimannus successit. [Eodem anno aedificatum
est monasterium Scothorum in Erfordia per
domnum Waltherum de Glisberg; ibidem sepultus.
4. 5.]
1037. Incensum est monasterium Herveldense.
Gozelo dux Odonem comitem occidit, et cum eo ad
sex milia homines.
1038. Gotehardus Hildenesheimensis episcopus
obiit; cui Diotmarus successit.
1039. Cuonradus imperator obiit Trajecti
feria secunda in pentecoste; cui Heinricus tertius,
filius ejus, successit. Richardus abbas Fuldensis
obiit, cui Sigewart successit. Regenbolt Spirensis
episcopus obiit; cui Sibicho successit.
ANNALES HILDESHEIMENSES.
974. Heinricus dux Bajowariorum est captus, et
ad Engilenheim missus.
975. Hibernus fuit longus, durus, et siccus, et Id.
Mai. magna nix cecidit; ac in eodem anno Ruodbertus
archiepiscopus obiit, cui Willigisus successit.
976. Heinricus dux Bajowariorum, sua potestate
depositus, et excommunicatus, degit cum Sclavis.
977. Idem Heinricus cum consilio minoris Heinrici
Pataviam civitatem invasit, ibique ab imperatore
obsessus, et coactus sese subdidit imperatori.
978. Heinricus quondam dux cum Heinrico minore
et Ekbertus comes jussu imperatoris comprehensi
sunt et exilio deputati. Eodem anno imperator cum
magno exercitu Galliam invasit ac devastavit.
979. Infidelitas Geronis comitis per Waldonem
publicata est; unde et ipsi extra civitatem Magadaburg
in campo juxta Albiam dimicantes, ab invicem
interfecti sunt; et ad ultimum infidelitatis reus Gero
comes decollatus est.
980. Lotharius rex cum magnis muneribus ad
imperatorem veniens, sese cum filio suo subjicit
voluntati imperatoris; et eodem anno firmata pace
imperator Italiam penetravit.
981. Imperator pascha celebravit Rome.
982. Otto imperator pugnavit periculosissime contra
Sarracenos in Calabrorum partibus, ibique non
pauci de optimatibus occubuerunt. Et in ipso anno
Otto, dux Bajowariorum, obiit.
983. Imperator Verone placitum habuit, ibique
Heinricus minor de exilio ductus, dux Bajowariorum
constitutus est. Et eodem anno Sclavi rebelles effecti
sunt. Ac non longe post 8. Id. Decembris Otto benignissimus
imperator obiit, filio et equivoco ejus
regna relinquens.
984. Filiolus imperatoris, | null | cd302c82-10c3-4f3f-b27c-7dac20f7a383 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
tercius videlicet Otto,
per unctionem Johannis, Ravennatis archiepiscopi,
Aquisgrani in die natalis Domini unctus est in regem.
Sed postea, comperta nece imperatoris, Heinricus
quondam dux de exilio regressus, cum sibi
faventibus Agrippinam civitatem intravit, ac regem
retinuit; regnumque ejus invadendo plurimos sibi
de Saxonibus associavit, qui eum in proximo pascha
Quidelingaburg ad regem elegerunt. Unde
quidam de optimatibus huic electioni non consentientes,
sed regis vicem magis dolentes, e contra
haut modicum decertaverunt, et regem in regnum
suum restituerunt, et Heinricum ducem Bajowariorem
denuo effecerunt. Et eodem anno laudandae
memoriae Otwinus pius presul vitam finivit.
985. Osdagus, vir summae caritatis
ac castitatis, in sancta religione
probatus, cum magno consensu
cleri ac plebis ad pontificalem
honorem promotus est. Et
eodem anno Saxones Sclaviam
invaserunt, quibus ad supplementum
Misaco cum magno exercitu
venit; qui totam terram illam incendiis
et caedibus multis devastaverunt.
986. Otto rex adhuc puerulus
cum magno exercitu Saxonum
venit in Sclaviam, ibique venit ad
eum Misaco cum multitudine nimia,
obtulitque ei unum camelum
et alia xenia multa, et se ipsum
etiam subdidit potestati illius. Qui
simul pergentes, devastaverunt
totam terram illam incendiis et
depopulationibus multis.
987. Iterum Saxones Sclaviam
vastant, unde illi compulsi, regis
ditioni se subdunt, et castella juxta
Albiam restaurantur. Aque quoque
exundabant; nihilominus et ventus
plura edificia stravit.
988. Aestatis fervor nimius ac
repentinus Id. Julii usque Id. Augusti
immanissime exardescens,
fruges absumpsit. Rex in Engilenheim
Pascha celebravit.
989. Theophanu imperatrix,
mater regis, Romam perrexit, ibique
natalem Domini celebravit, et
omnem regionem regi subdidit. Et
eodem anno Osdagus episcopus
obiit.
990. Gerdagus ordinatur episcopus
14 Kal. Februar. Hoc anno
Saxones Abotritos bis grandi irruptione
vastabant. Multi quoque
illorum et penitus nominatissimi interempti sunt, alii in flumine necati. Saxones Dei gratia cum pace
et victoria redierunt. Misacho et Bolizlawo, duces Sclavorum, gravibus inimicitiis inter se conflixerant.
Et eodem anno eclypsis solis fiebat, quo non modica subsequebatur mortalitas hominum atque jumentorum
12 Kalend. Novembris.
991. Theophanu imperatrix obiit.
Ignisque de Hreno ascendens villas
prope positas combussit. Piratae
etiam Staverun depredando
vastaverunt, aliaque in litore loca
perdiderunt. Otto rex cum magno
exercitu Saxonum ac supplemento
Misacon Brennanburg obsedit et
vicit. Illo autem inde digrediente,
Saxonicus quidam Kizo eandem
urbem Liutizorum auxilio audacter
satis contra regis imperium invasit,
atque praedictorum Sclavorum
pertinatia adversum jus fasque
omne injuste ditioni suae subegit;
crebras latrociniarum irruptiones
in Saxoniam juxta Albiam flumen
molitus est, a quibus Dei gratia
non victor, sed veluti fugitivus
predo, latitando aufugit
992. Otto rex cum valida suorum
manu iterum Brennanburg
adiit, venitque ad eum Heinricus
dux Bajariorum, et Bolizlao Boemanorum
princeps, cum ingenti
multitudine in auxilium regi. Bolizlao
vero, Misachonis filius, per
seipsum ad dominum regem venire
nequaquam valens--imminebat
quippe illi grande contra Ruscianos
bellum--suos sibi satis
fideliter milites in ministerium
regis direxerat. Verum dominus
rex, bonis Sclavorum promissionibus
confidens, suisque principibus
resistere nolens, pacem illis
iterum concessit, et inde in patriam
remeavit. Sed illi more solito
mentiti sunt per omnia. Eodem
anno Gerdagus episcopus Rome
limina sancti Petri orationis causa
adiit; indeque revertens Cumis
obiit 7 Id. Decembris. Qui sedit
in episcopatu annos duos, menses
2, dies 14. #Misaco obiit,
successitque ei filius illius Bolizlavo.@#
993. Bernwardus, regius capellanus,
sanctae Hildineshemensi aecclesiae
ordinatur episcopus 18.
Kal. Febr. Kizo, qui antea rebellis
extiterat et refuga, fidem Sclavis
jampridem promissam evacuans,
seipsum cum suis et cum
predicta urbe Brennanburg regis
ditioni subdidit. Rex vero sanctum
diem paschae in Engilenheim
celebravit. Et inde a nativitate sancti Johannis baptistae usque in 5. Id. Novembris pene per omnem
aestatem et autumnum siccitas nimia et fervor inmanis fuit; ita ut innumerabiles fruges non pervenirent
ad temporaneam maturitatem propter solis ardorem; quo non modicum subsequebatur frigus, et magna
nix cecidit, magnaque pestis simul et mortalitas hominum atque jumentorum evenit. Et eo anno Saxones
tribus vicibus expeditionem paraverunt in Sclavos, et nihil profecerunt; e contra Sclavi #crebris latrociniis
Saxoniam fatigabant.@#
994. Filii Henrici comitis, Henricus, Udo | null | a0985fb5-ff52-4f77-b5c1-cfa5421d5d46 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
, Sigiffridus
contra pyratas jussu imperatoris dimicantes.
Ex quibus [unus occisus, duo sunt capti.]
Ilseneburg castrum fit habitacio monachorum
.
995. Rex Abodritos vastavit, urbes et oppida disjecit;
occurritque in auxilium Bolizlau filius Misaco
cum magno exercitu, nec non Boemani cum filio alterius Bolizlau venerunt. Recepitque se rex in
Saxoniam cum exercitu incolumi. Baldricus Trajectensis episcopus obiit, successitque Ansfridus
laicus et comes bonae famae vitaeque honestae, ut de eo, apud quos vixerat, testati sunt. Johannes quoque
Placentinus et Bernwardus Wirciburgensis episcopi, Constantinopolim ex latere regis, ut sponsam
illi inde peterent, directi sunt. Legati etiam apostolicae sedis cum unanimitate Romanorum atque
Langobardorum regem Romam invitant. Heinricus potentissimus dux Bajoariorum, cum germanam
suam dominam Gerbirgam diuturno languore probatam visitaret Gandeshem, 5 Kal. Septembris
cum magno dolore omnium obiit. Sclavi frequenti irruptione Saxoniam vastant. Bernwardus quoque
Wirciburgensis episcopus, morbo gravi affectus, inter maris pericula obiit.
996. Indict. 9. Johannes papa obiit. Unde imperator,
in Italia jam positus, rumore incitatus, praemissis
quibus principibus publico consensu et
electione fecit in apostolicam sedem ordinari suum
nepotem dominum Brunonem, Ottonis filium qui
marcham Veronensem servabat, imposito nomine
Gregorii; a quo et ipse proximo sollemni pentecostes imperator et patricius consecratur. Habitoque
cum Romanis placito, quendam Crescentium, quia priorem papam injuriis sepe laceravit, exilio
statuit deportari. Sed ad preces novi apostolici imperator omnia remisit. Sed non multo post imperatore
Urbe excedente, idem Crescentius dominum apostolicum, nudum omnium rerum, Urbe expulit.
Imperator in Francia hiemavit. Sacellum sancte Crucis dedicatur.
997. Papa Ticini, adunato complurium episcoporum
concilio, prefatum Crescentium anathemate
perculit. Interea Johannes Placentinus episcopus
Constantinopoli remeans, Romam intromissus,
apostolicam sedem factione Crescentii invaderat.
Unde ab universis episcopis Italiae, Germaniae, Franciae et Galliae excommunicatur. Imperator quoque,
ut Romanorum sentinam purgaret, Italiam perrexit, summa rerum dominae Mathildae amitae suae,
Quidilingaburgensi abbatissae, delegata; in qua ultra sexum mira prudentia enituit.
998. Predictus invasor Johannes ab imperatore,
caecatus et naribus truncatus, deponitur, et Crescentius
decollatus cum 12 suis ante Urbem suspenditur.
Eodem anno quaedam mulier in Bajoaria
in uno partu quinque filios enixa est.
999. #Mathilda abbatissa,@# soror imperatoris
#Ottonis secundi, obiit. Gregorius papa obiit; cui
Gerbertus,@#
idem et Silvester, successit. Aedelheid
quoque imperatrix obivit.
Tertio Ottone imperante millesimus annus supercrescens
statuit computationis numerum, secundum
illud quod legitur scriptum: #Millesimus exsuperat
et transcendit omnia annus.@# Imperator Otto tertius
causa orationis ad sanctum Adalberdum episcopum
et martirem quadragesimae tempore Sclaviam intravit. Ibique coadunata sinodo episcopia septem
disposuit, et Gaudentium, fratrem beati Adalberti, in principali urbe Sclavorum Praga ordinari fecit
archiepiscopum, licentia Romani pontificis, causa petitionis Bolizlavonis Boemiorum ducis, ob amorem
pocius et honorem sui venerandi fratris, digni pontificis et martyris. Inde reveniens, palmarum
sollemnitatem Parthenopoli festive peregit. Paschalia vero tempora votive Quidilingaburh celebravit.
Pentecostes autem celebritatem digna devocione Aquisgrani feriavit. Quo tunc ammirationis causa
magni imperatoris Karoli ossa contra divine religionis ecclesiastica effodere praecepit, qua tunc in abdito
sepulture mirificas rerum varietates invenit. Sed de hoc, ut postea claruit, ulcionem aeterni vindicis
incurrit. Nam praedictus ei imperator post tantae commissionis facinus comparuit, et ei praedixit.
1001. Ind. 14. Imperator natalem Christi
Rome celebravit, et illo Bernwardus episcopus in
epiphaniis super multis infestacionibus archiepiscopi Willigisi, et maxime de sinodo, quam in sua
id est Gandeshemensi, ecclesia cum extraneis episcopis habuit, conquestus advenit: totamque ejusdem
metropolitani illicitam usurpationem in praesentia Gerberti pape et imperatoris tertii Ottonis
sinodali auctoritate prorsus adnullavit. Gerberhga Gandesmensis abbatissa Idus Novembris obiit.
Ottone III imperante, ind. 15. 1002. Imperator
Otto natalem Tudertine cum domno
apostolico celebravit; inde Romam tendens, Salernum
oppidum adiit; sed febre et Italico morbo graviter correptus, cum generali omnium contristatione
10 Kal. Februarii, proh dolor! ex hac vita morte inmatura discessit. Cui Heinricus dux Noricorum,
vir in omni aecclesiastica perfeccione praecipuus, Willigiso Mogontiacensi archiepiscopo
ordinante, successit. Eodem vero anno novus rex Heinricus sancti Laurentii natalem Parderbrunne
celebravit. Et ibi domna Gunigund regalem benediccionem et coronae imposicionem a predicto
metropolitano suscepit. Sed | null | e3216ec1-9653-40c7-8cf6-4f3f522b6268 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
et Sophia ad Gandeshemense regimen electa, optentu principum domni
Bernwardi licenciam a palligero benedicendi ibidem optinuit.
Anno 2. regnante Henricho, ind. I. 1003. rex natalem
Domini Frankanaworde, pascha autem Quidelingaburh
celebravit. Herimannus Alemanorum
dux regis eleccioni aliquandiu resistens, regie se
potestati subdidit, et interventu reginae et principum in suo honore permansit. Heinricus Berhthaldi comitis
filius, et Bruno frater regis, et ambo Bolizlavones, Polianicus videlicet ac Boemicus, a rege infideliter
majestatis rei deficiunt. Sed Heinricus ad regem veniens et refugiens, in Givekanstin
custodiae mancipatur. Stephanus rex Ungaricus super avunculum suum regem lulum cum exercitu
venit; quem cum conprehendisset cum uxore et filiis duobus, regnum ejus vi ad christianitatem compunt.
Sacellum sancti Martini dedicatur.
Anno 3. ind. 2. 1004. rex nativitatem Domin.
Palidi mansit; illo ad eum episcopus Veronensis ac
alii quidam primores Italici regni venerunt cum
regiis muneribus. Et Bruno frater regis, optentu
domnae Gislae matris, ejus acquisivit gratiam. Incendium
miserabile civitatis Papiae.
Anno ejusdem 4. rege gloriosissimo, ind. 3.
1005. rex natalem Domini Thornburh feriavit, et
in partibus Saxoniae usque ad tempus quadragesimae
habitavit, quadragesima Thielae, pascha vero Aquisgrani celebravit. Bernharius abbas Herveldensis
obiit; cui Godehardus, monachicae vitae, vir in sancta conversatione probatissimus, successit.
Regni vero Henrici 5. ind. 4. 1006. rex natalem
Domini Palithi egit: celebritatem namque pascalis
sollemnitatis Nuvimago feliciter tripudiavit. Guntherus
divina pietate instinctus, renuntians seculo et
pompis ejus, monachus est factus. Fames valida pene
in universa terra.
Henricho regnante 6. ind. 5. 1007. rex natalem
item Palithi celebravit. Epiphaniam vero Gandesheim
venit, et odibilem dissensionem inter Willigisum archiepiscopum et Bernwardum antistitem de
eadem ecclesia prudenti ingenio sapienter diremit. Domnus vero Bernwardus in praesentia regis et archiepiscopi
ceterorumque regni primorum eandem ecclesiam dedicavit, et omnem ibidem episcopalem
provisionem sine cujusquam interdictione potestative celebravit.
Regni autem Heinrici 7. ind. 6. 1008 rex natalem
Domini Palidi, pascha Merseburgh, pentecosten
vero Agrippine feriavit. Liudolfus Treverensis metropolitanus
obiit; cui Meinzoz primiscrinius regis
successit. Nohtgerus prepositus monasterii beati Galli, Leodicensis praesul, ad Christum migravit.
Post quem Baldericus Radasponensis vicidomnus subintravit. Gunterus monachus sancta conversatione
in monasterio probatus, heremita est effectus.
Et nondum imperante 8. ind. 7. 1009. rex nativitatem
Christi Salzburgh, pascha vero Augustburg
peregit. Retharius Paderbrunnensis episcopus 2. Non.
Marcii obiit; cui Meinwercus regis capellanus successit.
Monasterium quoque Mogonciacense praetitulatum divino honore et reliquiis beati Martini futura
consecratione, constructum a Willigiso maximo decoris studio, 3. Kal. Septembris miserabili
periit incendio.
Anno regni ejus 9. ind. 8. 1010. natalem Domini
rex Palidi, pascha Radisbone celebravit. Ansfridus
Trajectensis ecclesiae antistes obiit; cujus loco Adelboldus
successit.
Regnante eo 10. anno, ind. 9. 1011. rex natalem
Domini Frankenavord celebravit, et in capite jejunii
Corbeiam venit. Ibi Bernhardus pius dux 5. Id. Februarii
obiit, et in Luniburg cenobio beati Michahelis
magno exequiarum planctu sepultus, quod ipse a fundamento construxerat, et in qua monachorum
congregacionem adunaverat. Post quem vero filius ejus Bernhardus ducatum obtinuit. His etiam
temporibus Willigisus Mongontinus metropolitanus ad Christum migravit; in cujus locum Erkanbaldus
Fuldensium abbas subintravit, quem noster episcopus Bernwardus Kal. Aprilis consecravit.
Heinrici anno regni ejus 11. ind. 10. 1012. rex
nativitatem Christi Thornburg, pasca autem Laodicie
celebravit. Inde vero cum summa regalis
reverentia Babenberg progressus est. Ibi venerabile
monasterium, ipsius domni regis nobile ac speciale
studium, ab Eberhardo, primo ejusdem sedis episcopo,
cum consensu et conventu omnium cisalpinorum praesulum 2 Non. Maii consecratum est
ad laudem et honorem Domini nostri Jesu Christi, et preciosissimi martyris ejus Georii, et
ad patrocinium omnium sanctorum Dei. Dagano Parthenopolitanae urbis archipraesul obiit
cui Walthardus ejusdem ecclesiae praepositus successit. Sed et huic post 7 tantum epdomadas
defuncto successit Gero, vir perfectus in omni aecclesiastico studio. Godehardus, relicta
Herfeldensi abbacia, iterum remeavit ad Altaha.
Regnante Heinricho 12. anno, ind. 11. 1013. incarnacionem
Domini rex Palidi feriavit. Postea 12
Kal. Febr. peccatis agentibus principale templum | null | 9a40ac13-52a7-4877-b556-ce29fec2b2ec | latin_170m_raw | null | None | None | None |
Hildineshemensis ecclesiae diabolo insidiante
per noctem igne succensum, sed solo divinae miserationis subsidio velociter, Deo
gratias! est exstinctum. Sed hoc, ah! ah! nobis restat lugendum, quia in eodem incendio
cum preciosissimo missali ornamento inexplicabilis et inrecuperabilis copia periit librorum.
Et rex purgationem sanctae Mariae Parthenopoli egit. Inde Werla veniens, gravi languore
correptus epdomadarum 5 spatio decubuit. Christyanus Pataviensis episcopus obiit; cui
Beringerus ejus loci decanus successit. Godescalcus presbiter, nostre congregacionis praepositus,
obiit 17. Kalend. Augusti.
Heinricho regnante 13. anno, ind. 12. 1014. natalem
Domini rex Papie celebravit. Inde commitatu
regali Romam pergens, imperialis coronae diadema
a sancti Petri vicario Benedicto 6. Kal. Martias cum generali electione suscepit. Ejusque
contectalis domna Cunigunda idem Deo annuente promeruit. Sic imperator Dei gratia
factus Papiam rediit. Ibi sanctum pascha feriavit. Inde namque regrediens, pentecosten
Babenberhg festive peregit. Quo tunc privilegia ejusdem loci res continentia jussit
inscribere, firmata vel sigillo sue auctoritatis, et roborata apostolica jure Romani
pontificis, ut essent illorum banno firmata, regnante Christo Regi regum in eternum et
ultra.
Anno regni ejus 14. et imperii ejus 2. ind. 13. 1015.
imperator nativitatem Christi Palidi egit. Et duces
Oudalricum Boemiorum et Bolizlavum Polianorum in
pascha Mersburg ad se venturos determinavit. Oudalricus vero die statuto se pro criminis
accusati innocentia expurgandum praesentavit. Et hoc quia Bolizlavus neglexit, estatis
illius tempore cum valida suorum manu Polianiam imperator intravit. Ernost dux ex improviso
in venatione a suo milite Adalberhdo sagitta percussus, miserabili morte periit.
Lantbertus praeliator occubuit. Hoc anno, videlicet Incarnationis Domini nostri Jesu Christi
1015. Henrico 12 annos regnante, 2. jam Dei gratia imperante, cripta nostri monasterii
indict. 13. 3. Kal. Octobr. dedicata est a Bernwardo ejusdem ecclesiae venerabillimo
presule, et Tidericho Mimigardivurdensis ecclesiae dignissimo antistite, et ab
Ekkihardo Slieswicensis civitatis venerabili episcopo, in honore Salvatoris Domini nostri
Jesu Christi, et ejus Genitricis perpetuaeque Virginis, et ad singulare patrocinium beati
archangeli Michahelis tociusque miliciae coelestis.
Regnante eo 15. et imperante 3. anno, ind. 14.
1016. imperator Christi nativitatem Patherbrunne
celebravit. Magnae molis grando venit, et plurimi
fulmine exusti perierunt. Wigmannus comes 2. Nonas Octobris est occisus.
1017. ind. 15. imperator natalem Domini Palidi
egit. Eodem anno rursum Polianiam cum exercitu
intravit. Meingoz Treverensis episcopus obiit; cui
Boppo successit. Aeid Misnicensis praesul obdormivit;
post quem Hildivardus subintravit. Liudolfus presbiter 4. Non. Aug., Godescalcus
presbiter et decanus 9. Kal. Octobris obierunt.
Imperante 5. sui imperii anno ind. 1. 1018. imperator
natalem Christi Patherbrunnem, pascha Babenberg
egit. Heinrichus marchio Bajoariorum subitanea morte praeventus obiit. Eo anno
domnus Bernwardus episcopus tempore quadragesimae Goslare, praesente imperatore cum
episcopis ceterisque regni primoribus sinodo habita, Godescalcum, Eggihardi praesidis
filium, et Gerdrudam, Egberhdi comitis filiam, separavit. Maccho presbiter 6. Kal. Maii
obiit.
Inperante Heinricho 6. sui inperii anno, ind. 2.
1019. imperator natalem Domini Werziburg celebravit;
postea cum exercitu contra Bernhardum
ducem ad castellum Scalcaburg perrexit, ibique, Deo gratias! omnia in pace constituit.
Eo anno in pascha papam de Roma Bavenberg hospicio suscepit.
1020. ind. 3. imperator nativitatem Domini Hamerstein
egit. Heriberhtus archiepiscopus Coloniae
mortalem vitam 17. Kal. Aprilis in angelicam mutavit;
in cujus locum Biligrimus subintravit. Erkembaldus
Mogontiae metropolitanus 15. Kal. Septembris sustollitur, post quem Aribo, vir
sanctae ecclesiae probatissimus, substituitur.
Anno imperii Heinrici 8. ind. 4. 1021. incarnacionem
Domini imperator Regenesburg feriavit.
Ingens terre motus in Bajoariae partibus 4. Id. Maii, hora 10. diei, feria 6. post ascensionem
Domini contigit.
Imperii anno 9, ind. 5. 1022. natalem Domini
imperator Thorneburh quievit. Thiedricus Mimigardivordensis
episcopus 10. Kal. Febr. obiit; cui
Sigifridus Parthenopolitanus abbas successit. Thiedricus
Mindensis praesul 11. Kal. Mart. discessit.
Post quem Alberichus, ejusdem loci praepositus, est electus, sed morte praeventus nec
consecrationem accepit, nec in cathedram pervenit. Sigiberhdus vero in epischopatum
intravit | null | b98afa99-0d91-40bf-b5d3-62b7e0040ba1 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
. Domnus Bernwardus Hildenesheimensium venerabilis antistes 12. Kal. Decembris
ad Christum migravit:
Cui Deus eterni praestet consortia regn.,
Vivens arce poli sit socius Lazari. Amen.
In cujus loco domnum Godehardum, Herfeldensium et Altahensium prius abbatem, sancta
ecclesia sibi suisque utiliter subrogavit.
Hoc anno, videlicet incorporati verbi 1022. regni vero Heinrici imperatoris 21.
ordinatione autem domni Bernwardi hujus ecclesiae presulis venerandi 31. indiccione 5. 3.
Kal. Octobris, hujus monasterii oratorium a praefato antistite cum summo decoris studio
ad utilitatem monachicae vitae constructum foras muros Hildinesheimensis urbis situm,
dedicatum est, insuper cum omni devocione ecclesiasticae religionis consecratum, in honore
Salvatoris Domini nostri Jesu Christi et ejus Genitricis semperque Virginis Mariae, ac salutiferi
ligni adorandae et vivificae crucis, et ad speciale patrocinium sancti Michahelis
archangeli, totiusque miliciae coeli, et ad laudem veneracionis omnium sanctorum Dei, a
venerando ejusdem ecclesie provisore Bernvardo, et ab honorabili Unewano archipraesule
Hamaburgensis ecclesiae, ab Ekkihardo quoque Sliesviccensi episcopo, ab Bernhardo
quidem Aldenburgensis ecclesiae reverentissimo antistite, ad ecclesiasticae pacis munimen
et ad christianitatis salutem et defensionem. Et in tantum predia et res eodem loco pertinentia
sunt banno auctoritatis eorum stabilita, ut si quis inde vi aut sponte aliqua diriperet,
perpetua damnacione subjaceret, et perpetuo anathemate damnatus, et de terra viventium
deletus, qui huic loco esset in aliquo obnoxius et contrarius. Fiat, fiat, fiat.
Hoc fiat verum Christo regnante per evum.
Sed mox ejusdem monasterii habitaculum commissum est ad regendum abbatis officio
Goderamno, cenobii sancti Pantaleonis preposito.
Quod pie nam rexit hoc mundo quamdiu vixit.
1023. ind. 6. Mersiburg imperator Christi incarnationem
solemniter celebravit. Gero Parthenopolitanus
archipraesul obiit. Cui Hunfrithus, vir per
omnia ad usum sancte ecclesiae probatissimus, successit.
Arnolfus Halberstatensis episcopus obiit; cui
Branthog Fuldensium olim abbas successit. Bernhardus Haldenburgensis antistes
abstollitur; post quem Reinoldus subinfertur. Domnus Godehardus prima post ordinacionem
suam aestati pulcrum monasterium in australi parte principalis nostrae ecclesiae
honorifice fundendo inchoavit. Wolframnus de eadem congregacione electus domno Godehardo
successit. Liudolfus comes obiit.
1024. ind. 7. Heinrichus imperator nativitatem
Christi Babenberg, pascha Parthenopoli, pentecosten
vero Goslare honorifice celebravit. Qui postea
Gruna venit, et ibi languore correptus decubuit: et cum tocius regni merore, ah! ah! 3.
Idus Julii hominem deposuit. Sed 22 annis, epdomadis 5 et 1. diem regnavit. Anima ejus
requiescat in pace.
Det requiem anime, qui cuncta gubernat ubique!
Huic namque 6. Idus Septembris Cuonradus regnum subintravit. Senior noster Godehardus
curtem suam ad orientalem partem nostre civitatis, in loco qui dicitur Sulza
fabricavit.
1025. ind. 8. Cuonradus rex natalem Christi
Mindo cum ingenti gloria et leticia peregit. Ibi
etiam plurimos, qui praedicte ejus electioni non intererant, obvios habuit, omnesque sibi
devotos in gratiam recepit. Pascha vero Regenesburh celebravit. Domnus Godehardus
montem spetiosum in occidentali parte civitatis nostre incolere cepit, quem postea titulo
ac nomini sancti Mauricii summi sui patroni dedicavit.
1026. ind. 9. Cuonradus rex natalem Christi
Lindburg celebriter feriavit. Wolframmus Altahensis
abbas obiit. Cujus in locum Ratmundus est electus, et Dei gratia consecratus. Pater Godehardus
hoc anno praedictum novum nostrum monasterium in occidentali parte nostrae
principalis ecclesiae 17. Kal. Septembris in honore passionis, resurrectionis, ascensionis
Christi sollemniter consecravit. Ekkihardus Sliesvicensis episcopus obiit. Cui Rodulfus, de
Coloniensi clero electus, successit.
1027. ind. 10. Cuonradus rex in pascha Romae
imperator factus est. Et filius ejus Heinricus rex
dux Bajariae esse cepit. Sinodus generalis in Franconovurdi
episcoporum 22. praesente Cuonrado imperatore,
in qua domnus Godehardus diocesim suam super Gandeshemensse territorium
canonice retinuit, testimonio 7 episcoporum, Brunonis Augustensis, Eberhardi Bavenbergensis,
Meginwreci Paterbrunnensis, Meginhardi Werziburgensis, Hildiwardi Citicensis,
Sigiberthi Mindensis, Brunonis Mersiburgensis. In hac sinodo Gebehardus juvenis, frater
imperatoris, arma conpulsus deposuit, et clericalem tonsuram accepit. Wiggerus presbiter
nostrae congregationis obiit.
1028. ind. 11. Imperator incarnationem Domini
Regenesburg celebravit. Mogontinus archiepiscopus
Aribo in Geizlethe sinodum generalem cum
suis suffraganeis episcopis habuit, in qua inter
cetera ecclesiastica quidam homo ingenuus de homicidio Sigefridi comitis incusatus, candenti
se ferro expurgavit, qui ex decreto synodali post | null | f9eff13d-9cd8-404e-86aa-53d0ce3d2802 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
duas noctes probatus, illesus
apparuit. Misako, qui jam per aliquot annos regnum Sclavorum tyrannice sibi contra
imperialem usurpabat majestatem, orientales partes Saxoniae cum valido suorum exercitu
violenter invasit, et incendiis ac depraedationibus peractis, viros quosque trucidavit, mulieres
plurimas captivavit, parvulorum innumerabilem prorsus multitudinem miserabili
inauditaque mortificatione cruentavit, et per semetipsum suosque, immo diaboli satellites,
nimiam crudelitatis sevitiam in Christianorum finibus Deo inspiciente exercuit.
1029. ind. 12. Imperator natalem Christi Inglenheim
peregit. Brun Augustae civitatis, frater Heinrici
imperatoris, obiit. Cui Eppo regius capellanus
successit. Generalis sinodus in Palithi praesidente
imperatore cum episcopis 11, in qua iterum Mogontinus archipraesul domnum Godehardum
super Gandesheim inquietare cepit. Werinherus Argentinae praesul e mundo migravit;
post quem Willehaelmus reginae archicapellanus subintravit. Legati Liutiziorum Palithi ad
imperatorem venientes, ejus juvamen contra Misakonem tirannum petierunt, seque ei
fideliter servituros promiserunt. Et mentita est iniquitas sibi.
1030. ind. 13. Cuonradus imperator cum exercitu
fuit in Ungaria. Goderamnus primus Hildeneshemensium
abbas 2. Kal. Julii obiit, cui Aedelberhdus
Herocampiae montis sancti Johannis Baptistae praepositus, juste conversationis monachus,
successit; et in proximis 8. Kalend. Januarii consecratus est a domno Godehardo ad
principale altare sanctae Hildinesheimensis ecclesiae. Hoc anno domnus Godehardus episcopus
et Aribo metropolitanus Mogontiae inter se invicem super Gandeshem reconciliati
sunt. Nam ipse metropolitanus patrem Godehardum secreto convenit, seque super eadem
parrochia errasse confitendo nuntiavit, et omnem fraternam satisfactionem, sed et de
praeterita lite perpetuam taciturnitatem sub vero Christi et ecclesiae testimonio promisit;
sibi priora errata per Deum remitti suppliciter petiit. Istud ergo hic ideo veraciter inscribitur,
quia ipso domino Godehardo sepius idem in suo sermone publice protestante verum
esse comprobatur. Unewanus Hammaburgensis archiepiscopus obiit; cui suus praepositus
Liebizo successit. Aecclesiam etiam pulchram in Holthunon in honore sancti Benedict
abbatis, monachiae conversationi aptam, fundavit.
1031. ind. 14. Cuonradus imperator natalem Domini
Patherbrunnen et pascha Nuvimago feriavit.
Eodem anno imperatoris filius Heinrichus rex et
ipse dux Bajoariae, et Stephanus rex Ungaricus, cum
juramento invicem firmaverunt pacem. Et Heinricus,
Stephani regis filius, dux Ruizorum, in venatione
ab apro discissus, periit flebiliter mortuus. Imperator cum parvo Saxonum exercitu
Sclavos autumnali tempore invasit, et Mysachonem diu sibi resistentem regionem Lusizi
cum aliquot urbibus et praeda, quae prioribus annis in Saxonia facta est, restituere
pacemque juramento firmare coegit. Qui Mysecho post mensis tantum spatium a fratre
suo Bezbriemo subita invasione proturbatus, et ad Oudalricum in Beheim fugere est conpulsus.
Sed idem Bezbrimo imperatori coronam cum aliis regalibus, quae sibi frater ejus
injuste usurpaverat, transmisit, ac semet humili mandamine per legatos suos imperatori
subditurum promisit.
Arnolfus pater monasterii Herveldensis, precipuus in divinis et humanis rebus,
quorundam fratrum eo loci cujusdam criminis objectione accusatus, miserabiliter proprio
honore est privatus. In cujus loci vicissitudinem subrogatur Bardo, procurator coenobii
Wirdunensis, suggestione Gislae imperatricis. Eidem vero Bardoni successit Geroldus
Fuldensis monachus. Wiggerus Vardensis episcopus obiit, post quem Thietmarus intravit.
Eodem anno piae et venerabilis memoriae Aribo Mogontiacensis archiepiscopus causa
orationis Romam adiit; indeque digrediens, Cumis 8. Id. Aprilis, ah! ah! ex hac vita
migravit; cujus honoris principatum optinuit Bardo, tunc nuper praelatus abbas Herfeldensi
monasterio. Sed huic quoque mox successit ad abbatiae dignitatem Roudolfus
Bopponis monachus, coenobii Stabulon praepositus, a quo imperatoris decreto inibi mutata
est monachica consuetudo.
1032. ind. 15. Chuonradus imperator natale Domini
Gosleri, pascha vero Seliganstad celebravit.
Hoc anno Bezbriem ob inmanissimam tirannidis
suae sevitiam a suis, et etiam non sine fratrum suorum machinatione, interfectus est. Sed
Miseko statim domum rediit; qui cognoscens sibi propter inmoderatam sui insolentiam,
quam prioribus annis exercuit, omnia quae perpessus est, merito evenisse, legatos suos ad
imperatorem destinavit, tempusque semet praesentandi condigneque satisfaciendi postulavit.
Et postmodum imperatore consentiente Mersburg venit, et semet Non. Julii in imperatoriam
potestatem, coronae scilicet ac tocius raegalis ornamenti oblitus, humiliter dedit. Quem
imperator clementius, quam ipse opinaretur, suscepit, eique et ejus patrueli cuidam
Thiedrico regnum, quod ipse solus ante possederat, divisit; quod ipse tamen postea solus
iterum sibi usurpavit. Oudalricus vero, eodem regali jussione invitatus, venire contempsit. | null | 47f11c47-8e7f-4ec7-a9d2-97fe330d77b6 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
Quem imperator postea Wirbeni, ubi contra Liutizios pacificandi regni gratia consedit,
ad se venientem et etiam ratione convictum, de insidiis quoque, quas ipsi imperatori
fecit, ante biennium confessum, in exilium transmissit. Sigifrithus Mimigardevordensis
ecclesiae praesul 5. Kalend. Decembris obiit, cui Herimannus Coloniae praepositus successit.
Liebizo Hammaburgensis archiepiscopus 8. Kalend. Septembris obiit, cui Herimannus
Halberstatensis cenobii praepositus successit. Arnolfus abbas Herocampiae 5. Kalend
Januarii obiit, et ad Gellingae sepultus, qua tunc gratia manendi habitavit; sed inde post
tres dies totidemque noctes deductus, et de terra effossus, ex praecepto Roudolfi sui
successoris, Herfeldiae in ecclesia sancti Michahelis est tumulatus. Wiggerus presbyter et
praepositus 5. Kalend. Aprilis obiit.
1033. ind. I. Imperator natale Domini Patherbrune,
pascha Neumago egit. Et aestivo tempore
Burgundiam cum exercitu properans, Oudonem diu
sibi resistentem, qui eandem regionem sibi contra
imperatoris voluntatem tyrannice usurpaverat, obvium suscepit; acceptisque ab eo de pace
juramentis et obsidibus, pacifice rediit. Eodem etiam anno ad castellum Wirbine Liudgerus
comes, et Thiedof, et Wolveradus, cum aliis 40 occisi sunt. Piae memoriae Cunigund imperatrix
5. Non. Marcii obiit. Eclipsis solis 3. Kal. Julii, feria 6. natali sancti Petri apostoli,
hora diei 6. accidit, imperatore tunc placitum cum primoribus regni tractante in
Merseburg civitate. Dedicatio monasterii sancti Michahelis archangeli in Hildenesheim 3.
Kal. Octobris per Godehardum, ejusdem loci episcopum, cum maxima frequentia populorum.
Incendium Altahensis monasterii 6. Kal. Martii.
1034. ind. 2. Imperator nativitatem Christi Mindo,
et pascha Reinesburg feriavit. In natale Domini ad
eum legati diversarum gentium cum optimis multimodisque
muneribus venerunt; ibique Hildericho, qui Altmannum interfecit, intercessione
imperatricis et episcopi Halberstatensis, incolomitas vitae et repeticio patriae conceditur.
In pascali vero festivitate Oudalricus Boemiorum dux, optentu imperatricis et principum,
in gratia de exilio domum redire promeruit, et ducatus sui medietatem, suo fratre Germiro
medietatem retinente, suscepit. Udo juvenis, filius Ottonis comitis de Hamerstein, obiit.
Imperator iterum hoc anno Burgundiam cum grandi exercitu intravit, et Oudonem item
resistentem fugavit, eandemque regionem fidelibus suis, qui ei fidem juramento firmabant,
commendavit. Meginhardus Werziburgensis praesul ad Christum migravit, post quem
Bruno, patruelis imperatoris, subintravit, a Deo datus. Warmundus Constantiae antistes
obiit; cui frater ejus Eppo, regius capellanus, successit. Plura et insolita bella inter
Lvitizios et nostrates ad oppidum Wirbini exorta sunt, in quibus de nostris quidam interfecti
sunt, et plerique sauciati. Peccatis etiam nostris ah! ah! coram Deo promerentibus,
laudandum et honorabile exercitium venerabilis viri Bernwardi episcopi, monasterium
scilicet sancti Michahelis archangeli, Kal. Junii in vigilia pentecosten ad vesperam fulmine
combustum, et miserabiliter est deterioratum. Misacho Polianorum dux inmatura morte
interiit, et cristianitas ibidem a suis prioribus bene inchoata et a se melius roborata, flebiliter
proh dolor! disperiit. Praedictus quoque Oudalrichus Boemicus dux, post reversionem
fratre caecato, filio fugato, item sacramenta refringens infidelitati institit, et tandem
in cena residens, cibo potuque suffocatus extabuit. Quia ergo jus fasque contempsit, et
post tam plura juramenta priscis iterum insidiis consensit, unde fidelibus Christi salubris
providetur refectio, inde illi justa pro pravis suis meritis venit interfectio. Eodem anno
Thietmarus Vardensis episcopus 7. Kal. Julii ad Christum migravit.
Post quem Bruno, frater Friderici comitis, Nienburgensis et Maegetheburgensis
abbas subintravit. Eidem vero Brunoni in Nienburg Albwinus in philosophica arte eruditissimus,
Herfeldiae praepositus, qui fuit ibidem antea scolae magister famosissimus, successit.
In Maegetheburg autem Sidaec de eadem ecclesia electus substituitur. Eodem anno
Thiedricus comes Orientalium a militibus Aeggihardi marchionis in proprio cubiculo ficta
salutatione circumventus, in dolo 13. Kal. Decembris occiditur. Cujus dignitatem honoris
Daedi, filius ejus, obtinuit, qui postea Oudam, Willihelmi Turingorum praetoris viduam, in
conjugium ascivit. Hezo Palatinus comes a sua concubina nomine Tiethburga veneni poculo,
ut fertur, defraudatus, periit flebiliter mortuus, et ad Augustam transportatus et in
ecclesia sancti Oudalrici est sepultus 16. Kal. Junii. Ekberthus comes 5. Kal. Appril.
obiit.
1035. ind. 3. Chounradus imperator nativitatem
Christi cum | null | a062ae4f-508b-4afa-9997-08b7e135666a | latin_170m_raw | null | None | None | None |
decentissima suorum frequentatione
Goslare celebravit; quo ad eum diversarum gentium
legati cum muneribus convenerunt; qui inde,
ut imperatoriam majestatem oportebat remunerati, abierunt. Ubi etiam praedicto domno
Albwino abbatiae dignitatem in ipsis Kal. Januarii commendavit. Et Chuonradum Alberici
filium exilio reum majestatis deputavit. Tempore quadragesimali urbs Wirbini a Luitiziis
capitur, et praesidium Daedi comitis captivum diducitur. Incendium Degarensis monasterii
5. Kal. Marcii. Imperator pascha Paderbrunne feriavit; ascensionem Domini Seli
ganstad, pentecosten vero Bavenberg egit. Unde expeditionem suam in Liutizios serie
mandavit. Ibi etiam Heinricho regi, filio imperatoris, filia Chnut regis Danorum juramentis
desponsatur; et Otto de Suinvourdi ibidem Mathildem, filiam Bolezlavonis Polianorum
ducis, sibi desponsavit. Imperator cum validissimo exercitu regionem Liutiziorum intravit;
quam longe lateque incendiis et populationis devastavit. Eodem anno Herimannus
Hammaburgensis metropolitanus ex hac vita migravit. In cujus locum Adelbrandus
regius capellanus intravit; qui cum summo suorum suique conprovintialium gaudio a suis
suffraganeis episcopis sabbato ante nativitatem Christi, in vigilia sancti Thomae apostoli,
prespiterii honorem, et in crastinum pontificalem promotionem accepit honorifice. Opperthus
Elewangensium abbas obiit; cui Rihhardus Fuldensis monachus successit. Maerksuit
Wongerestorpiensium abbatissa 2. Kal. Novemb. obiit; post quam Alberad, Molinbechiensis
prius abbatissa, machinatione Sigiberhti Mindensis episcopi idem regimen suscepit, tota
congregatione nimium renitente. Hiemali tempore Chnuht, rex Danorum et Anglorum,
inmatura morte praeventus obivit, et christiana religio ab ipso fideliter exculta periclitari
coepit. Sed filius ejus junior, Haerdechunt nomine, regnum ipsius post eum consensu provincialium
obtinuit. Outa sanctae commemorationis abbatissa de Confengon obiit 14.
Kal. Octob. Bruno comes obiit 14. Kal. Jun.
1036. ind. 4. Imperator cum summa suorum principum
frequentia nativitatem Christi Argentine
magnifice celebravit; purificationem vero sanctae
Mariae Augustburg egit, ubi et publicum cum cunctis
circumjacentium regionum primoribus conventum
habuit, in quo patrueli suo Chuonrado ducatum
Carentinorum commisit. Adaelberonem majestatis reum priori anno dimovit. Histem diebus
idem Adalbero Willehelmum comitem interfecit, et postea in castellum Eresburgh causa
latendi confugit. Imperator pascha Engilenheim feriavit. Deinde Triburiam tendens, generali
ibidem sinodo praesedit, in qua germanitas episcoporum priora decreta redintegravit,
et etiam quedam ad firmamentum sanctae ecclesiae necessaria conformavit. Ibidem etiam
praedictus Otto cogente sinodo Mahthildem sibi desponsatam juramento a se abaligenavit.
Ascensionem Domini imperator Paderbrunne peregit; pentecosten vero nativitatemque
sancti Johannis Niumago, et ibi filio imperatoris Heinrico regi venit regina, Cunihild nomine,
quae ibidem in natali apostolorum regalem coronam accepit, et mutato nomine in
benedictione Cunigund dicta est. Aestivo etiam tempore imperator regionem Liutiziorum
cum exercitu intravit. Sed Dei gratia omnibus pro suo velle dispositis, acceptis obsidibus
et innumerabili pecunia, in pace remeavit. Meinwercus Patherbrunensis episcopus Non.
Junii obiit. Cui Ruodolfus Herveldiae abbas successit. Sed domnus Meginherus ejusdem loci
decanus, plurali utilitatis studio imbutus, sanctae quidem conversationis monachus, Herfeldiae
primatum ejusdem dignitatis obtinuit. Bruno Mersburgensis praesul Id. Aug. sustollitur,
post quem Hunoldus Halberstatensis praepositus subinfertur. Thiedricus de eodem
ibi coenobio praeponitur. Sanctae Agrippinensis ecclesiae metropolitanus venerandae memoriae
Biligrinus, ad omnia in divinis et humanis perstrenuus, 9. Kal. Septembris ad Christum
migravit. In cujus locum nobilissimae indolis juvenis Herimannus, ejusdem aecclesiae archidiaconus,
sed regius capellanus et Cisalpinus cancellarius, cum inenarrabili gaudio piorum
omnium intravit. Branthohus Halberstatensis pontifex 6. Kal. Septembris discessit,
cui Burghardus imperialis cancellarius honorifice successit. Sigeberhtus Mindensium praesul
spiritum efflavit 6. Idus Octobris; post quem nobilis prosapiae tyro Bruno nomine, regalis
capellanus, cum generali congratulatione quorumque Christi fidelium idem antisticium
coelesti benedictione accepit. Gozmarus Asneburgensis episcopus 4. Id. Decembris obiit,
cui Albericus regius postsequetaneus successit. Domnus Godehardus, Hildeseimensis episcopus,
Brunonem Mindonensium praesulem, et Burghardum Halberstatensem pontificem, 15.
Kal. Januar. sabato ante natalem Domini in Halberstat presbiteros ordinavit.
1037. ind. 5. Imperator natalem Christi
Verone honorifice celebravit. Et imperatrix cum
filio rege et nuru eosdem dies Imbripoli feriavit.
Tunc in natali sancti Stephani protomartyris Burghardus
praesul Halberstatensis pontificalem benedictionem a Bardone Mogontiaco metropolitano
suisque suffraganeis Heliganstedi honorifice percepit. Imperator post natalem Domini
in Salerno opido generalem conventum de re publica cum Cisalpinis nostrisque primoribus
habuit; in quo Mediolanensis archiepiscopus imperatori contrarius comprehenditur,
et Bopponi Aquilegensi | null | 0cd36b42-dcd0-4544-bfad-f81e6acd85a7 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
patriarchae servandus committitur; a quo fuga lapsus, palam
rebellare cepit. Quem imperator e vestigio cum exercitu insequutus, urbem per totum
subsequentem annum cum tocius periculo exercitus obsedit. Bruno Mindensis praesul in
sancto die pentecosten epischopalem unctionem ab Herimanno Agrippinensi metropolitano
in campo juxta Mediolanum, astantibus imperatore et rege cum quampluribus regni primoribus,
condigne suscepit. Eodem die inibi magna tonitrus fulgurisque exorta collisio hora
diei sexta, de exercitu imperatoris non minus 60 viros, ut dicitur, cum inenumerabili equorum
armentorumque multitudine peremit; sed et sequenti die hora eadem etiam aliquos ademit.
Plurimos quidem varios et etiam insolitos difficilium rerum eventus per hanc aestatem
exercitus noster in multis ibidem sustinuit.
Placentinus, Cremonensis, Vercellensis, alii etiam episcopi, quidam majestatis rei, quia
cum praedicto archiepiscopo et Oudone tyranno saepe memorato contra imperatorem consenserant,
captivi ad nos in diversa loca exiliati sunt. Prenominatus ergo Oudo, imperatore
Italiae partes procurante, Luthuringiam juxta marcam Gazelonis ducis ejusque filii Godefridi
tirannice invasit, et civitatem, quae Bera dicitur, injusta praesumptione occupavit;
juxta quam ab hisdem ducibus occupatus, consertoque praelio inter primos inglorius occubuit,
justasque divinae ultioni post effracta juramenta penas exsolvit. Ab ipsis sane victoribus
ignoratus, in crastinum inter vulgus inventus est nudus, vitam pariter et regno,
quod sibi usurpans affectabat, spoliatus. Nostrae aeclesiae daecanus Tadilo 1) Kal. Februar.
obiit, pater in Christo venerabilis et piis omnibus semper memorabilis. Hagano diaconus,
regius capellanus, 10. Kal. Marc. moritur, et in Herveldia sepelitur. Sigifridus
comes et Dangmarus comes obierunt.
1038. Imperator cum nobilissima sui familia nativitatem
Christi Parmae celebravit; qui urbani ex
levi causa sancto die nativitatis Domini ad vesperam
certamen inierunt, in quo de exercitu quamplures, sed praecipue tres ex clientibus regiis,
Chonon, Magnum, Suiegerum, peremerunt. Pro qua ergo insolentiae temeritate in crastinum
diluculo ipsi simul cum civitate omnibusque suis, preda, igne, ferro perierunt. Pascha
vero imperator sine quavis molestia in castello Spella pacifice feriavit. Predictus
quoque Mediolanensium metropolitanus ab apostolico pontifice post justas crebras ammoniciones
communi episcoporum decreto in paschis anathematizatus, et a cetu fidelium est
segregatus. Qui nihilominus in sua obstinatione perduravit, et imperatori pro posse in
omnibus per praesentem et etiam subsequentem annum incommodavit.
Eo tempore venerandae memoriae sanctus noster pontifex Godehardus 3. Non. Maii, videlicet
feria 6. post ascensionem Domini ex hac vita subtractus, ad eternam cum Christo perenniter
victurus migravit, nobisque miseris inmensam mesticiam discessu suo contulit.
Quem vere ad Deum precessisse non discredimus; hoc tamen, quod sancta ejus ammonitione
fructiferaque virtutum praeostentatione praesentialiter privamur, merito semper ingemimus.
Qualis namque meriti esset, unusquisque in suo fine cognoscere potest; quia, sicut scriptum
est, unusquisque in suo fine cognoscitur. Satis quoque est apertum, illum habere magna
praeconia meritorum, cum in ejus obitu tam mirifica signorum gesta patefecit Deus in miraculo.
Illud vero quamquam sit cunctis Christi fidelibus notum, vera experientia relationum
tamen ob ejus sanctitatis testimonium hic continetur inscriptum.
In cujus locum domnus Thietmarus regius capellanus successit, ad omnia in divinis et humanis
feliciter perstrenuus, a Bardone metropolitano Mogontiae 13. Kal. Septembris Laresheim
est consecratus. Liudolfus comes, privignus imperatoris, 9. Kal. Maii inmatura
morte obiit. Et ejus frater Herimannus, Alaemanniae dux, subita infirmitate praeventus,
bonis flebilis omnibus 16. Kal. Julii denotavit. Nobilis etiam nostra regina Gunhild 15. Kal.
Augusti ex hoc mundo migravit; cujus intempestativus obitus quam plurimos cujusque
ordinis per christianum imperium contristavit. Sigifrithus praetor Palatinus, frater
Brunonis episcopi Mindonensis, 7. Kal. Mai moritur, et in Wimilabure tumulatur.
1039. ind. 7. Imperator natalem Domini Goslare
cum reverentissima principum sui congratulatione
decentissime tripudiavit, ubi et legatos cunctarum
adjacentium regionum cum debitis vectigalium professionibus
in aucmentum suae magnificentiae suscepit,
quosque, ut imperialem munificentiam decebat,
tam sui quam optabant gratia, quam et rerum habundantia donatos pacifice remisit. Ibi
etiam inter cetera institutionis suae decreta Alberadae abbatissae de Molinbach abbatiam
Wongeresthorph invito Brunoni episcopo resignari praecepit. Quam tamen idem episcopus
post pascha vel spontaneam vel invitam ab eadem dignitate sub abrenuntiacione publica
desistere fecit.
Purificationem sanctae-Mariae imperator Alstedi egit, sicque compendioso itinere | null | 8cb44826-0fc4-4e6c-b7e5-fed7022bcbb1 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
peragrata
Origentali Saxonia, rebusque pacificatis, Nuvimagon tetendit; ibique tempus quadragesimae
et sanctum pascha et ascensionem Domini, podagra laborando, consedit. Inde ad
celebrandum pentecosten Trajectum venit, et ibi quidem in summa laeticia sanctum diem,
scilicet in regalis diadematis decore procedendo, peregit. Sed sequenti die, feria 2. hora
diei 6. 2. Non. Jun. mense reficiendi gratia assidens, subita defeccione praereptus, vixdum
confessionis sententia prolata, flebiliter exspiravit. O ergo occulta divinae dispensationis
judicia, admiranda pariter et metuenda, qui priori die maximo mundialis pompae tripudio
rex et imperator orbis coronatus processit, posteriori ah! ah! die viam universae carnis
ingressus, cinis vermisque futurus, discessit; nisi quod vere speramus, quia quicquid
carnaliter contraxit neglegentiae, pro hoc in defensionem animae supplicatio intervenit ecclesiae.
Sed ut quidam ait:
O nil gnara sui mortalia pectora fati!
Verum ut verius dicamus, o dura, et ut in pace loquar, prorsus insensibilia humani generis
corda! quia in quo viro pene tocius orbis capud virtusque concidit, ad ejus obitum tam
subitum tamque periculosum sane nullus ingemuit.
Hunc rector regum Dominus soletur in evum,
Cum pueris Habrahe vivat et in requie.
Sed filius ejus domnus Heinrichus, in omni quidem virtutum exhibitione perstrennuus,
ante scilicet in specialem regni monarchiam generali cleri populique praelectione coronatus,
nunc autem sine quavis contradictionis molestia, summa christianismi concordia,
solio patris, Deo gratias! est intronizatus.
Quem Deus in finem conservet rite senilem,
Et placidus placito sit pius ipse suo.
Chonradus Carentinorum dux, patruelis Chonradi imperatoris, 13. Kal. Aug. immatura
morte, regio morbo diu fatigatus, discessit. Eodem die venerandae memoriae Rihhardus
abbas Fuldensis obiit; in cujus locum Sigewardus juvenis, ab ipso eo loci in divino servimine
regulariter et etiam sapienter enutritus insedit. Hisdem diebus Radulfus abbas de
Diuzi obivit. Pie in Christo venerabilis memoriae domna Sophia 6 Kal. Februarii obiit.
Sed huic in Gandeshein soror ejus Adalheiht Quidelingensis domna successit, et abbatiam
Aesnidi Theophanu neptis earum obtinuit.
