text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
Van Luc Deflo is dit het eerste boek dat ik gelezen heb.
Een spannend boek,al kreeg ik in de loop van het verhaal in de gaten wie de dader was,toch was het einde verrassend.
Zal zeker nog eens een boek van hem lezen. | 1pos
|
Ik vond dit een prachtig boek. Het mag een feitelijk relaas zijn, het is ook enorm beklemmend en beangstigend. Levi schrijft bijzonder mooi. Het is erg zeldzaam dat ik zinnen herlees omdat ze zo indrukwekkend zijn, in dit boek overkwam me dit regelmatig. Bijvoorbeeld: Ik kan niet begrijpen, niet verdragen dat men een mens beoordeelt niet naar wat hij is, maar naar de groep waar hij toevallig toe behoort. Ook nu nog (weer) zoooo van toepassing... Weer een Classics United-boek waarvan ik ontzettend blij ben dat ik het heb gelezen!
Nog een paar voorbeelden van die fraaie zinnen:
Vandaag is de zon voor de eerste keer helder en stralend boven de modderige horizon uit gerezen. Het is een Poolse zon, koud, wit en ver, die alleen je huid warmt, maar toen ze zich van de laatste nevels had bevrijd ging er een gemurmel door onze kleurloze massa, en toen ook ik door mijn kleren heen die lauwe aanraking voelde, heb ik begrepen waarom je de zon kunt aanbidden.
De personages van dit boek zijn geen mensen. Hun menselijkheid is bedolven, of hebben die zelf bedolven, onder wat hun is aangedaan of wat ze anderen hebben aangedaan.
Het is een geluk dat het vandaag niet waait. Eigenaardig, op de een of andere manier heb je altijd het gevoel dat je geluk hebt, dat de een of andere toevalligheid, hoe nietig ook, je op de rand van de afgrond tegenhoudt en je laat leven. | 1pos
|
Ik heb genoten van dit boek. Het laatste gedeelte was zo spannend dat ik niet eens in de gaten dat het al midden in de nacht was Ik ga nu gelijk deel 4 er achteraan lezen want ik wil natuurlijk weten hoe dit afloopt. | 1pos
|
Dit boek is mijn kennismaking met deze auteur geweest. Van het begin tot het eind weet Almar Otten de aandacht vast te houden met een zeer goed opgebouwd en spannend verhaal. Met momenten is het zelfs luguber te noemen. Beetje bij beetje passen alle puzzelstukjes in elkaar. De plot zit erg goed in elkaar. Ik ben op een zeer aangename manier verrast ook door het creatieve einde. Een verhaal wat er om vraagt in één keer uitgelezen te worden.
Dit is het eerste en vooral ook niet het laatste boek wat ik van deze auteur gelezen heb. | 1pos
|
De ergst nachtmerrie van ouders wordt realiteit ... maar wat is er precies gebeurd ?
Op een ochtend wordt Jelka heel laat wakker, haar man en zoontje zijn verdwenen, zonder bericht ... en dan komt de politie langs en stort haar wereld in. We volgen het verhaal vanuit het standpunt van beide ouders, vriendinnen, (schoon)ouders, en langzaam wordt het duidelijk dat er binnen het ideale gezinnetje toch een aantal mindere fraaie aspecten spelen. En dag na dag wordt duidelijk dat het hier misschien niet om een dom – maar jammer genoeg regelmatig voorkomend – drama gaat, maar misschien gaat het wel de richting uit van een Griekse tragedie.
Vanaf het begin van het boek had ik het gevoel dat het niet om een ‘gewoon ongeluk’ zou gaan, en alhoewel je naarmate het verhaal zich ontplooit, begint te speculeren over de ware toedracht, moet ik toegeven dat deze me – alhoewel niet verrassend- toch zeer aanvaardbaar overkwam, de ontknoping zelf gaat dan weer richting Griekse tragedie, maar dat klink eigenlijk negatiever dan ik het bedoel. Sowieso heeft het gebeuren een impact op veel meer mensen dan alleen maar de ouders van Cody. En eigenlijk komt de schrijfster er naar mijn gevoel zelfs meer dan behoorlijk mee weg. Lijkt het boek misschien op een boek dat ik eerder las ? Tja, de verhaallijnen liggen min of meer in dezelfde richting, maar eigenlijk stoort ook dat absoluut niet.
Slotconclusie : Cody is toch min of meer onder mijn huid gaan zitten, het boek las misschien iets minder vlot dan ik had gehoopt, maar het heeft me toch bijzonder aandachtig gehouden. Nadat ik het boek had uitgelezen, ben ik toch even iets anders gaan doen; kwestie van het hoofd een beetje leeg te maken ... Voor mij krijgt dit debuut alleszins een dikke 4 ½ ster, of als dat kan zelfs 4 ¾ ster. | 1pos
|
“Vogelvrij” gaat over de jonge Kellen, de zoon van een meestermagiër van de Jan’Tep. Van hem wordt dus verwacht dat hij net als zijn vader en zijn jongere zusje, Shalla, zal uitgroeien tot een krachtige magiër. Maar helaas voor Kellen, blijkt dit niet het geval te zijn. Hij heeft moeite met alle vormen van magie terwijl hij alle gebaren en bezweringen perfect uitvoert.
Dit is één van de aspecten die dit boek verfrissend en interessant maken: we maken hier kennis met een jongen die uitgesloten wordt door zijn leeftijdgenoten en die leeft met de dreiging van een Sha’Tep, een dienaar van de Jan’Tep , te worden en Kellen wil dit koste wat kost vermijden!
Een ander aspect is de humor die doorheen het hele boek aanwezig is. Zo is er het voorbeeld van Reichis, een eekhoornkat die niet op zijn mondje gevallen is. Hij opent meermaals de ogen van Kellen terwijl zijn favoriete bezigheid juist ogen uitkrabben is. Reichis zorgt ervoor dat Kellen niet laf is en zijn problemen onder ogen komt.
"Een 'zakenpartner' blijkt veel weg te hebben van een beschermgeest, hij doet alleen niet wat je van hem vraagt."
De manier waarop Sebastien de Castell de magie voorstelt vind ik zeer origineel! Het feit dat ze gebaren moeten maken en hen erg moeten concentreren, niet afgeleid mogen worden door hun gevoelens, geeft ze ook een heel kwetsbaar kantje mee.
Wat ik vooral ga onthouden van dit boek is de humor. Door de humor heb ik enorm kunnen genieten, ook waar het verhaal me even in de steek liet. De humor heeft er ook voor gezorgd dat ik benieuwd ben naar het vervolg . Dit boek is dus een echte aanrader voor iedereen die kan genieten van een verhaal vol humor over een jongen die zijn plekje in de wereld beetje bij beetje veroverd. | 1pos
|
Ik heb de serie heel snel uitgelezen, het leest als een trein. Alleen dit boek kon me minder boeien, ik kan niet uitleggen waarom maar als andere hetzelfde gevoel hebben wil ik toch zeggen dat ze het volgende boek toch weer moeten lezen, die vond ik dan weer beter. | 1pos
|
Ik heb heel erg genoten van het boek. Vanaf de eerste zin wordt je meegevoerd in het verhaal en is het lastig wegleggen omdat je wilt weten hoe het verder gaat. Je zit in spanning als er iets naars gebeurt, je moet lachen als er iets grappigs gebeurt, je bent ontroerd als Marrie trots is op haar kind, je wordt verdrietig bij de verdrietige stukken en kwaad op hoe sommige mensen handelen, voor bepaalde mensen krijg je bewondering. Kortom je leeft mee met Marrie en gunt haar alleen maar het beste.
Het is heel fijn dat het boek ook het eerste deel bevat, zodat je gelijk het begin van het verhaal kan lezen voor als je die nog niet hebt gelezen. Het tweede deel sluit mooi op het eerste deel aan. Het verhaal is realistisch geschreven, waardoor je een mooi kijkje krijgt hoe het ging in die tijd, wat de gewoontes toen waren en hoe men omging met het geloof.
Wat mij opviel was dat sommige Huizer woorden wel wat op dat van de Volendammer- en de Urker woorden lijken, dat ze die woorden ook in hun dialect gebruiken. Evengoed was ik blij dat er achterin het boek een verklarende woordenlijst staat zodat je kan kijken wat bepaalde woorden betekenen, maar de meeste woorden kende ik al. Toch kan ik me voorstellen dat voor velen bepaalde woorden vreemd voorkomen als je ze niet kent.
Ook is het leuk dat er achterin een stukje over de herkomst van de kaas staat geschreven en waar de naam kaas vandaan komt.
Een ding is helaas na het lezen van dit boek duidelijk; roddelen is echt van alle tijden. :( | 1pos
|
‘De engelenpoort’ van Penelope Fitzgerald is een literaire roman van een schrijfster waar ik veel van gehoord heb. Uitgeverij Karmijn geeft bijzondere boeken uit, zoals ‘Angel‘ van Elizabeth Taylor. ‘De engelenpoort’ is ook een bijzondere literaire roman.
Het verhaal gaat voornamelijk over Fred en Daisy, wat het verhaal best klein maakt. Het boek is bijzonder opgebouwd en de hoofdstukken volgen zich ook niet chronologisch op. Dat maakt het ontspannen lezen niet makkelijker, soms moet je even goed nadenken waar je precies over aan het lezen bent. Penelope Fitzgerald heeft een bijzondere schrijfstijl en ‘De engelenpoort’ is een net zo bijzonder boek. Je moet er van houden en ik vond het een indrukwekkend verhaal.
‘De engelenpoort’ is een bijzondere, met recht genoemd als literaire roman. Het is een bijzonder verhaal wat niet iedereen zal aanspreken. Ik vond het een roman die niet standaard is, met soms vreemde personages waarvan je de plek in het verhaal niet altijd begrijpt. Ik kan er mijn vinger niet goed op leggen waarom, maar ik heb wel echt genoten van deze bijzondere roman. | 1pos
|
Lang geleden dat ik zo'n gruwelijk spannend boek heb gelezen (speciaal uit bed gekomen om het uit te lezen). Lekkere vlotte schrijfstijl en je zit snel in het verhaal. Je moet wel een sterke maag hebben want er zitten behoorlijk afschuwelijke stukken in. Het plot zit goed in elkaar, ik zag de dader niet aankomen, heerlijk! | 1pos
|
De titel van dit boek doet niet meteen aan eten denken. En toch gaat Vrouwen en verlangen over eten. Maar vooral ook over het verlangen naar eten en hoe je die verlangens zo kunt ombuigen dat je weer kunt genieten van jezelf en van het leven.
Alexandra Jamieson is volgens haar korte officiële biografie op haar website: een moeder, schrijver en health coach, die vrouwen helpt goed te luisteren naar hun diepe hunkering naar behaaglijkheid, om zo hun leven weer op poten te zetten in het lichaam waar zij zo naar verlangen. Alexandra Jamieson is in de Verenigde Staten een bekende culi. Ze is een healthy gourmet chef, opgeleid aan het Natural Gourmet Institute in New York City. Ze werkte o.a. in Milaan onder Chef Mohamed Tourkey en weer terug in New York bij Other Foods en als Chef vegetarisch bij Paul Newman’s Hole in the Wall Gang Camp, waar zij kookte voor kinderen met levensbedreigende ziekten.
Alexandra kreeg bekendheid door haar rol – vooral achter de schermen – in Supersize Me, de met een Oscar genomineerde documentaire uit 2004 van haar ex-echtgenoot Morgan Spurlock. In deze film eet Murlock alleen maar bij MacDonald; 30 dagen lang, 3 maaltijden per dag. En werd de super size aangeboden, dan mocht hij niet weigeren. Na die maand is Morlock 11 kilo aangekomen, pafferig, ziek en depressief. Met hulp van Alexandra en een door haar bedachte detoxkuur, komt Murlock er weer boven op.
Dit was de aanzet voor Alexandra’s eerste boek The Great American Detox Diet. Daarna volgde Vegan Cooking for Dummies en Living Vegan for Dummies. Inmiddels is Alexandra een vaak geziene gast op Amerikaanse televisiezenders en staan haar recepten in onder andere The New York Times, Martha Stewart Living, People, Gourmet magazine.
Maar voor alles is Alexandra Jamieson een vrouw met een missie. Na het overwinnen van haar eigen eetverslavingen met de daarbij behorende gewichts- en gezondheidsproblemen, werd het voor haar duidelijk dat we ons zelf kunnen genezen als we luisteren naar onze soms diep verborgen verlangens. Dit is ook de achterliggende gedachte in haar nieuwste boek Vrouwen en verlangen.
Vrouwen en verlangen is per se geen dieetboek. In de inleiding begint Alexandra met de vraag ‘Wat wil je?’ Voor velen van ons blijkt dat een hekele vraag te zijn, waar we liever voor weglopen. Alexandra daagt in dit boek uit dat niet te doen en eerlijk te ontdekken wat je diepste verlangens zijn. Want alleen dan kunnen we een eerlijk relatie met eten aangaan. Van eten moet je blij worden! Maar de meesten van ons benaderen eten op zo’n manier dat dit juist het tegenovergestelde effect heeft.
Onze haat-liefde verhouding met eten zorgt er voor dat we ons dik voelen en daardoor ons schuldgevoel weer weg eten. Alexandra laat in dit boek aan de hand van persoonlijke ervaringen en voorbeelden uit haar praktijk zien dat een eerlijke kijk op eten en het toegeven aan je verlangens – die vaak juist helemaal niets met eten te maken hebben – je je leven weer van uit jouw eigen perspectief kunt bekijken en dat gezonder eten dan bijna als vanzelf gaat. Vanuit dit nieuwe gezichtspunt laat Alaxandra zien hoe makkelijk je nieuwe gewoonten kunt aanleren, de connectie tussen lichaam en geest kunt ontdekken en hoe je kunt toegeven aan je verlangens en deze ook naar jou hand kunt zetten. Dit alles wordt gelardeerd met praktische informatie over gezond eten, lief zijn voor je darmen, beweging en ontspanning. Informatie waarmee je daadwerkelijk een stap in de goed richting kunt zetten.
Vrouwen en verlangen zet aan tot nadenken, ook als je niet te zwaar bent. Het boek lijkt in eerste instantie wat zweverig, maar niets is minder waar. Alexandra staat met beide benen op de grond en heeft wat mij betreft een gezonde kijk op eten. Ze legt de vinger op de zere plek en helpt je zoeken naar de oplossing. Geen dieet, geen lijstjes, maar wel heel to the point. Het boek leest makkelijk, maar er staat zoveel in, dat je het af en toe even moet wegleggen om alles te laten bezinken. Zeer de moeite waard. | 1pos
|
In het afgelegen en wat ingeslapen Ierse dorpje Duneen gebeurt weinig. Inspecteur PJ Collins heeft daarom meer dan genoeg tijd voor zijn grootste hobby: veel en lekker eten en drinken. Dat is hem goed aan te zien en de dorpsbewoners zijn er zeker van dat bij een achtervolging te voet PJ geen enkele kans maakt.
