Search is not available for this dataset
text
stringlengths 0
31.2k
| en
stringlengths 1
6.69k
⌀ | id
stringlengths 1
36
| dataset_id
stringclasses 4
values | source
null | filename
stringlengths 4
78
| title
stringclasses 360
values | author
stringclasses 53
values |
|---|---|---|---|---|---|---|---|
tradidit. Igitur principum legati
super his letati novam sponsam cum maximo tripudio
suo deferebant domino, quam propinquis et amicis
prosequentibus, in comitatu ejus facta est non modica
turba. Universis itaque principibus facta est
inestimabilis exultatio de regis et regine conjugio;
sed frustra. Non enim, sicut speraverunt, more carnalium
nupserunt, sed virgines permanserunt. Cum
autem episcoporum benedictionibus firmati secreta
thalami recepissent, sponsus pudicissimus cum sponsa
nichilominus pudicissima non sine verecundia exorsus
est tractare de pudicicia. #Ex habundantia enim
cordis os loquitur.@# Itaque prorupit in hec verba: #Sponsa mea carissima, notum tibi sit, quod amorem,
quo carnales conjuges maxime delectantur et mutuo
sibi consociantur, numquam expertus sum, sed nec
experiri volo, quia celibem vitam elegi et hoc voto Domino
Deo me jam dudum obligavi.@#
His auditis, regina
gloriosa virgo beata inestimabiliter est exhilarata, et
ardenter cepit amare sponsum, cui etiam tale dedit
responsum: #Verbum tuum, domine, mi rex, in corde
meo dulce est super mel et favum, et propositum castitatis
beneplacitum est spiritui meo, et si michi detur
optio, multis prefero regnis. Nam et ego votum virginitatis
mee Domino Deo quasi munus gratissimum me
fateor optulisse, quam si quis michi subripere presumeret,
quod absit, iram superni judicis incurreret et
eternam dampnationem incideret.@# Rex vero letatus in
his que dicta sibi sunt, et quia consimilem res omnis
amat, virgo virginem, castus castissimam casto
cepit amore complecti et manum ipsius candidam sue
imponens manui, his verbis est eam allocutus: #O
amica mea, sponsa mea, immaculata mea, revera Dominus
est in medio nostri, qui nos unius voluntatis et
propositi in suo nomine fecit convenire, qui est refugium
nostrum et virtus. Unanimi consensu jam ipsi
nos ipsos offeramus pollicentes, quod propter ejus
amorem omnibus diebus vite nostre celibem vitam ducamus:
et hoc tibi polliceor sub testimonio Christi,
quod te ut imperatricem gloriosam semper honorabo
et ut proprium corpus amabo, fedus conjugale tecum
firmiter servabo, et licet amore carnali te numquam
contingam, nichil tamen tue caritati de amore conjugali
vel honore tue caritati congruo minuam, sed te
pre omnibus, ut justum est, amabo et in omnibus honorabo.@#
Cum hec et his similia inter eos perdulcia
vicissim haberentur colloquia, factus est ignis exestuans
in cordibus eorum ipsorum mutuo se vehementer
amantium; nam unus spiritus et idem fervor
caritatis erat in eis. Enimvero superfluum estimo,
describendis regalibus nuptiis diu detineri, presertim
cum quilibet facile possit conicere, quod eedem
nuptie cum magna liberalitate, prout regiam decuit
excellentiam, sunt sollempniter celebrate, episcopis
honorabilibus et totius regni principibus cum multa
devotione concurrentibus, innumeris etiam personis
utriusque sexus et diverse dignitatis ad regales
nuptias invitatis. Licet autem in libris sacris non
legerimus, audenter tamen affirmamus, quod inter
ceteros hospites honorabiliores invitatos hospes unus
prestantior omnibus invitatus sit, scilicet Virginis
Filius, qui primitus ad nuptias aque liquorem in vinigatissimum
converterat saporem. Et quidem ipse
licet visibiliter in propria non affuit persona, in
menbris tamen suis licet ultimis eisdem intererat
nuptiis, in quibus etiam optimis dapibus est optime
refectus. Ipse enim dicturus est: #Quod uni ex minimis
meis fecistis (Matth. XXV, 40)
@# et cetera. Enimvero
imperator gloriosus inclitam imperatricem
regni sui vel thalami consortem in omnibus, ut debuit,
honoravit, et ad ipsius nutum universa regni
disponebantur molimina, et ipsa nobilissimus flos
matronarum et omnium mulierum speculum clarissimum
varia virtute decorata ad instar sideris radiabat.
Ut autem beati conjuges isti facilius in
conspectu hominum simularent se habere conjugium,
secundum morem carnalium in uno pausare
thalamo solebant, et tamen incontaminatam conservabant
continentiam. Res mira et nostris temporibus
inaudita. Et quidem quam plures in utroque sexu
sunt virgines, sed ut sigillum virginitatis valeant
intemeratum servare, seorsum mares et seorsum
feminas expedit habitare. Quis enim ignem abscondit
in sinu suo, et vestimentum ejus non comburetur?
Apud homines impossibile est, sed non apud Deum.
Unde isti, de quibus loquimur, in protectione Dei
celi pre ceteris mortalibus familiarius commorantes,
interdum commanebant, et tamen virgines incontaminati
permanebant; et cum preter sanguinis effusionem
duo sint genera martirum, scilicet castitas
in juventute et abstinentia in habundantia, beatos
conjuges, quorum preconia | null | b8bcef72-bfdd-4eed-85a2-6086ce93a393 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
non tacemus, gemina
martirii corona coronatos esse confidimus, qui et
castitatem omni vite sue tempore et abstinentiam
summopere studebant conservare.
2.
#Qualiter ceperit claudicare.@# Si quis vero scire
desiderat, quare gloriosus iste imperator claudicaverit,
cum primum toto corpore sanus fuerit, hanc
causam esse noverit. Cum tempore quodam venisset
in Apuliam pro disponendis rei publice negociis,
pervenit in montem Garganum, in cujus crepidine
sita est civitas et in latere montis in rupe concava
extat basilica non ab hominibus fabricata, neque per
hominem dedicata, sed operatione divina vel virtute
mirabiliter extructa, divina etiam benedictione venerabiliter
consecrata. Hujus basilice patronus extat
Michael archangelus. In hac etiam ecclesia qualibet
ebdomada cantus angelicus ab his qui digni sunt
audiri perhibetur. Hanc itaque basilicam orationis
causa cum ceteris Christi fidelibus vir Deo devotus
est ingressus. Cumque laudes divinas inibi celebrassent
et vota precum suarum cum multa devotione
Deo reddidissent, tempus jam aderat, quo celestis
exercitus ad laudes Deo persolvendas templum hoc
sacrum fuerat ingressurus. Itaque cum omnes egrederentur,
et si qui moram facerent, exire compellerentur,
vir sanctus postulabat ut ei facultas intus
remanendi concederetur. Igitur omnibus egressis,
solus ipse, sperans in misericordia Dei, inibi remanere
presumpsit, et preces precibus continuavit et
genuum flexiones iteravit, et modo multis lacrimis
divine se commisit clementie, modo animam suam
beato Michaeli archangelo cum multa supplicatione
studuit commendare. Cum pura pii regis oratio sicut
incensum ascenderet coram Domino, Deus Israel,
qui in sanctis suis semper est mirabilis, mirabilem ei
dignatus est ostendere visionem. Vidit enim angelorum
multitudinem copiosam ad instar solis splendidam
templum sanctum ingredientem, ex quibus duo
principale sollempniter adornabant altare. Deinde
vidit alias celestium virtutum cohortes innumeras in
similitudinem fulguris coruscantis fulgentes et quasi
primatem suum cum gloria maxime deducentes; nec
dubium, hunc fuisse archangelum celestis militie
signiferum. Novissime vero videre meruit ipsum
regem angelorum, Dominum venientem cum potestate
magna et virtute; in cujus obsequio fuit celestis
exercitus innumerabilis et splendor ejus incomparabilis,
cujus etiam nutu reguntur omnia celestia terrestria.
Denique chorus nove Jerusalem in predicta
collectus basilica divinum sollempniter celebravit
obsequium. Quo tandem completo, unus ex presentibus
angelis sacrum Evangelii textum cum maxima
reverentia Dominice detulit persone, que illo deosculato
innuit angelo, ut eundem deosculandum deferret
imperatori in angulo latitanti. Angelo vero jussa sibi
complente, predictus Christi famulus ad insolitam
tante majestatis et glorie visionem cepit animo pavescere
et omnibus menbris contremiscere, tamquam
diceret cum propheta (Jer. XXIII, 9): #Contritum est
cor meum in medio mei, contremuerunt omnia ossa
mea.@# Hoc angelus ille videns, modeste femur ejus
tetigit et inquit: #Ne timeas, electe Dei, surge velociter,
signum pacis divinitus tibi transmissum suscipiens
alacriter.@# Extemplo femur ejus emarcuit, et
exinde omni tempore vite claudicavit. Similis per
omnia eventus de beato Jacob legitur, cujus femur
ad tactum angeli secum luctantis emarcuit (Gen.
XXXII, 32). Hec quidem, ut verum fatear, in Scripturis
non inveni, sed relatu veracium et venerabilium
virorum, hec vera esse, in veritate comperi. Equidem
prepotens cancellarius et episcopus Herbipolensis
Cunradus nomine, qui persecutionem passus est
propter justiciam, hec que dicta sunt se legisse constanter
affirmavit, et in ecclesia Babenbergensi positus
multis audientibus enerravit, ex quibus unus
mihi familiaris et ipse vir plane veridicus mihi fideliter
intimavit, et volente me silentio supprimere,
obnixe rogavit ut scriberem. Tandem ego petentis
instantia et sedulitate monentis inductus, fideliter
conscripsi, quatenus hec enarrentur in progenie altera.
Mallem sompno meo requiescere, quam ficta
vel frivola de sanctis Dei conscribere, presertim cum
opus non habeant falsis laudibus exaltari, qui signis
et prodigiis divinitus meruere decorari. Hec
omittamus et ad historiam redeamus.
3.
Predicti et sepe dicendi fideles Christi unanimes
habitabant in regno, quibus #erat cor unum et anima
una,@# et erant duo non tam in carne una quam in
uno spiritu. Erat etiam eisdem idem velle et idem
nolle, adeo ut quicquid alteruter inchoasset, alter
hoc ipsum sagaciter consummare satageret; par
enim voluntas erat eis ad omne quod erat virtutis,
quod pietatis, quod religionis. Quicquid acturus
erat imperator, dilecte sue consilio committebat, et
quicquid egerat, ejus conniventia confirmabat. Itaque
cum se tam tenere | null | fe049a19-a0af-430d-82a2-880d5c23d3e8 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
mutuo diligerent et tamen
virginalem continentiam conservarent, spiritalis
eorum dilectio soli Deo cognita, sed hominibus pene
incognita erat. Enimvero invidus omnium bonorum
diabolus eorum castimoniam considerans, invidit et
tabescebat, et sicut faber ferrarius prunas operi suo
necessarias magis et magis solet succendere, sic ad
libidinem eorum casta pectora sua suggestione Satanas
satagebat inflammare. Cum autem hac arte nichil proficeret
ille milleartifex, quos ad peccandum impellere
non poterat, alia calliditate conabatur supplantare.
Itaque permittente Deo, qui suos permittit
probari temptationibus, non reprobari, beatos conjuges,
sed virgines, hac arte molitus est infamare.
Quadam die in ortu surgentis aurore, cum beata
Cunegundis de thoro surgeret immaculato, ille callidissimus
assumpta forma militis de cubiculo regine
visus est exire; quem presentes imperatricis vernule
cernentes et eum cum beata Cunegunde cubasse
suspicantes, mirabantur, quia nunquam hujusmodi
sermo de ea fuerat auditus; et omnes invicem super
hoc facto musitabant, quibusdam super hac infamia
condolentibus, aliis autem eam maligne rodentibus.
Ille vero milleartifex non contentus hac sola vice,
sequenti die, sed et tertia die, multo pluribus quam
prima die cernentibus, de thalamo matrone pudicissime
se simulabat exire, et miro modo presentibus
videbatur quod eum agnoscerent, cum tamen
quis esset ignorarent.
Extemplo patulas populi pervenit ad aures
Velox fama, malum qua non velocius ullum.
VIRG. Aen. IV, 174, 175.
Exinde viri cum mulieribus, senes cum junioribus,
pusilli cum majoribus imperatrici gloriose detrahebant;
et facta est fabula omnibus, quibusdam quidem
pro ea vehementer dolentibus propter varias
virtutes ejus, quibusdam vero maligne detrahentibus;
et a multis obprobrium sustinuit et contumeliam,
quibus numquam ipsa intulerat molestiam.
Erat autem cor ejus habens in Domino fiduciam,
quia suam sciebat innocentiam. Previdit tamen
sibi gravamen et laborem imminere, et licet haberet
thesaurum bone conscientie, tamen a lacrimis se
non poterat abstinere; cui boni quique, ut dictum
est, condoluere, malivoli vero et maxime nefarie
muliercule, quasi suas nequitias per eam obtectare,
detrahebant ei dicentes: #Ecce, quanta calliditate
hactenus hac specie sanctimonie suam turpitudinem
palliavit.@# His et hujusmodi contumeliis innocenti
detrahentibus, aura sinistri rumoris aures imperatoris
procul positi percelluit, cujus etiam cor in ipso
contremuit, et tristis nimium inquit: #Absit, inquam,
absit hec iniquitas a conjuge mea dilectissima;@# siquidem
nichil sinistrum de dilecta sibi suspicabatur,
quia tam sobriam et tam pudicam feminam se numquam
cognovisse fatebatur. Tandem aliis atque aliis
eundem sermonem confirmantibus, ipse nimirum credulus,
tactus est dolore cordis intrinsecus, et statuit in
corde suo ut, quoadusque viveret, numquam ulterius
eam videret. Interea negociis, pro quibus exierat, imperator
bene dispositis, Babenberg est reversus in
mente lugubri, et conjugem olim sibi dilectam more
solito salutare neglexit. Itaque prudens imperatrix patenter
intellexit, apud aures illius sese diffamatam esse;
quapropter anima ejus turbata est valde, et vulnerata
caritate dilectum suum, quamvis sine causa sibi
offensum, ardenti desiderio videre desiderabat. Igitur
captata opportunitate, accessit ad eum plena
caritate et dilectione, quem etiam benignissime
suscepit et affectuosissime salutavit. Ille vero eam
non resalutare dignabatur, nec saltem respicere. At
illa mitissima offensum sibi placare cupiens, dixit
voce lacrimabili: #Domine mi desiderantissime, cur
mihi non loqueris? ut quid avertis faciem tuam a me?@#
Ille demisso vultu respondit: #Non oportet me super
hac re respondere tibi; recurre ad conscientiam tuam,
et invenies offensionis mee causam.@# At illa fiducialiter
respondens ait: #Conscientia mea munda est, et conscius
meus in excelso, quia plane est testis mihi, quia
facinus hoc pessimum, quod objicitur mihi, numquam
perpetravi. Obsecro te, Domine mi rex, ut viriliter
agere et patientiam in me digneris habere. Honor quidem
totius imperii per me videtur imminutus, sed
volente Deo quantocius per me reformabitur; quod
qualiter fieri possit, si sit cum beneplacito vestro,
breviter insinuo.@# His auditis, imperator aliquantulum
mitigatus, tunc demum precepit eam residere
et qualiter hec fieri possent edicere. Ad hec illa: #Majestas,@#
inquit, #vestra, domine, principes universos
tam episcopos quam laicos ad curtem regiam convenire
jubeat, et presentibus omnibus causa de qua agitur
ordine judiciario ventiletur, et quidquid ipsi | null | 08fda5f6-2580-4ccd-bf42-01fbae0ac4a6 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
suggesserint,
salvo honore vestro fieri poterit. Spero autem
de divina misericordia, quod eripiat nos luto fecis
hujus et miseria.@# Cum hec verba prudentis imperatricis
optime placerent in conspectu principis, ad
ipsius imperium principes convenerunt in unum.
Quibus cum imperatore sedentibus in judicio, intravit
imperatrix imperterrita, et secus pedes olim
dilecti sui resedit, nigra et formosa filia Jerusalem,
nigra per infamiam, formosa per innocentiam, et
per hoc revera filia Jerusalem, que semet ipsam,
sed et causam suam, divine commendavit providentie.
Tunc proloquens rex voce lacrimabili dixit
principibus universis: #O dilecti mei principes gloriosi,
estimo plane, nequaquam nobilitatem vestram
latere, quod per dies aliquot sustinui obprobrium, et
operuit confusio faciem meam, propter quod potissimum
vos convenire volui, quatinus ab imminentibus
incommodis vestre prudentie consilio valeam absolvi.
Nunc itaque a vestra dilectione requiro, cuinam sententie
matrona debeat subjacere, que contempto conjuge
legitimo alium ei superducere presumpserit. Obsecro
ergo et obsecrando precipio, ut leges et decreta majorum
recolentes, prout justitia dictaverit, sententiam
proferatis.@# His auditis, tam principes quam omnis
illa advocatio lacrimas fundebant uberrimas, imperatrici
penam ut putabant passure compatientes,
quam unimoda virtute preditam esse noverant; et
ideo detrectantes in eam ferre sententiam, variis
colloquiis tempus redimebant. Quod illa prudenter
animadvertens et femineo pectori virilem inserens
animum, surgens et stans in medio, prestitoque sibi
silentio, sed et omnibus ei reverenter auscultantibus,
eleganter allegabat dicens: #O principes omni
honore digni et mihi dilecti, jam dudum vobis complacuit
universis, et dominum vel conjugem meum
dilectum imperatoria dignitate sublimastis et me participem
regni ejus esse voluistis, et tam Dei gratia
quam vestra constitutione ceteris hominibus prestantiores
esse videbamur. Quia igitur inter feminas
prestantior esse videor, sed jam nunc de pessimo crimine
incusor, necesse est ut per judicium durissimum,
scilicet duodecim candentes vomeres, ab hac
infamia me vobis presentibus expurgem. Sed enim
serenitati vestre immensus refero gratias, quia mihi
parcendo gravem in me ferre sententiam noluit vestra
mansuetudo.@# His dictis, resedit. Porro presentes
omnes, his auditis, ad invicem conferebant dicentes: #Quod si perpetrati sceleris conscientia nostram
stimularet dominam, nequaquam sibimet gravissimum
hoc examen proponeret, immo etiam ab aliis propositum
repulsaret.@#
Interea vomeres vehementer igniti
in unam delati sunt basilicam, in qua beata Cunegundis
a duobus episcopis dignioribus sicut ovis ad
victimam ducebatur, quam Christi confessor e vestigio
sequebatur. Qui videns vomeres scintillas ignis
vaporantes, in ira misericordie memor, memor etiam
pristini amoris, dixit ad eam: #Quiesce, domina mi
amantissima, quiesce mihi desiderantissima, parve,
queso, tibimet ipsi, et ne intres in judicium hoc, horribile
etiam ad audiendum; credo enim te immunem
esse ab omni crimine.@# Illa sereno vultu respondit ei: #Quod si vobis mihi parcentibus ad presens evasero
judicium, sed non evadam, quod hactenus innocens
sustinui convicium. Quaprapter necesse est, ut hoc
examine, licet sit terribile, me accelerem expurgare,
ut his, qui hactenus mihi detrahebant, jam detur alia
de Cunegunde loquendi materia.@#
His dictis, fiducialiter
accessit, et elevatis oculis in celum, dixit: #Domine, adjutor et protector meus, ne derelinquas
me; festina, Domine, ne tardaveris, sed in presenti
tribulatione subveni ancille tue. Te, Domine, cujus
oculis nuda et aperta sunt omnia, te, inquam, Domine,
testem hodie invoco, quia nec hunc presentem
Heinricum, nec quemquam virum alium carnali commercio
cognovi.@#
Quo audito, rex infremuit, et secretum
suum celari cupiens, et ideo loquentis os oppilare
satagens, atrociter compressit, ex quo linea
copiosi sanguinis effluxit; quo viso, imperator subitanea
ductus penitentia, flevit amare, et doluit
super eam, sicut doleri solet in morte primogeniti.
Erat enim fasciculus mirre dilecta sua sibi. Igitur
ipse retrocedens exitum rei gemebundus expectavit.
In Domino vero posuit spem sancta virago
Atque genu flexit repetensque precem pia dixit:
#Rex, opifex mundi, fer opem misere Cunegundi.@#
Et cum presentes tremerent nimis, aspicientes
Candentes vomeres, calcavit eos quasi flores.
Undenis ipsa peragratis, nil quoque lesa,
Stans super extremum vomerem veneranda, supremum
Regem laudavit, per quem Satanam superavit.
Itaque cum imperatrix | null | 913c859c-854b-4fd0-8827-fb054232025f | latin_170m_raw | null | None | None | None |
inclita de objecto sibi crimine
satis evidenter esset expurgata, imperator
animum ejus blandiciis delinire gestiens, ipsius
sacris pedibus provolutus, ait: #Placare, domina mi,
esto michi placabilis, et ne repellas me a gratia vel
dilectione tua. Equidem, fateor, peccavi et insipienter
egi in eo quod molestus fui tibi, nunc jam ago
penitentiam. Adhereat lingua mea faucibus meis, si
non tibi de cetero ego satisfecero, quoadusgue vixero.@#
At illa columbine simplicitatis et mire patientie,
immemor injurie, memor clementie, dilecto suo ait:
#Domine meus, non mea tibi sed Dei portus est optanda
gratia: quam ut pleniter adipisci merearis, Deum time
et mandata ejus observa; mea vero erga te vigere devotio
nec desiit nec desinet aliquando.@#
Enimvero visis
virtutibus et signis his que fiebant ibi, collecta concio
gaudens gaudebat in Domino. Siquidem tristicia
imperatrici condolentium versa est in gaudium, et
qui cum flente fleverant, jam gaudenti congaudebant.
Igitur omnes voce unanimi gratiarum actiones
omnium persolvebant dominatori, qui facit mirabiles
res, qui pia dispensatione suos permittit temptari
electos, ut quemadmodum aromata, quanto
subtilius trita fuerint, tanto majorem reddunt fragrantiam,
ita et electi tribulationibus probati Christi
bonus odor sint Deo in omni loco. Revera vera est
sententia, quam Dominus ait: #Non potest civitas
abscondi super montem posita, neque accendunt lucernam (Matth. V, 14)
@#,
et cetera.
Sub modio posita fuit ardens illa lucerna.
Hanc etenim nuptam prius omnes esse putabant,
Denique corruptam per adulterium reputabant;
Sed que virgineum florem servavit in evum,
Judicio teste satis enituit manifeste.
Quod pius Heinricus fuerit, quod virgo pudicus,
Est manifestatum, licet haud fuerit sibi gratum.
Pessima figmenta Satane sunt adnichilata.
Femina dum fragilis Satana temptante probatur,
Omnibus odibilis zabulus per eam reprobatur. | null | cf4960f5-d913-4672-951a-5775ff7cda55 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
#Monumenta Germaniae historica,@# Script. tom. IV, pag. 791.-- « In codice Monacensi inter Ranshofenses
n. 40, membr., saec. XIII, sequentia de Cunegunde, quae Ranshofen praedium possederat, ejusque familia,
leguntur, quae a viro cl. Föringer exscripta, multa continent nova et notatu valde digna. » --Haec D. G.
Waitz in prolegomenis ad S. Henricum.
XVI Kal. Martii ordinatio Heinrici imperatoris et
Chunigundis imperatricis.
XV Kal. Martii Gisila imperatrix, mater sancti
Heinrici imperatoris, obiit.
VI Kal. Martii adventus sanctae crucis in Confungen.
III Kal. Martii Heinricus dux, frater Chunigundis
imperatricis, obiit.
Anno Dominicae incarnationis 1033, indictione
tertia, V Non. Martii, domina Chunigunda imperatrix
Augusta dignae memoriae obiit.
VI Nonas Maii Theodericus Metensis episcopus,
frater Chunigundis imperatricis, obiit.
VI Nonas Maii Ermindrut abbatissa, soror ejus,
obiit.
XV Kal. Junii Gisilbertus. frater Chunigundis imperatricis,
Papiae occisus obiit.
II Nonas Julii Chuonradus imperator Augustus,
pater Heinrici imperatoris, obiit.
III Idus Maii liukart comitissa, soror Chunigundis
imperatricis, obiit.
Anno Dominicae incarnationis 1024, indictione
septima, III Idus Julii, transitus ad translationem
sancti Heinrici imperatoris. Eodem die dedicatio
Confungensis ecclesiae, quando velata est domina
Chunigundis imperatrix Augusta.
IV Kal. Aprilis Dietmarus, pater abbatissae Uotae,
obiit.
XIII Kal. Octobris abbatissa Uota, filia sororis
Chunigundis imperatricis, obiit.
II Idus Octobris Heinricus, filius fratris Chunigundis
imperatricis, obiit.
V Kal. Novembris Sigefridus Kunuz comes, pater
Chunigundis imperatricis, obiit.
Idus Decembris domina Hedwich comitissa, mater
Chunigundis imperatricis, obiit.
Eodem die Agnes imperatrix, ejus consanguinea,
obiit.
#Monumenta Germaniae historica,@# Script. tom. IV, pag. 791.-- « In codice Monacensi inter Ranshofenses
n. 40, membr., saec. XIII, sequentia de Cunegunde, quae Ranshofen praedium possederat, ejusque familia,
leguntur, quae a viro cl. Föringer exscripta, multa continent nova et notatu valde digna. » --Haec D. G.
Waitz in prolegomenis ad S. Henricum.
XVI Kal. Martii ordinatio Heinrici imperatoris et
Chunigundis imperatricis.
XV Kal. Martii Gisila imperatrix, mater sancti
Heinrici imperatoris, obiit.
VI Kal. Martii adventus sanctae crucis in Confungen.
III Kal. Martii Heinricus dux, frater Chunigundis
imperatricis, obiit.
Anno Dominicae incarnationis 1033, indictione
tertia, V Non. Martii, domina Chunigunda imperatrix
Augusta dignae memoriae obiit.
VI Nonas Maii Theodericus Metensis episcopus,
frater Chunigundis imperatricis, obiit.
VI Nonas Maii Ermindrut abbatissa, soror ejus,
obiit.
XV Kal. Junii Gisilbertus. frater Chunigundis imperatricis,
Papiae occisus obiit.
II Nonas Julii Chuonradus imperator Augustus,
pater Heinrici imperatoris, obiit.
III Idus Maii liukart comitissa, soror Chunigundis
imperatricis, obiit.
Anno Dominicae incarnationis 1024, indictione
septima, III Idus Julii, transitus ad translationem
sancti Heinrici imperatoris. Eodem die dedicatio
Confungensis ecclesiae, quando velata est domina
Chunigundis imperatrix Augusta.
IV Kal. Aprilis Dietmarus, pater abbatissae Uotae,
obiit.
XIII Kal. Octobris abbatissa Uota, filia sororis
Chunigundis imperatricis, obiit.
II Idus Octobris Heinricus, filius fratris Chunigundis
imperatricis, obiit.
V Kal. Novembris Sigefridus Kunuz comes, pater
Chunigundis imperatricis, obiit.
Idus Decembris domina Hedwich comitissa, mater
Chunigundis imperatricis, obiit.
Eodem die Agnes imperatrix, ejus consanguinea,
obiit.
| null | e4086da1-2473-4f40-bf87-339d4dcf6ce7 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
Quomodo initianda sit synodus
Hora convenienti, quando episcopo vel ejus vicario
visum fuerit, omnes expellantur de ecclesia,
obseratis foribus cunctis, ad unam januam per quam
sacerdotes ingredi oportet ostiarii stent, et sella
ponatur in medio, et super eam sacrae reliquiae, et
plenarium cum stola, ponantur. Deinde convenientes
presbyteri omnes intrent, et secundum ordinationis
suae tempus resideant. Post hos ingrediantur
diaconi probabiles, quos ordo poposcerit interesse.
Exinde introducantur laici bonae conversationis.
Tunc ingrediatur episcopus, si voluerit, vel si necessitas
exegerit, et si non aderit episcopus, ejus
vicarius eadem faciat.
#Synodum ingrediens ipse vel ejus vicarius, primum
salutet clerum et populum, et versus in orientem mediocri
voce dicta:@#
Deus humilium visitator, qui nos fraterna dilectione
consolaris, praetende societati nostrae gratiam
tuam, ut per eos in quibus habitas, tuum in nobis
sentiamus adventum. Per Dominum nostrum Jesum
Christum.
#Tunc procedens diaconus cum subdiacono et cum
thuribulo, et cum ceroferariis duobus, legat Evangelium:@#
Cum esset sero die illo una Sabbatorum et fores
essent clausae.
#Deinde dicat pontifex vel ejus vicarius:@#
Sancta Maria, et omnes sancti, et electi Dei, intercedite
pro nobis peccatoribus ad Dominum Deum
nostrum, ut mereamur ab eo adjuvari, et protegi,
et sanari. Qui vivit et regnat in saecula.
#Postmodum duabus vicibus dicat:@#
Deus, in adjutorium meum intende.
Domine, ad adjuvandum me festina.
#Tunc tertio iterum dicat:@#
Deus, in adjutorium meum intende.
#Clero respondente:@#
Domine, ad adjuvandum me festina, #cum@# Gloria
Patri, #et@# Kyrie eleison, #et@# Pater noster, #cum precibus
istis:@#
Domine, ne memineris iniquitatum nostrarum antiquarum.
Adjuva nos, Deus, salutaris noster.
Esto nobis, Domine, turris fortitudinis.
Domine, exaudi orationem meam.
Dominus vobiscum.
#Oremus.@# Exaudi nos, Deus, salutaris noster, et dies
nostros in tua pace dispone, ut a cunctis perturbationibus
liberati, tranquilla tibi servitute famulemur.
Per Dominum nostrum Jesum Christum.
#Deinde pro universis ordinibus, necnon pro statu
papae, et antistitis ejusdem sedis, dicant istos psalmos:@#
Miserere mei, Deus, secundum magnam misericordiam
tuam.
Deus, in nomine tuo salvum me fac.
Miserere mei, Deus, miserere mei.
Deus misereatur nostri.
Et Pater noster, cum precibus.
Sacerdotes tui induantur justitia.
Memento congregationis tuae.
Salvos fac nos, Domine Deus noster.
Ut confiteamur nomini sancto tuo.
Adjutorium nostrum in nomine Domini.
Domine, exaudi orationem meam.
Dominus vobiscum.
#Oremus.@# Omnipotens sempiterne Deus, cujus spiritu
totum corpus Ecclesiae sanctificatur et regitur,
exaudi nos pro universis ordinibus supplicantes, ut
gratiae tuae munere, ab omnibus tibi gradibus fideliter
serviatur. Per Dominum.
#Deinde dicat:@#
Deus, omnium fidelium pastor et rector, famulum
tuum quem pastorem Ecclesiae tuae praeesse voluisti,
propitius respice, da ei, quaesumus, verbo et exemplo
quibus praesit proficere, ut ad vitam una cum grege
sibi credito perveniat sempiternam. Per Dominum
nostrum Jesum Christum Filium tuum.
#His expletis septem Psalmos poenitentiae decantent.
Cum@# Kyrie eleison, #et@# Pater noster, #cum precibus istis:@#
Ego dixi, Domine, miserere mei.
Convertere, Domine, usquequo.
Fiat misericordia tua, Domine, super nos.
Domine, exaudi orationem meam.
Dominus vobiscum.
#Oremus.@# Dies nostros, quaesumus, Domine, placatus
intende, pariterque nos, et a peccatis absolve
propitius, et a cunctis eripe benignus adversis. Per
Dominum.
#Post haec vero egrediantur omnes, exceptis presbyteris,
et caeteris idoneis clericis, factoque silentio, pontifex,
vel ejus vicarius, dicat hanc orationem:@#
Dominus vobiscum.
#Oremus.@# Adesto nobis, quaesumus, Domine sancte
Spiritus, peccati quidem immanitate detentis, sed in
nomine tuo specialiter aggregatis, veni ad nos, et
dignare illabi cordibus nostris, doce nos quid agamus,
quo gradiamur ostende, quid efficiamus operare,
esto salus, et suggestor, et effector judiciorum
nostrorum, qui solus cum Deo Patre, et ejus Filio
nomen possides gloriosum: non nos patiaris perturbatores
justitiae esse, qui summae veritatis diligis
aequitatem | null | 306865ce-6ab8-449a-ae17-c8a2b7fba042 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
, ut in sinistrum nos non ignorantia trahat,
non favor inflectat, non acceptio muneris vel personae
corrumpat, sed junge nos tibi efficaciter solius
tuae gratiae dono, ut simus in te unum, et in nullo
deviemus a vero: quatenus in nomine tuo collecti,
sic in cunctis teneamus cum moderamine pietatis
justitiam, ut et hic a te in nullo dissentiat sententia
nostra, et in futuro pro bene gestis, consequamur
praemia sempiterna. Per.
#Tunc diaconus codicem canonum in medium proferens
capitula de Conciliis agendis pronuntiet, id est,
ex concilio Toletano. Finitisque titulis, et cunctis in
ordine sedentibus haec admonitio ab episcopo, vel, si
voluerit, a diacono legatur:@#
Ecce, sanctissimi fratres, praemissis Deo precibus
fraternitatem vestram cum pia exhortatione convenio,
et per divinum nomen obtestor, ut ea quae a
nobis de Deo, et sacris ordinibus, vel nostris moribus
vobis fuerint dicta, cum summa reverentia perficere
intendatis. Quod si forsitan aliquis nostrum
aliter quam dicta fuerint, senserit sine aliquo scrupulo
contentionis, in nostrum omnium copulatione
ea ipse de quibus dubitaverit conferenda reducat:
qualiter, Deo mediante, aut doceri possit, aut doceat.
Deinde vos simili obtestatione conjuro, ut nullus vestrum
in judicando, aut personam accipiat, aut quolibet
favore, aut munere pulsatus a veritate discedat.
Sed cum tanta pietate quidquid coetui se judicandum
intulerit retractate, ut nec discordans contentio ad
subversionem justitiae inter nos locum inveniat, nec
iterum in perquirenda aequitate vigor nostri ordinis,
vel sollicitando tepescat.
#Post hanc exhortationem quisquis clericorum velit
conferat querelam. Et admonendi sunt ut nullus ad
synodum veniat non jejunus, vel a coetu communi secedat
antequam generalis secessio adveniat. Et sic
quoque synodus primi diei solvatur.@#
Secunda die, quando episcopus, vel ejus vicarius
synodum ingreditur, in loco suo stans dicat:
Dominus vobiscum.
#Oremus.@# Deus, qui nobis in famulis tuis praesentiae
tuae signa manifestas, mitte super nos spiritum charitatis,
ut in adventu fratrum conservorumque nostrorum
gratia nobis tuae largitatis augeatur. Per.
#Postea legatur Evangelium ita ut in priori die.@#
Designavit Dominus et alios septuaginta duos.
#Deinde dicat episcopus, vel ejus vicarius, preces
sicut in priori die.@#
Sancta Maria, et omnes sancti, et sic caetera.
#Tunc omnes prostrati decantent psalmos istos pro
regis nostri, et aliorum sui regni primatum sospitate.@#
Domine, quid multiplicati sunt qui tribulantur.
Exaudiat te Dominus in die tribulationis.
Deus, auribus nostris audivimus.
#Cum@# Kyrie eleison, #et@# Pater noster, #cum precibus
istis:@#
Domine, salvum fac regem.
Esto ei, Domine, turris fortitudinis.
Salvum fac populum tuum, Domine.
Fiat pax in virtute tua.
Exsurge, Domine, adjuva nos.
Domine, exaudi orationem meam.
Domine Deus virtutum, converte nos.
Dominus vobiscum.
#Oremus.@# Deus regnorum omnium, et Christiani
maxime protector imperii, da servo tuo regi nostro
triumphum virtutis tuae scienter excolere, ut qui tua
constitutione est princeps, tuo semper munere sit
potens. Per.
#Oremus.@# Praetende, Domine, famulis tuis dexteram
coelestis auxilii, ut toto corde perquirant, et quae
digne postulant, consequi mereantur. Per.
#Deinde pro infirmis, et pro salute totius Ecclesiae
istos psalmos decantent:@#
Beatus qui intelligit.
Dominus refugium.
Domine Deus salutis meae.
#Cum@# Kyrie eleison #et@# Pater noster, #cum precibus
istis:@#
Castigans castigavit eos Dominus.
Nihil proficiat inimicus in eis.
Exsurge, Domine, adjuva nos.
Domine, exaudi orationem meam.
Dominus vobiscum.
#Oremus.@# Deus infirmitatis humanae singulare praesidium,
auxilii tui super infirmos famulos et famulas
tuas ostende virtutem, ut ope misericordiae
tuae adjuti, Ecclesiae tuae sanctae repraesentari mereantur.
Per.
#Postea legatur a diacono homilia Gregorii, incipiente
versu isto:@#
Messis quidem multa, usque patres esse minime
recognoscunt.
#Tunc si clerici querelam non habent conferendam,
laici intromittantur: illis etiam audientibus, lectio Nicaeni
Concilii recitetur.@#
Judices, non nisi jejuni leges et judicia discernant.
#Quisquis ex laicis habeat querelam proferat. Et
synodus secundae diei sic solvatur.@#
Tertia die cum episcopus, aut ejus vicarius ut in
caeteris diebus | null | d8e252b0-133d-470d-a825-26949343f152 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
synodum ingreditur, dicat:
Dominus vobiscum.
#Oremus.@# Protege, Domine, quaesumus, nos famulos
tuos subsidiis mentis et corporis, et spiritalibus
enutriens alimentis, propitius redde securos ab hostibus
universis. Per Dominum nostrum Jesum Christum.
#Et post hoc legatur Evangelium:@#
Circuibat Jesus civitates, et castella.
#Deinde pro fidelibus defunctis istos psalmos decantent:@#
Verba mea auribus percipe, Domine.
Domine, ne in furore tuo. minorem.
Ad te, Domine, levavi animam meam.
#Cum@# Kyrie eleison, #et@# Pater noster, #cum precibus
istis:@#
Requiem aeternam dona eis, Domine.
In memoria aeterna erunt justi.
A porta inferi.
Dominus vobiscum.
#Oremus.@# Inveniant, quaesumus, Domine, animae famulorum
famularumque tuarum, omnium in Christo
quiescentium lucis aeternae consortium: qui in hac
luce positi tuum consecuti sunt sacramentum. Per
Dominum nostrum.
#Post haec pro irreligiosis istos psalmos decantent:@#
Ad te, Domine, clamabo.
Benedicam Dominum.
Deus, venerunt gentes.
#Cum@# Kyrie eleison, #et@# Pater noster, #cum precibus
istis.@#
Fiat pax in virtute tua.
Ostende nobis, Domine, misericordiam tuam.
Deus, tu conversus vivificabis nos.
Domine, exaudi orationem meam.
Dominus vobiscum.
#Oremus.@# Deus, qui infideles deseris, et juste indevotis
irasceris, populum tuum, quaesumus, ad te converte
propitius, ut qui te per duritiam irreligiosae
mentis semper offendunt: ad sancta officia promerenda,
tuae miserationis gratia inspirante convertas.
Per Dominum nostrum.
#Si quae sint quaestiones vel querelae conferantur, et
sic synodus tertia die solvatur@#
Quarta vero die, episcopus synodum ingrediens
sic procedat ut primum portentur ante eum candelabra
cum cereis incensis, quae sequatur subdiaconus
portans Evangelium, duae cruces hinc et inde. Deinde
diaconus. Postremum episcopus episcopalibus indutus
vestimentis, et cappa, ingrediatur, et ingressus
in sede sua stans dicat:
Dominus vobiscum.
#Oremus.@# Nostrorum tibi, Domine, curvantes genua
cordium, quaesumus ut bonum quod in nobis a te
requiretur exaequamur, scilicet, ut prompta tecum
sollicitudine gradientes, discretionis arduae subtile
judicium faciamus, ac misericordiam diligentes clareamus,
studiis tibi placitae actionis. Per Dominum
nostrum Jesum Christum.
#Postea solito more legatur Evangelium:@#
Respiciens Jesus discipulos suos, dixit Simoni Petro:
Si peccaverit.
Quomodo initianda sit synodus
Hora convenienti, quando episcopo vel ejus vicario
visum fuerit, omnes expellantur de ecclesia,
obseratis foribus cunctis, ad unam januam per quam
sacerdotes ingredi oportet ostiarii stent, et sella
ponatur in medio, et super eam sacrae reliquiae, et
plenarium cum stola, ponantur. Deinde convenientes
presbyteri omnes intrent, et secundum ordinationis
suae tempus resideant. Post hos ingrediantur
diaconi probabiles, quos ordo poposcerit interesse.
Exinde introducantur laici bonae conversationis.
Tunc ingrediatur episcopus, si voluerit, vel si necessitas
exegerit, et si non aderit episcopus, ejus
vicarius eadem faciat.
#Synodum ingrediens ipse vel ejus vicarius, primum
salutet clerum et populum, et versus in orientem mediocri
voce dicta:@#
Deus humilium visitator, qui nos fraterna dilectione
consolaris, praetende societati nostrae gratiam
tuam, ut per eos in quibus habitas, tuum in nobis
sentiamus adventum. Per Dominum nostrum Jesum
Christum.
#Tunc procedens diaconus cum subdiacono et cum
thuribulo, et cum ceroferariis duobus, legat Evangelium:@#
Cum esset sero die illo una Sabbatorum et fores
essent clausae.
#Deinde dicat pontifex vel ejus vicarius:@#
Sancta Maria, et omnes sancti, et electi Dei, intercedite
pro nobis peccatoribus ad Dominum Deum
nostrum, ut mereamur ab eo adjuvari, et protegi,
et sanari. Qui vivit et regnat in saecula.
#Postmodum duabus vicibus dicat:@#
Deus, in adjutorium meum intende.
Domine, ad adjuvandum me festina.
#Tunc tertio iterum dicat:@#
Deus, in adjutorium meum intende.
#Clero respondente:@#
Domine, ad adjuvandum me festina, #cum@# Gloria
Patri, #et@# Kyrie eleison, #et@# Pater noster, #cum precibus
istis:@#
Domine, ne memineris iniquitatum nostrarum antiquarum.
Adjuva nos, Deus, salutaris noster.
Esto nobis, Domine, turris fortitudinis.
Domine, exaudi orationem meam.
Dominus vobiscum | null | 63a07780-3994-4937-af47-9ae0c5734131 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
.
#Oremus.@# Exaudi nos, Deus, salutaris noster, et dies
nostros in tua pace dispone, ut a cunctis perturbationibus
liberati, tranquilla tibi servitute famulemur.
Per Dominum nostrum Jesum Christum.
#Deinde pro universis ordinibus, necnon pro statu
papae, et antistitis ejusdem sedis, dicant istos psalmos:@#
Miserere mei, Deus, secundum magnam misericordiam
tuam.
Deus, in nomine tuo salvum me fac.
Miserere mei, Deus, miserere mei.
Deus misereatur nostri.
Et Pater noster, cum precibus.
Sacerdotes tui induantur justitia.
Memento congregationis tuae.
Salvos fac nos, Domine Deus noster.
Ut confiteamur nomini sancto tuo.
Adjutorium nostrum in nomine Domini.
Domine, exaudi orationem meam.
Dominus vobiscum.
#Oremus.@# Omnipotens sempiterne Deus, cujus spiritu
totum corpus Ecclesiae sanctificatur et regitur,
exaudi nos pro universis ordinibus supplicantes, ut
gratiae tuae munere, ab omnibus tibi gradibus fideliter
serviatur. Per Dominum.
#Deinde dicat:@#
Deus, omnium fidelium pastor et rector, famulum
tuum quem pastorem Ecclesiae tuae praeesse voluisti,
propitius respice, da ei, quaesumus, verbo et exemplo
quibus praesit proficere, ut ad vitam una cum grege
sibi credito perveniat sempiternam. Per Dominum
nostrum Jesum Christum Filium tuum.
#His expletis septem Psalmos poenitentiae decantent.
Cum@# Kyrie eleison, #et@# Pater noster, #cum precibus istis:@#
Ego dixi, Domine, miserere mei.
Convertere, Domine, usquequo.
Fiat misericordia tua, Domine, super nos.
Domine, exaudi orationem meam.
Dominus vobiscum.
#Oremus.@# Dies nostros, quaesumus, Domine, placatus
intende, pariterque nos, et a peccatis absolve
propitius, et a cunctis eripe benignus adversis. Per
Dominum.
#Post haec vero egrediantur omnes, exceptis presbyteris,
et caeteris idoneis clericis, factoque silentio, pontifex,
vel ejus vicarius, dicat hanc orationem:@#
Dominus vobiscum.
#Oremus.@# Adesto nobis, quaesumus, Domine sancte
Spiritus, peccati quidem immanitate detentis, sed in
nomine tuo specialiter aggregatis, veni ad nos, et
dignare illabi cordibus nostris, doce nos quid agamus,
quo gradiamur ostende, quid efficiamus operare,
esto salus, et suggestor, et effector judiciorum
nostrorum, qui solus cum Deo Patre, et ejus Filio
nomen possides gloriosum: non nos patiaris perturbatores
justitiae esse, qui summae veritatis diligis
aequitatem, ut in sinistrum nos non ignorantia trahat,
non favor inflectat, non acceptio muneris vel personae
corrumpat, sed junge nos tibi efficaciter solius
tuae gratiae dono, ut simus in te unum, et in nullo
deviemus a vero: quatenus in nomine tuo collecti,
sic in cunctis teneamus cum moderamine pietatis
justitiam, ut et hic a te in nullo dissentiat sententia
nostra, et in futuro pro bene gestis, consequamur
praemia sempiterna. Per.
#Tunc diaconus codicem canonum in medium proferens
capitula de Conciliis agendis pronuntiet, id est,
ex concilio Toletano. Finitisque titulis, et cunctis in
ordine sedentibus haec admonitio ab episcopo, vel, si
voluerit, a diacono legatur:@#
Ecce, sanctissimi fratres, praemissis Deo precibus
fraternitatem vestram cum pia exhortatione convenio,
et per divinum nomen obtestor, ut ea quae a
nobis de Deo, et sacris ordinibus, vel nostris moribus
vobis fuerint dicta, cum summa reverentia perficere
intendatis. Quod si forsitan aliquis nostrum
aliter quam dicta fuerint, senserit sine aliquo scrupulo
contentionis, in nostrum omnium copulatione
ea ipse de quibus dubitaverit conferenda reducat:
qualiter, Deo mediante, aut doceri possit, aut doceat.
Deinde vos simili obtestatione conjuro, ut nullus vestrum
in judicando, aut personam accipiat, aut quolibet
favore, aut munere pulsatus a veritate discedat.
Sed cum tanta pietate quidquid coetui se judicandum
intulerit retractate, ut nec discordans contentio ad
subversionem justitiae inter nos locum inveniat, nec
iterum in perquirenda aequitate vigor nostri ordinis,
vel sollicitando tepescat.
#Post hanc exhortationem quisquis clericorum velit
conferat querelam. Et admonendi sunt ut nullus ad
synodum veniat non jejunus, vel a coetu communi secedat
antequam generalis secessio adveniat. Et sic
quoque synodus primi diei solvatur.@#
Secunda die, quando episcopus, vel ejus vicarius
synodum ingreditur, in loco suo stans dicat:
Dominus vobiscum.
#Oremus.@# Deus, qui | null | 545c84ad-cdc9-43d3-a1be-5cf4baab2f71 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
nobis in famulis tuis praesentiae
tuae signa manifestas, mitte super nos spiritum charitatis,
ut in adventu fratrum conservorumque nostrorum
gratia nobis tuae largitatis augeatur. Per.
#Postea legatur Evangelium ita ut in priori die.@#
Designavit Dominus et alios septuaginta duos.
#Deinde dicat episcopus, vel ejus vicarius, preces
sicut in priori die.@#
Sancta Maria, et omnes sancti, et sic caetera.
#Tunc omnes prostrati decantent psalmos istos pro
regis nostri, et aliorum sui regni primatum sospitate.@#
Domine, quid multiplicati sunt qui tribulantur.
Exaudiat te Dominus in die tribulationis.
Deus, auribus nostris audivimus.
#Cum@# Kyrie eleison, #et@# Pater noster, #cum precibus
istis:@#
Domine, salvum fac regem.
Esto ei, Domine, turris fortitudinis.
Salvum fac populum tuum, Domine.
Fiat pax in virtute tua.
Exsurge, Domine, adjuva nos.
Domine, exaudi orationem meam.
Domine Deus virtutum, converte nos.
Dominus vobiscum.
#Oremus.@# Deus regnorum omnium, et Christiani
maxime protector imperii, da servo tuo regi nostro
triumphum virtutis tuae scienter excolere, ut qui tua
constitutione est princeps, tuo semper munere sit
potens. Per.
#Oremus.@# Praetende, Domine, famulis tuis dexteram
coelestis auxilii, ut toto corde perquirant, et quae
digne postulant, consequi mereantur. Per.
#Deinde pro infirmis, et pro salute totius Ecclesiae
istos psalmos decantent:@#
Beatus qui intelligit.
Dominus refugium.
Domine Deus salutis meae.
#Cum@# Kyrie eleison #et@# Pater noster, #cum precibus
istis:@#
Castigans castigavit eos Dominus.
Nihil proficiat inimicus in eis.
Exsurge, Domine, adjuva nos.
Domine, exaudi orationem meam.
Dominus vobiscum.
#Oremus.@# Deus infirmitatis humanae singulare praesidium,
auxilii tui super infirmos famulos et famulas
tuas ostende virtutem, ut ope misericordiae
tuae adjuti, Ecclesiae tuae sanctae repraesentari mereantur.
Per.
#Postea legatur a diacono homilia Gregorii, incipiente
versu isto:@#
Messis quidem multa, usque patres esse minime
recognoscunt.
#Tunc si clerici querelam non habent conferendam,
laici intromittantur: illis etiam audientibus, lectio Nicaeni
Concilii recitetur.@#
Judices, non nisi jejuni leges et judicia discernant.
#Quisquis ex laicis habeat querelam proferat. Et
synodus secundae diei sic solvatur.@#
Tertia die cum episcopus, aut ejus vicarius ut in
caeteris diebus synodum ingreditur, dicat:
Dominus vobiscum.
#Oremus.@# Protege, Domine, quaesumus, nos famulos
tuos subsidiis mentis et corporis, et spiritalibus
enutriens alimentis, propitius redde securos ab hostibus
universis. Per Dominum nostrum Jesum Christum.
#Et post hoc legatur Evangelium:@#
Circuibat Jesus civitates, et castella.
#Deinde pro fidelibus defunctis istos psalmos decantent:@#
Verba mea auribus percipe, Domine.
Domine, ne in furore tuo. minorem.
Ad te, Domine, levavi animam meam.
#Cum@# Kyrie eleison, #et@# Pater noster, #cum precibus
istis:@#
Requiem aeternam dona eis, Domine.
In memoria aeterna erunt justi.
A porta inferi.
Dominus vobiscum.
#Oremus.@# Inveniant, quaesumus, Domine, animae famulorum
famularumque tuarum, omnium in Christo
quiescentium lucis aeternae consortium: qui in hac
luce positi tuum consecuti sunt sacramentum. Per
Dominum nostrum.
#Post haec pro irreligiosis istos psalmos decantent:@#
Ad te, Domine, clamabo.
Benedicam Dominum.
Deus, venerunt gentes.
#Cum@# Kyrie eleison, #et@# Pater noster, #cum precibus
istis.@#
Fiat pax in virtute tua.
Ostende nobis, Domine, misericordiam tuam.
Deus, tu conversus vivificabis nos.
Domine, exaudi orationem meam.
Dominus vobiscum.
#Oremus.@# Deus, qui infideles deseris, et juste indevotis
irasceris, populum tuum, quaesumus, ad te converte
propitius, ut qui te per duritiam irreligiosae
mentis semper offendunt: ad sancta officia promerenda,
tuae miserationis gratia inspirante convertas.
Per Dominum nostrum.
#Si quae sint quaestiones vel querelae conferantur, et
sic synodus tertia die solvatur@#
Quarta vero die, episcopus synodum ingrediens
sic procedat ut primum portentur ante eum candelabra
cum cereis incensis, quae sequatur subdiaconus
portans Evangelium, duae cruces hinc et inde. Deinde
diaconus. Postremum episcopus episcopalibus indutus
vestimentis, | null | 5ae8ebb5-7cc0-4e1f-b3d8-282cef7ae1de | latin_170m_raw | null | None | None | None |
et cappa, ingrediatur, et ingressus
in sede sua stans dicat:
Dominus vobiscum.
#Oremus.@# Nostrorum tibi, Domine, curvantes genua
cordium, quaesumus ut bonum quod in nobis a te
requiretur exaequamur, scilicet, ut prompta tecum
sollicitudine gradientes, discretionis arduae subtile
judicium faciamus, ac misericordiam diligentes clareamus,
studiis tibi placitae actionis. Per Dominum
nostrum Jesum Christum.
#Postea solito more legatur Evangelium:@#
Respiciens Jesus discipulos suos, dixit Simoni Petro:
Si peccaverit. | null | 0faceaca-fedd-43ba-b675-bd7fe0641320 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
ORATIO PAPAE.
Communis honor, communis dolor, etc. . . . Autore
igitur Deo et principibus nostris Petro et Paulo,
florente gloriosissimo filio nostro H. semper augusto,
approbantibus fratribus nostris et omnibus consacerdotibus,
hunc ita de mundo tollamus errorem, et ita
hanc intelligentiam omnibus saeculis, omni dubietate
fugata, infundamus, ut nullis umquam temporibus
haec pestis repullulet, nec umquam in talibus sine
causa secutura posteritas dubitet. Et ut firmum
post hac quod sancimus permaneat, et in fines orbis
terrae conservandum perveniat, totius hujus
summa sententiae hac nostri forma decreti, fratribus
et coepiscopis nostris subscribentibus, confirmabitur.
1.
#Ut nullus in clero mulierem attingat.@# Nullus
presbyter, nullus diaconus, nullus subdiaconus, nullus
in clero, uxorem aut concubinam admittat, cum
nulli quoque laicorum scire liceat mulierem praeter
uxorem. Quod si fecerit, secundum ecclesiasticam
regulam deponatur. Sed neque secundum humanas
leges ex longo factas et receptas, ullus admirationis
locum in plebe habeat.
2.
#Ut episcopus nullam feminam habeat, neque cum
aliqua habitet.@# Episcopus sicut nullam habebit, ita
cum nulla penitus habitabit. Quod si fecerit, et nostris
regulis et mundanis legibus concordantibus,
honore, quo se ipse fecit indignum, abjicietur.
3.
#Ut filii clericorum, servorum ecclesiae, servi sint
ecclesiae cum omnibus adquisitis.@# Filii et filiae omnium
clericorum omniumque graduum de familia
ecclesiae, ex quacumque libera muliere, quocumque
modo sibi conjuncta fuerit, geniti, cum omnibus
bonis per cujuscumque manus adquisitis, servi proprii
suae erunt ecclesiae, nec unquam ab ecclesiae
servitute exibunt.
4.
#Ut filiis clericorum, servorum ecclesiae, nullus
judex libertatem promittat.@# Quicumque filios clericorum,
servorum ecclesiae, de quacumque libera procreatos,
liberos esse judicaverit, anathema sit, et
habeat in judicio quod fecit, quia ecclesiae tulit quod
non dedit.
5.
#Ut servi ecclesiarum per manus liberi nihil adquirant.@#
Nulli servorum ecclesiae, sive in clericatu
sive in laicatu, de quibus nostrum est et fratrum
nostrorum judicare, liceat comparare aut ullo modo
adquirere per manus aut nomen alicujus liberi hominis.
Quod qui fecerit [in] evasibiliter caesus,
tamdiu carceratus habebitur, quamdiu omnes
ecclesia recipiat scriptiones.
6.
#Ut ille qui chartam per suas manus accipit
finem ecclesiae faciat.@# Ille autem male liber, qui
factus est diaboli servus, per cujus manus latrocinantes
servus ecclesiae, quicquid illud fuerit, adquisivit,
aut ecclesiae totam faciat securitatem, aut
maledictus inter fures ecclesiae et sacrilegos habeatur.
7.
#Ut nullus judex aut tabellio chartas scribant,
quas servi ecclesiae per manus liberi adquirunt.@# Judex
vero aut tabellio, qui tam inlicitas chartas
scripserint, et res pretio servorum ecclesiae comparatas,
aut aliqua liberalitate conlatas, nomini alicujus
liberi titulari praesumpserint, anathemate ferientur.
Sed neque honorabitur in palatio, qui ecclesiam,
palatii matrem, non erubuit impugnare.
Hoc autem ecclesiae Dei testamentum, contra malignantes,
Deo autore, autoramentum, dilectissimi
filii nostri H. augusti edicti lege firmari, corroborari,
et humanis inseri et inscribi legibus volumus;
et per omnem imperii sui latitudinem, ut suscipiatur,
teneatur, et publica autoritate omni tempore
judicetur, omnes in commune oramus et obsecramus.
Erit enim Deo volente in aeternum valiturum,
si, quod ecclesiastica gravitas prohibet, publico
fuerit vigore exterminatum. Nec factiosi hujus decreti
scientiam dissimulabunt, quae, omnium libris
inscripta, per ora omnium evolabit; nec impune
putabunt audendum, quod publica damnatum severitate
cognoverint.
Ego B. papa aeternae Urbis huic constituto
synodali subscripsi.
Ego A. sanctae Mediolanensis ecclesiae archiepiscopus
subscripsi.
Ego R. Ticinensis ecclesiae episcopus subscripsi.
Ego A. Cumanus episcopus subscripsi.
Ego l. Taurinensis ecclesiae episcopus subscripsi.
Ego P. Terdonensis ecclesiae episcopus subscripsi.
Ego leo Eusebianae ecclesiae catholicus episcopus
subscripsi.
Actum Papiae, Kal. Augusti, imperante domno H.
gloriosissimo augusto, per manus fratris Vercellensis
episcopi.
RESPONSIO IMPERATORIS.
Nihil tibi, sanctissime papa B., possum negare,
cui per Deum omnia debeo, praesertim cum justa
petas, honesta cum justis fratribus suggeras, et me
in consortium sanctae solicitudinis ideo advoces, ut
sicut laboris, ita participes simus et gaudii. Gratias
itaque sancto episcopatui tuo jure habeo uberes, qui
et | null | 7ab098da-f5c6-4e71-b30e-86b4d928e677 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
salubriter componit Ecclesiam, et a clericorum
incontinentia, unde omne malum velut ab aquilone
super terram emersit, correctionis vigilanter fecit
principium. Omnia quidem, quae pro Ecclesiae necessaria
reparatione synodaliter instituit et reformavit
paternitas tua, ut filius laudo, confirmo, et approbo;
et ut omnes sint paratiores, eam me inviolabiliter
servaturum adjuvante Deo promitto. Et in aeternum
mansura, et inter publica jura semper recipienda,
et humanis legibus solenniter inscribenda, hac nostra
autoritate vivente Ecclesia per Dei gratiam victura,
cum senatoribus terrae, cum domesticis palatii, et
amicis reipublicae, coram Deo et Ecclesia ita corroboramus.
CAPITULA.
1.
#Ut nullus in clero mulierem contingat.@# Nullus
in omni gradu ecclesiae uxorem vel concubinam
habere praesumat, nec in una domo cum muliere
audeat habitare. Quod si fecerit, servata Justiniani
Augusti aequitate (Novell. 123, c. 14), curiae civitatis
tradatur cujus est clericus. Jure etenim manebit
miser in curia, quem ecclesiae regula depositum
ejecit ab ecclesia.
2.
#Ut nullus episcopus mulierem habeat, aut cum
ea habitet.@# Episcopus cum nulla umquam muliere
habeat tectum, cum nulla habeat lectum. Quod si
fecerit, servato antiquo et moderno ecclesiae judicio,
deponatur. Eritque tanto casus gravior quanto
gradus altior.
3.
#Ut filii clericorum, servorum ecclesiae, servi sint
suae ecclesiae cum omnibus adquisitis.@# Filii autem
omnium clericorum omniumque graduum servorum
ecclesiae, de quacumque muliere, quocumque modo
sibi conjuncta, fuerint nati, servi suae erunt ecclesiae,
cum omnibus bonis adquisitis; et quia servi sunt et
erunt, numquam de servitio ecclesiae exire debebunt.
Et omnia quae ipsi per manus et per scriptiones
alicujus liberi adquisierint, ecclesiae sicut sua
propria reddimus. Suo etenim juri totum ecclesia ut
proprium vendicabit, quidquid ullo ingenio ecclesiae
servus contraxit; nec ulli secundum phantasmaticos
dabit adulterium libertatem, quod corpus in infamiam,
et in servitutem trajicit animam.
4.
#Ut nullus filiis clericorum, servorum ecclesiae,
libertatem audeat judicare.@# Quicumque ergo posthac
eos esse liberos judicaverit, et pro eis contra ecclesiam
dederit sententiam, et hoc capitulum auctoritate
sanctae Ecclesiae statutum non receperit, et in suis
libris non scripserit, et secundum hoc capitulum,
filios clericorum de familia ecclesiae proprios servos
esse, suae ecclesiae usu semper valituro, non judicaverit,
facultatum publicatione nudatus, perpetuo
damnetur exilio. Ubi sicut nulla umquam illi lex judicandi,
nulla ita erit spes remeandi. Neque enim
mirum, sed justissimum nimirum, si is amisso officio
corpore exulabit, quem ecclesia, quia Deum amisit,
anathemate fulminavit. Matres vero eorum libertatem
adulterio vendentes, prius in foro castigatae
fiant exemplum, et postea judicio ecclesiae et nostro
exulent. Quia si fuerint in vicinia, vix aut numquam
eorum cessabit malitia.
5.
#Ut servi ecclesiae per manus liberi hominis nihil
adquirant.@# Servis ecclesiae, ut nostris, adquirere
licet juste, et licuit; sed per manus alicujus liberi
scriptiones ullas contrahere, nullo umquam tempore
licebit. Quod si fecerit, ecclesiae judicio ut suus coercerbitur.
Si enim ad nostrum spectaret judicium, ut
fugitivus addiceretur.
6.
#Ut judex aut tabellio chartas non scribant@#, #quas servi ecclesiae per manus liberi adquirunt.@#
Judicibus
vero et tabellionibus, quorum nostra interest,
si posthac tales fecerint scriptiones, manum amputamus
dexteram, quae scripsit contra ecclesiam. Ut
qui noluit integer verum judicare in palatio, in foro
mancus, corrigat alios a mendacio.
7.
