Search is not available for this dataset
text
stringlengths 0
31.2k
| en
stringlengths 1
6.69k
⌀ | id
stringlengths 1
36
| dataset_id
stringclasses 4
values | source
null | filename
stringlengths 4
78
| title
stringclasses 360
values | author
stringclasses 53
values |
|---|---|---|---|---|---|---|---|
illius quibus commissum est
ejus eleemosynam facere, de rebus illius aliquid
dare sponte voluerint: tamen nullatenus a presbyteris
illis aliquid exigatur, sive ab illis qui locis et
vicis praesunt. Prohibendum etiam secundum majorum
instituta, ut in ecclesia nullatenus sepeliantur,
sed in atrio, aut in porticu, aut in exedris ecclesiae.
Infra ecclesiam vero, aut prope altare ubi corpus
Domini et sanguis conficitur, nullatenus habeant
licentiam sepeliendi.
CAP. CLX.-- #De sepultura conjugatorum in primis connubiis.@#
( #Hieron dicit.@# ) Ebron dicitur esse civitas trium
virorum, quia in ea sepulti sunt tres patriarchae in
spelunca duplici cum tribus uxoribus suis, id est,
Abraham et Sara, Isaac et Rebecca, Jacob et Lia,
praeter ipsum Adam et Evam uxorem suam. Tobias
dicit ad filium suum: Cum acceperit Deus animam
meam, corpus meum sepelies, et honorem habebis
matri tuae omnibus diebus, et cum ipsa compleverit
tempus, sepelies eam juxta me in uno sepulcro.
CAP. CLXI.-- #De eadem re.@#
( #Item ejusd.@# ) Quos conjunxit unum conjugium,
conjungat unum sepulcrum: quia una caro est, et
quod Deus conjunxit, homo non separet.
CAP. CLXII.-- #De eadem re.@#
#August. dicit.@# ) Unaquaeque mulier sequatur virum
suum, sive in vita, sive in morte.
CAP. CLXIII.-- #Quorum mens una fuerat, sepultura non separet.@#
( #Item August.@# ) Soror sancti Benedicti sepulta est
in sepulcro quod ipse sibi praeparaverat ut quorum
mens una semper fuit in Domino, eorum quoque
corpora sepultura non separaret. Ita in primo
connubio conjuncti, quia una et eadem caro est, in
uno sepulcro sepeliantur.
CAP. CLXIV.-- #De rebus immobilibus Ecclesiae.@#
(Ex concil. apud Sylvanectim praesente Ludovico
rege, cap. 5.) Nulli liceat alienare rem immobilem Ecclesiae,
sive domum, sive agrum, sive hortum, sive
rusticum mancipium, neque creditoribus specialis
hypothecae titulo obligare. Alienationis autem verbum
contineat conditionem, donationem, permutationem
et emphyteoseos perpetuum contractum. Sed
omnes omnino sacerdotes ab hujusmodi alienatione
abstineant, poenas timentes, quas Leoniana
constitutio minatur.
CAP. CLXV.-- #De eadem re.@#
(Ex eodem, cap. 6.) --Si princeps voluerit rem
immobilem sanctis locis praestare et accipere ab eo
aliam immobilem rem, et eo modo permutationem
contrahere, liceat hoc facere ei divina pragmatica
sanctione ab eo promulgata.
CAP. CLXVI.-- #De praestariis viduatarum Ecclesiarum ut non valeant.@#
(Ex conc. apud Belvacum, cui Ludovicus imperator
intereat, cap. 10.) Ut precariae et commutationes,
tempore viduatarum Ecclesiarum factae, ab his qui
loca episcoporum occupaverant, rescindantur, et
cum autoritate Ecclesiastica, vel civili, si faciendae
sunt fiant.
CAP. CLXVII.-- #De eadem re.@#
(Ex eodem, cap. 11.) Precariae a nemine de rebus
Ecclesiasticis fieri praesumantur, nisi quantum de
qualitate convenienti datur ex proprio, duplum
accipiatur ex rebus Ecclesiae, in suo tantum qui
dederit nomine, si res proprias et Ecclesiasticas
usu fructuario tenere voluerit. Si autem res proprias
ad praesens dimiserit, ex rebus ecclesiasticis triplum
fructuario usu, in suo tantum quis nomine sumat,
quia sic eas quemque tractare, ut alienarum rerum
dispensatorem convenit, non propriarum rerum largitorem.
CAP. CLXVIII.-- #De eadem re.@#
(Ex eodem concil., cap. 12.) A nulla potestate
quis cogatur facere precariam de rebus Deo et
sanctis ejus dicatis, cum ratio et usus obtineat,
neminem cui non vult, contra utilitatem et rationem,
praestitum de proprio facere beneficium.
CAP. CLXIX.-- #De eadem re.@#
(Ex eodem, cap. 13.) Ut precariae, de quinquennio
in quinquennium secundum antiquam consuetudinem
et auctoritatem renoventur.
CAP. CLXX.-- #De donatione, vel venditione, vel commutatione ecclesiasticae rei.@#
(Ex concil. habito apud Valentias, cap. 50.) Irrita
erit episcoporum donatio, vel venditio, vel
commutatio rei ecclesiasticae, absque collaudatione
et subscriptione clericorum.
CAP. CLXXI.-- #De commutationibus rerum ecclesiasticarum.@#
(Ex concil. apud Belvacum, cap. 5.) Ut commutationes
rerum ecclesiasticarum valde caveantur, et
subtilissime si aliquo modo fieri | null | 7fd1cdfc-909c-417e-a9e2-a959ccc0af3c | latin_170m_raw | null | None | None | None |
debent, inspiciantur.
Quae autem inconsultae factae sunt, juxta decretum
canonicum Hilarii papae, quas illicite decessor episcopus
admiserit, vel ab aliis illicite commissae sunt,
ab eo qui successor est emendentur.
CAP. CLXXII.-- #De eadem re.@#
(Ex concil. Matiscen., cap. 4.) A sancta synodo
decretum est, et imperialis auctoritas denuntiat, ne
commutationes rerum, vel mancipiorum ecclesiasticorum
quaelibet persona sine licentia et consensu
regio praesumat facere.
CAP. CLXXIII.-- #De ecclesiasticis mancipiis.@#
(Ex concil. apud Carisiacum, cap. 2.) Neque
mancipia ecclesiastica quisquam, nisi ad libertatem
commutet, videlicet ut mancipia quae pro ecclesiastico
homine dabuntur, in ecclesiae servitute
permaneant, et ecclesiasticus homo qui commutatur,
perpetua libertate fruatur. Quod enim semel
Domino consecratum est, ad humanos usus jam
transferri non potest. Ait enim lex: Si quis mutaverit,
et quod mutat, et quod mutatum est, sanctificabitur
Domino.
CAP. CLXXIV.-- #De eadem re.@#
(Ex eodem, cap. 3.) Injustum videtur et impium,
ut mancipia quae fideles viri seu feminae pro remedio
animae suae Deo et sanctis ejus consecrarunt,
cujuscunque muneris pretio vel commutationis commercio,
iterum in secularem servitutem redigantur,
cum canonica auctoritas servos fugitivos tantummodo
distrahi permittat, et ideo omnes rectores
Ecclesiarum summopere caveant, ne unius eleemosyna
alterius peccatum fiat. Et est absurdum ut
Ecclesiastica dignitate servus decedens, humanae
obnoxius sit servituti.
CAP. CLXXV.-- #De regalibus praeceptis super prestaria.@#
(Ex concil. ad S. Medardum, cap. 11.) Praecepta
regalia super precariis Ecclesiasticis fieri nec ratio
sinit, nec auctoritas quolibet modo permittit. Quoniam
praecepta in jure ecclesiastico firmare indignum
judicatur, necesse est ut majestas regia non
nisi ab ecclesiastico rectore petatur. Idem autem
custos Ecclesiae solertissime caveat, ne sui ordinis
et Ecclesiasticae communionis forte immemor, contra
auctoritatem praeceptum regium pro quacunque assentatione
fieri petat. Qui etsi fecerit, non audiatur.
Si autem et obtinuerit, regia discretione, et episcopali
judicio idem rescindatur, et petitor injustus,
pro principis injusta suggestione digne corripiatur.
CAP. CLXXVI.-- #De episcopo qui mancipium Ecclesiae manumitti desiderat.@#
(Ex concil. Toletan. V, cap. 68.) Episcopus qui
mancipium juris Ecclesiae, non retento ecclesiastico
patrocinio, manumitti desiderat, duos meriti ejusdem
et peculii coram concilio Ecclesiae cui praeeminet,
per commutationem subscribentibus sacerdotibus
offerat, ut rata et justa inveniatur definitio
commutationis. Tunc enim liberam manumissionem
sine patrocinio Ecclesiae concedere poterit, quia
eum quem libertati tradere disponit, jam juri proprio
acquisivit. Hujusmodi autem liberto adversus
Ecclesiam, cujus juris exstitit, accusandi vel testificandi
denegetur licentia. Quod si praesumpserit,
placet ut, stante commutatione, in servitutem propriam
Ecclesiae revocetur.
CAP. CLXXVII.-- #De sacerdotibus, qui res suas Ecclesiae relinquunt.@#
(Ex eodem concil. V, cap. 69.) Consensus totius
concilii definivit ut sacerdotes, qui aut res suas
Ecclesiae relinquunt, aut nihil habentes, aliqua tamen
praedia, aut familias Ecclesiis suis conquirunt.
Liceat illis aliquos de familiis ejusdem Ecclesiae manumittere,
juxta rei collatae modum, quem antiqui
canones decreverunt, ita ut cum peculio et posteritate
sua, si ingenui sunt, sub patrocinio Ecclesiae
maneant, utilitates injunctas sibi juxta quod potuerint
prosequentes.
CAP. CLXXVIII.-- #Ut presbyteri rem Ecclesiae vendere non praesumant.@#
(Ex concil. Carthag., cap. 33.) Item placuit ut
presbyteri non vendant rem Ecclesiae, ubi sunt constituti,
nescientibus episcopis suis: quomodo et
episcopis non liceat vendere praedia Ecclesiae, ignorante
concilio vel presbyteris suis. Non habenti
ergo necessitatem, nec episcopo liceat matricis Ecclesiae,
nec presbytero rem tituli sui usurpare.
CAP. CLXXIX.-- #Ut nullus ordinatus de ministeriis Ecclesiae aliquid vendere praesumat.@#
(Ex concil. Braggar., cap. 30.) Si quis presbyter
aut diaconus inventus fuerit de eleemosynis Ecclesiae
aliquid venundasse, quia sacrilegium commisit,
placuit eum in ordinatione Ecclesiae non haberi. In
judicio tamen episcopi dimittendum, sive dignus sit,
sive indignus in suo recipi gradu.
CAP. CLXXX.-- #De presbyteris qui de jure tituli sui aliquid distrahunt.@#
(Ex eodem, cap. 31.) Quicunque presbyter de jure
tituli sui quolibet modo aurum | null | 9b4dd52c-b098-4b10-8337-ba5a4f3bd587 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
, argentum, vel gemmas,
vestes quoque, si sunt, vel si accesserint aliqua
mobilia ad ornamenta divina, aliquid in perpetuum
alienare tentaverit, donator, alienator ac venditor,
honoris sui amissione mulctetur.
CAP. CLXXXI.-- #De eadem re.@#
(Ex eodem, cap. 32.) Si quis episcopus nulla ecclesiasticae
rationis necessitate compulsus, in suo
clero, aut ubi forte non est presbyter, de rebus ecclesiasticis
aliquid praesumpserit vendere, res ipsas,
Ecclesiae propriae restaurare cogatur, et in judicio
episcoporum dejiciatur auditus, et tanquam furti aut
latrocinii reus suo privetur honore.
CAP. CLXXXII. #Quod quantum remedium veniae oblatio ecclesiastica tribuit conferenti, tantum damnum praeparat fundatori.@#
(Ex concil. Toletan., cap. 33.) Omnis itaque rei
ecclesiasticae quantitas, sicut remedium veniae tribuit
conferendi, ita damnum rite praeparat fraudatori.
Et ideo nullus sacerdotum, vel ministrorum ex
rebus Ecclesiae, quae in quibuscunque locis a fidelibus
largiuntur, aliquid auferat, et juri suo, aut
cathedrae propriae unitati connectat. Verum, ut hujus
rei soliditas potior habeatur, propinquis ejus,
qui construxerunt vel ditaverunt Ecclesiam, licitum
sit hanc bonae intentionis habere solertiam, ut, si
sacerdotem seu ministrum aliquid ex collatis
rebus praeviderint defraudare, aut commonitionis
honesta conventione compescant, aut talia episcopo,
aut judici corrigenda denuntient. Quod si talia episcopus
agere tentat, metropolitano ejus haec insinuare
procurent. Si autem metropolitanus talia
gerit, regis haec auribus insinuare non differant.
Ipsis tamen haeredibus in eisdem rebus non liceat,
quasi juris proprii potestatem praeferre, non rapinam,
non fraudem ingerere, non violentiam quamcunque
praesumere. Si quis haec monita temerare
praesumpserit, et male rapta cum confusione restituet,
et excommunicationis annuae sententiam sustinebit.
CAP. CLXXXIII. #De clericis qui documenta, quibus ecclesiae possessio firmatur, distrahunt.@#
(Ex concil. Agathen., cap. 5.) Si quis vero de clericis
documenta, quibus Ecclesiae possessio firmatur
aut supprimere, aut negare, aut adversariis
fortasse tradere, damnabili et punienda obstinatione
praesumpserit, quidquid per absentiam documentorum
damni Ecclesiae illatum est, et de propriis
facultatibus reddat, et communione privetur. Hi autem
qui in damnum Ecclesiae praecepta et testimonia
sanctae Ecclesiae impie sollicitati a traditoribus susceperunt,
pari sententia feriantur.
CAP. CLXXXIV. #De libertis, qui a patrocinio Ecclesiae discesserunt.@#
(Ex concil. Tolet. V, cap. 71.) Liberti Ecclesiae,
qui a patrocinio ejus discedentes, quibuslibet personis
adhaeserunt, si admoniti redire contempserint,
manumissio eorum irrita sit, quia per obedientiae
contemptum ingrati actione tenentur.
CAP. CLXXXV. #De libertis Ecclesiae.@#
(Ex eodem concil. V, cap. 70.) Liberti Ecclesiae,
quia nunquam moritur eorum patrona a patrocinio
ejusdem nunquam discedant, nec posteritas quidem
eorum, sicut priores canones decreverunt. Et ne
forte libertas eorum in futura prole non pateat,
ipsaque posteritas naturali ingenuitate obtinens,
sese ab Ecclesiae patrocinio non subtrahat, necesse
est tam iidem liberti, quam ab eis progeniti professionem
episcopo suo faciant, per quam se ex familia
Ecclesiae liberos effectos esse fateantur, ejusque
patrocinium non relinquant, sed juxta virtutem
suam obsequium ei, vel obedientiam praebeant.
CAP. CLXXXVI. #De libertis, qui a quibuscunque manumissi Ecclesiae patrocinio commendati sunt.@#
(Ex eodem V, cap. 72.) Liberti, qui a quibuscunque
manumissi sunt, atque Ecclesiae patrocinio
commendati existunt, sicut regulae antiquorum Patrum
constituerunt, sacerdotali defensione a cujuslibet
insolentia protegantur, sive in statu libertatis
eorum, seu in peculio quod habere noscuntur.
CAP. CLXXXVII. #De manumissis in Ecclesia.@#
(Ex concil. Arausic., cap. 6.) In Ecclesia manumissos,
vel per testamentum Ecclesiae commendatos,
si quis in servitutem, vel in obsequium, vel ad colonariam
conditionem imprimere tentaverit, animadversione
ecclesiastica coercebitur.
CAP. CLXXXVIII. #De fugitivis ecclesiasticis servis.@#
( #Ex eodem Toletan.@# ) Fugitivos etiam servos
ecclesiasticos domos suas, aut familias deserentes,
qui etiam si revocati fuerint, teneri non possunt,
simili ratione ab episcopo, si voluerit, aut si ita
illi meruerint, distrahantur.
CAP. CLXXXIX. #De episcopis, qui nihil suis Ecclesiis conferunt, et tamen ex familia liberos facere praesumunt.@#
( | null | d1830a87-4598-4e7d-85a2-8403293be1ea | latin_170m_raw | null | None | None | None |
#Ex eodem.@# ) Episcopi, qui nihil ex proprio suo
Ecclesiae Christi conferunt, liberos ex familiis Ecclesiae
ad condemnationem suam facere non praesumant.
Impium est enim ut qui res suas Ecclesiae
Christi non contulerit, damnum Ecclesiae inferat.
Tales igitur libertos successor episcopus, absque
aliqua oppositione ad jus Ecclesiae revocabit.
CAP. CXC. #De illis, qui pro aliquo reatu fugiunt ad Ecclesiam.@#
(Ex concil. Aurelian., cap. 10.) In synodo Aurelianensi
prima sub Clodoveo rege, in qua sederunt
episcopi viginti quatuor, de his qui ad Ecclesiam pro
reatibus suis fugiunt, id constitutum est observandum,
quod antiqui canones decreverunt, et lex Romana
constituit, ut ab Ecclesia, vel ab Ecclesiae
atriis, vel a domo episcopi vel a claustro, quia haec
pro emunitate habentur, eos abstrahi omnino non
liceat, sed nec alteri consignari, nisi ad Evangelia
datis sacramentis, de morte, et debilitate, et omni
poenarum genere sint securi, ita, ut ei cui reus
fuerit criminosus, de satisfactione conveniat. Quod
si sacramenta sua convictus fuerit violasse, reus
perjurii non solum a communione Ecclesiae, vel omnium
clericorum, verum etiam, et a catholicorum
convivio separetur. Quod si cui reus est, noluerit
sibi intentione faciente componi, et ipse reus de
Ecclesia actus timore discesserit, ab Ecclesiae clericis
non requiratur.
CAP. CXCI.-- #De raptore, si cum rapta ad Ecclesiam confugerit.@#
(Ex eodem, cap. 2.) De raptoribus autem feminarum
id constituendum esse censuimus, ut si ad
ecclesiam raptor cum rapta confugerit, et feminam
ipsam violentiam pertulisse constiterit, statim liberetur
de potestate raptoris, et parentibus reddatur,
et raptor mortis, vel poenarum impunitate concessa,
liberam habeat eundi facultatem. Si vero parentes
mulieris ecclesiasticis viris obedire noluerint, excommunicentur.
CAP. CXCII.-- #De servo, si pro qualibet culpa dominum suum ad Ecclesiam fugerit.@#
(Ex eodem, cap. 3.) Servus qui ad Ecclesiam confugerit
pro qualibet culpa, si a domino pro commissa
culpa ecclesiastici sacramentum susceperint, statim
ad servitium domini sui redire cogatur. Et postquam
dato sacramento domino suo fuerit consignatus, si
aliquid poenae pro eadem culpa qua accusatur probatus
fuerit pertulisse, pro contemptu Ecclesiae, et
praevaricatione fidei a communione et convivio catholicorum,
sicut superius comprehensum est, extraneus
habeatur. Si vero servus pro culpa sua ab
Ecclesia defensatus, sacramenta domini clericis
exigentibus de impunitate perceperit, exire nolentem
a domino liceat occupari.
CAP. CXCIII.-- #De eadem re.@#
(Ex eodem, cap 5.) Similiter in Matiscensi synodo
decretum est ut hi qui fugiunt suos inimicos, aut
in Ecclesiam, aut in atrium Ecclesiae, aut in domum
episcopi, aut in claustrum regularium non inde
abstrahantur, nisi prius super sacra accepta securitate
a persecutoribus de morte, de debilitate, et
omni poenarum genere, sint securi: etiam si servi
sint illorum, qui eos insequuntur, ita ut ei cui rei
criminosi fuerint de satisfactione conveniant. Quod
si is qui super sacra prius juraverat, post convictus
fuerit juramentum violasse, reus perjurii communione
privetur, quousque satisfaciat.
CAP. CXCIV.-- #De eadem re.@#
(Ex concil. apud Theodonis villam, cap. 11.) Reum
confugientem ad Ecclesiam, seu in atrium Ecclesiae,
aut in officinas regularium fratrum, vel in curiam
aut in domum episcopi, quia haec in antiquis canonibus
pro emunitate tenentur, nemo abstrahere audeat,
neque inde donare ad poenam, vel ad mortem,
ut honor Dei et sanctorum ejus prae omnibus conservetur,
sed rectores ecclesiarum pacem et vitam,
ac membra ei cum juramento obtinere studeant:
sed tamen legitime componat, quidquid inique fecerat:
et si insequutor magistris ecclesiae obedire
noluerit, canonice constringatur.
CAP. CXCV.-- #De eadem re.@#
(Ex concil. Arausico, cap. 5.) Eos qui ad Ecclesiam
confugerint, tradi non debere, sed loci reverentia
et intercessione defendi. Si quis autem mancipia
clericorum pro suis mancipiis ad Ecclesiam confugientibus
crediderit occupanda, per omnes Ecclesias
districtissima damnatione feriatur.
CAP. CXCVI.-- #De emunitate Ecclesiae.@#
(Ex concil. Triburi., cap. 30.) Si quis in atrio
Ecclesiae pugnam committit, aut homicidium facit,
quidquid pro | null | ce56e0e7-e20d-4c61-b9a2-41589e77e0b0 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
emunitate violata emendandum est.
altario solvatur, cujuscunque fuerit Ecclesia illa.
CAP. CXCVII.-- #De fugientibus ad Ecclesiam.@#
(Ex concil. Mediomatricis, cap. 2.) Si quis contumax
vel superbus timorem Dei, vel reverentiam
Ecclesiarum sanctarum non habuerit, et fugientem
servum suum, vel quem ipse persecutus fuerit, de
atrio Ecclesiae, vel de porticibus quomodolibet Ecclesiae
adhaerentibus per vim abstraxerit, et Deum
omnipotentem in hoc contempserit, pro emunitate
D. CCCC, solidos episcopo componat, et ipse publica
poenitentia juxta judicium episcopi multetur, ut sit
honor Dei et reverentia sanctorum, et ut Ecclesia
Dei semper invicta permaneat.
CAP. CXCVIII.-- #Quid in Ecclesia Dei legi debeat.@#
(Ex concil. Aureliano, cap. 3.) Nihil aliud in
Ecclesia legatur aut cantetur, nisi ea quae auctoritatis
divinae sunt, et Patrum orthodoxorum sanxit auctoritas,
nec falsa angelorum nomina colant, sed ea
tantum quae prophetica et Evangelica docet Scriptura,
id est Michael, Gabriel, Raphael.
CAP. CXCIX.-- #Ut excommunicandi sint qui libros famosos legerint.@#
(Ex decr. Adriani papae, cap. 2.) Hi qui inventi
fuerint libros famosos et ignotos in Ecclesia legere,
vel cantare, excommunicentur.
CAP. CC.-- #De illis quae clam concipiunt.@#
(Ex concil. Matiscen., cap. 6.) In hoc sancto concilio
decretum est ut unusquisque presbyter in sua
plebe publice annuntiet, ut si aliqua femina clanculo
corrupta conceperit, et perpererit, nequaquam
diabolo coactante filium, aut filiam suam interficiat,
sed quocunque praevalet ingenio, ante januas Ecclesiae
partum deportari, ibique poni faciat, ut coram
sacerdote in crastinum delatus, ab aliquo fideli
suscipiatur et nutriatur, et tali ex causa homicidii
reatum et, quod majus est parricidium evadat.
Nam qui filium, aut filiam interficit, parricida omnimodis
tenetur.
CAP. CCI.-- #De infantibus in adulterio natis, et ad Ecclesiam expositis.@#
(Ex concil. Arelaten., cap. 5.) Si expositus ante
Ecclesiam cujuscumque fuerit miseratione collectus,
contestationis ponat epistolam, ut si is qui collectus
est intra X dies quaesitus, agnitusque non fuerit,
securus habeat qui collegit. Sane, qui post praedictum
tempus calumniator exstiterit, ut homicida
ecclesiastica districtione damnabitur, sicut Patrum
sanxit auctoritas.
CAP. CCII.-- #De eadem re.@#
(Ex concil. Vasensi, cap. 9.) De expositis, quia
collata ab omnibus querela processit, eos non ad
misericordiam jam, sed canibus exponi, quos colligere
calumniarum metu, quamvis infelix a praeceptis
misericordiae mens humana detractet, id observandum
est ut secundum statuta fidelissimorum Augustorum,
piissimorumque principum, quisquis
expositum colliget, Ecclesiam contestetur, contestationem
collegat. Nihilominus de altari Dominico die
minister annuntiet ab ecclesiastico expositum esse
collectum, ut intra dies decem ab expositionis die
expositum recipiat, si quis se probaverit agnovisse,
collectiori pro ipsorum X dierum misericordia,
prout valuerit, ad praesens retribuat, aut in perpetuum
cum Dei gratia, si voluerit, possideat. Si quis
expositorum hoc ordine collectorum repetitor, vel
calumniator exstiterit, ut homicida habendus est.
CAP. CCIII.-- #De avaritia sacerdotum.@#
(Ex concil. Toletan., cap. 33.) Avaritia radix
cunctorum malorum, cujus sitis etiam sacerdotum
mentes obtinet. Multi enim fidelium in amore Christi
et martyrum, in parochiis episcoporum basilicas
construunt, oblationes conscribunt, sacerdotes
haec auferunt, atque in usus suos convertunt. Inde
est quod cultores sacrorum deficiunt, dum stipendia
sua perdunt. Inde labentium basilicarum ruinae non
reparantur, quia avaritia sacerdotali omnia auferuntur.
Pro qua re constitutum est a praesenti concilio,
episcopos ita dioeceses suas regere, ut nihil ex
earum jure praesumant auferre: sed juxta priorum
auctoritatem conciliorum, tam de oblationibus,
quam de decimis, et de tributis ac frugibus tertiam
consequantur. Quod si amplius quippiam ab eis
praesumptum exstiterit, per concilium restauretur,
appellantibus ipsis conditoribus, aut certe propinquis
eorum, si jam illi a saeculo discesserunt. Noverint
autem conditores basilicarum in rebus quas
eisdem ecclesiis conferunt, nullam potestatem habere,
sed juxta canonum instituta, sicut ecclesiam,
ita et dotem ejus ad ordinationem episcopi pertinere.
CAP. CCIV.-- #De illis qui ecclesias incenderint.@#
( #Ex decr. Julii | null | 7a7cfa4f-b65e-4147-8e38-631f1b27eed0 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
papae.@# ) Si quis ecclesiam igne
comburit, XV annos poeniteat, et eam sedule restituat,
et pretium suum distribuat pauperibus.
CAP. CCV.-- #De quodam clerico a diabolo vexato.@#
( #Ex dialogo Greg. papae.@# ) Ex eodem quoque tempore
quidam Aquinensis Ecclesiae clericus daemonio
vexabatur, qui a venerabili viro Constantio Ecclesiae
ejus anstistite per multa fuit martyrum loca transmissus,
ut sanari posset. Sed sancti Dei martyres noluerunt
ei sanitatis donum tribuere, ut quanta esset
in Benedicto gratia demonstrarent. Ductus itaque
est ad omnipotentis Dei famulum Benedictum, qui
Jesu Christo Domino preces fundens, antiquum
hostem de obsesso homine protinus expulit. Cui
sanato praecepit dicens: Vade, et post haec carnem
non comedas, et ad sacrum ordinem nunquam accedere
praesumas. Quacunque autem die sacrum
ordinem temerare praesumpseris, statim juri diaboli
iterum manciparis. Discessit itaque clericus sanus
ac sicut terrere solet animum poena recens, ea quae
vir Dei praecepit interim custodivit. Cum ergo post
annos multos omnes priores illius de hac luce migrassent,
et minores suos sibimet superponi in sacris
ordinibus cerneret, verba viri Dei quasi ex longo
tempore oblitus postposuit, atque ad sacrum ordinem
accessit. Quem mox is qui reliquit diabolus
tenuit, eumque vexare quousque animam ejus excuteret,
non cessavit.
CAP. CCVI.-- #De rebus Ecclesiae quae, mortuo episcopo, a presbyteris venditae fuerint.@#
(Ex concil. Ancirano, cap. 14.) De his quae pertinent
ad Ecclesiam, quaecunque, cum non esset
episcopus, presbyteri vendiderunt, placuit rescisso
contractu ad jura ecclesiastica revocari. In judicio
autem erit episcopi, si pretium debeat recipi necne:
quia plerumque rerum districtarum reditus ampliorem
summam pro pretio dato reddiderit.
CAP. CCVII.-- #De eo qui spernit ablationem presbyteri, qui uxorem habuit.@#
(Ex concil. Gangren., cap. 4.) Quicunque discernit
a presbytero qui uxorem habuit, quod non oporteat,
eo ministrante, de oblatione percipere, anathema
sit.
CAP. CCVIII.-- #Quod non permittantur ecclesiastici ad caemeteria haereticorum accedere.@#
(Ex concil. Laodicen., cap. 8.) Quod non permittantur
ecclesiastici ad haereticorum coemeteria, vel
ad ea quae ab eis appellantur martyria, orationis
causa vel sanitatis accedere. Sed hujusmodi si fideles
fuerint, certo tempore communione privari:
poenitentes autem et confitentes se deliquisse, convenit
suscipi.
CAP. CCIX.-- #Quod non oporteat ab haereticis eulogias accipere.@#
(Ex eodem, cap. 32.) Quod non oporteat ab haereticis
eulogias accipere, quae sunt maledictiones
potius quam benedictiones.
CAP. CCX.-- #Quod nullus Christianus ad pseudomartyres ire debeat.@#
(Ex eodem, cap. 34.) Quod omnem Christianum
non oporteat deserere martyres Christi, et ire ad
pseudomartyres, id est, haereticorum, et quos ipsos
constat haereticos exstitisse. Hi namque alienati
sunt a Deo. Sint igitur anathema qui ad tales accesserint.
CAP. CCXI.-- #Quod non oporteat plebeios psalmos in Ecclesia recitari.@#
(Ex eodem concilio, cap. 59.) Quod non oporteat
plebeios psalmos in Ecclesia cantari, nec libros
praeter canonem legi, sed sola sacra volumina Novi
Testamenti vel Veteris
CAP. CCXII.-- #De illis qui conventus, qui ad confessiones martyrum fiunt, abominantur.@#
(Ex concil. Antioch., cap. 20.) Si quis superbiae
usus affectu, conventus abominatur qui ad confessiones
martyrum celebrantur, et ministeria quae in
eis fiunt simul cum eorum memoriis exsecratur,
anathema sit.
CAP. CCXIII.-- #Ut victus ab exorcistis energumenis in domo Dei sedentibus administretur.@#
(Ex concil. Carthag., cap. 91.) Energumenis in
domo Dei sedentibus victus quotidianus per exorcistas
opportuno tempore ministretur.
CAP. CCXIV.-- #Ut sacra vasa non ab aliis quam a sacris viris tractari debeant.@#
(Ex decr. Syxti papae, cap. 49.) Cognoscat sapientia
vestra, fratres charissimi, quia in hac sancta
apostolica sede a nobis et reliquis episcopis, caeterisque
Domini sacerdotibus, statutum est ut sacra
vasa non ab aliis quam a sacratis Dominoque dicatis
contrectentur hominibus. Indignum enim valde
est ut sacra Domini vasa, quaecunque sunt, humanis
usibus serviant, aut ab aliis quam a Domino famulantibus
eique dicatis tractentur viris, ne pro talibus
praesumptionibus iratus Dominus plagam imponat
populo | null | 1c3e75e0-0f3f-4857-9635-f3606f0076bf | latin_170m_raw | null | None | None | None |
suo, et hi qui etiam non peccaverunt, mala
patiantur, aut pereant: quia perit justus saepissime
pro impio. Attendite, fratres, ne talia vestris in Ecclesiis
permittatis deinceps fieri, ne grex pretioso sanguine
Christi redemptus, in praecipitium, quod absit! ruat.
CAP. CCXV.-- #De sacratis foeminis quae sacra vasa et pallas altaris tractare praesumpserint.@#
(Ex decr. Sotheris papae, cap. 46.) Sacratas Deo
foeminas vel monachas sacra vasa, vel sacras pallas
penes vos contingere, et incensum circum altaria
deferre perlatum est ad apostolicam sedem. Quae
omnia reprehensione et vituperatione plena esse
nulli recte sapientium dubium est. Quapropter hujus
sanctae sedis auctoritate haec omnia vobis resecare
funditus, quantocius poteritis, censemus: et ne
pestis haec latius divulgetur, per omnes provincias
abstergi diutissime mandamus.
CAP. CCXVI.-- #De vasis sacris, de pallis altaris et velis ecclesiae, si vetustate consumpta fuerint, quid inde faciendum sit.@#
(Ex epist. Clementis papae, cap. 56.) De vasis sane
sacris ita gerendum est: Altaris palla, cathedra,
candelabrum, et velum, si fuerint vetustate consumpta,
incendio dentur: quoniam non licet ea quae
in sacrario fuerunt, male tractari, sed incendio universa
tradentur. Cineres quoque eorum in baptisterium
inferantur, ubi nullus transitus habeatur, in
pariete, aut in fossis pavimentorum jactentur, ne
introeuntium pedibus inquinentur. Pallas vero et
vela quae in sanctuarii sordidata fuerint ministerio,
diaconi cum humilibus ministris intra sacrarium
lavent, non ejicientes foras a sacrario velamina
Dominicae mensae, ne forte pulvis Dominici corporis
male decidat, syndone foris delata, et erit hoc operanti
peccatum. Idcirco in sacrario ministris praecipimus
cum diligentia custodire. Pallae in alia pelvi
laventur, in alia vela.
INCIPIUNT DECRETA DE RECIPIENDIS, VEL NON RECIPIENDIS
LIBRIS, SCRIPTA A GELASIO PAPA, CUM SEPTUAGINTA
ERUDITISSIMIS EPISCOPIS IN SEDE APOSTOLICA
URBIS ROMAE. ( #Ex decr. Gelasii papae de recipiendis
libris.@# )
CAP. CCXVII.-- #De ordine librorum Veteris Testamenti@#
Genesis liber unus.
Exodi liber unus.
Levitici liber unus.
Numeri liber unus.
Deuteronomii liber unus
Jesu Nave liber unus.
Judicum liber unus.
Regum libri quatuor.
Ruth liber unus.
Paralipomenon libri duo.
Psalmorum liber unus.
Salomonis libri quinque.
Job liber unus.
Tobiae liber unus.
Hesdrae liber unus.
Hester liber unus.
Judith liber unus.
Machabaeorum libri duo.
CAP. CCXVIII.-- #De ordine prophetarum.@#
Esaiae liber unus.
Hieremiae, cum Cinoth, id est Lamentationibus
suis, liber unus.
Ezechielis liber unus.
Danielis liber unus
Oseae liber unus.
Amos liber unus.
Micheae liber unus.
Joel liber unus.
Abdiae liber unus.
Ionae liber unus.
Naum liber unus.
Abacuc liber unus.
Sophoniae liber unus.
Aggaei liber unus.
Zachariae liber unus.
Malachiae liber unus.
CAP. CCXIX. #De ordine librorum Novi Testamenti, quos sancta Romana Ecclesia tenet, et quos universalis Ecclesia observat.@#
Evangeliorum libri quatuor.
Secundum Matthaeum liber unus.
Secundum Marcum liber unus.
Secundum Lucam liber unus.
Secundum Joannem liber unus.
Actus apostolorum liber unus.
#Epistolae Pauli numero XIV.@#
Ad Romanos epistola una.
Ad Corinthios epistolae duae.
Ad Galatas epistola una.
Ad Ephesios epistola una.
Ad Philippenses epistola una.
Ad Colossenses epistola una.
Ad Thessalonicenses epistola una.
Ad Timotheum epistolae duae.
Ad Titum epistolae duae.
Ad Philemonem epistola una.
Ad Hebraeos epistola una.
Apocalypsis Joannis liber unus.
CAP. CCXX. #Ordo VII epistolarum canonic.@#
Petri apostoli epistolae duae.
Jacobi apostoli epistola una.
Joannis apostoli epistolae tres.
Judae Zelotis apost. epistola una.
( #Ex decr. ejusdem.@# ) Post propheticas et evangelicas
atque apostolicas Scripturas, quibus Ecclesia catholica
per gratiam Dei fundata est, etiam illud intimandum
putavimus, quod quamvis universae per orbem
diffusae catholicae Ecclesiae unus thalamus Christi sit,
sancta tamen Romana catholica et apostolica Ecclesia
nullis synodicis constitutis caeteris Ecclesiis
praelata est, sed Evangelica voce Domini Salvatoris
nostri primatum obtinuit: Tu es Petrus, inquiens,
et super hanc petram aedificabo Ecclesiam meam, et
portae inferi non praevalebunt adversus eam, et tibi
dabo claves regni coelorum. Et quaecunque ligaveris | null | 573eaaf3-e848-4464-8757-8d5552be8afd | latin_170m_raw | null | None | None | None |
super terram, erunt ligata et in coelo. Et quaecunque
solveris super terram, erunt soluta et in coelo. Cui
data est etiam societas beatissimi Pauli apostoli vasis
electionis, qui non diverso, sicut haeretici garriunt,
sed uno tempore, uno eodemque die gloriosa morte
cum Petro in urbe Roma sub Caesare Nerone agonizans
coronatus est, et pariter supradictam sanctam
Romanam Ecclesiam Christo Domino consecrarunt,
hancque omnibus urbibus in universo mundo sua
praesentia, atque venerando triumpho praetulerunt.
Est ergo prima Petri apostoli sedes Romana Ecclesia
non habens maculam, nec rugam, nec aliquid hujusmodi.
Secunda autem sedes apud Alexandriam,
beati Petri nomine a Marco ejus discipulo et evangelista
consecrata est, ipseque a Petro apostolo in
Aegyptum directus, verbum veritatis praedicavit, et
gloriosum consummavit martyrium. Tertia vero
sedes apud Antiochiam ejusdem beatissimi Petri
nomine habetur honorabilis, eo quod illic, priusquam
Romam venisset, habitavit, et illic primum nomen
Christianorum novellae gentis exortum est. Et quamvis
aliud fundamentum nemo possit ponere, praeter
id quod positum est, quod est Christus Jesus, tamen
ad aedificationem nostram eadem sancta Romana
Ecclesia, post illas Veteris vel Novi Testamenti,
quas regulariter suscepimus, etiam has suscipi non
prohibet Scripturas: Sanctam synodum Nicaenam
trecentorum decom et octo Patrum, mediante Maximo
Constantino Augusto, in qua Arius haereticus condemnatus
est. Sanctam synodum Constantinopolitanam,
mediante Theodosio seniore Augusto, in qua Macedonius
haereticus debitam damnationem excepit.
Sanctam synodum Ephesinam, in qua Nestorius
damnatus est, cum consensu beatissimi Coelestini papae,
mediante Cyrillo Alexandrinae sedis antistite, et
Archadio episcopo ab Italia destinato. Sanctam
synodum Chalcedonensem, mediante Martiano Augusto,
et Anatholio Constantinopolitano episcopo, in qua
Nestoriana et Eutychiana haeresis simul cum Dioscoro
ejusque complicibus damnatae sunt. Sed et si
qua sunt concilia a sanctis Patribus hactenus instituta.
praeter istorum quatuor auctoritatem, et custodienda
et recipienda decrevimus. Jam nunc subjiciendum
de opusculis sanctorum Patrum, quae in Ecclesia
catholica recipiantur: Opuscula B. Cypriani martyris
et Carthaginensis episcopi. Item opuscula B.
Gregorii Nazianzeni episcopi. Item opuscula Basilii
Cappadoceni episcopi. Item opuscula B. Athanasii
Alexandrini episcopi. Item opuscula B. Joannis Constantinopolitani
episcopi. Item opuscula B. Theophili
Alexandrini episcopi. Item opuscula B. Cyrilli
Alexandrini episcopi. Item opuscula B. Hylarii Pictaviensi
episcopi. Item opuscula B. Ambrosii Mediolanensis
episcopi. Item opuscula B. Augustini
Hypponeregiensis episcopi. Item opuscula B. Hieronymi
presbyteri. Item opuscula Prosperi viri religiosissimi.
Item epistola B. Leonis papae ad Flavianum
Constantinopolitanum episcopum destinata.
Cujus textum quispiam si usque ad unum iota disputaverit,
et non eam in omnibus venerabiliter receperit,
anathema sit. Item opuscula atque tractatus
omnium Patrum orthodoxorum qui in nullo a sanctae
Ecclesiae Romanae consortio deviarunt, nec ab
ejus fide, vel praedicatione sejuncti sunt, sed ipsius
communionis per gratiam Dei usque in ultimum diem
vitae suae fuere participes, legendos decernimus.
Item decretales epistolas, quas beatissimi papae diversis
temporibus ab urbe Roma pro diversorum
patrum consolatione dederunt, venerabiliter suscipiendas.
Item gesta sanctorum martyrum, quae multiplicibus
tormentorum cruciatibus et mirabilibus
confessionum triumphis irradiant, quis ista catholicorum
dubitet, et majora eos in agonibus fuisse
perpessos, nec suis viribus, sed Dei gratia et adjutorio
universa tolerasse? Sed ideo secundum antiquam
consuetudinem singulari cautela in sancta Romana
Ecclesia non leguntur, quia et eorum qui scripsere
nomina penitus ignorantur, et ab infidelibus
aut dictis superflua, aut minus apta, quam rei ordo
fuerit, scripta esse putantur: sicut cujusdam Cyrici,
et Julittae, sicut Georgii, aliorumque hujusmodi
passiones, quae ab haeriticis perhibentur conscriptae.
Propter quod, ut dictum est, ne vel levis subsannandi
oriretur occasio, in sancta Romana Ecclesia
non leguntur. Nos tamen cum praedicta Ecclesia,
omnes martyres et eorum gloriosos agones, qui Deo
magis quam hominibus noti sunt, omni devotione
veneramur. Item Vitas patrum Pauli, Antonii, Hylarionis,
et omnium eremitarum, quas tantum vir
beatissimus scripsit Hieronymus, cum omni veneratione
suscipimus. Item actus beati Sylvestri apostolicae
sedis praesulis, licet ejus qui conscripsit
nomen ignoretur, a multis tamen in urbe Roma catholicis
legi cognovimus, et pro antiquo usu multae
haec imitantur Ecclesiae. Item scriptura de inventione
Dominicae crucis, et alia scriptura de inventione
capitis beati Joannis Baptistae, novellae quidem
relationes sunt | null | c089baeb-6a25-4377-b546-981d131c2d83 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
, et nonnulli eas catholici legunt. Sed
cum haec ad catholicorum manus advenerint, beati
Pauli apostoli praecedat sententia: Omnia probate,
quod bonum est tenete. Item, Rufinus vir religiosus
plurimos ecclesiasticae operis edidit libros, nonnullas
etiam scripturas interpretatus est. Sed quoniam
beatissimus Hieronymus in aliquibus eum de arbitrii
libertate notavit, illa sentimus, quae praedictum
beatum Hieronymum sentire cognoscimus. Et non
solum de Rufino, sed etiam de universis, quos vir
saepius memoratus zelo Dei et fidei religione reprehendit.
Item Origenis nonnulla opuscula, quae vir
beatissimus Hieronymus non repudiat, legenda suscipimus.
Reliqua autem omnia cum suo auctore dicimus
esse renuenda. Item Chronica Eusebii Caesariensis,
atque ejusdem Historiae ecclesiasticae libros,
quamvis in primo narrationis suae libro tepuerit, et
post in laudibus atque excusatione Origenis schismatici
unum conscripserit librum: propter rerum
tamen singularem notitiam, quae ad instructionem
pertinet, usquequaque non dicimus renuendos. Item
Orosium virum eruditissimum collaudamus, quia
valde nobis necessariam adversus paganorum calumnias
ordinavit historiam, miraque brevitate contexuit.
Item venerabilis viri Sedulii Paschale opus,
quod Heroicis descripsit versibus insigni laude praeferimus.
Item Juvenci nihilominus laboriosum opus
non spernimus, sed miramur. Caetera quae ab haereticis
et schismaticis conscripta vel praedicta sunt, nullatenus
recipit catholica et apostolica Romana Ecclesia.
E quibus pauca quae ad memoriam venerint,
et a catholicis vitanda sunt, credimus esse subdenda.
CAP. CCXXI.-- #De notitia librorum apocryphorum, qui a sanctis Patribus aeterna damnatione damnati sunt.@#
( #Item ejusdem.@# ) In primis Ariminensem synodum
a Constantino Caesare Constantini filio congregatam,
mediante Tauro praefecto, ex tunc et in aeternum
confitemur esse damnatam. Item Itinerarii nomine
Petri apostoli, quod appellatur sancti Clementis,
libri VIII, apocryphi. Actus nomine Andreae apostoli,
apocryphus. Actus nomine Thomae apostoli, apocryphus.
Actus alius nomine Petri apostoli, apocryphus.
Actus nomine Philippi apostoli, apocryphus.
Evangelia Thaddaei nomine, apocrypha. Evangelia
nomine Barnabae, apocrypha. Evangelia nomine Petri
apostoli, apocrypha. Evangelia nomine Thomae,
quibus Manichaei utuntur, apocrypha. Evangelia nomine
Bartholomaei, apocrypha. Evangelia nomine
Andreae apostoli, apocrypha. Evangelia quae falsavit
Lucianus, apocrypha. Evangelia quae falsavit Ysicius,
apocrypha. Liber de infantia Salvatoris, apocryphus.
Liber de Nativitate Salvatoris, et de Maria, vel obstetrice,
apocryphus. Liber qui appellatur Pastoris,
apocryphus. Libri omnes quos fecit Leutius discipulus
diaboli, apocryphi. Liber qui appellatur Fundamentum,
apocryphus. Liber qui appellatur Thesaurus,
apocryphus. Liber de filiabus Adelgenesis, apocryphus.
Centimetrum de Christo Virgilianis compaginatum
versibus, apocryphum. Liber qui appellatur
Actus Teclae et Pauli, apocryphus. Liber qui appellatur
Nepotis, apocryphus. Liber Proverbiorum
ab haereticis conscriptus, et sancti Sixti nomine signatus,
apocryphus. Revelatio quae appellatur Pauli,
apocrypha. Revelatio quae appellatur Thomae, apocrypha.
Revelatio quae appellatur Stephani, apocrypha.
Liber qui appellatur Transitus sanctae Mariae,
apocryphus. Liber qui appellatur Poenitentia Adam,
apocryphus. Liber de Ogiae nomine Gigantis, qui
post diluvium cum dracone ab haereticis pugnasse
perhibetur, apocryphus. Liber qui appellatur Testamentum
Job, apocryphus. Liber qui appellatur Poenitentia
Origenis, apocryphus. Liber qui appellatur
Poenitentia sancti Cypriani, apocryphus. Liber qui
appellatur Jamnae et Mambrae, apocryphus. Liber
qui appellatur Sors apostolorum, apocryphus. Liber
Lusa apostoli, apocryphus. Libri canones apostolorum,
apocryphi. Liber Physiologus ab haereticis conscriptus,
et beati Ambrosii nomine praesignatus, apocryphus.
Historia Eusebii Pamphili, apocrypha.
Opuscula Tertulliani, sive Africani, apocrypha. Opuscula
Postumiani et Galli, apocrypha. Opuscula Montani,
et Priscillae, et Maximillae, apocrypha. Opuscula
omnia Fausti Manichaei, apocrypha. Opuscula
alterius Clementis Alexandrini, apocrypha. Opuscula
Cassiani presbyteri Galliarum, apocrypha. Opuscula
Victorini Pictaviensis, apocrypha. Opuscula Fausti
Regiensis Galliarum, apocrypha. Opuscula Frumentii,
apocrypha. Epistola Jesu ad Abagarum, apocrypha.
Epistola Abagari ad Jesum, apocrypha. Passio
Quiricae et Julitae, apocrypha. Passio Georgii, apocrypha.
Scripta quae appellantur Salomonis contradictio,
apocrypha. Phylacteria omnia, quae non angelorum,
ut illi confingunt, sed daemonum magis nominibus
conscripta sunt, apocrypha. Haec et his
similia, quae Simon Magus, Nicolaus, Cerinthus,
Marcion, Basilides, Ebion, Paulus etiam Samosatenus,
Fotinus et | null | e50791de-4cd7-4945-bb08-d1a67576b0fe | latin_170m_raw | null | None | None | None |
Bonosus, qui simili errore defecerunt,
Montanus quoque cum suis obscoenissimis
sequacibus, Apollinaris, Valentinus sive Manichaeus,
Faustus, Sabellius, Arius, Macedonius, Eunomius,
Novatus, Sabbacius, Galistus, Donatus et Eustatius,
Nibinianus, Pelagius, Julianus Edanensis, Coelestinus,
Maximianus, Priscillianus ab Hispania, Lampedius,
Dioscorus, Eutychius, Petrus et alius Petrus,
e quibus unus Alexandriam, alius Antiochiam maculavit,
Achatius Constantinopolitanus cum consortibus
suis, necnon et omnes haereses quas ipsi
eorumque discipuli, sive schismatici docuerunt vel
conscripserunt, quorum nomina minime retinemus,
non solum repudiata, verumetiam ab omni catholica
Romana Ecclesia eliminata, atque cum suis auctoribus,
auctorumque sequacibus sub anathematis indissolubili
vinculo, in aeternum confitemur esse damnata.
CAP. CCXXII.-- #Quando, et quo tempore libri Veteris et Novi Testamenti legendi sint.@#
In Septuagesima ponunt Heptaticum, usque in
XV diem ante Pascha. XV die ante Pascha ponunt
Hieremiam, usque in coenam Domini. In
coena Domini legunt tres lectiones de Lamentatione
Hieremiae: Quomodo sedet sola civitas, etc. Et tres
de tractatu sancti Augustini in Psalmo LXIII: Exaudi,
Deus, orationem meam cum deprecor. Et tres de
Apostolo, ubi ait ad Corinthios: Convenientibus
vobis in unum. Secunda lectio sic incipit: Similiter
postquam coenavit. Tertia: De spiritalibus autem,
nolumus vos ignorare, fratres. In Parasceve tres
lectiones de Lamentatione Hieremiae. Et tres de
tractatu sancti Augustini in Psalmo LXIII. Et tres de
Apostolo, ubi ait in epistola ad Hebraeos: Festinemus
ingredi in illam requiem. Secunda lectio:
Omnis namque pontifex. Tertia: De quo grandis
nobis sermo est. In Sabbato sancto tres lectiones de
Lamentatione Hieremiae. Et tres de tractatu sancti
Augustini in Psalmo LXIII: Exaudi, Deus, orationem
meam cum deprecor. Et tres de Apostolo, ubi ait
in epistola ad Hebraeos: Christus assistens pontifex.
Secunda lectio: Ubi enim Testamentum. Tertia:
Umbram enim habens, lex bonorum futurorum.
In Pascha Domini, Homilias de ipsa die pertinentes.
Infra hebdomadam, Homilias. In octavas
paschae ponunt Actus apostolorum. Et epistolas
canonicas, et Apocalypsin, usque in octavas Pentecostes.
In octavis Pentecostes ponunt Regum et
Paralipomenon usque in Calend. Augusti. In Dominica
prima mensis Augusti ponunt Salomonem,
usque in Calend. Septembris. In Dominica prima
Septembris ponunt Job, Tobiam, Hester, et Ezra,
usque in Calend. Octobris. In Dominica prima mensis
Octobris ponunt Machabaeorum, usque in Calendas
Novembris. In Dominica prima mensis Novembris
ponunt Ezechielem, et Danielem, et minores
Prophetas, usque in Calend. Decemb. In Dominica
prima mensis Decembris, ponunt Esaiam
prophetam usque in Natalem Domini. In vigilia
Natalis Domini legunt primum de Esaia tres lectiones.
Prima lectio: Primo tempore alleviata est terra
Zabulon. Secunda: Consolamini. Tertia: Consurge,
consurge. Deinde leguntur Sermones vel Homiliae
ad ipsum diem pertinentes. In Natali sancti Stephani
Homiliae de ipso die. In natali sancti Joannis similiter.
In natali Innocentum similiter. In octavas Domini
Homiliae de ipso die. In Dominica prima post
natalem Domini ponuntur epistolae Pauli usque
Septuagesimam. In Epiphania lectiones tres de
Esaia. Prima lectio sic incipit: Omnes sitientes.
Secunda, Surge, illuminare. Tertia, Gaudens gaudebo.
Deinde leguntur Sermones vel Homiliae ad
ipsum diem pertinentes.
CAP. CCXXIII.-- #De vasculis, quibus mysteria sacra conficiuntur.@#
(Ex concil. Tribur. cui interfuit rex Arnolphus,
cap. 9.) Vasa quibus sacrosancta conficiuntur mysteria,
calices sunt et patenae. De quibus Bonifacius
martyr et episcopus interrogatus, si liceret in
vasculis ligneis sacramenta conficere, respondit:
Quondam sacerdotes aurei ligneis calicibus utebantur:
nunc econtra lignei sacerdotes aureis utuntur
calicibus. Zepherinus XVI, Romanus episcopus, patenis
vitreis missas celebrare constituit. Tunc deinde
Urbanus decimus octavus papa omnia ministeria
sacra fecit argentea. In hoc enim, sicut et in reliquis
cultibus magis et magis per incrementum
temporum decus succrevit Ecclesiarum. Nostris
enim diebus, qui servi patrisfamilias sumus, ne
decus matris Ecclesiae imminuatur, sed magis cumuletur
et amplificetur, statuimus ut deinceps
nullus sacerdos sacrum mysterium corporis et sanguinis
Jesu Christi Domini nostri in ligneis vasculis
ullo modo conficere praesumat, ne unde placari debet,
inde | null | 40fc0219-bfb0-492b-b730-4fa9b6adf334 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
irascatur Deus.
CAP. CCXXIV.-- #De ecclesia a compluribus cohaeredibus obsessa.@#
#(Ex eodem concil. cui interfuit rex Arnolphus,
cap. 32.)@# Quaecunque ecclesia a compluribus cohaeredibus
sit obsessa, concordia, unanimitate undique
procuretur, ne propter aliquas disceptationes
servitium Dei minuatur, et cura populi irreligiose
agatur. Si vero contingat pro ea comparticipes diffidere,
et sub uno presbytero nolle eam procurare,
et propterea jurgia et contentiones tam inter ipsos
quam inter clericos incipiant frequentare: quia,
juxta Apostolum, servos Dei non oportet litigare,
episcopus tollat inde reliquias, et sub magna cura
honorifice collocet eas, atque ejusdem ecclesiae
claudat ostia, et sub sigillo signet ea. Et ut sacrum
mysterium nullus celebret in ea antequam concordi
unanimitate unum omnes eligant presbyterum, qui
idoneus sit sacrosanctum locum procurate, et populo
Dei utiliter praeesse.
CAP. CCXXV.-- #De altaribus, in quibus sacrae reliquiae non inveniuntur.@#
(Ex concil. Africano, cap. 50.) Altaria in quibus
corpora, vel reliquiae martyrum non esse probantur
ab episcopis ejusdem loci destruantur.
CAP. CCXXVI.-- #In altari in quo episcopus missam celebrat, eo die presbyter aliam iterare non praesumat.@#
( #Ex concil. Urbico.@# ) Nec in altari, in quo missam
episcopus cantavit, presbyter eo die missam celebrare
praesumat.
CAP. CCXXVII.-- #Ut in oblatione corporis et sanguinis Domini incensum imponi debeat.@#
(Ex conc. Rothomag., cap. 1.) Ut tempore quo Evangelium
legitur, finitoque offertorio, super oblationem
incensum, in mortem videlicet Redemptoris nostri,
ponatur, decrevimus.
CAP. CCXXVIII.-- #Ut quoties basilicam ad quam itur praesentia novae plebis impleverit toties sacrificium subsequens offeratur@#
(Ex epist. Leonis, papae ad Dioscorum Alexandrin.
episcopum missa, cap. 2) Ut autem in omnibus observantia
nostra concordet, illud quoque volumus
custodiri, ut cum solemnior festivitas conventum
populi numerosioris indixerit, et ad eamdem tanta
fidelium multitudo convenerit, quam recipere basilica
una non possit, sacrificii oblatio indubitanter
iteretur, ne his tantum admissis ad hanc devotionem,
qui prius advenerint, videantur hi qui postmodum
confluxerint non recepti, cum plenum pietatis
atque rationis sit, ut quoties basilicam ad quam
itur praesentia novae plebis impleverit, toties sacrificium
subsequens offeratur. Necesse est enim, ut
quaedam populi pars sua devotione privetur, si
unius tantum missae more servato, sacrificium
offerre non possint, nisi prima diei parte convenerint.
CAP. CCXXIX.-- #Ut nullus presbyter titulum super titulum usurpare praesumat.@#
( #Ex concil. Nanneten.@# ) Ut si quilibet presbyterorum
defunctus fuerit, vicinus presbyter apud seniorem
saecularem nulla precatione, vel aliquo xenio
ecclesiam illam obtineat, quia titulus per se constans
antea exstitit, sed neque capellam sine consultu
episcopi. Quod si fecerit, definitam sententiam
sibi prolatam suscipiat, sicuti de episcopo canonica
decrevit auctoritas, ut si per ambitionem majorem
civitatem appetierit, et illam perdat quam tenuit, et
illam nequaquam obtineat, quam usurpare tentavit.
CAP. CCXXX.-- #Ut episcopus aut presbyter, postquam missam inceperit, et orationem dixerit, nisi passio aliqua intervenerit, antequam inceptum ministerium adimpleat, ab altario Dei nullo modo discedere audeat.@#
(Ex decr. Zachariae papae, cap. 14.) Ut episcopus
aut presbyter, dum ingressus fuerit ad missarum
solemnia celebranda, nisi passio aliqua intervenerit,
nullo modo audeat data oratione recedere, ut
ab alio episcopo, aut presbytero suppleantur missarum
solemnia, sed qui initium ponit, suppleat usque
ad finem. Quia scriptum est: Qui perseveraverit
usque in finem, hic salvus erit. Si quis vero praesumpserit
praeter quod posuimus agere, a sacro
corpore et sanguine Domini nostri Jesu Christi sit
suspensus.
CAP. CCXXXI.-- #Ut nullus episcopus vel presbyter ad celebrandum missarum solemnia cum baculo ire, aut velato capite altario Dei assistere praesumat.@#
(Ex decr. ejusdem, cap. 13.) Ut nullus episcopus,
presbyter, aut diaconus ad celebrandum missarum
solemnia praesumat cum baculo introire, aut velato
capite altario Dei assistere, quoniam et apostolus
Paulus prohibet viros velato capite orare in Ecclesia,
et si temere praesumpserit, communione privetur.
CAP. CCXXXII.-- #Ne corpora sanctorum transferantur de loco ad locum.@#
(Ex concil. Mogunt | null | 80d351f9-bbaf-40bb-b861-a0f72e0bfb29 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
., cap. 51.) Deinceps vero corpora
sanctorum de loco ad locum nullus transferre
praesumat, sine consilio principis, vel episcoporum
sanctaeque synodi licentia.
CAP. CCXXXIII.-- #Qui mortui in ecclesia sepeliantur.@#
(Ex eodem, cap. 52.) Nullus mortuus infra ecclesiam
sepeliatur, nisi episcopi, aut abbates, aut digni
presbyteri, vel fideles laici.
CAP. CCXXXIV.-- #Quod omnes fideles in ecclesia nihil agere debeant, nisi orare.@#
(Ex concil. Turonen., cap. 38.) Sacerdotes debent
fideles admonere, ut quando ad ecclesiam conveniunt,
sine strepitu ac tumultu eam ingrediantur, in
qua etiam quandiu in orationis causa morantur,
nequaquam inanes inter se proferant confabulationes,
sed tempore quo missarum solemnia celebrantur,
non solum ab otiosis et inutilibus verbis, verumetiam
et a perniciosis cogitationibus funditus abstinendum
sit.
CAP. CCXXXV.-- #Quod divina clementia fixis in terram genibus exoranda sit, nisi in majoribus solemnitatibus.@#
(Ex eodem, cap. 37.) Sciendum est quod exceptis
diebus Dominicis, et illis solemnitatibus quibus
sancta et universalis Ecclesia ob recordationem
Dominicae resurrectionis solet stando orare, fixis
in terram genibus suppliciter clementiam nobis
profuturam nostrorumque criminum indulgentiam
deposcendum est: cujus rei in Evangelio ipse Dominus
nobis dedit exemplum. Sed et Stephanus
martyr, et apostolus Paulus eadem fecisse, liber
Actus apostolorum testis est, ex quibus intelligi
datur, oportere Christianum humiliter in terram
prosterni, ne forte illi dicatur: Cur superbiat terra
et cinis?
CAP. CCXXXVI.-- #Quod non liceat mortuis osculum dare.@#
(Ex concil. Agathen., cap. 3.) Non licet mortuis
osculum dare, nec palliis quae in sacrificio super
altare ponuntur, corpora eorum involvere, vel super
feretrum ponere.
CAP. CCXXXVII.-- #Ubi fideles sepeliri debeant.@#
(Ex concil. Triburien., cui interfuit rex Arnolphus,
cap. 15.) Restat propter instantem, quae tunc maxima
occurrit, necessitatem ubicunque facultas rerum
et opportunitas temporum suppetat sepulturam
morientium apud ecclesiam, ubi sedes est episcopi,
celebrari. Si autem hoc propter itineris longinquitatem
aut adjacentem alicujus inopportunitatis difficultatem
impossibile videatur, exspectet eum terra
sepulturae suae quo canonicorum aut monachorum
sive sanctimonialium congregatio sancta communiter
degat, ut eorum orationibus judici suo commendatus
occurrat, et remissionem delictorum
quam meritis non obtinet, illorum intercessionibus
percipiat. Quod si et hoc ineptum et difficile
aestimetur, ubi decimam persolvebat vivus, sepeliatur
mortuus.
CAP. CCXXXVIII.-- #Ut sacerdotes ad tempus orationibus vacent, antequam sacrificent.@#
(Ex decret. Innocentii papae, cap. 26.) Nam Paulus
ad Corinthios scribit dicens: Abstinete vos
ad tempus ut vacetis orationi, et hoc utique laicis
praecepit, multo magis sacerdotibus, quibus et
orandi et sacrificandi juge officium est: semper debebunt
ab hujusmodi consortio abstinere. Qui si
contaminatus fuerit carnali concupiscentia, quo
pudore vel sacrificare forsitan usurpabit, aut qua
conscientia, quove merito exaudiri se credit, cum
dictum sit: Omnia munda mundis coinquinatis
autem et infidelibus nihil mundum?
CAP. CCXXXIX.-- #De laicis qui proprias ecclesias habent.@#
(Ex concil. Remensi, praesente Ludovico imperatore,
cap. 5.) Si laici capellas proprias habuerint,
a ratione et auctoritate alienum habetur ut ipsi
decimas accipiant, et inde canes aut genitiarias suas
pascant, sed potius presbyteri ecclesiarum eas
accipiant, et inde restaurationem ecclesiarum, et
luminaria, et hospitum ac pauperum receptionem
exhibeant, et pro sancta Ecclesia, ac pro statu regni
Dei misericordiam studiose implorent.
CAP. CCXL.-- #De ecclesiis monachorum.@#
(Ex concil. apud Confluentiam cui interfuit Henricus,
et Carolus, reges, cap. 6.) Hoc quoque statutum
est quatenus ecclesiae quorumcunque monachorum
in singulis parochiis sitae episcoporum, ut
decet, divinitus subdantur regimini, eisque debita
obsequia in exercendis ecclesiasticae curae negotiis
sollicite exhibeant, ipsi proculdubio monachi episcopis
suis in omnibus obediant.
CAP. CCXLI.-- #De illis qui dum suae proprietatis loca alicubi dare voluerint, decimam nusquam tradere se posse cognoscant.@#
#(Ex eodem concilio cui interfuit Henricus, et Carolus,
reges, cap. 8.)@# Si quis vero laicus vel clericus seu
utriusque sexus persona proprietatis suae loca, vel
res alicubi donare delegaverit, decimationum proventum
priori Ecclesiae legitime signatum inde
abstrahere nullam habeat potestatem. Quod si | null | 379b8762-1762-49b7-a374-27d74774b885 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
facere tentaverit, talis traditio irrita prorsus ducatur,
et ipse ad emendationem ecclesiastica coerceatur
censura.
