Search is not available for this dataset
text
stringlengths 0
31.2k
| en
stringlengths 1
6.69k
⌀ | id
stringlengths 1
36
| dataset_id
stringclasses 4
values | source
null | filename
stringlengths 4
78
| title
stringclasses 360
values | author
stringclasses 53
values |
|---|---|---|---|---|---|---|---|
Duplex damnatorum poena est
in gehenna. Quorum et mentem urit tristitia, et
corpus flamma: juxta vicissitudinem, ut quod mente
tractaverunt, quod perficerent corpore, simul et
animo puniantur et corpore. Ignem gehennae ad aliquid
lumen habere, ad aliquid non habere. Hoc est
habere lumen ad damnationem, ut videant impii
unde doleant, et non habere ad consolationem, ne
videant unde gaudeant. Apta sit comparatio camino
trium puerorum ad exemplum ignis gehennae. Nam
sicut ille ignis non arsit ad trium puerorum supplicium,
et arsit ad comburenda ligamina vinculorum:
ita ignis gehennae, et lucebit miseris ad augmentum
poenarum, ut videant unde doleant, et non lucebit ad
consolationem, ne videant unde gaudeant. Inter
hujus vitae et futurae infelicitatis miseriam, multa
discretio est. Illic enim et miseria est propter cruciationem
dolorum, et tenebrae propter lucis aversionem.
Quorum unum in hac vita, id est, miseria
est, aliud non est. In inferno autem utrumque.
CAP. 92.-- #De poenis impiorum.@#
( #Ex dictis ejusdem.@# ) Sicut fasciculi lignorum ad
combustionem similibus colligantur, ita in judicii
die similis culpae rei suis similibus jungentur, ut ex
aequo poena constringat quasi in fasciculum, quos
actio similes fecit in malum. Sicut unusquisque
sanctus in futuro judicio pro quantitate virtutum
glorificabitur, ita et unusquisque impius pro
quantitate facinorum condemnabitur. Nec deerit
in supplicio futurus damnationis ordo. Sed juxta
qualitatem criminum discretio erit poenarum,
propheta firmante: De charorum quoque suorum
suppliciis, additur etiam poena defunctis. Sicut apud
inferos diviti sermo praedicat evangelicus: sic pro
augendo Judae supplicio, dicit etiam Psalmus: Commoti
moveantur filii ejus, et mendicent. Impii ex hoc
durius in judicio puniendi sunt mentis dolore, ex
quo visuri sunt justos gloriae beatitudinem meruisse.
Cunctis videntibus est praecipitandus diabolus,
quando sub aspectu omnium bonorum angelorum
hominum, cum eis qui de patre ejus erant, igne
aeterno mittendus est, dum sublatus fuerit diabolus
ut damnetur: multi electi qui in corpore sunt inveniendi,
Domino ad judicium veniente, metu concutiendi
sunt, videntes tali sententia impium esse
punitum; quo terrore purgandi sunt, quia si quid eis
ex corpore adhuc peccati remanserit, metu ipso
quod diabolum damnari conspiciunt, purgabuntur.
Hinc est quod ait Job: Cum sublatus fuerit, timebunt
angeli, et exterriti purgabuntur. Multos posse
perire ex eis in die judicii, qui nunc electi esse videntur
et sancti, docet Propheta: Vocavit Dominus
judicium ad ignem, et devorabit abyssum multam,
et comedet partem domus. Pars quippe domus
devorabitur, quia illos etiam infernus absorbebit,
qui nunc se in praeceptis coelestibus gloriantur. De
quibus et Dominus dicit: Multi dicent mihi in illa
die: Domine, Domine, nonne in nomine tuo prophetavimus?
in nomine tuo daemonia ejecimus?
virtutes multas fecimus? Tunc confitebor illis, quia
nunquam novi vos: discedite a me, qui operamini
iniquitatem, nescio qui estis.
CAP. 93.-- #De Antichristo.@#
( #Ex dictis ejusdem.@# ) Omnis qui secundum professionis
suae normam, aut non vivit, aut aliter
docet, Antichristus est. Plerique autem sunt
qui Antichristi tempora non visuri sunt, et tamen in
membris Antichristi inveniendi sunt. Antequam veniat
Antichristus, multa membra ejus praecesserunt,
et pravae actionis merito caput proprium praevenerunt,
secundum Apostoli sententiam, qui jam iniquitatis
mysterium operari illum affirmat, etiam antequam
reveletur. Magnitudo signorum faciet sub
Antichristo, ut electi, si fieri potest, in errorem
mittantur. Sed si electi, quomodo sunt in errorem
mittendi? Ergo ibunt in errorem titubationis ad modicum
pro multitudine prodigiorum: non tamen dejiciendi
sunt ab stabilitate sua, terrorum impulsu,
atque signorum. Unde et ideo ponitur, si fieri potest:
quia electi perire non possunt, sed cito resipiscentes
cordis errorem religione coercebunt: scientes praedictum
a Domino esse, ut dum hoc fecerint adversarii,
non conturbentur sancti. Jam mira facturus
est prodigia et signa, dum venerit Antichristus: ut
etiam electis quoddam cordis gignatur scrupulum,
quod tam cito exsuperet in illis ratio, pro qua scient
in deceptione reproborum, et electorum probatione
eadem fieri signa, in quo tempore per patientiam
gloriosi erunt sancti, non per miracula, sicut sancti
martyres fuerunt priores: illi | null | 8e61b719-7279-43fa-af0a-783a6832e9d7 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
enim et persecutores
sustinuerunt, et facientes prodigia. Proinde et durius
bellum sustinebunt: quia non solum contra persequentes,
sed etiam contra miraculis coruscantes dimicaturi
sunt. Gravius sub Antichristi temporibus
contra Ecclesiam deserviet Synagoga, quam in ipso
adventu Salvatoris Christianos esset persecuta. Dum
in martyres diabolus jam exercuerit magnam crudelitatem
etiam ligatus, crudelior tamen erit sub Antichristi
temporibus, quando etiam erit solvendus.
Nam si tanta ligatus facere potuit, quanta solutus
faciet? Quanto propinquius finem mundi diabolus
videt, tanto crudelius persecutiones exercet. Ut quia
se continuo damnandum conspicit, socios sibi multiplicet,
cum quibus gehennae ignis addicatur. Quanto
breve tempus videt diabolus sibi restare, ut damnetur,
tanto in magna persecutionis ira movetur, divina
justitia permittente, ut glorificentur justi, sordidentur
iniqui: et ut diabolo durior crescat damnationis
sententia.
CAP. 94.-- #Quod ante diem judicii, etiam electi casuri sint in adventu Antichristi.@#
( #Greg. in suis Moralibus dicit:@# ) In diebus ejus stupebunt
novissimi, et primos invadet horror. Tanta
enim tunc contra justos iniquitate effrenabitur, ut
etiam electorum corda non parvo pavore feriantur.
Unde scriptum est: Ita ut in errorem inducantur, si
fieri potest, etiam electi. Quod videlicet dicitur, non
quia electi casuri sint, sed magnis terroribus trepidaturi.
Tunc vero contra eum certamen justitiae, et
novissimi electi habere narrantur, et primi: quia scilicet
et hi qui in fine mundi electi reperiuntur, in
morte prosternendi sunt, ut illi etiam qui a prioribus
mundi partibus processerunt, Enoch scilicet et Helias,
ad medium revocantur et crudelitatis ejus saevitiam
in sua adhuc mortali carne passuri sunt. Hujus vires
in tanta potestate laxatas novissimi obstupescunt,
et primi metuunt: quia licet juxta hoc quod spiritu
superbiae sublevatur, omnem temporalem ejus potestatem
despiciant, juxta hoc tamen quod ipsi adhuc
in carne mortali sunt, in qua cruciari temporaliter
possunt, ipsa quae fortiter tolerant, supplicia perhorrescunt,
ita ut in eis uno eodemque tempore, et
constantia ex virtute sit, et pavor ex carne. Quia et
si electi sunt, ut tormentis vinci nequeant, per hoc
tamen quod homines sunt, et ipsa metuunt tormenta
qui vincunt.
CAP. 95.-- #De Antichristo.@#
( #Greg. in suis Moralibus dicit:@# ) Videt enim quod in
fine mundi Satan hominem ingrediens, quem sacra
Scriptura Antichristum appellat, tanta elatione extollitur,
tanta virtute principatus, tantis signis et
prodigiis in sanctitatis ostensione se elevat, ut argui
ab hominibus ejus facta non valeant: quia cum potestate
terroris adjunguntur etiam signa ostensae
sanctitatis. Et ait: Quis arguit coram eo viam ejus?
Quis videlicet hominum illum increpare audeat,
cujus visum ferre pertimescit? Sed tamen ejus viam
non solum Helias et Enoch, qui in ejus exprobratione
ad medium perducuntur, sed etiam omnes electi
arguunt, dum contemnunt, dum virtute mentis ejus
malitiae resistunt.
CAP. 96. #Item de Antichristo.@#
( #Gregor. in suis Moralibus dicit:@# ) Hoc loco homo humana
sapiens dicitur, sed cum plus sint omnes,
quam innumerabiles, quaerendum nobis est, cur ante
se innumerabiles, et post se omnes trahere dicatur, nisi
quod antiquus hostis reprobum tunc hominem ingressus,
cunctos quos carnales invenerit, sub suae jugum
ditionis rapit, qui et nunc priusquam appareat, innumerabiles
quidem, non tamen omnes carnales trahit.
Quia quotidie carnali opere ad vitam multi revocantur,
atque ad statum justitiae, alii per brevem, alii vero per
longam poenitentiam redeunt: et nunc innumerabiles
rapit, cum falsitatis suae stupenda hominibus
signa non exhibet: cum vero coram carnalium oculis
miranda eis prodigia fecerit, post se tunc non
innumerabiles, sed omnes trahit: quia qui bonis
praesentibus delectantur, potestati illius se absque
retractione subjiciunt. Sed, sicut praefati sumus,
quia plus est omnem hominem quam innumerabiles
trahere, cur prius dicitur, quia omnem trahit, et
post in augmento innumerabiles subjiciuntur? Ratio
namque expetit ut prius quod minus est, et post in
augmento quod majus est, diceretur. Sed sciendum
quia in hoc loco plus fuit innumerabiles dixisse,
quam omnes. Post se enim omnem hominem trahit;
quia in tribus annis et dimidio, omnes quos in
studiis vitae carnalis invenerit, jugo suae damnationis
astringit | null | ca5a6c26-39cc-4320-9c76-2d8d8b8ec494 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
. Ante se vero innumerabiles traxit:
quia per quinque millia, et adhuc amplius annorum
curricula, quamvis carnales omnes trahere minime
potuit, multo tamen plures sunt in tam longo tempore
hi, quos ante se innumerabiles rapit, quam
omnes, quos in tam brevi tempore rapiendos invenerit.
Bene ergo dicitur, post se omnem hominem
trahit, et ante se innumerabiles: quia et tunc minus
tollet, cum omnes tulerit: et nunc amplius diripit,
cum corda omnium non invadit.
CAP. 97.-- #Quod in novissimis omnes Israelitae per praedicationem Heliae converti debeant.@#
( #Greg. in suis Moralibus dicit:@# ) Sed extremo Israelitae
omnes ad fidem, cognita Heliae praedicatione,
concurrunt: atque ad ejus protectionem quem fugerant,
redeunt: et tunc illud eximium multiplici
aggregatione populorum convivium celebratur.
CAP. 98.-- #De hoc cur in hac vita saepius bonis male sit, et malis bene.@#
( #Greg. in suis Moralibus dicit:@# ) Cum valde occulta
sint divina judicia, cur in hac vita nonnunquam bonis
male sit, malis bene: tunc occultiora sunt, cum
et bonis hic bene est, et malis male. Nam cum bonis
male est, malis bene, hoc fortasse deprehenditur:
quia et boni, si qua deliquerunt, hic recipiunt, ut ab
aeterna plenius damnatione liberentur: et mali
bona, quae pro hac vita faciunt, hic inveniunt, ut
ad sola in posterum tormenta pertrahantur. Unde
et ardenti in inferno diviti dicitur: Memento, fili,
quia recepisti bona in vita tua, et Lazarus similiter
mala. At cum bonis hic bene est, et malis male, incertum
valde fit, utrum boni idcirco bona accipiant
ut provocati ad aliquid melius crescant, an justo
latentique judicio hic suorum operum remunerationem
percipiant, ut a praemiis vitae sequentis inanescant.
Et utrum malos idcirco adversa feriant, ut
ab aeternis suppliciis corrigendo defendant: an hic
eorum poena incipiat, ut quandoque complenda
eos ad ultima gehennae tormenta perducat.
CAP. 99.-- #Quod etiam omnes infideles resurgere debeant ad tormenta, non ad judicium.@#
( #Gregor. in suis Moralibus dicit:@# ) Resurgunt vero
etiam omnes infideles, sed ad tormentum, non ad
judicium. Non enim eorum tunc causa discutitur,
qui ad conspectum districti judicis, jam cum damnatione
suae infidelitatis accedunt. Professionem vero
fidei retinentes, sed professionis opera non habentes,
redarguuntur ut pereant. Qui vero nec fidei
sacramenta tenuerunt, increpationem judicis in extrema
examinatione non audiunt: quia praejudicantur
infidelitatis suae tenebris, ejus quem despexerant
invectione redargui non merentur. Illi saltem verba
judicis audiunt, qui ejus fidei verba tenuerunt: isti
in damnatione sua aeterni judicis nec verba percipiunt,
quia ejus reverentiam nec verbotenus servare
maluerunt. Illi legaliter pereunt, quia sub
lege positi peccaverunt: istis in perditione sua de
lege nihil dicitur, quia nihil legis habere conati
sunt.
CAP. 100.-- #Quod omnes homines resurgere debeant.@#
( #August. dicit:@# ) Omnium hominum erit resurrectio.
Si omnium erit, ergo omnes moriuntur, ut mors
in Adam data, omnibus ejus filiis dominetur: et
maneat illud privilegium in Domino, quod de eo
specialiter dicitur: Non dabis sanctum tuum videre
corruptionem. Hanc rationem maxima Patrum
turba tradente suscepimus. Verum, quia sunt et
alii aeque catholici, et eruditi viri, qui credunt,
anima in corpore manente, immutandos ad corruptionem
et immortalitatem eos qui in adventu Domini
vivi inveniendi sunt, et hoc eis reputari pro
resurrectione ex mortuis, quod mortalitatem immutatione
deponant non mortem, quolibet quis acquiescat
modo non haereticus, nisi in conventione
haereticus fiat. Sufficit enim in Ecclesiae lege, carnis
resurrectionem credere fieri de morte.
CAP. 101. #De eadem re.@#
( #Item Aug.@# ) Quod autem dicimus in Symbolo, in
adventu Domini vivos et mortuos judicandos, non
justos tantum ac peccatores judicari, sicut Diodorus
significari putat, sed vivos eos qui in carne inveniendi
sunt dicit. Quia ad hoc morituri creduntur,
vel immutandi, sicut alii volunt: ut suscitati continuo
vel reformati a mortuis, judicentur.
CAP. 102.-- #Quod angeli apostatae, et impii homines post tormenta quasi suppliciis expurgati, non justorum societate donentur.@#
( # | null | 581a29d2-06ed-4163-8321-f71076897482 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
Item Aug.@# ) Post resurrectionem et judicium, non
credamus resurrectionem futuram, quam Origenes
delirat, ut daemones vel impii homines, post tormenta
quasi suppliciis expurgati, vel illi in angelicam
qua creati sunt redeant dignitatem, vel injusti justorum
societate donentur, eo quod hoc divinae conveniat
pietati, ne quid ex rationabilibus pereat creaturis,
sed quolibet modo salventur. Sed nos credamus
ipsi judici omnium et retributori justo, qui dixit:
Ibunt impii in supplicium aeternum, justi autem
in vitam aeternam: ut percipiant fructum operum
suorum. Et iterum: Ite in ignem aeternum, qui paratus
est diabolo et angelis ejus.
CAP. 103.-- #Quod resurrectio fieri debeat in aetate perfectae juventutis, quae profectu non indigeat.@#
( #Ex dictis Isidori.@# ) Inchoatio pacis sanctorum est
in hac vita non perfectio. Tunc autem erit plenitudo
pacis, dum ad Dei contemplationem, absorpta carnis
infirmitate, convaluerint. Resurrectio mortuorum, ut
Apostolus ait, in virum perfectum in mensuram aetatis
plenitudinis Christi futura est: in aetate scilicet
juventutis quae profectu non indiget, et absque inclinatione
defectus in perfectione ex utraque parte
et plena est et robusta. Quamvis nunc filiorum Dei
nomine homines fideles vocentur, tamen ex eo quod
hanc servitutem corruptionis patiuntur, adhuc jugo
servitutis addicti sunt: accepturi plenam filiorum
Dei libertatem, dum corruptibile hoc induerit incorruptionem.
Nunc Deus per speculum agnoscitur: in
futuro autem quisque electus facie ad faciem praesentabitur,
ut ipsam speciem contempletur, quam
nunc per speculum videre conatur. In hac vita electorum
numerum ad dexteram pertinentium, et reproborum
qui ad sinistram ituri sunt, Ecclesiam Dei
compleri: in fine autem saeculi zizaniam a frumento
disjungi.
CAP. 104.-- #Quod districtus Judex ad judicium veniens peccatorem videat, ut feriat, non ut salvet.@#
( #Gregor. in suis Moral. dicit:@# ) In judicium quidem
Dominus veniens peccatorem videt ut feriat, sed
non videt ut ad largiendam salutis gratiam recognoscat.
Culpas examinat: et vitam pereuntium
ignorat.
CAP. 105.-- #Quod Deus ad judicium veniat ad feriendum videns, et ad salvandum non videns.@#
( #Gregor. in suis Moral. dicit:@# ) Districtus Judex ad
judicium veniet, et ad salvandum non videns, ad feriendum
videns: quia quem in praesenti vita dispensationis
suae miseratione non respicit, respiciendo
postmodum per justitiam extinguit. Nunc enim peccator
quisque dum non metuit, et vivit, et blasphemat
et proficit: quia scilicet misericors Creator
quem expectando vult corrigere, aspiciendo non vult
punire; sicut scriptum est: Dissimulans peccata
hominum propter poenitentiam. Sed tunc peccator
cum respicitur non subsistit: quia cum districtus
Judex merita subtiliter inquirit, res ad tormenta
non sufficit. Quamvis hoc etiam justorum voci congruit:
quorum mens semper sollicita venturo examini
intendit. Omne enim quod agunt metuunt, dum
caute considerant, ante quantum judicem stabunt.
Intuentur potentiam illius magnitudinis, et pensant
quanto reatu constricti sunt propriae infirmitatis.
Enumerant mala proprii operis, et contra haec exaggerant
bona gratiae Conditoris. Considerant prava
quam districte judicet, bona opera quam subtiliter
penset: et perituros se absque ambiguitate praesciunt,
si remota pietate judicentur. Quia hoc ipsum quoque
quod juste videmur vivere, culpa est, si vitam
nostram cum judicat, hanc apud se divina misericordia
non excusat.
CAP. 106.-- #Quod in die judicii duo ordines in quatuor dividantur.@#
( #Ex dictis Isidori.@# ) Duae sunt differentiae vel ordines
hominum in judicio, hoc est, electorum et reproborum.
Qui tamen dividuntur in quatuor. Perfectorum
ordo unus est, qui cum Deo judicat, et alius
qui judicatur. Utrique tamen cum Christo regnabunt.
Similiter ordo reproborum pariter in duo: dum hi
qui intra Ecclesiam sunt mali, judicandi sunt, et damnandi.
Qui vero extra Ecclesiam inveniendi sunt,
non sunt judicandi, sed tantum damnandi. Primus
igitur eorum ordo qui judicantur, et pereunt, opponitur
illi ordini bonorum de quo sunt qui judicantur
et regnant. Secundus ordo eorum qui non judicantur,
et pereunt, opponitur illi ordini perfectorum
qui sunt hi qui non judicantur, et regnant. Tertius
ordo eorum qui judicantur et regnant: illi ordini
contrarius est de quo sunt qui judicantur et pereunt.
Quartus ordo eorum qui non judicantur et | null | e146b01b-3877-4309-ac21-cb47814a3450 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
regnant,
opponitur illi contrario ordini qui illi sunt qui non
judicantur et pereunt. Gemina punitur sententia impius:
dum aut hic pro suis meritis mentis caecitate
percutitur ne veritatem videat, aut dum in fine damnabitur
ut debitas poenas exsolvat.
CAP. 107.-- #Quod liber vitae sit ipsa visio advenientis Judicis: quia quidquid quis fecerit, ipso viso statim intelliget.@#
( #Gregor. in suis Moral. dicit:@# ) Libri aperti sunt, et
alius liber apertus est qui est vitae: et judicati sunt
mortui ex his quae scripta erant in libris. Liber namque
vitae est ipsa visio advenientis judicis. In quo
quasi scriptum est omne mandatum: quia quisquis
eum viderit, mox teste conscientia quidquid non
fecit intelligit. Libri etiam aperti referuntur: quia
justorum tunc vita conspicitur, in quibus mandata
coelestia opere impressa cernuntur. Et judicati sunt
mortui ex his quae scripta erant in libris: quia in
ostensa vita justorum, quasi in expansione librorum,
legunt bonum quod agere ipsi noluerunt: atque eorum
qui fecerunt comparatione damnantur. Ne ergo
unusquisque tunc videns eos, quod non fecit defleat,
nunc in eis quod imitetur, attendat: quod quidam
facere non cessant.
CAP. 108.-- #De gloria sanctorum post judicium.@#
( #Ex dictis Isidori.@# ) Non faciet in futurum cor miserum
justorum compassione damnatorum condolendi
affectio, ubi tantum erit sanctorum de Dei contemplatione
gaudium, ut tristitiae nullus tribuatur
introitus. Sicut comparatus color candidus nigro colori
sit pulchrior, ita et sanctorum requies comparata
damnationi malorum gloriosior erit. Sicut justitia
injustitiae, sic virtus vitio. Crescit ergo sanctorum
gloria: dum debita damnantur impii poena.
Post resurrectionem sanctis in carne promissa est
coelorum ascensio, dicente ad Patrem Christo: Volo
ut ubi sum ego, et ipsi sint mecum. Si enim membra
capitis sumus, et unus in se et in nobis est Christus,
utique ubi ipse ascendit, et nos ascensuri sumus.
CAP. 109.-- #Quod finito judicio incipiat esse saeculum novum, et terra nova.@#
( #Ex dictis ejusdem.@# ) Ut ait B. Augustinus, peracto
finitoque judicio, tunc esse desinet hoc coelum, et
terra: quando incipiet esse coelum novum, et terra
nova. Mutatione namque rerum, non omni modo interitu
transibit hic mundus. Unde et Apostolus dicit:
Praeterit enim figura hujus mundi. Figura ergo praeterit,
non natura.
CAP. 110.-- #Contra eos qui dicunt si post factum judicium erit conflagratio mundi, ubi tunc esse potuerint sancti, qui non contingantur flamma incendii.@#
( #Ex dictis ejusdem.@# ) Hanc quaestionem beatus Augustinus
dissolvit. Quaeret, ait, forsitan aliquis, si
post factum judicium iste mundus ardebit, antequam
pro illo coelum novum et terra nova reponatur, eo
ipso tempore conflagrationis ejus, ubi erunt sancti,
cum eos habentes corpora in aliquo corporali loco
esse necesse sit. Possumus respondere futuros esse
eos in superioribus partibus, quo ita non ascendat
flamma illius incendii, quemadmodum nec unda diluvii.
Talia quippe illis erunt corpora, ut illic sint
ubi esse voluerint. Sed nec ignem conflagrationis
illius pertimescent immortales atque incorruptibiles
facti, sicut vivorum trium corruptibilia corpora atque
mortalia in camino ardenti illaesa vivere potuerunt.
FINIS LIBRI XX.
ARGUMENTUM LIBRI.
Liber hic Speculator vocatur. Speculatur enim de
providentia et praedestinatione divina, et de adventu
Antichristi, de ejus operibus, de resurrectione, de
die judicii, de infernalibus poenis, de felicitate perpetuae
vitae.
CAP. 1.-- #Quod animae humanae inter caeteras creaturas ab initio non sint creatae.@#
( #August. dicit.@# ) Animas hominum non esse dicimus
ad initio inter caeteras intellectuales naturas, nec
semel creatas, ut Origenes fingit: neque cum corporibus
per coitum seminari, sicut Luciferiani et Cyrillus,
et aliqui Latinorum praesumentes affirmant,
quasi naturae consequentia serviente: sed dicimus
corpus tantum per conjugii copulam seminari, Dei
vero judicio coagulari in vulva, et fingi, atque formari.
Formato jam corpore, animam creari, et infundi,
ut vivat in utero homo ex anima constans, et
corpore, egrediaturque vivus ex utero, plenus substantia.
Creationem vero animae, solum creatorem
omnium nosse.
CAP. 2.-- #Quod duae animae non sint in uno homine | null | 6a8c6760-25b5-469c-a70c-00e1bd4d89de | latin_170m_raw | null | None | None | None |
, ut quidam, dicunt sed una tantum.@#
( #August.@# ) Non duas animas esse dicimus in uno
homine, sicut quidam Jacob, et alii Syrorum disputatores
scribunt, ut una anima sit de qua animetur
corpus, et immixta sit sanguini, et altera spiritalis,
quae rationem ministret: sed dicimus unam
esse eamdemque animam in homine, quae et corpus
sua societate vivificet, et semetipsam sua ratione
disponat, habens in se libertatem arbitrii, ut in sua
substantia eligat cogitationem quam vult.
CAP. 3.-- #Quod solus homo habeat animam substantivam.@#
( #Idem.@# ) Solum hominem credimus habere animam
substantivam, ex qua corpus vivit, et rationem suam,
et ingenia vivaciter tenet. Neque cum corpore moritur,
sicut Arabs asserit, neque post modicum intervallum,
sicut Zenon: quia substantialiter vivit.
CAP. 4.-- #Ut pecudum animae cum carnis morte finiantur.@#
( #Idem.@# ) Pecudum animae non sunt substantive sed
cum ipsa carnis vivacitate nascuntur, et cum carnis
morte finiuntur. Et ideo nec ratione reguntur, sicut
Plato et Alexander putant: sed ad omnia naturae incitamenta
ducuntur.
CAP. 5-- #Quod anima humana non cum carne moriatur.@#
( #Idem.@# ) Anima humana non cum carne moritur:
quia non carnis, ut superius diximus, semen est, sed
formato inventoris Dei judicio corpore, dicimus eam
creari, et infundi, ut vivat homo intus in utero, et
sic nativitate procedat in mundo.
CAP. 6.-- #Quod homo constet duabus substantiis.@#
( #Idem.@# ) Duabus substantiis constat homo, anima
tantum et carne. Anima cum ratione sua, et carne
cum sensibus suis, id est, visu, auditu, gustu, odoratu
et tactu. Quos tamen sensus absque animae
societate non movet caro: anima vero et sine carne
rationem suam integram tenet.
CAP. 7.-- #Quod spiritus non tertius sit in substantia hominis, ut quidam affirmant.@#
( #Idem.@# ) Non est tertius in substantia hominis spiritus
ut Dydimus contendit, sed spiritus ipse est
anima. Anima vero pro spiritali natura, vel pro eo
quod spiret in corpore, spiritus est appellata. Animam
vero ex eo vocari quod ad vivificandum animatur
et corpus. Tertium vero, qui ab Apostolo cum
corpore et anima inducitur spiritus, gratiam sancti
Spiritus intelligendum, quam orat Apostolus ut integra
perseveret in nobis, nec nostro vitio, aut
minuatur, aut fugetur a nobis: quia Spiritus sanctus
disciplinae effugiet fictum.
CAP. 8.-- #Quod Deus sicut ex nihilo bona facere potuit, ita cum voluit per incarnationis suae mysterium, etiam perdita bona reparavit.@#
( #Greg. in suis Moralibus.@# ) Omnipotens Deus sicut
ex nihilo bona facere potuit, ita, cum voluit, per
incarnationis suae mysterium etiam perdita bona
reparavit. Duas vero ad intelligendum se creaturas
fecerat, angelicam videlicet, et humanam. Utramque
vero superbia perculit, atque ab statu ingenitae rectitudinis
fregit: sed una tegmen carnis habuit, alia
vero nil infirmum de carne gestavit. Angelus namque
solummodo spiritus: homo vero, et spiritus, et
caro. Misertus ergo creator ut redimeret, illam ad
se debuit reducere, quam in perpetratione culpae
ex infirmitate aliquid constat habuisse: et eo altius
debuit apostatam angelum repellere, quo cum a
persistendi fortitudine corruit, nil infirmum ex
carne gestavit. Unde et recte Psalmista cum miserium
redemptorem hominibus diceret, ipsam quoque
causam misericordiae expressit, dicens: Et memoratus
est quia caro sunt. Ac si diceret: Quo eorum
infirma vidit, eo districte culpas punire noluit.
CAP. 9.-- #Quod Deus tres vitales spiritus crearet, unum qui carne non tegeretur, alium qui carne tegeretur, sed non cum carne moreretur. Tertium, qui carne legeretur, et cum carne moreretur.@#
( #Ex dialogo Greg.@# ) Habent etiam infideles fidem,
sed utinam in Deum. Quam si utique haberent, infideles
non essent. Sed hinc in sua perfidia redarguendi
sunt, hinc ad fidei gratiam provocandi: quia
si de ipso suo visibili corpore credunt quod minime
viderunt, cur invisibilia non credunt, quae corporaliter
videri non possunt? Nam quia post mortem carnis
vivat anima, patet ratio, sed fidei | null | 348e81fc-331f-4bbe-a0d0-4a87d74a0b97 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
admixta. Tres
quippe vitales spiritus creavit omnipotens Deus.
Unum qui carne non tegitur, aliem qui carne tegitur,
sed non cum carne moritur. Tertium qui carne
tegitur, et cum carne moritur. Spiritus namque est
qui carne non tegitur, angelorum: spiritus qui
carne tegitur, sed cum carne non moritur, hominum:
spiritus qui carne tegitur, et cum carne moritur,
jumentorum brutorum omnium animalium.
Homo itaque si in medio creatus est, ut esset inferior
angelo, superior jumento. Itaque aliquid habet
commune cum summo, aliquid commune cum imfimo.
Immortalitatem scilicet spiritus cum angelo,
mortalitatem vero carnis cum jumento: quousque
et ipsam mortalitatem carnis, gloria resurrectionis
absorbeat, et inhaerendo spiritui, caro servetur in
perpetuum: quia ipse spiritus inhaerendo carni servatur
in Deum. Quae tamen caro non in reprobis
inter supplicia perfecte deficit: quia semper deficiendo
subsistit, ut qui spiritu et carne peccaverunt,
semper essentialiter viventes, et carne et
spiritu, sine fine moriantur.
CAP. 10.-- #Quod homo in prima conditione sua libero arbitrio donatus sit.@#
( #August. dicit in libro de Civitate Dei:@# ) Libertati
arbitrii sui commissus est homo statim prima conditione,
ut sola vigilantia mentis adnitente, etiam
percepta custodia, perseveraret, si vellet, in id quod
creatus fuerat. Postquam vero seductione serpentis
per Evam cecidit a naturae bono, perdidit pariter
vigorem arbitrii, non tamen electionem: ne non
esset suum quod emendaret peccatum, nec merito
indulgeretur quod arbitrio diluisset. Manet ergo ad
salutem arbitrii libertas, id est, rationalis voluntas,
sed admonente prius Deo, et invitante ad salutem,
ut vel eligat, vel sequatur, vel agat occasionem salutis,
hoc est, inspirationem Dei. Ut autem consequatur
quod eligit, vel quod sequitur, vel quod occasione
agit, Dei esse libere confitemur. Initium
ergo salutis nostrae Deo miserante habemus: ut
acquiescamus salutiferae inspirationi, nostrae potestatis
est: ut adipiscamur quod acquiescendo admonitioni
cupimus, divini est muneris. Ut non labamur
indempto salutis munere solicitudinis nostrae
est, et coelestis pariter adjutorii. Ut labamur, potestatis
nostrae est, et ignaviae.
CAP. 11.-- #Quod omnes homines, in praevaricatione Adae naturalem possibilitatem perdidissent.@#
(Ex decr. Coelestini papae, capite 5.) In praevaricatione
Adae, omnes homines naturalem possibilitatem
et innocentiam perdidisse, et neminem de
profundo illius ruinae per liberum arbitrium posse
consurgere, nisi eum gratia Dei miserantis erexerit,
pronunciante beatae memoriae papa Innocentio, atque
dicente in epistola sua ad Carthaginense concilium.
Liberum enim arbitrium ille perpessus, dum
suis inconsultius utitur bonis, cadens in praevaricationis
profunda demersus est, et nihil quemadmodum
exinde surgere posset invenit, suaque in aeternum
libertate deceptus, hujus ruinae latuisset oppressu,
nisi eum post Christi, per sua gratia, relevasset
adventus, qui per novae regenerationis
purificationem, omne praeteriti vitium, sui baptismatis
lavacro purgavit.
CAP. 12.-- #De eadem re.@#
( #Ex decr. ejusdem.@# ) Quod nemo, nisi per Christum,
libero bene utatur arbitrio idem magister in
epistola ad Milevitanum concilium data, praedicat,
dicens: Adverte tandem, o pravissimarum mentium
perversa doctrina, quod primum hominem ita libertas
ipsa decepit, ut dum indulgentius frenis ejus
utitur, in praevaricationem praesumptionis concideret,
nec ex hac potuit erui, nisi ei providentia
regenerationis, statim pristinae libertatis Christi
Domini reformasset adventum.
CAP. 13.-- #Quod homo sit sic positus in paradiso, si obediens permaneret, quandoque ad coelestem patriam sine carnis morte transiret.@#
( #Greg. in suis Moral. dicit:@# ) Ad hoc in paradiso homo
positus fuerat, ut si se ad conditoris sui obedientiam
vinculis charitatis astringeret, ad coelestem
angelorum patriam, quandoque sine carnis morte
transiret. Sic namque immortalis est conditus, ut
tamen si peccaret, et mori posset: et sic mortalis
est conditus, ut si non peccaret, etiam non mori
posset: atque ex merito liberi arbitrii beatitudinem
illius regionis attingeret, in qua vel peccare, vel
mori non posset. Ubi igitur post redemptionis tempus,
carnis morte interposita electi transeunt, illuc
procul dubio parentes primi si in conditionis suae
statu perstitissent, etiam sine morte corporum
transferri potuissent.
CAP. 14.-- #Quod | null | 61f3ae27-fb0c-4511-8ff5-3492504ceebc | latin_170m_raw | null | None | None | None |
nos carnales in hujus exilii caecitate nati, puero in carcere nato, et nutrito comparemur.@#
( #Ex dialogo Greg.@# ) Postquam de paradisi gaudiis
culpa exigente pulsus est primus humani generis
parens, in hujus exilii atque caecitatis, quam patimur
erumnam venit: quia peccato extra semetipsum
fusus, jam illa coelestis patriae gaudia, quae
prius contemplabatur, videre non potuit. Homo
quippe in paradiso assueverat verbis Dei perfrui, et
beatorum angelorum spiritibus cordis mundicia, et
celsitudine visionis interesse, sed postquam huc
cecidit, ab illo, quo implebatur, mentis lumine recessit.
Ex cujus videlicet carne nos in hujus exilii
caecitate nati, audimus quidem esse coelestem patriam,
audimus ejus cives angelos Dei, audimus
eorumdem angelorum socios spiritus justorum perfectorum,
sed carnales quique: quia illa invisibilia
scire non valent per experimentum, dubitant utrum
ne sit quod corporalibus oculis non vident. Quae
nimirum dubietas primo parenti nostro esse non
potuit: quia exclusus a paradisi gaudiis, hoc quod
amisit, quoniam vidit, recolebat. Hi autem sentire
vel recolere audita non possunt: quia eorum nullum
sicut ille saltem de praeterito experimentum
tenent. Ac si enim praegnans mulier mittatur in
carcerem, ibique puerum pariat, qui natus puer in
carcere nutriatur et crescat, cui si fortasse mater
quae eum genuit, solem, lunam, stellas, montes et
campos, volantes aves, currentes equos nominet,
ille vero qui est in carcere natus et nutritus, nihil
aliud quam tenebras carceris sciat, et haec quidem
esse audiat, sed quia ea per experimentum non novit,
veraciter esse diffidat, ita in hac exilii sui caecitate
nati homines, dum esse summa et invisibilia
audiunt, diffidunt an vera sint: quia sola haec in
quibus nati sunt, infima et visibilia noverunt. Unde
factum est ut ipse invisibilium et visibilium creator,
ad humani generis redemptionem unigenitus
patris veniret, et Spiritum sanctum ad corda nostra
mitteret, quatenus per eum vivificati crederemus,
quae hic scire per experimentum non possumus.
Quotquot ergo hunc Spiritum sanctum haereditatis
nostrae pignus accepimus: de vita invisibilium non
dubitemus. Quisquis autem in hac credulitate adhuc
solidus non est, debet procul dubio majorum dictis
praebere fidem, eisque jam per Spiritum sanctum
invisibilium experimentum habentibus credere:
quia stultus puer est si matrem ideo aestimet de
luce mentiri, quia ipse nihil aliud quam tenebras
carceris agnovit.
CAP. 15.-- #Quod nullus per semetipsum bonus fieri possit.@#
( #Ex decre. Coelesti. papae.@# ) Neminem esse per semetipsum
bonum, nisi participationem sui ille donet,
qui solus est bonus. Nunquid nos de eorum
post haec rectum mentibus aestimemus, qui sibi se
putant deberi quod boni sunt, nec illum considerant,
cujus quotidie gratiam consequantur, qui sine
illo tantum se assequi posse confidunt?
CAP. 16.-- #De eadem re.@#
( #Ex decret. ejusdem.@# ) Neminem etiam baptismatis
gratia renovatum, idoneum esse ad superandas diaboli
insidias, et ad evincendas carnis concupiscentias,
nisi per quotidianum adjutorium Dei, perseverantiam
bonae conversationis acceperit. Nam quamvis hominem
redimeret a praeteritis ille peccatis, tamen sciens
iterum posse peccare, ad reparationem sibi quemadmodum
posset illum et post ista corrigere, multa servavit.
Quotidiana praestat ille remedia. Quibus nisi
freti confisique nitamur, nullatenus humanos vincere
poterimus errores. Necesse est enim ut quo auxiliante
vincimus, eo iterum non adjuvante vincamur.
CAP. 17.-- #De eadem re.@#
( #Ex decret. ejusdem.@# ) Quod ita Deus in cordibus
hominum atque in ipso libero operetur arbitrio, ut
sancta cogitatio, pium consilium, omnisque motus
bonae voluntatis ex Deo sit: quia per illum aliquid
boni possumus, sine quo nihil possumus. Ad hanc
nos professionem idem doctor instituit. Qui cum ad
totius orbis episcopos de divinae gratiae opitulatione
loqueretur. Quod ergo, ait, tempus intervenit, quo
non ejus egeamus auxilio? In omnibus igitur actibus
causisque, cogitationibus, motibus, adjutor et protector
orandus est. Superbum est enim, ut quicquam
sibi humana natura praesumat, clamante Apostolo:
Non est nobis colluctatio adversus carnem et sanguinem,
sed contra principes et potestates aeris hujus,
contra spiritalia nequitiae in coelestibus. Et sicut
ipse iterum dicit: Infelix ego homo, quis me liberabit
de corpore mortis | null | 090485f4-dd7c-4723-a74e-fb76c5a8bfdc | latin_170m_raw | null | None | None | None |
hujus? Gratia Dei per
Jesum Christum Dominum nostrum. Et iterum:
Gratia Dei sum id quod sum et gratia ejus in me
vacua non fuit, sed plus illis omnibus laboravi: Non
ego autem, sed gratia Dei mecum.
CAP. 18.-- #Quod gratia divina non solum peccata dimittat, sed etiam adjuvet ne committantur.@#
( #Gregor. in suis Moral. dicit:@# ) Quod gratia Dei non
solum peccata dimittat, sed etiam adjuvet ne committantur,
et lex impleatur, non sicut ait Pelagius
facile, quasi sine gratia Dei difficilius possit impleri.
Illud etiam quod intra Carthaginensis synodi decreta
constitutum est, quasi proprium apostolicae sedis
amplectimur, quod scilicet tertio capitulo definitum
est: ut quicunque dixerit gratiam Dei, qua justificamur
per Jesum Christum Dominum nostrum, ad
remissionem solam peccatorum valere quae jam
commissa sunt, non etiam ad adjutorium ut non admittantur,
anathema sit. Et iterum quarto capitulo:
Quisquis dixerit, gratiam Dei per Jesum Christum
propter hoc tantum nos adjuvare non ad peccandum:
quia per ipsum nobis revelatur et aperitur
intelligentia mandatorum Dei, ut sciamus quid
appetere, et quid vitare debeamus, non autem per
illam nobis praestari, ut quod faciendum cognovimus,
etiam facere diligamus atque valeamus, anathema
sit. Cum enim dicat Apostolus: Scientia inflat,
charitas vero aedificat: valde impium est ut
credamus, ad eam quae inflat nos habere gratiam
Christi, et ad eam quae aedificat non habere, cum sit
utrumque donum Dei, et scire quid facere debeamus, et
diligere ut faciamus, ut aedificante charitate, scientia
non possit inflare. Sicut autem de Deo scriptum est: Qui
docet hominem scientiam: ita etiam scriptum est:
Charitas ex Deo est. Item quinto capite, ut quisquis
dixerit, ideo nobis gratiam justificationis dari, ut
quod facere per liberum jubemur arbitrium, facilius
possimus implere per gratiam, licet et si gratia non
daretur, non quidem facile, sed tamen possemus
etiam sine illa implere divina mandata, anathema
sit. De fructibus enim mandatorum Dominus loquebatur,
ubi non ait: Sine me difficilius potestis facere,
sed ait: Sine me nihil potestis facere.
CAP. 19.-- #Quod praedestinatio Dei ita sit ordinata, ut ea nociva quae praedestinata sunt, electorum precibus solvi queant.@#
( #Gregor. in suo Dialogo dicit:@# ) Obtineri nequaquam
possunt quae praedestinata non fuerint: sed ea quae
sancti viri orando efficiunt, ita praedestinata sunt,
ut precibus obtineantur. Nam ipsa quoque perennis
regni praedestinatio, ita est ab omnipotenti Deo
disposita, ut ad hoc electi ex labore perveniant:
quatenus postulando mereatur accipere, quod eis
omnipotens Deus ante secula disposuit donare. Petrus:
Probari mihi apertius velim, si potest praedestinatio
praecibus adjuvari.
CAP. 20.-- #Item de praedestinatione.@#
( #Ex eodem.@# ) Hoc quod ego Petre intuli, concite
valet probari. Certe etenim nosti, quia ad Abraham
Dominus dixit: In Isaac vocabitur tibi semen. Cui
etiam dixerat Patrem multarum gentium constituite.
Cui rursum promisit, dicens: Benedicam tibi et
multiplicabo semen tuum sicut stellas coeli, et velut
arenam quae est in littore maris. Ex qua re aperte
constat intelligi, quia omnipotens Deus semen Abrahae
praedestinaverat per Isaac multiplicare: et tamen
scriptum est, deprecatus est Isaac Dominum pro
uxore sua, eo quod esset sterilis, qui exaudivit eum,
et dedit conceptum Rebeccae. Si ergo multiplicatio
generis Abrahae per Isaac praedestinata fuit, cur conjugem
sterilem accepit? Sed nimirum constat: quia
praedestinatio precibus impletur, quando is in quo
Deus multiplicare semen Abrahae praedestinaverat,
oratione obtinuit, ut filium habere potuisset.
CAP. 21.-- #De Dei praevidentia, simul et providentia.@#
( #August. dicit in lib. de Praedestinatione:@# ) Omne judicium
sui secundum naturam, quae sibi subjecta sunt
comprehendit. Est autem Deo semper aeternus ac praesentarius
status. Scientia quoque ejus omnem temporis
supergressa notionem, in suae manet simplicitate
praesentiae: infinitaque praeteriti ac futuri spacia
complectens, omnia quasi jam gerantur in sua simplici
cognitione considerat. Itaque si praesentiam
pensare quis velit, qua cuncta dignoscit: non esse
praesentiam quasi futuri, sed scientiam nunquam
deficientis instantiae rectius aestimabit. Unde non
praevidentia, sed providentia potius dicitur: quod
porro | null | 5911612b-cfa4-4857-ab0c-6fc9769c0c3e | latin_170m_raw | null | None | None | None |
a rebus infimis constituta, quasi ab excelso
rerum cacumine cuncta prospiciat. Quid igitur dicendum
est? Ut necessaria fiant quae divino lumine
lustrentur, cum ne homines quidem necessaria faciant
esse quae videant? Num enim quae praesentia
cernuntur, aliquam eis necessitatem videntis addit
intuitus? Minime. Atqui, si est divini humanique
praesentis digna collatio, uti homines hoc temporario
praesenti quaedam vident: ita ille omnia suo cernit
aeterno. Quare haec divina praenotio, naturam rerum
proprietatemque non mutat, taliaque apud se praesentia
spectat, qualia in tempore olim futura provenient,
nec rerum judicia confundit: unoque suo
mentis intuitu tam necessarie quam non necessarie,
ventura dignoscit. Sicuti aliquis cum pariter ambulare
in terra hominem, et oriri in coelo solem videt,
quanquam simul utrumque sit conspectum, tamen
discernit, et hoc voluntarium, illud esse necessarium
judicat. Ita igitur cuncta despiciens divinus intuitus,
qualitatem rerum minime perturbat: apud se quidem
praesentium, ad conditionem vero temporis futurarum.
Quo fit ut hoc non sit opinio, sed veritate potius
nixa cognitio: cum extiturum quid esse cognoscit,
quid idem existendi necessitate carere non nesciat.
Hic si quis dicat quod eventurum Deus videt, id non
evenire non posse, quod autem non potest non evenire,
id ex necessitate contingere. Respondebit illi
res quidem solidissimae veritatis, sed cui vix aliquis
nisi divini speculator accesserit. Firmatur namque
idem venturum, cum ad divinam notionem refertur
necessarium: cum vero in sua natura perpenditur,
liberum prorsus atque absolutum videri. Duae sunt
etenim necessitates, simplex una, veluti qua necesse
est omnes homines esse mortales: altera conditionis,
ut si aliquem ambulare quis scit, eum ambulare necesse
est. Quod enim quisque novit, id esse aliter ac
notum est, nequit. Sed haec minime secum illam simplicem
trahit. Hanc enim necessitatem non propria
facit natura, sed conditionis adjectio. Nulla enim
necessitas cogit incedere voluntate gradientem:
quamvis cum tum cum graditur, incedere necessarium
sit. Eodem igitur modo si quid providentia
praesens videt, id esse necesse est, tametsi nullam
naturae habeat necessitatem. Atqui Deus ea futura,
quae ex arbitrii libertate proveniunt, praesentia contuetur.
Haec igitur ad intuitum relata divinum necessaria
fiunt per dispositionem divinae notionis:
per se vero considerata, ab absoluta naturae suae
libertate non desinunt. Fient igitur procul dubio
cuncta quae futura Deus esse praenoscit, sed eorum
quaedam de libero proficiscuntur arbitrio: quae
quamvis eveniant existendo, tamen naturam propriam
non amittunt qua prius quam fierent, etiam
non evenire potuissent.
CAP. 22.-- #Quod divina aeternitas, nec fuisse nec futurum esse habeat.@#
( #Greg. in suis Moralibus.@# ) Sed quia beatus Job
sancto aeternitatis spiritu impletur, et fuisse vel futurum
esse aeternitas non habet, cui nimirum nec praeterita
transeunt, nec quae futura sunt veniunt: quia
cuncta per praesens videt.
CAP. 23.-- #Quod cuncta quae hominibus fiunt, absque omnipotentis occulto consilio non veniant.@#
( #Ex eodem.@# ) Nulla quae in hoc mundo hominibus
fiunt, absque omnipotentis Dei occulto consilio veniunt.
Nam cuncta Deus secutura praesciens, ante
saecula decrevit, qualiter per saecula disponantur.
CAP. 24.-- #De eadem re.@#
( #Ex eodem.@# ) Nec propheta igitur fallax quia tempus
mortis innotuit, quo vir ille mori merebatur:
nec dominica statuta convulsa sunt: quia ut ex largitate
Dei anni vitae crescerent, hoc quoque quod
ante secula praefixum fuit, atque spacium vitae quod
inopinate foris est aditum, sine augmento praescientiae
fuit intus statutum.
CAP. 25.-- #Quod Deus singulis dies suos praefigat, ut nec minui, nec augeri possint.@#
( #Ex eodem.@# ) Praefixi dies singulis ab interna Dei
praescientia, nec augeri possunt nec minui, nisi contingat
ut ita praesciantur, ut aut cum optimis operibus
longiores sint, aut cum pessimis breviores,
sicut Ezechias augmentum dierum meruit impensione
lacrymarum, et sicut de perversis scriptum
est, indisciplinatis obviat mors. Sed saepe iniquus
quamvis in occulta Dei praescientia longa vitae ejus
tempora non sint praedestinata, ipse tamen quia carnaliter
vivere appetit, longos animo dies proponit,
et quia ad illud tempus pervenire non valet quod
exspectat, quasi antequam dies illius impleantur
perit. Quod tamen intelligere et aliter possumus | null | a8d07f75-4025-4e3d-9630-ff32c3b060af | latin_170m_raw | null | None | None | None |
.
Plerumque enim quosdam cernimus, et perverse
agere, et usque ad senectutem ultimam pervenire.
Quomodo enim dicitur, antequam dies ejus impleantur,
peribit, cum in quibusdam saepe videamus,
quia aetate longa jam membra deficiunt, et tamen
pravitatem suam eorum desideria exsequi non desistunt?
CAP. 26.-- #Quod Deus nostra peccata dissimulet.@#
( #Ex eodem.@# ) Omnipotens Deus quid nobis profuturum
esse valeat sciens, dissimulat et audire dolentium
vocem, ut augeat utilitatem, ut purgetur
vita per poenam, et quietis tranquillitas, quae hic
inveniri non valet, alibi quaeratur.
CAP. 27.-- #Quod Deus cuncta disponat, et consideret universorum finem.@#
( #Ex eodem.@# ) Tempus ergo posuit tenebris, et universorum
finem ipse considerat. Universorum nomine,
et electos voluit et reprobos comprehendi.
Nam bona faciens et ordinans Deus, mala non faciens,
sed ab iniquis facta, ne inordinate veniant
ipse disponens, considerat universorum finem, et patienter
tolerat omnia, atque intuetur malorum terminum,
quo ex malo mutentur ad bonum. Intuetur
etiam reproborum finem, quo de malo opere, digni
trahantur ad supplicium. Vidit finem persequentis
Sauli, vidit finem quasi obsequentis discipuli,
quod pro commisso scelere guttur laqueo stringeret,
seque et peccantem puniret, et deterius puniendo
deciperet. Vidit Ninivitas delinquentes: sed consideravit
finem delinquentium, poenitentiam correctorum.
Vidit quoque Sodomam delinquentem: sed
consideravit finem ardoris luxuriae, ignem gehennae.
Vidit Gentilitatis finem, quod possessa iniquitatum
tenebris, quandoque fidei luce claresceret.
Vidit etiam Judaeae terminum, quod ab ea luce
fidei quam tenebat, obduratae perfidiae tenebris caecaretur.
CAP. 28.-- #Item de praedestinatione.@#
( #Ex dictis Fulgentii.@# ) Fulgentius in libro de praedestinatione
ita ait: Neque enim est alia Dei praedestinatio,
nisi futurorum operum ejus aeterna praeparatio.
Et hic praeparationem praedestinationem
nominavit. Proinde sive praeparationem, seu praedestinationem,
in sanctorum dictis positum invenerimus,
unum idemque significari docemur.
CAP. 29.-- #Item de praedestinatione.@#
( #Ex dictis Ambro.@# ) His omnibus testimoniis praedestinati
ostenduntur, mali ad poenam, sed non praedestinati
ad peccatum. Quoniam eorum quae facturus
est Deus, praedestinator est. Quae vero nec fecit,
nec facturus est, ea non praedestinavit. Quia autem
judicaturus est mundum, et impios justo supplicio
pro iniquitatibus suis damnaturus, propterea et eos
praedestinavit ad poenam, et poenam praedestinavit
illis. Ad peccatum autem non eos praedestinavit,
quoniam non est Deus auctor iniquitatis. Quoniam
sicut justitia ex Deo est, et omne opus bonum ita
iniquitas et omne opus pravum ex diabolo.
CAP. 30.-- #Item de praedestinatione.@#
( #Ex dictis August.@# ) Praedestinationis enim nomine
non aliqua voluntatis humanae coactitia necessitas
exprimitur. Sed misericors et justa divini operis
sempiterna dispositio praedicatur.
CAP. 31.-- #Item de praedestinatione.@#
( #Ex dictis Isidori.@# ) Quia ergo Deus nulla necessitate
compellitur, ut aliquid nolens promittat. Nullius
utique adversitatis impeditur obstaculo, quo id quod
promisit, aut minus quam vult, aut tardius faciat.
Proinde potuit, sicut voluit, praedestinare quosdam
ad gloriam, quosdam ad poenam. Sed quos praedestinavit
ad gloriam, praedestinavit ad justitiam. Quos
autem praedestinavit ad poenam, non praedestinavit
ad culpam. Item paulo inferius. In sanctis igitur
coronat Deus justitiam, quam eis gratis ipse tribuit,
gratis servavit, gratisque perfecit. Iniquos autem
condemnavit pro impietate, vel justitia, quam in eis
ipse non fecit. In illis enim opera sua glorificat, in
istis autem opera non sua condemnat.
CAP. 32.-- #Item de praedestinatione.@#
( #Ex dictis August.@# ) Fidelibus congruit credere, et
fateri Deum bonum, et justum, praescisse quidem peccatores
homines: quia nihil eum latere potuit futurorum.
Neque enim vel futura essent, si in ejus praesentia
non fuissent, non tamen praedestinasse quemlibet
ad peccatum. Quod si ad peccatum aliquod Deus
hominem praedestinaret, pro peccatis hominem non
puniret. Dei enim praedestinatione, aut peccatorum
praeparata est pia remissio, aut peccatorum justa
punitio.
CAP. 33.-- #Item de praedestinatione.@#
( #Ex dictis Ambros.@# ) Iniquos itaque, quos praescivit
Deus hanc vitam in peccato terminaturos, praesdestinavit
supplicio interminabili | null | 065d21be-6203-48d3-8a9c-adda5ee18624 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
puniendos. In quo sicut
culpanda non est praescientia humanae iniquitatis,
ita praedestinatio justissimae laudanda est ultionis, ut
agnosceretur, non ab eo praedestinatum hominem
ad qualecunque peccatum, quem praedestinavit peccati
merito puniendum. Deus itaque omnia hominum
opera, sive bona, seu mala praescivit: quia eum latere
nihil potuit, sed sola bona praedestinavit, quae
se in filiis gratiae facturum esse praescivit. Mala
vero futura opera illorum, quos non praedestinavit
ad regnum, sed ad interitum, praescivit potentissima
deitate, et ordinavit provida bonitate.
CAP. 34.-- #Item de praedestinatione.@#
( #Ex dictis August.@# ) Dominus ipse suo sermone nos
perdocuit, in eo quod a se ostendit paratum non solum
regnum, ubi laetentur boni, sed et ignem aeternum,
ubi crucientur mali. Bonis etenim dicturus est:
Venite, benedicti patris mei, percipite regnum, quod
vobis paratum est a constitutione mundi. Malis autem
dicturus est: Ite, maledicti, in ignem aeternum,
qui paratus est diabolo, et angelis ejus. Ecce ad quos
Dominus iniquos, et impios praedestinavit, id est,
ad supplicium justum non ad aliquod opus injustum.
Ad poenam, non ad culpam, ad punitionem, non ad
transgressionem: ad interitum quem ira justi judicis
peccantibus reddidit, non ad interitum, quo in se iram
Dei peccantium iniquitas provocavit. Quod beati Apostoli
praedicatio manifestat, qui malos quos in aeternum
damnaturus est Deus, vasa vocat irae, non culpae. Ait
enim: Quod si volens Deus ostendere iram et notam
facere potentiam suam, sustinuit in multa patientia
vasa irae, aptata in interitum, ut ostenderet divitias
gloriae suae in vasa misericordiae, quae paravit in gloriam.
In hac extrema sententia notandum, quod de
evangelio sumens testimonium, ait, praedestinatos
malos in ignem aeternum, eo quod dicturus est Dominus
in judicio non solum bonis, ut percipiant regnum
sibi paratum a constitutione mundi, verum
quod malis dicturus est: Ite, maledicti, in ignem
aeternum, qui paratus est diabolo, et angelis ejus.
Ex hoc enim approbat, quod iniquos et impios Dominus
praedestinaverit ad supplicium, ex eo quod illis
dicturus est: Ite in ignem aeternum. Unde qui
volunt dicere, quod poena praedestinata sit injustis, non
injusti praedestinati sunt ad poenam, viderint qualiter
hujus auctoris dicta intelligant. Cui enim paratur
poena, is nimirum praeparatur ad poenam.
CAP. 35.-- #Item de praedestinatione.@#
( #Item Augustinus.@# ) Vasis vero irae nunquam Deus
redderet interitum, si non spontaneum inveniretur
homo habere peccatum. Quia nec Deus peccanti homini
juste inferret iram, si homo ex praedestinatione
Dei cecidisset in culpam.
CAP. 36.-- #Item de praedestinatione.@#
( #Ex dictis Fulgentii.@# ) Sicut enim praescientia neminem
compellit ad peccatum, cum utique praescierit
singulorum ante saecula externa peccata, ita quoque
et praedestinatio ejus neminem compellit ad poenam.
Licet et antequam nascatur, aliquis praedestinatus
sit, si permansurus est in iniquitate ad paenam.
CAP. 37.-- #Item de praedestinatione.@#
( #Ex dictis Ambros.@# ) Sicut enim nemo potest imputare
Deo quod peccat, ita quoque quod peccatis puniendus
sit. Peccat enim propria voluntate delinquens,
puniendus est autem justo judicio judicantis,
et sicut peccati causa non ex Dei praescientia descendit,
quia nullus idcirco peccat: quia Deus eum
peccaturum praescierit, sed idcirco quia magis proprie
concupiscentiae obedierit, quam praecepto prohibentis
Dei a peccato ita quoque nullus idcirco ad
poenam vadit: quia hoc in praedestinatione Dei ante
fuerat. Ex eo enim quod praescitus est in peccatis
permansurus, et sine poenitentiae fructu, vitam praesentem
terminaturus, ex eo deputatus est ad poenam.
Et sicut causa peccati concupiscentia est, qua
magis obeditur voluntati carnis, quam praecepto divino,
ita pene deputatio, causa est peccati perpetratio,
et postea pro peccato nulla digna satisfactio.
CAP. 38.-- #Item de praedestinatione.@#
( #Ex dictis Ambros.@# ) Et scriptura dicit: Considera
opera Domini: quia nemo potest corrigere quem
ille despexerit.
CAP. 39.-- #Item de praedestinatione.@#
( #Ex dictis August.@# ) Nemo qui bene credit in
Deum, dubitat praescientia illius coelum, terramque
contineri, mundumque providentia divina regi. Et
sicut nihil latet | null | 5176adb7-2d88-4251-8fff-304b3e9ec30d | latin_170m_raw | null | None | None | None |
sapientiam ejus, ita dispositio illius
universa moderatur et regit. Sic enim nulla est creatura
occulta, in conspectu illius.
CAP. 40.-- #De creatione angelorum.@#
( #Idem.@# ) In principio creavit Deus coelum et terram,
et aquam ex nihilo, et cum aquam ipsam
adhuc tenebrae occultarent, et aquam terra absconderet,
facti sunt angeli, et omnes coelestes virtutes,
ut non esset ociosa Dei bonitas, sed haberet in quibus
per multa ante spacia bonitatem suam ostenderet:
et ita hic visibilis mundus ex his quae
creata fuerant, factus est, et ornatus.
CAP. 41.-- #Quod nihil sit incorporeum, et invisibile praeter solum Deum.@#
( #Idem.@# ) Nihil incorporeum, et invisibile in natura
credendum, nisi solum Deum. Qui ideo incorporeus
creditur: quia ubique est, et omnia implet, atque
constringit. Ideo invisibilis omnibus creaturis est,
quia incorporeus est.
CAP. 42.-- #Quod omnis creatura sit corporea.@#
( #Idem.@# ) Creatura omnis corporea, angeli, et omnes
coelestes virtutes corporeae, licet non carne subsistant.
Ideo autem corporeas esse credimus intellectuales
naturas, quoniam localiter circunscribuntur,
sicut et anima humana, quae carne clauditur,
et daemones qui substantia angelicae naturae sunt.
CAP. 43.-- #Quod omnes intellectuales naturae immortales sint.@#
( #Idem.@# ) Immortales esse credimus intellectuales
naturas, quae carne carent, nec habent quod cadat,
ut resurrectione egeat post ruinam.
CAP. 44.-- #Quod apostatae angeli ante ruinam liberum arbitrium haberent.@#
( #Greg. in suis Moralibus.@# ) Unaquaeque enim res
quasi tot passibus ad aliud tendit, quot murabilitatis
suae motibus subjacet. Sola autem natura incomprehensibilis
ab statu suo nescit moveri quae ab eo quod
semper idem est, nescit immutari. Nam si angelorum
substantia immutabilitatis motu fuisset ab auctore
condita, nequaquam a beatitudinis suae arce
cecidisset. Mire autem omnipotens Deus naturam
summorum spirituum bonam, sed mutabilem condidit:
ut et qui permanere nollent, ruerent, et qui in
conditione persisterent, tanto in ea jam dignus,
quanto et ex arbitrio starent: et eo majoris apud
Deum meriti fierent, quo mutabilitatis suae motum,
voluntatis statione fixissent.
CAP. 45.-- #Cur angelorum spiritus irremissibiliter peccaverunt.@#
( #Ex eisdem.@# ) Angelorum spiritus idcirco irremissibiliter
peccaverunt: quia tanto robustius stare poterant,
quanto eos carnis amixtio non tenebat. Homo
vero idcirco post culpam veniam meruit, quia per
carnale corpus aliquid quo semetipso minor esset,
accepit. Unde apud respectum judicem argumentum
pietatis est haec eadem infirmitas carnis.
CAP. 46.-- #Quod angeli custodes hominibus praeponantur.@#
( #Greg. in suis Moralibus dicit:@# ) Quia vero angeli
hominibus praesint, per prophetam testatur angelus,
dicens: Princeps regni Persarum restitit mihi.
Quod vero angeli a superiorum angelorum potestatibus
dispensentur, Zacharias perhibet propheta,
qui ait: Ecce angelus qui loquebatur in me, egrediebatur,
et angelus alius egrediebatur in occursum
ejus, et dixit ad eum: Curre, loquere ad puerum
istum, dicens: Absque muro habitabitur Hierusalem.
CAP. 47.-- #Quod singulis hominibus, singuli angeli dentur custodes.@#
( #Ex dictis cujusdam in Vita Patrum.@# ) Abbas Paulus
simplex habebat gratiam ut ingredientes in Ecclesiam
senes aspiceret: et ex ipsa facie eorum uniuscujusque
cogitationes, sive malae essent, seu bonae
sentiret. Cum ergo venisset ad Ecclesiam, et ingrederentur
senes, vidit eos clara facie, et laeto animo
ingredi, et angelos eorum cum gaudio pariter cum
ipsis. Unum autem nigrum et nebulosum habentem
corpus, et daemones hinc, atque inde trahentes eum,
cum admisso freno in naribus, et angelum sanctum
ejus de longe sequentem tristem. Beatus ergo Paulus
coepit flere amarissime, et pectus suum tundere,
sedens ante Ecclesiam propter eum quem talem viderat.
Omnes autem alii senes videntes eum sic
flentem, coeperunt eum rogare, ut si quid in illis
vidisset, cum eis ingrederetur in congregationem.
Ille autem noluit ingredi, sed semper flebat propter
eum quem sic viderat. Post paululum autem, cum
absoluta congregatio discederet, iterum omnium
vultus circunspiciebat, si tales egrederentur, quales
ingressi sunt. Et vidit illum quem antea viderat nigrum
et nebulosum egressum de Ecclesia | null | 6755d7a9-f1be-4b6a-999b-c0e1bb9324bd | latin_170m_raw | null | None | None | None |
clara facie,
et candido corpore, et daemones de longe sequentes
eum, sanctum autem angelum ejus prope eum
hilarem, et gaudentem super eum nimis.
CAP. 48.-- #Quod dextera Dei, sit pars angelorum electa, sinistra autem ejus, pars angelorum reproba.@#
( #Greg. in suis Moralibus dicit:@# ) Quid est ergo quod
exercitus coeli a dextris, et sinistris ejus stare perhibetur?
Deus enim qui ita est intra omnia, ut etiam
sit extra omnia, nec dextera, nec sinistra concluditur,
sed dextera Dei angelorum pars electa: sinistra
autem Dei, pars angelorum reproba designatur.