#Ut ille per cujus manus servus ecclesiae chartas
accepit, finem et securitatem ecclesiae faciat.@# Ille autem
Deo et hominibus exsecrandus, per cujus manus
invalidas et nomen vacuum fraudulenter ecclesiae
servus scriptiones accepit, sub sacramento eisdem
redditis scriptionibus, ut omnium litium jacula sopiantur,
omnem ecclesiae prout constiterit, coactus
faciet finem. Moxque eum insequetur stylus proscriptionis,
quem mater et magistra nostra ecclesia vulneravit
gladio maledictionis.
#Subscriptio.@# Ego H. gratia Dei imperator augustus,
hanc constitutionem legis perpetuae per consilium
domni papae B. suggerente plurimo coetu episcoporum,
Deo autore, statui, firmavi, et semper valere
decrevi, et optavi, meosque imperii primores firmare
rogavi.
Ego O. marchio interfui, et hanc legem mundo
pernecessariam, et oculos ecclesiis sublatos reddentem,
firmavi et laudavi.
Ego R | null | 216a0da4-8f37-43dd-abea-bca29d5b248b | latin_170m_raw | null | None | None | None |
. marchio interfui et laudavi.
Ego O. comes palatii interfui et laudavi.
ORATIO PAPAE.
Communis honor, communis dolor, etc. . . . Autore
igitur Deo et principibus nostris Petro et Paulo,
florente gloriosissimo filio nostro H. semper augusto,
approbantibus fratribus nostris et omnibus consacerdotibus,
hunc ita de mundo tollamus errorem, et ita
hanc intelligentiam omnibus saeculis, omni dubietate
fugata, infundamus, ut nullis umquam temporibus
haec pestis repullulet, nec umquam in talibus sine
causa secutura posteritas dubitet. Et ut firmum
post hac quod sancimus permaneat, et in fines orbis
terrae conservandum perveniat, totius hujus
summa sententiae hac nostri forma decreti, fratribus
et coepiscopis nostris subscribentibus, confirmabitur.
1.
#Ut nullus in clero mulierem attingat.@# Nullus
presbyter, nullus diaconus, nullus subdiaconus, nullus
in clero, uxorem aut concubinam admittat, cum
nulli quoque laicorum scire liceat mulierem praeter
uxorem. Quod si fecerit, secundum ecclesiasticam
regulam deponatur. Sed neque secundum humanas
leges ex longo factas et receptas, ullus admirationis
locum in plebe habeat.
2.
#Ut episcopus nullam feminam habeat, neque cum
aliqua habitet.@# Episcopus sicut nullam habebit, ita
cum nulla penitus habitabit. Quod si fecerit, et nostris
regulis et mundanis legibus concordantibus,
honore, quo se ipse fecit indignum, abjicietur.
3.
#Ut filii clericorum, servorum ecclesiae, servi sint
ecclesiae cum omnibus adquisitis.@# Filii et filiae omnium
clericorum omniumque graduum de familia
ecclesiae, ex quacumque libera muliere, quocumque
modo sibi conjuncta fuerit, geniti, cum omnibus
bonis per cujuscumque manus adquisitis, servi proprii
suae erunt ecclesiae, nec unquam ab ecclesiae
servitute exibunt.
4.
#Ut filiis clericorum, servorum ecclesiae, nullus
judex libertatem promittat.@# Quicumque filios clericorum,
servorum ecclesiae, de quacumque libera procreatos,
liberos esse judicaverit, anathema sit, et
habeat in judicio quod fecit, quia ecclesiae tulit quod
non dedit.
5.
#Ut servi ecclesiarum per manus liberi nihil adquirant.@#
Nulli servorum ecclesiae, sive in clericatu
sive in laicatu, de quibus nostrum est et fratrum
nostrorum judicare, liceat comparare aut ullo modo
adquirere per manus aut nomen alicujus liberi hominis.
Quod qui fecerit [in] evasibiliter caesus,
tamdiu carceratus habebitur, quamdiu omnes
ecclesia recipiat scriptiones.
6.
#Ut ille qui chartam per suas manus accipit
finem ecclesiae faciat.@# Ille autem male liber, qui
factus est diaboli servus, per cujus manus latrocinantes
servus ecclesiae, quicquid illud fuerit, adquisivit,
aut ecclesiae totam faciat securitatem, aut
maledictus inter fures ecclesiae et sacrilegos habeatur.
7.
#Ut nullus judex aut tabellio chartas scribant,
quas servi ecclesiae per manus liberi adquirunt.@# Judex
vero aut tabellio, qui tam inlicitas chartas
scripserint, et res pretio servorum ecclesiae comparatas,
aut aliqua liberalitate conlatas, nomini alicujus
liberi titulari praesumpserint, anathemate ferientur.
Sed neque honorabitur in palatio, qui ecclesiam,
palatii matrem, non erubuit impugnare.
Hoc autem ecclesiae Dei testamentum, contra malignantes,
Deo autore, autoramentum, dilectissimi
filii nostri H. augusti edicti lege firmari, corroborari,
et humanis inseri et inscribi legibus volumus;
et per omnem imperii sui latitudinem, ut suscipiatur,
teneatur, et publica autoritate omni tempore
judicetur, omnes in commune oramus et obsecramus.
Erit enim Deo volente in aeternum valiturum,
si, quod ecclesiastica gravitas prohibet, publico
fuerit vigore exterminatum. Nec factiosi hujus decreti
scientiam dissimulabunt, quae, omnium libris
inscripta, per ora omnium evolabit; nec impune
putabunt audendum, quod publica damnatum severitate
cognoverint.
Ego B. papa aeternae Urbis huic constituto
synodali subscripsi.
Ego A. sanctae Mediolanensis ecclesiae archiepiscopus
subscripsi.
Ego R. Ticinensis ecclesiae episcopus subscripsi.
Ego A. Cumanus episcopus subscripsi.
Ego l. Taurinensis ecclesiae episcopus subscripsi.
Ego P. Terdonensis ecclesiae episcopus subscripsi.
Ego leo Eusebianae ecclesiae catholicus episcopus
subscripsi.
Actum Papiae, Kal. Augusti, imperante domno H.
gloriosissimo augusto, per manus fratris Vercellensis
episcopi.
1.
#Ut nullus in clero mulierem attingat.@# Nullus
presbyter, nullus diaconus, nullus subdiaconus, nullus
in clero, uxorem aut concubinam admittat, cum
nulli quoque laicorum scire liceat mulierem praeter
uxorem. Quod si fecerit, secundum ecclesiasticam
regulam | null | 1d60353a-a2c6-49b3-b98b-76f9dbd9765e | latin_170m_raw | null | None | None | None |
deponatur. Sed neque secundum humanas
leges ex longo factas et receptas, ullus admirationis
locum in plebe habeat.
2.
#Ut episcopus nullam feminam habeat, neque cum
aliqua habitet.@# Episcopus sicut nullam habebit, ita
cum nulla penitus habitabit. Quod si fecerit, et nostris
regulis et mundanis legibus concordantibus,
honore, quo se ipse fecit indignum, abjicietur.
3.
#Ut filii clericorum, servorum ecclesiae, servi sint
ecclesiae cum omnibus adquisitis.@# Filii et filiae omnium
clericorum omniumque graduum de familia
ecclesiae, ex quacumque libera muliere, quocumque
modo sibi conjuncta fuerit, geniti, cum omnibus
bonis per cujuscumque manus adquisitis, servi proprii
suae erunt ecclesiae, nec unquam ab ecclesiae
servitute exibunt.
4.
#Ut filiis clericorum, servorum ecclesiae, nullus
judex libertatem promittat.@# Quicumque filios clericorum,
servorum ecclesiae, de quacumque libera procreatos,
liberos esse judicaverit, anathema sit, et
habeat in judicio quod fecit, quia ecclesiae tulit quod
non dedit.
5.
#Ut servi ecclesiarum per manus liberi nihil adquirant.@#
Nulli servorum ecclesiae, sive in clericatu
sive in laicatu, de quibus nostrum est et fratrum
nostrorum judicare, liceat comparare aut ullo modo
adquirere per manus aut nomen alicujus liberi hominis.
Quod qui fecerit [in] evasibiliter caesus,
tamdiu carceratus habebitur, quamdiu omnes
ecclesia recipiat scriptiones.
6.
#Ut ille qui chartam per suas manus accipit
finem ecclesiae faciat.@# Ille autem male liber, qui
factus est diaboli servus, per cujus manus latrocinantes
servus ecclesiae, quicquid illud fuerit, adquisivit,
aut ecclesiae totam faciat securitatem, aut
maledictus inter fures ecclesiae et sacrilegos habeatur.
7.
#Ut nullus judex aut tabellio chartas scribant,
quas servi ecclesiae per manus liberi adquirunt.@# Judex
vero aut tabellio, qui tam inlicitas chartas
scripserint, et res pretio servorum ecclesiae comparatas,
aut aliqua liberalitate conlatas, nomini alicujus
liberi titulari praesumpserint, anathemate ferientur.
Sed neque honorabitur in palatio, qui ecclesiam,
palatii matrem, non erubuit impugnare.
Hoc autem ecclesiae Dei testamentum, contra malignantes,
Deo autore, autoramentum, dilectissimi
filii nostri H. augusti edicti lege firmari, corroborari,
et humanis inseri et inscribi legibus volumus;
et per omnem imperii sui latitudinem, ut suscipiatur,
teneatur, et publica autoritate omni tempore
judicetur, omnes in commune oramus et obsecramus.
Erit enim Deo volente in aeternum valiturum,
si, quod ecclesiastica gravitas prohibet, publico
fuerit vigore exterminatum. Nec factiosi hujus decreti
scientiam dissimulabunt, quae, omnium libris
inscripta, per ora omnium evolabit; nec impune
putabunt audendum, quod publica damnatum severitate
cognoverint.
Ego B. papa aeternae Urbis huic constituto
synodali subscripsi.
Ego A. sanctae Mediolanensis ecclesiae archiepiscopus
subscripsi.
Ego R. Ticinensis ecclesiae episcopus subscripsi.
Ego A. Cumanus episcopus subscripsi.
Ego l. Taurinensis ecclesiae episcopus subscripsi.
Ego P. Terdonensis ecclesiae episcopus subscripsi.
Ego leo Eusebianae ecclesiae catholicus episcopus
subscripsi.
Actum Papiae, Kal. Augusti, imperante domno H.
gloriosissimo augusto, per manus fratris Vercellensis
episcopi.
RESPONSIO IMPERATORIS.
Nihil tibi, sanctissime papa B., possum negare,
cui per Deum omnia debeo, praesertim cum justa
petas, honesta cum justis fratribus suggeras, et me
in consortium sanctae solicitudinis ideo advoces, ut
sicut laboris, ita participes simus et gaudii. Gratias
itaque sancto episcopatui tuo jure habeo uberes, qui
et salubriter componit Ecclesiam, et a clericorum
incontinentia, unde omne malum velut ab aquilone
super terram emersit, correctionis vigilanter fecit
principium. Omnia quidem, quae pro Ecclesiae necessaria
reparatione synodaliter instituit et reformavit
paternitas tua, ut filius laudo, confirmo, et approbo;
et ut omnes sint paratiores, eam me inviolabiliter
servaturum adjuvante Deo promitto. Et in aeternum
mansura, et inter publica jura semper recipienda,
et humanis legibus solenniter inscribenda, hac nostra
autoritate vivente Ecclesia per Dei gratiam victura,
cum senatoribus terrae, cum domesticis palatii, et
amicis reipublicae, coram Deo et Ecclesia ita corroboramus.
CAPITULA.
1.
#Ut nullus in clero mulierem contingat.@# Nullus
in omni gradu ecclesiae uxorem vel concubinam
habere praesumat, nec in una domo cum muliere
audeat habitare. Quod si fecerit, servata Justiniani
Augusti aequitate (Novell. 123, c. 14 | null | 1f60602d-c89f-4857-82db-e87eb7a34236 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
), curiae civitatis
tradatur cujus est clericus. Jure etenim manebit
miser in curia, quem ecclesiae regula depositum
ejecit ab ecclesia.
2.
#Ut nullus episcopus mulierem habeat, aut cum
ea habitet.@# Episcopus cum nulla umquam muliere
habeat tectum, cum nulla habeat lectum. Quod si
fecerit, servato antiquo et moderno ecclesiae judicio,
deponatur. Eritque tanto casus gravior quanto
gradus altior.
3.
#Ut filii clericorum, servorum ecclesiae, servi sint
suae ecclesiae cum omnibus adquisitis.@# Filii autem
omnium clericorum omniumque graduum servorum
ecclesiae, de quacumque muliere, quocumque modo
sibi conjuncta, fuerint nati, servi suae erunt ecclesiae,
cum omnibus bonis adquisitis; et quia servi sunt et
erunt, numquam de servitio ecclesiae exire debebunt.
Et omnia quae ipsi per manus et per scriptiones
alicujus liberi adquisierint, ecclesiae sicut sua
propria reddimus. Suo etenim juri totum ecclesia ut
proprium vendicabit, quidquid ullo ingenio ecclesiae
servus contraxit; nec ulli secundum phantasmaticos
dabit adulterium libertatem, quod corpus in infamiam,
et in servitutem trajicit animam.
4.
#Ut nullus filiis clericorum, servorum ecclesiae,
libertatem audeat judicare.@# Quicumque ergo posthac
eos esse liberos judicaverit, et pro eis contra ecclesiam
dederit sententiam, et hoc capitulum auctoritate
sanctae Ecclesiae statutum non receperit, et in suis
libris non scripserit, et secundum hoc capitulum,
filios clericorum de familia ecclesiae proprios servos
esse, suae ecclesiae usu semper valituro, non judicaverit,
facultatum publicatione nudatus, perpetuo
damnetur exilio. Ubi sicut nulla umquam illi lex judicandi,
nulla ita erit spes remeandi. Neque enim
mirum, sed justissimum nimirum, si is amisso officio
corpore exulabit, quem ecclesia, quia Deum amisit,
anathemate fulminavit. Matres vero eorum libertatem
adulterio vendentes, prius in foro castigatae
fiant exemplum, et postea judicio ecclesiae et nostro
exulent. Quia si fuerint in vicinia, vix aut numquam
eorum cessabit malitia.
5.
#Ut servi ecclesiae per manus liberi hominis nihil
adquirant.@# Servis ecclesiae, ut nostris, adquirere
licet juste, et licuit; sed per manus alicujus liberi
scriptiones ullas contrahere, nullo umquam tempore
licebit. Quod si fecerit, ecclesiae judicio ut suus coercerbitur.
Si enim ad nostrum spectaret judicium, ut
fugitivus addiceretur.
6.
#Ut judex aut tabellio chartas non scribant@#, #quas servi ecclesiae per manus liberi adquirunt.@#
Judicibus
vero et tabellionibus, quorum nostra interest,
si posthac tales fecerint scriptiones, manum amputamus
dexteram, quae scripsit contra ecclesiam. Ut
qui noluit integer verum judicare in palatio, in foro
mancus, corrigat alios a mendacio.
7.
#Ut ille per cujus manus servus ecclesiae chartas
accepit, finem et securitatem ecclesiae faciat.@# Ille autem
Deo et hominibus exsecrandus, per cujus manus
invalidas et nomen vacuum fraudulenter ecclesiae
servus scriptiones accepit, sub sacramento eisdem
redditis scriptionibus, ut omnium litium jacula sopiantur,
omnem ecclesiae prout constiterit, coactus
faciet finem. Moxque eum insequetur stylus proscriptionis,
quem mater et magistra nostra ecclesia vulneravit
gladio maledictionis.
#Subscriptio.@# Ego H. gratia Dei imperator augustus,
hanc constitutionem legis perpetuae per consilium
domni papae B. suggerente plurimo coetu episcoporum,
Deo autore, statui, firmavi, et semper valere
decrevi, et optavi, meosque imperii primores firmare
rogavi.
Ego O. marchio interfui, et hanc legem mundo
pernecessariam, et oculos ecclesiis sublatos reddentem,
firmavi et laudavi.
Ego R. marchio interfui et laudavi.
Ego O. comes palatii interfui et laudavi.
1.
#Ut nullus in clero mulierem contingat.@# Nullus
in omni gradu ecclesiae uxorem vel concubinam
habere praesumat, nec in una domo cum muliere
audeat habitare. Quod si fecerit, servata Justiniani
Augusti aequitate (Novell. 123, c. 14), curiae civitatis
tradatur cujus est clericus. Jure etenim manebit
miser in curia, quem ecclesiae regula depositum
ejecit ab ecclesia.
2.
#Ut nullus episcopus mulierem habeat, aut cum
ea habitet.@# Episcopus cum nulla umquam muliere
habeat tectum, cum nulla habeat lectum. Quod si
fecerit, servato antiquo et moderno ecclesiae judicio,
deponatur. Eritque tanto casus gravior quanto
gradus altior.
3.
#Ut filii clericorum, servorum ecclesiae, servi sint
suae ecclesiae cum omnibus adquisitis.@# Filii autem
omnium clericorum omniumque graduum servorum | null | d67108f2-ddcd-4108-8626-1557df9412b2 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
ecclesiae, de quacumque muliere, quocumque modo
sibi conjuncta, fuerint nati, servi suae erunt ecclesiae,
cum omnibus bonis adquisitis; et quia servi sunt et
erunt, numquam de servitio ecclesiae exire debebunt.
Et omnia quae ipsi per manus et per scriptiones
alicujus liberi adquisierint, ecclesiae sicut sua
propria reddimus. Suo etenim juri totum ecclesia ut
proprium vendicabit, quidquid ullo ingenio ecclesiae
servus contraxit; nec ulli secundum phantasmaticos
dabit adulterium libertatem, quod corpus in infamiam,
et in servitutem trajicit animam.
4.
#Ut nullus filiis clericorum, servorum ecclesiae,
libertatem audeat judicare.@# Quicumque ergo posthac
eos esse liberos judicaverit, et pro eis contra ecclesiam
dederit sententiam, et hoc capitulum auctoritate
sanctae Ecclesiae statutum non receperit, et in suis
libris non scripserit, et secundum hoc capitulum,
filios clericorum de familia ecclesiae proprios servos
esse, suae ecclesiae usu semper valituro, non judicaverit,
facultatum publicatione nudatus, perpetuo
damnetur exilio. Ubi sicut nulla umquam illi lex judicandi,
nulla ita erit spes remeandi. Neque enim
mirum, sed justissimum nimirum, si is amisso officio
corpore exulabit, quem ecclesia, quia Deum amisit,
anathemate fulminavit. Matres vero eorum libertatem
adulterio vendentes, prius in foro castigatae
fiant exemplum, et postea judicio ecclesiae et nostro
exulent. Quia si fuerint in vicinia, vix aut numquam
eorum cessabit malitia.
5.
#Ut servi ecclesiae per manus liberi hominis nihil
adquirant.@# Servis ecclesiae, ut nostris, adquirere
licet juste, et licuit; sed per manus alicujus liberi
scriptiones ullas contrahere, nullo umquam tempore
licebit. Quod si fecerit, ecclesiae judicio ut suus coercerbitur.
Si enim ad nostrum spectaret judicium, ut
fugitivus addiceretur.
6.
#Ut judex aut tabellio chartas non scribant@#, #quas servi ecclesiae per manus liberi adquirunt.@#
Judicibus
vero et tabellionibus, quorum nostra interest,
si posthac tales fecerint scriptiones, manum amputamus
dexteram, quae scripsit contra ecclesiam. Ut
qui noluit integer verum judicare in palatio, in foro
mancus, corrigat alios a mendacio.
7.
#Ut ille per cujus manus servus ecclesiae chartas
accepit, finem et securitatem ecclesiae faciat.@# Ille autem
Deo et hominibus exsecrandus, per cujus manus
invalidas et nomen vacuum fraudulenter ecclesiae
servus scriptiones accepit, sub sacramento eisdem
redditis scriptionibus, ut omnium litium jacula sopiantur,
omnem ecclesiae prout constiterit, coactus
faciet finem. Moxque eum insequetur stylus proscriptionis,
quem mater et magistra nostra ecclesia vulneravit
gladio maledictionis.
#Subscriptio.@# Ego H. gratia Dei imperator augustus,
hanc constitutionem legis perpetuae per consilium
domni papae B. suggerente plurimo coetu episcoporum,
Deo autore, statui, firmavi, et semper valere
decrevi, et optavi, meosque imperii primores firmare
rogavi.
Ego O. marchio interfui, et hanc legem mundo
pernecessariam, et oculos ecclesiis sublatos reddentem,
firmavi et laudavi.
Ego R. marchio interfui et laudavi.
Ego O. comes palatii interfui et laudavi. | null | d6835a7b-2667-42e3-8e2e-fe415fbda596 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
BURCHARDUS, ECCLESIAE WORMACIENSIS EPISCOPUS, #BRUNICHONI@# FIDELISSIMO SUO ET EJUSDEM ECCLESIAE PRAEPOSITO, IN CHRISTO DOMINO SALUTEM.
A multis sane diebus, et saepe quidem coram familiaritas
tua, charissime frater, hortando a nobis
contendit, ut utile aliquod opus non minus ex sanctorum
Patrum sententiis, quam canonicis scripturis,
vel ab comprobatis poenitentium exemplis, ad necessarium
Ecclesiae nostrae deservientium usum,
vigilanti studio colligerem. Et id quidem, vel ea ratione
maxime flagitare videbaris, quod canonum jura
atque poenitentium formae, in nostra quidem dioecesi
adeo confusa sint, atque inter se discrepantia,
ut aut ex toto neglecta, aut omni pene auctoritate
destituta, vel modice in ecclesiastica disciplina
institutis apparere possint. Qua de causa saepe accidit,
ut ad poenitentiae remedium confugientibus, cum
ob canonum descriptionem confusam, tum ob presbyterorum
nostrorum ignorantiam, non facile subveniatur.
Quod an ideo potissimum fieret, non impudenter
ex me rogasti. Et quanquam idem existimem,
tamen quia non certam temporis mensuram
canonum censura expressit ad singula poenitentium
delicta adhibendam, sed in absolventium judicio
relinquendam statuit, idcirco poenitentiae salutaria
remedia ab imperitis quidem sacerdotibus non pro
delictorum qualitate providentur, a piis quidem et
canonicis scripturis institutis, eadem facile prout
uniuscujuslibet infirmitas requirit, adhibentur. Et
quia hoc res ita habet, eo me dilectio tua rogavit,
ut opellam hanc congestam junioribus nostris legendam
proponerem, quo ipsi in idonea nimirum aetate,
ea discant, quae vel serior aequalium nostrorum
aetas modo assequi non possit, vel antecessorum
negligentia non attigit. Utpote decentissimum fore
existimans, ut quis cum omni probitate se discipulum
prius exhibeat, quam doctoris auctoritatem
apud vulgum temere praesumat. Et in scholis discat,
quod suae fidei commissos doceat. Equidem hanc
tuam petitionem, dilectissime frater, justissimam
judicavi, proque isto tam pio ad divinam religionem
affectu, gratias maximas habeo, quem pro Ecclesiae
nostrae statu, non segni sollicitudine jugiter desudate
animadverto. Verum quod tuam exhortationem
mihi saepius inculcatam tandiu distuli, ignaviae, torporique
meo minime adscribendum putabis: siquidem
duae impediverunt me causae, quominus tibi pro
tuo desiderio prompte morem gessi. Quarum alteram
inevitabiles Ecclesiae nostrae necessitates attulerunt,
quae quotidie fluctuum more in nos emergunt. Altera
ex gravibus saecularium rerum curis oboritur, ad
quas inviti, imperialium mandatorum onere pertrahimur,
quae duo sane animum meum ad coelestia
enitentem altiuscule assurgere non permittunt. Nam
dum pluribus rebus inquietatur animus, infirmior
est, quam ut unicuilibet par esse possit. Nihilominus
tamen sanctis tuis petitionibus obsecutus synodalia
praecepta, sanctaque instituta, tam ex sanctorum
Patrum sententiis, quam ex canonicis scriptis,
adjutore Deo, in unum fascem ex amplissimo orbe
collegi. Eaque ut potui, uno veluti corpore connexa,
viginti libris distinxi, ita ut quisquis eos diligenter
legerit, fructum non vulgarem sentiet se brevi consequi
posse. Perutilem quidem in docenda plebe,
firmum autem propter Scripturarum auctoritatem,
honestum tanquam studio et diligentia acquisitum.
Neque enim sacerdotis nomen meretur, qui, quam
sollicite Evangelicam minam expendi oportet ignorat,
ut caecus caeco dux esse non potest. Quamobrem
hunc meum laborem nemo, ut collecticium
aspernetur. Certe coegit sacrarum in immensum
Scripturarum diffusa amplitudo, necnon nostrorum
negligentia, et inscitia sacerdotum, in hoc genere
desudare, in quo colligere quidem licitum fuit,
canones vero soli mihi sanxire illicitum. Quantis
autem hoc laboribus, atque vigiliis praestiterim,
Deus Opt. judicabit, quem, quod pro nostrae Ecclesiae
necessitate fecerim, non latet. Quare etiam si
nostrae provinciae limites non exierit, nihil omnino
aegre feremus, modo nostrorum ministrorum manibus
teratur. Porro legentibus, etiam id persuasum
esse cupimus, nihil de meo in hoc opere additum
esse, sed ex divinis testimoniis Scripturarum singula
esse decerpta, ea sane fide, ut perpetuam auctoritatem
habitura non dubitem. Ex quibus autem scriptis
selegerim ordo sequens indicat Bene vale, et
orationibus me adjuva.
EX QUIBUS LOCIS AUCTORUM SCRIPTIS ECCLESIASTICA HAEC DECRETA COLLEGERIT.
Ex canonibus, qui Corpus canonum vocantur.
Ex apostolorum canone.
Ex transmarinis conciliis.
Ex conciliis in Germania, Gallia, Hispania, celebratis.
Ex Romanorum pontificum decretis.
Ex evangelicis apostolicisque Scripturis.
Ex Veteri Testamento.
Ex libris sancti Gregorii.
Ex Hieronymo, Augustino, Ambrosio, Benedicto,
Basilio Magno, Isidoro.
Ex Poenitentiali Romano.
Ex Poenitentiali Theodori | null | f5517688-73f4-4d8c-87df-c7d5ecbf2e31 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
.
Ex Poenitentiali Bedae.
INDEX SINGULORUM LIBRORUM BURCHARDI WORMACIENSIS EPISCOPI #Breviter quid quoquo libro continetur ostendens.@#
Primus liber continet de potestate et primatu apostolicae
sedis, patriarcharum, caeterorumque primatuum
metropolitanorum, et de synodo celebranda,
et vocatione ad synodum. De accusatis, et accusatoribus,
et testibus. De exspoliatis injuste. De judicibus,
ac de omni honore competenti, ac dignitate, et
diverso negotio et ministerio episcoporum.
Secundus liber continet de congruenti dignitate,
et diversa institutione, ac nutrimento, vel qualitate
vitae, et diverso negotio, et ministerio presbyterorum
et diaconorum, seu reliquorum ordinum ecclesiasticorum.
Tertius liber continet de divinarum domorum institutione,
et cultu, et honore. De decimis et oblationibus
et justitiis singulorum, et qui libri in sacro
catalogo recipiantur, qui vero apocryphi, et quando
apponendi sint.
Quartus liber continet sacramentum baptismatis,
et ministerium baptizandorum et baptizatorum, et
consignandorum et consignatorum.
Quintus liber continet de sacramento corporis et
sanguinis Domini, et de perceptione et observatione
eorum.
Sextus liber continet de homicidiis sponte, et non
sponte commissis, et de parricidiis, et de fratricidiis,
et de illis qui uxores legitimas et seniores suos interficiunt,
et de occisione ecclesiasticorum, et de
observatione, et de poenitentia singulorum.
Septimus liber continet de incesta copulatione
consanguinitatis, et in quo geniculo fideles et conjungi
et separari debeant: et de revocatione, et de
poenitentia singulorum.
Octavus liber continet de viris ac feminis Deo dicatis,
et sacrum propositum transgredientibus, et de
revocatione, et de poenitentia eorum.
Nonus liber continet de virginibus et viduis non
velatis, de raptoribus earum, et de separatione eorum,
de conjunctione legitimorum connubiorum, de
concubinis, et de transgressione, et poenitentia singulorum.
Decimus liber continet de incantatoribus, et de
auguribus, de divinis, de sortilegis, et de variis illusionibus
diaboli, et de maledicis, et de contentiosis,
et de conspiratoribus, et de poenitentia singulorum.
Undecimus liber continet de excommunicandis et
excommunicatis, de furibus, et de praedatoribus, et
de praesumptione, et contemptu, et negligentia, et
reconciliatione, et poenitentia eorum.
Duodecimus liber continet de perjurio, et de poenitentia
ejus.
Tertius decimus liber continet de veneratione, et
observatione sacri jejunii.
Quartus decimus liber continet de crapula, et ebrietate,
et de poenitentia eorum.
Quintus decimus liber continet de imperatoribus,
de principibus, et de reliquis laicis, et de ministerio
eorum.
Sextus decimus liber continet de accusatoribus,
de judicibus, de defensoribus, de falsis testibus, et
de poenitentia singulorum.
Septimus decimus liber continet de fornicatione,
et incestu diversi generis, et de poenitentia utriusque
sexus, et diversae aetatis.
Octavus decimus liber continet de visitatione, et
poenitentia, et reconciliatione infirmorum.
Nonus decimus liber, qui Corrector vocatur, continet
correctiones corporum et animarum medicinas,
et docet unumquemque sacerdotem, etiam simplicem,
quo modo, vel qualiter unicuique succurrere
valeat, ordinato, vel sine ordine, pauperi, diviti,
puero, juveni, seni, decrepito, sano, infirmo, in
omni aetate, in utroque sexu.
Vigesimus liber Speculationum vocatur: speculatur
enim de providentia, et de praedestinatione divina,
et de adventu Antichristi, de ejus operibus, de
resurrectione, de die judicii, de infernalibus poenis,
de felicitate perpetuae vitae.
LIBER PRIMUS. INDEX CAPITULORUM
II.
De privilegio beato Petro Domini vice solummodo
commisso, et de discretione potestatis, quae inter
CAP. I. Quod in Novo Testamento post Christum
Dominum nostrum a Petro sacerdotalis coeperit
ordo.
apostolos fuit.
III. Ut summus sacerdos non vocetur Romanus pontifex,
sed primae sedis episcopus.
IV. Quod bipartitus sit ordo sacerdotum.
V. Ut non laici, nec bigami, non viduarum mariti,
sed irreprehensibiles ordinentur episcopi.
VI. Ut dum episcopus eligitur, si contradictores habeat,
quinque episcopi conveniant.
VII. Quod, nolentibus clericis vel populis, nemo debeat
episcopus ordinari.
VIII. Qui episcopi sunt ordinandi, quod debeant
prius examinari.
IX. Ut episcopi diligentissime probentur antequam
ordinentur.
X. Quod populo non liceat per se sacerdotum facere
lectiones.
XI. Quod non habeantur episcopi, quos nec clerus
nec populus elegit, nec comprovinciales episcopi | null | 0cb5760e-b312-469f-9088-b6ace2b125d1 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
consecrarunt.
XII. Quod nullus ordinari episcopus debeat, nisi ex
conventione.
XIII. De illis qui accipiunt regimina Ecclesiarum, et
cunctos fastu superbiae parvipendunt.
XIV. De illis episcopis qui superbire incipiunt.
XV. Quod ordinationes episcoporum apostolica auctoritate
a cunctis comprovincialibus fieri debeant.
XVI. Ne laicus fiat episcopus ante triginta annos, et
ante anni conversionem.
XVII. De laicis non temere faciendos episcopos.
XX.
Quod episcopus esse non possit, qui nesciente
XVIII. Quod per gradus ecclesiasticos, ad episcopatus
debeat officium perveniri.
XIX. Ut laicam communionem non accipiat, qui per
ambitionem episcopatum acceperit.
metropolitano consecratus fuerit.
XXI. Ne episcopi per Simoniacam haeresim regiminis
locum obtineant.
XXII. De his qui pretio sacram mercati sunt dignitatem.
XXIII. De eadem re.
XXIV. Quod non oporteat ordinationes episcoporum
diu differri.
XXV. De ordinationibus episcoporum diu differendis
minime.
XXVI. Quando quis debeat a vicinis provinciae episcopis
ordinari.
XXVII. Ut episcopus non consecretur sine tribus
episcopis.
XXVIII. Ut episcopus non minus quam a tribus ordinetur,
et, si fieri possit, archiepiscopus ab omnibus
comprovincialibus.
XXIX. De episcopo qui alium sine sua voluntate
episcopum ordinaverat.
XXX. De abjectione ejus, quem duo praesumpserint
ordinare episcopi.
XXXI. De non ordinandis episcopis per vicos et modicas
civitates.
XXXII. De eadem re.
XXXIII. De Waniba rege Gallorum, qui contra Canones
in quadam villula episcopatum fecerat,
quomodo annullatum est.
XXXIV. Ut plebs quae nunquam habuit episcopum,
nisi ex consensu non habeat.
XLII.
Quod auctoritas congregandarum synodorum
XXXV. Ut nequaquam in duos metropolitanos provincia
dividatur.
XXXVI. De illis episcopis qui non sunt recepti ab
illis, ad quos sunt ordinati, vel denominati.
XXXVII. De episcopo qui Ecclesiam, ad quam ordinatus
est, adire neglexerit.
XXXVIII. De episcopo qui non susceperit officium
sibi commissum.
XXXIX. De episcopo vacante, qui Ecclesiam vacantem
invaserit.
XL. De episcopo qui est ordinatus ad Ecclesiam,
et non est receptus.
XLI. De his qui promoventur ad episcopatum, nec
recipiuntur.
LI.
De episcopo qui per aegritudinem ad synodum
apostolicae sedi commissa sit.
XLIII. Quod bini conventus episcopales singulis annis
fieri debeant.
XLIV. De synodis, quo tempore sint habendae.
XLV. De synodo congreganda.
XLVI. De archiepiscopo qui tempore pacis ultra
biennium synodum annuntiare neglexerit.
XLVII. De episcopis ad synodum vocatis, ut venire
non contemnant.
XLVIII. Quales epistolae a metropolitano sint fratribus
dirigendae.
XLIX. De eadem re.
L. De episcopo qui synodo adesse neglexerit.
non venerit.
LII. De episcopis ad synodum vocatis, et venire, et
missos suos mittere dedignantibus.
LIII. Concilium universale non nisi necessitate faciendum.
LIV. Ut episcopi posteriores se prioribus suis non
praeferant.
LV. Ut episcopi sui ordinis tempus observent, alter
alteri honorem praebens.
LVI. De episcoporum ordine, ut qui posterius ordinati
sunt, prioribus se non audeant anteferre.
LVII. De rebus dubiis in conciliis episcoporum
emergentibus.
LVIII. Ut episcopi in synodo residentes, quae ad
emendationem vitae pertineant primum emendent.
LXV.
Ut nullus metropolitanus absque omnium
LIX. De metropolitano si comprovincialem episcopum
in sua causa audire distulerit.
LX. Ut episcopi justa judicia semper dijudicent.
LXI. Ut canonum statuta ab omnibus rite custodiantur,
et nullus ea suo sensu dijudicare praesumat.
LXII. De dissidentibus episcopis.
LXIII. De inflatione metropolitanorum et fastu, et de
episcopis ac reliquis clericis qui laeduntur a metropolitano.
LXIV. Ut plebes alienas alius episcopus non usurpet.
comprovincialium episcoporum praesentia aliquorum
audiat causas.
LXVI. Ut nullus primas vel metropolitanus aliquid
agat de Ecclesiis, vel parochiis comprovincialium
episcoporum et de ipsorum causis, sine eorum
consilio omnium, et nec ipsi aliquid agant sine
ejus consilio, nisi quantum ad proprias pertinet
parochias.
LXVII. De contentione parochiae.
LXVIII. Ut episcopi qui negligunt loca sua, a vicinis
episcopis ut se corrigant, admoneantur.
LXIX. De duobus episcopis altercantibus de parochia
cujusdam basilicae.
LXX. De episcopis qui contendunt de parochiis
suis.
LXXI. Ut in altera parochia clericos alterius dioecesis
episcopus nullatenus ordinet.
LXXII. Ut nullo modo de | null | d0e82f3d-7add-40c3-b69b-3f605928aa13 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
una parochia ad aliam
episcopus transeat.
LXXIII. De praesumptione alienae dioecesis
LXXIV. Ne episcopus, sua civitate despecta, ambitus
causa ad aliam transeat.
LXXV. Ut ab episcopis aliena parochia minime
pervadatur.
LXXVI. De eadem re.
LXXVII. De mutatione episcoporum.
LXXVIII. De eadem re.
LXXIX. De eadem re.
LXXX. De episcopo qui in sua fuerit persecutus Ecclesia,
quod ad aliam ei sit fugiendum.
LXXXVIII.
Qualem ministrum episcopus juxta se
LXXXI. De episcopo qui principalem cathedram
suae Ecclesiae negligit.
LXXXII. De episcopis qui sedes suas negligunt, et
in possessionibus suis longe positis diu morantur.
LXXXIII. De episcopis, ut singulis annis parochiam
suam circueant.
LXXXIV. De episcopis qui raro aut nunquam per
seipsos plebes sibi commissas visitant.
LXXXV. Ut episcopi presbyteros suos de ministeriis
illorum diligenter discutiant.
LXXXVI. Ut episcopus cum paucis suam parochiam
circumeat.
LXXXVII. Si episcopus parochiam suam visitare nequiverit,
viros probabilis vitae pro se mittat.
habere debeat.
LXXXIX. De episcopo, ne laicum ponat sibi vicarium.
XC. Ut in circuitione episcopi, omnes qui sunt in
parochia singularum Ecclesiarum matricum, exceptis
infirmis, ad synodum ejus venire debeant.
XCI. Decretalis constitutio Eutychiani papae, quid
episcopi in synodo inquirere debeant.
XCII. Jusjurandum synodale.
XCIII. Juramentum caeterorum.
XCIV. Post datum sacramentum episcopi illos qui
juraverint per octoginta octo interrogationes, quae
in contextu secundum ordinem inveniuntur, diligentissime
interrogent.
CII.
Ut in die Dominica rerum dijudicationes non
XCV. Ut episcopi libros gentilium non legant.
XCVI. Ut episcopi, prout vulgus intelligere possit,
secundum proprietatem communis linguae illorum
praedicationem temperent.
XCVII. Reprehensio episcopi in pulpito paganos libros
exponentis, eo quod cum Jovis laudibus
Christi laudes non conveniant.
XCVIII. Quantum discrimen immineat pastoribus,
qui veritatem Christi praedicare negligunt.
XCIX. Quod episcopum oporteat sine intermissione
Ecclesiam suam docere, et amare.
C. De ignorantia omnibus maxime sacerdotibus vitanda.
CI. Ut episcopus dissidentes concordare compellat.
fiant.
CIII. De domestica et interiori conversatione.
CIV. Ut episcopus quasi hospes se continere debeat.
CV. Ut episcopi frequenter missas celebrent.
CVI. Ne episcopus pretio corruptus alterius clericum
ordinare praesumat.
CVII. Ut episcopus clericos alterius parochiae nulla
tenus ordinet.
CVIII. Ut nullus episcopus, in alterius episcopi parochia,
ad promotionem ministerii accedere praesumat.
CIX. Ne episcopus alterius Ecclesiae clericum audacter
invadere attentet.
CX. De non praesumendis illicitis ordinationibus.
CXIX.
De suscipiendis episcopis qui persecutionem
CXI. De episcopo caeco, qui, per presbyterum suum,
presbyterum et diaconos duos ordinaverat.
CXII. Quod non oporteat episcopum per pecuniam
quempiam ordinare.
CXIII. Quod munus etiam sit a lingua vitandum.
CXIV. Ut non valeat sententia episcopi, nisi clericorum
suorum praesentia firmetur.
CXV. Ut episcopus secundum reditum Ecclesiarum,
numerum clericorum faciat.
CXVI. De episcopis peregrinis.
CXVII. Ut levitate vagantes episcopi, ad propria redire
compellantur.
CXVIII. Quandiu episcopus in aliena civitate remoretur.
CXXVI.
Quod episcopos Dominus ad glorificandum
patiuntur.
CXX. De illis qui se dicunt episcopos esse.
CXXI. Qualiter peregrini episcopi recipiantur.
CXXII. De episcopis vel presbyteris ignotis, ut ante
probationem synodalem ministrare non permittantur.
CXXIII. Ut episcopus hostilitate expulsus ad aliam
vacantem transeat Ecclesiam.
CXXIV. De episcopis quod omnes homines eis
jure obedire debeant.
CXXV. Quod episcopi claves sint Ecclesiae, et habeant
potestatem claudere coelum, et aperire portas
ejus.
se elegerit, et quod omnes principes terrae eis
obedire oporteat, et capita sua submittere.
CXXVII. De episcopis, quod se invicem diligere debeant.
CXXVIII. Ut episcopus episcopum alium non conculcet.
CXXIX. De episcopis qui a se fratrum adjutorio subtraxerint.
CXXX. De episcopis qui se, quasi canino dente, invicem
corroserint.
CXXXI. De episcopis qui fratribus nocere desiderant.
CXXXII. Ut de episcopo suo nullus querelam faciat,
nisi prius eum de eadem saepe interpellet.
CXXXIII. Ut episcopi a solo Domino sint dijudicandi.
CXXXIV. Nimis timendum et praevidendum ne offendantur
episcopi.
CXXXV. De episcopis qui ab ovibus suis criminantur,
ut eorum criminatio non recipiatur.
CXXXVI. Episcopos a suis | null | 15288d2d-7aa8-4ffa-94db-03af29e03829 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
ovibus non reprehendendos,
quod absit, nisi in fide erraverint.
CXXXVII. De eadem re.
CXXXVIII. De eadem re.
CXXXIX. De eadem re.
CXL. De infamatis et dilaceratis episcopis, et a civitatibus
propriis pulsis.
CXLI. Ut episcopus non dijudicetur, qui suis rebus
est exspoliatus.
CXLII. De eadem re.
CXLIII. De eadem re.
CXLIV. Ut episcopi criminati libere apostolicam
appellent sedem, et pleraque alia circa judicium
observanda.
CXLV. Episcopus si ab aliquo pulsatur, per episcopos
judices causa finiatur.
CXLVI. De episcopis judicibus quos communis
sensus elegerit.
CXLVII. Ut episcopi comprovinciales peregrina
judicia non patiantur.
CXLVIII. De episcopo criminato, si judicem suspectum
habuerit.
CXLIX. Si quis episcopus in crimine detentus fuerit,
et non potest plurimos congregare, a duodecim
episcopis audiatur.
CLVII.
Ut primates de accusato episcopo non ante
sententiam proferant damnationis, quam aut reum
CL. De episcopo criminato, si episcopi comprovinciales
in ejus criminatione dissenserint.
CLI. Ut episcopis nullus laicus crimen imponere
possit.
CLII. Quod inimici accusatores esse non possint.
CLIII. Ut episcopi accusatorum episcoporum judices
esse debeant.
CLIV. Qualiter accusatus episcopus discutiendus sit
apud patriarchas vel primates, et quot testibus
convinci debeat.
CLV. De patriarchis et primatibus.
CLVI. De vocatione accusati episcopi.
CLXIV.
Quod neganda sit accusatis licentia criminandi,
priusquam se crimine exuerint, et familiaribus
seipsum confiteatur, aut canonice per innocentes
testes convincatur.
CLVIII. Qualis primas esse, vel quid agere debeat.
CLIX. Ut episcopi singularum gentium sciant quis
inter eos sit primus.
CLX. Ut episcopus accusatus non communione privetur,
nisi die statuta venire noluerit.
CLXI. De Maximo episcopo, variis criminibus infamato,
et ad synodum saepius vocato, qui venire
et se excusare neglexerat
CLXII. De episcopo inculpato qui ad synodum vocatus
venire contempserat.
CLXIII. Qui primates sint, qui metropolitani.
atque sponte confessis, et his qui hesterno
aut perendie, aut ante fuerunt inimici.
CLXV. De criminationibus adversus doctores non
suscipiendis, et de peregrinis judiciis.
CLXVI. Ut adversus doctorem accusationes nemo
suscipiat.
CLXVII. Ut nemo episcopum apud saeculares accuset.
CLXVIII. De episcopis in judicium saeculare non
vocandis.
CLXIX. Ut non accusetur episcopus a criminosis.
CLXX. Quod nullus episcopus extra suam provinciam
ad judicium invitetur.
CLXXI. De accusatoribus, et testibus episcoporum.
CLXXII. De eadem re.
CLXXIII. Quae sint infames personae.
CLXXIV. De episcopo accusato, et ab accusatoribus
recipiendis, et vocatione.
CLXXV. De damnatione episcoporum, accusantium
episcopum absque auctoritate apostolicae sedis.
CLXXVI. Ut accusatus vel judicatus ab episcopis
comprovincialibus, licenter appellet, et adeat Romanum
pontificem.
CLXXVII. Ut per scripta nullius accusatio suscipiatur
eo absente qui accusatur.
CLXXVIII. Ut difficilores causae ad apicem Romanae
sedis referantur, ut apostolico terminentur judicio,
cujus sedis autoritate omnes Ecclesiae reguntur.
CLXXIX. Quod omnes episcopi possint appellare
Romanam sedem in necessitatibus positi.
CLXXX. De induciis criminatorum episcoporum,
quales esse debent.
CLXXXI. De episcopo Centuriensi, qui causam suam
in synodo agere renuerat.
CLXXXII. Judicium episcopi qui pro crimine ejectus
ab officio, postea episcopatum more praedonis
invasit.
CLXXXIII. Cur sancti apostoli eorumque successores
voluerint difficilem esse accusationem sacerdotum.
CLXXXIV. Si episcopus expulsus ausus fuerit ingredi
civitatem.
CLXXXV. De episcopis qui, se viventibus, successores
eligere desiderant.
CLXXXVI. Ut episcopo vivente nullus superordinetur.
CLXXXVII. Quod non liceat episcopo successorem
eligere.
CLXXXVIII. Quod nusquam canones praecipiant, ut
pro aegritudine episcopi, alius succedat, et si ipse
pro sua molestia petierit, qualiter fieri possit.
CLXXXIX. De Ariminensi episcopo, dolore capitis
laborante, et in ejus loco altero subrogato.
CXC. De episcopo qui per infirmitatem in hebetudinem
mentis inciderit.
CXCI. De episcopo qui propter dolorem capitis saepe
in amentiam devenerat.
CXCIX.
Si quis ex ecclesiastico ordine damnatus
CXCII. De restitutis episcopis per Romanum pontificem.
CXCIII. Ut sacerdotes Domini, sicut vulgus facere
solet, jurare non praesumant, vel compellantur.
CXCIV. De episcopo sinistro rumore asperso, per
sacramentum autem et purgato et absoluto.
CXCV. Correctio episcopi qui concubinam habuit | null | 9ac5098f-6804-434d-be5a-7db99049640f | latin_170m_raw | null | None | None | None |
.
CXCVI. De episcopo per sacramentum purgato et
absoluto.
CXCVII. Qualiter senex episcopus corripiendus sit,
et quomodo mali ejus consiliarii excommunicandi.
CXCVIII. De purgatione Leonis papae.
fuerit a synodo, et ausus fuerit de sacro ministerio
aliquid contingere.
CC. Si aliquis ex ecclesiastico ordine excommunicatus
fuerit, et communicare praesumpserit, seipsum
damnat.
CCI. De ordinatis si aliquis illorum percussor exstiterit.
CCII. De episcopis sua manu caedentibus.
CCIII. De illo qui seipsum et sibi commissos corrigere
neglexerit.
CCIV. De eadem re.
CCV. De malo pastore quem suae oves fugiunt.
CCVI. De illo qui nobilitatem Dei a se ejicit.
CCVII. Quod non sunt omnes filii sanctorum, qui
tenent loca sanctorum.
CCVIII. Quod nullus ex genere, nec ex loco gloriari
debeat.
CCIX. De sacerdotibus qui ovibus suis mala exempla
praebent.
CCX. Ut tantum curam rerum ecclesiasticarum episcopus
habeat.
CCXI. De usu pallii, ne a metropolitanis praesumptive
utatur.
CCXII. Quod episcopus res suae Ecclesiae, nisi cum
suo prius commutet, testamentare non possit.
CCXIII. De episcopo qui res suae Ecclesiae parentibus
suis indiscrete tribuit.
CCXIV. De eadem re.
CCXV. Ne episcopus de rebus viduatae Ecclesiae quidquam
alienare praesumat.
CCXVI. De illis qui ad sacerdotum exsequias venire
contendunt.
CCXVII. Ut quidquid episcopo relinquitur, id emissum
in facultates Ecclesiae computetur.
CCXVIII. Ut nullus episcopus, nisi cum consilio
caeterorum episcoporum et principis, in hostem
ire debeat.
CCXIX. De eadem re.
CCXX. De eo si quis ab apostolico falsam epistolam
detulerit.
CCXXI. De accusatis episcopis.
CCXXII. Quod non ita in ecclesiasticis agendum sit
negotiis, sicut in saecularibus.
CCXXIII. Quod nulli, papa vivente, alium eligere
liceat.
CCXXIV. De sessione episcopi.
CCXXV. Item de ordinatione episcopi.
CCXXVI. Quae sacerdotes Dei declinare debeant.
CCXXVII. De haereditate episcopi caeterorumque ecclesiasticorum.
CCXXVIII. Ne episcopi propter suam quietem, plebem
sibi commissam negligere praesumant.
CCXXIX. De episcopis qui, non visitatis parochiis,
pretium servitutis requirunt.
CCXXX. De purgatione episcoporum.
CCXXXI. De eo qui ex monacho factus fuerit episcopus.
CCXXXII. De illo qui de aliqua haeresi infamatur,
quod in sacro conventu formulam istius professionis
recitare debeat.
CCXXXIII. De damnatis episcopis, et post reconciliatis.
#Indicis capitulorum finis.@#
CCXXXIV. De episcoporum transmutatione.
LIBER PRIMUS #De primatu Ecclesiae.@#
CAP. I.-- #Quod in Novo Testamento post Christum Dominum nostrum a Petro sacerdotalis coeperit ordo.@#
( #Ex epistola Anacleti papae ad episcopos Italiae directa.@# )
In Novo autem Testamento post Christum dominum
nostrum, a Petro sacerdotalis coepit ordo,
quia ipsi primo pontificatus in Ecclesia Christi datus
est, dicente Domino ad eum: Tu es Petrus, et
super hanc petram aedificabo Ecclesiam meam, et
portae inferi non praevalebunt adversus eam, et tibi
dabo claves regni coelorum. Hic ergo ligandi solvendique
potestatem primus accepit a Domino, primusque
ad fidem populum Dei gratia, et virtute suae
praedicationis adduxit.
CAP. II.-- #De privilegio beato Petro Domini vice solummodo commisso, et discretione potestatis, quae inter apostolos fuit.@#
( #Ex epistola Melchiadis papae, Hispanis episcopis
directa.@# ) Atque hoc privilegium beato clavigero Petro,
sua vice solummodo commisit, quod ejus juste
praerogativum successit sedi, futuris haereditandum,
atque tenendum temporibus, quomodo et inter beatissimos
apostolos fuit quaedam discretio potestatis.
Et licet cunctorum par electio foret, beato tamen
Petro concessum est ut aliis praeemineret, et eorum
quae ad querelam venirent causas, et interrogationes
prudenter disponeret. Quod Dei ordinatione taliter
ordinatum esse credimus, ne omnes posteri eorum
cuncta sibi vendicarent: sed semper majores causae,
sicut sunt episcoporum, et potiorum curae negotiorum
ad unam beati principis apostolorum Petri sedem
confluerent, ut inde suscipiant finem judiciorum
unde acceperunt initium institutionum, ne
quandoque a suo discreparent capite.
CAP. III.-- #Ut summus sacerdos non vocetur Romanus pontifex, sed primae sedis episcopus.@#
(Can. Afric. can. 6.) Ut primae sedis episcopus
non appelletur princeps sacerdotum, aut summus
sacerdos, aut aliquid hujusmodi, sed tantum primae
sedis episcopus.
CAP. IV.-- #Quod | null | 2b25828e-16b3-4e45-b804-05c3f498941b | latin_170m_raw | null | None | None | None |
bipartitus sit ordo sacerdotum.@#
#(Ex epistola Anacleti papae missa omnibus episcopis
et reliquis sacerdotibus, cap. 18.)@# Sacerdotum,
fratres, ordo bipartitus est, et sicut Dominus illum
constituit, a nullo debet perturbari. Scitis autem
apostolos a Domino esse electos, et constitutos, et
postea per diversas provincias ad praedicandum dispersos.
Cum vero messis coepit crescere, videns
paucos esse operarios, ad eorum adjumentum septuaginta
eligi praecepit discipulos. Episcopi vero apostolorum,
presbyteri quoque septuaginta discipulorum
locum tenent. Episcopi autem non in castellis
aut in modicis civitatibus debent constitui, sed presbyteri
per castella et modicas civitates atque villas,
debent ab episcopis ordinari et poni singuli tamen
per singulos titulos suos. Amplius quam isti duo
ordines sacerdotum, nec nobis collati sunt, nec apostoli
docuerunt.
CAP. V.-- #Ut non laici, nec bigami, nec viduarum mariti, sed irreprehensibiles ordinentur episcopi.@#
(Ex decr. Leonis papae, titulo 33.) In civitatibus
quarum rectores obierint, de substituendis episcopis
haec forma servetur, ut is qui ordinandus est,
etiam si bonae vitae testimonio fulciatur, non laicus,
nec neophitus, nec secundae conjugis sit maritus, aut
qui unam quidem habeat vel habuerit, et quam sibi
viduam copularit. Sacerdotum enim tam excellens
est electio, ut quae in aliis membris Ecclesiae non
vocantur ad culpam, in illis tamen habeantur illicita.
CAP. VI.-- #Ut dum episcopus eligitur, si contradictores habeat, quinque episcopi conveniant.@#
(Ex concil. Africano, cap. 17.) Sed et illud est statuendum,
ut quando ad eligendum episcopum convenerimus,
si qua contradictio fuerit oborta, quia talia
facta sunt apud nos, non praesumant, ad purgandum
eum, qui ordinandus est, tres episcopi jam,
sed postulentur ad numerum supradictorum si haberi
possunt duo, in eadem plebe cui ordinandus
est, et discutiantur primo personae contradicentium.
Postremo etiam illa quae objiciuntur, pertractentur.
Et cum purgatus fuerit sub conspectu publico, ita
demum ordinetur. Si hoc cum vestrae sanctitatis
animo concordat, roboretur vestrae dignationis responsione.
Ab universis episcopis dictum est: Satis
placet.
CAP. VII.-- #Quod, nolentibus clericis vel populis, nemo debeat episcopus ordinari.@#
(Ex decr. Coelestini papae, cap. 18). Nullus invitis
detur episcopus; cleri, plebis et ordinis consensus,
et desiderium requiratur. Tunc alter de altera eligatur
Ecclesia, si de civitatis ipsius clericis, cui est
episcopus ordinandus, nullus dignus, quod evenire
non credimus, potuerit inveniri. Primum enim illi
reprobandi sunt, ut aliqui de alienis Ecclesiis merito
praeferantur. Habeat unusquisque suae fructum militiae
in Ecclesia, in qua suam per omnia officia transegit
aetatem. In aliena stipendia minime alter obrepat,
nec alii debitam alter sibi audeat vendicare
mercedem. Sit facultas clericis renitendi, si se viderint
praegravari. Et quos sibi ingeri ex transverso
cognoverint, non timeant refutare, qui si non, debitum
praemium, vel liberum de eo qui eos recturus
est, debent habere judicium.
CAP. VIII.-- #Qui episcopi sunt ordinandi, quod debeant prius examinari.@#
(Ex concil. Carthaginensi, cap. 1.) Qui episcopus
ordinandus est, antea examinetur, si natura prudens
est, si docibilis, si moribus temperatus, si vita castus,
si sobrius, si semper sui negocii cavens, si humilis,
si affabilis, si misericors, si litteratus, si in lege Domini
instructus, si in Scripturarum sensibus cautus,
si in dogmatibus ecclesiasticis exercitatus. Et ante
omnia, si fidei documenta verbis simplicibus asserat,
id est, Patrem, et Filium, et Spiritum sanctum, unum
Dominum esse confirmans, totamque in Trinitate Deitatem,
coessentialem, et consubstantialem, et coaeternalem,
et coomnipotentem praedicans, singulamque
in Trinitate personam plenum Deum, et totas
tres personas, unum Deum. Si incarnationem divinam
non in Patre neque in Spiritu sancto facta, sed
in Filio tantum credat, ut qui erat in divinitate Dei
Patris Filius, ipse fieret in homine hominis matris
filius: Deus verus ex Patre, homo verus ex matre:
carnem ex matris visceribus habens, et animam humanam
rationalem: simul in eo utramque naturam,
id est, hominis et Dei: persona una, unus Filius, unus | null | 02dd1372-21a2-4bd9-b771-76c17f5302b0 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
Christus, unus Dominus creaturarum omnium quae
sunt, et Auctorem, et Dominum, et Creatorem cum
Patre et Spiritu sancto omnium creaturarum. Qui
passus sit vera carnis passione, mortuus vera corporis
sui morte, resurrexit vera carnis suae resurrectione,
et vera animae resumptione, in qua veniet
judicare vivos et mortuos. Quaerendum etiam ab eo,
si Novi et Veteris Testamenti, id est, legis et prophetarum,
et apostolorum, unum eumdemque credat
Auctorem et Dominum. Si diabolus non per conditionem,
sed per arbitrium suum factus sit malus.
Quaerendum etiam ab eo, si credat hujus, quam gestamus,
et non alterius carnis resurrectionem. Si
credat judicium futurum, et recepturos singulos pro
his quae in hac carne gesserunt, vel poenas, vel
praemia. Si nuptias non improbet. Si secunda matrimonia
non condemnet. Si carnium perceptionem
non culpet. Si poenitentibus reconciliatis communicet.
Si in baptismo omnia peccata, id est tam
illud originale contractum quam illa quae voluntarie
admissa sunt, dimittantur; si extra Ecclesiam catholicam
ullus salvetur. Cum in his omnibus examinatus,
pleniterque instructus repertus fuerit, tunc
ordinetur episcopus.
CAP. IX.-- #Ut episcopi diligentissime probentur, antequam ordinentur.@#
(Ex concil. Aurelian., cap. 12.) Ut episcopi judicio
metropolitanorum, et eorum episcoporum qui circumcisa
sunt, provehantur ad ecclesiasticam potestatem,
hi videlicet, qui plurimo tempore probantur,
tam verbo fidei, quam rectae conversationis exemplo.
CAP. X.-- #Quod populo non liceat per se sacerdotum facere electiones.@#
(Ex concil. Bracar., cap. 1.) Non liceat populo
electionem facere per se, eorum qui ad sacerdotium
provocantur, sed in judicio episcoporum esse debet,
ut ipsi eum, qui ordinandus est, probent, si in sermone,
et fide, et spiritali vita edoctus sit.
CAP. XI.-- #Quod non habeantur episcopi, quos nec clerus, nec populus elegit, nec comprovinciales episcopi consecrarunt.@#
(Can. Leonis papae 15.) Nulla ratio sinit ut inter
episcopos habeantur qui nec a clericis sunt electi,
nec a plebibus expetiti, nec a comprovincialibus
episcopis cum metropolitani judicio consecrati. Unde
cum saepe quaestio de male accepto honore nascatur,
quis ambigat nequaquam et ab istis esse tribuendum
quod non doceatur fuisse collatum? Si qui autem
clerici ab istis pseudepiscopis in eis Ecclesiis
ordinati sunt, quae ad proprios episcopos pertinebant,
et ordinatio eorum cum consensu et consilio praesidentium
facta est, potest rata haberi, ita ut in ipsis
ecclesiis perseverent. Aliter autem vana habenda est
consecratio, quia nec loco fundata est, nec auctoritate
munita.
CAP. XII.-- #Quod nullus ordinari episcopus debeat, nisi ex conventione.@#
(Ex conc. Aurelian., cap. 2.) Nullus est ordinandus
episcopus, nisi convocatis clericis et parochianis, et
in unum consentientibus.
CAP. XIII.-- #De illis qui accipiunt regimina ecclesiarum, et cunctos fastu superbiae parvipendunt.@#
( #Origenes dicit:@# ) Quidam assumpta Ecclesia et
rebus divinis elevantur, et cunctos fastu superbiae
parvipendunt: hi canes magis quam principes nominantur.
CAP. XIV.-- #De illis episcopis qui superbire incipiunt.@#
( #Ex dictis Gregorii papae et apostoli Pauli.@# ) Humilis
debet esse episcopus. Gradum enim mansuetudinis
accipit, non superbiae. Paulus dicit: Decet hujusmodi
hominem mansuetum esse, non elatum, nec
superbum.
CAP. XV.-- #Quod ordinationes episcoporum apostolica auctoritate a cunctis provincialibus fieri debeant.@#
( #Ex epistola Anaclet. papae scripta episcopis Italiae,
can. nono.@# ) Ordinationes episcoporum auctoritate
apostolica ab omnibus qui in eadem fuerint provincia
sunt celebrandae, qui simul convenientes,
scrutinium diligenter agant, jejuniumque cum convenientibus
precibus celebrent, et manus cum sanctis
Evangeliis quae praedicaturi sunt imponentes,
Dominica die hora tertia orantes, sacraque unctione
exemplo prophetarum et regum, capita eorum more
apostolorum et Mosi ungentes: quia omnis sanctificatio
constat in Spiritu sancto, cujus virtus invisibilis
sancto est chrismate promulgata, hoc ritu solemnem
celebrent ordinationem. Quod si omnes simul
convenire minime potuerint, assensum tamen
suis precibus et scriptis praebeant, ut ab ipsa ordinatione
animo non desint. Porro et Hierosolymitarum
primus archiepiscopus beatus Jacobus, qui
Justus dicebatur, et secundum carnem Domini nuncupatus
est frater, a Petro, Jacobo | null | 4675e3fb-236e-4446-8950-8e6b7c60e4ae | latin_170m_raw | null | None | None | None |
et Joanne apostolis
est ordinatus, successoribus videlicet dantes formam
eorum, ut minus quam a tribus episcopis reliquisque
omnibus assensum praebentibus nullatenus
ordinetur, et cum communi voto ordinatio celebretur.
CAP. XVI.-- #Ne laicus fiat episcopus ante@# XXX #annos et ante anni conversationem.@#
(Ex concil. Arelatensi, can. 7.) Episcopatus vero
vel presbyterii honorem nullus laicus ante anni conversationem,
vel ante triginta annos accipiat.