Senior noster Thietmarus episcopus post obitum praedictae domnae Sophiae decimas super
Gandeshem circumjacentesque villulas, quas ipsa a nostris senioribus in beneficium habuit,
in suam vestituram recipi jussit. Cui Bezoca preposita cum suis fautoribus frivola machinatione
restitit. Hasmet decimas ipse modo, abbatissa adveniente, pontificali auctoritate
repetivit, easque per manum advocati Christiani comitis cum digna satisfactione in pro
prium sine quavis interdictione 5 Kal. Octob. recipit in choro aquilonali; quas poste
eidem altari et abbatisse beneficii gratia, quandiu ipse vivat, repraestitit, pro eo scilicet
censu, quem sancte memorie Bernwardus episcopus ibidem instituit. Testes Herimannus
archiepiscopus Colonie cum suis quatuor clericis, Bodo noster decanus, Aellio, Wolfherus
Volcawardus, Reinbertus, Wolferus, Liudierus, Merkbardus, Werinus, Rihdagus, Thietmarus,
Imezi, Adeldagus, Liudierus, Warmund, Wolferus, cum aliis multis laicis, Thietmarus
comes, Uodo comes, Tiedricus comes.
1040. ind. 8. Novus rex noster incarnationem Domini Radisbone decenter egit, et
purificationem sancte Marie Auguste degens, placitum habuit cum Cisalpinis primoribus
de rei publice stabilitate.
1041. ind. 9. Heinricus rex ducem Boemiae Fratislaum
bello petit; sed multis proceribus et militibus
in praestructione silvae citra et ultra occisis vel
captis, nil dignum efficere potuit. Petrus quoque,
Ungariorum rex, eidem duci contra Heinricum
regem auxilia misit.
1042. ind. 10. Ungarii quendam Ovonem regem
sibi eligentes, Petrum regem suum expellunt. Qui
profugus et exul, Heinrici regis, cui priori anno
rebellaverat, gratiam quaerit et invenit. Heinricus
rex Boemiam ingressus, igne praedaque cuncta devastat,
et rebellem ducem obsides dare, et ipsum
post se Radisponam ad deditionem humiliter venire,
sibique jurejurando fidelitatem servitiumque confirmare
coartat. Ovo rex Ungariorum, ob susceptum
ab Heinrico rege Petrum a se expulsum, fines Bajoariae
praedis et incendiis depopulatur; set magna
pars exercitus ejus ab Atbelherone marchione deleta
est.
1043. ind. 11. Heinricus rex Pannoniam ingressus,
duas populosissimas civitates evertit, plures
deditione subjecit. Set cum Petrum regem, quem
secum ducebat, provinciales recipere nollent, alium
quem petebant, ducem eis constituit; quem Ovo
post discessum ejus in Boemiam reppulit. Gisla imperatrix,
mater | null | e36a156a-4d54-4501-ae17-9a18a68892a1 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
Heinrici regis, obiit 16 Kal. Martii,
et apud Spiram sepelitur.
1044. ind. 12. Heinricus rex iterum Pannonias invadens,
satisfactionem, obsides, munera, pacis per
jusjurandum confirmationem accipiens, discessit.
Inde reversus, Constantiensi synodo affuit, ubi cunctis
debita dimisit, destructisque omnibus inimicitiis,
pacem hactenus inauditam, tam in tota Suevia
quam in aliis sui regni provinciis, regia censura per
edictum confirmavit. Deinde Agneten, Willehelmi
Pictaviensis principis filiam, reginam apud Mogontiam
ungui faciens, regalibus sibi nuptiis in Hingelenheim
copulavit; unde infinitam histrionum et
joculatorum multitudinem sine cibo et muneribus
vacuam et merentem abire permisit. Liupoldus
marchio, Adalberti filius, maxima Ungariorum clades,
inmature obiit. Thietmarus episcopus obiit,
Azelinus eligitur.
1045. ind. 13. Heinricus rex tercio Pannonias iratus
ingrediens, Dei favente clementia, et beato Oudalrico
episcopo impetrante, victor factus, Ovonem
cum uxore et filiis cognatisque, quibus locus evadendi
erat, effugabat, Petrum in regnum restituit;
subditoque sibi Ungariorum regno, summo cum
honore revertitur.
1046. ind. 14. Heinricus rex Italiam ingressus,
pacifice a Romanis suscipitur. Papas tres non digne
constitutos synodaliter deposuit, et Suidegerum
Babenbergensem episcopum papam constituit, ipseque
et conjux ejus Agnes regina eadem die imperiali
benedictione sublimantur.
1047. ind. 15. Petrus rex Ungariorum a quodam
tyranno Pannonico captus est caecatus, ille qui
eum expulerat regnare coepit. Suidegerus papa obiit
eodem quo constituitur anno, pro quo Boppo ordinatur.
Ottho dux Suevorum obiit, pro quo Ottho de
Siunvurdi surrexit.
1048. ind. 1. Boppo papa obiit, anno quo constituitur;
pro quo Bruno, qui et Leo, Tullensium
antistes, papa ordinatur. Heinricus imperator nascitur.
1049. ind. 2.
1050. ind. 3. Bartho archiepiscopus obiit; pro
quo Liupoldus ordinatur.
1051. ind. 4.
1052. ind. 5.
1053. ind. 6. Leo papa exercitum ducens per
Apuliam contra Nortmannos infinita utrobique cede
peracta, absque victoria regreditur, et 2 Kal. Julii
eodem anno obiit.
1054. ind. 7. Leoni pape Gebehardus, qui et Victor,
successit. Athalbertus marchio obiit. Fames magna
fuit. Welf dux Carinthiorum obiit. Counradus dux
antea Noricus ab imperatore expulsus, in Pannonia
exul male moritur. Hezil comes de Oberestenvelt
obiit 6 Kal. Febr. Azelinus episcopus obiit, Hettelo
eligitur.
1055. ind. 8. Herimannus Coloniensis archiepiscopus
obiit; pro quo domnus Anno ordinatur.
1056. ind. 9. Magna cedes a barbaris qui Liuttici
dicuntur in Christianos facta est; quorum quidam
gladio, quidam fugientes in aqua perierunt; inter
quos Willehalm marchyo occiditur. Hisdem temporibus
multi diversarum provinciarum principes perierunt.
Fames multas provintias afflixit. Egestas
et penuria undique praevaluit; multa mala tunc temporis
facta sunt. Heinricus imperator his doloribus
cordetenus compunctus, infirmari coepit; et perduchis
usque ad mortem, sapienti tamen usus consilio,
ab omnibus quibus potuit veniam petens, quibusdam
praedia quae abstulit restituens, cunctis qui contra
eum culpas dampnabiles fecerunt relaxans, filium
suum Heinricum Romani pontificis ceterorumque
pontificum et principum electione regem constituit,
His et aliis, prout possibilitas vitae admisit, bene
dispositis, 3 Non. Octobris hanc vitam presentem in
Deo finivit.
Anno Domini 1057. ind. 9. Heinricus, filius Heinrici
imperatoris, admodum puer coepit regnare.
Agnes imperatrix, mater ipsius Heinrici, ducatum
suscepit Bajoariae. Victor papa multis in Germania
bene dispositis, Romam rediit, et eodem anno vitam
finivit; pro quo Fridericus, qui et Stephanus, frater
Godefridi ducis, jam monachus in monte Cassino
factus, a Romanis pontifex constituitur. Hic etiam
eodem anno obiit. Item obierunt Adelbero Babenbergensis
episcopus et Ottho dux de Suinvurdi.
1058 ind. 10.
1059. ind. 11. Liuppoldus Mogontiacensis archiepiscopus
obiit; pro quo Sifridus Fuldensis constituitur.
Sanctus Couno Trevirorum episcopus martyrizatur;
in deserto loco a scopuloso monte ter praecipitatus
est a Theodorico comite, eo quod absque
electione constitutus est, et sepultus est Doleia; ibi
per illum Dominus multa signa tunc temporis fecit.
Ipse comes postmodum poenitentiam agens, et Hierosolymam
pergens, vitam finivit, et omnes consentanei
ejus maia morte perierunt; pro quo | null | 831e063e-768e-485f-a349-5afd02dd07e5 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
Oudo constituitur.
1060. ind. 12. 1061. ind. 13. 1062. ind. 14.
1063. ind. 15. 1064. ind. 1.
1065. ind. 2. Guntherus Babenbergensis episcopus
obiit; pro quo Herimannus constituitur. Gozwinus
comes, ob exercitatam in episcopio Wirceburgensi
injuriam, a militibus Adalberonis episcopi occiditur.
1066. ind. 3. Cometa videtur, et Anglia a Nortmannis
subicitur.
1067. ind. 4. 1068. ind. 5. 1069. ind. 6.
1070. ind. 7. Dedi marchio regi Heinrico rebellat.
1071. ind. 8. Ottho, dux Bajoariae, regi Heinrico
rebellat.
1072. ind. 9. Conjurant principes regni contra
Heinricum regem.
1073. ind. 10. Saxones Hartesburg destruunt;
ubi regis filii sepulchrum violant, ossaque dispergunt.
1074. ind. 11. Alexandro papae Hildibrandus successit.
1075. ind. 12. Bellum juxta Unstrhut committitur
5 Id. Junii contra regem Heinricum, ubi multi potentes
ex utraque parte ceciderunt, et Saxones
fugam inierunt.
1076. ind. 13. Concilium Wormaciae congregatur,
ubi Hildibrandus papa abdicatur.
1077. ind. 14. Domnus Anno Coloniensis archiepiscopus
obiit 2 Non. Decembr. Qui ex fundamento
5 congregationes fecit, duas in Colonia, unam
in honore sanctae Mariae, aliam in honore sancti
Georgii martyris, et extra unam in loco qui vocatur
Grascabf, et in alio loco qui vocatur Salevelt, et unam
in monte qui vocatur Sigeberg, in quo feliciter requiescit;
pro quo Hildolfus episcopus ordinatur.
Agnes imperatrix obiit. Roudolfus rex constitutus
est in loco qui dicitur Vorhheim, et in med a quadragesima
apud Mogontiam unctus est in regem a
Sifrido archiepiscopo. #Discordia inter papam et regem
Heinricum renovata pro regis inobedientia@#.
1078. ind. 15. Bellum juxta Strowi commissum
est. 7 Id. August Hildolfus episcopus Coloniensis
obiit; pro quo Sigewinus ordinatur.
1079. ind. 1. Bellum juxta Flatecheim commissum
est 5 Kal. Febr. Hettilo episcopus Hildinesheimensis
obiit. #Sedit in episcopatu annis 25 . . . dies@# . . .
Cui successit Udo, nobilis ejus canonicus.
1080. ind. 2. Apud Brixinam Noricam 30 episcoporum
magnaeque partis optimatum regni conventus
contra Hildibrandum habetur. Bellum juxta Elstret
committitur Idibus Octobris; in quo Roudolfus rex,
qui et dux, occiditur.
1081. ind. 3. Heinricus rex Romam obsedit. Bellum
inter Liupoldum marchionem, et Counradum fratrem
ducis Boemiae 4 Id. Maii. Item bellum inter
Suevos et Bajoarios juxta Danubium, loco qui vocatur
Hohstetin, 3 Idus Aug. Heinricus rex natus
est, junior filius.
1082. ind. 4. Herimannus regnum invadit, #et a
Sigefrido Mogontino ordinatur.@#
1083. ind. 5. Roma capta est #et Hildebrandus
papa expulsus@# ab Heinrico rege, et pestilentia magna
facta est. Herimannus, qui regnum invaserat, orientalem
Franciam hostiliter ingreditur.
1084. ind. 6. Heinricus imperator de Italia revertitur,
et Augusta ab eo obsidetur et capitur. Herimannus
Babenbergensis episcopus obiit, qui ab episcopio
expulsus est. Sigefridus archiepiscopus obiit
in Thuringia, et apud Hasungun sepelitur, pro quo
Wezelinus constituitur.
1085. ind. 7. Synodus Mogontiae apud sanctum
Albanum habetur. Obierunt Gregorius papa, qui
et Hildibrandus, Tietmarus Wormatiae episcopus,
Herimannus Palatinus comes. Heinricus rex Saxoniam
vastat.
1086. ind. 8. #Saxones cum Suevis Werceburch obsederunt,
ad cujus liberationem imperator cum magna
manu venit et@# bellum juxta Bleihfelt committitur 3
Id Aug. #Set rege fugato, Saxones urbem ceperunt.@#
Herimannus nomen regium deponit, et ipse mox
perit. Wirceburch a Saxonibus capta est, et mox
ab imperatore acquisita.
1087. ind. 9. Bertha imperatrix obiit. Pestilentia
facta est . . . .
1088. ind. 10. Wezil Mogonciacensis archiepiscopus
obiit. Bucco Harberstadensis episcopus Gozlariae
occiditur.
1089. ind. 11. #Eggibertus marchio Hildenesheim
obsedit, ubi Udonem episcopum diu obsessum cepit@#.
Bellum juxta Glicho castellum in Thuringia
juxta Erpesfort situm, inter imperatorem
Heinricum et Ecgibertum marchionem in vigilia
Domini, die Dominica, in quo Burchardus Losannae
episcopus occisus | null | 69fc3d59-9790-4fa1-a199-dfc1cc233740 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
est. Obierunt episcopi, Sigewinus
Coloniensis, Ottho Radisponensis. Constituuntur
episcopi, Herimannus Coloniensis, Routhardus Mogontiacensis,
Emehardus Wirceburgensis, 8 Kal.
Augusti.
1090. ind. 12. Imperator Italiam petiit. Herimannus
Mettensis episcopus, Liudolfus dux, et Bertolfus
dux, filius Roudolfi, obierunt. Eggibertus marchyo
occisus est. Domnus Athelbero, vicesimus post
beatum Burchardum sacrosanctae Wirceburgensis
aecclesiae episcopus 3 Kal. Julii constitutus, vixit in
episcopatu annos 45, menses 3, dies 7; obiit 2 Nonas
Octobris.
1091. ind. 13. Mahthilt de Longobardia Heinrico
regi rebellat. #Visi sunt per regiones multas vermiculi
nimis ignoti@#.
1092. ind. 14. Conradus comes a Fresonibus occisus
est cum aliis multis 12 Kal. Aug. Et pestilentia
magna hominum et pecorum facta est.
1093. ind. 15. Magnus dux Saxonum Sclavos rebellantes,
14 urbibus captis, subegit. 5 #Kal. Aug.
circa vesperam@# eclypsis solis facta est 3 hora diei, et
draco visus est. Fratislaus dux Boemiae in venatu
de equo cadens, subitanea morte discessit . . . #per
totum . . . aquilon . . . are.@#
1094. ind. 1. Pestilentia magna facta est.
1095. ind. 2. Ladizlaus rex Pannoniae, vir piae
memoriae, item Liuppoldus marchyo et Heinricus
Palatinus comes obierunt.
1096. ind. 3. Populus innumerabilis 12 #fere
milia@# ex diversarum gentium partibus, #duce quodam
monacho Petro nomine@# armatus Hierosolimam tendens,
Judaeos baptizari compulit, rennuentes immensa
cede profligavit. Apud Mogontiam Judei
numero virorum ac mulierum et infantum mille et
quatuordecim interfecti sunt, et maxima pars civitatis
exusta est. Judei per diversas provincias Christiani
facti sunt, et iterum a christianitate recesserunt.
1097. ind. 4. Imperator de Italia, #ubi jam septem
annis manserat,@# rediit. Counradus patri suo Heinrico
rebellat; et ob hanc injuriam juniori filio suo regnum
injungit. #Hoc anno . . . totius i . . . es
cu . . . mul . . . ner . . . serunt@# . . .
1098. ind. 5. Counradus comes de Hohenburch
regi rebellat, et idcirco expulsus est. #Cum capta
Nicea civitate exercitus Christianorum inde discederet,
in quo plus quam 300,000 armatorum fuerunt, cum
tanta plenitudine conduxit vitae necessaria Deus,
ut de ariete nummus et de bove vix duodecim acciperentur.
Sicque ad obsidendam Antiochyam venerunt.
Que per novem menses obsessa et capta est . . . .
aliisque commilitonibus suis. Qui etiam post aliquod
tempus intra obsessi sunt a paganis; set afflicti fame
nimis et siti, in tantum ut multi ex ipsis cruciferis
equos et asinos comederent, et vix ab humanis
dapibus se quidam continerent. Clamaverunt ad Dominum,
ne traderet Christianos in manus gentilium@#
.
. . .
1099. ind. 6. Imperator Radisponae pascha celebravit;
ubi iisdem diebus magna mortalitas facta
est; in qua Rabbodo Palatinus comes cum aliis innumerabilibus
moritur. Counradus Trajectensis
episcopus 4. feria paschae a negotiatore Fresico
crudeliter occiditur. Obierunt episcopi, Oudalricus
Eichstadensis, Herimannus Coloniensis, pro quo
Fridericus constituitur. Urbanus papa qui et Otto
obiit; #Paschalis succedit.@# Hierosolima a Christianis
capitur. Godefrido duce exercitum regente et in.
. . . . . . . . . . . . . . #milia Maurorum occiderunt, et thesauros regis Babiloniae
occupaverunt. Filius imperatoris Heynricus
levatur in regem
Aquisgrani, Counrado rege
cum inimicis patris sui in Ytalia consistente et consentiente.@#
1100. ind. 7. Hiemps dura, et fames magna. Udo
marchio et plures Saxonum, barbaros qui et Liuttici
vocantur invasit, et honorifice triumphavit.
Athela marchya, Romam pergens, mortua est. Godefridus
dux obiit apud Hierosolymam; #et non longe
a sancto sepulchro conditus jacet,@# qui exercitum
Christianorum regebat; pro quo frater ejus #Baldewinus@#
constituitur.
1101. ind. 8. Imperator natalem Domini apud
Mogontiam celebravit. Ubi multi principes convenerunt,
et consilium imperatori dederunt, ut Romam
mitteret nuntios propter unitatem aecclesiae,
et papam constitueret secundum electionem Romanorum
et omnium aecclesiarum. Comes Heinricus
gratiam imperatoris acquisivit, et ipse imperator
marchyam Fresonum sibi tradidit. Qui statim illuc | null | 83e85f7b-2934-42a0-a683-69f84599d0ae | latin_170m_raw | null | None | None | None |
pergens cum uxore sua, ipse interfectus est, et illa
vix evasit.
1102. ind. 9. Imperator natalem Domini Mogontiae
celebravit, ubi Henricus comes de Lintburch
dux effectus est.
1103. ind. 10. Imperator natalem Domini Mogontie
celebravit, ubi principes convenerunt. Et in
epyphania Domini Emehardus Wirceburgensis episcopus
apud sanctum Martinum missam cantavit;
et inter missarum sollempnia, quando episcopus
populum monebat, imperator quasi corde compunctus
Deo promittebat pro delictis suis Hierosolymam
pergere, sicque optimates regni decipiebat.
Cumque principes ad ejus curiam sepe convenirent,
nihil de re publica agebant, praeter quod
sua ibi consummarent; propterea secum ficta fide
versabantur, et adversus eum conspirabant. Sicque
omnes regni principes decipiebat, ut nihil rerum
veritatis in re publica ageret, nisi quod suis temporibus
cuncta vilescerent. Multae urbes et oppida
ejus bello sunt destructae et aecclesiarum Dei erat
raptor, scilicet causa reconciliandi principes, illarum
praedia distribuendo. Quid multa? nemo umquam
talia in antiquis voluminibus repperit scripta,
qualia inaudita perpetrarat facinora; et nisi mira
Dei clementia eum sufferret, et ad poenitentiam
distulisset, terra eum vivum, sicut Dathan, obsorbuisset.
1104. ind. 9. Erat in Radisbona in natali
Domini imperatoris curia, ubi comes Sigehardus
quoddam judicium super clientes injuste judicavit;
ex qua causa ab eis est occisus. Unde orta est
maxima persecutio imperatori a cognatis illius et
a cunctis principibus regni; quia si vellet ei subvenire,
nequaquam esset interfectus. Cum vero ob
id factum non paucos habere sentiret adversarios,
circumquaque ab insidiis eorum vallatus, aptum
evadendi coepit inquirere locum. Tandem discessit,
et ut sanctum pascha celebraret cum suis Mogontiacum
venit. Sancto igitur pascha inibi solempniter
peracto, Leodium venit. Quo venire debuerunt
comes Herimannus et Magedeburgensis ecclesiae
praepositus vocabulo Hartwigus, comitis Eggelberti
filius, episcopus ibi constituendus. Cumque simul
in via essent directi, ipsi suaque omnia a Teodorico
comite de Saxonia sunt captivitate detenti, et ne
ad curiam pervenirent impediti. Talia autem ab
imperatore comperta, nimis indignatus, circa
festum sancti Andreae congregato exercitu et filio
suo comitante, venit usque Fridislare; nam abinde
debuit in Saxoniam pergere. Ibi nocte quadam
filius quosdam de patris sui familiaribus, Herimannum
scilicet et alios assumens, quod est 2 Id. Decembr.
clam abscessit, et Bajoariam ire contendit.
Comperto igitur discidio filii a patre a Thiepaldo
marchione, supra nominati comitis Sigehardi nepote,
gaudens cum cunctis regionis illius primatibus
obviam venit, et honorifice suscepit, optimumque
duxit ut natalem Domini Radispone celebrarent.
Post natalem vero Domini nuncios Romam
direxit, querens consilium ab apostolico propter
juramentum, quod patri juraverat, numquam se
regnum sine ejus licentia et consensu invasurum.
Apostolicus autem ut audivit inter patrem et filium
discidium, sperans haec a Deo evenisse, mandavit
ei apostolicam benedictionem per Gebehardum
Constantiensem episcopum, de tali commisso sibi
promittens absolutionem in judicio futuro, si vellet
justus rex, gubernator esse aecclesiae, quae per negligentiam
patris sui deturbata est multo tempore.
Mox ut apostolicae consolacionis verba percepit et
banni solationem a praedicto episcopo, castellum,
quod vocatur Nuorenbere, obsedit et suae ditioni
subegit. At pater, mane comperto se privatum
filio, nimio dolore constringitur, et Mogontiae natalem
Domini celebraturus revertitur. Obiit Joannes
Spirensis episcopus.
1105. #Rex Halverstad venit, et canonicos,
quos Fridericus episcopus injuste expulerat, locis
et rebus suis restituit; ceterique canonici banno solvuntur,
eo quod regis Heinrici anathematizati episcopo
consenserant. Inde rex adiit Hildenesheim.
Cumque urbi appropinquaret, Udo episcopus cum
paucis abiit. Canonici banno solvuntur; ordinati
sicut et ordinator ab officio suspenduntur. Post vero
episcopus canonicorum consilio revocatus rediit, et
banno solutus gratiam regis optinuit. Eo . . . . .
Northuson, juvene rege praesidente, Rothardus Mogontinus
archiepiscopus, et Givehardus Constantiensis
episcopus s. . . . . . . . multis capitulis recitatis,
symoniacos a sancta aecclesia eliminandos esse censuerunt.
Jejunium quatuor temporum.@# . . . . . ..
. . . . . . . . . . . . . Statim post epiphaniam
legatos direxit Bawariam, Coloniensem videlicet
et Treverensem archiepiscopos, et ducem Fridericum,
et Erlolfum cancellarium, si quo modo
possent reconciliare eum. Filius vero respondens,
fatetur, nulla ratione ei communicare posse | null | 44eeecab-935b-4cc5-9039-e07544d56fc2 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
, nisi
prius purgaretur excommunicationis noxa, qua diu
tenebatur sedis apostolicae censura. Nunciis vero
reversis, iter suum multa comitante caterva direxit
Turingiam, ad locum qui dicitur Erphesfurt, ubi
decenter a Ruthardo Mogontinae sedis archiepiscopo
suscipitur, et ibidem diem palmarum, et sanctum
pascha in Quidelenburc caelebravit. Eo siquidem
tempore advenit patriarcha de Aquileia, eos si fieri
posset complacandi gratia, dicens, non audere sibi
communicare, nisi se vellet Deo reum recognoscere,
et omni regno humiliare, insuper et Romanae sedi
in omnibus obedire. Timebat enim, ne et ipsum
ejus astutis sermonibus deciperet, sicuti ceteros
antea saepe delusit. Idem patriarcha sanctum pascha
Mogontiae celebravit, et post pascha, muneribus ab
eo susceptis, ad propria remeavit. Post pascha vero
filius Goslare venit, et ibi generale colloquium cum
Saxoniae principibus habuit, qualiter Dei adjutorio
et eorum omnium consilio sua deberet ordinare, et
aecclesiam modis omnibus violatam purgare et a
scissione ad unionem redintegrare. Affuit etiam supradictus
Constantiensis episcopus, domni papae
cooperator fidelissimus, qui regem et omnes suos
ab excommunicationis vinculo solverat, et quendam
praesulem nomine Widelonem, qui omnium
scelerum et inmundiciarum quae pater egerat spurcissimus
auctor existerat, ex apostolica auctoritate
deposuerat, et alium in locum ejus, quem rex et
clerus ejusdem loci elegit, constituerat. Interim vero
visum est eidem Gebehardo apostolicae sedis legato,
et Ruothardo pontifici Mogontino, in ebdomada ante
pentecosten habere concilium in Turingia, in loco
qui dicitur Northusum, et aecclesiam quantum potuissent
ad pristinum revocare statum, et antiquam
patrum regulam ibi recitare; scilicet invasores
episcopos, nec non et eos qui tunc temporis intraverant
symoniace, vivos deponere, et sepultos
effodere, et ab eis ordinatos manus inposicionem a
catholicis recipere, et uxoratos clericos nullum divinum
officium celebrare. His ita divina inspirante
gratia rite dispositis, rex, assumptis Saxonibus et
Ruothardo archipraesule Mogontino, qui diu a
patre suo erat expulsus, post nativitatem sancti
Johannis Baptistae, ad Rheni fluminis ripam usque
perveniunt. E contra vero pater, qui tunc Mogontiae
cum suis mansit, transitum negavit, et os
omnes, maxime comitem Palatinum, qui filio transmeandi
promiserat apparatum, mercede corrupit,
classemque navium ad portum tanstulit Mogontinum,
manuque militum et civium, ne transiret,
prohibuit. At filius, videns se patris potencia
praeventum et se non posse transmeare, Mogontinus
antistes Turingiam revertitur; ipse vero Werzeburc
adivit, et episcopum Erlolfum, quem pater
suus ibidem constituit, deposuit, et Ruopertum,
ejusdem monasterii praepositum, fecit episcopum.
Cumque per dies aliquod inibi moraretur, ad Radisbonam
iterum revertitur. Ad vincula vero sancti
Petri pater ejus collecto exercitu insequitur eum;
per Bawariam iter suum direxit, et os omnes, quos
poterat, qui filio adherebant, vastando et igne cremando
consumit, et sic ad Radisbonam ire contendit,
ubi filium esse cognovit. Ut autem filius audivit
patrem ex inproviso urbi appropinquare, vix
abcessit, et fluvium qui dicitur Regen cum suis
transvadavit. Cum vero uterque eorum paulatim
suos congregaret, et dux Boemiae patri in auxilium
adveniret, nuncii inter eos diriguntur, si quo modo
possent ad pacem reduci. Set cum nulla spes recuperande
pacis vel concordie foret, et pars suae multitudinis
pugnare non auderet, et filio nullo modo
posset resistere, nocte cum paucis fidelissimis elabitur,
et per Boemiam Saxoniamque cum magna
difficultate saltuum et fluminum transcurrens revertitur
Moguntiam, si forte transvadandi portum,
ut antea, prohibere valeret. Statim filius cum suis
patrem insequitur, et Spirae venit ad Rhenum, praefectumque
Spirensem mercede conduxit, et in vigilia
omnium sanctorum navium apparatum sibi
accommodavit, et manu militum, ne quis obsistere
posset donec portum transmearet, obtinuit. In die
autem omnium sanctorum abbatem Hirsowecensem
sublimavit in episcopum Spirensem. Ut autem
compertum est patri filium Spire ad Renum venisse,
continuo illuc de Moguntia properans, sibi
transitum praepedire jam sperans, illum cum suis
transvadasse nimium stupefactus audivit, et mox
eadem die nimio perculsus timore rediens, jejunus
et nimis fatigatus Mogontiam venit. Altera vero
die abbatem de sancto Albano, nomine Theodericum,
Spire dirigit ad eum, obtestans eum per Deum,
ut recordaretur se patrem ejus esse, et ne tam pertinaciter
eum a regno vellet repellere. Ille audire
distulit, set hoc ille mandavit, ut ab urbe vellet | null | 36b9fb9d-438b-45b0-80c7-239bd1f12ea3 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
citus digredi, ne occuparetur ab inimicis. At ille
quantocius urbem egressus, ad castellum Hamersten
venit, ibique aliquandiu commoratur. Filius vero
Mogontiam venit, legatos Turingiam post episcopum
mittit, et cum gloriosae sanctae aecclesiae, a qua depulsus
fuerat a patre, restituit. Post haec pater videns
multitudinem principum ex omni regno Mogontiam
confluere, et apostolici nuncios #debere@#
interesse, et pro certo sciens, quia filius generale
colloquium ibi vellet habere, cogitans si forte posset
aliqua racione eorum voluntatem interrumpere,
praemisit Palatinum Sigefridum et comitem Willehelmum,
qui adhuc conducti mercede secum remanserant,
si forte potuissent condictum placitum
filii impedire; ipsumque post eos praedixit esse clam
venturum. Cumque ad silvam, quae vocatur San,
advenissent, et filium cum magno exercitu
alia parte reperissent, eique minime resistere potuissent,
media nocte fugam inierunt. Ipse autem
eos insecutus, ad Confluentiam venit. Ibi patrem ex
alia parte fluminis invenit. Cumque ambo inibi convenissent,
pater nuncios misit ad filium, rogans ea
quae pacis sunt. Filius vero trans flumen ad patrem
veniens, se pedibus filii sui advolvit, et quia filius
et sanguis ejus esset recordari vellet, #pre@# monuit.
At contra filius patris genibus advolutus,
rogabat, ut apostolico et omni regno vellet obedire;
quod si nollet coelestem Deum patrem habere, et
sibi terreno patri penitus ibi in praesentiarum vellet
renunciare, promisit, set minime complevit. Cumque
talia et his similia de statu aecclesiae et de salute
animae ejus sermocinaretur per totum diem,
vespertino tempore uterque eorum ad hospicium
redierunt. Pater quidem incumbentibus noctis tenebris
temptabat aufugere; set vallatus undique
ab inimicis, nequaquam poterat. Mane vero patre
assumpto ad castellum Pinguiam venerunt, et ibi
illa nocte pernoctaverunt, et altera die quasi invitum
in Bekelenheim deduxit castellum, et in
vigilia natalis Domini Spirensi episcopo diligenter
custodiendum commisit. Non balneatus, et intonsus,
et ab omni Dei servitio privatus, ibi per omnes
sacros dies permansit. Sicque filius natalem Domini
celebraturus Mogontiam revertitur. #Heinricus
imperator Leodii moratus somnium relatu
dignum vidit. Putabat se quasi in viridario proceris
arboribus consito deambulare, quarum quae eminentior
videbatur, ad terram corruens unam arborum
oppressit et terrae secum prostravit. Deinde ceterae arbores
paulatim lapsae sunt. Quod postea rei exitus
comprobavit. Imperator enim non longe post octo
diebus egrotans, nono moritur, et in aecclesia sancti
Lamberti coram altari sanctae Mariae tumulatur.
Quinto ab hinc die comes Theodericus de Embike
Aquisgrani moritur. Dux Magnus Saxonum moritur,
et ducatus Liutgero de Supelingeburg commendatur.@#
Romanorum 96u
s Heinricus rex, patre expulso,
cepit regnare anno 1106. ind. 13. Imperator vero
nimis cepit lacrimare, et mestus esse, et de peccatis
suis sibi talia evenisse; timens sibi multo pejora
a principibus futura, rogat episcopum Spirensem
se praesentari, seseque consilio ejus et magnatum
regni cuncta facturum promittit: regalia et castella,
que optima et munitissima habebat, filio tradere,
ut saltem sibi praedia ad usus necessaria impenderet.
Episcopus vero in nativitate sancti Johannis
evangelistae Mogontiam venit; ipse et Wirzeburgensis
episcopus sacrae unctionis ordinem a Ruothardo
archiepiscopo acceperunt, et post missarum
sollempnia cuncta, quae a patre audierat, filio et
cunctis principibus enarravit. Cumque regni principes
hoc audissent, condixerant convenire ad Ingeleheim
2 Kalendarum Jan. Ibique imperator est
praesentatus. Regnum filio tradidit, atque omnium
pedibus provolutus, praecipue cardinali legato apostolicae
sedis, veniam et absolutionem banni
precabatur, confitens se multo tempore anathematizatum
esse a papa Hildibrando, et injuste super
eum constituisse Wicbertum papam, et suis temporibus
rem publicam nimis esse turbatam; et cuncta,
quae sibi objecerant, confessus est, excepto
quod idola non adoraret. Cardinalis autem, qui inopinate
ad haec facta convenerat, dicens se nullo
modo tam magnam personam suscipere, propter
quem tanta mala in toto regno sunt perpetrata, nisi
ipsemet apostolicus adveniret. Deposito vero patre,
filius Mogontiam cum regni principibus revertitur,
et propter regalia Werinherum comitem Hamersten
misit et nequissimum Volcmarum, qui fuit consiliarius
patris et omnium scelerum conscius; et in
vigilia epiphaniae ea attulit, et a Ruothardo archiepiscopo
et omni clero et populo honorifice suscipiuntur;
et ea coram principibus filio tradidit,
ita dicens: « Si non justus regni gubernator extitisset
et aecclesiarum Dei defensator, | null | 15709233-7bc8-49d7-a14f-c18734cf754f | latin_170m_raw | null | None | None | None |
ut ei sicut
patri suo evenisset. » Imperator autem, ut vidit
sibi denegatam esse veniam, cogitans secum, quomodo
excitaret vindictam erga rem publicam, Coloniam
venit cum paucis qui secum remanserant;
civibus illis omnia quae eis acciderant flebiliter enarravit.
Deinde venit Leodio, ibique honorifice ab
episcopo et civibus est susceptus et consolatus.
Convocavit ad se ducem Heinricum et alios plures
optimates; eorum pedibus se advolvit, petivitque
ab eis auxilium, eventumque suum eis per omnia
enarravit. Illi vero ut audierunt ejus querimoniam,
misericordia moti super eum, fidele sibi adjutorium
promiserunt, optimumque duxerunt, ut pascha Domini
cum eis ibidem caelebraret. Filius autem
ut hoc audivit, nunciavit regni principibus ibidem
convenire et placitum cum patre habiturum; movit
exercitum magnum, venit ad Aquasgrani, praemisitque
quosdam de exercitu ad flumen qui vocatur
Mosa, pontum sibi optinere. Hoc vero audientes qui
patri auxilium promiserunt, scilicet filius ducis,
ex altera parte fluminis convenerunt. Instigante
diabolo, in coena Domini magna caedes facta est
inter eos; multi etiam per emersionem fluminis
perierunt. Rex vero, ut comperit hoc factum, timuit
ne inimici irruerent super eum. Declinavit inde, et
ad castellum Bunna venit, ibique sanctum pascha,
prout potuit, caelebravit. Deinde vero visum est ei
apud Wangionem civitatem placitum habere pentecosten;
ibique Heinricum ducem rebus publicis
privavit. Pater autem cum gaudio magno Leodio
pascha Domini cum suis caelebravit, et post sanctum
pascha iterum Coloniam revertitur; civesque illi
cum juramento urbem sibi custodire promiserunt,
ac deinde, sicut docti fuerant ab eo, intus et foris
se optime munire ceperunt. Rex vero, ut vidit versutiam
patris, et antiquam exercere maliciam adversus
rem publicam, magnum congregavit
exercitum de omni regno, et post festivitatem sanctorum
Petri et Pauli ad partes Confluentiae venit;
ibique collecto exercitu, Coloniam venit, eamque
obsedit. Colonienses vero ut boni milites stabant
inperterriti, fortiter ei resistentes, et strennuissime,
qualiter numquam antea est visum, decertantes, et
quidam genus hominum, qui vocantur Gelduni, quos
dux Heinricus eis in auxilium miserat, viri bellatores
et strennui et nimis docti ad praelia. Idcirco
ceciderunt multi vulnerati, et regis exercitus minime
eis poterat praevalere. Cumque per tres ebdomadas
ibi resideret, et nulla spes sibi acquirendi
esset, amovit exercitum ad Aquasgrani. Erat enim
estas magna, et prae nimio fetore non poterat exercitus
amplius sustinere laborem. Contigit autem interim
imperatorem Leodio egrotasse; et perductus
terim imperatorem Leodio egrotasse; et perductus
usque ad mortem, Kalendis Augusti diem ultimum
clausit. Gladium et diadema, quae adhuc secum habebat,
filio suo misit cum Erkenbaldo, fidelissimo
camerario suo, et Burchardo episcopo de Monestere,
quam tunc vinctum tenebat; mandavitque ei,
ut omnibus veniam daret et indulgeret, qui secum
in angustiis suis permanerent; et rogans eum etiam
Spire juxta parentes suos sepelire. Rex vero statim
convocavit ad se principes regni, et querit ab eis
consilium, quid de patris exequiis esset facturus.
Erat enim humatus, sicut regem decebat, si aput
Deum meruisset, aput sanctum Lantbertum Leodio,
honorifice, ab episcopo qui semper sibi extitit
fidelis in omnibus. Tunc principes regni
sibi dederunt consilium, ut praeciperet eum effodi,
ne esset in eadem sentencia, qua pater, si ullas sibi
faceret exequias; et in aedem non consecratam illum
poneret, et Romam nuncios mitteret, et ab
apostolico banni solucionem, si fieri posset, sibi impetraret.
Sicque factum est, ut praediximus, et in
quandam Mosae insulam est positus, nullumque divinum
officium ulterius super eum est factum, nisi
Jerosolimitanus quidam monachus casu venit, et sibi
die noctuque, usque dum ibi stabat, indesinenter
psalmodiam cantabat. Proh dolor! quod umquam
talis persona ita meruit tractari a filio suo et a regni
principibus, et nisi adesset ulcio divina, nequaquam
in extremis suis ei sic evenire. Post haec placuit
regi, ut patrem suum Spiram deferret, et praecepit
de aliquibus familiaribus suis maxime Erkanbaldo,
qui semper in angustiis suis sibi adherebat,
ut sibi illuc praeberet famulatum. Cumque 3 Non.
Sept. illuc allatus esset, solito more defunctorum
exequiis honorifice a clero et populo suscipitur et in
basilicam sanctae Mariae, quam summo studio construxerat,
portabatur. Idcirco episcopus interdixit | null | 0fb95b43-e35e-4b90-a4e4-5a657c640b05 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
ullum divinum ibi celebrare officium, donec purgarentur
ab hoc facto. Et sic extra monasterium
fecit corpus statui in capella nondum consecrata.
Unde factus est tumultus et planctus magnus in populo,
quia dilexit locum et populum prae omnibus.
Post haec multo tempore inhumatum corpus ab incolis
ibi frequentabatur. Leodicensis vero episcopus,
cum aliis qui regi rebellaverant, cum viderent
se esse destitutos morte imperatoris, Aquasgrani ad
dedicionem venerunt; excepto duce Heinrico, qui
in rebellione permansit. His expletis, rex cum magna
ira reversus est Coloniam, praecepitque per
omnes civitates Regno adjacentes congregare exercitum,
ut sibi in adjutorium navigio venirent, ut se
vindicaret in eis. Colonienses hoc audientes, nimis
inde stupefacti et perterriti, et undique ab inimicis
vallati, et in nullo spem habentes, promiserunt se
regi daturos sex milia thalentorum argenti. Rex
vero, dolens quod multi cecidissent in obsidione,
diu denegavit; tandem Deo inspirante concessit;
et sic exercitus elabitur, et unusquisque cum gaudio
ad propria revertitur.
1107, ind. 14. #Papa ex synodi sententia apud
Trecas Routhardum Mogontinensem episcopum ab
officio suspendit, eo quod Udonem Hildenesheimensem
sine aecclesiae consensu restituit, et quia Reynhardum
contra jura canonum Halverstadensi aecclesiae ordinavit.
Similis sententia de Givehardo Constantiensi
datur@#, #quia his consensit qui Godescalcum
Mindensi aecclesiae loco episcopi intruserunt, et quia
Heynricum Magedeburgensem ordinavit. Omnibus ibi
ecclesiis apostolicus libertatem, ut ex praecepto canonum
praelatos sibi eligant, quos dignos viderint, restituit.@#
Rex Heinricus obviam papae Radisponam venit,
set papa non veniente, ibidem natalem Domini caelebravit;
pascha vero Mogonciae caelebravit, indeque
obviam papae in confinio Lotharingiae et Franciae;
per triduumque legatis invicem missis, infecto, pro
quo venerant, negocio, discesserunt; et rex Mettis
in pentecoste fuit. Inde Saxoniam veniens, invenit
ibi ducem Boemiae patria pulsum, quem reduci jussit
in ducatum per comitem Wicbertum. His diebus,
cum rex esset Goslariae, tonitrium cum fragore
super eum dormientem veniens, nocte excitatum
perterruit, fulmenque secutum umbonem clipei ad
caput ipsius positi, partemque gladii juxta latus ejus
jacentis liquefecit, ipso illeso permanente. Deinde
circa festivitatem omnium sanctorum cum exercitu
Flandriam petiit, et pacto cum comite illius provintiae
Rouperto confirmato, Aquisgrani venit, ibique
natalem Domini celebravit.
1108, ind. 15. Rex de Ungaria contra legem conspirare
cepit. Quod cum audisset rex, collecto exercitu,
circa festivitatem sancti Michahelis bello eum
petit. Eodem anno rex Palatinum comitem Sifridum
retrusit in custodiam.
1109, ind. 1. #Eclypsis solis facta est 2 Kal.
Jun. Plures fulmine perierunt.@# Heinricus rex natalem
Domini Mogontiae celebravit, et post pentecosten
regem de Boulena bello petit, eumque
nimis coartat. Eodem anno desponsavit filiam regis
de Anglica terra. Routhardus archiepiscopus
obiit.
1109. Archiepiscopus Coloniae Fridericus, Bruno
Treverensis, cancellarius Adelbertus, comes Herimannus
de Winceburch, aliique principes satis clari,
Romam cum pompa non parva vadunt, inter domnum
apostolicum et regem concordiam facturi. Domnus
apostolicus omni paternitate, omni mansuetudine
eum se excepturum spondet, si ipse se ut regem
catholicum, ut aecclesiae filium et defensorem, ut
justiciae amatorem, sanctae Romanae sedi exhiberet.
1110, ind. 2. Non. Martii synodus gloriosa in Lateranensi
aecclesia, praesidente domno papa Paschali,
celebratur. Praedicti legati Leodium ad regem veniunt,
responsum papae referentes. Ibi rex Anglici
regis filiam sponsam suscepit, quam in pascha apud
Trajectum regio more dotavit. Expeditio in Italiam
ab universis occidentis principibus Trajecti collaudatur.
Circa 5 Non. Jun., stella adulta jam nocte
apparuit, radios admodum longos versus austrum
de se effundens. Eclypsis lunae facta est 2
Non. Mai. Slavi regionem Albianorum irrumpunt,
multisque occisis et captis redeunt. Inde dux
Liutgerus permotus terram Slavorum hostiliter
invadit, regionem praedabundus perambulat, novem
urbes munitiores et opulentiores capit, obsidibusque
ab ipsis acceptis victor redit. Circa assumptionem
sanctae Mariae rex regio apparatu Italiam ingreditur.
Omnes civitates munitae, omnia castella regi subduntur.
1111, ind. 3. Rex natalem Domini apud Florentiam
celebrat. Quo peracto, 2 Idus Februarii Rome
ab apostolico honorifice excipitur. Datis autem utrimque
obsidibus, in aecclesia beati Petri consident,
super negociis aecclesiasticis tractaturi. Dum haec
aguntur, factione quorundam tumultus in aecclesiae
gradibus | null | e6f3229e-bdb7-479f-be19-c885df028e3e | latin_170m_raw | null | None | None | None |
oritur. Vulnerantur plures, quidam trucidantur.
Quo audito, a rege concilium disturbatur;
apostolicus cum cardinalibus regiae custodiae deputatur.
Romani trans pontem ultra Tyberim diffugiunt.
Eadem nocte tota civitas Lateranensis tumultu
bellico concutitur. Orto mane, erectis signis,
Lateranensis unanimiter regem ex improviso
invadunt. Cubicularii vero regis arma corripiunt,
multitudini viriliter resistunt. Rex vero
et acies sua jam adaucta, quae prius rara, venientes
audacter invadit, occursantes multos obtruncat,
ceteros fugat; plenaque victoria potitus, adducto
secum apostolico cum cardinalibus, versus Albam
civitatem tendit; castra in campis urbi adjacentibus
figit, ubi per totam quadragesimam moratur. His
ita gestis, regis optimates quidam, communicato
consilio, papam, qui adhuc in custodia regia detinebatur,
adeunt, monent, orant, ut super regis negocio
mitius agat, injuriae, si quam adversus regem
habeat, obliviscatur, fedus cum rege ineat; regis sibi
fidelitatem et oboedientiam proponunt; omnimodo
sollicitant, ut quae pacis et concordiae sunt, cum primoribus
regni disponere dignetur. Rex ipse pedibus
ejus humiliter profusus, veniam postulat, oboedientiam
spondet, dummodo ei in regia potestate jure
antecessorum suorum catholicorum regum uti concedat.
Sicque sepius domnum papam, ut animi rigorem
aliquantisper temperaret, attemptavit. Tandem
papa vincitur et cedit, et sic Romam honorifice
redire permittitur. Igitur cum cardinalibus ceterisque
personis ad tale negocium dignis de consecratione
regis tractat. Statuta autem die, scilicet Idus
Aprilis, in aecclesia beati Petri regem imperatorem
consecrat. Cumque usque ad communicandum missae
sollempnitas esset celebrata, apostolicus dato silentio
regem sic alloquitur: #Hoc corpus Domini nostri Jesu
Christi, natum ex Maria virgine, passum pro salute
generis humani, sit confirmatio verae pacis et concordiae
inter me et te.@# Et communicantes, invicem
osculati sunt. Post haec imperator apostolicum regiis
muneribus donat, a quo tamquam filius a patre salutatus
dimittitur. Pentecosten Verone celebrat. 7
Id. Augusti cum frequentissimo episcoporum aliorumque
principum conventu patrem suum regio
more Spire sepelit.
In assumptione sanctae Mariae apud Mogontiam
Adelbertus, omnium cancellariorum qui ante eum
fuerant in aula regis celeberrimus, praesente imperatore
et consentiente, unanimi aecclesiae electione
Mogontinus archiepiscopus constituitur. Palatinus
comes Sifridus solutus, honori suo restituitur.
1112. Imperator natalem Domini Goslariae celebrat.
Dissensio Liutgeri et marchionis Roudolfi cum
imperatore. Unde principum sententia utrique
dampnantur. Ducatus Ottoni de Ballenstad committitur,
marchia Elperico. Imperator Saltwidele obsidet,
ipsi non longe, cum imperatore pugnaturi, cum
exercitu manent. Set bellica tandem rabie dissipata,
praedicti principes gratia imperatoris utuntur.
Adelbertus Mogonciensis electus regiae custodiae
mancipatur.
1113. Reynhardus episcopus Halberstadensis, et
Wicbertus, infidelitatis apud imperatorem secundo
denotantur. Imperator absente episcopo Halverstad
venit; Horneburch obsidet. Episcopus vero et Palatinus
comes Sifridus, Wicbertus et comes Lothowicus,
cum imperatore pugnaturi castris haud
longe fixis manent; set deditione urbis facta, ipsique
episcopo die statuta, ut se, si posset, de objectis
excusaret, bellicus ille tumultus solutus est.
Imperator vero versus Rhenum vadit. Dum haec
aguntur, Wicbertus ab amicis imperatoris capitur.
Sifridus Palatinus comes occiditur. Quae res imperatori
non modicam laeticiam contulit. Imperator
Wormacie pascha celebrat. Eo adducitur episcopus
Mogontinus; Triveles imperatori redditur; denuo
custodiae mancipatur. Post pascha imperator Goslariam
regreditur; Reynhardus episcopus interventu
principum gratiam imperatoris obtinet; Horneburch
concrematur.
1114. Imperator natalem Domini Bavenberg celebrat.
Altera die post epiphaniam collectis totius
regni principibus, nuptias filiae regis Anglici cum
ingenti gloria consummat, quales ante eum nemo
regum longo ex tempore disposuit. Ibi Lothowicus,
qui se putabat bene in gratia imperatoris esse,
jussu ejus comprehenditur et custodiae mancipatur.
Quae res multos principum contra regem exacuit.
Udo Hildesheimensis episcopus obiit.
1115. Imperator natalem Domini Goslariae celebrat.
Duci Liutgero, episcopo Halverstadensi, Palatino
comiti Fritherico, marchioni Roudolfo, ut
curiae huic intersint, edicit. Non veniunt; in praesidio
interim Walbike commorantur. Imperator
Bruneswich occupat, Halverstad devastat. Orlagemunden
ab amicis ejus obsidione vallatur. Contra
quos dux Liutgerus et principes praedicti, adjunctis
sibi Fritherico comite Westfaliae, Heynrico fratre
suo, Heinricho de Lindburch, Herimanno de Cavelage,
tendunt. Imperator vero eis in loco qui dicitur
Welpesholt occurrit. Ibique 3 Idus Februarii
acriter cum eo congrediuntur, et victoria
plena potiuntur | null | 3155c801-0a5c-4b88-afb1-46a38b56cec2 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
. In nativitate sanctae Mariae
Theodericus, sanctae Romanae aecclesiae cardinalis
presbyter, cum frequenti Saxoniae principum conventu
Goslariam venit, et quaedam de aecclesiasticis
negociis utilia disseruit. Paucis diebus interjectis,
idem ante festum omnium sanctorum Frideslar conveniunt,
quae ad honorem regni et utilitatem sunt,
tractaturi. Sub eodem tempore imperator Mogontiam
venit, cum subito ejusdem urbis familia; tam
nobiles, tam ministeriales, ipsum adeunt, orant, ad
omne servitium suum fidelissimos se amodo promittunt,
dum episcopum, quem jam triennio captum
tenuit, eis reddat. Tandem precibus eorum victus,
tum etiam quasi vi pro temporis articulo coactus,
episcopum eis reddidit.
1116. Theodericus cardinalis moritur, Coloniae
sepelitur, astantibus episcopis 14 cum Liutgero duce
multisque aliis principibus. In nativitate sancti
Stephani Mogontinus electus ab Ottone venerabili
Bavenbergensi episcopo ordinatur. Magna aeris
inequalitas facta est. Circa natalem Domini luna
clare fulgente, alia orta est ab occidente. Qua diu
cum naturali luna congressa, modo assultus, modo
fugam utrisque simulantibus, obscurissima tandem
nube tectae sunt; qua recedente, naturalis
luna sola fulgebat. Similis quoque conflictus in stellis
visus est.
1117. In octava sancti Joannis evangelistae ate
per orbem terribili et inaudito hactenus terremotu
terra concutitur; maxime vero in Ytalia minax hoc
periculum per multos dies continue desevit, adeo
ut montium collisione et subversione Aedissae
fluminis meatus per aliquot dies obstrueretur. Verona
civitas Italiae nobilissima, edificiis concussis, multis
quoque mortalibus obrutis, corruit. Similiter in
Parma et in Venetia aliisque urbibus, oppidis, et
castellis, non pauca hominum milia interierunt.
Unstrot fluvius, alvei sui profundo scisso, ex toto
absortus est terrae motu. Repleto autem ipso hyatu,
licet post multa horarum spacia, solito fluebat
lapsu. Abbas Corbeiensis Erkembaldus pluresque
de Saxonia Iherosolymam vadunt. Paucis ante natalem
Domini diebus coelum post solis occasum
igneo colore late resplenduit, nec longe post quasi
radius solis late emicuit, luna quoque prodigiale
intuentibus signum edidit.
1118. Domnus papa Paschalis feliciter ad Dominum
migravit. Successor ei eligitur Joannes, ipsius
antea cancellarius, qui et Gelasius dictus est. Imperator
vero alium surrogat, Bacarensem scilicet
episcopum, quem Gregorium vocaverunt. Quo
facto, Johannes electus apostolicus Beneventum secedit;
imperatorem cum ydolo suo,--hoc enim
nomine, quem ipse substituit vocatus est,--omnesque
huic parti consentientes excommunicavit.
Mogontini archiepiscopi milites, comesque Heremannus
praesidium ducis Friderici in Oppenheim
diruunt, concremant, multique igni absumpti sunt.
Baldewinus rex Iherosolimitanus post multos pro
Christiana religione labores moritur, et juxta fratrem
suum Godefridum sepelitur. Iherosolimitani
alium Baldewinum, nepotem suum, in locum ejus
substituunt.
1119. Domnus apostolicus Gelasius synodum in
Francia celebraturus, apud Cluniacum moritur, ibique
sepelitur. Cui archiepiscopus Viennae, vir religiosus,
succedit, Kalistus nomine. Imperator et
principes regni in festivitate sancti Johannis Baptistae
conveniunt, et in concordiam redeunt, ita tamen,
ut omnis causa quae hactenus aecclesiam disturbaverat
et inter eos fomitem discordiae ministraverat,
in praesentiam domni apostolici Kalisti differretur.
Multi mortalium a lupis devorantur. Calistus papa
synodum Remis circa festum sancti Lucae celebrat,
cui Adelbertus Mogontinus archiepiscopus, pluresque
episcopi Germaniae interfuerunt. Imperator non
longe cum suis consistit, auditurus super synodalibus
decretis; sed nichil quod ad reconciliationem
pertineret, actum est; immo imperator anathematizatus
est.
1120. Dux Liutgerus, Fridericus Palatinus comes,
Roudolfus, et plures alii imperatori reconciliantur
Goslariae. Fames valida: modius siliginis
duobus solidis venit.
1121. Dux Liutgerus, comes Herimannus de Winceburch,
numerosa et forti manu Monasterium vadunt
pro restituendo Theoderico episcopo. In qua
restitutione incaute sancti Pauli templum nobiliter
constructum incendio conflagrant cum omni fere
urbis loco. Praedictus dux omnes fere urbis defensores,
tam nobiles quam ministeriales, captos abducit.
His actis, Dulmene urbem munitam in deditionem
accepit. Circa festum sancti Michahelis in
sede episcopali Werciburch imperator et totius regni
principes conveniunt, et in concordiam redeunt, judicio
et consilio domni apostolici causam imperatoris
determinandam reservantes.
1122. In festo natalis Domini vehementes turbines
ventorum innumera edificia et arbores a radicibus
subruerunt, et inundatio aquarum ex ymbrium
distillatione, supra quam cuiquam mortalium credibile
sit, evenit; multisque mortalibus summersis,
his qui evaserant, diuturni doloris causa extitit.
Circa festum sanctae Mariae Spire conventus principum
fit. Ibi episcopus | null | eee8c66a-3b26-43fc-a6e4-9e7cf018f9ae | latin_170m_raw | null | None | None | None |
Ostiensis, vir religiosus,
sanctae Romanae aecclesiae legatus, consulente papa
Calisto, imperatorem banno absolvit. Imperator
vero, ut aecclesiasticae justiciae satisfaceret, investituras
aecclesiasticarum dignitatum sancto Petro remisit;
ita dumtaxat, ut libera electione praecedente,
et canonum gravitate conservata, imperialis autoritas,
quod sui juris est, in constituendis episcopis
sive abbatibus vel abbatissis non amitteret; et si
in constituendis his dignitatibus discordia, ut saepe
fit, oboriretur, imperialis potestas consilio sapientum
contrairet.