Bij graafwerkzaamheden stuiten bouwvakkers op een skelet. In het dorp wordt meteen, zoals altijd, veel geroddeld en komen gebeurtenissen uit het verleden naar boven. Iedereen is er direct van overtuigd dat het de overblijfselen van Tommy Burke moeten zijn, het voormalig vriendje van Evelyn en toekomstige echtgenoot van Brid, die twintig jaar geleden spoorloos verdwenen is. Dan blijkt dat elke dorpsbewoner naast zijn of haar eenzaamheid ook geheimen heeft. Iemand moet toch weten van wie het skelet is en hoe het daar gekomen is.
PJ weet niet goed hoe hij het aan moet pakken en krijgt hulp van hoofdinspecteur Linus Dunne uit Cork.
Uit DNA-onderzoek blijkt dat het skelet niet van Tommy is en het onderzoek raakt op dood spoor.
Enkele maanden later worden vlakbij de eerste plek botten van een baby gevonden en het onderzoek wordt heropend. Daarop neemt een van de dorpsbewoonsters PJ in vertrouwen, een andere biecht op wat haar aandeel in de zaak geweest is.
Het boek eindigt verrassend met een onverwachte twist.
Meteen in het begin van het boek worden alle personages die van belang zijn geïntroduceerd en worden hun karakters goed uitgediept. Gaandeweg het boek leer je ze nog beter kennen.
De dorpssfeer, met al zijn roddel en achterklap, wordt heel treffend neergezet.
De schrijfstijl is toegankelijk en beeldend. Gelukkig heeft Graham Norton de typisch Engelse humor, die we van hem gewend zijn, prima als ondertoon kunnen verwerken en dit maakt het boek extra leuk.
Opvallend vond ik de uitstekende dialogen, niet het makkelijkste deel van een boek voor een schrijver.
Erg mooi is de cover van Bewaring, elk onderdeel hiervan is terug te vinden in het boek. De achterkant bestaat uit en grote foto van Graham Norton, opvallend maar passend.
Wel ben ik benieuwd of het boek door de vertaling aan humor heeft moeten inleveren en ik ga het boek dan ook zeker binnenkort in het Engels lezen.
Ik hoop op een vervolg van dit boek, waar we PJ weer tegen zullen komen. En dan graag weer een “cozy-thriller”, zoals Norton zijn roman zelf noemt. | 1pos
|
Ik vind het boek helemaal geweldig, de beste crime triller die ik tot nu heb gelezen. Goed opgebouwd, leuk verhaal, duidelijk beschreven. Je leeft je aardig in het boek in door de goede beschrijving van de personages. | 1pos
|
De eerste keer dat ik over dit boek hoorde, sprak het me eigenlijk meteen al aan. Ik ben zelf immers ook regelmatig op anime conventies te vinden. Ik had in dit boek dan ook vaak zoiets van 'Ja! Dat herken ik gewoon!'. Echt een heerlijke ervaring!
Lees mijn volledige recensie op www.Faeraphel.nl | 1pos
|
Elizabeth Leijnse schrijft een interessante biografie over de zussen Cecile en Elsa, freules aan het eind van de negentiende en begin twintigste eeuw. Het politieke, sociale en culturele leven in die periode komt ook uitgebreid aan bod. Nieuw is het opkomend feminisme waarvoor vooral Cecile zich inzet. De overstap van beide zussen van protestantisme naar rooms-katholicisme is ook niet gebruikelijk in die tijd. De combinatie van dit alles leidt tot een boeiend boek. Ik heb er veel van geleerd.
De freules zijn interessante vrouwen, beiden met een sterk karakter. Ze maken keuzes die niet voor de hand liggen. Dit geldt vooral voor Cecile, zij strijdt als feministe voor een zelfstandig vrouwenbestaan, schrijft een feministische roman, een bestseller in die tijd. Na haar scheiding wordt zij een bittere, cynische vrouw met antisemitische ideeën. Elsa kiest voor de Kunst aan de zijde van de componist Alfons Diepenbrock. Het grootste deel van haar huwelijk is zij diep ongelukkig met haar ontrouwe echtgenoot, toch blijft zij hem steunen.Of je haar daarvoor moet bewonderen is de vraag.
De compositie is helder: een kort deel over het gezin waarin de freules opgroeien, dan een deel over Cecile en tot slot het deel over Elsa. Jammer dat het eerste deel niet uitgebreider is. Het echtpaar De Jong Van Beek en Donk verdient misschien wel een eigen biografie. Ik vind het een boeiend stel. Ik geef 4 sterren, 1 minder dan het maximum. Wat mij betreft had het deel over Elsa korter mogen zijn ten gunste van het eerste deel. Ik raad het boek aan iedereen aan, de Libris prijs voor het beste geschiedenisboek 2016 heeft Leijnse dubbel en dwars verdiend. | 1pos
|
Na het lezen van deel 1 was ik verkocht en nadat ik deel 2 gelezen had, wist ik het zeker: ik ben fan van Minier!
Vol enthousiasme begon ik aan deel 3. Maar ik vond het in eerste instantie een vreemd verhaal. Het ging over radiopresentatrice Christine Steinmeyer. Waar was Martin Servaz??? Een leesvriendin (ook een Minier fan) zei dat ik mij geen zorgen hoefde te maken en dat het allemaal goed zou komen. En ze kreeg gelijk. Martin Servaz is gewoon weer van de partij. Je wilt al snel weten wie het op Christine gemunt heeft. En waarom. Je wordt letterlijk meegezogen in het boek. Stoppen was geen optie.
Meerdere keren werd ik op het verkeerde been gezet.
Verduistering is een thriller van een zeer hoog niveau. Dat geldt ook voor de eerdere delen. Eens kijken of deel 4 mij net zo kan bekoren.
5 dikke vette sterren.
Een mustread! | 1pos
|
In dit vrolijke, blauwgekleurde kookboek staan volgens Brenda allemaal recepten die snel klaar zijn, klassiek lijken maar net even anders in elkaar zitten. Na een mooi voorwoord waarin Brenda vertelt waarom ze dit kookboek heeft geschreven legt ze ook even uit hoe het in elkaar zit. Dat lijkt niet nodig maar ze geeft bijvoorbeeld ook aan hoe je producten kunt veranderen en geeft ze tips voor als je meer of minder wilt maken.
Daarna begint het echte werk, ik maakte onder andere de hete bliksem uit de oven en dat was prima te doen. Ook de caesarsalade lukte prima. En dan zonder ellenlange boodschappenlijstjes en uren in de keuken staan.
Er staan heel veel verschillende recepten in, met veel verschillende gerechten. Ik vond het leuk om te lezen hoe je van bv boerenkool een quiche kunt maken. Nooit aan gedacht, ik ken alleen de stamppot. Je kunt er een heel menu mee organiseren want er staan gelukkig ook toetjes en taarten in en zelfs aan de vegetariërs is gedacht.
Het is een goed verzorgd kookboek dat duidelijk is. De gerechten worden begeleid door mooie foto’s die er smakelijk uitzien, Ik vind het een aanrader voor de drukke hobby kok. | 1pos
|
Het duurde even voordat ik er echt ik kwam.
Sommige boeken, zit ik meteen middenin en soms dan moet ik me er een beetje doorheen slepen.
Bij Mea Culpa duurde het dus eventjes.
Het was pas op de helft van het boek dat ik dacht: hé waar gaat dit heen? Ik moet verder lezen!
Maar dan leest het ook wel lekker vlot door en blijft verassen tot aan het eind.
Ik houd ervan als het vrij korte hoofdstukken zijn. Op de een of andere manier lijk ik er dan ook sneller doorheen te komen. Daarbij is het dan ook makkelijker om even snel een hoofdstuk te lezen, of om een hoofdstuk even af te lezen voordat je gaat slapen of iets anders gaat doen.
Ik merk ook dat ik sneller nog een hoofdstukje lees als ik weet dat het een kort hoofdstuk is waardoor ik ook weer sneller door het boek heenga.
Zeker de moeite waard om te lezen! | 1pos
|
"The circus arrives without warning. No announcements precede it, no paper notices or downtown posts and billboards, no mentions or advertisements in local newspapers. It is simply there, when yesterday it was not."
Le Cirque des Rêves.... het circus van dromen.
Niet vergelijkbaar met enig ander circus ter wereld. Géén grote tent met een piste, waarin verschillende artiesten optreden, maar een terrein met diverse tenten. Iedere tent herbergt iets bijzonders. Een waarzegster, acrobaten, een slangenmens, een illusioniste, werelden op zich.... en een groot geheim.
Een onwerkelijk, prachtig, wervelend verhaal. Bizar, romantisch, betoverend... het gaat alle kanten op.
Een boek dat ik per se in het engels wilde lezen (bij sommige boeken heb ik dat, die wil ik niet als vertaling lezen omdat ik bang ben dat dat afdoet aan het verhaal) en ik ben blij dat ik dat gedaan heb.. ik denk niet dat de prachtige zinnen in het nederlands net zo mooi overkomen, de omschrijvingen net zo bijzonder.
Ik vind dit boek een absolute aanrader, voor een ieder die van een dromerige wereld houdt. Voor wie ervoor kiest in magie te geloven.
Ik ben, na het lezen, een 'rêveur' geworden. Doe mij maar een rood sjaaltje.
http://www.watiknouvind.com/2018/05/wat-ik-nou-vind-van-night-circus-van.html | 1pos
|
Tom Freeman word wakker in het ziekenhuis. Hij heeft geen idee hoe hij daar is gekomen.
De arts verteld hem dat hij geschept is door een vrachtwagen. Maar Tom herinnert zich niets meer.
Hij ligt goed in de kreukels, had het ook bijna niet overleefd. Hij heeft heel veel geluk gehad!
Als hij herstellende is, komt hij in het ziekenhuis Clare tegen. Hij kent haar nog van vroeger.
De vlam slaat over en niet veel later trouwen ze. Clare raakt zwanger van dochter Julia.
Als Julia word geboren begint Tom nachtmerries te krijgen over een eng gotisch huis. Hij weet zeker dat er iets aan de hand is, de droom voelt zo echt aan! De dromen worden steeds heftiger, hij weet zeker dat hij ergens voor wegrent.
Zodra Julia kan praten beweert ze af en toe dat ze Melanie heet. Tom en Clare snappen er niets van. Ze proberen uit te zoeken hoe Julia op dat idee komt. Ze nemen haar mee naar kinder psycholoog Brendan Hunt. De behandeling lijkt te helpen en Melanie verdwijnt voor een tijdje. Jaren later zijn Clare en Julia met vrienden op een korte vakantie. Julia verdwijnt, ze ging naar haar echte mama zei ze. Na een zoektocht vinden Clare en Tom haar op een nogal rustige weg. Brendan Hunt zijn advies negerend, Julia niet haar zin te geven, vragen ze Julia waar mama dan woont. Dan komen ze bij een huis terecht. De familie Sawyer. Melanie’s zus blijkt daar te wonen. Zo komen ze erachter dat er toch iets meer aan de hand. Julia word bezocht, of kun je het beter bezeten noemen? Door Melanie. Melanie is 10 jaar geleden spoorloos verdwenen.
Ze besluiten Tom Lewis erbij te betrekken. Hij doet onderzoek naar kinderen met herinneringen van overledenen. Het spoor loopt af en toe dood. Maar toch komen ze stapje voor stapje steeds dichter bij de waarheid. Wil Tom die wel kennen? Zijn dromen worden steeds erger. Hij word in zijn droom wakker naast een dode Melanie. Heeft hij haar vermoord? Hij begint echt aan zichzelf te twijfelen! Tom gaat proberen uit te vinden of het huis uit zijn dromen echt bestaat. Als hij het huis dan ook echt vind……Dan weet hij zeker dat hij de moord heeft gepleegd!
En hij wil weten wat er toch echt met hem gebeurt is, met het ongeluk dat hij had jaren geleden…..
Dit boek leest echt heel snel, als een trein. Lekkere korte hoofdstukjes. De spanning word goed opgebouwd. Je kunt het niet meer wegleggen. Je moet verder lezen.
Hoe Tom zich voelt word heel goed omschreven. Als ouders raak je toch ook helemaal in paniek, als je kind, je kind niet meer blijkt te zijn? Zeker omdat ze aangeeft dat ze ook van haar andere mama houdt! Dat doet zeer in elk moederhart. En je krijgt echt de kriebels als Julia weer Melanie word.
De omgeving en vooral het enge huis worden zo goed beschreven dat je het gevoel hebt dat je er ook bent. Heel creepy gevoel geeft dat huis me. Je voelt echt enorm mee met Tom. Spannend en ook een plot wat ik niet zag aankomen. Echt een heerlijk boek om te lezen | 1pos
|
Havana van Jeroen Guliker
Ik vond Havana wederom een zeer goed boek van Jeroen!
Hij heeft de tegenstellingen in een zeer gereformeerd dorp en de losgeslagen Hannah zeer goed neergezet
Het verhaal boeit je van het begin tot het eind en roept vaak vragen op van "Wie is de dader?"
Door de stukjes die over Pip gaan word je steeds p het verkeerde been gezet.
Spannend heerlijk leesbaar en een plot waar je U tegen zegt!! | 1pos
|
Op de allereerste plaats vond ik het een goed boek, dat van mij 4 sterren krijgt. Maar de uitgever maakt voor mij de fout door te stellen dat dit de grote voorloper van DDVC zou zijn. Hiermee schep je naar het publiek verwachtingen die het boek zeker niet waarmaakt. Dan Brown is een schrijver van actie. Dit kom ik in dit verhaal veel minder tegen. Wat ik wel knap vind in dit boek is, dat de schrijfster eigenlijk twee verhalen schrijft elk in hun eigen stijl. De verhaallijn in de periode van 1790 e.v. is heel anders qua stijl dan de verhaallijn die zich afspeelt in 1973. Dit laatste is veel vlotter geschreven. Een echte thriller, in de zin des woords is dit boek zeker niet. Daarvoor komen er te weinig spanningselementen in voor. De uitgever noemt het een ideeënroman, en dat vind ik een goede bestempeling van het boek. En, zoals de uitgever zegt dat het verhaal bloedspannend is, ach ik heb geen moment op het puntje van mijn stoel gezeten, wat ik bij een Jeffery Deaver wel heb. Ik krijg een beetje het gevoel dat de uitgever het succes van Dan Brown kunstmatig wil herhalen. Maar ik ben er van overtuigd dat dit niet het geval zal zijn. Ik verwacht voor dit boek een veel kleiner publiek en een hype zal het dan ook niet gaan worden. | 1pos
|
Een schattig voorleesboekje over opa Pie, die nog jong van hart is en zijn kleinzoon Sjef, die zichzelf al geweldig stoer vindt. Samen beleven ze avonturen waar kinderen vast heel erg om zullen lachen. Jochem Myjer prijst met die woorden het boek op de kaft aan, en hij heeft gelijk. Opa en Sjef lachen zelf trouwens ook graag om hun eigen moppen. Erik van der Horst leest het verhaal met veel enthousiasme prima voor.
