Search is not available for this dataset
text
stringlengths 0
31.2k
| en
stringlengths 1
6.69k
⌀ | id
stringlengths 1
36
| dataset_id
stringclasses 4
values | source
null | filename
stringlengths 4
78
| title
stringclasses 360
values | author
stringclasses 53
values |
|---|---|---|---|---|---|---|---|
fonte benedicto
redundante deposita, mox nomen B. Landoaldi terribiliter
coepit inclamare, et magnum ab ore muscarum
examen emittere: quae mediante hebdomada
paschali, meruit emundari.
15.
Mulier alia, S. Bavonis ancilla, Andresburgi
eatenus commorata, pro neglecto per annos censu,
oculorum visu est mulctata. Quarto jam anno caecitati
succumbens, de caetero emendationem pollicens,
candelam sanctorum luminariis attulit, censum neglectum
retulit, illuminata illico sana recessit. Zubleva
dicitur et alia villa: illic quaedam mulier sex
annorum curriculo patiebatur hydropis morbum.
Videt in visu nocturno se illuc adduci cum oblatione,
et recepta regredi sospitate. Quod evigilans
continuo explevit, in plaustro illo se deduci mandavit:
et postquam sanitatem recuperavit, a domino
suo Hildrado tradita sanctorum juri, deinde recessit.
16.
Quidam, Hildico nomine, omni dissipatus
actione, silvam ecclesiasticam saepius exstirpans,
increpatus tandem quadam die per nomen sanctorum
ut saltem desisteret, cum monitores insuper
suos cum sanctis, verbis vilibus annullaret; progressus
sequenti die, ut itidem faceret, fagum cum securi
illico superbus conscendit, et continuo, inverso
cadens collo, guttur liquidum, quod blasphemiam
spiraverat, elisit, sicque pessimam vitam digna
morte finivit. Presbyter Sarabertus equum, furtim
nocte quadam latronibus subripientibus, perdiderat:
mane comperto ad notum praesidium cucurrit, candelam
facere maturat: quam ut sanctis attulit, et
precum suarum vota deprompsit, reversum equum
foribus astantem reperit.
17.
Sic ergo copiosa, quae per eorum merita Dominus
dignatus est operari, miracula nos segnis tenacitate
silentii perhorrescentes succingere, res
quidem memorabiles, tamen paulo diffusa prolixitate
signavimus. Praesenti vero tempore nihilominus
apud nos gesta suppetunt adhuc perplura, quae nostra
itidem mandantes roboranda auctoritate, petistis
huic quam breviter inseri schedae. Nos autem
respirationi legentium vel auditorum consulentes
affectui, neve magni Domini magnifica in angustum
cogantur beneficia, dilatis sequentibus, sermonem
istum isto claudendum fine judicavimus, ut, viribus
interim per silentium recreatis, quae restant, quoniam
proprio indigere volumine pernoscuntur, alio
rursus initio commodius et insignius praetitulentur.
LIBER SECUNDUS. #Translatio reliquiarum Gandavum@#
1.
Relaturi mira Domini cunctipotentis opera,
quibus dilectum sui nominis confessorem B. Landoaldum
sociosque ejus nostris in temporibus mirifice
dignatus est propalare, dignum remur nec superfluum
memorabilem translationis eorumdem sanctorum
praemittere jucunditatem, per quam et ipsorum
signorum enituerunt nonnulla, et locus vester
vel regio dignationis eorum meruit feliciter insigniri
praesentia. Igitur emenso dierum curriculo, cum
inexplicabilis aevi mortalis ita exigeret determinatio,
praefatus illustris Lantso, determinatus videlicet
praememorati possessor fundi, cunctis viventibus
commune debitum solvit, prolisque suae successionem
ejusdem possessionis haereditate destituit. Imperialis
autem serenitatis moderante clementia (quae,
laudabili devotionis voto, suapte natura benevolum
induxit animum, servorum Dei vilitatibus impendio
prospicere), eadem possessio, absque refragationis
obstaculo, vestrae potestatis relegata cessit ditioni,
praelatorum scilicet sanctorum praeelecti Christi militis
egregii confessoris Bavonis.
2.
Igitur quia sapiens semper agit sapienter, vestro
restitutam juri sagaci perlustrantes industria,
altiori intellexistis consilio, honorabile depositum
ejus ipsam praeponderare omnimodo, nec tam pretiosi
thesauri thecam eo loci tantillo occulendam
modio. Super qua re trutinata inter vos diu mutuae
collationis deliberatione, astipulante praeterea archipraesulum
et antistitum prudentiumque virorum
convenientia, ad vestri, praepollentioris videlicet,
eminentiam loci sanctorum cinerum transferri decrevistis
pignora. Sed inter iter agendum, dum videlicet
sanctae devotionis tandem celebraretur exsecutio,
sanctorumque pretiosissimae per non modicam
itineris intercapedinem transferrentur reliquiae,
contigit, ut par erat, plurimos finitimorum tam felicis
opinionis occupari rumore.
3.
Inter nonnullos itaque auditorum comperit
haec languida quaedam, quae aegritudinis depressa
pondere, lectuli detinebatur strato, ut non diebus
jam numerosis ab eo, nisi bajulata, exsurgeret. Sed
cum hac optabili auditi rumoris jucunditate in spem
bonam pariter erigitur, de destitutae salutis recuperatione
per sanctorum opitulationem fiducialiter
certioratur. Unde non cunctata, per unanimem sibi
collateralem, apparatum candelae munusculum sanctorum
meritis et praesentiae precatur celeriter exhiberi.
Assensit ille fideliter, sanctumque fidei aggrediens
officium implere maturavit. Ecce autem, dictu
mirabile! repentinum sanctorum suffragium derelicta
conjux experitur infirma. E vestigio namque
dirigit, qui praemissum a sanctorum accessu removerent
maritum, utpote ipsa mox secutura, sanctorumque
praesentiam expetitura, et per semet quae
mittebat oblatura. Sed inhibente loci vel temporis
angustia, ne sanctorum moraretur profectio, lator
munusculi | null | 6b9cfaaf-1cff-430d-9016-aa36699b63f9 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
sanctorum se misericordiae praesentialiter
submissus intulit, coramque ipsis omnium qui aderant
notitiae in uxore exhibita pietatis eorum opera,
ad laudem et gloriam cunctipotentis Domini, protestatus
et professus est.
4.
Praeterea quoniam profectionis conducebat
competentia, locata navis cum mercenariis jucundae
sanctorum devectioni instituitur famulari. Ecce autem
unus remis applicitorum, cui quoddam acciderat
haud longe infortunium, rei familiaris dispendio
stimulatus, susceptoque labore obsaturatus, ante
destinatum itineris expensum, tam sancto infelix
sese subripere praesumpsit officio. Sed quia non
contemnenda, nec utilitati privatae substituenda
sanctorum feretra fuerint, absque moroso persensit
interstitio. Ultroneus namque et inexorabilis electorum
Dei avulsus ministerio, non modo deliberatae
non profuit utilitati, imo dignam non sponte passus
est redargutionem. Discedens itaque non spatiosa
peragrat itinera, neque desiderata expetit spatia:
verum mentis alienatus integritate, pristino quoque
membrorum frustratus vigore, vix proximae sibique
citius oblatae viciniae sepem cum gressibus offendens
commigrat, ibique stupidus dejicitur. Quin etiam superantem
nihilominus instantis diei particulam, totumque
sequentis noctis excursum debitae impendens
ultioni, haerebat attonitus. Attritus ergo aliquandiu
tanto correptionis verbere, tandemque pio
sanctorum quos vilipenderat obtentu, benigno miserentis
Dei visitatus respectu, ipse reatus sui medullitus
intelligit offensam. Mox igitur ut fenestratum
mentis penetrale sera licet transegit poenitentia,
consopito pariter corpori desides reviguere
vires: posthabitisque pristinae intentionis mordacibus
curis, solo vero sanctorum, pridem neglecto,
nunc inhianter flagrans obsequio, emensa retrorsum
festinis passibus remetitur itinera, ut tandem laetabundus
eorum sese inferret praesentiae. Cujus nimirum
recentis castigatio verberis, veraeque conversio
poenitudinis, velocia [vestigia] reddiderant: nec requievit
donec, voti compos optabilis, gloriosa sanctorum
praesentialiter consequeretur merita, coramque
ipsis et multorum frequentia expertam in se
protestatus est castigationem et clementiam.
5.
Ipso autem die, id est octavo Kalendas Aprilis,
quo in monasterium praefatum cum reliquiis
eisdem est intratum, mulier quaedam, Lenekin
nomine, praevenit, lumen diu amissum recepit Idibus
Aprilis, feria tertia scilicet hebdomadae paschalis.
Puella quaedam caeca de villa Ostholta advenit,
nomine Teudsmudis, vespertinam synaxim
fratribus celebrantibus sustinens, rediit clare videns,
nec viae ducem ulterius quaerens.
6.
In ipsa villa fuit et altera, intra annos infantiae
ita debilitata ut ante annum nec pedibus incedere
nec saltem a lecto quiverit surgere. Hanc mater,
supradictis virtutibus excita, primo mane inter brachia
sub divo sustulit, pro ejus recuperatione votum
sanctis fecit, scilicet illo se cum sobole venturam,
oblationem pariter devotam secum delaturam. Quod
ut explevit, puella paulatim subrigens sese in pedes,
stetit, convaluit, ambulare coepit, et abiit. Ibidem
exstitit et alia, Lewich vocitata, itidem omni corporis
virtute invalida, ea cum jam pene desperasset de
vita, audita signorum, quae illic fiebant, fama,
cereum sanctorum luminariis devovit. Mox ut illuc
destinavit, valentia totius corporis statim reintegrari
meruit. Wechtre nomen villae est; Riberta
erat illic mulier nuncupata, variis passionibus
detenta et pene omni membrorum officio destituta:
ad horum memoriam devota accessit, aliquantis
diebus demorari instituit, sanitatem consecuta recessit.
7.
Mulier praeterea quaedam XIII Kalend. Maii pro
filio rogatura venit. Huic filius domi relictus erat,
nomine Adelgerus, non solum lumine oculorum destitutus,
sed et capitis et corporis rheumatis motu
gibbosus totus. Mater pro ejus recuperatione oravit,
votum fecit; timore filii, quem desperatum reliquit,
citius rediit: ut domum remeavit, filium videntem
reperit, et certa incolumitate gaudentem laeta recepit.
Post haec, sub die septimo decimo Kalend. Junii,
advenit ancilla, Egerin vocata, albedinem vel lippitudinem
in oculis per annos multos perpessa: quae,
sanctorum meritis sospitatem indepta, sine ductore
gaudens et exsultans remeavit ad propria.
8.
Deinceps quinto Kalend. Junii mulier de villa
Rothen, paupercula, Adalmudis vocitata, dum ex
infirmitate nimia facta fuisset caeca, audita sanctorum
fama, ad eorum desiderabat pervenire patrocinia:
sed dum inflatis cruribus vix reperet, et a suis
prae paupertate illo deduci neglecta esset, et
hac desperatione nimis tabesceret, nocte superveniente
se sopori indulsit, SS. Landoaldum et Vincianam
habitu splendidissimo incensis cereis astantes
sibi cognovit; evigilans, reintegrationem totius corporis
adesse sibi persensit, dolorem totius infirmitatis
recessisse didicit: in crastinum de illuminatione
jam certa, de reliqua sanitate non dubia, per se cum | null | f7669d91-8adc-4294-be1b-7f203a544d54 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
aliis admiratoribus multis sanctorum limina tentavit
invisere, gratiarum actiones pro posse non cessavit
impendere. In crastinum, id est, quarto Kalend.
Junii, quaedam femina Frethunara, et ipsa caeca,
sanctorum limina orationis gratia, causa salutis
expetendae, adibat: sed in ipsa via necdum illuc
pervenerat, et ecce pristina sanitate recepta, incedens
gaudebat.
9.
Sequenti demum die sancto Pentecostes, quod
est secundo Kalend. Junii. quidam Theodoricus,
nervis totius corporis per annos multos contractus,
multis veridicis testibus coram astantibus,
omnino sospitatem est adeptus. Deinde tertio Nonas
Julii, feria quinta ejusdem hebdomadae, mulier caeca
ex pago Brachbantensi, sanctos cum auxiliatum
invocasset, et luminare deferendum eis pro
posse parasset, non mora exstitit, et lumen oculorum
recepit. De eodem pago exstitit et altera mulier,
quae nimio renum affecta dolore, per unius ferme
anni spatium ad nullius, ut ipsa fatebatur, officii
commoditatem valuit exsurgere. Haec ubi sanctorum
pignora delata didicit, et per ea illic mira operari
cognovit, candelam pro readipiscenda salute devovit;
ut sui in tanto dolore misererentur, oravit:
continuo sospitati pristinae reddita, candelam sanctis
devote offerens, cinctorium simul protulit, pro
indepta incolumitate gratias Deo per sanctorum merita
immensas retulit.
1.
Relaturi mira Domini cunctipotentis opera,
quibus dilectum sui nominis confessorem B. Landoaldum
sociosque ejus nostris in temporibus mirifice
dignatus est propalare, dignum remur nec superfluum
memorabilem translationis eorumdem sanctorum
praemittere jucunditatem, per quam et ipsorum
signorum enituerunt nonnulla, et locus vester
vel regio dignationis eorum meruit feliciter insigniri
praesentia. Igitur emenso dierum curriculo, cum
inexplicabilis aevi mortalis ita exigeret determinatio,
praefatus illustris Lantso, determinatus videlicet
praememorati possessor fundi, cunctis viventibus
commune debitum solvit, prolisque suae successionem
ejusdem possessionis haereditate destituit. Imperialis
autem serenitatis moderante clementia (quae,
laudabili devotionis voto, suapte natura benevolum
induxit animum, servorum Dei vilitatibus impendio
prospicere), eadem possessio, absque refragationis
obstaculo, vestrae potestatis relegata cessit ditioni,
praelatorum scilicet sanctorum praeelecti Christi militis
egregii confessoris Bavonis.
2.
Igitur quia sapiens semper agit sapienter, vestro
restitutam juri sagaci perlustrantes industria,
altiori intellexistis consilio, honorabile depositum
ejus ipsam praeponderare omnimodo, nec tam pretiosi
thesauri thecam eo loci tantillo occulendam
modio. Super qua re trutinata inter vos diu mutuae
collationis deliberatione, astipulante praeterea archipraesulum
et antistitum prudentiumque virorum
convenientia, ad vestri, praepollentioris videlicet,
eminentiam loci sanctorum cinerum transferri decrevistis
pignora. Sed inter iter agendum, dum videlicet
sanctae devotionis tandem celebraretur exsecutio,
sanctorumque pretiosissimae per non modicam
itineris intercapedinem transferrentur reliquiae,
contigit, ut par erat, plurimos finitimorum tam felicis
opinionis occupari rumore.
3.
Inter nonnullos itaque auditorum comperit
haec languida quaedam, quae aegritudinis depressa
pondere, lectuli detinebatur strato, ut non diebus
jam numerosis ab eo, nisi bajulata, exsurgeret. Sed
cum hac optabili auditi rumoris jucunditate in spem
bonam pariter erigitur, de destitutae salutis recuperatione
per sanctorum opitulationem fiducialiter
certioratur. Unde non cunctata, per unanimem sibi
collateralem, apparatum candelae munusculum sanctorum
meritis et praesentiae precatur celeriter exhiberi.
Assensit ille fideliter, sanctumque fidei aggrediens
officium implere maturavit. Ecce autem, dictu
mirabile! repentinum sanctorum suffragium derelicta
conjux experitur infirma. E vestigio namque
dirigit, qui praemissum a sanctorum accessu removerent
maritum, utpote ipsa mox secutura, sanctorumque
praesentiam expetitura, et per semet quae
mittebat oblatura. Sed inhibente loci vel temporis
angustia, ne sanctorum moraretur profectio, lator
munusculi sanctorum se misericordiae praesentialiter
submissus intulit, coramque ipsis omnium qui aderant
notitiae in uxore exhibita pietatis eorum opera,
ad laudem et gloriam cunctipotentis Domini, protestatus
et professus est.
4.
Praeterea quoniam profectionis conducebat
competentia, locata navis cum mercenariis jucundae
sanctorum devectioni instituitur famulari. Ecce autem
unus remis applicitorum, cui quoddam acciderat
haud longe infortunium, rei familiaris dispendio
stimulatus, susceptoque labore obsaturatus, ante
destinatum itineris expensum, tam sancto infelix
sese subripere praesumpsit officio. Sed quia non
contemnenda, nec utilitati privatae substituenda
sanctorum feretra fuerint, absque moroso persensit
interstitio. Ultroneus namque et inexorabilis electorum
Dei avulsus ministerio, non modo deliberatae
non profuit utilitati, imo dignam non sponte passus
est redargutionem. Discedens itaque non spatiosa
peragrat itinera, neque desiderata expetit spatia:
verum mentis alienatus integritate, pristino quoque
membrorum frustratus vigore, | null | 19662e74-2b67-4637-b943-7a67dd165954 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
vix proximae sibique
citius oblatae viciniae sepem cum gressibus offendens
commigrat, ibique stupidus dejicitur. Quin etiam superantem
nihilominus instantis diei particulam, totumque
sequentis noctis excursum debitae impendens
ultioni, haerebat attonitus. Attritus ergo aliquandiu
tanto correptionis verbere, tandemque pio
sanctorum quos vilipenderat obtentu, benigno miserentis
Dei visitatus respectu, ipse reatus sui medullitus
intelligit offensam. Mox igitur ut fenestratum
mentis penetrale sera licet transegit poenitentia,
consopito pariter corpori desides reviguere
vires: posthabitisque pristinae intentionis mordacibus
curis, solo vero sanctorum, pridem neglecto,
nunc inhianter flagrans obsequio, emensa retrorsum
festinis passibus remetitur itinera, ut tandem laetabundus
eorum sese inferret praesentiae. Cujus nimirum
recentis castigatio verberis, veraeque conversio
poenitudinis, velocia [vestigia] reddiderant: nec requievit
donec, voti compos optabilis, gloriosa sanctorum
praesentialiter consequeretur merita, coramque
ipsis et multorum frequentia expertam in se
protestatus est castigationem et clementiam.
5.
Ipso autem die, id est octavo Kalendas Aprilis,
quo in monasterium praefatum cum reliquiis
eisdem est intratum, mulier quaedam, Lenekin
nomine, praevenit, lumen diu amissum recepit Idibus
Aprilis, feria tertia scilicet hebdomadae paschalis.
Puella quaedam caeca de villa Ostholta advenit,
nomine Teudsmudis, vespertinam synaxim
fratribus celebrantibus sustinens, rediit clare videns,
nec viae ducem ulterius quaerens.
6.
In ipsa villa fuit et altera, intra annos infantiae
ita debilitata ut ante annum nec pedibus incedere
nec saltem a lecto quiverit surgere. Hanc mater,
supradictis virtutibus excita, primo mane inter brachia
sub divo sustulit, pro ejus recuperatione votum
sanctis fecit, scilicet illo se cum sobole venturam,
oblationem pariter devotam secum delaturam. Quod
ut explevit, puella paulatim subrigens sese in pedes,
stetit, convaluit, ambulare coepit, et abiit. Ibidem
exstitit et alia, Lewich vocitata, itidem omni corporis
virtute invalida, ea cum jam pene desperasset de
vita, audita signorum, quae illic fiebant, fama,
cereum sanctorum luminariis devovit. Mox ut illuc
destinavit, valentia totius corporis statim reintegrari
meruit. Wechtre nomen villae est; Riberta
erat illic mulier nuncupata, variis passionibus
detenta et pene omni membrorum officio destituta:
ad horum memoriam devota accessit, aliquantis
diebus demorari instituit, sanitatem consecuta recessit.
7.
Mulier praeterea quaedam XIII Kalend. Maii pro
filio rogatura venit. Huic filius domi relictus erat,
nomine Adelgerus, non solum lumine oculorum destitutus,
sed et capitis et corporis rheumatis motu
gibbosus totus. Mater pro ejus recuperatione oravit,
votum fecit; timore filii, quem desperatum reliquit,
citius rediit: ut domum remeavit, filium videntem
reperit, et certa incolumitate gaudentem laeta recepit.
Post haec, sub die septimo decimo Kalend. Junii,
advenit ancilla, Egerin vocata, albedinem vel lippitudinem
in oculis per annos multos perpessa: quae,
sanctorum meritis sospitatem indepta, sine ductore
gaudens et exsultans remeavit ad propria.
8.
Deinceps quinto Kalend. Junii mulier de villa
Rothen, paupercula, Adalmudis vocitata, dum ex
infirmitate nimia facta fuisset caeca, audita sanctorum
fama, ad eorum desiderabat pervenire patrocinia:
sed dum inflatis cruribus vix reperet, et a suis
prae paupertate illo deduci neglecta esset, et
hac desperatione nimis tabesceret, nocte superveniente
se sopori indulsit, SS. Landoaldum et Vincianam
habitu splendidissimo incensis cereis astantes
sibi cognovit; evigilans, reintegrationem totius corporis
adesse sibi persensit, dolorem totius infirmitatis
recessisse didicit: in crastinum de illuminatione
jam certa, de reliqua sanitate non dubia, per se cum
aliis admiratoribus multis sanctorum limina tentavit
invisere, gratiarum actiones pro posse non cessavit
impendere. In crastinum, id est, quarto Kalend.
Junii, quaedam femina Frethunara, et ipsa caeca,
sanctorum limina orationis gratia, causa salutis
expetendae, adibat: sed in ipsa via necdum illuc
pervenerat, et ecce pristina sanitate recepta, incedens
gaudebat.
9.
Sequenti demum die sancto Pentecostes, quod
est secundo Kalend. Junii. quidam Theodoricus,
nervis totius corporis per annos multos contractus,
multis veridicis testibus coram astantibus,
omnino sospitatem est adeptus. Deinde tertio Nonas
Julii, feria quinta ejusdem hebdomadae, mulier caeca
ex pago Brachbantensi, sanctos cum auxiliatum
invocasset, et luminare deferendum eis pro
posse parasset, non mora exstitit, et lumen oculorum
recepit. De eodem pago exstitit et altera mulier,
quae nimio renum affecta | null | 1e51cfbb-93e5-4fb3-abed-0aa81da121ad | latin_170m_raw | null | None | None | None |
dolore, per unius ferme
anni spatium ad nullius, ut ipsa fatebatur, officii
commoditatem valuit exsurgere. Haec ubi sanctorum
pignora delata didicit, et per ea illic mira operari
cognovit, candelam pro readipiscenda salute devovit;
ut sui in tanto dolore misererentur, oravit:
continuo sospitati pristinae reddita, candelam sanctis
devote offerens, cinctorium simul protulit, pro
indepta incolumitate gratias Deo per sanctorum merita
immensas retulit. | null | 92423a67-1464-413d-b297-0765202302bb | latin_170m_raw | null | None | None | None |
Vita S. Ursmari
Sed nunc ex reliquis Christi taceatur alumnis,
Lumina qui vitae mundo praeclara fuere,
Doctrinaque sua replerunt undique cuncta.
Celsa, tibi geminae mittuntur, Roma, columnae,
Petrus cum Paulo, quorum fundata triumpho
Primatus arcem quadrum praetendis in orbem.
A quibus insignes illorum nempe sequaces
Sumpsimus auctores, illinc nobis venientes.
Clara Dionysio tunc Gallia Parisiensi
Credula divini suscepit femina verbi.
Et Clemens Mediomatricum missus ad urbem,
Edocet in solum vicinos credere Christum.
Treveribus terni mittuntur corde fideli
Trinum personis Dominum, deitate sed unum
Credere qui doceant populum lavacro renovandum:
Scilicet Eucharius, Martinus, Valeriusque.
Credit Agrippinus, fidei fit Tunger alumnus.
Propugnant fortes Christi virtute duelies
Nitentem toto laqueos praetendere mundo,
Decipiturque sua perfossus guttura praeda,
Occumbente fide pro sacra martyre teste,
Confessore pio mortis gaudente triumpho,
Nec trepidante necem si provenisset atrocem.
Silvester, Martinus, Hilarius, Ambrosiusque,
Bricius atque Lupus, Sulpicius ac Anianus,
Germanus Parisiacus, Germanus et alter,
Istam per normam quoniam meruere coronam,
Fert Gothus, Ausonius, Gallus, Scytha, Noricus, Indus,
Hebraeus, Graecus, Romanus, Barbarus omnis.
Talibus Ecclesiae fautoribus undique firme
Obstant imbriferis vento quatiente procellis,
Desuper et petram nequeunt trepidare ruinam.
Tempore promeritae sedarunt coelitus irae
Quidam terrores, plebis mala gesta piantes.
Servatius servando fidem servat pereuntem
Orando populum, Trajectum forte reservans.
Remica Remigium celebrat plebs sacra sacratum,
Francia baptismo per quem recreatur in almo.
Digna conspicuum veneraris laude Vedastum,
Attrabata, tuas dignum relevare ruinas.
Audomare salum Morinum frenare suetus,
Nec tibi Neptuni mandans concessa tridenti,
His cum Bertino quos turbat pontus adesto.
Insignem meritis Autbertum Cameracensis
Infula commendat, qui perlustrare solebat,
Si sua condignum ferret parrochia fructum.
Morosum cleptem converterat-ille ferocem:
Cujus ut hic vitam memorem quantisper et ortum
Praeclue Francorum celsaque propagine natum
Haginoense solum fert hunc et rumor adultum:
Exceptumque sacro baptismo praesule ab ipso,
Instructumque piis cura mandante parentum
Litterulis et lege sacra. Proinde furente
Aetate ut libuit juvenili, fertur in antro
Praecipiti totus, cunctum cordis cogitatum
Adnisus sub perditionis ferre barathrum,
Grassari solitus spoliis praedaque viantum.
Laubacus grandem quo derivatur in amnem
Sambram permodicus nomen tibi, Lobia, rivus,
Figens, perpetuum Morosi moribus aptum
Infundis, vel forte suo de nomine dictis
Maurifalisia, Morineias, Landeleasque.
Fertur enim quia post baptisma binomius esset
Et post haec Landelini cognomen haberet.
Dum spirante Dei tandem bonitate superni,
Respectuque pio cordis compunctus in imo,
Festinat Cameracensem devotus ad urbem,
Pontifici patrique pio commissa fatendo
Procidit, et genua amplectens genibusque volutans.
Quem mox Romuleam contendere jussit ad urbem,
Gaudens excelsa mutatum sic fore dextra,
Indicens agapem simul et jejunia crebra.
Arci Martinus Romanae papa beatus
Praeesse videbatur sancte, pariterque prodesse.
Huic sua Morosus deplorans crimina prorsus,
Ilicet a noxa meruit laxarier omni,
Accipit et veniam simplex confessio gratam.
Indeptus votum, natale reversus ad arvum,
A dicto jam praesule eo donatur honore,
Quem valeat quis graecizans a sorte vocare.
Romana posthaec repedabat ab urbe secundo
Sumit et inde gradum sub eodem presbyteratus.
Tunc et Laubaci repetit deserta locelli,
Serviat ut Christo, fuerat quo pessime praedo.
Lobia praedonis tunc cellula fit famulantis.
Christo tuncque loci consurgunt culmina nostri
Pulchro structore, fuerant quae foeda latrone:
Praedandique locus flendi transfertur in usus.
Crimine prolapsum sed reddit justificatum
Gratia summa Dei, donans peccata fatenti:
Convertuntur ibi famulantia Cuncticreanti
Agmina multorum, ditantia forte locellum.
Praefuit his igitur Pater ipse et profuit, augens
Tum fundos, numerum tum multiplicavit eorum.
Cui successores adjutoresque fuere,
Quorum nominibus fortuna fuit caruisse.
Ipse sub haec alias commigrans, Crispiniensem
Forte, sui de fontis aqua crispante vocatam,
Condidit ecclesiam, divina oracula honorans,
Et cedens Laubaca tuis o plantula ramis.
Sic etiam Paulus fuerat jam cedere jussus,
Postposuitque Phryges: spectatur quippe Johannes.
Tunc fratres gemini, Dagoberto rege creati,
Francorum gentem simili nec sorte duellem
Secernunt sceptris; Chlodoveus Belgica segnis
Regni sceptra tenens, sed nil laudabile linquens,
Tres itidem segnes proprio de semine fratres
Liquit Hlotharium, Hildricum, et Teodericum.
Alter at in sceptris Austrum Sigibertus agebat,
Suffretius nomen dederat, cui Mettius | null | 090fb311-af54-401c-a99b-39946009e29a | latin_170m_raw | null | None | None | None |
urbe.
Qui quia privatum doluit se germine prolum,
Ad stirpem sobolum non unquam deficientum
Hinc illinc duodena viris coenobia sanctis
Struxit, apostolica valeant ubi vivere norma,
Munificaque manu ditavit divite censu.
Tunc et Pippinum nobis ea tempora primum
Mittunt illustrem, rebus vel honore potentem:
Cui generat binas conjunx Itaberga sorores;
Beggam, Gertrudem, Grimoaldum: quem aula priorem
Regia dignata est, quique auctor erat Stabulensis,
Sancte Remacle, monasterii tecum aedificandi.
Cujus adoptando majestas regia prolem
Fecerat esse suam: sed post haec natus et ipsi
Qui succedat ei, donatur munere Christi.
Quem pater ut regnet, fidei mandat Grimoaldi.
Ille suum potius voluit succedere natum.
Accipit hoc gravius condemnans rex Chlodoveus,
Hildricumque suum regem facit Austrasiorum.
Verum Gertrudis sacrata virginitate
Floruit et signis: sed Beggam sorte jugalem
Ansigisus habet, Arnulfi filius almi,
Regius ex atavis quem compsit germine sanguis.
Alter Pippinus horum est de sanguine natus,
Cui proprium dat nomen avus: sed et omnia prorsus
Quae sibi sunt, sed et esse queunt, huic praedia cedunt.
Qui patris mortem dirum mutatus in hostem,
Atque Theoderico minitandi bella subacto,
Ipse potestatem nanciscens sceptrigeralem
Nectit sceptra suis etiam confinia sceptris.
Cujus largifluis permaxima Lobia donis
Augmentata, statum sumpsit per saecula summum;
Ursmarumque sacrum meritis super omnia dignum
Mandat evangelicae spargentem semina vitae,
Laubacumque gregem pascendum tradit eidem.
De cujus vita meritorum laude beata
Pauca locuturis adsit pia Cunctipotentis
Gratia, pontificem faciat quae laude celebrem,
Plurima perspicuum quem reddunt gesta bonorum.
Ursmarus sanctus meritis et honore coruscus,
Nobilitate cluens, morum probitate nitescens,
Commendant almae gestis praeconia vitae
Quod natale tuo proprium, o Teoracia, pago
Sumpserit, et villa, quam fama #Fleon@# vocitavit,
Cujus vicinas perlambit Samber arenas.
Vita S. Ursmari
Sed nunc ex reliquis Christi taceatur alumnis,
Lumina qui vitae mundo praeclara fuere,
Doctrinaque sua replerunt undique cuncta.
Celsa, tibi geminae mittuntur, Roma, columnae,
Petrus cum Paulo, quorum fundata triumpho
Primatus arcem quadrum praetendis in orbem.
A quibus insignes illorum nempe sequaces
Sumpsimus auctores, illinc nobis venientes.
Clara Dionysio tunc Gallia Parisiensi
Credula divini suscepit femina verbi.
Et Clemens Mediomatricum missus ad urbem,
Edocet in solum vicinos credere Christum.
Treveribus terni mittuntur corde fideli
Trinum personis Dominum, deitate sed unum
Credere qui doceant populum lavacro renovandum:
Scilicet Eucharius, Martinus, Valeriusque.
Credit Agrippinus, fidei fit Tunger alumnus.
Propugnant fortes Christi virtute duelies
Nitentem toto laqueos praetendere mundo,
Decipiturque sua perfossus guttura praeda,
Occumbente fide pro sacra martyre teste,
Confessore pio mortis gaudente triumpho,
Nec trepidante necem si provenisset atrocem.
Silvester, Martinus, Hilarius, Ambrosiusque,
Bricius atque Lupus, Sulpicius ac Anianus,
Germanus Parisiacus, Germanus et alter,
Istam per normam quoniam meruere coronam,
Fert Gothus, Ausonius, Gallus, Scytha, Noricus, Indus,
Hebraeus, Graecus, Romanus, Barbarus omnis.
Talibus Ecclesiae fautoribus undique firme
Obstant imbriferis vento quatiente procellis,
Desuper et petram nequeunt trepidare ruinam.
Tempore promeritae sedarunt coelitus irae
Quidam terrores, plebis mala gesta piantes.
Servatius servando fidem servat pereuntem
Orando populum, Trajectum forte reservans.
Remica Remigium celebrat plebs sacra sacratum,
Francia baptismo per quem recreatur in almo.
Digna conspicuum veneraris laude Vedastum,
Attrabata, tuas dignum relevare ruinas.
Audomare salum Morinum frenare suetus,
Nec tibi Neptuni mandans concessa tridenti,
His cum Bertino quos turbat pontus adesto.
Insignem meritis Autbertum Cameracensis
Infula commendat, qui perlustrare solebat,
Si sua condignum ferret parrochia fructum.
Morosum cleptem converterat-ille ferocem:
Cujus ut hic vitam memorem quantisper et ortum
Praeclue Francorum celsaque propagine natum
Haginoense solum fert hunc et rumor adultum:
Exceptumque sacro baptismo praesule ab ipso,
Instructumque piis cura mandante parentum
Litterulis et lege sacra. Proinde furente
Aetate ut libuit juvenili, fertur in antro
Praecipiti totus, cunctum cordis cogitatum
Adnisus sub perditionis ferre barathrum,
Grassari solitus spoliis praedaque viantum.
Laubacus grandem quo derivatur in amnem
Sambram permodicus nomen tibi, Lobia, rivus,
Figens, perpetuum Morosi moribus aptum
Infundis, vel forte suo de nomine dictis
Maurifalisia, Morineias, Landeleasque.
Fertur enim quia post baptisma binomius esset
Et post haec Landelini cognomen haberet.
Dum spirante Dei tandem bonitate | null | ac0cfbe1-b74b-46c9-aae1-d9bd0cec513f | latin_170m_raw | null | None | None | None |
superni,
Respectuque pio cordis compunctus in imo,
Festinat Cameracensem devotus ad urbem,
Pontifici patrique pio commissa fatendo
Procidit, et genua amplectens genibusque volutans.
Quem mox Romuleam contendere jussit ad urbem,
Gaudens excelsa mutatum sic fore dextra,
Indicens agapem simul et jejunia crebra.
Arci Martinus Romanae papa beatus
Praeesse videbatur sancte, pariterque prodesse.
Huic sua Morosus deplorans crimina prorsus,
Ilicet a noxa meruit laxarier omni,
Accipit et veniam simplex confessio gratam.
Indeptus votum, natale reversus ad arvum,
A dicto jam praesule eo donatur honore,
Quem valeat quis graecizans a sorte vocare.
Romana posthaec repedabat ab urbe secundo
Sumit et inde gradum sub eodem presbyteratus.
Tunc et Laubaci repetit deserta locelli,
Serviat ut Christo, fuerat quo pessime praedo.
Lobia praedonis tunc cellula fit famulantis.
Christo tuncque loci consurgunt culmina nostri
Pulchro structore, fuerant quae foeda latrone:
Praedandique locus flendi transfertur in usus.
Crimine prolapsum sed reddit justificatum
Gratia summa Dei, donans peccata fatenti:
Convertuntur ibi famulantia Cuncticreanti
Agmina multorum, ditantia forte locellum.
Praefuit his igitur Pater ipse et profuit, augens
Tum fundos, numerum tum multiplicavit eorum.
Cui successores adjutoresque fuere,
Quorum nominibus fortuna fuit caruisse.
Ipse sub haec alias commigrans, Crispiniensem
Forte, sui de fontis aqua crispante vocatam,
Condidit ecclesiam, divina oracula honorans,
Et cedens Laubaca tuis o plantula ramis.
Sic etiam Paulus fuerat jam cedere jussus,
Postposuitque Phryges: spectatur quippe Johannes.
Tunc fratres gemini, Dagoberto rege creati,
Francorum gentem simili nec sorte duellem
Secernunt sceptris; Chlodoveus Belgica segnis
Regni sceptra tenens, sed nil laudabile linquens,
Tres itidem segnes proprio de semine fratres
Liquit Hlotharium, Hildricum, et Teodericum.
Alter at in sceptris Austrum Sigibertus agebat,
Suffretius nomen dederat, cui Mettius urbe.
Qui quia privatum doluit se germine prolum,
Ad stirpem sobolum non unquam deficientum
Hinc illinc duodena viris coenobia sanctis
Struxit, apostolica valeant ubi vivere norma,
Munificaque manu ditavit divite censu.
Tunc et Pippinum nobis ea tempora primum
Mittunt illustrem, rebus vel honore potentem:
Cui generat binas conjunx Itaberga sorores;
Beggam, Gertrudem, Grimoaldum: quem aula priorem
Regia dignata est, quique auctor erat Stabulensis,
Sancte Remacle, monasterii tecum aedificandi.
Cujus adoptando majestas regia prolem
Fecerat esse suam: sed post haec natus et ipsi
Qui succedat ei, donatur munere Christi.
Quem pater ut regnet, fidei mandat Grimoaldi.
Ille suum potius voluit succedere natum.
Accipit hoc gravius condemnans rex Chlodoveus,
Hildricumque suum regem facit Austrasiorum.
Verum Gertrudis sacrata virginitate
Floruit et signis: sed Beggam sorte jugalem
Ansigisus habet, Arnulfi filius almi,
Regius ex atavis quem compsit germine sanguis.
Alter Pippinus horum est de sanguine natus,
Cui proprium dat nomen avus: sed et omnia prorsus
Quae sibi sunt, sed et esse queunt, huic praedia cedunt.
Qui patris mortem dirum mutatus in hostem,
Atque Theoderico minitandi bella subacto,
Ipse potestatem nanciscens sceptrigeralem
Nectit sceptra suis etiam confinia sceptris.
Cujus largifluis permaxima Lobia donis
Augmentata, statum sumpsit per saecula summum;
Ursmarumque sacrum meritis super omnia dignum
Mandat evangelicae spargentem semina vitae,
Laubacumque gregem pascendum tradit eidem.
De cujus vita meritorum laude beata
Pauca locuturis adsit pia Cunctipotentis
Gratia, pontificem faciat quae laude celebrem,
Plurima perspicuum quem reddunt gesta bonorum.
Ursmarus sanctus meritis et honore coruscus,
Nobilitate cluens, morum probitate nitescens,
Commendant almae gestis praeconia vitae
Quod natale tuo proprium, o Teoracia, pago
Sumpserit, et villa, quam fama #Fleon@# vocitavit,
Cujus vicinas perlambit Samber arenas. | null | 7f3da322-c2da-4b2c-998b-ee38648a9248 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
CHRONICON VENETUM.
Siquidem Venetiae duae sunt. Prima est illa quae
in antiquitatum hystoriis continetur, quae a Pannoniae
terminis usque ad Adda fluvium protelatur;
cujus et Aquilegia civitas extitit caput, in qua beatus
Marcus evangelista divina gratia perlustratus,
Christum Jesum dominum praedicavit. Secunda vero
Venetia est illa quam apud insulas scimus, quae
Adriatici maris collecta sinu interfluentibus undis
positione mirabili, multitudine populi feliciter habitatur.
Qui videlicet populus, quantum ex nomine
datur intellegi et libris annalibus comprobatur, ex
priori Venetia ducit originem. Quod autem in insulis
maris inhabitat, haec causa fuit. Winulorum qui
et Longobardorum gens de litoribus oceani partes
septemtrionis egressa, cum per multorum bellorum
certamina diversarumque terrarum circuitus tandem
venisset Pannoniam, ultra jam non audens
procedere, sedem sibi in ea perpetuae habitationis
instituit (PAULI hist. Long. II, 7). Ubi cum habitasset
quadraginta duobus annis, tempore quo Justinianus
gloriosissimus augustus Romanum imperium
apud Constantinopolim gubernabat, directus ab eo
est Narsis patritius, vir eunuchus, ad urbem Romam,
ut exercitus Totilae regis Gothorum, qui
Ytaliam devastabat, Deo auxiliante contereret (ib. c. 1).
Qui cum venisset, primum cum Longobardis
omnimodam pacem instituit, atque deinde
procedens ad bellum; universam Gothorum gentem
ipsorumque regem Totilam usque ad internitionem
delevit, et universos Italiae fines obtinuit.
(c. 3) Hic Narsis prius cartolarius fuit, deinde
propter virtutem patriciatus honorem promeruit.
Erat autem vir justus, in religione catholicus, in
pauperibus largus, in recuperandis basilicis satis
studiosus, vigiliis et orationibus in tantum studens,
ut plus supplicationibus ad Deum profusis quam
armis bellicis victoriam obtineret (c. 5). Sed cum
de spoliis gentium quas contriverat plurimum auri
et argenti diversarumque rerum immensas divitias
acquisisset, magnam a Romanis, pro quibus multa
contra eorum hostes laboraverat, invidiam pertulit.
Qui contra eum Justino augusto, qui Justiniano in
regnum successerat, et ejus conjugi Sophiae in haec
verba suggesserunt dicentes, quia: #Expedierat Romanis,
Gothis potius servire quam Grecis, ubi Narsis
eunuchus imperat, et nos servicio premit; et haec noster
piissimus imperator ignorat. Nunc ergo aut
libera nos de manu ejus, aut certe et civitatem Romanam
et nosmet ipsos gentibus trademus.@# Cumque
hoc Narsis audisset, haec verba breviter retulit: #Si
male feci cum Romanis male inveniam.@# Tunc augustus
in tantum adversum Narsetem commotus, ut
statim in Ytaliam Longinum praefectum mitteret,
qui Narsetis locum teneret. Narsis vero his cognitis
valde pertimuit, et tantum maxime ab eadem Sophia
augusta territus est, ut egredi jam ultra Constantinopolim
non auderet. Cui illa inter caetera, pro eo
quod erat eunuchus, ita mandaverat, ut cum puellis
in genicio lanarum faceret pensas dividere. Ad quae
verba Narsis dicitur haec responsa dedisse, talem se
eidem telam orditurum, qualem ipsa dum viveret
deponere non posset. Itaque odio metuque exagitatus,
in Neapolim Campaniae civitatem secedens,
legatos mox ad Longobardorum gentem direxit,
mandans ut pauperrimam terram relinqueret, et ad
Ytaliam cunctis repletam divitiis possidendam veniret.
Simulque multitudo pomarum genera, aliarumque
rerum species quarum Ytalia ferax est misit,
quatinus eorum ad veniendum animos posset illicere.
Longobardi legata, nuncia, et quae ipsi praeoptabant
gratanter suscipiunt, deque futuris commodis
animos attollunt, et egressi cum Alboin rege suo,
Ytaliam possessuri adveniunt (an. 568).
(P. D. II, 10) Eodem tempore Romanam ecclesiam
vir sanctissimus Benedictus papa regebat.
Aquilegensi quoque civitati ejusque populis beatus
Paulus patriarcha praeerat; qui, Longobardorum
rabiem metuens, ex Aquilegia ad Gradus insulam
confugit, secumque beatissimi martiris Hermachorae
et ceterorum sanctorum corpora quae ibi humata
fuerant deportavit, et apud eundem Gradensem castrum
honore dignissimo condidit, ipsamque urbem
Aquilegiam-Novam vocavit. In quo etiam loco post
paucum tempus Helyas egregius patriarcha, qui tertius
post Paulum regendam suscepit ecclesiam, ex
consensu beatissimi papae Pelagii, facta synodo 20
episcoporum, eandem Gradensem urbem totius Venetiae
metropolim esse instituit. Ad cujus roborem
Heraclius post haec augustus beatissimi Marci sedem,
quam dudum Helena Constantini mater de Alexandria
tulerat, sanctorum fultus amore direxit. Ubi et
actenus veneratur pariter cum cathedra, in qua
beatus martir sederat Hermachoras.
(Cf. PAULI Hist. Lang. II, 14.) At vero dum essent
revoluti | null | 19fcff40-1b55-45b4-987a-475b9e1ba421 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
anni ab incarnatione Domini quingenti quadraginta,
Longobardi Venetiam, quae prima provincia
est Ytaliae, penetrarent, Vincentiam Veronamque,
et reliquas civitates, excepto Patavi et
Monte Silicis, Opitergio atque Mantua Altinoque,
expugnantas cepissent; populi vero ejusdem provintiae,
penitus recusantes Longobardorum ditioni subesse,
proximas insulas petierunt. Sicque Venetiae
nomen, de qua exierant, eisdem insulis indiderunt.
Qui et actenus illic degentes, Venetici nuncupantur.
Heneti vero, licet apud Latinos una littera addatur,
graece laudabiles dicuntur. Verum postquam in
his insulis futurae habitationis sedem optinere decreverunt,
quaedam munitissima castra civitatesque
aedificantes, novam sibi Venetiam et egregiam provintiam
recreaverunt. Nunc vero singularum nomina
insularum necesse est convenienter exprimere.
Prima illarum Gradus dicitur; quae dum
constat altis moenibus, ecclesiarumque copiis decorata,
sanctorumque corporibus fulta, quemadmodum
antiquae Veneciae Aquilegia, ita et ista totius
novae Venetiae caput et metropolis fore dinoscitur.
Secunda namque Bibiones nominatur.
Tertia vero Caprulas vocitatur, ad quam
Concordiensis episcopus cum suis, Longobardorum
timoratione territus, adveniens, auctoritate Deusdedi
papae episcopatus sui sedem inibi imposte
rum manendam confirmavit et habitare disposuit
Quarta quidem insula exstat, in qua dudum
ab Eraclio imperatore fuerat civitas
magnopere constructa; sed vetustate consumpta,
Venetici iterum illam parvam composuerunt. Postquam
autem Opiterine civitas a Rothari rege
capta est, episcopus illius civitatis auctoritate Severiani
papae hanc Eraclianam petere ibique suam
sedem confirmare voluit.
Quinta insula Equilus nuncupatur; in qua
dum populi illic manentes episcopali sede carerent,
auctoritate divina novus episcopatus ibi ordinatus
est.
Sexta insula Torcellus subsistit; quae, licet
urbium maenibus minime clarescat, tamen aliarum
insularum munitione circumscepta, in medio tutissima
pollet.
Septima insula Morianas vocitatur.
Octava quidem insula Rivoaltus subsistit. Ad
quam ad extremum licet populi ad habitandum confluerent,
tamen ditissima et sublimata omnibus
manet; quae non solum ecclesiarum seu domorum
decoritate ostentatur, verum etiam ducatus dignitatem
atque episcopati sedem habere et possidere
videtur.
Nona insula Metamaucus dicitur, quae non
indiget aliqua urbium munitione, sed pulchro litore
paene ex omni parte cingitur; ubi auctoritate apostolica
episcopalem sedem populi habere consecuti
sunt.
Decima vero insula Pupilia manet.
Undecima Minor Clugies dicitur; in qua
monasterium sancti Michaelis situm est.
Duodecima insula Clugies Major nuncupatur.
Est etiam in extremitate Venetiae castrum quod
Caput Argilis dicitur. Sunt etenim apud eandem
provintiam quam plurimae insulae habitabiles.
(P. D. III, 11.) Per hec tempora apud Constantinopolym,
ut supra premissum est, Justinus minor
regnavit. Vir in omni avaritia deditus, contemptor
pauperum, senatorum spoliator. Cui tanta fuit cupiditatis
rabies, ut archas juberet ferreas fieri, in
quibus ea quae raplebat auri talenta congereret;
quem etiam ferunt in heresim Pelagianam dilapsum.
Hic, cum a divinis mandatis aurem cordis averteret,
justo Dei judicio ammisso rationis intellectu amens
effectus est Hic Tyberium cesarem adscivit, qui
ejus palacium vel singulas provincias gubernaret -
hominem justum, utilem, strenuum, sapientem, elemosinarium,
in judiciis aequum, in victoriis clarum,
et, quod his omnibus supereminet, verissimum christianum.
Hic cum multas de thesauris quos Justinus
aggregaverat pauperibus erogaret, Suffia augusta
frequentius eum increpabat, quod rem publicam redigisset
in paupertatem, dicens: #Quod ego multis
annis congregavi, tu intra paucum tempus prodige
dispergis.@# Agebat autem ille: #Confido in Domino
quia non deerit pecunia fisco nostro, tantum ut pauperes
elemosinam accipiant aut captivi redimantur.
Hic est enim magnus thesaurus, dicente Domino:
Thesaurizate vobis thesauros in coelis, ubi neque erugo
neque tinea corrumpit, et ubi fures non effodiunt rec
furantur. Ergo de his, quae Dominus tribuit congregemus
thesauros in coelo, et Dominus nobis augere
dignabitur in saeculo.@# Igitur Justinus cum 11 annis
regnasset, amentiam, quam incurrerat, tandem cum
vita finivit. Bella sane quae per Narsetem patricium
Gothis vel Franchis illata per anticipationem diximus,
hujus temporis gesta sunt. Denique et cum
Roma temporibus Benedicti papae, vastantibus omnia
per circuitum Longobardis, famis penuria laboraret,
multa milia frumenti navibus ab Egipto dirigens,
eam suae studio misericordiae revelavit.
(c. 12.) Mortuo igitur Justino, Thiberius Constantinus,
Romanorum regum quinquagesimus,
sumpsit imperium. Hic cum ut superius diximus,
sub Justino adhuc caesare palacium regeret, et
multas quotidie elemosinas faceret, magnam | null | 9041b226-2e12-415f-a7d6-60d9381de7e4 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
ei Dominus
auri copiam subministravit. Nam deambulans
per palacium, vidit in pavimento domus tabulam
marmoream in qua erat crux dominica sculpta, et
ait: #Cruce Domini frontem nostram et pectora munire
debemus, et ecce eam sub pedibus conculcamus!@# Et
dicto citius jussit eam tabulam auferri. Deffossamque
tabulam et erectam inveniunt subter et aliam
hoc signum habentem. Qui et ipsam jussit auferri.
Qua amota reperiunt et tertiam, jussuque ejus cum
fuisset ablata, inveniunt magnum thesaurum habentem
supra mille auri centinaria, sublatumque
aurum pauperibus adhuc habundantius quam consueverat
largitur (c. 25.). Defuncto vero Paulo patriarcha,
qui ecclesiam Gradensem rexerat annos
12, huic successit Probinus. (c. 12.) Narsis quoque
patricius Ytaliae cum in quadam civitate intra Ytaliam
domum magnam haberet, cum multis thesauris
ad supra memoratam urbem advenerat, ibique in
domo sua occulte cysternam magnam fodit, in qua
multa milia centenariorum auri argentique reposuit.
Interfectisque omnibus consciis, uni tantumodo seni
hec, juramentum ab eo exigens, commendavit. Defuncto
vero Narsete supradictus senex ad Tiberium
cesarem veniens dixit: #Si mihi,@# inquit, #aliquid prodest,
magnam rem tibi cesari dicam.@# Cui ille dixit:
#Quid vis? Proderit enim tibi, si quod nobis profuturum
esse narraveris. Thesaurum,@#
inquit, #Narsis reconditum
habeo, quod in extremo vitae potius celare
non possum.@# Tunc cesar Tyberius gavisus, mittit usque
ad locum pueros suos; praecedente vero sene,
hi secuntur attoniti. Pervenientesque ad cisternam,
deopertam ingrediuntur. In qua tantum auri vel argenti
repertum est, ut per multos dies vix a deportantibus
potuisset evacuari. Quae ille pene omnia secundum
suum morem erogatione largiflua dispensavit
egenis. Hic cum augustalem coronam accepturus
esset, cumque juxta consuetudinem ad spectaculum
circi populus expectaret: insidias ei preparans
Sophia augusta ut Justinianum Justini nepotem ad
dignitatem imperatoriam sublimaret, ille per loca
sancta prius procedens, dehinc vocato ad se pontifice
urbis cum consulibus ac praefectis, palacium ingressus,
indutus purpura, diademate coronatus, et trono
imperiali impositus, cum immensis laudibus in regni
est gloria confirmatus. Quod ejus adversarii audientes,
nihilque ei qui in Deo spem suam posuerat
officere valentes, magno sunt confusionis pudore co
hoperti. Transactis autem paucis diebus adveniens
Justinianus, pedibus se projecit imperatoris, ob meritum
gratiae quindecim ei auri centenaria defferens,
quem ille secundum patientiae suae ritum coligens,
sic in palacio assistere jussit. Sophia vero augusta,
immemor promissionis quam quondam in Tyberium
habuerat, insidias ei temptavit ingerere. Procedente
autem eo ad villam, ut juxta ritum imperiale triginta
diebus ad vindemiam jocundaretur, vocato
clam Justiniano voluit eum sublimare in regno. Quo
comperto, Tyberius cursu veloci Constantinopolim
regreditur, apprehensamque augustam omnibus
thesauris spoliavit, solum ei victus quotidiani alimentum
relinquens, segregatisque pueris ejus ab ea,
alios de fidelibus suis posuit qui ei parerent, mandans
prorsus ut nullus de anterioribus ad eam haberet
accessum; Justinianum vero verbis solummodo
objurgatum, tantum in posterum amore dilexit, ut
filio ejus filiam suam promitteret, rursumque filio
suo filiam ejus expeteret. Sed haec res nescio quam
ob causam ad effectum minime pervenit. Hujus exercitus
ab eo directus Persas potentissime debellavit.
Victorque regrediens tantam molem praedae cum 20
pariter elephantis detulit, ut humanae crederetur
posse sufficere cupiditati.
(P. D. III, 14). Mortuo vero apud Aquilegiam
patriarcha Probino, qui ecclesiam uno rexerat
anno, eidem ecclesiae sacerdos Heylas praeficitur (infra col. 950),
qui haec quae suprascripta sunt ordinavit,
domumque sibi a fundamentis aedificavit. Etiam
dicta corpora sanctorum miro modo collocavit, asserens
in synodo supra statutum: #Karissimi fratres,
intervenientibus malis nostris, cottidie hostile perpetimur
flagellum. Jam pridem ab Atila Unorum rege
Aquilegia, civitas nostra, funditus destructa est, et
postea Gothorum incessu et ceterorum barbarorum
cassata, vix aspirans; sed et nunc Longobardorum
infandae gentis flagella sustinere non potest. Quapropter
dignum ducit mansuetudo nostra, si vestrae placet
sanctitati, in hunc castrum Gradensem nostram confirmare
metropolym.@#
Quo dicto omnibus placuit episcopis, et facto libello
statutae suae, id est de memorato Calcedonense
synodo et de ac ipsa sede subter manibus suis conscripserunt:
id est primus Helyas patriarcha; deinde
Marcianus episcopus sanctae ecclesiae Opeterginae,
Leonianus episcopus Tyborniensis, Petrus episcopus
Altinatis, Vindemius | null | 447152c2-b4e9-4d5f-bb29-3bd6477fbc19 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
episcopus Cessensis,
Bergullus episcopus Patavinae ecclesiae, Johannes
episcopus Celeianae, Clarissimus episcopus Concordiensis,
Patricius episcopus Emonensis,
Adrianus episcopus Polensis, Maxentius episcopus
Juliensis, Severus episcopus Tergestinae ecclesiae,
Solatius episcopus Veronensis, Johannes episcopus
Parentinae ecclesiae, Aaaron episcopus Avonciensis,
Ingenuus episcopus secundae Retiae, Agnellus
episcopus Tridentinae, Vigilius episcopus Scaravaciensis,
Fontegius episcopus Feltrensis, Martianus
episcopus Petenatis, Laurentius presbyter,
et Marinus presbyter, atque Emeritus presbyter
provinciales, et ceteri presbyteri tam metropolitani
quamque et plebani. Omnes isti suprascripti consentierunt,
et omnia in eodem loco confirmaverunt.
(P. D. III, 15.) Tyberius igitur Constantinus postquam
imperium septem rexerat annis, sentiens sibi diem
mortis imminere, una cum consilio Sophie auguste
Mauricium genere Capadocem, virum strenuum, ad
imperium elegit, ornatamque suam filiam regalibus ornamentis,
ei eam tradidit dicens: #Sit tibi imperium
meum cum hac puella concessum. Utere eo felix, memor
semper ut equitate et justicia delecteris.@# Hoc posquam
dixit, de hac luce ad aeternam patriam migravit,
magnum luctum populis de sua morte relinquens.
Fuit enim summae bonitatis, in elemosinis promptus,
in judiciis justus, in judicando cautissimus, nullum
despiciens, sed omnes in bona voluntate complectens,
omnes diligens. Ipse quoque est dilectus a cunctis.
Quo defuncto, Mauricius indutus purpura redimitusque
diademate, ad circum processit, adclamatisque
sibi laudibus largitisque populo muneribus,
primus ex Grecorum genere in imperium confirmatus
est.
(c. 17.) Hoc tempore Mauricius imperator Childeperto
regi Francorum quinquaginta milia solidos per
legatos suos direxit, ut cum exercitu super Langobardos
irrueret, eosque de Ytalia exterminaret. Legati
oblatis muneribus pacem cum Childeperto fecerunt.
Qui cum ad Gallias remeasset, cognito imperator
Mauricius quia cum Langobardis foedus inierat,
solidos quos eidem ob Langobardorum detrimentum
dederat repetere cepit; sed ille, suarum virium potentia
fretus, pro hac re nec responsum reddere
voluit.
(c. 20.) Denique post Benedictum papam Pelagius
Romanae ecclesiae pontifex absque jussione principis
ordinatus est, eo quod Langobardi Romam per circuitum
obsiderent, nec posset quisquam a Roma progredi.
Hic Pelagius Helye Aquilegensi episcopo,
nolenti tria capitula Calcedonensis synodi suscipere,
epistolam satis utilem misit, quam beatus Gregorius
cum esset adhuc diaconus conscripsit.
(c. 23.) Circa hoc fuit, ut diluvii effusione in tantum
apud urbem Romam fluvius Tyberis excrevit,
ut aquae ejus super muros urbis influerent et maximas
in ea regiones occuparent. Tunc per alveum ejusdem
fluminis cum multa serpentium multitudine draco
etiam aquae magnitudine per urbem transiens usque
ad mare transcendit. Subsecuta est statim post hanc
inundationem gravissima pestilentia, quam inguinariam
appellant. Quae tanta strage populi devastavit
urbem, ut de inextimabili multitudine vix pauci remanerent.
Primumque Pelagium papam, virum venerabilem,
perculit et sine mora extinxit. Deinde
pastore interempto sese per populos extendit.
(c. 24.) In hac tanta tribulatione beatissimus Gregorius,
qui tunc levita erat, a cunctis generaliter
papa electus est. Qui dum septiformem letaniam fieri
ordinasset, intra unius hore spacium, dum hi Deum
deprecarentur, octoginta ex eis subito ad terram
corruentes spiritum exalarunt. Septiformis autem
letania ideo dicta est, quia omnis Urbis populus a
beato Gregorio in septem partibus deprecaturus Dominum
est divisus. In primo enim choro fuit omnis
clerus, in secundo omnes abbates cum monachis
suis, in tertio omnes abbatisse cum congregationibus
suis, in quarto omnes infantes, in quinto omnes
laici, in sexto universe viduae, in septimo omnes
mulieres conjugatae. Ideo autem de beato Gregorio
plura dicere ommittimus, quia jam ante aliquot annos
ejus vitam Deo auxiliante texuimus. In qua quae
dicenda fuerant, juxta tenuitatis nostre vires universa
descripsimus.
(c. 25.) Hoc tempore idem beatus Gregorius Augustinum
et Mellitum et Joannem cum aliis pluribus
monachis timentibus Deum in Britaniam misit,
eorumque praedicatione ad Christum Anglos convertit.
(c. 26.) His diebus cum essent anni ab incarnatione
Domini 588, defuncto Helya patriarcha Aquilegensi,
postquam 15 annos sacerdotium gesserat,
sepultus est apud Gradensem metropolim in ecclesia
sanctae Eufemiae Quem Smaragdus patricius,
veniens de Ravenna in Gradum, per semet ipsum ex
basilica extrahens, Ravennam duxit cum aliis tribus
ex Hystria episcopis, id est Joanne Parentino et Severo
atque Vendemio, nec non etiam Antonio jam
sene ecclesiae defensore. | null | 8a083aa4-a100-43f5-9e5c-8e43454b4b4a | latin_170m_raw | null | None | None | None |
Quibus comminans exilia
atque violentiam inferens, communicare compulit
Joanni Ravennati episcopo trium capitulorum damnatori,
qui tempore papae Vigilii vel Pelagii a Romanae
ecclesiae describerat societate. Exempto
vero anno, e Ravenna ad Gradum reversi sunt,
quibus nec plebs communicare voluit, nec ceteri
episcopi eos receperunt. Smaragdus patricius a demonio
non injuste correptus, successorem Romanum
patricium accipiens, Constantinopolym remeavit.
Post haec facta est synodus decem episcoporum in
Mariano. Ubi receperunt Severum patriarcham
Aquilegensem dantem libellum erroris sui, quia
trium capitulorum damnatoribus communicaverat
Ravennae. Nomina vero episcoporum qui se ab hoc
scismate cohibuerunt, hec sunt: Petrus de Altino
clarissimus, Ingenuinus de Sabione, Agnellus Tridentinus,
Junior Veronensis, Horontius Vicentinus,
Rusticus de Tarvisio, Fonteius Feltrinus, Agnellus
de Acilo, Laurentius Bellunensis. Cum patriarcha
autem communicaverunt isti episcopi: Severus Parentinus,
Joannes patricius, Vendemius et Joannes.
(PAUL. D. IV, 4.) Hoc anno fuit pestis inguinaria
iterum apud Ravennam, Gradus et Hystriam nimium
gravis, sicut et prius ante triginta annos extiterat. (c. 26.)
Igitur Mauricius augustus, postquam uno et
viginti annis rexit imperium cum filiis Theodosio et
Tyberio et Constantino, a Focate, qui fuit strator
Priscii patricii, occiditur. Fuit autem utilis rei publice,
nam sepe contra hostes dimicans victoriam
obtinuit. Hunni quoque, qui et Avares appellantur,
ejus virtute devicti sunt.
(c. 33.) His diebus defuncto Severo patriarcha,
ordinatur in loco ejus Joannes abbas patriarcha in
Aquilegia vetere cum consensu regis et Gisulphi ducis.
In Gradus quoque ordinatus est a Romanis
Marcianus antistes.
(c. 36.) Focax igitur, ut premissum est, extinto
Mauricio ejusque filiis, Romanorum regnum invadens,
per octo annorum curricula principatus est.
Hujus secundo anno indictione octava Gregorius
papa migravit ad Dominum. Hic rogante papa Bonifacio
statuit sedem Romanae et apostolicae ecclesiae
caput esse omnium ecclesiarum, quia ecclesia Constantinopolitana
primam se omnium ecclesiarum
scribebat. Idem alio papa Bonifacio petente, jussit
in veteri fano, quod Pantheum vocabatur, ablatis
ydolatrae sordibus ecclesiam beatae semperque virginis
Mariae et omnium martirum fieri, ut ubi quondam
non deorum sed demoniorum cultus agebatur,
ibi deinceps omnium fieret memoria sanctorum. Hujus
tempore prassini et veneti per Orientem et Egyptum
civile bellum faciunt, ac sese mutua caede prosternunt.
Persae quoque adversus rem publicam gravissima
bella gerentes, multas Romanorum provincias
et ipsam Jerosolimam auferunt; et destruentes
ecclesias, sancta quoque prophanantes, inter ornamenta
locorum sanctorum vel communium etiam
vexillum dominicae crucis abducunt. Contra hunc
Focatem Eraclianus, qui Africam regebat, rebellavit;
atque cum exercitu veniens, eum regno vitaque
privavit, remque publicam Romanam Eraclius, ejus
filius, regendam suscepit.
Defuncto autem Marciano, qui ecclesiam Gradensem
rexerat annos tres, dies quinque, successit Candidianus.
(c. 49.) His diebus defuncto Heraclio, qui viginti
et quinque annos gubernarat imperium, Eraclonas,
ejus filius, cum matre Martina regni jura
suscepit, rexitque imperium duobus annis. Quo vita
decedente, successit in loco ejus Constantinus, germanus
ejusdem, alius filius Heraclii, in peravitque
mensibus sex.
(c. 33.) Rursum mense Novembris et Decembris
stella cometis apparuit. Candidiano patriarcha
quoque defuncto apud Gradus, qui ecclesiam Gradensem
rexerat annos quinque, ordinatur patriarcha
Epiphanius, qui fuerat primicerius notariorum, ab
episcopis qui erant sub Romanis; et ex illo tempore
coeperunt esse duo patriarche.
(c. 49.) Mortuo vero jam dicto Constantino filio
Heraclii, Constantinus ejusdem filius ad regni dignitatem
ascendit, tenuitque regnum annis octo et viginti.
(c. 50.) Circa haec tempora regis Persarum conjunx,
nomine Cesara, de Perside exiens, cum paucis
suis fidelibus privato habitu propter christiane fidei
amorem Constantinopolym venit. Quae ab imperatore
honorifice suscepta, post aliquos dies, ut desiderabat,
baptismum consecuta et ab augusta de
sacro fonte levata est. Quod vir ejus Persarum rex
audiens, legatos Constantinopolym ad augustum
direxit, quatenus eidem uxorem suam redderet. Qui
ad imperatorem venientes, verba regis Persarum
nunciant, qui suam requirebat reginam. Imperator
haec audiens, remque omnino ignorans, eis responsum
reddidit dicens: #De regina quam quaeritis fatemur
nos nihil scire; praeter quod ad nos hic aliqua
mulier privato habitu advenit.@# Legati vero responderunt
dicentes: | null | c0f75bd7-13bb-453d-9663-45cfaa6958a5 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
#Si placet, nostro conspectui velimus
hanc quam dicitis mulierem videre.@# Quae cum jussu
imperatoris advenisset, mox eam legati conspiciunt,
ad ejus vestigia provolvuntur, eique venerabiliter
quia eam suus vir requireret suggesserunt. Quibus
illa respondit: #Ite, renunciate regi vestro et domino,
quia nisi, sicut ego jam credidi, ita et ipse in Christum
crediderit, me jam ultra consortem thori habere non
poterit.@# Quid multa? Reversi legati ad patriam, universa
quae audierant suo regi renunciant; qui nihil
moratus cum sexaginta milibus viris Constantinopolym
pacifice ad imperatorem venit. A quo gratanter
et satis digne susceptus est. Qui cum universis
Christum dominum credens, pariter cum omnibus
suis sacri baptismatis unda perfusus est, et ab augusto
de fonte levatus, catholica fide confirmatus
est. Multisque muneribus ab augusto honoratus,
accepta sua conjuge, letus et gaudens ad suam patriam
repedavit.
Anno ab incarnatione Domini sexcentesimo secundo
Epiphanius patriarcha mortuus est, qui ecclesiam
Gradensem rexit annos 5 et menses 3. Huic
successit Cyprianus patriarcha.
(P. D. v. 6.) His diebus Constantinus augustus,
qui et Constans est appellatus, Ytaliam a Longobardorum
manibus eripere cupiens, Constantinopolym
egressus, per littora iter habens Athenas venit, indeque
mare transgressus, Tarentum applicuit; qui
tamen prius ad solitarium quemdam, qui propheciae
spiritum habere dicebatur, adiit, studiose ab eo
scissitans utrum gentem Longobardorum, quae in
Ytalia habitabat, superare et obtinere posset. Circa
hec namque tempora Cyprianus patriarcha hominem
exuit, qui Gradensem ecclesiam rexerat annos viginti
quinque, menses tres, dies viginti. Huic successit
Primogenitus, Romanae sedis subdiaconus regionarius.