CAP. XVII.-- #De laicis non temere faciendum episcopos.@#
(Ex concil. Sardicensi, cap. 13.) Osius episcopus
dixit: Et hoc necessarium arbitror, ut diligentissime
tractetis, si forte aut dives, aut scolasticus de
foro, aut ex administratore episcopus fuerit postulatus,
ut non prius ordinetur, nisi ante et lectoris
munere, et officio diaconi aut presbyteri fuerit perfunctus:
et ita per singulos gradus, si dignus fuerit,
ascendat ad culmen episcopatus. Potest enim per
has promotiones, quae habebunt utique prolixum
tempus, probari qua fide sit, qua modestia, qua gravitate
et verecundia; et si dignus fuerit probatus,
divino sacerdotio illustretur: quia conveniens non
est, nec ratio vel disciplina patitur, ut temere et
leviter ordinetur aut episcopus, aut presbyter, aut
diaconus, qui neophytus est; maxime cum et magister
gentium beatus apostolus Paulus, ne hoc fieret
denuntiasse et prohibuisse videatur, sed hi quorum
per longum tempus examinata sit vita, et merita
fuerint comprobata.
CAP. XVIII.-- #Quod per gradus ecclesiasticos ad episcopatus debeat officium perveniri.@#
(Ex decr. Coelest. papae Galliarum episcopis missis,
can. 16.) Ordinatos vero quosdam, fratres charissimi,
episcopos, qui nullis ecclesiasticis ordinibus ad tantae
dignitatis fastigium fuerint instituti, contra Patrum
decreta, hujus usurpatione qui se hoc recognoscit fecisse
didicimus, cum ad episcopatum his gradibus quibus
frequentissime cautum est debeat perveniri, ut
minoribus initiati officiis, ad majora firmentur. Debet
enim antea esse discipulus quisquis doctor esse desiderat,
ut possit docere quod didicit. Omnis vitae institutio
hac ad id quo tendit se ratione confirmat. Qui
minime litteris operam dederit, praeceptor non potest
esse litterarum. Qui non per singula stipendia creverit,
ad meritum stipendii ordinem non potest
pervenire. Solum sacerdotium inter ista, rogo, vilius
est, quod facilius tribuitur, cum difficilius impleatur?
CAP. XIX.-- #Ut laicam communionem non accipiat, qui per ambitionem episcopatum acceperit.@#
(Ex concil. Sardicensi, cap. 2.) Osius episcopus
dixit: Etiam si talis aliquis extiterit temerarius, ut
fortassis talem excusationem afferens asseveret
quod litteras populi acceperit, cum manifestum sit
potuisse plures praemio et mercede corrumpi eorum
qui sinceram fidem non habent, ut clamarent in
ecclesia, et ipsum petere viderentur episcopum,
omnino has fraudes damnandas esse arbitror, ita ut
nec laicam in fine communionem talis accipiat. Si
vobis omnibus placet, statuite. Synodus respondit:
Placet.
CAP. XX.-- #Quod episcopus esse non possit qui, nesciente metropolitano, consecratus fuerit.@#
(Ex concil. Arelatensi, cap. 6.) Illud autem ante
omnia claret, quod eum qui sine conscientia metropolitani
constitutus fuerit episcopus, juxta magnam
synodum esse episcopum non debere.
CAP. XXI.-- #Ne episcopi per Simoniacam haeresim regiminis locum obtineant.@#
(Ex concil. Medensi, cap. 43.) Cavendum et summopere
praecavendum ac per virtutem Christi sanguinis
interdicendum episcopis et regibus, et omnibus
sublimioribus potestatibus, atque cunctis fautoribus
et electoribus quorumcunque, atque consensoribus,
seu ordinatoribus in gradu ecclesiastico, ut
nemo per Simoniacam haeresim, regiminis locum
obtineat quacunque factione, calliditate, promissione,
seu commoditate; aut dationem per se, aut per
emissam personam, cum Spiritus sanctus inter caetera
documenta per os dicat Gregorii: Cur non perpendit
quia benedicto illi in maledictionem convertitur?
Et alibi: Dolens, inquit, dico, gemens denuntio,
quia sacerdotium quod apud vos intus cecidit,
foris diu stare non poterit.
CAP. XXII.-- #De his qui pretio sacram mercati sunt dignitatem.@#
(Ex epistola Gelasii papae, cap. 5.) Quos constiterit
indignos meritis, sacram mercatos esse pretio
dignitatem, convictos oportet arceri, quia dantem
pariter accipientemque damnatio Simonis, quam
sacra lectio testatur, involvit.
CAP. XXIII.-- #De | null | c8080cf2-deed-474f-953d-b21cc5146422 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
eadem re.@#
(Ex epist. Hormisdae papae, cap. 10.) Hoc itaque
ad priora conjungimus, ne benedictio per impositionem
manus, quae a Deo esse creditur, pretio comparetur;
quia Simon Spiritum sanctum volens pretio
mercari, apostoli fuit detestatione percussus.
CAP. XXIV.-- #Quod non oporteat ordinationes episcoporum diu differri.@#
(Cap. 25. Chalced.) Quoniam quidam metropolitanorum,
quantum comperimus, negligunt commissos
sibi greges, et ordinationes episcoporum facere
differunt, placuit sanctae synodo intra tres menses
ordinationes episcoporum celebrari, nisi forte necessitas
inexcusabilis praeparet tempus dilationis
extendi: quod si hoc minime fecerit, correptioni
Ecclesiasticae subjacebit. Veruntamen reditus Ecclesiae
viduatae penes oeconomum ejusdem Ecclesiae
integri reserventur.
CAP. XXV.-- #De ordinationibus episcoporum diu minime differendis.@#
(Ex decr. Damasi papae, cap. 2.) Quoniam quidam
metropolitanorum fidem suam secundum priscam consuetudinem
sanctae sedi apostolicae exponere detrectantes,
usum pallii neque expetunt, neque percipiunt,
ac per hoc episcoporum consecratio viduatis
Ecclesiis non sine periculo protelatur, placuit ut quisquis
metropolitanus ultra tres menses consecrationis
suae ad fidem suam exponendam, palliumque suscipiendum,
ad apostolicam sedem non miserit, commissa
sibi careat dignitate, sitque licentia metropolitanis
aliis post secundam et tertiam commonitionem
viduatis Ecclesiis cum consilio Romani pontificis
ordinando episcopum subvenire. Si vero consecrandi
episcopi negligentia provenerit, ut ultra tres menses
Ecclesia viduata consistat, communione privetur,
quousque aut loco cedat, aut se consecrandum praebere
non differat. Quod si ultra quinque menses per
suam negligentiam retinuerit viduatam Ecclesiam,
neque ibi neque alibi consecrationis donum percipiat,
imo metropolitani sui judicio cedat.
CAP. XXVI.-- #Quando quis debeat a vicinis provinciae episcopis ordinari.@#
(Can. Sardic., 5.) Osius episcopus dixit: Si
contigerit in una provincia, in qua plurimi fuerint
episcopi, unum forte remanere episcopum, et populi
convenerint, episcopi vicinae provinciae debent illum
prius convenire episcopum qui in ea provincia moratur,
et ostendere quod populi petant sibi rectorem,
et hoc justum esse, ut et ipsi veniant et cum ipso
ordinent episcopum. Quod si conventus litteris tacuerit,
et dissimulaverit, nihilque rescripserit, satisfaciendum
esse populis, ut veniant ex vicina provincia
episcopi, et ordinent episcopum.
CAP. XXVII.-- #Ut episcopus non consecretur sine tribus episcopis.@#
(Ex consilio Arelatensi, cap. 5.) Nullus episcopus
sine metropolitani permissu, nec episcopus metropolitanus
sine tribus episcopis comprovincialibus,
praesumat episcopum ordinare, ita ut alii comprovinciales
epistolis admoneantur, ut se suo responso
consensisse significent. Quod si inter partes aliqua
fuerit dubitatio, majori metropolitanus in electione
consentiat.
CAP. XXVIII.-- #Ut episcopus non ordinetur minus quam a tribus, et si fieri possit archiepiscopus ab omnibus comprovincialibus.@#
( #Ex epist. Anicii papae Ecclesiis per Galliam constitutis
directa.@# ) De ordinationibus episcoporum super
quibus nos consulere voluistis, olim in spiritu praecessoris
nostri Anacleti quaedam jam decreta reperimus.
Scimus enim beatissimum Jacobum, qui dicebatur
Justus, qui secundum etiam carnem frater
Domini nuncupatus est, a Petro, Jacobo et Joanne
apostolis, Hierosolymis episcopum esse ordinatum.
Si autem non minus quam a tribus apostolis tantus
vir fuit ordinatus, patet profecto eos formam instituente
Domino tradidisse, non minus quam a tribus
episcopis episcopum ordinari debere; sed crescente
numero episcoporum, nisi necessitas intervenerit,
debent etiam plures augeri. Si autem archiepiscopus
obierit, et alter ordinandus archiepiscopus fuerit,
omnes ejusdem provinciae episcopi ad sedem metropolitanam
conveniant, ut ab omnibus ipse eligatur
et ordinetur. Oportet autem ut ipse qui illis omnibus
praeesse debet, ab omnibus illis eligatur et ordinetur.
Reliqui vero comprovinciales episcopi, si necesse
fuerit, caeteris consentientibus, a tribus jussu
archiepiscopi consecrari possunt episcopi, sed melius
est si ipse cum omnibus eum qui dignus est elegerit,
et cuncti pariter consecraverint pontificem. Et
licet istud necessitate cogente concessum sit, illud
autem quod de archiepiscopi consecratione praeceptum
atque praedictum est, id est, ut omnes suffraganei
eum ordinent, nullatenus immutari licet, quia
qui illis praeest, ab omnibus episcopis quibus praeest,
debet constitui. Sin aliter praesumptum fuerit,
viribus carere non dubium est, quia irrita erit ejus
secus acta ordinatio.
CAP. XXIX.-- #De episcopo qui alium sine sua voluntate episcopum ordinaverat.@#
(Ex epist. Simplicii papae missa | null | 936c8ae5-312a-4a25-9797-385391019c89 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
Joanni Ravennati
episcop., cap. 1.) Si quis esset intuitus ad normam
ecclesiasticae disciplinae, vel si quid apud te sacerdotalis
modestiae teneretur, nunquam plectibiles perpetrarentur
excessus. A quibus si nullo te paternarum
regularum poteras continere praecepto, saltem
sanctae memoriae praedecessoris tui fueras revocandus
exemplo, qui cum faciendo presbyterum minus
deliquisset invitum, senserat tamen dignum pro tali
usurpatione judicium. Ubi ista didicisti, quae in
fratrem et coepiscopum nostrum Gregorium, non
electione, sed invidia perpetrasti, quem inexcusabili
violentia pertrahi ad te passus es, atque vexari, ut
ei honorem tantum, non per animi tranquillitatem,
sed per amentiam, sicut dicendum est, irrogares?
Neque enim talia potuissent fieri, sanitate consilii.
Nolumus exaggerare quod gestum est, ne cogamur
judicare quod dignum est. Nam privilegium meretur
amittere, qui permissa sibi abutitur potestate.
CAP. XXX.-- #De abjectione ejus quem duo praesumpserint ordinare episcopi.@#
(Ex concil. Arausic., cap. 20) De abjectione ejus
quem duo praesumpserint ordinare episcopi, in nostris
provinciis placuit de praesumptoribus, ut sicubi
contigerit duos episcopos tertium consecrare, et
ipse et auctores damnabuntur, quo cautius ea quae
sunt antiquitus statuta serventur.
CAP. XXXI.-- #De non ordinandis episcopis per vicos et modicas civitates.@#
(Ex concil. Sardicensi, cap. 6.) Licentia vero
danda non est ordinandi episcopum, aut in vico
aliquo, aut in modica civitate, cui sufficit unus presbyter:
quia non est necesse ibi episcopum fieri, ne
vilescat nomen episcopi et auctoritas. Non debent
illi ex alia provincia invitati facere episcopum, nisi
aut in his civitatibus quae episcopos habuerunt, aut
si qua talis aut tam populosa est civitas, quae mereatur
habere episcopum. Si hoc omnibus placet.
Synodus respondit: Placet.
CAP. XXXII.-- #De eadem re.@#
(Ex decret. Leonis papae, cap. 49.) Illud sane quod
ad sacerdotalem pertinet dignitatem, inter omnia
volumus canonum statuta servari, ut non in quibuslibet
locis neque quibuscunque castellis, et ubi antea
non fuerunt episcopi, consecrentur, cum ubi minores
sunt plebes minoresque conventus, presbyterorum
cura sufficiat, episcopalia autem gubernacula,
nonnisi majoribus populis et frequentioribus civitatibus
oporteat praesidere, ne quod sanctorum Patrum
divinitus inspirata decreta vetuerunt, viculis et
possessionibus, vel obscuris et solitariis municipiis
tribuatur sacerdotale fastigium et honor cui debent
excellentiora committi, ipse sui numerositate vilescat.
CAP. XXXIII.-- #De Wamba, rege Gallorum, qui centra canones in quadam villula episcopatum fecerat, quomodo annullatum est.@#
(Ex concil. Toletano XIII, can. 4.) Majoribus institutionibus
contraire, et sanctorum Patrum decreta
convellere, quid aliud est quam vinculum societatis
Christi abrumpere, et usurpatae praeceptionis licentia,
statum Ecclesiae dissipare? Prosequente igitur
venerabili et sanctissimo viro fratre nostro Stephano
Emeretensis sedis episcopo, res nobis novellae
praesumptionis usurpatione sese intulit pertractanda,
tanto communionis nostrae judicio convellenda,
quanto et pravitatis nostrae noscitur ausu perpetrata.
Dixit enim violentia principali se impulsum fuisse,
ut in monasterio villulae, in qua venerabile corpus
sanctissimi Punenii confessoris debito quiescit honore,
novam episcopalis honoris ordinationem efficeret,
et ideo ex indiscreto et facillimo assensu, injustis
Wambae principis jussionibus parens, novam
et injustam illic pontificalis sedis perlectionem induxit,
ubi canonica constitutio id fieri omnimoda
ratione refellit. Praedictus ille vir prostratus humo
medicamine nostri praecepti, et sibi dari veniam petit,
et quid potissimum fieri oporteat de persona
ejus qui illic ordinatus fuerat, nostri oris sententia
decerni poposcit. Sed quia veraciter, imo communiter
noveramus praedictum principem consilio levitatis
agentem, non solum praecepisse ut in praedicto
loco aliquis episcopus fieret, sed etiam ita eum
obstinationibus definisse, ut in suburbio Toletano
in ecclesia Praetoriensi sanctorum Petri et Pauli
episcopum ordinaret, necnon et in aliis vicis vel villulis
similiter faceret: ideo pro tam insolenti hujuscemodi
exstirpationis licentia, quidquid de hac re
haberent canonum instituta, in medium proferri
praecepimus. Tunc haec in ordinem constituta, praelecta
sunt. In primis exempla Pauli ubi Tito discipulo,
ut episcopos per civitates constituere deberet,
praecepit. Item ex concilio Nicaeno, titulo 8, ubi inter
caetera praecipitur ut in civitate non videantur duo
episcopi esse. Item ex concilio Laodicensi, titulo 7,
ubi dicit: Non oportet in vicis et in villulis | null | 940a7106-8dc8-453a-9b43-ad01dd62ccda | latin_170m_raw | null | None | None | None |
episcopos
ordinari. Item ex concilio Africae, titulo 2, ubi
Felix episcopus Solemsitanus dixit: Etiam si hoc
placet sanctitati vestrae, insinuo ut dioeceses quae
nunquam habuerunt episcopos, non habeant. Dioecesis
quae aliquando habuit, habeat proprium. Secundum
autem hanc prosecutionem sanctitatis vestrae
est aestimare quid fieri debeat. Genecletus episcopus
dixit: Si placet insinuatio patris et coepiscopi nostri
Felicis, ab omnibus confirmetur. Ab universis episcopis
dictum est, Placet Item ex concilio Africae III, titulo
2, ubi dicit ut non accipiat alterum episcopum plebs
quae in dioecesi semper subjacuit. Epigenius enim episcopus
in caetera sic dixit: Non debere rectorem
accipere eam plebem quae in dioecesi semper subjacuit,
nec unquam proprium episcopum habuit. Quapropter
si universo sanctissimo coetui placet hoc
quod praefatus sum, confirmetur. Aurelius episcopus
dixit: Fratris et consacerdotis nostri prosecutioni
non obsisto, sed hoc me et fecisse, et facturum esse
profiteor. Item ex concilio Sardicensi, ubi inter caetera
praecipitur: Licentia danda passim non est. Si
enim subito aut vicus aliquis, aut modica civitas,
cui satis est unus presbyter, voluerit sibi episcopum
ordinari, ad hoc ut vilescat nomen episcopi et auctoritas,
non debent illi ex alia provincia invitati, facere
episcopum, in quibus locis antea non fuit. Item
de sententia eorum qui hujusmodi ordinationes faciunt,
vel de his qui contra haec instituta canonum
ordinantur, ex concilio Tauritano, titulo ubi dicit:
Gestorum quoque seriem conscribi placuit ad perpetem
disciplinam, quod circa Octabium Ursionem,
Remigium, ad Trefe episcopum, synodus sancta decrevit.
Qui in usurpationem quamdam de ordine sacerdotum,
ad invidiam vocabantur. Quod ita his
videtur indultum, ut de caetero hac auctoritate commoniti,
nihil usurpare conentur. Siquidem se ab hac
causa tali excusatione defenderunt, qua dicerent
prius se non esse conventos, proinde judicavit
synodus sancta: ut si quis ex hoc fecerit contra instituta
majorum, sciat is qui ordinatus fuerit sacerdotis
se honore privandum, et ille qui ordinaverit,
auctoritatem se in ordinationibus vel in conciliis
minime retenturum. Non solum autem circa memoratum
episcopum haec sententia praevalebit, sed et
circa omnes, simili errore deceptos, qui ordinationes
hujusmodi perpetrarunt. His igitur fortissimis regulis,
effectum pii operis apponentes, in communi
definitione elegimus, ut in loco villulae supradictae
Aquis, deinceps sedes episcopalis non remaneat, neque
episcopus illuc ultra constituendus existat. Hic
tamen Conjuldus, qui contra majorum decreta illic
videtur institutus fuisse episcopus, nullis canonum
erit ad condemnationem sui sententia ulciscendus,
quia non ambitione, sed principis impulsione constitit
ordinatus. Et ideo hoc illi remedium humanitatis
concedimus, ut in sedem aliam decidentis cujuslibet
episcopi traducatur, et praedictus locus sub
monastica deinceps institutione mansurus, non episcopali
ultra privilegio fretus, sed sub abbatis regimine,
sicut huc usque fuit, erit modis omnibus
mancipandus. Jam vero de caetero generale ponentes
edictum, si quis contra haec canonum interdicta venire
conatus fuerit, ut in locis illis episcopum eligat
fieri, ubi episcopus nunquam fuit, anathema in
conspectu omnipotentis Dei incurrat, et insuper tam
ordinator quam ordinatus gradum sui ordinis perdat:
quia non solum antiquorum Patrum decreta,
sed apostolica ausus est convellere instituta.
CAP. XXXIV.-- #Ut plebs quae nunquam habuit episcopum, nisi ex consensu, non habeat.@#
(Ex concil. Africano, cap. 61.) Placuit et illud, ut
plebes quae nunquam habuerunt proprios episcopos,
nisi ex concilio plenario uniuscujusque provinciae et
primatis, atque consensu ejus ad cujus dioecesim
eadem Ecclesia pertinebat, decretum fuerit, minime
accipiant.
CAP. XXXV.-- #Ut nequaquam in duos metropolitanos provincia dividatur.@#
(Concil. Chalced., cap. 12.) Pervenit ad nos quod
quidam praeter ecclesiastica statuta facientes, convolarunt
ad potestates, et per pragmaticam formam
in duo unam provinciam diviserunt, ita ut ex hoc
facto duo metropolitani esse videantur in una provincia.
Statuit ergo sancta synodus de reliquo nihil
ab episcopis tale tentari. Alioquin, qui hoc adnisus
fuerit, amissioni gradus proprii subjacebit. Quaecunque
vero civitates litteris imperialibus metropolitani
nominis honore subnixae sunt, honore tantummodo
perfruantur, et qui Ecclesiam ejus gubernat
episcopus, salvis scilicet veris metropolis privilegiis
suis.
CAP. XXXVI.-- #De illis episcopis qui non sunt recepti ab illis ad quos sunt ordinati vel denominati.@#
( | null | ff4cc1cc-b40f-4718-a4f6-3eb5bb040664 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
Ex concil. Ancyr., cap. 17.) Si qui episcopi ordinati
sunt, nec recepti ab illa parochia in qua fuerant
donominati, volueruntque alias occupare parochias,
et vim praesulibus earum inferre, seditiones adversus
eos excitando, hos abjici placuit. Quod si voluerint
in presbyterii ordine ubi prius fuerant, ut presbyteri
residere, non abjiciantur propria dignitate.
Si autem seditiones commovent ibidem constitutis
episcopis, presbyterii quoque honor talibus auferatur,
fiantque damnatione notabiles.
CAP. XXXVII.-- #De episcopo qui Ecclesiam ad quam ordinatus est, adire neglexerit.@#
(Ex concil. Antioch., cap. 17.) Si quis episcopus per
manus impositionem episcopatum acceperit, et sibi
commissum ministerium subire neglexerit, nec acquieverit
ire ad Ecclesiam sibi commissam, hunc
oportet communione privari, donec susceperit coactus
officium, aut certe de eo aliquid integra decreverit
ejusdem provinciae synodus sacerdotum.
CAP. XXXVIII.-- #De episcopo qui non susceperit officium sibi commissum.@#
(Ex conc. Arelat., cap. 6.) Si quis episcopus non
susceperit officium sibi commissum, hic communione
privetur, quoadusque consentiat obedientiae suae
commodans. Si vero perrexerit nec receptus fuerit,
non pro sua sententia, sed pro malitia populi, ipse
quidem maneat episcopus, clerici vero civitatis communione
priventur, quod erudiendis inobedientes
populis non fuerint.
CAP. XXXIX.-- #De episcopo vacante, qui Ecclesiam vacantem invaserit.@#
(Ex conc. Antioch., cap. 16.) Si quis episcopus vacans,
in Ecclesiam non habentem episcopum surripiens
populos sine concilio integri ordinis irruerit,
etiam si populus quem seduxit desideret illum, alienum
eum ab Ecclesia esse oportet. Integrum autem
et perfectum concilium dicimus illud cui metropolitanus
episcopus interfuerit.
CAP. XL.-- #De episcopo qui est ordinatus ad ecclesiam, et non est receptus.@#
(Ex conc. Aurelian., cap. 10.) Si quis ordinatus, per
contentionem populi, aut pro aliqua ratione, et non
pro sua culpa, in parochia quae ei fuerit data receptus
non erit, hunc oportet honorem sacerdotii
tantummodo contingere, ita ut de rebus Ecclesiae
in qua convenit sibi nihil praesumat. Sustineat
autem quidquid de eo sanctum concilium judicaverit.
CAP. XLI.-- #De his qui promoventur ad episcopatum nec recipiuntur.@#
(Ex concil. Antioch., cap. 18.) Si quis episcopus
ordinatus, ad parochiam minime, cui est electus,
accesserit, non suo vitio, sed quod eum aut populus
vetet, aut propter aliam causam, non tamen ejus
vitio perpetratam: hic et honoris sit et ministerii
particeps, dummodo nihil molestus Ecclesiae rebus
existat, ubi ministrare cognoscitur. Quem etiam
observare conveniet quidquid synodus perfecta provinciae
judicando decreverit.
CAP. XLII.-- #Quod auctoritas congregandarum synodorum apostolicae sedi commissa sit privata potestate.@#
(Cap. Isidori 8.) Synodorum vero congregandarum
auctoritas apostolicae sedi privata commissa
est potestate. Nec ullam synodum generalem ratam
esse legimus, quae ejus non fuerit auctoritate congregata
vel fulta. Haec canonica testatur auctoritas,
haec historia ecclesiastica roborat, haec sancti Patres
confirmant.
CAP. XLIII.-- #Quod bini conventus episcopales singulis annis fieri debeant.@#
(Ex decret. Leonis papae ad Rusticum episcopum
Narbonen., cap. 37.) De conciliis autem episcopalibus
non aliud indicimus, quam sancti Patres salubriter
ordinaverunt, ut scilicet bini conventus per
annos singulos habeantur, in quibus de omnibus
querelis, quae inter diversos Ecclesiae ordines nasci
assolent, judicetur. Ac si forte inter ipsos qui praesunt
de majoribus, quod absit, peccatis causa nascatur,
quae provinciali nequeat examine definiri, fraternitatem
tuam de totius negotii qualitate metropolitanus
curabit instruere: ut si coram positis partibus,
nec tuo fuerit resopita judicio, ad nostram
cognitionem quidquid illud est, transferatur.
CAP. XLIV.-- #De synodis, quo tempore sint habendae.@#
(Ex concil. Antioch., cap. 20.) Propter utilitates
ecclesiasticas et absolutiones earum rerum quae
dubitationem controversiamque recipiunt, optime
placuit, ut per singulas quasque provincias bis in
anno episcoporum concilia celebrentur. Semel quidem
post tertiam septimanam festi Paschalis, ita ut
in quarta septimana quae consequitur, id est, medio
Pentecostes conveniat synodus, metropolitano comprovinciales
episcopos admonente. Secunda vero
synodus fiat Idibus Octobris, id est XV die mensis
Octobris, quem per Beretheon Graeci nominant. In
ipsis autem conciliis | null | 63e91f00-30fa-41fd-9f31-2f3db86050bb | latin_170m_raw | null | None | None | None |
adsint presbyteri, diaconi, et
omnes qui se laesos existimant, et synodi experiantur
examen. Nullis vero liceat apud se celebrare
concilia, praeter eos quibus metropolitana jura videntur
esse commissa.
CAP. XLV.-- #De synodo congreganda.@#
(Ex concil. Arvernen., cap. 15.) Peractis omnibus
quae ad correctionem nostri ordinis in hoc concilio
promulgata sunt, placuit definire, ut omni anno ad
peragendam celebritatem concilii in metropolitana
sede, tempore quo principis vel metropolitani electio
definierit, devotis semper animorum studiis
conferamus, nec quibuslibet requisitis occasionibus
dissentiamus, sed in praeparato die quo indictum
fuerit, adunatis in metropolitana sede omnibus provinciae
pontificibus, concilium, Deo praesule, celebretur.
Quisquis autem episcopum, excepta inevitabili
causa, vel necessitate, de peragendo se concilio
absentaverit, per unius anni spatium erit communione
plectendus. Quod si deinceps absque celebratione
concilii, anni unius metas transierit, omnium
in communione pontificum ejusdem provinciae sententiam
obnoxius retinebit, id est, si nulla sibi impediente
principis potestate, vel infirmitate, aut
inevitabili causa, sed solius propriae voluntatis libitu
sese ad celebrandum concilium non collegerit.
CAP. XLVI.-- #De archiepiscopo qui tempore pacis ultra biennium synodum annuntiare neglexerit.@#
(Ex conc. Meldensi, cap. 3.) Quod si intra biennium
divinitus temporum tranquillitate concessa
admonitis comprovincialibus a metropolitano synodus
indicta non fuerit, et metropolitanus ipse provocationes
tardaverit, anno integro missas facere
non praesumat. Quod si evocati et non corporali infirmitate
detenti, adesse sua abusione despexerant,
simili sententiae subjacebunt.
CAP. XLVII.-- #De episcopis ad synodum vocatis, ut venire non contemnant.@#
(Ex concil. Laodicensi, cap. 40.) Quod non oporteat
episcopos ad synodum vocatos omnino contemnere,
sed protinus ire et docere, et discere ea
quae ad correctionem Ecclesiae, vel reliquarum pertinent
rerum. Seipsum vero qui contempserit, accusabit,
nisi forte per aegritudinem ire non possit.
CAP. LXVIII.-- #Quales epistolae a metropolitano sint fratribus dirigendae.@#
(Ex concil. Tarraconensi, cap. 13.) Epistolae tales
per fratres a metropolitano sunt dirigendae, ut non
solum de cathedralibus Ecclesiae presbyteris, verum
etiam de dioecesanis ad concilium trahant, et aliquos
de filiis Ecclesiae secularibus secum adducere
studeant.
CAP. XLIX.-- #De eadem re.@#
(Ex concil. Agath., cap. 36.) Si metropolitanus
episcopus ad comprovinciales episcopos epistolas
direxerit, in quibus eos, aut ad ordinationem alicujus
fratris, aut ad synodum invitet, postpositis omnibus,
excepta gravi infirmitate corporis, aut praeceptione
regia, ad constitutam diem adesse non differant.
Qui si defuerint, sicut prisca canonum praecepit
auctoritas, usque ad proximam synodum charitate
fratrum et Ecclesiae communione priventur.
CAP. L.-- #De episcopo qui synodo adesse neglexerit.@#
(Ex concil. Spalensi, cap. 10.) Si quis autem episcoporum
synodo adesse neglexerit, aut coetum fratrum,
antequam concilium dissolvatur, crediderit
deserendum: alienum se a fratrum communione
cognoscat, nec eum recipi liceat, nisi in sequenti
synodo fuerit absolutus.
CAP. LI.-- #De episcopo qui per aegritudinem ad synodum venire non potuerit.@#
(Ex decr. Felicis papae, cap. 11.) Quod si aegrotans
fuerit episcopus, aut aliqua eum gravis necessitas
detinuerit, pro se legatum ad synodum mittat,
suscepturus, salva fidei veritate, quidquid synodus
statuerit.
CAP. LII.-- #De episcopis ad synodum vocatis, et venire, et missos suos mittere dedignantibus.@#
(De synodo apud Althei habita, cap. 10.) Placuit
sanctae synodo episcopos qui vocati de Saxonia ad
sanctum concilium non venerunt, nec secundum canones
sacros missos suos vel vicarios direxerunt,
gravi increpatione objurgare, et pro culpa inobedientiae
increpare. Unde iterum eos fraterna charitate
ad condictum concilium invitamus et vocamus.
Quod et si hoc, quod non optamus, pro nihilo
duxerint, et venire noluerint, justamque rationem
inobedientiae suae reddere detrectaverint, apostolica
auctoritate interdicit eis Petrus sancti Petri et papae
missus, una cum sancta synodo, missas celebrare,
quousque Romam veniant, et coram papa et sancta
Ecclesia dignam reddiderint rationem.
CAP. LIII.-- #Concilium universale non nisi necessitate faciendum.@#
(Ex concil. Africano, cap. 42.) Placuit ut non sit
ultra fatigandis fratribus universalis necessitas, sed | null | f3f509e0-e8f2-4b21-b4ba-2992964cdd72 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
quoties exegerint causae communes, id est, si totius
Africae undecunque relatae ad hanc sedem fuerint
litterae, congregandam esse synodum in ea provincia,
ubi opportunitas persuaserit. Causae autem quae
communes non sunt, in suis provinciis judicentur.
CAP. LIV.-- #Ut episcopi posteriores se prioribus suis non praeferant.@#
(Ex epist. Lucii papae, Occidentalibus missa,
cap. 5.) Episcopi vero per singulas provincias observent,
ne posteriores se superioribus suis praeferant,
nec eis inconsultis, nisi quantum ad propriam pertinet
parochiam, aliquid agant. Sed omnes de communibus
eorum causis, consonam sententiam proferant,
et determinent, quoniam aliter actae nullas
vires habebunt, nec ecclesiasticae reputabuntur.
CAP. LV. #Ut episcopi sui ordinis tempus observent, alter alteri honorem praebentes.@#
(Ex concil. Cabillonensi, cap. 7.) Item placuit ut,
conservato metropolitani episcopi primatu, caeteri
episcoporum secundum sui ordinationis tempus,
alius alii sedenti deferat locum.
CAP. LVI.-- #De episcoporum ordine, ut qui posterius ordinati sunt, prioribus se non audeant anteferre.@#
(Ex concil. Africano, cap. 53.) Valentinianus
episcopus dixit: Si permittit bonum patientiae vestrae,
prosequor ea quae praeterito tempore in Ecclesia
Carthaginensi gesta sunt, et subscriptionibus fratrum
firmata claruerunt, etiam hoc nos servaturos
esse profiteor. Sed illud scimus, inviolatam semper
mansisse ecclesiasticam disciplinam, ut nullus fratrum
prioribus suis se aliquando auderet anteponere,
sed officiis charitatis id semper exhibitum est
prioribus, quod ab insequentibus gratanter semper
acciperetur.
CAP. LVII.-- #De rebus dubiis in conciliis episcoporum emergentibus.@#
( #Ex epist. Bonifacii papae ad episcopos Galliae.@# )
Si inter episcopos ejusdem concilii dubitatio emerserit
de ecclesiastico jure, vel de aliis negotiis, primum
metropolitanus eorum cum aliis quibusdam
in concilio considerans rem judicet. Et si non
acquiescat utraque pars judicatis, tunc primas illius
regionis inter ipsos audiat, et quod ecclesiasticis canonibus,
et legibus nostris consentaneum sit, hoc
definiat, et nulla pars valeat calculo ejus contradicere.
CAP. LVIII.-- #Ut episcopi in synodo residentes, quae ad emendationem vitae pertineant, primum emendent.@#
(Ex concil. Arvernensi, cap. 1.) In primis placuit, ut
quoties secundum statuta Patrum sancta synodus
congregatur, nullus episcoporum aliquam prius causam
suggerere audeat, quam ea quae ad emendationem
vitae, ad severitatem regulae, ad animae remedia
pertinent, finiantur.
CAP. LIX.-- #De metropolitano si comprovincialem episcopum in sua causa audire distulerit.@#
( #Ex decr. Alexandri papae.@# ) Si metropolitanus a
quocunque comprovinciali episcopo bis fuerit in
causa propria appellatus, et eum audire distulerit,
in proxima synodo negotii sui habeat licentiam
exercendi: et quidquid propter justitiam a comprovincialibus
suis fuerit statutum debet custodiri.
CAP. LX.-- #Ut episcopi justa judicia semper dijudicent.@#
(Ex concil. Remensi, cap. 19.) Ut episcopi et judices
judicia discernant, quia sunt quaedam judicio
mundi, quaedam judicio Dei reservanda. Scriptum
est enim: Nolite judicare ante tempus, quoadusque
veniat Dominus, qui et illuminabit abscondita tenebrarum,
et manifestabit consilia cordium, et tunc
laus erit unicuique a Deo. Et illius memores sint:
In quo enim judicio judicaveritis, judicabimini et vos.
CAP. LXI.-- #Ut canonum statuta ab omnibus rite custodiantur, et nullus ea suo sensu dijudicare praesumat.@#
(Ex concil. Meldensi, cap. 11.) Canonum statuta
sine praejudicio ab omnibus custodiantur, et nemo
in actionibus, vel in judiciis ecclesiasticis suo sensu,
sed eorum auctoritate ducatur. In exponendis etiam,
vel praedicandis divinis Scripturis, sanctorum catholicorum
Patrum, et probatissimorum sensum quisque
sequatur, in quorum scripturis, ut beatus dicit
Hieronymus, fidei veritas non vacillet.
CAP. LXII.-- #De dissidentibus episcopis.@#
(Ex concil. Carthag, cap. 25.) Dissidentes episcopos,
si non timor Dei, synodus reconciliet.
CAP. LXIII.-- #De inflatione metropolitanorum et fastu, et de episcopis ac reliquis clericis qui laeduntur a metropolitano.@#
#(Ex epist. Anicii papae episcopis per Galliam constitutis
missa, cap. 4.)@# Si autem aliquis metropolitanorum
inflatus fuerit, et sine omnium comprovincialium
praesentia, vel consilio episcoporum alias causas
agere, nisi eas tantum quae ad propriam suam | null | 787afcc8-7283-4bab-8aae-e45e32dc1a56 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
pertinent parochiam, aut eos gravare voluerit, ab
omnibus districte corrigatur, ne talia deinceps praesumere
audeat. Si vero incorrigibilis, eisque inobediens
apparuerit, ad hanc apostolicam sedem, cui
omnia episcoporum judicia terminare praecepta
sunt, ejus contumacia referatur, ut vindicta de eo
fiat, et caeteri timorem habeant. Si autem propter
nimiam longinquitatem, aut temporis incommoditatem,
vel itineris asperitatem, grave ad hanc sedem
ejus causam deferre fuerit, tunc ad ejus primatem
ejus causa deferatur, et penes ipsum hujus
sanctae sedis auctoritate judicetur. Similiter si aliquis
episcoporum metropolitanum suspectum habuerit,
apud primatem dioeceseos, aut apud hanc
apostolicam sedem audiatur.
CAP. LXIV.-- #Ut plebes alienas alius episcopus non usurpet.@#
(Ex concil. Carthaginensi, cap. 19.) Placuit ut a
nullo episcopo usurpentur plebes alienae, nec aliquis
episcoporum supergrediatur in dioecesi collegam
suum.
CAP. LXV.-- #Ut nullus metropolitanus absque omnium comprovincialium episcoporum praesentia aliquorum audiat causas.@#
(Ex epist. Iginii papae cunctis fidelibus missa,
cap. 2.) Caeterum, fratres, salvo in omnibus Romanae
ecclesiae privilegio, nullus metropolitanus
absque caeterorum omnium comprovincialium episcoporum
instantia, aliquorum audiat causas: quia
irritae erunt aliter actae, quam in conspectu eorum
omnium ventilatae. Et ipse si fecerit, coerceatur a
fratribus.
CAP. LXVI.-- #Ut nullus primas vel metropolitanus aliquid agat de Ecclesiis, vel parochiis comprovincialium episcoporum, et de ipsorum causis sine eorum consilio omnium, et nec ipsi aliquid agant sine ejus consilio, nisi quantum ad proprias pertinet parochias.@#
(Ex epist. Calist. papae episcopis per Galliam constitutis
missa, cap. 13.) Nullus autem primas vel metropolitanus
dioecesanam Ecclesiam vel parochianum,
aut aliquid ejus parochiae, praesumit excommunicare,
vel dijudicare aliquid, vel agere absque ejus consilio
vel judicio: sed hoc observet, quod ab apostolis
ac Patribus et praedecessoribus nostris est statutum,
et a nobis confirmatum: id est, si quis metropolitanus
episcopus, nisi quod ad suam solummodo
propriam pertinet parochiam, sine consilio et
voluntate omnium comprovincialium episcoporum
extra aliquid agere tentaverit, gradus sui periculo
subjacebit, et quod egerit irritum habeatur et vacuum.
Sed quidquid de comprovincialium coepiscoporum
causis, eorumque ecclesiarum et clericorum,
atque saecularium necessitatibus agere aut disponere
necesse fuerit, hoc cum omnium consensu comprovincialium
agatur pontificum, non aliquo damnationis
fastu, sed humillima et concordi administratione,
sicut Dominus ait: Non veni ministrari, sed ministrare.
Et alibi: Qui major est vestrum, erit minister
vester, et reliqua. Similiter et ipsi comprovinciales
episcopi cum ejus consilio, nisi quantum
ad proprias pertinet parochias, agant, juxta sanctorum
constituta Patrum, ut uno animo, uno ore, concorditer
sancta glorificetur Trinitas in saecula. Nullus
primas, nullus metropolitanus, nullusque reliquorum
episcoporum alterius adeat civitatem, aut ad
possessionem accedat quae ad eum non pertinet, et
alterius episcopi est parochia, super cujusquam
dispositione, nisi si vocatus ab eo cujus esse dinoscitur,
ut quiddam ibi disponat vel ordinet, au:
judicet, si sui gradus honore potiri voluerit. Sin
aliter praesumpserit, damnabitur: et non solum ille
sed cooperantes, eisque consentientes, quia sicut
ordinatio, ita ejus et judicatio, et aliarum rerum
dispositio prohibetur.
CAP. LXVII.-- #De contentione parochiae.@#
(Ex concil. Arvernen., cap. 3.) Quicunque episcopus
alterius episcopi dioecesim per XXX annos
sine aliqua interpellatione possederit, quamvis secundum
jus legis ejus videatur esse dioecesis, admittenda
non est contra eum actio reposcendi: sed
hoc intra unam parochiam, extra vero nullo modo:
ne, dum dioecesis defenditur, provinciarum termini
confundantur.
CAP. LXVIII.-- #Ut episcopi qui negligunt loca sua a vicinis episcopis, ut se corrigant, admoneantur.@#
(Ex concilio Africano, cap. 76.) Item placuit, ut
quicunque negligunt loca ad suam cathedram pertinentia
in catholicam unitatem lucrari, conveniantur
a diligentibus vicinis episcopis, ut id agere non
morentur. Quod si intra sex menses a die conventionis
non effecerint, qui potuerit eas lucrari, ad
ipsum pertineant: ita sane, ut si ille ad quem pertinuisse
videbantur, probare potuerit, magis illius
electam negligentiam ab haereticis, ut impune ibi
sint, et suam diligentiam fuisse praeventam, ut eo
modo ejus cura sollicitor vetaretur: | null | 4b7c9702-fc3f-4115-8a14-05bd4ec39005 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
cum hoc judices
episcopi cognoverint, suae cathedrae loca restituant.
Sane si episcopi intra quos causa versatur,
diversarum sunt provinciarum, ille primas det judices,
vicinus provincia est locus de quo contenditur.
Si autem ex communi placito vicinos judices
elegerint, aut unus eligatur, aut tres: aut si tres
elegerint, aut omnium sententiam sequantur, aut
duorum.
CAP. LXIX.-- #De duobus episcopis altercantibus de parochia cujusdam basilicae.@#
(Ex concil. Spalensi, cap. 1.) Inter memoratos fratres
nostros, Fulgentium Astigitanum et Honorium
Cordubensem episcopos, discussio agitata est, propter
parochiam basilicae cujusdam quam horum alter
Celtacensem, alter Reginensem asseruit. Et quia
inter utrasque partes hactenus limitis actio vendicata
est, cujus quamvis vetusta retentione, nullum
juris praejudicium adferret: ideoque ne in dubium
ultra inter eos nostra devocaretur sententia, prolatis
canonibus synodalia decreta perlecta sunt,
quorum auctoritas praemonet ita oportere inhiberi
cupiditatem, ut ne quis terminos alienos usurpet. Ob
hoc placuit inter alternas partes inspectionis viros
mittendos, ita ut dioecesis possidentis, si tamen basilicam
veteribus signis limes provisus monstraverit,
Ecclesiae cujus est jus retentionis, sit aeternum dominium.
Quod et si limes legitimus eamdem basilicam
non concludit, et tamen longi temporis probatur
objecta praescriptio, appellatio praesentis
episcopi non valebit: quia illi tricennalis objectio
silentium imponit. Hoc etiam et saecularium principum
edicta praecipiunt, et praesulum Romanorum
decrevit auctoritas. Sin vero infra metas tricennalis
temporis, extra alienos terminos basilicae injusta
retentio reperitur, repetentis episcopi juri sine mora
restituetur.
CAP. LXX.-- #De episcopis qui contendunt de parochiis suis.@#
(Ex concil. Africano, cap. 75.) Placuit ut quicunque
episcopi plebes quas ad suam cathedram aestimant
pertinere non ita repetunt, ut causas suas episcopis
judicantibus agant: sed alio retinente irruerint,
sive nolentibus, sive volentibus plebibus causae
suae detrimentum patiantur. Et quicunque jam hoc
fecerunt, si nondum est inter episcopos finita contentio,
sed adhuc inde contendunt, ille inde discedat
quem constiterit praetermissis judiciis ecclesiasticis
irruisse, nec sibi quisque blandiatur, si a primate
ut retineat litteras impetrarit: sed sive habeat litteras,
sive non habeat, conveniat eum qui tenet, et
ejus litteras accipiat, ut eum appareat pacifice tenuisse
Ecclesiam ad se pertinentem. Si autem ille
aliquam quaestionem retulerit, per episcopos judices
causa finiatur, sive quos eis primates dederint, sive
quos ipsi vicinos ex consensu delegerint.
CAP. LXXI.-- #Ut in altera parochia clericos alterius dioecesis episcopus nullatenus ordinet.@#
(Ex concil. Antioche., cap. 22.) Episcopus alienam
civitatem, quae non est illi subjecta, non adeat, nec
ad possessionem accedat, quae ad eum non pertinet,
nec ordinationem ibi facere praesumat: nisi forte
cum consilio et voluntate episcopi regionis. Si quis
autem tale aliquid facere tentaverit, irrita sit ejus
ordinatio, et ipse coerceatur a synodo.
CAP. LXXII.-- #Ut nullo modo de parochia ad aliam episcopus transeat.@#
(Ex eodem, cap. 21.) Episcopus ab alia parochia
nequaquam migret ad aliam: nec sponte sua prorsus
insiliens, nec vi coactus a populis, nec ab episcopis
necessitate compulsus. Maneat autem in Ecclesia
quam primitus a Deo sortitus est, nec inde
transmigret, secundum pristinum terminum de hac
re constitutum.
CAP. LXXIII.-- #De praesumptione alienae dioecesis.@#
( #Ex epist. Bonifacii papae.@# ) Si quis episcopus non
rogatus de alia provincia in aliam venerit, praesumptive
irruens ad ordinationem et constitutionem
clericorum, et ad ea quae ad illum non pertinent,
importunus existat, vacua sint et inania omnia quae
ab eo fuerint constituta. Ipse autem digna increpatione
excommunicetur, et abominetur a sancto
concilio.
CAP. LXXIV.-- #Ne episcopus, sua civitate despecta, ambitus causa ad aliam transeat.@#
(Ex decret. Leonis papae, cap. 38.) Si quis autem
episcopus, civitatis suae mediocritate despecta, administrationem
loci celebrioris ambierit, et ad
majorem se plebem quacunque ratione transtulerit,
a cathedra quidem pellatur aliena, sed carebit
et propria: ut nec illis praesideat quos per avaritiam
concupivit, nec illis quos per superbiam sprevit.
Suis igitur terminis quisque contentus sit, nec
supra mensuram juris sui affectet augeri.
CAP. LXXV.-- #Ut ab episcopis aliena parochia | null | bb22c8b5-27aa-4719-97bd-2721a6342ec4 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
minime pervadatur.@#
(De canonibus apostol. tit. 14.) Episcopo non licere
alienam parochiam propria relicta pervadere, licet
cogatur a plurimis, nisi forte quaevis eum rationabilis
causa compellat, tanquam qui possit ibidem
constitutis plus lucri conferre, et in causa religionis
aliquid profecto prospicere. Et hoc non a semetipso
pertentet, sed multorum episcoporum judicio et
maxima supplicatione perficiat.
CAP. LXXVI.-- #De eadem re.@#
(Ex epist. Evaristi papae, fratribus per Aegyptum
directa, cap. 4.) Sacerdotes vero vice Christi legatione
funguntur in Ecclesia, et sicut ei sua est
conjuncta sponsa, id est Ecclesia, sic episcopis
junguntur Ecclesiae, unicuique pro portione sua: et
sicut vir non debet negligere uxorem suam, sed
diligere, et caste custodire, et amare, atque prudenter
regere, ita et episcopus debet Ecclesiam
suam. Et velut uxor quae sub manu est viri, obedire
debet viro suo, eumque amare, et diligere: potius
etiam Ecclesia episcopo suo in omnibus obedire,
eumque amare, et diligere ut animam suam debet:
quia illud fit carnaliter, istud spiritaliter. Et sicut
vir non debet adulterare uxorem suam: ita nec
episcopus Ecclesiam suam, id est, ut illam dimittat,
ad quam consecratus est, absque inevitabili necessitate
aut apostolica vel regulari mutatione, et
alteri se ambitus causa conjungat. Et sicut uxori
non licet dimittere virum suum, ut alteri, vivente
eo, matrimonio se societ, ut eum adulteret, licet
fornicatus sit vir ejus, sed juxta Apostolum, aut
viro suo debet reconciliari, aut manere innupta: ita
Ecclesiae non licet dimittere episcopum suum, aut
ab eo se segregare, ut alterum eo vivente accipiat:
sed aut ipsum habeat, aut innupta maneat, id est,
ne alterum episcopum suo vivente accipiat, ut fornicationis
aut adulterii crimen incurrat. Nam si
adulterata fuerit, id est, si se alteri episcopo junxerit,
aut super se alterum episcopum adduxerit, aut
esse fecerit, vel desideraverit, per acerrimam
poenitentiam, aut suo reconcilietur episcopo, aut
innupta permaneat.
CAP. LXXVII.-- #De mutatione episcoporum.@#
(Ex epist. Antheri papae episcopis per Boeticam
atque Toletanam provinciam constitutis missa,
cap. 14.) De mutatione ergo episcoporum unde
sanctam sedem apostolicam consulere voluistis, scitote
eam communi utilitate atque necessitate fieri
licere, sed non libitu cujusquam aut dominatione.
Petrus sanctus magister, et princeps apostolorum
de Antiochia utilitatis causa translatus est Romam,
ut ibidem potius proficere posset. Eusebius quoque
de quadam parva civitate, apostolica auctoritate
translatus est Alexandriam. Similiter Felix de civitate
in qua ordinatus erat electione civium, propter
doctrinam et bonam vitam quam habebat, communi
episcoporum et reliquorum sacerdotum ac
populorum consilio translatus est Ephesum. Non enim
transit de civitate ad civitatem qui non suo libitu,
aut ambitu hoc facit, sed utilitate quadam, aut necessitate,
aliorum hortatu, et consilio potiorum transfertur.
Nec transfertur de minori civitate ad majorem,
qui hoc non ambitu nec propria voluntate facit, sed
aut vi a propria sede pulsus, aut necessitate coactus,
aut utilitate loci, aut populi, non superbe, sed humiliter
ab aliis translatus et inthronizatus est: quia
homo videt in facie, Deus autem in corde. Et Dominus
per Prophetam loquitur, dicens: Dominus
scit cogitationes hominum, quoniam vanae sunt. Non
ergo mutat sedem, qui non mutat mentem, nec mutat
civitatem qui non sua sponte sed consilio et
electione aliorum mutatur. Non igitur migrat de civitate
ad civitatem, qui non avaritiae causa sponte
dimittit suam: sed, ut jam dictum est, aut pulsus
a sua, aut necessitate coactus, aut electione, aut
exhortatione sacerdotum et populorum translatus
est ad alteram civitatem. Nam sicut episcopi habent
potestatem ordinare regulariter episcopos et reliquos
sacerdotes: sic quoties utilitas aut necessitas
expoposcerit, supradicto modo et mutare et inthronizare
potestatem habent.
CAP. LXXVIII.-- #De eadem re.@#
( #Ex canonibus apostol.@# ) Episcopus aut presbyter
uxorem propriam nequaquam sub obtentu religionis
abjiciat. Si vero rejecerit, excommunicetur. Sed si
perseveraverit, dejiciatur.
CAP. LXXIX.-- #Item ex eodem.@#
(Ex concil. Sardicensi, cap. 1.) Osius episcopus
dixit: Non minus mala consuetudo quam perniciosa
corruptela | null | 6ba4ab3b-0e94-4bbb-970c-64bd978ffa71 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
funditus eradicanda est, ne cui liceat
episcopo de civitate sua ad aliam transire civitatem.
Manifesta est enim causa, pro qua re hoc
facere tentat: cum nullus in hac re inventus sit
episcopus, qui de majore civitate ad minorem transiret.
Unde apparet avaritiae ardore eos inflammari,
et ambitioni servire, et ut dominationes agant. Si
omnibus placet, hujusmodi pernicies saevius et austerius
vindicetur, ut nec laicam communionem habeat
qui talis est. Responderunt universi: Placet.
CAP. LXXX.-- #De episcopo qui in sua fuerit persecutus Ecclesia, quod ad alium ei sit fugiendum.@#
(Ex decre. Calist. papae episcopis per Galliam constitutis
missis., cap. 15.) Si quis episcopus fuerit
persecutus in sua Ecclesia, fugiendum illi est ad
alteram, eique sociandum, dicente Domino: Si persecuti
vos fuerint in una civitate, fugite in aliam.
Si autem utilitatis causa fuerit mutandum, non per
se hoc agat, sed fratribus invitantibus, et auctoritate
hujus sanctae sedis faciat, non ambitus causa, sed
utilitatis.
CAP. LXXXI.-- #De episcopo qui principalem cathedram suae Ecclesiae negligit.@#
(Ex concil. Rothoma., cap. 16.) Ut non liceat
episcopo principalem cathedram suae parochiae negligere,
et aliam Ecclesiam in sua dioecesi magis
frequentare.
CAP. LXXXII.-- #De episcopis qui sedes suas negligunt, et in possessionibus suis longe positis diu morantur.@#
(Ex concil. Sardicensi, cap. 15.) Osius episcopus
dixit: Quia nihil praetermitti oportet, sunt quidam
fratres et coepiscopi nostri, qui non in ea civitate
resident, in qua videntur episcopi esse constituti,
vel certe parvam rem illic habeant: alibi autem
idonea praedia habere noscuntur, vel affectionem
proximorum quibus indulgeant. Hactenus permitti
eis oportet, ut accedant ad possessiones suas, et
disponant vel ordinent fructum laboris sui, ut post
quatuor dies Dominicos, id est, post tres hebdomadas,
si morari necesse est, in suis potius fundis
morentur, aut si est proxima civitas in qua est
presbyter, ne sine Ecclesia videantur facere diem
Dominicum, illuc accedant, ut neque res domesticae
per absentiam eorum detrimentum sustineant, et
non frequenter veniendo ad civitatem in qua episcopus
moratur suspicionem jactantiae et ambitionis
evadant. Universi dixerunt placere sibi.
LXXXIII.-- #Ut episcopus singulis annis parochiam suam circumeat.@#
(Ex concil. Spalensi, cap. 4.) Ut singulis annis
unusquisque episcopus parochiam suam circumeat,
populumque confirmet ac doceat, et ea quae vitanda
sunt prohibeat, et ea quae agenda sunt, utiliter
agere suadeat.
CAP. LXXXIV.-- #De episcopis qui raro aut nunquam per seipsos plebes sibi commissas visitant.@#
(Ex concil. Meldensi, cap. 5.) Ut episcopi qui
plebes sibi creditas, aut raro, aut nunquam per
seipsos visitant juxta ordinem evangelicum et apostolicum
atque ecclesiasticum, cum Dominus Mosi
dicat: Speculatorem dedi te domui Israel, et audies
ex ore meo verbum, et annunciabis eis ex me, etc.,
a comprovincialibus episcopis, acrius corripiantur.
CAP. LXXXV.-- #Ut episcopi presbyteros suos de ministeriis illorum diligenter discutiant.@#
(Ex concil. Braggar., cap. 2.) Placuit nobis atque
convenit, ut episcopi per singulas Ecclesias et dioeceses
euntes, primum discutiant clericos, quomodo
ordinem baptismi teneant vel missarum, et qualiter
quaeque officia in Ecclesia peragant. Et si recte quidem
invenerint, Deo gratias. Sin autem minime,
docere debent ignaros.
CAP. LXXXVI.-- #Ut episcopus cum paucis suam parochiam circumeat.@#
(Ex concil. Toletano, cap. 5.) Cum episcopus suam
dioecesim visitat, nulli prae multitudine onerosus
existat, nec unquam quinquagenarium numerum
evectionis excedat, aut amplius quam una die per
unamquamque basilicam remorandi licentiam habeat.
CAP. LXXXVII-- #Si episcopus parochiam suam visitare nequiverit, viros probabilis vitae pro se mittat.@#
(Ex eodem cap. 6.) Quod si episcopus, aut languore
detentus, aut aliis occupationibus implicatus, visitationem
dioeceseos explere nequiverit, presbyteros
probabilis vitae, aut diaconos mittat, qui redditus basilicarum
et reparationes, et ministrantium vitam
inquirant.
CAP. LXXXVIII.-- #Qualem ministrum episcopus juxta se habere debeat.@#
(Ex concil. Meldensi, cap. 3.) Ut quisque episcopus
talem juxta se pro viribus habere decertet | null | bf2e56ea-c168-4569-9822-229517c918e8 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
, qui juxta
sincerissimum et purissimum sensum catholicorum
Patrum, fide et observatione mandatorum Dei, seu
et praedicationis doctrina, presbyteros plebium assidue
instruat et informet, ne domus Dei vivi, quae est
Ecclesia, sine lucerna verbi divini remaneat. Sed et
idem talis existat, quem amor pecuniae non vexet,
aut reprehensibilis contemptibilem reddat. Hinc est,
quod cum Moses querelam in conspectu Dei poneret,
non se posse portare tantum onus quod ei
fuerat impositum, audivit a Domino: Congrega mihi
LXX viros de senioribus Israel, quos tu nosti quod
senes populi sint ac magistri, et auferam de spiritu
tuo, tradamque eis ut sustentent tecum onus populi,
et non tu solus graveris. Quid in Mose, nisi summum
sacerdotium? Quid in LXX viris, nisi presbyteros
accipimus? Quod autem Dominus aufert de spiritu
Mosi, traditque eis, patenter ostendit, quod hi qui
ab episcopo in conspectu Dei vocati sunt, ut secum
onus populi sustentent, eadem velle, et in partito
sibi onere totis viribus cooperari. Hoc enim significat,
quod non alium, sed ejusdem Mosi spiritum
accipiunt.
CAP. LXXXIX.-- #De episcopo ne laicum ponat sibi vicarium.@#
(Ex concil. Bragar., cap. 9.) Nova actione didicimus
quosdam ex nostro collegio contra mores
ecclesiasticos, laicos habere in rebus divinis constitutos
oeconomos. Proinde pariter tractantes eligimus,
ut unusquisque nostrum secundum Chalcedonensium
Patrum decreta, ex proprio clero oeconomum
sibi constituat. Indecorum est laicum vicarium esse
episcopi, et saeculares in Ecclesia judicare. In uno
eodemque officio non debet dispar esse professio.
Quod etiam in lege divina prohibetur, dicente Mose:
Non arabis in bove simul et asino, quod est, homines
diversae professionis in officio uno non sociabis.
Unde oportet nos et divinis libris et sanctorum
Patrum obedire praeceptis, constituentes ut hi qui
in administrationibus Ecclesiae pontificibus sociantur,
discrepare non debeant, nec professione, nec
habitu: nec cohaerere et conjungi possunt, quibus
et studia et vota diversa sunt. Si quis autem episcopus
post haec ecclesiasticam rem ad laicalem procurationem
administrandam elegerit, aut sine testimonio
oeconomi gubernanda crediderit, vere ut
contemptor canonum et fraudator ecclesiasticarum
rerum, non solum Christo de rebus pauperum judicabitur
reus, sed etiam et concilio manebit obnoxius.
CAP. XC.-- #Ut in circuitione episcopi omnes, qui sunt in parochia singularum matricum, exceptis infirmis, ad synodum ejus venire debeant@#
(Ex concil. Rothom. 13, cap. 11.) Cum episcopus
suam dioecesim circuit, archidiaconus vel archipresbyter
eum praeire debet uno aut duobus diebus
per parochias quas visitaturus est. Et plebe convocata,
annuntiare debet proprii pastoris adventum.
Et ut omnes, exceptis infirmis, ad ejus synodum die
denominata impraetermisse occurrant, et omnimodis
ex auctoritate sanctorum canonum praecipere, et
minaciter denuntiare debet, quod si quis absque
gravi necessitate defuerit, proculdubio a communione
Christiana sit repellendus. Deinde accitis secum
presbyteris, qui in illo loco servitium debent
exhibere episcopo, quidquid de minoribus et levioribus
causis corrigere potest, emendare satagat, ut
pontifex veniens nequaquam in facilioribus negotiis
fatigetur, aut sibi immorari amplius necesse sit ibi,
quam expensa sufficiat. Ait enim Dominus ad Mosen,
de hujuscemodi cooperatoribus: Ut tecum, inquit,
sustentent onus populi, et non tu solus graveris.
Et beatus Joannes Baptista adventum Domini
praecucurrit praedicando, dicens: Poenitentiam
agite, etc. Et item: Parate viam Domino. Siquidem
episcopus vicem Christi agere videtur, et ideo cum
gaudio, timore, et summa reverentia a plebibus sibi
subjectis suscipiendus est: ut illis cum laude dicatur
quod Apostolus discipulis dicit: Testimonium,
inquit, vobis perhibeo, quod ita suscepistis me sicut
angelum Dei, sicut Dominum Jesum.
CAP. XCI.-- #Decretalis constitutio Eutychiani papae quid episcopi in synodo quaerere debeant.@#
(Ex decr. Eutychian. papae, cap. 9.) Episcopus in
synodo residens, post congruam allocutionem, septem
ex plebe ipsius parochiae, vel eo amplius,
prout viderit expedire, maturiores, honestiores, atque
veraciores viros, in medium debet evocare. Et,
allatis sanctorum pignoribus, unumquemque illorum
tali sacramento constringat.
CAP. XCII.-- #Jusjurandum synodale.@#
( #Ex eodem decret.@# ) A modo in antea, quidquid
nosti, aut | null | 90fa7baa-4bb0-4280-9a66-c9963c593b90 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
audisti, aut postmodum inquisiturus es,
quod contra Dei voluntatem et rectam Christianitatem,
in ista parochia factum sit, aut futurum erit,
si in diebus tuis evenerit, tantum, ut ad tuam cognitionem
quocunque modo perveniat, si scis aut
tibi indicatum fuerit synodalem causam esse, et ad
ministerium episcopi pertinere, quod tu nec propter
amorem, nec propter timorem, nec propter praemium,
nec propter parentelam ullatenus celes episcopum,
aut ejus missum cui hoc inquirere jusserit,
quandocunque te ex hoc interrogaverit: sic te Deus
adjuvet et istae sanctorum reliquiae.
CAP. XCIII.-- #Juramentum caeterorum.@#
( #Ex eodem.@# ) Istud sacramentum quod iste juravit
de synodali causa, quod tu illud ex te ita observabis, in
quantum sapis, aut audisti, aut ab hac die in antea
inquisiturus es, sic te Deus adjuvet, etc.
CAP. XCIV.-- #Post datum sacramentum episcopus illos qui juraverunt ita alloquatur.@#
( #Ex eodem.@# ) Videte, fratres, ut Domino reddatis
juramenta vestra: non enim homini jurastis, sed
Deo creatori vestro. Nos autem, qui ejus ministri
sumus, non terrenam substantiam vestram concupiscimus,
sed salutem animarum vestrarum requirimus.
Cavete ne aliquid abscondatis, et ex alterius
peccato vestra fiat damnatio.
#Prima interrogatio episcopi aut ejus missi.@#
( #Ex eodem.@# ) Est in hac parochia homicida, qui hominem,
aut spontanea voluntate, aut cupiditatis, aut
rapacitatis causa, aut casu, aut nolens, aut coactus,
aut pro vindicta parentum, aut in bello, aut jussu
Domini, aut proprium servum occiderit?
#Interrogatio@# 2.
Est aliquis parricida, aut fratricida, qui patrem,
matrem, sororem, fratrem, avunculum aut aliquem
parentum interfecerit?
#Interrogatio@# 3.
