Search is not available for this dataset
text
stringlengths 0
31.2k
| en
stringlengths 1
6.69k
⌀ | id
stringlengths 1
36
| dataset_id
stringclasses 4
values | source
null | filename
stringlengths 4
78
| title
stringclasses 360
values | author
stringclasses 53
values |
|---|---|---|---|---|---|---|---|
secundum reditum Ecclesiarum numerum clericorum faciat.@#
(Ex concil. Spalensi, cap. 1.) Ne passim episcopus
multitudinem clericorum faciat, sed secundum meritum,
vel redditum Ecclesiarum numerus moderetur.
CAP. CXVI.-- #De episcopis peregrinis.@#
(Ex concil. Arelatensi, cap. 20.) De episcopis peregrinis
qui in urbem solent venire, quos veraciter
episcopos scimus esse, placuit eis locum dari ut
offerant.
CAP. CXVII.-- #Ut levitate vagantes episcopi, ad propria redire compellantur.@#
(Ex regist. Gregor. papae, ad Siagrium episcopum
Augustodun., cap. 122.) Cum sacerdotis dignitas
aliis videatur dignitatibus eminere, ita quisquis ea
ornatus est, cunctis se imitandum debet ostendere,
ut exemplo sui nulli nocere, sed vitam potius valeat
componere subjectorum. Nam si actus dissentiat a
nomine, quanto pontificatus ipse plus erigit, tanto
magis abdicit. Itaque Menatem quendam episcopum,
qui illuc de dioeceseos nostrae ordinatione profectus
est, in tanta se levitate didicimus exhibere, ut et
nobis de eo major sit verecundia, et illi episcopatus
nomen non sit in honore, sed onere. Quod quia pudori
nobis est, de eo illa cognoscere, quae in aliarum
provinciarum omnino reprehendimus sacerdotibus,
fraternitas vestra eum illic immorari amplius
non permittat, sed ad nos quantocius reverti compellat.
Ac magis inventa per omnia occasione transmittat,
ut sub ea qua dignum est observantia refrenatus,
saeculares mores ad sacerdotalem studeat
convertere dignitatem. Nam satis noxium atque
perniciosum est, ut imitatione ipsius, qui aedificari
si debuerant destruantur. In qua re non solum ille
culpabilis, sed etiam qui non restiterit invenitur.
Nam consentire videtur erranti, qui corrigenda, ut
resecari debeant, non concurrit. Quia vero quidam
Theodorus episcopus de dioecesi reverendissimi fratris
nostri Constantii Mediolanensis Ecclesiae episcopi,
disciplinam, ut dicitur, evitans, illuc venisse
firmatur: hortamur ut et isto diligentius requisito,
ad episcopum suum vestra fraternitas retransmittat.
Et quia, sicut legitur, qui abjicit disciplinam infelix
est, nulla eum illic excusatione patiamini retinere,
quatenus et hi, qui levitatis eorum vitio possunt decipi,
liberentur, et de ipsis habere mercedem, ne in
hac stultitia pereant, valeatis.
CAP. CXVIII.-- #Quandiu episcopus in aliena civitate remoretur.@#
(Ex concil. Sardinensi, cap. 14.) Osius episcopus
dixit: Et hoc quoque statuere debetis, ut ex aliqua
civitate cum advenerit ad aliam civitatem, et ambitioni
magis quam devotioni sermonem, voluerit in
aliena civitate multo tempore residere: forte enim
evenit episcopum loci non esse tam instructum, neque
tam doctum: is vero qui advenit incipiat contemnere
eum, et frequenter facere sermonem, ut
dehonestet et infirmet illius personam, ita ut ex hac
occasione non dubitet relinquere adsignatam sibi
Ecclesiam, et transeat ad alienam. Definite ergo
tempora: quia et non recipi episcopum, inhumanum
est, et si diutius resideat, perniciosum est. Nemini
autem superiori concilio fratres nostros constituisse,
ut si quis laicus in ea, in qua commoratur, civitate,
quatuor Dominicos dies, id est, per tres septimanas
non celebrasset conventum, communione privaretur.
Si haec circa laicos constituta sunt, multo magis
episcopum nec licet, nec decet, si nulla sit tam gravis
necessitas quae detineat, ut amplius a suprascripto
tempore absens sit ab Ecclesia sua. Universi dixerunt
placere sibi.
CAP. CXIX.-- #De suscipiendis episcopis qui persecutionem patiuntur.@#
(Ex eodem, cap. 22.) Osius episcopus dixit: Suggerente
fratre et coepiscopo nostro Olympio, etiam
hoc placuit, ut si aliquis vim perpessus est, et inique
expulsus, pro disciplina et catholica confessione,
vel pro defensione veritatis, effugiens pericula, innocens
et devotus ad aliam venerit civitatem, non
prohibeatur immorari, quandiu aut redire possit,
aut injuria ejus remedium acceperit: Quia durum
est eum qui persecutionem patitur non recipi; etiam
et larga benevolentia et humanitas ei est exhibenda.
Omnis synodus dixit: Universa quae constituta sunt
catholica Ecclesia in universo orbe diffusa custodiet.
Et subscripserunt qui convenerant.
CAP. CXX.-- #De illis qui se dicunt esse episcopos.@#
(Ex concil. Remensi, cap. 43.) Sunt in quibusdam
locis scotti et alii erronei qui se dicunt episcopos
esse, et multos negligentes, absque licentia dominorum | null | 26d21dd5-c1f9-4bd2-bac4-f7a0576f4aef | latin_170m_raw | null | None | None | None |
suorum sive magistrorum, presbyteros et diaconos
ordinent. Quorum ordinationem, quia plerumque
in Simoniacam incidit haeresim, et multis
erroribus subjacet, modis omnibus irritam fieri
debere omnes uno consensu decrevimus.
CAP. CXXI.-- #Qualiter peregrini episcopi recipiantur.@#
(Ex regul. Gregorii pap. universis episcopis per
Illyricum, cap. 42.) Jovinus excellentissimus vir
filius noster per Illyricum scriptis suis nobis indicasse
dignoscitur, ad se sacris apicibus destinatis
jussum fuisse episcopos quos e propriis locis hostilitatis
furor expulerat, ad eos episcopos qui nunc
quoque in locis propriis degunt, pro sustentatione
ac stipendiis praesentis vitae esse jungendos. Et licet
ad hoc fraternitatem vestram jussio principalis
admoneat, habemus tamen majus horum mandatum
aeterni principis, quo ad haec terribilius peragenda
compellimur, ut non dico fratres et coepiscopos
nostros, sed ipsos etiam quos nobis contrarios patimur,
cum opportunitas postulat, in conferendis
subsidiis necessitatum carnalium diligamus. Oportet
ergo vos ad hanc rem et coelesti primitus principi
obedientes existere, et imperialibus etiam jussionibus
consentire, quatenus fratres coepiscoposque nostros,
quos et captivitatis et diversarum necessitatum angustiae
comprimunt, debeatis consolandos conveniendosque
vobiscum in ecclesiasticis sustentationibus
libenter suscipere: non quidem ut per communionem
episcopalis throni dignitatem, sed ut ab
Ecclesia juxta possibilitatem sufficientia debeant
alimenta percipere. Sic enim et proximum in Deo
et Deum in proximo diligere comprobamur. Nullam
quippe eis nos in vestris Ecclesiis auctoritatem tribuimus,
sed tamen eos vestris solatiis contineri
summopere hortamur.
CAP. CXXII.-- #De episcopis vel presbyteris ignotis, ut ante probationem synodalem ministrare non permittantur.@#
(Ex concil. Rotoma., cap. 8.) Statuimus, secundum
canonicam cautelam, omnes undecunque supervenientes
ignotos episcopos vel presbyteros, ante
probationem synodalem in ecclesiasticum ministerium
non admittere.
CAP. CXXIII.-- #Ut episcopus, hostilitate expulsus, ad aliam vacantem transeat Ecclesiam.@#
(Ex regu. S. Grego. ad Agnellum epis., cap. 135.) Pastoralis officii cura nos admonet destitutis Ecclesiis
proprios constituere sacerdotes, qui gregem
Dominicum pastorali debeant sollicitudine gubernare.
Propterea te Joannem ab hostibus captivitate Lisitanae
civitatis episcopum, in Squillicina Ecclesia
cardinalem necesse duximus constituere sacerdotem,
ut et susceptam semel animarum curam intuitu
futurae retributionis impleas, et licet a tua, hoste
imminente, depulsus sis, aliam quae pastore vacat
debeas Ecclesiam gubernare: ita tamen ut, si civitatem
illam ab hostibus liberam effici, et Domino
protegente ad priorem statum contigerit revocari,
in eam in qua et prius ordinatus es Ecclesiam revertaris.
Sin autem praedicta civitas continua captivitatis
calamitate premitur, in hac in qua et a nobis
incardinatus es debeas Ecclesia permanere.
CAP. CXXIV.-- #De episcopis, quod omnes homines eis jure obedire debeant.@#
(Ex decret. Clementis papae, cap. 15). Omnes principes
terrae et cunctos homines episcopis obedire, et
capita sua submittere, eorumque auditores existere
praecipiebat, ut omnes pariter fideles et cooperatores
legis Dei monstrarentur, ne de eis dicatur:
Confundentur et erubescent omnes qui pugnant
adversum te et erunt quasi non sint, et peribunt
viri qui contradicunt tibi. Quaeres eos, et non invenies,
viros rebelles tuos: erunt quasi non sint, et veluti
consumptio homines bellantes adversum te.
Omnes ergo qui eis contraeunt, ita damnatos et
infames usque ad satisfactionem monstrabat: et nisi
converterentur, a liminibus Ecclesiae alienos esse
praecipiebat.
CAP. CXXV.-- #Quod episcopi claves sint Ecclesiae, et habeant potestatem claudere coelum et aperire portas ejus.@#
(Ex eodem cap. 37.) Sanctam ergo Ecclesiam immaculatam
omnes servare debere evangelizabat,
cujus claves episcopos esse dicebat. Ipsi enim habent
potestatem claudere coelum et aperire portas
ejus, quia claves coeli facti sunt. Amovere autem
eos neminem debere docebat, quia oculi Domini sunt,
et qui eos tangit, tangit pupillam oculi ejus. Et
quanta poena dignus sit qui eos scandalizat, ipsum
Dominum docuisse dicebat, ubi ait: Qui scandalizaverit
unum de pusillis istis qui in me credunt, expedit
ei ut suspendatur mola asinaria in collo ejus,
et demergatur in profundum maris.
CAP. CXXVI.-- #Quod episcopos Dominus ad glorificandum se elegerit, et quod omnes principes terrae eis obedire oporteat, et capita sua submittere.@#
(Ex eodem cap. 29.) Ad glorificandum se, et divina
mandata seminanda et evangelizanda episcopos
Dominus elegit | null | 49bbabb0-a5f1-46f5-a8f2-2c99f5d09de4 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
, et ut non prohibeantur, aut perturbentur
aiebat: Quoniam qui eos laedit, eum laedit
cujus legatione funguntur. Praedicare eos assidue,
et mandata Domini sine intermissione annuntiare
rogabat. Opera eorum bona coram hominibus monstrare,
et conscientiam bonam coram Deo habere
insinuabat.
CAP. CXXVII.-- #De episcopis, quod se invicem diligere debeant.@#
(Ex eodem cap. 30.) Episcopos ergo vicem apostolorum
gerere Dominum docuisse dicebat, et reliquorum
discipulorum vicem tenere presbyteros debere
insinuabat: et si quis aliquem ex his scandalizaret,
gravissimam sibi poenam inferri debere praedicabat.
Cunctos se invicem diligere et adjuvare
debere, et nemmem ab adjutorio fratris se subtrahere
instruebat.
CAP. CXXVIII.-- #Ut episcopus episcopum alium non conculcet.@#
(Ex concil. Arelatensi, cap. 13.) Ut nullus episcopus
alium episcoporum conculcet, eumque calumniari
vel injuriari praesumat. Quod si fecerit, gradus
sui periculo subjacebit.
CAP. CXXIX.-- #De episcopis qui se a fratrum adjutorio subtraxerint.@#
#(Ex decr. Alexandri pap. cap. 30 omnibus episcopis
missis.)@# Qui autem ex vestro collegio fuerit, et ab
auxilio vestro se subtraxerit, magis schismaticus
quam sacerdos esse probabitur. Ecce, inquit Propheta,
quam bonum et quam jucundum habitare
fratres in unum. » Illi vero non in unum habitant, qui
a fratrum se solatio subtrahunt, et, quod deterius
est, fratribus insidias praeparant, aut laqueos ponunt.
Item post pauca: Nos ergo qui discipuli Domini
et dici et esse cupimus, portare crucem Domini,
et compati fratribus debemus, et non quascunque
eis insidias aut foveas praeparare: quia talionem
meretur qui fratribus foveam parat. Nolite
errare, fratres, quia Deus non irridetur. Hujus rei
gratia vobis Dominus commisit Ecclesiam suam, ut
pro omnibus laboretis, et cunctis oppressis opem
ferre non negligatis. Unde et Dominus per Prophetam
loquitur, dicens: Haec dicit Dominus: Judicate
mane judicium, et eruite vi oppressos de manu calumniantis,
ne forte egrediatur quasi ignis indignatio
mea, et succendatur, et non sit qui exstinguat.
Vos ergo qui in summa specula a Domino constituti
estis, attendere eos et opprimere oportet, qui in
fratres seditiones et scandala excitant, ne simul cum
eis pereatis.
CAP. CXXX.-- #De episcopis qui se quasi canino dente invicem corroserint.@#
(Ex eisdem ad eosdem, cap. 18.) Si vero, quod
absit! discordes fueritis, et canino dente vos derodere
coeperitis, non solum eos non superabitis, sed
et vobis ipsi nocebitis, atque ab eis superabimini, et
nocenter forte peribitis.
CAP. CXXXI.-- #De episcopis qui fratribus nocere desiderant.@#
( #Ex decr. Bonifacii papae.@# ) Sicut omnis qui diligit
fratrem suum, ex Deo est: ita omnis qui odit proximum,
ex diabolo est. Dilectione enim sola discernitur
quis, ex quo genitus approbetur, dicente Joanne:
In hoc manifesti sunt filii Dei, et filii diaboli.
Omnis qui non facit justitiam, ex Deo non est, et
non diligit fratrem suum. Quoniam haec est annuntiatio
quam ab initio audistis, ut diligatis alterutrum.
Et post paululum: Omnis qui odit fratrem
suum, homicida est. Et scitis quoniam omnis
homicida non habet vitam aeternam in se
manentem. Ecce homicida probabiliter esse declaratur
qui a fraterna societate dividitur. Nam et si manus
non moveat ad occidendum, pro eo tamen quia
immitis est ad nocendum, jam a Deo homicida tenetur.
Vivit ille, et iste jam interfector convincitur.
Cum igitur his praeceptis beatus apostolus Paulus
consona praedicatione concordet, dicens: Sol non occidat
super iracundiam vestram; et: Nolite locum
dare diabolo, relatae sunt nobis quorumdam sacerdotum
personae in tantam obstinationis efferbuisse
discordiam, ut non solum illos ab ira occasus solis
non revocet, sed ne annosa quidem transactio temporum
ad bonum charitatis reclinet. Quippe in
quorum cordibus ita sol justitiae Christus occubuit,
ut ad lumen charitatis redire vix possint. Horum
igitur et similium discordantium fratrum oblationes,
juxta antiqui canonis definitionem, nullo modo recipiendas
esse censemus. Personis tamen discordantium
id speciali definitione praecipimus, ut, antequam
eos reconciliatio vera innectat, nullus eorum accedere
ad altare Domini audeat, vel gratiam communionis
sanctae percipiat: sed geminato tempore per
poenitentiam compensabunt, quo | null | 1b98f19a-87ea-4a36-a071-7d20e8e0ed75 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
discordiae servierunt.
Quod si unus eorum, alio contemnente, ad satisfactionem
charitatis cucurrerit, ex eo tempore jam
pacificus intra Ecclesiam recipietur, ex quo ad concordiam
festinasse convincitur: sententia tamen
superiori servata, ut tempus quod in iram expendit,
geminatum in poenitentiae satisfactione persolvat.
CAP. CXXXII.-- #Ut nullus de episcopo suo querelam faciat, nisi prius eum de eadem saepe interpellet.@#
(Ex decr. Alexandri papae, omnibus orthodoxis
missis, cap. 2.) Si quis erga episcopum vel actores
Ecclesiae quamlibet querelam habere justam crediderit,
non prius primates aut alios adeat judices,
quam ipsos a quibus se laesum aestimat conveniat
familiariter: non semel, sed saepissime, ut ab eis
aut suam justitiam accipiat, aut excusationem. Si
autem secus egerit, ab ipsis et ab aliis communione
privetur, tanquam apostolorum aliorumque Patrum
contemptor.
CAP. CXXXIII.-- #Ut episcopi a solo Domino sint dijudicandi.@#
(Ex decr. Clementis pap., cap. 38.) Episcopos autem
a solo Domino judicandos aut removendos, et
non ab aliis esse dicebat: quia sui sunt, non alterius.
Et quis est qui alterius judicet servum? Nam
si ista non patiuntur homines, nec Deus deorum, et
Dominus dominantium haec ullatenus patitur. Unde
et per prophetas sibi testes esse dicebat, per quos
Dominus loquitur, dicens: Ecce excoxi te, sed non
quasi argentum: elegi te in camino paupertatis.
Propter me, propter me faciam ut non blasphemer;
et gloriam meam alteri non dabo.
CAP. CXXXIV.-- #Nimis timendum et praevidendum ne offendantur episcopi.@#
(Cap. Evaristi pap. VI omnibus per Aegyptum fratribus
missum.) Nimis timenda est, fratres, haec sententia,
et praevidendum vobis ne offendatis eos qui
tantam a Domino potestatem habent. Et ideo potius
obaudiendi, diligendi, et summopere sunt venerandi,
et non detrahendi, vel lacerandi aut ejiciendi, sed
portandi et amandi, ipso dicente Domino: Qui vos
audit, me audit: et qui vos spernit, me spernit.
Ideo haec vobis et omnibus fidelibus scribimus, fratres,
ut ab his vos caveatis, et posteris vestris non
malum sed bonum exemplum relinquatis, quoniam
injuria episcoporum ad Christum pertinet, cujus vice
funguntur.
CAP. CXXXV.-- #De episcopis qui ab omnibus suis criminantur, ut eorum criminatio non recipiatur.@#
(Ex epist. Calist. papae, cap. 1.) Callistus episcopus
Ecclesiae catholicae urbis Romanae, Benedicto fratri
et coepiscopo, salutem in Christo. Criminationes
vero contra doctorem nemo suscipiat: quia non
oportet filios patres reprehendere, nec servos dominos
lacerare. Filii ergo sunt doctorum omnes quos
instruunt: et sicut filii patres carnales, sic et hi patres
debent diligere spiritales. Non enim bene vivunt
qui non recte credunt, aut patres reprehendunt, vel
detrahunt suis. Doctores ergo, qui et patres vocantur,
magis portandi quam reprehendendi sunt, nisi
in recta fide erraverint. Nullus ergo doctorum per
scripta accusetur, nec nisi fideli et legitimo, qui
etiam irreprehensibilem vitam ac conversationem
ducat, accusatori respondeat. Quia indignum est
ut doctor stulto et indocto atque reprehensibiliter
viventi respondeat juxta stultitiam suam, dicente
Scriptura: Non respondeas stulto juxta stultitiam
suam. Non bene vivit qui non recte credit. Nihil
mali vult qui fidelis est. Si quis fidelis est, videat
ne falsa loquatur, aut cuiquam insidias ponat. Fidelis
homo semper fideliter agit, et infidelis callide insidiatur,
atque fideles et pie ac juste viventes perdere
nititur, quia similis similem sibi quaerit. Infidelis
vero homo mortuus est in corpore vivente.
Econtra sermones fidelis hominis vitam custodiunt
auditorum. Doctorem enim catholicum, et praecipue
Domini sacerdotem, sicut nullo errore implicari, ita
nulla oportet machinatione aut cupiditate violari,
dicente Scriptura sancta: Post concupiscentias tuas
non eas, et a voluntate tua averteris.
CAP. CXXXVI.-- #Episcopos a suis ovibus non reprehendendos, nisi in fide erraverint.@#
(Ex epist. Anacleti papae, scripta omnibus Christi
sacerdotibus, cap. 1.) Doctor autem vel pastor Ecclesiae,
si a fidelibus exorbitaverit, erit a fidelibus
corrigendus. Sed pro reprobis moribus magis est
tolerandus, quam distringendus; quia rectores Ecclesiae
a Domino sunt judicandi, sicut ait Propheta:
Deus stetit in synagoga deorum | null | 923fe387-756f-4c28-b2be-5aa33f15ef80 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
, in medio autem
deos discernit. Unde oportet unumquemque fidelem,
si viderit aut cognoverit plebes suas adversus
pastorem suum tumescere, aut clerum detractionibus
vacare, hoc vitium pro viribus exstirpare, prudenterque
corrigere satagat: nec eis in quibuscunque
negotiis misceri, si incorrigibiles apparuerint,
antequam suo reconcilientur doctori, praesumat:
quoniam tam sacerdotes quam reliqui fideles omnes
summam debent habere curam de his qui pereunt,
quatenus eorum redargutione aut corrigantur a
peccatis, aut, si incorrigibiles apparuerint, ab Ecclesia
separentur.
CAP. CXXXVII.-- #De eadem re.@#
(Ex decr. Clementis pap., cap. 17.) Ipsi autem
episcopi si exorbitaverint, ab istis non sunt reprehendendi
vel arguendi, sed portandi, nisi in
fide erraverint. Hi ergo super hos sunt, non illi
super istos: quoniam major a minore non argui
nec judicari potest. Nullus se extollat erga doctores
ac magistros suos: quia discipulus super magistrum
nec esse debet nec potest. Nullus velit
dici sanctus antequam sit, sed prius sit, ut verius
dicatur. Praecepta Domini doctorumque ac magistrorum
factis quotidie adimplere, et in Christi
nomine pro inimicis orare oportet.
CAP. CXXXVIII.-- #De eadem re.@#
(Ex epist. Eusebii papae, cap. 20.) Necesse enim
est ut rectores a subditis timeantur, ab ipsisque
corrigantur, ut humana formidine peccare metuant,
qui divina judicia non formidant. Deteriores quippe
sunt qui doctorum vitam moresque corrumpunt,
his qui substantias aliorum praediaque diripiunt.
Ipsi quidem ea quae extra nos, licet nostra sint,
auferunt; nostri quoque detractores, et morum
corruptores nostrorum, sive qui adversum nos
armantur, proprie nos ipsi decipiunt, et ideo juste
infames sunt, et merito ab Ecclesia extorres
fiunt.
CAP. CXXXIX.-- #De eadem re.@#
(Ex decret. Gaii papae, cap. 7.) Oves vero quae
pastori suo commissae fuerint, eum nec reprehendere,
nisi a recta fide exorbitaverit, debent, nec
ullatenus accusare possunt: quia facta pastorum
eorum gladio ferienda non sunt, quanquam recte
reprehendenda videantur.
CAP. CXL.-- #De infamatis et dilaceratis episcopis, et a civitatibus propriis pulsis.@#
(Ex decret. Evarist. papae omnibus per Aegyptum
fratribus missis, cap. 18.) Audivimus enim quosdam
a vobis infamatos et dilaceratos episcopos, a civitatibus
propriis pulsos, qui alibi episcopi constitui
non possunt, nisi in civitatibus non minimis,
et alios in eis, ipsis viventibus, constitutos. Ideo
haec vobis scribimus, ut sciatis hoc non licere,
sed proprios revocari et integerrime restitui debere.
Illos vero qui adulterina foeditate suas sponsas,
quas et uxores eorum praefixo tenore esse
intelligimus, tenent, ejici ut adulteros, atque infames
fieri, eosque ab ecclesiasticis honoribus arceri
jubemus. Si autem adversus eos aliquam
querelam habueritis, his peractis inquirendum erit,
et auctoritate hujus sanctae sedis terminandum.
CAP. CXLI.-- #Ut episcopus non dijudicetur qui suis rebus est expoliatus.@#
(Ex decret. Felicis papae episcop. per Aegyptum
missis, cap. 10.) Nullus enim episcopus qui suis
est rebus exspoliatus, aut a se de propria vi aut
errore pulsus antequam omnia sibi ablata legibus
restituantur, et ipse pacifice annum vel plus
suis fruatur honoribus, sedique propriae sit
regulariter restitutus, juxta canonicam institutionem
accusari, vocari, judicari, aut damnari
potest.
CAP. CXLII.-- #De eadem re.@#
(Ex decret. Stepha. papae omnibus episcopis missis,
cap. 6.) Nullus enim episcoporum, dum suis fuerit
rebus exspoliatus, aut a sede propria qualibet occasione
pulsus, debet accusari: aut a quoquam ei potest
crimen objici, priusquam integerrime restauretur,
et omnia quae ei ablata quocunque sunt ingenio,
legibus redintegrentur, et ipse propriae sedi et
pristino statui regulariter reddatur: ita ut omnes
possessiones, et cuncta sibi injuste sublata, atque
fructus omnes, ante conceptam accusationem, primates
et synodus episcopo de quo agitur funditus
restituant. Quia hoc non solum ecclesiasticae, sed
etiam saeculi leges fieri prohibent: neque aliquis
eorum, aut Ecclesiarum auctorum, vel defensorum
ad aliquos prius accusari debet, quam ipse charitative,
bis aut ter ab eis qui se laesos aestimant, vel
eos pro aliquibus erratibus corripere cupiunt, conveniatur:
ut ab eis aut familiarem emendationem | null | 46c87f1b-0ec2-460b-80b0-e776855534dc | latin_170m_raw | null | None | None | None |
,
aut justam percipiat excusationem. Quod qui praesumpserit,
liminibus arceatur Ecclesiae, usque ad
condignam satisfactionem.
CAP. CXLIII.-- #De eadem re.@#
(Ex decret. Sixti papae Hispaniae episcopis missis,
cap. 6.) His taliter consideratis, atque cum reliquorum
episcoporum decretis, tanquam omnium curam
gerentes, propter sedis propriae apicem decernimus
ut nemo pontificum aliquem suis rebus exspoliatum
episcopum, aut a sede pulsum, excommunicare aut
judicare praesumat: quia non est privilegium quo
exspoliari possit jam nudatus. Si quis autem aliter
agere praesumpserit, sciat censuram hujus sedis
cum omnibus membris suis sibi non defuturam, et
sicut egerit, ita recipiet. Si bene, bene. Si grave,
grave. Si pessime, pessime. Quoniam dignus est
operarius mercede sua.
CAP. CXLIV.-- #Ut episcopi criminati libere apostolicam appellent sedem, et pleraque alia circa judicium observanda.@#
(Ex decret. Julii papae Orientalib. episcopis missis,
cap. 18.) Ut omnes episcopi qui in quibusdam gravioribus
pulsantur vel criminantur causis, quoties
necesse fuerit, libere apostolicam appellent sedem,
atque ad eam quasi ad matrem confugiant, ut ab ea,
sicut semper fuit, pie fulciantur, defendantur et
liberentur. Cujus dispositioni omnes majores ecclesiasticas
causas, et episcoporum judicia, antiqua
apostolorum eorumque successorum atque canonum
auctoritas reservavit. Quoniam culpantur episcopi
quia aliter erga fratres egerint quam ejusdem sedis
papae fieri placuerit, placuit ut accusatus vel judicatus
a comprovincialibus in aliqua a causa episcopus
licenter appellet, et adeat apostolicae sedis pontificem,
qui aut per se, aut per vicarios suos, ejus
retractari negotium procuret. Et dum iterato judicio
pontifex causam suam agit, nullus alius in ejus
loco subrogetur, ponatur, aut ordinetur episcopus.
Quoniam, quanquam comprovincialibus episcopis
accusati causam pontificis scrutari liceat, non tamen
definiri inconsulto Romano pontifice permissum
est: cum beato Petro apostolo, non ab alio quam
ab ipso, dictum sit Domino: Quaecunque ligaveris
super terram, erunt ligata et in coelis: et quaecunque
solveris super terram, erunt soluta et in coelis.
Si quis putaverit se a proprio metropolitano gravari,
apud primatem dioeceseos, aut penes apostolicae
universalis Ecclesiae papam judicetur. Accusatores
et accusationes quas leges saeculi non asciscunt, et
nos unanimiter submovemus, ne fiat indistricta probatione
impietas, cum recta sit judicii in electione
sententia. Si quis erga episcopum vel actores Ecclesiae
se proprium crediderit habere negotium, non
prius adeat judices, quam ad eos recurrat charitatis
studio: ut familiari colloquio commoniti, ea sanare
debeant quae in querimoniam deducuntur.
Quod si aliter egerit, communione privetur. Nemo
pontificum deinceps aliquem episcopum suis exspoliatum
rebus, aut a sede pulsum excommunicare
aut judicare praesumat: quia non est privilegium
quo spoliari possit jam nudatus. Pari tenore decernimus
non credi accusatori qui, absente adversario,
causam suggesserit, ante utriusque partis discussionem:
nec accusatores nec testes suscipi, qui non
sunt idonei. Placuit, si accusatus vel damnatus episcopus
appellaverit Romanum pontificem, id statuendum
quod ipse juste censuerit. Et omnes qui
adversus Patres armantur, infames esse censemus:
neque eos qui cum inimicis morantur, ad accusationem
vel ad testimonium recipiendos. Placuit ut
semper in accusatione clericorum primo persona,
fides, vita et conversatio blasphemantium perscrutetur.
Nam fides omnes actus hominis praecedere
debet: quia dubius in fide, infidelis est. Nec eis
omnino esse credendum qui veritatis fidem ignorant,
nec rectae conversationis vitam ducunt: quoniam
tales facile et indifferenter lacerant, et criminantur
recte et pie viventes. Ideo suspicio eorum
discutienda est primo et corrigenda. Neque accusatoribus
suspectis, vel de inimicorum domibus prodeuntibus
credendum.
CAP. CXLV.-- #Episcopus si ab aliquo pulsatur, per episcopos judices causa finiatur.@#
(Ex concil. Spalensi, cap. 8.) Si quis episcopus a
quoquam impetitur, vel ille aliquam quaestionem
retulerit, per episcopos judices causa finiatur: sive
quos eis primates dederint, sive quos ipsi vicinos ex
consensu elegerint.
CAP. CXLVI.-- #De episcopis judicibus quos communis consensus elegerit.@#
(Ex eodem conc., cap. 9.) Judices autem episcopos
quos communis consensus elegerit, non liceat quem
quam provocare: et quisquis probatus fuerit pro
contumacia nolle obtemperare judicibus, cum hoc
primae sedis episcopo fuerit probatum, det litteras
ut nullus ei | null | 7b497125-2f0f-4781-b445-023b6966b9ea | latin_170m_raw | null | None | None | None |
communicet episcoporum, donec obtemperet.
CAP. CXLVII.-- #Ut episcopi comprovinciales peregrina judicia non patiantur.@#
(Ex decret. Fabiani papae Hilario episcopo missis,
cap. 26.) Peregrina vero judicia, salva in omnibus
apostolica auctoritate, generali sanctione prohibemus.
Quia indignum est ut ab exteris judicetur qui provinciales
et a se electos debet habere judices, nisi
fuerit appellatum. Unde oportet, si aliquis episcoporum
super certis accusetur criminibus, ut ab omnibus
audiatur qui sunt in provincia episcopis: quia
non oportet accusatum alicubi quam in foro suo
audiri.
CAP. CXLVIII.-- #De episcopo criminato, si judicem suspectum habuerit.@#
(Ex decret. ejusdem ad eumdem episcopum missis,
cap. 27.) Si quis vero episcopus judicem suspectum
habuerit, et viderit se ingravari, libere sedem apostolicam
appellet. Appellantem autem non habeat
afflictio ulla, aut detentionis injuriosae custodia, sed
liceat appellatori conviciantum causam appellationis
remedio sublevare: licet etiam in causis criminalibus
appellare, nec appellandi vox denegetur ei
quem in supplicium sententia destinarat.
CAP. CXLIX.-- #Si quis episcopus in crimine detentus fuerit, et non potest plurimos congregare, a XII episcopis audiatur.@#
(Ex concil. Carthag., cap. 12.) Felix episcopus
dixit: Suggero, secundum statuta veterum conciliorum,
ut si quis episcopus, quod non optamus, in
reatum aliquem incurrerit, et nimia necessitas ei
fuerit non posse plurimos congregare: ne in crimine
remaneat, a XII episcopis, et presbyter a sex
episcopis, cum proprio suo episcopo audiatur, et
diaconus a tribus.
CAP. CL.-- #De episcopo criminato, si episcopi comprovinciales in ejus criminatione dissenserint.@#
(Ex concil. Antioche., cap. 14.) Si quis episcopus
de certis criminibus dijudicatur, et contingat de eo
comprovinciales episcopos dissidere, cum judicatus
ab aliis innocens creditur, reus ab aliis aestimatur,
propter hujus ambiguitatis absolutionem sanctae
synodo placuit ut metropolitanus episcopus a vicina
provincia judices alios convocet, qui controversiam
tollant, et ut per eos simul et per comprovinciales
episcopos quod justum fuerit visum approbetur.
CAP. CLI.-- #Ut episcopis nullus laicus crimen imponere possit.@#
(Ex decret. Sylvest. papae, cap. 1.) In consensu et
subscriptione omnium constitutum est ut nullus
laicus episcopo, vel alicui in ordinibus posito, crimen
aliquod possit inferre. Et ut presbyter non adversus
episcopum, non diaconus adversus presbyterum,
non subdiaconus adversus diaconum, non acolytus
adversus subdiaconum, non exorcista adversus
acolytum, non lector adversus exorcistam, non
ostiarius adversus lectorem, det accusationem aliquam.
Et non damnetur praesul, nisi in LXX duobus
idoneis testibus.
CAP. CLII.-- #Quod inimici accusatores esse non possint.@#
(Ex decret. Anacleti papae, omnibus episcopis missis,
cap. 37.) Accusatores autem et testes esse non
possunt qui in proximo facti sunt inimici, ne irati
nocere cupiant, ne laesi ulcisci se velint. In offensis
igitur accusatorum et testium affectus quaerendus
est, et non suspectus.
CAP. CLIII.-- #Ut episcopi accusatorum episcoporum judices esse debeant.@#
(Ex decret. Damasi papae, cap. 3.) Accusatorum
episcoporum judices esse dicernimus episcopos sapientes,
recte et juste volentes.
CAP. CLIV.-- #Qualiter accusatus episcopus discutiendus sit apud patriarchas vel primates, et quot testibus convinci debeat.@#
(Ex decr. Zepherini papae omnibus per Siciliam
constitutis episcopis missis, cap. 2.) Patriarchae
vero vel primates accusatum discutientes episcopum,
non ante sententiam proferant finitivam, quam,
apostolica fultus auctoritate, aut reum se ipse
confiteatur, aut per innocentes et regulariter
examinatos convincatur testes, qui minores non
sint numero quam illi discipuli fuerunt quos
Dominus ad adjumentum apostolorum eligere praecepit.
CAP. CLV.-- #De patriarchis et primatibus.@#
(Ex decr. Clementis pap., cap. 9) In illis vero civitatibus
in quibus olim apud ethnicos primi flamines
eorum, atque primi legis doctores erant, episcoporum
primates poni, vel patriarchas, qui reliquorum
episcoporum judicia, et majora, quoties necesse foret,
negotia in fide agitarent, et secundum Domini
voluntatem, sicut sancti constituerunt apostoli, ita
ut ne quis injuste periclitaretur definirent.
CAP. CLVI.-- #De vocatione accusati episcopi.@#
( #Ex epist. Damasi papae, ad Stephan. | null | a6339538-913c-4c1d-8892-df587313a993 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
et ad concil.
Africae.@# ) Vocatio enim ad synodum, juxta decreta
Patrum canonica, ejus qui impetitur, rationabilibus
scriptis per spatium fieri debet congruum atque
canonicum. Quia, nisi canonice vocatus fuerit suo
tempore, et canonica ordinatione, licet venerit ad
conventum, in quacunque necessitate, nisi sponte
voluerit, nullatenus suis respondebit insidiatoribus:
quoniam nec saeculi leges hoc permittunt fieri, quanto
magis divinae?
CAP. CLVII.-- #Ut primates de accusato episcopo non ante sententiam proferant damnationis, quam aut reum seipsum confiteatur, aut canonice per innocentes testes convincatur.@#
(Ex epist. Felicis pa. Paterno epis. miss., cap. 4.) Primates quoque accusatum discutientes episcopum,
non ante sententiam proferant damnationis, quam,
apostolica fretus auctoritate, aut reum seipsum confiteatur,
aut per innocentes et canonice examinatos
regulariter testes convincatur. Aliter censemus irritam
esse et injustam episcoporum damnationem, et
idcirco a synodo retractandam: ita ut oppressis ab
omnibus in cunctis subveniatur causis.
CAP. CLVIII.-- #Qualis primas esse vel quid agere debeat.@#
( #Ex re. ad Gennadium Patricium et Exarchum
Africae.@# ) Concilium vero catholicorum episcoporum
admoneri praecipite, ut primatem non ex ordine
loci, postpositis vitae meritis, faciat, quoniam apud
Dominum non gradus elegantior, sed vitae melioris
actio comprobatur. Ipse vero primas non passim,
sicut moris est, per villas, sed in una, juxta eorum
electionem, civitate resideat.
CAP. CLIX.-- #Ut episcopi singularum gentium sciant quis inter eos sit primus.@#
( #Ex epistol. Anacleti papae, omnibus episcopis
missa.@# ) Beati etiam apostoli inter se statuerunt ut
episcopi singularum scirent gentium quis inter eos
primus esset, quatenus ad eum potior eorum sollicitudo
pertineret. Nam et inter beatos apostolos
quaedam fuit discretio. Et, licet omnes essent apostoli,
Petro tamen a Domino est concessum, et ipsi inter
se idipsum voluerunt ut reliquis omnibus praeesset
apostolis Cephas, id est, ut Petrus principatum teneret
apostolatus. Qui et eamdem formam suis successoribus
et reliquis episcopis tenendam tradiderunt.
Et non solum hoc in Novo Testamento est
constitutum, sed etiam in Veteri fuit. Unde scriptum
est: Moses et Aaron in sacerdotibus ejus, id est,
primi inter eos fuerunt. Et quamvis ita sit ordinatum,
nemo tamen quod suum est quaerat, sed quod
alterius. Unde ait beatus apostolus Paulus: Unusquisque
placeat proximo suo in bonum ad aedificationem.
Et sicut ipse Salvator suis ait discipulis:
Qui major est vestrum, erit minister vester. Et reliqua
CAP. CLX.-- #Ut episcopus accusatus non communione privetur, nisi die statuta venire noluerit.@#
(Ex concil. Carthag., cap. 19.) Aurelius episcopus
dixit: Quisquis episcoporum accusatur, ad primatem
provinciae ipsius causam deferat accusator, nec
a communione suspendatur cui crimen intenditur,
nisi si ad causam suam dicendam, electorum judicum
die statuta litteris evocatus, minime occurrerit, hoc
est, infra spatium mensis ex ea die qua eum litteras
accepisse constiterit. Quod si aliquas veras necessitatis
causas probaverit, quibus eum occurrere non
potuisse manifestum sit, causae suae dicendae intra
alterum mensem integram habeat facultatem. Verum
post mensem secundum non communicet donec
examinetur. Si autem ad consilium universale
infra anni spatium occurrere noluerit, ut vel ibi
causa ejus terminetur, ipse in se damnationis sententiam
dixisse judicetur. Tempore sane quo non
communicat, nec in sua Ecclesia vel parochia communicet.
Accusator autem ejus, si nunquam diebus
causae dicendae defuerit, a communione non removeatur.
Si vero aliquando defuerit, subtrahens se,
restituto in communione episcopo, ipse removeatur
a communione accusator: ita tamen ut nec ipsi adimatur
facultas causae peragendae, si se ad diem occurrere
non noluisse, sed non potuisse probaverit.
Illud vero placuit, ut, cum agere coeperit in episcoporum
judicio, si fuerit accusatoris persona culpabilis,
ad arguendum non admittatur, nisi proprias
causas, non tamen ecclesiasticas, asserere voluerit.
CAP. CLXI.-- #De Maximo episcopo variis criminibus infamato, et ad synodum saepius vocato qui venire et se excusare neglexerat.@#
( #Ex epist. Bonifacii papae ad episcopos Galliae.@# )
Bonifacius episcopus Patroclo, Remigio, Maximo,
Hilario, Severo, Juliano, Castorio, Leontio, Constantino,
Joanni, Montano | null | 8d714329-1779-413e-b3d7-278b921f3e09 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
, Marino, et caeteris episcopis
per Gallias et per septem provincias constitutis.
Valentinae nos clerici civitatis adierunt, proponentes
libellum et crimina quae Maximum tota
provincia asserit commisisse. Delegata toties cognitione,
illum constituta semper subterfugisse judicia,
nec confusum conscientia festinasse, ut si esset innocens,
exterminatis omnibus, purgaretur: quae toties
decreta ex nostrarum quoque chartarum instructione
cognovimus. Qui econtrario probavit de se illa
quae dicta sunt, quia ad ea confutanda, cum essent
innumera, a decessoribus meis provincialis est delegata
cognitio. Conventus etiam dicitur vitasse, et
minime adesse voluisse: et nullus dubitat quod ita
judicium nocens subterfugit, quemadmodum ut absolvatur
qui est innocens quaerit: sed astuta cavillatio
eorum qui versutis agendum credunt esse
consiliis, nunquam innocentiae nomen accipiet. Confitetur
enim de omnibus quisquis se subterfugere
judicium dilationibus putat. Veniet tamen aliquando
ille qui talis perhibetur in medium. Nec prodest illi
toties latuisse, toties subterfugisse, quem sui actus
et commissa, quocunque fugerit, ea quae objiciuntur
illi, si vera sunt, crimina persequuntur. Debueram
quidem jam nunc dignam pro ejus accusatis in nostro
judicio actibus, qui cognitionem et decretum
judicium saepe declinando credidit illudendum, dare
sententiam. At ne aliquid praecoqui forsitan judicaret,
et sibi qui absens est, licet sit quaesitus a
nobis, reservatum esse nihil diceret, maluimus intercapedine
temporis data differri, cum hoc etiam
ejus accusatores assererent. De cujus intentionibus
et moribus sit secretum maximum, tanto magis
damnanda committere, quanto tardius se constituto
judicio praesentaret. Quem Manichaeorum involutum
caligine arguunt, turpique secta olim. Ita cum non
posset abluere animum sordida improbatione, objectaque
ei gesta synodalia proferentes, et commissis
involutum undique flagitiis, nullum ei sanitatis
habuisse respectum, quem furore suo et insana temeritate
ad saecularium quoque judicium tribunali
subditum quaestioni, quod in vili quoque persona
turpissimum est, objicerent. Pervenisse eum ad homicidii
damna asserunt, gestis prolatis in medium.
Et hunc talem, post tanta talique commissa, episcopatus
adhuc sibi nomen in suis latibulis vindicare,
in propriae civitatis infamiam, nimiis doloribus conqueruntur;
et sanctum nomen vindicando sibi velle
polluere. Ideoque, fratres charissimi, quia audiendus
hic praesentare se noluit, nec convictus forsitan ab
accusantibus se defendere possit: digna tandem aliquando
praesentatus episcopali judicio pronuntiationis
congrue feriri sententia judicamus. Quamquam
illi cum edocta fuerint, sciamus hujus nominis non
esse jacturam, qui pudorem nunquam habuisse sacerdotii
perhibetur, et locum suum nec modico quidem
tempore custodisse, dilationem dedimus, et decrevimus
vestram debere intra provinciam esse
judicium, et congregare synodum ante diem Kalendarum
Novembrium, ut, si adesse voluerit praesens,
si confidit, ad objecta respondeat: si adesse neglexerit,
dilationem sententiae de absentia non lucretur.
Nam manifestum confiteri eum de crimine, qui, indulto
et toties delegato judicio, purgandi se occasione
non utitur. Nihil enim interest utrum in
praesenti examine omnia quae dicta sunt comprobentur:
cum ipsa quoque pro confessione procurata
toties constet absentia. Nos autem per omnes
provincias litteras dirigemus, ne excusationem sibi
ignorationis obtendat, ut ad provinciam venire cogatur,
et illic se constituto praesentare judicio. Quidquid
autem vestra charitas de hac causa duxerit
decernendum, cum ad nos relatum fuerit, nostra, ut
condecet, necesse est auctoritate firmetur
CAP. CLXII.-- #De episcopo inculpato qui ad synodum vocatus venire contempserat.@#
(De synodo apud Altheim habita cap. 10.) Richwinum
episcopum qui contra sanctorum canonum
sanctiones Strazburgensem Ecclesiam invasit, quem
ad sanctam synodum per litteras nostras invitavimus,
et venire contemnens, nec vicarium suum
misit, auctoritate sancti Petri, ego Joannes vicarius
apostolici, ex praecepto sanctae praesentis synodi injungendo
vocamus iterum, et praecipimus quatenus
ad concilium, id est, May Moguntiae indictum a
metropolitano episcopo suo, ad praesentiam venerabilis
Herigeri archiepiscopi et confratrum suorum
veniat, suae inobedientiae et perversitatis ibidem
justam rationem redditurus. Sin autem negligenter
et hoc agere parvipenderit, abstineat se a proprio
gradu, donec, Romam veniens, coram domino papa
et sancta Ecclesia reddat rationem.
CAP. CLXIII.-- #Qui primates sint, qui metropolitani.@#
( #Ex cap. concil. Niceni, quae addita sunt a Felice
papa.@# ) Primates illi et non alii sint, quam qui in
Nicaena synodo sunt constituti. Reliqui vero,
qui metropoles tenent | null | 8a21bb5c-dff6-499d-9982-b3cc1d2f9716 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
sedes, archiepiscopi vocantur
et non primates: salva in omnibus apostolicae sedis
dignitate, quae ei ab ipso Domino est concessa, et
postea a sanctis Patribus roborata.
CAP. CLXIV.-- #Quod neganda sit accusatis licentia criminandi priusquam se crimine exuerint, et familiaribus atque sponte confessis, et qui hesterno die, aut perendie, aut ante fuerunt inimici.@#
(Ex decr. Stephani papae omnibus episcopis missis,
cap. 11.) Et neganda est accusatis licentia criminandi
priusquam se crimine quo premuntur exuerint:
quia non est credendum contra alios eorum
confessioni qui criminibus implicati sunt, nisi se
prius probaverint innocentes quoniam periculosa
est et admitti non debet rei adversus quemcunque
professio. Familiares vero et sponte confessi, atque
sceleribus irretiti, non debent admitti, nec hi
qui hesterna die, aut perendie, aut ante fuerunt inimici.
CAP. CLXV.-- #De criminationibus adversus doctores non suscipiendis, et de peregrinis judiciis.@#
(Eusebii pap. cap. 17.) Et licet haec possint generaliter
dicta sufficere, ut vel declinemus errata
vel custodiamus catholica: ab apostolis tamen eorumque
successoribus novimus constitutum, criminationes
adversus doctores non debere suscipi, nec
peregrina judicia fieri, neque quemquam alterius
judicis quam sui sententia debere constringi.
CAP. CLXVI.-- #Ut adversus doctorem accusationes nemo suscipiat.@#
(Ex concil. Spalensi, cap. 3.) Accusationes adversus
doctorem nemo suspiciat: quia non potest humano
condemnari examine, quem Deus suo judicio
reservavit.
CAP. CLXVII.-- #Ut nemo episcopum apud saeculares accuset.@#
(Ex epist. Felicis papae Aegyptiorum episcopis missa,
cap. 1.) Ut nemo episcopum penes saeculares arbitros
accuset, sed apud summos primates.
CAP. CLXVIII.-- #De episcopis in judicium saeculare non vocandis.@#
( #Ex epistol. Bonifacii papae ad episcop. Galliae.@# )
Nullus episcopus, neque pro civili, neque pro criminali
causa, apud quemvis judicem sive civilem
sive militarem producatur vel exhibeatur. Magistratus
enim qui hoc jubere ausus fuerit, amissione
cinguli condemnatione plectetur.
CAP. CLXIX.-- #Ut non accusetur episcopus a criminosis.@#
(Ex epistol. Felicis papae supradictis episcopis missa,
cap. 18.) Quoties episcopus super certis accusatur
criminibus, si tales fuerint accusatores qui
juste et canonice recipi debeant, synodo legitima
in suo tempore congregata, ab omnibus canonice
audiatur qui sunt in provincia episcopis. Quod si
legitimi non fuerint accusatores, non fatigetur episcopus:
quia sacerdotes ad sacrificandum vocari
debent, non ad litigandum: nec illi qui throni Dei
vocantur, pravorum hominum insidiis debent turbari,
sed libere Christo famulari.
CAP. CLXX.-- #Quod nullus episcopus extra suam provinciam ad judicium invitetur.@#
(Ex decret. Julii papae, Orientali. episc. missis, cap.
18.) Nullus episcopus extra suam provinciam ad judicium
devocetur: sed, vocato eo canonice in loco
congruo, tempore synodali, ab omnibus comprovincialibus
episcopis audiatur: quia concordem super
eum canonicamque debent proferre sententiam:
quia, si hoc minoribus, tam clericis quam laicis,
concessum est, quanto magis de episcopis servare
convenit? Nam si ipse metropolitanum aut judices
suspectos habuerit, aut infestos senserit, apud primatem
dioeceseos, aut apud Romanae sedis pontificem
judicetur.
CAP. CLXXI.-- #De accusatoribus et testibus episcoporum.@#
(Ex decr. Calist. papae episcopis per Galliam constitutis,
cap. 17.) Omnes ergo qui in recta fide suspecti
sunt, in accusationem sacerdotum, et eorum super
quorum fide non haesitatur, minime recipiantur,
et in testimonio dubii habeantur. Infirmari ergo
oportet eorum vocem de quorum fide dubitatur,
nec eis omnino est credendum qui rectam fidem
ignorant. Quaerendum ergo est in judicio cujus sit
conversationis ac fidei is qui accusat, et is qui accusatur,
quoniam hi qui non sunt rectae conversationis
ac fidei, et quorum vita est accusabilis, non
permittendi sunt eos accusare: et quorum fides,
vita, et libertas nescitur, et viles personae in eorum
non recipiantur accusationem. Rimandae vero sunt
accusatorum enucleatim personae, quae sine scripto
difficile, per scriptum autem nunquam recipiantur:
quia per scripturam nullus accusari potest: sed propria
voce, et praesente eo quem accusare voluerit,
suam quisque agat accusationem, nec, absente eo
quem accusare voluerit, quisquam accusator credatur.
Similiter | null | 78a7e639-b74b-477b-b6a7-4d546d34e8d5 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
testes per quamcunque scripturam
testimonium non dicant, nec de aliis causis vel negotiis
testimonium dicant, nisi de his quae sub praesentia
eorum acta esse noscuntur. Accusatoris vero
consanguinei adversus eos testimonium nec dicant,
nec eorum familiares, vel de domibus eorum prodeuntes:
sed, si voluerint et in invicem consenserint,
inter se parentes testificentur, et non in alios:
nec accusatores vel testes suspecti recipiantur: quia
propinquitatis et familiaritatis ac dominationis affectio
veritatem impedire solet.
CAP. CLXXII.-- #De eadem re.@#
(Ex decr. Damasi papae, Stephano et universis episcopis
Africae missis, cap. 10.) Accusatores autem
episcoporum et testes, super quibus rogitastis, absque
ulla infamia aut suspicione vel manifesta macula,
et vera fide pleniter instructi esse debent: et
tales quales ad sacerdotium eligere divina jubet auctoritas.
Quoniam sacerdotes, ut antiquorum tradit
auctoritas, criminari non possunt, nec in eos testificari
qui ad eumdem non debent, nec possunt, provehi
honorem.
CAP. CLXXIII.-- #Quae sint infames personae.@#
( #Ex epist. Stephani papae ad Hilarium.@# ) Infames
autem esse eas personas dicimus quae pro aliqua
culpa notantur infamia; id est, omnes qui Christianae
legis normam abjiciunt, et statuta ecclesiastica contemnunt.
Similiter fures, sacrilegos, et omnes capitalibus
criminibus irretitos, sepulcrorum quoque violatores,
et apostolorum atque successorum eorum
religiosa sanctorum Patrum statuta libenter violantes,
et omnes qui adversus Patres armantur, qui in
omni mundo infamia notantur. Similiter et incestuosos,
homicidas, perjuros, raptores, maleficos, veneficos,
adulteros, de bellis fugientes, et qui indigna sibi
petunt loca tenere, aut facultates Ecclesiae abstrahunt
injuste, et qui fratres calumniantur aut accusant,
et non probant: vel qui contra innocentes principum
animos ad iracundiam provocant, et omnes anathematizatos,
vel pro suis sceleribus ab Ecclesia expulsos,
et omnes quos ecclesiasticae vel saeculi leges
infames pronuntiant: nec servos ante legitimam
libertatem, nec poenitentes, nec digamos, nec eos
qui curiae deserviunt, vel qui non sunt integri corpore,
aut sanam non habent mentem vel intellectum,
aut inobedientes sanctorum decretis existunt. Hi
omnes nec ad sacros gradus debent provehi, nec isti,
nec liberti, neque suspecti, neque rectam fidem vel
dignam conversationem non habentes, summos sacerdotes
possunt accusare.
CAP. CLXXIV.-- #De episcopo accusato, et accusatoribus recipiendis, et vocatione.@#
(Ex decr. Felicis papae episcopis per Galliam constitutis
missis, cap. 9.) Si quis episcopus ab illis accusatoribus
qui recipiendi sunt fuerit accusatus,
postquam ipse ab eis charitative conventus fuerit,
ut ipsam causam emendet, et eam corrigere noluerit,
non olim, sed tunc ad summos primates causa
ejus canonice deferatur. Qui in congruo loco infra
ipsam provinciam tempore congruo, id est autumnali
vel aestivo, concilium regulariter convocare
debebunt, ita ut ab omnibus ejusdem provinciae
episcopis mihi audiatur. Quo et ipse regulariter
convocatus, si eum aut infirmitas aut alia gravis
necessitas non detinuerit, adesse debet: quia
ultra provinciae terminos accusandi ante licentia
non est quam audientia rogetur. Quod si quoquo
modo praesumptum fuerit, statuerunt ut, antequam
et proprius locus et sua omnia ei legibus redintegrentur,
nullatenus a quoquam accusetur aut criminetur:
et nisi sponte elegerit, cuiquam pro talibus
respondeat. Sed postquam, ut praefixum est, restitutus
fuerit, et sua omnia ei legibus redintegrata
sunt, dispositis ordinatisque suis, magnum spatium
tractandi causam ei concedatur. Et postea, si necesse
fuerit, regulariter vocatus veniat ad causam, et,
si injuste visum fuerit, accusantium propositionibus
sustentatione fratrum respondeat. Nulla enim permittit
ratio, dum ad tempus ejus bona, vel Ecclesiae,
atque res ab aemulis aut a quibuscunque detinentur,
ut aliquid illi objici debeat, nec quidquam potest ei
quomodolibet majorum vel minorum objici, dum
Ecclesiis vel rebus aut potestatibus caret suis.
CAP. CLXXV.-- #De damnatione episcoporum accusantium episcopum absque auctoritate apostolicae sedis@#
(Cap. Julii papae VIII Orientalibus episcopis missum.) Si quis ab hodierna die et deinceps episcopum
praeter hujus sanctae sedis sententiam damnare et a
propria pellere sede praesumpserit, sciat se irrecuperabiliter
esse damnatum, et proprio perpetim carere
honore: eosque qui absque hujus sedis sententia
sunt ejecti vel damnati, hujus sanctae sedis auctoritate
scitote | null | 56999481-195e-47c7-81e1-9914f4e817f6 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
pristinam recipere communionem, et
in propriis restitui sedibus. Quoniam et prius, a
tempore scilicet apostolorum, haec sanctae huic sedi
concessa sunt, et postea in memorata Nicaena synodo
propter pravorum hominum infestationes, atque
haereticorum persecutiones, et insidiantium molimina
fratrum, sunt concorditer ab omnibus roborata,
ut magis singuli praevideant ne talia audeant
perpetrare.
CAP. CLXXVI.-- #Ut accusatus vel judicatus ab episcopis comprovincialibus licenter appellet, et adeat Romanum pontificem.@#
(Ex decr. Victoris papae, cunctis fratribus Alexandriae,
cap. 1.) Placuit ut accusatus vel judicatus
episcopus a comprovincialibus in aliqua causa
episcopis licenter appellet, et adeat apostolicae sedis
pontificem, qui, aut per se aut per vicarios suos,
ejus retractari negotium procuret. Et, dum iterato
judicio pontifex causam suam agit, nullus alius in
ejus loco ponatur aut ordinetur episcopus; quoniam,
quanquam comprovincialibus episcopis accusati causam
pontificis scrutari liceat, non tamen definire
inconsulto Romano pontifice permissum est, cum
beato Petro apostolo non ab alio quam ab ipso
dictum sit Domino: Quaecunque ligaveris super terram,
erunt ligata et in coelis, et quaecunque solveris
super terram, erunt soluta et in coelis.
CAP. CLXXVII.-- #Ut perscripta nullius accusatio suscipiatur, eo absente qui accusatur.@#
(Ex epist. Stepha. papae cunctis episcopis missa,
cap. 8.) Perscripta enim nullius accusatio, accusatore
et eo qui accusatur absentibus, uscipiatur,
sed propria voce, si legitima et condigna
accusatoris persona fuerit, praesente videlicet eo
quem accusare desiderat: quia nullus absens aut
accusari potest aut accusare. Nullus tamen praefati
ordinis vir accusari potest, aut respondere suis accusatoribus
debet, priusquam regulariter a suo primate
vocatus sit, locumque defendendi aut inquirendi
accipiat, ad abluenda crimina.
CAP. CLXXVIII.-- #Ut difficiliores causae ad apicem Romanae sedis referantur, ut apostolico terminentur judicio, cujus sedis auctoritate omnes Ecclesiae reguntur.@#
(Ex epist. Anacleti papae omnibus episcopis missa,
cap. 14.) Si quae vero causae difficiliores inter vos
ortae fuerint, ad hujus sanctae sedis apicem eas, quasi
ad caput, referte, ut apostolico terminentur judicio:
quia sic Deum velle ab eoque ita constitutum esse,
antedictis testimoniis declaratur. Haec vero apostolica
sedes cardo et caput factum est a Domino, et
non ab alio est constituta. Et, sicut cardine ostium
regitur, sic hujus sanctae sedis auctoritate omnes
Ecclesiae, Domino disponente, reguntur.
CAP. CLXXXIX.-- #Quod omnes episcopi possint appellare Romanam sedem in necessitatibus positi.@#
(Ex decr. Damasi pap. Stepha. episcop. Africae missis,
cap. 9.) Quam omnes appellare, si necesse
fuerit, et ejus fulciri auxilio oportet. Nam, ut nostis,
synodum sine ejus auctoritate fieri non est canonicum:
nec episcopus, nisi in legitima synodo et suo
tempore apostolica vocatione congregata, definite
damnari potest: neque ulla unquam concilia rata leguntur,
quae non sunt fulta apostolica auctoritate.
CAP. CLXXX.-- #De induciis criminatorum episcoporum, quales esse debeant.@#
(Ex epist. Felicis papae II fratribus Aegyptiorum
missa, cap. 15.) De induciis vero episcoporum, super
quibus consuluistis, diversas a Patribus regulas invenimus
institutas. Quidam enim ad repellenda imperitorum
machinamenta, et suas praeparandas
responsiones, et testes confirmandos, et concilia
episcoporum atque amicorum quaerenda, annum
et sex menses mandaverunt concedi: quidam autem
annum, in quo plurimi concordant. Minus vero
quam sex menses non reperi: quia et laicis haec
indulta sunt, quanto magis Domini sacerdotibus?
Nam et a nostris antecessoribus atque reliquis sanctis
Patribus multoties inhibitum est ne quis Domini
sacerdotes detractionibus non ex radice charitatis
prolatis vexet: Quiescite, inquiunt, et nolite persequi
eos qui Deo perfecte ministrant, quorum orationibus
et terrena bella sedantur, et recedentium angelorum
pelluntur incursus, quique omnes daemones
corruptores precum assiduitate confundunt. Induciae
namque non sub augusto tempore, sed sub longo
spatio concedendae sunt, ut accusati se praeparare,
et universos communicatores in provinciis positos
convenire, et testes praeparare, atque contra insidiatores
se pleniter armare valeant. Judices enim et
accusatores tales esse debent qui omni careant suspicione,
et ex radice charitatis suam desiderent promere
sententiam.
CAP. CLXXXI.-- #De episcopo Centuriensi, qui causam suam in synodo agere renuerat.@# | null | 9d5833b4-a3e8-4fc6-95fc-44028c2338b8 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
(Ex concil. Africano, cap. 54.) De Quodvulteo etiam
Centuriensi, quoniam adversarius ipsius cum se petisset
introduci ad concilium nostrum, interrogatus
utrum cum eo vellet apud episcopos experiri, primo
promiserat, et alia die respondit hoc sibi non placere,
atque discessit: placuit omnibus episcopis, ut
nullus eidem Quodvulteo communicet, donec causa
ejus qualem potuerit terminum sumat. Nam adimi
ei episcopatum antequam causae ejus exitus appareret,
nulli Christiano videri jure potuerit.
CAP. CLXXXII.-- #Judicium episcopi qui, pro crimine ejectus ab officio, postea episcopium more praedonis invasit.@#
(Ex regist. ad Joannem episcopum primae Justinianae
cap. 17.) Quando mala quae poenitentiae fletu
purganda sunt augentur excessibus, ita major est
delinquentibus adhibenda correctio, ut et ipsi facinus
suum poena saltem vindicante cognoscant, et
alios ab illicitis ecclesiasticae tuitionis timor inhibeat.
Dilectissimus itaque lator praesentium Nemesion ad
nos veniens, indicavit, sicut et gestorum exemplaria
quae huc detulit continebant, Paulum Doclavenae civitatis
episcopum, inter alia mala in corporali crimine
lapsum, a suis fuisse clericis accusatum, atque
habita cognitione, ita quod sine dolore dicere non
possumus, claruisse, atque insuper, postquam convictus
est, etiam libellum illum, in quo ea de quibus
accusatus fuerat vera esse confessus est, obtulisse.
Qua de re sententia illum episcopali depositum, et
se ejus loco cum fraternitatis vestrae consensu esse
episcopum ordinatum: sed nunc eumdem Paulum
cum auxilio saecularium judicum venientem, episcopium
more praedonis ingressum, ablatisque violenter
rebus Ecclesiae, ab eo se projectum, et ad summam
injuriam ac necem pene perductum. Et quoniam
tantae nequitiae pravitas nec dissimulanda nec leviter
agenda est, fraternitas vestra haec omnia diligenter
curet addiscere: et, si ita se, ut edocti sumus,
veritas habet, praedictum Paulum districta faciat
exsecutione compelli ut quaecunque abstulit, omni
mora vel excusatione cessante, restituat. Si vero
nihil Ecclesiae sed proprium se dixerit abstulisse,
quamvis grave et iniquum fuit ut non a vobis vel
metropolitano ejus hoc peteret, sed ausu temerario
manu praesumeret agere: verumtamen si quid proprium
tulit, sub fraternitatis vestrae debet examinatione
constare si verum est. Sed et illud diligenter
quaerendum est, si quid male de rebus dilapidavit
Ecclesiae; vel quod nunc abstulit, hoc reformare ac
satisfacere modis omnibus compellatur. Si autem
differre tentaverit, quousque omne quod dilapidavit
vel de substantia tulit Ecclesiae restituat in monasterium
mittendus est, ut saltem coactus reddat quod
male auferre non timuit. Quod si forte, quod non credimus,
post depositionem suam inverecundum ac mente
perversa aliquid de episcopatu loqui atque rursus ad
hoc qualibet aspirare praesumptione tentaverit, fraternitatis
vestrae se contra improbitatem ipsius omnino
vigor accendat, atque Dominici corporis et
sanguinis communione privatum, in monasterium
eum usque ad diem obitus sui ad agendum curet
poenitentiam retrudendum: quatenus perpetrati sceleris
maculas dignis discat fletibus emendare, quas
magis in interitu animae suae nequiter augere desiderat.