Non enim ministrant, solummodo boni qui adjuvent,
sed etiam alii qui reprobent, id est, non solum qui
a culpa redeuntes sublevent, sed etiam qui redire
nolentes gravent. Nec quod coeli exercitus, dicitur
angelorum pars reproba in eo intelligi posse perhibetur.
Quas enim suspendi in aere novimus, aves
coeli nominamus. Et de iisdem spiritibus Paulus
dicit: Contra spiritalia nequitiae in coelestibus.
Quorum caput enuncians, ait: Secundum principem
aeris hujus. A dextra ergo Dei et sinistra angelorum
exercitus stat: quia et voluntas electorum
spirituum, divinae pietati coneordat, et reproborum
sensus suae malitiae serviens, judicio districtionis ejus
optemperat. Unde et mox fallax spiritibus in medium
prosiluisse describitur, per quem Ahab rex exigentibus
suis meritis decipiatur. Neque enim fas est credere,
bonum spiritum fallaciae deservire voluisse, ut diceret:
Egrediar, et ero mendax spiritus in ore omnium
prophetarum ejus. Sed quia Achab rex peccatis praecedentibus
dignus erat, ut tali debuisset deceptione
damnari, quatenus qui saepe volens ceciderat culpa,
quandoque nolens caperetur ad poenam occulta
justitia, licentia malignis spiritus datur, ut quos
volentes in peccati laqueo strangulant, in peccati
poenam etiam nolentes trahant. Quod ergo illic a
dextris atque sinistris Dei, exercitus coeli astitisse
describitur, hoc hic inter filios Dei Satan adfuisse
perhibetur. Ecce a dextris Dei steterunt angeli, qui
nominantur filii Dei, ecce a sinistris stant angeli:
quia adfuit inter eos etiam Satan.
CAP. 49.-- #Quod immundi spiritus in hoc coeli terraeque medio vagentur.@#
( #Greg. in suis Moral. dicit:@# ) Paulo ante jam diximus,
unde et aves coeli nominamus. Et scimus,
quod immundi spiritus, qui e coelo aethereo lapsi
sunt, in hoc coeli terraeque medio vagantur. Qui
tanto magis corda hominum ascendere ad coelestia
invident, quanto se a coelestibus per elationis suae
immundiciam projectos vident.
CAP. 50.-- #De hoc si pax in sublimibus retineatur.@#
( #Ex iisdem.@# ) Sed inter haec libet inquirere, si pax
in sublimibus summa retinetur, quid est quod per
angelum Danieli dicitur? Ego veni propter sermones
tuos, princeps autem regni Persarum restitit mihi,
XX et uno diebus, et ecce Michael unus de principibus,
primus venit in adjutorium mihi. Et paulo post:
Nunc revertar ut praelier adversus principem Persarum.
Cum enim egrederer, apparuit princeps
Graecorum adveniens. Quos itaque alios principes
gentium nisi angelos appellat, qui sibi resistere
exeunti potuissent? Quae ergo esse pax in sublimibus
potest, si inter ipsos quoque angelicos spiritus
praeliandi certamen agitur, qui semper conspectui
veritatis assistunt? Sed quia certa angelorum ministeria
dispensandis singulis, quibusque gentibus
sint praelata, cum subjectorum mores adversum se
vicissim praepositorum spirituum opem merentur,
ipsi qui praesunt spiritus contra se venire referuntur.
Is nanque angelus qui Danieli loquebatur, captivis
Israelitici populi in Perside constitutis praelatus
agnoscitur Michael autem eorum, qui ex eadem
plebe in Judaea terra remanserant, praepositus invenitur.
Unde ab eodem angelo paulo post Danieli
dicitur: Nemo est adjutor meus in omnibus his, nisi
Michael princeps vester. De quo et hoc quod praemisimus,
dicit: Et ecce Michael unus de principibus,
primus venit in adjutorium mihi. Qui dum nequaquam
simul esse, sed venire in adjutorium mihi.
Qui dum nequaquam simul esse, sed venire in adjutorium
dicitur, aperte ei populo praelatus agnoscitur,
qui captus in alia parte tenebatur.
CAP. 51.-- #Quod diaboli voluntas semper sit iniqua, potestas autem ejus nunquam injusta.@#
( #Ex eisdem.@# ) Sciendum vero est quia Satanae voluntas
semper iniqua est, sed nunquam potestas injusta:
quia a semetipso | null | f4cea8b5-fe60-4d6d-a99b-00f57c938bc2 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
voluntatem habet, sed a
Domino potestatem. Quod enim ipse facere inique
appetit, hoc Deus fieri non nisi juste permittit. Unde
bene in libris Regum dicitur: Spiritus Domini malus
irruebat in Saul. Ecce unus idemque spiritus,
et Domini appellatur, et malus Domini videlicet
per licentiam potestatis justae, malus autem per
desiderium voluntatis injustae. Formidari igitur non
debet, qui nihil nisi permissus valet. Sola ergo vis
illa timenda est, quae cum hostem saevire permiserit,
ei usum justi judicii, et injusta illius voluntas, servit.
Paululum vero manum postulat extendi: quia exteriora
sunt quae expetit conteri. Neque enim satan
facere se aliquid multum putat, nisi cum in anima
sauciat, ut ab illa patria feriens revocet.
CAP. 52.-- #Quod quatuor modis loquatur Deus ad diabolum, et tribus modis diabolus ad Deum.@#
( #Gregor. in suis Moralibus:@# ) Sciendum vero est,
quia sicut hoc loco discimus, IV modis loquitur Deus
ad diabolum: tribus modis diabolus ad Deum. Quatuor
modis loquitur Deus ad diabolum, et injustas
vias ejus arguit, et electorum suorum contra illum
justitiam proponit, et tentandam eorum innocentiam
ei concedendo permittit, et aliquando cum ne tentare
audeat prohibet. Injustas enim vias ejus redarguit,
sicut jam dictum est: Unde venis? Electorum
suorum contra illum justitiam proponit, sicut ait:
Considerasti servum meum Job, quod non sit ei
similis super terram? Tentandam eorum innocentiam
ei concedendo permittit, sicut dicit: Ecce
universa quae habet, in manu tua sunt. Rursumque
eum a tentatione prohibet, cum dicit: Tantum in
eum ne extendas manum tuam. Tribus autem modis
loquitur diabolus ad Deum, cum vel vias suas insinuat,
vel electorum innocentiam fictis criminibus
accusat, vel tentandam eamdem innocentiam postulat.
Vias quippe suas insinuat, qui ait: Circuivi
terram, et perambulavi eam. Electorum innocentiam
accusat: quia dicit: Nunquid frustra Job timet
Deum? Nonne tu vallasti eum, ac domum ejus,
universamque substantiam per circuitum? Tentandam
eamdem innocentiam postulat, cum dicit: Extende
manum tuam, et tange cuncta quae possidet,
nisi in faciem benedixerit tibi.
CAP. 53.-- #Quod non sit palma victoriae sine labore certaminis.@#
( #Ex dialogo Greg.@# ) Sine labore certaminis, non
est palma victoriae. Unde ergo victores, nisi quia
contra antiqui hostis insidias decertaverunt? Malignus
quippe spiritus cogitationi, locutioni, atque
operi nostro semper assistit: si fortasse quid inveniat,
unde apud examen aeterni judicis accusator
existat. Vis etenim nosse quomodo ad decipiendum
semper assistat? Quidam qui nunc nobiscum sunt,
rem quam narro testantur. Quod vir vitae venerabilis
Stephanus nomine, Valeriae provinciae presbyter
fuit, hujus nostri Bonifacii diaconi, atque dispensatoris
ecclesiae, cognatione proximus. Qui quadam
die de itinere domum regressus, mancipio suo negligenter
loquens praecepit dicens: Veni, diabole,
discalcia me. Ad cujus vocem mox coeperunt se caligarum
corrigiae in summa velocitate dissolvere, ut
aperte constaret, quod ei ipse qui nominatus fuit,
ad extrahendas caligas, diabolus obedisset. Quod
mox ut presbyter vidit, vehementer expavit, magnisque
vocibus clamare coepit dicens: Recede
miser, recede: non enim tibi, sed mancipio meo
locutus sum. Ad cujus vocem protinus recessit, ita
ut inventae sint magna jam ex parte dissolutae corrigiae,
ex parte remanserint. Qua in re colligi potest
antiquus hostis, qui jam praesto est corporalibus
factis, quam nimiis insidiis, nostris cogitationibus
insistit.
CAP. 54.-- #De creatura, et natura, et ministerio angelorum, et de casu apostatarum.@#
( #S. Isidor. in libro officiorum sic loquitur.@# ) Angelorum
nomen officii est, non naturae. Nam secundum
naturam, spiritus nuncupantur. Quando enim
de coelis ad annunciandum hominibus mittuntur: ex
ipsa annunciatione angeli nominantur. Natura enim
spiritus sunt. Tunc autem angeli vocantur, quando
mittuntur. Natura angelorum mutabilis est, sed facit
eos incorruptos charitas sempiterna. Gratia dicimus
non natura esse incommutabiles angelos. Nam si
natura incommutabiles essent, diabolus utique non
cecidisset. Mutabilitatem itaque naturae suffragat in
illis contemplatio Creatoris. Inde et privatus est
apostata angelus, dum fortitudinem suam non a
Deo, sed a se voluit custodire. Ante omnem creaturam
angeli | null | 1c17685f-3964-4ff0-b71f-18c700b99b1b | latin_170m_raw | null | None | None | None |
facti sunt, dum dictum est: Fiat lux.
De ipsis enim dicit Scriptura: Prior omnium creata
est sapientia. Lux enim dicuntur, participando lucis
aeternae: sapientiae vero dicuntur, ignitae inhaerendo
sapientiae. Et cum sint mutabiles natura, non tamen
sinit eos contemplatio mutari divina. Ante omnem
creationem mundi, creati sunt angeli, et ante omnem
creationem angelorum, diabolus conditus est, sicut
scriptum est: Ipse est principium viarum Dei.
Unde et ad comparationem angelorum, archangelus
appellatus est. Prius enim creatus exstitit ordinis
praelatione, non temporis quantitate. Primatum habuisse
angelorum diabolum scimus, ex qua fiducia
cecidit, ita ut sine reparatione laberetur, cujus praelationis
excellentiam propheta his verbis annunciat:
Cedri non fuerunt altiores illo in paradiso Dei,
abietes non adaequaverunt summitatem illius. Omne
lignum paradisi non est assimilatum illi: quoniam
speciosiorem fecit eum Deus. Distat conditio angeli
a conditione hominis. Homo enim ad Dei similitudinem
conditus est. Archangelus vero qui lapsus
est, signaculum Dei similitudinis appellatus est,
testante Domino per Ezechiel: Tu signaculum similitudinis
Dei, plenus sapientia, perfectus decore, in
deliciis paradisi Dei fuisti. Quanto enim subtilior est
ejus natura, tanto plenius exstitit ad similitudinem
divinae veritatis expressam. Prius de coelo cecidisse
diabolum constat, quam homo conderetur. Nam mox
ut factus est, in superbiam erupit, et praecipitatus de
coelo est. Nam juxta Veritatis testimonium, ab initio
mendax fuit, et in veritate non stetit, quia statim
ut factus est, cecidit. Fuit quidem in veritate
conditus, sed non stando confestim a veritate est
lapsus. Uno superbiae lapsu, dum Deo per tumorem
se conferunt, et homo cecidit, et diabolus. Sed homo
reversus est ad poenitentiam, dum se inferiorem esse
cognoscit. Diabolus vero non solum in hoc contentus,
quod se Deo aequalem existimans cecidit, insuper
etiam superiorem Deo se dicit, secundum apostoli
dicta, qui ait de Antichristo: Qui adversatur, et
extollitur supra omne quod dicitur Deus, aut quod
colitur. Diabolus ideo jam non petet veniam: quia
non compungitur ad poenitentiam. Membra vero ejus
saepe per hypocrisin deprecantur, quod tamen pro
mala conscientia adipisci non merentur. Discat
humana miseria, quod ea causa citius provocetur
Deus praestare veniam, dum infirmo compatitur
homini: quia ipse homo traxit ex parte inferiori
infirmitatem peccandi, hoc est, ex carne, qua inclusa
anima detinetur. Apostatae angeli ideo veniam
non habent: quia carnalis fragilitatis nulla infirmitate
gravati sunt ut peccarent. Homines autem
post peccatum idcirco revertuntur ad veniam,
propter quod ex lutea materia pondus traxerunt
infirmitatis, ideoque pro infirma carnis conditione,
reditus patet homini ad salutem. Sicut et Psalmus
dicit: Ipse scit figmentum nostrum. Memento, Domine,
quod terra sumus; et iterum: Memorare, inquit, quae
sit mea substantia. Postquam apostatae angeli ceciderunt,
reliqui perseverantiam aeternae beatitudinis solidati
sunt. Unde et post coeli creationem in principio
repetitur: Fiat firmamentum, et vocatum est
firmamentum coelum; nimirum ostendens, quod
post angelorum ruinam, hi qui permanserunt, firmitatem
meruerunt aeternae perseverantiae et beatitudinis,
quam antea minus acceperant: post diaboli
dejectionem, angelorum sanctorum collatam sanctitatis
perseverantiam, et beatitudinem quam minus
acceperant; unde oportet cognosci quod malorum
iniquitas, sanctorum serviat humilitati: quia unde
mali corruunt, inde boni proficiunt. Bonorum angelorum
numerus, qui post ruinam angelorum malorum est
diminutus, ex numero electorum omnium supplebitur,
qui numerus soli Deo est cognitus. Inter angelos distantia
potestatum est, et pro graduum dignitate, ministeria
eisdem sunt distributa. Aliisque alii praeferuntur tam
culmine potestatis, quam scientia virtutis. Subministrant
igitur alii aliorum praeceptis, atque obediunt
jussis. Unde ad prophetam Zachariam angelus
angelum mittit, et quaecunque annuntiare debeat
praecipit. Novem esse distinctiones vel ordines angelorum
sacrae Scripturae testantur, id est, angeli,
archangeli, throni, dominationes, virtutes, principatus,
potestates, cherubin, et seraphin. Horum
ordinum numerum etiam Ezechiel propheta describit
sub totidem nominibus lapidum, cum de primatu
apostatae angeli loqueretur: Omnis, inquit, lapis
operimentum tuum, sardius, et topazius, et jaspis,
chrysolythus, et onyx, et berillus, saphyrus, carbunculus,
et smaragdus. Quo numero lapidum, ipsi
ordines designati sunt angelorum. | null | 2a8de80f-c0ad-4a16-82a8-e9ce57b9765c | latin_170m_raw | null | None | None | None |
Quos apostata
angelus ante lapsum quasi in vestimento ornamenti
sui affixos habuit: ad quorum comparationem
dum se clariorem cunctis aspexit, confestim intumuit,
et cor suum ad superbiam elevavit. Angeli
semper in Deo gaudent, non in se. Malus vero inde
est diabolus, quia non quae Dei, sed quae sua sunt
requisivit. Nulla autem major iniquitas quam non
in Deo, sed in se velle quempiam gloriari. Angeli
vero Dei cognoscunt omnia antequam in re fiant: et
quae apud homines adhuc futura sunt, angeli jam
revelante Deo noverunt. Praevaricatores angeli, etiam
sanctitate amissa, non tamen amiserunt vivacem
creaturae angelicae sensum. Triplici enim modo praescientiae
acumine vigent, id est, subtilitate naturae,
experientia temporum, revelatione superiorum potestatum.
Quoties Deus quocunque flagello huic
mundo irascitur, ad ministerium vindictae apostatae
angeli mittuntur: qui tamen divina potestate coercentur,
ne tantum noceant, quantum cupiunt. Boni
autem angeli ad ministerium salutis humanae deputati
sunt: ut curas administrent mundi, et regant
omnia jussu Dei, testante Apostolo: Nonne omnes,
inquit, sunt administratorii spiritus, in ministerium
missi, propter eos qui haereditatem capiunt salutis?
Angeli corpora in quibus hominibus apparent in superno
aere sumunt, solidamque speciem ex coelesti elemento
inducunt, per quam humanis obtutibus manifestius
demonstrentur. Singulae gentes praepositos angelos
habere creduntur, quod ostenditur testimonio
angeli Danieli loquentis: Ego, inquit, veni, ut nunciarem
tibi, sed princeps regni Persarum restitit mihi.
Et post alia: Non est qui me adjuvet, nisi Michael
princeps vester. Item omnes homines angelos habere
probantur, loquente Domino in Evangelio:
Amen dico vobis: quia angeli eorum semper vident
faciem Patris mei, qui in coelis est. Unde et Petrus
in Actibus apostolorum, cum pulsarent januam,
dixerunt intus apostoli: Non est Petrus, sed Angelus
ejus est. Si Deum angeli contuentur, et vident,
cur Petrus apostolus dicit: In quem desiderant angeli
Dei conspicere? Item si eum non contuentur
nec vident, quomodo juxta sententiam Domini: Angeli
eorum semper vident faciem Patris mei qui in
coelis est? Sed bene utrumque est. Nam veraciter
credimus quod Deum angeli, et vident, et videre desiderant:
et habent, et habere festinant: et amant,
et amare nituntur. Si enim sic videre desiderant ut
effectu desiderii non perfruantur, desiderium hoc
necessitatem habet, et necessitas ista poenalis est.
Sed beatis angelis omnis poena longe est: quia nunquam
simul poena et beatitudo conveniunt. Rursum,
si eos dicimus Dei visione satiari, satietas
fastidium habere solet, et scimus illos Dei visionem
quam et desiderant, fastidire non posse. Quid ergo
est, nisi ut miro modo simul utrumque credamus,
quia et desiderant et satiantur? Sed desiderant sine
labore, et satiantur sine fastidio. Ne enim sit in desiderio
necessitas, desiderantes satiantur. Et iterum:
Ne sit satietate fastidium, satiari desiderant.
Vident enim angeli faciem Patris per satietatem, sed
quia satietas ista fastidium nescit, angeli desiderant
in eo prospicere semper. Ubicunque in Scripturis
sanctis pro Deo angelus ponitur: non Pater,
non Spiritus sanctus, sed pro incarnationis dispensatione
solus Filius intelligitur. Ante Dominicae incarnationis
adventum, discordia inter angelos et
homines fuit. Veniens autem Christus, pacem in se
angelis et hominibus fecit. Eo quippe nato, clamaverunt
angeli in terra: Pax hominibus bonae voluntatis.
Per incarnationem igitur Christi, non solum
Deo reconciliatus est homo: verum etiam pax
inter angelos et homines reformata est. Discordia
igitur ante adventum Christi angelorum et hominum
fuisse per id maxime agnoscitur, quod salutati in
Veteri Testamento ab hominibus angeli, despiciunt
resalutari ab eis. Quod in Novo Testamento a Joanne
factum, non solum reverenter angelus suscipit,
verum etiam ne faciat interdicit. Ab hoc homo in
Veteri Testamento despicitur, nec resalutatur ab
angelo, eo quod homo adhuc nondum transisset in
Deo. Suscipitur autem homo a Deo, et reverenter
salutatur ab angelo. Nam et Mariam angelus legitur
salutasse, et Joanni angelum salutanti, ab eodem
angelo dicitur: Vide ne feceris, conservus enim
tuus sum, et fratrum tuorum. Per quod agnoscitur,
per incarnationem Dominicam, pacem hominibus
fuisse, et angelis, redditam.
CAP. 55.-- #Quod supernorum civium numerus, | null | f58f2c98-7336-4a66-b0d6-31fb607f3770 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
et finitus sit, et infinitus.@#
( #Gregor. in suis Moral.@# ) Supernorum civium numerus
et infinitus, et definitus exprimitur, ut qui
Deo est numerabilis, esse nobis innumerabilis demonstretur,
quamvis aliud est assistere, aliud ministrare.
Assistunt enim illae procul dubio potestates,
quae ad quaedam hominibus nuncianda non exeunt.
Ministrant vero hi qui ad explenda officia nunciorum
veniunt, sed tamen ipsi quoque a contemplatione ab
intimis non recedunt. Et quia plures sunt qui ministrant
quam hi qui principaliter assistunt, assistentium
numerus quasi definitus, ministrantium
vero infinitus ostenditur. Angelicos vero spiritus
recte Dei milites dicimus: quia decertare eos contra
potestates aerias non ignoramus. Quae tamen
certamina non labore, sed imperio peragunt: quia
quidquid agendo contra immundos spiritus appetunt,
ex adjutorio cuncta regentis possunt.
CAP. 56.-- #Quod omnis culpa ante discessum oblationis munere solvatur.@#
( #Ex dialog. Greg.@# ) Sed neque hoc silendum existimo,
quod actum in meo monasterio ante hoc triennium
reminiscor. Quidam namque monachus, Justus
nomine, medicinae arte imbutus fuit, qui mihi in eodem
monasterio constituto, sedulo obsequio, atque
in assiduis aegritudinibus meis excubare consuevit.
Hic itaque languore corporis praeventus, ad extrema
deductus est. Cui in ipsa molestia sua frater
germanus, nomine Copiosus, serviebat. Qui ipse
quoque nunc in hac urbe per eamdem medicinae artem,
temporalis vitae stipendia sectatur. Sed praedictus
Justus, cum jam se ad extrema pervenisse
cognovisset, eidem fratri suo Copioso, quia occultos
tres aureos haberet, innotuit. Quod nimirum fratribus
non potuit celari, sed subtiliter indagantes,
atque illius omnia medicamenta perscrutantes, eosdem
tres aureos in medicamine absconsos invenerunt.
Quod mox ut mihi nunciatum est, tantum malum
de fratre qui nobiscum communiter vixit, aequanimiter
ferre non valui: quippe quia ejusdem monasterii
semper regula fuit ut cuncti fratres ita communiter
viverent, quatenus eis singulis nulla habere
propria liceret. Tunc nimio moerore percussus, cogitare
coepi, vel quod ad purgationem morientis facerem,
vel quod in exemplo viventibus fratribus
providerem. Precioso igitur ejusdem monasterii praeposito
ad me accito, dixit: Vade, et nullus ex fratribus
se ad eum morientem jungat, nec sermonem
consolationis ex cujuslibet eorum ore percipiat, sed
cum in morte constitutus fratres quaesierit, ei suus
frater carnalis dicat: quia pro solidis quos occulte
habuit, a cunctis fratribus abominatus sit, ut saltem
in morte de culpa mentem amaritudo transverberet,
atque a peccato quod perpetravit purget. Cum vero
mortuus fuerit, corpus illius cum fratrum corporibus
non ponatur, sed quolibet fossam in sterquilinio
facite, in eo corpus ejus projicite, ibique super eum
tres aureos quos reliquit jactate, simul omnes clamantes,
Pecunia tua tecum sit in perditione, et sic
eum terra operite. In quibus utrisque rebus unam
morienti, alteram vero volui viventibus fratribus
prodesse, ut et illum amaritudo mortis a culpa solubilem
faceret, et istos avaritiae tanta damnatio misceri
in culpa prohiberet. Quod ita factum est. Nam
cum idem pervenisset ad mortem, et anxie quaereret
se fratribus commendare, nullusque ei ex fratribus
applicare et loqui dignaretur, ei carnalis frater, cur
ab omnibus esset abominatus, innotuit. Qui protinus
de reatu vehementer gemuit, atque in ipsa tristitia
e corpore exivit. Qui ita sepultus est, ut dixi.
Sed fratres omnes eadem sententia perturbati, coeperunt
singuli extrema quaeque, et vilia, et quae eis
semper habere regulariter licuerat, ad medium proferre,
vehementerque formidabant, ne quid apud se
esset, unde reprehendi potuissent. Cum vero post
mortem ejus triginta jam essent dies ejus evoluti,
coepit animus meus defuncto fratri compati, ejusque
cum dolore gravi supplicia pensare, et si quid esset
ereptionis ejus in remedium quaerere. Tunc evocato
ad me Precioso eodem monasterii nostri praeposito,
dixit tristis: Diu est, quod frater ille qui defunctus
est in igne cruciatur, debemus ei aliquid charitatis
impendere, et eum in quantum possumus, ut eripiatur
adjuvare. Vade itaque et ab hodierna die diebus
triginta continuis offerre pro eo sacrificium stude,
et nullus omnino praetermittatur dies, quo pro absolutione
illius salutaris hostia non immoletur. Qui
protinus abscessit, et paruit. Nobis autem alia curantibus,
atque evolutos dies non numerantibus, idem
frater qui defunctus fuit, nocte quadam | null | 131e0e04-98dd-4e69-806d-71a79b41d2e3 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
fratri suo
germano Copioso per visionem apparuit. Quem ille
cum vidisset, inquisivit dicens: Quid est, frater?
Quomodo es? Cui ille respondit: Nunc usque male
fui, modo jam bene sum: quia hodie communionem
recepi. Quod idem Copiosus pergens, protinus fratribus
in monasterio indicavit. Fratres vero sollicite
computabant dies, et repererant quod ipse dies exstitit,
quo pro eo trigesima oblatio fuit impleta. Cumque
et Copiosus nesciret, quid pro eo fratres agerent,
et fratres ignorassent quod de illo Copiosus vidisset,
uno eodemque tempore dum cognovit ille
quod isti ignorant, atque isti cognoscebant quod
ille vidit, concordantes simul visionem et sacrificium,
res aperte claruit, quia frater qui defunctus
fuit per salutarem hostiam supplicium evasit.
CAP. 57.-- #Quod sacra oblatio post mortem animabus prodesse possit, si non sunt culpae indissolubiles.@#
( #Ex dialog. Gregor.@# ) Si culpae post mortem insolubiles
non sunt, multorum solet animas etiam post
mortem sacra oblatio hostiae salutaris adjuvare, ita
ut hoc nonnunquam ipsae defunctorum animae expetere
videantur. Nam praedictus Felix episcopus, a
quodam venerabilis vitae presbytero qui usque ante
biennium vixit, et in dioecesi Centumcellensis urbis
habitavit, atque Ecclesiae beati Joannis, quae in loco,
qui Tauriana dicitur, sita est, praeerat, cognovisse se
asserit: quod idem presbyter in eo loco in quo aquae calidae
vapores nimios faciunt, quoties necessitas corporis
exegit, lavari consuevit. Ubi dum die quadam fuisset
ingressus, invenit quemdam incognitum virum, ad
suum obsequium paratum, qui sibi de pedibus calceamenta
abstraheret, vestimenta susciperet, et exeunti
a calore sabana praeberet, atque omne ministerium
cum magno famulatu perageret. Cumque hoc saepius
fecisset, idem presbyter die quadam ad balnea iturus,
intra semetipsum cogitans, dixit: Viro illi qui mihi solet
tam devotissime ad lavandum obsequi, ingratus apparere
non debeo, sed aliquid me necesse est ei pro munere
portare. Tunc duas secum oblationum coronas
detulit. Qui mox, ut pervenit ad locum, hominem
invenit: atque ex more ejus obsequio in omnibus
usus est. Lavit itaque, et cum jam vestitus voluisset
egredi, hoc quod secum detulit obsequenti sibi viro
pro benedictione obtulit, petens ut benigne susciperet
quod ei charitatis gratia offerret. Cui ille moerens,
afflictusque respondit: Mihi ista quare das,
Pater? Iste panis sanctus est, et ego hunc manducare
non possum. Me etenim quem vides, aliquando
loci hujus dominus fui, sed pro culpis meis hic post
mortem deputatus sum. Si autem mihi praestare vis,
omnipotenti Deo pro me offer hunc panem, ut pro
peccatis meis intervenias: et tunc exauditum te esse
cognosce, cum huc ad luendum veneris, et me minime
inveneris. In quibus verbis disparuit, et is qui
esse homo videbatur, evanescendo innotuit, quia
spiritus fuit. Idem vero presbyter, hebdomada continua
sese pro eo in lacrymis afflixit, salutarem quotidie
hostiam obtulit, et reversus postea ad balneum,
eum minime invenit. Qua ex re, quantum prosit
animabus immolatio sacrae oblationis ostenditur:
quando hanc et ipsi mortuorum spiritus a viventibus
petunt, et signa indicant quibus per eam absoluti
videantur.
CAP. 58.-- #Quod beatius sit quemque liberum hinc exire, quam post mortem libertatem quaerere.@#
( #Gregorius in suo dialogo dicit:@# ) Cunctis ostenditur
quia si insolubiles culpae fuerint, ad absolutionem
prodesse minime etiam mortuis victima sacrae oblationis
possit. Sed sciendum est, quia illis sacra
victima mortuis prosit, qui hic vivendo obtinuerint
ut eos etiam post mortem bona adjuvent quae hic
pro ipsis ab aliis fiunt. Inter haec autem pensandum
est, ut tutior via sit, ut bonum quod quisque post
mortem sperat agi per alios, agat dum vivit ipse per
se. Beatius quippe est liberum exire, quam post
vincula libertatem quaerere.
CAP. 59.-- #Quod nullus debeat rogare pro peccato, quod est ad mortem.@#
( #Gregorius in suis Moralibus.@# ) Peccatum quippe
usque ad inferos ducitur quod ante finem vitae
praesentis per correctionem ac poenitentiam non
emendatur. De quo videlicet peccato per Joannem
dicitur: Est peccatum ad mortem, non pro illo dico,
ut roget quis. Peccatum namque ad mortem est:
quia scilicet peccatum quod hic non corrigitur, ejus
venia frustra postulatur | null | 7ff75e4c-a622-426e-9897-a80f4b361463 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
. De hoc adhuc subditur:
Obliviscatur ejus misericordia. Omnipotentis Dei
misericordia oblivisci ejus dicitur, qui omnipotentis
Dei justitiam fuerit oblitus. Quisquis eum nunc
justum non timet, post invenire non valet misericordem.
CAP. 60.-- #Ut omnes animae electorum credendae sint esse in coelo, et iniquorum animae in inferno.@#
( #Ex dialogo Gregorii. Petrus interrogat. Responsio
Gregorii.@# ) Inquisitioni meae jam video sufficienter
satisfactum, sed hoc est adhuc quod quaestione animum
pulsat. Quia cum superius dictum sit esse jam
sanctorum animas in coelo, restat procul dubio, ut
iniquorum quoque animae esse non nisi in inferno
credantur, et quid de hac re habeat veritas ignoro.
Nam humana aestimatio non habet, peccatorum animas
posse ante judicium cruciari.--Si esse sanctorum
animas in coelo sacri eloquii satisfactione credidisti,
oportet ut per omnia esse credas iniquorum animas
in inferno: quia ex retributione aeternae justitiae, ex
qua jam justi gloriantur, necesse est per omnia, ut
injusti crucientur. Nam sicut electos beatitudo laetificat,
ita credi necesse est quod a die exitus sui
ignis reprobos exurat.
CAP. 61.-- #Quod sicut finis non est gaudio bonorum, sic finis non est tormentis malorum.@#
( #Ex dialog. Gregorii. Inter. Petr. Gregorii responsio.@# )
Nunquid nam, quaeso te, dicimus eos, qui semel
illic mersi fuerint, semper arsuros?--Constat nimis,
et incunctanter verum esse: quia sicut finis non est
gaudio bonorum, ita finis non est tormentis malorum.
Nam cum Veritas dicat: Ibunt hi in supplicium
aeternum, justi autem in vitam aeternam: quia verum
est quod promisit, falsum proculdubio non erit quod
minatus est Deus.
CAP. 62.-- #Quod ita non sit, ut quidam affirmant, quod Deus ob hoc minatus sit aeternam poenam peccantibus, ut corrigeret a malis.@#
( #Ex dialog. Gregorii. Petrus interrogat. Gregorii responsio.@# )
Quid si quis dicat, idcirco Deus peccantibus
aeternam poenam minatus est, ut eos a peccatorum
perpetratione compesceret?--Si falsum est quod minatus
est, ut ab injustitia corrigeret, etiam falsa est
pollicitus, ut ad justitiam provocaret. Sed quis hoc
dicere, vel insanus praesumat? Et si minatus est
quod non erat impleturus, dum asserere eum misericordem
volumus, fallacem, quod nefas est dicere,
praedicare compellimur.
CAP. 63.-- #Cur peccata quae cum fine perpetrata sunt, sine fine puniantur.@#
( #Ex eodem. Petr. int. Greg. resp.@# ) Scire velim quomodo
justum sit, ut culpa quae cum fine perpetrata
est, sine fine puniatur.--Hoc recte diceretur, si districtus
judex non corda hominum, sed facta pensaret.
Iniqui enim ideo cum fine deliquerunt, quia
cum fine vixerunt. Nam voluissent utique, si potuissent,
sine fine vivere, ut potuissent sine fine peccare.
Ostendunt enim, quia in peccato vivere semper cupiunt,
qui nunquam desinunt peccare, dum vivunt.
Ad magnam ergo justitiam judicantis pertinet, ut nunquam
careant supplicio qui in hac vita nunquam
voluerunt carere peccato.
CAP. 64.-- #Quod Deus pius sit, et non pascatur cruciatu miserorum, justus autem, et ideo non sedetur in perpetuum ab iniquorum ultione.@#
( #Ex eodem. Petr. int. Greg resp.@# ) Sed nullus justus
crudelitate pascitur, et delinquens servus a justo
domino idcirco caedi praecipitur, ut a nequitia corrigatur.
Ad hoc enim vapulat, ut emendare debeat.
Iniqui autem gehennae igni traditi, si ad correctionem
nunquam veniant, quo fine semper ardebunt?--Omnipotens
Deus, quia pius est, miserorum cruciatu
non pascitur: quia autem justus est, ab iniquorum
ultione in perpetuum non sedatur. Sed
iniqui omnes aeterno supplicio deputati, sua quidem
iniquitate puniuntur, et tamen ad aliquid ardebunt,
scilicet, ut justi omnes, et in Deo videant gaudia
quae percipiunt, et in illis respiciant supplicia quae
evaserunt, quatenus in aeternum tanto magis divinae
gratiae debitores se esse cognoscant, quanto in aeternum
mala puniri conspiciunt quae ejus adjutorio
vicerunt.
CAP. 65.-- #De hoc, si ante restitutionem corporum animae justorum in coelum recipiantur.@#
( #Ex eodem. Petr. int. Greg. resp.@# ) Placet quod dicis | null | c24369b8-ae3a-49fd-96b8-cc9734f589ed | latin_170m_raw | null | None | None | None |
:
sed velim nosse, si nunc ante restitutionem corporum
in coelum recipi valeant animae justorum.--Hoc
namque de omnibus justis fateri non possumus, neque
de omnibus negare. Nam sunt quorundam justorum
animae, quae a coelesti regno quibusdam adhuc mansionibus
differuntur. In quo dilationis damno,
quid aliud innuitur, nisi quod perfectae justitiae aliquid
minus habuerunt? Et tamen luce clarius constat
quia perfectorum justorum animae, mox ut hujus
carnis claustra exeunt, in coelestibus sedibus recipiuntur.
Quod et ipsa per se Veritas testatur, dicens:
Ubicunque fuerit corpus, illuc congregabuntur aquilae:
quia ubi ipse Redemptor noster est corpore,
illuc procul dubio colliguntur et animae justorum.
Et Paulus dissolvi desiderat, et cum Christo esse.
Qui ergo Christum esse in coelis non dubitat, nec
Pauli animam esse in coelo negat. Qui etiam de
dissolutione sui corporis, atque habitatione patriae
coelestis dicit: Scimus quia si terrestris domus nostra
hujus habitationis dissolvatur, quod aedificationem
habemus ex Deo, domum non manufactam,
sed aeternam in coelis.
CAP. 66.-- #Quod justi, in die judicii, animarum simul et corporum gloria laetabuntur.@#
( #Ex eodem. Petr. int. Greg. resp@# ) Si igitur nunc in
coelo sunt animae justorum, quid est hoc quod in
die judicii pro justitiae suae retributione recipiunt?--Hoc
in eis nimirum crescit in judicio, quod nunc
animarum sola, postmodum vero corporum beatitudine
perfruantur, ut in ipsa quoque carne gaudeant,
in qua dolores pro Domino cruciatusque
pertulerunt. Pro hac quippe geminata eorum gloria
scriptum est: In terra sua duplicia possidebunt.
Hinc etiam ante resurrectionis diem de sanctorum
animabus scriptum est: Datae sunt illis singulae stolae
albae, et dictum est illis ut requiescerent tempus
adhuc modicum, donec impleatur numerus conservorum,
et fratrum eorum. Qui itaque nunc singulas
acceperunt, in judicio binas stolas habituri sunt:
quia modo animarum res tantummodo agitur, tunc
autem animarum simul et corporum gloria laetabuntur.
CAP. 67.-- #De hoc, si boni bonos in regno, vel si mali malos in supplicio agnoscant.@#
( #Ex eodem. Petr. int. Greg. resp@# ) Nosse vellem, si
boni bonos in regno, vel mali malos in suppliciis
agnoscant.--Hujus rei sententia in verbis est dominicis,
quam jam superius protulimus, luce clarius
demonstrata. In quibus cum dictum esset: Homo
quidam erat dives, et induebatur purpura et bysso,
et epulabatur quotidie splendide: et erat quidam
mendicus nomine Lazarus, qui jacebat ad januam
ejus ulceribus plenus, cupiens saturari de micis quae
cadebant de mensa divitis, et nemo illi dabat; sed
et canes veniebant, et lingebant ulcera ejus; subjunctum
est, quod Lazarus mortuus portaretur ab
angelis in sinum Abrahae, et mortuus dives sepultus
est in inferno. Qui elevans oculos suos, cum esset
in tormentis, vidit Abraham a longe, et Lazarum in
sinu ejus, et ipse clamans, dixit: Pater Abraham,
miserere mei, et mitte Lazarum, ut intingat extremum
digiti sui in aquam, ut refrigeret linguam meam.
Cui Abraham dicit: Fili, recordare, quia recepisti
bona in vita tua, et Lazarus similiter mala. Dives
autem de seipso jam spem salutis non habens, ad
promerandam suorum salutem convertitur, dicens:
Rogo te, pater, ut mittas eum in domum patris mei:
habeo enim quinque fratres, ut testetur illis, ne et
ipsi veniant in locum hunc tormentorum. Quibus
verbis aperte declaratur quia et boni bonos, et
mali agnoscant malos. Si igitur Abraham Lazarum
minime recognosceret, nequaquam ad divitem positum
in tormentis de transacta ejus contritione loqueretur,
dicens: Quod mala receperit in vita sua.
Et si mali malos non recognoscerent, nequaquam
dives in tormentis positus fratrum suorum etiam
absentiam meminisset. Quomodo enim praesentes
non posset agnoscere, qui etiam pro absentium memoria
curavit exorare? Qua in re illud quoque ostenditur,
quod nequaquam ipse requisisti: quia et boni
malos, et mali cognoscunt bonos. Nam et dives ab
Abraham cognoscitur, cum dictum est: Recordare,
quia recepisti bona in vita tua: et electus Lazarus
a reprobo est divite cognitus, quem mitti precatur
ex nomine, dicens: Mitte Lazarum, ut intingat
extremum digiti sui in | null | 77eb2dec-881d-48bc-9a50-eeb30141f83c | latin_170m_raw | null | None | None | None |
aquam, ut refrigeret linguam
meam. In qua videlicet cognitione utriusque
partis cumulus retributionis excrescit, et ut boni amplius
gaudeant: quia secum eos laetari conspiciunt,
quos amaverunt: et mali dum cum eis torquentur,
quos in hoc mundo despecto Deo dilexerunt, eos non
solum sua, sed etiam eorum poena consumat. Fit
autem in electis quiddam mirabilius: quia non solum
eos cognoscunt quos in hoc mundo noverunt,
sed velut visos ac cognitos recognoscunt bonos, quos
nunquam viderunt. Nam cum antiquos patres in illa
aeterna haereditate viderint, eis incogniti per visionem
non erunt, quos in opere semper noverunt. Quia
enim illic omnes communi claritate Deum conspiciunt,
quid est quod ibi nesciant, ubi scientem omnia
sciunt? Nam quidam noster et vitae venerabilis vir,
religiosusque vaide et laudabilis, cum ante triennium
moreretur, sicut religiosi alii, qui praesentes
fuerunt, testati sunt, in hora sui exitus Jonam
prophetam, Ezechielem quoque et Danielem coepit
aspicere. Quos dum venisse ad se diceret, et depressis
luminibus eis reverentiae obsequium praeberet,
ex carne eductus est. Qua in re aperte datur intelligi,
quae erit in illa incorruptibili vita notitia, si vir iste
adhuc in carne corruptibili positus, prophetas sanctos,
quos nimirum nunquam vidit, agnovit. Solet
autem plerumque contingere, ut egressura anima
eos etiam recognoscat cum quibus pro aequalitate
culparum, vel etiam praemiorum, in una est mansione
deputanda: quod multi in eo exitu vident, qui
aut in regno aut in supplicio pares habebuntur.
CAP. 68.-- #De hoc, si ignis purgatorius credendus sit, qui post mortem animas a peccatis expurget.@#
( #Ex eodem. Petr. int. Greg. resp.@# ) Discere vellem si
post mortem ignis purgatorius esse credendus est.--In
Evangelio Dominus dicit: Ambulate, dum lucem
habetis. Per prophetam quoque ait: Tempore accepto
exaudivi te, et in die salutis adjuvi te. Quod
Paulus apostolus exponens, dixit: Ecce nunc tempus
acceptabile, etc. Salomon quoque ait: Quodcunque
potest manus tua facere, instanter operare: quia nec
opus, nec ratio, nec scientia, nec sapientia erit apud
inferos, quo tu properas. David quoque ait: Quoniam
in saeculum misericordia ejus. Ex quibus nimirum
sententiis constat quia qualis hinc quisque egreditur,
talis in judicio praesentatur. Sed tamen de quibusdam
levibus culpis esse ante judicium purgatorius
ignis credendus est, eo quod Veritas dicit:
quia si quis in Spiritum sanctum blasphemiam dixerit,
nec in hoc saeculo remittetur ei, neque in
futuro. In qua sententia datur intelligi, quasdam
culpas in hoc saeculo, quasdam vero in futuro posse
relaxari. Quod enim de uno negatur, consequenter
intellectus patet quia de quibusdam conceditur.
Sed tamen, ut praedixi, hoc de parvis minimisque
peccatis fieri posse credendum est: sicut
est assiduus otiosus sermo, immoderatus risus, vel
peccatum curae rei familiaris: quae vix sine culpa ab
ipsis agitur, qui culpas qualiter declinari debeant
sciunt, aut non in gravibus rebus error ignorantiae,
quae cuncta etiam post mortem gravant, si adhuc
in hac vita positis minime fuerint relaxata. Nam et
cum Paulus dicat Christum esse fundamentum,
atque subjungat: Si quis superaedificaverit super hoc
fundamentum, aurum et argentum, lapides pretiosos,
ligna, foenum, stipulam, uniuscujusque opus
quale sit ignis probabit; si cujus opus arserit detrimentum
patietur, ipse autem salvus erit, sic tamen
quasi per ignem; quamvis hoc de igne tribulationis
in hac nobis vita adhibito possit intelligi, attamen si
quis haec de igne futurae purgationis accipiat, pensandum
sollicite est: quia illum dixit posse per
ignem salvari, non qui super hoc fundamentum ferrum,
aes, vel plumbum aedificat, id est peccata majora,
et idcirco duriora, atque jam tunc insolubilia;
sed ligna, foenum, stipulam, id est peccata minima
atque levissima, quae ignis facile consumit. Hoc
tamen sciendum est: quia illic saltem de minimis
nil quisque purgationis obtinebit, nisi bonis hoc
actibus in hac adhuc vita positus, ut illic obtineat,
promereatur.
CAP. 69.-- #Quod unus sit gehennae ignis, sed non uno modo omnes cruciet.@#
( #Ex eodem Petr. int. Greg. resp.@# ) Quaeso te, unus esse | null | f181bf5f-f747-470a-97df-04cbc151452a | latin_170m_raw | null | None | None | None |
gehennae ignis credendus est, an quanta peccatorum
diversitas fuerit, tanta quoque et ipsa aestimanda sunt
incendia esse praeparata?--Unus quidem est gehennae
ignis, sed non uno modo omnes cruciat peccatores.
Uniuscujusque etenim quantum exigit culpa, tantum
illic sentietur poena. Nam sicut in hoc mundo sub
uno sole multi consistunt, nec tamen ejusdem solis
ardorem aequaliter sentiunt: quia alius plus aestuat,
atque alius minus, ita illic in uno igne non unus
est modus incendii: quia quod hic diversitas corporum,
hoc illic agit diversitas peccatorum; ut et
ignem non dissimilem habeant, et tamen eosdem
singulos dissimiliter exuret.
CAP. 70.-- #Quot genera sint oblationis pro defunctis facienda.@#
( #Ex dictis August.@# ) Quatuor genera sunt oblationis.
Pro valde bonis, gratiarum actiones sunt, hoc
est, Deo gratias agunt: quia bene vixerunt. Pro non
valde bonis, ut plena remissio fiat. Pro non valde
malis propitiationes sunt, ut tolerabilior fiat damnatio.
Pro valde malis, non adjumenta mortuorum,
sed tantum consolationes vivorum sunt.
CAP. 71.-- #Cur sanctorum animae pro inimicis suis non orent, quando eos in igne aeterno ardere prospexerint.@#
( #Ex eodem. Petr. int. Greg. resp.@# ) Et ubi est quod
sancti sunt, si pro inimicis suis quos tunc ardere
viderint, non orabunt?--Quibus utique dictum est:
Pro inimicis vestris orate. Orant pro inimicis suis eo
tempore quo possunt ad fructuosam poenitentiam
eorum corda convertere, atque ipsa conversione
salvare. Quid enim aliud pro inimicis suis orandum
est, nisi hoc quod ait Apostolus: Ut det illis Deus
poenitentiam ad cognoscendam veritatem, et resipiscant
a diaboli laqueis, a quo captivi tenentur ad
ipsius voluntatem? Et quomodo pro illis tunc orabitur,
qui jam nullatenus possunt ad justitiae opera ab
iniquitate commutari? Eadem itaque causa est cur
non oretur tunc pro hominibus aeterno igne damnatis,
quae nunc etiam causa est, ut non oretur pro
diabolo, angelisque ejus aeterno supplicio deputatis.
Quae nunc etiam causa est ut non orent sancti homines,
pro hominibus in fidelibus impiisque defunctis:
nisi quia de eis quos utique deputatos aeterno
supplicio jam noverint, ante illum judicis justi conspectu
orationis suae meritum cassari refugiunt?
Quod si nunc quoque viventes justi, mortuis et
damnatis injustis minime compatiuntur, quando
adhuc aliquid judicabile de sua carne sese perpeti
etiam ipsi noverint: quanto districtius tunc iniquorum
tormenta respiciunt, quando ab omni vitae corruptione
exuti, ipsi jam justitiae vicinius atque
arctius inhaerebunt? Sic quippe eorum mentes, per
hoc quod justissimo Judici inhaerent, jus districtionis
absorbet, ut omnino eis non libeat, quidquid ab
illius aeternae regulae subtilitate discordat.
CAP. 72.-- #Quod duobus modis vita dicatur, duobus etiam mors intelligatur.@#
( #Ex eodem. Petr. int. Greg. resp.@# ) Non est jam quod
responderi debeat apertae rationi. sed haec nunc
quaestio mentem movet, quomodo anima immortalis
dicitur, dum constat quod in perpetuo igne moriatur.--Quia
duobus modis vita dicitur, duobus etiam
modis mors debet intelligi. Aliud est namque quod
in Deo vivimus, aliud vero quod in hoc quod conditi
vel creati sumus, id est, aliud beate vivere, et
aliud essentialiter. Anima itaque, et mortalis esse
intelligitur, et immortalis. Mortalis quippe, quia
beate vivere amittit; immortalis autem, quia essentialiter
vivere nunquam desinit: et naturae suae
vitam perdere non valet, nec cum in perpetua fuerit
morte damnata. Illic enim posita beate esse perdet:
et esse non perdet. Ex qua re semper cogitur ut et
mortem sine morte, et defunctum sine defuncto et
finem sine fine patiatur.
CAP. 73.-- #Quod electi seu reprobi ad loca communia deducantur in tormentis.@#
( #Ex eodem. Petr. int.@# ). Quod vero sive electi seu
reprobi, quorum communis causa in opere fuerit,
ad loca etiam communia deducantur, Veritatis nobis
verba satisfacerent, etiam si exempla deessent. Ipsa
quippe Veritas propter electos in Evangelio dicit:
In domo Patris mei multae mansiones sunt. Si enim
dispar in illa beatitudine aeterna retributio non esset,
una potius mansio quam multae essent. Multae ergo
mansiones sunt, in quibus et distincti bonorum ordines
propter meritorum consortium | null | ef4839ee-8355-45ae-ac19-29820ba7ca69 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
communiter
laetentur; et tamen unum denarium omnes laborantes
accipiunt, qui multis mansionibus distinguitur:
quia et una est beatitudo quam illic percipiunt, et
dispar retributionis qualitas quam per opera diversa
consequuntur. Quae nimirum Veritas judicii sui diem
denuntians ait, Tunc dicam messoribus: Colligite
zizania, et ligate ea fasciculis ad comburendum.
Messores quippe angeli sunt; zizania in fasciculis ad
comburendum ligant, cum pares comparibus in tormentis
similibus sociant, ut superbi cum superbis,
luxuriosi cum luxuriosis, avari cum avaris, fallaces
cum fallacibus, invidi cum invidis, infideles cum
infidelibus, ardeant. Cum ergo similes in culpa, ad
tormenta similia adducantur, qui eos locis poenalibus
angeli deputant, quasi zizaniorum fasciculos ad
comburendum ligant.
CAP. 74.-- #De hoc quod in domo Dei multae mansiones sint.@#
( #Greg. in suis Moral. dicit:@# ) In Evangelio Veritas
dicit: In domo Patris mansiones multae sunt. Sed in
eisdem multis mansionibus erit aliquo modo ipsa
retributionum diversitas concors: quia tanta vis in
illa pace nos sociat, ut quod in se quisque non acceperit,
hoc se accepisse in alio exsultet. Unde et non
aeque laborantes in vinea, aeque cuncti denarium
sortiuntur. Et quidem apud Patrem mansiones multae
sunt, et tamen eumdem denarium dispares laboratores
accipiunt: quia una cunctis erit beatitudo laetitiae,
quamvis non una sit omnibus sublimitas vitae.
CAP. 75.-- #Quod illum quem semel culpa ad poenam pertrahit, misericordia ulterius ad veniam non reducat.@#
( #Greg. in suis Moral. dicit:@# ) Sicut consumitur
nubes, et pertransit, sic qui descendit ad inferos non
ascendit. Nubes quippe ad altiora suspenditur, sed
densata vento impellitur ut currat, calore solis dissipatur
ut evanescat. Sic nimirum corda sunt hominum,
quae per acceptae rationis ingenium ad alta
emigrant: impulsa autem maligni spiritus flatu,
pravis desideriorum suorum motibus huc illucque
pertrahuntur. Sed districta respectu superni judicis
quasi solis calore liquefiunt, et semel locis poenalibus
tradita, ad operationis usum ultra non redeunt.
Vir igitur sanctus elationis cursum defectumque
humani generis exprimens dicit: Sicut consumitur
nubes, et pertransit, sic qui descendit ad inferos
non ascendit. Ac si aperte loqueretur dicens: In
altum currendo deficit, qui superbiendo ad interitum
tendit. Quem si semel culpa ad poenam pertrahit,
misericordia ulterius ad veniam non reducit.
CAP. 76.-- #Quod Deus dicatur zelans, dicatur iratus, dicatur poenitens, dicatur misericors, dicatur praescius.@#
( #Greg. in suis Moral. dicit:@# ) Deus ergo quomodo
zelans est, qui in custodienda castitate nostra nullo
mentis cruciatu tangitur? Quomodo irascitur, qui in
ulciscendis vitiis nostris nulla perturbatione animi
commovetur? Quomodo est poenitens, qui id quod
semel fecerit, se fecisse nequaquam dolet? Quomodo
habet misericordiam, qui cor miserum non habet?
Quomodo est praescius, dum nulla nisi quae futura
sint praesciantur? Et scimus quia Deo nihil futurum
est, ante cujus oculos praeterita nulla sunt, praesentia
non transeunt, futura non veniunt. Quippe quia
quod nobis fuit, et erit, in ejus prospectu praesto
est: et omne quod praesens est sciri potest, potius
quam praesciri. Et tamen dicitur zelans, dicitur
iratus, dicitur poenitens, dicitur misericors, dicitur
praescius: ut quia castitatem animae uniuscujusque
custodit, humano modo zelans vocetur, quamvis
mentis cruciatu non tangitur; et quia culpas percutit,
dicitur irasci, quamvis nulla animi turbatione
moveatur; et quia ipse immutabilis, id quod voluerit
mutat, poenitere dicitur, quamvis rem mutet,
consilium non mutet. Et cum miseriae nostrae subvenit,
misericors vocatur, quamvis miseris subvenit,
et cor miserum nunquam facit. Et quia ea quae
nobis futura sunt videt, quae tantum ipsi semper
praesto sunt, praescius dicitur: quamvis nequaquam
futurum praevideat, quod praesens videt.
CAP. 77.-- #Cur Deus suos electos sic permittat mori, ut non in vita illorum ostendat cujus sanctitatis sint.@#
( #Ex eodem. Petr. int. Greg. resp.@# ) Quid est hoc, quaeso
te, quod omnipotens Deus sic permittit mori, quos
tamen post mortem cujus sanctitatis fuerint non
compatitur celari. Cum scriptum sit: Justus quacunque
morte praeventus fuerit, justitia ejus non
auferetur ab | null | c36963e8-d7da-441c-871d-f826d0b011b0 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
eo?--Electi qui procul dubio ad perpetuam
vitam tendunt, quid eis obest si ad modicum
dure moriantur? Et est fortasse nonnunquam eorum
culpa, licet minima, quae in eadem debeat morte
resecari. Unde fit ut reprobi quidem potestatem
contra viventes accipiant, sed illis morientibus hoc
in eis gravius vindicetur, quod contra bonos potestatem
suae crudelitatis acceperunt: sicut idem
carnifex qui eumdem venerabilem diaconem viventem
ferire permissus est, gaudere super mortuum permissus
non est. Quod sacra quoque testantur eloquia.
Nam vir Dei contra Samariam missus, quia
per inobedientiam in itinere comedit, hunc in eodem
itinere leo occidit. Sed statim illic scriptum est:
Quia stetit leo juxta asinum, et non comedit de cadavere.
Ex qua re ostenditur, quod peccatum inobedientiae
in ipsa morte fuit laxatum, quia idem leo
qui viventem praesumpsit occidere, contingere non
praesumpsit occisum. Qui enim occidendi ausum
habuit, de occisi cadavere comedendi licentiam non
accepit: quia is qui culpabilis in vita fuit, punita
inobedientia, erat jam justus ex morte. Leo ergo
qui prius peccatoris vitam necavit, custodivit postmodum
cadaver justi.
CAP. 78.-- #Quod miseris mors fiat sine morte.@#
( #Gregor. in suis Moral. dicit:@# ) Fit ergo miseris
mors sine morte, finis sine defunctu: quia et mors
vivit, et finis semper incipit, et deficere defunctus
nescit. Quia igitur, et mors perimit et non extinguit,
dolor cruciat, sed nullatenus pavorem fugat, flamma
comburit, sed nequaquam tenebras decutit.
CAP. 79.-- #Quod in inferno peccatoribus ad consolationem ignis non luceat, sed ut magis torqueat.@#
( #Gregor. in suis Moral. dicit:@# ) Quamvis illic ignis
et ad consolationem non lucet, attamen ut magis
torqueat, ad aliquid lucet. Nam sequaces quosque
suos secum in tormento reprobi flamma illustrante
visuri sunt, quorum amore deliquerunt: quatenus
qui eorum vitam carnaliter contra praecepta Conditoris
amaverunt, ipsorum quoque eos interitus in
augmento suae damnationis affligat.
CAP. 80.-- #De eadem re.@#
( #Gregor. in suis Moral. dicit:@# ) Sicut ergo electis
ignis ardere novit ad solatium, et tamen ardere ad
supplicium nescit: ita e diverso gehennae flamma
reprobis, et nequaquam lucet ad consolationis gratiam,
et tamen lucet ad poenam: ut damnatorum oculis
supplicium, et nulla charitate candeat, et ad doloris
cumulum qualiter cruciantur ostendat. Quid hic
mirum, si gehennae ignem credimus habere supplicium,
simul obscuritatis et luminis? quod experimento
novimus: quia et nunc dura flamma, lucet
obscura. Tunc edax flamma comburit, quos nunc
carnalis delectatio polluit. Tunc infinite patens inferni
baratrum devorat, quos nunc inanis elatio exaltat.
Atque qui quolibet ex vitio hic voluntatem callidi
persuasoris expleverunt, tunc cum suo duce reprobi
ad tormenta perveniunt: et quamvis angelorum
atque hominum longe sit natura dissimilis, una
tamen poena implicat, quos unus in crimine reatus
ligat.
CAP. 81.-- #Quod humana anima ita immortalis sit, ut et mori possit et non possit.@#
( #Gregor. in suis Moral. dicit:@# ) Quia ergo nostrae
immortalitatis hoc tempus non ita ut male sit, sed
ita perit ut non sit, quaerendum est quid sit, quod
non ut ita non sit, sed ita perire optatur ut male
sit. Humana enim anima seu angelicus spiritus ita
immortalis est, ut mori possit: ita mortalis, ut
mori non possit. Nam beate vivere, sive per vitium,
seu per supplicium perdit: essentialiter autem vivere,
neque per vitium, neque per supplicium amittit.
A qualitate enim vivendi deficit, sed omnimodum
subsistendi interitum nec moriens sentit. Ut ergo
breviter dixerim, et immortaliter mortalis est, et
mortaliter immortalis.
CAP. 82.-- #Quod corporeus sit ignis gehennae, et non indigeat alia materia, nisi reproborum cruciatu.@#
( #Greg. in suis Moralibus dicit:@# ) Miro valde modo,
paucis verbis expressus est ignis gehennae. Ignis
namque corporeus, ut esse valeat ignis, corporeis
indiget fomentis. Qui cum necesse est ut servetur,
per congesta ligna procul dubio nutritur, nec valet
nisi succensus esse, et nisi refotus subsistere. At
contra gehennae ignis cum sit corporeus, et in se
missos reprobos | null | c3244d6f-bf19-4bb1-8c22-ba75d2f7335a | latin_170m_raw | null | None | None | None |
corporaliter exurat, nec studio
humano succenditur, nec lignis nutritur: sed
creatus semel durat inextinguibilis, et succensione
non indiget, et ardore non caret. Bene ergo de hoc
iniquo dicitur: Devorabit eum ignis qui non succenditur:
quia Omnipotentis justitia, futurorum
praescia, ab ipsa mundi origine gehennae ignem creavit:
qui in poena reproborum esse semel incipiet,
sed ardorem suum etiam sine lignis nunquam finiet.
Sciendum vero est, quod omnes reprobi, quia et
in anima simul et carne peccaverunt, illic in anima
et carne pariter cruciantur.
CAP. 83.-- #Cur anima in corpore manens, et egrediens videri non possit.@#
Quid mirum, Petre, si egredientem animam non
vidisti, quam et manentem in corpore non vides?
Nunquidnam modo cum mecum loqueris, quia
videre in me non vales animam meam, idcirco me
esse exanimem credis? Natura quippe animae invisibilis
est, atque ita ex corpore invisibiliter
egreditur sicut in corpore invisibiliter manet. Petrus:
Sed vitam animae in corpore manentis pensare possum
ex ipsis motibus corporis: quia nisi corpori
anima adesset, ejusdem membra corporis moveri
non possent. Vita vero animae post carnem in
quibus motibus quibusve operibus sit, non video: ut
ex rebus visibilibus esse colligam, quod videre non
possum.
CAP. 84.-- #Ut nullus dubitare debeat, ea esse invisibilia, quae Deo invisibili subministrant.@#
( #Ex dialog. Greg.@# ) Sicut vis animae vivificat et
movet corpus, sic vis divina implet quae creavit
omnia. Et alia inspirando vivificat, aliis vero tribuit
ut vivant, aliis hoc solummodo praestat ut sint.
Quia verum esse non dubitas, creantem, et regentem,
implentem, et circumplectentem, transcendentem,
et sustinentem, incircumscriptum, atque invisibilem
Deum: ita dubitare non debes, hunc invisibilia
obsequia habere. Debent quippe ea quae ministrant
ad ejus similitudinem tendere cui ministrant,
ut quae invisibili serviunt, esse invisibilia
non dubitentur. Haec autem quae esse credimus,
nisi sanctos angelos, et spiritus justorum? Sicut
ergo motum considerans corporis, vitam animae in
corpore manentis perpendis animo: ita vitam animae
exeuntis a corpore perpendere debes a summo:
quia potest invisibiliter vivere, quam oportet in
obsequio invisibilis manere. Petrus: Recte totum
dicitur: sed mens refugit credere, quod corporeis
oculis non valet videre.
CAP. 85.-- #Quod nulla visibilia videri vel cognosci possunt nisi per invisibilia.@#
( #Ex dialog. Greg.@# ) Cum Paulus dicat: Est enim
fides sperandarum substantia rerum argumentum
non apparentium: hoc veraciter dicitur credi, quod
non valet videri. Nam credi jam non potest quod
videri potest. Ut tamen te breviter reducam ad
te: nulla visibilia nisi per invisibilia videntur.
Ecce enim cuncta corporea oculus tui corporis
aspicit, nec tamen ipse corporeus oculus aliquid videret
corporeum, nisi hunc res incorporea ad videndum
acueret. Nam tolle mentem quae non videtur,
et incassum patet oculus qui videbat. Subtrahe
animam corpori, remanent procul dubio oculi in
corpore aperti. Si igitur per se videbant, cur discedente
anima nil vident? Hinc ergo intellige: quia
ipsa quoque visibilia, non nisi per invisibilia videntur.
Ponamus quoque ante oculos mentis, domum
aedificare, immensas moles levare, pendere magnas
in machinis columnas: quis, quaeso te, hoc opus
operatur? Corpus visibile quod illas moles manibus
trahit: an invisibilis anima quae vivificat corpus?
Tolle enim quod non videtur in corpore: et mox
immobilia remanent cuncta quae moveri videbantur
visibilia corpora metallorum. Qua in re pensandum
est, quia in hoc quoque mundo visibili, nihil nisi
per creaturam invisibilem disponi potest. Nam sicut
omnipotens Deus aspirando vel implendo ea quae
ratione subsistunt, ut vivificat et movet invisibilia:
ita ipsa quoque invisibilia, implendo movent atque
sensim vivificant carnalia corpora quae videntur.
Petrus: Istis, fateor, allegationibus libenter victus,
prope nulla jam esse haec visibilia compellor existimare,
qui prius in me infirmantium personas suscipiens,
de invisibilibus dubitabam. Itaque placent
cuncta quae dicis: sed tamen sicut vitam animae in
corpore manentis ex motu corporis agnosco: ita
vitam animae post corpus, apertis quibusdam rebus
attestantibus, agnoscere cupio.
CAP. 86.-- #Quod incorporeus spiritus, in inferno a corporeo igne affligatur.@#
( # | null | b2aadd7a-a9a7-48f3-8691-b51871e0e6da | latin_170m_raw | null | None | None | None |
Ex dialog. Gregorii.@# ) Si viventis hominis incorporeus
spiritus tenetur in corpore, cur non post mortem
cum incorporeus sit spiritus, etiam corporeo
igne teneatur? Petrus: In vivente quolibet idcirco
incorporeus spiritus tenetur in corpore, quia vivificat
corpus.
CAP. 87.-- #Quod incorporeus spiritus vivificare possit, et tibi teneri ubi a corporeo cruciatur igne.@#
( #Ex dialog. Gregorii.@# ) Si incorporeus spiritus,
Petre, in hoc teneri potest quod vivificat, quare non
poenaliter et ibi teneatur ubi mortificatur? Teneri autem
per ignem spiritum hominis dicimus: ut in tormento
ignis sit videndo atque sentiendo. Ignem namque
eo ipso patitur quo videt: et quia concremari se
aspicit, crematur. Sicque fit ut res incorporea incorpoream
exurat, dum ex igne visibili ardor ac dolor invisibilis
trahitur: ut per ignem corporeum mens incorporea,
etiam incorporea flamma crucietur. Quamvis
colligere dictis evangelicis possumus: quia incendium
animarum non solum videndo, sed etiam experiendo
patitur. Veritatis etenim voce, dives mortuus in inferno
dicitur sepultus. Cujus anima quia in igne teneatur,
insinuat vox divitis, qui Abraham deprecatur dicens:
Mitte Lazarum, ut intingat extremum digiti
sui in aquam, ut refrigeret linguam meam: quia
crucior in hac flamma. Dum ergo divitem peccatorem
damnatum Veritas in ignibus perhibet, quis
jam sapiens reproborum animas teneri ignibus
negat? Petrus: Ecce ratione et testimonio ad credulitatem
flectitur animus: sed dimissus iterum ad
rigorem redit. Quomodo enim res incorporea a re
corperea teneri atque affligi possit, ignoro.