FINIS LIBRI TERTII.
ARGUMENTUM LIBRI.
Liber hic de divinarum domorum institutione,
cultu et honore, de decimis et oblationibus, deque
justitiis singulorum tractat: quique libri in sacro
catalogo recepti, qui rejecti et apocryphi sint, ostendit.
CAP. I.-- #Quid sit Ecclesia.@#
(Ex decr. Julii papae, cap. 5.) Ecclesia Graecum
est, quod in Latinum vertitur #convocatio,@# propterea
quod omnes ad se vocet. Catholica, id est universalis,
ideo dicitur quia per universum mundum est
constituta, vel quoniam catholica, hoc est generalis
in eadem doctrina est ad instructionem.
CAP. II.-- #De primitiva Ecclesia.@#
(Ex decr. Melchiad. papae, cap. 8). Nemo, qui Scripturas
divinas legit, ignorat quod, in principio nascentis
Ecclesiae, discipuli in unum congregati sunt
cum multitudine credentium, in quibus erat cor
unum et anima una, quique, vendentes praedia et
possessiones suas, adferebant pretia, et dividebatur
singulis prout cuique opus erat. Futuram namque
Ecclesiam in gentibus apostoli praevidebant, maximeque
quia Dominus illis praedixerat: « Euntes in
mundum universum praedicate Evangelium, » vel quia
expellendos esse a Judaea noverant se et in gentibus
dispergendos, Ecclesiamque congregandam ex rudi
populo, idcirco praedia in Judaea minime sunt adepti,
sed pretia tantummodo ad fovendos egentes. At
vero, cum inter turbines et adversa mundi succresceret
Ecclesia, adeo usque pervenit ut non solum
gentes, sed etiam Romani principes, qui bene totius
orbis monarchiam tenebant, ad fidem Christi et ad
baptismi sacramenta concurrerent.
CAP. III.-- #Quod sacerdotes agros quos vendere solebant, ad communem utilitatem Ecclesiis traasbant.@#
(Ex decret. Urban. papae, cap. 2.) Videntes autem
sacerdotes et levitae et reliqui fideles, plus utilitatis
posse adferre si haereditates et agros, quos vendebant,
Ecclesiis, quibus praesidebant episcopi, traderent,
eo quod ex sumptibus eorum, tam praesentibus
quam futuris temporibus, plura et elegantiora possent
ministrare fidelibus communem vitam deducentibus,
quam ex pretio ipsorum, coeperunt praedia
et agros quos vendere solebant matricibus Ecclesiis
tradere, et ex sumptibus eorum vivere.
CAP. IV.-- #Quo tempore viri religiosi seipsos Domino consecrarunt, aedificantes basilicas in suis fundis.@#
(Ex decret. Melchia. papae, cap. 12.) Ab illo enim
tempore et deinceps viri religiosi non solum possessiones
et praedia quae possederant, sed etiam semetipsos
Domino consecrarunt, aedificantes basilicas
in suis fundis in honore sanctorum martyrum
per civitates, ac monasteria innumera in quibus
coetus Domino servientium conveniret. Denique
reges et praesides ac magistratus non solum hanc
licentiam tribuere, sed etiam ipsi propria largiti
sunt per universa regna terrarum, unde alerentur
egentes qui nihil in mundo possidebant, Ecclesiaeque
fabricarentur atque restaurarentur, Deoque et Ecclesiae
ejus rite famulantium, servorumque illius
supplementa absque necessitate tribuerentur.
CAP. V.-- #Quod Constantinus primus imperatorum fabricandi Ecclesias licentiam tribuit.@#
(Ex eodem, cap. 10.) E quibus vir religiosissimus
Constantinus primus, fidem veritatis patenter adeptus,
licentiam dedit per universum orbem in suo
degentes Imperio non solum fieri Christianos, sed
etiam fabricandas Ecclesias, et praedia tribuenda
constituit. Denique idem praefatus princeps donaria
immensa, et fabricam templi primae sedis beati Petri
principis apostolorum instituit, adeo ut sedem
imperialem qua Romani principes praesidebant, relinqueret,
et B. Petro suisque successoribus profuturam
concederet.
CAP. VI.-- #Ut nullus Ecclesiam aedificet, nisi ille cui episcopus loci locum designaverit.@#
(Ex concil. Aurelianen., cap. 3.) Nemo Ecclesiam
aedificet antequam civitatis episcopus veniat, et ibidem
crucem figat publice, et atrium designet, et
ante praefiniat qui aedificare vult, quae ad luminaria,
et ad custodiam et stipendia custodum sufficiant,
et ostensa donatione sic domum aedificet. Et
postquam consecrata fuerit, atrium ejusdem Ecclesiae
sancta aqua conspergat.
CAP. VII.-- #De illo qui in suo praedio Ecclesiam aedificare desiderat.@#
(Ex concil. Wormaciensi, cap. 6.) Quicunque voluerit
in sua proprietate Ecclesiam aedificare, et
consensum et voluntatem episcopi habebit in cujus
parochia fuerit, licitum sit. Veruntamen omnino
praevidendum est episcopo, ut aliae Ecclesiae antiquiores,
propter novas suam | null | 259d178d-872a-4049-a45e-e762a278b6ab | latin_170m_raw | null | None | None | None |
justitiam aut decimam
non perdant, sed semper ad antiquiores Ecclesias
persolvatur.
CAP. VIII.-- #Ut omnes Ecclesiae in illius episcopi potestate sint, in cujus territorio positae sunt.@#
(Ex concil. Aurelianen., cap. 1.) Omnes basilicae
quae per diversa loca constructae sunt vel quotidie
constituuntur, placuit, secundum priorum canonum
regulam, ut in ejus episcopi in cujus territorio positae
sunt, potestate consistant.
CAP. IX-- #Ut antiquae Ecclesiae possessionibus suis propter novas non spolientur.@#
(Ex concil. Meldensi, cap. 8.) Ut Ecclesiae antiquitus
constitutae, nec decimis, nec ulla possessione
priventur, ita ut novis oratoriis tribuatur.
CAP X.-- #De Ecclesiis et altaribus, ubi aliqua dubitatio est de consecratione, ut consecrentur.@#
(Ex eodem concil., cap. 45.) Ut Ecclesiae vel altaria
quae ambigua sunt de consecratione, consecrentur,
et ut superflua altaria destruantur.
CAP. XI.-- #Si altare motum fuerit, denuo Ecclesia consecretur.@#
(Ex decr. Ygini papae, cap. 4.) Si motum fuerit
altare, denuo consecretur Ecclesia; si parietes mutantur,
et non altare, salibus tantum exorcizetur.
CAP. XII.-- #Si Ecclesia violata fuerit, iterum consecretur.@#
(Ex eodem, cap. 6.) Si homicidio vel adulterio
Ecclesia fuerit violata, diligentissime expurgetur,
et denuo consecretur.
CAP. XIII-- #Ut Ecclesiam ubi paganus sepultus est, non liceat dedicari.@#
(Ex concil. Aureliano, cap. 7.) Ecclesiam ubi paganus
sepultus est, non liceat consecrare, neque
Missas in ea celebrare, sed jactari foras et mundari
oportet.
CAP. XIV.-- #Ut in Ecclesia in qua cadavera sepulta sunt altare consecrare non liceat.@#
(Ex eodem, cap. 6.) In Ecclesia in qua cadavera
mortuorum sepeliuntur, sanctificare altare non liceat.
Si autem consecratum prius fuit, Missas licet
celebrare in ea.
CAP. XV.-- #Ut loca semel dedicata, perpetuo sic permaneant.@#
(Ex concil. apud Aquisgran., cap. 4.) Ut loca quae
semel Deo dedicata sunt, aut monasteria fuerunt,
maneant perpetuo sic, nec possunt ultra fieri secularia
habitacula.
CAP. XVI.-- #De locis dudum sacratis, et nunc neglectis, ut iterum reformentur.@#
(Ex eodem, cap. 6.) Placuit ut loca jamdudum consecrata,
et nunc spurcitiis foedata, juxta possibilitatem
in antiquum statum reformentur.
CAP. XVII.-- #Ut nullus aliud altare erigere praesumat, nisi quod ab episcopo consecratum est@#
(Ex decr. Hormisdae pap., cap. 10.) Ut nullus presbyter
in Ecclesia consecrata aliud altare erigat,
nisi quod ab episcopo loci vel ejus permissu sanctificatum
est: ut sit discretio inter sacratum et non
sacratum, nec dedicationem fingat, nisi sit. Quod si
fecerit, si clericus est, degradetur, si laicus, anathematizetur.
CAP. XVIII.-- #Ut energumeni Ecclesiarum pavimenta verrant.@#
(Ex concil. Carthag., cap. 91.) Pavimenta domorum
Dei energumeni verrant.
CAP. XIX-- #De monasteriis semel consecratis.@#
(Ex concil. Chalced., cap. 24.) Quae semel dedicata
sunt sunt monasteria consilio episcoporum qui civitates
tenent, manere perpetuo monasteria, et res
quae ad ea pertinent monasteriis reservari debere,
nec posse ea ultra fieri saecularia habitacula. Qui
vero hoc fieri permiserint, canonum sententiis subjacebunt.
CAP. XX.-- #De illis qui dotem Ecclesiae sibi vendicare praesumpserint.@#
(Ex concil. Toletan., cap. 19.) Multi, contra canonum
constituta, sic Ecclesias quas aedificaverint
postulant consecrari, ut dotem, quam Ecclesiae contulerint,
censeant ad episcopi ordinationem non pertinere.
Quod factum et in praeteritum displicet, et
in futuro prohibetur; sed omnia, secundum consuetudinem
antiquam, ad episcopi ordinationem et potestatem
pertineant.
CAP. XXI.-- #De Ecclesiis destructis, quomodo restaurari debeant.@#
(Ex decr. Ygini papae, cap. 5.) Ut Ecclesiae destructae,
ubi aut plures sunt quam necesse sit, aut
majoris magnitudinis, quam ut ex rebus ad eas
pertinentibus restaurari possint, episcopi providentia
modus inveniatur qualiter consistere possint.
CAP. XXII.-- #Quod in una terminatione plures baptismales Ecclesiae esse non possint.@#
(Ex concil. apud | null | c7d15c6b-fed4-48a5-b2a3-8255b5eee308 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
Aquisgran., cap. 5.) Plures baptismales
Ecclesiae in una terminatione esse non possunt,
sed una tantummodo cum subditis capellis.
Et si contentio fuerit de terminatione duarum matricum,
plebes utrarumque discernant, et si non
conveniunt, lis Dei judicio discernatur.
CAP. XXIII.-- #Ut regularia monasteria nec vendi nec commutari possint.@#
(Ex decr. Silverii papae., cap. 1.) Nemini regum
aut cuiquam hominum in proprium liceat monasterium
tradere, nisi ad aliud monasterium: vel commutare,
nisi cum alio monasterio: vel quocunque
commento vendere. Hoc etiam divina et apostolica
atque canonica sub anathematis poena sanxit auctoritas.
Quod si factum fuerit, non valebit, sed ipsum
monasterium in pristinum reformetur statum.
CAP. XXIV.-- #Ut non liceat alicui unius Ecclesiae terram, nisi cambiat, vertere ad aliam.@#
(Ex concil. Lugdun., cap. 5.) Non licet episcopo
nec abbati terram Ecclesiae vertere ad aliam, quamvis
ambae sint in ejus potestate. Tamen si commutare
voluerint terras earum, cum consensu amborum
faciant.
CAP. XXV.-- #Ut altaria, nisi sint lapidea, chrismate non consecrentur.@#
(Ex concil. Epaonensi, cap. 10.) Altaria si non
sunt lapidea, chrismatis unguine non consecrentur.
Ad celebranda autem divina officia ordinem quem
metropolitani tenent, comprovinciales eorum et observare
debebunt.
CAP. XXVI.-- #Ut monasterium ad meliorandum in alium liceat ponere locum.@#
(Ex decr. Bonifacii papa, cap. 6.) Si quis vult monasterium
suum ad meliorandum in alium locum
ponere, fiat cum consilio episcopi et fratrum suorum,
et dimittat presbyterum in priori loco, ad ministeria
Ecclesiae.
CAP. XXVII.-- #Ut sine Missa Ecclesia non debeat dedicari.@#
(Ex decr. Evarist. papae, cap. 4.) Omnes basilicae
cum Missa semper debent consecrari.
CAP. XXVIII.-- #Ut episcopus neminem prohibeat Ecclesiam ingredi, et audire verbum Dei.@#
(Ex concil. apud Valentias habito, cap. 16.) Ut
episcopus nullum prohibeat ingredi Ecclesiam et
audire verbum Dei, sive gentilem, sive haereticum,
sive Judaeum, usque ad Missam catechumenorum.
CAP. XXIX.-- #Ut populus qui convenit ad Missam, antequam finiatur non discedat.@#
(Ex concil. Arelatensi, cap. 1.) Item, cum ad celebrandam
Missam in Dei nomine convenit populus,
non ante discedat quam Missae solemnitas compleatur,
et, ubi episcopus defuerit, benedictionem accipiat
sacerdotis.
CAP. XXX.-- #De illis qui Ecclesiastica habent beneficia.@#
(Ex concil. Mogunt., cap. 42.) Quicunque beneficium
Ecclesiasticum habent, ad tecta Ecclesiae restauranda
vel ipsas Ecclesias emendandas omnino
adjuvent, et nonam et decimam reddant.
CAP. XXXI.-- #De Ecclesiis apud barbaros constitutis.@#
(Ex concil. Constanti., cap. 6.) Ecclesias autem Dei
in barbaris gentibus constitutas gubernari et administrari
oportet secundum consuetudinem quae est
a patribus observata.
CAP. XXXII.-- #De Ecclesiis Arianorum.@#
(Ex decr. Joan. 1 papae, episcopis per Italiam directis.) Ecclesias vero Arrianorum ubicunque inveneritis,
catholicas eas divinis precibus et operibus
absque ulla mora consecrate: quia et nos, quando
fuimus Constantinopoli, tam pro religione catholica
quam et pro regis Theodorici causa negotii suadente
atque hortante, Arianosque exstirpante piissimo
atque Christianissimo Justino orthodoxo imperatore,
quascunque illis in partibus eorum Ecclesias
reperire potuimus, catholicas eas Domino opem ferente
consecravimus.
CAP. XXXIII.-- #De dioecesanis Ecclesiis destitutis.@#
(Ex concil. Terraconensi, cap. 9.) Multorum casuum
experientia magistrante, reperimus nonnullas
dioecesanas Ecclesias destitutas. Pro qua re id constitutione
decrevimus ut antiquae consuetudinis ordo
servetur, et annis singulis ab episcopo dioeceses visitentur,
et, si qua forte basilica reperta fuerit
destituta, ordinatione ipsius reparetur: quia tertia
pars ex omnibus per antiquam traditionem ut accipiatur
ab episcopis, ex principibus novimus statutum.
CAP. XXXIV.-- #Qualiter destitutam Ecclesiam alteri Ecclesiae recte conjungere valeat episcopus.@#
( #Ex regist Greg. ad Bacaudam Formiensem episc.
mis.@# ) Et temporalis necessitas nos perurget, et imminutio
exigit personarum, ut destitutis Ecclesiis
salubri ac provida debeamus dispositione succurrere.
Et ideo, quoniam Ecclesiam Minturnensem
funditus tam cleri quam plebis destitutam desolatione
cognovimus, tuamque pro ea petitionem quatenus | null | cf41762e-b558-44c3-bb7f-288058db4ccc | latin_170m_raw | null | None | None | None |
Formianae Ecclesiae, in qua corpus beati Erasmi
martyris requiescit, cuique fraternitas tua praesidet,
adjungi debeat, et piam esse ac justissimam praevidentes,
necessarium duximus, consulentes tam desolationi
loci illius quam tuae Ecclesiae paupertati,
reditus supradictae Ecclesiae Minturnensis, vel quidquid
ei antiquo modernoque jure, vel privilegio potuit
potestve qualibet ratione competere, ad tuae
Ecclesiae jus potestatemque hac praecepti nostri auctoritate
concedimus, ut a praesenti tempore, sicuti
e propria quippe Ecclesia debeas cogitare, eique
competentiae tuae provisione disponere, quatenus
deinceps, quod perire nunc usque potuit, pauperum
Ecclesiae tuae utilitatibus, clerique proficiat.
CAP. XXXV.-- #Ut picturae in Ecclesia fieri non debeant.@#
(Ex conc. Elibertan., cap. 2.) Placuit picturas in
Ecclesia fieri non debere, ne quod colitur et adoratur,
in parietibus depingatur.
CAP. XXXVI.-- #Item de pictura.@#
( #Ex epist. Gregorii Secundino servo Dei recluso
directa.@# ) Aliud est enim picturam adorare, aliud
per picturae historiam quid sit adorandum addiscere.
Nam quod legentibus Scriptura, hoc idiotis praestat
pictura cernentibus: quia in ipsa ignorantes vident
quod sequi debeant, in ipsa legunt qui litteras nesciunt.
Unde et praecipue gentibus pro lectione pictura
est. Quod magnopere, tu qui inter gentes habitas,
attendere debueras; ne, dum recto zelo incaute
succendereris, ferocibus animis scandalum generares.
Frangi ergo non debuit quod non ad adorandum
in Ecclesiis, sed ad instruendas solummodo
mentes fuit nescientium collocatum. Et quia in locis
venerabilibus sanctorum depingi historias non
sine ratione vetustas admisit, si zelum discretione
condidisses, sine dubio et ea quae intendebas salubriter
obtinere, et collectum gregem non dispergere,
sed potius poteras congregare, ut pastoris intemeratum
nomen excelleret, non culpa dispersoris incumberet.
CAP. XXXVII.-- #Ut non pro debito episcopus de consecranda Ecclesia munus aliquod requirat.@#
(Ex concil. Wormacien., cap. 1.) Placuit ut quoties
ab aliquo fidelium ad consecrandas Ecclesias
episcopus invitatur, non quasi ex debito munus
aliquod a fundatore requirat, sed si ipse quidem
aliquid ex suo voto obtulerit, non respuatur. At tamen
unusquisque episcopus meminerit ut non prius
dedicet Ecclesiam, nisi antea dotem basilicae et
obsequium ipsius per donationem chartulae confirmatum
accipiat. Nam non levior est ista temeritas
si sine luminaribus vel sine substantiali sustentatione
est eorum qui ibidem servituri sunt, quam si
domus privata consecretur Ecclesia.
CAP. XXXVIII.-- #Ut Ecclesiam in qua cadavera infidelium sepulta sunt sanctificare non liceat.@#
(Ex concil. Agrippin., cap. 23.) Ecclesiam in qua
mortuorum cadavera infidelium sepeliuntur sanctificare
non licet, sed apta videtur ad consecrandum,
[modo] inde evulsis corporibus, et rasis parietibus, vel
lotis lignis ejus reaedificetur. Si haec consecrata prius
fuit, Missas in ea celebrare licet, si tamen fideles
fuerint qui in ea sepulti sunt.
CAP. XXXIX.-- #De lignis dedicatae Ecclesiae, ad quos usus verti debeant.@#
(Ex decr. Ygini papae, cap. 3.) Ligna Ecclesiae
dedicatae non debent ad aliud opus jungi nisi ad
aliam Ecclesiam, vel igni comburenda, vel ad profectum
in monasterio fratribus; in laicorum opera
non debent admitti.
CAP. XL.-- #Quid episcopo agendum sit, si plures haeredes de una contenderint Ecclesia.@#
(Ex concil. Tribur., cap. 20.) Si plures haeredes
contenderint de communi Ecclesia, auferri jubeat
episcopus reliquias sacras et Ecclesiam claudi, donec
communi consensu et consilio episcopi statuant
ibi presbyterum, et unde vivat.
CAP. XLI.-- #De eadem re.@#
(Ex decr. Greg. papae, cap. 5.) De Ecclesiis quae
inter cohaeredes sunt divisae considerandum est
quatenus si secundum providentiam et admonitionem
episcopi ipsi cohaeredes eas voluerint tenere,
et honorare faciant. Sin autem hoc contradixerint,
in episcopi potestate maneat, utrum eas ita consistere
permittat, aut reliquias inde auferre velit.
CAP. XLII.-- #De Ecclesiis inter haeredes divisis.@#
(Ex concil. Mediomatricis, cap. 1.) Perlatum est
ad sanctam synodum quod inter haeredes Ecclesiae
in rebus propriis constitutae dividantur, et tanta
per eamdem divisionem simultas oriatur, ut de uno
altari quatuor partes fiant, et singulae partes singulos
habeant presbyteros, quod sine discordia et
simultate nullo modo fieri potest. Unde | null | ee9b19c4-f1a4-42ab-b12f-640887fc0d44 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
nobis visum
est quod hujuscemodi Ecclesiae inter haeredes dividi
non debeant, et si in contentionem venerint, et
simultates inter eos surrexerint, per quas sacerdos
suo ibi officio canonice fungi non possit, praecipiatur
ab episcopo civitatis ut nullo modo ibi Missarum
solemnia celebrentur, donec illi ad concordiam redeant,
et pari voto atque concilio Ecclesia illa sacerdotem
canonice habeat, qui libere suum ministerium
ibi peragere possit.
CAP. XLIII.-- #Ut singuli presbyteri singulas habeant Ecclesias.@#
(Ex decr. Dionysii papae, cap. 4.) De Ecclesiis ergo
parochianis, unde apostolicam sedem consulere voluisti,
qualiter sint custodiendae ac dividendae sacerdotibus,
nihil tuae charitati melius nobis videtur
intimare, quam ut sequaris quod nos in Romana
Ecclesia nuper egisse cognoscitur: Ecclesias vero
singulas singulis presbyteris dedimus, et unicuique
jus proprium habere statuimus, ita videlicet ut nullus
alterius parochiae terminos aut jus invadat, sed
unusquisque suis terminis sit contentus, et taliter
Ecclesiam et plebem sibi commissam custodiat, ut
ante tribunal aeterni judicis ex omnibus sibi commissis
rationem reddat, et non judicium, sed gloriam
pro suis actibus accipiat. Hanc quoque normam,
charissime, te et omnes episcopos sequi
convenit, et quod tibi scribitur, omnibus quibuscunque
potueris notum facias, ut non specialis, sed
generalis fiat ista praeceptio.
CAP. XLIV.-- #De eadem re.@#
(Ex concil. Remensi, cap. 2.) Unusquisque presbyter
Ecclesia una ad quam ordinatus est contentus
sit, et nullus in duabus Ecclesiis ministrare praesumat.
CAP. XLV.-- #De eadem re.@#
(Ex eodem concil., cap. 8). Sicut in unaquaque
Ecclesia presbyter debet esse, ita ipsa Ecclesia, quae
sponsa vel uxor ejus dicitur, non potest dividi inter
plures presbyteros, sed unum tantummodo habebit
sacerdotem, qui eam caste et sinceriter regat. Unde
interdicimus ut nullus praesumat Ecclesiam inter
duos vel plures dividere, quia Ecclesia Christi uxor
et sponsa debet esse non scortum, sicut Calistus
papa testatur.
CAP. XLVI.-- #Ut unusquisque presbyter una Ecclesia contentus sit.@#
(Ex eodem, cap. 11.) Statutum est ut unaquaeque
Ecclesia suum presbyterum habeat, ubi id fieri facultas
providente episcopo permiserit.
CAP. XLVII.-- #De eadem re.@#
(Ex concil. Nannetensi, cap. 8.) Sicut enim episcopus
non plus potest habere quam unam civitatem,
et vir unam uxorem, ita presbyter unam tantum
Ecclesiam. Itaque nullus presbyter plures praesumat
habere Ecclesias, si de statu suo gaudere desiderat.
CAP. XLVIII.-- #De eadem re.@#
(Ex concil. Meldensi, cap. 10.) Si quis de ordine
sacerdotali contemptu minoris Ecclesiae ambitiose
et improbe ad potiorem aspiraverit, canonica erga
eum definitio conservetur, hoc est ut, utrisque careat.
CAP. XLIX.-- #De eadem re.@#
(Ex decr. Calist. papae, cap. 4.) Quoniam sicut alterius
uxor, nec adulterari ab aliquo, vel judicari
aut disponi, nisi a proprio viro eo vivente permittitur,
sic nec uxor episcopi, vel presbyteri, quae ejus
Ecclesia vel parochia indubitanter intelligitur, eo
vivente, ab altero dijudicari vel disponi, aut ejus
concubitu frui permittitur. Unde ait Apostolus:
« Alligata est uxor legi, quandiu vir ejus vivit: eo
vero defuncto, soluta est a lege viri. » Similiter et
Ecclesia, quae uxor sacerdotis dicitur, eo vivente ei
alligata est. Eo vero defuncto nubat in Domino, id
est regulariter. Si enim eo vivente alteri nupserit,
adultera judicabitur.
CAP. L.-- #De ordinibus sacris.@#
( #Ex epistola Isidori.@# ) Domino sancto, meritisque
beato fratri Lantfredo episcopo, Isidorus episcopus.
Perlectis sanctitatis tuae litteris, gavisus sum quod
optatam salutem tuam earum relatu cognovi. De his
autem quae in sequentibus insinuare eloquii tui sermo
studuit, gratias ago Deo, quod sollicitudinem officii
pastoralis tibi impendis, qualiterque ecclesiastica
officia ordinentur perquiris. Et licet omnia prudentiae
tuae sint cognita: tamen quia affectu fraterno me
consulis, ex parte qua valeo, expediam: et de omnibus
Ecclesiae gradibus, quid ad quemlibet pertineat,
eloquar. Ad Psalmistam pertinet officium canendi,
dicere laudes, responsoria, et quidquid pertinet
ad cantandi peritiam. Ad ostiarium namque
pertinent claves Ecclesiae, ut claudat et aperiat | null | 1477c920-e0b4-4f37-82a3-cb620ae7c121 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
templum
Dei, et omnia quae sunt intus, extraque custodiat,
fideles recipiat, excommunicatos et infideles
excipiat.
Ad lectorem pertinet lectiones pronuntiare, et ea
quae prophetae vaticinarint populis praedicare. Ad
exorcistam pertinet exorcismos memoriter retinere,
manusque super energumenos et catechumenos in
exorcizando imponere. Ad acolythum pertinet praeparatio
luminariorum in sacrario. Ipse cereum portat,
ipse suggesta pro eucharistia calicis praeparat. Ad
subdiaconum pertinet calicem et patenam ad altare
Christi deferre, et levitis tradere, eisque ministrare;
urceolum quoque et aquamanile, et manutergium tenere,
episcopo, presbytero et levitis pro lavandis ante
altare manibus coram praebere. Ad diaconum pertinet
assistere sacerdotibus, et ministrare in omnibus
quae aguntur in sacramentis Christi, in baptismo
scilicet, in chrismate, et patena, et calice, oblationes
quoque inferre et disponere in altari; componere
etiam mensam Domini atque vestire, crucem
ferre, et praedicare Evangelium et Apostolum. Nam
sicut lectoribus Vetus Testamentum, ita diaconibus
Novum praedicare praeceptum est. Ad ipsum quoque
pertinet officium precum et recitatio nominum.
Ipse praemonet aures ad Dominum, ipse hortatur
orare, ipse clamat, et ipse pacem annuntiat.
Ad presbyterum pertinet sacramentum corporis et
sanguinis Domini in altari Dei conficere, et orationem
dicere, et benedicere dona Dei. Ad episcopum
pertinet basilicarum consecratio, unctio altaris et
confectio chrismatis. Ipse praedicta officia et ordines
ecclesiasticos distribuit, ipse sacras virgines benedicet;
et dum praecessit unusquisque in singulis,
hic tamen est praeordinator in cunctis. Hi sunt
ordines ac ministeria clericorum, quae tamen
auctoritate pontificali in archidiaconi cura et primicerii,
ac thesaurii sollicitudine dividuntur. Archidiaconus
enim imperat subdiaconis et levitis, ad
quem ista ministeria pertinent. Ordinatio vestiendi
altare ad levitas, cura incensi, et sacrificii necessaria
sollicitudo quis levitarum Apostolum et Evangelium
legat, quis preces dicat, seu responsorium
in Dominicis diebus aut solemnitatum decantet, sollicitudo
quoque parochianorum et ordinatio. et jurgia,
ad ejus pertinent curam. Praeparandas dioecesanas
basilicas ipse suggerit sacerdoti. Ipse inquirit
parochias cum jussione episcopi, et ornamenta, vel
res basilicarum parochianarum, gesta libertatum
ecclesiasticarum episcopo idem refert, collectam
pecuniam de communione ipse accipit, et episcopo
defert, et clericis partes proprias idem distribuit.
CAP. LI.-- #De Ecclesiis, seu sanctis noviter inventis.@#
(Ex concil. Agrippinensi, cap. 5.) De Ecclesiis,
seu sanctis noviter sine auctoritate inventis, nisi episcopo
probante, in cujus territorio est, minime
venerentur, salva etiam de hoc et de omnibus Ecclesiis
canonica auctoritate.
CAP. LII.-- #Ut unaquaeque Ecclesia mansum integrum habeat sine servitio.@#
(Ex concil. Womarcien., cap. 18.) Sancitum est
ut unicuique Ecclesiae unus mansus integer absque
ullo servitio attribuatur, et presbyteri in eis constitui,
non de decimis, neque de oblationibus fidelium,
non de domibus, neque de atriis vel hortis
juxta Ecclesiam positis, neque de praescripto manso
aliquod servitium faciant praeter ecclesiasticum;
et si aliquid amplius habuerint, inde senioribus suis
debitum servitium impendant.
CAP. LIII.-- #Ut nullus de dote Ecclesiae, vel de manso presbyterum censum persolvere cogat.@#
(Ex concil. Meldensi, cap. 8.) Juxta synodalica
praecepta decrevimus ut nullus mortalium de agro
ecclesiastico, et manso ac mancipiis, vel si quilibet
pro loco sepulturae aliquid largitus fuerit Ecclesiae,
neque de decimis et oblationibus fidelium quemquam
presbyterorum aliquem censum persolvere cogat,
nec quisquam cujuslibet ordinis aut dignitatis exinde
quidquam subtrahat, et redhibitionem quamcunque
exigat temporalem. Quod si fecerit, communione
usque ad satisfactionem privetur.
CAP. LIV.-- #De altaribus, quae passim fiunt per agros.@#
(Ex concil. Africano, cap. 50.) Item placuit ut
altaria quae passim per agros et per vias tanquam
memoriae martyrum constituuntur, in quibus nullum
corpus aut reliquiae martyrum conditae probantur,
ab episcopis, qui locis eisdem praesunt, si
fieri potest, evertantur. Si autem hoc per tumultus
populares non sinitur, plebes tamen admoneantur,
ne illa loca frequentent, ut qui recte sapiunt, nulla
ibi superstitione devincti teneantur; et omnino
nulla memoria martyrum probabiliter accipiatur,
nisi aut ubi corpus, aut aliquae reliquiae certae sunt,
aut origo alicujus habitationis, vel possessionis, vel
passionis, fidelissima origine traditur. Nam quae per
somnia, et per inanes quasi | null | 186d466e-fa73-4607-bc20-f3e906864f39 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
revelationes quorumlibet
hominum ubicunque constituuntur altaria, omni
modo reprobentur.
CAP. LV.-- #Ut martyrum dignitatem nullus profanus infamet.@#
(Ex concil. Carthagin., cap. 3.) Martyrum dignitatem
nemo profanus infamet, neque passiva corpora,
quae sepulturae tantum propter misericordiam
ecclesiasticam commendari mandatum est redigant,
ut aut insania praecipitatos, aut tali peccato discretos,
non ratione vel tempore competenti quo martyria
celebrantur, martyrum nomen appellent. At si
qui in injuriam martyrum, claritati eorum adjungant
insaniam, placet eos si laici sunt ad poenitentiam
redigi, si autem sunt clerici, post commonitionem
honore privari. Universi dixerunt:
Recte stabit sanctitas vestra. Hoc et singulis conciliis
statutum est.
CAP. LVI.-- #Ut missarum solemnia non ubique, sed in locis ab episcopo consecratis fiant.@#
(Ex concil. Triburiensi, cap. 4.) Missarum solemnia,
non ubique, sed in locis ab episcopo consecratis,
vel ubi ipse permiserit, celebranda esse censemus.
Concedimus etiam ut sicubi, quod nostris
peccatis exigentibus perplurimum est factum, a
Nordmannis, et a Slavis, et ab Ungaris, et a malis
Christianis, seu alio qualicunque modo Ecclesiae
fuerint incensae et combustae, in cappellis cum tabula
consecrata missas interim celebrare permittimus,
donec ipsae Ecclesiae restaurari queant. In
itinere vero positis, si Ecclesia defuerit, ut sub dio
seu in tentoriis item si tabula altaris consecrata,
caeteraque sacra mysteria ad id officium pertinentia
adfuerint, missarum solemnia celebrare concedimus,
aliter omnino interdicimus.
CAP. LVII.-- #De missa non celebranda, nisi in sacrato loco.@#
(Ex decr. Felicis IV, papae, omnibus episcopis missis.) Scripta sanctitatis vestrae, quae ad sedem apostolicam
misistis super quibusdam consultis, quasi
ad caput, ut inde acciperetis responsa, unde omnis
Ecclesia totius religionis sumpsit exordium, gratanter
suscepi, et breviter vobis respondere curavi. De
Ecclesiarum enim consecratione, et de missarum
celebrationibus non aliubi, quam in sacratis Domino
locis absque magna necessitate fieri debet, liquet
omnibus quibus sunt nota Novi et Veteris Testamenti
praecepta. Tabernaculum vero Mosen, Domino
praecipiente, fecisse, et sacrasse cum mensa et altari
ejus, et aereis vasis et utensilibus, ad divinum cultum
explendum legimus, et non solum divinis precibus
ea sacrasse, sed etiam sancti olei unctione,
Domino jubente, perlinisse novimus. Qualiter autem
haec facta sunt, et non alii ipsa sacra quam sacerdotes
sacra unctione delibuti, Dominoque cum vestibus
sanctis sacrati et levitae tractabant, ferebant,
erigebant, et deponebant, in ipsis institutionibus
quae, jubente Domino, per Mosen conscriptae sunt in
lege Domini reperitur. Qualiter ergo David regum
piissimus ampliaverat cultum Dei, et templum Domini
aedificare voluit, sed propter multum sanguinem
quem effuderat, prohibitus est, et ipse collegerat
expensas. Salomon quoque filius ejus idipsum
quod ipse facere optaverat, jubente et auxiliante
Domino, perfecit, et templum cum altari, et reliqua
ad divinum cultum peragendum consecravit.
CAP. LVIII.-- #De eadem re.@#
(Ex epist. Felicis IV, papae, omnibus Episcopis
missa.) Judaei ergo loca in quibus Domino sacrificabant
divinis habebant supplicationibus consecrata,
nec in aliis, quam Deo dicatis locis munera Domino
offerebant. Si enim Judaei, qui umbrae legis deserviebant,
haec faciebant, multo magis quibus veritas
patefacta est, et gratia et veritas per Jesum data
est, templa Domino aedificare, et prout melius possumus
ornare, eaque divinis precibus et sanctis
unctionibus suis cum altaribus et vasis, vestibus quoque
et reliquis ad divinum cultum explendum utensilibus
devote et solemniter sacrare, et non in aliis
locis, quam in Domino sacratis ab episcopis, et non
a chorepiscopis, qui saepe prohibiti sunt, nisi, ut
praedictum est, summa exigente necessitate, missas
celebrare, nec sacrificia Domino offerre debemus
Et hoc, nisi summa necessitas agere compulerit,
non in domibus, quia in sacris canonibus sacrificia
in domibus offerri prohibita sunt, sed in tabernaculis
divinis precibus a pontificibus dicatis, et in mensis
Domino sacratis, et sacra unctione a pontificibus delibutis,
pro summa, ut praefixum est, necessitate,
et non pro libitu cujusquam et pigritia agatur. Satius
est missam non cantare, aut non audire, quam
in his locis, ubi fieri non oportet fore, nisi, ut saepe | null | fd5b7d91-1534-47eb-bdd2-a4a9eb5fa44d | latin_170m_raw | null | None | None | None |
dictum est, pro summa contingat necessitate, quoniam
necessitas legem non habet. Unde scriptum est:
Vide ne offeras holocausta tua in omni loco quem videris,
sed in loco quem elegerit Dominus Deus tuus.
Et in Exodo legitur: Vos vidistis quia de coelo locutus
sum vobis: Non facietis deos argenteos, nec deos
aureos facietis vobis. Altare de terra facietis mihi,
et offeretis super eo holocausta et pacifica vestra.
Oves vestras in omni loco, in quo memoria fuerit
nominis mei. Et sicut non alii, quam sacrati Domino
sacerdotes debent missas cantare, nec sacrificia super
altare offerre, sic nec in aliis, quam in praefatis
Domino sacratis locis Missas cantare, aut sacrificia
offerre licet. Si autem legitur in concilio Laodicensi
capite XXVI, quod hi qui non sunt ab episcopis
ordinati, tam in Ecclesiis quam in domibus
exorcizare non possunt, multo magis majoris gradus
ministeria, nisi ab eis, qui ad eos gradus sunt sacrati,
quibus fungi debent, vel officia agi, vel sacrificia
offerri non licet. Quod autem, ut paulo superius
praelibatum est, oblationes in domibus
offerri non debent in eodem concilio, cap. LIX prohibitum
habetur ita: Non oportet in domibus oblationes
celebrari ab episcopis vel presbyteris. Solemnitates
vero dedicationum Ecclesiarum et sacerdotum,
per singulos annos solemniter sunt celebrandae,
ipso Domino exempla dante, qui ad festum dedicationis
Templi, omnibus id faciendum dans formam,
cum reliquis populis eamdem festivitatem celebraturus
venit, sicut scriptum est: Facta sunt
encoenia Hierosolymis, et hiems erat, et ambulabat
Jesus in templo in porticu Salomonis. Quod autem
octo dierum sint encoenia celebranda, in libro Regum
peracta dedicatione templi reperietis. De ecclesiarum
vero consecratione quoties dubitatur, et
nec certa scriptura, nec certi testes existunt, a quibus
consecratio sciatur, absque ulla dubitatione
scitote eas esse sacrandas, ne talis trepidatio faciat
deteriorationem, quoniam non monstratur esse
iteratum, quod nescitur factum. His fratres testimoniis
scripturarum, ab apostolica auctoritate consultis
vestris breviter respondisse sufficiat: vobis
tamen praevidendum est, et omnibus praedicandum,
ut illicita non agantur.
CAP. LIX.-- #Quod non liceat Missas celebrare, nisi in locis ab episcopo civitatis consecratis.@#
(Ex decr. Clementis papae, cap. 22.) Hic ergo, hoc
est, in praesenti vita positos oportet vos agnoscere
voluntatem et praeceptum Dei, ubi et agendi et
sacrificandi sit locus, quoniam in aliis locis sacrificare
et missas celebrare non licet, nisi in his in
quibus episcopus proprius jusserit, aut ab episcopo
regulariter ordinatio, tenente videlicet civitatem,
consecrati fuerint. Aliter enim non sunt haec agenda,
nec rite celebranda, docente nos Novo et Veteri Testamento.
Haec a Domino Apostoli acceperunt, et
nobis tradiderunt: haec nos docemus, vobisque et
omnibus absque reprehensione tenere, et docere
quibus agendum est, mandamus.
CAP. LX.-- #De eadem re.@#
(Ex concil. Laodicensi, cap. 58.) Quod non oporteat
in domibus oblationes celebrari, ab episcopis vel
presbyteris.
CAP. LXI.-- #De eadem re.@#
(Ex concil. Aurelian., cap. 4.) Audivimus quod
quidam laici in domibus propriis praecipiant presbyteris
suis Missas celebrare, et inter canum discursus,
et scortorum greges, sanctitatis mysteria
polluantur magis quam consecrentur. Quapropter
praecipimus ut nullus presbyter extra ecclesiam
praesumat Missam cantare, nisi forte itineris necessitas
exposcat, in tentorio aut sub dio, in loco
nitido, et longe ab omni immunditia remoto, Missas
celebrare permittimus, et hoc nullatenus sine
tabula consecrata.
CAP. LXII.-- #De reparatione Ecclesiae.@#
(Ex epist. Vigilii papae.) De fabrica vero cujuslibet
Ecclesiae, si dirupta fuerit instauranda, et si
in eo loco consecrationis solemnitas debeat iterari,
in quo sanctuaria non fuerint, nihil judicamus
officere, si per eam minima aqua exorcizata jactetur,
quia consecrationem cujuslibet Ecclesiae, in
qua Spiritus sancti ara non ponitur, celebritatem
tantum scimus esse Missarum. Et ideo si qua sanctorum
basilica a fundamentis etiam fuerit innovata,
sine aliqua dubitatione, cum in ea Missarum
fuerit celebrata solemnitas, totius sanctificatio consecrationis
implebitur. Si vero sanctuaria quae habebat,
ablata sunt, rursus eorum repositione, et
Missarum solemnitate reverentiam sanctificationis
accipiet.
CAP. LXIII.-- #Ut ante noram | null | b05377aa-5458-43c1-b9db-a61f2b3121cd | latin_170m_raw | null | None | None | None |
diei tertiam non sint Missae celebrandae.@#
(Ex epist. Telesphori papae, cap. 6.) Missarum
celebrationes ante horam diei tertiam minime sunt
celebrandae, quia eadem hora et Dominus crucifixus,
et super apostolos Spiritus sanctus descendisse
legitur, excepta nocte sanctae nativitatis.
CAP. LXIV.-- #Ut pro fidelibus defunctis singulis diebus Missas celebrare liceat.@#
(Ex concil. Cabillon., cap. 39.) Visum praeterea
nobis est ut in omnibus Missarum solemnibus pro
defunctorum spiritibus loco competenti Dominus deprecetur.
Sicut enim nulla dies excipitur, qua non
pro viventibus et pro quibuslibet necessitatibus dominus
deprecetur, ita nimirum nulla dies excipi
debet, quin pro animabus fidelium preces Domino in
Missarum solemnibus fundantur. Antiquitus igitur
hunc morem sancta tenet Ecclesia, ut et in Missarum
solemnibus et aliis precibus Domino spiritus
quiescentium commendentur, dicente beato Augustino:
Non sunt praetermittendae supplicationes pro
spiritibus mortuorum, quas faciendas pro omnibus
in Christiana et catholica societate laudamus. Defunctos
etiam tacitis nominibus eorum sub generali
commemoratione suscepit Ecclesia, ut quibus ad ista
desunt parentes, aut filii, aut quicunque cognati vel
amici, ab una eis exhibeatur pia matre communi.
CAP. LXV.-- #Ut Missa mortuorum pro omnibus Christianis sit cantanda.@#
( #Ex dictis Dionysii Areop. et Augustini.@# ) Dionysius
Areopagita dicit blasphemias Deo facere, qui Missas
offert pro malo homine. Augustinus dicit pro omnibus
Christianis esse faciendum quia vel eis proficit,
aut offerentibus, aut petentibus proderit.
CAP. LXVI.-- #Ut institutiones Missarum sicut in metropoli fiunt, sic et in reliquis comprovincialibus Ecclesiis.@#
(Ex concil. Gerunden., cap. 6.) Ut institutiones
Missarum sicut in metropolitana Ecclesia fiunt, ita
in Dei nomine in omnibus comprovincialibus Ecclesiis,
tam ipsius Missae ordo, quam psallendi, vel
ministrandi consuetudo servetur.
CAP. LXVII.-- #Ut preces et praefationes quae in concilio probatae non fuerint, non celebrentur.@#
(Ex concil. Africano, cap. 64.) Placuit etiam hoc,
ut preces quae probatae fuerint in concilio, sive praefationes,
sive commendationes, seu impositiones
manus ab omnibus celebrentur. Nec aliae omnino
contra fidem proferantur, sed quaecunque cum prudentioribus
fuerint collatae dicantur.
CAP. LXVIII.-- #Ut nullus presbyter solus Missam cantare praesumat.@#
(Ex concil. Nannetensi, cap. 30.) Definivit sanctum
concilium ut nullus presbyter solus praesumat
Missam cantare. Cui enim dicit, « Dominus vobiscum, »
aut « sursum corda » , aut « gratias agamus Domino
Deo nostro, » cum nullus sit qui respondeat? Aut in canone,
et omnium circumadstantium, cum nemo sit?
Aut quem invitat ad orationem, cum dicit: « Oremus, »
cum nullus sit qui secum oret? Aut ergo ista penitus
reticenda sunt, et non solum non erit perfectum
sacrificium, verum etiam incurret quisquis ille est
illam terribilem sententiam: Si quis tulerit de hoc,
tollat Deus partem ejus de libro vitae; aut si haec
muris et parietibus insusurraverit, ridiculosum erit.
Quapropter illa periculosa superstitio maxime a
monasteriis monachorum exterminanda est. Praevideant
autem praelati ut presbyteri in coenobiis et in
aliis Ecclesiis cooperatores habeant in celebratione
Missarum. Si quis haec transgressus fuerit, ab officio
suspendatur.
INCIPIUNT DECRETA SECUNDI PELAGII PAPAE,
SUCCESSORIS BENEDICTI, ET ANTECESSORIS
GREGORII PAPAE.
CAP. LXIX.-- #De praefationibus quas sancta Romana Ecclesia et collaudavit, et firmiter tenet.@#
( #Ex decret. Pelagii papae.@# ) Pelagius Romanae
Ecclesiae et apostolicae sedis episcopus, universis
Germaniarum atque Galliarum regionum episcopis.
Cum in Dei nomine in Romana Ecclesia synodum
episcoporum sive caeterorum consacerdotum Dei
fidelium congregatam habuissemus, et de Ecclesiasticis
statutis, ut sunt ab apostolis et a sanctis Patribus
tradita, diligentius tractaremus, supervenere
litterae vestrae, et ut magis essent auctoritativae,
etiam vivae voces processerunt, rogantes ut ordinem
praefationum quem sancta Romana Ecclesia hactenus
haberet, nostris litteris vobis remandaremus. Tunc
de vestra voluntate et studio tam bono multum
gavisi sumus, sacrum ordinem Romanum, sacraque
constituta nostrorum antecessorum solerter relegentes,
invenimus has novem praefationes in sacro catalogo
tantummodo recipiendas, quas longe retro vetustas,
in Romana Ecclesia hactenus servavit. Id
est, unam in albis Paschalibus. Aliam de Ascensione
Domini. Tertiam de Pentecoste. Quartam de Natali
Domini. Quintam de Apparitione Domini | null | 292901ef-e539-47ef-947d-a08158c18fd5 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
. Sextam
de Apostolis. Septimam de sancta Trinitate. Octavam
de Cruce. Nonam de jejunio in Quadragesima tantummodo
dicendam. Has praefationes tenet et custodit
sancta Romana Ecclesia. Has tenendas esse vobis
mandamus.
CAP. LXX.-- #De sacerdotibus Missarum tempore si aegritudinis aliquis eventus accesserit.@#
(Ex concil. Toletan. 8, cap. 2.) Nihil contra ordines
statutum temeritatis ausu praesumatur, neque
illa quae summa veneratione censentur, vel minimo
praesumptionis tactu solvantur, cum adhuc tantum
fieri jussa sunt, nec interrupta noscuntur, ne languoris
proventu, robore salutis natura privetur. Non
ergo solum fragilitati consulitur humanae, sed etiam
sacris mysteriorum Dei, providentur habere sollicitudinem.
Censuimus igitur convenire ut, cum a
sacerdotibus Missarum tempore sancta mysteria
consecrantur, si aegritudinis accidat quilibet eventus,
quo coeptum nequeat consecrationis expleri mysterium,
sit liberum episcopo vel presbytero, ut alter
consecrationem expleat officii coepti. Non enim aliud
ad supplementum initiatis mysteriis competit, quam
aut incipientis aut subsequentis complenda benedictione
sacerdotis, quia nec perfecta videri possunt,
nisi perfectionis ordine compleantur. Cum
enim simus omnes unum in Christo, nihil contrarium
diversitas format, ubi efficaciam prosperitatis unitas
fidei repraesentat. Quod etiam consultum cuncti
ordinis clerici inditum vel indultum esse sibi non
ambigant, sed, ut praemissum est, praecedentibus
statim alii pro complemento succedant. Ne tamen
quod naturae languoris causa consulitur, in praesumptionis
perniciem convertatur, nullus post cibum
potumque sive quodlibet minimum sumptum Missas
facere, nullusque absque patentis proventu molestiae
minister vel sacerdos cum coeperit, imperfecta officia
praesumat omnino relinquere. Si quis haec temerare
praesumpserit, excommunicationis sententiam sustinebit.
CAP. LXXI.-- #De eadem re.@#
( #Ex decret. Anacteti papae.@# ) Sacerdotes quando sacrificant,
non soli hoc agere debent, sed testes
secum habeant, ut Deo perfecte in sacratis Domino
locis sacrificare probentur. Ait namque auctoritas
legis divinae: Vide ne offeras holocausta tua in
omni loco quem videris, sed in loco quem elegerit
Dominus Deus tuus.
CAP. LXXII.-- #De presbyteris qui daemonibus variisque passionibus vexantur, quod illis sacra tractare non liceat.@#
(Ex decret. Pii papae, cap. 6.) Bene siquidem majorum
regulis definitum est ut, daemoniis aliisque
passionibus irretitis, mysteria sacra tractare non
liceat. Cui praecepto, consensu rationis adhibito, id
communiter definivimus, ut nullus de his qui aut in
terram arrepti a daemonibus eliduntur, aut quolibet
modo vexationis incursibus efferuntur, vel sacris
audeant ministrare altaribus, vel indiscussi se
divinis ingerant sacramentis, exceptis illis qui corporum
incommoditatibus dediti, sine hujusmodi
passionibus in terram approbantur elisi. Qui tamen
et ipsi tandiu erunt ab officii sui et ordine et loco
suspensi, quousque unius anni spatio, per discretionem
episcopi inveniantur ab incursu daemonum
alieni.
CAP. LXXIII.-- #De eadem re.@#
(Ex decret. Sotheris papae, cap. 8.) Ut illud divini
oraculi monentis singuli praecaveant quo scribitur:
Vae soli, quia, cum ceciderit, non habet sublevantem:
summopere verendum est nobis et cavendum,
ne horis illis atque temporibus quibus Domino
psallitur, vel sacrificatur, unicuique divinis singulariter
officiis insistenti, perniciosa passio vel corporis
quaelibet valetudo occurrat, quae aut corpus
subito subrui faciat, aut mentem alienatione vel
terrore confundat. Pro hujusmodi ergo ausibus praecaventes,
necessarium duximus instituere ut, ubi
temporis vel loci, sive cleri copia suffragatur, habeat
quisquis ille canens Deo atque sacrificans post
se vicini solaminis adjutorem: ut si aliquo casu ille
qui officia impleturus accedit turbatus fuerit, vel ad
terram elisus, a tergo semper habeat qui ejus vicem
exsequatur intrepidus, et officium inceptum adimpleat.
CAP. LXXIV.-- #De presbyteris qui soli Missas solent celebrare.@#
(Ex eodem, cap. 10.) Hoc quoque statutum est
ut nullus presbyterorum Missarum solemnia celebrare
praesumat, nisi duobus praesentibus sibique
respondentibus ipse tertius habeatur, quia cum
pluraliter ab eo dicitur: « Dominus vobiscum, » et
illud in Secretis: « Orate pro me, » aptissime convenit,
ut et ipsius respondeatur salutationi.
CAP. LXXV.-- #De illis qui conjugati presbyteri oblationes spreverint.@#
(Ex concil. Agathen., cap. 8.) Si quis decernit
presbyterum conjugatum tanquam occasione nuptiarum
quod offerre non debeat, et ab ejus oblatione
ideo se abstinet | null | d885acf4-e332-49eb-a1c8-c756cf588ddd | latin_170m_raw | null | None | None | None |
, anathema sit.
CAP. LXXVI.-- #Ut presbyteri communicent quotiescunque Missas celebraverint.@#
(Ex concil. Rothomag., cap. 2.) Dictum est nobis
quod quidam presbyteri celebrata Missa detrectantes
ipsi sumere divina mysteria quae consecrarunt, calicem
Domini mulierculis quae ad Missas offerunt tradant,
vel quibusdam laicis qui dijudicare corpus
Domini nesciunt, id est, discernere inter cibum
spiritalem atque carnalem. Quod quantum sit omni
Ecclesiasticae religioni contrarium, pietas fidelium
novit. Unde omnibus presbyteris interdicimus ut
nullus in posterum hoc facere praesumat, sed ipse,
cum reverentia sumat, et diacono aut subdiacono
qui ministri sunt altaris colligenda tradat. Illud
etiam attendat ut eos propria manu communicet.
Nulli autem laico aut feminae Eucharistiam in manibus
ponat, sed tantum in os ejus cum his verbis ponat:
Corpus Domini et sanguis prosit tibi ad remissionem
peccatorum et ad vitam aeternam. Si quis
haec transgressus fuerit, quia Deum omnipotentem
contemnit, et quantum in ipso est inhonorat, ab
altari removeatur.
CAP. LXXVII.-- #De eadem re.@#
(Ex epist. Anacleti papae, cap. 12.) Peracta autem
consecratione omnes communicent qui noluerint
ecclesiasticis carere liminibus. Sic enim et Apostoli
statuerunt, et sancta Romana tenet Ecclesia. Et si
hoc neglexerint, degradentur.
CAP. LXXVIII.-- #De eadem re.@#
(Ex concil. Aurelian., cap. 10.) Auditum est aliquos
presbyteros Missam celebrare et non communicare,
quod omnino in canonibus apostolorum
interdictum esse legitur. Vel quomodo dicere recte
potest si non communicaverit: « Sumpsimus, Domine,
sacramenta? » etc.
CAP. LXXIX.-- #De eadem re.@#
(Ex eodem, cap. 11.) Si quis episcopus, aut presbyter,
aut diaconus, vel quilibet ex sacerdotali catalogo
facta oblatione non communicaverit, aut causam
dicat: et si rationabilis fuerit, veniam consequatur,
aut si non dixerit, communione privetur, tanquam
qui populo causa laesionis exstiterit.
CAP. LXXX.-- #Ut in Ecclesia nihil aliud agatur nisi id ad quod facta est.@#
( #Ex dictis August.@# ) In oratorio praeter orandi et
psallendi Deo cultum penitus nihil agatur, ut nomini
huic et opera jugiter impensa concordent.
CAP. LXXXI.-- #De eadem re.@#
( #Ex dictis Benedicti.@# ) Oratorium hoc sit quod dicitur,
nec ibi quidquam aliud geratur aut condatur,
quam divinis mysteriis conveniat.
CAP. LXXXII.-- #De eadem re.@#
(Ex concil. Laodicen., cap. 28.) Quod non oporteat
in domiciliis divinis, id est, in Ecclesiis agapen
fieri, nec intra domum Dei comedere, vel accubitus
sternere.
CAP. LXXXIII.-- #Ut nullus in Ecclesia convivetur.@#
(Ex concil. Carthag., cap. 28.) Ut nulli episcopi
vel clerici in Ecclesia conviventur, nisi forte transeuntes
hospitii necessitate illic reficiantur. Populi
etiam ab hujusmodi conviviis, quantum fieri potest,
prohibeantur.
CAP. LXXXIV.-- #Ut nullus in Ecclesia tabernas constituat.@#
(Ex concil. Turonen., cap. 2.) Perlatum est ad
sanctam synodum quod quidam presbyteri in
Ecclesiis sibi commissis tabernas, quod nefas
est, constituant, ibique per caupones vinum vendant,
aut vendere permittant, et ubi tantummodo
orationes et verbum divinum, Deique laus debuerit
resonare, ibi comessationes et ebrietates fiant, ibi
risus et plausus et verba turpia, ibi rixae et contentiones
resultent. Quod quam sit Deo contrarium,
Dominus Jesus demonstrat. Qui cum invenisset in
templo vendentes et ementes, et nummularios sedentes,
facto funiculo de resticulis, omnes ejecit de
templo. Si enim ea quae licite vendi videbantur in
templo, et ad hoc emebantur, ut in eodem templo
offerrentur Domino, ipse foras ejecit, quid putas de
tam pestifera praesumptione et Dei contemptu fiet?
Et si non solum sacerdotibus sed etiam omnibus
clericis praecipitur, ne tabernas ingrediantur: quis
audire potest ut Ecclesiae Dei tabernae fiant? Itaque
interdicit per omnia synodus ne hoc in posterum
ullatenus fiat. Quod si factum fuerit, presbyter deponatur,
laici communione privati ab Ecclesia, quam
dehonestaverunt, expellantur.
CAP. LXXXV.-- #De eadem re.@#
(Ex eodem, cap. 3.) Si enim domus Dei orationis
domus vocatur, hoc debet esse quod dicitur: nec
ibi aliud debet | null | dcf6c1f9-fa6d-4cb6-8aec-07c2b1e168bf | latin_170m_raw | null | None | None | None |
geri aut recondi. Ubi enim corpus
Domini consecratur, ibi angelorum praesentia non
dubitatur adesse. Ubi sanctorum reliquiae reconditae
venerantur, ne quid inhonestum appareat, quod
oculos ad orationem venientium offendat, ne quid
ibi videatur quod ad lucrum temporale pertineat:
sed omnia sancta, omnia munda, et tantummodo ad
Ecclesiasticum ministerium pertinentia.
CAP. LXXXVI.-- #Ut unicuique in domo sua orare liceat.@#
(Ex concil. Aureliano, cap. 3.) Unicuique fidelium
in domo sua oratorium licet habere, et ibi orare,
Missas autem ibi celebrare non licet.
CAP. LXXXVII.-- #Ut canticum turpe circa Ecclesias non fiat.@#
( #Ex concil. Carthag.@# ) Canticum turpe atque luxuriosum
circa Ecclesias atque in atriis Ecclesiae agere
omnino contradicimus, quod ubique vitandum est.
CAP. LXXXVIII.-- #Ut sanctorum reliquiae in oratoriis villaribus non ponantur.@#
(Ex concil. Epaonensi, cap. 25.) Sanctorum reliquiae
in oratoriis villaribus non ponantur, nisi forsitan
clericus cujuscunque parochiae vicinus esse
contingat, qui sacris pignoribus psallendi frequentis
famuletur.
CAP. LXXXIX.-- #Ut sedes episcopalis, si necesse fuerit, in alium locum transferatur.@#
( #Ex reg. Greg., ad Joannem Billitran. episcopum.@# )
Temporis qualitas admonet episcoporum sedes antiquitus
certis civitatibus constitutas, ad alia quae securiora
putamus. ejusdem dioeceseos loca transponere,
quo et habitatores nunc degere, et Barbaricum possit
periculum facilius declinari. Propterea te Joannem
fratrem coepiscopumque nostrum Billitranensis civitatis,
sedemque tuam in loco qui appellatur Renati
ad sanctum Andream apostolum praecipimus exinde
transmigrare, quatenus et ab hostilitatis incursu
liberior existere valeas, et illic consuetudinem solemnium
festorum disponas.
CAP. XC.-- #De mutandis sanctis locis.@#
( #August. dicit.@# ) Tribus causis loca sanctorum
transmutanda sunt. Primo, quum necessitas persecutorum
loca eorum gravavit. Secundo, quum
difficultas locorum fuerit. Tertio, quum malorum
societate gravantur.
CAP. XCI.-- #Quod translatis martyribus, honor interdum cum illis migret, interdum in loco permaneat.@#
( #Ex dictis Hieron.@# ) Notandum cum transmutantur
alii qui de martyribus, cum his honor commigrat:
aliis vero transmutatis honor in locis
eorum esse non cessat.
CAP. XCII.-- #Quod sanguis martyrum consecret locum, non locus sanguinem.@#
( #Ex dictis August.@# ) Sanguis martyrum consecrat
locum, non locus sanguinem. Si aliquis dixerit: Mea
est Ecclesia, dices illi, quod in Cantico legitur: Una
est columba mea, et unus est dilectus meus. Et dices
illi: Aptum est filium occidi in sinu matris et nutricis
suae? Tamen scias nutricem tantum pollutam,
et pro hac pollutione consecratam, filium autem
mortuum esse.
CAP. XCIII.-- #Quid sit basilica.@#
( #Ex dictis S. Isidor.@# ) Basilion Graecorum rex
erat. Hinc et basilica regalis, quia in primis temporibus
reges tantum sepeliebantur in ea, ideo nomen
sortita est. Nam nunc temporis caeteri homines,
sive igni combusti, sive acervo lapidum sepulti
sunt.
CAP. XCIV.-- #De illis qui domum Dei contemptibilem faciunt.@#
(Ex concil. Gangren., cap. 5.) Si quis docet domum
Dei contemptibilem esse, et conventus qui in ea celebrantur,
anathema sit.
CAP. XCV.-- #De eadem re.@#
(Ex eodem, cap. 6.) Si quis extra Ecclesiam seorsum
conventus celebrat, et despiciens Ecclesiam,
ea quae sunt Ecclesiae voluerit usurpare, non conveniente
presbytero juxta decretum episcopi, anathema
sit.
CAP. XCVI.-- #Ut calix et patena ex auro aut ex argento fiant.@#
(Ex concil. Remensi, cap. 5.) Ut calix Domini
cum patena, si non ex auro omnimodis, ex argento
fiat. Nec causentur presbyteri avaritia suadente de
paupertate vel impossibilitate, cum quarta pars ex
omnibus quae ad Ecclesiam pertinent, in fabricis
ipsius Ecclesiae sit impendenda. Admonendus est
etiam populus ut aliquid in donariis Domini offerat,
sicut ille antiquus populus sub Mose in tabernaculo
Domini fecisse legitur. Si quis autem tam pauper
est, saltem vel stanneum calicem habeat. De aere
autem ex aurichalco non fiat calix, quia ob vini virtutem
eruginem parit, quae vomitum provocat. Nullus
autem in ligneo calice, aut vitreo praesumat
cantare.
CAP. | null | 6078f94b-d4c3-4a58-aeda-0977dffcada0 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
XCVII.-- #De observanda mensa Christi.@#
(Ex eodem concil., cap. 5.) Observandum est ut
mensa Christi, id est, altare ubi corpus Dominicum
consecratur, ubi sanguis ejus hauritur, ubi sanctorum
reliquiae reconduntur, ubi preces et vota populi
in conspectu Dei a sacerdote offeruntur, cum
omni veneratione honoretur, et mundissimis linteis
et palliis diligentissime cooperiatur, nihilque super
eo ponatur, nisi capsae cum sanctorum reliquiis et
quatuor Evangelia. Expleta Missa calix cum patena,
et sacramentorum liber, cum vestibus sacerdotalibus
in mundo loco sub sera recondantur.
CAP. XCVIII.-- #Ut corporale ex purissimo linteo sit, et unius materiei.@#
(Ex eodem, cap. 3.) Corporale super quod sacra
oblatio immolatur, ex mundissimo et purissimo linteo
sit, nec in eo alterius generis materia pretiosior
aut vilior misceatur, et nunquam super altare remaneat,
nisi in tempore missae, sed aut in sacramentorum
libro ponatur, aut cum calice et patena in
mundissimo loco recondatur: vel quando abluitur
a sacerdote, diacono vel subdiacono, primo in ecclesia
in loco et vase ad hoc praeparato abluatur,
eo quod ex Dominico corpore et sanguine infectum
sit. Post haec a lavandario in nitido loco paretur.
CAP. XCIX.-- #Ut sacrificium altaris non in serico panno aut tincto celebretur.@#
(Ex epist. Eusebii papae, cap. 51.) Hic inter caetera
praedicta consultu omnium constituimus ut sacrificium
altaris non in serico panno, aut tincto quisquam
celebrare praesumeret, sed in puro lineo ab
episcopo consecrato, terreno scilicet lino procreato
atque contexto, sicut corpus Domini nostri Jesu Christi
in syndone linea munda sepultum fuit.
CAP. C.-- #Ut mulieres ad altare non accedant, et officiis virorum se non intromittant.@#
(Ex concil. Laodicensi, cap. 43.) Quod non oporteat
mulieres ingredi ad altare, et ea contingere quae
virorum officiis deputata sunt.