Het is jammer, dat je bij het luisterboek de (door anderen geprezen) illustraties mist. | 1pos
|
Een lekker spannend debuut die ik met moeite weg kon leggen.
Ik ga zeker de vervolgdelen lezen...De rechercheur is sympathiek neergezet en ik ben echt benieuwd naar het tweede deel! | 1pos
|
Soms heb je van die boeken die je doen besluiten om vroeg naar bed te gaan zodat je ze voor het slapen gaan nog even uit kan lezen. Eigenlijk alle boeken van Marissa Meyer hebben dit. Harteloos heeft nog een hele avond naar me geroepen, ook al stond Wie is de Mol aan. Alter Ego bleef aan me trekken en hield me zelfs op het werk bezig en Scarlet is nu dus binnen een dag uitgegaan.
Marissa Meyer creëert interessante werelden zonder te verzanden in bladzijdes vol world building waarin eigenlijk niks gebeurd. Ze laat ons de wereld zien door de ogen van de karakters, door ons middenin hun levens te gooien en ons mee te laten kijken met wat er gebeurt. Dit effect wordt nog eens versterkt door de wisselende perspectieven die naadloos op elkaar aansluiten waardoor het verhaal constant als een geheel blijft voelen, maar we wel een heel goed beeld krijgen van wat er in de wereld speelt en welke schaakstukken op welke moment welke kant op gaan.
In dit verhaal gaan we met Kai en Cinder verder waar we gebleven waren, maar we leren ook een hoop nieuwe karakters kennen die vanaf het allereerste begin interessant, gelaagd en heel complex zijn. Al haar karakters hebben meerdere lagen en kanten. Ze hebben leuke kanten, minder leuke kanten, sterke punten en zwakke punten.
En hoewel ik persoonlijk geen voorstander ben van instalove, komt ze er in dit geval heel goed mee weg zonder dat het ongeloofwaardig wordt. Voeg hieraan toe dat Meyer een gruwelijk einde weet te schrijven voor dit verhaal, misselijkmakend bijna, maar toch onderweg meerdere humoristische momenten weet te creëren en je hebt een bijna perfect boek.
Om te voorkomen dat ik in een reading slump raak wordt het nu eerst tijd voor een paar andere boeken, maar ik kan niet wachten om verder te gaan met Cress! | 1pos
|
Elizabeth Macintosh is de hoofdfiguur in deze roman, die gaat over huwelijk, trouw, vriendschap en integriteit. Ze trouwt met Edward Feathers (Old Filth) maar heeft kort voor haar huwelijk een relatie met Terence Veneering, de absolute 'vijand' van Old Filth, zakelijk een groot rivaal en zoals later blijkt ook persoonlijk. We krijgen ogenschijnlijk hetzelfde verhaal voorgeschoteld als in 'Een onberispelijke man' van Jane Gardam, maar nu gezien vanuit het perspectief van Betty (Elizabeth). Het is - net als het vorige boek - een pageturner geworden, waarbij de prachtige stijl en de mooie beschrijvingen extra opvallen. Soms in telegramstijl, soms in toneelvorm (heel zelden trouwens), altijd boeiend. Ik kijk met spanning uit naar deel drie (perspectief van Veneering) dat deze trilogie over een huwelijk besluit ('Laatste vrienden', komt uit in januari 2018). Overigens zijn de boeken ook heel goed apart te lezen. | 1pos
|
Als er een boek dit jaar heel erg hoog op mijn wishlist staat, dan is het wel Bloed En Beenderen van Tomi Adeyemi. En dat komt niet alleen omdat Tomi op 22 april naar YALFest komt - nee zeker niet. Hoewel ik toen wel pas voor het eerst over dit boek las. Recent las ik al veel positieve reacties van internationale lezers en hierdoor werd mijn nieuwsgierigheid nog meer gewekt. Daar zit natuurlijk ook een keerzijde aan, want met die grote nieuwsgierigheid komen ook de hoge verwachtingen. Toen ik de oproep voor het review team voorbij zag komen op de Facebook van Harper Collins Holland werd ik meteen helemaal enthousiast. Yes! Ik had een kans om dit boek vooruit te mogen lezen en mensen te enthousiasmeren dit boek te kopen. Toen ik ook daadwerkelijk werd uitgekozen zat ik te stuiteren. Yes yes yes! Mijn allereerste recensie exemplaar ooit is meteen zo’n veel belovend boek! Ik kon echt niet wachten om dit boek te mogen lezen. Maar de grote vraag is natuurlijk of Bloed En Beenderen mijn torenhoge verwachtingen waar heeft kunnen maken.
In het begin had ik wat moeite met Bloed En Beendren. Dit lag niet aan het boek, maar aan mijzelf. Ik was op dat moment niet helemaal fit en had een beetje last van een leesdipje. Gelukkig verdween dit dipje als sneeuw voor de zon toen ik eenmaal goed in het verhaal begon te komen. Toen ik er eenmaal in zat, kon ik bijna niet meer stoppen met lezen.
Het is duidelijk dat Tomi Adeyemi goed onderzoek heeft gedaan naar de Afrikaanse cultuur. Zelf is ze Nigeriaans-Amerikaans en ze heeft dus Afrikaanse roots. Ook al is dit fantasy, veel Afrikaanse elementen komen terug in Bloed En Beenderen. Neem bijvoorbeeld de stad Lagos. Dit is in het verhaal de hoofdstad van orisha, maar in real life is dit de hoofdstad van Nigeria. Zo zijn er nog wel meer dingen. De markten, delen van de taal en de verschillende volkeren.
Dat stukje taal vond ik soms wat lastig. Ik vond het heel lastig om de bezweringen te begrijpen. Deze stonden in de oorspronkelijke taal en zijn niet vertaald. Wat dat betreft een pluspuntje, want zulk soort dingen maken een boek juist interessant. Het minpuntje van het taalgebruik in dit boek was het veelvuldig gebruik van het woordje “mama”. Het werd gebruikt om Zélie’s moeder aan te duiden, voor mama Agba (persoon in het verhaal) en het komt ook in de bezweringen voor. Tevens heeft het ook weer met de goden te maken. Soms raakte ik daar wat in de war. Maar dat nam mijn leesplezier absoluut niet weg.
Naast de cultuur speelt thematiek als racisme en ondrdrukking ook een belangrijke rol. De Maji moeten in continue angst leven en ze worden zelfs uitgemoord. Ze hebben niet dezelfde rechten als de Kosidan, het meerendeel van de Orishaanse bevolking. En dat alleen maar vanwege hun witte haren en de magie die ze niet eens meer bezitten.
Wat ik ook heel sterk vind, is dat het verhaal afwisselend wordt verteld vanuit Zélie, Inan en Amari. Bij ieder hoofdstuk staat het perspectief erbij, waardoor je niet hoeft te gissen vanuit welk personage het verhaal wordt verteld. Door de wisselingen in perspectief beleef je een zelfde gebeurtenis weer opnieuw, maar dan vanuit de ogen van een ander personage. Soms gaat het verhaal ook verder, maar daar kan ik nu niet teveel over zeggen in verband met spoilers. Grote spoilers zelfs. Ik miste alleen af en toe eens een stukje vanuit de ogen van Tzain. Ik werd wel benieuwd naar hoe hij de dingen beleefd, maar het doet wederom niets af aan het leesplezier.
Over de cliffhanger aan het eind zal ik het overigens maar niet hebben, want ik wil meer! Hoe kan een boek op deze manier eindigen? Ik ben nu al nieuwsgierig naar het vervolg. Overigens waren de hoofdstukken voor de cliffhanger ook al erg spannend. Het boek leest lekker vlot weg en de spanning zit er dus goed in. Is deel 2 al in de maak?
Eindoordeel
In het begin zat ik niet lekker in het verhaal van Bloed En Beenderen. Echter veranderde dat naarmate het verhaal zich vorderde. Tomi Adeyemi heeft Afrikaanse roots en dat zie je terug in dit boek, evenals andere belangrijke thema’s als racisme en onderdrukking. Bloed En Beenderen is een razend spannende fantasy met actuele thematiek die vlot wegleest. Tja, die cliffhanger op het einde is echt verschrikkelijk. Ik ben nu al heel nieuwsgierig naar het vervolg. Ik waardeer Bloed En Beenderen met 5 sterren. En heb je je kaartje voor YALFest nog niet gekocht? Doe dat dan ook snel, want dan kun je dit boek meteen laten signeren! Tomi Adeyemi komt namelijk op 22 april naar YALFest! | 1pos
|
"De belevenissen van een muurbloem" gaat over een jongen die vooral met zichzelf in de knoop zit. Hij zit in een constant gevecht met zichzelf. Hij gaat naar een nieuwe school en daar ontmoet hij eindelijk wat vrienden. Er is echter wel één probleem en dat is dat al zijn vrienden Seniors zijn en dus na dit jaar de school zullen verlaten, maar van dit jaar maken ze nog even een fantastisch jaar.
Het boek is heel origineel geschreven, in briefvorm. Het verhaal was op zich niet zo heel origineel. Wel zijn de hoofdstukken niet al te lang, is het taalgebruik niet al te moeilijk en heb je het boekje zo uit. Het boekje is ook niet zo heel dik. De struggles die de jongen doormaakt worden heel goed overgebracht en voel je zelf ook. In Amerika is "De belevenissen van een muurbloem" op sommige plekken verboden vanwege de drugs en alcohol, maar dat valt echt heel erg mee. | 1pos
|
“Het ooit zo rijke Ravka wordt sinds tientallen jaren in tweeën gedeeld door de Schaduwvlakte; een ondoorgrondelijke duisternis, vergeven van monsters die teren op mensenvlees. Het lot van het land is onzeker.
Alina Starkov is nooit ergens goed in geweest. Maar als haar regiment wordt aangevallen en haar beste vriend Mal zwaargewond raakt, ontwaakt er bij Alina een onbekende kracht die zijn leven redt. Een kracht die het door oorlog getergde koninkrijk voor eens en altijd kan bevrijden. Alina moet alles achterlaten en wordt meegevoerd naar het hof, waar ze getraind za worden tot lid van de Grisha: het magische elitekorps dat wordt geleid door de mysterieuze Duisterling.”
Het verhaal wordt geschreven vanuit Alina en dat maakt dat je jezelf goed kunt inleven in haar wereld, denkwijze en de keuzes die zij maakt. Ook haar gevoelens zijn hierbij goed beschreven.
De personages hebben mij ontzettend positief verrast in dit boek! De auteur heeft veel tijd gestoken in de uitwerking van de personages en dit is absoluut terug te lezen in het verhaal. Mijn favoriete personage is de Duisterling. Zijn naam doet hem eer aan, hij is duister, mysterieus en tot aan het einde toe weet je eigenlijk niet wat zijn werkelijke motieven zijn.
Alina is een sterk hoofdpersonage, ze is een krachtige jonge vrouw maar zeker niet perfect. Ze heeft haar fouten, maakt vergissingen en dat maakt haar als hoofdpersoon realistisch binnen dit verhaal.
Ik vond Mal qua personage in het begin wat tegenvallen. Ik denk dat dit voor mij te maken had met het minimale aan informatie omtrent zijn rol in het begin van het verhaal. Dit werd zeker in het einde van het boek goed gemaakt, zeker met de extra toevoeging na het Dankwoord!
De schrijfstijl was helder en vlot. Door verschillende gebeurtenissen lees je rap door het verhaal heen en de auteur blijft niet overdreven lang hangen bij bepaalde onderwerpen. Dat vond ik in dit boek ook niet nodig. Er was voldoende verdieping voor het eerste boek en ik weet zeker dat meer verdieping volgt in het tweede boek!
Ik vond het verhaal en de verhaallijn interessant en er was duidelijk veel oog voor details in het boek. Of ik het plot verrassend vond kan ik niet met overtuiging zeggen. Je hebt een strijd tussen goed en kwaad en uiteraard een open einde in dit eerste deel van de trilogie.
De mengeling van “gewone” mensen en de Grisha vond ik zeker verrassend en interessant, dit vanwege de verschillen tussen beide en daarnaast het samen leven in één wereld.
Het open einde was voor mij weliswaar voorspelbaar, maar maakt toch dat ik het vervolg wil lezen!
Kortom een mooie inleiding in de Grisha wereld, een mooi eerste boek van een trilogie, met misschien een voorspelbaar plot, maar toch verrassend en spannend genoeg om te lezen! | 1pos
|
Met de titel ‘Terwijl zij slapen’ heeft Javier Marías zijn eerste naar het Nederlands vertaalde verhalenbundel op zijn naam staan. In deze bundel vindt de lezer verhalen terug uit het begin van de schrijverscarrière van de Madrileen, maar ook verhalen die uiteindelijk zijn uitgegroeid tot indrukwekkende romans waar de Madrileen al vele prijzen mee vergaard heeft.
De verhalenbundel die door Marías zelf wordt ingeleid met een uiterst bescheiden voorwoord, waarin hij worstelt met zijn reputatie als schrijver in de wereld van de Spaanse literatuur, is een startschot voor een dertigtal verhalen. De verhalen zijn verdeeld door Marías in een sectie ‘Aanvaarde verhalen’, waarin alle verhalen zijn opgenomen waarvoor hij zich nu nog niet schaamt, en in een sectie ‘Aanvaardbare verhalen’, waarin alle verhalen zijn opgenomen waarvoor hij zich een beetje maar niet al te erg voor schaamt. Gekscherend geeft hij toe dat er uiteraard ook nog een derde sectie aan de bundel toegevoegd had kunnen worden onder de noemer ‘Onaanvaardbare verhalen’, maar die (gelukkig) bij het geheugen en archief van Marías zijn weggeslopen.
'Terwijl zij slapen' bevat een hele reeks emoties die zich in rap tempo met elkaar afwisselen. Verbazing, woede, verdriet, een glimlach op het gezicht, Marías weet het met zijn verhalen in deze bundel allemaal teweeg te brengen. Ook zijn personages zijn afkomstig uit allerlei klassen van de samenleving en maken hun vragen en problemen kenbaar aan de lezer. Zo maakt de lezer onder andere kennis met een butler uit New York, een porno-actrice in spé, een docent Engels die geesten waarneemt en een mysterieuze dokter. Bij Marías lijkt het soms niet gek genoeg te kunnen gaan, en vraag je je als lezer wel af of Marías nog tot de kern van zijn verhaal kan komen. Hoewel Marías altijd een streepje bij mij voor heeft gehad vanwege zijn bizarre verhalen met een realistische kern waar ik enorm van kan genieten, is ook deze verhalenbundel opnieuw een schot in de roos. Want met deze bijzondere verhalenbundel bewijst hij opnieuw dat hij een geboren verhalenverteller is.