Suprascriptus autem dilectissimus frater noster
Nemesion in suo loco et episcopatus officio procul
dubio reformetur: et ne denuo hac de re inquietudinem
ac molestiam patiatur, sollicitos vos
esse necesse est: quia hoc non solum ad hujus munitionem,
verumetiam ad aliorum constat emendationem
proficere, ut pravorum hominum praesumptio
nihil de caetero contra sacrorum canonum statuta
vel ecclesiasticam disciplinam ullo modo habeat
attentare.
CAP. CLXXXIII.-- #Cur sancti apostoli eorumque successores voluerint difficilem esse accusationem sacerdotum.@#
(Ex decret. Fabiani papae, Orientalibus episcopis
missis, cap. 19.) Talia cogitantes sancti apostoli
eorumque successores, spiritu Dei repleti, malos
homines praevidentes, et simplices considerantes,
difficilem aut nunquam voluerunt esse accusationem
sacerdotum, ne a malis potuissent everti aut submoveri:
quia si hoc facile concederetur saecularibus
et malis hominibus, aut nullus, aut vix perpauci remanerent;
quoniam semper fuit et est, et, quod pejus
est, nimis viget, ut mali bonos insequantur, et carnales
spiritales infestent. Idcirco, ut praedictum est,
statuerunt ne accusarentur, aut si aliter fieri non
posset, perdifficilis fieret eorum accusatio, et a quibus,
ut supradictum est, non praesumeretur, neque
a propriis sedibus aut Ecclesiis episcopi ejicerentur.
CAP. CLXXXIV.-- #Si episcopus expulsus ausus fuerit ingredi civitatem.@#
( #Ex epist. Bonifacii papae ad episcopos Galliae.@# )
Si episcopus expulsus | null | caf885ea-9f36-4402-9cd1-676f435dcc6d | latin_170m_raw | null | None | None | None |
ausus fuerit ingredi civitatem
e qua repulsus est, vel exire de loco in quo degere
jussus est, jubemus eum in monasterio in alia provincia
constituto tradi, ut, qui sacerdotio peccavit,
degens in monasterio corrigatur.
CAP. CLXXXV.-- #De episcopis qui, se viventibus, successores eligere desiderant.@#
(Ex concil. Antiochen. cap. 23.) Episcopo non licere
pro se alterum successorem sibi constituere, licet
ad exitum vitae perveniat. Quod si tale aliquid factum
fuerit, irritum esse hujusmodi constitutum.
Servetur autem jus ecclesiasticum id continens
oportere non aliter fieri, nisi cum synodo et judicio
episcoporum, qui post obitum quiescentis potestatem
habent eum qui dignus exstiterit promovere.
CAP. CLXXXVI.-- #Ut episcopo vivente nullus super ordinetur.@#
(Ex concil. Avernen. cap., 13.) Ut nullus vivente
episcopo alius superponatur aut superordinetur episcopus,
nisi forsitan in ejus locum quem capitalis
culpa dejecerit.
CAP. CLXXXVII.-- #Quod non liceat episcopo successorem eligere.@#
(Ex concil. Spalensi, cap. 8.) Episcopum non
liceat ante finem vitae alium in loco suo constituere
successorem. Si quis autem hoc usurpare tentaverit,
talis constitutio irrita erit. Non ergo aliter fieri
oportet, nisi cum consilio et judicio episcoporum,
qui post exitum praecessoris potestatem habent dignum
eligere.
CAP. CLXXXVIII.-- #Quod nusquam canones praecipiant ut pro aegritudine episcopi alius succedat, et si ipse pro sua molestia petierit, qualiter fieri possit.@#
( #Ex registr. Gregorii papae, ad Anatolium Constantinopolita.
diaconum.@# ) Scripsit mihi dilectio tua
me reverendissimo fratri meo Joanni primae Justinianae
episcopo, pro aegritudine capitis quam patitur
episcopum praecipere succedi: ne fortasse, dum
episcopi jura eadem civitas non habeat, quod absit!
ab hoste depereat. Equidem nusquam canones praecipiunt
ut pro aegritudine episcopi episcopus succedat:
et omnino injustum est ut, si molestia corporis
irruit, honore suo privetur aegrotus. Sed suggerendum
est ut, si quis in regimine aegrotat, dispensator
illi talis requiratur, qui possit ejus curam omnem
agere, et locum illius in regimine Ecclesiae, ipso non
deposito, conservare, ut neque Deus omnipotens
offendatur, neque civitas neglecta esse inveniatur.
CAP. CLXXXIX.-- #De Ariminensi episcopo dolore capitis laborante, et in ejus loco altero subrogato.@#
(Ex regist. S. Greg. papae, cap. 238.) Qualiter ordinati
a nobis sacerdotis, corporis, quia notum est, impediente
molestia, Ariminensis Ecclesia pastorali hactenus
ac sacerdotali sit regimine destituta, dudum
fraternitas vestra cognovit. Quem dum, habitatorum
loci illius precibus permoti, saepius hortaremur ut,
si de eadem capitis, qua detinebatur, molestia melioratum
se esse sentiret, ad suam, auxiliante Deo,
reverteretur Ecclesiam; qui, datis induciis, in hoc
quadriennio exspectatur. Qui, dum cleri vel civium
nosque precibus arguentium instantius hortaremur
ut, si valeret, cum eis auxiliante Domino remearet,
datis scriptis supplicatione nos petit ut, quia ad
ejusdem Ecclesiae regimen vel susceptorum officium,
pro eadem qua detinetur molestia, assurgere
nullatenus posset, Ecclesiae ipsi ordinare episcopum
deberemus. Unde, quia cunctarum Ecclesiarum injuncta
nos sollicitudinis cura constringit ne diutius
gregi fidelium desit custodia pastoralis, illorum
precibus hujusque ex sui impossibilitate renuntiatione
compulsus, visum nobis est eidem Ariminensi
Ecclesiae debere episcopum ordinari: et, datis ex
more praeceptis, clerum plebemque ejusdem Ecclesiae
non destitimus admonere quatenus ad eligendum
sibi antistitem concordi provisione concurrant.
Hortamur ergo ut fraternitas vestra eum quem uno
consensu omnes elegerint, sicut et ipsi a nobis poposcisse
noscuntur, ad se faciat evocari. Quem cauta
ex omnibus examinatione discutite: et si ea in eo,
quae in contextu eptatici morte multata sunt, minime
Domino fuerint opitulante reperta, atque fidelium
personarum relatione ejus vobis quoque vita
placuerit, ad nos eum cum decreti pagina vestri,
addita quoque testificationis epistola, destinate,
quatenus eidem a nobis Ecclesiae, disponente Domino,
consecretur antistes.
CAP. CXC.-- #De episcopo qui per infirmitatem in hebetudinem mentis inciderit.@#
(Ex concil. Arausic., cap. 2.) Ut si quis episcopus
in infirmitatem aut in aliquam hebetudinem sensus
inciderit, aut officium oris amiserit, ea quae episcopis
operari conveniunt, presbyterum agere non permittat,
sed episcopum qui vicinus est vocet, cui
quod | null | 6678851c-8726-412b-a7e3-c0100e36407d | latin_170m_raw | null | None | None | None |
in Ecclesia agendum fuerit imponet.
CAP. CXCI.-- #De episcopo qui propter dolorem capitis saepe in amentiam devenerat.@#
(Ex regist. cap. 233, ad Etherium episcopum.) Quamvis triste nobis sit valde quod loquimur, atque
fraterna nos compassione potius urgeat quam aliquid
de auditis definire permittat: suscepti tamen
sollicitudo regiminis cor nostrum instanti pulsat
aculeo magnam nos Ecclesiis curam prospicere, et,
antequam earum possit utilitas deperire, quid fieri
debeat Deo auctore disponere. Pervenit igitur ad
nos, quibusdam referentibus, quemdam episcopum
ita passionem capitis incurrisse, ut, quod mente
alienata agere soleat, gemitus et fletus audire sit.
Ne ergo, languente pastore, grex, quod absit! insidiatoris
laniandus dentibus exponatur, vel Ecclesiae
ipsius utilitates depereant, cauta nos necesse est
provisione tractare. Et ideo, quia viventem episcopum
ab officio suo necessitas infirmitatis, non crimen,
abducit, alium loco ejus, nisi recusante eo, nulla
sinit ratio ordinari. Sed si intervalla aegritudinis
habere est solitus, ipse data petitione non se ulterius
ad hoc ministerium, subvertente infirmitate, posse
fateatur adsurgere, et alium loco suo expetat ordinandum.
Quo facto omnium solemniter electione
alter, qui dignus fuerit, episcopus ordinetur, sic
tamen ut, quousque eumdem episcopum in hoc saeculo
vita tenuerit, sumptus ei debiti de eadem Ecclesia
ministrentur. Enimvero si nullo tempore ad
sanae mentis redit officium, persona fidelis ac vitae
est probabilis eligenda, quae ad regimen Ecclesiae
idonea possit existere atque de animarum utilitate
cogitare, inquietos sub disciplinae vincula restringere,
ecclesiasticarum rerum curam gerere, et maturum
atque efficacem se in omnibus exhibere. Qui
etiam, episcopo qui nunc aegrotat superstes, loco ejus
debeat consecrari.
CAP. CXCII.-- #De restitutis episcopis per Romanum pontificem.@#
(Ex decret. Sixti papae II fratrib. per Hispaniam
constitutis commissis, cap. 7.) Fratres vero quos timore
terreno injuste damnastis scitote a nobis juste
esse restitutos. Quibus ex auctoritate sancti Petri,
apostolica auctoritate, omnia quae eis ablata sunt integerrime
reddi praecipimus, si non vultis et vos et
principes vestri a collegio nostro et membris Ecclesiae
separari. Justo enim judicio Dei datur plerumque
peccatoribus potestas, qua sanctos ipsius persequantur,
ut qui spiritu Dei juvantur et aguntur fiant per
laborum exercitia clariores. Illi tamen qui hoc agunt,
nullatenus evadent poenam, quia, ut ait Dominus: Vae
illi per quem scandalum venit. Et, quanquam juxta
Salvatoris sententiam necesse sit venire scandala,
vae tamen per quem veniunt! De occultis etiam cordis
alieni temere judicare peccatum est, et eum cujus
non videntur opera nisi bona iniquum est ex suspicione
reprehendere: cum eorum quae homini sunt
incognita solus Deus judex sit justus inspector et
verus. Unde scriptum est: Incerta non judicemus
quoadusque veniat Dominus, qui et illuminabit abscondita
tenebrarum, et manifestabit consilia cordium.
Et, quamvis vera sint, non tamen credenda sunt,
nisi quae certis judiciis comprobantur, nisi quae manifesto
judicio convincuntur, nisi quae judiciario ordine
publicantur. Nullus ergo potest humano condemnari
examine, quem Deus suo judicio reservavit.
Haec omnia summopere sunt praecavenda, ne praesumptores
esse videamur.
CAP. CXCIII.-- #Ut sacerdotes Domini, sicut vulgus facere solet, indicare praesumant, vel compellantur.@#
( #Ex decr. Cornelii papae.@# ) Sacramentum autem
hactenus ab episcopis et reliquis ordinibus exigi, nisi
pro fide recta, minime cognovimus, nec sponte eos
jurasse reperimus. Summopere ergo sanctus Jacobus
apostolus prohibens sacramentum loquitur, dicens:
Ante omnia, fratres mei, nolite jurare, neque
per coelum, neque per terram, neque per aliud quodcunque
juramentum. Sit autem sermo vester, Est,
est, Non, non: ut sub judicium non decidatis.
CAP. CXCIV.-- #De episcopo sinistro rumore asperso, per sacramentum autem et purgato et absoluto.@#
(Ex re. ad Justinum imperat., cap. 170). Habet
hoc proprium antiqui hostis invidia, ut quos in pravorum
actuum perpetrationem, Deo sibi resistente,
decipere non valet, opiniones eorum falsa ad praesens
simulando dilaceret. Quoniam igitur quaedam
contra sacerdotale propositum de Leone fratre et
coepiscopo nostro sinister rumor asperserat, utrum
vera essent, districta diutius fecimus inquisitione
perquiri, et nullam in eo de his quae fuerant dicta
culpam invenimus | null | a3727185-7452-4d68-8403-dcf1c107adf5 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
. Sed ne quid videretur omissum
nostro potuisse cordi dubium remanere, ad beati
Petri sacratissimum corpus districta eum ex abundanti
fecimus sacramenta praebere. Quibus praestitis,
magna sumus exsultatione gavisi, quod hujuscemodi
innocentia ejus evidenter enituit. Pro qua re gloria
vestra praedictum virum cum omni charitate suscipiat,
reverentiam ei qualem sacerdoti decet exhibeat,
nec quaedam cordibus remaneat de his quae jam
sunt purgata dubietas. Et ita suprascripto vos episcopo
devotissime oportet in omnibus adhaerere, ut
congrue decenterque Deum in ejus persona videamini,
cujus minister est, honorare.
CAP. CXCV.-- #Correctio episcopi qui concubinam habuit.@#
(Ex reg. Gregorii papae ad Andream episcop. Tarentin.
cap. 179.) Tribunal judicis aeterni securus
aspiciet quisquis, reatus sui conscius, digna eum
modo poenitentia placare contendit. Habuisse te
siquidem concubinam manifesta veritate comperimus,
de qua etiam contraria est quibusdam nata suspicio.
Sed, quia in rebus ambiguis absolutum non debet
esse judicium, hoc tuae conscientiae elegimus committendum.
Qua de re si, in sacro ordine constitutus,
ejus te permixtione esse recolis maculatum, sacerdotii
honore deposito, ad ministrandum nullo modo
praesumas accedere, sciturus in animae tuae periculo
ministrare, et Deo nostro te sine dubio reddere rationem,
si, hujusmodi sceleris conscius, in eo quo es
ordine, celans veritatem, permanere volueris. Unde
iterum adhortamur ut, si te deceptum hostis antiqui
calliditate cognoscis, competenti eum dum licet
poenitentia superare festines: ne cum eo particeps,
quod non optamus, in die judicii deputeris. Si vero
hujus reatus tibi conscius non es, in eo te necesse
est quo es ordine permanere. Praeterea, quoniam
mulierem de matriculis contra ordinem sacerdotii
caedi crudeliter fustibus deputasti, quam licet post
octo menses, exinde minime arbitremur fuisse defunctam,
tamen quia ordinis tui habere noluisti
respectum, propterea duobus te mensibus ab administratione
missarum statuimus abstinere. In quibus,
ab officio tuo suspensum, flere te convenit quod
fecisti. Nam valde dignum est ut, postquam te ad
vitae istius tranquillam rectitudinem laudabilium
sacerdotum exempla non provocant, saltem correctionis
medicina compellat.
CAP. CXCVI.-- #De episcopo per sacramenta purgato et absoluto.@#
(Ex reg. ad Brunihildam reginam Francorum, cap.
132.) Menam vero reverendissimum fratrem coepiscopumque
nostrum, postquam, ea quae de eo dicta
fuerant requirentes, in nullo invenimus esse culpabilem:
qui insuper ad sacratissimum corpus beati
Petri apostoli sub jurejurando satisfaciens, ab his
quae objecta ejus opinioni fuerant se demonstravit
alienum: reverti illum purgatum absolutumque
permisimus: quia, sicut dignum erat ut, si in aliquo
reus existeret, culpam in eo canonice puniremus,
ita dignum non fuit ut eum, adjuvante innocentia,
diutius retinere, vel affligere in aliquo deberemus.
CAP. CXCVII.-- #Qualiter senex episcopus corripienpiendus sit, quomodo mali ejus consiliarii excommunicandi.@#
(Ex reg. cap. 37). Praedicator omnipotentis Domini
Paulus apostolus dicit: Seniorem ne increpaveris.
Sed haec ejus regula in eo reservanda est, cum culpa
senioris exemplo suo non trahit ad interitum corda
juniorum. Ubi autem senior juvenibus exemplum ad
interitum praebet, ibi districta increpatione feriendus
est. Nam scriptum est: Laqueus juvenum omnes vos.
Et rursum propheta dicit: Et peccator centum annorum
maledictus est. Tanta autem nequitia ad aures
meas de tua senectute pervenit, ut eam, nisi adhuc
humanitus pensaremus, fixa jam maledictione feriremus.
Dictum quippe mihi est quod Dominicorum
die, priusquam missarum solemnia celebrares, ad
exarandam messem latoris praesentium perrexisti,
post exarationem ejus missarum solemnia celebrasti.
Post missarum solemnia, etiam terminos possessionis
illius eradicare minime timuisti. Quod
factum quae poena debuit insequi, omnes qui audiunt
sciunt. Dubii autem de tanta hac perversitate
fueramus, sed filius noster Cyriacus abbas
a nobis requisitus, dum esset choralis, ita se
cognovisse perhibuit. Et quia adhuc canis tuis parcimus,
hortamur, aliquando resipisce, senex, atque a
tanta levitate morum et operum perversitate compescere.
Quanto morti vicinior efficeris, tanto fieri
sollicitior atque timidior debes. Et quidem poena
sententiae in te fuerat jaculanda, sed, quia simplicitatem
tuam cum senectute novimus, interim tacemus.
Eos vero quorum consiliis haec egisti, in duobus
mensibus excommunicatos esse decernimus, ita ut
si quid eis intra duorum mensium spatium humanitus
evenerit, | null | 72ca8573-abc1-4c70-ab75-4965bd0c9c43 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
benedictione viatici non priventur.
Deinceps autem ab eorum consiliis cautus existe, te
quoque sollicite custodi: ne si, eis in malo discipulus
fueris quibus magister in bono esse debuisti,
nec simplicitati tuae, nec ulterius senectuti parcamus.
CAP. CXCVIII.-- #De purgatione Leonis papae.@#
( #Juramentum Leonis papae.@# ) Auditum, fratres charissimi,
et divulgatum est per multa loca, qualiter
homines mali adversum me insurrexerunt, et dilatare
voluerunt, et miserunt super me gravia crimina.
Propter quam causam iste clementissimus ac serenissimus
dominus rex Carolus una cum sacerdotibus
et optimatibus suis istam pervenit ad urbem. Quamobrem
ego Leo pontifex sanctae Romanae Ecclesiae,
a nemine judicatus neque coactus, sed spontanea
mea voluntate, purifico me in conspectu vestro coram
Deo et angelis ejus, qui conscientiam meam
novit, et beato Petro principe apostolorum, in cujus
conspectu consistimus, quia istas criminosas et sceleratas
res quas illi mihi objiciunt nec perpetravi
nec perpetrari jussi. Testis mihi est Deus, in cujus
judicium venturi sumus, et in cujus conspectu consistimus:
et hoc propter suspiciones malas tollendas
mea spontanea voluntate facio, non quasi in
canonibus inventum sit, aut quasi ego hanc consuetudinem
aut decretum in sancta Ecclesia successoribus
meis, nec non et fratribus, et coepiscopis nostris
imponam: sed ut melius a vobis abscindatis
rebelles cogitationes.
CAP. CXCIX.-- #Si quis ex ecclesiastico ordine damnatus fuerit a synodo, et ausus fuerit de sacro ministerio aliquid contingere@#
(Ex concil. Antiocheno, cap. 4.) Si quis episcopus
damnatus a synodo, vel presbyter aut diaconus a
suo episcopo, ausi fuerint aliquid de ministerio sacro
contingere, sive episcopus juxta praecedentem
consuetudinem, sive presbyter aut diaconus, nullo
modo liceat ei nec in alia synodo restitutionis spem
aut locum habere satisfactionis: sed et communicantes
ei omnes abjici de Ecclesia, et maxime si,
posteaquam didicerint adversum memoratos prolatam
fuisse sententiam, eisdem communicare tentaverint.
CAP. CC.-- #Si aliquis ex ecclesiastico ordine excommunicatus fuerit, et communicare praesumpserit, se ipsum damnat.@#
(Ex concil. Afric., cap. 29.) Item placuit universo
concilio ut qui excommunicatus fuerit pro suo neglectu,
sive episcopus, sive quilibet clericus, et tempore
excommunicationis suae ante audientiam communionem
praesumpserit, ipse in se damnationis
judicetur protulisse sententiam.
CAP. CCI.-- #De ordinatis, si aliquis illorum percussor exstiterit.@#
(Ex concil. Mogunt., cap. 6.) His, a quibus Domini
sacramenta tractantur, judicium sanguinis agitare
non licet. Et ideo magnopere talis excessus prohibendus
est; nec, indiscretae praesumptionis motibus
agitati, aut quod morte plectendum est, sententia
propria judicare praesumant, aut truncationes quibuslibet
personis aut per se inferant, aut inferendas
praecipiant. Quod si quisquam, horum immemor praeceptorum,
aut in Ecclesiae suae familiis, aut in quibuslibet
personis tale aliquid perpetraverit, et concessi
ordinis honore privetur et loco, et sub perpetuae
damnationis religetur ergastulo. Cui tamen communio
exeunti de hac vita non neganda est, propter
Domini misericordiam.
CAP. CCII.-- #De episcopis sua manu caedentibus.@#
( #Ex decr. Bonifacii papae.@# ) Non liceat episcopo
manibus suis aliquem caedere. Hoc enim alienum a
sacerdote esse debet.
CAP. CCIII.-- #De episcopo qui seipsum et sibi commissos corrigere neglexerit.@#
( #Greg. dic.@# ) Qui nec regiminis in se rationem habuit,
nec sua delicta detersit, nec crimen filiorum
correxit, canis impudicus magis dicendus est quam
episcopus.
CAP. CCIV.-- #De eadem re.@#
( #Ex dictis Hieron.@# ) Ut lixivia per cinerem humidum
fluens lavat et non lavatur: ita bona doctrina
per malum doctorem animas credentium lavat a
sorde peccatorum.
CAP. CCV.-- #De malo pastore quem suae oves fugiunt.@#
( #Ex dictis August.@# ) Sicut fugiunt oves vocem pastoris
quem non cognoscunt, et deserta petunt, ita
mali pastoris ovilia.
CAP. CCVI.-- #De illo qui nobilitatem Dei a se ejicit.@#
( #Gregor. dicit.@# ) Adam primus homo pro peccato
de paradiso ejectus est: hoc est, qui nobilitatem Dei
a se ejicit, nobilitate loci privetur.
CAP. CCVII.-- #Quod non sint omnes filii sanctorum qui tenent loca sanctorum.@#
( # | null | b4d9d39e-9503-43db-9978-b607172155d6 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
Hieron. dicit.@# ) Non facile est stare in loco Petri et
Pauli, et tenere cathedram regnantium cum Christo;
quia hinc dicitur: Non sanctorum filii sunt qui tenent
loca sanctorum, sed qui exercent opera eorum.
CAP. CCVIII.-- #Quod nullus ex genere nec ex loco gloriari debeat.@#
( #Greg. dicit.@# ) Nos qui praesumus non ex locorum nec
generis dignitate, sed morum nobilitate innotescere
debemus, nec urbium claritate, sed fidei puritate.
CAP. CCIX.-- #De sacerdotibus qui ovibus suis mala exempla praebent.@#
( #Ex dictis August.@# ) Nemo quippe amplius in Ecclesia
nocet, quam qui, perverse agens, nomen vel ordinem
sanctitatis et sacerdotis habet. Delinquentem
namque hunc redarguere nullus praesumit: et in
exemplum culpa vehementer extenditur, cum pro
reverentia ordinis peccator honoratur.
CAP. CCX.-- #Ut tantum curam rerum ecclesiasticarum episcopus habeat.@#
(Cap. apost. 30.) Omnium negotiorum ecclesiasticorum
curam episcopus habeat, et ea velut Deo contemplante
dispenset, nec ei liceat ex his aliquid omnino
contingere, aut parentibus propriis quae Dei
sunt condonare. Quod si pauperes sunt, tanquam
pauperibus subministret: ne eorum occasione Ecclesiae
negotia depraedentur.
CAP. CCXI.-- #De usu pallii, ne a metropolitanis praesumptive utatur.@#
(Ex decr. Honor. papae, cap. 3.) Quicunque sane
metropolitanorum per plateas vel in litaniis uti pallio
praesumpserit, et non tantum in praecipuis festivitatibus,
et ab apostolica sede indictis temporibus,
ad missarum solummodo solemnia, careat illo honore;
et, prout beatus papa Gregorius ad Joannem
Panormitanum episcopum, et Marinianum scribit Ravennatem
episcopum, quia grave jugum atque vinculum
cervicis, non pro ecclesiastica, sed pro quadam
saeculari dignitate defendit, permissa, qua abutitur,
dignitate careat: quoniam jure privilegium meretur
amittere qui audacter usurpat illicita.
CAP. CCXII.-- #Quod episcopus res suae ecclesiae, nisi cum suo prius commutet, testamento legare non possit.@#
(Ex concil. Agathensi, cap. 6.) Si quis episcopus
condito testamento aliquid de ecclesiastici juris proprietate
legaverit, aliter non valebit, nisi tantum de
juris proprii facultatibus suppleverit.
CAP. CCXIII.-- #De episcopo qui res suae Ecclesiae parentibus suis indiscrete tribuit.@#
(Ex concil. Spalensi, cap. 10.) Ut episcopi in rebus
Ecclesiae circa propinquos suos exponendis reprehensionem
caveant, et ut discretionis modum teneant.
CAP. CCXIV.-- #De eadem re.@#
(Ex eodem, cap. 5.) Quoniam multi episcoporum
amore propinquorum suorum de rebus sibi commendatis,
suo aut quolibet amicorum nomine, praedia
et mancipia emunt, et ut in propinquorum suorum
jus cedant statuunt, et ob hoc jura ecclesiastica
convelluntur, et ministerium sacerdotale fuscatur,
imo a subditis detrahitur et contemnitur:
placuit omnibus ut deinceps avaritiae hoc genus
caveatur. Fixumque ab hinc et perpetuo mansurum
esse decrevimus, ut episcopus res sui juris, quas aut
ante episcopatum, aut certe in episcopatu haereditaria
successione acquisivit, secundum auctoritatem
canonicam, quidquid vult faciat, et cui vult conferat.
Postquam autem episcopus factus est, quascunque
res de facultatibus Ecclesiae, aut suo aut
alterius nomine, qualibet conditione comparaverit,
decrevimus ut non propinquorum suorum, sed in
Ecclesiae cui praeest jura deveniant.
CAP. CCXV.-- #Ne episcopus de rebus viduatae Ecclesiae quidquam alienare praesumat.@#
(Ex decr. Martin. papae, cap. 20.) Si quis episcopus
nulla ecclesiasticae rationis necessitate compulsus,
in suo clero aut ubi forte non est presbyter, de
rebus ecclesiasticis aliquid praesumpserit vendere:
res ipsas Ecclesiae restaurare cogatur, et in judicio
episcoporum dejiciatur auditus, et tanquam furti aut
latrocinii reus suo privetur honore.
CAP. CCXVI.-- #De illis qui ad sacerdotum exsequias venire contemnunt.@#
(Ex concil. Toletano VIII, cap. 31.) Ea quae competunt
honestati, contingit saepe quorumdam desidia
non impleri. Proinde, quia notum est quae dignitas
in exsequiis morientis episcopi ex canonibus conservetur,
traditione moris antiqui hoc tantum adjicimus
ut, si quis sacerdotum, secundum statuta
Valentini concilii, ad humanda defuncti episcopi
membra venire commonitus, pigra voluntate distulerit,
appellantibus clericis obeuntis episcopi apud
synodum, sive apud metropolitanum episcopum,
tempore anni unius nec faciendi missam nec communicandi
habeat omnino licentiam. Presbyteri
autem | null | ebcb893d-72f4-48c3-90ac-dac20c237419 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
sive caeteri clerici, quibus major honoris
locus apud eamdem Ecclesiam fuerit cujus sacerdos
obierit, si omni sollicitudine pro exsequiis jam
mortui, aut continuo antistitis morituri, ad commonendum
vicinum episcopum tardi inveniantur, aut
per quamcunque molestiam animi id negligere comprobentur,
totius anni spatio ad poenitentiam in
monasteriis deputentur.
CAP. CCXVII.-- #Ut quidquid episcopo relinquitur, id emissum in facultates Ecclesiae computetur.@#
( #Ex concil. Agathensi.@# ) Pontifices vero quibus in
summo sacerdotio constitutis ab extraneis duntaxat
donatur aliquid, vel cum Ecclesia aut sequestratim
dimittitur aut donatur: quia haec ille qui donat pro
redemptione animae suae, non pro commodo sacerdotis
probatur offerre, non quasi suum, sed quasi id
emissum in facultates Ecclesiae computetur: quia
justum est ut, sicut sacerdos habet quod Ecclesiae
dimissum est, ita et Ecclesia habeat quod relinquitur
a sacerdote.
CAP. CCVIII.-- #Ut nullus episcopus, nisi cum concilio caeterorum episcoporum et principis, in hostem ire debeat.@#
( #Cap. Caroli imperatoris de episcopis Aquisgrani
collaudatum.@# ) Carolus gratia Dei rex, regnique
Francorum rector, et devotus sanctae Ecclesiae defensor,
atque adjutor in omnibus apostolicae sedis:
Hortatu omnium fidelium nostrorum, et maxime
episcoporum, ac reliquorum sacerdotum consultu,
servis Dei per omnia omnibus armaturam portare
vel pugnare, aut in exercitum et in hostem pergere
omnino prohibemus, nisi illis tantummodo qui
propter divinum ministerium, missarum scilicet solennia
adimplenda et sanctorum patronicia portanda
ad hoc electis, id est unum vel duos episcopos cum
capellanis presbyteris. Et unusquisque princeps
unum presbyterum secum habeat, qui peccata confitentibus
judicare, et indicare poenitentiam possit.
CAP. CCXIX.-- #De eadem re.@#
( #Cap. ejusdem.@# ) Secunda vice propter ampliorem
observantiam, apostolica auctoritate et multorum
episcoporum admonitione instructi, sanctorum quoque
canonum regulis edocti, consultu videlicet omnium
nobilium nostrorum nosmetipsos corrigentes,
posterisque nostris exemplum dantes, volumus ut
nullus sacerdos in hostem pergat, nisi duo vel tres
tantum episcopi, electione caeterorum propter benedictionem,
praedicationem, populique reconciliationem,
et cum illis electi sacerdotes, qui bene sciant
populis poenitentiam dare, missas celebrare, de infirmis
curam habere, sacratique olei cum sacris
precibus unctionem impendere, et hoc maxime praevidere
ne sine viatico quis de saeculo recedat.
CAP. CCXX. #De eo si quis ab apostolico falsam detulerit epistolam.@#
(Ex concil. Triburiensi, cap. 30, cui interfuit rex
Arnolphus.) In memoriam beati Petri apostoli honoremus
sanctam Romanam et apostolicam sedem, ut
quae nobis sacerdotalis mater est dignitatis, esse
debet magistra ecclesiasticae rationis. Quare servanda
est cum mansuetudine humilitas, ut, licet vix
ferendum ab illa sancta sede imponatur jugum, conferamus,
et pia devotione toleremus. Si vero, quod
non decet, quilibet, sive sit presbyter sive diaconus,
aliquam perturbationem machinando, et nostro ministerio
insidiando redarguatur falsam ab apostolico
detulisse epistolam, vel aliud quid quod inde non
convenerit falsa fide, et non integra circa apostolicum
humilitate; penes episcopum sit potestas utrum
eum in carcerem aut in aliam detrudat custodiam,
usquequo, per epistolam aut per idoneos suae partis
legatos, apostolicam interpellet sublimitatem, ut potissimum
sua sancta legatione dignetur decernere
quid de talibus justo ordine lex Romana statuat definire,
ut et is corrigatur, et caeteris modus imponatur
CAP. CCXXI.-- #De accusatis episcopis.@#
(Ex decret. Felicis papae, cap. 4.) Si primates accusatores
episcoporum cum eis pacificare familiariter minime
potuerint, tunc tempore legitimo eos ad synodum
canonice convocatam, non infra angusta tempora
canonice convocent, et prius eis per scripta significent
quod eis opponitur, ut ad responsionem praeparati
adveniant. Nam si, aut vi aut timore, ejecti aut suis
rebus exspoliati fuerint, nec canonice vocari ad synodum
possunt, nec respondere aemulis debent antequam
canonice restituantur, et sua omnia eis legaliter
reddantur.
CAP. CCXXII.-- #Quod non ita in ecclesiasticis agendum sit negotiis sicut in saecularibus.@#
(Ex decr. ejusdem, cap. 16.) Non enim in ecclesiasticis
agendum est negotiis sicut in saecularibus.
Priusquam legibus vocatus venerit, ut, cum in foro
decertare coeperit aliquis, non licet ante peractam
causam recedere. In ecclesiasticis vero causa dicta
recedere licet, si necesse fuerit, aut si se praegravari
viderit.
CAP | null | 195ce539-9ed5-44ca-b41c-9922b4a69ea2 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
. CCXXIII.-- #Quod nulli, papa vivente, alium eligere liceat.@#
(Ex decr. Symmachi papae, cap. 3.) Si quis presbyter
aut diaconus aut clericus, papa incolumi, et eo
inconsulto, subscriptionem pro Romano pontificatu
commendare, aut pitacio promittere, aut sacramentum
praebere tentaverit aut aliquod suffragium
polliceri, vel de hac causa privatis conventiculis
factis deliberare atque decernere, loci sui dignitate
et communione privetur.
CAP. CCXIV.-- #De sessione episcopi.@#
( #Ex concil. Carthag.@# ) In Ecclesia in concessu
presbytorum, episcopus sublimior sedeat.
CAP. CCXXV.-- #Item de ordinatione episcopi.@#
( #Ex dictis Theodori archiepiscopi.@# ) In ordinatione
episcopi, ipse qui ordinat, missam celebrare debet,
et qui ordinatur similiter.
CAP. CCXXVI.-- #Quae sacerdotes Dei declinare debeant.@#
(Ex concil. Turonensi, cap. 1.) Quaecunque ad
aurium et ad oculorum pertinent illecebras, unde
vigor animi emolliri posse credatur, ut de aliquibus
generibus musicorum, aliisque nonnullis rebus,
omnes Dei sacerdotes se abstinere debent: quia
per aurium oculorumque illecebras vitiorum turba
ad animum ingredi solet, histrionum quoque turpium
et obscoenorum insolentias jocorum ipsi animo
effugere, caeterisque sacerdotibus effugienda praedicare
debent.
CAP. CCXXVII. #De haereditate episcopi, caeterorumque ecclesiasticorum.@#
(Ex concil. apud Altheim habito, cap. 37, cui
interfuit rex Conradus.) Sed et hoc ibidem inventum
est de episcopis, presbyteris et clericis, si haereditatem
a Domino rege, vel ab alio principe, vel amico
suo, seu per haereditariam sortem sibi devenerit,
vel acquisierunt, donare eis liceat hanc cui voluerint,
dum vivunt, pro remedio animae, ad Ecclesiam
quamcunque elegerint, vel consanguineis suis vel
amicis. Sin autem antea obierint quam firmiter
perfecerint, altari cui serviunt omnia perpetuo
sanctificentur, et in jus tradantur. Similiter de presbyteris
statutum est. Hildibertus Moguntinensis
archiepiscopus subscripsit. Robertus Treverensis
archiepiscopus subscripsit. Unni Hameburgensis
archiepiscopus subscripsit. Adaluvardus Fardinensis
episcopus subscripsit. Richwynus Argentinensis
episcopus subscripsit. Notingus Constantiensis episcopus
subscripsit. Unewanus Padarbrunnensis episcopus
subscripsit. Udalricus Augustensis episcopus
subscripsit. Bernhardus Halwartanensis episcopus
subscripsit. Rumaldus Minugardenowardensis episcopus
subscripsit. Eberis Mindunensis episcopus
subscripsit. Necnon et abbates cum caeteris sacri
ordinis viris subscripserunt.
CAP. CCXXVIII.-- #Ne episcopi propter suam quietem plebem sibi commissam negligere praesumant.@#
(Ex concil. apud Sanctum Medardum, praesente
Carolo rege, cap. 5.) Providendum est ne episcopi
propter suam quietem ad remotiora loca secedentes,
et suum ministerium negligentes, proprias deserant
civitates: sed aut parochias suas cum officii efficacia
circumeant, aut cum religione in suis civitatibus
canonice cum filiis suis degant. Presbyteros
etiam sibi commissos, doctrina, castitate, et sobrietate,
atque hospitalitate secundum suum ministerium
ornari compellant.
CAP. CCXXIX.-- #De episcopis qui non visitatis parochiis pretium servitutis requirunt.@#
(Ex concil. Triburiis habito tempore Arnolphi regis,
cap. 26.) Delata est coram sancta synodo querimonia
plebium, eo quod sint quidam episcopi nolentes
ad praedicandum, vel ad confirmandum, suas
per annum parochias circumire: qui tamen exigant
ut mansiones quibus in profectione uti debuerant,
alio pretio redimant qui parare debent. Quae duplex
infamia et negligentia et avaritia sanctae synodo
horrori fuit magno, et statuerunt ne quis ultra
exerceat id cupiditatis ingenium, et ut sollicitiores
sint episcopi de suis gregibus visitandis.
CAP. CCXXX.-- #De purgatione episcoporum.@#
#(Ex concil. apud Alth. habito praesente Conrado
rege, cap. 16.)@# Statuimus propter Dei dilectionem,
et proximi, et fidelium honorem catholicorum, et
praecipue ob multitudinem, scandala eruenda et
funditus exstirpanda, et perturbationes quae noviter
exorta sunt et oriuntur, necnon ut omnes sciant
nos episcopos, tales Dei misericordia nequaquam esse
quales dicimur, exemplum sancti Leonis papae, qui,
supra quatuor Evangelia jurans, coram populo se
purgavit, sequi et imitari, salva tamen auctoritate
canonica.
CAP. CCXXXI.-- #De eo qui ex monacho factus fuerit episcopus.@#
(Ex eodem concil. praesente rege Conrado, cap. 36.) Statutum et rationabiliter secundum sanctos Patres
a synodo est firmatum ut monachus quem canonica
electio a jugo regulae monasticae professionis absolvit,
et sacra ordinatio de monacho episcopum facit,
velut legitimus haeres paternam sibi haereditatem | null | b0d4b020-39ff-4522-8efc-4246e1dbdeb6 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
postea jure vindicandi potestatem habeat. Sed quidquid
acquisierat, vel habere visus fuerat, monasterio
relinquat, et abbatis sui, qui fuerat secundum
regulam sancti Benedicti, arbitrio. Postquam enim
episcopus ordinatur, ad altare ad quod sanctificatur
et titulatur, secundum sacros canones, quod
acquirere poterit restituat.
CAP. CCXXXII.-- #De illo qui de aliqua haeresi infamatur, quod in sacro conventu formulam istius professionis recitare debeat.@#
( #Ex epist. Cyril. ad Joannem Antioch.@# ) Ego N. hac
scriptura quam manu mea perscripsi, profiteor sequens
sanctum judicium Patrum Nicaenae synodi
trecentorum decem et octo, vel Chalcedonensis
synodi universale concilium, cujus definitionem sedes
apostolica confirmavit: quod etiam beatissimi papae
Leonis epistola ad sanctae memoriae Flavianum Constantinopolitanae
urbis episcopum nostrum data
praedicatione lucidissimae veritatis exposuit. Confiteor
unum eumdemque Dominum nostrum Jesum
Christum unigenitum Dei patris perfectum: eumdem
in deitate perfectum, eumdem in humanitate
Deum vere, et hominem vere. Ipsum eumdemque
ex anima rationali et carne consubstantialem Patri
secundum deitatem, consubstantialem nobis eumdem
secundum humanitatem, in omnibus similem
nobis absque peccato: ante saecula quidem
de Patre genitum secundum deitatem: in novissimis
vero diebus eumdem propter nos et propter nostram
salutem de virgine Maria, quae eumdem Deum peperit
secundum humanitatem, unum eumdemque Chritum
Filium Dei Dominum unigenitum in duabus naturis,
inconfuse, inconvertibiliter, individue, et inseparabiliter
cognitum, nequaquam naturarum differentia
sublata propter unitionem, sed potius salva
manente proprietate utriusque naturae, in unam non
in duas concurrisse personas. Sed unum eumdemque
Filium unigenitum Deum, verum Dominum Jesum
Christum, sicut olim prophetae de eo, vel ipse nos
Christus per semetipsum Dominus erudivit. Qui
autem ita non sentiunt, cum Nestorio et Eutyche,
vel eorum sectatoribus aeterno anathemate dignos
esse pronuntio.
CAP. CCXXXIII.-- #De damnatis episcopis, et post reconciliatis.@#
Joannes Chrysostomus a duabus synodis orthodoxorum
episcoporum fuit dijudicatus, sed iterum
fuit restitutus. Marcellus episcopus Ancyrae Galatiae
depositus fuit, sed postmodum proprium recepit
episcopatum. Asclepius dijudicatus a synodo, Ecclesiam
suam postea recepit. Lucianus episcopus Adrianopolites,
damnatus a papa Julio, recepit Ecclesiam
sui episcopatus. Cyrillus Hierosolymitanus episcopus
depositus fuit, postea reconciliatus est Ecclesiae
suae. Simili modo et Polychronium ejusdem
Ecclesiae Hierosolymitanae pontificem Xistus papa
damnavit, et iterum ipse eum reconciliavit. Innocentius
papa Photinum damnavit episcopum, sed ipse
postea eum in proprium restituit locum Ecclesiae
suae. Misenum episcopum a Felice papa damnatum,
Gelasius papa successor illius et communicavit, et Ecclesiae
suae restituit. Leontius dum esset presbyter
depositus fuit, sed postea in Antiochia patriarcha
exstitit. Gregorius vero quartus papa Theodosium,
quem Eugenius ejus antecessor presbyterii honore
privaverat, sanctae Ecclesiae Signinae consecravit
episcopum. Ybas namque episcopus dijudicatus fuit,
sed sancta synodus canonice suam illi restituit Ecclesiam.
Rothadum vero episcopum sanctae Suessoniensis
Ecclesiae, a synodo cui Carolus interfuit rex
condemnatum, et Soffrenum Placentinum episcopum
merito reprobatum, Nicolaus papa ambos reconciliavit.
#De episcoporum transmutatione.@#
Quia vero episcoporum plurimi ex aliis civitatibus
ad alias propter necessitatem seu utilitatem temporum
sunt migrati et transmutati, quorum nomina
haec sunt: Peregines in Petris est ordinatus episcopus,
sed quoniam cives ejus civitatis eum suscipere
noluerunt, Romanae civitatis episcopus jussit
eum inthronizari in Corintho metropoli, defuncto
ejus episcopo eique donec vixit Ecclesiae praefuit.
Dosideum Seleuciae episcopum, Alexander Antiochenus
episcopus in Tharsum Ciliciae transmutavit.
Reverentius ab Argis Phoeniciae in Tyrum transmigratus
est. Joannes de Gordolinia mutatus est in Proconixum,
et ei praesedit Ecclesiae. Palladius ab Helinopoli
mutatus est in Asponam. Alexander, ab alia
Helinopoli, in Andrinopolim mutatus est. Gregorius
Nazianzenus prius civitatis Cappadociae fuit episcopus
quae Sasima dicitur, deinde a beato Basilio et aliorum
episcoporum consensu in Anzianco constitutus est.
Meletius prius Sebastiae Ecclesiae praefuit, et postea
Antiochiae praesul est constitutus. Theusebius ab
Apamia Asiae transfertur in Eudoxiopolim, quae dudum
Salambria vocabatur. Polycarpus, de urbe ante
Pristena Mysiae, in Nicopolim Thraciae mutatus est.
Hierophilus, de Trapezopoli Frisiae, transmigratus est
in Platinopolim Thraciae. Optimus, ab Agardamia
Frigiae, in Antiochiam Pisidiae transmigratus est.
Silvanus, a Philippopoli Thraciae, mutatus est in
Troadam.
FINIS LIBRI PRIMI.
LIBER SECUNDUS. INDEX CAPITULORUM
CAP. I. De ordinationibus presbyterorum et reliquorum
ordinum.
II. Quae presbyteri necessaria discere et scire
debeant | null | 5b0ecc57-c73b-4f05-a302-cd260e49d2ca | latin_170m_raw | null | None | None | None |
.
III. De eadem re.
IV. Quod ordinationes fieri non debeant nisi in loco
certo et religioso.
V. Quod Abraham primus sit appellatus presbyter,
et quare presbyteri nominentur.
VI. Quod nullus ex ecclesiastico ordine absolute
debeat ordinari.
VII. Quod sub aspectu audientium ordinationes celebrari
non debeant.
VIII. Quod turbis electionem promovendorum facere
non liceat.
IX. Quod episcopum vel presbyterum ante triginta
annos ordinare non liceat.
X. De presbyteris qui ante triginta annos ordinantur.
XI. Quod ante XXV annos diaconi non sint ordinandi.
XII. Quod in veteri lege praecipiatur ut ante XXV
annos levitae in tabernaculo non servirent.
XIII. De presbyteris qui sine examine sunt provecti.
XIV. De eo qui sibi volens aliquod membrum truncaverit.
XV. De clericis qui a medicorum incisione claudi
efficiuntur.
XVI. De illis qui invident fratrum provectionibus.
XVII. Ut seditionarii non ordinentur.
XVIII. Quod illitteratus, et aliquo membro imminutus,
provehi non debeat.
XIX. De filiis concubinarum.
XX. Ut daemonibus similibusque passionibus irretiti
sacra tractare non debeant.
XXI. Ut de servili conditione, nisi prius a dominis
propriis libertatem habeant, nulli ordinentur.
XXII. De eadem re.
XXIII. De bonis illorum qui a dominis propriis libertate
donantur.
XXIV. Ut servus, nesciente domino suo, ordinari
non debeat.
XXV. De his qui libertatem a dominis suis ita percipiunt,
ut nullum sibi obsequium retentent.
XXVI. De servis ordinandis secundum ecclesiastica
mandata, quoniam ingenui fieri debeant.
XXVII. De eadem re.
XXVIII. De eadem re.
XXIX. De eadem re.
XXX. Exemplar libertatis de proprio servo.
XXXI. De servorum ordinatione.
XXXII. De ecclesiarum servis.
XXXIII. Ut poenitentes et digami non promoveantur.
XXXIV. Energumeni non solum non assumendi sunt
ad clerum, sed inventi ab officio removendi.
XXXV. Ut nullus ex poenitentibus ordinetur.
XXXVI. De actoribus et procuratoribus, si ordinari
debeant.
XLIV.
De presbyteris et diaconibus qui sine litteris
XXXVII. Ut de poenitentibus nullus admittatur ad
clerum.
XXXVIII. Laicus, si secundo uxorem duxerit, clericus
non fiat.
XXXIX. Ut nullus episcopus alterius parochianum
retinere praesumat.
XL. Ut ab alieno episcopo ordinatus in clero non
maneat.
XLI. De quodam episcopo qui alterius episcopi clericum,
eo nolente, ordinaverat.
XLII. Ut nemo clericum alienum suscipiat, sine
voluntate episcopi sui.
XLIII. Ut nullus episcopus alienum clericum sine
litteris sui episcopi suscipiat.
episcopi sui ambulant.
XLV. De eadem re.
XLVI. Ut quisque ordinatur litteras ab ordinatore suo
accipiat.
XLVII. Ut ordinatus quisque in illis locis permaneat
ad quae ordinatus est.
XLVIII. De presbytero qui confessus fuerit quod
ante ordinationem peccaverit.
XLIX. De eadem re.
L. Ut nullus presbyter absque sacerdotalibus vestimentis
missam celebret.
LI. Ut clericus inter tentationes ab officio non declinet.
LII. Ut omnis presbyter in sua ecclesia singulis Dominicis
diebus aquam benedicat.
LXII.
Ut omnis presbyter parochianis suis Symbolum
LIII. Item de aqua benedicenda.
LIV. Ut missae peculiares in diebus solemnibus non
fiant.
LV. De ministerio presbyterorum, vel quid eis commissum
sit.
LVI. Ut singuli presbyteri singulos habeant clericos.
LVII. Quod presbyterorum fides primum discutienda
sit.
LVIII. De eadem re.
LIX. Quod in primis praedicandum sit qualiter credere
debeant.
LX. De eadem re.
LXI. De eadem re.
et Orationem Dominicam insinuet.
LXIII. De eadem re.
LXIV. De dilectione Dei et proximi.
LXV. De criminibus quibus homines cum diabolo
deputantur.
LXVI. Ut de auditorio nullus egrediatur sacerdote
verbum faciente.
LXVII. De eadem re.
LXVIII. De eadem re.
LXIX. De precibus post allocutionem.
LXX. Ut omnis presbyter in diebus festis populum
admoneat quas preces ad Deum fundere debeat.
LXXI. Ut presbyteri plebes admoneant ut bubulcos
et porcarios in principalibus festis ad missam venire
permittant.
LXXX.
Ut nullus ordinatus per sancta discurrat,
LXXII. De admonitione presbyterorum.
LXXIII. Quomodo unusquisque orare debeat.
LXXIV. De filiis, quomodo parentibus obedire debeant.
LXXV. De illis qui principales festivitates in villis
celebrant. | null | 6b50552b-85a1-4a40-ad04-7d32daffe4b8 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
LXXVI. De eadem re.
LXXVII. Ut presbyteri plebibus annuntient qui dies
sint feriandi per annum.
LXXVIII. Ut presbyteri cum festivitates annuntient,
vigiliarum non obliviscantur.
LXXIX. Ut ad salutationes sacerdotales, ad missam,
omnes devote respondeant.
ecclesiae suae cura derelicta.
LXXXI. De Dominica die qualiter sit veneranda.
LXXXII. Item de die Dominica.
LXXXIII. De eadem re.
LXXXIV. De eadem re.
LXXXV. De eadem re.
LXXXVI. De eadem re.
LXXXVII. De eadem re.
LXXXVIII. Ut nullus in Dominicis diebus genua
flectat.
LXXXIX. Ut presbyteri privatim fidelibus desiderantibus
benedicant, et ut omnis presbyter per
familias, per agros, per privatas domos habeat
facultatem benedictiones aperire.
XCIX.
Ne presbyteri causa legationis per diversa
XC. Ut presbyteri benedictionem episcopalem super
plebem facere non debeant.
XCI. Ut nullus presbyter alterius plebesanum eo nolente
recipiat.
XCII. De alterius presbyteri plebesano.
XCIII. De ordinatis et reliquis fidelibus, quod sine
licentia sui episcopi nil agere debeant.
XCIV. De eadem re.
XCV. De eadem re.
XCVI. Quod non liceat clericum in duarum civitatum
simul conscribi ecclesiis.
XCVII. De ordinatis, ne de civitate in civitatem contra
jus canonum transferantur.
XCVIII. De eadem re.
mittantur loca, cura animarum relicta.
C. Quod presbyteri assidue legere debeant.
CI. Ut presbyteri sine horariis non vadant.
CII. Ut clericus artificio honesto victum quaerat.
CIII. De eadem re.
CIV. De presbyteris, matutinali officio expleto quid
agere debeant.
CV. De eadem re.
CVI. Quod magnum periculum sit aliquem fieri judicem
vitae alienae, qui nescit suam temperare.
CVII. Ut presbyteri juxta ecclesiam illorum hospitentur.
CVIII. De presbytero, si uxorem acceperit, deponatur.
CIX. De eadem re.
CX. De eadem re.
CXI. De eadem re.
CXII. De eadem re.
CXIII. Ut ancillae a cellario presbyterorum removeantur.
CXIV. Quod diaconi, sicut episcopus et presbyter,
cessare debeant ab opere conjugali.
CXV. De eadem re.
CXVI. De eadem re.
CXVII. De incontinentibus.
CXVIII. De ordinatis, si capti fuerint in fornicatione,
perjurio aut furto.
CXIX. De ordinatis, si usuras exercuerint.
CXX. De eadem re.
CXXI. De eadem re.
CXXII. De eadem re.
CXXIII. De eadem re.
CXXIV. De eadem re.
CXXV. Item de usurariis.
CXXVI. Quid sit usura.
CXXVII. De eadem re.
CXXVIII. De eadem re.
CXXIX. Ut nullus ex ecclesiastico ordine edendi vel
bibendi causa tabernas ingrediatur.
CXXX. Ut nullus ex sacro ordine cibi vel potus
causa tabernas ingrediatur.
CXXXI. De eadem re.
CXXXII. Ut illi quibus uxores ducendi licitum non
est, aliorum nuptias devitent.
CXXXIII. Quod non oportet in bigami nuptiis prandere
presbyterum.
CXXXIV. De eadem re.
CXXXV. De eadem re.
CXXXVI. Ut nullus clericus in alia civitate suscipiatur
sine commendatitiis epistolis.
CXXXVII. De eadem re.
CXXXVIII. De clericis fugitivis, ne ab aliis recipiantur.
CXXXIX. Ut peregrini clerici sine litteris sui episcopi
non recipiantur.
CXL. Ut clerici in aliena civitate non maneant, nisi
episcopus loci mores eorum praevideat.
CXLI. De clericis et monachis qui sine litteris episcopi
sui vagantur.
CXLVIII.
Nulli clericorum, ne subdiacono quidem,
CXLII. De eadem re.
CXLIII. Ut pauperibus et indigentibus auxilio, cum
proficiscuntur, pacificis litteris sit subveniendum.
CXLIV. Ut illi clerici qui in alias provincias suos
sequuntur seniores, sine formata ministrare non
permittantur.
CXLV. Quod clerico non liceat alienas possessiones
conducere aut saecularibus se negotiis immiscere.
CXLVI. Ut nullus laicus presbyterum suum villicationi
implicare praesumat.
CXLVII. De illis presbyteris qui contra statuta canonum
villici fiunt, et aliis sibi non concessis implicantur
negotiis, vitiisque non admittendis.
connubium carnale conceditur.
CXLIX. De principibus qui solent suos sacerdotes
judicandis ministeriis deputare.
CL. De illis qui Deo servire disponunt, ut ad ministrationem
domorum non accedant.
CLI. Item si liceat aliquem ex clero conductorem
privatorum fieri.
CLII. Ut si quilibet ordinatus infra muros | null | ded5f45a-1c8f-407a-a84e-eb4368786158 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
civitatis
manens, et ad sacrificium quotidianum non venerit,
clericus non habeatur.
CLIII. De eadem re.
CLIV. Quod omnes sacerdotes Domini oporteat doceri,
ut caeteros instruant et sibi proficiant.
CLV. Ut singuli presbyteri singulis annis suo episcopo
de ministerio suo rationem reddant.
CLVI. Ut omnis presbyter sibi subditos fidem discere
constringat.
CLVII. Qualem professionem presbyteros aut diaconos
suo episcopo oporteat facere, quando per parochias
constituuntur.
CLVIII. Nulli monacho non sacerdoti, vel laico quantumlibet
erudito praedicare permittitur.
CLIX. Ut parochiarii clerici ab episcopis suis canones
discant.
CLX. Quod nulli sacerdotum canones liceat ignorare.
CLXI. De presbyteris parochialibus, cum convenenerint,
ut se inebriare non audeant.
CLXII. De eadem re.
CLXIII. De eadem re.
CLXIV. De eadem re.
CLXV. Ne clerici, necnon viri religiosi, ante horam
tertiam convivia ineant.
CLXVI. De presbyteris, ut hospitates sint.
CLXVII. De eadem re.
CLXVIII. Ut presbyteri plebes suas ut hospitales sint
admoneant.
CLXIX. Ut cibis sacerdotum semper lectio divina
misceatur.
CLXX. De clericis intemperate viventibus.
CLXXI. De clericis scurrilibus.
CLXXII. De eadem re.
CLXXIII. Ut clericus fideijussor non sit.
CLXXIV. Ut clericus barbam non nutriat.
CLXXV. De clericis per creaturam jurantibus.
CLXXXI.
De presbytero qui pravis exemplis mala
CLXXVI. De clericis qui adulationibus et proditionibus
vacare deprehenduntur.
CLXXVII. De ordinatis qui solent contra ecclesiastica
mandata auribus principis molestiam inferre.
CLXXVIII. De illis qui episcopis suis ne eos ad ampliorem
honorem in Ecclesia sua promoveant, contradicunt
CLXXIX. De presbytero certo crimine deposito, si
de ministerio sibi interdicto aliquid agere praesumpserit.
CLXXX. De presbytero vel diacono damnato, qui
imperatoris auribus molestus exstiterit.
de se suspicari permiserit.
CLXXXII. De eadem re.
CLXXXIII. Si clericus adversus clericum habet negotium,
ut ad saecularia non recurrat judicia.
CLXXXIV. De presbyteris qui a plebibus infamabuntur,
quomodo purgari debeant.
CLXXXV. Si aliquis ex ordinatis ab episcopo suo
damnatus fuerit, ut non debeat ab aliquo defensari.
CLXXXVI. De presbytero a populo accusato.
CLXXXVII. De clericis convictis et confessis, si intra
annum causam suam purgare contempserint,
nulla vox eorum post audiatur
CLXXXVIII. Ut nullus ex ordinatis laico jurare praesumat.
CLXXXIX. Si presbyter aut diaconus in fornicatione,
aut perjurio, aut furto captus fuerit, ab officio
suspendatur.
CXC. De ordinatis, si aliquis illorum percussor exstiterit.
CXCI. De presbyteris qui propter suam negligentiam
degradantur.
CXCII. De ordinatis, si injuste degradati fuerint.
CXCIII. De ordinatis qui episcopum proprium contemnunt.
CXCIV. Si presbyter contra suum episcopum inflatus
schisma fecerit, ut anathematizetur.
CXCV. De illis qui aliquem ex ordinatis falso crimine
appetierint.
CXCVI. Ut criminator crimen criminati litteris comprehensum,
ante accusationem episcopo suo repraesentet.
CXCVII. Ut nullus ex ordinatis se proclamet in synodo
nisi scriptis.
CXCVIII. De clericorum accusatoribus, si unum ex
objectis probare non potuerint, ad caetera non
admittantur.
CXCIX. De episcopo aut presbytero, si causa criminalis
eis reputata fuerit, uomodo se expurgare
debeant.
CC. Ut clerici ab alienis judicibus non constringantur.
CCI. Criminantem injuste et non probantem verberibus
publice castigandum, et in exsilium deportandum.
CCVIII.
De clericis qui laicalibus vestimentis
CCII. Ut si quis clericum accusaverit, et testimoniare
non potuerit, accusator poenam accusati
accipiat.
CCIII. Ut sicut laici clericos in saecularibus in sua
accusatione non recipiunt, ita nec ipsi in sacerdotum
recipiantur.
CCIV. Ut testimonium laici contra clericum nemo
suscipiat.
CCV. De ordinatis si accusati fuerint, quod testibus
se excusare debuerint.
CCVI. De substantia defuncti presbyteri, cujus esse
debeat.
CCVII. De presbyteris qui sine testamento discesserint.
utuntur.
CCIX. De eadem re.
CCX. De clericis qui otiose in nundinis deambulant.
CCXI. Ut nullus ex clero arma militaria portet.
CCXII. Ut omnes clerici magis confidant in defensione
Dei quam in armis.
CCXIII. De illis qui ex ecclesiastico ordine, aut venantur,
aut cum accipitribus jocantur.
CCXIV. De servis Dei, ut omnes silvaticae vagationes
cum canibus et accipitribus illis interdicantur.
CCXV. Ut | null | 5af0ff41-b404-4958-af72-47f08c96cc3a | latin_170m_raw | null | None | None | None |
clericos discordantes episcopus sua potestate
reconciliet.
CCXVI. De clericis qui proruperint in mutuam caedem.
CCXXV.
De sacerdotibus qui adimplere suum ministerium
CCXVII. De eadem re.
CCXVIII. De officiis et ministeriis septem diaconorum
cum subdiaconibus, et sequentium ordinum
ministris observandis.
CCXIX. De numero certo diaconorum.
CCXX. De eadem re.
CCXXI. Ut diaconi coram presbyteris non sedeant.
CCXXII. De diaconibus qui se presbyteris anteponunt.
CCXXIII. Ut exorcistae energumenis manus imponant.
CCXXIV. De honore universis ordinibus competente.
nesciunt, nec discere volunt, quod ab
officio sint removendi.
CCXXVI. Ut inter clericos non computentur qui
sub nullius episcopi disciplina inveniuntur.
CCXXVII. Exemplar formatae epistolae quae in Nicaena
synodo a sanctis Patribus est formata et collaudata.
CCXXVIII. De illo qui fugam fratris celaverit.
CCXXIX. De illis qui presbyteros suos male tractaverint.
CCXXX. Ut nomen papae in Ecclesiis sanctis recitetur.
CCXXXI. Ut presbyter aut diaconus qui canonicus
non est, sed in villis habitat, nusquam summas
festivitates celebret, nisi in civitatibus.
#Indicis capitulorum finis.@#
CCXXXII. Ut presbyteris potestas praedicandi in
suis plebibus concedatur.
CCXXXIII. De clericis qui in rixa interficiuntur.
CCXXXIV. De clericis qui a dominis suis liberi
facti sunt.
CCXXXV. De presbyteris qui parochias fugerint,
in quibus locati sunt.
CCXXXVI. De presbyteris qui crimine capitali accusantur,
et collegas, quibus se excusare possint,
non habent.
CCXXXVII. De praedicatione presbyterorum.
CCXXXVIII. De ecclesiasticis, si saeculares potestates
habere desiderant.
CCXXXIX. Ut viri veraces et Deum timentes in
civitatibus et in publicis vicis decani constituantur.
LIBER SECUNDUS. #DE SACRIS ORDINIBUS.@#
ARGUMENTUM LIBRI.
Liber hic ordinationem, congruentem dignitatem,
vitae qualitatem, officia, ministeriaque presbyterorum,
diaconorum, reliquorumque ordinum ecclesiasticorum
complectitur.
CAP. I.-- #De ordinationibus presbyterorum, et reliquorum ordinum.@#
(Ex concil. Nannetensi, cap. 3.) Episcopus quando
ordinationes facere disponit, omnes qui ad sacrum
ministerium accedere volunt feria quarta ante
ipsam ordinationem evocandi sunt ad civitatem,
una cum archipresbyteris qui eos repraesentare debent.
Et tunc episcopus e latere suo dirigere debet
sacerdotes, et alios prudentes viros, gnaros legis
divinae, et exercitatos in ecclesiasticis sanctionibus,
qui ordinandorum vitam, genus, patriam, aetatem,
institutionem, locum ubi educati sint, si sint bene
litterati, si in lege Domini instructi, diligenter investigent:
ante omnia si fidem catholicam firmiter
teneant, et verbis simplicibus asserere queant. Ipsi
autem quibus hoc committitur cavere debent ne
aut favoris gratia, aut cujuscunque muneris cupiditate
illecti, a vero devient, ut indignum, et minus
idoneum ad sacros gradus suscipiendos episcopi
manibus applicent. Quod si fecerint, et ille qui indigne
accesserit ad altare removebitur, et illi qui
donum sancti Spiritus vendere conati sunt, coram
Deo jam condemnati, ecclesiastica dignitate carebunt.
Igitur per tres continuos dies diligenter examinentur,
et sic Sabbato qui probati inventi sunt
episcopo repraesententur.