CAP. 88.-- #De apostatis spiritibus, quod incorporei credendi sint.@#
( #Ex dialog. Gregorii.@# ) Dic, quaeso te, apostatas spiritus
a coelesti gloria dejectos, corporeos an incorporeos
esse suspicaris? Petrus: Quis sane sapiens esse
spiritus corporeos dixerit?
CAP. 89.-- #Quod gehennae ignis corporeus esse credendus sit.@#
( #Ex dialogo Gregorii.@# ) Gehennae ignem esse corporeum
an incorporeum fateris? Petrus: Ignem gehennae
corporeum esse non ambigo, in quo corpora
certum est cruciari.
CAP. 90.-- #De hoc quod scribitur: Deum nemo vidit unquam, et qualiter illud intelligendum sit.@#
( #Gregorius in suis Moral. dicit:@# ) Deum nemo vidit
unquam. Rursumque cum Testamenti Veteris patres
intueor, multos horum teste ipsa sacrae lectionis
historia Deum vidisse cognosco. Vidit quippe Jacob
Dominum, et ait: Vidi Dominum facie ad faciem, et
salva facta est anima mea. Vidit Moses Dominum,
de quo scriptum est: Loquebatur Dominus ad Mosen
facie ad faciem, sicut loqui solet homo ad amicum
suum. Vidit Job Dominum qui dicit: Auditu auris
audivi te, nunc autem oculus meus videt te. Vidit
Esaias Dominum qui ait: Anno quo mortuus est rex
Ozias, vidi Dominum sedentem super solium excelsum,
et elevatum. Vidit Micheas Dominum qui dicit:
Vidi Dominum sedentem super solium suum: et
omnem exercitum coeli astantem ei a dextris, et a
sinistris. Quid est ergo quod tot Testamenti Veteris patres
Deum se vidisse testati sunt, et tamen de hac
sapientia quae Deus est dicitur: Abscondita est ab
oculis omnium viventium, et Joannes ait: Deum
nemo vidit unquam; nisi hoc quod patenter datur
intelligi, quia quamdiu hic mortaliter vivitur, videri
per quasdam imagines Deus potest, sed per ipsam
naturae suae speciem non potest: ut anima gratia
spiritus afflata, per figuras quasdam Deum videat,
sed ad ipsam vim ejus essentiae non pertingat?
Hinc est enim quod Jacob qui Deum se vidisse
testatur, hic non nisi angelum vidit. Hinc est
quod Moses qui cum Deo facie ad faciem loquitur,
sicut loqui solet homo ad amicum suum,
inter ipsa verba suae locutionis dicit: Si inveni
gratiam in conspectu tuo, ostende mihi temetipsum
manifeste, ut videam te. Certe enim si Deus non
erat, cum quo loquebatur: Ostende mihi Deum
diceret, et non, Ostende teipsum. Si autem Deus erat,
cum quo loquebatur facie ad faciem, cur repetebat
videre quem videbat? Sed ex hac ejus petitione colligitur,
quia eum sitiebat per incircumscriptae naturae
suae claritatem cernere, quem jam coeperat per
quasdam imagines videre, et sic superna essentia
mentis ejus oculis adesset, quatenus ei ad aeternitatis
visionem nulla imago | null | f8ab5474-5488-46ae-bcc4-cc00725209ff | latin_170m_raw | null | None | None | None |
creata temporaliter interesset.
Et viderunt ergo Patres Testamenti Veteris
Dominum, et tamen, juxta Joannis vocem: Deum
nemo vidit unquam; et juxta beati Job sententiam,
sapientia quae Deus est, abscondita est ab oculis
omnium viventium, quia in hac mortali carne consistentibus
et videri potuit per quasdam circumscriptas
imagines, et videri non potest per incircumscriptum
lumen aeternitatis. Sin vero a quibusdam
non potest in hac adhuc mortali carne consistentibus,
sed tamen inaestimabili virtute crescentibus
quodam contemplationis acumine aeterna Dei claritas
videri potest.
CAP. 91.-- #De duplici poena damnatorum.@#
( #Ex dictis Isidori.@# ) Duplex damnatorum poena est
in gehenna. Quorum et mentem urit tristitia, et
corpus flamma: juxta vicissitudinem, ut quod mente
tractaverunt, quod perficerent corpore, simul et
animo puniantur et corpore. Ignem gehennae ad aliquid
lumen habere, ad aliquid non habere. Hoc est
habere lumen ad damnationem, ut videant impii
unde doleant, et non habere ad consolationem, ne
videant unde gaudeant. Apta sit comparatio camino
trium puerorum ad exemplum ignis gehennae. Nam
sicut ille ignis non arsit ad trium puerorum supplicium,
et arsit ad comburenda ligamina vinculorum:
ita ignis gehennae, et lucebit miseris ad augmentum
poenarum, ut videant unde doleant, et non lucebit ad
consolationem, ne videant unde gaudeant. Inter
hujus vitae et futurae infelicitatis miseriam, multa
discretio est. Illic enim et miseria est propter cruciationem
dolorum, et tenebrae propter lucis aversionem.
Quorum unum in hac vita, id est, miseria
est, aliud non est. In inferno autem utrumque.
CAP. 92.-- #De poenis impiorum.@#
( #Ex dictis ejusdem.@# ) Sicut fasciculi lignorum ad
combustionem similibus colligantur, ita in judicii
die similis culpae rei suis similibus jungentur, ut ex
aequo poena constringat quasi in fasciculum, quos
actio similes fecit in malum. Sicut unusquisque
sanctus in futuro judicio pro quantitate virtutum
glorificabitur, ita et unusquisque impius pro
quantitate facinorum condemnabitur. Nec deerit
in supplicio futurus damnationis ordo. Sed juxta
qualitatem criminum discretio erit poenarum,
propheta firmante: De charorum quoque suorum
suppliciis, additur etiam poena defunctis. Sicut apud
inferos diviti sermo praedicat evangelicus: sic pro
augendo Judae supplicio, dicit etiam Psalmus: Commoti
moveantur filii ejus, et mendicent. Impii ex hoc
durius in judicio puniendi sunt mentis dolore, ex
quo visuri sunt justos gloriae beatitudinem meruisse.
Cunctis videntibus est praecipitandus diabolus,
quando sub aspectu omnium bonorum angelorum
hominum, cum eis qui de patre ejus erant, igne
aeterno mittendus est, dum sublatus fuerit diabolus
ut damnetur: multi electi qui in corpore sunt inveniendi,
Domino ad judicium veniente, metu concutiendi
sunt, videntes tali sententia impium esse
punitum; quo terrore purgandi sunt, quia si quid eis
ex corpore adhuc peccati remanserit, metu ipso
quod diabolum damnari conspiciunt, purgabuntur.
Hinc est quod ait Job: Cum sublatus fuerit, timebunt
angeli, et exterriti purgabuntur. Multos posse
perire ex eis in die judicii, qui nunc electi esse videntur
et sancti, docet Propheta: Vocavit Dominus
judicium ad ignem, et devorabit abyssum multam,
et comedet partem domus. Pars quippe domus
devorabitur, quia illos etiam infernus absorbebit,
qui nunc se in praeceptis coelestibus gloriantur. De
quibus et Dominus dicit: Multi dicent mihi in illa
die: Domine, Domine, nonne in nomine tuo prophetavimus?
in nomine tuo daemonia ejecimus?
virtutes multas fecimus? Tunc confitebor illis, quia
nunquam novi vos: discedite a me, qui operamini
iniquitatem, nescio qui estis.
CAP. 93.-- #De Antichristo.@#
( #Ex dictis ejusdem.@# ) Omnis qui secundum professionis
suae normam, aut non vivit, aut aliter
docet, Antichristus est. Plerique autem sunt
qui Antichristi tempora non visuri sunt, et tamen in
membris Antichristi inveniendi sunt. Antequam veniat
Antichristus, multa membra ejus praecesserunt,
et pravae actionis merito caput proprium praevenerunt,
secundum Apostoli sententiam, qui jam iniquitatis
mysterium operari illum affirmat, etiam antequam
reveletur. Magnitudo signorum faciet sub
Antichristo, ut electi, si fieri potest, in errorem
mittantur. Sed si electi, quomodo sunt in errorem
mittendi? Ergo ibunt in errorem titubationis ad modicum
pro multitudine prodigiorum: non tamen dejiciendi
sunt ab stabilitate | null | 99511268-9011-43a6-af7a-96c64473508f | latin_170m_raw | null | None | None | None |
sua, terrorum impulsu,
atque signorum. Unde et ideo ponitur, si fieri potest:
quia electi perire non possunt, sed cito resipiscentes
cordis errorem religione coercebunt: scientes praedictum
a Domino esse, ut dum hoc fecerint adversarii,
non conturbentur sancti. Jam mira facturus
est prodigia et signa, dum venerit Antichristus: ut
etiam electis quoddam cordis gignatur scrupulum,
quod tam cito exsuperet in illis ratio, pro qua scient
in deceptione reproborum, et electorum probatione
eadem fieri signa, in quo tempore per patientiam
gloriosi erunt sancti, non per miracula, sicut sancti
martyres fuerunt priores: illi enim et persecutores
sustinuerunt, et facientes prodigia. Proinde et durius
bellum sustinebunt: quia non solum contra persequentes,
sed etiam contra miraculis coruscantes dimicaturi
sunt. Gravius sub Antichristi temporibus
contra Ecclesiam deserviet Synagoga, quam in ipso
adventu Salvatoris Christianos esset persecuta. Dum
in martyres diabolus jam exercuerit magnam crudelitatem
etiam ligatus, crudelior tamen erit sub Antichristi
temporibus, quando etiam erit solvendus.
Nam si tanta ligatus facere potuit, quanta solutus
faciet? Quanto propinquius finem mundi diabolus
videt, tanto crudelius persecutiones exercet. Ut quia
se continuo damnandum conspicit, socios sibi multiplicet,
cum quibus gehennae ignis addicatur. Quanto
breve tempus videt diabolus sibi restare, ut damnetur,
tanto in magna persecutionis ira movetur, divina
justitia permittente, ut glorificentur justi, sordidentur
iniqui: et ut diabolo durior crescat damnationis
sententia.
CAP. 94.-- #Quod ante diem judicii, etiam electi casuri sint in adventu Antichristi.@#
( #Greg. in suis Moralibus dicit:@# ) In diebus ejus stupebunt
novissimi, et primos invadet horror. Tanta
enim tunc contra justos iniquitate effrenabitur, ut
etiam electorum corda non parvo pavore feriantur.
Unde scriptum est: Ita ut in errorem inducantur, si
fieri potest, etiam electi. Quod videlicet dicitur, non
quia electi casuri sint, sed magnis terroribus trepidaturi.
Tunc vero contra eum certamen justitiae, et
novissimi electi habere narrantur, et primi: quia scilicet
et hi qui in fine mundi electi reperiuntur, in
morte prosternendi sunt, ut illi etiam qui a prioribus
mundi partibus processerunt, Enoch scilicet et Helias,
ad medium revocantur et crudelitatis ejus saevitiam
in sua adhuc mortali carne passuri sunt. Hujus vires
in tanta potestate laxatas novissimi obstupescunt,
et primi metuunt: quia licet juxta hoc quod spiritu
superbiae sublevatur, omnem temporalem ejus potestatem
despiciant, juxta hoc tamen quod ipsi adhuc
in carne mortali sunt, in qua cruciari temporaliter
possunt, ipsa quae fortiter tolerant, supplicia perhorrescunt,
ita ut in eis uno eodemque tempore, et
constantia ex virtute sit, et pavor ex carne. Quia et
si electi sunt, ut tormentis vinci nequeant, per hoc
tamen quod homines sunt, et ipsa metuunt tormenta
qui vincunt.
CAP. 95.-- #De Antichristo.@#
( #Greg. in suis Moralibus dicit:@# ) Videt enim quod in
fine mundi Satan hominem ingrediens, quem sacra
Scriptura Antichristum appellat, tanta elatione extollitur,
tanta virtute principatus, tantis signis et
prodigiis in sanctitatis ostensione se elevat, ut argui
ab hominibus ejus facta non valeant: quia cum potestate
terroris adjunguntur etiam signa ostensae
sanctitatis. Et ait: Quis arguit coram eo viam ejus?
Quis videlicet hominum illum increpare audeat,
cujus visum ferre pertimescit? Sed tamen ejus viam
non solum Helias et Enoch, qui in ejus exprobratione
ad medium perducuntur, sed etiam omnes electi
arguunt, dum contemnunt, dum virtute mentis ejus
malitiae resistunt.
CAP. 96. #Item de Antichristo.@#
( #Gregor. in suis Moralibus dicit:@# ) Hoc loco homo humana
sapiens dicitur, sed cum plus sint omnes,
quam innumerabiles, quaerendum nobis est, cur ante
se innumerabiles, et post se omnes trahere dicatur, nisi
quod antiquus hostis reprobum tunc hominem ingressus,
cunctos quos carnales invenerit, sub suae jugum
ditionis rapit, qui et nunc priusquam appareat, innumerabiles
quidem, non tamen omnes carnales trahit.
Quia quotidie carnali opere ad vitam multi revocantur,
atque ad statum justitiae, alii per brevem, alii vero per
longam poenitentiam redeunt: et nunc innumerabiles
rapit, cum falsitatis suae stupenda hominibus
signa non exhibet: cum vero coram carnalium oculis
miranda eis prodigia fecerit, post se tunc | null | 797b5fd4-d13d-48d0-b492-7cfaade473d4 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
non
innumerabiles, sed omnes trahit: quia qui bonis
praesentibus delectantur, potestati illius se absque
retractione subjiciunt. Sed, sicut praefati sumus,
quia plus est omnem hominem quam innumerabiles
trahere, cur prius dicitur, quia omnem trahit, et
post in augmento innumerabiles subjiciuntur? Ratio
namque expetit ut prius quod minus est, et post in
augmento quod majus est, diceretur. Sed sciendum
quia in hoc loco plus fuit innumerabiles dixisse,
quam omnes. Post se enim omnem hominem trahit;
quia in tribus annis et dimidio, omnes quos in
studiis vitae carnalis invenerit, jugo suae damnationis
astringit. Ante se vero innumerabiles traxit:
quia per quinque millia, et adhuc amplius annorum
curricula, quamvis carnales omnes trahere minime
potuit, multo tamen plures sunt in tam longo tempore
hi, quos ante se innumerabiles rapit, quam
omnes, quos in tam brevi tempore rapiendos invenerit.
Bene ergo dicitur, post se omnem hominem
trahit, et ante se innumerabiles: quia et tunc minus
tollet, cum omnes tulerit: et nunc amplius diripit,
cum corda omnium non invadit.
CAP. 97.-- #Quod in novissimis omnes Israelitae per praedicationem Heliae converti debeant.@#
( #Greg. in suis Moralibus dicit:@# ) Sed extremo Israelitae
omnes ad fidem, cognita Heliae praedicatione,
concurrunt: atque ad ejus protectionem quem fugerant,
redeunt: et tunc illud eximium multiplici
aggregatione populorum convivium celebratur.
CAP. 98.-- #De hoc cur in hac vita saepius bonis male sit, et malis bene.@#
( #Greg. in suis Moralibus dicit:@# ) Cum valde occulta
sint divina judicia, cur in hac vita nonnunquam bonis
male sit, malis bene: tunc occultiora sunt, cum
et bonis hic bene est, et malis male. Nam cum bonis
male est, malis bene, hoc fortasse deprehenditur:
quia et boni, si qua deliquerunt, hic recipiunt, ut ab
aeterna plenius damnatione liberentur: et mali
bona, quae pro hac vita faciunt, hic inveniunt, ut
ad sola in posterum tormenta pertrahantur. Unde
et ardenti in inferno diviti dicitur: Memento, fili,
quia recepisti bona in vita tua, et Lazarus similiter
mala. At cum bonis hic bene est, et malis male, incertum
valde fit, utrum boni idcirco bona accipiant
ut provocati ad aliquid melius crescant, an justo
latentique judicio hic suorum operum remunerationem
percipiant, ut a praemiis vitae sequentis inanescant.
Et utrum malos idcirco adversa feriant, ut
ab aeternis suppliciis corrigendo defendant: an hic
eorum poena incipiat, ut quandoque complenda
eos ad ultima gehennae tormenta perducat.
CAP. 99.-- #Quod etiam omnes infideles resurgere debeant ad tormenta, non ad judicium.@#
( #Gregor. in suis Moralibus dicit:@# ) Resurgunt vero
etiam omnes infideles, sed ad tormentum, non ad
judicium. Non enim eorum tunc causa discutitur,
qui ad conspectum districti judicis, jam cum damnatione
suae infidelitatis accedunt. Professionem vero
fidei retinentes, sed professionis opera non habentes,
redarguuntur ut pereant. Qui vero nec fidei
sacramenta tenuerunt, increpationem judicis in extrema
examinatione non audiunt: quia praejudicantur
infidelitatis suae tenebris, ejus quem despexerant
invectione redargui non merentur. Illi saltem verba
judicis audiunt, qui ejus fidei verba tenuerunt: isti
in damnatione sua aeterni judicis nec verba percipiunt,
quia ejus reverentiam nec verbotenus servare
maluerunt. Illi legaliter pereunt, quia sub
lege positi peccaverunt: istis in perditione sua de
lege nihil dicitur, quia nihil legis habere conati
sunt.
CAP. 100.-- #Quod omnes homines resurgere debeant.@#
( #August. dicit:@# ) Omnium hominum erit resurrectio.
Si omnium erit, ergo omnes moriuntur, ut mors
in Adam data, omnibus ejus filiis dominetur: et
maneat illud privilegium in Domino, quod de eo
specialiter dicitur: Non dabis sanctum tuum videre
corruptionem. Hanc rationem maxima Patrum
turba tradente suscepimus. Verum, quia sunt et
alii aeque catholici, et eruditi viri, qui credunt,
anima in corpore manente, immutandos ad corruptionem
et immortalitatem eos qui in adventu Domini
vivi inveniendi sunt, et hoc eis reputari pro
resurrectione ex mortuis, quod mortalitatem immutatione
deponant non mortem, quolibet quis acquiescat
modo non haereticus, nisi in conventione
haereticus fiat. Sufficit enim in | null | 1e36b2ea-a9ce-4515-992b-604016881e7e | latin_170m_raw | null | None | None | None |
Ecclesiae lege, carnis
resurrectionem credere fieri de morte.
CAP. 101. #De eadem re.@#
( #Item Aug.@# ) Quod autem dicimus in Symbolo, in
adventu Domini vivos et mortuos judicandos, non
justos tantum ac peccatores judicari, sicut Diodorus
significari putat, sed vivos eos qui in carne inveniendi
sunt dicit. Quia ad hoc morituri creduntur,
vel immutandi, sicut alii volunt: ut suscitati continuo
vel reformati a mortuis, judicentur.
CAP. 102.-- #Quod angeli apostatae, et impii homines post tormenta quasi suppliciis expurgati, non justorum societate donentur.@#
( #Item Aug.@# ) Post resurrectionem et judicium, non
credamus resurrectionem futuram, quam Origenes
delirat, ut daemones vel impii homines, post tormenta
quasi suppliciis expurgati, vel illi in angelicam
qua creati sunt redeant dignitatem, vel injusti justorum
societate donentur, eo quod hoc divinae conveniat
pietati, ne quid ex rationabilibus pereat creaturis,
sed quolibet modo salventur. Sed nos credamus
ipsi judici omnium et retributori justo, qui dixit:
Ibunt impii in supplicium aeternum, justi autem
in vitam aeternam: ut percipiant fructum operum
suorum. Et iterum: Ite in ignem aeternum, qui paratus
est diabolo et angelis ejus.
CAP. 103.-- #Quod resurrectio fieri debeat in aetate perfectae juventutis, quae profectu non indigeat.@#
( #Ex dictis Isidori.@# ) Inchoatio pacis sanctorum est
in hac vita non perfectio. Tunc autem erit plenitudo
pacis, dum ad Dei contemplationem, absorpta carnis
infirmitate, convaluerint. Resurrectio mortuorum, ut
Apostolus ait, in virum perfectum in mensuram aetatis
plenitudinis Christi futura est: in aetate scilicet
juventutis quae profectu non indiget, et absque inclinatione
defectus in perfectione ex utraque parte
et plena est et robusta. Quamvis nunc filiorum Dei
nomine homines fideles vocentur, tamen ex eo quod
hanc servitutem corruptionis patiuntur, adhuc jugo
servitutis addicti sunt: accepturi plenam filiorum
Dei libertatem, dum corruptibile hoc induerit incorruptionem.
Nunc Deus per speculum agnoscitur: in
futuro autem quisque electus facie ad faciem praesentabitur,
ut ipsam speciem contempletur, quam
nunc per speculum videre conatur. In hac vita electorum
numerum ad dexteram pertinentium, et reproborum
qui ad sinistram ituri sunt, Ecclesiam Dei
compleri: in fine autem saeculi zizaniam a frumento
disjungi.
CAP. 104.-- #Quod districtus Judex ad judicium veniens peccatorem videat, ut feriat, non ut salvet.@#
( #Gregor. in suis Moral. dicit:@# ) In judicium quidem
Dominus veniens peccatorem videt ut feriat, sed
non videt ut ad largiendam salutis gratiam recognoscat.
Culpas examinat: et vitam pereuntium
ignorat.
CAP. 105.-- #Quod Deus ad judicium veniat ad feriendum videns, et ad salvandum non videns.@#
( #Gregor. in suis Moral. dicit:@# ) Districtus Judex ad
judicium veniet, et ad salvandum non videns, ad feriendum
videns: quia quem in praesenti vita dispensationis
suae miseratione non respicit, respiciendo
postmodum per justitiam extinguit. Nunc enim peccator
quisque dum non metuit, et vivit, et blasphemat
et proficit: quia scilicet misericors Creator
quem expectando vult corrigere, aspiciendo non vult
punire; sicut scriptum est: Dissimulans peccata
hominum propter poenitentiam. Sed tunc peccator
cum respicitur non subsistit: quia cum districtus
Judex merita subtiliter inquirit, res ad tormenta
non sufficit. Quamvis hoc etiam justorum voci congruit:
quorum mens semper sollicita venturo examini
intendit. Omne enim quod agunt metuunt, dum
caute considerant, ante quantum judicem stabunt.
Intuentur potentiam illius magnitudinis, et pensant
quanto reatu constricti sunt propriae infirmitatis.
Enumerant mala proprii operis, et contra haec exaggerant
bona gratiae Conditoris. Considerant prava
quam districte judicet, bona opera quam subtiliter
penset: et perituros se absque ambiguitate praesciunt,
si remota pietate judicentur. Quia hoc ipsum quoque
quod juste videmur vivere, culpa est, si vitam
nostram cum judicat, hanc apud se divina misericordia
non excusat.
CAP. 106.-- #Quod in die judicii duo ordines in quatuor dividantur.@#
( #Ex dictis Isidori.@# ) Duae sunt differentiae vel ordines
hominum in judicio, hoc est, electorum et reproborum.
Qui tamen dividuntur in quatuor. Perfectorum
ordo unus est, qui cum Deo judicat, et alius
qui judicatur. Utrique tamen cum Christo regnabunt. | null | 3ce89940-82f6-4dfa-81ea-32d024d2f0aa | latin_170m_raw | null | None | None | None |
Similiter ordo reproborum pariter in duo: dum hi
qui intra Ecclesiam sunt mali, judicandi sunt, et damnandi.
Qui vero extra Ecclesiam inveniendi sunt,
non sunt judicandi, sed tantum damnandi. Primus
igitur eorum ordo qui judicantur, et pereunt, opponitur
illi ordini bonorum de quo sunt qui judicantur
et regnant. Secundus ordo eorum qui non judicantur,
et pereunt, opponitur illi ordini perfectorum
qui sunt hi qui non judicantur, et regnant. Tertius
ordo eorum qui judicantur et regnant: illi ordini
contrarius est de quo sunt qui judicantur et pereunt.
Quartus ordo eorum qui non judicantur et regnant,
opponitur illi contrario ordini qui illi sunt qui non
judicantur et pereunt. Gemina punitur sententia impius:
dum aut hic pro suis meritis mentis caecitate
percutitur ne veritatem videat, aut dum in fine damnabitur
ut debitas poenas exsolvat.
CAP. 107.-- #Quod liber vitae sit ipsa visio advenientis Judicis: quia quidquid quis fecerit, ipso viso statim intelliget.@#
( #Gregor. in suis Moral. dicit:@# ) Libri aperti sunt, et
alius liber apertus est qui est vitae: et judicati sunt
mortui ex his quae scripta erant in libris. Liber namque
vitae est ipsa visio advenientis judicis. In quo
quasi scriptum est omne mandatum: quia quisquis
eum viderit, mox teste conscientia quidquid non
fecit intelligit. Libri etiam aperti referuntur: quia
justorum tunc vita conspicitur, in quibus mandata
coelestia opere impressa cernuntur. Et judicati sunt
mortui ex his quae scripta erant in libris: quia in
ostensa vita justorum, quasi in expansione librorum,
legunt bonum quod agere ipsi noluerunt: atque eorum
qui fecerunt comparatione damnantur. Ne ergo
unusquisque tunc videns eos, quod non fecit defleat,
nunc in eis quod imitetur, attendat: quod quidam
facere non cessant.
CAP. 108.-- #De gloria sanctorum post judicium.@#
( #Ex dictis Isidori.@# ) Non faciet in futurum cor miserum
justorum compassione damnatorum condolendi
affectio, ubi tantum erit sanctorum de Dei contemplatione
gaudium, ut tristitiae nullus tribuatur
introitus. Sicut comparatus color candidus nigro colori
sit pulchrior, ita et sanctorum requies comparata
damnationi malorum gloriosior erit. Sicut justitia
injustitiae, sic virtus vitio. Crescit ergo sanctorum
gloria: dum debita damnantur impii poena.
Post resurrectionem sanctis in carne promissa est
coelorum ascensio, dicente ad Patrem Christo: Volo
ut ubi sum ego, et ipsi sint mecum. Si enim membra
capitis sumus, et unus in se et in nobis est Christus,
utique ubi ipse ascendit, et nos ascensuri sumus.
CAP. 109.-- #Quod finito judicio incipiat esse saeculum novum, et terra nova.@#
( #Ex dictis ejusdem.@# ) Ut ait B. Augustinus, peracto
finitoque judicio, tunc esse desinet hoc coelum, et
terra: quando incipiet esse coelum novum, et terra
nova. Mutatione namque rerum, non omni modo interitu
transibit hic mundus. Unde et Apostolus dicit:
Praeterit enim figura hujus mundi. Figura ergo praeterit,
non natura.
CAP. 110.-- #Contra eos qui dicunt si post factum judicium erit conflagratio mundi, ubi tunc esse potuerint sancti, qui non contingantur flamma incendii.@#
( #Ex dictis ejusdem.@# ) Hanc quaestionem beatus Augustinus
dissolvit. Quaeret, ait, forsitan aliquis, si
post factum judicium iste mundus ardebit, antequam
pro illo coelum novum et terra nova reponatur, eo
ipso tempore conflagrationis ejus, ubi erunt sancti,
cum eos habentes corpora in aliquo corporali loco
esse necesse sit. Possumus respondere futuros esse
eos in superioribus partibus, quo ita non ascendat
flamma illius incendii, quemadmodum nec unda diluvii.
Talia quippe illis erunt corpora, ut illic sint
ubi esse voluerint. Sed nec ignem conflagrationis
illius pertimescent immortales atque incorruptibiles
facti, sicut vivorum trium corruptibilia corpora atque
mortalia in camino ardenti illaesa vivere potuerunt.
FINIS LIBRI XX. | null | 5f1be49a-2b6b-4d21-b6ea-cc602b2a8f25 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
Acta
In Dei nomine, ego Aribo Moguntinae sedis archiepiscopus,
quamvis indignus, cum caeteris confratribus
nostris, et coepiscopis, Burchardo Wormaciensi,
Werenhario Argentino, Brunone Augustensi, Ebethardo
Babenbergensi, Meginhardo Wircenburgensi,
synodum in Salegunstat condiximus. Anno Dominicae
incarnat. MXXIII, indict. V, II Idus August. anno
autem domini Henrici secundi regnantis XXI, imperii
vero VI, quatenus cum communi confratrum
praedictorum concilio atque consultu, multimoda
divinorum officiorum atque synodalium legum componeretur
dissensio, et disparilitas nostrarum singularium
consuetudinum, honesta consensione redigeretur
in unum. Ideoque propter illas lamentabiles
dissensiones, communi decreto concilii, haec capitula
sancita sunt.
CAP. 1.-- #De abstinentia carnis, et sanguinis in subscriptis temporibus.@#
( #In concilio in Salegunstat habito.@# ) Ut XIV dies omnes
Christiani ante festivitatem S. Joannis Baptistae
in abstinentia sint carnis et sanguinis, nisi infirmitate
impediente, aut alicujus festi solemnitate quae in
illo episcopio celebris habetur intercedente. Et ante
Nat. Domini similiter. Et in vigilia Epiphaniae. Et
in omnium vigiliis apostolorum. Et in vigilia assumptionis
sanctae Mariae, et in vigilia sancti Laurentii,
necnon etiam in vigilia omnium sanctorum adjicientes
praedictis vigiliis unam horam refectionis, excepta
infirmitate, et nisi aliquis sit, qui proprio voto majori
abstinentia uti velit.
CAP. 2.-- #De custodiendo jejunio IV temporum.@#
( #Ex eodem concilio.@# ) De incerto autem jejunio IV
temporum hanc certitudinem statuimus, ut si Kalen.
Mar. in IV feria, sive antea evenerint, eadem hebdomada
jejunium celebretur. Si autem Kalen. Mar. in
V feriam aut VI aut Sabbatum distenduntur, in sequentem
hebdomadam jejunium differatur. Simili
quoque modo si Kal. Junii in IV feriam, aut antea
evenerint, in subsequente hebdomada jejunium celebretur.
Et si in V feriam aut VI aut Sabbatum contigerit,
jejunium in III hebdomadam reservetur; et
hoc sciendum est, quod si quando jejunium mensis
Junii in vigilia Pentecostes secundum praedictam regulam
evenerit, non ibi celebrandum erit, sed in
ipsa hebdomada solemni Pentecostes, et tunc propter
solemnitatem Spiritus sancti, diacones dalmaticis
induantur, et #Alleluia@# cantetur, et #Flectamus
genua@# non dicatur. Eodem modo de Septembris jejunio
constitutum est, ut si Kal. Sept. in IV feria
evenerit, aut antea, jejunium in III hebdomada celebretur:
et si in V aut VI aut Sabbato contigerit,
in IV hebdomada jejunandum erit. In Decembr. illud
observandum erit, ut proximo Sabbato ante vigiliam
natalis Domini celebretur jejunium: quia si
vigilia in Sabbato evenerit, simul vigilia et jejunium
celebrare non convenit.
CAP. 3.-- #Quibus temporibus legitima connubia prohibenda sint.@#
( #Ex eodem concilio.@# ) De legitimis autem conjugiis
ita visum est, quod nullus Christianus uxorem ducere
debeat ab adventu Domini, usque in octavas
Epiphaniae, et a LXX usque in octavas Paschae, nec
in supra notatis quatuordecim diebus ante festivitatem
sancti Joannis Baptistae, neque in praedictis
jejuniorum diebus, sive in omnium solemnium dierum
praecedentibus noctibus.
CAP. 4.-- #Ut presbyter qui post galli cantum bibat, nisi necessitas cogat, sequenti die missam celebrare non audeat.@#
( #Ex eodem.@# ) Decretum est etiam in eodem concilio,
ut presbyter aliquis qui post galli cantum aestivis
noctibus bibens, proximo die missam non celebret,
hyemantibus similiter, nisi necessitas cogat.
CAP. 5.-- #Ut presbyter non amplius quam tres Missas in die celebret.@#
( #Item ex eodem@# ) Item decretum est, ut unusquisque
presbyter in die non amplius quam tres Missas
celebrare praesumat.
CAP. 6.-- #Ut nemo corporale ad extinguendum incendium in ignem projiciat.@#
( #Ex eodem.@# ) Conquestum est etiam in sancto concilio
de quibusdam stultissimis presbyteris, ut quando
incendium videant, corporale Dominico corpore
consecratum, ad extinguendum incendium temeraria
praesumptione in ignem projiciant. Ideoque decretum
est sub anathematis interdictione, ne ulterius
fiat.
CAP. 7.-- #De hoc, si duo inculpati fuerint in adulterio, et unus negat, alter profitetur, quid inde faciendum sit.@#
( #Ex eodem.@# ) Interrogatum est, si duo in adulterio
inculpati fierent, et unus profiteretur, et alter negaret,
quid inde agendum esset. Decretum est etiam
a | null | d656e8b8-139a-4931-bed1-6b23fa0f9dee | latin_170m_raw | null | None | None | None |
sancto concilio, ut ille qui negaverit, probabili
judicio se expurget, et qui professus fuerit, digne
poenitentiam agat.
CAP. 8.-- #Ut nemo gladium in Ecclesiam portet.@#
( #Ex eodem.@# ) Decretum est etiam in eodem concilio,
ut nemo gladium in Ecclesiam portet, regali tantum
excepto.
CAP. 9.-- #Ne mala colloquia in ecclesia, aut in atrio ecclesiae fiant.@#
( #Ex eodem.@# ) Statuit etiam sancta synodus, ut mala
consuetudo quae apud omnes pene jam inolevit, omnino
prohibeatur, hoc est, quod colloquia sua in atrio
alicujus ecclesiae constituunt habenda, et tunc ea in
ipsa maxima exercent ecclesia, ubi orationes et divina
tantum fieri aequuum est officia.
CAP. 10.-- #De Evangelio, In principio erat verbum, et missis peculiaribus, ne fiant non suis temporibus.@#
( #Ex eodem.@# ) Quidam etiam laicorum, et maxime
matronae, habent in consuetudine, ut per singulos
dies Evangelium: In principio erat Verbum, et missas
peculiares, hoc est, de sancta Trinitate, aut de sancto
Michaele [dicant], et ideo sancitum est in eodem concilio,
ut hoc ulterius non fiat, nisi suo tempore, et nisi
aliquis fidelium audire velit pro reverentia sanctae
Trinitatis, non pro aliqua divinatione: et si voluerint
ut sibi missae cantentur, de eodem die audiant missas,
vel pro salute vivorum, aut pro defunctis.
CAP. 11.-- #De computatione consanguinitatis.@#
( #Ex eodem concilio.@# ) Quidam etiam generationem
consanguinitatis ita volunt numerare, ut frater et
soror sint primi. Hoc autem statuit sancta synodus
sicut etiam ab antiquis Patribus decretum est, ut
ita non essent, sed ut nepos, et neptis, id est, filius
fratris, ac filia sororis primi habeantur.
CAP. 12.-- #Aedificia laicorum in atrio Ecclesiae non ponatur.@#
( #Ex eodem.@# ) Statutum est etiam ut aedificia laicorum,
quae ecclesiis adjuncta sunt, auferantur, et
nulla in atrio ecclesiae ponantur nisi tantum presbyterorum.
CAP. 13.-- #Ut nullus laicus presbytero Ecclesiam suam commendet sine licentia episcopi sui.@#
( #Ex eodem.@# ) Item decretum est, ut nullus laicorum
alicui presbytero suam commendet Ecclesiam,
praeter consensum episcopi, sed eum prius mittat
suo episcopo, vel ejus vicario, ut probetur si scientia,
aetate, et moribus talis sit, ut sibi populus Dei
commendetur.
CAP. 14.-- #Si duo de adulterio accusati fuerint, quid inde faciendum sit.@#
( #Ex eodem.@# ) Statuit quoque sancta synodus, si duo
de adulterio accusati fuerint, et ambo negaverint,
et orant sibi concedi, ut alterum illorum utrosque
divino purget judicio, si unum in hoc deciderit, ut
ambo rei habeantur.
CAP. 15.-- #Ut bannitum jejunium ab omnibus diligentissime observetur.@#
( #Ex eodem.@# ) Decretum est etiam, ut omnes bannitum
jejunium, in quocunque episcopio celebratur,
diligentissime observent, et si quis illarum VIII interdictarum
rerum aliquam redimere voluerit,
unum pauperem prout sua facultas erit, eadem die
reficiat.
CAP. 16.-- #De illis qui Romam ituri sunt.@#
Decrevit quoque sancta synodus, ut nullus Romam
eat, nisi cum licentia sui episcopi, vel ejus
vicarii.
CAP. 17.-- #Ut carina non dividatur poenitenti.@#
Et illud sub anathemate praeceptum est, ut nullus
presbyterorum cuiquam poenitenti carinam dividere
praesumat, si infirmitas non intervenerit.
CAP. 18.-- #De illis qui poenitentiam a sacerdotibus accipere nolunt.@#
Quia multi tanta mentis suae falluntur stultitia, ut
in aliquo capitali crimine inculpati, poenitentiam a
sacerdotibus suis accipere nolunt, in hoc maxime
confisi ut Romam euntibus apostolicus omnia sibi
dimittat peccata: sancto visum est concilio, ut talis
indulgentia illis non prosit, sed prius juxta modum
delicti poenitentiam sibi datam a suis sacerdotibus
adimpleant, et tunc Romam ire si velint, ab episcopo
proprio licentiam, et litteras ad apostolicum
ex iisdem rebus deferendas accipiant.
CAP. 19.-- #Ut omnis poenitens dum carinam suam jejunat, de loco ad locum non migret.@#
Decretum est etiam in eodem concilio, ut omnis
poenitens dum carinam suam jejunat, de loco in locum
non migret, sed ibi permaneat ubi suam acceperit
poenitentiam | null | 9b46d839-4107-4dd9-9b08-6fd33ee4a221 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
, ut proprius sacerdos sibi praebeat
testimonium: si autem sibi propter hostiles insidias
jejunare non poterit, suus sacerdos cum confratrum
suorum alicui, ubi pacifice possit jejunare, diligentissime
commendet.
CAP. 20.-- #Ut nullus presbyter quemquam poenitentem in ecclesiam introducat.@#
In eodem quoque concilio decretum est ut nullus
presbyterorum quemquam nisi jussu episcopi ecclesiam
introducere praesumat, cui pro aliquo delicto
illam ingredi non liceat.
Acta
In Dei nomine, ego Aribo Moguntinae sedis archiepiscopus,
quamvis indignus, cum caeteris confratribus
nostris, et coepiscopis, Burchardo Wormaciensi,
Werenhario Argentino, Brunone Augustensi, Ebethardo
Babenbergensi, Meginhardo Wircenburgensi,
synodum in Salegunstat condiximus. Anno Dominicae
incarnat. MXXIII, indict. V, II Idus August. anno
autem domini Henrici secundi regnantis XXI, imperii
vero VI, quatenus cum communi confratrum
praedictorum concilio atque consultu, multimoda
divinorum officiorum atque synodalium legum componeretur
dissensio, et disparilitas nostrarum singularium
consuetudinum, honesta consensione redigeretur
in unum. Ideoque propter illas lamentabiles
dissensiones, communi decreto concilii, haec capitula
sancita sunt.
CAP. 1.-- #De abstinentia carnis, et sanguinis in subscriptis temporibus.@#
( #In concilio in Salegunstat habito.@# ) Ut XIV dies omnes
Christiani ante festivitatem S. Joannis Baptistae
in abstinentia sint carnis et sanguinis, nisi infirmitate
impediente, aut alicujus festi solemnitate quae in
illo episcopio celebris habetur intercedente. Et ante
Nat. Domini similiter. Et in vigilia Epiphaniae. Et
in omnium vigiliis apostolorum. Et in vigilia assumptionis
sanctae Mariae, et in vigilia sancti Laurentii,
necnon etiam in vigilia omnium sanctorum adjicientes
praedictis vigiliis unam horam refectionis, excepta
infirmitate, et nisi aliquis sit, qui proprio voto majori
abstinentia uti velit.
CAP. 2.-- #De custodiendo jejunio IV temporum.@#
( #Ex eodem concilio.@# ) De incerto autem jejunio IV
temporum hanc certitudinem statuimus, ut si Kalen.
Mar. in IV feria, sive antea evenerint, eadem hebdomada
jejunium celebretur. Si autem Kalen. Mar. in
V feriam aut VI aut Sabbatum distenduntur, in sequentem
hebdomadam jejunium differatur. Simili
quoque modo si Kal. Junii in IV feriam, aut antea
evenerint, in subsequente hebdomada jejunium celebretur.
Et si in V feriam aut VI aut Sabbatum contigerit,
jejunium in III hebdomadam reservetur; et
hoc sciendum est, quod si quando jejunium mensis
Junii in vigilia Pentecostes secundum praedictam regulam
evenerit, non ibi celebrandum erit, sed in
ipsa hebdomada solemni Pentecostes, et tunc propter
solemnitatem Spiritus sancti, diacones dalmaticis
induantur, et #Alleluia@# cantetur, et #Flectamus
genua@# non dicatur. Eodem modo de Septembris jejunio
constitutum est, ut si Kal. Sept. in IV feria
evenerit, aut antea, jejunium in III hebdomada celebretur:
et si in V aut VI aut Sabbato contigerit,
in IV hebdomada jejunandum erit. In Decembr. illud
observandum erit, ut proximo Sabbato ante vigiliam
natalis Domini celebretur jejunium: quia si
vigilia in Sabbato evenerit, simul vigilia et jejunium
celebrare non convenit.
CAP. 3.-- #Quibus temporibus legitima connubia prohibenda sint.@#
( #Ex eodem concilio.@# ) De legitimis autem conjugiis
ita visum est, quod nullus Christianus uxorem ducere
debeat ab adventu Domini, usque in octavas
Epiphaniae, et a LXX usque in octavas Paschae, nec
in supra notatis quatuordecim diebus ante festivitatem
sancti Joannis Baptistae, neque in praedictis
jejuniorum diebus, sive in omnium solemnium dierum
praecedentibus noctibus.
CAP. 4.-- #Ut presbyter qui post galli cantum bibat, nisi necessitas cogat, sequenti die missam celebrare non audeat.@#
( #Ex eodem.@# ) Decretum est etiam in eodem concilio,
ut presbyter aliquis qui post galli cantum aestivis
noctibus bibens, proximo die missam non celebret,
hyemantibus similiter, nisi necessitas cogat.
CAP. 5.-- #Ut presbyter non amplius quam tres Missas in die celebret.@#
( #Item ex eodem@# ) Item decretum est, ut unusquisque
presbyter in die non amplius quam tres Missas
celebrare praesumat.
CAP. 6.-- #Ut nemo corporale ad extinguendum incendium in ignem projiciat.@#
( #Ex eodem.@# ) Conquestum est etiam in sancto concilio
de quibusdam stultissimis presbyteris, ut quando
incendium videant, corporale Dominico corpore
consecratum, ad extinguendum incendium temeraria
praesumptione in ignem | null | f5ee0af8-2a15-4e4a-a709-e41d790cb097 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
projiciant. Ideoque decretum
est sub anathematis interdictione, ne ulterius
fiat.
CAP. 7.-- #De hoc, si duo inculpati fuerint in adulterio, et unus negat, alter profitetur, quid inde faciendum sit.@#
( #Ex eodem.@# ) Interrogatum est, si duo in adulterio
inculpati fierent, et unus profiteretur, et alter negaret,
quid inde agendum esset. Decretum est etiam
a sancto concilio, ut ille qui negaverit, probabili
judicio se expurget, et qui professus fuerit, digne
poenitentiam agat.
CAP. 8.-- #Ut nemo gladium in Ecclesiam portet.@#
( #Ex eodem.@# ) Decretum est etiam in eodem concilio,
ut nemo gladium in Ecclesiam portet, regali tantum
excepto.
CAP. 9.-- #Ne mala colloquia in ecclesia, aut in atrio ecclesiae fiant.@#
( #Ex eodem.@# ) Statuit etiam sancta synodus, ut mala
consuetudo quae apud omnes pene jam inolevit, omnino
prohibeatur, hoc est, quod colloquia sua in atrio
alicujus ecclesiae constituunt habenda, et tunc ea in
ipsa maxima exercent ecclesia, ubi orationes et divina
tantum fieri aequuum est officia.
CAP. 10.-- #De Evangelio, In principio erat verbum, et missis peculiaribus, ne fiant non suis temporibus.@#
( #Ex eodem.@# ) Quidam etiam laicorum, et maxime
matronae, habent in consuetudine, ut per singulos
dies Evangelium: In principio erat Verbum, et missas
peculiares, hoc est, de sancta Trinitate, aut de sancto
Michaele [dicant], et ideo sancitum est in eodem concilio,
ut hoc ulterius non fiat, nisi suo tempore, et nisi
aliquis fidelium audire velit pro reverentia sanctae
Trinitatis, non pro aliqua divinatione: et si voluerint
ut sibi missae cantentur, de eodem die audiant missas,
vel pro salute vivorum, aut pro defunctis.
CAP. 11.-- #De computatione consanguinitatis.@#
( #Ex eodem concilio.@# ) Quidam etiam generationem
consanguinitatis ita volunt numerare, ut frater et
soror sint primi. Hoc autem statuit sancta synodus
sicut etiam ab antiquis Patribus decretum est, ut
ita non essent, sed ut nepos, et neptis, id est, filius
fratris, ac filia sororis primi habeantur.
CAP. 12.-- #Aedificia laicorum in atrio Ecclesiae non ponatur.@#
( #Ex eodem.@# ) Statutum est etiam ut aedificia laicorum,
quae ecclesiis adjuncta sunt, auferantur, et
nulla in atrio ecclesiae ponantur nisi tantum presbyterorum.
CAP. 13.-- #Ut nullus laicus presbytero Ecclesiam suam commendet sine licentia episcopi sui.@#
( #Ex eodem.@# ) Item decretum est, ut nullus laicorum
alicui presbytero suam commendet Ecclesiam,
praeter consensum episcopi, sed eum prius mittat
suo episcopo, vel ejus vicario, ut probetur si scientia,
aetate, et moribus talis sit, ut sibi populus Dei
commendetur.
CAP. 14.-- #Si duo de adulterio accusati fuerint, quid inde faciendum sit.@#
( #Ex eodem.@# ) Statuit quoque sancta synodus, si duo
de adulterio accusati fuerint, et ambo negaverint,
et orant sibi concedi, ut alterum illorum utrosque
divino purget judicio, si unum in hoc deciderit, ut
ambo rei habeantur.
CAP. 15.-- #Ut bannitum jejunium ab omnibus diligentissime observetur.@#
( #Ex eodem.@# ) Decretum est etiam, ut omnes bannitum
jejunium, in quocunque episcopio celebratur,
diligentissime observent, et si quis illarum VIII interdictarum
rerum aliquam redimere voluerit,
unum pauperem prout sua facultas erit, eadem die
reficiat.
CAP. 16.-- #De illis qui Romam ituri sunt.@#
Decrevit quoque sancta synodus, ut nullus Romam
eat, nisi cum licentia sui episcopi, vel ejus
vicarii.
CAP. 17.-- #Ut carina non dividatur poenitenti.@#
Et illud sub anathemate praeceptum est, ut nullus
presbyterorum cuiquam poenitenti carinam dividere
praesumat, si infirmitas non intervenerit.
CAP. 18.-- #De illis qui poenitentiam a sacerdotibus accipere nolunt.@#
Quia multi tanta mentis suae falluntur stultitia, ut
in aliquo capitali crimine inculpati, poenitentiam a
sacerdotibus suis accipere nolunt, in hoc maxime
confisi ut Romam euntibus apostolicus omnia sibi
dimittat peccata: sancto visum est concilio, ut talis
indulgentia illis non prosit, sed prius juxta modum
delicti poenitentiam sibi datam a suis sacerdotibus | null | a040fb95-6256-45ec-9b74-11c7836cbb21 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
adimpleant, et tunc Romam ire si velint, ab episcopo
proprio licentiam, et litteras ad apostolicum
ex iisdem rebus deferendas accipiant.
CAP. 19.-- #Ut omnis poenitens dum carinam suam jejunat, de loco ad locum non migret.@#
Decretum est etiam in eodem concilio, ut omnis
poenitens dum carinam suam jejunat, de loco in locum
non migret, sed ibi permaneat ubi suam acceperit
poenitentiam, ut proprius sacerdos sibi praebeat
testimonium: si autem sibi propter hostiles insidias
jejunare non poterit, suus sacerdos cum confratrum
suorum alicui, ubi pacifice possit jejunare, diligentissime
commendet.
CAP. 20.-- #Ut nullus presbyter quemquam poenitentem in ecclesiam introducat.@#
In eodem quoque concilio decretum est ut nullus
presbyterorum quemquam nisi jussu episcopi ecclesiam
introducere praesumat, cui pro aliquo delicto
illam ingredi non liceat.
CAP. 1.-- #De abstinentia carnis, et sanguinis in subscriptis temporibus.@#
( #In concilio in Salegunstat habito.@# ) Ut XIV dies omnes
Christiani ante festivitatem S. Joannis Baptistae
in abstinentia sint carnis et sanguinis, nisi infirmitate
impediente, aut alicujus festi solemnitate quae in
illo episcopio celebris habetur intercedente. Et ante
Nat. Domini similiter. Et in vigilia Epiphaniae. Et
in omnium vigiliis apostolorum. Et in vigilia assumptionis
sanctae Mariae, et in vigilia sancti Laurentii,
necnon etiam in vigilia omnium sanctorum adjicientes
praedictis vigiliis unam horam refectionis, excepta
infirmitate, et nisi aliquis sit, qui proprio voto majori
abstinentia uti velit.
CAP. 2.-- #De custodiendo jejunio IV temporum.@#
( #Ex eodem concilio.@# ) De incerto autem jejunio IV
temporum hanc certitudinem statuimus, ut si Kalen.
Mar. in IV feria, sive antea evenerint, eadem hebdomada
jejunium celebretur. Si autem Kalen. Mar. in
V feriam aut VI aut Sabbatum distenduntur, in sequentem
hebdomadam jejunium differatur. Simili
quoque modo si Kal. Junii in IV feriam, aut antea
evenerint, in subsequente hebdomada jejunium celebretur.
Et si in V feriam aut VI aut Sabbatum contigerit,
jejunium in III hebdomadam reservetur; et
hoc sciendum est, quod si quando jejunium mensis
Junii in vigilia Pentecostes secundum praedictam regulam
evenerit, non ibi celebrandum erit, sed in
ipsa hebdomada solemni Pentecostes, et tunc propter
solemnitatem Spiritus sancti, diacones dalmaticis
induantur, et #Alleluia@# cantetur, et #Flectamus
genua@# non dicatur. Eodem modo de Septembris jejunio
constitutum est, ut si Kal. Sept. in IV feria
evenerit, aut antea, jejunium in III hebdomada celebretur:
et si in V aut VI aut Sabbato contigerit,
in IV hebdomada jejunandum erit. In Decembr. illud
observandum erit, ut proximo Sabbato ante vigiliam
natalis Domini celebretur jejunium: quia si
vigilia in Sabbato evenerit, simul vigilia et jejunium
celebrare non convenit.
CAP. 3.-- #Quibus temporibus legitima connubia prohibenda sint.@#
( #Ex eodem concilio.@# ) De legitimis autem conjugiis
ita visum est, quod nullus Christianus uxorem ducere
debeat ab adventu Domini, usque in octavas
Epiphaniae, et a LXX usque in octavas Paschae, nec
in supra notatis quatuordecim diebus ante festivitatem
sancti Joannis Baptistae, neque in praedictis
jejuniorum diebus, sive in omnium solemnium dierum
praecedentibus noctibus.
CAP. 4.-- #Ut presbyter qui post galli cantum bibat, nisi necessitas cogat, sequenti die missam celebrare non audeat.@#
( #Ex eodem.@# ) Decretum est etiam in eodem concilio,
ut presbyter aliquis qui post galli cantum aestivis
noctibus bibens, proximo die missam non celebret,
hyemantibus similiter, nisi necessitas cogat.
CAP. 5.-- #Ut presbyter non amplius quam tres Missas in die celebret.@#
( #Item ex eodem@# ) Item decretum est, ut unusquisque
presbyter in die non amplius quam tres Missas
celebrare praesumat.
CAP. 6.-- #Ut nemo corporale ad extinguendum incendium in ignem projiciat.@#
( #Ex eodem.@# ) Conquestum est etiam in sancto concilio
de quibusdam stultissimis presbyteris, ut quando
incendium videant, corporale Dominico corpore
consecratum, ad extinguendum incendium temeraria
praesumptione in ignem projiciant. Ideoque decretum
est sub anathematis interdictione, ne ulterius
fiat.
CAP. 7.-- #De hoc, si duo inculpati fuerint in adulterio, et unus negat, alter profitetur, quid inde faciendum sit.@# | null | 00105748-9620-4dc4-83c3-aa54c06c9cb1 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
( #Ex eodem.@# ) Interrogatum est, si duo in adulterio
inculpati fierent, et unus profiteretur, et alter negaret,
quid inde agendum esset. Decretum est etiam
a sancto concilio, ut ille qui negaverit, probabili
judicio se expurget, et qui professus fuerit, digne
poenitentiam agat.
CAP. 8.-- #Ut nemo gladium in Ecclesiam portet.@#
( #Ex eodem.@# ) Decretum est etiam in eodem concilio,
ut nemo gladium in Ecclesiam portet, regali tantum
excepto.
CAP. 9.-- #Ne mala colloquia in ecclesia, aut in atrio ecclesiae fiant.@#
( #Ex eodem.@# ) Statuit etiam sancta synodus, ut mala
consuetudo quae apud omnes pene jam inolevit, omnino
prohibeatur, hoc est, quod colloquia sua in atrio
alicujus ecclesiae constituunt habenda, et tunc ea in
ipsa maxima exercent ecclesia, ubi orationes et divina
tantum fieri aequuum est officia.
CAP. 10.-- #De Evangelio, In principio erat verbum, et missis peculiaribus, ne fiant non suis temporibus.@#
( #Ex eodem.@# ) Quidam etiam laicorum, et maxime
matronae, habent in consuetudine, ut per singulos
dies Evangelium: In principio erat Verbum, et missas
peculiares, hoc est, de sancta Trinitate, aut de sancto
Michaele [dicant], et ideo sancitum est in eodem concilio,
ut hoc ulterius non fiat, nisi suo tempore, et nisi
aliquis fidelium audire velit pro reverentia sanctae
Trinitatis, non pro aliqua divinatione: et si voluerint
ut sibi missae cantentur, de eodem die audiant missas,
vel pro salute vivorum, aut pro defunctis.
CAP. 11.-- #De computatione consanguinitatis.@#
( #Ex eodem concilio.@# ) Quidam etiam generationem
consanguinitatis ita volunt numerare, ut frater et
soror sint primi. Hoc autem statuit sancta synodus
sicut etiam ab antiquis Patribus decretum est, ut
ita non essent, sed ut nepos, et neptis, id est, filius
fratris, ac filia sororis primi habeantur.
CAP. 12.-- #Aedificia laicorum in atrio Ecclesiae non ponatur.@#
( #Ex eodem.@# ) Statutum est etiam ut aedificia laicorum,
quae ecclesiis adjuncta sunt, auferantur, et
nulla in atrio ecclesiae ponantur nisi tantum presbyterorum.
CAP. 13.-- #Ut nullus laicus presbytero Ecclesiam suam commendet sine licentia episcopi sui.@#
( #Ex eodem.@# ) Item decretum est, ut nullus laicorum
alicui presbytero suam commendet Ecclesiam,
praeter consensum episcopi, sed eum prius mittat
suo episcopo, vel ejus vicario, ut probetur si scientia,
aetate, et moribus talis sit, ut sibi populus Dei
commendetur.
CAP. 14.-- #Si duo de adulterio accusati fuerint, quid inde faciendum sit.@#
( #Ex eodem.@# ) Statuit quoque sancta synodus, si duo
de adulterio accusati fuerint, et ambo negaverint,
et orant sibi concedi, ut alterum illorum utrosque
divino purget judicio, si unum in hoc deciderit, ut
ambo rei habeantur.
CAP. 15.-- #Ut bannitum jejunium ab omnibus diligentissime observetur.@#
( #Ex eodem.@# ) Decretum est etiam, ut omnes bannitum
jejunium, in quocunque episcopio celebratur,
diligentissime observent, et si quis illarum VIII interdictarum
rerum aliquam redimere voluerit,
unum pauperem prout sua facultas erit, eadem die
reficiat.
CAP. 16.-- #De illis qui Romam ituri sunt.@#
Decrevit quoque sancta synodus, ut nullus Romam
eat, nisi cum licentia sui episcopi, vel ejus
vicarii.
CAP. 17.-- #Ut carina non dividatur poenitenti.@#
Et illud sub anathemate praeceptum est, ut nullus
presbyterorum cuiquam poenitenti carinam dividere
praesumat, si infirmitas non intervenerit.
CAP. 18.-- #De illis qui poenitentiam a sacerdotibus accipere nolunt.@#
Quia multi tanta mentis suae falluntur stultitia, ut
in aliquo capitali crimine inculpati, poenitentiam a
sacerdotibus suis accipere nolunt, in hoc maxime
confisi ut Romam euntibus apostolicus omnia sibi
dimittat peccata: sancto visum est concilio, ut talis
indulgentia illis non prosit, sed prius juxta modum
delicti poenitentiam sibi datam a suis sacerdotibus
adimpleant, et tunc Romam ire si velint, ab episcopo
proprio licentiam, et litteras ad apostolicum
ex iisdem rebus deferendas accipiant.
CAP. 19.-- #Ut omnis poenitens dum carinam suam jejunat, de loco ad | null | 28a26d4d-eb86-4cbc-bcc1-c7879714ee5c | latin_170m_raw | null | None | None | None |
locum non migret.@#
Decretum est etiam in eodem concilio, ut omnis
poenitens dum carinam suam jejunat, de loco in locum
non migret, sed ibi permaneat ubi suam acceperit
poenitentiam, ut proprius sacerdos sibi praebeat
testimonium: si autem sibi propter hostiles insidias
jejunare non poterit, suus sacerdos cum confratrum
suorum alicui, ubi pacifice possit jejunare, diligentissime
commendet.
CAP. 20.-- #Ut nullus presbyter quemquam poenitentem in ecclesiam introducat.@#
In eodem quoque concilio decretum est ut nullus
presbyterorum quemquam nisi jussu episcopi ecclesiam
introducere praesumat, cui pro aliquo delicto
illam ingredi non liceat. | null | d0c25da8-b80c-477d-93df-2ba687569140 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
Concio in concilio Francfordiensi
Domini, et Patres a mea parvitate huc asciti convenistis,
et quamobrem vos ascierim, aperiam, precorque
omnium clementiam ut in his quae divina
gratia mihi, ut spero, inspiravit, pro ejus amore
faveatis. Nam, quia in sobole habenda nulla mihi
spes superest, Christum haeredem elegi, episcopatum
in Bavemberh, cum licentia episcopi mei facere
hactenus concupivi, et hodie perficere statui. Ob hoc
serenissimam pietatem vestram interpello, ne, ejus
absentia qui apud me voluit obtinere quod mihi
non licuit concedere, propositum meum valeat impediri.
Ecce baculus, in quo mutuae confirmationis
signum clarescit, quod non propter Dominum, sed
ob dignitatis nullatenus adipiscendae dolorem fugerit.
Moveat corda omnium praesentium quod augmentum
S. Matris Ecclesiae cum nugigerula legatione annullare
praesumit. Ecce ad haec conjugis meae praesentis,
et unici fratris mei et cohaeredis larga benevolentia
aspirat; meque placita sibi redditione illis restituere
uterque pro certo sciat: sique episcopus venire
et promissa dignatur suscipere, paratum me ad
omne quod vobis placuerit inveniet.
Concio in concilio Francfordiensi
Domini, et Patres a mea parvitate huc asciti convenistis,
et quamobrem vos ascierim, aperiam, precorque
omnium clementiam ut in his quae divina
gratia mihi, ut spero, inspiravit, pro ejus amore
faveatis. Nam, quia in sobole habenda nulla mihi
spes superest, Christum haeredem elegi, episcopatum
in Bavemberh, cum licentia episcopi mei facere
hactenus concupivi, et hodie perficere statui. Ob hoc
serenissimam pietatem vestram interpello, ne, ejus
absentia qui apud me voluit obtinere quod mihi
non licuit concedere, propositum meum valeat impediri.
Ecce baculus, in quo mutuae confirmationis
signum clarescit, quod non propter Dominum, sed
ob dignitatis nullatenus adipiscendae dolorem fugerit.
Moveat corda omnium praesentium quod augmentum
S. Matris Ecclesiae cum nugigerula legatione annullare
praesumit. Ecce ad haec conjugis meae praesentis,
et unici fratris mei et cohaeredis larga benevolentia
aspirat; meque placita sibi redditione illis restituere
uterque pro certo sciat: sique episcopus venire
et promissa dignatur suscipere, paratum me ad
omne quod vobis placuerit inveniet.
| null | ae2c1019-0da0-4451-a19f-a0bdecb756b8 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
Constitutio Ariminensis
Quoniam legibus cautum est ut nemo clericus jurare
praesumat, alibi vero reperitur scriptum ut
omnes principales personae in primo litis exordio
subeant juramentum calumniae, nonnullis legum peritis
res venit in dubium utrum clerici jusjurandum
praestare debeant, aut alii personae hoc officium liceat
delegare; quia illud constitutionis edictum, ubi clerici
jurare prohibentur a Marco [Marciano] Aug.
Constantino p. p. de Constantinopolitanis clericis
promulgatum fuisse videtur, idcirco ad alios clericos
pertinere non creditur. Ut ergo ista dubietas ab omnibus
penitus auferatur, nos illam divi Marci [Marciani]
constitutionem ita interpretari decrevimus, ut
ad omnium Ecclesiarum clericos generaliter pertinere
judicetur. Nam cum divus Justinianus jure decrevit
ut canones Patrum vim legum habere oporteat, et in
nonnullis Patrum canonibus reperiatur ut clerici
jurare non audeant, dignum est ut totus clericalis
ordo a praestando jurejurando immunis esse procul
dubio censeatur. Quapropter nos, utriusque, videlicet
divinae et humanae, legis intentione servata, decernimus
ut non episcopus, non abbas, non presbyter,
non cujuscunque ordinis clericus, non aliquis monachus
vel sanctimonialis, in quacunque controversia,
sive criminali, sive civili, jusjurandum compellatur
qualibet ratione subire, sed suis idoneis advocatis
hoc officium liceat delegare.
Constitutio Ariminensis
Quoniam legibus cautum est ut nemo clericus jurare
praesumat, alibi vero reperitur scriptum ut
omnes principales personae in primo litis exordio
subeant juramentum calumniae, nonnullis legum peritis
res venit in dubium utrum clerici jusjurandum
praestare debeant, aut alii personae hoc officium liceat
delegare; quia illud constitutionis edictum, ubi clerici
jurare prohibentur a Marco [Marciano] Aug.
Constantino p. p. de Constantinopolitanis clericis
promulgatum fuisse videtur, idcirco ad alios clericos
pertinere non creditur. Ut ergo ista dubietas ab omnibus
penitus auferatur, nos illam divi Marci [Marciani]
constitutionem ita interpretari decrevimus, ut
ad omnium Ecclesiarum clericos generaliter pertinere
judicetur. Nam cum divus Justinianus jure decrevit
ut canones Patrum vim legum habere oporteat, et in
nonnullis Patrum canonibus reperiatur ut clerici
jurare non audeant, dignum est ut totus clericalis
ordo a praestando jurejurando immunis esse procul
dubio censeatur. Quapropter nos, utriusque, videlicet
divinae et humanae, legis intentione servata, decernimus
ut non episcopus, non abbas, non presbyter,
non cujuscunque ordinis clericus, non aliquis monachus
vel sanctimonialis, in quacunque controversia,
sive criminali, sive civili, jusjurandum compellatur
qualibet ratione subire, sed suis idoneis advocatis
hoc officium liceat delegare.
| null | f2ef13b2-252f-41f7-b0ab-152df2eeb894 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
I. #Praeceptum Henrici Germaniae regis coenobitis Remigianis concessum.@# (Anno 1002.)[Marlot, #Metropol. Rem.@# II, 58.]
In nomine sanctae et individuae Trinitatis, HENRICUS
divina favente clementia, rex.
Quoniam regiae dignitatis officium esse constat ut
monasteria Deo et sanctis ejus dicata, ob conservandum
sanctae religionis statum, novis semper privilegiis
contra omnes infestantum incursiones muniantur;
idcirco nos, interventu dilectae conjugis
nostrae, reginae videlicet Cunegundis, fidelis etiam
nostri episcopi Notheri, regiae nostrae auctoritatis
scriptum sive praeceptum monachis Deo sanctoque
Remigio eximio Francorum doctori sub regulari
disciplina in suburbio Remorum militantibus, a
magno Ottone concessum, regii etiam nominis auctoritate
a Deo nobis collata roborare decrevimus.