Deze bundel kun je als lezer het best tot je nemen met één verhaal per dag om er zo lang mogelijk van te kunnen genieten. Want ook al leven we in het kleine Nederland, met de verhalenbundel van Marías begeef je je zo naar een van de Spaanse metropolen in gezelschap van de meest kleurrijke personages. | 1pos
|
Deze bundel bevat vijf afdelingen met biografische verhalen en schetsen. Het Intro is een beschouwing over de periode en de stemming van voor en na de borstkanker, die Hemmerechts overkomen is; bk - light -, zoals ze het zelf noemt.
Hoofdstuk I gaat over de bk en de boosheid en kwetsbaarheid die de kanker met zich meebrengt. Ook al is het bk ‘light’, de broosheid van het lichaam - het lichaam dat je voor lief neemt als je gezond en jong bent - en de schrik om verminking van dat lcihaam en de gedachte aan invaliditeit en de dood, zijn er niet minder om.
‘Vroeger’ is hoofdstuk II, dat gaat veel over Hemmerechts zus, die in een psychiatrische instelling leeft; over het gezin waar ze uitkomt, het leven vroeger, haar broer. Eerlijk, confronterend, kwetsbaar en ook herkenbaar voor mensen in dezelfde leeftijd, vermoed ik.
‘Het eerste huwelijk’ komt in hoofdstuk III ter sprake; die met haar man uit Wales; de man van wie zij kinderen heeft; de vroege dood van haar twee zoontjes. Zo ongelooflijk verdrietig. Ik citeer op p. 245: ‘ Nu hoef ik me nooit meer zorgen over je te maken. Nu hoef ik nooit meer bang te zijn, want je gaat nooit meer dood.’ Haar eerste zoontje is gestorven.
Ik herinner me uit interviews met Hemmerechts dat zij niet wilde praten over de dood van haar kinderen. Zo ingetogen en intens verdrietig doet zij dat in dit boek. Alleen daarom verdient het boek wat mij betreft vijf sterren.
Hoofdstuk IV gaat over haar tweede huwelijk, met Herman de Coninck. Mooi, maar een beetje kort naar mijn zin. Ik zal er nu echt aanmoeten: lezen zal ik ‘Taal zonder mij’. Over haar dochter en haar stiefdochter, Hermans dochter; een samengesteld gezin, zoals dat heet.
‘Coda’ sluit de bundel af; dat gaat vooral, zoals de titel doet vermoeden, over muziek. Over haar vader, een geweldige liefhebber van klassieke muziek, en hoe ze vergeten waren zijn ‘lievelingsBeethoven’ te draaien op zijn sterfbed en zijn begrafenis. Hoe feilbaar is een mens.
Dit is een bundel zeldzame mooie stukken over het leven van een mens, over boosheid, over kwetsbaarheid, over de ontluistering van het leven, over diepe gevoelens, over verwachtingen en teleurstelling, over intens verdiriet. Hemmerechts schrijft in een heldere, intelligente en nauwgezette stijl. Zij schrijft oprecht, authentiek. Ik ben aangedaan. Ik ben zeer getroffen.
Eigenlijk vind ik deze bundel veel indrukwekkender dan haar roman van vorig jaar ‘Alles verandert’. Die vond ik vooral erg origineel en gedurfd. Uit deze biografische verhalen spreekt een mens! | 1pos
|
Eén jaar, zeven jong ganzen en de tijd van mijn leven is de ondertitel van het boek Opeens Ganzenvader van Michael Quetting. Het is een waargebeurd verhaal over een bijzonder project.
Het Max Planck Instituut is een Duitse onafhankelijke organisatie voor wetenschappelijk onderzoek. Als onderdeel van een groot onderzoeksproject ICARUS (International Cooperation for Animal Research Using Space), is bij het Max Planck instituut een project opgestart om met behulp van ganzen metingen te doen tijdens de vlucht over windsnelheid en windrichting wanneer vogels met hun vleugels slaan plus andere gegevens over hoe ze vliegen. De medewerker Michael Quetting werd uitgekozen om dit project uit te voeren, hij is piloot en heeft een brevet om met een lichtgewicht vliegtuigje te mogen vliegen. Maar voor de uitwerking van het project moest hij eerst ganzenvader worden.
Negen ganzeneieren liggen in de kelder in de broedmachine, met de juiste temperatuur en luchtvochtigheid. Michael leest ze dagelijks voor. Al in het ei leren ze de geluiden van hun moeder kennen, en om ganzenvader te worden is het van belang dat zijn geluiden bekend zijn. Hij laat ze ook wennen aan het geluid van een claxon en van de propeller van zijn vliegtuigje. Niets wordt aan het toeval overgelaten.
Dan komt het moment dat zeven van de negen eieren uitkomen en dat de gansjes zich Michael 'inprenten' als vader. Ze hechten zich direct en zullen hem vervolgens overal volgen. Michael neemt zijn intrek in een caravan in een weiland samen met zijn gansjes. Hij is dag en nacht met ze bezig, neemt ze mee uit wandelen, gaat met ze zwemmen en laat ze wennen aan het vliegtuigje.
Het is intensief, maar ook heel speciaal, want wat Michael niet had verwacht, is de enorme band die hij heeft met zijn kroost en hoe verschillend ze zijn. Elke gans heeft zijn specifieke karakter. De trouwe Paul, de durfal en aanvoerder Nemo en de dwarsligger Frieder. Michael beschrijft zijn ganzen en hun ontwikkeling zo, dat het leuk en interessant is om te lezen en als lezer raak je al snel betrokken bij deze ganzenfamilie.
De ganzen groeien snel, de slagpennen ontwikkelen zich en dan zijn ze klaar om te vliegen. Tegen die tijd heeft Michael al regelmatig met het vliegtuigje rondgereden. De ganzen volgen en vliegen met hem mee als hij de lucht in gaat. Maar de ganzen worden ook steeds zelfstandiger en eigenwijzer. Hoog de lucht in willen ze niet, of ze piepen er halverwege tussenuit, maar voor het onderzoek moeten ze hoger vliegen. Dat lukt uiteindelijk met een paar van zijn ganzen waardoor ze de benodigde data vergaren en het project succesvol kan worden afgesloten.
Het is een bijzonder verhaal dat ook zeer goed is uitgewerkt tot een boek. Het is zeer vermakelijk om te lezen en goed opgebouwd. Het geeft een mooie beschrijving van het opgroeien van kleine gansjes tot volwassen ganzen met hun specifieke karakters en gedragingen. Het feit dat het boek in de ik-vorm is geschreven draagt zeker bij aan het feit dat de beleving van Michael Quetting zo goed is neergezet, voor hem was de situatie nieuw en onzeker maar hij bleek een goede liefhebbende ganzenvader. Het project bracht hem ook rust, weg uit de stress en de gejaagdheid van de wereld en het gaf hem de kans om na te denken over de waarde van dieren.
Dit speciale project leverde een bijzonder boek op. Een hartverwarmend verhaal over zeven kleine gansjes die opgroeiden met het idee dat Michael Quetting hun vader was en met hem en zijn lichtgewicht vliegtuigje de lucht in gingen om te vliegen voor de wetenschap. | 1pos
|
De truttige titel zette me een hele tijd op het verkeerde been, ook de lieftallige foto op de cover speelde me parten. “Een kindermeiden-roman” geeft de indruk dat het een stroperig verhaal wordt terwijl Kathryn Stockett meesterlijk de dramatische levens- en werkomstandigheden van de zwarte, meer bepaald vrouwelijke huisbedienden uit de jaren zestig van de vorige eeuw, in kaart brengt. Door afwisselend diverse personages aan het woord te laten krijgt de lezer een bijzonder beklijvend, lees schrijnend beeld van de onvoorstelbare toestanden die dagdagelijks schering en inslag waren toen de verhoudingen tussen meester en personeel zich nog manifest zwart-wit kleurden. In bijzonder fraaie, ongekunstelde taferelen schetst Stockett de kleinste faits divers en de diepste emoties die het verhaal schragen en tot grote hoogte opvoeren. Sommige prangende passages grijpen de lezer bij de keel en houden hem een hele tijd in een wurggreep. “Een keukenmeidenroman”, waarschijnlijk om triestige marketingredenen verkozen boven het oorspronkelijke “The Help”, verdient een staande literaire ovatie, waarbij ik ook de voortreffelijke vertaling van dame Ineke van Bronswijk wil betrekken. | 1pos
|
Vloekhout ben ik. Johan de Boose schreef mij om van mij af te zijn. Hij droomt over mij. IJlend. En precies zo schreef hij over mij. Iedere nacht. Hij heeft koorts denk ik. Hij rilt. Ik heb hem gezegd dat hij mij moet schrijven. Op-schrijven, begrijpt u? Dat het een keer op is. Dit is mijn testament. En ja, het staat er nu in, in zijn boek, zwart op wit: ‘ik wend me met mijn testament (..) tot eender wie die straks de hemel ziet oplichten en een heilwens prevelt – luister naar mijn wens’.
Hij heeft mij ooit voor het eerst ontmoet, in onheuglijke tijden, hij kent mij al zijn leven lang. Er is dus echt nooit een tijd geweest dat hij mij niet kende. Hij schreef eerder over mij. In boeken over Gaius (Geluk) de schelm en Jevgeni de dromer en Bogomil zijn metgezel, over Goedgeborene en Godsboterhammetje. Met die typische Vlaamse humor. Hij heeft nu over mij geschreven in twaalf hoofdstukken als twaalf apostolische stukken. Met steeds korte tekst vooraf over wat komen zou, helemaal zoals de eerste en beste en dus in zekere zin laatste romanschrijver Cervantes deed.
Johan de Boose maakte papier van mij. Dat is wat hij deed. In dunne schors gestoken ben ik nu. Ik die ooit olijfboom was, zo ongenaakbaar woest dat Van Gogh mij en mijn familie wilde schilderen.
Wij reisden. Door de tijd. Dat is wat wij deden. Zijn oma vertelde denk ik over moeder Maria (Maryam, schrijft hij), en hij luisterde en hij wist het kind dat zij kreeg was niet van haar. Ja natuurlijk ook van haar, maar vooral en allermeest en hoe dan ook van hem. Hém noemde zij hem. Het is van Hem. En Johan huilde. Hij huilde haar tranen. En hij schopte tegen de boom in de tuin en noemde mij vloekhout. Het zout in zijn ogen prikte als een gek, als woestijnzand. En hij spijkerde haar kind met zijn kleine harde vuisten op mijn bast. Vanaf die tijd is het dromen begonnen, het echte reizen. En het boek is zijn verslag.
Ik werd woest omgehakt. Hij schreeuwde nee. Maar ja. Ik werd zijn kruis. Zijn hartstocht. Zijn bloedvocht. Haar kind van Hem was dood. Hij zag mij overal. Traliewerk. Kruis tegen kruis tegen kruis. En hij sloot zijn ogen. Hij zag Maria voortaan blind. Zijn Maryam. Zo werd ik tot icoon. Hij framede haar voor zich met mij.
En wij reisden. Hij wilde mij ergens begraven. Ook ik zou eens ongezien zijn. Hij wilde mij redden. Haar redden. Hem. Hij liep als een Don Quichot blind de weg van het christendom. Hij had alleen mij, als een wichelroede, talisman. Maar waar hij ook ging, waar hij ook heentrok, Europa, Rusland, en wie hij ook sprak, toneelmeesters, monniken, filosofen, handelaren, vorsten, kunstenaars, ruimtevaarders (ja het is een heerlijk rijkbevolkt boek!), nergens vond hij rust voor mij, voor haar – om nog één keer elkaar in de ogen te zien en ze daarna voorgoed te sluiten.
Nu ik over mij schrijf, dit boek van hem recenseer, dit droomportaal – ook anderen zullen over mij, over hem willen schrijven, lovend of hoofdschuddend –, het komt mij voor dat dit voor eeuwig is. Dit is mijn testament. Er is een Oud en er is een Nieuw Testament, dit is het Laatste Testament. Het laatste, over de waarheid en niets dan de waarheid.
De Boose wil van mij af. Hij wil de koorts niet meer. Elke keer duik ik op als uit het niets en bezorg ik hem rillingen, en niet alleen hem, ook anderen – altijd ouderen overigens, nooit kinderen. Kinderen komen in het boek niet voor. Dat valt wel op. Behalve die ene dan, Jesjoea, die altijd kind is gebleven. Maar niet leven mocht. En ook Maryam, het kindmoedertje, toen ze nog dansen kon en als ze weer dansen mag, voor zichzelf en voor God. Maar hoe hinderlijk zijn eeuwige kinderen, wordt in alle eeuwen gedacht.
Johan de Boose is schrijver en wil leven, niet schrijven. Dit is zijn boek over boeken. En, voor wie goed tussen de regels leest, ook over Arthur van Schendel, Willem Jan Otten, Joost de Vries, paus Franciscus en zijn kerk. Maar hij is tot mij veroordeeld. Hij kan niet van mij af. Hij komt niet van mij los. Ik ben zijn alle-snaren-beroerende vloekhout.
Mijn papier is geduldig, al raakt het een keer op. En al worden mijn letters door vuur verast, of zou elke boom worden gekapt, waar woorden met hart en ziel worden gesproken, geschreeuwd, gesnikt of gefluisterd, worden doden gewekt.
In het boek is per tekst nog net een kleine foto te zien. Zijn waarheid, of onze waarheid, of die van 2000 jaar religie, raakt steeds meer uit zicht. Een kleine foto is het. Van de icoon. Te zien precies bij de uitgang van de roman. Maar daar gaan de ogen open. Wat hier wordt gelezen moet blijven. Johan de Boose moet schrijven. Dat is mijn laatste wens. Ik kan niet in zijn schaduw staan. Maar liggen misschien wel. | 1pos
|
Een nog steeds actueel verhaal. Kinderen naar een veilige plaats laten gaan ten tijde van oorlog. Het leest vlot en korte hoofdstukken. Prachtig vormgegeven met illustraties van Annette Fienieg.
Door een bijna bedrieglijk eenvoudig verteld verhaal weet Meinderts veel uit te drukken en beelden op te roepen. Het verhaal wordt verteld door de ogen van de 11-jarige Jaap. Hij observeert en constateert veel. Bijzondere zinnen zijn er verschillende: ‘Geen kistje maar een schoenendoos voor een naamloos zusje met daarop: zwarte herenschoenen, merk Bata, maat 45. ‘We hebben het hout hard nodig voor de kachel.’ Of: ‘geen oorlog met hem, was als vrede genoeg.’
Het Nederland van toen met alle verschillen in provincie, inwoners, taal en geloof maar ook afstanden die anders waren, kunnen worden vergeleken met de migratiestromen uit en in het Afrika/Europa van nu met weer de verschillen tussen landen, inwoners, taal en vooral ook geloof. Op een bepaalde manier was het mooi om stukken tekst van liederen tegen te komen. Het was die tijd.