Igitur cum servus Dei Constantino augusto
spacium unius noctis expetisset, ut pro hoc
ipso Dominum supplicaret, facto mane ita eidem
augusto respondit: #Gens Langobardorum superari
modo ab aliquo non potest; quia regina quaedam ex
alia provincia veniens basilicam beati Joannis baptistae
in Langobardorum finibus construxit. Et propter hoc
ipse beatus Joannes pro Langobardorum gente continuo
intercedit. Veniet autem tempus quando ipsius
oraculum habebitur despectui, et tunc gens ipsa peribit.@#
Quod nos ita factum esse probavimus, qui
ante Langobardorum perditionem eandem beati
Johannis basilicam, que utique in loco qui Modicia
dicitur est constituta, per viles personas ordinari
conspeximus, ita ut indignis et adulteris non pro
vitae merito, sed datione praemiorum, isdem locus
largiretur.
(PAUL. D. v, 7.) Igitur, ut diximus, Constantinus
augustus cum Tarentum venisset, egressus exinde
Beneventiorum fines invasit, omnesque pene per
quas gens venerat Langobardorum civitates cepit.
Luceriam quoque, opulentam Apulie civitatem,
expugnatam fortius invadens diruit et ad solum usque
prostravit. Arentiam sane, propter munitissimam loci
positionem, capere minime potuit. Deinde cum omni
suo exercitu Beneventum circundedit, et eam vehementer
expugnare cepit. Ubi tunc Romald Grimualdi
filius adhuc juvenculus ducatum tenebat. Qui statim
ut imperatoris adventum cognovit, nutricium suum
nomine Sensualdum ad patrem Grimaldum transportandum
direxit, obsecrans ut quantocius veniret, filioque
suo ac Beneventanis, quos ipse notriverat, potenter
succurreret. Quod Grimoald rex audiens, statim cum
exercitu, filio laturus auxilium, Beneventum pergere
cepit. Quem plures ex Langobardis itinere relinquentes,
ad propria remearunt, dicentes quia expoliasset
palatium, et jam non reversurus repeteret
Beneventum. Interim imperatoris exercitus Beneventum
diversis machinis vehementer expugnabat.
Econtra Romald cum Langobardis fortiter resistebat.
Qui quamvis cum tanta multitudine congredi manu ad
manum propter paucitatem exercitus non auderet,
frequenter tamen cum expeditis juvenibus hostium
castra irrumpens, magnas eisdem inferebat undique
clades. Cumque Grimoald ejus pater jamque properaret,
eumdem nutricium ejus, de quo premisimus,
ad filium misit, qui ei suum adventum nunciaret.
Qui cum prope Beneventum venisset, a Grecis
captus, imperatori delatus est; qui ab eo unde adveniret
requirens, ille se a Grimoaldo rege venire
dixit, eundemque regem citius adventare nunciavit.
Statimque imperator exterritus, consilium cum suis
iniit, quatinus cum Romaldo pacisceretur, ut Neapolim
posset reverti.
(c. 8.) Acceptaque obside Romaldi sorore, cui
nomen Gisa fuit, cum eodem pacem fecit, ejus vero
nutritium Sesualdum ad muros duci praecepit, mortem
ei minatus si aliquid Romaldo aut civibus de
Grimoaldi adventu nunciaret, sed potius asseveraret
eumdem venire minime posse. Quod ille ita se facturum,
ut ei | null | 20fc4cc0-a056-4a30-b6ba-2e52a6a6e4e2 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
praecipiebat, promisit; sed cum prope muros
advenisset, velle se Romaldum videre dixit. Qui,
cum Romoald citius venisset, sic ad eum locutus est: #Constans esto, domine Romoald, et habens fiduciam
noli turbari, quia tuus genitor citius tibi auxilium
praebiturus aderit. Nam scias eum hac nocte juxta
Sangrum fluvium cum valido exercitu manere; tantum
obsecro ut misericordiam exhibeas cum mea
uxore et filiis, quia gens ista perfida me vivere non
sinebit.@#
Cumque hoc dixisset, jussu imperatoris caput
ejus abscisum atque cum belli machina quam petrariam
vocant in urbem projectum est. Quod caput
Romoald sibi deferri jussit et lacrimans osculatus
est dignoque in loculo tumulari praecepit.
(c. 9.) Metuens igitur imperator subitum Grimoaldi
regis adventum, dimissa Beneventi obsidione,
Neapolym proficiscitur. Cujus tamen exercitum Mitola
Capuanus comes juxta fluenta Caloris fluminis in loco
qui usque hodie Pugna dicitur vehementer adtrivit.
(c. 10.) Posquam vero imperator Neapolym pervenit,
unus ex ejus optimatibus, cui nomen Saburrus
erat, ab augusto, ut fertur, viginti milia militum
expetiit, seque cum Romoaldo pugnaturum victoremque
spopondit. Qui cum accepto exercitu, ad
locum, cui Fornitus nomen est, advenisset ibique
castra posuisset, Grimoald, qui jam Beneventum
advenerat, haec audiens, contra eum proficisci voluit.
Cui filius Romald: #Non est opus,@# inquit, #sed
tantum partem nobis de exercitu vestro tribuite; ego
Deo favente cum eo pugnabo, et cum vicero, major
utique gloria vestrae potentiae adscribetur.@# Factumque
est; et accepta aliqua parte de patris exercitu, pariterque
cum suis hominibus contra Saburrum proficiscitur;
qui, priusquam bellum cum eo iniret, a
quatuor partibus tubas insonare praecepit, moxque
super eos audacter irrupit. Cumque utraeque acies
forti intentione pugnarent, tunc unus de regis exercitu
nomine Amalongus, qui regium contum ferre
erat solitus, quendam Greculum eodem conto utrisque
manibus fortiter percutiens, de sella super qua
equitabat substulit, eumque inter aera super caput
suum levavit. Quod cernens Grecorum exercitus,
immenso pavore perterritus in fugam convertitur,
ultimaque pernicie cesus sibi fugiens, Romaldo
et Langobardis victoriam peperit. Ita Saburrus, qui
se imperatori suo victoriae tropheum de Langobardis
promiserat patrare, ad eum cum paucis remeans
ignominiam deportavit. Romald vero, patrata
de inimicis victoria, Beneventum triumphans
reversus est, patrique gaudium et cunctis securitatem
convexit.
(c. 14.) At vero Constans augustus, cum nihil se
contra Langobardos gessisse conspiceret, omnes sevicie
sue minas contra suos, hoc est Romanos, retorsit:
nam egressus Neapolym, Romam perexit.
Cui sexto ab Urbe miliario Vitalianus papa cum sacerdotibus
et Romano populo occurrit. Qui augustus
cum ad beati Petri limina pervenisset, obtulit
ibi palium auro textum, et manens apud Romam
duodecim diebus, omnia quae fuerant antiquitus
constituta ex aere in ornamentum civitatis deposuit,
in tantum ut etiam basilicam beatae Mariae, quae aliquando
Pantheum vocabatur, et conditum fuerat
in honorem omnium deorum, et ibi per concessionem
superiorum principum locus erat omnium martyrum,
discoperiret, tegulasque aereas exinde auferet,
eosque simul cum aliis omnibus ornamentis Constantinopolym
transmitteret. Deinde reversus imperator
Neapolym itinere terreno, perexit civitatem Regium,
Ingressusque Siciliam per indictionem septimam, habitavit
in Syracusa, et tales afflictiones imposuit
populo seu habitatoribus vel possessoribus Calabriae,
Siciliae, Africae atque Sardiniae, quales antea nunquam
auditae sunt, ita ut etiam uxores a maritis,
vel filii a parentibus separarentur. Sed et alia multa
et inaudita harum regionum populi perpessi sunt, ita
ut alicui spes vite non remaneret. Nam et vasa sacrata
vel cymilia sanctarum Dei ecclesiarum imperiali jussu
et Graecorum avaritia sublata sunt. Mansit autem
imperator in Sicilia ab indictione septima usque in
duodecimam; sed tandem tantarum iniquitatum penas
luit, atque dum se in balneo lavaret, a suis extinctus
est.
(c. 12) Interfecto igitur apud Syracusas Constante
imperatore, Mezetius in Sicilia regnum arripuit, sed
absque orientalis exercitus voluntate. Contra quem
Ytaliae milites alii per Hystriam, alii per partes Campaniae,
alii vero a partibus Africae et Sardiniae venientes
in Syracusas, eum vita privarunt, multique
ex judicibus ejus detruncati, Constantinopolym perducti
sunt, cum quibus pariter et falsi imperatoris
caput est deportatum.
(c. 13.) Haec audiens gens Sarracenorum, quae
jam Alexandriam | null | a018f023-4ffc-4d92-8dad-8ebe426ab974 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
et Egyptum pervaserat, subito
cum multis navibus venientes, Siciliam invadunt,
Syracusas ingrediuntur, multamque stragem faciunt
populorum, vix paucis evadentibus, qui per munitissima
castra et juga confugerunt montium, auferentes
quoque predam nimiam et omne illud quod Constans
augustus a Roma abstulerat ornatum in aere et
diversis speciebus; sicque Alexandriam reversi
sunt.
Anno autem ab incarnatione Domini sexcentesimo
quadragesimo septimo Primogenitus patriarcha ex
hac luce migravit, qui ecclesiam Gradensem gubernavit
annos 20, menses 3, dies 7. Huic successit
Maximus; cujus tempore Maurus Altinensis episcopus,
non ferens Langobardorum insaniam, Severini
papae auctoritate ad Torcellensem insulam venit,
ibique suam sedem corroborare et pro futuro manere
decrevit. Qui Altinensem ecclesiam gubernavit
annos 4, et mortuus est. Huic successit Julianus
episcopus.
(PAUL. D. V, 30) Igitur extincto, ut diximus, punitoque
qui ei successerat Mezenzio tyranno, Romanorum
regnum Constantinus, Constantii augusti filius,
suscepit regendum. Sarraceni Siciliam invadunt,
et praeda nimia secum ablata, mox Alexandriam
redeunt. (ID. VI, 4.) Agatho papa, ex rogatu
Constantini, Heraclii et Tyberii, principum piissimorum,
misit in regiam urbem legatos suos, in quibus
erat Joannes Romanae ecclesiae tunc diaconus, non
longe post episcopus, pro adunatione facienda
sanctarum Dei ecclesiarum. (BEDA #De sex aetat. mundi.@# )
Qui benignissime suscepti a reverendissimo fidei
catholicae defensore Constantine, jussi sunt, remissis
disputationibus philosophicis, pacifico colloquio
de fide vera perquirere. Datis igitur eis de bibliotheca
Constantinopolitana cunctis antiquorum patrum,
quos petebant, libellis, affuerunt autem et
episcopi 150, praesidente Gregorio patriarcha regiae
urbis, et Antiochiae Machario; et convicti sunt qui
unam voluntatem et operationem astruebant in
Christo, falsasse patrum catholicorum dicta per
plurima. Finito autem conflictu, Gregorius correptus
est, Macharius vero cum suis sequacibus simul
et precessoribus Cyro, Sergio, Honorio, Pyrrho,
Paulo et Petro anathematizatus, et in locum ejus
Theophanius de Sicilia Antiochiae episcopus factus,
tantaque gratia legatos catholicae pacis comitata
est, ut Johannes Portuensis episcopus, unus ex ipsis,
dominica octavarum pascae missas publicas in ecclesia
sanctae Sophiae coram principe et patriarcha
latine celebraret. Hec est sexta synodus universalis,
Constantinopoly celebrata et Greco sermone scripta,
temporibus papae Agathonis, exequente ac residente
piissimo principe Constantino intra palacium suum,
simulque legatis apostolicae sedis et episcopis 150
residentibus. Prima enim universalis in Nicea congregata
contra Arium 318 patrum, temporibus
Julii papae sub Constantino principe; secunda in
Constantinopoly 150 patrum contra Macedonium et
Eudoxium, temporibus Damasi pape et Gratiani
principis, quando Nectarius eidem urbi est ordinatus
episcopus; tertia in Epheso 200 patrum contra
Nestorium Augustae urbis episcopum, sub Theodosio
Magno principe et papa Celestino; quarta in Calcedone
patrum 630, sub Leone papa temporibus Marciani
principis, contra Euthicen nephandissimum
praesulem monachorum; quinta item in Constantinopoly,
temporibus Vigilii papae sub Justiniano principe,
contra Theodorum et omnes hereticos; sexta
haec de qua in praesenti diximus. Sancta et perpetua
virgo Christi Edildruda, filia Anne regis Anglorum,
et primo alteri viro permagnifico, et post Hecfrido
regi conjux data, postquam 12 annos thorum
incorrupta servavit maritalem, post reginam, sumpto
velamine sacro, virgo sanctimonialis efficitur.
Nec mora, etiam virginum mater et nutrix pia sanctarum,
accepto in construendum monasterium loco,
quem Eilge vocant. Cujus merita vivacia testatur
etiam mortua caro, quae et post 16 annos sepulturae
cum veste qua involuta est incorrupta reperitur.
Mortuo quoque Maximo hac tempestate, qui ecclesiam
Gradensem gubernavit annos 20, huic successit
Stephanus patriarcha. (P. D. V, 17.) Circa hec
tempora Lupus dux Forjulanus in Gradus insula cum
equestri exercitu per strata quae antiquitus per mare
facta fuerant introivit, et, depredata ipsa civitate,
Aquilegiensis ecclesiae thesauros exinde auferens
portavit.
(VI, 12.) Inter haec Constantinus imperator apud
Constantinopolym moritur, et ejus filius minor Justinianus
Romanorum regnum suscepit, cujus per
annos 10 gubernacula tenuit. Hic Africam a Saracenis
abstulit, et cum eisdem pacem terra marique
fecit. Hic Sergium pontificem, quia in erroris illius
synodo, quam Constantinopoly fecerat, favere et
subscribere noluit, misso Zacharia prothospatario
suo, jussit Constantinopolym deportari. Sed militia
Ravennae vicinarumque partium jussa principis nephanda
contemnens, eumdem Zachariam cum contumeliis
ab urbe | null | 07a38cea-d054-48af-af8e-f9aa0195d06a | latin_170m_raw | null | None | None | None |
Roma et injuriis pepulit. Justinianus
ob culpam perfidiae regni gloria privatus exul in
Pontum secedit. Anno ab incarnatione Domini
sexcentesimo septuagesimo secundo Stephanus patriarcha
ex hac luce migravit, qui ecclesiam Gradensem
rexit annis quinque. Huic Agathon.
(c. 13.) Contra hunc suprascriptum Justinianum
Leo augustalem dignitatem arripiens, eum regno
privavit. Regnumque Romanorum tribus annis regens,
Justinianum exulem in Ponto servavit.
Rusumque Tiberius contra hunc Leonem insurgens,
regnum ejus invasit, eumque toto quo ipse
regnavit tempore in eadem civitate in custodia
tenuit.
(c. 31.) At vero Justinianus, qui ammisso principatu
in Ponto exulabat, auxilio Terebelli Vulgarum regis, regnum
rursus recipiens, eos qui se expulerant patricios
occidit. Leonem quoque et Tyberium, qui locum ejus
usurpaverant, cepit, et in medio circo coram omni
populo jugulari fecit; Gallicium vero patriarcham
Constantinopolytanum, erutis oculis, Romam misit,
Cyrumque abbatem, qui eum in Ponto exulem
aluerat, episcopum in locum Gallicii constituit. Hoc
Constantinum papam ad se venire jubens, honorifice
suscepit ac remisit, quem prostratus in terra pro
suis peccatis intercedere rogans, cuncta ejus ecclesiae
privilegia renovavit. Qui cum exercitum in Ponto
mitteret ad comprehendendum Philippicum, quem
ibi relegaverat, multum cum eisdem venerabilis papa
prohibuit ne hoc facere deberent; sed tamen inhibere
non potuit. (c. 32.) Conversus omnis exercitus
ad partes Philippici, fecit eum ibidem imperatorem.
Reversusque cum eo ad Constantinopolym, pugnavit
contra Justinianum ad duodecimum ab urbe
miliarium. Evicto atque occiso Justiniano, regnum
suscepit Philippicus.
Hoc quoque tempore mortuo Agathone patriarcha,
qui ecclesiam Gradensem rexerat annos 10, huic
successit Christophorus. Circa haec tempora Julianus
Altinensis episcopus mortuus est, qui ecclesiam
rexerat annos quadraginta octo. Huic successit Deusdedi
episcopus, qui sanctae genitricis ecclesiam devotissime
componere variisque marmoribus condecorare
perfecerat.
(P. D. VI, 34) At vero Philippicus, qui et Bardanis
dictus, postquam imperiali dignitate confirmatus
est, Cyrum, de quo dixeramus, de pontificatu
ejectum ad gubernandum monasterium suum Pontum
redire precepit. Hic Philippicus Constantino
papae litteras pravi dogmatis direxit; quas ille cum
apostolice sedis concilio respuit. Et hujus rei causa
fecit picturas in porticu sancti Petri, quae gesta sex
sanctarum synodorum universalium retinent. Nam
hujusmodi picturas, cum haberentur in urbe regia,
Philippicus jusserat auferri. Statuit populus Romanus
ne heretici imperatoris nomen aut cartas aut
figuram solidis susciperent. Unde nec ejus effigies
in ecclesia introducta est, nec nomen ad missarum
solemnia prolatum.
Hic cum annum unum et sex menses regnum gessisset,
contra Anastasius, qui et Artemius dictus
est, insurgens, eum extra regnum expulit oculisque
privavit, nec tamen occidit. Hic Anastasius litteras
Constantino papae Romam per Scolasticum, patricium
et exarcum Ytaliae, direxit, quibus se fauctorem
catholicae fidei et sancti sexti concilii predicatorem
se esse declaravit.
Igitur dum apud eandem provintiam populorum
multitudine permanerent, tribunis tantummodo maluerunt
subesse. Unde factum est quo, spatio centum
quinquaginta annorum, unoquoque anno ad
hujus officii fastigium sublimabant, qui illorum causas
examinis censura experiri satagerent. Et quoniam
omnino patrios fines dolebant a barbaris possideri,
maxima inter utrasque partes jurgia versabantur,
ita ut inter se vicissim molestias et depopulationes
conferre decertarent. Temporibus nempe
imperatoris Anastasii et Liuprandi Langobardorum
regis (713-716) omnes Venetici una cum patriarcha
et episcopis convenientes, communi consilio determinaverunt,
quod dehinc honorabilius esset sub ducibus
quam sub tribunis manere. Cumque diu pertractarent
quem illorum ad hanc dignitatem proveherent,
tandem invenerunt peritissimum et illustrem
virum Paulitionem nomine; cui jusjurandi fidem
dantes, eum apud Eraclianam civitatem ducem constituerunt.
Qui tantae fuerat temperantiae, ut aequo
moderamine suos dijudicaret. Cum Liuprando vero
rege inconvulsae pacis vinculum confirmavit; apud
quem pacti statuta, quae nunc inter Veneticorum et
Langobardorum populum manent, impetravit. Fines
etiam Civitatis novae, quae actenus a Veneticis possidentur,
iste cum eodem rege instituit, id est a
Plave majore, secundum quod designata loca
discernuntur, usque in Plavisellam.
Anno incarnationis Domini 717 Christoforus
patriarcha ex hac luce migravit. Huic successit Donatus.
Circa haec tempora Deusdedi Torcellensis episcopus,
qui ecclesiam rexerat annis 24, ex hac luce migravit;
cui successit Honoratus episcopus.
(c. 36.) Theodosius anno 1. Hic electus est, imperatorem
Anastasium | null | ab0f5031-8f0b-4353-b63c-aea475a601b9 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
apud Niceam gravi praelio
vicit, datoque sibi sacramento, clericum fieri ac
presbiterum fecit ordinari. Ipse vero ut regnum accepit,
cum esset catholicus, mox in regia urbe ymaginem
illam venerandam, in qua sanctae sex synodus
erat depicta, et a Philippico fuerat dejecta, pristino
in loco erexit. Tyberis fluvius alveum suum egressus,
multa Romanae fecit exitia civitati, ita ut in Via
lata ad unam et semis staturam excresceret, atque
a porta sancti Petri usque ad pontem Molvium aque
descendentes conjungerent. Mansit autem diebus
septem, donec agentibus letanias crebris vicibus decimum
diem revertit. (BEDA #De sex aetat. mundi.@# )
His temporibus multi Anglorum gentes, nobiles et
ignobiles, viri et feminae, duces et privati, divini
amoris instinctu, de Britania Romam venire consueverant.
Inter quos etiam reverendissimus abbas
Ceolfridus annos natus 74, cum esset presbiter annis
quadraginta septem, abbas autem annis 35, ubi Lingonas
pervenit, ibi defunctus, atque in ecclesia
beatorum geminorum martyrum sepultus est. Qui
inter alia donaria quae afferre disposuerat, misit ecclesiae
sancti Petri pandente a beato Hieronimo in
Latinum ex Hebreo vel Greco fonte translatum.
Eodem tempore mortuo Honorato episcopo, qui
Altinensem ecclesiam rexerat annis 7, Vitalis ad
regendam suscepit ecclesiam. (P. D. VI, 47.) Leo
annis 8. Sarraceni cum immenso exercitu Constantinopolym
venientes triennio civitatem obsident,
donec, civibus multa instantia ad Deum clamantibus,
plurimi eorum fame, frigore, pestilentia perirent, ac
si pertaesi obsidionis abscederent. Qui in die regressi,
Vulgarorum gentem, quae est supra Danubium,
bello agrediuntur, et ab hac quoque victi refugiunt,
ac naves repetunt suas; quibus, cum altum
peterent, ingruente subita tempestate, plurimi etiam,
mersis sive confractis per littora navibus, sunt necati.
(c. 48.)
Liuprandus audiens quod Saraceni, depopulata
Sardinia, etiam loca fedarent illa ubi ossa
sancti Augustini episcopi propter vastationem barbarorum
olim translata et honorifice fuerant condita,
misit, et dato magno precio accepit, et transtulit
ea in Ticino, ibique cum debito tanto patri
honore recondidit.
Anno ab incarnatione Domini 727, mortuo Paulitione
duce apud Civitatem novam, qui ducavit annis
20, mensibus 6, successit Marcellus dux. Eo quoque
tempore Leo imperator migravit a saeculo; cui successerat
Constantinus.
Circa haec tempora Donatus patriarcha ex hac
luce migravit, qui ecclesiam Gradensem rexit
annis 7. Huic successit Antoninus patriarcha.
Eodem quoque tempore praelibato Marcello duce
mortuo, qui apud Civitatem novam Veneciae ducatum
annis 12 et diebus 20 gubernaverat; cui successit
Ursus dux, qui etiam in eadem civitate
saepedictum ducatum rexerat annis 11 et mensibus
5. Unde postmodum Venetici illum acri livore
interimentes, quinque annorum spatio magistris militum
tantummodo subditi manere voluerunt. Primus
quorum nomine Leo dicebatur, cujus potestas
super eosdem fuit anno 1. Deinde secundus illorum
nominabatur Felix cognomento Cornicula, qui similiter
illos unius anni spatio rexerat. Exinde tercius
magister militum vocitabatur Deusdedi, filius
saepedicti Ursonis interfecti ducis, qui etiam unius
anni spatio illius potestatis fuerat. Postmodum
quartus ex iis habebatur Jubianus nomine Ypatus,
qui ejusdem honoris unius anni similiter spatio
possessor fuerat. Cujus quoque diebus ( #an.@# 729)
exarchus Ravennae primas Venetiam veniens, nimiumque
Veneticos postulans, quatenus propriam
urbem, quam Ildebrandus nepos Liubrandi regis et
Paradeus Vicentinus dux captam habuerant, tueri
atque defendere eorum auxiliis potuisset. Cujus Venetici
faventes petitioni, navali cum exercitu praelibatam
Ravennam ad urbem properantes, unus illorum,
Ildebrandus scilicet, vivus ab eis captus est;
alter vero qui dicebatur Paradeus, occisus dimicando
occubuerat. Atque hujusmodi exarcho praelibato
primati urbs decenter est restituta. Ob quam
rem Gregorius quoque apostolicus urbis Romae tota
aviditate saepedictae urbi subveniendo, propriam
epistolam quae inferius legitur Antonino Gradensi
patriarchae miserat, ut Veneticos amabili obsecratione
inlicere deberet, ad eandem defendendam urbem
venirent: #Dilectissimo fratri Antonino Gregorius.
Quia peccato faciente Ravenantium civitas, qui
caput erat omnium, ab nec dicenda gente Longobardorum
capta est, et filius noster eximius domnus
exarchus apud Venecias, ut cognovimus, moratur, debeat
tua fraterna sanctitas ei adaerere, et cum eo
nostra vice pariter decertare, ut ad pristinum statum
sanctae rei publicae et imperiali servicio dominorum
filiorumque nostrorum Leonis et Constantini, magnorum
imperatorum, ipsa revocetur Ravenantium | null | 4de06ad6-b0d9-4284-b338-77a5f9133d81 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
civitas,
ut zelo et amore sanctae fidei nostrae in statu rei
publicae et imperiali servicio firmi persistere Domino
quo cooperante valeamus. Deus te incolumem custodiat,
dilectissime frater.@#
His praelibatis, post decessum praedictorum quatuor
militum magistrorum quintus ejusdem praefecturae
ordinatur, qui Johannes Fabriacus vocabatur,
cujus simili modo ut aliis, principatus unius anni
spatio manserat, ipsiusque etiam a Veneticis oculi
avulsi sunt.
His quoque temporibus Antoninus Gradensis patriarcha
a praesenti luce migraverat; cujus regimen
annorum 22 et mensium 10, insuper et dierum 20
fuerat. Hisdem etiam diebus Forjulensis ecclesia a
Sereno praesule regebatur, qui, nullius justitiae expertus,
sibi, usurpationis causa, regia potestate ab
apostolica sede pallium primus tantummodo acquisivit,
ac hujusmodi epistolam a Gregorio antistite
Romano accepisse dinoscitur:
#Tanto munere quis ditatur, quantum in sublimitate
positus de se ex mandato domini Redemptoris humiliter
sentit. Etenim pastoralis dignitas singulariter ex
humilitate ornatur; spernendum quippe apostolica
lectio arguit elatos; et si accepisti, quid gloriaris,
quasi si non acceperis. Nam dum ad cumulum tui honoris
precibus eximii filii nostri regis flexi, plurimum
etiam pro rectitudine fidei quam te tuamque ecclesiam
tenere et amplectere cognovimus provocati, pallium
tibi direximus, interdicentes et inter cetera, ne unquam
aliena jura invaderes, aut temeritatis ausu usurpares
jurisdictionem cujusquam, sed in his esses contentus
quae usque actenus possedisti. Nunc vero, ut
cognovimus, Gradensis praesulis niteris pervadere
jura, atque ex his quae possedit nunc usque usurpare.
Ne ergo in quodam existas temerator, ex apostolica
auctoritate praecipimus ne ullo modo terminos excedas
ad eum possessos, sed solum sufficiat in his quae
modo usque possedisti; nec amplius quam in finibus
procul dubio gentis Langobardorum existentibus gressum
tendere praesummas, ut non injuste suscepisse
gratiam collatam pallii ex praesumptione ostendas;
et inde apostolici vigore concilii, si inobediens fueris,
reprobatus multum et indignus judiceris.@#
Eodem etiam tempore Emilianus patriarcha, qui
Gradensem ecclesiam annis 8 et diebus 5 gubernaverat,
in pace vitam finivit. Cui deinde Vitalianus
in eadem successerat sede.
His quoque temporibus praelibatus Vitalis, qui
Altinensem annis 9 et mensibus 6 ecclesiam rexerat,
ab hac luce subtractus est. Severinus postmodum
vitae cujus adsecutor in eadem fuerat dignitate
ordinatus. Eisdem etiam diebus Venetici magistrorum
militum praelibatae praefecturae dignitatem abominantes,
rursus ut quondam ducem, videlicet Deusdedem,
saepedicti Ursonis Ypati filium, in Metamucense
insula sibi crearunt. Cujus regimen extitit
spatio annorum 13. Ipse quoque post haec cum decoris
et honestatis gratia castrum quod Brundulus
dicitur non eo loco in quo nunc situm videtur, sed
ultra praesentem ripam fluminis condere voluit, et
illic a quodam infideli, Galla nomine, ejus avulsi sunt
oculi, ipsiusque ducatum auferens possessorque ejus
unius anni spatio fuerat. Super quem deinde Venetici
irruentes, unaque conspirantes voluntate, oculos similiter
illius eruerunt. Loco cujus Dominicum cognomento
Monegarium, Metamaucensem, ducem sibi focerunt.
Et ut mos vulgi est, qui nunquam in praeposita
voluntate persistens, sed quandam superstitiosa
stultitia alias atque alias adinventiones excogitans,
primo illius ducati anno tribunos duos, qui sub ducali
decretu consisterent, sibi praeposuerunt. Quod
etiam per singulos annos praenominati ducis vitae
facere conati sunt. Deinde praefati Venetici facta
conspiratione ejusdem Dominici ducis oculos evellerunt.
Fueruntque anni ducatus illius numero 8.
Post dicessum cujus omnis Veneticorum
frequentia simul collecta, quendam civem Haeraclianae
civitatis Mauricium nomine, peritissimum
saeculari studio, ducatus honore apud Metamaucensem
insulam sublimavit. Qui dum sapienter et honorifice
Veneticorum causam in omnibus tractaret,
undecimo sui ducatus anno apud Olivolensem
insulam apostolica auctoritate novum episcopatum
fore decrevit. In quo quendam clericum, Obelliebatum
nomine, episcopum ordinavit. Dehinc cum triginta
et uno anno ducatus dignitatem gubernaret,
jam effectus senex, populo interpellante, Johannem
suum filium honoris sui habere consortem complacuit.
Duobus postmodum annis cum sobole extitit
et sic ultimum in pace finivit diem.
Preterea cum essent anni ab incarnatione Domini
octingenti viginti tres, Johannes, Mauricii
antedicti filius, honoris fastigium apud eandem insulam
adorsus est gubernare, quem neque scripto
neque relatione experti sumus suae patriae commoda
bene tractasse. Extitit quidem sibi filius Mauricius
nomine, cui octavo decimo anno sui ducatus
ejusdem dignitatis societatem concessit. Temporibus
quorum apud Veneciam adeo excrevit mare, ut
omnes insulas ultra modum cooperiret. Circa haec
siquidem tempora Constantini augusti oculi a quibusdam
suis | null | 7ddbc0f3-5db0-4035-91c9-1846100fb1c0 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
militibus evulsi sunt, et Herenis augusta
imperium cepit gubernare ( #an.@# 797).
Mortuo vero Obeliebato episcopo, qui Olivolensem
episcopatum rexerat annis 23, Christoforus extitit
ei successor. Anno vero vigesimo tercio ducatus
predicti Johannis, comperta occasione suum filium
Mauricium navali exercitu ad Gradensem urbem, ut
domnum Johannem sanctissimum patriarcham interficeret,
destinavit. Ubi illuc pervenit, paternis jussionibus
obtemperare studens, eundem sanctissimum
virum crudeliter interfecit. Cujus mors maximum
dolorem suis reliquit civibus, quoniam insons
fuerat interemptus. Gubernavit autem predictus Dei
vir Gradensem ecclesiam annis 36, sepultusque fuit
in sancti Marci capella post sanctorum martyrum
mausolea. Quem successit Fortunatus ad regendam
ecclesiam.
Eodem quoque tempore domnus Carolus Francorum
rex Romam adiit ( #an. 800, Dec.@# 25), ibique ab
apostolico coronatus et unctus est in imperatore.
Mortua est namque Herenis augusta, quae rexerat
inperium annis 8, et Nicyforus imperiale fastigium
adeptus est. Quem quidam tirrannus, Turchis nomine,
magna expedicione stipatus, conatus est ad
praelium provocare. Sed augustus cum sui imperii
pene omnia loca contra tyrrannum tueretur, tantummodo
solum Tarsaticum destruere potuit. Postmodum
vero predictus tirrannus paenitens quod contra
imperiale numen aliquod nefas peregisset, devotus
et cernuus suam adinvenit gratiam.
Prelibatus siquidem Fortunatus patriarcha acriter
dolens interfectionem sui decessoris et parentis,
insidias adversus Mauricium et Johannem duces
composuit, et relicta sede et urbe ad Italiam perexit
; quem etiam secutus est quidam tribunus
Obellierius nomine Metamaucensis, Felix tribunus,
Dimitrius, Marinianus seu Fuscarus Gregorii,
et nonnulli alii Veneticorum majores ( #an.@# 803). Ex
quibus solus patriarcha in Franciam ivit. Ceteri
vero remanserunt in quadam civitate non procul a
Venecia, nomine Tarvisio; ibique non diutius degentes,
consilio illorum ammoniti qui in Venetia
morabantur, Obellierium tribunum ducem elegerunt.
Quo Johannes et Mauricius duces comperto, attriti
timoratione, lapsi sunt. Alter illorum Franciam, id
est Mauricius, alter vero Mantuam adivit, ubi adeo
commorati sunt, ut neuter illorum Veneciam rediret,
sed illic diem clauserunt extremum. Christoforus
etiam Olivolensis episcopus, dum Obelierii ducis
adventum non auderet prestolari, cum predictis
ducibus fuga lapsus est. Tunc hisdem Obelierius
audacter Veneciam intravit; qui cum devote et honorifice
a populo susceptus esset, suum fratrem,
videlicet Beatum nomine, dignitatis fecit sibi socium.
Hac etiam tempestate Civitas nova, quae vocatur
Eracliana, a Veneticis destructa est. Deinde predicti
duces navalem exercitum ad Dalmaciarum provinciam
depopulandam destinaverunt. Olyvolensis namque
sedes, quae proprio pastore vacua videbatur,
Johanni diacono electo a plebe fuerat adtributa.
Post aliquod vero tempus Fortunatus patriarcha
cum Christoforo episcopo de Francia repedavit. Quibus
cum fas non esset Veneciam penetrare, in sancti
Cipriani ecclesia, plebe scilicet Altinatis episcopii
quae scita est apud Mistrinam, ospitati et aliquamdiu
commorati sunt. Verum postquam domnus
Fortunatus Christofori episcopi sedem a Johanne
diacono injuste usurpatam didicit, prorsus doluit, et
tractare studiosissime cepit qualiter sibi faveret, ut
eum ad propriam sedem restituere posset. Johannes
si quidem praedictus diaconus quadam die cum incautus
iret, a Fortunato patriarcha captus et diu
detentus est. Sed ut excogitaret quid de illo agere
deberet, nocte fuga lapsus evasit, et instanter Obelierium
ducem adivit. Cui cum ea que passus a Fortunato
fuerat ordine recitaret, pocius ducis animum
adversus eundem patriarcham in odium quam antea
esset excitavit. Tamen consulente patriarcha, Christoforus
sedem suam tandem recepit, Johannes
vero diaconus reversus est ad propriam domum.
Igitur Fortunatus patriarcha cum per aliquanta temporum
spacia exul a propria sede maneret, Gradensem
disposuit reciprocare urbem. Et quia valde Nicetae
patricii adventum prestolari formidabat, qui
tunc missus ab imperatore cum exercitu in partes
Dalmaciarum atque Veneciarum veniebat, relicta
sede et propria urbe, iterum Franciam petiit ( #an.@#
806). Johannes vero diaconus, qui electus fuerat in
episcopatu Olyvolensi, ordinatus est patriarcha.
Obelierius siquidem dux per Nicetam patricium spatharii
honorem suscepit. Beatus vero, frater
ejus, cum predicto Niceta Constantinopolim ivit, secumque
deferens Veneticorum obsides et Christoforum
episcopum et Felicem tribunum ( #an.@# 807). Quos
augustus exilio dampnavit. Gubernavit autem predictus
Christoforus Olivolensem ecclesiam annis 12.
Quem successit Christoforus presbyter, qui sancti
Moysi ecclesiae estitit plebanus. Eodem quoque tempore
civitas Eracliana a Veneticis iterum devastata
et igne combusta est.
Tunc Beatus dux, | null | c38fa9c5-4af9-4d70-a204-487fac5d7906 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
qui cum Niceta patricio Constantinopolim
ivit, in Veneciam reversus, ab imperatore
honore ypati condecoratus est. Deinde
Obelierius et Beatus duces Valentinum, tercium
illorum fratrem, in dignitate sui ducatus habere
consortem voluerunt.
Interea foedus quod Veneticorum populus olym
cum Italico rege habebat, illo tempore ( #an.@# 810),
Pipino agente rege, disruptum est, et hisdem rex
ingentem exercitum Langobardorum ad Veneticorum
provinciam capiendam promovit. Qui cum
magna difficultate portus qui dividunt insularum
littora pertransisset, tandem ad quendam locum qui
Albiola vocatur pervenit, nulla - ratione inantea
pertendere gressum valuit. Ibique duces stipati magna
Veneticorum expedicione eundem regem audacter
aggressi sunt, et divinitus datum est Veneticis
de inimicis triumphum; sicque predictus rex confusus
recessit. Igitur anno incarnacionis redemptoris
nostri . . . Pipinus rex deposuit hominem ( #an. 810,
Jun.@# 24), et Constantinopolitani missi, qui tunc ad
eum legationis causa veniebant, mortuo ipso reversi
sunt. Johannes siquidem patriarcha, qui per 4 annorum
spacia Gradensem sedem vivente pastore
usurpavit, sinodali censura depositus est. Licet
injuste sedem invaderet, tamen ante sanctorum martyrum
Hermachorae et Fortunati, seu Hyllarii et Taciani
corpora, nec non et sancti Marci capellam,
marmoreis columnis et tabulis honorifice choros
componere studuit. In sanctae vero Dei genitricis
Mariae ecclesia supra altare ciborium peregit. Fortunatus
dehinc ad propriam sedem reversus est. Et
quia nulla ratione sui operis plenitudinem exarare
me posse existimo, partem quam corrumdam relatione
expertus sum stilo adnotare studui. Ecclesiarum
namque altaria Gradensis urbis, lamminis argenteis
condecoravit, et supra altaria martyrum argentea
templa composuit. Ecclesiam vero sanctae Agathe
martyris a fundamentis ipse edificare devotissime
fecit. Ubi martyrum quadraginta et duo corpora
in ejusdem ecclesiae cripta recondivit. Ceterum
vero quicquid in thesauris seu in ecclesiarum ornamentis
peregit, nemo nominatim exprimere potest.
Hac quidem tempestate nuntius Constantinopolitanus
nomine Ebersapius Venetiam adivit, et Veneticorum
consilio et virtute hoc peregit, ut utrique
duces et dignitatem et patriam amitterent. Unus, id
est Obelierius, Constantinopolim, alter vero Jateram
petiit; qui quinque annorum spacio Veneticorum
ducatum gubernaverunt.
Deinde cum essent anni ab incarnatione Domini
8. [813] apud Rivoaltensem insulam Venetici
communi decreto ducatus sedem habere maluerunt,
et ad hunc honorem quendam virum Agnellum
nomine; qui palatii hucusque manentis fuerat
fabricator, sublimarunt. Sub dignitate etiam cujus
duos tribunos per singulos annos fieri constituerunt.
Eodem quidem anno Michahel imperator cum ad
expugnandam Bulgarorum gentem aggressus esset,
in tantum inimicorum multitudinem perterritus fuit,
ut, proprio relicto exercitu, fugam Constantinopolim
arripuit. Et quia valde sibi ignominiosum hoc fecisse
videbatur, non palacium sed monasterium petiit.
Tunc Leo qui illius exercitus ductor et signifer erat,
pugnam patrare minime timuit, et Deo favente cum
triumpho urbem reversus est. Quem imperatorem
omnes fieri conlaudaverunt. Postmodum vero Constantinum,
suum filium, socium habere in hac dignitate
voluit.
Prelibatus siquidem Agnellus dux cum duos haberet
natos, unus illorum, id est Justinianus, Constantinopolim
destinavit; quem imperator honorifice
suspiciens, ipati honorem sibi largivit; alterum vero,
id est Joannes, ducem fieri promovit. Dehinc
autem non post longum tempus Justinianus imperatoris
ipatus Constantinopoli ad propria repedavit, dolensque
fratrem suum in honore fastigiatum, contempsit
adire palatium, sed in sancti Severi ecclesia una
cum sua conjuge hospitatus est. Pater namque ejus
non diu filii molestationem et abscentiam passus
fuit, quoniam valde illum diligebat. Interdixit honorem
Johanni, et expulso a patria, apud Jateram
civitatem exilio retrusus est. Tunc satisfacere per
omnia voluit Justiniano suo filio, non solum ipsum
sed etiam Agnellum suum nepotem, ejusdem Justiniani
natum, consortem sui fecit ducatus. Unde factum
est ut Johannes, qui apud Jateram exulabat,
fuga lapsus primum Sclaveniam, deinde ad Italiam
ad Bergami civitatem pervenit. Interea pater et frater
hoc audientes, miserunt nuncios imperatori Ludovico,
efflagitantes ut sibi redderet filium fuga
lapsum. Imperator vero libenter illorum precibus
obtemperans, reddidit sibi fugitivum; quem absque
mora Constantinopolim una cum uxore destinaverunt.
Eo quoque tempore Leo imperator apud Constantinopolim
interfectus ( #an.@# 820), qui imperii
principatum annis gubernaverat septem, et Michahel
imperium adeptus est. Agnellus vero predictus dux
legationis causa suum nepotem et aequivocum Constantinopolim
misit, ibique mortuus fuit. Fortunatus
quidem patriarcha cum non sedule in sua vellet | null | 4ab3de13-9954-4be4-81b7-05a8cfa92276 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
degere
sede, sed contra Veneticorum voluntatem sepissime
Franciam repetebat, et quia hoc amodo ducibus
displicebat, populerunt illum a sede, et in loco
ejus ordinaverunt Johannem, Sancti Servuli abbatem.
Circa haec tempora apud Olivolensem insulam
sancti Petri ecclesia edificari incepta est. Antedictus
quidem Fortunatus patriarcha propria sede amissa,
secundum quod diximus Franciam cum Grecorum
missis repetebat. Ibique aliquamdiu moratus, diem
finivit extremum ( #an.@# 824). Gubernavit autem Gradensem
ecclesiam per viginti et septem annorum
spacia. Eo quoque tempore quidam Veneticorum
conspirationem adversum duces facere conati sunt;
ex quibus duo prope sancti Gregorii ecclesiam suspensi
sunt, id est Johannes Tornaricus, et Bonus
Bradanisso. Johannes autem monetarius fuga lapsus
est ad Lotharium regem; tamen quidquid habuit et
domus et fortuna depopulata sunt. Interea Johannes
abbas qui electus in Gradensi pontificatu fuerat,
sua sponte relicta sede, sancti Yllarii ecclesiam petens,
una cum monachorum contubernio quod in
sancti Servoli monasterio degebat, monasterium ibi
deinceps ordinare decrevit et habere pro futuro.
Venerius deinde Gradensem adeptus est sedem,
qui sancti Mauri ecclesiae, quae suburbio scita est,
fabricator extitit.
Anno quidem incarnationis Domini octingentesimo
vigesimo secundo, mortuo Agnello duce, qui decem
et octo annis Veneticorum ducatum gubernavit,
ducatus dignitas in suo filio Justiniano remansit.
Hac etiam tempestate ( #an.@# 827). Michahel imperator
mittens exercitum ad Siciliam, Veneticorum
auxilium petiit, cui Justinianus dux quasdam bellicosas
naves transmittere studuit. Sed uterque exercitus
minime aliquod triumphum consequi valuit.
Eodem quoque tempore Johannes, Agnelli antedicti
ducis filius et Justiniani frater, qui exul apud Constantinopolim
extitit, ad Venetiam reversus est, et
favente sibi Justiniano fratre, dux effectus est. Iterum
imperatore efflagitante, exercitum ad Siciliam
preparaverunt; qui etiam reversus est absque triumpho.
Mortuo quidem Justiniano duce ( #an.@# 823), qui una
cum patre gubernavit ducatum annis decem et septem,
et post mortem patris unius anni spacio, dignitas
in suo fratre remansit. Fuerat namque pre
dictus Justinianus maximus ecclesiarum cultor;
sancti vero Zachariae et sancti Hyllarii monasteriorum
ipse extitit devotissimus fabricator. Ultimo vero
vitae suae anno sanctissimi Marci evangelistae corpus
de Alexandria a Veneticis allatum, recipere
promeruit. Qui tanti thesauri munus honorifice suscipiens,
in sui palatii angulo peragere fecit cappellam
ubi illud reconditum posset reservari, interim
ecclesia esset expleta, quam hisdem domnus inchoavit,
sed preventus morte, Johannes suus videlicet
frater ad finem perduxit.
Circa haec tempora missus Sclavorum de insula
Narrentis ad domnum Johannem ducem veniens,
ab eo baptizatus est, pacem cum eo instituens, licet
minime et perdurasset.
Interea Obelierius dux, qui apud Constantinopolim
exilio fuerat dampnatus, Veneciam reciprocavit, et
in Vigilia civitate apud Curidum sese retrusit.
Quo audito, Johannes dux ad eundem capiendum
promovit exercitum. Sed cum diu predictam civitatem
obsidione circumvallaret, tandem diviso exercitu
Metamaucenses ad predictum Obelierium confugium
fecerunt. Exercitus vero qui suo seniori fidem servabant,
Metamaucensem insulam expugnantes, prorsus
incenderunt. Tunc domnus Johannes dux iterum
preparavit exercitum; cum quo ipse veniens Vigiliam
civitatem expugnavit, et capto Obeliero decollare
eum jussit. Cujus caput ad Metamaucensem insulam
delatum, in sabbati sancti die juxta Sancti
Martini marginem suspensum est. Eo autem tempore
sancti Petri Olivolensis ecclesia, quae per novem annorum
spacia fuerat fabricata consecrationem recepit.
Anno vero nostri redemptoris ab incarnatione . . . . . .
Istrienses episcopi, qui consecrationis donum a Gradensi
patriarcha more solito recipiebant, Aquilegensi
metropolitano, Langobardorum regis virtute coacti,
sese subdiderunt. Interea quidam Veneticorum, id
est Carosus tribunus et Victor nonnullique alii, facta
conspiratione Johannem ducem a Venecia pepulerunt
et Carosus hanc usurpavit dignitatem. Tunc
domnus Johannes dux in Franciam ad Carolum
regem ivit; qui eum devote suscipiens, honorem et
solatium sibi impendere procuravit.
Sequenti vero anno Basilius tribunus et Johannes
Marturius et ceteri nobiliorum numero triginta, predicti
Johannis ducis fidelitate a patria exientes, in
sancti Martini ecclesia quae apud Mistrinam, loco
qui vocatur Strata, scita est, ospitati, et tamdiu commorati
sunt, donec Veneticorum multitudo ad illos
conveniret, ut Veneciam ad Carosi ducis periculam
intrare sine aliquo obstaculo quivissent. Unde factum
est quo, quadam die, dum prelibatus Carosus
dux securus in palacio maneret, a predictis hominibus
captus, evulsis oculis exilio retrusus est. Sui
quoque secutores | null | b33d37cd-2806-4f88-a7ad-253f800b72f5 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
, id est Deusdedus Grurus, Marinus
patricius, Dominicus monatarius et Tritulus Gradensis
interfecti sunt. Dehinc neminem ducem constituere
maluerunt, sed eo carente ab Ursone Olivolensi
episcopo et Basilio et Johanne tribuno unius
anni spacio dijudicabantur. Tunc domnus Johannes
dux de Frantia in sancti Dimitrii festivitate reversus
est; quem Venetici prompte suscipientes, ducatum
sibi restituere satagerunt. Dominicus quidem Torcellensis
episcopus, relicto episcopatu, monasterium
peciit, et in loco ejus Johannes est ordinatus.
Circa hoc tempore Venetici negocii causa dum de
Benevento revertebantur, a Narrentanis Sclavis
capti, pene omnes interfecti sunt. Isdem vero domnus
Johannes dux sanctissimi Marci evangeliste ecclesiam
consecrare, et digne beatum corpus in eadem
collocare procuravit. Preterea quidam Veneticorum,
cognomento Mastallici, diabolica sugestione
decepti, eundem Johannem sancti Petri de ecclesia
in ejusdem festivitate venientem comprehendentes
( #an.@# 836). detonsa barba cum capillis, clericum apud
Gradensem urbem consecrare fecerunt; qui ibi perstitit,
interim diem ultimum vixit. Prefuit autem Veneticorum
populo septem annorum spacio. Cui successit
qnidam nobilissimus, Petrus nomine, qui Johannem
suum filium consortem in honore habere voluit. Iste
namque tercio sui ducatus anno Sclaveniam bellicosis
navibus expugnaturam adivit. Sed ubi ad locum
qui vocatur Sancti Martini curtis perveniret,
pacem cum illorum principe Muisclavo nomine firmavit.
Deinde pertransiens ad Narrentanas insulas,
cum Drosaico Marianorum judice similiter fedus
instituit, licet minime valeret; et sic postmodum ad
Veneciam reversus est. Ubi diu commorari eum minime
licuit; sed denuo praeparavit exercitum adversum
Liuditum Sclavum, ubi plus quam centum Venetici
interfecti fuerunt, et absque triumpho reversus
est. Tunc ( #an.@# 840) in mense Madii sexta hora
diei sol obscuratus est, et factus est eclipsis. Hac
denique tempestate Theodosius patricius Constantinopoli
ad Veneciam veniens, spatharii honoris investituram
Petro contulit duci, integroque anno ibi
commoratus est, ex imperatoris parte eundem ducem
efflagitans ut expeditionem Sarracenos ad expugnandos
sibi adtribuere non recusaret; quod libenter
dux facere non denegavit. Tunc praeparare sexaginta
bellicosas naves omni sub festinatione studuit,
et usque ad Tarantum, ubi Saba Saracenorum princeps
cum maximo exercitu manebat, easdem destinavit.
Sed a Sarracenorum multitudine pene omnes
Venetici capti et interfecti sunt. Iidem nempe Sarraceni,
videntes quod in christianis victoriam essent
consecuti, ad Absarensem civitatem usque pertingere
non dubitaverunt, et in feria secunda pasce
incendio eam devastantes, ad Anconam civitatem
transierunt; quam similiter igne concremantes, multos
captivos exinde secum detulerunt. Deinde vastum
per mare huc illuc navigantes, Adrianensem portum,
qui vicinus Veneciae subsistit, applicuere.
Ubi cum sortis industria se illic nullam predam capturos
pervidissent, reddeundi iter ad propriam arripuerunt.
Postquam vero ad exitum Adriatici culfi
pervenerunt, naves Veneticorum quae de Sicilia
seu de aliis partibus revertebantur, omnes ab
eisdem comprehense sunt.
In secundo vero anno iterum predicti Sarraceni
maximo cum exercitu usqne ad Quarnarii culfum
pervenerunt. Quos Venetici navali expedicione aggredientes,
acriter juxta locum qui Sansagus
nominatur supra eosdem irruerunt. Sed demum
Venetici dantes terga, victi regressi sunt. Predicti
Sarraceni etiam Romam ausi sunt adire ( #an. 846,
Aug.@# ), ecclesiamque sancti Petri depraedare. Verum
ad sancti Pauli cum pervenissent, a Romanis civibus
pene omnes occisi sunt.
Circa haec tempora Sclavi venientes ad Veneticorum
loca expugnanda, Caprulensem tantummodo
castrum depredaverunt.
Interea Ludovicus Francorum rex Beneventi principatum
adivit ( #an.@# 848), et capto Abomasale
inimico, cum suis Romam regressus est, sicque
ab apostolico coronatus et unctus est in regem ( #an.
850, Apr.@# 6). Fertur quoque tunc Ragusiensem civitatem
maris et venti impetu maxima ex parte cecidisse.
Denuo Anchona civitas iis diebus depredata
est. Venerius quidem Gradensis patriarcba, qui pontificalem
cathedram annis rexerat 24 et mensibus
octo, mortuus est et Victor patriarcha extitit sibi
successor. Illud etiam non pretermittendum, quod
antedicti duces ad sua tuenda loca eo tempore duas
bellicosas naves tales perficere studuerunt, quales
nunquam apud Veneciam antea fuit; quae graeca lingua
zalandriae dicuntur. Iis diebus Ursus Olivolensis
ecclesie presul, qui pontificalem sedem annis
gubernavit 32, hominem exivit. Cui successit
Maurus episcopus. Eo vero anno (860) talis glacies
apud Veneciam dicitur fuisse, qualis nec antea
nec postea visa est.
Mortuo vero Victore patriarcha, qui Gradensem
ecclesiam annis gubernaverat sex et mensibus | null | 0f28204a-1e27-4413-a554-5b210504a18a | latin_170m_raw | null | None | None | None |
tribus
et diebus quattuor, Vitalis hanc adeptus est sedem.
Anno quidem Domini nostri Jesu Christi incarnatione.
. . . . . . . . Lodovicus Longobardorum rex una cum
conjuge sua ad locum qui Brundulus vocatur veniens,
apud sancti Michaelis monasterium ab utroque
duce honorifice susceptus est. Ubi cum triduo simul comanerent,
ad dilectionis seu pacis vinculum corroborandum
Johannes dux suam de sacro baptismate sobolem
regem promovit ut susciperet. Quo peracto rex cum
conjuge Italiam, duces vero ad pallaticium reversi
sunt. Eo tempore Normannorum gentes cum trecentis
sexaginta navibus Constantinopolitanam urbem adire
ausi sunt. Verum quia nulla racione inexpugnabilem ledere
valebant urbem, suburbanum fortiter patrantes
bellum quamplurimos ibi occidere non pepercerunt, et
sic predicta gens cum triumpho ad propriam regressa
est. Is etiam diebus Caroli, Francorum regis et Lotharii
filii, exitus Lodovico Longobardorum regi
denuntiatus est ( #an.@# 863); et isdem Francis interpellantibus,
illuc ire festinavit, eosque sub suo mansuros regimine
adquisivit, duorumque deinceps regnotum
imperator effectus est. Tunc vero Mauro Olivolense
episcopo mortuo, qui pontificali honorem rexit annos
decem, Dominicus episcopus sibi successor extitit.
Interea cum essent anni ab incarnatione nostri
Redemptoris . . . . . . . . Johannes dux diem finivit suppremum,
et ducatus in suo genitore solo remansit;
qui uno anno post filii funus dum in sancti Zacharie
monasterio diem celebraret festum, a pessimis hominibus,
exiente eo, peracto vespero, de ecclesia,
insons crudeliter interemptus est. Cujus corpus
sanctae moniales in ejusdem ecclesie atrio sepelire
studiose procuraverunt. Gubernavit autem Veneticorum
populum . . . . . . . annorum spacio. Deinde ad
eundem dignitatis culmen quemdam virum Ursonem
nomine sublimarunt ( #an.@# 864). Nomina nempe homicidarum
qui hoc facinus peregerunt, hec sunt:
Johannes Gradonicus cum quodam suo nepote, Petrus
Stephani Candiani filius, Stephanus de Sabulo,
Dominicus Faletri filius, Ursus Grugnarius, duo
fratres Salbiani filii, et multi alii, nomina eorum
ignoramus. Sed divina clemencia diu noluit inultum
hoc pretermittere scelus. In sancti Sixti festivitate
Johannes Gradonicus cum duobus natis, Stephanus
de Sabulo, Johannes Labresella occisi sunt.
Petrus quidem Candianus, et Petrus Cletensius, Petrus
Flabianicus. Dominicus Faletrus per Petrum
Equilegensem episcopum et Johannem Gradensem
archidiaconem, et Dominicum Massonem Constantinopolin
ad exulandum destinati sunt. Ceteri namque,
id est Stephanus Candianus cum Johannis Gradonici
nepote, seu omnes sceleris predicti conscii,
repulsi a patria, exilio apud Franciam damnati, redeundi
aditum numquam repperire valuerunt. Tamen
unus illorum qui apud Veneciam remansit, id est Ursus
Grugnarius, a demonio conquasatus expiravit. Prelibatus
quidem Ursus dux adversus Dommagoum,
Sclavorum principem, cum navali expedictione properavit.
Sed cernente eo Veneticorum multitudinem,
proibuit pugnam, pacem requisivit. Deinde acceptis
obsidibus dux ad Venetiam repedavit. Eodem videlicet
tempore Deusdedus Torcellensis episcopus a
duobus suis servitoribus apud Altinum interfectus,
diem finivit ultimum. Quod audiente dux, unum ex
illis juxta flumen quod Silis vocatur, alterum vero in
Torcellensi lacuna suspendere permisit. Prefuit autem
Altinati ecclesiae antedictus episcopus annis . . . . . .
Ecclesia namque sancte Dei Genetricis et Virginis
Mariae, quae vetustate pene consumpta manebat, a
Marini patricii filiis consolidata est. Hac denique
tempestate Michael imperator interfectus est ( #an.@#
867). Basilius vero cum suo filio Constantino imperatores
effecti sunt.
Is diebus Ursoni Veneticorum duci nunciatum est
quod exercitus Sarracenorum juxta Tarantum maneret.
Tunc navibus bellicosis eosdem dimicaturos
adivit. Cumque diu inter sese decertantes, Sarraceni
superati cecidissent, Venetici victores reversi
sunt. Interea Baris civitas domni Ludovici regis
Francorum et Longobardorum ab exercitu capta
est ( #an. 871, Febr.@# 2); quam videlicet civitatem,
Bandone ejusdem civitatis gastaldio agente, Sarracenorum
gens per annos circiter 30 tenuerunt.
Trigesimo primo anno, divina favente gratia, reddita
est illis impietas quam Christianis civibus olim intulerant.
Capta est autem quarto Nonas Februarias,
qua die sancte Dei Genitricis Virginis Mariae purificatio
celebratur. Sequenti vero anno (872) mense
Madii item Sarraceni Creta insula egredientes, quasdam
Dalmaciarum urbes depopulati sunt, pariterque
etiam Braciensem ejusdem provinciae urbem invaserunt.
Quod cum domno Urso duci denunciatum
foret, parvam naviculam cum 14 hominibus ad
Istriam usque destinare sub festinacione studuit,
quatenus Sarraceni ne forte Veneciam petere vellent
vel qualis eorum fortitudo subsisteret | null | 51c6e906-fc76-42da-9db1-30dc3325b696 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
explorare
deberent. Qui cum Gradensi de civitate Istriam
petituri exissent, predones Sclavi, qui in portu
Silvodis reclusi latitabant, supra eandem naviculam
velociter irruerunt. Ubi cum uterque pars fortiter
dimicaret multique Sclavorum percussi deficerent,
novissime vero capta Veneticorum ab eisdem Sclavis
navicula, omnes Venetici qui intus erant occisi
sunt. Predicti autem Sarraceni, urbibus quas diximus
devastatis, cum inestimabili preda ad propriam
sunt reversi. Eodem vero tempore dum Lodovicus
imperator adhuc apud Beneventum commoraretur
exercitusque ejus Taranti civitatem obsideret, quam
Sarraceni captam detinebant, Adelchisi Longobardorum
princeps imperatorem extinguere mollitus
est ( #an. 871, Aug.@# 25). Sed cum facile hoc nefas
perficere non valeret, sacramento eum constrinxit
quod ultra in regione eadem nec ipse nisi rogatus
veniret, nec exercitum mitteret. Deinde ad Beneventum
cum rediret, Sarracenos qui apud Terracinam
Campaniae manebant aggressus ( #Sept.@# ) fortiter debellavit,
undecimque milia ex eis occidit, et sic ad
Italiam reversus est.
Hac denique tempestate mortuo Vitale patriarcha
qui Gradensem ecclesiam annis rexerat . . . ,
domnus Petrus diaconus in loco ejus electus est, vir
sanctitate precipuus, grammatice artis peritus. Hic
dum tanti honoris se indignum judicaret, priusquam
eligeretur, ad Italiam confugit; sed tandem precibus
reductus, invitus ad pontificale culmen ascendit.
Lodovicus pius imperator tunc Veronae obiit
( #an. 875, Aug.@# 12). Apud Torcellum quidem mortuo
Senatore episcopo, qui Altinatis ecclesiam
annis gubernavit, subrogatus est in ea sede Dominicus
abbas Altinatis monasterii, qui olim fuerat
monachus sancti Illarii, et inde egressus, pro inposito
crimine veretro sibi absiso, apud Spoletum
postmodum aliquamdiu moratus est. Quem dum
contra ducis decretum Petrus egregius patriarcha
sub anathematis vinculo coarctaret, ejusdem ducis
amissa gratia egressus, Istriensem peciit provinciam.
Circa hec tempora Sarraceni advenientes, Gradensem
urbem capere conati sunt. Sed civibus fortiter
decertantibus, Sarracenorum impietas non
prevaluit. Tamen cum duobus predictam urbem
diebus obsedissent, denunciatum est domno Urso
duci; qui instanter Johannem filium suum adversus
eosdem cum navali exercitu misit. Quod dum Sarraceni
sorte investigarent, protinus recedentes ab
urbe, Cumaclensem villam depopulati sunt.
Domnus vero Petrus patriarcha, relicta Gradensi
urbe, Rivoaltum adveniens, apud sancti Juliani sui
patrimonii ecclesiam ospitatus, ibi per integrum
annum commoratus est. Tamen perfectam cum
duce pacem propter Torcellensem ellectum minime
habebat. Tandem patriarcha duci resistere non valens,
occulte de Venecia exivit, Romamque adire
disposuit; quem domnus papa Johannes devote suscipiens,
integro anno secum morari coegit. Eo
tempore domnus Ursus dux Johannem filium suum
in dignitate sibi consortem fecit. Tunc Sclavorum
pessime gentes et Dalmacianorum Ystriensem provinciam
depredare ceperunt. Quattuor videlicet
urbes ibidem devastaverunt, id est Umacus, Civitas
nova, Sipiares, atque Ruinius. Deinde nunciatum
est domno Urso duci quod Gradensem ad
urbem vellent transire; cum triginta navibus ad
predictam civitatem venit. Inde pertransiens Istriam,
audacter super eosdem Sclavos inruens, in tantum
eosdem cede prostravit, ut nemo illorum evadens
patriam valuit reverti. Quoniam hisdem princeps
celitus victoriam consecutus, Sclavos quos in hoc
certamine ceperat liberos dimisit, ecclesiarumque
res quae sublatae in prelibata provincia fuerant restituit,
sicque triumphali cum gloria palatium reddiit.
Et propter hoc fedus quod inter Sclavos et Veneticos
olim fuerat, disruptum est. Eo tempore Saudan
Sarracenorum princeps, qui in Varensi urbe
jam dudum captus usque ad tempus istud carcere
trusus manebat, ab Aldegisi Longobardorum duce
dimissus ( #an.@# 876), iterum post aliquantum tempus
Tarantum reddiit, multaque postea Christianis mala
induxit. Dehinc mortuo Domogoi, Sclavorum pessimo
duce, domnus Ursus dux et Johannes suus filius
cum Sclavis pacem et concordiam iniit. Tamen
adversus Narrentanos cum quibus jurgium habebat,
exercitum misit.
Hac tempestate Dominicus Olivolensis episcopus
mortuus est, qui Olivolensem sedem annis gubernavit . . . . . ;
domnus Johannes archidiaconus, Marini
patricii filius, in loco ejus ordinatus est. Petrus siquidem
patriarcha, qui Romae fuerat, una cum
Johanne papa Ravennam adveniens, ibique septuaginta
episcoporum sinodo congregata, duos episcopos
Venetiae, id est Petrum Equilensem et Leonem Caprulensem,
et eos qui erant in eadem provincia
electos ad eundem concilium convocavit, ut contentionis
causam inter Ursonem ducem et patriarcham
diligentissime determinaret. Sed dum episcopi cum
electis tarde et expleta jam sinodo Ravennam venirent,
communione a papa | null | 46ddf209-e99d-422b-b6f5-0365e5d51f61 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
privati, duce tamen interpellante
soluti sunt. Circa haec tempora Carolus
Francorum rex, quem dudum Johannes papa regem
Italiae unxerat ( #an. 877, Sept.@# ), Papiam adveniens,
regnum invasit; ad quem papa profectus, digno honore
susceptus est. Petrus vero patriarcha Boloniam
veniens, aliquamdiu ibi commoratus, rursus Parmam
adiit, ac deinde domni papae amore Papiam
petiit. His diebus Carlemannus Baiovarorum rex,
magno cum exercitu ingressus Italiam, Carolum
effugavit. Qui videlicet Carolus Franciam cum petere
vellet, infirmitate detentus, in via mortuus est ( #Oct.@#
6). Domnus quidem papa Romam reversus est,
Petrum vero patriarcham Papiae reliquit. Qui ibi
aliquantis diebus manens, dehinc Tarvisium veniens,
a Landono ipsius civitatis episcopo dignissima veneracione
susceptus est. Ubi cum, legatis inter
ipsum et predictum ducem euntibus, tandem pax
pristina consolidata esset, isdem egregius pontifex
Veneciam repedavit, et duce interpellante aliquantis
diebus in palacio mansit; ea vero ratione, ut Dominicus
presbyter, Torcellensis ecclesiae electus, pro
quo inter eos discordia fuerat, diebus Petri patriarchae
episcopali consecratione careret, in episcopii
tamen domo manens fruendi rebus ipsius ecclesiae
licenciam haberet. Qui post paucos dies cum gratiam
aput condictum pontificem repperiret, eum in Torcellensi
ecclesia ad convivium invitavit. Deinde ad
Gradensem urbem patriarcha reversus, tres electos
episcopos consecravit, id est Johannem Olivolensem,
et Leonem Metamaucensem, et Johannem Civitatis
nove. Petrus vero patriarcha post paucum tempus
ad Rivoaltum adveniens, in sancti Juliani basilica
ospitatus est; qui non diu corporis sospitatem gerens,
molestia preventus in eadem ecclesia, sancta
ejus anima migravit ad gloriam. Gubernavit autem
Gradensem ecclesiam annis quattuor et mensibus
sex. Fuit autem statura decens et aspectu pulcher,
non plus aetatis quam quadraginta annorum extitit.
Cujus corpus maxime cum honore Venetici ad
Gradensem urbem deportantes, ante sanctae Euphemiae
ecclesiam in atrio sepellierunt.
Post hunc vero ad Gradensem gubernandam ecclesiam
Victor, presbyter sancti Silvestri basilice,
successit. His diebus Sedesclavus, Tibimiri ex progenie,
imperiali fultus praesidio Constantinopolim
veniens, Scavorum ducatum arripuit, filiosque
Domogoi exilio trusit. Eo videlicet tempore domnus
Ursus dux ab imperialibus internunciis protospatharius
effectus, donis amplissimis ditatus est,
suamque filiam nomine Feliciam Rodoaldo, Johannis
ducis Boloniae filio, in conjugium tradidit. Johanna
siquidem abbatissa, domni Ursi ducis filia,
sancti Zachariae monasterium jam paene consumptum
vetustate a fundamentis recreare studuit. Tunc
Victor electus patriarcha 8 Kal. Febr. consecratus
est ( #Jan.@# 25); qui etiam Dominicum Torcellensem
electum contra voluntatem consecravit, quoniam in
suae electionis die sacramento a principe constrictus
est, ut qualem ipse illi electum dirigeret, talem ille
consecraret. Dixit tamen sibi patriarcha: #Ve tibi,
quia temere ad hunc accedis honorem! An nescis ubi
dicitur: Si quis semet ipsum absciderit, dejiciatur
a clero? Et ut coacte me hoc facere credas, in
die judicii pro hoc honore, nisi peniteas, rationem
reddas, quia tibi ipsi verendam amputare minime
pepercisti.@#
Circa haec tempora mensis Madii die 22 sanguis
de nubibus pluit. Tunc Johannes Olivolensis ecclesiae
presul obiit, qui praedictam ecclesiam annis gubernaverat. . . . .
quem Laurentius presbyter ad
hanc sedem regendam secutus est. His diebus quidam
Sclavus nomine Brenamir, interfecto Sedescavo
ipsius ducatum usurpavit. Domnus quidem
Ursus dux efflagitante Basilio imperatore eo tempore
12 campanas Constantinopolim misit, quas
imperator in ecclesia noviter ab eo constructa posuit,
et ex tempore illo Greci campanas habere ceperunt.