Est aliquis qui presbyterum, aut diaconum, aut
aliquem clericorum occiderit, vel aliquo membro
detruncaverit?
#Interrogatio@# 4.
Est aliquis vel aliqua qui infantem proprium
oppresserit, vel vestimentorum pondere suffocaverit,
et si hoc factum est ante baptismum, aut post baptismum,
aut si infans infirmatus per negligentiam
parentis absque baptismo obierit?
#Interrogatio@# 5.
Est aliquis vel aliqua qui alterius partum excusserit,
vel si ipsa femina propria voluntate suum
partum vel conceptum excusserit, et abortivum fecerit?
#Interrogatio@# 6.
Est aliqua femina quae in fornicatione concipiens,
timens ne manifestaretur, infantem proprium, aut in
aquam projecerit, aut in terra occultaverit, quod #morht@#
dicunt?
#Interrogatio@# 7.
Est aliquis qui uxorem suam absque lege, aut
certa probatione interfecerit?
#Interrogatio@# 8.
Est aliqua femina quae virum suum, vel aliquem
hominem per herbas venenatas, vel mortiferas potiones
interfecerit, vel alium hoc facere docuerit?
#Interrogatio@# 9.
Est aliquis vel aliqua qui hoc fecerit, vel alium
facere docuerit, ut vir non possit generare, aut
femina concipere?
#Interrogatio@# 10.
Est aliquis qui proprium servum extra judicem
occiderit, et aliqua femina quae ancillam propriam
necaverit, furore zeli inflammata?
#Interrogatio@# 11.
Est aliquis qui, diabolo impellente, semetipsum
occiderit?
#Interrogatio@# 12.
Est aliquis qui in bello publico homines vulneraverit,
et nescit si de illo vulnere aliquis perierit?
Et si alicui imputatur quod hominem occiderit, et
ipse hoc denegaverit?
#Interrogatio@# 13.
Est aliquis qui in consilio fuerit ut homo interficeretur,
et non fuit in facto, et tamen per ejus consilium
et exhortationem interfectus est?
#Interrogatio@# 14.
Est aliquis qui truncationes manuum, pedum,
linguae, et testiculorum fecerit, et oculos alterius
eruerit?
#Interrogatio@# 15.
Est aliquis conjugatus, qui cum alterius uxore
adulterium perpetravit, vel uxor cum alterius viro?
#Interrogatio@# 16.
Est aliquis uxorem habens, qui concubinam simul
habuerit ancillam propriam, aut aliam feminam?
#Interrogatio@# 17.
Est aliquis qui uxorem legitimam dimiserit, et
alteri se conjunxerit, et aliam in conjugium acceperit?
#Interrogatio@# 18.
Est aliqua mulier quae virum proprium dimiserit
et alteri se conjunxerit?
#Interrogatio@# 19.
Sunt aliqui, interveniente repudio, qui ab invicem
sint separati, et sic maneant?
#Interrogatio@# 20.
Est aliquis qui | null | 64f9ff3f-8a96-43a2-83ed-b37733f641c4 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
absque consensu uxoris, derelicto
legitimo conjugio, in monasterium intraverit?
#Interrogatio@# 21.
Est aliquis qui suam conjugem quamvis culpabilem
sine episcopi judicio reliquerit?
#Interrogatio@# 22.
Est aliqua mulier quae, conscio viro suo, fornicata
fuerit?
#Interrogatio@# 23.
Est aliquis uxore carens, qui cum alterius conjuge
fornicatus fuerit: aut si qua mulier non habens
virum cum alterius marito?
#Interrogatio@# 24.
Est aliquis non habens uxorem, qui cum femina
quae virum non habet fornicatus fuerit?
#Interrogatio@# 25.
Est aliqua laica virgo, quae moechata fuerit cum
adolescente?
#Interrogatio@# 26.
Est aliquis qui desponsatam puellam non duxerit,
et fidem sponsaliorum fregerit?
#Interrogatio@# 27.
Est aliquis qui alterius sponsam rapuerit, et sibi
sociaverit?
#Interrogatio@# 28.
Est aliquis qui quamcunque feminam, virginem,
aut viduam per raptum traxerit, et sociaverit sibi
in matrimonium: et si aliqui sunt, qui in hoc consentientes
et adjuvantes fuerint?
#Interrogatio@# 29.
Est aliquis qui, cum Judaea, vel, si Judaeus vel
paganus, cum aliqua Christiana moechatus fuerit?
#Interrogatio@# 30.
Est aliquis qui, sanctimonialem, vel viduam Deo
sacratam rapuerit, et in conjugium sumpserit, vel
ipsis consentientibus cum eis fornicatus fuerit?
#Interrogatio@# 31.
Est aliquis qui vivente marito, conjugem illius
adulterasse accusatur, et eo in proximo defuncto
eamdem sumpsisse dinoscitur?
#Interrogatio@# 32.
Est aliqua mulier quae dicat quod vir ejus non
possit cum ea coire, et ob hanc causam dissidium
quaerit, et alium virum velit accipere?
#Interrogatio@# 33.
Est aliquis qui cum commatre spiritali moechatus
fuerit, vel eam in matrimonium acceperit, similiterque
cum filiola quam ex sacro fonte susceperit, aut
ante episcopum tenuit?
#Interrogatio@# 34.
Est aliquis qui propinquam et consanguineam suam
in matrimonium accepit, aut cum ea fornicatus est?
#Interrogatio@# 35.
Est aliquis qui irrationabiliter, id est, contra naturam
cum masculis, et mutis misceatur animalibus?
#Interrogatio@# 36.
Est aliqua mulier quae lenocinium fecerit?
#Interrogatio@# 37.
Est aliquis qui in sua domo consentit cum propriis
ancillis, vel genitiariis suis adulteria perpetrari?
#Interrogatio@# 38.
Interrogandum si aliquis fur, aut sacrilegus sit in
eadem plebe, qui ecclesias Dei infregerit, vel aliquid
de ecclesia furatus sit, aut publice rapuerit, vel latenter
surripuerit: aut si aliquis rapax, et raptor,
et damnator Ecclesiae Dei est?
#Interrogatio@# 39.
Interrogandum si aliquis perjurus sit, aut si sciens,
et pro cupiditate terrena pejeraverit: et si nesciens,
aut si coactus jussu senioris, aut pro membris,
aut pro vita redimenda: aut si aliquis scienter non
solum pejeraverit, sed etiam alios in perjurium
duxerit?
#Interrogatio@# 40.
Interrogandum si aliquis scienter contra aliquem
falsum testimonium protulerit, et quale damnum
aliquis per hanc testificationem habuerit?
#Interrogatio@# 41.
Interrogandum si aliquis hominem liberum aut
servum alterius, aut peregrinum, aut adventitium
furatus fuerit, aut eum blandientem seduxerit et
vendiderit, et extra patriam in captivitatem duxerit:
aut si aliquis Judaeo vel pagano Christianum mancipium
vendiderit, aut si ipsi Judaei Christiana mancipia
in suo servitio habeant, vel vendant?
#Interrogatio@# 42.
Interrogandum si aliquis sit magus, ariolus, aut
incantator, divinus, aut sortilegus: vel si aliquis
vota ad arbores, vel ad fontes, vel ad lapides faciat,
aut ibi candelam seu quodlibet munus deferat, veluti
ibi quoddam numen sit, quod bonum, aut malum
possit inferre?
#Interrogatio@# 43.
Perscrutandum si aliquis subulcus, vel bubulcus,
sive venator, vel caeteri hujusmodi diabolica carmina
dicat super panem, aut super herbas, aut super
quaedam nefaria ligamenta, et haec aut in arbore
abscondat, aut in bivio, aut in trivio projiciat, ut
sua animalia liberet a peste et clade, et alterius perdat?
#Interrogatio@# 44.
Perquirendum si aliqua foemina sit, quae per quaedam
maleficia, et incantationes, mentes hominum
se immutare posse dicat, id est, ut de odio in amorem,
aut de amore in odium convertat, aut bona
hominum, aut | null | 24007bef-662d-4d16-8c60-17fe6318aa41 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
damnet, aut surripiat? Et si aliqua
est quae se dicat cum daemonum turba in similitudinem
mulierum transformata certis noctibus equitare
super quasdam bestias, et in eorum consortio annumeratam
esse?
#Interrogatio@# 45.
Interrogandum si aliquis sanguinem morticinum,
aut dilaceratum a bestia comederit?
#Interrogatio@# 46.
Est aliquis qui juravit quod Deo contrarium est,
ut fratri nunquam reconcilietur, quod est peccatum
usque ad mortem?
#Interrogatio@# 47.
Est aliquis qui bibit de liquore in quo mustela,
vel mus, sive aliquod immundum animal necatum
est?
#Interrogatio@# 48.
Est aliquis qui jejunium quadragesimale, vel quatuor
temporum, sive Letaniae majoris, vel Rogationum,
sive indictum ab episcopo jejunium pro quacunque
plaga, non observaverit?
#Interrogatio@# 49.
Est aliquis qui bibit, aut manducavit, aut portavit
super se quo existimaverat se Dei judicium pervertere
posse?
#Interrogatio@# 50.
Est aliquis qui in Kalend. Januarii aliquid fecerat,
quod a paganis inventum est, et dies observavit, et
lunam, et menses, et horum effectiva potentia aliquid
speraverat in melius, aut in deterius posse converti?
#Interrogatio@# 51.
Est aliquis quodcunque opus inchoans, qui
aliquid dixerat, aut quacunque magica arte aliud
fecit, nisi ut Apostolus docet, omnia in nomine
Domini facienda? Neque enim daemones in nostrum
adjutorium debemus invocare, sed Deum, in collectione
similiter herbarum medicinalium, symbolum
et orationem Dominicam dicere oportet, et nihil
aliud?
#Interrogatio@# 52.
Quaerendum etiam si mulieres in lanificiis suis,
vel inordiendis telis aliquid dicant, aut observent,
nisi, ut supra dictum est, omnia in nomine
Domini?
#Interrogatio@# 53.
Est aliquis qui oblationes, id est, eleemosynam
parentum defunctorum injuste retineat?
#Interrogatio@# 54.
Est aliquis qui supra mortuum nocturnis horis
carmina diabolica cantaret, et biberet, et manducaret
ibi, quasi de ejus morte gratularetur, et si alibi
mortui in vigiliis nocturnis, nisi in Ecclesia custodiantur?
#Interrogatio@# 55.
Est aliquis qui non communicet, vel tribus temporibus
in anno, id est, in Pascha, Pentecoste, et
Natali Domini, nisi pro mortiferis criminibus, et
episcopi vel sacerdotum judicio, a communione fuerit
remotus?
#Interrogatio@# 56.
Est aliquis qui in die Dominica, vel in praecipuis
festivitatibus, quidquam operis faciat: et si ad
Matutinas et ad Missam, et ad Vesperas, his diebus
impraetermisse omnes occurrant?
#Interrogatio@# 57.
Est aliquis excommunicatus, qui pro nihilo duxerit
excommunicationem: et si aliquis cum excommunicato
communicaverit?
#Interrogatio@# 58.
Est aliquis qui modum poenitentiae sibi injunctura
non custodierit?
#Interrogatio@# 59.
Est aliquis qui patrem aut matrem inhonaraverit,
aut percusserit, aut maledixerit?
#Interrogatio@# 60.
Est aliquis qui vomitum post acceptam Eucharistiam
per ebrietatem fecerit?
#Interrogatio@# 61.
Est aliquis qui suam decimationem Deo et sanctis
ejus retraxerit?
#Interrogatio@# 62.
Est aliquis tam perversus et Deo alienus, ut saltem
Dominica die ad ecclesiam non venerit?
#Interrogatio@# 63.
Si porcarii, et alii pastores Dominica die ad ecclesiam
non veniant, et Missas non audiunt, similiter
in aliis festivitatibus?
#Interrogatio@# 64.
Est aliquis qui ad confessionem non veniret, vel
una vice in anno, id est, in capite Quadragesimae,
et poenitentiam pro peccatis suis non susciperet?
#Interrogatio@# 65.
Est aliquis qui assiduam ebrietatem sectetur,
Apostolo dicente: Neque enim ebriosi regnum Dei
possidebunt?
#Interrogatio@# 66.
Est aliquis qui contempto suo presbytero, in aliam
parochiam iret ad ecclesiam, et ibi communicaret,
et suam decimam daret?
#Interrogatio@# 67.
Inquirendum de mendicis qui per parochiam discurrunt:
et si unusquisque pauperem de familia sua
pascat?
#Interrogatio@# 68.
Interrogandum si in unaquaque plebe decani sint
per villas constituti, viri veraces et Dominum timentes,
qui caeteros admoneant ut ad ecclesiam pergant,
ad Matutinas, ad Missam, et ad Vesperam, et
nihil operis in diebus festis faciant: et si horum
quisquam transgressus fuerit, statim presbytero
annuntient, similiter de luxuria, et omni opere
pravo?
#Interrogatio@# 69.
Est aliquis qui bannum | null | e2750c02-b390-42cd-980f-0944d4669452 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
episcopi, aut presbyteri
sui, et excommunicationem parvipendit?
#Interrogatio@# 70.
Perquirendum si parochiani presbytero suo debitum
honorem impendant, aut si est aliquis qui eum
verbo, vel facto inhonoraret, et ejus monita sperneret?
#Interrogatio@# 71.
Est aliquis qui peregrino, aut viatori hospitium
contradixerit?
#Interrogatio@# 72.
Inquirendum est quas festivitates colant?
#Interrogatio@# 73.
Interrogandum si patrini filiolis suis Symbolum
et Orationem Dominicam insinuent, aut insinuari
faciant?
#Interrogatio@# 74.
Perquirendum si IIII aut V vel plures interfecerint
hominem?
#Interrogatio@# 75.
Est aliquis qui contradicit episcopo aut ejus ministris,
ne coloni aut servi pro commissis criminibus
virgis nudi caedantur?
#Interrogatio@# 76.
Interrogandum si aliquis peregrinum, qui de sua
patria propter paganorum infestationem, vel persecutionem
fugit, hac de causa quia in domo ejus
mansit, et diebus aut annis loco mercenarii illi servivit,
pro proprio servo velit habere, et vendere,
aut dare alicui praesumat?
#Interrogatio@# 77.
Est aliquis qui injusta mensura suam annonam,
aut vinum vendat, cum Dominus dicat: Aequas sit
tibi modius, et aequus sextarius?
#Interrogatio@# 78.
Denunciandum etiam quam magnum piaculum sit
usuras exigere, et de alieno fenore velle ditescere,
et quod sacri canones tales ab Ecclesia ejici praecipiant.
#Interrogatio@# 79.
Est aliquis qui propter cupiditatem Judaeum vel
paganum interfecerit?
#Interrogatio@# 80.
Est aliquis insaniens qui aliquem hominem occiderit?
#Interrogatio@# 81.
Est aliquis qui arborem succideret, et dum operi
necessario insisteret, aliquis subtus arborem deveniens,
improvise opprimeretur?
#Interrogatio@# 82.
Est aliquis qui conjurationes et conspirationes
sectaretur?
#Interrogatio@# 83.
Est aliquis qui ecclesiam aut clericum fatigare
praesumpserit?
#Interrogatio@# 84.
Inquirendum de refugis et perfidis clericis et
laicis.
#Interrogatio@# 85.
Percontandum de confratriis et fraternitatum societatibus
qualiter in parochia agantur.
#Interrogatio@# 86.
Interrogandum si cantica turpia et risum moventia
aliquis circa ecclesiam cantare praesumat.
#Interrogatio@# 87.
Perquirendum si aliquis ecclesiam intrans, fabulis
vacare consuevit, et non diligenter auscultat divina
eloquia, et si antequam Missa finiatur, de ecclesia
exierit?
#Interrogatio@# 88.
Interrogandum si oblationem, id est panem et vinum,
viri et feminae ad Missas offerant, et si non
viri conjuges offerant, pro se suisque omnibus ut
in canone continetur?
CAP. XCV.-- #Ut episcopi libros gentilium non legant.@#
(Ex concili. Carthag., cap. 16.) Ut episcopi libros
gentilium non legant: haereticorum autem pro necessitate
et tempore.
CAP. XCVI.-- #Ut episcopi, prout vulgus intelligere possit secundum proprietatem communis linguae illorum praedicationem temperent.@#
(Ex concil. Remensi, cap. 11.) Ut episcopi Sermones
et Homelias sanctorum Patrum, prout omnes intelligere
possint, secundum proprietatem communis
linguae praedicare studeant.
CAP. XCXVII.-- #Reprehensio episcopi in pulpito paganos libros exponentis, eo quod cum Jovis laudibus Christi laudes non conveniant.@#
(Ex reg. ad Desiderium episc. Galliae, cap. 84.) Cum multa nobis bona de vestris fuissent studiis
nunciata, ita cordi nostro est nata laetitia, ut negare
ea quae sibi fraternitas vestra concedenda poposcerat,
minime pateremur. Sed post hoc pervenit ad
nos, quod sine verecundia memorare non possumus,
fraternitatem tuam Grammaticam, et illa difficiliora
quibusdam exponere. Quam rem ita moleste
suscepimus, ac sumus vehementer aspernati,
ut ea quae prius dicta fuerunt, in gemitum et
tristitiam verteremus: quia in uno ore cum Jovis
laudibus, Christi laudes esse non possunt. Et quam
grave nefandumque sit episcopis canere, quod nec
laico religioso conveniat. Et quamvis dilectissimus
filius noster Candidus presbyter postmodum veniens,
hac de re subtiliter requisitus negaverit, atque vos
conatus fuerit excusare: de nostro tamen adhuc
animo non recessit: quia quantum exsecrabile est
hoc de sacerdote enarrari, tanto utrum ita necesse
sit districta et veraci oportet satisfactione cognosci.
Unde si post hoc evidenter haec quae ad nos perlata
sunt falsa esse claruerint, neque vos nugis et saecularibus
litteris studere constiterit, et Deo nostro gratias
agamus, qui cor vestrum maculari blasphemis
nefandorum laudibus non permisit, et de concedendis
quae poscitis securi jam | null | d49b1428-3041-4684-ba26-ace761673279 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
et sine aliqua dubitatione
tractemus.
CAP. XCVIII.-- #Quantum discrimen immineat pastoribus qui veritatem Christi praedicare negligunt.@#
(Ex decr. Marci papae, Aegyptiorum episcopis
missis, cap. 3.) Vae enim erit nobis, qui hujus ministerii
onus susceptum habemus, si veritatem Salvatoris
nostri Jesu Christi, quam apostoli praedicaverunt,
praedicare neglexerimus. Vae erit nobis, si
silentio veritatem oppresserimus, qui erogare nummulariis
jubemur, id est, Christianos populos imbuere
et docere. Quid in ipsius Christi futuro dicturi
sumus examine, si sermonis ejus veritatem confundimur
praedicare? Quid erit de nobis, cum de commissis
nobis animabus, et de officio suscepto rationem
justus judex Christus Deus noster districtam
exegerit?
CAP. XCIX.-- #Quod episcopum oporteat sine intermissione Ecclesiam suam docere et amare.@#
(Cap. Evaristi papae V, omnibus per Aegyptum fratribus
missum.) Episcopum vero oportet opportune et
importune atque sine intermissione Ecclesiam suam
docere eamque prudenter regere et amare, ut a vitiis se
abstineat, ut salutem consequi possit aeternam. Et
illa cum tanta reverentia ejus doctrinam debet suscipere,
eumque amare et diligere, ut legatum Dei
et praeconem veritatis, quia, testante Veritate, quodcunque
ligaverit super terram, erit ligatum et in
coelo, et quodcunque solverit super terram, erit solutum
et in coelis.
CAP. C.-- #De ignorantia omnibus, maxime sacerdotibus, vitanda.@#
(Ex concil. Toletano 5, cap. 25.) Ignorantia mater
cunctorum errorum, maxime in sacerdotibus Dei
vitanda est, qui docendi officium in populis susceperunt.
Sacerdotes enim legere sancta Scriptura
admonet, Paulo apostolo dicente ad Timotheum:
Intende lectioni, exhortationi. Doctores semper se
permanere in his sciant. Igitur sacerdotes Scripturas
sanctas et canones meditentur, ut omne opus eorum
in praedicatione et doctrina consistat, atque aedificent
cunctos tam fidei scientia, quam operum disciplina.
CAP. CI.-- #Ut episcopus dissidentes concordare compellat.@#
(Ex concil. Cartha., cap. 26.) Studendum episcopo
ut dissidentes fratres, sive clericos, sive laicos, ad
pacem magis quam ad judicium hortetur.
CAP. CII.-- #Ut in die Dominica rerum dijudicationes non fiant.@#
(Ex concil. Spalensi., cap. 2.) Ut nullus episcopus,
vel infra positus, die Dominica causas judicare praesumat.
CAP. CIII.-- #De domestica et interiori conversatione episcoporum.@#
(Ex concil. Aurelian., cap. 5.) Decrevit sancta synodus
domesticam et interiorem episcopi conversationem
totius reprehensionis atque suspicionis impenetrabilem
fieri debere, ut juxta Apostolum provideamus
bona, non solum coram Deo, sed etiam coram
omnibus hominibus. Oportet igitur ut cubiculo
episcopi et secretioribus quibuslibet obsequiis
sincerae opinionis sacerdotes et clerici assistant,
qui vigilantem, orantem, sacra eloquia
scrutantem, episcopum suum jugiter attendant, ejusque
sanctae conversationis testes, imitatores, et ad
Dei gloriam praedicationis existant.
CAP. CIV.-- #Ut episcopus quasi hospes se continere debeat.@#
( #Ex dictis August.@# ) Episcopus quasi hospes fieri
debet, et privatam domum non habeat, sed quasi
hospes esse debet, ut Christus ait: Filius hominis
non habet ubi caput suum reclinet.
CAP. CV.-- #Ut episcopi frequenter Missas celebrent.@#
(Ex concil. Arausico, cap. 3.) Statuimus, ut non
tantum Dominicis diebus, et praecipuis festivitatibus
episcopi Missas celebrent, sed cum possibile fuerit,
quotidiana quoque sacrificia frequentent, nec fastidiant.
CAP. CVI.-- #Ne episcopus pretio corruptus alterius clericum ordinare praesumat.@#
(Ex concil. Hannerensi, cap. 1.) Omnibus ministris
ecclesiasticae dignitatis interdicimus, ut nullus
quocunque munere aut favore corruptus, clericum
alterius parochiae latenter ac furtive ad ordinationem
subintroducere praesumat. Quod si fecerit,
juxta Chalcedonense decretum, is qui mediator exstitit,
si clericus est, proprio gradu decidat, si laicus
aut monachus, anathematizetur.
CAP. VII.-- #Ut episcopus clericos alterius parochiae nullatenus ordinet.@#
(Ex concil. Parisiensi, cap. 32.) Episcopus non
constituat presbyteros aut diaconos alteri subjectos
episcopo, nisi forte cum consilio et voluntate ipsius.
Si quis autem tale aliquid agere tentaverit,
irrita sit ejus ordinatio, et ipse coerceatur a synodo.
CAP. CVIII.-- #Ut nullus episcopus in alterius episcopi parochia ad promotionem ministerii accedere praesumat.@#
(Ex | null | b8734a3f-ec70-42b3-ac96-9c5456200253 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
concil. Antioch., cap. 13.) Nullus episcopus ex
alia provincia audeat ad aliam transgredi, et ad
promotionem ministerii aliquos in Ecclesiis ordinare,
licet consensum videantur praebere nonnulli,
nisi litteris tam Metropolitani, quam caeterorum, qui
cum eo sunt, episcoporum rogatus adveniat, et sic
ad actionem ordinationis accedat. Si vero, nullo
vocante, inordinato more deproperet super aliquibus
ordinationibus, et ecclesiasticis negotiis ad eum
non pertinentibus componendis: irrita quidem quae
ab eo geruntur existant. Ipse vero incompositi motus
sui, et irrationabilis audaciae subeat ultionem, ex hoc
jam damnatus a sancto concilio.
CAP. CIX.-- #Ne episcopus alterius Ecclesiae clericum audacter invadere attentet.@#
(Ex concil. Nicaeno, cap. 16.) Si quis episcopus
clericum ad alium pertinentem audacter invadere,
et in sua Ecclesia ordinare tentaverit, non consentiente
episcopo a quo discessit, is qui regulae
mancipatur, ordinatio hujusmodi irrita comprobetur.
CAP. CX.-- #De non praesumendis illicitis ordinationibus.@#
(Ex epist. Simplicii pap. missa Equitio Florentio, et
Seve. epist., cap. 1.) Relatio nos vestrae dilectionis
instruxit, et gestorum series plenius intimavit,
Gaudentium Offiniensis Ecclesiae sacerdotem contra
statuta canonum ac nostra praecepta ordinationes
illicitas perpetrasse. Quarum illi totam penitus
auferri praecipimus potestatem. Scripsimus enim ad
Severum fratrem et coepiscopum nostrum, ut, si
necesse fuerit, ipse in supradicta Ecclesia, consideratis
Patrum regulis, hoc fungatur officio quo
ille abusus esse convictus est: ita ut hi qui illicite
ab eodem sunt provecti, ab Ecclesiasticis ministeriis
remoti sint.
CAP. CXI.-- #De episcopo caeco qui, per presbyterum suum, presbyterum et diaconos duos ordinaverat.@#
(Ex concil. Bragga., cap. 5.) Ad cognitionem
nostri examinis Gabrensis diaconi relatu pervenit
de quibusdam ipsius Ecclesiae clericis, quorum dum
unus ad presbyterii, duo ad Levitarum ministerium
consecrarentur, episcopus autem eorum oculorum
dolore detentus, fertur manum suam super hos tantum
posuisse, et presbyterum quemdam illis contra
ecclesiasticum ordinem benedictionem dedisse. Qui
licet propter tantam praesumptionis audaciam poterat
accusatus judicio praesenti damnari, si adhuc
in corpore positus, non fuisset mortis vocatione
praeventus: sed quia jam ille examini divino relictus
est, humano judicio accusari non potest: hi qui
supersunt, et ab eo non consecrationis titulum, sed
ignominiae potius eulogium perceperunt, ne sibi
licentiam talis usurpatio faciat, decrevimus ut gradum
sacerdotis vel Levitici ordinis, quem perverse
adepti sunt, depositi aequo judicio abutantur. Tales
enim, merito judicati sunt removendi, quia prave
inventi sunt constituti.
CAP. CXII.-- #Quod non oporteat episcopum per pecuniam quempiam ordinare.@#
(Ex concil. Chalced., cap. 2.) Si quis episcopus
per pecuniam fecerit ordinationem, et sub pretio
redegerit Spiritus sancti gratiam, quae non potest
vendi, ordinaveritque per pecuniam episcopum, aut
presbyterum, aut diaconum, vel quemlibet ex his
qui connumerantur in clero: proprii gradus periculo
subjacebit: et qui ordinatus est, nihil ex hac
ordinatione proficiet, sed alienus sit a dignitate. Si
quis vero mediator datis vel acceptis exstiterit:
si quidem clericus fuerit, proprio gradu decidat:
si vero monachus, aut laicus, anathematizetur.
CAP. CXIII.-- #Quod munus etiam sit a lingua vitandum.@#
( #Ex dictis Gregorii papae.@# ) Sunt nonnulli qui nummorum
quidem praemia ex ordinatione non accipiunt,
tamen sacros ordines pro humana gratia
largiuntur. Hi nimirum quod gratis accipiunt,
gratis non tribuunt: quia favoris nummum de impenso
officio sanctitatis expetunt. Unde cum virum
justum describeret Isaias, ait: Qui excutit manus
suas ab omni munere: quia aliud est munus ab
obsequio, aliud munus a manu, aliud munus a
lingua. Munus ab obsequio, est subjectio indebite
impensa. Munus a manu, pecunia est. Munus a lingua,
favor. Qui ergo sacros ordines tribuit, tunc ab
omni munere manus excutit, quando in divinis
rebus non solum ullam pecuniam, sed etiam humanam
gratiam non requirit.
CAP. CXIV.-- #Ut non valeat sententia episcopi, nisi clericorum suorum praesentia firmetur.@#
(Ex concil. Carthag., cap. 23.) Irrita erit sententia
episcopi, nisi clericorum suorum praesentia confirmetur.
CAP. CXV.-- #Ut episcopus secundum reditum Ecclesiarum numerum clericorum faciat.@#
(Ex | null | 6bb47307-2d67-49f8-928f-9eda2950548d | latin_170m_raw | null | None | None | None |
concil. Spalensi, cap. 1.) Ne passim episcopus
multitudinem clericorum faciat, sed secundum meritum,
vel redditum Ecclesiarum numerus moderetur.
CAP. CXVI.-- #De episcopis peregrinis.@#
(Ex concil. Arelatensi, cap. 20.) De episcopis peregrinis
qui in urbem solent venire, quos veraciter
episcopos scimus esse, placuit eis locum dari ut
offerant.
CAP. CXVII.-- #Ut levitate vagantes episcopi, ad propria redire compellantur.@#
(Ex regist. Gregor. papae, ad Siagrium episcopum
Augustodun., cap. 122.) Cum sacerdotis dignitas
aliis videatur dignitatibus eminere, ita quisquis ea
ornatus est, cunctis se imitandum debet ostendere,
ut exemplo sui nulli nocere, sed vitam potius valeat
componere subjectorum. Nam si actus dissentiat a
nomine, quanto pontificatus ipse plus erigit, tanto
magis abdicit. Itaque Menatem quendam episcopum,
qui illuc de dioeceseos nostrae ordinatione profectus
est, in tanta se levitate didicimus exhibere, ut et
nobis de eo major sit verecundia, et illi episcopatus
nomen non sit in honore, sed onere. Quod quia pudori
nobis est, de eo illa cognoscere, quae in aliarum
provinciarum omnino reprehendimus sacerdotibus,
fraternitas vestra eum illic immorari amplius
non permittat, sed ad nos quantocius reverti compellat.
Ac magis inventa per omnia occasione transmittat,
ut sub ea qua dignum est observantia refrenatus,
saeculares mores ad sacerdotalem studeat
convertere dignitatem. Nam satis noxium atque
perniciosum est, ut imitatione ipsius, qui aedificari
si debuerant destruantur. In qua re non solum ille
culpabilis, sed etiam qui non restiterit invenitur.
Nam consentire videtur erranti, qui corrigenda, ut
resecari debeant, non concurrit. Quia vero quidam
Theodorus episcopus de dioecesi reverendissimi fratris
nostri Constantii Mediolanensis Ecclesiae episcopi,
disciplinam, ut dicitur, evitans, illuc venisse
firmatur: hortamur ut et isto diligentius requisito,
ad episcopum suum vestra fraternitas retransmittat.
Et quia, sicut legitur, qui abjicit disciplinam infelix
est, nulla eum illic excusatione patiamini retinere,
quatenus et hi, qui levitatis eorum vitio possunt decipi,
liberentur, et de ipsis habere mercedem, ne in
hac stultitia pereant, valeatis.
CAP. CXVIII.-- #Quandiu episcopus in aliena civitate remoretur.@#
(Ex concil. Sardinensi, cap. 14.) Osius episcopus
dixit: Et hoc quoque statuere debetis, ut ex aliqua
civitate cum advenerit ad aliam civitatem, et ambitioni
magis quam devotioni sermonem, voluerit in
aliena civitate multo tempore residere: forte enim
evenit episcopum loci non esse tam instructum, neque
tam doctum: is vero qui advenit incipiat contemnere
eum, et frequenter facere sermonem, ut
dehonestet et infirmet illius personam, ita ut ex hac
occasione non dubitet relinquere adsignatam sibi
Ecclesiam, et transeat ad alienam. Definite ergo
tempora: quia et non recipi episcopum, inhumanum
est, et si diutius resideat, perniciosum est. Nemini
autem superiori concilio fratres nostros constituisse,
ut si quis laicus in ea, in qua commoratur, civitate,
quatuor Dominicos dies, id est, per tres septimanas
non celebrasset conventum, communione privaretur.
Si haec circa laicos constituta sunt, multo magis
episcopum nec licet, nec decet, si nulla sit tam gravis
necessitas quae detineat, ut amplius a suprascripto
tempore absens sit ab Ecclesia sua. Universi dixerunt
placere sibi.
CAP. CXIX.-- #De suscipiendis episcopis qui persecutionem patiuntur.@#
(Ex eodem, cap. 22.) Osius episcopus dixit: Suggerente
fratre et coepiscopo nostro Olympio, etiam
hoc placuit, ut si aliquis vim perpessus est, et inique
expulsus, pro disciplina et catholica confessione,
vel pro defensione veritatis, effugiens pericula, innocens
et devotus ad aliam venerit civitatem, non
prohibeatur immorari, quandiu aut redire possit,
aut injuria ejus remedium acceperit: Quia durum
est eum qui persecutionem patitur non recipi; etiam
et larga benevolentia et humanitas ei est exhibenda.
Omnis synodus dixit: Universa quae constituta sunt
catholica Ecclesia in universo orbe diffusa custodiet.
Et subscripserunt qui convenerant.
CAP. CXX.-- #De illis qui se dicunt esse episcopos.@#
(Ex concil. Remensi, cap. 43.) Sunt in quibusdam
locis scotti et alii erronei qui se dicunt episcopos
esse, et multos negligentes, absque licentia dominorum
suorum sive magistrorum, presbyteros et diaconos
ordinent. | null | fe580e80-adc0-444a-8dcd-70d90ca86b68 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
Quorum ordinationem, quia plerumque
in Simoniacam incidit haeresim, et multis
erroribus subjacet, modis omnibus irritam fieri
debere omnes uno consensu decrevimus.
CAP. CXXI.-- #Qualiter peregrini episcopi recipiantur.@#
(Ex regul. Gregorii pap. universis episcopis per
Illyricum, cap. 42.) Jovinus excellentissimus vir
filius noster per Illyricum scriptis suis nobis indicasse
dignoscitur, ad se sacris apicibus destinatis
jussum fuisse episcopos quos e propriis locis hostilitatis
furor expulerat, ad eos episcopos qui nunc
quoque in locis propriis degunt, pro sustentatione
ac stipendiis praesentis vitae esse jungendos. Et licet
ad hoc fraternitatem vestram jussio principalis
admoneat, habemus tamen majus horum mandatum
aeterni principis, quo ad haec terribilius peragenda
compellimur, ut non dico fratres et coepiscopos
nostros, sed ipsos etiam quos nobis contrarios patimur,
cum opportunitas postulat, in conferendis
subsidiis necessitatum carnalium diligamus. Oportet
ergo vos ad hanc rem et coelesti primitus principi
obedientes existere, et imperialibus etiam jussionibus
consentire, quatenus fratres coepiscoposque nostros,
quos et captivitatis et diversarum necessitatum angustiae
comprimunt, debeatis consolandos conveniendosque
vobiscum in ecclesiasticis sustentationibus
libenter suscipere: non quidem ut per communionem
episcopalis throni dignitatem, sed ut ab
Ecclesia juxta possibilitatem sufficientia debeant
alimenta percipere. Sic enim et proximum in Deo
et Deum in proximo diligere comprobamur. Nullam
quippe eis nos in vestris Ecclesiis auctoritatem tribuimus,
sed tamen eos vestris solatiis contineri
summopere hortamur.
CAP. CXXII.-- #De episcopis vel presbyteris ignotis, ut ante probationem synodalem ministrare non permittantur.@#
(Ex concil. Rotoma., cap. 8.) Statuimus, secundum
canonicam cautelam, omnes undecunque supervenientes
ignotos episcopos vel presbyteros, ante
probationem synodalem in ecclesiasticum ministerium
non admittere.
CAP. CXXIII.-- #Ut episcopus, hostilitate expulsus, ad aliam vacantem transeat Ecclesiam.@#
(Ex regu. S. Grego. ad Agnellum epis., cap. 135.) Pastoralis officii cura nos admonet destitutis Ecclesiis
proprios constituere sacerdotes, qui gregem
Dominicum pastorali debeant sollicitudine gubernare.
Propterea te Joannem ab hostibus captivitate Lisitanae
civitatis episcopum, in Squillicina Ecclesia
cardinalem necesse duximus constituere sacerdotem,
ut et susceptam semel animarum curam intuitu
futurae retributionis impleas, et licet a tua, hoste
imminente, depulsus sis, aliam quae pastore vacat
debeas Ecclesiam gubernare: ita tamen ut, si civitatem
illam ab hostibus liberam effici, et Domino
protegente ad priorem statum contigerit revocari,
in eam in qua et prius ordinatus es Ecclesiam revertaris.
Sin autem praedicta civitas continua captivitatis
calamitate premitur, in hac in qua et a nobis
incardinatus es debeas Ecclesia permanere.
CAP. CXXIV.-- #De episcopis, quod omnes homines eis jure obedire debeant.@#
(Ex decret. Clementis papae, cap. 15). Omnes principes
terrae et cunctos homines episcopis obedire, et
capita sua submittere, eorumque auditores existere
praecipiebat, ut omnes pariter fideles et cooperatores
legis Dei monstrarentur, ne de eis dicatur:
Confundentur et erubescent omnes qui pugnant
adversum te et erunt quasi non sint, et peribunt
viri qui contradicunt tibi. Quaeres eos, et non invenies,
viros rebelles tuos: erunt quasi non sint, et veluti
consumptio homines bellantes adversum te.
Omnes ergo qui eis contraeunt, ita damnatos et
infames usque ad satisfactionem monstrabat: et nisi
converterentur, a liminibus Ecclesiae alienos esse
praecipiebat.
CAP. CXXV.-- #Quod episcopi claves sint Ecclesiae, et habeant potestatem claudere coelum et aperire portas ejus.@#
(Ex eodem cap. 37.) Sanctam ergo Ecclesiam immaculatam
omnes servare debere evangelizabat,
cujus claves episcopos esse dicebat. Ipsi enim habent
potestatem claudere coelum et aperire portas
ejus, quia claves coeli facti sunt. Amovere autem
eos neminem debere docebat, quia oculi Domini sunt,
et qui eos tangit, tangit pupillam oculi ejus. Et
quanta poena dignus sit qui eos scandalizat, ipsum
Dominum docuisse dicebat, ubi ait: Qui scandalizaverit
unum de pusillis istis qui in me credunt, expedit
ei ut suspendatur mola asinaria in collo ejus,
et demergatur in profundum maris.
CAP. CXXVI.-- #Quod episcopos Dominus ad glorificandum se elegerit, et quod omnes principes terrae eis obedire oporteat, et capita sua submittere.@#
(Ex eodem cap. 29.) Ad glorificandum se, et divina
mandata seminanda et evangelizanda episcopos
Dominus elegit, et ut non prohibeantur, aut perturbentur
aiebat | null | 1c4f9d9b-bb1d-42ff-acb5-d0154ad3db2c | latin_170m_raw | null | None | None | None |
: Quoniam qui eos laedit, eum laedit
cujus legatione funguntur. Praedicare eos assidue,
et mandata Domini sine intermissione annuntiare
rogabat. Opera eorum bona coram hominibus monstrare,
et conscientiam bonam coram Deo habere
insinuabat.
CAP. CXXVII.-- #De episcopis, quod se invicem diligere debeant.@#
(Ex eodem cap. 30.) Episcopos ergo vicem apostolorum
gerere Dominum docuisse dicebat, et reliquorum
discipulorum vicem tenere presbyteros debere
insinuabat: et si quis aliquem ex his scandalizaret,
gravissimam sibi poenam inferri debere praedicabat.
Cunctos se invicem diligere et adjuvare
debere, et nemmem ab adjutorio fratris se subtrahere
instruebat.
CAP. CXXVIII.-- #Ut episcopus episcopum alium non conculcet.@#
(Ex concil. Arelatensi, cap. 13.) Ut nullus episcopus
alium episcoporum conculcet, eumque calumniari
vel injuriari praesumat. Quod si fecerit, gradus
sui periculo subjacebit.
CAP. CXXIX.-- #De episcopis qui se a fratrum adjutorio subtraxerint.@#
#(Ex decr. Alexandri pap. cap. 30 omnibus episcopis
missis.)@# Qui autem ex vestro collegio fuerit, et ab
auxilio vestro se subtraxerit, magis schismaticus
quam sacerdos esse probabitur. Ecce, inquit Propheta,
quam bonum et quam jucundum habitare
fratres in unum. » Illi vero non in unum habitant, qui
a fratrum se solatio subtrahunt, et, quod deterius
est, fratribus insidias praeparant, aut laqueos ponunt.
Item post pauca: Nos ergo qui discipuli Domini
et dici et esse cupimus, portare crucem Domini,
et compati fratribus debemus, et non quascunque
eis insidias aut foveas praeparare: quia talionem
meretur qui fratribus foveam parat. Nolite
errare, fratres, quia Deus non irridetur. Hujus rei
gratia vobis Dominus commisit Ecclesiam suam, ut
pro omnibus laboretis, et cunctis oppressis opem
ferre non negligatis. Unde et Dominus per Prophetam
loquitur, dicens: Haec dicit Dominus: Judicate
mane judicium, et eruite vi oppressos de manu calumniantis,
ne forte egrediatur quasi ignis indignatio
mea, et succendatur, et non sit qui exstinguat.
Vos ergo qui in summa specula a Domino constituti
estis, attendere eos et opprimere oportet, qui in
fratres seditiones et scandala excitant, ne simul cum
eis pereatis.
CAP. CXXX.-- #De episcopis qui se quasi canino dente invicem corroserint.@#
(Ex eisdem ad eosdem, cap. 18.) Si vero, quod
absit! discordes fueritis, et canino dente vos derodere
coeperitis, non solum eos non superabitis, sed
et vobis ipsi nocebitis, atque ab eis superabimini, et
nocenter forte peribitis.
CAP. CXXXI.-- #De episcopis qui fratribus nocere desiderant.@#
( #Ex decr. Bonifacii papae.@# ) Sicut omnis qui diligit
fratrem suum, ex Deo est: ita omnis qui odit proximum,
ex diabolo est. Dilectione enim sola discernitur
quis, ex quo genitus approbetur, dicente Joanne:
In hoc manifesti sunt filii Dei, et filii diaboli.
Omnis qui non facit justitiam, ex Deo non est, et
non diligit fratrem suum. Quoniam haec est annuntiatio
quam ab initio audistis, ut diligatis alterutrum.
Et post paululum: Omnis qui odit fratrem
suum, homicida est. Et scitis quoniam omnis
homicida non habet vitam aeternam in se
manentem. Ecce homicida probabiliter esse declaratur
qui a fraterna societate dividitur. Nam et si manus
non moveat ad occidendum, pro eo tamen quia
immitis est ad nocendum, jam a Deo homicida tenetur.
Vivit ille, et iste jam interfector convincitur.
Cum igitur his praeceptis beatus apostolus Paulus
consona praedicatione concordet, dicens: Sol non occidat
super iracundiam vestram; et: Nolite locum
dare diabolo, relatae sunt nobis quorumdam sacerdotum
personae in tantam obstinationis efferbuisse
discordiam, ut non solum illos ab ira occasus solis
non revocet, sed ne annosa quidem transactio temporum
ad bonum charitatis reclinet. Quippe in
quorum cordibus ita sol justitiae Christus occubuit,
ut ad lumen charitatis redire vix possint. Horum
igitur et similium discordantium fratrum oblationes,
juxta antiqui canonis definitionem, nullo modo recipiendas
esse censemus. Personis tamen discordantium
id speciali definitione praecipimus, ut, antequam
eos reconciliatio vera innectat, nullus eorum accedere
ad altare Domini audeat, vel gratiam communionis
sanctae percipiat: sed geminato tempore per
poenitentiam compensabunt, quo discordiae servierunt.
Quod si unus eorum, alio | null | 5b88a6a8-6495-4c1c-b0de-65e83778a294 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
contemnente, ad satisfactionem
charitatis cucurrerit, ex eo tempore jam
pacificus intra Ecclesiam recipietur, ex quo ad concordiam
festinasse convincitur: sententia tamen
superiori servata, ut tempus quod in iram expendit,
geminatum in poenitentiae satisfactione persolvat.
CAP. CXXXII.-- #Ut nullus de episcopo suo querelam faciat, nisi prius eum de eadem saepe interpellet.@#
(Ex decr. Alexandri papae, omnibus orthodoxis
missis, cap. 2.) Si quis erga episcopum vel actores
Ecclesiae quamlibet querelam habere justam crediderit,
non prius primates aut alios adeat judices,
quam ipsos a quibus se laesum aestimat conveniat
familiariter: non semel, sed saepissime, ut ab eis
aut suam justitiam accipiat, aut excusationem. Si
autem secus egerit, ab ipsis et ab aliis communione
privetur, tanquam apostolorum aliorumque Patrum
contemptor.
CAP. CXXXIII.-- #Ut episcopi a solo Domino sint dijudicandi.@#
(Ex decr. Clementis pap., cap. 38.) Episcopos autem
a solo Domino judicandos aut removendos, et
non ab aliis esse dicebat: quia sui sunt, non alterius.
Et quis est qui alterius judicet servum? Nam
si ista non patiuntur homines, nec Deus deorum, et
Dominus dominantium haec ullatenus patitur. Unde
et per prophetas sibi testes esse dicebat, per quos
Dominus loquitur, dicens: Ecce excoxi te, sed non
quasi argentum: elegi te in camino paupertatis.
Propter me, propter me faciam ut non blasphemer;
et gloriam meam alteri non dabo.
CAP. CXXXIV.-- #Nimis timendum et praevidendum ne offendantur episcopi.@#
(Cap. Evaristi pap. VI omnibus per Aegyptum fratribus
missum.) Nimis timenda est, fratres, haec sententia,
et praevidendum vobis ne offendatis eos qui
tantam a Domino potestatem habent. Et ideo potius
obaudiendi, diligendi, et summopere sunt venerandi,
et non detrahendi, vel lacerandi aut ejiciendi, sed
portandi et amandi, ipso dicente Domino: Qui vos
audit, me audit: et qui vos spernit, me spernit.
Ideo haec vobis et omnibus fidelibus scribimus, fratres,
ut ab his vos caveatis, et posteris vestris non
malum sed bonum exemplum relinquatis, quoniam
injuria episcoporum ad Christum pertinet, cujus vice
funguntur.
CAP. CXXXV.-- #De episcopis qui ab omnibus suis criminantur, ut eorum criminatio non recipiatur.@#
(Ex epist. Calist. papae, cap. 1.) Callistus episcopus
Ecclesiae catholicae urbis Romanae, Benedicto fratri
et coepiscopo, salutem in Christo. Criminationes
vero contra doctorem nemo suscipiat: quia non
oportet filios patres reprehendere, nec servos dominos
lacerare. Filii ergo sunt doctorum omnes quos
instruunt: et sicut filii patres carnales, sic et hi patres
debent diligere spiritales. Non enim bene vivunt
qui non recte credunt, aut patres reprehendunt, vel
detrahunt suis. Doctores ergo, qui et patres vocantur,
magis portandi quam reprehendendi sunt, nisi
in recta fide erraverint. Nullus ergo doctorum per
scripta accusetur, nec nisi fideli et legitimo, qui
etiam irreprehensibilem vitam ac conversationem
ducat, accusatori respondeat. Quia indignum est
ut doctor stulto et indocto atque reprehensibiliter
viventi respondeat juxta stultitiam suam, dicente
Scriptura: Non respondeas stulto juxta stultitiam
suam. Non bene vivit qui non recte credit. Nihil
mali vult qui fidelis est. Si quis fidelis est, videat
ne falsa loquatur, aut cuiquam insidias ponat. Fidelis
homo semper fideliter agit, et infidelis callide insidiatur,
atque fideles et pie ac juste viventes perdere
nititur, quia similis similem sibi quaerit. Infidelis
vero homo mortuus est in corpore vivente.
Econtra sermones fidelis hominis vitam custodiunt
auditorum. Doctorem enim catholicum, et praecipue
Domini sacerdotem, sicut nullo errore implicari, ita
nulla oportet machinatione aut cupiditate violari,
dicente Scriptura sancta: Post concupiscentias tuas
non eas, et a voluntate tua averteris.
CAP. CXXXVI.-- #Episcopos a suis ovibus non reprehendendos, nisi in fide erraverint.@#
(Ex epist. Anacleti papae, scripta omnibus Christi
sacerdotibus, cap. 1.) Doctor autem vel pastor Ecclesiae,
si a fidelibus exorbitaverit, erit a fidelibus
corrigendus. Sed pro reprobis moribus magis est
tolerandus, quam distringendus; quia rectores Ecclesiae
a Domino sunt judicandi, sicut ait Propheta:
Deus stetit in synagoga deorum, in medio autem
deos discernit. Unde oportet | null | 7e64027f-3704-4645-9ce7-eea9ff2a8ef4 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
unumquemque fidelem,
si viderit aut cognoverit plebes suas adversus
pastorem suum tumescere, aut clerum detractionibus
vacare, hoc vitium pro viribus exstirpare, prudenterque
corrigere satagat: nec eis in quibuscunque
negotiis misceri, si incorrigibiles apparuerint,
antequam suo reconcilientur doctori, praesumat:
quoniam tam sacerdotes quam reliqui fideles omnes
summam debent habere curam de his qui pereunt,
quatenus eorum redargutione aut corrigantur a
peccatis, aut, si incorrigibiles apparuerint, ab Ecclesia
separentur.
CAP. CXXXVII.-- #De eadem re.@#
(Ex decr. Clementis pap., cap. 17.) Ipsi autem
episcopi si exorbitaverint, ab istis non sunt reprehendendi
vel arguendi, sed portandi, nisi in
fide erraverint. Hi ergo super hos sunt, non illi
super istos: quoniam major a minore non argui
nec judicari potest. Nullus se extollat erga doctores
ac magistros suos: quia discipulus super magistrum
nec esse debet nec potest. Nullus velit
dici sanctus antequam sit, sed prius sit, ut verius
dicatur. Praecepta Domini doctorumque ac magistrorum
factis quotidie adimplere, et in Christi
nomine pro inimicis orare oportet.
CAP. CXXXVIII.-- #De eadem re.@#
(Ex epist. Eusebii papae, cap. 20.) Necesse enim
est ut rectores a subditis timeantur, ab ipsisque
corrigantur, ut humana formidine peccare metuant,
qui divina judicia non formidant. Deteriores quippe
sunt qui doctorum vitam moresque corrumpunt,
his qui substantias aliorum praediaque diripiunt.
Ipsi quidem ea quae extra nos, licet nostra sint,
auferunt; nostri quoque detractores, et morum
corruptores nostrorum, sive qui adversum nos
armantur, proprie nos ipsi decipiunt, et ideo juste
infames sunt, et merito ab Ecclesia extorres
fiunt.
CAP. CXXXIX.-- #De eadem re.@#
(Ex decret. Gaii papae, cap. 7.) Oves vero quae
pastori suo commissae fuerint, eum nec reprehendere,
nisi a recta fide exorbitaverit, debent, nec
ullatenus accusare possunt: quia facta pastorum
eorum gladio ferienda non sunt, quanquam recte
reprehendenda videantur.
CAP. CXL.-- #De infamatis et dilaceratis episcopis, et a civitatibus propriis pulsis.@#
(Ex decret. Evarist. papae omnibus per Aegyptum
fratribus missis, cap. 18.) Audivimus enim quosdam
a vobis infamatos et dilaceratos episcopos, a civitatibus
propriis pulsos, qui alibi episcopi constitui
non possunt, nisi in civitatibus non minimis,
et alios in eis, ipsis viventibus, constitutos. Ideo
haec vobis scribimus, ut sciatis hoc non licere,
sed proprios revocari et integerrime restitui debere.
Illos vero qui adulterina foeditate suas sponsas,
quas et uxores eorum praefixo tenore esse
intelligimus, tenent, ejici ut adulteros, atque infames
fieri, eosque ab ecclesiasticis honoribus arceri
jubemus. Si autem adversus eos aliquam
querelam habueritis, his peractis inquirendum erit,
et auctoritate hujus sanctae sedis terminandum.
CAP. CXLI.-- #Ut episcopus non dijudicetur qui suis rebus est expoliatus.@#
(Ex decret. Felicis papae episcop. per Aegyptum
missis, cap. 10.) Nullus enim episcopus qui suis
est rebus exspoliatus, aut a se de propria vi aut
errore pulsus antequam omnia sibi ablata legibus
restituantur, et ipse pacifice annum vel plus
suis fruatur honoribus, sedique propriae sit
regulariter restitutus, juxta canonicam institutionem
accusari, vocari, judicari, aut damnari
potest.
CAP. CXLII.-- #De eadem re.@#
(Ex decret. Stepha. papae omnibus episcopis missis,
cap. 6.) Nullus enim episcoporum, dum suis fuerit
rebus exspoliatus, aut a sede propria qualibet occasione
pulsus, debet accusari: aut a quoquam ei potest
crimen objici, priusquam integerrime restauretur,
et omnia quae ei ablata quocunque sunt ingenio,
legibus redintegrentur, et ipse propriae sedi et
pristino statui regulariter reddatur: ita ut omnes
possessiones, et cuncta sibi injuste sublata, atque
fructus omnes, ante conceptam accusationem, primates
et synodus episcopo de quo agitur funditus
restituant. Quia hoc non solum ecclesiasticae, sed
etiam saeculi leges fieri prohibent: neque aliquis
eorum, aut Ecclesiarum auctorum, vel defensorum
ad aliquos prius accusari debet, quam ipse charitative,
bis aut ter ab eis qui se laesos aestimant, vel
eos pro aliquibus erratibus corripere cupiunt, conveniatur:
ut ab eis aut familiarem emendationem,
aut justam percipiat excusationem. Quod qui praesumpserit | null | 3dd237b5-1bde-49e0-b9a6-8da8dc0e02ad | latin_170m_raw | null | None | None | None |
,
liminibus arceatur Ecclesiae, usque ad
condignam satisfactionem.
CAP. CXLIII.-- #De eadem re.@#
(Ex decret. Sixti papae Hispaniae episcopis missis,
cap. 6.) His taliter consideratis, atque cum reliquorum
episcoporum decretis, tanquam omnium curam
gerentes, propter sedis propriae apicem decernimus
ut nemo pontificum aliquem suis rebus exspoliatum
episcopum, aut a sede pulsum, excommunicare aut
judicare praesumat: quia non est privilegium quo
exspoliari possit jam nudatus. Si quis autem aliter
agere praesumpserit, sciat censuram hujus sedis
cum omnibus membris suis sibi non defuturam, et
sicut egerit, ita recipiet. Si bene, bene. Si grave,
grave. Si pessime, pessime. Quoniam dignus est
operarius mercede sua.
CAP. CXLIV.-- #Ut episcopi criminati libere apostolicam appellent sedem, et pleraque alia circa judicium observanda.@#
(Ex decret. Julii papae Orientalib. episcopis missis,
cap. 18.) Ut omnes episcopi qui in quibusdam gravioribus
pulsantur vel criminantur causis, quoties
necesse fuerit, libere apostolicam appellent sedem,
atque ad eam quasi ad matrem confugiant, ut ab ea,
sicut semper fuit, pie fulciantur, defendantur et
liberentur. Cujus dispositioni omnes majores ecclesiasticas
causas, et episcoporum judicia, antiqua
apostolorum eorumque successorum atque canonum
auctoritas reservavit. Quoniam culpantur episcopi
quia aliter erga fratres egerint quam ejusdem sedis
papae fieri placuerit, placuit ut accusatus vel judicatus
a comprovincialibus in aliqua a causa episcopus
licenter appellet, et adeat apostolicae sedis pontificem,
qui aut per se, aut per vicarios suos, ejus
retractari negotium procuret. Et dum iterato judicio
pontifex causam suam agit, nullus alius in ejus
loco subrogetur, ponatur, aut ordinetur episcopus.
Quoniam, quanquam comprovincialibus episcopis
accusati causam pontificis scrutari liceat, non tamen
definiri inconsulto Romano pontifice permissum
est: cum beato Petro apostolo, non ab alio quam
ab ipso, dictum sit Domino: Quaecunque ligaveris
super terram, erunt ligata et in coelis: et quaecunque
solveris super terram, erunt soluta et in coelis.
Si quis putaverit se a proprio metropolitano gravari,
apud primatem dioeceseos, aut penes apostolicae
universalis Ecclesiae papam judicetur. Accusatores
et accusationes quas leges saeculi non asciscunt, et
nos unanimiter submovemus, ne fiat indistricta probatione
impietas, cum recta sit judicii in electione
sententia. Si quis erga episcopum vel actores Ecclesiae
se proprium crediderit habere negotium, non
prius adeat judices, quam ad eos recurrat charitatis
studio: ut familiari colloquio commoniti, ea sanare
debeant quae in querimoniam deducuntur.
Quod si aliter egerit, communione privetur. Nemo
pontificum deinceps aliquem episcopum suis exspoliatum
rebus, aut a sede pulsum excommunicare
aut judicare praesumat: quia non est privilegium
quo spoliari possit jam nudatus. Pari tenore decernimus
non credi accusatori qui, absente adversario,
causam suggesserit, ante utriusque partis discussionem:
nec accusatores nec testes suscipi, qui non
sunt idonei. Placuit, si accusatus vel damnatus episcopus
appellaverit Romanum pontificem, id statuendum
quod ipse juste censuerit. Et omnes qui
adversus Patres armantur, infames esse censemus:
neque eos qui cum inimicis morantur, ad accusationem
vel ad testimonium recipiendos. Placuit ut
semper in accusatione clericorum primo persona,
fides, vita et conversatio blasphemantium perscrutetur.
Nam fides omnes actus hominis praecedere
debet: quia dubius in fide, infidelis est. Nec eis
omnino esse credendum qui veritatis fidem ignorant,
nec rectae conversationis vitam ducunt: quoniam
tales facile et indifferenter lacerant, et criminantur
recte et pie viventes. Ideo suspicio eorum
discutienda est primo et corrigenda. Neque accusatoribus
suspectis, vel de inimicorum domibus prodeuntibus
credendum.
CAP. CXLV.-- #Episcopus si ab aliquo pulsatur, per episcopos judices causa finiatur.@#
(Ex concil. Spalensi, cap. 8.) Si quis episcopus a
quoquam impetitur, vel ille aliquam quaestionem
retulerit, per episcopos judices causa finiatur: sive
quos eis primates dederint, sive quos ipsi vicinos ex
consensu elegerint.
CAP. CXLVI.-- #De episcopis judicibus quos communis consensus elegerit.@#
(Ex eodem conc., cap. 9.) Judices autem episcopos
quos communis consensus elegerit, non liceat quem
quam provocare: et quisquis probatus fuerit pro
contumacia nolle obtemperare judicibus, cum hoc
primae sedis episcopo fuerit probatum, det litteras
ut nullus ei communicet episcoporum, donec obtemperet.
CAP. CXLVII | null | 54e612f8-06c5-4e46-862e-2f4e836bbd12 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
.-- #Ut episcopi comprovinciales peregrina judicia non patiantur.@#
(Ex decret. Fabiani papae Hilario episcopo missis,
cap. 26.) Peregrina vero judicia, salva in omnibus
apostolica auctoritate, generali sanctione prohibemus.
Quia indignum est ut ab exteris judicetur qui provinciales
et a se electos debet habere judices, nisi
fuerit appellatum. Unde oportet, si aliquis episcoporum
super certis accusetur criminibus, ut ab omnibus
audiatur qui sunt in provincia episcopis: quia
non oportet accusatum alicubi quam in foro suo
audiri.
CAP. CXLVIII.-- #De episcopo criminato, si judicem suspectum habuerit.@#
(Ex decret. ejusdem ad eumdem episcopum missis,
cap. 27.) Si quis vero episcopus judicem suspectum
habuerit, et viderit se ingravari, libere sedem apostolicam
appellet. Appellantem autem non habeat
afflictio ulla, aut detentionis injuriosae custodia, sed
liceat appellatori conviciantum causam appellationis
remedio sublevare: licet etiam in causis criminalibus
appellare, nec appellandi vox denegetur ei
quem in supplicium sententia destinarat.
CAP. CXLIX.-- #Si quis episcopus in crimine detentus fuerit, et non potest plurimos congregare, a XII episcopis audiatur.@#
(Ex concil. Carthag., cap. 12.) Felix episcopus
dixit: Suggero, secundum statuta veterum conciliorum,
ut si quis episcopus, quod non optamus, in
reatum aliquem incurrerit, et nimia necessitas ei
fuerit non posse plurimos congregare: ne in crimine
remaneat, a XII episcopis, et presbyter a sex
episcopis, cum proprio suo episcopo audiatur, et
diaconus a tribus.
CAP. CL.-- #De episcopo criminato, si episcopi comprovinciales in ejus criminatione dissenserint.@#
(Ex concil. Antioche., cap. 14.) Si quis episcopus
de certis criminibus dijudicatur, et contingat de eo
comprovinciales episcopos dissidere, cum judicatus
ab aliis innocens creditur, reus ab aliis aestimatur,
propter hujus ambiguitatis absolutionem sanctae
synodo placuit ut metropolitanus episcopus a vicina
provincia judices alios convocet, qui controversiam
tollant, et ut per eos simul et per comprovinciales
episcopos quod justum fuerit visum approbetur.
CAP. CLI.-- #Ut episcopis nullus laicus crimen imponere possit.@#
(Ex decret. Sylvest. papae, cap. 1.) In consensu et
subscriptione omnium constitutum est ut nullus
laicus episcopo, vel alicui in ordinibus posito, crimen
aliquod possit inferre. Et ut presbyter non adversus
episcopum, non diaconus adversus presbyterum,
non subdiaconus adversus diaconum, non acolytus
adversus subdiaconum, non exorcista adversus
acolytum, non lector adversus exorcistam, non
ostiarius adversus lectorem, det accusationem aliquam.
Et non damnetur praesul, nisi in LXX duobus
idoneis testibus.
CAP. CLII.-- #Quod inimici accusatores esse non possint.@#
(Ex decret. Anacleti papae, omnibus episcopis missis,
cap. 37.) Accusatores autem et testes esse non
possunt qui in proximo facti sunt inimici, ne irati
nocere cupiant, ne laesi ulcisci se velint. In offensis
igitur accusatorum et testium affectus quaerendus
est, et non suspectus.
CAP. CLIII.-- #Ut episcopi accusatorum episcoporum judices esse debeant.@#
(Ex decret. Damasi papae, cap. 3.) Accusatorum
episcoporum judices esse dicernimus episcopos sapientes,
recte et juste volentes.
CAP. CLIV.-- #Qualiter accusatus episcopus discutiendus sit apud patriarchas vel primates, et quot testibus convinci debeat.@#
(Ex decr. Zepherini papae omnibus per Siciliam
constitutis episcopis missis, cap. 2.) Patriarchae
vero vel primates accusatum discutientes episcopum,
non ante sententiam proferant finitivam, quam,
apostolica fultus auctoritate, aut reum se ipse
confiteatur, aut per innocentes et regulariter
examinatos convincatur testes, qui minores non
sint numero quam illi discipuli fuerunt quos
Dominus ad adjumentum apostolorum eligere praecepit.