Unde volumus et firmiter jubemus ut curtem Coslam
vocatam cum omnibus appenditiis suis ad jus et
proprietatem ejusdem beati Remigii pertinentem,
infra regni nostri terminos constitutam, quam omnibus
retro temporibus sub antecessoribus nostris
beneficiariam, pro statu et incolumitate regni vel
imperii sui, idem magnus Otto ad usum praedicti
coenobii sicut et nos modo remisit, et absolvit, monachi
ibidem Deo sanctoque Remigio famulantes
absque ullius contradictione teneant et possideant,
et quidquid utilitatis exinde provenerit, suis et ut
libuerit usibus adjungant. Nullus etiam judex vel
advocatus hinc aliquid exigendi habeat potestatem,
nisi quantum abbas aut monachi ejusdem coenobii
dederint vel permiserint. Et ut hoc nostrae auctoritatis
praeceptum firmum et stabile permaneat, hanc
chartam conscribi et annuli nostri impressione
signari jussimus quam et propria manu subter firmamus.
#Signum domni Henrici invictissimi regis.@#
Egilbertus cancellarius vice Willigisi archicancellarii
recognovi.
Data V Idus Septemb., anno Dominicae incarnationis
1002, indictione I, anno vero Domini Henrici
regis primo. Actum Aquisgrani.
II. #Rex Henricus II donat Godehardo abbati Niederaltacensi aream Ratisbonae sitam.@# (Anno 1002, 13 Jul.)[Ried, #Cod. diplom.,@# I, 115.]
In nomine sanctae et individuae Trinitatis, HEINRICUS
divina favente clementia rex.
Notum sit omnibus nostris fidelibus, praesentibus
scilicet et futuris, qualiter nos, piam Godehardi
abbatis intendentes petitionem, quia nobis fideliter
servivit, et dignus quam beneficiaremur, fuit, quandam
nostri juris aream infra muros urbis Radesponensis
sitam, habentem in latitudine pedes Xl
et in longitudine lXXX, quae ex una parte plateae quae
ducit ad flumen, ex altera vero parte areae cujusdam
hominis nomine Ruozi collimitat, monasterio sancti
Mauritii martyris, cui idem venerabilis abbas in
loco qui dicitur Altaha, praeesse dinoscitur, jure
perpetuo retinendam per hoc regale praeceptum contulimus
cum terminis suis, exitibus quoque et reditibus,
sive caeteris, quae quolibet modo vocari juste
et legaliter possunt, appendiciis, ea ratione quatinus
praelatus abbas Godehardus sive successores ejus
liberam deinceps de eadem area habeant potestatem
possidendi, vel quidquid pro utilitatibus monasterii
illis libeat potestative faciendi. Et ut haec nostrae
traditionis auctoritas stabilis et inconvulsa permaneat,
manu propria eam roborantes sigillari nostra
imagine jussimus.
#Signum domni Heinrici regis invictissimi. (Monogramma.@# )
Engilbertus cancellarius vice Willegisi archicapellani
recognovi.
Data III Idus Julii, anno Dominicae incarnationis
1002, indictione XV, anno vero domini Heinrici regis
I.
Actum Babenbere in Dei nomine feliciter. Amen.
#Cum sigillo majestat. illaeso, intus impresso.@#
#Rex Henricus II donat monasterio Tegernseensi aream Ratisbonae sitam.@# (Anno 1002, 12 Nov.)[Ried, #ubi supra,@# p. 116, #ex Mon. Boic.@# VI, 156.]
In nomine sanctae et individuae Trinitatis, HEINRICUS
coelica imperante clementia rex electus.
Dum cunctis mortalibus a Deo concessum sit, secundum
proprium arbitrium uniuscujusque, pro felicitate
et spe mansura sibi praecavenda posse thesaurizare
futura bona, idcirco notum volumus esse
cunctis fidelibus, praesentibus et futuris, quod, ad
prosperitatem regni nostri et vitam perennem promerendam,
impetrante venerabili viro Ebarhardo
abbate, ad monasterium sancti Quirini dedimus
unum curtile in Ratisponensi civitate, situm juxta
mercatum, vicinum loco qui dicitur Ahachircha, in
comitatu Ruodperti. Et ut haec nostra regalis traditio
absque ulla contradictione ad idem monasterium
firmiter permaneat jure perpetuo, propria
manu in hac charta subnotavimus signum, et sigilli
nostri impressione jussimus imaginari.
#Signum domni Heinrici regis invictissimi. (Monogramma.@# )
Egilbertus cancellarius vice Willigisi archicapellani
recognovi.
Data II Idus Nov., anno Dominicae incarnationis
1002, indictione I, anno vero domni Heinrici regis | null | 52a2fe5b-bee9-4a0c-a3d2-ccb106237eb0 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
primo. Actum in urbe Radesbona.
IV. #Rex Heinricus donat regiae capellae Veteri a se restauratae villam sui juris Duveninga cum ejusdem pertinentiis.@# (Anno 1002, 16 Nov.)[Ried, #ubi supra,@# pag. 116.]
C.
In nomine sanctae et individuae Trinitatis,
HEINRICUS divina favente clementia rex.
Si collapsa vetustate aut negligentia sanctorum
loca reparamus, et ibi divino cultui mancipatis aliqua
vivendi solatia devoti conferimus, et in hac et
in aeterna vita nobis hoc profuturum esse minime
dubitamus. Proinde notum sit omnibus Christi nostrisque
fidelibus, praesentibus scilicet et futuris,
qualiter nos una cum dilecta conjuge nostra, Cunigunda
videlicet regina, intus in urbe Radesponensi
in curte regia quamdam capellam, quam olim Veterem
vocabant, in honore sanctae Dei genitricis Mariae,
a fundamentis in matrem ecclesiam ereximus,
dataque ei per praeceptum libertate regali, institutae
ibi in Dei servitio canonicorum congregationi sub
abbate vel praeposito nomine Tagini, pro stipendiis
inter caetera dono contulimus, et per hoc regiae
majestatis insigne confirmavimus quandam nostri
juris villam, nomine Dweninga in Kelesgowe et in
comitatu Magenes sitam, cum omnibus ejusdem villae
legalibus pertinentiis, mobilibus et immobilibus,
servis et ancillis, areis, aedificiis, terris cultis et
incultis, pratis, pascuis sive compascuis, silvis,
venationibus, aquis aquarumque decursibus, piscationibus,
molendinis, viis et inviis, exitibus et reditibus,
quaesitis et inquirendis, ac caeteris quae
quolibet modo rite vocari possunt, utensilibus et
appendiciis, eo tenore quatinus praefati loci congregatio
liberam de eodem praedio deinceps habeat
potestatem quidquid sibi decreto communi pro suis
et praefatae matris ecclesiae necessitatibus libeat faciendi.
Et ut haec nostra traditio stabilis et inconvulsa
permaneat, hanc nostri praecepti paginam
manu propria roborantes, sigillo nostro imprimi
jussimus.
#Signum domni Heinrici regis invictissimi. (Monogramma.@# )
Egilbertus cancellarius vice Willigisi archicapellani
recognovi.
Data XVI Kal. Decembr, anno incarnationis Dom.
1002, indict. I, anno vero domini Heinrici reg. I.
Actum in ipsa urbe Radespona.
#Sigillum intus impressum integrum exstat.@#
V. #Rex Henricus II donat episcopo Brixinensi aream Ratisbonae sitam.@# (Anno 1002, 16 Nov.)[Ried, #ubi supra,@# ex Reschii #Annalibus Ecclesiae Sabion. III,@# 701.]
C.
In nomine sanctae et individuae Trinitatis,
HEINRICUS divina favente gratia rex.
Notum esse volumus omnibus nostris fidelibus, praesentibus
et futuris, qualiter nos, ob interventum devotumque
obsequium fidelis nostri Sabionensis venerabilis
episcopi Albwini, ad ecclesiam sancti Ingenuwini
curtiferum unum in provincia Bajoariorum in civitate
Radespona, in comitatu Ruotperti situm, possessum a
tribus viris ita vocitatis Azo, lanzo, Gotti, habens in
longitudine perticas XI et demidiam, et in latitudine VI,
in proprium dedimus, cum exitibus et reditibus omnibusque
rebus jure legitimeque ad idem curtiferum
pertinentibus, eo scilicet tenore ut idem praetitulatus
antistes omnesque sui successores ex eodem
curtifero ad usum praelibatae ecclesiae potestatem
habeant sine omni malivolorum contradictione habendi,
commutandi, et quidquid sibi libuerit, exinde
faciendi. Et ut haec traditio nostrae auctoritatis,
quae in Dei voluntate et ob remedium animae nostrae
facta est, firmior, stabilior diuturniorque fiat, hanc
paginam nostra manu propria corroborantes sigillari
jussimus.
#Signum domni Heinrici regis invictissimi. (Monogramma.@# )
Egilbertus cancellarius vice Willigisi archicapellani
recognovi.
Data XVI Kalendas Decembris, anno incarnationis
Dominicae 1002, indictione I, anno vero domni
Heinrici regnantis I. Actum in urbe Radespona.
#Cum sigillo majestat. integro.@#
VI. #Mundiburdium regis Henrici II monasterio inferiori concessum.@# (Anno 1002, 20 Nov.)[Ried, #ubi supra,@# p. 118.]
In nomine sanctae et individuae Trinitatis, HEINRICUS
divina favente clementia rex.
Justa regum et religiosa cogitatio debet ecclesiis
Dei, ubicunque facultas suppetit, aliquid accommodare,
ut inde proclivius mercedis aeternae praemia
consequantur. Proinde notum sit omnibus fidelibus
nostris, praesentibus scilicet et futuris, qualiter venerabilis
abbatissa Ouda, per interventum dilectae
conjugis nostrae, Cunigundae videlicet reginae, nostram
adiit majestatem, suppliciter rogitans ut
monasterium sanctimonialium, cui ipsa tunc temporis
intra Radesponensem civitatem praesidere
videtur, quod divae memoriae avia nostra Juditha
olim in honore sanctae Dei genitricis Mariae a fundamentis
in abbatiam erexit, et donis praediorum
inter alia pro loco ditavit, in nostrum mundiburdium | null | a8737d4c-367c-44d8-920f-9f76f296532d | latin_170m_raw | null | None | None | None |
et regiae immunitatis tuitionem reciperemus
cum omnibus pertinentiis ejus. Nos ergo, ob divinum
amorem piae ejus annuentes petitioni, per hoc
nostrae majestatis insigne, praefatum monasterium
nostrae nostrorumque post nos successorum regiae
et imperiali perpetuo defensioni subjicimus, et insuper
optima ea libertate donamus, qua caetera monasteria
regalia ubicunque terrarum nostri regni
perfrui videbuntur, quatinus ibi sanctimoniales monasticae
vitae sub regula sancti Benedicti mancipatae,
liberius et devotius illam, quam aggressae sunt, vitam
absque inquietudine regalium exactorum et subintroeuntium
personarum dehinc conservare valeant.
Regio igitur verbo et praecepto jubemus et firmiter
interdicimus ut nullus dux, marchio, comes, vicecomes,
episcopus, vel aliquis sub episcopo, aut judex
publicus sive regius exactor, seu quaelibet judiciaria
persona major aut minor deinceps in praedicto
monasterio intus vel foris, et in locis aut hominibus,
vel omnibus ibi pertinentibus aliquam publici juris
exerceat potestatem, aut quicquam de rebus monacharum
sibi ipsi vel nobis aut successoribus nostris
usurpare praesumat sine advocato, quem praesens
abbatissa, et quae ei succedant, in hunc usum elegerint
et constituerint, qui etiam in ipso monasterio
et in locis ejus aliud sibi non imponat potestatis
officium aut exigat servitium, nisi quod abbatissa
cum sacris sororibus illi praescripserit.
Confirmamus etiam eidem monasterio quidquid
ibi unquam per reges et imperatores praeceptoria
lege, sive per duces vel alios Christi fideles in quocunque
pago vel comitatu aliqua traditum vel concessum
est oblatione, cum curtibus et curtilibus,
aedificiis, mancipiis, molendinis, aquimolis in utraque
parte fluminis Danubii urbem praecurrentis,
pariter cum omnibus utensilibus et appendiciis locorum
ibi pertinentium, quorum haec pro parte sunt
nomina: Schirelinga, lirundorf, Roggingun, Biberbahe,
linthart, Heroldeslinthart cum omnibus appenditiis
illorum, Hardkiricha cum decimis suis
undecunque villarum conferendis, Salla cum Foresto,
aqua, molendinis et caeteris pertinentiis, in
Sinzingun omnem illam, quae ibi praescripto monasterio
pertinet, utilitatem, Deggindorf cum decimis
et usibus suis, Berge, quod situm est juxta flumen
Philisa, et Budelshuson cum aquis, aquimolis, molendinis
et areis in fluviis Isara et Walechenesbah
cum pontibus suis vel totis eorum adjacentiis. Habeant
etiam monachae potestatem liberam per decessiones
inter se eligendi abbatissam, quam probabilis
vitae et morum regula Deo propitio composuerit,
omnium potestatum vel personarum contradictione
remota. Et ut haec nostra traditio, confirmatio
sive libertas stabilis et inconeussa permaneat,
hanc nostri praecepti paginam manu propria roborantes
sigillo nostro imprimi jussimus.
#Signum domni Heinrici, regis invictissimi. (Monogramma.@# )
Egilbertus cancellarius vice Willigisi archicapellani
recognovit.
Data XII Kalend. Decembris, anno incarnationis
Dominicae 1002, indictione I, anno vero domni Heinrici
regnantis I. Actum in ipsa urbe Radesponensi.
#Cum sigillo majestat. illaeso.@#
VII. #Rex Henricus donat collegiatae ad Veterem capellam Ratisbonae villam Walchina in pago Nordgowe sitam.@# (Anno 1003, 20 Nov.)[Ried, #ubi supra,@# p. 120.]
In nomine sanctae et individuae Trinitatis, HEINRICUS
divina favente clementia rex.
Si collapsa vetustate aut negligentia sanctorum
loca reparamus, et ibi divino cultui mancipatis aliqua
vivendi solatia devoti conferimus, et in hac et
in aeterna vita nobis hoc profuturum esse minime
dubitamus. Proinde notum sit omnibus Xpi nostrisque
fidelibus, praesentibus scilicet et futuris, qualiter
nos una cum dilecta conjuge nostra, Cunigunda
videlicet regina, intus in urbe Ratesponensi, in curte
videlicet regia, quandam capellam, quam olim Veterem
vocabant, in honore sanctae Dei genitricis
Mariae a fundamentis in matrem ecclesiam ereximus,
dataque ei per praeceptum regali libertate,
institutae ibi in Dei servitio canonicorum congregationi
sub abbate vel praeposito nomine Tagini, pro
stipendiis inter caetera dona contulimus et per hoc
regiae majestatis insigne confirmavimus unam nostri
juris villam Walehinga, in pago Nordgowe, in
comitatu Heinrici sitam, cum omnibus ejusdem
legalibus pertinentiis, mobilibus et immobilibus,
servis et ancillis, areis, aedificiis, terris cultis et
incultis, pratis, pascuis sive conpascuis, silvis, venationibus,
aquis, aquarumque decursibus, piscationibus,
molendinis, viis et inviis, exitibus et reditibus,
quaesitis et inquirendis, ac caeteris, quae quolibet
modo rite vocari possunt, utensilibus et appendiciis,
eo tenore quatinus praefati loci congregatio liberam
de eodem praedio deinceps habeat potestatem, quidquid
sibi communi decreto pro suis et praedictae matris
ecclesiae necessitatibus libeat, faciendi. Et ut haec | null | 2288c4fb-6cb5-4890-8cce-71de290a8ca4 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
nostra traditio stabilis et inconvulsa permaneat,
hanc nostri praecepti paginam manu propria roborantes,
sigillo nostro imprimi jussimus.
#Signum domni Heinrici regis invictissimi. (Monogramma.@# )
Egilbertus cancellarius vice Willigisi archicapellani
recognovit.
Data XII Kal. Decembris, anno incarnationis Dominicae
1002, indictione I, anno vero domni Heinrici
regn. I. Actum in ipsa urbe Radesponensi.
#Sigillum majest. intus impressum integrum exstat.@#
VIII. #Rex Heinricus II donat episcopo Brixinensi villam Teign prope Ratisbonam.@# (Anno 1002, 24 nov.)[Ried, pag. 121, ex Reschii #Annal. Ecclesiae Sabion@# III, 704.]
In nomine sanctae et individuae Trinitatis, HEINRICUS
divina favente clementia rex.
Notum sit omnibus nostris fidelibus, praesentibus
scilicet et futuris, qualiter nos, per interventum dilectae
conjugis nostrae, Chunigundae videlicet reginae,
fideli nostro Albuvino Sabiniensis Ecclesiae episcopo
quoddam nostri juris praedium, id est quidquid in
villa Tiginga pro nostra parte hactenus visi sumus
possidere, cum omnibus ad id legaliter pertinentibus,
mobilibus et immobilibus, servis et ancillis,
ecclesia, decimis, areis, aedificiis, terris cultis et incultis,
pratis, pascuis sive conpascuis, silvis, aquis
aquarumve decursibus, viis et inviis, exitibus et reditibus,
quaesitis et inquirendis, et, quae quolibet
modo rite vocari possunt, appendiciis et utensilibus
tradidimus, eo tenore quatenus praefatus venerabilis
episcopus Albuvinus suique successores praedictum
praedium deinceps libera potestate teneant atque in
perpetuos Ecclesiae suae usus absque omnium personarum
sive potestatum contradictione convertant
atque possideant, habentes inde licentiam commutandi,
et quidquid sibi libeat faciendi. Et ut haec
nostra traditio stabilis et inconvulsa permaneat,
hanc praecepti nostri paginam manu propria roborantes
sigillari praecepimus.
#Signum domni Heinrici regis invictissimi. (Monogramma.@# )
Egilbertus cancellarius vice Willigisi archicapellani
recognovit.
Data VIII Kalendas Decembris, anno Dominicae
incarnationis 1002, indictione I, anno vero domni
Heinrici regnantis I. Actum Radasponae.
#Cum sigillo majestat. intus impresso.@#
IX. #Henrici II regis praeceptum per quod Burchardo Wormatiensi episcopo attribuit omne praedium quod Otto dux in ipsa civitate obtinebat.@# (Anno 1002.)[Schannat, #Episcopatus Wormat.,@# p. 35.]
In nomine sanctae et individuae Trinitatis, Heinricus
divina favente clementia rex.
Si ecclesias Dei ex aliquibus divino nutu nobis
concessis rebus ditamus, non solum ad regni nostri
feliciorem stabilioremque statum nobis prodesse sapimus,
verum etiam ad aeterna paradisi gaudia capienda
multum nos inde juvari minime dubitamus.
Quapropter noverint omnes nostri fideles, praesentes
scilicet et futuri, qualiter nos, pro remedio animae
dilectissimi senioris nostri bonae memoriae Ottonis
videlicet imperatoris Augusti, et etiam pro Wormatiensi
Ecclesia, per interventum Cunigundae,
dilectae conjugis nostrae, et per ejusdem Ecclesiae venerabilis
episcopi, scilicet Burchardi, dignas postulationes,
totum praedium, omniumque proprietatem,
quam nos per dilecti consanguinei nostri Ottonis
quoque ducis firmam traditionem in proprium jus
accepimus, sicut ipse visus est habere infra eamdem
civitatem, hoc est Wormatiam, praedictae ecclesiae
in honore sancti Petri consecratae, et venerabili
praenominatae Ecclesiae episcopo, ejusque successoribus
per hoc regium praeceptum in proprium jus
tradidimus cum omnibus ad eamdem proprietatem
juste et legaliter pertinentibus, id est areis, aedificiis,
viis et inviis, exitibus et reditibus, aquis aquarumque
decursibus, piscationibus, molendinis, mancipiis
utriusque sexus, exceptis tribus supradicti ducis
Ottonis servientibus videlicet: Syggelone, Ebone,
Hezilino, cum uxoribus et filiis filiabusque eorum,
eo videlicet tenore ut idem praenominatus episcopus
Burkardus suique successores de his supra scriptis
rebus ad utilitatem Ecclesiae liberam potestatem
habeant faciendi quod velint. Et ut haec nostrae traditionis
auctoritas stabilis et inconvulsa permaneat,
hanc praecepti paginam inde conscriptam manu propria
roborantes, sigilli nostri impressione signari
jussimus.
Egilbertus cancellarius, vice Willigisi archicapellani
recognovi.
Data V Non. Octobris, anno Dominicae incarnationis
1002, indict. I; anno vero domini Heinrici
regis primo.
Actum Bruochsale.
X. #Henrici II regis praeceptum per quod regium bannum concedit Wormatiensi Ecclesiae in silva Forehichi.@# (Anno 1002.)[Schannat #ubi supra,@# p. 34.]
In nomine sanctae et individuae Trinitatis, HENRICUS
divina favente clementia rex.
Quidquid pro divino amore Ecclesiis Dei concedimus
et donamus, id procul dubio ad praesentem et
futuram vitam nobis profuturum fore credimus;
quapropter omnium fidelium nostrorum, tam | null | 92b2c3c2-b30b-450d-a260-199689126ee3 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
praesentium
quam et futurorum, sciat industria qualiter
nos, ob interventum Willigisi Moguntinae sedis
venerandi archipraesulis, et Heinrici Wirchiburgensis
Ecclesiae illustris antistitis, nec non et per
petitionem dilecti nepotis nostri Ottonis ducis, fideli
nostro Burchardo Wormatiensis Ecclesiae venerabili
episcopo, pro eo quod nobis devoto animo saepius
servivit, concessimus regium bannum in forestu
Forehahi nuncupato: a villa, Elmeresbach nominata,
juxta Rhenum sita, inde usque Heriveldon;
hinc etiam ad Bibiloz; inde per rectam plateam ad
Otterestat; illinc rectam plateam ad Ecclesiam, quae
est in Bezcingun sita; hinc rectam montanam plateam
ad Herbestat; ab Herbestat, per rectam montanam
plateam ad Bosinesheim; inde per totam montanam
plateam ad Winenheim; ab Winenheim per
rectam montanam plateam ad Sericzesheim in lobotunaha;
hinc deorsum usque in fluvium Neccarum,
a fluvio Neccaro usque ad Rhenum; inde per universa
Rheni littora deorsum usque ad Elmersbach;
omnia haec loca ab Elmersbach usque ad Winenheim,
sunt in Rinecgovve sita, in comitatu Gerungi
comitis; reliqua vero loca jacent in lobotungovve in
comitatu Mezingozi comitis; hunc praefatum Forestum
cum tota integritate et universis utilitatibus ad
se pertinentibus concedimus nostra regia potestate
ad sanctum Petrum Wormatiensis Ecclesiae, ut nulla
de eo forestu persona parva sive magna aliquam
feram vel bestiam ibi venari vel capere aut insequi
praesumat, sine licentia superius jam dicti episcopi
Burchardi, sive successorum ejus: et si hoc agere,
quod absit! praesumpserit, quem regio fisco solvere
debuit regium bannum et pacem, adhuc in carne
viventi episcopo suisque successoribus invitus persolvat,
et bannus et pax, sicut aliis forestibus a regibus
vel imperatoribus jam concessum est, sub perpetuo
jure Ecclesiae Wormatiensis et episcoporum
ei praesidentium consistat. Et ut haec nostrae concessionis
donatio per futura temporum curricula firma permaneat,
hujus praeceptionis tenorem inde conscriptum
sigillo nostro signare jussimus, manuque propria,
ut infra videtur, corroboravimus.
#Signum domni Henrici regis invictissimi.@#
Egilbertus concellarius vice Willigisi archiepiscopi
recognovit.
Data anno incarn. Dominicae 1002, indict. XV,
IV Idus Junii, anno vero domini Heinrici regis
primo.
Actum Wormatiae feliciter.
XI. #S. Henrici privilegium domnae Godesdihui Herifurdensis monasterii abbatissae concessum.@# (Anno 1002.)[Dronke, #Cod. diplom. Fuld.,@# p. 57.]
C.
In nomine sanctae et individuae Trinitatis,
HEINRICUS divina favente clementia rex.
Si Ecclesias Dei nostra regali potentia sublimare
conamur, hoc procul dubio et ad praesentis nostri
regni statum et aeternae beatitudinis praemium nobis
profuturum esse credimus. Quapropter omnibus fidelibus
nostris, praesentibus scilicet atque futuris, notum
esse volumus quomodo nos, per interventum
dilectae conjugis nostrae et reginae Cunigundae, una
cum consilio Willigisi Mogontiacensis Aecclesiae archiepiscopi
honorandi, ac Berenhardi ducis, aliorumque
fidelium nostrorum, vota et petitiones domnae
Godesdhivi Herifurdensis monasterii venerabilis abbatissae
cunctaeque congregationis sanctae Mariae sibi
commissae sequentes, nostra regia auctoritate tres
Ecclesias in pagis Bursibant et Scopingon nominatis,
in villis quoque Hreini, Wadiringas et Stochheim
constructas, cum omnibus rebus et decimationibus
suis a Hludowico imperatore ob remedium animae
suae ad praefatum Herifurtense monasterium traditis,
eidem monasterio more antecessorum nostrorum
confirmamus, eo tenore ut jam dicta domna Godesdhu
abbatissa omnesque in eodem honore sibi
succedentes cum praedictis ecclesiasticis rebus aliisque
omnibus a regibus et imperatoribus per praecepti
paginam illuc traditis liberam dehinc potestatem
habeant cum suis ministris ecclesiastico ordine
disponere atque gubernare, remota omnium hominum
contradictione. Insuper sub eadem corroboratione
concludimus quidquid a religiosis et Deum
timentibus personis ad saepe jam dictum monasterium
Herifurtense in praesenti traditum est vel in
futuro tradendum erit. Et ut haec nostrae regiae donationis
corroboratio ab hac hora in antea firma et
inconvulsa permaneat, hanc nostrae donationis
confirmationem inde conscriptam sigilli nostri impressione
signare jussimus manuque propria, ut
infra videtur, corroboravimus.
#Signum domni Heinrici@# (l. M.) #regis invictissimi.@#
Egilbertus cancellarius vice Willigisi archicapellani
recog.
Data II Id. Aug., anno Dominicae incarnationis
1002, indict. XV, anno vero domni Heinrici regis I.
Actum Aruitdi.
XII. #S. Henrici privilegium pro Nova Corbeia.@# (Anno 1002.)[Dronke, #ubi supra,@# p. 58.]
C.
In nomine sanctae et individuae Trinitatis,
HEINRICUS divina favente clementia rex.
Notum sit omnibus fidelibus nostris, praesentibus
scilicet et futuris, qualiter venerabilis abbas nomine
Hosat nostram | null | 2d63d6bd-32cf-4219-98cc-daa546cdc9dd | latin_170m_raw | null | None | None | None |
adiit excellentiam, suppliciter orans
ut nostra magnifica munificentia prospiceremus monasterio
cui presidere videretur, quod est constructum
super fluvium Vuisera in loco qui dicitur Nova
Corbeia in honorem Dei et sancti protomartyris
Stephani, ubi et sancti Viti martyris pretiosa pignora
servari noscuntur. Cujus petitioni rationabili
propter divinum amorem et venerationem beatorum
martyrum assensum prebentes, hos apices serenitatis
nostrae circa ipsum monasterium fieri jussimus,
per quos decernimus atque jubemus ut nullus judex
publicus vel quilibet ex judiciaria potestate, nisi solus
illius loci provisor et advocatus praedicti monasterii,
in Ecclesias aut loca vel agros seu reliquas
possessiones prefati monasterii, quas moderno tempore
juste et rationabiliter possidere videtur, in quibuslibet
episcopiis, pagis vel territoriis, vel quidquid
ibidem propter divinum amorem et illius sancti loci
venerationem collatum fuerit, ad causas audiendas
vel freda exigenda aut mansiones vel paratas faciendas
aut fidejussores tollendos, aut ullas reddibitiones
vel illicitas occasiones requirendas, aut homines
ipsius monasterii tam ingenuos quam et servos vel
latos injuste distringendos, ullo unquam tempore
ingredi audeat, vel ea quae supra memorata sunt
penitus exigere aut exactitare presumat; sed liceat
ibidem Deo famulantibus, sub nostrae immunitatis
tuitione quieto ordine vivere ac residere, quatinus
melius illos delectet omni tempore pro nobis et conjuge
nostra atque stabilitate totius regni a Deo nobis
collati, Domini misericordiam attentius exorare. Insuper
etiam decimas vel decimales ecclesias in quibusque
episcopiis ita teneant atque disponant, sicut
sub antecessoribus nostris regibus videlicet et imperatoribus
tenere per precepta visi sunt atque disponere.
Episcopis vero quibus servitium et mansionatica
debent tempore circuitus sui, secundum scripta
sua, singulis annis persolvant. Et ut haec auctoritas
concessionis atque confirmationis nostrae firmior habeatur,
et per futura tempora a cunctis fidelibus
sanctae Dei Ecclesiae nostrisque praesentibus et futuris
melius credatur atque diligentius conservetur,
manu propria subter eam firmavimus et sigilli nostri
impressione assignari jussimus.
#Signum domni Heinrici@# (l. M.) #regis invictissimi.@#
Egilbertus cancellarius vice Willigisi archicapellani
recogn.
Data VIII Kal. Sept., anno Dominicae incarnationis
1002, indictione XV, anno vero domni Heinrici
regis I. Actum Noviomago.
XIII. #S. Henrici privilegium pro ecclesia Paderbornensi.@# (Anno 1002.)[Dronke, #ibid.@# ]
C.
In nomine sanctae et individuae Trinitatis,
HEINRICUS divina favente clementia rex.
Notum sit omnibus fidelibus nostris, praesentibus
scilicet et futuris, qualiter nos, incendio Paderburnensis
ecclesiae miserabili condolentes, peticionique
nostri fidelis Retharii venerabilis episcopi, qui eidem
sedi modo praeesse videtur, ut oportuit, annuentes, in
supplementum jam dictae ecclesiae in jus concedimus,
et per hoc regale preceptum corroboramus forestum
quod incipit de luthera flumine et tendit per Osnig
et Sinidi usque in viam quae ducit ad Horohusen, et
de hominibus predicti episcopi tam liberis quam
et servis nulla judiciaria potestate constringendis,
nisi coram advocato quem ipse episcopus elegerit,
nostra omniumque nostrorum successorum et omnium
mortalium contradictione remota. Et ut haec
confirmatio stabilior cunctis permaneat temporibus,
hanc paginam manu propria corroboravimus et
sigilli nostri impressione insigniri precepimus.
#Signum domni Heinrici@# (l. M.) #regis invictissimi.@#
Egilbertus cancellarius vice Willigisi archicapellani
recognovi.
Data XVII Kal. Octobr., anno incarnationis Dominicae
1002, indictione I, anno vero domni H. regnantis
I. Actum Bochbardon.
XIV. #S. Henrici privilegium pro eadem ecclesia.@# (Anno 1003.)[Apud Dronke, #Codex diplomaticus Fuld.,@# p. 59.]
C.
In nomine sanctae et individuae Trinitatis,
HEINRICUS superna favente clementia rex.
Si locum divino cultui mancipatum igneque subitaneo
cum ornatu et corroborationum paginis concrematum
restaurare, ornare et iterum sublimare
videbimur, scimus et certi sumus id non solum laude
humana praedicandum, verum etiam divina mercede
remunerandum. Cunctis igitur Ecclesiae Dei fidelibus
nostrisque astantibus et succedentibus compertum
fore volumus quod, de incendio Paterbrunnensis
aecclesiae nimium condolentes, praecepta antecessorum
nostrorum et oblationes fidelium memoratae
sedi hac praeceptali pagina renovamus iterumque
confirmamus, de quibus unum est de episcopatus
statu, dehinc de tuitione atque mundiburdio ejusdem
aecclesiae, et de omni proprietate ad eamdem aecclesiam
pertinenti, et de ejus hominibus tam liberis quam et
servis nulla judiciaria persona constringendis, nisi
coram advocato, quem ipse episcopus elegerit.
Insuper renovamus et confirmamus jam habitae sedi
comitatus super pagos Paterga, Aga, Threveresga,
Auga, Sorehtfeld, datos pro decimis novae Corbeiae | null | 425b6715-9ac1-4af7-adfe-6880a1127ffd | latin_170m_raw | null | None | None | None |
ad monasterium pertinentibus, et de proprietate
clericorum, si quis sine haerede illorum abierit, eidem
aecclesiae concessa, et de tribus mansis in
Tuisburcg et in Trutmannia, et de foresto quod
incipit de Delhna flumine et tendit per Ardennam
et Sinedi usque in viam quae ducit ad Herisi. Haec
igitur omnia quae supra scripta habentur, et quae illa
die tenere et possidere videbatur quando combusta
fuit, saepe nominatae sedi Paterbrunnensi in jus
proprietarium donamus et firmissima traditione
restauramus, ea scilicet serie ut domnus Retharius
memoratae sedis venerabilis antistes omnesque sui
successores universa quae ad episcopium aliqua legali
datione pertinent, securiter obtineant, nostra omniumque
nostrorum successorum et omnium mortalium
contradictione remota. Et ut haec renovatio et
confirmatio stabilior cunctis permaneat temporibus,
hanc paginam manu propria roboramus et sigilli
nostri impressione insigniri precepimus.
#Signum domni Heinrici@# (l. N.) #regis invictissimi.@#
Egilbertus cancellarius vice Willigisi archicapellani
recog.
Data III Non. April., anno Dominicae incarnationis
1003, indictione I, anno vero domni Heinrici
regis I. Actum Quidlingaburc.
XV. #S. Henricus Sigifredo episcopo Parmensi abbatiam Nonantulanam largitur.@# (Anno 1003.)[Ughelli, #Italia sacra,@# II, 161.]
In nomine sanctae et individuae Trinitatis, HENRICUS
divina favente clementia rex.
Omnibus fidelibus notum fieri volumus quod Sigifredus
venerabilis S. Parmensis Ecclesiae episcopus
fidelis noster, et per interventum nostri fidelis Theobaldi
marchionis adiit nostram clementiam jam
dictus Sigifredus episcopus S. Parmensis Ecclesiae,
quatenus firmatus in fide acriter deserviret nobis,
et ab aeterno remuneratore, qui omnibus abundat
bonis, retributionem aeternae remunerationis. . .
ut nos abbatiam monasterii, quod dicitur Nonantula,
in honorem S. Sylvestri confessoris Dei atque pontificis,
sibi suaeque ecclesiae Parmensi jure proprietario
cum omnibus adjacentiis et pertinentiis ejus
in integrum perpetuis temporibus concederemus,
praeter illam terram quam concessimus Huberto
episcopo nostro fideli, et illa terra sita est juxta
Athesim flumen. Cujus precibus benignitatis nostrae
aures accommodantes, ejusque erga nos devotissimam
fidelitatem intendentes, jussimus ei, suaeque
Parmensi ecclesiae in honorem S. Mariae Dei genitricis
dedicatae, hoc imperialis nostrae auctoritatis
conscribi praeceptum, per quod concedimus ei, donamus
atque largimur praelibatam abbatiam, quae
dicitur Nonantula S. Sylvestri confessoris atque
pontificis, cum omnibus adjacentiis et pertinentiis,
curtibus, capellis atque aedificiis earum, terris,
campis, pratis, vineis, silvis, servis et ancillis
utriusque sexus, mobilibus et immobilibus, cum integritate
eorum et universis, quae dici et nominari
possunt, ad praedictam abbatiam pertinentibus nostra
imperiali concessione, ut habeat, teneat et fruatur
perenniter, tam ille quam et successores ejus, ad
partem saepe nominatae suae ecclesiae, faciantque
exinde quidquid secundum aeternum arbitrium melius
eis praevisum fuerit. Quicunque vero contra
hanc nostram donationem, etc.
#Signum D. Henrici invictissimi regis.@#
Aubertus cancellarius Videchi archiepiscopi recognovi.
Data II Martii, anno incarnationis Dominicae
1003, indict. 1, anno vero D. Henrici regis I.
Actum Noviomagi.
XVI. #S. Henrici privilegium pro Ecclesia Hamburgensi.@# (Anno 1003, Maii 25.)[Lappenberg, #Hamburgische Urkundenburch,@# p. 62.]
In nomine sanctae et individuae Trinitatis HEINRICUS,
divina favente clementia rex.
Si pias petitiones sacerdotum prona devotione ad
effectum duxerimus, id procul dubio ad statum praesentis
vitae et aeternae beatitudinis praemla capescenda
nobis profuturum credimus. Quapropter omnium
fidelium nostrorum praesentium et futurorum noverit
industria, qualiter vir venerabilis liebizo, sanctae
Hammaburgensis Ecclesiae archiepiscopus, nostris
obtutibus praesentari fecit praeceptum beatae memoriae
senioris et antecessoris nostri, Ottonis tertii,
imperatoris Augusti, in quibus continebatur quomodo
ipse, pro divino amore, monasteriis in ejus episcopio
consistentibus imperiali auctoritate libertatem et
tuitionem concessisset, rogavitque celsitudinem
nostram ut nos denno nostra praeceptione eadem
monasteria et omnia illuc aspicientia confirmaremus.
Nos vero ejus justae et rationabili petitioni assensum
prebentes, interveniente dilecta conjuge
nostra et regnorum consorte Cunigunda, ad honorem
sanctae Dei genitricis Mariae cui locus ille Hammaburg
est consecratus, idem loco supradicto concedimus
omnes concessiones quas concesserant piae
memoriae imperatores, avus scilicet et genitor
noster, caeterisque monasteriis ad hanc dioecesim
pertinentibus, id est Bremun, Bukkiun, Ramaslaun,
Birchisinun, Hasalinge, Ripesholt, ea videlicet conditione
ut semper sub tuitione nostra sint perpetualiter,
et quidquid modo habeant, vel deinceps aliquo
modo adquirere | null | 5f977411-7a4c-4b50-b788-e8364fa33d7c | latin_170m_raw | null | None | None | None |
possint, eis eorumque episcopo
libere serviant, omni judiciaria potestate remota.
Concedimus insuper praefato archiepiscopo ejusque
successoribus licentiam construendi mercatum
in loco Bremun nuncupato, bannum et theloneum.
nec non monetam publici ponderis et puri argenti,
totumque. . . potestatem eligendi inter se, sive
aliunde, si necessitas exposcat, episcopum, aequo
tamen regis consensu. Et ut hoc. . . roboratam sigilli
nostri impressione insigniri jussimus.
#Signum domni Heinrici@# (M.) #regis invictissimi.@#
Egilbertus cancellarius vice Willigisi archicapellani
recognovit.
Data VIII Kalendas Junii, anno Dominicae incarnationis
1003, indictione I, anno vero domni Heinrici
regis I.
Actum Gebehildehuson.
XVII. #Diploma S. Henrici regis Romanorum pro parthenone Mulenbechano, quo privilegia eidem ab Arnulfo et Ottone II imperatoribus concessa confirmat, liberam eligendae abbatissae potestatem tribuit,@# etc. (Anno 1003.)[Martene, #Ampl. Collect.@# I, 363.)
In nomine sanctae et individuae Trinitatis, HENRICUS
divina favente clementia rex.
Si loca divino cultui dicata nostro studuerimus
amplificare subsidio, aeterni regni portionem nos ob
hoc adepturos esse liquido confidimus. Quapropter
noveritomnium fidelium nostrorum, praesentium scilicet
atque futurorum, industria, qualiter quaedam
venerabilis abbatissa, nomine Bertheid, quaedam imperialia
nostris obtutibus repraesentavit praecepta,
per nostros antecessores Arnolfum et Ottonem secundum
pro immunitate suo collata monasterio, a
quibusdam nobilibus personis Hildiburga et presbytero
Folcharto a fundamentis olim in loco Mulinbeche
constructo, nostramque suppliciter precata est
clementiam, ut et nos ipsum locum cum suis pertinentiis
in nostrum mundibrium et defensionem, pro
redemptione animae nostrae susciperemus, et eam,
quae in suis scriptis inventa est, convenientiam et
oblationem nostrae auctoritatis scripto corroboraremus.
Nos itaque, intervenientibus Bernhardo duce et
episcopo Thiederico, in cujus hoc monasterium
puellare constructum est dioecesi, pro divinae mercedis
augmento, ipsum monasterii locum cum suis
adjacentiis et omnibus pertinentiis in nostrum mundiburdum
suscepimus, et ad ordinem priorum praeceptorum
in omnibus confirmavimus, hoc regio insigni
roboravimus. Hoc firmiter sancientes, ut
sanctimoniales ibi Deo devote per decessionis tempora
quam meliorem noverint, inter se eligant licenter,
et sibi praeponant abbatissam, communicato
episcopi sui consensu. Insuper etiam in nostri memoriam
nominis concessimus, ut ab hominibus praedictae
ecclesiae usibus et servituti ancillarum Dei
subditis regalis vel imperialis census, qui inde solebat
persolvi, a nullo comite, vel judiciali, sive regiae
exactionis persona deinceps exigatur; et ut
nullus comes, vel judex publicus, aut aliqua
potens persona homines praefatae ecclesiae in suo
judicio, bannum eis imponendo, aut justitiam ab eis
nullam aliquatenus exigendo, audeat inquietare,
excepta solummodo lege illa quam advocatus episcopi
qui praesidet eidem ecclesiae, solito more ab eis
debet reposcere, et illa juris sanctione, si quid
necessario propter capitale crimen in praesentia
ducis opus habet finiri judicialiter et determinari.
Et ut haec nostrae concessionis auctoritas firmior
habeatur, hoc nostrae dominationis praeceptum
manu propria roboratum, nostrae imaginis signo
jussimus insigniri.
#Signum domni Henrici regis in Christo invictissimi.@#
Egilbertus cancellarius vice Willigisi archicapellani
notavi.
#locus sigilli quod est integerrimum.@#
Data III Idus Martii anno incarnationis Domini
1003, indictione I, anno vero domni Henrici regnantis
adhuc primo
Actum Mindae.
XVIII. #S. Henricus imperator confirmat possessiones monasterii S. Bavonis Gandensis, ordinis S. Benedicti.@# (Anno 1003.)[Miraeus, #Opp. diplom.,@# I, 347.]
HENRICUS divina favente clementia rex.
Si ea quae fideles nostri . . . Idcirco noverit omnium
fidelium sanctae Dei Ecclesiae, nostrorumque, praesentium
scilicet et futurorum industria, quod vir venerabilis
Eremboldus abba, ex monasterio Gandensi,
quod est situm ubi Scaldis fluvius legiae fluvio jungitur,
constructum a B. Amando pontifice in honore
S. Petri principis apostolorum, ubi etiam insignis
Bavo confessor Christi quiescit, obtulit nobis auctoritatem
immunitatis domni antecessoris nostri, scilicet
Ottonis invictissimi imperatoris.
In qua continebatur insertum qualiter ipse, ob
amorem Dei et praemium aeternae retributionis, proprietates
rerum, quorumdam tyrannica invasione
injuste praereptas, eidem monasterio restituerit,
hocque suae confirmationis scripto roboraverit, et
quod gratiam fraternae societatis in eodem monasterio
sibi concessam habuerit, vel qualiter omnium
exactiones teloneorum indulserit.
Pro firmitatis namque studio rogavit nos praedictus
Eremboldus abba eam renovari, scilicet ut, tantae
firmitatis gratia, nostram quoque superadderemus
auctoritatem. Cujus petitioni | null | afec8e07-9959-4838-8ed9-abf9b94a4512 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
libenter assensum
annuentes, decrevimus regiae dignitatis praeceptum
fieri, videlicet ut idem monasterium res suas quiete
possideat, quarum haec sunt vocabula:
Hoc est in pago Baagbatensi villam Suolmam
cum ecclesiis duabus et omnibus adjacentiis suis, et
villam Holthem cum ecclesia ac silva, et Mereshem,
et Fliethersele cum ecclesiis et omnibus
appendiciis eorum, et in eodem pago villas his nominibus
dictas, Merem et lietheka et Setteka et Cranihom,
et in #Rien Boholt@#. Cum ecclesiis singulis, silvis
et omnibus appendiciis propriis; quas quidem villas
cum aliis rebus, quorumdam hostili praedatione injuste
abreptas, dominus antecessor noster gloriosus
imperator jure ac pie redonavit.
Et in Rien villam Frunethe, cum ecclesia et omnibus
appenditiis propriis. Et nemus Summi Gerotha
et in Wilrika ecclesiam cum appenditiis. In pago
quoque Scaldis possessionem vocabulo Erika, et Papingolant
cum ecclesia et omnibus appenditiis propriis,
et super Odrorstiet terram, in qua possunt ali
oves quingentae, et quidquid ex ditione S. Bavonis
in Bevelanda et in Walacra, et in Bruinsela
contineri dignoscitur, et in Essperia terram in qua
possunt pasci verveces CCCC, et in alio loco CC et
in Holfcols super fluvium lora CCCC.
Hoc ergo, cum omni rerum ad se pertinentium
summa integritate, confirmamus perenniter usibus
fratrum praefati coenobii, sub perpetua immunitatis
defensione, ac nostrae celsitudinis facto testamento.
Per quod jubemus atque praecepimus ut nullus
comes aut judex publicus, vicarius, advocatus, seu
quilibet ex judiciaria potestate in ecclesias, aut
loca vel agros, seu reliquas possessiones praefati
monasterii, quas moderno tempore in quibuslibet
plagis ac territoriis, infra ditionem imperii nostri,
juste ac legaliter possidet, vel quae deinceps
in jure ipsius sancti loci voluerit divina pietas augeri,
ad causas audiendas, vel freda exigenda, aut
mansiones vel paratas faciendas, aut fidejussores tollendos,
aut homines illius loci, tam ingenuos quam
servos, super terram ipsius commanentes distringendos,
nec ullas redhibitiones aut illicitas occasiones
requirendas, nostris ac futuris temporibus
ingredi audeat, vel ea quae supra memorata sunt
penitus exigere praesumat.
Sed et memorato monasterio, spe beatitudinis aeternae,
ut ad salutem animae meae in aeterna quiete proveniat,
cum cessis fredis, omnium teloniorum exactiones
indultas esse volumus ac remissas, sicut in
praecepto antecessoris mei continetur: ita ut quoties
pro utilitate monasterii ac fratrum aliquas dirigi
contigerit, per diversa loca imperii nostri euntibus
et revertentibus, absque ulla sollicitationis inquietudine,
negotium suum liceat exercere, quatenus
ipsos servos Dei ibidem famulantes, pro me atque
statu regni a Deo mihi concessi, jugiter misericordiam
Dei exorare delectet. Ut autem hujus renovationis
ac confirmationis auctoritas majorem in
Dei nomine obtineat vigorem, manu propria subter
confirmavi, annulique impressione assignari jussi.
#Signum Domini Henrici regis invictissimi@#
Egilbertus cancellarius, vice Willigisi archicapellani,
recognovit.
Data Nonis Februarii, anno Dominicae incarnationis
millesimo tertio, indictione prima, anno secundo
domni Henrici regis II.
Actum in Aquisgrano palatio feliciter.
XIX. #Diploma regis Henrici II, concedentis Adalberoni comiti bannum super agrestes feras.@# (Anno 1003, 30 Jun.)[Ried, #ubi supra,@# p. 122.]
In nomine sanctae et individuae Trinitatis, HEINRICUS
divina favente clementia rex.
Notum sit omnibus nostris fidelibus, praesentibus
scilicet et futuris, qualiter nos, fidele per omnia servitium
dilecti nobis comitis videlicet Adalberonis
intuentes, atque ipsius supplicationem per interventum
venerandi praesulis Gotescalchi attendentes, sibi,
prout ipse postulaverat, quia legaliter potuimus, regalis
potentiae bannum super agrestes feras concessimus
inter duos fluvios Ysara et liubasa tam super
propriam ipsius, qui praefatus est, Adalberonis terram,
quam super domorum pontificalium vel monasteriorum
in abbaciis, quae ibi nobis pertinent, terras,
sive omnium illorum hominum terras, qui in presenti
vel in futuro hujusmodi rem cum eo collaudabunt
in comitatu Friderici, qui judicat in Hachingun,
in pago Sundergowe: primum ab hostio praedictorum
fluviorum, Ysaram sursum versus usque ad
Hohenberg; inde ad Huggenberg, ad Cumizdorf;
inde ad Carphse et Winidowe, secundum vero decursum
fluminis Liubase ( #Loisach@# ) usque ad Wolveradeshusun.
Nostra igitur regali, ut praescriptum
est, auctoritate, inter praenominatos fluvios et terminos
bannum agrestium ferarum ei tradidimus et
per hoc praeceptum largiti sumus, regio verbo omnimode
interdicentes quatenus, hoc ambitu, sine sua
ipsius licentia | null | 0200abba-aa7d-4dfc-9912-8fbc0566a87d | latin_170m_raw | null | None | None | None |
, feras illas, quae in aliis dominicalibus
forestis in banno sunt positae, nullus aliquo ingenio
vel genere venandi audeat deinceps captare. Et ut
haec nostrae concessionis auctoritas stabilis et inconvulsa
permaneat, hanc praecepti nostri paginam
manu propria roborantes, signo nostrae imaginis imprimi
jussimus.
#Signum domni Henrici regis invictissimi. (Monogramma.@# )
Egilbertus cancellarius vice Willigisi archicapellani
recognovi.
Data II Kal. Julii, anno Dominicae incarnationis
1003, indict. I, anno vero domni Heinrici secundi
regn. secundo. Actum Radespone.
#Cum sigillo maxima ex parte fracto.@#
XX. #S. Heinrici privilegium Frederunae abbatissae concessum.@# (Anno 1004.)[Dronke, #ubi supra,@# p. 60.]
C.
In nomine sanctae et individuae Trinitatis,
HEINRICUS divina favente clementia rex.
Omnium sanctae Dei Ecclesiae nostrorumque fidelium
praesentium ac futurorum comperiat universitas,
qualiter domna Frederuna venerabilis abbatissa
ejusque soror Imma comitissa, Gerone comite adjuvante,
construxerunt quoddam monasterium ad
honorem sanctae Dei genitricis et perpetuae virginis
Mariae dedicatum, ad quod omnem haereditatem, hoc
est Keminetan, Haegen, Barigi, Tundiriun, Othere,
haec sunt in Tilithi, Varstan in Auga, Rothe in Wikanavelde,
Bardenwic, Hotmannessun, Witthorp,
Britlingi, Biangibudiburg, Addunesthorp, Hatherbiki,
Bodanhuson, Sutherburg, in Bardanga, Claniki, in
Drevani, Wigmannesburstal, Bennedestorp, in Mosidi,
Widila, Waldersidi, Kokerbiki, in Heilanga,
Holana, Aun, Setila, in Hogtrunga, Hepstidi, Sinigas,
cunctaque earum hic prememorata predia gratissima
voluntate tradiderunt, quae vero sita sunt in
comitatu Bernhardi ducis, unde, nostram regalem
aggressae majestatem, supplices rogaverunt ut ipsum
monasterium in nostri mundiburdio susciperemus,
talisque libertatis ac legis primatum concederemus,
qualem Gandesheim, Quitilinburg, Heriwurti tenere
videntur. Quod nos petitione Theodrici Mimidonensis
episcopi fecisse, omnium noscat universitas fidelium.
Ad haec statuimus ut in prefatae abbatissae
suaeque sororis comitissae potestate predictum monasterium
et abbatia nostro persistat concessu diebus
vitae earum; post obitum vero utrarumque earum
ad nostrum publicum eadem abbatia jus in perpetuum
pertineat. Insuper autem volumus ut nulla
major sive minor regni nostri persona in eadem abbatia
placitum facere aut aliquam sibi molestiam inferre
vel publicam funccionem exercere, nisi advocatus
abbatissae sanctarumque monialium. Hoc etiam
nostra regali auctoritate eidem concedimus abbatiae,
ut sanctae moniales ejusdem monasterii, abbatissa
defuncta, licentiam habeant eligendi aliam ad hoc
idoneam. Et ut hujus nostrae auctoritatis praeceptum
firmius omni tempore perseveret, hanc paginam manu
propria roborantes, sigillo nostro jussimus insigniri.
#Signum domni Heinrici@# (L. M.) #regis invictissimi.@#
Egilbertus cancellarius vice Willigisi archicapellani
notavi.
Data IIII. Non. Novembr., anno Dominicae incarnationis
1004, indictione II, anno vero domni Heinrici
II regis III. Actum Magadeburc.
XXI. #Diploma S. Henrici Keminadensi virginum monasterio concessum@# (Anno 1004.) #Monasterium sub sua protectione suscipit, et monialibus potestatem eligendae abbatissae concedit.@# [Martene, #Ampl. Collect.@# I, 365.]
In nomine sanctae et individuae Trinitatis, HENRICUS
divina favente clementia rex.
Omnium sanctae Dei Ecclesiae nostrorumque fidelium,
praesentium ac futurorum, comperiat universitas qualiter
domna Frideruna necnon abbatissa, ejusque soror
Imma comitissa, Gerone comite adjuvante, construxerunt
quoddam monasterium in honorem sanctae
Dei genitricis et perpetuae virginis Mariae dedicatum, ad
quod omnem haereditatem, hoc est Keminadam, Hogen,
Barigi, Tundivium, Othere; haec sunt in Tilichi
Warstan, in Auga Rohten, in Wakenafalde Bardewik,
Hottmannessum, Wintorp, Britlingi, Biangi,
Budiburg, Addunestorp, Hatterbiki, Bodenhusen,
Suterburg, in Gardanga Clomkey; in Drevan Wigmannesburgscal,
Bennestorp; in Mosidi Widila,
Waldersidi, Kokerbiki; in Heilanga Holana, Aunsetila;
in Hostrunga Hepenstidi, Sungad, cunctaque
eorum hic praememorata praedia gratissima voluntate
tradiderunt. Quae vero sita sunt in comitatu
Bevardi ducis, unde, nostram regalem aggressae majestatem,
supplices rogaverunt, ut ipsum monasterium
in nostro mundiburgio susciperemus, talisque
libertatis ac legis primatum concederemus, qualem
Gaudersheim, Guintiliburg, Gernivisti
tenere viderunt. Quod nos petitione Theoderici Mindonensis
episcopi fecisse omnino noscat universitas
fidelium. Ad hoc statuimus ut in praefatae abbatissae
suaeque sororis comitissae praedictum monasterium
et abbatia nostro persistat consensu diebus vitae
eorum; post obitum vero utrarumque earum ad
nostrum publicum eadem abbatia jus in | null | c869f934-a4bc-454b-a781-d61ce4ad7869 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
perpetuum
pertineat. Insuper autem volumus ut nulla major
aut minor regni nostri persona in eadem abbatia
placitum facere, aut aliquam sibi molestiam inferre,
vel publicam functionem exigere [ #suppl.,@# praesumat],
nisi advocatus abbatissae cunctarumque monialium.
Hoc etiam nostra regali auctoritate ad hoc concedimus
abbatiae, ut sanctimoniales ejusdem monasterii,
abbatissa defuncta, licentiam habeant eligendi
aliam ad hoc idoneam. Et ut nostrae auctoritatis
praeceptum firmius omni tempore perseveret, hanc
paginam manu propria roborantes signo nostro jussimus
insigniri.
#Signum domni Henrici regis invictissimi.@#
Egibertus cancellarius vice Willigisi archicapellani
notavi.
Data IV Nonas Novembris, anno Dominicae incarnationis
1004, indictione II, anno vero domni Henrici
regis. . . .
Actum Magadeburg.
XXII. #S. Henricus Ecclesiae Comensis privilegia confirmat et possessiones auget.@# (Anno 1004.)[Ughelli, #Italia sacra,@# V, 280.]
In nomine sanctae et individuae Trinitatis, HENRICUS
Francorum pariterque Longobardorum divina favente
clementia rex.
Notum sit omnibus nostris fidelibus quia, interventu
Everardi Cumali episcopi divino respectu, et
remedio gloriosissimorum antecessorum nostrorum
imperatorum, et propagatione regni nostri, dedimus
in integrum ac in perpetuum S. Abundio omnem
illam partem de castro Berinzona, quae ad nostram
publicam pertinuit tam intus quam foris, cum omnibus
appendiciis et pertinentiis suis, cum mercatis,
theloneis, cum omnibus publicis reditibus et functionibus,
cum ipsa quoque porta, quae publico usui
hactenus deservivit, ut libere, secure, quiete, pacifice
cum omni potestate; et idem Everardus episcopus
Cumanus, pro integritate suae fidei et puritate
servitii, et omnes sui successores habeant et teneant,
et quidquid eorum voluntas decreverit, ad cultum
divinum faciant; quia praedictum castrum Birinzona,
cum omnibus quae ad illud intus aut foris pertinuerunt,
a nostro jure et dominio, et ab omni
publica repetitione, in jus et dominium S. Abundii
omnino transfundimus, dedimus, donavimus, ut,
absque ullo respectu et sine omni publica inquietudine,
omnia supradicta pertinentia cum servis et
ancillis ita teneant, judicent, ordinent, sicut caetera
loca, quae ante centum annos ecclesia S. Abundii
acquisivit, et tenuit. Decet enim et regno nostro est
incrementum de iis quae Deus dedit, donare, et ei
honorem retribuere qui gratis honorat, et a quo
omnis honor procedit. Honoremus ergo sanctos, ditemus
loca sanctorum, et ipsos apud Deum adjutores
habeamus et intercessores. Per hoc enim praedecessores
nostri multum Deo placuerunt, per hoc et
nos speramus et vitae salutem et regni augmentum,
et pacis prosperitatisque honorem. Jubemus igitur,
ut nullus dux, marchio, comes, vicecomes, nullus
Latinus, nullus Theutonicus, nulla regni nostri magna
vel parva persona deinceps de praedicto castro
Birinzona, aut de aliqua ejus pertinentia, aut intus,
aut foris ullo in tempore per aliquod ingenium se
intromittere audeat, nec unquam ecclesiam S. Abundii
inde disvestire praesumat, aut Everardum nostrum
fidelissimum episcopum Cumanum, aut ejus
ullum successorem inde inquietare, molestare, aut
per illum placitum fatigare contendat. Si quis autem
fecerit, mille libras probatissimi auri componat,
medietatem nobis, et S. Abundio alteram; et hoc
praeceptum temporibus omnibus in sua maneat
firmitate. Quod ut verius credatur, et diligentius
observetur, hoc praeceptum scribi jussimus, manu
nostra firmavimus, et nostro sigillo insigniri praecepimus.
#Signum D. Henrici invictissimi regis.@#
Egilbertus cancellarius ad vicem Villigisii archicapellani
recognovit.
Dat. II Id. Junii, anno Dominicae incarnationis
millesimo quarto, indictione secunda, anno vero D.
Henrici II regis tertio. Actum in Lacunavara in
Dei nomine feliciter. Amen.
XXIII. #S. Henrici diploma per quod praedium Pipinesdorff Ecclesiae Wormatiensi liberaliter confert.@# (Anno 1004.)[Schannat, #Episcopatus Wormat., II,@# 36.]
In nomine sanctae et individuae Trinitatis, HEINRICUS
divina favente clementia rex.
Si loca sanctorum munificientiae regalis largitate
sublimamus, hoc nobis tam in praesentis vitae decursu
quam in futurae gloriae statu prodesse liquido profitemur.
Proinde noverit omnium sanctae Dei Ecclesiae
nostrorumque fidelium industria, qualiter
Burchardus sanctae Wormatiensis Ecclesiae venerabilis
praesul, nostram regiam adiit humiliter obsecrans
excellentiam, ut praedium quod habere in villa
nuncupante Pipinesdorff videmur, suo episcopio ac
sanctae Wormatiensi Ecclesiae in honorem sancti
Petri apostolorum principis dedicatae, largiri, nostrae
pro remedio animae, | null | d5117d27-e81e-42b9-bdaf-2654d0d50092 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
dignaremur. Cujus itaque
petitioni, per interventum Cunigundae nostrae dilectae
conjugis videlicet reginae, ac pro futurae remunerationis
augmento, assensum praebentes, praefatum
praedium, quod est situm in villa Pipinesdorff, in
pago Mulselgowe in comitatu vero . . . . . integre
cum cunctis suis pertinentiis, hoc est areis, aedificiis,
servis et ancillis, terris cultis et incultis,
pratis, pascuis, silvis, venationibus, etc., jam praememoratae
ecclesiae sancti Petri, ejusque rectoribus,
qui pro tempore ibi ordinati fuerint, regali et praeceptali
hac pagina concesssimus, et de nostro jure
in ejus jus . . . . . . ut haec auctoritas nostra inviolabilem
in Dei nomine obtineat stabilitatem, manu
nostra roborantes, eam sigillo nostro subter jussimus
insigniri.
#Signum domni Heinrici invictissimi regis.@#
Egilbertus cancellarius vice Willigisi archicapellani
recognovit.
Dat. V Kalend. Januarii, anno Dominicae incarnat.
1004, indict. II, anno vero domni Heinrici secundi
regni III.
Actum Dhornburg in Dei nomine feliciter, amen.
XXIV. #Super emunitate.@# (Anno 1004.)[Apud Ludewig, #Script. rer. Germ.@# I, 330.]
In nomine sanctae et individuae Trinitatis, HEINRICUS
divina favente clementia, rex.
Quia si piis Dei famulantium flagitationibus accommodamus
benignum auditum, summae salutis inde
provenire nobis incunctanter credimus remedium:
idcirco omnium sanctae Dei Ecclesiae fidelium noverit
religiositas, quoniam, tam animae nostrae consulentes,
quam etiam dilecti nostri Godehardi abbatis
petitionibus obtemperantes, venerabilem Mauritii
martyris abbatiam Altaha nuncupatam, sub nostrae
defensionis mundiburdium ac tuitionem, cum omnibus
eidem praefatae abbatiae aliquo modo adhaerentibus,
villis vero Iserahoff, Suartzaha, Coella, Gunzia,
Munichdorff, Puechoff, Oberanhaus, Usterlingen,
Gotzzolting, Otilingen, Richerisdorff, Boltheringa
nuncupatis, seu etiam caeteris cujuslibet utilitatis
commoditatibus, familiis, tributis, tributariis, rebus
mobilibus et immobilibus, viis, inviis, silvis, saginis,
aquis, piscationibus, molis, molendinis, pascuis,
compascuis, sive apium pascuis, quaesitis et inquirendis,
nec non justa acquisitione eidem praefatae
abbatiae pertinentiis. Praecipientes igitur regali summitate
edicimus ut nullus dux, marchio, comes,
vicecomes, schuldasio, scapio, seu aliqua magna
vel parva persona, eumdem jam dictum abbatem
suosque successores praescriptis rebus inquietare,
molestare, vel disvestire praesumat. Si quis vero
hujus praescripti nostri, quod absit! violator exstiterit,
sciat se compositurum auri optimi libras centum.
Quod ut verius credatur, diligentiusque ab
omnibus observetur, hanc chartam inde conscriptam
manu propria roborantes sigillique nostri impressione
jussimus insigniri.
Datum VI Kal. Febr., ind. II, anno Dominicae incarnationis
1004; anno vero domni Henrici II regis
III. Actum Altisteri, in Dei nomine feliciter. Amen.
XXV. #Rex Henricus donat veteri capellae quoddam sui juris praedium in Nortgowe, et quidquid in duobus villis Durnin et Mantalahi possidebat.@# (Anno 1004.)[Ried, #ubi supra@# p. 123.]
In nomine sanctae et individuae Trinitatis, HEINRICUS
divina favente clementia rex.
Notum sit omnibus fidelibus nostris, praesentibus
scilicet et futuris, qualiter nos ad regiam capellam
intus in civitate Radesponensi in honorem sacratissimae
Virginis, Dei genitricis Mariae, a nobis reparatam
quoddam nostri juris praedium in Nortgowe et
in comitatu Oudalscalchi comitis situm, item quidquid
in duabus villis nomine Durnin et Mantalahi
possidere visi sumus, interveniente Taginone Magedeburgensis
Aecclesiae archiepiscopo, quondam ejusdem
capellae praeposito, per hoc regale praeceptum
perpetua lege tradidimus cum omnibus pertinentiis
et utilitatibus suis, hoc est areis, aedificiis, servis et
ancillis, agris, campis, terris cultis et incultis, pratis,
pascuis sive compascuis, silvis, venationibus,
aquis, aquarumque decursibus, molendinis, piscationibus,
viis et inviis, exitibus et reditibus, quaesitis
et inquirendis, seu caeteris quibuscunque pertinentiis
in perpetuos aecclesiae et congregationis ibidem Deo
canonice militantis usus. Et ut haec nostra traditio
stabilis et inconvulsa permaneat, hanc cartam
manu propria roboratam, sigillo nostro imprimi jussimus.
#Signum domni Heinrici regis invictissimi. (Monogramma.@# )
Egilbertus cancellarius vice Willigisi archicapellani
recognovi.
Data VI Id. Febr. anno incarnat. Domin. 1004,
indict. I, anno vero domni Heinrici secundi regn. II.
Actum in Vuarim.
#Sigillum illaesum, intus impressum.@#
XXVI. #Rex | null | 5322d1d2-f1e1-4efd-8b70-0767532cea4c | latin_170m_raw | null | None | None | None |
Henricus II donat monasterio inferiori praedium in curtibus Ratisbon. id est in Regensburger Burgfrieden.@# (Anno 1005.)[Ried, #ibid.,@# p. 124.]
In nomine sanctae et individuae Trinitatis, HEINRICUS
divina favente clementia rex.