Mortuo vero hac tempestate ( #an.@# 88.) domno
Urso duce, dignitas in Johanne suo filio remansit.
Fuit autem predictus Ursus multae sapientiae et
pietatis vir amatorque pacis. Ipse aput Civitatem
novam Eraclianam palacium construere fecit. Temporibus
cujus in Rivoalto etiam paludes cultandi
homines licenciam habuerunt et domos edificandi
contra orientem. Insula namque que Dorsumdurum
vocatur, consulente illo composita fuerat. Gubernavit
autem predictum honorem annis 17, et mortuus
est ac sepultus in sancti Zachariae monasterio.
Johannes vero dux Cumaclensem comitatum ex
Romani pontificis largitate adquirere cupiens, Badovarium
suum fratrem Romam direxit: qui dum
Ravennam adiret, Marinus Cumaclensium comes
super eum viros armatos misit, et ibi vulneratus in
crure captus est. Tunc predictus comes, ne hanc
injuriam requireret, sacramento eum constrinxit
atque dimisit. Sed reversus ad Veneciam, statim
vitam | null | a032b582-ffb0-49ec-a407-d29f2066c9dc | latin_170m_raw | null | None | None | None |
finivit. Propter quam causam domnus Johannes
dux navali exercitu Cumaclensem castrum properans,
ejusdemque populum atquisivit, et ordinatis
ibi secundum suum velle judicibus, ad palacium
reddiit, et morte fratris ulciscenda Ravennates depredari
jussit. Circa haec tempora mense Julio stella
de oriente in modum facule visa est pertransisse,
que totum pene mundum illuminavit. Post cujus
transitum visum est hominibus in coelum audisso
in modum sonitum portarum cum aperiuntur et clauduntur,
et propterea dicebant quod celum apertum
esset et clausum. Tunc Victor patriarcha ex hac
luce migravit, qui Gradensem gubernaverat ecclesiam
annis 18, sepultusque est in atrio sanctae Eufemiae.
Quem successit Georgius, frater ipsius, qui
non plus quam anno uno et mensibus 6 et diebus
21 vixit. Hunc Vitalis junior ad regendam successit
ecclesiam. Domnus siquidem Johannes dux, corporis
infirmitate detentus, Petrum minimum suum fratrem,
populo adclamante, successorem sibi elegit.
Quem postea cum convaleret, habere eum consortem
voluit. Ipse vero infirmitate correptus, non
diu cum fratre manens expiravit, sepultusque fuit
juxta predictum Badovarium fratrem suum, qui non
plus annorum quam 25 fuerat. Domnus vero Johannes
dux sanctorum Cornelii et Cipriani ecclesiam
a fundamentis in loco qui Vinea contra nominatur
edifficare fecit. Tunc imperator Basilius migravit ab
hac luce ( #an.@# 886).
Prelibatus Johannes dux alterum germanum suum,
Ursum nomine, sibi consortem fecit. Siquidem domnus
Ursus dux dum quattuor haberet filios, id est
Johannem, Badovarium, Ursum et Petrum, omnes
ducatus dignitate praeter Badovarium claruerunt.
Eodem vero tempore aquae diluvii in finibus Venetiarum
fuerant, in tantum ut omnes ecclesias sive
domos penetrarent. Deinde cum domnus Johannes
dux adhuc infirmitate detentus, frater ejus ducatum
rennueret, Venetici ducem sibi constituerunt Petrum
videlicet, cognomento Candianum, infra domum
ipsius 17 die mensis Aprilis (887). Quem domnus
Johannes dux clementer ad palatium convocans,
spatam fustemque ac sellam ei contradidit,
eumque sibi successorem constituens ad domum
suam reversus est.
Suscepto itaque ducatu Petrus dux cum domno
Johanne duce ejusque germano satis honorifice egit;
et contra Narrentanos Scavos confestim exercitum
misit. Qui cum sine effectu reversus esset, tunc per
semet ipsum cum 12 navibus mense Augusto in
mare hostiliter est egressus, et ad montem Scavorum
perveniens, in loco qui vocatur Mucules exivit,
licet cum paucis. Sed Sclavos sibi resistentes,
primum in fugam vertit, multosque ex illis occidens,
quinque naves illorum que ibi erant, securibus fregit.
Sed demum irruentibus Scavis, ibidem interfectus
est cum aliis septem mense Septembris die
octavo decimo, ceteri vero incolomes reversi sunt.
Tenuit autem ducatum idem Petrus dux menses 5.
Fuit autem vir bellicosus et audax, sapiens et amodum
largus; ecclesiam vero in tantum frequentans,
ut nullo tempore divino careret officio. Cujus corpus
Andreas tribunus latenter a Sclavis sublatum Gradensem
urbem misit, ibique sepultus est in atrio
ecclesiae. Fuit autem statura mediocris, annorum
quadraginta quinque. Tunc domnus Johannes dux,
quamvis adhuc infirmis, deprecante populo ad palatium
rediit.
( #An.@# 888.) Sed diucius stare nolens, licentiam populo
dedit ut constitueret sibi ducem quem vellet.
Tunc omnes pariter elegerunt sibi Petrum nobilem
virum, filium Dominici tribuni; qui videlicet Petrus
natus fuerat de Agnella neptia Petri superioris ducis,
quem ad monasterium diximus interfectum.
Mortuo itaque ipso tempore Vitale patriarcha, qui
ecclesiam Gradensem gubernaverat annis 3 et mensibus
3 diebusque 14, successit sibi Dominicus patriarcha.
Domnus vero Johannes dux rursum ad
domum propriam reddiit, ibique usque ad vitae finem
mansit.
Interea ( #an.@# 899) Ungrorum pagana et crudelissima
gens Italiam veniens, incendiis et rapinis cuncta
devastans, maximamque multitudinem hominum
interficiens, nonnullos etiam captivos reservavit.
Contra quos Berengarius rex direxit exercitum
15 milia hominum. Sed pauci ex eis reversi
sunt. Ungri vero pertranseuntes Tarvisium, Patavium,
Brixiam, ceterosque fines, Papiam et Mediolanum
venerunt et usque ad montem Job depopulantes
cuncta. Sed ad Venecias introgressi cum
aequis adque pelliciis navibus, primo Civitatem
novam, fugiente populo, igne concremaverunt.
Deinde Equilum, Finem, Cloiam, Caputargelem
incenderunt, litoraque mari depopulaverunt.
Verum etiam temptantes Rivoaltum et Metamaucum
ingredi per loca que Albiola vocantur in die
passionis sanctorum apostolorum Petri et Pauli,
tunc domnus Petrus dux navali exercitu, Dei protectus
auxilio, predictos | null | 882a0eeb-7a21-4f36-a1e5-da1beb7894d7 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
Ungros in fugam vertit.
Fuit namque haec persecucio in Italia et Venetia
anno uno. Rex igitur Berengarius, datis obsidibus
ac donis, predictos Ungros de Italia recedere fecit
cum omni preda quam ceperant. Hac scilicet tempestate
Dominicus patriarcha migravit a saeculo,
ecclesiam Gradensem rexerat annis 7 et mensibus
11. Cujus Laurencius successor extitit. Circa hec
vero tempora domnus Petrus dux una cum suis
civitatem aput Rivoaltum edificare cepit anno
sui ducatus 9, sicque Leo imperator protospatharii
honorem sibi injunxit. Predicte vero civitatis murus
a capite rivuli de castello usque ad ecclesiam sanctae
Mariae que de Jubianico dicitur extendebatur.
Maximaque catena ferrea inibi composita erat, quae
uno capite in fine predicti muri, alio vero in sancti
Gregorii ecclesiae margine, quae trans ripam posita
est, coherebat, ob hoc videlicet, ne ulla navis penetrandi
facultatem nisi dissoluta catena haberet. Vixit
autem jam dictus Petrus dux in ducatu annis 23,
et mortuus est ( #an.@# 912), sepultusque in sancti Zachariae
monasterio, de cujus funere non modice
Venetici condoluerunt, quoniam plenus omni bonitate
honorifice rexit ducatum. Quem successit ad
hanc regendam dignitatem domnus Ursus cognomento
Particiacus, qui mox ut dux effectus est,
suum filium Petrum nomine Constantinopolim ad
Leonem imperatorem destinavit. Quem imperator
cum honore suscipiens, protospatharium fecit,
ditatumque maximis donis ad propria redire permisit.
Qui dum Chroatorum fines rediens transire
vellet, a Michahele Sclavorum duce fraude deceptus
omnibusque bonis privatus, atque Vulgarico regi,
Simeoni nomine, exilii pena transmissus est. Quem
pater perditum acriter dolens, minime acquirere
quivit, interim per suum internuncium, Dominicum
videlicet Metamaucensem archidiaconem, qui
postea episcopus effectus est, suis donis redimeret.
His autem diebus defuncto Leone imperatore ( #an.@#
912), Constantinus ejus filius imperium adeptus est.
Ipso etiam tempore Laurentius patriarcha hominem
exivit, qui Gradensem ecclesiam rexerat annis 12,
mensibus 9, diebus 24, tumulatusque est in sanctae
Eufemiae atrio. Quem Marinus patriarcha successit.
Prelibatus itaque Ursus dux, dum ducatum annis
gereret 20, jam senex effectus terrena penitus parvipendens
coenobitalemque habitum in sancti Felicis
monasterio devote suscipiens, ibi vitam finivit.
Fuerat namque ingenio preclarus, sanctitate preditus,
justitie amator, elemosina dapsilis, omnibusque
bonis fultus. Post cujus discessum quidam nobilissimus
Petrus cognomento Candianus ducatum suscipiens,
nihilo minus sui decessoris exemplo subditum
sibi populum tractare conatus est. Ubi dum
Cumaclensis insulae homines quosdam Veneticos
temere comprehendissent, ipse vero tanti dedecoris
injuriam non ferens, misso illuc exercitu ipsorum
castrum igne combussit, quosdamque illorum interficiens,
reliquos utriusque sexus ad Veneciam
duxit, ibique tamdiu ipsos detinuit, donec sese suae
dicioni sacramentorum fide subderent et ut proprii
sibi deinceps in omnibus obtemperarent. His namque
diebus quidam Olivolensis episcopus Dominicus
nomine defunctus est, quem successit Petrus, Petri
tribuni filius. Antedictus vero Petrus Candianus dux
suum dilectum equivocum filium Constantinopolim
ad Constantinum et Romano imperatores transmisit,
a quibus protospatharius effectus, cum maximis
donis ad Veneciam rediit. Qui vero prelibatus dux
post adventum filii non plus quam quinque annorum
spacia vivens, ab hac luce subtractus est. Quem
successit Petrus Ursonis ducis filius, is qui
aput Vulgaricum regem fuerat exulatus. Sane non
absurdum videtur interponere, quomodo predictus
Romano inperiale fastigium usurpavit. Leo scilicet
imperator quem supra memoravimus, dum solito
more navalem exercitum in Sarracenos mitteret,
eundem Romano, qui tunc delongarii officio fungebatur,
primum eductorem ipsius exercitus constituit.
Interea mortuo Leone imperatore, Constantinus
ejus filius omnium electione imperium est adeptus.
Qui statim ad Romano suos delegavit nuntios, mandans
ut una cum exercitu Constantinopolim remearet;
quibus respondisse fertur se nulla ratione
Constantinopolim redditurum, neque suae dicioni
obtemperaturum, nisi eum in palacio majorem consiliarium
et quasi patrem coleret: sin vero aliter,
procul dubio sese totis nisibus suo imperio repugnaturum
promisit. Mox namque verba operibus
adimplens, civitatem quae Avitus dicitur adiit,
ibique ne aliquis alimoniam Constantinopolim deferret
penitus interdixit. Unde factum est, ut cives
inedia pene consumpti, imperiali consilio eundem
in palacio ut exposcerat receperunt ( #an.@# 919). Qui
instanter suam filiam Constantino imperatori in
conjugio tradidit. Tum sibi tribusque suis filiis,
id est Christoforo, Stefano et Constantino, imperialem
coronam imposuit, sicque in uno palacio
quinque simul imperatores manebant. Nam Christoforus,
major Romano filius, non | null | faef7ee1-41b7-4bff-906e-dbf52cfa70cc | latin_170m_raw | null | None | None | None |
diu vivens, imperium
cum vita perdidit ( #an.@# 920). His diebus mortuo
Petro duce Badavario, qui rexerat ducatum
annis 3, successit Petrus Candianus, antedicti
Petri ducis filius. Predicti namque quattuor imperatores
inter se animos repugnantes, dum Stefanus
et Constantinus fratres suum cognatum Constantinum
occidere molirentur, interdicentem Romano
patrem violenter monachum effectum, aput insulas
quae Paonariae nuncupantur exilio damnaverunt.
Hoc denique paterno scelere patrato, iterum
qualiter predictum Constantinum perdere conati
sunt intimabo. Antiqua etenim consuetudo in Constantinopolitano
palacio fuisse fertur, quo quisquo
imperator milites illic haberet qui palatinas excubias
sorte peragerent, quos Eolica lingua littorias
nominat. Cumque tres simul illo tempore imperium
gubernarent, unusquisque illorum in palacio
hujus conditionis proprios milites habebat. Quibus
omnibus quidam eunuchus Gallus nomine preerat,
cum quo quadam die duo fratres, id est Stefanus et
Constantinus, clam tali ordine consiliati sunt, videlicet
dum simul solito ad mensam convenirent
et duris sermonibus cognatum Constantinum exasperarent,
mox ut condictum indicium magister ab
illis sentiret, propriis militibus aditum exeundi
panderet, qui eumdem Constantinum vel exstinguerent
vel de palacio turpiter eliminarent, Constantini
vero militibus, ne sibi favere possent, aditum
interdiceret. Quod predictus Gallus libenter adimplere
promisit. Sed Dei providencia qui illum,
scilicet Constantinum, imperare disposuerat, hanc
malignam conspiracionem noluit sibi latere. Isdem
vero Gallus, divina inspiratione, mox creditum sibi
consilium Constantino prodere studuit, spoponditque
ut illis innuentibus, Constantini militibus quos
claudere promiserat aperiret, illorumque milites
quibus aperire spoponderat clauderet. Quod factum
est. Cumque in crastinum ad mensam convenirent
et predicti fratres injurias cognato imponerent,
certus Constantinus fide Galli, illatis sibi injuriis
constanter vicem reddere caepit. Tunc illi innuentes
inquiunt: #Numquidnam, Galle, possumus habere
aliquos, qui in isto arrogante nostras queant vindicare
injurias?@# At ille: #Potestis,@# inquit, et rapido
rursu Constantini milites ad sui senioris auxilium
promovit. Qui venientes, statim utrumque fratrem
comprehenderunt, ac Constantini jussu clerici facti
ad patrem monachum, quem ipsi exiliaverant, detulerunt.
Quos cum patre venientes cerneret, insultans
ait: #Et unde in hac mea exilii solitudine tam
devoti et pulchri clerici delati sunt? Sed qui patrem
exiliare non puduistis@#, #exilii penam simul non sustinebitis,
ut, quem contempsistis habere consortem
in honore, non habeatis consolatorem in dolore.@# Mox
vero per nuncios Constantinum suum generum taliter
affatus est: #Noli, queso, mecum filios in uno
exilio esse permittere, quia quos unum palacium capere
nequivit, neque unum exilium capiat.@# Tunc
Constantinus imperator alterum illorum, id est Stefanum,
ad insulam que Proconisum nuncupatur,
alterum vero, id est Constantinum, ad Sumatrapi
insulam exiliari jussit; qui videlicet Constantinus
aput eandem insulam post parvum tempus
a quodam imperatoris milite capite est truncatus
.
Imperatorum Grecorum ratio coegit nos a nostrae
istoriae serie aliquid discedere. Nunc necesse est
illam ordine repetere. Igitur Petrus Candianus dux,
quem prediximus, sexto sui ducatus anno, triginta et
tres naves quas Venetici gumbarias nominant contra
Narrentanos Sclavos misit, quibus Ursus Badovarius
et Petrus Rosolus prefuerunt. Qui absque
effectu reversi sunt. Iterum namque totidem contra
eos mittere studuit. Quae federe firmato ad propria
redierunt. Eo videlicet tempore mortuo Petro Olivolensi
episcopo, qui episcopatum rexit annis. . . .,
Ursus sibi successit. Antedictus quidem Petrus dux
tres habuit filios, quorum unum nomine Petrum,
populo suggerente, consortem sibi elegit ( #an.@# 959).
Qui paterna monita flocti pendens, adversus eum
insurgere temptavit, adeo ut quadam die utrarumque
parcium milites ad pugnam peragendam in Rivoalto
foro convenirent. Sed dum infirmo et vetulo patri
major pars populi obtemperaret filiumque perdere
vellet, tandem pater misericordia motus, ne illum
occideret, rogare caepit. Tamen volens populo
satis facere, extra patriam illum exire jussit. Deinde
omnes tam episcopi quam cuncto clero cum omni populo,
facta conspiratione juraverunt, quo nunquam
nec in vita nec post hobitum patris eum ducem haberent.
Is autem Petrus, qui patria pulsus fuerat, comitante
illo Georgio diacono et Gregorio quodam presbitero
una cum 12 propriis servis ad Hwidonem marchionem,
Berengarii regis filium, pervenit. Qui eum devote
suscipiens, patri Berengario regi presentavit. A quo
similiter cum honore susceptus, ut secum ad Spoletensem
seu Camerini marchiam debellandam | null | fc9f07e9-de15-4d5c-a28f-33a4d17ea4b7 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
properaret,
invitatus est. Qui rediens, accepta a rege
licentia de Veneticis vendicandi, Ravennam adiit.
Ubi cujusdam relatione didicit, septem Veneticorum
naves in portu qui vocatur Primarius fore, quae
negotiis honerate, Fanensem urbem proficisci
disposuerant. Tum sex Ravennatum navibus adeptis,
contra easdem hostiliter irruens, eas absque obstaculo
comprehendit. Sicque Ravennam reversus est.
Interea mortuus est Petrus dux pater ipsius, qui
decem et septem annis rexerat ducatum. Post filii
quidem ejectionem non plus quam duobus mensibus
et 14 diebus vixisse fertur. Anno igitur Incarnationis
Domini nostri Jesu Christi nongentesimo quinquagesimo
nono, omnis Veneticorum multitudo una
cum episcopis et abbatibus convenere, et sacramenta
oblivionis tradentes, cum trecentis pene navibus
preparatis Ravennam, ut supradictum Petrum in
ducatus honorem restituerent, properarunt. Quem
suscipientes, cum tali apparatu ad palatium duxerunt,
sacramentorumque fide principem iterum
recrearunt. Qui non post multum tempus nacta
occasione, maritale thorum Johanniae uxori suae
interdicens, in sancti Zachariae coenobio monachicam
vestem vi eam recipere coegit. Filium siquidem
quem ex ea habuit, Vitalem nomine, clericum devovens,
Gradensem patriarcham postmodum fieri promovit.
Deinde Hugonis marchionis sororem
Hwalderada nomine in conjugio excepit, a qua servorum
ancillarumque copiis prediisque maximis
dotalicii jure acceptis, exteros milites de Italico
regno, cum quibus defendere et possidere predicta
praedia possed, acquirere studuit. Nempe tante
audaciae fuisse fertur, quo et subditos virtutis rigore
plus solito premeret, extraneosque sibi obsistentes
ulciscendo devinceret. Ferrariensis quippe
castelli populum potentissime debellavit. Opiterginum
quidem castrum igne concrematum devastari jussit.
Nonnullaque alia se objurgantibus aspera intulit.
Verum quia omnia gesta ab illo explicare minime
possum, ejus exitum exarando demonstrare curemus.
Octavo decimo quidem sui honoris anno (977), una
cum filio parvulo quem de predicta Hwalderada
habuit, tali ordine interfectus est. Dum illo
longo tempore Venetici ob austeritatem sui exosum
haberent facultatemque perdendi sedule machinarent,
quadam die facta conspiratione in illum insurgere
adorsi sunt. Palatium tamen, qui bellicosis, licet
paucis, militibus illum stipatum noverant, nulla
ratione ausi sunt penetrare. Tandem nequam consilium
invenientes, propinquas domos, quae econtra
palatium citra rivolum consistebant, igne mixto
picino fomento accendere studuerunt, quatinus
flamarum flexibilia culmina vicinum palatium
attingere et concremare possent. Unde factum est,
quod non modo palatium, verum etiam sancti Marci
sanctique Theodori, nec non sanctae Mariae de
Jubianico ecclesiae et plus quam trecente mansiones
eo die urerentur. Is autem dux cum ignis calorem
fumique suffocationem diu inter palatium ferre
nequiret, per sancti Marci atrii januas evadere cum
paucis conatus est; ubi nonullos Veneticorum majores
una cum generis afinitate suum expectantes
periculum repperit; quos ut cernens taliter allocutus
est: #Et vos, fratres, ad exicii mei cumulum venire
voluistis? Si aliquid in verbis vel in rebus publicis
deliqui, meae insperate vitae spacium rogo, et omnia
ad vestrum velle satisfacere promitto.@# Tunc ipsi
sceleratissimum et morte dignum eum affirmantes,
diris vocibus clamaverunt, quod nulla evadendi in
illo possibilitas foret. Et instanter mucronum ictibus
undique illum crudeliter vulnerantes, diva anima
corporeo relicto ergastulo, superum petiit solita.
Filium siquidem, quem nutrix ab incendii poena
liberavit, a quodam nequissimo cuspide transverberatus
est, pariterque milites qui illi favere nitebantur,
occisi sunt. Gelida namque corpora quorum,
idem genitoris et sobolis, ob ignominiam primitus
exigua navi ad macelli forum, deinde quodam
sanctissimo viro Johanne Gradonico nomine interpellante,
ad sancti Yllari monasterium detulerunt.
Patrato vero hoc nequissimo scelere, in sancti
Petri ecclesiam convenerunt, ibique communi voto
quendam virum, Petrum videlicet Ursoylum cognomine,
preclarum generositate et moribus in ducatus
honorem sublimare decreverunt. Qui puerili etate
nil aliud quam Deo placere studens, ad tante dignatatis
provectum scandere contempnebat, timens ne
saecularis honoris ambitione propositum amitteret
sanctitatis. Tandem importune populo interpellante,
non humano favore, sed totius rei publicae commodo
hujusmodi principatus apicem accipere non recusavit.
Deinde sacramentorum fide ab omnibus confirmatus,
in propria domo degere voluit, ut interim
sancti Marci ecclesiam et palatium recreare posset.
Erat siquidem sibi conjux, Felicia nomine et merito,
unius nati tantummodo mater, qui patris equivocus
nomine, non dissimilis extitit opere. Post cujus vero
conceptionem, quam angelico inditio diva mater
fertur cognovisse, maritalem torum viro sibi obtemperante,
inviolatum vicissim Deo conservare deinceps
devovere. | null | 16241b5b-e8b2-4f13-94ec-a965afc9e46c | latin_170m_raw | null | None | None | None |
Ceperat namque isdem dux Veneticorum
causas bene et utiliter tractare, censuramque
legis in omnibus studiosissime observare, et omnium
virtutum gratia pollere. Combustum vero palatium
et sancti Marci ecclesiam honorifice propriis sumptibus
redintegrare studuit. Interea Vitalis Gradensis
patriarcha, predicti Petri interfecti filius, quorumdam
Veneticorum consilio Saxoniam ad secundum
Ottonem imperatorem properavit. Quem imperator
devote suscipiens, dixit: #Cur ad me, pater, posita
tanti itineris intercapedine meam presentiam adire
voluisti?@# At ille: #Proprii,@# inquid, #parentes exicio
coactus, ad tuam clementiam veni, quatinus mei
infortunii meaeque inopiae consolator et fautor efficiaris.@#
Tunc cesar experta ordine hujus sceleris
ratione, patriarcham secum manere aliquamdiu
rogavit, suasque querelas pie veniabiliterque condoluit.
Eodem quoque tempore domnus Hwarinus
venerabilis abbas sancti Michahelis monasterii, quod
in Equitanie partibus in loco qui vocatur Cussanus
scitum manere decernitur, Romam ad
apostolorum limina properavit. In redeundo quidem
Dei fultus timore beatique Marci, Venetiam intravit,
ibique aliquantis diebus orationis studio et domni
Petri ducis precibus constrictus commoratus est.
Quem dum domnus dux digna veneratione coleret et
sedulae divina colloquia simul agerent, expertus est
abbas ducem prorsus terrena parvipendere habitamque
dignitatem non ambitionis studio sed subditorum
solatio obtinere; injunxit tamen sibi dicens: #Si vis perfectus esse, relinque mundum hujusque dignitatis
apicem, et in monasterio Deo servire festina.@#
Cui
dux: #Egregie,@# inquid, #pater et meae animae lucrator,
summa aviditate tuis monitis obtemperare gestio. Sed
aliquanti temporis spacium rogo, interim meam facultatem
disponere queam. Postea vero in monasterio
tuique regiminis vinculo summissus, Deo militare
cupio.@# His quidem determinatis, certam diem decreverunt,
quas abbas Veneciam ad eundem suscipiendum
reciprocaret. Tunc accepta licencia, ad
suum monasterium repedavit. Antedictus vero dux
ceptam patriae salutem sollerti studio procurare non
desiit, licet aliquanti, quorum consilio, ut diximus,
patriarcha imperatorem adiit, sue ditioni perversos
repugnantes efficerentur, adeo ut suam vitam crudeli
funere perdere molirentur. Tamen tante bonitatis
et divinae virtutis gratia vigebat, ut quicquid
ipsi de se clanculo iniqua machinatione determinarent,
nemine indagante cognosceret, nullique resistenti
aliquod nephas recompensare voluit, sed
equo animo Dei timore omnia tollerando sustinebat.
Inter hec statuta die prelibatus abbas ad Venetiam
reversus est, ea occasione quo Hierosolimam ire
vellet ( #an.@# 976). Quem Petrus dux libenter suscepit,
et prima nocte diei Kalendarum Septembriarum ipse
una cum Johanne Gradonico necnon Johanne Maureceni,
suo videlicet genero, nesciente uxore et filio
omnibusque fidelibus, occulte de Venetia exierunt.
Qui non procul a sancti Illarii monasterio equos
assendentes, jam detonsis barbis velocissimo cursu
viam carpere ceperunt, in tantum in tercia die Mediolanensem
ruram transeuntes, Vergelensem
urbem conspicerent. Sequenti vero die Veneticorum
populi perditum pastorem conquaesti sunt;
quem minime reperientes, maximo tabescebant
dolore. Fuit nempe pauperum nutritor, ecclesiarum
recreator, clericorum et monachorum fauctor, omnibusque
benivolus. De suis quidem facultatibus
mille librarum numerum ad Veneticorum solatia in
palatio largivit, alias mille in pauperum alimonias
contulit; in sancti Marci altare tabulam miro opere
ex argento et auro Constantinopolim peragere
jussit. Secum etiam maximam thesauri copiam ad
predicti monasterii restaurationem deportavit. Rexit
itaque ducatum annis duobus et mense uno. Nam
non plus etatis quam quinquaginta annorum fuerat,
quando saecularem deposuit gloriam.
Post cujus discessum Vitalis cognomento Candianus,
vir totius prudentiae et bonitatis, in ducatus
honorem subrogatus est ( #an.@# 976). Quod audiens Vitalis
patriarcha, qui apud Veronensem marchiam
morabatur, in Venetiam intravit. Qui a duce interpellatus,
cum suis nuntiis ad pacem inter imperatorem
et Veneticos consolidandam Teutonicam petiit
regionem, quoniam ducis Petri interfectione ammodum
illos execrabiles exososque habebat; firmato
autem federe ad propria reversus est. Praedictus
namque dux corporali molestia ingruente, quattuor
diebus antequam vitam presentem determinaret monachum
fieri et ad sancti Illari monasterium se deferri
promovit. Praefuit autem Veneticorum ducatui
anno uno mensibusque duobus, tumulatusque est in
eodem monasterio ( #an.@# 977).
Quem Tribunus cognomento Menius dignitate
successit, qui, licet saeculari sollertia careret, maximis
tamen fortunae copiis exuberabat. Temporibus
cujus aurea Venetia nonnullis ignominiorum periculis
dehonestata est. Contigit autem ut Veneticorum
majores primitus contra ducem insidias demolirentur,
deinde inter sese invicem discidentes vicissim
odiorum nequitiis inficiebantur. Interea inter Maurecenos
et Coloprinos, Venetiae proceres, maximum
jurgium | null | d3de21fe-c2b5-4a00-b7b8-900978a6f89b | latin_170m_raw | null | None | None | None |
exortum est; adeo ut Stefanus Coloprinus
cum filiorum et parentum afinitate, praedicti ducis
consensu et virtute, quadam die in Maurocenos abolendos
insurgerent. Sed Dei virtute hujus periculi
flagitium providi omnes evadendi facultatem consecuti
sunt. Unus tamen illorum, id est Dominicus
Maureceni innocens in sancti Petri Olivolensis foro
detentus et diutissime laceratus est. Cujus corpus
turpiter denudatum semivivum ad sancti Zachariae
monasterium parva lintre delatum est. Cumque in
ecclesia positum a circumstantibus parentibus deploraretur,
infra duarum orarum spatia vitalem deposuit
halitum. Cujus mors suis maximum dolorem
induxit; adeo ut ad hoc scelus ulciscendum oportunum
expectarent tempus. Circa haec siquidem tempora
secundus Otho imperator ad Italiam veniens,
Veneticorum fedus ob Petri Candiani ducis funus
disrumpere conatus est. Ad quem Tribunus predictus
dux suos internuntios mittens, eum placare suis
muneribus studuit. Pacti etiam scriptionem tunc
Veronae duci suoque populo renovatam perpetualiter
ad habendum indulsit. Dehinc Ravennam pertransiens,
Romam adire festinavit ( #an. 981, Mart.@# ),
ubi didicit Sarracenorum formidolosam gentem Calabritana
invasisse loca, jamque in Apulienses partes
vellent tendere gressum: quam aggredi hostiliter
conatus est. Verum dum proxima loca, quibus Sarracenorum
multitudo manebat, incautus peteret,
tetra cohors repente Christianorum exercitum ad
certamen lacessere temptavit ( #an. 982, Jul.@# 14). Imperator
quidem ignarus, quod montium per anfractus
omnes Sarracenorum majores latitarent, illos
quos cernere valebat facili certamine debellare autumans,
pugnam audacter inchoavit, eosque audacissime
Christo favente devicit. Cumque Christianorum
milicia cum triumphali gloria tentoria applicare
propria vellent, paganorum multitudo e montibus
exiliens, super eosque inopinate irruens, illos caedere
acriter cepit, in tantum ut illi quibus fugiendi
aditus negabantur, crudeliter vulnerati caderent.
Imperator siquidem, licet ingenti difficultate, per
medias barbarorum acies vix ad litus usque pervenit;
inimicorumque inportunitate territus, fluctivagum
mare intravit. Ubi duae Graecorum naves, quae lingua
illorum zalandriae nuncupantur, non procul a terra
anchoris herebant. A quibus ille cum duobus suis
vernaculis susceptus, minime agnitus est. Fertur
namque quod per triduum illum vinctum custodirent,
et quamquam ipse imperatorem se fore omnino
denegaret, tamen Greci ingenio peritissimi nescio
quibus inditiis eum agnoscere potuerunt. Agnito
vero, Constantinopolim illum deferre decreverant;
quod ipse expertus ait: #Et ego hoc toto mentis affectu
opto, quoniam potius ad sanctorum augustorum vestigia
exul degere gestio, quam omnibus bonis privatus
mei infortunii ignominiam hic sustinere. Tantum promittite,
quatinus meam conjugem meaeque fortunae
reliquias me, priusquam recedatis, accipere liceat.@#
Tunc duodecim scrinea, plena thesauris copia, ad
littoris marginem delata sunt. Greci hoc cernentes,
omni titubatione remota, eundem secum velle firmiter
ire credebant. Et dum haec agerentur, Cessone
Metense episcopo cum nonnullis aliis littori
astantibus, ipse adepto gladio in mare prosiluit, et
viriliter natando desideratum littoris marginem inlesus
petiit, et sic a duobus periculis liberatus,
Romam cum uxore advenit. Deinde Papiam ceterasque
Italiae civitates peragrans, Veronam adii. ( #an.
983, Jun.@# ). Quem praedictus Stefanus Coloprinus
una cum duobus filiis et quibusdam parentibus, expertus
quod Maurecenorum temeritas, ducis videlicet
consultu, parentis mortem vellent ulcisci, clam
de Venetia exiens festinanter adire procuravit. Cui
imperator valedicens, cur propria amittere voluisse
requisivit; cumque infortuniis viae ventum seriae
exponeret, cesari persuasit, quod si vellet consiliis
monitisque suis acquiescere, Venetiam diu desideratam
facili certamine posset acquirere. Et insuper
quo imperatoris animus ad hoc nequissimum perficiendum
scelus potius exardesceret, centu libras purissimi
auri se illi daturum spopondit, si devicta
patria, sibi ducatus dignitatem concederet. Quod
audiens imperator, universis suo sceptrui adjacentibus
edictum et inevitabile intulit preceptum, ut nemo
aliqua praesumptione fultus, deinceps quemlibet
Veneticum in aliquam sui imperii partem permitteret
exire, neque aliquis suorum in Venetiam auderet
intrare. Tunc unicuique Veneticorum secum degenti
firmiter praecepit, ut cum suis videlicet nunciis loca
quibus alimonia confluere ad Veneticorum solacia
noverant, sollerti studio custodirent. Unde factum
est quod Stefanus Coloprinus cum filio suo Dominico
Patavi commoraretur, Ursus Badovarius Athesim
fluvium praevideret, Dominicus quidem Silvo
cum Petro tribuno Mistrinis partibus insisterent,
Johannes quidem Bennatus ceu nugigerulus inter
omnes discurrere sedule festinaret, Marinus Coloprinus
Mistriensi comitatu hujuscemodi officium perageret,
Ravennam quoque Stefano juniori, prelibati
Stefani filio, ad custodiendum injungerent. Antedictus
nempe Tribunus dux repugnantium infidelium | null | af2eead2-708c-49e6-822e-2e56f12801bc | latin_170m_raw | null | None | None | None |
nequitiam
inultam diu non ferens, domos illorum devastari
permisit, uxoresque ne aufugere possent
custodire precepit. Imperator autem in tanta severitate
et duricia ad Veneticorum destructionem perseverabat,
quo nec precibus nec quibuslibet muneribus
eum placare valerent. Sed omnibus suum iterum
preceptum imposuit, ut nulli in aliqua sui imperii
parte pervento Venetico parcere auderet. His
quidem definitis Romam viscere disposuit; in qua
non diu incolomes manens, valida ingruente febre,
mortuus est, sepultusque in sancti Petri curte non
procul a sanctae Mariae ecclesia ( #an. 983, Dec.@# 7).
Unde non dubium est ut quidam spiritalis monachus,
angelo sibi indicante, cognovit, quod ob Veneticorum
afflictionem inopinatam incurrisset mortem.
Venecia namque per biennium tali perpessa infortunio
divinitate propitia liberata est. Praelibatus
quidem Stefanus Coloprinus una cum filiis et ceteris
aliis Papiensem urbem adire satagerunt, flexisque
poplitibus Adheleidam augustam, quae inibi morabatur,
exorare incessanter ceperunt, ut inlesi suo conservarentur
in regno, quoniam omnibus pene Italiae
principibus morte digni ob propriae patriae delationem
dijudicati sunt. Tunc repente apud Ticinum
mortuo Stefano Coloprino, augusta, praecibus Ugonis
videlicet marchionis constricta, filios cum quibusdam
aliis suis preeuntibus nuntiis ad Tribunum ducem
destinavit, quatinus quicquid sibi vel quibuslibet aliis
perverse deliquissent, suo amore Venetiam consequi
mererentur. Tribunus vero dux quamquam
invitus tamen imperatricis jussu et prece, gratiam
simul et patriam illis concessit, et insuper ne ab aliquis
inimicorum temere occiderentur, quattuor juratoribus
sacramentorum fide muniti, securi in patria
persisterunt. Maureceni sane taciti hoc totum
considerantes, firmiter parentis mortem vindicare
decreverunt. Quapropter dum quadam dies tres fratres,
Stefani Coloprini nati, de palatio solito vellent
domum parva rate redire, a quattuor Maurocenis
interempti, rivoli latices proprio cruore infecerunt.
Quorum corpora a quodam suo homine de limpha
sublata, orbate genetrici atque conjugibus delata
sunt. Altera vero die in sancti Zachariae monasterio
tumulata sunt. Quorum duo laici fuerunt; tercius
autem, id est Johannes, clericatus officii sortem
gessit. Licet dux ab hujuscemodi nefas se inmunem
redderet, nonnulli tamen ejusdem sceleris eum noxium
affirmabant. Anno vero 13 sui ducatus isdem
dux Mauricium suum filium Constantinopolim mittens,
ipso eodemque infirmitate detentus, sex diebus
non sua sponte sed populo cogente antequam ultimum
sibi obscuresceret, monachus in sancti Zachariae
caenobio effectus est. Praefuit autem Veneticis
annis 13 et mensibus quinque. Sepultusque est in eodem
monasterio.
Anno vero Dominicae Incarnationis noningentesimo
nonagesimo primo Petrum, antedicti domni
Petri Ursiuli ducis sobolem, trigesimo suae aetatis
anno Veneticorum populi ad paternam dignitatem
promoverunt. Qui probitate et actu haud degenerans
a divo parente, utriusque tamen hominis peritia
omnes poene antiquos excellebat duces. Iste nempe
patriae comoda non modo in priscum consolidando
reduxit statum, verum in tantum rem publicam
auxit, ut suis temporibus Venecia prae omnibus
finitimarum provinciis decore et opulentia sublimata
diceretur. In sui quidem honoris exordio Constantinopolytanos
imperatores, omnesque Saracenorum
principes suis legationibus placatos ac devotos amicos
firma stabilitate adquisivit. Nuncios etiam Saxoniam
ad tercium Ottonem regem, praeclare indolis
puerulum, destinavit, cum quo tanto amoris et amiciciae
vinculo sese coarctavit, quatinus remota dilatione,
deinceps quicquid sibi possibile conpetebat ad
votum consequaeretur. Hisdem namque dux a
Croatorum Sclavorum oppressione suos potenter
liberavit; quibus etiam solitum censum primus
dare interdixit. Cum Italicis vero principibus amiciciae
foedere copulatus semper mansisse probatur.
Tamen si quis horum aliqua stipatus temeritate
suis quoddam honerosum plus pacti decreto inponere
voluisset, viriliter obsistendo sui compos in
omnibus manebat. Quid dicam? proprios aequo moderamine
aequitatisque trutina preesse satagebat;
extraneis vero suae resistentibus ditioni vicissitudinem
reconpensabat. Quibus tamen fortunis Venecia suis
diebus claruit, serie prodere conabor. Eo namque
tempore Gradensis civitas, quae totius novae Venetiae
metropolis fore dignoscitur, vetustate ex maxima
parte consumpta videbatur, quam praedictus princeps
ad ipso fundamine ad propungnaculorum usque
summitatem munitissime renovavit, domumque
propriam in ea juxta occidentalem turrim edifficare
fecit, parietes etiam seu ecclesiarum laquearia recreare
libentissime studuit. Apud Civitatem quidem
novam, quae vocatur Eracliana, pulchrae imaginis
domum una cum capella ipso eodemque tempore
componere fecit.
Interea Johannes Belonensis episcopus Venetiquorum
ducatus praedia in finibus Civitatis novae
Tribuni ducis tempore usurpata per vim actenus
retinebat, quem nec regalis jussio nec quolibet promissum
ab ipso infortunium terrere potuit, quo injuste
retenta redderet pacemque cum domno Petro
duce haberet. Qui dux | null | ff0a1430-45d5-4396-bb21-30ca40642763 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
quamquam moleste, tamen
pacifice, interim Heinrici ducis praesenciam Veronensis
susciperet marchia, hoc tollerare disposuit.
Pervento vero duce, suis internunciis eundem petere
procuravit. Qui amiciciae foedere simulatus, de
Johanne episcopo seu ceteris sibi adversantibus
legem facere ad suum velle spopondit. Tamen quod
ore promisit, citius faciendi voluntatem dicto permutavit.
Petrus itaque dux tantae deceptionis providus,
suum legatum Ottoni famosissimo regi ad
Aquisgrani pallacium sine aliqua mora transmisit,
qui hujusmodi causas ordine sibi panderet. Hoc denique
expertus rex prenotati ducis Heinrici actum
omnino redarguens, omniaque obmissa praedia Petro
duci praeceptali institutione ad habendum concessit:
cui etiam Brunonem, nobilem suum militem,
misit, qui hoc negocium legis censura regiaque
auctoritate inter se et episcopum definiret. Quem
episcopus adeo floctipendens, ut illum nec conloquio
adire nec videre voluisset. Cumque domnus
Petrus dux talia cerneret, accepto a regio nuncio
et a suis salubre consilium, inevitabile decretum
supra suos imposuit, quo nemo illorum aliqua praesumptione
fultus praedictam seu Istriensem ausus
foret marchiam adire, neque aliquod venale vicissim
vendere vel comparare. His quidem peractis,
regalis nuncius ad propriam reversus est. Ceptum
vero jurgium a duce diutissime perduravit, in tantum
videlicet ut non solum illius marchiae peculia
salis egestate consummerentur, verum etiam homines
subsidiis Veneticorum carentes, miserabili
calamitate perpessi, sedule ad ducem pacem, quam
consequi non valebant, humiliter efflagitarent.
( #An.@# 996.) Dux itaque audiens Ottonem regem ad
Italiam venturum, pacem cum praedictae marchiae
populo facere diferabatur. Tunc suos nuncios denuo
Tentonicam mittere disposuit ( #Mart.@# ) qui inter Alpium
anfractus regem jam a Ausonia venientem
repperierunt. A quo honorifice suscepti, quicquid
nefas suis dux inimicis intulerat libenter audivit;
insuper promisit nunquam quolibet modo illum
constringere ad pacem faciendam, interim ipse
vellet. Deinde antequam Italiae planiciem peteret,
eundem ducem dulci praece rogando demandavit,
ut suum natum adhuc Christianae fidei confirmatione
carentem Veronam sine aliqua mitteret mora;
quod dux suorum fidelium consilio facere adquievit.
Puero quidem Verona pervento officiose a rege
susceptus est, quem chrismatis unctione propriis
amplexibus coarctatum fecit munire, et amisso paterno
nomine, Otto, id est suus aequivocus, nuncupatus
est. Johannes quidem prememoratus episcopus,
seu Rozo Tarvisianae sedis antistes, cum quibuslibet
aliis ad pacem interpellandam ibi convenerunt.
Quibus rex hanc adquirere interdicens, donec
domni Petri ducis polliciti forent satis faciendo
gratiam recuperare. Insuper Johannem episcopum
ducis terram, quam injuste possidebat, reddere cum
lege coegit. Hac tempestate inter Veronensium cives
et Teutonicorum exercitum exortum fuerat jurgium,
sed Teutonici a civibus interemti per civitatis
platheas nonnulli occubuerunt. Inter quos nobilissimus
unus cecidit adolescens, Carolus nomine, qui
maximum de suo funere dolorem regi suisque compatriotis
reliquerat. Quod rex graviter ulcissi in
civibus decreverat. Tamen ejusdem civitatis Odberti
episcopi interventu evaserunt. Otto vero, praedicti
domni Petri ducis filius, diversis muneribus a rege
ad Veneciam reppedavit. Tunc domnus dux pacem
diucius imploratam inimicis indulsit, quamvis
Johannis episcopi severitas in amisso praedio perduraret.
Eo quoque tempore apud Rivoaltum mortuo
Marino Olivolensi episcopo, qui episcopatui
prefuit annis . . . , successit sibi Dominicus cognomine
Gradonicus. Otto denique rex Brisciam caeterasque
Italiae urbes peragrans, Papia advenit ( #April.@# ). Hic
Italici principes fidem supra evangeliorum sacraria
facientes, regem ipsum conlaudaverunt; ibique
Johannem apostolicae sedis antistitem defunctum
audiens, Brunonem suum videlicet nepotem, Ottonis
ducis filium, ad hanc dignitatis apicem fastigiare
disposuit, quod postea complevit. Deinde per Arripdani
fluenta navigio Ravennam adivit. Ubi
aliquandiu commoratus, Redulfi Ariminensis
comitis, nec non Herimundi, atque sui fratres Raimundi,
pro aecclesiarum seu pauperum praediis
quae usurpata possidebant, oculos ejicere jussit ( #Mai.@#
1). His definitis Romulidarum appetens urbem, in
qua a predicto Brunone apostolico, qui postmodum
Gregorius dictus est, Romanorum multitudine interpellante,
unctus et consecratus est imperator ( #Mai.@# 21).
Hinc non procul a Romana urbe discedens, ut remissius
illius climatis aestum tollerare quivisset, inter
Camerinae marchiae alpes aliquid commoratus
est. Postmodum per Tusciae viam Papiensem repetens
urbem ( #Aug.@# 1), omnibus sibi obtemperantibus
imposuit aedictum, quo ubicumque in suo imperio
perventi Venetici forent, inlesi et sine aliquo
imposito gravamine degere debuissent. Et tunc
per Cummanum lacum iter arripuit ultramontanum.
Circa haec namque tempora | null | d4e17fec-215f-410a-9cf3-54a74c36ca31 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
Croatorum judex
propter interdictum sibi censum a duce in Veneticos
lesionis molestiam exercere conatus est. Unde
domnus dux sex naves praeparatas illuc mittens,
quibus Badovarius cognomento Bragadinus prefuit.
Qui unam illorum civitatem quae Issa nominabatur
conprehendens, utriusque sexus captivos ad
Veneciam deportavit. Et ex hoc majoris odii cumulum
inter Veneticos et Sclavos pululavit. Coeperuntque
iterum censum inportune ducis exiere;
quibus dux pro illorum ignominia demandans: #Non
per quemlibet nunciorum hunc mittere curo; sed vita
comite, ad hanc persolvendam dationem venire ipse
non denegabo.@# Eo namque tempore Joannes
Grecus, Placentinae ecclesiae praesul, Constantinopoli
cum Grecorum imperatoris legato reversus, Romam
adivit. Qui dum apostolicam sedem, abjecto a
Johannis Crescentii temeritate pastore, vacuam
repperiret, invadere contra imperiale decretum
minime formidavit. Gregorius vero, illius aecclesiae
sponsus, per Italiae urbes merens imperatoris expectando
adventum versabatur. Per haec quidem tempora
antedictus dux Johannem suum filium Constantinopolim
destinavit, quem imperator non solum
diversis muneravit donis, verum etiam aegregiis
honoribus sublimavit.
( #An.@# 998.) Imperator siquidem hoc nequissimum
scelus a Johanne Greco patratum cum audiret, Italiam
festinus reciprocare non pigritavit. Qui ex Ticinensi
urbe Ravennam descendere navigio disponens
( #Jan.@# ), Petro suo dilecto compatri Veneticorum
duci rogando demandavit, quatinus Ottonem suum
filium ultra Ferariense castrum sibi obvium mittere
non recusaret. Quod dux libenter agere volens, filium
cum decoratis navibus misit. Inter quas una quantitate
et pulchritudine excellebat navis. Quam imperator
una cum puero ascendens, Ravennam usque
pervenit. Ubi non diu manens, ducis puerum donorum
copiisque ditatus ad Veneciam redire permisit
( #Febr.@# ). Ipse vero Romam, ut inimicorum arroganciam
abolere posset, petere curavit. Qui audientes
eum Romam venturum, alter illorum, id est
Johannes Crescencius, in sancti Angeli castello se
cum suis retrusit. Alter quidem, id est Johannes
Grecus, procul a Roma inexpugnabilem turim intravit,
in qua non diu, vento imperatore, illum
manere licuit. Sed ab ejus militibus captus, projectis
oculis auribusque praecisis, nares etiam et
linguam amisit, et capitis deturpatus decoritate Romam
in quodam monasterio delatus est. Et quoniam
ad tanti facinus ultionem hoc non sufficerat, postmodum
a sacro concilio depositionis sentenciam
sustinens, sacerdotale officium perdidit, et a Romanis
impositus deformis aselli terga, versa facie ad
caudam sub praeconi voce per Romanas regiones
ducebatur. Dehinc munitissimum sancti Angeli
castellum omnes Romani cives una cum Teutoniquorum
exercitu expugnare caeperunt. Quod magna
cum difficultate compraehendentes, Johannem Crescencium,
veniam miserabili voce adclamantem, in
sumitate ut ab omnibus videretur decollaverunt
( #Apr.@# 29). Et projecto tellure, aliis quibus evadendi
facultas defuit simili poena in monte Gaudio imperiali
decreto suspensi sunt. His peractis, trium annorum
spacio imperator regno praefuit Italico, in
quibus multa peregens regnum visitavit Teutonicum.
Illis namque temporibus in Dalmacianorum confinio
non plus quam Iateranenses cives Veneticorum
ducis ditioni obtemperabant, quos Croatorum ac
Narentanorum principes crebro affligere solebant,
in tantum ut Narrentani horum quadraginta compraehendentes,
secum victos deportaverunt.
Unde Dalmacianorum populi omnes poene simul
convenientes, Petro Veneticorum duci suis internunciis
hoc demandaverunt, quod si ipse venire aut
exercitum mittere vellet, qui eos a Scavorum severitate
liberaret, ipsi et illorum civitates perpetua
stabilitate suae suorumque successorum potestati
subditos manerent. Hoc audiens Petrus dux, nulla
interposita dilacione, suorum consilio munitus navalem
preparare expeditionem peregit. Septimoque
sui ducatus, anno ascensionis Domini festo ( #Mai.@# 26)
cum suis in sancti Petri Olivolensis aecclesia ad
missarum ministeria percipienda convenire voluit.
Cui Dominicus, ejusdem loci episcopus, triumphale
vexillum contulit, et una classem consedentes illo
die Equilensem portum intraverunt. Dehinc velis
libratis occiduoque vento flante, Gradensem applicuerunt
urbem. Quos domnus Vitalis patriarcha,
preeunte plebe, cum clericorum apparatu excipiens,
digna suo principi obsequia exibuit; cujus quoque
dexteram victrici sancti Hermachorae signo condecoravit.
Inde pellagi sulcando undas Istriensem ad
provinciam transientes, civitatis Parentinae
juxta insulam velis depositis pernoctare disposuerunt.
Quibus venerabilis Andreas episcopus occurens,
famulamina Petro duci multa impertitus
est. Quem humiliter rogitans, ut sancti Mauri oraculum
adire non recusaret. Cujus petitioni adquiescens,
multo milite stipatus urbem intravit, et
expletis in sancti Mauri aecclesia ministeriis sacris,
arrepto exin itinere, remigantibus nautis apud monasterii
sancti Andreae insulam quae juxta Pollensem
civitatem manet, | null | 44d5cc98-a97b-43de-9bfa-5c7578fa2881 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
grata ospicia habere
voluerunt. Illuc Bertaldus Pollensis eximius antistes
cum clericorum et civium multitudine festinus advenit,
et utroque honore eumdem ducem glorificavit.
Deinde vastum velificando aequor Absarensem
ad urbem delati sunt. Ubi non modo cives,
verum omnes de finitimis tam Romanorum quam
Sclavorum castellis convenientes, tanti ospitis adventum
se praevenisse gaudebant. Et sacramentis
ab omnibus peractis, sub illius principis potestate
manere decreverunt. Hoc peracto sacrum diem pentecosten
solemniter celebrantes ( #an. 998, Jun.@# 5),
predicto principi laudis modulamina decantaverunt.
Tunc omnibus quibus aetatis plenitudo adherat secum
venire jussit, et acceptis stipendiis dispositum
transfretare iter caeperunt. Altera vero die Jatarensem
antequam adpropinquaret urbem, ejusdem
civitatis prior cum episcopo et caeteris suum dominum
gaudimoniis potiti recaeperunt; et ingressi
urbem, ibi illius regionis majores confluentes,
ejusdem principis dominationi subesse praeobtabant.
Inter quos Veclensis et Arbensis episcopi cum
earum civitatum prioribus adfuerunt, et pari voto
supra sacra evangelistarum dicta juraverunt, quod
juxta illorum scire et posce deinceps domni Petri
ducis fidem observare debuissent. Insuper episcopi
eisdem sacris confirmaverunt, quo feriatis diebus
quibus laudis pompam in aecclesia depromere solebant,
istius principis nomen post imperatorum laudis
praeconiis glorificarent. Croatorum itaque rex ad
suae gentis depopulationem ducem advenisse prenoscens,
nunciorum studio eundem placare pacificis
nisus est verbis; quod domnus dux omnino parvipendens,
eosdem nuncios redire dimisit; et sic
tractare cum utriusque gentis exercitu adorsus est,
quo inimicorum aditus intrare, vel quibus argumentis
illorum munitissima loca indemnis capere
posset. Tunc quorumdam relatione didicit quadraginta
Narentanorum nobilium de Apuleis partibus,
peractis negociis, ad propriam velle reverti. Decem
naves hominibus oneratae ad insulam quae vocatur
Caza sub omni festinatione destinavit. Qui
dum irent, facili certamine eosdem comprehendentes,
Traorensem ad urbem accelerare voluerunt.
Domnus namque dux utriusque et Dalmacianorum
ac Venetiquorum militibus circumseptus,
sexto die predictam urbem relinquens, ad quamdam
non longe a Belgradense urbe insulam advenit.
De qua talem legationem civibus mittere placuit,
ut si spontaneum famulicium persolvere et fidelitatem
sibi jurare vellent, gratiam adipisci valerent:
sin autem, se certamine capturos procul dubio scirent.
Hoc vero audientes, domini sui, Sclavorum
scilicet regis, periculum incurrere formidabant, et
tanto principi resistere non valebant. Unde utroque
discrimine positi, quid agere poenitus ignorabant.
Tandem timoratione domni ducis atriti, adstantibus
ejusdem regis militibus, et sacramenta et obsequium
persolverunt. Egressus vero inde, Levigradae insulae
colones egregio duci occurrentes sacramenta
prompte fecerunt. Cumque Traorensem urbem
peteret, ab episcopo civibusque sacramentis
corroboratus est; inibi suos, quos antea ex Jaterensi
civitate misisse diximus, victores repperit. Sclavorum
etiam regis frater Surigna nomine aderat, qui
condam fraterno dolo deceptus, regni amiserat diadema.
Ipse namque non modo sacramenti vinculo
se eidem duci associavit, verum etiam Stefanum
puerulum, karissimam sobolem suam, sibi pro obside
commendavit. Hinc Spaletinam nobilissimam
et validam urbem, quae tocius Dalmaciae
metropolis constat, predictus princeps advenit;
quem archiepiscopus sacro infulatus officio cum
urbana tam clericorum quam laicorum multitudine
excepit, et missarum sollempnia incelebrans, ex voto
jusjurandi fide eidem omnes placare satagerunt.
Narrentanorum quidem princeps quadraginta suorum
in captivitatem mancipatos expertus est. Qui
suis internunciis domnum ducem continua prece,
sibi illos reddi, imploravit: hoc videlicet pacto,
quo priusquam ipse dux de illis exiret finibus, tam
ille Narrentanorum princeps quam omnes sui majores
sibi ad satisfaciendum pro suis votis convenirent,
et nec censum predictum aliquo modo
exiere, nec quempiam iterantem Veneticum molestare
deberet. Tunc dux captivos reddere jubens,
sex tantum illorum, ne ipse pacem violasset, retentos
secum reservavit. Eis definitis, ad alios illius
regionis subjugandos gressum tendere cepit. Apud
sancti Maximi ecclesiam ospicium habere dum voluisset,
Curzule insule habitatores sui recusantes
parere jussionibus, valida manu adquisivit
sueque potestati subjugavit. Preterea dum isdem dux
quicquid cordi aderat, Deo fautore ad votum consequeretur,
improbos Ladaestinae insulae habitatores
aggredi conatus est, a quorum rabie Venetici,
illa pernavigantes loca, propriis facultatibus privati,
nudi sepissime evaserant. Erat siquidem
eadem insula scopulosis promunctoriis circumsepta.
Licet aditum intrantibus non denegaret, montium
tamen sublimitate ostentabatur; e quibus unus murorum
menibus turriumque hedificiis munitus,
inexpugnabilis ab omnibus credebatur. Dein vero
predictus princeps multitudine navium collecta,
quendam illius insulae portum penetravit, mandans
civibus, ut relicta pertinacia ad | null | bd3b26b9-f35a-4ee2-a15a-555de462ab02 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
se venirent aut pugna
sese petituros scirent. Qui timore constricti,
pacifica verba protulerunt. Postmodum illis injunctum
fuit nulla ratione pacem a duce consequi
posse, nisi civitatem ipsi destruerent, destructam
vero inreparabilem inhabitabilemque relinquerent.
Quod omni nisu facere interdicentes, tanti exercitui
sese obsistere adorsi sunt. Tunc isdem princeps
suos ad certamen preparare illosque impugnare
acriter jussit. Verum quia arduus locus difficilem
dabat appropinquantibus ingressum, jaculorum ictibus
hostes aliquandiu procul virtute qua poterant
coarcere satagebant. Tamen Dei omnipotentis
dispensacione major pars exercitus ex illo loco
unde illius municionis ostia patebant impetum facientes,
reliqua montis per devia consendendo,
turres ubi aquarum vascula tuebantur comprehenderunt.
In quibus consistentes, in tantum luctamine
comprimebant, donec dejecti animo, armis
depositis, nichil amplius quam mortis exosum
periculum evadere flexis exorabant poplitibus. Dux
itaque pietatis amator omnes vivos conservare
instituens, civitatem tantum devastare praecepit.
Quo peracto, victor princeps sancti Maximi aecclesiam
reciprocavit. Illic Ragusiensis archiepiscopus
cum suis conveniens, eidem principi
sacramenta omnes facientes, obsequia multa detulerunt.
Inde predictas civitates repetendo, remeans
ad Veneciam cum tali triumpho tandem regressus
est.
( #An.@# 1000.) Interea Otto imperator ad Italicum
regnum tertio repetere disponens, per vasti Cumani
lacus gurgites aditum habere voluit ( #Jun. ex.@# ); quem
Longobardorum multitudo Cumana in urbe excoeperunt,
inter quos Johannes diaconus, supradicti
Petri ducis nuncius, licet de sui senioris triumpho
ignarus advenit, suumque seniorem tantum profectum
ad debellandam Sclavorum duriciam imperatori
nunciavit. Cumque isdem Joannes una cum
imperatore Ticinensem adiret urbem ( #Jul. inc.@# ),
nonnullis referentibus sui domini adventu et triumpho
extitit expertus. Cui imperator ad propriam
jam reddire volenti, hoc secretum injungens suo
seniori delegavit, ut si possibile foret, dilectionis
gratia in aliquo suae potestatis loco clam vellet
venire, et tanti viri et compatris presentia et sagacitate
potiri. Dux namque quamquam avide tale
audiret nuntium, tamen numquam hoc fieri posse
credebat, quo tantorum regnorum princeps, suis
ignorantibus, expedite aliena jura valeret intrare.
Verum cum suorum nemine eodem communicare
sermone volens, tacitus sibi in corde servabat. Predictus
vero caesar, Ticinense relicta urbe ( #Nov.@# ), per
Tuscie alpes Romanum obtabile peciit solium.
Deinde in abstinencia que pascalem antecedens
solemnitatem, Ravennam descendere curavit ( #an.@#
1001). Cui Petrus dux eumdem Johannem diaconum
destinavit; a quo benigne susceptus, importune id
ipsum quod antea dixerat reciprocare satagebat.
Unde factum est ut, inter utrasque partes saepedicto
Johanne diacono crebro discurrendo, tale ventilaretur
negocium. Demum imperator salubre a duce
accepto consilio, sacrum diem pascalem devotissime
celebrans, omnibus majoribus suis indicavit, se
purgationis poculum apud sanctae Mariae monasterium
in quadam insula, quae Ponposia nominatur,
accipere et aliquantis inibi diebus commorari velle.
Manet siquidem eadem insula non procul a Venecia,
ex una parte marino littore, ex aliis Eripdani cingitur
fluentis. His dictis, statuta est, in qua ille
et sancti Marci oraculum et diu desideratum compatrem
adiret. Tunc, cum aliquantis quibus hoc
familiariter commissum habebat, intrans navim,
predictum peciit monasterium. Ubi minime pernoctans,
abbate cum monachis astantibus, ejusdem
monasterii quoddam ospiciolum previdens, preparari
jussit. In quo sese per triduum curationis potum
custodire simulabat. Nocte itaque perventa
parvam naviculam ascendens, qua predictus Johannes
diaconus ad ipsius insulae marginem prestolando
latitabat. Hecilinus vero comes, qui postea Bajovariorum
dux effectus est, et Raimbaldus Tarvisianus
comes, Teupernus belicosissimus vir, Rainardus,
Tamo, camerarii, Walterus unicus capellanus,
Federicus [qui] postmodum Ravennae archiepiscopus
extitit, simul in predictam navim ascenderunt.
Qui tota nocte et die nautis inquiete navigantibus
jam sequentis noctis in tempestate sancti
Servuli aecclesiam, quae non longe a ducis palacio
scita decernitur, applicuerunt; ubi Petrus prepotens
dux tanti hominis occulte adventum prestolabatur.
Et quia tetrae noctis obscuritate minime
conspici vicissim sese valebant, inter amplexus et
novi ospitis dulcissima obscula, dux taliter illum
allocutus est: #Si vis sancti Zachariae monasterium
previdere, instanter oportet te illuc ire, quo lucis ante
crepusculum in palacii mei meniis queas dignissime
ospitari.@# Deinde navim uterque ascendens, alter
proprium palacium, alter quidem predictum petiit
monasterium. Postquam illius monasterium ingressus
ipsi patefactus foret, ecclesiam intravit, haud
tamen illic diucius commoratus; sed ut condictum | null | 38f0bae0-57af-4caf-ae0a-42d57a1332c9 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
fuerat, ad palacium advenit, et omni dequoritate
illius perlustrata, in orientali turre se cum
duobus suis retrudi et servari voluit. Erat sane vili,
ne agnosceretur, habitu indutus. Prefatus vero
Hecelinus cum ceteris ducem de matutinali officio
veniente ante sancti Marci limina exceperunt.
Cui salutaria verba, ne circumstantes hoc secretum
sentirent, ex imperiali parte pertulerunt. Quibus
dux, quomodo imperator vigeret vel ubi esset, inquiens
requisivit. At illi apud Pamposiae monasterium
eumdem sospitem dimisisse responderunt. Et
datis obsculis, hospitari illos juxta palacium jubens,
ipse vero imperatorem adivit. Neque fas duci fuerat
cum imperatore per totum diem in predicta turre
manere, ne quis Veneticorum hujuscemodi rei capacitate
posset sentire. Ad prandii refectionem cum
aliis palam conveniebat, sero una cum cessare
dapibus colloquiisque reficiebatur; ad perfectae
namque fidei vinculum confirmandum filia ducis
adhuc caticumina de sacro baptismatis lavacro
cesar suscepit. Pallium quidem, quod pro pacti
federe a Veneticis supra quinquaginta libras
persolvebatur, eidem suo compatri duci perpetua
scriptione donabat. Et omnia quomoda illi
firmiter dehinc impertiri pro votis promittebat. Sed
nichil dux ei exigere volens, nisi ut ecclesiarum
suarum seu omnium Veneticorum predia integre
solidatis, in statu suis temporibus conservaret.
Altero autem die cum jam redeundi licitum habere
volebat, diversarum generum fortunis dux eum
munerare voluit; qui nichil horum continere cupiebat,
dicens: #Illud mihi crimen inducere nolo, ne
quis cupiditatis et non sancti Marci tueque dilectionis
causa me huc venisse asserat.@# Tamen importunis
coartatus precibus, eburneum sedile cum suo subsellio,
nec non argenteum siphum et urceum raro
peractum opere dono, licet invitus, recepit. Datoque
obsculo, lacrimantibus utrisque, separati sunt.
Hecilinus siquidem et ceteri antedicti non illo sed
altero die licentiam perceperunt. Imperator cum
duobus tantum et Johanne diacono navim intrans,
predictum occulte in nocte regressus est ad monasterium.
Mane vero se prestolantibus videre inopinate
exibuit, et Ravennam cum prelibati Johannis
diaconi nave properans, de Venetia se reverti omnibus
prodiit. Quod difficile credere volentes, amodum
mirantur. Dux itaque omnem Veneticorum
populum post triduum in palacio convenire indixit.
Cui hujuscemodi gestum patefaciens, non minus
fidem imperatoris quam pericia sui senioris collaudabat.
( #An. 1001, Mart. ex., April. inc.@# )
Eodem quoque tempore Beneventanos cives audiens
imperator sibi rebellare, quibus aggressis suo
imperio potenter subjugavit, multosque interfecit.
His peractis Ravennam iterum adveniens, Papiensem
deinde peciit urbem. Ibique Romanorum cives
dominationis jugo abjecto sibi repugnaturos audivit.
Contra quos patricium suum nomine Zazonem cum
exercitu mittens, ipse navigio Ravennam instanter
descendit ( #Nov.@# ). Eo tempore duo imperialia ornamenta
auro miro opere acta cesar per Johannem
diaconum Petro suo compatri duci, unum ex Papiensi,
aliud ex Ravennati urbe, dono transmisit.
Cui dux recompensationis gratia cathedram elephantinis
artificiose sculpta tabulis per eumdem diaconum
Ravennae direxit. Quam avide suscipiens, in
eadem urbe conservandam reliquit. Dehinc Romanam
dum vellet validam urbem repetere, civium
insidias formidans, in quoddam castellum Paternum
nomine ascendit ( #an. 1002, Jan.@# ). Ubi infelix non
diu sospes manens, inter dulces annos corpoream
dure vitam amisit ( #Jan.@# 24). De cujus funere gentes
ubique minime tunc questu silebant. Corpusculum
vero ejus Coloniensi archiepiscopo cum ceteris defferente,
in Aquisgrani palacium fuerat delatum, ut
cum decessore suo piae memoriae Karolo queat judicialem
sibi prestolari diem.
Post hunc Henricus regalis dux, prosapia de
regia ortus, regnorum rite suscepit diadema ( #an.
1002, Jun.@# 6), quanquam Ardoinus, comitis Dadonis
filius, apud Ticinum quibusdam Langobardorum
sibi faventibus regni coronam usurparet. Tamen
illorum major pars Henrici regis expectabat
adventum.
Anno quidem incarnationis Redemptoris nostri
millesimo quarto, ducatus vero domni Petri Veneticorum
ac Dalmaticorum ducis decimo Johannes,
ejusdem ducis egregia proles, genitoris effectus est
consors dignitate. Quem dum tercia etas octavo
decimo anno ephebum foveret, nimirum paterno
ingenio et probitate vigebat; qui pii parentis adeo
obtemperare studeat moribus, ut sub gemino
regimine omnis patria uno maneret foedere.
Eodem vero anno Sarracenorum multitudo Apuliensium
fines invadens, Varensem civitatem, ubi Gregorius
imperialis catapanus preerat, ex omni parte
obsidione circumdabat. Quod audiens Petrus prepotens
dux, preparare maximam expedicionem jussit.
Sanctique Laurentii in solempni die ( #Aug.@# 10 | null | d814d47a-d2b2-4fc5-a6f3-8c744a054f0e | latin_170m_raw | null | None | None | None |
) de
Venecia exiens, eosdem expugnaturus aggressus
est. Qui vastum per mare velificando terrarum diversa
loca dum transiret, octavo Idus Septembris
( #Sept.@# 6) predictam urbem appropinquabat. Sarracenorum
nempe uterque exercitus cernens insperatam
salutem Christianis advenire, armatis manibus
alii supra equos littore adstabant, alii naves ascendentes,
Christianos ad certamen audacter provocabant.