1123. Adelbero Bremensis archiepiscopus canonice
electus pro reposcenda pallii dignitate Romam
vadit; ibi a domno apostolico Calisto honorifice
suscipitur, in archiepiscopum ab eo consecratur,
habitaque synodo canonico et judiciario ordine
pallium obtinuit, negligentia duorum antecessorum
suorum amissum et in Danos translatum.
1124. Eclypsis lunae facta est Kal. Februarii.
Magnae molis grando cecidit 9 Kal. Augusti. Eclypsis
solis facta est 3 Idus Augusti. Magna fames
accidit. Calistus papa obiit, cui Honorius successit.
1125. Imperator Trajecti infra ebdomadam pentecosten
obiit; corpus ejus Spiram defertur. In
festo sancti Bartholomei omnes totius imperii principes
Moguntiae conveniunt, omnes unanimiter
ducem Liutgerum in regem eligentes.
1126. Novus rex natalem Domini apud Argentinam
celebrat, dehinc ad patriam redit. Rotgerus
Parthenopolitanus episcopus obiit, cui Northbertus
succedit. Rex, rapta acie admodum parva, in
Boemiam pro restituendo Ottone, qui injuste privatum
se honore praedictae provinciae querebatur,
tendit, incaute quidem. Tria enim milia, non plus,
secum assumpsit; hostium vero 20 milia aut amplius
erant. Ducenti vero expeditiores regem praecedebant,
ad praecidendas indagines silvae, quae
Boemiam a Saxonia disterminant, dispositi. Cumque
hi per invia et abrupta silvae quasi repentes
laborarent, tum nivium magnitudine, tum indaginum
incisione fatigati, hostium insidiis ex improviso
circumveniuntur. Obtruncantur ibi plerique
terrae meliores, viri fortes et nobiles, domi militiaque
clari. Rex expeditionem movet super Fridericum
ducem Sueviae vel Alsaciae; set eo in munitiora
terrae se recipiente, rex infecto negocio redit. Treveris
apud sanctum Eucharium reperitur corpus
sancti Matthiae apostoli subtus altare Johannis
baptistae. Quo digne locato, deinceps ab omni
populo Teutonico maxima devotione colitur.
1127. Rex Norinberch urbem munitissimam obsidione
premit; set nil relatu dignum actum est ibi,
set sine effectu cum dampno suorum inde rediit.
Heynricus Patherbrunnensis episcopus obiit, cui
Bernhardus succedit.
1128. Circa festum sancti Johannis Baptistae rex
expeditionem contra Counradum fratrem Friderici
ducis movit, obseditque urbem Spire; acceptisque
obsidibus, circa festum sancti Martini discessit.
1129. Post pentecosten rex urbem Spire iterum
obsidione vallat, quia fidem, quam superiori anno
dederant, infregerunt.
1130. Rex natalem Domini cum multa frequentia
principum circa urbem Spire in tentoriis celebrat.
Tandem Spirenses videntes constantiam regis, fame
coacti, sese cum ipsa urbe regi tradiderunt in festo
sanctorum innocentum. Honorius papa obiit, cui Innocentius
successit. Burkardus de Lucca occiditur;
unde rex contristatus et iratus, Winceburch,
castrum Herimanni comitis, cui hujus cedis consilium
et jussum imponebatur, obsidione circumdat.
1131. Rex natalem Domini Gaudersem celebrat.
Herimannus consilio principum cum praedicto castro
regis se potestati tradit. Quem rex custodiae deputat;
castrum vero everti solo tenus imperat.
1132. Vehementissima vis ventorum innumera
edificia subvertit. Eclipsis lunae facta est 5 Non.
Marcii. Translatio sancti Godehardi facta est.
Circa assumptionem sanctae Mariae profectio regis
in Italiam pro consecratione sua ab apostolico apud
Romam in cesarem. In quo itinere cum ad urbem
Augustanam venisset, eam pacifice ingressus est.
Set quorundam civium factione seditio contra regis
homines exorta est; et hac de causa repentino igne,
ut in tali tumultu fieri solet, civitas fere tota conflagravit,
et multi tam gladiis quam flammis perierunt.
1133. Rex natalem Domini in Longobardia apud
villam, Medicinam dictam, celebrat. Per Italiam
pleraque loca munita sibi resistentia c pit.
Tandem 2 Kal. Maii Romam cum summo favore
ingreditur; ibique 2 Non. Junii, quo tunc dies
Dominica extitit, Lateranis in basilica sancti Johannis
Baptistae a domno apostolico Innocentio in imperatorem
consecratur. Bernhardus Patherbrunnensis
episcopus, qui tunc cum rege aderat, usum rationalis
in celebrationibus missarum, constitutis
temporibus, et dedicationibus aecclesiarum, seu ordinationibus
aecclesiasticorum graduum, in proprio
tantum episcopatu sibi suisque successoribus a
praedicto papa Innocentio promeruit. Post | null | ebd522bb-1a9d-4a7c-84eb-aec4cdd2201c | latin_170m_raw | null | None | None | None |
haec imperator
cum suis in reditu cum ad locum
quendam venisset, qui propter situs angustiam
Clus, quasi praeclusus vocatur--quippe ex
una parte excelsissimo monte adjacente, ex altera
parte profundissimo flumine currente, via in
medio, quatuor seu quinque itinerantium simul
spacio, patente--et cum ibidem transitus imperatori
ab incolis negaretur, ipse miro eventu et perspicuo
Dei auxilio eundem locum celeriter irrumpendo,
fugatis hostibus cum suis pertransiit, et
urbem in supercilio ipsius excelsissimi montis
positam repentino assultu cepit, et principem ejusdem
urbis captivum secum abduxit. Duo circuli,
major et minor, circa solem apparuerunt 3 Kal.
Julii circa horam terciam; minor circulus ambiens
principale templum Patherbrunnensis sedis, et
major circumdans civitatem, ibidem consistentibus
videbatur. Ipsa die, hora 9, ipsum templum cum
omni fere civitate, proh dolor! incendio conflagravit.
Eclypsis solis facta est 4 Non. Augusti circa
horam sextam, in tantum ut stellae in coelo apparerent.
Magna inaequalitas aeris et pluviarum inundatio
per totum tempus messis subsecuta est. Rex
Danorum pluribus advenis Teutonicis terram suam
incolentibus truncationes membrorum facit. Hac
de causa imperator super eum expeditionem movere
intendit.
1134. Imperator pascha Halverstad peragit. Ibi
rex Danorum veniens, sese in potestatem imperatoris
tradit, obsidesque dat, juramentum facit, se
sucessoresque suos nonnisi permissu imperatoris
successorumque suorum regnum adepturum; et
pulchro spectaculo, nullis retro temporibus audito,
ipso sancto die paschae idem rex Danorum, regio
more coronatus, coram coronato de more imperatore
gladium ipsius portat. Et sic in gratia imperatoris
repatriavit. Nortbertus Magedeburgensis archiepiscopus
obiit, cui Conradus successit.
1135. Dominica ante mediam quadragesimam,
scilicet, 16 Kal. Aprilis, frequens principum fere
totius regni conventus fit apud Bavenberg, imperatore
praesente. Ibi Dei gratia aspirante, Fridericus
dux Suevorum comitantibus principibus in concordiam
cum imperatore sociatur. In festo pentecosten
apud Magadeburgum primum principes regni
coram imperatore firmissimam pacem domi forisque
ad 10 annos juraverunt. In festo sancti Michaelis,
in loco qui dicitur Mulenhusen, Conradus, frater
Friderici ducis, imperatori reconciliatur.
1136. Irruptio Slavorum in partes Saxoniae.
Contra quos Adelbertus marchio exercitum movens,
terram eorum non semel hostiliter invasit et depopulatus
est. Circa assumptionem sanctae Mariae
expeditio imperatoris in Ytaliam.
1137. Imperator natalem Domini, similiter et
pascha, in Italia celebrat, pentecosten vero apud
Barum cum generali Italicorum principum. Ibi Bruno
Coloniensis archiepiscopus obiit; cui Hugo decanus
sancti Petri successit, qui et ipse post paucos dies
ibidem obiit. Ibi ambo conditi jacent. Princeps
Apuliae Rozir nomine, ob cujus insolentiam maxime
imperator Italiam intraverat, statuit castrum satis
munitum in ipso latere civitatis Barae; in quod
castrum multitudinem praedonum collocaverat, qui
terra marique, quicquid attingere poterant, inauditis
miseriis et calamitatibus regiones opprimebant.
Simili modo per totam fere Italiam fecerat. Pentecoste
celebrato imperator castrum cum exercitu
circumdat; quod nimio sudore expugnans, igni
tradit soloque coequat. Praedones comprehensi
suspensi sunt circa turrim exustam, numero quingenti
vel eo amplius. Quo terrore omnis civitas,
omnis munitio, regiae se potestati tradit. Exin imperator
in Calabriam transivit. Ibi legati Graecorum
ad eum magnifice veniunt, quos ipse magnificentius
suscepit ac dimisit. Adelbertus Mogontinus archiepiscopus
obiit; post cujus obitum civitas una cum
principali templo igne concremata est. Marchyo
Adelbertus, collecta valida manu, hyemali tempore
terram Slavorum praedabundus perambulat. Imperator,
rebus in Italia compositis, in ipso reditu 2
Non. Decembris obiit; corpusque ejus delatum in
patriam sepelitur regio more in hereditate paterna,
in loco qui dicitur Lutheron. | null | 68ff5657-5444-4ff8-94e4-5fe5abd96787 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
EPISTOLA CXIV [ #olim@# CIX]
#Clarissimo Turonensium archiepiscopo@# H. A. #decanus
et tota congregatio canonicorum Sanctae Mariae
Carnotensium prona atque devota fidelitatis obsequium
et orationis suffragium@#
Nuper antequam Romanum iter agere coepisset
beatissimus Pater noster Fulbertus episcopus
vestro, ut scitis, dulci usus est colloquio. Unde reversus
dum quadam die in conventu nostro resideret,
de ipso itinere nobiscum agens, conquerentibus
nobis post abscessum ejus multa nos a pluribus adversa
passuros, et nominatim a Fulcherio ejusque
nepotulo, suorum quoque manipulis furum, ille constanter
et confortatorie, ut solet, in talibus respondit:
Malorum injurias boni aequanimiter ferre debent.
Ut enim ipsi legitis in quadam homilia beati papae
Gregorii, #bonus non fuit, quisquis malos non toleravit.@#
Adjecit praeterea se vobis inde fuisse locutum,
vos etiam illi et nobis prodesse, de ipsis malefactoribus
adjutorium promisisse. Quod si necessitas urgeret,
praecepit statim vestrae paternitatis solatium nos
adire. Quod nunc facimus, potentissime Pater, variis
pulsi tribulationibus. Nam ut alias omittamus, illi
anathematizati, quorum supra meminimus, postquam
dilectissimus pater noster viam suam tenuit, terras
nostras quae sunt in ministerio, Heruci et Tetoldi,
quasi lupi caulas ovium irrumpentes, nobis immerentibus
praedati sunt. Neque etiam rabidis eorum morsibus
ovium damna suffecerunt; imo vero ad devastandam
quamdam pastoris ipsius potestatem quae
dicitur Ermenulphi villa, se converterunt. Proinde
rogamus vos, justissime Pater, ut propter amorem
sanctae sanctarum Dominae nostrae, cui servimus
licet indigni, ipsius quoque dilectissimi vestri, qui in
vobis plurimum confidit, et nos abiens vestro patrocinio
commisit, praedam suam et nostram reddere
faciatis, cum nepote vestro Gaudfrido magnopere
satagendo, quatenus ipsi lupi res domini praesulis
et nostras deinceps non diripiant, vel donec annuente
Deo ipse redeat. Valete et vos supplices vestros,
quidquid de iis egeritis, mandando rescire dignamini.
EPISTOLA CXV [ #olim@# CX]. (Anno 1022.)
#Venerabili@# LEX. #pont.@# HERB. #congreg. canon. Sanctae
Mariae Carnot. plurimum salvere et orationis suffragia.@#
Jubes, inclyte praesul, nos dare tibi circadas de
ecclesiis nostris quae sunt in episcopio tuo. At nos
serenitati tuae verum quiddam intimare volumus,
scilicet quod episcopi Beatae Mariae, in quorum dioecesi
possidemus ecclesias, hunc semper amoris et
reverentiae cultum exhibuerunt sanctae sanctarum
Dominae nostrae, ut a nobis ejus licet indignis famulis
nequaquam exigerent id obsequii quod requiris.
Vide, quaeso, ne importuni vocemur, dum rogamus
te, benigne Pater, ut, honesta sanctorum Patrum sequens
vestigia, nos hujus pensionis angaria nullatenus
obliges, ne in hac parte nobis officiendi primus
auctor ipse noteris. Optamus enim potius, non parvo
tuae ipsius utilitatis amore ducti, in albo felicis ordinis
benefactorum nostrorum te recenseri, ut cum
pro illis, tum etiam pro te juge Domino sacrificium
offerentes, ac humanitatis tuae beneficia coram illa
recitantes, dignum te libro quoque vitae coelestis inseri
praedicemus. Praeterea non arbitramur notitiae
tuae amplitudinem praeterisse dominum nostrum
Fulbertum episcopum, cui te valde charum esse scimus,
Romam pergere. Quod ideo memoramus, ut, si
liberalitati tuae placuerit nostrae petitioni favere, nos
id illi, cum redierit, innotescamus, tibi quidem pro
hoc bene ac sapienter facto nimium gratulaturo.
Quod si non oramus, saltem nos exspecta supplices
tuos: illum reversum super hoc consultum ire
debentes, a cujus nutu pendent nostra consilia,
neque interim ullum interdictum facias ecclesiis
nostris. Bene agendo valeas, de sacrario tui pectoris
quid oraculi super haec egrediatur nobis rescribere
ne graveris, iterum iterumque ac semper valeas.
EPISTOLA CXVI [ #olim@# CXI.]
#Amicus amico@# HILDEGARIUS SIGIFRIDO #totius boni sufficientiam
precatur.@#
Dum apud nos morareris, inter primos amicorum
meorum habitus, quid mihi tuis obsequiis plerumque
dedito pollicitus sis, memorem te esse puto. Ipse
tamen ejus rei te commonefaciens, rogo ut secundum
promissionem tuam mittas equum ambulatorium,
qualem te dare, nos quoque recipere deceat:
cum illis equidem sentio qui amicitiam non propter
se tantum, sed et propter utilitatem censent esse
expetendam. Diu vivens et bene agens praemio
aeterno potiaris.
EPISTOLA CXVII [ #olim@# CXII.]
HILDEGARIUS, #domini Fulberti discipulus,@# SIGEFRIDO #Ric. com. capell. adhuc salutem.@#
Verbis | null | b9bbfe84-9510-426d-8d53-9d3467aa590a | latin_170m_raw | null | None | None | None |
tuis fidem minime servans diu me fefellisti.
Unde, cum me deceptum esse doleam, tum pro mendacio
tuo pudor mihi maximus ingeritur. Non enim
deceret tantam personam probrosum falsitatis nomen
subire. Horrendum etiam esset in sacrilegii crimen
incidere, quia, sicut legitur, #Verba sacerdotis aut
vera aut sacrilega.@# Obsecro itaque per sanctam amicitiam
quae inter nos esse debet, ut honestae veritatis
famae te reconcilies, mittendo mihi ad praesens per
Gauterium monachum olim meum, merito mihi promissum
abs te caballum. Quod ni feceris, noveris te
funditus ab amore nostro decidisse, teste conscientia
mea, dixerim, in hoc quod ego te rogo, non magis
utilitatem meam quam tuam et simul honorem
exopto.
EPISTOLA CXVIII [ #olim@# CXIII].
#Quem purae dilectionis affectu colit seniorem suum@# E. HILDEGARIUS #plurimum salutis.@#
Potionem Iera, quam dominus praesul tibi
mittit, sumes cum aqua calida ante crepusculum
diei. Nocte qua debes eam accipere, non coenabis;
et ipsa nocte positam potionem in vasculo, in quo
distemperanda est, asperges salis gemma, vel, si haec
non adest, delicato sale ad pensum unius scripuli.
Accepta potione sedeas ante focum absque ullo
tumultu, cavens tibi penitus a frigore; et, si paulum
cubueris, non nocebit: nolo tamen ut dormias. Cum
primum senties moveri tibi ventrem, deambula
pedetentim, et sic ad secessum vade. Si propter
solutionem tandem ceperit te sitis, nequaquam
bibes, nisi paululum aceti cum aqua calida misti,
propter stomachum diluendum seu relevandum:
quod etiam non urgente siti facere poteris, solutione
propemodum vocante. Prandere differes quousque
senties catarthicum nihil amplius operari velle. Cum
sederis ad mensam, vide ne quid nimis, neque
manduces aliquid stipticum vel plus aequo salsum.
Plura de observationis modo notarem, nisi pauca
sufficerent sapienti. Hoc tamen scribere me jubet
nescia simulare charitas, ut talem potionis hujus
sentias effectum, quatenus semper incolumis perseveres.
Vale.
EPISTOLA CXIX [ #olim@# CXIV].
HILDEGARIUS G. #verba transformare in act.@#
Tuae, mi domine, charitativae promissionis nuntium
hactenus sustinens laboravi nimium. Sollicitus
namque quid tuae celsitudini meae parvitati placuisset
designare, percunctabar unde sese reciperent viatores
quosque pendens, ab urbis vallo huc respiciente.
Nemine vero dante responsum tui de parte, moestus
redibam domum jam facta nocte. Sed quia in humanis
perfectum nil exstat ex toto, humano parcimus
ingenio. Peto tamen ne proruas in verba talis excusationis,
quin quod pollicitus es adimplere studeas
sine fuco dilationis: igitur, ut certiorem reddas,
mando et deprecor quatenus innuere digneris quid
me agere jubeas. Nolo, mi domine, haesites in calamo,
bonum opus habens in animo, quoniam in perfectione
erit ex Dei auxilio. Vale.
EPISTOLA CXX [ #olim@# CXV].
#Guillelmi ducis Aquitaniae ad Hildegarium.@#
(Vide infra in GUILLELMO ad an. 1030.)
EPISTOLA CXXI [ #olim@# CXVI].
HAND. #praesuli@# H. #Turonensis archiepiscopus salutem.@#
Quamvis tua nuper ad me directa epistola sibi
condigna mereatur rescripta, satius tamen existimavi
responsis interim suae contumaciae debitis supersedere,
quam tuae saluti quantum ad nos non
consulere, et inter consulendum quibusdam epistolae
locis discrete et humiliter non respondere. Medicorum
enim est melancholicis sive maniacis, seu qualibet
alia valetudine laborantibus, licet ingratis et
conviciis artificem lacessentibus, nihilominus tamen
suae artis experimenta impendere, et ut curentur
attentius insistere. Unde et me nec professum quidem
medicum, quippe imperitissimum, si tamen ad
hoc jure praelationis utcunque provectum, qui te si
exorbites debeam corrigere, oportetque ex coemptis
sanctorum Patrum medelis tibi, licet ingrato, medicari,
et ut cureris, velis nolis, insistere. Sed priusquam
ad hoc veniam, libet, ut dixi, quibusdam tuae epistolae
locis obviare: nam caetera, quae plurimam partem
illius occupant, praetereunda censeo.
Quod ergo me inconsultae conceptionis fuisse, et
temere ac sine culpa te non vocatum a divino officio
separasse criminaris, certa et inexpugnabili contradictione
destruo. Inconsulta namque conceptio non
fuit quae tibi conditionem quid potius velles eligendum
proposuit. Quod si bene advertisses, inconsultum
non dixisses. Inconsultus igitur fecisti, qui te,
ut post clarius liquebit, in pejorem partem flexisti.
Non temere vero ac non | null | 33a55c10-363f-4913-bfae-48e1775181c6 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
sine culpa te et tuos fuisse
interdictos, testantur reliquiae vinearum in quibus
vestra fixisti castra. Quod in exemplum datum caeteris
quibus accerrime culparis fidem facit. Te quoque
vocatum esse, qui tibi missas a me sciat litteras,
quis vel insanus non asserat? Te igitur, frater, rationabiliter
pro tua culpa et canonice vocatum et a
divino officio separatum recognoscendo plange, et
plangendo ad satisfactionem revertere. Quod si quadragenario
vocationis spatio lege canonum te defendere
niteris, scio quia singulares causae vel personae
non praejudicant legi. Nam te in furorem versum,
et ex praesule ducem tot armatorum factum, totam
nostram patriam crudeliter vastare cernens, ferrum,
ignes, diversasque nobis mortes minatum, imminentique
plagae quadragenariae vocationis spatium
ut desisteres nihil videns prodesse, venabulum mox
tibi excommunicationis opposui, ut eo saltem viso
territus, te et tuos vel ad momentum refrenares, et
praesulem quem amiseras recognosceres. Sed tu maluisti
illo excommunicationis venabulo configi, quam
a coepta tyrannide vel ad punctum refrenari. Nam
quod dicis te regis hoc jussu fecisse, nec nego, nec
affirmo, nec quid hoc levet intelligo. Cujuscunque
enim hoc jussu feceris, eadem culpa ac si nullus
jusserit urgeris. Nam ad exaggerationem tuae culpae
ista satis transgressio sufficit, quod praeter mea tui
archiepiscopi consulta, contra canonicam auctoritatem
tale aliquid incipere praesumpsisti: quodque
etiam me jubente non debuisses facere, hoc te ipso
consultore fecisti. Quod autem ais te in malum
Odonis agere impulsum, nec etiam ei palmitem destruxisti,
sed vineas canonicorum sancti Mauritii,
praeter caetera quae in tuam matrem Ecclesiam jussu
tui D. Fulconis intulisti opprobria, radice tenus
comminuisti. His de causis excommunicatorias tibi
litteras, quas contra jus et fas audaciae notas dicis,
misi. Nec te oportuit tuum magistrum et dominum
tam temere reprehendere, ut a tuo incoepto resipisceres,
transmisi, non ut te vellem flecti in eam
partem qua corruisti. Quod discrete an indiscrete
fecerim, tua juridicialis libra penset, qui
consultorem quaerere mones. At si indiscrete ac
sine causa temerariam in te, quod absit! excommunicationem
intorsissem, sustinere tamen judicium
tui pastoris, et a sacra celebratione cessare debuisti.
Quod quia non fecisti, et consultrice superbia
tui magistri interdicta parvipendisti, prudens in
voraginem te excommunicationis praecipitasti. Accipe
super hoc quid beatus Gregorius dicat: #Utrum,@#
inquit, #juste an injuste obliget pastor, pastoris tamen
sententia gregi timenda est, ne is qui subjectus est,
et cum injuste forsitan ligatur, ipsam obligationis suae
sententiam ex alia culpa mereatur. Pastor ergo vel
absolvere indiscrete timeat, vel ligare. Is autem qui
sub manu pastoris est ligari metuat vel injuste, nec
pastoris sui judicium temere reprehendat, ne, etsi injuste
ligatus est, ex ipsa tumidae reprehensionis superbia
culpa quae non erat fiat.@# Hactenus beatus
Gregorius. Hac igitur, frater, argumentatione convictus
cum sis, excommunicatum te recognoscendo
iterum plange, et plangendo ad satisfactionem revertere.
Atque his tuae epistolae locis tantum nos respondisse
sufficiat, caeteris aliquis otiosus respondeat.
Nam ego illa quae magis sunt necessaria et pollicitus
sum H. fratri prosequar. Contemplor ex motibus tui
corporis diversa genera passionum tuam germinare
animam: quibus si aliquo medicamine, priusquam
in vires prodeant, non occurritur, mirabilem tuae
animae generabunt mortem. Sed congrua cuique
passioni ignorabitur medicina, nisi origines, et, ut
ita dicam, radices earum, intentissima discretione
fuerint exploratae. Omnium itaque passionum animae
unus fons atque principium est. Secundum qualitatem
vero partis quae in anima vitiata fuerit, unaquaeque
passio vocabulum sortitur. Quod et corporalium
morborum docetur exemplo. Si enim vis
noxii humoris obsederit caput, #cephalalgica@# passio
nuncupatur, si pedes, #podagrica,@# si manus, #chiragrica@#
nominatur. Totque vocabula unius humoris sortitur
incommoditas, quot membrorum obsederit portiones.
De visibilibus ergo ad invisibilia transeuntes, uniuscujusque
animae partibus unumquodque vitium inesse
credimus. Quam sapientissimi quique tripartitae definierunt
esse virtutis. Nam et rationabilis est, et
irascibilis, et concupiscibilis. Secundum ergo qualitatem
vitiatae partis, infectio cujusque pestis nominatur:
nam si rationabilem partem infecerit, cenodoxiae,
elationis, invidiae, superbiae, praesumptionis,
haereseos vitia procreabit. Si irascibilem vulneraverit,
furorem, impatientiam, tristitiam, acediam,
pusillanimitatem, crudelitatemque parturiet. Si concupiscibilem | null | d1164289-6107-4587-bdac-9db4718e1618 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
infecerit portionem, gastrimargiam,
fornicationem, philargyriam, et desideria noxia terrenaque
generabit. Animadverto igitur, frater, ex
motibus tui, ut dixi, corporis, tuam animam suam
generare mortem. Nam cum tu tantam in me, tuum
praesertim magistrum, superbiam, contemptionem
et praesumptionem demonstrares, apparet rationabilis
tuae animae partem miserabiliter esse corruptam.
Certis enim judiciis haec tria in te notantur:
superbia videlicet, quod tam superbe archiepiscopo
respondes; contemptio, quod sua interdicta parvipendis,
quae, licet injusta, quod absit! essent, tamen,
sicut superius probavi, timenda tibi esse debuissent;
praesumptio quoque, quod juste an injuste interdictus
ad sacram celebrationem accedis. Quorum
trium judicia rationabilem, ut dixi, animae tuae partem
praedicant esse vitiatam. Reliqua autem si qua
in te germinant tute ipse videris. Nam huic ego parti
quam tam horribiliter corruptam cerno, quiddam ex
sanctorum Patrum coemptis, sicut pollicitus sum,
medelis quo revoceris ad salutem procurabo. Sed
haec procuratio nil tibi proderit, si prius vulneri quo
ad mortem infixus es, satisfactionis medela non
subvenerit. Quo, ut dico, per satisfactionem sanato,
tumores illico superbiae, contemptionis et praesumptionis
quos in tuam animam induruisse suspicor,
falce discretionis amputabis.
Deinde amputationis illius vulnera recentia, ne
aliquam aliam passionem generent, poenalis cauterio
timoris ustulabis, quam usturam ne frigus impietatis
tangat, charitatis ardore et oleo fovebis misericordiae.
Quod si ita feceris, et superbia illa, qua instigante
responsa in me tam torva jaculatus es, et contemptio,
qua meum interdictum parvipendis, et
praesumptio, qua excommunicatus ad sacram celebrationem
accedis, peribunt. Et rationalis pars tuae
animae magna ex parte ad incorruptionem revertetur.
Post haec autem has virtutis species, humilitatem,
patientiam et obedientiam in unum melle divinorum
eloquiorum conficies, et in buxula tuae mentis hoc
antidotum diligenter recondes, unde quotidianam
tua anima diaetam sumens, non solum has pestes in
perpetuum non germinabit, sed etiam a caeteris omnibus
incorrupta fulgebit. His te, frater, monens,
non fastu doctoris efferor, sed officium meae praelationis
trepidus exsequor, quibus si annueris, tuae, ut
arbitror, saluti providebis. Si autem, quod absit! aliter
pariter neglexeris, quod meis repugnent factis ( #sic@# ),
ab hoc te errore Dominica voce reprimo, qua ait: #Super cathedram Moysi sederunt Scribae et Pharisaei;
quaecunque ergo dixerint vobis servate et facite, secundum
vero opera illorum nolite facere: dicunt enim
et non faciunt
(Matth. XXIII, 2)
@#. Scribis enim et Pharisaeis,
ut tu ipse melius nosti, commissa erat doctrina
legis, ut eam exponerent auditoribus suis. Ideo
Dominus dixit: #Super cathedram Moysi sederunt
Scribae et Pharisaei,@# id est, super doctrinam legis;
quorum dictis, posthabitis factis, auditores obtemperare
jussit, cum ait: #Quaecunque ergo dixerint
vobis servate et facite, secundum vero opera illorum
nolite facere.@# Pharisaei enim quod docebant malis
operibus destruebant, quod Dominus subsequenter
adjunxit: #Dicunt enim, et non faciunt.@# Tales sunt modo
in Ecclesia episcopi, presbyteri et abbates, qui bene
docent, et male vivunt; de quorum numero et me
esse confiteor. Sed tamen quia super cathedram
doctrinae et praelationis, licet indignus et imperitus,
nec dicta factis compensans, sedeo, si quid boni a
me in illa cathedra sedente praeceptum tibi fuerit,
Dominica, ut audis, admonitione observare debebis.
Quod si neglexeris, Dominicis praeceptis apertissime
contraibis. Vale.
EPISTOLA CXXII [ #olim@# CXVIII]. (Anno 1014.)
#Guillelmi, ducis Aquitaniae, ad Aribertum abbatem.@#
(Vide infra in GUILLELMO.)
EPISTOLA CXXIII [ #olim@# CXVIII #bis@# ].
#Sancto et venerabili Andegavensium episcopo@# N., ISEMBERTUS, #humilis Pictavorum sacerdos, suffragium
orationis et fidelitatis obsequium.@#
Cum mihi constans dilectionis vestrae sit habitus,
eo magis gauderem, praesul optime, quo vobis saepius
placitura facerem. Noverit ergo serenitas vestra
quod libentissime venirem ad pretiosissimam
dedicationis templi vestri solemnitatem, nisi detineret
me causa hujusmodi: Dominus noster Guillelmus
comes, habito consilio cum Italis, praecepit
mihi, et dominis meis Isloni atque Rohos coepiscopis,
sua quaedam seria procurare, quae nullatenus
sunt nobis postponenda. Hac de causa, quia charitatem | null | f93f914c-2d57-411a-9893-e1210c1a71a2 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
vestram invitatus adire nequeo, non parum
animum meum occupavit aegritudinis affectus: sed
hoc consolor, quia spero me per Dei gratiam alias
officiis vestris alacriter adfuturum. Valete coram
Deo in sanitate condigna.
EPISTOLA CXXIV [ #olim@# CXIX].
#Guillelmi ducis Aquitani ad Leonem Vercellensem
episcopum.@#
(Vide infra in GUILLELMO.)
EPISTOLA CXXV [ #olim@# CXX].
#Domino suo charissimo@# FULBERTUS #praesuli@# H. #omnium
expetendorum summam.@#
Quod ante vindemias non reviso vos, Pater, dilectissimi
fratris B. morbus me detinet, cum opportunum
fuerit, aunuente Deo, libentissime id acturum. Scripto
vestro interim quaeso mihi innotescere quomodo
vos agatis, et qualiter condiscipuli mei se gerant in
scholis, et an melius solito celebrent canonicas horas.
Mitto vobis unum ex duobus libellis quos amicus
noster comes G. rogavit transcribi. Immissum
cuidam hunc librum in arca mea celabat oblivio,
putante me illum vobis esse delatum. Si vos vel vestros
in quaerendo laborare feci, mea culpa. Salutate,
precor, vice mea dominum meum Sigonem et
Hiduinum: priorem, animum meum, et alterum
animae meae dimidium. Caeteri vestri omnes salvi
sint in Christo, summa omnium salute vos protegente.
Amen.
EPISTOLA CXXVI [ #olim@# CXXI]
#Fratri@# E. HILDEGARIUS #omne bonum optat.@#
Volo scribas mihi, charissime, quam bene tibi
procedat scholasticum officium a domino meo praesule,
rogatu meo, nuper tibi commissum; quantum
ejus gratiam inieris, qui te demulceant, qui mordeant,
quam incolumis tute consistis. Prosperitas
tua salus mihi est, adversitas aegritudo. Valeas semper
in Christo.
EPISTOLA CXXVII [ #olim@# CXXII].
#Arch.@# I. #humilis episcopus aeternam salutem.@#
Magnas gratias referimus vestrae charitati, petitionem
nostram explere sub rationabili conditione
promittenti. Cui conditioni velle nos alacriter deservire,
sed minime posse, magnitudini vestrae notum
facimus. Doctores enim itineris ipsi multis occupati
mittere vobis non possumus. Nec ab ipso comite Vu.
quaerere valemus, quoniam abest in expeditionem
profectus, ut aiunt, non rediturus usque ad decimum
septimum Kalendas Novemb., cum sequenti die simus
dedicaturi ecclesiam nostram. Nolumus ergo
excellentiam vestram fatigatum iri, ne forte, cum volumus
praesentia vestra gaudere, aliquo vestri incommodo
obiter vobis illato turbemur: quod si
accideret, laetitia vestrae solemnitatis in maximum
verteretur moerorem. Valete feliciter.
EPISTOLA CXXVIII [ #olim@# CXXIII]. (Anno 1024.)
#Quem jugiter in praecordiis animae suae fovet@# D. #et
patri suo@# F. HER. #perpetuo vigere.@#
Dux noster Guillelmus vobis amicissimus profecturus
est in Italiam die Jovis proxime venturo, sciscitari
de causa filii sui, si cum honore et incolumitate
sua fieri queat. Itali enim elegerunt eum sibi ad
regem, facientes ei sacramentum, et Italiae regnum
concedendi, et Romanum imperium acquirendi, per
rectam fidem, quantum possunt. Hac de causa praecessurus
est prudens pater filium, quem supra dixi,
cum ipsis deliberaturus. Nunc ergo prudentiae vestrae
est decernere utrum ad nos illo absente veniatis
juxta condictum. Si veneritis, victualia vobis Deo
largiente non deerunt. Unde quodlibet vobis placuerit,
litteris mihi rogo significari. Interea et semper
cum omnibus vestris bene valeatis, sanctissime Pater,
vitae nobis dulcedo pariter et gloria. Si transieritis
Bituricas, cum Odone de Dolis amice loquimini.
Inveni illum in Romano itinere prudentem virum,
et spero vobis obsequentissimum fore, si quid obsequii
vultis ab eo; est etiam comiti nostro Guillelmo
satelles fidelissimus et familiarissimus. Fulco comes
appellatus a comite Guillelmo ne vobis inter vias
technam moliatur, respondit in vera fide, sicut vobis
visum est, nullam se moliturum; velle etiam sibi
praemandari vestrum adventum, ut conducat vos
per sua. Prosperum iter faciat vobis Deus salutarium
nostrorum.
EPISTOLA CXXIX [ #olim@# CXXIV].
#Guillelmi ducis Aquitaniae ad marchionem@# ***.
(Vide infra in GUILLELMO.)
EPISTOLA CXXX [ #olim@# CXXV].
#Leonis Vercellensis ad Guillelmum ducem Aquitaniae.@#
(Vide infra in GUILLELMO)
EPISTOLA CXXXI [ #olim@# CXXVI].
#Guillelmi ducis Aquitaniae ad Leonem Vercellensem
episcopum.@#
(Vide infra in GUILLELMO.)
EPISTOLA CXXXII [ #olim@# CXXVII].
#Domino suo@# FULBERTO HILDEGARIUS #fidelis ejus | null | df54c52c-cbe3-4854-bd2f-74dd5b6a1fa6 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
ad
votum omnia bene contingere.@#
Priorem tuae poenitentiae causam, super honore
beati Hilarii suscepto, justam esse novi, Pater. Obsequens
igitur mandatis tuis, cum sim tuorum minimus,
vixque necessarii nomine dignus, illud
competenter dixerim quod tui praesentia carere
multum mihi sit incommodum, ut pote rudi, quotidie
tuis eruditionibus egenti, nec non ab obsequio
almae Dei Parentis jam diu vacanti: ferre tamen
hoc, et tuas licet graves ad nos veniendi protelationes,
quia sic jubes, utcunque satagerem, dum
certus essem ecclesiam Sancti Hilarii, a te in proximo
frequentandam, aliquatenus exaltari. Tanta esset
mihi exinde proventura coram Deo et hominibus
gratia! cujus spe vehementer captus mirum in modum
a clientela tua tandiu abesse et a supradictae
dominae servitio quasi emancipari pertulerim:
tanti esset mihi praeterea quamdam famae tuae minorationem
abigi! quam ingruentem video, nisi quod
tu ipse loco suscepto praefueris. Sed cum te plus
biennio detinuerit hinc sollicitudo pastoralis, hinc
principum discordia, nec scio quando nisi illis obeuntibus
componenda, orturis forsitan aliis pluribus
causis te itidem remoraturis, vix ausim sperare te
vel semel Pictavorum fines revisere, et, prout geris
animo, illi egregio confessori Christi deservire. Sperabo
tamen etiam adhuc, sicut promittis, vice tua
quod potero serviens interim, laetum rei exitum mihi
tibique annuere Dominum assiduis vocibus et anhelis
precibus orans. Dic, quaeso, Pater, quis unquam
tiro sine duce militavit? Quis alto mari sine remige
credere se voluit? Guillelmus comes amicus tuus et
canonici nostri te resalutant adhuc fideliter. Jordanus
etiam Lemovicensis episcopus, cui olim suffragium
praestitisti apud archiepiscopum Bituricensem,
plurima te salute impertiens rogat suppliciter ut
mittas ei Vitam sancti Leonardi, in episcopatu suo
quiescentis, ut aiunt; sicubi reperire poteris, pulchre
dicas hoc feneratum esse. Ex mea quoque parte
non vos poeniteat, te dico dominum meum, charissimum
tuum quoque Sigonem, probis moribus et
artibus magnum, centenas millenas excipere salutes.
Ne te, quaeso, scripti mei taedeat et ineptiarum. Quaedam
legatis dicere jussi quae audire poteris cum volueris.
Vale, charissime Pater
EPISTOLA CXXXIII [ #olim@# CXXVIII].
#Guillelmi ducis Aquitaniae ad Fulbertum@#
(Vide infra in GUILLELMO.)
EPISTOLA CXXXIV [ #olim@# CXXIX].
#Domino suo@# FULBERTO #episcopo@# HILDEGARIUS #servulus
ejus gaudium perpetuae salutis.@#
In litteris amici tui G. comitis multam deprehendere
potes erga te benignitatem, familiaritatem,
amicitiam, sustinentiam quae non opus est mihi
exponere tibi optime scienti. Vita tua ac illius
comite, non amittes susceptum honorem, si tenere
volueris. Suadeo ergo ne facias vel scribas ei repudium,
si intelligis fore tibi utile et ecclesiae tuae
restaurationi, et si est tibi animus et facultas ad
ipsum veniendi, ut rogat, et mihi vicarium subrogandi
vel socium addendi. Nullatenus enim ferre
possum, nisi jussione tua coactus, vel absentari
penitus me, vel abesse diutius obsequiis almae Dei
Genitricis et tuis, desiderans ut cervus ad fontes
aquarum tuis plenius instrui documentis, omni auro
et argento, ipsa etiam vita mihi charioribus. Volo
interim mandes mihi, bone Pater, quid mercedis
erit labori meo, tantulo scilicet, utrum jubeas ad
praesens non obturari os bovis triturantis: an, velut
Isaac Jacob filium suum benedicens, caligantibus
oculis prophetans, in praesentique filium non videns,
multa mihi bona in posterum provideas. Feria secunda
post octavas Pentecostes proficiscar ad te, si
potero, resciturus utrum venias ad comitem in natali
sancti Joannis. Vale.
EPISTOLA CXXXV [ #olim@# CXXX].
#Domino@# R. #venerando atque amabili decano Sancti
Hilarii@# H. #aeternam salutem.@#
Multae vobis gratiae referantur ex parte Dei et
domini mei episcopi, et mea, quod, sicut dicitis, rem
Sancti Hilarii bene custodistis. Hinc profecto vos ejus
fidelem esse amicum et nostrum, quorum vicem
exsequi studueritis, certissime probatis. Quia vero
nobis in praesenti vos audire non licet, de quibus
nos interrogastis, significare curavimus, ut triginta
quinque libras, et alias quas vobis dimisi, in opus
Sancti Hilarii per consilium boni ducis Guillelmi
expendatis, nullam mihi partem reservantes. Non
enim possum me intromittere amplius de officio
Sancti Hilarii, cum etiam via sit mihi et domino
meo episcopo difficilis propter saeculi malitiam | null | facca1f8-7548-48be-9f30-231ff7f638a1 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
quam
nostis, et ita Sanctae Mariae servitio tenear astrictus,
ut ab hoc sine damno vel culpa dimoveri nequeam.
Sed et ipsius Dei Genitricis eminentiam apud Sanctum
Hilarium, si qua ex me est, hujus rei deprecari
posse reor offensam: nec enim illum honorem cuilibet
inferiorum postposuerim, sed [si] clientelae Matris
Domini, quae etiam archangelorum omnium dignitati
praelata est, jure, ut puta ejus alumnus quantuluscunque,
me reddiderim. Dicetis ergo illi prudentissimo
duci ex parte domini mei episcopi, ut tali
rectori committat locum Sancti Hilarii, quem nec
difficultas itineris, nec imperitia ecclesiastici ordinis
ab ejus obsequio detineat. Et hae sunt rationes de
quibus Reginaldus vice dominus ad seniorem meum
episcopum locutus est, et unde talem vobis finem
mandamus. Nunc vestram charitatem, quae semper
mihi fuit praesentissima, rogo, dilectissime, ut omnes
clericos domini nostri dulcissimi ac beatissimi Patris
Hilarii, a parvo usque ad majorem, ex meo nomine
salutetis, et omnibus orationum fidelia dicatis. Ipsi
etiam comiti centenas millenas salutes ex mea parte
conferatis, quem prae omnibus laicis diligo, memoriam
ejus in orationibus meis ad Dominum faciens,
qualescunque ei, pro amore et beneficiis quae mihi
exhibuit, indesinenter gratias agens. Similiter autem
dominum meum Isembertum episcopum salutate,
obsecro, cujus in me benignitatis ac hilaritatis
quanta fuerit gratia, nullatenus dicere me sinit probitatis
ejus immensa magnitudo. Sed et filium comitis
et dominam comitissam, nec non et alios, quorum
benevolentia etsi immeritus gaudebam, eodem
salutis munere cunctos impertiri ne pigeat. Ad
summam vos ipsum bene valere optans, finem orationis
facio.
EPISTOLA CXXXVI [ #olim@# CXXXI]. (Anno 1029.)
#Sacro Senonensium archipraesuli@# LEOTHERICO #canonici
Sanctae Mariae Carnotensis in Christo salutem et
adhuc fidelitatis obsequium@#
Multum miramur, venerande Pater, quod bonis
initiis tam malos exitus habuisti: videlicet quod
nobis pastore carentibus, in altero substituendo
primum bene favisti, et postremo sententiam tuam
depravasti, alium [quam] quem nos elegeramus ordinando.
Ne autem dicas ignorasse te electionem nostram,
mandavimus tibi per diaconos nostros, Odelerium
et Frotmundum, elegisse nos A. decanum, cum
litteris nostris idipsum continentibus; qui talis nobis
videbatur, qualem episcopum ordinari debere dicit
concilium Carthaginense quartum. Quod si posthaec
alium tibi obtulerunt vel rex vel aliqui ex nostris
minus sapientibus, oportuisset te causam diligenter
attendere, et inter nos ipsos dijudicare, quorum
sanior haberetur electio, sicut in decretis Leonis
papae significari optime nosti his verbis: #Ille omnibus
praeponetur, quem cleri plebisque consensus concorditer
postularint: ita ut, si in aliam forte personam
partium se vota diviserint, metropolitani judicio is
saltem alteri praeponatur, qui majoribus et studiis
juvatur et meritis.@# Volumus autem scire te quod
ipsam electionem nostram mandavimus domno regi
per suos monachos, Hernaldum priorem et Restaldum
praepositum sancti Dionysii. Quibus, objicientibus
nobis de Theodorico ordinando regiam voluntatem,
injunximus ut dicerent regi ne id temere
fieri juberet. Vocaret autem nos antea, si sibi placeret,
ad curiam suam, vel suae voluntati consensuros,
vel cur dissentiremus ostensuros. His vero dictis
nostris ipse domnus rex contemptis, qualem sibi
tibuit personam absque nostra petitione ordinari violentus
acceleravit. Immemor fortasse illius dicti Constantini
Christ. imperatoris, de violentia principum
contra se et contra alios principes ita se habentis: #Quaecunque,@#
inquit, #contra leges fuerint a principibus
obtenta, non valeant.@# Sed, ut ad praesens de ipso
taceamus, qui sane viderit utrum omnia recte agat,
nec post factum poeniteat? Ad te, Pater, querimoniae
nostrae flectimus articulum, quem Ecclesiae nostrae
curam neglexisse, imo auctoritati tuae derogare vehementer
dolemus, posthabito supradicto Leonis
papae decreto. Quod si observasses, rationabiliter
utique egisses, et bene nobis, ut filiis pater, consuluisses.
At ipso violato quam multa alia sanctorum
Patrum violaveris, tute considera. Nos tamen pauca
tibi de multis scribimus. Legitur in decretis Coelestini
papae: #Nullus invitis detur episcopus: cleri,
plebis et ordinis consensus et desiderium requiratur.@#
Et post pauca: #Sit facultas clericis renitendi, si se
viderint praegravari, et quos sibi ingeri ex transverso
noverint, non timeant refutare: qui, si non debitum
primum, vel liberum, de eo qui eos recturus est,
debent habere | null | 0fa60bda-cdd8-4582-8697-131cc8fa0963 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
judicium.@# Item ex concilio Carthaginensi
tertio: #Et illud est statuendum ut, quando
ad eligendum episcopum convenerimus, si qua contradictio
fuerit oborta, quia talia facta sunt apud nos, non
praesumant, ad purgandum eum qui ordinandus est, tres
jam, sed postulentur ad numerum supradictorum duo
vel tres; et in eadem plebe, cui ordinandus est, discutiantur
primo personae contradicentium. Postremo
illa etiam quae objiciuntur pertractentur, et, cum purgatus
fuerit, sub conspectu publico ita demum ordinetur.@#
Ecce quomodo Patrum sententiae violantur.
Nobis enim invitis obtrudere vultis episcopum, nec
conceditur nobis liberum, de eo qui nos recturus
sit, habere judicium; et, cum huic qui ordinandus
erat contradiceretur, minime purgata sunt quae
objiciebantur, nec personae vel rationes contradicentium
discussae. Quae cum ita sint, cumque legem
canonicam in hoc negotio multimode solveris, monemus
te non increpando, neque dijudicando, sed
affectu filiorum obsecrando, ipsi legi quam offenderis
reconciliatum iri, confitendo culpam et poenitendo.
Nec pudeat te dicere necessariis tuis secreto Dominum
timentibus, et in lege ipsius bene eruditis, jam
tandem te animadvertisse ea quae fiunt contra statuta
canonum non debere stare, sed et facientes
poenitere oportere. Quod si forte rex auctoritate tua
deinceps corroborari voluerit, quod sine solutione
canonum stare non possit, videris, Pater, ne adjicias
peccatum super peccatum: sed aut, quantum poteris,
id corroborare dissimula, aut manifeste salva legum
auctoritate id te exsequi non valere proclama.
Postremo suppliciter oramus haec scripta nostra
minime publicari, quae apud tui chari pectoris secretum
promere audemus. Rescribe vero nobis si
quid tibi videtur contra haec rationabiliter opponendum.
Augeat tibi Deus Spiritum consilii et fortitudinis,
sapientiae et intellectus.
EPISTOLA CXXXVII [ #olim@# CXXXII].
#Sanctis praesulibus@# G. #Belvacensi,@# O. #Aurelianensi,@#
A. #Turonensi, clerici Sanctae Mariae Carnotensis,
famuli eorum et fratres in Domino salutem.@#
Conquerimur apud vos, Patres, de archiepiscopo
nostro, et rege, qui nobis invitis episcopum donare
volunt quemdam idiotam, ut scitis, et ejusmodi
officio indignum; precantes auxilium vestrum ut
vigiletis sicut boni Ecclesiae pastores ad portas ejus,
ne introeat in illam ille talis, qui non quaesiverit
intrare per ostium, sed aliunde ascendere, sicut fur
et latro (Joan. X, 1). Vobis tribus portas custodientibus,
sciatis pro certo quartum custodem addi,
Odonem comitem, et nunquam recepturum illum
in civitatem suam, nisi prius vestro judicio examinatum,
utrum recipi debeat an non. Vigilate igitur
attentius, et diligenter inquirite causam cum
vestris sapientibus clericis, et nobis famulis vestris,
si dignemini, nec propter regis reverentiam hoc
agere pigritemini, quasi hoc pertineat ad fidelitatem
ejus. Vere etenim illi fideliores eritis, si quae
sunt corrigenda in regno ejus correxeritis, et animum
ejus ad eamdem correctionem compuleritis.
Volumus autem scire vos A. decanum quem elegeramus
factum esse monachum, nihilominus tamen
nos eum optare nobis fieri episcopum; cum reprobatus
fuerit ille lupus, quem probare potestis indignum.
Quod vos invicem caute et diligenter et secrete
deliberare petimus, utrum fieri possit an non,
et nobis servis vestris ac fratribus deliberationis
vestrae finem innotescere, sive litteris, sive legato
fideli. Haec autem verba nostra videte interim ne
publicentur. Valete.
EPISTOLA CXXXVIII [ #olim@# CXXXIII].
#Quem super omnes abbates diligunt sanctissimo patri@# O. #canonici Sanctae Mariae omnium virtutum gratia
praefulgere.@#
Obsecramus vos in nomine sanctae Trinitatis, ne
faveatis contra jus et fas partibus Theodorici simulati
episcopi, neque suadeatis Odoni comiti facere
cum eo concordiam contra sanctorum canonum auctoritatem.
Clarissimum speculum posuit vos Deus
in mundo, videte ne qualibet nigredine obscuremini,
qua offuscentur alii; sed semper vero lumine resplendeatis,
quo et alii possint illustrari. Valete,
beatissime Pater, et rescribite nobis quid melius de
hac causa vobis videtur.
EPISTOLA CXXXIX [ #olim@# CXXXIV].
#In Christo sibi dilecto semperque diligendo domino@# RAINALDO HILDEGARIUS #servus ejus fidelis, quae
retro sunt oblivisci, et jugiter in anteriora tendere.@#
Causa charitatis pollicitus sum conversari me cum
Hereberto nepote tuo, usquequo fruges novae colligantur,
amice illum habiturus, interim quasi praesentiae
tuae vicarium. Scripta quae tibi mitti poscis,
partim mittimus, | null | 4d27b7df-b136-4a66-89ce-d8fec0af56a8 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
partim minime, quia non sunt
missu facilia: quae vero mittuntur, et difficilia sunt
cognitu et pernecessaria, de sacramento videlicet
corporis et sanguinis Domini; quae si non digne ac
fideliter percipimus, vivere non habemus. De cogitationibus
autem quae se nolentibus nobis ingerunt,
ita sentiebat charissimus pater noster Fulbertus:
nil eas nocere, si tandem menti minime placuerint;
signo crucis abigendas esse ab animo, velut muscas
ab oculis importunas; rationem ponendam esse mentis
custodem, rerum utilium receptricem, quibus
dum occupata fuerit, ab inutilibus impeti vel penetrari
non possit: cui sententiae multas alias in Vitis
Patrum consentientes reperire potes, quae tuum
animum optime relevabunt, opitulante Christi gratia,
sine qua nihil valemus vel sumus. Caetera vero
quae ad praesens non mittuntur, quia nec adeo scriptu
facilia, nec satis idoneum gerulum habere modo
videntur, Deo volente, spero me tibi missurum vel
delaturum, cum opportunum tempus et latorem invenerim.
Valeas, animo meo charissime, mortuus
huic mundo Christum tibi vivere noris, virtuti vivas,
sit tibi mors vitiorum, ora pro me famulo tuo,
Pater.
EPISTOLA CXIV [ #olim@# CIX]
#Clarissimo Turonensium archiepiscopo@# H. A. #decanus
et tota congregatio canonicorum Sanctae Mariae
Carnotensium prona atque devota fidelitatis obsequium
et orationis suffragium@#
Nuper antequam Romanum iter agere coepisset
beatissimus Pater noster Fulbertus episcopus
vestro, ut scitis, dulci usus est colloquio. Unde reversus
dum quadam die in conventu nostro resideret,
de ipso itinere nobiscum agens, conquerentibus
nobis post abscessum ejus multa nos a pluribus adversa
passuros, et nominatim a Fulcherio ejusque
nepotulo, suorum quoque manipulis furum, ille constanter
et confortatorie, ut solet, in talibus respondit:
Malorum injurias boni aequanimiter ferre debent.
Ut enim ipsi legitis in quadam homilia beati papae
Gregorii, #bonus non fuit, quisquis malos non toleravit.@#
Adjecit praeterea se vobis inde fuisse locutum,
vos etiam illi et nobis prodesse, de ipsis malefactoribus
adjutorium promisisse. Quod si necessitas urgeret,
praecepit statim vestrae paternitatis solatium nos
adire. Quod nunc facimus, potentissime Pater, variis
pulsi tribulationibus. Nam ut alias omittamus, illi
anathematizati, quorum supra meminimus, postquam
dilectissimus pater noster viam suam tenuit, terras
nostras quae sunt in ministerio, Heruci et Tetoldi,
quasi lupi caulas ovium irrumpentes, nobis immerentibus
praedati sunt. Neque etiam rabidis eorum morsibus
ovium damna suffecerunt; imo vero ad devastandam
quamdam pastoris ipsius potestatem quae
dicitur Ermenulphi villa, se converterunt. Proinde
rogamus vos, justissime Pater, ut propter amorem
sanctae sanctarum Dominae nostrae, cui servimus
licet indigni, ipsius quoque dilectissimi vestri, qui in
vobis plurimum confidit, et nos abiens vestro patrocinio
commisit, praedam suam et nostram reddere
faciatis, cum nepote vestro Gaudfrido magnopere
satagendo, quatenus ipsi lupi res domini praesulis
et nostras deinceps non diripiant, vel donec annuente
Deo ipse redeat. Valete et vos supplices vestros,
quidquid de iis egeritis, mandando rescire dignamini.
EPISTOLA CXV [ #olim@# CX]. (Anno 1022.)
#Venerabili@# LEX. #pont.@# HERB. #congreg. canon. Sanctae
Mariae Carnot. plurimum salvere et orationis suffragia.@#
Jubes, inclyte praesul, nos dare tibi circadas de
ecclesiis nostris quae sunt in episcopio tuo. At nos
serenitati tuae verum quiddam intimare volumus,
scilicet quod episcopi Beatae Mariae, in quorum dioecesi
possidemus ecclesias, hunc semper amoris et
reverentiae cultum exhibuerunt sanctae sanctarum
Dominae nostrae, ut a nobis ejus licet indignis famulis
nequaquam exigerent id obsequii quod requiris.
Vide, quaeso, ne importuni vocemur, dum rogamus
te, benigne Pater, ut, honesta sanctorum Patrum sequens
vestigia, nos hujus pensionis angaria nullatenus
obliges, ne in hac parte nobis officiendi primus
auctor ipse noteris. Optamus enim potius, non parvo
tuae ipsius utilitatis amore ducti, in albo felicis ordinis
benefactorum nostrorum te recenseri, ut cum
pro illis, tum etiam pro te juge Domino sacrificium
offerentes, ac humanitatis tuae beneficia coram illa
recitantes, dignum te libro quoque vitae coelestis inseri
praedicemus. Praeterea non arbitramur notitiae
tuae amplitudinem praeterisse dominum nostrum
Fulbertum episcopum, cui te valde charum esse scimus,
Romam pergere. Quod ideo memoramus, ut, si
liberalitati tuae placuerit nostrae petitioni favere, nos
id illi, | null | 32152490-cec0-4b4b-9eb6-910025fda136 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
cum redierit, innotescamus, tibi quidem pro
hoc bene ac sapienter facto nimium gratulaturo.