CAP. II.-- #Quae presbyteri necessario discere et scire debeant.@#
( #Ex dictis August.@# ) Quae ipsis sacerdotibus necessaria
sint ad discendum, id est: liber sacramentorum,
lectionarius, antiphonarius, baptisterium,
computus, Canon poenitentialis, Psalterium, Homeliae
per circulum anni Dominicis diebus, et singulis
festivitatibus aptae. Ex quibus omnibus si unum
defuerit, sacerdotis nomen vix in eo constabit, quia
valde periculosae sunt evangelicae minae quibus dicitur:
Si caecus caeco ducatum praestet, ambo in foveam
cadunt.
CAP. III.-- #De eadem re.@#
(Ex epist. Zephyrini papae, fratribus per Aegyptum
missa, cap. 10.) Ordinationes vero presbyterorum et
levitarum tempore congruo, et multis coram astantibus
solemniter agite, et probabiles ac doctos viros
ad hoc opus constituite, ut illorum societate et
adjumento plurimum gaudeatis.
CAP. IV.-- #Quod ordinationes fieri non debeant, nisi in loco certo et religioso.@#
(Ex concil. Meldensi, cap. 6.) Hi qui ordinari petunt,
nullatenus ordinentur, nisi in loco certo et religioso,
vel etiam in civitate saltem uno anno immorentur,
ut de vita et conversatione atque de doctrina
illorum certitudo possit agnosci.
CAP. V.-- #Quod Abraham primus sit appellatus presbyter, et | null | d2507aef-683e-449d-938c-f9d231a711c6 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
quare presbyteri nominentur.@#
(Ex epist. Anacleti papae omnibus episcopis per Italiam
constitutis missa, cap. 22.) Porro et Mosi praecipitur
ut eligat presbyteros, id est seniores. Unde
et in Proverbiis dicitur: Gloria senum canities.
Haec vero canities sapientiam designat, de qua scriptum
est: Canities hominum prudentia est. Cumque
nongentos et amplius annos ab Adam usque ad
Abraham vixisse homines legimus, nullus alius primus
appellatus est presbyter, id est senior, nisi
Abraham, qui multo paucioribus vixisse annis convincitur.
Non ergo propter decrepitam senectutem,
sed propter sapientiam, presbyteri nominantur. Initium
enim sacerdotii Aaron fuit: licet Melchisedech
prior obtulerit sacrificium Deo, et post hunc Abraham,
Isaac et Jacob. Sed hi spontanea voluntate,
non sacerdotali auctoritate, ista fecerunt.
CAP. VI.-- #Quod nullus ex ecclesiastico ordine absolute debeat ordinari.@#
(Ex concil. Chalcedon. cap. 6.) Nullum absolute ordinari
debere presbyterum aut diaconum, nec quemlibet
in ecclesiastico gradu, nisi specialiter Ecclesiae
civitatis, aut possessionis aut martyris, aut monasterii
nomen, cui ordinandus est, pronuntietur. Qui
vero absolute ordinantur, decrevit sancta synodus irritam
haberi hujuscemodi manus impositionem, et
nusquam posse ministrare, ad ordinantis injuriam.
CAP. VII.-- #Quod sub aspectu audientium ordinationes celebrari non debeant.@#
(Ex concil. Laodicensi, cap. 4.) Quod non oporteat
ordinationes sub aspectu audientium celebrari.
CAP. VIII.-- #Quod turbis electionem promovendorum facere non liceat.@#
(Ex eodem, cap. 13.) Quod non sit permittendum
turbis electiones eorum facere qui sunt ad sacerdotium
provehendi.
CAP. IX.-- #Quod episcopum vel presbyterum ante triginta annos ordinare non liceat.@#
(Ex concil. Agathens., cap. 7.) Episcopum vero,
vel presbyterum ante triginta annos, id est antequam
ad viri perfecti aetatem perveniat, nullus metropolitanorum
ordinare praesumat: ne per aetatem,
quod aliquoties evenit, aliquo errore detineantur.
CAP. X.-- #De presbyteris qui ante@# XXX #annos ordinantur.@#
(Ex decr. Fabian. papae Orientalib. missis.) Si quis
triginta aetatis suae non impleverit annos, nullo
modo presbyter ordinetur, etiam si valde sit dignus:
quia et ipse Dominus tricesimo anno baptizatus est,
et sic coepit docere. Oportet ergo eum qui ordinandus
est, usque ad hanc aetatem legitimam consecrari.
CAP. XI.-- #Quod ante@# XXV #annos diaconi non sint ordinandi.@#
(Ex concil. Carthag., cap. 16.) Placuit ut ante viginti
quinque annos aetatis, nec diaconi ordinentur,
nec virgines consecrentur, et ut lector populum
non salutet.
CAP. XII.-- #Quod in veteri lege praecipiatur ut ante vigesimum quintum annum Levitae in tabernaculo non servirent.@#
(Ex concil. Toletano, cap. 20.) In veteri lege ab
anno vigesimo et quinto Levitae in tabernaculo servire
praecipiuntur, cujus auctoritatem in canonibus
sancti Patres secuti sunt. Nos et divinae legis, et
conciliorum praecepti immemores, infantes et pueros
Levitas facimus ante legitimam aetatem, ante
experientiam vitae. Ideoque ne ulterius fiat a nobis,
et divinae legis et canonum admonemur sententiis:
sed viginti quinque annorum aetatis Levitae consecrentur,
et triginta annorum presbyteri ordinentur:
ita ut secundum apostolicum praeceptum probentur
primum, et sic ministrent, nullum crimen habentes.
CAP. XIII.-- #De presbyteris qui sine examine sunt provecti.@#
(Ex concil. Nicaen., cap. 9.) Si qui presbyteri sine
examine sunt provecti, vel cum discuterentur peccata
sua confessi sunt, et homines contra canones
commoti, manus confessis imponere tentaverunt,
tales regula non admittit: quia quod irreprehensibile
est catholica defendit Ecclesia.
CAP. XIV.-- #De eo qui sibi volens aliquod membrum truncaverit.@#
(Ex decr. Innocentii papae, cap. 28.) Qui igitur
partem digiti sibi abscidit volens, hunc ad clerum
canones non admittunt. Cui vero casu hoc accidit,
etsi in clero fuerit repertus, non abjici.
CAP. XV.-- #De clericis qui a medicorum incisione claudi efficiuntur.@#
(Ex concil. Hilerdensi, cap. 20.) Si quis in infirmitate
positus clericus, et medicorum incisione
claudus efficitur, promoveri ad sacros ordines eum
non denegamus.
CAP. XVI.-- #De illis qui invident | null | 6025818f-91be-49d7-b98d-8592e6470d3f | latin_170m_raw | null | None | None | None |
fratrum provectionibus.@#
(Ex concil. Africano, cap. 54.) Clericus invidens
fratrum provectionibus, donec in vitio est, non promoveatur.
CAP. XVII.-- #Ut seditionarii non ordinentur.@#
(Ex eodem, cap. 67.) Seditionarios nunquam ordinandos
clericos, sicut nec usurarios vel injuriarum
suarum ultores.
CAP. XVIII.-- #Quod illiteratus et aliquo membro imminutus provehi ad sacros ordines non debeat.@#
(Ex epist. Gelasii papae, cap. 16.) Illitteratos quoque,
aut aliqua parte corporis imminutos, nullus
praesumat ad clerum provehere. Quia nec litteris
carens, sacris esse potest aptus officiis, et vitiosum
nihil Deo prorsus offerri legalia praecepta sanxerunt.
Similiter qui seipsos abscindunt.
CAP. XIX.-- #De filiis concubinarum.@#
(Ex concil. Aurelian., cap. 10.) De his qui ex
concubinis filios habent, et uxores legitimas post-habuerunt,
et, defunctis uxoribus, sibi concubinas
publice sociant, id observandum censuimus, ut sicut
eos qui jam clerici per ignorantiam ordinati sunt
non removemus, ita statuimus ne ulterius ordinentur.
CAP. XX.-- #Ut daemonibus similibusque passionibus irretiti sacra tractare non debeant.@#
(Ex epist. Gelasii papae, cap. 19.) Usque adeo sane
comperimus illicita quaeque prorumpere, ut daemonibus
similibusque passionibus irretitis mysteria sacrosancta
tractare tribuatur. Et post pauca: Si
corpore sauciatum aut debilem nequaquam sancta
contingere lex divina permisit, quanto magis doni
coelestis dispensatores esse non convenit, quod est
deterius, mente perculsos.
CAP. XXI.-- #Ut de servili conditione, nisi prius a dominis propriis libertatem habeant, nulli ordinentur.@#
(Ex concil. Triburien., cap. 25.) Ut nulli de servili
conditione ad sacros ordines promoveantur, nisi
prius a dominis propriis legitimam libertatem consequantur.
Cujus libertatis charta ante ordinationem
in ambone publice legatur, et si nullus contradixerit,
rite consecrabuntur. Porro servus non canonice
consecratus, postquam de gradu deciderit, ejus sit
conditionis, cujus fuerat ante gradum.
CAP. XXII.-- #De eadem re.@#
(Ex decret. Leonis papae, cap. 1.) Admittuntur passim
ad ordinem sacrum quibus nulla natalium, nulla
morum dignitas suffragatur: et qui a dominis suis
libertatem consequi minime potuerunt, ad fastigium
sacerdotii, tanquam servilis vilitas hunc honorem
jure capiat, provehuntur: et probari Deo posse
creditur, qui domino suo necdum probare se potuit.
Et post pauca: Debet enim esse immunis ab
aliis, qui divinae militiae fuerit aggregandus, ut a
castris Dominicis, quibus nomen ejus ascribitur,
nullis necessitatum vinculis abstrahatur.
CAP. XXIII.-- #De bonis illorum qui a dominis propriis libertate donantur.@#
(Ex concil. Toletano, cap. 2.) De rebus vero illorum,
vel peculiari, quia dominis propriis libertate
donantur, ut ad gradus ecclesiasticos promoveri
debeant, statutum est, ut in potestate dominorum
consistat quidquid ante libertatem habuerunt, utrum
illis concedere voluerint, an sibi retinere.
CAP. XXIV.-- #Ut servus, nesciente domino suo, ordinari non debeat.@#
(Ex concil. Aurelian., cap. 5.) Servus si absente
aut nesciente domino, episcopo sciente quod servus
sit, diaconus aut presbyter fuerit ordinatus, ipso in
clericatus officio permanente, episcopus cum suo
domino duplici satisfactione compenset. Si vero episcopus
eum servum nescierit, qui testimonium perhibent,
aut eum supplicaverint ordinari, simili redhibitione
teneantur obnoxii.
CAP. XXV.-- #De his qui libertatem a dominis suis ita percipiunt, ut nullum sibi obsequium retentent.@#
(Ex concil. Tolet., cap. 73.) Quicunque libertatem
a dominis suis ita percipiunt, ut nullum sibimet
in eis obsequium patronus retentet, isti, si sine crimine
capitali sunt, ad clericatus ordinem liberi
suscipiantur: quia directa manumissione absoluti
esse noscuntur. Qui vero retento obsequio manumissi
sunt, pro eo quod adhuc patroni servituti tenentur
obnoxii, nullatenus sunt ad ecclesiasticum
ordinem promovendi, ne, quando voluerint eorum
domini, fiant ex clericis servi.
CAP. XXVI.-- #De servis ordinandis secundum ecclesiastica mandata, quomodo ingenui fieri debeant.@#
(Ex concil. Remensi, cap. 1.) Auctoritas ecclesiastica
patenter admonet, insuper et majestas regia
canonicae religioni assensum praebet, ut quemcunque
ad sacros ordines ex familia propria promovere
Ecclesia quaeque delegerit, | null | 14851d37-7595-4087-be7b-6614b76b18ba | latin_170m_raw | null | None | None | None |
in praesentia sacerdotum
canonicorum simul et nobilium laicorum, ejus cui
subjectus est subscriptione et manumissione sub
libertatis testamento solemniter roboretur. Idcirco
ego Burchardus, Deo annuente Wormaciensis Ecclesiae
episcopus, quemdam Ecclesiae nostrae famulum,
nomine Eberhardum, sacris ordinibus oblatum,
ad altaris cornu, nobilium virorum in praesentia,
per hoc auctoritatis testamentum statuo, ita ut ab
hodierno die et tempore bene ingenuus, atque ab
omni servitutis vinculo securus permaneat, tanquam
si ab ingenuis fuisset parentibus procreatus vel natus:
eamdemque pergat partem quamcunque volens
canonice elegerit, ita ut deinceps nec nobis
neque successoribus nostris ullum debeat noxiae
conditionis servitium, sed omnibus diebus vitae suae
sub certa plenissimaque ingenuitate, sicut alii qui
ejusdem sunt ingenuitatis, per hunc manumissionis
atque ingenuitatis titulum, bene semper ingenuus
atque securus existat. Suum vero peculiare quod
habet, aut quod abhinc assequi poterit, faciat inde
secundum canonicam auctoritatem libere quidquid
voluerit. Et ut haec ingenuitatis pagina inviolabilem
obtineat firmitatem, manu propria illam roboravimus.
CAP. XXVII.-- #De eodem.@#
( #Ex concil. Toletano.@# ) Debent autem suprascriptae
ingenuitatis chartae non solum nomen illius qui has
fieri rogat, sed etiam nomina sacerdotum et nobilium
laicorum qui ibi fuerint, in ordine digesta,
cum signis propria manu impressis continere. Nam
sine horum astipulatione, pagina auctoritate testium
nudata pro nihilo deputatur. Oportet etiam ut locum,
diem, annum, et principem, et indictiones in
fine vel in margine adnotatas habeant in hunc modum:
Actum in illa civitate in domo sancti Petri,
Kalendis illis, anno Dominicae incarnationis, illo
regnante, illo rege, et praesidente in cathedra supradictae
civitatis episcopo illo, vel in monasterio
illo, indictione illa, in Dei nomine feliciter, Amen.
Ait enim Romana auctoritas: Quaecunque leges sine
die et consule fuerint prolatae, non valeant.
CAP. XXVIII.-- #De eodem.@#
( #Ex eodem concilio.@# ) Instruendi sunt praeterealaici,
ut sciant quod nullatenus alio loco manumittere
proprios possunt servos, quos Dominicis castris
aggregari decreverunt, nisi in sacrosancta Ecclesia
ordine supra notato. Quomodo enim clerici extra
Ecclesiam libertatem consequi possunt, qui a lege
mundana extranei sunt? Et quibus interdicitur ne
ad saeculare judicium procedant, quomodo saeculari
judicio a jugo servitutis absolvuntur? Sed fortasse
dicit aliquis: Clericus fieri non permittitur, nisi ante
susceptum clericatus officium, ingenuitatis dignitate
potiatur. Re vera verum dicit. Et ideo quod infirmari
vel vituperari potest, praecaveri debet.
CAP. XXIX.-- #De eodem.@#
( #Ex eodem concilio.@# ) Non solum autem qui ad
clericatus ordinem promovendi sunt, in Ecclesia
manumittendi sunt, verumetiam hi quos quisque
pro remedio animae suae emancipari vult: quia sic
scriptum quippe est in pacto Francorum.
CAP. XXX.-- #Exemplar libertatis de proprio servo.@#
( #Ex eodem concilio.@# ) Qui debitum sibi nexum,
atque competens relaxat servitium, praemium in futuro
apud Dominum sibi provenire non dubitet.
Quapropter ego in Dei nomine ill., pro remedio
animae meae, vel aeterna retributione, in ecclesia
sancti Petri, vel illius sancti, sub praesentia episcopi,
vel sacerdotum ibi consistentium, ac nobilium laicorum,
ante cornu altaris istius ecclesiae absolvo
servum meum ill. per hanc chartam absolutionis
et ingenuitatis ab omni vinculo servitutis, ita ut ab
hac die et deinceps ingenuus sit, et ingenuus permaneat,
tanquam si ab ingenuis parentibus fuisset
natus vel procreatus. Eam pergat partem quam
maluerit, vel quam ei auctoritas canonica permittit,
et sicut alii ingenui vitam ducat ingenuam. Nulli
autem haeredum meorum ac prohaeredum, nec cuicunque
personae alii quidquam aebeat servitutis, vel
libertatis obsequium, nisi soli Deo, cui omnia subjecta
sunt, vel pro cujus amore ipsum devotus ad ejus
servitium obtuli. Peculiare vero suum quod ei dominus
dederit, vel deinceps Deo auxiliante laborare
potuerit, concessum in perpetuum habeat, ut inde
faciat quidquid illi placuerit, secundum ecclesiasticas
sanctiones. Si quis vero, quod futurum esse non
credo, si ego ipse, aut aliquis de haeredibus meis,
vel quaelibet opposita persona contra hanc ingenuitatis
chartam venire tentaverit, aut eam quolibet
modo infringere voluerit, in primis iram Dei incurrat,
et a liminibus sanctae Dei Ecclesiae extraneus
efficiatur, et insuper cui litem intulit sexaginta
solidos persolvat, et quod repetit | null | 635ecf7e-e461-44b2-a480-95c7425f7bff | latin_170m_raw | null | None | None | None |
evindicare non
valeat, sed praesens ingenuitas, mea vel aliorum
bonorum hominum manibus roborata, cum astipulatione
subnixa, omni tempore maneat inconvulsa.
CAP. XXXI.-- #De servorum ordinatione.@#
(Ex eodem cap. 82.) De servorum ordinatione, qui
passim ad gradus ecclesiasticos indiscrete promoventur,
placuit omnibus cum sacris canonibus concordare
debere, et statutum est ut nullus episcoporum
deinceps eos ad sacros ordines promovere praesumat,
nisi prius a dominis propriis libertatem consecuti
fuerint: et si quilibet servus dominum
suum fugiens, aut latitans, aut adhibitis testibus
munere conductis, vel corruptis, aut qualibet calliditate
vel fraude ad gradus ecclesiasticos pervenerit,
decretum est ut deponatur, et dominus ejus
eum recipiat. Si vero avus, aut pater, ab alia patria
in aliam migrans, in eadem provincia filium
genuerit, et ipse filius ibidem educatus, et ad gradus
ecclesiasticos promotus fuerit, et utrum servus sit
ignotum sit, et postea veniens dominus illius legibus
eum acquisierit, sancitum est ut si dominus ejus
illi libertatem dare voluerit, in gradu suo permaneat.
Si vero eum catena servitutis a castris Dominicis
abstrahere voluerit, gradum amittat: quia juxta
sacros canones vilis persona manens sacerdotii dignitate
fungi non potest.
CAP. XXXII.-- #De ecclesiarum servis.@#
(Ex eodem concilio, cap. 33.) De ecclesiarum
vero servis communi sententia est decretum, ut archiepiscopi
per singulas provincias constituti nostram
auctoritatem sequantur: suffraganei autem
illorum exemplar illius penes se habeant, et quandocunque,
de familia Ecclesiae, utilis inventus aliquis
ordinandus est, in ambone ipsa auctoritas coram
populo legatur, et coram sacerdotibus et omni clero
ante cornu altaris, sicut in nostra auctoritate continetur,
remota qualibet calliditate, libertatem consequatur:
et tunc demum ad gradus ecclesiasticos promoveatur.
CAP. XXXIII.-- #Ut poenitentes vel digami non promoveantur.@#
(Ex concil. Aurelaten., cap. 3.) Ut digami vel
poenitentes, vel repudiatarum mariti, ad sacerdotium
non promoveantur.
CAP. XXXIV.-- #Energumeni non solum non assumendi sunt ad clerum, sed inventi ab officio removendi.@#
(Ex concil. Araus., cap. 6.) Energumeni non solum
non assumendi sunt ad ullum ordinem clericatus,
sed etiam illi qui ordinati sunt ab imposito
officio repellendi sunt.
CAP. XXXV.-- #Ut nullus ex poenitentibus ordinetur.@#
(Ex concil. Carthag., cap. 68.) Ex poenitentibus
quamvis bonus, clericus non ordinetur. Si per ignorantiam
episcopi factum fuerit, deponatur a clero:
quia se ordinationis tempore non prodidit fuisse
poenitentem.
CAP. XXXVI.-- #De actoribus et procuratoribus, si ordinari debeant.@#
(Ex eodem, cap. 9.) Magnus episcopus Astuagensis
dixit: Quid dilectioni videtur vestrae, procuratores
et actores etiam seu curatores pupillorum si debeant
ordinari? Gratus episcopus dixit: Si, post deposita
universa et reddita ratiocinia, actus vitae ipsorum
fuerint comprobati in omnibus, debent et cum laude
cleri, si postulatus fuerit, honore munerari. Si enim
ante libertatem negotiorum vel officiorum, ab aliquo
sine consideratione fuerint ordinati, Ecclesia infamatur.
Universi dixerunt: Recte omnia statuit sanctitas
tua, ideoque ita nostra est quoque sententia.
CAP. XXXVII.-- #Ut de poenitentibus nullus admittatur ad clerum.@#
(Ex concil. Toletan. 1, cap. 1.) Item placuit ut
poenitentes non admittantur ad clerum, nisi tantum,
si necessitas aut usus exegerit, inter ostiarios deputentur,
vel inter lectores, ita ut Evangelia et
Apostolum non legant. Si qui autem ante ordinati
sunt subdiacones, inter subdiacones habeantur, ita
ut manum non imponant, aut sacra contingant. Ex
eo vero poenitente dicimus, qui post baptismum, aut
pro homicidio, aut pro diversis criminibus gravissimisque
peccatis publicam poenitentiam gerens sub
cilicio, divino fuerit reconciliatus altario.
CAP. XXXVIII.-- #Laicus, si secundo uxorem duxerit, clericus non fiat.@#
(Ex concil. Aurelian., cap. 8.) Si quis de laicis,
post uxorem, aliam cujuscunque conditionis cognoverit
mulierem, in clerum nullatenus admittatur.
CAP. XXXIX.-- #Ut nullus episcopus alterius parochianum retinere praesumat.@#
(Ex decr. Adrian. pap., cap. 15.) Nullus episcopus
alterius parochianum praesumat retinere aut ordinare
absque ejus voluntate, vel judicare: quia sicut
irrita erit ejus ordinatio | null | 81ab0c61-b023-4aeb-be11-eb827f8a18be | latin_170m_raw | null | None | None | None |
, ita et dijudicatio; quoniam
censemus nullum alterius judicis, nisi sui sententia
teneri. Nam qui eum ordinare non potuit. nec judicare
ullatenus potest.
CAP. XL.-- #Ut ab alieno episcopo ordinatus in clero non maneat.@#
(Ex concil. Mogunt., cap. 4.) Ordinatus clericus
ab alio episcopo, non deprecante vel consentiente
suo, in clero non maneat.
CAP. XLI.-- #De quodam episcopo qui alterius episcopi clericum, eo nolente, ordinaverat.@#
(Ex concil. Afric., cap. 42.) Epigonius episcopus
dixit: In multis conciliis hoc statutum est, etiam
nunc hoc confirmandum est a vestra prudentia, fratres
beatissimi, ut clericum alienum nullus sibi praeripiat
episcopus, praeter ejus arbitrium cujus fuerit
clericus. Dico autem Julianum, qui ingratus est Dei
beneficiis per meam parvitatem in se collatis, ita
temerarium et audacem exstitisse, ut eum qui a me
baptizatus est, cum esset puer egentissimus, mihi
ab eodem commendatus, cumque multis annis a
me aleretur, atque incresceret, hunc, ut dixi, baptizatum
esse in ecclesia mea per manum parvitatis
meae constat: idem in dioecesi Mepaliensi lector esse
coeperat, imo annis ferme duobus legerat, nam nescio
quo contemptu immanissimo idem Julianus eum
arripuit, quem dicitur quasi proprium civem sui
loci Vazaritani me inconsulto usurpare. Nam et
diaconem illum ordinavit. Hoc si liceat, pateat haec
licentia a vobis, beatissimi fratres. Sin minus, tam
impudens cohibeatur, ne se misceat communioni
cujusquam. Numidius episcopus dixit: Si, non postulata
neque consulta tua dignatione, id videtur fecisse
Julianus, judicamus omnes inique factum, atque
indigne. Quapropter nisi idem Julianus correxerit
errorem suum, et cum satisfactione eumdem clericum,
quem fuerat ausus ordinare, revocaverit tuae
plebi, contra statuta concilii faciens, contumaciae
suae separatus a nobis excipiet judicium. Epigonius
episcopus dixit: Aetate pater, et ipsa promotione
antiquissimus, vir laudabilis, frater et collega noster
Victor, vult hanc petitionem generalem omnibus
effici.
CAP. XLII.-- #Ut nemo clericum alienum suscipiat sine voluntate sui episcopi.@#
(Ex conc. Carthag., cap. 20.) Ut clericum alienum,
nisi concedente proprio episcopo, nemo audeat vel
retinere, vel promovere in ecclesia sibi credita,
clericorum autem nomen etiam lectores, et psalmistae,
et ostiarii retinent.
CAP. XLIII.-- #Ut nullus episcopus alienum clericum sine litteris episcopi sui suscipiat.@#
(Ex eodem conc., cap. 6.) Privatus episcopus Begesilitanus
dixit: Suggero sanctitati vestrae ut statuatis
non licere clericum alienum ab aliquo suscipi
sine litteris episcopi sui, neque apud se retinere nec
laicum usurpare sibi de plebe aliena, ut eum ordinet
sine conscientia ejus de cujus plebe est. Gratus episcopus
dixit: Hoc observare pacem custodit. Nam
in mensa concilii sanctissimi Sardinensis similiter
statutum est, ut nemo alterius plebis hominem usurpet.
Sed si forte erit necessarium, petat a collega
suo, et consensum habeat.
CAP. XLIV.-- #De presbyteris et diaconibus qui sine litteris episcopi sui ambulant.@#
(Ex conc. Agathensi, cap. 5.) Presbyter et diaconus,
aut clericus, si sine antistitis sui epistolis ambulat,
communionem ei nullus impendat.
CAP. XLV.-- #De eadem re.@#
(Ex conc. Laodic., cap. 41.) Quod non oporteat sacerdotem,
vel clericum, sine litteris proficisci canonicis.
CAP. XLVI.-- #Ut quisque ordinatus litteras ab ordinatore suo accipiat.@#
(Ex conc. Milivitano, cap. 14.) Deinde placuit, ut
quicunque deinceps ab episcopis ordinantur, litteras
accipiant ab ordinatoribus suis, manu eorum subscriptas,
continentes annum Domini et diem, ut
nulla altercatio de posterioribus vel anterioribus
oriatur.
CAP. XLVII.-- #Ut ordinatus quisque in illis locis permaneat ad quae ordinatus est.@#
(Ex conc. Aurel., cap. 2.) De his qui in quibuscunque
locis ordinati fuerint ministri, in ipsis locis perseverent.
CAP. XLVIII.-- #De presbytero qui confessus fuerit quod ante ordinationem peccaverit.@#
(Ex concil. Cabillon., cap. 5.) Si quis presbyter
ante ordinationem peccaverit, et post ordinationem
peccatum confessus fuerit, quod ante erraverit, non
offerat, sed tantum pro religione nomen presbyteri
portet. Si autem non ipse confessus, | null | bc8e6fd4-dcfd-448e-adc8-8a46886d9cb2 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
sed ab alio
publice fuerit convictus, nec hoc ipsum habeat ut
nomen presbyteri portet. Similiter et de diaconibus
observandum est, ut si ipse confessus fuerit, ordinem
subdiaconi retineat.
CAP. XLIX.-- #De eodem.@#
(Ex concil. Neocaesariensi, cap. 8.) Presbyter si
praeoccupatus corporali peccato promoveatur, et
confessus fuerit de se quod ante ordinationem deliquerit,
oblata non consecret, manens in reliquis
officiis propter studium bonum. Quod si de se ipse
non fuerit confessus, et argui manifeste nequiverit,
potestatis suae judicio relinquatur.
CAP. L.-- #Ut nullus presbyter absque sacerdotalibus vestimentis missam celebret.@#
(Ex concil. Remensi, cap. 4.) Ut nullus presbyter
absque amictu, alba, et stola, et fanone, et casula
ullatenus praesumat missam celebrare: et haec sacra
vestimenta mundissima sint, et in nitido loco infra
ecclesiam collocentur: nec unquam presbyter his
indutus extra ecclesiam exeat: quia hoc divina lex
prohibet.
CAP. LI.-- #Ut clericus inter tentationes ab officio non declinet.@#
(Ex concil. Carthag., cap. 50.) Clericum inter tentationes
ab officio declinantem, vel negligentius agentem,
ab ipso officio dicunt removendum.
CAP. LII.-- #Ut omnis presbyter in sua ecclesia singulis Dominicis diebus aquam benedicat.@#
(Ex concil. Nannetensi, cap. 5.) Omnibus diebus
Dominicis quisque presbyter in sua ecclesia ante
missarum solemnia aquam benedictam faciat in vase
nitido, et tanto mysterio convenienti, de qua populus
intrans ecclesiam aspergatur, et atrium ejusdem
ecclesiae cum crucibus circumeundo similiter aspergat,
et pro animabus ibidem quiescentibus oret. Et
qui voluerit in vasculis suis accipiat ex ipsa aqua,
et per mansiones, et agros, et vineas, super pecora
quoque sua, atque super pabula eorum, nec non
super cibos et potum suum conspergat.
CAP. LIII.-- #Item de aqua benedicenda.@#
( #Ex epist. Alexand. papae, fratrib. per Aegypt.
missa.@# ) Aquam enim sale conspersam populis benedicimus,
ut ea cuncti aspersi sanctificentur. Quod
et omnibus sacerdotibus faciendum esse mandamus.
Nam si cinis vitulae aspersus populum sanctificabat,
atque mundabat, quanto magis aqua quae sale
aspersa divinisque precibus sacrata est, populum
sanctificat atque mundat? Et si sale asperso per
Eliseum prophetam sterilitas aquae sanata est,
quanto magis divinis precibus sacrata aqua sterilitatem
rerum aufert humanarum, et coinquinatos
sanctificat et purgat, et caetera bona multiplicat, et
insidias diaboli avertit, et a phantasmatum versutiis
hominem defendit?
CAP. LIV.-- #Ut missae peculiares in diebus solemnibus non fiant.@#
( #Ex dictis August.@# ) Et hoc attendendum est, ut
missae peculiares, quae per dies solemnes a sacerdotibus
fiunt, non ita in publico fiant, ut per eas populus
a publicis missarum solemnibus quae hora tertia
canonice fiunt abstrahatur: quia pessimus usus
est apud quosdam, in Dominicis diebus, sive in quibuslibet
festivitatibus mox missam celebrare, quam
quis, et si pro defunctis sit, cum audierit abscedat,
et per totum diem a primo mane ebrietati et comessationi
potius quam Deo deserviat. Admonendus
est populus ut ante publicum peractumque officium
ad cibum non accedat: sed omnes ad publicam
sanctam matrem ecclesiam missarum solemnia, et
praedicationem audituri conveniant: et ut sacerdotes
missas hora tertia celebrent, ut populus a publicis
solemnibus non abstrahatur. Sed sacerdotes qui
in circuitu urbis aut in eadem urbe sunt, et populus,
ut praediximus, in unum ad publicam missarum celebrationem
conveniant, exceptis Deo sacratis feminis,
quibus mos est ad publicum non egredi, sed
claustris monasterii contineri.
CAP. LV.-- #De ministerio presbyterorum, vel quid eis commissum sit.@#
( #Ex dictis ejusdem.@# ) Vos presbyteri veraciter nosse
debetis, et semper meminisse, quia nos, quibus regendarum
animarum cura commissa est, pro his qui
nostra negligentia pereunt rationem reddituri sumus:
pro his vero quos verbis et exemplis lucrati
fuerimus praemium aeternae vitae percipiemus. Nobis
enim a Domino dictum est: Vos estis sal terrae. Quod
si populus fidelis cibus est Dei, ejusdem cibi condimentum
nos sumus. Scitote vestrum gradum nostro
gradui secundum et pene conjunctum esse. Sicut
enim episcopi apostolorum in Ecclesia, ita nimirum
presbyteri caeterorum discipulorum Domini vicem
tenent. Et illi tenent gradum summi | null | d3b00700-e451-45a6-b3da-a0469420062a | latin_170m_raw | null | None | None | None |
pontificis Aaron,
isti vero filiorum ejus. Unde oportet vos semper
memores esse tantae dignitatis, memores vestrae
consecrationis, memores sacrae, quam in manibus
suscepistis, unctionis: ut nec ab eadem dignitate
degeneretis, nec vestram consecrationem irritam
faciatis, nec manus sacro unguine delibutas peccando
polluatis: sed cordis et corporis munditiam
conservantes, plebibus exemplum bene vivendi praebentes,
his quibus praeestis, ducatum ad coelestia
regna praebeatis.
CAP. LVI.-- #Ut singuli presbyteri singulos habeant clericos.@#
(Ex concil. Nannetensi, cap. 9.) Ut quisque presbyter
qui plebem regit, clericum habeat qui secum
cantet, et epistolam et lectionem legat, et qui scholam
possit tenere, et admoneat suos parochianos,
ut filios suos ad fidem discendam mittant ad ecclesiam,
quos ipse cum omni castitate erudiat.
CAP. LVII.-- #Quod presbyterorum fides primum discutienda sit.@#
(Ex concil. Matiscen., cap. 3.) Primo omnium discutienda
est fides sacerdotum qualiter credant, et
alios credere doceant. Ibi et exempla proponenda
sunt, quatenus a creatura Creator quantulumcunque
possit intelligi.
CAP. LVIII.-- #De eadem re.@#
( #Ex dictis August.@# ) Hortamur vos paratos esse
ad docendas plebes nostras. Qui Scripturas scit,
praedicet Scripturas. Qui vero nescit, saltem hoc
quod notissimum habet plebibus dicat, ut declinent
a malo, et faciant bonum, inquirant pacem, sequantur
eam: quia oculi Domini super justos et aures
ejus in preces eorum. Vultus autem Domini super
facientes mala, ut perdat de terra memoriam eorum.
Nullus ergo se excusare poterit, quod non
habeat linguam unde possit aliquem aedificare. Mox
enim ut quemlibet errantem viderit, prout potest et
valet, aut arguendo, aut obsecrando, aut increpando,
ab errore retrahat, et ad peragendum bonum opus
hortetur.
CAP. LIX.-- #Quod in primis praedicandum sit qualiter credere debeant.@#
(Ex concil. Rothomag., cap. 1.) In primis praedicandum
est omnibus generaliter, ut credant Patrem, et
Filium, et Spiritum sanctum unum Deum esse omnipotentem,
qui omnia fecit, et unam esse deitatem,
et substantiam, et majestatem in tribus personis,
Patris, et Filii, et Spiritus sancti.
CAP. LX.-- #De eadem re.@#
(Ex eodem, cap. 2.) Item praedicandum est, quomodo
Filius Dei incarnatus est de Spiritu sancto,
et Maria Virgine, pro salute generis humani passus,
sepultus, tertia die resurrexit, et coelum ascendit,
in fine mundi veniens judicare omnes homines secundum
opera propria: quomodo impii cum diabolo
in ignem aeternum mittentur, justi cum Christo in
vita aeterna erunt.
CAP. LXI.-- #De eadem re.@#
(Ex eodem, cap. 3.) Item praedicandum est quod
omnes homines in propria carne resurgent.
CAP. LXII.-- #Ut omnis presbyter parochianis suis Symbolum et Orationem Dominicam insinuet.@#
(Ex concil. Remensi, cap. 8.) Ut omnis presbyter
omnibus parochianis suis Symbolum et Orationem
Dominicam aut ipse insinuet, aut aliis insinuandum
injungat, et cum ad confessionem tempore Quadragesimali
veniunt, haec ab unoquoque memoriter sibi
decantari faciat, nec ante sanctam communionem
alicui tradat, nisi haec ex corde pronuntiare noverit.
Siquidem sine horum scientia nullus salvus esse
poterit. In uno enim fides et credulitas Christiana
continetur: in alio quid orare et petere a Deo debeamus
exprimitur. Quod sine fide nemo possit
esse salvus, Dominus ostendit, cum dicit: Qui crediderit,
et baptizatus fuerit, salvus erit. Nullus autem
credere potest quod nescit, nec audivit; ait
enim Paulus: Quomodo credent ei quem non audierunt?
Nec sola sufficit fides in corde, nisi etiam verbis
enuntietur, ut idem Apostolus testis est: Corde
enim, inquit, creditur ad justitiam, ore autem confessio
fit ad salutem. Nullus autem de stoliditate
sensus, vel tenuitate ingenii causetur: quia haec tam
parva sunt, ut nemo tam hebes et barbarus sit, qui
hoc discere et verbis communibus pronuntiare non
possit: tam magna, ut qui horum scientiam pleniter
capere potuerit, sufficere sibi credatur ad salutem
perpetuam. Illud etiam observandum, ut nullus suscipiat
infantem in baptismo a sacro fonte, antequam
idem Symbolum et Orationem Dominicam coram
presbytero decantet. Et tunc presbyter | null | 95c3686f-8599-4529-aca2-7f7d3c32e9ec | latin_170m_raw | null | None | None | None |
omnibus
patrinis annuntiet quod debitores sint suis filiolis,
cum ad intelligibilem aetatem venerint, haec
eadem insinuare.
CAP. LXIII.-- #De eadem re.@#
(Ex concil. Cabillon., cap. 4.) Jubendum est ut
Oratio Dominica, in qua omnia necessaria humanae
vitae comprehenduntur, et Symbolum apostolorum,
in quo fides catholica ex integro comprehenditur,
ab omnibus discatur, tam Latine, quam Barbarice,
ut quod ore profitentur, corde credatur, et
intelligatur.
CAP. LXIV.-- #De dilectione Dei et proximi.@#
(Ex eodem, cap. 5.) Item praedicandum est de
dilectione Dei et proximi, de fide, et spe in Deo, de
humilitate, patientia, castitate, benignitate, misericordia,
de eleemosynis, de confessione, ut fratribus
ex corde remittatur. Qui haec et similia agunt, regnum
Dei consequentur.
CAP. LXV.-- #De criminibus, quibus homines cum diabolo deputantur.@#
(Ex eodem, cap. 4.) Item praedicandum est, pro
quibus criminibus homines cum diabolo deputantur,
quae Apostolus sic enumerat: Fornicatio, immunditia,
luxuria, idolorum servitus, veneficia, inimicitiae,
contentiones, aemulationes, irae, rixae, dissensiones,
sectae, invidiae, homicidia, ebrietates, comessationes,
et his similia. Qui talia agunt, regnum Dei
non consequentur: et ideo haec cum omni studio
prohibeantur.
CAP. LXVI.-- #Ut de auditorio nullus egrediatur, sacerdote verbum faciente.@#
(Ex concil. Carthag., cap. 24.) Sacerdote in
ecclesia verbum faciente, qui egressus de auditorio
fuerit sine gravi necessitate, excommunicetur.
CAP. LXVII.-- #De eadem re.@#
( #Ex canone apostolorum.@# ) Omnes fideles qui conveniunt
in solemnibus sacris ad ecclesiam, et scripturas
apostolorum et Evangelium audiunt, non
autem perseverant in oratione usque dum missa peragatur,
nec sanctam communionem percipiunt, velut
inquietudines Ecclesiae commoventes, convenit communione
privari.
CAP. LXVIII.-- #De eadem re.@#
( #Unde supra.@# ) Omnes Christiani qui ingrediuntur
ecclesiam Dei, et Scripturas sacras audiunt, neque
communicant in oratione cum populo, sed pro quadam
intemperantia se a perceptione sanctae communionis
avertunt, hi de Ecclesia removeantur, donec
per confessionem poenitentiae fructus ostendant.
CAP. LXIX.-- #De precibus post allocutionem.@#
(Ex concil. Laodicensi, cap. 19.) Quod oporteat
seorsum primum post allocutiones episcoporum,
vel presbyterorum, orationem super catechumenos
celebrari, et postquam catechumeni egressi fuerint,
super eos qui sunt in poenitentia preces fieri. His
etiam accedentibus ad manum sacerdotis et discedentibus,
tres orationes consummari fidelium, ita
ut prima quidem sub silentio, secunda vero et tertia
per exclamationes solitas expleant.
CAP. LXX.-- #Ut omnis presbyter in diebus festis populum admoneat quas preces ad Deum fundere debeat.@#
(Ex concil. Aurel., cap. 3.) Oportet ut in diebus
Dominicis vel festis, post sermonem intra missarum
solemnia habitum ad plebem, sacerdos admoneat,
ut, juxta apostolicam institutionem, orationem,
omnes in commune pro diversis necessitatibus fundant
ad Dominum, pro rege et episcopo eorum, et
rectoribus Ecclesiarum, pro pace, pro peste, pro
infirmis qui in ipsa parochia lecto decumbunt, pro
nuper defunctis, in quibus sigillatim precibus plebs
Orationem Dominicam sub silentio dicat. Sacerdos
vero orationes ad hoc pertinentes per singulas
admonitiones solemniter expleat. Post haec sacra
celebretur oblatio. Ait enim Apostolus: Obsecro,
primum omnium fieri orationes, obsecrationes, gratiarum
actiones, et caetera.
CAP. LXXI.-- #Ut presbyteri plebes admoneant ut bubulcos atque porcarios in principalibus festis admissam venire permittant.@#
(Ex concil. Rothomag., cap. 5.) Admonere debent
sacerdotes plebes subditas sibi, ut bubulcos, atque
porcarios, vel alios pastores, vel aratores qui in
agris assidue commorantur, vel in silvis, et ideo
velut more pecudum vivunt, in Dominicis et in aliis
festis diebus saltem vel ad missam faciant vel permittant
venire: nam et hos Christus pretioso sanguine
suo redemit. Quod si neglexerint, pro animabus
eorum absque dubio rationem se reddituros
sciant. Siquidem Dominus veniens in hunc mundum
non elegit oratores atque nobiliores quosque, sed
piscatores atque idiotas sibi discipulos ascivit, ut
ostenderet in facto quod ipse verbis in Evangelio
affirmat, dicens: | null | 71da8c10-72cd-48a5-9d18-d9fa5fda8b03 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
Quod hominibus est altum, abominabile
est apud Deum. Et salva altiore intelligentia,
nativitas nostri Redemptoris primo omnium
pastoribus ab angelo nuntiatur.
CAP. LXXII.-- #De admonitione presbyterorum.@#
(Ex concil. Aurelian., cap. 4.) Ut sacerdotes admoneant
populum ut eleemosynam dent, et orationes
faciant pro diversis plagis, quas assidue pro
peccatis patimur.
CAP. LXXIII.-- #Quomodo unusquisque orare debeat.@#
(Ex eodem, cap. 6.) Item instruendus est populus,
ut singulis diebus, qui amplius non potest, saltem
duabus vicibus oret: mane scilicet et vespere, dicens
Symbolum et Orationem Dominicam: sive, Qui
plasmasti me, miserere mei; vel etiam, Deus, propitius
esto mihi peccatori: et Deo gratias agens pro
quotidianae vitae commeatibus, et quia se ad imaginem
suam creare dignatus sit, et a pecudibus segregare.
His peractis, et solo Deo creatore suo adorato,
sanctos invocet, ut pro se intercedere apud
majestatem divinam dignentur. Haec faciant, quibus
basilicae locus prope est, in basilica: qui vero in
itinere, aut pro qualibet occasione in silvis, in
agris, ubicunque eos ipsa hora matutina vel vespertina
invenerit sic faciant, scientes Deum ubique praesentem
esse, dicente Psalmista: In omni loco dominationes
ejus.
CAP. LXXIV.-- #De filiis, quomodo parentibus obedire debeant.@#
(Ex concil. Arvern., cap. 3.) Admonendi sunt fideles
sanctae Dei Ecclesiae filii, vel filiae, ut parentibus
suis obedientiam exhibeant, dicente Domino:
Fili, honorifica patrem tuum. Nam et ut ipsi parentes
erga filios suos ac filias modeste agant admonendi
sunt, dicente Apostolo: Et vos, parentes, nolite ad
iracundiam provocare filios vestros. Nam et hoc
dicendum est eis, ut si illi genitali affectu parcere
velint injuriis filiorum, non hos impunitos Dominus
sinit, nisi forte poenitentiae subjiciantur. Sed tamen
levius est filiis parentum quaelibet flagella suscipere
quam Dei iram incurrere.
CAP. LXXV.-- #De illis qui principales festivitates in villis celebrant.@#
(Ex concil. Aurelian., cap. 8.) Item denuntiandum
est, ut nulli civium Paschae, Natalis Domini vel Pentecostes
solemnitates liceat in villa celebrare, nisi
quem infirmitas probabitur tenuisse.
CAP. LXXVI.-- #De eadem re.@#
(Ex concil. Agathen., cap. 5.) Item docendi sunt
cives. ut Pascha, Natalem Domini, et Pentecosten
in civitatibus cum episcopis suis, nisi infirmitas
impedierit, celebrent, accipiendae communionis vel
benedictionis gratia: et qui hoc neglexerint, communione
priventur.
CAP. LXXVII.-- #Ut presbyteri plebibus annuntient qui dies sint feriandi per annum.@#
(Ex concil. Lugdunen., cap. 4.) Item pronuntiandum
est, ut sciant tempora feriandi per annum, id
est, omnem Dominicam a vespera usque ad vesperam,
ne in Judaismo capiantur. Feriandi sunt vero
per annum isti dies: Natalis Domini, sancti Stephani,
sancti Joannis evangelistae, Innocentum, octava
Natalis Domini, Theophania, Purificatio sanctae Mariae,
sanctum Pascha cum tota hebdomada, Rogationes
tribus diebus, Ascensio Domini, sancti dies
Pentecostes, sancti Joannis Baptistae, duodecim apostolorum,
maxime tamen sanctorum Petri et Pauli,
qui mundum sua praedicatione illuminaverunt, sancti
Laurentii, Assumptio sanctae Mariae, Nativitas
sanctae Mariae Virginis, Dedicatio basilicae sancti
archangeli Michaelis, Dedicatio cujuscunque oratorii
et omnium sanctorum, et sancti Martini, et illae
festivitates quas singuli episcopi in suis episcopiis
cum populo collaudaverint, quae vicinis tantum circum
morantibus indicendae sunt, non generaliter
omnibus. Reliquae vero festivitates per annum non
sunt cogendae ad feriandum, nec prohibendae. Indictum
vero jejunium quando fuerit denuntiatum, ab
omnibus observetur.
CAP. LXXVIII.-- #Ut presbyteri, cum festivitates annuntiant, vigiliarum non obliviscantur.@#
(Ex concil. apud Compendium, cap. 1.) Item cum
presbyteri sacras festivitates populo annuntiant,
etiam jejunium vigiliarum, ubi esse debet, eos omnimodis
servare moneant.
CAP. LXXIX.-- #Ut ad salutationes sacerdotales ad missam omnes devote respondeant.@#
(Ex concil. Aurelian., cap. 2.) Item intimandum
est ut ad salutationes sacerdotales congruae responsiones
discantur, ubi non solum clerici et Deo dicatae
sacerdoti responsionem offerant, sed omnis plebs
devota consona voce respondere debet.
CAP. LXXX.-- #Ut | null | f1b2d285-84ba-47c2-9464-3ce6c41d6743 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
nullus ordinatus per sancta discurrat, Ecclesiae suae cura derelicta.@#
( #Ex dictis August.@# ) Interdicendum est ut nullus
ordinatus, sive ordinandus migret de sua parochia
ad aliam, nec ad limina apostolorum orationis causa,
Ecclesiae suae cura derelicta, nec ad palatium causa
interpellandi. Quod si fecerit, nihil valet hujusmodi
aut ordinatio aut demigratio. Et hoc omnibus fidelibus
denuntiandum, ut qui causa orationis ad limina
beatorum apostolorum pergere cupiunt, domi confiteantur
peccata sua, et sic proficiscantur: quia a
proprio episcopo suo aut sacerdote ligandi, aut solvendi
sunt, non ab extraneo.
CAP. LXXXI.-- #De Dominica die qualiter sit veneranda.@#
(Ex concil. apud Compendium, cap. 2.) Omnes dies
Dominicos a vespera in vesperam cum omni veneratione
observare decrevimus, et ab illicito opere abstinere,
et ut mercatus in eis minime sit, nec placitum
ubi aliquis ad mortem vel ad poenam judicetur,
nec sacramenta jurentur, nisi pro pace facienda.
CAP. LXXXII.-- #Item de Dominica die.@#
(Ex concil. apud S. Medardum, praesente Carolo imperatore,
cap. 5.) Statuimus quoque, secundum quod
in lege Dominus mandavit, ut opera servilia diebus
Dominicis non agantur, sicut genitor meus in suis
synodalibus edictis mandavit, quod nec viri ruralia
exerceant, nec in vinea colenda, nec in campis
arando, vel metendo, vel fenum secando, vel sepem
ponendo: nec in silvis stirpando vel arbores caedere,
vel in petris laborare, nec domos struere, nec
in horto laborare, nec ad placita conveniant, nec
mercatus fiat, nec venationes exerceantur.
CAP. LXXXIII.-- #De eadem re.@#
(Ex eodem concil., cap. 6.) Tria carraria opera
licet fieri in Dominica die, id est, hostilitia carra,
victualia vel angaria: et, si forte necesse sit, corpus
cujuslibet duci ad sepulcrum.
CAP. LXXXIV.-- #Item de eadem re.@#
(Ex eodem, cap. 7.) Feminae opera textilia non
faciant in die Dominica, non capulent vestitus, non
consuant, vel lanam carpant, non licet linum battere,
aut vestimenta lavare, nec verveces tondere,
ut omnimodis honor et requies die Dominica persolvatur:
sed ad missarum solemnia undique conveniant,
et laudent Deum pro omnibus bonis quae
nobis in illa die conferre dignatus est.
CAP. LXXXV.-- #Item de eadem re.@#
(Ex eodem, cap. 8.) Omnes dies Dominicas cum
omni veneratione observare decrevimus, et ab illicito
opere abstinere, et ut mercatus in eis minime
sit, nec placitum ubi aliquis ad mortem vel ad poenam
judicetur, nec sacramenta jurentur, nisi ad
pacem.
CAP. LXXXVI.-- #De eadem re.@#
(Ex eodem, cap. 9.) Ut mercatus die Dominico in
nullo loco habeatur.
CAP. LXXXVII.-- #De eadem re.@#
(Ex eodem, cap. 10.) Ut nullus episcoporum vel
presbyterorum, vel clericorum, die Dominico propositum
cujusque causae negotium audeat vindicare,
nisi hoc tantum, ut Deo statuta solemnia peragantur.
CAP. LXXXVIII.-- #Ut nullus in Dominicis diebus genua flectat.@#
(Ex concil. Nicaeno, cap. 20.) Quoniam sunt quidam
in die Dominico genua flectentes, et in diebus
Pentecostes, ut omnia in diversis locis consonanter
observentur, placuit sancto concilio a Pascha
usque in octavas Pentecostes stantes Domino vota
persolvere.
CAP. LXXXIX.-- #Ut presbyteri privatim fidelibus desiderantibus benedicant, et ut omnis presbyter per familias, per agros, per privatas domos habeat facultatem benedictiones aperire.@#
(Ex concil. habito apud Regiam, cap. 4.) Ut presbyteri
privatim fidelibus desiderantibus benedicant. Et
inter minutas has discussiones, jussum est omni
presbytero, per familias, per agros, per privatas
domos pro desiderio fidelium habere facultatem benedictiones
aperire.
CAP. XC.-- #Ut presbyteri benedictionem episcopalem super plebem facere non debeant.@#
(Ex eodem, cap. 47.) Benedictionem episcopalem
super plebem in Ecclesia fundere, aut poenitentem in
Ecclesia reconciliare, presbytero penitus non licebit.
CAP. XCI.-- #Ut nullus presbyter alterius plebesanum eo nolente recipiat.@#
(Ex concil. Nannetensi, cap. 5.) Ut nullus presbyter
alterius plebesanum eo nolente, nisi in itinere | null | 57bd0e4f-46d0-4e42-97ac-2c204da84d7a | latin_170m_raw | null | None | None | None |
fuerit, vel placitum ibi habuerit, ad missam recipiat.
CAP. XCII.-- #De alterius presbyteri plebesano, deque illis qui litem implacabilem inter se alunt.@#
(Ex eodem, cap. 419.) Ut Dominicis vel festis diebus
presbyteri antequam missas celebrent, plebem
interrogent, si alterius parochianus in ecclesia sit,
qui, proprio contempto presbytero, ibi missam velit
audire. Quem si invenerint, statim ab ecclesia ejiciant,
et ad suam parochiam redire compellant. Similiter
interrogent, si aliqui discordantes sint, qui
inter se litem implacabilem habeant, et si inventi
fuerint, statim reconcilientur. Quod si noluerint pacem
suscipere, ab ecclesia ejiciantur usquequo ad
charitatem redeant. Non enim possumus munus vel
oblationem ad altare offerre, nisi prius fratri reconciliemur.
His itaque peractis, sacerdotes missarum
solemnia rite peragant.
CAP. XCIII.-- #De ordinatis et reliquis fidelibus, quod sine licentia sui episcopi nil agere debeant.@#
(Ex epist. Clementis omnibus fidelibus missa, cap.
22.) Quapropter cunctis fidelibus, et summopere
omnibus presbyteris et diaconibus, ac reliquis clericis
attendendum est, ut nihil absque episcopi proprii
licentia agant. Non utique missas sine ejus jussu
quisquam presbyterorum in sua parochia agat, non
baptizet, nec quidquam quod ad episcopum pertineat,
absque ejus permissu faciat. Similiter et reliqui
populi, majores scilicet et minores, per ejus licentiam
quidquid agendum est agant, nec sine ejus permissu
a sua parochia abscedant, vel in ea adventantes
morari praesumant. Animae vero eorum ei creditae
sunt, ideo omnia ejus consilio debent [facere], et eo
inconsulto nihil. Quicunque enim obediunt episcopis
suis, videntur quidem obedire et Deo. Qui autem
eis non obediunt, indubitanter rei et reprobi existunt.
CAP. XCIV.-- #De eadem re.@#
(Ex epist. ejusdem, cap. 36.) Nullum enim presbyterum
in alicujus episcopi parochia aliquid agere
debere absque ejus permissu docebat. Cunctos presbyteros
propriis episcopis in omnibus absque mora
obedientes instituente Domino esse debere docebat.
Nullum aliena concupiscere aut praesumere eorum,
sed unumquemque suis sibique commissis contentum
esse docebat. Neminem etiam aliqui aliquid
facere, nisi quod sibi vult fieri instruebat.
CAP. XCV.-- #De eadem re.@#
(Ex concil. Arelatensi, cap. 2.) De presbyteris aut
diaconibus qui solent dimittere loca sua in quibus
ordinati sunt, et ad alia loca se transferunt, placuit
ut iisdem locis ministrent. Quod si de relictis locis
suis ad alium se locum transferre voluerint, deponantur.
CAP. XCVI.-- #Quod non liceat clericum in duarum civitatum simul conscribi Ecclesiis.@#
(Ex concil. Chalced., cap. 10.) Non licere clericum
in duarum civitatum conscribi simul Ecclesiis, et
in qua ab initio ordinatus est, et ad quam confugit,
quasi ad potiorem, ob inanis gloriae cupiditatem.
Hoc autem facientes revocari debere ad suam Ecclesiam
in qua primitus ordinati sunt, et ibi tantummodo
ministrare.
CAP. XCVII.-- #De ordinatis, ne de civitate in civitatem contra jus canonum transferantur.@#
(Ex concil. Nicaeno, cap. 15.) Propter multam
perturbationem et seditiones quae fiunt, placuit consuetudinem
omnimodis amputari, quae praeter regulam
in quibusdam partibus videtur admissa, ita
ut de civivitate in civitatem, non episcopus, non
presbyter, non diaconus transferatur. Si quis autem
post definitionem sancti et magni concilii tale
aliquid agere tentaverit, et se hujusmodi negotio
manciparit, hoc factum prorsus in irritum ducatur,
et restituatur Ecclesiae cui fuerit episcopus, aut
presbyter, aut diaconus ordinatus
CAP. XCVIII.-- #De eadem re.@#
(Ex eodem, cap. 16.) Quicunque temere ac periculose,
neque timorem Domini prae oculis habentes,
nec agnoscentes ecclesiasticam regulam, discedunt
ab Ecclesia, presbyteri aut diaconi, vel quicunque
sub regula prorsus existunt, hi nequaquam debent
in aliam Ecclesiam recipi, sed omnem necessitatem
convenit illis imponi, ut ad suas parochias revertantur.
Quod si non fecerint, oportet eos communione
privari.
CAP. XCIX.-- #Ne presbyteri causa legationis per diversa mittantur loca, cura animarum relicta.@#
(Ex concil. Arelatensi, cap. 3.) Statutum est ut
presbyteri, sicut hactenus factum est, indiscrete per
diversa non mittantur loca, nec ab episcopis, nec
ab aliis praelatis, | null | 4a81de87-22cd-4e1c-b1b6-0bc0c3694e6c | latin_170m_raw | null | None | None | None |
nec etiam a laicis, ne forte propter
eorum absentiam, et animarum pericula et
Ecclesiarum in quibus constituti sunt, negligantur
officia.
CAP. C.-- #Quod presbyteri assidue legere debeant.@#
( #Ex dictis August.@# ) Presbyteri, oportet vos assiduitatem
habere legendi, et instantiam orandi: quia
vita viri justi lectione instruitur, oratione ornatur,
et assiduitate lectionis munitur homo a peccato,
juxta illum qui dicebat: In corde meo abscondi eloquia
tua, ut non peccem tibi. Haec sunt enim arma,
videlicet lectio et oratio, quibus diabolus expugnatur.
Haec sunt instrumenta quibus aeterna beatitudo
acquiritur. His armis vitia comprimuntur, his alimentis
virtutes nutriuntur. Sed et si quando a lectione
cessatur, debet manuum operatio subsequi:
quia otiositas inimica est animae. Et antiquus hostis,
quem a lectione sive ab oratione vacantem invenerit,
facile ad vitia rapit. Per usum namque lectionis
discetis qualiter et vos vivatis, et alios doceatis.
Per usum orationis, et vobis et his, quibus
in charitate conjuncti estis, prodesse valebitis. Per
manuum operationem et corporis macerationem, et
vitiis alimenta negabitis, et vestris necessitatibus
subvenietis, et habebitis unde necessitatem patientibus
porrigatis.
CAP. CI.-- #Ut presbyteri sine orariis non vadant.@#
( #Ex concil. Mogunt.@# ) Presbyteri sine intermissione
utantur orariis, propter differentiam sacerdotalis
dignitatis.
CAP. CII.-- #Ut clericus artificio honesto victum quaerat.@#
(Ex concil. Afric., cap. 51.) Clericus quilibet
verbo Dei eruditus artificio honesto victum quaerat.
CAP. CIII.-- #De eadem re.@#
(Ex eodem concil., cap. 3.) Clericus victum et vestitum
sibi artificio vel agricultura absque officii sui
duntaxat detrimento praeparet.
CAP. CIV.-- #De presbyteris, matutinali officio expleto, quid agere debeant.@#
(Ex concil. Nannet., cap. 60.) Presbyter mane
matutinali officio expleto, pensum servitutis suae
canendo Primam, Tertiam, Sextam, Nonamque persolvat:
ita tamen, ut postea horis competentibus
et signis designantibus juxta possibilitatem, aut a se,
aut a scolaribus publice compleantur. Deinde peractis
horis, infirmis visitatis, si voluerit ad opus
rurale exeat jejunus, ut iterum necessitatibus peregrinorum
et hospitum, sive diversorum commeantium,
infirmorum quoque atque defunctorum succurrere
possit usque ad statutam horam, pro qualitate
temporis et opportunitatis.
CAP. CV.-- #De eadem re.@#
( #Ex dictis Benedicti.@# ) Propheta dicente, Septies in
die laudem dixi tibi: qui septenarius numerus a
nobis sic implebitur, si Matutino, Primae, Tertiae,
Sextae, Nonae, Vesperae, Completoriique tempore,
nostrae servitutis officia persolvamus: quia de his
dixit Propheta. Nam de nocturnis vigiliis idem ipse
ait: Media nocte surgebam ad confitendum tibi, etc.
Ergo his temporibus referamus laudes Creatori nostro,
super judicia justitiae suae.
CAP. CVI.-- #Quod magnum periculum sit aliquem fieri judicem vitae alienae, qui nescit suam temperare.@#
( #Ex dictis August.@# ) Admonendi sunt presbyteri
ut perpendant quia quidquid a fidelibus datur, redemptio
peccatorum est: et ideo non glorientur
talibus sumptibus uti, sed magis timeant quod in
Veteri Testamento de sacerdotibus dictum est, iniquitatem
populi eos debere portare. Et ideo cum magno
timore super eos solliciti sint, quorum donis participantur:
quia magnum periculum est judicem fieri
vitae alienae, qui nescit tenere moderamina vitae suae.
CAP. CVII.-- #Ut presbyteri juxta ecclesiam hospitentur.@#
(Ex concil. Meldensi, cap. 5.) Ut presbyteri nullatenus
ubicunque hospitari sinantur, aut aliquo
modo ipsi praesumant, sed assidue apud suas
ecclesias esse studeant propter sacra mysteria, vel
ministeria, fidelibus exhibenda, nec etiam alibi
habitare permittantur. Neque mulieres quamcunque
habitationem habeant in locis in quibus presbyteri
aliquem recursum habuerint. Quod si observare
parvipenderint, ita ut transgressores, et qui contra
interdicta fecerint, judicentur.
CAP. CVIII.-- #De presbytero, si uxorem acceperit, deponatur.@#
(Ex concil. Niocaesariensi, cap. 1.) Presbyter si
uxorem acceperit, ab ordine deponatur. Si vero
fornicatus fuerit, aut adulterium perpetraverit, amplius
pelli debet, et ad poenitentiam redigi. Simili
modo etiam diaconus, si eodem peccato succubuerit,
ab ordine ministerii subtrahatur.
CAP. CIX.-- | null | 284590d3-c7c8-4cd3-b4e8-b15c31bad1d4 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
#De eadem re.@#
(Ex concil. Nicaeno, cap. 3.) Interdixit per omnia
magna synodus non episcopo, non presbytero, non
diacono, vel alicui omnino qui in clero est, licere
subintroductam habere mulierem, nisi forte matrem,
aut sororem, aut amitam, vel eas tantum
personas quae suspiciones effugiunt.
CAP. CX.-- #De eadem re.@#
(Ex decr. Syricii p., cap. 12.) Feminas vero non
alias esse patimur in domibus clericorum, nisi eas
tantum quas propter solas necessitudinis causas
habitare cum iisdem synodus Nicaena permisit.
CAP. CXI.-- #De eadem re.@#
(Ex eodem, cap. 4.) Statutum est ab episcopis, de
presbyteris qui feminas secum indiscrete habitare
permittunt, et propter hoc malae opinionis suspicione
denotantur, et si deinceps admoniti non se correxerint,
velut contemptores sacrorum canonum canonica
invectione feriantur.
CAP. CXII.-- #De eadem re.@#
(Ex concil. Agathensi, cap. 3.) Id etiam ad custodiendam
vitam et famam speciali ordinatione praecipimus,
ut nullus clericorum extraneae sit mulieri
qualibet consolatione aut familiaritate conjunctus,
et non solum in domum illius extranea mulier non
accedat, sed nec ipse frequentandi extraneam mulierem
habeat potestatem, sed cum matre tantum
et sorore et nepte, si habuerit aut voluerit, vivendi
liberam habeat potestatem, de quibus nominibus
nefas est aliud quam natura constituit suspicari.
CAP. CXIII.-- #Ut ancillae a cellario presbyterorum removeantur.@#
(Ex concil. Remensi, cap. 3.) Ancillas vel libertas
a cellario vel a secreto ministerio, et ab eadem
mansione in qua clericus manet, placuit removeri.