Sed divina propiciatione domnus Petrus dux
cum omnibus suis antedictae civitatis in portum indemnis
ingressus est. Quem cives una cum Gregorio
imperiali catapano digne suscipientes, ejusdem
urbis in palacio ospitari fecerunt. Tunc domnus
dux, quomodo urbem a paganorum severitate tueri
quivisset, pertractare cepit. Verum prius alimoniarum
solatiis cives inedia perpessos sufficienter recreavit.
Tum ut viriliter contra nequissimam gentem
bellum agerent amonuit; et victrice vexillum
se preire jubens, quosdam in suburbio ad pugnandum
instituit, quosdam vero secum adsumens, navale
adorsus est peragere bellum. Unde factum est
quatinus per triduum continuatim nunc gladiorum,
nunc igneis jaculis Sarracenos acriter insequerentur.
Terciae noctis in silentio paganorum aufugit
exercitus. Ceteri autem qui finitimarum loca crudeli
jure mancipando possidebant, non multum
post illic degentes confusi recesserunt. Cives itaque
domni Petri ducis nomen deinceps celebre et honorabile
habuerunt, qui nullo terreno sed divino constrictus
timore, eos liberavit ab inimicorum persecutione.
Non puto pretermittendum fore prodigium quod
cuidam Saracenorum, die quo festiva Dei genetricis
assumtio a fidelibus celebratur, divinitus ostensum
est. Nam dum in sancti Benedicti monasterio haud
procul ab urbe quadam munitissima turre ipse
maneret, emicantem stellam ex occiduo climate
prepete cursu venire ejusque civitatis in portu cadere
conspexit. Hoc ut Jeronimo, spirituali et prenominati
monasterii patri, patefactum est, statim
futurum sanctae Mariae auxilium, que #stella maris@#
interpretatur, civibus advenire intellexit; quod intemerata
puerpera in Petri Veneticorum ducis adventu
procul dubio complevit, quem de occiduis
partibus venire permittens, in suae nativitatis festo
de oste illi concessit triumphum. Isdem namque
dux de illo loco nuncios suos Constantinopolim destinavit,
et a catapano imperiali multis ditatus
muneribus, ad Venetiam incolomis remeavit.
Hoc quoque tempore Heinricus rex Ottonem ducem
ad Italiam cum exercitu mittens, cum Ardoine
usurpativo rege juxta Alpes in compo qui
Vitalis nuncupatur, pugnam peregit, et ex
utraque parte multi ceciderunt. Cumque hoc Heinrico
regi foret expertum, in sequenti anno (1004)
maxima stipatus expedicione Italiam intravit, et
Ardoine a Veronensi urbe expulso, omnes Langobardos
potenter suo regimini subjugavit. Cui Petrus
etiam Veneticorum dux in predicta urbe suum
natum, mire pulchritudinis puerulum, prece sua
permotus honorifice delegavit; quem chrismatis
divo liquore ex more fecit linire, patri obtime muneratum
remisit. Deinde ceteras Italiae civitates
properare disponens, Papiae a Mediolanensi archiepiscopo
estitit coronatus ( #Mai.@# 14). Ubi cives insidias
contra suum regimen molliri cognoscens, totam
pene urbem incendio et interfectione devastavit,
et tunc per Cumanum lacum ultramontanum
petiit regnum ( #Jun.@# ).
Hoc quoque tempore Petrus famosus dux, sedula
petitione a Vassylio et Constantino imperatoribus
coactus, Johannem ducem, suam dilectam prolem,
ad regiam urbem causa conjugii delegavit. Quem
imperatores dum benigne susciperent, cujusdam
nobilissimi patricii filiam Argiropoli nomine, imperiali
editam stirpe, illi desponsare decreverunt.
Et ut tantae femine, imperatorum videlicet neptis,
copulationis dies acceleraret, prefatus dux una cum
puella imperiali decreto in quadam capella convenire
permissi sunt, ibique ab ejusdem urbis pastore
sacre benedictionis munus, ab imperatoribus aureas
diademas suis capitibus, perceperunt. Quibus
dextera utroque imperatore superposita manu, aulam
qua convivantium cetus manere videbatur, tali
decoritate pervenerunt. Predicti namque imperatores
tam egregie ac jocunde hunc peragere thalamum
satagebant, ut triduo convivantium gaudiis
haud defuerunt ipsi familiares convive. Hoc tali, in
palacio quod Yconomium nuncupatur, peracto ordine,
quisque eorum muneribus receptis retrogradus
recessit. Novicius vero dux cum sua venusta
sponsa apud pallacium quod jure dotalicii nuper
acquisiverat, degere disposuit. Cui Vassilius imperator
injungens monuit, ne ab urbe discederet, interim
de Bulgarorum finibus, quos valida expugnandos
manu agredi temptabat, Dei auxilio reverteretur.
Cujus monitis dux acquiescens, prompte
ejus adventum prestolabatur. Ipso autem redeunte,
patriciatus officii dignitate eumdem sublimavit ducem.
Ottonem suum puerulum, qui aderat, fratrem
muneribus tantum honoravit. Dehinc dux sponsali
dote, id est diverse fortune copiis, simulque imperialibus
donis acceptis, licitum veniendi ad propria
impetravit | null | be616444-118f-4790-895b-3a2f861ccf4a | latin_170m_raw | null | None | None | None |
. Nam parentum conventus, pernobilem
puellam regionem ad exteram quasi exulem exeuntem
plorantes, haud deerant. Dux itaque pro votis
omnia consecutus, navim cum spectabili sponsa
ascendens, equoreas sulcare procellas suis imperavit.
Cui Grecorum seu aliarum gentium incole ubique
usque ad patriam non denegabant impertiri obsequia.
Cumque probabili et diu anhelanti patri
duorum natorum foret nunciatum adventum, coelorum
regi gratias agens, navium multitudine eosdem
procul a litore fecit excipere; et tali circumscepti
pompa aput pallacii tribunal genitorum amplexibus
sunt restituti incolomes. Pater siquidem
non solum suis verum exteris hominibus convivia
crebra hujuscemodi thalamus facere non cessavit.
Revera par gaudium nostris finibus emicuisse nemo
nostrorum reminiscitur. Domna vero Maria, Greca
ductrix, non post plures dies puerum Constantinopolim
genitum Venetiae protulit natum, quem Petrus
eximius dux de sacro baptismatis lavacro suscipiens,
Vassilium ob avunculi sui imperatoris nomen
imposuit. Circa haec tempora prelibatus Petrus dux
pro animae suae remedio mille quinquaginta libras
denariorum solatio tocius suae patriae Veneticis donavit,
ceptique palacii opus ad unguem perduxit.
Ubi inter cetera decoritatis opera dedalico instrumento
capellam construere fecit, quam non modo
marmoreo verum aureo mirifice comsit ornatu.
Interea Petrus dux dum sibi pro votis poene cuncta
subpeditare decernere, plus solito subjectum equitatis
censura populum regere studebat. Sed divina
providentia moderamine equo omnia disponens,
illum in tante felicitatis fastigio constitutum, ad sue
virtutis provectum acriter perculit. Eodem itaque
tempore [ #an.@# 1006] stella cometis, cujus indicium
humanum semper pronunciat flagicium, in
meridiano climate apparens, quam maxima per
omnes Italiae seu Veneciae fines pestilentia subsecuta
est [ #an.@# 1007]. In qua utriusque sexus
humanae conditionis nonnulli inopinata morte ceciderunt.
Inter quos domna Maria, Greca ductrix,
nec non Johannes, egregius vir suus, sedecim dierum
numero in sancti Zacharie monasterio, proh
dolor! uno clauduntur mausoleo. De quorum funere
non modo mesti genitores velut fraterna societas
deplorabant, verum omnis patria lacrimis et dolore
tabescebat. Fuerunt namque omni probitate in tantum
famosi, ut Deo et hominibus ambo boni complacerent.
Sex annorum spacio tantum sub patris
regimine Veneciae prefuit populo. Sed ut tanti meroris
quoddam presidium adesset consolationis,
pari consensu Venetici interpellantes, domni Petri
principis alterum natum, scilicet Ottonem regalem
puerum, ducatus dignitate sublimavere. Qui quamquam
tenera aetate quattuordecim annorum flore
vegetaret, tamen adeo ingenii facundia vigebat,
quoad altero fratre non probitate sed aetate diceretur
secundus. Preterea Petrus dux omnibus suis
liberis paternum munus impertiri voluit, ita ut
testamentario jure quisque suas acciperet porciones.
Nomina quorum ut rite recordor, exprimere
libet. Illorum primus herile sortitus est nomen, qui
forma et viribus bene respondebat satis natalibus.
Secundus nominatur Ursus: iste sic officium gerens
clericatus, quo haud immerito queat dici clericorum
decus. Tercius est ordine Otho, predictus
puerulus, patris qui constat dignitate equivocus.
Quartus nominatur Vitalis: hic ingenii strenuitate
ecclesiasticam adeptus est sortem. Quintus estat
vocabulo Heinricus, species cujus puerilis ceu jubar
micat solis. Quatuor quoque filiae eidem optimo
manebant patri, quarum prima Hicelam nomine
Stefano Sclavorum regis filio, de quo antea predixi,
in conjugio honorifice sociavit; reliquas vero
tres in monasterio Deo omnipotenti mancipavit. His
itaque bene compositis, Mariae generosae suae uxoris
thorum sequestratum habere deinceps decrevit,
ea videlicet ratione, quo nullum divorcium foret in
familiaritatis conversatione. Deinde quicquid facultatis
restabat, totum ecclesiis et pauperibus erogans,
nichil sibi preter dignitatem reservabat. Anno
igitur Incarnationis Jesu Christi Domini nostri millesimo
octavo, Valerio Altinatis aecclesiae presule
mortuo, qui episcopalem cathedram rexit annis
viginti, quindecim diebus tantummodo minus, Ursus,
predictus domni Petri ducis filius, clero et
populo consulente in eadem subrogatus est sede.
Hujus adulentis mores meo famine perstringere
volo. Erat nempe fide religiosus, specie decorus;
ingenio providus, industria litterarum ita peritus, ut
tanti honoris a cunctis dignus diceretur. In cujus
ordinacionis exordio Petrus, dux et preclarus suus
genitor, totum sanctae Mariae domum et ecclesiam
jam pene vetustate consumptam recreare studiosissime
fecit.
Paulicis dux ducavit annos 20 et menses 6 et dies
9. Marcellus dux ducavit annos 9, dies 21. Ursus
dux ducavit annos 11 et menses 5. Post interfectionem
Ursi duci in annis 6 non fuerunt duces in Venecia.
Sed magister militum eam judicabat; id est
domnus Leo | null | 67caeab3-167e-4227-9cc0-57dd4cb0e34b | latin_170m_raw | null | None | None | None |
magister militum sedit anno 1, Felix
magister militum sedit anno 1, Deusdedi annis 2,
Jubianus ypatus anne 1, Johannes Fabriacus anno
1. Deusdedi ypatus ducavit annos 13. Galla dux
ducavit annum 1 et menses 2. Dominicus dux ducavit
annos 8. Mauricius dux annos 23. Johannes dux
ducavit annos 25, Obilierius dux et Beatus sederunt
5. Agnellus dux ducavit annos 18. Justinianus dux
ducavit annum 1, menses 2. Johannes dux ducavit
annos 8. Petrus dux ducavit annos 29. Ursus dux
ducavit annos 17. Johannes dux ducavit annos 5 et
menses 6. Petrus dux ducavit menses 6. Petrus dux
Trondominico ducavit annos 23 et dies 23. Ursus
dux ducavit annos 20. Petrus Candiano ducavit
5. Petrus Badoario ducavit annos 3. Petrus Candiano
ducavit annos 23. Petrus Candiano filio ejus ducavit
annos 18. Petrus Ursoyolo ducavit annos 2 et dies
20. Vitalis Candiano ducavit annum 1 et menses 2.
Tribunus Meni ducavit annum et menses 4.
CHRONICON GRADENSE.
(Fol. 1.) Post multarum urbium destructionem et
Aquileie desolationem, cum sevissima paganorum
multitudo ad Altinensium civitatem aciem direxissent,
in qua cum ejusdem civitatis indigenis fugatis
neminem repperissent, omnem illam civitatem depredantes,
igne succenderunt, muros quoque ac
turres funditus subverterunt. Huis vero civitatis
magna pars populi timore correpta, cum in paludibus
et in insulis paganorum fugientes insidias diu
habitaret, divinitus factum est, ut quidam sanctissimus
vir Geminianus nomine, sacerdos, Spiritus
sancti perlustratus gratia, egenis cupiens subvenire,
cum plurima loca diligenter perlustrasset, ad prefatum
paludum perveniens locum, cum Ario quodam
et Aratore copiosam Christianorum ibidem invenit
multitudinem, quibus visis ac de invencione eorum
admodum illarescens, nunciavit eis, quod
pessima illa multitudo divine nutu clemencie destructa
esset et in nichilum redacta. At illi gratias
agentes glorificaverunt Deum qui non deserit sperantes
in se. Tunc Arius et Arator, filius ejus, cum
omnibus qui cum eo erant, vicinas quasdam insulas
quae in eisdem erant paludibus intuentes, ac meliores
quas eligerant perscrutantes, domos et aecclesias
in eisdem edifficare ceperunt. Quarum in
edifficatione relictam Altinensis civitatis pulchritudinem
nec non et multarum turrium subversionem
recolentes, licet nimio merore turbati, tamen
supradictarum turrium nominibus illas quas habitantes
insulas appellarunt. Unde factum est, ut
cujusdam excellentissime ejusdem civitatis turris
nomine Torcelli Arii omnes insule prefate vocarentur.
Ex supradictis itaque insulam quandam Arii
cum quibusdam suis serviciis, ut ibi habitarent,
sibi vindicarunt, ubi etiam proprium nomen commutantes,
omnes qui ex eorum tribu erant, Aurii
appellati sunt. Cum his quidem omnes illi qui in
Altinensium erant civitate, in porta illa que versus
boreas (fol. 1' ) respiciebat, ibidem hospitati vicum
Burianum Aurii a porta illa appellari constituerunt.
Aurius vero tribunus cum massi qui
Macinii Celires appellati sunt, et cum quibusdam
aliis quorum nomina ignorantur, locum qui huic
insule vicinior erat ad habitandum eligerunt. Cum
his quidem permanserunt omnes illi qui fuerant in
prefata civitate de eorum porta, juxta quam turris
magna et nimis excelsa fuerat, ex qua erat eis introitus
et exitus. Hunc namque locum inhabitantes ex
porta et turri illa magna Vicum Majoribus isdem
Aurius constituit appellari. In qua Maxum militem
judicii fecit. Idem Aurius tribunus cum Fraudunis,
qui et Faletri appellantur, et Rusticus, qui Luthoitus
dicitur, et Calciamiri, quos Gambas sericas
nominarunt, cum viatoribus et quibusdam reliquis
quorum nomina ignorantur, omnes insimul quasdam
vicinas eligerunt insulas, ex quibus vicum
Constanciacum et vicum Amianarum Aurii constituentes,
nominibus portarum ex quibus fuerant Aurius
tribunus constituit appellari. Postquam vero
universa hujus populi multitudo convicinancium insularum
loco invaserat, una insimul convenientes
mirabili forma ac prelucida claritate basilicam fundaverunt
in honore sanctae Dei Genitricis et Virginis
Mariae, pulcherrimo pavimento ornatam, cujus medium
pulchritudine sua rota quedam admodum decorabat.
Unde omnis habitatio que ipsi aecclesiae
proxima erat ab Aurio tribuno Rota appellata fuit;
quam aecclesiam videlicet episcopatum Aurius tribunus
constituit, quod episcopium prefatus Aurius
ex collaudacione Metamaucensium et Rivoaltensium,
nec non ex confirmacione Obellierii et Beati
ducum, qui tunc Venetiam regebant, ducatum in
proprii dominii jure vindicavit. Quibus omnibus
compositis et ordinatis, prefatus Aurius tribunus
cum universa populi multitudine qui ex predicta
Altinensi confugerant civitate, Obelierio et
Beato ducibus colla submittentes se subjugaverunt, | null | 7e338d75-c870-4688-b47c-740e4cb8b599 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
eo ordine quo in prefata civitate (fol. 2)
olim subditi fuerant ducibus qui ipsius regimen obtinuerant.
His namque patratis, ut supra memoratum
est, ex concessione jam dictorum ducum et populi
collaudatione quedam littora in prefati Aurii tribuni
potestate concessa sunt. In primo quorum quendam
Maurum presbiterum, qui de Altinensium fugerat
civitate, invenit; qui ei ordinatim omnia exposuit,
qualiter sibi Deus revelaverat quendam heremi
locum, in quo sancti martires Hermes et Herasmus
in Dei honore et eorum nominis titulo aecclesiam ei
edifficare jusserant, cujus etiam mercedem illi impendere
promiserunt. In sequenti quoque littore albissimam
nubem sibi apparuisse dicebat, ex qua
duos claritatis velut solis radios resplendere viderat.
Ad quam cum proppius accederet, clarissima
voce sibi dicentem audivit: « Ego sum Dominus Deus
Salvator et tocius orbis dominator. Terra autem in
qua stas, cave ut in ipso loco, quem tibi monstravero,
in nomine meo basilicam construas. » Tunc
nubes illa cum prefatis radiis non longe ad alium
transferens se locum, in quo dulcisona alia vox
facta est de nube dicens: « Ego sum Maria domni
Jesu Christi Mater; in hoc loco aecclesiam in honore
mei nominis volo ut ediffices; » quem etiam locum
sibi denotasse aiebat. In tercio autem cum pervenisset
littore, ejusdem littoris medietatem ex gencium
et populi diversa multitudine occupatam se
vidisse narrabat. Cujus alia medietas boum ac bubalorum
densissimas acies vegetabat. In medio autem
littore nubes illa candidissima cum suis radiis
stetit. Ad quam cum accessisset, splendida canicie
senem quendam in speciosissima sede sedentem
infra ipsam nubem contemplatus est, cum quo videlicet
juvenis quidam erat, insimul confabulantes.
Tunc senior ille ait eidem Mauro presbitero: « Ego
sum Petrus apostolorum princeps, a Christiani gregis
pastore constitutus, ut ipsius pascam oves et
agnos. Nunc in peccatorum tuorum remissione tibi
injungo, quatinus ad Dei honorem (fol. 2' ) et in
mei nominis titulo honorifice in hoc loco aecclesiam
fundare studeas, ut in natalicii mei die universus
Torcellanus populus in ea congregetur. » Junior
vero ille, qui cum eo erat, dixit: « Ego sum servus
Dei nomine Antoninus, qui pro Christi nomine passus
fui. Ideoque precipio tibi, ut parvam aecclesiam
juxta magistri mei basilicam in honore Dei et sub
titulo nominis mei ediffices. Nichil tamen alieni
operis inter utrasque facere presumas. In qua si
quis juste ac devota mente aliquid pecierit, meis
precibus apud Deum obtinere non ambiget. Cave
ut, sicut tibi designaverimus, ipsius aecclesias extruere
facias. » In quartum autem cum pervenisset
littus, visum fuit ei, quod totum littus vineis esset
plenum, maturissimas uvas habentibus; et ecce
nubes illa, quam paulo ante diximus, apparuit ei.
Ad quam cum accessisset, decora facie puellam
quandam in sede preciosa sedentem aspexit. Que
dixit: « Ego sum Justina virgo, que pro Christi
nomine in Patavi civitate passa fui; pro ejus amore
te deprecor, ut parvam aecclesiam in Dei honore et
mei nominis commemoratione in hoc littore construere
facias. » His omnibus taliter revelatis, visum
sibi fuerat in cujusdam brevissime tumbe [ #i. e.@# tumuli]
loco persistere, ubi et nubes illa lucida apparuit
ei, supra quam solem illustrantibus radiis
aspexit. In eadem autem nube vir quidam mirabilis
aspectu erat, dicens ei: « Ego sum Johannes baptista
precursor Domini; deprecor te per nomen ejus,
ut secundum hanc quam tibi in hoc loco ostendero
formam aecclesiam michi edifficare facias. » In qua
die noctuque orationibus ac vigiliis sibi vacare injunxit,
nec non per anulum ac scripture paginam
investicione tradidit. His omnibus expletis supra
ecclesiae sancte Mariae tectum astitisse sibi visum
fuit, ubi nimio molendinorum strepitu qui juxta
praefatam aecclesiam adesse videbantur, ex hujus
quiete visionis sompno expergefactus, scripti (fol. 3)
volumen et anulum in suis repperit manibus. Haec
autem seriatim postquam omnia exposuit, Aurius
tribunus et alii nobiles qui cum eo erant, viso anulo
et scripti volumine, quod ipse reppererat in manibus
suis, de hujus revelationis visione certificati,
parvam aecclesiam in honore Dei et sancti Johannis,
sicut idem sanctus baptista ipsi Mauro ostenderat,
juxta atrium episcopii mira pulchritudine edifficaverunt.
In ipsa quoque baptismatis fontes ponentes,
mirum in modum per occultos meatus in eisdem | null | d9861a33-bb81-4791-9bac-35f6da0c1954 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
fontibus aereas bestiarum imagines aquas evomere
fecerunt. His itaque peractis, prefatus sacerdos
Maurus secum duxit Aurium tribunum ad littus in
quo sancta sibi apparuerat Justina. Ibique juxta
quod in prefata visione sibi revelatum fuerat, parvam
aecclesiam construere fecit. Deinde veniente in
littus in quo gencium ac boum sibi apparuerat multitudo,
secundum quod in prefata revelatione sibi
jussum fuerat, aecclesiam in honore sancti Petri et
aliam parvam ecclesiam in honore sancti Antonini
martyris edifficaverunt. Littus autem boum Aurius
tribunus constituit hoc appellari. Deinde ad aliud
littus transfretari cupientes, albissimam nubem
supra id ad quod tendebant littus viderunt. Ad quod
cum pervenissent, evanescente nube, secundum ea
que illic reppererant signa aecclesiam in bonore
domni Salvatoris edifficaverunt. Ex prefate quidem
albe nubis visione, littus Album idem Aurius tribunus
illud constituit nominari. Ad hujus littoris versus
dexteram gradientes partem, sicut in prefata sibi
ostensum fuerat visione et a sanctis martiribus designatum,
aecclesiam in honore sanctorum martirum
Hermetis et Herasmi edifficaverunt cujus mercedis
promissa locum in quo altaria fodientes destinaverant,
plurimum auri invenerunt, et ob hoc Aurius
tribunus (fol. 3' ) littus Mercedis constituit hoc appellari.
Expletis his omnibus, hec omnia que supra memoravimus
littora prefatus Aurius cum ceteris ejusdem
episcopii principibus in jure proprie dominationis
sub eodem episcopatu susceperunt. In quibus
etiam multos agricolas seu colonos constituerunt:
hoc itaque modo ut nullus in eisdem littoribus vineas
vel alicujus culture opus agere presumeret
sine episcopi concessione vel venundatione.
Constituerunt quoque quod singulis annis ex
unoquoque sulcu uniuscujusque vineae jam dicto
episcopatui duos palmites cum omnibus racemis pro
censu persolverent, et pro unaquaque domo pro
fisci precio octo nummos eidem episcopatui impenderent.
Omnes vero piscarias gurgitum ac paludum
prefato subjugaverunt episcopio. Preterea quedam
alie ejusdem episcopatus partes in censi
debitum ova et gallinas offerebant. Omnium autem
supradictorum cunctos redditus prefato Mauro
presbitero, usque quo episcopali fungeretur honore,
comiserunt.
Eo namque tempore Frauduni cum Willarenis
mastalicis aecclesiam in honore Dei et sancti
Laurencii levite et martyris honorifice construxerunt.
Cujus per girum fundamentis constructis,
castellum quoddam illic fieri ordinaverunt. A quo
vero castello pontem edifficantes, usque ad Amianas
fecerunt iter. Prefatis namque Fraudunis concessit
Aurius tribunus et Maurus presbiter in vico
Amianarum judicii tribunatum. Maximam vero cujusdam
littoris partem ex concessione Aurii tribuni,
necnon et Mauri presbiteri, ut ad ejusdem aecclesie
utilitatem vineas edifficarent, ipsi Frauduni apprehenderunt.
Piscarias quoque ac paludes, ut eidem
aecclesie molendinos constitueret idem Aurius tribunus (fol. 4)
et Maurus presbiter plures concessit.
In eodem vero vico Amianarum supradicti
Frauduni aecclesiam sancti Marci construxerunt,
eamque sancti Laurencii ecclesiae subjugantes. Non
post multum temporis ipsi Frauduni cum Calciamiris
aliquas reliquias sanctorum martirum Sergi
et Bachi a quodam Stephano Scopacalle suscipientes,
aecclesiam in Dei et eorum honore in capite
vici Constanciaci edifficaverunt, quam prefate plebi
sancti Laurencii subdiderunt. Iterum quasdam alias
reliquias sanctorum martirum Marcelliani et Maximi
a quibusdam castellanis acquisiverunt, in quorum
honore aecclesiam edifficantes, jam dicte subjugaverunt
plebi. Has namque tres aecclesias per scripti
cyrographum prefate subdiderunt plebi; eo vero
ordine ut singulis annis in earum festivitatibus jam
dictae aecclesiae plebano prandium preparare honorifice
deberent. Hujus vero vicem isdem plebanus
in ipsius plebis festivitate earundem aecclesiarum
clericis constituerunt reddere. Ex collaudacione
vero Aurii tribuni, principis Torcellani, et Mauri
presbiteri, qui in episcopii honore electus fuerat,
per testamenti paginam censuerunt, quatinus si
quis ex illorum tribu utilis inveniretur clericus, accepta
investicione a Torcellano pontifice, sine alicujus
contraditione, in sancti Laurencii aecclesia
plebanus constitueretur. Sin autem ex predicta prole
nullus talis superesset clericus, ejusdem parrochiae
vicini in aliam quam vellent personam liberam faciendi
electionem haberent potestatem. Reliquas
vero ecclesias, que per diversas Torcelli partes fuerant
edifficate, Aurius tribunus et predictus Maurus
presbiter qui fuerat electus cum universi populi
laude constituerunt et confirmaverunt, atque sub
potestativo jure aecclesiae sanctae Mariae subdiderunt (fol. 4' ),
et omnium supradictarum aecclesiarum
censuerunt episcopium ipsam ecclesiam sanctae Mariae.
Juxta hanc quippe aecclesiam non longe in honore
Dei et sancti Johannis apostoli et evangelistae
prefati Frauduni edifficaverunt basilicam. Ex concessione
vero Obelierii et Beati Metamaucensium
ducum et collaudacione Aurii tribuni necnon ex
confirmatione Mauri presbiteri, qui in episcopatus
honore electus fuerat, ipsam aecclesiam sancti Johannis
apostoli et evangelistae cenobium sanctimonialium
perpetuo esse ordinaverunt.
His autem ut supradictum est | null | 58537103-fd48-4ce1-aa0b-e0f5d27aa143 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
constitutis, eodem
tempore universa Venetiae populi multitudo communicato
consilii in Gradense pervenerunt castrum,
ibique juxta aecclesiae sancti Johannis Baptiste de
Torcellis formam, in honore sanctae Mariae Virginis
basilicam construxerunt. Aliam quoque aecclesiam
in honore sancte Agathe virginis edifficantes, mirabili
opere in eandem ordinarunt criptam. In qua
altare in honore sancti Vitalis martyris erectum
est.
Ea namque tempestate cuidam Geminiano presbitero
divina revelatione injunctum est, ut in Tergestina
civitate destructa, inter muros ecclesiae et
muros destructae civitatis, corpora sanctorum quadraginta
et duo martyrum diligenter perquireret.
Quibus inventis, cum quibusdam suis comprovincialibus
ad Aquilegensium destructam perveniret
civitatem, perquirentes reliquias sanctorum, invenerunt
ibi corpora sanctorum martyrum Cancii et
Canciani atque Cancianillae, necnon et corpora
sanctarum virginum, Eufimiae, Dorotheae, Tecleae et
Erasmae, quas omnes reliquias, ut ei revelatum
fuerat, secum defferentes, cum maximo honore in
castro Gradensi infra aecclesias dignissime condiderunt.
Hisdem autem temporibus Beatus dux Metamaucensium,
cum quibusdam tribunis (fol. 5) et
nobilibus suis ad universalem Romane sedis pontificem
nomine Benedictum adgressi sunt iter.
At quem cum pervenissent, suppliciter fusis precibus
quatinus Gradense castrum novam Aquileiam institueret,
et tocius Venetiae et Hystriae metropolim
ordinaret deprecabantur. Nomina quoque patriarcharum
qui post destructionem Aquilegensium urbis
sine alicujus apostolici concessione in prefato
Gradensi castello sederant, refferebant dicentes:
« Marcellinus patriarcha, ipse primus in eadem novam
Aquileiam sedis annis 19, qui prius fecerat
monasterium Beligniense in destructa Aquileia,
quod etiam monasterium sub proprii dominii jure
quamdiu vixit retinuit. Huic autem successit Marcellinus,
qui annis 15 novae Aquilegae rexit ecclesiam.
Post quem Stephanus in ejusdem castri aecclesiam
sedit annis 12 et mensibus 3 et diebus 15.
Hujus quippe successor extitit Maurus, qui in eadem
aecclesia prefuit annis 4, mensibus 5. Post
quem Macedonius per annos 16 et menses 5 et dies
6 ibidem extitit patriarcha, qui aecclesiam sancti
Johannis apostoli et evangelistae in eodem castello
fundavit.
« Hos autem in numero episcoporum, qui a tempore
beati Marci usque ad Nicetam, qui tempore
destructionis Aquilegensi prefuit aecclesiae, connumerari
credimus, necnon ab apostolice sedis pontificibus
cum pallii benedictione in hanc quam petimus
novam fieri Aquileiam destinati sunt. »
Tunc idem sanctissimus Benedictus, summus Romanae
sedis pontifex, benignitatis clemencia motus,
dignis eorum condescendit precibus, communicatoque (fol. 5' )
39 episcoporum concilio, Gradensem
civitatem novam Aquileiam constituens, ex collaudatione
supradictorum episcoporum et omnium
sanctae Romanae Ecclesiae cardinalium, tocius Venetiae
et Histriae metropolim ordinavit. Accersitoque
duce et qui cum eo erant: « Per privilegii, inquit,
preceptum sanctae Romanae Ecclesiae et collaudatione
ac confirmatione omnium istorum fratrum,
tam episcoporum, quam cardinalium, tocius Venetiae,
necnon et Hystriae Gradensem aecclesiam metropolim
vobis ordinamus. Ejusdem vero presulis
electionem clero et populo liberam faciendi tribuimus
facultatem. Prefate preterea regionis duci post
factam electionem investicionis potestatem committimus,
qua ab ipso duce accepta, ejusdem suffraganeis
consecrandi licenciam concedimus. Quibus
expletis, ad hujus sanctae Romane aecclesiae sedem
ad pallii benedictionem suscipiendam properare injungimus. »
Hec omnia per privilegii paginam
duci et cunctis ejus successoribus concessit.
Ad hujus rei confirmationem, recto ut supradictum
est ordine, quendam Paulum cardinalem sanctae
Romanae Ecclesiae, facta electione ab ipsis tribunis
nobilibus qui cum Beato duce aderant, a prefato
quoque duce accepta investicione, patriarcham consecravit,
atque cum pallii benedictione in novam
Aquileiam cum eis remisit. Qui sanctissimus patriarcha
corpora sanctorum in eisdem nove Aquileie
aecclesiis honorifice condivit. In aecclesia sancti
Vitalis quadraginta et duo martyrum corpora
dignissime tumulavit; in aecclesia sanctae Mariae
corpora sanctarum virginum Eufimiae, Dorotheae,
Teclae et Erasmae diligenter collocavit; corpora
autem sanctorum Cancii, Canciani et Cancianillae in
aecclesia sancti Johannis evangeliste celeberrime
composuit.
(fol. 6) Cumque idem venerabilis partiarcha ad
destructam Aquileiensium civitatem cum populi
multitudine ire disponeret, divina revelatione sibi
innotuit, qualiter cives Aquileiae sevissimam Longobardorum
rabiem in Gradense castrum fugientes,
beatissimi corpora sanctorum Quirini, Illari et Taciani
et ceterorum secum asportaverunt; hac itaque
revelatione, non parum illarescens, et translationem
eorum scripsit, et natalicii diem constituit celebrari.
In octavo die pentecosten natale quadraginta et duo
martirum instituit; natalicia sanctorum Illari et Taciani
sexto decimo Kalendas Marcii, Quirini sacerdotis
quarto Kalendas Junii, sanctorum Cancianorum
pridie Kalendas Madii, natale sanctarum virginum
tercio Nonas Septembris.
Rexit autem | null | c00d556b-0ca3-4473-8d41-0a67573e652c | latin_170m_raw | null | None | None | None |
Paulus, benignissimus patriarcha
primus per apostolicam concessionem, novae Aquileiae
aecclesiam annis 12.
Huic successit Probinus, qui in eadem nova Aquileia
metropolitanam rexit aecclesiam annis 2, mensibus
8.
Dehinc Helias egregius patriarcha Gradensem
regendam suscepit aecclesiam. Ipse in eadem aecclesiam
sanctae Eufimiae juxta nominis proprietatem
fabricare precepit. Nam quod grece eufimia, latine
bona forma sonat. In eadem quoque aecclesia
congregata multitudine episcoporum a Verona
usque Pannoniam, cuncteque Venetie populo convocato,
generalem sinodum celebravit. Ipso namque
tempore corpora sanctarum virginum secundum
quod a reverando Paulo patriarcha scriptum fuerat
perquirens, omnibus revelavit. Quibus cunctis qui
erant in prefato concilio visis, celeberrime ipsa corpora
venerati sunt. Tunc Helias egregius patriarcha
cum omni illa multitudine (fol. 6' ) episcoporum
ac cleri et populi collaudatione ordinavit sedecim
episcopatus inter Foroguliensium necnon et Hystriae
sivae Dalmatiae partes, videlicet in Vegla, in Apsaro,
in Pathena. In Venetia autem sex episcopatus fieri
constituit. Quorum electiones uniuscujusque parrochiae
clero et populo comittens, sicut a beato Benedicto
sanctae Romanae sedis antistite fuerat sanccitum
necnon et privilegii scripto confirmatum, duci
investicionem concessit. Horum episcopatum primum
constituit Torcellanum, sicut primus fuerat vetustate
in Altinensium civitate; secundum Metamaucensem;
tercium Olivolensem, cui ideo hoc nomen
impositum est, quia ibi ante januam aecclesiae sancti
Serzi imanis erat olivarum arbor. Cujus
parrochiae convocatis populis, magnam aecclesiam in
honore Dei et sancti Petri idem venerabilis patriarcha
edifficare precepit, ibique episcopium constituit,
ubi scripti confirmatione et anathematis vinculo convenire
in unoquoque sabbato se constrinxerunt, ibique
plurimas mercationes faciebant. Quartum episcopium
in Aequilensem civitatem fieri constituit.
Quintum in civitate Eracliana adesse precepit.
Eodem quoque tempore idem venerabilis patriarcha
aecclesiam in honore Dei et sancti Petri edifficavit,
quam Opiterginam appellavit. Sextum autem episcopium
in Caprulis fieri jussit, ubi castellum constituit,
in quo aecclesiam in honore sancti Stephani
protomartyris fundavit, juxta quam episcopalem
domum secundum loci posicionem sat honorifice
edifficare precepit.
Metamaucensium autem episcopatus ex Patavium
civitate extitit oriundus, et veluti universus populus
exivit cum suo episcopo, sic in eadem insulam (fol.
7) Metamaucensi habitare disposuit.
Episcopatus vero civitatis novae, quae Eracliana
appellata est, de Overdecina civitate advenisse
testatur. Unde dux et magna pars nobilium
ejusdem civitatis fugientes, in prefata Eracliana
civitate prelibatum episcopatum constituerunt.
Caprulensium quidem episcopatus de Concordia
a fugienti clero et populo, sicuti ibidem fuerat, hic
ita constitutus est.
Idem quoque sanctissimus Helias patriarcha in
littoribus quae a Gradensi civitate usque Caprulanum
episcopium discurrunt, quasdam edifficare fecit
ecclesias. In primo littore, quod juxta Gradensem
adesse dinnoscitur civitatem, basilicam in honore Dei
et sanctissimi Petri apostolorum principis edifficare
precepit, ubi et cenobium puellarum adesse
ordinavit.
In secundo quoque littore, cujus longitudo per sex
extenditur miliaria, in quodam ejusdem littoris heremi
loco, duo viri ibidem manentes inventi sunt,
quorum alter vocabatur Barbanus, alter vero Tardessus
dicebatur. Idem namque viri paganorum fugientes
rabiem, de Tarvisio cum omni sua suppellectile
illic latitabant. Quibus ecclesiam in honore sanctae
Dei genitricis Mariae, ut fuerat revelatum,
prenominatus patriarcha facere precepit. Ad quem
cum isdem patriarcha pervenisset locum, veluti ibi
reppererunt signa, ejusdem aecclesiae fundamenta injecit,
ubi et monachorum cenobium adesse necnon
et Barbanum abbatem fieri ordinavit. Hujus namque
socius ad propria remeavit.
(fol. 7' ) In eadem vero sinodo quam supra
memoravimus, quicquid de Calcedonensi dubitabatur
concilio, pulsa ambiguitate confirmatum est.
Ibique statuit aecclesiam Gradensem caput et metropolim
tocius provincie Hystriensium et Venetiarum;
cujus Venetiae terminus a Pannoniam usque ad Adam
fluvium protelatur. Epistolamque pro his statutis
acceperunt a beatissimo papa Pellagio, consentientibus
universis episcopis jam dictarum provinciarum.
Paulus siquidem, precessor ejus, hostile
periculum non ferens, Longobardis advenientibus
cum omni thesauro ecclesiae Gradus se contulerat,
afferens secum corpora sanctorum martirum Ellari
et Taciani et reliquorum. Defuncto vero
Paulo et in aecclesia Gradense umato, cujus sepulchrum
usque hodie ibi manet, Probinus Gradensem,
id est nove Aquileie, rexit aecclesiam. Cui succedens
memoratus Helias patriarcha, hec que suprascripta
sunt (v. supra col. 881) ordinavit, et jam dicta
corpora sanctorum ibi miro modo locavit, domumque
sibi a fundamentis fabricare precepit, asserens in
synodo supra statuto: #Karissimi fratres, intervenientibus
malis nostris cottidie hostile perpetimur flagellum | null | 95f9a82f-1400-4b9f-b946-3ff0dfc18704 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
,
et jam pridem ab Attila Ungarorum rege
Aquileia, civitas nostra, funditus destructa est, et
Gothorum incessu et ceterorum barbarorum cassata,
vix aspirat; sed nunc Longobardorum infande gentis
flagella sustinere non potest. Quapropter dignum ducit
mansuetudo nostra, si vestrae placet sanctitati, in hoc
castro Gradense nostram confirmare metropolim.@#
Quod dictum omnibus placuit episcopis; et facto
libello statutae suae, id est de memorata Calcedonensi
synodo (fol. 8) et de hac ipsa sede et omnium
supradictorum, supter manibus suis conscripserunt.
Id est primus Helias patriarcha; deinde Marcellus
episcopus sanctae aecclesiae Opitergine, Leonianus
episcopus Tyborniensis, Petrus episcopus Altinatis,
Vindemius episcopus Cessensis, Bergullus episcopus
Patavinae aecclesiae, Johannes episcopus Celejanae,
Clarissimus episcopus Concordiensis, Patricius episcopus
Emonensis, Adrianus episcopus Polensis,
Maxencius episcopus Juliensis, Severus episcopus
Tergestinae aecclesiae, Solacius episcopus Veronensis,
Johannes episcopus Parentine aecclesiae, Aaron
episcopus Avonciensis, Ingenuus episcopus secundo
Reciae, Agnellus episcopus Tridentine aecclesiae, Vigilius
episcopus Scaravaciensis, Fonteius episcopus
Feltrensis, Marcianus episcopus Petenatis; Laurencius
presbiter, et Marinus presbiter, atque Emerius
presbiter, provinciales, et ceteri presbiteri, tam metropolitani
quamque et Plebani. Omnes isti suprascripti
consencierunt, et omnia in eodem loco
confirmaverunt.
Post annos quinque hec omnia suprascripta
peracta in ipsa sede metropolitana Gradense, defunctus
supramemoratus Helias patriarcha, qui
annis pontificatum rexit 14 et mensibus 10, diebus
21, et sepultus est in aecclesia beatae Eufimie.
Huic successit Severus patriarcha ad regendam
Gradensem eandem aecclesiam, qui omnes suas res,
que de parentum jure habuit, in jam dicta aecclesia
sancte Eufimie reliquid, per testamentariam vocem
comendans sacerdotibus ipsius metropolis Gradensis,
ut ipsi superstites seu posteri eorum pro his rebus
specialiter omni die sabbati pro ipso missas celebrarent,
atque oblationes offerrerent; mensamque pauperum
instituit (fol. 8' ). Cujus et testamenti cartula apud
aecclesiam Gradensem manet, et res quas sibi reliquid
ipsa possidet aecclesia. Defuncto vero ipso beatissimo
viro, apud Gradensem metropolim aecclesiam
sepultus est in basilica beatae Eufimiae. Qui pontificatum
rexit annis numero viginti et octo, et
diebus triginta et uno.
Huic successit Marcianus patriarcha, qui ecclesiam
Gradensem rexit annis numero tribus, mense
uno, diebus quinque. Mortuo vero ipso apud Gradus,
id est novam Aquileiam, sepultus est in aecclesia
beatae Eufimiae.
Huic successit Candidianus patriarcha in ipsa
suprascripta metropoli Gradensi. Sub cujus tempore
per consensum Agilulfi, regis Longobardorum,
Gisulfus dux per forciam episcopum in Forojulii
ordinavit Johannem abbatem. In qua tres episcopi
consenserunt Deo sibi contrario, et eum consecraverunt.
Tamen postea per epistolam domni Bonifacii
papae urbis Romae sub eandem metropolim Gradensem
se subjugaverunt. Defuncto vero Candidiano
patriarcha apud Gradense castrum, qui annis rexit
aecclesiam numero quinque, successit Epiphanius
qui sanctam aecclesiam Gradensem anno uno,
mensibus tribus, diebus undecim gubernavit; qui
mortuus et sepultus est in aecclesia beatae Eufimiae.
Huic successit Ciprianus patriarcha ad regendam
aecclesiam Gradensem, qui eam rexit annis numero
quindecim, mensibus tribus, diebus viginti.
Et hoc mortuo, sepultus est in eadem basilica
ubi suprascripti predecessores ejus humati
sunt.
Isdem vero papa providens utilitati sanctae Dei
aecclesiae, interventu supradictorum Primogenium
subdiaconum, regionarium sedis apostolicae, ad
eandem metropolim regendam direxit.
CHRONICI GRADENSIS SUPPLEMENTUM.
Fortunatus quidam hereticus pontificatum arripuit;
qui quintam sinodum minime credens, ob
sui erroris piaculum pavens, totam aecclesiam Gradensem
metropolitanam denudans in auro et vestibus
vel ornamento, similiter et ecclesias baptismales
provinciae Hystriae et sinochagia quae
ad eandem aecclesiam Gradensem pertinere videbantur,
fugam in Longobardiam petiit, apud castrum
Cormones super civitatem Aquileiam miliario
15. Contra cujus nequitiam et heresim episcopi
Venetiarum et Hystriensium et clerici Aquileienses,
qui etiam Gradensis aecclesiae, scripta sua ad Honorium
papam direxerunt. Idem vero papa providens
utilitati sanctae Dei aecclesiae, Primogenium
diaconum et regionarium sedis apostolicae ad
eandem metropolim regendam direxit, dans et epistolam
auctoritatis apostolicae innodantem memorati
Fortunati heresim. Idem autem Primogenius per
visionem ammonitus, corpora beati Hermachorae et
martiris atque pontificis et sancti Felicis et Fortunati,
sita miliario tercio, in Gradensem civitatem
adduxit, ibique diligenti cura deposuit; et usque
hodie pontifex civitatis Gradensis pallei benedictionem
a summa sede apostolica promeruit. At vero
supramemoratus patriarcha Primogenius apocrisiarium
suum dirigens in regiam urbem ad virum piissimum
Justinianum augustum hujus rei indagandae
causa, qualiter ipse baptismales | null | 47fc2dea-78c4-4a34-960b-ecae2df02d16 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
ecclesiae
denudatae fuissent, quod et Longobardi suos episcopos
a diocesi ejus subtrahere voluissent, et ipsum
thesaurum apud se ipsi retinuissent. Tunc
demum ipse piissimus imperator aurum et argentum
plus remisit quam perdiderant, et insuper
sedem beatissimi Marci evangeliste dirigens, quam
ab Alexandria Heraclius augustus in regiam urbem
adduxerat. Mortuo vero beatissimo viro Primogenio
( #an.@# 649), qui annis numero 20, mensibus 3,
diebus 7 rexit pontificatum, sepultus est juxta corpus
antecessoris sui beatissimi Cypriani, in basilica
beatae Eufemiae. Huic successit Maximus praesul ( #an.@#
670), qui annis numero 20 rexit pontificatum, et
sepultus est in eadem basilica. Deinde successit ad
regendam aecclesiam Stephanus praesul, qui annis
numero 5 pontifex fuit. Eo vero mortuo ( #an.@# 675)
atque sepulto in eodem castro juxta basilicam beati
Johannis euvangeliste, Christoforus praesul
suscepit ecclesiam Gradensem regendam, qui in
patriarchatu vixit annis numero 32, et mortuus est
atque sepultus in eadem basilica ( #an.@# 685). Huic
successit Donatus antistes ( #an.@# 717), cujus tempore
Longobardi per fortiam Sereno Forojulensis aecclesiae
archiepiscopo a summa sede palleum detulerunt
apostolica primitus; cui beatissimus papa
Gregorius epistolam direxit, interdicentem inter
ceteras, ne umquam aliena jura invaderet, aut
temeritatis ausu usurparet juris ditionem cujusquam,
set in his esset contemptus quae usque
tunc possedisset. Et ex auctoritate apostolica praecepit
ipse beatissimus papa, nec ullo modo terminos
excederet, a Donato praesule Gradense possessos,
set sibi sufficeret in his quae possidebat, nec amplius
quam in finibus procul dubio gentis Longobardorum
gressum tendere praesumeret. Quod si inobediens
fuisset, apostolici vigoris indignus judicaretur.
Mortuo vero Donato patriarcha, qui annis
numero 7 rexit pontificatum, sepultus est in basilica
sanctae Eufemiae.
Incipit epistola beati Gregorii papae missa Sereno
episcopo Forojulensi, in his verbis interdicens:
« Tanto munere quisque ditatur, quantum in subtimitate
positus de se ex mandato domini Redemptoris
humiliter sentit. Etenim pastoralis dignitas
singulariter ex humilitate ornatur. Spernendum
quippe apostolica lectio arguit elatos; et si accepisti,
quid gloriaris quasi non acceperis? Nam dum
ad cumulum tui honoris praecibus eximii filii nostri
regis flexi, plurimum et pro rectitudine fidei, quam
te tuamque aecclesiam tenere et amplecti cognovimus,
provocati, palleum tibi direximus, interdicentes
et inter cetera, ne umquam aliena jura invaderes,
aut temeritatis ausu usurpares juris ditionis
cujusquam; sed in his esses contentus quae
usque hactenus possedisti. Nunc vero, ut cognovimus,
Gradensis praesulis niteris pervadere jura,
atque ex his quibus possedit nunc usque usurpare.
Ne ergo in quoquam existas temerator, ex apostolica
auctoritate praecipimus, ne ullo modo terminos
excedas ab eo possessos, sed solum suffitias in hisque
te habeto, quo modo usque possedisti, nec
amplius quam in finibus procul dubio gentis Longobardorum
existentibus gressum tendere praesumas,
ut non injuste te suscepisse gratiam collati
pallei ex praesumptione ostendas. Et inde apostolici
vigore concilii, si inobediens fuisses conprobatus,
indignus judiceris. Data Kal. Decembris, indictionis
7. » Idem Gregorius pro hac re talem ad episcopos
Venetiae et Hystriae direxit epistolam: « Gregorius,
servus servorum Dei, episcopus, universis
episcopis Venetiae seu Hystriae vel plebi ejusdem.
Quamquam ex ministerio quod miseratione superna
regimus, quicquid provide deliberando peragere
absque obstaculo conveniat, attamen ne frustra judicium
egisse videamur, illa cupimus persequi,
quae non ad lesionem cujusquam, verum potius
ad munitatem respitiant, et illa satagere, unde
non ex potestate divinitus concessa supplicia sed
praemia sperentur. Convenit enim, ut cum unius
votis paremus, alterius jura non fraudentur. Quia
ergo missa relatione, nos a Deo salvata communitas
vestra petiit, contra Forojulensem antistitem
agentes, quod cupiat invadere ditionem Gradensis
patriarchae et ut numquam excedere terminum
vel jura invadere aliena; sed nec velle in ea
quae hactenus possedisset esse contentum; cui etiam
in praesenti ne ea temptet ex auctoritate apostolica
interdiximus, eique concessum pallium sub hac esse
conditione, dilectissimi, sciatis. Cui denuo, ne praesumat
excedere, praecepimus. Ne ergo incuria quadam
aut discidio locum gens eorum insidiando, ut
assolet, invadat, pervigiles cavete, potius solliciti
de vestra post divinum praesidium percogitate
salute. Quia illud non occasione agitur, sed ubi possunt
Deo ejus resistente virtute perpetrare
nituntur. Optantes vos de reliquo in amore | null | 3b0d5f90-74b9-4b0f-84ff-6d9bb582a5f4 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
domini
nostri Jesu Christi pollere, et ab omni inmunes
aversitate manere. Bene valete. »
Interim autem hic beatus Gregorius defunctus
est Romae, cui successit beatissimus Gregorius papa
tercius; qui post obitum Donati Gradensis patriarche
epistolam suam direxit universis Venetiensis
seu Histriae et cuncto populo, ut electionem in Gradensem
patriarcham facerent. Qui praecepto ejusdem
papae Gregorii elegerunt Antoninum virum
probatissimum in nova sancta Aquileiensi patriarcham
ecclesiam ( #an.@# 725). Qui a beato Gregorio
papa tercio juxta decessorum suorum exemplar privilegium
cum benedictione pallei consecutus est.
Hic Antoninus patriarcha ammonitus est a praedicto
Gregorio papa Romam ad synodum occurrere;
ad quam synodum Johannes archiepiscopus
Ravenas vocatus est propter imagines quae in regia
urbe deponere jubebant Leo atque Constantinus
augusti, et inlicite conjugia quae per diversa loca
fiebant. Post hanc vocationem Antoninus patriarcha
cum suis suffraganeis Romam ad synodum perrexit;
in qua synodo definitive divisio facta est inter Antoninum
Gradensem patriarcham et Serenum Forojulensem
antistitem, juxta edictum beati Gregorii
secundi, confirmante tota synodo et sententiam
anathematis in hujus confirmationis violatores dictante.
Mortuo vero ipso Antonino patriarcha, qui annos
rexit pontificatum 22, menses 10, dies 20, sepultus
est in eodem castro in aecclesia sanctae Aeufemiae.
Huic successit Aemilianus patriarcha ( #an.@# 749), qui
rexit pontificatum annos 8, dies 6. Mortuo vero
sepultus est in eadem aecclesia. Huic successit Vitalianus
( #an.@# 757), qui rexit aecclesiam metropolitanam
annos 12, menses 2, dies 15, et sepultus est in eadem
basilica. Huic successit Johannes patriarcha
( #an.@# 766), qui rexit aecclesiam metropolitanam annos
36, et sepultus est in eadem aecclesia beatae Eufemiae.
Post hunc successit Fortunatus patriarcha
( #an.@# 803), qui a Leone papa privilegium cum benedictione
pallei juxta suorum decessorum exemplar
consecutus est. Hic tantae famositatis fuit, ut dive
memoriae Karolus imperator spiritalem patrem eum
habere optaret. Cujus ad augmentum aecclesiae idem
reverentissimus augustus quamplurima contulit
praecepta. Qui Fortunatus rexit aecclesiam annos 27.
Cui successit Venerius restaurator ecclesiarum ( #an.@#
825), qui rexit pontificatum annos 24, menses 8, et
sepultus est in sanctae Eufemiae aecclesia. Huic successit
Victor ( #an.@# 848), qui rexit aecclesiam annos 6, menses
3, dies 4, et sepultus est in eadem aecclesia
sanctae Eufemiae. Cui successit Vitalis patriarcha
( #an.@# 854), qui rexit pontificatum annos 19, mensem
1, dies 6, et sepultus est in aecclesia beatae Agathae.
Post hunc successit Petrus patriarcha ( #an.@# 873), qui
aecclesiam rexit annos 4, menses 6, dies 8, et sepultus
est ante ecclesiam sanctae Eufemiae. Cui successit
Victor junior ( #an.@# 878), qui rexit ecclesiam annos
17, menses 11, dies 13, et sepultus est ante
aecclesiam sanctae Eufemiae. Huic successit Gregorius
patriarcha ( #an.@# 896), qui rexit pontificatum
annum 1, menses 6, dies 22. Huic successit Vitalis
junior ( #an.@# 897) patriarcha, qui rexit aecclesiam
annos 3, menses 3, dies 14 et sepultus est in aecclesia
sanctae Eufemiae juxta corpora sanctorum martyrum
Hermachorae et Fortunati. Huic successit
Dominicus patriarcha ( #an.@# 900), qui rexit pontificatum
annos 7, menses 11, dies 3. Post hunc successit
Laurentius patriarcha ( #an.@# 921), qui rexit aecclesiam
annos 12, menses 9, dies 24. Cui successit Marinus
patriarcha ( #an.@# 955), qui tenuit pontificatum annos
34, menses 3, dies 7. Huic successit Bonus patriarcha
( #an.@# 967), qui rexit aecclesiam annos 9, menses
6, dies 2. Post hunc successit Vitalis, qui rexit
pontificatum annos 50 et menses 6. Huic successit
Urso ( #an.@# 1012), qui omni virtute plenus rexit ecclesiam
annos 37, dies 45.
CHRONICON VENETUM.
Siquidem Venetiae duae sunt. Prima est illa quae
in antiquitatum hystoriis continetur, quae a Pannoniae
terminis usque ad Adda fluvium protelatur;
cujus et Aquilegia civitas extitit caput, in qua beatus
Marcus evangelista divina gratia perlustratus,
Christum Jesum dominum praedicavit. Secunda vero
Venetia est illa quam apud insulas scimus, quae
Adriatici maris collecta sinu interfluentibus undis
positione mirabili, multitudine populi feliciter habitatur.
Qui videlicet populus, quantum ex | null | 70432e6a-4ba1-48a1-9cfa-3c5269a2c15c | latin_170m_raw | null | None | None | None |
nomine
datur intellegi et libris annalibus comprobatur, ex
priori Venetia ducit originem. Quod autem in insulis
maris inhabitat, haec causa fuit. Winulorum qui
et Longobardorum gens de litoribus oceani partes
septemtrionis egressa, cum per multorum bellorum
certamina diversarumque terrarum circuitus tandem
venisset Pannoniam, ultra jam non audens
procedere, sedem sibi in ea perpetuae habitationis
instituit (PAULI hist. Long. II, 7). Ubi cum habitasset
quadraginta duobus annis, tempore quo Justinianus
gloriosissimus augustus Romanum imperium
apud Constantinopolim gubernabat, directus ab eo
est Narsis patritius, vir eunuchus, ad urbem Romam,
ut exercitus Totilae regis Gothorum, qui
Ytaliam devastabat, Deo auxiliante contereret (ib. c. 1).
Qui cum venisset, primum cum Longobardis
omnimodam pacem instituit, atque deinde
procedens ad bellum; universam Gothorum gentem
ipsorumque regem Totilam usque ad internitionem
delevit, et universos Italiae fines obtinuit.
(c. 3) Hic Narsis prius cartolarius fuit, deinde
propter virtutem patriciatus honorem promeruit.
Erat autem vir justus, in religione catholicus, in
pauperibus largus, in recuperandis basilicis satis
studiosus, vigiliis et orationibus in tantum studens,
ut plus supplicationibus ad Deum profusis quam
armis bellicis victoriam obtineret (c. 5). Sed cum
de spoliis gentium quas contriverat plurimum auri
et argenti diversarumque rerum immensas divitias
acquisisset, magnam a Romanis, pro quibus multa
contra eorum hostes laboraverat, invidiam pertulit.
Qui contra eum Justino augusto, qui Justiniano in
regnum successerat, et ejus conjugi Sophiae in haec
verba suggesserunt dicentes, quia: #Expedierat Romanis,
Gothis potius servire quam Grecis, ubi Narsis
eunuchus imperat, et nos servicio premit; et haec noster
piissimus imperator ignorat. Nunc ergo aut
libera nos de manu ejus, aut certe et civitatem Romanam
et nosmet ipsos gentibus trademus.@# Cumque
hoc Narsis audisset, haec verba breviter retulit: #Si
male feci cum Romanis male inveniam.@# Tunc augustus
in tantum adversum Narsetem commotus, ut
statim in Ytaliam Longinum praefectum mitteret,
qui Narsetis locum teneret. Narsis vero his cognitis
valde pertimuit, et tantum maxime ab eadem Sophia
augusta territus est, ut egredi jam ultra Constantinopolim
non auderet. Cui illa inter caetera, pro eo
quod erat eunuchus, ita mandaverat, ut cum puellis
in genicio lanarum faceret pensas dividere. Ad quae
verba Narsis dicitur haec responsa dedisse, talem se
eidem telam orditurum, qualem ipsa dum viveret
deponere non posset. Itaque odio metuque exagitatus,
in Neapolim Campaniae civitatem secedens,
legatos mox ad Longobardorum gentem direxit,
mandans ut pauperrimam terram relinqueret, et ad
Ytaliam cunctis repletam divitiis possidendam veniret.
Simulque multitudo pomarum genera, aliarumque
rerum species quarum Ytalia ferax est misit,
quatinus eorum ad veniendum animos posset illicere.
Longobardi legata, nuncia, et quae ipsi praeoptabant
gratanter suscipiunt, deque futuris commodis
animos attollunt, et egressi cum Alboin rege suo,
Ytaliam possessuri adveniunt (an. 568).
(P. D. II, 10) Eodem tempore Romanam ecclesiam
vir sanctissimus Benedictus papa regebat.
Aquilegensi quoque civitati ejusque populis beatus
Paulus patriarcha praeerat; qui, Longobardorum
rabiem metuens, ex Aquilegia ad Gradus insulam
confugit, secumque beatissimi martiris Hermachorae
et ceterorum sanctorum corpora quae ibi humata
fuerant deportavit, et apud eundem Gradensem castrum
honore dignissimo condidit, ipsamque urbem
Aquilegiam-Novam vocavit. In quo etiam loco post
paucum tempus Helyas egregius patriarcha, qui tertius
post Paulum regendam suscepit ecclesiam, ex
consensu beatissimi papae Pelagii, facta synodo 20
episcoporum, eandem Gradensem urbem totius Venetiae
metropolim esse instituit. Ad cujus roborem
Heraclius post haec augustus beatissimi Marci sedem,
quam dudum Helena Constantini mater de Alexandria
tulerat, sanctorum fultus amore direxit. Ubi et
actenus veneratur pariter cum cathedra, in qua
beatus martir sederat Hermachoras.
(Cf. PAULI Hist. Lang. II, 14.) At vero dum essent
revoluti anni ab incarnatione Domini quingenti quadraginta,
Longobardi Venetiam, quae prima provincia
est Ytaliae, penetrarent, Vincentiam Veronamque,
et reliquas civitates, excepto Patavi et
Monte Silicis, Opitergio atque Mantua Altinoque,
expugnantas cepissent; populi vero ejusdem provintiae,
penitus recusantes Longobardorum ditioni subesse,
proximas insulas petierunt. Sicque Venetiae
nomen, de qua exierant, eisdem insulis indiderunt.
Qui et actenus illic degentes, Venetici nuncupantur.
Heneti vero, licet | null | bf16a746-4c48-4791-8d23-837096865b7e | latin_170m_raw | null | None | None | None |
apud Latinos una littera addatur,
graece laudabiles dicuntur. Verum postquam in
his insulis futurae habitationis sedem optinere decreverunt,
quaedam munitissima castra civitatesque
aedificantes, novam sibi Venetiam et egregiam provintiam
recreaverunt. Nunc vero singularum nomina
insularum necesse est convenienter exprimere.
Prima illarum Gradus dicitur; quae dum
constat altis moenibus, ecclesiarumque copiis decorata,
sanctorumque corporibus fulta, quemadmodum
antiquae Veneciae Aquilegia, ita et ista totius
novae Venetiae caput et metropolis fore dinoscitur.
Secunda namque Bibiones nominatur.
Tertia vero Caprulas vocitatur, ad quam
Concordiensis episcopus cum suis, Longobardorum
timoratione territus, adveniens, auctoritate Deusdedi
papae episcopatus sui sedem inibi imposte
rum manendam confirmavit et habitare disposuit
Quarta quidem insula exstat, in qua dudum
ab Eraclio imperatore fuerat civitas
magnopere constructa; sed vetustate consumpta,
Venetici iterum illam parvam composuerunt. Postquam
autem Opiterine civitas a Rothari rege
capta est, episcopus illius civitatis auctoritate Severiani
papae hanc Eraclianam petere ibique suam
sedem confirmare voluit.
Quinta insula Equilus nuncupatur; in qua
dum populi illic manentes episcopali sede carerent,
auctoritate divina novus episcopatus ibi ordinatus
est.
Sexta insula Torcellus subsistit; quae, licet
urbium maenibus minime clarescat, tamen aliarum
insularum munitione circumscepta, in medio tutissima
pollet.
Septima insula Morianas vocitatur.
Octava quidem insula Rivoaltus subsistit. Ad
quam ad extremum licet populi ad habitandum confluerent,
tamen ditissima et sublimata omnibus
manet; quae non solum ecclesiarum seu domorum
decoritate ostentatur, verum etiam ducatus dignitatem
atque episcopati sedem habere et possidere
videtur.
Nona insula Metamaucus dicitur, quae non
indiget aliqua urbium munitione, sed pulchro litore
paene ex omni parte cingitur; ubi auctoritate apostolica
episcopalem sedem populi habere consecuti
sunt.
Decima vero insula Pupilia manet.
Undecima Minor Clugies dicitur; in qua
monasterium sancti Michaelis situm est.
Duodecima insula Clugies Major nuncupatur.
Est etiam in extremitate Venetiae castrum quod
Caput Argilis dicitur. Sunt etenim apud eandem
provintiam quam plurimae insulae habitabiles.
(P. D. III, 11.) Per hec tempora apud Constantinopolym,
ut supra premissum est, Justinus minor
regnavit. Vir in omni avaritia deditus, contemptor
pauperum, senatorum spoliator. Cui tanta fuit cupiditatis
rabies, ut archas juberet ferreas fieri, in
quibus ea quae raplebat auri talenta congereret;
quem etiam ferunt in heresim Pelagianam dilapsum.
Hic, cum a divinis mandatis aurem cordis averteret,
justo Dei judicio ammisso rationis intellectu amens
effectus est Hic Tyberium cesarem adscivit, qui
ejus palacium vel singulas provincias gubernaret -
hominem justum, utilem, strenuum, sapientem, elemosinarium,
in judiciis aequum, in victoriis clarum,
et, quod his omnibus supereminet, verissimum christianum.
Hic cum multas de thesauris quos Justinus
aggregaverat pauperibus erogaret, Suffia augusta
frequentius eum increpabat, quod rem publicam redigisset
in paupertatem, dicens: #Quod ego multis
annis congregavi, tu intra paucum tempus prodige
dispergis.@# Agebat autem ille: #Confido in Domino
quia non deerit pecunia fisco nostro, tantum ut pauperes
elemosinam accipiant aut captivi redimantur.
Hic est enim magnus thesaurus, dicente Domino:
Thesaurizate vobis thesauros in coelis, ubi neque erugo
neque tinea corrumpit, et ubi fures non effodiunt rec
furantur. Ergo de his, quae Dominus tribuit congregemus
thesauros in coelo, et Dominus nobis augere
dignabitur in saeculo.@# Igitur Justinus cum 11 annis
regnasset, amentiam, quam incurrerat, tandem cum
vita finivit. Bella sane quae per Narsetem patricium
Gothis vel Franchis illata per anticipationem diximus,
hujus temporis gesta sunt. Denique et cum
Roma temporibus Benedicti papae, vastantibus omnia
per circuitum Longobardis, famis penuria laboraret,
multa milia frumenti navibus ab Egipto dirigens,
eam suae studio misericordiae revelavit.
(c. 12.) Mortuo igitur Justino, Thiberius Constantinus,
Romanorum regum quinquagesimus,
sumpsit imperium. Hic cum ut superius diximus,
sub Justino adhuc caesare palacium regeret, et
multas quotidie elemosinas faceret, magnam ei Dominus
auri copiam subministravit. Nam deambulans
per palacium, vidit in pavimento domus tabulam
marmoream in qua erat crux dominica sculpta, et
ait: #Cruce Domini frontem nostram et pectora munire
debemus, et ecce eam sub pedibus conculcamus!@# Et
dicto citius jussit eam tabulam auferri. Deffossamque
tabulam et erectam inveniunt subter et aliam
hoc signum habentem. Qui et ipsam jussit auferri.
Qua amota reperiunt et tertiam, jussuque ejus cum | null | 149d9052-f869-41b4-9664-aff6431e100c | latin_170m_raw | null | None | None | None |
fuisset ablata, inveniunt magnum thesaurum habentem
supra mille auri centinaria, sublatumque
aurum pauperibus adhuc habundantius quam consueverat
largitur (c. 25.). Defuncto vero Paulo patriarcha,
qui ecclesiam Gradensem rexerat annos
12, huic successit Probinus. (c. 12.) Narsis quoque
patricius Ytaliae cum in quadam civitate intra Ytaliam
domum magnam haberet, cum multis thesauris
ad supra memoratam urbem advenerat, ibique in
domo sua occulte cysternam magnam fodit, in qua
multa milia centenariorum auri argentique reposuit.
Interfectisque omnibus consciis, uni tantumodo seni
hec, juramentum ab eo exigens, commendavit. Defuncto
vero Narsete supradictus senex ad Tiberium
cesarem veniens dixit: #Si mihi,@# inquit, #aliquid prodest,
magnam rem tibi cesari dicam.@# Cui ille dixit:
#Quid vis? Proderit enim tibi, si quod nobis profuturum
esse narraveris. Thesaurum,@#
inquit, #Narsis reconditum
habeo, quod in extremo vitae potius celare
non possum.@# Tunc cesar Tyberius gavisus, mittit usque
ad locum pueros suos; praecedente vero sene,
hi secuntur attoniti. Pervenientesque ad cisternam,
deopertam ingrediuntur. In qua tantum auri vel argenti
repertum est, ut per multos dies vix a deportantibus
potuisset evacuari. Quae ille pene omnia secundum
suum morem erogatione largiflua dispensavit
egenis. Hic cum augustalem coronam accepturus
esset, cumque juxta consuetudinem ad spectaculum
circi populus expectaret: insidias ei preparans
Sophia augusta ut Justinianum Justini nepotem ad
dignitatem imperatoriam sublimaret, ille per loca
sancta prius procedens, dehinc vocato ad se pontifice
urbis cum consulibus ac praefectis, palacium ingressus,
indutus purpura, diademate coronatus, et trono
imperiali impositus, cum immensis laudibus in regni
est gloria confirmatus. Quod ejus adversarii audientes,
nihilque ei qui in Deo spem suam posuerat
officere valentes, magno sunt confusionis pudore co
hoperti. Transactis autem paucis diebus adveniens
Justinianus, pedibus se projecit imperatoris, ob meritum
gratiae quindecim ei auri centenaria defferens,
quem ille secundum patientiae suae ritum coligens,
sic in palacio assistere jussit. Sophia vero augusta,
immemor promissionis quam quondam in Tyberium
habuerat, insidias ei temptavit ingerere. Procedente
autem eo ad villam, ut juxta ritum imperiale triginta
diebus ad vindemiam jocundaretur, vocato
clam Justiniano voluit eum sublimare in regno. Quo
comperto, Tyberius cursu veloci Constantinopolim
regreditur, apprehensamque augustam omnibus
thesauris spoliavit, solum ei victus quotidiani alimentum
relinquens, segregatisque pueris ejus ab ea,
alios de fidelibus suis posuit qui ei parerent, mandans
prorsus ut nullus de anterioribus ad eam haberet
accessum; Justinianum vero verbis solummodo
objurgatum, tantum in posterum amore dilexit, ut
filio ejus filiam suam promitteret, rursumque filio
suo filiam ejus expeteret. Sed haec res nescio quam
ob causam ad effectum minime pervenit. Hujus exercitus
ab eo directus Persas potentissime debellavit.
