text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
Een prachtig ontroerend boek waar de muziek centraal staat. Het thema is ook erg bijzonder en daarom alleen al sprak mij dit boek zeer aan. Het geeft je stof om over na te denken. Het verhaal van Mia, hoe zij staat voor de moeilijke keuze om naar haar ouders en broertje te gaan of te blijven bij de mensen, die er nog voor haar zijn. Terwijl ze zwaar gewond op de IC in het ziekenhuis ligt kijkt Mia terug op haar leven en heel het boek vraag je je af wat haar uiteindelijke keuze zal zijn. Gaat ze haar ouders en broertje achterna of zal ze blijven? Daarnaast moet toch ook gezegd worden, dat Als ik blijf een ontzettend mooie cover heeft! Op internet zie je het niet, maar in de cover zit reliëf verwerkt waardoor het niet glad is. Echt ontzettend mooi! | 1pos
|
Wat een mooi boek | 1pos
|
Een heftig ya-thriller, over zinloos geweld, dubbele agenda’s en groepsdruk. Jasmijn heeft het gevoel dat de vriendschap veranderd is na het Feest. Haar vriendinnen lijken er totaal niet mee te zitten met de gevolgen van het Feest. Maar bij Jasmijn zit het niet lekker en ze gaat dan ook op onderzoek uit. Alleen vergeet ze wel de regel: “Zwijg als het graf over het feest”. En dit komt haar duur te staan. Het boek heeft dan ook een constante spanningsboog en Danielle Bakhuis weet vaak verrassend uit de hoek te komen. ‘Zes seconden’ is een hedendaagse ya-thriller, voor fans van Mel Wallis de Vries zal dit boek zeker een aanrader zijn!
Volledige leeservaring staat op mijn blog | 1pos
|
De wereld van Marjolein en haar man stort in als ze te horen krijgen dat hun jongste kind Ode ernstig ziek is. Hij heeft een grote, kwaadaardige tumor in zijn hoofd, kanker dus. Vanaf dat moment is het niet meer leven, maar overleven. Ziekenhuis in, ziekenhuis uit en dat met een jongetje van twee jaar dat er nog niets van begrijpt.
In dit boek lees je afwisselend over de sessies van een vrouw bij een psycholoog, waarin ze haar levensverhaal vertelt en daarnaast over het leven van Marjolein gedurende de maanden dat Ode ziek was. Het boek is vlot geschreven, waardoor het makkelijk wegleest. Het onderwerp is echter helemaal niet makkelijk, maar juist heel confronterend. Dit zorgde ervoor dat ik regelmatig moest slikken tijdens het lezen van dit verhaal. Je leest alles mee, van de emoties die Marjolein en haar gezinsleden voelen tot de slecht-nieuwsgesprekken in het ziekenhuis, maar ook hoe ze iets met humor proberen te relativeren.
Je leeft intens mee met het gezin en krijgt bewondering voor Odes ouders en zusjes, die er alles aan doen om het leven zo normaal mogelijk te laten blijven. Een aanrader! | 1pos
|
Het verhaal gaat over Anna Meisner. Zij ontwaakt, naakt en in de war, vastgebonden op een stoel in een donkere ruimte. Tegenover haar zit een vrouw die sprekend op haar lijkt. Deze vrouw zet een pistool tegen haar hoofd en pleegt zelfmoord voor de ogen van Anna. Anna wordt dagen later gevonden, maar als ze ontwaakt in het ziekenhuis, merkt ze dat de politie haar niet als slachtoffer ziet maar als dader. Met onverwachte hulp weet ze weg te komen uit het ziekenhuis, maar in de buitenwereld wacht haar een onaangename verrassing waarbij engelen een wel heel bijzondere rol spelen.
Naast een korte omschrijving van de inhoud op de achterzijde van het boek valt mijn oog op de quote dat Engelen onder ons zijn, maar dat je beeld over de helpers van god verkeerd is, omdat het maniakale klootzakken zijn. Dit en de waarschuwing van de schrijver in het voorwoord zet een bepaalde toon die mij zeer nieuwsgierig maakte. Ook de cover past goed bij de stemming van het verhaal. Hij heeft iets duisters, iets ongrijpbaars.
Vanaf de eerste bladzijde zat ik gekluisterd in het verhaal. Een schokkend begin waarbij Anna uitzichtloos vastgebonden lijkt te zijn, maar op het nippertje in het ziekenhuis terecht komt, is zo realistische verwoord dat het kippenvel op mijn armen kwam. Anna blijkt een gat in haar geheugen te hebben en komt er langzaam achter wat er met haar gebeurd is.
Nadat Anna het ziekenhuis heeft verlaten, lijkt de wereld te vergaan. Engelen zijn op aarde gekomen om de mensheid uit te roeien. Anna besluit, als ze er op een gegeven moment alleen voor komt te staan, op de vlucht te slaan in de richting van de stad waar haar broer zou moeten wonen. Een gevaarlijke reis waarop ze het nodige meemaakt en waarbij je als lezer op het puntje van je stoel zit benieuwd waar ze nu weer terecht komt en vooral wie ze tegenkomt.
Het verhaal is in een ik-vorm geschreven maar wel met een wisselend perspectief waardoor de karakters meer uitgediept worden en je je ook meer kunt verplaatsen in hun gedachtegang. Zo is daar ook Abel, een engel, die zijn verhaal vertelt waardoor je een goed totaal beeld krijgt. Met name over het hoe en waarom de engelen zijn gekomen op aarde.
Eden zit buitengewoon goed in elkaar. Alles valt snel op zijn plaats. Het is een echte page-turner en het is bijzonder knap hoe de schrijver een combinatie van fantasy en werkelijkheid door elkaar weet te vlechten en het toch realistisch over kan laten komen. Er is geen moment dat ik als lezer dacht dat het teveel van het goede was. Het verhaal klopt gewoon, van begin tot einde blijf je geboeid doorlezen! | 1pos
|
De meest complete biografie die ik tot nu toe over de Brontë-familie heb gelezen. Het boek begint met een uitgebreide beschrijving van het leven van vader Patrick en gaat dan over op zijn huwelijk, de geboorte van zijn zes kinderen en ten slotte de dood van zijn vrouw en daarna een voor een zijn kinderen.
Wat het boek mooi maakt, is de prettige, natuurlijke verteltrant die je meeneemt in het vuistdikke boek zonder een ogenblik saai te worden. De belangrijkste briefcorrespondentie is overgenomen en ook mooie gedichten en fragmenten van de verhalen die de Brontës als kinderen schreven staan erin.
De reden dat het boek geen vijf sterren krijgt, is omdat niet alles geloofwaardig is. Zo vult de schrijfster af en toe in om de sfeer te beschrijven en neemt ze zaken over die nooit bewezen zijn (bijvoorbeeld dat Patrick elke dag een pistool leegschoot uit het raam). Dit stoorde mij erg, omdat andere zaken juist wel weer heel goed beargumenteerd waren.
Al met al toch een echte aanrader voor de Brontë-fan! | 1pos
|
Maak dat je wegkomt is niet wat je noemt een bloedstollende thriller. Maar wel een erg sfeervol, spannend boek. Vargas schetst het leven op en rond een fictief plein in Parijs. Een aantal van de personages zijn behoorlijk rare snuiters die weggelopen lijken uit het Parijs van Amélie Poulain. Ook de keuze voor de Zwarte Dood als thema is origineel. Zeer de moeite. | 1pos
|
Ha Jin is een in China geboren schrijver die in 1989 tijdens de opstand op het Plein van de Hemelse Vrede in de Verenigde Staten verbleef om te promoveren na zijn studie Amerikaanse Literatuur in China.
Zijn boek "Wachten" is bekroond met de National Book Award en de PEN/Faulkner Award en werd genomineerd voor de Pulitzer Prize.
Op aanraden van Lulu Wang heb ik dit boek aangeschaft, op zoek naar hedendaagse Chinese literatuur met historische kenmerken.
"Wachten" vertelt het verhaal van Lin Kong, legerarts in het ziekenhuis van Wujia. Zijn echtgenote Shuyu Liu woont op het platteland in Gansdorp en eenmaal per jaar keert Lin Kong terug naar zijn geboortestreek om zijn vrouw en dochter te bezoeken.
Gedurende zijn verblijf in Wujia krijgt hij contact met Manna Wu, een verpleegster op zijn afdeling. Het gaat hier om een verboden liefde, omdat mannen met een hogere rang geen relatie mogen hebben met een ondergeschikte in lagere rang.
Het opbloeien van deze relatie doet Lin Kong beseffen dat hij niet verder kan gaan zonder zijn huidige huwelijk op te zeggen. Dit gaat echter niet zonder slag of stoot: volgens de regels van de communistische partij moeten er achttien jaar verstrijken voordat hier medewerking aan wordt verleend.
Het jaarlijkse bezoek aan zijn echtgenote wordt daarom in de loop der tijd alleen maar een bezoek om toestemming voor de scheiding te bewerkstelligen .
In de tussentijd probeert Lin Kong allerlei alternatieven te bedenken om Manna Wu aan andere mannen te koppelen: zijn neef en een hooggeplaatste communistische Volksofficier.
Het verhaal speelt zich af in eind jaren zestig van de vorige eeuw en duurt tot begin jaren tachtig. Het geeft een goed tijdsbeeld van het toenmalige China, doorspekt met culturele gewoonten, regels (volgens Mao), contrast tussen platte land en grote stad en de geleidelijke ontwikkeling naar een moderner China.
Ha Jin weet door het gehele boek heen het liefdesverhaal op te kleuren met uitgebreide beschrijvingen over de natuur: een extra toevoeging, welke nergens in de weg staat, maar tegenwicht biedt tegen de sombere wereld van het China in die tijd.
"Het maanlicht werd gefilterd door de kale takken en verspreidde spikkelachtige lichtplekken op de met sneeuw bedekte grond. Enkele vogels vlogen op in de duisternis, met zoevende, fosforescerende vleugels. Voor haar dwarrelden en kronkelden slierten sneeuwstof die door de wind werden opgeblazen. De sneeuw kraakte onder haar voeten, en de wind huilde als een baby ".
"...en dat het gras de essentie van hemel en aarde, yin en yang, het materiële en het spirituele verenigde, en dat het een samenbundeling was van lichaam en geest, leven en dood, en een lofprijzing op de oneindigheid en de weelde van het leven. Kortom: het was een heel progressief symbool, bezield door de proletarische geest!".
Tevens is er, zonder daarbij de hoofdmoot te vormen, behoorlijk wat kritiek aanwezig op de communistische filosofie, de culturele traditie en specifiek op het Chinese communisme:
"Wat kunnen ouders toch egoïstisch zijn. Maar waarom moet het dan een zoon zijn? Kan een meisje niet evengoed als herinnering aan haar ouders fungeren? Wat een krankzinnige, stomme traditie die vereist dat elk paar een jongetje moet krijgen om de familielijn voort te zetten".
"Hij walgde een beetje van de manier waarop hij die reactionaire mannen had benijd, die juist veroordeeld zouden moeten worden als sociale parasieten".
Als eenmaal de scheiding, na achttien jaar, is uitgesproken tussen Lin Kong en Shuyu Liu, bouwt Lin Kong zijn leven verder op met Manna Wu. Hij trouwt met haar, vormt een gezin en probeert een liefhebbende echtgenoot te zijn.
Dit gaat echter niet over rozen, omdat een seksueel exces (in de lijn van het tegenwoordige #metoo) danig parten speelt in de relatie.
In plaats van samen verder te gaan, lief te hebben en nader tot elkaar te komen ontstaat er twijfel, liefdeloosheid en ontstaan er bij Lin Kong existentiële levensvragen, waarop hij geen antwoord heeft.....
"Hij beseft dat het lange wachten haar behoorlijk moest hebben veranderd - van een aardige jonge vrouw in een hopeloze driftkop...Misschien was ze juist door die onbeantwoorde liefde zo verbitterd geraakt. Of misschien kwam het door de pijn en de vertwijfeling van het lange wachten dat haar vriendelijke aard was verdwenen, haar hoop was afgesleten, haar gezondheid was verwoest, haar hart was vergiftigd en zij ten dode was opgeschreven".
Doordat Lin Kong en Manna Wu moeizaam kunnen omgaan met hun relatie (waarvan gehoopt was na het lange wachten dat het geweldig zou zijn...) en omdat Lin Kong zich geen raad meer weet en zich steeds meer slachtoffer voelt, wordt Lin Kong geleidelijk aan weer naar Shyyu Liu gedreven, waar hij rust en stabiliteit vindt!
Hij vraagt Shuyu Liu uiteindelijk te wachten op hem en daarmee is de cirkel rond: wachten op een scheiding, wachten op rust en uiteindelijk wachten op terugkeer naar zijn ex-vrouw.
Weemoed naar het verleden en geborgenheid en zelfreflectie op het eigen leven vormen voor Lin Kong de basis om uiteindelijk te belanden waar hij wil zijn: De geschiedenis draait zich om, WACHTEN !!
" En zo zitten we allemaal gevangen in ons eigen lijden".
"Wachten" is een intense, mooie roman met een rijke thematiek. De schrijfstijl van Ha Jin is sober met hier en daar uitspattingen in taal en bloemrijke beschrijvingen.
Een boek dat na afloop stof geeft tot nadenken! | 1pos
|
Het tweede boek dat ik gelezen heb van Michael Berg. En wederom een knap verhaal, je gunt jezelf geen tijd om het weg te leggen, je wilt weten whodunit en whydunit.
Een verrassend plot, qua dader, had ik niet verwacht, maar daardoor voor mij niet 100% duidelijk wat "de Albanees" nou uiteindelijk voor motief had voor al zijn moorden.
enne.. ik ga op voor zijn andere boeken die ik nog niet gelezen heb, alhoewel de chronologische volgorde in de verhalen dan niet meer klopt. Maar dat weet ik dan alvast. | 1pos
|
Aanrader....
Vanaf de 1e bladzijde werd ik meegesleurd, een tijdperk in, waarin ik veel herken. Het is een indrukwekkend en meeslepend verhaal, welke niet eerder voldoening geeft, dan dat je het boek tot de laatste letter in rap tempo hebt gelezen. Iemand riep: “ik ben verslaafd aan jouw boek.” Nou precies, dat dus. #adembenemend #harde zoektocht naar je eigen kracht. Heel goed omschreven, respect voor jou Esther.
#musthave #boek #waargebeurd #verslaving #indrukwekkend
Uitvaart La Balise
Ina van Dusschoten | 1pos
|
Een heerlijk verhaal wat je mee voert op het temperament van de flamenco. Erg goed uitgewerkte karakters en een vlot geschreven plot met mooie wendingen maakt dat je graag verder wilt begrijpen en meeleven met de belevenissen van Quique, Anne en Lodi. De unieke combinatie van deze drie personen maakt het tot een erg goed boek. Allen hebben ze zo hun eigen motieven en ervaringen. Deze personages komen samen om Quique met zijn vader te herenigen en hun te verlossen van zijn boze stiefvader. Maar ja, ook hier geldt niet alles blijkt te zijn wat het is... | 1pos
|
Dorpsverhalen, roddels, speculaties. Het is eigen aan een kleine dorpsgemeenschap. De tweeling Seraphine en Danny van het landgoed Summerbourne zijn er in hun jeugd veel mee gepest dat ze wisselkinderen zouden zijn. Nu dat vader door een ongeluk is overleden en spullen moeten worden uitgezocht, duikt een familiefoto op van net na de geboorte van de tweeling waar echter maar één van de twee baby’s op staat. Hoe zit dat? Seraphine zit het niet lekker en wil dingen over haar verleden te weten zien te komen. Maar zoals dat gaat... als de geest eenmaal uit de fles is, gaan de poppen aan het dansen.
Een spannende roman die een tijdlang leest als domestic crime. Want wat er ook gebeurd is in het verleden, het stinkt. En de bedreigingen die volgen op Seraphines inspanningen, versterken die ideeën alleen maar meer.
Een heerlijk debuut, ook al vliegt Emma Rous bij de ontknoping wel een beetje uit de bocht. Dit is zo’n boek waar je de halve sterren mist om te kunnen waarderen. Voor mij zou het 3,5 ster zijn. Omdat dit niet kan en het om een debuut gaat, maak ik er dan in dit geval 4 van. Want één ding is zeker: Emma Rous smaakt naar meer. Fijn dus dat ze aan een volgende roman aan het schrijven is. | 1pos
|
Op haar facebookpagina roept Carry Slee lezers op om ambassadeurs te worden voor haar nieuwe boek ‘Kapot’. Het blijft bijzonder dat een schrijver zo actief met z’n lezersschare om weet te gaan. Een paar weken later de vraag of er ook fans zijn die een stukje uit het boek voor willen lezen, dat wordt op video opgenomen. Je mag dan bij de spectaculaire lancering van het boek ‘Kapot’ op 9 spetember aanwezig zijn! (Boek)bloggers mogen zich apart melden en na het uitwisselen van gegevens krijg ik het ongecorrigeerde leesexemplaar van ‘Kapot’ opgestuurd! Het is de bedoeling dat we allemaal op 9 september 2015 onze recensie of bespreking online plaatsen.
Door deze #blogbom kan het niet anders dat vanaf dat moment iedereen in Nederland op de hoogte is van dit nieuws:
-Na ruim tien jaar eindelijk weer een 12+ roman van Carry Slee-
lees ik op de blauwe sticker op de kapotte kaft. Hetzelfde blauw dat ook de auteursnaam en achterzijde van deze jeugdroman siert. We zien Thijs & Julia, broer en zus, steun zoeken bij elkaar. De toon is gezet!
Julia is zangeres en speelt samen met haar broer Thijs in een band. Het leven lacht hen toe, ze hebben het leuk. Het gaat goed op school en ze hebben veel vrienden. Als er dan ook nog eens professionele aandacht voor de band komt, dan lijkt het allemaal niet kapot te kunnen gaan. Langzaam maar zeker komen er wat kinkjes in de kabel. Er heerst wat spanning in de relatie van hun ouders. De beste vriendin van Julia is verliefd op haar broer. Emma steekt meer tijd en energie in die relatie dan in de vriendschap. Het gaat minder goed op school met Julia, er zijn wat spanningen binnen de band en als klap op de vuurpijl krijgen broer en zus ruzie. Als het er echt op aan komt, wie kiest er dan voor wie? Overleven het huwelijk, de vriendschap, de liefde, de band en het gezin dit of gaat alles KAPOT?
Ik heb deze jeugdroman in een teug uitgelezen. De hoofdpersonages zijn uit het leven gegrepen, datzelfde geldt voor hetgeen ze dagelijks meemaken. De spanning wordt met de bladzijde opgevoerd. Carry Slee is daar meester in. Ook blijft de twijfel overeind, heel knap tot op de laatste bladzijde!
Kijken jullie vanmiddag om 16 uur naar Carry Slee TV op http://www.carryslee.nl/? Op KiDDoWz.net geven we een exemplaar weg.
‘Kapot’ van Carry Slee, Overamstel Uitgevers 2015 is vanaf heden overal te koop.
/Lmcmr | 1pos
|
Een jonge Nederlandse priester in Rome, een stad vol verleidingen. Dat is natuurlijk een interessante premisse. Op de eerste bladzijde zegt de priester in alle onschuld: “Geen opwaaiend zomerjurkje had mijn ogen verleid”. En daar gaat het in de roman steeds om. Over de wereld van passie en spullen waaraan priester Stefan zich tot dan toe heeft kunnen onttrekken. We lezen hoe zijn eigen lijf en zijn nieuw verworven hebbedingen (een televisie, een overhemd, een auto) hem langzaam maar zeker inpalmen. Hoe hij ontwaakt en er tegelijkertijd iets heel dierbaars uit zijn leven verdwijnt. De bekoorlijke Arianne en de Heer vechten om zijn hart. Een strijd tussen verboden vruchten en godsvrucht.
Het boek is sterk autobiografisch. Stefan vertelt over zijn eigen periode als priester in Rome. Als zodanig is het een vervolg op En het regende brood. Maar waar hij in dat boek nadrukkelijk afstand doet van het autobiografische element door het verhaal als raamvertelling te brengen, met een hoofdpersoon die in veel opzichten duidelijk van Stefan zelf afwijkt, doet hij in En het sneeuwde in Rome geen enkele moeite te verbloemen dat het over hem zelf gaat. De hoofdpersoon draagt de zelfde naam en heeft de zelfde achtergrond. Een aantal keer verwijst hij ook letterlijk naar zijn debuut. Hij noemt zichzelf als schrijver van dat werk en legt op een prachtige manier in hoofdstuk 11 de link tussen zijn twee romans. Tussen de regels door lees je hoe Stefan met zijn eerste roman iets van zichzelf achter zich heeft gelaten en als herboren een nieuwe fase van zijn leven is ingegaan.
En het sneeuwde in Rome is niet perfect. Maar het is een roman die in veel opzichten mooi in balans is. Het verhaal is voorspelbaar en misschien zelfs wel een beetje anticlimactisch. Maar de manier waarop Stefan het vertelt brengt dat helemaal in balans. Je leest deze roman niet zozeer om wat hij vertelt, maar primair om hoe hij het vertelt. En dat is bij vlagen briljant. Met perspectieven die wisselen tussen het heden en de jaren rond 2000 relativeert Stefan mooi de hier en daar wat zoete liefdesgeschiedenis: dan eens lezen we over de beeldige, bijna mythische Arianne en dan weer vertelt Stefan in meer nuchtere, maar minstens zo liefdevolle bewoording over zijn huidige vrouw. We lezen hoe hij met Arianne door het Italiaanse landschap cruiset en hoe hij zijn zoontje een troostende knuffel geeft.
Wat de roman vooral zo meeslepend maakt is de indringende sfeer. Of eigenlijk: sferen. Afwisselend verkeert de lezer in het zwoele Rome, rijk geïllustreerd met sprekende straatnamen, schetsen van alledaagse taferelen en verwijzingen naar de rijke historie. Dan weer word je in de wereld van de katholieke kerk gezogen, met priesterboordjes, misstanden en vooral ook veel rituelen en exotische termen. En als contrast – en bijna als anker in de echte wereld – vertelt Stefan over het Calvinistische Nederland, over zijn nieuwe en oude leven hier, met herkenbare en aardse taferelen van alledag. Het contrast is prettig. De scènes in Nederland voelen als een adempauze: ze geven je als lezer de kans de rijke wereld van mediterrane passie, doorspekt met talloze kreten in het Italiaans, even te relativeren. En ze helpen begrijpen hoe die wilde Romeinse omgeving in het hoofd van de hoofdpersoon moet overkomen.