CAP. CLV.-- #De patriarchis et primatibus.@#
(Ex decr. Clementis pap., cap. 9) In illis vero civitatibus
in quibus olim apud ethnicos primi flamines
eorum, atque primi legis doctores erant, episcoporum
primates poni, vel patriarchas, qui reliquorum
episcoporum judicia, et majora, quoties necesse foret,
negotia in fide agitarent, et secundum Domini
voluntatem, sicut sancti constituerunt apostoli, ita
ut ne quis injuste periclitaretur definirent.
CAP. CLVI.-- #De vocatione accusati episcopi.@#
( #Ex epist. Damasi papae, ad Stephan. et ad concil.
Africae.@# ) Vocatio enim | null | 3735a09c-8e48-470a-9332-0f90276faf9d | latin_170m_raw | null | None | None | None |
ad synodum, juxta decreta
Patrum canonica, ejus qui impetitur, rationabilibus
scriptis per spatium fieri debet congruum atque
canonicum. Quia, nisi canonice vocatus fuerit suo
tempore, et canonica ordinatione, licet venerit ad
conventum, in quacunque necessitate, nisi sponte
voluerit, nullatenus suis respondebit insidiatoribus:
quoniam nec saeculi leges hoc permittunt fieri, quanto
magis divinae?
CAP. CLVII.-- #Ut primates de accusato episcopo non ante sententiam proferant damnationis, quam aut reum seipsum confiteatur, aut canonice per innocentes testes convincatur.@#
(Ex epist. Felicis pa. Paterno epis. miss., cap. 4.) Primates quoque accusatum discutientes episcopum,
non ante sententiam proferant damnationis, quam,
apostolica fretus auctoritate, aut reum seipsum confiteatur,
aut per innocentes et canonice examinatos
regulariter testes convincatur. Aliter censemus irritam
esse et injustam episcoporum damnationem, et
idcirco a synodo retractandam: ita ut oppressis ab
omnibus in cunctis subveniatur causis.
CAP. CLVIII.-- #Qualis primas esse vel quid agere debeat.@#
( #Ex re. ad Gennadium Patricium et Exarchum
Africae.@# ) Concilium vero catholicorum episcoporum
admoneri praecipite, ut primatem non ex ordine
loci, postpositis vitae meritis, faciat, quoniam apud
Dominum non gradus elegantior, sed vitae melioris
actio comprobatur. Ipse vero primas non passim,
sicut moris est, per villas, sed in una, juxta eorum
electionem, civitate resideat.
CAP. CLIX.-- #Ut episcopi singularum gentium sciant quis inter eos sit primus.@#
( #Ex epistol. Anacleti papae, omnibus episcopis
missa.@# ) Beati etiam apostoli inter se statuerunt ut
episcopi singularum scirent gentium quis inter eos
primus esset, quatenus ad eum potior eorum sollicitudo
pertineret. Nam et inter beatos apostolos
quaedam fuit discretio. Et, licet omnes essent apostoli,
Petro tamen a Domino est concessum, et ipsi inter
se idipsum voluerunt ut reliquis omnibus praeesset
apostolis Cephas, id est, ut Petrus principatum teneret
apostolatus. Qui et eamdem formam suis successoribus
et reliquis episcopis tenendam tradiderunt.
Et non solum hoc in Novo Testamento est
constitutum, sed etiam in Veteri fuit. Unde scriptum
est: Moses et Aaron in sacerdotibus ejus, id est,
primi inter eos fuerunt. Et quamvis ita sit ordinatum,
nemo tamen quod suum est quaerat, sed quod
alterius. Unde ait beatus apostolus Paulus: Unusquisque
placeat proximo suo in bonum ad aedificationem.
Et sicut ipse Salvator suis ait discipulis:
Qui major est vestrum, erit minister vester. Et reliqua
CAP. CLX.-- #Ut episcopus accusatus non communione privetur, nisi die statuta venire noluerit.@#
(Ex concil. Carthag., cap. 19.) Aurelius episcopus
dixit: Quisquis episcoporum accusatur, ad primatem
provinciae ipsius causam deferat accusator, nec
a communione suspendatur cui crimen intenditur,
nisi si ad causam suam dicendam, electorum judicum
die statuta litteris evocatus, minime occurrerit, hoc
est, infra spatium mensis ex ea die qua eum litteras
accepisse constiterit. Quod si aliquas veras necessitatis
causas probaverit, quibus eum occurrere non
potuisse manifestum sit, causae suae dicendae intra
alterum mensem integram habeat facultatem. Verum
post mensem secundum non communicet donec
examinetur. Si autem ad consilium universale
infra anni spatium occurrere noluerit, ut vel ibi
causa ejus terminetur, ipse in se damnationis sententiam
dixisse judicetur. Tempore sane quo non
communicat, nec in sua Ecclesia vel parochia communicet.
Accusator autem ejus, si nunquam diebus
causae dicendae defuerit, a communione non removeatur.
Si vero aliquando defuerit, subtrahens se,
restituto in communione episcopo, ipse removeatur
a communione accusator: ita tamen ut nec ipsi adimatur
facultas causae peragendae, si se ad diem occurrere
non noluisse, sed non potuisse probaverit.
Illud vero placuit, ut, cum agere coeperit in episcoporum
judicio, si fuerit accusatoris persona culpabilis,
ad arguendum non admittatur, nisi proprias
causas, non tamen ecclesiasticas, asserere voluerit.
CAP. CLXI.-- #De Maximo episcopo variis criminibus infamato, et ad synodum saepius vocato qui venire et se excusare neglexerat.@#
( #Ex epist. Bonifacii papae ad episcopos Galliae.@# )
Bonifacius episcopus Patroclo, Remigio, Maximo,
Hilario, Severo, Juliano, Castorio, Leontio, Constantino,
Joanni, Montano, Marino, et caeteris episcopis
per Gallias et | null | a135e3e4-88c6-430a-a104-81cdee94c754 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
per septem provincias constitutis.
Valentinae nos clerici civitatis adierunt, proponentes
libellum et crimina quae Maximum tota
provincia asserit commisisse. Delegata toties cognitione,
illum constituta semper subterfugisse judicia,
nec confusum conscientia festinasse, ut si esset innocens,
exterminatis omnibus, purgaretur: quae toties
decreta ex nostrarum quoque chartarum instructione
cognovimus. Qui econtrario probavit de se illa
quae dicta sunt, quia ad ea confutanda, cum essent
innumera, a decessoribus meis provincialis est delegata
cognitio. Conventus etiam dicitur vitasse, et
minime adesse voluisse: et nullus dubitat quod ita
judicium nocens subterfugit, quemadmodum ut absolvatur
qui est innocens quaerit: sed astuta cavillatio
eorum qui versutis agendum credunt esse
consiliis, nunquam innocentiae nomen accipiet. Confitetur
enim de omnibus quisquis se subterfugere
judicium dilationibus putat. Veniet tamen aliquando
ille qui talis perhibetur in medium. Nec prodest illi
toties latuisse, toties subterfugisse, quem sui actus
et commissa, quocunque fugerit, ea quae objiciuntur
illi, si vera sunt, crimina persequuntur. Debueram
quidem jam nunc dignam pro ejus accusatis in nostro
judicio actibus, qui cognitionem et decretum
judicium saepe declinando credidit illudendum, dare
sententiam. At ne aliquid praecoqui forsitan judicaret,
et sibi qui absens est, licet sit quaesitus a
nobis, reservatum esse nihil diceret, maluimus intercapedine
temporis data differri, cum hoc etiam
ejus accusatores assererent. De cujus intentionibus
et moribus sit secretum maximum, tanto magis
damnanda committere, quanto tardius se constituto
judicio praesentaret. Quem Manichaeorum involutum
caligine arguunt, turpique secta olim. Ita cum non
posset abluere animum sordida improbatione, objectaque
ei gesta synodalia proferentes, et commissis
involutum undique flagitiis, nullum ei sanitatis
habuisse respectum, quem furore suo et insana temeritate
ad saecularium quoque judicium tribunali
subditum quaestioni, quod in vili quoque persona
turpissimum est, objicerent. Pervenisse eum ad homicidii
damna asserunt, gestis prolatis in medium.
Et hunc talem, post tanta talique commissa, episcopatus
adhuc sibi nomen in suis latibulis vindicare,
in propriae civitatis infamiam, nimiis doloribus conqueruntur;
et sanctum nomen vindicando sibi velle
polluere. Ideoque, fratres charissimi, quia audiendus
hic praesentare se noluit, nec convictus forsitan ab
accusantibus se defendere possit: digna tandem aliquando
praesentatus episcopali judicio pronuntiationis
congrue feriri sententia judicamus. Quamquam
illi cum edocta fuerint, sciamus hujus nominis non
esse jacturam, qui pudorem nunquam habuisse sacerdotii
perhibetur, et locum suum nec modico quidem
tempore custodisse, dilationem dedimus, et decrevimus
vestram debere intra provinciam esse
judicium, et congregare synodum ante diem Kalendarum
Novembrium, ut, si adesse voluerit praesens,
si confidit, ad objecta respondeat: si adesse neglexerit,
dilationem sententiae de absentia non lucretur.
Nam manifestum confiteri eum de crimine, qui, indulto
et toties delegato judicio, purgandi se occasione
non utitur. Nihil enim interest utrum in
praesenti examine omnia quae dicta sunt comprobentur:
cum ipsa quoque pro confessione procurata
toties constet absentia. Nos autem per omnes
provincias litteras dirigemus, ne excusationem sibi
ignorationis obtendat, ut ad provinciam venire cogatur,
et illic se constituto praesentare judicio. Quidquid
autem vestra charitas de hac causa duxerit
decernendum, cum ad nos relatum fuerit, nostra, ut
condecet, necesse est auctoritate firmetur
CAP. CLXII.-- #De episcopo inculpato qui ad synodum vocatus venire contempserat.@#
(De synodo apud Altheim habita cap. 10.) Richwinum
episcopum qui contra sanctorum canonum
sanctiones Strazburgensem Ecclesiam invasit, quem
ad sanctam synodum per litteras nostras invitavimus,
et venire contemnens, nec vicarium suum
misit, auctoritate sancti Petri, ego Joannes vicarius
apostolici, ex praecepto sanctae praesentis synodi injungendo
vocamus iterum, et praecipimus quatenus
ad concilium, id est, May Moguntiae indictum a
metropolitano episcopo suo, ad praesentiam venerabilis
Herigeri archiepiscopi et confratrum suorum
veniat, suae inobedientiae et perversitatis ibidem
justam rationem redditurus. Sin autem negligenter
et hoc agere parvipenderit, abstineat se a proprio
gradu, donec, Romam veniens, coram domino papa
et sancta Ecclesia reddat rationem.
CAP. CLXIII.-- #Qui primates sint, qui metropolitani.@#
( #Ex cap. concil. Niceni, quae addita sunt a Felice
papa.@# ) Primates illi et non alii sint, quam qui in
Nicaena synodo sunt constituti. Reliqui vero,
qui metropoles tenent sedes, archiepiscopi vocantur
et non primates: salva | null | ce3e161f-2ea9-4494-931c-be1a012a3ae9 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
in omnibus apostolicae sedis
dignitate, quae ei ab ipso Domino est concessa, et
postea a sanctis Patribus roborata.
CAP. CLXIV.-- #Quod neganda sit accusatis licentia criminandi priusquam se crimine exuerint, et familiaribus atque sponte confessis, et qui hesterno die, aut perendie, aut ante fuerunt inimici.@#
(Ex decr. Stephani papae omnibus episcopis missis,
cap. 11.) Et neganda est accusatis licentia criminandi
priusquam se crimine quo premuntur exuerint:
quia non est credendum contra alios eorum
confessioni qui criminibus implicati sunt, nisi se
prius probaverint innocentes quoniam periculosa
est et admitti non debet rei adversus quemcunque
professio. Familiares vero et sponte confessi, atque
sceleribus irretiti, non debent admitti, nec hi
qui hesterna die, aut perendie, aut ante fuerunt inimici.
CAP. CLXV.-- #De criminationibus adversus doctores non suscipiendis, et de peregrinis judiciis.@#
(Eusebii pap. cap. 17.) Et licet haec possint generaliter
dicta sufficere, ut vel declinemus errata
vel custodiamus catholica: ab apostolis tamen eorumque
successoribus novimus constitutum, criminationes
adversus doctores non debere suscipi, nec
peregrina judicia fieri, neque quemquam alterius
judicis quam sui sententia debere constringi.
CAP. CLXVI.-- #Ut adversus doctorem accusationes nemo suscipiat.@#
(Ex concil. Spalensi, cap. 3.) Accusationes adversus
doctorem nemo suspiciat: quia non potest humano
condemnari examine, quem Deus suo judicio
reservavit.
CAP. CLXVII.-- #Ut nemo episcopum apud saeculares accuset.@#
(Ex epist. Felicis papae Aegyptiorum episcopis missa,
cap. 1.) Ut nemo episcopum penes saeculares arbitros
accuset, sed apud summos primates.
CAP. CLXVIII.-- #De episcopis in judicium saeculare non vocandis.@#
( #Ex epistol. Bonifacii papae ad episcop. Galliae.@# )
Nullus episcopus, neque pro civili, neque pro criminali
causa, apud quemvis judicem sive civilem
sive militarem producatur vel exhibeatur. Magistratus
enim qui hoc jubere ausus fuerit, amissione
cinguli condemnatione plectetur.
CAP. CLXIX.-- #Ut non accusetur episcopus a criminosis.@#
(Ex epistol. Felicis papae supradictis episcopis missa,
cap. 18.) Quoties episcopus super certis accusatur
criminibus, si tales fuerint accusatores qui
juste et canonice recipi debeant, synodo legitima
in suo tempore congregata, ab omnibus canonice
audiatur qui sunt in provincia episcopis. Quod si
legitimi non fuerint accusatores, non fatigetur episcopus:
quia sacerdotes ad sacrificandum vocari
debent, non ad litigandum: nec illi qui throni Dei
vocantur, pravorum hominum insidiis debent turbari,
sed libere Christo famulari.
CAP. CLXX.-- #Quod nullus episcopus extra suam provinciam ad judicium invitetur.@#
(Ex decret. Julii papae, Orientali. episc. missis, cap.
18.) Nullus episcopus extra suam provinciam ad judicium
devocetur: sed, vocato eo canonice in loco
congruo, tempore synodali, ab omnibus comprovincialibus
episcopis audiatur: quia concordem super
eum canonicamque debent proferre sententiam:
quia, si hoc minoribus, tam clericis quam laicis,
concessum est, quanto magis de episcopis servare
convenit? Nam si ipse metropolitanum aut judices
suspectos habuerit, aut infestos senserit, apud primatem
dioeceseos, aut apud Romanae sedis pontificem
judicetur.
CAP. CLXXI.-- #De accusatoribus et testibus episcoporum.@#
(Ex decr. Calist. papae episcopis per Galliam constitutis,
cap. 17.) Omnes ergo qui in recta fide suspecti
sunt, in accusationem sacerdotum, et eorum super
quorum fide non haesitatur, minime recipiantur,
et in testimonio dubii habeantur. Infirmari ergo
oportet eorum vocem de quorum fide dubitatur,
nec eis omnino est credendum qui rectam fidem
ignorant. Quaerendum ergo est in judicio cujus sit
conversationis ac fidei is qui accusat, et is qui accusatur,
quoniam hi qui non sunt rectae conversationis
ac fidei, et quorum vita est accusabilis, non
permittendi sunt eos accusare: et quorum fides,
vita, et libertas nescitur, et viles personae in eorum
non recipiantur accusationem. Rimandae vero sunt
accusatorum enucleatim personae, quae sine scripto
difficile, per scriptum autem nunquam recipiantur:
quia per scripturam nullus accusari potest: sed propria
voce, et praesente eo quem accusare voluerit,
suam quisque agat accusationem, nec, absente eo
quem accusare voluerit, quisquam accusator credatur.
Similiter testes per quamcunque scripturam
testimonium non dicant, nec | null | 377d9633-67ad-4c92-a401-518347ef8900 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
de aliis causis vel negotiis
testimonium dicant, nisi de his quae sub praesentia
eorum acta esse noscuntur. Accusatoris vero
consanguinei adversus eos testimonium nec dicant,
nec eorum familiares, vel de domibus eorum prodeuntes:
sed, si voluerint et in invicem consenserint,
inter se parentes testificentur, et non in alios:
nec accusatores vel testes suspecti recipiantur: quia
propinquitatis et familiaritatis ac dominationis affectio
veritatem impedire solet.
CAP. CLXXII.-- #De eadem re.@#
(Ex decr. Damasi papae, Stephano et universis episcopis
Africae missis, cap. 10.) Accusatores autem
episcoporum et testes, super quibus rogitastis, absque
ulla infamia aut suspicione vel manifesta macula,
et vera fide pleniter instructi esse debent: et
tales quales ad sacerdotium eligere divina jubet auctoritas.
Quoniam sacerdotes, ut antiquorum tradit
auctoritas, criminari non possunt, nec in eos testificari
qui ad eumdem non debent, nec possunt, provehi
honorem.
CAP. CLXXIII.-- #Quae sint infames personae.@#
( #Ex epist. Stephani papae ad Hilarium.@# ) Infames
autem esse eas personas dicimus quae pro aliqua
culpa notantur infamia; id est, omnes qui Christianae
legis normam abjiciunt, et statuta ecclesiastica contemnunt.
Similiter fures, sacrilegos, et omnes capitalibus
criminibus irretitos, sepulcrorum quoque violatores,
et apostolorum atque successorum eorum
religiosa sanctorum Patrum statuta libenter violantes,
et omnes qui adversus Patres armantur, qui in
omni mundo infamia notantur. Similiter et incestuosos,
homicidas, perjuros, raptores, maleficos, veneficos,
adulteros, de bellis fugientes, et qui indigna sibi
petunt loca tenere, aut facultates Ecclesiae abstrahunt
injuste, et qui fratres calumniantur aut accusant,
et non probant: vel qui contra innocentes principum
animos ad iracundiam provocant, et omnes anathematizatos,
vel pro suis sceleribus ab Ecclesia expulsos,
et omnes quos ecclesiasticae vel saeculi leges
infames pronuntiant: nec servos ante legitimam
libertatem, nec poenitentes, nec digamos, nec eos
qui curiae deserviunt, vel qui non sunt integri corpore,
aut sanam non habent mentem vel intellectum,
aut inobedientes sanctorum decretis existunt. Hi
omnes nec ad sacros gradus debent provehi, nec isti,
nec liberti, neque suspecti, neque rectam fidem vel
dignam conversationem non habentes, summos sacerdotes
possunt accusare.
CAP. CLXXIV.-- #De episcopo accusato, et accusatoribus recipiendis, et vocatione.@#
(Ex decr. Felicis papae episcopis per Galliam constitutis
missis, cap. 9.) Si quis episcopus ab illis accusatoribus
qui recipiendi sunt fuerit accusatus,
postquam ipse ab eis charitative conventus fuerit,
ut ipsam causam emendet, et eam corrigere noluerit,
non olim, sed tunc ad summos primates causa
ejus canonice deferatur. Qui in congruo loco infra
ipsam provinciam tempore congruo, id est autumnali
vel aestivo, concilium regulariter convocare
debebunt, ita ut ab omnibus ejusdem provinciae
episcopis mihi audiatur. Quo et ipse regulariter
convocatus, si eum aut infirmitas aut alia gravis
necessitas non detinuerit, adesse debet: quia
ultra provinciae terminos accusandi ante licentia
non est quam audientia rogetur. Quod si quoquo
modo praesumptum fuerit, statuerunt ut, antequam
et proprius locus et sua omnia ei legibus redintegrentur,
nullatenus a quoquam accusetur aut criminetur:
et nisi sponte elegerit, cuiquam pro talibus
respondeat. Sed postquam, ut praefixum est, restitutus
fuerit, et sua omnia ei legibus redintegrata
sunt, dispositis ordinatisque suis, magnum spatium
tractandi causam ei concedatur. Et postea, si necesse
fuerit, regulariter vocatus veniat ad causam, et,
si injuste visum fuerit, accusantium propositionibus
sustentatione fratrum respondeat. Nulla enim permittit
ratio, dum ad tempus ejus bona, vel Ecclesiae,
atque res ab aemulis aut a quibuscunque detinentur,
ut aliquid illi objici debeat, nec quidquam potest ei
quomodolibet majorum vel minorum objici, dum
Ecclesiis vel rebus aut potestatibus caret suis.
CAP. CLXXV.-- #De damnatione episcoporum accusantium episcopum absque auctoritate apostolicae sedis@#
(Cap. Julii papae VIII Orientalibus episcopis missum.) Si quis ab hodierna die et deinceps episcopum
praeter hujus sanctae sedis sententiam damnare et a
propria pellere sede praesumpserit, sciat se irrecuperabiliter
esse damnatum, et proprio perpetim carere
honore: eosque qui absque hujus sedis sententia
sunt ejecti vel damnati, hujus sanctae sedis auctoritate
scitote pristinam recipere communionem, et
in propriis restitui sedibus | null | d3b8ac3a-2142-46ef-aa9e-e6ee86848897 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
. Quoniam et prius, a
tempore scilicet apostolorum, haec sanctae huic sedi
concessa sunt, et postea in memorata Nicaena synodo
propter pravorum hominum infestationes, atque
haereticorum persecutiones, et insidiantium molimina
fratrum, sunt concorditer ab omnibus roborata,
ut magis singuli praevideant ne talia audeant
perpetrare.
CAP. CLXXVI.-- #Ut accusatus vel judicatus ab episcopis comprovincialibus licenter appellet, et adeat Romanum pontificem.@#
(Ex decr. Victoris papae, cunctis fratribus Alexandriae,
cap. 1.) Placuit ut accusatus vel judicatus
episcopus a comprovincialibus in aliqua causa
episcopis licenter appellet, et adeat apostolicae sedis
pontificem, qui, aut per se aut per vicarios suos,
ejus retractari negotium procuret. Et, dum iterato
judicio pontifex causam suam agit, nullus alius in
ejus loco ponatur aut ordinetur episcopus; quoniam,
quanquam comprovincialibus episcopis accusati causam
pontificis scrutari liceat, non tamen definire
inconsulto Romano pontifice permissum est, cum
beato Petro apostolo non ab alio quam ab ipso
dictum sit Domino: Quaecunque ligaveris super terram,
erunt ligata et in coelis, et quaecunque solveris
super terram, erunt soluta et in coelis.
CAP. CLXXVII.-- #Ut perscripta nullius accusatio suscipiatur, eo absente qui accusatur.@#
(Ex epist. Stepha. papae cunctis episcopis missa,
cap. 8.) Perscripta enim nullius accusatio, accusatore
et eo qui accusatur absentibus, uscipiatur,
sed propria voce, si legitima et condigna
accusatoris persona fuerit, praesente videlicet eo
quem accusare desiderat: quia nullus absens aut
accusari potest aut accusare. Nullus tamen praefati
ordinis vir accusari potest, aut respondere suis accusatoribus
debet, priusquam regulariter a suo primate
vocatus sit, locumque defendendi aut inquirendi
accipiat, ad abluenda crimina.
CAP. CLXXVIII.-- #Ut difficiliores causae ad apicem Romanae sedis referantur, ut apostolico terminentur judicio, cujus sedis auctoritate omnes Ecclesiae reguntur.@#
(Ex epist. Anacleti papae omnibus episcopis missa,
cap. 14.) Si quae vero causae difficiliores inter vos
ortae fuerint, ad hujus sanctae sedis apicem eas, quasi
ad caput, referte, ut apostolico terminentur judicio:
quia sic Deum velle ab eoque ita constitutum esse,
antedictis testimoniis declaratur. Haec vero apostolica
sedes cardo et caput factum est a Domino, et
non ab alio est constituta. Et, sicut cardine ostium
regitur, sic hujus sanctae sedis auctoritate omnes
Ecclesiae, Domino disponente, reguntur.
CAP. CLXXXIX.-- #Quod omnes episcopi possint appellare Romanam sedem in necessitatibus positi.@#
(Ex decr. Damasi pap. Stepha. episcop. Africae missis,
cap. 9.) Quam omnes appellare, si necesse
fuerit, et ejus fulciri auxilio oportet. Nam, ut nostis,
synodum sine ejus auctoritate fieri non est canonicum:
nec episcopus, nisi in legitima synodo et suo
tempore apostolica vocatione congregata, definite
damnari potest: neque ulla unquam concilia rata leguntur,
quae non sunt fulta apostolica auctoritate.
CAP. CLXXX.-- #De induciis criminatorum episcoporum, quales esse debeant.@#
(Ex epist. Felicis papae II fratribus Aegyptiorum
missa, cap. 15.) De induciis vero episcoporum, super
quibus consuluistis, diversas a Patribus regulas invenimus
institutas. Quidam enim ad repellenda imperitorum
machinamenta, et suas praeparandas
responsiones, et testes confirmandos, et concilia
episcoporum atque amicorum quaerenda, annum
et sex menses mandaverunt concedi: quidam autem
annum, in quo plurimi concordant. Minus vero
quam sex menses non reperi: quia et laicis haec
indulta sunt, quanto magis Domini sacerdotibus?
Nam et a nostris antecessoribus atque reliquis sanctis
Patribus multoties inhibitum est ne quis Domini
sacerdotes detractionibus non ex radice charitatis
prolatis vexet: Quiescite, inquiunt, et nolite persequi
eos qui Deo perfecte ministrant, quorum orationibus
et terrena bella sedantur, et recedentium angelorum
pelluntur incursus, quique omnes daemones
corruptores precum assiduitate confundunt. Induciae
namque non sub augusto tempore, sed sub longo
spatio concedendae sunt, ut accusati se praeparare,
et universos communicatores in provinciis positos
convenire, et testes praeparare, atque contra insidiatores
se pleniter armare valeant. Judices enim et
accusatores tales esse debent qui omni careant suspicione,
et ex radice charitatis suam desiderent promere
sententiam.
CAP. CLXXXI.-- #De episcopo Centuriensi, qui causam suam in synodo agere renuerat.@#
(Ex concil. Africano, cap. 54 | null | c89d6973-772b-4bb1-b2d2-91c467907c6d | latin_170m_raw | null | None | None | None |
.) De Quodvulteo etiam
Centuriensi, quoniam adversarius ipsius cum se petisset
introduci ad concilium nostrum, interrogatus
utrum cum eo vellet apud episcopos experiri, primo
promiserat, et alia die respondit hoc sibi non placere,
atque discessit: placuit omnibus episcopis, ut
nullus eidem Quodvulteo communicet, donec causa
ejus qualem potuerit terminum sumat. Nam adimi
ei episcopatum antequam causae ejus exitus appareret,
nulli Christiano videri jure potuerit.
CAP. CLXXXII.-- #Judicium episcopi qui, pro crimine ejectus ab officio, postea episcopium more praedonis invasit.@#
(Ex regist. ad Joannem episcopum primae Justinianae
cap. 17.) Quando mala quae poenitentiae fletu
purganda sunt augentur excessibus, ita major est
delinquentibus adhibenda correctio, ut et ipsi facinus
suum poena saltem vindicante cognoscant, et
alios ab illicitis ecclesiasticae tuitionis timor inhibeat.
Dilectissimus itaque lator praesentium Nemesion ad
nos veniens, indicavit, sicut et gestorum exemplaria
quae huc detulit continebant, Paulum Doclavenae civitatis
episcopum, inter alia mala in corporali crimine
lapsum, a suis fuisse clericis accusatum, atque
habita cognitione, ita quod sine dolore dicere non
possumus, claruisse, atque insuper, postquam convictus
est, etiam libellum illum, in quo ea de quibus
accusatus fuerat vera esse confessus est, obtulisse.
Qua de re sententia illum episcopali depositum, et
se ejus loco cum fraternitatis vestrae consensu esse
episcopum ordinatum: sed nunc eumdem Paulum
cum auxilio saecularium judicum venientem, episcopium
more praedonis ingressum, ablatisque violenter
rebus Ecclesiae, ab eo se projectum, et ad summam
injuriam ac necem pene perductum. Et quoniam
tantae nequitiae pravitas nec dissimulanda nec leviter
agenda est, fraternitas vestra haec omnia diligenter
curet addiscere: et, si ita se, ut edocti sumus,
veritas habet, praedictum Paulum districta faciat
exsecutione compelli ut quaecunque abstulit, omni
mora vel excusatione cessante, restituat. Si vero
nihil Ecclesiae sed proprium se dixerit abstulisse,
quamvis grave et iniquum fuit ut non a vobis vel
metropolitano ejus hoc peteret, sed ausu temerario
manu praesumeret agere: verumtamen si quid proprium
tulit, sub fraternitatis vestrae debet examinatione
constare si verum est. Sed et illud diligenter
quaerendum est, si quid male de rebus dilapidavit
Ecclesiae; vel quod nunc abstulit, hoc reformare ac
satisfacere modis omnibus compellatur. Si autem
differre tentaverit, quousque omne quod dilapidavit
vel de substantia tulit Ecclesiae restituat in monasterium
mittendus est, ut saltem coactus reddat quod
male auferre non timuit. Quod si forte, quod non credimus,
post depositionem suam inverecundum ac mente
perversa aliquid de episcopatu loqui atque rursus ad
hoc qualibet aspirare praesumptione tentaverit, fraternitatis
vestrae se contra improbitatem ipsius omnino
vigor accendat, atque Dominici corporis et
sanguinis communione privatum, in monasterium
eum usque ad diem obitus sui ad agendum curet
poenitentiam retrudendum: quatenus perpetrati sceleris
maculas dignis discat fletibus emendare, quas
magis in interitu animae suae nequiter augere desiderat.
Suprascriptus autem dilectissimus frater noster
Nemesion in suo loco et episcopatus officio procul
dubio reformetur: et ne denuo hac de re inquietudinem
ac molestiam patiatur, sollicitos vos
esse necesse est: quia hoc non solum ad hujus munitionem,
verumetiam ad aliorum constat emendationem
proficere, ut pravorum hominum praesumptio
nihil de caetero contra sacrorum canonum statuta
vel ecclesiasticam disciplinam ullo modo habeat
attentare.
CAP. CLXXXIII.-- #Cur sancti apostoli eorumque successores voluerint difficilem esse accusationem sacerdotum.@#
(Ex decret. Fabiani papae, Orientalibus episcopis
missis, cap. 19.) Talia cogitantes sancti apostoli
eorumque successores, spiritu Dei repleti, malos
homines praevidentes, et simplices considerantes,
difficilem aut nunquam voluerunt esse accusationem
sacerdotum, ne a malis potuissent everti aut submoveri:
quia si hoc facile concederetur saecularibus
et malis hominibus, aut nullus, aut vix perpauci remanerent;
quoniam semper fuit et est, et, quod pejus
est, nimis viget, ut mali bonos insequantur, et carnales
spiritales infestent. Idcirco, ut praedictum est,
statuerunt ne accusarentur, aut si aliter fieri non
posset, perdifficilis fieret eorum accusatio, et a quibus,
ut supradictum est, non praesumeretur, neque
a propriis sedibus aut Ecclesiis episcopi ejicerentur.
CAP. CLXXXIV.-- #Si episcopus expulsus ausus fuerit ingredi civitatem.@#
( #Ex epist. Bonifacii papae ad episcopos Galliae.@# )
Si episcopus expulsus ausus fuerit ingredi civitatem
e qua repulsus est, | null | 0f5d5e87-0c2b-4b21-80e8-bb497081e259 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
vel exire de loco in quo degere
jussus est, jubemus eum in monasterio in alia provincia
constituto tradi, ut, qui sacerdotio peccavit,
degens in monasterio corrigatur.
CAP. CLXXXV.-- #De episcopis qui, se viventibus, successores eligere desiderant.@#
(Ex concil. Antiochen. cap. 23.) Episcopo non licere
pro se alterum successorem sibi constituere, licet
ad exitum vitae perveniat. Quod si tale aliquid factum
fuerit, irritum esse hujusmodi constitutum.
Servetur autem jus ecclesiasticum id continens
oportere non aliter fieri, nisi cum synodo et judicio
episcoporum, qui post obitum quiescentis potestatem
habent eum qui dignus exstiterit promovere.
CAP. CLXXXVI.-- #Ut episcopo vivente nullus super ordinetur.@#
(Ex concil. Avernen. cap., 13.) Ut nullus vivente
episcopo alius superponatur aut superordinetur episcopus,
nisi forsitan in ejus locum quem capitalis
culpa dejecerit.
CAP. CLXXXVII.-- #Quod non liceat episcopo successorem eligere.@#
(Ex concil. Spalensi, cap. 8.) Episcopum non
liceat ante finem vitae alium in loco suo constituere
successorem. Si quis autem hoc usurpare tentaverit,
talis constitutio irrita erit. Non ergo aliter fieri
oportet, nisi cum consilio et judicio episcoporum,
qui post exitum praecessoris potestatem habent dignum
eligere.
CAP. CLXXXVIII.-- #Quod nusquam canones praecipiant ut pro aegritudine episcopi alius succedat, et si ipse pro sua molestia petierit, qualiter fieri possit.@#
( #Ex registr. Gregorii papae, ad Anatolium Constantinopolita.
diaconum.@# ) Scripsit mihi dilectio tua
me reverendissimo fratri meo Joanni primae Justinianae
episcopo, pro aegritudine capitis quam patitur
episcopum praecipere succedi: ne fortasse, dum
episcopi jura eadem civitas non habeat, quod absit!
ab hoste depereat. Equidem nusquam canones praecipiunt
ut pro aegritudine episcopi episcopus succedat:
et omnino injustum est ut, si molestia corporis
irruit, honore suo privetur aegrotus. Sed suggerendum
est ut, si quis in regimine aegrotat, dispensator
illi talis requiratur, qui possit ejus curam omnem
agere, et locum illius in regimine Ecclesiae, ipso non
deposito, conservare, ut neque Deus omnipotens
offendatur, neque civitas neglecta esse inveniatur.
CAP. CLXXXIX.-- #De Ariminensi episcopo dolore capitis laborante, et in ejus loco altero subrogato.@#
(Ex regist. S. Greg. papae, cap. 238.) Qualiter ordinati
a nobis sacerdotis, corporis, quia notum est, impediente
molestia, Ariminensis Ecclesia pastorali hactenus
ac sacerdotali sit regimine destituta, dudum
fraternitas vestra cognovit. Quem dum, habitatorum
loci illius precibus permoti, saepius hortaremur ut,
si de eadem capitis, qua detinebatur, molestia melioratum
se esse sentiret, ad suam, auxiliante Deo,
reverteretur Ecclesiam; qui, datis induciis, in hoc
quadriennio exspectatur. Qui, dum cleri vel civium
nosque precibus arguentium instantius hortaremur
ut, si valeret, cum eis auxiliante Domino remearet,
datis scriptis supplicatione nos petit ut, quia ad
ejusdem Ecclesiae regimen vel susceptorum officium,
pro eadem qua detinetur molestia, assurgere
nullatenus posset, Ecclesiae ipsi ordinare episcopum
deberemus. Unde, quia cunctarum Ecclesiarum injuncta
nos sollicitudinis cura constringit ne diutius
gregi fidelium desit custodia pastoralis, illorum
precibus hujusque ex sui impossibilitate renuntiatione
compulsus, visum nobis est eidem Ariminensi
Ecclesiae debere episcopum ordinari: et, datis ex
more praeceptis, clerum plebemque ejusdem Ecclesiae
non destitimus admonere quatenus ad eligendum
sibi antistitem concordi provisione concurrant.
Hortamur ergo ut fraternitas vestra eum quem uno
consensu omnes elegerint, sicut et ipsi a nobis poposcisse
noscuntur, ad se faciat evocari. Quem cauta
ex omnibus examinatione discutite: et si ea in eo,
quae in contextu eptatici morte multata sunt, minime
Domino fuerint opitulante reperta, atque fidelium
personarum relatione ejus vobis quoque vita
placuerit, ad nos eum cum decreti pagina vestri,
addita quoque testificationis epistola, destinate,
quatenus eidem a nobis Ecclesiae, disponente Domino,
consecretur antistes.
CAP. CXC.-- #De episcopo qui per infirmitatem in hebetudinem mentis inciderit.@#
(Ex concil. Arausic., cap. 2.) Ut si quis episcopus
in infirmitatem aut in aliquam hebetudinem sensus
inciderit, aut officium oris amiserit, ea quae episcopis
operari conveniunt, presbyterum agere non permittat,
sed episcopum qui vicinus est vocet, cui
quod in Ecclesia agendum fuerit imponet.
CAP. CXCI | null | a760229f-7c3a-4813-becd-9f76ce58c7ee | latin_170m_raw | null | None | None | None |
.-- #De episcopo qui propter dolorem capitis saepe in amentiam devenerat.@#
(Ex regist. cap. 233, ad Etherium episcopum.) Quamvis triste nobis sit valde quod loquimur, atque
fraterna nos compassione potius urgeat quam aliquid
de auditis definire permittat: suscepti tamen
sollicitudo regiminis cor nostrum instanti pulsat
aculeo magnam nos Ecclesiis curam prospicere, et,
antequam earum possit utilitas deperire, quid fieri
debeat Deo auctore disponere. Pervenit igitur ad
nos, quibusdam referentibus, quemdam episcopum
ita passionem capitis incurrisse, ut, quod mente
alienata agere soleat, gemitus et fletus audire sit.
Ne ergo, languente pastore, grex, quod absit! insidiatoris
laniandus dentibus exponatur, vel Ecclesiae
ipsius utilitates depereant, cauta nos necesse est
provisione tractare. Et ideo, quia viventem episcopum
ab officio suo necessitas infirmitatis, non crimen,
abducit, alium loco ejus, nisi recusante eo, nulla
sinit ratio ordinari. Sed si intervalla aegritudinis
habere est solitus, ipse data petitione non se ulterius
ad hoc ministerium, subvertente infirmitate, posse
fateatur adsurgere, et alium loco suo expetat ordinandum.
Quo facto omnium solemniter electione
alter, qui dignus fuerit, episcopus ordinetur, sic
tamen ut, quousque eumdem episcopum in hoc saeculo
vita tenuerit, sumptus ei debiti de eadem Ecclesia
ministrentur. Enimvero si nullo tempore ad
sanae mentis redit officium, persona fidelis ac vitae
est probabilis eligenda, quae ad regimen Ecclesiae
idonea possit existere atque de animarum utilitate
cogitare, inquietos sub disciplinae vincula restringere,
ecclesiasticarum rerum curam gerere, et maturum
atque efficacem se in omnibus exhibere. Qui
etiam, episcopo qui nunc aegrotat superstes, loco ejus
debeat consecrari.
CAP. CXCII.-- #De restitutis episcopis per Romanum pontificem.@#
(Ex decret. Sixti papae II fratrib. per Hispaniam
constitutis commissis, cap. 7.) Fratres vero quos timore
terreno injuste damnastis scitote a nobis juste
esse restitutos. Quibus ex auctoritate sancti Petri,
apostolica auctoritate, omnia quae eis ablata sunt integerrime
reddi praecipimus, si non vultis et vos et
principes vestri a collegio nostro et membris Ecclesiae
separari. Justo enim judicio Dei datur plerumque
peccatoribus potestas, qua sanctos ipsius persequantur,
ut qui spiritu Dei juvantur et aguntur fiant per
laborum exercitia clariores. Illi tamen qui hoc agunt,
nullatenus evadent poenam, quia, ut ait Dominus: Vae
illi per quem scandalum venit. Et, quanquam juxta
Salvatoris sententiam necesse sit venire scandala,
vae tamen per quem veniunt! De occultis etiam cordis
alieni temere judicare peccatum est, et eum cujus
non videntur opera nisi bona iniquum est ex suspicione
reprehendere: cum eorum quae homini sunt
incognita solus Deus judex sit justus inspector et
verus. Unde scriptum est: Incerta non judicemus
quoadusque veniat Dominus, qui et illuminabit abscondita
tenebrarum, et manifestabit consilia cordium.
Et, quamvis vera sint, non tamen credenda sunt,
nisi quae certis judiciis comprobantur, nisi quae manifesto
judicio convincuntur, nisi quae judiciario ordine
publicantur. Nullus ergo potest humano condemnari
examine, quem Deus suo judicio reservavit.
Haec omnia summopere sunt praecavenda, ne praesumptores
esse videamur.
CAP. CXCIII.-- #Ut sacerdotes Domini, sicut vulgus facere solet, indicare praesumant, vel compellantur.@#
( #Ex decr. Cornelii papae.@# ) Sacramentum autem
hactenus ab episcopis et reliquis ordinibus exigi, nisi
pro fide recta, minime cognovimus, nec sponte eos
jurasse reperimus. Summopere ergo sanctus Jacobus
apostolus prohibens sacramentum loquitur, dicens:
Ante omnia, fratres mei, nolite jurare, neque
per coelum, neque per terram, neque per aliud quodcunque
juramentum. Sit autem sermo vester, Est,
est, Non, non: ut sub judicium non decidatis.
CAP. CXCIV.-- #De episcopo sinistro rumore asperso, per sacramentum autem et purgato et absoluto.@#
(Ex re. ad Justinum imperat., cap. 170). Habet
hoc proprium antiqui hostis invidia, ut quos in pravorum
actuum perpetrationem, Deo sibi resistente,
decipere non valet, opiniones eorum falsa ad praesens
simulando dilaceret. Quoniam igitur quaedam
contra sacerdotale propositum de Leone fratre et
coepiscopo nostro sinister rumor asperserat, utrum
vera essent, districta diutius fecimus inquisitione
perquiri, et nullam in eo de his quae fuerant dicta
culpam invenimus. Sed ne quid videretur omissum
nostro potuisse cordi | null | 3a94ee08-11ea-4597-ae40-4307b3e786c2 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
dubium remanere, ad beati
Petri sacratissimum corpus districta eum ex abundanti
fecimus sacramenta praebere. Quibus praestitis,
magna sumus exsultatione gavisi, quod hujuscemodi
innocentia ejus evidenter enituit. Pro qua re gloria
vestra praedictum virum cum omni charitate suscipiat,
reverentiam ei qualem sacerdoti decet exhibeat,
nec quaedam cordibus remaneat de his quae jam
sunt purgata dubietas. Et ita suprascripto vos episcopo
devotissime oportet in omnibus adhaerere, ut
congrue decenterque Deum in ejus persona videamini,
cujus minister est, honorare.
CAP. CXCV.-- #Correctio episcopi qui concubinam habuit.@#
(Ex reg. Gregorii papae ad Andream episcop. Tarentin.
cap. 179.) Tribunal judicis aeterni securus
aspiciet quisquis, reatus sui conscius, digna eum
modo poenitentia placare contendit. Habuisse te
siquidem concubinam manifesta veritate comperimus,
de qua etiam contraria est quibusdam nata suspicio.
Sed, quia in rebus ambiguis absolutum non debet
esse judicium, hoc tuae conscientiae elegimus committendum.
Qua de re si, in sacro ordine constitutus,
ejus te permixtione esse recolis maculatum, sacerdotii
honore deposito, ad ministrandum nullo modo
praesumas accedere, sciturus in animae tuae periculo
ministrare, et Deo nostro te sine dubio reddere rationem,
si, hujusmodi sceleris conscius, in eo quo es
ordine, celans veritatem, permanere volueris. Unde
iterum adhortamur ut, si te deceptum hostis antiqui
calliditate cognoscis, competenti eum dum licet
poenitentia superare festines: ne cum eo particeps,
quod non optamus, in die judicii deputeris. Si vero
hujus reatus tibi conscius non es, in eo te necesse
est quo es ordine permanere. Praeterea, quoniam
mulierem de matriculis contra ordinem sacerdotii
caedi crudeliter fustibus deputasti, quam licet post
octo menses, exinde minime arbitremur fuisse defunctam,
tamen quia ordinis tui habere noluisti
respectum, propterea duobus te mensibus ab administratione
missarum statuimus abstinere. In quibus,
ab officio tuo suspensum, flere te convenit quod
fecisti. Nam valde dignum est ut, postquam te ad
vitae istius tranquillam rectitudinem laudabilium
sacerdotum exempla non provocant, saltem correctionis
medicina compellat.
CAP. CXCVI.-- #De episcopo per sacramenta purgato et absoluto.@#
(Ex reg. ad Brunihildam reginam Francorum, cap.
132.) Menam vero reverendissimum fratrem coepiscopumque
nostrum, postquam, ea quae de eo dicta
fuerant requirentes, in nullo invenimus esse culpabilem:
qui insuper ad sacratissimum corpus beati
Petri apostoli sub jurejurando satisfaciens, ab his
quae objecta ejus opinioni fuerant se demonstravit
alienum: reverti illum purgatum absolutumque
permisimus: quia, sicut dignum erat ut, si in aliquo
reus existeret, culpam in eo canonice puniremus,
ita dignum non fuit ut eum, adjuvante innocentia,
diutius retinere, vel affligere in aliquo deberemus.
CAP. CXCVII.-- #Qualiter senex episcopus corripienpiendus sit, quomodo mali ejus consiliarii excommunicandi.@#
(Ex reg. cap. 37). Praedicator omnipotentis Domini
Paulus apostolus dicit: Seniorem ne increpaveris.
Sed haec ejus regula in eo reservanda est, cum culpa
senioris exemplo suo non trahit ad interitum corda
juniorum. Ubi autem senior juvenibus exemplum ad
interitum praebet, ibi districta increpatione feriendus
est. Nam scriptum est: Laqueus juvenum omnes vos.
Et rursum propheta dicit: Et peccator centum annorum
maledictus est. Tanta autem nequitia ad aures
meas de tua senectute pervenit, ut eam, nisi adhuc
humanitus pensaremus, fixa jam maledictione feriremus.
Dictum quippe mihi est quod Dominicorum
die, priusquam missarum solemnia celebrares, ad
exarandam messem latoris praesentium perrexisti,
post exarationem ejus missarum solemnia celebrasti.
Post missarum solemnia, etiam terminos possessionis
illius eradicare minime timuisti. Quod
factum quae poena debuit insequi, omnes qui audiunt
sciunt. Dubii autem de tanta hac perversitate
fueramus, sed filius noster Cyriacus abbas
a nobis requisitus, dum esset choralis, ita se
cognovisse perhibuit. Et quia adhuc canis tuis parcimus,
hortamur, aliquando resipisce, senex, atque a
tanta levitate morum et operum perversitate compescere.
Quanto morti vicinior efficeris, tanto fieri
sollicitior atque timidior debes. Et quidem poena
sententiae in te fuerat jaculanda, sed, quia simplicitatem
tuam cum senectute novimus, interim tacemus.
Eos vero quorum consiliis haec egisti, in duobus
mensibus excommunicatos esse decernimus, ita ut
si quid eis intra duorum mensium spatium humanitus
evenerit, benedictione viatici non priventur.
Deinceps autem ab eorum | null | 6ef688de-e1c5-4041-9b91-3656e6f9bec8 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
consiliis cautus existe, te
quoque sollicite custodi: ne si, eis in malo discipulus
fueris quibus magister in bono esse debuisti,
nec simplicitati tuae, nec ulterius senectuti parcamus.
CAP. CXCVIII.-- #De purgatione Leonis papae.@#
( #Juramentum Leonis papae.@# ) Auditum, fratres charissimi,
et divulgatum est per multa loca, qualiter
homines mali adversum me insurrexerunt, et dilatare
voluerunt, et miserunt super me gravia crimina.
Propter quam causam iste clementissimus ac serenissimus
dominus rex Carolus una cum sacerdotibus
et optimatibus suis istam pervenit ad urbem. Quamobrem
ego Leo pontifex sanctae Romanae Ecclesiae,
a nemine judicatus neque coactus, sed spontanea
mea voluntate, purifico me in conspectu vestro coram
Deo et angelis ejus, qui conscientiam meam
novit, et beato Petro principe apostolorum, in cujus
conspectu consistimus, quia istas criminosas et sceleratas
res quas illi mihi objiciunt nec perpetravi
nec perpetrari jussi. Testis mihi est Deus, in cujus
judicium venturi sumus, et in cujus conspectu consistimus:
et hoc propter suspiciones malas tollendas
mea spontanea voluntate facio, non quasi in
canonibus inventum sit, aut quasi ego hanc consuetudinem
aut decretum in sancta Ecclesia successoribus
meis, nec non et fratribus, et coepiscopis nostris
imponam: sed ut melius a vobis abscindatis
rebelles cogitationes.
CAP. CXCIX.-- #Si quis ex ecclesiastico ordine damnatus fuerit a synodo, et ausus fuerit de sacro ministerio aliquid contingere@#
(Ex concil. Antiocheno, cap. 4.) Si quis episcopus
damnatus a synodo, vel presbyter aut diaconus a
suo episcopo, ausi fuerint aliquid de ministerio sacro
contingere, sive episcopus juxta praecedentem
consuetudinem, sive presbyter aut diaconus, nullo
modo liceat ei nec in alia synodo restitutionis spem
aut locum habere satisfactionis: sed et communicantes
ei omnes abjici de Ecclesia, et maxime si,
posteaquam didicerint adversum memoratos prolatam
fuisse sententiam, eisdem communicare tentaverint.
CAP. CC.-- #Si aliquis ex ecclesiastico ordine excommunicatus fuerit, et communicare praesumpserit, se ipsum damnat.@#
(Ex concil. Afric., cap. 29.) Item placuit universo
concilio ut qui excommunicatus fuerit pro suo neglectu,
sive episcopus, sive quilibet clericus, et tempore
excommunicationis suae ante audientiam communionem
praesumpserit, ipse in se damnationis
judicetur protulisse sententiam.
CAP. CCI.-- #De ordinatis, si aliquis illorum percussor exstiterit.@#
(Ex concil. Mogunt., cap. 6.) His, a quibus Domini
sacramenta tractantur, judicium sanguinis agitare
non licet. Et ideo magnopere talis excessus prohibendus
est; nec, indiscretae praesumptionis motibus
agitati, aut quod morte plectendum est, sententia
propria judicare praesumant, aut truncationes quibuslibet
personis aut per se inferant, aut inferendas
praecipiant. Quod si quisquam, horum immemor praeceptorum,
aut in Ecclesiae suae familiis, aut in quibuslibet
personis tale aliquid perpetraverit, et concessi
ordinis honore privetur et loco, et sub perpetuae
damnationis religetur ergastulo. Cui tamen communio
exeunti de hac vita non neganda est, propter
Domini misericordiam.
CAP. CCII.-- #De episcopis sua manu caedentibus.@#
( #Ex decr. Bonifacii papae.@# ) Non liceat episcopo
manibus suis aliquem caedere. Hoc enim alienum a
sacerdote esse debet.
CAP. CCIII.-- #De episcopo qui seipsum et sibi commissos corrigere neglexerit.@#
( #Greg. dic.@# ) Qui nec regiminis in se rationem habuit,
nec sua delicta detersit, nec crimen filiorum
correxit, canis impudicus magis dicendus est quam
episcopus.
CAP. CCIV.-- #De eadem re.@#
( #Ex dictis Hieron.@# ) Ut lixivia per cinerem humidum
fluens lavat et non lavatur: ita bona doctrina
per malum doctorem animas credentium lavat a
sorde peccatorum.
CAP. CCV.-- #De malo pastore quem suae oves fugiunt.@#
( #Ex dictis August.@# ) Sicut fugiunt oves vocem pastoris
quem non cognoscunt, et deserta petunt, ita
mali pastoris ovilia.
CAP. CCVI.-- #De illo qui nobilitatem Dei a se ejicit.@#
( #Gregor. dicit.@# ) Adam primus homo pro peccato
de paradiso ejectus est: hoc est, qui nobilitatem Dei
a se ejicit, nobilitate loci privetur.
CAP. CCVII.-- #Quod non sint omnes filii sanctorum qui tenent loca sanctorum.@#
( #Hieron. dicit.@# ) Non facile est stare | null | bbb06a9e-1953-4310-bda4-43169c217d00 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
in loco Petri et
Pauli, et tenere cathedram regnantium cum Christo;
quia hinc dicitur: Non sanctorum filii sunt qui tenent
loca sanctorum, sed qui exercent opera eorum.
CAP. CCVIII.-- #Quod nullus ex genere nec ex loco gloriari debeat.@#
( #Greg. dicit.@# ) Nos qui praesumus non ex locorum nec
generis dignitate, sed morum nobilitate innotescere
debemus, nec urbium claritate, sed fidei puritate.
CAP. CCIX.-- #De sacerdotibus qui ovibus suis mala exempla praebent.@#
( #Ex dictis August.@# ) Nemo quippe amplius in Ecclesia
nocet, quam qui, perverse agens, nomen vel ordinem
sanctitatis et sacerdotis habet. Delinquentem
namque hunc redarguere nullus praesumit: et in
exemplum culpa vehementer extenditur, cum pro
reverentia ordinis peccator honoratur.
CAP. CCX.-- #Ut tantum curam rerum ecclesiasticarum episcopus habeat.@#
(Cap. apost. 30.) Omnium negotiorum ecclesiasticorum
curam episcopus habeat, et ea velut Deo contemplante
dispenset, nec ei liceat ex his aliquid omnino
contingere, aut parentibus propriis quae Dei
sunt condonare. Quod si pauperes sunt, tanquam
pauperibus subministret: ne eorum occasione Ecclesiae
negotia depraedentur.
CAP. CCXI.-- #De usu pallii, ne a metropolitanis praesumptive utatur.@#
(Ex decr. Honor. papae, cap. 3.) Quicunque sane
metropolitanorum per plateas vel in litaniis uti pallio
praesumpserit, et non tantum in praecipuis festivitatibus,
et ab apostolica sede indictis temporibus,
ad missarum solummodo solemnia, careat illo honore;
et, prout beatus papa Gregorius ad Joannem
Panormitanum episcopum, et Marinianum scribit Ravennatem
episcopum, quia grave jugum atque vinculum
cervicis, non pro ecclesiastica, sed pro quadam
saeculari dignitate defendit, permissa, qua abutitur,
dignitate careat: quoniam jure privilegium meretur
amittere qui audacter usurpat illicita.
CAP. CCXII.-- #Quod episcopus res suae ecclesiae, nisi cum suo prius commutet, testamento legare non possit.@#
(Ex concil. Agathensi, cap. 6.) Si quis episcopus
condito testamento aliquid de ecclesiastici juris proprietate
legaverit, aliter non valebit, nisi tantum de
juris proprii facultatibus suppleverit.
CAP. CCXIII.-- #De episcopo qui res suae Ecclesiae parentibus suis indiscrete tribuit.@#
(Ex concil. Spalensi, cap. 10.) Ut episcopi in rebus
Ecclesiae circa propinquos suos exponendis reprehensionem
caveant, et ut discretionis modum teneant.
CAP. CCXIV.-- #De eadem re.@#
(Ex eodem, cap. 5.) Quoniam multi episcoporum
amore propinquorum suorum de rebus sibi commendatis,
suo aut quolibet amicorum nomine, praedia
et mancipia emunt, et ut in propinquorum suorum
jus cedant statuunt, et ob hoc jura ecclesiastica
convelluntur, et ministerium sacerdotale fuscatur,
imo a subditis detrahitur et contemnitur:
placuit omnibus ut deinceps avaritiae hoc genus
caveatur. Fixumque ab hinc et perpetuo mansurum
esse decrevimus, ut episcopus res sui juris, quas aut
ante episcopatum, aut certe in episcopatu haereditaria
successione acquisivit, secundum auctoritatem
canonicam, quidquid vult faciat, et cui vult conferat.
Postquam autem episcopus factus est, quascunque
res de facultatibus Ecclesiae, aut suo aut
alterius nomine, qualibet conditione comparaverit,
decrevimus ut non propinquorum suorum, sed in
Ecclesiae cui praeest jura deveniant.
CAP. CCXV.-- #Ne episcopus de rebus viduatae Ecclesiae quidquam alienare praesumat.@#
(Ex decr. Martin. papae, cap. 20.) Si quis episcopus
nulla ecclesiasticae rationis necessitate compulsus,
in suo clero aut ubi forte non est presbyter, de
rebus ecclesiasticis aliquid praesumpserit vendere:
res ipsas Ecclesiae restaurare cogatur, et in judicio
episcoporum dejiciatur auditus, et tanquam furti aut
latrocinii reus suo privetur honore.
CAP. CCXVI.-- #De illis qui ad sacerdotum exsequias venire contemnunt.@#
(Ex concil. Toletano VIII, cap. 31.) Ea quae competunt
honestati, contingit saepe quorumdam desidia
non impleri. Proinde, quia notum est quae dignitas
in exsequiis morientis episcopi ex canonibus conservetur,
traditione moris antiqui hoc tantum adjicimus
ut, si quis sacerdotum, secundum statuta
Valentini concilii, ad humanda defuncti episcopi
membra venire commonitus, pigra voluntate distulerit,
appellantibus clericis obeuntis episcopi apud
synodum, sive apud metropolitanum episcopum,
tempore anni unius nec faciendi missam nec communicandi
habeat omnino licentiam. Presbyteri
autem sive caeteri clerici, quibus major honoris
locus apud | null | 35cbd979-4fb9-416f-a609-0a9a005561f1 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
eamdem Ecclesiam fuerit cujus sacerdos
obierit, si omni sollicitudine pro exsequiis jam
mortui, aut continuo antistitis morituri, ad commonendum
vicinum episcopum tardi inveniantur, aut
per quamcunque molestiam animi id negligere comprobentur,
totius anni spatio ad poenitentiam in
monasteriis deputentur.
CAP. CCXVII.-- #Ut quidquid episcopo relinquitur, id emissum in facultates Ecclesiae computetur.@#
( #Ex concil. Agathensi.@# ) Pontifices vero quibus in
summo sacerdotio constitutis ab extraneis duntaxat
donatur aliquid, vel cum Ecclesia aut sequestratim
dimittitur aut donatur: quia haec ille qui donat pro
redemptione animae suae, non pro commodo sacerdotis
probatur offerre, non quasi suum, sed quasi id
emissum in facultates Ecclesiae computetur: quia
justum est ut, sicut sacerdos habet quod Ecclesiae
dimissum est, ita et Ecclesia habeat quod relinquitur
a sacerdote.
CAP. CCVIII.-- #Ut nullus episcopus, nisi cum concilio caeterorum episcoporum et principis, in hostem ire debeat.@#
( #Cap. Caroli imperatoris de episcopis Aquisgrani
collaudatum.@# ) Carolus gratia Dei rex, regnique
Francorum rector, et devotus sanctae Ecclesiae defensor,
atque adjutor in omnibus apostolicae sedis:
Hortatu omnium fidelium nostrorum, et maxime
episcoporum, ac reliquorum sacerdotum consultu,
servis Dei per omnia omnibus armaturam portare
vel pugnare, aut in exercitum et in hostem pergere
omnino prohibemus, nisi illis tantummodo qui
propter divinum ministerium, missarum scilicet solennia
adimplenda et sanctorum patronicia portanda
ad hoc electis, id est unum vel duos episcopos cum
capellanis presbyteris. Et unusquisque princeps
unum presbyterum secum habeat, qui peccata confitentibus
judicare, et indicare poenitentiam possit.
CAP. CCXIX.-- #De eadem re.@#
( #Cap. ejusdem.@# ) Secunda vice propter ampliorem
observantiam, apostolica auctoritate et multorum
episcoporum admonitione instructi, sanctorum quoque
canonum regulis edocti, consultu videlicet omnium
nobilium nostrorum nosmetipsos corrigentes,
posterisque nostris exemplum dantes, volumus ut
nullus sacerdos in hostem pergat, nisi duo vel tres
tantum episcopi, electione caeterorum propter benedictionem,
praedicationem, populique reconciliationem,
et cum illis electi sacerdotes, qui bene sciant
populis poenitentiam dare, missas celebrare, de infirmis
curam habere, sacratique olei cum sacris
precibus unctionem impendere, et hoc maxime praevidere
ne sine viatico quis de saeculo recedat.
CAP. CCXX. #De eo si quis ab apostolico falsam detulerit epistolam.@#
(Ex concil. Triburiensi, cap. 30, cui interfuit rex
Arnolphus.) In memoriam beati Petri apostoli honoremus
sanctam Romanam et apostolicam sedem, ut
quae nobis sacerdotalis mater est dignitatis, esse
debet magistra ecclesiasticae rationis. Quare servanda
est cum mansuetudine humilitas, ut, licet vix
ferendum ab illa sancta sede imponatur jugum, conferamus,
et pia devotione toleremus. Si vero, quod
non decet, quilibet, sive sit presbyter sive diaconus,
aliquam perturbationem machinando, et nostro ministerio
insidiando redarguatur falsam ab apostolico
detulisse epistolam, vel aliud quid quod inde non
convenerit falsa fide, et non integra circa apostolicum
humilitate; penes episcopum sit potestas utrum
eum in carcerem aut in aliam detrudat custodiam,
usquequo, per epistolam aut per idoneos suae partis
legatos, apostolicam interpellet sublimitatem, ut potissimum
sua sancta legatione dignetur decernere
quid de talibus justo ordine lex Romana statuat definire,
ut et is corrigatur, et caeteris modus imponatur
CAP. CCXXI.-- #De accusatis episcopis.@#
(Ex decret. Felicis papae, cap. 4.) Si primates accusatores
episcoporum cum eis pacificare familiariter minime
potuerint, tunc tempore legitimo eos ad synodum
canonice convocatam, non infra angusta tempora
canonice convocent, et prius eis per scripta significent
quod eis opponitur, ut ad responsionem praeparati
adveniant. Nam si, aut vi aut timore, ejecti aut suis
rebus exspoliati fuerint, nec canonice vocari ad synodum
possunt, nec respondere aemulis debent antequam
canonice restituantur, et sua omnia eis legaliter
reddantur.
CAP. CCXXII.-- #Quod non ita in ecclesiasticis agendum sit negotiis sicut in saecularibus.@#
(Ex decr. ejusdem, cap. 16.) Non enim in ecclesiasticis
agendum est negotiis sicut in saecularibus.
Priusquam legibus vocatus venerit, ut, cum in foro
decertare coeperit aliquis, non licet ante peractam
causam recedere. In ecclesiasticis vero causa dicta
recedere licet, si necesse fuerit, aut si se praegravari
viderit.
CAP. CCXXIII.-- #Quod nulli, papa vivente | null | 0dda890c-469a-425e-9004-24a92fd8c18f | latin_170m_raw | null | None | None | None |
, alium eligere liceat.@#
(Ex decr. Symmachi papae, cap. 3.) Si quis presbyter
aut diaconus aut clericus, papa incolumi, et eo
inconsulto, subscriptionem pro Romano pontificatu
commendare, aut pitacio promittere, aut sacramentum
praebere tentaverit aut aliquod suffragium
polliceri, vel de hac causa privatis conventiculis
factis deliberare atque decernere, loci sui dignitate
et communione privetur.