Kinderen die dit verhaal lezen, zullen meer achtergrondinformatie nodig hebben. Als volwassene haal je eruit dat met ‘het noorden’ Noord-Nederland wordt bedoeld en later ook Friesland door de taal. Ook over hoe er toen gedacht en geleefd werd, vooral m.b.t. geloof en verschil in provincies binnen Nederland. Het einde vond ik wat abrupt en minder uitgewerkt voor een kinderboek, met name de thuiskomst. In de laatste hoofdstukken worden er verschillende onderwerpen aangehaald die voor kinderen niet allemaal duidelijk zullen zijn, op een wat makkelijke manier komt het verhaal tot een goed einde of kunnen er onderwerpen weggelaten worden.
Positief is zeker dat er nu een verhaal is geschreven over kinderen in de hongerwinter die in Nederland naar gastgezinnen werden gebracht. Het stemt tot nadenken en kan aanleiding zijn tot een kringgesprek over hoe dat toen ging zonder alle communicatie van nu. | 1pos
|
Ook dit is weer een erg goed boek van deze schrijfster, met in de hoofdrol June en Lexie en natuurlijk Kathleen Verlinden met haar gezin. Twee verhaallijnen die samen komen. June heeft twee jaar geleden een brand overleeft, haar dochtertje niet, maar ze kan zich niks meer herinneren van de toedracht. Hoe is de brand ontstaan?
Geheimen worden langzamerhand ontrafeld met de nodige spannende momenten.
Ook dit deel bevat een open einde, we zullen dus nog meer gaan horen over Kathleen en haar dierbare. | 1pos
|
Wat is het toch een fantastisch iets wanneer een boek je met alles, maar dan ook alles van je sokken blaast. Ik was al fan van Anita Terpstra en toen ik een tijd geleden het prijsgeven van de cover voorbij zag komen werd ik al hyper.
Goeie genade wat gaaf en wat ligt de verwachting dan hoog! Die verwachting werd ruimschoots overtroffen. Terpstra Vlamt met Vonk. Met een grote V.
Ik ben compleet leek wat betreft de balletwereld maar ik geloof elke letter moeiteloos. Zie het moeiteloos voor me allemaal, en voel het moeiteloos. Wat een pracht van een setting, wat een indrukwekkende sfeer. En wat een personages! Hoe verbluffend goed kan iemand dit neerzetten? Wat een leesfeest is dit zeg en wat komt er stukje bij beetje een hoop (ellende) tevoorschijn. Via Mischa en Nikolaj word je dit verhaal compleet ingezogen. Van het heden, naar wat maanden geleden, naar elf jaar geleden; het loopt naadloos in elkaar over en het he-le verhaal lang zit je twijfelen, denk je overtuigd te zijn, wat weer omver geworpen wordt. De spanning zit onderhuids, in het vinden naar de antwoorden, en is continue en gedoseerd aanwezig. Dit verhaal is aan alle kanten indringend.
Komt hier dan nu een puntje van kritiek? Nope. De schrijfstijl is fantastisch, het plot zit briljant in elkaar en richting einde komt daar óók nog de verrassing die ik niet zag aankomen. Daar scoort het nog even lekker hoog op de factor ‘het thrillerelement’.
De titel wordt je op een meer dan mooie wijze duidelijk en ik kan wel door blijven tikken maar het moge duidelijk zijn. Wat een ge-wel-dig boek!
Conclusie:
Vijf sterren voor Vonk.
Karin Meinen-Samenlezenisleuker | 1pos
|
Een Amerikaanse journalist, Fields, komt naar Nederland om de schrijfster Iris Kouwenaar te interviewen over haar boek Antidote waarmee ze 20 jaar geleden debuteerde. Hij verblijft een aantal dagen in Nederland .Het is echter heel erg moeilijk om een afspraak te krijgen met Iris omdat haar vriendin Kay dat probeert tegen te houden of in elk geval zo moeilijk mogelijk probeert te maken.Maar uiteindelijk lukt het Fields om zich te verstoppen in de kast van de kamer van Iris.
Vanuit de kast maakt hij mee hoe de vrouwen met elkaar omgaan. Iris blijkt ziek te zijn en in ruil voor verzorging verteld ze Kay verhalen over vrouwen en hoe die altijd winnen.
De verhouding die de vriendinnen tot elkaar hebben houdt het midden tussen liefde, afhankelijkheid, platonische liefde en obsessie. Het komt allemaal een beetje gekunsteld over. Kay heeft een notitie boekje dat ze bewaart in de kast waar Fields zit. Op een gegeven moment ontdekt hij wat de aantekeningen betekenen en weet hij dat hij zal moeten ingrijpen. Dat gebeurt.
Het boek doet in het begin een beetje gekunsteld aan terwijl je toch verder wilt lezen omdat je wilt weten wat er zal gaan gebeuren met Iris. De relatie die de beide vrouwen tot elkaar hebben wordt uitvoerig beschreven. Ik heb genoten van het boek en vindt het een aanrader. | 1pos
|
Karin Slaughter weet in de proloog van Gespleten direct de nieuwsgierigheid op te roepen. Ze gooit de lezer meteen in een snelkookpan en geeft ook niet echt de ruimte om op adem te komen. We starten na de proloog in een restaurant, waar hoofdpersoon Andrea (Andy) Cooper en haar moeder Laura aan het lunchen zijn. Het leven van Andy verandert op slag als een gewapende jongeman om zich heen begint te vuren en haar moeder hem uiteindelijk doodt. Eigenlijk is dit al het moment waarop Slaughter kundig lijntjes uitzet. Door de proloog denk je een idee te hebben waarom Laura al die tijd onder een valse identiteit heeft geleefd, en toch blijf je lang in twijfel de pagina's omslaan.
Wat me goed bevalt aan het boek, is dat het verhaal niet chronologisch wordt verteld. Je krijgt verschillende tijden voorgeschoteld, vanuit verschillende perspectieven, zonder dat je direct doorhebt hoe alles in elkaar past. Ik moest bij de eerste wisseling wat wennen aan alle personages omdat je ineens met heel andere mensen te maken hebt. De opzet van het verhaal is ook iets anders dan in haar reeksen, dus de 'look and feel' in deze Slaughter kan iets anders zijn dan je gewend bent.
Wat ik ook fijn vond, is dat de personages echt hun eigen 'ik' zijn met hun positieve kanten en gebreken, zonder dat ze vervelend worden. Ik stoor me regelmatig aan domme acties van hoofdpersonages en eerlijk is eerlijk: Andy heeft ze zo nu en dan ook weleens. Toch komen die handelingen in dit boek niet over als een handigheidje om de plot een bepaalde kant op te duwen, maar als menselijke acties, waardoor ze niet irritant zijn.
Er moet bij gezegd worden dat Andy soms iets té schuchter is, iets te afwachtend, waarschijnlijk omdat ze sterk afhankelijk van haar ouders is. Hierdoor dacht ik af en toe: hup, een beetje peper erin. Dit werd alleen maar versterkt doordat we veel vanuit haar hoofd zien. Ze praat weinig, zoomt daardoor vaak in op gebeurtenissen (en herhaalt deze soms ook meerdere keren) en is over het algemeen gewoon vrij onvolwassen. Laura was mijn favoriet: ik vond haar intrigerend en de reis om alle lagen te ontdekken bleef boeiend. Vergeleken met haar was Andy wat oppervlakkig en, nou ja, saai.
Jammer is dat je na de eerste helft toch een flink deel van de puzzel al in handen hebt. Hierdoor was het hele element van verrassing voor mij een beetje weg en kon ik de meeste wendingen vrij goed voorspellen. Slaughter blijft echter een heerlijke schrijfstijl hebben, dus het leesplezier bleef hoog. Op naar de volgende! | 1pos
|
Beautiful boy gaat over Nic Sheff, een talentvolle, slimme, sociale en knappe jongen die zichzelf verliest in een drugsverslaving. Een jongen die letterlijk met vallen en opstaan verder moet. Het boek wordt op een indringende manier geschreven door zijn vader, David Sheff, die een verwoede strijd levert om zijn zoon te redden van de drugs. David, die journalist is, doet doorlopend onderzoek naar drugs en de vernietigende uitwerking hiervan. Dit doet hij zo verbeten dat hij er zelf bijna aan onder door gaat. Maar gaat niet iedere ouder van een verslaafde eraan onderdoor?
Persoonlijke Leeservaring:
Een heftig boek, dat moest wel, ik had de film al gezien. Toen leek het of iedereen zijn adem inhield. Er was geen kuchje te horen! Toen het licht weer aanging hoorde je gesniffel en zag je dat iedereen de tranen dik in de ogen had staan, als ze al niet vloeiden. Iedereen was serieus aangedaan.
Beautiful Boy vertelt het verhaal van Nic Sheff, een verslaafde jongen die we volgen door de ogen van zijn vader. David die journalist is, voelt de urgentie om alles omtrent verslavingen, en in het bijzonder die van Cristal Meth, te doorgronden. Hij wil vooral zijn zoon Nic redden van de ondergang. De zoektocht naar de beste behandeling voor zijn zoon is verbeten, soms moedeloos, maar altijd weer met een sprankje hoop! Vaak komen kinderen al in aanraking met drugs, juist op een leeftijd dat hun vaardigheden die hen kwetsbaar maken voor drugs nog gebrekkig ontwikkeld is. Door het gebruik van drugs stagneert die ontwikkeling ook nog eens. Het opbouwen van een sterk identiteitsbesef, het verwerven van intellectuele vaardigheden en het oefenen in zelfbeheersing gaat hierdoor moeizaam. Tieners die kampen met drugsverslaving zijn niet klaar voor volwassen rollen.
Helaas, verslavingen bestaan, drugs bestaan ook en vaak gaan ze samen. Drugsverslaafden geven vaak overlast en we kunnen ons daarover kwaad maken, maar bedenk dat er geen verslaafde is die het fijn vindt om verslaafd te zijn! Dat het een ziekte is, een dodelijke ziekte. Waarom behandelen we deze mensen dan niet zoals we mensen behandelen die kanker hebben bijvoorbeeld? Door het boek te lezen krijg je begrip voor de situatie van de verslaafde en het gezin eromheen. Hoe ongelooflijk zwaar het is voor vaders, moeders, broers en zussen…. Om dagelijks geconfronteerd te worden met de verslaving van een kind en hun onvermogen ze te helpen. Sommige ouders komen op een punt dat celstraf voor hun kinderen goed nieuws is, omdat ze dan het idee hebben dat hun kind veiliger is dan daarbuiten! Ze hopen allang niet meer dat hun kind die mooie opleiding nog afmaakt of op een geweldige baan voor hun kind. Ze hopen nog maar een ding en dat is dat ze het winnen van de verslaving, en wel voordat ze eraan overlijden! Bij alcohol duurt de aftakeling langer, soms duurt het tientallen jaren voordat iemand overlijdt. Drugs klaren deze klus sneller.
Dan tot slot: Thomas Lynch beschreef de onverwachte conclusies waartoe ouders komen door de verslaving van hun kind: ze zouden zelfs dankbaar kunnen zijn omdat hun kind die dodelijke ziekte heeft waarvoor er dat sprankje hoop bestaat dat hij zal overleven, als hij zich maar overgeeft! Dat is nogal wat…. | 1pos
|
Dit lijvig boek beschrijft het leven van Adam, een jongen uit een arbeidersgezin, die een dramatische jeugd beleeft. Ook zijn tienerjaren zijn niet echt om jaloers op te zijn, maar daar begint hij al wel zichzelf te ontwikkelen en uit het arbeidersmilieu te werken. Dit gaat niet zonder slag of stoot. Veel verzet ontmoet hij vanuit het 'betere' milieu, met uitzondering van de mijneigenaar die Adam vanwege een heldendaad die hem en zijn naasten het leven hebeen gered, als zijn eigen zoon gaat beschouwen en van daaruit een volledige studiebeurs bezorgt.
Mooi is de beschrijving hoe de arbeiders in het begin van de industriële revolutie, hier met name in de mijnen, worden uitgebuit, waardoor de opkomst van de vakbonden onvermijdelijk is.
Ook boeind is het deel dat de loopgravenoorlog WOI beschrijft, ook daar telt het leven van Jan Soldaat (vaak komend uit de arbeidersklasse) helemaal niet. Als we het over het Duitse Befehl ist Befehl hebben, kun je dat ook zeker laten gelden voor de geallieerde strijdkrachten in deze afschuwelijke loopgravenoorlog.
Dat Adam dit alles overleeft en er sterker uitkomt dan hij op basis van zijn herkomst zou mogen verwachten is voorspelbaar en wellicht Hollywood-achtig. Dat doet echter niets af aan de kwaliteiten van het boek. Het was een genot om deze pil te mogen lezen. | 1pos
|
Inleiding
Gevat, trefzeker, met een dosis tragiek en humor schetst Willem Elsschot het portret van de man die klerk was maar zijn kans schoon zag om groothandelaar in kaas te worden. Zijn naam is Laarmans en hij houdt niet eens van kaas, wat moet dit worden?
Elsschot zou dit boek in 14 dagen geschreven hebben en dichter Jan Greshoff zou het zetje gegeven hebben om Elsschot tien jaar na het verschijnen van Lijmen weer aan het schrijven te krijgen. Het begin was een hoofdstuk over het bezoek aan het graf van zijn overleden moeder, in het boek Kaas krijgt deze passage een plek in het laatste deel.
Kaas werd oorspronkelijk in 1933 uitgegeven. Deze heruitgave heeft een nieuwe omslag en een nawoord van Peter Vandermeersch.
Opdracht
De opdracht is een gedicht aan Jan Greshoff, een bijzonder gedicht dat je zou kunnen interpreteren als aansporing voor Elsschot om weer eens te gaan schrijven. Wat hij dan ook direct deed.
'Ik luister zwijgend naar die stem
die hijgt en hees is, maar vol klem,
die in mineur zingt bij ’t verwensen
van ’t alledaagse in mensen.
Ik volg de hoeken van die mond,
een kwalijk toegegroeide wond
die alles uitdrukt, als hij lacht,
wat hij zo fel in woorden bracht.
Hij heeft een vrouw en kroost en vrinden,
hij heeft een hele hoop beminden
waar hij plezier aan heeft als geen.
Toch staat Jan Greshoff heel alleen.
Hij zoekt en kijkt, hij hoopt en wacht
van d’ ene nacht tot d’ andere nacht.
Hij hoort iets en komt overeind:
Hij wacht in Brussel op zijn eind.
Vooruit Janlief, hanteer de riem,
en geef die rotzooi striem op riem!
Vaag al dat vee van uwe baan
zo lang uw hart nog mee wil gaan.'