Het taalgebruik van Stefan is rijk, maar voelt nooit onnatuurlijk, overdreven of opschepperig. Hij gebruikt regelmatig Italiaans en legt lang niet altijd uit wat de woorden betekenen. Toch begrijpt de lezer wat hij bedoelt. En het helpt ook om te begrijpen hoe een jonge Nederlandse priester zich daar in Rome gevoeld moet hebben. Stefan brengt de cultuurverschillen mooi in beeld. Zonder het te overdrijven contrasteert hij het warme leven van een Romein met het koude bestaan van een Hollander. Soms richt hij zich ook direct tot de lezer. Hij vloekt een enkele keer en geeft intrigerende inkijkjes in zijn schrijverschap. Stefan flirt soms met de lezer, maakt zichzelf daarmee heel tastbaar en wekt sympathie. Maar hij laat zo ook zien hoe hij veranderd is van een overtuigd priester in een wereldwijze schrijver in een wereld van leugens en nuances.
Met En het sneeuwde in Rome heeft Stefan zichzelf overtroffen en een meesterlijke roman geschreven. Hij is als schrijver duidelijk gegroeid. Het is moeilijk voor te stellen hoe En het sneeuwde in Rome nog overtroffen zou kunnen worden. Voor zijn lezers een luxeprobleem, maar voor Stefan absoluut een uitdaging. | 1pos
|
Een speciale kijk op dierenrechten gekruid met een behoorlijke dosis humor.geen wereldreis dit keer maar wel de trektocht van gemeente tot gemeente van een cirkus. De sprekende dieren stelen de show. | 1pos
|
Erg fijn dat ik mee mocht doen met het lezen en buzzen voor Hebban. En dan ook nog eens een boek van Stephen King, een novelle.
Het verhaal geeft mij het gevoel dat het te kort is, je wilt zoveel meer weten. Maar ondanks het korte verhaal weet King de personages goed weer te geven . Het boek had wat mij betreft wel wat gruwelijker mogen zijn. Maar ondanks dat blijf je wel in het mysterie....wie is Farris en waarom geeft hij de knoppenkist aan Gwendy.
Een verhaal over verantwoordelijkheid en het gevaar van macht.
Gwendy Peterson loopt iedere dag de trappen van de Suicide-Stairs in de Castle Rock. Het is 1974, Gwendy is 12 jaar, een beetje gezet en daarom probeert ze af te vallen door ze snel mogelijk die trappen op te lopen. Eenmaal bezweet boven aangekomen maakt ze haar bril schoon. Ze schrikt op van de stem die haar roept. Het is de man in een zwarte spijkerbroek, een zwart colbert en een wit overhemd. Hij draagt een zwart bolhoedje. Farris zit er iedere dag een boek te lezen, maar deze dag gaat hij met Gwendy praten. Gwendy besluit Farris te vertrouwen en gaat naast hem op het bankje zitten. Hij geeft haar een prachtige mahoniehouten kist. Het is de knoppenkist. Op de kist zitten 8 knoppen in verschillende kleuren. En aan de voorkant zit een soort sleuf en aan beide zijkanten zit een hendeltje. Farris legt uit dat als je aan het linker hendeltje trekt dat er een chocolaatje uitkomt. Het rechter hendeltje geeft een zilveren munt die wel 600 dollar waard is. Farris geeft de knoppenkist aan Gwendy. Ze moet hem bewaren en ze mag nooit op de zwarte knop drukken. Na uitleg over de knoppen gaat Farris weg. Als Gwendy hem even later achterna gaat ziet ze alleen zijn bolhoedje, maar van Farris is geen enkel spoor. Zo snel kon hij toch niet weg zijn?
Vaak neemt Gwendy een chocolaatje door het linker hendeltje te gebruiken. Heerlijk zijn ze en ze ziet dat ze er steeds slanker wordt. Ze heeft zelfs haar bril niet meer nodig, zo goed zijn haar ogen.
De zilveren munten spaart ze voor haar studie. Op school gaat het alleen maar beter en ze haalt hoge cijfers. Ze verandert van een gepest dik meisje met bril naar een mooie en slanke, intelligente en populaire tiener. Het leven lacht haar tegemoet.
Maar de knoppenkist geeft niet alleen goede dingen er dreigt een zeker gevaar. En dat gevaar zal ook Gwendy meemaken.
‘De knoppenkist geeft je niet alleen macht, het is macht’. | 1pos
|
Met motto's voorin van Bouvard et Pécuchetvan Flaubert en Don Quichotevan Cervantes ben je gewaarschuwd als lezer. Anibal Quevedo bestrijdt dan wel niet met lansen onschuldige molens, maar gelooft wel in de theorieën van allerlei figuren zoals Lacan, Althusser en Michel Foucault om 'de macht' te bestrijden.
Anibal Quevedo ontwaakt in een vies pension in Parijs. Het is mei 1968 en de studenten zijn de straat op gegaan om te protesteren. Anibal heeft geen idee hoe hij in Parijs is terecht gekomen en wat hij hier te doen heeft. Hij weet wel dat hij zijn gezin en werk als psychoanalyticus in Mexico heeft achtergelaten, maar niet waarom. Bij het huis van Lacan, een psychoanalyticus, wiens ideeën hij met de nodige argwaan bekijkt, ziet hij voor het eerst Claire. De vrouw waar hij de rest van zijn leven verliefd op zal zijn en die zijn levensloop sterk beïnvloedt. Via Claire raakt hij betrokken bij de studentenrellen; hij gaat Claire achterna wanneer ze naar Cuba vertrekt om daar de revolutie te steunen;hij brengt, in het gevolg van Fidel Castro, samen met Claire een bezoek aan het Chili van Salvador Allende. Daarna verdwijnt Claire uit het zicht, maar het contact wordt - via voornamelijk brieven - hersteld. Het is uiteindelijk ook Claire, die Anibal in 1989 de genadeklap geeft. Hij heeft zich van een onwillige meeloper bij de studentenopstand ontwikkelt tot de uitgever van een - ten opzichte van de toenmalige regering - zeer kritisch, links blad in Mexico, die Cuauhtémoc Cárdenas steunt in de verkiezingsstrijd van 1988. Cárdenas verliest van Carlos Salinas dankzij grootschalige fraude. Een jaar later, als Claire op het punt staat zich bij Anibal te voegen, wordt bekend dat hij contacten heeft met Salinas. Terwijl de stenen uit de Berlijnse muur worden gehakt, heeft Anibal zijn laatste ontmoeting met Claire.
Het einde van de waanzin is niet altijd even makkelijk te lezen. Vooral in het begin worden er talloze personen opgevoerd, waarvan lang niet altijd duidelijk is welke rol ze spelen of gaan spelen in het verhaal. Veel daarvan verdwijnen ook uit zicht en uiteindelijk blijven vooral Anibal, Josefa (zijn vertrouwelinge en hulp, die niets van Claire moet hebben) en Claire over. Om het mij makkelijk te maken is er gelukkig ook nog Juan Pérez Avella, criticaster van beroep, die elk boek dat Quevedo heeft uitgebracht consequent tot slechtste boek van het jaar uitroept.
Zo heeft hij ook een mening over Het einde van de waanzin (uitgebracht door Jorge Volpi):
Dat ontbrak er nog maar aan: een postume Quevedo! Alsof we niet genoeg hadden aan de boeken die hij in de loop van vier decennia heeft gepubliceerd, krijgen we nu deze imitatie voorgeschoteld door doctor Volpi. Alleen een middelmatige schrijver als hij kon op het idee komen de onuitgegeven teksten van de in 1989 overleden Mexicaanse psychoanalyticus te verzamelen en te annoteren; het lijdt geen twijfel dat ons armzalige intellectuele leven nog altijd wordt beheerst door de markt, vooral in deze tijd van intensieve - en steriele - globalisering. Binnen deze context wil Volpi bewijzen dat Quevedo een 'onbegrepen voorloper' was, terwijl de man in werkelijkheid nooit meer dan een gewone oproerkraaier is geweest zonder intellectueel gewicht. [...] Wat wil de auteur met een boek als dit? De balans opmaken van de betreurenswaardige rekenfout die wij kennen als de linkse beweging? De grootspraak van het project is gelijk aan zijn mislukking. Wie zo onvoorzichtig is dieper in dit boek door te dringen zal er niet wijzer of minder verveeld uitkomen, alleen maar teleurgestelder. Teleurgesteld door het geringe belang van het boek, het pathetische einde van de hoofdpersoon en al die dromers die ooit hebben geprobeerd de wereld te veranderen.
Sorry, Juan Pérez Avella, misschien ben ik ook wel zo'n dromer (tenslotte isImaginezo'n beetje mijn lijflied), maar ik weet het één ding zeker: ik ga meer van Jorge Volpi lezen! | 1pos
|
Prachtige omslag, sprekende foto’s en tekst op hoogwaardig glanspapier met een gewicht van meer dan 1100 gram: het debuut van Marit Karssens. Zij is energetisch therapeut en geeft persoonlijke sessies en workshops. Sinds 2010 staat Karssens in contact met Meester Kuthumi (spreek uit: Koothoomi), een adept uit het begin van de 19e eeuw. Dit contact gebeurt door middel van channeling. Tijdens een channeling zet Karssens haar eigen gedachten opzij, zodat ze open staat voor de boodschap van de Opgestegen Meester. Haar missie: de boodschap van Licht en Liefde uitdragen door mensen eraan te herinneren wie zij werkelijk zijn.
Het boek bestaat uit 2 delen. Het eerste deel vertelt hoe Karssen’s persoonlijke proces van channelen is ontstaan. Het is haar chronologische levensverhaal van de afgelopen 10 jaar met terugblikken op haar jeugd. Een boeiend verhaal over haar reizen, haar dilemma’s, inzichten en dromen. Het leggen van verbindingen met andere mensen en culturen is hier een thema op zich. Deel twee bestaat uit 33 channelings van de afgelopen 8 jaar met als bonus 8 extra channelings met kersttijd als thema: een boodschap van vrede en verstilling.
Hoewel het meer Karssen’s weg naar innerlijke groei en bewustzijn weerspiegelt, zou het ook, wanneer je ervoor open staat, jouw verhaal kunnen zijn. Elke channeling raakt weer een diepere laag van je bewustzijn aan. Gaandeweg leer je dat naast het leven in deze wereld, er ook nog een andere werkelijkheid bestaat.
De channelings kunnen ook gebruikt worden als een orakel. Zorg dat je goed geaard bent en kies willekeurig een channeling uit. Je kunt vooraf een vraag stellen, intuïtief een keuze maken en je onderdompelen in een liefdevol antwoord. Krijg je niet meteen waar je op gehoopt had, luister dan naar je dromen.
Als bonus krijgen we nog enkele vragen over: Een Cursus in Wonderen (ECIW), syndroom van Down, lichtcoderingen, de 5e dimensie (dimensie is een staat van bewustzijn), trillingsniveau aarde en zelfdoding. En als laatste de grote vraag: hoe houden wij -daar waar de grote gebeurtenissen op wereldniveau elkaar snel opvolgen- de moed erin? Kuthumi geeft ons wijze en liefdevolle boodschappen.
Licht-ingevingen is helder geschreven en ondanks dat channeling veelal moeilijk te bevatten is, wordt dit boek nergens vaag of zweverig. | 1pos
|
Nog beter dan het eerste deel, vooral omdat je de personages hier al kent en ze vanaf het begin uit elkaar kunt houden. Het einde was vrij schokkend, het kwam totaal onverwacht. Een tweede deel uit een serie is vaak minder dan een eerste deel of meer van hetzelfde, maar 'Aftellen' is minstens net zo goed als 'Lichte jaren'. Net als in dit eerste deel vervullen vooral de kinderen een glansrol, Elizabeth Jane Howard slaagt erin hun dialogen zo levendig te maken dat je de gesprekken voor je ziet. Ook het sluimerende feminisme in deze serie, zonder het het een anachronisme lijkt, is heel interessant. | 1pos
|
Prinses Super woont in Jippie, een land waar iedereen altijd vrolijk is, zelfs als het even tegenzit. Super vindt het maar niks. Zelf is ze ook wel blij, maar ze heeft net zo vaak last van haar humeur en dat maakt haar net een beetje anders dan de andere inwoners. In Jippie ga je al vroeg op zoek naar een echtgenoot, om daarna eerst nog tien jaar vrolijk buiten te spelen voor de trouwpartij doorgaat. Super moet dus op zoek naar een leuke jongen. Trouwen met JORIS!! ziet ze niet zitten, dus trekt ze met lakei Rolf naar buurland Grom op zoek naar iemand die beter bij haar past.
Sanne Rooseboom houdt er een leuke en onderhoudende stijl op na. Het is beeldend geschreven en niet te plechtig, het taalgebruik spreekt aan. Het contrast tussen Jippie en Grom komt goed uit de verf. De personages zijn karikaturen en alles wat ze zeggen en doen is gebonden aan het land waarin ze wonen. De situaties die daaruit voorkomen, geven het verhaal heel wat humor. Prinses Super heeft wel wat meer diepgang. Dat komt natuurlijk ook doordat ze de humeuren uit de twee landen combineert. Het maakt haar heel herkenbaar voor de lezertjes (8+) en bovendien is ze erg ondernemend en een beetje eigenwijs.
De illustraties van Annet Schaap zijn een beetje piekerig getekend en in zwartwit. Hier en daar zijn ze paginagroot, maar meestal fleuren ze slechts een gedeelte van de bladzijde op. Ze zijn goed gedoseerd en breken de tekst op een leuke manier. De prenten sluiten mooi aan bij het verhaal en geven ondanks het gebrek aan kleur de situaties en vooral de emoties van de personages goed weer.
Jippie! Een humeurig sprookje is geen dik boek, maar omvat toch behoorlijk wat hoofdstukken. Er vallen best wat uurtjes leesplezier aan te beleven. Omdat er voor een stevige en zware papiersoort is gekozen, weegt het voor z’n omvang wel redelijk wat. De kaft is stevig en kleurrijk. Erg aantrekkelijk voor meisjes die van prinsessen houden en over kastelen dromen.
Auteur Sanne Rooseboom is journalist en kinderboekenschrijfster. Ze brengt dit jaar meteen twee kinderboeken uit, want naast Jippie! Een humeurig sprookje verschijnt in het najaar ook nog Het Ministerie van Oplossingen over de avontuurlijke Nina die besluit om Ruben te helpen nadat die een brief schreef aan het ministerie. Sanne Rooseboom heeft altijd al geweten dat ze kinderboekenschrijver wilde worden en vindt verhalen bedenken superleuk.
Illustratrice Annet Schaap wilde dan weer altijd al tekenaar worden en dat deed ze ook gewoon. Ze illustreerde al talloze kinderboeken. Ze is vooral bekend van de tekeningen die ze maakte voor de Hoe Overleef Ik-boeken van Francine Oomen en de Meester Jaap-serie van Jacques Vriens.
Het boek van Sanne Rooseboom heeft ook een eigen website. | 1pos
|
Over het eroderende effect van Noord-Koreaanse staatspropaganda en de continue aanwezigheid van de dictatoriale macht op het besef van de eigen individualiteit. In alles wat mensen doen en laten zitten de sporen van het regime verscholen. Het schetst hiermee een ontluisterend beeld van de diepe eenzaamheid van het hoofdpersonage wanneer het besef komt dat menselijke identiteiten in zijn land geconstrueerd worden op basis van de absolute willekeur van dit corrupte regime. Het werk laat zien hoe ver indoctrinatie ingrijpt op hoe een kijk op de wereld ontstaat en hoe pijnlijk het moet zijn als dat opgebouwde wereldbeeld barstjes gaat vertonen. | 1pos
|
Wat?
Een vader die een onvergeeflijke fout maakt, een twitterschandaal, een boos meisje op drift en een verwoestende orkaan die een wereldstad in het donker legt. Het is allemaal aan de hand in Honderd uur nacht van Anna Woltz. De nog jonge auteur schreef talloze boeken voor kinderen van alle leeftijden. Met Honderd uur nacht richt ze zich tot iets oudere lezers, met een spannend verhaal over vriendschap, ontluikende liefde en de stap naar een leven op eigen benen.
Waar?
Honderd uur nacht speelt zich af tegen de achtergrond van Sandy, de superstorm die het najaar van 2012 New York van zijn sokken blies. De alarmerende berichten vooraf maakten dat inwoners van de Big Apple de winkelschappen leeg kochten en zich verschansten in hun appartementen. Gordijnen dicht, verwarming hoog, wachten op wat komen zou. Niet voor niets. De orkaan ging pas liggen nadat ze een belangrijk deel van de metropool van elektriciteit had afgesneden. Dagen zo donker als de nacht, leven dat overleven werd.
Wie?
De 14-jarige Emilia had met haar ouders een duidelijke deal. Zij maakte huiswerk, dekte de tafel en nam geen navelpiercing. Zij zorgden voor het eten en deden geen dingen waarvoor ze in de gevangenis konden komen. Totdat uitlekt dat haar vader – directeur van de middelbare school waar ook Emilia haar goede cijfers haalde – vunzige sms’jes aan een bloedmooie leerlinge zou hebben gestuurd. Emilia wil nog maar één ding: weg. Weg van haar ouders en de twittergemeenschap die haar vader en zijn gezin een lesje wil leren. Ze boekt een vlucht en een appartement en gaat naar New York.
Wat dan?
Eenmaal aangekomen is de werkelijkheid ontnuchterend. Het appartement bestaat niet, de temperatuur is beneden zero en een orkaan nabij. In die omstandigheid kan Emilia niet anders dan vriendschap sluiten met de bijna perfecte Jim en Seth en zijn maffe zusje Abby die een paar dagen zonder hun moeder thuis zijn. Het viertal schuilt voor de barre weersomstandigheden en hun ellende bij elkaar.
Waarom?
Emilia, Jim, Seth en de kleine Abby, ze hebben alle vier hun portie gehad. Terwijl leven overleven wordt, moeten ze hun maskers afzetten en hun demonen te lijf gaan. Een eerlijke vriendschap groeit, die ieder van hen door de ogen van de ander leert kijken en het inzicht geeft dat er dingen moeten worden opgelost om verder te kunnen.
Nogmaals. Waarom?
Anna Woltz woonde in New York toen orkaan Sandy de stad trof. Dagenlang zwierf ze door de stad op zoek naar warmte, eten en telefoonverbinding. Toen het licht aanging, begon ze aan deze roman die in al zijn spanning ook duidelijk maakt dat hoe vreselijk het leven ook wordt, er altijd lichtpunten zijn. Als je ze maar ziet. | 1pos
|
Leuk spannend boek met wat erotiek
Boek leest kekker makkelijk weg
Was helaas veel te snel uit ☹️
Nu wachten op een nieuw boek van deze schrijfster
Hopelijk net z’n lekker boek | 1pos
|
Ik vond het een zeer goed boek,
het is heel spannend en je kunt je goed inleven in de personages.
Ik vond het boek heel realistisch geschreven,
ik heb er erg van genoten en zal het dan ook iedereen aanraden om dit boek te lezen! | 1pos
|
In Moordenaars Storm neemt Inge Ipenburg ons mee naar het warme Sicilië. De cover brengt de lezer in vakantiestemming en de sfeer van het boek komt meteen naar voren. In een klein dorpje ergens op Sicilië woont de Nederlandse Maxine (Max) Steenstra. Ze heeft er, nadat er zeven jaar geleden een drama plaats vond in haar leven, een nieuw leven opgebouwd. Het is tijd geworden dat ze zich vestigt en niet uit koffers blijft leven.
Max is een persoon van gewoontes en tradities. Elke dag hetzelfde ritme. Het heeft iets vertrouwds en Max kan iedereen van ons zijn. De Nederlandse Wil Heerema is op vakantie en hij valt meteen voor Max. Maar is dit wederzijds. Het leven op Sicilië in dit kleine dorp gaat niet onopgemerkt voorbij. Wat opvalt is dat er wel veel Nederlanders zijn in dit kleine vergeten dorp. Het is duidelijk dat Inge een situatie gecreëerd heeft. Het is er wel een dit best werkelijkheid kan worden. Buiten de dramatische gebeurtenissen om dan. Die zou ik nooit willen meemaken.
Moordenaars Storm is letterlijk en figuurlijk een storm. Emotie en met verrassingen lees ik deze thriller. De korte soms pittige hoofdstukken zorgen ervoor dat je geprikkeld wordt. Op sommige momenten werd ik hierdoor overprikkeld en moest ik het boek gewoon even wegleggen. Max en Wil zaten wel steeds in mijn hoofd. Ze praten gewoon tegen mij. Dit maakt deze thriller tot een echte must-read voor deze zomer en ik kijk uit naar deel 2. Inge heeft mij in verwarring achtergelaten.
De stijl van Inge bevalt me heel goed. En je weet op elk moment vanuit welk oogpunt ze het verhaal verteld. Haar kracht zit ook in het overbrengen van emotie en angst. Je voelt gewoon mee met de personages. Soms had ik het gevoel onderdeel te zijn van het verhaal. Het was zo echt beschreven. Doordat het soms teveel werd en er ook wel vreemde wendingen inzaten die niet helemaal geloofwaardig waren krijgt deze thriller van mij 4 sterren. | 1pos
|
Gave cover, boekje doet aan als een eigentijdse kleine Bijbel. Handboekformaat met levenslessen, leuk gevonden! Dat oude vrouwtje op de rollator is echt grappig maar veelbetekenend ook. De sticker ´Ik zou dit boek kopen´ van Wil de Breij, had ik niet gedaan. Dat is een quote van Claudia´s moeder. En hoe goed het voor te stellen hoe trots zij moet zijn op haar getalenteerde dochter, vind ik het marketingtechnisch geen objectieve zet. Aan de andere kant zou je het ook kunnen zien als een blijk van humor. Wat ik jammer vind is dat er geen leeslint in het boek zit. De uitstraling van deze bundel zou daarmee iets extra’s hebben gekregen. Juist omdat je het niet als een verhaal leest maar telkens korte stukjes pakt. Ook als naslagwerk zou het kunnen dienen, even iets teruglezen. En dan is een leeslint, een kleinigheidje, een mooi extraatje.