Si piis Dei famulantium petitionibus praebemus
assensum, aeternae remunerationis procul dubio inde
oboriri nobis speramus remedium. Idcirco omnium
sanctae Dei Ecclesiae fidelium, praesentium scilicet
et futurorum, noverit industria qualiter nos, tam pro
animae nostrae consultu quam etiam pro dilectissimae
contectalis nostrae, Cunigundae videlicet reginae,
dulci appetitu, nec non venerabilis Radesponensis
abbatissae, Outae videlicet nuncupatae, sedulo interventu,
quoddam nostrijuris praedium, quod Macelinus
clericus vivens in curtibus Radesponens. Ekmulla
condicta et in comitatu Roudberti comitis visus est
investitura potestatis possidere, Radesponensi sanctae
Mariae monasterio, quod differenter inferius
dicitur, tradentes in proprium donavimus atque in
augmentum victus monialium inibi degentium sub
regula sancti Benedicti firmissima donatione proprietavimus
cum omnibus ejusdem praedii utensilibus et
appendiciis, rebus scilicet mobilibus et immobilibus,
familiis utriusque sexus, areis, aedificiis, terris cultis
et incultis, pratis, pascuis sive compascuis, viis,
inviis, exitibus et reditibus, quaesitis et inquirendis,
aquis aquarumve decursibus, seu cum omnibus, quae
rite dici vel scribi possunt quolibet modo, utilitatibus,
eo videlicet donantes tenore quatinus jam
dicta abbatissa ejusque succestrices liberam dehinc
habeant potestatem possidendi, commutandi, colendi,
precariandi, seu quicquid sibi libeat omnibus
modis de eodem praedio ad utilitatem Sanctimonialium
faciendi. Et ut haec traditionis auctoritas stabilis
et inconvulsa in aeternum permaneat, hanc
cartam inde conscriptam manu propria roborantes
sigilli nostri impressione insigniri jussimus.
#Signum domni Heinrici regis invictissimi. (Monogramma.@# )
Eberhardus cancellarius vice Willigisi archicapellani
recognovi.
Data IV Idus Junii, indict. III, anno Dominicae incarnat.
1005, anno V domni Heinrici II regnantis.
Actum Puozinesheim feliciter. Amen.
#Cum sigillo majestat.@#
XXVII. #Monasterium Steinense, ex Duellio translatum, ab Heinrico II R. R. dotatur, et Ecclesiae Bambergensi subjicitur.@# (Anno 1005, 1 Octob.)[Newgart, #Cod. diplom. Alemanniae,@# ex originali archivi reipublicae Turicensis].
In nomine sanctae et individuae Trinitatis, HEINRICUS
divina favente clementia rex.
Quoniam principem ac defensorem aecclesiarum
nos fecit Dominus, ne ejus gratiae ingrati esse videamur,
servicium ipsius augmentare, aecclesias
multiplicare, bene et opportune structas defendere,
destructas vero nos oportet restaurare. Unde moderno
tempore constructionem non ignobilis monasterii
in istis Alemanniae partibus juxta ripam Rheni loco
Steine dicto disposuimus fieri, in honore videlicet
Sanctae Mariae et Storum martyrum Georgii et Cyrilli.
Ipsorum enim reliquiae illuc noscuntur translatae
de monte Duello, antiquioris scilicet monasterii
loco. Prius quidem illic, patratu ducis Purchardi
ejusque conjugis Hadewigae, satis honorifica
monachorum habitacula sed non multae commoditatis
erant constructa. At postquam res eorum
nostrae dominationi cessere, habita cum episcopis et
regni principibus deliberatione, visum est nobis
oportunius locum monasterii transmutare, secundum
quod ipsius loci coenobitas et accolas montis
perardui difficultatem culpando audivimus desiderare.
Nunc igitur ut commemoratio et honor priorum
ejusdem loci dominorum, nostri scilicet fidelium
et cognatorum stabiliatur, placuit serenitati
nostrae opera religionis ipsorum regia nostri auctoritate
taliter adjuvare, ut famuli Dei per nostram
dispositionem optati loci oportunioris adipiscantur
tranquillitatem. Notum sit ergo omnibus Ecclesiae
Dei quia, praesentaneo nostrorum episcoporum videlicet
et abbatum favore, sed praecipue Augiensi abbate
Warinherio et duce Herimanno adnitente
aliisque Sueviae principibus, ad idem monasterium
Steine nuncupatum nostrae haereditatis praedia contradimus
quae in diversis pagis et comitatibus sita sunt
ac locis Arola, Ezzewilare, Hiltesinga
Nagelta, Epfendorf, Phisgina cum
fonte salis, Vfeninga, Affraninga, Rahtfelda,
Sindelstetta, Hoenstetta Rieden,
Suaninga, Purch, nominatis cum ecclesiis
et decimis, villis et censualibus, hominibus ac mancipiis
utriusque sexus, cum terris cultis et incultis,
pascuis, pratis, silvis, cum quaesitis et inquirendis,
mobilibus et immobilibus, cum vassallis ministerialibus
omnibusque ipsorum possessionibus. Ista igitur
cum omnibus appendiciis suis, et quaecunque adhuc
nominari possunt, concedimus et legitime confirmamus
ad reliquias sanctorum Steinensis ecclesiae, ut
per successuras etates ille abbas illis dominetur
qui ad ejusdem ecclesiae regimen et curam promoveatur,
et cum suis monachis pro nobis et antecessoribus
nostris divinam pietatem assidue implorare non
pigritetur. Ad haec quoque omnium hominum fidelitati
volumus notificare quia castrum | null | dd39c5cb-cdb9-49f9-8a59-31245b157f81 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
Babinberch
dictum, in Austrifranciae parte situm, jam molimur
in sedem episcopatus sublimare, quare necesse est
nos prediorum donationibus et rerum copiis undecunque
provenientibus ditando amplificare. Decrevimus
ergo et certum animo posuimus ea predia
illuc contradere quae nobis hereditario jure contigerunt
in istis partibus Alemanniae post mortem
Hadewige Purchardi ducis viduae. Ipsum quoque
monasterium Steine, de cujus statu et modificatione
jam egimus, Babinbergensis sedis episcopis subjicere
volumus. Eo tamen pacto et ratione ut nullus vel
ipsorum episcoporum aut aliorum potentum praesumat
alicujus iniquae exactionis vel constructionis
gravamina vel damna ipsi loco aut ejus abbatibus
vel procuratoribus seu rebus inferre, et nec censum
exigere nec quicquam eorum usibus detrahere.
Tantummodo enim concedimus, ut, defuncto ipsius
congregationis abbate, quicunque a monachis
vel inter se vel de alio quoque noto monasterio
canonice successurus eligatur, huic per
praedictae sedis episcopum cura monasterii commendetur.
Cui etiam ad bene vivendum ac regulariter
suos regendum ac perinde omnia disponendum idem
deinceps obediat, a quo et metum habeat, ne res
ecclesiae suae dissipare, vel liberis aut quibuslibet
alienis hominibus beneficia ex possessionibus imprudenter
concedere praesumat. Praeterea audivimus
pterosque eorum qui ecclesiarum constituuntur
advocati debita potestate multum abuti, ut, qui deberent
esse modesti defensores, impudenter effecti
sint rapaces et injuriosi exactores. Idcirco nostrae
placuit providentiae in abbatis illius et fratrum suorum
hoc perpetualiter ponere potestate, ut, sapientum
usi consiliis, ex eis quos inter potentes saeculi
noverint esse aequitatis et modestiae amantiores
eligant suis competenter locis advocatos et defensores.
Nec aliter quisquam omnium sibi hanc potestatem
presumat vindicare vel quasi hereditarium
invadere, nisi ex abbatis constitutione. Ministerialibus
quoque vassallis quos tradidimus eidem aecclesiae,
liceat, cum his quos ad episcopatum praedictum dare
decrevimus, consueto honestae societatis more vitam
agere, mutuo filias suas in conjugium dare secundum
communem libitum, et accipere; sobolesque
earum apud alterutros stabiliter in illius ecclesiae
permaneant proprietate, ad cujus partes ipsae per
matrimonii dantur copulationem. Haec igitur decreta
nostrae traditionis, et corroboratio nostrae autoritatis,
ut firmior in succedentibus habeatur annis et diligentius
observetur, propria manu eam confirmavimus,
et sigillo nostro sigillari jussimus.
#Signum domini Henrici imperatoris secundi.@#
Sigefridus cancellarius in vice Brunonis
archicancellarii recogn. Data Kal. Oct. indict. III,
anno Dnicae incarn. IV, anno domni regis Heinrici
IV. Actum est Ulma feliciter.
XXVIII. #S. Henricus imperator confirmat fundationem collegii canonicorum in ecclesia Sanctae Crucis Leodii, facta per Notgerum episcopum Leodiensem.@# (Anno 1005.)[Miraeus, #Opp. diplom.,@# II, 808.]
In nomine sanctae et individuae Trinitatis, HENRICUS
divina disponente clementia a Deo coronatus,
et ab omni plebe in regnum gloriose exaltatus.
Quicunque catholicorum . . . . . .
Quapropter notum esse cupimus . . . . . qualiter vir
magnae sanctitatis et satis dignae reverentiae, domnus
Notgerus episcopus Ecclesiae S. Mariae, sanctique
Lamberti martyris provisor et custos, studio
divini amoris succensus, ecclesiam quamdam in
urbe Leodio a fundamentis extruxit, in memoriam
videlicet et laudem ligni S. Crucis, et canonicorum
coenobium ibidem instituit, et, pro promerenda
aeterna vita, ex sumptibus suis in eodem loco
Deo militantibus struendam decenter ornavit; ut,
sanctorum Patrum instituta sequentes, die noctuque
serviant pro pace regni nostri, et incolumitate
nostra et dilectissimae conjugis nostrae, et pro unanimitate
Christianae fidei, ad Deum indesinenter preces
fundant, una cibum capiant, pariter dormiant,
totosque se divino cultui mancipent.
Quare idem praefatus antistes adiit praesentiam
dignitatis nostrae, humiliter supplicans ut id quod
industria pontificalis sagaciter disposuerat, regalis
manus firmitate inconvulsum et indissolubile permaneat.
Assignavimus autem eidem Ecclesiae per interventum
ejusdem praesulis loca quaedam congregationi
pro opportunitate administranda, videlicet in pago
Arduennae Berthoniam villam, etc. . . . .
Et ut haec collatio Divinae servituti addicta secundum
praefatam definitionem inviolabilis et indissolubilis
jure permaneat, edicto banni nostri confirmari
jussimus, et hos apices majestatis nostrae inde
fieri praecepimus, per quos decernimus atque jubemus
ne quis in posterum, aliquo stimulo malitiae
tactus, huic praecepti nostri traditioni audeat contraire.
Sed sicut a praefato praesule secundum Dei placitum
est ordinatum, sic in omni succedente posteritate
indiscussum et immutilatum, decreto firmitatis
nostrae irrevocabilem in Dei nomine obtineat stabilitatem,
dextera regali consignavimus, et sigilli
nostri impressione jussimus insigniri.
Data Nonis Aprilis | null | 8e7444b7-2c2c-4a82-9d22-b182d851a87a | latin_170m_raw | null | None | None | None |
, anno Dominicae incarnationis
millesimo quinto, indictione tertia, anno domni
Henrici secundi regis tertio.
Actum Aquisgrani in Dei nomine feliciter. Amen.
XXIX. #S. Henricus praedia quaedam donat monasterio Altahensi, petente Godehardo abbate.@# (Anno 1005.)[Apud Ludewig, #Script. rer. Germ.@# III, 331.]
In nomine sanctae et individuae Trinitatis, HEINRICUS
divina favente clementia rex.
Regalis enim excellentiae decet majestatem rationabilibus
sibi a Domino supplicationibus misericorditer
concedere perpetrationem, quatenus eorum
assiduis precibus et seculariter tranquilliterque et
aeternaliter coelestis bravii diademate coronetur.
Quocirca universalis fidelium nostrorum, praesentium
scilicet et futurorum, noverit industria, qualiter
quidam venerabilis Godehardus abbas, provisor
vero Altahensis monasterii, celsitudinem potentiae
nobis a Deo concessae subiit, humiliter implorans
ut nos quamdam villam, Flinspach dictam, in pago
Sweinichgouin sitam et in comitatu Tiemonis comitis,
olim praedicto monasterio suo pertinentem,
dolore non parvo tactus perdere quod juste visus
est habere debere, eo restituere dignaremur. Cujus
nos condignae petitioni assentiendum fore existimantes,
eamdem jam dictam villam nostra regali
traditione atque pagina, ad ante dictum S. Mauritii
monasterium in Altaha constructum concedentes
restituimus, restauravimus, donavimus, atque firmissime
subscribentes eo consolidavimus ad aedificandum,
restaurandum, maceriandumque praefatum
monasterium, cum aliis ecclesiis coenobiumque
fratrum, quia ob hoc praedictus abbas requisivit,
quoniam terra arenosa est maceriaeque utilis.
Tradentes igitur in proprium S. Mauritii subscriptoque
abbati nec non et suis successoribus, quidquid
inter Winter et Hoffkirchen videtur jacere, vel
etiam ad ante scriptum monasterium inibi respicere,
cum omnibus rebus mobilibus et immobilibus, terris
cultis vel incultis, vineis, vinetis, molendinis, viis,
inviis, aedificiis, exitibus et reditibus, sylvis, venationibus,
pratis pascuis, compascuis, sive apium
pascuis, aquis, aquarumque decursibus, piscationibus,
familiis utriusque sexus, quaesitis et inquirendis,
seu omnibus, quae dici vel scribi intrinsecus seu
extrinsecus possint, pertinentiis et utilitatibus. Et
ut haec nostrae traditionis auctoritas stabilis et inconvulsa
permaneat, hanc chartam inde conscriptam
manu propria roborantes sigillique nostri
impressione insigniri jussimus.
Data Nonis Novembris, indict. I, anno Dominicae
incarnationis 1005, anno vero domini Heinrici secundi
regis IV. Actum Werdae in Dei nomine feliciter.
XXX. #S. Henricus II imperator innovat praedecessorum immunitates et privilegia, monasterio S. Maximini concessa.@# (Anno 1005, 9 April.)[Hontheim, #Hist. Trevir. diplom.@# I, 350.]
In nomine sanctae et individuae Trinitatis, HEINRICUS
divina favente clementia rex.
Quoniam regalis antecessorum nostrorum providentia
et sollicitudo in construendis constructisve
stabiliendis Dei ecclesiis pie jugiter invigilavit, idcirco
Christi benignissima miseratione, in cujus
manu regum corda vel jura consistunt, regni illorum
diuturnitas pacificata viguit et effloruit. Unde nos
pie salubriterque de nostri statu regni tractantes,
devotamque illorum sollicitudinem imitari cupientes,
privilegia antecessorum nostrorum regum sive imperatorum
coenobio S. Maximini, qui in suburbio
Trevirorum requiescit, concessa vel attributa, ob
interventum dilectissimae conjugis nostrae, Cunigundae
videlicet reginae, nostra etiam auctoritate roborare
decrevimus, ut et antecessorum nostrorum benevola
pietas non a nobis neglecta debilitetur, et monachorum
inibi Deo servientium tranquillitas ab aliqua
subintroducenda persona non inquietetur; ea siquidem
ratione ut idem coenobium, ubi praenotatus
sanctus pontifex requiescit, cui venerandus abbas
Ofderath nunc praeesse videtur, sicut sub antecessorum
nostrorum, sic sub nostro quoque jure, mundiburdio
et defensione consistat, nec alicui sedi
aut ecclesiae, excepto nostrae regali potestate ( #sic@# ),
successorumque nostrorum, famulum, aut appendex,
vel beneficiarium subjaceat. Concedimus etiam eis
liberum arbitrium inter se eligendi abbatem tali
honore dignum, et ad id officium idoneum, ut eo
securius divinum ab illis impleatur ministerium,
summaeque propensius majestatis pro nobis implorent
auxilium. Insuper etiam concedimus ut idem
abbas sibique commissa congregatio eorumque successores
potestatem habeant advocatias monasterii
sui, cui velint, dandi, cuique velint, tollendi. Et ut
nulla cujuslibet judiciariae dignitatis persona in curtibus
eorum placidum habere praesumat, telonium
a navibus eorum nullus exigat, familiaque eorum
bannum et fraedae nulli nisi abbati persolvat, nulliusque
nisi abbatis vel ab eo constitutorum placidum
attendat, et in singulis civitatibus regalibus vel praefectoriis
liberam potestatem habeant intrandi et
exeundi, vendendi et emendi, pascendi et adaquandi,
eique opera regalia vel comitialia funditus perdonamus. | null | ce24fae0-d6c0-4d52-be0c-b8112afce9c0 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
Et ut hoc auctoritatis nostrum praeceptum
firmum et stabile permaneat, manu propria corroborantes,
sigilli nostri impressione signiri jussimus.
#Signum domni Heinrici regis invictissimi.@#
Egilbertus cancellarius, vice Willigisi archicapellani,
recognovi. Data V Id. April., anno Dominicae
incarnationis 1005, indictione III, anno vero domini
Heinrici secundi regis III. Actum Aquisgrani in Dei
nomine feliciter. Amen.
XXXI. #S. Henricus Ecclesiae Comensis privilegia confirmat et possessiones auget.@# (Anno 1006.)[Ughelli, #Italia sacra,@# V, 281.]
In nomine sanctae et individuae Trinitatis, HENRICUS
divina favente clementia rex. Cum nostrorum fidelium
petitionibus ad augmentum nostrae fidelitatis
pietatis nostrae aures accommodamus, multo melius
esse inducimus si Dei ecclesiis aliquid ex nostris
libentius donaverimus, quarum juvamine majus nobis
incrementum praestatur, nostrique regni celsitudo
solidatur. Noscat itaque omnium fidelium praesens
et futura collectio, nos pro remedio animae nostrae
nostraeque conjugis, ac regni nostri stabilitate, interventu
Egilberti Frisingensis episcopi, donasse
Eberardo Cumano episcopo, suisque successoribus
ad partem S. Mariae S. Abundii omnem medietatem
vicecomitatus de Valletellina, et omnino transfudisse
quidquid ad illam medietatem pertinet, aut citra
lacum Cumanum, aut Belasium ab omni nostro
publico, et dedisse ad proprietatem supradicto episcopo,
et successoribus ejus tam in districto, quam
in precantia et erimarias, atque in omni pertinentia,
quae nunc ad nos pertinere videtur, transfundimus
et largimur Eberardo Gumano episcopo, suisque
successoribus a nostra parte ad partem S. Mariae et
S. Abundii. Praecipientes ergo deliberamus ut nullus
nostrae potestati subjectus, aut subjiciendus,
scilicet dux, marchio, episcopus, comes, vicecomes,
nullaque maxima vel parva persona audeant inquietare
vel molestare aut disvestire praefatum episcopum
vel ejus successores. Si quis vero facere praesumpserit,
sciat se compositurum auri purissimi libr.
100, medietatem nostrae parti, et medietatem supradicto
praesuli, suisque successoribus. Quod ut verius
credatur, manu propria corroborantes, nostri
sigilli impressione signari praecipimus hanc paginam.
#Signum domini Henrici + regis invictissimi.@#
Anno Dominicae incarnationis 1006.
XXXII. #S. Henrici II praeceptum, per quod universas Ecclesiae Wormatiensis possessiones eidem confirmat aliasque superaddit.@# (Anno 1006.)[Schannat, #Episcopatus Wormat.,@# II, 36.]
In nomine sanctae et individuae Trinitatis, HEINRICUS
divina favente clementia rex.
Nihil commodius ad nostrae sublimitatis honorem,
nostrique regiminis corroborationem posse facere
credimus, quam si, sanctarum Dei Ecclesiarum
habentes sollicitudinem, earum dotes inconvulsas
servare studuerimus. Ob hoc omnium sanctae Dei
Ecclesiae fidelium noverit industria, praesentium scilicet
et futurorum, quatenus divinae recompensationis
emolumento, nec non [ad] beatis simi apostolorum
principis Petri venerationem, in cujus honorem Vuormatiensis
episcopatus fundatus esse dignoscitur,
sive ad monitionem et petitionem Burchardi, ejusdem
sedis devotissimi praesulis, praememoratae Ecclesiae
per hujus nostrae concessionis paginam confirmamus
omnia quae reges et imperatores nostri
quoque antecessores, sive nos, eidem Ecclesiae contulerunt;
ea videlicet ratione ut praefatus episcopus
suique successores universa suae Ecclesiae, ut diximus,
collata habeant, teneant, firmiterque possideant,
omnium hominum molestatione et contradictione
remota, quod ut verus credatur, diligentiusque
ab omnibus observetur, hanc cartam inde conscriptam,
manu propria roborantes, sigillique nostri
impressione, ut subtus videtur, insigniri jussimus, et
ex proprio Ecclesiam sitam in suburbio, alteram
uno ab urbe milliario . . . . . ad usum praebendae
fratrum contradimus.
#Signum domini Heinrici regis invictissimi.@#
Eberhardus cancellarius vice Vuilligii archicapellani
recognovi.
Data II Non. Martii, indict. III, anno Dom. incarnat.
1006, anno vero domini Heinrici secundi regnantis
V.
Actum Laudenburc feliciter. Amen.
XXXIII. #S. Henricus II imp. B. Notgero Leodiensi episcopo ejusque successoribus confirmat abbatias et ecclesias collegiatas, Lobiensem, S. Huberti, Broniensem, Gemblacensem, Fossensem, Maloniensem, Namurcensem, Dionantensem, Eichensem, Mechliniensem, Tungrensem, Huiensem et Trajectensem.@# (Anno 1006.)[Miraeus, #Opp. diplom.@# III, 11.]
In nomine sanctae et individuae Trinitatis, HENRICUS
divina favente clementia rex.
Nobis profuturum et ad vitam praesentem transigendam,
et ad futuram feliciter obtinendam, credimus
et scimus, si, secundum fidelium nostrorum
justas petitiones, ecclesiasticas facultates, et cujusque
potestatis judiciaria jurisdictione liberaverimus,
et liberatas augmentaverimus, et | null | 34fd6015-41a1-4d9f-a3da-f0d21b03182b | latin_170m_raw | null | None | None | None |
augmentatas
regali praecepti munimine tuendas esse firmaverimus.
Quapropter notum esse volumus omnibus nostris
fidelibus, tam futuris quam praesentibus, quia vir
venerabilis Notkerus Tungrensis seu Leodiensis
episcopus, quoddam praeceptum nostris obtulit
obtutibus, quod erat secundi Ottonis, imperatoris et
consanguinei nostri, et manu firmatum, et sigillo
signatum; in quo dicebatur quod non solum ipse et
pater suus, primus videlicet Otto imperator virtute
et nomine, sed antecessores eorum, reges scilicet
Francorum, Pipinus, Carolus, Ludovicus, Lotharius
et item Carolus, et etiam caeteri reges antecessores
et successores eorum, eidem Ecclesiae sanctae Mariae
et sancti Lamberti, cui auctore Deo idem episcopus
praeest, per auctoritatis suae praecepta contulerant,
ut et ipsa et suae appenditiae, quae sunt videlicet:
Lobiis, et in loco qui dicitur ad Sanctum Hubertum,
Bronio, Gembluos, Fossis,
in Malonia, Namurco, Dionanto, Ceumaco,
Edla, Tungris, Hoyo.
Trajecto, Malinas, vel in caeteris locis, cum
omnibus rebus vel hominibus ad se pertinentibus,
libere per se consisterent, et ab omni inquietudine
judiciariae potestatis defensae et securae manerent.
Hujus securitatis auctoritatem, sic ab antecessoribus
nostris promulgatam, ut, ob amorem Dei et
reverentiam ejusdem ecclesiae, assensus nostri adjectione
firmaremus, petiit praedictus venerabilis
episcopus.
Cujus justae et rationabili petitioni aurem libenter
accommodavimus, et hoc nostrae auctoritatis praeceptum;
erga ipsam Ecclesiam tuitionis gratia, pro
divini cultus amore, et animae nostrae salute, fieri
decrevimus, per quod firmissime jubemus ut
deinceps nullus comes, nullus judex, nisi cui episcopus
commiserit, in praedicta loca, vel eorum territoria,
quae in quibuslibet pagis infra regni nostri
ditionem, et nunc habent, et in futuro habenda
sunt, ad causas audiendas, vel ad freda, aut banna,
aut tributa, aut de statione navium, vel de qualibet
alia re, telonia exigenda, aut aliqua districtionis
negotia super homines, tam ingenuos quam servos
in eis manentes, exercenda, nostris et futuris temporibus
ingredi audeat, vel quidquam in eis contra
voluntatem episcopi successorumque ejus attentare
audeat.
Sed ipsi praesuli successoribusque suis et nunc et
semper liceat res praedictae Ecclesiae, et illi subditarum,
sub tuitionis atque immunitatis nostrae defensione,
remota totius judiciariae potestatis inquietudine,
quietas possidere, et nostro imperio parere,
atque pro incolumitate nostri et nostrae conjugis, et
pro statu ac diuturnitate regni nostri, una cum clero
et populo sibi subjecto, clementiam Dei jugiter exorare,
et quidquid de praefatis rebus Ecclesiarum, jus
fisci exigere poterat, praedictae ecclesiae esset, ut
deinceps ad peragendum Dei servitium augmentum
et supplementum fiat.
Hujus itaque praecepti auctoritatem, ut nomine
ipsius, qui nobis praecipiendi concessit potestatem,
pleniorem obtineat vigorem, et a fidelibus sanctae
Dei Ecclesiae, ac nostris diligentius conservetur, et
manu propria firmavimus, et sigilli nostri impressione,
signari jussimus.
+ #Sigillum domini Henrici regis invictissimi.@#
XXXIV. #Henricus II, Germaniae et Italiae rex, sub suo mundiburdio suscipit Landulphum Cremonensem episcopum.@# (Anno 1007.)[Muratori, #Antiq. Ital.@# I, 991.]
In nomine sanctae et individuae Trinitatis, HENRICUS
divinae dignationis providentia rex.
Regalis dignitatis providentiam semper oportet
Ecclesiarum Dei, etc. Noverit universitas quod nos,
comperientes in Italia Ecclesiarum facultates defuncto
earum Praesule depraedari, sanctamque Cremonensem
Ecclesiam hoc quoque noviter passam
defuncto Pastore, sub nostri mundiburdi defensionem
recepimus domnum Landulfum venerabilem
praesulem ejusdem sanctae Cremonensis Ecclesiae,
nostrumque dilectissimum capellanum, cum omnibus
clericis suis ac familiis. Praecipientes insimul ut
nulla nostri regni magna parvaque persona post,
obitum ejus suorumque successorum, praedictam
Ecclesiam, clericos et famulos inquietare vel molestare
audeat. Si quis vero, quod non credimus, hujus
nostri mundiburdi violator exstiterit, si miles
ipsius Ecclesiae fuerit, omni beneficio quod ex parte
ipsius ecclesiae tenuerit, ipse et ejus haeredes in
aeternum priventur, et centum libras puri argenti,
medietatem nostrae reipublicae, et medietatem praenominatae
ecclesiae se compositurum procul dubio
cognoscat. Si vero civis aut suburbanus, sciat se
perditurum omnia praedia et possessiones suas, medietatem
a parte publica, et medietatem praedictae
Ecclesiae. Si vero aliqua regni persona contra fecerit,
centum libras optimi auri, medietatem nobis
et medietatem praefatae ecclesiae procul dubio componat.
Quod ut verius credatur, etc.
#Non adest monogramma | null | 8d57a86e-1727-469c-800c-85d7d3f8d275 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
Henrici.@#
Everardus cancellarius vicem Villigisi Archicapellani
recognovi.. . . . . Anno Dominicae incarnationis 1007, indictione
V, anno regni domni Henrici regis secundi
regnantis VI. Actum Polede feliciter. Amen.
XXXV. #S. Henricus II imp. monasterio Steinensi donat locum Kircheim.@# (Anno 1007, 1 Novemb.)[Newgart, #Cod. diplom. Alem., ex originali archivi reipublicae Turicensis.@# ]
In nomine sanctae et individuae Trinitatis, HEINRICUS
divina favente clementia rex.
Salutaribus sacri eloquii instructionibus erudimur
et admonemur ut, temporalia parvipendentes commoda,
aeterna et semper mansura in coelis studeamus
adipisci consistoria. Quapropter nos Dominicis non
surdum auditum praebentes praeceptis, locum quendam
nostrae haereditatis Babinberch dictum in sedem
episcopatus sublimando proveximus praediisque et
variis rerum donationibus magnifice sublimavimus.
Injunximus quoque praedictae sedis pontifici gubernationem
et moderamina quorundam monasteriorum,
inter quae unum quoddam in Alemannia, juxta
ripam Rheni situm, Steine vocitatum, nostra dispositione
constructum et moderatum, ejus commendationi
volumus subjectum. Hujus igitur monasterii
procuratores et praelati serenitatis nostrae praesentiam
adiere, et, de praedicti loci inopia ac possessionum
illuc pertinentium parvitate conquerentes,
aliquod sublementum et auctionem praediorum illuc
concedi et superaddi suppliciter postulavere. Ipsorum
quoque obnixe petitioni cum fidelium nostrorum
episcoporum videlicet et abbatum ducum et comitum
favor et suadela accessisset, nos vota illorum benigne
suscepimus et petitioni eorum ob divinae mercedis
augmentum adimpleri decrevimus. Proinde
noverit omnium nostri fidelium, praesentium scilicet
ac futurorum industria, quia nos quendam nostri
juris ac proprietatis locum Chilichheim dictum,
in pago Prisichgowe et in comitatu Adelberonis comitis
situm, tradimus ad supradictum monasterium,
quod est consecratum honori S. Dei Genetricis ac
SS. Georgii et Cyrilli martyrum, cum omnibus ejus
pertinentiis, videlicet ecclesiis, villis, servis, ancillis,
areis, aedificiis, cum hominibus terrisque censualibus,
cum tributis et teloniis de navibus per Rhenum
discurrentibus vel undecumque noster fiscus circumquaque
illuc aliquod jus exigere aut sperare deberet.
Haec igitur, cum omnibus caeteris appendiciis quae
adhuc dici possent, perpetua firmitate ad idem monasterium
contradimus et transfundimus, ut quilibet
abbas ibidem successurus absque contradictione habeat
ea in sua potestate, nec ipsi liceat cuiquam
libero homini potenti aliquam exinde partem pro
beneficio concedere, vel ullo modo ab usu fratrum
Deo illuc servientium alienare. Et ut haec auctoritatis
nostrae largitio firmior habeatur et ab omnibus fidelibus
nostris verius credatur et diligentius conservetur,
manu propria nostra subter eam confirmavimus,
et sigillo nostro sigillari jussimus. Si quis
dictae, quod absit! huic nostrae sanctioni contrarius
exstiterit, et quae donavimus abstulerit, vel fraude
aliqua detraxerit, Judae proditoris consors, nisi resipiscat,
igne inextinguibili perpetualiter ardeat.
#Signum domni Heinrici regis invictissimi.@#
Eberhardus cancell, vice Willegisi recognovi.
Data Kl. Nov., indict. V, anno Dnicae incarn. 1007,
anno II domni HEINRICI.
XXXVI. #Diploma S. Henrici II imperatoris, quo Ecclesiae metropolitanae Cameracensi ac Herluino episcopo ejusque successoribus donat comitatum Cameracensem.@# (Anno 1007.)[ #Gall. Christ.@# III, #instrum.,@# p. 1.]
HEINRICUS divina clementia favente rex.
Omnibus fidelibus notum fieri volumus qualiter
nos, tam animae nostrae consultu quam venerabilis
Heriberti archiepiscopi Coloniensis interventu, Cameracensi
Ecclesiae, in honore S. Mariae constructae,
comitatum Cameracensem hac nostrae auctoritatis
praeceptali pagina in proprium donavimus: praecipientes
ut praelibatae sedis Erluinus episcopus, suique
successores liberam dehinc habeant potestatem,
eumdem comitatum in usum Ecclesiae supradictae
tenendi, comitem eligendi, bannos habendi, seu
quidquid sibi libeat, modis omnibus inde faciendi.
#Signum domini Henrici regis invictissimi.@#
Eberhardus cancellarius, vice Willegisi archicapellani,
recognovit.
Data XI Kalendas Novembris, indictione V, anno
1007, domini Henrici secundi regni VI. Actum
Aquisgranensi palatio.
XXXVII. #Litterae S. Henrici de erecto ab se episcopatu Bambergensi.@# (Anno 1007.)[Ludewig, #Script. rer. Germ.,@# 282.]
HENRICUS divina praeordinante clementia rex,
omnibus Ecclesiae filiis tam futuris quam praesentibus.
Saluberrimis sacri eloquii institutionibus erudimur
et praemonemur ut, temporalia relinquentes,
bona et terrena postponentes commoda, aeterna et
sine fine mansura in coelis studeamus adipisci consistoria.
Gloria enim praesens fugitiva est et vana,
dum possidetur, nisi in ea aliquid de coelesti aeternitate
cogitetur. Sed Dei miseratio humano generi
providit remedium, quando partem | null | f7557ffe-cbfb-4dfa-8bc3-fb7fce6a580c | latin_170m_raw | null | None | None | None |
coelestis patriae,
terrenae substantiae fecit esse pretium. Hujus ergo
nos clementiae non immemores, nec ignorantes nos
gratuito divinae miserationis respectu regali dignitate
sublimatos, congruum esse ducimus non solum
ecclesias ab antecessoribus nostris constructas ampliare,
sed ad majorem gloriam Dei novas aedificare,
easque devotionis nostrae donis gratissimis
exaltare.
Quapropter Dominicis non surdum auditum praebentes
praeceptis, et deificis obtemperando intendentes
suasionibus, thesauros divinae largitatis munificentia
nobis collatos in coelo desideramus reponere,
ubi neque fures effodiunt nec furantur,
neque aerugo vel tinea demolitur, ubi et dum omnia
nunc congesta recolimus, cor nostrum desiderio
et amore saepius versetur.
Proinde patere volumus omnium fidelium universitati,
quod quemdam paternae haereditatis nostrae
locum, Babenberc dictum, in sedem et culmen
episcopatus proveximus, et Romanae sedis auctoritate
firmatum, atque venerabilis Henrici Wirzburgensis
episcopi consensu, et dilectae conjugis nostrae
Chunegundae voluntate, ac pari communique omnium
nostri fidelium, tam archiepiscoporum quam
episcoporum, abbatum, nec non et ducum et comitum
consulto decretoque, ac totius regni nostri
principumque concordi devotione laudatum, ad honorem
omnipotentis Dei, et beatae Mariae semper virginis,
et sanctorum apostolorum Petri et Pauli, nec
non sanctorum Kiliani et Georgii, fundavimus, stabilivimus,
et corroboravimus, ut inibi nostrum, parentumque
nostrorum, et Ottonis tertii imperatoris,
videlicet antecessoris nostri, celebre habeatur memoriale,
et jugis pro omnibus orthodoxis mactetui
hostia salutaris.
Oblatis igitur Deo in eadem dilecta nobis Ecclesia,
ad honorem et decorem domus Dei, ex metallis
lapidibusque pretiosis, in varios usus sanctuarii,
vasis seu vestibus aliisque ornamentis ecclesiasticis,
contulimus praeterea ad supra dictam sedem
episcopalem praedia, ecclesias, vicos, villas, cum
omnibus suis pertinentiis sive adhaerentibus, videlicet
utriusque sexus mancipiis, areis, aedificiis,
terris cultis et incultis, viis et inviis, exitibus et
reditibus. quaesitis et inquirendis, silvis, sagenis,
venationibus, pratis, pascuis, campis, forestis,
(praestariis) forestariis, cellariis, censibus, aquis,
aquarumve decursibus, molendinis, mobilibus et
immobilibus et caeteris omnibus, quam rite scribi
aut appellari possunt, quomodolibet utilitatibus,
praesenti nostrae authoritatis edicto statuentes ut
in Deo nobis dilectus saepe dictae sedis episcopus,
Eberhardus, suique successores liberam dehinc habeant
potestatem, eadem praescripta bona, cum
omnibus appendiciis suis tenendi, possidendi, seu
in quoslibet usus episcopatus convertendi; fratribus
autem canonicis Deo ibidem famulantibus, ad quotidiana
temporalis vitae subsidia, possessiones, quas
tradidimus, nostra imperiali auctoritate proprietative
possidenda confirmamus, ea videlicet ratione
ut praefati canonici, et eorum per successionem
praepositi, liberam dehinc, cum ipsorum canonicorum
consensu et consilio, potestatem habeant
in meliores usus commutandi, augmentandi, et ad
utilitatem suam quoquomodo redigendi; quatenus
et ipsi, nostri benigne memores apud Deum, ac dilectissimae
conjugis nostrae atque consortis regni,
Chunegundae, parentumque nostrorum, versa vice
beneficiis nostris pia atque assidua intercessione
respondeant.
Si quis autem, quod absit! hujus nostrae munificentiam
donationis atque institutum, apostolicae
sedis, et tot venerabilium Patrum auctoritate firmatum,
destruere seu violare tentaverit, in die judicii
coram oculis Dei tormento inextinguibili aeternaliter
luat. Quod ne eveniat, sed haec traditio
atque decretum ab omnibus perpetualiter inviolabilis
permaneat, hanc chartam inde conscriptam
manu propria roborantes, sigilli nostri impressione
insigniri jussimus.
XXXVIII. #S. Henricus II imperator benefacit Thorensi virginum nobilium canonicarum collegio ad Mosam, petente Notgero Leodicensi episcopo.@# (Anno 1007.)[Miraeus, Opp. diplom. I, 507.]
In nomine sanctae et individuae Trinitatis, HENRICUS
divina favente clementia rex.
Nobis profuturum et ad vitam praesentem transigendam,
et ad futuram feliciter obtinendam credimus
et scimus, si, secundum fidelium nostrorum justas
petitiones, ecclesiasticas facultates augmentatas
et augmentandas, regalis praecepti munimine tuendas
esse firmaverimus.
Quapropter notum esse volumus omnibus nostris
fidelibus, tam futuris quam praesentibus, quod per
intercessionem venerabilis viri Notgeri, Tungrensis
seu Leodicensis episcopi, Thornensi monasterio,
ejusdem episcopi episcopatui subjecto, mercatum
ejusdem loci, telonium et districtum concessimus.
Insuper Ecclesias de #Britte@# et #Chamaritte@# et #Avesate,@#
quasque idem episcopus, in amplificationem ecclesiasticae
facultatis et aggregationem remunerationis
supernae, eidem monasterio concessit, per interventum
ejusdem venerabilis episcopi, ad pertinentiam
dicti monasterii auctoritate nostri consensus
assignavimus; et hujus praecepti auctoritatem,
ut in nomine ipsius qui nobis | null | fc77f5e1-49d6-429d-8df6-28d0cfe10a63 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
praecipiendi concessit
potestatem, pleniorem obtineat vigorem, et a fidelibus
sanctae Dei Ecclesiae ac nostris conservetur,
more antecessorum nostrorum, et manu propria
firmavimus, et sigilli nostri impressione signari jussimus.
#Signum domini Henrici regis invictissimi.@#
Heribertus cancellarius, vice Villigisi archicapellani,
recognovi.
Data XI Nonas Junii, indictione V, anno Dominicae
incarnationis millesimo septimo, anno vero domini
Henrici II regnorum quinto.
Actum Moguntiae feliciter. Amen.
XXXIX. #Henricus II imperator donat abbatiam Kitzingensem archiepiscopatui Bambergensi.@# (Anno 1007.)[Ludewig, #Script. rer. Germ.,@# p. 1112.]
In nomine sanctae et individuae Trinitatis, HEINRICUS
divina favente clementia rex.
Saluberrimis igitur sacri eloquii institutionibus
erudimur et admonemur ut, temporalia relinquentes
bona, et terrena postponentes commoda, aeterna sine
fine mansura in coelis studeamus adipisci consistoria.
Quapropter nos dominicis non surdum auditum
praebentes praeceptis, et deificis obtemperando intendentes
suasionibus, quemdam nostrae paternae haereditatis
locum, #Babenberg@# dictum, in sedem et culmen
episcopatus sublimando perveximus, et Romana
auctoritate atque venerabilis Henrici Wurciburgensis
episcopi, ac puro communique omnium nostri
fidelium, tam archiepiscoporum quam episcoporum
abbatumque, nec non ducum et comitum consultu
decretoque, in honore sanctae Dei genitricis Mariae
sanctorumque apostolorum Petri et Pauli, nec non
martyrum Kiliani et Georgii, stabilivimus atque corroboravimus,
ut et inibi nostrum parentumque nostrorum,
[ #et@# ] Ottonis senioris nostri, celebre haberetur
memoriale, et jugis pro omnibus orthodoxis hostia
mactaretur salutaris. Proinde noverit omnium nostri
fidelium tam praesens aetas quam et successura
posteritas, quia nos nostri quondam juris abbatiam,
Kitzingum dictam, in pago Gotzfeld sitam, ad eamdem
supra dictam episcopalem sedem, cum omnibus
ejus pertinentiis sive adhaerentiis, videlicet ecclesiis,
decimationibus, silvis, venationibus, seu omnibus,
quae quolibet modo dici vel scribi possunt, utilitatibus,
hac nostrae auctoritatis praeceptali pagina, prout
firmius possumus, donamus atque proprietamus, omnium
contradictione remota. Praecipientes igitur
ut in Domino dilectus saepe dictae sedis Eberhardus
episcopus liberam dehinc habeat potestatem eamdem
abbatiam cum omnibus ejus appendiciis tenendi,
possidendi, seu quidquid sibi libeat modis omnibus
inde faciendi, ac sui successores. Si quis igitur,
quod absit! hujus nostrae donationis munificentiam
destruere sive violare praesumat, in novissimo die
tormento inextinguibili coram oculis Dei luat. Quod
ne fiat, sed haec traditio nostra ab omnibus incorrupta
permaneat, hanc chartam inde conscriptam
manu propria roborantes sigilli nostri impressione
insigniri jussimus.
Data Kalend. Novemb., ind. V, anno Dominicae
incarnat. 1007, anno vero domini Henrici II regis
VI. Actum Frankenfurt feliciter. Amen.
XL. #Fundatio Henrici sancti imperatoris super Furth, Francofurti in comitiis.@# ( #Kal.@# Nov. 1007.)[Ludewig, #Scrip. rer. Germ.,@# 1281-82.]
In nomine sanctae et individuae Trinitatis, HENRICUS
divina favente clementia rex.
Saluberrimis igitur sacri eloquii institutionibus
erudimur et admonemur ut, temporalia relinquentes
commoda, aeterna et sine fine mansura in coelis
studeamus adipisci consistoria. Quapropter nos, Dominicis
non surdum auditum praebentes praeceptis,
et deificis obtemperando intendentes suasionibus,
quemdam nostrae paternae haereditatis locum, #Babenberg@#
dictum, in sedem et culmen episcopatus sublimando
proveximus, et Romana auctoritate, atque
venerabilis Henrici Wurtburgensis episcopi consensu,
ac pari communique omnium nostri fidelium, tam
archiepiscoporum quam episcoporum abbatumque,
nec non ducum et comitum consultu decretoque, in
honorem sanctae Dei genitricis Mariae, sanctorumque
apostolorum Petri et Pauli, nec non martyrum Kiliani
atque Georgii, stabilivimus et corroboravimus,
ut et inibi nostrum parentumque nostrorum. et Ottonis
tertii videlicet, imperatoris antecessoris et
senioris nostri, celebre haberet memoriale et jugis
pro omnibus orthodoxis hostia mactaretur salutaris.
Proinde noverit omnium nostrorum fidelium tam
praesens aetas, quam etiam successura posteritas,
quod nos nostrae quondam proprietatis locum, #Furth@#
dictum, in pago Nordgoau, in comitatu Berengeri
comitis situm, ad stipendium canonicorum in eadem
supradicta episcopali sede coenobice Deo servientium,
una cum omnibus ejus pertinentiis sive
adhaerentiis, videlicet vicis, villis, ecclesiis, servis
et ancillis, areis, terris, cultis et incultis, viis, inviis,
exitibus et reditibus, quaesitis et inquirendis,
sylvis, forestibus, saginis, venationibus, aquis, piscationibus,
molis, molendinis, rebus mobilibus et immobilibus, | null | cddd4ef9-8a91-4f4e-948b-52e85db299e1 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
et caeteris omnibus, quae rite scribi aut
appellari possunt, quolibet modo, utilitatibus, ac
nostra auctoritatis pagina praeceptali, prout firmiter
possumus, donamus atque proprietamus, omnium
contradictione remota. Praecipientes igitur ut dulcissimi
in Christo #Banbergenses@# fratres nostri, ex
nostro jure liberam dehinc habeant potestatem
eumdem locum, #Furth@# nuncupatum, cum omnibus
appenditiis possidendi, vel etiam sibi commodum #advocatum@#
ipsi loco supradicto super eligendi, seu
quidquid illis libeat, modis omnibus in usum coenobitatae
fraternitatis faciendi. Si quis igitur, quod
absit! hujus nostrae donationis munificentiam destruere
sive violare praesumat, in die judicii coram
oculis Dei tormento inextinguibili aeternaliter luat.
Quod ne eveniat, sed haec traditio nostra ab omnibus
perpetualiter inviolabilis permaneat, hanc cartam
inde conscriptam manu propria roborantes,
sigilli nostri impressione insigniri jussimus.
XLI. #Rex Henricus II quendam suae proprietatis locum, Pferingun dictum, in pago Chelesgouve, et in comitatu Berengeri comitis situm, ad stipendium canonicorum in epli sede Babenbergensi a se erecta Deo servientium, una cum omnibus ejus pertinentiis sive adhaerentiis, videlicet vicis, villis, Ecclesiis, servis et ancillis, areis, aedificiis, terris cultis et incultis, viis, inviis, exitibus et reditibus, quaesitis vel inquirendis, silvis, forestibus, saginis, venationibus, aquis, piscationibus, molis, molendinis, rebus mobilibus et immobilibus, ac caeteris omnibus, quae rite scribi aut appellari possunt quovis modo, utilitatibus donat atque proprietat, omnium contradictione remota, ea ratione ut praedicti canonici liberam dehinc habeant potestatem, eundem locum Pferingun cum omnibus appenditiis suis tenendi, possidendi, vel etiam sibi commodum advocatum super loco dicto eligendi, seu quidquid illis libeat inde faciendi.@# (Anno 1007.)[Ried, #ibid.@# p. 125.]
Ut haec traditio nostra ab omnibus perpetualiter
inviolabilis permaneat, hanc chartam inde conscriptam
manu propria roborantes sigilli nostri impressione
jussimus insigniri. Insuper Ratisponae tres
areas infra urbem juxta Danubium, duas Brunnelaite,
duas Reginhusen dedimus et confirmamus in
usum fratrum (canonicorum Bamberg.).
#Signum domni Heinrici regis invictissimi. (Monogramma.@# )
Eberhardus cancellarius vice Willigisi archicapellani
recognovi.
Data Kal. Nov., indictione V, anno Dominicae incarnationis
1007, anno vero domni Heinrici secundi
regnantis sexto. Actum Frankonofurt feliciter.
Amen.
XLII. #Rex Henricus abbatiam sui juris seu veterem capellam in proprium dat Ecclesiae Babenbergensi a se erectae.@# (Anno 1008.)[Ried, #ibid.@# p. 126.]
C.
In nomine sanctae et individuae Trinitatis,
HEINRICUS divina favente clementia rex.
Divinis et salutaribus sacrarum Scripturarum
admonemur documentis et erudimur ut ecclesias
Dei cum larga benivolentia ditemus, et summa devotione
amplificare non cessemus. Proinde noverit
omnium Christi nostrique fidelium industria, quia
nos per interventum nostrae dilectissimae conjugis
Chunigundae quandam nostri juris capellam sive
abbatiam, infra urbem Radesponam in pago Tuonocgowe,
et in comitatu Ruodperti comitis sitam,
sanctae Babenbergensi ecclesiae in honorem beati
Petri principis apostolorum et sancti Georgii martyris
consecratae, cum omnibus appenditiis, scilicet
exitibus et reditibus, terris cultis et incultis, et cum
omnibus utilitatibus quae ullo modo aut scribi aut
nominari possunt, summa et liberali devotione in
proprium donamus, ea videlicet conditione quatenus
ejusdem supradictae ecclesiae Babenbergensis venerabilis
episcopus Eberhardus, suique successores,
deinceps liberam exinde habeant potestatem tenendi,
possidendi, et quidquid ad usum praedictae ecclesiae
pertineat faciendi, omnium contradictione
remota. Et ut hujus nostrae donationis auctoritas
stabilis et inconvulsa permaneat, praeceptum istud
inde conscriptum propria manu corroborantes, sigilli
nostri impressione jussimus insigniri.
#Signum domni Heinrici regis invictissimi. (Monogramma.@# )
Guntherus cancellarius ad vicem Willigisi archicapellani
recognovi.
Data Kal. Junii, indict. VI, anno Dominicae incarnat.
1008, anno vero domni Heinrici secundi regn.
VII. Actum Merseburg feliciter.
#Sigillum intus impressum.@#
XLIII. #S. Henrici praeceptum, per quod Ecclesiae Wormatiensi attribuit quidquid Becelinus comes in beneficium possedit.@# (Anno 1008.)[Schannat, #Episcopatus Wormat.@# II. 37.
In nomine sanctae et individuae Trinitatis, HEINRICUS
divina favente clementia rex.
Si Ecclesiarum Dei loca alicujus commoditatis
incremento meliorare studuerimus, nobis hoc proficere
minime diffidimus. Quapropter omnium Christi
fidelium, praesentium scilicet et futurorum, noverit
universitas qualiter nos, ob remedium animae tertii
Ottonis imperatoris | null | 13eccca0-b553-4418-af49-e52eef2a5525 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
nec non nostrae parentumque
nostrorum seu Cunigundae, dilectissimae contectalis
nostrae ejusdemque interventu, atque petitione
Burchardi venerabilis episcopi, Wormaciensi episcopio
et Ecclesiae, in honorem sancti Petri apostolorum
principis constructae ac dedicatae, quidquid
Becelinus comes in beneficium nostri ex parte
hactenus habuit et tenuit,cum omnibus ejus pertinentiis
sive appendiciis vel, quae quolibet modo
dici aut scribi possunt, utilitatibus, situm in pago
Laginahi, in comitatu vero Gerlai comitis, hac nostra
praeceptali pagina integre concedimus atque
largimur, ac de nostro jure in ejus jus et dominium
omnino transfundimus: ea videlicet ratione ut
praescriptus Burchardus, sanctae Wormaciensis sedis
antistes, de praenominato praedio ejusque pertinentiis,
ipse suique successores dehinc liberam habeant
potestatem habendi, possidendi, vel quidquid
eis libitum fuerit faciendi, omni, omnium contradictione
remota. Et ut hanc nostrae donationis auctoritas
stabilis et inconvulsa omni permaneat tempore,
hoc praeceptum inde conscriptum manu propria
corroborantes, sigilli nostri impressione insigniri jussimus.
#Signum domni Heinrici regis invictissimi.@#
Eberhardus cancellarius vice Wuilligisi archicapellani
recognovi.
Data V Idus Maii, anno Dominicae incarnationis
millesimo VIII, indict. V, anno vero domni Heinrici
regni VI.
Actum Triburi feliciter. Amen.
XLIV. #Diploma Henrici II imp., quo Ecclesiae Wirceburgensi tradit Meinungen et Walldorf pro aliis bonis in pago Ratenzgau novo Bambergensi episcopatui permissis.@# (Anno 1008, Maii 7.)[Ussermann, #Germania sacra@# III, #Preuves,@# p. 16.]
In nomine sanctae et individuae Trinitatis, HEINRICUS
divina favente clemencia rex.
Omnibus Christi fidelibus, praesentibus scilicet
atque futuris, notum esse volumus quia nos, ob divinae
remuneracionis spem Dominum nobis instituentes
haeredem, et ex nostris rebus haereditarium
quendam nostri juris locum Babenperc dietum in
culmen et caput episcopatus, honore sancti Petri
principis apostolorum insigniti, erigentes et sublimantes,
quandam Wirzeburgensis dioceseos partem,
comitatum videlicet Ratenzgouin dictum, exceptis
tribus ecclesiis Wahenrod et Mulinhusen ac Lonerstat
cum capellis ad easdem ecclesias respincientibus,
et quandam partem pagi Volckfelt dicti, videlicet
a loco ubi flumen Vraha dictum influit Ratenzam,
et per descensum Ratenzae usque in fluvium Moin,
et per descensum Moin usque in locum Fiheriet
dictum, et per ascensum rivuli, qui eandem villam
dividendo praeterfluit, usque in ejusdem rivuli caput
et ortum, et a capite illius rivuli secundum quod
rectius et vicinius potest veniri in supra dictum flumen
Vraha, ab Heinrico ejusdem ecclesiae episcopo,
consentiente et collaudante clero et populo, firma
ac legali commutacione acquisivimus. Tradentes e
contra eidem Hainrico episcopo suaeque ecclesiae jure
proprietatis loca in pago Grapfeld, in comitatu vero
Ottonis comitis sita, Maynunga, et Maynungero marcha
et Walahdorf dicta, cum omnibus eorum pertinenciis,
villis scilicet et utriusque sexus mancipiis,
ecclesiis, decimacionibus, silvis, venationibus, aquis
aquarumve decursibus, piscacionibus, molendinis,
pratis, pascuis, terris cultis vel incultis, quaesitis
vel inquirendis, viis et inviis, existentibus [exitibus]
et reditibus, et cum omnibus, quae dici aut nominari
possunt, utilitatibus, jure nostro in jus praedictae ecclesiae
transfundendo, ea videlicet racione ut, praefatus
episcopus Hainricus suique successores de praenominatis
locis dehinc liberam habeant potestatem
possidendi, commutandi, vel quicquid eis inde libitum
sit faciendi, omni omnium contradictione
remota. Et ut haec nostrae commutacionis sive donacionis
auctoritas stabilis et inconvulsa permaneat
[omni] tempore, hoc praeceptum inde conscriptum
manu propria corroborantes, sigilli nostri impressione
insigniri jussimus.
#Signum domni Hainrici regis invictissimi.@#
Eberhardus episcopus et cancellarius vice Willigisi
archicapellani recognovi. Data Nonis Maii,
anno Dominicae incarnationis millesimo VIII, indictione
V, anno vero domni Hainrici secundi regni
sexto. Actum Wirzeburge feliciter. Amen.
XLV. #S. Henrici privilegium pro Ecclesia Vicentina.@# (Anno 1008.)[Ughelli, #Italia Sacra,@# V, 1 40.]
In nomine sanctae et individuae Trinitatis, HENRICUS
divina favente clementia rex.
Si Ecclesiarum Dei curam gerimus, easque dilatare
studuerimus, nostri regni statum augmentari
minime dubitamus. Quo circa omnium S. Dei Ecclesiae,
praesentium scilicet et futurorum, noscat
universitas qualiter Hieronymus S. Vicentinae Ecclesiae
episcopus noster familiaris nostram adiit clementiam
postulans ut, pro Dei amore animaeque
nostrae remedio, castella sui episcopii Vicent. qui
fodri detrimento usque modo vastabantur et conculcabantur,
nostrae regiae auctoritatis largitione perdonaremus
et concederemus. Cujus petitionibus
annuentes | null | 2a116553-df88-4a7a-9b2b-1b25b42e4b49 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
, prout juste et legaliter possumus, jam
dicto Hieronymo episcopo suisque successoribus,
sicut sibi concessum est et perdonatum a bon. me.
D. Othone Caesare Augusto, perdonamus ut de
omnibus castellis ad suum jam dictum Episcopatum
pertinentibus, scilicet Barbarano, Salvatiano,
Nosceta, Albetine, Aureliano, Custodia, Grancona,
Grumodo, Vincentia-Brendulis, Altavilla, Montedigno,
Corvedo, et de Valle Coturnica, Cucullo,
Vello, Arserio, et omnibus famulis super terram
jam dicti episcopatus habitantibus vel residentibus,
non alicui homini tam ducibus quam marchionibus,
comitibus, seu alicui magnae parvaeque personae fodrum
persolvatur, vel concedatur; sed liceat per
hoc praeceptum jam dicto Hieronymo episcopo suisque
successoribus, sicut superius scriptum habetur,
quiete et pacifice omnia praenominata castella,
eorumque habitatores ad jam dictum episcopatum
pertinentes, vel super terram ejus residentes, de
omnibus fodris defendere, et protegere, omni contradictione
remota. Si vero contigerit ut nos in eas
partes veniamus, ipse jam dictus Hieronymus episcopus,
vel sui successores per se vel eorum missos
fideles fodrum colligant, nobisque servitia secundum
posse praeparent, eo videlicet ordine ut nullus dux,
patriarcha, marchio, comes, vicecomes, sculdasius,
gastaldio, nullaque nostri regni magna parvaque
persona praedictum Hieronymum episcopum suosque
successores de perdonatione et concessione
fodrum subscriptorum castrorum inquietare, molestare,
fatigare audeat vel praesumat. Si vero, quod
non credimus, hoc nostrum praeceptum infringere
tentaverit, sciat se compositurum auri purissimi libras
quingentas, medietatem camerae nostrae, et medietatem
praedicto Hieronymo episcopo suisque
successoribus. Quod ut verius habeatur, manu propria
hanc paginam roborantes sigillo nostro jussimus
insigniri.
#Signum D Henrici + regis invictissimi.@#
Eberardus archicapellanus recognovit.
Datum XXX. . . Anno Dominicae incarnationis
millesimo VIII, indict. VI, anno quinto [vero] D. Henrici
regni [regis] VI. Actum Mulind. . . feliciter.
Amen.
XLVI. #S. Henricus Imperator Baldrico episcopo Leodicensi, et Baldrico comiti dat bannum bestiarum in silvis quas possidebant.@# (Anno 1008.)[Miraeus, #Opp. diplom.,@# II, 53.]
In nomine sanctae et individuae Trinitatis, HENRICUS
divina favente clementia rex.
Notum sit omnibus nostris fidelibus, praesentibus
scilicet et futuris qualiter nos, interventu atque petitione
Heriberti Coloniensis archiepiscopi, bannum
nostrum bestiarum Baldrico sanctae Leodicensis
Ecclesiae praesuli, nec non Baldrico comiti,
super eorum proprias silvas, quae sunt, inter illa
duo flumina, quae ambo Nithe vocantur, et tertium
quod Thila nominatur, sitae, et quae pertinent
ad illas villas Heiste et Heisten, ac Badfride,
nec non Maclines, nominatas, quod tamen totum
Waverwald appellatur, in comitatu vero Gozilonis
comitis, qui Antewerf dicitur, sitnm, perhanc nostram
praeceptalem paginam concedimus atque largimur,
et de nostro jure in eorum jus ac dominium
transfundimus: ea videlicet ratione ut, praescripti
Baldrici de praenominato banno ejusque utilitate
dehinc liberam habeant, quidquid sibi placuerit,
potestatem faciendi, omnium hominum contradictione
remota.
Et ut haec donationis nostrae auctoritas stabilis et
inconvulsa omni permaneat tempore, hoc praeceptum
inde conscriptum, manu propria corroborantes, sigillo
nostro insigniri jussimus.
#Signum domini Henrici regis invictissimi.@#
Eberhardus cancellarius, vice Willigisi archicapellani,
recognovit. Datum pridie Idus Septembris,
indictione sexta, anno Dominicae incarnationis millesimo
octavo, anno vero domini Henrici secundi regnantis
septimo. Actum Treviris feliciter. Amen.
XLVII. #Rex Henricus II donat monasterio Niederaltacensi ecclesiam parochialem in Mundraching cum decimis, et mansum ibidem, tres mansos in Siffenkofen, et molendinum in Mangolting.@# (Anno 1009, 6 April.)[Ried, #Cod. episc. Ratisbon., ex Mon. Boic.@# XI, 137.]
In nomine sanctae et individuae Trinitatis, HEINRICUS
divina favente clementia rex.
Si Ecclesias Dei alicujus doni incremento ditare
vel sublimare studuerimus, nobis id profuturum esse
minime dubitamus. Quapropter noverit omnium Christi
fidelium nostrorumque industria qualiter, ob remedium
animae nostrae et interventum dilecti abbatis
nostri Godehardi, suum juge devotumque servitiam
inspicientes, monasterio suo Altaha dicto, ad
servitium et ad usum fratrum Deo ibidem servientium,
in villa Mundrichinga dicta unam Ecclesiam cum
dotali manso et duabus partibus decimationis ad
eandem Ecclesiam pertinentibus, et in villa eadem
alium mansum cum mancipiis Frudun et uxore ipsius
et filiis eorum. | null | 87925962-5f76-4055-ab00-4ec1f29c11b2 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
In Siffinchoven autem tres mansos
cum mancipiis in his habitantibus, in Mangoltingen
vero superius molendinarium cum molendino,
in pago Duonagouue, in comitatu vero Ruotberti
comitis sitis, cum omnibus appendiciis sive utilitatibus
quae dici aut nominari possunt, per hanc nostri
praecepti paginam concedimus atque largimur,
et de nostro jure ac dominio in eorum jus ac dominium
omnino transfundimus, ea quippe ratione ut,
praedictus abbas suique successores una cum fratribus
inibi Deo famulantibus de praenominato bono et
ejus utensibilibus dehinc liberam potestatem ad
communem usum fratrum, quicquid eis placuerit,
faciendi, omnium hominum contradictione remota.
Et ut haec nostrae donationis auctoritas stabilis et
inconvulsa permaneat omni tempore, hoc praeceptum
inde conscriptum manu propria roborantes sigilli
nostri impressione insigniri jussimus.
#Signum domni Heinrici, regis invictissimi. (Monogramma.)
@#
Guntherus cancellarius vice Willigisi archicapellani
recognovi.
Data VIII Idus Aprilis, indictione VIII, anno ab incarnatione
Domini 1009, anno vero domni Heinrici
secundi regnantis octavo.
Actum Reganesburg feliciter. Amen.
XLVIII. #Rex Henricus II donat monasterio prül prope Ratisbonam mansum regalem in villa Genstall.@# (Anno 1009, 20 Maii.)[Ried, #ubi supra,@# pag. 128.]
In nomine sanctae et individuae Trinitatis, HEINRICUS
divina favente clementia rex.
Si Ecclesiarum Dei loca alicujus doni incremento
sublimare studuerimus, nobis nostrique regni statui
id proficere minime diffidimus. Quapropter omnium
Christi fidelium, praesentium scilicet ac futurorum,
noverit universitas qualiter nos, divini amoris instinctu,
pro remedio animae nostrae, ob interventum
et petitionem Bonifacii, Prulensis abbatis, sibi suoque
monasterio in honorem sancti Bartholomaei apostoli
constructo atque dedicato unum regalem mansum,
quem antea Waltrico concessum habuimus, in
villa Genstall dicta, in pago Tunahgouue, in comitatu
Ruperti situm, cum omnibus ejus appendiciis,
viis et inviis, cultis et incultis, exitibus et reditibus,
quaesitis sive inquirendis, seu cum omnibus utilitatibus
quae quolibet modo dici aut scribi possunt,
per hanc nostram regalem paginam concedimus atque
largimur, et de nostro jure et dominio in ejus jus
et dominium omnino transfundimus, ea videlicet ratione
ut, si quis Ratisponen. Ecclesiae episcopus, quod
absit! idem monasterium destruere vel monachicam
vitam inibi violare praesumpserit, praescriptus mansus
iterum ad regales redeat manus; si autem firmum
et inviolatum praescriptum monasterium permanserit,
jam dictus abbas Bonifacius suique successores
liberam potestatem habeant, exinde, quidquid
eis placuerit, faciendi ad eorum utilitatem
Ecclesiae, omni videlicet hominum contradictione
remota. Et ut haec nostrae donationis auctoritas stabilis
et inconvulsa ita permaneat, hoc praeceptum
inde conscriptum manu propria corroboravimus et
sigillo nostro insigniri jussimus.
#Signum domni Heinrici regis invictissimi. (Monogramma.@# )
Guntherus cancellarius vice Willigisi archicapellani
recognovi.
Data XIII Kal. Junii, indict, VII, anno Dominicae
incarnationis 1009, anno vero domni Hienrici regis
secundi regnantis septimo.
Actum Ratisponae feliciter. Amen.
XLIX. #Rex Henricus II donat Ecclesiae Bambergensi locum Lichtowa in pago Nordgov. situm.@# (Anno 1009, 2 Julii.)[Ried, #Codex episcop. Ratisb.@# 1, 129.]
In nomine sanctae et individuae Trinitatis, HEINRICUS
divina favente clementia rex.
Dominicis non surdum praebentes auditum praeceptis
et deificis obtemperando suasionibus, quendam
nostrae paternae haereditatis locum Babenberc
dictum in sedem et culmen episcopatus proveximus,
et romana auctoritate in honore sanctae Dei genitricis
Mariae, sanctorumque apostolorum Petri et
Pauli stabilivimus et corroboravimus, ut inibi nostrum
nostrorumque parentum, et Ottonis tercii, videlicet
imperatoris et antecessoris nostri, celebre
nomen haberetur, et jugis pro omnibus orthodoxis
hostia mactaretur. Proinde noverit omnium nostrorum
fidelium tam praesens aetas, quam et futura posteritas,
qualiter nos quendam nostrae proprietatis
locum Lihtowa dictum, in pago Nortgowe et in
comitatu Heinrici comitis situm, ad eandem supradictam
episcopalem sedem, una cum omnibus ejus
appendiciis sive adhaerentibus, videlicet rebus mobilibus
et immobilibus, ac caeteris omnibus, quae
scribi aut appellari possunt quolibet modo, utilitatibus,
hac nostra praeceptali pagina, prout firmius
possumus, donamus atque proprietamus, omnium
contradictione remota. Et ut haec nostrae auctoritatis
traditio firma et inconvulsa permaneat, hanc
paginam inde conscriptam sigilli nostri impressione
manu propria roborantes jussimus insigniri.