Victorque regrediens tantam molem praedae cum 20
pariter elephantis detulit, ut humanae crederetur
posse sufficere cupiditati.
(P. D. III, 14). Mortuo vero apud Aquilegiam
patriarcha Probino, qui ecclesiam uno rexerat
anno, eidem ecclesiae sacerdos Heylas praeficitur (infra col. 950),
qui haec quae suprascripta sunt ordinavit,
domumque sibi a fundamentis aedificavit. Etiam
dicta corpora sanctorum miro modo collocavit, asserens
in synodo supra statutum: #Karissimi fratres,
intervenientibus malis nostris, cottidie hostile perpetimur
flagellum. Jam pridem ab Atila Unorum rege
Aquilegia, civitas nostra, funditus destructa est, et
postea Gothorum incessu et ceterorum barbarorum
cassata, vix aspirans; sed et nunc Longobardorum
infandae gentis flagella sustinere non potest. Quapropter
dignum ducit mansuetudo nostra, si vestrae placet
sanctitati, in hunc castrum Gradensem nostram confirmare
metropolym.@#
Quo dicto omnibus placuit episcopis, et facto libello
statutae suae, id est de memorato Calcedonense
synodo et de ac ipsa sede subter manibus suis conscripserunt:
id est primus Helyas patriarcha; deinde
Marcianus episcopus sanctae ecclesiae Opeterginae,
Leonianus episcopus Tyborniensis, Petrus episcopus
Altinatis, Vindemius episcopus Cessensis,
Bergullus episcopus Patavinae ecclesiae, Johannes
episcopus Celeianae, Clarissimus episcopus Concordiensis,
Patricius episcopus Emonensis,
Adrianus episcopus Polensis, Maxentius episcopus
Juliensis, Severus episcopus Tergestinae ecclesiae,
Solatius episcopus Veronensis, Johannes episcopus
Parentinae ecclesiae, Aaaron episcopus Avonciensis,
Ingenuus episcopus secundae Retiae, Agnellus
episcopus Tridentinae, Vigilius episcopus Scaravaciensis,
Fontegius episcopus Feltrensis, Martianus
episcopus Petenatis, Laurentius presbyter,
et Marinus presbyter, atque Emeritus presbyter
provinciales, | null | 90d11682-460b-4c54-a4c8-b37277cb7be3 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
et ceteri presbyteri tam metropolitani
quamque et plebani. Omnes isti suprascripti consentierunt,
et omnia in eodem loco confirmaverunt.
(P. D. III, 15.) Tyberius igitur Constantinus postquam
imperium septem rexerat annis, sentiens sibi diem
mortis imminere, una cum consilio Sophie auguste
Mauricium genere Capadocem, virum strenuum, ad
imperium elegit, ornatamque suam filiam regalibus ornamentis,
ei eam tradidit dicens: #Sit tibi imperium
meum cum hac puella concessum. Utere eo felix, memor
semper ut equitate et justicia delecteris.@# Hoc posquam
dixit, de hac luce ad aeternam patriam migravit,
magnum luctum populis de sua morte relinquens.
Fuit enim summae bonitatis, in elemosinis promptus,
in judiciis justus, in judicando cautissimus, nullum
despiciens, sed omnes in bona voluntate complectens,
omnes diligens. Ipse quoque est dilectus a cunctis.
Quo defuncto, Mauricius indutus purpura redimitusque
diademate, ad circum processit, adclamatisque
sibi laudibus largitisque populo muneribus,
primus ex Grecorum genere in imperium confirmatus
est.
(c. 17.) Hoc tempore Mauricius imperator Childeperto
regi Francorum quinquaginta milia solidos per
legatos suos direxit, ut cum exercitu super Langobardos
irrueret, eosque de Ytalia exterminaret. Legati
oblatis muneribus pacem cum Childeperto fecerunt.
Qui cum ad Gallias remeasset, cognito imperator
Mauricius quia cum Langobardis foedus inierat,
solidos quos eidem ob Langobardorum detrimentum
dederat repetere cepit; sed ille, suarum virium potentia
fretus, pro hac re nec responsum reddere
voluit.
(c. 20.) Denique post Benedictum papam Pelagius
Romanae ecclesiae pontifex absque jussione principis
ordinatus est, eo quod Langobardi Romam per circuitum
obsiderent, nec posset quisquam a Roma progredi.
Hic Pelagius Helye Aquilegensi episcopo,
nolenti tria capitula Calcedonensis synodi suscipere,
epistolam satis utilem misit, quam beatus Gregorius
cum esset adhuc diaconus conscripsit.
(c. 23.) Circa hoc fuit, ut diluvii effusione in tantum
apud urbem Romam fluvius Tyberis excrevit,
ut aquae ejus super muros urbis influerent et maximas
in ea regiones occuparent. Tunc per alveum ejusdem
fluminis cum multa serpentium multitudine draco
etiam aquae magnitudine per urbem transiens usque
ad mare transcendit. Subsecuta est statim post hanc
inundationem gravissima pestilentia, quam inguinariam
appellant. Quae tanta strage populi devastavit
urbem, ut de inextimabili multitudine vix pauci remanerent.
Primumque Pelagium papam, virum venerabilem,
perculit et sine mora extinxit. Deinde
pastore interempto sese per populos extendit.
(c. 24.) In hac tanta tribulatione beatissimus Gregorius,
qui tunc levita erat, a cunctis generaliter
papa electus est. Qui dum septiformem letaniam fieri
ordinasset, intra unius hore spacium, dum hi Deum
deprecarentur, octoginta ex eis subito ad terram
corruentes spiritum exalarunt. Septiformis autem
letania ideo dicta est, quia omnis Urbis populus a
beato Gregorio in septem partibus deprecaturus Dominum
est divisus. In primo enim choro fuit omnis
clerus, in secundo omnes abbates cum monachis
suis, in tertio omnes abbatisse cum congregationibus
suis, in quarto omnes infantes, in quinto omnes
laici, in sexto universe viduae, in septimo omnes
mulieres conjugatae. Ideo autem de beato Gregorio
plura dicere ommittimus, quia jam ante aliquot annos
ejus vitam Deo auxiliante texuimus. In qua quae
dicenda fuerant, juxta tenuitatis nostre vires universa
descripsimus.
(c. 25.) Hoc tempore idem beatus Gregorius Augustinum
et Mellitum et Joannem cum aliis pluribus
monachis timentibus Deum in Britaniam misit,
eorumque praedicatione ad Christum Anglos convertit.
(c. 26.) His diebus cum essent anni ab incarnatione
Domini 588, defuncto Helya patriarcha Aquilegensi,
postquam 15 annos sacerdotium gesserat,
sepultus est apud Gradensem metropolim in ecclesia
sanctae Eufemiae Quem Smaragdus patricius,
veniens de Ravenna in Gradum, per semet ipsum ex
basilica extrahens, Ravennam duxit cum aliis tribus
ex Hystria episcopis, id est Joanne Parentino et Severo
atque Vendemio, nec non etiam Antonio jam
sene ecclesiae defensore. Quibus comminans exilia
atque violentiam inferens, communicare compulit
Joanni Ravennati episcopo trium capitulorum damnatori,
qui tempore papae Vigilii vel Pelagii a Romanae
ecclesiae describerat societate. Exempto
vero anno, e Ravenna ad Gradum reversi sunt,
quibus nec plebs communicare voluit, nec ceteri
episcopi eos receperunt. Smaragdus patricius a demonio
non injuste correptus, successorem Romanum
patricium accipiens, Constantinopolym remeavit.
Post haec facta est synodus decem episcoporum in
Mariano. Ubi receperunt | null | e1e21467-32f2-4ae5-91b4-f2d194f1389a | latin_170m_raw | null | None | None | None |
Severum patriarcham
Aquilegensem dantem libellum erroris sui, quia
trium capitulorum damnatoribus communicaverat
Ravennae. Nomina vero episcoporum qui se ab hoc
scismate cohibuerunt, hec sunt: Petrus de Altino
clarissimus, Ingenuinus de Sabione, Agnellus Tridentinus,
Junior Veronensis, Horontius Vicentinus,
Rusticus de Tarvisio, Fonteius Feltrinus, Agnellus
de Acilo, Laurentius Bellunensis. Cum patriarcha
autem communicaverunt isti episcopi: Severus Parentinus,
Joannes patricius, Vendemius et Joannes.
(PAUL. D. IV, 4.) Hoc anno fuit pestis inguinaria
iterum apud Ravennam, Gradus et Hystriam nimium
gravis, sicut et prius ante triginta annos extiterat. (c. 26.)
Igitur Mauricius augustus, postquam uno et
viginti annis rexit imperium cum filiis Theodosio et
Tyberio et Constantino, a Focate, qui fuit strator
Priscii patricii, occiditur. Fuit autem utilis rei publice,
nam sepe contra hostes dimicans victoriam
obtinuit. Hunni quoque, qui et Avares appellantur,
ejus virtute devicti sunt.
(c. 33.) His diebus defuncto Severo patriarcha,
ordinatur in loco ejus Joannes abbas patriarcha in
Aquilegia vetere cum consensu regis et Gisulphi ducis.
In Gradus quoque ordinatus est a Romanis
Marcianus antistes.
(c. 36.) Focax igitur, ut premissum est, extinto
Mauricio ejusque filiis, Romanorum regnum invadens,
per octo annorum curricula principatus est.
Hujus secundo anno indictione octava Gregorius
papa migravit ad Dominum. Hic rogante papa Bonifacio
statuit sedem Romanae et apostolicae ecclesiae
caput esse omnium ecclesiarum, quia ecclesia Constantinopolitana
primam se omnium ecclesiarum
scribebat. Idem alio papa Bonifacio petente, jussit
in veteri fano, quod Pantheum vocabatur, ablatis
ydolatrae sordibus ecclesiam beatae semperque virginis
Mariae et omnium martirum fieri, ut ubi quondam
non deorum sed demoniorum cultus agebatur,
ibi deinceps omnium fieret memoria sanctorum. Hujus
tempore prassini et veneti per Orientem et Egyptum
civile bellum faciunt, ac sese mutua caede prosternunt.
Persae quoque adversus rem publicam gravissima
bella gerentes, multas Romanorum provincias
et ipsam Jerosolimam auferunt; et destruentes
ecclesias, sancta quoque prophanantes, inter ornamenta
locorum sanctorum vel communium etiam
vexillum dominicae crucis abducunt. Contra hunc
Focatem Eraclianus, qui Africam regebat, rebellavit;
atque cum exercitu veniens, eum regno vitaque
privavit, remque publicam Romanam Eraclius, ejus
filius, regendam suscepit.
Defuncto autem Marciano, qui ecclesiam Gradensem
rexerat annos tres, dies quinque, successit Candidianus.
(c. 49.) His diebus defuncto Heraclio, qui viginti
et quinque annos gubernarat imperium, Eraclonas,
ejus filius, cum matre Martina regni jura
suscepit, rexitque imperium duobus annis. Quo vita
decedente, successit in loco ejus Constantinus, germanus
ejusdem, alius filius Heraclii, in peravitque
mensibus sex.
(c. 33.) Rursum mense Novembris et Decembris
stella cometis apparuit. Candidiano patriarcha
quoque defuncto apud Gradus, qui ecclesiam Gradensem
rexerat annos quinque, ordinatur patriarcha
Epiphanius, qui fuerat primicerius notariorum, ab
episcopis qui erant sub Romanis; et ex illo tempore
coeperunt esse duo patriarche.
(c. 49.) Mortuo vero jam dicto Constantino filio
Heraclii, Constantinus ejusdem filius ad regni dignitatem
ascendit, tenuitque regnum annis octo et viginti.
(c. 50.) Circa haec tempora regis Persarum conjunx,
nomine Cesara, de Perside exiens, cum paucis
suis fidelibus privato habitu propter christiane fidei
amorem Constantinopolym venit. Quae ab imperatore
honorifice suscepta, post aliquos dies, ut desiderabat,
baptismum consecuta et ab augusta de
sacro fonte levata est. Quod vir ejus Persarum rex
audiens, legatos Constantinopolym ad augustum
direxit, quatenus eidem uxorem suam redderet. Qui
ad imperatorem venientes, verba regis Persarum
nunciant, qui suam requirebat reginam. Imperator
haec audiens, remque omnino ignorans, eis responsum
reddidit dicens: #De regina quam quaeritis fatemur
nos nihil scire; praeter quod ad nos hic aliqua
mulier privato habitu advenit.@# Legati vero responderunt
dicentes: #Si placet, nostro conspectui velimus
hanc quam dicitis mulierem videre.@# Quae cum jussu
imperatoris advenisset, mox eam legati conspiciunt,
ad ejus vestigia provolvuntur, eique venerabiliter
quia eam suus vir requireret suggesserunt. Quibus
illa respondit: #Ite, renunciate regi vestro et domino,
quia nisi, sicut ego jam credidi, ita et ipse in Christum
crediderit, me jam ultra consortem thori habere non
poterit.@# Quid multa? Reversi | null | 4d330744-0c10-411c-9408-ba0759d22a39 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
legati ad patriam, universa
quae audierant suo regi renunciant; qui nihil
moratus cum sexaginta milibus viris Constantinopolym
pacifice ad imperatorem venit. A quo gratanter
et satis digne susceptus est. Qui cum universis
Christum dominum credens, pariter cum omnibus
suis sacri baptismatis unda perfusus est, et ab augusto
de fonte levatus, catholica fide confirmatus
est. Multisque muneribus ab augusto honoratus,
accepta sua conjuge, letus et gaudens ad suam patriam
repedavit.
Anno ab incarnatione Domini sexcentesimo secundo
Epiphanius patriarcha mortuus est, qui ecclesiam
Gradensem rexit annos 5 et menses 3. Huic
successit Cyprianus patriarcha.
(P. D. v. 6.) His diebus Constantinus augustus,
qui et Constans est appellatus, Ytaliam a Longobardorum
manibus eripere cupiens, Constantinopolym
egressus, per littora iter habens Athenas venit, indeque
mare transgressus, Tarentum applicuit; qui
tamen prius ad solitarium quemdam, qui propheciae
spiritum habere dicebatur, adiit, studiose ab eo
scissitans utrum gentem Longobardorum, quae in
Ytalia habitabat, superare et obtinere posset. Circa
hec namque tempora Cyprianus patriarcha hominem
exuit, qui Gradensem ecclesiam rexerat annos viginti
quinque, menses tres, dies viginti. Huic successit
Primogenitus, Romanae sedis subdiaconus regionarius.
Igitur cum servus Dei Constantino augusto
spacium unius noctis expetisset, ut pro hoc
ipso Dominum supplicaret, facto mane ita eidem
augusto respondit: #Gens Langobardorum superari
modo ab aliquo non potest; quia regina quaedam ex
alia provincia veniens basilicam beati Joannis baptistae
in Langobardorum finibus construxit. Et propter hoc
ipse beatus Joannes pro Langobardorum gente continuo
intercedit. Veniet autem tempus quando ipsius
oraculum habebitur despectui, et tunc gens ipsa peribit.@#
Quod nos ita factum esse probavimus, qui
ante Langobardorum perditionem eandem beati
Johannis basilicam, que utique in loco qui Modicia
dicitur est constituta, per viles personas ordinari
conspeximus, ita ut indignis et adulteris non pro
vitae merito, sed datione praemiorum, isdem locus
largiretur.
(PAUL. D. v, 7.) Igitur, ut diximus, Constantinus
augustus cum Tarentum venisset, egressus exinde
Beneventiorum fines invasit, omnesque pene per
quas gens venerat Langobardorum civitates cepit.
Luceriam quoque, opulentam Apulie civitatem,
expugnatam fortius invadens diruit et ad solum usque
prostravit. Arentiam sane, propter munitissimam loci
positionem, capere minime potuit. Deinde cum omni
suo exercitu Beneventum circundedit, et eam vehementer
expugnare cepit. Ubi tunc Romald Grimualdi
filius adhuc juvenculus ducatum tenebat. Qui statim
ut imperatoris adventum cognovit, nutricium suum
nomine Sensualdum ad patrem Grimaldum transportandum
direxit, obsecrans ut quantocius veniret, filioque
suo ac Beneventanis, quos ipse notriverat, potenter
succurreret. Quod Grimoald rex audiens, statim cum
exercitu, filio laturus auxilium, Beneventum pergere
cepit. Quem plures ex Langobardis itinere relinquentes,
ad propria remearunt, dicentes quia expoliasset
palatium, et jam non reversurus repeteret
Beneventum. Interim imperatoris exercitus Beneventum
diversis machinis vehementer expugnabat.
Econtra Romald cum Langobardis fortiter resistebat.
Qui quamvis cum tanta multitudine congredi manu ad
manum propter paucitatem exercitus non auderet,
frequenter tamen cum expeditis juvenibus hostium
castra irrumpens, magnas eisdem inferebat undique
clades. Cumque Grimoald ejus pater jamque properaret,
eumdem nutricium ejus, de quo premisimus,
ad filium misit, qui ei suum adventum nunciaret.
Qui cum prope Beneventum venisset, a Grecis
captus, imperatori delatus est; qui ab eo unde adveniret
requirens, ille se a Grimoaldo rege venire
dixit, eundemque regem citius adventare nunciavit.
Statimque imperator exterritus, consilium cum suis
iniit, quatinus cum Romaldo pacisceretur, ut Neapolim
posset reverti.
(c. 8.) Acceptaque obside Romaldi sorore, cui
nomen Gisa fuit, cum eodem pacem fecit, ejus vero
nutritium Sesualdum ad muros duci praecepit, mortem
ei minatus si aliquid Romaldo aut civibus de
Grimoaldi adventu nunciaret, sed potius asseveraret
eumdem venire minime posse. Quod ille ita se facturum,
ut ei praecipiebat, promisit; sed cum prope muros
advenisset, velle se Romaldum videre dixit. Qui,
cum Romoald citius venisset, sic ad eum locutus est: #Constans esto, domine Romoald, et habens fiduciam
noli turbari, quia tuus genitor citius tibi auxilium
praebiturus aderit. Nam scias eum hac nocte juxta
Sangrum fluvium cum valido exercitu manere; tantum
obsecro ut misericordiam exhibeas cum mea
uxore et filiis, quia gens ista perfida | null | a1068831-d3ca-469b-a562-6f4f623832bd | latin_170m_raw | null | None | None | None |
me vivere non
sinebit.@#
Cumque hoc dixisset, jussu imperatoris caput
ejus abscisum atque cum belli machina quam petrariam
vocant in urbem projectum est. Quod caput
Romoald sibi deferri jussit et lacrimans osculatus
est dignoque in loculo tumulari praecepit.
(c. 9.) Metuens igitur imperator subitum Grimoaldi
regis adventum, dimissa Beneventi obsidione,
Neapolym proficiscitur. Cujus tamen exercitum Mitola
Capuanus comes juxta fluenta Caloris fluminis in loco
qui usque hodie Pugna dicitur vehementer adtrivit.
(c. 10.) Posquam vero imperator Neapolym pervenit,
unus ex ejus optimatibus, cui nomen Saburrus
erat, ab augusto, ut fertur, viginti milia militum
expetiit, seque cum Romoaldo pugnaturum victoremque
spopondit. Qui cum accepto exercitu, ad
locum, cui Fornitus nomen est, advenisset ibique
castra posuisset, Grimoald, qui jam Beneventum
advenerat, haec audiens, contra eum proficisci voluit.
Cui filius Romald: #Non est opus,@# inquit, #sed
tantum partem nobis de exercitu vestro tribuite; ego
Deo favente cum eo pugnabo, et cum vicero, major
utique gloria vestrae potentiae adscribetur.@# Factumque
est; et accepta aliqua parte de patris exercitu, pariterque
cum suis hominibus contra Saburrum proficiscitur;
qui, priusquam bellum cum eo iniret, a
quatuor partibus tubas insonare praecepit, moxque
super eos audacter irrupit. Cumque utraeque acies
forti intentione pugnarent, tunc unus de regis exercitu
nomine Amalongus, qui regium contum ferre
erat solitus, quendam Greculum eodem conto utrisque
manibus fortiter percutiens, de sella super qua
equitabat substulit, eumque inter aera super caput
suum levavit. Quod cernens Grecorum exercitus,
immenso pavore perterritus in fugam convertitur,
ultimaque pernicie cesus sibi fugiens, Romaldo
et Langobardis victoriam peperit. Ita Saburrus, qui
se imperatori suo victoriae tropheum de Langobardis
promiserat patrare, ad eum cum paucis remeans
ignominiam deportavit. Romald vero, patrata
de inimicis victoria, Beneventum triumphans
reversus est, patrique gaudium et cunctis securitatem
convexit.
(c. 14.) At vero Constans augustus, cum nihil se
contra Langobardos gessisse conspiceret, omnes sevicie
sue minas contra suos, hoc est Romanos, retorsit:
nam egressus Neapolym, Romam perexit.
Cui sexto ab Urbe miliario Vitalianus papa cum sacerdotibus
et Romano populo occurrit. Qui augustus
cum ad beati Petri limina pervenisset, obtulit
ibi palium auro textum, et manens apud Romam
duodecim diebus, omnia quae fuerant antiquitus
constituta ex aere in ornamentum civitatis deposuit,
in tantum ut etiam basilicam beatae Mariae, quae aliquando
Pantheum vocabatur, et conditum fuerat
in honorem omnium deorum, et ibi per concessionem
superiorum principum locus erat omnium martyrum,
discoperiret, tegulasque aereas exinde auferet,
eosque simul cum aliis omnibus ornamentis Constantinopolym
transmitteret. Deinde reversus imperator
Neapolym itinere terreno, perexit civitatem Regium,
Ingressusque Siciliam per indictionem septimam, habitavit
in Syracusa, et tales afflictiones imposuit
populo seu habitatoribus vel possessoribus Calabriae,
Siciliae, Africae atque Sardiniae, quales antea nunquam
auditae sunt, ita ut etiam uxores a maritis,
vel filii a parentibus separarentur. Sed et alia multa
et inaudita harum regionum populi perpessi sunt, ita
ut alicui spes vite non remaneret. Nam et vasa sacrata
vel cymilia sanctarum Dei ecclesiarum imperiali jussu
et Graecorum avaritia sublata sunt. Mansit autem
imperator in Sicilia ab indictione septima usque in
duodecimam; sed tandem tantarum iniquitatum penas
luit, atque dum se in balneo lavaret, a suis extinctus
est.
(c. 12) Interfecto igitur apud Syracusas Constante
imperatore, Mezetius in Sicilia regnum arripuit, sed
absque orientalis exercitus voluntate. Contra quem
Ytaliae milites alii per Hystriam, alii per partes Campaniae,
alii vero a partibus Africae et Sardiniae venientes
in Syracusas, eum vita privarunt, multique
ex judicibus ejus detruncati, Constantinopolym perducti
sunt, cum quibus pariter et falsi imperatoris
caput est deportatum.
(c. 13.) Haec audiens gens Sarracenorum, quae
jam Alexandriam et Egyptum pervaserat, subito
cum multis navibus venientes, Siciliam invadunt,
Syracusas ingrediuntur, multamque stragem faciunt
populorum, vix paucis evadentibus, qui per munitissima
castra et juga confugerunt montium, auferentes
quoque predam nimiam et omne illud quod Constans
augustus a Roma abstulerat ornatum in aere et
diversis speciebus; sicque Alexandriam reversi
sunt.
Anno autem ab incarnatione Domini sexcentesimo
quadragesimo septimo Primogenitus patriarcha ex
hac luce migravit, qui ecclesiam Gradensem gubernavit
annos | null | 1eb2050c-882f-4c01-9903-e5d452200a19 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
20, menses 3, dies 7. Huic successit
Maximus; cujus tempore Maurus Altinensis episcopus,
non ferens Langobardorum insaniam, Severini
papae auctoritate ad Torcellensem insulam venit,
ibique suam sedem corroborare et pro futuro manere
decrevit. Qui Altinensem ecclesiam gubernavit
annos 4, et mortuus est. Huic successit Julianus
episcopus.
(PAUL. D. V, 30) Igitur extincto, ut diximus, punitoque
qui ei successerat Mezenzio tyranno, Romanorum
regnum Constantinus, Constantii augusti filius,
suscepit regendum. Sarraceni Siciliam invadunt,
et praeda nimia secum ablata, mox Alexandriam
redeunt. (ID. VI, 4.) Agatho papa, ex rogatu
Constantini, Heraclii et Tyberii, principum piissimorum,
misit in regiam urbem legatos suos, in quibus
erat Joannes Romanae ecclesiae tunc diaconus, non
longe post episcopus, pro adunatione facienda
sanctarum Dei ecclesiarum. (BEDA #De sex aetat. mundi.@# )
Qui benignissime suscepti a reverendissimo fidei
catholicae defensore Constantine, jussi sunt, remissis
disputationibus philosophicis, pacifico colloquio
de fide vera perquirere. Datis igitur eis de bibliotheca
Constantinopolitana cunctis antiquorum patrum,
quos petebant, libellis, affuerunt autem et
episcopi 150, praesidente Gregorio patriarcha regiae
urbis, et Antiochiae Machario; et convicti sunt qui
unam voluntatem et operationem astruebant in
Christo, falsasse patrum catholicorum dicta per
plurima. Finito autem conflictu, Gregorius correptus
est, Macharius vero cum suis sequacibus simul
et precessoribus Cyro, Sergio, Honorio, Pyrrho,
Paulo et Petro anathematizatus, et in locum ejus
Theophanius de Sicilia Antiochiae episcopus factus,
tantaque gratia legatos catholicae pacis comitata
est, ut Johannes Portuensis episcopus, unus ex ipsis,
dominica octavarum pascae missas publicas in ecclesia
sanctae Sophiae coram principe et patriarcha
latine celebraret. Hec est sexta synodus universalis,
Constantinopoly celebrata et Greco sermone scripta,
temporibus papae Agathonis, exequente ac residente
piissimo principe Constantino intra palacium suum,
simulque legatis apostolicae sedis et episcopis 150
residentibus. Prima enim universalis in Nicea congregata
contra Arium 318 patrum, temporibus
Julii papae sub Constantino principe; secunda in
Constantinopoly 150 patrum contra Macedonium et
Eudoxium, temporibus Damasi pape et Gratiani
principis, quando Nectarius eidem urbi est ordinatus
episcopus; tertia in Epheso 200 patrum contra
Nestorium Augustae urbis episcopum, sub Theodosio
Magno principe et papa Celestino; quarta in Calcedone
patrum 630, sub Leone papa temporibus Marciani
principis, contra Euthicen nephandissimum
praesulem monachorum; quinta item in Constantinopoly,
temporibus Vigilii papae sub Justiniano principe,
contra Theodorum et omnes hereticos; sexta
haec de qua in praesenti diximus. Sancta et perpetua
virgo Christi Edildruda, filia Anne regis Anglorum,
et primo alteri viro permagnifico, et post Hecfrido
regi conjux data, postquam 12 annos thorum
incorrupta servavit maritalem, post reginam, sumpto
velamine sacro, virgo sanctimonialis efficitur.
Nec mora, etiam virginum mater et nutrix pia sanctarum,
accepto in construendum monasterium loco,
quem Eilge vocant. Cujus merita vivacia testatur
etiam mortua caro, quae et post 16 annos sepulturae
cum veste qua involuta est incorrupta reperitur.
Mortuo quoque Maximo hac tempestate, qui ecclesiam
Gradensem gubernavit annos 20, huic successit
Stephanus patriarcha. (P. D. V, 17.) Circa hec
tempora Lupus dux Forjulanus in Gradus insula cum
equestri exercitu per strata quae antiquitus per mare
facta fuerant introivit, et, depredata ipsa civitate,
Aquilegiensis ecclesiae thesauros exinde auferens
portavit.
(VI, 12.) Inter haec Constantinus imperator apud
Constantinopolym moritur, et ejus filius minor Justinianus
Romanorum regnum suscepit, cujus per
annos 10 gubernacula tenuit. Hic Africam a Saracenis
abstulit, et cum eisdem pacem terra marique
fecit. Hic Sergium pontificem, quia in erroris illius
synodo, quam Constantinopoly fecerat, favere et
subscribere noluit, misso Zacharia prothospatario
suo, jussit Constantinopolym deportari. Sed militia
Ravennae vicinarumque partium jussa principis nephanda
contemnens, eumdem Zachariam cum contumeliis
ab urbe Roma et injuriis pepulit. Justinianus
ob culpam perfidiae regni gloria privatus exul in
Pontum secedit. Anno ab incarnatione Domini
sexcentesimo septuagesimo secundo Stephanus patriarcha
ex hac luce migravit, qui ecclesiam Gradensem
rexit annis quinque. Huic Agathon.
(c. 13.) Contra hunc suprascriptum Justinianum
Leo augustalem dignitatem arripiens, eum regno
privavit. Regnumque Romanorum tribus annis regens,
Justinianum exulem in Ponto servavit.
Rusumque Tiberius contra hunc Leonem insurgens,
regnum | null | 64b538e1-4677-4738-bd56-fb87278d524b | latin_170m_raw | null | None | None | None |
ejus invasit, eumque toto quo ipse
regnavit tempore in eadem civitate in custodia
tenuit.
(c. 31.) At vero Justinianus, qui ammisso principatu
in Ponto exulabat, auxilio Terebelli Vulgarum regis, regnum
rursus recipiens, eos qui se expulerant patricios
occidit. Leonem quoque et Tyberium, qui locum ejus
usurpaverant, cepit, et in medio circo coram omni
populo jugulari fecit; Gallicium vero patriarcham
Constantinopolytanum, erutis oculis, Romam misit,
Cyrumque abbatem, qui eum in Ponto exulem
aluerat, episcopum in locum Gallicii constituit. Hoc
Constantinum papam ad se venire jubens, honorifice
suscepit ac remisit, quem prostratus in terra pro
suis peccatis intercedere rogans, cuncta ejus ecclesiae
privilegia renovavit. Qui cum exercitum in Ponto
mitteret ad comprehendendum Philippicum, quem
ibi relegaverat, multum cum eisdem venerabilis papa
prohibuit ne hoc facere deberent; sed tamen inhibere
non potuit. (c. 32.) Conversus omnis exercitus
ad partes Philippici, fecit eum ibidem imperatorem.
Reversusque cum eo ad Constantinopolym, pugnavit
contra Justinianum ad duodecimum ab urbe
miliarium. Evicto atque occiso Justiniano, regnum
suscepit Philippicus.
Hoc quoque tempore mortuo Agathone patriarcha,
qui ecclesiam Gradensem rexerat annos 10, huic
successit Christophorus. Circa haec tempora Julianus
Altinensis episcopus mortuus est, qui ecclesiam
rexerat annos quadraginta octo. Huic successit Deusdedi
episcopus, qui sanctae genitricis ecclesiam devotissime
componere variisque marmoribus condecorare
perfecerat.
(P. D. VI, 34) At vero Philippicus, qui et Bardanis
dictus, postquam imperiali dignitate confirmatus
est, Cyrum, de quo dixeramus, de pontificatu
ejectum ad gubernandum monasterium suum Pontum
redire precepit. Hic Philippicus Constantino
papae litteras pravi dogmatis direxit; quas ille cum
apostolice sedis concilio respuit. Et hujus rei causa
fecit picturas in porticu sancti Petri, quae gesta sex
sanctarum synodorum universalium retinent. Nam
hujusmodi picturas, cum haberentur in urbe regia,
Philippicus jusserat auferri. Statuit populus Romanus
ne heretici imperatoris nomen aut cartas aut
figuram solidis susciperent. Unde nec ejus effigies
in ecclesia introducta est, nec nomen ad missarum
solemnia prolatum.
Hic cum annum unum et sex menses regnum gessisset,
contra Anastasius, qui et Artemius dictus
est, insurgens, eum extra regnum expulit oculisque
privavit, nec tamen occidit. Hic Anastasius litteras
Constantino papae Romam per Scolasticum, patricium
et exarcum Ytaliae, direxit, quibus se fauctorem
catholicae fidei et sancti sexti concilii predicatorem
se esse declaravit.
Igitur dum apud eandem provintiam populorum
multitudine permanerent, tribunis tantummodo maluerunt
subesse. Unde factum est quo, spatio centum
quinquaginta annorum, unoquoque anno ad
hujus officii fastigium sublimabant, qui illorum causas
examinis censura experiri satagerent. Et quoniam
omnino patrios fines dolebant a barbaris possideri,
maxima inter utrasque partes jurgia versabantur,
ita ut inter se vicissim molestias et depopulationes
conferre decertarent. Temporibus nempe
imperatoris Anastasii et Liuprandi Langobardorum
regis (713-716) omnes Venetici una cum patriarcha
et episcopis convenientes, communi consilio determinaverunt,
quod dehinc honorabilius esset sub ducibus
quam sub tribunis manere. Cumque diu pertractarent
quem illorum ad hanc dignitatem proveherent,
tandem invenerunt peritissimum et illustrem
virum Paulitionem nomine; cui jusjurandi fidem
dantes, eum apud Eraclianam civitatem ducem constituerunt.
Qui tantae fuerat temperantiae, ut aequo
moderamine suos dijudicaret. Cum Liuprando vero
rege inconvulsae pacis vinculum confirmavit; apud
quem pacti statuta, quae nunc inter Veneticorum et
Langobardorum populum manent, impetravit. Fines
etiam Civitatis novae, quae actenus a Veneticis possidentur,
iste cum eodem rege instituit, id est a
Plave majore, secundum quod designata loca
discernuntur, usque in Plavisellam.
Anno incarnationis Domini 717 Christoforus
patriarcha ex hac luce migravit. Huic successit Donatus.
Circa haec tempora Deusdedi Torcellensis episcopus,
qui ecclesiam rexerat annis 24, ex hac luce migravit;
cui successit Honoratus episcopus.
(c. 36.) Theodosius anno 1. Hic electus est, imperatorem
Anastasium apud Niceam gravi praelio
vicit, datoque sibi sacramento, clericum fieri ac
presbiterum fecit ordinari. Ipse vero ut regnum accepit,
cum esset catholicus, mox in regia urbe ymaginem
illam venerandam, in qua sanctae sex synodus
erat depicta, et a Philippico fuerat dejecta, pristino
in loco erexit. Tyberis fluvius alveum suum egressus,
multa Romanae fecit exitia civitati, ita ut in Via
lata ad unam et semis staturam excresceret, atque | null | 484a2f52-9f68-47df-83a1-0368db5a36e8 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
a porta sancti Petri usque ad pontem Molvium aque
descendentes conjungerent. Mansit autem diebus
septem, donec agentibus letanias crebris vicibus decimum
diem revertit. (BEDA #De sex aetat. mundi.@# )
His temporibus multi Anglorum gentes, nobiles et
ignobiles, viri et feminae, duces et privati, divini
amoris instinctu, de Britania Romam venire consueverant.
Inter quos etiam reverendissimus abbas
Ceolfridus annos natus 74, cum esset presbiter annis
quadraginta septem, abbas autem annis 35, ubi Lingonas
pervenit, ibi defunctus, atque in ecclesia
beatorum geminorum martyrum sepultus est. Qui
inter alia donaria quae afferre disposuerat, misit ecclesiae
sancti Petri pandente a beato Hieronimo in
Latinum ex Hebreo vel Greco fonte translatum.
Eodem tempore mortuo Honorato episcopo, qui
Altinensem ecclesiam rexerat annis 7, Vitalis ad
regendam suscepit ecclesiam. (P. D. VI, 47.) Leo
annis 8. Sarraceni cum immenso exercitu Constantinopolym
venientes triennio civitatem obsident,
donec, civibus multa instantia ad Deum clamantibus,
plurimi eorum fame, frigore, pestilentia perirent, ac
si pertaesi obsidionis abscederent. Qui in die regressi,
Vulgarorum gentem, quae est supra Danubium,
bello agrediuntur, et ab hac quoque victi refugiunt,
ac naves repetunt suas; quibus, cum altum
peterent, ingruente subita tempestate, plurimi etiam,
mersis sive confractis per littora navibus, sunt necati.
(c. 48.)
Liuprandus audiens quod Saraceni, depopulata
Sardinia, etiam loca fedarent illa ubi ossa
sancti Augustini episcopi propter vastationem barbarorum
olim translata et honorifice fuerant condita,
misit, et dato magno precio accepit, et transtulit
ea in Ticino, ibique cum debito tanto patri
honore recondidit.
Anno ab incarnatione Domini 727, mortuo Paulitione
duce apud Civitatem novam, qui ducavit annis
20, mensibus 6, successit Marcellus dux. Eo quoque
tempore Leo imperator migravit a saeculo; cui successerat
Constantinus.
Circa haec tempora Donatus patriarcha ex hac
luce migravit, qui ecclesiam Gradensem rexit
annis 7. Huic successit Antoninus patriarcha.
Eodem quoque tempore praelibato Marcello duce
mortuo, qui apud Civitatem novam Veneciae ducatum
annis 12 et diebus 20 gubernaverat; cui successit
Ursus dux, qui etiam in eadem civitate
saepedictum ducatum rexerat annis 11 et mensibus
5. Unde postmodum Venetici illum acri livore
interimentes, quinque annorum spatio magistris militum
tantummodo subditi manere voluerunt. Primus
quorum nomine Leo dicebatur, cujus potestas
super eosdem fuit anno 1. Deinde secundus illorum
nominabatur Felix cognomento Cornicula, qui similiter
illos unius anni spatio rexerat. Exinde tercius
magister militum vocitabatur Deusdedi, filius
saepedicti Ursonis interfecti ducis, qui etiam unius
anni spatio illius potestatis fuerat. Postmodum
quartus ex iis habebatur Jubianus nomine Ypatus,
qui ejusdem honoris unius anni similiter spatio
possessor fuerat. Cujus quoque diebus ( #an.@# 729)
exarchus Ravennae primas Venetiam veniens, nimiumque
Veneticos postulans, quatenus propriam
urbem, quam Ildebrandus nepos Liubrandi regis et
Paradeus Vicentinus dux captam habuerant, tueri
atque defendere eorum auxiliis potuisset. Cujus Venetici
faventes petitioni, navali cum exercitu praelibatam
Ravennam ad urbem properantes, unus illorum,
Ildebrandus scilicet, vivus ab eis captus est;
alter vero qui dicebatur Paradeus, occisus dimicando
occubuerat. Atque hujusmodi exarcho praelibato
primati urbs decenter est restituta. Ob quam
rem Gregorius quoque apostolicus urbis Romae tota
aviditate saepedictae urbi subveniendo, propriam
epistolam quae inferius legitur Antonino Gradensi
patriarchae miserat, ut Veneticos amabili obsecratione
inlicere deberet, ad eandem defendendam urbem
venirent: #Dilectissimo fratri Antonino Gregorius.
Quia peccato faciente Ravenantium civitas, qui
caput erat omnium, ab nec dicenda gente Longobardorum
capta est, et filius noster eximius domnus
exarchus apud Venecias, ut cognovimus, moratur, debeat
tua fraterna sanctitas ei adaerere, et cum eo
nostra vice pariter decertare, ut ad pristinum statum
sanctae rei publicae et imperiali servicio dominorum
filiorumque nostrorum Leonis et Constantini, magnorum
imperatorum, ipsa revocetur Ravenantium civitas,
ut zelo et amore sanctae fidei nostrae in statu rei
publicae et imperiali servicio firmi persistere Domino
quo cooperante valeamus. Deus te incolumem custodiat,
dilectissime frater.@#
His praelibatis, post decessum praedictorum quatuor
militum magistrorum quintus ejusdem praefecturae
ordinatur, qui Johannes Fabriacus vocabatur,
cujus simili modo ut aliis, principatus unius anni
spatio manserat, ipsiusque etiam a Veneticis oculi
avulsi sunt.
His quoque temporibus Antoninus Gradensis patriarcha
a praesenti luce | null | 3e3baac3-2232-4401-b1be-c2df4bec6451 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
migraverat; cujus regimen
annorum 22 et mensium 10, insuper et dierum 20
fuerat. Hisdem etiam diebus Forjulensis ecclesia a
Sereno praesule regebatur, qui, nullius justitiae expertus,
sibi, usurpationis causa, regia potestate ab
apostolica sede pallium primus tantummodo acquisivit,
ac hujusmodi epistolam a Gregorio antistite
Romano accepisse dinoscitur:
#Tanto munere quis ditatur, quantum in sublimitate
positus de se ex mandato domini Redemptoris humiliter
sentit. Etenim pastoralis dignitas singulariter ex
humilitate ornatur; spernendum quippe apostolica
lectio arguit elatos; et si accepisti, quid gloriaris,
quasi si non acceperis. Nam dum ad cumulum tui honoris
precibus eximii filii nostri regis flexi, plurimum
etiam pro rectitudine fidei quam te tuamque ecclesiam
tenere et amplectere cognovimus provocati, pallium
tibi direximus, interdicentes et inter cetera, ne unquam
aliena jura invaderes, aut temeritatis ausu usurpares
jurisdictionem cujusquam, sed in his esses contentus
quae usque actenus possedisti. Nunc vero, ut
cognovimus, Gradensis praesulis niteris pervadere
jura, atque ex his quae possedit nunc usque usurpare.
Ne ergo in quodam existas temerator, ex apostolica
auctoritate praecipimus ne ullo modo terminos excedas
ad eum possessos, sed solum sufficiat in his quae
modo usque possedisti; nec amplius quam in finibus
procul dubio gentis Langobardorum existentibus gressum
tendere praesummas, ut non injuste suscepisse
gratiam collatam pallii ex praesumptione ostendas;
et inde apostolici vigore concilii, si inobediens fueris,
reprobatus multum et indignus judiceris.@#
Eodem etiam tempore Emilianus patriarcha, qui
Gradensem ecclesiam annis 8 et diebus 5 gubernaverat,
in pace vitam finivit. Cui deinde Vitalianus
in eadem successerat sede.
His quoque temporibus praelibatus Vitalis, qui
Altinensem annis 9 et mensibus 6 ecclesiam rexerat,
ab hac luce subtractus est. Severinus postmodum
vitae cujus adsecutor in eadem fuerat dignitate
ordinatus. Eisdem etiam diebus Venetici magistrorum
militum praelibatae praefecturae dignitatem abominantes,
rursus ut quondam ducem, videlicet Deusdedem,
saepedicti Ursonis Ypati filium, in Metamucense
insula sibi crearunt. Cujus regimen extitit
spatio annorum 13. Ipse quoque post haec cum decoris
et honestatis gratia castrum quod Brundulus
dicitur non eo loco in quo nunc situm videtur, sed
ultra praesentem ripam fluminis condere voluit, et
illic a quodam infideli, Galla nomine, ejus avulsi sunt
oculi, ipsiusque ducatum auferens possessorque ejus
unius anni spatio fuerat. Super quem deinde Venetici
irruentes, unaque conspirantes voluntate, oculos similiter
illius eruerunt. Loco cujus Dominicum cognomento
Monegarium, Metamaucensem, ducem sibi focerunt.
Et ut mos vulgi est, qui nunquam in praeposita
voluntate persistens, sed quandam superstitiosa
stultitia alias atque alias adinventiones excogitans,
primo illius ducati anno tribunos duos, qui sub ducali
decretu consisterent, sibi praeposuerunt. Quod
etiam per singulos annos praenominati ducis vitae
facere conati sunt. Deinde praefati Venetici facta
conspiratione ejusdem Dominici ducis oculos evellerunt.
Fueruntque anni ducatus illius numero 8.
Post dicessum cujus omnis Veneticorum
frequentia simul collecta, quendam civem Haeraclianae
civitatis Mauricium nomine, peritissimum
saeculari studio, ducatus honore apud Metamaucensem
insulam sublimavit. Qui dum sapienter et honorifice
Veneticorum causam in omnibus tractaret,
undecimo sui ducatus anno apud Olivolensem
insulam apostolica auctoritate novum episcopatum
fore decrevit. In quo quendam clericum, Obelliebatum
nomine, episcopum ordinavit. Dehinc cum triginta
et uno anno ducatus dignitatem gubernaret,
jam effectus senex, populo interpellante, Johannem
suum filium honoris sui habere consortem complacuit.
Duobus postmodum annis cum sobole extitit
et sic ultimum in pace finivit diem.
Preterea cum essent anni ab incarnatione Domini
octingenti viginti tres, Johannes, Mauricii
antedicti filius, honoris fastigium apud eandem insulam
adorsus est gubernare, quem neque scripto
neque relatione experti sumus suae patriae commoda
bene tractasse. Extitit quidem sibi filius Mauricius
nomine, cui octavo decimo anno sui ducatus
ejusdem dignitatis societatem concessit. Temporibus
quorum apud Veneciam adeo excrevit mare, ut
omnes insulas ultra modum cooperiret. Circa haec
siquidem tempora Constantini augusti oculi a quibusdam
suis militibus evulsi sunt, et Herenis augusta
imperium cepit gubernare ( #an.@# 797).
Mortuo vero Obeliebato episcopo, qui Olivolensem
episcopatum rexerat annis 23, Christoforus extitit
ei successor. Anno vero vigesimo tercio ducatus
predicti Johannis, comperta occasione suum filium
Mauricium navali exercitu ad Gradensem urbem, ut
domnum Johannem sanctissimum patriarcham interficeret,
destinavit. Ubi illuc pervenit, paternis jussionibus
obtemperare studens, eundem sanctissimum
virum crudeliter interfecit. Cujus mors maximum | null | 0f48e3d8-e6fd-4b9e-abff-fbf1474ec886 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
dolorem suis reliquit civibus, quoniam insons
fuerat interemptus. Gubernavit autem predictus Dei
vir Gradensem ecclesiam annis 36, sepultusque fuit
in sancti Marci capella post sanctorum martyrum
mausolea. Quem successit Fortunatus ad regendam
ecclesiam.
Eodem quoque tempore domnus Carolus Francorum
rex Romam adiit ( #an. 800, Dec.@# 25), ibique ab
apostolico coronatus et unctus est in imperatore.
Mortua est namque Herenis augusta, quae rexerat
inperium annis 8, et Nicyforus imperiale fastigium
adeptus est. Quem quidam tirrannus, Turchis nomine,
magna expedicione stipatus, conatus est ad
praelium provocare. Sed augustus cum sui imperii
pene omnia loca contra tyrrannum tueretur, tantummodo
solum Tarsaticum destruere potuit. Postmodum
vero predictus tirrannus paenitens quod contra
imperiale numen aliquod nefas peregisset, devotus
et cernuus suam adinvenit gratiam.
Prelibatus siquidem Fortunatus patriarcha acriter
dolens interfectionem sui decessoris et parentis,
insidias adversus Mauricium et Johannem duces
composuit, et relicta sede et urbe ad Italiam perexit
; quem etiam secutus est quidam tribunus
Obellierius nomine Metamaucensis, Felix tribunus,
Dimitrius, Marinianus seu Fuscarus Gregorii,
et nonnulli alii Veneticorum majores ( #an.@# 803). Ex
quibus solus patriarcha in Franciam ivit. Ceteri
vero remanserunt in quadam civitate non procul a
Venecia, nomine Tarvisio; ibique non diutius degentes,
consilio illorum ammoniti qui in Venetia
morabantur, Obellierium tribunum ducem elegerunt.
Quo Johannes et Mauricius duces comperto, attriti
timoratione, lapsi sunt. Alter illorum Franciam, id
est Mauricius, alter vero Mantuam adivit, ubi adeo
commorati sunt, ut neuter illorum Veneciam rediret,
sed illic diem clauserunt extremum. Christoforus
etiam Olivolensis episcopus, dum Obelierii ducis
adventum non auderet prestolari, cum predictis
ducibus fuga lapsus est. Tunc hisdem Obelierius
audacter Veneciam intravit; qui cum devote et honorifice
a populo susceptus esset, suum fratrem,
videlicet Beatum nomine, dignitatis fecit sibi socium.
Hac etiam tempestate Civitas nova, quae vocatur
Eracliana, a Veneticis destructa est. Deinde predicti
duces navalem exercitum ad Dalmaciarum provinciam
depopulandam destinaverunt. Olyvolensis namque
sedes, quae proprio pastore vacua videbatur,
Johanni diacono electo a plebe fuerat adtributa.
Post aliquod vero tempus Fortunatus patriarcha
cum Christoforo episcopo de Francia repedavit. Quibus
cum fas non esset Veneciam penetrare, in sancti
Cipriani ecclesia, plebe scilicet Altinatis episcopii
quae scita est apud Mistrinam, ospitati et aliquamdiu
commorati sunt. Verum postquam domnus
Fortunatus Christofori episcopi sedem a Johanne
diacono injuste usurpatam didicit, prorsus doluit, et
tractare studiosissime cepit qualiter sibi faveret, ut
eum ad propriam sedem restituere posset. Johannes
si quidem praedictus diaconus quadam die cum incautus
iret, a Fortunato patriarcha captus et diu
detentus est. Sed ut excogitaret quid de illo agere
deberet, nocte fuga lapsus evasit, et instanter Obelierium
ducem adivit. Cui cum ea que passus a Fortunato
fuerat ordine recitaret, pocius ducis animum
adversus eundem patriarcham in odium quam antea
esset excitavit. Tamen consulente patriarcha, Christoforus
sedem suam tandem recepit, Johannes
vero diaconus reversus est ad propriam domum.
Igitur Fortunatus patriarcha cum per aliquanta temporum
spacia exul a propria sede maneret, Gradensem
disposuit reciprocare urbem. Et quia valde Nicetae
patricii adventum prestolari formidabat, qui
tunc missus ab imperatore cum exercitu in partes
Dalmaciarum atque Veneciarum veniebat, relicta
sede et propria urbe, iterum Franciam petiit ( #an.@#
806). Johannes vero diaconus, qui electus fuerat in
episcopatu Olyvolensi, ordinatus est patriarcha.
Obelierius siquidem dux per Nicetam patricium spatharii
honorem suscepit. Beatus vero, frater
ejus, cum predicto Niceta Constantinopolim ivit, secumque
deferens Veneticorum obsides et Christoforum
episcopum et Felicem tribunum ( #an.@# 807). Quos
augustus exilio dampnavit. Gubernavit autem predictus
Christoforus Olivolensem ecclesiam annis 12.
Quem successit Christoforus presbyter, qui sancti
Moysi ecclesiae estitit plebanus. Eodem quoque tempore
civitas Eracliana a Veneticis iterum devastata
et igne combusta est.
Tunc Beatus dux, qui cum Niceta patricio Constantinopolim
ivit, in Veneciam reversus, ab imperatore
honore ypati condecoratus est. Deinde
Obelierius et Beatus duces Valentinum, tercium
illorum fratrem, in dignitate sui ducatus habere
consortem voluerunt.
Interea foedus quod Veneticorum populus olym
cum Italico rege habebat, illo tempore ( #an.@# 810),
Pipino agente rege, disruptum est, et hisdem rex
ingentem exercitum Langobardorum ad Veneticorum
provinciam capiendam promovit. Qui cum
magna difficultate | null | 98c3742a-9ef0-4950-aaff-3edbc446e46c | latin_170m_raw | null | None | None | None |
portus qui dividunt insularum
littora pertransisset, tandem ad quendam locum qui
Albiola vocatur pervenit, nulla - ratione inantea
pertendere gressum valuit. Ibique duces stipati magna
Veneticorum expedicione eundem regem audacter
aggressi sunt, et divinitus datum est Veneticis
de inimicis triumphum; sicque predictus rex confusus
recessit. Igitur anno incarnacionis redemptoris
nostri . . . Pipinus rex deposuit hominem ( #an. 810,
Jun.@# 24), et Constantinopolitani missi, qui tunc ad
eum legationis causa veniebant, mortuo ipso reversi
sunt. Johannes siquidem patriarcha, qui per 4 annorum
spacia Gradensem sedem vivente pastore
usurpavit, sinodali censura depositus est. Licet
injuste sedem invaderet, tamen ante sanctorum martyrum
Hermachorae et Fortunati, seu Hyllarii et Taciani
corpora, nec non et sancti Marci capellam,
marmoreis columnis et tabulis honorifice choros
componere studuit. In sanctae vero Dei genitricis
Mariae ecclesia supra altare ciborium peregit. Fortunatus
dehinc ad propriam sedem reversus est. Et
quia nulla ratione sui operis plenitudinem exarare
me posse existimo, partem quam corrumdam relatione
expertus sum stilo adnotare studui. Ecclesiarum
namque altaria Gradensis urbis, lamminis argenteis
condecoravit, et supra altaria martyrum argentea
templa composuit. Ecclesiam vero sanctae Agathe
martyris a fundamentis ipse edificare devotissime
fecit. Ubi martyrum quadraginta et duo corpora
in ejusdem ecclesiae cripta recondivit. Ceterum
vero quicquid in thesauris seu in ecclesiarum ornamentis
peregit, nemo nominatim exprimere potest.
Hac quidem tempestate nuntius Constantinopolitanus
nomine Ebersapius Venetiam adivit, et Veneticorum
consilio et virtute hoc peregit, ut utrique
duces et dignitatem et patriam amitterent. Unus, id
est Obelierius, Constantinopolim, alter vero Jateram
petiit; qui quinque annorum spacio Veneticorum
ducatum gubernaverunt.
Deinde cum essent anni ab incarnatione Domini
8. [813] apud Rivoaltensem insulam Venetici
communi decreto ducatus sedem habere maluerunt,
et ad hunc honorem quendam virum Agnellum
nomine; qui palatii hucusque manentis fuerat
fabricator, sublimarunt. Sub dignitate etiam cujus
duos tribunos per singulos annos fieri constituerunt.
Eodem quidem anno Michahel imperator cum ad
expugnandam Bulgarorum gentem aggressus esset,
in tantum inimicorum multitudinem perterritus fuit,
ut, proprio relicto exercitu, fugam Constantinopolim
arripuit. Et quia valde sibi ignominiosum hoc fecisse
videbatur, non palacium sed monasterium petiit.
Tunc Leo qui illius exercitus ductor et signifer erat,
pugnam patrare minime timuit, et Deo favente cum
triumpho urbem reversus est. Quem imperatorem
omnes fieri conlaudaverunt. Postmodum vero Constantinum,
suum filium, socium habere in hac dignitate
voluit.
Prelibatus siquidem Agnellus dux cum duos haberet
natos, unus illorum, id est Justinianus, Constantinopolim
destinavit; quem imperator honorifice
suspiciens, ipati honorem sibi largivit; alterum vero,
id est Joannes, ducem fieri promovit. Dehinc
autem non post longum tempus Justinianus imperatoris
ipatus Constantinopoli ad propria repedavit, dolensque
fratrem suum in honore fastigiatum, contempsit
adire palatium, sed in sancti Severi ecclesia una
cum sua conjuge hospitatus est. Pater namque ejus
non diu filii molestationem et abscentiam passus
fuit, quoniam valde illum diligebat. Interdixit honorem
Johanni, et expulso a patria, apud Jateram
civitatem exilio retrusus est. Tunc satisfacere per
omnia voluit Justiniano suo filio, non solum ipsum
sed etiam Agnellum suum nepotem, ejusdem Justiniani
natum, consortem sui fecit ducatus. Unde factum
est ut Johannes, qui apud Jateram exulabat,
fuga lapsus primum Sclaveniam, deinde ad Italiam
ad Bergami civitatem pervenit. Interea pater et frater
hoc audientes, miserunt nuncios imperatori Ludovico,
efflagitantes ut sibi redderet filium fuga
lapsum. Imperator vero libenter illorum precibus
obtemperans, reddidit sibi fugitivum; quem absque
mora Constantinopolim una cum uxore destinaverunt.
Eo quoque tempore Leo imperator apud Constantinopolim
interfectus ( #an.@# 820), qui imperii
principatum annis gubernaverat septem, et Michahel
imperium adeptus est. Agnellus vero predictus dux
legationis causa suum nepotem et aequivocum Constantinopolim
misit, ibique mortuus fuit. Fortunatus
quidem patriarcha cum non sedule in sua vellet degere
sede, sed contra Veneticorum voluntatem sepissime
Franciam repetebat, et quia hoc amodo ducibus
displicebat, populerunt illum a sede, et in loco
ejus ordinaverunt Johannem, Sancti Servuli abbatem.
Circa haec tempora apud Olivolensem insulam
sancti Petri ecclesia edificari incepta est. Antedictus
quidem Fortunatus patriarcha propria sede amissa,
secundum quod diximus Franciam cum Grecorum
missis repetebat. Ibique aliquamdiu moratus, diem
finivit extremum ( #an.@# 824). Gubernavit autem | null | cab93bb7-0823-4766-814f-440fc427ee56 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
Gradensem
ecclesiam per viginti et septem annorum
spacia. Eo quoque tempore quidam Veneticorum
conspirationem adversum duces facere conati sunt;
ex quibus duo prope sancti Gregorii ecclesiam suspensi
sunt, id est Johannes Tornaricus, et Bonus
Bradanisso. Johannes autem monetarius fuga lapsus
est ad Lotharium regem; tamen quidquid habuit et
domus et fortuna depopulata sunt. Interea Johannes
abbas qui electus in Gradensi pontificatu fuerat,
sua sponte relicta sede, sancti Yllarii ecclesiam petens,
una cum monachorum contubernio quod in
sancti Servoli monasterio degebat, monasterium ibi
deinceps ordinare decrevit et habere pro futuro.
Venerius deinde Gradensem adeptus est sedem,
qui sancti Mauri ecclesiae, quae suburbio scita est,
fabricator extitit.
Anno quidem incarnationis Domini octingentesimo
vigesimo secundo, mortuo Agnello duce, qui decem
et octo annis Veneticorum ducatum gubernavit,
ducatus dignitas in suo filio Justiniano remansit.
Hac etiam tempestate ( #an.@# 827). Michahel imperator
mittens exercitum ad Siciliam, Veneticorum
auxilium petiit, cui Justinianus dux quasdam bellicosas
naves transmittere studuit. Sed uterque exercitus
minime aliquod triumphum consequi valuit.
Eodem quoque tempore Johannes, Agnelli antedicti
ducis filius et Justiniani frater, qui exul apud Constantinopolim
extitit, ad Venetiam reversus est, et
favente sibi Justiniano fratre, dux effectus est. Iterum
imperatore efflagitante, exercitum ad Siciliam
preparaverunt; qui etiam reversus est absque triumpho.
Mortuo quidem Justiniano duce ( #an.@# 823), qui una
cum patre gubernavit ducatum annis decem et septem,
et post mortem patris unius anni spacio, dignitas
in suo fratre remansit. Fuerat namque pre
dictus Justinianus maximus ecclesiarum cultor;
sancti vero Zachariae et sancti Hyllarii monasteriorum
ipse extitit devotissimus fabricator. Ultimo vero
vitae suae anno sanctissimi Marci evangelistae corpus
de Alexandria a Veneticis allatum, recipere
promeruit. Qui tanti thesauri munus honorifice suscipiens,
in sui palatii angulo peragere fecit cappellam
ubi illud reconditum posset reservari, interim
ecclesia esset expleta, quam hisdem domnus inchoavit,
sed preventus morte, Johannes suus videlicet
frater ad finem perduxit.
Circa haec tempora missus Sclavorum de insula
Narrentis ad domnum Johannem ducem veniens,
ab eo baptizatus est, pacem cum eo instituens, licet
minime et perdurasset.
Interea Obelierius dux, qui apud Constantinopolim
exilio fuerat dampnatus, Veneciam reciprocavit, et
in Vigilia civitate apud Curidum sese retrusit.
Quo audito, Johannes dux ad eundem capiendum
promovit exercitum. Sed cum diu predictam civitatem
obsidione circumvallaret, tandem diviso exercitu
Metamaucenses ad predictum Obelierium confugium
fecerunt. Exercitus vero qui suo seniori fidem servabant,
Metamaucensem insulam expugnantes, prorsus
incenderunt. Tunc domnus Johannes dux iterum
preparavit exercitum; cum quo ipse veniens Vigiliam
civitatem expugnavit, et capto Obeliero decollare
eum jussit. Cujus caput ad Metamaucensem insulam
delatum, in sabbati sancti die juxta Sancti
Martini marginem suspensum est. Eo autem tempore
sancti Petri Olivolensis ecclesia, quae per novem annorum
spacia fuerat fabricata consecrationem recepit.
Anno vero nostri redemptoris ab incarnatione . . . . . .
Istrienses episcopi, qui consecrationis donum a Gradensi
patriarcha more solito recipiebant, Aquilegensi
metropolitano, Langobardorum regis virtute coacti,
sese subdiderunt. Interea quidam Veneticorum, id
est Carosus tribunus et Victor nonnullique alii, facta
conspiratione Johannem ducem a Venecia pepulerunt
et Carosus hanc usurpavit dignitatem. Tunc
domnus Johannes dux in Franciam ad Carolum
regem ivit; qui eum devote suscipiens, honorem et
solatium sibi impendere procuravit.
Sequenti vero anno Basilius tribunus et Johannes
Marturius et ceteri nobiliorum numero triginta, predicti
Johannis ducis fidelitate a patria exientes, in
sancti Martini ecclesia quae apud Mistrinam, loco
qui vocatur Strata, scita est, ospitati, et tamdiu commorati
sunt, donec Veneticorum multitudo ad illos
conveniret, ut Veneciam ad Carosi ducis periculam
intrare sine aliquo obstaculo quivissent. Unde factum
est quo, quadam die, dum prelibatus Carosus
dux securus in palacio maneret, a predictis hominibus
captus, evulsis oculis exilio retrusus est. Sui
quoque secutores, id est Deusdedus Grurus, Marinus
patricius, Dominicus monatarius et Tritulus Gradensis
interfecti sunt. Dehinc neminem ducem constituere
maluerunt, sed eo carente ab Ursone Olivolensi
episcopo et Basilio et Johanne tribuno unius
anni spacio dijudicabantur. Tunc domnus Johannes
dux de Frantia in sancti Dimitrii festivitate reversus
est; quem Venetici prompte suscipientes, ducatum
sibi restituere satagerunt. Dominicus quidem Torcellensis
episcopus, relicto episcopatu, monasterium
peciit, et in loco ejus Johannes | null | d0d8a9df-e346-40ea-9a20-fdb9be06e468 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
est ordinatus.
Circa hoc tempore Venetici negocii causa dum de
Benevento revertebantur, a Narrentanis Sclavis
capti, pene omnes interfecti sunt. Isdem vero domnus
Johannes dux sanctissimi Marci evangeliste ecclesiam
consecrare, et digne beatum corpus in eadem
collocare procuravit. Preterea quidam Veneticorum,
cognomento Mastallici, diabolica sugestione
decepti, eundem Johannem sancti Petri de ecclesia
in ejusdem festivitate venientem comprehendentes
( #an.@# 836). detonsa barba cum capillis, clericum apud
Gradensem urbem consecrare fecerunt; qui ibi perstitit,
interim diem ultimum vixit. Prefuit autem Veneticorum
populo septem annorum spacio. Cui successit
qnidam nobilissimus, Petrus nomine, qui Johannem
suum filium consortem in honore habere voluit. Iste
namque tercio sui ducatus anno Sclaveniam bellicosis
navibus expugnaturam adivit. Sed ubi ad locum
qui vocatur Sancti Martini curtis perveniret,
pacem cum illorum principe Muisclavo nomine firmavit.
Deinde pertransiens ad Narrentanas insulas,
cum Drosaico Marianorum judice similiter fedus
instituit, licet minime valeret; et sic postmodum ad
Veneciam reversus est. Ubi diu commorari eum minime
licuit; sed denuo praeparavit exercitum adversum
Liuditum Sclavum, ubi plus quam centum Venetici
interfecti fuerunt, et absque triumpho reversus
est. Tunc ( #an.@# 840) in mense Madii sexta hora
diei sol obscuratus est, et factus est eclipsis. Hac
denique tempestate Theodosius patricius Constantinopoli
ad Veneciam veniens, spatharii honoris investituram
Petro contulit duci, integroque anno ibi
commoratus est, ex imperatoris parte eundem ducem
efflagitans ut expeditionem Sarracenos ad expugnandos
sibi adtribuere non recusaret; quod libenter
dux facere non denegavit. Tunc praeparare sexaginta
bellicosas naves omni sub festinatione studuit,
et usque ad Tarantum, ubi Saba Saracenorum princeps
cum maximo exercitu manebat, easdem destinavit.
Sed a Sarracenorum multitudine pene omnes
Venetici capti et interfecti sunt. Iidem nempe Sarraceni,
videntes quod in christianis victoriam essent
consecuti, ad Absarensem civitatem usque pertingere
non dubitaverunt, et in feria secunda pasce
incendio eam devastantes, ad Anconam civitatem
transierunt; quam similiter igne concremantes, multos
captivos exinde secum detulerunt. Deinde vastum
per mare huc illuc navigantes, Adrianensem portum,
qui vicinus Veneciae subsistit, applicuere.
Ubi cum sortis industria se illic nullam predam capturos
pervidissent, reddeundi iter ad propriam arripuerunt.
Postquam vero ad exitum Adriatici culfi
pervenerunt, naves Veneticorum quae de Sicilia
seu de aliis partibus revertebantur, omnes ab
eisdem comprehense sunt.
In secundo vero anno iterum predicti Sarraceni
maximo cum exercitu usqne ad Quarnarii culfum
pervenerunt. Quos Venetici navali expedicione aggredientes,
acriter juxta locum qui Sansagus
nominatur supra eosdem irruerunt. Sed demum
Venetici dantes terga, victi regressi sunt. Predicti
Sarraceni etiam Romam ausi sunt adire ( #an. 846,
Aug.@# ), ecclesiamque sancti Petri depraedare. Verum
ad sancti Pauli cum pervenissent, a Romanis civibus
pene omnes occisi sunt.
Circa haec tempora Sclavi venientes ad Veneticorum
loca expugnanda, Caprulensem tantummodo
castrum depredaverunt.
Interea Ludovicus Francorum rex Beneventi principatum
adivit ( #an.@# 848), et capto Abomasale
inimico, cum suis Romam regressus est, sicque
ab apostolico coronatus et unctus est in regem ( #an.
850, Apr.@# 6). Fertur quoque tunc Ragusiensem civitatem
maris et venti impetu maxima ex parte cecidisse.
Denuo Anchona civitas iis diebus depredata
est. Venerius quidem Gradensis patriarcba, qui pontificalem
cathedram annis rexerat 24 et mensibus
octo, mortuus est et Victor patriarcha extitit sibi
successor. Illud etiam non pretermittendum, quod
antedicti duces ad sua tuenda loca eo tempore duas
bellicosas naves tales perficere studuerunt, quales
nunquam apud Veneciam antea fuit; quae graeca lingua
zalandriae dicuntur. Iis diebus Ursus Olivolensis
ecclesie presul, qui pontificalem sedem annis
gubernavit 32, hominem exivit. Cui successit
Maurus episcopus. Eo vero anno (860) talis glacies
apud Veneciam dicitur fuisse, qualis nec antea
nec postea visa est.