Dé spreuk van Gude: Ga vooral te rade bij een ander’ is goud waard. Maar dat kun je alleen als je op een leeftijd bent gekomen wanneer je je eigen mening aan de kant kunt schuiven en jouw woord of mening niet meer dé belangrijkste is. Vervolgens een inleidend woord van Claudia over haar motivatie dit boek te schrijven. Dit komt heel open, oprecht en niets verhullend over. Haar kijk op haar leven, haar persoonlijke issues maar ook wat ze gaat verwachten van dit boek en waarom ze dit project is aangegaan licht ze toe.
Hamvraag is waarom ze juist voor deze personen heeft gekozen. Van sommigen kan ik me dat heel goed voorstellen maar een ander is in mijn beleving verrassend, en dat is ook wel weer leuk. Onze samenleving bevat zoveel aan levenslessen, ook bij onbekende landgenoten. Dat had ik graag gezien.
Het absolute voordeel van het ouder worden, als je ruim de veertig bent gepasseerd, is het toenemen van je relativeringsvermogen en het openstaan voor de ervaringen van een ander. Dát is ook precies de aantrekkingskracht van dit boek. Als je vijfentwintig bent, ben je te druk bezig met jezelf te ontwikkelen, je plekje in de maatschappij te veroveren en vooral geen tijd voor je innerlijke ik te nemen. Het zullen er maar weinig zijn die dat doen en/of kunnen. Dat wil niet zeggen dat je bij het passeren van de veertig, en zoals de gesprekspartners van Claudia zelfs over de zeventig, moet inkakken en je tijd moet gaan zitten afwachten, nee juist niet! De levenslust en de levenservaring maken het leven zo mooi. Kúnnen het leven heel mooi maken mits je er voor openstaat én een beetje geluk hebt. Want één specifieke opmerking in het boek omvat dat heel doeltreffend. Erica Terpstra haalt een uitspraak van Wilhelm Smid aan: ‘Geluk kun je delen, pijn heb je alleen. Gezondheid is vrijheid.’ Deze blijft wel even hangen.
Hanneke Groenteman trapt het geheel af en verklaart meteen de titel van het boek met haar levensles. Hoe simpel wil je het hebben, neem een geit! Er staan zeker een aantal opmerkelijke of mooie passages in het boek die je net een beetje meer stof tot nadenken geven. Dominee Ter Linden stelt: ‘Kun je het leven beter of slechter doen?’. Hans Wiegel slaat de spijker vol op de kop met zijn kreet: ‘Vertrouwen geeft vertrouwen’. De samenstelling van het boek gaat per levensles en niet per geïnterviewde BN’er. Dat heeft als gevolg dat sommigen eenzelfde levensles delen en/of aanvullen. Nee, het loopt mooi door elkaar heen en zodoende vullen de gesprekken elkaar aan. Alsof ze met momenten allemaal bijeen zaten met een glas wijn, een goed gesprek hadden i.p.v. aparte gesprekken. Bij de één had je wellicht iets meer verwacht te horen en van de ander iets minder. De balans daar zal voor iedereen anders zijn.
De levenslessen zijn over het algemeen heel kort, het is het reageren van Claudia zelf dat het geheel aanvult. Ze relativeert het vooral ook op haar eigen leven en geeft haar visie op alles. Ik had wel wat meer dialoog verwacht. Toch neemt dit niet weg dat het boek een aantal mooie boodschappen bevat voor hen die daarvoor openstaan. Vooral ook de levensfase waarin de lezer zich begeeft zal bepalend zijn voor het wel of niet herkennen van bepaalde zaken. In dit boek heeft Claudia er voor gekozen om met BN’ers in gesprek te gaan. Leuk en het zal lezers aantrekken want ja, dat wekt nu eenmaal de nieuwsgierigheid. En ze zullen gemiddeld genomen niet veel afwijken van niet bekende Nederlanders. Wat leuk zou zijn geweest is om de gewone mens ook aan het woord te laten. Het is nu eenmaal zo dat er een groot verschil zal zijn in levenservaringen bij een ‘normale’ bejaarde dan bij degenen die Claudia heeft gesproken. Zij zullen over het algemeen een ander leven leiden, zowel sociaal als maatschappelijk. Terwijl er zeker te weten juist ook veel te leren valt van de levenservaring van een gemiddelde mens op die leeftijd. Begrijpelijk is dat voor dit concept is gekozen, het is toch interessanter om een publieke persoon te interviewen.
‘Word de beste putjesschepper van de wereld’, is een mooie levensles om aan je kinderen mee te geven. Het maakt niet uit wat je gaat doen in je leven, maar doe datgene met overtuiging en doe je uiterste best er iets van te maken. Mooi! Andere levenslessen liggen, voor een beetje weldenkend mens, soms ook wel voor de hand. De meest treffende levensles is: ‘Opvoeden is gewoon heel moeilijk’. Ouders zijn is een beroep waarin je op improviseren promoveert in een rot tempo’.
Uiteraard zal niet iedereen zich herkennen in de besproken zaken, gewoon omdat ieders leven ook anders loopt en we niet allemaal met dezelfde problemen/ervaringen te maken krijgen. Sommige zaken zullen voor velen vanzelfsprekend zijn terwijl een ander een ‘oh ja?’ moment zal ervaren. Dat is het mooie tijdens het lezen. Ieder mens ontwikkelt zich anders en leeft, gelukkig maar, een ander leven. ‘Neem een geit’ geeft een mooi beeld van diverse mensen, hun wijsheden en die van Claudia zelf. Toch blijft het vrij oppervlakkig, dat komt door het gebrek aan verdieping in de gesprekken, en de korte hoofdstukken. Terwijl het boek wel een diepzinnige boodschap heeft, komt het niet geheel tot uiting door de gekozen opzet. Het is ook niet belerend geschreven maar vlot, met humor en een groot relativeringsvermogen van zowel Claudia als van de gesprekspartners. En dat maakt dat het boek leest als een trein, lekker snel, luchtig en toch ook met een knipoog zo nu en dan. Het is leven is tenslotte al zo serieus.
Het boek is eigenlijk voor iedere lezer die niet vies is van een beetje zelfreflectie wel geschikt. Verwacht niet al te diepzinnige en psychologische dialogen maar eerder een sfeer van een wijntje op tafel tijdens een goed gesprek, iets wat ook werkelijk vaak het geval was tijdens de gesprekken. Doordat het zo relaxt leest is het een fijn boek om zo nu en dan even in de hand te pakken, het leest heerlijk tussendoor. Korte stukjes, soms te kort omdat je meer zou willen lezen over die mening/levensles. Vaak komt het later, tijdens een ander hoofdstuk terloops toch wel weer ter sprake, het intrigeert wel. De schrijfstijl is lekker en het is met vlagen serieuzer dan gedacht. Leuk en verrassend is dat omdat je van Claudia misschien alleen gekke dingen verwacht? Niet dus, en dat is een leuke, andere kant van deze veelzijdige veertiger.
Raad geven kunnen we allemaal als de beste, raad ontvangen ligt een stuk moeilijker en juist dát maakt dit boek aantrekkelijk. | 1pos
|
Een jonge vrouw, Liesje, wordt als kind door haar vader mishandeld. Ze moet het verdragen, omdat haar vader in een jappenkamp gezeten had. Haar moeder is vaak afwezig, omdat ze in het buitenland werkt als archeologe. Van een buurvrouw leert Liesje beeldhouwen. Nu haar vader opgenomen is in een tehuis, heeft ze een levensecht beeld van hem gemaakt, waardoor ze haar woede eindelijk kan verwerken. Dat is het eerste deel van het boek, over de relatie van Liesje met haar vader. In het tweede gedeelte reist ze naar India en ontdekt ze wie haar echte moeder was. In de Himalaya volgt ze de tocht die haar moeder maakte toen ze zwanger was. In het derde deel wordt Liesjes dochtertje Eva geboren. Het verhaal wordt heel voorzichtig uit de doeken gedaan, vanuit Liesje zelf verteld. De beklemmende sfeer van haar kindertijd krijgt heel subtiel gestalte in kleine details. Bouter (1948) is een meester in het ontwikkelen van het verhaal door heel gedoseerd de achtergrondinformatie te onthullen. Een originele kijk op het beladen onderwerp van tweede-generatie slachtoffers van jappenkampen. (Uit De Nederlandse Bibliotheek)
" Ik kijk op hem neer. Mijn vader zit op de onderste trede van de steile betonnen trap naar mijn appartement aan de Troelstrakade. Zijn glimmende schoenen zoeken steun op de stoeptegels. Grond onder de voeten, een mens heeft dat nodig. Hij houdt zijn rug recht. Altijd. Alsof een stok zijn ruggengraat onbuigzaam maakt. "
Een jonge vrouw lijkt het er om te doen: haar vader zo lang mogelijk te laten zitten, voor de deur, in de kou. Waarom is ze zo hard voor haar vader? Is er sprake van een omkering van rollen? Als je er als lezer achter komt dat niet alles is wat het op het eerste gezicht lijkt te zijn, ben je al zo geraakt door het verhaal dat je meer wil weten.
"De werkelijkheid gaat altijd vermomd. Niets is wat je ziet, wat je leest is niet zo bedoeld. De lezer schrijft zijn eigen boek. Niemand leest hetzelfde boek."
Net als in zijn eerdere boeken `Pianist zonder brein´en ´Oorlogshelden´ laat Ben een vlotte manier van schrijven zien die mij zeer bevalt. Die stijl is bondig, duidelijk; het verhaal zit vol spitsvondigheden en humor. Zijn boeken verdienen een groter leespubliek. (Uit Leeshoek) | 1pos
|
Dit is de eerste keer dat ik dit meemaak : ik was dit boek aan het lezen en kon met de schrijfster terzelfdertijd praten over wat ik voelde en vermoedde. Dat is echt uniek! Gaby is zo lief en luistert graag naar wat ik haar vertel en hoe ik me voel. Ze is echt een heel medevoelend persoon.
Dit boek is zeker een aanrader! Het leest heel vlot en ik werd letterlijk meegezogen in het verhaal. Ik kon niet stoppen met lezen. De hoofdstukken hebben een aangename lengte en er waren af en toe tijdsprongen die het verhaal een vlugge toets gaven. Er gebeurt heel veel in dit boek. De personages ondergaan per moment zware situaties. Heel veel stof tot nadenken. Vooral de kwestie van orgaandonatie wordt hier aangekaart. Het is wel geen wetenschappelijke uiteenzetting. Veeleer een menselijke benadering van het levensbedreigende probleem. Dat vind ik goed. Niertransplantatie maar vooral nierdialyse komt heel veel aan bod in het dagelijks leven. Iedereen kent wel iemand met nierproblemen. Dat is ingrijpend. Gaby vertaalt de gevoelens en de strijd die ze voeren zo goed. En daarbij nog het thema van onvoorwaardelijke liefde. Dat past zo mooi samen. Een nier afstaan is een groot teken van liefde en vertrouwen in die persoon. Het is een geschenk dat je geeft. Je weet maar op het laatst hoe alles afloopt. Ik vermoedde bepaalde dingen en die waren ook juist. Ik was wel twee keer heel erg ontroerd tot tranen toe. Ja, ik had mijn zakdoek nodig.
Het was leuk om er met Gaby persoonlijk over te kunnen chatten. Ik vond ook de setting van Lissabon zo mooi. Ik heb echt zin gekregen om eens naar Lissabon te gaan. Dat wordt dus een citytrip op mijn bucketlist.
Ik kijk nu uit naar haar nieuwste boek . Daar heeft ze nog geen titel voor. En dan is er nog een ander verhaal dat ze aan het schrijven is : “Hemelse Modder” gaat over afvallen en het wel en wee in een fitness. Ook weer met een romantische toets. En dan is er ook het kinderboek “Raf de raaf.” Ik mocht er al eens van proeven. Dat wordt ook weer een succes !!! | 1pos
|
Een zeer actueel boek, zeker omdat gisteren (26-02) nog op het journaal was dat de terreurdreiging in Nederland er nog altijd is. Een perfect lopend verhaal met 2 hoofdpersonen die elkaar in het verhaal even aanraken. Veel uitleg (dank) over Jihad, IS, en midden Oosten politiek krijg je ook mee, waardoor je gebeurtenissen beter kan plaatsen. Schrijfstijl zou op puntjes misschien beter kunnen, maar niet hinderlijk om het daarvoor 4 sterren te geven. Wordt vervolgd. | 1pos
|
Ook dit is weer een boek in de typische Tom Clancy-stijl. Het is een techno-thriller van het hoogste niveau. Weer worden er ongelooflijk veel details gegeven. Dit uit zich alleen al in de relatie van de verteltijd tot de vertelde tijd. Het boek is ongeveer 280 bladzijden dik, maar de vertelde tijd is slechts twee dagen. Dit wijst toch al op oog voor detail.
Het verhaal is ook weer goed aangebracht: een bomaanslag tijdens een toespraak waarbij enkele hooggeplaatste Zuid-Koreaanse functionarissen omkomen. Alle sporen wijzen in de richting van een Noord-Koreaanse aanslag. Dit zou natuurlijk oorlog betekenen tussen de twee rivaliserende landen. Het is dan aan het Op-Center om aan te tonen dat er nog meer mogelijkheden zijn dan die Noord-Koreaanse aanslag...
Vooraleer de volgende delen van Op-Center te lezen zou ik wel aanraden om eerst dit boek te lezen. Al is het alleen maar om kennis te maken met de vaste personages en organisaties die onlosmakelijk met het Op-Center verbonden zijn. | 1pos
|
Goed geschreven verhaal, zit mooi in elkaar maar helaas met een paar ongeloofwaardige punten (Die je dan weer in een recensie niet uit de doeken kunt doen omdat je het verhaal weggeeft. Het boek is geschreven uit afwisselende oogpunten, zodat je met allebei de personages evenveel meeleeft.
Helaas komt het boek langzaam op gang, natuurlijk om de achtergrond van de personages te leren kennen, maar wat mij betreft had er in het begin iets meer vaart mogen zitten.
Paisley is naïef en zelfs een beetje dom en Jagger heeft ook zo zijn geheimen, waar we gaandeweg achterkomen. Wie een beetje bekend is met het genre weet dat dit een recept is voor een ramp, die dan ook uiteindelijk komt, precies zoals je verwacht na de eerste 25 pagina's.De hoofdpersoon is natuurlijk stoer, vol tattoos en (Die is nieuw) een tongpiercing die hij het hele boek 'langs zijn tanden wrijft' en die zij natuurlijk onweerstaanbaar geil vind. En zij is een zielig meisje dat gered moet worden en daar is hij natuurlijk de aangewezen persoon voor, terwijl zij een vriend heeft.....
De seksscenes zijn net als in het eerste boek mooi en opwindend beschreven met net dat kleine beetje ordinair dat het spannend maakt ;) Het is niet zo goed als Onverminderd, maar nog steeds een paar aangename uurtjes leesplezier! | 1pos
|
In dit derde deel over de belevenissen van de familie Cazalet wordt je als lezer voortdurend in verwarring gebracht, De titel wordt dus ook letterlijk toegepast. Het enige dat echt duidelijk is, zijn de namen van de hoofdstukken, dan weet je in ieder geval over wiens leven het gaat. We gaan verder waar de eerdere delen zijn opgehouden en lezen verder. We lezen veel over Polly, Claire en Louise die in deze oorlogstijd (rond 1942 is de start van het boek) volwassen worden en keuzes gaan maken. Hoe verwarrend is het als dit in een tijd is waarin niets zeker is en niets ook meer 'normaal' zal worden. Natuurlijk lezen we ook over Zoe, Edward en Villy, Hugh. We blijven in verwarring over het lot van Rupert. Maar toch, dit boek weet mij op een of andere manier te raken. De vorige boeken, deel 1 en deel 2, waren leuke boeken maar soms ook wel wat erg kabbelend, haast saai heb ik dat met deel 3 niet en ik vind het zelfs jammer dat het uit is. Hoe dat komt? Tja dat is een goede vraag, denk door alles wat er gebeurt (een soap zoals sommigen zeggen) maar ook door de personages die op een of andere manier beter inleefbaar waren niet zo ver van je af stonden zoals in de eerdere delen. Een soap vond ik het niet, denk dat deze tijd heel onzeker was en mensen zoeken dan toch een anker, een houvast op een manier die je nu zou zeggen het lijkt wel een soap.
Kortom 4 sterren en toch eens deze boeken in het Engels lezen, heb zo het vermoeden dat de vertaling veel afneemt van het mooie subtiele schrijven. Ik ben benieuwd naar deel 4! | 1pos
|
Een geweldig boek, spannend en elke keer als er een hoofdstuk uit was, wilde ik doorlezen. Een aanrader voor iedereen
Bloed mist is een leuk boek en op zich een spannende thriller. De hoofdstukken zijn kort en je leest mee vanuit verschillende hoofdpersonen. Dit maakt het boek afwisselend. Daarnaast eindigt een hoofdstuk vaak met een kleine cliff-hanger, waardoor je graag door wilt lezen. Het verhaal is echter niet vernieuwend en daarmee niet spannender dan andere thrillers. Wat ik verder een nadeel vind is dat het een deel uit een serie is, waardoor een bepaald deel van de verhaallijn bekend moet zijn vanuit eerdere delen. | 1pos
|
Dit verhaal laat ons kennismaken met Marthe de Florian, die haar levensverhaal vertelt aan haar kleindochter Solange (1940).
Ik vind het vooral een romantisch verhaal, mooi weergegeven, maar ik vind het jammer dat de historische achtergrond rond de oorlog ontbreekt.
Toch leuk om te lezen! | 1pos
|
Twaalf spelers, niet ouder dan 19 jaar, ieder zijn eigen bloedlijn waar de hele mensheid van af stamt. Ze zijn geen superhelden maar wel super sterk en super slim. Hun hele leven zijn ze getraind voor dit moment. Één van hun moet het Grote Raadsel van de Redding oplossen anders zijn we allemaal verloren..
Dit boek is anders dan alle andere boeken die ik ooit heb gelezen. Sommige willen het vergelijken het met The Hunger Games maar de gelijkenissen tussen de twee zijn naar mijn mening heel klein. Het boek is geschreven vanuit de perspectieven van de verschillende spelers waardoor elk hoofdstukje spannend is, elk hoofdstukje zich afspeelt op een andere plek en het op geen één moment gaat vervelen. Het staat vol met puzzels en coördinaten waar wij, de lezers, in het écht aan mee kunnen doen. Alleen al daardoor is dit boek anders dan alle andere Young Adult boeken van dit moment. Ontdek de aanwijzingen en los het raadsel op.
Endgame. Het is echt. Het is begonnen. | 1pos
|
Aan het begin van de zomer krijg ik een berichtje van de bibliotheek. Ik kan gratis boeken lezen via de Vakantiebieb, een speciale app voor leden, met dertig boeken voor volwassenen en dertig kinderboeken. Ik download wat kinderboeken en twee 'informatieve' boeken: Ma, van Hugo Borst en Je ziet mij nooit meer terug, van Sonja Barend. Ik lees in beide een paar bladzijden en ben blij dat ze mee op vakantie kunnen. Ik zit op dat moment nog midden in het laatste deel van de aangrijpende Napolitaanse Romans, maar dat heb ik zo uit.
Op 31 juli vertrekken we naar Vietnam en op 4 augustus komen we aan in Danang. Michiel haalt ons op en leidt ons gastvrij rond in zijn hotel. Ik zie in mijn ooghoek een boekenkastje met wat ingelijste tekeningen en twee rijtjes boeken, in het Vietnamees, Engels en Nederlands. Sonja Barend Je ziet mij nooit meer terug staat er op een van de ruggen. Ik pak het boek en glimlach van oor tot oor. Nu kan ik papier en pad afwisselend lezen. Papier overdag en de iPad 's nachts, wanneer iedereen slaapt. Ik vraag of ik het mag lezen en Michiel kijkt mij aan waarom ik zulke vragen stel.
Het is een heel mooi en goed geschreven boek, voor mij een echte bladdraaier. Ik lees het in een paar dagen uit. Ik denk steeds maar dat het een biografie is, maar dat staat nergens en het is het ook eigenlijk niet, of misschien juist wel, maar dan niet over de koningin van de talkshow, zoals ik dat verwachtte, maar over Sonja Barend thuis zal ik maar zeggen. Zo zie je dat je aan verwachtingen niks hebt, alleen maar teleurstelling en meevallers. Ook de titel krijgt een voor mij onverwachte lading, huiveringwekkend bijna, ook al is dat een groot en lang woord.
Het gaat over haar leven juist buiten de studiolampen. Over haar jeugd, waar ze niks aan vond, over de oorlog, die zo bepalend is geweest, over haar vader en moeder, over de dood, over het leven met A., waar ze nu al jaren het leven mee deelt.
En het gaat heel erg over wat ze daar allemaal van denkt, van die oorlog en die vader en die moeder en welke vragen ze allemaal niet durft te stellen, zij die heel Nederland het hemd van het lijf vraagt durft haar eigen moeder niet eens te vragen naar het hoe en wat van dit en dat. Een boek over kleine dagelijkse dingen en grote verhalen van eenvoudige mensen.
Natuurlijk gaat het ook over hoe ze bij de televisie kwam, helaas niet veel over hoe ze tot die talkshow kwam, maar wel weer over hoe ze stopt, over haar gezondheid, over ziekte, over de dingen van het leven van bijna iedereen, zoals kinderen opvoeden en hoe leef ik het leukst, wonen en samenwonen, leven en samenleven, thuis en op reis. Gesprekken met iedereen en praten met die kleine kring om haar heen. Een mooi en gelukkig leven, spannend en voortgestuwd door geluk en ambitie, waarvan ik verbaasd ben dat ik er zoveel niet van wist, wat mij ook troost en geruststelt. Een heerlijk open boek, waarin je Sonja herkent maar ook meegesleept wordt in een adembenemend verhaal van deze onbekende vrouw, die het leven zo gegrepen heeft.
Prachtig, ontroerend, mooi.
Ate Vegter, 10 augustus 2018
www.atevegter.wordpress.com | 1pos
|
Dit boek gaat over Daan en Nadia, Daan is sportief en vrolijk, Nadia een stuk minder.