#Signum domni Heinrici secundi regis invictissimi.
(Monogramma.@# )
Guntherus cancellarius vice Erchanbaldi archicancellarii
recognovi.
Data VI. Non. Julii, indictione VIII, | null | 35803162-f197-4968-bb8c-8a744b6c7f50 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
anno Dominicae
incarnationis 1009, anno vero domni Heinrici
regn. IX. Actum Hingelenheim feliciter.
#Sigillum majestat. intus impressum exstat.@#
L. #S. Henrici praeceptum pro Ecclesia Cremonensi.@# (Anno 1009.)[Ughelli, #Italia sacra,@# IV, 594.]
In nomine sanctae et individuae Trinitatis, HENRICUS
divina favente misericordia Francorum et Longobardorum
rex.
Si sacrarum Dei Ecclesiarum miseriis et oppressionibus
studuerimus subvenire, et nostrae majestatis
sublevamen laboraverimus impendere, procul
dubio regni nostri statum stabiliri, et aeternae remunerationis
praemium nobis rependi non ambigimus.
Quapropter notum sit omnibus nostris fidelibus, tam
praesentibus quam futuris, quod vir venerabilis
Landulphus S. Cremonensis Ecclesiae episcopus, et
per omnia noster fidelissimus, modestiae nostrae retulit
quod quaedam abbatia suo episcopatui subdita,
et in honore S. Laurentii dedicata, et juxta
civitatem suam sita, a quodam abbate Lamperto
nomine diminueretur in beneficium dando, et malas
inscriptiones faciendo, et hac occasione victualia
fratrum subtrahebantur, et sic orationes et eleemosynae,
quae pro anima illius qui eam construxit,
et pro animabus omnium Christianorum, fieri debebant,
diminui videbantur. Cujus rei causa, dolore
cordis tacti intrinsecus, quid inde fieret cogitare
coepimus. Divina namque gratia inspirante, et dilectissimae
conjugis nostrae Chunicundae consilio saluberrimo
interveniente, nostrae regalis auctoritatis
praeceptum, quod inviolabile perpetualiter teneatur,
fieri percepimus, ea videlicet ratione ut, tam praesens
abbas quam futuri nullam potestatem deinceps
habeant de rebus ad praedictam Abbatiam pertinentibus
diminuere, neque in beneficium dando, nec
commutationes, seu precarias, atque libellarias
faciendo sine licentia praesentis episcopi, et successorum
ejus, qui pro tempore fuerint. Si quis vero
abbas contra hanc nostram auctoritatem et praeceptionem
deinceps facere praesumpserit, scripta et
investitura quae fecerit, irrita et vacua et sine
robore permaneant, et abbas proprio honore et
dignitate privetur, et illi qui investituram aut aliquid
scriptum suscipere praesumpserint, sciant se
composituros auri optimi libras centum, medietatem
camerae nostrae, et medietatem abbatiae, cui damnum
et diminutionem inferre tentavit. Quod ut
verius credatur, diligentiusque ab omnibus observetur,
manu propria roborantes sigilli nostri impressione
jussimus insigniri.
#Signum. . . domini Henrici gloriosissimi et invictissimi
regis.@#
Egilbertus cancellarius ad vicem Wilibisi episcopi
et archicancellarii recognovi.
Datum VII Id. Octob., anno ab incarnatione Domini
1009, anno vero Henrici I regis VII.
Actum Maideburgh feliciter. Amen.
LI. #Praeceptum Henrici II regis pro abbatia Classensi sancti Apollinaris.@# (Anno 1009, VII Kal. Maii.)[ #Annal. Camaldul.@# I, 190, ex autographo Classensi.]
In nomine sanctae et individuae Trinitatis, HENRICUS
divina favente clementia rex.
Si nostrorum fidelium petitionibus aures nostrae
serenitatis accommodaverimus, promptiores ac devotiores
eos in nostro obsequio fore nullatenus titubamus.
Omnium sanctae Dei igitur Ecclesiae nostrorumque
fidelium, praesentium scilicet ac futurorum, noverit
sollertia, Bonum presbyterum et monachum
atque abbatem Ravennatem monasterii sancti Apollinaris,
quod asserunt fundatum dudum in civitate
cognominata Classis, nostrumque devotissimum fidelem,
nostram in omnibus exorasse celsitudinem,
quatenus pro Dei amore, animaeque nostrae perpetua
salute, corroboraremus atque firmaremus et ex nostra
benignissima largitione conderemus et deliberaremus
in perpetuum confirmandam per haec nostri
praecepti atque pragmatici scripti inviolabilem paginam
omnes res et possessiones quascunque praefata
Ecclesia praelibati monasterii quibuscunque cautionibus
vel deliberationibus visum est possidere in
integrum. Cujus sacris petitionibus justisque desideriis
devote et libenter annuentes et assensum praebentes
corroboramus atque confirmamus, et ex nostro
jure et dominio in ejus jus et dominium transfundimus,
videlicet quaecunque conjacent monasterii tam
in monarchia quamque per singula loca nostri regni.
In comitatu Fonensi et Pensauriani seu Ariminensi,
villam quae dicitur Sala cum suis appendiciis in integrum,
et titulum Ecclesiae ipsius monasterii in latere
parietis situm in honore sanctae Feliculae et
sanctorum martyrum Marci et Marcelliani, et Ecclesiam
sanctae Mariae Dei genitricis in praedicta villa
et cortecella Salae, et ecclesiam sancti Martini, quae
nominatur Aqualonga. Haec omnia in integrum cum
omnibus suis pertinentiis et cohaerentiis atque sub
jacentiis cui praetaxatae Salae cohaerentes undique
sunt, a primo latere fluvius, qui dicitur Pisciatellus,
secundo lateri Vedrita et Paverianus, tertio lateri
limes, qui dicitur Arzer, percurrens' a Paveriano
usque in stratellam, et rivus qui vocatur de Fabrica
desinens et derivans usque in mare, et ipsum littus
maris quantulumcunque mihi pertinere videtur in | null | 01023ef0-9889-4daa-b979-7b6c415718ea | latin_170m_raw | null | None | None | None |
integrum. Concedimus etiam Salam novam in integrum
cum omnibus appendiciis suis, et quidquid regale
est in Castancto et Bulgaria et Branchisi. Iterum
concedimus ut liceat sibi, in civitate facere,
quae dicitur Phono, posterulam in publico muro in
loco illo ubi propriam terram infra et extra habeant,
et juxta murum qui vocatur Dapenna, ecclesiam
aedificare. Concedimus etiam praecipientesque
statuimus ut nullus dux aut archiepiscopus, marchio,
comes, vicecomes, sculdasius, gastaldio, aut aliquis
publicus exactor in aliquibus praediis et possessionibus
per quaecunque nostri regni loca conjacentibus
et residentibus, aut hominibus supra sedentibus vel
inhabitantibus theloneum, aut aliquam publicam
functionem per alicujus tituli districtionem audeat
exigere vel exquirere, nec aliquam invasionem, vel
diminorationem, ant temerariam praesumptionem
quoquomodo agere vel inferre praesumendo pertentet.
Si quis igitur hanc nostrae semper et ubique inviolandae
cautionis, definitionis, deliberationis, et
concessionis, et voluntariae distributionis paginam,
quod absit! quoquomodo temerario ausu infringere
conatus fuerit, sciat se compositurum centum libras
auri aut mille [argenti], medietatem camerae nostrae, et
medietatem praelibato monasterio sancti Apollinaris.
Quod ut melius credatur, diligentiusque ab omnibus
observetur, manu propria praesentem paginam roborantes
nostri sigilli impressione inferius insigniri
jussimus.
#Signum domni Heinrici regis invictissimi.@#
Eberhardus cancellarius vice Willigisi archicapellani
recognovi.
Data VII Kalendas Maii, indictione septima, anno
Dominicae incarnationis millesimo nono, anno vero
domni Henrici secundi regnantis VII.
Actum Niven . . . . feliciter. Amen.
LII. #S. Henrici privilegium Godehardo abbati concessum.@# (Anno 1009.)[Ludewig, #Script. rer. Germ.,@# 333-34.]
In nomine sanctae et individuae Trinitatis, HEINRICUS
divina favente clementia rex.
Si Ecclesias Dei alicujus doni incremento ditare
vel sublimare studuerimus, nobis id profuturum
esse minime dubitamus. Quapropter noverit omnium
Christi fidelium nostrorumque industria qualiter,
ob remedium animae nostrae et interventum
dilecti abbatis nostri Godehardi, suum juge devotumque
servitium inspicientes, monasterio suo,
Altaha dicto, ad servitium et ad usum fratrum Deo
ibidem famulantium, in villa Mundrichinga dicta
unam ecclesiam, cum dotali manso et duabus partibus
decimationis ad eamdem ecclesiam pertinentibus,
et in villa eadem alium mansum, cum mancipiis
Frundun et uxore ipsius et filiis eorum; in
Siffenchoven autem tres mansos cum mancipiis in
his habitantibus; in Mangoltingen vero superius
molendinarium cum molendino, in pago Wonaulgowe,
in comitatu vero Ruotberti comitis sitis, cum
omnibus appenditiis sive utilitatibus quae dici aut
nominari possunt, per hanc nostri praecepti paginam
concedimus atque largimur. Et de nostro jure ac
dominio in eorum jus ac dominium omnium transfundimus,
ea quippe ratione ut, praedictus abbas
suique successores, una cum fratribus inibi Deo famulantibus,
de praenominato bono ejusque utensilibus
dehinc liberam habeant potestatem, ad communem
usum fratrum, quidquid eis libuerit faciendi, omnium
hominum contradictione remota. Et ut haec
auctoritas nostrae donationis stabilis et inconvulsa
permaneat omni tempore, hoc praeceptum inde conscriptum
manu propria roborantes sigilli nostri impressione
insigniri jussimus.
Data octavo Idus Aprilis, indict. VII, anno ab incarnatione
Domini 1009, anno vero domini Heinrici
secundi regnantis VIII. Actum Regenspurg. Amen.
LIII. #S. Henrici privilegium pro eodem.@# (Anno codem.)[Ludewig, #ubi supra.@# ]
In nomine sanctae et individuae Trinitatis, HEINRICUS
divina favente clementia rex.
Si quid nos Ecclesias Dei, vel in eisdem servientes,
de nostris ditare studuerimus, procul dubio immarcescibile
praemium in futuro capessere credimus.
Qua de re cunctis fidelibus nostris, praesentibus scilicet
et futuris, notum esse volumus qualiter nos,
aeternae vitae desiderio inflammati, tam pro remedio
animae nostrae quam parentum nostrorum, nec non
et interventu dilectae (uxoris) contectalis nostrae
Chunigundae, et pro dilectissimi Altahensis abbatis
Godehardi gratissimo obsequio, eidem Ecclesiae
cui ipse praeesse videtur, in usum monachorum
inibi Deo famulantium, in comitatu Thiemonis praesidis,
prope monasterium, in villa Helnigerimperk
dicta, mercatum habenti; telonium tam viantium
quam navigantium exigendi jus perpetuum per hoc
regale praeceptum contulimus atque concessimus.
Quod si qua persona eidem loco abstulerit, in futuro
judicio examinanda erit. Et ut hac nostrae traditionis
auctoritas stabilis et inconvulsa permaneat,
manu propria eam roborantes sigillari nostra imagine
jussimus.
Data VII Idus Junii, indictione VII, anno Dominicae
incarnationis 1009, anno vero domini Heinrici | null | a047d001-aed3-4d9b-9715-12482ce5ae1b | latin_170m_raw | null | None | None | None |
regis
secundi regnantis VIII.
Actum Merseburg feliciter. Amen.
LIV. #Ecclesiae Northwald, « sitae in eremo, » multa praedia confert.@# (Anno 1009.)[Ludewig, #ubi supra,@# p. 331-32.]
In nomine sanctae et individuae Trinitatis, HEINRICUS
divina favente gratia rex.
Plantationis cujusque surculus trunco viridi imputatus,
quanto saepiu saquis circumfusis irrigatur, tanto
citius, crescentibus [ramis] in arborem erigitur. Ecclesias
igitur Dei comparationi eidem nos recompensantes,
ubicunque locorum noviter plantatas, si bonis
nostris aliquanto benignius adhibitis sublevamus,
tanto eas citius in divina laude feliciter excrescere,
tantoque nos firmius imperii nostri culmen stabilire
fideliter confidimus.
Quapropter omnium Dei nostrique fidelium universitati
notum volumus qualiter nos, ob interventum
ac petitionem dilectae conjugis nostrae Chunigundae
imperatricis augustae, et Brunonis Augustensis
Ecclesiae praesulis, et caeterorum fidelium nostrorum,
Eberhardi Ratisponensis, Bennonis Pataviensis episcoporum,
ad Ecclesiam sitam in eremo, quae vocatur
Nortwald, a Guntherio monacho, et inibi primitus
eremeticam vitam ducente, constructam, in
honore victoriosissimae crucis sanctaeque Dei genitricis
Mariae, nec non B. Joannis Baptistae, in usum
fratrum ibi Deo sub regula S. Benedicti servientium;
quidquid habuimus, a fonte aquae quae vocatur
Leipfliusa, usque ad locum qui vocatur Swartawinchill,
et inde usque ad montem qui vocatur
Ekkirischbuch, et ita usque ad aquam quae vocatur
Forchenbach, et inde ad Holerenberch, usque dum
venias Plecentenstein, et inde ad Grachenbach, et
sic ad fontem ipsius aquae, et ita per aquam quae
dicitur Flinsbach, et hinc, ut subterminatum est,
ad flumen Regin, et per descensum Regin fluminis
usque in villam illam Piberach, quae duarum Piberach
media interfluit, et sic sursum per eamdem
Piberach, usque ad locum qui est in monte Hanawich,
et inde per decursum aquae quae vocatur
Sebach, et sic inde, ut modo terminatum est, usque
ad locum ubi Kelbirbach cadit in album Regin, usque
in Aflaltresbach, et inde ad magnum lapidem
qui ex orientali plaga prope stratam jacet quae Bavariam
tendit, et sic per stratam usque ad nigrum
Regin, et sursum per eumdem fluvium, ad locum
ubi interfluit aqua Fladinz, et inde ad fontem ejusdem
aquae, et ita usque ad Nauffinna, cum omnibus
utensilibus, cum areis, aedificiis, agris, terris, cultis
et incultis, pratis, pascuis, sylvis, venationibus,
aquis, aquarumve decursibus, piscationibus, molis,
molendinis, viis et inviis, exitibus et reditibus,
quaesitis et inquirendis, seu cum omni utilitate
quae ullo modo inde provenire poterit, per hoc nostrum
praeceptum, in proprium donavimus atque
confirmavimus, ea videlicet ratione ut nemo ulterius,
absque ejusdem cellae provisoris suorumque
successorum licentia, potestatem habeat novalia
faciendi, piscandi, aut nullo ingenio feras decipiendi,
aut quamlibet potestatem, infra praescriptum terminum
exercendi. Et ut haec donationis nostrae auctoritas
stabilis atque inconvulsa omni permaneat aevo, hanc
chartam, inde conscriptam, subtusque manu propria
roboratam, sigilli nostri [jussimus] impressione insigniri.
Data VII Idus Junii, indict. VII, anno Domini 1009,
anno vero domini Heinrici secundi VII.
Actum Merseburg in Dei nomine feliciter.
LV. #Rex Henricus II donat parthenoni Obermunster per ipsum a fundamento perfecto et in praesentia sua 17 Apr. consecrato quamdam sui juris curtem Salach.@# (Anno 1010, April. 17.)[Ried, #Cod. episcop. Ratisb.@# I, 130.]
In nomine sanctae et individuae Trinitatis, HEINRICUS
divina favente clementia rex.
Si Ecclesiarum Dei loca alicujus doni incremento
sublimare vel meliorare studuerimus, nobis nostrique
regni statui id proficere minime diffidimus.
Quapropter omnium Christi fidelium, praesentium
scilicet ac futurorum, agnoscat industria qualiter
nos, divini amoris instinctu, pro remedio animae
nostrae, ac senioris nostri, videlicet Ottonis imperatoris,
dilectaeque conjugis nostrae Chunigundae
reginae, seu parentum nostrorum, nec non et pro
regni nostri, statu monasterio Ratisponensi, quod
ibi vocatur Oberenmunester, in honore sanctae Dei
Genitricis semperque Virginis Mariae dedicato, ipsa
die qua illud, per nos a fundamento perfectum, in
praesentia nostri XV Kal. Maii consecrari fecimus,
quandam nostri juris curtem nomine Salaht, in
comitatu Ruotperti comitis, in pago Duonochgowe
cum omnibus suis pertinentiis seu appendiciis, villis,
vicis, cum | null | 9a4454d7-4ff5-4d45-9203-71d4581fdce7 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
familiis utriusque sexus, areis, aedificiis,
campis, pratis, pascuis, silvis, venationibus,
aquis aquarumve decursibus, piscationibus, molendinis,
exitibus et reditibus, viis et inviis, quaesitis
sive inquirendis, cum omnibus quae quolibet modo
dici aut nominari possunt utilitatibus, per hanc
nostram regalem paginam eidem monasterio ad
usum et stipendia sanctimonialium inibi Deo famulantium
integre concessimus atque tradidimus, et
de nostro jure ac dominio in ejus jus et dominium
omnino transfundimus, ea quippe ratione ut abbatissa
Wicpurg, quae nunc praefato monasterio
praeesse videtur, eique succedentes abbatissae de
eadem proprietate, ad usum tamen monasterii et
sanctimonialium ibidem Deo servientium, dehinc
liberam habeant potestatem, quicquid eis placuerit
faciendi, omnium hominum contradictione sive inquietudine
remota. Et ut haec nostrae donationis seu
confirmationis auctoritas stabilis et inconvulsa omni
permaneat tempore, hoc praeceptum inde conscriptum
manu propria corroborantes atque confirmantes,
sigilli nostri impressione insigniri jussimus.
#Signum domni Heinrici regis invictissimi. (Monogramma.)
@#
Guntherius cancellarius vice Willigisi archicapellani
notavi.
Data XV Kal. Maii, indict. VIII, anno Dominicae
nativitatis 1010, anno vero domni secundi Henrici
regnantis VIII. Actum Regenesburg feliciter. Amen.
#Sigillum majest. intus impressum magna ex parte
fractum.@#
LVI. #Henricus II rex praedium Tharissa Ecclesiae Bambergensi donat.@# (Anno 1010, 1 Junii.)[Ussermann, #Germania sacra@# III, #Preuves,@# p. 16]
In nomine sanctae et individuae Trinitatis, HEINRICUS
divina ordinante providentia rex.
Notum sit omnibus Christi fidelibus, praesentibus
scilicet ac futuris, quia, postquam nos, divina inspirante
gratia et Romana auctorante potentia omniumque
nostri fidelium in medium consulente concordi
sententia, nostrae proprietatis locum Bavenberc dictum
in sedem et culmen episcopatus proveximus,
consensu et petitione nobis dilectissimae conjugis Cunigundae
videlicet reginae quoddam praedium, quod a
modernis Tareisa, ab antiquioribus vero Sinthorishusun
est nuncupatum, in pago Volcfelt et in comitatu
Tietmari comitis situm, ad eandem supradictam
episcopalem sedem Bavenbere cum omnibus eorum
appertinentiis, videlicet villis, vicis, ecclesiis, capellis,
servis et ancillis, areis, aedificiis, terris cultis
et incultis, viis, inviis, exitibus et reditibus, quaesitis
vel inquirendis, silvis, saginis, venationibus,
aquis, piscationibus, molis, molendinis, rebus mobilibus
et immobilibus ac caeteris omnibus, quae rite
scribi aut appellari possunt quolibet modo, utilitatibus
hac nostrae auctoritatis praeceptali pagina prout
firmius possumus, donamus, atque omnium contradictione
remota proprietamus, praecipientes ut in
Deo dilectus nobis saepe dictae sedis Eberhardus
primus episcopus liberam dehinc habeat potestatem
suique successores, idem supradictum praedium cum
omnibus suis appendiciis tenendi, possidendi, seu
quidquid sibi libeat modis omnibus in usum episcopatus
inde faciendi. Si quis igitur, quod absit! hujus
nostrae donationis munificentiam destruere seu violare
praesumit, in die judicii coram oculis Dei tormento
inextinguibili luat. Quod ne fiat, sed haec
nostra traditio perpetualiter inviolabilis permaneat,
hanc chartam inde conscriptam manu propria roborantes
sigilli nostri impressione insigniri jussimus.
#Signum domini secundi Heinrici regis invictissimi.@#
Guntherius cancellarius vice Willigisi archicappellani
notavi.
Data Kl. Junii indictione VIII, anno Dominicae incarnationis
millesimo X, anno vero domni secundi
Heinrici regnantis VIII.
Actum Mogontiae feliciter. Amen.
LVII. #S. Henrici privilegium pro ecclesia Altahensi@# (Anno 1011.)[Ludewig, #Script. rer. Germ.,@# I, 335-36.]
In nomine sanctae et individuae Trinitatis, HEINRICUS
divina favente clementia rex.
Si quid nos Ecclesias Dei, vel in eisdem servientes,
de nostris ditare studuerimus, procul dubio
immarcessibile praemium in futuro capessere credimus.
Qua de re cunctis fidelibus nostris, praesentibus
scilicet atque futuris, notum esse volumus qualiter
nos, aeternae vitae desiderio inflammati, tam
pro remedio animae nostrae quam parentum nostrorum,
nec non et interventu dilectae contectalis nostrae
Chunegundae, et pro dilecti Altahensis Godehardi
gratissimo obsequio, eidem Ecclesiae cui ipse
praeesse videtur, in usum monachorum inibi Deo
famulantium, in marcha et comitatu Heinrici marchionis,
decem regales mansos, inter hos terminos
suos, item in orientali plaga de illo vallo et duabus
arboribus, vulgo Felevun dictis, subtus villam Abbatorf
dictam, usque fluvium Danubii, et inde rursum
in latitudine, usque in occidentalem plagam,
ad terminum ministerii Sigimares Weride, in longitudine
vero, de Danubio | null | a29ba512-6c35-49ce-b8b0-85d290f20caf | latin_170m_raw | null | None | None | None |
usque ad Wagreim ad
aquilonem terminantur, per hanc nostram praecepti
paginam concedimus atque largimur, cum omnibus
appendiciis ad eosdem pertinentiis, areis, aedificiis,
terris cultis et incultis, pratis, pascuis, aquarumve
decursibus, molendinis, piscationibus, venationibus,
sylvis extirpatis, vel adhuc extirpandis, seu cum
omnibus, quae dici aut nominari possunt, utensilibus,
et de nostro jure ac dominio in ejus jus ac
dominium omnino transfundimus. Ea quippe ratione
ut praedictus abbas suique successores exinde liberam
habeant potestatem tenendi, commutandi, vel
quidquid eis in usum praedictorum fratrum agere
libuerit. Et ut haec nostrae donationis auctoritas,
omnium hominum contradictione remota, stabilis et
firma constet, hanc chartam ex nostra jussione
conscriptam ac signatam, propria manu subtus
firmavimus.
Data VII Kalend. Julii, indict. IX, anno Dominicae
incarnationis 1011, anno vero domini Heinrici secundi
regnantis X. Actum Regenspurg.
LVIII. #S. Henrici imp. diploma datum pro monasterio Tegernseensi.@# (Anno 1011.)[Pez, #Cod. diplom. hist. epist.,@# ex bibl. Tegerns.]
In nomine sanctae et inviduae Trinitatis, HENRICUS
Divina favente clementia rex.
Cunctis nostris fidelibus notum esse volumus.
praesentibus scilicet atque futuris, qualiter nos, ob
animae nostrae nostrorumque parentum remedium,
aeternaeque vitae desiderium, interventu quoque dilecti
nostri Godehardi, abbatis Altachensis, praedia
quaedam cujusdam artificis Perengarii, quae ad
monasterium S. Quirini M. ad Tegernsee pertinebant,
eo quod idem servus ejusdem esset Ecclesiae,
ab Imperatore Ottone, nostro antecessore
in Francia et in Turingia sibi concessa in nostrum
jus cambiendo recipimus: econtra vero ultra
fluvium Ainzim in comitatu Henrici marchionis in
opportuno loco juxta praedium ejusdem Ecclesiae,
Creberbach dictum, in meridiana plaga interjacentis
stratae publicae, quae Hochenstrassa vulgo nuncupatur,
partem silvae, Enisiwalt dictae, hobas regales
sexaginta ad supradictum coenobium Tegernsee in
usum monachorum inibi Deo famulantium, per
hanc nostri praecepti paginam concedimus, et de
nostro jure in jus ac dominium eorum, cum omnibus
utensilibus quae ibi inveniri vel aptari possunt,
prorsus transfundimus, et si ibi in integrum inventae
non fuerint, in proximo loco nostro suppleantur, eo
videlicet tenore ut illius loci abbates exinde liberam
habeant potestatem in usum eorundem monachorum,
quicquid eis inde faciendi placuerit, omnium
hominum contradictione remota.
Et ut haec nostrae donationis auctoritas firma et
stabilis constet, hanc chartam ex nostra jussione
scriptam et signatam manu propria firmavimus.
Guntherius cancellarius vice Erchambaldi archicapellani
recognovi.
Data XIV Kal. Julii, indict. IX, anno Dominicae
incarnationis 1011, anno vero domini Henrici II
regnantis X. Actum Randesburae
LIX. #S. Henrici diploma per quod integrum comitatum in pago Lobedengouve reliquis Ecclesiae Wormatiensis ditionibus adjicit.@# (Anno 1011.)[Schannat, #episcopatus Wormat.,@# II, p. 38.]
In nomine sanctae et individuae Trinitatis, Heinricus
divina ordinante providentia rex.
Omnium itaque sanctae Dei Ecclesiae utriusque
sexus fidelium sub regni nostri ditione degentium,
nosse volumus solertiam qualiter Burchardus, venerabilis
episcopus sanctae ecclesiae Wormatiensis,
nobis in omnibus fidelissimus, dominationem nostram
adiens rogavit ut fidelitatis variique laboris
semper pro nostra dilectione impensi recordaremur.
Cujus vero petitioni nos assensum praebentes,
fideique sibi promissae memoriam tenentes, interventu
scilicet ac petitione dilectae conjugis nostrae
Cunigundae reginae, comitatum in pago Lobedengouve
situm, cum omnibus sibi pertinentibus, per
hanc nostram regalem paginam cessimus, et de
nostro jure ac dominio in suae ditionis manum transmisimus,
eo videlicet rationis tenore ut jam dictus
episcopus de praedicto comitatu et ejus utilitatibus
dehinc habeat potestatem fruendi, habendi, vel
quidquid sibi placuerit faciendi, omnium hominum
contradictione remota. Quod ut verius credatur,
diligentiusque observetur ab omnibus, propriis
manibus roborantes, sigillo nostro insigniri jussimus.
#Signum domini Heinrici regis invictissimi.@#
Guntherus cancellarius, ad vicem Erkambaldi archicapellani,
notavi.
Data VII Idus Maii, indict. VIII, anno Dominicae
incarnat. millesimo XI, anno vero domni secundi
Heinrici X.
Actum Bavenberc feliciter. Amen.
LX. #S. Henrici privilegium pro Ecclesia Paderbornensi.@# (Anno 1011.)[ #Codex diplomaticus Hist. Westph.,@# p. 61.]
C.
In nomine sanctae et individuae Trinitatis,
HEINRICUS divina ordinante providentia rex.
Divinae pietatis clementia, quae nos ad culmen
regiae majestatis perduxit, ad hoc voluit | null | 88209330-5d81-40d4-92db-b866b78017f4 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
regnare ut
ecclesiarum ordini firmando atque corroborando
subveniamus; his autem maxime locis, quae ab antecessoribus
nostris regibus imperatoribus fundata,
sed jam peccatis exigentibus pene videbantur annullata.
Quapropter omnium fidelium nostrorum
praesentium scilicet ac futurorum industriae notum
esse volumus qualiter, nos divini amoris instinctu,
pro remedio animae nostrae seu parentum nostrorum,
nec non et tertii Ottonis bonae memoriae imperatoris,
dilectaeque conjugis nostrae Cunigundae reginae
interventu, atque Meginwerc sanctae Podrebronnensis
Ecclesiae venerabilis episcopi rogatu, sibi sanctaeque
suae Ecclesiae a Karolo magno imperatore olim fundatae,
nostris vero temporibus incendium passae, in
honore enim sanctae Dei genitricis semperque virginis
Mariae et sancti Kiliani martiris Liboriique
confessoris dedicatae, comitatum quem Hahold comes
dum vixit tenuit, situm scilicet in locis Haverga,
Limga, Thiatmalli, Aga, Patherga, Treveresga, Langaneka,
Erpesfeld, Silbiki, Matfeld, Nihterga, Sinatfeld,
Ballevan prope Spriada, Lambiki, Lession,
Sewardeshusun, cum omni legalitate in proprium
concedimus atque largimur per hanc nostram regalem
paginam, eo videlicet rationis tenore ut praefatus
episcopus Meginwerc suique successores praescriptae
ecclesiae praesidentes dehinc liberam habeant potestatem,
de eodem comitatu ejusque utilitatibus
quidquid eis placuerit faciendi, ad eorum tamen
utilitatem ecclesiae, omni videlicet inquietudine
remota. Et ut haec nostrae traditionis seu confirmationis
auctoritas stabilis et inconvulsa omni habeatur
tempore, hoc praeceptum inde conscriptum manu
propria firmare curavimus, et sigillo nostro insigniri
jussimus.
#Signum domni Heinrici@# (L. M.) #regis invictissimi.@#
Guntherius cancellarius ad vicem Erkambaldi
archicapellani recognovi.
Datum IV Idus April., indictione IX, anno Dominicae
incarnationis millesimo XImº. Anno vero
domni secundi Henrici regnantis IX.
Actum Triburaregia villa feliciter. Amen.
LXI. #Traditio Henrici regis.@# (Anno 1012.)[Dronke, #Cod. Diplom. Fuld.@# p. 343.]
In nomine sanctae et individuae Trinitatis, HEINRICUS
divina favente clementia Romanorum rex.
Constat nos divina disponente gratia caeteris
supereminere mortalibus, ideoque convenit ut, cujus
praecellimus munere, ejus voluntati parere in omnibus
studeamus; ideoque omnibus Christianae fidei cultoribus
nostrisque fidelibus, tam praesentibus quam
futuris, cupimus esse notum qualiter venerabilis
abba Branthoh de monasterio sancti Bonefacii quod
Fultha vocatur una cum monachis suis supplicavit
celsitudini nostrae ut homines Romano quondam
imperio attinentes, qui super terras monasterii eorum
commanent, quos olim divae memoriae domnus
Lodewicus rex itemque dominus Ottho imperator,
hujus nominis primus, contulerunt et confirmaverunt
scholasticis monasterii Fuldensis et eorum successoribus
pro pueris nutriendis et disciplinis scholasticis
imbuendis ad cultum divinum uberius augmentandum:
nos quoque ipsis ac monasterio eorum
tradere et confirmare auctoritate regia dignaremur
una cum provincia Sarowe dicta et quadam villa
sita in Thuringia Holzhus nuncupata, quae eis quidam
comes de Boemenia nomine Thacholf in testamento
contulit, aput ipsos eligens sepulturam: insuper alia
bona quae eis nostri antecessores imperatores reges
principes ac alii fideles infra Romanum imperium
devotionis intuitu optulerunt. Nos igitur ob divinum
amorem et ipsius sancti loci reverentiam omnia bona
tam mobilia quam immobilia cum abbatiis, comiciis,
centis, judiciis, theloneis, monetis, bannis, districtibus,
wiltbannis, jurisdicionibus quibuscunque, quae
idem Fulthense monasterium possidet infra regnum
divinitus nobis datum, vel quae in futurum adipisci
poterit Domino concedente, una cum hominibus imperii
antedictis et cum omnibus super terras ipsorum
residentibus, qui pro condicione sua ad fiscum regium
censum solvere deberent, nec non et praedicti
Thacholfi comitis testamentum ipsi abbati Branthoo
ejusque successoribus et monasterio Fulthensi per
hos apices serenitatis nostrae tradimus et auctoritate
regia in perpetuum confirmamus. Praeterea districtissime
prohibemus ne missi nostri vel ballivi imperii
aliquid tollant, rapiant vel invadant de suppellectili
aut rebus abbatum decedentium, sed successori
omnia reserventur: nec pro investitura, quae
per sceptrum regium fieri debet, ab abbate de novo
creato aliquid expetatur; sed sic omnia pro libertate
ejusdem sancti loci taliter ordinentur ut ibidem cultus
Domini perpetuo stare possit. Et ne quisquam
hominum futuris temporibus contra hanc nostram
traditionem seu confirmationem venire audeat, hos
apices inde conscriptos manu propria roborantes
sigillo nostro fecimus insigniri.
#Signum domni Heinrici@# (M) #regis invictissimi.@#
Erkanbaldus archicapellanus recognovi.
Data XVII Kal. Januar. indictione XI, anno vero
domni millesimo XII. Item anno domni Heinrici secundi
regnantis XI. Actum Fultha monasterio in nomine
Domini feliciter. Amen.
LXII. #Traditio Heinrici regis de foresti Zunderenhart.@# ( | null | 64afc78c-8fe9-4240-b28d-87584531bfb5 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
1012, 29 decemb.)[Dronke, #ubi supra.@#
In nomine sanctae et individuae Trinitatis, HEINRICUS
divina favente clementia rex.
Si ecclesiarum Dei loca alicujus doni incremento
sublimare vel meliorare studuerimus, nobis nostrique
regni statui id proficere minime dubitamus.
Quapropter omnium fidelium nostrorum, praesentium
scilicet ac futurorum, industriae notum esse
volumus qualiter nos divini amoris instinctu, interventu
quoque ac peticione Branthoy abbatis, quandam
juris nostri regni forestim infra istos fines
adjacentem hisque terminis praecinctam: de Biberaho
scilicet usque ad Wolfeshart, ac inde recte transcurrendo
Rodenmannum et Byochineberge usque ad
Calbaho et Fliedenu; hinc autem ad Langenaho et
Widenaho; hinc vero in Guncenaho et in Mosebrunnen,
et inde sic recte transiendo loca Ufecreginfelt,
Warmuntessneida, Iliwineshusun et Heribrahteshusun,
necnon Slierefa deorsum in Slidesa, et sic
per deorsum usque in Fuldam, sibi suaeque sanctae
ecclesiae in honore Dei genitricis sanctique Bonifacii
archiepiscopi et martyris consecratae ac constructae,
cum banno et cum suis omnibus pertinentiis, per
hanc nostram regalem paginam in proprium concedimus
atque largimur, et de nostro jure ac dominio
in ejus jus et dominium omnino transfundimus, ea
scilicet ratione ut praedictus abbas Brantho suique
successores de praedicta foresti et ejus pertinentiis
liberam dehinc potestatem habeant quicquid sibi
inde placuerit faciendi, ad usum tamen ecclesiae,
omnium hominum contradictione remota. Et ut haec
nostrae traditionis auctoritas stabilis et inconvulsa
per futura permaneat tempora, hoc praeceptum inde
conscriptum manu propria corroborantes sigillo
nostro insigniri jussimus.
#Signum domni Heinrici@# (M) #regis invictissimi.@#
Guntherius cancellarius vice Erchambaldi archicapellani
recognovi. (S)
Data IV Kal. Januarii, indictione X, anno Dominicae
incarnationis millesimo XIII. Anno vero domni
secundi Heinrici regnantis XI.
Actum Polida feliciter. Amen.
LXIII. #Traditio Heinrici II regis de Lupence marca.@# (Anno 1012? 30 dec.)[Dronke, #ubi supra.@# ]
In nomine sanctae et individuae Trinitatis, HEINRICUS,
divina favente clementia Romanorum imperator
augustus, omnibus fidelibus nostris praesentibus
scilicet et futuris gratiam et salutem in
Christo.
Notum esse volumus omnium catholicae fidei memoriae
qualiter, interventu ac peticione Chunigundae
imperatricis augustae nostrae dilectae conjugis, per
hanc nostri imperialis praecepti paginam concedimus
sanctae Fuldensi ecclesiae et domno Bopponi abbati
ejusque successoribus in perpetuum bannum nostrum
super diversi generis feras inter fines et terminos
Lupencemarcha quaquaversum eadem Lupencemarcha
extenditur, ex consensu et voluntate Erkenbaldi
Mogontinensis archiepiscopi necnon et Arnoldi abbatis
Herfeldensis et Willehelmi comitis et fratris
ejus Bopponis. Sigimari quoque advocati et omnium
circa habitantium qui ibi juxta praedia habere noscuntur,
eo vicelicet tenore quatenus eadem prae
nominata, sancta scilicet Fuldensis ecclesia, nosterque
fidelis Boppo ejusdem ecclesiae venerabilis abbas,
omnesque qui in praesenti Fuldensi ecclesia sibi pro
futuris temporibus successuri sunt, infra praefatos
fines forestandos hac nostra imperiali traditione talem
pacem et securitatem amodo et deinceps de caeteris
comprovincialibus et circum sedentibus obtineant,
qualem haec eadem caeteraeque ecclesiae hactenus
habere visae sunt, quae nostra sive praedecessorum
nostrorum imperatorum videlicet et regum
de hujusmodi forestibus forestandis praecepta susceperunt.
Et ut haec banni nostri concessio stabilis
semper et inconvulsa permaneat, hoc praeceptum inde
conscriptum manu propria corroborantes sigilli nostri
impressione jussimus insigniri et nominis nostri
caractere confirmari.
#Signum Heinrici gloriosissimi imperatoris augusti.@#
Ego Guntherius cancellarius recognovi.
Datum III Kal. Januar.
Actum Fulde feliciter.
Notum sit omnibus fidelibus qualiter nos, cum ecclesia
Fuldensi concambium facientes, dedimus sancto
Bonifacio locum proprietatis nostrae in Lupence marcha,
et recepimus alia loca, hoc est Wazerlosen et
Eibingen.
Hi sunt autem fines et termini Lupence marcha:
Truchenebach inde ad Steinenbrunnen, inde ad Birkinen
solen, inde ad Holcbiberen, inde ad alterum
Biberen, inde ad Hattenbach, inde ad Leingruben,
inde ad Cumbelum, inde ad Lyopbergun, inde ad
Horsuerzum, inde ad Brestinesbrunnen, inde ad
Hohen eihcholcen, inde ad Merenlinden, inde ad
Habechental, inde Steininen strazen, inde ad Weidenbrunnen
et Nazaha inferius ad Steinenbrunnen,
inde ad Widinen solen, inde ad Marcsteinen, inde ad
Neptale sursum et Neptale infra, inde ad Setensteten
per capellam, de capella ad Hurselen, inde ad Ottereswag,
inde ad Horwiden, inde ad Lachweige, inde
Kabenbuhele, inde ad Wartbergen in fontem, inde
ad Zugenturnen, inde ad Madungen, inde ad Gerwinessteinen,
inde ad Alviges sol., inde ad Suarzbach, | null | 30c0426b-8bb2-4da5-a383-119714cff4b9 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
inde ad Alinde, et Alinde inferius ad Merrith, inde ad
Liggenhoug, inde ad Drinhougen, inde ad Rotensolen,
inde ad Gotdedah, inde ad Ahorne, inde ad Kubach,
et de Kubach infra in Werraha, et de Werra
inferius in praedictum Truckenebach.
LXIV. #Heinrici regis praeceptum, per quod Wormaticensem Ecclesiam [inter] et coenobium Laurisheimense controversiam, ratione Forestis Odenwalt dirimit.@# (Anno 1012.)[Schannat, #Episcopatus Wormat.,@# II, 38.]
In nomine sanctae et individuae Trinitatis, HEINRICUS,
divina ordinante clementia, rex.
Omni itaque sanctae Dei Ecclesiae fidelium in regno
nostro degentium nosse volumus sollertiam quomodo
vir venerabilis, et nobis in omnibus fidelis,
Burchardus, Wormatiensis ecclesiae episcopus, dominationem
nostram adiit sese reclamando, ob frequentem
contentionem habitam inter suam Ecclesiam,
et Laureshamensis ecclesiae abbatem, de
quibusdam utilitatibus quae sunt in pago Lobedungowe,
eo quod praefatus abbas Wormatiensis Ecclesiae
omne silvaticum in silva Odenwalt potestativa manu
velit abdicare, suaeque per integrum vendicare.
Ob hanc igitur altercationem nostrae excellentiae
porrexit praeceptum Dagoberti famosissimi regis
Francorum relegendum, in quo scriptum habetur
qualiter ipse Dagobertus rex ad basilicam sancti Petri
apostoli Wormatiae constructam tradidit castellum
Ladinburg in pago Lobedungowe situm cum omnibus
utensilibus illuc pertinentibus et omni silvatico
in silva Odenwalt; ad hoc etiam nostris visibus obtulit
praecepta successorum illius, videlicet Pipini,
Karoli, Ludowici; Ottonis primi, clarissimorum scilicet
regum vel imperatorum Francorum, in quibus
scriptum invenitur quomodo ipsi traditionem et confirmationem
praescripti regis suis praeceptionibus a
novo confirmarunt; sed pro rei firmitate precatus
est nostram clementiam ut frequenti litigio finem
statueremus. Cujus petitionibus, ob Dei amorem,
ejusque fidele servitium libenter annuentes, Bopponem
supradicti pagi comitem a culmine nostri imperii
ad destruendam litem vetustam misimus, et ut
Sigebodo Wormaticensis miles, et Wernerus Laureshamensis
miles, nec non scabinei praenominati
comitis, cum juramento marcam Lobedunburgensem,
pro qua contenderunt, a marca quae respicit ad
Epfenheim distinguerent, praecepimus. Isti sunt qui
pro eadem marca juraverunt: Sibodo, Siguin,
Wazzo, Auduom, Reolfreging, item Siguin. Hartmann,
Hetzel, Eskrih. Et istis terminis supradictas
marcas distinxerunt. Hegisurum usque in Flichenbach,
et sic usque in possessam Homathoni, et sic
sursum possessam usque ad Enthelen Wichelstein,
inde ad orientalem bornen, inde ad spumosum stagnum,
et sic in Ulmenam; et inde usque ad intonen
Egkam; inde a dunen Wichental, inde in orientalem
Ulmenam, et sic usque ad Richeresvindam. Inde in
Nevarum et sic Nevarum deorsum usque in Niwenheim,
et in ea nihil speciale dixerunt, excepto Colegenberg
et Forestem quae Eugizunforste nominatur.
Quapropter hoc nostrae auctoritatis praeceptum
eidem Ecclesiae fieri decrevimus, per quod jubemus
ut praefato episcopo Burchardo, aut successoribus
suis, nullum impedimentum praedictis Ecclesiae facultatibus
ab aliqua persona occurrat; et hoc adjicimus:
si qui superbiendo istud pactum vel praeceptum
violaverit, tres libras auri ad cameram nostram
vel successoris nostri tribuat, et quod inceperit
irritum habeatur. Et, ut haec auctoritas nostrae
confirmationis firma stabilisque permaneat, annuli
nostri impressione eam insigniri jussimus, manuque
propria subtus annotavimus.
Guntherus cancellarius, ad vicem Erkanbaldi
archicapellani recognovi.
Data XV Kalend. Septemb., anno incarnat. Dom.
millesimo duodecimo, indictione decima, anno vero
domini Heinrici secundi decimo.
Actum Nerstein feliciter. Amen.
LXV. #Abbatia Florinensis, quae est Benedictinorum in dioecesi Leodiensi, a Gerardo I Cameracensi et Atrebatensi episcopo fundata, confirmatur diplomate S. Henrici.@# (Anno 1012.)[Miraeus, #Opp. diplom.,@# I, 675.]
( #Initium deest.@# ) Quapropter innotescimus omnibus
Christifidelibus, et nostris, tam futuris quam praesentibus,
quia Gerardus vir venerabilis in primis,
noster capellanus, postea vero, Dei gratia annuente,
et me dante, Cameracensis episcopus effectus, et
fratres sui Godefridus, et Arnulfus, abbatiam quamdam
in pago Lomacensi sitam pro salute animarum
suarum, et suorum parentum Florines construxerunt.
Quorum interventu ipsam abbatiam cum omnibus
bonis ad eamdem pertinentibus, futuris et praesentibus,
in nostro mundiburnio et tuitione perpetuo
conservandam suscepimus.
Communi igitur fratrum assensu, hujus constructae
ab eis abbatiae, Godefrido cessit advocatio.
Et ne aliqua inter ipsam et abbatiam suscitaretur
altercatio, idem Godefridus jus advocationis,
quod retinuit, in nostra praesentia sic exposuit. De | null | bbbb9c13-2c4e-4e47-9bf5-5386ba0218b6 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
singulis foris . . . . .
Si quis autem posterorum hujus advocationis
ultra haec adversus ecclesiam quidquam molestum
arroganter intulerit, Baldrico Leodicensium episcopo
nunc nobis assistenti, et successoribus ejus, ut nostra
vigeat concessio, loco nostri ut judices et vindices
arctius appareant, auctoritate potiore. . . . .
Jubemus ergo publice, et in pleno colloquio, quatenus
impensius labor non periret, sed securum et
defensum maneret monasterium in honore beati
Joannis Baptistae constructum; et inibi habitantes
pro incolumitate nostra, et conjugis nostrae, et pro
statu imperii nostri Dei clementiam jugiter exorarent,
hoc nostrae auctoritatis praeceptum fieri decrevimus.
Haec sunt autem ingenuorum testium nomina:
Burchardus Wormaciae episcopus.
Heribertus Coloniensis archiepiscopus.
Deodoricus Metensis episcopus, frater Cunegundis
imperatricis.
Adelboldus Ultrajectensis episcopus.
Godefridus dux, etc.
Frater ejus Ethelo.
Otto dux Lotharingiae.
Albero dux Mosellanorum
Data decima septima Maii, anno Dominicae incarnationis
millesimo duodecimo, indictione decima,
concurrente secundo, epacta vicesima quarta, anno
autem Henrici imperatoris undecimo.
Actum Leodiciifeliciter. Amen.
LXVI. #Imperator Henricus donat Ecclesiae Bambergensi locum Irnsing in pago Kelesgowe et in comitatu Ottonis de Wittelspach situm.@# (Anno 1012, 1 Nov.)[Ried, #Cod. episc. Ratisb.,@# I, 130.]
C.
In nomine sanctae et individuae Trinitatis,
HEINRICUS, divina favente clementia, Romanorum
imperator Augustus.
Omnium Xpi nostrique fidelium noverit industria
qualiter nos. ob remedium animae et per interventum
nostrae dilectissimae conjugis Chunigundae imperatricis
Augustae, quendam nostri juris locum Eringesingun
(Irnsing) dictum, in pago Kelesgowe et in comitatu
Ottonis comitis situm, sanctae Babenbergensi ecclesiae
in honorem beati Petri principis apostolorum et
sancti Georgii martyris constructae et consecratae,
cum omnibus appendiciis scilicet terris cultis et
incultis, villis, vineis, agris, pratis, pascuis. aquis
aquarumque decursibus, molendinis, areis, aedificiis,
utriusque sexus mancipiis, exitibus et reditibus, et
cum omnibus utilitatibus quae vel scribi vel nominari
possunt, summo et liberali devotionis studio
in proprium concedimus et donamus; ea videlicet
condicione quatenus ejusdem supradictae sanctae
Babenbergensis ecclesiae venerabilis episcopus Eberhardus
suique successores deinceps liberam exinde
habeant potestatem tenendi, possidendi, et quicquid
ad usum praedictae ecclesiae pertineat faciendi,
omnium remoto contradictionis obstaculo. Si quis,
quod absit! hujus nostrae donationis munificentiam
destruere praesumat, inextinguibili tormento in die
judicii luat; id ne fiat, sed ut hujus nostrae donationis
auctoritas stabilis et inconvulsa permaneat, hoc
praeceptum inde conscriptum propria manu corroborantes,
sigilli nostri impressione jussimus insigniri.
#Signum domni Heinrici invictissimi Romanorum
imperatoris Augusti. (Monogramma.@# )
Guntherius cancellarius vice Erchanbaldi archicapellani
recognovi.
Data Kal. Novembris, indict. III, anno Dominicae
incarnationis 1012, anno vero domni Heinrici secundi
regnantis XII, imperii autem I.
Actum Merseburc feliciter. Amen.
#Cum sigillo majestat.@#
LXVII. #S. Henrici privilegium pro monasterio S. Benedicti Montis Casini.@# (Anno 1013.)[Tosti, #Storia della badia Casini,@# I, 249.]
In nomine sanctae et individuae Trinitatis, HEINRICUS,
divina favente clementia, Romanorum imperator
Augustus.
Oportet imperiali magnitudine praelatis Deo famulantium
preces obaudire, et quod petierint,
amore sanctorum quorum veneratione loca dicata
sunt, ubi greges Dei, divina militatione, et exequi
procurant, libenter obtemperare, quaeque munera
erga eadem loca, ad percipiendam divinam retributionem,
conferre. Quanto studiosius hoc quis procurare
contendit, tanto, ejus misericordia fultus,
et praesentia facilius transilire, et aeternam beatitudinem
facilius capessere promerebitur. Igitur cunctorum
fidelium sanctae Dei Ecclesiae nostrorumque,
praesentium videlicet ac futurorum, cognoscat soltertia
quia vir venerabilis abbas Atinulfus, eruditus
regularibus disciplinis, et rector coenobii Sancti
Benedicti, qui est situm in castro Casino, ubi ipse
sui corporis sepulturae locum veneratione dicavit,
cum cuncta congregatione quam in eodem loco sub
regula almifici confessoris omnipotenti Deo Benedicti
veraciter deservire cognovimus, per quos ipse venerabilis
abbas pecientes ( #sic@# ) celsitudinem nostram,
ut ob honorem Dei et reverentiam ejusdem sancti
loci, animaeque nostrae augmentum, nec non stabilitatem
nostri regni, secundum praedecessorum nostrorum
imperatorum praecepta, augustorum scilicet
Caroli, Lotharii, Ottonis, per hoc nostrae auctoritatis
imo confirmationis praeceptum circa ipsum
venerabilem locum ea quae subter scripta decernunt
confirmare et corroborare dignaremur; omnes res
et possessiones et mancipias et | null | f44726eb-bb53-4cd5-b041-ad5d737f1d2f | latin_170m_raw | null | None | None | None |
aldianas, cartulatos,
vel offertos servos et ancillas, cum terris et vineis,
silvis, montibus, planis, planitiebus, aquis aquarumque
decursibus, atque piscariis posita infra
fines Pandulphi principatus Capuano et Pandulphi
Beneventano principi, cum universis pertinenciis
quae esse videntur infra hos fines quae inferius declaramus,
et quod antiquis temporibus possessus
est. Incipiente a prima fine ab ipso Carnello et
quomodo salit per ipsa contra usque in rivo
sicco . . . . . ( #seguono i nomi di terre, chiese ed altre
suggette alla badia@# ) . . . . . in integrum, quibuscunque
nostri regni finibus positi sunt, et quae ad eumdem
venerabile monasterium beati Benedicti Christi
confessoris pervenerunt et possessae fuerunt,
vel quolibet modo tenuerunt, per hanc nostrae confirmationis
auctoritatem nostris futurisque temporibus
abbates ipsius monasterii ipsius sancti Benedicti
firmiter inviolabiliter teneat et possideat, ut
facultas vel utilitas ipsius venerabilis monasterii
exigerit; ita ut nullus judex, publice quislibet ex
judiciali potestate in cellas et villas, aut agros,
seu loca, sive reliquas possessiones supra scripti
coenobii Sancti Benedicti quas moderno ipse in
quibuscunque pagis et territoriis infra nostri regni
ditione juste et legaliter possidet, vel quicquid
et deinceps divina pietas ipsi sancto loco
voluerit augere, ad causas audiendas vel fredi
aut tributa exigendi, vel mansiones aut paratas
faciendas, vel servos, seu cartulatos vel offertos,
et qui super terram ipsius monasterii resident
nullatenus distringendos, nec ullas redhibitiones
aut illicitas occasiones requirendas, nostris
futurisque temporibus ingredi audeat, nec ea quae
superius memorata sunt penitus exigere praesumat,
sed liceat praesentem Altinulfus venerabilis abbas
ejusque successores, una cum congregatione, ibidem
Deo famulantem sub nostrae munitatis defensionis
quietos ordine vivere et residere, et Deum pro
nostra anima supplicare: et quidquid fiscus ex jure
jam praefati monasterii pars publica sperare poterat,
pro animae nostrae mercede luminaribus ipsi
sanctissimo monasterio nostra maneat auctoritate
concessum. Nec non etiam a nobis adiit, atque confirmari
placuit, ut ex omnibus rebus vel mancipiis
ex ipso sancto monasterio pertinentibus cartulatis
vel offertis, liberis atque servis ubi pars ipsius monasterii
sancti citius valeat suam justitiam consequi:
ita post facta inquisitione rem quem clamaverint
per praedictos veraces homines jam praedicto pertinere
sancto monasterio in palatio quorumcunque
taliter respondere, aut de sacramento compelluntur.
Si vero de servis aut ancillis, vel de quibuslibet
rebus orta contentio fuerit, liceat monachis eidem
sancti monasterii ipsos retinere quousque in nostram
seu eorumdem successorum nostrorum praesentiam
veniant, et ibidem coram nobis positis deliberentur.
Quicunque [contra] hanc nostram imperialem
institutionem ire tentaverit, aut ea quae supra
memorata incomprehensa sunt minime observare,
quin fortasse violare aut dirumpere tentaverit, sciat
se poena persolviturum auri optimi libras mille, medietatem
camerae nostrae, et medietatem domno
Atenulfo venerabili abbati, vel suisque successoribus,
vel ecclesiae sancti Benedicti. Praecipimus
etiam, ubicunque repertus fuerit ex rebus ipsius
sancti monasterii, vel cellis illicitas atque damnosas
seu inutiles quas scriptiones vel contumationes,
evacuentur, vel ad ejus potestatem sancti Benedicti
restituantur. Ut autem haec nostra imperialis
praeceptio per futurum temporum firmiorem obtineat
vigorem, manus nostras subter firmavimus,
et annulo nostro sigillari jussimus ( #fortasse@# insigniri).
#Signum domni Heinrici serenissimi et invictissimi
imperatoris Augusti.@#
Heinricus cancellarius vice Everardi episcopi et
archicapellani recognovi.
Datum anno Dominicae incarnationis millesimo
XIII, indictione XII, anno vero domni Heinrici imperatoris
Augusti regnantis duodecimo, imperii ejus
primo.
Actum Romae feliciter. Amen.
LXVIII. #S. Henricus Ecclesiae Bergomensis, a Reginfredo episcopo male habitae, possessiones et privilegia confirmat.@# (Anno 1013.)[Ughelli, #Italia sacra,@# IV, 438.]
In nomine sanctae et individuae Trinitatis, HENRICUS,
divina favente clementia, rex.
Congruit excellentiae nostrae venerabilia sanctorum
loca intuitu pietatis respicere, atque ne inibi Deo
servientes aliquam injuriam patiantur, solicita consideratione
providere. Quocirca omnium sanctae Dei
Ecclesiae, nostrorumque fidelium, praesentium scilicet
ac futurorum, volumus pateat industriae qualiter
Theoderulfus archidiaconus [pro] se, et pro caeteris
omnibus eidem Ecclesiae servientibus praesentiam
nostram tristissimi adierunt, et nunciantes nobis
adversa quae de territoriis rebus canonicae suae
a Reginfredo episcopo aliisque malis hominibus
passi fuerant, misericordiam nostram supplices
oraverunt ut, propter remedium et salutem animae
nostrae, universa praedia et res canonicae facultatis
beatorum martyrum Alexandri atque Vincentii, duo
scilicet mercata ab Adelberto | null | 455022ab-5837-40da-9d48-a9c114c01156 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
reverendissimo pastore
collata, et quaecunque alia sunt ab ipso donata: nec
non et omnia, quae ab Azone venerando pontifice, seu
caeteris viris Deum timentibus sunt concessa, secundum
voluntatem donatorum, per auctoritatem nostrae
defensionis et praecepti nostri paginam eis liceat obtinere.
Quorum petitionibus, ut justum est, misericorditer
annuentes, per hanc nostri praecepti paginam
confirmamus et corroboramus eis, salvo honore
episcopi, omnes res et facultates praedictae canonicae,
sicut superius comprehensae sunt; eo videlicet ordine
ut amodo in antea, ad usum et utilitatem sanctae Ecclesiae
servientium, tam ipsi quam et successores
eorum habeant, teneant firmiterque possideant, omnium
hominum contradictione et repetitione remota.
Praecipientes itaque sancimus ut nullus dux,
archiepiscopus, episcopus, marchio, comes, vicecomes,
gastaldio, nec ullus reipublicae exactor, seu
aliqua regni nostri magna parvaque persona praedictos
canonicos, vel successores eorum, qui pro
tempore ad praefata venerabilium sanctorum loca
Deo servituri sunt, de suprascriptis rebus disvestire,
molestare, vel inquietare praesumat. Si quis vero,
quod futurum non credimus, hujus nostrae praeceptionis
violator extiterit, sciat se compositurum
libras centum auri optimi, medietatem scilicet camerae
nostrae, et memoratis canonicis vel eorum
successoribus alteram. Quod ut verius credatur, diligentiusque
ab omnibus observetur, hoc praeceptum
inde conscriptum, manu propria confirmantes, sigilli
nostri impressione jussimus insigniri.
#Signum D. Henrici regis invictissimi.@#
Henricus vice Everardi episcopi et archicapellani
recognovit.
Actum anno incarnationis Dominicae 1013, indictione
undecima, anno vero domini Henrici regis
secundi, regnantis XI.
Actum Magedeburch feliciter. Amen.
LXIX. #S. Henricus Ecclesiae Paderbornensi curtem Berneshuson concedit.@# (Anno 1013.)[ #Cod. diplom. Hist. Westph.,@# p. 62.]
C.
In nomine sanctae et individuae Trinitatis,
HEINRICUS, divina favente clementia, rex.
Quoniam divinae dispositionis providentia nos ad
summum reipublicae culmen regendum provexit et
universitati multorum, quamvis merito inferiores,
tamen eminentiore quadam nominis praerogativa
praeesse disposuit, ejus, cujus misericordia sumus
sublimati, in omnibus oportet obedire praeceptis, ut,
utilitati subditorum providentes, quanto plus prae
caeteris sub specie honoris ascendisse cernimur,
tanto magis interius humiliati, his qui sub umbra
regiminis deserviunt, debitum retributionis exhibendo,
familiari compassione condescendamus. Nam
si, qualitates servientium nobis piae discrecionis intuitu
examinantes, unicuique pro qualitate meritorum
recompensare studuerimus, debitum persolvendo
Dominicum praeceptum implemus, et excellentiam
regiae dignitatis.
* Studere vidimus, quandam cortem nostrae proprietatis
Berneshuson dictam, in pago Lisga, in
comitatu Udonis sitam, quam ab Unewano Bremonense
archiepiscopo donante per advocatum suum
Udonem absque omni contradictione legitima traditione
accepimus, sanctae Paderbrunnensi ecclesiae
in honore sanctae Dei genitricis Mariae sanctorumque
Kiliani martiris et Liborii confessoris consecratae,
pro remedio animarum divae memoriae Ottonis imperatoris
tercii senioris scilicet nostri, omniumque
parentum nostrorum, simul ac dilectissimae conjugis
nostrae, et stabilitate regni, proprietario jure concedimus
cum omnibus appertinentiis, rebus, territoriis,
villis, mancipiis utriusque sexus, silvis, venationibus,
aquis aquarumve decursibus, molendinis,
piscationibus, viis et inviis, exitibus et reditibus,
pratis et pascuis, et cum omnibus acquisitis vel inquirendis;
ea ratione ut prenominatus episcopus
ejusque successores liberam potestatem in ejusdem
ecclesiae utilitatem vertendi habeant. Si quis autem
in posterum, quod absit! prefatam ecclesiam inquietare
contendat de eisdem prediis, perpetuo anathemate
condemnetur. Insuper c libras auri optimi
componat, dimidietatem regiae camerae, et reliquam
partem eidem ecclesiae quam inquietare presumpsit.
Et, ut haec nostrae tradicionis auctoritas stabilis permaneat,
hanc regalis precepti paginam conscribi ac,
manu propria confirmantes, sigillo nostro jussimus
insigniri.
#Signum domni Heinrici secundi regis@# (L. M.) #invictissimi.@#
Guntherius cancellarius vice Ercambaldi archicappellani . . .
LXX. #S. Henricus Ecclesiae Paderbornensis privilegia et possessiones confirmat.@# (Anno 1014)[ #Cod. diplom. Hist. Westph.,@# pag 63.]
In nomine sanctae et individuae Trinitatis, HEINRICUS,
divina favente clementia, Romanorum imperator
Augustus.
Quoniam divinae dipositionis providentia nos ad
regendum tocius reipublicae monarchiam apostolica
benedictione provexit, ante omnia autem hoc laborare
debemus ut, qui coronam terreni imperii concessit,
post emensum hujus vitae spacium ea etiam
coronari permittat quae non auferatur in aeternum.
Quod potissimum fieri decernimus, si loca ecclesiasticis
obsequiis deputata nostra auctoritate corroborentur | null | ee104a04-f7d6-4a49-8a46-8c0155fb4f92 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
,
ut omni exteriori inquietudine remota in
tranquilitate permaneant, quatinus eorum precibus
adjuvemur qui ibi die noctuque orationibus in Dei
servicio vacare debentur, et quod per nos, utputo
consciencia trepidi, querere non praesumimus, sanctae
Dei Ecclesiae servientium pia intercessione impetremus.
Quapropter universitati fidelium nostrorum
patere volumus qualiter Megenuvercus, Paterbrunnensis
Ecclesiae venerabilis episcopus, pro ecclesiastica
utilitate arduum laborem aggressus, nobiscum
limina beatorum apostolorum Petri et Pauli
pia intentione quaesivit, devote supplicaturus ut
Ecclesia cui ipse pastorali cura praesidet, in primis
apostolica, deinde nostra imperiali auctoritate corroboretur,
pro eo maxime quia, quando ecclesia fuit
concremata, omnia ejusdem ecclesiae praecepta atque
privilegia incendio perierunt. Cujus peticioni,
quia rationabilis videtur, gratuito adsentientes,
quidquid eadem ecclesia per justiciam obtinere debet
antecessorum nostrorum vel nostra oblatione, caeterisque
fidelibus ibi collatum in rebus, territoriis,
vel in comitatibus ac districtu, vel quibuscumque
utensilibus, ac quicquid ipse episcopus praedictus
Megenuvercus de sua haereditate ibi contulit, vel
aliunde per commutationem aut precariam legaliter
adquisivit, denuo stabili dono concedimus et imperiali
auctoritate confirmamus. Si quis autem nostrae
confirmationis edictum ulterius aliqua presumptione
infringere temptaverit, centum librarum auri ad
nostrum pondus compositione multetur, ac dimidium
camerae nostrae persolvat, reliquum vero
eidem ecclesiae, quam temerarie inquietare praesumpsit.
Et, ut haec confirmatio per successiones
temporum stabilis et inconvulsa permaneat, hanc imperialis
praecepti paginam inde conscribi ac manu propria
confirmantes sigillo nostro jussimus insigniri.
#Signum domni Heinrici serenissimi et invictissimi
imperatoris@# (L. M.).
Gunterius cancellarius vice Ercanbaldi archicapellani
recognovi.
Data indictione XI, anno Dominicae incarnationis
1014, anno vero domni Heinrici secundi regnantis
XII, imperii vero I.
Actum Papiae feliciter. Amen.
LXXI. #Sanctus Henricus, Petro episcopo et abbati S. Michaelis in Porcariana, bona sua et jura confirmat, anno 1013, post profligatum Arduinum Italiae regni invasorem; vel certe anno 1014, ante Pascha, quo die acceptis a Romano pontifice imperii insignibus coepit esse imperator.@# [Apud Acherium, #Spicileg.,@# III, 386, e veteri membrana archivi ecclesiae Bisuntinae].
In nomine sanctae et individuae Trinitatis, HENRICUS,
divina favente clementia, rex.