Laarmans de klerk
Het verhaal begint met de aftakeling van zijn moeder en daarna haar dood. Laarmans komt via zijn broer, dokter Laarmans, in contact met Van Schoonbeke. Laarmans zelf is klerk bij de General Marine and Shipbuilding Company en voelt zich in het nieuwe milieu, waarin gesproken wordt over chique restaurants, niet thuis. Wat lijkt hem het heerlijk om wel mee te kunnen praten met de deftige heren en hij grijpt de ogenschijnlijke buitenkans groothandelaar in kaas te worden dan ook met beide handen aan.
Gafpa
Het balletje gaat al snel rollen. Meneer Hornstra uit Amsterdam nodigt hem uit voor een gesprek en laat hem dezelfde dag nog een contract tekenen, waar echtgenote Marie Laarmans later nog wat kritische vragen over heeft. Laarmans heeft zijn broer zover gekregen een valse verklaring af te geven, zodat hij met onbetaald ziekteverlof kan gaan en zijn handen vrij heeft om zijn handel op te zetten. Intussen heeft hij geen flauw benul, droomt vooral over zijn nieuw verworven status en houdt zich met allerlei bijzaken bezig. Zijn vrouw spoort hem aan praktisch te denken en de twee kinderen hebben ook hun rol in het verhaal. Gafpa moet de naam worden van de firma.
Veel kaas
Er wordt verwacht dat hij gezwind grote partijen kaas gaat verkopen, maar voordat hij zijn plan klaar heeft wordt er bericht dat er een grote zending kisten onderweg is. Hoe hij dit allemaal gaat oplossen is hilarisch en tragisch tegelijk. De rollen van de personages zijn scherp neergezet, met Laarmans zelf op de eerste plaats. De beschrijving wat er allemaal in het hoofd van Laarmans omgaat is erg beeldend. Op zich is het heel menselijk wanneer je je uit een iets nederige positie denkt te kunnen bevrijden, blind voor de eventuele tegenslagen. Maar eerlijk is eerlijk, de verleiding was wel erg groot. Het zag er allemaal zo makkelijk en bereikbaar uit, de broer hielp ook mee.
Conclusie
Deze klassieker laat zich lezen als een modern boek, zaken zoals vermeld, zijn eenvoudig voor te stellen. Het interessante in dit boek is dat er uiteindelijk toch sprake is van enig zelfinzicht. Net als in de andere boeken van Alfons de Ridder (pseudoniem van Willem Elsschot) staan in dit boek ook weer autobiografische elementen. Zo was de Ridder correspondent voor een werf in Schiedam, de naam Hornstra komt van de Rotterdamse onderwijzer die zich ontfermd had over zoon Walter en ook het opzetten van de agentschappen kende hij uit zijn zijn eigen verleden. Kortom, dit boek kun je meerdere malen lezen, zonder verveeld te raken. De trefzekerheid en de zeer bondige schrijfstijl blijven de lezer verbazen. | 1pos
|
Je kon er de afgelopen tijd haast niet omheen, het eerste deel uit De Noordzee Moorden van Isa Maron 'Galgenveld' was het boek dat gelezen moest worden deze vakantie. En wat ben ik blij dat ik dat gedaan heb. Galgenveld is een heel spannend, enigszins luguber en daarnaast ook erg goed geconstrueerd verhaal. Je valt als lezer direct met je neus in de boter want de eerste dode kondigt zich al snel aan. Helaas zal het niet bij deze enige dode blijven. Zij wordt gevolgd door nog een groot aantal plaatsen delict waarvan de ene nog luguberder is dan de andere. Maar wie schuilt er achter deze moordpartijen. Aan de ene kant wordt hier uiteraard druk naar gezocht door de recherche maar zij krijgt hulp vanuit een hele onverwachte hoek. Voor de lezer niet echt verrassend want deze hulpbron wordt al direct bekend gemaakt, maar de recherche des te meer.
Galgenveld is zoals gemeld een heel goed geconstrueerd boek. Het begin- en het tussenstuk lopen prachtig in elkaar over en liggen op een hoog niveau als het gaat om spanning. Het eindstuk zal de lezer ook de nodige hartkloppingen bezorgen. Het kat-en-muis spelletje wordt tot een hoog niveau opgevoerd namelijk en de tijd tikt door. Zal het de recherche lukken deze zieke geest op tijd een halt toe te roepen?
Ik heb erg van dit eerste deel genoten. De karakters zijn prima uitgewerkt en je leert ze goed genoeg kennen voor de rol die ze in het verhaal spelen. Maron heeft ook niet al haar kaarten bloot kunnen leggen want er volgen nog een aantal delen. Het eindstuk kwam iets té abrupt voor mij, dat had wel iets meer uitgesmeerd mogen worden. Maar de hoge spanning, de prettige schrijf- en leesstijl, de goed uitgewerkte karakter en het goed uitgewerkte plot zorgen er zeker voor dat dit boek absoluut het lezen waard is (geweest). Vandaar 4 sterren voor het haast niet weg te leggen Galgenveld! | 1pos
|
Geertrude Verweij (1971) woont in Zevenhuizen, waar ze met haar man een IT-bedrijf runt. Ze is actief op Facebook en houdt verschillende blogs bij waarin ze naast haar schrijf-wel-en-wee ook de dagelijkse dingen deelt, zoals haar passie voor fotograferen, hoe alles groeit en bloeit in de moestuin en haar creatieve hobby’s als breien en naaien.
Naast romans schrijft ze ook verhalen voor verschillende Favoriet-series (‘supermarktromans’). Thuisgekomen is haar achtste roman.
In Thuisgekomen maken we kennis met Stella. Al ruim vijf jaar wordt haar echtgenoot Laurens vermist, wat niet alleen verdriet en gemis met zich meegebracht heeft, maar ook grote financiële gevolgen heeft. Omdat ze per se in het huis – haar ouderlijk huis!- wil blijven wonen, neemt ze op aandringen van een vriendin de onorthodoxe beslissing om weduwnaar Berend die met vijf kinderen op een veel te klein flatje woont, tegen betaling in huis te nemen. Drie van de kinderen zijn van de zus van Berend, die niet in staat is zelf voor haar kinderen te zorgen. Stukje bij beetje komt de lezer te weten hoe zulke grote financiële zorgen konden ontstaan en ook hoe het huwelijk van Stella en Laurens was. Stella en Berend kunnen goed met elkaar overweg en staan samen pal voor de kinderen, ook wanneer de zus van Berend haar kinderen weer bij zich nemen wil.
Maar wie is die man die omstreeks het moment dat Laurens vijf jaar vermist was steeds opduikt in de buurt van het huis?
Geertrude Verweij heeft met Thuisgekomen een origineel thema voor haar roman gekozen. Heel gedoseerd geeft ze de lezer alle informatie die nodig is om de achtergrond van Stella te leren kennen en te begrijpen dat ze handelt zoals ze handelt, bijvoorbeeld waarom ze Laurens na vijf jaar vermissing niet dood laat verklaren. Wat wel snel duidelijk is, is dat Stella zich erg aangetrokken voelt tot Berend en zijn (pleeg)kinderen en die aantrekkingskracht is wederzijds al duurt het even voor Stella merkt dat Berend ‘vrij’ is. Ze leert dat ze mag zijn wie ze is en dat bij een goede relatie mensen best verschillend mogen en kunnen zijn. Intussen duikt er steeds een mysterieuze figuur bij haar huis op die qua houding en gestalte veel van Laurens weg heeft, maar hij verbergt zijn gezicht en neemt ook meteen de benen zodra hij opgemerkt wordt door Stella, Berend of een van de kinderen. Voor zichzelf is Stella ervan overtuigd dat deze persoon inderdaad Laurens is, maar bewijzen kan ze in eerste instantie niets. Uiteindelijk krijgen ze een paar puzzelstukjes in handen, die tot de oplossing van het raadsel leiden.
Is die man inderdaad Laurens? En waarom stalkt hij haar in plaats van gewoon terug te komen?
Het verhaal leest lekker weg, hoewel sommige beslissingen van Stella wat onlogisch lijken, zeker gezien de grote problemen waarin ze zit. Waarom is ze bijvoorbeeld niet naar de politie gestapt met het verhaal van de stalker zodat er snel duidelijkheid verschaft kan worden? Stella heeft er wel een verklaring voor, maar die is wat zwak, waardoor het plot minder sterk wordt.
Het boek telt 197 bladzijden en heeft een prettig formaat, waardoor het ook onderweg of in de tuin goed te lezen is.
Al met al een boek om heerlijk mee te relaxen. | 1pos
|
Voordat ik mijn mening over dit boek geef, eerst maar even aandacht voor alle ophef die in Amerika is ontstaan. Van twee kanten wordt Roth ‘aangevallen’ op de inhoud van Carve the Mark. Allereerst zou het verhaal een stereotypering zijn van de blanke suprematie, waarbij het volk Shotet wordt afgeschilderd als barbaarse wilden met een donkere huid tegenover de vredelievende blanke Thuve. Daarnaast zijn lezers met een chronische ziekte verontwaardigd omdat de chronische pijn van protagonist Cyra op een bepaald moment in het boek als een geschenk wordt gezien. Gelukkig kom ik nu pas – nadat ik het boek uit heb – al deze ophef op internet tegen. Ik kan dus enigszins onbevooroordeeld uitspreken dat het mij enorm verbaasd. Volgens mij wordt er nogal wat uit zijn verband getrokken op deze manier. Van de andere kant ben ik een blanke man zonder chronische pijnen, dus vanuit dat oogpunt kan ik het natuurlijk niet goed beoordelen. Als mensen er een bepaald gevoel bij hebben, dan hebben ze dat gevoel. Punt uit. Met dit in het achterhoofd, ga ik nu heel voorzichtig uitleggen waarom ik het een goed boek vind.
Het ultieme verhaal over vreemde volkeren op verre planeten blijft voor mij nog altijd de klassieker (uit mijn geboortejaar 1965) Dune van Frank Herbert. Maar ik moet zeggen: Roth komt daar toch aardig dicht bij in de buurt. Carve the Mark combineert keiharde actiescenes met een romantisch Romeo-en-Julia-thema. Halverwege zakt het verhaal wat mij betreft wat te veel richting die Space Opera en verliest het zijn vaart, maar aan het eind komt dat weer helemaal goed.
Niets aan dit verhaal is perfect, en juist daarom bevalt het mij zo goed. De protoganisten Akos en Cyra zijn goed uitgewerkt en hebben een duidelijk karakterverloop gekregen. Zij hebben hun sterktes maar zeker ook hun zwaktes en ieder hun eigen motieven, waar je als lezer langzaam vertrouwd mee raakt. Het verhaal wordt wisselend uit beider perspectief verteld en dat maakt beide karakters interessant en zelfstandig in hun handelen en denken. Daarmee verteld Roth niet een verhaal, maar ze laat het zien. Idem voor het ‘world-building’: auteurs in dit genre besteden vaak heel veel aandacht aan het neerzetten van de nieuwe onbekende wereld. Roth doet dat minder en besteed juist aandacht aan de karakters, emoties en het (thema) dunne lijntje tussen goed en kwaad.
Wie zich niet stoort aan het trage tempo halverwege en wie niet bang is om zijn hersens een beetje in te zetten tijdens het lezen, die krijgt een avontuur voorgeschoteld dat tot nadenken stemt. En voor wat betreft het einde: er zijn voldoende niet beantwoorde vragen en lopende lijntjes om meer dan nieuwsgierig te zijn naar het tweede deel.
Ik heb er zin in! | 1pos
|
Een ongemakkelijk boek. Niet door de gecompliceerde jeugd van Van Dis die we uit zijn andere boeken al kenden. Niet door de gruwelen van het Jappenkamp, daarvan zijn we via andere boeken op de hoogte. “Ik kom terug” is ook niet zo schokkend als ik verwachtte op grond van Van Dis’ optreden in de media en de lovende kritieken waarin de openheid van de auteur werd geprezen, en zijn moed.
Ook niet omdat het slecht geschreven zou zijn. Integendeel, hier is een ervaren schrijver aan het woord die bij vlagen erg geestig kan zijn en treffende beelden weet neer te zetten. Als hij gebeld wordt door zijn moeder terwijl hij op weg is naar huis: “Ik zet de auto aan de kant en neem haar bestelling op. (…) Ja, majesteit.”
Als bij hem uiteindelijk de stoppen doorslaan en hij rollen koekjes van de tafel veegt: “Vijfenzestig jaar oude zoon stampt koekjes tot gort.”
Hij laat zijn moeder zeggen: “Je karakter slijt niet als je ouder wordt, het kookt in, de kern komt boven. We worden allemaal een bouillonblokje van onze eigen soep.”
Ik las dan ook met veel enthousiasme het eerste deel van deze roman, die zoals, iedereen inmiddels weet, de relatie van de ik-figuur, Van Dis, met zijn oude moeder beschrijft. Van Dis mag moeder interviewen in de hoop dat deze gecompliceerde vrouw eindelijk het beeld van haar leven voor hem compleet zal maken. Bij Van Dis zelf komen tegelijkertijd allerlei herinneringen en gevoelens los.
Boeiende lectuur. En zoals gezegd, goed geschreven. Ook de thematiek spreekt aan. Maar geleidelijk aan begon het boek me minder te bevallen. Ik vroeg me af hoe dat kwam. Misschien omdat de schrijver het er soms wat al te dik bovenop legt? Als we allang hebben begrepen dat we hier te maken hebben met een afstandelijke vrouw nóg maar eens benadrukken: “De afstand. De flinkheid. MIjn moeder de knokker” ?
Nee, dat is allemaal het ongemakkelijke niet. Het is de vraag: wie is hier eigenlijk de hoofdpersoon? De “ik” uit de titel staat voor de moeder en háár leven wordt uitgeplozen. Maar het is Adriaan die met zijn woede en verdriet op de voorgrond staat. We zien de gebeurtenissen in het leven van de moeder, maar steeds door de ogen van het teleurgestelde kind. We leren háár niet kennen. En híj blijft zitten met de levenslange brokken. Het trekt aan elkaar en het blijft op afstand. Misschien dat ik daarom weinig kans zie me in te leven, noch in de zoon, noch in de moeder – wie dan ook maar de hoofdpersoon is.