CAP. CXIV.-- #Quod diaconi, sicut episcopus et presbyter, cessare debeant ab opere conjugali.@#
(Ex epist. Leon. pap., cap. 17.) Lex continentiae
eadem est altaris ministris, quae episcopis atque
presbyteris. Qui cum essent laici, sive lectores,
licite et uxores ducere, et filios procreare potuerunt,
sed cum ad praedictos pervenerint gradus,
coepit eis non licere quod licuit. Unde, ut
de carnali fiat spiritale conjugium, oportet eos nec
dimittere uxores, et quasi non habeant sic habere,
quo et salva sit charitas connubiorum, et cessent
opera nuptiarum.
CAP. CXV.-- #De eadem re.@#
(Ex concil. Turonic., cap. 6.) Et quia diabolo
nullum locum dare oportet, hoc praecipue custodiendum
decrevimus, ut nulli clerici cum extraneis
feminis habeant familiaritatem, nec ullum male
loquendi vel sentiendi hominibus aditum tribuant,
quia frequenter per hanc indecentem occasionem
contingit, ut diabolus qui insidiatur sicut leo in cubili
suo, de ruinis servorum Dei insultet. Si quis
vero clericus post interdictum episcopi sui his
inhaerere praesumpserit, a communione habeatur
alienus.
CAP. CXVI.-- #De eadem re.@#
(Ex concil. Nannetensi, cap. 10.) Inhibendum et
modis omnibus interminandum est, ut nullus sacerdos
eas personas feminarum, sicut et in canone
insertum continetur, de quibus suspicio esse potest,
in domo sua habeat, sed neque illas quas canones
concedunt, matrem, amitam, sororem: quia, instigante
diabolo, etiam in illis scelus frequenter perpetratum
reperitur, aut etiam impedisse quas illarum.
Sed si quis de his habuerit talem necessitatem
patientem, cui sit necessitas sustentatio presbyteri,
habeat in vico aut in villa domum longe a presbyteri
conversatione, et ibi eis subministret quae necessaria
sunt. Sed hoc secundum auctoritatem canonum
modis omnibus prohibendum, ut nulla femina
ad altare praesumat accedere, aut presbytero
ministrare, aut infra cancellos stare aut sedere.
CAP. CXVII.-- #De incontinentibus.@#
(Ex canon. apostolor., cap. 22.) De presbyteris et
diaconibus divinarum legum est disciplina, ut inter
incontinentes in officiis talibus positi, omni honore
ecclesiastico priventur, nec admittantur ad tale ministerium,
quod sola continentia oportet impleri.
CAP. CXVIII.-- #De ordinatis, quod cum mulieribus coire non debeant.@#
( #Ex eodem.@# ) Praeterea quod dignum et pudicum et
honestum est, tenere Ecclesia omnino debet, ut sacerdotes
et Levitae cum mulieribus non coeant:
quia ministerii quotidianis necessitatibus occupantur.
Scriptum est: Sancti estote, quoniam ego sanctus
sum Dominus Deus vester.
CAP. CXIX.-- #De ordinatis, | null | 7a93878a-ba9b-478b-9396-d96e743c74eb | latin_170m_raw | null | None | None | None |
si usuras exercuerint.@#
( #Ex eodem.@# ) Episcopus, presbyter, aut diaconus
usuras a debitoribus exigens, aut desinat, aut certe
damnetur.
CAP. CXX.-- #De eadem re@#
(Ex concil. Nicaeno, cap. 17.) Quoniam multi sub
regula constituti avaritiam et turpia lucra sectantur,
oblitique divinae Scripturae dicentis: « Qui pecuniam
suam non dedit ad usuram, » mutuum dantes
centesimas exigunt, juste censuit sancta et magna
synodus, ut si quis inventus fuerit post hanc definitionem
usuras accipiens, aut ex adinventione aliqua
vel quolibet modo negotium transiens, aut hemiolia,
id est, sescupla exigens, vel aliquid tale prorsus ex
cogitans turpis lucri gratia, dejiciatur a clero, et
alienus existat a regula.
CAP. CXXI.-- #De eadem re.@#
(Ex epist. Leon. pap., cap. 4.) Illud etiam duximus
praemonendum, ut sicut non suo, ita nec alieno nomine
aliquis clericorum exercere foenus attentet.
CAP. CXXII.-- #De eadem re.@#
(Ex concil. Tarraconensi, cap. 3.) Quicunque in
clero esse voluerit, emendi vilius, vel vendendi charius
studio non utatur.
CAP. CXXIII.-- #De eadem re.@#
(Ex epist. Leon. pap., cap. 3.) Ne hoc quoque praetereundum
esse duximus, quos lam turpis lucri cupiditate
captos, usurariam exercere pecuniam, et foenore
velle ditescere. Quod non dicam in eos in clericali
officio constitutos sed et in laicos cadere, qui
Christianos se dici cupiunt, condolemus.
CAP. CXXIV.-- #De eadem re.@#
(Ex conc. Carthag., cap. 16.) Item placuit ut clericus
si commodaverit pecuniam, pecuniam accipiat,
si speciem, eamdem speciem quantum dederit accipiat.
CAP. CXXV.-- #Item de usurariis.@#
(Ex concil. Aurel., cap. 3.) Ut presbyteri a turpibus
lucris et usuris non solum ipsi abstineant,
verum etiam plebes sibi subditas abstinere instruant.
CAP. CXXVI.-- #Quid sit usura.@#
(Ex concil. Agathen., cap. 1.) Usura est ubi amplius
requiritur quam datur. Verbi gratia. Si dederis
solidos decem, et amplius requisieris: vel si
dederis frumenti modium unum, et super aliquid
exegeris.
CAP. CXXVII.-- #De eadem re.@#
(Ex decr. Julii papae, usurariis missis, cap. 125.) Quicunque enim tempore messis vel vindemiae, non
necessitate, sed propter cupiditatem, comparant annonam
vel vinum; verbi gratia: si cum duobus
denariis comparat modium unum, et servat usque
dum venundetur denariis quatuor, aut sex, aut amplius,
hoc turpe lucrum dicimus.
CAP. CXXVIII.-- #De eadem re.@#
( #Ex epist. Leonis papae.@# ) Qualiter negotiantem aut
excusat, aut arguit, quia est honestus quaestus, et
turpis. Verumtamen poenitenti utilius est dispendia
pati quam periculis negotiationis astringi, quia difficile
est inter ementis vendentisque commercium
non intervenire peccatum.
CAP. CXXIX.-- #Ut nullus ex ecclesiastico ordine edendi vel bibendi causa tabernas ingrediatur.@#
( #Ex dictis August.@# ) Canonum statuta prohibent ut
nullus ex ecclesiastico ordine sumendi cibi aut potus
causa, nisi peregrinationis necessitate compulsus,
tabernas ingredi audeat. Sed si aliquis haec interdicta
violaverit, ut sanctorum canonum contemptor
acerrimis corripiatur disciplinis.
CAP. CXXX.-- #Ut nullus ex sacro ordine cibi vel potus causa tabernas ingrediatur.@#
(Ex concil. Carthag, cap. 25.) Ut clerici edendi
vel bibendi causa tabernas non ingrediantur, nisi
peregrinationis necessitate compulsi.
CAP. CXXXI.-- #De eadem re.@#
(Ex concil. Laodicensi, cap. 24.) Quod non oportet
sacro mysterio deditos a presbyteris usque ad
diaconos, et reliquum ecclesiasticum ordinem, id
est usque ad subdiaconos, lectores, cantores, exorcistas
et ostiarios, et ex numero continentium et
monachorum ingredi tabernas.
CAP. CXXXII.-- #Ut illi quibus uxores ducere licitum non est, aliorum nuptias devitent.@#
(Ex epist. Leonis papae, cap. 19.) Quibus licentia
uxores ducendi non est, alienarum nuptiarum evitent
convivia.
CAP. CXXXIII.-- #Quod non oporteat in bigami nuptiis prandere presbyterum.@#
(Ex concil. Neocaes., cap. 7.) Presbyterorum in
nuptiis bigami prandere | null | e8c1d82e-8d1f-4914-9edc-94444a1bb702 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
non convenit, quia cum poenitentia
bigamus egeat, quis erit presbyter qui, propter
convivium, talibus nuptiis possit praebere consensum?
CAP. CXXXIV.-- #De eadem re.@#
( #Ex dictis August.@# ) Presbyteri, diaconi, subdiaconi,
vel deinceps quibus ducendi uxores non est
licitum, etiam alienarum nuptiarum evitent convivia,
neque his coetibus admisceantur, ubi amatoria
cantantur et turpia, aut obscoeni motus corporum
choris et saltationibus efferuntur, ne auditus et obtutus
sacris mysteriis deputatus, turpium spectaculorum
atque verborum contagione polluatur.
CAP. CXXXV.-- #De eadem re.@#
(Ex decret. Martini papae, cap. 1.) Non liceat sacerdotibus
vel clericis aliqua spectacula in nuptiis
vel conviviis spectare, sed oportet antequam ingrediantur
ipsa spectacula surgere et redire inde.
CAP. CXXXVI.-- #Ut nullus clericus in aliena civitate suscipiatur sine commendatitiis epistolis.@#
( #Ex canone apostolor.@# ) Ut si quis clericus aut laicus
ad alteram properat civitatem, et suscipitur
praeter commendatitias epistolas, et qui susceperit,
et qui susceptus est, communione privetur.
CAP. CXXXVII.-- #De eadem re.@#
(Ex concil. Antioch., cap. 27.) Nulli peregrinorum
sine pacificis, id est commendatitiis suscipiantur
epistolis.
CAP. CXXXVIII.-- #De clericis fugitivis, ne ab aliis recipiantur.@#
(Ex concil. Aurelian., cap. 2.) In concilio Antiocheno
simul et in Chalcedonensi praecipitur ut fugitivi
clerici et peregrini a nullo recipiantur, nec ordinentur,
nisi cum commendatitiis litteris, et sui episcopi
vel abbatis licentia.
CAP. CXXXIX.-- #Ut peregrini clerici sine litteris sui episcopi non recipiantur.@#
(Ex concil. Chalced., cap. 13.) Peregrinos clericos
et lectores, in alia civitate, praeter commendatitias
litteras sui episcopi, nusquam penitus ministrare
debere.
CAP. CXL.-- #Ut clerici in aliena civitate non maneant, nisi episcopus loci mores eorum praevideat.@#
(Ex concil. Carthag., cap. 35.) Ut clerici in aliena
civitate non immorentur, nisi causas eorum justas
episcopus loci vel presbyteri locorum perviderint.
CAP. CXLI.-- #De clericis et monachis, qui sine litteris episcopi sui vagantur.@#
(Ex eodem concil., cap. 36.) Clericis vel monachis
sine commendatitiis epistolis episcopi sui licentia
non pateat evagandi.
CAP. CXLII.-- #De eadem re.@#
(Ex eodem concil. cap. 37.) Clericis sine commendatitiis
epistolis episcopi sui licentia non pateat
evagandi, in monachis quoque praesentis sententiae
forma servetur.
CAP. CXLIII.-- #Ut pauperibus et indigentibus auxilio, quum proficiscuntur, pacificis litteris sit subveniendum.@#
(Ex concil. Chalced., cap. 11.) Omnes pauperes et
indigentes auxilio, cum proficiscuntur, sub probatione,
epistolis vel ecclesiasticis pacificis tantummodo
commendari decrevimus, et non commendatitiis
litteris, propterea quod commendatitias literas
honoratioribus tantummodo praestari personis conveniat.
CAP. CXLIV.-- #Ut illi clerici qui in alias provincias suos sequuntur seniores, sine formata ministrare non permittitur.@#
(Ex concil., Meldensi, cap. 2.) Qui cum senioribus
suis de aliis provinciis in aliam provinciam veniunt,
sine formata ministrare non permittantur; quam
etsi attulerint et ministrare idonei inventi fuerint,
instruantur quam religiose atque studiose sacrum
ministerium peragant, et in quibus locis agere
debeant.
CAP. CXLV.-- #Quod clerico non liceat alienas possessiones conducere, aut saecularibus se negotiis immiscere.@#
(Ex concil. Chalced., cap. 3.) Pervenit ad sanctam
synodum quod quidam, qui in clero videntur electi,
propter lucra turpia conductores alienarum possessionum
fiant, et saecularia negotia sub cura sua
suscipiant: Dei quidem ministerium parvipendentes,
secularium vero discurrentes per domos, et propter
avaritiam patrimoniorum sollicitudinem sumentes.
Decrevit itaque sanctum concilium, nullum deinceps,
non episcopum, non clericum, non monachum, aut
possessiones conducere, aut negotiis saecularibus
se miscere, praeter ecclesiasticarum rerum sollicitudinem.
CAP. CXLVI. #Ut nullus laicus presbyterum suum vil licationi implicare praesumat.@#
(Ex concil. Meldensi, cap. 6.) Item jubendum est
ut nemo laicorum presbyteros Ecclesiarum suarum
turpi villicationi, et secundum apostolum saeculari et
inhonestae negotiationi implicare, nec secum aliorum
contra auctoritatem praesumat ducere, quo ministerium
sibi commissum cogantur negligere. Quod si
haec interdicta praesumpserit, excommunicetur.
CAP. CXLVII. # | null | 9c044c06-076a-4990-88e5-6c9b64bd11a7 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
De illis presbyteris qui contra statuta canonum villici fiunt, et aliis sibi non concessis implicantur negociis, viciisque non admittendis.@#
(Ex eodem, cap. 5.) Similiter de illis presbyteris
qui contra statuta canonum villici fiunt, tabernas
ingrediuntur, turpia lucra sectantur, et diversissimis
modis usuris inserviunt, et aliorum domos
inhoneste et impudice frequentant, et comessationibus
et ebrietatibus deservire non erubescunt, et
per diversos mercatus indiscrete discurrunt, observandum
judicavimus ut ab hinc districte severiterque
corceantur, ne per eorum illicitam et indecentem
actionem, et ministerium sacerdotale vituperetur,
et quibus debuerant esse in exemplum deveniant
in scandalum.
CAP. CXLVIII. #Nulli clericorum, ne subdiacono quidem connubium carnale conceditur.@#
(Ex epist. Leonis papae, cap. 4.) Nam quum extra
clericorum ordinem constitutis, nuptiarum societati,
et procreationi filiorum studere sit liberum arbitrium,
ad exhibendam tamen perfectae continentiae
puritatem, nec subdiaconis quidem connubium
carnale conceditur, ut et qui habent, sint tanquam
non habentes, et qui non habent, permaneant singulares.
Quod si in hoc ordine, qui quartus est a
capite, dignum est custodiri, quanto magis in primo
aut secundo tertiove servandum est, ne aut levitico
aut presbyterali honore, aut episcopali excellentia
quisquam idoneus aestimetur qui se a voluptate
uxoria necdum frenasse detegitur?
CAP. CXLIX.-- #De principibus qui solent suos sacerdotes ministeriis judicandi deputare.@#
(Ex concil. Toletano, cap. 31.) Saepe principes,
contra quoslibet majestatis obnoxios, sacerdotibus
negotia sua committunt. Et quia sacerdotes a Christo
ad ministerium salutis electi sunt, ibi consentiant
regibus fieri judices ubi jurejurando supplicii
indulgentia promittitur, non ubi discriminis sententia
praeparatur. Si quis etiam sacerdotum contra hoc
commune consultum discussor in alienis periculis
exstiterit, sit reus effusi sanguinis apud Christum,
et apud Ecclesiam perdat proprium gradum.
CAP. CL.-- #De illis qui Deo servire disponunt, ut administrationem domorum non accedant.@#
(Ex concil. Carthagi., cap. 7.) Nicasius Evastitanus
Episcopus dixit: Credo placere suggestionem meam
sanctitati vestrae, et displicere vobis ut qui serviunt
Deo, et annexi sunt clero, accedant ad actus, et administrationem
vel procurationem domorum.
CAP. CLI.-- #Item si liceat aliquem ex clero conductorem privatorum fieri.@#
(Ex eodem, cap. 14.) Item placuit ut episcopi,
presbyteri et diaconi vel clerici non sint conductores
aut procuratores privatorum, neque ullo turpi
vel inhonesto negotio victum quaerant, quia respicere
debent scriptum esse: Nemo militans Deo, implicat
se negotiis saecularibus.
CAP. CLII.-- #Ut si quilibet ordinatus infra muros civitatis manens, ad sacrificium quotidianum non venerit, clericus non habeatur.@#
(Ex concil. Toletano, cap. 5.) Presbyter, vel diaconus,
vel subdiaconus, vel quilibet Ecclesiae deputatus
clericus, si intra civitatem fuerit, vel in loco
in quo ecclesia est, aut in castello, aut in vico, aut
in villa, si ad ecclesiam ad sacrificium quotidianum
non venerit, clericus non habeatur, si castigatus
non [se] emendaverit.
CAP. CLIII.-- #De eadem re.@#
(Ex concil. Venetico, cap. 1.) Clericus qui intra
muros civitatis manet, et ea die matutinis hymnis
sine aegritudine defuerit, septem dies a communione
habeatur extraneus.
CAP. CLIV.-- #Quod omnes sacerdotes Domini oportet doceri, ut caeteros instruant, et sibi proficiant.@#
(Ex epist. Anacleti papae omnibus fideli. missa,
cap. 10.) Doceri ergo omnes oportet qui Domini
sacerdotio funguntur, ut et caeteros instruant et
sibi proficiant. Scriptum est enim: Qui docti fuerint,
fulgebunt quasi splendor firmamenti: et qui ad
justitiam erudiunt multos, quasi stellae in perpetuas
aeternitates. Et alibi: Populus autem sciens Deum
suum obtinebit et faciet, et docti in populo docebunt
multos. Ipsa enim veritas per se infert, et dicit:
Beatus est qui non fuerit scandalizatus in me.
Ille procul dubio est scandalizatus in Deum, qui recte
non docet, et qui ejus scandalizat episcopum vel
sacerdotem.
CAP. CLV.-- #Ut singuli presbyteri singulis annis suo episcopo de ministerio suo rationem reddant.@#
(Ex concil. Mogun. a Ricolfo ejusdem sedis archiepisco
habito, cap. 3.) Ut unusquisque presbyter per
singulos annos | null | 1e548bc9-e7db-4fb5-b7bf-238450f34d81 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
episcopo suo rationem ministerii sui
reddat, tam de fide catholica, quam de baptismo,
atque de omni ordine ministerii sui.
CAP. CLVI.-- #Ut omnis presbyter sibi subditos fidem discere constringat.@#
(Ex concil. Gangren., cap. 5.) Symbolum, quod est
signaculum fidei, et orationem Dominicam discere
semper admoneant sacerdotes populum Christianum.
Volumusque ut disciplinam condignam habeant qui
haec discere negligunt, sive in jejunio, sive in alia
castigatione. Propterea dignum est ut filios suos
donent ad scholam, sive ad monasteria, sive foras
presbyteris, ut fidem catholicam recte discant, et
Orationem dominicam, ut domi alios edocere valeant.
Qui vero aliter non potuerit, vel in sua lingua
hoc discat.
CAP. CLVII.-- #Qualem professionem presbyteros aut diaconos suo episcopo oporteat facere, quando per parochias constituuntur.@#
(Ex concil. Toleta. 5, cap. 27.) Quando presbyteri
aut diaconi per parochias constituuntur, oportet eos
professionem episcopo suo facere, ut caste et pure
vivant sub Dei timore, ut, dum eos talis professio alligat,
vitae sanctae disciplinam retineant.
CAP. CLVIII.-- #Nulli monacho non sacerdoti, vel laico, quantumlibet sint eruditi, licet praedicare.@#
( #Ex epist. Leonis papae.@# ) De his vero quae in saepe
dicto concilio illicita contra venerandos Nicaenos canones
praesumptione tentata sunt, ad fratrem et coepiscopum
nostrum Antiochenae sedis praesulem
scripsimus: adjicientes et illud quod nobis propter
improbitatem monachorum quorumdam religionis
vestrae verbo mandastis per vicarios nostros, et hoc
specialiter statuentes ut, praeter Dei sacerdotes, nullus
audeat praedicare seu monachus, sive ille laicus,
qui cujuslibet scientiae nomine glorietur.
CAP. CLIX.-- #Ut parochiarii clerici ab episcopis suis canones discant.@#
(Ex concil. Aurelia. cap., 6.) Ut parochiarii clerici
a pontificibus suis necessaria sibi statuta canonum
legenda percipiant, ne rei ipsi vel populi quae per
salutem eorum decreta sunt, excusent se postmodum
ignorasse.
CAP. CLX.-- #Quod nulli sacerdotum canones liceat ignorare.@#
(Ex epist. Celest. papae, cap. 20.) Celestinus universis
episcopis per Apuliam et Calabriam constitutis.
Nulli sacerdoti suos liceat canones ignorare,
nec quidquam facere quod Patrum possit regulis
obviare. Quae enim a nobis res digna servabitur, si
decretalium norma constitutorum pro aliquorum libitu,
licentia populis permissa, frangatur?
CAP. CLXI.-- #De presbyteris parochialibus cum convenerint ut se inebriare non audeant.@#
(Ex concil. Namnet. cap. 10.) Ut nullus presbyterorum,
quando ad anniversarium diem, XXX aut
VII vel III, alicujus defuncti, aut quacumque vocatione
ad collectam presbyteri convenerint, se inebriare
nullatenus praesumat, nec praesumat precari
in amore sanctorum vel ipsius animae bibere, aut
alios ad bibendum cogere, vel se aliena precatione
ingurgitare, nec plausus et risus inconditos, et fabulas
inanes ibi referre, aut cantare praesumat,
vel turpia joca, vel urso, vel tornatricibus ante
se facere permittat, nec larvas daemonum, quas vulgo
Talamascas dicunt, ibi ante se ferri consentiat:
quia hoc diabolicum est, et a sacris canonibus prohibitum.
CAP. CLXII.-- #De eadem re.@#
(Ex eodem, cap. 11.) Quando autem convenerint
presbyteri ad aliquod convivium, decanus aut aliquis
prior illorum, versum ante mensam incipiat, et cibum
benedicat, et tunc secundum ordinem sedeant,
alter alteri honorem praebentes, et per vices cibum
et potum benedicant, et aliquis de illorum clericis
aliquid de sancta Scriptura legat. Et post refectionem
similiter sanctum hymnum dicant ad exemplum
Domini, sicut in coena fecisse legitur, et sic se
contineant omnes presbyteri, maxime in talibus locis,
ut non vituperetur ministerium illorum.
CAP. CLXIII.-- #De eadem re.@#
(Ex eodem, cap. 12.) Summopere etiam quisque
presbyter caveat, sicut de statu suo vult gaudere,
ut non quacunque occasione patrem suum aut alium
quemlibet ad iram et ad rixam, quanto minus ad
pugnam vel ad caedem aliquo verbo irritet seu provocet,
nec provocatus ad hoc quisque prosiliat: quia
in talibus comessationibus et potationibus, semper
se immiscet diabolus.
CAP. CLXIV.-- #De eadem re.@#
(Ex eodem, cap. 4.) Quando presbyteri per Kalendas
simul conveniunt, post peractum divinum | null | 16c44e58-d8c5-40b6-b45d-0fc6e4c4e637 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
mysterium
et necessariam collationem, non quasi ad
plenam refectionem, sed quasi ad prandium ibi ad
tabulas resideant, ne per talia inhonesta convivia se
invicem gravent: quia indecens est et onerosum. Saepe
etiam tarde ad ecclesiam redeuntes, majus damnum
de reprehensione conquirunt, et de gravedine mutua
contrahunt, quam lucrum ibi faciunt. Nam de hujusmodi
conventu Paulus Corinthios reprehendit,
qui inconvenienter coenam dominicam manducare
conveniebant. Sic et qui ad coenam dominicam, id
est, ad collationem verbi sub occasione conveniunt,
et ex veritate ventris causa conjunguntur, reprehensibiles
coram Deo et hominibus habentur: et ideo,
peractis omnibus, qui voluerit, panem cum charitate
in domo fratris sui simul cum fratribus frangat, et
singuli singulos bibere faciant, maxime ut ultra tertiam
vicem poculum non contingant, et sic ad ecclesias
redeant.
CAP. CLXV.-- #Ne clerici, nec non viri religiosi, ante horam tertiam ineant convivia.@#
(Ex concil. Carthag., cap. 12.) Non oportet clericos
vel laicos religiosos ante sacram horam diei
tertiam inire convivia, neque aliquando clericos
nisi hymno dicto edere panem, et post cibum gratias
auctori Deo referre.
CAP. CLXVI.-- #De presbyteris, ut hospitales sint.@#
(Ex concil. Nannet., cap. 3.) Ut curam hospitum,
maxime pauperum atque debilium, orphanorum quoque
atque peregrinorum habeat presbyter, hosque
ad prandium suum quotidie juxta possibilitatem
convocet, eisque hospitium tribuat.
CAP. CLXVII.-- #De eadem re.@#
(Ex eodem, cap. 5.) Ut autem omnis occasio rapinae
tollatur, volumus ut presbyteri, qui bonum exemplum
charitatis omnibus extendere debent, hospitales
existant, juxta dominicum et apostolicum praeceptum,
et humanitatem praebeant iter facientibus;
quia per hospitalitatem placuerunt quidam Deo, angelis
hospitio receptis. Et Dominus in die judicii dicturus
est electis: Hospes fui, et suscepistis me. Et
Job dicit: Ostium meum semper viatori patuit.
CAP. CLXVIII.-- #Ut presbyteri plebes suas ut hospitales sint admoneant.@#
( #Ex concil. apud Arvernas.@# ) Placuit ut presbyteri
plebes suas admoneant ut ipsi hospitales sint, et
nulli iter facienti mansionem denegent, et ut omnis
occasio rapinae tollatur, nihil carius vendant transeuntibus,
nisi quanto in mercato vendere possint.
Quod si carius vendere voluerint, ad presbyterum
transeuntes hoc referant, et illius jussu cum humanitate
eis vendant.
CAP. CLXIX.-- #Ut cibis sacerdotum semper lectio divina misceatur.@#
(Ex concil. Africano. cap. 6.) Pro reverentia Dei
et sacerdotum id universa sancta synodus statuit, ut,
quia solent crebro mensis otiosae fabulae interponi,
in omni sacerdotali convivio lectio Scripturarum
divinarum misceatur. Per hoc enim et animae aedificantur
ad bonum, et fabulae non necessariae prohibentur.
CAP. CLXX.-- #De clericis intemperate viventibus.@#
(Ex concil. Carthag., cap. 62.) Clerici inter epula
cantantes, ab officio detrahendi sunt.
CAP. CLXXI.-- #De clericis scurrilibus.@#
(Ex eodem, cap. 80.) Si quis clericus aut monachu
verba scurrilia, jocularia, risumque moventia loquitur,
acerrime corripiatur.
CAP. CLXXII.-- #De eadem re.@#
(Ex eodem, cap. 60.) Clericos scurriles et verbis
turpibus joculatores ab officio detrahendos.
CAP. CLXXIII.-- #Ut clericus fideijussor non sit.@#
(Ex eodem, cap. 70.) Clericus fideijussionibus inserviens,
abjiciatur.
CAP. CLXXIV.-- #Ut clericus barbam non nutriat.@#
(Ex eodem, cap. 44.) Clericus nec comam nutriat
nec barbam.
CAP. CLXXV.-- #De clericis per creaturam jurantibus.@#
(Ex eodem, cap. 61). Clericum per creaturas jurantem,
acerrime objurgandum. Si perstiterit in vitio,
excommunicandum.
CAP. CLXXVI.-- #De clericis qui adulationibus et proditionibus vacare deprehenduntur.@#
(Ex eodem concil., cap. 56.) Clericus qui adulationibus
et proditionibus vacare deprehenditur degradetur
ab officio.
CAP. CLXXVII.-- #De ordinatis qui solent contra ecclesiastica mandata auribus principis molestiam inferre.@#
(Ex concil. Antioch., cap. 11.) Si quis episcopus aut
presbyter, aut quilibet regulae subjectus Ecclesiae,
praeter consilium et litteras episcoporum provinciae,
et praecipue metropolitani, adierit imperatorem:
hunc reprobari et abjici oportere non solum a communione,
verum | null | e48c1d1b-1106-4c10-9134-98f0bf78dec7 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
et ab honore cujus particeps videtur
existere: quia venerandi principis auribus molestiam
tentavit inferre, contra leges Ecclesiae. Si
igitur adire principem necessaria causa deposcit,
hoc agatur cum tractatu et consilio metropolitani et
caeterorum episcoporum qui in eadem provincia
commorantur: qui etiam proficiscentem suis prosequantur
epistolis.
CAP. CLXXVIII.-- #De illis qui episcopis suis ne eos ad ampliorem honorem in ecclesia sua promoveant contradicunt.@#
(Ex concil. Africano., cap. 31.) Item placuit ut quicunque
clerici vel diaconi pro necessitatibus ecclesiarum
non obtemperaverint episcopis suis, volentibus
eos ad honorem ampliorem in sua ecclesia promovere,
nec illic ministrent in gradu suo, unde recedere
noluerunt.
CAP. CLXXIX.-- #De presbytero certo crimine deposito, si de ministerio sibi interdicto aliquid agere praesumpserit.@#
(Ex concil. Toletano, cap. 6.) Si quis presbyter ab
episcopo suo fuerit degradatus, aut officio pro certis
criminibus suspensus, et ipse per contemptum et superbiam
aliquid de ministerio sibi interdicto agere
praesumpserit, et postea, ab episcopo suo correptus,
in certa praesumptione perduraverit, hic omnimodis
excommunicetur, et ab ecclesia expellatur. Et quicunque
cum eo communicaverit, similiter se sciat
esse excommunicatum. Similiter de clericis, laicis,
vel feminis excommunicatis observandum est. Quod
si aliquis ista omnia contempserit, et episcopus emendare
potuerit minime, regis judicio exsilio damnetur.
CAP. CLXXX.-- #De presbytero vel diacono damnato qui imperatoris auribus molestus extiterit.@#
(Ex concil. Antioch., cap. 12.) Si quis a proprio
episcopo presbyter aut diaconus, aut a synodo fuerit
episcopus forte damnatus, et imperatoris auribus
molestus exstiterit, oportet ad manus episcoporum
converti concilium, et quae putaverint habere justa,
plurimis episcopis suggerant, eorumque discussiones
ac judicia praestolentur. Si vero haec parvipendentes
molesti fuerint imperatori, hos nulla venia dignos
esse, nec locum satisfactionis habere, nec spem futurae
restitutionis penitus operiri.
CAP. CLXXXI.-- #De presbytero qui pravis exemplis mala de se suspicari permiserit.@#
(Ex concil. Agathen., cap. 4.) Si quis presbyter vitae
suae negligens pravis exemplis mala de se suspicari
permiserit, et populus, ab episcopo juramento seu
banno Christianitatis constrictus, infamiam ejus patefecerit,
et certi accusatores criminis ejus defuerint,
admoneatur primo seorsum ab episcopo, deinde
sub duobus vel tribus testibus. Si non [se] emendaverit,
in conventu presbyterorum episcopus eum publica
increpatione admoneat. Si vero neque sic se
correxerit, ab officio suspendatur usque ad dignam
satisfactionem, ne populus fidelium in eo scandalum
patiatur. Si autem accusatores legitimi non fuerint
qui ejus crimina manifestis indiciis probare contenderint,
et ipse negaverit, tum ipse cum septem sociis
suis ejusdem ordinis, si valet, a crimine semetipsum
expurget. Diaconus vero, si eodem crimine
accusatus fuerit, semetipsum cum tribus excuset.
CAP. CLXXII.-- #De eadem re.@#
(Ex concil. Triburiensi, cap. 21.) Si quis presbyter
contra laicum, vel laicus contra presbyterum aliquam
habet querimoniae controversiam, episcopo praecipiente,
sine personarum acceptione finiatur. Laicus
per juramentum, si necesse sit, se expurget: presbyter
vero vice juramenti per sanctam consecrationem
interrogetur: quia sacerdotes ex levi causa
jurare non debent. Manus per quam corpus et sanguis
Christi consecrantur, juramento polluatur! Absit!
cum Dominus in Evangelio discipulis suis, quorum
vicem non indigni in sancta gerimus Ecclesia dicat:
Nolite omnino jurare. Sit autem sermo vester, est,
est, non, non. Quod autem his abundantius est, ex
malo est.
CAP. CLXXXIII.-- #Si clericus adversus clericum habet negotium, ad secularia non recurrat judicia.@#
(Ex concil. Chalced., cap. 9.) Si quis clericus adversus
clericum habet negotium, non deserat episcopum
proprium et ad saecularia percurrat judicia:
sed prius actio ventiletur apud episcopum proprium,
vel certe consilio ejusdem episcopi, apud quos utraeque
partes [cum] voluerint judicium continebunt. Si
quis autem praeter haec fecerit, canonicis correptionibus
subjacebit.
CAP. CLXXXIV.-- #De presbyteris qui a plebibus infamabuntur, quomodo purgari debeant.@#
(Ex concil. Hilerdensi, cap. 10.) Si quis presbyter
a plebe sibi commissa mala opinione infamatus
fuerit, et episcopus legitimis testibus approbare non
potuerit, suspendatur ab officio presbyter usque ad
dignam satisfactionem | null | f1f1f074-add5-44e2-bd45-ef565c9e0281 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
, ne populus fidelium in eo
scandalum patiatur. Digna enim satisfactio est, si
eis a quibus reus creditur, post rectam securitatem
de imposito crimine, innocens esse manifestatur.
Quod ita nobis a majoribus constitutum esse docetur.
Sed sive secundum canones, sive ad arbitrium
episcopi sibi collegas VII conjungat, et juret id sacro
coram posito Evangelio: quod eum sancta Trinitas
et Christus filius Dei, qui illud fecit et docuit quod
Evangelium continet, et sancti quatuor Evangelistae
qui illud scripserunt sic adjuvent, quod ille praenominatam
actionem ita non perpetrarit, sicut ei de
illis oblatum est. Et, in hac satisfactione purgatus,
secure deinceps suum exerceat ministerium. Quam
satisfactionem nonnulli praecedentium patrum sanctum
Leonem papam, in basilica sancti Petri apostoli,
coram reverendissimo caesare Carolo, ac clero
et plebe ita fecisse commemorant: atque ita mox
venerandum principem contra ejusdem sancti papae
adversarios, dignae ultionis vindictam exercere.
CAP. CLXXXV.-- #Si aliquis ex ordinatis ab episcopo suo damnatus fuerit, ut non debeat ab aliquo defensari.@#
(Ex concil. Afric., cap. 29.) Et illud petendum
ut statuere dignentur ut, si quis cujuslibet honoris
clericus, judicio episcoporum, quocumque crimine
fuerit damnatus, non liceat eum sive ab Ecclesiis
quibus praefuit, sive a quolibet homine defensari,
interposita poena damni pecuniae atque honoris, quo
nec aetatem nec sexum excusandum esse praecipiant.
CAP. CLXXXVI.-- #De presbytero a populo accusato.@#
( #Ex epist. Gregorii.@# ) De presbytero vero vel
quolibet sacerdote a populo accusato, si certi non
fuerint testes qui crimini illato veritatem dicant,
jusjurandum erit in medio, et illum testem proferat
de innocentiae suae puritate, cui nuda et aperta sunt
omnia, sicque maneat in proprio gradu.
CAP. CLXXXVII.-- #De clericis convictis et confessis, si intra annum causam suam purgare contempserint, nulla vox eorum post audiatur.@#
(Ex concil. Afric. cap. 46.) Rursum constitutum
est ut aliquoties clericis convictis et confessis in
aliquo crimine, vel propter eorum quorum verecundiae
parcitur, vel propter Ecclesiae opprobrium, aut
insolentem insultationem haereticorum atque gentilium,
si forte causae suae adesse voluerint, et innocentiam
suam asserere, intra annum excommunicationis
hoc faciant. Si vero intra annum causam
suam purgare contempserint, nulla vox eorum
postea penitus audiatur.
CAP. CLXXXVIII.-- #Ut nullus ex ordinatis laico jurare praesumat.@#
(Ex concil. Remensi, cap. 5.), Ut nullus ex ecclesiastico
ordine cuiquam laico quidquam supra sacra,
vel super sancta Evangelia juret, sed simpliciter
cum puritate et veritate dicat: Est, est, Non, non;
sed si est aliquid quod eis a laicis objiciatur, ad
episcopum, in cujus territorio est, deferatur: et
juxta id quod illi qui ejusdem sunt ordinis dijudicaverint,
aut corrigatur aut expurgetur.
CAP. CLXXXIX.-- #Si presbyter aut diaconus in fornicatione, aut perjurio, aut furto, homicidio, captus fuerit, ab officio suspendatur.@#
( #Ex can. apostolo.@# ) Presbyter aut diaconus qui
in fornicatione, aut perjurio, aut furto, aut homicidio
captus est, deponatur: non tamen communione
privetur. Dicit enim Scriptura: Non judicat Dominus
bis in idipsum.
CAP. CXC.-- #De ordinatis, si aliquis illorum percussor exstiterit.@#
(Ex conc. Agathensi, cap. 3.) Si quis in aliquo
ecclesiastico gradu sacratus percussor extiterit,
corripiatur accerime. Si non emendaverit, deponatur.
CAP. CXCI.-- #De presbyteris qui propter suam negligentiam degradantur.@#
(Ex concil. Mogunt., cap. 40.) Dictum est nobis
presbyteros propter suam negligentiam canonice
degradatos, et saeculariter gradu amisso vivere, et
poenitentiae agendae bonum negligere. Unde statuimus
ut, gradu amisso, agendae poenitentiae gratia in
monasterio aut canonico aut regulari mittantur.
Si vero hoc fieri causa quaelibet prohibuerit, ubicumque
sint, poenitentiam agere non desistant. Si
autem amisso gradu saeculariter vivere voluerint, et
poenitentiam agere neglexerint, ab Ecclesiae communione
separentur.
CAP. CXCII.-- #De ordinatis, si injuste degradati fuerint.@#
(Ex eodem, cap. 28.) Episcopus, presbyter aut
diaconus, si, a gradu suo injuste dejectus, in secunda
synodo innocens reperiatur, non potest esse quod
fuerat, nisi gradus | null | 6e5bdfbe-1110-4e66-9254-934549db4fcd | latin_170m_raw | null | None | None | None |
amissos recipiat coram altari de
manu episcoporum. Si episcopus est, orarium, annulum
et baculum. Si presbyter, orarium et planetam.
Si diaconus, orarium et albam. Si subdiaconus,
patenam et calicem. Sic et reliqui gradus in reparationem
sui recipiant quae, cum ordinarentur, perceperant.
CAP. CXCIII.-- #De ordinatis qui episcopum proprium contemnunt.@#
(Ex concil. Antioch., cap. 5.) Si quis presbyter
aut diaconus, episcopum proprium contemnens, se ab
Ecclesia sequestraverit, et seorsum colligens altare
constituerit, et commonenti episcopo non acquieverit,
nec consentire vel obedire voluerit semel et iterum
convocanti, hic damnetur omnimodo, nec ultra
remedium consequatur.
CAP. CXCIV.-- #Si presbyter contra suum episcopum inflatus schisma fecerit, ut anathematizetur.@#
(Ex conc. Carthag., cap. 11.) Ab universis episcopis
dictum est: Si quis presbyter ab episcopo suo
correptus fuerit, debet utique apud vicinos episcopos
conqueri, ut ab ipsis ejus causa possit audiri, ac
per ipsos suo episcopo reconciliari. Quod nisi fecerit,
sed superbia, quod absit! inflatus secernendum
se ab episcopi sui communione duxerit, ac separatim
cum aliquibus schisma faciens sacrificium Deo
obtulerit, anathema habeatur, et locum amittat. Si
querimoniam justam adversus episcopum non habuerit,
inquirendum erit.
CAP. CXCV.-- #De illis qui aliquem ex ordinatis falso crimine appetierint.@#
(Ex eodem, cap. 5.) Si quis episcopum aut presbyterum
vel diaconum falsis criminibus appetierit,
et probare non potuerit, nisi in fine dandam ei non
esse communionem.
CAP. CXCVI.-- #Ut criminator crimen criminati, litteris comprehensum, ante accusationem episcopo suo representet.@#
(Ex concil. Aureli., cap. 10.) Illud praeterea omni
ecclesiastico ordini omnimodis observandum est, ut
nullatenus aliquis praesumat in concilio vel synodali
conventu aliquem confratrum accusatione pulsare,
nisi prius ipsum accusationis crimen et litigationis
causas, litteris per ordinem comprehensum, manu
propria subscripserit, et episcopo vel sacrae synodo
porrexerit, ut juste et canonice litigantium controversiae
finiantur. Non enim licet, ut auctoritas Romana
testatur, nisi inscriptione celebrata reum
quemquam fieri, nec ad judicium exhiberi, quia
sicut convictum de crimine poena constringit, ita
accusatorem, si non probaverit quod objecit.
CAP. CXCVII.-- #Ut nullus ex ordinatis se proclamet in synodo, nisi scriptis.@#
(Ex concil. ad sanct. Medard., cap. 9.) Hincmarus,
archiepiscopus Remorum, suis accusatoribus
dixit: Quae est petitio vestra, fratres?--Misericordiam,
inquiunt, petimus nobis a vestra paternitate
impendi, de ministratione ordinum ecclesiasticorum,
ad quos a domino Ebone quondam provecti, a
vestra auctoritate suspensi sumus. Hincmarus episcopus
dixit: Habetis libellum reclamationis aut
postulationis, sicut ecclesiastica se habet traditio?
Illi autem responderunt se prae manibus nullum habere
libellum. Hincmarus episcopus dixit: Legum
ecclesiasticarum auctoritas talis est ut in causis
gestorum semper scripturam requirat: adeo ut qui
ad sacrum fontem accedit, suum dare nomen praecipiatur;
qui ad summum sacerdotium provehitur,
decreto manibus omnium roborato eligitur; ordinatus
autem a suis ordinatoribus litteras accipere jubetur;
qui etiam ab ecclesiastica societate quolibet excessu
discinditur, libellari scriptione aut recipitur
aut dejicitur; sed qui accusatur, vel excommunicatur
seu reconciliatur, per scripturam accusari vel
reconciliari jubetur. Et sic in caeteris hujusmodi in
tantum scriptura deposcitur, ut, sicut beatus Gregorius
in Commonitorio ad Joannem defensorem ex
Romanis legibus sumens scribit: Sententia quae
sine scriptura profertur, nec nomen sententiae habere
mereatur. Quapropter, fratres et filii, oportet vos,
secundum ecclesiasticam auctoritatem, reclamationem
vestram libelli serie allegare, eamque manibus
vestris roboratam synodo sacrae porrigere, ut convenienter
et canonice vobis valeat responderi. Et
tunc ipsi fratres libellum conscribentes, eique sua
nomina subscribentes, porrexerunt Hincmaro episcopo,
qui tunc una cum Wevilone, Senonensi archiepiscopo,
et cum Amalrico, Turonensi aeque archiepiscopo,
sub praesentia gloriosi regis Caroli,
synodo praesidebat.
CAP. CXCVIII.-- #De clericorum accusatoribus: si unum ex objectis probare non potuerint, ad caetera non admittantur.@#
(Ex concil. Africano, cap. 75.) Item placuit, quotiescunque
clericis ab accusatoribus multa crimina
objiciuntur, et unum ex ipsis de quo prius egerint,
probare non valuerint, ad caetera jam non admittantur.
CAP. | null | 11d06e58-3e28-4793-a43a-6c7ac1d99029 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
CXCIX.-- #De episcopo aut presbytero, si causa criminalis eis reputata fuerit, quomodo se expurgare debeant.@#
(Ex concil. Wormacien., cap. 8.) Si episcopo aut
presbytero causa criminalis, homicidium, adulterium
et maleficium reputatum fuerit, in singulis
Missam tractare debet, et Secretam publice dicere,
et communicare, et de singulis sibi reputatis innocentem
se ostendere. Quod si non fecerit, quinquennio
a liminibus ecclesiae extraneus habeatur.
CAP. CC.-- #Ut clerici ab alienis judicibus non constringantur.@#
(Ex decr. Adriani papae, cap. 38.) In clericorum
causa hujusmodi forma servetur, ut nequaquam eos
sententia non a suo judice dicta constringat.
CAP. CCI.-- #Criminantem injuste, et non probantem, verberibus publice castigandum, et in exilium deportandum.@#
(Ex regu. ad Antemium subdiaconum Campan.,
cap. 201.) Cum fortius punienda sint crimina quae
insontibus et maxime sacratis ordinibus ingeruntur,
quam sitis culpabiles, omnes qui in causa Joannis
diaconi resedistis, attendite, ut Hilarum criminatorem
ipsius, nulla ex definitione vestra poena veniens
castigaret. Nec illud ad excusationem vestram
esse credatis idoneum, quod vobis quasi judicare
volentibus solus frater et coepiscopus noster Paschasius
dicitur detulisse. Nam si zelus in vobis rectitudinis
viguisset, facilius uni a multis rationabiliter
suaderi, quam multi ab uno poterant sine causa
differri. Quia ergo tantae nequitiae malum sine digna
non debet ultione transire, suprascriptum fratrem
nostrum Paschasium volumus admoneri ut eumdem
Hilarum prius subdiaconatus, quo indignus fungitur,
privet officio, atque verberibus publice castigatum
faciat in exsilium deportari, ut unius poena multorum
possit esse eorrectio.
CAP. CCII.-- #Ut si quis clericum accusaverit, et testimoniis probare non potuerit, accusator poenam accusati accipiat.@#
(Ex concil. Braggarden., cap. 8.) Placuit ut, si quis
aliquem clericorum in accusatione fornicationis impetit,
secundum praeceptum Pauli apostoli, duo vel
tria testimonia requirantur ab illo. Quod si non
potuerit datis testimoniis approbare quod dixit,
excommunicationem accusati accusator accipiat.
CAP. CCIII.-- #Ut sicut laici clericos in secularibus in sua accusatione non recipiunt, ita nec ipsi in sacerdotum recipiantur.@#
(Ex concil. Aurelianensi, cap. 5.) Omnes episcopi
in tertia sessione acclamaverunt: Sane dignum est
ut, sicut sacerdotes vel clericos in sua accusatione
vel saecularibus judiciis laici non recipiunt, ita ipsi
in sacerdotum vel clericorum accusationibus, seu
ecclesiasticis negotiis, nisi sponte collaudentur, non
recipiantur: quoniam inconveniens est ut hi qui
hos respuunt, ab his recipiantur.
CAP. CCIV.-- #Ut testimonium laici contra clericum nemo suscipiat.@#
(Ex concil. Triburiensi, cap. 4.) Testimonium
laici adversus clericum nemo suscipiat.
CAP. CCV.-- #De ordinatis, si accusati fuerint, quot testibus se excusare debuerint.@#
(Ex concil. Carthaginen., cap. 20.) Si autem presbyteri
vel diaconi fuerint accusati, adjuncto sibi ex
vicinis locis proprius episcopus legitimo numero
collegarum, quos ab eodem accusati petierint, id est,
una secum in presbyterii nomine VI, in diaconii
tribus, ipsorum causas discutiat, eadem dierum et
dilationum, et a communione remotionum, et discussione
personarum inter accusatores, et eos qui
accusantur forma servata. Reliquorum autem clericorum
causas, etiam solus episcopus loci agnoscat et
finiat.
CAP. CCVI.-- #De substantia defuncti presbyteri, cujus esse debeat.@#
(Ex conc. Triburiensi, cui interfuit Arnolphus rex,
cap. 23.) Sancto concilio allatum est quod quidam
laici improbe agant contra presbyteros suos, ita ut
de morientium presbyterorum substantia partes sibi
vindicent sicuti de propriis servis. Interdicimus itaque
canonica auctoritate ne hoc ulterius fiat: sed
sicuti liberi facti sunt ad suscipiendum gradum et
agendum divinum officium, ita nihil ab eis exigatur
praeter divinum officium. De peculiari vero sacerdotum
nihil sibi usurpent, sed totum in quatuor dividatur
partes, una episcopo, alia altari, tertia pauperibus,
quarta parentibus: et si non sunt idonei
parentes, episcopus eam recipiat, et in usum Ecclesiae
diligenter distribuat. Et si quis contra haec facere
praesumpserit, anathematizetur.
CAP. CCVII.-- #De presbyteris qui sine testamento discesserint.@#
(Ex eodem, cap. 14.) Si quiscunque ex gradu ecclesiastico
sine testamento et sine cognatione discesserit,
haereditas ejus | null | b7495734-5b2a-4444-a86c-ad4022161b22 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
ad ecclesiam, ubi servivit,
devolvatur. Similiter de sanctimonialibus.
CAP. CCVIII.-- #De clericis qui laicalibus vestimentis utuntur.@#
(Ex eodem, cap. 27.) Ut laicalibus vestimentis clerici
non utantur, id est, mantello vel cotto, sive
cappa, nec pretiosis et ineptis calceamentis, et aliis
novitatum vanitatibus, red religioso et decenti habitu
induti incedant.
CAP. CCIX.-- #De eadem re.@#
(Ex concil. Carthaginen., cap. 45.) Clericus professionem
suam etiam habitu et incessu probet, et
idoneo nec vestibus nec calceamentis decorem
quaerat.
CAP. CCX.-- #De clericis qui ociose in nundinis ambulant.@#
(Ex eodem concil., cap. 48.) Clericus qui, non pro
emendo aliquid, in nundinis vel in foro deambulat,
ab officio suo degradetur.
CAP. CCXI.-- #Ut nullus ex clero arma militaria portet.@#
(Ex eodem concil. cap. 48.) Quicunque ex clero
esse videntur, arma militaria non sumant, nec armati
incedant, sed professionis suae vocabulum religiosis
moribus et religioso habitu praebeant. Quod si contempserint,
tanquam sacrorum canonum contemptores
et ecclesiasticae sanctitatis profanatores, proprii
gradus amissione mulctentur: quia non possunt
simul Deo et saeculo militare.
CAP. CCXII.-- #Ut omnes clerici magis confidant in defensione Dei quam in armis.@#
(Ex concil. Aurelianen., cap. 9.) Omnimodis dicendum
est presbyteris et diaconibus ut arma non
portent, sed magis confidant in defensione Dei quam
in armis.
CAP. CCXIII.-- #De illis qui, ex ecclesiastico ordine, aut venantur, aut cum accipitribus jocantur.@#
(Ex concil. Meldensi, cap. 8.) Episcopum, presbyterum
aut diaconem canes ad venandum, aut accipitres,
aut hujusmodi res habere non licet. Quod si
quis talium personarum in hac voluntate saepius detectus
fuerit, si episcopus est, tribus mensibus se
a communione suspendat, presbyter duobus, diaconus
uno ab omni officio et communione suspendantur.
CAP. CCXIV.-- #De servis Dei, ut omnes sylvaticae vagationes cum canibus et accipitribus interdicantur.@#
(Ex concil. Aurelianen., cap. 3.) Omnibus servis
Dei venationes et sylvaticas vagationes cum canibus,
et ut accipitres et falcones non habeant, interdicimus.
CAP. CCXV.-- #Ut clericos discordantes episcopus sua potestate reconciliet.@#
(Ex concil. Africano, cap. 59.) Discordantes clericos
episcopus vel ratione vel potestate ad concordiam
trahat, inobedientes synodus per audientiam damnet.
CAP. CCXVI.-- #De clericis qui proruperint in mutuam caedem.@#
(Ex concil. Hilerden., cap. 6.) Si qui clerici in
mutuam caedem proruperint, prout dignitas officiorum
in tali excessu contumeliam pertulerit, a pontifice
districtius vindicetur.
CAP. CCXVII.-- #De eadem re.@#
(Ex eodem, cap. 7.) Frater in fratrem si ausus fuerit
manum mittere, legitimam disciplinam accipiat.
CAP. CCXVIII.-- #De officiis et ministeriis septem diaconorum cum subdiaconibus et sequentium ordinum ministris observandis.@#
(Ex ep. Fabiani papae, cap. 2.) Septem ergo diaconi
sint in urbe Roma per septem regiones civitatis, sicut
a patribus accepimus, qui per singulas hebdomadas
et dominicos dies, atque festivitatum solemnia,
cum subdiaconibus et acolythis, ac sequentium ordinum
ministris, injuncta sibi observent ministeria, et
parati omni hora sint ad divinum officium, et quidquid
eis injungitur peragendum. Similiter et vobis prout
opportunum fuerit, per singulas civitates est faciendum
ut divinum, absque ulla mora aut negligentia,
studiose ac solemniter agatur officium.
CAP. CCXIX.-- #De numero certo diaconorum.@#
(Ex concil. Neocaesar., cap. 14.) Diaconi septem
debent esse juxta regulam, licet et valde magna sit
civitas. Idipsum autem et Actuum apostolorum liber
insinuat.
CAP. CCXX.-- #De eadem re.@#
(Ex concil. episcoporum, qui in Ancira et Caesaria
convenerunt, cap. 9.) Diaconi septem esse debent
secundum regulam, quamvis magna sit civitas. Cui
regulae auctoritas erit liber Actuum apostolorum.
CAP. CCXXI.-- #Ut diaconi coram presbyteris non sedeant.@#
(Ex concil. Laodicensi, cap. 20.) Quod non oporteat
diaconum coram presbytero sedere, sed jussione
presbyteri sedeat. Similiter autem et diaconis
honor habeatur ab obsequentibus, id | null | 0c30057d-c82e-44dd-b9f5-63bb7a628542 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
est, a
subdiaconis et omnibus clericis.
CAP. CCXXII.-- #De diaconibus qui se presbyteris anteponunt.@#
(Ex concil. Toletan., cap. 39.) Nonnulli diacones
in tantam erumpunt superbiam ut sese presbyteris
anteponant, atque in primo choro ipsi priores stare
praesumant presbyteris in secundo choro constitutis.
Ergo ut sublimiores sibi presbyteros agnoscant, tam
hi quam illi in utroque choro consistant.
CAP. CCXXIII.-- #Ut exorcistae energumenis manus imponant.@#
(Ex concil. Carthag., cap. 90). Omni die exorcistae
energumenis manus imponant.
CAP. CCXXIV.-- #De honore universis ordinibus competente.@#
(Ex decr. Silvestr. papae, cap. 4.) Ita fratres jubet
auctoritas divina, et affirmat, ut, a subdiacono usque
ad lectorem, omnes subditi sint diacono cardinali
urbis Romae, in Ecclesia honorem repraesentantes
tantum. Pontifici vero, presbyter, diaconus, subdiaconus,
acolythus, exorcista, lector, abbas, monachus,
in omni loco repraesentet obsequium, sive in publico,
sive in gremio ecclesiae.
CAP. CCXXV.-- #De sacerdotibus qui adimplere suum ministerium nesciunt, nec discere volunt: quod ab officio sint submovendi.@#
(Ex concil. Aurelianensi, cap. 6.) Sacerdotes qui
rite non sapiunt adimplere ministerium suum, nec
discere juxta praeceptum suorum episcoporum pro
viribus satagunt, vel contemptores canonum existunt,
ab officio proprio sunt submovendi, quousque
haec pleniter emendata habeant.
CAP. CCXXVI.-- #Ut inter clericos non computentur qui sub nullius episcopi disciplina inveniuntur.@#
(Ex concil. Parisiensi, cap. 10.) Nulla ratione clerici
aut sacerdotes habendi sunt qui sub nullius
episcopi disciplina et providentia gubernantur. Tales
enim acephalos, id est, sine capite, priscae Ecclesiae
consuetudo nuncupavit.
CAP. CCXXVII.-- #Exemplar formatae epistolae, quae in Nicaena synodo a sanctis patribus est formata et collaudata.@#
( #Ex decr. Nicaeni concilii.@# ) In nomine patris π, et
filii γ, et spiritus sancti α. Walterio Spirensi episcopo,
ego Burchardus sanctae Wormaciensis Ecclesiae
devotus gregis Christi famulus, in Deo vero
summae felicitatis beatitudinem. Cum sancta catholica
Ecclesia prompta sit sequi documenta Evangelica,
quae dicunt: Qui recipit prophetam in nomine prophetae,
accipiet mercedem, prophetae; et qui recipit justum
in nomine justi, et caetera: et Apostolus
jubeat hospitalitatem sectari, et necessitatibus sanctorum
virorum communicare; tamen propter eos qui
cauteriatam habent suam conscientiam, dicentes se
esse simplices, cum sint astutia diabolica repleti, et
pro opere pietatis dicunt se de loco ad locum transire,
cum sint sua malitia faciente fugitivi, et dicunt se esse
ministerio sacro insertos, cum non sint: statutum
est a sanctis Patribus neminem clericum alienum et
ignotum recipi ab aliquo episcopo et inthronizari in sua
ecclesia, nisi habeat a proprio episcopo epistolam
quae in canonibus nominatur formata. Ideo notum
facimus paternitati vestrae quod praesens frater noster
harum literarum portitor nomine Ecmannus, non
pro sua nequitia expulsus est a nobis: sed, postulantibus
fratribus nostris, eo quod ex familia nostra
fuit et noster baptizatus, fecimus ei libertatem receptam
a cornu altaris canonice, et ordinavimus
eum ad gradum presbyterii. Cui etiam has dimissorias
sive commendatitias literas fecimus, et eum ad
vestram dilectam fraternitatem dirigimus, ut in
vestra parochia sub vestro sacro regimine et defensione
consistere valeat. Ego, inquam, Burchardus
humilis episcopus, in nomine Patris, et Filii, et Spiritus
sancti, et in unitate sanctae Ecclesiae, in qua
Petro datum est jus ligandi atque solvendi, absolvo
Ecmannum presbyterum de civitate Wormaciensi,
indictione X; et licentiam do vobis inthronizandi eum
in quacunque ecclesia vultis vestrae parochiae. Hanc
ergo epistolam Graecis litteris hinc inde munire decrevimus,
et annulo Ecclesiae nostrae firmare censuimus.
Fraternitatem vestram Christus nobis incolumen
conservet. π. γ. α. π. β. ε. ζ. ξ. α. κ. η. θ. Data
Wormaciae, Idibus Martii, anno Dominicae incarnationis
millesimo duodecimo, indictione X.
CAP. CCXXVIII.-- #De illo qui fugam fratris celaverit.@#
( #Ex dictis Basilii.@# ) Si quis eum quem, districtionem
ecclesiasticam non ferentem, fugam meditari agnoverit,
non statim prodiderit, perditionis illius participem
se esse non dubitet: et tam diu est a conventu | null | d6ced230-cf51-4831-abe6-ae450fd4d2b9 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
fratrum sequestrandus, quam diu ille valeat
revocari.
CAP. CCXXIX.-- #De illis qui presbyteros suos male tractaverint.@#
(Ex concil. Arvernen., cap. 7.) Si quis presbyterum
proprium inhonorat, aut verbo aut facto contumeliam
facit, tam diu a liminibus Ecclesiae arceatur,
quousque per condignam poenitentiam satisfaciat.
Ait enim Apostolus: Presbyteri qui bene
praesunt, duplici honore digni habeantur. Item
alibi dicit: Obedite praepositis vestris, subjecti eis
estote, etc.
CAP. CCXXX.-- #Ut nomen papae in Ecclesiis sanctis recitetur.@#
(Ex concil. Vasensi, cap. 3.) Et hoc justum visum
est nobis ut nomen domini papae, quicunque sedi
apostolicae praefuerit, in nostris Ecclesiis recitetur.
CAP. CCXXXI.-- #Ut presbyter aut diaconus qui canonicus non est, sed in villis habitat, nusquam summas festivitates celebret nisi in civitatibus.@#
(Ex concil. Arvernen., cap. 6.) Si quis presbyter aut
diaconus, qui non in civitate canonicus esse dinoscitur,
sed in villulis habitans, in oratoriis officio sancto
deserviens celebrat divina mysteria, festivitates
praecipuas, Domini Natalem, Pascha, Pentecosten,
et si quae principales sunt festivitates reliquae,
dehinc ne faciat commonemus: et nusquam alibi
nisi cum episcopo suo in civitate festivitates supradictas
celebret. Quicunque sunt cives laici, natu
majores, pari modo in urbibus ad pontifices suos in
praedictis festivitatibus veniant, et ibi divina mysteria
celebriter audiant. Quod si qui improba temeritate
haec contempserint, a communione pellantur.
CAP. CCXXXII.-- #Ut presbyteris potestas praedicandi in suis plebibus concedatur.@#
(Ex concil. Vasensi, cap. 6.) Hoc etiam pro aedificatione
omnium ecclesiarum, et pro utilitate totius
populi nobis placuit, ut non solum in civitatibus,
sed etiam in omnibus parochiis, verbum faciendi
daremus presbyteris potestatem, ita ut si presbyter aliqua
infirmitate prohibente per seipsum non potuerit
praedicare, sanctorum patrum Homeliae a diaconibus
probatis recitentur.
CAP. CCXXXIII.-- #De clericis qui in rixa interficiuntur.@#
(Ex concil. Tribur., cui Arnolfus rex interfuit, cap.
50.) Quicunque clericus aut in bello, aut in rixa,
aut gentilium ludis mortuus fuerit, neque oblatione
neque oratione pro eo postuletur, sed in manus incidat
judicis: sepultura tantum non privetur.
CAP. CCXXXIV.-- #De clericis qui a dominis suis liberi facti sunt.@#
(Ex concil. apud Alth. habito, cui interfuit Conradus
rex, cap. 38.) Nullus clericus ad gradum presbyterii
promoveatur, nisi ut scriptum in canonibus
habetur. Si enim propter Dei dilectionem quis de
servis suis quemquam elegerit, et docuerit literas,
et libertati condonaverit, et per intercessionem erga
episcopum presbyterum effecerit, et secundum apostolos
victum et vestitum ei donaverit: ille autem
postea in superbiam elatus missam dominis suis et
canonicas horas observare, et psallere renuerit, et
eis juste obedire, dicens se liberum esse, noluerit,
et quasi libere cujus vult homo fiat, hoc sancta synodus
anathematizat, et illum a sancta communione
arceri judicat, donec resipiscat et domino suo obediat
secundum canonica praecepta. Sin autem obstinato
animo et hoc contempserit, accusetur apud
episcopum qui eum ordinavit, et degradetur: et fiat
servus illius idem domini sui, sicut natus fuerat.
Quisquis vero talem secum habuerit, postea quam
rem illius praedictam audierit, et domino suo non
reddiderit, vel a se projecerit, sive episcopus, sive
comes, sive clericus, sive laicus, anathematis illius
societate nodatus, poenam excommunicationis luet.
CAP. CCXXXV.-- #De presbyteris qui parochias fugerint in quibus locati sunt.@#
(Ex concil. Cabillon., cap. 41.) Presbyter proprio
loco dimisso ad alium migrans nequaquam recipiatur,
nisi suae migrationis causam dixerit, et se innocenter
vixisse in parochia in qua ordinatus est sub
testibus probaverit: litteras etiam habebit in quibus
sint nomina episcopi et civitatis plumbo impressa,
quibus cognitis, et talibus inventis quibus fides adhiberi
possit, recipiatur.
CAP. CCXXXVI.-- #De presbyteris qui crimine capitali accusantur, et collegas quibus se excusare possint non habent.@#
(Ex concil. Tribur., cui interfuit Arnolphus rex,
cap. 6.) De presbyteris qui crimine fornicationis,
sive aliquo capitali flagitio accusantur, et non habent
collegas cum quibus se excusare possint | null | 1450f486-9ff1-4636-afe7-44d0e7950448 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
, aut si
forte lapsi fuerint, quomodo satisfaciant. In quorum
judicio neque ad dexteram, neque ad sinistram declinandum
est, sed recta via gradiendum. In concilio
namque Neocaesariensi cap. scriptum est: Presbyter
si uxorem acceperit, ab ordine deponatur. Si
vero fornicatus fuerit, aut adulterium perpetraverit,
amplius pelli debet et ad poenitentiam redigi.