CAP. CCXIV.-- #De sessione episcopi.@#
( #Ex concil. Carthag.@# ) In Ecclesia in concessu
presbytorum, episcopus sublimior sedeat.
CAP. CCXXV.-- #Item de ordinatione episcopi.@#
( #Ex dictis Theodori archiepiscopi.@# ) In ordinatione
episcopi, ipse qui ordinat, missam celebrare debet,
et qui ordinatur similiter.
CAP. CCXXVI.-- #Quae sacerdotes Dei declinare debeant.@#
(Ex concil. Turonensi, cap. 1.) Quaecunque ad
aurium et ad oculorum pertinent illecebras, unde
vigor animi emolliri posse credatur, ut de aliquibus
generibus musicorum, aliisque nonnullis rebus,
omnes Dei sacerdotes se abstinere debent: quia
per aurium oculorumque illecebras vitiorum turba
ad animum ingredi solet, histrionum quoque turpium
et obscoenorum insolentias jocorum ipsi animo
effugere, caeterisque sacerdotibus effugienda praedicare
debent.
CAP. CCXXVII. #De haereditate episcopi, caeterorumque ecclesiasticorum.@#
(Ex concil. apud Altheim habito, cap. 37, cui
interfuit rex Conradus.) Sed et hoc ibidem inventum
est de episcopis, presbyteris et clericis, si haereditatem
a Domino rege, vel ab alio principe, vel amico
suo, seu per haereditariam sortem sibi devenerit,
vel acquisierunt, donare eis liceat hanc cui voluerint,
dum vivunt, pro remedio animae, ad Ecclesiam
quamcunque elegerint, vel consanguineis suis vel
amicis. Sin autem antea obierint quam firmiter
perfecerint, altari cui serviunt omnia perpetuo
sanctificentur, et in jus tradantur. Similiter de presbyteris
statutum est. Hildibertus Moguntinensis
archiepiscopus subscripsit. Robertus Treverensis
archiepiscopus subscripsit. Unni Hameburgensis
archiepiscopus subscripsit. Adaluvardus Fardinensis
episcopus subscripsit. Richwynus Argentinensis
episcopus subscripsit. Notingus Constantiensis episcopus
subscripsit. Unewanus Padarbrunnensis episcopus
subscripsit. Udalricus Augustensis episcopus
subscripsit. Bernhardus Halwartanensis episcopus
subscripsit. Rumaldus Minugardenowardensis episcopus
subscripsit. Eberis Mindunensis episcopus
subscripsit. Necnon et abbates cum caeteris sacri
ordinis viris subscripserunt.
CAP. CCXXVIII.-- #Ne episcopi propter suam quietem plebem sibi commissam negligere praesumant.@#
(Ex concil. apud Sanctum Medardum, praesente
Carolo rege, cap. 5.) Providendum est ne episcopi
propter suam quietem ad remotiora loca secedentes,
et suum ministerium negligentes, proprias deserant
civitates: sed aut parochias suas cum officii efficacia
circumeant, aut cum religione in suis civitatibus
canonice cum filiis suis degant. Presbyteros
etiam sibi commissos, doctrina, castitate, et sobrietate,
atque hospitalitate secundum suum ministerium
ornari compellant.
CAP. CCXXIX.-- #De episcopis qui non visitatis parochiis pretium servitutis requirunt.@#
(Ex concil. Triburiis habito tempore Arnolphi regis,
cap. 26.) Delata est coram sancta synodo querimonia
plebium, eo quod sint quidam episcopi nolentes
ad praedicandum, vel ad confirmandum, suas
per annum parochias circumire: qui tamen exigant
ut mansiones quibus in profectione uti debuerant,
alio pretio redimant qui parare debent. Quae duplex
infamia et negligentia et avaritia sanctae synodo
horrori fuit magno, et statuerunt ne quis ultra
exerceat id cupiditatis ingenium, et ut sollicitiores
sint episcopi de suis gregibus visitandis.
CAP. CCXXX.-- #De purgatione episcoporum.@#
#(Ex concil. apud Alth. habito praesente Conrado
rege, cap. 16.)@# Statuimus propter Dei dilectionem,
et proximi, et fidelium honorem catholicorum, et
praecipue ob multitudinem, scandala eruenda et
funditus exstirpanda, et perturbationes quae noviter
exorta sunt et oriuntur, necnon ut omnes sciant
nos episcopos, tales Dei misericordia nequaquam esse
quales dicimur, exemplum sancti Leonis papae, qui,
supra quatuor Evangelia jurans, coram populo se
purgavit, sequi et imitari, salva tamen auctoritate
canonica.
CAP. CCXXXI.-- #De eo qui ex monacho factus fuerit episcopus.@#
(Ex eodem concil. praesente rege Conrado, cap. 36.) Statutum et rationabiliter secundum sanctos Patres
a synodo est firmatum ut monachus quem canonica
electio a jugo regulae monasticae professionis absolvit,
et sacra ordinatio de monacho episcopum facit,
velut legitimus haeres paternam sibi haereditatem
postea jure vindicandi potestatem habeat. Sed quidquid
acquisierat | null | 781d081f-981c-4ab3-83fd-8bd173ad3a47 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
, vel habere visus fuerat, monasterio
relinquat, et abbatis sui, qui fuerat secundum
regulam sancti Benedicti, arbitrio. Postquam enim
episcopus ordinatur, ad altare ad quod sanctificatur
et titulatur, secundum sacros canones, quod
acquirere poterit restituat.
CAP. CCXXXII.-- #De illo qui de aliqua haeresi infamatur, quod in sacro conventu formulam istius professionis recitare debeat.@#
( #Ex epist. Cyril. ad Joannem Antioch.@# ) Ego N. hac
scriptura quam manu mea perscripsi, profiteor sequens
sanctum judicium Patrum Nicaenae synodi
trecentorum decem et octo, vel Chalcedonensis
synodi universale concilium, cujus definitionem sedes
apostolica confirmavit: quod etiam beatissimi papae
Leonis epistola ad sanctae memoriae Flavianum Constantinopolitanae
urbis episcopum nostrum data
praedicatione lucidissimae veritatis exposuit. Confiteor
unum eumdemque Dominum nostrum Jesum
Christum unigenitum Dei patris perfectum: eumdem
in deitate perfectum, eumdem in humanitate
Deum vere, et hominem vere. Ipsum eumdemque
ex anima rationali et carne consubstantialem Patri
secundum deitatem, consubstantialem nobis eumdem
secundum humanitatem, in omnibus similem
nobis absque peccato: ante saecula quidem
de Patre genitum secundum deitatem: in novissimis
vero diebus eumdem propter nos et propter nostram
salutem de virgine Maria, quae eumdem Deum peperit
secundum humanitatem, unum eumdemque Chritum
Filium Dei Dominum unigenitum in duabus naturis,
inconfuse, inconvertibiliter, individue, et inseparabiliter
cognitum, nequaquam naturarum differentia
sublata propter unitionem, sed potius salva
manente proprietate utriusque naturae, in unam non
in duas concurrisse personas. Sed unum eumdemque
Filium unigenitum Deum, verum Dominum Jesum
Christum, sicut olim prophetae de eo, vel ipse nos
Christus per semetipsum Dominus erudivit. Qui
autem ita non sentiunt, cum Nestorio et Eutyche,
vel eorum sectatoribus aeterno anathemate dignos
esse pronuntio.
CAP. CCXXXIII.-- #De damnatis episcopis, et post reconciliatis.@#
Joannes Chrysostomus a duabus synodis orthodoxorum
episcoporum fuit dijudicatus, sed iterum
fuit restitutus. Marcellus episcopus Ancyrae Galatiae
depositus fuit, sed postmodum proprium recepit
episcopatum. Asclepius dijudicatus a synodo, Ecclesiam
suam postea recepit. Lucianus episcopus Adrianopolites,
damnatus a papa Julio, recepit Ecclesiam
sui episcopatus. Cyrillus Hierosolymitanus episcopus
depositus fuit, postea reconciliatus est Ecclesiae
suae. Simili modo et Polychronium ejusdem
Ecclesiae Hierosolymitanae pontificem Xistus papa
damnavit, et iterum ipse eum reconciliavit. Innocentius
papa Photinum damnavit episcopum, sed ipse
postea eum in proprium restituit locum Ecclesiae
suae. Misenum episcopum a Felice papa damnatum,
Gelasius papa successor illius et communicavit, et Ecclesiae
suae restituit. Leontius dum esset presbyter
depositus fuit, sed postea in Antiochia patriarcha
exstitit. Gregorius vero quartus papa Theodosium,
quem Eugenius ejus antecessor presbyterii honore
privaverat, sanctae Ecclesiae Signinae consecravit
episcopum. Ybas namque episcopus dijudicatus fuit,
sed sancta synodus canonice suam illi restituit Ecclesiam.
Rothadum vero episcopum sanctae Suessoniensis
Ecclesiae, a synodo cui Carolus interfuit rex
condemnatum, et Soffrenum Placentinum episcopum
merito reprobatum, Nicolaus papa ambos reconciliavit.
#De episcoporum transmutatione.@#
Quia vero episcoporum plurimi ex aliis civitatibus
ad alias propter necessitatem seu utilitatem temporum
sunt migrati et transmutati, quorum nomina
haec sunt: Peregines in Petris est ordinatus episcopus,
sed quoniam cives ejus civitatis eum suscipere
noluerunt, Romanae civitatis episcopus jussit
eum inthronizari in Corintho metropoli, defuncto
ejus episcopo eique donec vixit Ecclesiae praefuit.
Dosideum Seleuciae episcopum, Alexander Antiochenus
episcopus in Tharsum Ciliciae transmutavit.
Reverentius ab Argis Phoeniciae in Tyrum transmigratus
est. Joannes de Gordolinia mutatus est in Proconixum,
et ei praesedit Ecclesiae. Palladius ab Helinopoli
mutatus est in Asponam. Alexander, ab alia
Helinopoli, in Andrinopolim mutatus est. Gregorius
Nazianzenus prius civitatis Cappadociae fuit episcopus
quae Sasima dicitur, deinde a beato Basilio et aliorum
episcoporum consensu in Anzianco constitutus est.
Meletius prius Sebastiae Ecclesiae praefuit, et postea
Antiochiae praesul est constitutus. Theusebius ab
Apamia Asiae transfertur in Eudoxiopolim, quae dudum
Salambria vocabatur. Polycarpus, de urbe ante
Pristena Mysiae, in Nicopolim Thraciae mutatus est.
Hierophilus, de Trapezopoli Frisiae, transmigratus est
in Platinopolim Thraciae. Optimus, ab Agardamia
Frigiae, in Antiochiam Pisidiae transmigratus est.
Silvanus, a Philippopoli Thraciae, mutatus est in
Troadam.
FINIS LIBRI PRIMI.
LIBER SECUNDUS. INDEX CAPITULORUM
CAP. I. De ordinationibus presbyterorum et reliquorum
ordinum.
II. Quae presbyteri necessaria discere et scire
debeant.
III. De eadem re.
IV. | null | 8922fa81-fa55-4959-a75d-395f6be9818b | latin_170m_raw | null | None | None | None |
Quod ordinationes fieri non debeant nisi in loco
certo et religioso.
V. Quod Abraham primus sit appellatus presbyter,
et quare presbyteri nominentur.
VI. Quod nullus ex ecclesiastico ordine absolute
debeat ordinari.
VII. Quod sub aspectu audientium ordinationes celebrari
non debeant.
VIII. Quod turbis electionem promovendorum facere
non liceat.
IX. Quod episcopum vel presbyterum ante triginta
annos ordinare non liceat.
X. De presbyteris qui ante triginta annos ordinantur.
XI. Quod ante XXV annos diaconi non sint ordinandi.
XII. Quod in veteri lege praecipiatur ut ante XXV
annos levitae in tabernaculo non servirent.
XIII. De presbyteris qui sine examine sunt provecti.
XIV. De eo qui sibi volens aliquod membrum truncaverit.
XV. De clericis qui a medicorum incisione claudi
efficiuntur.
XVI. De illis qui invident fratrum provectionibus.
XVII. Ut seditionarii non ordinentur.
XVIII. Quod illitteratus, et aliquo membro imminutus,
provehi non debeat.
XIX. De filiis concubinarum.
XX. Ut daemonibus similibusque passionibus irretiti
sacra tractare non debeant.
XXI. Ut de servili conditione, nisi prius a dominis
propriis libertatem habeant, nulli ordinentur.
XXII. De eadem re.
XXIII. De bonis illorum qui a dominis propriis libertate
donantur.
XXIV. Ut servus, nesciente domino suo, ordinari
non debeat.
XXV. De his qui libertatem a dominis suis ita percipiunt,
ut nullum sibi obsequium retentent.
XXVI. De servis ordinandis secundum ecclesiastica
mandata, quoniam ingenui fieri debeant.
XXVII. De eadem re.
XXVIII. De eadem re.
XXIX. De eadem re.
XXX. Exemplar libertatis de proprio servo.
XXXI. De servorum ordinatione.
XXXII. De ecclesiarum servis.
XXXIII. Ut poenitentes et digami non promoveantur.
XXXIV. Energumeni non solum non assumendi sunt
ad clerum, sed inventi ab officio removendi.
XXXV. Ut nullus ex poenitentibus ordinetur.
XXXVI. De actoribus et procuratoribus, si ordinari
debeant.
XLIV.
De presbyteris et diaconibus qui sine litteris
XXXVII. Ut de poenitentibus nullus admittatur ad
clerum.
XXXVIII. Laicus, si secundo uxorem duxerit, clericus
non fiat.
XXXIX. Ut nullus episcopus alterius parochianum
retinere praesumat.
XL. Ut ab alieno episcopo ordinatus in clero non
maneat.
XLI. De quodam episcopo qui alterius episcopi clericum,
eo nolente, ordinaverat.
XLII. Ut nemo clericum alienum suscipiat, sine
voluntate episcopi sui.
XLIII. Ut nullus episcopus alienum clericum sine
litteris sui episcopi suscipiat.
episcopi sui ambulant.
XLV. De eadem re.
XLVI. Ut quisque ordinatur litteras ab ordinatore suo
accipiat.
XLVII. Ut ordinatus quisque in illis locis permaneat
ad quae ordinatus est.
XLVIII. De presbytero qui confessus fuerit quod
ante ordinationem peccaverit.
XLIX. De eadem re.
L. Ut nullus presbyter absque sacerdotalibus vestimentis
missam celebret.
LI. Ut clericus inter tentationes ab officio non declinet.
LII. Ut omnis presbyter in sua ecclesia singulis Dominicis
diebus aquam benedicat.
LXII.
Ut omnis presbyter parochianis suis Symbolum
LIII. Item de aqua benedicenda.
LIV. Ut missae peculiares in diebus solemnibus non
fiant.
LV. De ministerio presbyterorum, vel quid eis commissum
sit.
LVI. Ut singuli presbyteri singulos habeant clericos.
LVII. Quod presbyterorum fides primum discutienda
sit.
LVIII. De eadem re.
LIX. Quod in primis praedicandum sit qualiter credere
debeant.
LX. De eadem re.
LXI. De eadem re.
et Orationem Dominicam insinuet.
LXIII. De eadem re.
LXIV. De dilectione Dei et proximi.
LXV. De criminibus quibus homines cum diabolo
deputantur.
LXVI. Ut de auditorio nullus egrediatur sacerdote
verbum faciente.
LXVII. De eadem re.
LXVIII. De eadem re.
LXIX. De precibus post allocutionem.
LXX. Ut omnis presbyter in diebus festis populum
admoneat quas preces ad Deum fundere debeat.
LXXI. Ut presbyteri plebes admoneant ut bubulcos
et porcarios in principalibus festis ad missam venire
permittant.
LXXX.
Ut nullus ordinatus per sancta discurrat,
LXXII. De admonitione presbyterorum.
LXXIII. Quomodo unusquisque orare debeat.
LXXIV. De filiis, quomodo parentibus obedire debeant.
LXXV. De illis qui principales festivitates in villis
celebrant.
LXXVI. De eadem re.
LXXVII. Ut | null | 384def9b-4b1f-4ed7-bd59-d26cf21cd8e6 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
presbyteri plebibus annuntient qui dies
sint feriandi per annum.
LXXVIII. Ut presbyteri cum festivitates annuntient,
vigiliarum non obliviscantur.
LXXIX. Ut ad salutationes sacerdotales, ad missam,
omnes devote respondeant.
ecclesiae suae cura derelicta.
LXXXI. De Dominica die qualiter sit veneranda.
LXXXII. Item de die Dominica.
LXXXIII. De eadem re.
LXXXIV. De eadem re.
LXXXV. De eadem re.
LXXXVI. De eadem re.
LXXXVII. De eadem re.
LXXXVIII. Ut nullus in Dominicis diebus genua
flectat.
LXXXIX. Ut presbyteri privatim fidelibus desiderantibus
benedicant, et ut omnis presbyter per
familias, per agros, per privatas domos habeat
facultatem benedictiones aperire.
XCIX.
Ne presbyteri causa legationis per diversa
XC. Ut presbyteri benedictionem episcopalem super
plebem facere non debeant.
XCI. Ut nullus presbyter alterius plebesanum eo nolente
recipiat.
XCII. De alterius presbyteri plebesano.
XCIII. De ordinatis et reliquis fidelibus, quod sine
licentia sui episcopi nil agere debeant.
XCIV. De eadem re.
XCV. De eadem re.
XCVI. Quod non liceat clericum in duarum civitatum
simul conscribi ecclesiis.
XCVII. De ordinatis, ne de civitate in civitatem contra
jus canonum transferantur.
XCVIII. De eadem re.
mittantur loca, cura animarum relicta.
C. Quod presbyteri assidue legere debeant.
CI. Ut presbyteri sine horariis non vadant.
CII. Ut clericus artificio honesto victum quaerat.
CIII. De eadem re.
CIV. De presbyteris, matutinali officio expleto quid
agere debeant.
CV. De eadem re.
CVI. Quod magnum periculum sit aliquem fieri judicem
vitae alienae, qui nescit suam temperare.
CVII. Ut presbyteri juxta ecclesiam illorum hospitentur.
CVIII. De presbytero, si uxorem acceperit, deponatur.
CIX. De eadem re.
CX. De eadem re.
CXI. De eadem re.
CXII. De eadem re.
CXIII. Ut ancillae a cellario presbyterorum removeantur.
CXIV. Quod diaconi, sicut episcopus et presbyter,
cessare debeant ab opere conjugali.
CXV. De eadem re.
CXVI. De eadem re.
CXVII. De incontinentibus.
CXVIII. De ordinatis, si capti fuerint in fornicatione,
perjurio aut furto.
CXIX. De ordinatis, si usuras exercuerint.
CXX. De eadem re.
CXXI. De eadem re.
CXXII. De eadem re.
CXXIII. De eadem re.
CXXIV. De eadem re.
CXXV. Item de usurariis.
CXXVI. Quid sit usura.
CXXVII. De eadem re.
CXXVIII. De eadem re.
CXXIX. Ut nullus ex ecclesiastico ordine edendi vel
bibendi causa tabernas ingrediatur.
CXXX. Ut nullus ex sacro ordine cibi vel potus
causa tabernas ingrediatur.
CXXXI. De eadem re.
CXXXII. Ut illi quibus uxores ducendi licitum non
est, aliorum nuptias devitent.
CXXXIII. Quod non oportet in bigami nuptiis prandere
presbyterum.
CXXXIV. De eadem re.
CXXXV. De eadem re.
CXXXVI. Ut nullus clericus in alia civitate suscipiatur
sine commendatitiis epistolis.
CXXXVII. De eadem re.
CXXXVIII. De clericis fugitivis, ne ab aliis recipiantur.
CXXXIX. Ut peregrini clerici sine litteris sui episcopi
non recipiantur.
CXL. Ut clerici in aliena civitate non maneant, nisi
episcopus loci mores eorum praevideat.
CXLI. De clericis et monachis qui sine litteris episcopi
sui vagantur.
CXLVIII.
Nulli clericorum, ne subdiacono quidem,
CXLII. De eadem re.
CXLIII. Ut pauperibus et indigentibus auxilio, cum
proficiscuntur, pacificis litteris sit subveniendum.
CXLIV. Ut illi clerici qui in alias provincias suos
sequuntur seniores, sine formata ministrare non
permittantur.
CXLV. Quod clerico non liceat alienas possessiones
conducere aut saecularibus se negotiis immiscere.
CXLVI. Ut nullus laicus presbyterum suum villicationi
implicare praesumat.
CXLVII. De illis presbyteris qui contra statuta canonum
villici fiunt, et aliis sibi non concessis implicantur
negotiis, vitiisque non admittendis.
connubium carnale conceditur.
CXLIX. De principibus qui solent suos sacerdotes
judicandis ministeriis deputare.
CL. De illis qui Deo servire disponunt, ut ad ministrationem
domorum non accedant.
CLI. Item si liceat aliquem ex clero conductorem
privatorum fieri.
CLII. Ut si quilibet ordinatus infra muros civitatis
manens, et ad sacrificium quotidianum non venerit | null | 07020d60-9590-4e1d-b0e8-714b9dbfab2c | latin_170m_raw | null | None | None | None |
,
clericus non habeatur.
CLIII. De eadem re.
CLIV. Quod omnes sacerdotes Domini oporteat doceri,
ut caeteros instruant et sibi proficiant.
CLV. Ut singuli presbyteri singulis annis suo episcopo
de ministerio suo rationem reddant.
CLVI. Ut omnis presbyter sibi subditos fidem discere
constringat.
CLVII. Qualem professionem presbyteros aut diaconos
suo episcopo oporteat facere, quando per parochias
constituuntur.
CLVIII. Nulli monacho non sacerdoti, vel laico quantumlibet
erudito praedicare permittitur.
CLIX. Ut parochiarii clerici ab episcopis suis canones
discant.
CLX. Quod nulli sacerdotum canones liceat ignorare.
CLXI. De presbyteris parochialibus, cum convenenerint,
ut se inebriare non audeant.
CLXII. De eadem re.
CLXIII. De eadem re.
CLXIV. De eadem re.
CLXV. Ne clerici, necnon viri religiosi, ante horam
tertiam convivia ineant.
CLXVI. De presbyteris, ut hospitates sint.
CLXVII. De eadem re.
CLXVIII. Ut presbyteri plebes suas ut hospitales sint
admoneant.
CLXIX. Ut cibis sacerdotum semper lectio divina
misceatur.
CLXX. De clericis intemperate viventibus.
CLXXI. De clericis scurrilibus.
CLXXII. De eadem re.
CLXXIII. Ut clericus fideijussor non sit.
CLXXIV. Ut clericus barbam non nutriat.
CLXXV. De clericis per creaturam jurantibus.
CLXXXI.
De presbytero qui pravis exemplis mala
CLXXVI. De clericis qui adulationibus et proditionibus
vacare deprehenduntur.
CLXXVII. De ordinatis qui solent contra ecclesiastica
mandata auribus principis molestiam inferre.
CLXXVIII. De illis qui episcopis suis ne eos ad ampliorem
honorem in Ecclesia sua promoveant, contradicunt
CLXXIX. De presbytero certo crimine deposito, si
de ministerio sibi interdicto aliquid agere praesumpserit.
CLXXX. De presbytero vel diacono damnato, qui
imperatoris auribus molestus exstiterit.
de se suspicari permiserit.
CLXXXII. De eadem re.
CLXXXIII. Si clericus adversus clericum habet negotium,
ut ad saecularia non recurrat judicia.
CLXXXIV. De presbyteris qui a plebibus infamabuntur,
quomodo purgari debeant.
CLXXXV. Si aliquis ex ordinatis ab episcopo suo
damnatus fuerit, ut non debeat ab aliquo defensari.
CLXXXVI. De presbytero a populo accusato.
CLXXXVII. De clericis convictis et confessis, si intra
annum causam suam purgare contempserint,
nulla vox eorum post audiatur
CLXXXVIII. Ut nullus ex ordinatis laico jurare praesumat.
CLXXXIX. Si presbyter aut diaconus in fornicatione,
aut perjurio, aut furto captus fuerit, ab officio
suspendatur.
CXC. De ordinatis, si aliquis illorum percussor exstiterit.
CXCI. De presbyteris qui propter suam negligentiam
degradantur.
CXCII. De ordinatis, si injuste degradati fuerint.
CXCIII. De ordinatis qui episcopum proprium contemnunt.
CXCIV. Si presbyter contra suum episcopum inflatus
schisma fecerit, ut anathematizetur.
CXCV. De illis qui aliquem ex ordinatis falso crimine
appetierint.
CXCVI. Ut criminator crimen criminati litteris comprehensum,
ante accusationem episcopo suo repraesentet.
CXCVII. Ut nullus ex ordinatis se proclamet in synodo
nisi scriptis.
CXCVIII. De clericorum accusatoribus, si unum ex
objectis probare non potuerint, ad caetera non
admittantur.
CXCIX. De episcopo aut presbytero, si causa criminalis
eis reputata fuerit, uomodo se expurgare
debeant.
CC. Ut clerici ab alienis judicibus non constringantur.
CCI. Criminantem injuste et non probantem verberibus
publice castigandum, et in exsilium deportandum.
CCVIII.
De clericis qui laicalibus vestimentis
CCII. Ut si quis clericum accusaverit, et testimoniare
non potuerit, accusator poenam accusati
accipiat.
CCIII. Ut sicut laici clericos in saecularibus in sua
accusatione non recipiunt, ita nec ipsi in sacerdotum
recipiantur.
CCIV. Ut testimonium laici contra clericum nemo
suscipiat.
CCV. De ordinatis si accusati fuerint, quod testibus
se excusare debuerint.
CCVI. De substantia defuncti presbyteri, cujus esse
debeat.
CCVII. De presbyteris qui sine testamento discesserint.
utuntur.
CCIX. De eadem re.
CCX. De clericis qui otiose in nundinis deambulant.
CCXI. Ut nullus ex clero arma militaria portet.
CCXII. Ut omnes clerici magis confidant in defensione
Dei quam in armis.
CCXIII. De illis qui ex ecclesiastico ordine, aut venantur,
aut cum accipitribus jocantur.
CCXIV. De servis Dei, ut omnes silvaticae vagationes
cum canibus et accipitribus illis interdicantur.
CCXV. Ut clericos discordantes episcopus sua potestate
reconciliet.
CCXVI. | null | 667c40de-6209-437c-a3ff-503bd933d32c | latin_170m_raw | null | None | None | None |
De clericis qui proruperint in mutuam caedem.
CCXXV.
De sacerdotibus qui adimplere suum ministerium
CCXVII. De eadem re.
CCXVIII. De officiis et ministeriis septem diaconorum
cum subdiaconibus, et sequentium ordinum
ministris observandis.
CCXIX. De numero certo diaconorum.
CCXX. De eadem re.
CCXXI. Ut diaconi coram presbyteris non sedeant.
CCXXII. De diaconibus qui se presbyteris anteponunt.
CCXXIII. Ut exorcistae energumenis manus imponant.
CCXXIV. De honore universis ordinibus competente.
nesciunt, nec discere volunt, quod ab
officio sint removendi.
CCXXVI. Ut inter clericos non computentur qui
sub nullius episcopi disciplina inveniuntur.
CCXXVII. Exemplar formatae epistolae quae in Nicaena
synodo a sanctis Patribus est formata et collaudata.
CCXXVIII. De illo qui fugam fratris celaverit.
CCXXIX. De illis qui presbyteros suos male tractaverint.
CCXXX. Ut nomen papae in Ecclesiis sanctis recitetur.
CCXXXI. Ut presbyter aut diaconus qui canonicus
non est, sed in villis habitat, nusquam summas
festivitates celebret, nisi in civitatibus.
#Indicis capitulorum finis.@#
CCXXXII. Ut presbyteris potestas praedicandi in
suis plebibus concedatur.
CCXXXIII. De clericis qui in rixa interficiuntur.
CCXXXIV. De clericis qui a dominis suis liberi
facti sunt.
CCXXXV. De presbyteris qui parochias fugerint,
in quibus locati sunt.
CCXXXVI. De presbyteris qui crimine capitali accusantur,
et collegas, quibus se excusare possint,
non habent.
CCXXXVII. De praedicatione presbyterorum.
CCXXXVIII. De ecclesiasticis, si saeculares potestates
habere desiderant.
CCXXXIX. Ut viri veraces et Deum timentes in
civitatibus et in publicis vicis decani constituantur.
LIBER SECUNDUS. #DE SACRIS ORDINIBUS.@#
ARGUMENTUM LIBRI.
Liber hic ordinationem, congruentem dignitatem,
vitae qualitatem, officia, ministeriaque presbyterorum,
diaconorum, reliquorumque ordinum ecclesiasticorum
complectitur.
CAP. I.-- #De ordinationibus presbyterorum, et reliquorum ordinum.@#
(Ex concil. Nannetensi, cap. 3.) Episcopus quando
ordinationes facere disponit, omnes qui ad sacrum
ministerium accedere volunt feria quarta ante
ipsam ordinationem evocandi sunt ad civitatem,
una cum archipresbyteris qui eos repraesentare debent.
Et tunc episcopus e latere suo dirigere debet
sacerdotes, et alios prudentes viros, gnaros legis
divinae, et exercitatos in ecclesiasticis sanctionibus,
qui ordinandorum vitam, genus, patriam, aetatem,
institutionem, locum ubi educati sint, si sint bene
litterati, si in lege Domini instructi, diligenter investigent:
ante omnia si fidem catholicam firmiter
teneant, et verbis simplicibus asserere queant. Ipsi
autem quibus hoc committitur cavere debent ne
aut favoris gratia, aut cujuscunque muneris cupiditate
illecti, a vero devient, ut indignum, et minus
idoneum ad sacros gradus suscipiendos episcopi
manibus applicent. Quod si fecerint, et ille qui indigne
accesserit ad altare removebitur, et illi qui
donum sancti Spiritus vendere conati sunt, coram
Deo jam condemnati, ecclesiastica dignitate carebunt.
Igitur per tres continuos dies diligenter examinentur,
et sic Sabbato qui probati inventi sunt
episcopo repraesententur.
CAP. II.-- #Quae presbyteri necessario discere et scire debeant.@#
( #Ex dictis August.@# ) Quae ipsis sacerdotibus necessaria
sint ad discendum, id est: liber sacramentorum,
lectionarius, antiphonarius, baptisterium,
computus, Canon poenitentialis, Psalterium, Homeliae
per circulum anni Dominicis diebus, et singulis
festivitatibus aptae. Ex quibus omnibus si unum
defuerit, sacerdotis nomen vix in eo constabit, quia
valde periculosae sunt evangelicae minae quibus dicitur:
Si caecus caeco ducatum praestet, ambo in foveam
cadunt.
CAP. III.-- #De eadem re.@#
(Ex epist. Zephyrini papae, fratribus per Aegyptum
missa, cap. 10.) Ordinationes vero presbyterorum et
levitarum tempore congruo, et multis coram astantibus
solemniter agite, et probabiles ac doctos viros
ad hoc opus constituite, ut illorum societate et
adjumento plurimum gaudeatis.
CAP. IV.-- #Quod ordinationes fieri non debeant, nisi in loco certo et religioso.@#
(Ex concil. Meldensi, cap. 6.) Hi qui ordinari petunt,
nullatenus ordinentur, nisi in loco certo et religioso,
vel etiam in civitate saltem uno anno immorentur,
ut de vita et conversatione atque de doctrina
illorum certitudo possit agnosci.
CAP. V.-- #Quod Abraham primus sit appellatus presbyter, et quare presbyteri nominentur.@#
(Ex epist. Anacleti | null | 9c669cac-8990-40dd-a3b7-6791fd082b62 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
papae omnibus episcopis per Italiam
constitutis missa, cap. 22.) Porro et Mosi praecipitur
ut eligat presbyteros, id est seniores. Unde
et in Proverbiis dicitur: Gloria senum canities.
Haec vero canities sapientiam designat, de qua scriptum
est: Canities hominum prudentia est. Cumque
nongentos et amplius annos ab Adam usque ad
Abraham vixisse homines legimus, nullus alius primus
appellatus est presbyter, id est senior, nisi
Abraham, qui multo paucioribus vixisse annis convincitur.
Non ergo propter decrepitam senectutem,
sed propter sapientiam, presbyteri nominantur. Initium
enim sacerdotii Aaron fuit: licet Melchisedech
prior obtulerit sacrificium Deo, et post hunc Abraham,
Isaac et Jacob. Sed hi spontanea voluntate,
non sacerdotali auctoritate, ista fecerunt.
CAP. VI.-- #Quod nullus ex ecclesiastico ordine absolute debeat ordinari.@#
(Ex concil. Chalcedon. cap. 6.) Nullum absolute ordinari
debere presbyterum aut diaconum, nec quemlibet
in ecclesiastico gradu, nisi specialiter Ecclesiae
civitatis, aut possessionis aut martyris, aut monasterii
nomen, cui ordinandus est, pronuntietur. Qui
vero absolute ordinantur, decrevit sancta synodus irritam
haberi hujuscemodi manus impositionem, et
nusquam posse ministrare, ad ordinantis injuriam.
CAP. VII.-- #Quod sub aspectu audientium ordinationes celebrari non debeant.@#
(Ex concil. Laodicensi, cap. 4.) Quod non oporteat
ordinationes sub aspectu audientium celebrari.
CAP. VIII.-- #Quod turbis electionem promovendorum facere non liceat.@#
(Ex eodem, cap. 13.) Quod non sit permittendum
turbis electiones eorum facere qui sunt ad sacerdotium
provehendi.
CAP. IX.-- #Quod episcopum vel presbyterum ante triginta annos ordinare non liceat.@#
(Ex concil. Agathens., cap. 7.) Episcopum vero,
vel presbyterum ante triginta annos, id est antequam
ad viri perfecti aetatem perveniat, nullus metropolitanorum
ordinare praesumat: ne per aetatem,
quod aliquoties evenit, aliquo errore detineantur.
CAP. X.-- #De presbyteris qui ante@# XXX #annos ordinantur.@#
(Ex decr. Fabian. papae Orientalib. missis.) Si quis
triginta aetatis suae non impleverit annos, nullo
modo presbyter ordinetur, etiam si valde sit dignus:
quia et ipse Dominus tricesimo anno baptizatus est,
et sic coepit docere. Oportet ergo eum qui ordinandus
est, usque ad hanc aetatem legitimam consecrari.
CAP. XI.-- #Quod ante@# XXV #annos diaconi non sint ordinandi.@#
(Ex concil. Carthag., cap. 16.) Placuit ut ante viginti
quinque annos aetatis, nec diaconi ordinentur,
nec virgines consecrentur, et ut lector populum
non salutet.
CAP. XII.-- #Quod in veteri lege praecipiatur ut ante vigesimum quintum annum Levitae in tabernaculo non servirent.@#
(Ex concil. Toletano, cap. 20.) In veteri lege ab
anno vigesimo et quinto Levitae in tabernaculo servire
praecipiuntur, cujus auctoritatem in canonibus
sancti Patres secuti sunt. Nos et divinae legis, et
conciliorum praecepti immemores, infantes et pueros
Levitas facimus ante legitimam aetatem, ante
experientiam vitae. Ideoque ne ulterius fiat a nobis,
et divinae legis et canonum admonemur sententiis:
sed viginti quinque annorum aetatis Levitae consecrentur,
et triginta annorum presbyteri ordinentur:
ita ut secundum apostolicum praeceptum probentur
primum, et sic ministrent, nullum crimen habentes.
CAP. XIII.-- #De presbyteris qui sine examine sunt provecti.@#
(Ex concil. Nicaen., cap. 9.) Si qui presbyteri sine
examine sunt provecti, vel cum discuterentur peccata
sua confessi sunt, et homines contra canones
commoti, manus confessis imponere tentaverunt,
tales regula non admittit: quia quod irreprehensibile
est catholica defendit Ecclesia.
CAP. XIV.-- #De eo qui sibi volens aliquod membrum truncaverit.@#
(Ex decr. Innocentii papae, cap. 28.) Qui igitur
partem digiti sibi abscidit volens, hunc ad clerum
canones non admittunt. Cui vero casu hoc accidit,
etsi in clero fuerit repertus, non abjici.
CAP. XV.-- #De clericis qui a medicorum incisione claudi efficiuntur.@#
(Ex concil. Hilerdensi, cap. 20.) Si quis in infirmitate
positus clericus, et medicorum incisione
claudus efficitur, promoveri ad sacros ordines eum
non denegamus.
CAP. XVI.-- #De illis qui invident fratrum provectionibus.@#
(Ex concil. Africano, | null | 1c09f929-3254-4b48-8acf-8c2378dbcb43 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
cap. 54.) Clericus invidens
fratrum provectionibus, donec in vitio est, non promoveatur.
CAP. XVII.-- #Ut seditionarii non ordinentur.@#
(Ex eodem, cap. 67.) Seditionarios nunquam ordinandos
clericos, sicut nec usurarios vel injuriarum
suarum ultores.
CAP. XVIII.-- #Quod illiteratus et aliquo membro imminutus provehi ad sacros ordines non debeat.@#
(Ex epist. Gelasii papae, cap. 16.) Illitteratos quoque,
aut aliqua parte corporis imminutos, nullus
praesumat ad clerum provehere. Quia nec litteris
carens, sacris esse potest aptus officiis, et vitiosum
nihil Deo prorsus offerri legalia praecepta sanxerunt.
Similiter qui seipsos abscindunt.
CAP. XIX.-- #De filiis concubinarum.@#
(Ex concil. Aurelian., cap. 10.) De his qui ex
concubinis filios habent, et uxores legitimas post-habuerunt,
et, defunctis uxoribus, sibi concubinas
publice sociant, id observandum censuimus, ut sicut
eos qui jam clerici per ignorantiam ordinati sunt
non removemus, ita statuimus ne ulterius ordinentur.
CAP. XX.-- #Ut daemonibus similibusque passionibus irretiti sacra tractare non debeant.@#
(Ex epist. Gelasii papae, cap. 19.) Usque adeo sane
comperimus illicita quaeque prorumpere, ut daemonibus
similibusque passionibus irretitis mysteria sacrosancta
tractare tribuatur. Et post pauca: Si
corpore sauciatum aut debilem nequaquam sancta
contingere lex divina permisit, quanto magis doni
coelestis dispensatores esse non convenit, quod est
deterius, mente perculsos.
CAP. XXI.-- #Ut de servili conditione, nisi prius a dominis propriis libertatem habeant, nulli ordinentur.@#
(Ex concil. Triburien., cap. 25.) Ut nulli de servili
conditione ad sacros ordines promoveantur, nisi
prius a dominis propriis legitimam libertatem consequantur.
Cujus libertatis charta ante ordinationem
in ambone publice legatur, et si nullus contradixerit,
rite consecrabuntur. Porro servus non canonice
consecratus, postquam de gradu deciderit, ejus sit
conditionis, cujus fuerat ante gradum.
CAP. XXII.-- #De eadem re.@#
(Ex decret. Leonis papae, cap. 1.) Admittuntur passim
ad ordinem sacrum quibus nulla natalium, nulla
morum dignitas suffragatur: et qui a dominis suis
libertatem consequi minime potuerunt, ad fastigium
sacerdotii, tanquam servilis vilitas hunc honorem
jure capiat, provehuntur: et probari Deo posse
creditur, qui domino suo necdum probare se potuit.
Et post pauca: Debet enim esse immunis ab
aliis, qui divinae militiae fuerit aggregandus, ut a
castris Dominicis, quibus nomen ejus ascribitur,
nullis necessitatum vinculis abstrahatur.
CAP. XXIII.-- #De bonis illorum qui a dominis propriis libertate donantur.@#
(Ex concil. Toletano, cap. 2.) De rebus vero illorum,
vel peculiari, quia dominis propriis libertate
donantur, ut ad gradus ecclesiasticos promoveri
debeant, statutum est, ut in potestate dominorum
consistat quidquid ante libertatem habuerunt, utrum
illis concedere voluerint, an sibi retinere.
CAP. XXIV.-- #Ut servus, nesciente domino suo, ordinari non debeat.@#
(Ex concil. Aurelian., cap. 5.) Servus si absente
aut nesciente domino, episcopo sciente quod servus
sit, diaconus aut presbyter fuerit ordinatus, ipso in
clericatus officio permanente, episcopus cum suo
domino duplici satisfactione compenset. Si vero episcopus
eum servum nescierit, qui testimonium perhibent,
aut eum supplicaverint ordinari, simili redhibitione
teneantur obnoxii.
CAP. XXV.-- #De his qui libertatem a dominis suis ita percipiunt, ut nullum sibi obsequium retentent.@#
(Ex concil. Tolet., cap. 73.) Quicunque libertatem
a dominis suis ita percipiunt, ut nullum sibimet
in eis obsequium patronus retentet, isti, si sine crimine
capitali sunt, ad clericatus ordinem liberi
suscipiantur: quia directa manumissione absoluti
esse noscuntur. Qui vero retento obsequio manumissi
sunt, pro eo quod adhuc patroni servituti tenentur
obnoxii, nullatenus sunt ad ecclesiasticum
ordinem promovendi, ne, quando voluerint eorum
domini, fiant ex clericis servi.
CAP. XXVI.-- #De servis ordinandis secundum ecclesiastica mandata, quomodo ingenui fieri debeant.@#
(Ex concil. Remensi, cap. 1.) Auctoritas ecclesiastica
patenter admonet, insuper et majestas regia
canonicae religioni assensum praebet, ut quemcunque
ad sacros ordines ex familia propria promovere
Ecclesia quaeque delegerit, in praesentia sacerdotum
canonicorum simul et nobilium laicorum, | null | cdf7ad41-90cb-4fa7-bf62-6b352aeeac9b | latin_170m_raw | null | None | None | None |
ejus cui
subjectus est subscriptione et manumissione sub
libertatis testamento solemniter roboretur. Idcirco
ego Burchardus, Deo annuente Wormaciensis Ecclesiae
episcopus, quemdam Ecclesiae nostrae famulum,
nomine Eberhardum, sacris ordinibus oblatum,
ad altaris cornu, nobilium virorum in praesentia,
per hoc auctoritatis testamentum statuo, ita ut ab
hodierno die et tempore bene ingenuus, atque ab
omni servitutis vinculo securus permaneat, tanquam
si ab ingenuis fuisset parentibus procreatus vel natus:
eamdemque pergat partem quamcunque volens
canonice elegerit, ita ut deinceps nec nobis
neque successoribus nostris ullum debeat noxiae
conditionis servitium, sed omnibus diebus vitae suae
sub certa plenissimaque ingenuitate, sicut alii qui
ejusdem sunt ingenuitatis, per hunc manumissionis
atque ingenuitatis titulum, bene semper ingenuus
atque securus existat. Suum vero peculiare quod
habet, aut quod abhinc assequi poterit, faciat inde
secundum canonicam auctoritatem libere quidquid
voluerit. Et ut haec ingenuitatis pagina inviolabilem
obtineat firmitatem, manu propria illam roboravimus.
CAP. XXVII.-- #De eodem.@#
( #Ex concil. Toletano.@# ) Debent autem suprascriptae
ingenuitatis chartae non solum nomen illius qui has
fieri rogat, sed etiam nomina sacerdotum et nobilium
laicorum qui ibi fuerint, in ordine digesta,
cum signis propria manu impressis continere. Nam
sine horum astipulatione, pagina auctoritate testium
nudata pro nihilo deputatur. Oportet etiam ut locum,
diem, annum, et principem, et indictiones in
fine vel in margine adnotatas habeant in hunc modum:
Actum in illa civitate in domo sancti Petri,
Kalendis illis, anno Dominicae incarnationis, illo
regnante, illo rege, et praesidente in cathedra supradictae
civitatis episcopo illo, vel in monasterio
illo, indictione illa, in Dei nomine feliciter, Amen.
Ait enim Romana auctoritas: Quaecunque leges sine
die et consule fuerint prolatae, non valeant.
CAP. XXVIII.-- #De eodem.@#
( #Ex eodem concilio.@# ) Instruendi sunt praeterealaici,
ut sciant quod nullatenus alio loco manumittere
proprios possunt servos, quos Dominicis castris
aggregari decreverunt, nisi in sacrosancta Ecclesia
ordine supra notato. Quomodo enim clerici extra
Ecclesiam libertatem consequi possunt, qui a lege
mundana extranei sunt? Et quibus interdicitur ne
ad saeculare judicium procedant, quomodo saeculari
judicio a jugo servitutis absolvuntur? Sed fortasse
dicit aliquis: Clericus fieri non permittitur, nisi ante
susceptum clericatus officium, ingenuitatis dignitate
potiatur. Re vera verum dicit. Et ideo quod infirmari
vel vituperari potest, praecaveri debet.
CAP. XXIX.-- #De eodem.@#
( #Ex eodem concilio.@# ) Non solum autem qui ad
clericatus ordinem promovendi sunt, in Ecclesia
manumittendi sunt, verumetiam hi quos quisque
pro remedio animae suae emancipari vult: quia sic
scriptum quippe est in pacto Francorum.
CAP. XXX.-- #Exemplar libertatis de proprio servo.@#
( #Ex eodem concilio.@# ) Qui debitum sibi nexum,
atque competens relaxat servitium, praemium in futuro
apud Dominum sibi provenire non dubitet.
Quapropter ego in Dei nomine ill., pro remedio
animae meae, vel aeterna retributione, in ecclesia
sancti Petri, vel illius sancti, sub praesentia episcopi,
vel sacerdotum ibi consistentium, ac nobilium laicorum,
ante cornu altaris istius ecclesiae absolvo
servum meum ill. per hanc chartam absolutionis
et ingenuitatis ab omni vinculo servitutis, ita ut ab
hac die et deinceps ingenuus sit, et ingenuus permaneat,
tanquam si ab ingenuis parentibus fuisset
natus vel procreatus. Eam pergat partem quam
maluerit, vel quam ei auctoritas canonica permittit,
et sicut alii ingenui vitam ducat ingenuam. Nulli
autem haeredum meorum ac prohaeredum, nec cuicunque
personae alii quidquam aebeat servitutis, vel
libertatis obsequium, nisi soli Deo, cui omnia subjecta
sunt, vel pro cujus amore ipsum devotus ad ejus
servitium obtuli. Peculiare vero suum quod ei dominus
dederit, vel deinceps Deo auxiliante laborare
potuerit, concessum in perpetuum habeat, ut inde
faciat quidquid illi placuerit, secundum ecclesiasticas
sanctiones. Si quis vero, quod futurum esse non
credo, si ego ipse, aut aliquis de haeredibus meis,
vel quaelibet opposita persona contra hanc ingenuitatis
chartam venire tentaverit, aut eam quolibet
modo infringere voluerit, in primis iram Dei incurrat,
et a liminibus sanctae Dei Ecclesiae extraneus
efficiatur, et insuper cui litem intulit sexaginta
solidos persolvat, et quod repetit evindicare non
valeat, sed praesens ingenuitas, mea | null | e0523488-4b28-491b-97e5-bf5563aa0883 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
vel aliorum
bonorum hominum manibus roborata, cum astipulatione
subnixa, omni tempore maneat inconvulsa.
CAP. XXXI.-- #De servorum ordinatione.@#
(Ex eodem cap. 82.) De servorum ordinatione, qui
passim ad gradus ecclesiasticos indiscrete promoventur,
placuit omnibus cum sacris canonibus concordare
debere, et statutum est ut nullus episcoporum
deinceps eos ad sacros ordines promovere praesumat,
nisi prius a dominis propriis libertatem consecuti
fuerint: et si quilibet servus dominum
suum fugiens, aut latitans, aut adhibitis testibus
munere conductis, vel corruptis, aut qualibet calliditate
vel fraude ad gradus ecclesiasticos pervenerit,
decretum est ut deponatur, et dominus ejus
eum recipiat. Si vero avus, aut pater, ab alia patria
in aliam migrans, in eadem provincia filium
genuerit, et ipse filius ibidem educatus, et ad gradus
ecclesiasticos promotus fuerit, et utrum servus sit
ignotum sit, et postea veniens dominus illius legibus
eum acquisierit, sancitum est ut si dominus ejus
illi libertatem dare voluerit, in gradu suo permaneat.
Si vero eum catena servitutis a castris Dominicis
abstrahere voluerit, gradum amittat: quia juxta
sacros canones vilis persona manens sacerdotii dignitate
fungi non potest.
CAP. XXXII.-- #De ecclesiarum servis.@#
(Ex eodem concilio, cap. 33.) De ecclesiarum
vero servis communi sententia est decretum, ut archiepiscopi
per singulas provincias constituti nostram
auctoritatem sequantur: suffraganei autem
illorum exemplar illius penes se habeant, et quandocunque,
de familia Ecclesiae, utilis inventus aliquis
ordinandus est, in ambone ipsa auctoritas coram
populo legatur, et coram sacerdotibus et omni clero
ante cornu altaris, sicut in nostra auctoritate continetur,
remota qualibet calliditate, libertatem consequatur:
et tunc demum ad gradus ecclesiasticos promoveatur.
CAP. XXXIII.-- #Ut poenitentes vel digami non promoveantur.@#
(Ex concil. Aurelaten., cap. 3.) Ut digami vel
poenitentes, vel repudiatarum mariti, ad sacerdotium
non promoveantur.
CAP. XXXIV.-- #Energumeni non solum non assumendi sunt ad clerum, sed inventi ab officio removendi.@#
(Ex concil. Araus., cap. 6.) Energumeni non solum
non assumendi sunt ad ullum ordinem clericatus,
sed etiam illi qui ordinati sunt ab imposito
officio repellendi sunt.
CAP. XXXV.-- #Ut nullus ex poenitentibus ordinetur.@#
(Ex concil. Carthag., cap. 68.) Ex poenitentibus
quamvis bonus, clericus non ordinetur. Si per ignorantiam
episcopi factum fuerit, deponatur a clero:
quia se ordinationis tempore non prodidit fuisse
poenitentem.
CAP. XXXVI.-- #De actoribus et procuratoribus, si ordinari debeant.@#
(Ex eodem, cap. 9.) Magnus episcopus Astuagensis
dixit: Quid dilectioni videtur vestrae, procuratores
et actores etiam seu curatores pupillorum si debeant
ordinari? Gratus episcopus dixit: Si, post deposita
universa et reddita ratiocinia, actus vitae ipsorum
fuerint comprobati in omnibus, debent et cum laude
cleri, si postulatus fuerit, honore munerari. Si enim
ante libertatem negotiorum vel officiorum, ab aliquo
sine consideratione fuerint ordinati, Ecclesia infamatur.
Universi dixerunt: Recte omnia statuit sanctitas
tua, ideoque ita nostra est quoque sententia.
CAP. XXXVII.-- #Ut de poenitentibus nullus admittatur ad clerum.@#
(Ex concil. Toletan. 1, cap. 1.) Item placuit ut
poenitentes non admittantur ad clerum, nisi tantum,
si necessitas aut usus exegerit, inter ostiarios deputentur,
vel inter lectores, ita ut Evangelia et
Apostolum non legant. Si qui autem ante ordinati
sunt subdiacones, inter subdiacones habeantur, ita
ut manum non imponant, aut sacra contingant. Ex
eo vero poenitente dicimus, qui post baptismum, aut
pro homicidio, aut pro diversis criminibus gravissimisque
peccatis publicam poenitentiam gerens sub
cilicio, divino fuerit reconciliatus altario.
CAP. XXXVIII.-- #Laicus, si secundo uxorem duxerit, clericus non fiat.@#
(Ex concil. Aurelian., cap. 8.) Si quis de laicis,
post uxorem, aliam cujuscunque conditionis cognoverit
mulierem, in clerum nullatenus admittatur.
CAP. XXXIX.-- #Ut nullus episcopus alterius parochianum retinere praesumat.@#
(Ex decr. Adrian. pap., cap. 15.) Nullus episcopus
alterius parochianum praesumat retinere aut ordinare
absque ejus voluntate, vel judicare: quia sicut
irrita erit ejus ordinatio, ita et dijudicatio; quoniam
censemus nullum alterius | null | 645465f9-a482-4bda-a307-fafaa4ed5b0e | latin_170m_raw | null | None | None | None |
judicis, nisi sui sententia
teneri. Nam qui eum ordinare non potuit. nec judicare
ullatenus potest.
CAP. XL.-- #Ut ab alieno episcopo ordinatus in clero non maneat.@#
(Ex concil. Mogunt., cap. 4.) Ordinatus clericus
ab alio episcopo, non deprecante vel consentiente
suo, in clero non maneat.
CAP. XLI.-- #De quodam episcopo qui alterius episcopi clericum, eo nolente, ordinaverat.@#
(Ex concil. Afric., cap. 42.) Epigonius episcopus
dixit: In multis conciliis hoc statutum est, etiam
nunc hoc confirmandum est a vestra prudentia, fratres
beatissimi, ut clericum alienum nullus sibi praeripiat
episcopus, praeter ejus arbitrium cujus fuerit
clericus. Dico autem Julianum, qui ingratus est Dei
beneficiis per meam parvitatem in se collatis, ita
temerarium et audacem exstitisse, ut eum qui a me
baptizatus est, cum esset puer egentissimus, mihi
ab eodem commendatus, cumque multis annis a
me aleretur, atque incresceret, hunc, ut dixi, baptizatum
esse in ecclesia mea per manum parvitatis
meae constat: idem in dioecesi Mepaliensi lector esse
coeperat, imo annis ferme duobus legerat, nam nescio
quo contemptu immanissimo idem Julianus eum
arripuit, quem dicitur quasi proprium civem sui
loci Vazaritani me inconsulto usurpare. Nam et
diaconem illum ordinavit. Hoc si liceat, pateat haec
licentia a vobis, beatissimi fratres. Sin minus, tam
impudens cohibeatur, ne se misceat communioni
cujusquam. Numidius episcopus dixit: Si, non postulata
neque consulta tua dignatione, id videtur fecisse
Julianus, judicamus omnes inique factum, atque
indigne. Quapropter nisi idem Julianus correxerit
errorem suum, et cum satisfactione eumdem clericum,
quem fuerat ausus ordinare, revocaverit tuae
plebi, contra statuta concilii faciens, contumaciae
suae separatus a nobis excipiet judicium. Epigonius
episcopus dixit: Aetate pater, et ipsa promotione
antiquissimus, vir laudabilis, frater et collega noster
Victor, vult hanc petitionem generalem omnibus
effici.
CAP. XLII.-- #Ut nemo clericum alienum suscipiat sine voluntate sui episcopi.@#
(Ex conc. Carthag., cap. 20.) Ut clericum alienum,
nisi concedente proprio episcopo, nemo audeat vel
retinere, vel promovere in ecclesia sibi credita,
clericorum autem nomen etiam lectores, et psalmistae,
et ostiarii retinent.
CAP. XLIII.-- #Ut nullus episcopus alienum clericum sine litteris episcopi sui suscipiat.@#
(Ex eodem conc., cap. 6.) Privatus episcopus Begesilitanus
dixit: Suggero sanctitati vestrae ut statuatis
non licere clericum alienum ab aliquo suscipi
sine litteris episcopi sui, neque apud se retinere nec
laicum usurpare sibi de plebe aliena, ut eum ordinet
sine conscientia ejus de cujus plebe est. Gratus episcopus
dixit: Hoc observare pacem custodit. Nam
in mensa concilii sanctissimi Sardinensis similiter
statutum est, ut nemo alterius plebis hominem usurpet.
Sed si forte erit necessarium, petat a collega
suo, et consensum habeat.
CAP. XLIV.-- #De presbyteris et diaconibus qui sine litteris episcopi sui ambulant.@#
(Ex conc. Agathensi, cap. 5.) Presbyter et diaconus,
aut clericus, si sine antistitis sui epistolis ambulat,
communionem ei nullus impendat.
CAP. XLV.-- #De eadem re.@#
(Ex conc. Laodic., cap. 41.) Quod non oporteat sacerdotem,
vel clericum, sine litteris proficisci canonicis.
CAP. XLVI.-- #Ut quisque ordinatus litteras ab ordinatore suo accipiat.@#
(Ex conc. Milivitano, cap. 14.) Deinde placuit, ut
quicunque deinceps ab episcopis ordinantur, litteras
accipiant ab ordinatoribus suis, manu eorum subscriptas,
continentes annum Domini et diem, ut
nulla altercatio de posterioribus vel anterioribus
oriatur.
CAP. XLVII.-- #Ut ordinatus quisque in illis locis permaneat ad quae ordinatus est.@#
(Ex conc. Aurel., cap. 2.) De his qui in quibuscunque
locis ordinati fuerint ministri, in ipsis locis perseverent.
CAP. XLVIII.-- #De presbytero qui confessus fuerit quod ante ordinationem peccaverit.@#
(Ex concil. Cabillon., cap. 5.) Si quis presbyter
ante ordinationem peccaverit, et post ordinationem
peccatum confessus fuerit, quod ante erraverit, non
offerat, sed tantum pro religione nomen presbyteri
portet. Si autem non ipse confessus, sed ab alio
publice fuerit convictus, nec hoc | null | 066f7e74-61ef-43c7-9a75-cffc8d4602b1 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
ipsum habeat ut
nomen presbyteri portet. Similiter et de diaconibus
observandum est, ut si ipse confessus fuerit, ordinem
subdiaconi retineat.
CAP. XLIX.-- #De eodem.@#
(Ex concil. Neocaesariensi, cap. 8.) Presbyter si
praeoccupatus corporali peccato promoveatur, et
confessus fuerit de se quod ante ordinationem deliquerit,
oblata non consecret, manens in reliquis
officiis propter studium bonum. Quod si de se ipse
non fuerit confessus, et argui manifeste nequiverit,
potestatis suae judicio relinquatur.
CAP. L.-- #Ut nullus presbyter absque sacerdotalibus vestimentis missam celebret.@#
(Ex concil. Remensi, cap. 4.) Ut nullus presbyter
absque amictu, alba, et stola, et fanone, et casula
ullatenus praesumat missam celebrare: et haec sacra
vestimenta mundissima sint, et in nitido loco infra
ecclesiam collocentur: nec unquam presbyter his
indutus extra ecclesiam exeat: quia hoc divina lex
prohibet.
CAP. LI.-- #Ut clericus inter tentationes ab officio non declinet.@#
(Ex concil. Carthag., cap. 50.) Clericum inter tentationes
ab officio declinantem, vel negligentius agentem,
ab ipso officio dicunt removendum.
CAP. LII.-- #Ut omnis presbyter in sua ecclesia singulis Dominicis diebus aquam benedicat.@#
(Ex concil. Nannetensi, cap. 5.) Omnibus diebus
Dominicis quisque presbyter in sua ecclesia ante
missarum solemnia aquam benedictam faciat in vase
nitido, et tanto mysterio convenienti, de qua populus
intrans ecclesiam aspergatur, et atrium ejusdem
ecclesiae cum crucibus circumeundo similiter aspergat,
et pro animabus ibidem quiescentibus oret. Et
qui voluerit in vasculis suis accipiat ex ipsa aqua,
et per mansiones, et agros, et vineas, super pecora
quoque sua, atque super pabula eorum, nec non
super cibos et potum suum conspergat.
CAP. LIII.-- #Item de aqua benedicenda.@#
( #Ex epist. Alexand. papae, fratrib. per Aegypt.
missa.@# ) Aquam enim sale conspersam populis benedicimus,
ut ea cuncti aspersi sanctificentur. Quod
et omnibus sacerdotibus faciendum esse mandamus.
Nam si cinis vitulae aspersus populum sanctificabat,
atque mundabat, quanto magis aqua quae sale
aspersa divinisque precibus sacrata est, populum
sanctificat atque mundat? Et si sale asperso per
Eliseum prophetam sterilitas aquae sanata est,
quanto magis divinis precibus sacrata aqua sterilitatem
rerum aufert humanarum, et coinquinatos
sanctificat et purgat, et caetera bona multiplicat, et
insidias diaboli avertit, et a phantasmatum versutiis
hominem defendit?
CAP. LIV.-- #Ut missae peculiares in diebus solemnibus non fiant.@#
( #Ex dictis August.@# ) Et hoc attendendum est, ut
missae peculiares, quae per dies solemnes a sacerdotibus
fiunt, non ita in publico fiant, ut per eas populus
a publicis missarum solemnibus quae hora tertia
canonice fiunt abstrahatur: quia pessimus usus
est apud quosdam, in Dominicis diebus, sive in quibuslibet
festivitatibus mox missam celebrare, quam
quis, et si pro defunctis sit, cum audierit abscedat,
et per totum diem a primo mane ebrietati et comessationi
potius quam Deo deserviat. Admonendus
est populus ut ante publicum peractumque officium
ad cibum non accedat: sed omnes ad publicam
sanctam matrem ecclesiam missarum solemnia, et
praedicationem audituri conveniant: et ut sacerdotes
missas hora tertia celebrent, ut populus a publicis
solemnibus non abstrahatur. Sed sacerdotes qui
in circuitu urbis aut in eadem urbe sunt, et populus,
ut praediximus, in unum ad publicam missarum celebrationem
conveniant, exceptis Deo sacratis feminis,
quibus mos est ad publicum non egredi, sed
claustris monasterii contineri.
CAP. LV.-- #De ministerio presbyterorum, vel quid eis commissum sit.@#
( #Ex dictis ejusdem.@# ) Vos presbyteri veraciter nosse
debetis, et semper meminisse, quia nos, quibus regendarum
animarum cura commissa est, pro his qui
nostra negligentia pereunt rationem reddituri sumus:
pro his vero quos verbis et exemplis lucrati
fuerimus praemium aeternae vitae percipiemus. Nobis
enim a Domino dictum est: Vos estis sal terrae. Quod
si populus fidelis cibus est Dei, ejusdem cibi condimentum
nos sumus. Scitote vestrum gradum nostro
gradui secundum et pene conjunctum esse. Sicut
enim episcopi apostolorum in Ecclesia, ita nimirum
presbyteri caeterorum discipulorum Domini vicem
tenent. Et illi tenent gradum summi pontificis Aaron,
isti vero filiorum ejus. Unde | null | f49ea7c9-9d71-443c-87d3-767103462068 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
oportet vos semper
memores esse tantae dignitatis, memores vestrae
consecrationis, memores sacrae, quam in manibus
suscepistis, unctionis: ut nec ab eadem dignitate
degeneretis, nec vestram consecrationem irritam
faciatis, nec manus sacro unguine delibutas peccando
polluatis: sed cordis et corporis munditiam
conservantes, plebibus exemplum bene vivendi praebentes,
his quibus praeestis, ducatum ad coelestia
regna praebeatis.
CAP. LVI.-- #Ut singuli presbyteri singulos habeant clericos.@#
(Ex concil. Nannetensi, cap. 9.) Ut quisque presbyter
qui plebem regit, clericum habeat qui secum
cantet, et epistolam et lectionem legat, et qui scholam
possit tenere, et admoneat suos parochianos,
ut filios suos ad fidem discendam mittant ad ecclesiam,
quos ipse cum omni castitate erudiat.