Mortuo vero Victore patriarcha, qui Gradensem
ecclesiam annis gubernaverat sex et mensibus tribus
et diebus quattuor, Vitalis hanc adeptus est sedem.
Anno quidem Domini nostri Jesu Christi incarnatione.
. . . . . . . . Lodovicus Longobardorum rex una cum
conjuge sua ad locum qui Brundulus vocatur veniens,
apud sancti Michaelis monasterium ab utroque
duce honorifice susceptus est. Ubi cum triduo simul comanerent,
ad dilectionis seu pacis vinculum corroborandum
Johannes dux suam de sacro baptismate sobolem
regem promovit ut susciperet. Quo peracto rex | null | 80a240a2-486d-45f2-8143-4f7001f4b9f1 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
cum
conjuge Italiam, duces vero ad pallaticium reversi
sunt. Eo tempore Normannorum gentes cum trecentis
sexaginta navibus Constantinopolitanam urbem adire
ausi sunt. Verum quia nulla racione inexpugnabilem ledere
valebant urbem, suburbanum fortiter patrantes
bellum quamplurimos ibi occidere non pepercerunt, et
sic predicta gens cum triumpho ad propriam regressa
est. Is etiam diebus Caroli, Francorum regis et Lotharii
filii, exitus Lodovico Longobardorum regi
denuntiatus est ( #an.@# 863); et isdem Francis interpellantibus,
illuc ire festinavit, eosque sub suo mansuros regimine
adquisivit, duorumque deinceps regnotum
imperator effectus est. Tunc vero Mauro Olivolense
episcopo mortuo, qui pontificali honorem rexit annos
decem, Dominicus episcopus sibi successor extitit.
Interea cum essent anni ab incarnatione nostri
Redemptoris . . . . . . . . Johannes dux diem finivit suppremum,
et ducatus in suo genitore solo remansit;
qui uno anno post filii funus dum in sancti Zacharie
monasterio diem celebraret festum, a pessimis hominibus,
exiente eo, peracto vespero, de ecclesia,
insons crudeliter interemptus est. Cujus corpus
sanctae moniales in ejusdem ecclesie atrio sepelire
studiose procuraverunt. Gubernavit autem Veneticorum
populum . . . . . . . annorum spacio. Deinde ad
eundem dignitatis culmen quemdam virum Ursonem
nomine sublimarunt ( #an.@# 864). Nomina nempe homicidarum
qui hoc facinus peregerunt, hec sunt:
Johannes Gradonicus cum quodam suo nepote, Petrus
Stephani Candiani filius, Stephanus de Sabulo,
Dominicus Faletri filius, Ursus Grugnarius, duo
fratres Salbiani filii, et multi alii, nomina eorum
ignoramus. Sed divina clemencia diu noluit inultum
hoc pretermittere scelus. In sancti Sixti festivitate
Johannes Gradonicus cum duobus natis, Stephanus
de Sabulo, Johannes Labresella occisi sunt.
Petrus quidem Candianus, et Petrus Cletensius, Petrus
Flabianicus. Dominicus Faletrus per Petrum
Equilegensem episcopum et Johannem Gradensem
archidiaconem, et Dominicum Massonem Constantinopolin
ad exulandum destinati sunt. Ceteri namque,
id est Stephanus Candianus cum Johannis Gradonici
nepote, seu omnes sceleris predicti conscii,
repulsi a patria, exilio apud Franciam damnati, redeundi
aditum numquam repperire valuerunt. Tamen
unus illorum qui apud Veneciam remansit, id est Ursus
Grugnarius, a demonio conquasatus expiravit. Prelibatus
quidem Ursus dux adversus Dommagoum,
Sclavorum principem, cum navali expedictione properavit.
Sed cernente eo Veneticorum multitudinem,
proibuit pugnam, pacem requisivit. Deinde acceptis
obsidibus dux ad Venetiam repedavit. Eodem videlicet
tempore Deusdedus Torcellensis episcopus a
duobus suis servitoribus apud Altinum interfectus,
diem finivit ultimum. Quod audiente dux, unum ex
illis juxta flumen quod Silis vocatur, alterum vero in
Torcellensi lacuna suspendere permisit. Prefuit autem
Altinati ecclesiae antedictus episcopus annis . . . . . .
Ecclesia namque sancte Dei Genetricis et Virginis
Mariae, quae vetustate pene consumpta manebat, a
Marini patricii filiis consolidata est. Hac denique
tempestate Michael imperator interfectus est ( #an.@#
867). Basilius vero cum suo filio Constantino imperatores
effecti sunt.
Is diebus Ursoni Veneticorum duci nunciatum est
quod exercitus Sarracenorum juxta Tarantum maneret.
Tunc navibus bellicosis eosdem dimicaturos
adivit. Cumque diu inter sese decertantes, Sarraceni
superati cecidissent, Venetici victores reversi
sunt. Interea Baris civitas domni Ludovici regis
Francorum et Longobardorum ab exercitu capta
est ( #an. 871, Febr.@# 2); quam videlicet civitatem,
Bandone ejusdem civitatis gastaldio agente, Sarracenorum
gens per annos circiter 30 tenuerunt.
Trigesimo primo anno, divina favente gratia, reddita
est illis impietas quam Christianis civibus olim intulerant.
Capta est autem quarto Nonas Februarias,
qua die sancte Dei Genitricis Virginis Mariae purificatio
celebratur. Sequenti vero anno (872) mense
Madii item Sarraceni Creta insula egredientes, quasdam
Dalmaciarum urbes depopulati sunt, pariterque
etiam Braciensem ejusdem provinciae urbem invaserunt.
Quod cum domno Urso duci denunciatum
foret, parvam naviculam cum 14 hominibus ad
Istriam usque destinare sub festinacione studuit,
quatenus Sarraceni ne forte Veneciam petere vellent
vel qualis eorum fortitudo subsisteret explorare
deberent. Qui cum Gradensi de civitate Istriam
petituri exissent, predones Sclavi, qui in portu
Silvodis reclusi latitabant, supra eandem naviculam
velociter irruerunt. Ubi cum uterque pars fortiter
dimicaret multique Sclavorum percussi deficerent,
novissime vero capta Veneticorum ab eisdem Sclavis
navicula, omnes Venetici qui intus erant occisi
sunt. Predicti autem Sarraceni, urbibus quas diximus
devastatis, cum inestimabili preda ad propriam
sunt reversi. Eodem vero tempore dum Lodovicus
imperator | null | fb03fb05-e5f0-4d3a-b59f-f7283ee90e58 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
adhuc apud Beneventum commoraretur
exercitusque ejus Taranti civitatem obsideret, quam
Sarraceni captam detinebant, Adelchisi Longobardorum
princeps imperatorem extinguere mollitus
est ( #an. 871, Aug.@# 25). Sed cum facile hoc nefas
perficere non valeret, sacramento eum constrinxit
quod ultra in regione eadem nec ipse nisi rogatus
veniret, nec exercitum mitteret. Deinde ad Beneventum
cum rediret, Sarracenos qui apud Terracinam
Campaniae manebant aggressus ( #Sept.@# ) fortiter debellavit,
undecimque milia ex eis occidit, et sic ad
Italiam reversus est.
Hac denique tempestate mortuo Vitale patriarcha
qui Gradensem ecclesiam annis rexerat . . . ,
domnus Petrus diaconus in loco ejus electus est, vir
sanctitate precipuus, grammatice artis peritus. Hic
dum tanti honoris se indignum judicaret, priusquam
eligeretur, ad Italiam confugit; sed tandem precibus
reductus, invitus ad pontificale culmen ascendit.
Lodovicus pius imperator tunc Veronae obiit
( #an. 875, Aug.@# 12). Apud Torcellum quidem mortuo
Senatore episcopo, qui Altinatis ecclesiam
annis gubernavit, subrogatus est in ea sede Dominicus
abbas Altinatis monasterii, qui olim fuerat
monachus sancti Illarii, et inde egressus, pro inposito
crimine veretro sibi absiso, apud Spoletum
postmodum aliquamdiu moratus est. Quem dum
contra ducis decretum Petrus egregius patriarcha
sub anathematis vinculo coarctaret, ejusdem ducis
amissa gratia egressus, Istriensem peciit provinciam.
Circa hec tempora Sarraceni advenientes, Gradensem
urbem capere conati sunt. Sed civibus fortiter
decertantibus, Sarracenorum impietas non
prevaluit. Tamen cum duobus predictam urbem
diebus obsedissent, denunciatum est domno Urso
duci; qui instanter Johannem filium suum adversus
eosdem cum navali exercitu misit. Quod dum Sarraceni
sorte investigarent, protinus recedentes ab
urbe, Cumaclensem villam depopulati sunt.
Domnus vero Petrus patriarcha, relicta Gradensi
urbe, Rivoaltum adveniens, apud sancti Juliani sui
patrimonii ecclesiam ospitatus, ibi per integrum
annum commoratus est. Tamen perfectam cum
duce pacem propter Torcellensem ellectum minime
habebat. Tandem patriarcha duci resistere non valens,
occulte de Venecia exivit, Romamque adire
disposuit; quem domnus papa Johannes devote suscipiens,
integro anno secum morari coegit. Eo
tempore domnus Ursus dux Johannem filium suum
in dignitate sibi consortem fecit. Tunc Sclavorum
pessime gentes et Dalmacianorum Ystriensem provinciam
depredare ceperunt. Quattuor videlicet
urbes ibidem devastaverunt, id est Umacus, Civitas
nova, Sipiares, atque Ruinius. Deinde nunciatum
est domno Urso duci quod Gradensem ad
urbem vellent transire; cum triginta navibus ad
predictam civitatem venit. Inde pertransiens Istriam,
audacter super eosdem Sclavos inruens, in tantum
eosdem cede prostravit, ut nemo illorum evadens
patriam valuit reverti. Quoniam hisdem princeps
celitus victoriam consecutus, Sclavos quos in hoc
certamine ceperat liberos dimisit, ecclesiarumque
res quae sublatae in prelibata provincia fuerant restituit,
sicque triumphali cum gloria palatium reddiit.
Et propter hoc fedus quod inter Sclavos et Veneticos
olim fuerat, disruptum est. Eo tempore Saudan
Sarracenorum princeps, qui in Varensi urbe
jam dudum captus usque ad tempus istud carcere
trusus manebat, ab Aldegisi Longobardorum duce
dimissus ( #an.@# 876), iterum post aliquantum tempus
Tarantum reddiit, multaque postea Christianis mala
induxit. Dehinc mortuo Domogoi, Sclavorum pessimo
duce, domnus Ursus dux et Johannes suus filius
cum Sclavis pacem et concordiam iniit. Tamen
adversus Narrentanos cum quibus jurgium habebat,
exercitum misit.
Hac tempestate Dominicus Olivolensis episcopus
mortuus est, qui Olivolensem sedem annis gubernavit . . . . . ;
domnus Johannes archidiaconus, Marini
patricii filius, in loco ejus ordinatus est. Petrus siquidem
patriarcha, qui Romae fuerat, una cum
Johanne papa Ravennam adveniens, ibique septuaginta
episcoporum sinodo congregata, duos episcopos
Venetiae, id est Petrum Equilensem et Leonem Caprulensem,
et eos qui erant in eadem provincia
electos ad eundem concilium convocavit, ut contentionis
causam inter Ursonem ducem et patriarcham
diligentissime determinaret. Sed dum episcopi cum
electis tarde et expleta jam sinodo Ravennam venirent,
communione a papa privati, duce tamen interpellante
soluti sunt. Circa haec tempora Carolus
Francorum rex, quem dudum Johannes papa regem
Italiae unxerat ( #an. 877, Sept.@# ), Papiam adveniens,
regnum invasit; ad quem papa profectus, digno honore
susceptus est. Petrus vero patriarcha Boloniam
veniens, aliquamdiu ibi commoratus, rursus Parmam
adiit, ac deinde domni papae amore Papiam
petiit. His diebus Carlemannus Baiovarorum rex,
magno cum exercitu ingressus | null | 8c085753-0cad-4938-b9fa-c5eb5a44a202 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
Italiam, Carolum
effugavit. Qui videlicet Carolus Franciam cum petere
vellet, infirmitate detentus, in via mortuus est ( #Oct.@#
6). Domnus quidem papa Romam reversus est,
Petrum vero patriarcham Papiae reliquit. Qui ibi
aliquantis diebus manens, dehinc Tarvisium veniens,
a Landono ipsius civitatis episcopo dignissima veneracione
susceptus est. Ubi cum, legatis inter
ipsum et predictum ducem euntibus, tandem pax
pristina consolidata esset, isdem egregius pontifex
Veneciam repedavit, et duce interpellante aliquantis
diebus in palacio mansit; ea vero ratione, ut Dominicus
presbyter, Torcellensis ecclesiae electus, pro
quo inter eos discordia fuerat, diebus Petri patriarchae
episcopali consecratione careret, in episcopii
tamen domo manens fruendi rebus ipsius ecclesiae
licenciam haberet. Qui post paucos dies cum gratiam
aput condictum pontificem repperiret, eum in Torcellensi
ecclesia ad convivium invitavit. Deinde ad
Gradensem urbem patriarcha reversus, tres electos
episcopos consecravit, id est Johannem Olivolensem,
et Leonem Metamaucensem, et Johannem Civitatis
nove. Petrus vero patriarcha post paucum tempus
ad Rivoaltum adveniens, in sancti Juliani basilica
ospitatus est; qui non diu corporis sospitatem gerens,
molestia preventus in eadem ecclesia, sancta
ejus anima migravit ad gloriam. Gubernavit autem
Gradensem ecclesiam annis quattuor et mensibus
sex. Fuit autem statura decens et aspectu pulcher,
non plus aetatis quam quadraginta annorum extitit.
Cujus corpus maxime cum honore Venetici ad
Gradensem urbem deportantes, ante sanctae Euphemiae
ecclesiam in atrio sepellierunt.
Post hunc vero ad Gradensem gubernandam ecclesiam
Victor, presbyter sancti Silvestri basilice,
successit. His diebus Sedesclavus, Tibimiri ex progenie,
imperiali fultus praesidio Constantinopolim
veniens, Scavorum ducatum arripuit, filiosque
Domogoi exilio trusit. Eo videlicet tempore domnus
Ursus dux ab imperialibus internunciis protospatharius
effectus, donis amplissimis ditatus est,
suamque filiam nomine Feliciam Rodoaldo, Johannis
ducis Boloniae filio, in conjugium tradidit. Johanna
siquidem abbatissa, domni Ursi ducis filia,
sancti Zachariae monasterium jam paene consumptum
vetustate a fundamentis recreare studuit. Tunc
Victor electus patriarcha 8 Kal. Febr. consecratus
est ( #Jan.@# 25); qui etiam Dominicum Torcellensem
electum contra voluntatem consecravit, quoniam in
suae electionis die sacramento a principe constrictus
est, ut qualem ipse illi electum dirigeret, talem ille
consecraret. Dixit tamen sibi patriarcha: #Ve tibi,
quia temere ad hunc accedis honorem! An nescis ubi
dicitur: Si quis semet ipsum absciderit, dejiciatur
a clero? Et ut coacte me hoc facere credas, in
die judicii pro hoc honore, nisi peniteas, rationem
reddas, quia tibi ipsi verendam amputare minime
pepercisti.@#
Circa haec tempora mensis Madii die 22 sanguis
de nubibus pluit. Tunc Johannes Olivolensis ecclesiae
presul obiit, qui praedictam ecclesiam annis gubernaverat. . . . .
quem Laurentius presbyter ad
hanc sedem regendam secutus est. His diebus quidam
Sclavus nomine Brenamir, interfecto Sedescavo
ipsius ducatum usurpavit. Domnus quidem
Ursus dux efflagitante Basilio imperatore eo tempore
12 campanas Constantinopolim misit, quas
imperator in ecclesia noviter ab eo constructa posuit,
et ex tempore illo Greci campanas habere ceperunt.
Mortuo vero hac tempestate ( #an.@# 88.) domno
Urso duce, dignitas in Johanne suo filio remansit.
Fuit autem predictus Ursus multae sapientiae et
pietatis vir amatorque pacis. Ipse aput Civitatem
novam Eraclianam palacium construere fecit. Temporibus
cujus in Rivoalto etiam paludes cultandi
homines licenciam habuerunt et domos edificandi
contra orientem. Insula namque que Dorsumdurum
vocatur, consulente illo composita fuerat. Gubernavit
autem predictum honorem annis 17, et mortuus
est ac sepultus in sancti Zachariae monasterio.
Johannes vero dux Cumaclensem comitatum ex
Romani pontificis largitate adquirere cupiens, Badovarium
suum fratrem Romam direxit: qui dum
Ravennam adiret, Marinus Cumaclensium comes
super eum viros armatos misit, et ibi vulneratus in
crure captus est. Tunc predictus comes, ne hanc
injuriam requireret, sacramento eum constrinxit
atque dimisit. Sed reversus ad Veneciam, statim
vitam finivit. Propter quam causam domnus Johannes
dux navali exercitu Cumaclensem castrum properans,
ejusdemque populum atquisivit, et ordinatis
ibi secundum suum velle judicibus, ad palacium
reddiit, et morte fratris ulciscenda Ravennates depredari
jussit. Circa haec tempora mense Julio stella
de oriente in modum facule visa est pertransisse,
que totum pene mundum illuminavit. Post cujus
transitum visum est hominibus in coelum audisso
in modum sonitum portarum cum aperiuntur et clauduntur,
et propterea | null | 7fd96ce4-f8fb-4fc6-924e-238ef8fee4dc | latin_170m_raw | null | None | None | None |
dicebant quod celum apertum
esset et clausum. Tunc Victor patriarcha ex hac
luce migravit, qui Gradensem gubernaverat ecclesiam
annis 18, sepultusque est in atrio sanctae Eufemiae.
Quem successit Georgius, frater ipsius, qui
non plus quam anno uno et mensibus 6 et diebus
21 vixit. Hunc Vitalis junior ad regendam successit
ecclesiam. Domnus siquidem Johannes dux, corporis
infirmitate detentus, Petrum minimum suum fratrem,
populo adclamante, successorem sibi elegit.
Quem postea cum convaleret, habere eum consortem
voluit. Ipse vero infirmitate correptus, non
diu cum fratre manens expiravit, sepultusque fuit
juxta predictum Badovarium fratrem suum, qui non
plus annorum quam 25 fuerat. Domnus vero Johannes
dux sanctorum Cornelii et Cipriani ecclesiam
a fundamentis in loco qui Vinea contra nominatur
edifficare fecit. Tunc imperator Basilius migravit ab
hac luce ( #an.@# 886).
Prelibatus Johannes dux alterum germanum suum,
Ursum nomine, sibi consortem fecit. Siquidem domnus
Ursus dux dum quattuor haberet filios, id est
Johannem, Badovarium, Ursum et Petrum, omnes
ducatus dignitate praeter Badovarium claruerunt.
Eodem vero tempore aquae diluvii in finibus Venetiarum
fuerant, in tantum ut omnes ecclesias sive
domos penetrarent. Deinde cum domnus Johannes
dux adhuc infirmitate detentus, frater ejus ducatum
rennueret, Venetici ducem sibi constituerunt Petrum
videlicet, cognomento Candianum, infra domum
ipsius 17 die mensis Aprilis (887). Quem domnus
Johannes dux clementer ad palatium convocans,
spatam fustemque ac sellam ei contradidit,
eumque sibi successorem constituens ad domum
suam reversus est.
Suscepto itaque ducatu Petrus dux cum domno
Johanne duce ejusque germano satis honorifice egit;
et contra Narrentanos Scavos confestim exercitum
misit. Qui cum sine effectu reversus esset, tunc per
semet ipsum cum 12 navibus mense Augusto in
mare hostiliter est egressus, et ad montem Scavorum
perveniens, in loco qui vocatur Mucules exivit,
licet cum paucis. Sed Sclavos sibi resistentes,
primum in fugam vertit, multosque ex illis occidens,
quinque naves illorum que ibi erant, securibus fregit.
Sed demum irruentibus Scavis, ibidem interfectus
est cum aliis septem mense Septembris die
octavo decimo, ceteri vero incolomes reversi sunt.
Tenuit autem ducatum idem Petrus dux menses 5.
Fuit autem vir bellicosus et audax, sapiens et amodum
largus; ecclesiam vero in tantum frequentans,
ut nullo tempore divino careret officio. Cujus corpus
Andreas tribunus latenter a Sclavis sublatum Gradensem
urbem misit, ibique sepultus est in atrio
ecclesiae. Fuit autem statura mediocris, annorum
quadraginta quinque. Tunc domnus Johannes dux,
quamvis adhuc infirmis, deprecante populo ad palatium
rediit.
( #An.@# 888.) Sed diucius stare nolens, licentiam populo
dedit ut constitueret sibi ducem quem vellet.
Tunc omnes pariter elegerunt sibi Petrum nobilem
virum, filium Dominici tribuni; qui videlicet Petrus
natus fuerat de Agnella neptia Petri superioris ducis,
quem ad monasterium diximus interfectum.
Mortuo itaque ipso tempore Vitale patriarcha, qui
ecclesiam Gradensem gubernaverat annis 3 et mensibus
3 diebusque 14, successit sibi Dominicus patriarcha.
Domnus vero Johannes dux rursum ad
domum propriam reddiit, ibique usque ad vitae finem
mansit.
Interea ( #an.@# 899) Ungrorum pagana et crudelissima
gens Italiam veniens, incendiis et rapinis cuncta
devastans, maximamque multitudinem hominum
interficiens, nonnullos etiam captivos reservavit.
Contra quos Berengarius rex direxit exercitum
15 milia hominum. Sed pauci ex eis reversi
sunt. Ungri vero pertranseuntes Tarvisium, Patavium,
Brixiam, ceterosque fines, Papiam et Mediolanum
venerunt et usque ad montem Job depopulantes
cuncta. Sed ad Venecias introgressi cum
aequis adque pelliciis navibus, primo Civitatem
novam, fugiente populo, igne concremaverunt.
Deinde Equilum, Finem, Cloiam, Caputargelem
incenderunt, litoraque mari depopulaverunt.
Verum etiam temptantes Rivoaltum et Metamaucum
ingredi per loca que Albiola vocantur in die
passionis sanctorum apostolorum Petri et Pauli,
tunc domnus Petrus dux navali exercitu, Dei protectus
auxilio, predictos Ungros in fugam vertit.
Fuit namque haec persecucio in Italia et Venetia
anno uno. Rex igitur Berengarius, datis obsidibus
ac donis, predictos Ungros de Italia recedere fecit
cum omni preda quam ceperant. Hac scilicet tempestate
Dominicus patriarcha migravit a saeculo,
ecclesiam Gradensem rexerat annis 7 et mensibus
11. Cujus Laurencius successor extitit. Circa hec
vero tempora domnus Petrus dux una cum suis
civitatem aput Rivoaltum edificare cepit anno
sui ducatus 9 | null | 48d66f4d-c52b-4208-989b-f506c3d023cb | latin_170m_raw | null | None | None | None |
, sicque Leo imperator protospatharii
honorem sibi injunxit. Predicte vero civitatis murus
a capite rivuli de castello usque ad ecclesiam sanctae
Mariae que de Jubianico dicitur extendebatur.
Maximaque catena ferrea inibi composita erat, quae
uno capite in fine predicti muri, alio vero in sancti
Gregorii ecclesiae margine, quae trans ripam posita
est, coherebat, ob hoc videlicet, ne ulla navis penetrandi
facultatem nisi dissoluta catena haberet. Vixit
autem jam dictus Petrus dux in ducatu annis 23,
et mortuus est ( #an.@# 912), sepultusque in sancti Zachariae
monasterio, de cujus funere non modice
Venetici condoluerunt, quoniam plenus omni bonitate
honorifice rexit ducatum. Quem successit ad
hanc regendam dignitatem domnus Ursus cognomento
Particiacus, qui mox ut dux effectus est,
suum filium Petrum nomine Constantinopolim ad
Leonem imperatorem destinavit. Quem imperator
cum honore suscipiens, protospatharium fecit,
ditatumque maximis donis ad propria redire permisit.
Qui dum Chroatorum fines rediens transire
vellet, a Michahele Sclavorum duce fraude deceptus
omnibusque bonis privatus, atque Vulgarico regi,
Simeoni nomine, exilii pena transmissus est. Quem
pater perditum acriter dolens, minime acquirere
quivit, interim per suum internuncium, Dominicum
videlicet Metamaucensem archidiaconem, qui
postea episcopus effectus est, suis donis redimeret.
His autem diebus defuncto Leone imperatore ( #an.@#
912), Constantinus ejus filius imperium adeptus est.
Ipso etiam tempore Laurentius patriarcha hominem
exivit, qui Gradensem ecclesiam rexerat annis 12,
mensibus 9, diebus 24, tumulatusque est in sanctae
Eufemiae atrio. Quem Marinus patriarcha successit.
Prelibatus itaque Ursus dux, dum ducatum annis
gereret 20, jam senex effectus terrena penitus parvipendens
coenobitalemque habitum in sancti Felicis
monasterio devote suscipiens, ibi vitam finivit.
Fuerat namque ingenio preclarus, sanctitate preditus,
justitie amator, elemosina dapsilis, omnibusque
bonis fultus. Post cujus discessum quidam nobilissimus
Petrus cognomento Candianus ducatum suscipiens,
nihilo minus sui decessoris exemplo subditum
sibi populum tractare conatus est. Ubi dum
Cumaclensis insulae homines quosdam Veneticos
temere comprehendissent, ipse vero tanti dedecoris
injuriam non ferens, misso illuc exercitu ipsorum
castrum igne combussit, quosdamque illorum interficiens,
reliquos utriusque sexus ad Veneciam
duxit, ibique tamdiu ipsos detinuit, donec sese suae
dicioni sacramentorum fide subderent et ut proprii
sibi deinceps in omnibus obtemperarent. His namque
diebus quidam Olivolensis episcopus Dominicus
nomine defunctus est, quem successit Petrus, Petri
tribuni filius. Antedictus vero Petrus Candianus dux
suum dilectum equivocum filium Constantinopolim
ad Constantinum et Romano imperatores transmisit,
a quibus protospatharius effectus, cum maximis
donis ad Veneciam rediit. Qui vero prelibatus dux
post adventum filii non plus quam quinque annorum
spacia vivens, ab hac luce subtractus est. Quem
successit Petrus Ursonis ducis filius, is qui
aput Vulgaricum regem fuerat exulatus. Sane non
absurdum videtur interponere, quomodo predictus
Romano inperiale fastigium usurpavit. Leo scilicet
imperator quem supra memoravimus, dum solito
more navalem exercitum in Sarracenos mitteret,
eundem Romano, qui tunc delongarii officio fungebatur,
primum eductorem ipsius exercitus constituit.
Interea mortuo Leone imperatore, Constantinus
ejus filius omnium electione imperium est adeptus.
Qui statim ad Romano suos delegavit nuntios, mandans
ut una cum exercitu Constantinopolim remearet;
quibus respondisse fertur se nulla ratione
Constantinopolim redditurum, neque suae dicioni
obtemperaturum, nisi eum in palacio majorem consiliarium
et quasi patrem coleret: sin vero aliter,
procul dubio sese totis nisibus suo imperio repugnaturum
promisit. Mox namque verba operibus
adimplens, civitatem quae Avitus dicitur adiit,
ibique ne aliquis alimoniam Constantinopolim deferret
penitus interdixit. Unde factum est, ut cives
inedia pene consumpti, imperiali consilio eundem
in palacio ut exposcerat receperunt ( #an.@# 919). Qui
instanter suam filiam Constantino imperatori in
conjugio tradidit. Tum sibi tribusque suis filiis,
id est Christoforo, Stefano et Constantino, imperialem
coronam imposuit, sicque in uno palacio
quinque simul imperatores manebant. Nam Christoforus,
major Romano filius, non diu vivens, imperium
cum vita perdidit ( #an.@# 920). His diebus mortuo
Petro duce Badavario, qui rexerat ducatum
annis 3, successit Petrus Candianus, antedicti
Petri ducis filius. Predicti namque quattuor imperatores
inter se animos repugnantes, dum Stefanus
et Constantinus fratres suum cognatum Constantinum
occidere molirentur, interdicentem Romano
patrem violenter monachum effectum, aput insulas
quae Paonariae nuncupantur exilio damnaverunt.
Hoc denique paterno scelere patrato, iterum
qualiter predictum | null | 51e23d9f-30c0-4ec4-8399-00f338fc081e | latin_170m_raw | null | None | None | None |
Constantinum perdere conati
sunt intimabo. Antiqua etenim consuetudo in Constantinopolitano
palacio fuisse fertur, quo quisquo
imperator milites illic haberet qui palatinas excubias
sorte peragerent, quos Eolica lingua littorias
nominat. Cumque tres simul illo tempore imperium
gubernarent, unusquisque illorum in palacio
hujus conditionis proprios milites habebat. Quibus
omnibus quidam eunuchus Gallus nomine preerat,
cum quo quadam die duo fratres, id est Stefanus et
Constantinus, clam tali ordine consiliati sunt, videlicet
dum simul solito ad mensam convenirent
et duris sermonibus cognatum Constantinum exasperarent,
mox ut condictum indicium magister ab
illis sentiret, propriis militibus aditum exeundi
panderet, qui eumdem Constantinum vel exstinguerent
vel de palacio turpiter eliminarent, Constantini
vero militibus, ne sibi favere possent, aditum
interdiceret. Quod predictus Gallus libenter adimplere
promisit. Sed Dei providencia qui illum,
scilicet Constantinum, imperare disposuerat, hanc
malignam conspiracionem noluit sibi latere. Isdem
vero Gallus, divina inspiratione, mox creditum sibi
consilium Constantino prodere studuit, spoponditque
ut illis innuentibus, Constantini militibus quos
claudere promiserat aperiret, illorumque milites
quibus aperire spoponderat clauderet. Quod factum
est. Cumque in crastinum ad mensam convenirent
et predicti fratres injurias cognato imponerent,
certus Constantinus fide Galli, illatis sibi injuriis
constanter vicem reddere caepit. Tunc illi innuentes
inquiunt: #Numquidnam, Galle, possumus habere
aliquos, qui in isto arrogante nostras queant vindicare
injurias?@# At ille: #Potestis,@# inquit, et rapido
rursu Constantini milites ad sui senioris auxilium
promovit. Qui venientes, statim utrumque fratrem
comprehenderunt, ac Constantini jussu clerici facti
ad patrem monachum, quem ipsi exiliaverant, detulerunt.
Quos cum patre venientes cerneret, insultans
ait: #Et unde in hac mea exilii solitudine tam
devoti et pulchri clerici delati sunt? Sed qui patrem
exiliare non puduistis@#, #exilii penam simul non sustinebitis,
ut, quem contempsistis habere consortem
in honore, non habeatis consolatorem in dolore.@# Mox
vero per nuncios Constantinum suum generum taliter
affatus est: #Noli, queso, mecum filios in uno
exilio esse permittere, quia quos unum palacium capere
nequivit, neque unum exilium capiat.@# Tunc
Constantinus imperator alterum illorum, id est Stefanum,
ad insulam que Proconisum nuncupatur,
alterum vero, id est Constantinum, ad Sumatrapi
insulam exiliari jussit; qui videlicet Constantinus
aput eandem insulam post parvum tempus
a quodam imperatoris milite capite est truncatus
.
Imperatorum Grecorum ratio coegit nos a nostrae
istoriae serie aliquid discedere. Nunc necesse est
illam ordine repetere. Igitur Petrus Candianus dux,
quem prediximus, sexto sui ducatus anno, triginta et
tres naves quas Venetici gumbarias nominant contra
Narrentanos Sclavos misit, quibus Ursus Badovarius
et Petrus Rosolus prefuerunt. Qui absque
effectu reversi sunt. Iterum namque totidem contra
eos mittere studuit. Quae federe firmato ad propria
redierunt. Eo videlicet tempore mortuo Petro Olivolensi
episcopo, qui episcopatum rexit annis. . . .,
Ursus sibi successit. Antedictus quidem Petrus dux
tres habuit filios, quorum unum nomine Petrum,
populo suggerente, consortem sibi elegit ( #an.@# 959).
Qui paterna monita flocti pendens, adversus eum
insurgere temptavit, adeo ut quadam die utrarumque
parcium milites ad pugnam peragendam in Rivoalto
foro convenirent. Sed dum infirmo et vetulo patri
major pars populi obtemperaret filiumque perdere
vellet, tandem pater misericordia motus, ne illum
occideret, rogare caepit. Tamen volens populo
satis facere, extra patriam illum exire jussit. Deinde
omnes tam episcopi quam cuncto clero cum omni populo,
facta conspiratione juraverunt, quo nunquam
nec in vita nec post hobitum patris eum ducem haberent.
Is autem Petrus, qui patria pulsus fuerat, comitante
illo Georgio diacono et Gregorio quodam presbitero
una cum 12 propriis servis ad Hwidonem marchionem,
Berengarii regis filium, pervenit. Qui eum devote
suscipiens, patri Berengario regi presentavit. A quo
similiter cum honore susceptus, ut secum ad Spoletensem
seu Camerini marchiam debellandam properaret,
invitatus est. Qui rediens, accepta a rege
licentia de Veneticis vendicandi, Ravennam adiit.
Ubi cujusdam relatione didicit, septem Veneticorum
naves in portu qui vocatur Primarius fore, quae
negotiis honerate, Fanensem urbem proficisci
disposuerant. Tum sex Ravennatum navibus adeptis,
contra easdem hostiliter irruens, eas absque obstaculo
comprehendit. Sicque Ravennam reversus est.
Interea mortuus est Petrus dux pater ipsius, qui
decem et septem annis rexerat ducatum | null | 3656ba68-f68d-4096-b7ca-aa769fc3614c | latin_170m_raw | null | None | None | None |
. Post filii
quidem ejectionem non plus quam duobus mensibus
et 14 diebus vixisse fertur. Anno igitur Incarnationis
Domini nostri Jesu Christi nongentesimo quinquagesimo
nono, omnis Veneticorum multitudo una
cum episcopis et abbatibus convenere, et sacramenta
oblivionis tradentes, cum trecentis pene navibus
preparatis Ravennam, ut supradictum Petrum in
ducatus honorem restituerent, properarunt. Quem
suscipientes, cum tali apparatu ad palatium duxerunt,
sacramentorumque fide principem iterum
recrearunt. Qui non post multum tempus nacta
occasione, maritale thorum Johanniae uxori suae
interdicens, in sancti Zachariae coenobio monachicam
vestem vi eam recipere coegit. Filium siquidem
quem ex ea habuit, Vitalem nomine, clericum devovens,
Gradensem patriarcham postmodum fieri promovit.
Deinde Hugonis marchionis sororem
Hwalderada nomine in conjugio excepit, a qua servorum
ancillarumque copiis prediisque maximis
dotalicii jure acceptis, exteros milites de Italico
regno, cum quibus defendere et possidere predicta
praedia possed, acquirere studuit. Nempe tante
audaciae fuisse fertur, quo et subditos virtutis rigore
plus solito premeret, extraneosque sibi obsistentes
ulciscendo devinceret. Ferrariensis quippe
castelli populum potentissime debellavit. Opiterginum
quidem castrum igne concrematum devastari jussit.
Nonnullaque alia se objurgantibus aspera intulit.
Verum quia omnia gesta ab illo explicare minime
possum, ejus exitum exarando demonstrare curemus.
Octavo decimo quidem sui honoris anno (977), una
cum filio parvulo quem de predicta Hwalderada
habuit, tali ordine interfectus est. Dum illo
longo tempore Venetici ob austeritatem sui exosum
haberent facultatemque perdendi sedule machinarent,
quadam die facta conspiratione in illum insurgere
adorsi sunt. Palatium tamen, qui bellicosis, licet
paucis, militibus illum stipatum noverant, nulla
ratione ausi sunt penetrare. Tandem nequam consilium
invenientes, propinquas domos, quae econtra
palatium citra rivolum consistebant, igne mixto
picino fomento accendere studuerunt, quatinus
flamarum flexibilia culmina vicinum palatium
attingere et concremare possent. Unde factum est,
quod non modo palatium, verum etiam sancti Marci
sanctique Theodori, nec non sanctae Mariae de
Jubianico ecclesiae et plus quam trecente mansiones
eo die urerentur. Is autem dux cum ignis calorem
fumique suffocationem diu inter palatium ferre
nequiret, per sancti Marci atrii januas evadere cum
paucis conatus est; ubi nonullos Veneticorum majores
una cum generis afinitate suum expectantes
periculum repperit; quos ut cernens taliter allocutus
est: #Et vos, fratres, ad exicii mei cumulum venire
voluistis? Si aliquid in verbis vel in rebus publicis
deliqui, meae insperate vitae spacium rogo, et omnia
ad vestrum velle satisfacere promitto.@# Tunc ipsi
sceleratissimum et morte dignum eum affirmantes,
diris vocibus clamaverunt, quod nulla evadendi in
illo possibilitas foret. Et instanter mucronum ictibus
undique illum crudeliter vulnerantes, diva anima
corporeo relicto ergastulo, superum petiit solita.
Filium siquidem, quem nutrix ab incendii poena
liberavit, a quodam nequissimo cuspide transverberatus
est, pariterque milites qui illi favere nitebantur,
occisi sunt. Gelida namque corpora quorum,
idem genitoris et sobolis, ob ignominiam primitus
exigua navi ad macelli forum, deinde quodam
sanctissimo viro Johanne Gradonico nomine interpellante,
ad sancti Yllari monasterium detulerunt.
Patrato vero hoc nequissimo scelere, in sancti
Petri ecclesiam convenerunt, ibique communi voto
quendam virum, Petrum videlicet Ursoylum cognomine,
preclarum generositate et moribus in ducatus
honorem sublimare decreverunt. Qui puerili etate
nil aliud quam Deo placere studens, ad tante dignatatis
provectum scandere contempnebat, timens ne
saecularis honoris ambitione propositum amitteret
sanctitatis. Tandem importune populo interpellante,
non humano favore, sed totius rei publicae commodo
hujusmodi principatus apicem accipere non recusavit.
Deinde sacramentorum fide ab omnibus confirmatus,
in propria domo degere voluit, ut interim
sancti Marci ecclesiam et palatium recreare posset.
Erat siquidem sibi conjux, Felicia nomine et merito,
unius nati tantummodo mater, qui patris equivocus
nomine, non dissimilis extitit opere. Post cujus vero
conceptionem, quam angelico inditio diva mater
fertur cognovisse, maritalem torum viro sibi obtemperante,
inviolatum vicissim Deo conservare deinceps
devovere. Ceperat namque isdem dux Veneticorum
causas bene et utiliter tractare, censuramque
legis in omnibus studiosissime observare, et omnium
virtutum gratia pollere. Combustum vero palatium
et sancti Marci ecclesiam honorifice propriis sumptibus
redintegrare studuit. Interea Vitalis Gradensis
patriarcha, predicti Petri interfecti filius, quorumdam
Veneticorum consilio Saxoniam ad secundum
Ottonem imperatorem properavit. Quem imperator
devote suscipiens, dixit: #Cur ad me, pater, posita
tanti itineris intercapedine meam presentiam adire
voluisti | null | 261ad858-5253-4d51-b498-ac931f519c76 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
?@# At ille: #Proprii,@# inquid, #parentes exicio
coactus, ad tuam clementiam veni, quatinus mei
infortunii meaeque inopiae consolator et fautor efficiaris.@#
Tunc cesar experta ordine hujus sceleris
ratione, patriarcham secum manere aliquamdiu
rogavit, suasque querelas pie veniabiliterque condoluit.
Eodem quoque tempore domnus Hwarinus
venerabilis abbas sancti Michahelis monasterii, quod
in Equitanie partibus in loco qui vocatur Cussanus
scitum manere decernitur, Romam ad
apostolorum limina properavit. In redeundo quidem
Dei fultus timore beatique Marci, Venetiam intravit,
ibique aliquantis diebus orationis studio et domni
Petri ducis precibus constrictus commoratus est.
Quem dum domnus dux digna veneratione coleret et
sedulae divina colloquia simul agerent, expertus est
abbas ducem prorsus terrena parvipendere habitamque
dignitatem non ambitionis studio sed subditorum
solatio obtinere; injunxit tamen sibi dicens: #Si vis perfectus esse, relinque mundum hujusque dignitatis
apicem, et in monasterio Deo servire festina.@#
Cui
dux: #Egregie,@# inquid, #pater et meae animae lucrator,
summa aviditate tuis monitis obtemperare gestio. Sed
aliquanti temporis spacium rogo, interim meam facultatem
disponere queam. Postea vero in monasterio
tuique regiminis vinculo summissus, Deo militare
cupio.@# His quidem determinatis, certam diem decreverunt,
quas abbas Veneciam ad eundem suscipiendum
reciprocaret. Tunc accepta licencia, ad
suum monasterium repedavit. Antedictus vero dux
ceptam patriae salutem sollerti studio procurare non
desiit, licet aliquanti, quorum consilio, ut diximus,
patriarcha imperatorem adiit, sue ditioni perversos
repugnantes efficerentur, adeo ut suam vitam crudeli
funere perdere molirentur. Tamen tante bonitatis
et divinae virtutis gratia vigebat, ut quicquid
ipsi de se clanculo iniqua machinatione determinarent,
nemine indagante cognosceret, nullique resistenti
aliquod nephas recompensare voluit, sed
equo animo Dei timore omnia tollerando sustinebat.
Inter hec statuta die prelibatus abbas ad Venetiam
reversus est, ea occasione quo Hierosolimam ire
vellet ( #an.@# 976). Quem Petrus dux libenter suscepit,
et prima nocte diei Kalendarum Septembriarum ipse
una cum Johanne Gradonico necnon Johanne Maureceni,
suo videlicet genero, nesciente uxore et filio
omnibusque fidelibus, occulte de Venetia exierunt.
Qui non procul a sancti Illarii monasterio equos
assendentes, jam detonsis barbis velocissimo cursu
viam carpere ceperunt, in tantum in tercia die Mediolanensem
ruram transeuntes, Vergelensem
urbem conspicerent. Sequenti vero die Veneticorum
populi perditum pastorem conquaesti sunt;
quem minime reperientes, maximo tabescebant
dolore. Fuit nempe pauperum nutritor, ecclesiarum
recreator, clericorum et monachorum fauctor, omnibusque
benivolus. De suis quidem facultatibus
mille librarum numerum ad Veneticorum solatia in
palatio largivit, alias mille in pauperum alimonias
contulit; in sancti Marci altare tabulam miro opere
ex argento et auro Constantinopolim peragere
jussit. Secum etiam maximam thesauri copiam ad
predicti monasterii restaurationem deportavit. Rexit
itaque ducatum annis duobus et mense uno. Nam
non plus etatis quam quinquaginta annorum fuerat,
quando saecularem deposuit gloriam.
Post cujus discessum Vitalis cognomento Candianus,
vir totius prudentiae et bonitatis, in ducatus
honorem subrogatus est ( #an.@# 976). Quod audiens Vitalis
patriarcha, qui apud Veronensem marchiam
morabatur, in Venetiam intravit. Qui a duce interpellatus,
cum suis nuntiis ad pacem inter imperatorem
et Veneticos consolidandam Teutonicam petiit
regionem, quoniam ducis Petri interfectione ammodum
illos execrabiles exososque habebat; firmato
autem federe ad propria reversus est. Praedictus
namque dux corporali molestia ingruente, quattuor
diebus antequam vitam presentem determinaret monachum
fieri et ad sancti Illari monasterium se deferri
promovit. Praefuit autem Veneticorum ducatui
anno uno mensibusque duobus, tumulatusque est in
eodem monasterio ( #an.@# 977).
Quem Tribunus cognomento Menius dignitate
successit, qui, licet saeculari sollertia careret, maximis
tamen fortunae copiis exuberabat. Temporibus
cujus aurea Venetia nonnullis ignominiorum periculis
dehonestata est. Contigit autem ut Veneticorum
majores primitus contra ducem insidias demolirentur,
deinde inter sese invicem discidentes vicissim
odiorum nequitiis inficiebantur. Interea inter Maurecenos
et Coloprinos, Venetiae proceres, maximum
jurgium exortum est; adeo ut Stefanus Coloprinus
cum filiorum et parentum afinitate, praedicti ducis
consensu et virtute, quadam die in Maurocenos abolendos
insurgerent. Sed Dei virtute hujus periculi
flagitium providi omnes evadendi facultatem consecuti
sunt. Unus tamen illorum, id est Dominicus
Maureceni innocens in sancti Petri Olivolensis foro
detentus et diutissime laceratus est. Cujus corpus
turpiter denudatum semivivum ad sancti Zachariae
monasterium parva lintre delatum est. Cumque in
ecclesia positum a circumstantibus | null | 50261459-0de0-445d-aa13-4b5dd0599cb9 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
parentibus deploraretur,
infra duarum orarum spatia vitalem deposuit
halitum. Cujus mors suis maximum dolorem
induxit; adeo ut ad hoc scelus ulciscendum oportunum
expectarent tempus. Circa haec siquidem tempora
secundus Otho imperator ad Italiam veniens,
Veneticorum fedus ob Petri Candiani ducis funus
disrumpere conatus est. Ad quem Tribunus predictus
dux suos internuntios mittens, eum placare suis
muneribus studuit. Pacti etiam scriptionem tunc
Veronae duci suoque populo renovatam perpetualiter
ad habendum indulsit. Dehinc Ravennam pertransiens,
Romam adire festinavit ( #an. 981, Mart.@# ),
ubi didicit Sarracenorum formidolosam gentem Calabritana
invasisse loca, jamque in Apulienses partes
vellent tendere gressum: quam aggredi hostiliter
conatus est. Verum dum proxima loca, quibus Sarracenorum
multitudo manebat, incautus peteret,
tetra cohors repente Christianorum exercitum ad
certamen lacessere temptavit ( #an. 982, Jul.@# 14). Imperator
quidem ignarus, quod montium per anfractus
omnes Sarracenorum majores latitarent, illos
quos cernere valebat facili certamine debellare autumans,
pugnam audacter inchoavit, eosque audacissime
Christo favente devicit. Cumque Christianorum
milicia cum triumphali gloria tentoria applicare
propria vellent, paganorum multitudo e montibus
exiliens, super eosque inopinate irruens, illos caedere
acriter cepit, in tantum ut illi quibus fugiendi
aditus negabantur, crudeliter vulnerati caderent.
Imperator siquidem, licet ingenti difficultate, per
medias barbarorum acies vix ad litus usque pervenit;
inimicorumque inportunitate territus, fluctivagum
mare intravit. Ubi duae Graecorum naves, quae lingua
illorum zalandriae nuncupantur, non procul a terra
anchoris herebant. A quibus ille cum duobus suis
vernaculis susceptus, minime agnitus est. Fertur
namque quod per triduum illum vinctum custodirent,
et quamquam ipse imperatorem se fore omnino
denegaret, tamen Greci ingenio peritissimi nescio
quibus inditiis eum agnoscere potuerunt. Agnito
vero, Constantinopolim illum deferre decreverant;
quod ipse expertus ait: #Et ego hoc toto mentis affectu
opto, quoniam potius ad sanctorum augustorum vestigia
exul degere gestio, quam omnibus bonis privatus
mei infortunii ignominiam hic sustinere. Tantum promittite,
quatinus meam conjugem meaeque fortunae
reliquias me, priusquam recedatis, accipere liceat.@#
Tunc duodecim scrinea, plena thesauris copia, ad
littoris marginem delata sunt. Greci hoc cernentes,
omni titubatione remota, eundem secum velle firmiter
ire credebant. Et dum haec agerentur, Cessone
Metense episcopo cum nonnullis aliis littori
astantibus, ipse adepto gladio in mare prosiluit, et
viriliter natando desideratum littoris marginem inlesus
petiit, et sic a duobus periculis liberatus,
Romam cum uxore advenit. Deinde Papiam ceterasque
Italiae civitates peragrans, Veronam adii. ( #an.
983, Jun.@# ). Quem praedictus Stefanus Coloprinus
una cum duobus filiis et quibusdam parentibus, expertus
quod Maurecenorum temeritas, ducis videlicet
consultu, parentis mortem vellent ulcisci, clam
de Venetia exiens festinanter adire procuravit. Cui
imperator valedicens, cur propria amittere voluisse
requisivit; cumque infortuniis viae ventum seriae
exponeret, cesari persuasit, quod si vellet consiliis
monitisque suis acquiescere, Venetiam diu desideratam
facili certamine posset acquirere. Et insuper
quo imperatoris animus ad hoc nequissimum perficiendum
scelus potius exardesceret, centu libras purissimi
auri se illi daturum spopondit, si devicta
patria, sibi ducatus dignitatem concederet. Quod
audiens imperator, universis suo sceptrui adjacentibus
edictum et inevitabile intulit preceptum, ut nemo
aliqua praesumptione fultus, deinceps quemlibet
Veneticum in aliquam sui imperii partem permitteret
exire, neque aliquis suorum in Venetiam auderet
intrare. Tunc unicuique Veneticorum secum degenti
firmiter praecepit, ut cum suis videlicet nunciis loca
quibus alimonia confluere ad Veneticorum solacia
noverant, sollerti studio custodirent. Unde factum
est quod Stefanus Coloprinus cum filio suo Dominico
Patavi commoraretur, Ursus Badovarius Athesim
fluvium praevideret, Dominicus quidem Silvo
cum Petro tribuno Mistrinis partibus insisterent,
Johannes quidem Bennatus ceu nugigerulus inter
omnes discurrere sedule festinaret, Marinus Coloprinus
Mistriensi comitatu hujuscemodi officium perageret,
Ravennam quoque Stefano juniori, prelibati
Stefani filio, ad custodiendum injungerent. Antedictus
nempe Tribunus dux repugnantium infidelium nequitiam
inultam diu non ferens, domos illorum devastari
permisit, uxoresque ne aufugere possent
custodire precepit. Imperator autem in tanta severitate
et duricia ad Veneticorum destructionem perseverabat,
quo nec precibus nec quibuslibet muneribus
eum placare valerent. Sed omnibus suum iterum
preceptum imposuit, ut nulli in aliqua sui imperii
parte pervento Venetico parcere auderet. His
quidem definitis Romam viscere disposuit; in qua
non diu incolomes manens, valida ingruente febre,
mortuus est | null | 3c825e86-37ec-4786-8715-874fa9fe4be9 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
, sepultusque in sancti Petri curte non
procul a sanctae Mariae ecclesia ( #an. 983, Dec.@# 7).
Unde non dubium est ut quidam spiritalis monachus,
angelo sibi indicante, cognovit, quod ob Veneticorum
afflictionem inopinatam incurrisset mortem.
Venecia namque per biennium tali perpessa infortunio
divinitate propitia liberata est. Praelibatus
quidem Stefanus Coloprinus una cum filiis et ceteris
aliis Papiensem urbem adire satagerunt, flexisque
poplitibus Adheleidam augustam, quae inibi morabatur,
exorare incessanter ceperunt, ut inlesi suo conservarentur
in regno, quoniam omnibus pene Italiae
principibus morte digni ob propriae patriae delationem
dijudicati sunt. Tunc repente apud Ticinum
mortuo Stefano Coloprino, augusta, praecibus Ugonis
videlicet marchionis constricta, filios cum quibusdam
aliis suis preeuntibus nuntiis ad Tribunum ducem
destinavit, quatinus quicquid sibi vel quibuslibet aliis
perverse deliquissent, suo amore Venetiam consequi
mererentur. Tribunus vero dux quamquam
invitus tamen imperatricis jussu et prece, gratiam
simul et patriam illis concessit, et insuper ne ab aliquis
inimicorum temere occiderentur, quattuor juratoribus
sacramentorum fide muniti, securi in patria
persisterunt. Maureceni sane taciti hoc totum
considerantes, firmiter parentis mortem vindicare
decreverunt. Quapropter dum quadam dies tres fratres,
Stefani Coloprini nati, de palatio solito vellent
domum parva rate redire, a quattuor Maurocenis
interempti, rivoli latices proprio cruore infecerunt.
Quorum corpora a quodam suo homine de limpha
sublata, orbate genetrici atque conjugibus delata
sunt. Altera vero die in sancti Zachariae monasterio
tumulata sunt. Quorum duo laici fuerunt; tercius
autem, id est Johannes, clericatus officii sortem
gessit. Licet dux ab hujuscemodi nefas se inmunem
redderet, nonnulli tamen ejusdem sceleris eum noxium
affirmabant. Anno vero 13 sui ducatus isdem
dux Mauricium suum filium Constantinopolim mittens,
ipso eodemque infirmitate detentus, sex diebus
non sua sponte sed populo cogente antequam ultimum
sibi obscuresceret, monachus in sancti Zachariae
caenobio effectus est. Praefuit autem Veneticis
annis 13 et mensibus quinque. Sepultusque est in eodem
monasterio.
Anno vero Dominicae Incarnationis noningentesimo
nonagesimo primo Petrum, antedicti domni
Petri Ursiuli ducis sobolem, trigesimo suae aetatis
anno Veneticorum populi ad paternam dignitatem
promoverunt. Qui probitate et actu haud degenerans
a divo parente, utriusque tamen hominis peritia
omnes poene antiquos excellebat duces. Iste nempe
patriae comoda non modo in priscum consolidando
reduxit statum, verum in tantum rem publicam
auxit, ut suis temporibus Venecia prae omnibus
finitimarum provinciis decore et opulentia sublimata
diceretur. In sui quidem honoris exordio Constantinopolytanos
imperatores, omnesque Saracenorum
principes suis legationibus placatos ac devotos amicos
firma stabilitate adquisivit. Nuncios etiam Saxoniam
ad tercium Ottonem regem, praeclare indolis
puerulum, destinavit, cum quo tanto amoris et amiciciae
vinculo sese coarctavit, quatinus remota dilatione,
deinceps quicquid sibi possibile conpetebat ad
votum consequaeretur. Hisdem namque dux a
Croatorum Sclavorum oppressione suos potenter
liberavit; quibus etiam solitum censum primus
dare interdixit. Cum Italicis vero principibus amiciciae
foedere copulatus semper mansisse probatur.
Tamen si quis horum aliqua stipatus temeritate
suis quoddam honerosum plus pacti decreto inponere
voluisset, viriliter obsistendo sui compos in
omnibus manebat. Quid dicam? proprios aequo moderamine
aequitatisque trutina preesse satagebat;
extraneis vero suae resistentibus ditioni vicissitudinem
reconpensabat. Quibus tamen fortunis Venecia suis
diebus claruit, serie prodere conabor. Eo namque
tempore Gradensis civitas, quae totius novae Venetiae
metropolis fore dignoscitur, vetustate ex maxima
parte consumpta videbatur, quam praedictus princeps
ad ipso fundamine ad propungnaculorum usque
summitatem munitissime renovavit, domumque
propriam in ea juxta occidentalem turrim edifficare
fecit, parietes etiam seu ecclesiarum laquearia recreare
libentissime studuit. Apud Civitatem quidem
novam, quae vocatur Eracliana, pulchrae imaginis
domum una cum capella ipso eodemque tempore
componere fecit.
Interea Johannes Belonensis episcopus Venetiquorum
ducatus praedia in finibus Civitatis novae
Tribuni ducis tempore usurpata per vim actenus
retinebat, quem nec regalis jussio nec quolibet promissum
ab ipso infortunium terrere potuit, quo injuste
retenta redderet pacemque cum domno Petro
duce haberet. Qui dux quamquam moleste, tamen
pacifice, interim Heinrici ducis praesenciam Veronensis
susciperet marchia, hoc tollerare disposuit.
Pervento vero duce, suis internunciis eundem petere
procuravit. Qui amiciciae foedere simulatus, de
Johanne episcopo seu ceteris sibi adversantibus
legem facere ad suum velle spopondit. Tamen quod
ore promisit, citius faciendi voluntatem dicto permutavit.
Petrus itaque dux tantae deceptionis providus,
suum legatum Ottoni famosissimo regi ad
Aquisgrani pallacium sine aliqua mora transmisit,
qui | null | e1aaba30-c9b3-4c77-96c5-be7198332028 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
hujusmodi causas ordine sibi panderet. Hoc denique
expertus rex prenotati ducis Heinrici actum
omnino redarguens, omniaque obmissa praedia Petro
duci praeceptali institutione ad habendum concessit:
cui etiam Brunonem, nobilem suum militem,
misit, qui hoc negocium legis censura regiaque
auctoritate inter se et episcopum definiret. Quem
episcopus adeo floctipendens, ut illum nec conloquio
adire nec videre voluisset. Cumque domnus
Petrus dux talia cerneret, accepto a regio nuncio
et a suis salubre consilium, inevitabile decretum
supra suos imposuit, quo nemo illorum aliqua praesumptione
fultus praedictam seu Istriensem ausus
foret marchiam adire, neque aliquod venale vicissim
vendere vel comparare. His quidem peractis,
regalis nuncius ad propriam reversus est. Ceptum
vero jurgium a duce diutissime perduravit, in tantum
videlicet ut non solum illius marchiae peculia
salis egestate consummerentur, verum etiam homines
subsidiis Veneticorum carentes, miserabili
calamitate perpessi, sedule ad ducem pacem, quam
consequi non valebant, humiliter efflagitarent.
( #An.@# 996.) Dux itaque audiens Ottonem regem ad
Italiam venturum, pacem cum praedictae marchiae
populo facere diferabatur. Tunc suos nuncios denuo
Tentonicam mittere disposuit ( #Mart.@# ) qui inter Alpium
anfractus regem jam a Ausonia venientem
repperierunt. A quo honorifice suscepti, quicquid
nefas suis dux inimicis intulerat libenter audivit;
insuper promisit nunquam quolibet modo illum
constringere ad pacem faciendam, interim ipse
vellet. Deinde antequam Italiae planiciem peteret,
eundem ducem dulci praece rogando demandavit,
ut suum natum adhuc Christianae fidei confirmatione
carentem Veronam sine aliqua mitteret mora;
quod dux suorum fidelium consilio facere adquievit.
Puero quidem Verona pervento officiose a rege
susceptus est, quem chrismatis unctione propriis
amplexibus coarctatum fecit munire, et amisso paterno
nomine, Otto, id est suus aequivocus, nuncupatus
est. Johannes quidem prememoratus episcopus,
seu Rozo Tarvisianae sedis antistes, cum quibuslibet
aliis ad pacem interpellandam ibi convenerunt.
Quibus rex hanc adquirere interdicens, donec
domni Petri ducis polliciti forent satis faciendo
gratiam recuperare. Insuper Johannem episcopum
ducis terram, quam injuste possidebat, reddere cum
lege coegit. Hac tempestate inter Veronensium cives
et Teutonicorum exercitum exortum fuerat jurgium,
sed Teutonici a civibus interemti per civitatis
platheas nonnulli occubuerunt. Inter quos nobilissimus
unus cecidit adolescens, Carolus nomine, qui
maximum de suo funere dolorem regi suisque compatriotis
reliquerat. Quod rex graviter ulcissi in
civibus decreverat. Tamen ejusdem civitatis Odberti
episcopi interventu evaserunt. Otto vero, praedicti
domni Petri ducis filius, diversis muneribus a rege
ad Veneciam reppedavit. Tunc domnus dux pacem
diucius imploratam inimicis indulsit, quamvis
Johannis episcopi severitas in amisso praedio perduraret.
Eo quoque tempore apud Rivoaltum mortuo
Marino Olivolensi episcopo, qui episcopatui
prefuit annis . . . , successit sibi Dominicus cognomine
Gradonicus. Otto denique rex Brisciam caeterasque
Italiae urbes peragrans, Papia advenit ( #April.@# ). Hic
Italici principes fidem supra evangeliorum sacraria
facientes, regem ipsum conlaudaverunt; ibique
Johannem apostolicae sedis antistitem defunctum
audiens, Brunonem suum videlicet nepotem, Ottonis
ducis filium, ad hanc dignitatis apicem fastigiare
disposuit, quod postea complevit. Deinde per Arripdani
fluenta navigio Ravennam adivit. Ubi
aliquandiu commoratus, Redulfi Ariminensis
comitis, nec non Herimundi, atque sui fratres Raimundi,
pro aecclesiarum seu pauperum praediis
quae usurpata possidebant, oculos ejicere jussit ( #Mai.@#
1). His definitis Romulidarum appetens urbem, in
qua a predicto Brunone apostolico, qui postmodum
Gregorius dictus est, Romanorum multitudine interpellante,
unctus et consecratus est imperator ( #Mai.@# 21).
Hinc non procul a Romana urbe discedens, ut remissius
illius climatis aestum tollerare quivisset, inter
Camerinae marchiae alpes aliquid commoratus
est. Postmodum per Tusciae viam Papiensem repetens
urbem ( #Aug.@# 1), omnibus sibi obtemperantibus
imposuit aedictum, quo ubicumque in suo imperio
perventi Venetici forent, inlesi et sine aliquo
imposito gravamine degere debuissent. Et tunc
per Cummanum lacum iter arripuit ultramontanum.
Circa haec namque tempora Croatorum judex
propter interdictum sibi censum a duce in Veneticos
lesionis molestiam exercere conatus est. Unde
domnus dux sex naves praeparatas illuc mittens,
quibus Badovarius cognomento Bragadinus prefuit.
Qui unam illorum civitatem quae Issa nominabatur
conprehendens, utriusque sexus captivos ad
Veneciam deportavit. Et ex hoc majoris odii cumulum
inter Veneticos et Sclavos pululavit. Coeperuntque
iterum censum inportune ducis exiere;
quibus dux pro illorum ignominia demandans: #Non
per quemlibet nunciorum hunc | null | 281c1757-1c2c-4352-96d7-c6bf5b4eb61c | latin_170m_raw | null | None | None | None |
mittere curo; sed vita
comite, ad hanc persolvendam dationem venire ipse
non denegabo.@# Eo namque tempore Joannes
Grecus, Placentinae ecclesiae praesul, Constantinopoli
cum Grecorum imperatoris legato reversus, Romam
adivit. Qui dum apostolicam sedem, abjecto a
Johannis Crescentii temeritate pastore, vacuam
repperiret, invadere contra imperiale decretum
minime formidavit. Gregorius vero, illius aecclesiae
sponsus, per Italiae urbes merens imperatoris expectando
adventum versabatur. Per haec quidem tempora
antedictus dux Johannem suum filium Constantinopolim
destinavit, quem imperator non solum
diversis muneravit donis, verum etiam aegregiis
honoribus sublimavit.
( #An.@# 998.) Imperator siquidem hoc nequissimum
scelus a Johanne Greco patratum cum audiret, Italiam
festinus reciprocare non pigritavit. Qui ex Ticinensi
urbe Ravennam descendere navigio disponens
( #Jan.@# ), Petro suo dilecto compatri Veneticorum
duci rogando demandavit, quatinus Ottonem suum
filium ultra Ferariense castrum sibi obvium mittere
non recusaret. Quod dux libenter agere volens, filium
cum decoratis navibus misit. Inter quas una quantitate
et pulchritudine excellebat navis. Quam imperator
una cum puero ascendens, Ravennam usque
pervenit. Ubi non diu manens, ducis puerum donorum
copiisque ditatus ad Veneciam redire permisit
( #Febr.@# ). Ipse vero Romam, ut inimicorum arroganciam
abolere posset, petere curavit. Qui audientes
eum Romam venturum, alter illorum, id est
Johannes Crescencius, in sancti Angeli castello se
cum suis retrusit. Alter quidem, id est Johannes
Grecus, procul a Roma inexpugnabilem turim intravit,
in qua non diu, vento imperatore, illum
manere licuit. Sed ab ejus militibus captus, projectis
oculis auribusque praecisis, nares etiam et
linguam amisit, et capitis deturpatus decoritate Romam
in quodam monasterio delatus est. Et quoniam
ad tanti facinus ultionem hoc non sufficerat, postmodum
a sacro concilio depositionis sentenciam
sustinens, sacerdotale officium perdidit, et a Romanis
impositus deformis aselli terga, versa facie ad
caudam sub praeconi voce per Romanas regiones
ducebatur. Dehinc munitissimum sancti Angeli
castellum omnes Romani cives una cum Teutoniquorum
exercitu expugnare caeperunt. Quod magna
cum difficultate compraehendentes, Johannem Crescencium,
veniam miserabili voce adclamantem, in
sumitate ut ab omnibus videretur decollaverunt
( #Apr.@# 29). Et projecto tellure, aliis quibus evadendi
facultas defuit simili poena in monte Gaudio imperiali
decreto suspensi sunt. His peractis, trium annorum
spacio imperator regno praefuit Italico, in
quibus multa peregens regnum visitavit Teutonicum.
Illis namque temporibus in Dalmacianorum confinio
non plus quam Iateranenses cives Veneticorum
ducis ditioni obtemperabant, quos Croatorum ac
Narentanorum principes crebro affligere solebant,
in tantum ut Narrentani horum quadraginta compraehendentes,
secum victos deportaverunt.
Unde Dalmacianorum populi omnes poene simul
convenientes, Petro Veneticorum duci suis internunciis
hoc demandaverunt, quod si ipse venire aut
exercitum mittere vellet, qui eos a Scavorum severitate
liberaret, ipsi et illorum civitates perpetua
stabilitate suae suorumque successorum potestati
subditos manerent. Hoc audiens Petrus dux, nulla
interposita dilacione, suorum consilio munitus navalem
preparare expeditionem peregit. Septimoque
sui ducatus, anno ascensionis Domini festo ( #Mai.@# 26)
cum suis in sancti Petri Olivolensis aecclesia ad
missarum ministeria percipienda convenire voluit.
Cui Dominicus, ejusdem loci episcopus, triumphale
vexillum contulit, et una classem consedentes illo
die Equilensem portum intraverunt. Dehinc velis
libratis occiduoque vento flante, Gradensem applicuerunt
urbem. Quos domnus Vitalis patriarcha,
preeunte plebe, cum clericorum apparatu excipiens,
digna suo principi obsequia exibuit; cujus quoque
dexteram victrici sancti Hermachorae signo condecoravit.
Inde pellagi sulcando undas Istriensem ad
provinciam transientes, civitatis Parentinae
juxta insulam velis depositis pernoctare disposuerunt.
Quibus venerabilis Andreas episcopus occurens,
famulamina Petro duci multa impertitus
est. Quem humiliter rogitans, ut sancti Mauri oraculum
adire non recusaret. Cujus petitioni adquiescens,
multo milite stipatus urbem intravit, et
expletis in sancti Mauri aecclesia ministeriis sacris,
arrepto exin itinere, remigantibus nautis apud monasterii
sancti Andreae insulam quae juxta Pollensem
civitatem manet, grata ospicia habere
voluerunt. Illuc Bertaldus Pollensis eximius antistes
cum clericorum et civium multitudine festinus advenit,
et utroque honore eumdem ducem glorificavit.
Deinde vastum velificando aequor Absarensem
ad urbem delati sunt. Ubi non modo cives,
verum omnes de finitimis tam Romanorum quam
Sclavorum castellis convenientes, tanti ospitis adventum
se praevenisse gaudebant. Et sacramentis
ab omnibus peractis, sub illius principis potestate
manere decreverunt. Hoc peracto sacrum diem pentecosten
solemniter celebrantes ( | null | 31055c9e-a75d-4798-bb6e-73d1ba6adef6 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
#an. 998, Jun.@# 5),
predicto principi laudis modulamina decantaverunt.
Tunc omnibus quibus aetatis plenitudo adherat secum
venire jussit, et acceptis stipendiis dispositum
transfretare iter caeperunt. Altera vero die Jatarensem
antequam adpropinquaret urbem, ejusdem
civitatis prior cum episcopo et caeteris suum dominum
gaudimoniis potiti recaeperunt; et ingressi
urbem, ibi illius regionis majores confluentes,
ejusdem principis dominationi subesse praeobtabant.