CAP. CI.-- #De eadem re.@#
(Ex decr. Gelasii papae, cap. 16.) Nihilominus impatienter
audivimus, tantum divinarum rerum subiisse
despectum, ut femina sacris altaribus ministrare
firmentur, cunctaque non nisi virorum famulatui
deputata sexui cui non competit exhibere.
CAP. CII.-- #Ut laici juxta altare non sedeant.@#
(Ex concil. Mogunt., cap. 13.) Ut laici secus altare
quo sancta mysteria celebrantur, inter clericos,
tam ad vigilias quam ad Missas stare vel sedere
penitus non praesumant, sed pars illa quae cancellis
ab altari dividitur, tantum psallentibus pateat clericis.
Ad orandum vero et communicandum laicis
et feminis, sicut mos est, pateant sancta sanctorum.
CAP. CIII.-- #De illis sacerdotibus qui in Ecclesia dum Evangelia leguntur, sedere praesumunt.@#
( #Anastas. I papae epistola episcopis Germaniae ac
Burgund. directa.@# ) Anastasius episcopus cunctis
Germanicis et Burgundiae regionis episcopis in Domino
salutem. Exegit dilectio vestra, charissimi, ut
ex auctoritate sedis apostolicae, vestris deberemus
consultis respondere. Et quamvis non prolixe, sed
succincte hoc agere propter quasdam alias occupationes
festinaremus: denuo tamen si necesse fuerit
ob has vel alias necessitates quasi ad caput mittere
charitative non dubitetis, quia vestras preces et
nunc et tunc acceptabiles habemus. Significastis
enim quosdam sacerdotes in Ecclesia quando Evangelia
leguntur sedere, et Domini salvatoris verba
non stantes sed sedentes audire, et hoc ex majorum
traditione se accepisse narrantur. Quod nullatenus
deinceps fieri sinatis apostolica auctoritate mandamus:
sed dum sancta Evangelia in Ecclesia recitantur,
sacerdotes et caeteri omnes non sedentes,
sed venerabiliter in conspectu Evangelii stantes,
Dominica verba intente audiant et fideliter adorent.
CAP. CIV.-- #Ut nullus calicem, patenam, vel vestimentum sacerdotale in vadium tabernario praestare praesumat.@#
(Ex concil. Remensi, cap. 11.) Ut nullus presbyter
praesumat calicem, vel patenam, vel pallium altaris,
vel vestimentum sacerdotale, aut librum ecclesiasticum
tabernario, vel negociatori, aut cuilibet laico
vel feminae in vadium dare, nisi justissima necessitate
urgente, quia tanta est sanctitas sacri ministerii,
ut salva altioris mysterii intelligentia, etiam
per prophetam Dominus prohibuerit, ne cum sanctis
vestimentis sacerdos procedat ad populum, sed illa
intra sancta dimittat, a colloquio divino rediens. Et
cui in tabernas ad bibendum a sacris canonibus ingredi
prohibetur, sanctificata sacro ministerio nec
ad contingendum | null | 667ed7f7-6844-4fb8-bcf8-d81b4f10c59d | latin_170m_raw | null | None | None | None |
immundis: quanto minus in vadium
exhibere debet? Sicut Stephanus sanctus papa
et martyr sanctum Hilarium in suis decretalibus
docuit.
CAP. CV.-- #Ut nullus calicem, patenam, aut aliqua vasa sacra ad alios usus facere praesumat.@#
(Ex concil. Aurelianensi, cap. 9.) Nullus sacerdos
seu laicus calicem, aut patenam, aut quaelibet vasa
sacra et divino cultui mancipata, ad alios usus suos
retorquere praesumat. Nam quicunque de calice
sacro aliud bibit praeter Christi sanguinem qui in
sacramento accipitur, et patenam ad aliud officium
habet quam altaris ministerium, deterrendus est
exemplo Balthazar, qui dum vasa Domini in usus
communes adsumpsit, vitam pariter cum regno
amisit.
CAP. CVI.-- #Quod licitum sit episcopis cum consilio cleri de thesauro Ecclesiae suae familiae in necessitate succurrere.@#
(Ex concil. Arvernen., cap. 5.) Licitum sit episcopis
praesentibus presbyteris et diaconibus de thesauro
Ecclesiae familiae et pauperibus ejusdem Ecclesiae,
secundum canonicam institutionem, juxta
quod indiguerint erogare.
CAP. CVII.-- #Ne cadavera pallio altaris cooperiantur.@#
(Ex eodem, cap. 30.) Ne opertorio Dominici corporis,
vel altaris non unquam corpus dum ad tumulum
evehitur obtegatur, ne sacro velamine dum honorantur
corpora, altaria polluantur.
CAP. CVIII.-- #Ne ad nuptiarum ornatum divina ministeria praestentur.@#
(Ex eodem, cap. 8.) Ne ad nuptiarum ornatum
ministeria divina praestentur, et dum improborum
tactu vel pompa saecularis luxuriae polluantur, ad
officia sacri mysterii videantur indigna.
CAP. CIX.-- #Ut Ecclesia saeculari potentia minime pervadatur.@#
(Ex concil. apostol., cap. 31.) Si quis episcopus
saecularibus potestatibus usus, Ecclesiam per ipsas
obtineat, deponatur, et segregetur, omnesque qui
illi communicant.
CAP. CX.-- #De presbyteris qui Ecclesias suas per pretium acquisierint.@#
(Ex concil. Mogunti., cap. 5.) Quicunque presbyter
per pretium ecclesiam fuerit adeptus, quoniam
contra Ecclesiasticae regulae disciplinam agere
dignoscitur, et qui alium presbyterum legitime ad
Ecclesiam ordinatum per pecuniam expulerit, eamque
sibi taliter vindicaverit, omnimodis deponatur.
CAP. CXI.-- #Ut nullus laicus ab Ecclesia sua presbyterum ejicere praesumat.@#
(Ex eodem, cap. 29.) Ut laici presbyteros non ejiciant
de Ecclesiis, neque constituant sine consensu
episcoporum suorum.
CAP. CXII.-- #Item de illis qui presbyteris Ecclesias auferunt.@#
(Ex concil. Cabillon., cap. 42.) Inventum est quod
multi arbitrii sui temeritate, et quod est gravius,
ducti cupiditate, presbyteris quibuslibet absque consensu
episcoporum Ecclesias dant vel auferunt. Unde
oportet ut canonica regula servata, nullus absque
consensu episcopi cuilibet presbytero Ecclesiam
det. Quam si juste adeptus fuerit, hanc non nisi
culpa gravi, et coram episcopo canonica severitate
amittat.
CAP. CXIII.-- #Ut nullus aliquod munus propter Ecclesiam a presbytero requirat.@#
(Ex concil. Mogunt., cap. 30.) Ut nullus omnino
munera exigat a presbyteris, propter commendationem
Ecclesiae.
CAP. CXIV.-- #De eadem re.@#
(Ex concil. Rothomag., cap. 5.) Sancitum est atque
omnimodis prohibitum ut, si quis presbyter inventus
fuerit alicui clerico aut laico munera dare aut
dedisse, aut aliquam pecuniam tribuere, ut alterius
presbyteri Ecclesiam surripiat, aut Ecclesiam vacantem
pretio redimat, pro hac cupiditate seu rapina,
seu praesumptione turpis lucri gratia dejiciatur
a clero, et alienus existat a regula.
CAP. CXV.-- #Ut presbyteri plebes admoneant ut linteamina altaris praeparent.@#
(Ex concil. Remensi, cap. 4.) Ut presbyteri per
plebes suas feminis praedicent, ut linteamina in
altaria praeparent.
CAP. CXVI.-- #Ut episcopi praevideant quid presbyteri dominis suis pro Ecclesiis facere debeant.@#
(Ex concil Arelatensi, cap. 3.) Ut episcopi praevideant
quem honorem presbyteri pro Ecclesiis
suis facere debeant.
CAP. CXVII.-- #De eadem re.@#
(Ex concil. Aurel., cap. 10.) Ut nullus presbyter
ad introitum Ecclesiae xenia donet.
CAP. CXVIII.-- #De presbyteris nihil habentibus quando ordinantur.@#
(Ex concil. Remensi, cap. 6.) Investigandum si
nihil patrimonii habens presbyter quando provectus
est ad ordinem ecclesiasticum, postea emerit praedia,
cujus juris sint, quoniam Ecclesiae ad quam de nihil
habente promotus est esse | null | 36a14291-2baf-4a8b-a0bd-e15831ac1c93 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
debent, juxta canonicam
auctoritatem.
CAP. CXIX.-- #De eadem re.@#
(Ex concil. Arausico, cap. 54.) Presbyter cum
dioecesim tenet, de his quae emerit, ad Ecclesiae
nomen scripturam faciat, aut ab ejus quam tenet
Ecclesiae ordinatione discedat.
CAP. CXX.-- #De eadem re.@#
(Ex concil. Carthag., cap. 47.) Placuit ut episcopi,
presbyteri, diaconi, vel quicunque clerici, qui
nihil habentes ordinantur, et tempore episcopatus,
vel clericatus sui, agros vel quaecunque praedia suo
nomini comparant, tanquam rerum dominicarum
invasionis crimine teneantur obnoxii, nisi ad Ecclesiam
ad quam titulati sunt, eadem ipsa contulerint.
Si autem ipsis propria liberalitate alicujus, vel successione
cognationis aliquid venerit, faciant inde
quod velint.
CAP. CXXI.-- #De eadem re.@#
(Ex eodem, cap. 48.) Ut unusquisque presbyter
res quas post diem consecrationis acquisierit, propriae
Ecclesiae relinquat.
CAP. CXXII.-- #De eadem re.@#
( #Ex concil. Toletano.@# ) Caeterum, presbyter si
post ordinationem aliquid acquisierit, illud observandum
est, quod in canonibus de consecratis nihil
habentibus constitutum est.
CAP. CXXIII.-- #De presbyteris qui ex reditibus Ecclesiae sibi res comparaverint, et structuras ibi fecerint, et mulieres ibi posuerint.@#
(Ex concil. Remensi, cap. 10.) Inquirendum si
aliquis presbyterorum de reditibus Ecclesiae, vel oblationibus
ac votis fidelium alio nomine res comparaverit,
et ibi structuras fecerit, vel quae ad Ecclesiam
pertinent, ibidem collocaverit, et mulierum frequentationem
inibi fieri permiserit, vel quod turpius est,
tales mulieres ibidem habuerit, quae lanificium suum
exerceant, et curam domus agant, et in eadem presbyter
frequenter veniens manserit, et contra decreta
canonum hoc malum agat; quia sicut nec suo, ita
nec alieno nomine presbyter fenus exercere debet,
multo minus fraudem facere de facultatibus ecclesiasticis,
quoniam hoc sacrilegium est, et par crimen
Judae furis qui sacras oblationes asportabat et
furabatur.
CAP. CXXIV.-- #De consuetudine servanda, quae non est contra fidem.@#
(Ex epist. Pii papae.) Petistis enim per Hylarium
chartularium nostrum, a beatae memoriae decessore
nostro, ut omnes vobis retro temporum consuetudines
servarentur, quae a beati Petri apostolorum
principis ordinationum initiis hactenus vetustas
longa servavit. Et nos quidem juxta seriem relationis
nostrae consuetudinem laudamus, quae
tamen contra fidem catholicam nihil usurpare
dinoscitur.
CAP. CXXV.-- #Ut ecclesiastica statuta ab apostolis et reliquis magistris Ecclesiae tradita integra serventur.@#
(Ex decr. Innocentii papae, cap. 1.) Innocentius Decentio,
episcopo Egobino, salutem. Si instituta ecclesiastica,
ut sunt a beatis apostolis tradita, integra
vellent servare Domini sacerdotes, nulla diversitas,
nulla varietas in ipsis ordinibus et consecrationibus
haberetur. Sed dum unusquisque non quod traditum
est, sed quod sibi visum fuerit, hoc existimat esse
tenendum, inde diversa in diversis locis vel ecclesiis,
aut teneri, aut celebrari videntur: ac fit scandalum
populis qui, dum nesciunt traditiones antiquas
humana praesumptione corruptas, putant sibi aut
Ecclesias non convenire, aut ab apostolis vel apostostolicis
viris contrarietatem inductam. Quis enim
nesciat aut non advertat id quod a principe apostolorum
Petro Romanae Ecclesiae traditum est, ac
nunc usque custoditur, ab omnibus debere servari,
nec superduci aut introduci aliquid, quod aut auctoritatem
non habeat, aut aliunde accipere videatur
exemplum, praesertim cum sit manifestum in omnem
Italiam, Gallias, Hispanias, Africam atque Siciliam
insulasque interjacentes, nullum instituisse Ecclesias,
nisi eos quos venerabilis apostolus Petrus, aut
ejus successores constituerunt sacerdotes? Aut legant,
si in his provinciis alius apostolorum invenitur
aut legitur docuisse. Qui si non legunt, quia
nusquam inveniunt, oportet eos hoc sequi quod
Ecclesia Romana custodit a qua eos principium
accepisse non dubium est, ne, dum peregrinis assertionibus
studeant caput institutionum videantur
omittere. Saepe dilectionem tuam ad urbem venisse,
ac nobiscum in ecclesia convenisse non dubium est
et quem morem, vel in consecrandis mysteriis, vel
in caeteris agendis arcanis teneat cognovisse. Quod
sufficere arbitrarer ad informationem Ecclesiae tuae,
vel reformationem, si praecessores tui, quod minus
aliquid, aut aliter tenuerint satis certum haberem
nisi de aliquibus consulendos nos esse dixisses.
Quibus idcirco respondemus non quod te aliqua | null | dbd0692f-13d7-4e0b-b89c-869751e599c2 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
ignorare credamus. sed ut majore auctoritate, vel
tuos instituas, vel si qui a Romanae Ecclesiae institutionibus
errant, aut commoneas, aut indicare non
differas, ut scire valeamus qui sint, qui aut novitates
inducunt, aut alterius Ecclesiae quam Romanae
existimant consuetudinem esse servandam.
CAP. CXXVI.-- #Ut consuetudines ecclesiasticae pro lege sint tenendae.@#
( #Augustinus dicit ad Casulanum presbyterum.@# ) In
his enim rebus de quibus nihil certi statuit Scriptura
divina, mos populi Dei, vel instituta majorum
pro lege tenenda sunt, et sicut praevaricatores legum
divinarum, ita contemptores consuetudinum
ecclesiasticarum coercendi sunt.
CAP. CXXVII.-- #Item de consuetudinibus ecclesiasticis observandis.@#
(Ex dictis Basilii, cap. 27.) Ecclesiasticarum institutionum
consuetudines quasdam Scripturis, quasdam
vero apostolica traditione per successiones in mysterio
confirmatas accepimus, quibus par virtus, et
idem utrisque pietatis effectus quin sit, quotus
quisque vel aliquantulum sacrarum expertus Scripturarum
haesitaverit? Si enim attentaverimus consuetudines
Ecclesiae, non per Scripturas a Patribus
traditas nihili aestimare, quantum religio detrimenti
latura sit despicientibus liquido constabit. Quae enim,
ut inde ordiamur, Scriptura salutiferae crucis signaculo
fideles docuit insigniri? Quae multifariam digesta
super panem et calicem prolixae orationis et
consecrationis verba commendavit? Nam non modo
quod in Evangelio continetur, vel apostolo in secretis
dicimus, sed et alia per plura adjicimus, magnam
quasi vim consummandis accommodantia mysteriis.
Quae Orientem versus nos orare litterarum forma
praestituit? Benedicimus fontem baptismatis, oleum
unctionis. Huc accedit quod ter immergimus quos
baptizamus, oleo ungimus, verbis abrenuntiare Satanae
et angelis ejus informamus. Unde haec et alia
in hunc modum non pauca, nisi quia tacita ac mystica
traditione a Patribus ecclesiastico more reverentiori
diligentia sunt in mysteriis observata silentio,
quam publicata scripto.
CAP. CXXVIII.-- #Quid agendum sit in causis, de quibus certa in canonibus inveniuntur judicia.@#
(Ex decr. Innocentii papae, cap. 18.) De causis de
quibus nulla solvendi, ligandique auctoritas in libris
Veteris Testamenti, quatuor Evangeliorum, cum
scriptis totis apostolorum non appareat, ad divina
recurrito scripta Graece. Si nec in illis, ad catholicae
Ecclesiae historias catholicas, a doctoribus catholicis
scriptas manum mitte. Si nec in illis, canones apostolicae
sedis intuere. Si nec in his, sanctorum
exempla perspicaciter recordare. Quod si in his
omnibus inspectis hujus quaestionis qualitas non
lucide investigatur, seniores provinciae congrega, et
eos interroga. Facilius namque invenitur, quod a
pluribus sentientibus quaeritur. Verus enim repromissor
Dominus ait: Si duo ex vobis, vel tres conveniant
super terram in nomine meo, de omni re
quamcunque patierint, fiet illis a Patre meo.
CAP. CXXIX.-- #Ut cuncta quae Deo offeruntur, consecrata habeantur.@#
(Ex concil. Aurelian, cap. 7.) Omnia quae Deo
offeruntur, consecrata habentur, in vineis, terris,
sylvis, utensilibus, vestimentis, pecoribus, et reliquis
possessionibus, et quae Ecclesiis sine dubio Christo,
qui sponsus earum est, offeruntur.
CAP. CXXX.-- #De eadem re.@#
(Ex concil. Rothomag., cap. 3.) Omnes decimae terrae,
sive de frugibus, sive de pomis arborum Domini
sunt, et illi sanctificantur. Boves, et oves, et caprae,
quae sub pastoris virga transeunt, quidquid decimum
venerit, sanctificabitur Domino. Non eligetur nec
bonum nec malum, nec altero commutabitur. Si quis
mutaverit, et quod mutat, et quod mutatum est,
sanctificabitur Domino, et non redimetur. Sed
quia modo multi inveniuntur decimas dare nolentes,
statuimus ut secundum Domini nostri praeceptum
admoneantur semel, et secundo et tertio.
Si non emendaverint, anathematis vinculo constringantur
usque ad satisfactionem, et ad emendationem
congruam.
CAP. CXXXI.-- #Ut decima nullo modo negligatur.@#
(Ex concil. Mogunt., cap. 35.) Admonemus atque
praecipimus ut decimas Deo omnino dare non negligatur,
quas Deus ipse sibi dari constituit, quia
timendum est ut quisquis Deo suum debitum abstrahit,
ne forte Deus per peccatum suum auferat ei
necessaria sua.
CAP. CXXXII.-- #De illis qui decimas dare nolunt.@#
(Ex concil. Cavallon., cap. 18.) Questi sunt praeterea
quidam fratres, quod essent aliqui episcopi et
abbates, qui decimas non sinerent dare | null | 5932425e-28f7-4da3-b70f-39633c64604a | latin_170m_raw | null | None | None | None |
ad Ecclesias,
ubi illi coloni Missam audiunt. Proinde decrevit sacer
iste conventus, ut episcopi et abbates de agris et
vineis, quae ad suum vel fratrum stipendium habent,
decimas ad Ecclesias deferri faciant. Familiae vero
ibi dent decimas suas, ubi infantes eorum baptizantur,
et ubi per totum anni circulum missas audiunt.
CAP. CXXXIII.-- #Quod decimae ab omnibus Christianis ex debito reposci debeant.@#
(Ex concil. Mogunti., cap. 8.) Decimas Deo et sacerdotibus
Dei dandas, Abraham factis, Jacob promissis
insinuat. Deinde lex statuit, et omnes doctores
sancti commemorant. Et profecto dignum erat
ut Israelitae decimas pecorum, et frugum, et omnium
pecuniarum Domino darent, qui eos liberaverat
a decem plagis, quibus percussit Aegyptios, et in
novissima plaga primogenita cunctorum disperdidit,
gratiamque suis praestitit, ut impetratis pecuniis
spoliarent Aegyptum. De quibus decimis Augustinus
doctor venerabilis dicit: Decimae ex debito requiruntur.
Quid si diceret Deus, nempe meus es, o
homo, mea est terra quam colis, mea sunt semina
quae spargis, mea animalia quae fatigas, meus est
solis calor; et cum omnia mea sint, tu qui minus
accommodas, solam decimam merebaris, sed reservo
tibi novem, da mihi decimam. Si non dederis
mihi decimam, auferam novem. Si dederis mihi decimam,
multiplicabo novem. Cum itaque Judaicu
populus praeceptum decimarum tanta diligenti
observaret, ut de minimis quibusque holusculis,
ruta videlicet, menta et cimino, ut ipse Dominus
testatur, decimas daret, cur non majori studio
plebs Evangelica eamdem impleat jussionem? Cui et
major numerus est sacerdotum, et sincerior cultus
sacramentorum? Ideo ergo dandae sunt, ut hac Deus
devotione placatus, largius praestet quae necessaria
sunt, sicut superius ostendimus. Et ut sacerdotes ac
ministri Ecclesiae cura et sollicitudine necessitatum
corporalium, sine quibus haec vita transigi non potest,
relevati, liberiores fiant ad meditationem divinae
legis et doctrinae administrationem, atque spiritalis
servitii voluntariam expletionem. Et ut munus populi
in quotidiana oblatione Domino immoletur, nec
non secundum statuta canonica in sustentationem
pauperum, et restaurationem ecclesiarum proficiat.
Quatuor enim partes juxta canones fieri de fidelium
oblationibus debent, ut una sit episcopi, altera clericorum,
tertia pauperum, quarta restaurationi ecclesiarum
servetur.
CAP. CXXXIV.-- #De illis qui decimam dare noluerint nisi pretio redimantur.@#
(Ex concil. Mediomatricis, cap. 3.) De decimis
quas populus dare non vult, nisi quolibet munere
ab eo redimantur, ab episcopis prohibendum est ne
fiat.
CAP. CXXXV.-- #Ut decima Dei census nuncupetur.@#
(Ex concil. Agrippin., cap. 6.) Item, quod decima,
quae a fidelibus datur, Dei census nuncupanda est, et
ideo ex integro reddenda. Cujus tertia pars secundum
canonem Toletanum, episcoporum esse debet.
Nos vero hac potestate uti nolumus, sed tantum singulis
annis quartam partem usu Romanorum pontificum,
et observantia sanctae Ecclesiae Romanae de
eadem habere volumus. Quod si quis contentiosus
inde repertus fuerit, sive clericus, sive ille laicus
sit, communione privabitur, et synodali censura
judicabitur.
CAP. CXXXVI.-- #De oblationibus parochitarum cujus esse debeant.@#
( #Ex concil. Toletano.@# ) De his quae ad parochitanas
ecclesias offeruntur, in terris, vineis, mancipiis,
peculiis, antiquorum canonum instituta serventur,
ut omnia in episcopi potestate consistant. De his
autem quae altaribus offeruntur, tertia pars fideliter
episcopis deferatur, duae clericis, decimae autem secundum
quosdam singulis annis tertia pars, aut in
tertio tota. Sed tamen nos sequentes Romanos, singulis
annis quartam partem, aut in quarto totam
episcopi recipiant.
CAP. CXXXVII.-- #Quod in unaquaque Ecclesia tam de reditibus quam oblationibus quatuor debeant fieri portiones.@#
(Ex epist. Gelasii papae, cap. 27.) Quatuor autem
tam de reditibus quam de oblationibus fidelium,
prout cujuslibet Ecclesiae facultas admittit, sicut
dudum rationabiliter est decretum, convenit fieri
portiones. Quarum sit una pontificis, altera clericorum,
tertia pauperum, quarta fabricis applicanda.
De quibus sicut sacerdotis intererit integram ministris
Ecclesiae memoratam dependere quantitatem,
sic clerus ultra delegatam sibi summam nihil insolenter
noverit expetendum. Ea vero quae ecclesiasticis
aedificiis attributa sunt, huic operi veraciter praerogata,
locorum doceat instauratio manifesta sanctorum,
quia | null | 0871d442-60ed-432e-a0ae-2e48057a6f48 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
nefas est si sacris aedibus destitutis in
lucrum suum praesul impendia his designata convertat.
Ipsam nihilominus ascriptam pauperibus portionem,
quamvis divinis rationibus se dispensasse
monstraturus esse videatur, tamen juxta quod scriptum
est: Ut videant opera vestra bona, et glorificent
Patrem vestrum qui in coelis est, oportet etiam
praesenti testificatione praedicari, et bonae famae praeconiis
non taceri.
CAP. CXXXVIII.-- #Item quod de decimis quatuor debeant fieri portiones.@#
(Ex concil. Nannetensi, cap. 6.) Instruendi sunt
presbyteri, pariterque admonendi, quatenus noverint
decimas et oblationes quas a fidelibus accipiunt,
pauperum et hospitum et peregrinorum esse stipendia,
et non quasi suis, sed quasi commendatis uti.
De quibus omnibus sciant se rationem posituros in
conspectu Dei, et nisi eas fideliter pauperibus et his
qui praemissi sunt administraverint, damna passuros.
Qualiter vero dispensari debeant, canones sancte
instituunt. Scilicet, ut quatuor partes inde fiant,
una ad fabricam ecclesiae relevandam, altera pauperibus
distribuenda, tertia presbytero cum suis clericis
habenda, quarta episcopo reservanda, ut quidquid
exinde jusserit, prudenti consilio fiat.
CAP. CXXXIX.-- #Ubi terminari debeant contentiones ortae inter Christianos.@#
(Ex decr. Marcelli papae, cap. 3.) Quaecunque ergo
contentiones inter Christianos ortae fuerint, ad Ecclesiam
deferant, et ab ecclesiasticis viris terminentur.
Et si obedire noluerint, quousque obediant a liminibus
sanctae Ecclesiae excludantur.
CAP. CXL.-- #De his qui oblationes parentum aut testamenta, vel quod ipsi donaverint Ecclesiis, retinere aut auferre conantur.@#
(Ex concil. habito apud Valentias, cap. 4.) Clerici
etiam vel saeculares, qui oblationes parentum aut
donatas, aut testamentis relictas retinere perstiterint,
aut id quod ipsi donaverint Ecclesiis vel monasteriis
crediderint auferendum, sicut synodus sancta
constituit, velut necatores pauperum, quousque reddant
ab Ecclesiis excludantur.
CAP. CXLI.-- #De illis qui Deum haeredem faciunt.@#
( #S. Isidor. dicit.@# ) Augustinus ait in libro de Haeredibus:
Noli sub imagine pietatis augere pecuniam,
dicens: Filiis meis servo has res. Quare non potius
servas illi qui te ex nihilo fecit, qui te pascit, et
filios servat? Nonne melius creatori tuo thesaurizabis
quam filiis? Item idem: Qua fronte haereditatem
a Christo quaeris, quum Christum tua haereditate
fraudaveris? Qui dixit: Thesaurizate vobis thesauros
in coelo?
CAP. CXLII.-- #De his qui oblationes defunctorum aut negant aut difficulter reddunt.@#
(Ex concil. apud Valentias, cap. 4.) Qui oblationes
defunctorum aut negant Ecclesiis, aut cum difficultate
reddunt, tanquam egentium necatores excommunicentur
CAP. CXLIII.-- #De eadem re.@#
(Ex decr. Urbani papae, cap. 4.) Ipse enim res fidelium,
oblationes appellantur, quia Domino offeruntur.
Non ergo debent in alios usus quam ecclesiasticos,
et praedictorum Christianorum fratrum vel indigentium
converti, quia vota sunt fidelium, et pretia
peccatorum, atque ad praedictum opus explendum
Domino traditae. Si quis autem, quod absit, secus
egerit, videat ne damnationem Ananiae et Saphyrae
percipiat, et reus sacrilegii efficiatur sicut illi fecerunt
qui pretia praedictarum rerum fraudabant, de
quibus in praedictis legitur apostolorum Actibus.
CAP. CXLIV.-- #De eadem re.@#
(Ex concil. Gangren., cap. 7.) Si quis oblationes
Ecclesiae extra Ecclesiam accipere vel dare voluerit
praeter conscientiam episcopi vel ejus cui hujuscemodi
officia commissa sunt, nec cum ejus voluerit
agere consilio, anathema sit.
CAP. CXLV.-- #De eadem re.@#
(Ex eodem, cap. 8.) Si quis dederit vel acceperit
oblata praeter episcopum vel eum qui constitutus est
ab eo ad dispensandam misericordiam pauperibus,
et qui dat et qui accipit, anathema sit.
CAP. CXLVI.-- #Ut omnes Ecclesiae vel decimae in episcoporum potestate consistant.@#
(Ex concil. Cabillon., cap. 1.) In sancto Cabillonensi
concilio decretum est ut omnes Ecclesiae cum
dotibus suis et decimis, et omnibus rebus suis, in
episcopi proprii potestate consistant, atque ad ordinationem
vel dispositionem suam semper pertineant.
CAP. CXLVII.-- #Quod tricennalis possessio firma sit.@#
(Ex concil. Toletan. V, cap. 35.) Sicut dioecesim
alienam tricennalis possessio tollit, ita territorii conventum
non admittit. Ideoque basilicae | null | 9a1b1108-577d-44cf-b80d-7d9b9065178b | latin_170m_raw | null | None | None | None |
quae novae
conditae fuerint, ad eum procul dubio episcopum pertinebunt,
cujus conventus esse constiterit.
CAP. CXLVIII.-- #Ut singularum Ecclesiarum rusticanae parochiae semper maneant inconcussae.@#
(Ex concil. Chalced., cap. 17). Singularum Ecclesiarum
rusticas parochias vel possessiones manere
inconcussas illis episcopis qui eas retinere noscuntur,
et maxime si per tricennium eas absque vi obtinentes,
sub dispensatione rexerunt. Quod si intra
tricennium facta fuerit de his altercatio, licere eis
qui se laesos asserunt, apud sanctam synodum provinciae
de his movere certamen decrevimus.
CAP. CXLIX.-- #Quod tricennalis possessio, si intacta permansit, mutari non debeat.@#
(Ex epist. Gelasii papae, cap. 11.) Illud etiam adnecti
placuit ut si, quod absit, facultates Ecclesiae, nec
non et dioeceses ab aliis quibusque possidentur episcopis,
jure sibi vindicent quod tricennalis lex conclusit,
quia et ultra triginta annos nulli liceat pro eo
appellare, quod legum tempus excludit.
CAP. CL.-- #Idem de rebus per triginta annos possessis.@#
(Ex concil. Matiscen., cap. 7.) Ut de rebus Ecclesiarum
quae ab eis per triginta annorum spatium
sine ulla interpellatione possessae sunt, testimonia
non recipiantur, sed eo modo contineantur, sicut res
ad fiscum dominicum pertinentes contineri solent.
CAP. CLI.-- #De illis, qui de ecclesiis coemiteria faciunt.@#
(Ex concil. Meldensi, cap. 9.) Antiquus in his regionibus
in Ecclesia sepeliendorum mortuorum usus
fuit, et plerumque loca divino cultui mancipata, et
ad offerendas Deo hostias praeparata coemeteria sive
polyandria facta sunt. Unde volumus ut ab hac re
deinceps abstineatur, ut nemo in Ecclesia sepeliatur,
nisi forte talis sit persona sacerdotis, aut cujuslibet
justi hominis, qui per vitae meritum talem vivendo
suo corpori defuncto locum acquisivit. Corpora vero
quae antiquitus in Ecclesiis sepulta sunt, nequaquam
projiciantur, nisi sint paganorum, sed tumuli qui
apparent profundius in terram mittantur, et pavimento
desuper facto nullo tumulorum vestigio apparente,
Ecclesiae reverentia conservetur. Ubi vero
tanta est multitudo cadaverum, ut hoc facere difficile
sit, locus ille pro coemeterio habeatur, ablato
inde altari, et in alio loco constituto, ubi religiose
et pure Deo sacrificium offerri valeat.
CAP. CLII.-- #De illis qui in sacris locis se sepelire petierint.@#
( #August. dicit.@# ) Quibus peccata dimissa non sunt,
a sacris locis post mortem adjuvari non possunt,
quia quos peccata gravia deprimunt, si in sacris locis
sepelire se faciunt; restat ut de sua praesumptione
judicentur, quatenus eos sacra loca non liberant,
sed culpa temeritatis accusat.
CAP. CLIII.-- #De eadem re.@#
( #Gregor. dicit in dialogo suo.@# ) Cum gravia peccata
non deprimunt, hoc prodest mortuis si in Ecclesiis
sepeliantur, quod eorum proximi quoties ad eadem
loca sacra veniunt, suorum, quorum sepulturam
aspiciunt, recordantur, et pro eis Domino preces
fundunt. Nam quos peccata gravia deprimunt, non
ad absolutionem potius quam ad damnationis cumulum
majorem, eorum corpora in Ecclesiis ponuntur.
Quod melius ostendimus, si ea quae diebus nostris
gesta sunt breviter enarremus. Vir namque vitae venerabilis
Felix Portuensis episcopus, in Sabinensi
provincia ortus atque enutritus est, qui quamdam
sanctimonialem feminam in loco eodem fuisse testatur,
quae carnis quidem continentiam habuit, sed
linguae procacitatem atque stultiloquium non declinavit.
Haec igitur defuncta, atque in Ecclesia sepulta
est. Nocte autem eadem ejusdem Ecclesiae custos
per revelationem vidit, quia ducta ante sacrum
altare per medium secabatur, et pars una illius igni
cremabatur, pars autem altera intacta remansit. Cumque
hoc surgens mane fratribus narraret, et locum
vellet ostendere in quo fuerat igne consumpta, ipsa
flammae combustio ita ante altare apparuit in marmoribus,
ac si illic eadem femina corporeo fuisset igne
concremata. Ex qua re aperte datur intelligi, quia hi
quibus peccata dimissa non fuerint, ad evitandum judicium
sacris locis post mortem non valent adjuvari.
CAP. CLIV.-- #De eadem re.@#
( #Item Greg.@# ) Joannes quoque magnificus in hac
urbe locum praefectorum servans, cujus veritatis
atque gravitatis sit novimus, qui mihi testatus est,
Valerianum patricium in civitate quae Brixa dicitur
fuisse defunctum. Cui ejusdem civitatis episcopus
accepto pretio locum in Ecclesia praebuit, in quo | null | 940dbbf7-2b56-448a-89d0-86c4571032d6 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
sepeliri debuisset. Qui videlicet Valerianus usque ad
aetatem decrepitam levis ac lubricus exstitit, modumque
suis pravitatibus ponere contempsit. Eadem
vero nocte qua sepultus est, beatus Faustinus martyr,
in cujus Ecclesia corpus ejus fuit humatum
custodi suo apparuit dicens: Vade et dic episcopo,
projiciat hinc fetentes carnes quas hic posuit, quia,
si non fecerit, ipse die trigesimo morietur. Quam
visionem custos episcopo timuit confiteri, et rursus
admonitus declinavit. Die autem trigesimo, ejusdem
civitatis episcopus, cum vespertina hora sanus atque
incolumis ad lectum redisset, subita et inopinata
morte defunctus est.
CAP. CLV.-- #De eadem re.@#
( #Item Greg.@# ) Adest quoque in praesenti senex venerabilis
pater Venentius Lunensis episcopus, et
magnificus Liberius vir nobilissimus atque veracissimus,
qui se scire suosque homines interfuisse
testantur ei rei, quam narrant nuper in Genuensi
urbe contigisse. Ibi namque, ut dicunt, Valentinus nomine
Mediolanensis Ecclesiae defensor defunctus est,
vir valde lubricus, et cunctis levitatibus occupatus,
cujus corpus in ecclesia beati martyris Syri sepultum
est. Nocte autem media in eadem ecclesia
factae sunt voces, ac si quis violenter ex ea repelleretur
ac traheretur foras. Ad quas nimirum voces
currebant custodes, et viderunt duos quosdam teterrimos
spiritus, qui ejusdem Valentini pedes quadam
ligatura strinxerant, et eum ab ecclesia clamantem
ac nimium vociferantem foras trahebant.
Qui videlicet territi, ad sua strata reversi sunt.
Mane autem facto, aperuerunt sepulcrum in quo
idem Valentinus positus erat, ejusque corpus non
invenerunt. Cumque extra ecclesiam quaererent ubi
projectum esset, invenerunt hoc in sepulcro alio
positum, ligatis adhuc pedibus sicut de ecclesia fuit
abstractum. Ex qua re, Petre, collige, quia hi quos
peccata gravia deprimunt, si in sacro loco sepelire
se faciant, restat ut etiam de sua praesumptione
judicentur, quatenus eos sacra loca non liberent, sed
etiam culpa temeritatis accuset.
CAP. CLVI.-- #De eadem re.@#
( #Item Greg.@# ) Nam quid quoque in hac urbe contigerit,
cunctorum qui hic habitant multitudo testatur:
quod quidam artis eorum primus cum defunctus
fuisset, juxta ecclesiam beati Januarii martyris,
juxta portam sancti Laurentii a conjuge sua sepultus
est. Sequenti autem nocte ex sepultura eadem,
audiente custode, ejus spiritus coepit clamare: Ardeo,
ardeo. Cum vero has diu voces emitteret, custos
hoc ejus nuntiavit uxori. Uxor vero illius eos qui
diligenter inspicerent ejusdem artis viros transmisit
ad ecclesiam, volens cognoscere qualiter corpus ejus
esset in sepulcro de quo talia clamaret. Qui aperientes
sepulcrum, vestimenta quoque intacta repererunt,
quae nunc usque in eadem ecclesia, pro ejusdem
causae testimonio servantur; corpus vero illius
omnino non invenerunt, ac si in eodem sepulcro
positum non fuisset. Ex qua re colligendum est qua
ulti ejus damnata sit, cujus et caro est ab
ecclesia rojecta. Quid igitur sacra loca sepultis prosunt,
quando hi qui indigni sunt ab eisdem sacris
locis divinitus projicinatur.
CAP. CLVII.-- #Ut corpora defunctorum in ecclesia non sepeliantur.@#
(Ex concil. Bragga., cap. 4.) Item placuit ut corpora
defunctorum nullo modo intra basilicam sepeliantur,
sed si necesse est de foris circa murum
basilicae. Nam si firmissimum hoc privilegium
usque nunc retinent Galliae civitates, ut nullo modo
intra ambitum murorum civitatum, cujuslibet defuncti
corpus sit humatum, quanto magis venerabilium
martyrum debet reverentia obtineri?
CAP. CLVIII.-- #De eadem re.@#
(Ex concil. Meldensi, cap. 10.) Ut nemo quemlibet
mortuum in ecclesia quasi haereditario jure, nisi
quem episcopus aut presbyter pro qualitate conversationis
et vitae dignum duxerit, sepelire praesumat,
nec quisquam ossa cujuslibet mortui de sepulcro
suo ejicere, aut sepulturam cujusquam temerario
ausu quoquo modo violare, sed unumquemque in
loculo sibi a Deo parato atque concesso, adventum
sui judicis praestolari concedat.
CAP. CLIX.-- #Ut nemo pro sepeliendis mortuorum corporibus aliquid muneris exigat.@#
(Ex concil. Nanneten., cap. 11.) Praecipiendum
secundum canonum auctoritatem, ut de sepulcris et
hominibus sepeliendis nihil muneris exigant, nisi
forte qui sepelitur, vivens jusserit ecclesiae, in cujus
atrio sepelitur, de suis rebus aliquid tribuere, aut
etiam post mortem illius quibus commissum est
ejus eleemosynam facere, de rebus illius aliquid
dare sponte voluerint: | null | 96b1d012-5de7-472f-ac0b-9bb9b5b46ff1 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
tamen nullatenus a presbyteris
illis aliquid exigatur, sive ab illis qui locis et
vicis praesunt. Prohibendum etiam secundum majorum
instituta, ut in ecclesia nullatenus sepeliantur,
sed in atrio, aut in porticu, aut in exedris ecclesiae.
Infra ecclesiam vero, aut prope altare ubi corpus
Domini et sanguis conficitur, nullatenus habeant
licentiam sepeliendi.
CAP. CLX.-- #De sepultura conjugatorum in primis connubiis.@#
( #Hieron dicit.@# ) Ebron dicitur esse civitas trium
virorum, quia in ea sepulti sunt tres patriarchae in
spelunca duplici cum tribus uxoribus suis, id est,
Abraham et Sara, Isaac et Rebecca, Jacob et Lia,
praeter ipsum Adam et Evam uxorem suam. Tobias
dicit ad filium suum: Cum acceperit Deus animam
meam, corpus meum sepelies, et honorem habebis
matri tuae omnibus diebus, et cum ipsa compleverit
tempus, sepelies eam juxta me in uno sepulcro.
CAP. CLXI.-- #De eadem re.@#
( #Item ejusd.@# ) Quos conjunxit unum conjugium,
conjungat unum sepulcrum: quia una caro est, et
quod Deus conjunxit, homo non separet.
CAP. CLXII.-- #De eadem re.@#
#August. dicit.@# ) Unaquaeque mulier sequatur virum
suum, sive in vita, sive in morte.
CAP. CLXIII.-- #Quorum mens una fuerat, sepultura non separet.@#
( #Item August.@# ) Soror sancti Benedicti sepulta est
in sepulcro quod ipse sibi praeparaverat ut quorum
mens una semper fuit in Domino, eorum quoque
corpora sepultura non separaret. Ita in primo
connubio conjuncti, quia una et eadem caro est, in
uno sepulcro sepeliantur.
CAP. CLXIV.-- #De rebus immobilibus Ecclesiae.@#
(Ex concil. apud Sylvanectim praesente Ludovico
rege, cap. 5.) Nulli liceat alienare rem immobilem Ecclesiae,
sive domum, sive agrum, sive hortum, sive
rusticum mancipium, neque creditoribus specialis
hypothecae titulo obligare. Alienationis autem verbum
contineat conditionem, donationem, permutationem
et emphyteoseos perpetuum contractum. Sed
omnes omnino sacerdotes ab hujusmodi alienatione
abstineant, poenas timentes, quas Leoniana
constitutio minatur.
CAP. CLXV.-- #De eadem re.@#
(Ex eodem, cap. 6.) --Si princeps voluerit rem
immobilem sanctis locis praestare et accipere ab eo
aliam immobilem rem, et eo modo permutationem
contrahere, liceat hoc facere ei divina pragmatica
sanctione ab eo promulgata.
CAP. CLXVI.-- #De praestariis viduatarum Ecclesiarum ut non valeant.@#
(Ex conc. apud Belvacum, cui Ludovicus imperator
intereat, cap. 10.) Ut precariae et commutationes,
tempore viduatarum Ecclesiarum factae, ab his qui
loca episcoporum occupaverant, rescindantur, et
cum autoritate Ecclesiastica, vel civili, si faciendae
sunt fiant.
CAP. CLXVII.-- #De eadem re.@#
(Ex eodem, cap. 11.) Precariae a nemine de rebus
Ecclesiasticis fieri praesumantur, nisi quantum de
qualitate convenienti datur ex proprio, duplum
accipiatur ex rebus Ecclesiae, in suo tantum qui
dederit nomine, si res proprias et Ecclesiasticas
usu fructuario tenere voluerit. Si autem res proprias
ad praesens dimiserit, ex rebus ecclesiasticis triplum
fructuario usu, in suo tantum quis nomine sumat,
quia sic eas quemque tractare, ut alienarum rerum
dispensatorem convenit, non propriarum rerum largitorem.
CAP. CLXVIII.-- #De eadem re.@#
(Ex eodem concil., cap. 12.) A nulla potestate
quis cogatur facere precariam de rebus Deo et
sanctis ejus dicatis, cum ratio et usus obtineat,
neminem cui non vult, contra utilitatem et rationem,
praestitum de proprio facere beneficium.
CAP. CLXIX.-- #De eadem re.@#
(Ex eodem, cap. 13.) Ut precariae, de quinquennio
in quinquennium secundum antiquam consuetudinem
et auctoritatem renoventur.
CAP. CLXX.-- #De donatione, vel venditione, vel commutatione ecclesiasticae rei.@#
(Ex concil. habito apud Valentias, cap. 50.) Irrita
erit episcoporum donatio, vel venditio, vel
commutatio rei ecclesiasticae, absque collaudatione
et subscriptione clericorum.
CAP. CLXXI.-- #De commutationibus rerum ecclesiasticarum.@#
(Ex concil. apud Belvacum, cap. 5.) Ut commutationes
rerum ecclesiasticarum valde caveantur, et
subtilissime si aliquo modo fieri debent, inspiciantur.
Quae autem inconsultae factae sunt, juxta decretum
canonicum Hilarii papae, | null | 4a826a84-32b9-4f39-a686-1a06184e72b5 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
quas illicite decessor episcopus
admiserit, vel ab aliis illicite commissae sunt,
ab eo qui successor est emendentur.
CAP. CLXXII.-- #De eadem re.@#
(Ex concil. Matiscen., cap. 4.) A sancta synodo
decretum est, et imperialis auctoritas denuntiat, ne
commutationes rerum, vel mancipiorum ecclesiasticorum
quaelibet persona sine licentia et consensu
regio praesumat facere.
CAP. CLXXIII.-- #De ecclesiasticis mancipiis.@#
(Ex concil. apud Carisiacum, cap. 2.) Neque
mancipia ecclesiastica quisquam, nisi ad libertatem
commutet, videlicet ut mancipia quae pro ecclesiastico
homine dabuntur, in ecclesiae servitute
permaneant, et ecclesiasticus homo qui commutatur,
perpetua libertate fruatur. Quod enim semel
Domino consecratum est, ad humanos usus jam
transferri non potest. Ait enim lex: Si quis mutaverit,
et quod mutat, et quod mutatum est, sanctificabitur
Domino.
CAP. CLXXIV.-- #De eadem re.@#
(Ex eodem, cap. 3.) Injustum videtur et impium,
ut mancipia quae fideles viri seu feminae pro remedio
animae suae Deo et sanctis ejus consecrarunt,
cujuscunque muneris pretio vel commutationis commercio,
iterum in secularem servitutem redigantur,
cum canonica auctoritas servos fugitivos tantummodo
distrahi permittat, et ideo omnes rectores
Ecclesiarum summopere caveant, ne unius eleemosyna
alterius peccatum fiat. Et est absurdum ut
Ecclesiastica dignitate servus decedens, humanae
obnoxius sit servituti.
CAP. CLXXV.-- #De regalibus praeceptis super prestaria.@#
(Ex concil. ad S. Medardum, cap. 11.) Praecepta
regalia super precariis Ecclesiasticis fieri nec ratio
sinit, nec auctoritas quolibet modo permittit. Quoniam
praecepta in jure ecclesiastico firmare indignum
judicatur, necesse est ut majestas regia non
nisi ab ecclesiastico rectore petatur. Idem autem
custos Ecclesiae solertissime caveat, ne sui ordinis
et Ecclesiasticae communionis forte immemor, contra
auctoritatem praeceptum regium pro quacunque assentatione
fieri petat. Qui etsi fecerit, non audiatur.
Si autem et obtinuerit, regia discretione, et episcopali
judicio idem rescindatur, et petitor injustus,
pro principis injusta suggestione digne corripiatur.
CAP. CLXXVI.-- #De episcopo qui mancipium Ecclesiae manumitti desiderat.@#
(Ex concil. Toletan. V, cap. 68.) Episcopus qui
mancipium juris Ecclesiae, non retento ecclesiastico
patrocinio, manumitti desiderat, duos meriti ejusdem
et peculii coram concilio Ecclesiae cui praeeminet,
per commutationem subscribentibus sacerdotibus
offerat, ut rata et justa inveniatur definitio
commutationis. Tunc enim liberam manumissionem
sine patrocinio Ecclesiae concedere poterit, quia
eum quem libertati tradere disponit, jam juri proprio
acquisivit. Hujusmodi autem liberto adversus
Ecclesiam, cujus juris exstitit, accusandi vel testificandi
denegetur licentia. Quod si praesumpserit,
placet ut, stante commutatione, in servitutem propriam
Ecclesiae revocetur.
CAP. CLXXVII.-- #De sacerdotibus, qui res suas Ecclesiae relinquunt.@#
(Ex eodem concil. V, cap. 69.) Consensus totius
concilii definivit ut sacerdotes, qui aut res suas
Ecclesiae relinquunt, aut nihil habentes, aliqua tamen
praedia, aut familias Ecclesiis suis conquirunt.
Liceat illis aliquos de familiis ejusdem Ecclesiae manumittere,
juxta rei collatae modum, quem antiqui
canones decreverunt, ita ut cum peculio et posteritate
sua, si ingenui sunt, sub patrocinio Ecclesiae
maneant, utilitates injunctas sibi juxta quod potuerint
prosequentes.
CAP. CLXXVIII.-- #Ut presbyteri rem Ecclesiae vendere non praesumant.@#
(Ex concil. Carthag., cap. 33.) Item placuit ut
presbyteri non vendant rem Ecclesiae, ubi sunt constituti,
nescientibus episcopis suis: quomodo et
episcopis non liceat vendere praedia Ecclesiae, ignorante
concilio vel presbyteris suis. Non habenti
ergo necessitatem, nec episcopo liceat matricis Ecclesiae,
nec presbytero rem tituli sui usurpare.
CAP. CLXXIX.-- #Ut nullus ordinatus de ministeriis Ecclesiae aliquid vendere praesumat.@#
(Ex concil. Braggar., cap. 30.) Si quis presbyter
aut diaconus inventus fuerit de eleemosynis Ecclesiae
aliquid venundasse, quia sacrilegium commisit,
placuit eum in ordinatione Ecclesiae non haberi. In
judicio tamen episcopi dimittendum, sive dignus sit,
sive indignus in suo recipi gradu.
CAP. CLXXX.-- #De presbyteris qui de jure tituli sui aliquid distrahunt.@#
(Ex eodem, cap. 31.) Quicunque presbyter de jure
tituli sui quolibet modo aurum, argentum, vel gemmas,
vestes quoque, si sunt, vel si accesserint aliqua | null | 7b65ec03-6330-43dc-855c-d72312f14e62 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
mobilia ad ornamenta divina, aliquid in perpetuum
alienare tentaverit, donator, alienator ac venditor,
honoris sui amissione mulctetur.
CAP. CLXXXI.-- #De eadem re.@#
(Ex eodem, cap. 32.) Si quis episcopus nulla ecclesiasticae
rationis necessitate compulsus, in suo
clero, aut ubi forte non est presbyter, de rebus ecclesiasticis
aliquid praesumpserit vendere, res ipsas,
Ecclesiae propriae restaurare cogatur, et in judicio
episcoporum dejiciatur auditus, et tanquam furti aut
latrocinii reus suo privetur honore.
CAP. CLXXXII. #Quod quantum remedium veniae oblatio ecclesiastica tribuit conferenti, tantum damnum praeparat fundatori.@#
(Ex concil. Toletan., cap. 33.) Omnis itaque rei
ecclesiasticae quantitas, sicut remedium veniae tribuit
conferendi, ita damnum rite praeparat fraudatori.
Et ideo nullus sacerdotum, vel ministrorum ex
rebus Ecclesiae, quae in quibuscunque locis a fidelibus
largiuntur, aliquid auferat, et juri suo, aut
cathedrae propriae unitati connectat. Verum, ut hujus
rei soliditas potior habeatur, propinquis ejus,
qui construxerunt vel ditaverunt Ecclesiam, licitum
sit hanc bonae intentionis habere solertiam, ut, si
sacerdotem seu ministrum aliquid ex collatis
rebus praeviderint defraudare, aut commonitionis
honesta conventione compescant, aut talia episcopo,
aut judici corrigenda denuntient. Quod si talia episcopus
agere tentat, metropolitano ejus haec insinuare
procurent. Si autem metropolitanus talia
gerit, regis haec auribus insinuare non differant.
Ipsis tamen haeredibus in eisdem rebus non liceat,
quasi juris proprii potestatem praeferre, non rapinam,
non fraudem ingerere, non violentiam quamcunque
praesumere. Si quis haec monita temerare
praesumpserit, et male rapta cum confusione restituet,
et excommunicationis annuae sententiam sustinebit.
CAP. CLXXXIII. #De clericis qui documenta, quibus ecclesiae possessio firmatur, distrahunt.@#
(Ex concil. Agathen., cap. 5.) Si quis vero de clericis
documenta, quibus Ecclesiae possessio firmatur
aut supprimere, aut negare, aut adversariis
fortasse tradere, damnabili et punienda obstinatione
praesumpserit, quidquid per absentiam documentorum
damni Ecclesiae illatum est, et de propriis
facultatibus reddat, et communione privetur. Hi autem
qui in damnum Ecclesiae praecepta et testimonia
sanctae Ecclesiae impie sollicitati a traditoribus susceperunt,
pari sententia feriantur.
CAP. CLXXXIV. #De libertis, qui a patrocinio Ecclesiae discesserunt.@#
(Ex concil. Tolet. V, cap. 71.) Liberti Ecclesiae,
qui a patrocinio ejus discedentes, quibuslibet personis
adhaeserunt, si admoniti redire contempserint,
manumissio eorum irrita sit, quia per obedientiae
contemptum ingrati actione tenentur.
CAP. CLXXXV. #De libertis Ecclesiae.@#
(Ex eodem concil. V, cap. 70.) Liberti Ecclesiae,
quia nunquam moritur eorum patrona a patrocinio
ejusdem nunquam discedant, nec posteritas quidem
eorum, sicut priores canones decreverunt. Et ne
forte libertas eorum in futura prole non pateat,
ipsaque posteritas naturali ingenuitate obtinens,
sese ab Ecclesiae patrocinio non subtrahat, necesse
est tam iidem liberti, quam ab eis progeniti professionem
episcopo suo faciant, per quam se ex familia
Ecclesiae liberos effectos esse fateantur, ejusque
patrocinium non relinquant, sed juxta virtutem
suam obsequium ei, vel obedientiam praebeant.
CAP. CLXXXVI. #De libertis, qui a quibuscunque manumissi Ecclesiae patrocinio commendati sunt.@#
(Ex eodem V, cap. 72.) Liberti, qui a quibuscunque
manumissi sunt, atque Ecclesiae patrocinio
commendati existunt, sicut regulae antiquorum Patrum
constituerunt, sacerdotali defensione a cujuslibet
insolentia protegantur, sive in statu libertatis
eorum, seu in peculio quod habere noscuntur.
CAP. CLXXXVII. #De manumissis in Ecclesia.@#
(Ex concil. Arausic., cap. 6.) In Ecclesia manumissos,
vel per testamentum Ecclesiae commendatos,
si quis in servitutem, vel in obsequium, vel ad colonariam
conditionem imprimere tentaverit, animadversione
ecclesiastica coercebitur.
CAP. CLXXXVIII. #De fugitivis ecclesiasticis servis.@#
( #Ex eodem Toletan.@# ) Fugitivos etiam servos
ecclesiasticos domos suas, aut familias deserentes,
qui etiam si revocati fuerint, teneri non possunt,
simili ratione ab episcopo, si voluerit, aut si ita
illi meruerint, distrahantur.
CAP. CLXXXIX. #De episcopis, qui nihil suis Ecclesiis conferunt, et tamen ex familia liberos facere praesumunt.@#
( #Ex eodem.@# ) Episcopi, qui nihil ex proprio suo
Ecclesiae Christi conferunt, | null | 78f35f29-f245-4414-8603-ee7fe7dd4f46 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
liberos ex familiis Ecclesiae
ad condemnationem suam facere non praesumant.
Impium est enim ut qui res suas Ecclesiae
Christi non contulerit, damnum Ecclesiae inferat.
Tales igitur libertos successor episcopus, absque
aliqua oppositione ad jus Ecclesiae revocabit.
CAP. CXC. #De illis, qui pro aliquo reatu fugiunt ad Ecclesiam.@#
(Ex concil. Aurelian., cap. 10.) In synodo Aurelianensi
prima sub Clodoveo rege, in qua sederunt
episcopi viginti quatuor, de his qui ad Ecclesiam pro
reatibus suis fugiunt, id constitutum est observandum,
quod antiqui canones decreverunt, et lex Romana
constituit, ut ab Ecclesia, vel ab Ecclesiae
atriis, vel a domo episcopi vel a claustro, quia haec
pro emunitate habentur, eos abstrahi omnino non
liceat, sed nec alteri consignari, nisi ad Evangelia
datis sacramentis, de morte, et debilitate, et omni
poenarum genere sint securi, ita, ut ei cui reus
fuerit criminosus, de satisfactione conveniat. Quod
si sacramenta sua convictus fuerit violasse, reus
perjurii non solum a communione Ecclesiae, vel omnium
clericorum, verum etiam, et a catholicorum
convivio separetur. Quod si cui reus est, noluerit
sibi intentione faciente componi, et ipse reus de
Ecclesia actus timore discesserit, ab Ecclesiae clericis
non requiratur.
CAP. CXCI.-- #De raptore, si cum rapta ad Ecclesiam confugerit.@#
(Ex eodem, cap. 2.) De raptoribus autem feminarum
id constituendum esse censuimus, ut si ad
ecclesiam raptor cum rapta confugerit, et feminam
ipsam violentiam pertulisse constiterit, statim liberetur
de potestate raptoris, et parentibus reddatur,
et raptor mortis, vel poenarum impunitate concessa,
liberam habeat eundi facultatem. Si vero parentes
mulieris ecclesiasticis viris obedire noluerint, excommunicentur.
CAP. CXCII.-- #De servo, si pro qualibet culpa dominum suum ad Ecclesiam fugerit.@#
(Ex eodem, cap. 3.) Servus qui ad Ecclesiam confugerit
pro qualibet culpa, si a domino pro commissa
culpa ecclesiastici sacramentum susceperint, statim
ad servitium domini sui redire cogatur. Et postquam
dato sacramento domino suo fuerit consignatus, si
aliquid poenae pro eadem culpa qua accusatur probatus
fuerit pertulisse, pro contemptu Ecclesiae, et
praevaricatione fidei a communione et convivio catholicorum,
sicut superius comprehensum est, extraneus
habeatur. Si vero servus pro culpa sua ab
Ecclesia defensatus, sacramenta domini clericis
exigentibus de impunitate perceperit, exire nolentem
a domino liceat occupari.
CAP. CXCIII.-- #De eadem re.@#
(Ex eodem, cap 5.) Similiter in Matiscensi synodo
decretum est ut hi qui fugiunt suos inimicos, aut
in Ecclesiam, aut in atrium Ecclesiae, aut in domum
episcopi, aut in claustrum regularium non inde
abstrahantur, nisi prius super sacra accepta securitate
a persecutoribus de morte, de debilitate, et
omni poenarum genere, sint securi: etiam si servi
sint illorum, qui eos insequuntur, ita ut ei cui rei
criminosi fuerint de satisfactione conveniant. Quod
si is qui super sacra prius juraverat, post convictus
fuerit juramentum violasse, reus perjurii communione
privetur, quousque satisfaciat.
CAP. CXCIV.-- #De eadem re.@#
(Ex concil. apud Theodonis villam, cap. 11.) Reum
confugientem ad Ecclesiam, seu in atrium Ecclesiae,
aut in officinas regularium fratrum, vel in curiam
aut in domum episcopi, quia haec in antiquis canonibus
pro emunitate tenentur, nemo abstrahere audeat,
neque inde donare ad poenam, vel ad mortem,
ut honor Dei et sanctorum ejus prae omnibus conservetur,
sed rectores ecclesiarum pacem et vitam,
ac membra ei cum juramento obtinere studeant:
sed tamen legitime componat, quidquid inique fecerat:
et si insequutor magistris ecclesiae obedire
noluerit, canonice constringatur.
CAP. CXCV.-- #De eadem re.@#
(Ex concil. Arausico, cap. 5.) Eos qui ad Ecclesiam
confugerint, tradi non debere, sed loci reverentia
et intercessione defendi. Si quis autem mancipia
clericorum pro suis mancipiis ad Ecclesiam confugientibus
crediderit occupanda, per omnes Ecclesias
districtissima damnatione feriatur.
CAP. CXCVI.-- #De emunitate Ecclesiae.@#
(Ex concil. Triburi., cap. 30.) Si quis in atrio
Ecclesiae pugnam committit, aut homicidium facit,
quidquid pro emunitate violata emendandum est.
altario solvatur, cujuscunque fuerit Ecclesia illa.
CAP. CXCVII | null | efad3d05-62b3-4e84-905b-69bc1c7f3472 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
.-- #De fugientibus ad Ecclesiam.@#
(Ex concil. Mediomatricis, cap. 2.) Si quis contumax
vel superbus timorem Dei, vel reverentiam
Ecclesiarum sanctarum non habuerit, et fugientem
servum suum, vel quem ipse persecutus fuerit, de
atrio Ecclesiae, vel de porticibus quomodolibet Ecclesiae
adhaerentibus per vim abstraxerit, et Deum
omnipotentem in hoc contempserit, pro emunitate
D. CCCC, solidos episcopo componat, et ipse publica
poenitentia juxta judicium episcopi multetur, ut sit
honor Dei et reverentia sanctorum, et ut Ecclesia
Dei semper invicta permaneat.
CAP. CXCVIII.-- #Quid in Ecclesia Dei legi debeat.@#
(Ex concil. Aureliano, cap. 3.) Nihil aliud in
Ecclesia legatur aut cantetur, nisi ea quae auctoritatis
divinae sunt, et Patrum orthodoxorum sanxit auctoritas,
nec falsa angelorum nomina colant, sed ea
tantum quae prophetica et Evangelica docet Scriptura,
id est Michael, Gabriel, Raphael.
CAP. CXCIX.-- #Ut excommunicandi sint qui libros famosos legerint.@#
(Ex decr. Adriani papae, cap. 2.) Hi qui inventi
fuerint libros famosos et ignotos in Ecclesia legere,
vel cantare, excommunicentur.
CAP. CC.-- #De illis quae clam concipiunt.@#
(Ex concil. Matiscen., cap. 6.) In hoc sancto concilio
decretum est ut unusquisque presbyter in sua
plebe publice annuntiet, ut si aliqua femina clanculo
corrupta conceperit, et perpererit, nequaquam
diabolo coactante filium, aut filiam suam interficiat,
sed quocunque praevalet ingenio, ante januas Ecclesiae
partum deportari, ibique poni faciat, ut coram
sacerdote in crastinum delatus, ab aliquo fideli
suscipiatur et nutriatur, et tali ex causa homicidii
reatum et, quod majus est parricidium evadat.
Nam qui filium, aut filiam interficit, parricida omnimodis
tenetur.
CAP. CCI.-- #De infantibus in adulterio natis, et ad Ecclesiam expositis.@#
(Ex concil. Arelaten., cap. 5.) Si expositus ante
Ecclesiam cujuscumque fuerit miseratione collectus,
contestationis ponat epistolam, ut si is qui collectus
est intra X dies quaesitus, agnitusque non fuerit,
securus habeat qui collegit. Sane, qui post praedictum
tempus calumniator exstiterit, ut homicida
ecclesiastica districtione damnabitur, sicut Patrum
sanxit auctoritas.
CAP. CCII.-- #De eadem re.@#
(Ex concil. Vasensi, cap. 9.) De expositis, quia
collata ab omnibus querela processit, eos non ad
misericordiam jam, sed canibus exponi, quos colligere
calumniarum metu, quamvis infelix a praeceptis
misericordiae mens humana detractet, id observandum
est ut secundum statuta fidelissimorum Augustorum,
piissimorumque principum, quisquis
expositum colliget, Ecclesiam contestetur, contestationem
collegat. Nihilominus de altari Dominico die
minister annuntiet ab ecclesiastico expositum esse
collectum, ut intra dies decem ab expositionis die
expositum recipiat, si quis se probaverit agnovisse,
collectiori pro ipsorum X dierum misericordia,
prout valuerit, ad praesens retribuat, aut in perpetuum
cum Dei gratia, si voluerit, possideat. Si quis
expositorum hoc ordine collectorum repetitor, vel
calumniator exstiterit, ut homicida habendus est.
CAP. CCIII.-- #De avaritia sacerdotum.@#
(Ex concil. Toletan., cap. 33.) Avaritia radix
cunctorum malorum, cujus sitis etiam sacerdotum
mentes obtinet. Multi enim fidelium in amore Christi
et martyrum, in parochiis episcoporum basilicas
construunt, oblationes conscribunt, sacerdotes
haec auferunt, atque in usus suos convertunt. Inde
est quod cultores sacrorum deficiunt, dum stipendia
sua perdunt. Inde labentium basilicarum ruinae non
reparantur, quia avaritia sacerdotali omnia auferuntur.