CAP. CCXXXVII.-- #De predicatione presbyterorum.@#
( #Ex concil. Triburiensi, cui interfuit rex Arnolph.@# )
Praecipimus vobis ut unusquisque vestrum super
duas seu tres hebdomadas, diebus dominicis seu
festivitatibus sanctorum, populum sibi commissum
doctrinis salutiferis ex sacra Scriptura sumptis in
Ecclesia sibi commissa post Evangelium perlectum
instruere studeat, et jubeat illis ut nullus de ecclesia
exeat, antequam a presbytero sive diacono ultima
laus, id est Benedicamus Domino, aut Ite missa
est, pronuntietur.
CAP. CCXXXVIII.-- #De ecclesiasticis, si saeculares potestates habere desiderant.@#
( #Ex epist. Gre. papae Secundino servo Dei recluso
directa.@# ) Certum namque est non vos ante exercitui
ducem praeponere, nisi vobis labor ejus fidesque
complaceret, et nisi eum anteactae vitae virtus et sollicitudo
aptum esse monstraverit. Si vero non aliis
nisi hujusmodi viris committitur gubernandus exercitus,
qualis dux esse debeat animarum ex istius
bonae rei comparatione colligitur. Sed verecundum
nobis est, et dicere pudet, quia sacerdotes sibi ducatum
arripiunt, qui exordium religiosae militiae non
viderunt.
CAP. CCXXXIX.-- #Ut viri veraces et Deum timentes, in civitatibus et in publicis vicis decani constituantur.@#
(Ex concil. Rothoma., cap. 9.) Ut populus admoneatur
ut in dominicis et festis diebus omnes ad vesperas,
et nocturnas vigilias, et ad missam omnimodis
occurrant, et ut decani in civitatibus et in vicis publicis
viri veraces et Deum timentes constituantur,
qui desides et negligentes commoneant ut ad Dei
servitium absque occasione properent, et ut ipsi decani
sacramento adstringantur ut, nulla interveniente
causa, scilicet, aut amoris, aut timoris, aut
propinquitatis, muneris, negligentes et transgressores
reticeant, quin sacerdotibus proprias eorum culpas
manifestent. Sacerdotum autem erit ita eorum
vitia, zelo et amore divino, cum debita disciplina
corrigere, sicut ipsi nolunt pro aliorum erratibus
sententiam justae damnationis suscipere. Et ut dies
festi a vespera usque ad vesperam absque opere servili
cum debito honore celebrentur.
FINIS LIBRI SECUNDI.
ARGUMENTUM LIBRI.
Liber hic ordinationem, congruentem dignitatem,
vitae qualitatem, officia, ministeriaque presbyterorum,
diaconorum, reliquorumque ordinum ecclesiasticorum
complectitur.
CAP. I.-- #De ordinationibus presbyterorum, et reliquorum ordinum.@#
(Ex concil. Nannetensi, cap. 3.) Episcopus quando
ordinationes facere disponit, omnes qui ad sacrum
ministerium accedere volunt feria quarta ante
ipsam ordinationem evocandi sunt ad civitatem,
una cum archipresbyteris qui eos repraesentare debent.
Et tunc episcopus e latere suo dirigere debet
sacerdotes, et alios prudentes viros, gnaros legis
divinae, et exercitatos in ecclesiasticis sanctionibus,
qui ordinandorum vitam, genus, patriam, aetatem,
institutionem, locum ubi educati sint, si sint bene
litterati, si in lege Domini instructi, diligenter investigent:
ante omnia si fidem catholicam firmiter
teneant, et verbis simplicibus asserere queant. Ipsi
autem quibus hoc committitur cavere debent ne
aut favoris gratia, aut cujuscunque muneris cupiditate
illecti, a vero devient, ut indignum, et minus
idoneum ad sacros gradus suscipiendos episcopi
manibus applicent. Quod si fecerint, et ille qui indigne
accesserit ad altare removebitur, et illi qui
donum sancti Spiritus vendere conati sunt, coram
Deo jam condemnati, ecclesiastica dignitate carebunt.
Igitur per tres continuos dies diligenter examinentur,
et sic Sabbato qui probati inventi sunt
episcopo repraesententur.
CAP. II.-- #Quae presbyteri necessario discere et scire debeant.@#
( #Ex dictis August.@# ) Quae ipsis sacerdotibus necessaria
sint ad discendum, id est: liber sacramentorum,
lectionarius, antiphonarius, baptisterium,
computus, Canon poenitentialis, Psalterium, Homeliae
per circulum anni Dominicis diebus, et singulis
festivitatibus aptae. Ex quibus omnibus si unum
defuerit, sacerdotis nomen vix in eo constabit, quia
valde periculosae sunt evangelicae minae quibus dicitur:
Si caecus caeco ducatum praestet, ambo in foveam
cadunt.
CAP. III.-- #De eadem re.@#
(Ex epist. Zephyrini papae, fratribus per | null | 69e0f407-99cc-4faa-acf4-c90a7991771a | latin_170m_raw | null | None | None | None |
Aegyptum
missa, cap. 10.) Ordinationes vero presbyterorum et
levitarum tempore congruo, et multis coram astantibus
solemniter agite, et probabiles ac doctos viros
ad hoc opus constituite, ut illorum societate et
adjumento plurimum gaudeatis.
CAP. IV.-- #Quod ordinationes fieri non debeant, nisi in loco certo et religioso.@#
(Ex concil. Meldensi, cap. 6.) Hi qui ordinari petunt,
nullatenus ordinentur, nisi in loco certo et religioso,
vel etiam in civitate saltem uno anno immorentur,
ut de vita et conversatione atque de doctrina
illorum certitudo possit agnosci.
CAP. V.-- #Quod Abraham primus sit appellatus presbyter, et quare presbyteri nominentur.@#
(Ex epist. Anacleti papae omnibus episcopis per Italiam
constitutis missa, cap. 22.) Porro et Mosi praecipitur
ut eligat presbyteros, id est seniores. Unde
et in Proverbiis dicitur: Gloria senum canities.
Haec vero canities sapientiam designat, de qua scriptum
est: Canities hominum prudentia est. Cumque
nongentos et amplius annos ab Adam usque ad
Abraham vixisse homines legimus, nullus alius primus
appellatus est presbyter, id est senior, nisi
Abraham, qui multo paucioribus vixisse annis convincitur.
Non ergo propter decrepitam senectutem,
sed propter sapientiam, presbyteri nominantur. Initium
enim sacerdotii Aaron fuit: licet Melchisedech
prior obtulerit sacrificium Deo, et post hunc Abraham,
Isaac et Jacob. Sed hi spontanea voluntate,
non sacerdotali auctoritate, ista fecerunt.
CAP. VI.-- #Quod nullus ex ecclesiastico ordine absolute debeat ordinari.@#
(Ex concil. Chalcedon. cap. 6.) Nullum absolute ordinari
debere presbyterum aut diaconum, nec quemlibet
in ecclesiastico gradu, nisi specialiter Ecclesiae
civitatis, aut possessionis aut martyris, aut monasterii
nomen, cui ordinandus est, pronuntietur. Qui
vero absolute ordinantur, decrevit sancta synodus irritam
haberi hujuscemodi manus impositionem, et
nusquam posse ministrare, ad ordinantis injuriam.
CAP. VII.-- #Quod sub aspectu audientium ordinationes celebrari non debeant.@#
(Ex concil. Laodicensi, cap. 4.) Quod non oporteat
ordinationes sub aspectu audientium celebrari.
CAP. VIII.-- #Quod turbis electionem promovendorum facere non liceat.@#
(Ex eodem, cap. 13.) Quod non sit permittendum
turbis electiones eorum facere qui sunt ad sacerdotium
provehendi.
CAP. IX.-- #Quod episcopum vel presbyterum ante triginta annos ordinare non liceat.@#
(Ex concil. Agathens., cap. 7.) Episcopum vero,
vel presbyterum ante triginta annos, id est antequam
ad viri perfecti aetatem perveniat, nullus metropolitanorum
ordinare praesumat: ne per aetatem,
quod aliquoties evenit, aliquo errore detineantur.
CAP. X.-- #De presbyteris qui ante@# XXX #annos ordinantur.@#
(Ex decr. Fabian. papae Orientalib. missis.) Si quis
triginta aetatis suae non impleverit annos, nullo
modo presbyter ordinetur, etiam si valde sit dignus:
quia et ipse Dominus tricesimo anno baptizatus est,
et sic coepit docere. Oportet ergo eum qui ordinandus
est, usque ad hanc aetatem legitimam consecrari.
CAP. XI.-- #Quod ante@# XXV #annos diaconi non sint ordinandi.@#
(Ex concil. Carthag., cap. 16.) Placuit ut ante viginti
quinque annos aetatis, nec diaconi ordinentur,
nec virgines consecrentur, et ut lector populum
non salutet.
CAP. XII.-- #Quod in veteri lege praecipiatur ut ante vigesimum quintum annum Levitae in tabernaculo non servirent.@#
(Ex concil. Toletano, cap. 20.) In veteri lege ab
anno vigesimo et quinto Levitae in tabernaculo servire
praecipiuntur, cujus auctoritatem in canonibus
sancti Patres secuti sunt. Nos et divinae legis, et
conciliorum praecepti immemores, infantes et pueros
Levitas facimus ante legitimam aetatem, ante
experientiam vitae. Ideoque ne ulterius fiat a nobis,
et divinae legis et canonum admonemur sententiis:
sed viginti quinque annorum aetatis Levitae consecrentur,
et triginta annorum presbyteri ordinentur:
ita ut secundum apostolicum praeceptum probentur
primum, et sic ministrent, nullum crimen habentes.
CAP. XIII.-- #De presbyteris qui sine examine sunt provecti.@#
(Ex concil. Nicaen., cap. 9.) Si qui presbyteri sine
examine sunt provecti, vel cum discuterentur peccata
sua confessi sunt, et homines contra canones
commoti, manus confessis imponere tentaverunt,
tales regula non admittit | null | edc0d25c-c481-468c-aa8c-38d65ad90fc7 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
: quia quod irreprehensibile
est catholica defendit Ecclesia.
CAP. XIV.-- #De eo qui sibi volens aliquod membrum truncaverit.@#
(Ex decr. Innocentii papae, cap. 28.) Qui igitur
partem digiti sibi abscidit volens, hunc ad clerum
canones non admittunt. Cui vero casu hoc accidit,
etsi in clero fuerit repertus, non abjici.
CAP. XV.-- #De clericis qui a medicorum incisione claudi efficiuntur.@#
(Ex concil. Hilerdensi, cap. 20.) Si quis in infirmitate
positus clericus, et medicorum incisione
claudus efficitur, promoveri ad sacros ordines eum
non denegamus.
CAP. XVI.-- #De illis qui invident fratrum provectionibus.@#
(Ex concil. Africano, cap. 54.) Clericus invidens
fratrum provectionibus, donec in vitio est, non promoveatur.
CAP. XVII.-- #Ut seditionarii non ordinentur.@#
(Ex eodem, cap. 67.) Seditionarios nunquam ordinandos
clericos, sicut nec usurarios vel injuriarum
suarum ultores.
CAP. XVIII.-- #Quod illiteratus et aliquo membro imminutus provehi ad sacros ordines non debeat.@#
(Ex epist. Gelasii papae, cap. 16.) Illitteratos quoque,
aut aliqua parte corporis imminutos, nullus
praesumat ad clerum provehere. Quia nec litteris
carens, sacris esse potest aptus officiis, et vitiosum
nihil Deo prorsus offerri legalia praecepta sanxerunt.
Similiter qui seipsos abscindunt.
CAP. XIX.-- #De filiis concubinarum.@#
(Ex concil. Aurelian., cap. 10.) De his qui ex
concubinis filios habent, et uxores legitimas post-habuerunt,
et, defunctis uxoribus, sibi concubinas
publice sociant, id observandum censuimus, ut sicut
eos qui jam clerici per ignorantiam ordinati sunt
non removemus, ita statuimus ne ulterius ordinentur.
CAP. XX.-- #Ut daemonibus similibusque passionibus irretiti sacra tractare non debeant.@#
(Ex epist. Gelasii papae, cap. 19.) Usque adeo sane
comperimus illicita quaeque prorumpere, ut daemonibus
similibusque passionibus irretitis mysteria sacrosancta
tractare tribuatur. Et post pauca: Si
corpore sauciatum aut debilem nequaquam sancta
contingere lex divina permisit, quanto magis doni
coelestis dispensatores esse non convenit, quod est
deterius, mente perculsos.
CAP. XXI.-- #Ut de servili conditione, nisi prius a dominis propriis libertatem habeant, nulli ordinentur.@#
(Ex concil. Triburien., cap. 25.) Ut nulli de servili
conditione ad sacros ordines promoveantur, nisi
prius a dominis propriis legitimam libertatem consequantur.
Cujus libertatis charta ante ordinationem
in ambone publice legatur, et si nullus contradixerit,
rite consecrabuntur. Porro servus non canonice
consecratus, postquam de gradu deciderit, ejus sit
conditionis, cujus fuerat ante gradum.
CAP. XXII.-- #De eadem re.@#
(Ex decret. Leonis papae, cap. 1.) Admittuntur passim
ad ordinem sacrum quibus nulla natalium, nulla
morum dignitas suffragatur: et qui a dominis suis
libertatem consequi minime potuerunt, ad fastigium
sacerdotii, tanquam servilis vilitas hunc honorem
jure capiat, provehuntur: et probari Deo posse
creditur, qui domino suo necdum probare se potuit.
Et post pauca: Debet enim esse immunis ab
aliis, qui divinae militiae fuerit aggregandus, ut a
castris Dominicis, quibus nomen ejus ascribitur,
nullis necessitatum vinculis abstrahatur.
CAP. XXIII.-- #De bonis illorum qui a dominis propriis libertate donantur.@#
(Ex concil. Toletano, cap. 2.) De rebus vero illorum,
vel peculiari, quia dominis propriis libertate
donantur, ut ad gradus ecclesiasticos promoveri
debeant, statutum est, ut in potestate dominorum
consistat quidquid ante libertatem habuerunt, utrum
illis concedere voluerint, an sibi retinere.
CAP. XXIV.-- #Ut servus, nesciente domino suo, ordinari non debeat.@#
(Ex concil. Aurelian., cap. 5.) Servus si absente
aut nesciente domino, episcopo sciente quod servus
sit, diaconus aut presbyter fuerit ordinatus, ipso in
clericatus officio permanente, episcopus cum suo
domino duplici satisfactione compenset. Si vero episcopus
eum servum nescierit, qui testimonium perhibent,
aut eum supplicaverint ordinari, simili redhibitione
teneantur obnoxii.
CAP. XXV.-- #De his qui libertatem a dominis suis ita percipiunt, ut nullum sibi obsequium retentent.@#
(Ex concil. Tolet., cap. 73.) Quicunque libertatem
a dominis suis ita percipiunt, ut | null | 36fb5afe-0d72-4bff-8e88-ec2c53e5c86d | latin_170m_raw | null | None | None | None |
nullum sibimet
in eis obsequium patronus retentet, isti, si sine crimine
capitali sunt, ad clericatus ordinem liberi
suscipiantur: quia directa manumissione absoluti
esse noscuntur. Qui vero retento obsequio manumissi
sunt, pro eo quod adhuc patroni servituti tenentur
obnoxii, nullatenus sunt ad ecclesiasticum
ordinem promovendi, ne, quando voluerint eorum
domini, fiant ex clericis servi.
CAP. XXVI.-- #De servis ordinandis secundum ecclesiastica mandata, quomodo ingenui fieri debeant.@#
(Ex concil. Remensi, cap. 1.) Auctoritas ecclesiastica
patenter admonet, insuper et majestas regia
canonicae religioni assensum praebet, ut quemcunque
ad sacros ordines ex familia propria promovere
Ecclesia quaeque delegerit, in praesentia sacerdotum
canonicorum simul et nobilium laicorum, ejus cui
subjectus est subscriptione et manumissione sub
libertatis testamento solemniter roboretur. Idcirco
ego Burchardus, Deo annuente Wormaciensis Ecclesiae
episcopus, quemdam Ecclesiae nostrae famulum,
nomine Eberhardum, sacris ordinibus oblatum,
ad altaris cornu, nobilium virorum in praesentia,
per hoc auctoritatis testamentum statuo, ita ut ab
hodierno die et tempore bene ingenuus, atque ab
omni servitutis vinculo securus permaneat, tanquam
si ab ingenuis fuisset parentibus procreatus vel natus:
eamdemque pergat partem quamcunque volens
canonice elegerit, ita ut deinceps nec nobis
neque successoribus nostris ullum debeat noxiae
conditionis servitium, sed omnibus diebus vitae suae
sub certa plenissimaque ingenuitate, sicut alii qui
ejusdem sunt ingenuitatis, per hunc manumissionis
atque ingenuitatis titulum, bene semper ingenuus
atque securus existat. Suum vero peculiare quod
habet, aut quod abhinc assequi poterit, faciat inde
secundum canonicam auctoritatem libere quidquid
voluerit. Et ut haec ingenuitatis pagina inviolabilem
obtineat firmitatem, manu propria illam roboravimus.
CAP. XXVII.-- #De eodem.@#
( #Ex concil. Toletano.@# ) Debent autem suprascriptae
ingenuitatis chartae non solum nomen illius qui has
fieri rogat, sed etiam nomina sacerdotum et nobilium
laicorum qui ibi fuerint, in ordine digesta,
cum signis propria manu impressis continere. Nam
sine horum astipulatione, pagina auctoritate testium
nudata pro nihilo deputatur. Oportet etiam ut locum,
diem, annum, et principem, et indictiones in
fine vel in margine adnotatas habeant in hunc modum:
Actum in illa civitate in domo sancti Petri,
Kalendis illis, anno Dominicae incarnationis, illo
regnante, illo rege, et praesidente in cathedra supradictae
civitatis episcopo illo, vel in monasterio
illo, indictione illa, in Dei nomine feliciter, Amen.
Ait enim Romana auctoritas: Quaecunque leges sine
die et consule fuerint prolatae, non valeant.
CAP. XXVIII.-- #De eodem.@#
( #Ex eodem concilio.@# ) Instruendi sunt praeterealaici,
ut sciant quod nullatenus alio loco manumittere
proprios possunt servos, quos Dominicis castris
aggregari decreverunt, nisi in sacrosancta Ecclesia
ordine supra notato. Quomodo enim clerici extra
Ecclesiam libertatem consequi possunt, qui a lege
mundana extranei sunt? Et quibus interdicitur ne
ad saeculare judicium procedant, quomodo saeculari
judicio a jugo servitutis absolvuntur? Sed fortasse
dicit aliquis: Clericus fieri non permittitur, nisi ante
susceptum clericatus officium, ingenuitatis dignitate
potiatur. Re vera verum dicit. Et ideo quod infirmari
vel vituperari potest, praecaveri debet.
CAP. XXIX.-- #De eodem.@#
( #Ex eodem concilio.@# ) Non solum autem qui ad
clericatus ordinem promovendi sunt, in Ecclesia
manumittendi sunt, verumetiam hi quos quisque
pro remedio animae suae emancipari vult: quia sic
scriptum quippe est in pacto Francorum.
CAP. XXX.-- #Exemplar libertatis de proprio servo.@#
( #Ex eodem concilio.@# ) Qui debitum sibi nexum,
atque competens relaxat servitium, praemium in futuro
apud Dominum sibi provenire non dubitet.
Quapropter ego in Dei nomine ill., pro remedio
animae meae, vel aeterna retributione, in ecclesia
sancti Petri, vel illius sancti, sub praesentia episcopi,
vel sacerdotum ibi consistentium, ac nobilium laicorum,
ante cornu altaris istius ecclesiae absolvo
servum meum ill. per hanc chartam absolutionis
et ingenuitatis ab omni vinculo servitutis, ita ut ab
hac die et deinceps ingenuus sit, et ingenuus permaneat,
tanquam si ab ingenuis parentibus fuisset
natus vel procreatus. Eam pergat partem quam
maluerit, vel quam ei auctoritas canonica permittit,
et sicut alii ingenui vitam ducat ingenuam. Nulli
autem haeredum meorum ac prohaeredum, nec cuicunque
personae alii quidquam aebeat servitutis, vel
libertatis | null | b74f5885-3c6d-4bc6-9187-e0aa5e7b1e97 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
obsequium, nisi soli Deo, cui omnia subjecta
sunt, vel pro cujus amore ipsum devotus ad ejus
servitium obtuli. Peculiare vero suum quod ei dominus
dederit, vel deinceps Deo auxiliante laborare
potuerit, concessum in perpetuum habeat, ut inde
faciat quidquid illi placuerit, secundum ecclesiasticas
sanctiones. Si quis vero, quod futurum esse non
credo, si ego ipse, aut aliquis de haeredibus meis,
vel quaelibet opposita persona contra hanc ingenuitatis
chartam venire tentaverit, aut eam quolibet
modo infringere voluerit, in primis iram Dei incurrat,
et a liminibus sanctae Dei Ecclesiae extraneus
efficiatur, et insuper cui litem intulit sexaginta
solidos persolvat, et quod repetit evindicare non
valeat, sed praesens ingenuitas, mea vel aliorum
bonorum hominum manibus roborata, cum astipulatione
subnixa, omni tempore maneat inconvulsa.
CAP. XXXI.-- #De servorum ordinatione.@#
(Ex eodem cap. 82.) De servorum ordinatione, qui
passim ad gradus ecclesiasticos indiscrete promoventur,
placuit omnibus cum sacris canonibus concordare
debere, et statutum est ut nullus episcoporum
deinceps eos ad sacros ordines promovere praesumat,
nisi prius a dominis propriis libertatem consecuti
fuerint: et si quilibet servus dominum
suum fugiens, aut latitans, aut adhibitis testibus
munere conductis, vel corruptis, aut qualibet calliditate
vel fraude ad gradus ecclesiasticos pervenerit,
decretum est ut deponatur, et dominus ejus
eum recipiat. Si vero avus, aut pater, ab alia patria
in aliam migrans, in eadem provincia filium
genuerit, et ipse filius ibidem educatus, et ad gradus
ecclesiasticos promotus fuerit, et utrum servus sit
ignotum sit, et postea veniens dominus illius legibus
eum acquisierit, sancitum est ut si dominus ejus
illi libertatem dare voluerit, in gradu suo permaneat.
Si vero eum catena servitutis a castris Dominicis
abstrahere voluerit, gradum amittat: quia juxta
sacros canones vilis persona manens sacerdotii dignitate
fungi non potest.
CAP. XXXII.-- #De ecclesiarum servis.@#
(Ex eodem concilio, cap. 33.) De ecclesiarum
vero servis communi sententia est decretum, ut archiepiscopi
per singulas provincias constituti nostram
auctoritatem sequantur: suffraganei autem
illorum exemplar illius penes se habeant, et quandocunque,
de familia Ecclesiae, utilis inventus aliquis
ordinandus est, in ambone ipsa auctoritas coram
populo legatur, et coram sacerdotibus et omni clero
ante cornu altaris, sicut in nostra auctoritate continetur,
remota qualibet calliditate, libertatem consequatur:
et tunc demum ad gradus ecclesiasticos promoveatur.
CAP. XXXIII.-- #Ut poenitentes vel digami non promoveantur.@#
(Ex concil. Aurelaten., cap. 3.) Ut digami vel
poenitentes, vel repudiatarum mariti, ad sacerdotium
non promoveantur.
CAP. XXXIV.-- #Energumeni non solum non assumendi sunt ad clerum, sed inventi ab officio removendi.@#
(Ex concil. Araus., cap. 6.) Energumeni non solum
non assumendi sunt ad ullum ordinem clericatus,
sed etiam illi qui ordinati sunt ab imposito
officio repellendi sunt.
CAP. XXXV.-- #Ut nullus ex poenitentibus ordinetur.@#
(Ex concil. Carthag., cap. 68.) Ex poenitentibus
quamvis bonus, clericus non ordinetur. Si per ignorantiam
episcopi factum fuerit, deponatur a clero:
quia se ordinationis tempore non prodidit fuisse
poenitentem.
CAP. XXXVI.-- #De actoribus et procuratoribus, si ordinari debeant.@#
(Ex eodem, cap. 9.) Magnus episcopus Astuagensis
dixit: Quid dilectioni videtur vestrae, procuratores
et actores etiam seu curatores pupillorum si debeant
ordinari? Gratus episcopus dixit: Si, post deposita
universa et reddita ratiocinia, actus vitae ipsorum
fuerint comprobati in omnibus, debent et cum laude
cleri, si postulatus fuerit, honore munerari. Si enim
ante libertatem negotiorum vel officiorum, ab aliquo
sine consideratione fuerint ordinati, Ecclesia infamatur.
Universi dixerunt: Recte omnia statuit sanctitas
tua, ideoque ita nostra est quoque sententia.
CAP. XXXVII.-- #Ut de poenitentibus nullus admittatur ad clerum.@#
(Ex concil. Toletan. 1, cap. 1.) Item placuit ut
poenitentes non admittantur ad clerum, nisi tantum,
si necessitas aut usus exegerit, inter ostiarios deputentur,
vel inter lectores, ita ut Evangelia et
Apostolum non legant. Si qui autem ante ordinati
sunt subdiacones, inter subdiacones habeantur, ita
ut manum non imponant, aut sacra contingant. Ex
eo vero poenitente | null | 0c1d5765-281c-44f1-91a5-f1b2769d3c8c | latin_170m_raw | null | None | None | None |
dicimus, qui post baptismum, aut
pro homicidio, aut pro diversis criminibus gravissimisque
peccatis publicam poenitentiam gerens sub
cilicio, divino fuerit reconciliatus altario.
CAP. XXXVIII.-- #Laicus, si secundo uxorem duxerit, clericus non fiat.@#
(Ex concil. Aurelian., cap. 8.) Si quis de laicis,
post uxorem, aliam cujuscunque conditionis cognoverit
mulierem, in clerum nullatenus admittatur.
CAP. XXXIX.-- #Ut nullus episcopus alterius parochianum retinere praesumat.@#
(Ex decr. Adrian. pap., cap. 15.) Nullus episcopus
alterius parochianum praesumat retinere aut ordinare
absque ejus voluntate, vel judicare: quia sicut
irrita erit ejus ordinatio, ita et dijudicatio; quoniam
censemus nullum alterius judicis, nisi sui sententia
teneri. Nam qui eum ordinare non potuit. nec judicare
ullatenus potest.
CAP. XL.-- #Ut ab alieno episcopo ordinatus in clero non maneat.@#
(Ex concil. Mogunt., cap. 4.) Ordinatus clericus
ab alio episcopo, non deprecante vel consentiente
suo, in clero non maneat.
CAP. XLI.-- #De quodam episcopo qui alterius episcopi clericum, eo nolente, ordinaverat.@#
(Ex concil. Afric., cap. 42.) Epigonius episcopus
dixit: In multis conciliis hoc statutum est, etiam
nunc hoc confirmandum est a vestra prudentia, fratres
beatissimi, ut clericum alienum nullus sibi praeripiat
episcopus, praeter ejus arbitrium cujus fuerit
clericus. Dico autem Julianum, qui ingratus est Dei
beneficiis per meam parvitatem in se collatis, ita
temerarium et audacem exstitisse, ut eum qui a me
baptizatus est, cum esset puer egentissimus, mihi
ab eodem commendatus, cumque multis annis a
me aleretur, atque incresceret, hunc, ut dixi, baptizatum
esse in ecclesia mea per manum parvitatis
meae constat: idem in dioecesi Mepaliensi lector esse
coeperat, imo annis ferme duobus legerat, nam nescio
quo contemptu immanissimo idem Julianus eum
arripuit, quem dicitur quasi proprium civem sui
loci Vazaritani me inconsulto usurpare. Nam et
diaconem illum ordinavit. Hoc si liceat, pateat haec
licentia a vobis, beatissimi fratres. Sin minus, tam
impudens cohibeatur, ne se misceat communioni
cujusquam. Numidius episcopus dixit: Si, non postulata
neque consulta tua dignatione, id videtur fecisse
Julianus, judicamus omnes inique factum, atque
indigne. Quapropter nisi idem Julianus correxerit
errorem suum, et cum satisfactione eumdem clericum,
quem fuerat ausus ordinare, revocaverit tuae
plebi, contra statuta concilii faciens, contumaciae
suae separatus a nobis excipiet judicium. Epigonius
episcopus dixit: Aetate pater, et ipsa promotione
antiquissimus, vir laudabilis, frater et collega noster
Victor, vult hanc petitionem generalem omnibus
effici.
CAP. XLII.-- #Ut nemo clericum alienum suscipiat sine voluntate sui episcopi.@#
(Ex conc. Carthag., cap. 20.) Ut clericum alienum,
nisi concedente proprio episcopo, nemo audeat vel
retinere, vel promovere in ecclesia sibi credita,
clericorum autem nomen etiam lectores, et psalmistae,
et ostiarii retinent.
CAP. XLIII.-- #Ut nullus episcopus alienum clericum sine litteris episcopi sui suscipiat.@#
(Ex eodem conc., cap. 6.) Privatus episcopus Begesilitanus
dixit: Suggero sanctitati vestrae ut statuatis
non licere clericum alienum ab aliquo suscipi
sine litteris episcopi sui, neque apud se retinere nec
laicum usurpare sibi de plebe aliena, ut eum ordinet
sine conscientia ejus de cujus plebe est. Gratus episcopus
dixit: Hoc observare pacem custodit. Nam
in mensa concilii sanctissimi Sardinensis similiter
statutum est, ut nemo alterius plebis hominem usurpet.
Sed si forte erit necessarium, petat a collega
suo, et consensum habeat.
CAP. XLIV.-- #De presbyteris et diaconibus qui sine litteris episcopi sui ambulant.@#
(Ex conc. Agathensi, cap. 5.) Presbyter et diaconus,
aut clericus, si sine antistitis sui epistolis ambulat,
communionem ei nullus impendat.
CAP. XLV.-- #De eadem re.@#
(Ex conc. Laodic., cap. 41.) Quod non oporteat sacerdotem,
vel clericum, sine litteris proficisci canonicis.
CAP. XLVI.-- #Ut quisque ordinatus litteras ab ordinatore suo accipiat.@#
(Ex conc. Milivitano, cap. 14.) Deinde placuit, ut
quicunque deinceps ab episcopis ordinantur, litteras
accipiant ab ordinatoribus suis, manu eorum subscriptas | null | 8883a3b7-500e-4942-bae8-1fa22c02f8b8 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
,
continentes annum Domini et diem, ut
nulla altercatio de posterioribus vel anterioribus
oriatur.
CAP. XLVII.-- #Ut ordinatus quisque in illis locis permaneat ad quae ordinatus est.@#
(Ex conc. Aurel., cap. 2.) De his qui in quibuscunque
locis ordinati fuerint ministri, in ipsis locis perseverent.
CAP. XLVIII.-- #De presbytero qui confessus fuerit quod ante ordinationem peccaverit.@#
(Ex concil. Cabillon., cap. 5.) Si quis presbyter
ante ordinationem peccaverit, et post ordinationem
peccatum confessus fuerit, quod ante erraverit, non
offerat, sed tantum pro religione nomen presbyteri
portet. Si autem non ipse confessus, sed ab alio
publice fuerit convictus, nec hoc ipsum habeat ut
nomen presbyteri portet. Similiter et de diaconibus
observandum est, ut si ipse confessus fuerit, ordinem
subdiaconi retineat.
CAP. XLIX.-- #De eodem.@#
(Ex concil. Neocaesariensi, cap. 8.) Presbyter si
praeoccupatus corporali peccato promoveatur, et
confessus fuerit de se quod ante ordinationem deliquerit,
oblata non consecret, manens in reliquis
officiis propter studium bonum. Quod si de se ipse
non fuerit confessus, et argui manifeste nequiverit,
potestatis suae judicio relinquatur.
CAP. L.-- #Ut nullus presbyter absque sacerdotalibus vestimentis missam celebret.@#
(Ex concil. Remensi, cap. 4.) Ut nullus presbyter
absque amictu, alba, et stola, et fanone, et casula
ullatenus praesumat missam celebrare: et haec sacra
vestimenta mundissima sint, et in nitido loco infra
ecclesiam collocentur: nec unquam presbyter his
indutus extra ecclesiam exeat: quia hoc divina lex
prohibet.
CAP. LI.-- #Ut clericus inter tentationes ab officio non declinet.@#
(Ex concil. Carthag., cap. 50.) Clericum inter tentationes
ab officio declinantem, vel negligentius agentem,
ab ipso officio dicunt removendum.
CAP. LII.-- #Ut omnis presbyter in sua ecclesia singulis Dominicis diebus aquam benedicat.@#
(Ex concil. Nannetensi, cap. 5.) Omnibus diebus
Dominicis quisque presbyter in sua ecclesia ante
missarum solemnia aquam benedictam faciat in vase
nitido, et tanto mysterio convenienti, de qua populus
intrans ecclesiam aspergatur, et atrium ejusdem
ecclesiae cum crucibus circumeundo similiter aspergat,
et pro animabus ibidem quiescentibus oret. Et
qui voluerit in vasculis suis accipiat ex ipsa aqua,
et per mansiones, et agros, et vineas, super pecora
quoque sua, atque super pabula eorum, nec non
super cibos et potum suum conspergat.
CAP. LIII.-- #Item de aqua benedicenda.@#
( #Ex epist. Alexand. papae, fratrib. per Aegypt.
missa.@# ) Aquam enim sale conspersam populis benedicimus,
ut ea cuncti aspersi sanctificentur. Quod
et omnibus sacerdotibus faciendum esse mandamus.
Nam si cinis vitulae aspersus populum sanctificabat,
atque mundabat, quanto magis aqua quae sale
aspersa divinisque precibus sacrata est, populum
sanctificat atque mundat? Et si sale asperso per
Eliseum prophetam sterilitas aquae sanata est,
quanto magis divinis precibus sacrata aqua sterilitatem
rerum aufert humanarum, et coinquinatos
sanctificat et purgat, et caetera bona multiplicat, et
insidias diaboli avertit, et a phantasmatum versutiis
hominem defendit?
CAP. LIV.-- #Ut missae peculiares in diebus solemnibus non fiant.@#
( #Ex dictis August.@# ) Et hoc attendendum est, ut
missae peculiares, quae per dies solemnes a sacerdotibus
fiunt, non ita in publico fiant, ut per eas populus
a publicis missarum solemnibus quae hora tertia
canonice fiunt abstrahatur: quia pessimus usus
est apud quosdam, in Dominicis diebus, sive in quibuslibet
festivitatibus mox missam celebrare, quam
quis, et si pro defunctis sit, cum audierit abscedat,
et per totum diem a primo mane ebrietati et comessationi
potius quam Deo deserviat. Admonendus
est populus ut ante publicum peractumque officium
ad cibum non accedat: sed omnes ad publicam
sanctam matrem ecclesiam missarum solemnia, et
praedicationem audituri conveniant: et ut sacerdotes
missas hora tertia celebrent, ut populus a publicis
solemnibus non abstrahatur. Sed sacerdotes qui
in circuitu urbis aut in eadem urbe sunt, et populus,
ut praediximus, in unum ad publicam missarum celebrationem
conveniant, exceptis Deo sacratis feminis,
quibus mos est ad publicum non egredi, sed
claustris monasterii contineri.
CAP. LV.-- #De | null | 10a98fc2-4e35-4fa0-9a38-83797cf0d1c4 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
ministerio presbyterorum, vel quid eis commissum sit.@#
( #Ex dictis ejusdem.@# ) Vos presbyteri veraciter nosse
debetis, et semper meminisse, quia nos, quibus regendarum
animarum cura commissa est, pro his qui
nostra negligentia pereunt rationem reddituri sumus:
pro his vero quos verbis et exemplis lucrati
fuerimus praemium aeternae vitae percipiemus. Nobis
enim a Domino dictum est: Vos estis sal terrae. Quod
si populus fidelis cibus est Dei, ejusdem cibi condimentum
nos sumus. Scitote vestrum gradum nostro
gradui secundum et pene conjunctum esse. Sicut
enim episcopi apostolorum in Ecclesia, ita nimirum
presbyteri caeterorum discipulorum Domini vicem
tenent. Et illi tenent gradum summi pontificis Aaron,
isti vero filiorum ejus. Unde oportet vos semper
memores esse tantae dignitatis, memores vestrae
consecrationis, memores sacrae, quam in manibus
suscepistis, unctionis: ut nec ab eadem dignitate
degeneretis, nec vestram consecrationem irritam
faciatis, nec manus sacro unguine delibutas peccando
polluatis: sed cordis et corporis munditiam
conservantes, plebibus exemplum bene vivendi praebentes,
his quibus praeestis, ducatum ad coelestia
regna praebeatis.
CAP. LVI.-- #Ut singuli presbyteri singulos habeant clericos.@#
(Ex concil. Nannetensi, cap. 9.) Ut quisque presbyter
qui plebem regit, clericum habeat qui secum
cantet, et epistolam et lectionem legat, et qui scholam
possit tenere, et admoneat suos parochianos,
ut filios suos ad fidem discendam mittant ad ecclesiam,
quos ipse cum omni castitate erudiat.
CAP. LVII.-- #Quod presbyterorum fides primum discutienda sit.@#
(Ex concil. Matiscen., cap. 3.) Primo omnium discutienda
est fides sacerdotum qualiter credant, et
alios credere doceant. Ibi et exempla proponenda
sunt, quatenus a creatura Creator quantulumcunque
possit intelligi.
CAP. LVIII.-- #De eadem re.@#
( #Ex dictis August.@# ) Hortamur vos paratos esse
ad docendas plebes nostras. Qui Scripturas scit,
praedicet Scripturas. Qui vero nescit, saltem hoc
quod notissimum habet plebibus dicat, ut declinent
a malo, et faciant bonum, inquirant pacem, sequantur
eam: quia oculi Domini super justos et aures
ejus in preces eorum. Vultus autem Domini super
facientes mala, ut perdat de terra memoriam eorum.
Nullus ergo se excusare poterit, quod non
habeat linguam unde possit aliquem aedificare. Mox
enim ut quemlibet errantem viderit, prout potest et
valet, aut arguendo, aut obsecrando, aut increpando,
ab errore retrahat, et ad peragendum bonum opus
hortetur.
CAP. LIX.-- #Quod in primis praedicandum sit qualiter credere debeant.@#
(Ex concil. Rothomag., cap. 1.) In primis praedicandum
est omnibus generaliter, ut credant Patrem, et
Filium, et Spiritum sanctum unum Deum esse omnipotentem,
qui omnia fecit, et unam esse deitatem,
et substantiam, et majestatem in tribus personis,
Patris, et Filii, et Spiritus sancti.
CAP. LX.-- #De eadem re.@#
(Ex eodem, cap. 2.) Item praedicandum est, quomodo
Filius Dei incarnatus est de Spiritu sancto,
et Maria Virgine, pro salute generis humani passus,
sepultus, tertia die resurrexit, et coelum ascendit,
in fine mundi veniens judicare omnes homines secundum
opera propria: quomodo impii cum diabolo
in ignem aeternum mittentur, justi cum Christo in
vita aeterna erunt.
CAP. LXI.-- #De eadem re.@#
(Ex eodem, cap. 3.) Item praedicandum est quod
omnes homines in propria carne resurgent.
CAP. LXII.-- #Ut omnis presbyter parochianis suis Symbolum et Orationem Dominicam insinuet.@#
(Ex concil. Remensi, cap. 8.) Ut omnis presbyter
omnibus parochianis suis Symbolum et Orationem
Dominicam aut ipse insinuet, aut aliis insinuandum
injungat, et cum ad confessionem tempore Quadragesimali
veniunt, haec ab unoquoque memoriter sibi
decantari faciat, nec ante sanctam communionem
alicui tradat, nisi haec ex corde pronuntiare noverit.
Siquidem sine horum scientia nullus salvus esse
poterit. In uno enim fides et credulitas Christiana
continetur: in alio quid orare et petere a Deo debeamus
exprimitur. Quod sine fide nemo possit
esse salvus, Dominus ostendit, cum dicit: Qui crediderit,
et baptizatus fuerit, salvus erit. Nullus autem
credere potest quod nescit, nec audivit; ait
enim Paulus: Quomodo credent ei | null | d6acbb4f-8770-4c2b-8122-894f722c7872 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
quem non audierunt?
Nec sola sufficit fides in corde, nisi etiam verbis
enuntietur, ut idem Apostolus testis est: Corde
enim, inquit, creditur ad justitiam, ore autem confessio
fit ad salutem. Nullus autem de stoliditate
sensus, vel tenuitate ingenii causetur: quia haec tam
parva sunt, ut nemo tam hebes et barbarus sit, qui
hoc discere et verbis communibus pronuntiare non
possit: tam magna, ut qui horum scientiam pleniter
capere potuerit, sufficere sibi credatur ad salutem
perpetuam. Illud etiam observandum, ut nullus suscipiat
infantem in baptismo a sacro fonte, antequam
idem Symbolum et Orationem Dominicam coram
presbytero decantet. Et tunc presbyter omnibus
patrinis annuntiet quod debitores sint suis filiolis,
cum ad intelligibilem aetatem venerint, haec
eadem insinuare.
CAP. LXIII.-- #De eadem re.@#
(Ex concil. Cabillon., cap. 4.) Jubendum est ut
Oratio Dominica, in qua omnia necessaria humanae
vitae comprehenduntur, et Symbolum apostolorum,
in quo fides catholica ex integro comprehenditur,
ab omnibus discatur, tam Latine, quam Barbarice,
ut quod ore profitentur, corde credatur, et
intelligatur.
CAP. LXIV.-- #De dilectione Dei et proximi.@#
(Ex eodem, cap. 5.) Item praedicandum est de
dilectione Dei et proximi, de fide, et spe in Deo, de
humilitate, patientia, castitate, benignitate, misericordia,
de eleemosynis, de confessione, ut fratribus
ex corde remittatur. Qui haec et similia agunt, regnum
Dei consequentur.
CAP. LXV.-- #De criminibus, quibus homines cum diabolo deputantur.@#
(Ex eodem, cap. 4.) Item praedicandum est, pro
quibus criminibus homines cum diabolo deputantur,
quae Apostolus sic enumerat: Fornicatio, immunditia,
luxuria, idolorum servitus, veneficia, inimicitiae,
contentiones, aemulationes, irae, rixae, dissensiones,
sectae, invidiae, homicidia, ebrietates, comessationes,
et his similia. Qui talia agunt, regnum Dei
non consequentur: et ideo haec cum omni studio
prohibeantur.
CAP. LXVI.-- #Ut de auditorio nullus egrediatur, sacerdote verbum faciente.@#
(Ex concil. Carthag., cap. 24.) Sacerdote in
ecclesia verbum faciente, qui egressus de auditorio
fuerit sine gravi necessitate, excommunicetur.
CAP. LXVII.-- #De eadem re.@#
( #Ex canone apostolorum.@# ) Omnes fideles qui conveniunt
in solemnibus sacris ad ecclesiam, et scripturas
apostolorum et Evangelium audiunt, non
autem perseverant in oratione usque dum missa peragatur,
nec sanctam communionem percipiunt, velut
inquietudines Ecclesiae commoventes, convenit communione
privari.
CAP. LXVIII.-- #De eadem re.@#
( #Unde supra.@# ) Omnes Christiani qui ingrediuntur
ecclesiam Dei, et Scripturas sacras audiunt, neque
communicant in oratione cum populo, sed pro quadam
intemperantia se a perceptione sanctae communionis
avertunt, hi de Ecclesia removeantur, donec
per confessionem poenitentiae fructus ostendant.
CAP. LXIX.-- #De precibus post allocutionem.@#
(Ex concil. Laodicensi, cap. 19.) Quod oporteat
seorsum primum post allocutiones episcoporum,
vel presbyterorum, orationem super catechumenos
celebrari, et postquam catechumeni egressi fuerint,
super eos qui sunt in poenitentia preces fieri. His
etiam accedentibus ad manum sacerdotis et discedentibus,
tres orationes consummari fidelium, ita
ut prima quidem sub silentio, secunda vero et tertia
per exclamationes solitas expleant.
CAP. LXX.-- #Ut omnis presbyter in diebus festis populum admoneat quas preces ad Deum fundere debeat.@#
(Ex concil. Aurel., cap. 3.) Oportet ut in diebus
Dominicis vel festis, post sermonem intra missarum
solemnia habitum ad plebem, sacerdos admoneat,
ut, juxta apostolicam institutionem, orationem,
omnes in commune pro diversis necessitatibus fundant
ad Dominum, pro rege et episcopo eorum, et
rectoribus Ecclesiarum, pro pace, pro peste, pro
infirmis qui in ipsa parochia lecto decumbunt, pro
nuper defunctis, in quibus sigillatim precibus plebs
Orationem Dominicam sub silentio dicat. Sacerdos
vero orationes ad hoc pertinentes per singulas
admonitiones solemniter expleat. Post haec sacra
celebretur oblatio. Ait enim Apostolus: Obsecro,
primum omnium fieri orationes, obsecrationes, gratiarum
actiones, et caetera.
CAP. LXXI.-- #Ut presbyteri plebes admoneant ut bubulcos atque porcarios in principalibus festis admissam venire permittant.@#
( | null | a62597f8-e546-4330-8399-23339c79896b | latin_170m_raw | null | None | None | None |
Ex concil. Rothomag., cap. 5.) Admonere debent
sacerdotes plebes subditas sibi, ut bubulcos, atque
porcarios, vel alios pastores, vel aratores qui in
agris assidue commorantur, vel in silvis, et ideo
velut more pecudum vivunt, in Dominicis et in aliis
festis diebus saltem vel ad missam faciant vel permittant
venire: nam et hos Christus pretioso sanguine
suo redemit. Quod si neglexerint, pro animabus
eorum absque dubio rationem se reddituros
sciant. Siquidem Dominus veniens in hunc mundum
non elegit oratores atque nobiliores quosque, sed
piscatores atque idiotas sibi discipulos ascivit, ut
ostenderet in facto quod ipse verbis in Evangelio
affirmat, dicens: Quod hominibus est altum, abominabile
est apud Deum. Et salva altiore intelligentia,
nativitas nostri Redemptoris primo omnium
pastoribus ab angelo nuntiatur.
CAP. LXXII.-- #De admonitione presbyterorum.@#
(Ex concil. Aurelian., cap. 4.) Ut sacerdotes admoneant
populum ut eleemosynam dent, et orationes
faciant pro diversis plagis, quas assidue pro
peccatis patimur.
CAP. LXXIII.-- #Quomodo unusquisque orare debeat.@#
(Ex eodem, cap. 6.) Item instruendus est populus,
ut singulis diebus, qui amplius non potest, saltem
duabus vicibus oret: mane scilicet et vespere, dicens
Symbolum et Orationem Dominicam: sive, Qui
plasmasti me, miserere mei; vel etiam, Deus, propitius
esto mihi peccatori: et Deo gratias agens pro
quotidianae vitae commeatibus, et quia se ad imaginem
suam creare dignatus sit, et a pecudibus segregare.
His peractis, et solo Deo creatore suo adorato,
sanctos invocet, ut pro se intercedere apud
majestatem divinam dignentur. Haec faciant, quibus
basilicae locus prope est, in basilica: qui vero in
itinere, aut pro qualibet occasione in silvis, in
agris, ubicunque eos ipsa hora matutina vel vespertina
invenerit sic faciant, scientes Deum ubique praesentem
esse, dicente Psalmista: In omni loco dominationes
ejus.
CAP. LXXIV.-- #De filiis, quomodo parentibus obedire debeant.@#
(Ex concil. Arvern., cap. 3.) Admonendi sunt fideles
sanctae Dei Ecclesiae filii, vel filiae, ut parentibus
suis obedientiam exhibeant, dicente Domino:
Fili, honorifica patrem tuum. Nam et ut ipsi parentes
erga filios suos ac filias modeste agant admonendi
sunt, dicente Apostolo: Et vos, parentes, nolite ad
iracundiam provocare filios vestros. Nam et hoc
dicendum est eis, ut si illi genitali affectu parcere
velint injuriis filiorum, non hos impunitos Dominus
sinit, nisi forte poenitentiae subjiciantur. Sed tamen
levius est filiis parentum quaelibet flagella suscipere
quam Dei iram incurrere.
CAP. LXXV.-- #De illis qui principales festivitates in villis celebrant.@#
(Ex concil. Aurelian., cap. 8.) Item denuntiandum
est, ut nulli civium Paschae, Natalis Domini vel Pentecostes
solemnitates liceat in villa celebrare, nisi
quem infirmitas probabitur tenuisse.
CAP. LXXVI.-- #De eadem re.@#
(Ex concil. Agathen., cap. 5.) Item docendi sunt
cives. ut Pascha, Natalem Domini, et Pentecosten
in civitatibus cum episcopis suis, nisi infirmitas
impedierit, celebrent, accipiendae communionis vel
benedictionis gratia: et qui hoc neglexerint, communione
priventur.
CAP. LXXVII.-- #Ut presbyteri plebibus annuntient qui dies sint feriandi per annum.@#
(Ex concil. Lugdunen., cap. 4.) Item pronuntiandum
est, ut sciant tempora feriandi per annum, id
est, omnem Dominicam a vespera usque ad vesperam,
ne in Judaismo capiantur. Feriandi sunt vero
per annum isti dies: Natalis Domini, sancti Stephani,
sancti Joannis evangelistae, Innocentum, octava
Natalis Domini, Theophania, Purificatio sanctae Mariae,
sanctum Pascha cum tota hebdomada, Rogationes
tribus diebus, Ascensio Domini, sancti dies
Pentecostes, sancti Joannis Baptistae, duodecim apostolorum,
maxime tamen sanctorum Petri et Pauli,
qui mundum sua praedicatione illuminaverunt, sancti
Laurentii, Assumptio sanctae Mariae, Nativitas
sanctae Mariae Virginis, Dedicatio basilicae sancti
archangeli Michaelis, Dedicatio cujuscunque oratorii
et omnium sanctorum, et sancti Martini, et illae
festivitates quas singuli episcopi in suis episcopiis
cum populo collaudaverint, quae vicinis tantum circum
morantibus indicendae sunt, non generaliter
omnibus. Reliquae vero festivitates per annum non
sunt cogendae ad feriandum, nec prohibendae. Indictum
vero jejunium | null | f4de637e-7964-42ba-9600-3c465e99f899 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
quando fuerit denuntiatum, ab
omnibus observetur.
CAP. LXXVIII.-- #Ut presbyteri, cum festivitates annuntiant, vigiliarum non obliviscantur.@#
(Ex concil. apud Compendium, cap. 1.) Item cum
presbyteri sacras festivitates populo annuntiant,
etiam jejunium vigiliarum, ubi esse debet, eos omnimodis
servare moneant.
CAP. LXXIX.-- #Ut ad salutationes sacerdotales ad missam omnes devote respondeant.@#
(Ex concil. Aurelian., cap. 2.) Item intimandum
est ut ad salutationes sacerdotales congruae responsiones
discantur, ubi non solum clerici et Deo dicatae
sacerdoti responsionem offerant, sed omnis plebs
devota consona voce respondere debet.
CAP. LXXX.-- #Ut nullus ordinatus per sancta discurrat, Ecclesiae suae cura derelicta.@#
( #Ex dictis August.@# ) Interdicendum est ut nullus
ordinatus, sive ordinandus migret de sua parochia
ad aliam, nec ad limina apostolorum orationis causa,
Ecclesiae suae cura derelicta, nec ad palatium causa
interpellandi. Quod si fecerit, nihil valet hujusmodi
aut ordinatio aut demigratio. Et hoc omnibus fidelibus
denuntiandum, ut qui causa orationis ad limina
beatorum apostolorum pergere cupiunt, domi confiteantur
peccata sua, et sic proficiscantur: quia a
proprio episcopo suo aut sacerdote ligandi, aut solvendi
sunt, non ab extraneo.
CAP. LXXXI.-- #De Dominica die qualiter sit veneranda.@#
(Ex concil. apud Compendium, cap. 2.) Omnes dies
Dominicos a vespera in vesperam cum omni veneratione
observare decrevimus, et ab illicito opere abstinere,
et ut mercatus in eis minime sit, nec placitum
ubi aliquis ad mortem vel ad poenam judicetur,
nec sacramenta jurentur, nisi pro pace facienda.
CAP. LXXXII.-- #Item de Dominica die.@#
(Ex concil. apud S. Medardum, praesente Carolo imperatore,
cap. 5.) Statuimus quoque, secundum quod
in lege Dominus mandavit, ut opera servilia diebus
Dominicis non agantur, sicut genitor meus in suis
synodalibus edictis mandavit, quod nec viri ruralia
exerceant, nec in vinea colenda, nec in campis
arando, vel metendo, vel fenum secando, vel sepem
ponendo: nec in silvis stirpando vel arbores caedere,
vel in petris laborare, nec domos struere, nec
in horto laborare, nec ad placita conveniant, nec
mercatus fiat, nec venationes exerceantur.
CAP. LXXXIII.-- #De eadem re.@#
(Ex eodem concil., cap. 6.) Tria carraria opera
licet fieri in Dominica die, id est, hostilitia carra,
victualia vel angaria: et, si forte necesse sit, corpus
cujuslibet duci ad sepulcrum.
CAP. LXXXIV.-- #Item de eadem re.@#
(Ex eodem, cap. 7.) Feminae opera textilia non
faciant in die Dominica, non capulent vestitus, non
consuant, vel lanam carpant, non licet linum battere,
aut vestimenta lavare, nec verveces tondere,
ut omnimodis honor et requies die Dominica persolvatur:
sed ad missarum solemnia undique conveniant,
et laudent Deum pro omnibus bonis quae
nobis in illa die conferre dignatus est.
CAP. LXXXV.-- #Item de eadem re.@#
(Ex eodem, cap. 8.) Omnes dies Dominicas cum
omni veneratione observare decrevimus, et ab illicito
opere abstinere, et ut mercatus in eis minime
sit, nec placitum ubi aliquis ad mortem vel ad poenam
judicetur, nec sacramenta jurentur, nisi ad
pacem.
CAP. LXXXVI.-- #De eadem re.@#
(Ex eodem, cap. 9.) Ut mercatus die Dominico in
nullo loco habeatur.
CAP. LXXXVII.-- #De eadem re.@#
(Ex eodem, cap. 10.) Ut nullus episcoporum vel
presbyterorum, vel clericorum, die Dominico propositum
cujusque causae negotium audeat vindicare,
nisi hoc tantum, ut Deo statuta solemnia peragantur.
CAP. LXXXVIII.-- #Ut nullus in Dominicis diebus genua flectat.@#
(Ex concil. Nicaeno, cap. 20.) Quoniam sunt quidam
in die Dominico genua flectentes, et in diebus
Pentecostes, ut omnia in diversis locis consonanter
observentur, placuit sancto concilio a Pascha
usque in octavas Pentecostes stantes Domino vota
persolvere.
CAP. LXXXIX.-- #Ut presbyteri privatim fidelibus desiderantibus benedicant, et ut omnis presbyter per familias, per agros, per privatas domos habeat facultatem benedictiones aperire.@#
(Ex concil. habito apud | null | 0c687816-38c7-4fe8-a7c2-2fc27dc4cd6c | latin_170m_raw | null | None | None | None |
Regiam, cap. 4.) Ut presbyteri
privatim fidelibus desiderantibus benedicant. Et
inter minutas has discussiones, jussum est omni
presbytero, per familias, per agros, per privatas
domos pro desiderio fidelium habere facultatem benedictiones
aperire.
CAP. XC.-- #Ut presbyteri benedictionem episcopalem super plebem facere non debeant.@#
(Ex eodem, cap. 47.) Benedictionem episcopalem
super plebem in Ecclesia fundere, aut poenitentem in
Ecclesia reconciliare, presbytero penitus non licebit.
CAP. XCI.-- #Ut nullus presbyter alterius plebesanum eo nolente recipiat.@#
(Ex concil. Nannetensi, cap. 5.) Ut nullus presbyter
alterius plebesanum eo nolente, nisi in itinere
fuerit, vel placitum ibi habuerit, ad missam recipiat.
CAP. XCII.-- #De alterius presbyteri plebesano, deque illis qui litem implacabilem inter se alunt.@#
(Ex eodem, cap. 419.) Ut Dominicis vel festis diebus
presbyteri antequam missas celebrent, plebem
interrogent, si alterius parochianus in ecclesia sit,
qui, proprio contempto presbytero, ibi missam velit
audire. Quem si invenerint, statim ab ecclesia ejiciant,
et ad suam parochiam redire compellant. Similiter
interrogent, si aliqui discordantes sint, qui
inter se litem implacabilem habeant, et si inventi
fuerint, statim reconcilientur. Quod si noluerint pacem
suscipere, ab ecclesia ejiciantur usquequo ad
charitatem redeant. Non enim possumus munus vel
oblationem ad altare offerre, nisi prius fratri reconciliemur.
His itaque peractis, sacerdotes missarum
solemnia rite peragant.
CAP. XCIII.-- #De ordinatis et reliquis fidelibus, quod sine licentia sui episcopi nil agere debeant.@#
(Ex epist. Clementis omnibus fidelibus missa, cap.
22.) Quapropter cunctis fidelibus, et summopere
omnibus presbyteris et diaconibus, ac reliquis clericis
attendendum est, ut nihil absque episcopi proprii
licentia agant. Non utique missas sine ejus jussu
quisquam presbyterorum in sua parochia agat, non
baptizet, nec quidquam quod ad episcopum pertineat,
absque ejus permissu faciat. Similiter et reliqui
populi, majores scilicet et minores, per ejus licentiam
quidquid agendum est agant, nec sine ejus permissu
a sua parochia abscedant, vel in ea adventantes
morari praesumant. Animae vero eorum ei creditae
sunt, ideo omnia ejus consilio debent [facere], et eo
inconsulto nihil. Quicunque enim obediunt episcopis
suis, videntur quidem obedire et Deo. Qui autem
eis non obediunt, indubitanter rei et reprobi existunt.
CAP. XCIV.-- #De eadem re.@#
(Ex epist. ejusdem, cap. 36.) Nullum enim presbyterum
in alicujus episcopi parochia aliquid agere
debere absque ejus permissu docebat. Cunctos presbyteros
propriis episcopis in omnibus absque mora
obedientes instituente Domino esse debere docebat.
Nullum aliena concupiscere aut praesumere eorum,
sed unumquemque suis sibique commissis contentum
esse docebat. Neminem etiam aliqui aliquid
facere, nisi quod sibi vult fieri instruebat.
CAP. XCV.-- #De eadem re.@#
(Ex concil. Arelatensi, cap. 2.) De presbyteris aut
diaconibus qui solent dimittere loca sua in quibus
ordinati sunt, et ad alia loca se transferunt, placuit
ut iisdem locis ministrent. Quod si de relictis locis
suis ad alium se locum transferre voluerint, deponantur.
CAP. XCVI.-- #Quod non liceat clericum in duarum civitatum simul conscribi Ecclesiis.@#
(Ex concil. Chalced., cap. 10.) Non licere clericum
in duarum civitatum conscribi simul Ecclesiis, et
in qua ab initio ordinatus est, et ad quam confugit,
quasi ad potiorem, ob inanis gloriae cupiditatem.
Hoc autem facientes revocari debere ad suam Ecclesiam
in qua primitus ordinati sunt, et ibi tantummodo
ministrare.
CAP. XCVII.-- #De ordinatis, ne de civitate in civitatem contra jus canonum transferantur.@#
(Ex concil. Nicaeno, cap. 15.) Propter multam
perturbationem et seditiones quae fiunt, placuit consuetudinem
omnimodis amputari, quae praeter regulam
in quibusdam partibus videtur admissa, ita
ut de civivitate in civitatem, non episcopus, non
presbyter, non diaconus transferatur. Si quis autem
post definitionem sancti et magni concilii tale
aliquid agere tentaverit, et se hujusmodi negotio
manciparit, hoc factum prorsus in irritum ducatur,
et restituatur Ecclesiae cui fuerit episcopus, aut
presbyter, aut diaconus ordinatus
CAP. XCVIII.-- #De eadem re.@#
(Ex eodem, cap. 16 | null | 23339977-e7db-4a7d-b02c-661577d7654b | latin_170m_raw | null | None | None | None |
.) Quicunque temere ac periculose,
neque timorem Domini prae oculis habentes,
nec agnoscentes ecclesiasticam regulam, discedunt
ab Ecclesia, presbyteri aut diaconi, vel quicunque
sub regula prorsus existunt, hi nequaquam debent
in aliam Ecclesiam recipi, sed omnem necessitatem
convenit illis imponi, ut ad suas parochias revertantur.
Quod si non fecerint, oportet eos communione
privari.
CAP. XCIX.-- #Ne presbyteri causa legationis per diversa mittantur loca, cura animarum relicta.@#
(Ex concil. Arelatensi, cap. 3.) Statutum est ut
presbyteri, sicut hactenus factum est, indiscrete per
diversa non mittantur loca, nec ab episcopis, nec
ab aliis praelatis, nec etiam a laicis, ne forte propter
eorum absentiam, et animarum pericula et
Ecclesiarum in quibus constituti sunt, negligantur
officia.
CAP. C.-- #Quod presbyteri assidue legere debeant.@#
( #Ex dictis August.@# ) Presbyteri, oportet vos assiduitatem
habere legendi, et instantiam orandi: quia
vita viri justi lectione instruitur, oratione ornatur,
et assiduitate lectionis munitur homo a peccato,
juxta illum qui dicebat: In corde meo abscondi eloquia
tua, ut non peccem tibi. Haec sunt enim arma,
videlicet lectio et oratio, quibus diabolus expugnatur.
Haec sunt instrumenta quibus aeterna beatitudo
acquiritur. His armis vitia comprimuntur, his alimentis
virtutes nutriuntur. Sed et si quando a lectione
cessatur, debet manuum operatio subsequi:
quia otiositas inimica est animae. Et antiquus hostis,
quem a lectione sive ab oratione vacantem invenerit,
facile ad vitia rapit. Per usum namque lectionis
discetis qualiter et vos vivatis, et alios doceatis.
Per usum orationis, et vobis et his, quibus
in charitate conjuncti estis, prodesse valebitis. Per
manuum operationem et corporis macerationem, et
vitiis alimenta negabitis, et vestris necessitatibus
subvenietis, et habebitis unde necessitatem patientibus
porrigatis.
CAP. CI.-- #Ut presbyteri sine orariis non vadant.@#
( #Ex concil. Mogunt.@# ) Presbyteri sine intermissione
utantur orariis, propter differentiam sacerdotalis
dignitatis.
CAP. CII.-- #Ut clericus artificio honesto victum quaerat.@#
(Ex concil. Afric., cap. 51.) Clericus quilibet
verbo Dei eruditus artificio honesto victum quaerat.
CAP. CIII.-- #De eadem re.@#
(Ex eodem concil., cap. 3.) Clericus victum et vestitum
sibi artificio vel agricultura absque officii sui
duntaxat detrimento praeparet.
CAP. CIV.-- #De presbyteris, matutinali officio expleto, quid agere debeant.@#
(Ex concil. Nannet., cap. 60.) Presbyter mane
matutinali officio expleto, pensum servitutis suae
canendo Primam, Tertiam, Sextam, Nonamque persolvat:
ita tamen, ut postea horis competentibus
et signis designantibus juxta possibilitatem, aut a se,
aut a scolaribus publice compleantur. Deinde peractis
horis, infirmis visitatis, si voluerit ad opus
rurale exeat jejunus, ut iterum necessitatibus peregrinorum
et hospitum, sive diversorum commeantium,
infirmorum quoque atque defunctorum succurrere
possit usque ad statutam horam, pro qualitate
temporis et opportunitatis.