Inter quos Veclensis et Arbensis episcopi cum
earum civitatum prioribus adfuerunt, et pari voto
supra sacra evangelistarum dicta juraverunt, quod
juxta illorum scire et posce deinceps domni Petri
ducis fidem observare debuissent. Insuper episcopi
eisdem sacris confirmaverunt, quo feriatis diebus
quibus laudis pompam in aecclesia depromere solebant,
istius principis nomen post imperatorum laudis
praeconiis glorificarent. Croatorum itaque rex ad
suae gentis depopulationem ducem advenisse prenoscens,
nunciorum studio eundem placare pacificis
nisus est verbis; quod domnus dux omnino parvipendens,
eosdem nuncios redire dimisit; et sic
tractare cum utriusque gentis exercitu adorsus est,
quo inimicorum aditus intrare, vel quibus argumentis
illorum munitissima loca indemnis capere
posset. Tunc quorumdam relatione didicit quadraginta
Narentanorum nobilium de Apuleis partibus,
peractis negociis, ad propriam velle reverti. Decem
naves hominibus oneratae ad insulam quae vocatur
Caza sub omni festinatione destinavit. Qui
dum irent, facili certamine eosdem comprehendentes,
Traorensem ad urbem accelerare voluerunt.
Domnus namque dux utriusque et Dalmacianorum
ac Venetiquorum militibus circumseptus,
sexto die predictam urbem relinquens, ad quamdam
non longe a Belgradense urbe insulam advenit.
De qua talem legationem civibus mittere placuit,
ut si spontaneum famulicium persolvere et fidelitatem
sibi jurare vellent, gratiam adipisci valerent:
sin autem, se certamine capturos procul dubio scirent.
Hoc vero audientes, domini sui, Sclavorum
scilicet regis, periculum incurrere formidabant, et
tanto principi resistere non valebant. Unde utroque
discrimine positi, quid agere poenitus ignorabant.
Tandem timoratione domni ducis atriti, adstantibus
ejusdem regis militibus, et sacramenta et obsequium
persolverunt. Egressus vero inde, Levigradae insulae
colones egregio duci occurrentes sacramenta
prompte fecerunt. Cumque Traorensem urbem
peteret, ab episcopo civibusque sacramentis
corroboratus est; inibi suos, quos antea ex Jaterensi
civitate misisse diximus, victores repperit. Sclavorum
etiam regis frater Surigna nomine aderat, qui
condam fraterno dolo deceptus, regni amiserat diadema.
Ipse namque non modo sacramenti vinculo
se eidem duci associavit, verum etiam Stefanum
puerulum, karissimam sobolem suam, sibi pro obside
commendavit. Hinc Spaletinam nobilissimam
et validam urbem, quae tocius Dalmaciae
metropolis constat, predictus princeps advenit;
quem archiepiscopus sacro infulatus officio cum
urbana tam clericorum quam laicorum multitudine
excepit, et missarum sollempnia incelebrans, ex voto
jusjurandi fide eidem omnes placare satagerunt.
Narrentanorum quidem princeps quadraginta suorum
in captivitatem mancipatos expertus est. Qui
suis internunciis domnum ducem continua prece,
sibi illos reddi, imploravit: hoc videlicet pacto,
quo priusquam ipse dux de illis exiret finibus, tam
ille Narrentanorum princeps quam omnes sui majores
sibi ad satisfaciendum pro suis votis convenirent,
et nec censum predictum aliquo modo
exiere, nec quempiam iterantem Veneticum molestare
deberet. Tunc dux captivos reddere jubens,
sex tantum illorum, ne ipse pacem violasset, retentos
secum reservavit. Eis definitis, ad alios illius
regionis subjugandos gressum tendere cepit. Apud
sancti Maximi ecclesiam ospicium habere dum voluisset,
Curzule insule habitatores sui recusantes
parere jussionibus, valida manu adquisivit
sueque potestati subjugavit. Preterea dum isdem dux
quicquid cordi aderat, Deo fautore ad votum consequeretur,
improbos Ladaestinae insulae habitatores
aggredi conatus est, a quorum rabie Venetici,
illa pernavigantes loca, propriis facultatibus privati,
nudi sepissime evaserant. Erat siquidem
eadem insula scopulosis promunctoriis circumsepta.
Licet aditum intrantibus non denegaret, montium
tamen sublimitate ostentabatur; e quibus unus murorum
menibus turriumque hedificiis munitus,
inexpugnabilis ab omnibus credebatur. Dein vero
predictus princeps multitudine navium collecta,
quendam illius insulae portum penetravit, mandans
civibus, ut relicta pertinacia ad se venirent aut pugna
sese petituros scirent. Qui timore constricti,
pacifica verba protulerunt. Postmodum illis injunctum
fuit nulla ratione pacem a duce consequi
posse, nisi civitatem ipsi destruerent, destructam
vero inreparabilem inhabitabilemque relinquerent.
Quod omni nisu facere interdicentes, tanti exercitui
sese obsistere adorsi sunt. Tunc isdem princeps
suos ad certamen preparare illosque impugnare
acriter jussit. Verum quia arduus locus difficilem
dabat appropinquantibus ingressum, jaculorum ictibus
hostes aliquandiu procul virtute | null | 1d52a37a-543a-4d13-8386-041869b8ae7b | latin_170m_raw | null | None | None | None |
qua poterant
coarcere satagebant. Tamen Dei omnipotentis
dispensacione major pars exercitus ex illo loco
unde illius municionis ostia patebant impetum facientes,
reliqua montis per devia consendendo,
turres ubi aquarum vascula tuebantur comprehenderunt.
In quibus consistentes, in tantum luctamine
comprimebant, donec dejecti animo, armis
depositis, nichil amplius quam mortis exosum
periculum evadere flexis exorabant poplitibus. Dux
itaque pietatis amator omnes vivos conservare
instituens, civitatem tantum devastare praecepit.
Quo peracto, victor princeps sancti Maximi aecclesiam
reciprocavit. Illic Ragusiensis archiepiscopus
cum suis conveniens, eidem principi
sacramenta omnes facientes, obsequia multa detulerunt.
Inde predictas civitates repetendo, remeans
ad Veneciam cum tali triumpho tandem regressus
est.
( #An.@# 1000.) Interea Otto imperator ad Italicum
regnum tertio repetere disponens, per vasti Cumani
lacus gurgites aditum habere voluit ( #Jun. ex.@# ); quem
Longobardorum multitudo Cumana in urbe excoeperunt,
inter quos Johannes diaconus, supradicti
Petri ducis nuncius, licet de sui senioris triumpho
ignarus advenit, suumque seniorem tantum profectum
ad debellandam Sclavorum duriciam imperatori
nunciavit. Cumque isdem Joannes una cum
imperatore Ticinensem adiret urbem ( #Jul. inc.@# ),
nonnullis referentibus sui domini adventu et triumpho
extitit expertus. Cui imperator ad propriam
jam reddire volenti, hoc secretum injungens suo
seniori delegavit, ut si possibile foret, dilectionis
gratia in aliquo suae potestatis loco clam vellet
venire, et tanti viri et compatris presentia et sagacitate
potiri. Dux namque quamquam avide tale
audiret nuntium, tamen numquam hoc fieri posse
credebat, quo tantorum regnorum princeps, suis
ignorantibus, expedite aliena jura valeret intrare.
Verum cum suorum nemine eodem communicare
sermone volens, tacitus sibi in corde servabat. Predictus
vero caesar, Ticinense relicta urbe ( #Nov.@# ), per
Tuscie alpes Romanum obtabile peciit solium.
Deinde in abstinencia que pascalem antecedens
solemnitatem, Ravennam descendere curavit ( #an.@#
1001). Cui Petrus dux eumdem Johannem diaconum
destinavit; a quo benigne susceptus, importune id
ipsum quod antea dixerat reciprocare satagebat.
Unde factum est ut, inter utrasque partes saepedicto
Johanne diacono crebro discurrendo, tale ventilaretur
negocium. Demum imperator salubre a duce
accepto consilio, sacrum diem pascalem devotissime
celebrans, omnibus majoribus suis indicavit, se
purgationis poculum apud sanctae Mariae monasterium
in quadam insula, quae Ponposia nominatur,
accipere et aliquantis inibi diebus commorari velle.
Manet siquidem eadem insula non procul a Venecia,
ex una parte marino littore, ex aliis Eripdani cingitur
fluentis. His dictis, statuta est, in qua ille
et sancti Marci oraculum et diu desideratum compatrem
adiret. Tunc, cum aliquantis quibus hoc
familiariter commissum habebat, intrans navim,
predictum peciit monasterium. Ubi minime pernoctans,
abbate cum monachis astantibus, ejusdem
monasterii quoddam ospiciolum previdens, preparari
jussit. In quo sese per triduum curationis potum
custodire simulabat. Nocte itaque perventa
parvam naviculam ascendens, qua predictus Johannes
diaconus ad ipsius insulae marginem prestolando
latitabat. Hecilinus vero comes, qui postea Bajovariorum
dux effectus est, et Raimbaldus Tarvisianus
comes, Teupernus belicosissimus vir, Rainardus,
Tamo, camerarii, Walterus unicus capellanus,
Federicus [qui] postmodum Ravennae archiepiscopus
extitit, simul in predictam navim ascenderunt.
Qui tota nocte et die nautis inquiete navigantibus
jam sequentis noctis in tempestate sancti
Servuli aecclesiam, quae non longe a ducis palacio
scita decernitur, applicuerunt; ubi Petrus prepotens
dux tanti hominis occulte adventum prestolabatur.
Et quia tetrae noctis obscuritate minime
conspici vicissim sese valebant, inter amplexus et
novi ospitis dulcissima obscula, dux taliter illum
allocutus est: #Si vis sancti Zachariae monasterium
previdere, instanter oportet te illuc ire, quo lucis ante
crepusculum in palacii mei meniis queas dignissime
ospitari.@# Deinde navim uterque ascendens, alter
proprium palacium, alter quidem predictum petiit
monasterium. Postquam illius monasterium ingressus
ipsi patefactus foret, ecclesiam intravit, haud
tamen illic diucius commoratus; sed ut condictum
fuerat, ad palacium advenit, et omni dequoritate
illius perlustrata, in orientali turre se cum
duobus suis retrudi et servari voluit. Erat sane vili,
ne agnosceretur, habitu indutus. Prefatus vero
Hecelinus cum ceteris ducem de matutinali officio
veniente ante sancti Marci limina exceperunt.
Cui salutaria verba, ne circumstantes hoc secretum
sentirent, ex imperiali parte pertulerunt. Quibus
dux, quomodo imperator vigeret vel ubi esset, inquiens
requisivit. At | null | da9f7c0b-5493-4152-9c02-fdc5cd4d786e | latin_170m_raw | null | None | None | None |
illi apud Pamposiae monasterium
eumdem sospitem dimisisse responderunt. Et
datis obsculis, hospitari illos juxta palacium jubens,
ipse vero imperatorem adivit. Neque fas duci fuerat
cum imperatore per totum diem in predicta turre
manere, ne quis Veneticorum hujuscemodi rei capacitate
posset sentire. Ad prandii refectionem cum
aliis palam conveniebat, sero una cum cessare
dapibus colloquiisque reficiebatur; ad perfectae
namque fidei vinculum confirmandum filia ducis
adhuc caticumina de sacro baptismatis lavacro
cesar suscepit. Pallium quidem, quod pro pacti
federe a Veneticis supra quinquaginta libras
persolvebatur, eidem suo compatri duci perpetua
scriptione donabat. Et omnia quomoda illi
firmiter dehinc impertiri pro votis promittebat. Sed
nichil dux ei exigere volens, nisi ut ecclesiarum
suarum seu omnium Veneticorum predia integre
solidatis, in statu suis temporibus conservaret.
Altero autem die cum jam redeundi licitum habere
volebat, diversarum generum fortunis dux eum
munerare voluit; qui nichil horum continere cupiebat,
dicens: #Illud mihi crimen inducere nolo, ne
quis cupiditatis et non sancti Marci tueque dilectionis
causa me huc venisse asserat.@# Tamen importunis
coartatus precibus, eburneum sedile cum suo subsellio,
nec non argenteum siphum et urceum raro
peractum opere dono, licet invitus, recepit. Datoque
obsculo, lacrimantibus utrisque, separati sunt.
Hecilinus siquidem et ceteri antedicti non illo sed
altero die licentiam perceperunt. Imperator cum
duobus tantum et Johanne diacono navim intrans,
predictum occulte in nocte regressus est ad monasterium.
Mane vero se prestolantibus videre inopinate
exibuit, et Ravennam cum prelibati Johannis
diaconi nave properans, de Venetia se reverti omnibus
prodiit. Quod difficile credere volentes, amodum
mirantur. Dux itaque omnem Veneticorum
populum post triduum in palacio convenire indixit.
Cui hujuscemodi gestum patefaciens, non minus
fidem imperatoris quam pericia sui senioris collaudabat.
( #An. 1001, Mart. ex., April. inc.@# )
Eodem quoque tempore Beneventanos cives audiens
imperator sibi rebellare, quibus aggressis suo
imperio potenter subjugavit, multosque interfecit.
His peractis Ravennam iterum adveniens, Papiensem
deinde peciit urbem. Ibique Romanorum cives
dominationis jugo abjecto sibi repugnaturos audivit.
Contra quos patricium suum nomine Zazonem cum
exercitu mittens, ipse navigio Ravennam instanter
descendit ( #Nov.@# ). Eo tempore duo imperialia ornamenta
auro miro opere acta cesar per Johannem
diaconum Petro suo compatri duci, unum ex Papiensi,
aliud ex Ravennati urbe, dono transmisit.
Cui dux recompensationis gratia cathedram elephantinis
artificiose sculpta tabulis per eumdem diaconum
Ravennae direxit. Quam avide suscipiens, in
eadem urbe conservandam reliquit. Dehinc Romanam
dum vellet validam urbem repetere, civium
insidias formidans, in quoddam castellum Paternum
nomine ascendit ( #an. 1002, Jan.@# ). Ubi infelix non
diu sospes manens, inter dulces annos corpoream
dure vitam amisit ( #Jan.@# 24). De cujus funere gentes
ubique minime tunc questu silebant. Corpusculum
vero ejus Coloniensi archiepiscopo cum ceteris defferente,
in Aquisgrani palacium fuerat delatum, ut
cum decessore suo piae memoriae Karolo queat judicialem
sibi prestolari diem.
Post hunc Henricus regalis dux, prosapia de
regia ortus, regnorum rite suscepit diadema ( #an.
1002, Jun.@# 6), quanquam Ardoinus, comitis Dadonis
filius, apud Ticinum quibusdam Langobardorum
sibi faventibus regni coronam usurparet. Tamen
illorum major pars Henrici regis expectabat
adventum.
Anno quidem incarnationis Redemptoris nostri
millesimo quarto, ducatus vero domni Petri Veneticorum
ac Dalmaticorum ducis decimo Johannes,
ejusdem ducis egregia proles, genitoris effectus est
consors dignitate. Quem dum tercia etas octavo
decimo anno ephebum foveret, nimirum paterno
ingenio et probitate vigebat; qui pii parentis adeo
obtemperare studeat moribus, ut sub gemino
regimine omnis patria uno maneret foedere.
Eodem vero anno Sarracenorum multitudo Apuliensium
fines invadens, Varensem civitatem, ubi Gregorius
imperialis catapanus preerat, ex omni parte
obsidione circumdabat. Quod audiens Petrus prepotens
dux, preparare maximam expedicionem jussit.
Sanctique Laurentii in solempni die ( #Aug.@# 10) de
Venecia exiens, eosdem expugnaturus aggressus
est. Qui vastum per mare velificando terrarum diversa
loca dum transiret, octavo Idus Septembris
( #Sept.@# 6) predictam urbem appropinquabat. Sarracenorum
nempe uterque exercitus cernens insperatam
salutem Christianis advenire, armatis manibus
alii supra equos littore adstabant, alii naves ascendentes,
Christianos ad certamen audacter provocabant.
Sed divina propiciatione domnus Petrus dux
cum omnibus suis antedictae civitatis in portum indemnis
ingressus est. | null | 0cc366c2-4d5e-466e-afd5-399f82c5c9e1 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
Quem cives una cum Gregorio
imperiali catapano digne suscipientes, ejusdem
urbis in palacio ospitari fecerunt. Tunc domnus
dux, quomodo urbem a paganorum severitate tueri
quivisset, pertractare cepit. Verum prius alimoniarum
solatiis cives inedia perpessos sufficienter recreavit.
Tum ut viriliter contra nequissimam gentem
bellum agerent amonuit; et victrice vexillum
se preire jubens, quosdam in suburbio ad pugnandum
instituit, quosdam vero secum adsumens, navale
adorsus est peragere bellum. Unde factum est
quatinus per triduum continuatim nunc gladiorum,
nunc igneis jaculis Sarracenos acriter insequerentur.
Terciae noctis in silentio paganorum aufugit
exercitus. Ceteri autem qui finitimarum loca crudeli
jure mancipando possidebant, non multum
post illic degentes confusi recesserunt. Cives itaque
domni Petri ducis nomen deinceps celebre et honorabile
habuerunt, qui nullo terreno sed divino constrictus
timore, eos liberavit ab inimicorum persecutione.
Non puto pretermittendum fore prodigium quod
cuidam Saracenorum, die quo festiva Dei genetricis
assumtio a fidelibus celebratur, divinitus ostensum
est. Nam dum in sancti Benedicti monasterio haud
procul ab urbe quadam munitissima turre ipse
maneret, emicantem stellam ex occiduo climate
prepete cursu venire ejusque civitatis in portu cadere
conspexit. Hoc ut Jeronimo, spirituali et prenominati
monasterii patri, patefactum est, statim
futurum sanctae Mariae auxilium, que #stella maris@#
interpretatur, civibus advenire intellexit; quod intemerata
puerpera in Petri Veneticorum ducis adventu
procul dubio complevit, quem de occiduis
partibus venire permittens, in suae nativitatis festo
de oste illi concessit triumphum. Isdem namque
dux de illo loco nuncios suos Constantinopolim destinavit,
et a catapano imperiali multis ditatus
muneribus, ad Venetiam incolomis remeavit.
Hoc quoque tempore Heinricus rex Ottonem ducem
ad Italiam cum exercitu mittens, cum Ardoine
usurpativo rege juxta Alpes in compo qui
Vitalis nuncupatur, pugnam peregit, et ex
utraque parte multi ceciderunt. Cumque hoc Heinrico
regi foret expertum, in sequenti anno (1004)
maxima stipatus expedicione Italiam intravit, et
Ardoine a Veronensi urbe expulso, omnes Langobardos
potenter suo regimini subjugavit. Cui Petrus
etiam Veneticorum dux in predicta urbe suum
natum, mire pulchritudinis puerulum, prece sua
permotus honorifice delegavit; quem chrismatis
divo liquore ex more fecit linire, patri obtime muneratum
remisit. Deinde ceteras Italiae civitates
properare disponens, Papiae a Mediolanensi archiepiscopo
estitit coronatus ( #Mai.@# 14). Ubi cives insidias
contra suum regimen molliri cognoscens, totam
pene urbem incendio et interfectione devastavit,
et tunc per Cumanum lacum ultramontanum
petiit regnum ( #Jun.@# ).
Hoc quoque tempore Petrus famosus dux, sedula
petitione a Vassylio et Constantino imperatoribus
coactus, Johannem ducem, suam dilectam prolem,
ad regiam urbem causa conjugii delegavit. Quem
imperatores dum benigne susciperent, cujusdam
nobilissimi patricii filiam Argiropoli nomine, imperiali
editam stirpe, illi desponsare decreverunt.
Et ut tantae femine, imperatorum videlicet neptis,
copulationis dies acceleraret, prefatus dux una cum
puella imperiali decreto in quadam capella convenire
permissi sunt, ibique ab ejusdem urbis pastore
sacre benedictionis munus, ab imperatoribus aureas
diademas suis capitibus, perceperunt. Quibus
dextera utroque imperatore superposita manu, aulam
qua convivantium cetus manere videbatur, tali
decoritate pervenerunt. Predicti namque imperatores
tam egregie ac jocunde hunc peragere thalamum
satagebant, ut triduo convivantium gaudiis
haud defuerunt ipsi familiares convive. Hoc tali, in
palacio quod Yconomium nuncupatur, peracto ordine,
quisque eorum muneribus receptis retrogradus
recessit. Novicius vero dux cum sua venusta
sponsa apud pallacium quod jure dotalicii nuper
acquisiverat, degere disposuit. Cui Vassilius imperator
injungens monuit, ne ab urbe discederet, interim
de Bulgarorum finibus, quos valida expugnandos
manu agredi temptabat, Dei auxilio reverteretur.
Cujus monitis dux acquiescens, prompte
ejus adventum prestolabatur. Ipso autem redeunte,
patriciatus officii dignitate eumdem sublimavit ducem.
Ottonem suum puerulum, qui aderat, fratrem
muneribus tantum honoravit. Dehinc dux sponsali
dote, id est diverse fortune copiis, simulque imperialibus
donis acceptis, licitum veniendi ad propria
impetravit. Nam parentum conventus, pernobilem
puellam regionem ad exteram quasi exulem exeuntem
plorantes, haud deerant. Dux itaque pro votis
omnia consecutus, navim cum spectabili sponsa
ascendens, equoreas sulcare procellas suis imperavit.
Cui Grecorum seu aliarum gentium incole ubique
usque ad patriam non denegabant impertiri obsequia.
Cumque probabili et diu anhelanti patri
duorum natorum foret nunciatum adventum, coelorum
regi gratias agens, navium multitudine eosdem
procul a litore fecit excipere; et | null | e121a007-4421-44b8-9d62-edf6b445b807 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
tali circumscepti
pompa aput pallacii tribunal genitorum amplexibus
sunt restituti incolomes. Pater siquidem
non solum suis verum exteris hominibus convivia
crebra hujuscemodi thalamus facere non cessavit.
Revera par gaudium nostris finibus emicuisse nemo
nostrorum reminiscitur. Domna vero Maria, Greca
ductrix, non post plures dies puerum Constantinopolim
genitum Venetiae protulit natum, quem Petrus
eximius dux de sacro baptismatis lavacro suscipiens,
Vassilium ob avunculi sui imperatoris nomen
imposuit. Circa haec tempora prelibatus Petrus dux
pro animae suae remedio mille quinquaginta libras
denariorum solatio tocius suae patriae Veneticis donavit,
ceptique palacii opus ad unguem perduxit.
Ubi inter cetera decoritatis opera dedalico instrumento
capellam construere fecit, quam non modo
marmoreo verum aureo mirifice comsit ornatu.
Interea Petrus dux dum sibi pro votis poene cuncta
subpeditare decernere, plus solito subjectum equitatis
censura populum regere studebat. Sed divina
providentia moderamine equo omnia disponens,
illum in tante felicitatis fastigio constitutum, ad sue
virtutis provectum acriter perculit. Eodem itaque
tempore [ #an.@# 1006] stella cometis, cujus indicium
humanum semper pronunciat flagicium, in
meridiano climate apparens, quam maxima per
omnes Italiae seu Veneciae fines pestilentia subsecuta
est [ #an.@# 1007]. In qua utriusque sexus
humanae conditionis nonnulli inopinata morte ceciderunt.
Inter quos domna Maria, Greca ductrix,
nec non Johannes, egregius vir suus, sedecim dierum
numero in sancti Zacharie monasterio, proh
dolor! uno clauduntur mausoleo. De quorum funere
non modo mesti genitores velut fraterna societas
deplorabant, verum omnis patria lacrimis et dolore
tabescebat. Fuerunt namque omni probitate in tantum
famosi, ut Deo et hominibus ambo boni complacerent.
Sex annorum spacio tantum sub patris
regimine Veneciae prefuit populo. Sed ut tanti meroris
quoddam presidium adesset consolationis,
pari consensu Venetici interpellantes, domni Petri
principis alterum natum, scilicet Ottonem regalem
puerum, ducatus dignitate sublimavere. Qui quamquam
tenera aetate quattuordecim annorum flore
vegetaret, tamen adeo ingenii facundia vigebat,
quoad altero fratre non probitate sed aetate diceretur
secundus. Preterea Petrus dux omnibus suis
liberis paternum munus impertiri voluit, ita ut
testamentario jure quisque suas acciperet porciones.
Nomina quorum ut rite recordor, exprimere
libet. Illorum primus herile sortitus est nomen, qui
forma et viribus bene respondebat satis natalibus.
Secundus nominatur Ursus: iste sic officium gerens
clericatus, quo haud immerito queat dici clericorum
decus. Tercius est ordine Otho, predictus
puerulus, patris qui constat dignitate equivocus.
Quartus nominatur Vitalis: hic ingenii strenuitate
ecclesiasticam adeptus est sortem. Quintus estat
vocabulo Heinricus, species cujus puerilis ceu jubar
micat solis. Quatuor quoque filiae eidem optimo
manebant patri, quarum prima Hicelam nomine
Stefano Sclavorum regis filio, de quo antea predixi,
in conjugio honorifice sociavit; reliquas vero
tres in monasterio Deo omnipotenti mancipavit. His
itaque bene compositis, Mariae generosae suae uxoris
thorum sequestratum habere deinceps decrevit,
ea videlicet ratione, quo nullum divorcium foret in
familiaritatis conversatione. Deinde quicquid facultatis
restabat, totum ecclesiis et pauperibus erogans,
nichil sibi preter dignitatem reservabat. Anno
igitur Incarnationis Jesu Christi Domini nostri millesimo
octavo, Valerio Altinatis aecclesiae presule
mortuo, qui episcopalem cathedram rexit annis
viginti, quindecim diebus tantummodo minus, Ursus,
predictus domni Petri ducis filius, clero et
populo consulente in eadem subrogatus est sede.
Hujus adulentis mores meo famine perstringere
volo. Erat nempe fide religiosus, specie decorus;
ingenio providus, industria litterarum ita peritus, ut
tanti honoris a cunctis dignus diceretur. In cujus
ordinacionis exordio Petrus, dux et preclarus suus
genitor, totum sanctae Mariae domum et ecclesiam
jam pene vetustate consumptam recreare studiosissime
fecit.
Paulicis dux ducavit annos 20 et menses 6 et dies
9. Marcellus dux ducavit annos 9, dies 21. Ursus
dux ducavit annos 11 et menses 5. Post interfectionem
Ursi duci in annis 6 non fuerunt duces in Venecia.
Sed magister militum eam judicabat; id est
domnus Leo magister militum sedit anno 1, Felix
magister militum sedit anno 1, Deusdedi annis 2,
Jubianus ypatus anne 1, Johannes Fabriacus anno
1. Deusdedi ypatus ducavit annos 13. Galla dux
ducavit annum 1 et menses 2. Dominicus dux ducavit
annos 8. Mauricius dux annos 23. Johannes dux
ducavit annos 25, Obilierius dux et Beatus sederunt
5. Agnellus dux ducavit annos 18. Justinianus dux
ducavit annum 1, menses | null | 2a20e88f-9cc2-41d7-939b-bcf45ce4829e | latin_170m_raw | null | None | None | None |
2. Johannes dux ducavit
annos 8. Petrus dux ducavit annos 29. Ursus dux
ducavit annos 17. Johannes dux ducavit annos 5 et
menses 6. Petrus dux ducavit menses 6. Petrus dux
Trondominico ducavit annos 23 et dies 23. Ursus
dux ducavit annos 20. Petrus Candiano ducavit
5. Petrus Badoario ducavit annos 3. Petrus Candiano
ducavit annos 23. Petrus Candiano filio ejus ducavit
annos 18. Petrus Ursoyolo ducavit annos 2 et dies
20. Vitalis Candiano ducavit annum 1 et menses 2.
Tribunus Meni ducavit annum et menses 4.
CHRONICON GRADENSE.
(Fol. 1.) Post multarum urbium destructionem et
Aquileie desolationem, cum sevissima paganorum
multitudo ad Altinensium civitatem aciem direxissent,
in qua cum ejusdem civitatis indigenis fugatis
neminem repperissent, omnem illam civitatem depredantes,
igne succenderunt, muros quoque ac
turres funditus subverterunt. Huis vero civitatis
magna pars populi timore correpta, cum in paludibus
et in insulis paganorum fugientes insidias diu
habitaret, divinitus factum est, ut quidam sanctissimus
vir Geminianus nomine, sacerdos, Spiritus
sancti perlustratus gratia, egenis cupiens subvenire,
cum plurima loca diligenter perlustrasset, ad prefatum
paludum perveniens locum, cum Ario quodam
et Aratore copiosam Christianorum ibidem invenit
multitudinem, quibus visis ac de invencione eorum
admodum illarescens, nunciavit eis, quod
pessima illa multitudo divine nutu clemencie destructa
esset et in nichilum redacta. At illi gratias
agentes glorificaverunt Deum qui non deserit sperantes
in se. Tunc Arius et Arator, filius ejus, cum
omnibus qui cum eo erant, vicinas quasdam insulas
quae in eisdem erant paludibus intuentes, ac meliores
quas eligerant perscrutantes, domos et aecclesias
in eisdem edifficare ceperunt. Quarum in
edifficatione relictam Altinensis civitatis pulchritudinem
nec non et multarum turrium subversionem
recolentes, licet nimio merore turbati, tamen
supradictarum turrium nominibus illas quas habitantes
insulas appellarunt. Unde factum est, ut
cujusdam excellentissime ejusdem civitatis turris
nomine Torcelli Arii omnes insule prefate vocarentur.
Ex supradictis itaque insulam quandam Arii
cum quibusdam suis serviciis, ut ibi habitarent,
sibi vindicarunt, ubi etiam proprium nomen commutantes,
omnes qui ex eorum tribu erant, Aurii
appellati sunt. Cum his quidem omnes illi qui in
Altinensium erant civitate, in porta illa que versus
boreas (fol. 1' ) respiciebat, ibidem hospitati vicum
Burianum Aurii a porta illa appellari constituerunt.
Aurius vero tribunus cum massi qui
Macinii Celires appellati sunt, et cum quibusdam
aliis quorum nomina ignorantur, locum qui huic
insule vicinior erat ad habitandum eligerunt. Cum
his quidem permanserunt omnes illi qui fuerant in
prefata civitate de eorum porta, juxta quam turris
magna et nimis excelsa fuerat, ex qua erat eis introitus
et exitus. Hunc namque locum inhabitantes ex
porta et turri illa magna Vicum Majoribus isdem
Aurius constituit appellari. In qua Maxum militem
judicii fecit. Idem Aurius tribunus cum Fraudunis,
qui et Faletri appellantur, et Rusticus, qui Luthoitus
dicitur, et Calciamiri, quos Gambas sericas
nominarunt, cum viatoribus et quibusdam reliquis
quorum nomina ignorantur, omnes insimul quasdam
vicinas eligerunt insulas, ex quibus vicum
Constanciacum et vicum Amianarum Aurii constituentes,
nominibus portarum ex quibus fuerant Aurius
tribunus constituit appellari. Postquam vero
universa hujus populi multitudo convicinancium insularum
loco invaserat, una insimul convenientes
mirabili forma ac prelucida claritate basilicam fundaverunt
in honore sanctae Dei Genitricis et Virginis
Mariae, pulcherrimo pavimento ornatam, cujus medium
pulchritudine sua rota quedam admodum decorabat.
Unde omnis habitatio que ipsi aecclesiae
proxima erat ab Aurio tribuno Rota appellata fuit;
quam aecclesiam videlicet episcopatum Aurius tribunus
constituit, quod episcopium prefatus Aurius
ex collaudacione Metamaucensium et Rivoaltensium,
nec non ex confirmacione Obellierii et Beati
ducum, qui tunc Venetiam regebant, ducatum in
proprii dominii jure vindicavit. Quibus omnibus
compositis et ordinatis, prefatus Aurius tribunus
cum universa populi multitudine qui ex predicta
Altinensi confugerant civitate, Obelierio et
Beato ducibus colla submittentes se subjugaverunt,
eo ordine quo in prefata civitate (fol. 2)
olim subditi fuerant ducibus qui ipsius regimen obtinuerant.
His namque patratis, ut supra memoratum
est, ex concessione jam dictorum ducum et populi
collaudatione quedam littora in prefati Aurii tribuni
potestate concessa sunt. In primo quorum quendam
Maurum presbiterum, qui de Altinensium fugerat
civitate, invenit; qui ei ordinatim omnia exposuit,
qualiter sibi Deus revelaverat quendam heremi
locum, in quo sancti | null | 328f020b-aab1-42dd-bdd1-cb73776dc269 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
martires Hermes et Herasmus
in Dei honore et eorum nominis titulo aecclesiam ei
edifficare jusserant, cujus etiam mercedem illi impendere
promiserunt. In sequenti quoque littore albissimam
nubem sibi apparuisse dicebat, ex qua
duos claritatis velut solis radios resplendere viderat.
Ad quam cum proppius accederet, clarissima
voce sibi dicentem audivit: « Ego sum Dominus Deus
Salvator et tocius orbis dominator. Terra autem in
qua stas, cave ut in ipso loco, quem tibi monstravero,
in nomine meo basilicam construas. » Tunc
nubes illa cum prefatis radiis non longe ad alium
transferens se locum, in quo dulcisona alia vox
facta est de nube dicens: « Ego sum Maria domni
Jesu Christi Mater; in hoc loco aecclesiam in honore
mei nominis volo ut ediffices; » quem etiam locum
sibi denotasse aiebat. In tercio autem cum pervenisset
littore, ejusdem littoris medietatem ex gencium
et populi diversa multitudine occupatam se
vidisse narrabat. Cujus alia medietas boum ac bubalorum
densissimas acies vegetabat. In medio autem
littore nubes illa candidissima cum suis radiis
stetit. Ad quam cum accessisset, splendida canicie
senem quendam in speciosissima sede sedentem
infra ipsam nubem contemplatus est, cum quo videlicet
juvenis quidam erat, insimul confabulantes.
Tunc senior ille ait eidem Mauro presbitero: « Ego
sum Petrus apostolorum princeps, a Christiani gregis
pastore constitutus, ut ipsius pascam oves et
agnos. Nunc in peccatorum tuorum remissione tibi
injungo, quatinus ad Dei honorem (fol. 2' ) et in
mei nominis titulo honorifice in hoc loco aecclesiam
fundare studeas, ut in natalicii mei die universus
Torcellanus populus in ea congregetur. » Junior
vero ille, qui cum eo erat, dixit: « Ego sum servus
Dei nomine Antoninus, qui pro Christi nomine passus
fui. Ideoque precipio tibi, ut parvam aecclesiam
juxta magistri mei basilicam in honore Dei et sub
titulo nominis mei ediffices. Nichil tamen alieni
operis inter utrasque facere presumas. In qua si
quis juste ac devota mente aliquid pecierit, meis
precibus apud Deum obtinere non ambiget. Cave
ut, sicut tibi designaverimus, ipsius aecclesias extruere
facias. » In quartum autem cum pervenisset
littus, visum fuit ei, quod totum littus vineis esset
plenum, maturissimas uvas habentibus; et ecce
nubes illa, quam paulo ante diximus, apparuit ei.
Ad quam cum accessisset, decora facie puellam
quandam in sede preciosa sedentem aspexit. Que
dixit: « Ego sum Justina virgo, que pro Christi
nomine in Patavi civitate passa fui; pro ejus amore
te deprecor, ut parvam aecclesiam in Dei honore et
mei nominis commemoratione in hoc littore construere
facias. » His omnibus taliter revelatis, visum
sibi fuerat in cujusdam brevissime tumbe [ #i. e.@# tumuli]
loco persistere, ubi et nubes illa lucida apparuit
ei, supra quam solem illustrantibus radiis
aspexit. In eadem autem nube vir quidam mirabilis
aspectu erat, dicens ei: « Ego sum Johannes baptista
precursor Domini; deprecor te per nomen ejus,
ut secundum hanc quam tibi in hoc loco ostendero
formam aecclesiam michi edifficare facias. » In qua
die noctuque orationibus ac vigiliis sibi vacare injunxit,
nec non per anulum ac scripture paginam
investicione tradidit. His omnibus expletis supra
ecclesiae sancte Mariae tectum astitisse sibi visum
fuit, ubi nimio molendinorum strepitu qui juxta
praefatam aecclesiam adesse videbantur, ex hujus
quiete visionis sompno expergefactus, scripti (fol. 3)
volumen et anulum in suis repperit manibus. Haec
autem seriatim postquam omnia exposuit, Aurius
tribunus et alii nobiles qui cum eo erant, viso anulo
et scripti volumine, quod ipse reppererat in manibus
suis, de hujus revelationis visione certificati,
parvam aecclesiam in honore Dei et sancti Johannis,
sicut idem sanctus baptista ipsi Mauro ostenderat,
juxta atrium episcopii mira pulchritudine edifficaverunt.
In ipsa quoque baptismatis fontes ponentes,
mirum in modum per occultos meatus in eisdem
fontibus aereas bestiarum imagines aquas evomere
fecerunt. His itaque peractis, prefatus sacerdos
Maurus secum duxit Aurium tribunum ad littus in
quo sancta sibi apparuerat Justina. Ibique juxta
quod in prefata visione sibi revelatum fuerat, parvam
aecclesiam construere fecit. Deinde veniente in
littus in quo gencium ac boum sibi apparuerat multitudo,
secundum quod in prefata revelatione sibi
jussum fuerat, aecclesiam in honore sancti Petri et
aliam parvam ecclesiam in honore sancti Antonini
martyris | null | 1f34b6c3-8555-4990-9afe-5929bc0d7e86 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
edifficaverunt. Littus autem boum Aurius
tribunus constituit hoc appellari. Deinde ad aliud
littus transfretari cupientes, albissimam nubem
supra id ad quod tendebant littus viderunt. Ad quod
cum pervenissent, evanescente nube, secundum ea
que illic reppererant signa aecclesiam in bonore
domni Salvatoris edifficaverunt. Ex prefate quidem
albe nubis visione, littus Album idem Aurius tribunus
illud constituit nominari. Ad hujus littoris versus
dexteram gradientes partem, sicut in prefata sibi
ostensum fuerat visione et a sanctis martiribus designatum,
aecclesiam in honore sanctorum martirum
Hermetis et Herasmi edifficaverunt cujus mercedis
promissa locum in quo altaria fodientes destinaverant,
plurimum auri invenerunt, et ob hoc Aurius
tribunus (fol. 3' ) littus Mercedis constituit hoc appellari.
Expletis his omnibus, hec omnia que supra memoravimus
littora prefatus Aurius cum ceteris ejusdem
episcopii principibus in jure proprie dominationis
sub eodem episcopatu susceperunt. In quibus
etiam multos agricolas seu colonos constituerunt:
hoc itaque modo ut nullus in eisdem littoribus vineas
vel alicujus culture opus agere presumeret
sine episcopi concessione vel venundatione.
Constituerunt quoque quod singulis annis ex
unoquoque sulcu uniuscujusque vineae jam dicto
episcopatui duos palmites cum omnibus racemis pro
censu persolverent, et pro unaquaque domo pro
fisci precio octo nummos eidem episcopatui impenderent.
Omnes vero piscarias gurgitum ac paludum
prefato subjugaverunt episcopio. Preterea quedam
alie ejusdem episcopatus partes in censi
debitum ova et gallinas offerebant. Omnium autem
supradictorum cunctos redditus prefato Mauro
presbitero, usque quo episcopali fungeretur honore,
comiserunt.
Eo namque tempore Frauduni cum Willarenis
mastalicis aecclesiam in honore Dei et sancti
Laurencii levite et martyris honorifice construxerunt.
Cujus per girum fundamentis constructis,
castellum quoddam illic fieri ordinaverunt. A quo
vero castello pontem edifficantes, usque ad Amianas
fecerunt iter. Prefatis namque Fraudunis concessit
Aurius tribunus et Maurus presbiter in vico
Amianarum judicii tribunatum. Maximam vero cujusdam
littoris partem ex concessione Aurii tribuni,
necnon et Mauri presbiteri, ut ad ejusdem aecclesie
utilitatem vineas edifficarent, ipsi Frauduni apprehenderunt.
Piscarias quoque ac paludes, ut eidem
aecclesie molendinos constitueret idem Aurius tribunus (fol. 4)
et Maurus presbiter plures concessit.
In eodem vero vico Amianarum supradicti
Frauduni aecclesiam sancti Marci construxerunt,
eamque sancti Laurencii ecclesiae subjugantes. Non
post multum temporis ipsi Frauduni cum Calciamiris
aliquas reliquias sanctorum martirum Sergi
et Bachi a quodam Stephano Scopacalle suscipientes,
aecclesiam in Dei et eorum honore in capite
vici Constanciaci edifficaverunt, quam prefate plebi
sancti Laurencii subdiderunt. Iterum quasdam alias
reliquias sanctorum martirum Marcelliani et Maximi
a quibusdam castellanis acquisiverunt, in quorum
honore aecclesiam edifficantes, jam dicte subjugaverunt
plebi. Has namque tres aecclesias per scripti
cyrographum prefate subdiderunt plebi; eo vero
ordine ut singulis annis in earum festivitatibus jam
dictae aecclesiae plebano prandium preparare honorifice
deberent. Hujus vero vicem isdem plebanus
in ipsius plebis festivitate earundem aecclesiarum
clericis constituerunt reddere. Ex collaudacione
vero Aurii tribuni, principis Torcellani, et Mauri
presbiteri, qui in episcopii honore electus fuerat,
per testamenti paginam censuerunt, quatinus si
quis ex illorum tribu utilis inveniretur clericus, accepta
investicione a Torcellano pontifice, sine alicujus
contraditione, in sancti Laurencii aecclesia
plebanus constitueretur. Sin autem ex predicta prole
nullus talis superesset clericus, ejusdem parrochiae
vicini in aliam quam vellent personam liberam faciendi
electionem haberent potestatem. Reliquas
vero ecclesias, que per diversas Torcelli partes fuerant
edifficate, Aurius tribunus et predictus Maurus
presbiter qui fuerat electus cum universi populi
laude constituerunt et confirmaverunt, atque sub
potestativo jure aecclesiae sanctae Mariae subdiderunt (fol. 4' ),
et omnium supradictarum aecclesiarum
censuerunt episcopium ipsam ecclesiam sanctae Mariae.
Juxta hanc quippe aecclesiam non longe in honore
Dei et sancti Johannis apostoli et evangelistae
prefati Frauduni edifficaverunt basilicam. Ex concessione
vero Obelierii et Beati Metamaucensium
ducum et collaudacione Aurii tribuni necnon ex
confirmatione Mauri presbiteri, qui in episcopatus
honore electus fuerat, ipsam aecclesiam sancti Johannis
apostoli et evangelistae cenobium sanctimonialium
perpetuo esse ordinaverunt.
His autem ut supradictum est constitutis, eodem
tempore universa Venetiae populi multitudo communicato
consilii in Gradense pervenerunt castrum,
ibique juxta aecclesiae sancti Johannis Baptiste de
Torcellis formam, in honore sanctae Mariae Virginis
basilicam construxerunt. Aliam quoque aecclesiam
in honore sancte Agathe virginis edifficantes, mirabili
opere in eandem ordinarunt criptam. In qua
altare in honore sancti Vitalis martyris erectum
est.
Ea namque tempestate cuidam Geminiano presbitero
divina revelatione injunctum est, ut in Tergestina
civitate destructa, inter | null | 8d55208a-a96f-47c0-a0b3-bdacf84d318a | latin_170m_raw | null | None | None | None |
muros ecclesiae et
muros destructae civitatis, corpora sanctorum quadraginta
et duo martyrum diligenter perquireret.
Quibus inventis, cum quibusdam suis comprovincialibus
ad Aquilegensium destructam perveniret
civitatem, perquirentes reliquias sanctorum, invenerunt
ibi corpora sanctorum martyrum Cancii et
Canciani atque Cancianillae, necnon et corpora
sanctarum virginum, Eufimiae, Dorotheae, Tecleae et
Erasmae, quas omnes reliquias, ut ei revelatum
fuerat, secum defferentes, cum maximo honore in
castro Gradensi infra aecclesias dignissime condiderunt.
Hisdem autem temporibus Beatus dux Metamaucensium,
cum quibusdam tribunis (fol. 5) et
nobilibus suis ad universalem Romane sedis pontificem
nomine Benedictum adgressi sunt iter.
At quem cum pervenissent, suppliciter fusis precibus
quatinus Gradense castrum novam Aquileiam institueret,
et tocius Venetiae et Hystriae metropolim
ordinaret deprecabantur. Nomina quoque patriarcharum
qui post destructionem Aquilegensium urbis
sine alicujus apostolici concessione in prefato
Gradensi castello sederant, refferebant dicentes:
« Marcellinus patriarcha, ipse primus in eadem novam
Aquileiam sedis annis 19, qui prius fecerat
monasterium Beligniense in destructa Aquileia,
quod etiam monasterium sub proprii dominii jure
quamdiu vixit retinuit. Huic autem successit Marcellinus,
qui annis 15 novae Aquilegae rexit ecclesiam.
Post quem Stephanus in ejusdem castri aecclesiam
sedit annis 12 et mensibus 3 et diebus 15.
Hujus quippe successor extitit Maurus, qui in eadem
aecclesia prefuit annis 4, mensibus 5. Post
quem Macedonius per annos 16 et menses 5 et dies
6 ibidem extitit patriarcha, qui aecclesiam sancti
Johannis apostoli et evangelistae in eodem castello
fundavit.
« Hos autem in numero episcoporum, qui a tempore
beati Marci usque ad Nicetam, qui tempore
destructionis Aquilegensi prefuit aecclesiae, connumerari
credimus, necnon ab apostolice sedis pontificibus
cum pallii benedictione in hanc quam petimus
novam fieri Aquileiam destinati sunt. »
Tunc idem sanctissimus Benedictus, summus Romanae
sedis pontifex, benignitatis clemencia motus,
dignis eorum condescendit precibus, communicatoque (fol. 5' )
39 episcoporum concilio, Gradensem
civitatem novam Aquileiam constituens, ex collaudatione
supradictorum episcoporum et omnium
sanctae Romanae Ecclesiae cardinalium, tocius Venetiae
et Histriae metropolim ordinavit. Accersitoque
duce et qui cum eo erant: « Per privilegii, inquit,
preceptum sanctae Romanae Ecclesiae et collaudatione
ac confirmatione omnium istorum fratrum,
tam episcoporum, quam cardinalium, tocius Venetiae,
necnon et Hystriae Gradensem aecclesiam metropolim
vobis ordinamus. Ejusdem vero presulis
electionem clero et populo liberam faciendi tribuimus
facultatem. Prefate preterea regionis duci post
factam electionem investicionis potestatem committimus,
qua ab ipso duce accepta, ejusdem suffraganeis
consecrandi licenciam concedimus. Quibus
expletis, ad hujus sanctae Romane aecclesiae sedem
ad pallii benedictionem suscipiendam properare injungimus. »
Hec omnia per privilegii paginam
duci et cunctis ejus successoribus concessit.
Ad hujus rei confirmationem, recto ut supradictum
est ordine, quendam Paulum cardinalem sanctae
Romanae Ecclesiae, facta electione ab ipsis tribunis
nobilibus qui cum Beato duce aderant, a prefato
quoque duce accepta investicione, patriarcham consecravit,
atque cum pallii benedictione in novam
Aquileiam cum eis remisit. Qui sanctissimus patriarcha
corpora sanctorum in eisdem nove Aquileie
aecclesiis honorifice condivit. In aecclesia sancti
Vitalis quadraginta et duo martyrum corpora
dignissime tumulavit; in aecclesia sanctae Mariae
corpora sanctarum virginum Eufimiae, Dorotheae,
Teclae et Erasmae diligenter collocavit; corpora
autem sanctorum Cancii, Canciani et Cancianillae in
aecclesia sancti Johannis evangeliste celeberrime
composuit.
(fol. 6) Cumque idem venerabilis partiarcha ad
destructam Aquileiensium civitatem cum populi
multitudine ire disponeret, divina revelatione sibi
innotuit, qualiter cives Aquileiae sevissimam Longobardorum
rabiem in Gradense castrum fugientes,
beatissimi corpora sanctorum Quirini, Illari et Taciani
et ceterorum secum asportaverunt; hac itaque
revelatione, non parum illarescens, et translationem
eorum scripsit, et natalicii diem constituit celebrari.
In octavo die pentecosten natale quadraginta et duo
martirum instituit; natalicia sanctorum Illari et Taciani
sexto decimo Kalendas Marcii, Quirini sacerdotis
quarto Kalendas Junii, sanctorum Cancianorum
pridie Kalendas Madii, natale sanctarum virginum
tercio Nonas Septembris.
Rexit autem Paulus, benignissimus patriarcha
primus per apostolicam concessionem, novae Aquileiae
aecclesiam annis 12.
Huic successit Probinus, qui in eadem nova Aquileia
metropolitanam rexit aecclesiam annis 2, mensibus
8.
Dehinc Helias egregius patriarcha Gradensem
regendam suscepit aecclesiam. Ipse in eadem aecclesiam
sanctae Eufimiae juxta nominis proprietatem
fabricare precepit. Nam quod grece eufimia, latine
bona forma sonat. In eadem quoque aecclesia
congregata multitudine episcoporum a Verona
usque Pannoniam, cuncteque Venetie populo | null | eb6bc586-6fc4-4d5d-9a9d-0deaaa0b7329 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
convocato,
generalem sinodum celebravit. Ipso namque
tempore corpora sanctarum virginum secundum
quod a reverando Paulo patriarcha scriptum fuerat
perquirens, omnibus revelavit. Quibus cunctis qui
erant in prefato concilio visis, celeberrime ipsa corpora
venerati sunt. Tunc Helias egregius patriarcha
cum omni illa multitudine (fol. 6' ) episcoporum
ac cleri et populi collaudatione ordinavit sedecim
episcopatus inter Foroguliensium necnon et Hystriae
sivae Dalmatiae partes, videlicet in Vegla, in Apsaro,
in Pathena. In Venetia autem sex episcopatus fieri
constituit. Quorum electiones uniuscujusque parrochiae
clero et populo comittens, sicut a beato Benedicto
sanctae Romanae sedis antistite fuerat sanccitum
necnon et privilegii scripto confirmatum, duci
investicionem concessit. Horum episcopatum primum
constituit Torcellanum, sicut primus fuerat vetustate
in Altinensium civitate; secundum Metamaucensem;
tercium Olivolensem, cui ideo hoc nomen
impositum est, quia ibi ante januam aecclesiae sancti
Serzi imanis erat olivarum arbor. Cujus
parrochiae convocatis populis, magnam aecclesiam in
honore Dei et sancti Petri idem venerabilis patriarcha
edifficare precepit, ibique episcopium constituit,
ubi scripti confirmatione et anathematis vinculo convenire
in unoquoque sabbato se constrinxerunt, ibique
plurimas mercationes faciebant. Quartum episcopium
in Aequilensem civitatem fieri constituit.
Quintum in civitate Eracliana adesse precepit.
Eodem quoque tempore idem venerabilis patriarcha
aecclesiam in honore Dei et sancti Petri edifficavit,
quam Opiterginam appellavit. Sextum autem episcopium
in Caprulis fieri jussit, ubi castellum constituit,
in quo aecclesiam in honore sancti Stephani
protomartyris fundavit, juxta quam episcopalem
domum secundum loci posicionem sat honorifice
edifficare precepit.
Metamaucensium autem episcopatus ex Patavium
civitate extitit oriundus, et veluti universus populus
exivit cum suo episcopo, sic in eadem insulam (fol.
7) Metamaucensi habitare disposuit.
Episcopatus vero civitatis novae, quae Eracliana
appellata est, de Overdecina civitate advenisse
testatur. Unde dux et magna pars nobilium
ejusdem civitatis fugientes, in prefata Eracliana
civitate prelibatum episcopatum constituerunt.
Caprulensium quidem episcopatus de Concordia
a fugienti clero et populo, sicuti ibidem fuerat, hic
ita constitutus est.
Idem quoque sanctissimus Helias patriarcha in
littoribus quae a Gradensi civitate usque Caprulanum
episcopium discurrunt, quasdam edifficare fecit
ecclesias. In primo littore, quod juxta Gradensem
adesse dinnoscitur civitatem, basilicam in honore Dei
et sanctissimi Petri apostolorum principis edifficare
precepit, ubi et cenobium puellarum adesse
ordinavit.
In secundo quoque littore, cujus longitudo per sex
extenditur miliaria, in quodam ejusdem littoris heremi
loco, duo viri ibidem manentes inventi sunt,
quorum alter vocabatur Barbanus, alter vero Tardessus
dicebatur. Idem namque viri paganorum fugientes
rabiem, de Tarvisio cum omni sua suppellectile
illic latitabant. Quibus ecclesiam in honore sanctae
Dei genitricis Mariae, ut fuerat revelatum,
prenominatus patriarcha facere precepit. Ad quem
cum isdem patriarcha pervenisset locum, veluti ibi
reppererunt signa, ejusdem aecclesiae fundamenta injecit,
ubi et monachorum cenobium adesse necnon
et Barbanum abbatem fieri ordinavit. Hujus namque
socius ad propria remeavit.
(fol. 7' ) In eadem vero sinodo quam supra
memoravimus, quicquid de Calcedonensi dubitabatur
concilio, pulsa ambiguitate confirmatum est.
Ibique statuit aecclesiam Gradensem caput et metropolim
tocius provincie Hystriensium et Venetiarum;
cujus Venetiae terminus a Pannoniam usque ad Adam
fluvium protelatur. Epistolamque pro his statutis
acceperunt a beatissimo papa Pellagio, consentientibus
universis episcopis jam dictarum provinciarum.
Paulus siquidem, precessor ejus, hostile
periculum non ferens, Longobardis advenientibus
cum omni thesauro ecclesiae Gradus se contulerat,
afferens secum corpora sanctorum martirum Ellari
et Taciani et reliquorum. Defuncto vero
Paulo et in aecclesia Gradense umato, cujus sepulchrum
usque hodie ibi manet, Probinus Gradensem,
id est nove Aquileie, rexit aecclesiam. Cui succedens
memoratus Helias patriarcha, hec que suprascripta
sunt (v. supra col. 881) ordinavit, et jam dicta
corpora sanctorum ibi miro modo locavit, domumque
sibi a fundamentis fabricare precepit, asserens in
synodo supra statuto: #Karissimi fratres, intervenientibus
malis nostris cottidie hostile perpetimur flagellum,
et jam pridem ab Attila Ungarorum rege
Aquileia, civitas nostra, funditus destructa est, et
Gothorum incessu et ceterorum barbarorum cassata,
vix aspirat; sed nunc Longobardorum infande gentis
flagella sustinere non potest. Quapropter dignum ducit
mansuetudo nostra, si vestrae placet sanctitati, in hoc
castro Gradense nostram confirmare metropolim.@#
Quod dictum omnibus placuit episcopis; et facto
libello statutae suae, id est de memorata Calcedonensi
synodo (fol. 8 | null | 79a5588f-c1c9-4c9b-86c3-7a8876d67861 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
) et de hac ipsa sede et omnium
supradictorum, supter manibus suis conscripserunt.
Id est primus Helias patriarcha; deinde Marcellus
episcopus sanctae aecclesiae Opitergine, Leonianus
episcopus Tyborniensis, Petrus episcopus Altinatis,
Vindemius episcopus Cessensis, Bergullus episcopus
Patavinae aecclesiae, Johannes episcopus Celejanae,
Clarissimus episcopus Concordiensis, Patricius episcopus
Emonensis, Adrianus episcopus Polensis,
Maxencius episcopus Juliensis, Severus episcopus
Tergestinae aecclesiae, Solacius episcopus Veronensis,
Johannes episcopus Parentine aecclesiae, Aaron
episcopus Avonciensis, Ingenuus episcopus secundo
Reciae, Agnellus episcopus Tridentine aecclesiae, Vigilius
episcopus Scaravaciensis, Fonteius episcopus
Feltrensis, Marcianus episcopus Petenatis; Laurencius
presbiter, et Marinus presbiter, atque Emerius
presbiter, provinciales, et ceteri presbiteri, tam metropolitani
quamque et Plebani. Omnes isti suprascripti
consencierunt, et omnia in eodem loco
confirmaverunt.
Post annos quinque hec omnia suprascripta
peracta in ipsa sede metropolitana Gradense, defunctus
supramemoratus Helias patriarcha, qui
annis pontificatum rexit 14 et mensibus 10, diebus
21, et sepultus est in aecclesia beatae Eufimie.
Huic successit Severus patriarcha ad regendam
Gradensem eandem aecclesiam, qui omnes suas res,
que de parentum jure habuit, in jam dicta aecclesia
sancte Eufimie reliquid, per testamentariam vocem
comendans sacerdotibus ipsius metropolis Gradensis,
ut ipsi superstites seu posteri eorum pro his rebus
specialiter omni die sabbati pro ipso missas celebrarent,
atque oblationes offerrerent; mensamque pauperum
instituit (fol. 8' ). Cujus et testamenti cartula apud
aecclesiam Gradensem manet, et res quas sibi reliquid
ipsa possidet aecclesia. Defuncto vero ipso beatissimo
viro, apud Gradensem metropolim aecclesiam
sepultus est in basilica beatae Eufimiae. Qui pontificatum
rexit annis numero viginti et octo, et
diebus triginta et uno.
Huic successit Marcianus patriarcha, qui ecclesiam
Gradensem rexit annis numero tribus, mense
uno, diebus quinque. Mortuo vero ipso apud Gradus,
id est novam Aquileiam, sepultus est in aecclesia
beatae Eufimiae.
Huic successit Candidianus patriarcha in ipsa
suprascripta metropoli Gradensi. Sub cujus tempore
per consensum Agilulfi, regis Longobardorum,
Gisulfus dux per forciam episcopum in Forojulii
ordinavit Johannem abbatem. In qua tres episcopi
consenserunt Deo sibi contrario, et eum consecraverunt.
Tamen postea per epistolam domni Bonifacii
papae urbis Romae sub eandem metropolim Gradensem
se subjugaverunt. Defuncto vero Candidiano
patriarcha apud Gradense castrum, qui annis rexit
aecclesiam numero quinque, successit Epiphanius
qui sanctam aecclesiam Gradensem anno uno,
mensibus tribus, diebus undecim gubernavit; qui
mortuus et sepultus est in aecclesia beatae Eufimiae.
Huic successit Ciprianus patriarcha ad regendam
aecclesiam Gradensem, qui eam rexit annis numero
quindecim, mensibus tribus, diebus viginti.
Et hoc mortuo, sepultus est in eadem basilica
ubi suprascripti predecessores ejus humati
sunt.
Isdem vero papa providens utilitati sanctae Dei
aecclesiae, interventu supradictorum Primogenium
subdiaconum, regionarium sedis apostolicae, ad
eandem metropolim regendam direxit.
CHRONICI GRADENSIS SUPPLEMENTUM.
Fortunatus quidam hereticus pontificatum arripuit;
qui quintam sinodum minime credens, ob
sui erroris piaculum pavens, totam aecclesiam Gradensem
metropolitanam denudans in auro et vestibus
vel ornamento, similiter et ecclesias baptismales
provinciae Hystriae et sinochagia quae
ad eandem aecclesiam Gradensem pertinere videbantur,
fugam in Longobardiam petiit, apud castrum
Cormones super civitatem Aquileiam miliario
15. Contra cujus nequitiam et heresim episcopi
Venetiarum et Hystriensium et clerici Aquileienses,
qui etiam Gradensis aecclesiae, scripta sua ad Honorium
papam direxerunt. Idem vero papa providens
utilitati sanctae Dei aecclesiae, Primogenium
diaconum et regionarium sedis apostolicae ad
eandem metropolim regendam direxit, dans et epistolam
auctoritatis apostolicae innodantem memorati
Fortunati heresim. Idem autem Primogenius per
visionem ammonitus, corpora beati Hermachorae et
martiris atque pontificis et sancti Felicis et Fortunati,
sita miliario tercio, in Gradensem civitatem
adduxit, ibique diligenti cura deposuit; et usque
hodie pontifex civitatis Gradensis pallei benedictionem
a summa sede apostolica promeruit. At vero
supramemoratus patriarcha Primogenius apocrisiarium
suum dirigens in regiam urbem ad virum piissimum
Justinianum augustum hujus rei indagandae
causa, qualiter ipse baptismales ecclesiae
denudatae fuissent, quod et Longobardi suos episcopos
a diocesi ejus subtrahere voluissent, et ipsum
thesaurum apud se ipsi retinuissent. Tunc
demum ipse piissimus imperator aurum et argentum
plus remisit quam perdiderant, et insuper
sedem beatissimi Marci evangeliste dirigens, quam
ab Alexandria Heraclius augustus in regiam urbem
adduxerat. Mortuo vero beatissimo viro Primogenio
( #an.@# 649), qui annis numero 20, mensibus 3,
diebus 7 rexit pontificatum, sepultus | null | 8d11a778-7e08-404f-a8ff-26be90c84265 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
est juxta corpus
antecessoris sui beatissimi Cypriani, in basilica
beatae Eufemiae. Huic successit Maximus praesul ( #an.@#
670), qui annis numero 20 rexit pontificatum, et
sepultus est in eadem basilica. Deinde successit ad
regendam aecclesiam Stephanus praesul, qui annis
numero 5 pontifex fuit. Eo vero mortuo ( #an.@# 675)
atque sepulto in eodem castro juxta basilicam beati
Johannis euvangeliste, Christoforus praesul
suscepit ecclesiam Gradensem regendam, qui in
patriarchatu vixit annis numero 32, et mortuus est
atque sepultus in eadem basilica ( #an.@# 685). Huic
successit Donatus antistes ( #an.@# 717), cujus tempore
Longobardi per fortiam Sereno Forojulensis aecclesiae
archiepiscopo a summa sede palleum detulerunt
apostolica primitus; cui beatissimus papa
Gregorius epistolam direxit, interdicentem inter
ceteras, ne umquam aliena jura invaderet, aut
temeritatis ausu usurparet juris ditionem cujusquam,
set in his esset contemptus quae usque
tunc possedisset. Et ex auctoritate apostolica praecepit
ipse beatissimus papa, nec ullo modo terminos
excederet, a Donato praesule Gradense possessos,
set sibi sufficeret in his quae possidebat, nec amplius
quam in finibus procul dubio gentis Longobardorum
gressum tendere praesumeret. Quod si inobediens
fuisset, apostolici vigoris indignus judicaretur.
Mortuo vero Donato patriarcha, qui annis
numero 7 rexit pontificatum, sepultus est in basilica
sanctae Eufemiae.
Incipit epistola beati Gregorii papae missa Sereno
episcopo Forojulensi, in his verbis interdicens:
« Tanto munere quisque ditatur, quantum in subtimitate
positus de se ex mandato domini Redemptoris
humiliter sentit. Etenim pastoralis dignitas
singulariter ex humilitate ornatur. Spernendum
quippe apostolica lectio arguit elatos; et si accepisti,
quid gloriaris quasi non acceperis? Nam dum
ad cumulum tui honoris praecibus eximii filii nostri
regis flexi, plurimum et pro rectitudine fidei, quam
te tuamque aecclesiam tenere et amplecti cognovimus,
provocati, palleum tibi direximus, interdicentes
et inter cetera, ne umquam aliena jura invaderes,
aut temeritatis ausu usurpares juris ditionis
cujusquam; sed in his esses contentus quae
usque hactenus possedisti. Nunc vero, ut cognovimus,
Gradensis praesulis niteris pervadere jura,
atque ex his quibus possedit nunc usque usurpare.
Ne ergo in quoquam existas temerator, ex apostolica
auctoritate praecipimus, ne ullo modo terminos
excedas ab eo possessos, sed solum suffitias in hisque
te habeto, quo modo usque possedisti, nec
amplius quam in finibus procul dubio gentis Longobardorum
existentibus gressum tendere praesumas,
ut non injuste te suscepisse gratiam collati
pallei ex praesumptione ostendas. Et inde apostolici
vigore concilii, si inobediens fuisses conprobatus,
indignus judiceris. Data Kal. Decembris, indictionis
7. » Idem Gregorius pro hac re talem ad episcopos
Venetiae et Hystriae direxit epistolam: « Gregorius,
servus servorum Dei, episcopus, universis
episcopis Venetiae seu Hystriae vel plebi ejusdem.
Quamquam ex ministerio quod miseratione superna
regimus, quicquid provide deliberando peragere
absque obstaculo conveniat, attamen ne frustra judicium
egisse videamur, illa cupimus persequi,
quae non ad lesionem cujusquam, verum potius
ad munitatem respitiant, et illa satagere, unde
non ex potestate divinitus concessa supplicia sed
praemia sperentur. Convenit enim, ut cum unius
votis paremus, alterius jura non fraudentur. Quia
ergo missa relatione, nos a Deo salvata communitas
vestra petiit, contra Forojulensem antistitem
agentes, quod cupiat invadere ditionem Gradensis
patriarchae et ut numquam excedere terminum
vel jura invadere aliena; sed nec velle in ea
quae hactenus possedisset esse contentum; cui etiam
in praesenti ne ea temptet ex auctoritate apostolica
interdiximus, eique concessum pallium sub hac esse
conditione, dilectissimi, sciatis. Cui denuo, ne praesumat
excedere, praecepimus. Ne ergo incuria quadam
aut discidio locum gens eorum insidiando, ut
assolet, invadat, pervigiles cavete, potius solliciti
de vestra post divinum praesidium percogitate
salute. Quia illud non occasione agitur, sed ubi possunt
Deo ejus resistente virtute perpetrare
nituntur. Optantes vos de reliquo in amore domini
nostri Jesu Christi pollere, et ab omni inmunes
aversitate manere. Bene valete. »
Interim autem hic beatus Gregorius defunctus
est Romae, cui successit beatissimus Gregorius papa
tercius; qui post obitum Donati Gradensis patriarche
epistolam suam direxit universis Venetiensis
seu Histriae et cuncto populo, ut electionem in Gradensem
patriarcham facerent. Qui praecepto ejusdem
papae Gregorii elegerunt Antoninum virum
probatissimum in nova sancta Aquileiensi patriarcham
ecclesiam ( #an.@# 725). Qui | null | 73b796c7-e73a-4b25-abc5-bd80e8f4947b | latin_170m_raw | null | None | None | None |
a beato Gregorio
papa tercio juxta decessorum suorum exemplar privilegium
cum benedictione pallei consecutus est.
Hic Antoninus patriarcha ammonitus est a praedicto
Gregorio papa Romam ad synodum occurrere;
ad quam synodum Johannes archiepiscopus
Ravenas vocatus est propter imagines quae in regia
urbe deponere jubebant Leo atque Constantinus
augusti, et inlicite conjugia quae per diversa loca
fiebant. Post hanc vocationem Antoninus patriarcha
cum suis suffraganeis Romam ad synodum perrexit;
in qua synodo definitive divisio facta est inter Antoninum
Gradensem patriarcham et Serenum Forojulensem
antistitem, juxta edictum beati Gregorii
secundi, confirmante tota synodo et sententiam
anathematis in hujus confirmationis violatores dictante.
Mortuo vero ipso Antonino patriarcha, qui annos
rexit pontificatum 22, menses 10, dies 20, sepultus
est in eodem castro in aecclesia sanctae Aeufemiae.
Huic successit Aemilianus patriarcha ( #an.@# 749), qui
rexit pontificatum annos 8, dies 6. Mortuo vero
sepultus est in eadem aecclesia. Huic successit Vitalianus
( #an.@# 757), qui rexit aecclesiam metropolitanam
annos 12, menses 2, dies 15, et sepultus est in eadem
basilica. Huic successit Johannes patriarcha
( #an.@# 766), qui rexit aecclesiam metropolitanam annos
36, et sepultus est in eadem aecclesia beatae Eufemiae.
Post hunc successit Fortunatus patriarcha
( #an.@# 803), qui a Leone papa privilegium cum benedictione
pallei juxta suorum decessorum exemplar
consecutus est. Hic tantae famositatis fuit, ut dive
memoriae Karolus imperator spiritalem patrem eum
habere optaret. Cujus ad augmentum aecclesiae idem
reverentissimus augustus quamplurima contulit
praecepta. Qui Fortunatus rexit aecclesiam annos 27.