Nadat ze allebei in het ziekenhuis terecht zijn gekomen, komen ze elkaar tegen.
En ontstaat er een heel bijzondere band tussen de twee.
Dit boek is heel realistisch geschreven, je ziet letterlijk wat de 2 hoofdpersonen denken en voelen, dat wordt versterkt door het feit dat het verhaal uit 2 perspectieven is geschreven.
Dit boek lees je, en je vindt het geweldig.
Het draagt bij aan begrip voor de situaties waarin Daan, maar vooral Nadia zitten.
En het laat je pas laat weer los, mocht het dat doen.
Het is goed geschreven, met levensechte personages die allemaal goed uitgewerkt zijn.
Over Daan wordt weliswaar meer geschreven dan over Nadia, maar het verhaal lijkt toch redelijk compleet.
Een sterk en realistisch verhaal dat door iedereen gelezen moet worden.
Tranenschaal: 11/10. | 1pos
|
Marcel is al een tijd werkloos en wil graag weer aan het werk. Hij schrijft erg veel sollicitatiebrieven, maar wordt steeds afgewezen. Om een baan te krijgen als eventmanager aan de Teniersacademie vervalst hij zijn cv. De directie van de kunstacademie is erg enthousiast over zijn zijn cv en denkt met de hulp van Marcel veel contacten te kunnen leggen met kunstenaars en hun instituut wereldfaam te kunnen bezorgen.
Marcel gaat vooruitstrevend te werk en organiseert eerst op de academie zelf en later in Berlijn verschillende evenementen. Het lijkt wel of alles wat hij organiseert een succes wordt.
Bij het event in Berlijn ziet Marcel een grote rol voor kunstenares Bodine Bourdeaud’hui.
Deze conferentie in Berlijn krijgt als thema The artist as a researcher. Alhoewel Marcel Bodine als belangrijkste spreekster uitnodigt, weigert zij in eerste instantie. Het thema van de conferentie spreekt haar niet aan. Zij maakt foto's met speciale effecten van haar schilderijen, een heel specifieke kunstuiting. Zij heeft een jaar niet gewerkt na de geboorte van haar zoon en is eraan toe weer te beginnen. Na verloop van tijd besluit ze,op haar eigen voorwaarden, wel mee te doen.
Al voor de conferentie wordt Herman Bubber, de directeur van de Teniersacademie, jaloers op het succes en de glorie van Marcel en het gevolg daarvan is dat Marcel er langzaam maar zeker uitgewerkt wordt, tot uiteindelijk ontslag volgt.
Glorie is de vlot lezende debuutroman van Patricia Jozef (1975), zij studeerde filosofie en schilderkunst.
Het bestaat uit twee langere delen en een kort deel. De eerste vanuit het perspectief van Marcel en het tweede vanuit Bodine.
In het eerste deel staan ook regelmatig flashbacks, die ervoor zorgen dat we het leven en de beweegredenen van Marcel vrij goed leren kennen, met name de relatie tot zijn moeder voor wie hij mantelzorger is.
In het tweede deel leren we vooral het heden van Bodine kennen en hoe zij tot haar manier van het uiten van kunst gekomen is. De conferentie in Berlijn komt aan de orde, maar de terugreis en wat dan gebeurt wordt uitgebreid belicht. Vooral daar komen karakter en gevoelens van Bodine diepgaand aan de orde.
In een kort laatste deel zien we Marcel en Bodine samen en komen veel losse draadjes uit het verhaal bij elkaar. Daar wordt ook de titel van het boek duidelijk. | 1pos
|
De 11- jarige Britt fietst na de turnles alleen naar huis maar helaas loopt dit niet zo zoals het zou moeten. Britt valt op het eerste zich in handen van een crimineel maar deze behandelt haar niet zoals elke crimineel dat zou doen. Wat is er toch aan de hand en wat is zijn bedoeling? Haar moeder is doodongerust wanneer blijkt dat er al een tijdje een pedofiel rond het gebouw van de turnschool loopt. De rechercheur Lois Elzinga bijt zich stevig vast in de zaak wanneer ze doorheeft dat Britt wel eens echt in gevaar zou kunnen zijn. Het spoor lijkt naar Britt en haar moeders verleden te lopen, voor de politie een denkbare piste voor de moeder van Britt helemaal niet. Het is een reis tegen de tijd om Britt te vinden want de ontvoerder lijkt iedereen telkens een stapje voor te zijn... Dit boek las heel vlot en het geeft je een goede kijk in wat de politie onderneemt bij een onrustwekkende verdwijning. De auteur beschrijft de personage's heel mooi en ook het verhaal is niet uit de lucht gegrepen. Ik was aangenaam verrast van dit boek, het leest als een trein. | 1pos
|
De laatste middagen met Teresa vertelt het verhaal van de rijke Teresa en de jongen Manolo,ook wel Piechemapart genoemd, uit het arme zuiden van Spanje.
Op het Sint-Jansfeest ontmoet Manolo Teresa en het dienstmeisje Maruja,door later een relatie te beginnen met Maruja hoopt hij dichtbij Teresa te komen.
Het is een verhaal over een onmogelijke liefde en op zijn eigen manier probeert Manolo het hart van Teresa te winnen.
Teresa studeert,houdt van feesten maar gaat ook met studenten om die niets van de spaanse dictatuur willen weten.
Manolo wil eigenlijk ook wel bij die groep horen,later neemt Teresa hem ook mee naar de bijeenkomsten.
Duidelijk komen de verschillen van arm en rijk naar voren ,en ondanks dat hij arm is probeert hij te leven zoals de studenten ook leven
Je krijgt een kijk op het dagelijkse leven daar en je waant je er soms zelf.
Dan krijgt Maruja een ongeluk,Teresa is vaak bij haar in het ziekenhuis en daardoor komt Manolo in de gelegenheid veel in de omgeving van Teresa te zijn.
Door omstandigheden zal het allemaal toch wat anders verlopen
Ik vond dat de personen goed werden uitgewerkt en ook de verteltrant sprak me aan,een meeslepend verhaal dat tot aan het einde boeit.
Het boek wordt prachtig geschreven en ik heb er van genoten | 1pos
|
Alweer een debutante waar we waarschijnlijk wel weer meer over gaan horen!
Het thema stalken is wat mij betreft altijd een creepy aangelegenheid. Zo'n thema waarvan je zelf een beetje paranoia zou worden of in ieder geval de kriebels krijgt. Je gordijnen met een noodgang dicht sleurt gewoon voor het geval er iemand met zijn neus tegen het raam naar binnen staat te gluren of je bij een vreemd geluid in je huis of buiten even je adem in houdt om te luisteren wat dat nou weer was!
Brrr …. waarom lees je zoiets dan vraag je jezelf af. Gewoon omdat het lekker wegleest en je ook absoluut wil weten hoe dit verhaal zich ontwikkelt en hoe het afloopt natuurlijk!
Sarah wordt al een tijdje gestalkt. Ze krijgt van die stille telefoontjes en akelige briefjes die nogal dreigend overkomen. Ze is dan ook ten einde raad, durft amper haar huis uit en twijfelt aan zichzelf – is ze nou gek of ziet ze echt iemand die steeds in haar straat parkeert? Wordt ze op straat gevolgd of kijkt ze om puur uit automatisme. Ze is in ieder geval ten einde raad en is niet meer de persoon die ze ooit was.
Als haar omgeving – Zuid London – dan ook nog wordt opgeschrikt door wat het lijkt een seriemoordenaar die het voorzien heeft op jonge vrouwen neemt ze een besluit en gaat toch maar naar de politie. Maar ook dit blijft niet onopgemerkt door haar “achtervolger” ….
Inspecteur Mike Lockyer – zijn rechterhand Jane en hun team zijn op het onderzoek naar de moorden gezet en tasten volledig in het duister over motieven. De slachtoffers zijn niet gewoon vermoord maar ook verkracht en op bloedige wijze als het ware afgeslacht.
Als Lockyer bij het derde slachtoffer op de plaats delict komt slaat de schrik hem om het hart en krijgt zijn missie – de zoektocht naar de dader – een bijna persoonlijk tintje.
Als Sarah aangifte doet bij Jane, haar verhaal vertelt, krijgt het onderzoek ineens een boost … of lijkt dit maar zo?
Zijn de moordenaar en Sarah's stalker een en dezelfde? Je krijgt een aantal plotwendingen voorgeschoteld die je soms ziet aankomen maar sommige twists zijn ook zeer geraffineerd. En het einde gaf me helemaal een verontrustend gevoel, probeerde ik sneller dan het licht te lezen wat er uiteindelijk zou gebeuren. En nog werd ik verrast!
Kippenvel bij milde herfsttemperaturen …. zeer goed debuut!
http://josesprakeloos.blogspot.nl/2015/11/clare-donoghue-kijk-niet-om.html | 1pos
|
"Handschrift van de duivel" is het tweede biek van Donald Nolet. Zijn debuutboek "Versleuteld" heeft in 2014 zowel de Schaduwprijs als ook De gouden strop gewonnen
Net als in "versleuteld" gaat het in "Handschrift van de duivel" over het kraken van. Codes.
Zina Welter een jonge wiskundige wordt gevraagd om mee te doen aan het onderzoek naar het Voynisch Manuscript . De opdracht komt net na een moeilijke periode waarin Zina zich maandenlang heeft afgesloten van de wereld. Ze vraagt zich ook af of haar stem het nog doet, in het openbaar spreken vind ze nog erg lastig naar de teruggetrokken periode.
Ze gaat naar de eerste bijeenkomst en ontvouwt daar haar plan. Ze zijn in het bezit van kopieën van het Voynich Manuscript. Het is de taak van Zina om met het door haar ontwikkelde algoritme, het mysterie te ontcijferen.
De groep wetenschappers bestaat verder uit: Simon Walcott die boekverkoper is en en imitator van de website en de bijeenkomst. Professor Svoboda, Perenelle, en professor .Currier.
Veel hangt af van het af van het ontcijferen van de code met haar ontdekte algoritme.
Terwijl Zina daarmee bezig is, zoeken de andere onderzoekers zoveel mogelijk feiten boven tafel.
Met flashbacks lezen we over de periode van 1610, tijdens het ontstaan van het manuscript..
Het lukt Zina om een versleutelde zin te vinden, maar dan gebeuren er allemaal onverwachte dingen en loopt het onderzoek gevaar. Wie is er nog te vertrouwen? Gebeuren dingen door een buitenstaander of van binnenuit. De race tegen de klok is begonnen.
Ik mocht het boek lezen via Hebbanleesclub en heb "Handschrift van de duivel" met veel plezier gelezen. | 1pos
|
Een meeslepend verhaal waarbij je als je begint niet weet waar het zal eindigen.
Dit is een duidelijk een verhaal afkomstig uit de antroposofische wereld.
De reizen, het dagdromen, het weten van dingen op voorhand en het kinderen naar een praktijkschool sturen rond hun 14e zijn typische antroposofische normen en waarden.
Ik vond het boek meeslepend en erg enerverend in het lezen.
Je wordt vanaf het begin meegezogen in de wereld waarin het boek zich afspeelt en ik bleef dit gevoel tijdens het boek behouden tot en met de laatste letter.
Toen het boek uit was vond ik het jammer dat het boek afgelopen was. | 1pos
|
Van het begin tot het eind leest dit boek, wat zich aan het begin van onze beschaving afspeelt, als een 'trein' of, een beter metafoor ten opzichte van dit verhaal, een 'zeilboot'. De reis verloopt eerst spoedig en prettig, maar gaandeweg zijn er wat obstakels te overkomen, waardoor de hoofdpersoon al zijn zekerheden verloren en overboord ziet gaan, letterlijk en ook weer figuurlijk. Het enige wat overblijft is de wijsheid en herinnering. Ik vond het boekje ook heel grappig en relativerend om te lezen. Velen onder ons zijn naarstig op zoek naar wijsheid als bezit, terwijl de wijsheid gewoon voor het oprapen ligt als je verder kijkt dan je dwaze neus lang is. | 1pos
|
Terwijl ik 'Klem' las was ik weer terug in de jaren zestig. De sfeer is goed neergezet.
Ik was toen nog heel jong, maar ik merkte indertijd aan mijn ouders en andere volwassenen dat er heel speciale uitvindingen op de markt gebracht waren.
Voor mijzelf was alles nog nieuw.
Het is een bijzonder gedetailleerd verhaal, alsof er door een vergrootglas is gekeken. Iemand die deze tijd zelf niet gekend heeft kan zich goed voorstellen hoe het was en hoe alles er uitgezien moet hebben. Ook de belangrijkste gebeurtenissen wereldwijd zijn vermeld.
De personages zijn heel duidelijk en geloofwaardig beschreven.
Ik had te doen met de hoofdpersoon Paul, een binnenvetter en iemand die nergens zijn ei kwijt kan. Je zult zien hoe toepasselijk dat hier is.
Het is ook een geestig verhaal en vaak zat ik met glimlach te lezen, zoals wanneer Frans een stukje heeft gezongen uit een operette en aan Paul vraagt hoe het klinkt;
'Mooi,' zeg ik. Volgens brede oma is een leugentje om bestwil geen zonde.
Het is heel aandoenlijk om te lezen hoe Paul doordat hij zich niet uitspreekt vaak verkeerde gevolgtrekkingen maakt. Zoals wanneer zijn vader na enig zoeken toch het graf van Ria weer gevonden heeft;
'Liefde overwint alles', fluistert hij en daarna, nadat hij mijn hand toch weer heeft beetgepakt: 'Een belangrijke waarheid, Paul.' Hij glimlacht en ik moet denken aan juf Martens, die vorige week vertelde dat het bedrijven van liefde, zoals ze dat noemde, een heilige daad is die hoort bij het huwelijk... Bedoelt papa dat hij wel weer een andere vrouw zal ontmoeten met wie hij liefde kan bedrijven? Betekent zijn lachje dat hij al een zeker iemand op het oog heeft?'
De brugwachter is een toevlucht voor Paul, daar voelt hij zich veilig en onbespied.
Het boek heeft een prettig einde en daardoor voelde ik me bijzonder tevreden terwijl ik de laatste bladzijde las. | 1pos
|
'Je eerste liefde vergeet je nooit. Die van mij werd vermoord.'
Deze zin op de cover is de ouverture van een superspannend verhaal met en over Will Klein. 11 jaar geleden werd zijn vriendin Julie vermoord. Will's broer Ken werd van de moord verdacht en sloeg op de vlucht waarna Will en zijn ouders nooit meer iets van hem hoorden. Nu, 11 jaar later, woont Will samen met zijn vriendin Sheila en komt hij er achter dat zijn broer nog zou leven. Omdat hij altijd is blijven geloven in de onschuld van Ken begint hij te wroeten in het verleden. Daarbij haalt hij veel meer overhoop dan hij had verwacht. Dan verdwijnt Sheila, spoorloos.
Harlan Coben heeft met Spoorloos een thriller van formaat neergezet die boeit van de eerste tot de laatste bladzijde. Will Klein wordt geweldig goed getypeerd als iemand die gelooft in het goede van de mens maar niet goedgelovig is. Daardoor wordt hij nergens ongeloofwaardig in zijn zoektocht naar zijn broer en leven we met hem mee wanneer hij zijn ogen niet kan sluiten voor waarheden die hij al speurend tegenkomt. Illusies spatten voor zijn ogen uit elkaar, hij wordt van alle kanten tegengewerkt maar nu hij weet dat zijn broer nog leeft is nog maar één ding belangrijk: hem vinden en zijn naam zuiveren. De manier waarop dat door Coben wordt beschreven is maar met één woord te beschrijven: subliem. | 1pos
|
Met Brandend ijs gaat Jeffery Deaver een andere richting uit dan zijn reguliere werk. Dit wil niet zeggen dat hij het thrillergenre verlaat. Nee, deze keer neemt hij de lezer mee naar de jaren vlak voor de Tweede Wereldoorlog.
In Brandend ijs krijgt de huurmoordenaar Paul Schumann de keuze: of hij gaat naar de gevangenis, of hij neemt de opdracht aan om een hooggeplaatste Duitse nazi-officier Reinhard Ernst te doden. Paul besluit dat hij naar Duitsland gaat.
Paul is nog geen dag in Berlijn en het gaat al mis. In zijn bijzijn wordt een moord gepleegd. Deze moord wordt onderzocht door politie-inspecteur Willi Kohl, die als een roofdier steeds dichter naar zijn prooi toesluipt.
Om zijn opdracht uit te voeren krijgt Paul hulp. Die hulp kan hij goed gebruiken omdat hij in netelige situaties terechtkomt. De vraag is echter wie hij wel en niet kan vertrouwen. Want in nazi-Duitsland heeft wantrouwen de overhand.
Brandend ijs is een boek dat een goed en realistisch beeld geeft van het Duitsland van toen. Hoewel er pas in het laatste kwart van het boek wat spanning voorbijkomt (vanaf het moment dat er ook meer vaart in komt), blijft het van begin tot eind boeiend. En dat heeft zeker te maken met de prima verhaallijn die Deaver aanhoudt. Dit alles maakt dat Brandend ijs zeker een aanrader is. | 1pos
|
Omdat je wilt weten hoe het verhaal afloopt, lees je snel door. Als lezer weet je al snel wie het gestoorde brein is achter de ontvoeringen en martelingen. Je wilt wel "schreeuwen" tegen het boek: "Let op, hij is het!" Dat gevoel heb ik altijd als ik al weet wie de dader is. Spannend en vlot geschreven. Je leeft echt mee met de meisjes. Goed boek en ik zal zeker nog meer van deze schrijfster lezen. | 1pos
|
Dit boek gaat over Blum, een jonge vrouw die gelukkig is getrouwd met Mark en twee kinderen met hem heeft. Op een dag houdt dit gelukkige leven op als Mark aan wordt gereden op zijn motor en hij ter plekke overlijdt. Blum heeft heel veel moeite om op de been te blijven, maar ze moet; voor de kinderen. Als ze op een avond de telefoon van Mark doorkijkt om herinneringen op te halen, stuit ze op een geheim. Blum is nieuwsgierig, gaat op onderzoek uit en ontdekt dingen die het daglicht niet kunnen verdragen. Dingen die te maken hebben met de dood van Mark, haar grote liefde. Zal ze het geheim helemaal kunnen ontrafelen, of zal ze worden gedwarsboomd in haar onderzoek.?
De kaft van het boek is redelijk opvallend. Je ziet een boot en aan de bovenkant 2 blote vrouwenbenen. De titel van het boek staat in rode, bloederige letters op de voorkant. De boot heeft zeker een rol in het boek en dat is dus geen gekke keuze, het is ‘de start van Blum’. De titel zelf kan ik iets minder goed plaatsen. Uiteraard neemt Blum wraak, maar het woord ‘godin’ kan ik niet zo goed terughalen. Wel is het boek dat zeker de aandacht pakt in een boekwinkel en die ik ook zeker op zou pakken.
Het verhaal bestaat uit korte hoofdstukken met makkelijk taalgebruik. Het leest lekker en je kan daardoor snel lange stukken lezen. De zinnen die in het boek staan zijn ook kort, wat de leesbaarheid ook ten goede doet. Af en toe heeft Aichner gesprekken uitgeschreven in het boek. Deze gesprekken vind ik persoonlijk erg mooi gedaan. Ze zijn af en toe wel een beetje vaag, maar dat maakt het eigenlijk juist mooier. Zo ook sommige zinnen in het boek; heel kort en een beetje wazig. Toch vind ik dit echt wel bijdragen aan de eigenheid van de schrijfstijl.
Wel vind ik dat het boek enige diepgang mist. Sommige scenes gaan wat mij betreft echt te snel voorbij in het boek en het verhaal wordt niet heel erg uitgediept. Want waarom is dit allemaal gebeurd? Wat hebben bepaalde andere situaties te maken met de rest van het verhaal? Daarnaast is het boek ook niet heel realistisch op sommige punten. Het gaat allemaal wel heel makkelijk en zonder enige tegenslag.
Het boek heeft een zeer verrassend en schokkend openingshoofdstuk. De toon is gelijk gezet en je weet met wie je te maken hebt; Blum! Ik weet niet precies wat het hoofdstuk te maken heeft met de rest van het boek, misschien was daardoor de stap later niet zo groot meer voor Blum. Daarnaast zitten er nog een aantal verrassende (hoofd)stukken in het boek, waardoor je op het verkeerde been wordt gezet door de schrijver. Het allerlaatste hoofdstuk zorgt ervoor dat je het boek dichtslaat met een goed gevoel. Hierdoor weet je dat de relatie tussen Blum & Mark niet gebaseerd is op een leugen, maar is gevormd door echte liefde.
Ik geef het boek 3,5 ster. Het is een spannend boek dat wel enigszins diepgang mist en op sommige punten niet geheel realistisch is. De schrijfstijl van de auteur maakt het boek bijzonder boeiend en op sommige punten weet Aichner flink te verrassen! | 1pos
|
Auteur Tami Hoag (Cresco, Iowa - 1952) heeft talloze romans en thrillers geschreven, voornamelijk bestsellers. Haar thriller De laatste engel is wederom een succes.
Rechter Carey Moore maakt alles behalve vrienden als ze besluit dat Karl Dahls strafblad niet mee mag tellen in de beoordeling of hij al dan niet schuldig is aan de zeer lugubere moord op Marlene Haas en haar twee kinderen. Als Carey wordt aangevallen en ternauwernood kan ontsnappen aan haar belager krijgen de rechercheurs Kovacs en Liska hun handen vol aan deze zaak. Iemand lijkt wraak te willen nemen en als de rechter op raadselachtige wijze verdwijnt begint de tijd pas echt te dringen.
Gruwelijk, gruwelijker en meest gruwelijk zijn de woorden die, in die volgorde, bij me opkomen na het lezen van de adembenemende proloog.