Pro qua re constitutum est a praesenti concilio,
episcopos ita dioeceses suas regere, ut nihil ex
earum jure praesumant auferre: sed juxta priorum
auctoritatem conciliorum, tam de oblationibus,
quam de decimis, et de tributis ac frugibus tertiam
consequantur. Quod si amplius quippiam ab eis
praesumptum exstiterit, per concilium restauretur,
appellantibus ipsis conditoribus, aut certe propinquis
eorum, si jam illi a saeculo discesserunt. Noverint
autem conditores basilicarum in rebus quas
eisdem ecclesiis conferunt, nullam potestatem habere,
sed juxta canonum instituta, sicut ecclesiam,
ita et dotem ejus ad ordinationem episcopi pertinere.
CAP. CCIV.-- #De illis qui ecclesias incenderint.@#
( #Ex decr. Julii papae.@# ) Si quis ecclesiam igne
comburit, XV annos poeniteat, et eam sedule | null | 322b2c1c-6f61-456d-8a7e-acf0defb99b6 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
restituat,
et pretium suum distribuat pauperibus.
CAP. CCV.-- #De quodam clerico a diabolo vexato.@#
( #Ex dialogo Greg. papae.@# ) Ex eodem quoque tempore
quidam Aquinensis Ecclesiae clericus daemonio
vexabatur, qui a venerabili viro Constantio Ecclesiae
ejus anstistite per multa fuit martyrum loca transmissus,
ut sanari posset. Sed sancti Dei martyres noluerunt
ei sanitatis donum tribuere, ut quanta esset
in Benedicto gratia demonstrarent. Ductus itaque
est ad omnipotentis Dei famulum Benedictum, qui
Jesu Christo Domino preces fundens, antiquum
hostem de obsesso homine protinus expulit. Cui
sanato praecepit dicens: Vade, et post haec carnem
non comedas, et ad sacrum ordinem nunquam accedere
praesumas. Quacunque autem die sacrum
ordinem temerare praesumpseris, statim juri diaboli
iterum manciparis. Discessit itaque clericus sanus
ac sicut terrere solet animum poena recens, ea quae
vir Dei praecepit interim custodivit. Cum ergo post
annos multos omnes priores illius de hac luce migrassent,
et minores suos sibimet superponi in sacris
ordinibus cerneret, verba viri Dei quasi ex longo
tempore oblitus postposuit, atque ad sacrum ordinem
accessit. Quem mox is qui reliquit diabolus
tenuit, eumque vexare quousque animam ejus excuteret,
non cessavit.
CAP. CCVI.-- #De rebus Ecclesiae quae, mortuo episcopo, a presbyteris venditae fuerint.@#
(Ex concil. Ancirano, cap. 14.) De his quae pertinent
ad Ecclesiam, quaecunque, cum non esset
episcopus, presbyteri vendiderunt, placuit rescisso
contractu ad jura ecclesiastica revocari. In judicio
autem erit episcopi, si pretium debeat recipi necne:
quia plerumque rerum districtarum reditus ampliorem
summam pro pretio dato reddiderit.
CAP. CCVII.-- #De eo qui spernit ablationem presbyteri, qui uxorem habuit.@#
(Ex concil. Gangren., cap. 4.) Quicunque discernit
a presbytero qui uxorem habuit, quod non oporteat,
eo ministrante, de oblatione percipere, anathema
sit.
CAP. CCVIII.-- #Quod non permittantur ecclesiastici ad caemeteria haereticorum accedere.@#
(Ex concil. Laodicen., cap. 8.) Quod non permittantur
ecclesiastici ad haereticorum coemeteria, vel
ad ea quae ab eis appellantur martyria, orationis
causa vel sanitatis accedere. Sed hujusmodi si fideles
fuerint, certo tempore communione privari:
poenitentes autem et confitentes se deliquisse, convenit
suscipi.
CAP. CCIX.-- #Quod non oporteat ab haereticis eulogias accipere.@#
(Ex eodem, cap. 32.) Quod non oporteat ab haereticis
eulogias accipere, quae sunt maledictiones
potius quam benedictiones.
CAP. CCX.-- #Quod nullus Christianus ad pseudomartyres ire debeat.@#
(Ex eodem, cap. 34.) Quod omnem Christianum
non oporteat deserere martyres Christi, et ire ad
pseudomartyres, id est, haereticorum, et quos ipsos
constat haereticos exstitisse. Hi namque alienati
sunt a Deo. Sint igitur anathema qui ad tales accesserint.
CAP. CCXI.-- #Quod non oporteat plebeios psalmos in Ecclesia recitari.@#
(Ex eodem concilio, cap. 59.) Quod non oporteat
plebeios psalmos in Ecclesia cantari, nec libros
praeter canonem legi, sed sola sacra volumina Novi
Testamenti vel Veteris
CAP. CCXII.-- #De illis qui conventus, qui ad confessiones martyrum fiunt, abominantur.@#
(Ex concil. Antioch., cap. 20.) Si quis superbiae
usus affectu, conventus abominatur qui ad confessiones
martyrum celebrantur, et ministeria quae in
eis fiunt simul cum eorum memoriis exsecratur,
anathema sit.
CAP. CCXIII.-- #Ut victus ab exorcistis energumenis in domo Dei sedentibus administretur.@#
(Ex concil. Carthag., cap. 91.) Energumenis in
domo Dei sedentibus victus quotidianus per exorcistas
opportuno tempore ministretur.
CAP. CCXIV.-- #Ut sacra vasa non ab aliis quam a sacris viris tractari debeant.@#
(Ex decr. Syxti papae, cap. 49.) Cognoscat sapientia
vestra, fratres charissimi, quia in hac sancta
apostolica sede a nobis et reliquis episcopis, caeterisque
Domini sacerdotibus, statutum est ut sacra
vasa non ab aliis quam a sacratis Dominoque dicatis
contrectentur hominibus. Indignum enim valde
est ut sacra Domini vasa, quaecunque sunt, humanis
usibus serviant, aut ab aliis quam a Domino famulantibus
eique dicatis tractentur viris, ne pro talibus
praesumptionibus iratus Dominus plagam imponat
populo suo, et hi qui etiam non peccaverunt, mala
patiantur, aut pereant: quia | null | 1d0d1c71-dfd2-4940-9a25-e4feaadf0ce7 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
perit justus saepissime
pro impio. Attendite, fratres, ne talia vestris in Ecclesiis
permittatis deinceps fieri, ne grex pretioso sanguine
Christi redemptus, in praecipitium, quod absit! ruat.
CAP. CCXV.-- #De sacratis foeminis quae sacra vasa et pallas altaris tractare praesumpserint.@#
(Ex decr. Sotheris papae, cap. 46.) Sacratas Deo
foeminas vel monachas sacra vasa, vel sacras pallas
penes vos contingere, et incensum circum altaria
deferre perlatum est ad apostolicam sedem. Quae
omnia reprehensione et vituperatione plena esse
nulli recte sapientium dubium est. Quapropter hujus
sanctae sedis auctoritate haec omnia vobis resecare
funditus, quantocius poteritis, censemus: et ne
pestis haec latius divulgetur, per omnes provincias
abstergi diutissime mandamus.
CAP. CCXVI.-- #De vasis sacris, de pallis altaris et velis ecclesiae, si vetustate consumpta fuerint, quid inde faciendum sit.@#
(Ex epist. Clementis papae, cap. 56.) De vasis sane
sacris ita gerendum est: Altaris palla, cathedra,
candelabrum, et velum, si fuerint vetustate consumpta,
incendio dentur: quoniam non licet ea quae
in sacrario fuerunt, male tractari, sed incendio universa
tradentur. Cineres quoque eorum in baptisterium
inferantur, ubi nullus transitus habeatur, in
pariete, aut in fossis pavimentorum jactentur, ne
introeuntium pedibus inquinentur. Pallas vero et
vela quae in sanctuarii sordidata fuerint ministerio,
diaconi cum humilibus ministris intra sacrarium
lavent, non ejicientes foras a sacrario velamina
Dominicae mensae, ne forte pulvis Dominici corporis
male decidat, syndone foris delata, et erit hoc operanti
peccatum. Idcirco in sacrario ministris praecipimus
cum diligentia custodire. Pallae in alia pelvi
laventur, in alia vela.
INCIPIUNT DECRETA DE RECIPIENDIS, VEL NON RECIPIENDIS
LIBRIS, SCRIPTA A GELASIO PAPA, CUM SEPTUAGINTA
ERUDITISSIMIS EPISCOPIS IN SEDE APOSTOLICA
URBIS ROMAE. ( #Ex decr. Gelasii papae de recipiendis
libris.@# )
CAP. CCXVII.-- #De ordine librorum Veteris Testamenti@#
Genesis liber unus.
Exodi liber unus.
Levitici liber unus.
Numeri liber unus.
Deuteronomii liber unus
Jesu Nave liber unus.
Judicum liber unus.
Regum libri quatuor.
Ruth liber unus.
Paralipomenon libri duo.
Psalmorum liber unus.
Salomonis libri quinque.
Job liber unus.
Tobiae liber unus.
Hesdrae liber unus.
Hester liber unus.
Judith liber unus.
Machabaeorum libri duo.
CAP. CCXVIII.-- #De ordine prophetarum.@#
Esaiae liber unus.
Hieremiae, cum Cinoth, id est Lamentationibus
suis, liber unus.
Ezechielis liber unus.
Danielis liber unus
Oseae liber unus.
Amos liber unus.
Micheae liber unus.
Joel liber unus.
Abdiae liber unus.
Ionae liber unus.
Naum liber unus.
Abacuc liber unus.
Sophoniae liber unus.
Aggaei liber unus.
Zachariae liber unus.
Malachiae liber unus.
CAP. CCXIX. #De ordine librorum Novi Testamenti, quos sancta Romana Ecclesia tenet, et quos universalis Ecclesia observat.@#
Evangeliorum libri quatuor.
Secundum Matthaeum liber unus.
Secundum Marcum liber unus.
Secundum Lucam liber unus.
Secundum Joannem liber unus.
Actus apostolorum liber unus.
#Epistolae Pauli numero XIV.@#
Ad Romanos epistola una.
Ad Corinthios epistolae duae.
Ad Galatas epistola una.
Ad Ephesios epistola una.
Ad Philippenses epistola una.
Ad Colossenses epistola una.
Ad Thessalonicenses epistola una.
Ad Timotheum epistolae duae.
Ad Titum epistolae duae.
Ad Philemonem epistola una.
Ad Hebraeos epistola una.
Apocalypsis Joannis liber unus.
CAP. CCXX. #Ordo VII epistolarum canonic.@#
Petri apostoli epistolae duae.
Jacobi apostoli epistola una.
Joannis apostoli epistolae tres.
Judae Zelotis apost. epistola una.
( #Ex decr. ejusdem.@# ) Post propheticas et evangelicas
atque apostolicas Scripturas, quibus Ecclesia catholica
per gratiam Dei fundata est, etiam illud intimandum
putavimus, quod quamvis universae per orbem
diffusae catholicae Ecclesiae unus thalamus Christi sit,
sancta tamen Romana catholica et apostolica Ecclesia
nullis synodicis constitutis caeteris Ecclesiis
praelata est, sed Evangelica voce Domini Salvatoris
nostri primatum obtinuit: Tu es Petrus, inquiens,
et super hanc petram aedificabo Ecclesiam meam, et
portae inferi non praevalebunt adversus eam, et tibi
dabo claves regni coelorum. Et quaecunque ligaveris
super terram, erunt ligata et in coelo. Et quaecunque
solveris super terram, erunt | null | 1da46d22-ced2-43f6-a8bf-204cc9828db4 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
soluta et in coelo. Cui
data est etiam societas beatissimi Pauli apostoli vasis
electionis, qui non diverso, sicut haeretici garriunt,
sed uno tempore, uno eodemque die gloriosa morte
cum Petro in urbe Roma sub Caesare Nerone agonizans
coronatus est, et pariter supradictam sanctam
Romanam Ecclesiam Christo Domino consecrarunt,
hancque omnibus urbibus in universo mundo sua
praesentia, atque venerando triumpho praetulerunt.
Est ergo prima Petri apostoli sedes Romana Ecclesia
non habens maculam, nec rugam, nec aliquid hujusmodi.
Secunda autem sedes apud Alexandriam,
beati Petri nomine a Marco ejus discipulo et evangelista
consecrata est, ipseque a Petro apostolo in
Aegyptum directus, verbum veritatis praedicavit, et
gloriosum consummavit martyrium. Tertia vero
sedes apud Antiochiam ejusdem beatissimi Petri
nomine habetur honorabilis, eo quod illic, priusquam
Romam venisset, habitavit, et illic primum nomen
Christianorum novellae gentis exortum est. Et quamvis
aliud fundamentum nemo possit ponere, praeter
id quod positum est, quod est Christus Jesus, tamen
ad aedificationem nostram eadem sancta Romana
Ecclesia, post illas Veteris vel Novi Testamenti,
quas regulariter suscepimus, etiam has suscipi non
prohibet Scripturas: Sanctam synodum Nicaenam
trecentorum decom et octo Patrum, mediante Maximo
Constantino Augusto, in qua Arius haereticus condemnatus
est. Sanctam synodum Constantinopolitanam,
mediante Theodosio seniore Augusto, in qua Macedonius
haereticus debitam damnationem excepit.
Sanctam synodum Ephesinam, in qua Nestorius
damnatus est, cum consensu beatissimi Coelestini papae,
mediante Cyrillo Alexandrinae sedis antistite, et
Archadio episcopo ab Italia destinato. Sanctam
synodum Chalcedonensem, mediante Martiano Augusto,
et Anatholio Constantinopolitano episcopo, in qua
Nestoriana et Eutychiana haeresis simul cum Dioscoro
ejusque complicibus damnatae sunt. Sed et si
qua sunt concilia a sanctis Patribus hactenus instituta.
praeter istorum quatuor auctoritatem, et custodienda
et recipienda decrevimus. Jam nunc subjiciendum
de opusculis sanctorum Patrum, quae in Ecclesia
catholica recipiantur: Opuscula B. Cypriani martyris
et Carthaginensis episcopi. Item opuscula B.
Gregorii Nazianzeni episcopi. Item opuscula Basilii
Cappadoceni episcopi. Item opuscula B. Athanasii
Alexandrini episcopi. Item opuscula B. Joannis Constantinopolitani
episcopi. Item opuscula B. Theophili
Alexandrini episcopi. Item opuscula B. Cyrilli
Alexandrini episcopi. Item opuscula B. Hylarii Pictaviensi
episcopi. Item opuscula B. Ambrosii Mediolanensis
episcopi. Item opuscula B. Augustini
Hypponeregiensis episcopi. Item opuscula B. Hieronymi
presbyteri. Item opuscula Prosperi viri religiosissimi.
Item epistola B. Leonis papae ad Flavianum
Constantinopolitanum episcopum destinata.
Cujus textum quispiam si usque ad unum iota disputaverit,
et non eam in omnibus venerabiliter receperit,
anathema sit. Item opuscula atque tractatus
omnium Patrum orthodoxorum qui in nullo a sanctae
Ecclesiae Romanae consortio deviarunt, nec ab
ejus fide, vel praedicatione sejuncti sunt, sed ipsius
communionis per gratiam Dei usque in ultimum diem
vitae suae fuere participes, legendos decernimus.
Item decretales epistolas, quas beatissimi papae diversis
temporibus ab urbe Roma pro diversorum
patrum consolatione dederunt, venerabiliter suscipiendas.
Item gesta sanctorum martyrum, quae multiplicibus
tormentorum cruciatibus et mirabilibus
confessionum triumphis irradiant, quis ista catholicorum
dubitet, et majora eos in agonibus fuisse
perpessos, nec suis viribus, sed Dei gratia et adjutorio
universa tolerasse? Sed ideo secundum antiquam
consuetudinem singulari cautela in sancta Romana
Ecclesia non leguntur, quia et eorum qui scripsere
nomina penitus ignorantur, et ab infidelibus
aut dictis superflua, aut minus apta, quam rei ordo
fuerit, scripta esse putantur: sicut cujusdam Cyrici,
et Julittae, sicut Georgii, aliorumque hujusmodi
passiones, quae ab haeriticis perhibentur conscriptae.
Propter quod, ut dictum est, ne vel levis subsannandi
oriretur occasio, in sancta Romana Ecclesia
non leguntur. Nos tamen cum praedicta Ecclesia,
omnes martyres et eorum gloriosos agones, qui Deo
magis quam hominibus noti sunt, omni devotione
veneramur. Item Vitas patrum Pauli, Antonii, Hylarionis,
et omnium eremitarum, quas tantum vir
beatissimus scripsit Hieronymus, cum omni veneratione
suscipimus. Item actus beati Sylvestri apostolicae
sedis praesulis, licet ejus qui conscripsit
nomen ignoretur, a multis tamen in urbe Roma catholicis
legi cognovimus, et pro antiquo usu multae
haec imitantur Ecclesiae. Item scriptura de inventione
Dominicae crucis, et alia scriptura de inventione
capitis beati Joannis Baptistae, novellae quidem
relationes sunt, et nonnulli eas catholici legunt. Sed
cum haec ad catholicorum manus advenerint, beati | null | 3a3e30cb-a1e4-4077-896c-52b2adbdc060 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
Pauli apostoli praecedat sententia: Omnia probate,
quod bonum est tenete. Item, Rufinus vir religiosus
plurimos ecclesiasticae operis edidit libros, nonnullas
etiam scripturas interpretatus est. Sed quoniam
beatissimus Hieronymus in aliquibus eum de arbitrii
libertate notavit, illa sentimus, quae praedictum
beatum Hieronymum sentire cognoscimus. Et non
solum de Rufino, sed etiam de universis, quos vir
saepius memoratus zelo Dei et fidei religione reprehendit.
Item Origenis nonnulla opuscula, quae vir
beatissimus Hieronymus non repudiat, legenda suscipimus.
Reliqua autem omnia cum suo auctore dicimus
esse renuenda. Item Chronica Eusebii Caesariensis,
atque ejusdem Historiae ecclesiasticae libros,
quamvis in primo narrationis suae libro tepuerit, et
post in laudibus atque excusatione Origenis schismatici
unum conscripserit librum: propter rerum
tamen singularem notitiam, quae ad instructionem
pertinet, usquequaque non dicimus renuendos. Item
Orosium virum eruditissimum collaudamus, quia
valde nobis necessariam adversus paganorum calumnias
ordinavit historiam, miraque brevitate contexuit.
Item venerabilis viri Sedulii Paschale opus,
quod Heroicis descripsit versibus insigni laude praeferimus.
Item Juvenci nihilominus laboriosum opus
non spernimus, sed miramur. Caetera quae ab haereticis
et schismaticis conscripta vel praedicta sunt, nullatenus
recipit catholica et apostolica Romana Ecclesia.
E quibus pauca quae ad memoriam venerint,
et a catholicis vitanda sunt, credimus esse subdenda.
CAP. CCXXI.-- #De notitia librorum apocryphorum, qui a sanctis Patribus aeterna damnatione damnati sunt.@#
( #Item ejusdem.@# ) In primis Ariminensem synodum
a Constantino Caesare Constantini filio congregatam,
mediante Tauro praefecto, ex tunc et in aeternum
confitemur esse damnatam. Item Itinerarii nomine
Petri apostoli, quod appellatur sancti Clementis,
libri VIII, apocryphi. Actus nomine Andreae apostoli,
apocryphus. Actus nomine Thomae apostoli, apocryphus.
Actus alius nomine Petri apostoli, apocryphus.
Actus nomine Philippi apostoli, apocryphus.
Evangelia Thaddaei nomine, apocrypha. Evangelia
nomine Barnabae, apocrypha. Evangelia nomine Petri
apostoli, apocrypha. Evangelia nomine Thomae,
quibus Manichaei utuntur, apocrypha. Evangelia nomine
Bartholomaei, apocrypha. Evangelia nomine
Andreae apostoli, apocrypha. Evangelia quae falsavit
Lucianus, apocrypha. Evangelia quae falsavit Ysicius,
apocrypha. Liber de infantia Salvatoris, apocryphus.
Liber de Nativitate Salvatoris, et de Maria, vel obstetrice,
apocryphus. Liber qui appellatur Pastoris,
apocryphus. Libri omnes quos fecit Leutius discipulus
diaboli, apocryphi. Liber qui appellatur Fundamentum,
apocryphus. Liber qui appellatur Thesaurus,
apocryphus. Liber de filiabus Adelgenesis, apocryphus.
Centimetrum de Christo Virgilianis compaginatum
versibus, apocryphum. Liber qui appellatur
Actus Teclae et Pauli, apocryphus. Liber qui appellatur
Nepotis, apocryphus. Liber Proverbiorum
ab haereticis conscriptus, et sancti Sixti nomine signatus,
apocryphus. Revelatio quae appellatur Pauli,
apocrypha. Revelatio quae appellatur Thomae, apocrypha.
Revelatio quae appellatur Stephani, apocrypha.
Liber qui appellatur Transitus sanctae Mariae,
apocryphus. Liber qui appellatur Poenitentia Adam,
apocryphus. Liber de Ogiae nomine Gigantis, qui
post diluvium cum dracone ab haereticis pugnasse
perhibetur, apocryphus. Liber qui appellatur Testamentum
Job, apocryphus. Liber qui appellatur Poenitentia
Origenis, apocryphus. Liber qui appellatur
Poenitentia sancti Cypriani, apocryphus. Liber qui
appellatur Jamnae et Mambrae, apocryphus. Liber
qui appellatur Sors apostolorum, apocryphus. Liber
Lusa apostoli, apocryphus. Libri canones apostolorum,
apocryphi. Liber Physiologus ab haereticis conscriptus,
et beati Ambrosii nomine praesignatus, apocryphus.
Historia Eusebii Pamphili, apocrypha.
Opuscula Tertulliani, sive Africani, apocrypha. Opuscula
Postumiani et Galli, apocrypha. Opuscula Montani,
et Priscillae, et Maximillae, apocrypha. Opuscula
omnia Fausti Manichaei, apocrypha. Opuscula
alterius Clementis Alexandrini, apocrypha. Opuscula
Cassiani presbyteri Galliarum, apocrypha. Opuscula
Victorini Pictaviensis, apocrypha. Opuscula Fausti
Regiensis Galliarum, apocrypha. Opuscula Frumentii,
apocrypha. Epistola Jesu ad Abagarum, apocrypha.
Epistola Abagari ad Jesum, apocrypha. Passio
Quiricae et Julitae, apocrypha. Passio Georgii, apocrypha.
Scripta quae appellantur Salomonis contradictio,
apocrypha. Phylacteria omnia, quae non angelorum,
ut illi confingunt, sed daemonum magis nominibus
conscripta sunt, apocrypha. Haec et his
similia, quae Simon Magus, Nicolaus, Cerinthus,
Marcion, Basilides, Ebion, Paulus etiam Samosatenus,
Fotinus et Bonosus, qui simili errore defecerunt,
Montanus quoque cum suis obscoenissimis
sequacibus, Apollinaris, | null | 7b8c8d6a-7d54-471a-88e8-d672435aac29 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
Valentinus sive Manichaeus,
Faustus, Sabellius, Arius, Macedonius, Eunomius,
Novatus, Sabbacius, Galistus, Donatus et Eustatius,
Nibinianus, Pelagius, Julianus Edanensis, Coelestinus,
Maximianus, Priscillianus ab Hispania, Lampedius,
Dioscorus, Eutychius, Petrus et alius Petrus,
e quibus unus Alexandriam, alius Antiochiam maculavit,
Achatius Constantinopolitanus cum consortibus
suis, necnon et omnes haereses quas ipsi
eorumque discipuli, sive schismatici docuerunt vel
conscripserunt, quorum nomina minime retinemus,
non solum repudiata, verumetiam ab omni catholica
Romana Ecclesia eliminata, atque cum suis auctoribus,
auctorumque sequacibus sub anathematis indissolubili
vinculo, in aeternum confitemur esse damnata.
CAP. CCXXII.-- #Quando, et quo tempore libri Veteris et Novi Testamenti legendi sint.@#
In Septuagesima ponunt Heptaticum, usque in
XV diem ante Pascha. XV die ante Pascha ponunt
Hieremiam, usque in coenam Domini. In
coena Domini legunt tres lectiones de Lamentatione
Hieremiae: Quomodo sedet sola civitas, etc. Et tres
de tractatu sancti Augustini in Psalmo LXIII: Exaudi,
Deus, orationem meam cum deprecor. Et tres de
Apostolo, ubi ait ad Corinthios: Convenientibus
vobis in unum. Secunda lectio sic incipit: Similiter
postquam coenavit. Tertia: De spiritalibus autem,
nolumus vos ignorare, fratres. In Parasceve tres
lectiones de Lamentatione Hieremiae. Et tres de
tractatu sancti Augustini in Psalmo LXIII. Et tres de
Apostolo, ubi ait in epistola ad Hebraeos: Festinemus
ingredi in illam requiem. Secunda lectio:
Omnis namque pontifex. Tertia: De quo grandis
nobis sermo est. In Sabbato sancto tres lectiones de
Lamentatione Hieremiae. Et tres de tractatu sancti
Augustini in Psalmo LXIII: Exaudi, Deus, orationem
meam cum deprecor. Et tres de Apostolo, ubi ait
in epistola ad Hebraeos: Christus assistens pontifex.
Secunda lectio: Ubi enim Testamentum. Tertia:
Umbram enim habens, lex bonorum futurorum.
In Pascha Domini, Homilias de ipsa die pertinentes.
Infra hebdomadam, Homilias. In octavas
paschae ponunt Actus apostolorum. Et epistolas
canonicas, et Apocalypsin, usque in octavas Pentecostes.
In octavis Pentecostes ponunt Regum et
Paralipomenon usque in Calend. Augusti. In Dominica
prima mensis Augusti ponunt Salomonem,
usque in Calend. Septembris. In Dominica prima
Septembris ponunt Job, Tobiam, Hester, et Ezra,
usque in Calend. Octobris. In Dominica prima mensis
Octobris ponunt Machabaeorum, usque in Calendas
Novembris. In Dominica prima mensis Novembris
ponunt Ezechielem, et Danielem, et minores
Prophetas, usque in Calend. Decemb. In Dominica
prima mensis Decembris, ponunt Esaiam
prophetam usque in Natalem Domini. In vigilia
Natalis Domini legunt primum de Esaia tres lectiones.
Prima lectio: Primo tempore alleviata est terra
Zabulon. Secunda: Consolamini. Tertia: Consurge,
consurge. Deinde leguntur Sermones vel Homiliae
ad ipsum diem pertinentes. In Natali sancti Stephani
Homiliae de ipso die. In natali sancti Joannis similiter.
In natali Innocentum similiter. In octavas Domini
Homiliae de ipso die. In Dominica prima post
natalem Domini ponuntur epistolae Pauli usque
Septuagesimam. In Epiphania lectiones tres de
Esaia. Prima lectio sic incipit: Omnes sitientes.
Secunda, Surge, illuminare. Tertia, Gaudens gaudebo.
Deinde leguntur Sermones vel Homiliae ad
ipsum diem pertinentes.
CAP. CCXXIII.-- #De vasculis, quibus mysteria sacra conficiuntur.@#
(Ex concil. Tribur. cui interfuit rex Arnolphus,
cap. 9.) Vasa quibus sacrosancta conficiuntur mysteria,
calices sunt et patenae. De quibus Bonifacius
martyr et episcopus interrogatus, si liceret in
vasculis ligneis sacramenta conficere, respondit:
Quondam sacerdotes aurei ligneis calicibus utebantur:
nunc econtra lignei sacerdotes aureis utuntur
calicibus. Zepherinus XVI, Romanus episcopus, patenis
vitreis missas celebrare constituit. Tunc deinde
Urbanus decimus octavus papa omnia ministeria
sacra fecit argentea. In hoc enim, sicut et in reliquis
cultibus magis et magis per incrementum
temporum decus succrevit Ecclesiarum. Nostris
enim diebus, qui servi patrisfamilias sumus, ne
decus matris Ecclesiae imminuatur, sed magis cumuletur
et amplificetur, statuimus ut deinceps
nullus sacerdos sacrum mysterium corporis et sanguinis
Jesu Christi Domini nostri in ligneis vasculis
ullo modo conficere praesumat, ne unde placari debet,
inde irascatur Deus.
CAP. CCXXIV.-- #De ecclesia a compluribus cohaeredibus obsessa.@#
#( | null | caa83956-210c-4074-81af-a665b51b66b4 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
Ex eodem concil. cui interfuit rex Arnolphus,
cap. 32.)@# Quaecunque ecclesia a compluribus cohaeredibus
sit obsessa, concordia, unanimitate undique
procuretur, ne propter aliquas disceptationes
servitium Dei minuatur, et cura populi irreligiose
agatur. Si vero contingat pro ea comparticipes diffidere,
et sub uno presbytero nolle eam procurare,
et propterea jurgia et contentiones tam inter ipsos
quam inter clericos incipiant frequentare: quia,
juxta Apostolum, servos Dei non oportet litigare,
episcopus tollat inde reliquias, et sub magna cura
honorifice collocet eas, atque ejusdem ecclesiae
claudat ostia, et sub sigillo signet ea. Et ut sacrum
mysterium nullus celebret in ea antequam concordi
unanimitate unum omnes eligant presbyterum, qui
idoneus sit sacrosanctum locum procurate, et populo
Dei utiliter praeesse.
CAP. CCXXV.-- #De altaribus, in quibus sacrae reliquiae non inveniuntur.@#
(Ex concil. Africano, cap. 50.) Altaria in quibus
corpora, vel reliquiae martyrum non esse probantur
ab episcopis ejusdem loci destruantur.
CAP. CCXXVI.-- #In altari in quo episcopus missam celebrat, eo die presbyter aliam iterare non praesumat.@#
( #Ex concil. Urbico.@# ) Nec in altari, in quo missam
episcopus cantavit, presbyter eo die missam celebrare
praesumat.
CAP. CCXXVII.-- #Ut in oblatione corporis et sanguinis Domini incensum imponi debeat.@#
(Ex conc. Rothomag., cap. 1.) Ut tempore quo Evangelium
legitur, finitoque offertorio, super oblationem
incensum, in mortem videlicet Redemptoris nostri,
ponatur, decrevimus.
CAP. CCXXVIII.-- #Ut quoties basilicam ad quam itur praesentia novae plebis impleverit toties sacrificium subsequens offeratur@#
(Ex epist. Leonis, papae ad Dioscorum Alexandrin.
episcopum missa, cap. 2) Ut autem in omnibus observantia
nostra concordet, illud quoque volumus
custodiri, ut cum solemnior festivitas conventum
populi numerosioris indixerit, et ad eamdem tanta
fidelium multitudo convenerit, quam recipere basilica
una non possit, sacrificii oblatio indubitanter
iteretur, ne his tantum admissis ad hanc devotionem,
qui prius advenerint, videantur hi qui postmodum
confluxerint non recepti, cum plenum pietatis
atque rationis sit, ut quoties basilicam ad quam
itur praesentia novae plebis impleverit, toties sacrificium
subsequens offeratur. Necesse est enim, ut
quaedam populi pars sua devotione privetur, si
unius tantum missae more servato, sacrificium
offerre non possint, nisi prima diei parte convenerint.
CAP. CCXXIX.-- #Ut nullus presbyter titulum super titulum usurpare praesumat.@#
( #Ex concil. Nanneten.@# ) Ut si quilibet presbyterorum
defunctus fuerit, vicinus presbyter apud seniorem
saecularem nulla precatione, vel aliquo xenio
ecclesiam illam obtineat, quia titulus per se constans
antea exstitit, sed neque capellam sine consultu
episcopi. Quod si fecerit, definitam sententiam
sibi prolatam suscipiat, sicuti de episcopo canonica
decrevit auctoritas, ut si per ambitionem majorem
civitatem appetierit, et illam perdat quam tenuit, et
illam nequaquam obtineat, quam usurpare tentavit.
CAP. CCXXX.-- #Ut episcopus aut presbyter, postquam missam inceperit, et orationem dixerit, nisi passio aliqua intervenerit, antequam inceptum ministerium adimpleat, ab altario Dei nullo modo discedere audeat.@#
(Ex decr. Zachariae papae, cap. 14.) Ut episcopus
aut presbyter, dum ingressus fuerit ad missarum
solemnia celebranda, nisi passio aliqua intervenerit,
nullo modo audeat data oratione recedere, ut
ab alio episcopo, aut presbytero suppleantur missarum
solemnia, sed qui initium ponit, suppleat usque
ad finem. Quia scriptum est: Qui perseveraverit
usque in finem, hic salvus erit. Si quis vero praesumpserit
praeter quod posuimus agere, a sacro
corpore et sanguine Domini nostri Jesu Christi sit
suspensus.
CAP. CCXXXI.-- #Ut nullus episcopus vel presbyter ad celebrandum missarum solemnia cum baculo ire, aut velato capite altario Dei assistere praesumat.@#
(Ex decr. ejusdem, cap. 13.) Ut nullus episcopus,
presbyter, aut diaconus ad celebrandum missarum
solemnia praesumat cum baculo introire, aut velato
capite altario Dei assistere, quoniam et apostolus
Paulus prohibet viros velato capite orare in Ecclesia,
et si temere praesumpserit, communione privetur.
CAP. CCXXXII.-- #Ne corpora sanctorum transferantur de loco ad locum.@#
(Ex concil. Mogunt., cap. 51.) Deinceps vero corpora
sanctorum de loco ad locum nullus transferre
praesumat | null | 1fc85179-80f7-44c3-a741-14404ae37bf4 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
, sine consilio principis, vel episcoporum
sanctaeque synodi licentia.
CAP. CCXXXIII.-- #Qui mortui in ecclesia sepeliantur.@#
(Ex eodem, cap. 52.) Nullus mortuus infra ecclesiam
sepeliatur, nisi episcopi, aut abbates, aut digni
presbyteri, vel fideles laici.
CAP. CCXXXIV.-- #Quod omnes fideles in ecclesia nihil agere debeant, nisi orare.@#
(Ex concil. Turonen., cap. 38.) Sacerdotes debent
fideles admonere, ut quando ad ecclesiam conveniunt,
sine strepitu ac tumultu eam ingrediantur, in
qua etiam quandiu in orationis causa morantur,
nequaquam inanes inter se proferant confabulationes,
sed tempore quo missarum solemnia celebrantur,
non solum ab otiosis et inutilibus verbis, verumetiam
et a perniciosis cogitationibus funditus abstinendum
sit.
CAP. CCXXXV.-- #Quod divina clementia fixis in terram genibus exoranda sit, nisi in majoribus solemnitatibus.@#
(Ex eodem, cap. 37.) Sciendum est quod exceptis
diebus Dominicis, et illis solemnitatibus quibus
sancta et universalis Ecclesia ob recordationem
Dominicae resurrectionis solet stando orare, fixis
in terram genibus suppliciter clementiam nobis
profuturam nostrorumque criminum indulgentiam
deposcendum est: cujus rei in Evangelio ipse Dominus
nobis dedit exemplum. Sed et Stephanus
martyr, et apostolus Paulus eadem fecisse, liber
Actus apostolorum testis est, ex quibus intelligi
datur, oportere Christianum humiliter in terram
prosterni, ne forte illi dicatur: Cur superbiat terra
et cinis?
CAP. CCXXXVI.-- #Quod non liceat mortuis osculum dare.@#
(Ex concil. Agathen., cap. 3.) Non licet mortuis
osculum dare, nec palliis quae in sacrificio super
altare ponuntur, corpora eorum involvere, vel super
feretrum ponere.
CAP. CCXXXVII.-- #Ubi fideles sepeliri debeant.@#
(Ex concil. Triburien., cui interfuit rex Arnolphus,
cap. 15.) Restat propter instantem, quae tunc maxima
occurrit, necessitatem ubicunque facultas rerum
et opportunitas temporum suppetat sepulturam
morientium apud ecclesiam, ubi sedes est episcopi,
celebrari. Si autem hoc propter itineris longinquitatem
aut adjacentem alicujus inopportunitatis difficultatem
impossibile videatur, exspectet eum terra
sepulturae suae quo canonicorum aut monachorum
sive sanctimonialium congregatio sancta communiter
degat, ut eorum orationibus judici suo commendatus
occurrat, et remissionem delictorum
quam meritis non obtinet, illorum intercessionibus
percipiat. Quod si et hoc ineptum et difficile
aestimetur, ubi decimam persolvebat vivus, sepeliatur
mortuus.
CAP. CCXXXVIII.-- #Ut sacerdotes ad tempus orationibus vacent, antequam sacrificent.@#
(Ex decret. Innocentii papae, cap. 26.) Nam Paulus
ad Corinthios scribit dicens: Abstinete vos
ad tempus ut vacetis orationi, et hoc utique laicis
praecepit, multo magis sacerdotibus, quibus et
orandi et sacrificandi juge officium est: semper debebunt
ab hujusmodi consortio abstinere. Qui si
contaminatus fuerit carnali concupiscentia, quo
pudore vel sacrificare forsitan usurpabit, aut qua
conscientia, quove merito exaudiri se credit, cum
dictum sit: Omnia munda mundis coinquinatis
autem et infidelibus nihil mundum?
CAP. CCXXXIX.-- #De laicis qui proprias ecclesias habent.@#
(Ex concil. Remensi, praesente Ludovico imperatore,
cap. 5.) Si laici capellas proprias habuerint,
a ratione et auctoritate alienum habetur ut ipsi
decimas accipiant, et inde canes aut genitiarias suas
pascant, sed potius presbyteri ecclesiarum eas
accipiant, et inde restaurationem ecclesiarum, et
luminaria, et hospitum ac pauperum receptionem
exhibeant, et pro sancta Ecclesia, ac pro statu regni
Dei misericordiam studiose implorent.
CAP. CCXL.-- #De ecclesiis monachorum.@#
(Ex concil. apud Confluentiam cui interfuit Henricus,
et Carolus, reges, cap. 6.) Hoc quoque statutum
est quatenus ecclesiae quorumcunque monachorum
in singulis parochiis sitae episcoporum, ut
decet, divinitus subdantur regimini, eisque debita
obsequia in exercendis ecclesiasticae curae negotiis
sollicite exhibeant, ipsi proculdubio monachi episcopis
suis in omnibus obediant.
CAP. CCXLI.-- #De illis qui dum suae proprietatis loca alicubi dare voluerint, decimam nusquam tradere se posse cognoscant.@#
#(Ex eodem concilio cui interfuit Henricus, et Carolus,
reges, cap. 8.)@# Si quis vero laicus vel clericus seu
utriusque sexus persona proprietatis suae loca, vel
res alicubi donare delegaverit, decimationum proventum
priori Ecclesiae legitime signatum inde
abstrahere nullam habeat potestatem. Quod si
facere tentaverit, talis traditio irrita prorsus ducatur,
et ipse ad emendationem ecclesiastica coerceatur
censura | null | 9e2bf4c4-10fb-4b9d-963c-c137f6d89145 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
.
FINIS LIBRI TERTII.
LIBER QUARTUS. INDEX CAPITULORUM
I.
Quid sit baptismus.
II. Ut praeter Pascha et Pentecosten nisi morte
periclitantibus, baptismus non fiat.
III. Quo tempore baptisma celebrandum sit, ut
qui baptizantur non infideles, sed fideles inveniantur.
IV. De duobus temporibus baptismatis.
V. Item quo tempore baptismus fieri debeat.
VI. De eadem re.
VII. De eadem re.
VIII. Ut viginti dies ante baptismum ad purgationem
exorcismi catechumeni veniant.
IX. Quod omnes ad baptismum venientes quinta
feria majoris hebdomadae fidem episcopo vel
presbytero reddere debeant
X. Ut omnes baptizandi prius sint exorcizandi.
XI. Ut baptizandi nomine dato a carne et vino
se abstineant.
XII. Quod neophyti a lautioribus cibis aliquod
tempus et a conjugibus se abstinere debeant.
XIII. Ut omnis presbyter vas baptismale habeat.
XIV. Ut nullus presbyter nisi in civitatibus baptizare
praesumat, excepta causa infirmitatis.
XV. Qualiter ei qui fidelis existere voluerit, baptismum
sit tribuendum.
XVI. De martyribus qui sine baptismo martyrium
susceperunt.
XVII. Quod catechumenis sacramentum in Pascha
dari non debeat
XVIII. De catechumenis a baptisterio removendis.
XIX. De catechumenis segregandis et informandis.
XX. De catechumenis peccantibus.
XXI. De illis qui nuper sunt baptizati, quod promoveri
non debeant.
XXII. De presbyteris si in Trinitate juxta praeceptum
Domini non baptizaverint.
XXIII. De eadem re.
XXIV. Quod in baptismo et in confirmatione, si
necesse fuerit, unus patrinus possit esse.
XXV. Ut unus patrinus, vel patrina ad suscipiendum
infantem accedant.
XXVI. Ut ille qui non est confirmatus a baptismo
nullum recipiat
XXVII. Ut nullus fiat patrinus nisi recte credat.
XXVIII. Ut presbyteri a patrinis requirant si
symbolum teneant.
XXIX. De symbolo octo dies ante Pascha publice in
omnibus Ecclesiis recitando.
XXX. De gentilibus infirmis, si baptismum desiderant.
XXXI. De gravida baptizanda.
XXXII. De parvulis infirmis baptizandis.
XXXIII. De illis qui in aegritudine baptizantur.
XXXIV. De illis qui parvulos recentes negant
esse baptizandos.
XXXV. De infirmis baptizandis.
XXXVI. De aegrotantibus si baptismum desiderant,
et post obtumescunt.
XXXVII. De mortuis non baptizandis
XXXVIII. De subito obtumescente, si testes habuerit
baptizando.
XLVII.
Ut nullus presbyter in propria provincia
XXXIX. De his qui apud haereticos baptizantur in
nomine sanctae Trinitatis.
XL. De eadem re.
XLI. Ut baptismus in Trinitate susceptus non iteretur
XLII. De illis qui nesciunt qua fide baptizati sint.
XLIII. De presbytero qui grammaticam ignorabat,
et tamen in Trinitate baptizabat.
XLIV. De illis qui aliquam habent dubitationem
baptismatis ut rebaptizentur.
XLV. De infantibus si certos testes habere non
possunt, eos non esse baptizatos.
XLVI. De presbyteris per quorum negligentiam
sine baptismate aliquis mortuus fuerit
alicui infirmo baptismum denegare praesumat.
XLVIII. De illis qui denuo baptizati sunt.
XLIX. De hoc, si parvulus aegrotans ad quemlibet
presbyterum baptismi gratia defertur.
L. De illis qui bis vel ter baptizati sunt.
LI. De illis qui bis ignorantes baptizati sunt.
LII. De parvulorum animabus qui sine baptismate
moriuntur.
LIII. De energumenis baptizatis.
LIV. De energumenis et catechumenis baptizandis.
LV. De rebaptizatis.
LVI. De presbytero qui recte baptizatum denuo
baptizaverit, et non recte baptizatum ab haereticis
non baptizaverit.
LVII. Ut diaconi suam mensuram custodiant.
LXVI.
Ut omnes renati fonte baptismatis, donum
LVIII. De inordinato, si quasi ordinatus baptizare
praesumpserit.
LIX. Ut presbyteri populum admoneant, suos infantulos
ad confirmationem episcopo praesentent.
LX. Ut omnes perfectae aetatis jejuni ad confirmationem
venian
LXI. De duobus sacramentis, id est, baptismo et
manus impositione.
LXII. Ut omnes Christiani ad confirmationem festinent.
LXIII. Item de manus impositione.
LXIV. Item de confirmatione.
LXV. Quod omnes fideles accepto baptismate chrisma
coeleste percipere debeant.
LXXII.
De presbyteris qui veteri chrismate baptizare
sancti Spiritus per manus impositionem accipere
debeant.
LXVII. Ut episcopi non nisi jejuni confirmationes
faciant, excepta causa infirmitatis.
LXVIII. Ut episcopis in campo, si necesse sit, liceat
confirmare: melius est autem in ecclesia aut in
atrio ecclesiae.
LXIX | null | 434c276c-9a43-4da5-ac22-64c981107a63 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
. Ut a solis episcopis baptizati sint, consignandi.
LXX. Ut presbyteri baptizatos in frontibus chrismate
signare non audeant.
LXXI. De presbyteris qui pro baptismate pretia
requirunt.
praesumunt
LXXIII. Ut presbyter in sua plebe sine chrismate
ire non debeat.
LXXIV. De presbytero qui se deprehenderit non
esse baptizatum.
LXXV. De presbyteris, quomodo in coena Domini de
chrismate, de oleo sanctificato, de oleo infirmorum
facere debeant.
LXXVI. De eadem re.
LXXVII. De eadem re.
LXXVIII. De eadem re.
LXXIX. De presbyteris qui pro accipiendo chrismate
ad civitates venire solent.
LXXX. De chrismate quod semper sub sera esse
debeat.
LXXXI. De Judaeis, quomodo ante baptismum examinari
debeant.
LXXXII. De Judaeis, ut nullus eis vim ad credendum
debeat inferre.
LXXXIII. Ut Judaeorum filii baptizati ab eorum consortio
separari debeant.
LXXXIV. Ut nulla communio sit Hebraeis ad fidem
Christianam translatis cum aliis nondum baptizatis.
LXXXV. De Judaeis qui apostataverunt.
LXXXVI. De Judaeorum servis.
LXXXVII. De mancipiis Judaeorum quae ad baptismum
confugiunt.
XCV.
Quod catechumeni cum baptizatis manducare
LXXXVIII. Item de mancipiis Judaeorum, aut Christianis,
aut ad fidem Christianam venire desiderantibus.
LXXXIX. De illis qui de haeresi ad fidem venire desiderant.
XC. De Judaeis, si Christianum mancipium circumciderint.
XCI. Quid sanctus Gregorius de Judaeis praeceperit.
XCII. De illis baptizatis qui pro periculo mortis a
diaconibus baptizati fuerint.
XCIII. De illis qui presbyteros cogunt denarios pro
balsamo dare.
XCIV. De chrismatis panno.
non debeant.
XCVI. De scrutinio faciendo.
XCVII. De ministerio baptismatis.
XCVIII. Quod bigamus vocetur, qui ante baptismum
uxorem, et aliam post baptismum habuit.
XCIX. De episcopis et presbyteris et diaconibus rebaptizatis.
C. De eo qui per ignorantiam ordinatur antequam
baptizetur.
CI. De illis qui gratiam sancti Spiritus vendere conantur.
#Indicis capitulorum finis.@#
LIBER QUARTUS. #DE SACRAMENTO BAPTISMATIS ET CONFIRMATIONIS.@#
ARGUMENTUM LIBRI.
Libro hoc de baptismo et confirmatione, deque
iis quae circa haec observanda sunt, tractatur.
CAP. I.-- #Quid sit baptismus.@#
(Ex decr. Fabian. papae, cap. 5.) Baptismus Graece,
Latine #tinctio@# interpretatur. Quod idcirco tinctio
dicitur, quia ibi homo spiritu gratiae in melius mutatur,
et longe aliud quam erat efficitur, baptizatus
in nomine Patris, et Filii, et Spiritus sancti. Sicut in
tribus testibus stat omne verbum, ita hoc sacramentum
confirmat ternarius numerus nominum divinorum,
id est, Patris, et Filii, et Spiritus sancti.
CAP. II.-- #Ut praeter Pascha et Pentecosten nisi morte periclitantibus baptismus non fiat.@#
(Ex epist. Leon. papae, cap. 11.) Unde quia manifestissime
patet, baptizandis in Ecclesia electis haec
duo tempora, id est Pasca et Pentecosten, esse
legitima, dilectionem vestram monemus, ut nullos
alios dies huic observantiae misceatis. Quia si sunt
alia quoque festa quibus multa in honorem Dei
reverentia debeatur, principalis tamen et maximi
sacramenti custodienda nobis est mystica et rationabilis
exemplatio, non interdicta licentia qua in
baptismo tribuendo quolibet tempore periclitantibus
subvenitur. Ita enim ad has duas festivitates connexas
sibimet atque cognatas, incolumium et pacis
securitate degentium libera vota deferimus, ut in
mortis periculo, in obsidionis discrimine, in persecutionis
angustiis, in timore naufragii, nullo tempore
hoc verae salutis singulare praesidium cuiquam
denegemus.
CAP. III.-- #Quo tempore baptisma celebrandum sit, et ut qui baptizantur non infideles sed fideles inveniantur.@#
(Ex decr. Victoris papae, fratribus per Alexandriam
constitutis, cap. 2.) In paschali vero tempore et
Pentecoste baptisma celebrandum est catholicum,
sed tamen si necesse fuerit, aut mortis periculum
ingruerit, gentiles ad fidem venientes quoquo loco,
vel momento, ubicunque evenerit, sive in flumine,
sive in mari, sive in fontibus tantum Christianae
confessione credulitatis clarificata baptizantur. Ipsi
quoque, quod in baptismo polliciti sunt, summopere
est attendendum, ne infideles sed fideles inveniantur.
Ipsi vero qui infidelitatis nota asperguntur,
infames efficiuntur, atque inter fideles minime reputantur.
CAP. IV.-- #De duobus temporibus baptismatis.@#
(Ex decr. Gelasii papae, cap. | null | 231dffb8-a86c-4ac0-8dbb-3bf1a4b5e447 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
10.) Baptizandi sibi
quispiam passim quocunque tempore nullam credat
inesse fiduciam, praeter Paschale festum et Pentecostes
venerabile sacramentum, excepto duntaxat
gravissimi languoris incursu, in quo verendum est
ne, morbi crescente periculo, sine remedio salutari
fortassis aegrotans exitio praeventus abscedat.
CAP. V.-- #Item quo tempore baptismus fieri debeat.@#
(Ex decr. Syrici papae, cap. 2.) Sequitur de diversis
baptizandorum, prout unicuique libitum fuerit,
improbabilis et emendanda confusio, quae a
nostris consacerdotibus, quod commoti dicimus,
non ratione auctoritatis alicujus, sed sola temeritate
praesumitur, ut passim ac libere natalitiis Christi,
seu apparitionis, necnon et apostolorum, seu martyrum
festivitatibus innumerae, ut asseris, plebes
baptismi mysterium consequantur, cum hoc sibi
privilegium et apud nos, et apud omnes Ecclesias,
Dominicum specialiter cum Pentecoste suo Pascha
defendat.
CAP. VI.-- #De eadem re.@#
(Ex concil. apud Compendium, cap. 3.) Ut extra
statuta tempora canonum, id est in Pascha et Pentecoste,
baptisma non celebretur: quia sacri canones
hoc modis omnibus, nisi aliquod periculum institerit,
fieri prohibent, in tantum ut etiam eos qui
alio tempore baptizantur, a gradibus ecclesiasticis
abstineant, nec ad clerum admittantur.
CAP. VII.-- #De eadem re.@#
(Ex concil. Wormac., cap. 10.) Sacrosancti baptismi
sacramentum, non nisi in Paschali festivitate,
et Pentecoste unusquisque fidelium noverit esse praebendum:
exceptis his quibus mortis periculo urgente,
ne in aeternum pereant, talibus oportet remediis
subvenire.
CAP. VIII.-- #Ut viginti dies ante baptismum ad purgationem exorcismi cathechumeni veniant.@#
(Ex concil. Braggar., cap. 3.) Hoc omnimodis praecipimus
et antiqui canones praecipiunt, ut ante
baptismum viginti dies ad purgationem exorcismi
catechumeni veniant, et in illis viginti diebus
juxta canonicum praeceptum, et erudiantur et consecrentur
CAP. IX.-- #Quod omnes ad baptismum venientes quinta feria majoris hebdomadae, fidem episcopo vel presbytero reddere debeant.@#
(Ex concil. Laodicensi, cap. 46.) Quod oporteat eos
qui ad baptisma veniunt fidem discere, et quinta
feria septimanae majoris episcopo aut presbyteris
reddere.
CAP. X.-- #Ut omnes baptizandi prius sint exorcizandi@#
(Ex decr. Caelest. pap. Galliarum episc. missis, cap.
12.) Illud etiam quod circa baptizandos in universo
mundo sancta Ecclesia uniformiter agit, non otioso
contemplamur intuitu, cum sive parvuli, sive [adulti] ad
regenerationis veniunt sacramentum, non prius fontem
vitae adeant, quam et exufflationibus clericorum
spiritus ab eis immundus abigatur, ut tunc vere
appareat quomodo princeps hujus mundi mittatur
foras.
CAP. XI.-- #Ut baptizandi nomine dato a carne et vino se abstineant.@#
(Ex concil. Carthag., cap. 85.) Baptizandi nomen
suum dent sub abstinentia vini et carnium, ac manus
impositione crebro examinent baptismum.
CAP. XII.-- #Quod neophyti a lautioribus cibis aliquod tempus, et a conjugiis se abstinere debeant.@#
(Ex eodem, cap. 87.) Neophyti aliquandiu a lautioribus
epulis, et spectaculis, vel conjugibus abstineant.
CAP. XIII.-- #Ut omnis presbyter vas baptismale habeat.@#
(Ex concil. Meldens., cap. 7.) Omnis presbyter qui
fontem lapideum habere nequiverit, vas conveniens
ad hoc solummodo baptizandi officium habeat, quod
extra ecclesiam non deportetur. Similiter ad corporale
lavandum, et ad pallas altaris propria vasa habeantur,
in quibus nihil aliud fiat.
CAP. XIV.-- #Ut nullus presbyter nisi in civitatibus baptizare praesumat, excepta causa infirmitatis.@#
(Ex eodem, cap. 48.) Nemo presbyterorum baptizare
praesumat, nisi in civitatibus atque temporibus constitutis,
nisi causa aegritudinis, vel certae necessitatis,
et loca illa auctoritatem et privilegia debita retineant.
CAP. XV.-- #Qualiter ei qui fidelis existere voluerit, baptismum sit tribuendum.@#
(Ex decr. Clementis papae, cunctis fidelibus missis,
cap. 62.) Si quis ergo fidelis voluerit existere, et desiderat
baptizari, exutus prioribus malis de reliquo
pro bonis actibus haeres bonorum coelestium ex gestis
propriis fiat. Accedat ad sacerdotem suum, et ipsi
det nomen suum, atque ab eo audiat mysteria regni
coelorum. Jejuniis frequentibus operam impendat,
ac semetipsum in omnibus probet, ut tres menses | null | bc9aebdb-9f6a-4fcb-bfcf-f91ab9f7dd85 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
jam
consummando, in die festo possit baptizari. Baptizetur
unusquisque in aquis perennibus, nomine trinae
beatitudinis invocato super se, perunctus primo oleo
per orationem sanctificato, ut ita demum per haec
consecratus, possit percipere locum cum sanctis.
CAP. XVI.-- #De martyribus qui sine baptismo martyrium susceperunt.@#
( #Ex dictis August.@# ) Catechumenum quamvis in
bonis operibus defunctum, vitam habere non credimus,
excepto duntaxat nisi martyrii sacramenta
compleantur. Baptizatus confitetur fidem suam coram
sacerdote, et interrogatus respondebit. Hoc
idem martyr coram persecutore facit, qui et confitetur
fidem, et interrogatus respondet. Ille post
confessionem aspergitur martyrio, vel vero aspergitur
sanguine, vel tingitur igne. Ille manus impositione
pontificis accipit Spiritum sanctum. Hic habitaculum
efficitur Spiritus sancti dum non est ipse qui
loquitur, sed spiritus qui in illo loquitur. Ille communicat
Eucharistiae in commemoratione mortis
Domini: hic ipsi Christo commoritur. Ille confitetur
se mundi actibus renuntiaturum, hic ipse renuntiavit
vitae. Illi omnia peccata remittuntur, isti exstinguuntur.
CAP. XVII.-- #Quod catechumenis sacramentum in Pascha dari non debeat.@#
(Ex concil. Carthag., cap. 5.) Item placuit ut per
solemnissimos Paschales dies sacramentum catechumenis
non detur, ni solum salis, quia si fideles per
illos dies sacramentum non mutant, nec catechumenos
oportet mutare.
CAP. XVIII.-- #De catechumenis a baptisterio removendis.@#
(Ex concil. Arausic., cap. 17.) Ab baptisterium
catechumeni nunquam admittendi sunt, nisi ipsi
baptizentur.
CAP. XIX.-- #De catechumenis segregandis, et informandis.@#
(Ex eodem, cap. 18.) A fidelium benedictione catechumeni,
etiam inter domesticos ordines, in quantum
caveri potest, segregandi informandique sunt,
ut se et signandos vel benedicendos semotim offerant.
CAP. XX.-- #De catechumenis peccantibus.@#
(Ex concil. Neocaesar., cap. 6.) Catechumenus, si
ingrediatur ecclesiam, et in ordine eorum, qui instruuntur,
assistat, hic autem deprehensus fuerit
peccans, siquidem genu flectit, audiat, ut non delinquat
ulterius. Si vero et audiens peccaverit, expellatur.
CAP. XXI.-- #De illis qui nuper sunt baptizati, quod promoveri non debeant.@#
(Ex concil. Laodiensi, cap. 3.) De his qui nuper
sunt illuminati baptismate, quod eos in sacerdotali
non conveniat ordine promoveri.
CAP. XXII.-- #De presbyteris, si in Trinitate juxta praeceptum Domini non baptizaverint.@#
( #Ex canone apostolor.@# ) Si quis episcopus aut presbyter
juxta praeceptum Domini non baptizaverit in
nomine Patris, et Filii, et Spiritus sancti, sed in tribus
sine initio principiis, aut in tribus filiis, aut in
tribus paracletis, abjiciatur.
CAP. XXIII.-- #De eadem re.@#
( #Ex eodem.@# ) Si quis episcopus aut presbyter, non
trinam mersionem unius mysterii celebraverit, sed
semel mergit in baptismate, quod dari videtur in
morte Domini, deponatur. Non enim dixit Dominus:
In morte mea baptizate, sed: Euntes docete omnes
gentes, baptizantes eos in nomine Patris, et Filii, et
spiritus sancti.
CAP. XXIV.-- #Quod in baptismo, et in confirmatione, si necesse fuerit, unus patrinus possit esse.@#
(Ex decr. Ygini papae, cap. 10.) In catechumeno,
et in baptismo, et in confirmatione unus pater potest
fieri, si necessitas cogit: non est tamen consuetudo
Romana, sed per singula singuli suscipiunt.
CAP. XXV.-- #Ut unus patrinus, vel patrina ad suscipiendum infantem accedat.@#
( #Ex decr. Leonis papae apud S. Medardum.@# ) Ut
non plures ad suscipiendum de baptismo infantem
accedant, quam unus, sive vir, sive mulier. In confirmationibus
quoque idipsum fiat.
CAP. XXVI.-- #Ut ille qui non est baptizatus, vel confirmatus, a baptismo nullum recipiat.@#
(Ex concil. Mogunt., cap. 2.) In baptismo vel in
chrismate non potest alium suscipere in filium ipse
qui non est baptizatus, vel confirmatus.
CAP. XXVII.-- #Ut nullus patrinus fiat, nisi recte credat.@#
(Ex concil. Parisiensi, cap. 2.) Ut nemo a sacro
fonte aliquem suscipiat, nisi Orationem dominicam
et Symbolum juxta suam linguam et | null | 47b7df37-e72a-4dc2-9266-fc29727b1ba8 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
intellectum
teneat, et coram presbytero decantet, et ut intelligant
omnes pactum, quod cum Deo pepegerunt.
CAP. XXVIII.-- #Ut presbyteri a patrinis requirant si Symbolum teneant.@#
(Ex concils. Womarciens. IV, cap. 1.) Annuntient
presbyteri, ut neque viri, neque foeminae de sacro
fonte filiolos, vel filiolas suscipiat, nisi memoriter
Symbolum et Orationem dominicam tenuerint.
CAP. XXIX.-- #De symbolo octo dies ante Pascha publice in omnibus ecclesiis recitando.@#
(Ex concil. Agathen. cap. 1.) Symbolum etiam placuit
ab omnibus ecclesiis una die, id est, octo dies
ante Dominicam resurrectionem, publice in ecclesia
competentibus tradi.
CAP. XXX.-- #De gentilibus infirmis, si baptismum desiderant.@#
(Ex eodem concilio, cap. 3.) Gentiles, si in infirmitate
desideraverint sibi manum imponi, si fuerint
ex aliqua parte honesta vita, placuit eis manum imponi,
et fieri Christianos.
CAP. XXXI.-- #De gravida baptizanda.@#
(Ex concil. Neocaesar., cap. 6.) Gravidam oportet
baptizari, quando voluerit. Nihil enim in hoc quae
parit nascenti communicat, propterea quod uniuscujusque
propositum in confessione declaratur.
CAP. XXXII.-- #De parvulis infirmis baptizandis.@#
(Ex concil. Habergerunda, cap. 5.) De parvulis
vero, qui nuper materno utero aediti sunt, placuit
constitui, ut si infirmi, ut assolet, fuerint, et lac
maternum non appetunt, etiam eadem die qua nati
sunt, si oblati fuerint, baptizentur.
CAP. XXXIII.-- #De illis qui in aegritudine baptizentur.@#
(Ex concil. Neocaesar., cap. 12.) Si quis ergo in
aegritudine fuerit baptizatus, presbyter ordinari non
debet: non enim fides illius est voluntaria, sed ex
necessitate descendit, nisi forte postea ipsius studium,
et fides hujus probabilis videtur, aut hominum
raritas cogit.
CAP. XXXIV.-- #De illis qui parvulos recentes negant esse baptizandos.@#
(Ex concil. Africano, cap. 66.) Item placuit, ut
quicunque parvulos recentes ab uteris matrum
baptizandos negat, aut dicit in remissionem quidem
peccatorum eos non baptizari sed nihil ex Adam
trahere originalis peccati quod lavacro regenerationis
expietur, unde sit consequens, ut in eis forma
baptismatis in remissionem peccatorum non vera
sed falsa intelligatur, anathema sit, quoniam non
aliter intelligendum est quod ait Apostolus: Per
unum hominem peccatum intravit in mundum, et
per peccatum mors, et ita in omnes homines pertransiit,
in quo omnes peccaverunt, nisi quemadmodum
Ecclesia catholica ubique diffusa semper intellexit.
Propter hanc enim regulam fidei, etiam parvuli,
qui nihil peccatorum in seipsis adhuc committere
potuerunt, ideo in peccatorum remissionem
veraciter baptizantur, ut in eis regeneratione mundetur
quod generatione traxerunt.
CAP. XXXV.-- #De infirmis baptizatis.@#
(Ex concil. Laodien., cap. 47.) Quod oporteat eos
qui in aegritudine percipiunt baptisma, postquam
convaluerint, fidem perdiscere, et scire cujus muneris
participes facti sint.
CAP. XXXVI.-- #De aegrotantibus, si baptismum desiderant, et post obmutescunt.@#
(Ex concil. Africano, cap. 12). Ut aegrotantes, si
pro se respondere non possunt, cum voluntatis
corum testimonium sui qui periculo proprio adfuere
dixerint, baptizentur, et ut scoenicis atque histrionibus,
caeterisque hujusmodi personis reconciliatio
non negetur.
CAP. XXXVII.-- #De mortuis non baptizandis.@#
(Ex concil. Carthag., cap. 6.) Cavendum est ne
mortuos etiam baptizari posse fratrum infirmitas
credat, quibus nec Eucharistiam dare animadvertat.
CAP. XXXVIII.-- #De subito obmutescente, si testes habuerit, baptizando.@#
(Ex concil. Arausic., cap. 11.) Subito obmutescens,
prout statutum est, baptizari et poenitentiam
accipere potest, si voluntatis praeteritae testimonium
aliorum verbis habet, aut praesentes in suo
nutu.