Quod si non oramus, saltem nos exspecta supplices
tuos: illum reversum super hoc consultum ire
debentes, a cujus nutu pendent nostra consilia,
neque interim ullum interdictum facias ecclesiis
nostris. Bene agendo valeas, de sacrario tui pectoris
quid oraculi super haec egrediatur nobis rescribere
ne graveris, iterum iterumque ac semper valeas.
EPISTOLA CXVI [ #olim@# CXI.]
#Amicus amico@# HILDEGARIUS SIGIFRIDO #totius boni sufficientiam
precatur.@#
Dum apud nos morareris, inter primos amicorum
meorum habitus, quid mihi tuis obsequiis plerumque
dedito pollicitus sis, memorem te esse puto. Ipse
tamen ejus rei te commonefaciens, rogo ut secundum
promissionem tuam mittas equum ambulatorium,
qualem te dare, nos quoque recipere deceat:
cum illis equidem sentio qui amicitiam non propter
se tantum, sed et propter utilitatem censent esse
expetendam. Diu vivens et bene agens praemio
aeterno potiaris.
EPISTOLA CXVII [ #olim@# CXII.]
HILDEGARIUS, #domini Fulberti discipulus,@# SIGEFRIDO #Ric. com. capell. adhuc salutem.@#
Verbis tuis fidem minime servans diu me fefellisti.
Unde, cum me deceptum esse doleam, tum pro mendacio
tuo pudor mihi maximus ingeritur. Non enim
deceret tantam personam probrosum falsitatis nomen
subire. Horrendum etiam esset in sacrilegii crimen
incidere, quia, sicut legitur, #Verba sacerdotis aut
vera aut sacrilega.@# Obsecro itaque per sanctam amicitiam
quae inter nos esse debet, ut honestae veritatis
famae te reconcilies, mittendo mihi ad praesens per
Gauterium monachum olim meum, merito mihi promissum
abs te caballum. Quod ni feceris, noveris te
funditus ab amore nostro decidisse, teste conscientia
mea, dixerim, in hoc quod ego te rogo, non magis
utilitatem meam quam tuam et simul honorem
exopto.
EPISTOLA CXVIII [ #olim@# CXIII].
#Quem purae dilectionis affectu colit seniorem suum@# E. HILDEGARIUS #plurimum salutis.@#
Potionem Iera, quam dominus praesul tibi
mittit, sumes cum aqua calida ante crepusculum
diei. Nocte qua debes eam accipere, non coenabis;
et ipsa nocte positam potionem in vasculo, in quo
distemperanda est, asperges salis gemma, vel, si haec
non adest, delicato sale ad pensum unius scripuli.
Accepta potione sedeas ante focum absque ullo
tumultu, cavens tibi penitus a frigore; et, si paulum
cubueris, non nocebit: nolo tamen ut dormias. Cum
primum senties moveri tibi ventrem, deambula
pedetentim, et sic ad secessum vade. Si propter
solutionem tandem ceperit te sitis, nequaquam
bibes, nisi paululum aceti cum aqua calida misti,
propter stomachum diluendum seu relevandum:
quod etiam non urgente siti facere poteris, solutione
propemodum vocante. Prandere differes quousque
senties catarthicum nihil amplius operari velle. Cum
sederis ad mensam, vide ne quid nimis, neque
manduces aliquid stipticum vel plus aequo salsum.
Plura de observationis modo notarem, nisi pauca
sufficerent sapienti. Hoc tamen scribere me jubet
nescia simulare charitas, ut talem potionis hujus
sentias effectum, quatenus semper incolumis perseveres.
Vale.
EPISTOLA CXIX [ #olim@# CXIV].
HILDEGARIUS G. #verba transformare in act.@#
Tuae, mi domine, charitativae promissionis nuntium
hactenus sustinens laboravi nimium. Sollicitus
namque quid tuae celsitudini meae parvitati placuisset
designare, percunctabar unde sese reciperent viatores
quosque pendens, ab urbis vallo huc respiciente.
Nemine vero dante responsum tui de parte, moestus
redibam domum jam facta nocte. Sed quia in humanis
perfectum nil exstat ex toto, humano parcimus
ingenio. Peto tamen ne proruas in verba talis excusationis,
quin quod pollicitus es adimplere studeas
sine fuco dilationis: igitur, ut certiorem reddas,
mando et deprecor quatenus innuere digneris quid
me agere jubeas. Nolo, mi domine, haesites in calamo,
bonum opus habens in animo, quoniam in perfectione
erit ex Dei auxilio. Vale.
EPISTOLA CXX [ #olim@# CXV].
#Guillelmi ducis Aquitaniae ad Hildegarium.@#
(Vide infra in GUILLELMO ad an. 1030.)
EPISTOLA CXXI [ #olim@# CXVI].
HAND. #praesuli@# H. #Turonensis archiepiscopus salutem.@#
Quamvis tua nuper ad me directa epistola sibi
condigna mereatur rescripta, satius tamen existimavi
responsis interim suae contumaciae debitis supersedere,
quam tuae saluti quantum ad | null | bdefe6d3-07fb-4997-ac0d-a9fcbce44f1d | latin_170m_raw | null | None | None | None |
nos non
consulere, et inter consulendum quibusdam epistolae
locis discrete et humiliter non respondere. Medicorum
enim est melancholicis sive maniacis, seu qualibet
alia valetudine laborantibus, licet ingratis et
conviciis artificem lacessentibus, nihilominus tamen
suae artis experimenta impendere, et ut curentur
attentius insistere. Unde et me nec professum quidem
medicum, quippe imperitissimum, si tamen ad
hoc jure praelationis utcunque provectum, qui te si
exorbites debeam corrigere, oportetque ex coemptis
sanctorum Patrum medelis tibi, licet ingrato, medicari,
et ut cureris, velis nolis, insistere. Sed priusquam
ad hoc veniam, libet, ut dixi, quibusdam tuae epistolae
locis obviare: nam caetera, quae plurimam partem
illius occupant, praetereunda censeo.
Quod ergo me inconsultae conceptionis fuisse, et
temere ac sine culpa te non vocatum a divino officio
separasse criminaris, certa et inexpugnabili contradictione
destruo. Inconsulta namque conceptio non
fuit quae tibi conditionem quid potius velles eligendum
proposuit. Quod si bene advertisses, inconsultum
non dixisses. Inconsultus igitur fecisti, qui te,
ut post clarius liquebit, in pejorem partem flexisti.
Non temere vero ac non sine culpa te et tuos fuisse
interdictos, testantur reliquiae vinearum in quibus
vestra fixisti castra. Quod in exemplum datum caeteris
quibus accerrime culparis fidem facit. Te quoque
vocatum esse, qui tibi missas a me sciat litteras,
quis vel insanus non asserat? Te igitur, frater, rationabiliter
pro tua culpa et canonice vocatum et a
divino officio separatum recognoscendo plange, et
plangendo ad satisfactionem revertere. Quod si quadragenario
vocationis spatio lege canonum te defendere
niteris, scio quia singulares causae vel personae
non praejudicant legi. Nam te in furorem versum,
et ex praesule ducem tot armatorum factum, totam
nostram patriam crudeliter vastare cernens, ferrum,
ignes, diversasque nobis mortes minatum, imminentique
plagae quadragenariae vocationis spatium
ut desisteres nihil videns prodesse, venabulum mox
tibi excommunicationis opposui, ut eo saltem viso
territus, te et tuos vel ad momentum refrenares, et
praesulem quem amiseras recognosceres. Sed tu maluisti
illo excommunicationis venabulo configi, quam
a coepta tyrannide vel ad punctum refrenari. Nam
quod dicis te regis hoc jussu fecisse, nec nego, nec
affirmo, nec quid hoc levet intelligo. Cujuscunque
enim hoc jussu feceris, eadem culpa ac si nullus
jusserit urgeris. Nam ad exaggerationem tuae culpae
ista satis transgressio sufficit, quod praeter mea tui
archiepiscopi consulta, contra canonicam auctoritatem
tale aliquid incipere praesumpsisti: quodque
etiam me jubente non debuisses facere, hoc te ipso
consultore fecisti. Quod autem ais te in malum
Odonis agere impulsum, nec etiam ei palmitem destruxisti,
sed vineas canonicorum sancti Mauritii,
praeter caetera quae in tuam matrem Ecclesiam jussu
tui D. Fulconis intulisti opprobria, radice tenus
comminuisti. His de causis excommunicatorias tibi
litteras, quas contra jus et fas audaciae notas dicis,
misi. Nec te oportuit tuum magistrum et dominum
tam temere reprehendere, ut a tuo incoepto resipisceres,
transmisi, non ut te vellem flecti in eam
partem qua corruisti. Quod discrete an indiscrete
fecerim, tua juridicialis libra penset, qui
consultorem quaerere mones. At si indiscrete ac
sine causa temerariam in te, quod absit! excommunicationem
intorsissem, sustinere tamen judicium
tui pastoris, et a sacra celebratione cessare debuisti.
Quod quia non fecisti, et consultrice superbia
tui magistri interdicta parvipendisti, prudens in
voraginem te excommunicationis praecipitasti. Accipe
super hoc quid beatus Gregorius dicat: #Utrum,@#
inquit, #juste an injuste obliget pastor, pastoris tamen
sententia gregi timenda est, ne is qui subjectus est,
et cum injuste forsitan ligatur, ipsam obligationis suae
sententiam ex alia culpa mereatur. Pastor ergo vel
absolvere indiscrete timeat, vel ligare. Is autem qui
sub manu pastoris est ligari metuat vel injuste, nec
pastoris sui judicium temere reprehendat, ne, etsi injuste
ligatus est, ex ipsa tumidae reprehensionis superbia
culpa quae non erat fiat.@# Hactenus beatus
Gregorius. Hac igitur, frater, argumentatione convictus
cum sis, excommunicatum te recognoscendo
iterum plange, et plangendo ad satisfactionem revertere.
Atque his tuae epistolae locis tantum nos respondisse
sufficiat, caeteris aliquis otiosus respondeat.
Nam ego illa quae magis sunt necessaria et pollicitus
sum H. fratri prosequar. Contemplor ex motibus tui
corporis diversa genera passionum tuam germinare
animam: | null | 53879924-fa06-47ef-9f77-aaa0e0ad8be2 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
quibus si aliquo medicamine, priusquam
in vires prodeant, non occurritur, mirabilem tuae
animae generabunt mortem. Sed congrua cuique
passioni ignorabitur medicina, nisi origines, et, ut
ita dicam, radices earum, intentissima discretione
fuerint exploratae. Omnium itaque passionum animae
unus fons atque principium est. Secundum qualitatem
vero partis quae in anima vitiata fuerit, unaquaeque
passio vocabulum sortitur. Quod et corporalium
morborum docetur exemplo. Si enim vis
noxii humoris obsederit caput, #cephalalgica@# passio
nuncupatur, si pedes, #podagrica,@# si manus, #chiragrica@#
nominatur. Totque vocabula unius humoris sortitur
incommoditas, quot membrorum obsederit portiones.
De visibilibus ergo ad invisibilia transeuntes, uniuscujusque
animae partibus unumquodque vitium inesse
credimus. Quam sapientissimi quique tripartitae definierunt
esse virtutis. Nam et rationabilis est, et
irascibilis, et concupiscibilis. Secundum ergo qualitatem
vitiatae partis, infectio cujusque pestis nominatur:
nam si rationabilem partem infecerit, cenodoxiae,
elationis, invidiae, superbiae, praesumptionis,
haereseos vitia procreabit. Si irascibilem vulneraverit,
furorem, impatientiam, tristitiam, acediam,
pusillanimitatem, crudelitatemque parturiet. Si concupiscibilem
infecerit portionem, gastrimargiam,
fornicationem, philargyriam, et desideria noxia terrenaque
generabit. Animadverto igitur, frater, ex
motibus tui, ut dixi, corporis, tuam animam suam
generare mortem. Nam cum tu tantam in me, tuum
praesertim magistrum, superbiam, contemptionem
et praesumptionem demonstrares, apparet rationabilis
tuae animae partem miserabiliter esse corruptam.
Certis enim judiciis haec tria in te notantur:
superbia videlicet, quod tam superbe archiepiscopo
respondes; contemptio, quod sua interdicta parvipendis,
quae, licet injusta, quod absit! essent, tamen,
sicut superius probavi, timenda tibi esse debuissent;
praesumptio quoque, quod juste an injuste interdictus
ad sacram celebrationem accedis. Quorum
trium judicia rationabilem, ut dixi, animae tuae partem
praedicant esse vitiatam. Reliqua autem si qua
in te germinant tute ipse videris. Nam huic ego parti
quam tam horribiliter corruptam cerno, quiddam ex
sanctorum Patrum coemptis, sicut pollicitus sum,
medelis quo revoceris ad salutem procurabo. Sed
haec procuratio nil tibi proderit, si prius vulneri quo
ad mortem infixus es, satisfactionis medela non
subvenerit. Quo, ut dico, per satisfactionem sanato,
tumores illico superbiae, contemptionis et praesumptionis
quos in tuam animam induruisse suspicor,
falce discretionis amputabis.
Deinde amputationis illius vulnera recentia, ne
aliquam aliam passionem generent, poenalis cauterio
timoris ustulabis, quam usturam ne frigus impietatis
tangat, charitatis ardore et oleo fovebis misericordiae.
Quod si ita feceris, et superbia illa, qua instigante
responsa in me tam torva jaculatus es, et contemptio,
qua meum interdictum parvipendis, et
praesumptio, qua excommunicatus ad sacram celebrationem
accedis, peribunt. Et rationalis pars tuae
animae magna ex parte ad incorruptionem revertetur.
Post haec autem has virtutis species, humilitatem,
patientiam et obedientiam in unum melle divinorum
eloquiorum conficies, et in buxula tuae mentis hoc
antidotum diligenter recondes, unde quotidianam
tua anima diaetam sumens, non solum has pestes in
perpetuum non germinabit, sed etiam a caeteris omnibus
incorrupta fulgebit. His te, frater, monens,
non fastu doctoris efferor, sed officium meae praelationis
trepidus exsequor, quibus si annueris, tuae, ut
arbitror, saluti providebis. Si autem, quod absit! aliter
pariter neglexeris, quod meis repugnent factis ( #sic@# ),
ab hoc te errore Dominica voce reprimo, qua ait: #Super cathedram Moysi sederunt Scribae et Pharisaei;
quaecunque ergo dixerint vobis servate et facite, secundum
vero opera illorum nolite facere: dicunt enim
et non faciunt
(Matth. XXIII, 2)
@#. Scribis enim et Pharisaeis,
ut tu ipse melius nosti, commissa erat doctrina
legis, ut eam exponerent auditoribus suis. Ideo
Dominus dixit: #Super cathedram Moysi sederunt
Scribae et Pharisaei,@# id est, super doctrinam legis;
quorum dictis, posthabitis factis, auditores obtemperare
jussit, cum ait: #Quaecunque ergo dixerint
vobis servate et facite, secundum vero opera illorum
nolite facere.@# Pharisaei enim quod docebant malis
operibus destruebant, quod Dominus subsequenter
adjunxit: #Dicunt enim, et non faciunt.@# Tales sunt modo
in Ecclesia episcopi, presbyteri et abbates, qui bene
docent, et male vivunt; de quorum numero | null | 16fcdd60-43d3-4dbd-ba3f-5a547e17515c | latin_170m_raw | null | None | None | None |
et me
esse confiteor. Sed tamen quia super cathedram
doctrinae et praelationis, licet indignus et imperitus,
nec dicta factis compensans, sedeo, si quid boni a
me in illa cathedra sedente praeceptum tibi fuerit,
Dominica, ut audis, admonitione observare debebis.
Quod si neglexeris, Dominicis praeceptis apertissime
contraibis. Vale.
EPISTOLA CXXII [ #olim@# CXVIII]. (Anno 1014.)
#Guillelmi, ducis Aquitaniae, ad Aribertum abbatem.@#
(Vide infra in GUILLELMO.)
EPISTOLA CXXIII [ #olim@# CXVIII #bis@# ].
#Sancto et venerabili Andegavensium episcopo@# N., ISEMBERTUS, #humilis Pictavorum sacerdos, suffragium
orationis et fidelitatis obsequium.@#
Cum mihi constans dilectionis vestrae sit habitus,
eo magis gauderem, praesul optime, quo vobis saepius
placitura facerem. Noverit ergo serenitas vestra
quod libentissime venirem ad pretiosissimam
dedicationis templi vestri solemnitatem, nisi detineret
me causa hujusmodi: Dominus noster Guillelmus
comes, habito consilio cum Italis, praecepit
mihi, et dominis meis Isloni atque Rohos coepiscopis,
sua quaedam seria procurare, quae nullatenus
sunt nobis postponenda. Hac de causa, quia charitatem
vestram invitatus adire nequeo, non parum
animum meum occupavit aegritudinis affectus: sed
hoc consolor, quia spero me per Dei gratiam alias
officiis vestris alacriter adfuturum. Valete coram
Deo in sanitate condigna.
EPISTOLA CXXIV [ #olim@# CXIX].
#Guillelmi ducis Aquitani ad Leonem Vercellensem
episcopum.@#
(Vide infra in GUILLELMO.)
EPISTOLA CXXV [ #olim@# CXX].
#Domino suo charissimo@# FULBERTUS #praesuli@# H. #omnium
expetendorum summam.@#
Quod ante vindemias non reviso vos, Pater, dilectissimi
fratris B. morbus me detinet, cum opportunum
fuerit, aunuente Deo, libentissime id acturum. Scripto
vestro interim quaeso mihi innotescere quomodo
vos agatis, et qualiter condiscipuli mei se gerant in
scholis, et an melius solito celebrent canonicas horas.
Mitto vobis unum ex duobus libellis quos amicus
noster comes G. rogavit transcribi. Immissum
cuidam hunc librum in arca mea celabat oblivio,
putante me illum vobis esse delatum. Si vos vel vestros
in quaerendo laborare feci, mea culpa. Salutate,
precor, vice mea dominum meum Sigonem et
Hiduinum: priorem, animum meum, et alterum
animae meae dimidium. Caeteri vestri omnes salvi
sint in Christo, summa omnium salute vos protegente.
Amen.
EPISTOLA CXXVI [ #olim@# CXXI]
#Fratri@# E. HILDEGARIUS #omne bonum optat.@#
Volo scribas mihi, charissime, quam bene tibi
procedat scholasticum officium a domino meo praesule,
rogatu meo, nuper tibi commissum; quantum
ejus gratiam inieris, qui te demulceant, qui mordeant,
quam incolumis tute consistis. Prosperitas
tua salus mihi est, adversitas aegritudo. Valeas semper
in Christo.
EPISTOLA CXXVII [ #olim@# CXXII].
#Arch.@# I. #humilis episcopus aeternam salutem.@#
Magnas gratias referimus vestrae charitati, petitionem
nostram explere sub rationabili conditione
promittenti. Cui conditioni velle nos alacriter deservire,
sed minime posse, magnitudini vestrae notum
facimus. Doctores enim itineris ipsi multis occupati
mittere vobis non possumus. Nec ab ipso comite Vu.
quaerere valemus, quoniam abest in expeditionem
profectus, ut aiunt, non rediturus usque ad decimum
septimum Kalendas Novemb., cum sequenti die simus
dedicaturi ecclesiam nostram. Nolumus ergo
excellentiam vestram fatigatum iri, ne forte, cum volumus
praesentia vestra gaudere, aliquo vestri incommodo
obiter vobis illato turbemur: quod si
accideret, laetitia vestrae solemnitatis in maximum
verteretur moerorem. Valete feliciter.
EPISTOLA CXXVIII [ #olim@# CXXIII]. (Anno 1024.)
#Quem jugiter in praecordiis animae suae fovet@# D. #et
patri suo@# F. HER. #perpetuo vigere.@#
Dux noster Guillelmus vobis amicissimus profecturus
est in Italiam die Jovis proxime venturo, sciscitari
de causa filii sui, si cum honore et incolumitate
sua fieri queat. Itali enim elegerunt eum sibi ad
regem, facientes ei sacramentum, et Italiae regnum
concedendi, et Romanum imperium acquirendi, per
rectam fidem, quantum possunt. Hac de causa praecessurus
est prudens pater filium, quem supra dixi,
cum ipsis deliberaturus. Nunc ergo prudentiae vestrae
est decernere utrum ad nos illo absente veniatis
juxta condictum. Si veneritis, victualia vobis Deo
largiente non deerunt. Unde quodlibet vobis placuerit | null | 3100aa20-d2fd-4a27-99b5-b78c4c71f5d4 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
,
litteris mihi rogo significari. Interea et semper
cum omnibus vestris bene valeatis, sanctissime Pater,
vitae nobis dulcedo pariter et gloria. Si transieritis
Bituricas, cum Odone de Dolis amice loquimini.
Inveni illum in Romano itinere prudentem virum,
et spero vobis obsequentissimum fore, si quid obsequii
vultis ab eo; est etiam comiti nostro Guillelmo
satelles fidelissimus et familiarissimus. Fulco comes
appellatus a comite Guillelmo ne vobis inter vias
technam moliatur, respondit in vera fide, sicut vobis
visum est, nullam se moliturum; velle etiam sibi
praemandari vestrum adventum, ut conducat vos
per sua. Prosperum iter faciat vobis Deus salutarium
nostrorum.
EPISTOLA CXXIX [ #olim@# CXXIV].
#Guillelmi ducis Aquitaniae ad marchionem@# ***.
(Vide infra in GUILLELMO.)
EPISTOLA CXXX [ #olim@# CXXV].
#Leonis Vercellensis ad Guillelmum ducem Aquitaniae.@#
(Vide infra in GUILLELMO)
EPISTOLA CXXXI [ #olim@# CXXVI].
#Guillelmi ducis Aquitaniae ad Leonem Vercellensem
episcopum.@#
(Vide infra in GUILLELMO.)
EPISTOLA CXXXII [ #olim@# CXXVII].
#Domino suo@# FULBERTO HILDEGARIUS #fidelis ejus ad
votum omnia bene contingere.@#
Priorem tuae poenitentiae causam, super honore
beati Hilarii suscepto, justam esse novi, Pater. Obsequens
igitur mandatis tuis, cum sim tuorum minimus,
vixque necessarii nomine dignus, illud
competenter dixerim quod tui praesentia carere
multum mihi sit incommodum, ut pote rudi, quotidie
tuis eruditionibus egenti, nec non ab obsequio
almae Dei Parentis jam diu vacanti: ferre tamen
hoc, et tuas licet graves ad nos veniendi protelationes,
quia sic jubes, utcunque satagerem, dum
certus essem ecclesiam Sancti Hilarii, a te in proximo
frequentandam, aliquatenus exaltari. Tanta esset
mihi exinde proventura coram Deo et hominibus
gratia! cujus spe vehementer captus mirum in modum
a clientela tua tandiu abesse et a supradictae
dominae servitio quasi emancipari pertulerim:
tanti esset mihi praeterea quamdam famae tuae minorationem
abigi! quam ingruentem video, nisi quod
tu ipse loco suscepto praefueris. Sed cum te plus
biennio detinuerit hinc sollicitudo pastoralis, hinc
principum discordia, nec scio quando nisi illis obeuntibus
componenda, orturis forsitan aliis pluribus
causis te itidem remoraturis, vix ausim sperare te
vel semel Pictavorum fines revisere, et, prout geris
animo, illi egregio confessori Christi deservire. Sperabo
tamen etiam adhuc, sicut promittis, vice tua
quod potero serviens interim, laetum rei exitum mihi
tibique annuere Dominum assiduis vocibus et anhelis
precibus orans. Dic, quaeso, Pater, quis unquam
tiro sine duce militavit? Quis alto mari sine remige
credere se voluit? Guillelmus comes amicus tuus et
canonici nostri te resalutant adhuc fideliter. Jordanus
etiam Lemovicensis episcopus, cui olim suffragium
praestitisti apud archiepiscopum Bituricensem,
plurima te salute impertiens rogat suppliciter ut
mittas ei Vitam sancti Leonardi, in episcopatu suo
quiescentis, ut aiunt; sicubi reperire poteris, pulchre
dicas hoc feneratum esse. Ex mea quoque parte
non vos poeniteat, te dico dominum meum, charissimum
tuum quoque Sigonem, probis moribus et
artibus magnum, centenas millenas excipere salutes.
Ne te, quaeso, scripti mei taedeat et ineptiarum. Quaedam
legatis dicere jussi quae audire poteris cum volueris.
Vale, charissime Pater
EPISTOLA CXXXIII [ #olim@# CXXVIII].
#Guillelmi ducis Aquitaniae ad Fulbertum@#
(Vide infra in GUILLELMO.)
EPISTOLA CXXXIV [ #olim@# CXXIX].
#Domino suo@# FULBERTO #episcopo@# HILDEGARIUS #servulus
ejus gaudium perpetuae salutis.@#
In litteris amici tui G. comitis multam deprehendere
potes erga te benignitatem, familiaritatem,
amicitiam, sustinentiam quae non opus est mihi
exponere tibi optime scienti. Vita tua ac illius
comite, non amittes susceptum honorem, si tenere
volueris. Suadeo ergo ne facias vel scribas ei repudium,
si intelligis fore tibi utile et ecclesiae tuae
restaurationi, et si est tibi animus et facultas ad
ipsum veniendi, ut rogat, et mihi vicarium subrogandi
vel socium addendi. Nullatenus enim ferre
possum, nisi jussione tua coactus, vel absentari
penitus me, vel abesse diutius obsequiis almae Dei
Genitricis et tuis, desiderans ut cervus ad fontes
aquarum tuis plenius instrui documentis, omni auro
et argento, ipsa etiam vita mihi charioribus. Volo
interim mandes mihi, bone Pater, quid mercedis
erit labori meo, tantulo scilicet, utrum | null | fea6a2a3-34de-4f60-87e8-7bb2b11569b8 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
jubeas ad
praesens non obturari os bovis triturantis: an, velut
Isaac Jacob filium suum benedicens, caligantibus
oculis prophetans, in praesentique filium non videns,
multa mihi bona in posterum provideas. Feria secunda
post octavas Pentecostes proficiscar ad te, si
potero, resciturus utrum venias ad comitem in natali
sancti Joannis. Vale.
EPISTOLA CXXXV [ #olim@# CXXX].
#Domino@# R. #venerando atque amabili decano Sancti
Hilarii@# H. #aeternam salutem.@#
Multae vobis gratiae referantur ex parte Dei et
domini mei episcopi, et mea, quod, sicut dicitis, rem
Sancti Hilarii bene custodistis. Hinc profecto vos ejus
fidelem esse amicum et nostrum, quorum vicem
exsequi studueritis, certissime probatis. Quia vero
nobis in praesenti vos audire non licet, de quibus
nos interrogastis, significare curavimus, ut triginta
quinque libras, et alias quas vobis dimisi, in opus
Sancti Hilarii per consilium boni ducis Guillelmi
expendatis, nullam mihi partem reservantes. Non
enim possum me intromittere amplius de officio
Sancti Hilarii, cum etiam via sit mihi et domino
meo episcopo difficilis propter saeculi malitiam quam
nostis, et ita Sanctae Mariae servitio tenear astrictus,
ut ab hoc sine damno vel culpa dimoveri nequeam.
Sed et ipsius Dei Genitricis eminentiam apud Sanctum
Hilarium, si qua ex me est, hujus rei deprecari
posse reor offensam: nec enim illum honorem cuilibet
inferiorum postposuerim, sed [si] clientelae Matris
Domini, quae etiam archangelorum omnium dignitati
praelata est, jure, ut puta ejus alumnus quantuluscunque,
me reddiderim. Dicetis ergo illi prudentissimo
duci ex parte domini mei episcopi, ut tali
rectori committat locum Sancti Hilarii, quem nec
difficultas itineris, nec imperitia ecclesiastici ordinis
ab ejus obsequio detineat. Et hae sunt rationes de
quibus Reginaldus vice dominus ad seniorem meum
episcopum locutus est, et unde talem vobis finem
mandamus. Nunc vestram charitatem, quae semper
mihi fuit praesentissima, rogo, dilectissime, ut omnes
clericos domini nostri dulcissimi ac beatissimi Patris
Hilarii, a parvo usque ad majorem, ex meo nomine
salutetis, et omnibus orationum fidelia dicatis. Ipsi
etiam comiti centenas millenas salutes ex mea parte
conferatis, quem prae omnibus laicis diligo, memoriam
ejus in orationibus meis ad Dominum faciens,
qualescunque ei, pro amore et beneficiis quae mihi
exhibuit, indesinenter gratias agens. Similiter autem
dominum meum Isembertum episcopum salutate,
obsecro, cujus in me benignitatis ac hilaritatis
quanta fuerit gratia, nullatenus dicere me sinit probitatis
ejus immensa magnitudo. Sed et filium comitis
et dominam comitissam, nec non et alios, quorum
benevolentia etsi immeritus gaudebam, eodem
salutis munere cunctos impertiri ne pigeat. Ad
summam vos ipsum bene valere optans, finem orationis
facio.
EPISTOLA CXXXVI [ #olim@# CXXXI]. (Anno 1029.)
#Sacro Senonensium archipraesuli@# LEOTHERICO #canonici
Sanctae Mariae Carnotensis in Christo salutem et
adhuc fidelitatis obsequium@#
Multum miramur, venerande Pater, quod bonis
initiis tam malos exitus habuisti: videlicet quod
nobis pastore carentibus, in altero substituendo
primum bene favisti, et postremo sententiam tuam
depravasti, alium [quam] quem nos elegeramus ordinando.
Ne autem dicas ignorasse te electionem nostram,
mandavimus tibi per diaconos nostros, Odelerium
et Frotmundum, elegisse nos A. decanum, cum
litteris nostris idipsum continentibus; qui talis nobis
videbatur, qualem episcopum ordinari debere dicit
concilium Carthaginense quartum. Quod si posthaec
alium tibi obtulerunt vel rex vel aliqui ex nostris
minus sapientibus, oportuisset te causam diligenter
attendere, et inter nos ipsos dijudicare, quorum
sanior haberetur electio, sicut in decretis Leonis
papae significari optime nosti his verbis: #Ille omnibus
praeponetur, quem cleri plebisque consensus concorditer
postularint: ita ut, si in aliam forte personam
partium se vota diviserint, metropolitani judicio is
saltem alteri praeponatur, qui majoribus et studiis
juvatur et meritis.@# Volumus autem scire te quod
ipsam electionem nostram mandavimus domno regi
per suos monachos, Hernaldum priorem et Restaldum
praepositum sancti Dionysii. Quibus, objicientibus
nobis de Theodorico ordinando regiam voluntatem,
injunximus ut dicerent regi ne id temere
fieri juberet. Vocaret autem nos antea, si sibi placeret,
ad curiam suam, vel suae voluntati consensuros,
vel cur dissentiremus ostensuros. His vero dictis
nostris ipse domnus rex contemptis, qualem sibi
tibuit personam absque nostra petitione ordinari | null | 3d9aa487-ef3f-4582-b673-f15bcb3ffcf6 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
violentus
acceleravit. Immemor fortasse illius dicti Constantini
Christ. imperatoris, de violentia principum
contra se et contra alios principes ita se habentis: #Quaecunque,@#
inquit, #contra leges fuerint a principibus
obtenta, non valeant.@# Sed, ut ad praesens de ipso
taceamus, qui sane viderit utrum omnia recte agat,
nec post factum poeniteat? Ad te, Pater, querimoniae
nostrae flectimus articulum, quem Ecclesiae nostrae
curam neglexisse, imo auctoritati tuae derogare vehementer
dolemus, posthabito supradicto Leonis
papae decreto. Quod si observasses, rationabiliter
utique egisses, et bene nobis, ut filiis pater, consuluisses.
At ipso violato quam multa alia sanctorum
Patrum violaveris, tute considera. Nos tamen pauca
tibi de multis scribimus. Legitur in decretis Coelestini
papae: #Nullus invitis detur episcopus: cleri,
plebis et ordinis consensus et desiderium requiratur.@#
Et post pauca: #Sit facultas clericis renitendi, si se
viderint praegravari, et quos sibi ingeri ex transverso
noverint, non timeant refutare: qui, si non debitum
primum, vel liberum, de eo qui eos recturus est,
debent habere judicium.@# Item ex concilio Carthaginensi
tertio: #Et illud est statuendum ut, quando
ad eligendum episcopum convenerimus, si qua contradictio
fuerit oborta, quia talia facta sunt apud nos, non
praesumant, ad purgandum eum qui ordinandus est, tres
jam, sed postulentur ad numerum supradictorum duo
vel tres; et in eadem plebe, cui ordinandus est, discutiantur
primo personae contradicentium. Postremo
illa etiam quae objiciuntur pertractentur, et, cum purgatus
fuerit, sub conspectu publico ita demum ordinetur.@#
Ecce quomodo Patrum sententiae violantur.
Nobis enim invitis obtrudere vultis episcopum, nec
conceditur nobis liberum, de eo qui nos recturus
sit, habere judicium; et, cum huic qui ordinandus
erat contradiceretur, minime purgata sunt quae
objiciebantur, nec personae vel rationes contradicentium
discussae. Quae cum ita sint, cumque legem
canonicam in hoc negotio multimode solveris, monemus
te non increpando, neque dijudicando, sed
affectu filiorum obsecrando, ipsi legi quam offenderis
reconciliatum iri, confitendo culpam et poenitendo.
Nec pudeat te dicere necessariis tuis secreto Dominum
timentibus, et in lege ipsius bene eruditis, jam
tandem te animadvertisse ea quae fiunt contra statuta
canonum non debere stare, sed et facientes
poenitere oportere. Quod si forte rex auctoritate tua
deinceps corroborari voluerit, quod sine solutione
canonum stare non possit, videris, Pater, ne adjicias
peccatum super peccatum: sed aut, quantum poteris,
id corroborare dissimula, aut manifeste salva legum
auctoritate id te exsequi non valere proclama.
Postremo suppliciter oramus haec scripta nostra
minime publicari, quae apud tui chari pectoris secretum
promere audemus. Rescribe vero nobis si
quid tibi videtur contra haec rationabiliter opponendum.
Augeat tibi Deus Spiritum consilii et fortitudinis,
sapientiae et intellectus.
EPISTOLA CXXXVII [ #olim@# CXXXII].
#Sanctis praesulibus@# G. #Belvacensi,@# O. #Aurelianensi,@#
A. #Turonensi, clerici Sanctae Mariae Carnotensis,
famuli eorum et fratres in Domino salutem.@#
Conquerimur apud vos, Patres, de archiepiscopo
nostro, et rege, qui nobis invitis episcopum donare
volunt quemdam idiotam, ut scitis, et ejusmodi
officio indignum; precantes auxilium vestrum ut
vigiletis sicut boni Ecclesiae pastores ad portas ejus,
ne introeat in illam ille talis, qui non quaesiverit
intrare per ostium, sed aliunde ascendere, sicut fur
et latro (Joan. X, 1). Vobis tribus portas custodientibus,
sciatis pro certo quartum custodem addi,
Odonem comitem, et nunquam recepturum illum
in civitatem suam, nisi prius vestro judicio examinatum,
utrum recipi debeat an non. Vigilate igitur
attentius, et diligenter inquirite causam cum
vestris sapientibus clericis, et nobis famulis vestris,
si dignemini, nec propter regis reverentiam hoc
agere pigritemini, quasi hoc pertineat ad fidelitatem
ejus. Vere etenim illi fideliores eritis, si quae
sunt corrigenda in regno ejus correxeritis, et animum
ejus ad eamdem correctionem compuleritis.
Volumus autem scire vos A. decanum quem elegeramus
factum esse monachum, nihilominus tamen
nos eum optare nobis fieri episcopum; cum reprobatus
fuerit ille lupus, quem probare potestis indignum.
Quod vos invicem caute et diligenter et secrete
deliberare petimus, utrum fieri possit an non,
et nobis servis vestris ac | null | f8e3e218-916a-4437-979e-f17a75edb6a9 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
fratribus deliberationis
vestrae finem innotescere, sive litteris, sive legato
fideli. Haec autem verba nostra videte interim ne
publicentur. Valete.
EPISTOLA CXXXVIII [ #olim@# CXXXIII].
#Quem super omnes abbates diligunt sanctissimo patri@# O. #canonici Sanctae Mariae omnium virtutum gratia
praefulgere.@#
Obsecramus vos in nomine sanctae Trinitatis, ne
faveatis contra jus et fas partibus Theodorici simulati
episcopi, neque suadeatis Odoni comiti facere
cum eo concordiam contra sanctorum canonum auctoritatem.
Clarissimum speculum posuit vos Deus
in mundo, videte ne qualibet nigredine obscuremini,
qua offuscentur alii; sed semper vero lumine resplendeatis,
quo et alii possint illustrari. Valete,
beatissime Pater, et rescribite nobis quid melius de
hac causa vobis videtur.
EPISTOLA CXXXIX [ #olim@# CXXXIV].
#In Christo sibi dilecto semperque diligendo domino@# RAINALDO HILDEGARIUS #servus ejus fidelis, quae
retro sunt oblivisci, et jugiter in anteriora tendere.@#
Causa charitatis pollicitus sum conversari me cum
Hereberto nepote tuo, usquequo fruges novae colligantur,
amice illum habiturus, interim quasi praesentiae
tuae vicarium. Scripta quae tibi mitti poscis,
partim mittimus, partim minime, quia non sunt
missu facilia: quae vero mittuntur, et difficilia sunt
cognitu et pernecessaria, de sacramento videlicet
corporis et sanguinis Domini; quae si non digne ac
fideliter percipimus, vivere non habemus. De cogitationibus
autem quae se nolentibus nobis ingerunt,
ita sentiebat charissimus pater noster Fulbertus:
nil eas nocere, si tandem menti minime placuerint;
signo crucis abigendas esse ab animo, velut muscas
ab oculis importunas; rationem ponendam esse mentis
custodem, rerum utilium receptricem, quibus
dum occupata fuerit, ab inutilibus impeti vel penetrari
non possit: cui sententiae multas alias in Vitis
Patrum consentientes reperire potes, quae tuum
animum optime relevabunt, opitulante Christi gratia,
sine qua nihil valemus vel sumus. Caetera vero
quae ad praesens non mittuntur, quia nec adeo scriptu
facilia, nec satis idoneum gerulum habere modo
videntur, Deo volente, spero me tibi missurum vel
delaturum, cum opportunum tempus et latorem invenerim.
Valeas, animo meo charissime, mortuus
huic mundo Christum tibi vivere noris, virtuti vivas,
sit tibi mors vitiorum, ora pro me famulo tuo,
Pater. | null | 30f1a787-3d41-4419-bf25-d6c5baa9c6c1 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
I #De Viviano Willelmi pro cujusdam servi sui interfectione servituti addicto.@#
Notum esse volumus tam praesentibus quam futuris,
ego Arnulfus abbas, et omnis Sancti Petri Carnotensis
coenobii mihi a Deo commissa congregatio,
quod Vivianum nostrum collibertum, cum uxore
sua, omnemque pecuniam ejus subjungamus servituti
Willelmi militis, pro interfectione furtiva cujusdam
sui servi, quem ipse et uxor sua latenter interfecerunt,
et eo tenore eos dimittimus ne occidantur
pro hoc scelere. Filios vero quos nunc
habent, ad nostros retinemus usus; quos autem
genuerint posthac, ejus servituti, pro hoc nefario
pertitulato, dimittimus.
#Signum Arnulfi abbatis@# +.
II. #De alodo Calidi Montis.@# (Circa an. 1020.)
In nomine sanctae et individuae Trinitatis, Patris,
et Filii, et Spiritus sancti.
Catholicae vereque matris Ecclesiae populis in
Christicolis laus semper viget vigeatque perenne.
Hoc autem dignissimum justum quoque exstat,
quoniam est mater nostra, Christi vero Domini
nostri sponsa, quam acquisivit suo cruore pretioso;
in ea enim renascimur per baptismatis lavacrum,
ac in ea resurgimus a morte animae per poenitentiae
luctum, et post vitae terminum nostra tumulantur
cadavera in ejus atrium. Hanc Christus supra fidem
quam confessus est fidelissimus Petrus fundavit,
dum Domino dixit: #Tu es Christus, Filius Dei vivi (Matth. XVI, 16)
@#.
#Fundamentum enim aliud nemo
potest ponere, praeter id quod positum est, quod est
Christus Jesus (I Cor. III, 11)
@#. Sunt vero beati qui
catholice vivendo habitant ibi, ut David cecinit: #Beati qui habitant in domo tua, Domine; in saecula
saeculorum laudabunt te
(Psal. LXXXIII, 5)
@#. His aliisque
quampluribus sanctorum dictis ac sacrae Scripturae
mysteriis edocta et admonita, ego Hildegardis,
vicecomitissa Castridunis, do Sanctissimo
Petro Carnotensis coenobii alodium meum de Bellomonte,
cum terris cultis et incultis, et silvis, piscatoriisque
ibidem pertinentibus, assentiente et annuente
filio meo Hugone, archiepiscopo Turonum,
videlicet eo tempore quo post exitum meum sepeliar
in claustrum monachorum, ut semper transeuntes
super meum tumulum orent pro me jugiter. Hoc
viderunt et annuerunt Castridunenses proceres, qui
sunt scripti subter. Si quis vero ex progenie mea
aut alius invasor, stimulis vel sagittis exagitatus
diabolicis, vim fecerit monachis, et eleemosynam
quam Sancto Petro dedi quocunque modo abstulerit,
damnatione damnatus perpetua pereat cum
Dathan, et Abiron, et Anna et Caipha; auctoritateque
filii mei archipraesulis Hugonis anathematizatus
permaneat.
Hugo, archipraesul; Gautfridi, nepotis ejus; Huberti;
Godeschalci, filii ejus; Huberti, thesaurarii
Cenomanensis; Radulphi, legis docti; Fulcaldi; Gathonis;
Odonis Brunelli; Huberti Brunelli; Helgaudi,
filii archiepiscopi; Helgaudi nigri; Gradulfi;
Firmati canonici; Frederici; Hugonis vicarii; Bernardi
de Buslo; Junanigni, jussu archiepiscopi, has
litteras fecit.
III. #De ecclesia de Rescolio datae Sancto Petro a comite Richardo.@# (Ante an. 1024.)
Universorum conditor Deus mirabilis est in suis
operibus, dum ex aliis alia, ex minoribus scilicet
portat majora. Cujus rei sinceram considerationem
intus faciendo, et in hoc ipsi grates debemus
non minimas, et in illo, corde, voce, opere, quam
maximas, quod non solum, ut praelibavimus, ex
temporalibus fovet perpetua, verum etiam ea rationabiliter
dispensando misericorditer provehit ad
aeterna. Ad hujus itaque perfecti et tam optabilis
gaudii fidem formandam, inter caetera quae mortalibus
spem sanctae aeternitatis ingerunt, ipsa ait Veritas
per semetipsam: #Facite vobis amicos de mammona
iniquitatis, ut, cum defeceritis, recipiant vos in
aeterna tabernacula (Luc. XVI, 9)
@#. Quod dono sentiens
ejus, ejusdem nutu, Nortmannorum comes ego Richardus,
inter caetera quae, eo inspirante, ei ex suo
reddidi, quamdam ecclesiam in ipsius nomine monachis
Sancti Petri Carnotensis coenobii dedi, quae
in Ebroicensi comitatu est sita, in villa quae est ex
nomine Rescolium dicta; hoc autem hujus rei gratia
credidi istis apicibus, ut dapsilibus in exemplum, et
testimonium sit rapacibus. Quod si quis contradictionem
dationi fecerit suprascriptae, quandiu in hac
permanserit intentione, humana et divina multetur
maledictione.
S. Richardi comitis. S. Rodberti archipraesulis. S.
Richardi comitis frater archipraesul Rothomagensis.
S. Gunnoridis comitissae. | null | 562710c0-6de7-4ef1-8e97-2a434bb3f538 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
S. Richardi, filii comitis.
S. Rodberti, filii comitis. S. Unfridi.
Supradictus viculus, a rebus colligendis, Rescolius
olim quidem dicebatur; ibi enim res fisci colligebantur
vel congregabantur. In quo, non longe ab
Ava flumine, propter quemdam fontem, quaedam
ecclesiola lignea sita erat in honore sancti Remigii.
Defluente vero tempore, et viculus cum ecclesia bellis
assiduis ad nihilum pene deducitur, et tunc, annuente
comite Richardo, parochia ipsa unita est
Sancti Georgii parochiae, cujus ecclesia non longe
aberat, et altare Sancti Remigii in ala istius ecclesiae
a monachis translatum est, ubi permansit donec
moderno tempore a monacho nomine Huberto caemento
et lapide est aedificata [ #al.,@# donec a modernis
monachis major caemento et lapide est aedificata].
IV. #De ecclesia Wadoniscurtis data Sancto Petro a Rajenario.@# (Ante an. 1024.)
In nomine sanctae et individuae Trinitatis. Ego
Richardus, Nortmannorum dux, notum volo esse
tam praesentibus quam futuris, quia adiit praesentiam
meam fidelis meus, nomine Rajenarius, cum consensu
suae conjugis, Wandelburgis vocabulo, humiliter
petens ut, pro remedio animae meae, ecclesiam
in comitatu Ebroico, cui nomen est Wadoniscurtis,
seu pro filii sui anima, cujus vocabulum fuit Rodbertus,
vel pro abolendis suis peccatis, monachis Sancti
Petri coenobii Carnotensis concederem. Qui, justam
petitionem tanti viri considerans assensum praebui,
insuper sanciens ut, ab hodie in subsequenti generatione,
nullus suorum, vel quorumlibet aliorum,
jus dominationis seu violentiam cujuslibet irruptionis,
[contra] hujus firmitudinis nostrae compactionem, temeraria
procacitate, irrogare conetur. Ut autem haec
cartula in Dei nomine firmiori innitatur vigore, manu
propria subscripsi, fidelibus quoque meis ad corroborandum
tradidi.
S. Richardi comitis. S. Rodberti archiepiscopi.
S. Herberti episcopi. S. Theoderici abbatis. S. Rodberti
clerici. S. Rajenarii, qui hanc donationem
fecit. S. Hunfredi de Wetulabus.
Utrum illius temporis monachi possederint vel
habuerint praefatam ecclesiam penitus ignoro; nam
neque eam habuisse ab antiquis monachis audivi, neque
a modernis mentionem aliquam fieri nunquam
( #sic, cum duplici negatione@# ) audivi.
V. #De alodo Selusellarum dato a Gausfrido et Joscelino filio.@# (Ante an. 1024.)
Quoniam permanet scriptum atque sancitum in
decretis veterum, si quis nobilium laicorum aliquam
ecclesiam, vel aliquod monasterium de propriis haereditatibus
honoraverit, vel donationem fecerit,
nullatenus nec a filio, nec ab aliquo successore repetere,
idcirco ego Joscelinus, Gausfridi filius, notum
esse cupio omnibus tam praesentibus quam futuris,
qualiter et qua ratione pro his quae a patre
meo dimissa sunt atque tradita Sancto Petro Carnotensis
coenobii, post mortem ipsius, adierim domnum
abbatem Majenardum et omnem ipsius loci
congregationem. Pater siquidem meus Gausfridus,
ob remedium suorum peccaminum, alodum, nomine
Exclusellas, in comitatu Dorcasino, Sancto Petro
delegavit, super fluvium Andurae, me puero et matre
vivente. Ego autem ipsum alodum expetii, non
ideo ut velim retrahere ab ipso venerabili loco cui
est traditus, nec ut aliqua fraude possideam; sed eo
tenore et tali conventione ut, quandiu vixero,
XII solidos in censum persolvam, statuto termino, debitumque
servitium persolvam; nec unquam mihi
liceat nec vendere, nec tradere alicui, nec filio, nec
alicui meorum propinquorum; sed semper, dum flatum
emisero, in mea manu meoque dominio habeatur.
Post finem vero meae vitae, ut major memoria
sit patris, et partem valeam habere in ipsius benefacto,
non modo illud quod pater donavit, quod
nunc teneo, dono domni abbatis Majenardi et aliorum
seniorum, sed omnia cum his quae in ipso sunt,
scilicet molendinis, terris cultis et incultis, pratis,
silvis, ad eumdem locum a quo accepi, deveniant in
usus servorum Christi. Ut autem absque calumnia
ulla vel contradictione hoc fiat, litteris mandare studui;
ob hoc maxime ne aliquis, mihi fuerit ( #sic@# ), sibi
vindicet. Seniori quoque meo Odoni, comiti inclyto,
proceribusque suis trado corroborandum, ut sequens
in aevum firmum et inconvulsum permaneat
quod insertum est. S. Odonis comitis, S. Bertae,
matris suae. S. Agnetis, filiae ipsius. S. Walterii
comitis. S. Gausfredi militis. S | null | aa4e3329-3ed1-4e55-83c9-c313f3bb01d6 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
. Hervei vicecomitis.
S. Rodulfi. S. Gausberti, S. Alberti. S. Wasulini.
S. Sulii. S. Joscelini, qui hanc chartulam firmari
instituit. S. Gausfridi, militis sui.
VI. #De Guerpo Ursivillaris ecclesiae.@# (Circa an. 1024.)
Sub aeterno regimine summoque sacerdotio
Christi, meo tempore, ego Odolricus, Aurelianorum
episcopus, notum fieri volo contemporalibus atque
successoribus meis modum et finem causae quae in
hac chartula scripta est. Monachi Sancti Petri Carnotensis
coenobii possidebant, ex longo tempore,
quamdam ecclesiam in pago Dunensi in loco qui dicitur
Ursivillaris. Quidam vero casatus noster. nomine
Hilduinus, cum suis propinquis intendebat eis calumniam
de ipsa ecclesia, dicens eam ad casamentum
nostrum et ad suum beneficium pertinere. Addebat
etiam temporibus antecessorum meorum se
satis agitasse calumniam istam, sed justitiam minime
consequi potuisse. Convenimus ergo domnum
Fulbertum, episcopum Carnotensem, et Arnulfum,
Sancti Petri abbatem, ut de ista causa darent nobis
audientiae locum; quod et fecerunt semel in eadem
villa quae dicitur Ursivillaris, et iterum in villa quae
dicitur Castanetas. Discussa itaque ex utraque parte
controversia, invenimus partem monachorum ita
scriptura et testibus et longa vestitura suffultam, ut
nulla Christianorum lege posset supradicta ecclesia
ab eorum possessione auferri. Unde, contra jus atque
nefas contendere nolentes, ego videlicet Odolricus
episcopus, et frater meus Isembardus, et praedictus
Hilduinus cum filiis et caeteris propinquis suis, ex
toto gurpivimus incoeptam calumniam monachis
Sancti Petri, annuentes ut solide et quiete possideant
ecclesiam suam Ursivillaris in perpetuum, sicut
justum esse comperimus. Interdixi etiam episcopali
auctoritate mihi a Deo tradita ne quis successorum
nostrorum oraedictos monachos Sancti Petri per
hujusmodi sacrilegam calumniam ulterius inquietet.
Quod si pertinaciter odiosae calumniae inhaerere
maluerit, illo quo Deus iratus incorrigibiles damnat
anathemate feriatur. Fiat fiat. Nos vero, qui
calumniam supradictam gurpivimus, nomina nostra
nostrorumque fidelium qui praesentes aderant, in
praesenti chartula, memoriae causa, fecimus adnotari.
S. Odolrici, Aurelianensis episcopi. S. Fulberti
Carnotensis episcopi. S. Alberti abbatis. S. Isenbardi
laici. S. Erfredi clerici. S. Salonis clerici.
S. Bovonis, decani Sancti Martini Turonensis. S. Tescelini
clerici. S. Tedoini clerici. S. Alberici. S. Hilduini
laici, S. Hilduini fili ejus. S. Odolrici filii ejus.
S. Pontelini nepotis ejus. S. Godefridi laici. S. Adroldi
vicecomitis. S. Friderici fr. laici. S. Hugonis Radordi.
S. Gualoi laici.
I #De Viviano Willelmi pro cujusdam servi sui interfectione servituti addicto.@#
Notum esse volumus tam praesentibus quam futuris,
ego Arnulfus abbas, et omnis Sancti Petri Carnotensis
coenobii mihi a Deo commissa congregatio,
quod Vivianum nostrum collibertum, cum uxore
sua, omnemque pecuniam ejus subjungamus servituti
Willelmi militis, pro interfectione furtiva cujusdam
sui servi, quem ipse et uxor sua latenter interfecerunt,
et eo tenore eos dimittimus ne occidantur
pro hoc scelere. Filios vero quos nunc
habent, ad nostros retinemus usus; quos autem
genuerint posthac, ejus servituti, pro hoc nefario
pertitulato, dimittimus.
#Signum Arnulfi abbatis@# +.
II. #De alodo Calidi Montis.@# (Circa an. 1020.)
In nomine sanctae et individuae Trinitatis, Patris,
et Filii, et Spiritus sancti.
Catholicae vereque matris Ecclesiae populis in
Christicolis laus semper viget vigeatque perenne.
Hoc autem dignissimum justum quoque exstat,
quoniam est mater nostra, Christi vero Domini
nostri sponsa, quam acquisivit suo cruore pretioso;
in ea enim renascimur per baptismatis lavacrum,
ac in ea resurgimus a morte animae per poenitentiae
luctum, et post vitae terminum nostra tumulantur
cadavera in ejus atrium. Hanc Christus supra fidem
quam confessus est fidelissimus Petrus fundavit,
dum Domino dixit: #Tu es Christus, Filius Dei vivi (Matth. XVI, 16)
@#.
#Fundamentum enim aliud nemo
potest ponere, praeter id quod positum est, quod est
Christus Jesus (I Cor. III, 11)
@#. Sunt vero beati qui
catholice vivendo habitant ibi, ut David cecinit: #Beati qui habitant in domo tua, Domine; in saecula
saeculorum laudabunt te
(Psal. LXXXIII, 5)
@#. His aliisque
quampluribus sanctorum | null | 36726e88-bd2a-485c-90cc-6316900fa3cc | latin_170m_raw | null | None | None | None |
dictis ac sacrae Scripturae
mysteriis edocta et admonita, ego Hildegardis,
vicecomitissa Castridunis, do Sanctissimo
Petro Carnotensis coenobii alodium meum de Bellomonte,
cum terris cultis et incultis, et silvis, piscatoriisque
ibidem pertinentibus, assentiente et annuente
filio meo Hugone, archiepiscopo Turonum,
videlicet eo tempore quo post exitum meum sepeliar
in claustrum monachorum, ut semper transeuntes
super meum tumulum orent pro me jugiter. Hoc
viderunt et annuerunt Castridunenses proceres, qui
sunt scripti subter. Si quis vero ex progenie mea
aut alius invasor, stimulis vel sagittis exagitatus
diabolicis, vim fecerit monachis, et eleemosynam
quam Sancto Petro dedi quocunque modo abstulerit,
damnatione damnatus perpetua pereat cum
Dathan, et Abiron, et Anna et Caipha; auctoritateque
filii mei archipraesulis Hugonis anathematizatus
permaneat.
Hugo, archipraesul; Gautfridi, nepotis ejus; Huberti;
Godeschalci, filii ejus; Huberti, thesaurarii
Cenomanensis; Radulphi, legis docti; Fulcaldi; Gathonis;
Odonis Brunelli; Huberti Brunelli; Helgaudi,
filii archiepiscopi; Helgaudi nigri; Gradulfi;
Firmati canonici; Frederici; Hugonis vicarii; Bernardi
de Buslo; Junanigni, jussu archiepiscopi, has
litteras fecit.