De toon is gezet en dat beloofd wat voor de komende 380 bladzijden van deze redelijk dikke paperback met kleine letters. De hoofdpersonages, rechter Carey Moore en rechercheur Sam Kovacs, komen goed uit de verf, beiden gevoelige personen en een tikkeltje eigenaardig maar ik vond ze vrijwel meteen leuk. Een beetje cliché misschien maar wat echt geldt voor dit boek is dat als je eenmaal begonnen bent, je bijna niet meer kunt stoppen. Je leest, leeft mee, denkt te weten hoe het in elkaar steekt maar wordt toch keer op keer verrast door nieuwe onvoorziene verwikkelingen in het verhaal waardoor je voortdurend geboeid blijft tot het grillige einde. Geen verhaal zoals zoveel anderen, maar een zeldzame belevenis. De korte hoofdstukken, de sterke dialogen en de zeer aangename schrijfstijl van Tami Hoag maken dit boek voor iedere thrillerfan meer dan de moeite waard om te lezen. Nooit eerder heb ik het gevoel zo sterk gehad dat ik het wilde noemen in een recensie maar dit boek doet me ook denken aan de succesvolle boeken van Karin Slaughter. Het is minstens zo goed, spannend, buitengewoon gedetailleerd beschreven en origineel. Topboek, 5 sterren en ik ga zeker meer lezen van Tami Hoag. | 1pos
|
Dit is het tweede boek na Tweestrijd dat ik lees van Linda Jansma. En wauw wat is ze er weer op een fantastische manier in geslaagd diep onder je huid en in je hoofd te gaan zitten. Dit boek kent een heel ander soort spanning dan Tweestrijd maar is ook weer ijzig goed geschreven. De 'nieuwe' cover doet het boek ook veel meer recht dan de eerdere. Dit is echt zo'n boek waar een bijsluiter bij hoort die je waarschuwt dat dit boek 'korte nachten' en een 'drastisch te kort aan nachtrust' zal veroorzaken. Echt geweldig.
Het knappe aan dit boek is dat het zo herkenbaar is. Je hebt tijdens het lezen het gevoel dat je op de locatie waar alles zich afspeelt bent en de hoofdpersonen soms tegen je praten. Het is zo knap hoe Linda Jansma deze figuren ook nu weer tot leven heeft laten brengen. Het verhaal zit ook weer super goed in elkaar en loopt toch geheel anders dan je vooraf zou verwachten. Heerlijk vind ik dat. Ik weet niet of je Tweestrijd en Caleidoscoop met elkaar mag en kan vergelijken, want dan zou mijn zeer lichte voorkeur naar Tweestrijd uitgaan, maar dit boek is minstens zo goed.
Ik ben zeker fan van de schrijfstijl van Linda Jansma en kijk dan ook uit naar haar derde boek Houvast die binnenkort uit zal komen. Voor dit boek 4 sterren (zeer goed)!
Plot: 4 sterren
Spanning: 4 sterren
Leesplezier: 5 sterren
Schrijfstijl: 4 sterren
Originaliteit: 4 sterren
Psychologie: 5 sterren | 1pos
|
Voor mij is Beth Moore onbekend maar na het lezen van haar eerste roman, weet ik dat ze een heel leuke en vlotte schrijfstijl heeft.
Het verhaal begint met de moord op een zwerver. Achteraf blijkt dit de zoon van Olivia Fontaine te zijn, vader van het hoofdpersonage Jillian Slater.
Beide dames, met een grillig verleden, moeten noodgedwongen door het overlijden van Rafe (de zwerver) met elkaar samenwonen.
Twee tijdsperioden worden mooi door elkaar verweven als men de geboorte en hergeboorte meemaakt van het gebouw St. Silvanus dat eerst een kerk was maar een tweede leven kreeg als appartementencomplex.
Hier huist een allegaartje van excentrieke personen die gans het verhaal kleuren. En dan beginnen de geheimen zich op te stapelen, het ene al vreemder dan het andere.
Een sterk verhaal met een spannende plot waarbij de auteur humor niet schuwt maakt van De erfenis van St. Silvanus een heerlijk boek om te lezen. | 1pos
|
Food detective
Ik was een van de gelukkigen die dit boek een tijdje terug won via Hebban.nl.
De schrijfsters nemen je mee op hun zoektocht naar hun grote liefde: eten en heerlijke recepten. Niet alleen de lekkernij is belangrijk, maar vooral het verhaal erachter. Hoe is het ontstaan, wat is er eventueel veranderd,... kortom, een heerlijk boek dat je doet watertanden.
Voor de liefhebbers: achteraan zijn de recepten van al dit heerlijks terug te vinden. | 1pos
|
Ontmoet Evan Smoak. Als twaalfjarige jongen verliet hij het weeshuis om door de Amerikaanse overheid opgeleid te worden als één van de sluipmoordenaars in het geheime Orphan-project. Toebedeeld met de letter X, gaat Evan vanaf dat moment door het leven als Orphan X.
Inmiddels is er van het geheime overheidsprogramma geen sprake meer en leeft ex-lid Smoak een teruggetrokken leven in een luxueuze woontoren, waar hij een ogenschijnlijk 'gewoon' leven voor de buitenwereld leidt. Om met zichzelf in het reine te komen, kent een select gezelschap hem als de ‘Nowhere Man’. Een rol die Smoak vervult als een bewaker om het onrecht in de maatschappij letterlijk en figuurlijk te elimineren. Bij ieder nieuw gesprek via zijn RoamZone-telefoon is het tijd om opnieuw in actie te komen en mensen de uitweg naar een nieuw leven te bieden.
Wat Smoak niet weet, is dat hij zelf ook in een vizier terecht is gekomen. En zijn rivaal maakt zich op voor een bikkelharde strijd om de laatste sporen van het Orphan-project uit te wissen.
De Amerikaanse thrillerschrijver Gregg Hurwitz voegt met zijn nieuwe personage een memorabele actieheld toe aan de canon van de misdaadfictie waar Jack Reacher (Lee Child) en Jason Bourne (Robert Ludlum) al geruime tijd de show stelen. Orphan X is het eerste deel in een reeks actiethrillers waarin het verleden van hoofdpersonage Evan Smoak meer zal worden onthuld. De filmrechten zijn verkocht aan acteur en regisseur Bradley Cooper, met wie Hurwitz samenwerkt aan een Hollywoodproductie.
Bij het subgenre ‘actiethriller’ zijn de associaties van wapengeweld, achtervolgingen en een moordend tempo bijna vanzelfsprekend. Maar Hurwitz onderscheidt zich door zijn sluipmoordenaar een boeiend levensverhaal mee te geven en hem menselijk te maken. Mentor Jack leert Smoak tijdens zijn training het volgende motto aan: 'Het is moeilijker om menselijk te blijven, dan je te trainen tot een genadeloze moordenaar.' De lezer maakt mee dat Smoak gewond raakt en zich kwetsbaar opstelt tegenover zijn medemens. Omdat de schrijver Smoak niet wegzet als Superman 2.0, is het voor de lezer mogelijk om zich te identificeren met het hoofdpersonage.
Naast de actiescènes, die mede door de scherpe schrijfstijl het tempo opvoeren, speelt Hurwitz met flashbacks die een kijkje in het ontstaan van het seriepersonage geeft. Juist deze puzzelstukjes geven Smoak meer diepgang en maken een geloofwaardige terugkeer in vervolgdelen van deze reeks mogelijk.
De balans tussen bloedstollende actie en psychologische diepgang maakt het boek geschikt voor zowel de mannelijke als vrouwelijke thrillerlezer. Zoals Hurwitz al eerder zei in een interview met Hebban: ‘Lezers verdienen een plek op de eerste rij.’ Deze belofte wordt meer dan waargemaakt in Orphan X. | 1pos
|
Wat een schitterend debuut. Ik ben erg benieuwd hoe het verder gaat.
Deze thriller heeft verschillende stijlen. | 1pos
|
Nico Dijkshoorn vooral bekent van zijn columns in de krant tijdschriften en natuurlijk op tv .
Dit is zijn vierde roman en de tweede in zijn familiekroniek het vervolg van Nooit ziek geweest .
Het is eigenlijk een autobiografie Dijkshoorn verteld over hoe hij het opgroeien in de familie Dijkshoorn heeft ervaren iets wat voor hem soms als traumatisch word ervaren . Die jonge Nico word niet begrepen door zijn ouders hij is duidelijk anders.
Zij houden van honkbal .Nico houd van boeken van Reve en van muziek iets wat hij niet met zijn ouders kan delen .
Het delen van gevoelens is iets wat erg moeilijk is voor de Dijkshoorns .Iets waar Nico last van heeft en wat later in zijn leven en het boek terug komt.
Het eerste deel van het boek is over zijn familie banden en de band met zijn moeder word daarin het meest uitgelicht .
Beide ouders zitten in een verzorgingshuis en zijn aan het eind van hun leven beland. Ontroerend is de laatste ontmoeting tussen zijn ouders.
Ook is het mooi te zien hoe de relatie met zijn broers is en dat die een heel andere jeugd hebben beleeft als de oudere Nico.
Zij gingen wel mee naar de honkbal ook in het ouderlijk huis als dat leeg geruimd moet worden het huis waar Nico nooit heeft gewoond.
Maar zijn broers een belangrijke tijd van hun jeugd hebben doorgebracht. Nico voelt zich een beetje een buitenbeentje.'
Een mooi moment in het boek vind ik ook het vinden van de oude lp's in de schuur en dat Nico samen met Nel naar haar muziek luistert.
Muziek immers zijn grote passie .
Zwitserland een soort van rode draad in dit boek een belangrijk verhaal in de familie moeder Nel was daar na de oorlog iets wat erg geromantiseerd is gedurende de jaren de ontknoping van het verhaal en dat de familie zonder Nico terug was naar de plek in Zwitserland ,
iets wat Nico pas vele jaren later hoorde. Weer voelde Nico zich een buitenstaander .
Daarna neemt het boek een wending en gaat het over Dijkshoorn recente verleden en zijn ziek zijn hij neemt je mee in zijn gevoel en angst.
Ik vind dit een mooi deel van het verhaal Nico laat je dichtbij komen in hoe hij is en denkt.
Het mooiste van het boek vind ik het moment dat hij laat zien dat doorheeft dat hij net zo een klootzak is als Klaas zijn vader.
Interessant is het verhaal over het wachten met zijn dochter bij het aquarium iets wat onmogelijk is voor Dijkshoorn.
De band met zijn kinderen zij vragen wel aan hem waarom iets wat Nico pas later geleerd heeft zoals hij zegt het is nog niet te laat,
Deze oprechtheid zie je overal terug in het boek iets wat Dijkshoorn siert deze openheid en de humor die hij zelfs op de moeilijkste momenten in zijn zinnen kan verweven maakt dat ik vier in plaats van drie stèren aan dit boek toe ken. | 1pos
|
Claire Maenhout heeft door een auto-ongeluk prosopagnosie (ofwel gezichtsblindheid). Zij kan geen gezichten herkennen waardoor ze mensen ook niet herkent. Op een late avond botst ze op een man. Deze man heeft juist een misdaad begaan en is bang dat er nu een getuige zal zijn. Hij weet niet dat Claire prosopagnosie heeft, dus hij gaat achter haar aan. Hij raakt haar kwijt, maar hij geeft het niet op. Hij moet en zal haar vinden, maar vindt hij haar ook?
Het boek heeft korte hoofdstukken die ook aangenaam lezen. Bijna elk hoofdstuk eindigt ook met een kleine climax waardoor je verder wilt lezen.
Het verhaal heeft heel wat personages en die wisselen zich ook in snel tempo af. De korte scènes, korte alinea's in een wisselend/ander personage, en dat allemaal in één kort hoofdstuk maakt dat het soms moeilijk is om je in te leven in één bepaald personage of het verhaal te volgen.
Hilde heeft al vele jeugdboeken geschreven en af en toe merkte ik dit ook wel. Korte scènes, niet al te veel dialogen, maar vooral beschrijvend/vertellend...
Doorheen het lezen zit ik ook al met de sterren in mijn hoofd. Dit boek heeft lang op 3 sterren gestaan, maar het einde vond ik zoveel beter geschreven dan het midden. Het was zelfs zo erg dat ik andere mensen gewoonweg links liet liggen om verder te lezen. Ik wou weten hoe het afliep.
Kortom, er zit veel thrillerpotentieel in de schrijfhand van Hilde Vandermeeren. Hier en daar nog minder neigen naar het jeugdgenre en Hilde Vandermeeren is een volwaardig lid van het volwassen genre! Haar tweede thriller zal ik zeker en vast ook lezen. | 1pos
|
Een depressieve vrouw haalt herinneringen op aan haar jeugd. Liefdevolle beschrijvingen van alle bijzonderheden van haar broers, zusje en ouders. Omdat het verhaal telkens switch tussen het heden en verleden blijf je alert. Het boek leunt echter op het verleden, het heden blijft in sluiers gehuld, waardoor je je eigen interpretatie kunt geven. Aanrader! | 1pos
|
Als Super-Stephen-King-Fan moest ik dit boek hebben. Het beloofde veel goeds dat ze hem de Nederlandse Stephen King noemden, en ik heb dus geen spijt gekregen van het lezen. De eerste tien blz had ik wat moeite met erin komen maar daarna werd ik erin gezogen en heb ik het niet meer weggelegd tot ik het uit had.
Ranzig, Spannend, Ziek, maar op geen enkel moment zo ongeloofwaardig dat je denkt 'dat kan niet.' (En wees eerlijk, het kan sowieso niet...) Ik ben fan, en ik wil nog veel, veel, veel meer van Thomas lezen! | 1pos
|
Lekker, spannend boek... Op een gegeven moment begin je wel de uiteindelijke oplossing van het grote drama, ongeveer, zelf te ontrafelen. Maar dat maakt het niet minder integrerend. Het is goed en vlot geschreven. Weer twee tijdbeelden die doorelkaar heen geweven zijn. Ik heb boek snel uitgelezen. Ik kon het gewoon niet wegleggen. Echt een aanrader. Ik ben een fan van Camille Lackberg | 1pos
|
De titel Zwarte schapen wordt duidelijk tijdens het lezen van het boek; niet alleen Caitlyn is het zwarte schaap van de FBI, ze werkt niet graag volgens het boekje. Maar er zijn meer personages die de titel zwart schaap zeker verdienen, ook als het om familie gaat. Goed gekozen titel.
Ook de Cherokee Freedmen hebben hier een plek. Deze Freedmen waren voormalige slaven, want in 1863 had de Nationale Raad van de Cherokees de slavernij afgeschaft. Deze Freedmen, waren burgers van de Cherokee Nation in overeenstemming met een verdrag dat de Cherokees in Oklahoma hadden afgesloten met de federale regering in de negentiende eeuw. De Freedmen zijn als het ware zwarte schapen binnen de rest van indiaanse bevolking. Ik ben hier meer over gaan lezen op internet; het is indrukwekkend!
Het eerste hoofdstuk lijkt op het eerste gezicht niets bijzonder voor een thriller, maar niets is minder waar; het laat special agent Caitlyn Tierney zien als een gedreven speler in een scenario waarmee ze agenten in opleiding helpt om te overleven in de buitenwereld. Zo ziet Caitlyn het, maar dat is niet per se zoals haar leidinggevenden het zien. Het moet voor hen allemaal meer volgens het boekje gaan.
In dit eerste hoofdstuk lees je over wat Caitlyn eerder is overkomen, hoe de leiding van de FBI haar daarna heeft behandeld door haar op een zijlijn te zetten.
'Het gebeurde niet vaak dat FBI-agenten hun wapen moesten trekken, behalve op de schietbaan. En daardoor was Caitlyn een onmiskenbare uitzondering: zo jong nog, en toch al tweemaal bijna een gewelddadige dood gestorven en een tegenstander met de hand om het leven gebracht. Ze hoorde het gefluister: Had ze onnodig risico genomen? Had ze een stommiteit begaan? Of was het gewoon pech?.'
Als Caitlyn een telefoontje krijgt van pastor Whitford, een van de geestelijken in de Butner-gevangenis is ze enorm verrast. Hij heeft het verzoek van Eli Hale gekregen om contact met haar op te nemen in verband met de vermissing van diens dochter Lena. Hij vraagt Caitlyn deze zaak op zich te nemen.
Caitlyn heeft het mysterie rond de onverklaarbare zelfmoord van haar vader nooit opgelost. Hij stierf nadat een van zijn beste vrienden Eli, was gearresteerd op verdenking van moord. Nu vraagt deze man Caitlyns hulp. Ze wordt boos en hangt op.
Toch besluit ze terug te gaan naar haar geboorteplaats Evergreen waar ze al direct ziet dat alles anders is dan toen ze daar zesentwintig jaar geleden vertrok. Nieuw geld en oude leugens. En bovenal geheimen die niet boven water mogen komen...
'Geheimen' is het woord dat passend is in de beschrijving van dit dorp en zijn inwoners.
De beschrijving van Evergreen North-Carolina en de omgeving is zo knap gedaan, dat je jezelf op die plaats waant tijdens het lezen van deze thriller.
De hoofdpersoon Caitlyn is duidelijk beschreven met behulp van flashbacks waardoor we het hele plaatje van Caitlyns achtergrond zien, haar jeugd en wat haar later overkwam. Hierdoor wordt veel duidelijk over haar karakter en over de manier waarop ze reageert.
Het verhaal is niet overal even nagelbijtend spannend, maar dat hoeft ook niet in deze thriller. Er zijn wat herhalingen, maar die zijn niet storend. De snelheid wordt wel wat opgevoerd naarmate het verhaal vordert en een onverwacht einde is de kers op de taart.
Graag lees ik meer over de zaken die Caitlyn Tierney zal gaan behandelen voor de FBI.
Dit kan alleen in de U.S.A., denk ik dan... | 1pos
|
Soms vraagt een mens zich af hoe een schrijver er in slaagt een verhaal neer te pennen over 1000 pagina's en hierbij de lezer te blijven boeien?
Wel, het antwoord vind je in "De pilaren van de aarde" waar Ken Follett alle ingredienten voor een boeiend verhaal (context, personages, plots, ....)
weet samen te brengen in een harmonieus verhaal. En het resultaat mag er zijn. Geen enkel moment heb ik mij verveeld tijdens deze leesmarathon. Een waar genieten en bovendien ook nog leerzaam. Het leven van de middeleeuwer tijdens de woelige jaren van anarchie in het Engeland van 1140 is historisch correct, het verhaal van de kathedralen bouwer Tom de bouwer en Co. in Kingsbridge is fictief.
Het verhaal blijft boeien doordat het zo gevarieerd is met vele (soms verrassende) plotwendingen. Ook de vele personages zijn zeer goed uitgewerkt waardoor je als lezer nauw betrokken wordt in het middeleeuws leven en denken. Je waant je zo 1000 jaar terug in de tijd. En natuurlijk is er het vleugje romantiek onder het alziend oog van de Kerk.
Mijn conclusie is volmondig:
Een topklassieker dat zeker de moeite loont om te lezen. | 1pos
|
Dinah Jefferies (1948) debuteerde pas op haar 65e, maar houdt er sindsdien stevig de pas in. Terwijl haar vierde roman, Before the Rains, sinds februari in Engeland in de rekken ligt, komt bij ons de vertaling van haar derde boek uit.
Wie haar vorige boeken las, zal in De dochter van de zijdekoopman Jefferies’ uitgesproken stijl meteen herkennen. Typisch voor haar romans zijn de exotische omgeving, de woelige politieke achtergrond en de levendige vrouwelijk hoofdpersonages. Haar schrijfstijl wordt gekenmerkt door gedetailleerde, rijke beschrijvingen waarmee ze vanaf de eerste pagina een nieuwe wereld rondom de lezer goochelt. Opvallend genoeg leidt dit recept er niet toe dat haar verhalen kopieën van elkaar zijn. Door de grondige research die aan elke roman vooraf gaat is de historische context uniek en volgt elk verhaal het ritme van de tijd en plaats waarin het zich afspeelt. Bovendien bewijst ze met haar derde boek hoezeer ze groeit in haar schrijverschap. Hoewel de epische stijl primeert, is die minder gefocust op de romantische verwikkelingen van het hoofdpersonage, en treedt het politiek-maatschappelijke meer op de voorgrond. De dochter van de zijdekoopman is hierdoor harder van toon dan haar voorgaande boeken, maar is ook geloofwaardiger en zal een grotere groep lezers aanspreken. Hoewel de vertaling van Erica van Rijsewijk voor de Vlaamse lezers soms erg Nederlands aandoet, wordt Jefferies’ schrijfstijl perfect weergegeven en is ook dit boek opnieuw een plezier om te lezen.
Het verhaal speelt zich af in Frans-Vietnam tussen 1952 en 1955. Nicole is 18 wanneer de onrusten tussen de Franse kolonialisten en de onafhankelijkheidsstrijders van de Vietminh een hoogtepunt bereiken. Na de dood van hun Vietnamese moeder, werden Nicole en haar zus Sylvie door hun Franse vader opgevoed. Zijn Franse achtergrond en het bloeiende familiebedrijf in de aan- en verkoop van zijde verlenen hen een hoge status binnen de gemeenschap, waar het Franse voor beschaving en verfijning staat. Anders dan haar zus, heeft Nicole echter het uiterlijk van hun moeder geërfd, waardoor ze voortdurend schippert tussen de Franse en Vietnamese bevolking zonder ergens helemaal bij te horen.
De mengelmoes van geuren, kleuren en geluiden van de drukke straatjes van Hanoi zorgen voor een authentieke setting. Jefferies laat echter niet toe dat de lezer zich in een paradijs waant. Zo zorgt de manier waarop Nicole als métisse door beide bevolkingsgroepen met wantrouwen en minachting bekeken wordt, voor een innerlijke tweestrijd die steeds moeilijker te dragen is. Ze is voor het eerst verliefd en laat zich vooral leiden door oude vetes, jaloezie en onzekerheid. Door haar kinderlijk naïeve rebellie beseft ze aanvankelijk de ernst niet van de situatie waarin ze terecht gekomen is. Naarmate de sfeer grimmiger wordt, sluit het net om haar heen en kan ze geen stap meer vooruit zonder of haar vrienden of haar familie te verraden.
Hoewel het hoofdpersonage een aantal inconsequenties bevat, wordt het verhaal zo opgebouwd dat het dilemma waar Nicole voor staat wel geloofwaardig is. Door de Vietnamese geschiedenis vanuit de verschillende perspectieven te belichten ontstaat een verslavend spannend verhaal over loyaliteit en verraad, waarbij Nicoles zoektocht naar een eigen identiteit een romantisch tegenwicht vormt tegen de oorlogsgruwel.