CAP. XXXIX.-- #De his qui apud haereticos baptizantur in nomine sanctae Trinitatis.@#
(Ex concil. Rothomag., cap. 3.) Baptisma unum
est, sed in Ecclesia catholica, cujus nos membra
effecti sumus, ubi una fides est, ubi in nomine Patris,
et Filii, et Spiritus sancti datur. Et ideo qui
apud illos haereticos baptizati sunt, qui in sanctae
Trinitatis confessione baptizant, et veniunt ad nos | null | 0a437864-75b7-41f0-9d99-bce001984b71 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
,
recipiantur quidem quasi baptizati, ne sanctae Trinitatis
invocatio vel confessio annulletur, sed doceantur
integre, et instruantur, sensu sanctae Trinitatis,
et mysterio quod in sancta Ecclesia tenetur:
et si consentiunt credere, vel acquiescunt confiteri,
purgatae fidei integritate, firmentur manus impositione.
Si vero parvuli sunt hebetes, qui doctrinam
non capiant, respondeant pro illis qui eos offerunt
juxta morem baptizandi, et ita interrogentur, ut
sciant quid respondere debeant, et sic manus impositionem
accipiant.
CAP. XL.-- #De eadem re.@#
(Ex concil. Wormaciens., cap. 5.) Quicunque baptizatus
fuerit ab haereticis in nomine Patris, et
Filii, et Spiritus sancti, nullo modo rebaptizari debet,
sed per solam manus impositionem purgandus
est.
CAP. XLI.-- #Ut baptismus in Trinitate susceptus non iteretur.@#
(Ex concil. Carthagin., cap. 1.) Ut baptismus in
Trinitate susceptus non iteretur. Ergo si vobis
placet, consideremus primum titulum de rebaptizatis,
et sanctitatem vestram postulo, ut mentis vestrae
placita producatis ad descendentem in aquam, et
interrogatum in Trinitate secundum Evangelii fidem,
et apostolorum doctrinam, et confessum bonam
conscientiam in Deum de resurrectione Jesu Christi,
liceat iterum interrogari in eadem fide, et in aqua
iterum tingi? Universi episcopi dixerunt: Absit, absit!
illicitam esse sancimus rebaptizationem, et satis
esse alienum a sincera fide et a catholica disciplina.
CAP. XLII.-- #De illis qui nesciunt qua fide baptizati sunt.@#
(Ex decr. Leonis papae episcopis per Siciliam constitutis
missis, cap. 29.) Hi autem de quibus scripsisti,
qui se baptizatos sciunt, sed cujus fidei fuerint
qui eos baptizaverunt se nescire profitentur,
quoniam quolibet modo formam baptismatis acceperunt,
baptizandi non sunt. sed per manus impositionem,
virtutem Spiritus sancti, quam ab haereticis
accipere non potuerunt, catholicis copulandi
sunt.
CAP. XLIII.-- #De presbytero, qui grammaticam ignorabat, et tamen in Trinitate baptizabat.@#
( #Ex epist. Zachariae papae ad Bonifacium Mogunt.
archiepiscopum.@# ) Virgilius et Sedonius religiosi viri
apud Bavariorum provinciam degentes, suis nos
litteris visunt, per quas intimaverunt, quod tua reverenda
fraternitas injungeret eis Christianos denuo
baptizare. Quod audientes, nimis sumus conturbati,
et in admirationem quamdam incidimus, si haberetur,
ut dictum est. Retulerunt quippe, quod fuerit
in eadem provincia sacerdos, qui Latinam linguam
penitus ignorabat, et dum baptizaret, nesciens Latini
eloquii infringere linguam, diceret: Baptizo te in
nomine Patria, et Filia, et Spiritus sancti, ac per
hoc tua reverenda fraternitas consideravit rebaptizare.
Sed, sanctissime frater, si ille qui baptizavit,
non errorem introducens aut haeresim, sed pro sola
ignorantia Romanae locutionis infringendo linguam,
ut praefati sumus, baptizans dixisset, non possumus
consentire ut denuo baptizentur: quia quod tua
bene compertum habet sancta fraternitas, quicunque
baptizatus fuerit ab haereticis in nomine Patris, et
Filii, et Spiritus sancti, nullo modo rebaptizari debet,
sed per solam manus impositionem purgari debet.
Nam, sanctissime frater, si ita est, ut nobis relatum
est, non amplius a te illis praedicetur aliquid
hujusmodi, sed ut sancti Patres docent et praedicant,
tua sanctitas studeat conservare.
CAP. XLIV.-- #De illis qui aliquam habent dubitationem baptismatis, ut rebaptizentur.@#
(Ex decr. Leonis papae ad Rusticum Narbonens.
episcopum missi, cap. 27.) Si nulla exstant indicia
inter propinquos aut familiares, nulla inter clericos
aut vicinos, quibus hi de quibus quaeritur baptizati
fuisse doceantur, agendum est ut renascantur, ne
manifeste pereant. In quibus quod non ostenditur
gestum, ratio non sinit ut videatur iteratum. Qui
autem possunt meminisse quod ad ecclesiam veniebant
cum parentibus suis, possunt recordari an quod
eorum parentibus dabatur acceperint. Sed si hoc
etiam ab ipsa memoria alienum est, conferendum
eis videtur quod collatum esse nescitur, quia non
temeritas intervenit praesumptionis, ubi est diligentia
pietatis.
CAP. XLV.-- #De infantibus, si certos testes habere non possunt, eos non esse baptizatos.@#
(Ex concil. Africano, cap. 39.) Item placuit de
infantibus quoties non inveniuntur certissimi testes
qui eos baptizatos esse sine dubitatione testentur,
neque ipsi sunt per aetatem de traditis sibi sacramentis
idonei respondere | null | 4d361ec6-e9cd-44eb-969d-ddacf390e800 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
, absque ullo scrupulo eos
esse baptizandos, ne ista trepidatio eos faciat sacramentorum
purgatione privari. Hinc enim legati
Maurorum fratres nostros consuluerunt, quia multos
tales a barbaris redimunt.
CAP. XLVI.-- #De presbyteris per quorum negligentiam sine baptismate aliquis mortuus fuerit.@#
(Ex decr. Sixti papae, cap. 5.) Perpendant presbyteri
quanti discriminis sit animas innocentium per
eorum negligentiam a regno Dei excludi. Si enim
gaudium est in coelo super uno peccatore poenitentiam
agente, quid putas, quanta ira et indignatio
super illum erit, qui per suam negligentiam januas
paradisi innocentibus claudit? Et ideo presbyteri
summa diligentia caveant, ne animas pro quibus
sanguis Christi effusus est, per suam incuriam a
coelesti beatitudine separent; sed si, quod absit!
evenerit, gravi poenitentiae luctu diebus vitae suae se
submittat, per cujus evenerit neglectum.
CAP. XLVII.-- #Ut nullus presbyter in propria provincia, vel in alia cuiquam infirmo baptismum denegare praesumat.@#
(Ex decr. Martini papae, cap. 3.) Quicunque presbyter
in propria provincia aut in alia, vel ubicunque
inventus fuerit, commendatum sibi infirmum
baptizare noluerit, vel pro intentione itineris, vel
de aliqua excusatione, et sic sine baptismo moritur,
deponatur.
CAP. XLVIII.-- #De illis qui denuo baptizati sunt.@#
(Ex decr. Leonis papae, ad Nicetam episcopum
Aquiliensem, cap. 47.) His vero, de quibus similiter
dilectio tua nos credidit consulendos, qui ad iterandum
baptismum vel metu coacti, vel errore traducti
sunt, et nunc se contra catholicae fidei sacramentum
egisse cognoscunt, ea est custodienda moderatio,
qua in societatem nostram non nisi per
poenitentiae remedium, et per impositionem episcopalis
manus, communionis recipiant unitatem.
Tempora autem poenitudinis habita moderatione tuo
constituenda judicio, prout conversorum animos
inspexeris esse devotos, pariterque etiam habentes
aetatis senilis intuitum, et periculorum quorumque
aut aegritudinum respicientes necessitates. In quibus
si quis ita graviter urgeatur, ut dum adhuc poenitet,
de salute ipsius desperetur oportet ei per sacerdotalem
sollicitudinem communionis gratia subveniri.
CAP. XLIX.-- #De hoc, si parvulus aegrotans ad quemlibet presbyterum baptismi gratia defertur.@#
(Ex decr. Eugenii papae, cap. 6.) Si parvulus
aegrotans ad quemlibet presbyterorum baptismi gratia
de cujuslibet parochia allatus fuerit, ei baptismi
sacramentum non denegetur. Si quis hoc munus
petenti concedere detrectaverit, et ille parvulus
absque baptismatis gratia mortuus fuerit, noverit
ille se, qui eum non baptizavit, pro ejus anima rationem
redditurum, et apud synodum acerrime corrigendum.
CAP. L.-- #De illis qui bis vel ter confirmati vel baptizati sunt.@#
(Ex concil. Terraconensi, cap. 6.) Dictum nobis
est quod quidam de plebe bis, aut ter, ab episcopis
ignorantibus tamen eisdem episcopis confirmentur.
Unde nobis visum est eamdem confirmationem,
sicut nec baptismum, iterari minime debere: quia
bis vel amplius baptizatos aut confirmatos non saeculo
sed soli Domino sub habitu regulari vel clericali
religiosissime famulari decretum est.
CAP. LI.-- #De illis qui bis ignorantes baptizati sunt.@#
(Ex poenitentiali Theod., cap. 14.) Qui bis ignorantes
baptizati sunt non indigent pro eo poenitere,
nisi quod secundum canones non possunt ordinari,
nisi magna aliqua necessitas cogat. Qui autem non
ignari iterum baptizati sunt, quasi iterum Christum
crucifixerint, septem annos poeniteant, quartam, et
sextam feriam, et tres Quadragesimas poeniteant. Si
pro vitio aliquo fuerit, similiter. Si pro munditia
putaverint, tribus annis similiter poeniteant.
CAP. LII. #De parvulorum animabus, qui sine baptismate moriuntur.@#
#Ex epist. Gregor. papae scripta Secundino servo Dei
recluso.@# ) In extremo vero epistolae requisisti quid eis
respondendum sit, qui dilectionem tuam de parvulorum
animabus requirunt, qui sine gratia baptismatis
moriuntur, dicentes: Si corpus originali tenetur
culpa, unde anima quae a Deo datur rea erit, quae
adhuc in actuali delicto non consensit corpori? Sed
hac de re dulcissima mihi tua charitas sciat, quia de
origine animae inter sanctos Patres requisitio non
parva versata est, sed utrum ipsa ab Adam descenderit,
an certe singulis detur, incertum remansit,
eamque in hac vita insolubilem fassi sunt esse quaestionem.
Gravis est enim quaestio, nec valet ab homine
comprehendi: quia | null | f834c04c-03ce-441e-a972-b69e5319e07a | latin_170m_raw | null | None | None | None |
si de Adae substantia anima
cum carne nascitur, cur non etiam cum carne moritur?
Si vero cum carne quae ab Adam prolata est,
obligata peccatis tenetur. Sed cum hoc sit, incertum
non est, quia nisi sacra baptismatis gratia fuerit
renatus homo, omnis anima originalis peccati vinculis
est obstricta. Hinc enim scriptum est: Non
est mundus in conspectu ejus, nec unius diei infans
super terram. Hinc David ait: In iniquitatibus conceptus
sum, et in delictis peperit me mater mea.
Hinc ipsa Veritas dicit: Nisi quis renatus fuerit ex
aqua et Spiritu sancto, non intrabit in regnum coelorum.
Hinc Paulus apostolus ait: Sicut in Adam
omnis moriuntur, ita et in Christo omnes vivificabuntur.
Cum ergo infans qui nihil peccavit in conspectu
omnipotentis Dei esse non valet mundus, cur
Psalmista ex legitimo conjugio prolatus, in iniquitate
conceptus est? Cur? nisi quia qui mundatus aqua
baptismatis non fuerit mundus non est? Cur in Adam
omnis homo moritur, si originalis peccati vinculis
non tenetur? Sed quia genus humanum in parente
primo velut in radice putruit, ariditatem erexit in
ramis, et inde omnis homo cum peccato nascitur,
unde primus homo permanere voluit in peccato. De
his autem subtilius ac latius loqui debueram, sed
dum me et curarum tumultus premunt, et harum
portitor ut laxaretur importunus exstitit, unde multa
debui, pauca locutus sum.
CAP. LIII.-- #De energumenis baptizatis.@#
(Ex concil. Arausic., cap. 13.) Energumeni baptizati
de purgatione sua curantes, si se sollicitudini
clericorum tradunt, monitisque obtemperant, omnimodis
communicent, sacramenti ipsius virtute vel
muniendi ab incursu daemonis quo infestantur, vel
purgandi, quorum jam ostenditur vitae purgatio.
CAP. LIV.-- #De energumenis et catechumenis baptizandis.@#
(Ex eodem, cap. 14.) Energumenis et catechumenis
in quantum vel necessitas exegerit, vel opportunitas
permiserit, de baptismate consulendum.
CAP. LV.-- #De rebaptizatis.@#
(Ex concil. Everdensi, cap. 14.) Cum rebaptizatis
fideles religiosi nec in cibo participent.
CAP. LVI.-- #De presbytero qui recte baptizatum denuo baptizaverit, et non recte baptizatum ab haereticis non baptizaverit.@#
(Ex concil. Lugdunensi, cap. 47.) Episcopus aut
presbyter si eum qui secundum veritatem habuerit
baptisma denuo baptizaverit, aut si pollutum ab
impiis, et non recte baptizatum non baptizaverit,
deponatur, tanquam deridens crucem et mortem
Domini, nec sacerdotes veros a falsis sacerdotibus
jure discernens.
CAP. LVII.-- #Ut diaconi suam mensuram custodiant.@#
(Ex decr. Gelasii papae, cap. 7.) Diacones quoque
propriam constituimus servare mensuram, nec ultra
tenorem paternis canonibus deputatum quippiam
tentare permittimus: nihil eorum suo ministerio
penitus applicare, quae primis ordinibus propriae
decrevit antiquitas. Absque episcopo et presbytero
baptizare non audeant, nisi praedictis fortassis officiis
longius constitutis necessitas extrema compellat,
quod et laicis Christianis facere plerumque
conceditur.
CAP. LVIII.-- #De inordinato, si quasi ordinatus baptizare praesumpserit.@#
(Ex decr. Hormisdae papae, cap. 4.) Si quis baptizat,
aut aliquid divinum officium exercuerit per
temeritatem non ordinatus, abjiciatur ab Ecclesia,
et nunquam ordinetur.
CAP. LIX.-- #Ut presbyteri populum admoneant ut suos infantulos ad confirmationem episcopo praesentent.@#
(Ex conc. Wormaciens., cap. 2.) Annuntient presbyteri
populis, ut quam citius potuerint, suos
infantulos ad confirmandum episcopo praesentari
faciant. Quod si neglexerint, et presbyter et populus
canonicis disciplinis subjaceant.
CAP. LX.-- #Ut omnes perfectae aetatis, jejuni ad confirmationem veniant.@#
(Ex concil. Aurelian., cap. 5.) Ut jejuni ad confirmationem
veniant perfectae aetatis, et moneantur confessiones
facere prius, ut mundi donum sancti Spiritus
valeant accipere, et quia nunquam erit Christianus,
nisi confirmatione episcopali fuerit chrismatus.
CAP. LXI.-- #De duobus sacramentis, id est, baptismo et manus impositione.@#
(Melchia. papa Hispaniarum episcopis haec scribit,
cap. 6.) De his vero super quibus rogitastis vos informari,
id est, utrum majus esset sacramentum
manus impositionis episcoporum, aut baptismus,
scitote utrumque magnum esse sacramentum. Et
sicut unum a majoribus fit, id est, a summis pontificibus
quod a minoribus perfici non potest | null | 9b7d7d65-bf85-4bc1-8381-d9a2e9d5bf3b | latin_170m_raw | null | None | None | None |
, ita et
majori veneratione venerandum et tenendum est.
Sed ita conjuncta sunt haec duo sacramenta, ut ab
invicem nisi morte praeveniente nullatenus possint
segregari, et unum sine altero rite perfici non
potest.
CAP. LXII.-- #Ut omnes Christiani ad confirmationem festinent.@#
(Ex concil. Wormac., cap. 6.) Ut ad praedicationem
et confirmationem episcopi omnes devote conveniant,
eique fideliter ministrent et obediant.
CAP. LXIII.-- #Item de manus impositione.@#
( #Eusebius papa fratribus per Campaniam et Tusciam
constitutis scribit.@# ) Manus quoque impositionis
sacramentum magna veneratione tenendum est,
quod ab aliis perfici non potest, nisi a summis sacerdotibus.
Nec tempore apostolorum ab aliis quam
ab ipsis apostolis legitur aut scitur peractum esse:
neque ab aliis, sicut jam dictum est, quam ab illis
qui eorum locum tenent unquam perfici potest aut
fieri debet. Nam si aliter praesumptum fuerit, irritum
habeatur et vacuum, nec inter ecclesiastica
unquam reputabitur sacramenta.
CAP. LXIV.-- #Item de confirmatione.@#
(Ex concil. Moguntin., cap. 5.) Praecipimus ut ad
accipiendum per manus impositionem pontificis Spiritus
sancti donum, sollicite et devote omnes concurrant,
et episcopo suo ea quae necessaria sunt
fideliter ministrent, eique ab omnibus et per omnia
obediatur.
CAP. LXV.-- #Quod omnes fideles, accepto baptismate, chrisma percipere debeant.@#
(Ex concil. Laodicensi, cap. 48.) Quod oporteat
eos qui baptizantur post lavacrum chrisma coeleste
percipere, et regni Christi participes inveniri.
CAP. LXVI.-- #Ut omnes renati fonte baptismatis, donum sancti Spiritus per manus impositionem accipere debeant.@#
(Ex epist. Anteri papae, cap. 15.) Omnes enim
fideles per manus impositionem episcoporum, post
baptismum accipere debent Spiritum sanctum, ut
pleni Christiani inveniantur. De Spiritu sancto accipimus,
ut spiritales efficiamur: quia animalis homo
non percipit ea quae sunt Spiritus Dei, quia cum Spiritus
sanctus infunditur, cor fidele ad prudentiam,
ad constantiam dilatatur. De Spiritu sancto accipimus,
ut sapiamus inter bonum et malum discernere,
justa diligere, injusta respuere, ut invidiae ac superbiae
repugnemus, ut luxuriae ac diversis illecebris,
et foedis indignisque cupiditatibus resistamus. De
Spiritu sancto accipimus; ut amore et gloriae ardore
succensi erigere a terrenis mentem ad superna et
ad divina valeamus.
CAP. LXVII.-- #Ut episcopi non nisi jejuni confirmationes faciant, excepta causa infirmitatis.@#
(Ex concil. Meldensi, cap. 6.) Ut episcopi non nisi
jejuni per impositionem manuum Spiritum sanctum
tradant exceptis infirmis, et morte periclitantibus.
Sicut autem duobus temporibus, Pascha videlicet et
Pentecoste, a jejunis celebrari debet baptismus:
ita etiam traditionem sancti Spiritus a jejunis pontificibus
convenit celebrari.
CAP. LXVIII.-- #Ut episcopis in campo, si necesse sit, liceat confirmare: melius est autem in ecclesia, aut in atrio ecclesiae.@#
(Ex concil. Remensi, cap. 10.) Episcopo liceat in
campo, si necesse sit, confirmare.
CAP. LXIX.-- #Ut a solis episcopis baptizati sint consignandi.@#
(Ex decr. Innocentii pap. Decentio episc. missis,
cap. 3.) De consignandis vero infantibus manifestum
est non ab alio quam ab episcopo fieri licere,
nam presbyteri, licet sint secundi sacerdotes, pontificatus
tamen apicem non habent. Hoc autem pontificibus
solis deberi, ut vel consignent, vel paracletum
Spiritum tradant, non solum consuetudo ecclesiastica
demonstrat, verum illa lectio Actuum apostolorum,
quae asserit Petrum et Joannem esse directos, quo
jam baptizatis tradant Spiritum sanctum. Nam presbyteris
seu extra episcopum seu praesente episcopo
cum baptizant, chrismate baptizatos ungere licet,
sed quod ab episcopo fuerit consecratum, non tamen
frontem ex eodem oleo signare, quod solis debetur
episcopis, cum tradunt Spiritum paracletum.
CAP. LXX.-- #Ut presbyteri baptizatos in frontibus chrismate signare non audeant.@#
(Ex regum Greg. ad Januarium episcopi Caralitanum,
cap. 200.) Presbyteri baptizatos infantes
signare in frontibus suis chrismate non praesumant,
sed presbyteri baptizatos tangant in pectore, ut
episcopi postmodum confirment in fronte.
CAP. LXXI.-- #De presbyteris qui pro baptismate pretia requirunt.@#
(Ex epist. Gelasii papae, cap. 5.) Baptizandis consignandisque
fidelibus pretia nulla praefigant, nec illationibus
quibuslibet | null | c11b59df-e7bc-4582-a1ed-78dddbc353b8 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
impositis exagitare cupiant
renascentes: quoniam quod gratis accepimus, gratis
dare mandamur. Et ideo nihil a praedictis prorsus
exigere moliantur, quo vel paupertate cogente
deterriti, vel indignatione revocati, redemptionis suae
causas adire despiciant, certum habentes, quod qui
prohibita deprehensi fuerint admisisse, vel commissa
non potius sua sponte correxerint, periculum subituri
proprii sint honoris.
CAP. LXXII.-- #De presbyteris qui veteri chrismate baptizare praesumunt.@#
(Ex concil. Lugdun., cap. 3.) Si quis de alio chrismate,
quam de illo novo quod proprii episcopi largitione
vel concessione accepit, baptizare nisi praeoccupante
morte tentaverit, pro temeritatis ausu ipse
in se suae damnationis protulisse sententiam manifestatur
CAP. LXXIII.-- #Ut presbyter in sua plebe sine chrismate ire non debeat.@#
(Ex concil. Vasensi, cap. 5.) Nullum presbyterorum
in plebe sibi commissa sine chrismate unquam
debere progredi, quia inter nos placuit semel in
baptismate chrismari. De eo autem qui in baptismate
quacunque necessitate faciente non chrismatus
fuerit, in confirmatione sacerdotis perficietur.
CAP. LXXIV.-- #De presbytero qui se deprehenderit non esse baptizatum@#
(Ex concil. apud Compendium, cap. 5.) Si quis
presbyter ordinatus deprehenderit se non esse baptizatum,
baptizetur et ordinetur iterum et omnes
quos prius baptizavit.
CAP. LXXV.-- #De presbyteris, quomodo in coena Domini de chrismate, de oleo sanctificato, de oleo infirmorum facere debeant.@#
(Ex concil. Meldensi, cap. 1.) Ut presbyter in
coena Domini ampullas tres secum deferat, unam ad
chrisma, alteram ad oleum ad catechumenos inungendos,
tertiam ad infirmos, juxta sententiam apostolicam,
ut quando quis infirmatur inducat presbyteros
Ecclesiae, etc.
CAP. LXXVI.-- #De eadem re.@#
(Ex concil. apud Valentias, cap. 2.) Presbyteri
qui dioecesanas Ecclesias regunt, non a quibuslibet
episcopis, sed a suo, nec per juniorem clericum, sed
per seipsos, aut per illum qui ejusdem ordinis sit,
ante Paschae solemnitatem chrisma petant.
CAP. LXXVII.-- #De eadem re.@#
(Ex concil. Meldensi, cap. 5.) Ut nemo episcoporum,
vel quilibet minister ecclesiasticus propter sacrum
chrisma aliquid muneris accipiat, neque denarios,
vel quaelibet munuscula, quae per ministros
episcoporum a presbyteris inordinabiliter exiguntur.
CAP. LXXVIII.-- #De eadem re.@#
(Ex concil. Vasensi, cap. 10.) Per singula territoria
presbyteri vel ministri ab episcopis non prout
libitum fuerit a vicinioribus, sed a suis propriis per
annos singulos petant chrisma, appropinquante solemnitate
Paschali, nec per quemcunque alium quam
per seipsos aut per vicarios ejusdem ordinis, quia
inhonorum est inferioribus summa committi. Optimum
autem est ut ipse suscipiat, qui in tradendo
usurus est.
CAP. LXXIX.-- #De presbyteris qui pro accipiendo chrismate ad civitates venire solent.@#
(Ex concil. Meldensi, cap. 6.) De presbyteris qui
accipiendi chrismatis gratia ad civitates in coena
Domini venire solliciti erant, sancitum est ut de
his qui longe positi sunt, de octo vel decem unus ab
archidiacono eligatur, qui acceptum chrisma sibi
et sociis diligenter perferat. Hi vero qui non longius
a civitate quam quatuor aut quinque millibus habitant,
more solito ad accipiendum chrisma per se
veniant. Discendi vero gratia, alio non Quadragesimali
tempore ad civitatem convocentur, propter plebes
sibi commissas.
CAP. LXXX.-- #De chrismate, quod semper sub sera esse debeat.@#
(Ex concil. Turonen., cap. 3.) Praeterea et illud
omnimodis observandum est, ut sacrum chrisma et
oleum consecratum semper sub sera sit, ne illud
unde Christo incorporamur, et unde omnes fideles
sanctificantur, unde reges et sacerdotes inunguntur,
aliquis infidelis aut immundus tangat, aut aliquis
perfidus ad Dei judicium subvertendum subripiat,
quod experimento didicimus.
CAP. LXXXI.-- #De Judaeis, quomodo ante baptismum examinari debeant@#
(Ex concil. Agathensi, cap. 35.) Judaei quorum perfidia
frequenter ad fomitem redit, si ad legem catholicam
venire voluerint, octo menses inter catechumenos
ecclesiae limen introeant, et si pura fide
venire noscuntur, tunc demum baptismatis gratiam
mereantur. Quod si casu aliquo periculum infirmitatis
intra praescriptum tempus incurrerint, et desperati
fuerint, baptizentur.
CAP. LXXXII.-- #De Judaeis, | null | c3fbb636-13d7-4fef-b7f6-4ba654bfb013 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
ut nullus eis vim ad credendum debeat inferre.@#
(Ex concil. Toletan. V. cap. 57.) De Judaeis autem
hoc praecepit sancta synodus, nemini deinceps ad
credendum vim inferre. Cui enim vult Deus miseretur,
et quem vult indurat. Non enim tales inviti
salvandi sunt, sed volentes, ut integra sit forma justitiae.
Sicut homo propria arbitrii voluntate serpenti
obediens periit, sic vocante se gratia Dei propriae
mentis conversione homo quisque credendo salvatur.
Ergo non vi, sed libera arbitrii facultate, ut convertantur
salvandi sunt, non potius impellendi. Qui
autem jampridem ad Christianitatem coacti sunt,
sicut factum est temporibus religiosissimi principis
Sisenandi, quia jam constat eos sacramentis divinis
associatos, et baptismi gratiam suscepisse, et chrismate
unctos esse, et corporis Domini et sanguinis
exstitisse participes, oportet ut fidem etiam quam
vi vel necessitate susceperant, tenere cogantur, ne
nomen Domini blasphemetur, fidesque quam susceperunt
vilis ac contemptibilis habeatur.
CAP. LXXXIII.-- #Ut Judaeorum filii baptizati ab eorum consortio separari debeant.@#
(Ex eod. V, cap. 60.) Judaeorum filios vel filias baptizatos,
ne parentum ultra involvantur erroribus,
ab eorum consortio separari decernimus, deputatos
aut monasteriis, aut Christianis viris, aut mulieribus
Deum timentibus, ut sub eorum conversatione
cultum fidei discant, atque in melius constituti, tam
in moribus quam in fide proficiant.
CAP. LXXXIV.-- #Ut nulla communio sit Hebraeis ad fidem Christianam translatis cum aliis nondum baptizatis.@#
(Ex eod. V, cap. 62.) Saepe malorum consortia etiam
bonos corrumpunt, quanto magis eos qui ad vitia
proni sunt? Nulla igitur ultra communio sit Hebraeis
ad fidem Christianam translatis cum his qui adhuc
in veteri ritu consistunt, ne torte eorum participatione
subvertantur. Quicunque igitur amodo ex his
qui baptizati sunt infidelium consortia non vitaverint,
et hi Christianis donentur, et illi publicis caedibus
deputentur.
CAP. LXXXV.-- #De Judaeis qui apostataverint.@#
(Ex eodem concilio V, cap. 59.) Plerique qui ex
Judaeis dudum ad Christianam fidem premoti sunt,
nunc blasphemantes Christum, non solum Judaicos
ritus perpetrasse noscuntur, sed etiam et abominandas
circumcisiones exercere noscuntur. De quibus,
consultu piissimi ac religiosissimi domini nostri Sisenandi
regis, hoc sanctum decrevit concilium, ut
hujusmodi transgressores pontificali auctoritate correcti
ad cultum Christiani dogmatis revocentur, ut
quos voluntas propria non emendat, animadversio
sacerdotalis coerceat. Eos autem quos circumciderunt,
si filii eorum sunt, a parentum consortio separentur,
si servi pro injuria corporis sui libertati
tradantur.
CAP. LXXXVI.-- #De servis Judaeorum.@#
(Ex eodem XIII, cap. 9.) Item ut si Judaeorum servi
necdum conversi ad Christi gratiam convolaverint,
libertati donentur.
CAP. LXXXVII.-- #De mancipiis Judaeorum quae ad baptismum confugiunt.@#
(Ex concil. apud Arvernen., cap. 30.) Licet prioribus
canonibus jam fuerit definitum ut de mancipiis
paganis quae apud Judaeos sunt si ad ecclesiam confugerint,
et baptismum petierint, etiam ad quoscunque
Christianos refugerint, taxato et oblato a fidelibus
justo pretio, ab eorum dominio liberentur, ideo
statuimus hoc, ut tam justa constitutio ab omnibus
catholicis observetur.
CAP. LXXXVIII.-- #Item de mancipiis Judaeorum, aut Christianis aut ad fidem Christianam venire desiderantibus.@#
(Ex concil. Matiscen., cap. 16.) Praesenti concilio,
Deo auctore, sancimus ut nullum Christianum mancipium
Judaeo deinceps serviat, sed datis pro quolibet
bono mancipio duodecim solidis, ipsum mancipium
quicunque Christianorum, seu ad ingenuitatem,
seu ad servitium licentiam habeat redimendi, et si
Christianum fieri desiderat et non permittitur, similiter
faciat: quia nefas est ut quod Christus Dominus
sanguinis sui effusione redemit, blasphemum
Christianae religionis in vinculis tenere. Quod si
acquiescere his quae statuimus quicunque Judaeus
noluerit, quandiu ad pecuniam constitutam venire
distulerit, liceat mancipium ipsum cum Christianis
ubicunque voluerit habitare.
CAP. LXXXIX.-- #De illis qui de haeresi ad fidem venire desiderant.@#
(Ex concil. Arelatens., cap. 9.) Si ad ecclesiam aliquis
de haeresi venerit, interrogent eum de Symbolo,
et si viderint eum in Patre, et Filio, et Spiritu
sancto esse baptizatum, manus ei tantum imponatur,
ut accipiat Spiritum sanctum.
CAP. XC.-- #De Judaeis, si Christianum | null | b3fcda15-5012-4959-a040-c0d81ef825d2 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
mancipium circumciderint.@#
(Ex concil. apud Theogonis villam habito, cap. 4.) Si quis Judaeorum Christianum mancipium, vel cujuslibet
sectae alterius, emerit et circumciderit, a
Judaei ipsius potestate sublatus in libertate permaneat.
CAP. XCI.-- #Quid sanctus Gregorius de Judaeis praeceperit.@#
( #Ex reg. Greg. ad Joannem Terracinensem episcopum.@# )
Joseph praesentium lator Judaeus insinuavit
nobis de loco quodam, in quo ad celebrandas
festivitates suas Judaei in Terracinensi castro consistentes
convenire consueverant, quod tua eos fraternitas
expulisset, et in alium locum pro colendis similiter
festivitatibus suis te quoque noscente, et
consentiente migraverint, et nunc de eodem loco
etiam expelli se denuo conqueruntur. Quod si ita
est, volumus tua fraternitas ab hujusmodi se querela
suspendat, et loco quem, sicut praediximus,
cum tua conscientia quo congregentur, adepti sunt,
eos, sicut mos fuit, ibidem liceat convenire. Hos
enim, qui a Christiana religione discordant, mansuetudine,
benignitate admonendo, suadendo, ad
unitatem fidei necesse est congregare, ne quos dulcedo
praedicationis, et praeventus futuri judicis terror
ad credendum invitare poterat, minis et terroribus
repellantur. Oportet ergo ut ad audiendum de te
verbum Dei benigne conveniant, quam austeritate
quae supra modum extenditur, expavescant.
CAP. XCII.-- #De illis baptizatis, qui pro periculo mortis a diaconibus baptizati fuerint.@#
(Ex concil. Turonico, cap. 3.) Si quis diaconus
regens plebem, sine episcopo vel presbytero, aliquos
pro periculo mortis baptizaverit, episcopus eos per
benedictionem et confirmationem perficere debebit.
Quod si ante de saeculo recesserit, sub fide qua
quisque credit, poterit esse justus.
CAP. XCIII.-- #De illis qui presbyteros cogunt denarios pro balsamo dare@#
(Ex concil. Cavallon., cap. 5.) Quidam fratres
dixerunt consuetudinis antiquae fuisse in eorum
Ecclesiis, ut pro balsamo emendo ad chrisma faciendum,
sive pro luminaribus Ecclesiae concinnandis,
binos vel quaternos denarios presbyteri darent.
Unde omnes uno consensu statuimus, ut sicut
pro dedicandis basilicis, et dandis ordinibus nihil
accipiendum est, ita etiam pro balsamo sive luminaribus
emendis nihil presbyteri chrisma accepturi
dent. Episcopi itaque de Ecclesiae facultatibus balsamum
emant, et luminaria singuli in Ecclesiis
suis.
CAP. XCIV.-- #De chrismatis panno.@#
(Ex concil, apud Belvacum, cap. 8.) Si quis voluerit
chrismatis pannum iterum linire et super
alium baptizatum mittere, non est absurdum.
CAP. XCV.-- #Quod catechumeni cum baptizatis manducare non debeant@#
(Ex concil. Mogunt., cap. 5.) Catechumeni manducare
non debent cum baptizatis, neque osculum
eis dare, quanto minus gentilis?
CAP. XCVI.-- #De scrutinio faciendo.@#
(Ex concil. Romano, cap. 15.) De scrutinio faciendo
decrevimus, ut in episcopiis, et ubi conventus
est populi, et cleri, et possibilitas permittit, ibi
celebretur.
CAP. XCVII.-- #De ministerio baptismatis.@#
(Ex concil. Mogunt., cap. 9.) Baptisterii et catechumenorum
ventilata est ratio, ut sacerdotes plenius
intelligant qualiter condignis ordinibus efficiant
Christianum.
CAP. XCVIII.-- #Quod bigamus vocetur, qui ante baptismum uxorem, et aliam post baptismum habuit.@#
(Ex decr. Innocentii papae, cap. 52.) Deinde ponitur
non dici oportere bigamum, eum qui catechumenus
habuerit, atque amiserit uxorem, si post
baptismum fuerit aliam sortitus, eamque primam
videri, quae novo homini copulata sit: quia illud
conjugium per baptismi sacramentum cum caeteris
criminibus sit ablutum, quod cum de una utique dicitur,
certi, si tres habuerit in veteri positus homine
uxores, erit ei quae post baptismum quarta est, sic
interpretantibus prima. Virginis aeque nomen accipiet,
quae quarto ducta est loco. Quis, oro, istud non
videat contra Apostoli esse praeceptum, qui ait:
Unius uxoris virum oportere fieri sacerdotem? Sed
objicitur, quod in baptismo totum, quicquid in
veteri homine gestum est, sit solutum. Dicite mihi,
cum pace vestra loquor, crimina tantum dimittuntur
in baptismo? An et illa quae secundum Domini
praecepta, ac Dei instituta complentur? Uxorem
ducere crimen est, aut non est crimen? Si crimen
est, ergo praefata venia dixerim, erit auctor in
culpa, qui ut crimina | null | 11f733c3-6505-456a-b81e-22dc5fded28a | latin_170m_raw | null | None | None | None |
committerentur, in paradiso
cum ipse eos jungeret, benedixit. Si vero non est
crimen quia quod Deus junxit, nefas sit crimen appellari,
et Salomon addidit: etenim a Deo praeparatur
viro uxor, quomodo creditur inter crimina esse
dimissum, quod Deo auctore legitur consummatum?
Quid de talium filiis percensetur? Nunquid
non erunt admittendi in haereditatis consortio, qui
ex ea suscepti sunt, quae ante baptismum fuit uxor?
Eruntque appellandi, vel naturales, vel spurii, quia
non est legitimum matrimonium, nisi illud, ut vobis
videtur, quod post baptismum assumitur? Ipse Dominus
cum interrogaretur a Judaeis, si liceret dimittere
uxorem, atque exponeret fieri non debere, addidit:
Quod vero Deus conjunxit, homo non separet.
Ac ne de his locutus esse credatur, quae post baptismum
sortiuntur, meminerint hoc, et a Judaeis esse
interrogatum, et Judaeis esse responsum. Quae vero
et sollicitus quaero, si una eademque sit uxor ejus,
qui ante catechumenus, postea sit fidelis, filiosque
ex ea, quum esset catechumenus, susceperit, ac
postea alios cum fidelis, utrum sint fratres appellandi
an non? Habeant postea defuncto patre cum caeteris
herciscundae haereditatis consortium, quibus filiorum
nomen regeneratio spiritalis creditur abstulisse?
Quod quum ita sentire, atque judicare absurdum
est, quae malum ratio est hoc defendi, et vacua
magis opinione jactari, quam aliqua auctoritate roborari,
quum non possit inter peccata deputari, quod
lex praecepit, et Deus conjunxit? Nunquid si quis
catechumenus virtutibus studuerit, humilitatem secutus
fuerit, patientiam tenuerit, eleemosynas fecerit,
morti destinatos qualibet ratione eripuerit, adulteria
exhorruerit, castitatem tenuerit, quaero, si
haec quum factus fuerit, fidelis amittit, quia per
baptismum totum, quod vetus homo gesserit putatur
auferri? Aspiciamus gentilem hominem Cornelium
orationibus atque eleemosynis revelationem,
Petrumque ipsum vidisse. Nunquid per baptismum
haec illi ablata sunt propter quae ei baptisma esse
concessum videtur? Si ita creditur, mihi credite, non
modicum erratur: quia quicquid bene gestum fuerit,
et secundum praecepta legalia custoditum non
potest facientibus deperire. Nuptiarum ergo copula,
quia Dei mandato perficitur, non potest dici
peccatum, et quod peccatum non est, solvi inter
peccata omnino credi non debet, eritque integrum
aestimare, aboleri non posse prioris nomen uxoris,
quum non dimissum sit pro peccato, quod ex Dei
sit voluntate completum.
CAP. XCIX.-- #De episcopis et presbyteris, et diaconibus rebaptizatis.@#
(Ex decr. Felicis papae, cap. 1.) Communis dolor
et generalis est gemitus, quod intra Africam rebaptizatos
etiam episcopos, presbyteros, diaconosque
cognovimus. Quae res sine dubio ad vestrae
quoque pervenit notitiam sanctitatis, qualiter in
Africanis regionibus astutia diaboli saevierit in populum
Christianum, atque in id multiplici deceptione
proruperit, ut non modo vulgus incautum, sed ipsos
quoque in mortis profunda demerserit sacerdotes,
nullus non orbis ingemuit, nulla terra nescivit.
Unde in grandi moerore positi, dissimulare non possumus
pereuntium atque a nobis exigendarum discrimen
animarum. Quapropter competens adhibenda
est talibus medela vulneribus, ne immatura curandi
facilitas, mortifera captis peste nihil prosit, sed segnius
tractata pernicies reatu non legitimae curationis
involvat pariter saucios et medentes. In primis itaque
venientis ad vos, et remedium postulantis sollicite
discutienda est professio, et persona decepti, ut
medela possit congruens exhiberi: et qui satisfacturus
Deo per poenitentiam rebaptizatum se legitime
doluerit, utrum ad hoc facinus concurrerit, an
impulsus accesserit, requiratur, sciens quod se
decipiat ipse qui fallit, nihilque per nostram facilitatem
tribunalis excelso judicio derogari, cui illa
sunt rata, quae pia, quae vera, quae justa sunt. Et
aliter necessitatis, aliter tractanda est ratio voluntatis.
Deterior est autem causa illius, qui forte pretio
sollicitatus est, ut periret. Nihil enim intentatum
relinquit inimicus. Cui ne de sua liceat gaudere
captura, succurrendum est irretitis, et conterendus
venantis est laqueus, ut infucatim lamentantibus
lapsum, tam justitiae moderatione quam compunctione
pietatis, ad aulam quam reliquerant, sit
ingressus. Nec pudeat forsan, aut pigeat, in
dictis jejuniorum, gemituumque temporibus obedire,
aut aliis observantiae salubrioris obtemperare
praeceptis: quia humilibus datur gratia, non superbia.
Sit ergo ruinae suae dolore prostratus, quisquis in
Christo fieri quaerit erectus. Et per dispensationis nostrae | null | 7f39f3b4-69b0-4775-b25d-b443f904ca54 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
ministerium, quod vestram sequi convenit charitatem,
nec alicui fas est, vel velle, vel posse transcendere,
causas ejus, qui contra apostolicam doctrinam,
ad iterationem se nimis infaustam baptismatis
dedit, vel ejus qui aliquibus argumentis excusandum
callide proprium putaverit esse consensum, sacerdotali
vigore et humanitate tractemus, ut in eis
fides, quae nisi est una, jam nulla est, adjutorio Domini
judicis ad salutem, sine nostrae properationis
offensione, reparetur: quia cum peccatoris a nobis
satisfactio protrahitur, non praeter nostram laudem
atque laetitiam, mens ejus ad veniam purgatior invenitur.
Et ideo memineritis hanc super his nos habere
sententiam, ut servata discretione peccantium
non eadem cuncti qui lapsi sunt, lance pensentur:
quoniam majoris castigationis est exigendus usuram,
cui domus Domini commissa fuerit disciplina.
Ut ergo ab Ecclesiae summatibus inchoemus, eos
quos episcopos, presbyteros, vel diaconos fuisse
constiterit, et seu optantes forsitan, seu coactos lavacri
illius unici, salutarisque claruit fecisse jacturam,
et Christum, quem non solum dono regenerationis,
verum etiam gratia praecepti honoris induerant,
exuisse, cum constet neminem ad secundam
tinctionem venire potuisse, nisi se palam Christianum
negaverit, et professus fuerit esse paganum,
quod cum generaliter sit in omnibus exsecrandum,
multo magis in episcopis, presbyteris, et diaconibus
auditu saltem dictuque probatur horrendum: sed
quia idem Dominus, atque Salvator clementissimus
est, et neminem vult perire, usque ad exitus sui
diem in poenitentia, si resipiscunt, jacere conveniet,
nec orationi non modo fidelium, sed ne catechumenorum
quidem omnimodis interesse. Quibus communio
laica in morte redhibenda est. Quam rem diligentius
explorare vel facere pro baptismo sacerdotis
cura debebit. De clericis autem, et monachis,
aut puellis Dei, aut secularibus servari praecipimus
hunc tenorem, quem Nicaena synodus circa eos qui
lapsi sunt, vel fuerunt, servandum esse constituit,
ut scilicet, qui nulla necessitate, nullius rei timore
atque periculo, se ut rebaptizaretur haereticis impie
dediderunt: si tamen eos ex corde poeniteat, tribus
annis inter audientes sint. Septem vero annis subjaceant
inter poenitentes manibus sacerdotum: duobus
etiam ad oblationes modis omnibus non sinantur,
sed tantummodo popularibus in oratione socientur,
nec confundatur Deo colla submittere, quia eum non
timuit, abnegare. Quod si, utpote mortales, intra
metas praescripti temporis coeperit vitae finis urgere,
subveniendum est imploranti, et seu ab episcopo,
qui poenitentiam dederit, seu ab alio, qui tamen datam
esse probaverit, aut similiter a presbytero viaticum
abeunti de saeculo non negetur. Pueris autem
quibus quod adhuc investes sunt, a puritate vocabulum
est, seu clericis, seu laicis, aut etiam similibus
puellis, quibus ignorantia suffragatur aetatis,
aliquandiu sub manus impositione detentis, reddenda
communio est, nec eorum expectanda poenitentia
quos excipit a coercitione censura. Quod est
a nobis proinde constitutum, ne hi quibus in terreni
labe contagii, plus minusve restat ad vitam, dum
adhuc in poenitentia sunt, poenitenda forte committant.
Quod si ante praefinitum poenitentiae tempus,
despectus a medicis, aut evidentibus mortis pressus
indiciis, recepta quisquam communionis gratia convalescit,
servemus in eo quod Nicaeni canones ordinaverunt,
ut habeatur inter illos, qui in oratione
sola communicant, donec impleatur spatium temporis
eidem praestitutum. Nec catechumenos nostros,
qui sub tali professione baptizati sunt, praeterimus:
quia non est causa dissimilis, sicut iidem
sancti canones ordinarunt, ejus qui quolibet modo
Christum, quem semel confessus est, abjuraret. Tribus
annis inter audientes sint, et postea catechumenis
permittantur orare, per manus impositionem
communionis catholicae gratiam recepturi, exceptis
sane tantummodo episcopis, presbyteris, diaconibus,
quibus solo mortis suae tempore reconciliandum esse
jam diximus: caeteros, id est, sive clericos, sive monachos,
seu laicos, sexus utriusque personas, quos
violentia et periculis coactos, iterationem baptismatis
subiisse constiterit, vel qui aliquo commento,
hujus se facinoris piaculis dixerint non teneri,
in poenitentia per triennium durare decernimus,
et per manus impositionem ad societatem
recipi sacramenti, illo per omnia custodito, ne
ex his unquam, qui in qualibet aetate alibi quam
in Ecclesia catholica, aut baptizati, aut rebaptizati
sunt, ad ecclesiasticam militiam prorsus
permittantur accedere. Quibus satis esse debet,
quod in catholicorum numerum sunt recepti,
quoniam de suo ordine et | null | def6e0da-8d11-4d3c-83a9-88a68e166391 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
communione videbitur
ferre judicium, quisquis hoc violarit antistitum:
vel qui non removerit eum quem ex his ad
ministerium clericale obrepsisse cognoverit. Curandum
vero maxime, et omni cautela est providendum
ne quis fratrum coepiscoporumque nostrorum,
aut etiam presbyterorum in alterius civitate, vel
dioecesi poenitentem, vel sub manu positum sacerdotis
aut eum qui conciliatum se esse dixerit, sine
episcopi vel presbyteri testimonio et litteris, aut in
parochia presbyter, aut episcopus in civitate, suscipiat.
Quod aliqua dissimulatione neglectum, culpam
tangit etiam clericorum, qui in locis in quibus hoc
minus curatum fuerit commorantur. His itaque rite
dispositis, et ad Ecclesiarum vestrarum notitiam,
nostra deliberatione perlatis, parere vos convenit.
Quibus licet ad animarum reparationem nihil deesse
videatur, tamen si cui novi aliquid, et quod praeterire
nos potuit fuerit revelatum, secundum beatum Paulum
apostolum tacente priore fidenter insinuet:
quia Spiritus sanctus ubi vult spirat, maxime cum
sua causa tractatur. Nec nos pigebit audire, et si
qua sunt omissa non arroganter abnuere, sed rationabiliter
ordinare. Datum Iduum Martiarum die,
Dynamio, et Sibidio quartum consulibus.
CAP. C.-- #De eo qui per ignorantiam ordinatur antequam baptizetur.@#
( #Ex dictis S. Isidori episcopi.@# ) Si quis per ignorantiam
ordinatur antequam baptizetur, debent ab
eo baptizati baptizari, et ipse non ordinetur, sed
Romanus pontifex judicat non hominem qui baptizat,
sed Spiritum Dei subministrare gratiam baptismi,
licet paganus sit qui baptizat.
CAP. CI.-- #De illis qui gratiam sancti Spiritus vendere conantur.@#
(Ex concil. Tribur., cui interfuit rex Arnolphus,
cap. 22.) Dictum est solere in quibusdam locis pro
perceptione chrismatis nummos dari: solere quoque
pro baptismo et communione. Hoc symoniacae
haeresis semen detestata est sancta Sinodus, et anathematizavit,
et ut de caetero nec pro ordinatione,
nec pro chrismate, vel baptismo, vel pro balsamo,
nec pro sepultura, vel communione, quicquam
exigatur: sed gratis dona Christi, gratuita dispensatione
donentur.
FINIS LIBRI QUARTI.
ARGUMENTUM LIBRI.
Libro hoc de baptismo et confirmatione, deque
iis quae circa haec observanda sunt, tractatur.
CAP. I.-- #Quid sit baptismus.@#
(Ex decr. Fabian. papae, cap. 5.) Baptismus Graece,
Latine #tinctio@# interpretatur. Quod idcirco tinctio
dicitur, quia ibi homo spiritu gratiae in melius mutatur,
et longe aliud quam erat efficitur, baptizatus
in nomine Patris, et Filii, et Spiritus sancti. Sicut in
tribus testibus stat omne verbum, ita hoc sacramentum
confirmat ternarius numerus nominum divinorum,
id est, Patris, et Filii, et Spiritus sancti.
CAP. II.-- #Ut praeter Pascha et Pentecosten nisi morte periclitantibus baptismus non fiat.@#
(Ex epist. Leon. papae, cap. 11.) Unde quia manifestissime
patet, baptizandis in Ecclesia electis haec
duo tempora, id est Pasca et Pentecosten, esse
legitima, dilectionem vestram monemus, ut nullos
alios dies huic observantiae misceatis. Quia si sunt
alia quoque festa quibus multa in honorem Dei
reverentia debeatur, principalis tamen et maximi
sacramenti custodienda nobis est mystica et rationabilis
exemplatio, non interdicta licentia qua in
baptismo tribuendo quolibet tempore periclitantibus
subvenitur. Ita enim ad has duas festivitates connexas
sibimet atque cognatas, incolumium et pacis
securitate degentium libera vota deferimus, ut in
mortis periculo, in obsidionis discrimine, in persecutionis
angustiis, in timore naufragii, nullo tempore
hoc verae salutis singulare praesidium cuiquam
denegemus.
CAP. III.-- #Quo tempore baptisma celebrandum sit, et ut qui baptizantur non infideles sed fideles inveniantur.@#
(Ex decr. Victoris papae, fratribus per Alexandriam
constitutis, cap. 2.) In paschali vero tempore et
Pentecoste baptisma celebrandum est catholicum,
sed tamen si necesse fuerit, aut mortis periculum
ingruerit, gentiles ad fidem venientes quoquo loco,
vel momento, ubicunque evenerit, sive in flumine,
sive in mari, sive in fontibus tantum Christianae
confessione credulitatis clarificata baptizantur. Ipsi
quoque, quod in baptismo polliciti sunt, summopere
est attendendum, ne infideles sed fideles inveniantur.
Ipsi vero qui infidelitatis nota asperguntur,
infames efficiuntur, atque inter fideles minime reputantur.
CAP. IV.-- #De duobus temporibus baptismatis.@#
(Ex decr. Gelasii papae, | null | f1c396c0-4538-4423-9384-3498203c4807 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
cap. 10.) Baptizandi sibi
quispiam passim quocunque tempore nullam credat
inesse fiduciam, praeter Paschale festum et Pentecostes
venerabile sacramentum, excepto duntaxat
gravissimi languoris incursu, in quo verendum est
ne, morbi crescente periculo, sine remedio salutari
fortassis aegrotans exitio praeventus abscedat.
CAP. V.-- #Item quo tempore baptismus fieri debeat.@#
(Ex decr. Syrici papae, cap. 2.) Sequitur de diversis
baptizandorum, prout unicuique libitum fuerit,
improbabilis et emendanda confusio, quae a
nostris consacerdotibus, quod commoti dicimus,
non ratione auctoritatis alicujus, sed sola temeritate
praesumitur, ut passim ac libere natalitiis Christi,
seu apparitionis, necnon et apostolorum, seu martyrum
festivitatibus innumerae, ut asseris, plebes
baptismi mysterium consequantur, cum hoc sibi
privilegium et apud nos, et apud omnes Ecclesias,
Dominicum specialiter cum Pentecoste suo Pascha
defendat.
CAP. VI.-- #De eadem re.@#
(Ex concil. apud Compendium, cap. 3.) Ut extra
statuta tempora canonum, id est in Pascha et Pentecoste,
baptisma non celebretur: quia sacri canones
hoc modis omnibus, nisi aliquod periculum institerit,
fieri prohibent, in tantum ut etiam eos qui
alio tempore baptizantur, a gradibus ecclesiasticis
abstineant, nec ad clerum admittantur.
CAP. VII.-- #De eadem re.@#
(Ex concil. Wormac., cap. 10.) Sacrosancti baptismi
sacramentum, non nisi in Paschali festivitate,
et Pentecoste unusquisque fidelium noverit esse praebendum:
exceptis his quibus mortis periculo urgente,
ne in aeternum pereant, talibus oportet remediis
subvenire.
CAP. VIII.-- #Ut viginti dies ante baptismum ad purgationem exorcismi cathechumeni veniant.@#
(Ex concil. Braggar., cap. 3.) Hoc omnimodis praecipimus
et antiqui canones praecipiunt, ut ante
baptismum viginti dies ad purgationem exorcismi
catechumeni veniant, et in illis viginti diebus
juxta canonicum praeceptum, et erudiantur et consecrentur
CAP. IX.-- #Quod omnes ad baptismum venientes quinta feria majoris hebdomadae, fidem episcopo vel presbytero reddere debeant.@#
(Ex concil. Laodicensi, cap. 46.) Quod oporteat eos
qui ad baptisma veniunt fidem discere, et quinta
feria septimanae majoris episcopo aut presbyteris
reddere.
CAP. X.-- #Ut omnes baptizandi prius sint exorcizandi@#
(Ex decr. Caelest. pap. Galliarum episc. missis, cap.
12.) Illud etiam quod circa baptizandos in universo
mundo sancta Ecclesia uniformiter agit, non otioso
contemplamur intuitu, cum sive parvuli, sive [adulti] ad
regenerationis veniunt sacramentum, non prius fontem
vitae adeant, quam et exufflationibus clericorum
spiritus ab eis immundus abigatur, ut tunc vere
appareat quomodo princeps hujus mundi mittatur
foras.
CAP. XI.-- #Ut baptizandi nomine dato a carne et vino se abstineant.@#
(Ex concil. Carthag., cap. 85.) Baptizandi nomen
suum dent sub abstinentia vini et carnium, ac manus
impositione crebro examinent baptismum.
CAP. XII.-- #Quod neophyti a lautioribus cibis aliquod tempus, et a conjugiis se abstinere debeant.@#
(Ex eodem, cap. 87.) Neophyti aliquandiu a lautioribus
epulis, et spectaculis, vel conjugibus abstineant.
CAP. XIII.-- #Ut omnis presbyter vas baptismale habeat.@#
(Ex concil. Meldens., cap. 7.) Omnis presbyter qui
fontem lapideum habere nequiverit, vas conveniens
ad hoc solummodo baptizandi officium habeat, quod
extra ecclesiam non deportetur. Similiter ad corporale
lavandum, et ad pallas altaris propria vasa habeantur,
in quibus nihil aliud fiat.
CAP. XIV.-- #Ut nullus presbyter nisi in civitatibus baptizare praesumat, excepta causa infirmitatis.@#
(Ex eodem, cap. 48.) Nemo presbyterorum baptizare
praesumat, nisi in civitatibus atque temporibus constitutis,
nisi causa aegritudinis, vel certae necessitatis,
et loca illa auctoritatem et privilegia debita retineant.
CAP. XV.-- #Qualiter ei qui fidelis existere voluerit, baptismum sit tribuendum.@#
(Ex decr. Clementis papae, cunctis fidelibus missis,
cap. 62.) Si quis ergo fidelis voluerit existere, et desiderat
baptizari, exutus prioribus malis de reliquo
pro bonis actibus haeres bonorum coelestium ex gestis
propriis fiat. Accedat ad sacerdotem suum, et ipsi
det nomen suum, atque ab eo audiat mysteria regni
coelorum. Jejuniis frequentibus operam impendat,
ac semetipsum in omnibus probet, ut | null | 10cf2096-b572-473c-8de9-87b640def5cf | latin_170m_raw | null | None | None | None |
tres menses jam
consummando, in die festo possit baptizari. Baptizetur
unusquisque in aquis perennibus, nomine trinae
beatitudinis invocato super se, perunctus primo oleo
per orationem sanctificato, ut ita demum per haec
consecratus, possit percipere locum cum sanctis.
CAP. XVI.-- #De martyribus qui sine baptismo martyrium susceperunt.@#
( #Ex dictis August.@# ) Catechumenum quamvis in
bonis operibus defunctum, vitam habere non credimus,
excepto duntaxat nisi martyrii sacramenta
compleantur. Baptizatus confitetur fidem suam coram
sacerdote, et interrogatus respondebit. Hoc
idem martyr coram persecutore facit, qui et confitetur
fidem, et interrogatus respondet. Ille post
confessionem aspergitur martyrio, vel vero aspergitur
sanguine, vel tingitur igne. Ille manus impositione
pontificis accipit Spiritum sanctum. Hic habitaculum
efficitur Spiritus sancti dum non est ipse qui
loquitur, sed spiritus qui in illo loquitur. Ille communicat
Eucharistiae in commemoratione mortis
Domini: hic ipsi Christo commoritur. Ille confitetur
se mundi actibus renuntiaturum, hic ipse renuntiavit
vitae. Illi omnia peccata remittuntur, isti exstinguuntur.
CAP. XVII.-- #Quod catechumenis sacramentum in Pascha dari non debeat.@#
(Ex concil. Carthag., cap. 5.) Item placuit ut per
solemnissimos Paschales dies sacramentum catechumenis
non detur, ni solum salis, quia si fideles per
illos dies sacramentum non mutant, nec catechumenos
oportet mutare.
CAP. XVIII.-- #De catechumenis a baptisterio removendis.@#
(Ex concil. Arausic., cap. 17.) Ab baptisterium
catechumeni nunquam admittendi sunt, nisi ipsi
baptizentur.
CAP. XIX.-- #De catechumenis segregandis, et informandis.@#
(Ex eodem, cap. 18.) A fidelium benedictione catechumeni,
etiam inter domesticos ordines, in quantum
caveri potest, segregandi informandique sunt,
ut se et signandos vel benedicendos semotim offerant.
CAP. XX.-- #De catechumenis peccantibus.@#
(Ex concil. Neocaesar., cap. 6.) Catechumenus, si
ingrediatur ecclesiam, et in ordine eorum, qui instruuntur,
assistat, hic autem deprehensus fuerit
peccans, siquidem genu flectit, audiat, ut non delinquat
ulterius. Si vero et audiens peccaverit, expellatur.
CAP. XXI.-- #De illis qui nuper sunt baptizati, quod promoveri non debeant.@#
(Ex concil. Laodiensi, cap. 3.) De his qui nuper
sunt illuminati baptismate, quod eos in sacerdotali
non conveniat ordine promoveri.
CAP. XXII.-- #De presbyteris, si in Trinitate juxta praeceptum Domini non baptizaverint.@#
( #Ex canone apostolor.@# ) Si quis episcopus aut presbyter
juxta praeceptum Domini non baptizaverit in
nomine Patris, et Filii, et Spiritus sancti, sed in tribus
sine initio principiis, aut in tribus filiis, aut in
tribus paracletis, abjiciatur.
CAP. XXIII.-- #De eadem re.@#
( #Ex eodem.@# ) Si quis episcopus aut presbyter, non
trinam mersionem unius mysterii celebraverit, sed
semel mergit in baptismate, quod dari videtur in
morte Domini, deponatur. Non enim dixit Dominus:
In morte mea baptizate, sed: Euntes docete omnes
gentes, baptizantes eos in nomine Patris, et Filii, et
spiritus sancti.
CAP. XXIV.-- #Quod in baptismo, et in confirmatione, si necesse fuerit, unus patrinus possit esse.@#
(Ex decr. Ygini papae, cap. 10.) In catechumeno,
et in baptismo, et in confirmatione unus pater potest
fieri, si necessitas cogit: non est tamen consuetudo
Romana, sed per singula singuli suscipiunt.
CAP. XXV.-- #Ut unus patrinus, vel patrina ad suscipiendum infantem accedat.@#
( #Ex decr. Leonis papae apud S. Medardum.@# ) Ut
non plures ad suscipiendum de baptismo infantem
accedant, quam unus, sive vir, sive mulier. In confirmationibus
quoque idipsum fiat.
CAP. XXVI.-- #Ut ille qui non est baptizatus, vel confirmatus, a baptismo nullum recipiat.@#
(Ex concil. Mogunt., cap. 2.) In baptismo vel in
chrismate non potest alium suscipere in filium ipse
qui non est baptizatus, vel confirmatus.
CAP. XXVII.-- #Ut nullus patrinus fiat, nisi recte credat.@#
(Ex concil. Parisiensi, cap. 2.) Ut nemo a sacro
fonte aliquem suscipiat, nisi Orationem dominicam
et Symbolum juxta suam | null | df5fcbff-cd0d-43df-86f3-b2ed3230eb73 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
linguam et intellectum
teneat, et coram presbytero decantet, et ut intelligant
omnes pactum, quod cum Deo pepegerunt.
CAP. XXVIII.-- #Ut presbyteri a patrinis requirant si Symbolum teneant.@#
(Ex concils. Womarciens. IV, cap. 1.) Annuntient
presbyteri, ut neque viri, neque foeminae de sacro
fonte filiolos, vel filiolas suscipiat, nisi memoriter
Symbolum et Orationem dominicam tenuerint.
CAP. XXIX.-- #De symbolo octo dies ante Pascha publice in omnibus ecclesiis recitando.@#
(Ex concil. Agathen. cap. 1.) Symbolum etiam placuit
ab omnibus ecclesiis una die, id est, octo dies
ante Dominicam resurrectionem, publice in ecclesia
competentibus tradi.
CAP. XXX.-- #De gentilibus infirmis, si baptismum desiderant.@#
(Ex eodem concilio, cap. 3.) Gentiles, si in infirmitate
desideraverint sibi manum imponi, si fuerint
ex aliqua parte honesta vita, placuit eis manum imponi,
et fieri Christianos.
CAP. XXXI.-- #De gravida baptizanda.@#
(Ex concil. Neocaesar., cap. 6.) Gravidam oportet
baptizari, quando voluerit. Nihil enim in hoc quae
parit nascenti communicat, propterea quod uniuscujusque
propositum in confessione declaratur.
CAP. XXXII.-- #De parvulis infirmis baptizandis.@#
(Ex concil. Habergerunda, cap. 5.) De parvulis
vero, qui nuper materno utero aediti sunt, placuit
constitui, ut si infirmi, ut assolet, fuerint, et lac
maternum non appetunt, etiam eadem die qua nati
sunt, si oblati fuerint, baptizentur.
CAP. XXXIII.-- #De illis qui in aegritudine baptizentur.@#
(Ex concil. Neocaesar., cap. 12.) Si quis ergo in
aegritudine fuerit baptizatus, presbyter ordinari non
debet: non enim fides illius est voluntaria, sed ex
necessitate descendit, nisi forte postea ipsius studium,
et fides hujus probabilis videtur, aut hominum
raritas cogit.
CAP. XXXIV.-- #De illis qui parvulos recentes negant esse baptizandos.@#
(Ex concil. Africano, cap. 66.) Item placuit, ut
quicunque parvulos recentes ab uteris matrum
baptizandos negat, aut dicit in remissionem quidem
peccatorum eos non baptizari sed nihil ex Adam
trahere originalis peccati quod lavacro regenerationis
expietur, unde sit consequens, ut in eis forma
baptismatis in remissionem peccatorum non vera
sed falsa intelligatur, anathema sit, quoniam non
aliter intelligendum est quod ait Apostolus: Per
unum hominem peccatum intravit in mundum, et
per peccatum mors, et ita in omnes homines pertransiit,
in quo omnes peccaverunt, nisi quemadmodum
Ecclesia catholica ubique diffusa semper intellexit.
Propter hanc enim regulam fidei, etiam parvuli,
qui nihil peccatorum in seipsis adhuc committere
potuerunt, ideo in peccatorum remissionem
veraciter baptizantur, ut in eis regeneratione mundetur
quod generatione traxerunt.