III. #De ecclesia de Rescolio datae Sancto Petro a comite Richardo.@# (Ante an. 1024.)
Universorum conditor Deus mirabilis est in suis
operibus, dum ex aliis alia, ex minoribus scilicet
portat majora. Cujus rei sinceram considerationem
intus faciendo, et in hoc ipsi grates debemus
non minimas, et in illo, corde, voce, opere, quam
maximas, quod non solum, ut praelibavimus, ex
temporalibus fovet perpetua, verum etiam ea rationabiliter
dispensando misericorditer provehit ad
aeterna. Ad hujus itaque perfecti et tam optabilis
gaudii fidem formandam, inter caetera quae mortalibus
spem sanctae aeternitatis ingerunt, ipsa ait Veritas
per semetipsam: #Facite vobis amicos de mammona
iniquitatis, ut, cum defeceritis, recipiant vos in
aeterna tabernacula (Luc. XVI, 9)
@#. Quod dono sentiens
ejus, ejusdem nutu, Nortmannorum comes ego Richardus,
inter caetera quae, eo inspirante, ei ex suo
reddidi, quamdam ecclesiam in ipsius nomine monachis
Sancti Petri Carnotensis coenobii dedi, quae
in Ebroicensi comitatu est sita, in villa quae est ex
nomine Rescolium dicta; hoc autem hujus rei gratia
credidi istis apicibus, ut dapsilibus in exemplum, et
testimonium sit rapacibus. Quod si quis contradictionem
dationi fecerit suprascriptae, quandiu in hac
permanserit intentione, humana et divina multetur
maledictione.
S. Richardi comitis. S. Rodberti archipraesulis. S.
Richardi comitis frater archipraesul Rothomagensis.
S. Gunnoridis comitissae. S. Richardi, filii comitis.
S. Rodberti, filii comitis. S. Unfridi.
Supradictus viculus, a rebus colligendis, Rescolius
olim quidem dicebatur; ibi enim res fisci colligebantur
vel congregabantur. In quo, non longe ab
Ava flumine, propter quemdam fontem, quaedam
ecclesiola lignea sita erat in honore sancti Remigii.
Defluente vero tempore, et viculus cum ecclesia bellis
assiduis ad nihilum pene deducitur, et tunc, annuente
comite Richardo, parochia ipsa unita est
Sancti Georgii parochiae, cujus ecclesia non longe
aberat, et altare Sancti Remigii in ala istius ecclesiae
a monachis translatum est, ubi permansit donec
moderno tempore a monacho nomine Huberto caemento
et lapide est aedificata [ #al.,@# donec a modernis
monachis major caemento et lapide est aedificata].
IV. #De ecclesia Wadoniscurtis data Sancto Petro a Rajenario.@# (Ante an. 1024.)
In nomine sanctae et individuae Trinitatis. Ego
Richardus, Nortmannorum dux, notum volo esse
tam praesentibus quam futuris, quia adiit praesentiam
meam fidelis meus, nomine Rajenarius, cum consensu
suae conjugis, Wandelburgis vocabulo, humiliter
petens ut, pro remedio animae meae, ecclesiam
in comitatu Ebroico, cui nomen est Wadoniscurtis,
seu pro filii sui anima, cujus vocabulum fuit Rodbertus,
vel pro abolendis suis peccatis, monachis Sancti
Petri coenobii Carnotensis concederem. Qui, justam
petitionem tanti viri considerans assensum praebui,
insuper sanciens ut, ab hodie in subsequenti generatione,
nullus suorum, vel quorumlibet aliorum,
jus dominationis seu violentiam cujuslibet irruptionis,
[contra] hujus firmitudinis nostrae compactionem, temeraria
procacitate, irrogare conetur. Ut autem haec
cartula in Dei nomine firmiori innitatur vigore, manu
propria subscripsi, fidelibus quoque meis ad corroborandum | null | 9dee9ace-2df0-409d-ba5e-268b73612b0f | latin_170m_raw | null | None | None | None |
tradidi.
S. Richardi comitis. S. Rodberti archiepiscopi.
S. Herberti episcopi. S. Theoderici abbatis. S. Rodberti
clerici. S. Rajenarii, qui hanc donationem
fecit. S. Hunfredi de Wetulabus.
Utrum illius temporis monachi possederint vel
habuerint praefatam ecclesiam penitus ignoro; nam
neque eam habuisse ab antiquis monachis audivi, neque
a modernis mentionem aliquam fieri nunquam
( #sic, cum duplici negatione@# ) audivi.
V. #De alodo Selusellarum dato a Gausfrido et Joscelino filio.@# (Ante an. 1024.)
Quoniam permanet scriptum atque sancitum in
decretis veterum, si quis nobilium laicorum aliquam
ecclesiam, vel aliquod monasterium de propriis haereditatibus
honoraverit, vel donationem fecerit,
nullatenus nec a filio, nec ab aliquo successore repetere,
idcirco ego Joscelinus, Gausfridi filius, notum
esse cupio omnibus tam praesentibus quam futuris,
qualiter et qua ratione pro his quae a patre
meo dimissa sunt atque tradita Sancto Petro Carnotensis
coenobii, post mortem ipsius, adierim domnum
abbatem Majenardum et omnem ipsius loci
congregationem. Pater siquidem meus Gausfridus,
ob remedium suorum peccaminum, alodum, nomine
Exclusellas, in comitatu Dorcasino, Sancto Petro
delegavit, super fluvium Andurae, me puero et matre
vivente. Ego autem ipsum alodum expetii, non
ideo ut velim retrahere ab ipso venerabili loco cui
est traditus, nec ut aliqua fraude possideam; sed eo
tenore et tali conventione ut, quandiu vixero,
XII solidos in censum persolvam, statuto termino, debitumque
servitium persolvam; nec unquam mihi
liceat nec vendere, nec tradere alicui, nec filio, nec
alicui meorum propinquorum; sed semper, dum flatum
emisero, in mea manu meoque dominio habeatur.
Post finem vero meae vitae, ut major memoria
sit patris, et partem valeam habere in ipsius benefacto,
non modo illud quod pater donavit, quod
nunc teneo, dono domni abbatis Majenardi et aliorum
seniorum, sed omnia cum his quae in ipso sunt,
scilicet molendinis, terris cultis et incultis, pratis,
silvis, ad eumdem locum a quo accepi, deveniant in
usus servorum Christi. Ut autem absque calumnia
ulla vel contradictione hoc fiat, litteris mandare studui;
ob hoc maxime ne aliquis, mihi fuerit ( #sic@# ), sibi
vindicet. Seniori quoque meo Odoni, comiti inclyto,
proceribusque suis trado corroborandum, ut sequens
in aevum firmum et inconvulsum permaneat
quod insertum est. S. Odonis comitis, S. Bertae,
matris suae. S. Agnetis, filiae ipsius. S. Walterii
comitis. S. Gausfredi militis. S. Hervei vicecomitis.
S. Rodulfi. S. Gausberti, S. Alberti. S. Wasulini.
S. Sulii. S. Joscelini, qui hanc chartulam firmari
instituit. S. Gausfridi, militis sui.
VI. #De Guerpo Ursivillaris ecclesiae.@# (Circa an. 1024.)
Sub aeterno regimine summoque sacerdotio
Christi, meo tempore, ego Odolricus, Aurelianorum
episcopus, notum fieri volo contemporalibus atque
successoribus meis modum et finem causae quae in
hac chartula scripta est. Monachi Sancti Petri Carnotensis
coenobii possidebant, ex longo tempore,
quamdam ecclesiam in pago Dunensi in loco qui dicitur
Ursivillaris. Quidam vero casatus noster. nomine
Hilduinus, cum suis propinquis intendebat eis calumniam
de ipsa ecclesia, dicens eam ad casamentum
nostrum et ad suum beneficium pertinere. Addebat
etiam temporibus antecessorum meorum se
satis agitasse calumniam istam, sed justitiam minime
consequi potuisse. Convenimus ergo domnum
Fulbertum, episcopum Carnotensem, et Arnulfum,
Sancti Petri abbatem, ut de ista causa darent nobis
audientiae locum; quod et fecerunt semel in eadem
villa quae dicitur Ursivillaris, et iterum in villa quae
dicitur Castanetas. Discussa itaque ex utraque parte
controversia, invenimus partem monachorum ita
scriptura et testibus et longa vestitura suffultam, ut
nulla Christianorum lege posset supradicta ecclesia
ab eorum possessione auferri. Unde, contra jus atque
nefas contendere nolentes, ego videlicet Odolricus
episcopus, et frater meus Isembardus, et praedictus
Hilduinus cum filiis et caeteris propinquis suis, ex
toto gurpivimus incoeptam calumniam monachis
Sancti Petri, annuentes ut solide et quiete possideant
ecclesiam suam Ursivillaris in perpetuum, sicut
justum esse comperimus. Interdixi etiam episcopali
auctoritate mihi a Deo tradita ne quis successorum
nostrorum oraedictos monachos Sancti Petri per
hujusmodi sacrilegam calumniam ulterius | null | 7bed18f6-1ef5-418c-9ff2-fc636ab443fe | latin_170m_raw | null | None | None | None |
inquietet.
Quod si pertinaciter odiosae calumniae inhaerere
maluerit, illo quo Deus iratus incorrigibiles damnat
anathemate feriatur. Fiat fiat. Nos vero, qui
calumniam supradictam gurpivimus, nomina nostra
nostrorumque fidelium qui praesentes aderant, in
praesenti chartula, memoriae causa, fecimus adnotari.
S. Odolrici, Aurelianensis episcopi. S. Fulberti
Carnotensis episcopi. S. Alberti abbatis. S. Isenbardi
laici. S. Erfredi clerici. S. Salonis clerici.
S. Bovonis, decani Sancti Martini Turonensis. S. Tescelini
clerici. S. Tedoini clerici. S. Alberici. S. Hilduini
laici, S. Hilduini fili ejus. S. Odolrici filii ejus.
S. Pontelini nepotis ejus. S. Godefridi laici. S. Adroldi
vicecomitis. S. Friderici fr. laici. S. Hugonis Radordi.
S. Gualoi laici. | null | 989d1209-56a1-4542-8d1d-66062da451d7 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
Epistola ad Ebalum
Domino EBALO, gloriosissimo Remorum archiepiscopo,
et caeteris dioecesis metropolis episcopis,
ADALBERONI scilicet Laudunensi episcopo, ROTGERO
Catalaunensi, GERARDO Cameracensi, VARINO Belvacensi,
VUIDONI Silvanectensi, FULCONI Ambianensi,
DROGONI Tarvanensi, clerus et populus Noviomensis
ac Tornacensis Ecclesiae, huic sanctae sedi specialiter
obsequentes.
Quoniam, secundum canonicam institutionem,
nullam Ecclesiam, pastorali regimine destitutam,
praeter metropoliticam ac dioecesanorum episcoporum
auctoritatem, ad antistitem subrogandum fas
est aspirare, vestrae sanctitatis excellentiam, patres
beatissimi, necessitate coacti adimus, et sicut ad
montes Dei oculos dirigimus, per quos nobis auxilium
venire, Deo propitiante, confidimus. Sublimes
enim montes merito vocati, cedrorum Libani celsitudinem
verticis dignitate praecellitis, in quibus divinitus
constituta esse dignoscitur habitatio Dei
viventis; coelo si quidem proximiores effecti, a vero
sole, qui Pater luminum vocatur et est, a quo totius
luminis origo procedit, vi cujus irradiati, inferiores
quoque illati luminis participatione illustratis, ac
coelesti rore a superioribus defluente humiliores
secundos efficitis; sub umbram igitur vestri culminis
fiducialius confugientes, vestra protectione
tueri deposcimus quatenus, diuturni luctus elogio
paterno more compatiendo, nobis suffragium consolationis
praebeatis, et spem incoepti gaudii ad effectum
perducere non differatis. Dolemus quidem et
ejulando lacrymis deficimus, utpote piissimi patris
nostri Harduini, videlicet episcopi, morte admodum
desolati, quem, proh dolor? communis humanae conditionis
casus nobis repente subripuit; miseratione
autem serenissimi regis Rotberti in nostra tribulatione
consolari coepimus, cujus immensa pietate ad
petitionem totius Ecclesiae rectorem petivimus dominum,
videlicet Hugonem, Ecclesiae nostrae Tornacensis
praepositum, Cameracensis autem archidiaconum,
quem communi voto pastorem eligimus,
rectorem deposcimus, pontificio proclamamus. Eligimus
ergo eum talem qualem jubet apostolica et
canonica auctoritas, fide catholicum, natura prudentem,
docibilem, patientem, moribus temperatum,
vita castum, sobrium, humilem, affabilem, misericordem,
litteratum, in lege Dei instructum, in Scripturarum
sensibus cautum, in dogmatibus ecclesiasticis
exercitatum, et secundum Scripturarum
tramitem traditionemque orthodoxam, et canonum
ac decretorum sedis apostolicae, praesulum constitutiones,
sano sensu ecclesiasticas regulas intelligentem,
sanoque sermone docentem atque servantem,
amplectentem eum qui secundum doctrinam
est fidelem sermonem et cum modestia corripientem
eos qui resistunt, et si qui sanae doctrinae adversantur
eis resistere et redarguere sana doctrina
praevalentem; hospitalem modestum, suae domui
bene praepositum, non neophytum, habentem testimonium
bonum; in gradibus singulis, secundum
traditionem ecclesiasticam, ministrantem ad omne
opus bonum, et ad satisfactionem omni poscenti rationem.
His ergo et aliis virtutibus plenissime pollentem,
omnimodis petimus ut quantocius vestra
benedictione nobis illum consecretis antistitem,
quatenus, auctore Deo, plebs quae diu episcopali
regimine caruit, sub tanto pontifice, ad pastorem et
episcopum animarum nostrarum conversa, suo Domino
militare valeat, quia, testante Scriptura, integritas
praesidentium salus est subditorum, et ubi
incolumitas est obedientiae, ibi sana est forma doctrinae;
quia autem omnes nec evectione equorum,
nec officio pedum adesse valemus, unanimes huic
scripturae assensum praebemus.
Epistola ad Ebalum
Domino EBALO, gloriosissimo Remorum archiepiscopo,
et caeteris dioecesis metropolis episcopis,
ADALBERONI scilicet Laudunensi episcopo, ROTGERO
Catalaunensi, GERARDO Cameracensi, VARINO Belvacensi,
VUIDONI Silvanectensi, FULCONI Ambianensi,
DROGONI Tarvanensi, clerus et populus Noviomensis
ac Tornacensis Ecclesiae, huic sanctae sedi specialiter
obsequentes.
Quoniam, secundum canonicam institutionem,
nullam Ecclesiam, pastorali regimine destitutam,
praeter metropoliticam ac dioecesanorum episcoporum
auctoritatem, ad antistitem subrogandum fas
est aspirare, vestrae sanctitatis excellentiam, patres
beatissimi, necessitate coacti adimus, et sicut ad
montes Dei oculos dirigimus, per quos nobis auxilium
venire, Deo propitiante, confidimus. Sublimes
enim montes merito vocati, cedrorum Libani celsitudinem
verticis dignitate praecellitis, in quibus divinitus
constituta esse dignoscitur habitatio Dei
viventis; coelo si quidem proximiores effecti, a vero
sole, qui Pater luminum vocatur et est, a quo totius
luminis origo procedit, vi cujus irradiati, inferiores
quoque illati luminis participatione illustratis, ac
coelesti rore a superioribus defluente humiliores
secundos efficitis; sub umbram igitur vestri culminis
fiducialius confugientes, vestra protectione
tueri deposcimus quatenus, diuturni luctus elogio
paterno more compatiendo, nobis suffragium consolationis
praebeatis, et spem incoepti gaudii ad effectum
perducere non differatis. Dolemus quidem et
ejulando lacrymis deficimus, utpote piissimi patris
nostri Harduini, videlicet episcopi, morte admodum
desolati, quem, proh dolor | null | 44494e29-8638-457a-a6cf-97db2d1d9480 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
? communis humanae conditionis
casus nobis repente subripuit; miseratione
autem serenissimi regis Rotberti in nostra tribulatione
consolari coepimus, cujus immensa pietate ad
petitionem totius Ecclesiae rectorem petivimus dominum,
videlicet Hugonem, Ecclesiae nostrae Tornacensis
praepositum, Cameracensis autem archidiaconum,
quem communi voto pastorem eligimus,
rectorem deposcimus, pontificio proclamamus. Eligimus
ergo eum talem qualem jubet apostolica et
canonica auctoritas, fide catholicum, natura prudentem,
docibilem, patientem, moribus temperatum,
vita castum, sobrium, humilem, affabilem, misericordem,
litteratum, in lege Dei instructum, in Scripturarum
sensibus cautum, in dogmatibus ecclesiasticis
exercitatum, et secundum Scripturarum
tramitem traditionemque orthodoxam, et canonum
ac decretorum sedis apostolicae, praesulum constitutiones,
sano sensu ecclesiasticas regulas intelligentem,
sanoque sermone docentem atque servantem,
amplectentem eum qui secundum doctrinam
est fidelem sermonem et cum modestia corripientem
eos qui resistunt, et si qui sanae doctrinae adversantur
eis resistere et redarguere sana doctrina
praevalentem; hospitalem modestum, suae domui
bene praepositum, non neophytum, habentem testimonium
bonum; in gradibus singulis, secundum
traditionem ecclesiasticam, ministrantem ad omne
opus bonum, et ad satisfactionem omni poscenti rationem.
His ergo et aliis virtutibus plenissime pollentem,
omnimodis petimus ut quantocius vestra
benedictione nobis illum consecretis antistitem,
quatenus, auctore Deo, plebs quae diu episcopali
regimine caruit, sub tanto pontifice, ad pastorem et
episcopum animarum nostrarum conversa, suo Domino
militare valeat, quia, testante Scriptura, integritas
praesidentium salus est subditorum, et ubi
incolumitas est obedientiae, ibi sana est forma doctrinae;
quia autem omnes nec evectione equorum,
nec officio pedum adesse valemus, unanimes huic
scripturae assensum praebemus. | null | e0dbdfe2-9946-4f73-96a0-1289f46a0fda | latin_170m_raw | null | None | None | None |
I. #Epistola S. Guillelmi, abbatis S. Benigni Divionensis, ad Joannem XIX.--Monet eum ne Ecclesiam Constantinopolitanam Universalis nomen sibi attribuere patiatur.@# (MABILL., #Acta SS. Bened.@# VIII, 335.)
Gratia Dei et reverentia beati Petri sedi in orbe
terrarum excellentissimae indepto papae JOANNI, WILLELMUS,
crucis Christi servus, sedem judicii cum
apostolis et coronam regni.
Magistri gentium dictis instruimur seniorem non
increpandum. Idem tamen alias dicit: « Factus
sum insipiens, vos me coegistis. » Idcirco igitur filiationis
diligentia hortamur communem vestram
paternitatem ut in uno imitemini cogitationes hominum
pervidentem Dominum Salvatorem, ut dicatis
ad aliquem vobis unanimem, quemadmodum et ipse
Petro: « Quid dicunt homines de me? » Si vero responsum
ejus ex fide fuerit, animadvertite qualiter
sonuerit; si clare, custodite ne obfuscetur; si vero
obscure, lux mundi oranda est, qualiter ita fulgeatis,
ut universis in gremio Ecclesiae constitutis ad viam
mandatorum Dei gradiendam lumen praebeatis. Sed
est fama rei, quae nuper apud vos accidit, de qua
quis audiens, si non scandalizatur, noverit se longe
ab amore superno disparari. Quoniam licet potestas
Romani imperii, quae olim in orbe terrarum monarches
viguit, nunc per diversa terrarum loca innumeris
regatur sceptris, ligandi solvendique in coelo
et in terra potestas incumbit magisterio Petri. Atque
idcirco ista diximus, ut animadvertatis non aliter
Graecos quam cenodoxia, hoc quod audivimus apud
vos requirere, impetravisse. De caetero quoque optamus,
uti universalem decet antistitem, vos acrius
in correptione et disciplina sanctae et apostolicae
Ecclesiae vigere, aeterneque et feliciter in Christo
valere.
II. #Ejusdem ad eumdem.--Invehitur in Simoniacos.@# [MABILL., #ibid.@# pag. 330.]
Parcite, quaeso, parcite, qui dicimini sal terrae et
lux mundi. Sufficiat hominibus jam semel Christum
fuisse venditum pro communi salute universorum.
Jam enim refugae veri luminis, solo nomine pastores,
ovile Christi, imo membra illius, videte post
vos quo eunt. Si juxta fontem tepet rivus, in longinquum
fetere nulli dubium est. Idcirco cura quibusdam
venditur ad suum interitum. Volo vos pastores
ac pontifices omnes in commune judicis securim
gestantis, ante januam assistentis memores.
III. #Halinardi abbatis sancti Benigni epistola ad Joannem papam XIX.@# [MABILL., #Annal. Bened. IV,@# Append. 728.]
Domno sancto totius orbis magistro, JOANNI videlicet,
universali papae, et humilis abbas potestatis
Sancti Benigni, cum tota congregatione sanctorum
fidelia orationum servitia.
Totum non latet mundum Romanae Ecclesiae pastorem
apostolica vice ita fungi, ut quod ipse in
ecclesiastico ordine constituerit, ratum, stabile et
inviolabile permaneret in aevum. Dignum ergo est ut
resolutori civium philosogiam virtutum, scilicet discretionem
semper habeat secum, ne videlicet ille,
cui potestas ecclesiarum data, hoc ignoranter propter
susurrones constituat, quod cum veram antiquitatem
noverit destruere non dubitet. Hoc autem
patet, ideo vestram praeoccupando faciem dicimus,
quia notitioni nostrae enucleatum est, vicinos nostros
canonicos monasticum honorem inhiantes
surripere auctoritatis vestrae, celsitudinem petere
velle; quatenus accepta a vobis licentia coemeterium
nostrum ad se transferant in castellum. Scitis
autem quod si qui antiquam Patrum constitutionem
mutare volunt, non quae Dei, sed quae sua
sunt, quaerunt; rogamus ergo propter Deum ne
concedatis, et nos opportune memoriam servitii
habebimus.
IV. #Epistola Jordani episcopi Lemovicensis ad Benedictum papam VIII, de no ponendo S. Martiali in numero apostolorum@# . [ #Gall. Christ. II,@# append., pag. 161.]
Domno ac venerabili, Deo et hominibus dilecto,
papae nostro BENEDICTO, ROBERTUS Dei gratia rex
Francorum, GUILLELMUS dux Aquitanorum, archiepiscopus
Bituricensis, archiepiscopus Burdegalensis,
archiepiscopus Turonensis, omnesque eorum
suffraganei, nec non ISEMBERTUS Pictavensis, ARNALDUS
Petroguoricensis; JESOLO, ROO, caeterique eorum
confratres, JORDANUS episcopus Lemovicencis,
qui hanc chartam scribere jussit, hi omnes domno
apostolico salutem et dilectionem.
Dominum nostrum Jesum Christum scimus et
credimus duodecim sibi elegisse apostolos, quibus
dedit potestatem ligandi atque solvendi; ex quibus
cecidit unus nomine Judas, in cujus locum caeteri
apostoli elegerunt alium nomine Mathiam, ut duodenum
restaurarent numerum; in quorum consortium
Dominus noster alios septuaginta duos sibi elegit,
quos et discipulos vocavit, ex quibus beatus | null | a3b1cdde-a982-497a-9e2e-5c5a3329c15c | latin_170m_raw | null | None | None | None |
Petrus princeps apostolorum unum sibi elegit nomine
Martialem, qui una cum illo aderat ante praesentiam
Domini nostri Jesu Christi; et ad coenam
et ubicunque Dominus noster aliquod suis apostolis
ostendebat miraculum, beatus Martialis cum S.
Petro interfuit. Sed post sanctam Domini resurrectionem
ac ascensionem beatus Martialis, qui fuit
ex septuaginta duobus discipulis unus, beato Petro
adhaerebat; quem Martialem beatus Petrus cum duobus
presbyteris Alpiniano et Austricliniano Gallicam
gentem praedicare transmisit. Illi vero iter carpentes,
venerunt Elsam; ibi mortuus est Austriclinianus
unus ex presbyteris. Inde statim beatus Martialis
rediens Romam, sancto apostolo unum ex comitibus
suis mortuum nuntiavit; cui apostolus ait:
« Sume tibi baculum istum, et cum pervenias ad
corpus, tange istud isto meo baculo, et dic: #In nomine
Domini nostri Jesu Christi surge, Austricliniane,@#
Deus erit comes itineris tui. » Beatus Martialis
jussa S. apostoli implevit, tetigit corpus Austricliniani,
et statim sanus effectus est; inde proficiscentes,
venerunt Lemovicam civitatem. Ibi invenerunt
Stephanum ducem cum tota familia sua idola adorantem,
quem statim evangelicis praedicavit verbis,
ad Christianitatem convertit, et cum tota familia sua
baptizavit. In eo autem templo ubi ipse dux ante
adorabat idola vana et surda, beatus Martialis cum
duobus suis presbyteris Alpiniano et Austricliniano,
adjuvante duce Stephano, basilicam construxit, et in
honore B. Stephani primi martyris dedicavit; ibi divina
celebravit mysteria, admonuit, docuit usque dum
totam Aquitanicam gentem a via erroris ad veram vitam,
quae Christus est, perduxit; tandiu ibi missarum
solemnia celebravit usque dum ante ipsum altare
protomartyris Stephani finivit, et cum magna angelorum
reverentia animam Deo reddidit. Dux vero Stephanus
cum magno honore corpus illius foras civitatem
sepelivit, in eo loco ubi ipse sanctus Martialis
ecclesiam in honore S. Petri sui magistri
aedificavit. S. Aurelianus successor illius, quem
ipse S. Martialis de inferno traxit, Ebulus, Alicus,
Ermogevianus aliique ejus successores usque triginta
sex. Ego vero septimus qui vocor Jordanus,
omnium infimus. Hi omnes pro sanctissimo confessore
eum habuerunt. Similiter omnes abbates in
ejus monasterio habitantes usque in hodiernum
diem. Iste abbas, qui nunc est, novitate deceptus,
superbia elatus, venit ad me, qui sum vilior meis
antecessoribus, deprecans ut in consilio meo, et in
synodo sanctissimum confessorem in numero ponerem
apostolorum, quod facere nolui. Ille perseverans
dictis, fidem quam habuit, cum duodecim monachis
illius monasterii, mihi promisit ut cum auctoritate
in omni consilio me defenderet. Hoc facere
non potuit in consilio Guillelmi Aquitanorum ducis,
audiente archiepiscopo Bituricensi, Isemberto Pictaviensi,
caeterisque eorum suffraganeis. Omnes episcopi
Francorum, Alvernorum, Vasconum, Aquitanorum,
cum quibus ego fui locutus, comprobant et
confirmant sanctissimum confessorem Martialem
non debere tollere de illo loco ubi sancti Patres et
nostri antecessores cum posuerunt, et non esse apostolatum
nisi auctoritate comprobatum. Talem dicunt
rationem: « Si ego S. Martialem, qui fuit ex
septuaginta duobus, in numero ponam apostolorum,
illi omnes septuaginta duos in numero ponunt apostolorum,
et ubi eorum corpora condiuntur, ipsum
locum pro apostolatu tenere. » Tibi vero, ego Jordanus,
has litteras mitto de parte istorum praedictorum,
regis scilicet Roberti, Guillelmi ducis Aquitanorum,
archiepiscoporum omnium, videlicet catholicorum,
qui mihi contradicunt ne sanctum Martialem
in numero ponam apostolorum. Tu autem si
ausus es facere quod non fecerunt sancti tui antecessores
Gregorius, Clemens, Bonifacius, et multi alii,
ut ponerent confessores inter apostolos, si peccatum
est, tuum sit; ego ero liber a culpa, neque iniquitas,
neque peccatum meum; voluntatem omnium
Aquitanorum tibi monstrabo, quia ille abbas seductor
nulla alia causa hoc facit, nisi quia vult destruere
sedem episcopalem primi martyris, et apostolatum
S. Petri advilare. Per istius chartae portitorem
litteras mihi mitte, et per omnia tuam voluntatem
mihi manda. Ego ad praesens tecum loqui non
potero, sed quanto citius mihi erit posse, limina
sancti Petri adibo.
Vale viriliter, age jussa Patrum, noli praevaricare.
I. #Epistola S. Guillelmi, abbatis S. Benigni Divionensis, ad Joannem XIX.--Monet eum ne Ecclesiam Constantinopolitanam Universalis nomen sibi attribuere patiatur.@# (MABILL., #Acta SS. Bened.@# VIII, 335.) | null | ae2836ad-1871-45cd-9769-c2aafd5aa2aa | latin_170m_raw | null | None | None | None |
Gratia Dei et reverentia beati Petri sedi in orbe
terrarum excellentissimae indepto papae JOANNI, WILLELMUS,
crucis Christi servus, sedem judicii cum
apostolis et coronam regni.
Magistri gentium dictis instruimur seniorem non
increpandum. Idem tamen alias dicit: « Factus
sum insipiens, vos me coegistis. » Idcirco igitur filiationis
diligentia hortamur communem vestram
paternitatem ut in uno imitemini cogitationes hominum
pervidentem Dominum Salvatorem, ut dicatis
ad aliquem vobis unanimem, quemadmodum et ipse
Petro: « Quid dicunt homines de me? » Si vero responsum
ejus ex fide fuerit, animadvertite qualiter
sonuerit; si clare, custodite ne obfuscetur; si vero
obscure, lux mundi oranda est, qualiter ita fulgeatis,
ut universis in gremio Ecclesiae constitutis ad viam
mandatorum Dei gradiendam lumen praebeatis. Sed
est fama rei, quae nuper apud vos accidit, de qua
quis audiens, si non scandalizatur, noverit se longe
ab amore superno disparari. Quoniam licet potestas
Romani imperii, quae olim in orbe terrarum monarches
viguit, nunc per diversa terrarum loca innumeris
regatur sceptris, ligandi solvendique in coelo
et in terra potestas incumbit magisterio Petri. Atque
idcirco ista diximus, ut animadvertatis non aliter
Graecos quam cenodoxia, hoc quod audivimus apud
vos requirere, impetravisse. De caetero quoque optamus,
uti universalem decet antistitem, vos acrius
in correptione et disciplina sanctae et apostolicae
Ecclesiae vigere, aeterneque et feliciter in Christo
valere.
II. #Ejusdem ad eumdem.--Invehitur in Simoniacos.@# [MABILL., #ibid.@# pag. 330.]
Parcite, quaeso, parcite, qui dicimini sal terrae et
lux mundi. Sufficiat hominibus jam semel Christum
fuisse venditum pro communi salute universorum.
Jam enim refugae veri luminis, solo nomine pastores,
ovile Christi, imo membra illius, videte post
vos quo eunt. Si juxta fontem tepet rivus, in longinquum
fetere nulli dubium est. Idcirco cura quibusdam
venditur ad suum interitum. Volo vos pastores
ac pontifices omnes in commune judicis securim
gestantis, ante januam assistentis memores.
III. #Halinardi abbatis sancti Benigni epistola ad Joannem papam XIX.@# [MABILL., #Annal. Bened. IV,@# Append. 728.]
Domno sancto totius orbis magistro, JOANNI videlicet,
universali papae, et humilis abbas potestatis
Sancti Benigni, cum tota congregatione sanctorum
fidelia orationum servitia.
Totum non latet mundum Romanae Ecclesiae pastorem
apostolica vice ita fungi, ut quod ipse in
ecclesiastico ordine constituerit, ratum, stabile et
inviolabile permaneret in aevum. Dignum ergo est ut
resolutori civium philosogiam virtutum, scilicet discretionem
semper habeat secum, ne videlicet ille,
cui potestas ecclesiarum data, hoc ignoranter propter
susurrones constituat, quod cum veram antiquitatem
noverit destruere non dubitet. Hoc autem
patet, ideo vestram praeoccupando faciem dicimus,
quia notitioni nostrae enucleatum est, vicinos nostros
canonicos monasticum honorem inhiantes
surripere auctoritatis vestrae, celsitudinem petere
velle; quatenus accepta a vobis licentia coemeterium
nostrum ad se transferant in castellum. Scitis
autem quod si qui antiquam Patrum constitutionem
mutare volunt, non quae Dei, sed quae sua
sunt, quaerunt; rogamus ergo propter Deum ne
concedatis, et nos opportune memoriam servitii
habebimus.
IV. #Epistola Jordani episcopi Lemovicensis ad Benedictum papam VIII, de no ponendo S. Martiali in numero apostolorum@# . [ #Gall. Christ. II,@# append., pag. 161.]
Domno ac venerabili, Deo et hominibus dilecto,
papae nostro BENEDICTO, ROBERTUS Dei gratia rex
Francorum, GUILLELMUS dux Aquitanorum, archiepiscopus
Bituricensis, archiepiscopus Burdegalensis,
archiepiscopus Turonensis, omnesque eorum
suffraganei, nec non ISEMBERTUS Pictavensis, ARNALDUS
Petroguoricensis; JESOLO, ROO, caeterique eorum
confratres, JORDANUS episcopus Lemovicencis,
qui hanc chartam scribere jussit, hi omnes domno
apostolico salutem et dilectionem.
Dominum nostrum Jesum Christum scimus et
credimus duodecim sibi elegisse apostolos, quibus
dedit potestatem ligandi atque solvendi; ex quibus
cecidit unus nomine Judas, in cujus locum caeteri
apostoli elegerunt alium nomine Mathiam, ut duodenum
restaurarent numerum; in quorum consortium
Dominus noster alios septuaginta duos sibi elegit,
quos et discipulos vocavit, ex quibus beatus
Petrus princeps apostolorum unum sibi elegit nomine
Martialem, qui una cum illo aderat ante praesentiam
Domini nostri Jesu Christi; et ad coenam
et ubicunque Dominus noster aliquod suis apostolis
ostendebat miraculum, beatus Martialis cum S.
Petro interfuit. | null | 9bac9e3e-5031-4ba3-95c5-fc70ab979030 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
Sed post sanctam Domini resurrectionem
ac ascensionem beatus Martialis, qui fuit
ex septuaginta duobus discipulis unus, beato Petro
adhaerebat; quem Martialem beatus Petrus cum duobus
presbyteris Alpiniano et Austricliniano Gallicam
gentem praedicare transmisit. Illi vero iter carpentes,
venerunt Elsam; ibi mortuus est Austriclinianus
unus ex presbyteris. Inde statim beatus Martialis
rediens Romam, sancto apostolo unum ex comitibus
suis mortuum nuntiavit; cui apostolus ait:
« Sume tibi baculum istum, et cum pervenias ad
corpus, tange istud isto meo baculo, et dic: #In nomine
Domini nostri Jesu Christi surge, Austricliniane,@#
Deus erit comes itineris tui. » Beatus Martialis
jussa S. apostoli implevit, tetigit corpus Austricliniani,
et statim sanus effectus est; inde proficiscentes,
venerunt Lemovicam civitatem. Ibi invenerunt
Stephanum ducem cum tota familia sua idola adorantem,
quem statim evangelicis praedicavit verbis,
ad Christianitatem convertit, et cum tota familia sua
baptizavit. In eo autem templo ubi ipse dux ante
adorabat idola vana et surda, beatus Martialis cum
duobus suis presbyteris Alpiniano et Austricliniano,
adjuvante duce Stephano, basilicam construxit, et in
honore B. Stephani primi martyris dedicavit; ibi divina
celebravit mysteria, admonuit, docuit usque dum
totam Aquitanicam gentem a via erroris ad veram vitam,
quae Christus est, perduxit; tandiu ibi missarum
solemnia celebravit usque dum ante ipsum altare
protomartyris Stephani finivit, et cum magna angelorum
reverentia animam Deo reddidit. Dux vero Stephanus
cum magno honore corpus illius foras civitatem
sepelivit, in eo loco ubi ipse sanctus Martialis
ecclesiam in honore S. Petri sui magistri
aedificavit. S. Aurelianus successor illius, quem
ipse S. Martialis de inferno traxit, Ebulus, Alicus,
Ermogevianus aliique ejus successores usque triginta
sex. Ego vero septimus qui vocor Jordanus,
omnium infimus. Hi omnes pro sanctissimo confessore
eum habuerunt. Similiter omnes abbates in
ejus monasterio habitantes usque in hodiernum
diem. Iste abbas, qui nunc est, novitate deceptus,
superbia elatus, venit ad me, qui sum vilior meis
antecessoribus, deprecans ut in consilio meo, et in
synodo sanctissimum confessorem in numero ponerem
apostolorum, quod facere nolui. Ille perseverans
dictis, fidem quam habuit, cum duodecim monachis
illius monasterii, mihi promisit ut cum auctoritate
in omni consilio me defenderet. Hoc facere
non potuit in consilio Guillelmi Aquitanorum ducis,
audiente archiepiscopo Bituricensi, Isemberto Pictaviensi,
caeterisque eorum suffraganeis. Omnes episcopi
Francorum, Alvernorum, Vasconum, Aquitanorum,
cum quibus ego fui locutus, comprobant et
confirmant sanctissimum confessorem Martialem
non debere tollere de illo loco ubi sancti Patres et
nostri antecessores cum posuerunt, et non esse apostolatum
nisi auctoritate comprobatum. Talem dicunt
rationem: « Si ego S. Martialem, qui fuit ex
septuaginta duobus, in numero ponam apostolorum,
illi omnes septuaginta duos in numero ponunt apostolorum,
et ubi eorum corpora condiuntur, ipsum
locum pro apostolatu tenere. » Tibi vero, ego Jordanus,
has litteras mitto de parte istorum praedictorum,
regis scilicet Roberti, Guillelmi ducis Aquitanorum,
archiepiscoporum omnium, videlicet catholicorum,
qui mihi contradicunt ne sanctum Martialem
in numero ponam apostolorum. Tu autem si
ausus es facere quod non fecerunt sancti tui antecessores
Gregorius, Clemens, Bonifacius, et multi alii,
ut ponerent confessores inter apostolos, si peccatum
est, tuum sit; ego ero liber a culpa, neque iniquitas,
neque peccatum meum; voluntatem omnium
Aquitanorum tibi monstrabo, quia ille abbas seductor
nulla alia causa hoc facit, nisi quia vult destruere
sedem episcopalem primi martyris, et apostolatum
S. Petri advilare. Per istius chartae portitorem
litteras mihi mitte, et per omnia tuam voluntatem
mihi manda. Ego ad praesens tecum loqui non
potero, sed quanto citius mihi erit posse, limina
sancti Petri adibo.
Vale viriliter, age jussa Patrum, noli praevaricare. | null | 9027a117-0cf8-43d9-a725-a710f6acbda2 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
I. #Ex Henrico Gandavensi in Catalogo scriptorum ecclesiasticorum.@#
Fulbertus Carnotensis episcopus, liberalium artium
suo tempore peritissimus, vir religiosus et erga
beatam Virginem devotissimus, scripsit sermonem
ad nativitatem beatae Virginis pertinentem, limato
dictamine, qui sic incipit: #Approbatae consuetudinis.@#
Respondit etiam cavillationibus Judaeorum dicentium
hanc prophetiam: #Non auferetur sceptrum de Juda,@#
etc., in Christo non fuisse impletam, diligenter
Scripturarum auctoritatibus et rationibus confutans
Judaeorum pervicaciam
II #Ex Joanne Trithemio.@#
Fulbertus episcopus Carnotensis in Scripturis divinis
eruditissimus, et in saecularium litterarum disciplinis
omnium suo tempore doctorum doctissimus,
poeta clarus, et dialecticus subtilissimus, multis annis
scholae publicae praesidens, plurimos doctissimos,
auditores enutrivit, vita quoque sanctissimus, multis
legitur miraculis coruscasse, qui inter caetera scripsisse
dicitur.
Epistol. ad diversos lib. I.
In laudes sanctae Mariae lib. I.
Hymnos et Orationes varias, et quaedam devota
Claruit temporibus Henrici regis Primi anno
1000.
III. #Ex veteri Annali bibliothecae regalis collegii Navarrae, in Vita Roberti regis@#
Fulbertus primo fuit cancellarius regis Francorum
Roberti, et ex cancellario factus episcopus Carnotensis.
vita honestissimus et in scientia clarissimus.
Fundamenta sanctae ecclesiae Dei Genitricis Carnotensis
jecit, et eamdem perfecit miro lapideo tabulatu. #Et Paulo post.@#
Circa annum millesimum tricesimum
nonum obiit Fulbertus episcopus Carnotensis,
qui fecit legendam de Nativitate beatae Mariae et
historiam, eique successit Theodoricus.
IV. #Ex bibliotheca Sixti Senensis@#
Umbertus seu Fulbertus Carnotensis episcopus
scripsit in illud Geneseos XLIX: #Non auferetur sceptrum
de Juda,@# anno Domini 1000.
V #Ex Willel. Malmesb. lib.@# III #De gestis Anglorum.@#
Berengarius plane quamvis ipse sententiam correxerit,
omnes quos ex totis terris depravaverat convertere
nequivit. Adeo pessimum est alios exemplo vel
verbo a bono infirmare, quia fortassis peccatum te
gravabit alienum, cum deletum fuerit tuum. Quod
episcopum Carnotensem Fulbertum (quem Domini
Mater olim aegrotum lacte mamillarum suarum visa
fuit sanare) praedixisse aiunt. Nam cum in extremis
positum multi visitarent, et aedium capacitas vix confluentibus
sufficeret, ille inter oppositas catervas
oculo rimatus Berengarium, nisu quo valuit expellendum
censuit, protestatus immanem draconem prope
eum consistere, multosque ad eum sequendum blandiente
manu et illice anhelitu corrumpere.
VI. #Ex veteri Annali abbatiae Sancti Petri, quae sita est in valle Carnotensi.@#
Fulbertus doctor sacrae theologiae egregius hic fuit
tempore Roberti regis filii Hugonis Capet, qui regnare
coepit anno 987. Hic doctor et episcopus gloriosus
speculum Ecclesiae et fidei Christianae, multa scripta
fecit ad laudem Virginis gloriosae, et inter caetera
illam legendam quae legitur in Nativitate ejusdem,
quae incipit: #Approbatae consuetudinis.@# Hujus tempore
anno millesimo et vigesimo in nocte Nativitatis beatae
Mariae, episcopatus sui anno quarto, fuit civitas Carnotensis
et tota ecclesia beatae Mariae combusta.
Quam idem episcopus gloriosus sua industria, labore
et sumptu a fundamento reaedificavit, ut in legenda
sancti Aniani habetur, etc. Jacet in ecclesia sancti
Petri in valle Carnotensi.
VII #Ex Willelmo Malmesber. lib.@# II, #cap. 11, anno ab incarnat.@# 1032.
Ejusdem archipraesulis Ethelnothi tempore rex
Cnuto ad transmarinas Ecclesias pecunias mittens,
maxime Carnotum ditavit, ubi tunc florebat Fulbertus
episcopus in sanctitate et philosophia nominatissimus.
Qui inter caetera industriae suae documenta,
Ecclesiae dominae nostrae sanctae Mariae, cujus fundamenta
jecerat, summam manum mirifico effectu
imposuit, quam etiam pro posse honorificare studens,
musicis modulationibus crebro extulit. Quanto enim
amore in honorem Virginis anhelaverit, poterit conjicere
qui audierit cantus coelestia vota sonantes.
Exstat inter caetera opuscula ejus Epistolarum volumen,
in quarum una gratias agit Cnutoni magnificentissimo
regi, quod largitatis suae viscera in expansas
ecclesiae Carnotensis effuderi
( #Vide et Baronium, tomo XI, Annalium anno@#
1028.)
I. #Ex Henrico Gandavensi in Catalogo scriptorum ecclesiasticorum.@#
Fulbertus Carnotensis episcopus, liberalium artium
suo tempore peritissimus, vir religiosus et erga
beatam Virginem devotissimus, scripsit sermonem
ad nativitatem beatae Virginis pertinentem, limato
dictamine, qui sic incipit: #Approbatae consuetudinis.@#
Respondit etiam cavillationibus Judaeorum dicentium
hanc prophetiam: #Non auferetur sceptrum de Juda,@#
etc., in Christo non fuisse impletam, diligenter
Scripturarum auctoritatibus et rationibus confutans
Judaeorum pervicaciam
II #Ex Joanne Trithemio.@#
Fulbertus episcopus Carnotensis in Scripturis divinis
eruditissimus | null | bff35744-1436-40cb-8ab1-569d4683712e | latin_170m_raw | null | None | None | None |
, et in saecularium litterarum disciplinis
omnium suo tempore doctorum doctissimus,
poeta clarus, et dialecticus subtilissimus, multis annis
scholae publicae praesidens, plurimos doctissimos,
auditores enutrivit, vita quoque sanctissimus, multis
legitur miraculis coruscasse, qui inter caetera scripsisse
dicitur.
Epistol. ad diversos lib. I.
In laudes sanctae Mariae lib. I.
Hymnos et Orationes varias, et quaedam devota
Claruit temporibus Henrici regis Primi anno
1000.
III. #Ex veteri Annali bibliothecae regalis collegii Navarrae, in Vita Roberti regis@#
Fulbertus primo fuit cancellarius regis Francorum
Roberti, et ex cancellario factus episcopus Carnotensis.
vita honestissimus et in scientia clarissimus.
Fundamenta sanctae ecclesiae Dei Genitricis Carnotensis
jecit, et eamdem perfecit miro lapideo tabulatu. #Et Paulo post.@#
Circa annum millesimum tricesimum
nonum obiit Fulbertus episcopus Carnotensis,
qui fecit legendam de Nativitate beatae Mariae et
historiam, eique successit Theodoricus.
IV. #Ex bibliotheca Sixti Senensis@#
Umbertus seu Fulbertus Carnotensis episcopus
scripsit in illud Geneseos XLIX: #Non auferetur sceptrum
de Juda,@# anno Domini 1000.
V #Ex Willel. Malmesb. lib.@# III #De gestis Anglorum.@#
Berengarius plane quamvis ipse sententiam correxerit,
omnes quos ex totis terris depravaverat convertere
nequivit. Adeo pessimum est alios exemplo vel
verbo a bono infirmare, quia fortassis peccatum te
gravabit alienum, cum deletum fuerit tuum. Quod
episcopum Carnotensem Fulbertum (quem Domini
Mater olim aegrotum lacte mamillarum suarum visa
fuit sanare) praedixisse aiunt. Nam cum in extremis
positum multi visitarent, et aedium capacitas vix confluentibus
sufficeret, ille inter oppositas catervas
oculo rimatus Berengarium, nisu quo valuit expellendum
censuit, protestatus immanem draconem prope
eum consistere, multosque ad eum sequendum blandiente
manu et illice anhelitu corrumpere.
VI. #Ex veteri Annali abbatiae Sancti Petri, quae sita est in valle Carnotensi.@#
Fulbertus doctor sacrae theologiae egregius hic fuit
tempore Roberti regis filii Hugonis Capet, qui regnare
coepit anno 987. Hic doctor et episcopus gloriosus
speculum Ecclesiae et fidei Christianae, multa scripta
fecit ad laudem Virginis gloriosae, et inter caetera
illam legendam quae legitur in Nativitate ejusdem,
quae incipit: #Approbatae consuetudinis.@# Hujus tempore
anno millesimo et vigesimo in nocte Nativitatis beatae
Mariae, episcopatus sui anno quarto, fuit civitas Carnotensis
et tota ecclesia beatae Mariae combusta.
Quam idem episcopus gloriosus sua industria, labore
et sumptu a fundamento reaedificavit, ut in legenda
sancti Aniani habetur, etc. Jacet in ecclesia sancti
Petri in valle Carnotensi.
VII #Ex Willelmo Malmesber. lib.@# II, #cap. 11, anno ab incarnat.@# 1032.
Ejusdem archipraesulis Ethelnothi tempore rex
Cnuto ad transmarinas Ecclesias pecunias mittens,
maxime Carnotum ditavit, ubi tunc florebat Fulbertus
episcopus in sanctitate et philosophia nominatissimus.
Qui inter caetera industriae suae documenta,
Ecclesiae dominae nostrae sanctae Mariae, cujus fundamenta
jecerat, summam manum mirifico effectu
imposuit, quam etiam pro posse honorificare studens,
musicis modulationibus crebro extulit. Quanto enim
amore in honorem Virginis anhelaverit, poterit conjicere
qui audierit cantus coelestia vota sonantes.
Exstat inter caetera opuscula ejus Epistolarum volumen,
in quarum una gratias agit Cnutoni magnificentissimo
regi, quod largitatis suae viscera in expansas
ecclesiae Carnotensis effuderi
( #Vide et Baronium, tomo XI, Annalium anno@#
1028.) | null | d7ffbfa2-ea82-4739-a9db-1cef9e8c7053 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
I. #Privilegium Benedicti IX Gumbaldo Burdigalensi S. Crucis abbati concessum in gratiam cellae B. Mariae de Solaco.@# (Anno 1036.)[MARTEN. #Thesaur. Anecd.@# I, 156.]
BENEDICTUS episcopus, servus servorum Dei, dilectis
filiis GUMBALDO abbati, et monachis Sanctae
Crucis Burdigalensis, et suis monachis in suo
monasterio Sanctae Mariae Dei genitricis, quod nuncupatur
de Solaco, habitantibus, salutem et apostolicam
benedictionem.
Convenit apostolico moderamini, pia religione
pollentibus, benevola compassione succurrere, et
poscentium animis alacri devotione impertire. Ex
hoc enim lucri potissimum praemium a conditore
omnium Deo procul dubio promeremur, dum venerabilia
loca oportune ordinata ad meliorem fuerint
sine dubio statum perducta. Igitur quia postulasti
a nobis ut praefatum monasterium Sanctae Mariae
apostolicae sedis auctoritate muniremur, et omnia
ejus pertinentia perenni jure inviolabiter permanenda
confirmaremus, et absque omni jugo sub ditione
cujuscunque personae, excepto abbate Sanctae
Crucis, et suis monachis, constabilire nostri privilegii
pagina corroboraremus; propterea tuis flexi
precibus, per hujus nostrae auctoritatis privilegium
decernimus, ut omnes terras cultas et incultas, servos
quoque et ancillas, et omne quod dici aut nominari
potest, eidem monasterio pertinentia, sive quidquid
in futuro a regibus, aut a ducibus, aut a
qualibet persona fidelium ibidem donatum aut oblatum
fuerit, nostra auctoritate liberum ab omni
extranea permaneat persona. Unde volumus ut nullus
vicecomes, nullus comes, nullus archiepiscopus,
nullus episcopus, neque magna parvave persona in eis
quae res dictae sunt, potestatem exerceant, aut vim
facere praesumant, vel contra hoc privilegium aliquid
adversitatis agere audeant. Et omnes archiepiscopos
et episcopos, caeterosque clericorum in
praefato monasterio et in omnibus suis pertinentiis
ditionem quamlibet habere auctoritate apostolica
prohibemus. Absolvimus ut si aliquis excommunicatus,
ad matrem Christi, de quacunque regione, a
solis ortu usque ad occasum, advenerit, ex parte
Dei et nostra absoluti sint, quandiu in potestate
sanctae Dei Genitricis fuerint, ab omni excommunicatione,
sive ab archiepiscopo, sive episcopo, excepto
abbate Sanctae Crucis et suis monachis in supradicto
loco habitantibus. Quibus damus potestatem
ligandi atque solvendi contra omnes malos Christianos,
qui aliquid mali in praefatum monasterium et
ad habitatores loci illius facere voluerint. Ecclesiam
vero Sanctae Crucis, consilio et praeceptione Romanae
Ecclesiae fundatam, cum suis monachis et cum
omnibus suis pertinentiis, liberam ab omni excommunicatione
vel vexatione cujuscunque personae
esse praecipimus. Similiter volumus ut nullus episcopus,
in cujus parochia situm est idem monasterium,
nec domnum vestrumque abbatem, nec aliquem
vestrorum clericorum servientium in monasterio
Sanctae Mariae audeat excommunicare, vel
ad synodum provocare, statuens apostolica auctoritate,
sub nostri et divini judicii observatione
anathematis interdictum. Statuimus autem ut cum
abbas monasterii Sanctae Crucis obierit, neque a
comitibus, neque ab archiepiscopis, neque ab episcopis,
neque a nullis principibus, neque a qualibet
persona omnino, aliqua cupiditatis causa, in monasterio
sanctae Crucis eligatur neque consecretur
abbas: sed qualis cuncta congregatio ibidem et in
aliis ecclesiis sibi subditis degentium, cum fidelibus
et senioribus ejus loci eligatur, et communi consilio
a nobis nostrisque posteris pontificibus consecretur,
si archiepiscopus in cujus episcopio est, noluerit
consecrare. Damus quoque licentiam vobis et vestris
fratribus in monasterio Sanctae Mariae de Solaco
habitantibus, a qualicunque volueritis episcopo
omnia vasa sanctuarii ordinare, et consecrare vestros
clericos, et chrisma accipiendi. Quod si qualiscunque
homo, cujuslibet potestatis existens, aliquam
praesumptionem contra hoc apostolicae confirmationis
privilegium agere, aut praefatum monasterium,
cum omnibus suis pertinentiis, causare
putaverit, vel praeceptis nostris in omnibus quae hic
scripta sunt inobediens fuerit, auctoritate Dei et
nostra non solum anathema maranatha, id est, perditus
in saecula saeculorum vinculis innodatus, sed
insuper a regno Dei alienus existat. Qui vero pia
benignitate auctor observaverit, benedictionem et
gratiam a Domino consequi mereatur.
Scriptum per manus Sergii archiscrivii sacri nostri
palatii, mense Octobris, indictione quinta.
II. #Benedicti IX epistola ad Rolandum praepositum aliosque canonicos S. Florentinae Ecclesiae.@# (Anno 1036.)[UGHELLI, #Italia sacra,@# III, 56.]
BENEDICTUS episcopus, servus servorum Dei, dilecto
in Christo ROLANDO, S. Florentinae Ecclesiae
praeposito, aliisque canonicis et confratribus tuis et
successoribus in perpetuum.
Si justis servorum Dei petitionibus satisfecerimus,
procul dubio apostolica praecepta servamus. Quapropter
inclinati precibus tuis | null | f909d3b7-dd62-4256-b163-27cec96ddd53 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
, fili charissime, confirmamus
atque corroboramus tibi tuisque successoribus
canonicis quidquid in pagina concessimus,
et confirmationis, quam videtur vobis fecisse episcopus,
nobis praesentibus, scriptum esse constat,
donec tam in ipsa vestra canonica ita in modo servatur
regula quam scilicet canonicam tuendam et
defendendam per eamdem paginam ipse videtur
episcopus, nostrae, nostrorumque successorum apostolicae
auctoritati tuendam et defendendam commisit
atque supposuit, utque ea et securi ab omni
laesione permanere valeatis desiderio; hac itaque
petitione tua inclinati diximus te praepositum, tuosque
successores canonicam vitam ducturos, sub
nostrae apostolicae defensionis munimine suscipimus,
cum et bona omnia, curtes et terras, quae vestra
et habet et habitura est canonica, videlicet et juxta
Florentinam urbem pratum Regis, cum mansis et
territoriis omnibus, quae modo in Florentina curte
habet et retinet praedicta vestra canonica, curtem
S. Andreae cum omnibus sibi pertinentibus, curtem
de Quinto, curtem de Cintoria totam, sicut ipsi tenere
et habere videmini, et illam partem quam
Petrus primicerius contra canonica instituta usurpare
visus est, plebem de Exinea cum curte et mansis,
et omnibus territoriis et decimationibus quaecunque
ad eamdem plebem, vel curtem pertinere
videntur. Insuper totam quod Theuzo filius Lepisti
pro salute animae suae in ecclesia S. Joannis contulit,
vel in eadem canonica. Terram S. Proculi in
praedicta plebe, curtem quae est infra plebem S.