CAP. CV.-- #De eadem re.@#
( #Ex dictis Benedicti.@# ) Propheta dicente, Septies in
die laudem dixi tibi: qui septenarius numerus a
nobis sic implebitur, si Matutino, Primae, Tertiae,
Sextae, Nonae, Vesperae, Completoriique tempore,
nostrae servitutis officia persolvamus: quia de his
dixit Propheta. Nam de nocturnis vigiliis idem ipse
ait: Media nocte surgebam ad confitendum tibi, etc.
Ergo his temporibus referamus laudes Creatori nostro,
super judicia justitiae suae.
CAP. CVI.-- #Quod magnum periculum sit aliquem fieri judicem vitae alienae, qui nescit suam temperare.@#
( #Ex dictis August.@# ) Admonendi sunt presbyteri
ut perpendant quia quidquid a fidelibus datur, redemptio
peccatorum est: et ideo non glorientur
talibus sumptibus uti, sed magis timeant quod in
Veteri Testamento de sacerdotibus dictum est, iniquitatem
populi eos debere portare. Et ideo cum magno
timore super eos solliciti sint, quorum donis participantur:
quia magnum periculum est judicem fieri
vitae alienae, qui nescit tenere moderamina vitae suae.
CAP. CVII.-- #Ut presbyteri juxta ecclesiam hospitentur.@#
(Ex concil. Meldensi, cap. 5.) Ut presbyteri nullatenus
ubicunque hospitari sinantur, aut aliquo
modo ipsi praesumant, sed assidue apud suas
ecclesias esse | null | 72505c52-a355-48e1-b708-b584482a5014 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
studeant propter sacra mysteria, vel
ministeria, fidelibus exhibenda, nec etiam alibi
habitare permittantur. Neque mulieres quamcunque
habitationem habeant in locis in quibus presbyteri
aliquem recursum habuerint. Quod si observare
parvipenderint, ita ut transgressores, et qui contra
interdicta fecerint, judicentur.
CAP. CVIII.-- #De presbytero, si uxorem acceperit, deponatur.@#
(Ex concil. Niocaesariensi, cap. 1.) Presbyter si
uxorem acceperit, ab ordine deponatur. Si vero
fornicatus fuerit, aut adulterium perpetraverit, amplius
pelli debet, et ad poenitentiam redigi. Simili
modo etiam diaconus, si eodem peccato succubuerit,
ab ordine ministerii subtrahatur.
CAP. CIX.-- #De eadem re.@#
(Ex concil. Nicaeno, cap. 3.) Interdixit per omnia
magna synodus non episcopo, non presbytero, non
diacono, vel alicui omnino qui in clero est, licere
subintroductam habere mulierem, nisi forte matrem,
aut sororem, aut amitam, vel eas tantum
personas quae suspiciones effugiunt.
CAP. CX.-- #De eadem re.@#
(Ex decr. Syricii p., cap. 12.) Feminas vero non
alias esse patimur in domibus clericorum, nisi eas
tantum quas propter solas necessitudinis causas
habitare cum iisdem synodus Nicaena permisit.
CAP. CXI.-- #De eadem re.@#
(Ex eodem, cap. 4.) Statutum est ab episcopis, de
presbyteris qui feminas secum indiscrete habitare
permittunt, et propter hoc malae opinionis suspicione
denotantur, et si deinceps admoniti non se correxerint,
velut contemptores sacrorum canonum canonica
invectione feriantur.
CAP. CXII.-- #De eadem re.@#
(Ex concil. Agathensi, cap. 3.) Id etiam ad custodiendam
vitam et famam speciali ordinatione praecipimus,
ut nullus clericorum extraneae sit mulieri
qualibet consolatione aut familiaritate conjunctus,
et non solum in domum illius extranea mulier non
accedat, sed nec ipse frequentandi extraneam mulierem
habeat potestatem, sed cum matre tantum
et sorore et nepte, si habuerit aut voluerit, vivendi
liberam habeat potestatem, de quibus nominibus
nefas est aliud quam natura constituit suspicari.
CAP. CXIII.-- #Ut ancillae a cellario presbyterorum removeantur.@#
(Ex concil. Remensi, cap. 3.) Ancillas vel libertas
a cellario vel a secreto ministerio, et ab eadem
mansione in qua clericus manet, placuit removeri.
CAP. CXIV.-- #Quod diaconi, sicut episcopus et presbyter, cessare debeant ab opere conjugali.@#
(Ex epist. Leon. pap., cap. 17.) Lex continentiae
eadem est altaris ministris, quae episcopis atque
presbyteris. Qui cum essent laici, sive lectores,
licite et uxores ducere, et filios procreare potuerunt,
sed cum ad praedictos pervenerint gradus,
coepit eis non licere quod licuit. Unde, ut
de carnali fiat spiritale conjugium, oportet eos nec
dimittere uxores, et quasi non habeant sic habere,
quo et salva sit charitas connubiorum, et cessent
opera nuptiarum.
CAP. CXV.-- #De eadem re.@#
(Ex concil. Turonic., cap. 6.) Et quia diabolo
nullum locum dare oportet, hoc praecipue custodiendum
decrevimus, ut nulli clerici cum extraneis
feminis habeant familiaritatem, nec ullum male
loquendi vel sentiendi hominibus aditum tribuant,
quia frequenter per hanc indecentem occasionem
contingit, ut diabolus qui insidiatur sicut leo in cubili
suo, de ruinis servorum Dei insultet. Si quis
vero clericus post interdictum episcopi sui his
inhaerere praesumpserit, a communione habeatur
alienus.
CAP. CXVI.-- #De eadem re.@#
(Ex concil. Nannetensi, cap. 10.) Inhibendum et
modis omnibus interminandum est, ut nullus sacerdos
eas personas feminarum, sicut et in canone
insertum continetur, de quibus suspicio esse potest,
in domo sua habeat, sed neque illas quas canones
concedunt, matrem, amitam, sororem: quia, instigante
diabolo, etiam in illis scelus frequenter perpetratum
reperitur, aut etiam impedisse quas illarum.
Sed si quis de his habuerit talem necessitatem
patientem, cui sit necessitas sustentatio presbyteri,
habeat in vico aut in villa domum longe a presbyteri
conversatione, et ibi eis subministret quae necessaria
sunt. Sed hoc secundum auctoritatem canonum
modis omnibus prohibendum, ut nulla femina
ad altare praesumat accedere, aut presbytero
ministrare, aut infra cancellos stare aut sedere.
CAP. CXVII.-- #De | null | b5dfb26c-9274-44ab-b6c2-1f5f0f6615cf | latin_170m_raw | null | None | None | None |
incontinentibus.@#
(Ex canon. apostolor., cap. 22.) De presbyteris et
diaconibus divinarum legum est disciplina, ut inter
incontinentes in officiis talibus positi, omni honore
ecclesiastico priventur, nec admittantur ad tale ministerium,
quod sola continentia oportet impleri.
CAP. CXVIII.-- #De ordinatis, quod cum mulieribus coire non debeant.@#
( #Ex eodem.@# ) Praeterea quod dignum et pudicum et
honestum est, tenere Ecclesia omnino debet, ut sacerdotes
et Levitae cum mulieribus non coeant:
quia ministerii quotidianis necessitatibus occupantur.
Scriptum est: Sancti estote, quoniam ego sanctus
sum Dominus Deus vester.
CAP. CXIX.-- #De ordinatis, si usuras exercuerint.@#
( #Ex eodem.@# ) Episcopus, presbyter, aut diaconus
usuras a debitoribus exigens, aut desinat, aut certe
damnetur.
CAP. CXX.-- #De eadem re@#
(Ex concil. Nicaeno, cap. 17.) Quoniam multi sub
regula constituti avaritiam et turpia lucra sectantur,
oblitique divinae Scripturae dicentis: « Qui pecuniam
suam non dedit ad usuram, » mutuum dantes
centesimas exigunt, juste censuit sancta et magna
synodus, ut si quis inventus fuerit post hanc definitionem
usuras accipiens, aut ex adinventione aliqua
vel quolibet modo negotium transiens, aut hemiolia,
id est, sescupla exigens, vel aliquid tale prorsus ex
cogitans turpis lucri gratia, dejiciatur a clero, et
alienus existat a regula.
CAP. CXXI.-- #De eadem re.@#
(Ex epist. Leon. pap., cap. 4.) Illud etiam duximus
praemonendum, ut sicut non suo, ita nec alieno nomine
aliquis clericorum exercere foenus attentet.
CAP. CXXII.-- #De eadem re.@#
(Ex concil. Tarraconensi, cap. 3.) Quicunque in
clero esse voluerit, emendi vilius, vel vendendi charius
studio non utatur.
CAP. CXXIII.-- #De eadem re.@#
(Ex epist. Leon. pap., cap. 3.) Ne hoc quoque praetereundum
esse duximus, quos lam turpis lucri cupiditate
captos, usurariam exercere pecuniam, et foenore
velle ditescere. Quod non dicam in eos in clericali
officio constitutos sed et in laicos cadere, qui
Christianos se dici cupiunt, condolemus.
CAP. CXXIV.-- #De eadem re.@#
(Ex conc. Carthag., cap. 16.) Item placuit ut clericus
si commodaverit pecuniam, pecuniam accipiat,
si speciem, eamdem speciem quantum dederit accipiat.
CAP. CXXV.-- #Item de usurariis.@#
(Ex concil. Aurel., cap. 3.) Ut presbyteri a turpibus
lucris et usuris non solum ipsi abstineant,
verum etiam plebes sibi subditas abstinere instruant.
CAP. CXXVI.-- #Quid sit usura.@#
(Ex concil. Agathen., cap. 1.) Usura est ubi amplius
requiritur quam datur. Verbi gratia. Si dederis
solidos decem, et amplius requisieris: vel si
dederis frumenti modium unum, et super aliquid
exegeris.
CAP. CXXVII.-- #De eadem re.@#
(Ex decr. Julii papae, usurariis missis, cap. 125.) Quicunque enim tempore messis vel vindemiae, non
necessitate, sed propter cupiditatem, comparant annonam
vel vinum; verbi gratia: si cum duobus
denariis comparat modium unum, et servat usque
dum venundetur denariis quatuor, aut sex, aut amplius,
hoc turpe lucrum dicimus.
CAP. CXXVIII.-- #De eadem re.@#
( #Ex epist. Leonis papae.@# ) Qualiter negotiantem aut
excusat, aut arguit, quia est honestus quaestus, et
turpis. Verumtamen poenitenti utilius est dispendia
pati quam periculis negotiationis astringi, quia difficile
est inter ementis vendentisque commercium
non intervenire peccatum.
CAP. CXXIX.-- #Ut nullus ex ecclesiastico ordine edendi vel bibendi causa tabernas ingrediatur.@#
( #Ex dictis August.@# ) Canonum statuta prohibent ut
nullus ex ecclesiastico ordine sumendi cibi aut potus
causa, nisi peregrinationis necessitate compulsus,
tabernas ingredi audeat. Sed si aliquis haec interdicta
violaverit, ut sanctorum canonum contemptor
acerrimis corripiatur disciplinis.
CAP. CXXX.-- #Ut nullus ex sacro ordine cibi vel potus causa tabernas ingrediatur.@#
(Ex concil. Carthag, cap. 25.) Ut clerici edendi
vel bibendi causa tabernas non ingrediantur, nisi
peregrinationis necessitate compulsi.
CAP. CXXXI.-- #De eadem re.@#
(Ex | null | 6f155539-fa1c-4d44-8ad8-7bf6573f5cd7 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
concil. Laodicensi, cap. 24.) Quod non oportet
sacro mysterio deditos a presbyteris usque ad
diaconos, et reliquum ecclesiasticum ordinem, id
est usque ad subdiaconos, lectores, cantores, exorcistas
et ostiarios, et ex numero continentium et
monachorum ingredi tabernas.
CAP. CXXXII.-- #Ut illi quibus uxores ducere licitum non est, aliorum nuptias devitent.@#
(Ex epist. Leonis papae, cap. 19.) Quibus licentia
uxores ducendi non est, alienarum nuptiarum evitent
convivia.
CAP. CXXXIII.-- #Quod non oporteat in bigami nuptiis prandere presbyterum.@#
(Ex concil. Neocaes., cap. 7.) Presbyterorum in
nuptiis bigami prandere non convenit, quia cum poenitentia
bigamus egeat, quis erit presbyter qui, propter
convivium, talibus nuptiis possit praebere consensum?
CAP. CXXXIV.-- #De eadem re.@#
( #Ex dictis August.@# ) Presbyteri, diaconi, subdiaconi,
vel deinceps quibus ducendi uxores non est
licitum, etiam alienarum nuptiarum evitent convivia,
neque his coetibus admisceantur, ubi amatoria
cantantur et turpia, aut obscoeni motus corporum
choris et saltationibus efferuntur, ne auditus et obtutus
sacris mysteriis deputatus, turpium spectaculorum
atque verborum contagione polluatur.
CAP. CXXXV.-- #De eadem re.@#
(Ex decret. Martini papae, cap. 1.) Non liceat sacerdotibus
vel clericis aliqua spectacula in nuptiis
vel conviviis spectare, sed oportet antequam ingrediantur
ipsa spectacula surgere et redire inde.
CAP. CXXXVI.-- #Ut nullus clericus in aliena civitate suscipiatur sine commendatitiis epistolis.@#
( #Ex canone apostolor.@# ) Ut si quis clericus aut laicus
ad alteram properat civitatem, et suscipitur
praeter commendatitias epistolas, et qui susceperit,
et qui susceptus est, communione privetur.
CAP. CXXXVII.-- #De eadem re.@#
(Ex concil. Antioch., cap. 27.) Nulli peregrinorum
sine pacificis, id est commendatitiis suscipiantur
epistolis.
CAP. CXXXVIII.-- #De clericis fugitivis, ne ab aliis recipiantur.@#
(Ex concil. Aurelian., cap. 2.) In concilio Antiocheno
simul et in Chalcedonensi praecipitur ut fugitivi
clerici et peregrini a nullo recipiantur, nec ordinentur,
nisi cum commendatitiis litteris, et sui episcopi
vel abbatis licentia.
CAP. CXXXIX.-- #Ut peregrini clerici sine litteris sui episcopi non recipiantur.@#
(Ex concil. Chalced., cap. 13.) Peregrinos clericos
et lectores, in alia civitate, praeter commendatitias
litteras sui episcopi, nusquam penitus ministrare
debere.
CAP. CXL.-- #Ut clerici in aliena civitate non maneant, nisi episcopus loci mores eorum praevideat.@#
(Ex concil. Carthag., cap. 35.) Ut clerici in aliena
civitate non immorentur, nisi causas eorum justas
episcopus loci vel presbyteri locorum perviderint.
CAP. CXLI.-- #De clericis et monachis, qui sine litteris episcopi sui vagantur.@#
(Ex eodem concil., cap. 36.) Clericis vel monachis
sine commendatitiis epistolis episcopi sui licentia
non pateat evagandi.
CAP. CXLII.-- #De eadem re.@#
(Ex eodem concil. cap. 37.) Clericis sine commendatitiis
epistolis episcopi sui licentia non pateat
evagandi, in monachis quoque praesentis sententiae
forma servetur.
CAP. CXLIII.-- #Ut pauperibus et indigentibus auxilio, quum proficiscuntur, pacificis litteris sit subveniendum.@#
(Ex concil. Chalced., cap. 11.) Omnes pauperes et
indigentes auxilio, cum proficiscuntur, sub probatione,
epistolis vel ecclesiasticis pacificis tantummodo
commendari decrevimus, et non commendatitiis
litteris, propterea quod commendatitias literas
honoratioribus tantummodo praestari personis conveniat.
CAP. CXLIV.-- #Ut illi clerici qui in alias provincias suos sequuntur seniores, sine formata ministrare non permittitur.@#
(Ex concil., Meldensi, cap. 2.) Qui cum senioribus
suis de aliis provinciis in aliam provinciam veniunt,
sine formata ministrare non permittantur; quam
etsi attulerint et ministrare idonei inventi fuerint,
instruantur quam religiose atque studiose sacrum
ministerium peragant, et in quibus locis agere
debeant.
CAP. CXLV.-- #Quod clerico non liceat alienas possessiones conducere, aut saecularibus se negotiis immiscere.@#
(Ex concil. Chalced., cap. 3.) Pervenit ad sanctam
synodum quod quidam, qui in clero videntur electi,
propter lucra turpia conductores alienarum possessionum
fiant, et saecularia negotia sub cura sua
suscipiant: Dei quidem ministerium parvipendentes,
secularium | null | 25ce091d-ad30-4691-8669-a5fc2b040dca | latin_170m_raw | null | None | None | None |
vero discurrentes per domos, et propter
avaritiam patrimoniorum sollicitudinem sumentes.
Decrevit itaque sanctum concilium, nullum deinceps,
non episcopum, non clericum, non monachum, aut
possessiones conducere, aut negotiis saecularibus
se miscere, praeter ecclesiasticarum rerum sollicitudinem.
CAP. CXLVI. #Ut nullus laicus presbyterum suum vil licationi implicare praesumat.@#
(Ex concil. Meldensi, cap. 6.) Item jubendum est
ut nemo laicorum presbyteros Ecclesiarum suarum
turpi villicationi, et secundum apostolum saeculari et
inhonestae negotiationi implicare, nec secum aliorum
contra auctoritatem praesumat ducere, quo ministerium
sibi commissum cogantur negligere. Quod si
haec interdicta praesumpserit, excommunicetur.
CAP. CXLVII. #De illis presbyteris qui contra statuta canonum villici fiunt, et aliis sibi non concessis implicantur negociis, viciisque non admittendis.@#
(Ex eodem, cap. 5.) Similiter de illis presbyteris
qui contra statuta canonum villici fiunt, tabernas
ingrediuntur, turpia lucra sectantur, et diversissimis
modis usuris inserviunt, et aliorum domos
inhoneste et impudice frequentant, et comessationibus
et ebrietatibus deservire non erubescunt, et
per diversos mercatus indiscrete discurrunt, observandum
judicavimus ut ab hinc districte severiterque
corceantur, ne per eorum illicitam et indecentem
actionem, et ministerium sacerdotale vituperetur,
et quibus debuerant esse in exemplum deveniant
in scandalum.
CAP. CXLVIII. #Nulli clericorum, ne subdiacono quidem connubium carnale conceditur.@#
(Ex epist. Leonis papae, cap. 4.) Nam quum extra
clericorum ordinem constitutis, nuptiarum societati,
et procreationi filiorum studere sit liberum arbitrium,
ad exhibendam tamen perfectae continentiae
puritatem, nec subdiaconis quidem connubium
carnale conceditur, ut et qui habent, sint tanquam
non habentes, et qui non habent, permaneant singulares.
Quod si in hoc ordine, qui quartus est a
capite, dignum est custodiri, quanto magis in primo
aut secundo tertiove servandum est, ne aut levitico
aut presbyterali honore, aut episcopali excellentia
quisquam idoneus aestimetur qui se a voluptate
uxoria necdum frenasse detegitur?
CAP. CXLIX.-- #De principibus qui solent suos sacerdotes ministeriis judicandi deputare.@#
(Ex concil. Toletano, cap. 31.) Saepe principes,
contra quoslibet majestatis obnoxios, sacerdotibus
negotia sua committunt. Et quia sacerdotes a Christo
ad ministerium salutis electi sunt, ibi consentiant
regibus fieri judices ubi jurejurando supplicii
indulgentia promittitur, non ubi discriminis sententia
praeparatur. Si quis etiam sacerdotum contra hoc
commune consultum discussor in alienis periculis
exstiterit, sit reus effusi sanguinis apud Christum,
et apud Ecclesiam perdat proprium gradum.
CAP. CL.-- #De illis qui Deo servire disponunt, ut administrationem domorum non accedant.@#
(Ex concil. Carthagi., cap. 7.) Nicasius Evastitanus
Episcopus dixit: Credo placere suggestionem meam
sanctitati vestrae, et displicere vobis ut qui serviunt
Deo, et annexi sunt clero, accedant ad actus, et administrationem
vel procurationem domorum.
CAP. CLI.-- #Item si liceat aliquem ex clero conductorem privatorum fieri.@#
(Ex eodem, cap. 14.) Item placuit ut episcopi,
presbyteri et diaconi vel clerici non sint conductores
aut procuratores privatorum, neque ullo turpi
vel inhonesto negotio victum quaerant, quia respicere
debent scriptum esse: Nemo militans Deo, implicat
se negotiis saecularibus.
CAP. CLII.-- #Ut si quilibet ordinatus infra muros civitatis manens, ad sacrificium quotidianum non venerit, clericus non habeatur.@#
(Ex concil. Toletano, cap. 5.) Presbyter, vel diaconus,
vel subdiaconus, vel quilibet Ecclesiae deputatus
clericus, si intra civitatem fuerit, vel in loco
in quo ecclesia est, aut in castello, aut in vico, aut
in villa, si ad ecclesiam ad sacrificium quotidianum
non venerit, clericus non habeatur, si castigatus
non [se] emendaverit.
CAP. CLIII.-- #De eadem re.@#
(Ex concil. Venetico, cap. 1.) Clericus qui intra
muros civitatis manet, et ea die matutinis hymnis
sine aegritudine defuerit, septem dies a communione
habeatur extraneus.
CAP. CLIV.-- #Quod omnes sacerdotes Domini oportet doceri, ut caeteros instruant, et sibi proficiant.@#
(Ex epist. Anacleti papae omnibus fideli. missa,
cap. 10.) Doceri ergo omnes oportet qui Domini
sacerdotio funguntur, ut et caeteros instruant et
sibi proficiant. Scriptum est enim: Qui docti fuerint, | null | 421158fb-0ada-48d8-a9d3-ff0e5022893b | latin_170m_raw | null | None | None | None |
fulgebunt quasi splendor firmamenti: et qui ad
justitiam erudiunt multos, quasi stellae in perpetuas
aeternitates. Et alibi: Populus autem sciens Deum
suum obtinebit et faciet, et docti in populo docebunt
multos. Ipsa enim veritas per se infert, et dicit:
Beatus est qui non fuerit scandalizatus in me.
Ille procul dubio est scandalizatus in Deum, qui recte
non docet, et qui ejus scandalizat episcopum vel
sacerdotem.
CAP. CLV.-- #Ut singuli presbyteri singulis annis suo episcopo de ministerio suo rationem reddant.@#
(Ex concil. Mogun. a Ricolfo ejusdem sedis archiepisco
habito, cap. 3.) Ut unusquisque presbyter per
singulos annos episcopo suo rationem ministerii sui
reddat, tam de fide catholica, quam de baptismo,
atque de omni ordine ministerii sui.
CAP. CLVI.-- #Ut omnis presbyter sibi subditos fidem discere constringat.@#
(Ex concil. Gangren., cap. 5.) Symbolum, quod est
signaculum fidei, et orationem Dominicam discere
semper admoneant sacerdotes populum Christianum.
Volumusque ut disciplinam condignam habeant qui
haec discere negligunt, sive in jejunio, sive in alia
castigatione. Propterea dignum est ut filios suos
donent ad scholam, sive ad monasteria, sive foras
presbyteris, ut fidem catholicam recte discant, et
Orationem dominicam, ut domi alios edocere valeant.
Qui vero aliter non potuerit, vel in sua lingua
hoc discat.
CAP. CLVII.-- #Qualem professionem presbyteros aut diaconos suo episcopo oporteat facere, quando per parochias constituuntur.@#
(Ex concil. Toleta. 5, cap. 27.) Quando presbyteri
aut diaconi per parochias constituuntur, oportet eos
professionem episcopo suo facere, ut caste et pure
vivant sub Dei timore, ut, dum eos talis professio alligat,
vitae sanctae disciplinam retineant.
CAP. CLVIII.-- #Nulli monacho non sacerdoti, vel laico, quantumlibet sint eruditi, licet praedicare.@#
( #Ex epist. Leonis papae.@# ) De his vero quae in saepe
dicto concilio illicita contra venerandos Nicaenos canones
praesumptione tentata sunt, ad fratrem et coepiscopum
nostrum Antiochenae sedis praesulem
scripsimus: adjicientes et illud quod nobis propter
improbitatem monachorum quorumdam religionis
vestrae verbo mandastis per vicarios nostros, et hoc
specialiter statuentes ut, praeter Dei sacerdotes, nullus
audeat praedicare seu monachus, sive ille laicus,
qui cujuslibet scientiae nomine glorietur.
CAP. CLIX.-- #Ut parochiarii clerici ab episcopis suis canones discant.@#
(Ex concil. Aurelia. cap., 6.) Ut parochiarii clerici
a pontificibus suis necessaria sibi statuta canonum
legenda percipiant, ne rei ipsi vel populi quae per
salutem eorum decreta sunt, excusent se postmodum
ignorasse.
CAP. CLX.-- #Quod nulli sacerdotum canones liceat ignorare.@#
(Ex epist. Celest. papae, cap. 20.) Celestinus universis
episcopis per Apuliam et Calabriam constitutis.
Nulli sacerdoti suos liceat canones ignorare,
nec quidquam facere quod Patrum possit regulis
obviare. Quae enim a nobis res digna servabitur, si
decretalium norma constitutorum pro aliquorum libitu,
licentia populis permissa, frangatur?
CAP. CLXI.-- #De presbyteris parochialibus cum convenerint ut se inebriare non audeant.@#
(Ex concil. Namnet. cap. 10.) Ut nullus presbyterorum,
quando ad anniversarium diem, XXX aut
VII vel III, alicujus defuncti, aut quacumque vocatione
ad collectam presbyteri convenerint, se inebriare
nullatenus praesumat, nec praesumat precari
in amore sanctorum vel ipsius animae bibere, aut
alios ad bibendum cogere, vel se aliena precatione
ingurgitare, nec plausus et risus inconditos, et fabulas
inanes ibi referre, aut cantare praesumat,
vel turpia joca, vel urso, vel tornatricibus ante
se facere permittat, nec larvas daemonum, quas vulgo
Talamascas dicunt, ibi ante se ferri consentiat:
quia hoc diabolicum est, et a sacris canonibus prohibitum.
CAP. CLXII.-- #De eadem re.@#
(Ex eodem, cap. 11.) Quando autem convenerint
presbyteri ad aliquod convivium, decanus aut aliquis
prior illorum, versum ante mensam incipiat, et cibum
benedicat, et tunc secundum ordinem sedeant,
alter alteri honorem praebentes, et per vices cibum
et potum benedicant, et aliquis de illorum clericis
aliquid de sancta Scriptura legat. Et post refectionem
similiter sanctum hymnum dicant ad exemplum
Domini, sicut in coena fecisse legitur, et sic se
contineant | null | f85bb86d-1f1b-458d-9585-f5463708cbad | latin_170m_raw | null | None | None | None |
omnes presbyteri, maxime in talibus locis,
ut non vituperetur ministerium illorum.
CAP. CLXIII.-- #De eadem re.@#
(Ex eodem, cap. 12.) Summopere etiam quisque
presbyter caveat, sicut de statu suo vult gaudere,
ut non quacunque occasione patrem suum aut alium
quemlibet ad iram et ad rixam, quanto minus ad
pugnam vel ad caedem aliquo verbo irritet seu provocet,
nec provocatus ad hoc quisque prosiliat: quia
in talibus comessationibus et potationibus, semper
se immiscet diabolus.
CAP. CLXIV.-- #De eadem re.@#
(Ex eodem, cap. 4.) Quando presbyteri per Kalendas
simul conveniunt, post peractum divinum mysterium
et necessariam collationem, non quasi ad
plenam refectionem, sed quasi ad prandium ibi ad
tabulas resideant, ne per talia inhonesta convivia se
invicem gravent: quia indecens est et onerosum. Saepe
etiam tarde ad ecclesiam redeuntes, majus damnum
de reprehensione conquirunt, et de gravedine mutua
contrahunt, quam lucrum ibi faciunt. Nam de hujusmodi
conventu Paulus Corinthios reprehendit,
qui inconvenienter coenam dominicam manducare
conveniebant. Sic et qui ad coenam dominicam, id
est, ad collationem verbi sub occasione conveniunt,
et ex veritate ventris causa conjunguntur, reprehensibiles
coram Deo et hominibus habentur: et ideo,
peractis omnibus, qui voluerit, panem cum charitate
in domo fratris sui simul cum fratribus frangat, et
singuli singulos bibere faciant, maxime ut ultra tertiam
vicem poculum non contingant, et sic ad ecclesias
redeant.
CAP. CLXV.-- #Ne clerici, nec non viri religiosi, ante horam tertiam ineant convivia.@#
(Ex concil. Carthag., cap. 12.) Non oportet clericos
vel laicos religiosos ante sacram horam diei
tertiam inire convivia, neque aliquando clericos
nisi hymno dicto edere panem, et post cibum gratias
auctori Deo referre.
CAP. CLXVI.-- #De presbyteris, ut hospitales sint.@#
(Ex concil. Nannet., cap. 3.) Ut curam hospitum,
maxime pauperum atque debilium, orphanorum quoque
atque peregrinorum habeat presbyter, hosque
ad prandium suum quotidie juxta possibilitatem
convocet, eisque hospitium tribuat.
CAP. CLXVII.-- #De eadem re.@#
(Ex eodem, cap. 5.) Ut autem omnis occasio rapinae
tollatur, volumus ut presbyteri, qui bonum exemplum
charitatis omnibus extendere debent, hospitales
existant, juxta dominicum et apostolicum praeceptum,
et humanitatem praebeant iter facientibus;
quia per hospitalitatem placuerunt quidam Deo, angelis
hospitio receptis. Et Dominus in die judicii dicturus
est electis: Hospes fui, et suscepistis me. Et
Job dicit: Ostium meum semper viatori patuit.
CAP. CLXVIII.-- #Ut presbyteri plebes suas ut hospitales sint admoneant.@#
( #Ex concil. apud Arvernas.@# ) Placuit ut presbyteri
plebes suas admoneant ut ipsi hospitales sint, et
nulli iter facienti mansionem denegent, et ut omnis
occasio rapinae tollatur, nihil carius vendant transeuntibus,
nisi quanto in mercato vendere possint.
Quod si carius vendere voluerint, ad presbyterum
transeuntes hoc referant, et illius jussu cum humanitate
eis vendant.
CAP. CLXIX.-- #Ut cibis sacerdotum semper lectio divina misceatur.@#
(Ex concil. Africano. cap. 6.) Pro reverentia Dei
et sacerdotum id universa sancta synodus statuit, ut,
quia solent crebro mensis otiosae fabulae interponi,
in omni sacerdotali convivio lectio Scripturarum
divinarum misceatur. Per hoc enim et animae aedificantur
ad bonum, et fabulae non necessariae prohibentur.
CAP. CLXX.-- #De clericis intemperate viventibus.@#
(Ex concil. Carthag., cap. 62.) Clerici inter epula
cantantes, ab officio detrahendi sunt.
CAP. CLXXI.-- #De clericis scurrilibus.@#
(Ex eodem, cap. 80.) Si quis clericus aut monachu
verba scurrilia, jocularia, risumque moventia loquitur,
acerrime corripiatur.
CAP. CLXXII.-- #De eadem re.@#
(Ex eodem, cap. 60.) Clericos scurriles et verbis
turpibus joculatores ab officio detrahendos.
CAP. CLXXIII.-- #Ut clericus fideijussor non sit.@#
(Ex eodem, cap. 70.) Clericus fideijussionibus inserviens,
abjiciatur.
CAP. CLXXIV.-- #Ut clericus barbam non nutriat.@#
(Ex eodem, cap. 44.) Clericus nec comam nutriat
nec barbam.
CAP. CLXXV.-- #De clericis per creaturam jurantibus.@#
(Ex eodem | null | 572245d5-4b03-4bb3-a8a2-eb79ce3659af | latin_170m_raw | null | None | None | None |
, cap. 61). Clericum per creaturas jurantem,
acerrime objurgandum. Si perstiterit in vitio,
excommunicandum.
CAP. CLXXVI.-- #De clericis qui adulationibus et proditionibus vacare deprehenduntur.@#
(Ex eodem concil., cap. 56.) Clericus qui adulationibus
et proditionibus vacare deprehenditur degradetur
ab officio.
CAP. CLXXVII.-- #De ordinatis qui solent contra ecclesiastica mandata auribus principis molestiam inferre.@#
(Ex concil. Antioch., cap. 11.) Si quis episcopus aut
presbyter, aut quilibet regulae subjectus Ecclesiae,
praeter consilium et litteras episcoporum provinciae,
et praecipue metropolitani, adierit imperatorem:
hunc reprobari et abjici oportere non solum a communione,
verum et ab honore cujus particeps videtur
existere: quia venerandi principis auribus molestiam
tentavit inferre, contra leges Ecclesiae. Si
igitur adire principem necessaria causa deposcit,
hoc agatur cum tractatu et consilio metropolitani et
caeterorum episcoporum qui in eadem provincia
commorantur: qui etiam proficiscentem suis prosequantur
epistolis.
CAP. CLXXVIII.-- #De illis qui episcopis suis ne eos ad ampliorem honorem in ecclesia sua promoveant contradicunt.@#
(Ex concil. Africano., cap. 31.) Item placuit ut quicunque
clerici vel diaconi pro necessitatibus ecclesiarum
non obtemperaverint episcopis suis, volentibus
eos ad honorem ampliorem in sua ecclesia promovere,
nec illic ministrent in gradu suo, unde recedere
noluerunt.
CAP. CLXXIX.-- #De presbytero certo crimine deposito, si de ministerio sibi interdicto aliquid agere praesumpserit.@#
(Ex concil. Toletano, cap. 6.) Si quis presbyter ab
episcopo suo fuerit degradatus, aut officio pro certis
criminibus suspensus, et ipse per contemptum et superbiam
aliquid de ministerio sibi interdicto agere
praesumpserit, et postea, ab episcopo suo correptus,
in certa praesumptione perduraverit, hic omnimodis
excommunicetur, et ab ecclesia expellatur. Et quicunque
cum eo communicaverit, similiter se sciat
esse excommunicatum. Similiter de clericis, laicis,
vel feminis excommunicatis observandum est. Quod
si aliquis ista omnia contempserit, et episcopus emendare
potuerit minime, regis judicio exsilio damnetur.
CAP. CLXXX.-- #De presbytero vel diacono damnato qui imperatoris auribus molestus extiterit.@#
(Ex concil. Antioch., cap. 12.) Si quis a proprio
episcopo presbyter aut diaconus, aut a synodo fuerit
episcopus forte damnatus, et imperatoris auribus
molestus exstiterit, oportet ad manus episcoporum
converti concilium, et quae putaverint habere justa,
plurimis episcopis suggerant, eorumque discussiones
ac judicia praestolentur. Si vero haec parvipendentes
molesti fuerint imperatori, hos nulla venia dignos
esse, nec locum satisfactionis habere, nec spem futurae
restitutionis penitus operiri.
CAP. CLXXXI.-- #De presbytero qui pravis exemplis mala de se suspicari permiserit.@#
(Ex concil. Agathen., cap. 4.) Si quis presbyter vitae
suae negligens pravis exemplis mala de se suspicari
permiserit, et populus, ab episcopo juramento seu
banno Christianitatis constrictus, infamiam ejus patefecerit,
et certi accusatores criminis ejus defuerint,
admoneatur primo seorsum ab episcopo, deinde
sub duobus vel tribus testibus. Si non [se] emendaverit,
in conventu presbyterorum episcopus eum publica
increpatione admoneat. Si vero neque sic se
correxerit, ab officio suspendatur usque ad dignam
satisfactionem, ne populus fidelium in eo scandalum
patiatur. Si autem accusatores legitimi non fuerint
qui ejus crimina manifestis indiciis probare contenderint,
et ipse negaverit, tum ipse cum septem sociis
suis ejusdem ordinis, si valet, a crimine semetipsum
expurget. Diaconus vero, si eodem crimine
accusatus fuerit, semetipsum cum tribus excuset.
CAP. CLXXII.-- #De eadem re.@#
(Ex concil. Triburiensi, cap. 21.) Si quis presbyter
contra laicum, vel laicus contra presbyterum aliquam
habet querimoniae controversiam, episcopo praecipiente,
sine personarum acceptione finiatur. Laicus
per juramentum, si necesse sit, se expurget: presbyter
vero vice juramenti per sanctam consecrationem
interrogetur: quia sacerdotes ex levi causa
jurare non debent. Manus per quam corpus et sanguis
Christi consecrantur, juramento polluatur! Absit!
cum Dominus in Evangelio discipulis suis, quorum
vicem non indigni in sancta gerimus Ecclesia dicat:
Nolite omnino jurare. Sit autem sermo vester, est,
est, non, non. Quod autem his abundantius est, ex
malo est.
CAP. CLXXXIII.-- #Si clericus adversus clericum habet negotium, ad secularia non recurrat judicia.@# | null | 8bcf36b4-824d-421d-81ca-dd673023f5d8 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
(Ex concil. Chalced., cap. 9.) Si quis clericus adversus
clericum habet negotium, non deserat episcopum
proprium et ad saecularia percurrat judicia:
sed prius actio ventiletur apud episcopum proprium,
vel certe consilio ejusdem episcopi, apud quos utraeque
partes [cum] voluerint judicium continebunt. Si
quis autem praeter haec fecerit, canonicis correptionibus
subjacebit.
CAP. CLXXXIV.-- #De presbyteris qui a plebibus infamabuntur, quomodo purgari debeant.@#
(Ex concil. Hilerdensi, cap. 10.) Si quis presbyter
a plebe sibi commissa mala opinione infamatus
fuerit, et episcopus legitimis testibus approbare non
potuerit, suspendatur ab officio presbyter usque ad
dignam satisfactionem, ne populus fidelium in eo
scandalum patiatur. Digna enim satisfactio est, si
eis a quibus reus creditur, post rectam securitatem
de imposito crimine, innocens esse manifestatur.
Quod ita nobis a majoribus constitutum esse docetur.
Sed sive secundum canones, sive ad arbitrium
episcopi sibi collegas VII conjungat, et juret id sacro
coram posito Evangelio: quod eum sancta Trinitas
et Christus filius Dei, qui illud fecit et docuit quod
Evangelium continet, et sancti quatuor Evangelistae
qui illud scripserunt sic adjuvent, quod ille praenominatam
actionem ita non perpetrarit, sicut ei de
illis oblatum est. Et, in hac satisfactione purgatus,
secure deinceps suum exerceat ministerium. Quam
satisfactionem nonnulli praecedentium patrum sanctum
Leonem papam, in basilica sancti Petri apostoli,
coram reverendissimo caesare Carolo, ac clero
et plebe ita fecisse commemorant: atque ita mox
venerandum principem contra ejusdem sancti papae
adversarios, dignae ultionis vindictam exercere.
CAP. CLXXXV.-- #Si aliquis ex ordinatis ab episcopo suo damnatus fuerit, ut non debeat ab aliquo defensari.@#
(Ex concil. Afric., cap. 29.) Et illud petendum
ut statuere dignentur ut, si quis cujuslibet honoris
clericus, judicio episcoporum, quocumque crimine
fuerit damnatus, non liceat eum sive ab Ecclesiis
quibus praefuit, sive a quolibet homine defensari,
interposita poena damni pecuniae atque honoris, quo
nec aetatem nec sexum excusandum esse praecipiant.
CAP. CLXXXVI.-- #De presbytero a populo accusato.@#
( #Ex epist. Gregorii.@# ) De presbytero vero vel
quolibet sacerdote a populo accusato, si certi non
fuerint testes qui crimini illato veritatem dicant,
jusjurandum erit in medio, et illum testem proferat
de innocentiae suae puritate, cui nuda et aperta sunt
omnia, sicque maneat in proprio gradu.
CAP. CLXXXVII.-- #De clericis convictis et confessis, si intra annum causam suam purgare contempserint, nulla vox eorum post audiatur.@#
(Ex concil. Afric. cap. 46.) Rursum constitutum
est ut aliquoties clericis convictis et confessis in
aliquo crimine, vel propter eorum quorum verecundiae
parcitur, vel propter Ecclesiae opprobrium, aut
insolentem insultationem haereticorum atque gentilium,
si forte causae suae adesse voluerint, et innocentiam
suam asserere, intra annum excommunicationis
hoc faciant. Si vero intra annum causam
suam purgare contempserint, nulla vox eorum
postea penitus audiatur.
CAP. CLXXXVIII.-- #Ut nullus ex ordinatis laico jurare praesumat.@#
(Ex concil. Remensi, cap. 5.), Ut nullus ex ecclesiastico
ordine cuiquam laico quidquam supra sacra,
vel super sancta Evangelia juret, sed simpliciter
cum puritate et veritate dicat: Est, est, Non, non;
sed si est aliquid quod eis a laicis objiciatur, ad
episcopum, in cujus territorio est, deferatur: et
juxta id quod illi qui ejusdem sunt ordinis dijudicaverint,
aut corrigatur aut expurgetur.
CAP. CLXXXIX.-- #Si presbyter aut diaconus in fornicatione, aut perjurio, aut furto, homicidio, captus fuerit, ab officio suspendatur.@#
( #Ex can. apostolo.@# ) Presbyter aut diaconus qui
in fornicatione, aut perjurio, aut furto, aut homicidio
captus est, deponatur: non tamen communione
privetur. Dicit enim Scriptura: Non judicat Dominus
bis in idipsum.
CAP. CXC.-- #De ordinatis, si aliquis illorum percussor exstiterit.@#
(Ex conc. Agathensi, cap. 3.) Si quis in aliquo
ecclesiastico gradu sacratus percussor extiterit,
corripiatur accerime. Si non emendaverit, deponatur.
CAP. CXCI.-- #De presbyteris qui propter suam negligentiam degradantur.@#
(Ex concil. Mogunt., cap. 40.) Dictum est nobis
presbyteros propter | null | eefcff92-1fa4-486a-82d1-6a0d053a70c8 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
suam negligentiam canonice
degradatos, et saeculariter gradu amisso vivere, et
poenitentiae agendae bonum negligere. Unde statuimus
ut, gradu amisso, agendae poenitentiae gratia in
monasterio aut canonico aut regulari mittantur.
Si vero hoc fieri causa quaelibet prohibuerit, ubicumque
sint, poenitentiam agere non desistant. Si
autem amisso gradu saeculariter vivere voluerint, et
poenitentiam agere neglexerint, ab Ecclesiae communione
separentur.
CAP. CXCII.-- #De ordinatis, si injuste degradati fuerint.@#
(Ex eodem, cap. 28.) Episcopus, presbyter aut
diaconus, si, a gradu suo injuste dejectus, in secunda
synodo innocens reperiatur, non potest esse quod
fuerat, nisi gradus amissos recipiat coram altari de
manu episcoporum. Si episcopus est, orarium, annulum
et baculum. Si presbyter, orarium et planetam.
Si diaconus, orarium et albam. Si subdiaconus,
patenam et calicem. Sic et reliqui gradus in reparationem
sui recipiant quae, cum ordinarentur, perceperant.
CAP. CXCIII.-- #De ordinatis qui episcopum proprium contemnunt.@#
(Ex concil. Antioch., cap. 5.) Si quis presbyter
aut diaconus, episcopum proprium contemnens, se ab
Ecclesia sequestraverit, et seorsum colligens altare
constituerit, et commonenti episcopo non acquieverit,
nec consentire vel obedire voluerit semel et iterum
convocanti, hic damnetur omnimodo, nec ultra
remedium consequatur.
CAP. CXCIV.-- #Si presbyter contra suum episcopum inflatus schisma fecerit, ut anathematizetur.@#
(Ex conc. Carthag., cap. 11.) Ab universis episcopis
dictum est: Si quis presbyter ab episcopo suo
correptus fuerit, debet utique apud vicinos episcopos
conqueri, ut ab ipsis ejus causa possit audiri, ac
per ipsos suo episcopo reconciliari. Quod nisi fecerit,
sed superbia, quod absit! inflatus secernendum
se ab episcopi sui communione duxerit, ac separatim
cum aliquibus schisma faciens sacrificium Deo
obtulerit, anathema habeatur, et locum amittat. Si
querimoniam justam adversus episcopum non habuerit,
inquirendum erit.
CAP. CXCV.-- #De illis qui aliquem ex ordinatis falso crimine appetierint.@#
(Ex eodem, cap. 5.) Si quis episcopum aut presbyterum
vel diaconum falsis criminibus appetierit,
et probare non potuerit, nisi in fine dandam ei non
esse communionem.
CAP. CXCVI.-- #Ut criminator crimen criminati, litteris comprehensum, ante accusationem episcopo suo representet.@#
(Ex concil. Aureli., cap. 10.) Illud praeterea omni
ecclesiastico ordini omnimodis observandum est, ut
nullatenus aliquis praesumat in concilio vel synodali
conventu aliquem confratrum accusatione pulsare,
nisi prius ipsum accusationis crimen et litigationis
causas, litteris per ordinem comprehensum, manu
propria subscripserit, et episcopo vel sacrae synodo
porrexerit, ut juste et canonice litigantium controversiae
finiantur. Non enim licet, ut auctoritas Romana
testatur, nisi inscriptione celebrata reum
quemquam fieri, nec ad judicium exhiberi, quia
sicut convictum de crimine poena constringit, ita
accusatorem, si non probaverit quod objecit.
CAP. CXCVII.-- #Ut nullus ex ordinatis se proclamet in synodo, nisi scriptis.@#
(Ex concil. ad sanct. Medard., cap. 9.) Hincmarus,
archiepiscopus Remorum, suis accusatoribus
dixit: Quae est petitio vestra, fratres?--Misericordiam,
inquiunt, petimus nobis a vestra paternitate
impendi, de ministratione ordinum ecclesiasticorum,
ad quos a domino Ebone quondam provecti, a
vestra auctoritate suspensi sumus. Hincmarus episcopus
dixit: Habetis libellum reclamationis aut
postulationis, sicut ecclesiastica se habet traditio?
Illi autem responderunt se prae manibus nullum habere
libellum. Hincmarus episcopus dixit: Legum
ecclesiasticarum auctoritas talis est ut in causis
gestorum semper scripturam requirat: adeo ut qui
ad sacrum fontem accedit, suum dare nomen praecipiatur;
qui ad summum sacerdotium provehitur,
decreto manibus omnium roborato eligitur; ordinatus
autem a suis ordinatoribus litteras accipere jubetur;
qui etiam ab ecclesiastica societate quolibet excessu
discinditur, libellari scriptione aut recipitur
aut dejicitur; sed qui accusatur, vel excommunicatur
seu reconciliatur, per scripturam accusari vel
reconciliari jubetur. Et sic in caeteris hujusmodi in
tantum scriptura deposcitur, ut, sicut beatus Gregorius
in Commonitorio ad Joannem defensorem ex
Romanis legibus sumens scribit: Sententia quae
sine scriptura profertur, nec nomen sententiae habere
mereatur. Quapropter, fratres et filii, oportet vos,
secundum ecclesiasticam auctoritatem, reclamationem
vestram libelli serie allegare, eamque manibus
vestris roboratam | null | 0747b5eb-34ea-4a25-b0fb-89e94d45ac7e | latin_170m_raw | null | None | None | None |
synodo sacrae porrigere, ut convenienter
et canonice vobis valeat responderi. Et
tunc ipsi fratres libellum conscribentes, eique sua
nomina subscribentes, porrexerunt Hincmaro episcopo,
qui tunc una cum Wevilone, Senonensi archiepiscopo,
et cum Amalrico, Turonensi aeque archiepiscopo,
sub praesentia gloriosi regis Caroli,
synodo praesidebat.
CAP. CXCVIII.-- #De clericorum accusatoribus: si unum ex objectis probare non potuerint, ad caetera non admittantur.@#
(Ex concil. Africano, cap. 75.) Item placuit, quotiescunque
clericis ab accusatoribus multa crimina
objiciuntur, et unum ex ipsis de quo prius egerint,
probare non valuerint, ad caetera jam non admittantur.
CAP. CXCIX.-- #De episcopo aut presbytero, si causa criminalis eis reputata fuerit, quomodo se expurgare debeant.@#
(Ex concil. Wormacien., cap. 8.) Si episcopo aut
presbytero causa criminalis, homicidium, adulterium
et maleficium reputatum fuerit, in singulis
Missam tractare debet, et Secretam publice dicere,
et communicare, et de singulis sibi reputatis innocentem
se ostendere. Quod si non fecerit, quinquennio
a liminibus ecclesiae extraneus habeatur.
CAP. CC.-- #Ut clerici ab alienis judicibus non constringantur.@#
(Ex decr. Adriani papae, cap. 38.) In clericorum
causa hujusmodi forma servetur, ut nequaquam eos
sententia non a suo judice dicta constringat.
CAP. CCI.-- #Criminantem injuste, et non probantem, verberibus publice castigandum, et in exilium deportandum.@#
(Ex regu. ad Antemium subdiaconum Campan.,
cap. 201.) Cum fortius punienda sint crimina quae
insontibus et maxime sacratis ordinibus ingeruntur,
quam sitis culpabiles, omnes qui in causa Joannis
diaconi resedistis, attendite, ut Hilarum criminatorem
ipsius, nulla ex definitione vestra poena veniens
castigaret. Nec illud ad excusationem vestram
esse credatis idoneum, quod vobis quasi judicare
volentibus solus frater et coepiscopus noster Paschasius
dicitur detulisse. Nam si zelus in vobis rectitudinis
viguisset, facilius uni a multis rationabiliter
suaderi, quam multi ab uno poterant sine causa
differri. Quia ergo tantae nequitiae malum sine digna
non debet ultione transire, suprascriptum fratrem
nostrum Paschasium volumus admoneri ut eumdem
Hilarum prius subdiaconatus, quo indignus fungitur,
privet officio, atque verberibus publice castigatum
faciat in exsilium deportari, ut unius poena multorum
possit esse eorrectio.
CAP. CCII.-- #Ut si quis clericum accusaverit, et testimoniis probare non potuerit, accusator poenam accusati accipiat.@#
(Ex concil. Braggarden., cap. 8.) Placuit ut, si quis
aliquem clericorum in accusatione fornicationis impetit,
secundum praeceptum Pauli apostoli, duo vel
tria testimonia requirantur ab illo. Quod si non
potuerit datis testimoniis approbare quod dixit,
excommunicationem accusati accusator accipiat.
CAP. CCIII.-- #Ut sicut laici clericos in secularibus in sua accusatione non recipiunt, ita nec ipsi in sacerdotum recipiantur.@#
(Ex concil. Aurelianensi, cap. 5.) Omnes episcopi
in tertia sessione acclamaverunt: Sane dignum est
ut, sicut sacerdotes vel clericos in sua accusatione
vel saecularibus judiciis laici non recipiunt, ita ipsi
in sacerdotum vel clericorum accusationibus, seu
ecclesiasticis negotiis, nisi sponte collaudentur, non
recipiantur: quoniam inconveniens est ut hi qui
hos respuunt, ab his recipiantur.
CAP. CCIV.-- #Ut testimonium laici contra clericum nemo suscipiat.@#
(Ex concil. Triburiensi, cap. 4.) Testimonium
laici adversus clericum nemo suscipiat.
CAP. CCV.-- #De ordinatis, si accusati fuerint, quot testibus se excusare debuerint.@#
(Ex concil. Carthaginen., cap. 20.) Si autem presbyteri
vel diaconi fuerint accusati, adjuncto sibi ex
vicinis locis proprius episcopus legitimo numero
collegarum, quos ab eodem accusati petierint, id est,
una secum in presbyterii nomine VI, in diaconii
tribus, ipsorum causas discutiat, eadem dierum et
dilationum, et a communione remotionum, et discussione
personarum inter accusatores, et eos qui
accusantur forma servata. Reliquorum autem clericorum
causas, etiam solus episcopus loci agnoscat et
finiat.
CAP. CCVI.-- #De substantia defuncti presbyteri, cujus esse debeat.@#
(Ex conc. Triburiensi, cui interfuit Arnolphus rex,
cap. 23.) Sancto concilio allatum est quod quidam
laici improbe agant contra presbyteros suos, ita ut
de morientium presbyterorum substantia partes sibi
vindicent sicuti de propriis servis. Interdicimus itaque | null | 2ae70c77-17f5-44d6-aec3-3ac78079596a | latin_170m_raw | null | None | None | None |
canonica auctoritate ne hoc ulterius fiat: sed
sicuti liberi facti sunt ad suscipiendum gradum et
agendum divinum officium, ita nihil ab eis exigatur
praeter divinum officium. De peculiari vero sacerdotum
nihil sibi usurpent, sed totum in quatuor dividatur
partes, una episcopo, alia altari, tertia pauperibus,
quarta parentibus: et si non sunt idonei
parentes, episcopus eam recipiat, et in usum Ecclesiae
diligenter distribuat. Et si quis contra haec facere
praesumpserit, anathematizetur.
CAP. CCVII.-- #De presbyteris qui sine testamento discesserint.@#
(Ex eodem, cap. 14.) Si quiscunque ex gradu ecclesiastico
sine testamento et sine cognatione discesserit,
haereditas ejus ad ecclesiam, ubi servivit,
devolvatur. Similiter de sanctimonialibus.
CAP. CCVIII.-- #De clericis qui laicalibus vestimentis utuntur.@#
(Ex eodem, cap. 27.) Ut laicalibus vestimentis clerici
non utantur, id est, mantello vel cotto, sive
cappa, nec pretiosis et ineptis calceamentis, et aliis
novitatum vanitatibus, red religioso et decenti habitu
induti incedant.
CAP. CCIX.-- #De eadem re.@#
(Ex concil. Carthaginen., cap. 45.) Clericus professionem
suam etiam habitu et incessu probet, et
idoneo nec vestibus nec calceamentis decorem
quaerat.
CAP. CCX.-- #De clericis qui ociose in nundinis ambulant.@#
(Ex eodem concil., cap. 48.) Clericus qui, non pro
emendo aliquid, in nundinis vel in foro deambulat,
ab officio suo degradetur.
CAP. CCXI.-- #Ut nullus ex clero arma militaria portet.@#
(Ex eodem concil. cap. 48.) Quicunque ex clero
esse videntur, arma militaria non sumant, nec armati
incedant, sed professionis suae vocabulum religiosis
moribus et religioso habitu praebeant. Quod si contempserint,
tanquam sacrorum canonum contemptores
et ecclesiasticae sanctitatis profanatores, proprii
gradus amissione mulctentur: quia non possunt
simul Deo et saeculo militare.
CAP. CCXII.-- #Ut omnes clerici magis confidant in defensione Dei quam in armis.@#
(Ex concil. Aurelianen., cap. 9.) Omnimodis dicendum
est presbyteris et diaconibus ut arma non
portent, sed magis confidant in defensione Dei quam
in armis.
CAP. CCXIII.-- #De illis qui, ex ecclesiastico ordine, aut venantur, aut cum accipitribus jocantur.@#
(Ex concil. Meldensi, cap. 8.) Episcopum, presbyterum
aut diaconem canes ad venandum, aut accipitres,
aut hujusmodi res habere non licet. Quod si
quis talium personarum in hac voluntate saepius detectus
fuerit, si episcopus est, tribus mensibus se
a communione suspendat, presbyter duobus, diaconus
uno ab omni officio et communione suspendantur.
CAP. CCXIV.-- #De servis Dei, ut omnes sylvaticae vagationes cum canibus et accipitribus interdicantur.@#
(Ex concil. Aurelianen., cap. 3.) Omnibus servis
Dei venationes et sylvaticas vagationes cum canibus,
et ut accipitres et falcones non habeant, interdicimus.
CAP. CCXV.-- #Ut clericos discordantes episcopus sua potestate reconciliet.@#
(Ex concil. Africano, cap. 59.) Discordantes clericos
episcopus vel ratione vel potestate ad concordiam
trahat, inobedientes synodus per audientiam damnet.
CAP. CCXVI.-- #De clericis qui proruperint in mutuam caedem.@#
(Ex concil. Hilerden., cap. 6.) Si qui clerici in
mutuam caedem proruperint, prout dignitas officiorum
in tali excessu contumeliam pertulerit, a pontifice
districtius vindicetur.
CAP. CCXVII.-- #De eadem re.@#
(Ex eodem, cap. 7.) Frater in fratrem si ausus fuerit
manum mittere, legitimam disciplinam accipiat.
CAP. CCXVIII.-- #De officiis et ministeriis septem diaconorum cum subdiaconibus et sequentium ordinum ministris observandis.@#
(Ex ep. Fabiani papae, cap. 2.) Septem ergo diaconi
sint in urbe Roma per septem regiones civitatis, sicut
a patribus accepimus, qui per singulas hebdomadas
et dominicos dies, atque festivitatum solemnia,
cum subdiaconibus et acolythis, ac sequentium ordinum
ministris, injuncta sibi observent ministeria, et
parati omni hora sint ad divinum officium, et quidquid
eis injungitur peragendum. Similiter et vobis prout
opportunum fuerit, per singulas civitates est faciendum
ut divinum, absque ulla mora aut negligentia,
studiose ac solemniter agatur officium.
CAP. CCXIX.-- #De numero certo diaconorum.@#
(Ex concil. Neocaesar | null | d4306e27-866c-47bf-b635-9736250def22 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
., cap. 14.) Diaconi septem
debent esse juxta regulam, licet et valde magna sit
civitas. Idipsum autem et Actuum apostolorum liber
insinuat.
CAP. CCXX.-- #De eadem re.@#
(Ex concil. episcoporum, qui in Ancira et Caesaria
convenerunt, cap. 9.) Diaconi septem esse debent
secundum regulam, quamvis magna sit civitas. Cui
regulae auctoritas erit liber Actuum apostolorum.
CAP. CCXXI.-- #Ut diaconi coram presbyteris non sedeant.@#
(Ex concil. Laodicensi, cap. 20.) Quod non oporteat
diaconum coram presbytero sedere, sed jussione
presbyteri sedeat. Similiter autem et diaconis
honor habeatur ab obsequentibus, id est, a
subdiaconis et omnibus clericis.
CAP. CCXXII.-- #De diaconibus qui se presbyteris anteponunt.@#
(Ex concil. Toletan., cap. 39.) Nonnulli diacones
in tantam erumpunt superbiam ut sese presbyteris
anteponant, atque in primo choro ipsi priores stare
praesumant presbyteris in secundo choro constitutis.
Ergo ut sublimiores sibi presbyteros agnoscant, tam
hi quam illi in utroque choro consistant.
CAP. CCXXIII.-- #Ut exorcistae energumenis manus imponant.@#
(Ex concil. Carthag., cap. 90). Omni die exorcistae
energumenis manus imponant.
CAP. CCXXIV.-- #De honore universis ordinibus competente.@#
(Ex decr. Silvestr. papae, cap. 4.) Ita fratres jubet
auctoritas divina, et affirmat, ut, a subdiacono usque
ad lectorem, omnes subditi sint diacono cardinali
urbis Romae, in Ecclesia honorem repraesentantes
tantum. Pontifici vero, presbyter, diaconus, subdiaconus,
acolythus, exorcista, lector, abbas, monachus,
in omni loco repraesentet obsequium, sive in publico,
sive in gremio ecclesiae.
CAP. CCXXV.-- #De sacerdotibus qui adimplere suum ministerium nesciunt, nec discere volunt: quod ab officio sint submovendi.@#
(Ex concil. Aurelianensi, cap. 6.) Sacerdotes qui
rite non sapiunt adimplere ministerium suum, nec
discere juxta praeceptum suorum episcoporum pro
viribus satagunt, vel contemptores canonum existunt,
ab officio proprio sunt submovendi, quousque
haec pleniter emendata habeant.
CAP. CCXXVI.-- #Ut inter clericos non computentur qui sub nullius episcopi disciplina inveniuntur.@#
(Ex concil. Parisiensi, cap. 10.) Nulla ratione clerici
aut sacerdotes habendi sunt qui sub nullius
episcopi disciplina et providentia gubernantur. Tales
enim acephalos, id est, sine capite, priscae Ecclesiae
consuetudo nuncupavit.
CAP. CCXXVII.-- #Exemplar formatae epistolae, quae in Nicaena synodo a sanctis patribus est formata et collaudata.@#
( #Ex decr. Nicaeni concilii.@# ) In nomine patris π, et
filii γ, et spiritus sancti α. Walterio Spirensi episcopo,
ego Burchardus sanctae Wormaciensis Ecclesiae
devotus gregis Christi famulus, in Deo vero
summae felicitatis beatitudinem. Cum sancta catholica
Ecclesia prompta sit sequi documenta Evangelica,
quae dicunt: Qui recipit prophetam in nomine prophetae,
accipiet mercedem, prophetae; et qui recipit justum
in nomine justi, et caetera: et Apostolus
jubeat hospitalitatem sectari, et necessitatibus sanctorum
virorum communicare; tamen propter eos qui
cauteriatam habent suam conscientiam, dicentes se
esse simplices, cum sint astutia diabolica repleti, et
pro opere pietatis dicunt se de loco ad locum transire,
cum sint sua malitia faciente fugitivi, et dicunt se esse
ministerio sacro insertos, cum non sint: statutum
est a sanctis Patribus neminem clericum alienum et
ignotum recipi ab aliquo episcopo et inthronizari in sua
ecclesia, nisi habeat a proprio episcopo epistolam
quae in canonibus nominatur formata. Ideo notum
facimus paternitati vestrae quod praesens frater noster
harum literarum portitor nomine Ecmannus, non
pro sua nequitia expulsus est a nobis: sed, postulantibus
fratribus nostris, eo quod ex familia nostra
fuit et noster baptizatus, fecimus ei libertatem receptam
a cornu altaris canonice, et ordinavimus
eum ad gradum presbyterii. Cui etiam has dimissorias
sive commendatitias literas fecimus, et eum ad
vestram dilectam fraternitatem dirigimus, ut in
vestra parochia sub vestro sacro regimine et defensione
consistere valeat. Ego, inquam, Burchardus
humilis episcopus, in nomine Patris, et Filii, et Spiritus
sancti, et in unitate sanctae Ecclesiae, in qua
Petro datum est jus ligandi atque solvendi, absolvo
Ecmannum presbyterum de civitate Wormaciensi,
indictione X; et licentiam do vobis inthronizandi eum
in quacunque ecclesia | null | 7021d1c5-0c38-417e-95e9-345f6950ef2f | latin_170m_raw | null | None | None | None |
vultis vestrae parochiae. Hanc
ergo epistolam Graecis litteris hinc inde munire decrevimus,
et annulo Ecclesiae nostrae firmare censuimus.
Fraternitatem vestram Christus nobis incolumen
conservet. π. γ. α. π. β. ε. ζ. ξ. α. κ. η. θ. Data
Wormaciae, Idibus Martii, anno Dominicae incarnationis
millesimo duodecimo, indictione X.
CAP. CCXXVIII.-- #De illo qui fugam fratris celaverit.@#
( #Ex dictis Basilii.@# ) Si quis eum quem, districtionem
ecclesiasticam non ferentem, fugam meditari agnoverit,
non statim prodiderit, perditionis illius participem
se esse non dubitet: et tam diu est a conventu
fratrum sequestrandus, quam diu ille valeat
revocari.
CAP. CCXXIX.-- #De illis qui presbyteros suos male tractaverint.@#
(Ex concil. Arvernen., cap. 7.) Si quis presbyterum
proprium inhonorat, aut verbo aut facto contumeliam
facit, tam diu a liminibus Ecclesiae arceatur,
quousque per condignam poenitentiam satisfaciat.
Ait enim Apostolus: Presbyteri qui bene
praesunt, duplici honore digni habeantur. Item
alibi dicit: Obedite praepositis vestris, subjecti eis
estote, etc.
CAP. CCXXX.-- #Ut nomen papae in Ecclesiis sanctis recitetur.@#
(Ex concil. Vasensi, cap. 3.) Et hoc justum visum
est nobis ut nomen domini papae, quicunque sedi
apostolicae praefuerit, in nostris Ecclesiis recitetur.