CAP. XXXV.-- #De infirmis baptizatis.@#
(Ex concil. Laodien., cap. 47.) Quod oporteat eos
qui in aegritudine percipiunt baptisma, postquam
convaluerint, fidem perdiscere, et scire cujus muneris
participes facti sint.
CAP. XXXVI.-- #De aegrotantibus, si baptismum desiderant, et post obmutescunt.@#
(Ex concil. Africano, cap. 12). Ut aegrotantes, si
pro se respondere non possunt, cum voluntatis
corum testimonium sui qui periculo proprio adfuere
dixerint, baptizentur, et ut scoenicis atque histrionibus,
caeterisque hujusmodi personis reconciliatio
non negetur.
CAP. XXXVII.-- #De mortuis non baptizandis.@#
(Ex concil. Carthag., cap. 6.) Cavendum est ne
mortuos etiam baptizari posse fratrum infirmitas
credat, quibus nec Eucharistiam dare animadvertat.
CAP. XXXVIII.-- #De subito obmutescente, si testes habuerit, baptizando.@#
(Ex concil. Arausic., cap. 11.) Subito obmutescens,
prout statutum est, baptizari et poenitentiam
accipere potest, si voluntatis praeteritae testimonium
aliorum verbis habet, aut praesentes in suo
nutu.
CAP. XXXIX.-- #De his qui apud haereticos baptizantur in nomine sanctae Trinitatis.@#
(Ex concil. Rothomag., cap. 3.) Baptisma unum
est, sed in Ecclesia catholica, cujus nos membra
effecti sumus, ubi una fides est, ubi in nomine Patris,
et Filii, et Spiritus sancti datur. Et ideo qui
apud illos haereticos baptizati sunt, qui in sanctae
Trinitatis confessione baptizant, et veniunt | null | dce07326-aff8-4100-ac72-8fadcc5dd92e | latin_170m_raw | null | None | None | None |
ad nos,
recipiantur quidem quasi baptizati, ne sanctae Trinitatis
invocatio vel confessio annulletur, sed doceantur
integre, et instruantur, sensu sanctae Trinitatis,
et mysterio quod in sancta Ecclesia tenetur:
et si consentiunt credere, vel acquiescunt confiteri,
purgatae fidei integritate, firmentur manus impositione.
Si vero parvuli sunt hebetes, qui doctrinam
non capiant, respondeant pro illis qui eos offerunt
juxta morem baptizandi, et ita interrogentur, ut
sciant quid respondere debeant, et sic manus impositionem
accipiant.
CAP. XL.-- #De eadem re.@#
(Ex concil. Wormaciens., cap. 5.) Quicunque baptizatus
fuerit ab haereticis in nomine Patris, et
Filii, et Spiritus sancti, nullo modo rebaptizari debet,
sed per solam manus impositionem purgandus
est.
CAP. XLI.-- #Ut baptismus in Trinitate susceptus non iteretur.@#
(Ex concil. Carthagin., cap. 1.) Ut baptismus in
Trinitate susceptus non iteretur. Ergo si vobis
placet, consideremus primum titulum de rebaptizatis,
et sanctitatem vestram postulo, ut mentis vestrae
placita producatis ad descendentem in aquam, et
interrogatum in Trinitate secundum Evangelii fidem,
et apostolorum doctrinam, et confessum bonam
conscientiam in Deum de resurrectione Jesu Christi,
liceat iterum interrogari in eadem fide, et in aqua
iterum tingi? Universi episcopi dixerunt: Absit, absit!
illicitam esse sancimus rebaptizationem, et satis
esse alienum a sincera fide et a catholica disciplina.
CAP. XLII.-- #De illis qui nesciunt qua fide baptizati sunt.@#
(Ex decr. Leonis papae episcopis per Siciliam constitutis
missis, cap. 29.) Hi autem de quibus scripsisti,
qui se baptizatos sciunt, sed cujus fidei fuerint
qui eos baptizaverunt se nescire profitentur,
quoniam quolibet modo formam baptismatis acceperunt,
baptizandi non sunt. sed per manus impositionem,
virtutem Spiritus sancti, quam ab haereticis
accipere non potuerunt, catholicis copulandi
sunt.
CAP. XLIII.-- #De presbytero, qui grammaticam ignorabat, et tamen in Trinitate baptizabat.@#
( #Ex epist. Zachariae papae ad Bonifacium Mogunt.
archiepiscopum.@# ) Virgilius et Sedonius religiosi viri
apud Bavariorum provinciam degentes, suis nos
litteris visunt, per quas intimaverunt, quod tua reverenda
fraternitas injungeret eis Christianos denuo
baptizare. Quod audientes, nimis sumus conturbati,
et in admirationem quamdam incidimus, si haberetur,
ut dictum est. Retulerunt quippe, quod fuerit
in eadem provincia sacerdos, qui Latinam linguam
penitus ignorabat, et dum baptizaret, nesciens Latini
eloquii infringere linguam, diceret: Baptizo te in
nomine Patria, et Filia, et Spiritus sancti, ac per
hoc tua reverenda fraternitas consideravit rebaptizare.
Sed, sanctissime frater, si ille qui baptizavit,
non errorem introducens aut haeresim, sed pro sola
ignorantia Romanae locutionis infringendo linguam,
ut praefati sumus, baptizans dixisset, non possumus
consentire ut denuo baptizentur: quia quod tua
bene compertum habet sancta fraternitas, quicunque
baptizatus fuerit ab haereticis in nomine Patris, et
Filii, et Spiritus sancti, nullo modo rebaptizari debet,
sed per solam manus impositionem purgari debet.
Nam, sanctissime frater, si ita est, ut nobis relatum
est, non amplius a te illis praedicetur aliquid
hujusmodi, sed ut sancti Patres docent et praedicant,
tua sanctitas studeat conservare.
CAP. XLIV.-- #De illis qui aliquam habent dubitationem baptismatis, ut rebaptizentur.@#
(Ex decr. Leonis papae ad Rusticum Narbonens.
episcopum missi, cap. 27.) Si nulla exstant indicia
inter propinquos aut familiares, nulla inter clericos
aut vicinos, quibus hi de quibus quaeritur baptizati
fuisse doceantur, agendum est ut renascantur, ne
manifeste pereant. In quibus quod non ostenditur
gestum, ratio non sinit ut videatur iteratum. Qui
autem possunt meminisse quod ad ecclesiam veniebant
cum parentibus suis, possunt recordari an quod
eorum parentibus dabatur acceperint. Sed si hoc
etiam ab ipsa memoria alienum est, conferendum
eis videtur quod collatum esse nescitur, quia non
temeritas intervenit praesumptionis, ubi est diligentia
pietatis.
CAP. XLV.-- #De infantibus, si certos testes habere non possunt, eos non esse baptizatos.@#
(Ex concil. Africano, cap. 39.) Item placuit de
infantibus quoties non inveniuntur certissimi testes
qui eos baptizatos esse sine dubitatione testentur,
neque ipsi sunt per aetatem de traditis sibi sacramentis | null | 20e13bcb-301b-4d48-a277-eb2c767ddf1d | latin_170m_raw | null | None | None | None |
idonei respondere, absque ullo scrupulo eos
esse baptizandos, ne ista trepidatio eos faciat sacramentorum
purgatione privari. Hinc enim legati
Maurorum fratres nostros consuluerunt, quia multos
tales a barbaris redimunt.
CAP. XLVI.-- #De presbyteris per quorum negligentiam sine baptismate aliquis mortuus fuerit.@#
(Ex decr. Sixti papae, cap. 5.) Perpendant presbyteri
quanti discriminis sit animas innocentium per
eorum negligentiam a regno Dei excludi. Si enim
gaudium est in coelo super uno peccatore poenitentiam
agente, quid putas, quanta ira et indignatio
super illum erit, qui per suam negligentiam januas
paradisi innocentibus claudit? Et ideo presbyteri
summa diligentia caveant, ne animas pro quibus
sanguis Christi effusus est, per suam incuriam a
coelesti beatitudine separent; sed si, quod absit!
evenerit, gravi poenitentiae luctu diebus vitae suae se
submittat, per cujus evenerit neglectum.
CAP. XLVII.-- #Ut nullus presbyter in propria provincia, vel in alia cuiquam infirmo baptismum denegare praesumat.@#
(Ex decr. Martini papae, cap. 3.) Quicunque presbyter
in propria provincia aut in alia, vel ubicunque
inventus fuerit, commendatum sibi infirmum
baptizare noluerit, vel pro intentione itineris, vel
de aliqua excusatione, et sic sine baptismo moritur,
deponatur.
CAP. XLVIII.-- #De illis qui denuo baptizati sunt.@#
(Ex decr. Leonis papae, ad Nicetam episcopum
Aquiliensem, cap. 47.) His vero, de quibus similiter
dilectio tua nos credidit consulendos, qui ad iterandum
baptismum vel metu coacti, vel errore traducti
sunt, et nunc se contra catholicae fidei sacramentum
egisse cognoscunt, ea est custodienda moderatio,
qua in societatem nostram non nisi per
poenitentiae remedium, et per impositionem episcopalis
manus, communionis recipiant unitatem.
Tempora autem poenitudinis habita moderatione tuo
constituenda judicio, prout conversorum animos
inspexeris esse devotos, pariterque etiam habentes
aetatis senilis intuitum, et periculorum quorumque
aut aegritudinum respicientes necessitates. In quibus
si quis ita graviter urgeatur, ut dum adhuc poenitet,
de salute ipsius desperetur oportet ei per sacerdotalem
sollicitudinem communionis gratia subveniri.
CAP. XLIX.-- #De hoc, si parvulus aegrotans ad quemlibet presbyterum baptismi gratia defertur.@#
(Ex decr. Eugenii papae, cap. 6.) Si parvulus
aegrotans ad quemlibet presbyterorum baptismi gratia
de cujuslibet parochia allatus fuerit, ei baptismi
sacramentum non denegetur. Si quis hoc munus
petenti concedere detrectaverit, et ille parvulus
absque baptismatis gratia mortuus fuerit, noverit
ille se, qui eum non baptizavit, pro ejus anima rationem
redditurum, et apud synodum acerrime corrigendum.
CAP. L.-- #De illis qui bis vel ter confirmati vel baptizati sunt.@#
(Ex concil. Terraconensi, cap. 6.) Dictum nobis
est quod quidam de plebe bis, aut ter, ab episcopis
ignorantibus tamen eisdem episcopis confirmentur.
Unde nobis visum est eamdem confirmationem,
sicut nec baptismum, iterari minime debere: quia
bis vel amplius baptizatos aut confirmatos non saeculo
sed soli Domino sub habitu regulari vel clericali
religiosissime famulari decretum est.
CAP. LI.-- #De illis qui bis ignorantes baptizati sunt.@#
(Ex poenitentiali Theod., cap. 14.) Qui bis ignorantes
baptizati sunt non indigent pro eo poenitere,
nisi quod secundum canones non possunt ordinari,
nisi magna aliqua necessitas cogat. Qui autem non
ignari iterum baptizati sunt, quasi iterum Christum
crucifixerint, septem annos poeniteant, quartam, et
sextam feriam, et tres Quadragesimas poeniteant. Si
pro vitio aliquo fuerit, similiter. Si pro munditia
putaverint, tribus annis similiter poeniteant.
CAP. LII. #De parvulorum animabus, qui sine baptismate moriuntur.@#
#Ex epist. Gregor. papae scripta Secundino servo Dei
recluso.@# ) In extremo vero epistolae requisisti quid eis
respondendum sit, qui dilectionem tuam de parvulorum
animabus requirunt, qui sine gratia baptismatis
moriuntur, dicentes: Si corpus originali tenetur
culpa, unde anima quae a Deo datur rea erit, quae
adhuc in actuali delicto non consensit corpori? Sed
hac de re dulcissima mihi tua charitas sciat, quia de
origine animae inter sanctos Patres requisitio non
parva versata est, sed utrum ipsa ab Adam descenderit,
an certe singulis detur, incertum remansit,
eamque in hac vita insolubilem fassi sunt esse quaestionem.
Gravis est enim quaestio, nec valet ab homine
comprehendi | null | 478b95db-476c-4f15-a007-6132a783d670 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
: quia si de Adae substantia anima
cum carne nascitur, cur non etiam cum carne moritur?
Si vero cum carne quae ab Adam prolata est,
obligata peccatis tenetur. Sed cum hoc sit, incertum
non est, quia nisi sacra baptismatis gratia fuerit
renatus homo, omnis anima originalis peccati vinculis
est obstricta. Hinc enim scriptum est: Non
est mundus in conspectu ejus, nec unius diei infans
super terram. Hinc David ait: In iniquitatibus conceptus
sum, et in delictis peperit me mater mea.
Hinc ipsa Veritas dicit: Nisi quis renatus fuerit ex
aqua et Spiritu sancto, non intrabit in regnum coelorum.
Hinc Paulus apostolus ait: Sicut in Adam
omnis moriuntur, ita et in Christo omnes vivificabuntur.
Cum ergo infans qui nihil peccavit in conspectu
omnipotentis Dei esse non valet mundus, cur
Psalmista ex legitimo conjugio prolatus, in iniquitate
conceptus est? Cur? nisi quia qui mundatus aqua
baptismatis non fuerit mundus non est? Cur in Adam
omnis homo moritur, si originalis peccati vinculis
non tenetur? Sed quia genus humanum in parente
primo velut in radice putruit, ariditatem erexit in
ramis, et inde omnis homo cum peccato nascitur,
unde primus homo permanere voluit in peccato. De
his autem subtilius ac latius loqui debueram, sed
dum me et curarum tumultus premunt, et harum
portitor ut laxaretur importunus exstitit, unde multa
debui, pauca locutus sum.
CAP. LIII.-- #De energumenis baptizatis.@#
(Ex concil. Arausic., cap. 13.) Energumeni baptizati
de purgatione sua curantes, si se sollicitudini
clericorum tradunt, monitisque obtemperant, omnimodis
communicent, sacramenti ipsius virtute vel
muniendi ab incursu daemonis quo infestantur, vel
purgandi, quorum jam ostenditur vitae purgatio.
CAP. LIV.-- #De energumenis et catechumenis baptizandis.@#
(Ex eodem, cap. 14.) Energumenis et catechumenis
in quantum vel necessitas exegerit, vel opportunitas
permiserit, de baptismate consulendum.
CAP. LV.-- #De rebaptizatis.@#
(Ex concil. Everdensi, cap. 14.) Cum rebaptizatis
fideles religiosi nec in cibo participent.
CAP. LVI.-- #De presbytero qui recte baptizatum denuo baptizaverit, et non recte baptizatum ab haereticis non baptizaverit.@#
(Ex concil. Lugdunensi, cap. 47.) Episcopus aut
presbyter si eum qui secundum veritatem habuerit
baptisma denuo baptizaverit, aut si pollutum ab
impiis, et non recte baptizatum non baptizaverit,
deponatur, tanquam deridens crucem et mortem
Domini, nec sacerdotes veros a falsis sacerdotibus
jure discernens.
CAP. LVII.-- #Ut diaconi suam mensuram custodiant.@#
(Ex decr. Gelasii papae, cap. 7.) Diacones quoque
propriam constituimus servare mensuram, nec ultra
tenorem paternis canonibus deputatum quippiam
tentare permittimus: nihil eorum suo ministerio
penitus applicare, quae primis ordinibus propriae
decrevit antiquitas. Absque episcopo et presbytero
baptizare non audeant, nisi praedictis fortassis officiis
longius constitutis necessitas extrema compellat,
quod et laicis Christianis facere plerumque
conceditur.
CAP. LVIII.-- #De inordinato, si quasi ordinatus baptizare praesumpserit.@#
(Ex decr. Hormisdae papae, cap. 4.) Si quis baptizat,
aut aliquid divinum officium exercuerit per
temeritatem non ordinatus, abjiciatur ab Ecclesia,
et nunquam ordinetur.
CAP. LIX.-- #Ut presbyteri populum admoneant ut suos infantulos ad confirmationem episcopo praesentent.@#
(Ex conc. Wormaciens., cap. 2.) Annuntient presbyteri
populis, ut quam citius potuerint, suos
infantulos ad confirmandum episcopo praesentari
faciant. Quod si neglexerint, et presbyter et populus
canonicis disciplinis subjaceant.
CAP. LX.-- #Ut omnes perfectae aetatis, jejuni ad confirmationem veniant.@#
(Ex concil. Aurelian., cap. 5.) Ut jejuni ad confirmationem
veniant perfectae aetatis, et moneantur confessiones
facere prius, ut mundi donum sancti Spiritus
valeant accipere, et quia nunquam erit Christianus,
nisi confirmatione episcopali fuerit chrismatus.
CAP. LXI.-- #De duobus sacramentis, id est, baptismo et manus impositione.@#
(Melchia. papa Hispaniarum episcopis haec scribit,
cap. 6.) De his vero super quibus rogitastis vos informari,
id est, utrum majus esset sacramentum
manus impositionis episcoporum, aut baptismus,
scitote utrumque magnum esse sacramentum. Et
sicut unum a majoribus fit, id est, a summis pontificibus
quod a minoribus perfici | null | c4fabad1-e750-4870-a3d4-802f49773d01 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
non potest, ita et
majori veneratione venerandum et tenendum est.
Sed ita conjuncta sunt haec duo sacramenta, ut ab
invicem nisi morte praeveniente nullatenus possint
segregari, et unum sine altero rite perfici non
potest.
CAP. LXII.-- #Ut omnes Christiani ad confirmationem festinent.@#
(Ex concil. Wormac., cap. 6.) Ut ad praedicationem
et confirmationem episcopi omnes devote conveniant,
eique fideliter ministrent et obediant.
CAP. LXIII.-- #Item de manus impositione.@#
( #Eusebius papa fratribus per Campaniam et Tusciam
constitutis scribit.@# ) Manus quoque impositionis
sacramentum magna veneratione tenendum est,
quod ab aliis perfici non potest, nisi a summis sacerdotibus.
Nec tempore apostolorum ab aliis quam
ab ipsis apostolis legitur aut scitur peractum esse:
neque ab aliis, sicut jam dictum est, quam ab illis
qui eorum locum tenent unquam perfici potest aut
fieri debet. Nam si aliter praesumptum fuerit, irritum
habeatur et vacuum, nec inter ecclesiastica
unquam reputabitur sacramenta.
CAP. LXIV.-- #Item de confirmatione.@#
(Ex concil. Moguntin., cap. 5.) Praecipimus ut ad
accipiendum per manus impositionem pontificis Spiritus
sancti donum, sollicite et devote omnes concurrant,
et episcopo suo ea quae necessaria sunt
fideliter ministrent, eique ab omnibus et per omnia
obediatur.
CAP. LXV.-- #Quod omnes fideles, accepto baptismate, chrisma percipere debeant.@#
(Ex concil. Laodicensi, cap. 48.) Quod oporteat
eos qui baptizantur post lavacrum chrisma coeleste
percipere, et regni Christi participes inveniri.
CAP. LXVI.-- #Ut omnes renati fonte baptismatis, donum sancti Spiritus per manus impositionem accipere debeant.@#
(Ex epist. Anteri papae, cap. 15.) Omnes enim
fideles per manus impositionem episcoporum, post
baptismum accipere debent Spiritum sanctum, ut
pleni Christiani inveniantur. De Spiritu sancto accipimus,
ut spiritales efficiamur: quia animalis homo
non percipit ea quae sunt Spiritus Dei, quia cum Spiritus
sanctus infunditur, cor fidele ad prudentiam,
ad constantiam dilatatur. De Spiritu sancto accipimus,
ut sapiamus inter bonum et malum discernere,
justa diligere, injusta respuere, ut invidiae ac superbiae
repugnemus, ut luxuriae ac diversis illecebris,
et foedis indignisque cupiditatibus resistamus. De
Spiritu sancto accipimus; ut amore et gloriae ardore
succensi erigere a terrenis mentem ad superna et
ad divina valeamus.
CAP. LXVII.-- #Ut episcopi non nisi jejuni confirmationes faciant, excepta causa infirmitatis.@#
(Ex concil. Meldensi, cap. 6.) Ut episcopi non nisi
jejuni per impositionem manuum Spiritum sanctum
tradant exceptis infirmis, et morte periclitantibus.
Sicut autem duobus temporibus, Pascha videlicet et
Pentecoste, a jejunis celebrari debet baptismus:
ita etiam traditionem sancti Spiritus a jejunis pontificibus
convenit celebrari.
CAP. LXVIII.-- #Ut episcopis in campo, si necesse sit, liceat confirmare: melius est autem in ecclesia, aut in atrio ecclesiae.@#
(Ex concil. Remensi, cap. 10.) Episcopo liceat in
campo, si necesse sit, confirmare.
CAP. LXIX.-- #Ut a solis episcopis baptizati sint consignandi.@#
(Ex decr. Innocentii pap. Decentio episc. missis,
cap. 3.) De consignandis vero infantibus manifestum
est non ab alio quam ab episcopo fieri licere,
nam presbyteri, licet sint secundi sacerdotes, pontificatus
tamen apicem non habent. Hoc autem pontificibus
solis deberi, ut vel consignent, vel paracletum
Spiritum tradant, non solum consuetudo ecclesiastica
demonstrat, verum illa lectio Actuum apostolorum,
quae asserit Petrum et Joannem esse directos, quo
jam baptizatis tradant Spiritum sanctum. Nam presbyteris
seu extra episcopum seu praesente episcopo
cum baptizant, chrismate baptizatos ungere licet,
sed quod ab episcopo fuerit consecratum, non tamen
frontem ex eodem oleo signare, quod solis debetur
episcopis, cum tradunt Spiritum paracletum.
CAP. LXX.-- #Ut presbyteri baptizatos in frontibus chrismate signare non audeant.@#
(Ex regum Greg. ad Januarium episcopi Caralitanum,
cap. 200.) Presbyteri baptizatos infantes
signare in frontibus suis chrismate non praesumant,
sed presbyteri baptizatos tangant in pectore, ut
episcopi postmodum confirment in fronte.
CAP. LXXI.-- #De presbyteris qui pro baptismate pretia requirunt.@#
(Ex epist. Gelasii papae, cap. 5.) Baptizandis consignandisque
fidelibus pretia nulla praefigant, nec | null | 519e6ae7-8395-4fc4-a7b2-e6b49ecd8466 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
illationibus
quibuslibet impositis exagitare cupiant
renascentes: quoniam quod gratis accepimus, gratis
dare mandamur. Et ideo nihil a praedictis prorsus
exigere moliantur, quo vel paupertate cogente
deterriti, vel indignatione revocati, redemptionis suae
causas adire despiciant, certum habentes, quod qui
prohibita deprehensi fuerint admisisse, vel commissa
non potius sua sponte correxerint, periculum subituri
proprii sint honoris.
CAP. LXXII.-- #De presbyteris qui veteri chrismate baptizare praesumunt.@#
(Ex concil. Lugdun., cap. 3.) Si quis de alio chrismate,
quam de illo novo quod proprii episcopi largitione
vel concessione accepit, baptizare nisi praeoccupante
morte tentaverit, pro temeritatis ausu ipse
in se suae damnationis protulisse sententiam manifestatur
CAP. LXXIII.-- #Ut presbyter in sua plebe sine chrismate ire non debeat.@#
(Ex concil. Vasensi, cap. 5.) Nullum presbyterorum
in plebe sibi commissa sine chrismate unquam
debere progredi, quia inter nos placuit semel in
baptismate chrismari. De eo autem qui in baptismate
quacunque necessitate faciente non chrismatus
fuerit, in confirmatione sacerdotis perficietur.
CAP. LXXIV.-- #De presbytero qui se deprehenderit non esse baptizatum@#
(Ex concil. apud Compendium, cap. 5.) Si quis
presbyter ordinatus deprehenderit se non esse baptizatum,
baptizetur et ordinetur iterum et omnes
quos prius baptizavit.
CAP. LXXV.-- #De presbyteris, quomodo in coena Domini de chrismate, de oleo sanctificato, de oleo infirmorum facere debeant.@#
(Ex concil. Meldensi, cap. 1.) Ut presbyter in
coena Domini ampullas tres secum deferat, unam ad
chrisma, alteram ad oleum ad catechumenos inungendos,
tertiam ad infirmos, juxta sententiam apostolicam,
ut quando quis infirmatur inducat presbyteros
Ecclesiae, etc.
CAP. LXXVI.-- #De eadem re.@#
(Ex concil. apud Valentias, cap. 2.) Presbyteri
qui dioecesanas Ecclesias regunt, non a quibuslibet
episcopis, sed a suo, nec per juniorem clericum, sed
per seipsos, aut per illum qui ejusdem ordinis sit,
ante Paschae solemnitatem chrisma petant.
CAP. LXXVII.-- #De eadem re.@#
(Ex concil. Meldensi, cap. 5.) Ut nemo episcoporum,
vel quilibet minister ecclesiasticus propter sacrum
chrisma aliquid muneris accipiat, neque denarios,
vel quaelibet munuscula, quae per ministros
episcoporum a presbyteris inordinabiliter exiguntur.
CAP. LXXVIII.-- #De eadem re.@#
(Ex concil. Vasensi, cap. 10.) Per singula territoria
presbyteri vel ministri ab episcopis non prout
libitum fuerit a vicinioribus, sed a suis propriis per
annos singulos petant chrisma, appropinquante solemnitate
Paschali, nec per quemcunque alium quam
per seipsos aut per vicarios ejusdem ordinis, quia
inhonorum est inferioribus summa committi. Optimum
autem est ut ipse suscipiat, qui in tradendo
usurus est.
CAP. LXXIX.-- #De presbyteris qui pro accipiendo chrismate ad civitates venire solent.@#
(Ex concil. Meldensi, cap. 6.) De presbyteris qui
accipiendi chrismatis gratia ad civitates in coena
Domini venire solliciti erant, sancitum est ut de
his qui longe positi sunt, de octo vel decem unus ab
archidiacono eligatur, qui acceptum chrisma sibi
et sociis diligenter perferat. Hi vero qui non longius
a civitate quam quatuor aut quinque millibus habitant,
more solito ad accipiendum chrisma per se
veniant. Discendi vero gratia, alio non Quadragesimali
tempore ad civitatem convocentur, propter plebes
sibi commissas.
CAP. LXXX.-- #De chrismate, quod semper sub sera esse debeat.@#
(Ex concil. Turonen., cap. 3.) Praeterea et illud
omnimodis observandum est, ut sacrum chrisma et
oleum consecratum semper sub sera sit, ne illud
unde Christo incorporamur, et unde omnes fideles
sanctificantur, unde reges et sacerdotes inunguntur,
aliquis infidelis aut immundus tangat, aut aliquis
perfidus ad Dei judicium subvertendum subripiat,
quod experimento didicimus.
CAP. LXXXI.-- #De Judaeis, quomodo ante baptismum examinari debeant@#
(Ex concil. Agathensi, cap. 35.) Judaei quorum perfidia
frequenter ad fomitem redit, si ad legem catholicam
venire voluerint, octo menses inter catechumenos
ecclesiae limen introeant, et si pura fide
venire noscuntur, tunc demum baptismatis gratiam
mereantur. Quod si casu aliquo periculum infirmitatis
intra praescriptum tempus incurrerint, et desperati
fuerint, baptizentur.
CAP. LXXXII.-- #De | null | e1c6feb0-f620-403f-9ec6-18891f6b3f15 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
Judaeis, ut nullus eis vim ad credendum debeat inferre.@#
(Ex concil. Toletan. V. cap. 57.) De Judaeis autem
hoc praecepit sancta synodus, nemini deinceps ad
credendum vim inferre. Cui enim vult Deus miseretur,
et quem vult indurat. Non enim tales inviti
salvandi sunt, sed volentes, ut integra sit forma justitiae.
Sicut homo propria arbitrii voluntate serpenti
obediens periit, sic vocante se gratia Dei propriae
mentis conversione homo quisque credendo salvatur.
Ergo non vi, sed libera arbitrii facultate, ut convertantur
salvandi sunt, non potius impellendi. Qui
autem jampridem ad Christianitatem coacti sunt,
sicut factum est temporibus religiosissimi principis
Sisenandi, quia jam constat eos sacramentis divinis
associatos, et baptismi gratiam suscepisse, et chrismate
unctos esse, et corporis Domini et sanguinis
exstitisse participes, oportet ut fidem etiam quam
vi vel necessitate susceperant, tenere cogantur, ne
nomen Domini blasphemetur, fidesque quam susceperunt
vilis ac contemptibilis habeatur.
CAP. LXXXIII.-- #Ut Judaeorum filii baptizati ab eorum consortio separari debeant.@#
(Ex eod. V, cap. 60.) Judaeorum filios vel filias baptizatos,
ne parentum ultra involvantur erroribus,
ab eorum consortio separari decernimus, deputatos
aut monasteriis, aut Christianis viris, aut mulieribus
Deum timentibus, ut sub eorum conversatione
cultum fidei discant, atque in melius constituti, tam
in moribus quam in fide proficiant.
CAP. LXXXIV.-- #Ut nulla communio sit Hebraeis ad fidem Christianam translatis cum aliis nondum baptizatis.@#
(Ex eod. V, cap. 62.) Saepe malorum consortia etiam
bonos corrumpunt, quanto magis eos qui ad vitia
proni sunt? Nulla igitur ultra communio sit Hebraeis
ad fidem Christianam translatis cum his qui adhuc
in veteri ritu consistunt, ne torte eorum participatione
subvertantur. Quicunque igitur amodo ex his
qui baptizati sunt infidelium consortia non vitaverint,
et hi Christianis donentur, et illi publicis caedibus
deputentur.
CAP. LXXXV.-- #De Judaeis qui apostataverint.@#
(Ex eodem concilio V, cap. 59.) Plerique qui ex
Judaeis dudum ad Christianam fidem premoti sunt,
nunc blasphemantes Christum, non solum Judaicos
ritus perpetrasse noscuntur, sed etiam et abominandas
circumcisiones exercere noscuntur. De quibus,
consultu piissimi ac religiosissimi domini nostri Sisenandi
regis, hoc sanctum decrevit concilium, ut
hujusmodi transgressores pontificali auctoritate correcti
ad cultum Christiani dogmatis revocentur, ut
quos voluntas propria non emendat, animadversio
sacerdotalis coerceat. Eos autem quos circumciderunt,
si filii eorum sunt, a parentum consortio separentur,
si servi pro injuria corporis sui libertati
tradantur.
CAP. LXXXVI.-- #De servis Judaeorum.@#
(Ex eodem XIII, cap. 9.) Item ut si Judaeorum servi
necdum conversi ad Christi gratiam convolaverint,
libertati donentur.
CAP. LXXXVII.-- #De mancipiis Judaeorum quae ad baptismum confugiunt.@#
(Ex concil. apud Arvernen., cap. 30.) Licet prioribus
canonibus jam fuerit definitum ut de mancipiis
paganis quae apud Judaeos sunt si ad ecclesiam confugerint,
et baptismum petierint, etiam ad quoscunque
Christianos refugerint, taxato et oblato a fidelibus
justo pretio, ab eorum dominio liberentur, ideo
statuimus hoc, ut tam justa constitutio ab omnibus
catholicis observetur.
CAP. LXXXVIII.-- #Item de mancipiis Judaeorum, aut Christianis aut ad fidem Christianam venire desiderantibus.@#
(Ex concil. Matiscen., cap. 16.) Praesenti concilio,
Deo auctore, sancimus ut nullum Christianum mancipium
Judaeo deinceps serviat, sed datis pro quolibet
bono mancipio duodecim solidis, ipsum mancipium
quicunque Christianorum, seu ad ingenuitatem,
seu ad servitium licentiam habeat redimendi, et si
Christianum fieri desiderat et non permittitur, similiter
faciat: quia nefas est ut quod Christus Dominus
sanguinis sui effusione redemit, blasphemum
Christianae religionis in vinculis tenere. Quod si
acquiescere his quae statuimus quicunque Judaeus
noluerit, quandiu ad pecuniam constitutam venire
distulerit, liceat mancipium ipsum cum Christianis
ubicunque voluerit habitare.
CAP. LXXXIX.-- #De illis qui de haeresi ad fidem venire desiderant.@#
(Ex concil. Arelatens., cap. 9.) Si ad ecclesiam aliquis
de haeresi venerit, interrogent eum de Symbolo,
et si viderint eum in Patre, et Filio, et Spiritu
sancto esse baptizatum, manus ei tantum imponatur,
ut accipiat Spiritum sanctum.
CAP. XC.-- #De Judaeis, | null | 8cc43750-af4b-4d61-835c-ebb7a04b2293 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
si Christianum mancipium circumciderint.@#
(Ex concil. apud Theogonis villam habito, cap. 4.) Si quis Judaeorum Christianum mancipium, vel cujuslibet
sectae alterius, emerit et circumciderit, a
Judaei ipsius potestate sublatus in libertate permaneat.
CAP. XCI.-- #Quid sanctus Gregorius de Judaeis praeceperit.@#
( #Ex reg. Greg. ad Joannem Terracinensem episcopum.@# )
Joseph praesentium lator Judaeus insinuavit
nobis de loco quodam, in quo ad celebrandas
festivitates suas Judaei in Terracinensi castro consistentes
convenire consueverant, quod tua eos fraternitas
expulisset, et in alium locum pro colendis similiter
festivitatibus suis te quoque noscente, et
consentiente migraverint, et nunc de eodem loco
etiam expelli se denuo conqueruntur. Quod si ita
est, volumus tua fraternitas ab hujusmodi se querela
suspendat, et loco quem, sicut praediximus,
cum tua conscientia quo congregentur, adepti sunt,
eos, sicut mos fuit, ibidem liceat convenire. Hos
enim, qui a Christiana religione discordant, mansuetudine,
benignitate admonendo, suadendo, ad
unitatem fidei necesse est congregare, ne quos dulcedo
praedicationis, et praeventus futuri judicis terror
ad credendum invitare poterat, minis et terroribus
repellantur. Oportet ergo ut ad audiendum de te
verbum Dei benigne conveniant, quam austeritate
quae supra modum extenditur, expavescant.
CAP. XCII.-- #De illis baptizatis, qui pro periculo mortis a diaconibus baptizati fuerint.@#
(Ex concil. Turonico, cap. 3.) Si quis diaconus
regens plebem, sine episcopo vel presbytero, aliquos
pro periculo mortis baptizaverit, episcopus eos per
benedictionem et confirmationem perficere debebit.
Quod si ante de saeculo recesserit, sub fide qua
quisque credit, poterit esse justus.
CAP. XCIII.-- #De illis qui presbyteros cogunt denarios pro balsamo dare@#
(Ex concil. Cavallon., cap. 5.) Quidam fratres
dixerunt consuetudinis antiquae fuisse in eorum
Ecclesiis, ut pro balsamo emendo ad chrisma faciendum,
sive pro luminaribus Ecclesiae concinnandis,
binos vel quaternos denarios presbyteri darent.
Unde omnes uno consensu statuimus, ut sicut
pro dedicandis basilicis, et dandis ordinibus nihil
accipiendum est, ita etiam pro balsamo sive luminaribus
emendis nihil presbyteri chrisma accepturi
dent. Episcopi itaque de Ecclesiae facultatibus balsamum
emant, et luminaria singuli in Ecclesiis
suis.
CAP. XCIV.-- #De chrismatis panno.@#
(Ex concil, apud Belvacum, cap. 8.) Si quis voluerit
chrismatis pannum iterum linire et super
alium baptizatum mittere, non est absurdum.
CAP. XCV.-- #Quod catechumeni cum baptizatis manducare non debeant@#
(Ex concil. Mogunt., cap. 5.) Catechumeni manducare
non debent cum baptizatis, neque osculum
eis dare, quanto minus gentilis?
CAP. XCVI.-- #De scrutinio faciendo.@#
(Ex concil. Romano, cap. 15.) De scrutinio faciendo
decrevimus, ut in episcopiis, et ubi conventus
est populi, et cleri, et possibilitas permittit, ibi
celebretur.
CAP. XCVII.-- #De ministerio baptismatis.@#
(Ex concil. Mogunt., cap. 9.) Baptisterii et catechumenorum
ventilata est ratio, ut sacerdotes plenius
intelligant qualiter condignis ordinibus efficiant
Christianum.
CAP. XCVIII.-- #Quod bigamus vocetur, qui ante baptismum uxorem, et aliam post baptismum habuit.@#
(Ex decr. Innocentii papae, cap. 52.) Deinde ponitur
non dici oportere bigamum, eum qui catechumenus
habuerit, atque amiserit uxorem, si post
baptismum fuerit aliam sortitus, eamque primam
videri, quae novo homini copulata sit: quia illud
conjugium per baptismi sacramentum cum caeteris
criminibus sit ablutum, quod cum de una utique dicitur,
certi, si tres habuerit in veteri positus homine
uxores, erit ei quae post baptismum quarta est, sic
interpretantibus prima. Virginis aeque nomen accipiet,
quae quarto ducta est loco. Quis, oro, istud non
videat contra Apostoli esse praeceptum, qui ait:
Unius uxoris virum oportere fieri sacerdotem? Sed
objicitur, quod in baptismo totum, quicquid in
veteri homine gestum est, sit solutum. Dicite mihi,
cum pace vestra loquor, crimina tantum dimittuntur
in baptismo? An et illa quae secundum Domini
praecepta, ac Dei instituta complentur? Uxorem
ducere crimen est, aut non est crimen? Si crimen
est, ergo praefata venia dixerim, erit auctor in
culpa, qui | null | d38780b6-406f-4cd7-8894-ea1ee0037d54 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
ut crimina committerentur, in paradiso
cum ipse eos jungeret, benedixit. Si vero non est
crimen quia quod Deus junxit, nefas sit crimen appellari,
et Salomon addidit: etenim a Deo praeparatur
viro uxor, quomodo creditur inter crimina esse
dimissum, quod Deo auctore legitur consummatum?
Quid de talium filiis percensetur? Nunquid
non erunt admittendi in haereditatis consortio, qui
ex ea suscepti sunt, quae ante baptismum fuit uxor?
Eruntque appellandi, vel naturales, vel spurii, quia
non est legitimum matrimonium, nisi illud, ut vobis
videtur, quod post baptismum assumitur? Ipse Dominus
cum interrogaretur a Judaeis, si liceret dimittere
uxorem, atque exponeret fieri non debere, addidit:
Quod vero Deus conjunxit, homo non separet.
Ac ne de his locutus esse credatur, quae post baptismum
sortiuntur, meminerint hoc, et a Judaeis esse
interrogatum, et Judaeis esse responsum. Quae vero
et sollicitus quaero, si una eademque sit uxor ejus,
qui ante catechumenus, postea sit fidelis, filiosque
ex ea, quum esset catechumenus, susceperit, ac
postea alios cum fidelis, utrum sint fratres appellandi
an non? Habeant postea defuncto patre cum caeteris
herciscundae haereditatis consortium, quibus filiorum
nomen regeneratio spiritalis creditur abstulisse?
Quod quum ita sentire, atque judicare absurdum
est, quae malum ratio est hoc defendi, et vacua
magis opinione jactari, quam aliqua auctoritate roborari,
quum non possit inter peccata deputari, quod
lex praecepit, et Deus conjunxit? Nunquid si quis
catechumenus virtutibus studuerit, humilitatem secutus
fuerit, patientiam tenuerit, eleemosynas fecerit,
morti destinatos qualibet ratione eripuerit, adulteria
exhorruerit, castitatem tenuerit, quaero, si
haec quum factus fuerit, fidelis amittit, quia per
baptismum totum, quod vetus homo gesserit putatur
auferri? Aspiciamus gentilem hominem Cornelium
orationibus atque eleemosynis revelationem,
Petrumque ipsum vidisse. Nunquid per baptismum
haec illi ablata sunt propter quae ei baptisma esse
concessum videtur? Si ita creditur, mihi credite, non
modicum erratur: quia quicquid bene gestum fuerit,
et secundum praecepta legalia custoditum non
potest facientibus deperire. Nuptiarum ergo copula,
quia Dei mandato perficitur, non potest dici
peccatum, et quod peccatum non est, solvi inter
peccata omnino credi non debet, eritque integrum
aestimare, aboleri non posse prioris nomen uxoris,
quum non dimissum sit pro peccato, quod ex Dei
sit voluntate completum.
CAP. XCIX.-- #De episcopis et presbyteris, et diaconibus rebaptizatis.@#
(Ex decr. Felicis papae, cap. 1.) Communis dolor
et generalis est gemitus, quod intra Africam rebaptizatos
etiam episcopos, presbyteros, diaconosque
cognovimus. Quae res sine dubio ad vestrae
quoque pervenit notitiam sanctitatis, qualiter in
Africanis regionibus astutia diaboli saevierit in populum
Christianum, atque in id multiplici deceptione
proruperit, ut non modo vulgus incautum, sed ipsos
quoque in mortis profunda demerserit sacerdotes,
nullus non orbis ingemuit, nulla terra nescivit.
Unde in grandi moerore positi, dissimulare non possumus
pereuntium atque a nobis exigendarum discrimen
animarum. Quapropter competens adhibenda
est talibus medela vulneribus, ne immatura curandi
facilitas, mortifera captis peste nihil prosit, sed segnius
tractata pernicies reatu non legitimae curationis
involvat pariter saucios et medentes. In primis itaque
venientis ad vos, et remedium postulantis sollicite
discutienda est professio, et persona decepti, ut
medela possit congruens exhiberi: et qui satisfacturus
Deo per poenitentiam rebaptizatum se legitime
doluerit, utrum ad hoc facinus concurrerit, an
impulsus accesserit, requiratur, sciens quod se
decipiat ipse qui fallit, nihilque per nostram facilitatem
tribunalis excelso judicio derogari, cui illa
sunt rata, quae pia, quae vera, quae justa sunt. Et
aliter necessitatis, aliter tractanda est ratio voluntatis.
Deterior est autem causa illius, qui forte pretio
sollicitatus est, ut periret. Nihil enim intentatum
relinquit inimicus. Cui ne de sua liceat gaudere
captura, succurrendum est irretitis, et conterendus
venantis est laqueus, ut infucatim lamentantibus
lapsum, tam justitiae moderatione quam compunctione
pietatis, ad aulam quam reliquerant, sit
ingressus. Nec pudeat forsan, aut pigeat, in
dictis jejuniorum, gemituumque temporibus obedire,
aut aliis observantiae salubrioris obtemperare
praeceptis: quia humilibus datur gratia, non superbia.
Sit ergo ruinae suae dolore prostratus, quisquis in
Christo fieri quaerit erectus. Et per | null | 080fb621-7793-4424-930e-5ce30a2597a1 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
dispensationis nostrae
ministerium, quod vestram sequi convenit charitatem,
nec alicui fas est, vel velle, vel posse transcendere,
causas ejus, qui contra apostolicam doctrinam,
ad iterationem se nimis infaustam baptismatis
dedit, vel ejus qui aliquibus argumentis excusandum
callide proprium putaverit esse consensum, sacerdotali
vigore et humanitate tractemus, ut in eis
fides, quae nisi est una, jam nulla est, adjutorio Domini
judicis ad salutem, sine nostrae properationis
offensione, reparetur: quia cum peccatoris a nobis
satisfactio protrahitur, non praeter nostram laudem
atque laetitiam, mens ejus ad veniam purgatior invenitur.
Et ideo memineritis hanc super his nos habere
sententiam, ut servata discretione peccantium
non eadem cuncti qui lapsi sunt, lance pensentur:
quoniam majoris castigationis est exigendus usuram,
cui domus Domini commissa fuerit disciplina.
Ut ergo ab Ecclesiae summatibus inchoemus, eos
quos episcopos, presbyteros, vel diaconos fuisse
constiterit, et seu optantes forsitan, seu coactos lavacri
illius unici, salutarisque claruit fecisse jacturam,
et Christum, quem non solum dono regenerationis,
verum etiam gratia praecepti honoris induerant,
exuisse, cum constet neminem ad secundam
tinctionem venire potuisse, nisi se palam Christianum
negaverit, et professus fuerit esse paganum,
quod cum generaliter sit in omnibus exsecrandum,
multo magis in episcopis, presbyteris, et diaconibus
auditu saltem dictuque probatur horrendum: sed
quia idem Dominus, atque Salvator clementissimus
est, et neminem vult perire, usque ad exitus sui
diem in poenitentia, si resipiscunt, jacere conveniet,
nec orationi non modo fidelium, sed ne catechumenorum
quidem omnimodis interesse. Quibus communio
laica in morte redhibenda est. Quam rem diligentius
explorare vel facere pro baptismo sacerdotis
cura debebit. De clericis autem, et monachis,
aut puellis Dei, aut secularibus servari praecipimus
hunc tenorem, quem Nicaena synodus circa eos qui
lapsi sunt, vel fuerunt, servandum esse constituit,
ut scilicet, qui nulla necessitate, nullius rei timore
atque periculo, se ut rebaptizaretur haereticis impie
dediderunt: si tamen eos ex corde poeniteat, tribus
annis inter audientes sint. Septem vero annis subjaceant
inter poenitentes manibus sacerdotum: duobus
etiam ad oblationes modis omnibus non sinantur,
sed tantummodo popularibus in oratione socientur,
nec confundatur Deo colla submittere, quia eum non
timuit, abnegare. Quod si, utpote mortales, intra
metas praescripti temporis coeperit vitae finis urgere,
subveniendum est imploranti, et seu ab episcopo,
qui poenitentiam dederit, seu ab alio, qui tamen datam
esse probaverit, aut similiter a presbytero viaticum
abeunti de saeculo non negetur. Pueris autem
quibus quod adhuc investes sunt, a puritate vocabulum
est, seu clericis, seu laicis, aut etiam similibus
puellis, quibus ignorantia suffragatur aetatis,
aliquandiu sub manus impositione detentis, reddenda
communio est, nec eorum expectanda poenitentia
quos excipit a coercitione censura. Quod est
a nobis proinde constitutum, ne hi quibus in terreni
labe contagii, plus minusve restat ad vitam, dum
adhuc in poenitentia sunt, poenitenda forte committant.
Quod si ante praefinitum poenitentiae tempus,
despectus a medicis, aut evidentibus mortis pressus
indiciis, recepta quisquam communionis gratia convalescit,
servemus in eo quod Nicaeni canones ordinaverunt,
ut habeatur inter illos, qui in oratione
sola communicant, donec impleatur spatium temporis
eidem praestitutum. Nec catechumenos nostros,
qui sub tali professione baptizati sunt, praeterimus:
quia non est causa dissimilis, sicut iidem
sancti canones ordinarunt, ejus qui quolibet modo
Christum, quem semel confessus est, abjuraret. Tribus
annis inter audientes sint, et postea catechumenis
permittantur orare, per manus impositionem
communionis catholicae gratiam recepturi, exceptis
sane tantummodo episcopis, presbyteris, diaconibus,
quibus solo mortis suae tempore reconciliandum esse
jam diximus: caeteros, id est, sive clericos, sive monachos,
seu laicos, sexus utriusque personas, quos
violentia et periculis coactos, iterationem baptismatis
subiisse constiterit, vel qui aliquo commento,
hujus se facinoris piaculis dixerint non teneri,
in poenitentia per triennium durare decernimus,
et per manus impositionem ad societatem
recipi sacramenti, illo per omnia custodito, ne
ex his unquam, qui in qualibet aetate alibi quam
in Ecclesia catholica, aut baptizati, aut rebaptizati
sunt, ad ecclesiasticam militiam prorsus
permittantur accedere. Quibus satis esse debet,
quod in catholicorum numerum sunt recepti,
quoniam de suo | null | e219af5f-117c-4f7c-ab8b-24bb9b8230a2 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
ordine et communione videbitur
ferre judicium, quisquis hoc violarit antistitum:
vel qui non removerit eum quem ex his ad
ministerium clericale obrepsisse cognoverit. Curandum
vero maxime, et omni cautela est providendum
ne quis fratrum coepiscoporumque nostrorum,
aut etiam presbyterorum in alterius civitate, vel
dioecesi poenitentem, vel sub manu positum sacerdotis
aut eum qui conciliatum se esse dixerit, sine
episcopi vel presbyteri testimonio et litteris, aut in
parochia presbyter, aut episcopus in civitate, suscipiat.
Quod aliqua dissimulatione neglectum, culpam
tangit etiam clericorum, qui in locis in quibus hoc
minus curatum fuerit commorantur. His itaque rite
dispositis, et ad Ecclesiarum vestrarum notitiam,
nostra deliberatione perlatis, parere vos convenit.
Quibus licet ad animarum reparationem nihil deesse
videatur, tamen si cui novi aliquid, et quod praeterire
nos potuit fuerit revelatum, secundum beatum Paulum
apostolum tacente priore fidenter insinuet:
quia Spiritus sanctus ubi vult spirat, maxime cum
sua causa tractatur. Nec nos pigebit audire, et si
qua sunt omissa non arroganter abnuere, sed rationabiliter
ordinare. Datum Iduum Martiarum die,
Dynamio, et Sibidio quartum consulibus.
CAP. C.-- #De eo qui per ignorantiam ordinatur antequam baptizetur.@#
( #Ex dictis S. Isidori episcopi.@# ) Si quis per ignorantiam
ordinatur antequam baptizetur, debent ab
eo baptizati baptizari, et ipse non ordinetur, sed
Romanus pontifex judicat non hominem qui baptizat,
sed Spiritum Dei subministrare gratiam baptismi,
licet paganus sit qui baptizat.
CAP. CI.-- #De illis qui gratiam sancti Spiritus vendere conantur.@#
(Ex concil. Tribur., cui interfuit rex Arnolphus,
cap. 22.) Dictum est solere in quibusdam locis pro
perceptione chrismatis nummos dari: solere quoque
pro baptismo et communione. Hoc symoniacae
haeresis semen detestata est sancta Sinodus, et anathematizavit,
et ut de caetero nec pro ordinatione,
nec pro chrismate, vel baptismo, vel pro balsamo,
nec pro sepultura, vel communione, quicquam
exigatur: sed gratis dona Christi, gratuita dispensatione
donentur.
FINIS LIBRI QUARTI.
LIBER QUINTUS. INDEX CAPITULORUM
II. Quod in Eucharistia nec pura aqua nec purum
CAP. I. Quod omne crimen sacrificiis Deo oblatis
deleatur, quaeque in sacrificiis debent adhiberi quae
rejici.
vinum offerri debeat.
III. Ut in sacrificio panis et vinum cum aqua mixtum
offeratur.
IV. Ut nihil aliud in sacrificio offeratur nisi panis
et vinum aqua mixtum.
V. De passione Domini in consecratione corporis
miscenda.
VI. Quae species ad altare non ad sacrificium sed
ad benedictionem simplicem offerantur.
VII. De eadem re.
VIII. Nihil in sacrificio praeter quod Dominus statuit
offerendum.
IX. Ut presbyteri vas mundum habeant ubi corpus
Domini cum diligentia recondatur.
X. Ut presbyter Eucharistiam in promptu habeat.
XI. Tot oblationes quot populo sufficiant offerendas,
relictas in crastinum non reservandas.
XII. Oblationes de sabbato in sabbatum innovandas.
XIII. Ut praesente et praecipiente presbytero, diaconus
populum communicet.
XIV. Quod discretio magna esse debeat de perceptione
corporis et sanguinis Dominici.
XV. De quotidiana perceptione Eucharistiae.
XVI. De eadem re.
XVII. Laici ter minimum in anno communicent.
XVIII. An Eucharistiam qui semper peccat, semper
accipere debeat.
XIX. Quod singulis diebus Dominicis in Quadragesima
fideles communicandi sint.
XX. Ut in coena Domini Eucharistiae perceptio
non negligatur.
XXI. De histrionibus et magis, an communionem
cum caeteris fidelibus accipere debeant.
XXII. Quam diu unusquisque ante sacram communionem
ab uxore se abstinere debeat.
XXIII. Quod inter catholicos non connumeretur,
qui in istis temporibus, Pascha, Pentecoste, Natali
Domini non communicaverit.
XXIV. Ut oblatio altaris singulis Dominicis diebus
fiat.
XXV. De eadem re.
XXVI. De diaconibus quod presbyteris communionem
dare non debeant.
XXVII. De eulogiis populis a presbytero dandis.
XXVIII. Oratio simplex eulogiae.
XXIX. De pane qui offerendus est.
XXX. De presbyteris qui corpus Dominicum ad
deferendum infirmis mulierculis tradunt.
XXXI. Ut defunctis Eucharistia non detur.
XXXII. Ut oblationes in majoribus festis ab omnibus,
etc.
XXXIII. Quod ministris altaris supra altare solis
communicare liceat.
XXXIV. Ut nullus infra presbyterum ordinatus
rem a presbytero consecratam alteri porrigat.
XXXV. De | null | b628820e-b9b5-4f98-b00c-79782ad03335 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
illis qui post aliquam degustationem
sacrificium acceperint.
XXXVI. Ut presbyter illiteratus Missam celebrare
non debeat.
XXXVII. Pro unius oblatione alterius non spernendam.
XXXVIII. Ut dissidentium fratrum oblationes non
recipiantur.
XXXIX. Ut refutanda sint eorum dona qui pauperes
opprimunt.
XL. De presbyteris immolantibus.
XLXI. De eadem re.
XLXII. De presbyteris quibus solet dormiendo saepe
semen effluere.
XLXIII, De eadem re.
XLIV. De presbyteris villanis si in civitate offerre
audeant.
XLV. De eadem re.
XLVI. De illis qui per ebrietatem Eucharistiam
evomuerint.
XLVII. De hoc si aliquid de calice sacri sanguinis
stillaverit.
XLVIII. De illo qui evomit sacrificium et a canibus
consumitur.
XLIX. De eadem re.
L. De Eucharistia inveterata.
LI. De illis qui non bene custodierint corpus et
sanguinem Domini.
LII. De eadem re.
LIII. De muliere quae peperit, ut communicet si
voluerit.
#Indicis capitulorum finis.@#
LIBER QUINTUS #DE SACRAMENTO CORPORIS ET SANGUINIS DOMINI.@#
ARGUMENTUM LIBRI.
Liber hic quae ad sacramentum Eucharistiae spectant
plenissime tractat, adeo ut nihil quod ad hanc
rem attinet requiras.
CAP. I.-- #Quod omne crimen sacrificiis Deo oblatis deleatur, quaeque in sacrificiis debeant adhiberi, quae rejici.@#
( #Ex decretis Julii papae episcopis per Aegyptum
missis.@# ) Cum omne crimen atque peccatum oblatis
Deo sacrificiis deleatur, quid de caetero pro delictorum
expiatione Domino dabitur, quando in ipsa
sacrificii oblatione erratur? Audivimus enim quosdam
schismatica ambitione detentos, contra divinos
ordines et apostolicas institutiones, lac pro vino in
divinis sacrificiis dedicare. Alios quoque intinctam
Eucharistiam populis, pro complemento communionis
porrigere. Quosdam etiam non expressum vinum
in sacramento Dominici calicis offerre, sed oblatis
uvis populos communicare. Alios vero pannum lineum
musto intinctum, per totum annum reservare,
et in tempore sacrificii cum aqua partem ejus lavare,
et sic offerre. Quod quam sit Evangelicae atque apostolicae
doctrinae contrarium, et consuetudini ecclesiasticae
adversum, non difficile ab ipso fonte veritatis
probabitur, a quo ordinata ipsa sacramentorum
mysteria processerunt. Cum enim magister
Veritatis verum salutis nostrae sacrificium suis
commendaret discipulis, non illis lac, sed panem
tantum, et calicem sub hoc sacramento cognoscimus,
dedisse. Legitur enim in evangelica veritate:
Accepit Jesus panem et calicem, et benedicens
dedit discipulis suis. Cesset ergo lac sacrificando
offerri, quia manifestum et evidens exemplum Evangelicae
veritatis illuxit, quod praeter panem et vinum
aliud offerri non liceat. Illud vero quod pro complemento
communionis intinctam tradunt Eucharistiam
populis, nec hoc prolatum ex evangelio
testimonium receperunt, ubi apostolis corpus suum
et sanguinem commendavit, seorsum enim panis, et
seorsum calicis commendatio memoratur. Nam intinctum
panem aliis Christum praebuisse non legimus,
excepto illi tantum discipulo, quem intincta
bucella magistri proditorem ostenderet, non quae
sacramenti hujus institutionem signaret. Nam quod
de expresso botro, id est, de uvarum granis populus
communicatur, valde est omnino confusum, sed si
necesse fuerit, botrus in calice comprimatur, et aqua
misceatur: quia calix Dominicus juxta canonicum
praeceptum vino et aqua permixtus debet offerri:
quia videmus in aqua populum intelligi, in vino vero
ostendi sanguinem Christi. Ergo cum in calice vinum
aqua misceatur, Christo populus adunatur, et credentium
plebs ei in quem credidit copulatur, et jungitur.
Quae copulatio et conjunctio aquae et vini sic
miscetur in calice Domini, ut commixtio illa non
possit separari. Nam si vinum tantum quis offerat,
sanguis Christi incipit esse sine nobis: si vero
aqua sit sola, plebs incipit esse sine Christo. Ergo
quando botrus solus offertur, in quo vini tantum efficentia
demonstratur, salutis nostrae sacramentum
negligitur, quod per aquam significatur. Non enim
potest calix Domini esse aqua sola, aut vinum solum,
nisi utrumque misceatur. Et ideo, quia jam ex hoc
plurima et multiplex majorum emanavit sententia,
deinceps omnis talis error atque praesumptio cessare
debet, ne perversorum inordinata compago statum
veritatis enervet. Et ideo nullum deinceps licitum
erit aliud in divinis sacris offerre, nisi juxta antiquorum
sententiam conciliorum, panem tantum, et
calicem vino et aqua permixtum. De caetero aliter
quam praeceptum est faciens, tandiu sacrificando
cessabit, quandiu legitima poenitentiae satisfactione
correptus ad gradus sui officium redeat quod
amisit.
CAP. | null | 4c4c4695-ee54-4efd-bee1-405c39b27568 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
II.-- #Quod in Eucharistia nec pura aqua, nec purum vinum offerri debeat.@#
(Ex concil. Wormaciensi, cap. 2.) In Eucharistia
non debet pura aqua offerri, ut quidam sobrietatis
causa falluntur, sed vinum cum aqua mixtum: quia
et vinum fuit in redemptionis nostrae mysterio, cum
dicit: Non bibam de hoc genimine vitis, et aqua mixtum,
quod post coenam dabat. Sed de latere ejus
aqua cum sanguine egressa, vinum de vera carnis
ejus vite cum aqua expressum ostendit. Cum igitur
magister veritatis verum salutis nostrae sacrificium
suis commendaret discipulis, panem tantum et calicem
sub hoc sacramento praebuisse cognoscimus:
ideoque praeter panem et vinum cum aqua mixtum,
aliud offerri non debet. Calix enim Dominicus vino
et aqua commixtus debet offerri: quia videmus in
aqua populum intelligi, in vino vero ostendi sanguinem
Christi. Ergo quando in calice vino aqua miscetur,
Christo populus adunatur, et credentium plebs
ei in quem credidit copulatur et jungitur. Quae copulatio
et conjunctio aquae et vini sic miscetur in
calice Domini, ut commixtio illa non possit separari.
Nam si vinum tantum quis offerat, sanguis Christi
incipit esse sine nobis. Si vero aqua sit sola, plebs
incipit esse sine Christo. Non potest enim calix Domini
esse aqua sola aut vinum solum, nisi utrumque
sibi misceatur.
CAP. III.-- #Ut in sacrificio panis et vinum cum aqua mixtum offeratur.@#
(Ex concil. Carthag., cap. 23.) Ut in sacramentis
corporis et sanguinis Domini nihil amplius offeratur
quam quod ipse Dominus dicit, hoc est, panis et
vinum aqua mixtum: nec amplius in primitiis offeratur
Deo vino et frumento.
CAP. IV.-- #Ut nihil aliud in sacrificio offeratur, nisi panis et vinum aqua mixtum.@#
(Ex concil. African., cap. 4.) Ut in sacramentis corporis
et sanguinis Domini nihil amplius offeratur
quam quod ipse Dominus tradidit, hoc est, panis et
vinum aqua mixtum. Primitiae vero, ceu mel et lac
quod uno die solemnissimo in infantum mysterio
solet offerri, quamvis in altari offerantur, suam tamen
habeant propriam benedictionem, ut a sacramento
corporis Dominici et sanguinis distinguantur, nec
amplius in primitiis offeratur, quam de uvis et frumentis.
CAP. V.-- #De passione Domini in consecratione corporis miscenda.@#
(Ex decr. Alexan. pap., cap. 5.) In sacramentorum
quoque oblationibus, quae inter Missarum solennia
Domino offeruntur, passio Domini miscenda
est, ut ejus, cujus corpus et sanguis conficitur,
passio celebretur, ita ut repulsis opinionibus superstitionum,
panis tantum et vinum aqua permixtum
in sacrificio offerantur. Non debet enim, ut a patribus
accepimus, et ipsa ratio docet, in calice Domini
aut vinum solum, aut aqua sola offerri, sed
utrumque permixtum, quia utrumque ex latere ejus
in sua passione profluxisse legitur. Ipsa vero Veritas
nos instruxit, calicem et panem in sacramento
offerre, quando ait: Accepit Jesus panem et benedixit,
deditque discipulis suis, dicens: Accipite et
manducate, hoc est corpus meum quod pro vobis
tradetur. Similiter, postquam coenavit, accepit calicem,
deditque discipulis suis dicens: Accipite et
bibite ex eo omnes, quia hic est calix sanguinis
mei, qui pro vobis effundetur in remissionem peccatorum.
Crimina enim atque peccata oblatis his
Domino sacrificiis delentur. Idcirco et passio ejus
in his commemoranda est, qua redempti sumus,
et saepius recitanda, atque haec Domino offerenda.
Talibus hostiis delectabitur et placabitur Dominus,
et peccata dimittet ingentia. Nihil enim in
sacrificiis majus esse potest, quam corpus et sanguis
Christi, nec ulla oblatio hac potior est, sed haec
omnes praecellit: quae pura conscientia Domino offerenda
est, et pura mente consummanda, atque ab
omnibus veneranda. Et sicut potior est caeteris: ita
potius excoli, et venerari debet.
CAP. VI.-- #Quae species ad altare non ad sacrificandum, sed ad benedictionem simplicem offerantur.@#
(Ex canon. apostol., capite 4.) Offerri non liceat
aliquid ad altare praeter novas spicas, et uvas, et
oleum ad luminaria, et fabas, et thymiama ad incensum,
tempore quo sancta celebratur oblatio.
CAP. VII.-- #De eadem re.@#
(Ex decr. Melch. pap | null | acddc582-ade1-4195-a61b-2cb24be7868b | latin_170m_raw | null | None | None | None |
., capite 1.) Haec species quas
non licet offerre super altare juxta constitutionem
apostolorum eorumque successorum, ad domum sacerdotum
deferantur, et a sacerdotibus benedicantur,
et simplici benedictione benedicta demum a populis
sumantur. Fabae tantum et uvae, novae spicae,
et oleum, et odoramenta ad incensum, et caetera
quae apostoli constituerunt super altare offerantur.
CAP. VIII.-- #Nihil in sacrificio praeter quod Dominus statuit offerendum.@#
(Ex canon. apostol., capite 3.) Si quis episcopus,
aut presbyter, praeter ordinationem Domini alia quaedam
in sacrificio offerat, super altare, id est, aut
mel, aut lac, aut pro vino siceram, aut confecta
quaedam, aut volatilia, aut animalia aliqua, aut
legumina, contra constitutionem Domini faciens,
deponatur.
CAP. IX.-- #Ut presbyteri vas mundum habeant, ubi corpus Domini cum diligentia recondatur.@#
(Ex concil. Turonen., capite 4.) Ut omnis presbyter
habeat pixidem, aut vas tanto sacramento dignum,
ubi corpus Dominicum diligenter recondatur, ad viaticum
recedentibus a saeculo. Quae tantum sacra oblatio
intincta debet esse in sanguine Christi, ut veraciter
presbyter possit dicere infirmo, corpus et sanguis
Domini proficiat tibi, etc. Semperque sit super altare
obserata propter mures et nefarios homines, et
de septimo in septimum diem semper mutetur, id
est, illa a presbytero sumatur, et alia, quae eodem
die consecrata est, in locum ejus subrogetur, ne
forte diutius reservata, mucida, quod absit, fiat.