Waar haar vorige boeken nog konden bestempeld worden als typische vrouwenboeken, is Jefferies geëvolueerd naar een genre dat zich niet in een hokje laat duwen. De dochter van de zijdekoopman gaat van een romantische feel good over een literaire thriller naar een historische roman. De beeldende schrijfstijl en krachtige plotlijnen zorgen voor een fascinerend, ontroerend boek dat de complexe geschiedenis van Vietnam bevattelijk weergeeft. | 1pos
|
De eerste twee boeken van Christoffer Carlsson werden nog met weinig enthousiasme ontvangen, maar met zijn derde boek “De toren van de dode zielen“, het eerste deel rond politieagent Leo Junker, verstomde de kritiek. Dat boek won de prijs voor Beste Zweedse Thriller 2013. “Besmeurde sneeuw” is het tweede deel rond Leo Junker, maar is goed als stand-alone te lezen. Wederom bewijst Carlsson wat een goede schrijver hij is. De personages zijn goed uitgewerkt, het plot zit sterk in elkaar en dat alles wordt gecombineerd met een maatschappijkritisch thema over de strijd tussen extreem-rechtse en extreem-linkse groeperingen. Carlsson kan beschouwd worden als de ongekroonde opvolger van Stieg Larsson. Hoewel Leo Junker misschien niet zo’n gedenkwaardig personage is als de twee hoofdpersonen uit de Millennium-trilogie van Stieg Larsson, heeft Carlsson van Leo Junker een enigszins instabiele, maar sympathieke hoofdrolspeler weten te maken, die het verhaal vrijwel op eigen kracht weet te dragen, wat een enorme prestatie is. Carlsson is een aanwinst binnen de Zweedse misdaadliteratuur en ik kijk dan ook vol verwachting uit naar het derde boek in deze serie. Dit boek is een absolute aanrader voor de liefhebbers van bijvoorbeeld Stieg Larsson, Jens Lapidus en Jo Nesbø. | 1pos
|
Als een gezin in deel 5 van vakantie terugkomt op het eiland Fårő overvalt hen een unheimisch gevoel. Hun huis is gedurende hun afwezigheid verhuurd aan verschillende vakantiegangers, maar wie van hen heeft er zo’n smerige bende van gemaakt en waarom zijn op de gezinsfoto de ogen van Henrik, Malin en hun 2 kinderen doorboord. Alsof zij symbolisch blind gemaakt zijn. De (be)dreigende sfeer wordt steeds meer voelbaar, vooral voor Malin.
De weer herstelde Fredrik moet na zijn afwezigheid als eerste onderzoek doen naar toedracht en mogelijke motieven. Moet er gezocht worden in de richting van een familievete of komt de bedreiging uit andere hoek? Speelt jaloezie van een oude liefde een rol? Is er een relatie met persoonlijk verleden of hun werk? De angst beheerst meer en meer hun doen en laten en niet zonder reden. Er is hiervoor voldoende aanleiding. Ook de eenzaamheid en deels afgesneden zijn van het vasteland werkt niet mee.
De politie neemt het serieus en verhoort alle mogelijke verdachten. Resultaat blijft echter uit. Dreiging wordt plotseling omgezet in een dramatische en onomkeerbare daad en pas na eindeloos speurwerk naar vele contacten van Henrik komt een verzwegen geheim naar boven dat naar de dader kan leiden.
Håkan Őstlundh, die de serie thrillers rond inspecteur Fredrik Broman op het Zweedse eiland Gotland situeerde, schreef deze tussen 2004 en 2014. Hij behoort in Nederland niet tot de bekendste schrijvers in het genre Scandinavische thrillers, maar deze reeks, die het predicaat literaire thriller verdient, is de moeite waard. Een prettige en goede aanvulling op alle anderen,.
Verhalen die, naast goede, geloofwaardige opbouw van het plot, gebeurtenissen, karakters en samenhang in het verhaal, simpel ouderwets speurwerk laten zien, niet gelardeerd met spectaculaire acties of te snel doordenderende gebeurtenissen. Ze stralen een rustige, landelijke, wat lome sfeer uit en hebben een prettige verteltrant. Beschrijvingen zijn vol fijne nuances met zijsprongen en details over landschap, alledaagse observaties, het leven in Zweden en natuurlijk het leven en zielenroerselen van zijn creatie, Fredrik Broman en zijn gezin. Alles zonder onrealistische overdrijving. Concreet en bondig op een manier die prettig leesbaar is.
Ogenschijnlijk lijkt er weinig te gebeuren in de verhalen, maar Őstlundh weet uitstekend sfeer te creëren, slaagt er in om je fantasie te prikkelen en je te laten visualiseren wat hij beschrijft. Hij bewandelt leuke zijpaden, laat gedachten van personages tot zijn recht komen, construeert goede plots en haakt her en der aan aan actuele onderwerpen. Soms volgen we personages tot in hun ziel, alsof het een roman betreft ingekapseld in een thriller. De verhalen kennen een rustige opbouw zonder saai, eentonig of langdradig te worden. Het verveelt nergens, alles behoudt compleetheid, spanning en blijft boeien. Voor de liefhebber van dit genre: de reeks telt 7 delen, een ruime 2.500 pagina’s te gaan. | 1pos
|
De Mechelse auteur hoeft bijna niet meer voorgesteld te worden. Haar boeken vinden vlot hun weg naar de fans en boek na boek groeit haar fanclub uit. Ook met ‘Puta’, het 9de boek in de Rani Diaz reeks, krijgt Sterre er gegarandeerd een hoop fans bij!
Het begint al meteen heftig, wanneer we in de voetstappen van Manon treden. Op het moment dat we kennis maken met haar krijgt ze net een paniekaanval. Ze had afgesproken met haar vriendin Flore, die echter niet komt opdagen. Als het lijk van Flore wordt gevonden is Manon meteen de hoofdverdachte.
Later worden nog twee lijken gevonden, waardoor het team van Rani als een stormwind over beide cases heen gaan.
Als blijkt dat beide cases aan elkaar gelinkt zijn en bovendien een teamlid in levensgevaar komt, moeten Rani, Bert en het team een race tegen de klok houden om zowel de zaak op te lossen als het leven van hun collega te redden.
Vanaf de allereerste zin weet je al dat dit weer een nagelbijter zal worden! Sterre weet hoe ze de lezers op het puntje van de stoel moet drijven en een storm van emoties loskrijgt.
Dankzij haar medische achtergrond kan Sterre het verhaal sterk uitbreiden maar blijft het voor de lezer duidelijk.
Sterre schenkt genoeg aandacht aan het achterliggende verhaal van de moordenaar, zodat je aan één kant zelfs nog medelijden zou durven voelen. Ook het gezinsleven van Rani en de andere leden krijgen de nodige aandacht, waardoor je af en toe even de nodige ademruimte krijgt.
Wie is Puta? Weet Puta zelf wel wie ze is? Een psychologisch spelletje met een plottwist waar zowel je hoofd, hart en ziel even van moeten bekomen!
Sterre krijgt het gedaan om boek na boek te overtreffen, de fans kunnen nu al uitkijken naar een volgende case voor Rani! | 1pos
|
Het kwaad en de rivier – R.J. Ellory
Op een mooie zomeravond in 1954 loopt de zestien jaar oude Nancy Denton de bossen bij het stadje Whytesburg, Mississippi in. Ze is nooit meer terug gevonden.
Twintig jaar later wordt in de oever van de rivier een lichaam gevonden. Het vertoont sporen van een gruwelijk misdrijf. Het onderzoek naar de vermissing van Nancy Denton wordt heropend en gaandeweg komt Sheriff John Gaines erachter dat er in de tussenliggende tijd meer meisjes zijn verdwenen. Het onderzoek richt zich meer en meer op de directe omgeving van Nancy.
Maar waarom weigeren haar vrienden te praten? Wat is de rol van de invloedrijke familie Wade? Is het toeval dat een belangrijke getuige bij een brand omkomt? En hoe betrouwbaar is het geheugen van de aan Alzheimer lijdende vader van een van de verdachten?
De cover is prachtig en geeft je al direct een gevoel van een duister iets, naarmate je het boek leest komt de titel van het boek tot zijn recht. Ik geef deze cover 8 punten.
John Gaines is Sheriff in het rustige stadje Whytesburg, in het Zuiden van Amerika, waar eigenlijk geen misdaden worden gepleegd tot dat er een verminkt lichaam gevonden wordt aan de oever van de rivier. Deze moord doet al direct veel vragen rijzen aangezien het lichaam op een gruwelijke wijze is verminkt. De lokale arts Bob Thurston herkent onmiddellijk Nancy Denton omdat ze nog zo goed geconserveerd is gebleven en ze nog steeds het uiterlijk van haar tienerjaren heeft behouden.
John Gaines die oorlogsveteraan is en die de hel heeft gezien in Vietnam is toch heel overdonderd op de wijze waarop het lichaam is verminkt. Dit heeft met een occult iets te maken zoals Voodoo.
Gaines moet roeien met de riemen die hij heeft en dit samen met zijn drie deputies. Gaines heeft een gevoel dat hem niet loslaat en dat hij deze moorden tot op de bodem moet uitzoeken, ongeacht of hij daar ook mee ten onder gaat. Het lijkt wel of hij nu in een andere oorlog aan het vechten is om het kwade te bestrijden.
Al snel heeft hij een verdachte in het oog maar als die dan ook vermoord wordt aangetroffen heeft hij nog minder antwoorden dan waarmee hij begonnen was. Gaines richt nu zijn onderzoek verder en meer bepaald naar de familie Wade. Deze familie is heel machtig en Gaines zal er een harde tegenstander aan hebben wil hij de moorden kunnen oplossen.
Op een bepaald moment gebeuren de dingen zo snel achter elkaar dat de puzzelstukjes in elkaar vallen wat op het eerste zicht een mission impossible zou zijn geweest voor Gaines.
Dit boek heeft 3 verhaallijnen:
Het eerste is dat van Gaines zelf, oorlogsveteraan en hoe zijn flashbacks en mentale toestand worden beschreven, zijn herinneringen en nachtmerries. Hij beschrijft zijn legertijd in Vietnam als “de negen cirkels van de hel”.
Het tweede is het verhaal uit Maryanne’s oogpunt en haar herinneringen van die bewuste periode van Nancy’s verdwijning.
Het derde is het verhaal rond de moord(en) die hebben plaats gevonden. Deze 3 verhaallijnen zijn prachtig in elkaar geweven zodat het je ook niet stoort tijdens het lezen.
Het verhaal speelt zich af in 1974 en dan spreken we over het Nixon Watergate schandaal, de Klu Klu Klan, de machtige grootgrondbezitters en Voodoo wat nog veel gebruikt werd in New Orleans. Ellory beschrijft alles zo reëel dat je je echt in die tijd waant. Er worden ook dingen beschreven die gebeurd zijn in de jaren ‘50 en ’60 en het is precies of je kijkt naar een film.
Ik kan niets anders zeggen dat dit boek een topniveau heeft, de schrijfstijl, de plaatsen waar dingen zich hebben afgespeeld en de hoeveelheid research erin dit boek zit. Kortom een Must Read en ik geef het dan ook 5 ***** | 1pos
|
Fuzz is het konijntje dat kinderen zelf ook willen! Schattig, lief en avontuurlijk. Met het aanbreken van de lente moet Fuzz, samen met opa, natuurlijk de natuur gaan ontdekken. En hoe kan je dat beter doen dan met een picknick? De schrijfstijl leent zich heel goed voor het voorlezen. Af en toe een rijmpje zorgt ervoor dat de regels ook een mooi ritme krijgen. Korte zinnen die voldoende informatie bevatten om een volledig verhaal te krijgen en die toch makkelijk genoeg zijn zodat de kinderen alles kunnen begrijpen en meeleven met Fuzz en opa. Opnieuw is het erg mooi dat sommige woorden een kleur meekrijgen. Een kleur die past bij de betekenis van het woord en er soms voor zorgt dat op de illustratie ernaast, het voorwerp makkelijk kan gevonden worden aan de hand van die kleur. De illustraties zijn opnieuw erg duidelijk. Alledaagse voorwerpen en levende dingen worden op een heel herkenbare manier neergezet. Felle kleuren, strakke omlijning en zeker niet teveel objecten op een pagina, maar toch genoeg om steeds weer wat kleins te ontdekken. Fuzz-het is lente! is echt zo een boekje dat de allerkleinsten over en over kunnen horen en bekijken tot het op de draad versleten is! | 1pos
|
« Katniss Everdeen, het meisje dat in vuur en vlam stond, heeft voor een vonk gezorgd die, als er niets aan gedaan wordt, kan uitgroeien tot een vlammenzee die heel Panem verwoest. » President Snow.
Katniss Everdeen zorgde met haar stunt van de giftige bessen voor een vonk op de al warme ondergrond. Na haar rebelse daad als wanhopige poging om het leven van Peeta Mellark en haar eigen leven te redden, breekt er een revolutie uit in de verschillende districten van Panem. Door deze daad krijgt het volk hoop dat het Capitool misschien toch niet oppermachtig is. Katniss Everdeen, de Spotgaai, is het symbool van deze opstand van het volk. Zolang Katniss leeft, is er hoop voor het volk. President Snow wil de opstanden laten stoppen en heeft daarom voor de kwartskwelling, de 75ste editie van de Hongerspelen een schokkende verassing bedacht. Voor deze editie zullen de oude winnaars die nog leven zijn uit de vorige spelen moeten deelnemen. Het beetje hoop dat mensen hadden, wordt hiermee weggenomen, als zelf de winnaars al niet meer veilig zijn. Peeta en Katniss zullen terug de arena in moeten.
Vlammen is het 2de boek uit de spannende hongerspelen-trilogie van Suzanne Collins. Het is een waardige opvolger van De Hongerspelen. Suzanne Collins is er in geslaagd om met een fictief futuristisch verhaal toch de realiteit te vertellen. Zo geeft ze kritiek op de totalitaire regimes. Het Capitool zuigt de districten leeg. De districten leven in armoede en moeten produceren voor het Capitool. Is dit een knipoog naar wat er gebeurde in Wereld Oorlog 2? Toen de Sovjet Unie als wraak Oost-Europa leeg zoog en de mensen in Oost-Europa in hongersnood en slechte omstandigheden moesten overleven? Of de totalitaire regimes die nu nog steeds bestaan? Verder geeft ze ook kritiek op de media. Ze wil laten zien dat de media zijn grenzen niet meer kent en te sensatie belust is, denk maar aan reality-tv. Tijdens de kwartskwelling zullen de winnaars het tegen elkaar moeten opnemen en elkaar vermoorden. Dit is zeer grof, want de winnaars zijn na al die jaren vrienden geworden van elkaar en kennen elkaar zeer goed en nu zullen ze elkaar moeten vermoorden
Ze wil hier mee aantonen dat de media zijn grenzen niet meer kent.
Verder gebruikt Suzanne Collins ook veel elementen uit de oudheid zoals de naam Panem die komt van brood en spelen van de romeinen. Ook het concept de hongerspelen is afgeleid van de Griekse mythe van Theseus en de Minotaurus dit is te wijten aan het feit dat Suzanne Collins toen ze acht was een obsessie had voor mythologie.
Tenslotte heeft het boek een duidelijke structuur en is net zoals De Hongerspelen opgedeeld in 3 grote hoofstukken: Deel 1: De vonk, deel 2: De kwelling en tenslotte deel 3: De vijand. De schrijfster weet de lezer te boeien tot op het laatste moment. Dit is deels te danken aan het feit dat het boek geschreven is vanuit het vertelperspectief van Katniss, de personele ik-verteller. Je ziet alleen wat zei denkt en voelt, waardoor alles levens echt wordt en het lijkt alsof je er zelf bij bent. Je wordt helemaal in het boek gezogen en vergeet wat er om je heen gebeurd. Het boek leest ook vlot, omdat de schrijfster een makkelijke en vlotte schrijfstijl gebruikt met niet al te moeilijke woorden. Ik kijk al vast uit om ook het derde deel: Spotgaai te lezen. | 1pos
|
Het eerste boek genaamd "Losing it" had ik ook al gelezen (helaas geen recensie over geschreven) dat boek vond ik al erg mooi. Nu mocht ik haar tweede boek ook lezen. En natuurlijk schrijf ik hier wel een recensie over. De cover vind ik erg mooi je ziet twee mensen die gelukkig zijn. Maar als je de titel leest denk ik weer zijn ze wel echt gelukkig?
"Wie houdt er nou niet van foute mannen?"Nou hier mijn antwoord stiekem hou ik wel van foute mannen, maar ze moeten natuurlijk ook weer niet heel fout zijn.
Na het lezen van de achterkant kom je er al snel achter dat Max een foute vriend heeft maar dat haar ouders liever een ideale schoonzoon willen. Dan ontmoet Max Cade en zorgt er voor dat hij wel de ideale schoonzoon wil spelen. Maar hoe loopt het verder allemaal af. Het maakt mij tot nu toe al behoorlijk nieuwsgierig. Dit boek trekt mij zeker de aandacht niet alleen al door de mooie voorkant maar ook door het verhaal. Want Max en Cade werken zich zelf steeds verder in de nesten.
Eenmaal aan het lezen leg je het boek niet zo snel aan de kant dan je denkt. Ik blijf maar aan het lezen en zit helemaal in het verhaal. Vooral door de grappen die er soms in staat. Maar toch ga je met Max (Mackenzie) mee leven. Je leert ze alle twee erg goed kennen in het verhaal vooral omdat er uit twee personen wordt verteld. Uit Max maar ook uit Cade je leest alles over hun verleden en over het nu. Op het einde moest ik wel een paar keer over goed slikken. Wat iemand mee kan maken is echt vreselijk maar dat het ook zo diep kan zitten. Het boek heeft mij echt geraakt en je leeft mee tot het einde. Ook heb ik geleerd om niet meer terug te kijken naar het verleden maar om te denken aan de toekomst. Maar ook dat je echt nooit op moet geven. Ook ben ik erg nieuwsgierig naar haar volgende boek genaamd "Finding it" dit boek is verkrijgbaar vanaf 01 - 03 - 2016
Het eerst hoofdstuk heb ik al gelezen en het zal veel belovend worden! | 1pos
|
Erg leuk boek waarbij Nienke Pool een mooie combinatie van Griekse mythologie (stymhalische vogels), en avontuur en fantasy gebruikt. Falco behoort tot het vogelvolk, en beetje primitief volk dat in de moederland en leeft en vogels, stympha's gebruikt voor de jacht. Zonder hun stympha's zijn ze verloren.
Op een kwade dag komen de Alkeiden uit de hoofdstad Concordia en stelen de Stympha's. Falco besluit tegen het advies van zijn vader in samen met zijn vriend Tycho om de Stympha's te zoeken en terug te halen. Onderweg beleven zij vele avonturen en ontmoeten meerdere volkeren en zelfs hemelingen. Het verhaal doet daarom ook wat denken aan de avonturen van Hercules.
Het boek leest heel prettig maar ik moest af en toe nadenken wie nou ook weer wie was, want er komen aardig wat personages voorbij. Heel apart en toch passend vond ik het SF element naar mate het boek vordert.
Prachtig hoe de schrijfster ruim vierhonderd pagina's lang het verhaal spannend en avontuurlijk weet te houden. En dan het einde, als het verhaal naar een hoogtepunt lijkt te gaan....bam!
Het verhaal laat wel ruimte voor nog meer avonturen, ik hoop dan ook van harte dat er een vervolg komt. | 1pos
|
“Let’s tune in, turn on and drop out.”
Dat de belangrijke woorden van psycholoog Leary van waarde zijn bewijst Mireille van Hout in haar nieuwe roman Ibiza, Land van liefde. Met Anna neemt ze ons mee naar het jaar 1969; het jaar van de hippies. De compositorisch goed geslaagde, maar zeker ook nostalgische roman toont ons de gevolgen van het flowerpowerleven vol drank, liefde en drugs en gunt ons een kijkje in het ‘magische’ leven op Ibiza.
“Laten we samen een reis maken, een magische reis.” In 1969 is Anna helemaal klaar met het Nederlandse leven. Samen met vrienden Sofia, Simon en Boudewijn besluit ze naar Marokko te gaan. Wanneer ze stranden bij de grens van Marokko proberen ze hun ultieme leven te leiden op het eiland van de vrijheid en de liefde: Ibiza. Het viertal sluit vriendschap met een aantal andere jongeren, waar onder Dex, en vormt een nieuwe gemeenschap. Een gemeenschap waar vrijheid en openheid centraal staat: een hippiegemeenschap in de flowerpowertijd.
En die flowerpowertijd wordt goed beschreven. Uitingen als “Een relatie betekende een spirituele reis naar hun hogere zelf en daardoor ook naar een betere wereld” , en gedetailleerde beschrijvingen zorgen ervoor dat we ons al snel wanen in de wereld van de drugs, de liefde en het vrije leven. Daarbij is Boudewijn een archetypische hippie. Lange haren, de man van de vrije liefde en de afkeer tegen de huidige maatschappij. Zelfs uit zijn woorden druipt, soms zelfs wat over de top, de hippiegedachte: "An, hoe je het ook wendt of keert, al die titeltjes, mama, papa, (…): stuk voor stuk maken ze het individu ondergeschikt.”
Van Hout toont ons echter ook de keerzijde van de medaille. We maken kennis met Sue, de moeder van Elin. Wanneer Elin Sue vertelt dat ze een vakantiebaan op Ibiza heeft, rakelt ze de geschiedenis van Sue op. Ibiza is Sues geboorte-eiland, maar haar verleden heeft ze daar gelaten. Als Sue bij yoga haar jeugdvriend Ziggy tegenkomt, kan ze niet anders: samen met Ziggy en Elin duikt ze terug in haar verleden en vertelt ze wat nog nooit is verteld: de flowerpowertijd was niet alleen maar ‘magisch’.
Met de toevoeging van Sue wordt Ibiza, Land van liefde meer dan een nostalgische roman. Van Hout wisselt op goede wijze de verhalen van Anna en Sue af, waarbij ze speelt met de chronologie en het perspectief. Daarbij wijst Van Hout op talloze plaatsen naar elementen in de geschiedenis waarbij de muziek een belangrijke rol speelt: Ziggy wordt ‘Ziggy Stardust en de spinnen van Mars’ genoemd: een directe verwijzing naar David Bowies nummer ‘Ziggy Stardust’. Ook de dochter van Anna, Sun Dance, lijkt te verwijzen naar een bekende band uit de jaren ’70. De gebruikte titelnummers boven de hoofdstukken van Anna zijn bijzonder goed gekozen: ze dekken de lading en komen uit de flowerpowertijd.