Dum uniuscujusque regimen oportet rectitudinis
moderari habenis, regalis culmen honoris tanto
liberalius atque prolixius operam suae desudationis
justitiae impendere debet, et maxime in statu catholicae
Ecclesiae, quanto se videt a Domino divinitus
sublimari. Proinde omnium sanctae Dei Ecclesiae
nostrorumque praesentium ac futurorum fidelium
comperiat solertia domnum Petrum, religiosum
episcopum, et abbatem monasterii sancti Michaelis,
in loco Porcariana dicto constructi, nostrae pietatis
clementiam et misericorditer adiisse, quatenus, ob
aeternae remunerationis praemium, nostraeque animae
remedium, jam dictum monasterium in cacumine
montis situm nostra praeceptali auctoritate et stabilitate
corroboraremus et confirmaremus. Cujusque
sacris precibus, spe futuri emolumenti prospicientes
atque faventes, propositum coenobium cum
Alpibus et omnibus silvis, campis, aedificiis, caeterisque
appendiciis per tria milliaria in circuitu
ipsius ex omni parte positis, seu cum castello et
corte de Clavasce, quam Ugo marchio ad eumdem
sanctum et venerabilem locum pro suae animae remedio
dedit et tradidit cum omnibus suis pertinentiis
charta propriae donationis, atque Castaneto, Cacia,
Breteneso; Villarez quae dicitur Castello, Curtes,
Maliasco, Sablonem, caeterisque rebus quas Arduinus
marchio filius Otonis dedit ad monasterium jam
praefatum, cum cellulis, et ecclesiis, et universis
aliis rebus mobilibus et immobilibus, quae nunc
habere videntur, et in sequenti ibidem Deus augere
voluerit, praefato abbati et sanctae congregationi in
eodem loco Deo famulanti, suisque successoribus
nostra praeceptali corroboratione confirmamus atque
(prout juste et legaliter possumus) stabilimus
et corroboramus; eo videlicet ordine quo ipse abbas
et congregatio sibi commissa, suorumque successores
monasterium cum omni integritate intrinsecus
et extrinsecus habeant, teneant firmiterque
possideant; nostra nostrorumque successorum,
et omnium hominum semota inquietudine, et contradictione,
seu diminoratione.
Concedimus insuper et largimur ipsius sancti
loci congregationi habendi licentiam eligendi abbatem
moribus probatum, praeceptis Christi et regula
sancti Benedicti adornatum. Praecipientes igitur
jubemus, et hac nostra praeceptali auctoritate sancimus
ut nullus dux, archiepiscopus, episcopus,
marchio, comes, vicecomes, sculdascius, gastaldio,
nullaque nostri regni magna parvaque persona
praedictum monasterium, aut abbates, seu congregationem
inquietare, molestare, disvestire, aut
fodrum tollere, seu legem facere, aut placitum tenere, | null | 43a98812-6a21-4912-9308-33c922945c2b | latin_170m_raw | null | None | None | None |
nisi abbas ejusdem loci aut suis missis praesumat.
Si quis autem hujus nostrae corroborationis
paginae violator exstiterit, sciat se compositurum
auri optimi libras mille, medietatem camerae nostrae,
et medietatem abbati suisque successoribus.
Quod ut verius credatur, et nunc, et in posteris ab
omnibus . . . . . . . et manu propria roborantes,
sigilli nostri impressione jussimus insigniri.
LXXII. #Henrici II imperatoris diploma pro monasterio S. Salvatoris Fontanae Taonis.@# (Anno 1014.)[Zaccaria, bibliothecae Estensi praefectus, #Anecdota medii aevi,@# pars III, pag. 218, ex archivo P. P. Vallumbrosanorum Pistoriensium.]
In nomine sanctae et individuae Trinitatis, HENRICUS,
divina largiente clementia, Romanorum imperator
Augustus.
Justum et rationabile nobis videtur in venerabilia
sanctorum Dei loca quae ab a bonis hominibus
intuitu pietatis et spe alternae remunerationis conferuntur
atque nostro juri et dominio traduntur,
nostra auctoritate fieri jussimus. Quocirca omnium
sanctae Dei Ecclesiae nostrorumque fidelium, praesentium
scilicet et futurorum, volumus universitati
pateat qualiter nos recepisse monasterium Sancti
Salvatoris, quod est situm in Fontana Tanoni, quod
Bonifacius marchio pro remedio animae suae sibi
praedia, quod vocatur Cafadia Bonifacinga, proprietario
jure eidem concessit, et villam quae vocatur
Stazano cum omnibus suis pertinentiis, et in badio
omnia quae habuit, et sibi similiter condonavit, sub
nostri mundi furdii tuitione recepimus haec et alia
quae in antea Deo auxiliante acquirere potuerit, volumus
ut sub nostra defensione quiete ac pacifice
perpetuo permaneat sine molestatione alicujus. Quod
vero praecipimus, et ab hac hora in antea nullus
dux, marchio, episcopus, comes, vicecomes, gastaldio,
sculdascio, decano seu aliqua nostri imperii
magna parvaque persona audeat Joannem monachum
abbatem qui ibi Deo servit, atque alios monachos,
qui modo sunt aut pro tempore inibi Deo famulentur,
disvestire, molestare aut inquietare praesumat
sine legati judicio. Si quis igitur hujus nostri mundi
burdii violator exstiterit, sciat se compositurum auri
optimi libras centum, medietatem camerae nostrae,
et medietatem praefatum Joannem abbatem, atque
fratribus, atque suis successoribus. Quod ut verius
credatur diligentiusque ab omnibus observetur, sigillo
nostro jussimus insigniri.
Heinricus cancellarius vice Everadi episcopi et
archicancellarii recognovit.
#Locus sigilli.@#
Datum anno Dominicae incarnationis 1014, indict.
XII, anno domini Heinrici imperatoris Augusti
regni XII, imperii ejus I.
Actum in Papiano feliciter. Amen.
LXXIII. #Henricus II Germaniae rex Arimannis Mantuanis privilegia confirmat.@# (Anno 1014.)[Muratori, #Antiq. Ital.,@# IV, 13.]
In nomine sanctae et individuae Trinitatis, HENRICUS,
divina favente clementia, rex.
Omnium sanctorum Dei nostrorumque fidelium,
praesentium scilicet ac futurorum, noverit sagacitatis
industria qualiter nos, pro Dei amore, animaeque
nostrae remedio, cunctos Arimannos in civitate
Mantuae, sive in castro qui dicitur Portus, sive in
vicoras quae nominantur Sancto Georgio, Cepada,
Formigosa, seu et in comitatu Mantuano habitantes,
cum omni eorum haereditate, paterno vel materno
jure, proprietate, communaliis, sive omnibus rebus
quae ab eorum parentibus possessa fuerunt, et eorum
acquisita sive acquirenda, nominative silva
Armanore, Carpeneta, Succa, Septingenti, sive per
caetera loca in comitatu Mantuanense rejacentibus,
piscationibus, fluminibus et paludibus, sine aliquo
scriptionis titulo, quod juste et legaliter eis pertinente,
cum familiis utriusque sexus, servis et ancillis, libellariis,
precariis, et cum omnibus rebus eorum
mobilibus et immobilibus, per hujus nostri praecepti
paginam, prout juste et legaliter possumus, concessimus
et corroboramus, scilicet utrasque ripas fluminis
Tartari, deinde sursum usque ad flumen Olei;
de alia parte Fossa alta; de tertia parte ecclesia
Sancti Faustini in caput Variana, et inde seorsum
usque in Agricia majore; ea videlicet ratione concedimus
eis omnem teloneum et ripaticum, quod pro
negotio exercent in Garda, et in Lasese, et in
summo Lacu, vel in Brixiana, et in Ferraria, vel in
Comaclu, et in Ravenna, ipsi, suisque filiis, ac hominibus
qui illorum causam laborantes negotiantur,
licentiam habeant potestative negotiandi per jam
dictum Lacum absque omnium hominum contradictione,
vel publica functione, vel alicujus telonei
vel ripatici reddita. Praecipientes itaque jubemus ut
nullus dux, episcopus, marchio, comes, vicemomes,
gastaldio, sculdascio, decanus, vel aliqua | null | 3c9e66a7-59f5-4634-9ff8-cad327c48bb3 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
nostri
regni magna parvaque persona de hinc praefatos
Arimannos de suis personis, sive etiam de omnibus
praedictis rebus iuquietare, disvestire, molestare,
nullusque in eorum mansionibus eis invitis hospitium
facere, vel ad aliquam publicam functionem, nisi ad
eam quam sui antecessores secundum legem fecerunt,
cogere, sine legali judicio facere praesumat. Si
quis autem, quod futurum non credimus, contra hoc
nostrum praeceptum insurgerit, aut illud infringere
tentaverit, sciat se compositurum auri optimi libras
mille, medietatem camerae nostrae, et medietatem
praedictis Arimannis, in jam dicta Mantua civitate,
sive in castro Portu, vel in comitatu Mantuano
residentibus habitantibus. Quod ut verius credatur,
et diligentius ab omnibus observetur, nostri sigilli
impressione subter insigniri jussimus.
#Signum domini Henrici regis invictissimi.@#
Henricus cancellarius vice Everardi episcopi et
archicapellani recognovi.
Datum anno Dominicae incarnationis 1014, indictione
XII, anno vero domni Henrici regis secundi
regnantis XII.
Actum Ravennae feliciter. Amen.
LXXIV. #S. Henricus Ecclesiae Hamburgensis privilegia confirmat et auget.@# (Anno 1014.)[Apud Lappenberg, #Hamburgische Urkund.,@# p. 64.]
In nomine sanctae et individuae Trinitatis, HEINRICUS,
divina favente clementia, Romanorum imperator
Augustus.
Si petitiones sacerdotum pias prona devotione
ad effectum duxerimus, id procul dubio ad statum
praesentis vitae et aeternae beatitudinis praemia
capessenda nobis profuturum credimus. Quapropter
omnium fidelium nostrorum praesentium et
futurorum noverit industria qualiter vir venerabilis
Unaco, Hammaburgensis Ecclesiae archipraesul, quem
nos eidem praefecimus, nostris obtutibus praesentari
fecit praecepta beatae memoriae senioris et antecessoris
Ottonis tertii, imperatoris Augusti, in quibus
continebatur quomodo ipse, pro Dei amore, monasteriis
in ejus episcopio consistentibus imperiali auctoritate
libertatem et tuitionem concessisset, rogavitque
celsitudinem nostram ut nos denuo nostra
praeceptione eadem monasteria et omnia illuc pertinentia
confirmaremus. Nos vero, ejus justae et rationabili
petitioni assensum praebentes, dilectae contectalis
nostrae, Chunigundae videlicet imperatricis
Augustae, interventione, ad honorem sanctae Dei
genitricis Mariae, cui locus ille Hammaburg est consecratus,
eidem loco Hammaburgensi concedimus,
caeterisque monasteriis ad hanc dioecesim pertinentibus,
id est Bremun, Buckiun, Ramaslaun, Birchsinun,
Haeslinga, Ripesholt, quidquid senior et antecessor
meus suique antecessores, reges videlicet et
imperatores, eisdem monasteriis donando aut roborando
concesserant; ea videlicet conditione ut semper
sub tuitione nostra sint perpetualiter, cum
omnibus pertinentiis suis, quaesitis vel inquirendis.
Concedimus insuper praefato archiepiscopo ejusque
successoribus licentiam construendi mercatum in loco
Bremun nuncupato, in quo nunc archiepiscopatus
consistit, cum banno et teloneo atque moneta publici
ponderis et puri argenti, totumque quod inde ad
fiscum nostrum pertinere dignoscitur, praelibatae
Bremensi conferimus sedi. Quin etiam negotiatores,
ejusdem incolas loci, nostrae tuitionis patrocinio
condonamus, praecipientes hoc imperialis auctoritatis
praecepto, quo in omnibus tali tutela et jure
potiantur, quali majorum videlicet civitatum institores
per nostrum regnum potiri noscuntur, nemoque
inibi aliquam sibi vindicet potestatem, nisi praefatae
sedis archiepiscopus, et advocatus quem ipse elegerit.
Ad haec imperiali edicto jubemus ut nullus
dux, neque marchio vel comes, aut alia quaelibet
judiciaria potestas in supradictorum monasteriorum
hominibus, Hammaburg, Bremun, Buckiun, Ramaslaun,
Birchsinun, Haeslinga, Ripesholt, vel in caeteris
pertinentiis eorumdem aliquam potestatem sibi
usurpet, seu in litis, colonis atque jamundlingis, vel
eos aliquis capitis banno ob capitis furtum vel alio
aliquo banno constringat, aut aliquam justitiam cogat
facere, nisi advocati archiepiscopi praenominatiquos
ipse velit, et constituat advocatos. Ipsi vero
advocati homines praefatos banno nostro constringant
ad omnem justitiam faciendam. Et ut haec nostra
donatio a Dei nostrique fidelibus verior esse
credatur ac per successura tempora inconvulsa diligentius
observetur, hanc chartam conscribi manuque
nostra corroboratam sigilli nostri impressione
insigniri jussimus.
#Signum domni Heinrici secundi@# (M.) #gloriosissimi
imperatoris Augusti.@#
Guntherius cancellarius vice Gumbaldi archicapellani
recognovi. (S.)
Data XII Kalendas Decembris, indictione XII, anno
Dominicae incarnationis 1014, anno autem domni
Heinrici secundi regnantis XIII, imperii vero I.
Altstedi actum feliciter.
LXXV. #S. Henricus Tarvisinae Ecclesiae privilegia confirmat.@# (Anno 1014.)[Ughelli, #Italia sacra,@# V, 508.]
In nomine sanctae et individuae Trinitatis, HEINRICUS,
divina favente clementia, imperator Augustus.
Si, Ecclesiis devote famulantes, eis quae petierint
contulerimus aeternae recompensationis praemium
procul dubio accipere non ambigimus | null | fc61ec10-b541-4486-9ff8-ea416f6eb153 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
. Quapropter
omnium sanctae Dei Ecclesiae fidelium nostrorumque,
praesentium scilicet ac futurorum, agnoscat multitudo,
Arnaldum sanctae Tarvisiensis venerabilem
episcopum, interventu et petitione Egilberti Frisingensis
Ecclesiae antistitis, nostram imperialem implorasse
celsitudinem quatenus, pro Dei amore nostraeque
animae remedio, sibi suaeque Ecclesiae confirmare
dignaremur per hoc nostrum praeceptum cuncta praecepta
a nostris praedecessoribus constituta atque
confirmata. Cujus dignis postulationibus assensum
praebentes, et nostrorum antecessorum praecepta observantes,
confirmamus et corroboramus sibi suaeque
ecclesiae omnia praedecessorum nostrorumque regum
vel imperatorum praecepta et ea quae in illis continentur,
scilicet duas partes telonei et mercati de
Tarvisiensi portu cum districtu et legali querela ceu
et duas portiones publicae monetae nec non et teloneum
praedictae civitatis interius et exterius sicut
hactenus nostrae pervenit ditioni, tam de Christianis
quamque et Judaeis qui ibidem negotia exercere studuerint,
in integrum praefatae Tarvisiensi ecclesiae
confirmamus; etiam Sanctam Mariam cum castello
Asylo et omnibus suis pertinentibus, ac monasterium
Crespulinum seu abbatiam sancti Hilarii cum ecclesiastico
districtu, nec non et decimas de bladino et
ceresaria, et omnia alia quae per instrumenta chartarum
a Deum timentibus praefatae sanctae ecclesiae
donata et concessa esse noscuntur, etiam si imminente
incendii periculo vel aliquo infortunio jam
dicta ecclesia chartas vel aliquas scriptiones per
negligentiam perdidit, confirmamus atque corroboramus
illi per hoc nostrae auctoritatis praeceptum, ut
ipsas res pontifex ipsius Ecclesiae teneat, ordinet
atque disponat cum omnibus suis rebus mobilibus
et immobilibus remota omnium hominum contradictione
vel molestatione. Si quis igitur nostrae confirmationis
praeceptum nefario ausu infringere tentaverit,
sciat se compositurum auri optimi libras
centum, medietatem camerae nostrae, et medietatem
praelibatae ecclesiae suisque rectoribus. Quod ut verius
credatur diligentiusque observetur, manu propria
roboratum sigillo nostro jussimus insigniri.
#Signum domini Heinrici invictissimi imperatoris
Augusti.@#
Gumherius cancellarius vice Harconbaldi archicapp.
notavi.. . . . . . Dominicae incarnationis 1014, ind. XI,
anno domini Heinrici serenissimi imperatoris regni
XII, imperii vero I.
Actum in villa Dulceri . . . . .
#Locus sigilli.@#
LXXVI. #S. Henricus Petro episcopo Novariensi jura Ecclesiae suae restituit, ab Arduino marchione ablata.@# (Anno 1014.)[Ughelli, #Italia sacra,@# IV, 700.]
In nomime sanctae et individuae Trinitatis, HENRICUS,
divina ordinante clementia, Romanorum imperator
Augustus.
Dum fidelium petitionibus nostrae imperialis celsitudinis
assensum praebuerimus, eos nostro servitio
promptiores ac devotiores esse minime dubitamus.
Quapropter cunctorum Ecclesiae catholicae fidelium,
nostrorumque tam praesentium quam futurorum solertia
recognoscat Petrum, venerab. virum, sanctae
Novariensis Ecclesiae episcopum, nostrorumque
fidelem, qui nostrae fidelitatis causa multa sustinuit,
famem videlicet, sitim, aestus et frigus, et insuper
glaciosas rupes collesque satis asperos, nudis pedibus,
persequentibus inimicis, fugiendo superavit,
qui etiam nunc praesentialiter multa damna, Arduino
devastante, recepit (nam ecclesiae illius sunt depraedatae,
castra disrupta, domus eversae, vineae
incisae, arbores decorticatae, insuper plebes ipsius
et curtes ab Arduino pro beneficio suisque inimicis
datae sunt), nostram imperialem adisse excellentiam,
quatenus pro sui laboris compensatione, et suorum
damnorum restauratione, quemdam comitatulum,
qui in valle Ausula infra ipsius episcopatus parochiam
adjacere dignoscitur, praedictae ecclesiae Novariensi,
cum omnibus functionibus quae de ipso
comitatulo publicae parti pertinent, concederemus.
Nec non etiam deprecatus est nos ut quamdam plebem
sui episcopatus, quam olim malo ordine et injusta
ratione sua perdidit ecclesia, quae sita est in
villa quae nominatur Trecate, non adeo procul a
civitate, curtem quoque quae Gravalona dicitur,
quondam ipsius episcopi continentem, sed quae nunc
injuste pervasa esse dignoscitur, suae Ecclesiae restitueremus.
Itaque dignum est ut sui laboris praenominatus
praesul retributionem a nobis suscipiat. Et
quoniam justum est ut supra nominata plebs atque
chors jam dicta suo restituatur episcopatui, et ut
alii nostri fideles, hoc cognoscentes, nostrae fidelitati
amplius stabiliantur; ejus precibus annuentes, jam
dictum comitatulum a nostro jure in ejus ecclesiae
potestatem omnino transfundimus et perdonamus,
et praefatam plebem atque chortem per hoc nostrae
auctoritatis praeceptum jam supradictae Novariensi
ecclesiae reddimus et concedimus cum omni districtu,
et teloneis ac piscationibus quae in flumine Toxo
sunt, in illis scilicet locis ubi ipsa Ecclesia ex
utraque fluminis tenet parte, et cum venationibus,
seu omnibus rebus quae ad publicam partem ex
eodem comitatulo exigi possunt, cum capellis, domo,
curtili, massaritiis, casis, sediminibus, | null | ae712bd2-c286-4650-8bcd-a4ea1cd8e225 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
campis,
pratis, vineis, pascuis, silvis, stalariis, saletis,
paludibus, aquis, aquarum decursibus, molendinis,
piscationibus, cultis et incultis, divisis et indivisis,
terminis concessionis, piscariis, campariciis aliisque
universis redhibitionibus, cum servis et ancillis,
aldianibus et aldianis utriusque sexus, cum omnibus,
quae dici aut vocari possunt, ad jam dictam
plebem vel chortem pertinentibus vel respicientibus;
nec non et portum de Bestamo eidem plebi
pertinentem, quem gloriosissimus avunculus noster
Otho Major supradictae sedi per praeceptum concessit:
ita ut nullus marchio, comes, vicecomes, sculdatius
ejus, seu quaelibet magna parvaque persona,
homines jam dicti comitatus seu plebis vel chortis
audeat distringere, aut infra ipsum comitatum
aliquid praesumat exigere, vel paratas facere, nec
ullas redhibitiones acquirere; sed liceat memorato
praesuli suisque successoribus, jam saepedictum comitatum
cum supradicta plebe vel chorte tenere, et
omnes homines ipsius comitatus sive ipsius plebis
vel chortis per se vel suum legatum distringere,
sicut per nos, vel nostrum missum distringendi
essent, et omnia quae de ipso comitatu ad publicam
partem pertinent vel inde exigi possunt, et praetaxatam
plebem de Trecate, atque chortem de Gravalona
cum omnibus suis appendiciis vel pertinentiis
habeat, teneat firmiterque possideat tam ipse
quam successores illius, qui, Deo favente, dispositionem
ipsius sedis et cathedram suscepturi sunt,
omni nostra nostrorumque successorum regum et
imperatorum, omni hominum contradictione vel
diminutione remota. Si quis igitur hoc nostrae concessionis
et confirmationis praeceptum nefarie ausu
temerario violare praesumpserit, centum libras auri
optimi componere cogatur, medietatem palatio nostro,
et medietatem Novariensi ecclesiae ejusque
rectori qui pro tempore inibi habetur. Et ut hoc
verius credatur diligentiusque ab omnibus observetur,
manu propria subter confirmantes, sigilli
nostri impressione jussimus insigniri.
#Signum D. Henrici serenissimi et invictissimi imperatoris
Augusti.@#
Dat. anno incarnationis Dominicae 1014, indict
XII, anno vero regni D. Henrici imperatoris Aug. XIII.
imperii primo.
Actum Trucuianae feliciter. Amen.
LXXVII. #S. Henricus Ecclesiae Savonensis possessiones confirmat et auget.@# (Anno 1014.)[Ughelli, #Italia sacra,@# IV, 732.]
In nomine sanctae et individuae Trinitatis, HENRICUS,
divina favente clementia, Romanorum imperator
semper Augustus.
Ad hoc nos divinae pietatis provisio ad imperiale
decus provexit, et tantae potestatis culmine decoravit,
ut erga divinum cultum sollicite, et circa Ecclesiae
Christi munimen et custodiam atque auctoritatem
simus semper pervigiles intenti. Idcirco omnium
fidelium sanctae Dei Ecclesiae nostrorumque praesentium
scilicet et futurorum noverit industria qualiter
Ardemanus, Savonensis episcopus, imperialibus
nostris obtutibus praeceptum scilicet ac mundiburdium
antecessorum nostrorum Othonum nobilissimorum
imperatorum obtulit, quomodo ipsi praefatae
Ecclesiae Savonae res, ac praedia immunitates contulerunt.
Unde nos eorum confirmationes praeceptum
scilicet ac mundiburdium considerantes, pro
Dei amore nostraeque animae remedio, confirmamus,
et firmiter in perpetuum corroboramus per hoc
nostrum imperiale praeceptum, domum cum turri
et curte et mansionibus, porta ripa ipsius castelli
Savonensis, insuper lacum rotundum Cardeto, Manduculo
de Callo, Cairo, Casale grasso, Eremana,
Aqua Marcia, et terra de Ponte quanta ad sanctum
Eugenium pertinent, Monte Curro valla in Aste,
tunicella una, plebem sancti Donati, plebem Melosinae,
plebem sanctae Mariae in Gugada, et plebem
Manarate, Sale, Monte Bar, Cario, Corgenio, Leone,
Scrunito, Lavaniola quae dicitur Gausa sicca, Saliceto,
Camariana, sanctae Julae, Viniale, Cinglo,
Cruce ferie, Boile, Cairo, Deco, Salsole, Plana, et
Bruvio, atque easdem curtes, plebes, proprietates
cum decimationibus, et capellis, vineis, famulis
utriusque sexus, terris, pratis, campis, pascuis, silvis,
et cum omnibus curtis propriis vel decimationibus,
redditibus, Aldemanio, Savonensi episcopo,
et ejus successoribus omnino confirmamus. Praecipientes
itaque jubemus ut nullus dux, marchio, comes,
seu aliqua imperii nostri magna parvaque
persona praedictam sedem Savonensem de praefatis
rebus disvestire aut molestare praesumat. Si quis
hoc fecerit, centum libras auri componat, medietatem
camerae nostrae, et medietatem praedicto Aldemano
episcopo et successoribus. Quod ut verius
credatur, hanc paginam manu propria corroborantes
sigillari praecepimus.
#Signum domini Henrici serenissimi et invictissimi
imperat. Augusti.@#
Henricus canc. vice Everardi episcopi et archicapellani
recognovit.
Datum anno incarnationis Dominicae millesimo
decimo | null | 31ade0af-f7b8-41ed-a911-95356c78d555 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
quarto, indict. XII, anno vero domini Henrici
imperatoris Augusti regnantis V.
Actum Papiae feliciter. Amen.
LXXVIII. #Henricus, intuitu Ardemani episcopi, Savonensium possessiones confirmat.@# (Anno 1014.)[Ughelli, #Italia sacra,@# IV, 734.]
In nomine sanctae et individuae Trinitatis, HENRICUS,
divina favente clementia, Romanorum imperator
Augustus.
Omnibus nostris fidelibus tam praesentibus quam
futuris notum esse volumus qualiter, interventu Ardemani,
episcopi Savonensis, nostri dilecti fidelis,
concedimus et confirmamus ex nostra praeceptali auctoritate,
corroboramus omnibus hominibus majoribus
habitantibus in marchium Savonensi in castello
omnes res et proprietates a Jugo Maris quam extra,
et villas libellarias, piscationes, venationes quae habere
soliti sunt. Insuper etiam jubemus ut in his
praescriptis confinibus castella non aedificentur, neque
aliqua superimposita a marchionibus, vel a suis
comitibus, vel vicecomitibus praedictis hominibus
fiat, scilicet de fodro, de apprehensione hominum
vel saltu domorum; qua propter commendamus et
firmiter in perpetuum stabilimus ut nullus dux,
marchio, episcopus, comes, vicecomes, gastaldio,
venator, seu quaelibet nostri imperii magna parvaque
persona praedictos homines habitantes in castello
Savonae de praescriptis rebus inquietare vel molestare
praesumat. Si quis igitur hoc nostrum imperiale
praeceptum violare seu frangere tentaverit,
sciat se compositurum mille libras auri optimi, medietatem
camerae nostrae, medietatem nobilioribus
hominibus praescriptis habitantibus in castello Savonensi.
Quod ut verius credatur et diligentius ab
omnibus observetur, manu propria corroboravimus,
nostro sigillo imperiali jussimus insigniri.
#Signum domini Henrici serenissimi et invictissimi
imp. Augusti.@#
Henricus cancell. vice Everardi episcopi et nostri
capellani recognovit.
Datum anno Dominicae incarnationis 1014, ind.
XII, anno V domini Henrici imp. Aug. regnantis XII,
imperii ejus primo.
Actum in palatio Papiae feliciter.
LXXIX. #S. Henrici privilegium pro monasterio SS. Petri, Laurentii et Columbani, « quod vocatur Bromiades.@# » (Anno 1014.)[Ughelli, #Italia sacra,@# 983.]
In nomine sanctae et individuae Trinitatis, HENRICUS,
divina favente clementia, Romanorum imp. Augustus.
Si ad petitionem servorum Dei ecclesiasticas necessitates
nostro relevamus juvamine atque imperiali
tuemur munimine, id nobis et ad mortalem
vitam temporaliter transigendam et ad aeternam
feliciter obtinendam pro futuro fideliter credimus.
Igitur notum sit omnibus fidelibus nostris, praesentibus
scilicet et futuris, qualiter vir venerabilis
Constantius abbas monasterii sanctorum Petri, Laurentii
et Columbani, quod vocatur Bromiades, adiit
serenitatem culminis nostri, deprecans ut res ejusdem
monasterii cum hominibus sibi subjectis sub
immunitate nostrae defensionis consistere, et ab
omni publica functione, et judiciaria exactione immune
liberumque reddidissemus, cujus petitione, ob
amorem dicti, et reverentiam B. Petri apostoli,
Laurentii et Columbani, libenter assensum praebuimus,
ac per hanc nostrae auctoritatis paginam secundum
praecepta praedecessorum nostrorum regum
videlicet et imperatorum, id est Caroli, Ludovici,
Lotharii, Ugonis et trium Othonorum, decernimus
ut omnes res praefati monasterii, cum cellulis, et hominibus
sibi subjectis, sub nostrae defentionis munimine
modis omnibus consistant. Denique confirmamus
et corroboramus jam dicto monasterio omnes
res, chortes, villas, ecclesias, cellas, massaritias, et
familias utriusque sexus, nec non primitias et decimationes
cunctorum hominum terram ipsius abbatiae
laborantium, sicut per privilegia Romanorum
pontificum, seu per praecepta regum et imperatorum
ibidem concessa et confirmata sunt, una cum terra
quam habet in comitatu Mutinensi in loco et fundo
qui vocatur Plagassano, cum capella S. Columbani
inibi constructa, seu et emolumenta habet, atque in
salsina. Et in comitatu Parmensi loco qui vocatur
Caselle, et in Beneseto, et in Farigari, et Galemano,
atque in Solignano. In comitatu quoque Voloterensi,
chorticellam unam quae vocatur Frigesimum, cum
omnibus suis pertinentiis sive in aliis quibuscunque
comitatibus vel locis, simul cum casis, sediminibus,
campis, vineis, pratis, pascuis, silvis ac stallariis,
aquis, aquarumque decursibus, molendinis, piscationibus,
venationibus, montibus, vallibus, alpibus,
planitiebus, rupis, rupinis, servis et ancillis, aldionibus,
aldianis, mercatis, teloneis, cunctisque rebus
ad praefatam abbatiam pertinentibus tam ea quae
nunc habere videtur quamque ea quae deinceps divina
pietas voluerit addere vel amplificare, sicut
praedecessores nostri hoc idem monasterium semper
tutaverunt, ita et nostra nos imperiali tuitione defensum
atque munitum | null | 91ec6dae-9a89-492c-a790-64a36cb0c8b7 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
ab omnibus inimicis et invasoribus
alienatum esse praecipimus. Statuentes
ergo jubemus atque praecipimus ut nullus judex publicus,
aut quilibet superioris ordinis reipublicae
procurator ad causas judiciario more audiendas in
ecclesias, aut villas, seu reliquas possessiones, quas
moderno tempore in quibuslibet provinciis aut territoriis
imperii nostri juste et legaliter tenet, ingredi
praesumat, nec feuda nec tributa, aut mansiones,
aut teloneum, aut fidejussores tollere,
aut homines tam ingenuos quam servos super
terram ipsius monasterii commanentes distringere,
nec ullas publicas functiones aut redhibitiones vel
illicitas occasiones inquirere audeat; sed, remota
omnium hominum contradictione et inquietudine,
liceat memorato abbati suisque successoribus res
praedicti monasterii, et hominibus ad se pertinentibus
sub tuitionis nostrae defensione quieto ordine
possidere, aut pro incolumitate nostra, seu statu imperii
nostri una cum clero et monachis sibi commissis
Domini immensam clementiam jugiter exorare. Et ut
haec auctoritas nostra futuris temporibus inviolabilem
atque inconvulsam obtineat firmitatem, manu
propria subter firmavimus, et annuli nostri impressione
insigniri jussimus. Quam si quis violare praesumpserit,
sciat se compositurum auri optimi libras
centum, medietatem praedicto monasterio, cui violentiam
intulit, et medietatem camerae nostrae, hac
nostra inscriptione inconvulsa manente.
#Signum + domini Henrici serenissimi et invictissimi
imp. Augusti.@#
Henricus cancellarius vice Luitardi episcopi et
archicancellarii recognovit.
Datum Nonas Maii, anno Dominicae incarnationis
1014, indict. XII, anno vero domini Henrici imp.
Augusti regnantis XII, imperii autem ejus I.
Actum Papiae in palatio Ticinense feliciter, in Dei
nomine. Amen.
LXXX. #S. Henrici praeceptum per quod Wormatiensem Ecclesiam adversus iniquas comitum provincialium impetitiones tuetur.@# (Anno 1014.)[Schannat, #Episcopatus Wormat.,@# II, 40.]
In nomine sanctae et individuae Trinitatis, HEINRICUS,
divina praeordinante clementia, imperator
Augustus.
Si petionibus sacerdotum Dei, quod ad nostram
notitiam de necessitatibus Ecclesiarum sibi commissarum
pertulerint, ad effectum perducimus, hoc
nobis incunctanter, et ad temporalis regni statum,
et ad aeternae beatitudinis incrementum proficere
confidimus. Ideoque omnium Dei nostrique fidelium,
praesentium scilicet et futurorum, noverit industria
quomodo venerabilis vir Burchardus, sanctae Wormatiensis
Ecclesiae episcopus, communi lamentatione
pontificum et abbatum ejusdem provinciae, celsitudinem
nostram adiit sese reclamando ob frequentem
injuriam ac legem injustam, a comitibus nostris,
familiae suae Ecclesiae toti, praesumptione impositam,
ut quisquis ex eadem familia in furto, vel
pugna, aut aliqua criminali causa culpabilis inventus
fuisset, seu magna vel parva res esset, 60 solidos
comiti semper componere debuisset; inter haec,
etiam praecepta immunitatis, quae Christianissimus
Francorum rex Dagobertus Deo sanctisque suis apostolis
Petro et Paulo primitus condonavit, visibus nostris
relegenda praesentavit, in quibus scriptum est
quomodo ipse Dagobertus constituit ut nullus comes
aliquam in causis audiendis super eamdem familiam
potestatem haberet; insuper confirmationes
successorum illius: videlicet Pippini, Caroli, Ludovici,
Arnolfi, Henrici, trium Ottonum, clarissimorum
regum vel imperatorum, antecessorum nostrorum,
nobis nostrisque fidelibus demonstravit, in
quibus reperimus quod ipsi constitutionem praedicti
regis Dagoberti suis praeceptionibus a novo confirmaverunt,
et ne haec lex injusta ulterius procederet,
precatus est clementiam nostram ut insultantem
comitum praesumptionem nostra dominatione coerceremus,
remque suae ecclesiae nostra auctoritate
denuo confirmaremus.
Cujus petitionibus ob divini cultus amorem, ejusque
voluntariam servitutem, acquiescentes, hoc nostri
culminis praeceptum eidem ecclesiae fieri decrevimus,
per quod jubemus ut praefatus antistes Burchardus,
ejusque successores, sicut a praenominatis regibus
vel imperatoribus constitutum est et confirmatum,
omnem rem suae ecclesiae quiete possideant, et
comites nostri nullam familiae suae ecclesiae injuriam
vel injustitiam poshac inferre praesumant.
Praeterea, ob aeternae beatitudunis remunerationem,
et beatorum Petri et Pauli venerationem, istud imperiale
praeceptum constituimus, hocque in sempiternum
stabile firmumque praecipimus: ut, si quis
deinceps ex familia Wormatiensis ecclesiae furtum
vel pugnam aut ullam aliam criminalem causam in
eadem familia perpetraverit, ad manus episcopi suo
advocato componat; si autem extra familiam cum
extraneo aliquo rixam habuerit, advocatus suus
comiti pro eo justitiam faciat, et si alicui libero homini
ullam injustitiam fecerit, vel cum eo pugnaverit,
vel si extra familiam raptum aliquem peregerit,
advocatus suus similiter pro eo justitiam faciat; si
autem infra septa cujuslicet furtum aliquod commiserit,
reddat quod abstulit, restituat, et insuper V
solidos persolvat; si extra, iterum quod abstulit
restituat, et insuper unam | null | c10057fd-53ca-4c7e-afac-3ecb49612848 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
unciam tantummodo
componat, et nunquam majus vadimonium promereatur
quam V solidos. Comites autem nullam penitus
habeant potestatem super familiam praedictae
Ecclesiae, nisi in legali placito, cum judicio scabinorum
et juramento liberorum hominum, aliquis in
ea fur esse convincatur; et si palam in furto deprehendatur,
in compede comitis interea reservetur,
donec scabinionum judicio, in suo placito juste dijudicetur:
illos vero 60 solidos, quos usque nunc
injusta et irrationabili lege receperant, omnino interdicimus,
nisi in publicis civitatibus. Et si quis
hujus confirmationis praecepta violaverit, vel nostrae
constitutionis transgressor exstiterit, si liber est, III
lib. auri ad nostram cameram persolvat, sin autem
servus, corium et capillos amittat. Sed ut haec auctoritas
firma stabilisque in perpetuum maneat,
manu propria subtus annotavimus, nostrique sigilli
impressione consignare praecepimus.
Data V. Kal. Angusti, indict. XII, anno Dom. incarnationis
1014, anno vero domni Heinrici secundi
regni XIII, imperii autem I.
Actum Mersfelt in Dei nomine feliciter.
LXXXI. #Litterae S. Henrici quibus abbatiam de Schwarzach tradit possidendam Werenhario episcopo Argentinensi et successoribus ejus.@# (Anno 1014.)[ #Gall. Christ.,@# V, #Instrum.,@# 469.]
In nomine sanctae et individuae Trinitatis, HENRICUS,
divina favente clementia, rex.
Cum ex rationabili ordine omnipotentis Dei corporis
humani forma eo modo sit condita ut quaelibet minora
membra capiti sint subjecta, et ab eo veluti sub quodam
duce regantur, non incongruum putavimus ad hanc
imitationem, quasdam minores ecclesias in regno
nostro subdere majoribus, et id voluntati regis
regum nihil obstare arbitrati sumus, qui coelestes
atque terrenos principatus miro ordine novit distinguere.
Proinde nos etiam, qui ad tempus sub
aeterno Rege electi sumus regnare, in primis pro
amore Dei, ejusque genitricis, nec non pro assiduis
petitionibus dilectae conjugis nostrae Cunegundae,
atque fidis persuasionibus Hereberti Coloniensis
archiepiscopi, et fratris sui Becelonis episcopi Wurceburgensis,
et simul fratris nostri Brunonis Augustensis
consiliis, caeterorumque fidelium nostrorum
rogatu et assensione, quin vero propter juge
servitium Werenharii Argentinensis episcopi, quamdam
abbatiam monachorum, quae dicitur #Suazaha,@#
sanctae Argentinensis ecclesiae in honore Dei Genitricis
fundatae, in nostram nostrorumque successorum
memoriam tradidimus perpetualiter possidendam,
cum omnibus ad eamdem abbatiam legaliter
pertinentibus, in quibuscunque provinciis, mobilibus
et immobilibus, areis, aedificiis, servis, ancillis,
terris cultis et incultis, agris, campis, pascuis sive
compascuis, vineis vel vinetis, silvis, forestis,
venationibus, aquis aquarumque decursibus, molendinis,
piscationibus, viis et inviis, exitibus et reditibus,
caeterisque utensilibus eo tenore quatenus
praefatus episcopus Verenharius suique successores
liberam de eadem abbatia deinceps habeant potestatem
absque omni personarum contradictione et
molestatione possidendi, et in usus ecclesiae quidquid
inde sibi libeat omnibus modis faciendi. Et ut
haec nostrae traditionis auctoritas stabilis et inconvulsa
permaneat, hanc praecepti nostri paginam
regio more. . . . . et post conscriptam manu propria
roborantes, sigilli nostri impressione insigniri
jussimus.
#Signum domini Henrici regis invictissimi.@#
Suncelinus cancellarius vice archicapellani Erchanboldi
recognovi.
Data XVI Kal. Februarii, feria III, luna IV, anno
ab incarnatione Dominica 1014, indict. XII, anno vero
domini Henrici regis XII.
Actum Papiae.
LXXXII #S. Henrici sententia contra comites et marchiones Estenses, ipsius imperio obtemperare recusantes.@# (Anno 1014.)[Lunig, #Cod. diplom.,@# I, 1523.]
In nomine sanctae et individuae Trinitatis, HENRICUS,
favente divina clementia, Romanorum imperator
Augustus.
Notum esse volumus universis sanctae Dei Ecclesiae
fidelibus Ubertum comitem, filium Hildeprandi,
Otbertum marchionem et filium ejus, et Albertum
nepotem illius, postquam nos in regem et imperatorem
elegerunt, et post manus nobis datas et sacramenta
nobis facta, cum Dei nostroque inimico Arduino
regnum nostrum invasisse; rapinas, praedas,
devastationes ubique fecisse; et, quod sine luctu non
est dicendum, territoria et pertinentias omnium
ecclesiarum miserabiliter bonis omnibus exspoliasse.
Magnus dolor, nimius luctus, inaudita intus et foris
desolatio! Si ergo ita destructis ecclesiis subevenitur,
quod Deo placebit, nulli bonorum displicendum
erit. Consilio ergo cum amicis Dei habito, scrutata
et inventa est lex Longobardorum, quae ita jubet:
« Si quis contra animam regis cogitaverit, aut consiliatus
fuerit animae suae, incurrat periculum | null | fd06ae15-2706-4da9-898f-770cff99bf95 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
et res
illius infiscentur. » Secundum igitur legem eorum,
nostra propria sunt omnia bona ipsorum, quia manifestum
est ipsos contra nos non solum cogitasse
aut consiliatos fuisse, sed etiam ausus nefarios et
conatus impuros opere exercuisse, et publice bella
contra nos praeparasse.
Quia ergo legibus eorum nostra sunt bona ipsorum,
ecclesiae Sancti Cyri episcopi Ticinensis, quam
ipsi in suis pertinentiis igne et rapinis vehementer
devastaverunt, de praediis eorum partem dare volumus,
ut sic vel in aliquo recompensatione facta
tolerabilius illata valeat sustinere dispendia, donec
Deo donante commoda sibi succrescant majora.
Juste igitur et legaliter damus sibi de rebus Uberti
filii Hildeprandi castellum de Cerreto et Vulparia,
cum omnibus eorum adjacentiis ad jugera millia cum
suo toto districtu; de rebus Uberti [ #lege@# Oberti] et
filiorum ejus, et Alberti nepotis ipsorum marchionis,
quidquid habuisse visi sunt in Scadrampo prope
castrum de Balbiano et in territorio sancti Martini
in Strata et in Casale ad jugera quingenta: quatenus
ecclesia beatissimi confessoris Domini Cyri, et pastor
qui per tempora ibi fuerit, omnia quae supra nominata
sunt, cum suis pertinentiis, aquis scilicet
aquarumve decursibus, ripis, molendinis, piscationibus,
terris cultis et incultis, silvis, cursibus, vadis,
venationibus, stallareis, servis et ancillis, capellis,
montibus et vallibus, rupibus et pratis, mercatis et
districtibus, et cum omnibus quae nominari possunt,
in aeternum jure proprietario habeat atque disponat,
nostra, nostrorumque successorum et omnium hominum
contradictione et molestatione et diminoratione
remota. Concedimus insuper Sancto Cyro patrono
nostro districtum de Secema ad milliaria octo
in omni parte in circuitu, sicut ad nostram partem
pertinere videtur, pro pace et quiete ipsius Ecclesiae,
remedio et salute animae nostrae, nostrorumque successorum
regum et imperatorum. Si quis igitur contra
hoc nostrum praeceptum, in aeternum Deo propitio
valiturum, ire tentaverit, et ecclesiam beati
Cyri vel pastorem suum disvestire vel in aliquo
molestare de praedictis rebus praesumpserit, componat
mille libras auri purissimi, medietatem sanctae
Ticinensi Ecclesiae, et camerae nostrae alteram medietatem.
Quod ut verius credatur, et ab omnibus inviolabiliter
conservetur, hoc praeceptum manu nostra
firmavimus et nostro sigillo insigniri praecepimus.
#Signum domini Henrici invictissimi imperatoris
Augusti.@#
Henricus cancellarius vice Evrardi episcopi et archicapellani
recognovit.
Factum anno incarnationis Dominicae 1013, indictione
XII, anno vero domini Henrici imperatoris Augusti,
regni XIII, imperii vero primo.
Actum Soleya.
LXXXIII. #S. Henricus imperator donat abbatiae S. Michaelis praedia quaedam extra urbem Bambergensem sita.@# (Anno 1015.)[Ludewig #Script. rer. Germ.,@# 1118.]
In nomine sanctae et individuae Trinitatis, HENRICUS,
divina favente clementia, secundus, Romanorum
imperator Augustus.
Nosse volumus industriam Christifidelium, tam futurorum
quam praesentium, quod imperiali sancimus
edicto ut in praediis quae, divinae intuitu pietatis, ecclesiae
S. Michaelis Bambergensis una cum dilecta
conjuge nostra Cunegunda, pro nostrarum, eorumque
quorum debitores sumus, remedio animarum,
imperiali contulimus munificentia, tredecim videlicet
principalis curtes, Ratelsdorf, Ezelkirchen, Rodeheim,
Belbenhusen, Werde, Wofurte, Dorffling,
Ebelsfeld, Leitterbach, Elsendorff, et circa Wederedam,
Scheistein, Husen et Budensheim, cum omnibus
villis attinentibus in praediis etiam ubicunque
conquisitis vel conquirendis, dictae procuratores ecclesiae
locandi, instituendi, destituendi, ac in melius
commutandi, mansos, feuda, areas, prata, vineas,
silvas, caeteraque mobilia et immobilia, ad placitum
sui abbatis ac praeceptoris, liberam habeant potestatem:
quibus etiam placationes offensarum, satisfactionum
vel emendas excessuum, vel inviarum in
omnibus causis civilibus, tam in tribus placitis Maii,
Autumni et Februarii, quam in omnibus plane negotiis,
ab universis ecclesiae colonis volumus exhiberi.
Caeterum si coloni in litibus causarum decidendis
inter se dissentiunt, ad proximam curti marchiam
eos pro sententiis ferendis statuimus habere recursum,
si vero casus perplexus fuerit ac difficilis, ad
caput claustri, id est abbatis praesentiam recurrant.
Sicque abbas, majoribus et melioribus suae familiae
convocatis, ipsorum consilio quod justum est ordinet
ac disponat. Debita officia aratrorum tribus vicibus
in anno, ovorum in Pascha, caseorum in Pentecosten,
pullorum in carnis privio, et hebdomadalia
servitia dictae nostrae ecclesiae, ab omnibus, ut condecet,
impendantur. Censum autem ultimum, per
quem utique omissa vel | null | 243c9d22-2828-480f-8619-afa1361dc8ea | latin_170m_raw | null | None | None | None |
neglecta supplentur servitia,
jus videlicet capitale, a viris descendentibus optimum
equum, vel, si equo carent, optimum caput pecoris,
et a feminis induvias et exuvias transmitti ad ecclesiam
ordinamus, ut cum famulis ecclesiae in divinis
servitiis communionem plenariam consequantur. Hujus
instituti auctoritas ut omni aevo stabilis inconvulsa
permaneat, et inviolabiliter ab omnibus observetur,
hanc chartam inde conscriptam, sicut inferius
apparet, sigilli nostri impressione jussimus insigniri.
Data Nonis Februariis, indictione XII, anno Dominicae
incarnationis 1015, anno domini Henrici secundi
regnantis decimo sexto, imperii autem quarto.
Actum Francofordiae feliciter. Amen.
LXXXIV. #S. Henricus abbatiae S. Vitoni possessiones confirmat.@# (Anno 1015.)[D. Calmet, #Histoire de Lorraine, Preuves,@# p. 398.]
In nomine sanctae et individuae Trinitatis, HENRICUS,
divina disponente clementia, imperator Augustus.
Celebre est, etc. Quare noverint omnes consecretales
palatii caeterique fideles nostri qualiter, per
interventum Heymonis fidelis nostri, sanctae Virdunensis
Ecclesiae episcopi, expetiti sumus ut res ecclesiae
suae, antea per apostolicum privilegium, et per
divae memoriae antecessoris nostri Ottonis praeceptum,
ecclesiae et monasterio beati Petri collatas,
ubi Berengarius beatae recordationis episcopus regulam
beati Benedicti abbatis sacra devotione incoeptam,
pro posse monachali, ordine decoravit, suisque
successoribus perdonandam reliquit, per praeceptum
confirmationis, uti imperatoribus et regibus decessoribus
nostris moris fuerat; insuper, quae ipsi monasterio
condonaverat, offerremus, nostraque astipulatione
corroboraremus. Quod devote expostulatum
est, et regali auctoritate concessum. Damus ergo
et in jus Ecclesiae jam dictae conferimus abbatiam
ipsam quae S. Vitoni dicitur, cum omnibus ad se
pertinentibus, etc. Dono Gerardi comitis ad S. Julianum
mansum cum dimidio, et vineam, etc. Noster
vero fidelis comes Godefridus quasdam res ad praefatum
locum subnotatas dedit in villa quae Borbat
nuncupatur, mansa XX cum ecclesia, etc. Hermannus
quoque venerabilis comes in comitatu Bracbantinense
in praedio quod Haslud vocatur, XXX eidem contulit
mansa, etc. Comes etiam Lutardus in eodem monasterio
monachus factus, dedit in pago Vaprensi in
comitatu Decasteri praedium Balliodium, ecclesiam
scilicet cum dote, et mansum indominicatum cum
aliis XL, etc. Nos autem praedictae Ecclesiae pro remedio
animae nostrae, et dilectissimae conjugis nostrae
Cunegundae, et pro commemoratione omnium parentum,
quorum memoriae debitores existimus, dimidiam
partem telonei, monetae, et totius debiti quod inde
ad nostrum jus respicit in loco qui dicitur Mosomum,
in proprium damus. Haec per interventum Herimanni
comitis, cujus beneficium antea fuit, tradimus
ac imperiali auctoritate corroboramus, etc.
#Signum domini Henrici invictissimi imperatoris
Augusti.@#
Gontherius cancellarius vice Herimbaldi archicancellarii
recognovi.
Data anno Dominicae incarnationis 1015, anno
vero domini Henrici II, regni XIV, imperii autem II.
Actum Noviomago.
LXXXV. #Confirmatio jurium ac privilegiorum asceterii sacrarum virginum Lucensium S. Salvatoris, facta Alpergae abbatissae ab S. Henrico inter Augustos primo.@# (Anno 1015.)[Muratori, #Antiquit. Italic.@# tom. I, 1007.]
In nomine sanctae et individuae Trinitatis, HEINRICUS,
divina favente clementia, Romanorum imperator
Augustus.
Quidquid locis divino cultui mancipatis nostrae
liberalitatis munere conferimus, id nobis ad aeternae
retributionis remunerationem prodesse minime diffidimus.
Cognoscat igitur omnium fidelium sanctae Dei
Ecclesiae, seu nostrorum, praesentium scilicet futurorumque,
solertia qualiter nos, interventu ac petitione
Cunegundae imperatricis, nostraeque dilectae
conjugis, per hanc nostri praecepti paginam, prout
juste et legaliter possumus, confirmamus et corroboramus
monasterium Sancti Salvatoris, quod est infra
muros urbis Lucae constructum, una cum abbatissa
nomine Alperga, cum omnibus sanctaemoniales ibi
Deo famulantibus, quomodo sunt, aut pro tempore
Deo inibi famulantibus, cum omnibus eorum rebus
et proprietatibus, scilicet et terris, vineis, pratis, pascuis,
silvis, pascentes pascuationibus, ac omnia substantia
quae idem locus meretur habere, confirmamus
per nostrae augustalis potentiae [praeceptum], per quod
monasterium illud, res habitas et adhuc in jure ipsius
monasterii juste manentes, possint in futurum contineri.
Statuimus ergo, ac per hoc nostrae confirmationis
praeceptum, ut ab hinc et in futurum praefatum
monasterium, una cum rebus vel familiis inibi
juste pertinentibus, vel quaecunque in antea per dationem
religiosorum virorum seu devotarum feminarum
collatum exstiterit, sub nostri praecepti confirmationem
permaneat, et nullus quislibet de praedictis | null | 54a8fada-9ad5-4729-a5b9-b0da0712471a | latin_170m_raw | null | None | None | None |
rebus, quas tunc tenere quiete ac legaliter videbantur,
aliquam inquietudinem ullo unquam in
tempore facere praesumat; sed per hanc nostram auctoritatem
omnes res ipsius monasterii sint defensatae
sub nostri praecepti confirmationem. Volumus etiam
ut sub nostra immunitatem idem praedictum monasterium
nostris et futuris temporibus existat una cum
omnibus rebus ac familiis ad eum juste pertinentibus.
Et si quando abbatissa obierit, de suis ipsis eligant,
quam bonae conversationis invenerint meliorem abbatissam.
Praecipientes quoque jubemus et jubendo
praecipimus ut nullus judex publicus, aut aliquis ex
judiciaria potestate infra ipsum monasterium, seu
ecclesias aut villas, aut agros, etc. Quod ut verius
credatur, etc.
#Signum domni Heinrici serenissimi invictissimi imperatoris
Augusti.@#
Heinricus cancellarius vice Everardi episcopi et
archicancellarii recognovit.
Datum anno Dominicae incarnationis 1015, indictione
XII, anno domni Heinrici imperatoris Augusti
regnantis XII, imperii ejus primo.
Actum in comitatu Pisano, in villa quae nuncupatur
Fasiano, feliciter. Amen.
#Pendebat bulla, quae modo desideratur.@#
LXXXVI. #S. Henrici praeceptum, quo Ecclesiae S. Alexandri Bergamensi restituit comitatum Alamanni, cujus Atto comes ecclesiam illam haeredem instituerat.@# (Anno 1015.)[Ughelli, #Italia sacra,@# IV, 439.]
In nomine sanctae et individuae Trinitatis, HENRICUS,
divina favente clementia, Romanorum imperator
Augustus.
Si ecclesiarum Dei aliquid supplementum tribuimus,
inde nobis meritum fore non dubitamus. Quocirca
sanctae Dei Ecclesiae nostrorumque fidelium,
praesentium scilicet ac futurorum, volumus universitati
pateat quatenus, amore Dei et beati Alexandri
martyris accensi, cujus adminiculo credimus
bene valere perpetuo, auctoritatis nostrae praeceptum
imperiale, prout juste et legaliter possumus, illi
competenter concessimus et corroboramus, sicut olim
credidimus per regalem investituram videlicet curtem
Lemen, cum omnibus castellis sibi pertinentibus,
videlicet Brivio et Lavello, sicut Atto comes et
Ferlinda sua conjux episcopatui praefati Alexandri
martyris per paginam testamenti tradidit, scilicet
cum terris sibi pertinentibus, cum vineis, pratis,
pascuis, silvis, molendinis, piscationibus, aquis
aquarumque decursibus, nec non cum servis, et
ancillis, aldiis, et aldianis. Statuimus ergo per hoc
nostrae confirmationis praeceptum, sicut statuit praefatus
comes et ejus conjux, ut abhinc et in futurum
episcopatum beati Alexandri martyris, qui Pergamum
vocatur, habeat, teneat, firmiterque possideat
absque omnium hominum contradictione remota.
Quapropter praecipimus ut nullus dux, marchio,
comes, archiepiscopus, episcopus, vicecomes,
gastaldio, decano, aut aliqua nostri imperii magna
parvaque persona praenominatum episcopatum beati
Alexandri martyris, seu episcopum qui nunc est,
aut alios qui ibidem pro tempore fuerint, audeat
molestare, aut inquietare praesumat sine legali judicio.
Si quis vero hujus nostri praecepti quandoque,
quod non credimus, violator exstiterit, sciat se compositurum
auri optimi libras mille, medietatem camerae
nostrae, et medietatem praedicto episcopatui.
Quod ut verius credatur, et diligentius ab omnibus
observetur, manu propria roborantes, sigilli nostri
impressione jussimus insigniri.
#Signum. . D. Henrici serenissimi et invictissimi
imp. Augusti.@#
Dat. an. Dom. incarnat. 1015, an. D. Henrici imp.
Aug. regnantis XII, imperii ejus primo.
Actum in comitatu Pisano, in villa quae dicitur
Fasiona feliciter. Amen.
LXXXVII. #S. Henricus Bernardo comiti Parmensi curtis Neronianae possessionem asserit.@# (Anno 1015.)[Ughelli, #Italia sacra,@# II, 161.]
In nomine sanctae et individuae Trinitatis, HENRICUS,
divina favente clementia, Romanorum imperator
Augustus.
Quia divinae, etc. Quocirca fidelium nostrorum,
praesentium scilicet et futurorum, universitati pateat
quoniam, senioris nostri Othonis praedecessoris
imperatoris cognoscentes hujus remunerationis fautricem
gratiam, Bernardo Parmensi comiti fidelissimo
nostro curtem Neironem, cum capellis, castris
domnicatis, massaritiis, villis, et terris, omnibusque
ad candem pertinentiis; curtem Rocham etiam
et castrum de valle Visenerina cum omnibus ibi
pertinentiis vel adjacentiis, et quod dici vel nominari
possit, et sicut quondam Hugo Tusciae marchio
per omnia tenuit, in integrum, per interventum et
petitionem Conigundae imperatricis Augustae conjugis
nostrae donamus, concedimus atque largimur.
Quoniam senior noster Otho imperator eam, quam
praefati sumus, praedicto Bernardo comiti pro digno
ejus servitio donavit, concessit, suoque imperiali
jure in proprietarium jus et dominium tribuit et
largitus est, nos quoque pro futuris temporibus
amodo et | null | e7ab1b08-10fe-41c4-a9e7-5afcd848d316 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
deinceps donatione et concessione tribuimus
et confirmamus, atque perpetua stabilitate
corroboramus in integrum, sicut superius legitur,
cum servis et ancillis, aldionibus, aldianis, montanis,
planiciebus, montibus et collibus, rupibus, pascuis,
silvis, aquis, piscationibus, cum usibus, aquarumque
decursibus, molendinis, omnibusque ejusdem
curtis utilitatibus: ea videlicet ratione ut ab hac
hora in antea praedictus Bernardus comes omnia
supradicta ejusdem curtis habeat, teneat, firmiterque
possideat ex nostra donatione, concessione, atque
corrroboratione; habeatque liberam facultatem
per hujus nostri praecepti paginam tam ipse Bernardus
comes omnia superius deprehensa ejusdem curtis
Neironis, quam sui haeredes et prohaeredes, vel
cui dederit vel habenda statuerit, tenendi, possidendi,
donandi, aut commutandi, sive quod animus ejus
de ea decreverit faciendum [ #sic@# ], omnium hominum
regni imperiique nostri contradictione vel molestatione
remota. Praecipientes itaque jubemus, ut nullus
rex, marchio, episcopus, comes, vicecomes, seu
quaelibet nostri imperii et regni magna parvaque
persona, praedictum Bernardum comitem, ejusque
haeredes ac prohaeredes de supradictis rebus ejusdem
curtis molestare, inquietare, vel disvestire
praesumat. Si quis vero hujus nostrae donationis,
etc.
#Sign. D. Henrici gloriosissimi atque invi tiss. imp.
Augusti.@#
Henricus episcopus et cancellarius vice Everardi
episcopi et archicancellarii recognovit.
Anno Dom. incarn. 1015, indict. XIV, anno D.
Henrici imperatoris Augusti regni XIV, imperii vero
ejus II.
Actum Maresbuch feliciter. Amen.
LXXXVIII. #S. Henricus ecclesiae Paderbornensi curtem Honstede donat.@# Anno 1015.[ #Cod. diplom. Hist. Westph.,@# pag. 64.]
C.
In nomine sanctae et individuae Trinitatis,
HEINRICUS, divina favente clementia, Romanorum
imperator Augustus.
Necesse est ut cum res bona agitur, prius ejus . . . in
corde vincatur. Ne, si a radice miserae intentionisprodeat,
amaros nequiciae fructus producat. Ea propter
non surdi auditores evangelicae Marthae, cujus more
Meinwercus episcopus nobis frequenti ministerio satagit
deservire, ob interventum Cunegundae imperatricis
augustae, contectalis videlicet nostrae, nec non Everhardi
sanctae Babenbergensis sedis episcopi, sed Egilberti
Frisingensis ecclesiae pontificis, sacrosanctae
Patherbrunnensi ecclesiae in honore S. Mariae mundi
dominae sanctique Kyliani martyris atque Lyborii
confessoris Domini consecratae, curtem Honstede
dictam cum omnibus pertinentiis, terris videlicet
cultis et incultis, mancipiis utriusque sexus, molendinis,
piscationibus, aquis aquarumve decursibus,
quibus scilicet archiepiscopus Onwan eam possedit
nobisque legaliter tradidit, in pago Rittiga, in comitatu
Bernhardi comitis, perpetuo jure possidendam
tradidimus. Et ut haec nostrae imperialis traditionis
auctoritas firma et inconvulsa permaneat, sigilli
nostri impressione hanc paginam manu propria
corroborando super bullari jussimus.
#Signum domini Heinrici@# (L. M.) #imperatoris invictissimi.@#
Gunterius concellarius vice Erchanbaldi archicapellani
notavi.
Data XVIII Kal. Febr., anno Dominicae incarnationis
mill. XV, indictione XIII, anno autem domni
Heinrici secundi regnantis XIII, imperii vero primo.
Actum Mulinhusen feliciter. Amen.
LXXXIX. #Concambium Heinrici II imperatoris cum Bobbone abbate.@# (Anno 1015, 11 Mai.)[Dronke, #Cod. diplom. Fuld.,@# p. 346.]
In nomine sanctae et individuae Trinitatis, HEINRICUS,
divina favente clementia, Romanorum imperator
Augustus.
Omnium fidelium nostrorum, praesentium scilicet
ac futurorum, universitati pateat qualiter nobis
quoddam concambium cum Bobbone Vultensi abbate,
consensu ac collaudatione Bernhardi advocati
sui, nec non monachorum, militum servorumque
suorum facere placuit: accipientes ab eo in proprium
duas cortes, Ratolfesdorf et Ezelenkyricha, cum
cunctis earum pertinentiis, villis, utriusque sexus
mancipiis, agris, campis, pratis, pascuis, silvis, venationibus,
aquis aquarumque decursibus, molendinis,
piscationibus, viis vel inviis, exitibus et reditibus,
cultis et incultis, quaesitis seu inquirendis, sive
cum omnibus quae quolibet modo dici aut nominari
possunt utilitatibus. Econtra praedicto abbati suaeque
abbatiae in honorem sancti Bonifatii constructae duas
nostrae proprietatis cortes, quarum una Waraha altera
vero Bereskyez nuncupatur, cum cunctis earum
pertinentiis, additis simul IV ministerialibus meis,
Alwino et Rodolfo dapiferis, Folcoldo et Erkengero
marescalcis meis, caeterisque utriusque sexus mancipiis,
agris, campis, pratis, pascuis, silvi, venationibus,
aquis aquarumque decursibus, molendinis,
piscationibus, viis et inviis, exitibus et reditibus,
cultis | null | 7f47cb41-d336-417f-80e3-987ed4805add | latin_170m_raw | null | None | None | None |
vel incultis, quaesitis seu inquirendis, sive
cum omnibus quae quolibet modo dici aut nominari
possunt utilitatibus, per hanc nostram imperialem
paginam in proprium concedimus atque largimur, et
de nostro jure ac dominio in ejus jus et dominium
omnino transfundimus: ea videlicet ratione ut praedictus
abbas Bobbo suique successores ad praescriptae
ecclesiae utilitatem de jam dictis cortibus earumque
pertinentiis dehinc liberam habeant potestatem
quicquid eis placuerit faciendi, omnium hominum
contradictione remota. Et, ut haec nostri concambii
sive donationis auctoritas stabilis et inconvulsa
omni permaneat tempore, hoc imperiale praeceptum
inde conscriptum manu propria corroborantes sigilli
nostri inpressione insigniri jussimus.
#Signum domni Heinrici serenissimi@# (M) #et invictissimi
imperatoris Augusti@# (S).
Guntherius cancellarius vice Erchanbaldi archicapellani
recognovi.
Data V Idus Maias, anno Dominicae incarnationis
millesimo XV, indictione XII, anno vero domni Heinrici
secundi regnantis XIII, imperii autem II.
Actum Chofunga feliciter. Amen.
XC. #Imperator Henricus donat Ecclesiae Bamberg. duo loca Schwarzenfeld et Weilendorf in pago Nordgov.@# (Anno 1015, 17 April.)[Ried, #Cod. episcop. Ratisbon.,@# I, 132.]
C.
In nomine sanctae et individuae Trinitatis,
HEINRICUS, divina favente clementia, Romanorum
imperator Augustus.
Si venerabilia Ecclesiarum Dei loca alicujus doni
commodo ditare sive meliorare studuerimus, nobis
id regnique nostri statui proficere minime dubitamus.
Quapropter omnium Xpi nostrorumque fidelium
noverit universitas qualiter nos, pro remedio
animae nostrae parentumque nostrorum, Babenbergensi
Ecclesiae, quam in episcopatus sedem sub
honore beatae Dei genitricis Mariae sanctique Petri
apostolorum principis ex nostra haereditate sublimando
proveximus, interventu et peticione Eberhardi
ejusdem Ecclesiae venerandi praesulis, quaedam nostrae
proprietatis loca, nomine Swarzinvelt et Weilindorfin
pago Nordgowa, et in comitatu Heinrici comitis cum
omnibus pertinentiis eorum, terris cultis et incultis,
mancipiis utriusque sexus, aedificiis, areis, silvis,
venationibus, aquis aquarumve decursibus, molendinis,
piscationibus, pascuis, pratis, exitibus et
reditibus, quaesitis et inquirendis, caeterisque omnibus,
quae quolibet modo nominari possunt, utilitatibus
Swarzinvelt pertinentibus per hanc nostram
imperialem paginam concedimus atque largimur,
et de nostro jure ac dominio in ejus jus atque dominium
transfundimus: ea videlicet racione ut idem
jam dictus Eberhardus episcopus suique successores
liberam dehinc habeant potestatem, ad usum ecclesiae
Babinpere, quicquid eis libuerit faciendi,
omnium hominum regni nostri contradictione remota.