Ik zag het eerst als een tekortkoming. Maar misschien moet ik mijn mening herzien en deze ongemakkelijkheid beschouwen als een kracht: dé metafoor voor de relatie van de ik-figuur met diens moeder. | 1pos
|
Actie, tempo, spanning, dat zijn de woorden die bij mij opkomen bij het lezen van de Saraceense samenzwering. In die volgorde. De schrijvers Herman Zandstra en Eric Bakker nemen je mee in een duizelingwekkend tempo van gebeurtenissen en dwingen je hiermee bij de les te blijven. Een knap staaltje werk waarbij nauwelijks te onderscheiden valt wanneer de ene schrijver het van de ander overneemt en waar veel diepgaand research voor moet zijn gepleegd. Dit boek vertelt daarom ook meer dan een fictief spannend verhaal. Er zou zomaar een Jamesbondachtige film van gemaakt kunnen worden. Voor mij als romanlezer ging het af en toe te snel. Ik miste wat verdieping in de karakters van personages. Voor liefhebbers van (actie)thrillers is dit boek met die prachtige kaft een absolute must. Ik geeft 4.5 sterren. | 1pos
|
Ik hou van Colleen Hoover. Haar boeken zijn allemaal heerlijk romantisch maar niet standaard. Colleen Hoover heeft een prettige schrijfstijl en zet de hoofdpersonen duidelijk neer, maar er blijft nog steeds genoeg te ontdekken over. Daarnaast zit er altijd een element in wat het boek speciaal maakt. Ook in ‘Oprecht’ zit zo’n element, wat ik vooraf niet ga verklappen. Wel kan ik je zeggen dat het einde zeker niet is wat ik verwacht had, wat ik echt heel mooi en bijzonder vond.
Wat de leeservaring helemaal bijzonder maakt, is dat het boek gevuld is met schilderijen. Owen, de hoofdpersoon in het boek, is schilder en daar wordt in ‘Oprecht’ ook regelmatig over gesproken. Deze komen dan ook terug in het boek. Ik ontving het e-boek en was dan ook blij verrast dat het daar ook in zat. Meestal heb je in e-boeken niet die ervaring, dus dat was echt helemaal top!
Naast het bijzondere einde vond ik ‘Oprecht’ op sommige momenten een beetje meh. Ik ergerde me aan één persoon in het boek en die speelde op een gegeven moment best een grote rol. Maar gelukkig kon ik me daar wel redelijk overheen zetten en daarna is het echt een fijne Colleen Hoover boek en heb ik de rest van de tijd echt genoten.
Met ‘Oprecht’ heeft Colleen Hoover opnieuw een fijne new adult neergezet. Haar verhalen hebben net een tikje extra en dat is met ‘Oprecht’ ook zo. Daarnaast zijn er schilderijen toegevoegd aan het boek, wat de leesbeleving nog mooier maakt. | 1pos
|
Onlangs in Amerika de engelse versie The Cold Moon gekocht. En zoals bijna altijd in de boeken van Deaver ook hier weer onverwachte wendingen.
Wederom een pageturner die je boeit van begin tot eind. Een aanrader!! | 1pos
|
OVER DE COVER:
De cover is door de auteur zelf ontworpen en deels door toeval ontstaan. De kleuren donker en licht blauw nemen het grootste gedeelte van de achtergrond in beslag. Het donker blauw is inkt. Doordat er een tissue in de linkerhoek is gelegd kwam er een schaduw bij, dat is het lichtblauwe gedeelte. Deze schaduw lijkt op een vlinder. In het lichtblauw ligt een hanger met een afbeelding van twee baby’s in foetushouding, die elkaar vasthouden. De titel ‘Voor altijd twee’ is wit en is een mooi contrast bij de blauwe kleuren. De titel en de cover vormen een harmonieus ontroerend geheel. Subliem gekozen. Prachtig!
OVER DE INHOUD:
Het boek begint en eindigt met een prachtig gedicht.
Een ontroerend verhaal over de impact rondom een tweelingzwangerschap, de geboorte en de gevolgen nadien.
Anna en Rob proberen al zes jaar kinderen te krijgen. Na allerlei onderzoeken en procedures in het ziekenhuis hebben ze de moed opgegeven. Dan blijkt Anna toch nog onverwacht zwanger. Tijdens een echo krijgen ze te horen dat het een tweeling is. Ze zijn in de zevende hemel. De zwangerschap verloopt voorspoedig. Anna zal in het ziekenhuis bevallen. Beiden verheugen zich op de geboorte van hun tweeling. Als eerste wordt Dennis geboren een gezond jongetje. Als Tim ter wereld komt hoort Anna geen geluid en ze ziet nog net dat Tim wat witjes ziet, voordat hij met spoed meegenomen wordt door de arts.
Tim belandt op de afdeling NICU, de intensive care voor pasgeborenen. De zeer gespecialiseerde afdeling Neonatologie. Neonatologie is de zorg voor pasgeborenen.
Anna en Rob mogen even bij Tim gaan kijken. Tim ligt in een couveuse en heeft een mutsje op dat Anna niet herkent. Hij heeft een infuus in zijn rechterarm, een slangetje door zijn neusje en diverse plakkertjes op zijn borstje. Anna en Rob weten nog niet wat er aan de hand is met Tim.
Een dag later krijgen ze uitleg van de arts en komen ze voor een voldongen feit te staan.
In korte tijd moeten Anna en Rob veel, niet gemakkelijke, beslissingen nemen. Daarnaast is er ook de zorg voor Dennis en genieten ze van dit mannetje.
Anna krijgt vanaf de bevalling gedurende 8 jaar nog veel te maken met de afdeling gynaecologie. Uiteindelijk moet Anna opnieuw afscheid nemen en verwerken.
Hoe ga je om met blijdschap en verdriet als dit op hetzelfde moment op je pad komt? Wat is rouwen en hoe doe je dit? Lukt het Anna en Rob om het verlies van Tim een plek te geven? Heeft therapie zin? En zo ja, welke therapie is dan geschikt? Hoe gaan mensen in de directe omgeving om met het verdriet van een ander? Mag er nog over gepraat worden? Waar hebben de ouders behoefte aan? Wat kan het personeel van een ziekenhuis voor de ouders betekenen? Wat gaat goed en wat kan beter in een ziekenhuis? Hoe assertief moet je zijn? Hoe belangrijk is een partner waar je steun aan hebt? Wat als de mening over het verlies van je kind verschilt met die van je partner? En hoe kun je een kind betrekken bij het verlies van zijn (tweeling)broer zonder dat je het belast?
MIJN MENING:
De auteur heeft een vlotte natuurlijke schrijfstijl, waarbij haar kracht duidelijk voelbaar is. De hoofdstukken zijn kort. Saskia schroomt niet om alles bij naam te noemen. Ze geeft zich letterlijk en figuurlijk bloot. Gaat geen enkele emotie of gedachte uit de weg. Durft zich kwetsbaar op te stellen. Meevoelen en inleven gaan hierdoor vanzelf. De karakters van Anna en Rob worden goed uitgediept. Situaties en omstandigheden worden perfect beschreven.
De auteur wisselt de hoofdstukken af met heden en verleden, waardoor er ook plaats is voor blijdschap en plezier. De humor van deze sterke vrouw heeft haar niet in de steek gelaten. Ondanks het beladen onderwerp verscheen er geregeld een glimlach om mijn mond.
Hoe moeilijk moet het zijn geweest om dit verhaal op papier te zetten? Waarbij het moederhart huilt, emoties en beelden worden herbeleefd.
Dit boek is onmiskenbaar vanuit een moederhart geschreven. Zo voelbaar en treffend verwoorden kan alleen een echte moeder.
Het verhaal van Anna heeft mij diep geraakt. Vol bewondering en respect heb ik dit boek gelezen | 1pos
|
Wat een mooie en realistische roman van Rotterdam en Nederland tussen 1940 en 1945. Dit boek lees je zo uit, het is boeiend, leerzaam, spannend en verdrietig. De plot is niet erg verrassend, je kunt het zelfs een beetje voorspelbaar noemen, maar Hey, het had ook echt gebeurd kunnen zijn, en hoe interessant is het om na te denken over welke (praktische) keuzes je maakt in een land in oorlogstijd? Vol met gevaar en bittere ellende? Ook waren de feiten in het boek perfect nagezocht en berust op de werkelijk, met datum en al. Dat Rotterdam bijvoorbeeld niet 4/5 mei 'officieel' werd bevrijd, maar pas op 8 mei, is inderdaad waar. Er zijn op 4 mei nog allemaal mensen doodgeschoten door Duitsers die merkten dat ze verslagen waren, en om die reden nog even met een automatisch geweer in het rond maaiden. Dat zijn feiten die niet bij iedereen bekend zijn. En zo staan er meer feiten en gebeurtenissen in het boek, waarvan je geheugen wordt opgefrist. Omdat het ook nog eens een fictief verhaal is, een roman over een mooie jonge vrouw die haar en haar familie probeert te redden in alle ellende, leest het makkelijk weg en heb je het in een paar dagen uit! Een aanrader voor iedereen die het interessant vindt om te lezen over WO2. Verwacht geen literair hoogstandje en ook geen ingewikkelde, verassende plotwending, maar wel een goed en vlot geschreven historische roman. | 1pos
|
Dit boek heb ik gewonnen,normaal zou ik niet naar dit soort boeken pakken.
Eenmaal in het boek begonnen wil je het ook doorlezen ook,het is dat het door een hele lieve hond is verteld...anders zou je denken dat het een waar gebeurd verhaal is.
Een boek met heel veel liefde en verdriet | 1pos
|
Bij het zien van de schitterende cover van En dan nu het goede nieuws van Franka Hummels & Karin Sitalsing krijg je een nostalgisch gevoel naar de tijden van weleer van dat er nog een boefje bij de krantenkiosken de kranten aan de man probeerde te brengen door te vertellen wat er onder andere allemaal in de krant stond. De titel maakt nieuwsgierig. Je wilt weten wat voor goed nieuws er dan wel niet is geschreven.
Het eerste hoofdstuk maakt meteen nieuwsgierig naar de verhalen van de mensen waar je nooit over hoort, maar ondertussen toch zoveel betekenen voor anderen. Het zijn verhalen die inspireren zoals bijvoorbeeld het verhaal van een meisje van veertien die van schooltje spelen meer maakte dan het favoriete kinderspel van veel kinderen, verhalen van mensen die kunnen vergeven zoals de ouders wiens zoon is overreden en de chauffeur hebben vergeven, verhalen van mensen die omdenken zoals de moeder wiens zoon als kind opgegeven was, mensen waar je wat van kan leren zoals van de grachtensnorkelaar en mensen met doorzettingsvermogen zoals bijvoorbeeld van een vrouw die een lunchroom is begonnen waar niemand iets in zag. De mensen vertellen hoe ze erop kwamen om datgene te doen wat ze doen, waarom ze dat doen, hoe ze gevormd zijn door het leven en hoeveel voldoening hen dat geeft.
Lees verder op https://surfingann.blogspot.com/2018/12/en-dan-nu-het-goede-nieuws-franka.html. | 1pos
|
Zeer mooi en bijzonder geschreven. Soms leidt dat wel de aandacht van het verhaal af, maar ik kan de dromerige stijl en de afdwalingen en de vaagheid die daarbij komen kijken, bij dit boek wel waarderen. Je moet hiervan houden. Het kan helemaal je smaak zijn, maar het kan je ook niet aanstaan. Ik bewonder het talent van de schrijfster, en naast dat ik het interessant vind dat het zo poëtisch en creatief verwoord is, vind ik het verhaal zelf en de hoofdpersonage (Floor) ook interessant. Ben blij dat ik het gelezen heb! | 1pos
|
Niels Oxen is de hoofdpersoon in de Oxenreeks van Jens Jensen, een Deense schrijver. Alhoewel de titel 'De hondenmoorden' niet een boek is dat ik zou willen lezen omdat ik niet wil lezen over martelingen of mishandelingen van dieren is dat in dit boek gelukkig niet het geval. Ja er worden honden gedood, maar geen uitgebreide scenes. Ik ben dol op Scandinavische thrillers en Jensen heeft mijn leeshonger absoluut gestild met dit boek, prachtige zinnen, mooie uitspraken maar ook humor. Vanaf het begin word je getriggerd en ben je in boek verzonken, het is net een film die aan je voorbijtrekt, al lijkt het wel of je zelf in het bos staat. De hoofdpersonen zijn prettige menselijke personen met demonen uit het verleden. Er wordt in dit boek een aantal moorden opgelost, maar er is genoeg verhaalstof voor een volgend boek waar ik met plezier naar uitkijk. | 1pos
|
Bij het zien van de schitterende cover van Ik ben, ik blijf van Anja van Biene denk je even dat de auteur stiekem een eeneiige tweelingzus heeft, maar niets is minder waar. Je ziet aan haar staande zelf dat ze een ongelooflijke kracht uitstraalt die ze aan haar zittende zelf wil laten zien, dat ze er is en ook zal blijven. De titel maakt nieuwsgierig. Je wilt weten wat de auteur ermee bedoeld, maar klinkt ook krachtig. De titel zal je in deze gedichtenbundel geregeld terug lezen. Die loopt als een rode draad door deze gedichtenbundel, net zoals het verdriet om haar gezin dat uit elkaar is gegaan en om haar familie waar ze mee is gebroken.
In Ik ben, ik blijf van Anja van Biene geeft de auteur zich figuurlijk bloot, de gedichten zijn recht uit haar hart geschreven. Het maakt haar kwetsbaar, maar het maakt haar daardoor tegelijkertijd ook sterk, ze weet haar gevoelens heel erg goed te verwoorden. Je merkt dat ze het een en ander te verwerken heeft. Het zijn gedichten die je raken. Nooit verliest ze haar geloof ook al heeft ze wel eens vragen zoals in 'Heilige Madonna' en laat ze zien dat ze nog geregeld kan genieten van 'simpele' dingen zoals in 'Zevende hemel' waarin ze haar gevoelens van geluk met de lezer deelt waardoor je je als lezer ook gelukkig wordt.
Lees verder op https://surfingann.blogspot.com/2019/01/ik-ben-ik-blijf-anja-van-biene.html. | 1pos
|
Het maakt voor de mening niets uit, maar het is voor mij als Drent een cadeau dat deze moordpuzzel zich afspeelt in de eigen omgeving. Woldman trapt af met een moord en het verhaal pakt dan ook direct. De schrijfstijl is beeldend, er wordt nergens moeilijk gedaan en ook de korte hoofdstukken dragen er aan bij dat het allemaal bijzonder prettig wegleest.
Het doet allemaal heel natuurlijk aan; de dialogen zijn zo smeuïg als boter en de gevarieerde personages worden prachtig en uniek neergezet. Het is een leesfeest hoe Woldman de privélevens verweeft in een verhaal waar de nadruk ligt op onderzoek. Dit gebeuren wordt helemaal mooi in balans aangetikt, humor vindt hierbij ook zijn weg, en waar geen details nodig zijn worden ze compleet naar mijn smaak achterwege gelaten. Zwaardere thema’s worden niet uit de weg gegaan en toch voelt het niet zwaar. Liefde, vriendschap, bedrog, toffe collega’s, het is de prima basis want de hamvraag is uiteraard: wie is de dader en waarom?