De keerzijde van de medaille wordt ons getoond middels het personage Sue, door haar verleden en haar heden. Zij vertolkt de directe gevolgen van de vrije opvoeding die ze genoot. Sue veroorzaakt in eerste instantie weinig sympathie wanneer ze als jong meisje haar moeder slaat of woorden uitspreekt als: "Vies wijf, laat me er langs, godverdomme." Maar al snel ontstaat bij dit meisje een gevoel van onmacht. Ze is een product van haar opvoeding. Door Sues leven gedetailleerd en gevoelig in beeld te brengen, slaat Van Hout de spijker op zijn kop en weet ze Sues moeite met het nieuwe leven goed weer te geven: "Ik deed mijn best om hun codes te leren."
Ook met de slotakkoorden van Ibiza, Land van liefde laat Van Hout zien meer te willen vertellen dan zomaar een flowerpowerverhaal. Hoewel de verhaalopbouw klassiek en misschien zelfs clichématig wordt door het gewekte flowerpowerbeeld, laat ze ons met Dex’ vertelling nog één keer zien dat ze ons meer vertelt dan een ‘magisch’ verhaal. "De naam Sun Dance is als een vaal meisjesjurkje waarvan het moeilijk voor te stellen is dat het me ooit paste." | 1pos
|
De appel valt niet ver van de boom. Dit is helemaal juist als je spreekt over Hans en zijn vader Gie Bogaert. Beide Vlaamse schrijvers debuteerden zelfs op precies dezelfde leeftijd: op 28 jaar. Geen wereldschokkend feit, toch wel een bijzonder gegeven, niet?
Twee opmerkelijke verhalen in één, dat is het debuut Echo van Hans Bogaert. Hij heeft het zichzelf niet gemakkelijk gemaakt; het is allesbehalve een eenvoudige roman geworden.
De Vlaamse student Viktor Roscam misleidt zijn ouders en zijn vriendin. Eind jaren tachtig meldt hij dat hij onderduikt bij de Benediktijnen, om zich helemaal te kunnen concentreren op zijn studie. Hij ontvlucht echter Vlaanderen en kiest voor West-Berlijn, waar de val van De Muur in aantocht is en de Wende bijna een feit. Hij hoeft geen voorgekauwd leven, hij wil dit zelf uittekenen. Tevens lijdt hij onder zijn schuldgevoel tegenover zijn jongere broer Gerard. Als kleine jongen brak deze laatste zijn nek, door de schuld van Viktor. De Duitse Juliane, een eerder ontoegankelijke vrouw, zet Viktors leven in Berlijn op stelten.
Bijna 25 jaar later staat de hoofdpersoon als viroloog aan de vooravond van zijn internationale doorbraak. Hij heeft een vaccin ontwikkeld dat chronische ziektes zou genezen. Eenmaal terug in Vlaanderen stuurt Juliane hem een boodschap, waarin ze meldt dat ze is ‘uitbehandeld’. Hoe ver kan of mag Viktor gaan met zijn medische ontdekking, in de hoop hiermee het leven van deze extraordinaire vrouw te redden?
'Ze klampte zich aan me vast als een appendix. Ik duldde het, gewoon, omdat ik nu eenmaal met haar was vergroeid.'
Je vraagt je tijdens het lezen weleens af: waar ligt nu toch die magische grens tussen realiteit en fantasie? Echo als debuut analyseren en weergeven in enkele sleutelwoorden? Wonderlijk, gedurfd, filosofisch, origineel, zelfzeker. Hans Bogaert schrijft geen zoutloze zinnen, integendeel, hij voegt er zelfs een flinke portie peper aan toe! Als lezer moet je zeker niet verbaasd zijn dat je bepaalde zinnen of passages meermaals moet gaan herlezen. Het grote onderscheid, tussen een goede en een erg goede romandebutant, toont Bogaert aan met zijn krachtige stijl en taal. Het zijn dan soms wel erg lange zinnen, toch getuigen die telkens weer van hun hoogwaardige kwaliteit. Ook zet hij zijn lezers stevig aan het werk en vereist hij dat ze reflecteren over het intelligente en gecompliceerde verhaal.
Zijn hoofdpersonage Viktor wil echt iets bereiken en is van plan om zelf nog meer volume en inhoud te geven aan het leven. De echo’s uit zijn verleden weerkaatsen echter driftig op het heden. De auteur slaagt er toch maar mooi in het gecompliceerde karakter en geweten van Viktor te ontleden. Het gebeurt niet vaak dat Vlaamse debutanten het aandurven om meteen met een ambitieus werk door de grote literaire poort te stappen. Met Echo toont Hans Bogaert dit lef wel; driewerf hoera hiervoor. | 1pos
|
Het kleine leven van Norbert is groots in zijn eenvoud. Norbert en zijn vrouw Emma leven een eenvoudig, zeer geregeld leven. Norbert is hele dagen bezig met zijn zeer uitgebreide verzameling, die hij koestert. Alles heeft een plekje in zijn garage. Als het moment komt waarop hij hoort dat hij afscheid moet nemen van het leven zet hij ook de stap om afscheid te nemen van zijn waardevolle verzameling. Hij zet zijn garagedeuren letterlijk open. De opening doen ze samen, Norbert en Emma, dit is heel ontroerend. Passage uit het boek: "Dan verklaar ik hierbij, in aanwezigheid van Emma Jones, getuige en geliefde, deze winkel voor geopend. We wensen u een behouden vaart" Ze hebben een flesje wijn en gooien dit tegen de garagedeur. Hierin lees je de eenvoud en de liefde die telkens in het boek te lezen is. Norbert benoemd zelf: Norbert Jones heeft een klein leven geleid, maar groots liefgehad. Door alles heen is er zijn zusje Beth, die hij zoekt al 65 jaar. Hij heeft alles over haar verdwijning verzamelt. De herinneringen die hij aan haar heeft zijn prachtig in het boek beschreven en maken het spannend...vindt hij haar. De hoofdpersoon wordt zo duidelijk beschreven dat je hem voor je ziet en met hem meegaat in zijn kleine leven. Een mooi en ontroerend boek dat bij je blijft. | 1pos
|
Ik heb dit boek direct gekocht omdat ikzelf Mulo-A en - B tegelijkertijd heb gedaan, met succes en meer wilde weten van deze vorm van onderwijs.
Daniëls geeft om chronologische wijze de geschiedenis van het ontstaan van het (M)ULO onderwijs o. a. aan de hand van krantenartikelen, gemeentelijke publicaties, schoolkranten en uit vergaderverslagen van schoolbesturen. Een heel interessante geschiedenis, waarbij de Mulo een behoorlijk aantal jaren bleef bestaan, terwijl hij wettelijk een behoorlijke periode was opgeheven.
Heel herkenbaar was dat het onderwijs voor de kinderen van de arbeiders en middenklasse was en zeker niet voor de kinderen van de dokters en de notarissen. Die gingen naar het Gymnasium of HBS.
Hij geeft ook aan dat velen maatschappelijk succesvol zijn geweest met alleen een Mulo-diploma op zak, en noemt ze met name.
Het onderwijs op de Mulo zelf vond ik in het boekje onderbelicht. Ik herinner mij vooral al het stampwerk dat je moest doen. Woordenlijsten uit je hoofd leren, onregelmatige werkwoorden, vervoegingen, idiomatische uitdrukkingen, etc. etc. En dat voor vier talen, Nederlands, Duits, Engels en Frans. Ik heb daar nog steeds profijt van, want kennelijk wordt je geheugen steeds weer geactiveerd als je in Duitsland of Frankrijk bent., maar het is een vorm van onderwijs die nu onherkenbaar is. Daar had Daniëls meer aandacht aan kunnen besteden en het was denk ik interessant geweest om dat te vergelijken met het tegenwoordige onderwijs.
En leuk verhaal, en zeer herkenbaar voor Mulo-klanten, maar wel wat oppervlakkig. | 1pos
|
Dit is mijn favoriete boek van de laatste 5 jaar. De opbouw is uniek. Het boek beweegt zich door de tijd. En bij elke tijd wordt het verhaal geschreven in de taal van die tijd. Dat begint bij een negentiende eeuws scheepsjournaal, beweegt zich vervolgens door de twintigste eeuw. Maar na de twintigste eeuw gaat de fantasie van David Mitchell helemaal los. De taal van klonen en kunstmatige wezens. Het keerpunt verhaal speelt in een verre toekomst, wanneer er nog alleen maar een paar groepjes primitieve mensen leven op aarde, ver weg van de rest van de wereld. Een wereld die duidelijk ten onder is gegaan aan een ramp en alle mensen vernietigd heeft. De taal van deze mensen is primitief en bijna niet te volgen. Vreselijk knap van Mitchell om zich zo'n taal te willen voorstellen. Na dit keerpunt komen alle personages weer terug, maar dan in de omgekeerde chronologische volgorde.
Ik vond dit een geweldig boek. Zoveel humor en fantasie lees je maar zelden! | 1pos
|
Wauw.....
I am speechless....
Mijn hele gezicht was rood: http://www.duntax.nl/lezen/winacties/winactie-2-waar-het-licht-is-jennifer-niven/ | 1pos
|
Het is het beroemdste spookhuis van Amsterdam. Het Huis met de Gouden Ketting aan de Keizersgracht 268. Hoofdpersoon Bram Wenksterman nodigt de lezer op de eerste pagina al uit om dat zelf maar eens op te zoeken. Deze lezer doet dat uiteraard meteen en wat blijkt? Zoeken is niet nodig, het is meteen raak, het huis bestaat, dat wil zeggen het bestaat weer. In 1998 stortte het in en inmiddels is het volledig herbouwd en het ziet eruit of het nooit weg geweest is. Volgens de verhalen op internet spookte het er. Bram vertelt dat zijn betovergrootmoeder een einde aan haar leven maakte, toen ze hoorde dat haar man bij een brand was omgekomen. Zij spookte daar nog rond.
Nu woont Bram, zevende generatie inmiddels, in het huis met veertien kamers en vier wc’s. In de tuin liggen zijn voorouders begraven. Ieder onder zijn eigen eik. Bram heeft zijn vrouw Veerle laten opnemen in een inrichting omdat ze depressief is en zijn dochter Amber studeert in Cambridge. Zelf is hij natuurfilosoof en columnist. Het huis vertoont de nodige gebreken:
De nieuwe buurman is net langs geweest om te zeggen dat er iets aan de fundering van hun huizen gedaan moet worden omdat de boel ernstig verzakt. Bram heeft het geld niet en de enige van wie hij geld zou kunnen krijgen is zijn schoonvader, die daar niet veel voor voelt, gezien de situatie waarin zijn dochter verkeert. Hij stelt zijn schoonzoon uiteindelijk voor een moeilijke keus.
Geheel onverwacht komt dochter Amber binnenvallen. Zij heeft haar studie opgeschort en wil een poosje thuis komen wonen. Dat Bram niet enthousiast is over dat idee, wordt mede veroorzaakt door het feit dat Ella, een nichtje van zijn vrouw, bij hem is ingetrokken. Deze laatste wil een feest organiseren voor Bram zijn verjaardag, waarbij zij en Amber dan samen een lied ten gehore zullen brengen. Alsof dit allemaal al niet genoeg is, blijkt er ook nog een familiegeheim te zijn, waar vooral Amber niets van mag weten.
Intriges genoeg om het verhaal te laten ontaarden. En dát doet Rinske Hillen (1975) dus niet. Ze is soms poëtisch, maar zeker niet sentimenteel.
Als Ambers grootvader lijkt te doorzien dat ze teleurgesteld is, constateert ze:
Ook het omgaan met een depressief iemand wordt raak getypeerd:
De schrijfster maakt gebruik van een wisselend perspectief. Dan weer zien we de situatie vanuit Amber, een volgend hoofdstuk laat ze Ella aan het woord. De vrouwen domineren, Bram laat zijn oren naar hen hangen. De verhalen kloppen niet altijd met elkaar, waardoor je als lezer af en toe behoorlijk op het verkeerde been gezet wordt. Het draagt er zeker toe bij dat je verder wilt lezen. De stijl is helder, al is de beeldspraak niet altijd fraai te noemen. Wat te denken van: “zijn grijze pupillen stonden verregend” of “deze plek in huis beroerde hem”?
Wie spoken verwacht, komt bedrogen uit. Dat laat Hillen niet gebeuren. Als er al spoken rondwaren in het vervallen huis dan zijn het de hoofdpersonen zelf, die allen eenzaam opgesloten zijn in hun eigen problemen. Elkaar een helpende hand bieden of echt begrijpen, doen ze niet. Behalve Johnno dan, de ex van Amber, hij doet een paar pogingen, maar die zijn tot mislukken gedoemd. De onthulling van het familiegeheim had trouwens wel iets minder dramatisch gekund.
Rinske Hillen heeft met Houtrot een boeiende start gemaakt, gebruikmaken van een waargebeurd verhaal is niet gemakkelijk, zij doet dat ogenschijnlijk zonder moeite en blijft geloofwaardig. | 1pos
|
De cover is wat nietszeggend en spreekt niet direct aan. De titel van het boek die dondert op je af. Vaag is het verkeer te zien op de achtergrond met wat regendruppels. Niets wat er enorm uitspringt. Wat wel goed bij het boek past is dat de cover een mistroostige dag weerspiegelt, ietwat depressief en duister.
Het verhaal gaat over Emily Brown, die tegenwoordig door het leven gaat als Catherine Brown. Er is Emily iets verschrikkelijks gebeurd. Het is niet helemaal duidelijk wat dat nou is ze kan er nauwelijks aan terugdenken, zo pijnlijk is het. Het lijkt er op dat haar man niet meer van haar hield en dat dit reden genoeg was om haar man en zoontje achter te laten. Dit lijkt vreemd maar mensen hebben om gekkere redenen hun gezin verlaten.
Catherine begint aan een heel nieuw leven, al is het wel een leven waarin ze nog regelmatig verdrietig terugdenkt aan vroeger. Ze blikt dan terug op het leven dat ze had met haar man Ben en haar zoontje. Ondanks dat ze hen enorm mist kan ze niet terug naar haar Ben en Charlie.
Soms blikt ze nog verder terug naar herinneringen aan haar tweelingzusje Caroline. Caroline was geen gewenste baby en dit heeft zijn sporen op haar achtergelaten.
Catherine denkt hier dus weleens over na terwijl ze haar nieuwe leventje probeert op te bouwen. Ze wil niet gevonden worden door haar ex-man, ze is immers niet voor niets bij hem weggegaan. Emily heeft haar vertrek goed voorbereid en neemt je mee op haar reis door Londen.
Catherine is iemand die misschien wel een héél belabberde keuze heeft gemaakt door bij haar gezin weg te gaan. Doordat niet helemaal duidelijk is waarom ze dit gedaan heeft probeer je er toch maar een open blik op te houden. Bij tijd en wijle maakt ze nog meer afschuwelijk slechte keuzes, die open blik houd je dan wat moeilijker vol. In de verleden tijd, waar ze nog Emily was, daar was ze veel zachtmoediger.
Angel is Catherine’s huisgenoot en vriendin. Angel leest als een prettig persoon ondanks haar overduidelijke tekortkomingen. Angel heeft veel meegemaakt en houdt er een wat bijzondere levenswijze op na. Ze heeft een zachtaardig karakter en ontfermt zich over Catherine, die dit ook hard nodig heeft.
Ben is een stabiele, verlegen man. Catherine blijft maar terugdenken aan al die mooie momenten die ze gedeeld hebben. Dit maakt het des te gekker dat Catherine bij hem weg ging nadat ze tot de conclusie kwam dat Ben niet meer van haar hield.
Caroline is als het boze stiefzusje uit de sprookjes maar dan in de vorm van een tweelingzusje. Soms vraag je je af of ze soms haatdragend ter wereld kwam. Met de jonge Caroline kun je medelijden hebben omdat ze niet gewenst was en dit zelf ook goed opmerkte. De oudere Caroline ontspoort steeds verder en groeide op tot een destructief persoon.
Het boek leest lekker weg en is enorm misleidend. Soms denk je dat je weet hoe de vork in de steel zit en daar klopt dan weer helemaal niets van. De verhaallijn blijft goed te volgen ondanks alle plotwendingen. Er zijn maar weinig grote karakters in het boek wat het ook goed leesbaar houdt.
Het is geen ijzersterke thriller, er zit maar weinig echte dreiging in. De grootste dreiging die er is voor Catherine is om terug te denken aan het noodlottige moment dat haar er toe dreef om haar gezin te verlaten. Catherine is in dat opzicht haar eigen grootste vijand geworden. Soms kun je bijna sympathie voor haar opbrengen, bijna.
Ik raad het boek zeker aan als goed leesboek en geef het daarvoor een acht uit tien punten. Iemand die specifiek op zoek is naar een goede thriller kan waarschijnlijk beter nog even doorzoeken. | 1pos
|
De Vlucht beschrijft de vlucht van een jongen, leeftijd onbekend en naam onbekend in de Spaanse binnenlanden waar warmte en droogte t leven haast ondraaglijk maken. De reden van de vlucht wordt pas later duidelijk. Knap geschreven, je voelt de nood en letterlijk gevecht op leven en dood. Je hebt elkaar nodig, maar wie kan je vertrouwen? | 1pos
|
Kismet begint met een romantisch verhaal tussen Moira en Finn. Twee sterke karakters met beiden een bewogen leven achter zich. Hun verhaal speelt zich voor een groot deel af in mij bekende en geliefde steden zoals o.a. Leiden en Parijs. Hierdoor is het extra leuk om te lezen en lijkt het alsof je in hun verhaal meeloopt als figurante.
Na ongeveer een derde van het boek gelezen te hebben ontpopt zich een verhaal waarbij ik diverse keren een paar bladzijden terug heb gelezen omdat ik niets wilde missen. Dit gaat door tot aan het einde van het boek en eigenlijk wil je verder en verder. Tenminste...dat is wat ik zou willen.
Fantastisch boek en ik zie alvast uit naar het volgende boek van Stefan! | 1pos
|
Weer super genoten van dit Afdeling Q-boek! Het verhaal is weer zeer gedetailleerd uitgewerkt. Er gebeurt heel wat tegelijkertijd, dus je moet best wel je aandacht erbij houden. Van de Afdeling Q-leden wordt gaandeweg weer een tipje van de sluier opgelicht, met name over Assad. Het is zeker een turf, maar ik heb het desondanks toch weer heel snel uitgelezen vanwege de ingehouden stijgende spanning naar het einde toe. Daar zijn gelukkige lange weekends voor! Nu zonder twijfel snel verder met het laatst uitgekomen boek van deze serie, 'De grenzeloze'. | 1pos
|
Recensie 'De groene eend' Manu Causse
Het boek oogt aantrekkelijk, een prachtige foto van een vader en een zoon, verstild. Het maakt me nieuwsgierig.
Het boek verteld het verhaal van een autistische jongen en gescheiden ouders. Het lukt de ouders niet om tot de jongen door te dringen. Hij leeft in een compleet eigen wereld. Eric, de vader heeft iedere woensdag bezoekrecht en gaat dan naar de vijver om naar de karpers te kijken, maar de jongen spreekt geen woord. Tot de vader een groene eend, een 2cv, erft. De roadtrip die hij met zijn zoon maakt, maakt bij beide nogal wat los!
Hoe kan ik beschrijven wat een bijzonder boek dit is? De schrijfstijl is absoluut uniek en in het begin wennen. Dat komt ook omdat het verhaal verteld wordt vanuit verschillende personen. Maar als het boek je eenmaal te pakken heeft is het gewoon jammer dat het uit is. Je moet de moeite nemen om je te verdiepen in het boek, alles om je heen te vergeten en de tijd nemen om te genieten van dit boek. Het is soms heel poetisch, filosofisch haast en geeft je redenen tot nadenken, even stil te zijn en de zin tot je door te laten dringen. Zoals deze b.v. 'Marion gooit het hoofd achterover - niet te ver, net genoeg om de stralen op haar wang te laten botsen. Anderen zouden zeggen dat het geen botsing is, maar over strelingen en botsingen kan Marion al veel langer meepraten dan zij'
Vind het heel jammer dat ik dit boek uit heb. Maar heb vast te snel gelezen om te willen weten hoe het afloopt deze roadtrip. De vele verwikkelingen en verrassingen aan het einde maken dat ik het boek echt nog een keer ga lezen om te genieten van de prachtige zinnen.
Dit prachtige debuut maakt dat ik uitkijk naar een volgend boek van deze schrijver!
Wat mij betreft 5 sterren! | 1pos
|
Oh heerlijk wat een gezwijmel !!
Leest heerlijk vlot weg en ik merkte echt dat ik zelf ook aan t smilen was.
Ik leefde zo mee.. Heerlijk gedaan ! | 1pos
|
De meest markante leider aan het einde van de 20e eeuw? Nelson Mandela natuurlijk. Wat gebeurt er in de psyche van iemand die 27 jaar opgesloten heeft gezeten en tot president van een verscheurd land wordt gebombardeerd? Daarover leer je in Goedemorgen meneer Mandela, geschreven door Zelda LaGrange, bijna 20 jaar lang zijn vaste assistent. Je leest ook hoe een naïef blank ‘boeremeisie’ tot haar eigen verbazing de vaste medewerker werd van de grote ANC-leider en hoeveel dat voor haar betekende.
In zijn beroemde autobiografie The Long Road To Freedom doet Mandela uitgebreid verslag van zijn ongelooflijke leven: van bokser tot mensenrechtenadvocaat, en van staatsvijand No1 tot president van het grootste Afrikaanse land. Hier lees je over de méns Mandela. Over de klappen die hij kreeg door de jarenlange gevangenschap: zijn huwelijk kapot, vervreemd van zijn kinderen, zijn vrienden dood. Sommige gewoonten uit de gevangenis (schoenen rechtzetten, kranten dichtvouwen) leert hij nooit meer af. Moderne technologie is aan hem niet besteed: de personal computer en de mobiele telefoon was nog niet uitgevonden toen hij in 1964 als veertiger de gevangenis inging. Met zijn ijzeren discipline en oersterke gestel gaat hij als 70-jarige door waar anderen omvallen. Tot ver in de tachtig doet Mandela fitnessoefeningen die hij met aandoenlijke vasthoudendheid bij iedereen aanbeveelt. Zelfs Zelda kan hem niet altijd bijhouden.