CAP. LVII.-- #Quod presbyterorum fides primum discutienda sit.@#
(Ex concil. Matiscen., cap. 3.) Primo omnium discutienda
est fides sacerdotum qualiter credant, et
alios credere doceant. Ibi et exempla proponenda
sunt, quatenus a creatura Creator quantulumcunque
possit intelligi.
CAP. LVIII.-- #De eadem re.@#
( #Ex dictis August.@# ) Hortamur vos paratos esse
ad docendas plebes nostras. Qui Scripturas scit,
praedicet Scripturas. Qui vero nescit, saltem hoc
quod notissimum habet plebibus dicat, ut declinent
a malo, et faciant bonum, inquirant pacem, sequantur
eam: quia oculi Domini super justos et aures
ejus in preces eorum. Vultus autem Domini super
facientes mala, ut perdat de terra memoriam eorum.
Nullus ergo se excusare poterit, quod non
habeat linguam unde possit aliquem aedificare. Mox
enim ut quemlibet errantem viderit, prout potest et
valet, aut arguendo, aut obsecrando, aut increpando,
ab errore retrahat, et ad peragendum bonum opus
hortetur.
CAP. LIX.-- #Quod in primis praedicandum sit qualiter credere debeant.@#
(Ex concil. Rothomag., cap. 1.) In primis praedicandum
est omnibus generaliter, ut credant Patrem, et
Filium, et Spiritum sanctum unum Deum esse omnipotentem,
qui omnia fecit, et unam esse deitatem,
et substantiam, et majestatem in tribus personis,
Patris, et Filii, et Spiritus sancti.
CAP. LX.-- #De eadem re.@#
(Ex eodem, cap. 2.) Item praedicandum est, quomodo
Filius Dei incarnatus est de Spiritu sancto,
et Maria Virgine, pro salute generis humani passus,
sepultus, tertia die resurrexit, et coelum ascendit,
in fine mundi veniens judicare omnes homines secundum
opera propria: quomodo impii cum diabolo
in ignem aeternum mittentur, justi cum Christo in
vita aeterna erunt.
CAP. LXI.-- #De eadem re.@#
(Ex eodem, cap. 3.) Item praedicandum est quod
omnes homines in propria carne resurgent.
CAP. LXII.-- #Ut omnis presbyter parochianis suis Symbolum et Orationem Dominicam insinuet.@#
(Ex concil. Remensi, cap. 8.) Ut omnis presbyter
omnibus parochianis suis Symbolum et Orationem
Dominicam aut ipse insinuet, aut aliis insinuandum
injungat, et cum ad confessionem tempore Quadragesimali
veniunt, haec ab unoquoque memoriter sibi
decantari faciat, nec ante sanctam communionem
alicui tradat, nisi haec ex corde pronuntiare noverit.
Siquidem sine horum scientia nullus salvus esse
poterit. In uno enim fides et credulitas Christiana
continetur: in alio quid orare et petere a Deo debeamus
exprimitur. Quod sine fide nemo possit
esse salvus, Dominus ostendit, cum dicit: Qui crediderit,
et baptizatus fuerit, salvus erit. Nullus autem
credere potest quod nescit, nec audivit; ait
enim Paulus: Quomodo credent ei quem non audierunt?
Nec sola sufficit fides in corde, nisi etiam verbis
enuntietur, ut idem Apostolus testis est: Corde
enim, inquit, creditur ad justitiam, ore autem confessio
fit ad salutem. Nullus autem de stoliditate
sensus, vel tenuitate ingenii causetur: quia haec tam
parva sunt, ut nemo tam hebes et barbarus sit, qui
hoc discere et verbis communibus pronuntiare non
possit: tam magna, ut qui horum scientiam pleniter
capere potuerit, sufficere sibi credatur ad salutem
perpetuam. Illud etiam observandum, ut nullus suscipiat
infantem in baptismo a sacro fonte, antequam
idem Symbolum et Orationem Dominicam coram
presbytero decantet. Et tunc presbyter omnibus
patrinis annuntiet quod debitores sint suis filiolis, | null | 9a5fff27-6015-4eef-b4db-9d6a49819687 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
cum ad intelligibilem aetatem venerint, haec
eadem insinuare.
CAP. LXIII.-- #De eadem re.@#
(Ex concil. Cabillon., cap. 4.) Jubendum est ut
Oratio Dominica, in qua omnia necessaria humanae
vitae comprehenduntur, et Symbolum apostolorum,
in quo fides catholica ex integro comprehenditur,
ab omnibus discatur, tam Latine, quam Barbarice,
ut quod ore profitentur, corde credatur, et
intelligatur.
CAP. LXIV.-- #De dilectione Dei et proximi.@#
(Ex eodem, cap. 5.) Item praedicandum est de
dilectione Dei et proximi, de fide, et spe in Deo, de
humilitate, patientia, castitate, benignitate, misericordia,
de eleemosynis, de confessione, ut fratribus
ex corde remittatur. Qui haec et similia agunt, regnum
Dei consequentur.
CAP. LXV.-- #De criminibus, quibus homines cum diabolo deputantur.@#
(Ex eodem, cap. 4.) Item praedicandum est, pro
quibus criminibus homines cum diabolo deputantur,
quae Apostolus sic enumerat: Fornicatio, immunditia,
luxuria, idolorum servitus, veneficia, inimicitiae,
contentiones, aemulationes, irae, rixae, dissensiones,
sectae, invidiae, homicidia, ebrietates, comessationes,
et his similia. Qui talia agunt, regnum Dei
non consequentur: et ideo haec cum omni studio
prohibeantur.
CAP. LXVI.-- #Ut de auditorio nullus egrediatur, sacerdote verbum faciente.@#
(Ex concil. Carthag., cap. 24.) Sacerdote in
ecclesia verbum faciente, qui egressus de auditorio
fuerit sine gravi necessitate, excommunicetur.
CAP. LXVII.-- #De eadem re.@#
( #Ex canone apostolorum.@# ) Omnes fideles qui conveniunt
in solemnibus sacris ad ecclesiam, et scripturas
apostolorum et Evangelium audiunt, non
autem perseverant in oratione usque dum missa peragatur,
nec sanctam communionem percipiunt, velut
inquietudines Ecclesiae commoventes, convenit communione
privari.
CAP. LXVIII.-- #De eadem re.@#
( #Unde supra.@# ) Omnes Christiani qui ingrediuntur
ecclesiam Dei, et Scripturas sacras audiunt, neque
communicant in oratione cum populo, sed pro quadam
intemperantia se a perceptione sanctae communionis
avertunt, hi de Ecclesia removeantur, donec
per confessionem poenitentiae fructus ostendant.
CAP. LXIX.-- #De precibus post allocutionem.@#
(Ex concil. Laodicensi, cap. 19.) Quod oporteat
seorsum primum post allocutiones episcoporum,
vel presbyterorum, orationem super catechumenos
celebrari, et postquam catechumeni egressi fuerint,
super eos qui sunt in poenitentia preces fieri. His
etiam accedentibus ad manum sacerdotis et discedentibus,
tres orationes consummari fidelium, ita
ut prima quidem sub silentio, secunda vero et tertia
per exclamationes solitas expleant.
CAP. LXX.-- #Ut omnis presbyter in diebus festis populum admoneat quas preces ad Deum fundere debeat.@#
(Ex concil. Aurel., cap. 3.) Oportet ut in diebus
Dominicis vel festis, post sermonem intra missarum
solemnia habitum ad plebem, sacerdos admoneat,
ut, juxta apostolicam institutionem, orationem,
omnes in commune pro diversis necessitatibus fundant
ad Dominum, pro rege et episcopo eorum, et
rectoribus Ecclesiarum, pro pace, pro peste, pro
infirmis qui in ipsa parochia lecto decumbunt, pro
nuper defunctis, in quibus sigillatim precibus plebs
Orationem Dominicam sub silentio dicat. Sacerdos
vero orationes ad hoc pertinentes per singulas
admonitiones solemniter expleat. Post haec sacra
celebretur oblatio. Ait enim Apostolus: Obsecro,
primum omnium fieri orationes, obsecrationes, gratiarum
actiones, et caetera.
CAP. LXXI.-- #Ut presbyteri plebes admoneant ut bubulcos atque porcarios in principalibus festis admissam venire permittant.@#
(Ex concil. Rothomag., cap. 5.) Admonere debent
sacerdotes plebes subditas sibi, ut bubulcos, atque
porcarios, vel alios pastores, vel aratores qui in
agris assidue commorantur, vel in silvis, et ideo
velut more pecudum vivunt, in Dominicis et in aliis
festis diebus saltem vel ad missam faciant vel permittant
venire: nam et hos Christus pretioso sanguine
suo redemit. Quod si neglexerint, pro animabus
eorum absque dubio rationem se reddituros
sciant. Siquidem Dominus veniens in hunc mundum
non elegit oratores atque nobiliores quosque, sed
piscatores atque idiotas sibi discipulos ascivit, ut
ostenderet in facto quod ipse verbis in Evangelio
affirmat, dicens: Quod hominibus est altum, abominabile
est apud Deum | null | 15f52d5a-67db-490e-ba77-28cbd4ec0eab | latin_170m_raw | null | None | None | None |
. Et salva altiore intelligentia,
nativitas nostri Redemptoris primo omnium
pastoribus ab angelo nuntiatur.
CAP. LXXII.-- #De admonitione presbyterorum.@#
(Ex concil. Aurelian., cap. 4.) Ut sacerdotes admoneant
populum ut eleemosynam dent, et orationes
faciant pro diversis plagis, quas assidue pro
peccatis patimur.
CAP. LXXIII.-- #Quomodo unusquisque orare debeat.@#
(Ex eodem, cap. 6.) Item instruendus est populus,
ut singulis diebus, qui amplius non potest, saltem
duabus vicibus oret: mane scilicet et vespere, dicens
Symbolum et Orationem Dominicam: sive, Qui
plasmasti me, miserere mei; vel etiam, Deus, propitius
esto mihi peccatori: et Deo gratias agens pro
quotidianae vitae commeatibus, et quia se ad imaginem
suam creare dignatus sit, et a pecudibus segregare.
His peractis, et solo Deo creatore suo adorato,
sanctos invocet, ut pro se intercedere apud
majestatem divinam dignentur. Haec faciant, quibus
basilicae locus prope est, in basilica: qui vero in
itinere, aut pro qualibet occasione in silvis, in
agris, ubicunque eos ipsa hora matutina vel vespertina
invenerit sic faciant, scientes Deum ubique praesentem
esse, dicente Psalmista: In omni loco dominationes
ejus.
CAP. LXXIV.-- #De filiis, quomodo parentibus obedire debeant.@#
(Ex concil. Arvern., cap. 3.) Admonendi sunt fideles
sanctae Dei Ecclesiae filii, vel filiae, ut parentibus
suis obedientiam exhibeant, dicente Domino:
Fili, honorifica patrem tuum. Nam et ut ipsi parentes
erga filios suos ac filias modeste agant admonendi
sunt, dicente Apostolo: Et vos, parentes, nolite ad
iracundiam provocare filios vestros. Nam et hoc
dicendum est eis, ut si illi genitali affectu parcere
velint injuriis filiorum, non hos impunitos Dominus
sinit, nisi forte poenitentiae subjiciantur. Sed tamen
levius est filiis parentum quaelibet flagella suscipere
quam Dei iram incurrere.
CAP. LXXV.-- #De illis qui principales festivitates in villis celebrant.@#
(Ex concil. Aurelian., cap. 8.) Item denuntiandum
est, ut nulli civium Paschae, Natalis Domini vel Pentecostes
solemnitates liceat in villa celebrare, nisi
quem infirmitas probabitur tenuisse.
CAP. LXXVI.-- #De eadem re.@#
(Ex concil. Agathen., cap. 5.) Item docendi sunt
cives. ut Pascha, Natalem Domini, et Pentecosten
in civitatibus cum episcopis suis, nisi infirmitas
impedierit, celebrent, accipiendae communionis vel
benedictionis gratia: et qui hoc neglexerint, communione
priventur.
CAP. LXXVII.-- #Ut presbyteri plebibus annuntient qui dies sint feriandi per annum.@#
(Ex concil. Lugdunen., cap. 4.) Item pronuntiandum
est, ut sciant tempora feriandi per annum, id
est, omnem Dominicam a vespera usque ad vesperam,
ne in Judaismo capiantur. Feriandi sunt vero
per annum isti dies: Natalis Domini, sancti Stephani,
sancti Joannis evangelistae, Innocentum, octava
Natalis Domini, Theophania, Purificatio sanctae Mariae,
sanctum Pascha cum tota hebdomada, Rogationes
tribus diebus, Ascensio Domini, sancti dies
Pentecostes, sancti Joannis Baptistae, duodecim apostolorum,
maxime tamen sanctorum Petri et Pauli,
qui mundum sua praedicatione illuminaverunt, sancti
Laurentii, Assumptio sanctae Mariae, Nativitas
sanctae Mariae Virginis, Dedicatio basilicae sancti
archangeli Michaelis, Dedicatio cujuscunque oratorii
et omnium sanctorum, et sancti Martini, et illae
festivitates quas singuli episcopi in suis episcopiis
cum populo collaudaverint, quae vicinis tantum circum
morantibus indicendae sunt, non generaliter
omnibus. Reliquae vero festivitates per annum non
sunt cogendae ad feriandum, nec prohibendae. Indictum
vero jejunium quando fuerit denuntiatum, ab
omnibus observetur.
CAP. LXXVIII.-- #Ut presbyteri, cum festivitates annuntiant, vigiliarum non obliviscantur.@#
(Ex concil. apud Compendium, cap. 1.) Item cum
presbyteri sacras festivitates populo annuntiant,
etiam jejunium vigiliarum, ubi esse debet, eos omnimodis
servare moneant.
CAP. LXXIX.-- #Ut ad salutationes sacerdotales ad missam omnes devote respondeant.@#
(Ex concil. Aurelian., cap. 2.) Item intimandum
est ut ad salutationes sacerdotales congruae responsiones
discantur, ubi non solum clerici et Deo dicatae
sacerdoti responsionem offerant, sed omnis plebs
devota consona voce respondere debet.
CAP. LXXX.-- #Ut nullus ordinatus per sancta discurrat, Ecclesiae suae cura | null | 62c3f75f-6fbb-4b27-8e5e-488cec543121 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
derelicta.@#
( #Ex dictis August.@# ) Interdicendum est ut nullus
ordinatus, sive ordinandus migret de sua parochia
ad aliam, nec ad limina apostolorum orationis causa,
Ecclesiae suae cura derelicta, nec ad palatium causa
interpellandi. Quod si fecerit, nihil valet hujusmodi
aut ordinatio aut demigratio. Et hoc omnibus fidelibus
denuntiandum, ut qui causa orationis ad limina
beatorum apostolorum pergere cupiunt, domi confiteantur
peccata sua, et sic proficiscantur: quia a
proprio episcopo suo aut sacerdote ligandi, aut solvendi
sunt, non ab extraneo.
CAP. LXXXI.-- #De Dominica die qualiter sit veneranda.@#
(Ex concil. apud Compendium, cap. 2.) Omnes dies
Dominicos a vespera in vesperam cum omni veneratione
observare decrevimus, et ab illicito opere abstinere,
et ut mercatus in eis minime sit, nec placitum
ubi aliquis ad mortem vel ad poenam judicetur,
nec sacramenta jurentur, nisi pro pace facienda.
CAP. LXXXII.-- #Item de Dominica die.@#
(Ex concil. apud S. Medardum, praesente Carolo imperatore,
cap. 5.) Statuimus quoque, secundum quod
in lege Dominus mandavit, ut opera servilia diebus
Dominicis non agantur, sicut genitor meus in suis
synodalibus edictis mandavit, quod nec viri ruralia
exerceant, nec in vinea colenda, nec in campis
arando, vel metendo, vel fenum secando, vel sepem
ponendo: nec in silvis stirpando vel arbores caedere,
vel in petris laborare, nec domos struere, nec
in horto laborare, nec ad placita conveniant, nec
mercatus fiat, nec venationes exerceantur.
CAP. LXXXIII.-- #De eadem re.@#
(Ex eodem concil., cap. 6.) Tria carraria opera
licet fieri in Dominica die, id est, hostilitia carra,
victualia vel angaria: et, si forte necesse sit, corpus
cujuslibet duci ad sepulcrum.
CAP. LXXXIV.-- #Item de eadem re.@#
(Ex eodem, cap. 7.) Feminae opera textilia non
faciant in die Dominica, non capulent vestitus, non
consuant, vel lanam carpant, non licet linum battere,
aut vestimenta lavare, nec verveces tondere,
ut omnimodis honor et requies die Dominica persolvatur:
sed ad missarum solemnia undique conveniant,
et laudent Deum pro omnibus bonis quae
nobis in illa die conferre dignatus est.
CAP. LXXXV.-- #Item de eadem re.@#
(Ex eodem, cap. 8.) Omnes dies Dominicas cum
omni veneratione observare decrevimus, et ab illicito
opere abstinere, et ut mercatus in eis minime
sit, nec placitum ubi aliquis ad mortem vel ad poenam
judicetur, nec sacramenta jurentur, nisi ad
pacem.
CAP. LXXXVI.-- #De eadem re.@#
(Ex eodem, cap. 9.) Ut mercatus die Dominico in
nullo loco habeatur.
CAP. LXXXVII.-- #De eadem re.@#
(Ex eodem, cap. 10.) Ut nullus episcoporum vel
presbyterorum, vel clericorum, die Dominico propositum
cujusque causae negotium audeat vindicare,
nisi hoc tantum, ut Deo statuta solemnia peragantur.
CAP. LXXXVIII.-- #Ut nullus in Dominicis diebus genua flectat.@#
(Ex concil. Nicaeno, cap. 20.) Quoniam sunt quidam
in die Dominico genua flectentes, et in diebus
Pentecostes, ut omnia in diversis locis consonanter
observentur, placuit sancto concilio a Pascha
usque in octavas Pentecostes stantes Domino vota
persolvere.
CAP. LXXXIX.-- #Ut presbyteri privatim fidelibus desiderantibus benedicant, et ut omnis presbyter per familias, per agros, per privatas domos habeat facultatem benedictiones aperire.@#
(Ex concil. habito apud Regiam, cap. 4.) Ut presbyteri
privatim fidelibus desiderantibus benedicant. Et
inter minutas has discussiones, jussum est omni
presbytero, per familias, per agros, per privatas
domos pro desiderio fidelium habere facultatem benedictiones
aperire.
CAP. XC.-- #Ut presbyteri benedictionem episcopalem super plebem facere non debeant.@#
(Ex eodem, cap. 47.) Benedictionem episcopalem
super plebem in Ecclesia fundere, aut poenitentem in
Ecclesia reconciliare, presbytero penitus non licebit.
CAP. XCI.-- #Ut nullus presbyter alterius plebesanum eo nolente recipiat.@#
(Ex concil. Nannetensi, cap. 5.) Ut nullus presbyter
alterius plebesanum eo nolente, nisi in itinere
fuerit, vel placitum ibi habuerit, ad missam | null | bd69a66c-b970-4a0d-8012-988e582e98f6 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
recipiat.
CAP. XCII.-- #De alterius presbyteri plebesano, deque illis qui litem implacabilem inter se alunt.@#
(Ex eodem, cap. 419.) Ut Dominicis vel festis diebus
presbyteri antequam missas celebrent, plebem
interrogent, si alterius parochianus in ecclesia sit,
qui, proprio contempto presbytero, ibi missam velit
audire. Quem si invenerint, statim ab ecclesia ejiciant,
et ad suam parochiam redire compellant. Similiter
interrogent, si aliqui discordantes sint, qui
inter se litem implacabilem habeant, et si inventi
fuerint, statim reconcilientur. Quod si noluerint pacem
suscipere, ab ecclesia ejiciantur usquequo ad
charitatem redeant. Non enim possumus munus vel
oblationem ad altare offerre, nisi prius fratri reconciliemur.
His itaque peractis, sacerdotes missarum
solemnia rite peragant.
CAP. XCIII.-- #De ordinatis et reliquis fidelibus, quod sine licentia sui episcopi nil agere debeant.@#
(Ex epist. Clementis omnibus fidelibus missa, cap.
22.) Quapropter cunctis fidelibus, et summopere
omnibus presbyteris et diaconibus, ac reliquis clericis
attendendum est, ut nihil absque episcopi proprii
licentia agant. Non utique missas sine ejus jussu
quisquam presbyterorum in sua parochia agat, non
baptizet, nec quidquam quod ad episcopum pertineat,
absque ejus permissu faciat. Similiter et reliqui
populi, majores scilicet et minores, per ejus licentiam
quidquid agendum est agant, nec sine ejus permissu
a sua parochia abscedant, vel in ea adventantes
morari praesumant. Animae vero eorum ei creditae
sunt, ideo omnia ejus consilio debent [facere], et eo
inconsulto nihil. Quicunque enim obediunt episcopis
suis, videntur quidem obedire et Deo. Qui autem
eis non obediunt, indubitanter rei et reprobi existunt.
CAP. XCIV.-- #De eadem re.@#
(Ex epist. ejusdem, cap. 36.) Nullum enim presbyterum
in alicujus episcopi parochia aliquid agere
debere absque ejus permissu docebat. Cunctos presbyteros
propriis episcopis in omnibus absque mora
obedientes instituente Domino esse debere docebat.
Nullum aliena concupiscere aut praesumere eorum,
sed unumquemque suis sibique commissis contentum
esse docebat. Neminem etiam aliqui aliquid
facere, nisi quod sibi vult fieri instruebat.
CAP. XCV.-- #De eadem re.@#
(Ex concil. Arelatensi, cap. 2.) De presbyteris aut
diaconibus qui solent dimittere loca sua in quibus
ordinati sunt, et ad alia loca se transferunt, placuit
ut iisdem locis ministrent. Quod si de relictis locis
suis ad alium se locum transferre voluerint, deponantur.
CAP. XCVI.-- #Quod non liceat clericum in duarum civitatum simul conscribi Ecclesiis.@#
(Ex concil. Chalced., cap. 10.) Non licere clericum
in duarum civitatum conscribi simul Ecclesiis, et
in qua ab initio ordinatus est, et ad quam confugit,
quasi ad potiorem, ob inanis gloriae cupiditatem.
Hoc autem facientes revocari debere ad suam Ecclesiam
in qua primitus ordinati sunt, et ibi tantummodo
ministrare.
CAP. XCVII.-- #De ordinatis, ne de civitate in civitatem contra jus canonum transferantur.@#
(Ex concil. Nicaeno, cap. 15.) Propter multam
perturbationem et seditiones quae fiunt, placuit consuetudinem
omnimodis amputari, quae praeter regulam
in quibusdam partibus videtur admissa, ita
ut de civivitate in civitatem, non episcopus, non
presbyter, non diaconus transferatur. Si quis autem
post definitionem sancti et magni concilii tale
aliquid agere tentaverit, et se hujusmodi negotio
manciparit, hoc factum prorsus in irritum ducatur,
et restituatur Ecclesiae cui fuerit episcopus, aut
presbyter, aut diaconus ordinatus
CAP. XCVIII.-- #De eadem re.@#
(Ex eodem, cap. 16.) Quicunque temere ac periculose,
neque timorem Domini prae oculis habentes,
nec agnoscentes ecclesiasticam regulam, discedunt
ab Ecclesia, presbyteri aut diaconi, vel quicunque
sub regula prorsus existunt, hi nequaquam debent
in aliam Ecclesiam recipi, sed omnem necessitatem
convenit illis imponi, ut ad suas parochias revertantur.
Quod si non fecerint, oportet eos communione
privari.
CAP. XCIX.-- #Ne presbyteri causa legationis per diversa mittantur loca, cura animarum relicta.@#
(Ex concil. Arelatensi, cap. 3.) Statutum est ut
presbyteri, sicut hactenus factum est, indiscrete per
diversa non mittantur loca, nec ab episcopis, nec
ab aliis praelatis, nec etiam a laicis, ne forte propter
eorum | null | 465ff7df-798d-4e42-b16b-13964e4d1b38 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
absentiam, et animarum pericula et
Ecclesiarum in quibus constituti sunt, negligantur
officia.
CAP. C.-- #Quod presbyteri assidue legere debeant.@#
( #Ex dictis August.@# ) Presbyteri, oportet vos assiduitatem
habere legendi, et instantiam orandi: quia
vita viri justi lectione instruitur, oratione ornatur,
et assiduitate lectionis munitur homo a peccato,
juxta illum qui dicebat: In corde meo abscondi eloquia
tua, ut non peccem tibi. Haec sunt enim arma,
videlicet lectio et oratio, quibus diabolus expugnatur.
Haec sunt instrumenta quibus aeterna beatitudo
acquiritur. His armis vitia comprimuntur, his alimentis
virtutes nutriuntur. Sed et si quando a lectione
cessatur, debet manuum operatio subsequi:
quia otiositas inimica est animae. Et antiquus hostis,
quem a lectione sive ab oratione vacantem invenerit,
facile ad vitia rapit. Per usum namque lectionis
discetis qualiter et vos vivatis, et alios doceatis.
Per usum orationis, et vobis et his, quibus
in charitate conjuncti estis, prodesse valebitis. Per
manuum operationem et corporis macerationem, et
vitiis alimenta negabitis, et vestris necessitatibus
subvenietis, et habebitis unde necessitatem patientibus
porrigatis.
CAP. CI.-- #Ut presbyteri sine orariis non vadant.@#
( #Ex concil. Mogunt.@# ) Presbyteri sine intermissione
utantur orariis, propter differentiam sacerdotalis
dignitatis.
CAP. CII.-- #Ut clericus artificio honesto victum quaerat.@#
(Ex concil. Afric., cap. 51.) Clericus quilibet
verbo Dei eruditus artificio honesto victum quaerat.
CAP. CIII.-- #De eadem re.@#
(Ex eodem concil., cap. 3.) Clericus victum et vestitum
sibi artificio vel agricultura absque officii sui
duntaxat detrimento praeparet.
CAP. CIV.-- #De presbyteris, matutinali officio expleto, quid agere debeant.@#
(Ex concil. Nannet., cap. 60.) Presbyter mane
matutinali officio expleto, pensum servitutis suae
canendo Primam, Tertiam, Sextam, Nonamque persolvat:
ita tamen, ut postea horis competentibus
et signis designantibus juxta possibilitatem, aut a se,
aut a scolaribus publice compleantur. Deinde peractis
horis, infirmis visitatis, si voluerit ad opus
rurale exeat jejunus, ut iterum necessitatibus peregrinorum
et hospitum, sive diversorum commeantium,
infirmorum quoque atque defunctorum succurrere
possit usque ad statutam horam, pro qualitate
temporis et opportunitatis.
CAP. CV.-- #De eadem re.@#
( #Ex dictis Benedicti.@# ) Propheta dicente, Septies in
die laudem dixi tibi: qui septenarius numerus a
nobis sic implebitur, si Matutino, Primae, Tertiae,
Sextae, Nonae, Vesperae, Completoriique tempore,
nostrae servitutis officia persolvamus: quia de his
dixit Propheta. Nam de nocturnis vigiliis idem ipse
ait: Media nocte surgebam ad confitendum tibi, etc.
Ergo his temporibus referamus laudes Creatori nostro,
super judicia justitiae suae.
CAP. CVI.-- #Quod magnum periculum sit aliquem fieri judicem vitae alienae, qui nescit suam temperare.@#
( #Ex dictis August.@# ) Admonendi sunt presbyteri
ut perpendant quia quidquid a fidelibus datur, redemptio
peccatorum est: et ideo non glorientur
talibus sumptibus uti, sed magis timeant quod in
Veteri Testamento de sacerdotibus dictum est, iniquitatem
populi eos debere portare. Et ideo cum magno
timore super eos solliciti sint, quorum donis participantur:
quia magnum periculum est judicem fieri
vitae alienae, qui nescit tenere moderamina vitae suae.
CAP. CVII.-- #Ut presbyteri juxta ecclesiam hospitentur.@#
(Ex concil. Meldensi, cap. 5.) Ut presbyteri nullatenus
ubicunque hospitari sinantur, aut aliquo
modo ipsi praesumant, sed assidue apud suas
ecclesias esse studeant propter sacra mysteria, vel
ministeria, fidelibus exhibenda, nec etiam alibi
habitare permittantur. Neque mulieres quamcunque
habitationem habeant in locis in quibus presbyteri
aliquem recursum habuerint. Quod si observare
parvipenderint, ita ut transgressores, et qui contra
interdicta fecerint, judicentur.
CAP. CVIII.-- #De presbytero, si uxorem acceperit, deponatur.@#
(Ex concil. Niocaesariensi, cap. 1.) Presbyter si
uxorem acceperit, ab ordine deponatur. Si vero
fornicatus fuerit, aut adulterium perpetraverit, amplius
pelli debet, et ad poenitentiam redigi. Simili
modo etiam diaconus, si eodem peccato succubuerit,
ab ordine ministerii subtrahatur.
CAP. CIX.-- #De eadem re.@#
(Ex concil. | null | d5f417d6-8e1d-4874-a3ef-ebdf800f31b4 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
Nicaeno, cap. 3.) Interdixit per omnia
magna synodus non episcopo, non presbytero, non
diacono, vel alicui omnino qui in clero est, licere
subintroductam habere mulierem, nisi forte matrem,
aut sororem, aut amitam, vel eas tantum
personas quae suspiciones effugiunt.
CAP. CX.-- #De eadem re.@#
(Ex decr. Syricii p., cap. 12.) Feminas vero non
alias esse patimur in domibus clericorum, nisi eas
tantum quas propter solas necessitudinis causas
habitare cum iisdem synodus Nicaena permisit.
CAP. CXI.-- #De eadem re.@#
(Ex eodem, cap. 4.) Statutum est ab episcopis, de
presbyteris qui feminas secum indiscrete habitare
permittunt, et propter hoc malae opinionis suspicione
denotantur, et si deinceps admoniti non se correxerint,
velut contemptores sacrorum canonum canonica
invectione feriantur.
CAP. CXII.-- #De eadem re.@#
(Ex concil. Agathensi, cap. 3.) Id etiam ad custodiendam
vitam et famam speciali ordinatione praecipimus,
ut nullus clericorum extraneae sit mulieri
qualibet consolatione aut familiaritate conjunctus,
et non solum in domum illius extranea mulier non
accedat, sed nec ipse frequentandi extraneam mulierem
habeat potestatem, sed cum matre tantum
et sorore et nepte, si habuerit aut voluerit, vivendi
liberam habeat potestatem, de quibus nominibus
nefas est aliud quam natura constituit suspicari.
CAP. CXIII.-- #Ut ancillae a cellario presbyterorum removeantur.@#
(Ex concil. Remensi, cap. 3.) Ancillas vel libertas
a cellario vel a secreto ministerio, et ab eadem
mansione in qua clericus manet, placuit removeri.
CAP. CXIV.-- #Quod diaconi, sicut episcopus et presbyter, cessare debeant ab opere conjugali.@#
(Ex epist. Leon. pap., cap. 17.) Lex continentiae
eadem est altaris ministris, quae episcopis atque
presbyteris. Qui cum essent laici, sive lectores,
licite et uxores ducere, et filios procreare potuerunt,
sed cum ad praedictos pervenerint gradus,
coepit eis non licere quod licuit. Unde, ut
de carnali fiat spiritale conjugium, oportet eos nec
dimittere uxores, et quasi non habeant sic habere,
quo et salva sit charitas connubiorum, et cessent
opera nuptiarum.
CAP. CXV.-- #De eadem re.@#
(Ex concil. Turonic., cap. 6.) Et quia diabolo
nullum locum dare oportet, hoc praecipue custodiendum
decrevimus, ut nulli clerici cum extraneis
feminis habeant familiaritatem, nec ullum male
loquendi vel sentiendi hominibus aditum tribuant,
quia frequenter per hanc indecentem occasionem
contingit, ut diabolus qui insidiatur sicut leo in cubili
suo, de ruinis servorum Dei insultet. Si quis
vero clericus post interdictum episcopi sui his
inhaerere praesumpserit, a communione habeatur
alienus.
CAP. CXVI.-- #De eadem re.@#
(Ex concil. Nannetensi, cap. 10.) Inhibendum et
modis omnibus interminandum est, ut nullus sacerdos
eas personas feminarum, sicut et in canone
insertum continetur, de quibus suspicio esse potest,
in domo sua habeat, sed neque illas quas canones
concedunt, matrem, amitam, sororem: quia, instigante
diabolo, etiam in illis scelus frequenter perpetratum
reperitur, aut etiam impedisse quas illarum.
Sed si quis de his habuerit talem necessitatem
patientem, cui sit necessitas sustentatio presbyteri,
habeat in vico aut in villa domum longe a presbyteri
conversatione, et ibi eis subministret quae necessaria
sunt. Sed hoc secundum auctoritatem canonum
modis omnibus prohibendum, ut nulla femina
ad altare praesumat accedere, aut presbytero
ministrare, aut infra cancellos stare aut sedere.
CAP. CXVII.-- #De incontinentibus.@#
(Ex canon. apostolor., cap. 22.) De presbyteris et
diaconibus divinarum legum est disciplina, ut inter
incontinentes in officiis talibus positi, omni honore
ecclesiastico priventur, nec admittantur ad tale ministerium,
quod sola continentia oportet impleri.
CAP. CXVIII.-- #De ordinatis, quod cum mulieribus coire non debeant.@#
( #Ex eodem.@# ) Praeterea quod dignum et pudicum et
honestum est, tenere Ecclesia omnino debet, ut sacerdotes
et Levitae cum mulieribus non coeant:
quia ministerii quotidianis necessitatibus occupantur.
Scriptum est: Sancti estote, quoniam ego sanctus
sum Dominus Deus vester.
CAP. CXIX.-- #De ordinatis, si usuras exercuerint.@#
( #Ex eodem.@# | null | fcb13a7c-174b-48de-a6ed-6b3e1cfd39b6 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
) Episcopus, presbyter, aut diaconus
usuras a debitoribus exigens, aut desinat, aut certe
damnetur.
CAP. CXX.-- #De eadem re@#
(Ex concil. Nicaeno, cap. 17.) Quoniam multi sub
regula constituti avaritiam et turpia lucra sectantur,
oblitique divinae Scripturae dicentis: « Qui pecuniam
suam non dedit ad usuram, » mutuum dantes
centesimas exigunt, juste censuit sancta et magna
synodus, ut si quis inventus fuerit post hanc definitionem
usuras accipiens, aut ex adinventione aliqua
vel quolibet modo negotium transiens, aut hemiolia,
id est, sescupla exigens, vel aliquid tale prorsus ex
cogitans turpis lucri gratia, dejiciatur a clero, et
alienus existat a regula.
CAP. CXXI.-- #De eadem re.@#
(Ex epist. Leon. pap., cap. 4.) Illud etiam duximus
praemonendum, ut sicut non suo, ita nec alieno nomine
aliquis clericorum exercere foenus attentet.
CAP. CXXII.-- #De eadem re.@#
(Ex concil. Tarraconensi, cap. 3.) Quicunque in
clero esse voluerit, emendi vilius, vel vendendi charius
studio non utatur.
CAP. CXXIII.-- #De eadem re.@#
(Ex epist. Leon. pap., cap. 3.) Ne hoc quoque praetereundum
esse duximus, quos lam turpis lucri cupiditate
captos, usurariam exercere pecuniam, et foenore
velle ditescere. Quod non dicam in eos in clericali
officio constitutos sed et in laicos cadere, qui
Christianos se dici cupiunt, condolemus.
CAP. CXXIV.-- #De eadem re.@#
(Ex conc. Carthag., cap. 16.) Item placuit ut clericus
si commodaverit pecuniam, pecuniam accipiat,
si speciem, eamdem speciem quantum dederit accipiat.
CAP. CXXV.-- #Item de usurariis.@#
(Ex concil. Aurel., cap. 3.) Ut presbyteri a turpibus
lucris et usuris non solum ipsi abstineant,
verum etiam plebes sibi subditas abstinere instruant.
CAP. CXXVI.-- #Quid sit usura.@#
(Ex concil. Agathen., cap. 1.) Usura est ubi amplius
requiritur quam datur. Verbi gratia. Si dederis
solidos decem, et amplius requisieris: vel si
dederis frumenti modium unum, et super aliquid
exegeris.
CAP. CXXVII.-- #De eadem re.@#
(Ex decr. Julii papae, usurariis missis, cap. 125.) Quicunque enim tempore messis vel vindemiae, non
necessitate, sed propter cupiditatem, comparant annonam
vel vinum; verbi gratia: si cum duobus
denariis comparat modium unum, et servat usque
dum venundetur denariis quatuor, aut sex, aut amplius,
hoc turpe lucrum dicimus.
CAP. CXXVIII.-- #De eadem re.@#
( #Ex epist. Leonis papae.@# ) Qualiter negotiantem aut
excusat, aut arguit, quia est honestus quaestus, et
turpis. Verumtamen poenitenti utilius est dispendia
pati quam periculis negotiationis astringi, quia difficile
est inter ementis vendentisque commercium
non intervenire peccatum.
CAP. CXXIX.-- #Ut nullus ex ecclesiastico ordine edendi vel bibendi causa tabernas ingrediatur.@#
( #Ex dictis August.@# ) Canonum statuta prohibent ut
nullus ex ecclesiastico ordine sumendi cibi aut potus
causa, nisi peregrinationis necessitate compulsus,
tabernas ingredi audeat. Sed si aliquis haec interdicta
violaverit, ut sanctorum canonum contemptor
acerrimis corripiatur disciplinis.
CAP. CXXX.-- #Ut nullus ex sacro ordine cibi vel potus causa tabernas ingrediatur.@#
(Ex concil. Carthag, cap. 25.) Ut clerici edendi
vel bibendi causa tabernas non ingrediantur, nisi
peregrinationis necessitate compulsi.
CAP. CXXXI.-- #De eadem re.@#
(Ex concil. Laodicensi, cap. 24.) Quod non oportet
sacro mysterio deditos a presbyteris usque ad
diaconos, et reliquum ecclesiasticum ordinem, id
est usque ad subdiaconos, lectores, cantores, exorcistas
et ostiarios, et ex numero continentium et
monachorum ingredi tabernas.
CAP. CXXXII.-- #Ut illi quibus uxores ducere licitum non est, aliorum nuptias devitent.@#
(Ex epist. Leonis papae, cap. 19.) Quibus licentia
uxores ducendi non est, alienarum nuptiarum evitent
convivia.
CAP. CXXXIII.-- #Quod non oporteat in bigami nuptiis prandere presbyterum.@#
(Ex concil. Neocaes., cap. 7.) Presbyterorum in
nuptiis bigami prandere non convenit, quia cum poenitentia
bigamus egeat, | null | 0d72634c-2f3f-4186-90a3-5b52fd723fab | latin_170m_raw | null | None | None | None |
quis erit presbyter qui, propter
convivium, talibus nuptiis possit praebere consensum?
CAP. CXXXIV.-- #De eadem re.@#
( #Ex dictis August.@# ) Presbyteri, diaconi, subdiaconi,
vel deinceps quibus ducendi uxores non est
licitum, etiam alienarum nuptiarum evitent convivia,
neque his coetibus admisceantur, ubi amatoria
cantantur et turpia, aut obscoeni motus corporum
choris et saltationibus efferuntur, ne auditus et obtutus
sacris mysteriis deputatus, turpium spectaculorum
atque verborum contagione polluatur.
CAP. CXXXV.-- #De eadem re.@#
(Ex decret. Martini papae, cap. 1.) Non liceat sacerdotibus
vel clericis aliqua spectacula in nuptiis
vel conviviis spectare, sed oportet antequam ingrediantur
ipsa spectacula surgere et redire inde.
CAP. CXXXVI.-- #Ut nullus clericus in aliena civitate suscipiatur sine commendatitiis epistolis.@#
( #Ex canone apostolor.@# ) Ut si quis clericus aut laicus
ad alteram properat civitatem, et suscipitur
praeter commendatitias epistolas, et qui susceperit,
et qui susceptus est, communione privetur.
CAP. CXXXVII.-- #De eadem re.@#
(Ex concil. Antioch., cap. 27.) Nulli peregrinorum
sine pacificis, id est commendatitiis suscipiantur
epistolis.
CAP. CXXXVIII.-- #De clericis fugitivis, ne ab aliis recipiantur.@#
(Ex concil. Aurelian., cap. 2.) In concilio Antiocheno
simul et in Chalcedonensi praecipitur ut fugitivi
clerici et peregrini a nullo recipiantur, nec ordinentur,
nisi cum commendatitiis litteris, et sui episcopi
vel abbatis licentia.
CAP. CXXXIX.-- #Ut peregrini clerici sine litteris sui episcopi non recipiantur.@#
(Ex concil. Chalced., cap. 13.) Peregrinos clericos
et lectores, in alia civitate, praeter commendatitias
litteras sui episcopi, nusquam penitus ministrare
debere.
CAP. CXL.-- #Ut clerici in aliena civitate non maneant, nisi episcopus loci mores eorum praevideat.@#
(Ex concil. Carthag., cap. 35.) Ut clerici in aliena
civitate non immorentur, nisi causas eorum justas
episcopus loci vel presbyteri locorum perviderint.
CAP. CXLI.-- #De clericis et monachis, qui sine litteris episcopi sui vagantur.@#
(Ex eodem concil., cap. 36.) Clericis vel monachis
sine commendatitiis epistolis episcopi sui licentia
non pateat evagandi.
CAP. CXLII.-- #De eadem re.@#
(Ex eodem concil. cap. 37.) Clericis sine commendatitiis
epistolis episcopi sui licentia non pateat
evagandi, in monachis quoque praesentis sententiae
forma servetur.
CAP. CXLIII.-- #Ut pauperibus et indigentibus auxilio, quum proficiscuntur, pacificis litteris sit subveniendum.@#
(Ex concil. Chalced., cap. 11.) Omnes pauperes et
indigentes auxilio, cum proficiscuntur, sub probatione,
epistolis vel ecclesiasticis pacificis tantummodo
commendari decrevimus, et non commendatitiis
litteris, propterea quod commendatitias literas
honoratioribus tantummodo praestari personis conveniat.
CAP. CXLIV.-- #Ut illi clerici qui in alias provincias suos sequuntur seniores, sine formata ministrare non permittitur.@#
(Ex concil., Meldensi, cap. 2.) Qui cum senioribus
suis de aliis provinciis in aliam provinciam veniunt,
sine formata ministrare non permittantur; quam
etsi attulerint et ministrare idonei inventi fuerint,
instruantur quam religiose atque studiose sacrum
ministerium peragant, et in quibus locis agere
debeant.
CAP. CXLV.-- #Quod clerico non liceat alienas possessiones conducere, aut saecularibus se negotiis immiscere.@#
(Ex concil. Chalced., cap. 3.) Pervenit ad sanctam
synodum quod quidam, qui in clero videntur electi,
propter lucra turpia conductores alienarum possessionum
fiant, et saecularia negotia sub cura sua
suscipiant: Dei quidem ministerium parvipendentes,
secularium vero discurrentes per domos, et propter
avaritiam patrimoniorum sollicitudinem sumentes.
Decrevit itaque sanctum concilium, nullum deinceps,
non episcopum, non clericum, non monachum, aut
possessiones conducere, aut negotiis saecularibus
se miscere, praeter ecclesiasticarum rerum sollicitudinem.
CAP. CXLVI. #Ut nullus laicus presbyterum suum vil licationi implicare praesumat.@#
(Ex concil. Meldensi, cap. 6.) Item jubendum est
ut nemo laicorum presbyteros Ecclesiarum suarum
turpi villicationi, et secundum apostolum saeculari et
inhonestae negotiationi implicare, nec secum aliorum
contra auctoritatem praesumat ducere, quo ministerium
sibi commissum cogantur negligere. Quod si
haec interdicta praesumpserit, excommunicetur.
CAP. CXLVII. #De illis presbyteris qui contra statuta canonum villici fiunt | null | a732381e-cc04-48f5-8183-1ac6df9ac34b | latin_170m_raw | null | None | None | None |
, et aliis sibi non concessis implicantur negociis, viciisque non admittendis.@#
(Ex eodem, cap. 5.) Similiter de illis presbyteris
qui contra statuta canonum villici fiunt, tabernas
ingrediuntur, turpia lucra sectantur, et diversissimis
modis usuris inserviunt, et aliorum domos
inhoneste et impudice frequentant, et comessationibus
et ebrietatibus deservire non erubescunt, et
per diversos mercatus indiscrete discurrunt, observandum
judicavimus ut ab hinc districte severiterque
corceantur, ne per eorum illicitam et indecentem
actionem, et ministerium sacerdotale vituperetur,
et quibus debuerant esse in exemplum deveniant
in scandalum.
CAP. CXLVIII. #Nulli clericorum, ne subdiacono quidem connubium carnale conceditur.@#
(Ex epist. Leonis papae, cap. 4.) Nam quum extra
clericorum ordinem constitutis, nuptiarum societati,
et procreationi filiorum studere sit liberum arbitrium,
ad exhibendam tamen perfectae continentiae
puritatem, nec subdiaconis quidem connubium
carnale conceditur, ut et qui habent, sint tanquam
non habentes, et qui non habent, permaneant singulares.
Quod si in hoc ordine, qui quartus est a
capite, dignum est custodiri, quanto magis in primo
aut secundo tertiove servandum est, ne aut levitico
aut presbyterali honore, aut episcopali excellentia
quisquam idoneus aestimetur qui se a voluptate
uxoria necdum frenasse detegitur?
CAP. CXLIX.-- #De principibus qui solent suos sacerdotes ministeriis judicandi deputare.@#
(Ex concil. Toletano, cap. 31.) Saepe principes,
contra quoslibet majestatis obnoxios, sacerdotibus
negotia sua committunt. Et quia sacerdotes a Christo
ad ministerium salutis electi sunt, ibi consentiant
regibus fieri judices ubi jurejurando supplicii
indulgentia promittitur, non ubi discriminis sententia
praeparatur. Si quis etiam sacerdotum contra hoc
commune consultum discussor in alienis periculis
exstiterit, sit reus effusi sanguinis apud Christum,
et apud Ecclesiam perdat proprium gradum.
CAP. CL.-- #De illis qui Deo servire disponunt, ut administrationem domorum non accedant.@#
(Ex concil. Carthagi., cap. 7.) Nicasius Evastitanus
Episcopus dixit: Credo placere suggestionem meam
sanctitati vestrae, et displicere vobis ut qui serviunt
Deo, et annexi sunt clero, accedant ad actus, et administrationem
vel procurationem domorum.
CAP. CLI.-- #Item si liceat aliquem ex clero conductorem privatorum fieri.@#
(Ex eodem, cap. 14.) Item placuit ut episcopi,
presbyteri et diaconi vel clerici non sint conductores
aut procuratores privatorum, neque ullo turpi
vel inhonesto negotio victum quaerant, quia respicere
debent scriptum esse: Nemo militans Deo, implicat
se negotiis saecularibus.
CAP. CLII.-- #Ut si quilibet ordinatus infra muros civitatis manens, ad sacrificium quotidianum non venerit, clericus non habeatur.@#
(Ex concil. Toletano, cap. 5.) Presbyter, vel diaconus,
vel subdiaconus, vel quilibet Ecclesiae deputatus
clericus, si intra civitatem fuerit, vel in loco
in quo ecclesia est, aut in castello, aut in vico, aut
in villa, si ad ecclesiam ad sacrificium quotidianum
non venerit, clericus non habeatur, si castigatus
non [se] emendaverit.
CAP. CLIII.-- #De eadem re.@#
(Ex concil. Venetico, cap. 1.) Clericus qui intra
muros civitatis manet, et ea die matutinis hymnis
sine aegritudine defuerit, septem dies a communione
habeatur extraneus.
CAP. CLIV.-- #Quod omnes sacerdotes Domini oportet doceri, ut caeteros instruant, et sibi proficiant.@#
(Ex epist. Anacleti papae omnibus fideli. missa,
cap. 10.) Doceri ergo omnes oportet qui Domini
sacerdotio funguntur, ut et caeteros instruant et
sibi proficiant. Scriptum est enim: Qui docti fuerint,
fulgebunt quasi splendor firmamenti: et qui ad
justitiam erudiunt multos, quasi stellae in perpetuas
aeternitates. Et alibi: Populus autem sciens Deum
suum obtinebit et faciet, et docti in populo docebunt
multos. Ipsa enim veritas per se infert, et dicit:
Beatus est qui non fuerit scandalizatus in me.
Ille procul dubio est scandalizatus in Deum, qui recte
non docet, et qui ejus scandalizat episcopum vel
sacerdotem.
CAP. CLV.-- #Ut singuli presbyteri singulis annis suo episcopo de ministerio suo rationem reddant.@#
(Ex concil. Mogun. a Ricolfo ejusdem sedis archiepisco
habito, cap. 3.) Ut unusquisque presbyter per
singulos annos episcopo suo rationem ministerii sui
reddat, tam de | null | e0390835-0407-4862-95da-deb2c03bc261 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
fide catholica, quam de baptismo,
atque de omni ordine ministerii sui.
CAP. CLVI.-- #Ut omnis presbyter sibi subditos fidem discere constringat.@#
(Ex concil. Gangren., cap. 5.) Symbolum, quod est
signaculum fidei, et orationem Dominicam discere
semper admoneant sacerdotes populum Christianum.
Volumusque ut disciplinam condignam habeant qui
haec discere negligunt, sive in jejunio, sive in alia
castigatione. Propterea dignum est ut filios suos
donent ad scholam, sive ad monasteria, sive foras
presbyteris, ut fidem catholicam recte discant, et
Orationem dominicam, ut domi alios edocere valeant.
Qui vero aliter non potuerit, vel in sua lingua
hoc discat.
CAP. CLVII.-- #Qualem professionem presbyteros aut diaconos suo episcopo oporteat facere, quando per parochias constituuntur.@#
(Ex concil. Toleta. 5, cap. 27.) Quando presbyteri
aut diaconi per parochias constituuntur, oportet eos
professionem episcopo suo facere, ut caste et pure
vivant sub Dei timore, ut, dum eos talis professio alligat,
vitae sanctae disciplinam retineant.
CAP. CLVIII.-- #Nulli monacho non sacerdoti, vel laico, quantumlibet sint eruditi, licet praedicare.@#
( #Ex epist. Leonis papae.@# ) De his vero quae in saepe
dicto concilio illicita contra venerandos Nicaenos canones
praesumptione tentata sunt, ad fratrem et coepiscopum
nostrum Antiochenae sedis praesulem
scripsimus: adjicientes et illud quod nobis propter
improbitatem monachorum quorumdam religionis
vestrae verbo mandastis per vicarios nostros, et hoc
specialiter statuentes ut, praeter Dei sacerdotes, nullus
audeat praedicare seu monachus, sive ille laicus,
qui cujuslibet scientiae nomine glorietur.
CAP. CLIX.-- #Ut parochiarii clerici ab episcopis suis canones discant.@#
(Ex concil. Aurelia. cap., 6.) Ut parochiarii clerici
a pontificibus suis necessaria sibi statuta canonum
legenda percipiant, ne rei ipsi vel populi quae per
salutem eorum decreta sunt, excusent se postmodum
ignorasse.
CAP. CLX.-- #Quod nulli sacerdotum canones liceat ignorare.@#
(Ex epist. Celest. papae, cap. 20.) Celestinus universis
episcopis per Apuliam et Calabriam constitutis.
Nulli sacerdoti suos liceat canones ignorare,
nec quidquam facere quod Patrum possit regulis
obviare. Quae enim a nobis res digna servabitur, si
decretalium norma constitutorum pro aliquorum libitu,
licentia populis permissa, frangatur?
CAP. CLXI.-- #De presbyteris parochialibus cum convenerint ut se inebriare non audeant.@#
(Ex concil. Namnet. cap. 10.) Ut nullus presbyterorum,
quando ad anniversarium diem, XXX aut
VII vel III, alicujus defuncti, aut quacumque vocatione
ad collectam presbyteri convenerint, se inebriare
nullatenus praesumat, nec praesumat precari
in amore sanctorum vel ipsius animae bibere, aut
alios ad bibendum cogere, vel se aliena precatione
ingurgitare, nec plausus et risus inconditos, et fabulas
inanes ibi referre, aut cantare praesumat,
vel turpia joca, vel urso, vel tornatricibus ante
se facere permittat, nec larvas daemonum, quas vulgo
Talamascas dicunt, ibi ante se ferri consentiat:
quia hoc diabolicum est, et a sacris canonibus prohibitum.
CAP. CLXII.-- #De eadem re.@#
(Ex eodem, cap. 11.) Quando autem convenerint
presbyteri ad aliquod convivium, decanus aut aliquis
prior illorum, versum ante mensam incipiat, et cibum
benedicat, et tunc secundum ordinem sedeant,
alter alteri honorem praebentes, et per vices cibum
et potum benedicant, et aliquis de illorum clericis
aliquid de sancta Scriptura legat. Et post refectionem
similiter sanctum hymnum dicant ad exemplum
Domini, sicut in coena fecisse legitur, et sic se
contineant omnes presbyteri, maxime in talibus locis,
ut non vituperetur ministerium illorum.
CAP. CLXIII.-- #De eadem re.@#
(Ex eodem, cap. 12.) Summopere etiam quisque
presbyter caveat, sicut de statu suo vult gaudere,
ut non quacunque occasione patrem suum aut alium
quemlibet ad iram et ad rixam, quanto minus ad
pugnam vel ad caedem aliquo verbo irritet seu provocet,
nec provocatus ad hoc quisque prosiliat: quia
in talibus comessationibus et potationibus, semper
se immiscet diabolus.
CAP. CLXIV.-- #De eadem re.@#
(Ex eodem, cap. 4.) Quando presbyteri per Kalendas
simul conveniunt, post peractum divinum mysterium
et necessariam collationem, non quasi ad
plenam | null | 3e14314c-3c68-4c05-b1eb-9118cc20ada4 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
refectionem, sed quasi ad prandium ibi ad
tabulas resideant, ne per talia inhonesta convivia se
invicem gravent: quia indecens est et onerosum. Saepe
etiam tarde ad ecclesiam redeuntes, majus damnum
de reprehensione conquirunt, et de gravedine mutua
contrahunt, quam lucrum ibi faciunt. Nam de hujusmodi
conventu Paulus Corinthios reprehendit,
qui inconvenienter coenam dominicam manducare
conveniebant. Sic et qui ad coenam dominicam, id
est, ad collationem verbi sub occasione conveniunt,
et ex veritate ventris causa conjunguntur, reprehensibiles
coram Deo et hominibus habentur: et ideo,
peractis omnibus, qui voluerit, panem cum charitate
in domo fratris sui simul cum fratribus frangat, et
singuli singulos bibere faciant, maxime ut ultra tertiam
vicem poculum non contingant, et sic ad ecclesias
redeant.
CAP. CLXV.-- #Ne clerici, nec non viri religiosi, ante horam tertiam ineant convivia.@#
(Ex concil. Carthag., cap. 12.) Non oportet clericos
vel laicos religiosos ante sacram horam diei
tertiam inire convivia, neque aliquando clericos
nisi hymno dicto edere panem, et post cibum gratias
auctori Deo referre.
CAP. CLXVI.-- #De presbyteris, ut hospitales sint.@#
(Ex concil. Nannet., cap. 3.) Ut curam hospitum,
maxime pauperum atque debilium, orphanorum quoque
atque peregrinorum habeat presbyter, hosque
ad prandium suum quotidie juxta possibilitatem
convocet, eisque hospitium tribuat.
CAP. CLXVII.-- #De eadem re.@#
(Ex eodem, cap. 5.) Ut autem omnis occasio rapinae
tollatur, volumus ut presbyteri, qui bonum exemplum
charitatis omnibus extendere debent, hospitales
existant, juxta dominicum et apostolicum praeceptum,
et humanitatem praebeant iter facientibus;
quia per hospitalitatem placuerunt quidam Deo, angelis
hospitio receptis. Et Dominus in die judicii dicturus
est electis: Hospes fui, et suscepistis me. Et
Job dicit: Ostium meum semper viatori patuit.
CAP. CLXVIII.-- #Ut presbyteri plebes suas ut hospitales sint admoneant.@#
( #Ex concil. apud Arvernas.@# ) Placuit ut presbyteri
plebes suas admoneant ut ipsi hospitales sint, et
nulli iter facienti mansionem denegent, et ut omnis
occasio rapinae tollatur, nihil carius vendant transeuntibus,
nisi quanto in mercato vendere possint.
Quod si carius vendere voluerint, ad presbyterum
transeuntes hoc referant, et illius jussu cum humanitate
eis vendant.
CAP. CLXIX.-- #Ut cibis sacerdotum semper lectio divina misceatur.@#
(Ex concil. Africano. cap. 6.) Pro reverentia Dei
et sacerdotum id universa sancta synodus statuit, ut,
quia solent crebro mensis otiosae fabulae interponi,
in omni sacerdotali convivio lectio Scripturarum
divinarum misceatur. Per hoc enim et animae aedificantur
ad bonum, et fabulae non necessariae prohibentur.
CAP. CLXX.-- #De clericis intemperate viventibus.@#
(Ex concil. Carthag., cap. 62.) Clerici inter epula
cantantes, ab officio detrahendi sunt.
CAP. CLXXI.-- #De clericis scurrilibus.@#
(Ex eodem, cap. 80.) Si quis clericus aut monachu
verba scurrilia, jocularia, risumque moventia loquitur,
acerrime corripiatur.
CAP. CLXXII.-- #De eadem re.@#
(Ex eodem, cap. 60.) Clericos scurriles et verbis
turpibus joculatores ab officio detrahendos.
CAP. CLXXIII.-- #Ut clericus fideijussor non sit.@#
(Ex eodem, cap. 70.) Clericus fideijussionibus inserviens,
abjiciatur.
CAP. CLXXIV.-- #Ut clericus barbam non nutriat.@#
(Ex eodem, cap. 44.) Clericus nec comam nutriat
nec barbam.
CAP. CLXXV.-- #De clericis per creaturam jurantibus.@#
(Ex eodem, cap. 61). Clericum per creaturas jurantem,
acerrime objurgandum. Si perstiterit in vitio,
excommunicandum.
CAP. CLXXVI.-- #De clericis qui adulationibus et proditionibus vacare deprehenduntur.@#
(Ex eodem concil., cap. 56.) Clericus qui adulationibus
et proditionibus vacare deprehenditur degradetur
ab officio.
CAP. CLXXVII.-- #De ordinatis qui solent contra ecclesiastica mandata auribus principis molestiam inferre.@#
(Ex concil. Antioch., cap. 11.) Si quis episcopus aut
presbyter, aut quilibet regulae subjectus Ecclesiae,
praeter consilium et litteras episcoporum provinciae,
et praecipue metropolitani, adierit imperatorem:
hunc reprobari et abjici oportere non solum a communione,
verum et ab honore cujus particeps videtur
existere: quia | null | e28e7a38-cd48-41a0-9f72-2153e6ed8afa | latin_170m_raw | null | None | None | None |
venerandi principis auribus molestiam
tentavit inferre, contra leges Ecclesiae. Si
igitur adire principem necessaria causa deposcit,
hoc agatur cum tractatu et consilio metropolitani et
caeterorum episcoporum qui in eadem provincia
commorantur: qui etiam proficiscentem suis prosequantur
epistolis.
CAP. CLXXVIII.-- #De illis qui episcopis suis ne eos ad ampliorem honorem in ecclesia sua promoveant contradicunt.@#
(Ex concil. Africano., cap. 31.) Item placuit ut quicunque
clerici vel diaconi pro necessitatibus ecclesiarum
non obtemperaverint episcopis suis, volentibus
eos ad honorem ampliorem in sua ecclesia promovere,
nec illic ministrent in gradu suo, unde recedere
noluerunt.
CAP. CLXXIX.-- #De presbytero certo crimine deposito, si de ministerio sibi interdicto aliquid agere praesumpserit.@#
(Ex concil. Toletano, cap. 6.) Si quis presbyter ab
episcopo suo fuerit degradatus, aut officio pro certis
criminibus suspensus, et ipse per contemptum et superbiam
aliquid de ministerio sibi interdicto agere
praesumpserit, et postea, ab episcopo suo correptus,
in certa praesumptione perduraverit, hic omnimodis
excommunicetur, et ab ecclesia expellatur. Et quicunque
cum eo communicaverit, similiter se sciat
esse excommunicatum. Similiter de clericis, laicis,
vel feminis excommunicatis observandum est. Quod
si aliquis ista omnia contempserit, et episcopus emendare
potuerit minime, regis judicio exsilio damnetur.
CAP. CLXXX.-- #De presbytero vel diacono damnato qui imperatoris auribus molestus extiterit.@#
(Ex concil. Antioch., cap. 12.) Si quis a proprio
episcopo presbyter aut diaconus, aut a synodo fuerit
episcopus forte damnatus, et imperatoris auribus
molestus exstiterit, oportet ad manus episcoporum
converti concilium, et quae putaverint habere justa,
plurimis episcopis suggerant, eorumque discussiones
ac judicia praestolentur. Si vero haec parvipendentes
molesti fuerint imperatori, hos nulla venia dignos
esse, nec locum satisfactionis habere, nec spem futurae
restitutionis penitus operiri.
CAP. CLXXXI.-- #De presbytero qui pravis exemplis mala de se suspicari permiserit.@#
(Ex concil. Agathen., cap. 4.) Si quis presbyter vitae
suae negligens pravis exemplis mala de se suspicari
permiserit, et populus, ab episcopo juramento seu
banno Christianitatis constrictus, infamiam ejus patefecerit,
et certi accusatores criminis ejus defuerint,
admoneatur primo seorsum ab episcopo, deinde
sub duobus vel tribus testibus. Si non [se] emendaverit,
in conventu presbyterorum episcopus eum publica
increpatione admoneat. Si vero neque sic se
correxerit, ab officio suspendatur usque ad dignam
satisfactionem, ne populus fidelium in eo scandalum
patiatur. Si autem accusatores legitimi non fuerint
qui ejus crimina manifestis indiciis probare contenderint,
et ipse negaverit, tum ipse cum septem sociis
suis ejusdem ordinis, si valet, a crimine semetipsum
expurget. Diaconus vero, si eodem crimine
accusatus fuerit, semetipsum cum tribus excuset.
CAP. CLXXII.-- #De eadem re.@#
(Ex concil. Triburiensi, cap. 21.) Si quis presbyter
contra laicum, vel laicus contra presbyterum aliquam
habet querimoniae controversiam, episcopo praecipiente,
sine personarum acceptione finiatur. Laicus
per juramentum, si necesse sit, se expurget: presbyter
vero vice juramenti per sanctam consecrationem
interrogetur: quia sacerdotes ex levi causa
jurare non debent. Manus per quam corpus et sanguis
Christi consecrantur, juramento polluatur! Absit!
cum Dominus in Evangelio discipulis suis, quorum
vicem non indigni in sancta gerimus Ecclesia dicat:
Nolite omnino jurare. Sit autem sermo vester, est,
est, non, non. Quod autem his abundantius est, ex
malo est.