CAP. CCXXXI.-- #Ut presbyter aut diaconus qui canonicus non est, sed in villis habitat, nusquam summas festivitates celebret nisi in civitatibus.@#
(Ex concil. Arvernen., cap. 6.) Si quis presbyter aut
diaconus, qui non in civitate canonicus esse dinoscitur,
sed in villulis habitans, in oratoriis officio sancto
deserviens celebrat divina mysteria, festivitates
praecipuas, Domini Natalem, Pascha, Pentecosten,
et si quae principales sunt festivitates reliquae,
dehinc ne faciat commonemus: et nusquam alibi
nisi cum episcopo suo in civitate festivitates supradictas
celebret. Quicunque sunt cives laici, natu
majores, pari modo in urbibus ad pontifices suos in
praedictis festivitatibus veniant, et ibi divina mysteria
celebriter audiant. Quod si qui improba temeritate
haec contempserint, a communione pellantur.
CAP. CCXXXII.-- #Ut presbyteris potestas praedicandi in suis plebibus concedatur.@#
(Ex concil. Vasensi, cap. 6.) Hoc etiam pro aedificatione
omnium ecclesiarum, et pro utilitate totius
populi nobis placuit, ut non solum in civitatibus,
sed etiam in omnibus parochiis, verbum faciendi
daremus presbyteris potestatem, ita ut si presbyter aliqua
infirmitate prohibente per seipsum non potuerit
praedicare, sanctorum patrum Homeliae a diaconibus
probatis recitentur.
CAP. CCXXXIII.-- #De clericis qui in rixa interficiuntur.@#
(Ex concil. Tribur., cui Arnolfus rex interfuit, cap.
50.) Quicunque clericus aut in bello, aut in rixa,
aut gentilium ludis mortuus fuerit, neque oblatione
neque oratione pro eo postuletur, sed in manus incidat
judicis: sepultura tantum non privetur.
CAP. CCXXXIV.-- #De clericis qui a dominis suis liberi facti sunt.@#
(Ex concil. apud Alth. habito, cui interfuit Conradus
rex, cap. 38.) Nullus clericus ad gradum presbyterii
promoveatur, nisi ut scriptum in canonibus
habetur. Si enim propter Dei dilectionem quis de
servis suis quemquam elegerit, et docuerit literas,
et libertati condonaverit, et per intercessionem erga
episcopum presbyterum effecerit, et secundum apostolos
victum et vestitum ei donaverit: ille autem
postea in superbiam elatus missam dominis suis et
canonicas horas observare, et psallere renuerit, et
eis juste obedire, dicens se liberum esse, noluerit,
et quasi libere cujus vult homo fiat, hoc sancta synodus
anathematizat, et illum a sancta communione
arceri judicat, donec resipiscat et domino suo obediat
secundum canonica praecepta. Sin autem obstinato
animo et hoc contempserit, accusetur apud
episcopum qui eum ordinavit, et degradetur: et fiat
servus illius idem domini sui, sicut natus fuerat.
Quisquis vero talem secum habuerit, postea quam
rem illius praedictam audierit, et domino suo non
reddiderit, vel a se projecerit, sive episcopus, sive
comes, sive clericus, sive laicus, anathematis illius
societate nodatus, poenam excommunicationis luet.
CAP. CCXXXV.-- #De presbyteris qui parochias fugerint in quibus locati sunt.@#
(Ex concil. Cabillon | null | 21747552-a238-4359-8b3f-8a3c7264f521 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
., cap. 41.) Presbyter proprio
loco dimisso ad alium migrans nequaquam recipiatur,
nisi suae migrationis causam dixerit, et se innocenter
vixisse in parochia in qua ordinatus est sub
testibus probaverit: litteras etiam habebit in quibus
sint nomina episcopi et civitatis plumbo impressa,
quibus cognitis, et talibus inventis quibus fides adhiberi
possit, recipiatur.
CAP. CCXXXVI.-- #De presbyteris qui crimine capitali accusantur, et collegas quibus se excusare possint non habent.@#
(Ex concil. Tribur., cui interfuit Arnolphus rex,
cap. 6.) De presbyteris qui crimine fornicationis,
sive aliquo capitali flagitio accusantur, et non habent
collegas cum quibus se excusare possint, aut si
forte lapsi fuerint, quomodo satisfaciant. In quorum
judicio neque ad dexteram, neque ad sinistram declinandum
est, sed recta via gradiendum. In concilio
namque Neocaesariensi cap. scriptum est: Presbyter
si uxorem acceperit, ab ordine deponatur. Si
vero fornicatus fuerit, aut adulterium perpetraverit,
amplius pelli debet et ad poenitentiam redigi.
CAP. CCXXXVII.-- #De predicatione presbyterorum.@#
( #Ex concil. Triburiensi, cui interfuit rex Arnolph.@# )
Praecipimus vobis ut unusquisque vestrum super
duas seu tres hebdomadas, diebus dominicis seu
festivitatibus sanctorum, populum sibi commissum
doctrinis salutiferis ex sacra Scriptura sumptis in
Ecclesia sibi commissa post Evangelium perlectum
instruere studeat, et jubeat illis ut nullus de ecclesia
exeat, antequam a presbytero sive diacono ultima
laus, id est Benedicamus Domino, aut Ite missa
est, pronuntietur.
CAP. CCXXXVIII.-- #De ecclesiasticis, si saeculares potestates habere desiderant.@#
( #Ex epist. Gre. papae Secundino servo Dei recluso
directa.@# ) Certum namque est non vos ante exercitui
ducem praeponere, nisi vobis labor ejus fidesque
complaceret, et nisi eum anteactae vitae virtus et sollicitudo
aptum esse monstraverit. Si vero non aliis
nisi hujusmodi viris committitur gubernandus exercitus,
qualis dux esse debeat animarum ex istius
bonae rei comparatione colligitur. Sed verecundum
nobis est, et dicere pudet, quia sacerdotes sibi ducatum
arripiunt, qui exordium religiosae militiae non
viderunt.
CAP. CCXXXIX.-- #Ut viri veraces et Deum timentes, in civitatibus et in publicis vicis decani constituantur.@#
(Ex concil. Rothoma., cap. 9.) Ut populus admoneatur
ut in dominicis et festis diebus omnes ad vesperas,
et nocturnas vigilias, et ad missam omnimodis
occurrant, et ut decani in civitatibus et in vicis publicis
viri veraces et Deum timentes constituantur,
qui desides et negligentes commoneant ut ad Dei
servitium absque occasione properent, et ut ipsi decani
sacramento adstringantur ut, nulla interveniente
causa, scilicet, aut amoris, aut timoris, aut
propinquitatis, muneris, negligentes et transgressores
reticeant, quin sacerdotibus proprias eorum culpas
manifestent. Sacerdotum autem erit ita eorum
vitia, zelo et amore divino, cum debita disciplina
corrigere, sicut ipsi nolunt pro aliorum erratibus
sententiam justae damnationis suscipere. Et ut dies
festi a vespera usque ad vesperam absque opere servili
cum debito honore celebrentur.
FINIS LIBRI SECUNDI.
LIBER TERTIUS. INDEX CAPITULORUM
CAP. I. Quid sit Ecclesia.
II. De primitiva Ecclesia.
III. Quod sacerdotes agros quos vendere solebant, ad
communem utilitatem ecclesiis tradebant.
IV. Quo tempore viri religiosi seipsos domino consecrarunt,
aedificantes basilicas in suis fundis.
V. Quod Constantinus primus imperatorum fabricandi
ecclesias licentiam tribuit.
VI. Ut nullus ecclesiam aedificet, nisi ille cui episcopus
loci locum designaverit.
VII. De illo qui in suo praedio ecclesiam aedificare
desiderat.
VIII. Ut omnes ecclesiae in illius episcopi potestate
sint in cujus territorio positae sunt.
IX. Ut antiquae ecclesiae possessionibus propter novas
non spolientur.
X. De ecclesiis et altaribus, ubi aliqua dubitatio est
de consecratione, ut consecrentur.
XI. Si altare motum fuerit, denuo ecclesia consecretur.
XII. Si ecclesia violata fuerit, iterum consecretur.
XIII. Ut ecclesiam ubi paganus sepultus est, non
liceat dedicari.
XIV. Ut in ecclesia in qua cadavera sepulta sunt,
altare consecrare non liceat.
XV. Ut loca semel dicata, perpetuo sic permaneant.
XVI. De locis dudum sacratis, et nunc neglectis, ut
iterum reformentur.
XVII. Ut nullus aliud altare erigere praesumat, nisi
quod ab episcopo consecratum est.
XVIII. Ut energumeni | null | ab23ccfc-5664-445c-9c17-894b82623347 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
ecclesiarum pavimenta verrant.
XIX. De monasteriis semel consecratis.
XX. de illis qui dotem ecclesiae sibi vindicare praesumpserint.
XXI. De ecclesiis destructis, quomodo restaurari debeant.
XXII. Quod in una terminatione plures baptismales
ecclesiae esse non possint.
XXIII. Ut regularia monasteria nec vendi nec commutari
possint nisi cum alio monasterio.
XXIV. Ut non liceat alicui unius Ecclesiae terram,
nisi cambiatur, vertere ad aliam.
XXV. Ut altaria, nisi sint lapidea, chrismate non
consecrentur.
XXVI. Ut monasterium ad meliorandum in alium
liceat ponere locum.
XXVII. Ut sine missa ecclesia non debeat dedicari.
XXVIII. Ut episcopus neminem prohibeat ecclesiam
ingredi, et audire verbum Dei.
XXIX. Ut populus qui convenerit ad Missam, antequam
finiatur non discedat.
XXX. De illis qui ecclesiastica habent beneficia.
XXXI. De ecclesiis apud barbaros constitutis.
XXXII. De ecclesiis Arianorum.
XXXIII. De dioecesanis ecclesiis destitutis.
XXXIV. Qualiter destitutam ecclesiam alteri ecclesiae
recte conjungere valeat episcopus.
XXXV. Ut picturae in ecclesia fieri non debeant.
XXXVI. Item de pictura.
XXXVII. Ut non pro debito episcopus de consecranda
ecclesia munus aliquod requirat.
XXXVIII. Ut ecclesiam in qua cadavera infidelium
sepulta sunt sanctificare non liceat.
XXXIX. De lignis dedicatae ecclesiae, ad quos usus
verti debeant.
XL. Quid episcopo agendum sit, si plures haeredes
de una contenderint ecclesia.
XLI. De eadem re.
XLII. De ecclesiis inter haeredes divisis.
XLIII. Ut singuli presbyteri singulas habeant ecclesias.
XLIV. De eadem re.
XLV. De eadem re.
LVI.
Ut missarum solemnia non ubique, sed in locis
XLVI. Ut unusquisque presbyter una ecclesia contentus
sit.
XLVII. De eadem re.
XLVIII. De eadem re.
XLIX. De eadem re.
L. De ordinibus sacris.
LI. De ecclesiis seu sanctis noviter inventis.
LII. Ut unaquaeque ecclesia mansum integrum habeat
sine servitio.
LIII. Ut nullus de dote ecclesiae, vel de manso presbyterorum
censum persolvere cogat.
LIV. De altaribus quae passim fiunt per agros.
LV. Ut martyrum dignitatem nullus profanus infamet.
ab episcopo consecratis fiant.
LVII. De missa non celebranda, nisi in sacrato
loco.
LVIII. De eadem re.
LIX. Quod non liceat missas celebrare, nisi in locis
ab episcopo civitatis consecratis.
LX. De eadem re.
LXI. De eadem re.
LXII. De reparatione Ecclesiae.
LXIII. Ut ante horam diei tertiam non sint celebrandae
missae.
LXIV. Ut pro fidelibus defunctis singulis diebus
missas celebrare liceat.
LXV. Ut missa mortuorum pro omnibus Christianis
sit cantanda.
LXVI. Ut institutiones missarum sicut in metropoli
fiunt, sic et reliquis comprovincialibus Ecclesiis.
LXVII. Ut preces et praefationes, quae in concilio
probatae non fuerint, non celebrentur.
LXVIII. Ut nullus presbyter solus missam cantare
praesumat.
LXIX. De Praefationibus quas sancta Romana tenet
Ecclesia.
LXX. De sacerdotibus, missarum tempore si aegritudinis
aliquis eventus eis accesserit.
LXXI. De eadem re.
LXXII. De presbyteris qui daemonibus variisque passionibus
vexantur, quod illis sacra tractare non
liceat.
LXXIII. De eadem re.
LXXIV. De presbyteris qui soli missas solent celebrare.
LXXV. De illis qui conjugati presbyteri oblationes
spreverint.
LXXVI. Ut presbyteri communicent quotiescunque
missas celebraverint.
LXXVII. De eadem re.
LXXVIII. De eadem re.
LXXIX. De eadem re.
LXXX. Ut in ecclesia nihil aliud agatur, nisi id
ad quod facta est.
LXXXI. De eadem re.
LXXXII. De eadem re.
LXXXIII. Ut nullus in ecclesia convivetur.
XCIV.
De illis qui domum Dei contemptibilem
LXXXIV. Ut nullus in ecclesia tabernas constituat.
LXXXV. De eadem re.
LXXXVI. Ut unicuique in domo sua orare liceat.
LXXXVII. Ut canticum turpe circa ecclesias non fiat.
LXXXVIII. Ut sanctorum reliquiae in oratoriis villaribus
non ponantur.
LXXXIX. Ut sedes episcopalis, si necesse fuerit, in
alium locum transferatur.
XC. De mutandis sanctis locis.
XCI. Quod, translatis martyribus, honor interdum
cum illis migret, interdum in loco permaneat.
CXII. Quod sanguis martyrum consecret locum, non
locus sanguinem.
CXIII. | null | 8d5ea9fa-2e8d-4c29-aba8-1e6cb1ce00e9 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
Quid sit basilica.
faciunt.
XCV. De eadem re.
XCVI. Ut calix et patena ex auro aut ex argento
fiat.
XCVII. De observanda mensa Christi.
XCVIII. Ut corporale ex purissimo linteo sit, et unius
materiei.
XCIX. Ut sacrificium altaris non in serico panno,
aut tincto celebretur.
C. Ut mulieres ad altare non accedant, et officiis
virorum se non intromittant.
CI. De eadem re.
CII. Ut laici juxta altare non sedeant.
CIII. De illis sacerdotibus qui in Ecclesia, dum
Evangelia leguntur, sedere praesumunt.
CIV. Ut nullus calicem, patenam, vel vestimentum
sacerdotale in vadium tabernario praestare praesumat.
CV. Ut nullus calicem, patenam, aut aliqua vasa
sacra ad alios usus facere praesumat.
CVI. Quod licitum sit episcopis cum consilio cleri
de thesauro ecclesiae suae familiae in necessitate
succurrere.
CVII. Ne cadavera pallio altaris cooperiantur.
CVIII. Ne ad nuptiarum ornatum divina ministeria
praestentur.
CIX. Ut ecclesia saeculari potentia minime pervadatur.
CX. De presbyteris qui ecclesias suas per pretium
acquisierint.
CXI. Ut nullus laicus ab ecclesia sua presbyterum
ejicere audeat.
CXII. Item de illis qui presbyteris ecclesias auferunt.
CXIII. Ut nullus aliquod munus propter ecclesiam a
presbytero requirat.
CXIV. De eadem re.
CXV. Ut presbyteri plebes admoneant ut linteamina
altaris praeparent.
CXVI. Ut episcopi praevideant quid presbyteri dominis
suis pro ecclesiis facere debeant.
CXVII. De eadem re.
CXVIII. De presbyteris nihil habentibus quando
ordinantur.
CXIX. De eadem re.
CXX. De eadem re.
CXXI. De eadem re.
CXXII. De eadem re.
CXXIII. De presbyteris qui ex reditibus ecclesiae
sibi res comparaverint, et structuras ibi fecerint,
et mulieres ibi posuerint.
CXXIV. De consuetudine servanda quae non est
contra fidem.
CXXV. Ut ecclesiastica statuta, ab apostolis et reliquis
magistris Ecclesiae tradita, integra serventur.
CXXVI. Ut consuetudines ecclesiasticae pro lege
sint tenendae.
CXXVII. Item de consuetudinibus ecclesiasticis observandis.
CXXXVII.
Quod in unaquaque ecclesia tam de reditibus
CXXVIII. Quid agendum sit in causis de quibus
certa in canonibus non inveniuntur judicia.
CXXIX. Ut cuncta quae Deo offeruntur consecrata
habeantur.
CXXX. De eadem re.
CXXXI. Ut decima nullo modo negligatur.
CXXXII. De illis qui decimas dare nolunt.
CXXXIII. Quod decimae ab omnibus Christianis ex
debito reposci debeant.
CXXXIV. De illis qui decimas dare noluerint, nisi
pretio conducantur.
CXXXV. Ut decima Dei census nuncupetur.
CXXXVI. De oblationibus parochitarum: cujus esse
debeant.
quam oblationibus quatuor debeant fieri
portiones.
CXXXVIII. Item quod de decimis quatuor debeant
fieri portiones.
CXXXIX. Ubi terminari debeant contentiones ortae
inter Christianos.
CXL. De his qui oblationes parentum, aut testamenta,
vel quod ipsi donaverint ecclesiis, retinere
aut auferre conantur.
CXLI. De illis qui Deum haeredem faciunt.
CXLII. De his qui oblationes defunctorum aut negant
aut difficulter reddunt.
CXLIII. De eadem re.
CXLIV. De eadem re.
CXLV. De eadem re.
CXLVI. Ut omnes ecclesiae vel decimae in episcoporum
potestate consistant.
CXLVII. Quod tricennalis possessio firma sit.
CXLVIII. Ut singularum Ecclesiarum rusticanae parochiae
semper maneant inconcussae.
CXLIX. Quod tricennalis possessio, si intacta permansit,
mutari non debeat.
CL. Item de rebus XXX annis possessis.
CLI. De illis qui de ecclesiis coemeteria faciunt.
CLII. De illis qui in sacris locis se sepeliri petierint.
CLIII. De eadem re.
CLIV. De eadem re.
CLV. De eadem re.
CLVI. De eadem re.
CLVII. Ut corpora defunctorum in ecclesia non sepeliantur.
CLVIII. De eadem re.
CLIX. Ut nemo pro sepeliendis mortuorum corporibus
aliquid muneris exigat.
CLX. De sepultura conjugatorum in primis connubiis.
CLXI. De eadem re.
CLXII. De eadem re.
CLXIII. Quorum mens una fuerat, sepultura non
separet.
CLXIV. De rebus immobilibus ecclesiae.
CLXV. De eadem re.
CLXVI. De praestariis viduatarum ecclesiarum ut
non valeant.
CLXVII. De eadem re.
CLXXVIII.
Ut presbyteri rem ecclesiae vendere non
CLXVIII. De eadem re.
CLXIX. De eadem re | null | 8784c1b5-39b4-40d0-a794-8767b2d7568b | latin_170m_raw | null | None | None | None |
.
CLXX. De donatione, vel venditione, vel commutatione
rei ecclesiasticae.
CLXXI. De commutationibus ecclesiasticarum rerum.
CLXXII. De eadem re.
CLXXIII. De ecclesiasticis mancipiis.
CLXXIV. De eadem re.
CLXXV. De regalibus praeceptis super praestaria
CLXXVI. De episcopo qui mancipium Ecclesiae
manumitti desiderat.
CLXXVII. De sacerdotibus qui res suas ecclesiae
relinquunt.
CLXXXVI.
De libertis qui a quibuscunque manumissi
praesumant.
CLXXIX. Ut nullus ordinatus de ministeriis ecclesiae
aliquid vendere praesumat.
CLXXX. De presbyteris qui de jure sui tituli aliquid
distrahunt.
CLXXXI. De eadem re.
CLXXXII. Quod quantum remedium veniae oblatio
ecclesiastica tribuit conferenti, tantum damnum
praeparat fraudatori.
CLXXXIII. De clericis qui documenta quibus ecclesiae
possessio firmatur distrahunt.
CLXXXIV. De libertis qui a patrocinio ecclesiae
discesserunt.
CLXXXV. De libertis ecclesiae.
sunt.
CLXXXVII. De manumissis in ecclesia.
CLXXXVIII. De fugitivis ecclesiast. servis.
CLXXXIX. De episcopis qui nihil suis ecclesiis conferunt,
et tamen ex familia liberos facere praesumunt.
CXC. De illis qui pro aliquo reatu fugiunt ad ecclesiam.
CXCI. De raptore, si cum rapta ad ecclesiam confugerit.
CXCII. De servo, si pro qualibet culpa dominum
suum ad ecclesiam fugerit.
CXCIII. De eadem re.
CXCIV. De eadem re.
CXCV. De eadem re.
CXCVI. De immunitate ecclesiae.
CXCVII. De fugientibus ad ecclesiam.
CXCVIII. Quid in ecclesia legi debeat.
CXCIX. Ut excommunicandi sint qui libros famosos
legerint.
CC. De illis qui clam concipiunt
CCI. De infantibus in adulterio natis, et ad ecclesiam
expositis.
CCII. De eadem re.
CCIII. De avaritia sacerdotum.
CCIV. De illis qui ecclesias incenderint.
CCV. De quodam clerico a diabolo vexato.
CCVI. De rebus ecclesiae quae mortuo episcopo a
presbyteris venditae fuerint.
CCXIV.
Ut sacra vasa non ab aliis quam a sacris
CCVII. De eo qui spernit oblationem presbyteri qui
uxorem habuit.
CCVIII. Quod non permittantur ecclesiastici ad
coemiteria haereticorum accedere.
CCIX. Quod non oporteat ab haereticis eulogias accipere.
CCX. Quod nullus Christianus ad pseudomartyres
ire debeat.
CCXI. Quod non oporteat plebeios psalmos in ecclesia
cantari.
CCXII. De illis qui conventus qui ad confessiones
martyrum fiunt abominantur.
CCXIII. Ut victus ab exorcistis energumenis in domo
Dei sedentibus administretur.
CCXXII.
Quando et quo tempore libri Veteris et
viris tractari debeant.
CCXV. De sacratis feminis quae sacra vasa et pallas
altaris tractare praesumpserint.
CCXVI. De vasis sacris, de palliis altaris, et velis
ecclesiae; si vetustate consumpta fuerint, quidinde
faciendum sit.
CCXVII. De ordine librorum Veteris Testamenti.
CCXVIII. De ordine prophetarum.
CCXIX. De ordine librorum Novi Testamenti, quos
sancta Romana Ecclesia tenet, et omnis universalis
Ecclesia observat.
CCXX. Ordo septem epistolarum canonicarum.
CCXXI. De notitia librorum apocryphorum qui a
sanctis patribus aeterna damnatione damnati sunt.
Novi Testamenti legendi sint.
CCXXIII. De vasculis quibus mysteria sacra conficiuntur.
CCXXIV. De ecclesia a compluribus cohaeredibus
obsessa.
CCXXV. De altaribus in quibus sacrae reliquiae non
inveniuntur.
CCXXVI. In altari in quo episcopus missam celebrat,
ne eo die presbyter aliam iterare praesumat.
CCXXVII. Ut in oblatione corporis et sanguinis Domini
incensum imponi debeat.
CCXXVIII. Ut quoties basilicam ad quam itur praesentia
novae plebis impleverit, toties sacrificium
subsequens offeratur.
CCXXIX. Ut nullus presbyter titulum super titulum
usurpare praesumat.
CCXXX. Ut episcopus aut presbyter postquam missam
incoeperit et orationem dixerit, nisi passio
aliqua intervenerit, antequam incoeptum ministerium
adimpleat, ab altario Dei nullo modo discedere
audeat.
CCXXXI. Ut nullus episcopus vel presbyter ad celebranda
missarum solemnia cum baculo ire, aut
velato capite altario Dei assistere audeat.
CCXXXII. Ne corpora sanctorum transferantur de
loco ad locum.
CCXXXIII. Qui mortui in ecclesia sepeliantur.
CCXXXIV. Quod omnes fideles in ecclesia nihil agere
debeant, nisi orare.
CCXXXV. Quod divina clementia fixis in terram
genibus exoranda sit, nisi in majoribus solemnitatibus.
CCXXXVI. Quod non liceat mortuis osculum dare.
CCXXXVII. Ut fideles sepeliri debeant.
CCXXXVIII. Ut sacerdotes ad tempus orationibus
vacent antequam sacrificent.
CCXXXIX. De laicis qui ecclesias proprias habent.
CCXL. | null | 319f400f-e339-44a3-9bba-a568efc420bb | latin_170m_raw | null | None | None | None |
De ecclesiis monachorum.
CCXLI. De illis qui, dum suae proprietatis loca alicubi
dare voluerint, decimam nusquam tradere se posse
cognoscant.
#Indicis Capitulorum finis.@#
LIBER TERTIUS. #DE ECCLESIIS.@#
ARGUMENTUM LIBRI.
Liber hic de divinarum domorum institutione,
cultu et honore, de decimis et oblationibus, deque
justitiis singulorum tractat: quique libri in sacro
catalogo recepti, qui rejecti et apocryphi sint, ostendit.
CAP. I.-- #Quid sit Ecclesia.@#
(Ex decr. Julii papae, cap. 5.) Ecclesia Graecum
est, quod in Latinum vertitur #convocatio,@# propterea
quod omnes ad se vocet. Catholica, id est universalis,
ideo dicitur quia per universum mundum est
constituta, vel quoniam catholica, hoc est generalis
in eadem doctrina est ad instructionem.
CAP. II.-- #De primitiva Ecclesia.@#
(Ex decr. Melchiad. papae, cap. 8). Nemo, qui Scripturas
divinas legit, ignorat quod, in principio nascentis
Ecclesiae, discipuli in unum congregati sunt
cum multitudine credentium, in quibus erat cor
unum et anima una, quique, vendentes praedia et
possessiones suas, adferebant pretia, et dividebatur
singulis prout cuique opus erat. Futuram namque
Ecclesiam in gentibus apostoli praevidebant, maximeque
quia Dominus illis praedixerat: « Euntes in
mundum universum praedicate Evangelium, » vel quia
expellendos esse a Judaea noverant se et in gentibus
dispergendos, Ecclesiamque congregandam ex rudi
populo, idcirco praedia in Judaea minime sunt adepti,
sed pretia tantummodo ad fovendos egentes. At
vero, cum inter turbines et adversa mundi succresceret
Ecclesia, adeo usque pervenit ut non solum
gentes, sed etiam Romani principes, qui bene totius
orbis monarchiam tenebant, ad fidem Christi et ad
baptismi sacramenta concurrerent.
CAP. III.-- #Quod sacerdotes agros quos vendere solebant, ad communem utilitatem Ecclesiis traasbant.@#
(Ex decret. Urban. papae, cap. 2.) Videntes autem
sacerdotes et levitae et reliqui fideles, plus utilitatis
posse adferre si haereditates et agros, quos vendebant,
Ecclesiis, quibus praesidebant episcopi, traderent,
eo quod ex sumptibus eorum, tam praesentibus
quam futuris temporibus, plura et elegantiora possent
ministrare fidelibus communem vitam deducentibus,
quam ex pretio ipsorum, coeperunt praedia
et agros quos vendere solebant matricibus Ecclesiis
tradere, et ex sumptibus eorum vivere.
CAP. IV.-- #Quo tempore viri religiosi seipsos Domino consecrarunt, aedificantes basilicas in suis fundis.@#
(Ex decret. Melchia. papae, cap. 12.) Ab illo enim
tempore et deinceps viri religiosi non solum possessiones
et praedia quae possederant, sed etiam semetipsos
Domino consecrarunt, aedificantes basilicas
in suis fundis in honore sanctorum martyrum
per civitates, ac monasteria innumera in quibus
coetus Domino servientium conveniret. Denique
reges et praesides ac magistratus non solum hanc
licentiam tribuere, sed etiam ipsi propria largiti
sunt per universa regna terrarum, unde alerentur
egentes qui nihil in mundo possidebant, Ecclesiaeque
fabricarentur atque restaurarentur, Deoque et Ecclesiae
ejus rite famulantium, servorumque illius
supplementa absque necessitate tribuerentur.
CAP. V.-- #Quod Constantinus primus imperatorum fabricandi Ecclesias licentiam tribuit.@#
(Ex eodem, cap. 10.) E quibus vir religiosissimus
Constantinus primus, fidem veritatis patenter adeptus,
licentiam dedit per universum orbem in suo
degentes Imperio non solum fieri Christianos, sed
etiam fabricandas Ecclesias, et praedia tribuenda
constituit. Denique idem praefatus princeps donaria
immensa, et fabricam templi primae sedis beati Petri
principis apostolorum instituit, adeo ut sedem
imperialem qua Romani principes praesidebant, relinqueret,
et B. Petro suisque successoribus profuturam
concederet.
CAP. VI.-- #Ut nullus Ecclesiam aedificet, nisi ille cui episcopus loci locum designaverit.@#
(Ex concil. Aurelianen., cap. 3.) Nemo Ecclesiam
aedificet antequam civitatis episcopus veniat, et ibidem
crucem figat publice, et atrium designet, et
ante praefiniat qui aedificare vult, quae ad luminaria,
et ad custodiam et stipendia custodum sufficiant,
et ostensa donatione sic domum aedificet. Et
postquam consecrata fuerit, atrium ejusdem Ecclesiae
sancta aqua conspergat.
CAP. VII.-- #De illo qui in suo praedio Ecclesiam aedificare desiderat.@#
(Ex concil. Wormaciensi, cap. 6.) Quicunque voluerit
in sua proprietate Ecclesiam aedificare, et
consensum et voluntatem episcopi habebit in cujus
parochia fuerit, licitum | null | 3df3f1e6-cd4f-41f9-b96a-117998b997fc | latin_170m_raw | null | None | None | None |
sit. Veruntamen omnino
praevidendum est episcopo, ut aliae Ecclesiae antiquiores,
propter novas suam justitiam aut decimam
non perdant, sed semper ad antiquiores Ecclesias
persolvatur.
CAP. VIII.-- #Ut omnes Ecclesiae in illius episcopi potestate sint, in cujus territorio positae sunt.@#
(Ex concil. Aurelianen., cap. 1.) Omnes basilicae
quae per diversa loca constructae sunt vel quotidie
constituuntur, placuit, secundum priorum canonum
regulam, ut in ejus episcopi in cujus territorio positae
sunt, potestate consistant.
CAP. IX-- #Ut antiquae Ecclesiae possessionibus suis propter novas non spolientur.@#
(Ex concil. Meldensi, cap. 8.) Ut Ecclesiae antiquitus
constitutae, nec decimis, nec ulla possessione
priventur, ita ut novis oratoriis tribuatur.
CAP X.-- #De Ecclesiis et altaribus, ubi aliqua dubitatio est de consecratione, ut consecrentur.@#
(Ex eodem concil., cap. 45.) Ut Ecclesiae vel altaria
quae ambigua sunt de consecratione, consecrentur,
et ut superflua altaria destruantur.
CAP. XI.-- #Si altare motum fuerit, denuo Ecclesia consecretur.@#
(Ex decr. Ygini papae, cap. 4.) Si motum fuerit
altare, denuo consecretur Ecclesia; si parietes mutantur,
et non altare, salibus tantum exorcizetur.
CAP. XII.-- #Si Ecclesia violata fuerit, iterum consecretur.@#
(Ex eodem, cap. 6.) Si homicidio vel adulterio
Ecclesia fuerit violata, diligentissime expurgetur,
et denuo consecretur.
CAP. XIII-- #Ut Ecclesiam ubi paganus sepultus est, non liceat dedicari.@#
(Ex concil. Aureliano, cap. 7.) Ecclesiam ubi paganus
sepultus est, non liceat consecrare, neque
Missas in ea celebrare, sed jactari foras et mundari
oportet.
CAP. XIV.-- #Ut in Ecclesia in qua cadavera sepulta sunt altare consecrare non liceat.@#
(Ex eodem, cap. 6.) In Ecclesia in qua cadavera
mortuorum sepeliuntur, sanctificare altare non liceat.
Si autem consecratum prius fuit, Missas licet
celebrare in ea.
CAP. XV.-- #Ut loca semel dedicata, perpetuo sic permaneant.@#
(Ex concil. apud Aquisgran., cap. 4.) Ut loca quae
semel Deo dedicata sunt, aut monasteria fuerunt,
maneant perpetuo sic, nec possunt ultra fieri secularia
habitacula.
CAP. XVI.-- #De locis dudum sacratis, et nunc neglectis, ut iterum reformentur.@#
(Ex eodem, cap. 6.) Placuit ut loca jamdudum consecrata,
et nunc spurcitiis foedata, juxta possibilitatem
in antiquum statum reformentur.
CAP. XVII.-- #Ut nullus aliud altare erigere praesumat, nisi quod ab episcopo consecratum est@#
(Ex decr. Hormisdae pap., cap. 10.) Ut nullus presbyter
in Ecclesia consecrata aliud altare erigat,
nisi quod ab episcopo loci vel ejus permissu sanctificatum
est: ut sit discretio inter sacratum et non
sacratum, nec dedicationem fingat, nisi sit. Quod si
fecerit, si clericus est, degradetur, si laicus, anathematizetur.
CAP. XVIII.-- #Ut energumeni Ecclesiarum pavimenta verrant.@#
(Ex concil. Carthag., cap. 91.) Pavimenta domorum
Dei energumeni verrant.
CAP. XIX-- #De monasteriis semel consecratis.@#
(Ex concil. Chalced., cap. 24.) Quae semel dedicata
sunt sunt monasteria consilio episcoporum qui civitates
tenent, manere perpetuo monasteria, et res
quae ad ea pertinent monasteriis reservari debere,
nec posse ea ultra fieri saecularia habitacula. Qui
vero hoc fieri permiserint, canonum sententiis subjacebunt.
CAP. XX.-- #De illis qui dotem Ecclesiae sibi vendicare praesumpserint.@#
(Ex concil. Toletan., cap. 19.) Multi, contra canonum
constituta, sic Ecclesias quas aedificaverint
postulant consecrari, ut dotem, quam Ecclesiae contulerint,
censeant ad episcopi ordinationem non pertinere.
Quod factum et in praeteritum displicet, et
in futuro prohibetur; sed omnia, secundum consuetudinem
antiquam, ad episcopi ordinationem et potestatem
pertineant.
CAP. XXI.-- #De Ecclesiis destructis, quomodo restaurari debeant.@#
(Ex decr. Ygini papae, cap. 5.) Ut Ecclesiae destructae,
ubi aut plures sunt quam necesse sit, aut
majoris magnitudinis, quam ut ex rebus ad eas
pertinentibus restaurari possint, episcopi providentia
modus inveniatur qualiter consistere possint.
CAP. XXII.-- # | null | e9a32431-03de-4931-b737-2036134314dd | latin_170m_raw | null | None | None | None |
Quod in una terminatione plures baptismales Ecclesiae esse non possint.@#
(Ex concil. apud Aquisgran., cap. 5.) Plures baptismales
Ecclesiae in una terminatione esse non possunt,
sed una tantummodo cum subditis capellis.
Et si contentio fuerit de terminatione duarum matricum,
plebes utrarumque discernant, et si non
conveniunt, lis Dei judicio discernatur.
CAP. XXIII.-- #Ut regularia monasteria nec vendi nec commutari possint.@#
(Ex decr. Silverii papae., cap. 1.) Nemini regum
aut cuiquam hominum in proprium liceat monasterium
tradere, nisi ad aliud monasterium: vel commutare,
nisi cum alio monasterio: vel quocunque
commento vendere. Hoc etiam divina et apostolica
atque canonica sub anathematis poena sanxit auctoritas.
Quod si factum fuerit, non valebit, sed ipsum
monasterium in pristinum reformetur statum.
CAP. XXIV.-- #Ut non liceat alicui unius Ecclesiae terram, nisi cambiat, vertere ad aliam.@#
(Ex concil. Lugdun., cap. 5.) Non licet episcopo
nec abbati terram Ecclesiae vertere ad aliam, quamvis
ambae sint in ejus potestate. Tamen si commutare
voluerint terras earum, cum consensu amborum
faciant.
CAP. XXV.-- #Ut altaria, nisi sint lapidea, chrismate non consecrentur.@#
(Ex concil. Epaonensi, cap. 10.) Altaria si non
sunt lapidea, chrismatis unguine non consecrentur.
Ad celebranda autem divina officia ordinem quem
metropolitani tenent, comprovinciales eorum et observare
debebunt.
CAP. XXVI.-- #Ut monasterium ad meliorandum in alium liceat ponere locum.@#
(Ex decr. Bonifacii papa, cap. 6.) Si quis vult monasterium
suum ad meliorandum in alium locum
ponere, fiat cum consilio episcopi et fratrum suorum,
et dimittat presbyterum in priori loco, ad ministeria
Ecclesiae.
CAP. XXVII.-- #Ut sine Missa Ecclesia non debeat dedicari.@#
(Ex decr. Evarist. papae, cap. 4.) Omnes basilicae
cum Missa semper debent consecrari.
CAP. XXVIII.-- #Ut episcopus neminem prohibeat Ecclesiam ingredi, et audire verbum Dei.@#
(Ex concil. apud Valentias habito, cap. 16.) Ut
episcopus nullum prohibeat ingredi Ecclesiam et
audire verbum Dei, sive gentilem, sive haereticum,
sive Judaeum, usque ad Missam catechumenorum.
CAP. XXIX.-- #Ut populus qui convenit ad Missam, antequam finiatur non discedat.@#
(Ex concil. Arelatensi, cap. 1.) Item, cum ad celebrandam
Missam in Dei nomine convenit populus,
non ante discedat quam Missae solemnitas compleatur,
et, ubi episcopus defuerit, benedictionem accipiat
sacerdotis.
CAP. XXX.-- #De illis qui Ecclesiastica habent beneficia.@#
(Ex concil. Mogunt., cap. 42.) Quicunque beneficium
Ecclesiasticum habent, ad tecta Ecclesiae restauranda
vel ipsas Ecclesias emendandas omnino
adjuvent, et nonam et decimam reddant.
CAP. XXXI.-- #De Ecclesiis apud barbaros constitutis.@#
(Ex concil. Constanti., cap. 6.) Ecclesias autem Dei
in barbaris gentibus constitutas gubernari et administrari
oportet secundum consuetudinem quae est
a patribus observata.
CAP. XXXII.-- #De Ecclesiis Arianorum.@#
(Ex decr. Joan. 1 papae, episcopis per Italiam directis.) Ecclesias vero Arrianorum ubicunque inveneritis,
catholicas eas divinis precibus et operibus
absque ulla mora consecrate: quia et nos, quando
fuimus Constantinopoli, tam pro religione catholica
quam et pro regis Theodorici causa negotii suadente
atque hortante, Arianosque exstirpante piissimo
atque Christianissimo Justino orthodoxo imperatore,
quascunque illis in partibus eorum Ecclesias
reperire potuimus, catholicas eas Domino opem ferente
consecravimus.
CAP. XXXIII.-- #De dioecesanis Ecclesiis destitutis.@#
(Ex concil. Terraconensi, cap. 9.) Multorum casuum
experientia magistrante, reperimus nonnullas
dioecesanas Ecclesias destitutas. Pro qua re id constitutione
decrevimus ut antiquae consuetudinis ordo
servetur, et annis singulis ab episcopo dioeceses visitentur,
et, si qua forte basilica reperta fuerit
destituta, ordinatione ipsius reparetur: quia tertia
pars ex omnibus per antiquam traditionem ut accipiatur
ab episcopis, ex principibus novimus statutum.
CAP. XXXIV.-- #Qualiter destitutam Ecclesiam alteri Ecclesiae recte conjungere valeat episcopus.@#
( #Ex regist Greg. ad Bacaudam Formiensem episc.
mis.@# ) Et temporalis necessitas nos perurget, et imminutio
exigit personarum, ut destitutis Ecclesiis
salubri ac provida debeamus dispositione succurrere.
Et ideo, quoniam | null | 4d057654-4238-4085-8d64-d72df25fad5f | latin_170m_raw | null | None | None | None |
Ecclesiam Minturnensem
funditus tam cleri quam plebis destitutam desolatione
cognovimus, tuamque pro ea petitionem quatenus
Formianae Ecclesiae, in qua corpus beati Erasmi
martyris requiescit, cuique fraternitas tua praesidet,
adjungi debeat, et piam esse ac justissimam praevidentes,
necessarium duximus, consulentes tam desolationi
loci illius quam tuae Ecclesiae paupertati,
reditus supradictae Ecclesiae Minturnensis, vel quidquid
ei antiquo modernoque jure, vel privilegio potuit
potestve qualibet ratione competere, ad tuae
Ecclesiae jus potestatemque hac praecepti nostri auctoritate
concedimus, ut a praesenti tempore, sicuti
e propria quippe Ecclesia debeas cogitare, eique
competentiae tuae provisione disponere, quatenus
deinceps, quod perire nunc usque potuit, pauperum
Ecclesiae tuae utilitatibus, clerique proficiat.
CAP. XXXV.-- #Ut picturae in Ecclesia fieri non debeant.@#
(Ex conc. Elibertan., cap. 2.) Placuit picturas in
Ecclesia fieri non debere, ne quod colitur et adoratur,
in parietibus depingatur.
CAP. XXXVI.-- #Item de pictura.@#
( #Ex epist. Gregorii Secundino servo Dei recluso
directa.@# ) Aliud est enim picturam adorare, aliud
per picturae historiam quid sit adorandum addiscere.
Nam quod legentibus Scriptura, hoc idiotis praestat
pictura cernentibus: quia in ipsa ignorantes vident
quod sequi debeant, in ipsa legunt qui litteras nesciunt.
Unde et praecipue gentibus pro lectione pictura
est. Quod magnopere, tu qui inter gentes habitas,
attendere debueras; ne, dum recto zelo incaute
succendereris, ferocibus animis scandalum generares.
Frangi ergo non debuit quod non ad adorandum
in Ecclesiis, sed ad instruendas solummodo
mentes fuit nescientium collocatum. Et quia in locis
venerabilibus sanctorum depingi historias non
sine ratione vetustas admisit, si zelum discretione
condidisses, sine dubio et ea quae intendebas salubriter
obtinere, et collectum gregem non dispergere,
sed potius poteras congregare, ut pastoris intemeratum
nomen excelleret, non culpa dispersoris incumberet.
CAP. XXXVII.-- #Ut non pro debito episcopus de consecranda Ecclesia munus aliquod requirat.@#
(Ex concil. Wormacien., cap. 1.) Placuit ut quoties
ab aliquo fidelium ad consecrandas Ecclesias
episcopus invitatur, non quasi ex debito munus
aliquod a fundatore requirat, sed si ipse quidem
aliquid ex suo voto obtulerit, non respuatur. At tamen
unusquisque episcopus meminerit ut non prius
dedicet Ecclesiam, nisi antea dotem basilicae et
obsequium ipsius per donationem chartulae confirmatum
accipiat. Nam non levior est ista temeritas
si sine luminaribus vel sine substantiali sustentatione
est eorum qui ibidem servituri sunt, quam si
domus privata consecretur Ecclesia.
CAP. XXXVIII.-- #Ut Ecclesiam in qua cadavera infidelium sepulta sunt sanctificare non liceat.@#
(Ex concil. Agrippin., cap. 23.) Ecclesiam in qua
mortuorum cadavera infidelium sepeliuntur sanctificare
non licet, sed apta videtur ad consecrandum,
[modo] inde evulsis corporibus, et rasis parietibus, vel
lotis lignis ejus reaedificetur. Si haec consecrata prius
fuit, Missas in ea celebrare licet, si tamen fideles
fuerint qui in ea sepulti sunt.
CAP. XXXIX.-- #De lignis dedicatae Ecclesiae, ad quos usus verti debeant.@#
(Ex decr. Ygini papae, cap. 3.) Ligna Ecclesiae
dedicatae non debent ad aliud opus jungi nisi ad
aliam Ecclesiam, vel igni comburenda, vel ad profectum
in monasterio fratribus; in laicorum opera
non debent admitti.
CAP. XL.-- #Quid episcopo agendum sit, si plures haeredes de una contenderint Ecclesia.@#
(Ex concil. Tribur., cap. 20.) Si plures haeredes
contenderint de communi Ecclesia, auferri jubeat
episcopus reliquias sacras et Ecclesiam claudi, donec
communi consensu et consilio episcopi statuant
ibi presbyterum, et unde vivat.
CAP. XLI.-- #De eadem re.@#
(Ex decr. Greg. papae, cap. 5.) De Ecclesiis quae
inter cohaeredes sunt divisae considerandum est
quatenus si secundum providentiam et admonitionem
episcopi ipsi cohaeredes eas voluerint tenere,
et honorare faciant. Sin autem hoc contradixerint,
in episcopi potestate maneat, utrum eas ita consistere
permittat, aut reliquias inde auferre velit.
CAP. XLII.-- #De Ecclesiis inter haeredes divisis.@#
(Ex concil. Mediomatricis, cap. 1.) Perlatum est
ad sanctam synodum quod inter haeredes Ecclesiae
in rebus propriis constitutae dividantur, et tanta
per eamdem divisionem simultas oriatur, ut de uno
altari quatuor partes fiant, et singulae | null | e8f15a32-8760-4bd5-a008-41d6a9108466 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
partes singulos
habeant presbyteros, quod sine discordia et
simultate nullo modo fieri potest. Unde nobis visum
est quod hujuscemodi Ecclesiae inter haeredes dividi
non debeant, et si in contentionem venerint, et
simultates inter eos surrexerint, per quas sacerdos
suo ibi officio canonice fungi non possit, praecipiatur
ab episcopo civitatis ut nullo modo ibi Missarum
solemnia celebrentur, donec illi ad concordiam redeant,
et pari voto atque concilio Ecclesia illa sacerdotem
canonice habeat, qui libere suum ministerium
ibi peragere possit.
CAP. XLIII.-- #Ut singuli presbyteri singulas habeant Ecclesias.@#
(Ex decr. Dionysii papae, cap. 4.) De Ecclesiis ergo
parochianis, unde apostolicam sedem consulere voluisti,
qualiter sint custodiendae ac dividendae sacerdotibus,
nihil tuae charitati melius nobis videtur
intimare, quam ut sequaris quod nos in Romana
Ecclesia nuper egisse cognoscitur: Ecclesias vero
singulas singulis presbyteris dedimus, et unicuique
jus proprium habere statuimus, ita videlicet ut nullus
alterius parochiae terminos aut jus invadat, sed
unusquisque suis terminis sit contentus, et taliter
Ecclesiam et plebem sibi commissam custodiat, ut
ante tribunal aeterni judicis ex omnibus sibi commissis
rationem reddat, et non judicium, sed gloriam
pro suis actibus accipiat. Hanc quoque normam,
charissime, te et omnes episcopos sequi
convenit, et quod tibi scribitur, omnibus quibuscunque
potueris notum facias, ut non specialis, sed
generalis fiat ista praeceptio.
CAP. XLIV.-- #De eadem re.@#
(Ex concil. Remensi, cap. 2.) Unusquisque presbyter
Ecclesia una ad quam ordinatus est contentus
sit, et nullus in duabus Ecclesiis ministrare praesumat.
CAP. XLV.-- #De eadem re.@#
(Ex eodem concil., cap. 8). Sicut in unaquaque
Ecclesia presbyter debet esse, ita ipsa Ecclesia, quae
sponsa vel uxor ejus dicitur, non potest dividi inter
plures presbyteros, sed unum tantummodo habebit
sacerdotem, qui eam caste et sinceriter regat. Unde
interdicimus ut nullus praesumat Ecclesiam inter
duos vel plures dividere, quia Ecclesia Christi uxor
et sponsa debet esse non scortum, sicut Calistus
papa testatur.
CAP. XLVI.-- #Ut unusquisque presbyter una Ecclesia contentus sit.@#
(Ex eodem, cap. 11.) Statutum est ut unaquaeque
Ecclesia suum presbyterum habeat, ubi id fieri facultas
providente episcopo permiserit.
CAP. XLVII.-- #De eadem re.@#
(Ex concil. Nannetensi, cap. 8.) Sicut enim episcopus
non plus potest habere quam unam civitatem,
et vir unam uxorem, ita presbyter unam tantum
Ecclesiam. Itaque nullus presbyter plures praesumat
habere Ecclesias, si de statu suo gaudere desiderat.
CAP. XLVIII.-- #De eadem re.@#
(Ex concil. Meldensi, cap. 10.) Si quis de ordine
sacerdotali contemptu minoris Ecclesiae ambitiose
et improbe ad potiorem aspiraverit, canonica erga
eum definitio conservetur, hoc est ut, utrisque careat.
CAP. XLIX.-- #De eadem re.@#
(Ex decr. Calist. papae, cap. 4.) Quoniam sicut alterius
uxor, nec adulterari ab aliquo, vel judicari
aut disponi, nisi a proprio viro eo vivente permittitur,
sic nec uxor episcopi, vel presbyteri, quae ejus
Ecclesia vel parochia indubitanter intelligitur, eo
vivente, ab altero dijudicari vel disponi, aut ejus
concubitu frui permittitur. Unde ait Apostolus:
« Alligata est uxor legi, quandiu vir ejus vivit: eo
vero defuncto, soluta est a lege viri. » Similiter et
Ecclesia, quae uxor sacerdotis dicitur, eo vivente ei
alligata est. Eo vero defuncto nubat in Domino, id
est regulariter. Si enim eo vivente alteri nupserit,
adultera judicabitur.
CAP. L.-- #De ordinibus sacris.@#
( #Ex epistola Isidori.@# ) Domino sancto, meritisque
beato fratri Lantfredo episcopo, Isidorus episcopus.
Perlectis sanctitatis tuae litteris, gavisus sum quod
optatam salutem tuam earum relatu cognovi. De his
autem quae in sequentibus insinuare eloquii tui sermo
studuit, gratias ago Deo, quod sollicitudinem officii
pastoralis tibi impendis, qualiterque ecclesiastica
officia ordinentur perquiris. Et licet omnia prudentiae
tuae sint cognita: tamen quia affectu fraterno me
consulis, ex parte qua valeo, expediam: et de omnibus
Ecclesiae gradibus, quid ad quemlibet pertineat,
eloquar. Ad Psalmistam pertinet officium canendi,
dicere laudes, responsoria, et quidquid | null | ce1c7bae-19db-4ec8-ae1b-75181521a0ff | latin_170m_raw | null | None | None | None |
pertinet
ad cantandi peritiam. Ad ostiarium namque
pertinent claves Ecclesiae, ut claudat et aperiat templum
Dei, et omnia quae sunt intus, extraque custodiat,
fideles recipiat, excommunicatos et infideles
excipiat.
Ad lectorem pertinet lectiones pronuntiare, et ea
quae prophetae vaticinarint populis praedicare. Ad
exorcistam pertinet exorcismos memoriter retinere,
manusque super energumenos et catechumenos in
exorcizando imponere. Ad acolythum pertinet praeparatio
luminariorum in sacrario. Ipse cereum portat,
ipse suggesta pro eucharistia calicis praeparat. Ad
subdiaconum pertinet calicem et patenam ad altare
Christi deferre, et levitis tradere, eisque ministrare;
urceolum quoque et aquamanile, et manutergium tenere,
episcopo, presbytero et levitis pro lavandis ante
altare manibus coram praebere. Ad diaconum pertinet
assistere sacerdotibus, et ministrare in omnibus
quae aguntur in sacramentis Christi, in baptismo
scilicet, in chrismate, et patena, et calice, oblationes
quoque inferre et disponere in altari; componere
etiam mensam Domini atque vestire, crucem
ferre, et praedicare Evangelium et Apostolum. Nam
sicut lectoribus Vetus Testamentum, ita diaconibus
Novum praedicare praeceptum est. Ad ipsum quoque
pertinet officium precum et recitatio nominum.
Ipse praemonet aures ad Dominum, ipse hortatur
orare, ipse clamat, et ipse pacem annuntiat.
Ad presbyterum pertinet sacramentum corporis et
sanguinis Domini in altari Dei conficere, et orationem
dicere, et benedicere dona Dei. Ad episcopum
pertinet basilicarum consecratio, unctio altaris et
confectio chrismatis. Ipse praedicta officia et ordines
ecclesiasticos distribuit, ipse sacras virgines benedicet;
et dum praecessit unusquisque in singulis,
hic tamen est praeordinator in cunctis. Hi sunt
ordines ac ministeria clericorum, quae tamen
auctoritate pontificali in archidiaconi cura et primicerii,
ac thesaurii sollicitudine dividuntur. Archidiaconus
enim imperat subdiaconis et levitis, ad
quem ista ministeria pertinent. Ordinatio vestiendi
altare ad levitas, cura incensi, et sacrificii necessaria
sollicitudo quis levitarum Apostolum et Evangelium
legat, quis preces dicat, seu responsorium
in Dominicis diebus aut solemnitatum decantet, sollicitudo
quoque parochianorum et ordinatio. et jurgia,
ad ejus pertinent curam. Praeparandas dioecesanas
basilicas ipse suggerit sacerdoti. Ipse inquirit
parochias cum jussione episcopi, et ornamenta, vel
res basilicarum parochianarum, gesta libertatum
ecclesiasticarum episcopo idem refert, collectam
pecuniam de communione ipse accipit, et episcopo
defert, et clericis partes proprias idem distribuit.
CAP. LI.-- #De Ecclesiis, seu sanctis noviter inventis.@#
(Ex concil. Agrippinensi, cap. 5.) De Ecclesiis,
seu sanctis noviter sine auctoritate inventis, nisi episcopo
probante, in cujus territorio est, minime
venerentur, salva etiam de hoc et de omnibus Ecclesiis
canonica auctoritate.
CAP. LII.-- #Ut unaquaeque Ecclesia mansum integrum habeat sine servitio.@#
(Ex concil. Womarcien., cap. 18.) Sancitum est
ut unicuique Ecclesiae unus mansus integer absque
ullo servitio attribuatur, et presbyteri in eis constitui,
non de decimis, neque de oblationibus fidelium,
non de domibus, neque de atriis vel hortis
juxta Ecclesiam positis, neque de praescripto manso
aliquod servitium faciant praeter ecclesiasticum;
et si aliquid amplius habuerint, inde senioribus suis
debitum servitium impendant.
CAP. LIII.-- #Ut nullus de dote Ecclesiae, vel de manso presbyterum censum persolvere cogat.@#
(Ex concil. Meldensi, cap. 8.) Juxta synodalica
praecepta decrevimus ut nullus mortalium de agro
ecclesiastico, et manso ac mancipiis, vel si quilibet
pro loco sepulturae aliquid largitus fuerit Ecclesiae,
neque de decimis et oblationibus fidelium quemquam
presbyterorum aliquem censum persolvere cogat,
nec quisquam cujuslibet ordinis aut dignitatis exinde
quidquam subtrahat, et redhibitionem quamcunque
exigat temporalem. Quod si fecerit, communione
usque ad satisfactionem privetur.
CAP. LIV.-- #De altaribus, quae passim fiunt per agros.@#
(Ex concil. Africano, cap. 50.) Item placuit ut
altaria quae passim per agros et per vias tanquam
memoriae martyrum constituuntur, in quibus nullum
corpus aut reliquiae martyrum conditae probantur,
ab episcopis, qui locis eisdem praesunt, si
fieri potest, evertantur. Si autem hoc per tumultus
populares non sinitur, plebes tamen admoneantur,
ne illa loca frequentent, ut qui recte sapiunt, nulla
ibi superstitione devincti teneantur; et omnino
nulla memoria martyrum probabiliter accipiatur,
nisi aut ubi corpus, aut aliquae reliquiae certae sunt,
aut origo alicujus habitationis, vel possessionis, | null | 6cc520c0-2d8f-4bad-8bc6-b5fa27e45914 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
vel
passionis, fidelissima origine traditur. Nam quae per
somnia, et per inanes quasi revelationes quorumlibet
hominum ubicunque constituuntur altaria, omni
modo reprobentur.
CAP. LV.-- #Ut martyrum dignitatem nullus profanus infamet.@#
(Ex concil. Carthagin., cap. 3.) Martyrum dignitatem
nemo profanus infamet, neque passiva corpora,
quae sepulturae tantum propter misericordiam
ecclesiasticam commendari mandatum est redigant,
ut aut insania praecipitatos, aut tali peccato discretos,
non ratione vel tempore competenti quo martyria
celebrantur, martyrum nomen appellent. At si
qui in injuriam martyrum, claritati eorum adjungant
insaniam, placet eos si laici sunt ad poenitentiam
redigi, si autem sunt clerici, post commonitionem
honore privari. Universi dixerunt:
Recte stabit sanctitas vestra. Hoc et singulis conciliis
statutum est.
CAP. LVI.-- #Ut missarum solemnia non ubique, sed in locis ab episcopo consecratis fiant.@#
(Ex concil. Triburiensi, cap. 4.) Missarum solemnia,
non ubique, sed in locis ab episcopo consecratis,
vel ubi ipse permiserit, celebranda esse censemus.
Concedimus etiam ut sicubi, quod nostris
peccatis exigentibus perplurimum est factum, a
Nordmannis, et a Slavis, et ab Ungaris, et a malis
Christianis, seu alio qualicunque modo Ecclesiae
fuerint incensae et combustae, in cappellis cum tabula
consecrata missas interim celebrare permittimus,
donec ipsae Ecclesiae restaurari queant. In
itinere vero positis, si Ecclesia defuerit, ut sub dio
seu in tentoriis item si tabula altaris consecrata,
caeteraque sacra mysteria ad id officium pertinentia
adfuerint, missarum solemnia celebrare concedimus,
aliter omnino interdicimus.
CAP. LVII.-- #De missa non celebranda, nisi in sacrato loco.@#
(Ex decr. Felicis IV, papae, omnibus episcopis missis.) Scripta sanctitatis vestrae, quae ad sedem apostolicam
misistis super quibusdam consultis, quasi
ad caput, ut inde acciperetis responsa, unde omnis
Ecclesia totius religionis sumpsit exordium, gratanter
suscepi, et breviter vobis respondere curavi. De
Ecclesiarum enim consecratione, et de missarum
celebrationibus non aliubi, quam in sacratis Domino
locis absque magna necessitate fieri debet, liquet
omnibus quibus sunt nota Novi et Veteris Testamenti
praecepta. Tabernaculum vero Mosen, Domino
praecipiente, fecisse, et sacrasse cum mensa et altari
ejus, et aereis vasis et utensilibus, ad divinum cultum
explendum legimus, et non solum divinis precibus
ea sacrasse, sed etiam sancti olei unctione,
Domino jubente, perlinisse novimus. Qualiter autem
haec facta sunt, et non alii ipsa sacra quam sacerdotes
sacra unctione delibuti, Dominoque cum vestibus
sanctis sacrati et levitae tractabant, ferebant,
erigebant, et deponebant, in ipsis institutionibus
quae, jubente Domino, per Mosen conscriptae sunt in
lege Domini reperitur. Qualiter ergo David regum
piissimus ampliaverat cultum Dei, et templum Domini
aedificare voluit, sed propter multum sanguinem
quem effuderat, prohibitus est, et ipse collegerat
expensas. Salomon quoque filius ejus idipsum
quod ipse facere optaverat, jubente et auxiliante
Domino, perfecit, et templum cum altari, et reliqua
ad divinum cultum peragendum consecravit.
CAP. LVIII.-- #De eadem re.@#
(Ex epist. Felicis IV, papae, omnibus Episcopis
missa.) Judaei ergo loca in quibus Domino sacrificabant
divinis habebant supplicationibus consecrata,
nec in aliis, quam Deo dicatis locis munera Domino
offerebant. Si enim Judaei, qui umbrae legis deserviebant,
haec faciebant, multo magis quibus veritas
patefacta est, et gratia et veritas per Jesum data
est, templa Domino aedificare, et prout melius possumus
ornare, eaque divinis precibus et sanctis
unctionibus suis cum altaribus et vasis, vestibus quoque
et reliquis ad divinum cultum explendum utensilibus
devote et solemniter sacrare, et non in aliis
locis, quam in Domino sacratis ab episcopis, et non
a chorepiscopis, qui saepe prohibiti sunt, nisi, ut
praedictum est, summa exigente necessitate, missas
celebrare, nec sacrificia Domino offerre debemus
Et hoc, nisi summa necessitas agere compulerit,
non in domibus, quia in sacris canonibus sacrificia
in domibus offerri prohibita sunt, sed in tabernaculis
divinis precibus a pontificibus dicatis, et in mensis
Domino sacratis, et sacra unctione a pontificibus delibutis,
pro summa, ut praefixum est, necessitate,
et non pro libitu cujusquam et pigritia agatur. Satius
est missam non cantare, aut non audire | null | 3d8fe263-af2e-423b-ba80-5c249c6f1590 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
, quam
in his locis, ubi fieri non oportet fore, nisi, ut saepe
dictum est, pro summa contingat necessitate, quoniam
necessitas legem non habet. Unde scriptum est:
Vide ne offeras holocausta tua in omni loco quem videris,
sed in loco quem elegerit Dominus Deus tuus.
Et in Exodo legitur: Vos vidistis quia de coelo locutus
sum vobis: Non facietis deos argenteos, nec deos
aureos facietis vobis. Altare de terra facietis mihi,
et offeretis super eo holocausta et pacifica vestra.
Oves vestras in omni loco, in quo memoria fuerit
nominis mei. Et sicut non alii, quam sacrati Domino
sacerdotes debent missas cantare, nec sacrificia super
altare offerre, sic nec in aliis, quam in praefatis
Domino sacratis locis Missas cantare, aut sacrificia
offerre licet. Si autem legitur in concilio Laodicensi
capite XXVI, quod hi qui non sunt ab episcopis
ordinati, tam in Ecclesiis quam in domibus
exorcizare non possunt, multo magis majoris gradus
ministeria, nisi ab eis, qui ad eos gradus sunt sacrati,
quibus fungi debent, vel officia agi, vel sacrificia
offerri non licet. Quod autem, ut paulo superius
praelibatum est, oblationes in domibus
offerri non debent in eodem concilio, cap. LIX prohibitum
habetur ita: Non oportet in domibus oblationes
celebrari ab episcopis vel presbyteris. Solemnitates
vero dedicationum Ecclesiarum et sacerdotum,
per singulos annos solemniter sunt celebrandae,
ipso Domino exempla dante, qui ad festum dedicationis
Templi, omnibus id faciendum dans formam,
cum reliquis populis eamdem festivitatem celebraturus
venit, sicut scriptum est: Facta sunt
encoenia Hierosolymis, et hiems erat, et ambulabat
Jesus in templo in porticu Salomonis. Quod autem
octo dierum sint encoenia celebranda, in libro Regum
peracta dedicatione templi reperietis. De ecclesiarum
vero consecratione quoties dubitatur, et
nec certa scriptura, nec certi testes existunt, a quibus
consecratio sciatur, absque ulla dubitatione
scitote eas esse sacrandas, ne talis trepidatio faciat
deteriorationem, quoniam non monstratur esse
iteratum, quod nescitur factum. His fratres testimoniis
scripturarum, ab apostolica auctoritate consultis
vestris breviter respondisse sufficiat: vobis
tamen praevidendum est, et omnibus praedicandum,
ut illicita non agantur.
CAP. LIX.-- #Quod non liceat Missas celebrare, nisi in locis ab episcopo civitatis consecratis.@#
(Ex decr. Clementis papae, cap. 22.) Hic ergo, hoc
est, in praesenti vita positos oportet vos agnoscere
voluntatem et praeceptum Dei, ubi et agendi et
sacrificandi sit locus, quoniam in aliis locis sacrificare
et missas celebrare non licet, nisi in his in
quibus episcopus proprius jusserit, aut ab episcopo
regulariter ordinatio, tenente videlicet civitatem,
consecrati fuerint. Aliter enim non sunt haec agenda,
nec rite celebranda, docente nos Novo et Veteri Testamento.
Haec a Domino Apostoli acceperunt, et
nobis tradiderunt: haec nos docemus, vobisque et
omnibus absque reprehensione tenere, et docere
quibus agendum est, mandamus.
CAP. LX.-- #De eadem re.@#
(Ex concil. Laodicensi, cap. 58.) Quod non oporteat
in domibus oblationes celebrari, ab episcopis vel
presbyteris.