Zelda vertelt hoe ze als naïeve secretaresse van net 20 tot haar eigen verbazing een van de weinige échte vertrouwelingen van Mandela wordt, op het podium van de internationale politiek wordt gesmeten – en er na zijn dood weer afgeduwd door de wraakzuchtige familie van Mandela. Eerlijk beschrijft ze haar tekortkomingen en blunders aan het begin. ‘We're coming to sweep (‘schoonvegen’) the premises’, zeggen twee mannen in pak. ‘Een schoonmaakdienst? Die hebben we al’, zegt Zelda wijs. Brullend gelach alom. Dan blijkt dat het de geheime dienst is die een hotelkamer komt controleren op afluisterapparatuur.
De serieuze Zelda beschikt precies over de zorgzaamheid die Mandela hard nodig heeft. Op een foto in het boek zie je hoe Zelda met haar rossige haar en lelieblanke armen om hem heen de gehoorapparaten instelt van een volstrekt ontspannen Mandela. Deze zo afstandelijke man liet zich door bijna niemand aanraken en met zijn biologische kinderen had hij weinig contact, maar het meisje dat zijn dochter had kunnen zijn, was voor hem als een moeder, artiestenmanager en roadie tegelijk. Af en toe wordt het haar teveel dat ze 24 uur per dag klaar moet staan voor haar onvermoeibare en veeleisende baas: Mandela belt midden in de nacht op of wil ‘morgen’ even naar een politieke brandhaard aan de andere kant van de wereld die hij even gaat blussen. Zelda werkt 16 uur per dag, vakantie of een vaste relatie komt er niet van.
Al smeert ze bij wijze van spreken zijn boterhammen, net zo goed scheldt ze opdringerige fotograferende fans uit (Mandela kan niet meer tegen flitslicht na jarenlange verblinding bij het werk in de felle zon in de steengroeven van de gevangenis), of ze nu staatshoofd zijn of niet. Op zijn beurt helpt Mandela Zelda over haar onzekerheid heen. Plagerig stelt hij haar in Rome voor aan de Paus, of schokt hij een stel aartsconservatieve Arabische leiders in Riyadh door ijskoud mee te delen dat deze belangrijkste vrouw in zijn leven overal bij moet zijn en alles te vertellen heeft. Tussen de regels door lees je dat Zelda toch zelf ook wel over een enorm doorzettingsvermogen en heel veel energie moet beschikken om overeind te blijven in de storm die 20 jaar lang woedt om Mandela heen.
Ontroerend, adembenemend, en soms (als aan het eind de biologische familie een slaatje uit Mandela’s nalatenschap lijkt te willen slaan) schokkend. | 1pos
|
Glenn Meade stijgt in dit boek boven zichzelf uit. wat een geweldig boek, wat je in één adem uitleest ondanks de bijna 500 pagina's.Geschiedenis met een vleugje fictie, en aan de lezer om uit te zoeken hoe dat is verdeeld. Voor de liefhebbers van Ken Follett. Glenn Meade bewijst met dit boek dat het alsmaar produceren van een boek ten koste gaat van kwaliteit, hij kiest zijn eigen ritme, geen serie maar allemaal stand alone, gewoon kwaliteit, Andere toptitel van deze auteur - As van het kwaad. | 1pos
|
Ik houd van de boeken van Unni Lindell en haar helden Cato Isaksen en Marian Dahle. En eigenlijk ben ik nog nooit echt teleurgesteld. Ook het 10 de boek is van een zeer acceptabel niveau. De korte hoofdstukken zorgen voor vaart, al moet je er met veel personen met je hoofd wel bij blijven. En zoals in zoveel verhalen blijken zaken uit het verleden toch niet zoals ze zich in eerste instantie voordoen. Langzaam ontstaan er steeds meer duidelijkheid en het verhaal is een mooi voorbeeld dat als er eenmaal een steen gaat rollen ook andere niet meer op hun plaats kunnen blijven. Al kan dat soms even duren. De onderhuidse spanning tussen Cato en Marian is mooi voelbaar. Prima 10de deel dus... | 1pos
|
Eve heeft geen makkelijk leven, ze zorgt in haar eentje voor haar dementerende vader. Dit probeert ze te combineren met haar werk als misdaadverslaggever. Om de concurrentie met haar jongere opvolgers aan te gaan moet ze alles uit de kast halen om ze voor te blijven. Als de moordenaar contact met haar opneemt om hem een publiek te geven ontdekt ze dat ze meer met hem gemeen heeft dan ze denkt. Om hem te laten stoppen kan ze niet anders dan de confrontatie met hem aan te gaan. Dit zorgt voor een, ietwat bizarre, maar spannende ontknoping.
Ook met dit boek heeft Belinda Bauer het niveau van haar eerdere boeken weten vast te houden.
Wat mij betreft is dit een top thriller, gruwelijk met veel onderhuidse spanning.
Dit boek is een standalone dus je hoeft haar vorige boeken niet gelezen te hebben. | 1pos
|
Onder erbarmelijke omstandigheden is Youssouf op jonge leeftijd op Europees grondgebied terechtgekomen. Gevlucht uit zijn thuisland omdat hij met zijn afwijkend albino-uiterlijk het leven niet zeker was. Door die omstandigheden is Youssouf gehard, ongevoelig en vastberaden iets van zijn leven te maken. Hij creëert zijn eigen zekerheden door onverbiddelijk en innovatief te werk te gaan. Daarmee gaat hij niet over het geijkte pad maar kiest hij ervoor zijn succes te zoeken in alles wat verboden is, en dat lukt!
Twintig jaar later ervaart Leonie wat een artikel voor Le Figaro teweegbrengt in haar leven. Ze infiltreert in de krakersbeweging en komt daar in contact met Serge. Hij ontfermt zich over haar wanneer dat nodig is en er slaat een vonk over. Hij is de liefde van haar leven en alles verandert voorgoed. Helaas slaat een jaar later het noodlot toe tijdens een werkvakantie op Corsica. Leonie is kapot van verdriet en komt bij een goede vriend van Serge terecht om bij te komen. Het gevoel dat er iets niet klopt aan de gebeurtenissen op Corsica laat haar niet los en haar onderzoekersinstinct neemt uiteindelijk over.
Alain Briard is een oude schoolvriend van Serge en verschaft Leonie onderdak zolang dat nodig is. Hij is derde generatie wijnboer op een Château en heeft zo zijn zorgen. Ondanks een uitstekende wijn lukt het niet om een klapper te maken. Totdat hij op een vakbeurs een aanbod krijgt en dat niet kan weigeren. Bij thuiskomst wordt hem deze beslissing niet in dank afgenomen door zijn vader, Didier. Hij vermoedt dat Alain ergens in is gestapt waar hij maar beter heel snel weer kan uitstappen. Maar dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan. Samen met Leonie besluit Alain om zaken op orde te gaan stellen.
Diverse verhaallijnen lopen door dit boek. Youssouf, later beter bekend als meedogenloze Edelweiss is een nietsontziende bruut. Hij handelt en wandelt en iedereen die niet met hem mee loopt maakt hij af of kapot. Heel simpel, zonder met zijn ogen te knipperen. Hij heeft zich op meerdere fronten aan de onbedreigde top gevestigd en duldt tegenwerking van niets en niemand. Hij heeft een leger om zich heen, een netwerk dat loopt als een geoliede machine en geld als water. En toch is het niet genoeg, sterker nog; het is nooit genoeg. Een onsympathieke man, die gewoon pakt waarvan hij vindt dat het hem toekomt.
Leonie’s speurdersneus brengt haar op het pad van Edelweiss. De hamvraag is of én wat hij te maken heeft met de gebeurtenissen van de afgelopen tijd. Samen met een omgekochte werknemer van Edelweiss en Alain trekt ze de stoute schoenen aan en gaat de strijd aan met het legioen van de albino. Een explosie van geweld, spanning, wijn en geld volgt.
“Château fatale” is een bijzonder én apart boek. De haast flamboyante schrijfstijl van Gort is zeer vermakelijk en doordrongen van humor. Geregeld is het hardop lachen om de prachtige metaforen of beeldspraak die hij hanteert want stuk voor stuk zijn ze uniek en scherp. Het verhaal is snel te lezen door de vlotte schrijfstijl. Het is met vlagen spannend, gruwelijk en humoristisch, soms alle drie tegelijk. De hoofdpersonages zijn in alle opzichten uniek te noemen. Leonie is naïef en scherp tegelijkertijd. Voorbeeldje daarvan is haar kennismaking met deserteur Casse-Tête op het chateau. Ze is sterk en vastberaden haar wraak te halen, ook zij gaat ver en dat wordt door de situatie en andere hoofdpersonages ondersteund. Dit is door de auteur heel aannemelijk, soms wat hilarisch, neergezet. Zo ook de filmische omstandigheden waarin ze terechtkomen, het is net niet over de top maar daarom niet minder spannend en/of leuk.
Gort blinkt uit in het schetsen van een gedetailleerde sfeer en omgeving. Hij waagt zich aan subtiele grofheden maar overschrijdt daarmee geen grenzen, het wordt nooit ordinair of goedkoop, eerder slaat dat door naar grappig. Je waant je ter plaatse en op momenten van geweld is het haast tastbaar. De kogels fluiten bij wijze van spreken om je oren. In een woord geweldig! Het is niet zozeer het verhaal dat je omver blaast maar het zijn de omstandigheden én de manier waarop het is geschreven. De originele inslag, die van crimineel –goede- wijn is een keer wat anders en daarmee ook meteen erg intrigerend. De mix van humor en spanning is echt genieten! Een absolute aanrader, wellicht met een goed glas –liefst legaal gebottelde- wijn. | 1pos
|
Dit boek heb ik heel lang geleden gelezen. Maar hoe mooi is het als je er na jaren nog met warme gevoelens aan terugdenkt en nog steeds even glimlacht om de hoofdpersoon?
Het verhaal speelt grotendeels in de veenvelden achter Hoogeveen, een plek waar ik met enige regelmaat kom en die zoveel historie ademt. Ook dat maakte het lezen heel bijzonder.
Mooi verhaal! | 1pos
|
Een kleine moeite is een heerlijke good read over een jongen die geen keuzes kan maken. Wanneer hij in de veertig is, komt hij erachter wat de gevolgen zijn van niet kiezen, maar ook van kiezen. Een erg lekker verteld verhaal, gulle pen, vol vaart. Soms bedrieglijk snel gelezen, waardoor bij teruglezen eigenlijk pas blijkt hoe goed het is. | 1pos
|
Een land waar abortus verboden is en binnenkort ivf en adoptie door alleenstaanden ook. Dat klinkt als iets uit het verleden in een land met weinig mogelijkheden, maar dit verhaal speelt zich af in Amerika, in een klein plaatsje in Oregon. Vier vrouwen zijn zonder dat ze het zelf weten met elkaar verbonden door dit onderwerp.
De alleenstaande biografe en lerares, Ro, probeert wanhopig zwanger te worden,voordat ivf als alleenstaande niet meer mag. De gefrustreerde moeder van twee kleine kinderen. Suzanne, is niet meer tevreden met haar huwelijk. De dochter, Mattie van 15, is ongewenst zwanger en wil een abortus. En de genezeres Gin die in het bos woont en mensen geneest met vooral kruidenmengsels en nog een heel bijzonder ingrediënt. Alhoewel zij door de dorpsbewoners als heks wordt gezien, zou zij al deze drie vrouwen kunnen helpen, maar dan raakt ze zelf in de problemen.
Gaandeweg wordt de relatie tussen deze vier vrouwen duidelijk. Per hoofdstuk wordt het leven van één van de vrouwen besproken en na elk hoofdstuk staat een stukje van de biografie van een 19e eeuwse poolreizigster. Dit zijn de aantekeningen van Ro.
Leni Zumas schrijft vlot, waardoor het boek makkelijk te lezen is. Het is soms zelfs humoristisch te noemen. Het is een aanrader. | 1pos
|
Leg mijn tissues aan de kant na het lezen van de laatste pagina van dit boek. Schitterend, innemend, hopeloos indringend. Want wat kunnen keuzes gemaakt in de tweede wereld oorlog nu nog kapot maken? Je vraagt het je af. Maar door deze roman zie je duidelijk hoe het allemaal doordringd. Zelfs tot in de huidige tijd.
Lizzy krijgt van haar stevende Opa een opdracht. Haal die en die papieren uit de secreataire op ons familie bezit in de Vogezen. Lizzy bedenkt zich geen enkel moment en voert de opdracht uit. Als je bij haar grootvader meld dat ze de papieren heeft gehaald (en wat andere zaken) geeft hij haar zijn laatste verzoek: "Zorg voor gerechtigheid! Beloof het!" Lizzy beloofd het zonder te weten wat of hoe. Tijdens het voorlezen van het testament wordt er al een tipje van de sluier opgelicht. Hun familie bezit in de Vogezen wordt nagelaten aan twee voor hun vreemden. Wilde grootvader een fout uit de oorlog rechtzetten? Lizzy graaft zich helemaal in dit probleem. Ze heeft het tenslotte haar grootvader beloofd.
Daarnaast speelt er in Lizzy's leven ook van alles af. Haar relatie staat op springen en haar financieën zijn ronduit om te huilen. Ze zal wat moeten ondernemen. Ook op dit vlak.
Maar het mooiste van het hele verhaal vind ik de schuingedrukte stukken door het hele boek heen waarin situaties uit het verleden worden verhaalt welke haken in het heden.
Bijvoorbeeld:"Altijd wanneer de wind over het plateau in de Vogezen veegde, hield de Rosschimmel de adem in. De paarden verstarden en spitsten hun oren Dan kwamen ze ineens in beweging, vrijwel gelijktijdig, tot ze één enkele grote formatie vormden. De bodem vibreerde dan zo heftig dat de trillingen tot in de wijde omtrek te voelen waren. De massa van hun gespierde, krachtige lijven liet diepe sporen achter in de pas gevallen sneeuw, die de wind geleidelijk weer zou uitwissen....." | 1pos
|
Dit is weer een boek in de beste traditie van Elizabeth George. Ik heb het in drie dagen uitgelezen en ben al vol verwachting voor het volgende verhaal. Top. | 1pos
|
Ik heb het boek de Vliegenvanger nu bijna uit en ik weet zeker dat het een hoge notering krijgt in mijn top 10 mede omdat het verhaal gebasseerd is op waargebeurde feiten. Het is het levensverhaal over de Limburger Peter Wanders die op jonge leeftijd besluit het klooster in te gaan. Hier gebeurt echter iets waardoor hij het klooster uit gezet wordt en door schaamte niet terug durft te keren naar zijn familie. Hij trekt de wijde wereld in en belandt van het ene avontuur in het andere. Deze man maakt zo veel mee dat je je nauwelijks kunt voorstellen dat het een waar gebeurd verhaal is. Ik heb geprobeerd het mysterie te ontrafelen maar kom er niet echt achter wat nu de waarheid is van dit boek. Eind november zullen er passages uit de dagboeken vrijgegeven worden die niet in het boek zijn verschenen maar wel onderdeel uitmaken van het verhaal. Dit zijn de zgn.'Lost Pages'. Ik kan niet wachten om deze ook te lezen. Zeer de moeite waard dit boek! | 1pos
|
Tijdens het Fantasy/Scifi event van Godijn Publishing in Delft afgelopen maart lanceerde Garvin Pouw niet één maar twee nieuwe boeken van zijn hand. Valtada 1 en 2 zijn vanaf dat moment verkrijgbaar. Het eerste deel kreeg ik tot mijn grote vreugde als recensie-exemplaar aangeboden. Met zijn 654 pagina’s is het een flink dik boek en kon ik mij voorbereiden op een langdurig leesfestijn.
‘Valtada 1, De vervloekte roeping’ is een omvangrijk Fantasy verhaal waar ik vanaf het begin van genoten heb. De vier hoofdpersonages zijn ieder op zich zo fascinerend en verschillend neergezet dat het voor de lezer boeiend blijft om vanuit diverse perspectieve het grote avontuur mee te maken.
“Je spreekt met de man die piekerend wakker wordt en piekerend slapen gaat. Mijn hoofd kent geen rust.”
Ook vind ik de bij-personages allemaal bijzondere persoonlijkheden en is Nikara mijn absolute favoriet, zij beschikt over een heerlijk humoristische naïviteit. Hieruit blijkt wel dat zo’n beetje ieder personage voldoende aandacht heeft gekregen tijdens het schrijfproces en echt een toevoeging is aan het complete verhaal. De schrijfstijl van Garvin bevalt mij al heel goed vanaf het eerste boek, ‘Schaduwkoningin’, wat ik van hem las. Hij bouwt een hele nieuwe, fantasierijke wereld op in zijn verhalen. Houdt het doormiddel van zijn schrijven beeldend, intrigerend maar ook vol grappige en verrassende momenten. Thematisch gezien is het een veelzijdig verhaal waar heel veel uit te halen valt voor de lezer en het leesplezier voor mij in ieder geval hoog hield.
“Een sneeuwwitte poes liep met een holle rug tussen de torende bomen en ze kwam recht op hem af.”
Wel moet ik toegeven dat dit boek op mij ietwat langdradiger overkwam dan zijn eerdere werk. Maar toch heb ik volop genoten van het avontuur, de spanning, de magische momenten, de liefde en nog veel meer. Pouw laat de verbeelding van de lezer spreken waardoor je het, volgens mij, niet anders kan dan visueel voor je zien en je tijdens het lezen echt in een compleet andere wereld vertoeft.
“Modder waste glimmend over de richel waarop ze voortgingen en geluid deed vreemde dingen tussen de messcherpe wanden van gesteente die hen omringden.”
Aangezien ik tijdens datzelfde Fantasy/Scifi event gelijk ‘Valtada 2, Het eerste eiland’ ook heb aangeschaft kan ik mij binnenkort opnieuw in deze wonderlijke contreien begeven. Bovendien komt tijdens het aankomende Boek10 event op 11 mei ‘Schimmenstorm’ uit, het vervolg op ‘Schaduwkoningin’, dus ik kan voorlopig mijn hart ophalen aan deze magnifieke Fantasy verhalen. | 1pos
|
Dit is ongetwijfeld het beste wat ik tot hiertoe gelezen heb. Het is reeds bijna een jaar geleden, maar ik blijf de vergelijking maken met m'n huidige boeken en kan alleen maar zeggen dat dit een verbluffend staaltje van vakmanschap is. Als dit boek ooit een goede scenarist zou vinden dan wordt dit een gegarandeerd kassucces in de bioscoop. Spanning, drama, emotie, je kan het niet gek genoeg bedenken of het zit in dit boek. Hiervoor doe ik het uiteindelijk, lezen dan. | 1pos
|
Wat is het toch een aangename verassing als je te horen krijgt dat je weer deel mag nemen aan een leesclub van een boek wat je heel graag wilt lezen! Deze keer was het de eer aan de thriller detective ‘Arrowood’ van Mick Finlay voor de leesclub van Thrillzone. De cover sprak mij zo enorm aan met op de voorgrond een donkere silhouet met hogehoed en tegen de achtergrond een vlammende grote klok. Waarbij ik tevens gelijk een associatie had met de Big Ben en Londen uit de 19e eeuw. Ook vanwege de prikkelende zin op de kaft “De rijken Londenaren gaan met hun problemen naar Sherlock Holmes. De rest naar Arrowood” doet vermoeden dat het om een aparte detective gaat. En laat ik nou net dol zijn op spannende, ingenieuze speurtochten.
Het verhaal gaat in de basis over William Arrowood. Een detective die zeer goed is in wat hij doet mits hij geneigd is zijn problemen weg te drinken en tot zijn eigen woede overschaduwd wordt door de roem van zijn concullega Sherlock Holmes. Gelukkig heeft hij zijn zakenpartner (alhoewel hij dat nog weleens vergeet en hem meer als assistent behandeld) Barnett, die hem behoed voor al te grote schade. Maar of dit nog lukt als zij voor een zaak benaderd worden door ene Caroline en door haar in contact komen met hun grootste aartsvijand Cream is de grote vraag. Komen zij hier heelhuids uit?
Het verhaal lees je vanuit het perspectief van Barnett. Vanuit zijn beleving lees je hoe hij zijn baas, Arrowood, ziet en ervaart. Hoe hij met de zaken omgaat die zij toebedeelt krijgen maar ook hoe hij met andere gebeurtenissen in zijn leven worstelt. Ik vond het verfrissend om eens niet vanuit het hoofdkarakter, wat in dit geval toch echt William Arrowood is, te lezen maar vanuit de assistent zijn rol. Hierdoor krijg je als lezer een andere leeservaring. Door subtiele omgevingsomschrijvingen kreeg ik een goed tijdsbeeld en waande ik mij in het Londen van 1895. De schrijfstijl past bij het zwijgzame karakter van Barnett en maakt het verhaal visueel toegankelijk. Ook bevat het de nodige humor en behoudt het gehele verhaal een soort van serene vaart wat goed past bij het detective genre. Persoonlijk heb ik mij geen moment verveelt tijdens het lezen van dit boek. Toch was het hier en daar enigszins voorspelbaar voor mij, maar ja dat is een gevolg van enorm veel lezen ben ik bang.
Ik geef dit boek 4 sterren.
Spanning: 7
Plot: 7
Leesplezier: 9
Schrijfstijl: 8
Originaliteit: 8
Psychologie: 7 | 1pos
|
Vond dit boek van Bronja een heel ander boek als de doden kamer , niet slechter dat zeker niet maar heel anders, ik las er over en vond dat ik het moest lezen , was erg benieuwd naar het verhaal.
Ik ga niet in over de inhoud want dat kun je bij ieder lezen.
Het is een interigerend boek ook het einde van het boek, ik zeg gewoon lezen als je ook benieuwd bent, het boek doet zijn naam eer aan, het kan echt zijn maar ook weer niet . | 1pos
|
Het is zoveel meer! Een heel indrukwekkend boek over een onbekende periode in de Nederlandse geschiedenis. Ook omdat ik familieleden heb, die deze periode hebben meegemaakt. | 1pos
|
Subsets and Splits
No saved queries yet
Save your SQL queries to embed, download, and access them later. Queries will appear here once saved.