CAP. X.-- #Ut presbyter Eucharistiam in promptu habeat.@#
(Ex concil. Wormac., cap. 5.) Ut presbyter semper
Eucharistiam habeat paratam, ut quando quis infirmatus
fuerit, aut parvulus infirmus fuerit statim
eum communicet, ne sine communione moriatur.
CAP. XI.-- #Tot oblationes quot populo sufficiant offerendas, relictas in crastinum non reservandas.@#
(Ex epist. Clementis pa., c. 28.) Certe tanta in altari
holocausta offerentur quanta populo sufficere debeant:
quod si remanserit in crastinum non reserventur,
sed cum timore et tremore clericorum diligentia
consumantur. Qui autem residua corporis
Domini, quae in sacrario relicta sunt consumunt,
non statim ad communes sumendos cibos conveniant,
nec putent sanctae portioni commiscere cibum
qui per aqualiculos digestus in secessum emittitur. Si
igitur mane Dominica porrigitur, usque ad sextam
jejunent ministri qui eam consumpserint. Et si tertia
vel quarta hora acceperint, jejunent usque ad vesperam.
Sic secreta sanctificatione, aeterna custodienda
sunt sacramenta.
CAP. XII.-- #Oblationes de sabbato in sabbatum innovandas.@#
(Ex concilio Aurel., capite 4.) Illud etiam annectendum
videtur, ut oblationes quae in altari offeruntur,
de sabbato in sabbatum semper innoventur:
quia panes propositionis qui super mensam Domini
ponebantur, a sabbato in sabbatum semper mutabantur,
ne diu servati mucidi fiant, et, ut quidam
saeviunt, igne concrement. Quod si aliquis diabolo
instigante hoc facere praesumpserit, anathema sit.
CAP. XIII.-- #Ut praesente et praecipiente presbytero, diaconus populum communicet.@#
(Ex concilio Carthag., capite 38.) Ut diaconus praesente
presbytero Eucharistiam corporis Christi populo,
si necessitas cogit, jussus eroget.
CAP. XIV.-- #Quod magna discretio esse debeat de perceptione corporis et sanguinis Dominici.@#
(Ex epist. Clementis pa., capite 32.) In perceptione
corporis et sanguinis Dominici magna discretio
adhibenda est. Cavendum est enim ne si nimium in
longum differatur ad perniciem animae pertineat,
dicente Domino: Nisi manducaveritis carnem Filii
hominis, et biberitis ejus sanguinem, non habebitis
vitam in vobis. Si vero indiscrete accipiatur, timendum
est illud quod ait Apostolus: Qui manducat
et bibit corpus et sanguinem Domini indigne, judicium
sibi manducat et bibit. Juxta ejusdem apostoli
vocem, probare se debet homo, et sic de pane illo
edat, et de calice bibat, ut videlicet abstinens aliquot
diebus ab operibus carnis, et purificans corpus
animamque suam praeparet se ad percipiendum
tantum sacramentum exemplo David, qui, nisi confessus
fuerit se abstinuisse ab opere conjugali, ab
heri et nudius tertius, nequaquam panes propositionis
a sacerdote accepisset.
CAP. XV.-- #De quotidana perceptione Eucharistiae.@#
( #Ex dictis August.@# ) Quotidie Eucharistiae communionem
percipere, nec laudo, nec vitupero: Omnibus
tamen | null | 2832b13d-73bf-47ed-a5f1-c55cc271e638 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
Dominicis diebus communicandum hortor.
Si tamen metus in affectu peccandi est, gravari
magis dico Eucharistiae perceptione quam purificari.
Et ideo quamvis quis peccato mordeatur peccandi
non habeat de caetero voluntatem, et communicaturus
satis faciat lacrymis et orationibus, et confidens
de Domini miseratione, accedat ad Eucharistiam intrepidus
et securus. Sed hoc de illo dico quem mortalia
peccata non gravant.
CAP. XVI.-- #De eadem re.@#
( #Ex dictis ejusdem ad Januarium.@# ) Dixerit quispiam,
non quotidie accipiendam Eucharistiam, alius
affirmet quotidie. Faciat unusquisque quod secundum
fidem suam pie credit esse faciendum. Neque
enim litigaverunt inter se, aut quisquam eorum se
alteri praeposuit, Zachaeus et ille centurio; quum
alter eorum gaudens in domo sua susceperit Dominum,
alter dixerit: Domine, non sum dignus ut
intres sub tectum meum: ambo Salvatorem honorificantes,
quamvis non uno modo: ambo peccatis
miseri, ambo misericordiam consequuti. Ad hoc
valet, quod magna secundum propriam voluntatem
in ore cujusque sapiebat.
CAP. XVII.-- #Laici ter minimum in anno communicent.@#
(Ex epist. Fabii pa., capite 4.) Ut si non frequentius,
vel ter laici homines communicent in anno,
nisi forte quis majoribus quibuslibet criminibus impediatur,
id est, in Pascha et Pentecoste, et Natali
Domini.
CAP. XVIII.-- #An Eucharistiam qui semper peccat, semper accipere debeat.@#
( #Ex dictis Cyprian. et aliorum sanctorum Patrum.@# )
Sanctus Cyprianus dixit: Eucharistia quotidie ad
cibum salutis accipitur. Sanctus Ambrosius dixit:
Si quotiescumque effunditur sanguis Christi in remissionem
peccatorum effunditur, debeo semper accipere,
qui semper pecco, debeo semper habere medicinam.
S. Hilarius episcopus dixit: Si tanta non sunt
peccata ut excommunicetur quis, non se debet a medicina
corporis Domini separare. Unde timendum est,
ne diu abstractus a Christi corpore, alienus remaneat a
salute. Nam manifestum est eos vivere, qui corpus
ejus attingunt, ipso Domino dicente: Nisi manducaveritis
carnem Filii hominis, et biberitis ejus sanguinem,
non habebitis vitam in vobis. Qui enim jam
peccare quievit communicare non desinat.
CAP. XIX.-- #Quod singulis diebus Dominicis in Quadragesima fideles communicandi sint.@#
(Ex dictis Silverii pap., capite 3.) Singulis diebus
Dominicis in Quadragesima, praeter hos qui excommunicati
sunt, et praeter illos qui in publica poenitentia
sunt, sacramenta corporis et sanguinis Christi
sumenda sunt: et in coena Domini, in vigilia
Paschae, et in die Resurrectionis Domini, et Pentecostes,
et in Natali Domini, penitus ab omnibus
communicandum est.
CAP. XX.-- #Ut in coena Domini Eucharistiae perceptio non negligatur.@#
(Ex decr. Sotheris pap., cap. 5.) In coena Domini
a quibusdam perceptio Eucharistiae negligitur.
Quae quoniam in eadem die ab omnibus fidelibus,
exceptis his quibus pro gravibus criminibus inhibitum
est, percipienda sit, ecclesiasticus usus demonstrat,
cum etiam poenitentes eadem die ad percipienda
corporis et sanguinis Dominici sacramenta,
reconcilientur.
CAP. XXI.-- #De histrionibus et magis, si communionem cum caeteris fidelibus accipere debeant.@#
( #Ex epist. sancti Cyprian. episc. ad Eucratium.@# )
Cyprianus Eucratio confratri salutem. Pro dilectione
tua et reverentia ut ad consulendum me existimasti
frater charissime, quid mihi videatur de histrione et
mago illo, qui apud vos constitutus, adhuc in artis
suae dedecore perseverat, et magister et doctor
erudiendorum, imo perdendorum puerorum id quod
male didicit, caeteris quoque insinuat, an tali sacra
communione cum caeteris Christianis debeat dari,
aut nobiscum communicare: puto nec majestati
divinae, nec Evangelicae disciplinae congruere, ut pudor
et honor Ecclesiae, tam turpi et infami contagione
foedetur.
CAP. XXII.-- #Quandiu unusquisque ante sacram communionem ab uxore se abstinere debeat.@#
(Ex concil. Elibertan., cap. 3.) Omnis homo ante
sacram communionem a propria uxore abstinere
debet tres, aut quinque, aut septem dies.
CAP. XXIII.-- #Quod inter catholicos non connumeretur, qui in istis tribus temporibus, Pascha, Pentecoste, Natali Domini, non communicat.@#
( #Ex canone Agathen.@# ) Saeculares vero, qui in
Natali Domini Pascha, et in Pentecoste non communicaverint,
catholici non credantur, nec inter catholicos
habeantur.
CAP. | null | eaafe0ff-54a6-447d-b13b-aa6573a80276 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
XXIV.-- #Ut oblatio altaris singulis Dominicis diebus fiat.@#
(Ex decr. Fabii papae, cap. 5.) Decernimus ut in
Dominicis omnibus diebus altaris oblatio, ab omnibus
viris, vel mulieribus fiat, tam panis quam vini, ut per
has immolationes a peccatorum suorum fascibus
liberentur.
CAP. XXV.-- #De eadem re.@#
(Ex decr. ejusdem, cap. 10.) Oblationem quoque
et pacem in Ecclesia facere jugiter admoneatur populus
Christianus: quia ipsa oblatio sibi et suis
magnum remedium est animarum, et in ipsa pace
vera unanimitas et concordia demonstratur.
CAP. XXVI.-- #De diaconibus quod presbyteris communionem dare non debeant.@#
(Ex Nicaeno concilio, cap. 18.) Pervenit ad magnum,
sanctumque concilium, quod in quibusdam locis et
civitatibus presbyteris gratiam sacrae communionis
diaconi porrigant, quod nec regula, nec consuetudo
tradidit, ut ab his qui potestatem non habent offerendi,
illi qui offerunt Christi corpus accipiant.
Necnon et illud innotuit, quod quidam diaconi ante
episcopos sacra oblata contingant. Haec igitur omnia
resecentur, et in sua diaconi mensura permaneant,
scientes quod episcoporum quidem ministri sint,
inferiores autem presbyteris habeantur. Per orbem
ergo post presbyteros gratiam sacrae communionis
accipiant, aut episcopo eis, aut presbytero porrigente.
Sed nec sedere in medio presbyterorum diaconis
liceat: quia si hoc fiat, praeter regulam et ordinem
probatur existere. Si quis autem etiam post
has definitiones obedire noluerit, a ministerio cessare
debebit.
CAP. XXVII.-- #De eulogiis populo a presbyteris dandis.@#
(Ex decr. Pii papae, cap. 4.) Ut de oblationibus
quae offeruntur a populo, et consecrationi supersunt,
vel de panibus quos offerunt fideles ad Ecclesiam,
vel certe de suis presbyter convenienter partes incisas
habeat in vase nitido, ut post Missarum solemnia,
qui communicare non fuerunt parati, eulogias
omni die Dominico, et in diebus festis inde accipiant,
et illa, unde eulogias presbyter daturus est, ante in
haec verba benedicat.
CAP. XXVIII.-- #Oratio simplex eulogiae.@#
Domine sancte, Pater omnipotens, aeterne Deus,
benedicere digneris hunc panem tua sancta et spiritali
benedictione, ut sit omnibus salus mentis et corporis,
atque contra omnes morbos et universas inimicorum
insidias tutamen. Per Dominum nostrum Jesum
Christum Filium tuum panem vitae, qui de coelo
descendit, et dat vitam et salutem mundo, et tecum
vivit et regnat. Per, etc.
CAP. XXIX.-- #De pane qui offerendus est.@#
(Ex decr. Anitii papae, cap. 3.) Panes quos Deo in
sacrificium offertis, aut a vobismetipsis, aut a vestris
pueris coram vobis nitide ac studiose fiant, et diligenter
observetur, ut panis, et vinum, et aqua, sine
quibus Missae nequeunt celebrari, mundissime atque
studiose tractentur, et nihil in eis vile, nihil non
probatum inveniatur, juxta illud quod ait Scriptura:
Sit timor Domini vobiscum, et cum diligentia cuncta
facite.
CAP. XXX.-- #De presbyteris qui corpus Dominicum ad deferendum infirmis mulierculis tradunt.@#
(Ex concil. Remensi, cap. 2.) Pervenit ad notitiam
nostram, quod quidam presbyteri in tantum parvipendant
divina mysteria, ut laico, aut feminae sacrum
corpus Domini tradant ad deferendum infirmis,
et quibus prohibetur, ne sacrarium ingrediantur,
nec ad altare appropinquent, illis sancta sanctorum
committuntur. Quod quam sit horribile, quam
detestabile omnium religiosorum animadvertit prudentia.
Igitur interdicit per omnia synodus, ne talis
temeraria praesumptio ulterius fiat, sed omnimodis
presbyter per semetipsum infirmum communicet.
Quod si aliter fecerit, gradus sui periculo subjacebit.
CAP. XXXI.-- #Ut defunctis Eucharistia non detur.@#
(Ex concil. Carthag., cap. 6.) Item placuit, ut
corporibus defunctorum Eucharistia non detur.
Scriptum est enim: Accipite, et edite. Cadavera
autem, nec accipere possunt, nec edere: et nec
jam mortuos homines baptizari faciat presbyterorum
ignavia.
CAP. XXXII.-- #Ut oblationes in majoribus festis ab omnibus aequanimiter fiant.@#
(Ex concil. Matiscen. cap. 50.) In synodo Matiscensi
decretum est, ut in omnibus diebus Dominicis,
aliisque festivitatibus oblatio ab omnibus, qui
ad Missam convenerint, utriusque sexus offeratur
in Ecclesia, singuli singulas oblationes offerentes.
Finita | null | 9b7ced79-2b93-45db-9ddc-7eaadd5048a3 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
Missa a presbytero oblationes accipiant. Omnis
autem qui hanc diffinitionem per inobedientiam
evacuare praesumpserit, anathemate percellatur.
CAP. XXXIII.-- #Quod ministris altaris supra altare solis communicare liceat.@#
(Ex concil. Laodicen. cap. 19.) Solis autem ministris
sacro ordini deditis ad altare accedere, et communicare
liceat.
CAP. XXXIV.-- #Ut nullus infra presbyterum ordinatus, rem a presbytero consecratam alteri porrigat.@#
(Ex decr. Silvestr. papae. cap. 7.) Nullus acolythorum,
vel subdiaconorum rem consecratam a presbytero
jam aliis porrigat: quia aliud est minister,
aliud adsistens, nisi tantum supportet, quod ei sacerdos
imposuerit, ore suo benedictum.
CAP. XXXV.-- #De illis qui post aliquam degustationem sacrificium acceperint.@#
(Ex decr. Eutychii papae, capite 2.) Qui acceperit
sacrificium post cibum, aut post aliquam parvissimam
refectionem, nisi pro viatico, pueri tres dies,
majores septem, clerici viginti dies poeniteant.
CAP. XXXVI.-- #Ut presbyter illiteratus Missam celebrare non debeat.@#
(Ex decr. Fabiani papae, capite 10.) Sacrificium
non est accipiendum de manu sacerdotis, qui orationes,
vel lectiones, et reliquas observationes in
Missa, secundum ritum implere non postte.
CAP. XXXVII.-- #Pro unius oblatione alterius non spernendam.@#
(Eugenii papae, capite 17.) Presbyter pro unius oblatione,
alterius non spernat.
CAP. XXXVIII.-- #Ut dissidentium fratrum oblationes non recipiantur.@#
(Ex concilio Africano, capite 93.) Oblationes dissidentium
fratrum, neque in sacrario, neque in gazophylacio
recipiantur.
CAP. XXXIX.-- #Ut refutanda sint eorum dona, qui pauperes opprimunt.@#
(Ex eodem, capite 94.) Eorum, qui pauperes opprimunt,
dona a sacerdotibus refutanda.
CAP. XL.-- #De presbyteris immolantibus.@#
(Ex concilio Ancyrano, capite 1.) Presbyteros immolantes,
et iterum luctamen adeuntes, si hoc non
per illusionem aliquam sed ex veritate fecerunt, nec
ante parentes et affectantes, atque suadentes, ut
aestimarent quidem tormentis aptari, sed his visu
tantum et habitu subjici, hos placuit honorem quidem
propriae sedis retinere: offerre autem, aut alloqui
populum, aut omnino sacerdotalibus fungi
officiis non licere.
CAP. XLI.-- #De eadem re.@#
(Ex eodem, cap. 12.) Diaconi similiter, qui immolaverunt,
honorem quidem habeant, cessent vero ab
omni sacro mysterio, sive a pane, sive a calice offerendo,
vel praedicando. Quod si quidam episcoporum
conscii sunt laboris eorum, et humilitatis, et
mansuetudinis, et voluerint eis aliquid amplius tribuere,
vel adimere, penes ipsos erit potestas.
CAP. XLII.-- #De presbyteris, quibus solet dormiendo saepe semen effluere.@#
( #Interrogatio August. Anglorum apostoli.@# ) Si post
illusionem, quae per somnium solet accidere, vel
corpus Domini quilibet accipere valeat, vel si sacerdos
sit, sacra mysteria celebrare.
CAP. XLIII.-- #De eadem re.@#
( #Responsio Gregor.@# ) Etquidem hunc Testamentum
veteris legis, sicut in superiori capitulo jam diximus,
pollutum dicit, nisi lotum aqua ei usque ad
vesperum intrare Ecclesiam non conceditur. Quod
tamen aliter populus spiritalis intelligens, sub eodem
intellectu accipiet, quo praefati sumus quia quasi
per somnium illuditur, qui tentatus immundicia veris
imaginibus in cogitatione inquinatur. Sed lavandus est
aqua, ut culpas cogitationis lacrymis abluat, et nisi
prius ignis tentationis recesserit, reum se quasi usque
ad vesperum cognoscat. Sed est in eadem illusione necessaria
valde discretio, quae subtiliter pensari debeat,
ex qua re accidat menti dormientis. Nam
aliquando ex crapula, aliquando ex naturae superfluitate,
vel infirmitate, aliquando ex cogitatione
contingit. Et quidem quum ex naturae superfluitate,
vel infirmitate evenerit, omnimodo haec illusio non
est timenda: quia hanc animus nesciens pertulisse
magis dolendus est quam fecisse. Quum vero ultra
modum appetitus gulae in sumendis alimentis rapitur,
atque idcirco humorum receptacula gravantur,
habet exinde animus aliquem reatum, non
tamen usque ad prohibitionem percipiendi corporis
Christi vel missarum solemnia celebrandi, quum
fortasse, aut festus dies exigit, aut exhiberi mysterium
pro eo quod sacerdos alius in loco deest, ipsa
necessitas compellit, mutatis vestibus cantet. Nam
si adsunt alii, qui implere mysterium valeant, illusio
per crapulam | null | 49d478a0-66d1-4c14-aed1-91f730e72db2 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
facta a perceptione sacri mysterii
prohibere non debet, sed ab immolatione sacri
mysterii abstinere, ut arbitror, humiliter debet, si
tamen dormientis mentem turpi imaginatione non
concusserit. Nam sunt quibus ita plerumque illusio
nascitur, ut eorum animus, etiam in somno corporis
positus, turpibus imaginationibus non foedetur.
Qua in re unum ibi ostenditur, ipsa mens rea non
tamen sit, vel suo judicio libera: quum se et dormienti
corpore nihil meminit vidisse, tamen in
vigiliis corporeis meminit in ingluviem cecidisse.
Sin vero ex turpi cogitatione vigilantis oritur illusio
dormientis, patet animo reatus suus. Videt enim a
qua radice inquinatio illa processerit: quia quod
cogitavit sciens, hoc pertulit nesciens. Propter
talem pollutionem, a sacro mysterio eo die abstinere
oportet. Sed pensandum est, ipsa cogitatio utrum
in suggestione, hac in delectatione, vel, quod majus
est, in peccati consensu ceciderit. Tribus enim modis
impletur omne peccatum, videlicet, suggestione,
delectatione, consensu. Suggestio quippe fit per diabolum,
delectatio per carnem, consensus per spiritum:
quia et primam culpam serpens suggessit, Eva, velut
caro, delectata est Adam, vero velut spiritus consensit.
Et necessaria est magna discretio inter suggestionem
atque delectationem, inter delectationem
atque consensum, judicem sui praesidere animum.
Quum enim malignus spiritus peccatum suggerit in
mente, si nulla peccati delectatio sequatur, peccatum
omnino perpetratum non est. Quum vero delectari
caro coeperit, tunc peccatum incipit nasci, si autem
etiam ad consensum ex deliberatione consentit,
tunc peccatum cognoscitur perfici. In suggestione
igitur peccati, si mens est in delectatione, fit nutrimentum,
in consensu perfectio. Et saepe contingit,
ut hoc quod malignus spiritus seminat in cogitatione,
caro in delectationem trahat, nec tamen
animus eidem delectationi consentiat: et cum caro
delectari sine animo nequeat, ipse tamen animus
carnis voluptatibus reluctans, in delectatione carnali
aliquo modo ligatur invitus, ut ei ex ratione contradicat;
ne consentiat, et tamen delectatione ligatus
sit, sed ligatum se vehementer ingemiscat. Unde et
ille coelitus exercitatus praecipuus miles gemebat,
dicens: Video aliam legem in membris meis repugnantem
legi mentis meae, et captivum me ducentem
in lege peccati, quae est in membris meis. Si
autem captivus erat minime pugnabat. Quapropter
et captivus erat, et pugnabat: igitur legi mentis ejus
lex, quae in membris est, repugnabat. Si autem pugnabat,
captivus non erat. Itaque est homo, ut ita
dixerim, captivus et liber. Liber ex justitia, captivus
ex delectatione quam portat invitus.
CAP. XLIV.-- #De presbyteris villanis si in civitate offerre audeant.@#
(Ex concil. Neocaes., cap. 13.) Presbyteri ruris in
ecclesia civitatis episcopo praesente, vel presbyteris
urbis ipsius, offerre non possunt, nec panem sanctificatum
dare, calicemque porrigere. Si vero absentes
hi fuerint, et ad dandam orationem vocentur, soli
dare debebunt
CAP. XLV.-- #De eadem re.@#
(Ex decr. Sotheris papae, cap. 13.) Presbyteri qui
conreligionales non sunt, in ecclesiis, praesentibus
episcopis vel presbyteris civitatis, offerre non poterunt,
nec panem dare, in oratione autem calicem
dabunt. Quod si absentes sunt civitatis sacerdotes,
et fuerint invitati in orationem, soli possunt dare.
CAP. XLVI.-- #De illis qui per ebrietatem eucharistiam evomuerint.@#
( #Ex Poenitentiali Bedae.@# ) Si quis per ebrietatem vel
voracitatem eucharistiam evomuerit, XL dies poeniteat:
clerici, vel monachi, seu diaconi, XL dies poeniteant,
presbyteri, LXX dies, episcopi XC. Si pro
infirmitatis causa evomuerit, VII dies poeniteat.
CAP. XLVII.-- #De hoc, si aliquid de calice sacri sanguinis stillaverit.@#
(Ex decr. Pii papae, cap. 3.) Si vero per negligentiam
de calice aliquid stillaverit in terram, linguabitur,
tabula radetur. Si non fuerit tabula, ut non
conculcetur, locus corradetur, et in igne consumetur,
et cinis intra altare recondetur, et sacerdos quadraginta
dies poeniteat. Si super altare stillaverit calix,
sorbeat minister stillam, et tres dies poeniteat. Si
per linteum altaris ad aliud stilla pervenerit, quatuor
dies poeniteat. Si usque tertium, novem dies. Si usque
quartum, quindecim dies: et linteamina | null | 765ee501-317d-41c8-9ae0-fde4e8e176f1 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
quae
tetigerunt stillam tribus minister abluat vicibus, calice
subterposito, et aqua ablutionis sumatur, et
juxta altare recondatur.
CAP. XLVIII.-- #De illo qui evomit sacrificium, et a canibus consumitur.@#
( #Ex Poenitentiali Theod.@# ) Qui evomuerit sacrificium
et a canibus consumitur, annum unum poeniteat:
sin autem, quadraginta dies poeniteat. Si in
die quando communicaverit sacrificium evomuerit,
si ante mediam noctem, tres superpositiones faciat.
Si post mediam noctem, duas. Si post matutinas,
unam.
CAP. XLIX.-- #De eadem re.@#
( #Ex Poenitentiali Romano.@# ) Si vero sacrificium evomuerit,
quadraginta dies poeniteat. Si infirmitatis
causa, septem dies: si in ignem projicit, centum
psalmos cantet: si vero canes lambuerint talem vomitum,
centum dies qui evomit, poeniteat.
CAP. L.-- #De eucharistia inveterata.@#
(Ex concil. Aurelian., cap. 5.) Omne sacrificium
sordida vetustate perditum, igne comburendum est,
et cinis juxta altare sepeliendus.
CAP. LI.-- #De illis qui non bene custodierint corpus et sanguinem Domini.@#
(Ex eodem, cap. 6.) Qui non bene custodierit sacrificium,
et mus, vel aliquod aliud animal comederit
illud, quadraginta dies poeniteat. Qui autem perdiderit
illud in ecclesia, aut pars ejus ceciderit, et
non inventa fuerit, XX dies poeniteat. Perfundens
aliquid super altare de calice quando offertur, VI
dies poeniteat, aut si abundantius, VII dies poeniteat.
Qui autem perfundit calicem dum solemnitas missae
celebratur, XL dies poeniteat. Si vero celebrata
missa presbyter neglexerit accipere sacrificium, similiter
XL dies poeniteat, et qui acceperit sacrificium
pollutus nocturno tempore, VII dies. Diaconus obliviscens
oblationem offerre donec offeratur linteamen,
quando recitantur nomina pausantium, similiter
poeniteat. Qui negligentiam erga sacrificium fecerit,
ut vermibus consumptum ad nihilum devenerit, III
quadragesimas cum pane et aqua poeniteat. Si integrum
inventum fuerit, in eo vermis comburatur, et
cinis sub altari condatur, et qui neglexerit, quaternis
diebus suam negligentiam solvat. Si cum amissione
saporis decoloratur sacrificium, XX dies expleantur
jejunio, conglutinatum vero, VII dies qui
mersit, poeniteat.
CAP. LII.-- #De eadem re.@#
( #Ex Poenitentiali Romano.@# ) Si ceciderit sacrificium
de manibus offerentis terratenus ut non inveniatur,
omne quodcunque inventum fuerit in loco in quo
ceciderit comburetur, et cinis ut supra, abscondatur,
et cui acciderit medium annum poeniteat. Si vero
sacrificium inventum fuerit, locus scopis mundetur,
et stramen ut supra, ignetur, et cinis ut supra, recondatur
et sacerdos XX dies poeniteat.
CAP. LIII.-- #De muliere quae pepererit, ut communicet si voluerit@#
( #Ex concil. Carthag.@# ) Mulier enixa, si vult, communionem
percipiat.
FINIS LIBRI QUINTI.
ARGUMENTUM LIBRI.
Liber hic quae ad sacramentum Eucharistiae spectant
plenissime tractat, adeo ut nihil quod ad hanc
rem attinet requiras.
CAP. I.-- #Quod omne crimen sacrificiis Deo oblatis deleatur, quaeque in sacrificiis debeant adhiberi, quae rejici.@#
( #Ex decretis Julii papae episcopis per Aegyptum
missis.@# ) Cum omne crimen atque peccatum oblatis
Deo sacrificiis deleatur, quid de caetero pro delictorum
expiatione Domino dabitur, quando in ipsa
sacrificii oblatione erratur? Audivimus enim quosdam
schismatica ambitione detentos, contra divinos
ordines et apostolicas institutiones, lac pro vino in
divinis sacrificiis dedicare. Alios quoque intinctam
Eucharistiam populis, pro complemento communionis
porrigere. Quosdam etiam non expressum vinum
in sacramento Dominici calicis offerre, sed oblatis
uvis populos communicare. Alios vero pannum lineum
musto intinctum, per totum annum reservare,
et in tempore sacrificii cum aqua partem ejus lavare,
et sic offerre. Quod quam sit Evangelicae atque apostolicae
doctrinae contrarium, et consuetudini ecclesiasticae
adversum, non difficile ab ipso fonte veritatis
probabitur, a quo ordinata ipsa sacramentorum
mysteria processerunt. Cum enim magister
Veritatis verum salutis nostrae sacrificium suis
commendaret discipulis, non illis lac, sed panem
tantum, et calicem sub hoc sacramento cognoscimus,
dedisse. Legitur enim in evangelica veritate:
Accepit Jesus panem et calicem, et benedicens
dedit discipulis suis. Cesset ergo lac sacrificando
offerri, quia manifestum et evidens exemplum Evangelicae
veritatis illuxit, quod praeter panem et vinum
aliud offerri non | null | bfdb59bd-8ad8-432a-a00d-8c7565271d23 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
liceat. Illud vero quod pro complemento
communionis intinctam tradunt Eucharistiam
populis, nec hoc prolatum ex evangelio
testimonium receperunt, ubi apostolis corpus suum
et sanguinem commendavit, seorsum enim panis, et
seorsum calicis commendatio memoratur. Nam intinctum
panem aliis Christum praebuisse non legimus,
excepto illi tantum discipulo, quem intincta
bucella magistri proditorem ostenderet, non quae
sacramenti hujus institutionem signaret. Nam quod
de expresso botro, id est, de uvarum granis populus
communicatur, valde est omnino confusum, sed si
necesse fuerit, botrus in calice comprimatur, et aqua
misceatur: quia calix Dominicus juxta canonicum
praeceptum vino et aqua permixtus debet offerri:
quia videmus in aqua populum intelligi, in vino vero
ostendi sanguinem Christi. Ergo cum in calice vinum
aqua misceatur, Christo populus adunatur, et credentium
plebs ei in quem credidit copulatur, et jungitur.
Quae copulatio et conjunctio aquae et vini sic
miscetur in calice Domini, ut commixtio illa non
possit separari. Nam si vinum tantum quis offerat,
sanguis Christi incipit esse sine nobis: si vero
aqua sit sola, plebs incipit esse sine Christo. Ergo
quando botrus solus offertur, in quo vini tantum efficentia
demonstratur, salutis nostrae sacramentum
negligitur, quod per aquam significatur. Non enim
potest calix Domini esse aqua sola, aut vinum solum,
nisi utrumque misceatur. Et ideo, quia jam ex hoc
plurima et multiplex majorum emanavit sententia,
deinceps omnis talis error atque praesumptio cessare
debet, ne perversorum inordinata compago statum
veritatis enervet. Et ideo nullum deinceps licitum
erit aliud in divinis sacris offerre, nisi juxta antiquorum
sententiam conciliorum, panem tantum, et
calicem vino et aqua permixtum. De caetero aliter
quam praeceptum est faciens, tandiu sacrificando
cessabit, quandiu legitima poenitentiae satisfactione
correptus ad gradus sui officium redeat quod
amisit.
CAP. II.-- #Quod in Eucharistia nec pura aqua, nec purum vinum offerri debeat.@#
(Ex concil. Wormaciensi, cap. 2.) In Eucharistia
non debet pura aqua offerri, ut quidam sobrietatis
causa falluntur, sed vinum cum aqua mixtum: quia
et vinum fuit in redemptionis nostrae mysterio, cum
dicit: Non bibam de hoc genimine vitis, et aqua mixtum,
quod post coenam dabat. Sed de latere ejus
aqua cum sanguine egressa, vinum de vera carnis
ejus vite cum aqua expressum ostendit. Cum igitur
magister veritatis verum salutis nostrae sacrificium
suis commendaret discipulis, panem tantum et calicem
sub hoc sacramento praebuisse cognoscimus:
ideoque praeter panem et vinum cum aqua mixtum,
aliud offerri non debet. Calix enim Dominicus vino
et aqua commixtus debet offerri: quia videmus in
aqua populum intelligi, in vino vero ostendi sanguinem
Christi. Ergo quando in calice vino aqua miscetur,
Christo populus adunatur, et credentium plebs
ei in quem credidit copulatur et jungitur. Quae copulatio
et conjunctio aquae et vini sic miscetur in
calice Domini, ut commixtio illa non possit separari.
Nam si vinum tantum quis offerat, sanguis Christi
incipit esse sine nobis. Si vero aqua sit sola, plebs
incipit esse sine Christo. Non potest enim calix Domini
esse aqua sola aut vinum solum, nisi utrumque
sibi misceatur.
CAP. III.-- #Ut in sacrificio panis et vinum cum aqua mixtum offeratur.@#
(Ex concil. Carthag., cap. 23.) Ut in sacramentis
corporis et sanguinis Domini nihil amplius offeratur
quam quod ipse Dominus dicit, hoc est, panis et
vinum aqua mixtum: nec amplius in primitiis offeratur
Deo vino et frumento.
CAP. IV.-- #Ut nihil aliud in sacrificio offeratur, nisi panis et vinum aqua mixtum.@#
(Ex concil. African., cap. 4.) Ut in sacramentis corporis
et sanguinis Domini nihil amplius offeratur
quam quod ipse Dominus tradidit, hoc est, panis et
vinum aqua mixtum. Primitiae vero, ceu mel et lac
quod uno die solemnissimo in infantum mysterio
solet offerri, quamvis in altari offerantur, suam tamen
habeant propriam benedictionem, ut a sacramento
corporis Dominici et sanguinis distinguantur, nec
amplius in primitiis offeratur, quam de uvis et frumentis.
CAP. V.-- #De passione Domini in consecratione corporis miscenda.@#
(Ex decr. Alexan. pap., cap. 5.) In sacramentorum
quoque oblationibus, quae inter Missarum solennia
Domino offeruntur, passio Domini miscenda | null | e7ea93e0-f2eb-4adf-bddc-93c32e8a2772 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
est, ut ejus, cujus corpus et sanguis conficitur,
passio celebretur, ita ut repulsis opinionibus superstitionum,
panis tantum et vinum aqua permixtum
in sacrificio offerantur. Non debet enim, ut a patribus
accepimus, et ipsa ratio docet, in calice Domini
aut vinum solum, aut aqua sola offerri, sed
utrumque permixtum, quia utrumque ex latere ejus
in sua passione profluxisse legitur. Ipsa vero Veritas
nos instruxit, calicem et panem in sacramento
offerre, quando ait: Accepit Jesus panem et benedixit,
deditque discipulis suis, dicens: Accipite et
manducate, hoc est corpus meum quod pro vobis
tradetur. Similiter, postquam coenavit, accepit calicem,
deditque discipulis suis dicens: Accipite et
bibite ex eo omnes, quia hic est calix sanguinis
mei, qui pro vobis effundetur in remissionem peccatorum.
Crimina enim atque peccata oblatis his
Domino sacrificiis delentur. Idcirco et passio ejus
in his commemoranda est, qua redempti sumus,
et saepius recitanda, atque haec Domino offerenda.
Talibus hostiis delectabitur et placabitur Dominus,
et peccata dimittet ingentia. Nihil enim in
sacrificiis majus esse potest, quam corpus et sanguis
Christi, nec ulla oblatio hac potior est, sed haec
omnes praecellit: quae pura conscientia Domino offerenda
est, et pura mente consummanda, atque ab
omnibus veneranda. Et sicut potior est caeteris: ita
potius excoli, et venerari debet.
CAP. VI.-- #Quae species ad altare non ad sacrificandum, sed ad benedictionem simplicem offerantur.@#
(Ex canon. apostol., capite 4.) Offerri non liceat
aliquid ad altare praeter novas spicas, et uvas, et
oleum ad luminaria, et fabas, et thymiama ad incensum,
tempore quo sancta celebratur oblatio.
CAP. VII.-- #De eadem re.@#
(Ex decr. Melch. pap., capite 1.) Haec species quas
non licet offerre super altare juxta constitutionem
apostolorum eorumque successorum, ad domum sacerdotum
deferantur, et a sacerdotibus benedicantur,
et simplici benedictione benedicta demum a populis
sumantur. Fabae tantum et uvae, novae spicae,
et oleum, et odoramenta ad incensum, et caetera
quae apostoli constituerunt super altare offerantur.
CAP. VIII.-- #Nihil in sacrificio praeter quod Dominus statuit offerendum.@#
(Ex canon. apostol., capite 3.) Si quis episcopus,
aut presbyter, praeter ordinationem Domini alia quaedam
in sacrificio offerat, super altare, id est, aut
mel, aut lac, aut pro vino siceram, aut confecta
quaedam, aut volatilia, aut animalia aliqua, aut
legumina, contra constitutionem Domini faciens,
deponatur.
CAP. IX.-- #Ut presbyteri vas mundum habeant, ubi corpus Domini cum diligentia recondatur.@#
(Ex concil. Turonen., capite 4.) Ut omnis presbyter
habeat pixidem, aut vas tanto sacramento dignum,
ubi corpus Dominicum diligenter recondatur, ad viaticum
recedentibus a saeculo. Quae tantum sacra oblatio
intincta debet esse in sanguine Christi, ut veraciter
presbyter possit dicere infirmo, corpus et sanguis
Domini proficiat tibi, etc. Semperque sit super altare
obserata propter mures et nefarios homines, et
de septimo in septimum diem semper mutetur, id
est, illa a presbytero sumatur, et alia, quae eodem
die consecrata est, in locum ejus subrogetur, ne
forte diutius reservata, mucida, quod absit, fiat.
CAP. X.-- #Ut presbyter Eucharistiam in promptu habeat.@#
(Ex concil. Wormac., cap. 5.) Ut presbyter semper
Eucharistiam habeat paratam, ut quando quis infirmatus
fuerit, aut parvulus infirmus fuerit statim
eum communicet, ne sine communione moriatur.
CAP. XI.-- #Tot oblationes quot populo sufficiant offerendas, relictas in crastinum non reservandas.@#
(Ex epist. Clementis pa., c. 28.) Certe tanta in altari
holocausta offerentur quanta populo sufficere debeant:
quod si remanserit in crastinum non reserventur,
sed cum timore et tremore clericorum diligentia
consumantur. Qui autem residua corporis
Domini, quae in sacrario relicta sunt consumunt,
non statim ad communes sumendos cibos conveniant,
nec putent sanctae portioni commiscere cibum
qui per aqualiculos digestus in secessum emittitur. Si
igitur mane Dominica porrigitur, usque ad sextam
jejunent ministri qui eam consumpserint. Et si tertia
vel quarta hora acceperint, jejunent usque ad vesperam.
Sic secreta sanctificatione, aeterna | null | 5acf82fe-32a3-47b2-acde-9a55e25f047d | latin_170m_raw | null | None | None | None |
custodienda
sunt sacramenta.
CAP. XII.-- #Oblationes de sabbato in sabbatum innovandas.@#
(Ex concilio Aurel., capite 4.) Illud etiam annectendum
videtur, ut oblationes quae in altari offeruntur,
de sabbato in sabbatum semper innoventur:
quia panes propositionis qui super mensam Domini
ponebantur, a sabbato in sabbatum semper mutabantur,
ne diu servati mucidi fiant, et, ut quidam
saeviunt, igne concrement. Quod si aliquis diabolo
instigante hoc facere praesumpserit, anathema sit.
CAP. XIII.-- #Ut praesente et praecipiente presbytero, diaconus populum communicet.@#
(Ex concilio Carthag., capite 38.) Ut diaconus praesente
presbytero Eucharistiam corporis Christi populo,
si necessitas cogit, jussus eroget.
CAP. XIV.-- #Quod magna discretio esse debeat de perceptione corporis et sanguinis Dominici.@#
(Ex epist. Clementis pa., capite 32.) In perceptione
corporis et sanguinis Dominici magna discretio
adhibenda est. Cavendum est enim ne si nimium in
longum differatur ad perniciem animae pertineat,
dicente Domino: Nisi manducaveritis carnem Filii
hominis, et biberitis ejus sanguinem, non habebitis
vitam in vobis. Si vero indiscrete accipiatur, timendum
est illud quod ait Apostolus: Qui manducat
et bibit corpus et sanguinem Domini indigne, judicium
sibi manducat et bibit. Juxta ejusdem apostoli
vocem, probare se debet homo, et sic de pane illo
edat, et de calice bibat, ut videlicet abstinens aliquot
diebus ab operibus carnis, et purificans corpus
animamque suam praeparet se ad percipiendum
tantum sacramentum exemplo David, qui, nisi confessus
fuerit se abstinuisse ab opere conjugali, ab
heri et nudius tertius, nequaquam panes propositionis
a sacerdote accepisset.
CAP. XV.-- #De quotidana perceptione Eucharistiae.@#
( #Ex dictis August.@# ) Quotidie Eucharistiae communionem
percipere, nec laudo, nec vitupero: Omnibus
tamen Dominicis diebus communicandum hortor.
Si tamen metus in affectu peccandi est, gravari
magis dico Eucharistiae perceptione quam purificari.
Et ideo quamvis quis peccato mordeatur peccandi
non habeat de caetero voluntatem, et communicaturus
satis faciat lacrymis et orationibus, et confidens
de Domini miseratione, accedat ad Eucharistiam intrepidus
et securus. Sed hoc de illo dico quem mortalia
peccata non gravant.
CAP. XVI.-- #De eadem re.@#
( #Ex dictis ejusdem ad Januarium.@# ) Dixerit quispiam,
non quotidie accipiendam Eucharistiam, alius
affirmet quotidie. Faciat unusquisque quod secundum
fidem suam pie credit esse faciendum. Neque
enim litigaverunt inter se, aut quisquam eorum se
alteri praeposuit, Zachaeus et ille centurio; quum
alter eorum gaudens in domo sua susceperit Dominum,
alter dixerit: Domine, non sum dignus ut
intres sub tectum meum: ambo Salvatorem honorificantes,
quamvis non uno modo: ambo peccatis
miseri, ambo misericordiam consequuti. Ad hoc
valet, quod magna secundum propriam voluntatem
in ore cujusque sapiebat.
CAP. XVII.-- #Laici ter minimum in anno communicent.@#
(Ex epist. Fabii pa., capite 4.) Ut si non frequentius,
vel ter laici homines communicent in anno,
nisi forte quis majoribus quibuslibet criminibus impediatur,
id est, in Pascha et Pentecoste, et Natali
Domini.
CAP. XVIII.-- #An Eucharistiam qui semper peccat, semper accipere debeat.@#
( #Ex dictis Cyprian. et aliorum sanctorum Patrum.@# )
Sanctus Cyprianus dixit: Eucharistia quotidie ad
cibum salutis accipitur. Sanctus Ambrosius dixit:
Si quotiescumque effunditur sanguis Christi in remissionem
peccatorum effunditur, debeo semper accipere,
qui semper pecco, debeo semper habere medicinam.
S. Hilarius episcopus dixit: Si tanta non sunt
peccata ut excommunicetur quis, non se debet a medicina
corporis Domini separare. Unde timendum est,
ne diu abstractus a Christi corpore, alienus remaneat a
salute. Nam manifestum est eos vivere, qui corpus
ejus attingunt, ipso Domino dicente: Nisi manducaveritis
carnem Filii hominis, et biberitis ejus sanguinem,
non habebitis vitam in vobis. Qui enim jam
peccare quievit communicare non desinat.
CAP. XIX.-- #Quod singulis diebus Dominicis in Quadragesima fideles communicandi sint.@#
(Ex dictis Silverii pap., capite 3.) Singulis diebus
Dominicis in Quadragesima, praeter hos qui excommunicati
sunt, et praeter illos qui in publica poenitentia
sunt, sacramenta corporis et sanguinis Christi
sumenda sunt: et in coena Domini, in vigilia
Paschae, et | null | 223b991e-4989-4288-ab0d-5537b58d7206 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
in die Resurrectionis Domini, et Pentecostes,
et in Natali Domini, penitus ab omnibus
communicandum est.
CAP. XX.-- #Ut in coena Domini Eucharistiae perceptio non negligatur.@#
(Ex decr. Sotheris pap., cap. 5.) In coena Domini
a quibusdam perceptio Eucharistiae negligitur.
Quae quoniam in eadem die ab omnibus fidelibus,
exceptis his quibus pro gravibus criminibus inhibitum
est, percipienda sit, ecclesiasticus usus demonstrat,
cum etiam poenitentes eadem die ad percipienda
corporis et sanguinis Dominici sacramenta,
reconcilientur.
CAP. XXI.-- #De histrionibus et magis, si communionem cum caeteris fidelibus accipere debeant.@#
( #Ex epist. sancti Cyprian. episc. ad Eucratium.@# )
Cyprianus Eucratio confratri salutem. Pro dilectione
tua et reverentia ut ad consulendum me existimasti
frater charissime, quid mihi videatur de histrione et
mago illo, qui apud vos constitutus, adhuc in artis
suae dedecore perseverat, et magister et doctor
erudiendorum, imo perdendorum puerorum id quod
male didicit, caeteris quoque insinuat, an tali sacra
communione cum caeteris Christianis debeat dari,
aut nobiscum communicare: puto nec majestati
divinae, nec Evangelicae disciplinae congruere, ut pudor
et honor Ecclesiae, tam turpi et infami contagione
foedetur.
CAP. XXII.-- #Quandiu unusquisque ante sacram communionem ab uxore se abstinere debeat.@#
(Ex concil. Elibertan., cap. 3.) Omnis homo ante
sacram communionem a propria uxore abstinere
debet tres, aut quinque, aut septem dies.
CAP. XXIII.-- #Quod inter catholicos non connumeretur, qui in istis tribus temporibus, Pascha, Pentecoste, Natali Domini, non communicat.@#
( #Ex canone Agathen.@# ) Saeculares vero, qui in
Natali Domini Pascha, et in Pentecoste non communicaverint,
catholici non credantur, nec inter catholicos
habeantur.
CAP. XXIV.-- #Ut oblatio altaris singulis Dominicis diebus fiat.@#
(Ex decr. Fabii papae, cap. 5.) Decernimus ut in
Dominicis omnibus diebus altaris oblatio, ab omnibus
viris, vel mulieribus fiat, tam panis quam vini, ut per
has immolationes a peccatorum suorum fascibus
liberentur.
CAP. XXV.-- #De eadem re.@#
(Ex decr. ejusdem, cap. 10.) Oblationem quoque
et pacem in Ecclesia facere jugiter admoneatur populus
Christianus: quia ipsa oblatio sibi et suis
magnum remedium est animarum, et in ipsa pace
vera unanimitas et concordia demonstratur.
CAP. XXVI.-- #De diaconibus quod presbyteris communionem dare non debeant.@#
(Ex Nicaeno concilio, cap. 18.) Pervenit ad magnum,
sanctumque concilium, quod in quibusdam locis et
civitatibus presbyteris gratiam sacrae communionis
diaconi porrigant, quod nec regula, nec consuetudo
tradidit, ut ab his qui potestatem non habent offerendi,
illi qui offerunt Christi corpus accipiant.
Necnon et illud innotuit, quod quidam diaconi ante
episcopos sacra oblata contingant. Haec igitur omnia
resecentur, et in sua diaconi mensura permaneant,
scientes quod episcoporum quidem ministri sint,
inferiores autem presbyteris habeantur. Per orbem
ergo post presbyteros gratiam sacrae communionis
accipiant, aut episcopo eis, aut presbytero porrigente.
Sed nec sedere in medio presbyterorum diaconis
liceat: quia si hoc fiat, praeter regulam et ordinem
probatur existere. Si quis autem etiam post
has definitiones obedire noluerit, a ministerio cessare
debebit.
CAP. XXVII.-- #De eulogiis populo a presbyteris dandis.@#
(Ex decr. Pii papae, cap. 4.) Ut de oblationibus
quae offeruntur a populo, et consecrationi supersunt,
vel de panibus quos offerunt fideles ad Ecclesiam,
vel certe de suis presbyter convenienter partes incisas
habeat in vase nitido, ut post Missarum solemnia,
qui communicare non fuerunt parati, eulogias
omni die Dominico, et in diebus festis inde accipiant,
et illa, unde eulogias presbyter daturus est, ante in
haec verba benedicat.
CAP. XXVIII.-- #Oratio simplex eulogiae.@#
Domine sancte, Pater omnipotens, aeterne Deus,
benedicere digneris hunc panem tua sancta et spiritali
benedictione, ut sit omnibus salus mentis et corporis,
atque contra omnes morbos et universas inimicorum
insidias tutamen. Per Dominum nostrum Jesum
Christum Filium tuum panem vitae, qui de coelo
descendit, et dat vitam et salutem mundo, et tecum
vivit et regnat. Per, etc.
CAP. XXIX.-- #De | null | de313983-20e0-4378-916f-6614f1f4db43 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
pane qui offerendus est.@#
(Ex decr. Anitii papae, cap. 3.) Panes quos Deo in
sacrificium offertis, aut a vobismetipsis, aut a vestris
pueris coram vobis nitide ac studiose fiant, et diligenter
observetur, ut panis, et vinum, et aqua, sine
quibus Missae nequeunt celebrari, mundissime atque
studiose tractentur, et nihil in eis vile, nihil non
probatum inveniatur, juxta illud quod ait Scriptura:
Sit timor Domini vobiscum, et cum diligentia cuncta
facite.
CAP. XXX.-- #De presbyteris qui corpus Dominicum ad deferendum infirmis mulierculis tradunt.@#
(Ex concil. Remensi, cap. 2.) Pervenit ad notitiam
nostram, quod quidam presbyteri in tantum parvipendant
divina mysteria, ut laico, aut feminae sacrum
corpus Domini tradant ad deferendum infirmis,
et quibus prohibetur, ne sacrarium ingrediantur,
nec ad altare appropinquent, illis sancta sanctorum
committuntur. Quod quam sit horribile, quam
detestabile omnium religiosorum animadvertit prudentia.
Igitur interdicit per omnia synodus, ne talis
temeraria praesumptio ulterius fiat, sed omnimodis
presbyter per semetipsum infirmum communicet.
Quod si aliter fecerit, gradus sui periculo subjacebit.
CAP. XXXI.-- #Ut defunctis Eucharistia non detur.@#
(Ex concil. Carthag., cap. 6.) Item placuit, ut
corporibus defunctorum Eucharistia non detur.
Scriptum est enim: Accipite, et edite. Cadavera
autem, nec accipere possunt, nec edere: et nec
jam mortuos homines baptizari faciat presbyterorum
ignavia.
CAP. XXXII.-- #Ut oblationes in majoribus festis ab omnibus aequanimiter fiant.@#
(Ex concil. Matiscen. cap. 50.) In synodo Matiscensi
decretum est, ut in omnibus diebus Dominicis,
aliisque festivitatibus oblatio ab omnibus, qui
ad Missam convenerint, utriusque sexus offeratur
in Ecclesia, singuli singulas oblationes offerentes.
Finita Missa a presbytero oblationes accipiant. Omnis
autem qui hanc diffinitionem per inobedientiam
evacuare praesumpserit, anathemate percellatur.
CAP. XXXIII.-- #Quod ministris altaris supra altare solis communicare liceat.@#
(Ex concil. Laodicen. cap. 19.) Solis autem ministris
sacro ordini deditis ad altare accedere, et communicare
liceat.
CAP. XXXIV.-- #Ut nullus infra presbyterum ordinatus, rem a presbytero consecratam alteri porrigat.@#
(Ex decr. Silvestr. papae. cap. 7.) Nullus acolythorum,
vel subdiaconorum rem consecratam a presbytero
jam aliis porrigat: quia aliud est minister,
aliud adsistens, nisi tantum supportet, quod ei sacerdos
imposuerit, ore suo benedictum.
CAP. XXXV.-- #De illis qui post aliquam degustationem sacrificium acceperint.@#
(Ex decr. Eutychii papae, capite 2.) Qui acceperit
sacrificium post cibum, aut post aliquam parvissimam
refectionem, nisi pro viatico, pueri tres dies,
majores septem, clerici viginti dies poeniteant.
CAP. XXXVI.-- #Ut presbyter illiteratus Missam celebrare non debeat.@#
(Ex decr. Fabiani papae, capite 10.) Sacrificium
non est accipiendum de manu sacerdotis, qui orationes,
vel lectiones, et reliquas observationes in
Missa, secundum ritum implere non postte.
CAP. XXXVII.-- #Pro unius oblatione alterius non spernendam.@#
(Eugenii papae, capite 17.) Presbyter pro unius oblatione,
alterius non spernat.
CAP. XXXVIII.-- #Ut dissidentium fratrum oblationes non recipiantur.@#
(Ex concilio Africano, capite 93.) Oblationes dissidentium
fratrum, neque in sacrario, neque in gazophylacio
recipiantur.
CAP. XXXIX.-- #Ut refutanda sint eorum dona, qui pauperes opprimunt.@#
(Ex eodem, capite 94.) Eorum, qui pauperes opprimunt,
dona a sacerdotibus refutanda.
CAP. XL.-- #De presbyteris immolantibus.@#
(Ex concilio Ancyrano, capite 1.) Presbyteros immolantes,
et iterum luctamen adeuntes, si hoc non
per illusionem aliquam sed ex veritate fecerunt, nec
ante parentes et affectantes, atque suadentes, ut
aestimarent quidem tormentis aptari, sed his visu
tantum et habitu subjici, hos placuit honorem quidem
propriae sedis retinere: offerre autem, aut alloqui
populum, aut omnino sacerdotalibus fungi
officiis non licere.
CAP. XLI.-- #De eadem re.@#
(Ex eodem, cap. 12.) Diaconi similiter, qui immolaverunt,
honorem quidem habeant, cessent vero ab
omni sacro mysterio, sive a pane, sive a calice offerendo,
vel praedicando. | null | ba6ce8ea-7b40-4b6a-b97a-6fd798338a0f | latin_170m_raw | null | None | None | None |
Quod si quidam episcoporum
conscii sunt laboris eorum, et humilitatis, et
mansuetudinis, et voluerint eis aliquid amplius tribuere,
vel adimere, penes ipsos erit potestas.
CAP. XLII.-- #De presbyteris, quibus solet dormiendo saepe semen effluere.@#
( #Interrogatio August. Anglorum apostoli.@# ) Si post
illusionem, quae per somnium solet accidere, vel
corpus Domini quilibet accipere valeat, vel si sacerdos
sit, sacra mysteria celebrare.
CAP. XLIII.-- #De eadem re.@#
( #Responsio Gregor.@# ) Etquidem hunc Testamentum
veteris legis, sicut in superiori capitulo jam diximus,
pollutum dicit, nisi lotum aqua ei usque ad
vesperum intrare Ecclesiam non conceditur. Quod
tamen aliter populus spiritalis intelligens, sub eodem
intellectu accipiet, quo praefati sumus quia quasi
per somnium illuditur, qui tentatus immundicia veris
imaginibus in cogitatione inquinatur. Sed lavandus est
aqua, ut culpas cogitationis lacrymis abluat, et nisi
prius ignis tentationis recesserit, reum se quasi usque
ad vesperum cognoscat. Sed est in eadem illusione necessaria
valde discretio, quae subtiliter pensari debeat,
ex qua re accidat menti dormientis. Nam
aliquando ex crapula, aliquando ex naturae superfluitate,
vel infirmitate, aliquando ex cogitatione
contingit. Et quidem quum ex naturae superfluitate,
vel infirmitate evenerit, omnimodo haec illusio non
est timenda: quia hanc animus nesciens pertulisse
magis dolendus est quam fecisse. Quum vero ultra
modum appetitus gulae in sumendis alimentis rapitur,
atque idcirco humorum receptacula gravantur,
habet exinde animus aliquem reatum, non
tamen usque ad prohibitionem percipiendi corporis
Christi vel missarum solemnia celebrandi, quum
fortasse, aut festus dies exigit, aut exhiberi mysterium
pro eo quod sacerdos alius in loco deest, ipsa
necessitas compellit, mutatis vestibus cantet. Nam
si adsunt alii, qui implere mysterium valeant, illusio
per crapulam facta a perceptione sacri mysterii
prohibere non debet, sed ab immolatione sacri
mysterii abstinere, ut arbitror, humiliter debet, si
tamen dormientis mentem turpi imaginatione non
concusserit. Nam sunt quibus ita plerumque illusio
nascitur, ut eorum animus, etiam in somno corporis
positus, turpibus imaginationibus non foedetur.
Qua in re unum ibi ostenditur, ipsa mens rea non
tamen sit, vel suo judicio libera: quum se et dormienti
corpore nihil meminit vidisse, tamen in
vigiliis corporeis meminit in ingluviem cecidisse.
Sin vero ex turpi cogitatione vigilantis oritur illusio
dormientis, patet animo reatus suus. Videt enim a
qua radice inquinatio illa processerit: quia quod
cogitavit sciens, hoc pertulit nesciens. Propter
talem pollutionem, a sacro mysterio eo die abstinere
oportet. Sed pensandum est, ipsa cogitatio utrum
in suggestione, hac in delectatione, vel, quod majus
est, in peccati consensu ceciderit. Tribus enim modis
impletur omne peccatum, videlicet, suggestione,
delectatione, consensu. Suggestio quippe fit per diabolum,
delectatio per carnem, consensus per spiritum:
quia et primam culpam serpens suggessit, Eva, velut
caro, delectata est Adam, vero velut spiritus consensit.
Et necessaria est magna discretio inter suggestionem
atque delectationem, inter delectationem
atque consensum, judicem sui praesidere animum.
Quum enim malignus spiritus peccatum suggerit in
mente, si nulla peccati delectatio sequatur, peccatum
omnino perpetratum non est. Quum vero delectari
caro coeperit, tunc peccatum incipit nasci, si autem
etiam ad consensum ex deliberatione consentit,
tunc peccatum cognoscitur perfici. In suggestione
igitur peccati, si mens est in delectatione, fit nutrimentum,
in consensu perfectio. Et saepe contingit,
ut hoc quod malignus spiritus seminat in cogitatione,
caro in delectationem trahat, nec tamen
animus eidem delectationi consentiat: et cum caro
delectari sine animo nequeat, ipse tamen animus
carnis voluptatibus reluctans, in delectatione carnali
aliquo modo ligatur invitus, ut ei ex ratione contradicat;
ne consentiat, et tamen delectatione ligatus
sit, sed ligatum se vehementer ingemiscat. Unde et
ille coelitus exercitatus praecipuus miles gemebat,
dicens: Video aliam legem in membris meis repugnantem
legi mentis meae, et captivum me ducentem
in lege peccati, quae est in membris meis. Si
autem captivus erat minime pugnabat. Quapropter
et captivus erat, et pugnabat: igitur legi mentis ejus
lex, quae in membris est, repugnabat. Si autem pugnabat,
captivus non erat. Itaque est homo, ut ita
dixerim, | null | 74c94add-e1f6-4657-ba4f-111746d9c679 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
captivus et liber. Liber ex justitia, captivus
ex delectatione quam portat invitus.
CAP. XLIV.-- #De presbyteris villanis si in civitate offerre audeant.@#
(Ex concil. Neocaes., cap. 13.) Presbyteri ruris in
ecclesia civitatis episcopo praesente, vel presbyteris
urbis ipsius, offerre non possunt, nec panem sanctificatum
dare, calicemque porrigere. Si vero absentes
hi fuerint, et ad dandam orationem vocentur, soli
dare debebunt
CAP. XLV.-- #De eadem re.@#
(Ex decr. Sotheris papae, cap. 13.) Presbyteri qui
conreligionales non sunt, in ecclesiis, praesentibus
episcopis vel presbyteris civitatis, offerre non poterunt,
nec panem dare, in oratione autem calicem
dabunt. Quod si absentes sunt civitatis sacerdotes,
et fuerint invitati in orationem, soli possunt dare.
CAP. XLVI.-- #De illis qui per ebrietatem eucharistiam evomuerint.@#
( #Ex Poenitentiali Bedae.@# ) Si quis per ebrietatem vel
voracitatem eucharistiam evomuerit, XL dies poeniteat:
clerici, vel monachi, seu diaconi, XL dies poeniteant,
presbyteri, LXX dies, episcopi XC. Si pro
infirmitatis causa evomuerit, VII dies poeniteat.
CAP. XLVII.-- #De hoc, si aliquid de calice sacri sanguinis stillaverit.@#
(Ex decr. Pii papae, cap. 3.) Si vero per negligentiam
de calice aliquid stillaverit in terram, linguabitur,
tabula radetur. Si non fuerit tabula, ut non
conculcetur, locus corradetur, et in igne consumetur,
et cinis intra altare recondetur, et sacerdos quadraginta
dies poeniteat. Si super altare stillaverit calix,
sorbeat minister stillam, et tres dies poeniteat. Si
per linteum altaris ad aliud stilla pervenerit, quatuor
dies poeniteat. Si usque tertium, novem dies. Si usque
quartum, quindecim dies: et linteamina quae
tetigerunt stillam tribus minister abluat vicibus, calice
subterposito, et aqua ablutionis sumatur, et
juxta altare recondatur.
CAP. XLVIII.-- #De illo qui evomit sacrificium, et a canibus consumitur.@#
( #Ex Poenitentiali Theod.@# ) Qui evomuerit sacrificium
et a canibus consumitur, annum unum poeniteat:
sin autem, quadraginta dies poeniteat. Si in
die quando communicaverit sacrificium evomuerit,
si ante mediam noctem, tres superpositiones faciat.
Si post mediam noctem, duas. Si post matutinas,
unam.
CAP. XLIX.-- #De eadem re.@#
( #Ex Poenitentiali Romano.@# ) Si vero sacrificium evomuerit,
quadraginta dies poeniteat. Si infirmitatis
causa, septem dies: si in ignem projicit, centum
psalmos cantet: si vero canes lambuerint talem vomitum,
centum dies qui evomit, poeniteat.
CAP. L.-- #De eucharistia inveterata.@#
(Ex concil. Aurelian., cap. 5.) Omne sacrificium
sordida vetustate perditum, igne comburendum est,
et cinis juxta altare sepeliendus.
CAP. LI.-- #De illis qui non bene custodierint corpus et sanguinem Domini.@#
(Ex eodem, cap. 6.) Qui non bene custodierit sacrificium,
et mus, vel aliquod aliud animal comederit
illud, quadraginta dies poeniteat. Qui autem perdiderit
illud in ecclesia, aut pars ejus ceciderit, et
non inventa fuerit, XX dies poeniteat. Perfundens
aliquid super altare de calice quando offertur, VI
dies poeniteat, aut si abundantius, VII dies poeniteat.
Qui autem perfundit calicem dum solemnitas missae
celebratur, XL dies poeniteat. Si vero celebrata
missa presbyter neglexerit accipere sacrificium, similiter
XL dies poeniteat, et qui acceperit sacrificium
pollutus nocturno tempore, VII dies. Diaconus obliviscens
oblationem offerre donec offeratur linteamen,
quando recitantur nomina pausantium, similiter
poeniteat. Qui negligentiam erga sacrificium fecerit,
ut vermibus consumptum ad nihilum devenerit, III
quadragesimas cum pane et aqua poeniteat. Si integrum
inventum fuerit, in eo vermis comburatur, et
cinis sub altari condatur, et qui neglexerit, quaternis
diebus suam negligentiam solvat. Si cum amissione
saporis decoloratur sacrificium, XX dies expleantur
jejunio, conglutinatum vero, VII dies qui
mersit, poeniteat.
CAP. LII.-- #De eadem re.@#
( #Ex Poenitentiali Romano.@# ) Si ceciderit sacrificium
de manibus offerentis terratenus ut non inveniatur,
omne quodcunque inventum fuerit in loco in quo
ceciderit comburetur, et cinis ut supra, abscondatur,
et cui acciderit medium annum poeniteat. | null | 7115e1ca-ee11-4f8f-8768-4cbb1c97e519 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
Si vero
sacrificium inventum fuerit, locus scopis mundetur,
et stramen ut supra, ignetur, et cinis ut supra, recondatur
et sacerdos XX dies poeniteat.
CAP. LIII.-- #De muliere quae pepererit, ut communicet si voluerit@#
( #Ex concil. Carthag.@# ) Mulier enixa, si vult, communionem
percipiat.
FINIS LIBRI QUINTI.
LIBER SEXTUS. INDEX CAPITULORUM
11. De presbytero interfecto ad quem ejus compositio
CAP. 1. Si quis spontanea voluntate homicidium perpetraverit,
juxta decreta Melchiadis papae, et Triburiensis
concilii statuta, talem poenitentiam accipere
debet.
2. Quid in primo anno observare debeat.
3. Quid in secundo et tertio anno observare debeat.
4. Quid in reliquis quatuor annis observare debeat.
5. De homicidiis et calumniis episcoporum, et reliquorum
ordinum.