Cui successit Venerius restaurator ecclesiarum ( #an.@#
825), qui rexit pontificatum annos 24, menses 8, et
sepultus est in sanctae Eufemiae aecclesia. Huic successit
Victor ( #an.@# 848), qui rexit aecclesiam annos 6, menses
3, dies 4, et sepultus est in eadem aecclesia
sanctae Eufemiae. Cui successit Vitalis patriarcha
( #an.@# 854), qui rexit pontificatum annos 19, mensem
1, dies 6, et sepultus est in aecclesia beatae Agathae.
Post hunc successit Petrus patriarcha ( #an.@# 873), qui
aecclesiam rexit annos 4, menses 6, dies 8, et sepultus
est ante ecclesiam sanctae Eufemiae. Cui successit
Victor junior ( #an.@# 878), qui rexit ecclesiam annos
17, menses 11, dies 13, et sepultus est ante
aecclesiam sanctae Eufemiae. Huic successit Gregorius
patriarcha ( #an.@# 896), qui rexit pontificatum
annum 1, menses 6, dies 22. Huic successit Vitalis
junior ( #an.@# 897) patriarcha, qui rexit aecclesiam
annos 3, menses 3, dies 14 et sepultus est in aecclesia
sanctae Eufemiae juxta corpora sanctorum martyrum
Hermachorae et Fortunati. Huic successit
Dominicus patriarcha ( #an.@# 900), qui rexit pontificatum
annos 7, menses 11, dies 3. Post hunc successit
Laurentius patriarcha ( #an.@# 921), qui rexit aecclesiam
annos 12, menses 9, dies 24. Cui successit Marinus
patriarcha ( #an.@# 955), qui tenuit pontificatum annos
34, menses 3, dies 7. Huic successit Bonus patriarcha
( #an.@# 967), qui rexit aecclesiam annos 9, menses
6, dies 2. Post hunc successit Vitalis, qui rexit
pontificatum annos 50 et menses 6. Huic successit
Urso ( #an.@# 1012), qui omni virtute plenus rexit ecclesiam
annos 37, dies 45. | null | 68e5bb45-337a-4b64-8d09-d3160ffcbbfe | latin_170m_raw | null | None | None | None |
I. #Joannes XVIII monasterii S. Florentii Salmuriensis privilegia et possessiones confirmat.@# (Anno 1004.)[Dom MARTEN., #Vet. Script. Collect.@# V, 1104.]
JOANNES episcopus, servus servorum Dei, dilecto
filio ROBERTO venerabili abbati monasterii S. Florentii
confessoris Christi, siti in loco qui dicitur
Salmurus, ejusdemque successoribus cunctisque in
eodem loco commorantibus fratribus perpetuum
vale.
Convenit apostolico moderamini pia religione
pollentibus in benevola compassione succurrere, et
promptum animi impertiri assensum. Tunc enim
lucri potissimum praemium apud conditorem omnium
Deum reponitur, quando venerabilia loca opportune
ad statum rectitudinis sunt perducta. Igitur quia
postulasti a nobis quatenus monasterium S. Florentii
confessoris Christi, situm in loco qui dicitur Salmurus,
in territorio Andegavensi, privilegiis sedis
apostolicae decoraretur, libenti animo petitioni tuae
assensum damus. Quia vero ipsum monasterium
olim a Carolo imperatore nobiliter constructum
fuerat in loco vocabulo Glonna, ubi S. Florentius
post diutinam vitam spiritum coelo reddidit, et
praeceptis imperialibus atque privilegiis cum amplissimis
possessionibus roboratum atque ditatum est.
Similiter a Ludovico cognomento Pio, ejus filio,
omnis fiscalis exactionis vel cujuscunque legalis seu
officiariae pensionis, simul etiam synodalis debiti
omnium ecclesiarum, quae ipsi monasterio subjacent,
immunitate ditatum, nos eidem antiquo monasterio
faventes, precibus domnae Bertae reginae ac filiorum
ejus Theobaldi et Odonis, apostolica auctoritate in
perpetuum confirmamus atque constabilimus, ut si
quis harum rerum temerator exstiterit, seu possessiones,
ecclesias, terras vel aquas ejusdem loci violare
tentaverit sub anathematis indictione damnatus
sit. De illo novo coenobio, quod post vastationem
Normannicam constructum est a nobilissimo comite
Theobaldo, in loco qui dicitur Salmurus, in abbatia
sanctae Dei Genitricis Mariae et sancti Joannis Baptistae,
quae a Carolo filio Ludovici collata fuerat
eidem S. Florentio, postulantibus supradictis filiis
nostris, statuimus apostolica censura sub divini
judicii obtestatione, ne aliorum quorumlibet dominio
subjiciatur aut inferiori potestati subdatur, sed
in perpetuum per succedentes haeredes Theobaldi
atque Odonis regatur atque defendatur. Si quis
autem eorum ipsum locum cuicunque extraneae personae
transfuderit, seu quaecunque persona eumdem
locum ab eis expetere aut coemere tentaverit, cum
Juda proditore in extremo judicio anathema sit.
Alligamus etiam eodem anathemate eos qui aliquid
de his quae ad praesens idem locus possidet, vel
deinceps acquisierit, auferre tentaverit, seu novas
leges addere, nisi quantum constitutum est ab
archiepiscopo Arduino et comite Odone filio Theobaldi.
Statuimus etiam ut si decreto episcoporum
pagus ille excommunicationis sententiam exceperit,
liceat eidem coenobio missas et reliqua sacra celebrare,
neque ab episcopis propter hoc aliquod praejudicium
sustinere cogatur. Quod si abbati ipsius
loci aliqua calumnia vel crimen impingatur, liceat
eum sub duobus aut tribus episcopis causam dicere,
neque irreverenter sine judicio illorum debeat molestari.
Sint itaque servi Dei monachi ibidem habitantes,
quieti ab omni molestia cupidorum, et liceat
eis propria bona disponere, Deo favente, ac nostra
apostolica auctoritate confirmante, ut nulla unquam
persona, cujuscunque dignitatis, aliquid de rebus
vel possessionibus quae ad eos pertinent quoquo
modo auferre vel alienare praesumat. Haec autem
sunt fiscus Lentiliacus cum ecclesia in honore
S. Mariae et capellis S. Hilarii ac S. Vincentii, et
omnibus quae in castro sitae sunt, vel quidquid
amplius ad ipsum pertinet. Item, villa quae dicitur
Distriacus cum ecclesia S. Juliani martyris, alia
quoque villa quae dicitur Ulmis cum ecclesia S. Vincentii,
et capella quae dicitur Mainiacus cum terris
quae ad eas pertinent. Possessio etiam quae dicitur
Capriniacus, cum ecclesia S. Georgii et capellis, quae
vocantur vulgo S. Helerus et Savoya, cum terris
quae ad eas pertinent; villa quoque vocabulo Cadvernis
cum Daneziaco et ecclesia ibidem sita. Possessio
quoque cum castello Carnonis, et S. Andreae
sanctique Lamberti cum terris ad eas pertinentibus,
ecclesia S. Petri cum capella S. Joannis. Item, alia
villa quae dicitur Alomna, cum ecclesiis in honore
S. Joannis et S. Docelini, cum terris ad eas pertinentibus.
Alia quoque villa nomine Mironio, cum
ecclesia in honore S. Caesarii et terris quae ad eam
pertinent. Haec omnia auctoritate B. Petri apostolorum
principis coram Deo ac terribili futuro judicio
per hujus apostolici nostri privilegii confirmationem
eidem loco sancimus atque decernimus, et quaecunque
a fidelibus eidem loco deinceps collata fuerint,
ut si quis nefarius contradicere, | null | c3b99e45-0496-4e48-8ee6-a26fd59fe0d8 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
invadere aut calumniare
praesumpserit, anathematis vinculo innodatus
a Christianorum societate in perpetuum separetur.
At vero qui pio intuitu observator ac in omnibus
exstiterit custodiens hujus nostri apostolici constituti,
benedictionis gratiam a misericordissimo Domino
Deo nostro multipliciter consequatur, ac vitae
aeternae particeps effici mereatur.
Scriptum per manus Georgii notarii ac scriniarii
sanctae Romanae Ecclesiae in mense Aprili, indictione
secunda.
II. #Joannis XVIII privilegium pro Ecclesia S. Mariae Isergensi.@# (Anno 1004.)[MARINI, #Papiri diplom.,@# tom. I, p. 238.]
JOANNES episcopus, servus servorum Dei, universis
sanctae Romanae Ecclesiae filiis.
Officii nostri est omnium sanctarum Dei Ecclesiarum
commoda generaliter considerare et maxime
earum quae potentialiter sub jure et dominio nostrae
Romanae Ecclesiae consistunt. Si quid est incommodum
abolere, ne gravi incommoditate sua neglectae
vilescant vel qualibet nos ac occasione debita
solemnitate careat. Inter caetera cum plurima
negotiorum genera ad sedem Romanam ex diversis
mundi partibus deferantur, cumque ad multa constituenda,
sive ordinanda conferamur, inter nonnulla
praesentiarum accepimus illud quoque ad
nostras aures pervenit; quod plebem sanctae Mariae
intra civitate quae vocatur Iserge juxta fontem
sancti Joannis Baptistae sitam, partim antiquitatis
suae, partim negligentia pastoris ruinae lapsa defecerat.
Sed nutu Dei ejusque genitricis Landinolfus
comes, filius comitis Landolfi Graeci, cum bonae
memoriae Gemma conjuge sua de rebus propriis pro
redemptione animae eorum ipsam antiquam plebem
ad honorem S. Mariae reaedificavit atque renovavit.
Fuerat enim quondam occupata pastoribus qui non
sibi profecerant ad augmentum, sed totius imminutionis
dederat opprobrium. Ergo quamvis priorum
Patrum exemplo doceamur, ut omnibus ecclesiis per
totum orbem terrarum diffusis Christi amore qui eas
nostri officii subesse voluit ministerio prodesse debeamus,
tamen et haec nos ad subveniendum cogat
necessitas. Quapropter dignum dicimus eam Ecclesiam
Sanctae Mariae sitam juxta fontem sancti Joannis
Baptistae intra civitatem quae Iserge vel in omni
sua pertinentia, ut praefatus comes Landinolfus
filius Landolfi Graeci cum suis haeredibus dominium
et potestatem exerceant ad regendum servitores
ipsius ecclesiae secundum Deum et ecclesiasticum
ordinem, ut servitium Dei non minuetur sed augeatur
et crescat. Decernimus etiam ut episcopus ejusdem
Iserge civitatis nihil omnino de rebus vel ornamentis
ipsius praefatae Ecclesiae Sanctae Mariae per
quamlibet occasionem vel argumentum imminuere
vel tollere praesumat; et nullatenus inde aliquid
quasi privato accipere audeat; sitque ab omni
externa potestate idonea atque perenniter secura.
Si vero, quod non optamus, in alicujus malae opinionis
piaculo servitores ipsius Ecclesiae deprehensi
fuerint, episcopum ipsius civitatis regulariter instituimus
corrigendos. Si autem episcopus eos emendare
contempserit, apud sedem apostolicam decernimus
audiendos atque regulariter corrigendos.
Quod si fortasse quisquam hoc nostrae auctoritatis
privilegium immutare praesumpserit, omnimodo
frustretur, et primum quidem sui ordinis gradu
privetur, atque anathematis ultione mittatur, partem
cum Juda traditore in fine extremi exanimis habeat.
Et per auctoritatem quam beatus Petrus in coelo, et
in terra ligandi atque solvendi meruit potestatem,
sit a participatione dominici corporis et sanguinis
Domini nostri Jesu Christi, a nostro consortio, nisi
resipuerit, perenniter reclusus, et quae statuta sunt
perpetua possint diffinitione manere, et temeratorem
praesentis decreti, de sua temeritate poenis multiplicibus
subjacere.
Scriptum per manus Petri notarii sanctae Romanae
Ecclesiae in mense Octobri, indictione tertia.
Bene valete.
III. #Joannes XVIII ecclesiae SS. Cosmae et Damiani ad Micam auream privilegia tribuit.@# (Fragmentum.--Anno 1005.)[UGHELLI, #Italia sacra,@# I, 57.]
. . . . . . . . . . . . . . . .
Data IV Kal. Aprilis per manus Gregorii episcopi
et bibliothecarii S. R. E. atque episcopi sanctae
Ostiensis Ecclesiae. anno, Deo propitio, pontificatus
domini Joannis summi pontificis et universalis
XVIII papae in sacratissima sede beati Petri apostoli
secundo, in mense et indict. supradicta tertia.
IV. #Joannes XVIII monasterii SS. Benedicti et Scholasticae Sublacensis privilegia confirmat.@# (Fragmentum.--Anno 1005.)[GEORGIUS in Baron. #Annal.@# ed. Luc. XVI, 431.]
. . . . . . . . . . . . . . . .
Data per manus Benedicti regionarii notarii ac
scriniarii S. R. E.
V. #Joannes XVIII Benedicto, episcopo Portuensi, dimidium campi Stagnelli maledicti concedit.@# (Anno 1005.)[UGHELLI, #Italia sacra,@# I, 119.] | null | 3a8bc906-166a-44c8-9cdb-fe025111c29c | latin_170m_raw | null | None | None | None |
JOANNES episcopus, servus servorum Dei, dilecto
nostro in Christo spirituali filio BENEDICTO reverendissimo
episcopo S. Portuensis Ecclesiae suisque successoribus
in perpetuum.
Quoties illa a nobis tribui sperantur quae rationi
incunctanter conveniunt, animo nos decet libenti
concedere, et petentium desideriis congruum impertiri
suffragium. Ideoque postulasti a nobis quatenus
ex nostra apostolica auctoritate concederemus tibi
tuisque successoribus in perpetuum, id est integram
medietatem de campo in integrum, qui vocatur Stagnellum
maledictum, ubi nunc per nostram apostolicam
benedictionem salinarum fila noviter construuntur,
quem Benedictum de caetero vocari jubemus
cum medietate filorum, atque medietate pensionum,
et omnis publicae functionis quae de toto supradicto
campo annualiter exierit, et cum omnibus
ad supradictum campum, qui Stagnellum benedictum
vocatur generaliter, et in integrum pertinentibus
constitutum in territorio Portuense inter Campum
majorem et pedicam quae vocatur Ticoh: haec
omnia juris nostrae S. Romanae, cui Deo auctore
deservimus, Ecclesiae, emissa nostra perceptione a
praesenti tertia indictione tibi, tuisque successoribus
in perpetuum ad tenendum et perfruendum concedimus
tuis inclinati precibus. Si quis autem temerario
ausu, quod fieri non credimus, contra hujus nostrae
apostolicae confirmationis seriem venire tentaverit,
sciat se auctoritate domini nostri apostolorumque
principis Petri anathematis vinculo innodatum, et
cum diabolo et ejus atrocissimis pompis, atque cum
Juda traditore Domini et Salvatoris nostri Jesu
Christi in aeterno igne concremandum, simulque et
in voragine tartarea dimissum cum impiis deficiat.
Qui vero custos et observator hujus nostri privilegii
exstiterit, benedictionis gratiam et vitam aeternam a
Domino consequatur.
Scriptum per manus Petri notarii et scriniarii
S. R. E., in mense Julio, indict. suprascripta tertia.
Bene valete. Decernimus ergo, etc. Si qua igitur,
etc. Cunctis autem, etc. Amen.
VI. #Joannis XVIII papae privilegium pro Ecclesia Paderbornensi.@# (Anno 1005.)[SCHATEN, #Annal. Paderborn.,@# tom. I, pag. 375.]
JOANNES episcopus, servus servorum Dei, dilecto
filio RATARIO, Paterbornensi venerabili episcopo
suisque successoribus in perpetuum.
Sacrosancta apostolica sedes, dum maternae pietatis
et regiminis universaliter in ecclesiis Christi obtinet
officium, corroborationis, doctrinae et auctoritatis
impendere incessanter eisdem debet suffragium.
Quocirca tuae postulationi, reverendissime fili, in
concedendo tibi tuaeque sedi apostolicae auctoritatis
privilegio, et libenti animo annuimus et gratissima
animi indulgentia concedimus. Ita enim caput gaudere
poterit, si membra integra stabilito robore
se habere senserit. Igitur ut ab antiquis sanctae
Paterbornensis Ecclesiae sedes, cui Deo auctore
praesides, fundata, ac rebus diversi generis dotata
est, utque bonorum virorum ac fidelium Christi
collatione hactenus copiis divitiarum possessionumque
accrevisse visa est, ita eam perpetuo apostolici
juris praecepto tibi tuisque successoribus in perpetuum
manere decernimus: sintque a pravorum incursione,
dolo et direptione tuta, quaecunque praedicta
Ecclesia, imo sedes episcopalis possedisse
hactenus videtur; vel quaecunque acquirere fidelium
Christi collatione poterit, id est vicos, possessiones
curtes, dioeceses, dioeceseonque territoria sibi pertinentia;
item arces, castella, agros, vineta, flumina,
lacus, cum omnibus quae in eis fiunt instrumentis,
servos etiam et ancillas, itemque colonos, census
seu reditus, aut etiam pensiones. Ista omnia, et sicut
supra dictum est, quarumcunque possessionem
praedicta Ecclesia habere visa est, aut videbitur,
auctoritate apostolica eidem confirmamus et corroboramus,
et in perpetuum valere decernimus, ut
nulla violentia aut ingenio ab ea subripiantur aut
alienentur. Item decernimus beati Petri apostoli auctoritate
ut nulla ordinatio ibi episcopalis existat,
id est nullus consecretur episcopus in praedicta Ecclesia,
nisi electione filiorum ejusdem Ecclesiae approbatus;
si quis autem insanus aut praesumptor res
ejusdem Ecclesiae devastando, aut diripiendo, itemque
minuendo contra hoc nostrae auctoritatis privilegium
venire tentaverit, aut observare despexerit,
nisi condigna emendatione resipuerit, excommunicationi
subjaceat, anathematis vinculo innodetur,
maledictione aeterna damnatus sit, ac cum reprobis
poenis subjaceat aeternis.
Datum et scriptum per manus Petri abbatis et
cancellarii sacri palatii in mense Decembrio, indictione
quarta [ #al.,@# tertia], anno Domino propitio
domni Joannis XVIII papae tertio.
VII. #Joannes XVIII confirmat donum a Rainaldo episcopo Parisiensibus canonicis factum.@# (Anno 1006.)[MANSI #Concil.@# XIX, 291.]
JOANNES episcopus, servus servorum Dei.
Imperiosae rationis institutione in quibuslibet ordinandis
ac disponendis rebus antiquorum priscae
ac providae auctoritati, ut totius posteritatis subsequens | null | 264422cb-12f5-4737-afa1-7775bac4b8c3 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
adnisus diligenter obtemperando et prudenter
imitando respondeat, utilitate sentitur, et sanioris
censura judicii omnimodis roboratur. Et quoniam
vita ipsa qua fruimur pollice multimodae brevitatis
coercetur, et plerisque immatura succiditur, ad interminabilem
diuturnitatis palmam altioribus salutarium
velis virtutum subrigi, ac felicioribus bonorum
incrementis operum diatim unumquemque submoneri,
quam sit sanissimum facile est intueri.
Quibus in Dei nomine et pace sanctorum omnium
permotus ego Regenoldus Parisiorum episcopus ex
mei vice officii commissi gregis vigilanti cura sollicitus,
et memor magnae diei tremendi examinis, et
utriusque justorum sive injustorum retributionis,
operae pretium duxi ex accessibus patrimoniorum
meorum, felici commercio, mihi internorum subsidia
civium faenorari. Cujus devotionis fervore succensus
notum esse volo omnibus, tam futuris quam
et praesentibus, quia ob sempiternae praemia remunerationis,
et pro obtinenda delictorum venia genitorum
meorum, comitis videlicet Buchardi, ejusque
opinatissimae conjugis Elisabeth, ut gremiis sanctae
immortalitatis confoveri, et jucunditate lucis aeternae
perpetim mereamur laetari, placuit vestrae reverentiae
synodali conventu, et favore, ac notitia coetus reipub.
quoddam alodum, vulgo vocitatum #Largum
Campum,@# conferre Sanctae Mariae Parisiacensi ecclesiae,
et rebus vel usibus deputare fratrum inibi degentium
Deoque canonice militantium. Ut autem
praedictus #Largus Campus,@# in pago et comitatu Wastiniensi
consitus, silvis, villis et villulis, vineis,
pratis, terris cultis et incultis, cum ecclesia in honore
S. Maturini dicata cum omnibus appenditiis
suis, ea quidem lege: ac omne jam dicti possessionem
allodi S. Mariae, et praedictis collegis canonicae
congregationis offerimus, ut nostri memoriale illis
ab omnibus habeatur in psalteriis, ac missarum
solemniis. ac cunctis vespertinis ac matutinalibus vi
giliis, perpetuoque sit ratum jure; tria denique nostri
anniversaria, videlicet patris, et matris, et ipsius antistitis
Ragenoldi, ut [ #l.@# omni, E. P.] regni devotione,
et celebri commemoratione annuatim profiteantur
obnixe precamur. Si quis vero rationis expers, livore
et facibus avaritiae pervasus, nostrae devotionis adeo
munificum pignus auferre, et quolibet jure, quacunque
injuria voluerit impedire, mille auri librarum
fratribus vel canonicis S. Mariae regia sublimitate
cogatur exsolvere, et rusticano more, vel paralitate
submissus, capitalis census dissolutione plectatur, et
ad tolerandum perpes totius perpetuitatis tormentum,
auctoritate Patris, et Filii, et Spiritus sancti
sit maledictus et confusus, et nullis sanctorum suffragiis
mereatur mederi, sitque conjunctus diabolo
et angelis ejus in inferno inferiori, et pereat in
aeternum.
Datum IV Non. Decemb. per manus Petri abbatis
et cancellarii sacri Lateranensis palatii, anno III
pontificatus Joannis octavi decimi et universalis
papae in sacratissima sede B. Petri apostoli, indictione
V.
VIII. #Joannis XVIII papae privilegium pro monasterio S. Benigni Divionensis.@# (Anno 1006.)[ #Gall. Christ.,@# ed. vet., tom. IV, p. 163.]
JOANNES episcopus, servus servorum Dei GUILLELMO
abbati salutem.
Quoniam concedenda sunt quae rationabilibus desideriis
pertinere noscuntur, nostri apostolatus auctoritas
ad roborandum piam devotionem sancta
loca construentium in praestandis privilegiis debet
minime abnegare. Igitur innuendum in Dei charitate
tuae petitionis votum, quia per venerabilem Valterium
Aeduorum pontificem a nobis postulare studuit
quatenus monasterium quod ad laudem et gloriam
Christi Domini nostri, et ejus gloriosissimae genitricis
Mariae, et S. martyris Benigni honore, construere
jam summo coepisti desiderio in comitatu Hiporiensi,
inter duos fluvios Orgum videlicet atque Ancolim,
situm in loco qui dicitur Fructuaria, privilegiis
sanctae Romanae et apostolicae sedis omnimodo decoretur
firmissimae stabilitatis corroboratione, ut
sub tuitione ac patrocinio sanctae universalis cui Deo
auctore deservimus Ecclesiae, jam ex hoc constitutum,
alterius nunquam juri et ditioni submittatur
Ecclesiae. Ideoque tam justis faventes desideriis
hac nostra decernimus auctoritate apostolica idipsum
praefatum Christi genitricis, ac S. Benigni
quod construere niteris monasterium, amodo et
usque in finem saeculi, sub patrocinio et tuitione sanctae
Romanae et apostolicae matris Ecclesiae, cum
omnibus quae ad illum pertinent, permanendum.
Statuimus namque sub divini judicii obtestatione,
et B. Petri apostolorum principis, nostraeque humilitatis
interdictione, ut nullus unquam imperatorum,
regum, episcoporum, ducum, marchionum, comitum,
nullusque hominum in quolibet ordine et ministerio
constitutus, audeat moleste, causis, vel ordinationibus
ejusdem monasterii violenter incumbere, aut in
possessionibus vel ornamentis quae ibi a fidelibus
collata vel conferenda abbati, fratribusque inibi secundum | null | 52e723df-cce8-4839-89b9-831f648ced66 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
regularem institutionem, ut modo Deo servientibus,
temeraria praesumptione, post hujus nostri
privilegii notitiam, praesumat auferre, aut decimae
reditum ab eis exigere, seu de dominicatis terrenis
hactenus exsulatis, in agris, pratis, vineis, seu quibuslibet
rebus vel animalibus, sive de omnibus incultis,
quae ipsorum industria sunt vel fuerint exculta,
sive in ipso loco Fructuariae, ubi situm ipsum
videtur monasterium, vel ubicunque ipsi aliquid ex
jam dicti monasterii jure possidere visi fuerint;
contestamus, etc. Statuimus et nos ut, post obitum
decedentis abbatis, nemo unquam ibi, nisi quem
consensus communis et voluntas fratrum ejusdem
monasterii secundum Deum elegerint, construere
praesumat abbatem; electo vero abbati sit facultas
omni tempore praesulem eligendi, qui tam sibi quam
caeteris fratribus ad sacros ordines promovendis,
cum timore Dei, totiusque congregationis cohibentia
ubicunque voluerint, consecrationis insignia hujus
nostrae auctoritatis privilegio, absque ullo terreni
pretii conferat munere. Quod similiter de oratoriis
in praedicto loco Fructuaria aedificatis, vel aedificandis,
omnibusque necessariae consecrationis ordinatione,
sancientes tam praefati Guntardi judicatum,
quam episcopale decretum, plurimorum jam pontificum
ad corroboranda quae in ejusdem judicatus chartula
continentur, subscriptione, firmatum, ex auctoritate
omnipotentis Dei, qui beato Petro apostolorum
primo claves regni coelorum tradidit, et ejusdem
primi pastoris ac nostra ipsius vice quamvis indigne
gerentibus, praesentis privilegii pagina confirmamus
atque corroboramus, etc. Si quis autem etc. Joannes
sanctae Ecclesiae apostolicus praesul, Leoni, Gessoni,
Constantino, Sigefredo venerabilibus episcopis,
mandamus eis ut cum summa diligentia consecrent
abbatiam quae Fructuariensis vocatur.
Datum IV Non. Decembris per manus Ingilonis
scriniarii sacrae apostolicae sedis, anno III pontificatus
domni Joannis octavi decimi pontificis summi,
et universalis papae in sacratissima sede B. Petri
apostoli, indict. V.
IX. #Joannes@# XVIII #Ecclesiae Pisanae canonicorum possessiones confirmat.@# (Anno 1007.)[UGHELLI, #Italia sacra,@# III, 356.]
JOANNES episcopus, servus servorum Dei, dilectissimis
filiis nostris spiritualibus canonicis sanctae
Dei Genitricis semperque virginis Mariae, vobis vestrisque
successoribus in perpetuum.
Nostro quidem ordini congruit ut maximam curam
exhibeamus erga omnipotentis Dei Ecclesias, et
semper nostra mens pervigil existat in illos quos
agnoscimus esse Jesu Christi Domini cultores. Igitur
notum sit omnibus hominibus, tam praesentibus quam
futuris, quia canonici Pisanensis Ecclesiae devote
supplicarunt nostrum apostolatum per Joannem praefatae
Ecclesiae diaconum, ut confirmaremus illis et
omnibus eorum successoribus omnia quae nunc retinent
ex parte canonicae ubi constituti sunt propter
divinum opus perficiendum. Nos autem, divino spiramine
compuncti, inclinavimus mentes nostras ad
peragendam voluntatem praenominati diaconi, et
caeterorum Deo servientium canonicorum. Confirmamus
itaque illis quidquid nunc ad praesens retinent,
sive quae per subsequentia tempora in praedicta
canonica acquirere possunt, id est decimationem,
vineas et terras, necnon et reliqua praedia. Quicunque
autem ex his omnibus a jam dictis canonicis
auferre tentaverit, sciat se incurrere in laqueum
aeternae gehennae. Insuper ex auctoritate omnipotentis
Dei, et beati Petri apostoli, et nostra, sciat se esse
excomunicatum et maledictum, et a communione
et ab Ecclesia separatum, atque cum Juda et diabolo
condemnatum. Similiter, sicut superius missum est,
per nostram apostolicam auctoritatem confirmamus
eis praedium quod vocatur Pedianum, et reliqua omnia
quae sibi absque tenimento canonice acquisiverunt,
seu quae in antea acquirere possunt. Si quis
autem praefatum praedium a canonica Sanctae Mariae
auferre voluerit, anathematis vinculo perpetualiter
se sciat esse condemnatum. Placitum quoque quod
peregerunt praedicti canonici cum archipresbytero
Bonizone, jubemus per apostolicam auctoritatem ut
nullus dux sive marchio, episcopus, comes, vicecomes,
vel magna parvaque hominis persona audeat
illud requirere, vel recapitare; quia tamen ad nostri
apostolatus praesentiam relatum est in conspectu
Bonizonis archipresbyteri quidquid ipse per studium
suae malignitatis in eos deliquit; qui autem illud placitum
requirere praesumpserit, perpetuae maledictioni
subjaceat.
Constitutum et peractum est hoc praeceptum a nobis
in persona canonicorum S. Mariae, qui sunt:
Petrus Domini gratia archipresbyter.
Petrus decanus et cantor.
Joannes archidiaconus.
Joannes presb. et primicerius.
Andreas presbyter.
Albizo presb. et custos.
Dominicus presbyter.
Amalfredus presbyter.
Ursus presbyter.
Bonizo presbyter.
Joannes presbyter.
Leo presbyter.
Theudo presbyter.
Uvinizo presbyter.
Albertus presbyter.
Joannes diaconus.
Petrus diaconus.
Albericus diaconus.
Dominicus diaconus.
Leo clericus | null | 9a689028-2362-4d67-8620-a3f31bde2387 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
.
Bonus filius clericus.
Orbertus clericus.
Ut autem verius credatur, et ab omnibus conservetur,
perpetualiter nostris propriis articulis confirmavimus
hoc privilegium, insuper nostram papalem
bullam subter imponi jussimus.
Joannes, divina praeeunte clementia, sanctae
catholicae Ecclesiae apostolicus praesul.
Datum et scriptum per manus Petri cancellarii
sacri Lateranensis palatii in mense Madio, ind. V.
X. #Diploma Joannis XVIII, quo confirmat episcopatum Bambergensem.@# (Anno 1007.)[MANSI, #concil.@# XIX, 286.]
JOANNES episcopus, servus servorum Dei.
Officii nostri est omnium sanctarum Dei Ecclesiarum
commoda generaliter considerare, et maxime
earum quae specialiter sub jure ac dominio nostrae
Romanae Ecclesiae consistunt; si quod est incommodum,
abolere, ne pro gravi incommoditate sua neglectae
vilescant, vel qualibet nacta occasione, debita
solemnitate careant. Propterea omnibus sanctae
Dei Ecclesiae fidelibus, praesentibus scilicet et futuris,
notum esse volumus quia dilectus et spiritualis noster
filius Heinricus, gloriosissimus atque invictissimus
rex, divina inspirante clementia, de propriis
haereditariis rebus, pro sua suorumque parentum
anima, episcopatum in loco qui dicitur Babenberk,
perfectae fidei et charitatis devotione, in honorem
beatissimi Petri apostolorum principis esse constituit,
commutatione facta jure ac legaliter cum Heinrico
Wirzeburgensi episcopo de aliqua parte parochiae
sui episcopatus. Unde etiam praedictus episcopus
nobis suas litteras misit, ut, suo consensu, privilegio
nostrae apostolicae auctoritatis episcopatus
noviter factus fundaretur.
Pro qua ratione Heinricus secundus gloriosissimus
rex nuntios suos ad nos direxit, qui nobis haec
omnia dicerent, et nos pro hac sede confirmanda
interpellarent. Cujus sanctissimam imitationem [intimationem?]
paterna et praecordiali dilectione intuentes,
omnes res quas B. Petro apostolorum principi, in
loco praenominato, legitima ratione collectas contulit,
nostrae auctoritatis privilegio confirmare decernimus,
ea videlicet ratione ut episcopus ejus loci, et qui in
perpetuum sui fuerint successores, ea secura tranquillitate
possideant, et liberam habeant potestatem
res et proprietates ejusdem ecclesiae ordinare atque
componere, vel etiam augmentare; dissipare
vero atque confundere nullam habeant potestatem.
Nostra quoque auctoritate sancimus uti in terminis
et in rebus ejusdem ecclesiae nulla sit infestatio
tyrannorum, vel aliorum quorumlibet pravorum
hominum, sive sint in civitate ipsa Babenberk, sive
in castellis et villis, servis et ancillis, tributariis,
decimis, forestibus, silvis, piscationibus, venationibus,
molendinis, campis, pratis, pascuis, terris
cultis et incultis, et quidquid modo illuc pertinet,
vel in futurum acquiri possit, per nostrae auctoritatis
privilegium corroboratum, in secura quiete
permaneat. Nullus ibi comes aut judex legem facere
praesumat, nisi quam per concessionem gloriosissimi
regis Heinrici vel successorum ejus episcopus loci
ejusdem deligeret. Nulla aliena potestas ibi per violentiam
irruat. Sit ille episcopatus liber et ab omni
potestate extranea securus, Romano tantummodo
mundiburdio subditus: quatenus episcopus eo
melius cum canonicis suis servitio Dei possit insistere,
et primi constructoris ejusdem loci et recuperatoris
jugiter memoriam habere. Sit tamen idem
suo metropolitano [ #in cod Vienn. additur,@# archiepiscopo
Moguntino] subjectus atque obediens. Quicunque
haec praecepta servaverit, divinam remunerationem
et apostolicam benedictionem accipiat. Qui
autem contemptor et violator exstiterit, perpetui
anathematis damnationi subjaceat, nisi resipiscens
ad satisfactionem perveniat.
Scriptum per manus Petri notarii et scriniarii S.
R. E. in mense Junio indict. V.
XI. #Confirmatio privilegiorum et metropolici juris Sanctae Tolosanae Ecclesiae.@# (Anno 1007.)[COCQUELINES, #Bullar. ampliss. Collect.@# I, 243.]
JOANNES episcopus, servus servorum Dei, dilectissimo
in Domino Jesu Christo filio RAYMUNDO venerabili
episcopo sedis Tolosae, tuisque successoribus
in perpetuum.
Convenit apostolico moderamini pia religione
pollentibus benevola compassione succurrere, et
poscentium animis alacri devotione impertiri consensum:
ex hoc enim lucri potissimum praemium
apud conditorem omnium reponitur Dominum,
quando venerabilia loca opportune ordinata ad meliorem
fuerint sine dubio statum perducta. Igitur
quia vestra dilectio nostro apostolatui humiliter
postulat a nobis quatenus concedamus et confirmemus
tibi jam dicto episcopo ecclesiam protomartyris
Stephani, et Sancti Saturnini, et Sanctae
Mariae, quod vocatur sedis Tolosae cum omnibus
fundis et casalibus vel adjacentiis eorum, hoc est,
casis, vineis, terris et silvis, atque villis, campis,
pratis, pascuis, salictis, arboribus pomiferis, fructiferis
vel infructiferis diversi generis, puteis, fontibus,
rivis, aquis aquarumque decursibus, molendinis | null | 6de98ac3-2bf6-49ce-931e-0bd5eb98a160 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
,
piscationibus, necnon et salinarum filas, cultum
vel incultum; una cum servis et ancillis, colonis
et colonabus ibidem pertinentibus, et cum omnibus
supra scripto episcopo ( #leg.@# episcopatui, vel
episcopio) generaliter et in integro pertinentibus
situm in comitatu Tolosano, tibi atque successoribus
tuis detinendum, emissa praeceptione concedere,
et confirmare deberemus. Inclinati precibus tuis
per hujus privilegii seriem supra scriptum episcopum
( #leg.@# episcopatum, #vel@# episcopum) cum omnibus
fundis et casalibus suis, vel cum omnibus pertinentiis
et adjacentiis, ut superius legitur, a praesenti
quinta indictione, et usque in perpetuum, tibi
tuisque successoribus concedimus et confirmamus
detinendum. Insuper decernimus ut nullus episcopus
in illis partibus habeat licentiam in toto fine
episcopii tui quamlibet ordinationem facere, nisi
fuerit tuo consensu. Quapropter statuentes apostolica
censura, sub divini judicii obtestatione anathematis
interdictum, ut nulli unquam nostrorum
successorum pontificum, vel aliae cuilibet magnae
personae contra te successoresve tuos aliquam molestiam
aut damnum facere liceat, sed potius autem
in usu et utilitate tui episcopii in perpetuum maneat.
Si quis autem temerario ausu contra hujus
nostrae apostolicae praeceptionis paginam a nobis
promulgatam agere praesumpserit, aut in supra
scripto episcopio consecrationem fecerit, nisi tuo
fuerit consensu, aut aliquam rem ipsius episcopii
minuere voluerit, sciat se judicio humilitatis
nostrae per auctoritatem Dei omnipotentis, et
beatorum apostolorum Petri et Pauli anathematis
vinculo ligatum, et cum diabolo et omnibus impiis,
quorum ignis non exstinguetur, et vermis
non morietur, sine fine damnatum, nisi ad plenam
emendationem festinare studuerit. Qui vero custos
et observator exstiterit hujus nostri apostolici privilegii
in omnibus benedictionis gratiam et misericordiam,
vitamque aeternam a misericordissimo
Domino nostro, consequi mereatur in saecula saeculorum.
Amen.
Scriptum per manus Stephani notarii et scriniarii
sacri Lateranensis palatii in mense Junio, et
indictione quinta.
Bene valete.
XII. #Joannes XVIII privilegia monasterii Floriacensis propugnat.@# (Circa annum 1008.)[ #Gall. Christ.@# t. VIII, p. 18, ex biblioth. Vatic.]
JOANNES, servus servorum Dei, praecellentissimo
Francorum regi ROBERTO ecclesiastici honoris vigorem . . . . . . . .
Olim fama vulgante vestram, praecellentissime
regum, ecclesiasticum honorem comperimus diligere
atque tenere excellentiam; ex qua re necesse est
ut, si aliarum ecclesiarum honor a vobis excolitur
eam quae omnium caput est tanto amplius honoretis,
quanto constat reliquas ab ipsa exordium sumpsisse.
Comperimus autem quosdam episcopos vestri regni
auctoritatem sedis apostolicae, quam in Romana
urbe beatus Petrus suis tribuit successoribus, adeo
contemptui habere ut nullatenus se observaturos
dicant. Quam contumaciam in Transalpinis nos
audientes fore episcopis, et minime credentes,
misimus fratrem et coepiscopum nostrum Bip. antistitem,
ut rei veritatem agnosceret, qui se quidem
a vobis honorifice susceptum, et diu humanissime
tractatum asseruit, dum in sui praesentia auctoritatem
sanctae Romanae Ecclesiae despici audivit. Nos
ergo pro susceptione fratris vestrae excellentiae gratias
agimus. Miramur autem vestram magnificentiam
hoc potuisse perpeti, ut in vestra praesentia,
nam ibi, sicuti comperimus, praesens eratis, sancta
Romana despiceretur Ecclesia. Sed quia hoc vobis
displicuisse nunc usque dissimulastis, hortamur
vestram excellentiam ut de caetero non taceatis,
quinimo regia potestate decreta apostolicae sedis inconvulsa
manere faciatis. Nam, ut nobis relatum
est, memorati episcopi privilegia, quae sancti praedecessores
nostri regno concesserunt, destruere conantur:
quae res nos graviter constristat; quia si nos
statuta antecessorum nostrorum non servamus, nec
nostra servari confidimus. Proinde per omnipotentiam
Domini, auctoritate quoque B. Petri principis
apostolorum et nostra, hortamur atque praecipimus
ut auctores hujus praesumptionis in proximo
Pascha ad nos venire faciatis. Sunt autem Leterius
pseudoarchiepiscopus Senonum, et ejus Aurelianensis
suffraganeus Fulcho, qui in tantam prorupit
proterviam, ut Gauzlino abbati monasterii S. Benedicti
praeciperet privilegia a sede apostolica suo
monasterio collata igne cremare. Volumus autem
ipsum abbatem pariter advenire, ut apud sanctam,
cui Deo licet concedenti indignus praesum, sedem
coram finiatur controversia, et contemptor S. Petri
digna plectatur poena. Qui vero tua amantissima
admonitione spreta, vel imperio spreto, ad sanctum
Petrum et ad nos venire despexerit nisi
corporis infirmitas eum gravaverit, a divinis se
alienum mysteriis ex Dei et nostra sciat existere
sententia. Cujus aegritudinis modum tuae excellentiae
litterae regali sigillo signatae nostrae indicare
curabunt sollicitudini | null | 6baa3c4c-0884-45cd-9ebf-76f71f765347 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
. Vestri itaque honoris magnitudo
nostra studeat adimplere monita, et eos
qui sedem apostolicam appellaverunt, nulla sinat
ab adversariis rerum suarum pati dispendia, ne, si,
quod absit! aliter quam mandamus actum fuerit,
non solum contumacibus, verum omni vestro regno
anathematis invehatur censura. Sempiternus Deus sua
vos protectione custodiat, et post longa temporalis
regni curricula ad regna perducat aeterna. Amen.
XIII. #Joannis XVIII papae privilegium pro monasterio Bellilocensi.@# (Anno 1004-1009.)[ #Gall. Christ.,@# ed. 1, t. IV, p. 151.]
JOANNES episcopus, servus servorum Dei, omnibus
regibus, episcopis, ducibus, comitibus atque
nobilibus populis Francorum, praesentibus et futuris,
sanctae fidei in Christo pacem et apostolicam
benedictionem.
Sancta apostolica sedes, Romana scilicet Ecclesia,
quia a beatissimo principe apostolorum capite Petro
obtinet Ecclesiarum sua sanctae auctoritatis robore
ligandi solvendique potestate, membra supposita
pie studet fulcire, et loca sacri cultus ubi videt
nutantia solidare, solidata confirmare, quatenus
ecclesiasticus status dispensante Deo sanctae fidei et
religionis morem cum pace exsequatur, et ab ejus
laceratione pravi homines terreantur. Quapropter
notum sit vestrae sublimitati, quia nobilissimus atque
strenuissimus comes Fulco innotuit nobis, se
quoddam monasterium in nomine et honore sanctae
et individuae Trinitatis, Patris, et Filii, et Spiritus
sancti, atque similiter in honore coelestium agminum
super quae Deus assidet, hoc est Cherubim et
Seraphim, a fundamentis construxisse pro suae animae
redemptione. Cui monasterio privilegium sanctae
apostolicae auctoritatis contra improbitates malorum
perenne munimen exposcit. Ita quae ipse pro
amore Dei eidem loco contulit, atque confirmando
delegavit, nullus temerator, nulla nobilis seu ignobilis
persona minuere praesumat. Est autem monasterium
praedictum situm in pago Turonico, juxta
flumen qui vocatur Andria, in prospectu castelli qui
dicitur Locas, ipsum denique locum sub tuitione et
defensione sanctorum apostolorum Petri et Pauli,
successorumque nostrorum hujus sanctae sedis pontificum
humiliter deprecando et commendando posuit,
ut nullius dominatio regis et principis seu archiepiscopi
et episcopi, aut cujuscunque dignitatis
personae praefatum monasterium inquietare, vel
disturbare, seu minuere audeat, neque de terris,
aquis, vineis, pratis, silvis, molendinis, villis, villarumque
redditibus, servis et ancillis, ecclesiis, vel
de iis omnibus quae ad praesens ipse comes concessit,
seu quae concedere debet, aut a fidelibus ipsi
loco dabuntur, quisquam cupiditate impulsus auferre
praesumat; quod ista sancta apostolica nostraque
auctoritate statuimus, et in perpetuum confirmatum
esse volumus, ut quicunque de his quae supradicta
sunt in aliquo temerator exstiterit, et
contra hanc nostram sanctionem, nostrique juris
defensionem venire tentaverit, ex auctoritate Patris,
et Filii, et Spiritus sancti, simulque beati Petri apostolorum
principis, et Pauli gentium doctoris, quibus
ligandi et solvendi in coelo et in terra potestas concessa
est, nostra etiam pastorali sententia excommunicatus,
atque perpetuo vinculo anathematis innodatus,
et cum Juda Domini nostri traditore, et
diabolo, infernalibus poenis damnatus permaneat,
nisi ad satisfactionem et congruam emendationem
venerit. Statuimus autem eidem monasterio apostolicae
auctoritatis privilegium, ut nullo modo ab ullo
archiepiscopo vel episcopo sententiam excommunicationis
sustineat, neque pro aliquo jure, nec ordinatione
quamcunque molestiam ab eisdem episcopis
cogatur sustinere, ut sit quietus idem locus, sub
jure et defensione beatorum apostolorum Petri et
Pauli, et pontificum suae sedis hujus in perpetuum.
Quod si aliquis rebellis contra hanc nostram auctoritatem,
scilicet archiepiscopus vel episcopus quicunque,
ipsum locum excommunicare voluerit, ipse
sit excommunicatus, et locus iste absolutus, in
aeternum et in saeculum saeculi. Amen.
XIV. #Joannis XVIII privilegium pro monasterio S. Victoris Massiliensis.@# (Circa annum 1009.)MARINI, #Papiri diplom.,@# I, 64.]
JOANNES episcopus, servus servorum Dei, GIFREDO
venerabili abbati et omnibus fratribus de
monasterio S. Victoris dilectissimis filiis nostris
spiritualibus salutem et gratiam, insuper et benedictionem
apostolicam.
Consuetudo fuit nostrorum antecessorum pontificum
subvenire omnibus ad se propter bonum
opus convenientibus: illam quoque bonam consuetudinem,
quam in illis audiendo, videndo cognovimus;
cum omni devotionis studio conservare debemus,
ut agnoscens nos Dominus suum velle perficere,
reddat nobis vicissitudinem cum ab hac
praesenti vita nos subtraxerit. Voluimus itaque ut
monasterium S. Victoris cum omnibus monachis,
et reliquis Deo servientibus ibidem permanentibus,
semper honorabiliter permaneat | null | a35a0b09-8636-491a-ab56-4fd803d4d0a6 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
, ita ut omnia sua,
quae eidem monasterio pertinent, quiete et pacifice
teneat. Cellas quoque sibi subjectas, cortes et villas,
et reliqua loca sibi pertinentia per apostolicam
auctoritatem ei confirmamus, amodo et usque in
perpetuum, ita ut nulla magna parvaque persona
audeat unquam aliquam molestiam inferre ex omnibus
quae pertinent praedicto monasterio; et qui
inferre praesumpserit, ex auctoritate omnipotentis
Dei, et beati Petri apostoli, et nostra sciat se esse
excommunicatum et maledictum, et insuper a
communione et ab Ecclesia separatum, et cum Juda
et diabolo in atrocissimis poenis perpetualiter damnatum.
Joannes sanctae catholicae et apostolicae
Ecclesiae apostolicus praesul hoc dedit privilegium,
ut nullus metropolitanorum, nullus episcoporum,
nullus comes, nec vicecomes, nec ulla magna
parvaque persona aliquid audeat auferre de rebus
monasterii S. Victoris, nec ullum judicium nec
placitum audeat facere nec tenere, nec infra monasterium,
nec in totam terram S. Victoris, quae
hodie habet et in antea habebit, nec ullus abbas
jam introeat in monasterio, nisi quem omnis congregatio
elegerit. Et qui hoc privilegium infringere
voluerit, non valeat, sed componat in vinculo auri
optimi libras centum. Insuper iram omnipotentis
Dei incurrat, et sit excommunicatus ex auctoritate
sancti Petri apostoli, et nostra, et sanctorum trecentorum
Patrum, et hoc privilegium firmum et
stabile permaneat.
+ Bene valete.
+ Petrus scriniarius scripsit.
I. #Joannes XVIII monasterii S. Florentii Salmuriensis privilegia et possessiones confirmat.@# (Anno 1004.)[Dom MARTEN., #Vet. Script. Collect.@# V, 1104.]
JOANNES episcopus, servus servorum Dei, dilecto
filio ROBERTO venerabili abbati monasterii S. Florentii
confessoris Christi, siti in loco qui dicitur
Salmurus, ejusdemque successoribus cunctisque in
eodem loco commorantibus fratribus perpetuum
vale.
Convenit apostolico moderamini pia religione
pollentibus in benevola compassione succurrere, et
promptum animi impertiri assensum. Tunc enim
lucri potissimum praemium apud conditorem omnium
Deum reponitur, quando venerabilia loca opportune
ad statum rectitudinis sunt perducta. Igitur quia
postulasti a nobis quatenus monasterium S. Florentii
confessoris Christi, situm in loco qui dicitur Salmurus,
in territorio Andegavensi, privilegiis sedis
apostolicae decoraretur, libenti animo petitioni tuae
assensum damus. Quia vero ipsum monasterium
olim a Carolo imperatore nobiliter constructum
fuerat in loco vocabulo Glonna, ubi S. Florentius
post diutinam vitam spiritum coelo reddidit, et
praeceptis imperialibus atque privilegiis cum amplissimis
possessionibus roboratum atque ditatum est.
Similiter a Ludovico cognomento Pio, ejus filio,
omnis fiscalis exactionis vel cujuscunque legalis seu
officiariae pensionis, simul etiam synodalis debiti
omnium ecclesiarum, quae ipsi monasterio subjacent,
immunitate ditatum, nos eidem antiquo monasterio
faventes, precibus domnae Bertae reginae ac filiorum
ejus Theobaldi et Odonis, apostolica auctoritate in
perpetuum confirmamus atque constabilimus, ut si
quis harum rerum temerator exstiterit, seu possessiones,
ecclesias, terras vel aquas ejusdem loci violare
tentaverit sub anathematis indictione damnatus
sit. De illo novo coenobio, quod post vastationem
Normannicam constructum est a nobilissimo comite
Theobaldo, in loco qui dicitur Salmurus, in abbatia
sanctae Dei Genitricis Mariae et sancti Joannis Baptistae,
quae a Carolo filio Ludovici collata fuerat
eidem S. Florentio, postulantibus supradictis filiis
nostris, statuimus apostolica censura sub divini
judicii obtestatione, ne aliorum quorumlibet dominio
subjiciatur aut inferiori potestati subdatur, sed
in perpetuum per succedentes haeredes Theobaldi
atque Odonis regatur atque defendatur. Si quis
autem eorum ipsum locum cuicunque extraneae personae
transfuderit, seu quaecunque persona eumdem
locum ab eis expetere aut coemere tentaverit, cum
Juda proditore in extremo judicio anathema sit.
Alligamus etiam eodem anathemate eos qui aliquid
de his quae ad praesens idem locus possidet, vel
deinceps acquisierit, auferre tentaverit, seu novas
leges addere, nisi quantum constitutum est ab
archiepiscopo Arduino et comite Odone filio Theobaldi.
Statuimus etiam ut si decreto episcoporum
pagus ille excommunicationis sententiam exceperit,
liceat eidem coenobio missas et reliqua sacra celebrare,
neque ab episcopis propter hoc aliquod praejudicium
sustinere cogatur. Quod si abbati ipsius
loci aliqua calumnia vel crimen impingatur, liceat
eum sub duobus aut tribus episcopis causam dicere,
neque irreverenter sine judicio illorum debeat molestari.
Sint itaque servi Dei monachi ibidem habitantes,
quieti ab omni molestia cupidorum, et liceat
eis propria bona disponere, Deo favente, ac nostra
apostolica auctoritate confirmante, ut nulla unquam
persona, cujuscunque dignitatis, | null | 647ae818-ae61-44ff-b716-2e7c7d197307 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
aliquid de rebus
vel possessionibus quae ad eos pertinent quoquo
modo auferre vel alienare praesumat. Haec autem
sunt fiscus Lentiliacus cum ecclesia in honore
S. Mariae et capellis S. Hilarii ac S. Vincentii, et
omnibus quae in castro sitae sunt, vel quidquid
amplius ad ipsum pertinet. Item, villa quae dicitur
Distriacus cum ecclesia S. Juliani martyris, alia
quoque villa quae dicitur Ulmis cum ecclesia S. Vincentii,
et capella quae dicitur Mainiacus cum terris
quae ad eas pertinent. Possessio etiam quae dicitur
Capriniacus, cum ecclesia S. Georgii et capellis, quae
vocantur vulgo S. Helerus et Savoya, cum terris
quae ad eas pertinent; villa quoque vocabulo Cadvernis
cum Daneziaco et ecclesia ibidem sita. Possessio
quoque cum castello Carnonis, et S. Andreae
sanctique Lamberti cum terris ad eas pertinentibus,
ecclesia S. Petri cum capella S. Joannis. Item, alia
villa quae dicitur Alomna, cum ecclesiis in honore
S. Joannis et S. Docelini, cum terris ad eas pertinentibus.
Alia quoque villa nomine Mironio, cum
ecclesia in honore S. Caesarii et terris quae ad eam
pertinent. Haec omnia auctoritate B. Petri apostolorum
principis coram Deo ac terribili futuro judicio
per hujus apostolici nostri privilegii confirmationem
eidem loco sancimus atque decernimus, et quaecunque
a fidelibus eidem loco deinceps collata fuerint,
ut si quis nefarius contradicere, invadere aut calumniare
praesumpserit, anathematis vinculo innodatus
a Christianorum societate in perpetuum separetur.
At vero qui pio intuitu observator ac in omnibus
exstiterit custodiens hujus nostri apostolici constituti,
benedictionis gratiam a misericordissimo Domino
Deo nostro multipliciter consequatur, ac vitae
aeternae particeps effici mereatur.
Scriptum per manus Georgii notarii ac scriniarii
sanctae Romanae Ecclesiae in mense Aprili, indictione
secunda.
II. #Joannis XVIII privilegium pro Ecclesia S. Mariae Isergensi.@# (Anno 1004.)[MARINI, #Papiri diplom.,@# tom. I, p. 238.]
JOANNES episcopus, servus servorum Dei, universis
sanctae Romanae Ecclesiae filiis.
Officii nostri est omnium sanctarum Dei Ecclesiarum
commoda generaliter considerare et maxime
earum quae potentialiter sub jure et dominio nostrae
Romanae Ecclesiae consistunt. Si quid est incommodum
abolere, ne gravi incommoditate sua neglectae
vilescant vel qualibet nos ac occasione debita
solemnitate careat. Inter caetera cum plurima
negotiorum genera ad sedem Romanam ex diversis
mundi partibus deferantur, cumque ad multa constituenda,
sive ordinanda conferamur, inter nonnulla
praesentiarum accepimus illud quoque ad
nostras aures pervenit; quod plebem sanctae Mariae
intra civitate quae vocatur Iserge juxta fontem
sancti Joannis Baptistae sitam, partim antiquitatis
suae, partim negligentia pastoris ruinae lapsa defecerat.
Sed nutu Dei ejusque genitricis Landinolfus
comes, filius comitis Landolfi Graeci, cum bonae
memoriae Gemma conjuge sua de rebus propriis pro
redemptione animae eorum ipsam antiquam plebem
ad honorem S. Mariae reaedificavit atque renovavit.
Fuerat enim quondam occupata pastoribus qui non
sibi profecerant ad augmentum, sed totius imminutionis
dederat opprobrium. Ergo quamvis priorum
Patrum exemplo doceamur, ut omnibus ecclesiis per
totum orbem terrarum diffusis Christi amore qui eas
nostri officii subesse voluit ministerio prodesse debeamus,
tamen et haec nos ad subveniendum cogat
necessitas. Quapropter dignum dicimus eam Ecclesiam
Sanctae Mariae sitam juxta fontem sancti Joannis
Baptistae intra civitatem quae Iserge vel in omni
sua pertinentia, ut praefatus comes Landinolfus
filius Landolfi Graeci cum suis haeredibus dominium
et potestatem exerceant ad regendum servitores
ipsius ecclesiae secundum Deum et ecclesiasticum
ordinem, ut servitium Dei non minuetur sed augeatur
et crescat. Decernimus etiam ut episcopus ejusdem
Iserge civitatis nihil omnino de rebus vel ornamentis
ipsius praefatae Ecclesiae Sanctae Mariae per
quamlibet occasionem vel argumentum imminuere
vel tollere praesumat; et nullatenus inde aliquid
quasi privato accipere audeat; sitque ab omni
externa potestate idonea atque perenniter secura.
Si vero, quod non optamus, in alicujus malae opinionis
piaculo servitores ipsius Ecclesiae deprehensi
fuerint, episcopum ipsius civitatis regulariter instituimus
corrigendos. Si autem episcopus eos emendare
contempserit, apud sedem apostolicam decernimus
audiendos atque regulariter corrigendos.
Quod si fortasse quisquam hoc nostrae auctoritatis
privilegium immutare praesumpserit, omnimodo
frustretur, et primum quidem sui ordinis gradu
privetur, atque anathematis ultione mittatur, partem
cum Juda traditore in fine extremi exanimis habeat.
Et per auctoritatem quam beatus Petrus in coelo, et
in terra ligandi atque solvendi meruit potestatem,
sit a participatione dominici corporis et sanguinis
Domini nostri Jesu Christi, | null | 4883ca6e-f261-4617-8e14-906f15cc210a | latin_170m_raw | null | None | None | None |
a nostro consortio, nisi
resipuerit, perenniter reclusus, et quae statuta sunt
perpetua possint diffinitione manere, et temeratorem
praesentis decreti, de sua temeritate poenis multiplicibus
subjacere.
Scriptum per manus Petri notarii sanctae Romanae
Ecclesiae in mense Octobri, indictione tertia.
Bene valete.
III. #Joannes XVIII ecclesiae SS. Cosmae et Damiani ad Micam auream privilegia tribuit.@# (Fragmentum.--Anno 1005.)[UGHELLI, #Italia sacra,@# I, 57.]
. . . . . . . . . . . . . . . .
Data IV Kal. Aprilis per manus Gregorii episcopi
et bibliothecarii S. R. E. atque episcopi sanctae
Ostiensis Ecclesiae. anno, Deo propitio, pontificatus
domini Joannis summi pontificis et universalis
XVIII papae in sacratissima sede beati Petri apostoli
secundo, in mense et indict. supradicta tertia.
IV. #Joannes XVIII monasterii SS. Benedicti et Scholasticae Sublacensis privilegia confirmat.@# (Fragmentum.--Anno 1005.)[GEORGIUS in Baron. #Annal.@# ed. Luc. XVI, 431.]
. . . . . . . . . . . . . . . .
Data per manus Benedicti regionarii notarii ac
scriniarii S. R. E.
V. #Joannes XVIII Benedicto, episcopo Portuensi, dimidium campi Stagnelli maledicti concedit.@# (Anno 1005.)[UGHELLI, #Italia sacra,@# I, 119.]
JOANNES episcopus, servus servorum Dei, dilecto
nostro in Christo spirituali filio BENEDICTO reverendissimo
episcopo S. Portuensis Ecclesiae suisque successoribus
in perpetuum.
Quoties illa a nobis tribui sperantur quae rationi
incunctanter conveniunt, animo nos decet libenti
concedere, et petentium desideriis congruum impertiri
suffragium. Ideoque postulasti a nobis quatenus
ex nostra apostolica auctoritate concederemus tibi
tuisque successoribus in perpetuum, id est integram
medietatem de campo in integrum, qui vocatur Stagnellum
maledictum, ubi nunc per nostram apostolicam
benedictionem salinarum fila noviter construuntur,
quem Benedictum de caetero vocari jubemus
cum medietate filorum, atque medietate pensionum,
et omnis publicae functionis quae de toto supradicto
campo annualiter exierit, et cum omnibus
ad supradictum campum, qui Stagnellum benedictum
vocatur generaliter, et in integrum pertinentibus
constitutum in territorio Portuense inter Campum
majorem et pedicam quae vocatur Ticoh: haec
omnia juris nostrae S. Romanae, cui Deo auctore
deservimus, Ecclesiae, emissa nostra perceptione a
praesenti tertia indictione tibi, tuisque successoribus
in perpetuum ad tenendum et perfruendum concedimus
tuis inclinati precibus. Si quis autem temerario
ausu, quod fieri non credimus, contra hujus nostrae
apostolicae confirmationis seriem venire tentaverit,
sciat se auctoritate domini nostri apostolorumque
principis Petri anathematis vinculo innodatum, et
cum diabolo et ejus atrocissimis pompis, atque cum
Juda traditore Domini et Salvatoris nostri Jesu
Christi in aeterno igne concremandum, simulque et
in voragine tartarea dimissum cum impiis deficiat.
Qui vero custos et observator hujus nostri privilegii
exstiterit, benedictionis gratiam et vitam aeternam a
Domino consequatur.
Scriptum per manus Petri notarii et scriniarii
S. R. E., in mense Julio, indict. suprascripta tertia.
Bene valete. Decernimus ergo, etc. Si qua igitur,
etc. Cunctis autem, etc. Amen.
VI. #Joannis XVIII papae privilegium pro Ecclesia Paderbornensi.@# (Anno 1005.)[SCHATEN, #Annal. Paderborn.,@# tom. I, pag. 375.]
JOANNES episcopus, servus servorum Dei, dilecto
filio RATARIO, Paterbornensi venerabili episcopo
suisque successoribus in perpetuum.
Sacrosancta apostolica sedes, dum maternae pietatis
et regiminis universaliter in ecclesiis Christi obtinet
officium, corroborationis, doctrinae et auctoritatis
impendere incessanter eisdem debet suffragium.
Quocirca tuae postulationi, reverendissime fili, in
concedendo tibi tuaeque sedi apostolicae auctoritatis
privilegio, et libenti animo annuimus et gratissima
animi indulgentia concedimus. Ita enim caput gaudere
poterit, si membra integra stabilito robore
se habere senserit. Igitur ut ab antiquis sanctae
Paterbornensis Ecclesiae sedes, cui Deo auctore
praesides, fundata, ac rebus diversi generis dotata
est, utque bonorum virorum ac fidelium Christi
collatione hactenus copiis divitiarum possessionumque
accrevisse visa est, ita eam perpetuo apostolici
juris praecepto tibi tuisque successoribus in perpetuum
manere decernimus: sintque a pravorum incursione,
dolo et direptione tuta, quaecunque praedicta
Ecclesia, imo sedes episcopalis possedisse
hactenus videtur; vel quaecunque acquirere fidelium
Christi collatione poterit, id est vicos, possessiones
curtes, dioeceses, dioeceseonque territoria sibi pertinentia | null | afc98f25-08b0-4a6d-a189-2ad2c002f427 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
;
item arces, castella, agros, vineta, flumina,
lacus, cum omnibus quae in eis fiunt instrumentis,
servos etiam et ancillas, itemque colonos, census
seu reditus, aut etiam pensiones. Ista omnia, et sicut
supra dictum est, quarumcunque possessionem
praedicta Ecclesia habere visa est, aut videbitur,
auctoritate apostolica eidem confirmamus et corroboramus,
et in perpetuum valere decernimus, ut
nulla violentia aut ingenio ab ea subripiantur aut
alienentur. Item decernimus beati Petri apostoli auctoritate
ut nulla ordinatio ibi episcopalis existat,
id est nullus consecretur episcopus in praedicta Ecclesia,
nisi electione filiorum ejusdem Ecclesiae approbatus;
si quis autem insanus aut praesumptor res
ejusdem Ecclesiae devastando, aut diripiendo, itemque
minuendo contra hoc nostrae auctoritatis privilegium
venire tentaverit, aut observare despexerit,
nisi condigna emendatione resipuerit, excommunicationi
subjaceat, anathematis vinculo innodetur,
maledictione aeterna damnatus sit, ac cum reprobis
poenis subjaceat aeternis.
Datum et scriptum per manus Petri abbatis et
cancellarii sacri palatii in mense Decembrio, indictione
quarta [ #al.,@# tertia], anno Domino propitio
domni Joannis XVIII papae tertio.
VII. #Joannes XVIII confirmat donum a Rainaldo episcopo Parisiensibus canonicis factum.@# (Anno 1006.)[MANSI #Concil.@# XIX, 291.]
JOANNES episcopus, servus servorum Dei.
Imperiosae rationis institutione in quibuslibet ordinandis
ac disponendis rebus antiquorum priscae
ac providae auctoritati, ut totius posteritatis subsequens
adnisus diligenter obtemperando et prudenter
imitando respondeat, utilitate sentitur, et sanioris
censura judicii omnimodis roboratur. Et quoniam
vita ipsa qua fruimur pollice multimodae brevitatis
coercetur, et plerisque immatura succiditur, ad interminabilem
diuturnitatis palmam altioribus salutarium
velis virtutum subrigi, ac felicioribus bonorum
incrementis operum diatim unumquemque submoneri,
quam sit sanissimum facile est intueri.
Quibus in Dei nomine et pace sanctorum omnium
permotus ego Regenoldus Parisiorum episcopus ex
mei vice officii commissi gregis vigilanti cura sollicitus,
et memor magnae diei tremendi examinis, et
utriusque justorum sive injustorum retributionis,
operae pretium duxi ex accessibus patrimoniorum
meorum, felici commercio, mihi internorum subsidia
civium faenorari. Cujus devotionis fervore succensus
notum esse volo omnibus, tam futuris quam
et praesentibus, quia ob sempiternae praemia remunerationis,
et pro obtinenda delictorum venia genitorum
meorum, comitis videlicet Buchardi, ejusque
opinatissimae conjugis Elisabeth, ut gremiis sanctae
immortalitatis confoveri, et jucunditate lucis aeternae
perpetim mereamur laetari, placuit vestrae reverentiae
synodali conventu, et favore, ac notitia coetus reipub.
quoddam alodum, vulgo vocitatum #Largum
Campum,@# conferre Sanctae Mariae Parisiacensi ecclesiae,
et rebus vel usibus deputare fratrum inibi degentium
Deoque canonice militantium. Ut autem
praedictus #Largus Campus,@# in pago et comitatu Wastiniensi
consitus, silvis, villis et villulis, vineis,
pratis, terris cultis et incultis, cum ecclesia in honore
S. Maturini dicata cum omnibus appenditiis
suis, ea quidem lege: ac omne jam dicti possessionem
allodi S. Mariae, et praedictis collegis canonicae
congregationis offerimus, ut nostri memoriale illis
ab omnibus habeatur in psalteriis, ac missarum
solemniis. ac cunctis vespertinis ac matutinalibus vi
giliis, perpetuoque sit ratum jure; tria denique nostri
anniversaria, videlicet patris, et matris, et ipsius antistitis
Ragenoldi, ut [ #l.@# omni, E. P.] regni devotione,
et celebri commemoratione annuatim profiteantur
obnixe precamur. Si quis vero rationis expers, livore
et facibus avaritiae pervasus, nostrae devotionis adeo
munificum pignus auferre, et quolibet jure, quacunque
injuria voluerit impedire, mille auri librarum
fratribus vel canonicis S. Mariae regia sublimitate
cogatur exsolvere, et rusticano more, vel paralitate
submissus, capitalis census dissolutione plectatur, et
ad tolerandum perpes totius perpetuitatis tormentum,
auctoritate Patris, et Filii, et Spiritus sancti
sit maledictus et confusus, et nullis sanctorum suffragiis
mereatur mederi, sitque conjunctus diabolo
et angelis ejus in inferno inferiori, et pereat in
aeternum.
Datum IV Non. Decemb. per manus Petri abbatis
et cancellarii sacri Lateranensis palatii, anno III
pontificatus Joannis octavi decimi et universalis
papae in sacratissima sede B. Petri apostoli, indictione
V.
VIII. #Joannis XVIII papae privilegium pro monasterio S. Benigni Divionensis.@# (Anno 1006.)[ #Gall. Christ.,@# ed. vet., tom. IV, p. 163.]
JOANNES episcopus, servus servorum Dei GUILLELMO
abbati salutem.
Quoniam concedenda sunt quae rationabilibus desideriis | null | d79cb70f-1f91-416f-ac36-99af014e5128 | latin_170m_raw | null | None | None | None |
Subsets and Splits
No community queries yet
The top public SQL queries from the community will appear here once available.