Petri sita Valeam, cum omnibus adjacentiis et pertinentiis
suis, necnon et ubicunque in eodem episcopatu
aliquid tunc, vel retinere videtur ipsa canonica,
et quidquid Gerardus archipresbyter pro beneficio
ab ipsa Florentina Ecclesia tenuit, tam in decimationibus
quam in mansis, et in praediis, necnon et
quaecunque Stephanus abbas ex beneficio tenuit.
Similiter et quaecunque primicerii beneficia fuerunt,
atque plebem S. Hippolyti sitam Elsae, itemque campum,
et hortum, qui est juxta ecclesiam S. Reparatae.
Quae omnia, sicut jam a Gerardo vestro episcopo
vobis concessa sunt et confirmata, ita nos tibi
tuisque successoribus confirmamus, et stabilimus
in perpetuum, cum omnibus vestris mobilibus rebus
seseque moventibus, quas modo habetis, vel
vobis ubique pertinent, et inantea, Domino juste et
legaliter acquirere potueritis, sive ab ejusdem civitatis
episcopo, sive ab aliis hominibus publicis et
privatis. Praecipientes igitur jubemus et apostolica
auctoritate confirmamus, ut neque episcopus ejusdem
civitatis, neque ulla parva, vel magna persona
habeat de vestris rebus juste vel legaliter vobis pertinentibus,
ut dum canonice vixeritis, disvestire,
molestare, inquietare, vel aliquam minorationem
vobis inferre. Quod si quis temerarius ausus fuerit,
nisi infra quadraginta dierum spatium emendaverit,
anathematis vinculo obligetur, et a regno Dei alienatus,
usque ad dignam satisfactionem. Qui vero
custos nostrae sanctionis exstiterit, benedictionem
et gratiam omnipotentis Dei et beati Petri apostolorum
principis, et nostram habeat.
+ Bene valete, etc.
III. #Benedictus IX Ecclesiae Silvae Candidae bona episcoporumque jura confirmat.@# (Anno 1037.)[UGHELLI, #Italia sacra,@# I, 100.]
BENEDICTUS episcopus, servus servorum Dei, PETRO
venerabili episcopo S. Silvae Candidae Ecclesiae, tuisque
successoribus in perpetuum.
Convenit apostolico moderamini pia religione
pollentibus benevola compassione succurrere, et
poscentium animis alacri devotione impertiri assensum,
ex hoc enim lucri potissimum praemium apud
conditorem omnium Deum promerebimus; quoniam
venerabilia loca opportune ordinata ad meliorem
fuerint sine dubio statum perducta. Igitur quia
postulavit a nobis prudentia tua quatenus concederemus
et confirmaremus tibi episcopatum supradictum
cum omnibus suis pertinentiis, quae per diversa
loca rejacere videntur, vel quae ab aliquibus injuste
retenta, vel invasa esse noscuntur, inclinati piis
precibus tuis, in primis quae charius vobis videtur
episcopalem dignitatem tibi concedimus, adjutore
Spiritu sancto, et modis quibus possimus apostolica
auctoritate confirmamus, et honore Jesu
Christi Domini nostri confirmamus tibi tuisque successoribus
fundum in integrum, qui vocatur Buxus,
in quo basilica SS. Rufinae et Secundae constructa
esse videtur ad episcopalem sedem, quam etiam tuo
studio, muro et fossato vallasti et circumdedisti,
atque populo atque sacerdotibus bene sufficienter
replevisti. Nos etiam omnes vestrae potestati et successorum
tuorum submittimus ut nunquam successorum
nostrorum pontificum, vel alias personae pro
glandatico, herbatico, nec alio fodro districtu, vel
placito pro aliqua datione, vel aliquo ingenio illos
constringere, vel aliquo modo dare audeat, scilicet,
ut diximus, in potestate tua | null | 58c3ae49-ed75-4a1f-89a7-5c4ce9242753 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
et successorum tuorum,
remota omnium hominum contradictione, in
perpetuum maneat, et qualiter vobis placuerit eamdem
ecclesiam per vos vestrosque successores, et
aedificare, seu fabricare, quam tu fecisti. Itemque
concedimus et confirmamus fundamentum in integrum
qui vocatur Avion, et montem Jordani cum
casis, vineis et terris, silvis, et incultis, una cum
servis et ancillis atque colonis ibidem residentibus
utriusque sexus, aetatis, vel cum omnibus eorum
pertinentiis, posita territorio Silvae Candidae, inter
affines, a primo latere terra supradicti episcopii, a
secundo latere rivus, qui vocatur Galeria, a tertio
latere Ulbasol, a quarto latere Criptule, nec non fundum
qui vocatur Mons Aureus cum omnibus suis
pertinentiis, ab uno latere mons qui vocatur Jordani,
ab alio latere Criptule, a tertio latere fundus
qui vocatur Palmi, et a quarto latere fundus Lauretae,
et a quinto latere terra monasterii S. Martini,
seu fundus qui vocatur mons Grunduli cum omnibus
ad eum pertinentibus, et inter affines, ab
uno latere fundus Montis Aurei, et ab alio latere
fundus Criptule, et Ulbarolo, a tertio latere fundus
Palmi, atque fundus qui dicitur Oripo,
cum omnibus suis pertinentiis, inter affines, ab
uno latere terra monasterii S. Martini, ab alio
latere fundus insula sancta, a tertio latere curtis
S. Petri, et fundus montis Grunduli, et a quarto latere
terra de curte S. Petri. Item fundus, qui vocatur
Scriptule, et palmi cum omnibus eorum pertinentiis,
a primo latere fundus Fulisan, a secundo
latere fundus Laurete, a tertio latere terra S. Martini,
et a quarto latere fundus Sevonum omnino, fundus Isidori
cum omnibus pertinentiis suis, ab uno latere terra
S. Martini, ab alio latere Castrangotol, a tertio latere
Mensa sancta, denique et ipsum fundum Mensam sanctam
cum omnibus ad eam pertinentibus, ab uno latere
casale, quod vocatur bucce, a secundo latere mons,
qui vocatur Dompnico, a tertio latere Musana, et a
quarto latere S. Laurentius de Panti, pari modo
fundum S. Basilidis cum omnibus ad eum pertinentibus,
ab uno latare casale SS. Petri et Pauli, ab
alio latere vallis quae appellatur Intentionara, a
tertio latere vivarolus, et a quarto latere monasterium
S. Stephani; porro fundum Panzii, cum omnibus
suis pertinentibus, ab uno latere fundus
Apronianum, ab alio latere Silva Candida, a tertio
latere Musanell., et a quarto latere Canullan., et a
quinto latere terra Aureliana, et silva S. Stephani
cum via Salinaria, simulque fundum Lauretum cum
omnibus pertinentibus suis, ab uno latere terra S.
Petri, ab alio latere terra S. Martini, a tertio latere
mons Iliodori, a quarto latere fundus Oripo, seu casale
Pauli, et fundus Serianus cum omnibus eorum
pertinentiis, ab uno latere terra S. Martini, a secundo
latere Silva Candida, a tertio Mensa sancta,
et a quarto latere silva S. Petri, nec non casale
quod dicitur Castagnetolo, ab uno latere SS. Quatuor
fratres, a secundo fundus Orbanula, a tertio
Musana, et a quarto latere Massanellus, atque silvam
quae appellatur Mag. cum omnibus sibi pertinentibus,
ab uno latere rivus de Galera, ab alio latere
mons qui appellatur stupha ancilla Dei. Omnes
namque fundos nominatos, et casalia cum terris,
campis, pratis, pascuis, silvis cultis et incultis, positis
territorio Silvae Candidae milliari ab urbe Roma
plus minus duodecim, etiam aquimolum molentem
in rivo, qui vocatur Galeria cum omnibus sibi pertinentibus,
et terra Semitarisia, quae appellatur Pastinum
longum, ab uno latere Gualdsi dinco, ab
alio latere terra S. Petri, quae appellatur Campo
Mastali, a tertio latere fundus montis Arcionis, et a
quarto latere mons Paurum constitutus juxta idem
episcopium, sive alium aquimolum in ipso rivo eum
omnibus sibi pertinentibus juris ejusdem episcopii.
Super his autem, secuti antecessores nostros,
concedimus et confirmamus vobis massam iterum
quae appellatur Cesana, cum fundis, et colonis suis,
qui dicuntur Furculo, Tandilian., Martinian. Item
colonias de solario, et de cortina, et de gradolfo,
coloniam de valle, et de fontana, et de sancto, coloniam
de castagna cupa, et de | null | 52999e6d-d388-41da-8fac-fddf36b9d25a | latin_170m_raw | null | None | None | None |
Calbello, coloniam
de Besano, sive quibus aliis vocabulis nuncupatur,
cum omnibus casis, vineis, casalibus, seu appendiciis
suis, etiam haec omnia simul cum finibus, terminis
limitibusque suis, terris, campis, pratis,
pascuis, silvis, arboribus pomiferis fructiferis et
infructiferis diversi generis, puteis, fontibus, rivis,
aquis perennibus, aedificiis parietinis cryptis arenariis
cum adjacentibus suis, cum ecclesia S. Andreae
apostoli infra ipsam massam aedificatam, una
cum colonis, massaritiis et angarialibus masculis et
feminis, filiis et filiabus, ac nepotibus eorum ibidem
residentibus, aut exinde pertinentibus, ubicunque
inventi fuerint cum omni censu atque functionibus,
et dationibus, angariis, vel quidquid de eadem massa,
quae appellatur Cesana in integrum nostrae S.
Romanae Ecclesiae, secundum solitam consuetudinem
persolvi debet, et cum omnibus ad praedictam massam
Cesanam generaliter, et in integrum pertinent,
positam in territorio Nepesino milliari ab urbe
Roma 20 ex corpore patrimonii Thusciae, juris sanctae
nostrae Romanae Ecclesiae, cui Deo auctore deservimus,
et inter affines ab uno latere terra monasterii
S. Stephani minoris ad S. Petrum, ab alio
latere, silva et terra, quae fuit de Joanne Grammatico,
a tertio latere pastoritia dompmea, et a quarto
latere Massa Claudiana. Confirmamus etiam vobis
casalia, et colonias atque castellum in integrum,
qui appellatur Dalmachia, cum fundis et casalibus,
videlicet Attici, Dalmachia balneo, stabbla, Massa
Juliana, vel quibuscunque aliis vocabulis nuncupantur,
una cum familiis masculis, et feminis, seu
colonis per singula loca pertinentibus cum casis,
vineis, terris, silvis, pratis aquarumque decursibus,
vel cum omnibus ad praedicta casalia, et colonia
atque castellum pertinentibus, posita in territorio
Nepesino, milliario ab urbe Romae plus minus 20;
inter affines ab uno latere viam quae ducit inter
militiam de Curte de Capracorio, et terram de pastoritio
S. Petri, ab alio latere terram de monte
Arsitia et Focazan, qui appellatur Columnella, a
tertio latere terra de Curte Capracorio, qui appellatur
Matera, et a quarto latere terra S. Laurentii,
quae appellatur Silicara, et rivum qui ducit per
buxitum, et Madulanum; praeterea concedimus et
confirmamus vobis, et per vos in eodem vestro episcopio
in perpetuum, videlicet terras et vineas in
integrum, quarum vocabula sunt, Campomastali,
sive silva de Campo monti, et Lacusello, et cum
omnibus finibus, terminis limitibusque suis, vineis,
campis, pratis, silvis, pascuis, aedificiis, parietinis,
attigiis adjunctis adjacentibusque suis, vel cum omnibus
ad eos pertinentibus generaliter, et in integrum,
posita omnia territorio Silvae Candidae, inter
affines, ab uno latere, terra praedicti episcopii, ab
alio latere terra Gratiani, quae appellatur mons Arioni,
seu Majoratu, usque in rivum de Campo
Monti, a tertio latere incipit ab ipso rivo, usque in
vallem de Arenula, et Buxetum atque inde per Novelletum,
usque in viam antiquam, in qua jacet
pilum marmoreum, et usque in Cesa de Calariculo,
et a quarto latere Cava de Castagneto, usque in
rivum qui vocatur Galera, et usque in silvam tui
episcopii. Concedimus etiam et confirmamus tibi
tuisque successoribus omnem illam terram, et silvam,
quam olim Calolidu invaserat, et antecessori
tuo Guidoni episcopo per scriptum refutaverat, quarum
vocabula sunt haec: vallis de Joanne Ecco, et
Mons Vespuleti, vallis de Giusule, et mons qui vocatur
Puzali, affines ejus ab uno latere Galeria, a
secundo latere vadus, qui vocatur de perenna, et
inde per viam, et per limitem, usque in tres puteos,
qui sunt in cilio montis, qui vocatur Puzal, et per
ipsum cilium montis, et per limitem usque in viam
publicam Silicinam antique, et amarum, qui est
juxta eumdem silicem, et inde per limitem et per
viam, et lucernaria, quae sunt in eodem limite, et
per ipsum limitem usque in finibus ubi finitur
silva praelibati episcopii, et silva monasterii S. Martini
usque ad S. Petrum, et casale quod vocatur de
Rusina, et in eodem loco Columnella fixa stare videtur,
et a tertio latere limes major, et via publica
quae ducit usque in fundum qui vocatur Mensa
sanctarum, quae est juris dicti episcopii, | null | de11d09f-a55a-480b-9335-43cb018e2d76 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
et a quarto
latere mons, et silva, quae vocatur Ballaria, quam
tenet ipse tuus episcopatus, posita juxta buccege, et
juxta casale quod vocatur de Rusina.
Item concedimus et confirmamus vobis fundum
in integrum, qui vocatur Maurorum, cum omnibus
finibus limitibusque suis positis in territorio Silvae
Candidae, via Cornelia, milliario ab urbe plus minus
12, et inter affines ab uno latere via quae ducit
ad Mensam sanctam, ab alio latere mons qui vocatur
de Ovea, et Caput poncinum, a tertio latere
via quae pergit ad salinum, et a quarto latere juxta
ipsam viam Castagnetulum, et mons armatus, atque
Ficarola omnia de supradicto episcopio. Item fundus
qui vocatur campus Trojani, et fundus qui vocatur
bursicella, et fundus gradilia, et fundus qui
vocatur mons de sorbo, omnia integre cum suis
finibus et pertinentibus positis via Aurelia, milliario
ab urbe Roma plus minus duodecimo. Item sex in
integrum uncias fundi, qui vocatur Atticiano, et
montem, qui vocatur de Dominico, cum omnibus
eorum pertinentiis, posito via Aurelia milliario ab
urbe Roma plus minus tertiodecimo; inter affines
ab uno latere, Massa Margarita, et Casandria juris
SS. Basilidis, Tripodis et Magdalenae, quae est praedicti
vestri episcopii, a secundo fundus, et fundus
Agellus, qui sunt de eodem vestro episcopatu, a
tertio latere fundus verecundi, qui est juris monasterii
sancti Martini ad sanctum Petrum, et a quarto
latere alias sex uncias de praedicto fundo Atticiano.
Itemque fundos octo, Lapmian. Pathin. Margarit.
sui eorum Graecorum, Casanell. Casapupulis, Savinuli,
qui et Sambuculus vocatur, sibi invicem cohaerentes,
posita eadem via Aurelia milliario ab urbe
Roma plus minus 12; territorio S. Basilidis, inter
affines ab uno latere fundus Attichian., ab alio latere
fundus Casandri, a tertio latere fundus, qui
appellatur Patriciorum, vel si qui alii affines sunt
nec non fundus in integrum qui vocatur Judaeorum,
cum finibus et limitibus suis, vel cum omnibus
sibi pertinentibus, positis praedicto territorio
Silvae Candidae. Praeterea concedimus, et confirmamus
vobis casale unum in integrum, quod vocatur
Urbanum, sive quibus aliis vocabulis nuncupent, in
quo sunt terrae, campi, prata, pascua, vel cum omnibus
sibi pertinentibus, positum territorio Subtrinensi,
affines ejus, sicuti sunt vel fuerunt ab origine.
Itemque confirmamus vobis et Ecclesiae cui praesidetis
in ipsam viam Appiam territorio Velletrano
constitutam Massam, videlicet Urbanam cum Capuano
et Cesariano cum fundis ad eamdem Massam
pertinentibus, cum omni jure instructo instrumentaque
finibus terminisque suis, in qua est ecclesia
S. Felicis, sicut in scriptis vestris habetur, et sicut
etiam in tabulis lapideis, quae ante fores basilicae
SS. martyrum Rufinae et Secundae in muro positae
videntur, legitur integriter; praeterea concedimus et
confirmamus vobis infra hanc civitatem Romae terram,
ubi olim fuit domus major cum omnibus sibi
pertinentibus, posita in loco qui vocatur Diburo.
Inter affines ab uno latere terra, in qua fuit domus
de Marcezia conjuge Stephani Senescalci, ab alio
latere terra in qua fuit domus de Butio, de Simeone
a tertio latere via publica, et a quarto latere
avus major, et via qua ducit ad monasterium
S. Cyriaci.
Super his autem non novum facientes, scilicet quod
antecessores nostros sacrosanctis Albanensi, Ostiensi
et Portuensi, et aliis ecclesiis fecisse cognoscimus,
a praesenti 6 indictione, per hujus nostrae apostolicae
praeceptionis paginam statuimus et statuendo
per auctoritatem apostolorum principis confirmamus,
ut presbyteri, diaconi, monachi, mansionarii,
clerici cujuscunque ordinis sint, vel dignitatis, sanctimoniales,
seu diaconissae omnes, immunes sint a
laicali servitio, judicio et publica datione in Galeria
intra castellum, vel de foris habitantes, ita ut si imperator,
aut marchio, sive missi eorum, aut successores
nostri illuc venerint, nullo modo in jam
dictis personis per publicos ministeriales expensa
colligatur, neque aliquo modo eis injuria irrogetur.
Sed pro amore altissimi Dei, a cujus sorte clerici
nuncupantur, competenter honorent, liceat illis tantum
modo vobis, vestrisque successoribus episcopis
et vicedominis, seu ministralibus nostris, in cunctis
reddere rationem, et vestrum exspectare judicium,
ut Deus honoretur, et vos successoresque
vestri, vestrorum sacrorum ordinum servitio, et
obedientia non defraudemini, maneantque sub judicio, | null | fc37c210-6da6-40d8-8762-596a1b8dad60 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
et districtu vestro secundum tenorem hujus
nostri apostolici praecepti, omnium hominum contradictione
remota, ita ut nullus comes, vicecomes,
castaldus, cubicularius, nullaque persona audeat
eos ad servitium, vel ad angariam ducere, vel ad districtum,
sive ad placitum protrahere, sive mansiones
eorum hospitari, vel invadere, vel defraudare
praesumat, sed tantummodo ex jussione vestra, et
prompta voluntate illorum negotia, ut dignum est,
moderentur, disponantur, judicentur, et finiantur;
nec non si quis Christianorum ibidem obierit absque
haerede et testamento, legibus succedere sibi ecclesia,
cui, Deo auctore, praesidetis, et vos, et vestros
successores apostolica auctoritate jubemus. Tertia
autem reddi vobis vestrisque successoribus a cunctis
ecclesiis, vel sacerdotibus et clericis Galeriae absque
omni diminutione censemus. Simili modo concedimus
et confirmamus vobis terrena, domus ubi
officiales commanebant, cum omnibus suis pertinentiis,
posita in Galeria secus ecclesiam B. Nicolai
confessoris Christi, quem tu ipse consecrasti ante
hortum castelli, quod denique domus plus conveniens
esse videtur praedictae ecclesiae S. Nicolai, vobis
et clericis vestris, quanquam in ea laicae et
saeculares personae maneant ad patrandam libidinem
et saecularia facinora, quoniam justum
non est ut domus lupanaris et turpis lucri ecclesiae
adhaereat, de qua etiam domo per Benedictum
oblationarium vos investire fecimus. Itemque
concedimus et confirmamus vobis vestrisque
successoribus in perpetuum ecclesiam SS. martyrum
Rufinae et Secundae positam juxta palatium nostrum,
et locum qui vocatur Cellarium sive Lardirium
in integrum cum diversis cryptis, parietibus
vel aedificiis eorum, nec non vineis, hortis, cum arboribus
olivarum et caeteras arbores pomorum, sive
diversis ceptris et parietinas ac terras, quemadmodum
determinari videntur, incipientes juxta nostrum
palatium, quod Scuta dicitur, et inde post
vestarium recte ad supradictam vestram basilicam
Ulpiam, et inde juxta parietem scriniarii nostri per
terram, ubi columnae jacere videntur recte in via, et
per ipsam viam descendentem ad limitem qui est
in terram vestram, et terram presbyterorum monasterii
S. Pancratii, et ipso limite revolvente per
ellium supradictum, et parietis juxta terram praedictorum
presbyterorum, ubi olivae stare videntur
recte in parva turricella muri hujus almae Romae,
una cum ipsa turricella et muro, seu turrae Sarracenae
cum cryptis, et parietinis sub se, et juxta se,
vel alias turres, quae extensa sunt ab una parte juxta
terram vestram, et pantanum cum eodem ipso integro
pantano, saliente ad viam publicam, quae ducit
ad ecclesiam S. Joannis Baptistae, sive ad palatium
nostrum, et inde revertente juxta terram quae fuit
Elperini et Azonis germanorum fratrum et vineam
ecclesiae S. Nicolai, sive terram haeredum de Maio
Capuano, sive horticellum, qui fuit quondam Angeli,
sive domum terrineam, quae est juxta aliam
viam publicam, ducens ad nostrum memoratum Lateranense
palatium. Itemque confirmamus vobis
ecclesiam S. Martinae cum omni sua integritate et
pertinentia, positam Romae prope montem qui dicitur
Augustus; nec non ecclesiam SS. Adalberti et
Paulini cum ecclesia S. Benedicti et omni sua integritate
et pertinentia, et sicut ad manus vestras
hodie tenetis positam infra hanc civitatem Romam
in insula Lycaonia, ut sit vobis vestrisque successoribus
cum volueritis episcopale domicilium, et
congruum receptaculum opportunumque habitaculum
quemadmodum habere videtur Portuensis ecclesia
S. Joannis inter duos pontes, presbyteros
atque clericos, qui pro tempore in eadem ecclesia
SS. Adalberti, et Paulini, et Benedicti fuerint; ita
subjectas vobis esse volumus ut proprias filias ecclesiae
vestrae, et ab omni jure illo subtrahimus tuae
paternitati, tantum eas committentes ut solummodo
vestrum judicium exspectent, vestro dominio famulentur,
et per omnia vestris rationabilibus obsecundent
mandatis, ut quoquo modo vobis placet ordinare,
secundum Deum regere, et informare, et emendare
nostra apostolica auctoritate in perpetuum
liceat; simulque concedimus et confirmamus vobis
omnes plebes, et ecclesias parochias, cum eorum
pertinentiis, vel adjacentiis, scilicet plebem S. Mariae
in Silva Candida cum titulis suis, titulum SS.
Joannis et Pauli in Lucano, et titulum S. Angeli in
Musano, titulum S. Donati in Majorata, atque plebem
S. Gregorii in Galeria cum titulis suis, titulum
S. Gregorii in ipso loco, titulum S. Anastasii in
Musano, et plebem S. Angeli in Duscitulo cum terris
suis, simulque plebem S. Joannis in Nono cum | null | 0ae7b7b4-4144-406b-acca-303b020c30db | latin_170m_raw | null | None | None | None |
terris
et titulis suis; titulum S. Marciani in ipso burgo
cum terris suis, titulum S. Andreae cum titulis suis,
nec non titulum S. Mariae, titulum S. Nicolai, qui
est in castello de monte Destini; titulum S. Mariae
cum terris suis; praeterea plebem S. Pancratii, cum
terris et titulis suis; titulum S. Mariae in insula cum
terris suis; plebem S. Luciae in insula cum terris
suis, similiter plebem S. Joannis in insula cum titulo
et territorio suo; titulum S. Gregorii in ipso
loco, simulque plebem S. Pauli in Formello cum
terris, vineis, hortis, olivetis atque titulis suis; titulum
S. Sylvestri in columna cum terris et vineis suis;
titulum S. Angeli in Olibano cum terris et hortis suis;
titulum S. Marciani cum terris suis; titulum S. Genesii
in Dalmachia cum terris suis; titulum S. Laurentii
in Formello cum titulis et hortis suis; titulum
S. Mariae cum territorio suo; titulum Salvatoris cum
terris suis; titulum S. Joannis in ipso loco cum territorio
suo, titulum S. Petri cum terra sua; titulum
S. Angeli in Laureto; titulum S. Valentini in Cryptule;
item plebem S. Cornelii in Capricornio. Per hujus
privilegii vestri et decreti paginam, in perpetuum
confirmamus praedicto vestro episcopio cum terris,
vineis, et olivetis, et titulis, titulum S. Pancratii cum
terris suis; titulum S. Mariae cum terris et prato
suo; titulum S. Valentini cum terris, et oliveto suo
atque prato; tit. S. Donati cum terris suis, titulum
S. Mariae cum terris suis, titulum S Laurentii
cum terris suis, titulum S. Anastasii cum terris et
vineis suis; plebem S. Titi non longe a Civitella,
cum vineis, terris, et titulis suis; plebem S. Pauli in
Formella cum vineis, terris et titulis suis; titulum
S. Sylvestri, et S. Angeli cum terris et vineis, et
plebem S. Donati in Collina cum terris, vineis, et
olivetis, et titulis suis; titulum S. Mariae cum terris
et vineis; titulum S. Christinae, cum terris, vineis et
silvis suis; titulum S. Gregorii cum terris et vineis;
titulum S. Martini cum terris et vineis; titulum S.
Cassiani cum terris, et vineis, et familiis tribus; titulum
S. Anastasii cum terris et vineis, et titulum
S. Justinae cum terris et vineis; titulum S. Angeli
cum terris suis; titulum S. Gregorii cum terris
suis et vineis, simulque plebem S. Marcelli in
quarto decimo cum terris, et vineis, et oliveto atque
titulis, vel cum omnibus suis pertinentiis; titulum
S. Angeli cum terris et vineis; denique plebem S.
Petri in Beczano cum terris, et vineis, et oliveto suo
majore atque silvis; et titulum S. Joannis, et S. Stephani
atque S. Mariae in Pentpertusa; titulum S.
Mariae in Sepefane cum terris, vineis; titulum S. Stephani
in Matera; titulum S. Mariae in Matera; titulum
S. Blasii in Scrofano; titulum S. Joannis in ipso
Scrofano, et S. Eugeniae in Matera; titulum S.
Laurentii in Scrofano cum omnibus terris, et vineis,
titulum S. Eugeniae cum terris, et vineis, simulque
plebem S. Mariae in Olibula cum terris, et vineis, et
titulo suo, et S. Angeli cum terris, et vineis; pariterque
concedimus et confirmamus vobis vestrisque
successoribus in perpetuo, sicuti a sanctissimo
Sergio papa, sive a caeteris praedecessoribus nostris
pontificibus concessa et confirmata fuerunt; videlicet
monasteria quinque, S. Stephani majoris, et minoris,
Sanctorumque Joannis et Pauli, et B. Martini,
atque Theclae constitutae juxta magnam ecclesiam
S. Petri, aut in caeteris ecclesiis, quae sunt constitutae
in tota civitate Leonina, etsi necessarium fuerit
consecrare, nullus alius episcopus ad tale ministerium
vel consecrationem accedere praesumat, nisi
vos vestrique successores episcopi S. Sylvae Candidae
ecclesiae, in perpetuum.
Concedimus autem et confirmamus vobis vestrisque
successoribus in perpetuum S. diem Sabbati
ad baptismi sacramentum celebrandum, et | null | d776a58d-8e7e-41c1-b6c0-3d017254e80f | latin_170m_raw | null | None | None | None |
totum
officium faciendum in ecclesia B. Petri apostoli,
et supra magnum altare, in quo toto venerabili
altari, seu in confessione, quidquid auri vel argenti,
pallii, vel cerae, sive aliarum rerum, positum vel
oblatum vel jactatum fuerit, vel vobis oblatum, ab
hora videlicet diei tertia, qua ingredi ecclesiam ad
ordinandum et peragendum dictum officium vos volumus,
et usquequo sanctae Dominicae diei missam
expleveritis, per vestros custodes in vestram vestrorumque
successorum, remota omni contradictione,
veniat potestatem. Et quia ad tempus praedecessoris
nostri Domini Joannis in praefata ecclesia S. Petri,
a qua pene omnes Ecclesiae doctrinam acceperunt,
sicut a magistra et domina, dies dominica Palmarum,
et dies Coenae Domini, et parasceve irreverenter
celebrantur, ut nec processio cum palmis in ipsa
die Dominica ibi fieret, nec in die Coenae Domini #Gloria in excelsis Deo@#
diceretur, et in Parasceve non
tam reverenter, ut decebat, officium ibi fiebat; condoluimus,
et meliorare hoc cupientes per vos vestrosque
successores statuimus, sicut statutum et
concessum et confirmatum vobis est ab eodem praedecessore
nostro, ut omni anno die Dominica Palmarum
cum processione ab ecclesia S. Mariae in Thermis
exeatis, et venientes ad magnum altare S. Petri
missam celebretis. Similiter et omni anno die
Coenae Domini per vos vestrosque successores missam
supra altare S. Petri celebrare, #Gloria in excelcis
Deo@# dicere, S. chrisma conficere, et quae ad episcopum
pertinent agere volumus. Seu omni anno
die Parasceve supra ipsum altare majus S. Petri
totum officium reverenter, ut vos decet vestrosque
successores, faciatis, in quibus tribus missis, prima
in missa Palmarum, seu in missa Coenae Domini, et
in officio Parasceve, quidquid auri vel agenti, pallii,
seu cerae, vel aliarum rerum supra jam dicto
altari S. Petri, sive in confessione positum aut jactatum
fuerit, vel vobis oblatum ab hora qua ipsae
missae et officia inchoata fuerint et expleta, per
vestros custodes in vestram vestrorumque successorum,
similiter remota omni contradictione. deveniat
potestatem. In quibus quinque diebus, si vobis
vestrisque successoribus utile visum fuerit aliquem
diaconorum nostrorum ministrare ob honorem
S. Petri et vestram reverentiam volumus petere. Potestatem
autem ejusdem ecclesiae S. Petri et supradictorum
suorum monasteriorum et mansionariorum
omnium mansionum S. Petri, seu totius civitatis
Leoninae vobis vestrisque successoribus concedimus
et confirmamus, inthronizare et incathedrare
pontificem Romanum in apostolica sede, vobis,
qui quotidiani estis in servitio S. Petri, committimus,
nec non ad benedicendum cum aliis vos
specialiter convocamus; similique modo ad ungendum
et consecrandum imperatorem, primum vestram
vestrorumque successorum episcoporum fraternitatem
convocamus, ut quibus regimen totius
ecclesiae S. Petri et civitatis Leoninae commissum
est, ab his primum sit benedictus, nec non cuncta
sacra officia, seu ministeria quae nos et successores
nostri facere debemus, si aegritudine vel aliqua cura
impediti facere non possumus, tam in supradicta
venerabili ecclesia S. Petri, et monasteriis suis,
quam per totam civitatem Leoninam, per vos vestrosque
successores fieri apostolica auctoritate decrevimus.
Consecrationem vero altarium S. Petri et
suorum monasteriorum, nec non consecrationem
ecclesiarum, altarium, sacerdotum, clericorum, seu
diaconistarum totius civitatis Leoninae, vobis vestrisque
successoribus in perpetuum, sicut praelibatum
est, concedimus et confirmamus. Quaeque autem
usualiter vobis a ministerialibus altaris majoris
competunt, hoc scripto vobis vestrisque successoribus
confirmamus. Idem in Sabbato sancto pro
coena solidos duodecim denarios quales per tempora
cucurrerint percipiendos, et quinque in unoquoque
Sabbato Quatuor Temporum, et duos cum
candela olei, et cereis per unam quamque festivitatem,
in quibus ibidem pernoctare debetis Idem in
festivitate S. Petri, et in octavis in Dominica gaudete,
in festis S. Andreae, in Epiphania, in Ascensione,
in Pentecoste, in festis S. Rufinae triginta
libras cerae; et duo congiaria de oleo, et duas libras
de olibano; candelas vero pendentes cum clamastariis,
et cicindellas ad sufficientiam, sicuti semper
fuit. In secunda feria Paschae quoniam secundum
antiquum morem ad Staffilem, ubi de equo descendimus,
nos nostrosque successores recipitis, chirothecas,
quibus etiam ad missam uti soliti simus ad
memoriam servitii nostri, qui semper pure S. R.
Ecclesiae fecistis nobisque et antecessoribus nostris
non solum te, sed omnes | null | 093c022c-c476-400c-9711-2dd6b3d78489 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
tuos successores episcopos,
bibliothecarios sedis nostrae esse perpetuo
apostolica auctoritate censemus, et merito, qui in
apostolica Ecclesia desudatis, in apostolicis scriptis
fideles testes semper existatis. Praedicta vero
omnia sicut superius dicta sunt a praedicta VI indictione,
una cum sex partibus filorum salinarum
positis in pedica nova invicem sibi cohaerentibus,
juxta filos haeredum Joannis We, seu Petri card.
vobis vestrisque successoribus episcopis, vestraeque
etiam ecclesiae SS. Rufinae et Secundae in perpetuum
donamus, largimur, concedimus et confirmamus,
atque stabilimus in usu et utili ipsius venerabilis
episcopii, et omnium episcoporum suorum,
qui per tempora tenuerint praedictam Ecclesiam,
statuentes quippe apostolica censura, sub divini judicii
obtestatione et anathematis interdicto, ut nulli
unquam nostrorum successorum pontificum, vel
qui publica functi fuerint actione, vel alia qualibet
magna parvaque persona de omnibus quae superius
continentur contra hoc nostrum pontificale privilegium
agere, vel alienare, aut auferre, vel diminuere
audeat vel praesumat, sed potius firma et stabilia
perpetuis temporibus, sicuti a nobis constituta et
confirmata sunt decernimus permanenda; si quis
autem, quod non optamus, temerario ausu contra
hoc nostrum apostolicum privilegium in aliquo
contraire, et transgressor esse praesumpserit, vel
frangere ausus fuerit, et in omnibus obediens, et
observator esse noluerit, sciat se auctoritate Dei
omnipotentis Domini nostri, et apostolorum principis
Petri, cui licet immerite, Dei tamen dignatione,
gerimus vicem, anathematis vinculo innodatum, et
a regno Dei alienum, atque cum Juda traditore
Domini nostri Jesu Christi, et omnibus impiis socius
sit in inferno. Qui vero pio intuitu custos et
observator hujus nostri apostolici privilegii exstiterit,
meritis atque precibus B. Petri apostolorum
principis, et SS. martyrum Rufinae et Secundae in
aethereis arcibus praemia et benedictionis gratiam
atque misericordiam a justo judice Domino Deo
nostro, vitamque aeternam percipere et invenire mereatur
in saecula saeculorum. Amen.
Scriptum per manus Sergii scriniarii et notarii
sacri nostri palatii, mense Novembris, indictione
suprascripta VI. Bene valete.
Benedictus S. Fallaritanae et Castellanae episcopus.
Ego Gregorius S. R. Ecclesiae designatus in
regimine S. Tudertinae ecclesiae. Ego Leo diaconus
S. R. ecclesiae. Benedictus oblationarius. Benedictus
cardinalis tituli Equitii. Bonizo presbyter,
et vicedominus S. Rufinae, et designatus gratia Dei
episcopus Tuscanen. Ego Crescentius subdiaconus de
Joanne de Romano. Decernimus ergo, etc. Si quae
igitur, etc. Cunctis autem, etc. Amen.
IV. #Benedictus IX bona juraque monasterii Casinensis confirmat, « cujus abbatis consecrationem, inquit, nuper ex dono piissimorum Henrici et Conradi imperatorum Romanorum suscepimus. » (Clausulam editis bullae hujus exemplis appositam a verbo « scriptum » usque ad « vicesima nona » ad Benedicti VIII tabulam [supra Benedicto VIII, num. 29] pertinere ex Petri Regest. n. 18, monet Gattula Hist. Casin. 119, quo teste ista Benedicti IX charta his terminatur verbis: « Scriptum per manum Sergii scriniarii et notarii sacri nostri palatii, Kal. Julii, indict.@# IV. #Bene valete.@# ) » (Anno 1038.)[MARGARINI, #Bullar. Casin.,@# II, 79.]
BENEDICTUS episcopus, servus servorum Dei, charissimo
nobis in Domino Jesu Christo filio RICHERIO
venerabili et religioso abbati, a nobis consecrato et
ordinato sacratissimi monasterii beati Benedicti confessoris
Christi, siti in monte qui vocatur castrum
Casini, suaeque almae congregationi perpetuam in
Domino salutem.
Si petita apostolica suffragia universis ecclesiis,
cogente ministerio quo videmur praediti, impertiri
debemus, quae specialiter ad nostrum solummodo
apostolatum respiciunt, tanto citius pleniusque,
quanto opportune his indigere cognoscimus, adipisci
debent, ut nulla indemnitas venerabilibus locis provenire
possit, sub tuitione apostolicae receptis, quae
nostro brachio repugnante, non submoveatur. Harum
denique nostrarum sollicitudinum recompensatorem
Deum credere, quem in eisdem locis quiete
laudari optamus. Nam tanto inibi degentium laudes
et preces erunt acceptabiles, quanto mentes eorum
ab omni perturbatione, nobis suffragantibus, fuerint
alienae. Igitur quia postulastis a nobis quatenus monasterium
Sancti Benedicti in monte Casino situm,
cujus abbatis consecrationem nuper ex dono piissimorum
Henrici et Conradi, imperatorum Romanorum,
suscepimus, et per nos et successores nostros
in perpetuum, more antecessorum nostrorum, privilegio
muniremus, et sub interdictione anathematis
loca sua defenderemus et confirmaremus; inclinati
precibus | null | bea9fd3e-ecc9-4bba-94ab-80d5f3c0e38e | latin_170m_raw | null | None | None | None |
tuis praedictum monasterium tibi a nobis
consecrato, successoribusque tuis, a nobis et a nostris
successoribus in perpetuum nulla pravitate Simoniaca
interveniente consecrandis, concedimus et
confirmamus, cum omnibus ecclesiis, cellis, castellis,
etc. Post vero obitum tuum nemo inibi constituat
abbatem, nisi quem conventus et voluntas communis
fratrum ex ipsa congregatione elegerit; et
electus ad nos vel successores nostros consecrandus
gratis, et sine pretio veniat; quod si aliunde
venerit, vel ab alio aliquo archiepiscopo vel episcopo
consecrandus maluerit, tunc consecrator et
consecratus anathema sint. #Et infra.@# Insuper apostolica
censura, seu divini judicii obtestatione praecipimus
ut nullus episcopus praesumat in jam dicto
monasterio, vel in ecclesiis sibi subjectis sacerdotem
excommunicare, vel ad synodum provocare, etc. Si
quis autem, quod non optamus, nefario ausu praesumpserit
haec quae a nobis ad laudem Dei, pro stabilitate
jam dicti monasterii statuta sunt, refragari,
aut in quocunque transgredi, sciat se, nisi resipuerit,
anathematis vinculis innodatum et a regno Dei alienum;
et cum diabolo et ejus atrocissimis pompis,
atque Juda traditore Domini nostri Jesu Christi in
aeternis incendiis et suppliciis concremandus sit
deputatus. At vero qui pio intuitu conservator et in
omnibus custodiens exstiterit, hujus apostolici instituti,
et ad cultum Dei respicientibus, benedictionis
gratiam a misericordissimo Domino Deo nostro,
per intercessionem beati Petri apostolorum principis,
et B. confessoris Benedicti multipliciter consequatur,
et vitae aeternae particeps esse mereatur. Scriptum
per manum Stephani protoscriniarii sanctae sedis
apostolicae, mense Junio, indictione VI.
Bene valete.
Datum Kalend. Julii per manus Bosonis episcopi
sanctae Tiburtinae Ecclesiae, et bibliothecarii sanctae
sedis apostolicae, anno ab incarnatione Domini 1038,
pontificatus vero domni Benedicti octavi papae sedentis
anno VI, imperii vero domni Conradi imperatoris
Romanorum XII, indictione VI, mense Junii
die XXIX.
V. #Benedictus IX Popponi, archiepiscopo Trevirensi, adjutorem mittit; Simeonem in sanctos relatum nuntiat.@# (Anno 1041.)[Hontheim, #Hist. Trevir. diplom.,@# tom. I, pag. 376.]
BENEDICTUS episcopus, servus servorum Dei, POPPONI
non tam suis meritis, quam divino charismate
Trevirorum archiepiscopo, salutem et apostolicam
benedictionem.
Sumptis reverentiae vestrae litteris, et lectis atque
relectis, in imo corde earum vim reposuimus, ut
vobis petentibus desiderata concederemus, nam illius
regulam magistri nos oportet, in quantum possumus,
imitari, qui se bene petentibus non est
obstinatus; se in veritate quaerentibus non est prolongatus;
nec ad fores suas perseveranter pulsantibus
ad aperiendum retardatur. At nos, licet tardius
quam cupivimus, ad sonum tamen paginae
vestrae, pro affectu respondemus, neque enim facimus
quod volumus cum volumus, sed cum divinitus,
ut faciamus, accipimus, quaeque suis temporibus
superna dispositio coaptavit. Quod igitur meministis
sedem apostolicam, cui ex divina dignatione
praesidemus, totius ecclesiasticae pastoralitatis
esse refugium, ut votis vestris ad eam confugientibus
annueremus meritis amplexibus, haec ipsa verba
donavimus, quippe cum sit origo et fundamentum
ecclesiarum, Domino confessionem Petri taliter
compensante: #Tu es Petrus et super hanc petram
aedificabo Ecclesiam meam.@# Dignum plane videtur ut
omnis Christiana fidelitas ad eam concursum habeat,
et ipse omnibus manum solatii porrigat. Vobis vero
in congressu positis ad iniquitates pravorum hominum
dobellandas, ac speciali gladio puniendas, quem
in rebus divinitus vobis commissae vicis coadjutorem
praesulem a nobis poposcitis, eum dirigimus.
Quem quidem et honestas morum, sicut nomine
indicat, et sagax animi pulchritudo decorat, quem
huic negotio aptissimum censuimus, quem Dei fidelem
et prudentem servum cognovimus, cui et astutia
serpentis et columbae simplicitas; de cujus quodammodo
labiis fluunt mella, pro captu audientium
coelestis ambrosiae plena; quem a corpore nostro
velut dexterum separavimus brachium, imprecantes
ei salutem et gaudium. Dirigimus ergo illum ut
solatietur vobis in necessitatibus vestris, tam
scilicet in opere consecrationis, quam etiam in unctione
confirmationis, et si quid in necessitatibus
aliis, Deo favente, valebit, pro libitu vestrae sanctae
fraternitatis; ut illum tractare, uti decet, non detrectetis
vel dissimuletis, nulla, credimus, admonitione
indigetis, cum vestra benignitas inde sit profusior,
unde etiam sanctior. De caetero ad virum illum Simeonem
veniendum, quem innumerosis coruscantem
miraculis, divinis perfulgentem virtutibus ostenditis;
ex quo liquet eum in fragili corpore thesaurum | null | ebfba4f9-0f4c-42ee-9ae0-a0d981cbdb98 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
bajulasse spiritualis gratiae, ut non solum sibi providerit
ad salutem, sed aliis quoque atque aliis ad
multiplicem sanitatem. Quia igitur ad aeternam illam
summae felicitatis perpetuitatem ac coeleste consortium
pervenisse creditur, sicut opere signorum frequentius
panditur, nostrae apostolicae auctoritatis
sententia, judicium divini arbitri secuta, et complurium
fratrum nostrorum assensu suffulta, decernit
eumdem virum Dei Simeonem post hanc semper et
usque sanctum debere nominari, ejusque natalem,
sicut et aliorum sanctorum reverentissime singulis
annis celebrari. Non enim, qui se ipsum commendat,
ille probatus est, sed quem Dominus commendat,
dicit Apostolus. Glorietur, laudetur, vigeat, placeat,
celebretur, ametur et colatur, nomenque illius Martyrologio
inseratur; ipse intercedat pro peccatis et
negligentiis nostris et commissorum nobis apud
clementissimam divini numinis majestatem, ut mirabilia,
quae visibiliter exhibet circa infirmorum corpora,
in animabus nostris occulta virtute dignanter
exhibeat. Valete.
VI. #Bulla canonizationis S. Simeonis reclusi Trevirensis.@# (Anno 1041.)[HONTHEIM #ubi supra,@# p. 277.]
BENEDICTUS episcopus, servus servorum Dei, omnibus
archiepiscopis, episcopis, sacerdotibus et
universo clero cunctisque populis tam regni Teutonici,
quam etiam quarumcunque nationum vel linguarum,
salutem charissimam cum benedictione
apostolica.
Divinae majestatis inenarrabilis auctoritas semper
inenarrabilia faciens, sicut in sanctis suis mirabilis
praedicatur, ita et operibus declaratur, dans eis virtutem
et fortitudinem curare omnem languorem et
omnem infirmitatem. Quod donativum ipse Deus,
spiritualium donorum distributor et auctor militibus
suis, quorum non est numerus, in hoc etiam
mortali corpore, dum in saeculo degerent, propterea
concessit, ut et iidem ipsi super spe futurae retributionis
habentes sancti Spiritus fidele pignus, fiducialius
et fortius inniterentur, et gentes, divina
mysteria intuentes, omni superstitione postposita,
ad viam Christianae veritatis ex intimo cordis converterentur;
alios vero, quorum similiter incomprehensibilis
est multitudo, post vincula tantum
carnis, his operibus virtutum donavit atque magnificavit,
ut, corporeis exuviis in sepulcro positis, et
membris in cineres ac favillas resolutis, sentientibus
atque videntibus mirabilia fides inculcaretur et
cumularetur, eos illic feliciter vivere, ubi vera est
et aeterna vita, ad quam nemini accedere licet, nisi
vitae temporalis oblectamenta exosus, ad illam tota
semper mentis intentione suspiret, si quando mereatur
de peregrinatione ad patriam, de exsilio ad
postliminium revocari. Igitur quoniam crebris nuntiorum
indiciis, crebrisque litterarum characteribus,
clamor magnus strepensque rumor ex Trevirorum
partibus usque Romam ad nos, jamque etiam ulterius
pervolavit, esse inibi viri cujusdam Simeonis
admirabile corpus, signis et prodigiis, virtutibus et
miraculis radians, ut sol meridie sereno aere; terram
strictius osculati, Dominum benediximus toto
corde, tota mente, totis viribus, qui nostris temporibus
dignanter, intra sanctam suum corpus Ecclesiam,
hoc praecipuum membrum divino lumine accendit,
ut sit lucerna ardens, posita super candelabrum,
quae luceat omnibus qui sunt in domo Domini.
Itaque conventi atque pulsati a charissimo
fratre nostro D. Poppone ejusdem Treviris archiepiscopo,
ut, quod nobis visum fuisset de celebratione
ejusdem sanctissimi viri, salubri definitione nostrae
apostolicae auctoritatis statueremus atque decerneremus;
omnibus, quos in salutatione praenotavimus,
notum his litteris facimus quid ex ea re censuerimus.
Nam collecta Romani nostri cleri splendida
fraternitate, cum partus sacratissimae Virginis annuo
recursu per hunc orbem radiaret, concordi deliberatione
determinavimus, et alta sententiae radice
fundavimus, eumdem virum Dei Simeonem, quem
Dominus commendat atque probat, significatione
tantarum virtutum sanctitatis et gratiae plenum, ab
omnibus populis, tribubus et linguis sanctum procul
dubio esse nominandum, ejusque natalem singulis
annis recurrentem passim solemniter observandum
et ferialiter celebrandum ac venerandum,
ad instar diei festi: nomen quoque ipsius Martyrologio
cum sociorum nominibus suo loco inserendum.
Cui sententiae hoc etiam subdidimus, ut
quisquis hujus nostrae constitutionis temerarius contemptor
et cervicosus refragator exstiterit, primo se
noverit Dominum graviter offendere, deinde sancti
illius patrocinia, imo omnium sanctorum, quorum
contubernio gratulatur, nostramque de caetero apostolicam
nullatenus debere benedictionem sperare;
conservatoribus ea multipliciter donatis, in omnia
saecula saeculorum. Amen, amen, amen.
VII. #Benedictus IX in synodo patriarchatus Gradensis integritatem libertatemque confirmat, Ursone patriarcha et Dominico Contareno populoque Veneto per legatos petentibus.@# (Anno 1044.)[MANSI, #Concil.@# XIX, 605.]
BENEDICTUS episcopus, servus servorum Dei, URSONI
Gradensi patriarchae | null | b04c2676-a0cb-485a-be46-15eee4e9f156 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
perpetuam in Domino Jesu
Christo salutem.
Sicut plurimum gaudemus in Domino, et in dono
gratiae ipsius gloriamur, si sancta Ecclesia per bona
opera crescit magnifice et dilatatur amplissime, ita
nimium affligimur et tribulamur de ejus oppressione,
super quam crebrior lamentationum sermo perlatus
est. Non oportuerat quidem ab illis quibus sustentari
atque honorari debuerat, tantis eam oppressionibus
concuti; ideoque necessarium est ut, remotis
talium tergiversationibus, quibus venenosa malitia
revelari et obscurari bonitas et veritas solet, adminiculum
non modicum lamentantibus juste impendatur,
atque ab apostolica sede suffragetur, quos per
divinam gratiam Christi auxilio dignum est adjuvari,
neve totius Ecclesiae perturbatione imprudens praecedat
intentio, et ea quae a sanctis praedecessoribus
nostris et reliquis sanctis dudum fuerant prohibita,
denuo reviviscant. Sedis namque nostrae consideratione
compellimur, ea quae ad notionem nostram
emendanda pervenerunt, propter Deum non relinquere,
sed digna emendatione corrigere. Et si saecularibus
officiis ordo suus, et tradita a majoribus disciplina
servanda est, quis ferat ecclesiasticos ordines
temerari ac praesumptione confundi? aut ita negligere
et emendanda non opem ferendo postponere?
Quapropter omnibus S. Dei Ecclesiae filiis notum
esse volumus quod detestabile nefas tempore nostri
decessoris Joannis papae a Poppone Forojuliensi praesule,
diabolo suadente, actum est adversus Ursonem
Gradensis Ecclesiae novae Aquileiae patriarcham;
praedictus quidem Poppo Gradensem civitatem adiens
fraudulenter eam invasit, invasamque gentilium
more depopulavit, ecclesias violavit, altaria fregit,
thesauros abstulit, monasteria destruxit, et de tantis
non erubescens flagitiis insuper hanc apostolicam
sedem suis petiit simulationibus, poscens ab ea per
suos nuntios sibi privilegium fieri nominatim de Gradensi
insula, quam promiserat juste et canonice
ac per antiqua privilegia ostendere ad se pertinere,
unde privilegium sub tali consecutus est tenore, ut,
si quando de ea aliqua oriretur quaestio, sic juste
absque ulla occasione ad se pertinere comprobaret
quemadmodum promiserat. Quod tantum in contrarium
accidit, quia cum Urso Gradensis Ecclesiae
patriarcha primum per suos nuntios, deinde per semetipsum
hanc apostolicam peteret sedem ad conquerendum
de suae sedis invasione, idem Poppo
vocatus ad satisfaciendum sicut promisit, non solum
venire distulit, verum etiam praedictam insulam per
antiqua privilegia juste ac secundum Deum sibi pertinere,
ut promiserat, ostendere minime potuit,
quin etiam tenorem privilegii negavit. Et quoniam
ex his quae promisit, nihil ostendere valuit, privilegium
quod sub praefata conditione consecutus est, suo
tenore juste evacuatum ac regulariter ad nihilum est
redactum. Pro hac siquidem re idem noster decessor
Joannes papa congregavit sanctam synodum in ecclesia
B. Silvestri, ante cujus praesentiam veniens Urso
Gradensis Ecclesiae patriarcha de statu suae metropolitanae
ecclesiae ejusque pertinentiis quamplurima
ostendit privilegia a nostris antecessoribus suae sedi
concessa, scilicet a sanctissimo Pelagio, Gregorio,
Honorio, Stephano, item Gregorio, Leone, Sergio,
item Leone, Benedicto, Adriano, Bonifacio, Romano,
Theodoro, Anastasio, Joanne, Sylvestro et Sergio.
Quae omnia noster antecessor studiose considerans
firmando vetera per synodalem censuram sub divini
judicii obtestatione tale novum construit privilegium,
ut nullus unquam in tempore praedictum Ursonem
patriarcham ac successores suos de praedicto
patriarchatu Gradensi sicut de rebus ac possessionibus
ejus inquietare aut molestare praesumat, sed
potius cum sua integritate quietus, remota omnium
contradictione ipse suique successores eamdem patriarchalem
sedem cum omnibus suis pertinentiis
perpetuis possideant temporibus. Popponi vero epistolam
direxit, ut cuncta ablata sub trium personarum
sacramento Gradensi patriarchae restitueret.
Quod non solum non adimplevit, sed etiam contra
divinum jus et SS. Patrum sancita, quibusdam inhoneste
sibi suffragantibus privilegium fraudulenter
impetravit de stabilitate suae Ecclesiae, et Gradensis
patriarchatus subjectione. Qui ad cumulum suae
damnationis addens quoque iniquitatem super iniquitatem,
nostro etiam tempore iterum Gradensem
civitatem furtim ingrediens cunctis abominabile in
ea commisit flagitium, totam videlicet civitatem cum
ecclesiis incendit, altaria confregit, thesauros abstulit,
et quidquid ab igne remansit, paganorum ritu
secum detulit. Pro tanto denique repetito sacrilegio
Gradensis patriarcha apud apostolicam sedem eodem
mittente invasore, per suas litteras lamentatus
est. Sed antequam a nobis de tanto coerceretur
ausu, divino judicio sine confessione et viatico ab
hac luce subtractus est. Tandem Urso Gradensis
patriarcha una cum Dominico Contareno dilecto filio
nostro, duce Veneticorum sive Dalmaticorum, et
populo Venetiae, nobis per suos supplicavit legatos,
videlicet Benedictum vener. abb. SS. Trinitatis et
S. Michaelis Archangeli de Brundulo, Joannem Stornatum,
Gregorium | null | 19c20849-1011-4c3f-88d6-c26ae67756a0 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
clericum, quatenus omnia sibi
suaeque sedi subjecta nostra restituerentur auctoritate,
et privilegium quod Poppo de Gradensis ecclesiae
subjectione contra divinam auctoritatem acquisivit
evacuaremus; quin etiam privilegia nostrorum
decessorum palam ostensa de statu suae ecclesiae renovaremus
atque confirmaremus, sive de rebus atque
possessionibus sui patriarchatus, quatenus quae infra
Venetiae vel Italici regni ditionem, seu in comitatu
Istriensi consistere noscuntur, videlicet ut omnia
quae in Rivoalto, in Methamauco, in Equilio, in Pineto,
in Civitate nova, in confinio suae jam dictae civitatis
Gradensis, seu Ursiano, vel Gajazzo, in Zemulis,
partim in territorio Aquileiae, et in marino
termino, in Istria, in Tergeste, Justinopoli, Pirano,
item in Civitate nova, Parentio . . . . . : Pola, atque in
Castello S. Georgii, et in reliquis locis tam infra
quam extra seu in Bononia, vel Romania, Ravenna,
Arimino, Pensauro, sive in quibuscunque locis Italici
regni, seu Venetiae habere ac possidere sui antecessores
visi sunt, ipse suique successores absque
cujusquam contrarietate, seu refragatione retinere
et possidere quivissent. Quorum petitionibus zelo
domus Dei calefacti libenter annuentes, et justum
esse decernentes, in Romana ecclesia S. synodum
congregavimus, residentibus nobiscum venerabilibus
episcopis, presbyteris, diaconibus, cardinalibus, subdiaconibus
nostris, abbatibus, et quorum aliquorum
nomina haec sunt.