6. De eadem re.
7. De eadem re.
8. De interfectoribus sacerdotum.
9. De presbyteris depositis, et sic occisis.
10. De presbyteris qui sine orario occidentur.
pertineat.
12. De illis qui per insidias homicidium perpetraverint.
13. Item de homicidio sponte commisso.
14. De eadem re.
15. De homicidio non sponte commisso.
16. De eadem re.
17. De illo qui domino suo praecipiente homicidium
fecerit.
18. De illo qui servum suum interfecerit.
19. De femina quae furore zeli accensa ancillam
suam verberaverit, et sic perierit.
20. De eadem re.
21. De illis qui in opere necessario casu homicidium
perpetraverint.
22. De eadem re.
23. De illis qui in publico bello homicidia committunt.
24. De illis qui de homicidio sunt infamati, si negaverint.
25. De insano si homicidium perpetraverit.
26. De illis qui veneficio homicidia committunt.
27. De illo per cujus delationem aliquis interfectus
fuerit.
28. Quod tria genera sint homicidarum.
29. Quod homicidae ab ecclesiastica communione
sint submovendi.
30. De eamdem re.
31. De illis quorum consilio homicidia fiunt.
32. De illis qui pro vindicta parentum homicidia
committunt.
33. De illo qui propter cupiditatem Judaeum interfecerit.
34. De parricidis et fratricidis.
35. De eadem re.
36. De illis qui infantes suos non sponte interficiunt.
47.
Si quis clericus homicidium fecerit, ab ordine
37. De illo qui uxorem legitimam sine judicio interfecerit.
38. De eadem re.
39. De eadem re.
40. De eadem re.
41. De uxore mariti mortem conciliante.
42. De hoc, si plures unum impugnaverint.
43. De vindicta non prohibenda.
44. De illis qui post baptismum capitalem protulerint
sententiam.
45. De illis qui in confractione idolorum occisi fuerint.
46. De eo qui matrem suam occiderit, qualiter poenitere
debeat.
cessare debebit.
48. De eo, si quis in hostem contra paganos dimicans,
interficit captivos Christianos.
49. De eo qui Christianum mancipium seduxerit, et
sic vendiderit.
#Indicis capitulorum finis.@#
LIBER SEXTUS #DE HOMICIDIIS.@#
ARGUMENTUM LIBRI.
Liber hic de Homicidiis sponte et non sponte commissis,
de parricidiis, de fratricidiis, de illis qui
uxores legitimas, et seniores suos interficiunt, et de
caede ecclesiasticorum tractat, quaeque singulis hisce
homicidii generibus sit poenitentia injungenda, ostendit.
CAP. 1. #Si quis spontanea voluntate homicidium perpetraverit juxta decreta Melchiadis papae, et Triburiensis concilii statuta, talem poenitentiam accipere deest.@#
(Ex concilio Triburi., capite 4.) In primis, ut licentiam
non habeat Ecclesiam intrandi, illos proximos
XL dies nudis pedibus incedat, et nullo vehiculo
utatur. In laneis vestibus sit absque femoralibus,
arma non ferat, et nihil sumat in his quadraginta
diebus nisi tantum panem, et salem, et puram bibat
aquam. Et nullam communionem cum caeteris
Christianis, neque cum alio poenitente habeat in
cibo et potu, antequam quadraginta dies adimpleantur.
Et ex cibo quem sumit, nullus alius manducet.
Considerata vero personae qualitate, vel infirmitate,
de pomis, vel oleribus seu leguminibus, prout visum
fuerit, aliquid pro misericordia indulgeatur, maxime
si quis coactus et non sponte homicidium fecerit, et
ei omnimodis ex canonica auctoritate interdicatur,
ut in | null | 0c19f825-eae7-4480-8b47-7c7972de51af | latin_170m_raw | null | None | None | None |
his diebus cum nulla femina misceatur, nec
ad propriam uxorem accedat, nec cum aliquo homine
dormiat. Juxta Ecclesiam sit, ante cujus januas
peccata sua defleat diebus et noctibus, et non
de loco ad locum pergat, sed in uno loco his quadraginta
diebus sit. Et si forte habuerit insidiatores
vitae suae, interim differatur ei poenitentia, donec ab
episcopo pax ei ab inimicis concedatur, et si in infirmitate
detentus fuerit, ita ut non possit digne poenitere,
differatur poenitentia donec sanitati restituatur.
Si autem longa aegritudine detentus fuerit
ad sententiam episcopi pertinebit quomodo reum
et infirmum sanare disponat. Completis XL, diebus
aqua lotus vestimenta et calciamenta, accipiat, et
capillum incidat.
CAP. 2.-- #Quid in primo anno observare debeat.@#
(Ex eodem, capite 5.) In primo anno post quadraginta
dies, totum illum annum a vino, medone et
mellita cervisia, a carne, et caseo, et pinguibus piscibus
abstineat, nisi festis diebus qui in illo episcopio
a cuncto populo celebrantur. Et nisi forte in
magno itinere, vel in hoste, vel diu ad Dominicam
curtem, vel infirmitate detentus sit, tunc liceat uno
denario, vel precio unius denarii, aut tres pauperes
pascendo, tertiam feriam, quintam feriam, et sabbatum
redimere, ita duntaxat, ut una re de tribus
utatur. Postquam domum venerit, aut sanitati fuerit
restitutus, nullam licentiam habeat redimendi. Completo
anni circulo in Ecclesiam introducatur, et
pacis osculum ei concedatur.
CAP. 3.-- #Quid in secundo et tertio anno observare debeat.@#
(Ex eodem, capite 6.) In secundo et tertio anno
similiter jejunet nisi quod tertiam feriam, quintam
et sabbatum, potestatem habeat redimendi praetaxato
pretio ubicunque est. Caetera diligenter omnia
observet ut in primo anno.
CAP. 4.-- #Quid in reliquis quatuor annis observare debeat.@#
(Ex eodem, capite 7.) Quatuor anni deinde restant
per quos singulos jejunet tres Quadragesimas. Unam
ante Pascha cum caeteris Christianis, abstinendo de
vino, medone, mellita cervisia, carne, et sagimine,
et ovis, et pinguibus piscibus. Alteram, ante nativitatem
sancti Joannis. Si aliquid remanet de quadraginta
diebus, post Missam sancti Joannis impleat.
Tertiam, ante Natalem Domini jejunet, ut supradictum
est. Et in quatuor supradictis annis, tertia,
quinta feria, et sabbato, utatur quicquid vult, et
secundam, et quartam feriam redimere potest pretio
jam supradicto, sextam feriam omnimodis observet
in pane et aqua, et nequaquam redimat. His expletis,
sacram communionem accipiat.
CAP. 5.-- #De homicidiis, et calumniis episcoporum, et reliquorum ordinum.@#
(Ex concil. apud Theodonis villam habito, capite 3.)
In concilio apud Theodonis villam, ubi interfuerunt
XXXII episcopi, Histolphus Moguntiensis archiepiscopus
cum suis suffraganeis, Hetti Treverensis
archiepiscopus cum suis suffraganeis, Ebo Remensis
archiepiscopus cum suis suffraganeis, cum nuntiis
reliquorum episcoporum Galliae et Germaniae, ob
nimiam praesumptionem quorum dam tyrannorum in
sacerdotes Domini debacchantium, et propter factum
quod in Wasconia noviter acciderat de episcopo
Joanne, inhoneste et inaudite mordridato decretum
est, ut communi consensu et humili devotione supplicarentur
auribus principis, si suae pietati complaceret,
ut calumnia in Christi sacerdotes peracta,
juxta synodalica determinaretur pleniter statuta,
hoc idem episcoporum judicio placeret, si ex toto
secundum potestatem eorum posset definiri, id est,
ut canonica ferirentur sententia, hi videlicet, qui
timorem Domini postponentes, in ministros suos
grassare praesumerent. Quod si vero pietati ejus
complaceret, juxta capitula regum praecedentium,
ubi eorum provisio misericorditer in offensis pecuniae
quantitatem interposuit, pro consolatione sanctae
Ecclesiae, ut praefatae res per pecuniam ab imperatoribus
sacerdotibus ad defensionem concessam,
et per poenitentiam determinarentur episcoporum
judicio, si pietas illius collaudare voluerit, sic definiri
eis complaceret. Si quis subdiaconum calumniatus
fuerit, vulneraverit, vel debilitaverit, et convaluerit,
quinque quadragesimas sine subditis annis
poeniteat, et trecentos solidos cum sua compositione,
et episcopalibus bannis episcopo componat. Si autem
mortuus fuerit, singulas supradictas Quadragesimas
cum sequentibus annis poeniteat, et CCCC solidos,
cum tripla sui compositione, et episcopalibus bannis
triplicibus episcopo componat. Si diaconum
calumniatus fuerit, et convaluerit, sex Quadragesimas
sine subditis annis poeniteat, et CCCC
solidos cum compositione sua et | null | 984d869c-9b02-47fc-b861-1ebe8676d6b8 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
episcopalibus
bannis episcopo componat. Si autem mortuus
fuerit, singulas supra dictas sex Quadragesimas
cum sequentibus annis poeniteat, et DC solidos cum
triplici sua compositione, et episcopalibus bannis
triplicibus episcopo componat. Si quis presbyterum
calumniatus fuerit, et spassaverit, sex Quadragesimas
sine subditis annis poeniteat, et DC solidos cum
triplici sua compositione, et episcopalibus bannis
triplicibus episcopo componat. Si autem mortuus
fuerit, duodecim annorum poenitentia secundum canones
ei imponatur, et DCCCC solidos cum triplici
compositione sua, et episcopalibus bannis triplicibus
componat. Si quis episcopo insidias posuerit, comprehenderit,
vel in aliquo dehonestaverit, decem
Quadragesimas cum subditis annis poeniteat, et
presbyteri occisi triplicem compositionem componat.
Si autem casu et non sponte occiditur, cum comprovincialium
episcoporum consilio homicida poeniteat.
Si quis autem sponte eum occiderit, carnem non comedat,
vinum non bibat cunctis diebus vitae suae,
cingulum militare deponat, absque spe conjugii in
perpetuum maneat. Aistolphus Moguntiensis archiepiscopus
dixit: Si principibus placuerit, aliisque
suis fidelibus, rogemus ut collaudetur et subscribatur.
Et collaudatum est, et subscriptum est, tam a
principe, quam a caeteris omnibus.
CAP. 6.-- #De eadem re.@#
(Ex concilio Triburiensi, capite 1. Capitulum ecclesiast.
apud Triburiam a Carolo et primis Galliae
et Germaniae collaudatum et subscriptum.) Placuit
nobis et fidelibus nostris, ut sicut ab episcopis et
reliquis sacerdotibus ac Dei servis, alio anno apud
Theodonis villam admoniti fuimus et rogati, ut episcopi
et eorum ministri quos Deus suo non humano
judicio reservavit, juxta sanctorum canonum, sanctorumque
patrum, ac capitularium praecedentium
regum coram positorum statuta, et Dei sacerdotes,
eorumque cooperatores, quorum intercessionibus
supplicationibus sancta Dei Ecclesia constare videtur,
intacti permaneant. Constituimus, ut si quis
subdiaconum calumniatus fuerit, et convaluerit,
poenitentia canonica poeniteat, et CCC solidos episcopo
componat. Et si mortuus fuerit, juxta id quod
canones praecipiunt poeniteat, et CCCC solidos episcopo
componat. Si diaconum quis calumniatus fuerit,
et convaluerit, poeniteat secundum canones, et
CCCC solidos episcopo componat. Si non convaluerit,
juxta praecepta synodalica poeniteat, et DC solidos
episcopo componat. Si presbyterum quis male
tractaverit, et spassaverit, secundum ejus episcopi
sententiam poeniteat, et DCCCC solidos episcopo
componat. Si autem mortuus fuerit, ut synodus
dijudicaverit, poeniteat, et mille CC solidos episcopo
componat. Et si quis episcopo insidias posuerit,
comprehenderit, vel in aliquo dehonestaverit, poeniteat
secundum canonum statuta, et presbyteri non
occisi triplicem compositionem, cum instilis quae in
superiori capitulo scriptae, et confirmatae esse videntur,
componat. Si quis per industriam episcopum
occiderit, juxta id quod apud Theodonis villam a
XXXII episcopis decretum est, et quod ibi a nobis
et a primatibus totius Germaniae, et Galliae, benigna
collaudatione collaudatum est, et subscriptum est,
poeniteat, et pecuniam a nobis concessam Ecclesiae
viduatae persolvat. Et hoc de nostro adjecimus, ut si
quis in his supradictis sanctorum canonum nostrique
decreti sanctionibus episcopis, inobediens et
contumax extiterit, primum canonica sententia feriatur.
Deinde in nostro regno beneficium non habeat,
et alodis ejus in bannum mittatur, et si annum
unum et diem in nostro banno permanserit ad fiscum
nostrum redigatur, et captus in exilium religetur, et
ibi tam diu custodiatur et constringatur, donec
coactus Deo, et sanctae Ecclesiae satisfaciat, quod
prius gratis facere noluerat. Et si omnibus vobis
complacuerint dicite. Et tertio ab omnibus conclamatum
est, placet. Et imperatores, et pene omnes
Galliae et Germaniae principes subscripserunt, singuli
singulas facientes cruces, et Ecclesiasticus ordo
Deo et principibus laudes referentes hymnum, Te
Deum laudamus, decantabant, et sic soluta est synodus
CAP. 7.-- #De eadem re.@#
(Ex concilio Mogunt., capite 24.) Qui presbyterum
occiderit XII annorum ei poenitentia secundum canones
imponatur aut si negaverit, si liber est, cum
LXXII juret. Si autem servus, super duodecim vomeres
ferventes se expurget. Convictus noxae usque
ad ultimum vitae tempus militiae cingulo careat, et
absque spe conjugii maneat.
CAP. 8.-- #De interfectoribus sacerdotum.@#
(Ex concilio Wormacien., capite 3.) Qui sacerdotem
voluntarie occiderit, carnem non comedat, et
vinum non bibat cunctis diebus vitae suae. Jejunet
usque ad vesperam, exceptis diebus festis atque | null | 19a554be-6d04-4415-8132-af2ecf304c80 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
dominicis;
arma non sumat, equum non ascendat,
Ecclesiam per quinque annos non ingrediatur, sed
ante fores Ecclesiae stet. Post quinque annos Ecclesiam
ingrediatur, nondum vero communicet, sed
inter audientes stet. Cum autem fuerit duodecimi
anni cursus finitus, communicandi ei licentia concedatur,
et equitandi tribuatur remissio. Maneat autem
in reliquis observationibus tres dies per hebdomadam,
ut perfectius purificari mereatur.
CAP. 9.-- #De presbyteris depositis, et sic occisis.@#
(Ex concil. Turonico., cap. 3.) Nuntiatum est nobis,
quod aliqui olim dixerunt se fuisse sacerdotes,
et postea degradati pro suis peccatis poenitentiam
agendo, suffragia sanctorum per diversa loca transeuntes
quaesierunt, trucidati sint. Hujuscemodi interfectoribus
omnem ecclesiasticam dignitatem denegamus,
donec dignam poenitentiam pro reatu suo
secundum judicium episcoporum exsolvant: quia
gravius aliis homicidis poenitere debent.
CAP. 10.-- #De presbyteris qui sine orario occiduntur.@#
(Ex concilio Tribur., cui interfuit rex Arnolphus,
cap. 26.) Ut presbyteri non vadant, nisi stola vel
orario induti. Et si in itinere spoliantur, vel vulnerantur,
aut occiduntur, non stola vestiti, simplici
emendatione sua solvantur. Si autem cum stola,
triplici.
CAP. 11.-- #De presbytero interfecto, ad quem ejus compositio pertineat.@#
(Ex eodem, cap. 5.) Presbyteri interfecti composito
episcopo ad cujus parochiam pertinebat, solvatur,
ita videlicet, ut medietatem Wirigeldi ejus
episcopus utilitatibus Ecclesiae cui praefuit, tribuat,
et alteram medietatem in eleemosynam ejus juste
dispertiat, quia nullus nobis ejus haeres proximior
videtur, quam ille qui ipsum Domino sociavit.
CAP. 12.-- #De illis qui per insidias homicidium perpetraverit.@#
(Ex concil. Nanneten., cap. 2.) Si quis voluntarie,
et per insidias hominem interfecerit, jugi poenitentiae
se submittat. Et si hoc publice actum constat,
si laicus est, a communione orationum quinquennio
removeatur. Post quinquennium tantum in orationum
communionem recipiatur, non autem offerat,
non corpus Domini contingat. In quo perdurans
quatuordecim annis, tunc ad plenam communionem
cum oblationibus recipiatur.
CAP. 13.-- #Item de homicidio sponte commisso.@#
(Ex concil. Ancirano, cap. 21.) Qui voluntarie
homicidium fecerint, poenitentiae quidem jugiter
submittant se, perfectionem vero circa vitae exitum
consequantur.
CAP. 14.-- #De eadem re.@#
(Ex concil. Pariensi., cap. 6.) Si quis homicidium
sponte commiserit, et non violento resistens, sed
vim faciens, innocentem et simpliciter gradientem
interfecerit, usque ad finem vitae suae graviter poeniteat,
sic tamen, ut si poenitentiam bene peregerit,
in exitu ei communionis viaticum non negetur.
CAP. 15.-- #De homicidio non sponte commisso.@#
(Ex concil. Ancirano, cap. 22.) De homicidiis non
sponte commissis prior quidem definitio, post septennem
poenitentiam, perfectionem consequi praecipit.
Secunda vero quinquennii tempus explere.
CAP. 16.-- #De eadem re.@#
(Ex concil. Nanneten., cap. 2.) Si quis casu non
volens, homicidium perpetraverit, quadraginta dies
in pane et aqua poeniteat. Quibus peractis, biennio
ab oratione fidelium segregetur, non communicet
nec offerat, post biennium in communionem orationis
suscipiatur: offerat autem, non tamen communicet.
Post quinquennium ad plenam communionem
recipiatur, abstinentia ciborum in arbitrio sacerdotis
maneat.
CAP. 17.-- #De illo qui domino suo praecipiente homicidium fecerit.@#
(Ex eodem, cap. 25.) Si quis liber jubente Domino
suo servum ejus occiderit, ut homicidium sponte
commissum poeniteat.
CAP. 18.-- #De illo qui servum suum interfecerit.@#
(Ex concil. Agathen., cap. 62) Si quis servum proprium,
sine conscientia vel judicio judicis occiderit,
ut homicidium sponte commissum lugeat.
CAP. 19.-- #De femina quae furore zeli accensa ancillam suam verberaverit et sic perierit.@#
(Ex concilio Elibertan., capite 5.) Si qua domina furore
zeli accensa, flagellis verberaverit ancillam
suam, ita ut infra diem tertium animam cruciatu
effundat, eo quod incertum sit voluntate, an casu occiderit:
si voluntate, post septem annos, si casu, per
quinquennii tempora, acta legitima poenitentia, ad
communionem placuit admitti. Quod si infra tempora
constituta fuerit infirmata, accipiat | null | c5d6812b-a6ca-438f-bfd5-bd6d52bf2ba4 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
communionem.
CAP. 20.-- #De eadem re.@#
( #Ex decr. Silvester. papae.@# ) Si quis hominem publice
poenitentem interfecerit, ut homicidium sponte
commissum dupliciter poeniteat, et nisi in fine non
communicet.
CAP. 21.-- #De illis qui in opere necessario casu homicidium perpetraverint.@#
(Ex concilio Wormacien., capite 5.) Saepe contingit
ut, dum quis operi necessario insistens arborem
incidat, aliquis subtus ipsam veniens deprimatur.
Et idcirco, si voluntate vel negligentia incidentis arborem
factum est, ut homicida poenitentiae debet omnino
submitti. Quod non voto, sed incuria illius, non
denique sententia contingit, sed dum ille operi necessario
fortassis incumberet iste insperatus occurrit
sub arbore, et sub ipsa oppressus est, incisor
arboris non tenetur pro homicida.
CAP. 22.-- #De eadem re.@#
(Ex concilio Tribur., capite 17.) Si duo fratres in
sylva arbores succiderint, et appropinquante casura
unius arboris, frater fratri dixerit cave, et ille
fugiens in pressuram arboris inciderit, et mortuus
fuerit, vivens frater innocens de sanguine germani
dijudicetur.
CAP. 23.-- #De illis qui in publico bello homicidia committunt.@#
(Ex concilio Mogunt., capite 2.) Oportet autem diligentius
eos admonere, qui homicidia in bello perpetrata
pro nihilo ducunt, excusantes non ideo necesse
habere de singulis facere poenitentiam, eo
quod jussu principum peractum sit, et Dei judicio
ita finitum. Scimus enim, quod Dei judicium semper
justum est, et nulla reprehensione dignum. Sed
tamen oportet eos considerare, qui hanc necem nefariam
cupiunt, utrum se coram oculis Dei, quasi
innoxios excusare possint, qui propter avaritiam,
quae omnium malorum radix est, et idolorum servituti
comparatur, atque propter favorem dominorum
suorum temporalium, aeternum Dominum contempserunt,
et mandata illius spernentes, non casu,
sed per industriam homicidium fecerunt. Nam de
his legimus, qui homines non sponte interfecerunt,
Deum per legislatorem urbes refugii deputasse, ad
quas confugientes salvarentur ab ultore sanguinis
proximi sui, et non morerentur. Unde in Deuteronomio
scriptum est: Haec erit lex homicidae, cui vita
servanda est: Qui percusserit proximum nesciens,
et heri, et nudius tertius nullum contra eum habuisse
odium comprobatur, sed abiisse simpliciter cum
eo in sylvam ad ligna caedenda, et in succisione lignorum
securis fugerit de manu, aut ferrum lapsum
de manubrio amicum ejus percusserit et occiderit,
hic ad unam urbium supradictarum confugiat et vivat,
nec proximus ejus, cujus sanguis effusus est,
stimulo doloris percutiat animam ejus. De eo vero
qui per industriam aliquem occiderit, in Exodo
scriptum est: Si quis de industria, et per insidias
occiderit proximum, ab altari meo evelles eum, ut
moriatur. Et in Deuteronomio: Si quis odio habens
proximum suum insidiatus fuerit vitae ejus, et surgens,
percusserit eum, et mortuus fuerit, et fugerit
ad unam de supradictis urbibus, mittent seniores
civitatis illius, et rapient eum de loco refugii, et tradent
eum in manus proximi ejus, cujus sanguis effusus
est, et moriatur, nec misereberis ejus. Si ergo
illum quem Dominus dignum morte esse judicavit
reum non esse quis dicit, quomodo contrarius legi
Dei non existit, qui hoc quod Deus praecepit, cassum
esse contendit? Sed inter haec sciendum est,
quod magna distantia est inter legitimum principem,
et seditiosum tyrannum: inter eum qui subvertere
nititur Christianae pacis tranquillitatem, et illum qui
armis contra iniquitatem certat defendere aequitatem.
CAP. 24.-- #De illis qui de homicidio sunt infamati, si negaverint.@#
(Ex concilio Turonen., capite 2.) Ubi manifestari
potest quemlibet hominem perpetrasse homicidium
secundum canonicam auctoritatem, condignum poenitentiae
judicium illi ingeratur. Si autem manifestis
indiciis non potest probari eum homicidam esse,
nec ipse vult confiteri, omnipotentis Dei judicio cui
omnia occulta manifesta sunt, reservetur: ei tamen
indicetur publice a presbytero, quod communione
ecclesiastica indignus sit, et ea carere debeat, donec
perpetratum crimen confiteatur, et per confessionem,
et per poenitentiam condignam, ab hoc crimine
se absolvere certet.
CAP. 25.-- #De insano, si homicidium perpetraverit.@#
(Ex eodem, capite 7.) Si quis insaniens aliquem
occiderit, si ad sanam mentem pervenerit, levior
ei poenitentia imponenda est, | null | 1ef4cfa4-f4fc-4445-b549-5fa6e2bccf5a | latin_170m_raw | null | None | None | None |
quam ei qui sana
mente tale quid commiserit. Cui quamvis poenitentia
sit imponenda, quia infirmitas causa peccati fuisse
creditur: tantum tamen lenior, quam ei qui sanus
aliquem occiderit, quantum inter sanum et insanum
et irrationabile a rationabili constat esse discriminis.
CAP. 26.-- #De illis qui veneficio homicidia committunt.@#
(Ex concilio Eliberit., capite 5.) Si quis vero
veneficio interfecerit alterum, eo quod sine idololatria
perficere scelus non potuit, nisi in fine impertiendam
non esse illi communionem.
CAP. 27.-- #De illo per cujus delationem aliquis interfectus fuerit.@#
#(Ex eodem, capite 1)@# Delator si quis exstiterit
fidelis, et per delationem ejus aliquis fidelium fuerit
praescriptus vel interfectus, placuit eum non nisi in
fine accipere communionem. Si levior causa fuerit,
intra quinquennium accipere communionem poterit.
Si catechumenus fuerit, post quinquennii tempora
admittatur ad baptismum.
CAP. 28.-- #Quod tria genera sint homicidarum.@#
(Ex epistola Clementis papae, capite 16.) Homicidarum
vero tria genera esse dicebat, et poenam eorum
parilem fore docebat. Sicut enim homicidas interfectores
fratrum, ita et detractores eorum, eosque
odientes, homicidas esse manifestabat. Quia occidit,
qui odit fratrem suum: et qui detrahit, pariter
homicida esse monstratur. Omnes enim a carnalibus
desideriis quae militant adversus animam abstinere,
et bonam eorum conversationem ac innocentem
omnibus monstrare rogabat. Ex corde enim cunctos
attentius invicem diligere insinuabat. Seniores venerari,
et juniores diligere, episcopos sacerdotes
suos, ac cunctos reliquos Ecclesiae ministros, atque
omnem plebem sibi commissam, verbis et mandatis
divinis instruere et armare. Hosque omnes eorum
episcopos tota animi virtute diligere, ut oculos suos,
qui oculi sunt illorum, eorum praeceptis in omnibus
obedire, etiam si ipsi aliter, quod absit, agant quam
deceat: memores scilicet illius dominici praecepti:
quae dicunt, facite: quae autem faciunt, facere
nolite.
CAP. 29.-- #Quod homicidae ab ecclesiastica communione sint submovendi.@#
(Ex concilio Agathen., capite 10.) Itaque censuimus
homicidas a communione ecclesiastica submovendos,
nisi poenitentiae satisfactione, admissa crimina
diluerint.
CAP. 30.-- #De eadem re.@#
(Ex concilio Turonico, capite 7.) Homicidis penitus
non communicandum, donec per confessionem
poenitentiae ipsorum crimina diluantur.
CAP. 31.-- #De illis quorum consilio homicidia fiunt.@#
( #Ex dictis August.@# ) Periculose se decipiunt, qui
existimant eos tantum homicidas esse, qui manibus
hominem occidunt, et non potius eos,
per quorum consilium, et fraudem, et exhortationem
homines extinguuntur. Nam Judaei Dominum
nequaquam propriis manibus interfecerunt, sicut
scriptum est: Nobis non licet interficere quemquam,
sed tamen illis Domini mors imputatur, quia ipsi
eum lingua crucifixerunt, dicentes: Crucifige eum.
Unde unus Evangelista dicit, Dominum crucifixum
esse hora tertia, alius sexta: quia Judaei crucifixerunt
eum hora tertia lingua, manibus hora sexta
milites. Qui ergo hominem tradit, ille eum interficit,
Domino dicente: Majus peccatum habet, qui me
tradidit tibi. Unde Psalmista: Filii hominum, dentes
eorum arma et sagittae, linguae eorum gladius
acutus. Subjiciant ergo se poenitentiae, quorum
consilio sanguis funditur, si veniam promereri
voluerint.
CAP. 32.-- #De illis qui pro vindicta parentum homicidia committunt.@#
( #Ex Poenitentiali Theodor.@# ) Qui pro vindicta fratris,
aut aliorum parentum occiderit hominem, ita
poeniteat, ut homicidia sponte commissa, cum ipsa
Veritas dicat: Mihi vindictam, et ego retribuam.
CAP. 33.-- #De illo qui propter cupiditatem Judaeum interfecerit.@#
(Ex concilio Mogunt., capite 6.) Qui odii meditatione
vel propter cupiditatem Judaeum, vel paganum occiderit,
quia imaginem Dei, et spem futurae conversionis
extinxerat, XL dies in pane et aqua poeniteat.
CAP. 34.-- #De parricidis et fratricidis.@#
(Ex concilio Tribur., capite 5.) Statuimus, ut parricidae
et fratricidae per unius anni circulum ante
fores ecclesiae orantes Domini clementiam perseverent.
Completo anni circulo introducantur in ecclesiam,
tamen inter audientes, usque dum unius anni
spatium finiatur, stent. His itaque peractis, si poenitentiae
fructus in eis conspicitur, corporis et sanguinis
Domini participes fiant, ut non obdurentur
desperatione. Carnem non manducent omnibus diebus
vitae illorum | null | c73d9823-8132-4340-90ab-95850d1b4d1c | latin_170m_raw | null | None | None | None |
, jejunent autem usque ad nonam
quotidie, exceptis festis diebus atque dominicis.
Abstineant autem se a vino, medone, atque mellita
cervisia, tres dies per hebdomadam. Arma portare
non audeant, nisi contra paganos. Et ubicunque ire
maluerint, nullo vehiculo deducantur, sed pedibus
propriis pergant. Ab uxoribus si habuerint non separentur.
Tempus autem hujus poenitentiae in episcoporum
ponimus arbitrio, ut secundum conversationem
illorum, aut extendere, vel minuere valeant.
CAP. 35.-- #De eadem re.@#
(Ex concilio Mogunt., capite 11.) Parricidium autem
quam sit detestabile crimen, judicio facto inter Cain
et Abel fratrem suum Dominus ipse ostendit, cum
ad Cain parricidam ait: Maledictus eris super terram,
quae aperuit os suum, et suscepit sanguinem
fratris tui de manu tua. Cum operatus fueris eam,
non dabit tibi fructus ejus, et vagus et profugus eris
super terram. In quo etiam posuit signum, ut tremens
et gemens et profugus semper viveret, nec
auderet uspiam sedes habere quietis. Sed quia modernis
temporibus parricidae profugi discurrunt per
diversa loca, et variis vitiis atque gulae illecebris
deserviunt, melius nobis videtur, ut in uno loco manentes
poenitentia districta semetipsos castigent, si
forte a Domini pietate indulgentiam facinoris sui
percipere mereantur. Non enim eis licebit ultra militiae
cingulum sumere, et nuptiis atque conjugii
copula uti, quia sacri canones hoc eis non consentiunt.
CAP. 36.-- #De illis qui infantes suos non sponte interficiunt.@#
(Ex concilio Triburi., capite 21.) Si quis filium suum
non sponte occiderit, juxta homicidia non sponte
commissa poeniteat.
CAP. 37.-- #De illo qui uxorem legitimam sine judicio interfecerit.@#
(Ex decr. Pii papae, capite 26.) Quicunque propriam
uxorem absque lege, vel sine causa et certa
probatione interfecerit, aliamque duxerit uxorem,
armis depositis publicam agat poenitentiam. Et si
contumax fuerit, et episcopo suo inobediens exstiterit,
anathematizetur, quousque consentiat. Eadem
lex erit illi qui seniorem suum interfecerit.
CAP. 38.-- #De eadem re.@#
(Ex concilio Mogunt., capite 1.) Si maritus uxorem,
aut uxor maritum interfecerit, aequum judicium sit
super eos, dicente Domino: Non consideres personam
pauperis, nec honores vultum potentis. Et post pauca:
Ita, inquit, parvum audietis ut magnum, nec
accipietis cujusquam personam, quia Dei judicium
est. Idcirco uterque eorum in hujuscemodi criminis
actione si negaverit, pari judicio examinetur. Si negaverit
et non potest vinci manifestis indiciis, si liber
est, juret cum duodecim: si servus, ferventi ferro
se purget. Sin autem uxor moriens maritum uno vel
duobus audientibus de morte ejus inculpaverit, non
ideo erit victus, sed si liber est cum LXXII juret; si
servus, super XII vomeres ferventes se purget. Eadem
lex erit marito uxorem accusanti.
CAP. 39.-- #De eadem re.@#
(Ex concilio Elibertan., capite 85.) Si mulier maritum
suum causa fornicationis veneno interfecerit,
aut quacunque arte perimere facit, quia dominum
et seniorem suum occidit, seculum relinquat, et in
monasterio poeniteat.
CAP. 40.-- #De eadem re.@#
( #Epistola Paulini Forojuliensis episcopi ad Heistulfum.@# )
Admonere te cum lacrymis et multo gemitu
curo, fili Heistulfe, si tamen filius dici debeas,
qui tam crudeliter infelix homicidium perpetrasti.
Nam occidisti uxorem tuam partem corporis tui, legitimo
tibi matrimonio sociatam sine causa mortis,
non tibi resistentem, non insidiantem quoquo modo
vitae tuae. Non invenisti eam cum alio viro nefariam
rem facientem, sed incitatus a diabolo, impio inflammatus
furore, latrocinii more, atrocior et crudelior
omni bestia, eam gladio tuo interemisti. Et nunc
post mortem ejus addis iniquitatem super iniquitatem,
filiorum tuorum improbe praedo, qui matri
non pepercisti, et filios tuos ideo orphanos fecisti,
ut superinduceres mortis causam post mortem: et
per unum homicidam, et reprobum testem incusare
vis mortuam: hoc nec Evangelium, nec ulla divina
humanaque lex concedit, ut unius testimonio etiam
idoneo, aliquis condemnetur, vel justificetur: quanto
magis per istum tam flagitiosum et scelestum, nec
illa viva debuit condemnari, nec tu poteris post ejus
mortem excusari? Prius causa criminis subtiliter
erat investiganda, et tunc si rea fuisset | null | 6c301e09-04ab-427d-9ffc-572206c5bc1c | latin_170m_raw | null | None | None | None |
inventa,
secundum legis tramitem debuit excipere ultionis
vindictam. Nam etsi verum, quod absit, fuisset,
sicut ille adulter mentitus est, post VII annos poenitentia
peracta, dimittere eam per approbatam causam
poteras si voluisses, occidere eam nullatenus
debuisti. Duo consilia proponimus tibi: Accepta tecum
deliberatione duorum, elige magis quod placeat,
et miserere animae tuae. Et tu hic in isto angusto
tempore positus, ne sis tu ipse tuimet homicida,
et in aeternum pereas, relinque hoc malignum
saeculum quod te traxit ad tam immanissimum peccati
facinus. Ingredere monasterium, humiliare sub
manu abbatis, et multorum fratrum precibus adjutus,
observa cuncta simplici animo quae tibi ab abbate
fuerint imperata, si forte ignoscat infinita Dei
bonitas peccatis tuis. Istud consilium ut certissime
scias levius et salubrius est, ut sub alterius custodia
lugeas deflenda peccata. Secundum autem consilium
tale est. Arma depone, et cuncta saecularia negocia
dimitte. Carnem et sagimen omnibus diebus vitae
tuae non comedas, excepto uno die Resurrectionis
Domini, et uno die Pentecostes, et uno die Natalis
Domini caeteris temporibus in pane et aqua, et interdum
leguminibus et oleribus poeniteas: in jejuniis,
in vigiliis, et in orationibus, et in eleemosynis persevera
omni tempore. Vinum, medonem, et mellitam
cervisiam nunquam bibas, nisi in aliis praedictis
tribus diebus. Uxorem ne ducas, concubinam
non habeas, adulterium non facias, absque spe conjugii
perpetuo permaneas. Nunquam te laves in balneo,
equum non ascendas, causam tuam et alterius
in conventu fidelium non agas, in conviviis laetantium
nunquam sedeas, in ecclesia segregatus ab aliis
Christianis post ostium humiliter stes, ingredientium
et egredientium orationibus suppliciter te commendes,
communione sacri corporis et sanguinis Domini
cunctis diebus vitae tuae indignum te existimes.
In ultimo termino vitae tuae pro viatico, si observaveris
consilium, ut accipias, tibi concedimus. Sunt
et alia multa duriora quae tibi juxta pondus tanti
facinoris essent adjicienda: sed si haec omnia quae
supra misericorditer dicta sunt, perfecto corde Deo
auxiliante perfeceris, et custodieris, confidimus de
immensa Dei clementia, remissionem tuorum peccatorum
habiturum, et secundum boni justique pastoris
imperium, resolvat te sancta ecclesia ab hoc
vinculo peccati in terris, ut per ipsius gratiam qui
eam suo sanguine redemerat, sis solutus in coelis.
Sin autem aliter feceris, et sanctae matris Ecclesiae
salubre consilium despexeris, ipse tibi sis judex, et
in laqueo diaboli quo irretitus teneris maneas, sanguisque
tuus sit super caput tuum: nos alieni a
consortio tuo, et sub indissolubili anathemate permaneas,
donec Deo et sanctae Ecclesiae satisfacias.
CAP. 41.-- #De uxore mariti mortem conciliante.@#
(Ex concilio apud Vermeriam, capite 3.) Si qua mulier
mortem viri sui cum aliis conciliata est, et ipse
vir aliquem illorum se defendendo occiderit, et si
hoc probare potest ille vir eam ream esse consilii,
potest ut nobis videtur, ipsam uxorem dimittere, et
si voluerit aliam uxorem accipere, ipsa autem insidiatrix,
poenitentiae subjecta, absque spe conjugii
maneat.
CAP. 42.-- #De hoc, si plures unum impugnaverint.@#
(Ex eodem concilio, capite 98.) Si quatuor aut quinque
homines seu etiam plures, contra unum hominem
rixati fuerint, et ab his vulneratus mortuus
fuerit, quicunque eorum ei plagam imposuit, secundum
statuta canonum ut homicida judicetur, reliqui
autem qui eum impugnabant volentes eum interficere,
similiter poeniteant. Qui nec eum impugnabant,
nec vulnerabant, nec consilio, nec auxilio cooperatores
fuerunt, sed tantum adfuerunt, extra
noxam sint.
CAP. 43. #De vindicta non prohibenda.@#
( #Ex dictis Apostoli Hierony. August. Greg.@# ) De
vindicta non prohibenda in Novo Testamento, Hieronymus
de personis dignis ad vindictam ait: Qui
percutit malos in eo quod mali sunt, et habet causam
interfectionis ut percutiat pessimos, minister
Dei est. Item, lex et ministri ejus coerceant inimicos
et constringant. Apostolus inquit: Regi quasi
praecedenti, et ducibus tanquam ab eo missis ad
vindictam malefactorum, laudem vero bonorum.
Item Hieronymus: Homicidas et sacrilegos punire,
non est effusio sanguinis. Augustinus ait: Quae ista
est vanitas? Uni parcere et omnes in discrimen
adducere? Polluuntur enim omnes uno peccante.
Unde et in lege jubetur | null | 834e59cf-d5e0-4107-8c13-bc8e4005fd1d | latin_170m_raw | null | None | None | None |
: Maleficos non patiaris vivere.
Unde Propheta: Mortificabant animas quae
non moriuntur. Unde Gregorius: non morientem
quippe mortificat, qui justum damnat, et non victurum
vivificare nititur, qui reum a supplicio solvere
conatur. Helias namque multos affecit morte, propria
manu, nece et igne divinitus inspirato. In
Novo etiam Testamento Petrus Ananiam et Saphyram
terrifice mulctavit.
CAP. 44.-- #De illis qui post baptismum capitalem protulerunt sententiam.@#
(Ex dictis Innocentii papae, capite 23.) Quaesitum
est etiam super his, qui post baptismum administraverunt,
et aut tormenta sola exercuerunt, aut
etiam capitalem protulerunt sententiam. De his nihil
legimus a majoribus definitum, meminerant enim
a Deo potestates has fuisse concessas, et propter
vindictam noxiorum gladium fuisse permissum, et
Dei ministrum esse datum in hujusmodi vindicem.
Quomodo igitur reprehenderent factum, quod ab
auctore Deo viderent esse concessum? De his ergo
ita ut hactenus servatum est sic habemus, ne aut
disciplinam evertere, aut contra auctoritatem Domini
venire videamur. Ipsis autem in ratione reddenda,
gesta sua omnia servabuntur.
CAP. 45.-- #De illis qui in confractione idolorum occisi fuerint.@#
(Ex concilio Elibertan., capite 70) Si quis idola
fregerit, et ibidem occisus fuerit, quia in Evangeliis
scriptum non est, neque invenitur sub apostolis
unquam factum, placuit in numerum eum non recipi
martyrum.
CAP. 46.-- #De eo qui matrem suam occiderit qualiter poenitere debeat.@#
( #Ex epistola Nicolai papae ad Radoldum S. Argenteae
Retensis Ecclesiae episcopum.@# ) Nicolaus episcopus
servus servorum Dei, reverendissimo et
sanctissimo Radoldo episcopo sanctae Argenteae
Retensis Ecclesiae. Dum universis mundi partibus
credentium agmina principis apostolorum liminibus
properant, quidam vir nomine Thiothart venit
vestrae beatitudinis epistolam gerens, quam nostro
contulit praesulatui, cujus paginam perlegentes,
matricidam illum esse cognovimus, quo facto multis
fletibus lacrymisque profusis, valde doluimus. Idcirco
praecipimus et patrum almorum censuris statuimus,
ut sub poenitentiae jugo permaneat, ita ut
unum per annum Ecclesiam non ingrediatur, sed
ante fores basilicae orans ac deprecans Deum perseveret,
qualiter tanto eripiatur piaculo. Completo
vero anni circulo introeundi in Ecclesiam licentiam
habeat, tamen inter audientes stet, et nondum
communicet. Completis autem trium annorum
circulis, sacrae communionis illi gratia concedatur.
Oblationes vero non offerat, nisi postquam aliorum
septem annorum curricula expleantur. In his autem
omnibus annis atque temporibus carnem non manducet,
nec vinum bibere praesumat, exceptis festis
diebus atque Dominicis, et a Pascha usque Pentecostes,
et quocunque ire voluerit, nullo vehiculo
deducatur, sed pedibus proficiscatur, arma non
sumat nisi contra paganos. Jejunet autem tres dies
per hebdomadam usque ad vesperum. A propria
quidem ac legitima sua conjuge non separetur, ne
fornicationis voragine corruat, quod ne fiat optamus.
Si autem ante trium annorum cursum finis
vitae illius appropinquaverit, corporis et sanguinis
Domini nostri Jesu Christi particeps fiat: sin autem,
ut supra statuimus efficiatur, tamen si illius
conversationem et lacrymarum fontem in omnibus
videritis floridis actionibus et optimis operibus pullulare,
humanius circa eum vestra sollicitudo pervigil
appareat, mitisque omnibus demonstretur.
Optamus vos in Christo bene valere.
CAP. 47.-- #Si quis clericus homicidium fecerit, ab ordine cessare debebit.@#
(Ex concilio Triburiensi, cui interfuit rex Arnolphus,
capite 11.) Si quis clericus, quamvis nimium
coactus, homicidium fecerit, sive sit presbyter, sive
diaconus, deponatur. Legimus in canonibus apostolorum,
quod episcopus, presbyter aut diaconus, qui
in fornicatione, aut perjurio, aut furto captus est,
deponatur: quanto magis is qui hoc immane scelus
fecerit, ab ordine cessare debebit? Qui enim Christum
sequi desiderat, debet sicut ipse ambulavit et ipse
ambulare. Qui cum malediceretur, non maledicebat:
cum percuteretur, non repercutiebat: cum pro nobis
pateretur, non comminabatur. Et ipse in Evangelio
suo praecepit: Si quis te percusserit in unam
maxillam, praebe illi et alteram. Non enim debemus
occidere, cum Dominus dicat: Audistis
quia dictum est antiquis: Non occides; qui autem
occiderit, reus erit judicio: ego autem dico
vobis, quia omnis qui irascitur fratri suo,
reus erit judicio; nec malum pro malo reddere,
sed sicut Apostolus Romanis scribens, ait: Noli
vinci a malo | null | 5781ffad-cdd4-4894-bbae-f1879d405e90 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
, sed vince in bono malum. Si quis clericorum
praesens erit ubi homicidium factum fuerit,
et neque consensu, neque consultu, nec in aliquo
homicidii reatu pollutus esse convincitur, nihil ei obsit
quin consecratus in gradu permaneat. Non consecratus,
si alias dignus sit. promotus accedat.
CAP. 48.-- #De eo si quis in hostem contra paganos dimicans interficit Christianos captivos.@#
#(Ex eodem concilio cui interfuit rex Arnolphus,
cap. 34.)@# Saepe fit victoria Christianorum, victa est
pars paganorum. Quare una cum interfectis paganis
perempti fuerint Christiani captivi a barbaris, quia
in impetu belli nequeunt distingui, idcirco justum
decernentes, statuimus, cum intertectoribus misericordius
agendum, ita ut, XL diebus poenitentiae indulgentius
transactis, penes episcopum sit auctoritas
et potestas ut perpendat culpam, agat indulgentiam.
CAP. 49.-- #De eo qui Christianum mancipium seduxerit et sic vendiderit.@#
(Ex concilio apud Confluentiam cui interfuit Henricus,
et Carolus, reges, capite 7.) Item interrogatum
est quid de eo faciendum sit, qui Christianum hominem
seduxerit et sic vendiderit. Responsumque
est ab omnibus, homicidii reatum ipsum hominem
sibi contrahere.
FINIS LIBRI SEXTI.
ARGUMENTUM LIBRI.
Liber hic de Homicidiis sponte et non sponte commissis,
de parricidiis, de fratricidiis, de illis qui
uxores legitimas, et seniores suos interficiunt, et de
caede ecclesiasticorum tractat, quaeque singulis hisce
homicidii generibus sit poenitentia injungenda, ostendit.
CAP. 1. #Si quis spontanea voluntate homicidium perpetraverit juxta decreta Melchiadis papae, et Triburiensis concilii statuta, talem poenitentiam accipere deest.@#
(Ex concilio Triburi., capite 4.) In primis, ut licentiam
non habeat Ecclesiam intrandi, illos proximos
XL dies nudis pedibus incedat, et nullo vehiculo
utatur. In laneis vestibus sit absque femoralibus,
arma non ferat, et nihil sumat in his quadraginta
diebus nisi tantum panem, et salem, et puram bibat
aquam. Et nullam communionem cum caeteris
Christianis, neque cum alio poenitente habeat in
cibo et potu, antequam quadraginta dies adimpleantur.
Et ex cibo quem sumit, nullus alius manducet.
Considerata vero personae qualitate, vel infirmitate,
de pomis, vel oleribus seu leguminibus, prout visum
fuerit, aliquid pro misericordia indulgeatur, maxime
si quis coactus et non sponte homicidium fecerit, et
ei omnimodis ex canonica auctoritate interdicatur,
ut in his diebus cum nulla femina misceatur, nec
ad propriam uxorem accedat, nec cum aliquo homine
dormiat. Juxta Ecclesiam sit, ante cujus januas
peccata sua defleat diebus et noctibus, et non
de loco ad locum pergat, sed in uno loco his quadraginta
diebus sit. Et si forte habuerit insidiatores
vitae suae, interim differatur ei poenitentia, donec ab
episcopo pax ei ab inimicis concedatur, et si in infirmitate
detentus fuerit, ita ut non possit digne poenitere,
differatur poenitentia donec sanitati restituatur.
Si autem longa aegritudine detentus fuerit
ad sententiam episcopi pertinebit quomodo reum
et infirmum sanare disponat. Completis XL, diebus
aqua lotus vestimenta et calciamenta, accipiat, et
capillum incidat.
CAP. 2.-- #Quid in primo anno observare debeat.@#
(Ex eodem, capite 5.) In primo anno post quadraginta
dies, totum illum annum a vino, medone et
mellita cervisia, a carne, et caseo, et pinguibus piscibus
abstineat, nisi festis diebus qui in illo episcopio
a cuncto populo celebrantur. Et nisi forte in
magno itinere, vel in hoste, vel diu ad Dominicam
curtem, vel infirmitate detentus sit, tunc liceat uno
denario, vel precio unius denarii, aut tres pauperes
pascendo, tertiam feriam, quintam feriam, et sabbatum
redimere, ita duntaxat, ut una re de tribus
utatur. Postquam domum venerit, aut sanitati fuerit
restitutus, nullam licentiam habeat redimendi. Completo
anni circulo in Ecclesiam introducatur, et
pacis osculum ei concedatur.
CAP. 3.-- #Quid in secundo et tertio anno observare debeat.@#
(Ex eodem, capite 6.) In secundo et tertio anno
similiter jejunet nisi quod tertiam feriam, quintam
et sabbatum, potestatem habeat redimendi praetaxato
pretio ubicunque est. Caetera diligenter omnia
observet ut in primo anno.
CAP. 4.-- #Quid in reliquis quatuor annis observare debeat.@#
(Ex eodem, capite 7.) Quatuor anni deinde | null | 44f7662b-bb60-40d2-bfec-262d37b31603 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
restant
per quos singulos jejunet tres Quadragesimas. Unam
ante Pascha cum caeteris Christianis, abstinendo de
vino, medone, mellita cervisia, carne, et sagimine,
et ovis, et pinguibus piscibus. Alteram, ante nativitatem
sancti Joannis. Si aliquid remanet de quadraginta
diebus, post Missam sancti Joannis impleat.
Tertiam, ante Natalem Domini jejunet, ut supradictum
est. Et in quatuor supradictis annis, tertia,
quinta feria, et sabbato, utatur quicquid vult, et
secundam, et quartam feriam redimere potest pretio
jam supradicto, sextam feriam omnimodis observet
in pane et aqua, et nequaquam redimat. His expletis,
sacram communionem accipiat.
CAP. 5.-- #De homicidiis, et calumniis episcoporum, et reliquorum ordinum.@#
(Ex concil. apud Theodonis villam habito, capite 3.)
In concilio apud Theodonis villam, ubi interfuerunt
XXXII episcopi, Histolphus Moguntiensis archiepiscopus
cum suis suffraganeis, Hetti Treverensis
archiepiscopus cum suis suffraganeis, Ebo Remensis
archiepiscopus cum suis suffraganeis, cum nuntiis
reliquorum episcoporum Galliae et Germaniae, ob
nimiam praesumptionem quorum dam tyrannorum in
sacerdotes Domini debacchantium, et propter factum
quod in Wasconia noviter acciderat de episcopo
Joanne, inhoneste et inaudite mordridato decretum
est, ut communi consensu et humili devotione supplicarentur
auribus principis, si suae pietati complaceret,
ut calumnia in Christi sacerdotes peracta,
juxta synodalica determinaretur pleniter statuta,
hoc idem episcoporum judicio placeret, si ex toto
secundum potestatem eorum posset definiri, id est,
ut canonica ferirentur sententia, hi videlicet, qui
timorem Domini postponentes, in ministros suos
grassare praesumerent. Quod si vero pietati ejus
complaceret, juxta capitula regum praecedentium,
ubi eorum provisio misericorditer in offensis pecuniae
quantitatem interposuit, pro consolatione sanctae
Ecclesiae, ut praefatae res per pecuniam ab imperatoribus
sacerdotibus ad defensionem concessam,
et per poenitentiam determinarentur episcoporum
judicio, si pietas illius collaudare voluerit, sic definiri
eis complaceret. Si quis subdiaconum calumniatus
fuerit, vulneraverit, vel debilitaverit, et convaluerit,
quinque quadragesimas sine subditis annis
poeniteat, et trecentos solidos cum sua compositione,
et episcopalibus bannis episcopo componat. Si autem
mortuus fuerit, singulas supradictas Quadragesimas
cum sequentibus annis poeniteat, et CCCC solidos,
cum tripla sui compositione, et episcopalibus bannis
triplicibus episcopo componat. Si diaconum
calumniatus fuerit, et convaluerit, sex Quadragesimas
sine subditis annis poeniteat, et CCCC
solidos cum compositione sua et episcopalibus
bannis episcopo componat. Si autem mortuus
fuerit, singulas supra dictas sex Quadragesimas
cum sequentibus annis poeniteat, et DC solidos cum
triplici sua compositione, et episcopalibus bannis
triplicibus episcopo componat. Si quis presbyterum
calumniatus fuerit, et spassaverit, sex Quadragesimas
sine subditis annis poeniteat, et DC solidos cum
triplici sua compositione, et episcopalibus bannis
triplicibus episcopo componat. Si autem mortuus
fuerit, duodecim annorum poenitentia secundum canones
ei imponatur, et DCCCC solidos cum triplici
compositione sua, et episcopalibus bannis triplicibus
componat. Si quis episcopo insidias posuerit, comprehenderit,
vel in aliquo dehonestaverit, decem
Quadragesimas cum subditis annis poeniteat, et
presbyteri occisi triplicem compositionem componat.
Si autem casu et non sponte occiditur, cum comprovincialium
episcoporum consilio homicida poeniteat.
Si quis autem sponte eum occiderit, carnem non comedat,
vinum non bibat cunctis diebus vitae suae,
cingulum militare deponat, absque spe conjugii in
perpetuum maneat. Aistolphus Moguntiensis archiepiscopus
dixit: Si principibus placuerit, aliisque
suis fidelibus, rogemus ut collaudetur et subscribatur.
Et collaudatum est, et subscriptum est, tam a
principe, quam a caeteris omnibus.
CAP. 6.-- #De eadem re.@#
(Ex concilio Triburiensi, capite 1. Capitulum ecclesiast.
apud Triburiam a Carolo et primis Galliae
et Germaniae collaudatum et subscriptum.) Placuit
nobis et fidelibus nostris, ut sicut ab episcopis et
reliquis sacerdotibus ac Dei servis, alio anno apud
Theodonis villam admoniti fuimus et rogati, ut episcopi
et eorum ministri quos Deus suo non humano
judicio reservavit, juxta sanctorum canonum, sanctorumque
patrum, ac capitularium praecedentium
regum coram positorum statuta, et Dei sacerdotes,
eorumque cooperatores, quorum intercessionibus
supplicationibus sancta Dei Ecclesia constare videtur,
intacti permaneant. Constituimus, ut si quis
subdiaconum calumniatus fuerit, et convaluerit,
poenitentia canonica poeniteat, et CCC solidos episcopo
componat. Et si mortuus fuerit, juxta id quod
canones praecipiunt poeniteat, et CCCC solidos episcopo | null | 4ec55bb7-e6ca-4738-81a2-d622f4224d4d | latin_170m_raw | null | None | None | None |
componat. Si diaconum quis calumniatus fuerit,
et convaluerit, poeniteat secundum canones, et
CCCC solidos episcopo componat. Si non convaluerit,
juxta praecepta synodalica poeniteat, et DC solidos
episcopo componat. Si presbyterum quis male
tractaverit, et spassaverit, secundum ejus episcopi
sententiam poeniteat, et DCCCC solidos episcopo
componat. Si autem mortuus fuerit, ut synodus
dijudicaverit, poeniteat, et mille CC solidos episcopo
componat. Et si quis episcopo insidias posuerit,
comprehenderit, vel in aliquo dehonestaverit, poeniteat
secundum canonum statuta, et presbyteri non
occisi triplicem compositionem, cum instilis quae in
superiori capitulo scriptae, et confirmatae esse videntur,
componat. Si quis per industriam episcopum
occiderit, juxta id quod apud Theodonis villam a
XXXII episcopis decretum est, et quod ibi a nobis
et a primatibus totius Germaniae, et Galliae, benigna
collaudatione collaudatum est, et subscriptum est,
poeniteat, et pecuniam a nobis concessam Ecclesiae
viduatae persolvat. Et hoc de nostro adjecimus, ut si
quis in his supradictis sanctorum canonum nostrique
decreti sanctionibus episcopis, inobediens et
contumax extiterit, primum canonica sententia feriatur.
Deinde in nostro regno beneficium non habeat,
et alodis ejus in bannum mittatur, et si annum
unum et diem in nostro banno permanserit ad fiscum
nostrum redigatur, et captus in exilium religetur, et
ibi tam diu custodiatur et constringatur, donec
coactus Deo, et sanctae Ecclesiae satisfaciat, quod
prius gratis facere noluerat. Et si omnibus vobis
complacuerint dicite. Et tertio ab omnibus conclamatum
est, placet. Et imperatores, et pene omnes
Galliae et Germaniae principes subscripserunt, singuli
singulas facientes cruces, et Ecclesiasticus ordo
Deo et principibus laudes referentes hymnum, Te
Deum laudamus, decantabant, et sic soluta est synodus
CAP. 7.-- #De eadem re.@#
(Ex concilio Mogunt., capite 24.) Qui presbyterum
occiderit XII annorum ei poenitentia secundum canones
imponatur aut si negaverit, si liber est, cum
LXXII juret. Si autem servus, super duodecim vomeres
ferventes se expurget. Convictus noxae usque
ad ultimum vitae tempus militiae cingulo careat, et
absque spe conjugii maneat.
CAP. 8.-- #De interfectoribus sacerdotum.@#
(Ex concilio Wormacien., capite 3.) Qui sacerdotem
voluntarie occiderit, carnem non comedat, et
vinum non bibat cunctis diebus vitae suae. Jejunet
usque ad vesperam, exceptis diebus festis atque dominicis;
arma non sumat, equum non ascendat,
Ecclesiam per quinque annos non ingrediatur, sed
ante fores Ecclesiae stet. Post quinque annos Ecclesiam
ingrediatur, nondum vero communicet, sed
inter audientes stet. Cum autem fuerit duodecimi
anni cursus finitus, communicandi ei licentia concedatur,
et equitandi tribuatur remissio. Maneat autem
in reliquis observationibus tres dies per hebdomadam,
ut perfectius purificari mereatur.
CAP. 9.-- #De presbyteris depositis, et sic occisis.@#
(Ex concil. Turonico., cap. 3.) Nuntiatum est nobis,
quod aliqui olim dixerunt se fuisse sacerdotes,
et postea degradati pro suis peccatis poenitentiam
agendo, suffragia sanctorum per diversa loca transeuntes
quaesierunt, trucidati sint. Hujuscemodi interfectoribus
omnem ecclesiasticam dignitatem denegamus,
donec dignam poenitentiam pro reatu suo
secundum judicium episcoporum exsolvant: quia
gravius aliis homicidis poenitere debent.
CAP. 10.-- #De presbyteris qui sine orario occiduntur.@#
(Ex concilio Tribur., cui interfuit rex Arnolphus,
cap. 26.) Ut presbyteri non vadant, nisi stola vel
orario induti. Et si in itinere spoliantur, vel vulnerantur,
aut occiduntur, non stola vestiti, simplici
emendatione sua solvantur. Si autem cum stola,
triplici.
CAP. 11.-- #De presbytero interfecto, ad quem ejus compositio pertineat.@#
(Ex eodem, cap. 5.) Presbyteri interfecti composito
episcopo ad cujus parochiam pertinebat, solvatur,
ita videlicet, ut medietatem Wirigeldi ejus
episcopus utilitatibus Ecclesiae cui praefuit, tribuat,
et alteram medietatem in eleemosynam ejus juste
dispertiat, quia nullus nobis ejus haeres proximior
videtur, quam ille qui ipsum Domino sociavit.
CAP. 12.-- #De illis qui per insidias homicidium perpetraverit.@#
(Ex concil. Nanneten., cap. 2.) Si quis voluntarie,
et per insidias hominem interfecerit, jugi poenitentiae
se submittat. Et si hoc publice actum constat,
si laicus est, a communione orationum quinquennio
removeatur. Post quinquennium | null | e7b01594-5c05-45d6-a178-606d990f01a7 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
tantum in orationum
communionem recipiatur, non autem offerat,
non corpus Domini contingat. In quo perdurans
quatuordecim annis, tunc ad plenam communionem
cum oblationibus recipiatur.
CAP. 13.-- #Item de homicidio sponte commisso.@#
(Ex concil. Ancirano, cap. 21.) Qui voluntarie
homicidium fecerint, poenitentiae quidem jugiter
submittant se, perfectionem vero circa vitae exitum
consequantur.
CAP. 14.-- #De eadem re.@#
(Ex concil. Pariensi., cap. 6.) Si quis homicidium
sponte commiserit, et non violento resistens, sed
vim faciens, innocentem et simpliciter gradientem
interfecerit, usque ad finem vitae suae graviter poeniteat,
sic tamen, ut si poenitentiam bene peregerit,
in exitu ei communionis viaticum non negetur.
CAP. 15.-- #De homicidio non sponte commisso.@#
(Ex concil. Ancirano, cap. 22.) De homicidiis non
sponte commissis prior quidem definitio, post septennem
poenitentiam, perfectionem consequi praecipit.
Secunda vero quinquennii tempus explere.
CAP. 16.-- #De eadem re.@#
(Ex concil. Nanneten., cap. 2.) Si quis casu non
volens, homicidium perpetraverit, quadraginta dies
in pane et aqua poeniteat. Quibus peractis, biennio
ab oratione fidelium segregetur, non communicet
nec offerat, post biennium in communionem orationis
suscipiatur: offerat autem, non tamen communicet.
Post quinquennium ad plenam communionem
recipiatur, abstinentia ciborum in arbitrio sacerdotis
maneat.
CAP. 17.-- #De illo qui domino suo praecipiente homicidium fecerit.@#
(Ex eodem, cap. 25.) Si quis liber jubente Domino
suo servum ejus occiderit, ut homicidium sponte
commissum poeniteat.
CAP. 18.-- #De illo qui servum suum interfecerit.@#
(Ex concil. Agathen., cap. 62) Si quis servum proprium,
sine conscientia vel judicio judicis occiderit,
ut homicidium sponte commissum lugeat.
CAP. 19.-- #De femina quae furore zeli accensa ancillam suam verberaverit et sic perierit.@#
(Ex concilio Elibertan., capite 5.) Si qua domina furore
zeli accensa, flagellis verberaverit ancillam
suam, ita ut infra diem tertium animam cruciatu
effundat, eo quod incertum sit voluntate, an casu occiderit:
si voluntate, post septem annos, si casu, per
quinquennii tempora, acta legitima poenitentia, ad
communionem placuit admitti. Quod si infra tempora
constituta fuerit infirmata, accipiat communionem.
CAP. 20.-- #De eadem re.@#
( #Ex decr. Silvester. papae.@# ) Si quis hominem publice
poenitentem interfecerit, ut homicidium sponte
commissum dupliciter poeniteat, et nisi in fine non
communicet.
CAP. 21.-- #De illis qui in opere necessario casu homicidium perpetraverint.@#
(Ex concilio Wormacien., capite 5.) Saepe contingit
ut, dum quis operi necessario insistens arborem
incidat, aliquis subtus ipsam veniens deprimatur.
Et idcirco, si voluntate vel negligentia incidentis arborem
factum est, ut homicida poenitentiae debet omnino
submitti. Quod non voto, sed incuria illius, non
denique sententia contingit, sed dum ille operi necessario
fortassis incumberet iste insperatus occurrit
sub arbore, et sub ipsa oppressus est, incisor
arboris non tenetur pro homicida.
CAP. 22.-- #De eadem re.@#
(Ex concilio Tribur., capite 17.) Si duo fratres in
sylva arbores succiderint, et appropinquante casura
unius arboris, frater fratri dixerit cave, et ille
fugiens in pressuram arboris inciderit, et mortuus
fuerit, vivens frater innocens de sanguine germani
dijudicetur.
CAP. 23.-- #De illis qui in publico bello homicidia committunt.@#
(Ex concilio Mogunt., capite 2.) Oportet autem diligentius
eos admonere, qui homicidia in bello perpetrata
pro nihilo ducunt, excusantes non ideo necesse
habere de singulis facere poenitentiam, eo
quod jussu principum peractum sit, et Dei judicio
ita finitum. Scimus enim, quod Dei judicium semper
justum est, et nulla reprehensione dignum. Sed
tamen oportet eos considerare, qui hanc necem nefariam
cupiunt, utrum se coram oculis Dei, quasi
innoxios excusare possint, qui propter avaritiam,
quae omnium malorum radix est, et idolorum servituti
comparatur, atque propter favorem dominorum
suorum temporalium, aeternum Dominum contempserunt,
et mandata illius spernentes, non casu,
sed per industriam homicidium fecerunt. Nam de
his legimus, qui homines non sponte interfecerunt, | null | d4c2d647-1646-4faf-82fc-c04009f731d3 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
Subsets and Splits
No community queries yet
The top public SQL queries from the community will appear here once available.