CAP. CLXXXIII.-- #Si clericus adversus clericum habet negotium, ad secularia non recurrat judicia.@#
(Ex concil. Chalced., cap. 9.) Si quis clericus adversus
clericum habet negotium, non deserat episcopum
proprium et ad saecularia percurrat judicia:
sed prius actio ventiletur apud episcopum proprium,
vel certe consilio ejusdem episcopi, apud quos utraeque
partes [cum] voluerint judicium continebunt. Si
quis autem praeter haec fecerit, canonicis correptionibus
subjacebit.
CAP. CLXXXIV.-- #De presbyteris qui a plebibus infamabuntur, quomodo purgari debeant.@#
(Ex concil. Hilerdensi, cap. 10.) Si quis presbyter
a plebe sibi commissa mala opinione infamatus
fuerit, et episcopus legitimis testibus approbare non
potuerit, suspendatur ab officio presbyter usque ad
dignam satisfactionem, ne populus fidelium in eo
scandalum patiatur. | null | 913daac0-f0e7-4f6b-8081-67bea69e7562 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
Digna enim satisfactio est, si
eis a quibus reus creditur, post rectam securitatem
de imposito crimine, innocens esse manifestatur.
Quod ita nobis a majoribus constitutum esse docetur.
Sed sive secundum canones, sive ad arbitrium
episcopi sibi collegas VII conjungat, et juret id sacro
coram posito Evangelio: quod eum sancta Trinitas
et Christus filius Dei, qui illud fecit et docuit quod
Evangelium continet, et sancti quatuor Evangelistae
qui illud scripserunt sic adjuvent, quod ille praenominatam
actionem ita non perpetrarit, sicut ei de
illis oblatum est. Et, in hac satisfactione purgatus,
secure deinceps suum exerceat ministerium. Quam
satisfactionem nonnulli praecedentium patrum sanctum
Leonem papam, in basilica sancti Petri apostoli,
coram reverendissimo caesare Carolo, ac clero
et plebe ita fecisse commemorant: atque ita mox
venerandum principem contra ejusdem sancti papae
adversarios, dignae ultionis vindictam exercere.
CAP. CLXXXV.-- #Si aliquis ex ordinatis ab episcopo suo damnatus fuerit, ut non debeat ab aliquo defensari.@#
(Ex concil. Afric., cap. 29.) Et illud petendum
ut statuere dignentur ut, si quis cujuslibet honoris
clericus, judicio episcoporum, quocumque crimine
fuerit damnatus, non liceat eum sive ab Ecclesiis
quibus praefuit, sive a quolibet homine defensari,
interposita poena damni pecuniae atque honoris, quo
nec aetatem nec sexum excusandum esse praecipiant.
CAP. CLXXXVI.-- #De presbytero a populo accusato.@#
( #Ex epist. Gregorii.@# ) De presbytero vero vel
quolibet sacerdote a populo accusato, si certi non
fuerint testes qui crimini illato veritatem dicant,
jusjurandum erit in medio, et illum testem proferat
de innocentiae suae puritate, cui nuda et aperta sunt
omnia, sicque maneat in proprio gradu.
CAP. CLXXXVII.-- #De clericis convictis et confessis, si intra annum causam suam purgare contempserint, nulla vox eorum post audiatur.@#
(Ex concil. Afric. cap. 46.) Rursum constitutum
est ut aliquoties clericis convictis et confessis in
aliquo crimine, vel propter eorum quorum verecundiae
parcitur, vel propter Ecclesiae opprobrium, aut
insolentem insultationem haereticorum atque gentilium,
si forte causae suae adesse voluerint, et innocentiam
suam asserere, intra annum excommunicationis
hoc faciant. Si vero intra annum causam
suam purgare contempserint, nulla vox eorum
postea penitus audiatur.
CAP. CLXXXVIII.-- #Ut nullus ex ordinatis laico jurare praesumat.@#
(Ex concil. Remensi, cap. 5.), Ut nullus ex ecclesiastico
ordine cuiquam laico quidquam supra sacra,
vel super sancta Evangelia juret, sed simpliciter
cum puritate et veritate dicat: Est, est, Non, non;
sed si est aliquid quod eis a laicis objiciatur, ad
episcopum, in cujus territorio est, deferatur: et
juxta id quod illi qui ejusdem sunt ordinis dijudicaverint,
aut corrigatur aut expurgetur.
CAP. CLXXXIX.-- #Si presbyter aut diaconus in fornicatione, aut perjurio, aut furto, homicidio, captus fuerit, ab officio suspendatur.@#
( #Ex can. apostolo.@# ) Presbyter aut diaconus qui
in fornicatione, aut perjurio, aut furto, aut homicidio
captus est, deponatur: non tamen communione
privetur. Dicit enim Scriptura: Non judicat Dominus
bis in idipsum.
CAP. CXC.-- #De ordinatis, si aliquis illorum percussor exstiterit.@#
(Ex conc. Agathensi, cap. 3.) Si quis in aliquo
ecclesiastico gradu sacratus percussor extiterit,
corripiatur accerime. Si non emendaverit, deponatur.
CAP. CXCI.-- #De presbyteris qui propter suam negligentiam degradantur.@#
(Ex concil. Mogunt., cap. 40.) Dictum est nobis
presbyteros propter suam negligentiam canonice
degradatos, et saeculariter gradu amisso vivere, et
poenitentiae agendae bonum negligere. Unde statuimus
ut, gradu amisso, agendae poenitentiae gratia in
monasterio aut canonico aut regulari mittantur.
Si vero hoc fieri causa quaelibet prohibuerit, ubicumque
sint, poenitentiam agere non desistant. Si
autem amisso gradu saeculariter vivere voluerint, et
poenitentiam agere neglexerint, ab Ecclesiae communione
separentur.
CAP. CXCII.-- #De ordinatis, si injuste degradati fuerint.@#
(Ex eodem, cap. 28.) Episcopus, presbyter aut
diaconus, si, a gradu suo injuste dejectus, in secunda
synodo innocens reperiatur, non potest esse quod
fuerat, nisi gradus amissos recipiat coram altari de
manu episcoporum. Si | null | ea3fcf95-4f6f-4f27-8c42-9719f5d7ad04 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
episcopus est, orarium, annulum
et baculum. Si presbyter, orarium et planetam.
Si diaconus, orarium et albam. Si subdiaconus,
patenam et calicem. Sic et reliqui gradus in reparationem
sui recipiant quae, cum ordinarentur, perceperant.
CAP. CXCIII.-- #De ordinatis qui episcopum proprium contemnunt.@#
(Ex concil. Antioch., cap. 5.) Si quis presbyter
aut diaconus, episcopum proprium contemnens, se ab
Ecclesia sequestraverit, et seorsum colligens altare
constituerit, et commonenti episcopo non acquieverit,
nec consentire vel obedire voluerit semel et iterum
convocanti, hic damnetur omnimodo, nec ultra
remedium consequatur.
CAP. CXCIV.-- #Si presbyter contra suum episcopum inflatus schisma fecerit, ut anathematizetur.@#
(Ex conc. Carthag., cap. 11.) Ab universis episcopis
dictum est: Si quis presbyter ab episcopo suo
correptus fuerit, debet utique apud vicinos episcopos
conqueri, ut ab ipsis ejus causa possit audiri, ac
per ipsos suo episcopo reconciliari. Quod nisi fecerit,
sed superbia, quod absit! inflatus secernendum
se ab episcopi sui communione duxerit, ac separatim
cum aliquibus schisma faciens sacrificium Deo
obtulerit, anathema habeatur, et locum amittat. Si
querimoniam justam adversus episcopum non habuerit,
inquirendum erit.
CAP. CXCV.-- #De illis qui aliquem ex ordinatis falso crimine appetierint.@#
(Ex eodem, cap. 5.) Si quis episcopum aut presbyterum
vel diaconum falsis criminibus appetierit,
et probare non potuerit, nisi in fine dandam ei non
esse communionem.
CAP. CXCVI.-- #Ut criminator crimen criminati, litteris comprehensum, ante accusationem episcopo suo representet.@#
(Ex concil. Aureli., cap. 10.) Illud praeterea omni
ecclesiastico ordini omnimodis observandum est, ut
nullatenus aliquis praesumat in concilio vel synodali
conventu aliquem confratrum accusatione pulsare,
nisi prius ipsum accusationis crimen et litigationis
causas, litteris per ordinem comprehensum, manu
propria subscripserit, et episcopo vel sacrae synodo
porrexerit, ut juste et canonice litigantium controversiae
finiantur. Non enim licet, ut auctoritas Romana
testatur, nisi inscriptione celebrata reum
quemquam fieri, nec ad judicium exhiberi, quia
sicut convictum de crimine poena constringit, ita
accusatorem, si non probaverit quod objecit.
CAP. CXCVII.-- #Ut nullus ex ordinatis se proclamet in synodo, nisi scriptis.@#
(Ex concil. ad sanct. Medard., cap. 9.) Hincmarus,
archiepiscopus Remorum, suis accusatoribus
dixit: Quae est petitio vestra, fratres?--Misericordiam,
inquiunt, petimus nobis a vestra paternitate
impendi, de ministratione ordinum ecclesiasticorum,
ad quos a domino Ebone quondam provecti, a
vestra auctoritate suspensi sumus. Hincmarus episcopus
dixit: Habetis libellum reclamationis aut
postulationis, sicut ecclesiastica se habet traditio?
Illi autem responderunt se prae manibus nullum habere
libellum. Hincmarus episcopus dixit: Legum
ecclesiasticarum auctoritas talis est ut in causis
gestorum semper scripturam requirat: adeo ut qui
ad sacrum fontem accedit, suum dare nomen praecipiatur;
qui ad summum sacerdotium provehitur,
decreto manibus omnium roborato eligitur; ordinatus
autem a suis ordinatoribus litteras accipere jubetur;
qui etiam ab ecclesiastica societate quolibet excessu
discinditur, libellari scriptione aut recipitur
aut dejicitur; sed qui accusatur, vel excommunicatur
seu reconciliatur, per scripturam accusari vel
reconciliari jubetur. Et sic in caeteris hujusmodi in
tantum scriptura deposcitur, ut, sicut beatus Gregorius
in Commonitorio ad Joannem defensorem ex
Romanis legibus sumens scribit: Sententia quae
sine scriptura profertur, nec nomen sententiae habere
mereatur. Quapropter, fratres et filii, oportet vos,
secundum ecclesiasticam auctoritatem, reclamationem
vestram libelli serie allegare, eamque manibus
vestris roboratam synodo sacrae porrigere, ut convenienter
et canonice vobis valeat responderi. Et
tunc ipsi fratres libellum conscribentes, eique sua
nomina subscribentes, porrexerunt Hincmaro episcopo,
qui tunc una cum Wevilone, Senonensi archiepiscopo,
et cum Amalrico, Turonensi aeque archiepiscopo,
sub praesentia gloriosi regis Caroli,
synodo praesidebat.
CAP. CXCVIII.-- #De clericorum accusatoribus: si unum ex objectis probare non potuerint, ad caetera non admittantur.@#
(Ex concil. Africano, cap. 75.) Item placuit, quotiescunque
clericis ab accusatoribus multa crimina
objiciuntur, et unum ex ipsis de quo prius egerint,
probare non valuerint, ad caetera jam non admittantur.
CAP. CXCIX.-- #De episcopo aut presbytero, si | null | a7335351-1594-46e5-a26b-8b10aa4c6dc9 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
causa criminalis eis reputata fuerit, quomodo se expurgare debeant.@#
(Ex concil. Wormacien., cap. 8.) Si episcopo aut
presbytero causa criminalis, homicidium, adulterium
et maleficium reputatum fuerit, in singulis
Missam tractare debet, et Secretam publice dicere,
et communicare, et de singulis sibi reputatis innocentem
se ostendere. Quod si non fecerit, quinquennio
a liminibus ecclesiae extraneus habeatur.
CAP. CC.-- #Ut clerici ab alienis judicibus non constringantur.@#
(Ex decr. Adriani papae, cap. 38.) In clericorum
causa hujusmodi forma servetur, ut nequaquam eos
sententia non a suo judice dicta constringat.
CAP. CCI.-- #Criminantem injuste, et non probantem, verberibus publice castigandum, et in exilium deportandum.@#
(Ex regu. ad Antemium subdiaconum Campan.,
cap. 201.) Cum fortius punienda sint crimina quae
insontibus et maxime sacratis ordinibus ingeruntur,
quam sitis culpabiles, omnes qui in causa Joannis
diaconi resedistis, attendite, ut Hilarum criminatorem
ipsius, nulla ex definitione vestra poena veniens
castigaret. Nec illud ad excusationem vestram
esse credatis idoneum, quod vobis quasi judicare
volentibus solus frater et coepiscopus noster Paschasius
dicitur detulisse. Nam si zelus in vobis rectitudinis
viguisset, facilius uni a multis rationabiliter
suaderi, quam multi ab uno poterant sine causa
differri. Quia ergo tantae nequitiae malum sine digna
non debet ultione transire, suprascriptum fratrem
nostrum Paschasium volumus admoneri ut eumdem
Hilarum prius subdiaconatus, quo indignus fungitur,
privet officio, atque verberibus publice castigatum
faciat in exsilium deportari, ut unius poena multorum
possit esse eorrectio.
CAP. CCII.-- #Ut si quis clericum accusaverit, et testimoniis probare non potuerit, accusator poenam accusati accipiat.@#
(Ex concil. Braggarden., cap. 8.) Placuit ut, si quis
aliquem clericorum in accusatione fornicationis impetit,
secundum praeceptum Pauli apostoli, duo vel
tria testimonia requirantur ab illo. Quod si non
potuerit datis testimoniis approbare quod dixit,
excommunicationem accusati accusator accipiat.
CAP. CCIII.-- #Ut sicut laici clericos in secularibus in sua accusatione non recipiunt, ita nec ipsi in sacerdotum recipiantur.@#
(Ex concil. Aurelianensi, cap. 5.) Omnes episcopi
in tertia sessione acclamaverunt: Sane dignum est
ut, sicut sacerdotes vel clericos in sua accusatione
vel saecularibus judiciis laici non recipiunt, ita ipsi
in sacerdotum vel clericorum accusationibus, seu
ecclesiasticis negotiis, nisi sponte collaudentur, non
recipiantur: quoniam inconveniens est ut hi qui
hos respuunt, ab his recipiantur.
CAP. CCIV.-- #Ut testimonium laici contra clericum nemo suscipiat.@#
(Ex concil. Triburiensi, cap. 4.) Testimonium
laici adversus clericum nemo suscipiat.
CAP. CCV.-- #De ordinatis, si accusati fuerint, quot testibus se excusare debuerint.@#
(Ex concil. Carthaginen., cap. 20.) Si autem presbyteri
vel diaconi fuerint accusati, adjuncto sibi ex
vicinis locis proprius episcopus legitimo numero
collegarum, quos ab eodem accusati petierint, id est,
una secum in presbyterii nomine VI, in diaconii
tribus, ipsorum causas discutiat, eadem dierum et
dilationum, et a communione remotionum, et discussione
personarum inter accusatores, et eos qui
accusantur forma servata. Reliquorum autem clericorum
causas, etiam solus episcopus loci agnoscat et
finiat.
CAP. CCVI.-- #De substantia defuncti presbyteri, cujus esse debeat.@#
(Ex conc. Triburiensi, cui interfuit Arnolphus rex,
cap. 23.) Sancto concilio allatum est quod quidam
laici improbe agant contra presbyteros suos, ita ut
de morientium presbyterorum substantia partes sibi
vindicent sicuti de propriis servis. Interdicimus itaque
canonica auctoritate ne hoc ulterius fiat: sed
sicuti liberi facti sunt ad suscipiendum gradum et
agendum divinum officium, ita nihil ab eis exigatur
praeter divinum officium. De peculiari vero sacerdotum
nihil sibi usurpent, sed totum in quatuor dividatur
partes, una episcopo, alia altari, tertia pauperibus,
quarta parentibus: et si non sunt idonei
parentes, episcopus eam recipiat, et in usum Ecclesiae
diligenter distribuat. Et si quis contra haec facere
praesumpserit, anathematizetur.
CAP. CCVII.-- #De presbyteris qui sine testamento discesserint.@#
(Ex eodem, cap. 14.) Si quiscunque ex gradu ecclesiastico
sine testamento et sine cognatione discesserit,
haereditas ejus ad ecclesiam, ubi servivit,
devolvatur. Similiter | null | ad079364-9603-4f5f-9d91-2bb70159e55f | latin_170m_raw | null | None | None | None |
de sanctimonialibus.
CAP. CCVIII.-- #De clericis qui laicalibus vestimentis utuntur.@#
(Ex eodem, cap. 27.) Ut laicalibus vestimentis clerici
non utantur, id est, mantello vel cotto, sive
cappa, nec pretiosis et ineptis calceamentis, et aliis
novitatum vanitatibus, red religioso et decenti habitu
induti incedant.
CAP. CCIX.-- #De eadem re.@#
(Ex concil. Carthaginen., cap. 45.) Clericus professionem
suam etiam habitu et incessu probet, et
idoneo nec vestibus nec calceamentis decorem
quaerat.
CAP. CCX.-- #De clericis qui ociose in nundinis ambulant.@#
(Ex eodem concil., cap. 48.) Clericus qui, non pro
emendo aliquid, in nundinis vel in foro deambulat,
ab officio suo degradetur.
CAP. CCXI.-- #Ut nullus ex clero arma militaria portet.@#
(Ex eodem concil. cap. 48.) Quicunque ex clero
esse videntur, arma militaria non sumant, nec armati
incedant, sed professionis suae vocabulum religiosis
moribus et religioso habitu praebeant. Quod si contempserint,
tanquam sacrorum canonum contemptores
et ecclesiasticae sanctitatis profanatores, proprii
gradus amissione mulctentur: quia non possunt
simul Deo et saeculo militare.
CAP. CCXII.-- #Ut omnes clerici magis confidant in defensione Dei quam in armis.@#
(Ex concil. Aurelianen., cap. 9.) Omnimodis dicendum
est presbyteris et diaconibus ut arma non
portent, sed magis confidant in defensione Dei quam
in armis.
CAP. CCXIII.-- #De illis qui, ex ecclesiastico ordine, aut venantur, aut cum accipitribus jocantur.@#
(Ex concil. Meldensi, cap. 8.) Episcopum, presbyterum
aut diaconem canes ad venandum, aut accipitres,
aut hujusmodi res habere non licet. Quod si
quis talium personarum in hac voluntate saepius detectus
fuerit, si episcopus est, tribus mensibus se
a communione suspendat, presbyter duobus, diaconus
uno ab omni officio et communione suspendantur.
CAP. CCXIV.-- #De servis Dei, ut omnes sylvaticae vagationes cum canibus et accipitribus interdicantur.@#
(Ex concil. Aurelianen., cap. 3.) Omnibus servis
Dei venationes et sylvaticas vagationes cum canibus,
et ut accipitres et falcones non habeant, interdicimus.
CAP. CCXV.-- #Ut clericos discordantes episcopus sua potestate reconciliet.@#
(Ex concil. Africano, cap. 59.) Discordantes clericos
episcopus vel ratione vel potestate ad concordiam
trahat, inobedientes synodus per audientiam damnet.
CAP. CCXVI.-- #De clericis qui proruperint in mutuam caedem.@#
(Ex concil. Hilerden., cap. 6.) Si qui clerici in
mutuam caedem proruperint, prout dignitas officiorum
in tali excessu contumeliam pertulerit, a pontifice
districtius vindicetur.
CAP. CCXVII.-- #De eadem re.@#
(Ex eodem, cap. 7.) Frater in fratrem si ausus fuerit
manum mittere, legitimam disciplinam accipiat.
CAP. CCXVIII.-- #De officiis et ministeriis septem diaconorum cum subdiaconibus et sequentium ordinum ministris observandis.@#
(Ex ep. Fabiani papae, cap. 2.) Septem ergo diaconi
sint in urbe Roma per septem regiones civitatis, sicut
a patribus accepimus, qui per singulas hebdomadas
et dominicos dies, atque festivitatum solemnia,
cum subdiaconibus et acolythis, ac sequentium ordinum
ministris, injuncta sibi observent ministeria, et
parati omni hora sint ad divinum officium, et quidquid
eis injungitur peragendum. Similiter et vobis prout
opportunum fuerit, per singulas civitates est faciendum
ut divinum, absque ulla mora aut negligentia,
studiose ac solemniter agatur officium.
CAP. CCXIX.-- #De numero certo diaconorum.@#
(Ex concil. Neocaesar., cap. 14.) Diaconi septem
debent esse juxta regulam, licet et valde magna sit
civitas. Idipsum autem et Actuum apostolorum liber
insinuat.
CAP. CCXX.-- #De eadem re.@#
(Ex concil. episcoporum, qui in Ancira et Caesaria
convenerunt, cap. 9.) Diaconi septem esse debent
secundum regulam, quamvis magna sit civitas. Cui
regulae auctoritas erit liber Actuum apostolorum.
CAP. CCXXI.-- #Ut diaconi coram presbyteris non sedeant.@#
(Ex concil. Laodicensi, cap. 20.) Quod non oporteat
diaconum coram presbytero sedere, sed jussione
presbyteri sedeat. Similiter autem et diaconis
honor habeatur ab obsequentibus, id est, a
subdiaconis et omnibus clericis.
CAP | null | 8dc049ed-9216-4425-968d-c0e3bc8626d6 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
. CCXXII.-- #De diaconibus qui se presbyteris anteponunt.@#
(Ex concil. Toletan., cap. 39.) Nonnulli diacones
in tantam erumpunt superbiam ut sese presbyteris
anteponant, atque in primo choro ipsi priores stare
praesumant presbyteris in secundo choro constitutis.
Ergo ut sublimiores sibi presbyteros agnoscant, tam
hi quam illi in utroque choro consistant.
CAP. CCXXIII.-- #Ut exorcistae energumenis manus imponant.@#
(Ex concil. Carthag., cap. 90). Omni die exorcistae
energumenis manus imponant.
CAP. CCXXIV.-- #De honore universis ordinibus competente.@#
(Ex decr. Silvestr. papae, cap. 4.) Ita fratres jubet
auctoritas divina, et affirmat, ut, a subdiacono usque
ad lectorem, omnes subditi sint diacono cardinali
urbis Romae, in Ecclesia honorem repraesentantes
tantum. Pontifici vero, presbyter, diaconus, subdiaconus,
acolythus, exorcista, lector, abbas, monachus,
in omni loco repraesentet obsequium, sive in publico,
sive in gremio ecclesiae.
CAP. CCXXV.-- #De sacerdotibus qui adimplere suum ministerium nesciunt, nec discere volunt: quod ab officio sint submovendi.@#
(Ex concil. Aurelianensi, cap. 6.) Sacerdotes qui
rite non sapiunt adimplere ministerium suum, nec
discere juxta praeceptum suorum episcoporum pro
viribus satagunt, vel contemptores canonum existunt,
ab officio proprio sunt submovendi, quousque
haec pleniter emendata habeant.
CAP. CCXXVI.-- #Ut inter clericos non computentur qui sub nullius episcopi disciplina inveniuntur.@#
(Ex concil. Parisiensi, cap. 10.) Nulla ratione clerici
aut sacerdotes habendi sunt qui sub nullius
episcopi disciplina et providentia gubernantur. Tales
enim acephalos, id est, sine capite, priscae Ecclesiae
consuetudo nuncupavit.
CAP. CCXXVII.-- #Exemplar formatae epistolae, quae in Nicaena synodo a sanctis patribus est formata et collaudata.@#
( #Ex decr. Nicaeni concilii.@# ) In nomine patris π, et
filii γ, et spiritus sancti α. Walterio Spirensi episcopo,
ego Burchardus sanctae Wormaciensis Ecclesiae
devotus gregis Christi famulus, in Deo vero
summae felicitatis beatitudinem. Cum sancta catholica
Ecclesia prompta sit sequi documenta Evangelica,
quae dicunt: Qui recipit prophetam in nomine prophetae,
accipiet mercedem, prophetae; et qui recipit justum
in nomine justi, et caetera: et Apostolus
jubeat hospitalitatem sectari, et necessitatibus sanctorum
virorum communicare; tamen propter eos qui
cauteriatam habent suam conscientiam, dicentes se
esse simplices, cum sint astutia diabolica repleti, et
pro opere pietatis dicunt se de loco ad locum transire,
cum sint sua malitia faciente fugitivi, et dicunt se esse
ministerio sacro insertos, cum non sint: statutum
est a sanctis Patribus neminem clericum alienum et
ignotum recipi ab aliquo episcopo et inthronizari in sua
ecclesia, nisi habeat a proprio episcopo epistolam
quae in canonibus nominatur formata. Ideo notum
facimus paternitati vestrae quod praesens frater noster
harum literarum portitor nomine Ecmannus, non
pro sua nequitia expulsus est a nobis: sed, postulantibus
fratribus nostris, eo quod ex familia nostra
fuit et noster baptizatus, fecimus ei libertatem receptam
a cornu altaris canonice, et ordinavimus
eum ad gradum presbyterii. Cui etiam has dimissorias
sive commendatitias literas fecimus, et eum ad
vestram dilectam fraternitatem dirigimus, ut in
vestra parochia sub vestro sacro regimine et defensione
consistere valeat. Ego, inquam, Burchardus
humilis episcopus, in nomine Patris, et Filii, et Spiritus
sancti, et in unitate sanctae Ecclesiae, in qua
Petro datum est jus ligandi atque solvendi, absolvo
Ecmannum presbyterum de civitate Wormaciensi,
indictione X; et licentiam do vobis inthronizandi eum
in quacunque ecclesia vultis vestrae parochiae. Hanc
ergo epistolam Graecis litteris hinc inde munire decrevimus,
et annulo Ecclesiae nostrae firmare censuimus.
Fraternitatem vestram Christus nobis incolumen
conservet. π. γ. α. π. β. ε. ζ. ξ. α. κ. η. θ. Data
Wormaciae, Idibus Martii, anno Dominicae incarnationis
millesimo duodecimo, indictione X.
CAP. CCXXVIII.-- #De illo qui fugam fratris celaverit.@#
( #Ex dictis Basilii.@# ) Si quis eum quem, districtionem
ecclesiasticam non ferentem, fugam meditari agnoverit,
non statim prodiderit, perditionis illius participem
se esse non dubitet: et tam diu est a conventu
fratrum sequestrandus, quam diu ille valeat
revocari. | null | 543c3e17-7907-490f-990d-8e492f2423ec | latin_170m_raw | null | None | None | None |
CAP. CCXXIX.-- #De illis qui presbyteros suos male tractaverint.@#
(Ex concil. Arvernen., cap. 7.) Si quis presbyterum
proprium inhonorat, aut verbo aut facto contumeliam
facit, tam diu a liminibus Ecclesiae arceatur,
quousque per condignam poenitentiam satisfaciat.
Ait enim Apostolus: Presbyteri qui bene
praesunt, duplici honore digni habeantur. Item
alibi dicit: Obedite praepositis vestris, subjecti eis
estote, etc.
CAP. CCXXX.-- #Ut nomen papae in Ecclesiis sanctis recitetur.@#
(Ex concil. Vasensi, cap. 3.) Et hoc justum visum
est nobis ut nomen domini papae, quicunque sedi
apostolicae praefuerit, in nostris Ecclesiis recitetur.
CAP. CCXXXI.-- #Ut presbyter aut diaconus qui canonicus non est, sed in villis habitat, nusquam summas festivitates celebret nisi in civitatibus.@#
(Ex concil. Arvernen., cap. 6.) Si quis presbyter aut
diaconus, qui non in civitate canonicus esse dinoscitur,
sed in villulis habitans, in oratoriis officio sancto
deserviens celebrat divina mysteria, festivitates
praecipuas, Domini Natalem, Pascha, Pentecosten,
et si quae principales sunt festivitates reliquae,
dehinc ne faciat commonemus: et nusquam alibi
nisi cum episcopo suo in civitate festivitates supradictas
celebret. Quicunque sunt cives laici, natu
majores, pari modo in urbibus ad pontifices suos in
praedictis festivitatibus veniant, et ibi divina mysteria
celebriter audiant. Quod si qui improba temeritate
haec contempserint, a communione pellantur.
CAP. CCXXXII.-- #Ut presbyteris potestas praedicandi in suis plebibus concedatur.@#
(Ex concil. Vasensi, cap. 6.) Hoc etiam pro aedificatione
omnium ecclesiarum, et pro utilitate totius
populi nobis placuit, ut non solum in civitatibus,
sed etiam in omnibus parochiis, verbum faciendi
daremus presbyteris potestatem, ita ut si presbyter aliqua
infirmitate prohibente per seipsum non potuerit
praedicare, sanctorum patrum Homeliae a diaconibus
probatis recitentur.
CAP. CCXXXIII.-- #De clericis qui in rixa interficiuntur.@#
(Ex concil. Tribur., cui Arnolfus rex interfuit, cap.
50.) Quicunque clericus aut in bello, aut in rixa,
aut gentilium ludis mortuus fuerit, neque oblatione
neque oratione pro eo postuletur, sed in manus incidat
judicis: sepultura tantum non privetur.
CAP. CCXXXIV.-- #De clericis qui a dominis suis liberi facti sunt.@#
(Ex concil. apud Alth. habito, cui interfuit Conradus
rex, cap. 38.) Nullus clericus ad gradum presbyterii
promoveatur, nisi ut scriptum in canonibus
habetur. Si enim propter Dei dilectionem quis de
servis suis quemquam elegerit, et docuerit literas,
et libertati condonaverit, et per intercessionem erga
episcopum presbyterum effecerit, et secundum apostolos
victum et vestitum ei donaverit: ille autem
postea in superbiam elatus missam dominis suis et
canonicas horas observare, et psallere renuerit, et
eis juste obedire, dicens se liberum esse, noluerit,
et quasi libere cujus vult homo fiat, hoc sancta synodus
anathematizat, et illum a sancta communione
arceri judicat, donec resipiscat et domino suo obediat
secundum canonica praecepta. Sin autem obstinato
animo et hoc contempserit, accusetur apud
episcopum qui eum ordinavit, et degradetur: et fiat
servus illius idem domini sui, sicut natus fuerat.
Quisquis vero talem secum habuerit, postea quam
rem illius praedictam audierit, et domino suo non
reddiderit, vel a se projecerit, sive episcopus, sive
comes, sive clericus, sive laicus, anathematis illius
societate nodatus, poenam excommunicationis luet.
CAP. CCXXXV.-- #De presbyteris qui parochias fugerint in quibus locati sunt.@#
(Ex concil. Cabillon., cap. 41.) Presbyter proprio
loco dimisso ad alium migrans nequaquam recipiatur,
nisi suae migrationis causam dixerit, et se innocenter
vixisse in parochia in qua ordinatus est sub
testibus probaverit: litteras etiam habebit in quibus
sint nomina episcopi et civitatis plumbo impressa,
quibus cognitis, et talibus inventis quibus fides adhiberi
possit, recipiatur.
CAP. CCXXXVI.-- #De presbyteris qui crimine capitali accusantur, et collegas quibus se excusare possint non habent.@#
(Ex concil. Tribur., cui interfuit Arnolphus rex,
cap. 6.) De presbyteris qui crimine fornicationis,
sive aliquo capitali flagitio accusantur, et non habent
collegas cum quibus se excusare possint, aut si
forte lapsi fuerint, quomodo satisfaciant | null | 0a2ef102-e2aa-4fde-9f07-0312d49622b0 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
. In quorum
judicio neque ad dexteram, neque ad sinistram declinandum
est, sed recta via gradiendum. In concilio
namque Neocaesariensi cap. scriptum est: Presbyter
si uxorem acceperit, ab ordine deponatur. Si
vero fornicatus fuerit, aut adulterium perpetraverit,
amplius pelli debet et ad poenitentiam redigi.
CAP. CCXXXVII.-- #De predicatione presbyterorum.@#
( #Ex concil. Triburiensi, cui interfuit rex Arnolph.@# )
Praecipimus vobis ut unusquisque vestrum super
duas seu tres hebdomadas, diebus dominicis seu
festivitatibus sanctorum, populum sibi commissum
doctrinis salutiferis ex sacra Scriptura sumptis in
Ecclesia sibi commissa post Evangelium perlectum
instruere studeat, et jubeat illis ut nullus de ecclesia
exeat, antequam a presbytero sive diacono ultima
laus, id est Benedicamus Domino, aut Ite missa
est, pronuntietur.
CAP. CCXXXVIII.-- #De ecclesiasticis, si saeculares potestates habere desiderant.@#
( #Ex epist. Gre. papae Secundino servo Dei recluso
directa.@# ) Certum namque est non vos ante exercitui
ducem praeponere, nisi vobis labor ejus fidesque
complaceret, et nisi eum anteactae vitae virtus et sollicitudo
aptum esse monstraverit. Si vero non aliis
nisi hujusmodi viris committitur gubernandus exercitus,
qualis dux esse debeat animarum ex istius
bonae rei comparatione colligitur. Sed verecundum
nobis est, et dicere pudet, quia sacerdotes sibi ducatum
arripiunt, qui exordium religiosae militiae non
viderunt.
CAP. CCXXXIX.-- #Ut viri veraces et Deum timentes, in civitatibus et in publicis vicis decani constituantur.@#
(Ex concil. Rothoma., cap. 9.) Ut populus admoneatur
ut in dominicis et festis diebus omnes ad vesperas,
et nocturnas vigilias, et ad missam omnimodis
occurrant, et ut decani in civitatibus et in vicis publicis
viri veraces et Deum timentes constituantur,
qui desides et negligentes commoneant ut ad Dei
servitium absque occasione properent, et ut ipsi decani
sacramento adstringantur ut, nulla interveniente
causa, scilicet, aut amoris, aut timoris, aut
propinquitatis, muneris, negligentes et transgressores
reticeant, quin sacerdotibus proprias eorum culpas
manifestent. Sacerdotum autem erit ita eorum
vitia, zelo et amore divino, cum debita disciplina
corrigere, sicut ipsi nolunt pro aliorum erratibus
sententiam justae damnationis suscipere. Et ut dies
festi a vespera usque ad vesperam absque opere servili
cum debito honore celebrentur.
FINIS LIBRI SECUNDI.
LIBER TERTIUS. INDEX CAPITULORUM
CAP. I. Quid sit Ecclesia.
II. De primitiva Ecclesia.
III. Quod sacerdotes agros quos vendere solebant, ad
communem utilitatem ecclesiis tradebant.
IV. Quo tempore viri religiosi seipsos domino consecrarunt,
aedificantes basilicas in suis fundis.
V. Quod Constantinus primus imperatorum fabricandi
ecclesias licentiam tribuit.
VI. Ut nullus ecclesiam aedificet, nisi ille cui episcopus
loci locum designaverit.
VII. De illo qui in suo praedio ecclesiam aedificare
desiderat.
VIII. Ut omnes ecclesiae in illius episcopi potestate
sint in cujus territorio positae sunt.
IX. Ut antiquae ecclesiae possessionibus propter novas
non spolientur.
X. De ecclesiis et altaribus, ubi aliqua dubitatio est
de consecratione, ut consecrentur.
XI. Si altare motum fuerit, denuo ecclesia consecretur.
XII. Si ecclesia violata fuerit, iterum consecretur.
XIII. Ut ecclesiam ubi paganus sepultus est, non
liceat dedicari.
XIV. Ut in ecclesia in qua cadavera sepulta sunt,
altare consecrare non liceat.
XV. Ut loca semel dicata, perpetuo sic permaneant.
XVI. De locis dudum sacratis, et nunc neglectis, ut
iterum reformentur.
XVII. Ut nullus aliud altare erigere praesumat, nisi
quod ab episcopo consecratum est.
XVIII. Ut energumeni ecclesiarum pavimenta verrant.
XIX. De monasteriis semel consecratis.
XX. de illis qui dotem ecclesiae sibi vindicare praesumpserint.
XXI. De ecclesiis destructis, quomodo restaurari debeant.
XXII. Quod in una terminatione plures baptismales
ecclesiae esse non possint.
XXIII. Ut regularia monasteria nec vendi nec commutari
possint nisi cum alio monasterio.
XXIV. Ut non liceat alicui unius Ecclesiae terram,
nisi cambiatur, vertere ad aliam.
XXV. Ut altaria, nisi sint lapidea, chrismate non
consecrentur.
XXVI. Ut monasterium ad meliorandum in alium
liceat ponere locum.
XXVII. Ut sine missa ecclesia non debeat dedicari.
XXVIII. Ut episcopus neminem prohibeat ecclesiam
ingredi, et audire verbum Dei.
XXIX | null | 647a4c85-b20c-4dd6-bf8a-68ec4f4b9029 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
. Ut populus qui convenerit ad Missam, antequam
finiatur non discedat.
XXX. De illis qui ecclesiastica habent beneficia.
XXXI. De ecclesiis apud barbaros constitutis.
XXXII. De ecclesiis Arianorum.
XXXIII. De dioecesanis ecclesiis destitutis.
XXXIV. Qualiter destitutam ecclesiam alteri ecclesiae
recte conjungere valeat episcopus.
XXXV. Ut picturae in ecclesia fieri non debeant.
XXXVI. Item de pictura.
XXXVII. Ut non pro debito episcopus de consecranda
ecclesia munus aliquod requirat.
XXXVIII. Ut ecclesiam in qua cadavera infidelium
sepulta sunt sanctificare non liceat.
XXXIX. De lignis dedicatae ecclesiae, ad quos usus
verti debeant.
XL. Quid episcopo agendum sit, si plures haeredes
de una contenderint ecclesia.
XLI. De eadem re.
XLII. De ecclesiis inter haeredes divisis.
XLIII. Ut singuli presbyteri singulas habeant ecclesias.
XLIV. De eadem re.
XLV. De eadem re.
LVI.
Ut missarum solemnia non ubique, sed in locis
XLVI. Ut unusquisque presbyter una ecclesia contentus
sit.
XLVII. De eadem re.
XLVIII. De eadem re.
XLIX. De eadem re.
L. De ordinibus sacris.
LI. De ecclesiis seu sanctis noviter inventis.
LII. Ut unaquaeque ecclesia mansum integrum habeat
sine servitio.
LIII. Ut nullus de dote ecclesiae, vel de manso presbyterorum
censum persolvere cogat.
LIV. De altaribus quae passim fiunt per agros.
LV. Ut martyrum dignitatem nullus profanus infamet.
ab episcopo consecratis fiant.
LVII. De missa non celebranda, nisi in sacrato
loco.
LVIII. De eadem re.
LIX. Quod non liceat missas celebrare, nisi in locis
ab episcopo civitatis consecratis.
LX. De eadem re.
LXI. De eadem re.
LXII. De reparatione Ecclesiae.
LXIII. Ut ante horam diei tertiam non sint celebrandae
missae.
LXIV. Ut pro fidelibus defunctis singulis diebus
missas celebrare liceat.
LXV. Ut missa mortuorum pro omnibus Christianis
sit cantanda.
LXVI. Ut institutiones missarum sicut in metropoli
fiunt, sic et reliquis comprovincialibus Ecclesiis.
LXVII. Ut preces et praefationes, quae in concilio
probatae non fuerint, non celebrentur.
LXVIII. Ut nullus presbyter solus missam cantare
praesumat.
LXIX. De Praefationibus quas sancta Romana tenet
Ecclesia.
LXX. De sacerdotibus, missarum tempore si aegritudinis
aliquis eventus eis accesserit.
LXXI. De eadem re.
LXXII. De presbyteris qui daemonibus variisque passionibus
vexantur, quod illis sacra tractare non
liceat.
LXXIII. De eadem re.
LXXIV. De presbyteris qui soli missas solent celebrare.
LXXV. De illis qui conjugati presbyteri oblationes
spreverint.
LXXVI. Ut presbyteri communicent quotiescunque
missas celebraverint.
LXXVII. De eadem re.
LXXVIII. De eadem re.
LXXIX. De eadem re.
LXXX. Ut in ecclesia nihil aliud agatur, nisi id
ad quod facta est.
LXXXI. De eadem re.
LXXXII. De eadem re.
LXXXIII. Ut nullus in ecclesia convivetur.
XCIV.
De illis qui domum Dei contemptibilem
LXXXIV. Ut nullus in ecclesia tabernas constituat.
LXXXV. De eadem re.
LXXXVI. Ut unicuique in domo sua orare liceat.
LXXXVII. Ut canticum turpe circa ecclesias non fiat.
LXXXVIII. Ut sanctorum reliquiae in oratoriis villaribus
non ponantur.
LXXXIX. Ut sedes episcopalis, si necesse fuerit, in
alium locum transferatur.
XC. De mutandis sanctis locis.
XCI. Quod, translatis martyribus, honor interdum
cum illis migret, interdum in loco permaneat.
CXII. Quod sanguis martyrum consecret locum, non
locus sanguinem.
CXIII. Quid sit basilica.
faciunt.
XCV. De eadem re.
XCVI. Ut calix et patena ex auro aut ex argento
fiat.
XCVII. De observanda mensa Christi.
XCVIII. Ut corporale ex purissimo linteo sit, et unius
materiei.
XCIX. Ut sacrificium altaris non in serico panno,
aut tincto celebretur.
C. Ut mulieres ad altare non accedant, et officiis
virorum se non intromittant.
CI. De eadem re.
CII. Ut laici juxta altare non sedeant.
CIII. De illis sacerdotibus qui in Ecclesia, dum
Evangelia leguntur, sedere praesumunt.
CIV. Ut nullus calicem, patenam, vel vestimentum
sacerdotale in vadium tabernario praestare praesumat.
CV. Ut nullus | null | a2ce6a5a-2824-4126-9fc8-2a25d7948a8d | latin_170m_raw | null | None | None | None |
calicem, patenam, aut aliqua vasa
sacra ad alios usus facere praesumat.
CVI. Quod licitum sit episcopis cum consilio cleri
de thesauro ecclesiae suae familiae in necessitate
succurrere.
CVII. Ne cadavera pallio altaris cooperiantur.
CVIII. Ne ad nuptiarum ornatum divina ministeria
praestentur.
CIX. Ut ecclesia saeculari potentia minime pervadatur.
CX. De presbyteris qui ecclesias suas per pretium
acquisierint.
CXI. Ut nullus laicus ab ecclesia sua presbyterum
ejicere audeat.
CXII. Item de illis qui presbyteris ecclesias auferunt.
CXIII. Ut nullus aliquod munus propter ecclesiam a
presbytero requirat.
CXIV. De eadem re.
CXV. Ut presbyteri plebes admoneant ut linteamina
altaris praeparent.
CXVI. Ut episcopi praevideant quid presbyteri dominis
suis pro ecclesiis facere debeant.
CXVII. De eadem re.
CXVIII. De presbyteris nihil habentibus quando
ordinantur.
CXIX. De eadem re.
CXX. De eadem re.
CXXI. De eadem re.
CXXII. De eadem re.
CXXIII. De presbyteris qui ex reditibus ecclesiae
sibi res comparaverint, et structuras ibi fecerint,
et mulieres ibi posuerint.
CXXIV. De consuetudine servanda quae non est
contra fidem.
CXXV. Ut ecclesiastica statuta, ab apostolis et reliquis
magistris Ecclesiae tradita, integra serventur.
CXXVI. Ut consuetudines ecclesiasticae pro lege
sint tenendae.
CXXVII. Item de consuetudinibus ecclesiasticis observandis.
CXXXVII.
Quod in unaquaque ecclesia tam de reditibus
CXXVIII. Quid agendum sit in causis de quibus
certa in canonibus non inveniuntur judicia.
CXXIX. Ut cuncta quae Deo offeruntur consecrata
habeantur.
CXXX. De eadem re.
CXXXI. Ut decima nullo modo negligatur.
CXXXII. De illis qui decimas dare nolunt.
CXXXIII. Quod decimae ab omnibus Christianis ex
debito reposci debeant.
CXXXIV. De illis qui decimas dare noluerint, nisi
pretio conducantur.
CXXXV. Ut decima Dei census nuncupetur.
CXXXVI. De oblationibus parochitarum: cujus esse
debeant.
quam oblationibus quatuor debeant fieri
portiones.
CXXXVIII. Item quod de decimis quatuor debeant
fieri portiones.
CXXXIX. Ubi terminari debeant contentiones ortae
inter Christianos.
CXL. De his qui oblationes parentum, aut testamenta,
vel quod ipsi donaverint ecclesiis, retinere
aut auferre conantur.
CXLI. De illis qui Deum haeredem faciunt.
CXLII. De his qui oblationes defunctorum aut negant
aut difficulter reddunt.
CXLIII. De eadem re.
CXLIV. De eadem re.
CXLV. De eadem re.
CXLVI. Ut omnes ecclesiae vel decimae in episcoporum
potestate consistant.
CXLVII. Quod tricennalis possessio firma sit.
CXLVIII. Ut singularum Ecclesiarum rusticanae parochiae
semper maneant inconcussae.
CXLIX. Quod tricennalis possessio, si intacta permansit,
mutari non debeat.
CL. Item de rebus XXX annis possessis.
CLI. De illis qui de ecclesiis coemeteria faciunt.
CLII. De illis qui in sacris locis se sepeliri petierint.
CLIII. De eadem re.
CLIV. De eadem re.
CLV. De eadem re.
CLVI. De eadem re.
CLVII. Ut corpora defunctorum in ecclesia non sepeliantur.
CLVIII. De eadem re.
CLIX. Ut nemo pro sepeliendis mortuorum corporibus
aliquid muneris exigat.
CLX. De sepultura conjugatorum in primis connubiis.
CLXI. De eadem re.
CLXII. De eadem re.
CLXIII. Quorum mens una fuerat, sepultura non
separet.
CLXIV. De rebus immobilibus ecclesiae.
CLXV. De eadem re.
CLXVI. De praestariis viduatarum ecclesiarum ut
non valeant.
CLXVII. De eadem re.
CLXXVIII.
Ut presbyteri rem ecclesiae vendere non
CLXVIII. De eadem re.
CLXIX. De eadem re.
CLXX. De donatione, vel venditione, vel commutatione
rei ecclesiasticae.
CLXXI. De commutationibus ecclesiasticarum rerum.
CLXXII. De eadem re.
CLXXIII. De ecclesiasticis mancipiis.
CLXXIV. De eadem re.
CLXXV. De regalibus praeceptis super praestaria
CLXXVI. De episcopo qui mancipium Ecclesiae
manumitti desiderat.
CLXXVII. De sacerdotibus qui res suas ecclesiae
relinquunt.
CLXXXVI.
De libertis qui a quibuscunque manumissi
praesumant.
CLXXIX. Ut nullus ordinatus de ministeriis ecclesiae
aliquid vendere praesumat.
CLXXX. De presbyteris qui de jure sui tituli aliquid
distrahunt.
CLXXXI. De eadem re.
CLXXXII. Quod quantum remedium veniae oblatio
ecclesiastica tribuit conferenti, tantum damnum
praeparat fraudatori.
CLXXXIII. De clericis qui | null | 4c1a25c6-6582-4558-957f-de243ad8a203 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
documenta quibus ecclesiae
possessio firmatur distrahunt.
CLXXXIV. De libertis qui a patrocinio ecclesiae
discesserunt.
CLXXXV. De libertis ecclesiae.
sunt.
CLXXXVII. De manumissis in ecclesia.
CLXXXVIII. De fugitivis ecclesiast. servis.
CLXXXIX. De episcopis qui nihil suis ecclesiis conferunt,
et tamen ex familia liberos facere praesumunt.
CXC. De illis qui pro aliquo reatu fugiunt ad ecclesiam.
CXCI. De raptore, si cum rapta ad ecclesiam confugerit.
CXCII. De servo, si pro qualibet culpa dominum
suum ad ecclesiam fugerit.
CXCIII. De eadem re.
CXCIV. De eadem re.
CXCV. De eadem re.
CXCVI. De immunitate ecclesiae.
CXCVII. De fugientibus ad ecclesiam.
CXCVIII. Quid in ecclesia legi debeat.
CXCIX. Ut excommunicandi sint qui libros famosos
legerint.
CC. De illis qui clam concipiunt
CCI. De infantibus in adulterio natis, et ad ecclesiam
expositis.
CCII. De eadem re.
CCIII. De avaritia sacerdotum.
CCIV. De illis qui ecclesias incenderint.
CCV. De quodam clerico a diabolo vexato.
CCVI. De rebus ecclesiae quae mortuo episcopo a
presbyteris venditae fuerint.
CCXIV.
Ut sacra vasa non ab aliis quam a sacris
CCVII. De eo qui spernit oblationem presbyteri qui
uxorem habuit.
CCVIII. Quod non permittantur ecclesiastici ad
coemiteria haereticorum accedere.
CCIX. Quod non oporteat ab haereticis eulogias accipere.
CCX. Quod nullus Christianus ad pseudomartyres
ire debeat.
CCXI. Quod non oporteat plebeios psalmos in ecclesia
cantari.
CCXII. De illis qui conventus qui ad confessiones
martyrum fiunt abominantur.
CCXIII. Ut victus ab exorcistis energumenis in domo
Dei sedentibus administretur.
CCXXII.
Quando et quo tempore libri Veteris et
viris tractari debeant.
CCXV. De sacratis feminis quae sacra vasa et pallas
altaris tractare praesumpserint.
CCXVI. De vasis sacris, de palliis altaris, et velis
ecclesiae; si vetustate consumpta fuerint, quidinde
faciendum sit.
CCXVII. De ordine librorum Veteris Testamenti.
CCXVIII. De ordine prophetarum.
CCXIX. De ordine librorum Novi Testamenti, quos
sancta Romana Ecclesia tenet, et omnis universalis
Ecclesia observat.
CCXX. Ordo septem epistolarum canonicarum.
CCXXI. De notitia librorum apocryphorum qui a
sanctis patribus aeterna damnatione damnati sunt.
Novi Testamenti legendi sint.
CCXXIII. De vasculis quibus mysteria sacra conficiuntur.
CCXXIV. De ecclesia a compluribus cohaeredibus
obsessa.
CCXXV. De altaribus in quibus sacrae reliquiae non
inveniuntur.
CCXXVI. In altari in quo episcopus missam celebrat,
ne eo die presbyter aliam iterare praesumat.
CCXXVII. Ut in oblatione corporis et sanguinis Domini
incensum imponi debeat.
CCXXVIII. Ut quoties basilicam ad quam itur praesentia
novae plebis impleverit, toties sacrificium
subsequens offeratur.
CCXXIX. Ut nullus presbyter titulum super titulum
usurpare praesumat.
CCXXX. Ut episcopus aut presbyter postquam missam
incoeperit et orationem dixerit, nisi passio
aliqua intervenerit, antequam incoeptum ministerium
adimpleat, ab altario Dei nullo modo discedere
audeat.
CCXXXI. Ut nullus episcopus vel presbyter ad celebranda
missarum solemnia cum baculo ire, aut
velato capite altario Dei assistere audeat.
CCXXXII. Ne corpora sanctorum transferantur de
loco ad locum.
CCXXXIII. Qui mortui in ecclesia sepeliantur.
CCXXXIV. Quod omnes fideles in ecclesia nihil agere
debeant, nisi orare.
CCXXXV. Quod divina clementia fixis in terram
genibus exoranda sit, nisi in majoribus solemnitatibus.
CCXXXVI. Quod non liceat mortuis osculum dare.
CCXXXVII. Ut fideles sepeliri debeant.
CCXXXVIII. Ut sacerdotes ad tempus orationibus
vacent antequam sacrificent.
CCXXXIX. De laicis qui ecclesias proprias habent.
CCXL. De ecclesiis monachorum.
CCXLI. De illis qui, dum suae proprietatis loca alicubi
dare voluerint, decimam nusquam tradere se posse
cognoscant.
#Indicis Capitulorum finis.@#
LIBER TERTIUS. #DE ECCLESIIS.@#
ARGUMENTUM LIBRI.
Liber hic de divinarum domorum institutione,
cultu et honore, de decimis et oblationibus, deque
justitiis singulorum tractat: quique libri in sacro
catalogo recepti, qui rejecti et apocryphi sint, ostendit.
CAP. I.-- #Quid sit Ecclesia.@#
(Ex decr. Julii papae, cap. 5.) Ecclesia Graecum
est, quod in Latinum vertitur #convocatio,@# propterea
quod omnes ad se vocet. Catholica, id est universalis,
ideo dicitur quia per universum mundum est | null | 9c6d9a3e-3761-4d4b-9b90-7937b5d3e176 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
constituta, vel quoniam catholica, hoc est generalis
in eadem doctrina est ad instructionem.
CAP. II.-- #De primitiva Ecclesia.@#
(Ex decr. Melchiad. papae, cap. 8). Nemo, qui Scripturas
divinas legit, ignorat quod, in principio nascentis
Ecclesiae, discipuli in unum congregati sunt
cum multitudine credentium, in quibus erat cor
unum et anima una, quique, vendentes praedia et
possessiones suas, adferebant pretia, et dividebatur
singulis prout cuique opus erat. Futuram namque
Ecclesiam in gentibus apostoli praevidebant, maximeque
quia Dominus illis praedixerat: « Euntes in
mundum universum praedicate Evangelium, » vel quia
expellendos esse a Judaea noverant se et in gentibus
dispergendos, Ecclesiamque congregandam ex rudi
populo, idcirco praedia in Judaea minime sunt adepti,
sed pretia tantummodo ad fovendos egentes. At
vero, cum inter turbines et adversa mundi succresceret
Ecclesia, adeo usque pervenit ut non solum
gentes, sed etiam Romani principes, qui bene totius
orbis monarchiam tenebant, ad fidem Christi et ad
baptismi sacramenta concurrerent.
CAP. III.-- #Quod sacerdotes agros quos vendere solebant, ad communem utilitatem Ecclesiis traasbant.@#
(Ex decret. Urban. papae, cap. 2.) Videntes autem
sacerdotes et levitae et reliqui fideles, plus utilitatis
posse adferre si haereditates et agros, quos vendebant,
Ecclesiis, quibus praesidebant episcopi, traderent,
eo quod ex sumptibus eorum, tam praesentibus
quam futuris temporibus, plura et elegantiora possent
ministrare fidelibus communem vitam deducentibus,
quam ex pretio ipsorum, coeperunt praedia
et agros quos vendere solebant matricibus Ecclesiis
tradere, et ex sumptibus eorum vivere.
CAP. IV.-- #Quo tempore viri religiosi seipsos Domino consecrarunt, aedificantes basilicas in suis fundis.@#
(Ex decret. Melchia. papae, cap. 12.) Ab illo enim
tempore et deinceps viri religiosi non solum possessiones
et praedia quae possederant, sed etiam semetipsos
Domino consecrarunt, aedificantes basilicas
in suis fundis in honore sanctorum martyrum
per civitates, ac monasteria innumera in quibus
coetus Domino servientium conveniret. Denique
reges et praesides ac magistratus non solum hanc
licentiam tribuere, sed etiam ipsi propria largiti
sunt per universa regna terrarum, unde alerentur
egentes qui nihil in mundo possidebant, Ecclesiaeque
fabricarentur atque restaurarentur, Deoque et Ecclesiae
ejus rite famulantium, servorumque illius
supplementa absque necessitate tribuerentur.
CAP. V.-- #Quod Constantinus primus imperatorum fabricandi Ecclesias licentiam tribuit.@#
(Ex eodem, cap. 10.) E quibus vir religiosissimus
Constantinus primus, fidem veritatis patenter adeptus,
licentiam dedit per universum orbem in suo
degentes Imperio non solum fieri Christianos, sed
etiam fabricandas Ecclesias, et praedia tribuenda
constituit. Denique idem praefatus princeps donaria
immensa, et fabricam templi primae sedis beati Petri
principis apostolorum instituit, adeo ut sedem
imperialem qua Romani principes praesidebant, relinqueret,
et B. Petro suisque successoribus profuturam
concederet.
CAP. VI.-- #Ut nullus Ecclesiam aedificet, nisi ille cui episcopus loci locum designaverit.@#
(Ex concil. Aurelianen., cap. 3.) Nemo Ecclesiam
aedificet antequam civitatis episcopus veniat, et ibidem
crucem figat publice, et atrium designet, et
ante praefiniat qui aedificare vult, quae ad luminaria,
et ad custodiam et stipendia custodum sufficiant,
et ostensa donatione sic domum aedificet. Et
postquam consecrata fuerit, atrium ejusdem Ecclesiae
sancta aqua conspergat.
CAP. VII.-- #De illo qui in suo praedio Ecclesiam aedificare desiderat.@#
(Ex concil. Wormaciensi, cap. 6.) Quicunque voluerit
in sua proprietate Ecclesiam aedificare, et
consensum et voluntatem episcopi habebit in cujus
parochia fuerit, licitum sit. Veruntamen omnino
praevidendum est episcopo, ut aliae Ecclesiae antiquiores,
propter novas suam justitiam aut decimam
non perdant, sed semper ad antiquiores Ecclesias
persolvatur.
CAP. VIII.-- #Ut omnes Ecclesiae in illius episcopi potestate sint, in cujus territorio positae sunt.@#
(Ex concil. Aurelianen., cap. 1.) Omnes basilicae
quae per diversa loca constructae sunt vel quotidie
constituuntur, placuit, secundum priorum canonum
regulam, ut in ejus episcopi in cujus territorio positae
sunt, potestate consistant.
CAP. IX-- #Ut antiquae Ecclesiae possessionibus suis propter novas non spolientur.@#
(Ex concil. Meldensi, cap. 8.) Ut Ecclesiae antiquitus
constitutae, nec decimis, nec ulla possessione | null | dff87a05-4425-482d-abd6-c7fb72f02873 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
priventur, ita ut novis oratoriis tribuatur.
CAP X.-- #De Ecclesiis et altaribus, ubi aliqua dubitatio est de consecratione, ut consecrentur.@#
(Ex eodem concil., cap. 45.) Ut Ecclesiae vel altaria
quae ambigua sunt de consecratione, consecrentur,
et ut superflua altaria destruantur.
CAP. XI.-- #Si altare motum fuerit, denuo Ecclesia consecretur.@#
(Ex decr. Ygini papae, cap. 4.) Si motum fuerit
altare, denuo consecretur Ecclesia; si parietes mutantur,
et non altare, salibus tantum exorcizetur.
CAP. XII.-- #Si Ecclesia violata fuerit, iterum consecretur.@#
(Ex eodem, cap. 6.) Si homicidio vel adulterio
Ecclesia fuerit violata, diligentissime expurgetur,
et denuo consecretur.
CAP. XIII-- #Ut Ecclesiam ubi paganus sepultus est, non liceat dedicari.@#
(Ex concil. Aureliano, cap. 7.) Ecclesiam ubi paganus
sepultus est, non liceat consecrare, neque
Missas in ea celebrare, sed jactari foras et mundari
oportet.
CAP. XIV.-- #Ut in Ecclesia in qua cadavera sepulta sunt altare consecrare non liceat.@#
(Ex eodem, cap. 6.) In Ecclesia in qua cadavera
mortuorum sepeliuntur, sanctificare altare non liceat.
Si autem consecratum prius fuit, Missas licet
celebrare in ea.
CAP. XV.-- #Ut loca semel dedicata, perpetuo sic permaneant.@#
(Ex concil. apud Aquisgran., cap. 4.) Ut loca quae
semel Deo dedicata sunt, aut monasteria fuerunt,
maneant perpetuo sic, nec possunt ultra fieri secularia
habitacula.
CAP. XVI.-- #De locis dudum sacratis, et nunc neglectis, ut iterum reformentur.@#
(Ex eodem, cap. 6.) Placuit ut loca jamdudum consecrata,
et nunc spurcitiis foedata, juxta possibilitatem
in antiquum statum reformentur.
CAP. XVII.-- #Ut nullus aliud altare erigere praesumat, nisi quod ab episcopo consecratum est@#
(Ex decr. Hormisdae pap., cap. 10.) Ut nullus presbyter
in Ecclesia consecrata aliud altare erigat,
nisi quod ab episcopo loci vel ejus permissu sanctificatum
est: ut sit discretio inter sacratum et non
sacratum, nec dedicationem fingat, nisi sit. Quod si
fecerit, si clericus est, degradetur, si laicus, anathematizetur.
CAP. XVIII.-- #Ut energumeni Ecclesiarum pavimenta verrant.@#
(Ex concil. Carthag., cap. 91.) Pavimenta domorum
Dei energumeni verrant.
CAP. XIX-- #De monasteriis semel consecratis.@#
(Ex concil. Chalced., cap. 24.) Quae semel dedicata
sunt sunt monasteria consilio episcoporum qui civitates
tenent, manere perpetuo monasteria, et res
quae ad ea pertinent monasteriis reservari debere,
nec posse ea ultra fieri saecularia habitacula. Qui
vero hoc fieri permiserint, canonum sententiis subjacebunt.
CAP. XX.-- #De illis qui dotem Ecclesiae sibi vendicare praesumpserint.@#
(Ex concil. Toletan., cap. 19.) Multi, contra canonum
constituta, sic Ecclesias quas aedificaverint
postulant consecrari, ut dotem, quam Ecclesiae contulerint,
censeant ad episcopi ordinationem non pertinere.
Quod factum et in praeteritum displicet, et
in futuro prohibetur; sed omnia, secundum consuetudinem
antiquam, ad episcopi ordinationem et potestatem
pertineant.
CAP. XXI.-- #De Ecclesiis destructis, quomodo restaurari debeant.@#
(Ex decr. Ygini papae, cap. 5.) Ut Ecclesiae destructae,
ubi aut plures sunt quam necesse sit, aut
majoris magnitudinis, quam ut ex rebus ad eas
pertinentibus restaurari possint, episcopi providentia
modus inveniatur qualiter consistere possint.
CAP. XXII.-- #Quod in una terminatione plures baptismales Ecclesiae esse non possint.@#
(Ex concil. apud Aquisgran., cap. 5.) Plures baptismales
Ecclesiae in una terminatione esse non possunt,
sed una tantummodo cum subditis capellis.
Et si contentio fuerit de terminatione duarum matricum,
plebes utrarumque discernant, et si non
conveniunt, lis Dei judicio discernatur.
CAP. XXIII.-- #Ut regularia monasteria nec vendi nec commutari possint.@#
(Ex decr. Silverii papae., cap. 1.) Nemini regum
aut cuiquam hominum in proprium liceat monasterium
tradere, nisi ad aliud monasterium: vel commutare,
nisi cum alio monasterio: vel quocunque
commento vendere. Hoc etiam divina et apostolica
atque canonica sub anathematis poena sanxit | null | 23e70d4f-b865-4464-8487-9a948f61afb8 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
Subsets and Splits
No community queries yet
The top public SQL queries from the community will appear here once available.