Joannes Lavicanensis nepos noster episcopus.
Tedaldus Albanensis episcopus.
Joannes Portuensis episcopus.
Joannes Praenestinensis episcopus.
Benedictus Ostiensis episcopus.
Amatus Vellitrensis episcopus.
Bonizo Tuschanensis episcopus.
Honestus Foropopiliensis episcopus.
Adam Forosempronensis episcopus.
Crescentius S. Ruffinae Eccles. episc.
Vido Humanensis episc.
Andreas Perusinus episc.
Ubertus Sasenates Eccles. episc.
Arduinus Feretranus episc.
Teudaldus S. Mariani episc.
Joannes S. Sabinensis Eccl. episc.
Theudericus Urbinensis.
Theudaldus,
Ubertus.
Benedictus archidiaconus S. R. E. et vicedominus.
Ugo.
Petrus cancellarius noster.
Leo, Romanus, Crescentius, Petrus, qui et Mancio
dicitur, diacones nostri.
Joannes archicanonicus et archipresb. canonicae
S. Joan. ante Portam Latinam.
Joannes cardinalis presb. tituli S. Caeciliae.
Joannes card. tit. S. Martini.
Joannes card. tit. S. Damasi.
Ubertus card. tit. S. Anastasiae.
Martinus card. tit. S. Savinae.
Teudaldus Primicerius.
Benedictus oblationarius S. R. E.
Benedictus presb. et card. tit. S. Sylvestri.
Petrus card. tit. S. Grisogoni.
Subdiacones autem, Joannes,
Adelmarius,
Etrozo,
Sico.
Benedictus abbas monasterii S. Gregorii, quod
dicitur Clivus Scauri.
Bartholomaeus vener. abbas S. Mariae Grotta Ferrata.
Benedictus abbas monasterii S. Mariae, quae vocatur
S. Petri ad Vincula.
Leo abbas S. Pauli Apostoli.
Georgius abbas S. Laurentii foris murum.
Joannes abbas S. Sabae.
Petrus abbas S. Mariae in Aventino.
Joannes abbas S. Rofilli Foropupilensis.
Bonizzo abbas monasterii S. Petri Perusii.
Felix abbas S. Blasii.
Simeon abbas S. Mariae in Pallara.
Et caeteri nobiscum residentes in gremio S. R. E.
quorum deliberatione hoc apostolatus nostri privilegium
fieri decrevimus tibi fratri nostro venerabili
Urso S. Gradensis Ecclesiae patriarchae, ad quem
nunc nostrum convertimus sermonem praecipue ob
justitiam quam te tuamque Ecclesiam petere evidenter
novimus, per quod apostolorum principis
Petri, et nostra, cujus vicem gerimus, auctoritate
antecessorum nostrorum privilegia imitando praedictam
Gradensem Ecclesiam perpetua stabilitate patriarchatum
esse sancimus, tibique illic praesidenti,
tuisque successoribus totum metropolitae atque
patriarchae officium libere peragendum concedimus,
et de omnibus vestris possessionibus praecipiendo
interdicimus ut nullus patriarcha, archiepiscopus,
praepositus, decanus, vicedominus, dux, marchio,
comes, vicecomes, aut exactor alicujus rei, nec ullus
judex publicus, vel quilibet ex judiciali potestate
vim aliquam vel invasionem inferre praesumat, aut
aliquo modo molestiam ingerere tibi Ursoni patriarchae,
tuisque successoribus, sive in ecclesiis, et
plebibus, seu monasteriis tuae ecclesiae pertinentibus,
seu in familiis, in colonis, servis, vel mancipiis,
ac reliquis quae super ejusdem ecclesiae terris
manent. Sed omni jure et tenore S. Gradensis Ecclesiae
a patriarchis nunc et semper ibidem praesidentibus
libere, quae praelibavimus, absque ullius
infestatione retineantur ac perpetuo jure | null | 13648901-dc17-4f8e-bc79-66e00659b818 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
possideantur.
Privilegium vero quod Poppo Forojuliensis
praesul de subjectione Gradensis patriarchatus fraudulenter
ab hac sede consecutus est, quia nulla illud
canonica munitum auctoritate decernimus, residentium
nobiscum venerabilium fratrum auctorali censura
corrumpendo penitus omnino corrumpimus et
evacuamus. Si quis ergo nostrorum successorum,
vel aliorum aliquorum hominum contra hujus nostrae
concessionis ac confirmationis privilegium
agere praesumpserit, aut praesumentibus consenserit,
vel fautor exstiterit, et non potius observare in integre
studuerit, sciat se auctoritate beati Petri apostolorum
principis, et coelorum regni clavigeri, nostroque
anathematis vinculo esse innodatum, et a
regno Dei alienatum, atque cum diabolo veluti
transgressor sanctorum Patrum sine fine damnatum.
Qui vero custos et observator hujus nostri privilegii
exstiterit, benedictionem et gratiam a justo judice
Domino nostro Jesu Christo hic et in aeternum consequi
mereatur.
Scriptum per manus Sergii scriniarii et notarii
sacri nostri Lateranensis palatii, mense April. Indict.
XII.
Bene valete.
Ego Joannes S. Lavicanensis Eccl. episc. interfui
et subsc.
Ego Tedaldus Albanensis Eccl. episc. interfui et
subscripsi.
Ego Joannes S. Portuensis Eccl. episc. interf. et
subscr.
Ego Joannes Praenestinensis Eccl. ep. interf. et
subscr.
Ego Benedictus Ostiensis episc. interf. et subscr.
Ego Amatus Vellitrensis episc. interf. et subscr.
Ego Bonnizo Tuscanensis episc. interf. et subscr.
Ego Honestus Foropopiliensis episc. interf. et
subscr.
Ego Adam Forosemproniensis episc. interf. et
subscr.
Ego Crescentius S. Ruffinae Eccl. episc. interf. et
subscr.
Ego Vido Humanensis episc. interf. et subscr.
Ego Andreas Perusinus episc. interf. et subscr.
Ego Ubertus Sasenates Eccl. episc. interf. et ss.
Ego Arduinus Feretranus episc. interfui et subscripsi.
Ego Theudaldus S. Mariani episc. interfui et
subscr.
Ego Joannes S. Sabinen. Ecclesiae episc. interfui
et subscr.
Ego Theudericus Urbinensis episc. interfui et
subscr.
Ego Benedictus archidiaconus S. R. E. et vicedominus
interfui et subscr.
Ego Joannes archicanonicus et archipresb. interfui
et subscr.
VIII. #Benedicti papae VI epistola ad Obertum abbatem S. Miniatis.@# (Anno 1044.)[UGHELLI, #Italia sacra,@# III, 62.]
BENEDICTUS episcopus, servus servorum Dei, dilecto
filio OBERTO venerabili abbati monasterii S. Miniatis
Florentini, suisque successoribus perpetuam
in Domino salutem.
Valde bonum videtur, si postulantibus a nostra
apostolica sede tuitionem piorum locorum, libenter
concedamus. Tu autem, fili charissime, quia postulasti
a nobis quatenus munimen ac defensionem
apostolicam monasterio S. Miniatis, cui praeesse
meruisti, dignatione solita pro nostro praecepto daremus;
nos autem idcirco sanctum piumque judicamus,
non negare debemus, sed voluntate promptissima
largiri. Ideo inclinati precibus tuis concedimus
tam tibi quam etiam tuis successoribus tuitionem
apostolicam; adjudicamus omnes homines ibidem
monasterio adversantes, aut laesione violentiam facientes
in rebus ipsius monasterii ( #f. deest aliquid@# ), facultates
vel facturorum praecedentia tempora, ut nullus
rex, nullus imperator, nullus praesul, nullus dux, nullus
marchio, nullus comes, nullus vicecomes, et parva
nulla persona aliquid tale audeat praesumere, scilicet
in rebus quas episcopi Florentini, videlicet
Ildebrandus, Lambertus, et Atho ipsi monasterio
concesserint, aut alii homines pro sua anima tribuerint,
vel quae tu ipse ibidem acquisivisti, et
amodo acquirere poteris, statuentes apostolica censura
ut, si quis publica, vel privata persona, magna
vel parva in illis omnibus rebus tam mobilibus
quam immobilibus, tuisque successoribus molestare,
inquietare, aut de vestris manibus rapere tentaverit,
sit anathematis vinculo innodatus, et nostra
apostolica maledictione damnatus, donec satisfactionem
talium faciat commissorum. Qui vero custos
roborationis hujus nostrae tuitionis, defensionis
confirmationisque exstiterit, benedictionem et gratiam
a justo judice Domino Deo nostro consequi
mereatur. Scripta per manum Sergii notarii
sacri nostri palatii, mense Aprili indictione XII.
Valete.
IX. #Benedicti IX epistola ad Adelbertum archiepiscopum Hamburgensem.@# (Anno 1012-1024.)[LAPPENBERG, #Hamb. Urkund.@# I, 71.]
BENEDICTUS, episcopus et servus servorum Dei,
reverentissimo et sanctissimo ADELBERTO, sanctae
Hammaburgensis Ecclesiae episcopo, apostolicam
benedictionem.
Si pastores ovium solem geluque pro gregis sui
custodia die ac nocte ferre contenti sunt, et ut ne
qua ex | null | 1a4623fc-4324-4762-bbb2-62c5f1a34225 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
eis aut errando pereat, aut ferinis laniata
morsibus rapiatur, oculis semper vigilantibus circumspectant:
quanto sudore quantaque cura debemus
esse pervigiles, nos qui pastores animarum
dicimur? Attendamus et susceptum officium exhibere
erga custodiam Dominicarum ovium non cessemus,
ne in die divini examinis pro nostra desidia ante
summum pastorem negligentiae reatus excruciet.
Unde modo honoris reverentia sublimioris inter
caeteros judicamur. Legationem igitur et archiepiscopalem
potestatem in omnia regna septentrionalia,
regna Danorum scilicet, Suenorum, Norvenorum,
Hislandicorum et omnium insularum his regnis
adjacentium, tibi et omnibus successoribus
tuis perpetuo tenendam concedimus. Pallium quoque
sanctitati tuae ad missarum solemnia celebranda
ex more transmittimus, quod tibi non . . . aliud quod
inquietos feriendos a pravitate compescat. Viduis ac
pupillis injuste oppressis defensio tua subveniat,
Ecce, frater charissime, inter multa alia ista sunt
sacerdotii, ista sunt pallii, quae si studiose servaveris,
quod foris accepisse ostenderis, intus habebis.
Sancta Trinitas fraternitatem tuam diu conservare
dignetur incolumem, atque post hujus saeculi amaritudinem
ad perpetuam ducat beatitudinem.
Data per manus Leonis, cancellarii sanctae Romanae
Ecclesiae, in mense Martio, indictione tertia.
X. #Epistola Popponis archiepiscopi Trevirensis ad Benedictum IX summum pontificem pro obtinenda canonizatione beati Simeonis reclusi apud Trepiros.@#
REVERENDISSIMO Patri patrum gratia et nomine
BENEDICTO, POPPO, licet indignus, divina tamen largiente
clementia sanctae Trevirensis ecclesiae minister,
cum totius affectus dilectione, debitam subjectionem.
Superiori tempore, cum, annuente venerandae
memoriae domino Joanne, in hac sancta sede apostolica
praedecessore vestro, amore visionis sepulcri
Dei hominis Jesu Christi, Jerusalem profectus peregre
fuissem, in regione nostra pravorum hominum
supercrevit iniquitas, ita ut nec adhuc manus
possint ab incoepta retrahere nequitia, omnia per
circuitum diripientes et devastantes. Super quo saepissime
deprecatus sum faciem domini mei regis,
quatenus manum mihi porrigeret suae animadversionis,
nihil profeci; saepe etiam supra nominato
praedecessori vestro, pro eodem supplicavi, nec
quidquam usque adhuc consolationis impetravi.
Quam ob rem desidero ut vel nunc solatietur mihi
Deo amabilis paternitas vestra, mittatque virum de
honoratioribus ac prudentioribus vestris, qui mihi
in necessitatibus meis consilio simul et auxilio suffragetur:
auxilietur, dico, de adversis; consilietur
vero de his quae latere non credo aures vestrae sanctitatis.
At vero si hactenus vos latuerunt, jam nunc
obsecro uti benignum litteris meis accommodare velitis
auditum. Vir quidam vitae sanctitate laudabilis
apud nos diebus istis ex hac luce migravit; quem,
si signis et virtutibus quae per eum Dominus operatur,
credere debeamus, procul dubio eum cum
sanctis aeternae beatitudinis habere consortium non
dubitamus. Sed non tam signa quae fidelibus et infidelibus
communia sunt, quam fidei virtus qua fideles
ab infidelibus sequestrati sunt, qua ipse dum
adhuc in corpore maneret, plurimum viguit, de ejus
sanctitate nos certos reddit. Proinde accersivit nos
tam clerus quam populus Ecclesiae nostrae, obsecrantes
uti litteris nostris ad hanc apostolicam sedem,
cui vos, auctore Deo, praesidetis, cum illius viri
sancti vita et miraculis missis peteremus, quod petitione
dignum credimus; quatenus, si ita vobis
cautum videatur, dato nobis vestri apostolatus decreto,
nomen ejus liceat cum sanctorum nominibus
conscribi, caeteraque honoris sanctis debiti ipsi
impendi. Itaque quid solatii, quid consilii super
allevatione angustiarum nostrarum hinc et inde
obortarum, prudentia vestra mihi ineundum decreverit,
sine longa temporis dilatione dignemini insinuare.
Honor vester et meritum apud Deum et
homines augeatur.
I. #Privilegium Benedicti IX Gumbaldo Burdigalensi S. Crucis abbati concessum in gratiam cellae B. Mariae de Solaco.@# (Anno 1036.)[MARTEN. #Thesaur. Anecd.@# I, 156.]
BENEDICTUS episcopus, servus servorum Dei, dilectis
filiis GUMBALDO abbati, et monachis Sanctae
Crucis Burdigalensis, et suis monachis in suo
monasterio Sanctae Mariae Dei genitricis, quod nuncupatur
de Solaco, habitantibus, salutem et apostolicam
benedictionem.
Convenit apostolico moderamini, pia religione
pollentibus, benevola compassione succurrere, et
poscentium animis alacri devotione impertire. Ex
hoc enim lucri potissimum praemium a conditore
omnium Deo procul dubio promeremur, dum venerabilia
loca oportune ordinata ad meliorem fuerint
sine dubio statum perducta. Igitur quia postulasti
a nobis ut praefatum monasterium Sanctae Mariae
apostolicae sedis auctoritate muniremur, et omnia
ejus pertinentia perenni jure inviolabiter permanenda
confirmaremus, et absque omni jugo sub ditione
cujuscunque personae, excepto abbate Sanctae | null | aeeb4e4d-a9c7-447b-8727-895cd587706c | latin_170m_raw | null | None | None | None |
Crucis, et suis monachis, constabilire nostri privilegii
pagina corroboraremus; propterea tuis flexi
precibus, per hujus nostrae auctoritatis privilegium
decernimus, ut omnes terras cultas et incultas, servos
quoque et ancillas, et omne quod dici aut nominari
potest, eidem monasterio pertinentia, sive quidquid
in futuro a regibus, aut a ducibus, aut a
qualibet persona fidelium ibidem donatum aut oblatum
fuerit, nostra auctoritate liberum ab omni
extranea permaneat persona. Unde volumus ut nullus
vicecomes, nullus comes, nullus archiepiscopus,
nullus episcopus, neque magna parvave persona in eis
quae res dictae sunt, potestatem exerceant, aut vim
facere praesumant, vel contra hoc privilegium aliquid
adversitatis agere audeant. Et omnes archiepiscopos
et episcopos, caeterosque clericorum in
praefato monasterio et in omnibus suis pertinentiis
ditionem quamlibet habere auctoritate apostolica
prohibemus. Absolvimus ut si aliquis excommunicatus,
ad matrem Christi, de quacunque regione, a
solis ortu usque ad occasum, advenerit, ex parte
Dei et nostra absoluti sint, quandiu in potestate
sanctae Dei Genitricis fuerint, ab omni excommunicatione,
sive ab archiepiscopo, sive episcopo, excepto
abbate Sanctae Crucis et suis monachis in supradicto
loco habitantibus. Quibus damus potestatem
ligandi atque solvendi contra omnes malos Christianos,
qui aliquid mali in praefatum monasterium et
ad habitatores loci illius facere voluerint. Ecclesiam
vero Sanctae Crucis, consilio et praeceptione Romanae
Ecclesiae fundatam, cum suis monachis et cum
omnibus suis pertinentiis, liberam ab omni excommunicatione
vel vexatione cujuscunque personae
esse praecipimus. Similiter volumus ut nullus episcopus,
in cujus parochia situm est idem monasterium,
nec domnum vestrumque abbatem, nec aliquem
vestrorum clericorum servientium in monasterio
Sanctae Mariae audeat excommunicare, vel
ad synodum provocare, statuens apostolica auctoritate,
sub nostri et divini judicii observatione
anathematis interdictum. Statuimus autem ut cum
abbas monasterii Sanctae Crucis obierit, neque a
comitibus, neque ab archiepiscopis, neque ab episcopis,
neque a nullis principibus, neque a qualibet
persona omnino, aliqua cupiditatis causa, in monasterio
sanctae Crucis eligatur neque consecretur
abbas: sed qualis cuncta congregatio ibidem et in
aliis ecclesiis sibi subditis degentium, cum fidelibus
et senioribus ejus loci eligatur, et communi consilio
a nobis nostrisque posteris pontificibus consecretur,
si archiepiscopus in cujus episcopio est, noluerit
consecrare. Damus quoque licentiam vobis et vestris
fratribus in monasterio Sanctae Mariae de Solaco
habitantibus, a qualicunque volueritis episcopo
omnia vasa sanctuarii ordinare, et consecrare vestros
clericos, et chrisma accipiendi. Quod si qualiscunque
homo, cujuslibet potestatis existens, aliquam
praesumptionem contra hoc apostolicae confirmationis
privilegium agere, aut praefatum monasterium,
cum omnibus suis pertinentiis, causare
putaverit, vel praeceptis nostris in omnibus quae hic
scripta sunt inobediens fuerit, auctoritate Dei et
nostra non solum anathema maranatha, id est, perditus
in saecula saeculorum vinculis innodatus, sed
insuper a regno Dei alienus existat. Qui vero pia
benignitate auctor observaverit, benedictionem et
gratiam a Domino consequi mereatur.
Scriptum per manus Sergii archiscrivii sacri nostri
palatii, mense Octobris, indictione quinta.
II. #Benedicti IX epistola ad Rolandum praepositum aliosque canonicos S. Florentinae Ecclesiae.@# (Anno 1036.)[UGHELLI, #Italia sacra,@# III, 56.]
BENEDICTUS episcopus, servus servorum Dei, dilecto
in Christo ROLANDO, S. Florentinae Ecclesiae
praeposito, aliisque canonicis et confratribus tuis et
successoribus in perpetuum.
Si justis servorum Dei petitionibus satisfecerimus,
procul dubio apostolica praecepta servamus. Quapropter
inclinati precibus tuis, fili charissime, confirmamus
atque corroboramus tibi tuisque successoribus
canonicis quidquid in pagina concessimus,
et confirmationis, quam videtur vobis fecisse episcopus,
nobis praesentibus, scriptum esse constat,
donec tam in ipsa vestra canonica ita in modo servatur
regula quam scilicet canonicam tuendam et
defendendam per eamdem paginam ipse videtur
episcopus, nostrae, nostrorumque successorum apostolicae
auctoritati tuendam et defendendam commisit
atque supposuit, utque ea et securi ab omni
laesione permanere valeatis desiderio; hac itaque
petitione tua inclinati diximus te praepositum, tuosque
successores canonicam vitam ducturos, sub
nostrae apostolicae defensionis munimine suscipimus,
cum et bona omnia, curtes et terras, quae vestra
et habet et habitura est canonica, videlicet et juxta
Florentinam urbem pratum Regis, cum mansis et
territoriis omnibus, quae modo in Florentina curte
habet et retinet praedicta vestra canonica, curtem
S. Andreae cum omnibus sibi pertinentibus, curtem
de Quinto, curtem de | null | 78199e6b-ecca-49a5-be84-2572d337af98 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
Cintoria totam, sicut ipsi tenere
et habere videmini, et illam partem quam
Petrus primicerius contra canonica instituta usurpare
visus est, plebem de Exinea cum curte et mansis,
et omnibus territoriis et decimationibus quaecunque
ad eamdem plebem, vel curtem pertinere
videntur. Insuper totam quod Theuzo filius Lepisti
pro salute animae suae in ecclesia S. Joannis contulit,
vel in eadem canonica. Terram S. Proculi in
praedicta plebe, curtem quae est infra plebem S.
Petri sita Valeam, cum omnibus adjacentiis et pertinentiis
suis, necnon et ubicunque in eodem episcopatu
aliquid tunc, vel retinere videtur ipsa canonica,
et quidquid Gerardus archipresbyter pro beneficio
ab ipsa Florentina Ecclesia tenuit, tam in decimationibus
quam in mansis, et in praediis, necnon et
quaecunque Stephanus abbas ex beneficio tenuit.
Similiter et quaecunque primicerii beneficia fuerunt,
atque plebem S. Hippolyti sitam Elsae, itemque campum,
et hortum, qui est juxta ecclesiam S. Reparatae.
Quae omnia, sicut jam a Gerardo vestro episcopo
vobis concessa sunt et confirmata, ita nos tibi
tuisque successoribus confirmamus, et stabilimus
in perpetuum, cum omnibus vestris mobilibus rebus
seseque moventibus, quas modo habetis, vel
vobis ubique pertinent, et inantea, Domino juste et
legaliter acquirere potueritis, sive ab ejusdem civitatis
episcopo, sive ab aliis hominibus publicis et
privatis. Praecipientes igitur jubemus et apostolica
auctoritate confirmamus, ut neque episcopus ejusdem
civitatis, neque ulla parva, vel magna persona
habeat de vestris rebus juste vel legaliter vobis pertinentibus,
ut dum canonice vixeritis, disvestire,
molestare, inquietare, vel aliquam minorationem
vobis inferre. Quod si quis temerarius ausus fuerit,
nisi infra quadraginta dierum spatium emendaverit,
anathematis vinculo obligetur, et a regno Dei alienatus,
usque ad dignam satisfactionem. Qui vero
custos nostrae sanctionis exstiterit, benedictionem
et gratiam omnipotentis Dei et beati Petri apostolorum
principis, et nostram habeat.
+ Bene valete, etc.
III. #Benedictus IX Ecclesiae Silvae Candidae bona episcoporumque jura confirmat.@# (Anno 1037.)[UGHELLI, #Italia sacra,@# I, 100.]
BENEDICTUS episcopus, servus servorum Dei, PETRO
venerabili episcopo S. Silvae Candidae Ecclesiae, tuisque
successoribus in perpetuum.
Convenit apostolico moderamini pia religione
pollentibus benevola compassione succurrere, et
poscentium animis alacri devotione impertiri assensum,
ex hoc enim lucri potissimum praemium apud
conditorem omnium Deum promerebimus; quoniam
venerabilia loca opportune ordinata ad meliorem
fuerint sine dubio statum perducta. Igitur quia
postulavit a nobis prudentia tua quatenus concederemus
et confirmaremus tibi episcopatum supradictum
cum omnibus suis pertinentiis, quae per diversa
loca rejacere videntur, vel quae ab aliquibus injuste
retenta, vel invasa esse noscuntur, inclinati piis
precibus tuis, in primis quae charius vobis videtur
episcopalem dignitatem tibi concedimus, adjutore
Spiritu sancto, et modis quibus possimus apostolica
auctoritate confirmamus, et honore Jesu
Christi Domini nostri confirmamus tibi tuisque successoribus
fundum in integrum, qui vocatur Buxus,
in quo basilica SS. Rufinae et Secundae constructa
esse videtur ad episcopalem sedem, quam etiam tuo
studio, muro et fossato vallasti et circumdedisti,
atque populo atque sacerdotibus bene sufficienter
replevisti. Nos etiam omnes vestrae potestati et successorum
tuorum submittimus ut nunquam successorum
nostrorum pontificum, vel alias personae pro
glandatico, herbatico, nec alio fodro districtu, vel
placito pro aliqua datione, vel aliquo ingenio illos
constringere, vel aliquo modo dare audeat, scilicet,
ut diximus, in potestate tua et successorum tuorum,
remota omnium hominum contradictione, in
perpetuum maneat, et qualiter vobis placuerit eamdem
ecclesiam per vos vestrosque successores, et
aedificare, seu fabricare, quam tu fecisti. Itemque
concedimus et confirmamus fundamentum in integrum
qui vocatur Avion, et montem Jordani cum
casis, vineis et terris, silvis, et incultis, una cum
servis et ancillis atque colonis ibidem residentibus
utriusque sexus, aetatis, vel cum omnibus eorum
pertinentiis, posita territorio Silvae Candidae, inter
affines, a primo latere terra supradicti episcopii, a
secundo latere rivus, qui vocatur Galeria, a tertio
latere Ulbasol, a quarto latere Criptule, nec non fundum
qui vocatur Mons Aureus cum omnibus suis
pertinentiis, ab uno latere mons qui vocatur Jordani,
ab alio latere Criptule, a tertio latere fundus
qui vocatur Palmi, et a quarto latere fundus Lauretae,
et a quinto latere terra monasterii S | null | aad4f270-1b4a-4061-b500-91e0bcff1f46 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
. Martini,
seu fundus qui vocatur mons Grunduli cum omnibus
ad eum pertinentibus, et inter affines, ab
uno latere fundus Montis Aurei, et ab alio latere
fundus Criptule, et Ulbarolo, a tertio latere fundus
Palmi, atque fundus qui dicitur Oripo,
cum omnibus suis pertinentiis, inter affines, ab
uno latere terra monasterii S. Martini, ab alio
latere fundus insula sancta, a tertio latere curtis
S. Petri, et fundus montis Grunduli, et a quarto latere
terra de curte S. Petri. Item fundus, qui vocatur
Scriptule, et palmi cum omnibus eorum pertinentiis,
a primo latere fundus Fulisan, a secundo
latere fundus Laurete, a tertio latere terra S. Martini,
et a quarto latere fundus Sevonum omnino, fundus Isidori
cum omnibus pertinentiis suis, ab uno latere terra
S. Martini, ab alio latere Castrangotol, a tertio latere
Mensa sancta, denique et ipsum fundum Mensam sanctam
cum omnibus ad eam pertinentibus, ab uno latere
casale, quod vocatur bucce, a secundo latere mons,
qui vocatur Dompnico, a tertio latere Musana, et a
quarto latere S. Laurentius de Panti, pari modo
fundum S. Basilidis cum omnibus ad eum pertinentibus,
ab uno latare casale SS. Petri et Pauli, ab
alio latere vallis quae appellatur Intentionara, a
tertio latere vivarolus, et a quarto latere monasterium
S. Stephani; porro fundum Panzii, cum omnibus
suis pertinentibus, ab uno latere fundus
Apronianum, ab alio latere Silva Candida, a tertio
latere Musanell., et a quarto latere Canullan., et a
quinto latere terra Aureliana, et silva S. Stephani
cum via Salinaria, simulque fundum Lauretum cum
omnibus pertinentibus suis, ab uno latere terra S.
Petri, ab alio latere terra S. Martini, a tertio latere
mons Iliodori, a quarto latere fundus Oripo, seu casale
Pauli, et fundus Serianus cum omnibus eorum
pertinentiis, ab uno latere terra S. Martini, a secundo
latere Silva Candida, a tertio Mensa sancta,
et a quarto latere silva S. Petri, nec non casale
quod dicitur Castagnetolo, ab uno latere SS. Quatuor
fratres, a secundo fundus Orbanula, a tertio
Musana, et a quarto latere Massanellus, atque silvam
quae appellatur Mag. cum omnibus sibi pertinentibus,
ab uno latere rivus de Galera, ab alio latere
mons qui appellatur stupha ancilla Dei. Omnes
namque fundos nominatos, et casalia cum terris,
campis, pratis, pascuis, silvis cultis et incultis, positis
territorio Silvae Candidae milliari ab urbe Roma
plus minus duodecim, etiam aquimolum molentem
in rivo, qui vocatur Galeria cum omnibus sibi pertinentibus,
et terra Semitarisia, quae appellatur Pastinum
longum, ab uno latere Gualdsi dinco, ab
alio latere terra S. Petri, quae appellatur Campo
Mastali, a tertio latere fundus montis Arcionis, et a
quarto latere mons Paurum constitutus juxta idem
episcopium, sive alium aquimolum in ipso rivo eum
omnibus sibi pertinentibus juris ejusdem episcopii.
Super his autem, secuti antecessores nostros,
concedimus et confirmamus vobis massam iterum
quae appellatur Cesana, cum fundis, et colonis suis,
qui dicuntur Furculo, Tandilian., Martinian. Item
colonias de solario, et de cortina, et de gradolfo,
coloniam de valle, et de fontana, et de sancto, coloniam
de castagna cupa, et de Calbello, coloniam
de Besano, sive quibus aliis vocabulis nuncupatur,
cum omnibus casis, vineis, casalibus, seu appendiciis
suis, etiam haec omnia simul cum finibus, terminis
limitibusque suis, terris, campis, pratis,
pascuis, silvis, arboribus pomiferis fructiferis et
infructiferis diversi generis, puteis, fontibus, rivis,
aquis perennibus, aedificiis parietinis cryptis arenariis
cum adjacentibus suis, cum ecclesia S. Andreae
apostoli infra ipsam massam aedificatam, una
cum colonis, massaritiis et angarialibus masculis et
feminis, filiis et filiabus, ac nepotibus eorum ibidem
residentibus, aut exinde pertinentibus, ubicunque
inventi fuerint cum omni censu atque functionibus,
et dationibus, angariis, vel quidquid de eadem massa,
quae appellatur Cesana in integrum nostrae S.
Romanae Ecclesiae, secundum solitam consuetudinem
persolvi debet, et cum omnibus ad praedictam massam
Cesanam generaliter, et in integrum pertinent,
positam in territorio Nepesino | null | d0fabd58-c122-4613-a3e3-f34eecbc09a1 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
milliari ab urbe
Roma 20 ex corpore patrimonii Thusciae, juris sanctae
nostrae Romanae Ecclesiae, cui Deo auctore deservimus,
et inter affines ab uno latere terra monasterii
S. Stephani minoris ad S. Petrum, ab alio
latere, silva et terra, quae fuit de Joanne Grammatico,
a tertio latere pastoritia dompmea, et a quarto
latere Massa Claudiana. Confirmamus etiam vobis
casalia, et colonias atque castellum in integrum,
qui appellatur Dalmachia, cum fundis et casalibus,
videlicet Attici, Dalmachia balneo, stabbla, Massa
Juliana, vel quibuscunque aliis vocabulis nuncupantur,
una cum familiis masculis, et feminis, seu
colonis per singula loca pertinentibus cum casis,
vineis, terris, silvis, pratis aquarumque decursibus,
vel cum omnibus ad praedicta casalia, et colonia
atque castellum pertinentibus, posita in territorio
Nepesino, milliario ab urbe Romae plus minus 20;
inter affines ab uno latere viam quae ducit inter
militiam de Curte de Capracorio, et terram de pastoritio
S. Petri, ab alio latere terram de monte
Arsitia et Focazan, qui appellatur Columnella, a
tertio latere terra de Curte Capracorio, qui appellatur
Matera, et a quarto latere terra S. Laurentii,
quae appellatur Silicara, et rivum qui ducit per
buxitum, et Madulanum; praeterea concedimus et
confirmamus vobis, et per vos in eodem vestro episcopio
in perpetuum, videlicet terras et vineas in
integrum, quarum vocabula sunt, Campomastali,
sive silva de Campo monti, et Lacusello, et cum
omnibus finibus, terminis limitibusque suis, vineis,
campis, pratis, silvis, pascuis, aedificiis, parietinis,
attigiis adjunctis adjacentibusque suis, vel cum omnibus
ad eos pertinentibus generaliter, et in integrum,
posita omnia territorio Silvae Candidae, inter
affines, ab uno latere, terra praedicti episcopii, ab
alio latere terra Gratiani, quae appellatur mons Arioni,
seu Majoratu, usque in rivum de Campo
Monti, a tertio latere incipit ab ipso rivo, usque in
vallem de Arenula, et Buxetum atque inde per Novelletum,
usque in viam antiquam, in qua jacet
pilum marmoreum, et usque in Cesa de Calariculo,
et a quarto latere Cava de Castagneto, usque in
rivum qui vocatur Galera, et usque in silvam tui
episcopii. Concedimus etiam et confirmamus tibi
tuisque successoribus omnem illam terram, et silvam,
quam olim Calolidu invaserat, et antecessori
tuo Guidoni episcopo per scriptum refutaverat, quarum
vocabula sunt haec: vallis de Joanne Ecco, et
Mons Vespuleti, vallis de Giusule, et mons qui vocatur
Puzali, affines ejus ab uno latere Galeria, a
secundo latere vadus, qui vocatur de perenna, et
inde per viam, et per limitem, usque in tres puteos,
qui sunt in cilio montis, qui vocatur Puzal, et per
ipsum cilium montis, et per limitem usque in viam
publicam Silicinam antique, et amarum, qui est
juxta eumdem silicem, et inde per limitem et per
viam, et lucernaria, quae sunt in eodem limite, et
per ipsum limitem usque in finibus ubi finitur
silva praelibati episcopii, et silva monasterii S. Martini
usque ad S. Petrum, et casale quod vocatur de
Rusina, et in eodem loco Columnella fixa stare videtur,
et a tertio latere limes major, et via publica
quae ducit usque in fundum qui vocatur Mensa
sanctarum, quae est juris dicti episcopii, et a quarto
latere mons, et silva, quae vocatur Ballaria, quam
tenet ipse tuus episcopatus, posita juxta buccege, et
juxta casale quod vocatur de Rusina.
Item concedimus et confirmamus vobis fundum
in integrum, qui vocatur Maurorum, cum omnibus
finibus limitibusque suis positis in territorio Silvae
Candidae, via Cornelia, milliario ab urbe plus minus
12, et inter affines ab uno latere via quae ducit
ad Mensam sanctam, ab alio latere mons qui vocatur
de Ovea, et Caput poncinum, a tertio latere
via quae pergit ad salinum, et a quarto latere juxta
ipsam viam Castagnetulum, et mons armatus, atque
Ficarola omnia de supradicto episcopio. Item fundus
qui vocatur campus Trojani, et fundus qui vocatur
bursicella, et fundus gradilia, et fundus qui
vocatur mons de sorbo, omnia integre cum suis
finibus et pertinentibus positis via Aurelia, milliario
ab urbe Roma plus | null | 5f1f1db1-364d-4c2c-94df-8e3760e38932 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
minus duodecimo. Item sex in
integrum uncias fundi, qui vocatur Atticiano, et
montem, qui vocatur de Dominico, cum omnibus
eorum pertinentiis, posito via Aurelia milliario ab
urbe Roma plus minus tertiodecimo; inter affines
ab uno latere, Massa Margarita, et Casandria juris
SS. Basilidis, Tripodis et Magdalenae, quae est praedicti
vestri episcopii, a secundo fundus, et fundus
Agellus, qui sunt de eodem vestro episcopatu, a
tertio latere fundus verecundi, qui est juris monasterii
sancti Martini ad sanctum Petrum, et a quarto
latere alias sex uncias de praedicto fundo Atticiano.
Itemque fundos octo, Lapmian. Pathin. Margarit.
sui eorum Graecorum, Casanell. Casapupulis, Savinuli,
qui et Sambuculus vocatur, sibi invicem cohaerentes,
posita eadem via Aurelia milliario ab urbe
Roma plus minus 12; territorio S. Basilidis, inter
affines ab uno latere fundus Attichian., ab alio latere
fundus Casandri, a tertio latere fundus, qui
appellatur Patriciorum, vel si qui alii affines sunt
nec non fundus in integrum qui vocatur Judaeorum,
cum finibus et limitibus suis, vel cum omnibus
sibi pertinentibus, positis praedicto territorio
Silvae Candidae. Praeterea concedimus, et confirmamus
vobis casale unum in integrum, quod vocatur
Urbanum, sive quibus aliis vocabulis nuncupent, in
quo sunt terrae, campi, prata, pascua, vel cum omnibus
sibi pertinentibus, positum territorio Subtrinensi,
affines ejus, sicuti sunt vel fuerunt ab origine.
Itemque confirmamus vobis et Ecclesiae cui praesidetis
in ipsam viam Appiam territorio Velletrano
constitutam Massam, videlicet Urbanam cum Capuano
et Cesariano cum fundis ad eamdem Massam
pertinentibus, cum omni jure instructo instrumentaque
finibus terminisque suis, in qua est ecclesia
S. Felicis, sicut in scriptis vestris habetur, et sicut
etiam in tabulis lapideis, quae ante fores basilicae
SS. martyrum Rufinae et Secundae in muro positae
videntur, legitur integriter; praeterea concedimus et
confirmamus vobis infra hanc civitatem Romae terram,
ubi olim fuit domus major cum omnibus sibi
pertinentibus, posita in loco qui vocatur Diburo.
Inter affines ab uno latere terra, in qua fuit domus
de Marcezia conjuge Stephani Senescalci, ab alio
latere terra in qua fuit domus de Butio, de Simeone
a tertio latere via publica, et a quarto latere
avus major, et via qua ducit ad monasterium
S. Cyriaci.
Super his autem non novum facientes, scilicet quod
antecessores nostros sacrosanctis Albanensi, Ostiensi
et Portuensi, et aliis ecclesiis fecisse cognoscimus,
a praesenti 6 indictione, per hujus nostrae apostolicae
praeceptionis paginam statuimus et statuendo
per auctoritatem apostolorum principis confirmamus,
ut presbyteri, diaconi, monachi, mansionarii,
clerici cujuscunque ordinis sint, vel dignitatis, sanctimoniales,
seu diaconissae omnes, immunes sint a
laicali servitio, judicio et publica datione in Galeria
intra castellum, vel de foris habitantes, ita ut si imperator,
aut marchio, sive missi eorum, aut successores
nostri illuc venerint, nullo modo in jam
dictis personis per publicos ministeriales expensa
colligatur, neque aliquo modo eis injuria irrogetur.
Sed pro amore altissimi Dei, a cujus sorte clerici
nuncupantur, competenter honorent, liceat illis tantum
modo vobis, vestrisque successoribus episcopis
et vicedominis, seu ministralibus nostris, in cunctis
reddere rationem, et vestrum exspectare judicium,
ut Deus honoretur, et vos successoresque
vestri, vestrorum sacrorum ordinum servitio, et
obedientia non defraudemini, maneantque sub judicio,
et districtu vestro secundum tenorem hujus
nostri apostolici praecepti, omnium hominum contradictione
remota, ita ut nullus comes, vicecomes,
castaldus, cubicularius, nullaque persona audeat
eos ad servitium, vel ad angariam ducere, vel ad districtum,
sive ad placitum protrahere, sive mansiones
eorum hospitari, vel invadere, vel defraudare
praesumat, sed tantummodo ex jussione vestra, et
prompta voluntate illorum negotia, ut dignum est,
moderentur, disponantur, judicentur, et finiantur;
nec non si quis Christianorum ibidem obierit absque
haerede et testamento, legibus succedere sibi ecclesia,
cui, Deo auctore, praesidetis, et vos, et vestros
successores apostolica auctoritate jubemus. Tertia
autem reddi vobis vestrisque successoribus a cunctis
ecclesiis, vel sacerdotibus et clericis Galeriae absque
omni diminutione censemus. Simili modo concedimus
et confirmamus vobis terrena, domus ubi
officiales commanebant, cum omnibus suis pertinentiis,
posita in Galeria secus ecclesiam | null | 50a4fe1a-42ef-4265-982b-3a0e595a82c6 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
B. Nicolai
confessoris Christi, quem tu ipse consecrasti ante
hortum castelli, quod denique domus plus conveniens
esse videtur praedictae ecclesiae S. Nicolai, vobis
et clericis vestris, quanquam in ea laicae et
saeculares personae maneant ad patrandam libidinem
et saecularia facinora, quoniam justum
non est ut domus lupanaris et turpis lucri ecclesiae
adhaereat, de qua etiam domo per Benedictum
oblationarium vos investire fecimus. Itemque
concedimus et confirmamus vobis vestrisque
successoribus in perpetuum ecclesiam SS. martyrum
Rufinae et Secundae positam juxta palatium nostrum,
et locum qui vocatur Cellarium sive Lardirium
in integrum cum diversis cryptis, parietibus
vel aedificiis eorum, nec non vineis, hortis, cum arboribus
olivarum et caeteras arbores pomorum, sive
diversis ceptris et parietinas ac terras, quemadmodum
determinari videntur, incipientes juxta nostrum
palatium, quod Scuta dicitur, et inde post
vestarium recte ad supradictam vestram basilicam
Ulpiam, et inde juxta parietem scriniarii nostri per
terram, ubi columnae jacere videntur recte in via, et
per ipsam viam descendentem ad limitem qui est
in terram vestram, et terram presbyterorum monasterii
S. Pancratii, et ipso limite revolvente per
ellium supradictum, et parietis juxta terram praedictorum
presbyterorum, ubi olivae stare videntur
recte in parva turricella muri hujus almae Romae,
una cum ipsa turricella et muro, seu turrae Sarracenae
cum cryptis, et parietinis sub se, et juxta se,
vel alias turres, quae extensa sunt ab una parte juxta
terram vestram, et pantanum cum eodem ipso integro
pantano, saliente ad viam publicam, quae ducit
ad ecclesiam S. Joannis Baptistae, sive ad palatium
nostrum, et inde revertente juxta terram quae fuit
Elperini et Azonis germanorum fratrum et vineam
ecclesiae S. Nicolai, sive terram haeredum de Maio
Capuano, sive horticellum, qui fuit quondam Angeli,
sive domum terrineam, quae est juxta aliam
viam publicam, ducens ad nostrum memoratum Lateranense
palatium. Itemque confirmamus vobis
ecclesiam S. Martinae cum omni sua integritate et
pertinentia, positam Romae prope montem qui dicitur
Augustus; nec non ecclesiam SS. Adalberti et
Paulini cum ecclesia S. Benedicti et omni sua integritate
et pertinentia, et sicut ad manus vestras
hodie tenetis positam infra hanc civitatem Romam
in insula Lycaonia, ut sit vobis vestrisque successoribus
cum volueritis episcopale domicilium, et
congruum receptaculum opportunumque habitaculum
quemadmodum habere videtur Portuensis ecclesia
S. Joannis inter duos pontes, presbyteros
atque clericos, qui pro tempore in eadem ecclesia
SS. Adalberti, et Paulini, et Benedicti fuerint; ita
subjectas vobis esse volumus ut proprias filias ecclesiae
vestrae, et ab omni jure illo subtrahimus tuae
paternitati, tantum eas committentes ut solummodo
vestrum judicium exspectent, vestro dominio famulentur,
et per omnia vestris rationabilibus obsecundent
mandatis, ut quoquo modo vobis placet ordinare,
secundum Deum regere, et informare, et emendare
nostra apostolica auctoritate in perpetuum
liceat; simulque concedimus et confirmamus vobis
omnes plebes, et ecclesias parochias, cum eorum
pertinentiis, vel adjacentiis, scilicet plebem S. Mariae
in Silva Candida cum titulis suis, titulum SS.
Joannis et Pauli in Lucano, et titulum S. Angeli in
Musano, titulum S. Donati in Majorata, atque plebem
S. Gregorii in Galeria cum titulis suis, titulum
S. Gregorii in ipso loco, titulum S. Anastasii in
Musano, et plebem S. Angeli in Duscitulo cum terris
suis, simulque plebem S. Joannis in Nono cum terris
et titulis suis; titulum S. Marciani in ipso burgo
cum terris suis, titulum S. Andreae cum titulis suis,
nec non titulum S. Mariae, titulum S. Nicolai, qui
est in castello de monte Destini; titulum S. Mariae
cum terris suis; praeterea plebem S. Pancratii, cum
terris et titulis suis; titulum S. Mariae in insula cum
terris suis; plebem S. Luciae in insula cum terris
suis, similiter plebem S. Joannis in insula cum titulo
et territorio suo; titulum S. Gregorii in ipso
loco, simulque plebem S. Pauli in Formello cum
terris, vineis, hortis, olivetis atque titulis suis; titulum
S. Sylvestri in columna cum terris et vineis suis;
titulum S. Angeli in Olibano cum terris et hortis suis;
titulum S. Marciani cum terris suis; titulum S. Genesii
in | null | db7ccf3e-05c8-4334-b552-754bea68b45d | latin_170m_raw | null | None | None | None |
Dalmachia cum terris suis; titulum S. Laurentii
in Formello cum titulis et hortis suis; titulum
S. Mariae cum territorio suo; titulum Salvatoris cum
terris suis; titulum S. Joannis in ipso loco cum territorio
suo, titulum S. Petri cum terra sua; titulum
S. Angeli in Laureto; titulum S. Valentini in Cryptule;
item plebem S. Cornelii in Capricornio. Per hujus
privilegii vestri et decreti paginam, in perpetuum
confirmamus praedicto vestro episcopio cum terris,
vineis, et olivetis, et titulis, titulum S. Pancratii cum
terris suis; titulum S. Mariae cum terris et prato
suo; titulum S. Valentini cum terris, et oliveto suo
atque prato; tit. S. Donati cum terris suis, titulum
S. Mariae cum terris suis, titulum S Laurentii
cum terris suis, titulum S. Anastasii cum terris et
vineis suis; plebem S. Titi non longe a Civitella,
cum vineis, terris, et titulis suis; plebem S. Pauli in
Formella cum vineis, terris et titulis suis; titulum
S. Sylvestri, et S. Angeli cum terris et vineis, et
plebem S. Donati in Collina cum terris, vineis, et
olivetis, et titulis suis; titulum S. Mariae cum terris
et vineis; titulum S. Christinae, cum terris, vineis et
silvis suis; titulum S. Gregorii cum terris et vineis;
titulum S. Martini cum terris et vineis; titulum S.
Cassiani cum terris, et vineis, et familiis tribus; titulum
S. Anastasii cum terris et vineis, et titulum
S. Justinae cum terris et vineis; titulum S. Angeli
cum terris suis; titulum S. Gregorii cum terris
suis et vineis, simulque plebem S. Marcelli in
quarto decimo cum terris, et vineis, et oliveto atque
titulis, vel cum omnibus suis pertinentiis; titulum
S. Angeli cum terris et vineis; denique plebem S.
Petri in Beczano cum terris, et vineis, et oliveto suo
majore atque silvis; et titulum S. Joannis, et S. Stephani
atque S. Mariae in Pentpertusa; titulum S.
Mariae in Sepefane cum terris, vineis; titulum S. Stephani
in Matera; titulum S. Mariae in Matera; titulum
S. Blasii in Scrofano; titulum S. Joannis in ipso
Scrofano, et S. Eugeniae in Matera; titulum S.
Laurentii in Scrofano cum omnibus terris, et vineis,
titulum S. Eugeniae cum terris, et vineis, simulque
plebem S. Mariae in Olibula cum terris, et vineis, et
titulo suo, et S. Angeli cum terris, et vineis; pariterque
concedimus et confirmamus vobis vestrisque
successoribus in perpetuo, sicuti a sanctissimo
Sergio papa, sive a caeteris praedecessoribus nostris
pontificibus concessa et confirmata fuerunt; videlicet
monasteria quinque, S. Stephani majoris, et minoris,
Sanctorumque Joannis et Pauli, et B. Martini,
atque Theclae constitutae juxta magnam ecclesiam
S. Petri, aut in caeteris ecclesiis, quae sunt constitutae
in tota civitate Leonina, etsi necessarium fuerit
consecrare, nullus alius episcopus ad tale ministerium
vel consecrationem accedere praesumat, nisi
vos vestrique successores episcopi S. Sylvae Candidae
ecclesiae, in perpetuum.
Concedimus autem et confirmamus vobis vestrisque
successoribus in perpetuum S. diem Sabbati
ad baptismi sacramentum celebrandum, et totum
officium faciendum in ecclesia B. Petri apostoli,
et supra magnum altare, in quo toto venerabili
altari, seu in confessione, quidquid auri vel argenti,
pallii, vel cerae, sive aliarum rerum, positum vel
oblatum vel jactatum fuerit, vel vobis oblatum, ab
hora videlicet diei tertia, qua ingredi ecclesiam ad
ordinandum et peragendum dictum officium vos volumus,
et usquequo sanctae Dominicae diei missam
expleveritis, per vestros custodes in vestram vestrorumque
successorum, remota omni contradictione,
veniat potestatem. Et quia ad tempus praedecessoris
nostri Domini Joannis in praefata ecclesia S. Petri,
a qua pene omnes Ecclesiae doctrinam acceperunt,
sicut a magistra et domina, dies dominica Palmarum,
et dies Coenae Domini, et parasceve irreverenter
celebrantur, ut nec processio cum palmis in ipsa
die Dominica ibi fieret, nec in die Coenae Domini #Gloria in excelsis Deo@#
diceretur, et in | null | 9bfe7e68-bfd2-4cfe-a06a-364fe649f4ac | latin_170m_raw | null | None | None | None |
Parasceve non
tam reverenter, ut decebat, officium ibi fiebat; condoluimus,
et meliorare hoc cupientes per vos vestrosque
successores statuimus, sicut statutum et
concessum et confirmatum vobis est ab eodem praedecessore
nostro, ut omni anno die Dominica Palmarum
cum processione ab ecclesia S. Mariae in Thermis
exeatis, et venientes ad magnum altare S. Petri
missam celebretis. Similiter et omni anno die
Coenae Domini per vos vestrosque successores missam
supra altare S. Petri celebrare, #Gloria in excelcis
Deo@# dicere, S. chrisma conficere, et quae ad episcopum
pertinent agere volumus. Seu omni anno
die Parasceve supra ipsum altare majus S. Petri
totum officium reverenter, ut vos decet vestrosque
successores, faciatis, in quibus tribus missis, prima
in missa Palmarum, seu in missa Coenae Domini, et
in officio Parasceve, quidquid auri vel agenti, pallii,
seu cerae, vel aliarum rerum supra jam dicto
altari S. Petri, sive in confessione positum aut jactatum
fuerit, vel vobis oblatum ab hora qua ipsae
missae et officia inchoata fuerint et expleta, per
vestros custodes in vestram vestrorumque successorum,
similiter remota omni contradictione. deveniat
potestatem. In quibus quinque diebus, si vobis
vestrisque successoribus utile visum fuerit aliquem
diaconorum nostrorum ministrare ob honorem
S. Petri et vestram reverentiam volumus petere. Potestatem
autem ejusdem ecclesiae S. Petri et supradictorum
suorum monasteriorum et mansionariorum
omnium mansionum S. Petri, seu totius civitatis
Leoninae vobis vestrisque successoribus concedimus
et confirmamus, inthronizare et incathedrare
pontificem Romanum in apostolica sede, vobis,
qui quotidiani estis in servitio S. Petri, committimus,
nec non ad benedicendum cum aliis vos
specialiter convocamus; similique modo ad ungendum
et consecrandum imperatorem, primum vestram
vestrorumque successorum episcoporum fraternitatem
convocamus, ut quibus regimen totius
ecclesiae S. Petri et civitatis Leoninae commissum
est, ab his primum sit benedictus, nec non cuncta
sacra officia, seu ministeria quae nos et successores
nostri facere debemus, si aegritudine vel aliqua cura
impediti facere non possumus, tam in supradicta
venerabili ecclesia S. Petri, et monasteriis suis,
quam per totam civitatem Leoninam, per vos vestrosque
successores fieri apostolica auctoritate decrevimus.
Consecrationem vero altarium S. Petri et
suorum monasteriorum, nec non consecrationem
ecclesiarum, altarium, sacerdotum, clericorum, seu
diaconistarum totius civitatis Leoninae, vobis vestrisque
successoribus in perpetuum, sicut praelibatum
est, concedimus et confirmamus. Quaeque autem
usualiter vobis a ministerialibus altaris majoris
competunt, hoc scripto vobis vestrisque successoribus
confirmamus. Idem in Sabbato sancto pro
coena solidos duodecim denarios quales per tempora
cucurrerint percipiendos, et quinque in unoquoque
Sabbato Quatuor Temporum, et duos cum
candela olei, et cereis per unam quamque festivitatem,
in quibus ibidem pernoctare debetis Idem in
festivitate S. Petri, et in octavis in Dominica gaudete,
in festis S. Andreae, in Epiphania, in Ascensione,
in Pentecoste, in festis S. Rufinae triginta
libras cerae; et duo congiaria de oleo, et duas libras
de olibano; candelas vero pendentes cum clamastariis,
et cicindellas ad sufficientiam, sicuti semper
fuit. In secunda feria Paschae quoniam secundum
antiquum morem ad Staffilem, ubi de equo descendimus,
nos nostrosque successores recipitis, chirothecas,
quibus etiam ad missam uti soliti simus ad
memoriam servitii nostri, qui semper pure S. R.
Ecclesiae fecistis nobisque et antecessoribus nostris
non solum te, sed omnes tuos successores episcopos,
bibliothecarios sedis nostrae esse perpetuo
apostolica auctoritate censemus, et merito, qui in
apostolica Ecclesia desudatis, in apostolicis scriptis
fideles testes semper existatis. Praedicta vero
omnia sicut superius dicta sunt a praedicta VI indictione,
una cum sex partibus filorum salinarum
positis in pedica nova invicem sibi cohaerentibus,
juxta filos haeredum Joannis We, seu Petri card.
vobis vestrisque successoribus episcopis, vestraeque
etiam ecclesiae SS. Rufinae et Secundae in perpetuum
donamus, largimur, concedimus et confirmamus,
atque stabilimus in usu et utili ipsius venerabilis
episcopii, et omnium episcoporum suorum,
qui per tempora tenuerint praedictam Ecclesiam,
statuentes quippe apostolica censura, sub divini judicii
obtestatione et anathematis interdicto, ut nulli
unquam nostrorum successorum pontificum, vel
qui publica functi fuerint actione, vel alia qualibet
magna parvaque persona de omnibus quae superius
continentur contra hoc nostrum pontificale privilegium
agere, vel alienare, aut auferre | null | bc20c7d4-6391-49cd-a670-3da45117cef8 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
, vel diminuere
audeat vel praesumat, sed potius firma et stabilia
perpetuis temporibus, sicuti a nobis constituta et
confirmata sunt decernimus permanenda; si quis
autem, quod non optamus, temerario ausu contra
hoc nostrum apostolicum privilegium in aliquo
contraire, et transgressor esse praesumpserit, vel
frangere ausus fuerit, et in omnibus obediens, et
observator esse noluerit, sciat se auctoritate Dei
omnipotentis Domini nostri, et apostolorum principis
Petri, cui licet immerite, Dei tamen dignatione,
gerimus vicem, anathematis vinculo innodatum, et
a regno Dei alienum, atque cum Juda traditore
Domini nostri Jesu Christi, et omnibus impiis socius
sit in inferno. Qui vero pio intuitu custos et
observator hujus nostri apostolici privilegii exstiterit,
meritis atque precibus B. Petri apostolorum
principis, et SS. martyrum Rufinae et Secundae in
aethereis arcibus praemia et benedictionis gratiam
atque misericordiam a justo judice Domino Deo
nostro, vitamque aeternam percipere et invenire mereatur
in saecula saeculorum. Amen.