CAP. LXI.-- #De eadem re.@#
(Ex concil. Aurelian., cap. 4.) Audivimus quod
quidam laici in domibus propriis praecipiant presbyteris
suis Missas celebrare, et inter canum discursus,
et scortorum greges, sanctitatis mysteria
polluantur magis quam consecrentur. Quapropter
praecipimus ut nullus presbyter extra ecclesiam
praesumat Missam cantare, nisi forte itineris necessitas
exposcat, in tentorio aut sub dio, in loco
nitido, et longe ab omni immunditia remoto, Missas
celebrare permittimus, et hoc nullatenus sine
tabula consecrata.
CAP. LXII.-- #De reparatione Ecclesiae.@#
(Ex epist. Vigilii papae.) De fabrica vero cujuslibet
Ecclesiae, si dirupta fuerit instauranda, et si
in eo loco consecrationis solemnitas debeat iterari,
in quo sanctuaria non fuerint, nihil judicamus
officere, si per eam minima aqua exorcizata jactetur,
quia consecrationem cujuslibet Ecclesiae, in
qua Spiritus sancti ara non ponitur, celebritatem
tantum scimus esse Missarum. Et ideo si qua sanctorum
basilica a fundamentis etiam fuerit innovata,
sine aliqua dubitatione, cum in ea Missarum
fuerit celebrata solemnitas, totius sanctificatio consecrationis
implebitur. Si vero sanctuaria quae habebat,
ablata sunt, rursus eorum repositione | null | 02957a16-66cb-433d-bce1-2a39b96ea1c9 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
, et
Missarum solemnitate reverentiam sanctificationis
accipiet.
CAP. LXIII.-- #Ut ante noram diei tertiam non sint Missae celebrandae.@#
(Ex epist. Telesphori papae, cap. 6.) Missarum
celebrationes ante horam diei tertiam minime sunt
celebrandae, quia eadem hora et Dominus crucifixus,
et super apostolos Spiritus sanctus descendisse
legitur, excepta nocte sanctae nativitatis.
CAP. LXIV.-- #Ut pro fidelibus defunctis singulis diebus Missas celebrare liceat.@#
(Ex concil. Cabillon., cap. 39.) Visum praeterea
nobis est ut in omnibus Missarum solemnibus pro
defunctorum spiritibus loco competenti Dominus deprecetur.
Sicut enim nulla dies excipitur, qua non
pro viventibus et pro quibuslibet necessitatibus dominus
deprecetur, ita nimirum nulla dies excipi
debet, quin pro animabus fidelium preces Domino in
Missarum solemnibus fundantur. Antiquitus igitur
hunc morem sancta tenet Ecclesia, ut et in Missarum
solemnibus et aliis precibus Domino spiritus
quiescentium commendentur, dicente beato Augustino:
Non sunt praetermittendae supplicationes pro
spiritibus mortuorum, quas faciendas pro omnibus
in Christiana et catholica societate laudamus. Defunctos
etiam tacitis nominibus eorum sub generali
commemoratione suscepit Ecclesia, ut quibus ad ista
desunt parentes, aut filii, aut quicunque cognati vel
amici, ab una eis exhibeatur pia matre communi.
CAP. LXV.-- #Ut Missa mortuorum pro omnibus Christianis sit cantanda.@#
( #Ex dictis Dionysii Areop. et Augustini.@# ) Dionysius
Areopagita dicit blasphemias Deo facere, qui Missas
offert pro malo homine. Augustinus dicit pro omnibus
Christianis esse faciendum quia vel eis proficit,
aut offerentibus, aut petentibus proderit.
CAP. LXVI.-- #Ut institutiones Missarum sicut in metropoli fiunt, sic et in reliquis comprovincialibus Ecclesiis.@#
(Ex concil. Gerunden., cap. 6.) Ut institutiones
Missarum sicut in metropolitana Ecclesia fiunt, ita
in Dei nomine in omnibus comprovincialibus Ecclesiis,
tam ipsius Missae ordo, quam psallendi, vel
ministrandi consuetudo servetur.
CAP. LXVII.-- #Ut preces et praefationes quae in concilio probatae non fuerint, non celebrentur.@#
(Ex concil. Africano, cap. 64.) Placuit etiam hoc,
ut preces quae probatae fuerint in concilio, sive praefationes,
sive commendationes, seu impositiones
manus ab omnibus celebrentur. Nec aliae omnino
contra fidem proferantur, sed quaecunque cum prudentioribus
fuerint collatae dicantur.
CAP. LXVIII.-- #Ut nullus presbyter solus Missam cantare praesumat.@#
(Ex concil. Nannetensi, cap. 30.) Definivit sanctum
concilium ut nullus presbyter solus praesumat
Missam cantare. Cui enim dicit, « Dominus vobiscum, »
aut « sursum corda » , aut « gratias agamus Domino
Deo nostro, » cum nullus sit qui respondeat? Aut in canone,
et omnium circumadstantium, cum nemo sit?
Aut quem invitat ad orationem, cum dicit: « Oremus, »
cum nullus sit qui secum oret? Aut ergo ista penitus
reticenda sunt, et non solum non erit perfectum
sacrificium, verum etiam incurret quisquis ille est
illam terribilem sententiam: Si quis tulerit de hoc,
tollat Deus partem ejus de libro vitae; aut si haec
muris et parietibus insusurraverit, ridiculosum erit.
Quapropter illa periculosa superstitio maxime a
monasteriis monachorum exterminanda est. Praevideant
autem praelati ut presbyteri in coenobiis et in
aliis Ecclesiis cooperatores habeant in celebratione
Missarum. Si quis haec transgressus fuerit, ab officio
suspendatur.
INCIPIUNT DECRETA SECUNDI PELAGII PAPAE,
SUCCESSORIS BENEDICTI, ET ANTECESSORIS
GREGORII PAPAE.
CAP. LXIX.-- #De praefationibus quas sancta Romana Ecclesia et collaudavit, et firmiter tenet.@#
( #Ex decret. Pelagii papae.@# ) Pelagius Romanae
Ecclesiae et apostolicae sedis episcopus, universis
Germaniarum atque Galliarum regionum episcopis.
Cum in Dei nomine in Romana Ecclesia synodum
episcoporum sive caeterorum consacerdotum Dei
fidelium congregatam habuissemus, et de Ecclesiasticis
statutis, ut sunt ab apostolis et a sanctis Patribus
tradita, diligentius tractaremus, supervenere
litterae vestrae, et ut magis essent auctoritativae,
etiam vivae voces processerunt, rogantes ut ordinem
praefationum quem sancta Romana Ecclesia hactenus
haberet, nostris litteris vobis remandaremus. Tunc
de vestra voluntate et studio tam bono multum
gavisi sumus, sacrum ordinem Romanum, sacraque
constituta nostrorum antecessorum solerter relegentes,
invenimus has novem praefationes in sacro catalogo
tantummodo recipiendas, quas longe retro vetustas,
in Romana Ecclesia hactenus servavit. Id
est, unam in albis Paschalibus. Aliam de | null | cc671f3e-47e5-4d91-bfc4-caa2ac831af0 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
Ascensione
Domini. Tertiam de Pentecoste. Quartam de Natali
Domini. Quintam de Apparitione Domini. Sextam
de Apostolis. Septimam de sancta Trinitate. Octavam
de Cruce. Nonam de jejunio in Quadragesima tantummodo
dicendam. Has praefationes tenet et custodit
sancta Romana Ecclesia. Has tenendas esse vobis
mandamus.
CAP. LXX.-- #De sacerdotibus Missarum tempore si aegritudinis aliquis eventus accesserit.@#
(Ex concil. Toletan. 8, cap. 2.) Nihil contra ordines
statutum temeritatis ausu praesumatur, neque
illa quae summa veneratione censentur, vel minimo
praesumptionis tactu solvantur, cum adhuc tantum
fieri jussa sunt, nec interrupta noscuntur, ne languoris
proventu, robore salutis natura privetur. Non
ergo solum fragilitati consulitur humanae, sed etiam
sacris mysteriorum Dei, providentur habere sollicitudinem.
Censuimus igitur convenire ut, cum a
sacerdotibus Missarum tempore sancta mysteria
consecrantur, si aegritudinis accidat quilibet eventus,
quo coeptum nequeat consecrationis expleri mysterium,
sit liberum episcopo vel presbytero, ut alter
consecrationem expleat officii coepti. Non enim aliud
ad supplementum initiatis mysteriis competit, quam
aut incipientis aut subsequentis complenda benedictione
sacerdotis, quia nec perfecta videri possunt,
nisi perfectionis ordine compleantur. Cum
enim simus omnes unum in Christo, nihil contrarium
diversitas format, ubi efficaciam prosperitatis unitas
fidei repraesentat. Quod etiam consultum cuncti
ordinis clerici inditum vel indultum esse sibi non
ambigant, sed, ut praemissum est, praecedentibus
statim alii pro complemento succedant. Ne tamen
quod naturae languoris causa consulitur, in praesumptionis
perniciem convertatur, nullus post cibum
potumque sive quodlibet minimum sumptum Missas
facere, nullusque absque patentis proventu molestiae
minister vel sacerdos cum coeperit, imperfecta officia
praesumat omnino relinquere. Si quis haec temerare
praesumpserit, excommunicationis sententiam sustinebit.
CAP. LXXI.-- #De eadem re.@#
( #Ex decret. Anacteti papae.@# ) Sacerdotes quando sacrificant,
non soli hoc agere debent, sed testes
secum habeant, ut Deo perfecte in sacratis Domino
locis sacrificare probentur. Ait namque auctoritas
legis divinae: Vide ne offeras holocausta tua in
omni loco quem videris, sed in loco quem elegerit
Dominus Deus tuus.
CAP. LXXII.-- #De presbyteris qui daemonibus variisque passionibus vexantur, quod illis sacra tractare non liceat.@#
(Ex decret. Pii papae, cap. 6.) Bene siquidem majorum
regulis definitum est ut, daemoniis aliisque
passionibus irretitis, mysteria sacra tractare non
liceat. Cui praecepto, consensu rationis adhibito, id
communiter definivimus, ut nullus de his qui aut in
terram arrepti a daemonibus eliduntur, aut quolibet
modo vexationis incursibus efferuntur, vel sacris
audeant ministrare altaribus, vel indiscussi se
divinis ingerant sacramentis, exceptis illis qui corporum
incommoditatibus dediti, sine hujusmodi
passionibus in terram approbantur elisi. Qui tamen
et ipsi tandiu erunt ab officii sui et ordine et loco
suspensi, quousque unius anni spatio, per discretionem
episcopi inveniantur ab incursu daemonum
alieni.
CAP. LXXIII.-- #De eadem re.@#
(Ex decret. Sotheris papae, cap. 8.) Ut illud divini
oraculi monentis singuli praecaveant quo scribitur:
Vae soli, quia, cum ceciderit, non habet sublevantem:
summopere verendum est nobis et cavendum,
ne horis illis atque temporibus quibus Domino
psallitur, vel sacrificatur, unicuique divinis singulariter
officiis insistenti, perniciosa passio vel corporis
quaelibet valetudo occurrat, quae aut corpus
subito subrui faciat, aut mentem alienatione vel
terrore confundat. Pro hujusmodi ergo ausibus praecaventes,
necessarium duximus instituere ut, ubi
temporis vel loci, sive cleri copia suffragatur, habeat
quisquis ille canens Deo atque sacrificans post
se vicini solaminis adjutorem: ut si aliquo casu ille
qui officia impleturus accedit turbatus fuerit, vel ad
terram elisus, a tergo semper habeat qui ejus vicem
exsequatur intrepidus, et officium inceptum adimpleat.
CAP. LXXIV.-- #De presbyteris qui soli Missas solent celebrare.@#
(Ex eodem, cap. 10.) Hoc quoque statutum est
ut nullus presbyterorum Missarum solemnia celebrare
praesumat, nisi duobus praesentibus sibique
respondentibus ipse tertius habeatur, quia cum
pluraliter ab eo dicitur: « Dominus vobiscum, » et
illud in Secretis: « Orate pro me, » aptissime convenit,
ut et ipsius respondeatur salutationi.
CAP. LXXV.-- #De illis qui conjugati presbyteri oblationes spreverint.@#
(Ex concil. Agathen., cap. 8.) Si quis decernit
presbyterum | null | 6a2e89cd-743f-46c4-b552-0df0946d087e | latin_170m_raw | null | None | None | None |
conjugatum tanquam occasione nuptiarum
quod offerre non debeat, et ab ejus oblatione
ideo se abstinet, anathema sit.
CAP. LXXVI.-- #Ut presbyteri communicent quotiescunque Missas celebraverint.@#
(Ex concil. Rothomag., cap. 2.) Dictum est nobis
quod quidam presbyteri celebrata Missa detrectantes
ipsi sumere divina mysteria quae consecrarunt, calicem
Domini mulierculis quae ad Missas offerunt tradant,
vel quibusdam laicis qui dijudicare corpus
Domini nesciunt, id est, discernere inter cibum
spiritalem atque carnalem. Quod quantum sit omni
Ecclesiasticae religioni contrarium, pietas fidelium
novit. Unde omnibus presbyteris interdicimus ut
nullus in posterum hoc facere praesumat, sed ipse,
cum reverentia sumat, et diacono aut subdiacono
qui ministri sunt altaris colligenda tradat. Illud
etiam attendat ut eos propria manu communicet.
Nulli autem laico aut feminae Eucharistiam in manibus
ponat, sed tantum in os ejus cum his verbis ponat:
Corpus Domini et sanguis prosit tibi ad remissionem
peccatorum et ad vitam aeternam. Si quis
haec transgressus fuerit, quia Deum omnipotentem
contemnit, et quantum in ipso est inhonorat, ab
altari removeatur.
CAP. LXXVII.-- #De eadem re.@#
(Ex epist. Anacleti papae, cap. 12.) Peracta autem
consecratione omnes communicent qui noluerint
ecclesiasticis carere liminibus. Sic enim et Apostoli
statuerunt, et sancta Romana tenet Ecclesia. Et si
hoc neglexerint, degradentur.
CAP. LXXVIII.-- #De eadem re.@#
(Ex concil. Aurelian., cap. 10.) Auditum est aliquos
presbyteros Missam celebrare et non communicare,
quod omnino in canonibus apostolorum
interdictum esse legitur. Vel quomodo dicere recte
potest si non communicaverit: « Sumpsimus, Domine,
sacramenta? » etc.
CAP. LXXIX.-- #De eadem re.@#
(Ex eodem, cap. 11.) Si quis episcopus, aut presbyter,
aut diaconus, vel quilibet ex sacerdotali catalogo
facta oblatione non communicaverit, aut causam
dicat: et si rationabilis fuerit, veniam consequatur,
aut si non dixerit, communione privetur, tanquam
qui populo causa laesionis exstiterit.
CAP. LXXX.-- #Ut in Ecclesia nihil aliud agatur nisi id ad quod facta est.@#
( #Ex dictis August.@# ) In oratorio praeter orandi et
psallendi Deo cultum penitus nihil agatur, ut nomini
huic et opera jugiter impensa concordent.
CAP. LXXXI.-- #De eadem re.@#
( #Ex dictis Benedicti.@# ) Oratorium hoc sit quod dicitur,
nec ibi quidquam aliud geratur aut condatur,
quam divinis mysteriis conveniat.
CAP. LXXXII.-- #De eadem re.@#
(Ex concil. Laodicen., cap. 28.) Quod non oporteat
in domiciliis divinis, id est, in Ecclesiis agapen
fieri, nec intra domum Dei comedere, vel accubitus
sternere.
CAP. LXXXIII.-- #Ut nullus in Ecclesia convivetur.@#
(Ex concil. Carthag., cap. 28.) Ut nulli episcopi
vel clerici in Ecclesia conviventur, nisi forte transeuntes
hospitii necessitate illic reficiantur. Populi
etiam ab hujusmodi conviviis, quantum fieri potest,
prohibeantur.
CAP. LXXXIV.-- #Ut nullus in Ecclesia tabernas constituat.@#
(Ex concil. Turonen., cap. 2.) Perlatum est ad
sanctam synodum quod quidam presbyteri in
Ecclesiis sibi commissis tabernas, quod nefas
est, constituant, ibique per caupones vinum vendant,
aut vendere permittant, et ubi tantummodo
orationes et verbum divinum, Deique laus debuerit
resonare, ibi comessationes et ebrietates fiant, ibi
risus et plausus et verba turpia, ibi rixae et contentiones
resultent. Quod quam sit Deo contrarium,
Dominus Jesus demonstrat. Qui cum invenisset in
templo vendentes et ementes, et nummularios sedentes,
facto funiculo de resticulis, omnes ejecit de
templo. Si enim ea quae licite vendi videbantur in
templo, et ad hoc emebantur, ut in eodem templo
offerrentur Domino, ipse foras ejecit, quid putas de
tam pestifera praesumptione et Dei contemptu fiet?
Et si non solum sacerdotibus sed etiam omnibus
clericis praecipitur, ne tabernas ingrediantur: quis
audire potest ut Ecclesiae Dei tabernae fiant? Itaque
interdicit per omnia synodus ne hoc in posterum
ullatenus fiat. Quod si factum fuerit, presbyter deponatur,
laici communione privati ab Ecclesia, quam
dehonestaverunt, expellantur.
CAP. LXXXV.-- #De eadem re.@#
(Ex eodem, cap. 3.) Si enim | null | af7f9f27-1c92-43d5-a9f8-7d6a96745f15 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
domus Dei orationis
domus vocatur, hoc debet esse quod dicitur: nec
ibi aliud debet geri aut recondi. Ubi enim corpus
Domini consecratur, ibi angelorum praesentia non
dubitatur adesse. Ubi sanctorum reliquiae reconditae
venerantur, ne quid inhonestum appareat, quod
oculos ad orationem venientium offendat, ne quid
ibi videatur quod ad lucrum temporale pertineat:
sed omnia sancta, omnia munda, et tantummodo ad
Ecclesiasticum ministerium pertinentia.
CAP. LXXXVI.-- #Ut unicuique in domo sua orare liceat.@#
(Ex concil. Aureliano, cap. 3.) Unicuique fidelium
in domo sua oratorium licet habere, et ibi orare,
Missas autem ibi celebrare non licet.
CAP. LXXXVII.-- #Ut canticum turpe circa Ecclesias non fiat.@#
( #Ex concil. Carthag.@# ) Canticum turpe atque luxuriosum
circa Ecclesias atque in atriis Ecclesiae agere
omnino contradicimus, quod ubique vitandum est.
CAP. LXXXVIII.-- #Ut sanctorum reliquiae in oratoriis villaribus non ponantur.@#
(Ex concil. Epaonensi, cap. 25.) Sanctorum reliquiae
in oratoriis villaribus non ponantur, nisi forsitan
clericus cujuscunque parochiae vicinus esse
contingat, qui sacris pignoribus psallendi frequentis
famuletur.
CAP. LXXXIX.-- #Ut sedes episcopalis, si necesse fuerit, in alium locum transferatur.@#
( #Ex reg. Greg., ad Joannem Billitran. episcopum.@# )
Temporis qualitas admonet episcoporum sedes antiquitus
certis civitatibus constitutas, ad alia quae securiora
putamus. ejusdem dioeceseos loca transponere,
quo et habitatores nunc degere, et Barbaricum possit
periculum facilius declinari. Propterea te Joannem
fratrem coepiscopumque nostrum Billitranensis civitatis,
sedemque tuam in loco qui appellatur Renati
ad sanctum Andream apostolum praecipimus exinde
transmigrare, quatenus et ab hostilitatis incursu
liberior existere valeas, et illic consuetudinem solemnium
festorum disponas.
CAP. XC.-- #De mutandis sanctis locis.@#
( #August. dicit.@# ) Tribus causis loca sanctorum
transmutanda sunt. Primo, quum necessitas persecutorum
loca eorum gravavit. Secundo, quum
difficultas locorum fuerit. Tertio, quum malorum
societate gravantur.
CAP. XCI.-- #Quod translatis martyribus, honor interdum cum illis migret, interdum in loco permaneat.@#
( #Ex dictis Hieron.@# ) Notandum cum transmutantur
alii qui de martyribus, cum his honor commigrat:
aliis vero transmutatis honor in locis
eorum esse non cessat.
CAP. XCII.-- #Quod sanguis martyrum consecret locum, non locus sanguinem.@#
( #Ex dictis August.@# ) Sanguis martyrum consecrat
locum, non locus sanguinem. Si aliquis dixerit: Mea
est Ecclesia, dices illi, quod in Cantico legitur: Una
est columba mea, et unus est dilectus meus. Et dices
illi: Aptum est filium occidi in sinu matris et nutricis
suae? Tamen scias nutricem tantum pollutam,
et pro hac pollutione consecratam, filium autem
mortuum esse.
CAP. XCIII.-- #Quid sit basilica.@#
( #Ex dictis S. Isidor.@# ) Basilion Graecorum rex
erat. Hinc et basilica regalis, quia in primis temporibus
reges tantum sepeliebantur in ea, ideo nomen
sortita est. Nam nunc temporis caeteri homines,
sive igni combusti, sive acervo lapidum sepulti
sunt.
CAP. XCIV.-- #De illis qui domum Dei contemptibilem faciunt.@#
(Ex concil. Gangren., cap. 5.) Si quis docet domum
Dei contemptibilem esse, et conventus qui in ea celebrantur,
anathema sit.
CAP. XCV.-- #De eadem re.@#
(Ex eodem, cap. 6.) Si quis extra Ecclesiam seorsum
conventus celebrat, et despiciens Ecclesiam,
ea quae sunt Ecclesiae voluerit usurpare, non conveniente
presbytero juxta decretum episcopi, anathema
sit.
CAP. XCVI.-- #Ut calix et patena ex auro aut ex argento fiant.@#
(Ex concil. Remensi, cap. 5.) Ut calix Domini
cum patena, si non ex auro omnimodis, ex argento
fiat. Nec causentur presbyteri avaritia suadente de
paupertate vel impossibilitate, cum quarta pars ex
omnibus quae ad Ecclesiam pertinent, in fabricis
ipsius Ecclesiae sit impendenda. Admonendus est
etiam populus ut aliquid in donariis Domini offerat,
sicut ille antiquus populus sub Mose in tabernaculo
Domini fecisse legitur. Si quis autem tam pauper
est, saltem vel stanneum calicem habeat. De aere
autem ex aurichalco non fiat calix, quia ob vini virtutem
eruginem parit, quae | null | 83c5c8c2-a27c-402b-bc05-a94c1eb29628 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
vomitum provocat. Nullus
autem in ligneo calice, aut vitreo praesumat
cantare.
CAP. XCVII.-- #De observanda mensa Christi.@#
(Ex eodem concil., cap. 5.) Observandum est ut
mensa Christi, id est, altare ubi corpus Dominicum
consecratur, ubi sanguis ejus hauritur, ubi sanctorum
reliquiae reconduntur, ubi preces et vota populi
in conspectu Dei a sacerdote offeruntur, cum
omni veneratione honoretur, et mundissimis linteis
et palliis diligentissime cooperiatur, nihilque super
eo ponatur, nisi capsae cum sanctorum reliquiis et
quatuor Evangelia. Expleta Missa calix cum patena,
et sacramentorum liber, cum vestibus sacerdotalibus
in mundo loco sub sera recondantur.
CAP. XCVIII.-- #Ut corporale ex purissimo linteo sit, et unius materiei.@#
(Ex eodem, cap. 3.) Corporale super quod sacra
oblatio immolatur, ex mundissimo et purissimo linteo
sit, nec in eo alterius generis materia pretiosior
aut vilior misceatur, et nunquam super altare remaneat,
nisi in tempore missae, sed aut in sacramentorum
libro ponatur, aut cum calice et patena in
mundissimo loco recondatur: vel quando abluitur
a sacerdote, diacono vel subdiacono, primo in ecclesia
in loco et vase ad hoc praeparato abluatur,
eo quod ex Dominico corpore et sanguine infectum
sit. Post haec a lavandario in nitido loco paretur.
CAP. XCIX.-- #Ut sacrificium altaris non in serico panno aut tincto celebretur.@#
(Ex epist. Eusebii papae, cap. 51.) Hic inter caetera
praedicta consultu omnium constituimus ut sacrificium
altaris non in serico panno, aut tincto quisquam
celebrare praesumeret, sed in puro lineo ab
episcopo consecrato, terreno scilicet lino procreato
atque contexto, sicut corpus Domini nostri Jesu Christi
in syndone linea munda sepultum fuit.
CAP. C.-- #Ut mulieres ad altare non accedant, et officiis virorum se non intromittant.@#
(Ex concil. Laodicensi, cap. 43.) Quod non oporteat
mulieres ingredi ad altare, et ea contingere quae
virorum officiis deputata sunt.
CAP. CI.-- #De eadem re.@#
(Ex decr. Gelasii papae, cap. 16.) Nihilominus impatienter
audivimus, tantum divinarum rerum subiisse
despectum, ut femina sacris altaribus ministrare
firmentur, cunctaque non nisi virorum famulatui
deputata sexui cui non competit exhibere.
CAP. CII.-- #Ut laici juxta altare non sedeant.@#
(Ex concil. Mogunt., cap. 13.) Ut laici secus altare
quo sancta mysteria celebrantur, inter clericos,
tam ad vigilias quam ad Missas stare vel sedere
penitus non praesumant, sed pars illa quae cancellis
ab altari dividitur, tantum psallentibus pateat clericis.
Ad orandum vero et communicandum laicis
et feminis, sicut mos est, pateant sancta sanctorum.
CAP. CIII.-- #De illis sacerdotibus qui in Ecclesia dum Evangelia leguntur, sedere praesumunt.@#
( #Anastas. I papae epistola episcopis Germaniae ac
Burgund. directa.@# ) Anastasius episcopus cunctis
Germanicis et Burgundiae regionis episcopis in Domino
salutem. Exegit dilectio vestra, charissimi, ut
ex auctoritate sedis apostolicae, vestris deberemus
consultis respondere. Et quamvis non prolixe, sed
succincte hoc agere propter quasdam alias occupationes
festinaremus: denuo tamen si necesse fuerit
ob has vel alias necessitates quasi ad caput mittere
charitative non dubitetis, quia vestras preces et
nunc et tunc acceptabiles habemus. Significastis
enim quosdam sacerdotes in Ecclesia quando Evangelia
leguntur sedere, et Domini salvatoris verba
non stantes sed sedentes audire, et hoc ex majorum
traditione se accepisse narrantur. Quod nullatenus
deinceps fieri sinatis apostolica auctoritate mandamus:
sed dum sancta Evangelia in Ecclesia recitantur,
sacerdotes et caeteri omnes non sedentes,
sed venerabiliter in conspectu Evangelii stantes,
Dominica verba intente audiant et fideliter adorent.
CAP. CIV.-- #Ut nullus calicem, patenam, vel vestimentum sacerdotale in vadium tabernario praestare praesumat.@#
(Ex concil. Remensi, cap. 11.) Ut nullus presbyter
praesumat calicem, vel patenam, vel pallium altaris,
vel vestimentum sacerdotale, aut librum ecclesiasticum
tabernario, vel negociatori, aut cuilibet laico
vel feminae in vadium dare, nisi justissima necessitate
urgente, quia tanta est sanctitas sacri ministerii,
ut salva altioris mysterii intelligentia, etiam
per prophetam Dominus prohibuerit, ne cum sanctis
vestimentis sacerdos procedat ad populum, sed illa
intra sancta dimittat, a colloquio divino rediens. Et
cui | null | 6c202f8e-7d7b-4b73-affa-ba4dc03cad22 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
in tabernas ad bibendum a sacris canonibus ingredi
prohibetur, sanctificata sacro ministerio nec
ad contingendum immundis: quanto minus in vadium
exhibere debet? Sicut Stephanus sanctus papa
et martyr sanctum Hilarium in suis decretalibus
docuit.
CAP. CV.-- #Ut nullus calicem, patenam, aut aliqua vasa sacra ad alios usus facere praesumat.@#
(Ex concil. Aurelianensi, cap. 9.) Nullus sacerdos
seu laicus calicem, aut patenam, aut quaelibet vasa
sacra et divino cultui mancipata, ad alios usus suos
retorquere praesumat. Nam quicunque de calice
sacro aliud bibit praeter Christi sanguinem qui in
sacramento accipitur, et patenam ad aliud officium
habet quam altaris ministerium, deterrendus est
exemplo Balthazar, qui dum vasa Domini in usus
communes adsumpsit, vitam pariter cum regno
amisit.
CAP. CVI.-- #Quod licitum sit episcopis cum consilio cleri de thesauro Ecclesiae suae familiae in necessitate succurrere.@#
(Ex concil. Arvernen., cap. 5.) Licitum sit episcopis
praesentibus presbyteris et diaconibus de thesauro
Ecclesiae familiae et pauperibus ejusdem Ecclesiae,
secundum canonicam institutionem, juxta
quod indiguerint erogare.
CAP. CVII.-- #Ne cadavera pallio altaris cooperiantur.@#
(Ex eodem, cap. 30.) Ne opertorio Dominici corporis,
vel altaris non unquam corpus dum ad tumulum
evehitur obtegatur, ne sacro velamine dum honorantur
corpora, altaria polluantur.
CAP. CVIII.-- #Ne ad nuptiarum ornatum divina ministeria praestentur.@#
(Ex eodem, cap. 8.) Ne ad nuptiarum ornatum
ministeria divina praestentur, et dum improborum
tactu vel pompa saecularis luxuriae polluantur, ad
officia sacri mysterii videantur indigna.
CAP. CIX.-- #Ut Ecclesia saeculari potentia minime pervadatur.@#
(Ex concil. apostol., cap. 31.) Si quis episcopus
saecularibus potestatibus usus, Ecclesiam per ipsas
obtineat, deponatur, et segregetur, omnesque qui
illi communicant.
CAP. CX.-- #De presbyteris qui Ecclesias suas per pretium acquisierint.@#
(Ex concil. Mogunti., cap. 5.) Quicunque presbyter
per pretium ecclesiam fuerit adeptus, quoniam
contra Ecclesiasticae regulae disciplinam agere
dignoscitur, et qui alium presbyterum legitime ad
Ecclesiam ordinatum per pecuniam expulerit, eamque
sibi taliter vindicaverit, omnimodis deponatur.
CAP. CXI.-- #Ut nullus laicus ab Ecclesia sua presbyterum ejicere praesumat.@#
(Ex eodem, cap. 29.) Ut laici presbyteros non ejiciant
de Ecclesiis, neque constituant sine consensu
episcoporum suorum.
CAP. CXII.-- #Item de illis qui presbyteris Ecclesias auferunt.@#
(Ex concil. Cabillon., cap. 42.) Inventum est quod
multi arbitrii sui temeritate, et quod est gravius,
ducti cupiditate, presbyteris quibuslibet absque consensu
episcoporum Ecclesias dant vel auferunt. Unde
oportet ut canonica regula servata, nullus absque
consensu episcopi cuilibet presbytero Ecclesiam
det. Quam si juste adeptus fuerit, hanc non nisi
culpa gravi, et coram episcopo canonica severitate
amittat.
CAP. CXIII.-- #Ut nullus aliquod munus propter Ecclesiam a presbytero requirat.@#
(Ex concil. Mogunt., cap. 30.) Ut nullus omnino
munera exigat a presbyteris, propter commendationem
Ecclesiae.
CAP. CXIV.-- #De eadem re.@#
(Ex concil. Rothomag., cap. 5.) Sancitum est atque
omnimodis prohibitum ut, si quis presbyter inventus
fuerit alicui clerico aut laico munera dare aut
dedisse, aut aliquam pecuniam tribuere, ut alterius
presbyteri Ecclesiam surripiat, aut Ecclesiam vacantem
pretio redimat, pro hac cupiditate seu rapina,
seu praesumptione turpis lucri gratia dejiciatur
a clero, et alienus existat a regula.
CAP. CXV.-- #Ut presbyteri plebes admoneant ut linteamina altaris praeparent.@#
(Ex concil. Remensi, cap. 4.) Ut presbyteri per
plebes suas feminis praedicent, ut linteamina in
altaria praeparent.
CAP. CXVI.-- #Ut episcopi praevideant quid presbyteri dominis suis pro Ecclesiis facere debeant.@#
(Ex concil Arelatensi, cap. 3.) Ut episcopi praevideant
quem honorem presbyteri pro Ecclesiis
suis facere debeant.
CAP. CXVII.-- #De eadem re.@#
(Ex concil. Aurel., cap. 10.) Ut nullus presbyter
ad introitum Ecclesiae xenia donet.
CAP. CXVIII.-- #De presbyteris nihil habentibus quando ordinantur.@#
(Ex concil. Remensi, cap. 6.) Investigandum si
nihil patrimonii habens presbyter quando provectus
est ad ordinem ecclesiasticum, postea emerit | null | 8aa5443b-6339-48a5-9520-d7552ca3389c | latin_170m_raw | null | None | None | None |
praedia,
cujus juris sint, quoniam Ecclesiae ad quam de nihil
habente promotus est esse debent, juxta canonicam
auctoritatem.
CAP. CXIX.-- #De eadem re.@#
(Ex concil. Arausico, cap. 54.) Presbyter cum
dioecesim tenet, de his quae emerit, ad Ecclesiae
nomen scripturam faciat, aut ab ejus quam tenet
Ecclesiae ordinatione discedat.
CAP. CXX.-- #De eadem re.@#
(Ex concil. Carthag., cap. 47.) Placuit ut episcopi,
presbyteri, diaconi, vel quicunque clerici, qui
nihil habentes ordinantur, et tempore episcopatus,
vel clericatus sui, agros vel quaecunque praedia suo
nomini comparant, tanquam rerum dominicarum
invasionis crimine teneantur obnoxii, nisi ad Ecclesiam
ad quam titulati sunt, eadem ipsa contulerint.
Si autem ipsis propria liberalitate alicujus, vel successione
cognationis aliquid venerit, faciant inde
quod velint.
CAP. CXXI.-- #De eadem re.@#
(Ex eodem, cap. 48.) Ut unusquisque presbyter
res quas post diem consecrationis acquisierit, propriae
Ecclesiae relinquat.
CAP. CXXII.-- #De eadem re.@#
( #Ex concil. Toletano.@# ) Caeterum, presbyter si
post ordinationem aliquid acquisierit, illud observandum
est, quod in canonibus de consecratis nihil
habentibus constitutum est.
CAP. CXXIII.-- #De presbyteris qui ex reditibus Ecclesiae sibi res comparaverint, et structuras ibi fecerint, et mulieres ibi posuerint.@#
(Ex concil. Remensi, cap. 10.) Inquirendum si
aliquis presbyterorum de reditibus Ecclesiae, vel oblationibus
ac votis fidelium alio nomine res comparaverit,
et ibi structuras fecerit, vel quae ad Ecclesiam
pertinent, ibidem collocaverit, et mulierum frequentationem
inibi fieri permiserit, vel quod turpius est,
tales mulieres ibidem habuerit, quae lanificium suum
exerceant, et curam domus agant, et in eadem presbyter
frequenter veniens manserit, et contra decreta
canonum hoc malum agat; quia sicut nec suo, ita
nec alieno nomine presbyter fenus exercere debet,
multo minus fraudem facere de facultatibus ecclesiasticis,
quoniam hoc sacrilegium est, et par crimen
Judae furis qui sacras oblationes asportabat et
furabatur.
CAP. CXXIV.-- #De consuetudine servanda, quae non est contra fidem.@#
(Ex epist. Pii papae.) Petistis enim per Hylarium
chartularium nostrum, a beatae memoriae decessore
nostro, ut omnes vobis retro temporum consuetudines
servarentur, quae a beati Petri apostolorum
principis ordinationum initiis hactenus vetustas
longa servavit. Et nos quidem juxta seriem relationis
nostrae consuetudinem laudamus, quae
tamen contra fidem catholicam nihil usurpare
dinoscitur.
CAP. CXXV.-- #Ut ecclesiastica statuta ab apostolis et reliquis magistris Ecclesiae tradita integra serventur.@#
(Ex decr. Innocentii papae, cap. 1.) Innocentius Decentio,
episcopo Egobino, salutem. Si instituta ecclesiastica,
ut sunt a beatis apostolis tradita, integra
vellent servare Domini sacerdotes, nulla diversitas,
nulla varietas in ipsis ordinibus et consecrationibus
haberetur. Sed dum unusquisque non quod traditum
est, sed quod sibi visum fuerit, hoc existimat esse
tenendum, inde diversa in diversis locis vel ecclesiis,
aut teneri, aut celebrari videntur: ac fit scandalum
populis qui, dum nesciunt traditiones antiquas
humana praesumptione corruptas, putant sibi aut
Ecclesias non convenire, aut ab apostolis vel apostostolicis
viris contrarietatem inductam. Quis enim
nesciat aut non advertat id quod a principe apostolorum
Petro Romanae Ecclesiae traditum est, ac
nunc usque custoditur, ab omnibus debere servari,
nec superduci aut introduci aliquid, quod aut auctoritatem
non habeat, aut aliunde accipere videatur
exemplum, praesertim cum sit manifestum in omnem
Italiam, Gallias, Hispanias, Africam atque Siciliam
insulasque interjacentes, nullum instituisse Ecclesias,
nisi eos quos venerabilis apostolus Petrus, aut
ejus successores constituerunt sacerdotes? Aut legant,
si in his provinciis alius apostolorum invenitur
aut legitur docuisse. Qui si non legunt, quia
nusquam inveniunt, oportet eos hoc sequi quod
Ecclesia Romana custodit a qua eos principium
accepisse non dubium est, ne, dum peregrinis assertionibus
studeant caput institutionum videantur
omittere. Saepe dilectionem tuam ad urbem venisse,
ac nobiscum in ecclesia convenisse non dubium est
et quem morem, vel in consecrandis mysteriis, vel
in caeteris agendis arcanis teneat cognovisse. Quod
sufficere arbitrarer ad informationem Ecclesiae tuae,
vel reformationem, si praecessores tui, quod minus
aliquid, aut aliter tenuerint satis certum | null | a5b2fb25-458b-411c-aa6e-1951fdd3ff78 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
haberem
nisi de aliquibus consulendos nos esse dixisses.
Quibus idcirco respondemus non quod te aliqua
ignorare credamus. sed ut majore auctoritate, vel
tuos instituas, vel si qui a Romanae Ecclesiae institutionibus
errant, aut commoneas, aut indicare non
differas, ut scire valeamus qui sint, qui aut novitates
inducunt, aut alterius Ecclesiae quam Romanae
existimant consuetudinem esse servandam.
CAP. CXXVI.-- #Ut consuetudines ecclesiasticae pro lege sint tenendae.@#
( #Augustinus dicit ad Casulanum presbyterum.@# ) In
his enim rebus de quibus nihil certi statuit Scriptura
divina, mos populi Dei, vel instituta majorum
pro lege tenenda sunt, et sicut praevaricatores legum
divinarum, ita contemptores consuetudinum
ecclesiasticarum coercendi sunt.
CAP. CXXVII.-- #Item de consuetudinibus ecclesiasticis observandis.@#
(Ex dictis Basilii, cap. 27.) Ecclesiasticarum institutionum
consuetudines quasdam Scripturis, quasdam
vero apostolica traditione per successiones in mysterio
confirmatas accepimus, quibus par virtus, et
idem utrisque pietatis effectus quin sit, quotus
quisque vel aliquantulum sacrarum expertus Scripturarum
haesitaverit? Si enim attentaverimus consuetudines
Ecclesiae, non per Scripturas a Patribus
traditas nihili aestimare, quantum religio detrimenti
latura sit despicientibus liquido constabit. Quae enim,
ut inde ordiamur, Scriptura salutiferae crucis signaculo
fideles docuit insigniri? Quae multifariam digesta
super panem et calicem prolixae orationis et
consecrationis verba commendavit? Nam non modo
quod in Evangelio continetur, vel apostolo in secretis
dicimus, sed et alia per plura adjicimus, magnam
quasi vim consummandis accommodantia mysteriis.
Quae Orientem versus nos orare litterarum forma
praestituit? Benedicimus fontem baptismatis, oleum
unctionis. Huc accedit quod ter immergimus quos
baptizamus, oleo ungimus, verbis abrenuntiare Satanae
et angelis ejus informamus. Unde haec et alia
in hunc modum non pauca, nisi quia tacita ac mystica
traditione a Patribus ecclesiastico more reverentiori
diligentia sunt in mysteriis observata silentio,
quam publicata scripto.
CAP. CXXVIII.-- #Quid agendum sit in causis, de quibus certa in canonibus inveniuntur judicia.@#
(Ex decr. Innocentii papae, cap. 18.) De causis de
quibus nulla solvendi, ligandique auctoritas in libris
Veteris Testamenti, quatuor Evangeliorum, cum
scriptis totis apostolorum non appareat, ad divina
recurrito scripta Graece. Si nec in illis, ad catholicae
Ecclesiae historias catholicas, a doctoribus catholicis
scriptas manum mitte. Si nec in illis, canones apostolicae
sedis intuere. Si nec in his, sanctorum
exempla perspicaciter recordare. Quod si in his
omnibus inspectis hujus quaestionis qualitas non
lucide investigatur, seniores provinciae congrega, et
eos interroga. Facilius namque invenitur, quod a
pluribus sentientibus quaeritur. Verus enim repromissor
Dominus ait: Si duo ex vobis, vel tres conveniant
super terram in nomine meo, de omni re
quamcunque patierint, fiet illis a Patre meo.
CAP. CXXIX.-- #Ut cuncta quae Deo offeruntur, consecrata habeantur.@#
(Ex concil. Aurelian, cap. 7.) Omnia quae Deo
offeruntur, consecrata habentur, in vineis, terris,
sylvis, utensilibus, vestimentis, pecoribus, et reliquis
possessionibus, et quae Ecclesiis sine dubio Christo,
qui sponsus earum est, offeruntur.
CAP. CXXX.-- #De eadem re.@#
(Ex concil. Rothomag., cap. 3.) Omnes decimae terrae,
sive de frugibus, sive de pomis arborum Domini
sunt, et illi sanctificantur. Boves, et oves, et caprae,
quae sub pastoris virga transeunt, quidquid decimum
venerit, sanctificabitur Domino. Non eligetur nec
bonum nec malum, nec altero commutabitur. Si quis
mutaverit, et quod mutat, et quod mutatum est,
sanctificabitur Domino, et non redimetur. Sed
quia modo multi inveniuntur decimas dare nolentes,
statuimus ut secundum Domini nostri praeceptum
admoneantur semel, et secundo et tertio.
Si non emendaverint, anathematis vinculo constringantur
usque ad satisfactionem, et ad emendationem
congruam.
CAP. CXXXI.-- #Ut decima nullo modo negligatur.@#
(Ex concil. Mogunt., cap. 35.) Admonemus atque
praecipimus ut decimas Deo omnino dare non negligatur,
quas Deus ipse sibi dari constituit, quia
timendum est ut quisquis Deo suum debitum abstrahit,
ne forte Deus per peccatum suum auferat ei
necessaria sua.
CAP. CXXXII.-- #De illis qui decimas dare nolunt.@#
(Ex concil. Cavallon., cap. 18.) Questi sunt | null | 01ae7c57-7907-4679-9a1a-06c70665eda2 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
praeterea
quidam fratres, quod essent aliqui episcopi et
abbates, qui decimas non sinerent dare ad Ecclesias,
ubi illi coloni Missam audiunt. Proinde decrevit sacer
iste conventus, ut episcopi et abbates de agris et
vineis, quae ad suum vel fratrum stipendium habent,
decimas ad Ecclesias deferri faciant. Familiae vero
ibi dent decimas suas, ubi infantes eorum baptizantur,
et ubi per totum anni circulum missas audiunt.
CAP. CXXXIII.-- #Quod decimae ab omnibus Christianis ex debito reposci debeant.@#
(Ex concil. Mogunti., cap. 8.) Decimas Deo et sacerdotibus
Dei dandas, Abraham factis, Jacob promissis
insinuat. Deinde lex statuit, et omnes doctores
sancti commemorant. Et profecto dignum erat
ut Israelitae decimas pecorum, et frugum, et omnium
pecuniarum Domino darent, qui eos liberaverat
a decem plagis, quibus percussit Aegyptios, et in
novissima plaga primogenita cunctorum disperdidit,
gratiamque suis praestitit, ut impetratis pecuniis
spoliarent Aegyptum. De quibus decimis Augustinus
doctor venerabilis dicit: Decimae ex debito requiruntur.
Quid si diceret Deus, nempe meus es, o
homo, mea est terra quam colis, mea sunt semina
quae spargis, mea animalia quae fatigas, meus est
solis calor; et cum omnia mea sint, tu qui minus
accommodas, solam decimam merebaris, sed reservo
tibi novem, da mihi decimam. Si non dederis
mihi decimam, auferam novem. Si dederis mihi decimam,
multiplicabo novem. Cum itaque Judaicu
populus praeceptum decimarum tanta diligenti
observaret, ut de minimis quibusque holusculis,
ruta videlicet, menta et cimino, ut ipse Dominus
testatur, decimas daret, cur non majori studio
plebs Evangelica eamdem impleat jussionem? Cui et
major numerus est sacerdotum, et sincerior cultus
sacramentorum? Ideo ergo dandae sunt, ut hac Deus
devotione placatus, largius praestet quae necessaria
sunt, sicut superius ostendimus. Et ut sacerdotes ac
ministri Ecclesiae cura et sollicitudine necessitatum
corporalium, sine quibus haec vita transigi non potest,
relevati, liberiores fiant ad meditationem divinae
legis et doctrinae administrationem, atque spiritalis
servitii voluntariam expletionem. Et ut munus populi
in quotidiana oblatione Domino immoletur, nec
non secundum statuta canonica in sustentationem
pauperum, et restaurationem ecclesiarum proficiat.
Quatuor enim partes juxta canones fieri de fidelium
oblationibus debent, ut una sit episcopi, altera clericorum,
tertia pauperum, quarta restaurationi ecclesiarum
servetur.
CAP. CXXXIV.-- #De illis qui decimam dare noluerint nisi pretio redimantur.@#
(Ex concil. Mediomatricis, cap. 3.) De decimis
quas populus dare non vult, nisi quolibet munere
ab eo redimantur, ab episcopis prohibendum est ne
fiat.
CAP. CXXXV.-- #Ut decima Dei census nuncupetur.@#
(Ex concil. Agrippin., cap. 6.) Item, quod decima,
quae a fidelibus datur, Dei census nuncupanda est, et
ideo ex integro reddenda. Cujus tertia pars secundum
canonem Toletanum, episcoporum esse debet.
Nos vero hac potestate uti nolumus, sed tantum singulis
annis quartam partem usu Romanorum pontificum,
et observantia sanctae Ecclesiae Romanae de
eadem habere volumus. Quod si quis contentiosus
inde repertus fuerit, sive clericus, sive ille laicus
sit, communione privabitur, et synodali censura
judicabitur.
CAP. CXXXVI.-- #De oblationibus parochitarum cujus esse debeant.@#
( #Ex concil. Toletano.@# ) De his quae ad parochitanas
ecclesias offeruntur, in terris, vineis, mancipiis,
peculiis, antiquorum canonum instituta serventur,
ut omnia in episcopi potestate consistant. De his
autem quae altaribus offeruntur, tertia pars fideliter
episcopis deferatur, duae clericis, decimae autem secundum
quosdam singulis annis tertia pars, aut in
tertio tota. Sed tamen nos sequentes Romanos, singulis
annis quartam partem, aut in quarto totam
episcopi recipiant.
CAP. CXXXVII.-- #Quod in unaquaque Ecclesia tam de reditibus quam oblationibus quatuor debeant fieri portiones.@#
(Ex epist. Gelasii papae, cap. 27.) Quatuor autem
tam de reditibus quam de oblationibus fidelium,
prout cujuslibet Ecclesiae facultas admittit, sicut
dudum rationabiliter est decretum, convenit fieri
portiones. Quarum sit una pontificis, altera clericorum,
tertia pauperum, quarta fabricis applicanda.
De quibus sicut sacerdotis intererit integram ministris
Ecclesiae memoratam dependere quantitatem,
sic clerus ultra delegatam sibi summam nihil insolenter
noverit expetendum. Ea vero quae ecclesiasticis | null | d1669db5-0cc8-42b4-9d00-1a216a16bbe7 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
aedificiis attributa sunt, huic operi veraciter praerogata,
locorum doceat instauratio manifesta sanctorum,
quia nefas est si sacris aedibus destitutis in
lucrum suum praesul impendia his designata convertat.
Ipsam nihilominus ascriptam pauperibus portionem,
quamvis divinis rationibus se dispensasse
monstraturus esse videatur, tamen juxta quod scriptum
est: Ut videant opera vestra bona, et glorificent
Patrem vestrum qui in coelis est, oportet etiam
praesenti testificatione praedicari, et bonae famae praeconiis
non taceri.
CAP. CXXXVIII.-- #Item quod de decimis quatuor debeant fieri portiones.@#
(Ex concil. Nannetensi, cap. 6.) Instruendi sunt
presbyteri, pariterque admonendi, quatenus noverint
decimas et oblationes quas a fidelibus accipiunt,
pauperum et hospitum et peregrinorum esse stipendia,
et non quasi suis, sed quasi commendatis uti.
De quibus omnibus sciant se rationem posituros in
conspectu Dei, et nisi eas fideliter pauperibus et his
qui praemissi sunt administraverint, damna passuros.
Qualiter vero dispensari debeant, canones sancte
instituunt. Scilicet, ut quatuor partes inde fiant,
una ad fabricam ecclesiae relevandam, altera pauperibus
distribuenda, tertia presbytero cum suis clericis
habenda, quarta episcopo reservanda, ut quidquid
exinde jusserit, prudenti consilio fiat.
CAP. CXXXIX.-- #Ubi terminari debeant contentiones ortae inter Christianos.@#
(Ex decr. Marcelli papae, cap. 3.) Quaecunque ergo
contentiones inter Christianos ortae fuerint, ad Ecclesiam
deferant, et ab ecclesiasticis viris terminentur.
Et si obedire noluerint, quousque obediant a liminibus
sanctae Ecclesiae excludantur.
CAP. CXL.-- #De his qui oblationes parentum aut testamenta, vel quod ipsi donaverint Ecclesiis, retinere aut auferre conantur.@#
(Ex concil. habito apud Valentias, cap. 4.) Clerici
etiam vel saeculares, qui oblationes parentum aut
donatas, aut testamentis relictas retinere perstiterint,
aut id quod ipsi donaverint Ecclesiis vel monasteriis
crediderint auferendum, sicut synodus sancta
constituit, velut necatores pauperum, quousque reddant
ab Ecclesiis excludantur.
CAP. CXLI.-- #De illis qui Deum haeredem faciunt.@#
( #S. Isidor. dicit.@# ) Augustinus ait in libro de Haeredibus:
Noli sub imagine pietatis augere pecuniam,
dicens: Filiis meis servo has res. Quare non potius
servas illi qui te ex nihilo fecit, qui te pascit, et
filios servat? Nonne melius creatori tuo thesaurizabis
quam filiis? Item idem: Qua fronte haereditatem
a Christo quaeris, quum Christum tua haereditate
fraudaveris? Qui dixit: Thesaurizate vobis thesauros
in coelo?
CAP. CXLII.-- #De his qui oblationes defunctorum aut negant aut difficulter reddunt.@#
(Ex concil. apud Valentias, cap. 4.) Qui oblationes
defunctorum aut negant Ecclesiis, aut cum difficultate
reddunt, tanquam egentium necatores excommunicentur
CAP. CXLIII.-- #De eadem re.@#
(Ex decr. Urbani papae, cap. 4.) Ipse enim res fidelium,
oblationes appellantur, quia Domino offeruntur.
Non ergo debent in alios usus quam ecclesiasticos,
et praedictorum Christianorum fratrum vel indigentium
converti, quia vota sunt fidelium, et pretia
peccatorum, atque ad praedictum opus explendum
Domino traditae. Si quis autem, quod absit, secus
egerit, videat ne damnationem Ananiae et Saphyrae
percipiat, et reus sacrilegii efficiatur sicut illi fecerunt
qui pretia praedictarum rerum fraudabant, de
quibus in praedictis legitur apostolorum Actibus.
CAP. CXLIV.-- #De eadem re.@#
(Ex concil. Gangren., cap. 7.) Si quis oblationes
Ecclesiae extra Ecclesiam accipere vel dare voluerit
praeter conscientiam episcopi vel ejus cui hujuscemodi
officia commissa sunt, nec cum ejus voluerit
agere consilio, anathema sit.
CAP. CXLV.-- #De eadem re.@#
(Ex eodem, cap. 8.) Si quis dederit vel acceperit
oblata praeter episcopum vel eum qui constitutus est
ab eo ad dispensandam misericordiam pauperibus,
et qui dat et qui accipit, anathema sit.
CAP. CXLVI.-- #Ut omnes Ecclesiae vel decimae in episcoporum potestate consistant.@#
(Ex concil. Cabillon., cap. 1.) In sancto Cabillonensi
concilio decretum est ut omnes Ecclesiae cum
dotibus suis et decimis, et omnibus rebus suis, in
episcopi proprii potestate consistant, atque ad ordinationem
vel dispositionem suam semper pertineant.
CAP. CXLVII.-- #Quod tricennalis possessio firma sit.@#
(Ex concil. Toletan. V, cap. 35 | null | e53da28d-f971-4008-b00e-eaf7f9401e70 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
.) Sicut dioecesim
alienam tricennalis possessio tollit, ita territorii conventum
non admittit. Ideoque basilicae quae novae
conditae fuerint, ad eum procul dubio episcopum pertinebunt,
cujus conventus esse constiterit.
CAP. CXLVIII.-- #Ut singularum Ecclesiarum rusticanae parochiae semper maneant inconcussae.@#
(Ex concil. Chalced., cap. 17). Singularum Ecclesiarum
rusticas parochias vel possessiones manere
inconcussas illis episcopis qui eas retinere noscuntur,
et maxime si per tricennium eas absque vi obtinentes,
sub dispensatione rexerunt. Quod si intra
tricennium facta fuerit de his altercatio, licere eis
qui se laesos asserunt, apud sanctam synodum provinciae
de his movere certamen decrevimus.
CAP. CXLIX.-- #Quod tricennalis possessio, si intacta permansit, mutari non debeat.@#
(Ex epist. Gelasii papae, cap. 11.) Illud etiam adnecti
placuit ut si, quod absit, facultates Ecclesiae, nec
non et dioeceses ab aliis quibusque possidentur episcopis,
jure sibi vindicent quod tricennalis lex conclusit,
quia et ultra triginta annos nulli liceat pro eo
appellare, quod legum tempus excludit.
CAP. CL.-- #Idem de rebus per triginta annos possessis.@#
(Ex concil. Matiscen., cap. 7.) Ut de rebus Ecclesiarum
quae ab eis per triginta annorum spatium
sine ulla interpellatione possessae sunt, testimonia
non recipiantur, sed eo modo contineantur, sicut res
ad fiscum dominicum pertinentes contineri solent.
CAP. CLI.-- #De illis, qui de ecclesiis coemiteria faciunt.@#
(Ex concil. Meldensi, cap. 9.) Antiquus in his regionibus
in Ecclesia sepeliendorum mortuorum usus
fuit, et plerumque loca divino cultui mancipata, et
ad offerendas Deo hostias praeparata coemeteria sive
polyandria facta sunt. Unde volumus ut ab hac re
deinceps abstineatur, ut nemo in Ecclesia sepeliatur,
nisi forte talis sit persona sacerdotis, aut cujuslibet
justi hominis, qui per vitae meritum talem vivendo
suo corpori defuncto locum acquisivit. Corpora vero
quae antiquitus in Ecclesiis sepulta sunt, nequaquam
projiciantur, nisi sint paganorum, sed tumuli qui
apparent profundius in terram mittantur, et pavimento
desuper facto nullo tumulorum vestigio apparente,
Ecclesiae reverentia conservetur. Ubi vero
tanta est multitudo cadaverum, ut hoc facere difficile
sit, locus ille pro coemeterio habeatur, ablato
inde altari, et in alio loco constituto, ubi religiose
et pure Deo sacrificium offerri valeat.
CAP. CLII.-- #De illis qui in sacris locis se sepelire petierint.@#
( #August. dicit.@# ) Quibus peccata dimissa non sunt,
a sacris locis post mortem adjuvari non possunt,
quia quos peccata gravia deprimunt, si in sacris locis
sepelire se faciunt; restat ut de sua praesumptione
judicentur, quatenus eos sacra loca non liberant,
sed culpa temeritatis accusat.
CAP. CLIII.-- #De eadem re.@#
( #Gregor. dicit in dialogo suo.@# ) Cum gravia peccata
non deprimunt, hoc prodest mortuis si in Ecclesiis
sepeliantur, quod eorum proximi quoties ad eadem
loca sacra veniunt, suorum, quorum sepulturam
aspiciunt, recordantur, et pro eis Domino preces
fundunt. Nam quos peccata gravia deprimunt, non
ad absolutionem potius quam ad damnationis cumulum
majorem, eorum corpora in Ecclesiis ponuntur.
Quod melius ostendimus, si ea quae diebus nostris
gesta sunt breviter enarremus. Vir namque vitae venerabilis
Felix Portuensis episcopus, in Sabinensi
provincia ortus atque enutritus est, qui quamdam
sanctimonialem feminam in loco eodem fuisse testatur,
quae carnis quidem continentiam habuit, sed
linguae procacitatem atque stultiloquium non declinavit.
Haec igitur defuncta, atque in Ecclesia sepulta
est. Nocte autem eadem ejusdem Ecclesiae custos
per revelationem vidit, quia ducta ante sacrum
altare per medium secabatur, et pars una illius igni
cremabatur, pars autem altera intacta remansit. Cumque
hoc surgens mane fratribus narraret, et locum
vellet ostendere in quo fuerat igne consumpta, ipsa
flammae combustio ita ante altare apparuit in marmoribus,
ac si illic eadem femina corporeo fuisset igne
concremata. Ex qua re aperte datur intelligi, quia hi
quibus peccata dimissa non fuerint, ad evitandum judicium
sacris locis post mortem non valent adjuvari.
CAP. CLIV.-- #De eadem re.@#
( #Item Greg.@# ) Joannes quoque magnificus in hac
urbe locum praefectorum servans, cujus veritatis
atque gravitatis sit novimus, qui mihi testatus est,
Valerianum patricium in civitate quae Brixa dicitur | null | a3a73689-89b8-4574-a7ee-8cf8daa29a65 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
fuisse defunctum. Cui ejusdem civitatis episcopus
accepto pretio locum in Ecclesia praebuit, in quo
sepeliri debuisset. Qui videlicet Valerianus usque ad
aetatem decrepitam levis ac lubricus exstitit, modumque
suis pravitatibus ponere contempsit. Eadem
vero nocte qua sepultus est, beatus Faustinus martyr,
in cujus Ecclesia corpus ejus fuit humatum
custodi suo apparuit dicens: Vade et dic episcopo,
projiciat hinc fetentes carnes quas hic posuit, quia,
si non fecerit, ipse die trigesimo morietur. Quam
visionem custos episcopo timuit confiteri, et rursus
admonitus declinavit. Die autem trigesimo, ejusdem
civitatis episcopus, cum vespertina hora sanus atque
incolumis ad lectum redisset, subita et inopinata
morte defunctus est.
CAP. CLV.-- #De eadem re.@#
( #Item Greg.@# ) Adest quoque in praesenti senex venerabilis
pater Venentius Lunensis episcopus, et
magnificus Liberius vir nobilissimus atque veracissimus,
qui se scire suosque homines interfuisse
testantur ei rei, quam narrant nuper in Genuensi
urbe contigisse. Ibi namque, ut dicunt, Valentinus nomine
Mediolanensis Ecclesiae defensor defunctus est,
vir valde lubricus, et cunctis levitatibus occupatus,
cujus corpus in ecclesia beati martyris Syri sepultum
est. Nocte autem media in eadem ecclesia
factae sunt voces, ac si quis violenter ex ea repelleretur
ac traheretur foras. Ad quas nimirum voces
currebant custodes, et viderunt duos quosdam teterrimos
spiritus, qui ejusdem Valentini pedes quadam
ligatura strinxerant, et eum ab ecclesia clamantem
ac nimium vociferantem foras trahebant.
Qui videlicet territi, ad sua strata reversi sunt.
Mane autem facto, aperuerunt sepulcrum in quo
idem Valentinus positus erat, ejusque corpus non
invenerunt. Cumque extra ecclesiam quaererent ubi
projectum esset, invenerunt hoc in sepulcro alio
positum, ligatis adhuc pedibus sicut de ecclesia fuit
abstractum. Ex qua re, Petre, collige, quia hi quos
peccata gravia deprimunt, si in sacro loco sepelire
se faciant, restat ut etiam de sua praesumptione
judicentur, quatenus eos sacra loca non liberent, sed
etiam culpa temeritatis accuset.
CAP. CLVI.-- #De eadem re.@#
( #Item Greg.@# ) Nam quid quoque in hac urbe contigerit,
cunctorum qui hic habitant multitudo testatur:
quod quidam artis eorum primus cum defunctus
fuisset, juxta ecclesiam beati Januarii martyris,
juxta portam sancti Laurentii a conjuge sua sepultus
est. Sequenti autem nocte ex sepultura eadem,
audiente custode, ejus spiritus coepit clamare: Ardeo,
ardeo. Cum vero has diu voces emitteret, custos
hoc ejus nuntiavit uxori. Uxor vero illius eos qui
diligenter inspicerent ejusdem artis viros transmisit
ad ecclesiam, volens cognoscere qualiter corpus ejus
esset in sepulcro de quo talia clamaret. Qui aperientes
sepulcrum, vestimenta quoque intacta repererunt,
quae nunc usque in eadem ecclesia, pro ejusdem
causae testimonio servantur; corpus vero illius
omnino non invenerunt, ac si in eodem sepulcro
positum non fuisset. Ex qua re colligendum est qua
ulti ejus damnata sit, cujus et caro est ab
ecclesia rojecta. Quid igitur sacra loca sepultis prosunt,
quando hi qui indigni sunt ab eisdem sacris
locis divinitus projicinatur.
CAP. CLVII.-- #Ut corpora defunctorum in ecclesia non sepeliantur.@#
(Ex concil. Bragga., cap. 4.) Item placuit ut corpora
defunctorum nullo modo intra basilicam sepeliantur,
sed si necesse est de foris circa murum
basilicae. Nam si firmissimum hoc privilegium
usque nunc retinent Galliae civitates, ut nullo modo
intra ambitum murorum civitatum, cujuslibet defuncti
corpus sit humatum, quanto magis venerabilium
martyrum debet reverentia obtineri?
CAP. CLVIII.-- #De eadem re.@#
(Ex concil. Meldensi, cap. 10.) Ut nemo quemlibet
mortuum in ecclesia quasi haereditario jure, nisi
quem episcopus aut presbyter pro qualitate conversationis
et vitae dignum duxerit, sepelire praesumat,
nec quisquam ossa cujuslibet mortui de sepulcro
suo ejicere, aut sepulturam cujusquam temerario
ausu quoquo modo violare, sed unumquemque in
loculo sibi a Deo parato atque concesso, adventum
sui judicis praestolari concedat.
CAP. CLIX.-- #Ut nemo pro sepeliendis mortuorum corporibus aliquid muneris exigat.@#
(Ex concil. Nanneten., cap. 11.) Praecipiendum
secundum canonum auctoritatem, ut de sepulcris et
hominibus sepeliendis nihil muneris exigant, nisi
forte qui sepelitur, vivens jusserit ecclesiae, in cujus
atrio sepelitur, de suis rebus aliquid tribuere, aut
etiam post mortem | null | c5562885-3e87-4511-82e8-9d8606cd8ff6 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
Subsets and Splits
No community queries yet
The top public SQL queries from the community will appear here once available.