Et, ut haec nostrae traditionis auctoritas per
futuras successiones temporum stabilis et inconvulsa
permaneat, hanc nostri praecepti paginam manu
propria corroborantes, sigilii nostri impressione
jussimus insigniri.
#Signum domni Heinrici serenissimi atque invictissimi
Romanorum imperatoris Augusti. (Monogramma.@# )
Guntherius cancell. ad vicem Erchanbaldi archicapellani
recognovi.
Data XV Kal. Maii, anno Dominicae incarnationis
1015, indictione XIV, anno vero domni Heinrici secundi
regnantis XIV, imperii autem ipsius II
Actum Merseburg feliciter.
#Cum sigillo majest.@#
XCI. #S. Henricus Alberico episcopo Comensi curtem seu villam Barzanorum, olim Berengarii et Ugonis. Sigifredi comitis filiorum, et Caesareae majestati rebellium largitur.@# (Anno 1015.)[Ughelli, #Italia sacra,@# V, 282.]
In nomine Domini Dei, et Salvatoris nostri Jesu
Christi, HENRICUS superna clementia Romanorum
imperator Augustus.
Si petitionibus nostrorum fidelium nobisque debite
famulantium aures nostrae pietatis inclinaverimus,
promptiores eos fore in nostro servitio non dubitamus.
Universitatem igitur omnium nobis obsequentium,
praesentium scilicet et futurorum, nequaquam latere
volumus quod Albericus S. Cumanae Ecclesiae venerabilis
et noster dilectus episcopus nostrae pietatis celsitudinem
adiit suppliciter postulans, et pro sempiterni
retributoris amore, et salute animae nostrae, ejusque
collato et conferendo servitio, nostroque imperio
sublimando, eidem S. matrici ecclesiae ad honorem
Dei Genitricis et Virginis Mariae dicatae quandam
curtem, cum omnibus suis pertinentiis, quae dicitur
villa Branzanorum, quae fuit haereditas et proprietas
filiorum comitis Sigifredi, Berengarii, Ugonis, concedere
et donare dignaremur; quorum, quoniam in
nos nimis offendentes contra nostrum imperium
male tractaverunt, et perjuri atque rei in nostram
majestatem publice exstiterunt, jure ac legaliter non
solum haec, sed et omnia quae habuerunt, ad nostrum
publicum devenerunt, unde sua omnia merito
perdunt, qui se ipsos gratis perdiderunt, dum, fidei
debitae obliviscentes, in nostra fidelitate minime duraverunt,
et nostro inimico jurantes adhaeserunt.
Hanc ergo postulationem dignam et ratam prospicientes,
et ullo [ | null | b4e9f69d-7e99-4afa-af6b-ee863c79b32a | latin_170m_raw | null | None | None | None |
#sic@# ] modo negare volentes ipsius precibus
libenter acquievimus. Concedentes atque confirmantes
eidem Cumano venerabili et dilecto episcopo,
omnibusque suis successoribus supradictam curtem
Berzanorum nominatam, cum omnibus suis appendiciis,
cum omnibus redditibus et exhibitionibus, et
impensionibus, et functionibus, cum servis et ancillis,
aldiis et aldiabus tam in montibus quam quae
in planitie, terris cultis et incultis, vineis, campis,
pascuis, silvis, mansis, massaritiis, aquis, aquarum
decursibus, molendinis, casis, rebus omnibus mobilibus
et immobilibus, et cum omnibus, quae adhuc
dici vel nominari possunt, ad eamdem curtem pertinentibus,
atque omnino in integrum largimur, et a
nostro jure, et dominio, in jus et dominium, et proprietatem
praedictae sanctae ecclesiae transfundimus
et delegamus: ut qui nunc praesens episcopus,
omnesque sui successores potestatem habeant, jam
dictam curtem, cum omnibus quae ad eam pertinent,
tenere, possidere, commutare, sicut hactenus praelibatis
perjuris visa sunt pertinere, et ipsi haereditates
possederunt; et facient iidem episcopi de eadem
curte, et omnibus quae deinde solvi possunt, quidquid
sibi placuerit ad laudem et honorem Dei et
S. Mariae ex nostra plenissima auctoritate. Jubentes
ergo sancimus ut nostris vel futuris temporibus
nullus dux, marchio, comes, vicecomes, nullaque
magna vel parva persona, cujusque dignitatis aut
ordinis, supra memoratum Albericum episcopum
suosque successores de praedicta curte, cum omni
sua pertinentia, disvestire, inquietare, molestare,
vel in aliquo minorare praesumat; sed liceat illis
quiete et pacifice tenere, possidere firmiterque habere,
remota omni contradictione. Si vero, quod minime
creditur, contra hujus nostri praecepti statuta
aliquis violator extiterit, sciat se certissime compositurum
auri libras mille, unam partem camerae
nostrae, alteram praenotato episcopo, suisque successoribus.
Et ut hoc verius credatur, firmiusque ac
inconvulsum ab omnibus observetur, manu propria
confirmantes nostri nominis inscripto caractere . . . . .
nostri sigilli impressione.
#Signum dom. Henrici + gloriosissimi imperatoris
semper Augusti.@#
Heinricus Parmensis episcopus et cancellarius
vice Everardi episcopi et archicancellarii recognovit.
Dat. IV Non. Octobr., an. Dominicae incarnationis
1015, ind. XIIII, regni vero D. Henrici imperatoris
Augusti XIV, imperii autem ejus II.
Actum Meresburg feliciter. Amen.
XCII. #Si Henricus Ecclesiae Paderbornensi praedia quaedam donat.@# (Anno 1016.)[ #Cod. diplom. Hist. Westph.,@# p. 7.]
C.
In nomine sanctae et individuae Trinitatis,
HEINRICUS Dei gratia Romanorum imperator Augustus.
Si ecclesiarum Dei sublimationibus omni studio
inservimus, aeternae retributionis praemia nobis affutura
esse speramus. Quapropter omnium fidelium
Christi, praesentium scilicet ac futurorum, noverit
universitas qualiter Meinuverccus, sanctae Paterbrunnensis
ecclesiae venerabilis episcopus, omnia
praedia quae haereditario jure possederat matri suae
Adalae contradidit. Dehinc ipsa cum manu mariti et
advocati sui Balderici comitis, consensu etiam haeredum,
eadem praedia potestative nobis donavit. At
nos perpetuae beatitudinis spe, ac pia praefati episcopi
dilectique nepotis nostri, qui se omniaque sua
divino servicio mancipare gaudet, prece et devotione
commoniti, praedia eadem legitime nobis tradita,
inter quae principales cortes sunt istae, Immideshusun,
Walmonthem, Havurlon, Hukilhem,
Mandelbiki, Golthbiki, Doddonhusun, Hokinneslevo,
Wakereslevo, cum appertinentibus villis, mancipiis
utriusque sexus, silvis, viis et inviis, exitibus et
reditibus, molendinis, piscationibus, pascuis, venationibus,
quaesitis et inquirendis, omnibusque utensilibus
quae quolibet modo dici vel nominari possunt,
sanctae Paterbrunnensi ecclesiae in honorem
sanctae Dei genitricis Mariae sanctique Kiliani martiris
ac beati Liborii confessoris constructae, per hanc
imperialem paginam largimur, omnium hominum
contradictione remota. Insuper etiam, imperiali
auctoritate praecipimus ut nulla major minorve
persona aliqua judiciaria potestate in eisdem praediis
se intromittat, nisi advocatus quem ejusdem ecclesiae
episcopus sibi eligat. Si quis autem, quod absit!
hoc nostrae donacionis praeceptum infringere ausus
fuerit, centum libras auri persolvat, L eidem ecclesiae,
et L nostrae camerae. Et ut haec nostrae largicionis
auctoritas firma et inconvulsa permaneat, hoc
praeceptum inde conscriptum manu propria corroborantes
sigillo nostro jussimus insigniri.
#Signum Heinrici Romanorum invictissimi@# (L. M.) #imperatoris.@#
Guntherius cancellarius vice Ercambaldi archicapellani
recognovit.
Data IV Idus Jan., indictione XIII, anno Dominicae
incarnationis 1016, anno vero domni | null | ac2664af-9800-45d4-b187-7729fc095255 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
Heinrici
secundi regnantis XIV, imperii autem II.
Actum Drodmannia feliciter. Amen.
XCIII. #S. Henricus Ecclesiae Paderbornensi curtem Moronga largitur.@# (Anno 1016.)[ #Cod. diplom. Hist. Westph.,@# p. 72.]
C.
In nomine sanctae et individuae Trinitatis,
HEINRICUS divina favente clementia Romanorum
imperator Augustus.
Ecclesias Christi ampliare servorumque ejus necessitatibus
pie ac clementer subvenire imperialis
promotionis ordo deposcit. Proinde fidelium Christi
noverit industria qualiter, divino instinctu ammoniti,
et interventu dilectissimae conjugis nostrae
Cunigundae imperatricis Augustae, in id ipsum fraterna
caritate collaborantibus Heriberto Coloniensi
archiepiscopo, Theoderico Mimegardevordensi,
Adelbaldo Trajectensi, Theoderico Metensi, Wiggero
Verdensi, Thietmaro Ossenbrugensi, Erico Havelbergensi,
sanctae Patherburnensi ecclesiae in honorem
sanctae Dei genitricis Mariae sanctique Kiliani
martyris et sancti Liborii confessoris constructae,
cui etiam Meinuverchus venerabilis episcopus praesidet,
quandam nostram curtem Moronga dictam,
in pago Morongano in comitatu Bennonis comitis
sitam, quam nobis Unowanus Bremonensis archiepiscopus
cum manu advocati sui Udonis tradidit,
omnium hominum contradictione remota, pro remedio
animae senioris nostri tercii Ottonis divae scilicet
memoriae imperatoris Augusti, et incolumitate vitae
nostrae praesentis ac spe futurae, per hanc imperialem
paginam concedimus atque largimur, cum omnibus
appendiciis, areis, villis, pascuis, aquis aquarumve
decursibus, piscationibus, molendinis, silvis,
venationibus, cunctisque qualicunque modo nominari
possint utensilibus, ea videlicet ratione ut praedictus
Meinuverchus episcopus eandem curtem,
quamdiu vivat, in usus proprios potestative possideat,
post finem vero vitae suae ad vestitum canonicorum
in eadem Deo sanctaeque genitrici ejus Mariae
nec non beatis Kiliano ac Liborio servientium annuatim
meliorandum pertineat. Si quis vero hanc
nostram donationem infringere praesumpserit, centum
libras auri persolvat, L eidem ecclesiae, L vero
nostrae camerae. Et ut haec nostrae liberalitatis auctoritas
stabilis et inconvulsa permaneat, hanc cartam
inde conscriptam manu propria roborantes, sigillo
nostro jussimus insigniri.
#Signum domni Heinrici imperatoris invictissimi.@#
(L. M.)
Guntherius cancellarius vice Erchanbaldi archicapellani
recognovi.
Data IV Id. Januar., indictione XIII, anno Dominicae
incarnationis 1016, anno vero domni Heinrici
secundi regnantis XIV, imperii autem II.
Actum Drodmannia feliciter. Amen.
XCIV. #Item curtem Berneshusen.@# (Anno eodem.)[ #Ibid.@# ]
In nomine sanctae et individuae Trinitatis, HEINRICUS
divina favente clementia Romanorum imperator
Augustus.
Tribunal animae dilatamus, si ecclesias Christi
cum sibi subjectis ampliamus. Qua de re fidelium
Dei universitati pateat quod hac intentione. interventu
dilectissimae contectalis nostrae Cunigundae
imperatricis Augustae, nec non et Heriberti archiepiscopi
Coloniensis, Adalbaldi Trajectensis, Theoderici
Mimigardevurdensis, Theodorici Metensis,
Wiggeri Verdensis, Thietmari Osenburgensis, Erici
Havelbergensis, sanctae Paderburnensi ecclesiae, in
honore sanctae Dei genitricis Mariae sanctique Kyliani
martyris et sancti Liborii consecratae, cui etiam
Meinuvercus venerandus episcopus praesidet, quandam
curtem nostrae proprietatis Berneshusen dictam,
in pago Lisga in comitatu Udonis sitam, quam
ab Unwano Bremonense archiepiscopo donante, et
per advocatum suum Udonem legitima traditione
accepimus, pro remedio animarum divae memoriae
Ottonis imperatoris tercii, senioris scilicet nostri, et
incolomitate vitae nostrae utriusque praesentis videlicet
ac futurae, conjugisque nostrae dilectissimae, nec
minus pro stabilitate regni, proprietario jure concedimus,
cum omnibus appertinenciis, rebus territoriis,
villis, mancipiis utriusque sexus, silvis, venationibus,
aquis aquarumve decursibus, molendinis, piscationibus,
viis et inviis, exitibus et reditibus, pratis
et pascuis, et cum omnibus acquisitis vel inquirendis;
ea ratione ut praenominatus episcopus ejusque
successores liberam potestatem in ejusdem ecclesiae
utilitatem vertendi habeant. Si quis autem in
posterum, quod absit! praefatam ecclesiam inquietare
contendat de eisdem praediis, perpetuo anathemate
condempnetur. Insuper C libras auri optimi componat,
dimidietatem regiae camerae, et reliquam partem
eidem ecclesiae quam inquietare praesumpsit. Et ut
haec nostrae traditionis auctoritas stabilis et inconvulsa
permaneat, hanc cartam inde conscriptam
manu propria roborantes, sigillo nostro jussimus
insigniri.
#Signum domni Heinrici imperatoris Augusti@# (L. M.).
Guntherius cancellarius vice Erkenbaldi archicapellani
recognovit.
Data XVI Kal. Febr. Indictione XIII, anno Domin.
incarn. 1016, anno vero domni Heinrici secundi
regnantis XIV, imperii autem secundo. Actum
Drodmanniae.
XCV. #Item possessiones Haholdi comitis defuncti.@# (Anno eodem.)[ #Ibid.,@# p. 73.]
In nomine sanctae et individuae Trinitatis, HEINRICUS
Dei gracia Romanorum | null | dfc725d2-c618-42b1-805f-252cfe238ee0 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
imperator Augustus.
Divinae pietatis clemencia, quae nos ad culmen
imperialis majestatis perduxit, ad hoc voluit regnare,
ut ecclesiarum ordini firmando atque corroborando
subveniamus, hiis autem maxime locis, quae ab antecessoribus
nostris regibus vel imperatoribus fundata,
sed jam peccatis exigentibus pene videbantur
annullata. Quapropter omnium fidelium nostrorum
praesentium scilicet ac futurorum industriae notum
esse volumus qualiter nos, divini amoris instinctu,
pro remedio animae nostrae seu parentum nostrorum,
nec non et tercii Ottonis bonae memoriae imperatoris,
dilectaeque conjugis nostrae Cunigundae imperatricis
Augustae interventu, atque Meginuverc sanctae Padrebronnensis
ecclesiae venerabilis episcopi rogatu,
sibi sanctaeque suae ecclesiae a Karolo magno imperatore
olim fundatae, nostris vero temporibus incendium
passae, in honore enim sanctae Dei genitricis
semperque virginis Mariae et sancti Kiliani
martiris Liboriique confessoris dedicatae, comitatum
quem Hahold comes dum vixit tenuit, situm scilicet
in locis Haverga, Limga, Thiatmalli, Aga, Patherga,
Treveresga, Langaneka, Erpesfeld, Silbike, Matfelt,
Nihterga, Sinatfelt, Ballevan prope Spriada, Bambiki,
Gession, Seuvardeshuson, cum omni legalitate
in proprium concedimus atque largimur per hanc
nostram imperialem paginam, eo videlicet racionis
tenore ut praefatus episcopus Meginuverc suique
successores praescriptae ecclesiae praesidentes dehinc
liberam habeant potestatem de eodem comitatu
ejusque utilitatibus quicquid eis placuerit faciendi
ad eorum tamen utilitatem ecclesiae, omnium videlicet
inquietudine remota. Et ut haec nostrae tradicionis
seu confirmacionis auctoritas stabilis et inconcussa
omni habeatur tempore, hoc praeceptum
inde conscriptum manu propria firmare curavimus,
et sigillo nostro insignire jussimus.
#Signum domni Heinrici imperatoris Augusti@# (L. M.).
Guntherius cancellarius vice Erkinbaldi archicapellani
recognovi.
Data XVIX Kal. Febr., indict. XIII, anno Dominicae
incarnationis 1016, anno vero domni Heinrici
secundi regnantis XIII, imperii II.
XCVI. #Item praedia nonnulla.@# (Anno eodem.[ #Ibid.,@# p. 74.]
In nomine sanctae et individuae Trinitatis, HEINRICUS
Dei gracia Romanorum imperator Augustus.
Omnium Christifidelium industria noverit qualiter
nos, divini amoris respectu, et dilectissimae conjugis
nostrae, qui duo sumus in carne una, Cunigundae
videlicet imperatricis augustae rogatu et
instinctu, sanctae Paterbrunnensi ecclesiae in honore
sanctae Dei genitricis Mariae et sancti Kiliani martiris
sanctique Liborii ter beati confessoris dedicatae,
tale praedium proprietavimus, quale nobis, omnium
hominum contradictione remota, tradidit Helmicus,
videlicet, in comitatu Herimanni comitis: in Dulmine
mansum unum, in Nienhem mansum I, in Situnne
mansum I, Halostron mansum I, in Berthalostron
mansum I, in Lehembeke mansum I, in Horlon
mansum I; in comitatu Ottonis comitis: in Elvepo
mansum I, in Ricoldinchuson mansum I; cum L
mancipiis utriusque sexus, areis, villis, pascuis,
aquis aquarumve decursibus, piscationibus, molendinis,
silvis, venationibus et omnibus appendiciis,
cunctisque, qualicumque modo nominari possint,
utensilibus; ea scilicet ratione ut uterque nostrum
tam vestitura quam victu stipendialem amodo ab
episcopo sedis subscriptae, nunc vero a domno Meginwerco
praesule et post a successoribus ipsius,
communi canonicorum consensu, cum perpetua orationum
participatione, plenarie inibi sicut unus fratrum
accipiat et potestative possideat. Et ut haec
traditio nostrae liberalitatis stabilis et inconcussa
permaneat, hanc cartam inde conscriptam manu
propria roborantes, sigillo nostro subter bullari
jussimus.
#Signum domni Heinrici Romanorum invictissimi
imperatoris Augusti@# (L. M.).
Guntherius cancellarius vice Archanbaldi archicapellani
recognovit.
Data IV Id. Junii, indictione XII, anno Dominicae
incarnationis 1017, anno vero domni Heinrici secundi
regnantis XVI, imperii IV. Actum Patherbrunnon.
XCVII. #S. Henricus II imp. Popponi de immunitate Ecclesiae trevirensis cavet.@# (Anno 1016).[Hontheim, #Hist. Trevir. diplom.,@# I, 351.]
In nomine sanctae et individuae Trinitatis.
HENRICUS divina favente clementia rex.
Si locis Deo dicatis quoddam beneficii juxta petitiones
Dei servorum et nostrae liberalitatis munere
conferimus, id nobis profuturum liquido credimus,
et ad mortalem vitam temporaliter transigendam, et
ad aeternam feliciter obtinendam. Proinde volumus
intimari nostris fidelibus, tam futuris quam praesentibus,
quod vir venerabilis Poppo sanctae Trevirensis
Ecclesiae archiepiscopus nos saepe monuit, nostramque
sublimitatem petiit, ut multitatem rerum et familiae
sancti Petri, quam nostri praedecessores, reges
videlicet et imperatores, Trevericae sedi pro divinae
contemplationis intuitu delegaverunt, suique auctoritate
praecepti confirmaverunt, hanc dignaremur
revocare, nostrisque stabiliendo sceptris confirmare. | null | 9e044ea4-eb6d-4f44-a42e-b3296a627567 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
Cujus petitioni libenter consentientes, et hoc nostrae
auctoritatis praeceptum erga ipsius Ecclesiam pro
Dei timore ejusque amore fieri decernentes, firmiter
praecipimus et statuimus ut in facultates vel res ad
ecclesiam sancti Petri Trevericae urbis pertinentes,
scilicet in monasteria, basilicas, castella, vicos,
agros, vineas, silvas, homines, vel reliquas possessiones,
seu omnia quae deinceps in jure ipsius loci
divina augeri voluerit clementia, nullus comes vel
aliquis ex judiciali potestate ad causas audiendas
vel freda aut tributa seu aliquos conjectos exigendos,
aut mansiones vel paratas faciendas, aut homines
ecclesiae distringendos, aut injustas exactiones
requirendas, vel theloneum exigendum, nostris temporibus
et futuris ingredi audeat, nec ea quae praedicta
sunt penitus exigere praesumat; sed omnia sub
jure sancti Petri Trevericae sedis ejusque pontificis,
et cui ipse commiserit, permaneant; et monetas et
thelonea, quae memoratus pontifex in vestitura suae
Ecclesiae invenerat, aut postmodum a nostris praedecessoribus
acquisierat, legaliter in perpetuum
teneat. Ad hoc ut juxta nostri antecessorum praecepta,
et pro nostra nostrique parentum eleemosyna
omnino interdicimus, ne in villa Theodonis theloneum
exigatur a bonis fratrum Treveriren. principi
apostolorum servientium, vel a suis hominibus, aut
ibi, aut in villa Madert manentibus, eo scilicet tenore
ut gratuita nostra invigilent oratione. Hoc, et
quidquid de praefatae rebus ecclesiae laudavimus,
nostri auctoritate sceptri firmavimus; quod [ut] praesenti
et futuro tempore viris credatur, nostrisque successoribus
diligentius custodiatur, id manu propria
confirmavimus, nostrique impressione sigilli signari
jussimus.
#Signum domini Henrici III regis invictissimi.@#
XCVIII. #Praeceptum S. Henrici II imperatoris, Werenherio episcopo Argentino concessum.@# (Anno 1017).[ #Gall. Christ.@# V, 469 #Instrum.@# ]
In nomine sanctae et individuae Trinitatis, HENRICUS
Dei gratia, Romanorum Augustus.
Notum sit omnibus Christi fidelibus quod interventu
dilectae conjugis nostrae Cunigundae, videlicet imperatricis
Augustae, sed et Brunonis Augustensis episcopi,
fratris scilicet nostri, nec non Popponis Laurasamensis
venerabilis abbatis, sacrae sedis Argentinae Wereherio
venerabili episcopo, tum pro Dei genitricis
Mariae speciali amore, tunc etiam propter ejus tam
spiritualiter quam carnaliter juge servitium, liberalissime
nobis saepius impensum, forestem in determinando
proprietavimus: de littore Rheni contra
Wizwilare ad vadum Hugonis; et de vado Hugonis
ad Seerovillare; et de Seerovillare ad Dabechneinsten;
et de Dabechneinsten ultra Pruscam usque ad
Roraham rivum; de Rohaha ultra Sormam fluvium;
deinde usque ad Matram fluvium, ad illum locum
qui dicitur Phaffenhovend; deinceps per Matram
deorsum usque ubi Matra intrat Rhenum; et deinde
sursum per totum limitem Rheni cum insulis omnibus
adjacentibus usque Wicenwilare. Jus igitur forestae
ei suisque successoribus nostrum, regum quoque
et imperatorum more antecessorum per bannum
nostrum imperialem firmavimus. Ita vero ut
nullus ibi cervum vel cervam, ursum vel ursam,
aprum vel . . . . capros vel capras sine licentia ipsius
quoquomodo capiat. Et ut haec nostrae donationis
auctoritas stabilis et inconvulsa omni tempore permaneat,
hanc paginam inde conscriptam manu propria
signantes sigilli nostri impressione insigniri jussimus.
#Signum domni Henrici invictissimi.@#
Guntherius cancellarius vice Erchanbaldi archicapellani
notavit.
Data VII Idus Maii, anno Dominicae incarnationis
1017, indict. XV, anno vero domni Henrici secundi regnantis
XVI, imperii IV. Actum Franchoneford feliciter.
XCVIII #bis. S. Henricus ecclesiae Paderbonensi abbatiam Helmwardeshusen concedit.@# (Anno 1017.)[ #Cod. diplom. Hist. Westph.,@# p. 74.]
In nomine sanctae et individuae Trinitatis, HEINRICUS
Dei gratia Romanorum imperator Augustus.
Canonum statuta non ore hominum sed spiritu
Dei condita praecipiunt ut episcopi frequenter claustra
monachorum visitent, et si qua extra regulam
illic invenerint, abscidant et corrigant. Haec vigilanter
interius contemplantes, et in hujus vitae itinere
onera nostra episcopis imponendo levigantes,
caritatis causa, sine qua dives pauper est, cum interventu
amantissimae conjugis nostrae Cunigundae
videlicet imperatricis Augustae, cum archiepiscoporum
Erchanbaldi Moguntinensis, Popponis Treverensis,
Geronis Magedeburgensis, Unwani Bremensis,
et episcoporum Arnoldi Halverstadensis, Epponis
Babenbergensis, Theoderici Mettensis, Heinrici
Wirceburgensis, Theoderici Mimigardevurdensis,
Heinrici Parmensis, Theoderici Mindensis, Thiemonis
Mersburgensis, Erici Havelbergensis, laicorum
quoque, Bernhardi ducis, Sigifridi atque Ezziconis
comitum, abbatiam nomine Helmwardeshusen,
cum omnibus suis appendiciis mobilibus et immobilibus,
sedi Paderbornensi in honore sanctae Mariae
sanctorumque Kyliani atque Liborii constructae, | null | 490df29f-ef09-469f-9acc-755acdd92d3d | latin_170m_raw | null | None | None | None |
cui
insignis acquisitionis praesul Meynwerchus in praesentiarum
praeest, in proprium dedimus, nostroque
jure et dominio in jus et dominium ipsius amodo
potestative et juxta regulam sancti Benedicti episcopaliter
disponendam atque possidendam tradidimus.
Et ut haec nostrae traditionis pagina firma et
inconvulsa permaneat, manu propria corroborantes
atque confirmantes, sigilli nostri impressione subter
eam sigillari jussimus.
#Signum domni Heinrici invictissimi Romanorum
imperatoris Augusti@# (L. M.).
Guntherius cancellarius vice Erchanbaldi archicapellani
notavit.
Data V Idus Julii, indictione XII, anno Dominicae
incarnationis 1017, anno vero domni Heinrici secundi
regnantis XVI, imperii IV. Actum Lietzo.
Hi sunt testes: Thietmer, Ekkica, Ludier, Ekkica,
Raedig, Walhem, Widukin, Benna, Kiza, Amulag,
Volcbal, Thietmer, Immed, Gerbraht, Wiking,
Thiedric, Ibo, Aeica, Heriward, Burchard, Dodica,
Tiaza, Vretheric, Lefherd, Eschulf, Ova, Widula,
Fronca, Heriman, Thiaza, Bova.
Episcopus Thieodericus.
Dux Bernhardus.
De abbatia Helmuwrdesh.
XCIX. #Diploma S. Henrici pro abbatia S. Petri de Piro.@# (Anno 1017.)[Ughelli, #Italia Sacra,@# X, 207.]
In nomine sanctae et individuae Trinitatis,
HENRICUS, divina favente clementia, Romanorum
imperator Augustus.
Si Ecclesiarum Dei vel monachorum loca alicujus
confirmationis seu defensionis dono meliorare
studuerimus, id nobis profuturum esse minime
dubitamus. Quapropter omnium Christi fidelium,
praesentium scilicet et futurorum notum esse volumus
qualiter nos, divini amoris instinctu, quoddam
monasterium vel abbatiam a praedecessoribus nostris.
. . . . in loco qui dicitur Pirus sitam,
in comitatu Tarvisino, in honore S. Petri apostolorum
principis dedicatam, cum omnibus suis pertinentiis
qui olim sibi pertinuerunt ex donatione
praedecessorum nostrorum, et quae in praesentiarum
praefatae abbatiae habet, offerimus etiam et donamus
praefatae . . . . . abbatiae, pro remedio peccaminum
nostrorum, . . . . . . et rogatu
etiam dilecti fidelis nostri Joannis. . . . . .
Aquilegiensis patriarchae . . . . . . villam
sancti Pauli cum suis pertinentiis et capellam sancti
Marini cum suis appendentiis, videlicet cum mansis,
domibus, terris, vineis, pratis, pascuis, silvis, venationibus,
piscationibus, molendinis, viis et vi . . ..
. exitibus et redditibus quaesitis seu inquirendis,
vel cum omnibus, quae quolibet modo dici aut
nominari possunt, utilitatibus, per hoc nostrum
praeceptum confirmamus et corroboramus. Insuper
et praedictam abbatiam cum ejusdem monasterii abbate,
Adalberto nomine, suisque successoribus sub
nostrae tuitionis . . . defensionis mundiburgio
recipimus cum cunctis praenominatis utensilibus et
bonis; ea videlicet ratione ut nullus dux, comes, vicecomes,
vel aliqua regni nostri magna parvaque
persona, ecclesiastica vel saecularis potestas jam
dictum monasterium atque abbatem de suprascriptis
bonis disvestire, inquietare, molestare, vel deinceps
absque legali vel imperiali judicio audeat. Si quis
autem, quod absit! hujus nostrae confirmationis et
corroborationis praecepti seu defensionis mundiburgio
violator exstiterit, sciat se compositurum auri
optimi libras centum, medietatem camerae nostrae, et
medietatem praefato monasterio ejusque abbatibus.
Et ut hujus nostrae confirmationis seu defensionis
auctoritas stabilis [et] inconvulsa omni permaneat
tempore hanc paginam inde conscriptam manu propria
corroborantes sigillo nostro subtus insigniri jussimus.
#Signum D. Henrici invictissimi et serenissimi imperatoris
Aug.@#
Ego Joannes nunc Aquilegiensis ecclesiae patriarcha,
laudo et confirmo.
Ego Peregrinus sacri palatii cancellarius, laudo
et confirmo.
Ego . . . . brandus episcopus et invictissimi
imperatoris archicancellarius, laudo et confirmo.
Anno Dominicae incarnationis 1017, ind. prima,
anno dom. Henrici secundi, regis 14, imperii anno
IV . . . . . . . . . . . . . . . ..
. . . feliciter. Amen.
XCIX #bis. Fundatio collegiatae ecclesiae Prumiensis firmata auctoritate Henrici II imp.@# (Anno 1017, 17 Octob.)[Hontheim, #Hist. Trevir. diplom.,@# I, 253.]
In nomine sanctae et individuae Trinitatis, HENRICUS
Dei gratia imperator Romanorum.
Omnibus episcopis, abbatibus, comitibus caeterisque
fidelibus nostris, tam praesentibus quam futuris, notum
esse volumus quia Viroldus Prumiensis abbas,
noster fidelis, nostra licentia et consensu quoddam
monasterium a fundamentis construens, et in
honore sancti Salvatoris Domini nostri Jesu Christi,
sanctaeque | null | e44465dd-fac0-44f1-85ca-6ed4ac85e14c | latin_170m_raw | null | None | None | None |
Dei genitricis semper virginis Mariae, nec
non victoriosissimae crucis, et sancti Stephani protomartyris,
inclytique martyris S. Nazarii dicari
faciens, imperiali nostra tuitione defendendum
commendavit; insuper etiam narravit nobis praedictus
venerabilis abbas qualiter Deo annuente, nostraque
gratia consentiente, praefatum monasterium
canonicis voluisset locare, eisque, ex proprietatibus
quas ipse jure precario acquisivit,
absque omni monachorum sibi subditorum detrimento,
praebendam adhibere, quorum nomina haec
sunt: Wittenbach, Stadtfeld, Ludtscheim. Cujus
petitioni caeterorumque nostrorum fidelium sibi
comprecantium, hoc est, archiepiscopi Trevirensis
Popponis, Hereberti Coloniensis, Areckenbodi Moguntinensis,
Eberhardi Bambergensis, Brunonis Augustensis,
Hehelini Wurtenbergensis, Burchardi
Wormatiensis; comitumque Gerlaci, Gebhardi,
Bebenhardi, Brunungi; nec non abbatum Poponis
Fuldensis, Winnerichi Trevirensis, Luthardi Munchenbergensis,
Richardi Amarbachensis, assensum
praebentes, praedicta loca sub nostrae tuitionis immunitatem
suscepimus, mercatum publicum cum
omni jure ejusdem, annuale similiter et hebdomadale,
ad stipendium fratrum ibidem legitime instituimus;
et per hanc imperialem chartam imperamus
et praecipimus ut nullus de praedictis rebus
alienandum fratribus jam dictis aliquid sibi usurpet,
quatenus illos, quiete et pacifice quae Deus
dedit vel daturus erit possidentes, pro nostra
incolumitate regnique nostri stabilitate Dei misericordiam
exorare delectet. Et ut haec jussionis nostrae
donationisque auctoritas verius credatur et
diligentius ab omnibus observetur, hanc chartam
inde jussimus scribi, manusque propriae subscriptione
confirmari, et sigillo nostro insigniri.
#Signum domini Henrici Romanorum imp.@#
Guntherus ( #postea archiep. Salisburgensis@# ) cancellarius
N et vicearchicancellarius, Ludu archicancellarius.
Data XVI Kalend. Novemb., indict. XV, anno Dominicae
incarnationis 1017, anno vero domini Henrici
II regnante [ #sic@# ] XV, imperii autem III.
Actum Franconefort feliciter. Amen.
C. #S. Henricus II imp. Poppom et ecclesiae Trevirensi confert curtem Confluentiam cum omnibus pertinentiis.@# (Anno 1018.)[Hontheim, #Hist. Trevir. diplom.,@# I, 354.]
In nomine sanctae et individuae Trinitatis, HENRICUS
divina favente clementia Romanorum imperator
Augustus.
Si venerabilia ecclesiarum Dei loca alicujus doni
commodo sublimare studuerimus, nobis id regnique
nostri statui profuturum esse, minime dubitamus.
Quapropter noverit omnium Christi fidelium nostrorumque
universitas qualiter nos, pro remedio animae
nostrae, nec non dilectissimae conjugis nostrae, Cunigundae
videlicet imperatricis Augustae, Trevirensi
Ecclesiae, cui venerabilis archiepiscopus Poppo
praeesse videtur, quamdam nostri juris curtem nomine
Confluentiam et abbatiam sitam in pago
Trichire, in comitatu vero Bertholdi comitis,
cum theloneo et moneta, et cum omnibus eorum
pertinentiis, areis, aedificiis, mancipiis utriusque
sexus, agris, pascuis, vineis, pratis, silvis,
venationibus, aquis aquarumve decursibus, molendinis,
viis et inviis, exitibus et reditibus, mobilibus
et immobilibus, seu cum omni utilitate quae ullatenus
aut scribi aut notari possit, tradimus atque
firmiter donamus. Et ut haec nostrae auctoritatis
pagina stabilis et inconvulsa omni permaneat aevo,
eam manu propria roborantes, sigilli impressione
jussimus insigniri.
#Signum domini Henrici Romanorum invictissimi
imperatoris Augusti.@#
Guntherius cancellarius vice Erchenbaldi archicapellani
recognovi.
Anno incarnationis Domini nostri Jesu Christi
1018, indict. I, anno regni domini Henrici Romanorum
invictissimi imperatoris Augusti XVII, imperii
autem v. Actum Boderebrunnen feliciter. Amen.
CI. #S. Henricus ecclesiae Paderbornensi praedium quoddam donat.@# (Anno 1018.)[ #Cod. diplom. Hist. Westph,@# p. 75.]
C.
In nomine sanctae et individuae Trinitatis,
HEINRICUS divina favente clementia Romanorum imperator
Augustus.
Noverit omnium Dei fidelium nostrorumque tam
praesentiam quam subsequentium industria qualiter
nos, interventu dilectae conjugis nostrae, Cunigundae
videlicet imperatricis augustae, fideliumque nostrorum,
Popponis Treverensis archiepiscopi, Erkanbaldi
Mogontini archiepiscopi, Eberhardi Babenbergensis
episcopi, Adelbaldi Trajectensis episcopi,
item Popponis abbatis Vultensis, Godefridi ducis,
Bernhardi ducis, Becelini comitis, ecclesiae Paterbrunnensi,
cui venerandus episcopus Meinwercus
nostrae videlicet servitutis paratissimus praesidet,
sub honore agiae Dei genitricis Mariae sanctique
martiris Kiliani nec non et beatissimi confessorum
sancti Liborii episcopi constructae atque dedicatae,
tale praedium quale Willa per manum nobis dedit et
consensum conjugis et advocati sui Ottonis, in loco
Siburgohusun nominato, in comitatu Udonis comitis,
in pago Hemmerveldun, cum omnibus pertinentiis
suis, possessionibus, mancipiis utriusque sexus,
agris, aedificiis, terris cultis et incultis, aquis aquarumque
decursibus, pratis, pascuis sive | null | d92e4b26-6ad4-420e-9466-83756e27e4e5 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
compascuis,
molendinis, piscationibus, silvis, viis et inviis, cunctisque
quaesitis vel inquirendis, in proprium jure
perenni tradidimus. Et ut haec tradicio praecepti nostri
firma et inconvulsa permaneat, hanc paginam
inde conscriptam manu propria roborantes sigilli
nostri subterbullari jussimus impressione.
#Signum domni Heinrici Romanorum@# (L. M.) #invictissimi
imperatoris Augusti.@#
Guntherius cancellarius vice Ercambaldi archicappellani
recognovit.
Data I Id. Apr., indictione I, anno Dominicae incarnationis
1018, anno vero domni Heinrici secundi
regnantis XVI, imperii autem v. Actum Noviomago.
CII. #S. Henricus, imperator, Aquisgranense canonicorum S. Adelberti collegium fundat ac dotat@# . (Anno 1018:)[Miraeus, #Opp. diplom.,@# I, 149.]
Quoniam indubitanter scimus in conspectu Dei
placere sanctorum loca instituere et sublimare, spe
divinae remunerationis, pro remedio animae nostrae,
conjugisque nostrae dilectae, Cunegundis videlicet imperatricis
Augustae, nec non parentum nostrorum,
tunc etiam pro confirmando sub divina protectione
regni nostri statu, ecclesiam in honore S. Adelberti
martyris et episcopi, in monte contermino sedi
nostrae Aquensi a nobis fundatam, omni libertate
donamus, eidemque ecclesiae omnem possessionem
quae est infra murum, quae dicitur #Bruell,@# cum
areis, aedificiis, agris, silvis, pratis, pascuis, aquis
aquarumque decursibus, exitibus, reditibus, viis
et inviis, seu cum omni utilitate quae ullatenus vel
nominari vel scribi posset, tradimus. . . . .
Anno Incarnationis Domini millesimo decimo
octavo, indictione prima, regni nostri decimo septimo,
imperii autem quinto.
Actum Aquisgrani feliciter. Amen.
CIII. #S. Henricus imperator possessiones abbatiae Sancti Gisleni in Hannonia confirmat, Gerardo I, Cameracensi episcopo, et Roginero IV, Hannoniae comite, postulantibus.@# (Anno 1018.)[Miraeus #ubi supra,@# 508.]
In nomine sanctae et individuae Trinitatis, HENRICUS
divina favente clementia Romanorum imperator
Augustus.
Ubicunque locorum ecclesias a Christi fidelibus
constitutas si vel aliquid addendo vel addito juvamus
confirmando, nobis id regnique nostri stabilitati
prodesse non dubitamus.
Quapropter noverit omnium fidelium nostrorum
universitas qualiter nos, pro remedio animae nostrae,
seniorisque et nepotis nostri, tertii videlicet Ottonis
imperatoris Augusti, qui ipsum venerabilem locum,
ad Dei servitium ibi confirmandum, in tuitionem
suae imperatoriae auctoritatis suscepit: interventu
etiam Reinharii comitis, ac petitione #Gerardi@# Cameracensis
Ecclesiae venerandi praesulis, pauperi monasterio,
in honore S. Petri apostolorum principis
constructo, ubi pretiosus confessor Christi Gislenus
corporaliter jacere videtur, praedia a Christi fidelibus
concessa, vel adhuc concedenda, praecinctum
etiam loci ipsius in gyro, a flumine videlicet Wamy
usque ad viam ubi magna crux statuta est, et inde
ad alterum fluviolum qui #Aneton@# appellatur, et ut
ipsum praecinctum in circuitu loci totum cum districto
et comitatu teneat, quo usque ad flumen
magnum #Hagnam@# perveniat.
In villa #Hornud,@# quae infra praecinctum eumdem
esse dignoscitur, quam largit one Dagoberti regis
beatus Gislenus perpetuo possidet, omni quarta feria
mercatum esse, per hanc nostram imperialem
paginam confirmamus, nec non etiam villae Alemannis
duas partes, quae sita est in territorio Suessionico..
. . . Hanc #Alemannis@# ex donatione Clephontis
ejusdem loci abbatis, qui fuit propinquus
Caroli regis, ab antiquo possidet haereditario jure
idem sanctus. In #Durno@# ecclesiam unam, in #Lismonte@#
ecclesiam unam. . . . .
Haec ergo omnia, more antecessorum nostrorum,
in nostram tuitionem accipimus. Praecipiendo itaque
praecipimus ut nullus dux, marchio, comes, sive
aliqua major minorve judiciaria persona ipsum
monasterium inquietare, aut aliquibus de rebus sibi
pertinentibus auferre praesumat. Et ut nostra ingenuitatis
auctoritas stabilis et inconvulsa omni post
hinc permaneat tempore, hoc praeceptum inde conscriptum
manu propria confirmavimus, et sigilli
nostri impressione praecipimus insigniri.
#Signum domini Henrici Romanorum invictissimi
imperatoris Augusti.@#
Guntherius cancellarius, vice Ercanboldi archicapellani,
recognovi.
Data indictione prima, anno Dominicae incarnationis
millesimo decimo octavo, anno vero domini
Henrici secundi regnantis XVI, imperii autem V.
Actum Noviomago feliciter. Amen, amen, amen.
CIV. #Imp. Henricus donat locum Berga, qui olim ad veterem capellam spectabat, Ecclesiae Babenbergensi.@# (Anno 1019, 10 Maii.)[Ried, #Cod. episc. Ratisbon.,@# I | null | ba159a98-1131-4ee5-88c7-13b4f9bf3781 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
, 133.]
In nomine sanctae et individuae Trinitatis, HEINRICUS
gratia Dei Romanorum imperator Augustus.
Gloria praesens fugitiva et inanis est, dum possidetur,
nisi aliquid in ea de coelesti aeternitate cogitetur.
Sed Dei miseratio humano generi utile providit
remedium, quando partem coelestis patriae
terrenae substantiae fecit esse pretium. Hujus ergo
nos clementiae memores quendam haereditatis nostrae
locum Babenberc dictum auctoritate apostolica
firmatum, nec non dilectae contectalis nostrae Chunigundae,
et venerabilis Heinrici Wirciburgensis
episcopi, ac omnium fidelium nostrorum, episcoporum,
abbatum, totiusque regni nostri principum
concordi devotione collaudatum, in culmen et sedem
episcopatus proveximus, ad honorem videlicet omnipotentis
Dei, et beatae Mariae semper virginis, sanctorumque
apostolorum Petri et Pauli, nec non sanctorum
martyrum Kiliani atque Georgii, et omnium
sanctorum pia veneratione fundavimus, ut inibi tam
pro antecessoris nostri, tertii videlicet Ottonis imperatoris,
quam pro omnium fidelium vivorum atque
defunctorum memoria jugiter hostia mactaretur
salutaris. Preinde noverit omnium Dei nostrique
fidelium tam praesens aetas quam successura
posteritas qualiter nos, pro Dei amore nostraeque
salutis acquisitione, praefatae sedi, tot venerabilium
virorum attestatione fundatae, quendam nostri juris
locum Berga dictum, in pago Tuonocgowe dicto, et
in comitatu Adalberti comitis situm, qui a quibusdam
abbatia nuncupatur, hac imperiali et praeceptali
pagina, sive abbatia sive alio quolibet modo praedium
sit, cum omnibus rebus ibidem pertinentibus, mobilibus
vel immobilibus, cultis vel incultis, et cunctis,
quae ullo modo scribi aut nominari possunt, utilitatibus,
prout firmius possumus, concedimus, donamus
et proprietamus, omnium contradictione remota.
Praecipimus igitur ut nobis in Deo dilectus
Eberhardus, ejusdem sedis primus episcopus, ejusque
successores liberam dehinc habeant potestatem
de praedicta seu abbatia seu, praedio tenendi, possidendi,
commutandi, seu, quicquid sibi libet, modis
omnibus in usum Episcopatus faciendi. Ut autem
haec nostrae ingenuitatis traditio stabilis et inconvulsa
permaneat nunc et in futurum, hanc paginam
inde conscriptam manu propria roborantes, sigilli
nostri impressione insigniri jussimus.
#Signum domni Heinrici invictissimi imperatoris
Augusti. (Monogramma.@# )
Guntherius cancellarius vice Erchanbaldi archicapellani
recognovi.
Data VI Idus Maii, anno Dominicae incarnationis
1019, indict. II, anno vero domni Henrici secundi
regn. XVII, imperii autem V.
Actum Altsteti feliciter.
#Cum sigillo intus impresso.@#
CV. #S. Henrici diploma, quo monasterio Tegernseensi duos regales mansos, in Liupana seu Leuben sitos, condonat.@# (Anno 1019.)[Pez, #Codex diplom.-hist.-epist., ex bibl., Tegerns.@# ]
In nomine sanctae et individuae Trinitatis, HENRICUS
Dei gratia Romanorum imperator Augustus.
Si dignis nostrorum fidelium petitionibus assensum
praebere decreverimus, his scilicet qui, pro
statu regni omniumque Ecclesiarum Dei et pro
nostrae animae remedio atque nostrorum parentum
nostram adeuntes clementiam, deprecantur quatenus
ecclesias monasteriorum Dei sublimare, exaltare
atque ditare studeamus, non solum nos ab ipso retributionem
accepturos speramus, sed etiam statum
regni sublimari putamus.
Proinde cunctorum sanctae Dei Ecclesiae nostrorumque
fidelium recognoscat auctoritas, qualiter
per interventum ac petitionem #Chunegundae,@# nostrae
dilectissimae conjugis et imperatricis, atque #Gotehardi@#
nostri dilecti abbatis, monasterio #S. Quirini,@# quod
situm est in loco qui nominatur #Tegernsee,@# duos
regales mansos, sitos in loco qui dicitur #Liupana,@#
inter duos lapides #Watstein@# et #Hollinstein,@# donamus
et proprio jure concedimus, cum aedificiis, cultis et
incultis, pratis, pascuis, silvis, viis et inviis, exitibus
et reditibus, aquis aquarumve cursibus, piscationibus,
quaesitis et inquirendis: quatenus ejusdem
praedicti monasterii abbas ad utilitatem ibidem Deo
servientium liberam habeat potestatem commutandi
atque ordinandi, omni contradictione remota.
Si quis igitur hanc nostri praecepti paginam violare
vel spernere praesumpserit, sciat se redditurum
rationem Omnipotenti Deo in die judicii, et nostri
gratiam in praesenti saeculo nunquam consecuturum.
Et ut haec verius credantur, diligentiusque ab omnibus
observentur, manu propria corroborantes, sigilli
nostri impressione jussimus insigniri.
#Signum domini Henrici Romanorum imperatoris
Augusti invictissimi et serenissimi.@#
Guntherius cancellarius ad vicem Erchenbaldi
archiepiscopi et archicapellani recognovi.
Datum anno Dominicae incarnationis 1019, indict.
II, V Idus Januarii, anno vero domini Henrici regnantis
XVII, imperii vero ejus V.
Actum #Chuofunge@# feliciter. Amen.
CVI. #Privilegium imperatoris Heinrici pro duobus mansis | null | abcdda1c-e7c6-4074-96d7-c53f7bdc2ccd | latin_170m_raw | null | None | None | None |
sitis juxta Liupana.@# (Anno 1019.[Ludewig, #Script. rer. Germ.,@# 336]
In nomine sanctae et individuae Trinitatis, HEINRICUS
Dei gratia Romanorum imperator Augustus.
Si dignis nostrorum fidelium petitionibus assensum
praebere decreverimus, his scilicet qui, pro statu
regni omniumque Ecclesiarum Dei et pro nostrae
animae remedio atque nostrorum parentum nostram
adeuntes clementiam, deprecantur quatenus ecclesias
monasteriorum Dei sublimare, exaltare atque
ditare studeamus; non solum nos ab ipso retributionem
accepturos speramus, sed etiam statum regni
sublimari putamus. Proinde cunctorum sanctae Dei
Ecclesiae nostrorumque fidelium recognoscat industria,
qualiter, per interventum ac petitionem #Chunigundae@#
nostrae dilectissimae conjugis et imperatricis,
atque #Godehardi@# nostri dilecti abbatis, monasterio #sancti@#
Quirini, quod situm est in loco qui
nominatur #Tegrinse,@# duos regales mansos, sitos in
loco qui dicitur #Liupana,@# inter duos lapides #Watstein@#
et #Holinstein,@# donamus et proprio jure concedimus,
cum aedificiis, cultis et incultis, pratis, pascuis,
silvis, viis et inviis, exitibus et reditibus,
aquis aquarumve decursibus, piscationibus, quaesitis
et inquirendis: quatenus ejusdem praedicti monasterii
abbas ad utilitatem ibidem Deo servientium
liberam habeat potestatem commutandi atque ordinandi,
omni contradictione remota. Siquis igitur
hanc nostri praecepti paginam violare vel spernere
praesumpserit, sciat se redditurum rationem omnipotenti
Deo in die judicii et nostri gratiam in praesenti
saeculo nunquam consecuturum. Et ut haec
verius credantur, diligentiusque ab omnibus observentur,
manu propria corroborantes, sigilli nostri
impressione jussimus insigniri.
Guntherius cancellarius, ad vicem Erchanbaldi
archiepiscopi et archicapellani recognovi.
Datum anno Dominicae incarnationis 1019, indict.
II, V Id. Jan., anno vero Domini Heinrici regnantis
XVII, imperii vero ejus V.
Actum Chuofunge feliciter. Amen
CVII. #S. Henrici privilegium pro Ecclesia Mimigardefordensi.@# (Anno 1019.)[ #Cod. diplom. Hist. Westph.,@# p. 77.]
In nomine sanctae et individuae Trinitatis, HEINRICUS
divina favente clementia Romanorum imperator
Augustus.
Ubi ecclesiarum venerabilia loca a nostris praedecessoribus
nobiliter adaucta, ut in suo vigore persistant,
nostra auctoritate sancimus, ab omnipotente
Deo, quem in suis sanctis honoramus, aeternae
retributionis praemium recipere fideliter et veraciter
speramus. Quocirca sanctae Dei ecclesiae omniumque
fidelium nostrorum praesentium videlicet et futurorum
universitati volumus pateat qualiter Thiedericus,
sanctae Mimigardevordensis ecclesiae venerabilis
episcopus, nostrae celsitudinis adiit clementiam,
petens ut suae ecclesiae per nostri praecepti paginam
concederemus et confirmaremus unam abbatiam
Liesbern nominatam, quam antea praefata Mimigardevordensis
ecclesia habere videbatur etsi sine scripto,
sitam in pago Dreni ac in comitatu Herimanni
comitis. Cujus peticionibus ut justum est annuentes,
interventu etiam ac petitione Cunigundae imperatricis
Augustae nostraeque contectalis dilectissimae,
aliorumque fidelium nostrorum qui inibi praesentes
fuerunt, Everhardi Bavenbergensis et Meinwerki
Podilbrunnensis, Adalboldi Trajectensis episcoporum,
ducisque Godefridi; per hanc nostri praecepti
paginam, praelibatae sedi episcopali sibique suisque
successoribus in perpetuum confirmamus et corroboramus,
ut in praescripto loco Liesbern dicto nostra
imperiali auctoritate dehinc liberam habeant
facultatem servitium Dei ordinandi penes divinum
amorem atque timorem. Praeter haec etiam de advocatis
in praedicto loco episcopis liceat agere et ordinare
secundum eorum voluntatem advocationem in
ipsorum militia, juxta quod illis melius visum fuerit
ad utilitatem ecclesiae praetitulatae. Et ut haec nostrae
praeceptionis auctoritas omni tempore stabilis et
inconvulsa permaneat, hanc paginam manu propria
confirmantes, sigilli nostri impressione jussimus insigniri.
#Signum domni Heinrici serenissimi@# (L. M.) #et invictissimi
imperatoris Augusti.@#
Guntarius cancellarius vice Archenbaldi archiepiscopi
et archicapellani recognovit.
Datum anno Dominicae incarnationis 1019, indictione
II, anno domni Heinrici regnantis XVIII,
imperii vero ejus VI, XVII Kal. Aprilis.
Actum Goslariae feliciter.
CVIII. #S. Henricus Ecclesiae Paderbornensi abbatiam Sceldice donat.@# (Anno eodem.)[ #Idid.,@# p. 78.]
C.
In nomine sanctae et individuae Trinitatis,
HEINRICUS Dei gratia Romanorum imperator Augustus.
Quoniam praedecessores nostros reges vel imperatores
operatos esse in summo capite quod est
Christus non ignoramus, quos scimus in ejus membris
per fidem operatos haberi augmentando ecclesias
Deo vel sanctis sacratas, et pro ea ipsa re
aeternae recompensationis praemia adeptos fore, non
secus si sanctam Dei Ecclesiam ad honorem sanctorum
suorum crescere et multiplicare donis vel
augmentis studuerimus, perpetuae remunerationis
exsultationem nos nancisci speramus. Quapropter
universali Ecclesiae praesenti videlicet et futurae manifestum | null | 4270860c-af7a-42cd-99ce-b5e99a7ec285 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
esse optando desideramus qualiter Meginwerchus
Paterbrunnensis episcopus, nostrae imperiali
excellentiae dilectissimus, sublimitatem nostram
convenit, postulans ecclesiae suae unam
abbatiam Sceldice vocatam dari, cujus continuis
petitionibus non immerito faventes, interventu
Chunigundae imperatricis nostrae videlicet dilectissimae
conjugis, episcoporum quoque Geronis, Unuani,
Arnoldi, Dietrici, Hiltiwardi et Erici, optimatumque
nostri regni, Pernhardi ducis, Sigifridi comitis,
Herimanni et Eggihardi consilii ventilatione, supradictam
abbatiam sitam in pago Wessaga et in comitatu
Friderici comitis sibi nec non suae ecclesiae
Paterbrunnensi suisque successoribus omni concedimus
jure deinceps possidendam. Ut vero haec
praecepti pagina stabilis et inconvulsa futuris vel
praesentibus temporibus permanere valeat, propriae
manus cautione firmamus, et nostri sigilli impressione
ratum ducentes signari jussimus.
#Signum domni Heinrici serenissimi@# (L. M.) #et invictissimi
imperatoris.@#
Guntherius cancellarius vice Erchanbaldi archicapellani
recognovit.
Datum anno Dominicae incarnationis 1018, indictione
II, anno domni Heinrici regnantis XVII, imperii
vero ejus VI, XIII. Kal. Apr.
Actum ad Gosilare feliciter. Amen.
CIX. #Item « quamdam nostrae proprietatis forestim.@# » (Anno 1019.)[ #Cod. diplom. Hist. Westph.,@# p. 78.]
C.
In nomine sanctae et individuae Trinitatis,
HEINRICUS divina favente clementia Romanorum
imperator Augustus.
Ubicunque sancta Dei loca bonis nobis a Deo donatis
extollimus, non solum vitae nostrae longanimitatem,
verum etiam regni nos prosperitatem augere
speramus. Quapropter noverit omnium Christi
nostrorumque fidelium universitas qualiter nos, pro
remedio animae nostrae antecessorumque nostrorum,
nec non pro salute dilectae conjugis nostrae, Cunigundae
imperatricis videlicet augustae, atque per
interventum Geronis Magedeburgensis archiepiscopi,
Dotichonisque comitis, quandam nostrae proprietatis
forestim in comitatu ejusdem Dotichonis sitam;
quae, terminum juxta fluviolum Fulda nominatum
sumens, prope Reginhereshuson et Utenhuson atque
Biberbach et Rotbrehteshuson, in quoddam flumen
Wisera vocatum usque protenditur; inde sursum
directa, quandam villam nomine Gimundin attingit;
abinde, circulum prosecuta, iterum in Fuldam, et
sic sursum usque jam praedictam villam scilicet Reginhereshuson
pergiratur, sanctae Paderbrunnensi
ecclesiae, cui venerabilis et nobis dilectus praesul
Meinwercus praeesse videtur, ad altare et reliquias
sanctae Dei genitricis Mariae, sanctique martyris et
episcopi Kiliani et sancti Liborii confessoris, cum
omni utilitate quae ab eadem provenire ullatenus
possit, firmiter et perpetuo habendam tradimus
atque concedimus. Et ut haec nostra auctoritas
stabilis et inconvulsa permaneat, eam manu propria
roborantes, sigilli nostri impressione jussimus insigniri.
#Signum domni Heinrici Romanorum@# (L. M.) #invictissimi
imperatoris Augusti.@#
Guntherius cancellarius vice Erchembaldi archiepiscopi
ac archicappellani recognovit.
Anno Dominicae incarnationis 1018, indictione II,
anno vero domni Heinrici Romanorum imperatoris
Augusti secundi regnantis XVIII, imperii autem VI.
Actum XVIII. Kal. Januarii Mulinhuson feliciter.
Amen.
CX. #S. Henricus imperator monasterio Farfensi S. Mariae res noviter ab ipsis monachis acquisitas, quarum nomina recensentur, suo diplomate confirmat.@# (Anno 1019.)[Muratori, #Rer. Ital. Script.@# II, II, 513.]
HENRICUS divina clementia imperator Romanorum
Angustus.
Notum sit omnibus fidelibus sanctae Dei Ecclesiae,
et omnium nostrorum, fidelium praesentium seu futurorum,
noverit universitas qualiter Hugo, monasterii
quod dicitur Pharpha, venerandae genitricis ac
virginis Dei Mariae, venerabilis abbas, nostram
adiens clementiam, deprecatus est quatenus ipsius
effusis precibus nostrae pietatis accomodaremus
aures, scilicet ut res noviter, Deo favente, acquisitas,
seu a pravorum hominum ditione excussas,
nostra imperiali ac praeceptali pagina confirmaremus.
Nos vero quia cunctis justa poscentibus praebere
debemus assensum, nostrae tuitionis praecepto
nominatas et subscriptas sancto confirmamus monasterio.
Res itaque, quas Ginizo filius Hildeprandi
comitis contulit eidem monasterio, sicut in chartula
donationis illius continetur, quae sunt in comitatu Firmano
sit ( #sic@# ), simulque addidimus pro redemptione
animae nostrae ex nostra largitate eidem sancto loco
districtum monasterii Spazzani cum omnibus pertinentiis,
et cum campo Arsicio, quod praedium Ginizo
hactenus tenuit, ut, quemadmodum ille dominam
nostram sanctam Mariam constituit haeredem
de proprio, ita et nos facimus de nostro ministeriolo
publico, ne forte, si alicui saeculari concederemus
illud, ea occasione praedictas invaderent res. Et in
praedicto comitatu novae Casae castellum, quod sibi
contulit Atto filius Aderadi, cum suis pertinentiis,
veluti in charta concessionis illius leguntur; et in
alio loco ipsius comitatus castellum de | null | ed186b49-8e8f-4820-8b04-b097f1207853 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
Anganello,
vel alia loca quae ibi condonavit Alkerius comes,
quatenus in sua charta referunt, vel aliae res quae
moderno tempore in ipso comitatu acquisitae sunt.
In comitatu Sabinensi, in loco Ortelle, et res quas
contulit ibi Joannes presbyter cum suis consortibus.
Et quas Octavianus cum Rogata conjuge sua in jam
dicto comitatu saepedicto monasterio obtulit, ut in
sua concessione habetur. Et quas Leo filius Rezonis
condonavit in Mojano. Insuper et imperiali praeceptione
jubemus sub omni contestatione ut omnia
scripta quae Gratianus, invasor rerum ecclesiae
sanctae Mariae de Minione, quod pertinet ad praefatum
monasterium, fecit, confringantur et annullentur,
et ad ipsum monasterium redeant sine obligatione.
In comitatu quoque Balbensi ecclesias sancti Peregrini
et sanctae Mariae, cum pertinentiis earum, in
quibus comes Oderisius noviter monachos locavit,
quae antiquitus ipsius monasterii fuerunt, et modo
reacquisitae sunt, quas fideles Christi inibi contulerunt;
seu quas praedictus quomodolibet recuperavit.
Item in comitatu Sabinensi castellum de Tribuco,
et alterum de Bucciniano cum suis pertinentiis,
quemadmodum domnus Benedictus summus
Romanus pontifex nosterque spiritualis pater nostro
rogatu eidem monasterio restituit. Simili modo illa
loca quae praedictus papa per pontificale praeceptum
pro animae suae remedio contulit, quae sunt in Assa
de supradicto Bucciniano cum suis omnibus pertinentiis,
de ecclesia quoque sanctae Mariae sita in
fundo Massae de Vestiario, cum praediis illis quae in
ipso continentur praecepto. Nec non ecclesiam sancti
Sebastiani in Collina de Flagiano, cum terris et vineis,
sicut ipse praesul universalis aliique sanctae
Dei genitrici per chartulas concesserunt. Pari modo
monasterium sancti Laurentii in finibus Campanis,
ubi dicitur Mac . . . , quod idem venerabilis pater sub
dicto loco obtulit. Et in comitatu Sabinensi terra ( #sic@# )
Ortella Joannis presbyteri cum ecclesiis, olivetis
atque vinetis. In comitatu Reatino terra ( #sic@# ), quam
Transaricus sanctae Mariae largitus est. In suburbanis
Tiburtinae civitatis monasterium sancti Adriani
cum omnibus suis pertinentiis. In comitatu Firmano
res Ottonis filii Anderadi cum ecclesia Domini Salvatoris,
et res quas Adelmodus filius Hildemodis,
et quaecunque ab aliquibus eidem sanctae Mariae in
Pharpha data sunt. In civitate Ortana monasterium
sancti Theodori cum ecclesiis et omnibus pertinentiis
suis, monasterium sanctae Mariae de Minione
cum omnibus suis pertinentiis, quod beatae memoriae
senior noster Otto ibi restituit. In Assisio duae ecclesiae
( #sic@# ), quae super terram ipsius monasterii positae
sunt. In Summati ecclesia ( #sic@# ) sancti Silvestri, et
curtes de flumine et de monasteriolo et Porscia. In
comitatu Balbensi monasterium sancti Peregrini cum
omnibus suis pertinentiis. Haec igitur omnia, et
quaecunque nostri praedecessores reges vel imperatores
eidem ecclesiae beatae Mariae de Pharpha contulerunt,
nos per hanc paginam confirmamus, etc.
Piligrinus cancellarius in vicem Eberhardi Bambergensis
episcopi et archicapellani recognovi.
Data anno Dominicae incarnationis 1019, anno
domni Henrici regnantis XVII, imperii vero 6, indict. II,
loco Menesburgh, V Idus Aprilis.
CXI. #S. Henricus Godehardo abbati Altahensi praedia quaedam confert.@# (Anno 1019.)[Ludewig, #Script. rer. Germ.,@# p. 337-38.]
In nomine sanctae et individuae Trinitatis, HENRICUS,
divina clementia favente, Romanorum imperator
Augustus.
Si quid Ecclesias Dei vel in eisdem servientes de
nostris ditare studuerimus, procul dubio immarcessibilem
praemium in futuro capessere credimus.
Qua de re cunctis fidelibus nostris praesentibus scilicet
et futuris notum esse volumus qualiter nos,
aeternae vitae desiderio inflammati, tam pro remedio
animae nostrae quam parentum nostrorum, nec non
et interventu dilectae contectalis nostrae Chunigundae,
et pro dilecti Altahensis abbatis Godehardi
gratissimo obsequio, eidem Ecclesiae cui ipse
praeesse videtur, in usum monachorum inibi Deo
famulantium, in marcha et comitatu Adalberti marchionis,
decem regales mansos inter hos terminos
sitos, ab occidentali videlicet plaga super villam
quae Abstorf nuncupatur, de medio Danubis alveo
usque in rivulum qui vocatur Smidaha, longitudine
ad orientalem plagam, longitudine vero contra Wagrein
vergente in locis probabilibus usuique semper
aptis. Insuper etiam parvulam insulam in Danubio,
contra eamdem villam jacentem, per hanc nostri
praecepti paginam concedimus atque largimur, cum
omnibus appendiciis ad eosdem pertinentibus, areis,
aedificiis, terris cultis et incultis, pratis, pascuis
et compascuis, viis et inviis, aquis, aquarumve
decursibus, molendinis, piscationibus, venationibus
silvis exstirpatis | null | ba9f460a-19ef-4aa5-9d29-39e505fbd7d1 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
Subsets and Splits
No community queries yet
The top public SQL queries from the community will appear here once available.