Scriptum per manus Sergii scriniarii et notarii
sacri nostri palatii, mense Novembris, indictione
suprascripta VI. Bene valete.
Benedictus S. Fallaritanae et Castellanae episcopus.
Ego Gregorius S. R. Ecclesiae designatus in
regimine S. Tudertinae ecclesiae. Ego Leo diaconus
S. R. ecclesiae. Benedictus oblationarius. Benedictus
cardinalis tituli Equitii. Bonizo presbyter,
et vicedominus S. Rufinae, et designatus gratia Dei
episcopus Tuscanen. Ego Crescentius subdiaconus de
Joanne de Romano. Decernimus ergo, etc. Si quae
igitur, etc. Cunctis autem, etc. Amen.
IV. #Benedictus IX bona juraque monasterii Casinensis confirmat, « cujus abbatis consecrationem, inquit, nuper ex dono piissimorum Henrici et Conradi imperatorum Romanorum suscepimus. » (Clausulam editis bullae hujus exemplis appositam a verbo « scriptum » usque ad « vicesima nona » ad Benedicti VIII tabulam [supra Benedicto VIII, num. 29] pertinere ex Petri Regest. n. 18, monet Gattula Hist. Casin. 119, quo teste ista Benedicti IX charta his terminatur verbis: « Scriptum per manum Sergii scriniarii et notarii sacri nostri palatii, Kal. Julii, indict.@# IV. #Bene valete.@# ) » (Anno 1038.)[MARGARINI, #Bullar. Casin.,@# II, 79.]
BENEDICTUS episcopus, servus servorum Dei, charissimo
nobis in Domino Jesu Christo filio RICHERIO
venerabili et religioso abbati, a nobis consecrato et
ordinato sacratissimi monasterii beati Benedicti confessoris
Christi, siti in monte qui vocatur castrum
Casini, suaeque almae congregationi perpetuam in
Domino salutem.
Si petita apostolica suffragia universis ecclesiis,
cogente ministerio quo videmur praediti, impertiri
debemus, quae specialiter ad nostrum solummodo
apostolatum respiciunt, tanto citius pleniusque,
quanto opportune his indigere cognoscimus, adipisci
debent, ut nulla indemnitas venerabilibus locis provenire
possit, sub tuitione apostolicae receptis, quae
nostro brachio repugnante, non submoveatur. Harum
denique nostrarum sollicitudinum recompensatorem
Deum credere, quem in eisdem locis quiete
laudari optamus. Nam tanto inibi degentium laudes
et preces erunt acceptabiles, quanto mentes eorum
ab omni perturbatione, nobis suffragantibus, fuerint
alienae. Igitur quia postulastis a nobis quatenus monasterium
Sancti Benedicti in monte Casino situm,
cujus abbatis consecrationem nuper ex dono piissimorum
Henrici et Conradi, imperatorum Romanorum,
suscepimus, et per nos et successores nostros
in perpetuum, more antecessorum nostrorum, privilegio
muniremus, et sub interdictione anathematis
loca sua defenderemus et confirmaremus; inclinati
precibus tuis praedictum monasterium tibi a nobis
consecrato, successoribusque tuis, a nobis et a nostris
successoribus in perpetuum nulla pravitate Simoniaca
interveniente consecrandis, concedimus et
confirmamus, cum omnibus ecclesiis, cellis, castellis,
etc. Post vero obitum tuum nemo inibi constituat
abbatem, nisi quem conventus et voluntas communis
fratrum ex ipsa congregatione elegerit; et
electus ad nos vel successores nostros consecrandus
gratis, et sine pretio veniat; quod si aliunde
venerit, vel ab alio aliquo archiepiscopo vel episcopo
consecrandus maluerit, tunc consecrator et
consecratus anathema sint. #Et infra.@# Insuper apostolica
censura, seu divini judicii obtestatione praecipimus
ut nullus episcopus praesumat in jam dicto
monasterio, vel in ecclesiis sibi subjectis sacerdotem
excommunicare, vel ad synodum provocare, etc. Si
quis autem, quod non optamus, nefario ausu praesumpserit
haec quae a nobis ad laudem Dei, pro stabilitate
jam dicti monasterii statuta sunt, | null | 77420776-4a37-4453-9643-d8a5115c0aa6 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
refragari,
aut in quocunque transgredi, sciat se, nisi resipuerit,
anathematis vinculis innodatum et a regno Dei alienum;
et cum diabolo et ejus atrocissimis pompis,
atque Juda traditore Domini nostri Jesu Christi in
aeternis incendiis et suppliciis concremandus sit
deputatus. At vero qui pio intuitu conservator et in
omnibus custodiens exstiterit, hujus apostolici instituti,
et ad cultum Dei respicientibus, benedictionis
gratiam a misericordissimo Domino Deo nostro,
per intercessionem beati Petri apostolorum principis,
et B. confessoris Benedicti multipliciter consequatur,
et vitae aeternae particeps esse mereatur. Scriptum
per manum Stephani protoscriniarii sanctae sedis
apostolicae, mense Junio, indictione VI.
Bene valete.
Datum Kalend. Julii per manus Bosonis episcopi
sanctae Tiburtinae Ecclesiae, et bibliothecarii sanctae
sedis apostolicae, anno ab incarnatione Domini 1038,
pontificatus vero domni Benedicti octavi papae sedentis
anno VI, imperii vero domni Conradi imperatoris
Romanorum XII, indictione VI, mense Junii
die XXIX.
V. #Benedictus IX Popponi, archiepiscopo Trevirensi, adjutorem mittit; Simeonem in sanctos relatum nuntiat.@# (Anno 1041.)[Hontheim, #Hist. Trevir. diplom.,@# tom. I, pag. 376.]
BENEDICTUS episcopus, servus servorum Dei, POPPONI
non tam suis meritis, quam divino charismate
Trevirorum archiepiscopo, salutem et apostolicam
benedictionem.
Sumptis reverentiae vestrae litteris, et lectis atque
relectis, in imo corde earum vim reposuimus, ut
vobis petentibus desiderata concederemus, nam illius
regulam magistri nos oportet, in quantum possumus,
imitari, qui se bene petentibus non est
obstinatus; se in veritate quaerentibus non est prolongatus;
nec ad fores suas perseveranter pulsantibus
ad aperiendum retardatur. At nos, licet tardius
quam cupivimus, ad sonum tamen paginae
vestrae, pro affectu respondemus, neque enim facimus
quod volumus cum volumus, sed cum divinitus,
ut faciamus, accipimus, quaeque suis temporibus
superna dispositio coaptavit. Quod igitur meministis
sedem apostolicam, cui ex divina dignatione
praesidemus, totius ecclesiasticae pastoralitatis
esse refugium, ut votis vestris ad eam confugientibus
annueremus meritis amplexibus, haec ipsa verba
donavimus, quippe cum sit origo et fundamentum
ecclesiarum, Domino confessionem Petri taliter
compensante: #Tu es Petrus et super hanc petram
aedificabo Ecclesiam meam.@# Dignum plane videtur ut
omnis Christiana fidelitas ad eam concursum habeat,
et ipse omnibus manum solatii porrigat. Vobis vero
in congressu positis ad iniquitates pravorum hominum
dobellandas, ac speciali gladio puniendas, quem
in rebus divinitus vobis commissae vicis coadjutorem
praesulem a nobis poposcitis, eum dirigimus.
Quem quidem et honestas morum, sicut nomine
indicat, et sagax animi pulchritudo decorat, quem
huic negotio aptissimum censuimus, quem Dei fidelem
et prudentem servum cognovimus, cui et astutia
serpentis et columbae simplicitas; de cujus quodammodo
labiis fluunt mella, pro captu audientium
coelestis ambrosiae plena; quem a corpore nostro
velut dexterum separavimus brachium, imprecantes
ei salutem et gaudium. Dirigimus ergo illum ut
solatietur vobis in necessitatibus vestris, tam
scilicet in opere consecrationis, quam etiam in unctione
confirmationis, et si quid in necessitatibus
aliis, Deo favente, valebit, pro libitu vestrae sanctae
fraternitatis; ut illum tractare, uti decet, non detrectetis
vel dissimuletis, nulla, credimus, admonitione
indigetis, cum vestra benignitas inde sit profusior,
unde etiam sanctior. De caetero ad virum illum Simeonem
veniendum, quem innumerosis coruscantem
miraculis, divinis perfulgentem virtutibus ostenditis;
ex quo liquet eum in fragili corpore thesaurum
bajulasse spiritualis gratiae, ut non solum sibi providerit
ad salutem, sed aliis quoque atque aliis ad
multiplicem sanitatem. Quia igitur ad aeternam illam
summae felicitatis perpetuitatem ac coeleste consortium
pervenisse creditur, sicut opere signorum frequentius
panditur, nostrae apostolicae auctoritatis
sententia, judicium divini arbitri secuta, et complurium
fratrum nostrorum assensu suffulta, decernit
eumdem virum Dei Simeonem post hanc semper et
usque sanctum debere nominari, ejusque natalem,
sicut et aliorum sanctorum reverentissime singulis
annis celebrari. Non enim, qui se ipsum commendat,
ille probatus est, sed quem Dominus commendat,
dicit Apostolus. Glorietur, laudetur, vigeat, placeat,
celebretur, ametur et colatur, nomenque illius Martyrologio
inseratur; ipse intercedat pro peccatis et
negligentiis nostris et commissorum nobis apud
clementissimam divini numinis majestatem, ut mirabilia,
quae visibiliter exhibet circa infirmorum corpora,
in animabus nostris occulta virtute dignanter
exhibeat. Valete.
VI. | null | 07c2f2b9-3943-49d8-8f64-47fdb0a44aed | latin_170m_raw | null | None | None | None |
#Bulla canonizationis S. Simeonis reclusi Trevirensis.@# (Anno 1041.)[HONTHEIM #ubi supra,@# p. 277.]
BENEDICTUS episcopus, servus servorum Dei, omnibus
archiepiscopis, episcopis, sacerdotibus et
universo clero cunctisque populis tam regni Teutonici,
quam etiam quarumcunque nationum vel linguarum,
salutem charissimam cum benedictione
apostolica.
Divinae majestatis inenarrabilis auctoritas semper
inenarrabilia faciens, sicut in sanctis suis mirabilis
praedicatur, ita et operibus declaratur, dans eis virtutem
et fortitudinem curare omnem languorem et
omnem infirmitatem. Quod donativum ipse Deus,
spiritualium donorum distributor et auctor militibus
suis, quorum non est numerus, in hoc etiam
mortali corpore, dum in saeculo degerent, propterea
concessit, ut et iidem ipsi super spe futurae retributionis
habentes sancti Spiritus fidele pignus, fiducialius
et fortius inniterentur, et gentes, divina
mysteria intuentes, omni superstitione postposita,
ad viam Christianae veritatis ex intimo cordis converterentur;
alios vero, quorum similiter incomprehensibilis
est multitudo, post vincula tantum
carnis, his operibus virtutum donavit atque magnificavit,
ut, corporeis exuviis in sepulcro positis, et
membris in cineres ac favillas resolutis, sentientibus
atque videntibus mirabilia fides inculcaretur et
cumularetur, eos illic feliciter vivere, ubi vera est
et aeterna vita, ad quam nemini accedere licet, nisi
vitae temporalis oblectamenta exosus, ad illam tota
semper mentis intentione suspiret, si quando mereatur
de peregrinatione ad patriam, de exsilio ad
postliminium revocari. Igitur quoniam crebris nuntiorum
indiciis, crebrisque litterarum characteribus,
clamor magnus strepensque rumor ex Trevirorum
partibus usque Romam ad nos, jamque etiam ulterius
pervolavit, esse inibi viri cujusdam Simeonis
admirabile corpus, signis et prodigiis, virtutibus et
miraculis radians, ut sol meridie sereno aere; terram
strictius osculati, Dominum benediximus toto
corde, tota mente, totis viribus, qui nostris temporibus
dignanter, intra sanctam suum corpus Ecclesiam,
hoc praecipuum membrum divino lumine accendit,
ut sit lucerna ardens, posita super candelabrum,
quae luceat omnibus qui sunt in domo Domini.
Itaque conventi atque pulsati a charissimo
fratre nostro D. Poppone ejusdem Treviris archiepiscopo,
ut, quod nobis visum fuisset de celebratione
ejusdem sanctissimi viri, salubri definitione nostrae
apostolicae auctoritatis statueremus atque decerneremus;
omnibus, quos in salutatione praenotavimus,
notum his litteris facimus quid ex ea re censuerimus.
Nam collecta Romani nostri cleri splendida
fraternitate, cum partus sacratissimae Virginis annuo
recursu per hunc orbem radiaret, concordi deliberatione
determinavimus, et alta sententiae radice
fundavimus, eumdem virum Dei Simeonem, quem
Dominus commendat atque probat, significatione
tantarum virtutum sanctitatis et gratiae plenum, ab
omnibus populis, tribubus et linguis sanctum procul
dubio esse nominandum, ejusque natalem singulis
annis recurrentem passim solemniter observandum
et ferialiter celebrandum ac venerandum,
ad instar diei festi: nomen quoque ipsius Martyrologio
cum sociorum nominibus suo loco inserendum.
Cui sententiae hoc etiam subdidimus, ut
quisquis hujus nostrae constitutionis temerarius contemptor
et cervicosus refragator exstiterit, primo se
noverit Dominum graviter offendere, deinde sancti
illius patrocinia, imo omnium sanctorum, quorum
contubernio gratulatur, nostramque de caetero apostolicam
nullatenus debere benedictionem sperare;
conservatoribus ea multipliciter donatis, in omnia
saecula saeculorum. Amen, amen, amen.
VII. #Benedictus IX in synodo patriarchatus Gradensis integritatem libertatemque confirmat, Ursone patriarcha et Dominico Contareno populoque Veneto per legatos petentibus.@# (Anno 1044.)[MANSI, #Concil.@# XIX, 605.]
BENEDICTUS episcopus, servus servorum Dei, URSONI
Gradensi patriarchae perpetuam in Domino Jesu
Christo salutem.
Sicut plurimum gaudemus in Domino, et in dono
gratiae ipsius gloriamur, si sancta Ecclesia per bona
opera crescit magnifice et dilatatur amplissime, ita
nimium affligimur et tribulamur de ejus oppressione,
super quam crebrior lamentationum sermo perlatus
est. Non oportuerat quidem ab illis quibus sustentari
atque honorari debuerat, tantis eam oppressionibus
concuti; ideoque necessarium est ut, remotis
talium tergiversationibus, quibus venenosa malitia
revelari et obscurari bonitas et veritas solet, adminiculum
non modicum lamentantibus juste impendatur,
atque ab apostolica sede suffragetur, quos per
divinam gratiam Christi auxilio dignum est adjuvari,
neve totius Ecclesiae perturbatione imprudens praecedat
intentio, et ea quae a sanctis praedecessoribus
nostris et reliquis sanctis dudum fuerant prohibita,
denuo reviviscant. Sedis namque nostrae consideratione
compellimur, ea quae ad notionem nostram
emendanda pervenerunt, propter Deum non relinquere,
sed digna emendatione corrigere. Et si saecularibus
officiis | null | 987eac82-e201-4d18-affe-9d292367f355 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
ordo suus, et tradita a majoribus disciplina
servanda est, quis ferat ecclesiasticos ordines
temerari ac praesumptione confundi? aut ita negligere
et emendanda non opem ferendo postponere?
Quapropter omnibus S. Dei Ecclesiae filiis notum
esse volumus quod detestabile nefas tempore nostri
decessoris Joannis papae a Poppone Forojuliensi praesule,
diabolo suadente, actum est adversus Ursonem
Gradensis Ecclesiae novae Aquileiae patriarcham;
praedictus quidem Poppo Gradensem civitatem adiens
fraudulenter eam invasit, invasamque gentilium
more depopulavit, ecclesias violavit, altaria fregit,
thesauros abstulit, monasteria destruxit, et de tantis
non erubescens flagitiis insuper hanc apostolicam
sedem suis petiit simulationibus, poscens ab ea per
suos nuntios sibi privilegium fieri nominatim de Gradensi
insula, quam promiserat juste et canonice
ac per antiqua privilegia ostendere ad se pertinere,
unde privilegium sub tali consecutus est tenore, ut,
si quando de ea aliqua oriretur quaestio, sic juste
absque ulla occasione ad se pertinere comprobaret
quemadmodum promiserat. Quod tantum in contrarium
accidit, quia cum Urso Gradensis Ecclesiae
patriarcha primum per suos nuntios, deinde per semetipsum
hanc apostolicam peteret sedem ad conquerendum
de suae sedis invasione, idem Poppo
vocatus ad satisfaciendum sicut promisit, non solum
venire distulit, verum etiam praedictam insulam per
antiqua privilegia juste ac secundum Deum sibi pertinere,
ut promiserat, ostendere minime potuit,
quin etiam tenorem privilegii negavit. Et quoniam
ex his quae promisit, nihil ostendere valuit, privilegium
quod sub praefata conditione consecutus est, suo
tenore juste evacuatum ac regulariter ad nihilum est
redactum. Pro hac siquidem re idem noster decessor
Joannes papa congregavit sanctam synodum in ecclesia
B. Silvestri, ante cujus praesentiam veniens Urso
Gradensis Ecclesiae patriarcha de statu suae metropolitanae
ecclesiae ejusque pertinentiis quamplurima
ostendit privilegia a nostris antecessoribus suae sedi
concessa, scilicet a sanctissimo Pelagio, Gregorio,
Honorio, Stephano, item Gregorio, Leone, Sergio,
item Leone, Benedicto, Adriano, Bonifacio, Romano,
Theodoro, Anastasio, Joanne, Sylvestro et Sergio.
Quae omnia noster antecessor studiose considerans
firmando vetera per synodalem censuram sub divini
judicii obtestatione tale novum construit privilegium,
ut nullus unquam in tempore praedictum Ursonem
patriarcham ac successores suos de praedicto
patriarchatu Gradensi sicut de rebus ac possessionibus
ejus inquietare aut molestare praesumat, sed
potius cum sua integritate quietus, remota omnium
contradictione ipse suique successores eamdem patriarchalem
sedem cum omnibus suis pertinentiis
perpetuis possideant temporibus. Popponi vero epistolam
direxit, ut cuncta ablata sub trium personarum
sacramento Gradensi patriarchae restitueret.
Quod non solum non adimplevit, sed etiam contra
divinum jus et SS. Patrum sancita, quibusdam inhoneste
sibi suffragantibus privilegium fraudulenter
impetravit de stabilitate suae Ecclesiae, et Gradensis
patriarchatus subjectione. Qui ad cumulum suae
damnationis addens quoque iniquitatem super iniquitatem,
nostro etiam tempore iterum Gradensem
civitatem furtim ingrediens cunctis abominabile in
ea commisit flagitium, totam videlicet civitatem cum
ecclesiis incendit, altaria confregit, thesauros abstulit,
et quidquid ab igne remansit, paganorum ritu
secum detulit. Pro tanto denique repetito sacrilegio
Gradensis patriarcha apud apostolicam sedem eodem
mittente invasore, per suas litteras lamentatus
est. Sed antequam a nobis de tanto coerceretur
ausu, divino judicio sine confessione et viatico ab
hac luce subtractus est. Tandem Urso Gradensis
patriarcha una cum Dominico Contareno dilecto filio
nostro, duce Veneticorum sive Dalmaticorum, et
populo Venetiae, nobis per suos supplicavit legatos,
videlicet Benedictum vener. abb. SS. Trinitatis et
S. Michaelis Archangeli de Brundulo, Joannem Stornatum,
Gregorium clericum, quatenus omnia sibi
suaeque sedi subjecta nostra restituerentur auctoritate,
et privilegium quod Poppo de Gradensis ecclesiae
subjectione contra divinam auctoritatem acquisivit
evacuaremus; quin etiam privilegia nostrorum
decessorum palam ostensa de statu suae ecclesiae renovaremus
atque confirmaremus, sive de rebus atque
possessionibus sui patriarchatus, quatenus quae infra
Venetiae vel Italici regni ditionem, seu in comitatu
Istriensi consistere noscuntur, videlicet ut omnia
quae in Rivoalto, in Methamauco, in Equilio, in Pineto,
in Civitate nova, in confinio suae jam dictae civitatis
Gradensis, seu Ursiano, vel Gajazzo, in Zemulis,
partim in territorio Aquileiae, et in marino
termino, in Istria, in Tergeste, Justinopoli, Pirano,
item in Civitate nova, Parentio . . . . . : Pola, atque in
Castello S. Georgii, et in reliquis locis tam infra
quam extra seu in Bononia, vel Romania, Ravenna,
Arimino | null | 92ec00a3-da83-4e74-9cda-fbfb3b1f121b | latin_170m_raw | null | None | None | None |
, Pensauro, sive in quibuscunque locis Italici
regni, seu Venetiae habere ac possidere sui antecessores
visi sunt, ipse suique successores absque
cujusquam contrarietate, seu refragatione retinere
et possidere quivissent. Quorum petitionibus zelo
domus Dei calefacti libenter annuentes, et justum
esse decernentes, in Romana ecclesia S. synodum
congregavimus, residentibus nobiscum venerabilibus
episcopis, presbyteris, diaconibus, cardinalibus, subdiaconibus
nostris, abbatibus, et quorum aliquorum
nomina haec sunt.
Joannes Lavicanensis nepos noster episcopus.
Tedaldus Albanensis episcopus.
Joannes Portuensis episcopus.
Joannes Praenestinensis episcopus.
Benedictus Ostiensis episcopus.
Amatus Vellitrensis episcopus.
Bonizo Tuschanensis episcopus.
Honestus Foropopiliensis episcopus.
Adam Forosempronensis episcopus.
Crescentius S. Ruffinae Eccles. episc.
Vido Humanensis episc.
Andreas Perusinus episc.
Ubertus Sasenates Eccles. episc.
Arduinus Feretranus episc.
Teudaldus S. Mariani episc.
Joannes S. Sabinensis Eccl. episc.
Theudericus Urbinensis.
Theudaldus,
Ubertus.
Benedictus archidiaconus S. R. E. et vicedominus.
Ugo.
Petrus cancellarius noster.
Leo, Romanus, Crescentius, Petrus, qui et Mancio
dicitur, diacones nostri.
Joannes archicanonicus et archipresb. canonicae
S. Joan. ante Portam Latinam.
Joannes cardinalis presb. tituli S. Caeciliae.
Joannes card. tit. S. Martini.
Joannes card. tit. S. Damasi.
Ubertus card. tit. S. Anastasiae.
Martinus card. tit. S. Savinae.
Teudaldus Primicerius.
Benedictus oblationarius S. R. E.
Benedictus presb. et card. tit. S. Sylvestri.
Petrus card. tit. S. Grisogoni.
Subdiacones autem, Joannes,
Adelmarius,
Etrozo,
Sico.
Benedictus abbas monasterii S. Gregorii, quod
dicitur Clivus Scauri.
Bartholomaeus vener. abbas S. Mariae Grotta Ferrata.
Benedictus abbas monasterii S. Mariae, quae vocatur
S. Petri ad Vincula.
Leo abbas S. Pauli Apostoli.
Georgius abbas S. Laurentii foris murum.
Joannes abbas S. Sabae.
Petrus abbas S. Mariae in Aventino.
Joannes abbas S. Rofilli Foropupilensis.
Bonizzo abbas monasterii S. Petri Perusii.
Felix abbas S. Blasii.
Simeon abbas S. Mariae in Pallara.
Et caeteri nobiscum residentes in gremio S. R. E.
quorum deliberatione hoc apostolatus nostri privilegium
fieri decrevimus tibi fratri nostro venerabili
Urso S. Gradensis Ecclesiae patriarchae, ad quem
nunc nostrum convertimus sermonem praecipue ob
justitiam quam te tuamque Ecclesiam petere evidenter
novimus, per quod apostolorum principis
Petri, et nostra, cujus vicem gerimus, auctoritate
antecessorum nostrorum privilegia imitando praedictam
Gradensem Ecclesiam perpetua stabilitate patriarchatum
esse sancimus, tibique illic praesidenti,
tuisque successoribus totum metropolitae atque
patriarchae officium libere peragendum concedimus,
et de omnibus vestris possessionibus praecipiendo
interdicimus ut nullus patriarcha, archiepiscopus,
praepositus, decanus, vicedominus, dux, marchio,
comes, vicecomes, aut exactor alicujus rei, nec ullus
judex publicus, vel quilibet ex judiciali potestate
vim aliquam vel invasionem inferre praesumat, aut
aliquo modo molestiam ingerere tibi Ursoni patriarchae,
tuisque successoribus, sive in ecclesiis, et
plebibus, seu monasteriis tuae ecclesiae pertinentibus,
seu in familiis, in colonis, servis, vel mancipiis,
ac reliquis quae super ejusdem ecclesiae terris
manent. Sed omni jure et tenore S. Gradensis Ecclesiae
a patriarchis nunc et semper ibidem praesidentibus
libere, quae praelibavimus, absque ullius
infestatione retineantur ac perpetuo jure possideantur.
Privilegium vero quod Poppo Forojuliensis
praesul de subjectione Gradensis patriarchatus fraudulenter
ab hac sede consecutus est, quia nulla illud
canonica munitum auctoritate decernimus, residentium
nobiscum venerabilium fratrum auctorali censura
corrumpendo penitus omnino corrumpimus et
evacuamus. Si quis ergo nostrorum successorum,
vel aliorum aliquorum hominum contra hujus nostrae
concessionis ac confirmationis privilegium
agere praesumpserit, aut praesumentibus consenserit,
vel fautor exstiterit, et non potius observare in integre
studuerit, sciat se auctoritate beati Petri apostolorum
principis, et coelorum regni clavigeri, nostroque
anathematis vinculo esse innodatum, et a
regno Dei alienatum, atque cum diabolo veluti
transgressor sanctorum Patrum sine fine damnatum.
Qui vero custos et observator hujus nostri privilegii
exstiterit, benedictionem et gratiam a justo judice
Domino nostro Jesu Christo hic et in aeternum consequi
mereatur.
Scriptum per manus Sergii scriniarii et notarii
sacri nostri Lateranensis palatii, mense April. Indict.
XII.
Bene valete. | null | fb2b6892-bfbd-45b5-b50f-cc472a584d46 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
Ego Joannes S. Lavicanensis Eccl. episc. interfui
et subsc.
Ego Tedaldus Albanensis Eccl. episc. interfui et
subscripsi.
Ego Joannes S. Portuensis Eccl. episc. interf. et
subscr.
Ego Joannes Praenestinensis Eccl. ep. interf. et
subscr.
Ego Benedictus Ostiensis episc. interf. et subscr.
Ego Amatus Vellitrensis episc. interf. et subscr.
Ego Bonnizo Tuscanensis episc. interf. et subscr.
Ego Honestus Foropopiliensis episc. interf. et
subscr.
Ego Adam Forosemproniensis episc. interf. et
subscr.
Ego Crescentius S. Ruffinae Eccl. episc. interf. et
subscr.
Ego Vido Humanensis episc. interf. et subscr.
Ego Andreas Perusinus episc. interf. et subscr.
Ego Ubertus Sasenates Eccl. episc. interf. et ss.
Ego Arduinus Feretranus episc. interfui et subscripsi.
Ego Theudaldus S. Mariani episc. interfui et
subscr.
Ego Joannes S. Sabinen. Ecclesiae episc. interfui
et subscr.
Ego Theudericus Urbinensis episc. interfui et
subscr.
Ego Benedictus archidiaconus S. R. E. et vicedominus
interfui et subscr.
Ego Joannes archicanonicus et archipresb. interfui
et subscr.
VIII. #Benedicti papae VI epistola ad Obertum abbatem S. Miniatis.@# (Anno 1044.)[UGHELLI, #Italia sacra,@# III, 62.]
BENEDICTUS episcopus, servus servorum Dei, dilecto
filio OBERTO venerabili abbati monasterii S. Miniatis
Florentini, suisque successoribus perpetuam
in Domino salutem.
Valde bonum videtur, si postulantibus a nostra
apostolica sede tuitionem piorum locorum, libenter
concedamus. Tu autem, fili charissime, quia postulasti
a nobis quatenus munimen ac defensionem
apostolicam monasterio S. Miniatis, cui praeesse
meruisti, dignatione solita pro nostro praecepto daremus;
nos autem idcirco sanctum piumque judicamus,
non negare debemus, sed voluntate promptissima
largiri. Ideo inclinati precibus tuis concedimus
tam tibi quam etiam tuis successoribus tuitionem
apostolicam; adjudicamus omnes homines ibidem
monasterio adversantes, aut laesione violentiam facientes
in rebus ipsius monasterii ( #f. deest aliquid@# ), facultates
vel facturorum praecedentia tempora, ut nullus
rex, nullus imperator, nullus praesul, nullus dux, nullus
marchio, nullus comes, nullus vicecomes, et parva
nulla persona aliquid tale audeat praesumere, scilicet
in rebus quas episcopi Florentini, videlicet
Ildebrandus, Lambertus, et Atho ipsi monasterio
concesserint, aut alii homines pro sua anima tribuerint,
vel quae tu ipse ibidem acquisivisti, et
amodo acquirere poteris, statuentes apostolica censura
ut, si quis publica, vel privata persona, magna
vel parva in illis omnibus rebus tam mobilibus
quam immobilibus, tuisque successoribus molestare,
inquietare, aut de vestris manibus rapere tentaverit,
sit anathematis vinculo innodatus, et nostra
apostolica maledictione damnatus, donec satisfactionem
talium faciat commissorum. Qui vero custos
roborationis hujus nostrae tuitionis, defensionis
confirmationisque exstiterit, benedictionem et gratiam
a justo judice Domino Deo nostro consequi
mereatur. Scripta per manum Sergii notarii
sacri nostri palatii, mense Aprili indictione XII.
Valete.
IX. #Benedicti IX epistola ad Adelbertum archiepiscopum Hamburgensem.@# (Anno 1012-1024.)[LAPPENBERG, #Hamb. Urkund.@# I, 71.]
BENEDICTUS, episcopus et servus servorum Dei,
reverentissimo et sanctissimo ADELBERTO, sanctae
Hammaburgensis Ecclesiae episcopo, apostolicam
benedictionem.
Si pastores ovium solem geluque pro gregis sui
custodia die ac nocte ferre contenti sunt, et ut ne
qua ex eis aut errando pereat, aut ferinis laniata
morsibus rapiatur, oculis semper vigilantibus circumspectant:
quanto sudore quantaque cura debemus
esse pervigiles, nos qui pastores animarum
dicimur? Attendamus et susceptum officium exhibere
erga custodiam Dominicarum ovium non cessemus,
ne in die divini examinis pro nostra desidia ante
summum pastorem negligentiae reatus excruciet.
Unde modo honoris reverentia sublimioris inter
caeteros judicamur. Legationem igitur et archiepiscopalem
potestatem in omnia regna septentrionalia,
regna Danorum scilicet, Suenorum, Norvenorum,
Hislandicorum et omnium insularum his regnis
adjacentium, tibi et omnibus successoribus
tuis perpetuo tenendam concedimus. Pallium quoque
sanctitati tuae ad missarum solemnia celebranda
ex more transmittimus, quod tibi non . . . aliud quod
inquietos feriendos a pravitate compescat. Viduis ac
pupillis injuste oppressis defensio tua subveniat,
Ecce, frater charissime, inter multa alia ista sunt
sacerdotii, ista sunt pallii, quae si studiose servaveris,
quod foris accepisse ostenderis | null | 3576026e-c6c3-48cc-a9aa-80c70ce6d077 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
, intus habebis.
Sancta Trinitas fraternitatem tuam diu conservare
dignetur incolumem, atque post hujus saeculi amaritudinem
ad perpetuam ducat beatitudinem.
Data per manus Leonis, cancellarii sanctae Romanae
Ecclesiae, in mense Martio, indictione tertia.
X. #Epistola Popponis archiepiscopi Trevirensis ad Benedictum IX summum pontificem pro obtinenda canonizatione beati Simeonis reclusi apud Trepiros.@#
REVERENDISSIMO Patri patrum gratia et nomine
BENEDICTO, POPPO, licet indignus, divina tamen largiente
clementia sanctae Trevirensis ecclesiae minister,
cum totius affectus dilectione, debitam subjectionem.
Superiori tempore, cum, annuente venerandae
memoriae domino Joanne, in hac sancta sede apostolica
praedecessore vestro, amore visionis sepulcri
Dei hominis Jesu Christi, Jerusalem profectus peregre
fuissem, in regione nostra pravorum hominum
supercrevit iniquitas, ita ut nec adhuc manus
possint ab incoepta retrahere nequitia, omnia per
circuitum diripientes et devastantes. Super quo saepissime
deprecatus sum faciem domini mei regis,
quatenus manum mihi porrigeret suae animadversionis,
nihil profeci; saepe etiam supra nominato
praedecessori vestro, pro eodem supplicavi, nec
quidquam usque adhuc consolationis impetravi.
Quam ob rem desidero ut vel nunc solatietur mihi
Deo amabilis paternitas vestra, mittatque virum de
honoratioribus ac prudentioribus vestris, qui mihi
in necessitatibus meis consilio simul et auxilio suffragetur:
auxilietur, dico, de adversis; consilietur
vero de his quae latere non credo aures vestrae sanctitatis.
At vero si hactenus vos latuerunt, jam nunc
obsecro uti benignum litteris meis accommodare velitis
auditum. Vir quidam vitae sanctitate laudabilis
apud nos diebus istis ex hac luce migravit; quem,
si signis et virtutibus quae per eum Dominus operatur,
credere debeamus, procul dubio eum cum
sanctis aeternae beatitudinis habere consortium non
dubitamus. Sed non tam signa quae fidelibus et infidelibus
communia sunt, quam fidei virtus qua fideles
ab infidelibus sequestrati sunt, qua ipse dum
adhuc in corpore maneret, plurimum viguit, de ejus
sanctitate nos certos reddit. Proinde accersivit nos
tam clerus quam populus Ecclesiae nostrae, obsecrantes
uti litteris nostris ad hanc apostolicam sedem,
cui vos, auctore Deo, praesidetis, cum illius viri
sancti vita et miraculis missis peteremus, quod petitione
dignum credimus; quatenus, si ita vobis
cautum videatur, dato nobis vestri apostolatus decreto,
nomen ejus liceat cum sanctorum nominibus
conscribi, caeteraque honoris sanctis debiti ipsi
impendi. Itaque quid solatii, quid consilii super
allevatione angustiarum nostrarum hinc et inde
obortarum, prudentia vestra mihi ineundum decreverit,
sine longa temporis dilatione dignemini insinuare.
Honor vester et meritum apud Deum et
homines augeatur. | null | 5351edc3-0736-4628-b491-5e570da10535 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
De S. Fide virgine
Aginnum anno 303 adveniens Dacianus, spirans
minarum et caedis in Christianos, inquisivit, ac immanem
persecutionem adorsus est. Turbatus pusillus
fidelium grex, clam ab urbe secessit, ac per
abrupta eremi, et fragosas convallium cautes divagatus
in speluncis delituit. Gregem secutus pastor
(S. Caprasius), omnia circumquaque scopulorum
diversoria peragravit. Hos divinis colloquiis recreabat,
illos emendicatis subsidiis fovebat, omnes erigebat
exemplo, ac poenis et praemiis aeternis propositis
ad martyrium praeparabat. Demum pridie
Nonas Octobris, cum, ut fert traditio, excelso e
monte, cui hodie a Sancto Vincentio nomen, pateret
aspectus in urbem, et ipse in ejus platea perspiceret
oculis illustre spectaculum, nempe Fidem
virginem eo nomine, pro cujus defensione viriliter
decertabat, dignissimam, cum suppliciis tortoribusque
committi, et post longa craticulae ardentis
supplicia excarnificatam ac tostam ab angelo columbae
specie donari corona, ipsamque interim
sponso Christo vitae suae reliquias, holocausto jam
fere peracto, consecrare, sensit in se charitatem
accendi eo igne qui virginem absumebat, atque
praeivisse puellam attendens, erubuit non saltem
sequi. Aginnum revertens, prius Deum precatus, ut
omnia in melius convertens sibi in illo articulo quid
rei faciendum esset, non obscuro significaret indicio,
et si quidem in arenam descendendum esse statuisset,
ex proximo pumice emicare faceret protinus
aquam: nec mora, eodem loci temporisque vestigio
fons vivus emanat mirabiliter eductus, aquam jugem
abunde suppeditans. Ad aquae aspectum cor designati
martyris magis magisque exarsit, et ad certamen
quo dein gloriose perfunctus est, se protulit. Illico
enim ductus ante praesidis tribunal, Christianam
fidem profitetur, judicis ac tortorum minas contemnit,
tandem invictus in confessione Christi abscisso
capite martyr occubuit, ut prolixius recitant
gesta ejusdem sancti, apud Surium et Martyrologium
Romanum. Festum ejus celebratur 20 Octobris.
De S. Fide virgine
Aginnum anno 303 adveniens Dacianus, spirans
minarum et caedis in Christianos, inquisivit, ac immanem
persecutionem adorsus est. Turbatus pusillus
fidelium grex, clam ab urbe secessit, ac per
abrupta eremi, et fragosas convallium cautes divagatus
in speluncis delituit. Gregem secutus pastor
(S. Caprasius), omnia circumquaque scopulorum
diversoria peragravit. Hos divinis colloquiis recreabat,
illos emendicatis subsidiis fovebat, omnes erigebat
exemplo, ac poenis et praemiis aeternis propositis
ad martyrium praeparabat. Demum pridie
Nonas Octobris, cum, ut fert traditio, excelso e
monte, cui hodie a Sancto Vincentio nomen, pateret
aspectus in urbem, et ipse in ejus platea perspiceret
oculis illustre spectaculum, nempe Fidem
virginem eo nomine, pro cujus defensione viriliter
decertabat, dignissimam, cum suppliciis tortoribusque
committi, et post longa craticulae ardentis
supplicia excarnificatam ac tostam ab angelo columbae
specie donari corona, ipsamque interim
sponso Christo vitae suae reliquias, holocausto jam
fere peracto, consecrare, sensit in se charitatem
accendi eo igne qui virginem absumebat, atque
praeivisse puellam attendens, erubuit non saltem
sequi. Aginnum revertens, prius Deum precatus, ut
omnia in melius convertens sibi in illo articulo quid
rei faciendum esset, non obscuro significaret indicio,
et si quidem in arenam descendendum esse statuisset,
ex proximo pumice emicare faceret protinus
aquam: nec mora, eodem loci temporisque vestigio
fons vivus emanat mirabiliter eductus, aquam jugem
abunde suppeditans. Ad aquae aspectum cor designati
martyris magis magisque exarsit, et ad certamen
quo dein gloriose perfunctus est, se protulit. Illico
enim ductus ante praesidis tribunal, Christianam
fidem profitetur, judicis ac tortorum minas contemnit,
tandem invictus in confessione Christi abscisso
capite martyr occubuit, ut prolixius recitant
gesta ejusdem sancti, apud Surium et Martyrologium
Romanum. Festum ejus celebratur 20 Octobris.
| null | 19bc45fb-7dc4-474b-8807-5ac5d226960f | latin_170m_raw | null | None | None | None |
MONITUM MABILLONII.( #Annal. Bened.@# tom. IV, lib. LIII, num. 42, pag. 114.)
Sub id tempus ( #an.@# 1010) Bernardus scholasticus,
scholis Andecavensibus praepositus, librum De miraculis
sanctae Fidis Conchensis seu Conchacensis
composuit, eumque Fulberto Carnutensium episcopo,
magistro quondam suo, nuncupavit. Editus est magna
ex parte hic liber in tomo secundo novae Bibliothecae
Labbeanae, sed absque nomine auctoris. Bernardum
vocat Albericus in Chronico ad annum 994.
« Ad sanctum Fulbertum episcopum Carnotensem,
inquit, Bernardus, scholasticus Andecavensis, edidit
libellum Miraculorum sanctae Fidis de Conchis, quae
passa est Aginno sub impio Daciano cum beato Caprasio. »
Exstat in codice Carnutensi hic liber, editis
auctior, sub hoc titulo: #Incipit liber miraculorum
sanctae ac beatissimae Fidis virginis et martyris, editus
a Bernardo scholastico, Andecavinae scholae magistro.@# »
Hunc vero librum dicat #sanctissimo atque hominum
doctissimo Fulberto Carnoteno episcopo Bernardus
scholasticorum minimus.@# Itaque hic liber scriptus est
post annum millesimum septimum, quo Fulbertus
ad sedem Carnuntensem assumptus fuit. Hujus scriptionis
occasionem inde natam refert hic auctor,
quod, cum Carnoti in Fulberti schola versaretur,
suburbanam sanctae Fidis ecclesiam, #vel scribendi
causa vel orandi,@# saepius adiret, et multa de miraculis
in coenobio Conchacensi patrari solitis audiret, quae
nonnulli fabulis anilibus deputabant; subierit animum
cogitatio, ut locum adiret, et rei veritatem
coram exploraret. Verum ad scholae Andecavinae magisterium
ab episcopo invitatus, et per triennium
illic docendo immoratus, postposito tandem hoc munere,
Conchas se contulit non semel: ubi de sanctae
Fidis vulgatis miraculis sollicite indagare coepit, quae
quidem vera esse certissime deprehendit. In his
testatur se vidisse hominem, cui oculi #violenta ustione@#
avulsi fuerant, sed meritis sanctae Fidis omnino restituti #universa attestante provincia.@#
Quod miraculum,
veluti fundamentum caeterorum, ait se posuisse
initio libri, in quo potius rerum inter sese similitudinem,
quam ordinem temporum servavit, referendo
tantum ea quae ipsius tempore facta sunt et a viris
fide dignis comprobata. Haec fusius auctor in libri
sui prologo, quem integrum referre visum est. In his
miraculis non semel fit mentio de peregrinantibus
ad loca sancta, quos #Romeos@# vocat: qualis fuit ille
Witbertus Romeus, cui evulsi oculi coelitus restituti
fuere. In capite 5 laudatur #Arsendis, uxor Willelmi
Tolosani comitis, fratris illius Poncii, qui ab Artaldo
post haec privigno suo dolo interfectus fuit.@# In cap. 8
memoratur #Bertillis comitissa:@# ubi sancti Marii confessoris
#aurea majestas,@#
sancti Amantii aeque confessoris
et episcopi #aurea majestas;@# denique sanctae
Fidis #aurea majestas,@# id est statua, vocatur. In cap. 14
laudatur #domnus Oebalius,@# dominus castelli #quod dicitur
Torenna,@# in pago Lemovicensi, ejusque conjux #domna Beatrix, per divortium ab eodem deserta,@#
quae
Richardi secundi Nortmannorum ducis soror erat,
ut probat auctor in fine ejusdem capitis his verbis:
« Anno fere et dimidio post secundam a Conchis reversionem,
accidit mihi certo negotio, domni Willelmi
Pictavorum comitis adire curiam, in qua cum
domnam Beatricem viderim, a Ricardo fratre suo
Rotomagensium comite illuc missam, ardenter ejus
colloquium aggressus, illico recogitare coepi super
hoc miraculo, » nempe de peregrino e mariti vinculis
divinitus liberato: « cujus verba, per omnia
monachorum Conchacensium verbis concordantia,
esse poterat probabile argumentum, si quis dubitaret
in aliis etiam mihi ab eisdem narratis. » In
cap. 21 ad probandum miraculum de milite, intestinorum
inordinatis motibus exempto, testem adducit #Rodbertum Cantoiolensis monasterii abbatem,
virum reverenda canitie satis honestum.@#
Haec ex editis.
Longe plura sunt in codice Carnutensi. In his ait
auctor tot carceratos meritis sanctae Fidis absolutos,
« ut ferreorum compedum, quos pagensi lingua
bodias vocant, immensitas occupationem in monasterio
faceret. Quocirca tantam ferri massam extundi,
atque in januas redigi studio fabrorum seniores
decreverunt. » Unde nullus fere in ecclesiam,
quae triformis est, aditus patet, qui de praedictis compedibus
seu catenis januas confectas non haberet.
De triformi hac ecclesia sic idem auctor: « Est deforis
tectorum dimensione basilica triformis, quae
interius, propter mutuam transeundi amplitudinem,
in unum corpus coit ecclesiae . . . Dextrum latus
sancti Petri apostoli, laeva | null | 08d80ffa-2784-44f1-b218-37239f5a4ffa | latin_170m_raw | null | None | None | None |
sanctae Mariae; medietas
autem sancti Salvatoris titulo dedicata est. Verum
quia eadem medietas psallendi assiduitate frequentata
habetur, illuc ex proprio loco sanctae martyris
pretiosa translata sunt pignora. » In consequentibus
agitur de multis miraculis sanctae Fidis, in Arvernica
processione factis, cum scilicet #imago sanctae
Fidis et capsa aurea, quam fertur donavisse Carolus
Magnus,@# portata fuit per Arverniam in quoddam
sanctae Fidis praedium, #quod Molendinum Pisinum
indigenae nuncupant,@# praeunte cruce cum textu Evangeliorum,
aqua benedicta, et corneis tubis, quae a
nobilibus peregrinis ornamenti causa in monasterio
oblatae fuerant. Huic praedio adjacet castrum Aurosa,
cui #princeps quidam, Robertus vocabulo,@# praeerat, qui
ob monachum illius praedii custodem male ab ipso
habitum coelitus multatus est. Sed de his satis, superque
satis. Ermengaudus Urgellensis comes testamento
suo (Marca Hisp. p. 973), quod anno duodecimo
Rotberti regis confecit, sanctae Fidis coenobio
legat #gradales duas de argento.@#
BERNARDI SCHOLASTICI ANDECAVINAE SCHOLAE MAGISTRI EPISTOLA AD DOMINUM FULBERTUM AD LIBRUM DE MIRACULIS SANCTAE FIDIS(Apud Mabill. #Annal. Bened.@# tom. IV, Append., pag. 703, ex ms. cod. Carnutensi.)
Sanctissimo atque hominum doctissimo FULBERTO,
Carnoteno episcopo, BERNARDUS, scholasticorum minimus,
sanctissimae beatitudinis donum.
Cum dudum Carnoti vestra sincera conversatione
fruerer, accidebat crebrius ut vel scribendi causa
vel orandi, sanctae Fidis martyris, quae extra muros
ejusdem urbis sita est, ecclesiolam adirem. Qua de
re memini nos aliquando inter confabulationis colloquia
incidisse in mentionem sanctae Fidis, miraculorumque
ejus, quae in loco Concathensis coenobii,
ubi sacrosanctum corpus illius veneranter excolitur,
omnipotentia Christi fiunt assidue. Quae, quia partim
vulgarium fama celebrari videbantur, partim quia
inaudita habebantur, haud aliter quam inanis fabulae
commenta a fide rejiciebantur. Et tum cum quod
verum erat per voluntatem Dei silere non poterat,
verique opinio pene per universam Europam jam
discurreret, paulatim subiit mihi in corde tacita et
oblivionis impatiens cogitatio, uti ipsum sanctae martyris
habitaculum eodem discendi studio adirem.
Postremo adeo res rediit huc, ut voti inde facti tempus
diemque, ne daretur oblivioni, in manuali codicello
notaverim. Interea causa exstitit qua ad urbem
Andegavensem, ab ipsius urbis episcopo exoratus,
transmigrarem, ubi fere per triennium per inanes
nugas, ut verum confitear, tempus studii conterens,
excessi tamen voti quippe bonam opportunitatem
exspectabam, qua succedentibus multiplicis curae
occupationibus, adeo me falsa exspectatione reddidit
delusum, ut velut piscis intra linea claustra captus,
quo magis expediri conabar, eo gravioribus malis
implicarer. Tandem vero ne sub spem adversitatis
desidiae meae viderer consulere, cum etiam occultos
et pene inextricabiles diabolica fraude mihi praesentirem
parari laqueos, prorsusque arte inimica a
coeptis cogitantem de bonis absterreri, postpositis
repente rebus, ad desideratum gloriosae martyris
mausoleum Domino ducente perveni. Hic ergo de
virtutibus sanctae Fidis, postquam sollicite coepi inquirere,
tanta a diversis relatoribus miraculorum
affluentia abundavit, ut nisi audiendi ardens esset
animus, nimio taedio afficerent cerebrum. Verum
quia ipsum hominem, cujus oculi violenta ultione
radicitus abstracti fuerant, et postmodum salva naturae
integritate reformati, ipse videre merui, et
nunc etiam ibi hic homine dictante video, eodemque
prodente, universa attestante provincia, novi; primum
id tanquam miraculorum fundamentum caeterorumque
lectioni inserendum puto, non solum sensum
e sensu, sed etiam verbum e verbo, ut ab ejus
ore audio, brevitatis alienus longam satis lineam
narrationis exordiens. Post haec vero pro redeundi
festinatione perpauca adjicere miracula, reliquorum
vero pulchriora summa brevitate cursimque notata,
ea quidem quae aetate nostra non sunt antiquiora,
quorumque testes in promptu, non fabulosam, sed
evidentissimam veritatem liquerint, mecum in patriam
Deo duce deferendum delibero; quo videlicet
diligentiori datus otio, abundantiorem lecturis faciam
lectionem. Haec ergo, mortalium doctissime, cum
acceperis, artis tantum positionem corrige: nam
quidquid mihi narratum fuerit, quamvis indoctus et
recte dictandi imperitus, non tamen simplex ad audiendum
nec facilis ero ad credendum; aut potius,
si foedum tibi videtur stylum imparem materiae materiam
polluisse, tu te tibi salva benevolentia mea,
quem constat unice in altiorem sapientiae gradum
evasisse, tam nobile tamque gloriosum thema nobili
gloriosoque stylo decoratus sume, ne veritas malo
stylo corrosa legentibus horreat, ac per hoc res
optima vilescat: nam | null | 3f6736fb-9b3f-4484-9b11-8c2792f2dbb2 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
tantam talemque historiam
tanquam abjectis sapientibus occupasse praesumptoris
potius est improbitas, nisi quia causa in medio
prolata me ab hac audaciae nota facit immunem,
quam, ut manifestius edicam, melius est coelestia
miracula, necdum sicut nova et indubia, a scholastico
quamlibet indocto salva veritate utcunque tradi
litteris, quam ab ignotis mundi partibus oscitantem
spe dubia oratorem exspectari. Ergo non adeo culpandus
mihi videor, si divinae gratiae munera pro
viribus propalare contendo, cum ipsa scriptorum
inopia ut id agam vehementer expostulat. De caetero
qui hoc lecturi estis, moneo ne in hujus scripturae
concordia scandalizemini, consequentiam temporum
quaerentes; non enim permittit me instans redeundi
necessitas ad purum investigare, nisi ea quae sine
detrimento fructus misericordiae minime sunt praetermittenda.
Unde non hic in hac scriptura libri,
quem De virtutibus sanctae Fidis Deo cooperante
exordior componere, annorum ordo, sed miraculorum
concordabit similitudo, quorum inviolabili veritate
diligentissime a me exquisita, quia nihil verius,
precor ut fidem relatui pleno corde accommodetis,
ne vobis sanctae martyri postmodum minus derogasse
sit satius: aut potius, si rei prodigiosae inusitata
novitas vos perturbat, id super omnia a vestra
fraternitate procumbens terratenus peto, uti nostro
tempore non tam orationis quam causa experientiae,
et vos quoque me regresso huc veniatis, ne intempestive
falsum judicetis inexperti, cujus veritatem
ultro propalabitis experti.
DE MIRACULIS SANCTAE FIDIS LIBER.(Apud Labbeum, #Bibliotheca nova mss.,@# tom. II, pag. 531, ex veteri ms. codice Byzuntinae Chiffletiorum bibliothecae et a R. P. Petro Francisco Chiffletio theologo societatis Jesu, communicato.)
CAPUT PRIMUM. #De Witberto, cujus oculos radicitus evulsos sancta Fides redintegravit.@#
Adhuc in pago Rutenico, ubi et beatissima requiescit
Fides in vicinia vici Conchacensis, presbyter
quidam, Geraldus nomine, superstes habitat, qui
habuit consanguineum, ac in pontificali confirmatione
filium, nomine Witbertum, suae domus vernaculum,
rerumque suarum procuratorem strenuum.
Hic aliquando Witbertus festivitatis gratia ad Concham
perrexerat. Completaque de more solemni
lucubratione vigiliae, in crastino, id est in ipso
solemnitatis die, recidivo redibat tramite, cum
offendit sinistra fortuna praefatum dominum suum
occulto zeli odio adversus se commotum. Hunc
presbyter, cum in peregrino habitu cominus cerneret,
verbis pacificis in primo aggressu ita affatus
est: « Ecce, Witbertus, Romeus, ut video, effectus
es; » sic enim in eadem patria sanctorum perigrini
appellantur. « Est respondit; etiam, domine, a
festivitate sanctae Fidis revertens. » Tum vero de
caeteris quasi amicabiliter exquisito, dat licentiam
abeundi. At cum paululum sese praeterirent, respiciens
post tergum Judaicae proditionis sacerdotes
(si tamen sacerdotem, qui sacrilegio sacerdotium
contaminat, vocari fas est) jubet homini ut paulisper
operiatur se. Quem consecutus, mox a suis
utrobique vallatum teneri praecipit. Quod cum ille
vidisset, nimio metu intremiscens, summa cujus
criminis arguatur, percontari coepit. Cui vir perfidus
hujuscemodi minaciter dedit responsum:
« Malum mihi fecisti, et pejus factum ire paras;
et ideo non aliter quam ipsis tuis oculis satisfaciens,
mihi supplicium dabis; » nec tamen apertius, quasi
prae pudore, designavit modum culpae. Namque est
sacerdotibus inhonestum de zelotypio suo agere
judicium. Siquidem hujus mali causa de suspicione
constuprandae mulieris fuerat exorta. Ille vero,
ut erat rei ignarus, omnigenae culpae purgationem
satis confidenter profert: « Ecce, inquiens, domine,
omne nefas, quo tibi suspectus habeor, si est ut
palam detegas, legaliter refellere paratus, non
aestimo inveniri posse quo pacto iram tuam tuorumque
fidelium incurrere debeam. » Ad quem ille:
« Cessent, inquit, cessent superfluae excusationis
ambages; jam enim dudum conclamatum est, data
sententia, ut oculis careas. » At ille gladiatorio sibi
animo insistere, irreparabilemque suae destructionis
horam imminere, nec ullum pretii locum fore
ulterius cernens, adhuc tamen, quamvis de praesenti
diffidens salute, hujusmodi clamorem addit:
« Domine, indulge, quaeso, veniam, et si non
propter innocentiam meam, saltem pro amore Dei
et sanctae Fidis, cujus amore impraesentiarum gesto
sacrum peregrini habitum. » Ad haec torva
bellua nec Deum, nec sanctam ejus magni pendens,
effero furoris rugitu frendens, diu conceptum
blasphemiae venenum ita verbis evomit sacrilegis:
« Nec Deus, nec sancta Fides | null | a83eb2bc-a66a-4784-9161-d2e2646543bf | latin_170m_raw | null | None | None | None |
Subsets and Splits
No community queries yet
The top public SQL queries from the community will appear here once available.