Tot ver in het verhaal heb ik gewoon echt geen idee welke kant ik op moet denken. Wanneer er duidelijkheid lijkt te komen proef je als lezer al wel, dit is te makkelijk en te snel. Aanwijzing na aanwijzing volgt, en stukje bij beetje rolt het plot als een tapijt zich uit tot alles mooi vlak is. Van het begin tot het eind blijf je geboeid en wanneer het dan eindelijk duidelijk is hoe dit in elkaar steekt, dan denk je alleen nog maar: dit is gaaf, dit zie je niet aankomen en dit is gewoon goed in elkaar gezet.
Al is alles afgerond, ik kan me nu al verheugen op een deel 2 met Wessels, patholoog Lansberg, collega Saskia en uiteraard Sandy, want jonges ze zijn gewoon echt tof.
Conclusie:
Op alle fronten vier sterren voor Doodzonde.
Karin Meinen - Samenlezenisleuker | 1pos
|
Voor leesclub in de boekenkast mocht ik het boek de Poppendokter van Diane Broeckhoven lezen, waarvoor heel hartelijk bedankt.
Het boek is prachtig geschreven. Je ziet Hendrik zo voor je, in zijn poppendokterswinkeltje, met al die poppen, kleding en ledenmaten om zich heen.
Ook de omschrijving van bijvoorbeeld de jurken van Esther zijn zo goed gedaan, dat je ze voor je ziet. En dan Trui, ik weet gewoon hoe ze eruit ziet en als ik een “Trui” tegen zou komen zou ik haar herkennen. Het is net een film, zo kleurrijk is het geschreven.
Toen ik aan het begin bezig was, vond ik het al jammer dat het boek eigenlijk zo dun was. Toch is het gelukt om het hele leven van Hendrik en Esther tot een geheel te vertellen, door afwisselend over het heden en het verleden te schrijven.
Aan het einde had ik ook echt het gevoel afscheid te moeten nemen van een opa en oma. Wetend hoe het in hun leven is gelopen, de verschrikkingen die ze hebben doorstaan, het verdriet en het verraad, zonder iets te moeten missen van hun levensverhaal. Maar toch met de gebruikelijke open vragen zoals je ze zelf ook kan hebben na afscheid van iemand te hebben moeten nemen.
Ik waardeer het boek dan ook op 4 sterren. En ik hoop in de toekomst nog meer boeken van Diane te mogen lezen. | 1pos
|
Audrey en Anne. Zelfs zonder boekcover of achternamen weet je meteen over welke Audrey en Anne het gaat. Anne Frank, het symbool van de oorlog in Nederland en Audrey Hepburn, die we steevast associëren met de glamour en grandeur van Hollywood.
Jolien Janzing brengt twee levens bij elkaar waarvan weinigen weten dat ze elkaar zo vaak en zo dicht gekruist hebben. In mijn ogen is dit een essentieel en evident boek. Essentieel, omdat de levens van deze twee jonge meisjes griezelig veel paralellen vertonen. Evident, omdat je je afvraagt waarom niemand eerder op het idee is gekomen om dit verhaal, dat zo overduidelijk aanwezig is, te gaan schrijven.
Het verhaal van Audrey en Anne is bij Jolien in goede handen. Vakkundige handen, die door bergen archieven, boeken en documentatiemateriaal gebladerd hebben. Handen die de twee verhalen zo naast elkaar gelegd hebben, dat ze een consistent en doordacht geheel vormen. Handen die Otto, Edith, Barones van Heemstra, de moeder van Audrey en Anne en Audrey weer tot leven brengen. Vingers die op pijnlijke plekken duwen, pulken aan oude wonden en soms ook zalven.
Jolien Janzing imponeert. ‘Ik voel de nood om over krachtige vrouwen te schrijven, die tegen de stroom in durven zwemmen. De geschiedenisboeken staan vol verhalen over sterke mannen, en het is tijd om deze vrouwen een stem te geven.’ Als lezer voel je de aanwezigheid van Audrey en Anne. Van de twee meisjes, maar ook van de twee symbolen die klaar staan om te ontluiken. Ze lezen mee over je schouder, soms giechelend, soms heel stil.
Otto Frank zocht Audrey Hepburn in de jaren 50 op om haar te vragen de rol van Anne Frank te spelen in de film. Audrey Hepburn weigerde. Uit angst dat het verleden van haar ouders zou worden opgerakeld. Uit angst ook wat Annes verhaal bij haar oprakelt. Zo zei Audrey ooit dat Anne’s boek een verslag was van alles wat Audrey had gevoeld en meegemaakt: de angst, de honger, de terreur en de haat.
Sla het eerste hoofdstuk open, en verdwijn in een verhaal van een meisje dat buiten wil gaan fietsen, maar niet eens verlangend door het raam mag staren. Een verhaal ook, van een spichtige ballerina, die krantjes voor het verzet in haar kousen verstopt.
Anne en Audrey, Audrey en Anne, deze twee tienermeisjes blijven ongetwijfeld even in je hoofd rondhangen. Thisishowweread kon het niet laten om Jolien aan de schrijversmouw te trekken voor een kort interview:
TIHWR: Je houdt van iconen: je eerste boek ging over Charlotte Brönte en de liefde voor haar Brusselse leraar, nu voer je Audrey Hepburn en Anne Frank op.
Jolien: Audrey, Anne en Charlotte zijn vrouwen met lef. Ze laten zich niet kopje onder duwen; ze zwemmen tegen de stroom in als dat moet, ze ploeteren, ze gebruiken al hun talenten, energie en levenslust. De geschiedenisboeken staan vol verhalen over heroïsche mannen, maar er zijn zo weinig vrouwelijke rolmodellen. Misschien dat ik onbewust wil zeggen: kijk, ze bestaan, de vrouwen die zich onderscheiden hebben. Ik koester een grenzeloze bewondering voor hen en hun levensverhalen zijn een bron van inspiratie.
TIHWR: Liefde is een belangrijk thema in je werk. Je schreef boeken over obsessieve liefde en interviewde beroemde homokoppels over liefde.
Jolien: Als ik de liefde niet heb, ben ik niets. Het is een terugkerend thema in mijn romans, simpel omdat het zo belangrijk is in mijn eigen leven. Audrey en Anne gaat over de oorlog en hoe de twee meisjes en hun moeders proberen die te overleven, maar in de eerste plaats gaat het over relaties. Zo is er het tweede huwelijk van Ella, barones van Heemstra, de moeder van Audrey, dat ondanks haar toewijding op de klippen loopt. En het verlangen van Edith Frank, de moeder van Anne, naar een meer intieme relatie met haar man. Moederliefde speelt eveneens een rol in dit verhaal en hoe je je als moeder schuldig kunt voelen over de fouten die je maakt – geen enkele moeder is helemaal vrij van dat schuldgevoel.
TIHWR: Welk weetje over Anne en Audrey verraste je bij je research?
Jolien: De grootste verrassing kwam toen ik ontdekte dat Audreys moeder, barones Ella van Heemstra, artikels had geschreven voor The Blackshirt, het ledenblad van de Engelse fascistische partij BUF. De ouders van Audrey waren nazisympathisanten en hadden zelfs een ontmoeting met Hitler in München. En dat terwijl Hollywood over Audrey de meest fantastische verhalen had verspreid over de jaren dat hun jonge heldin als koerier voor het Nederlandse verzet had gewerkt. Wat was waar en wat niet? Mijn onderzoek naar de familie Frank bracht me vooral dichter bij hen. Anne is voor mij niet langer een icoon, maar een meisje van vlees en bloed. Otto Frank ontpopte zich ook tot een hele boeiende persoonlijkheid.
Deze recensie verscheen eerder op thisishowweread.be (http://thisishowweread.be/audrey-en-anne/)
Een deel van het interview verscheen eerder in Elle België. | 1pos
|
De zaden der hoop Boek I heeft een trage opgang en lijkt eerst op een standaard licht tegen duisternis verhaal. Eenmaal bij hoofdstuk 4 neemt het verhaal een bizarre wending. Je gaat het verhaal vanuit het oogpunt van de duisternis bekijken en je begint je af te vragen of het licht wel echt zo goed is. Het verhaal begon me vanaf daar steeds meer te boeien. Ik weet nog steeds niet wie nou de good Guys of de bad guys zijn maar ik denk dat de boodschap van de schrijver is "Het is maar net vanuit welk oogpunt je het bekijkt wat goed of slecht is. Ook zal het boek aan het einde heel erg eng worden als een van de hoofdpersonen naar de hel reist. Wat hij daar ziet is in het begin al eng maar het begin is een oase van rust in vergelijking wat hij later ziet. En dan hebben we nog de razendspannende cliffhanger waarmee het verhaal afloopt. Ik kan me niet voorstellen dat dit nog goed kan aflopen... WOW! | 1pos
|
Ik heb voor het eerst iets gelezen van Owan Drake. Het gebeuren steekt goed in elkaar. Je moet wel een sterke maag hebben en geen afkeer tegen grof taalgebruik. Ik vond het zeker vermakelijk en soms gruwelijk maar op een goede manier. Voor Fantasty Lovers is het een feestje.
Het moraal van het verhaal is diep en mooi. RESPECT | 1pos
|
Nadat ik Daglicht gelezen had heb ik meteen Zondaarskind erachteraan gelezen en ik moet zeggen dat ik weer onder de indruk ben. Meteen vanaf de eerste blz. was ik geboeid en benieuwd hoe het Truitje verder zou verlopen. Vooraal deel 1 in het boek vond ik erg mooi. Deel 2 was misschien soms een tikje overdreven en minder geloofwaardig dan deel 1(gezien de leeftijd van Truitje op dat moment) maar wilde toch graag weten hoe het af zou lopen. Echt een aanrader en leest gemakkelijk weg, de schrijfstijl van Pauw spreekt me zeker aan. Daglicht kreeg van mij 5 vette duimpjes en ik vind eigenlijk dat Zondaarskind er 4,5 verdiend heeft maar dat gaat helaas niet dus bij deze 4 duimpjes maar dit komt vooral omdat ik Daglicht nóg mooier vond. | 1pos
|
Ivy is een leuke jonge vrouw met een enorme kennis van wijn. Als je op een avond geblinddoekt wijn proeft en benoemd wordt ze ‘gescout’ door een prestigieus hotel-restaurant om daar als sommelier aan het werk te gaan.
Haar ‘baas’ is Alexander, die gebukt gaat onder het juk van zijn bazige moeder. Hij valt als een blok voor Ivy, en dat is wederzijds, maar beide hebben geheimen en redenen om niet vol voor elkaar te gaan.
Wat er is gebeurt met Ivy wordt in korte flashbacks uit de doeken gedaan. En langzaam komt de lezer erachter waarom ze haar opleiding niet heeft afgemaakt. Als er dan ook nog een persoon uit haar verleden ineens weer voor haar neus staat is het tijd om af te rekenen met het verleden.
Kate Paris heeft de levens van Ivy en Alexander mooi met elkaar verweven. Er hangt een constante spanning om hen heen. Het is constant aantrekken en afstoten, en gedurende het boek blijkt waarom. De rode lijn van de wijn en het beroep als Sommelier is een originele insteek en kleed het verhaal, zodat het niet alleen een romantisch verhaal (met tinteling) is, maar een solide basis heeft die een kijkje geeft in de haute cuisine en de wereld van wijn.
Een boek dat boeit vanaf het begin en wat met een zeer tevreden gevoel kan worden dichtgeslagen na het uitlezen. | 1pos
|
Mijn mening
Van te voren had ik 100 Gelukkige dagen al heel vaak voorbij zien komen en had ik zelfs meerdere recensies gelezen. Toch duurde het ontzettend lang om mijn enthousiasme zo groot te laten groeien om dit boek daadwerkelijk te gaan lezen. De recensies waren niets anders dan lovend, maar op de een of andere manier verwachtte ik dat het boek oppervlakkig zou zijn en misschien wel heel erg tegen zou vallen ondanks de lovende reacties. En om eerlijk te zijn: wat heb ik mij daarin vergist!
Al na de eerste regels ben ik enthousiast: het verhaal leest lekker weg, geen poespas in het begin maar gelijk waar het op staat, punt. Je valt met je neus in de boter en daarmee ook in de rode draad van het verhaal. Fausto Brizzi draait er niet om heen maar laat je gelijk kennis maken met daar waar het boek om draait: die verschrikkelijke ziekte kanker, oftewel Fritz.
Door het verhaal te lezen vanuit het perspectief van Lucio leef je niet alleen met hem mee, maar bekijk je ook de ziekte én zijn 100 durende dagen vanuit verschillende perspectieven. Je wilt immers niet alleen zelf met een gerust hart en gevoel het leven beëindigen, vooral de herinneringen voor de mensen die achterblijven moeten er voor zorgen dat je niet vergeten wordt. Fausto Brizzi weet hierbij de vinger op de gevoelige plek te leggen en wilt vooral 1 ding bereiken: de liefde voor Lucio van Paola terugwinnen. De weg hiernaar toe en alle zijwegen die Lucio passeert laat zien dat het leven bestaat uit keuzes en de weg ernaar toe belangrijker is dan het eindpunt te bereiken.
Het boek leest vlot weg met hier en daar een traan en een lach. Het einde voel je door je hele lijf naderen en zorgt ook voor de nodige tranen. Je wordt aan het denken gezet waarbij maar 1 vraag het belangrijkste is: wat zou jij doen als jij nog 100 dagen te leven hebt? Fausto Brizzi heeft met dit boek laten zien dat je van ieder moment in je leven moet genieten, want het kan maar zo de laatste zijn.
Conclusie
100 Gelukkige dagen is een boek waarbij de lezer zelf aan het nadenken wordt gezet en bijna gedwongen wordt om stil te staan bij het leven: geniet je wel van ieder moment? Fausto Brizzi heeft met dit boek laten zien dat het leven niet bestaat uit alleen maar geluk en dat jij zelf verantwoordelijk bent voor het invullen en vervullen van jouw wensen om mooie herinneringen te maken. | 1pos
|
Prachtig verhaal weer van Rowling, net als de andere boeken houd het je van het begin tot het eind in de greep i love it | 1pos
|
Marit Johansen, privédetective en eigenaar van detectivebureau Bureau MaRiT op het Noordereiland in Rotterdam, zit dringend op een opdracht te wachten. Het is al weer een tijdje geleden dat ze een klus hebben gekregen. Ze wordt benaderd door Marc en Elsa Horn uit Barendrecht. Hun zoon wordt al sinds het weekend vermist en ze zijn ten einde raad. Het contact met hun 18-jarige zoon loopt nogal moeizaam, ze zijn altijd druk met hun werk en Mat is zoals veel anderen van zijn leeftijd met heel andere dingen bezig. In zijn geval is het gamen zijn grootste vriend.
De politie wordt pas na vierentwintig uur ingeschakeld omdat hij als volwassene bestempeld wordt. Maar Bureau MaRiT blijft ook op de zaak zitten. Bij gebrek aan aanknopingspunten, ziet Marit zich gedwongen de hulp in te schakelen van iemand die een dubieuze rol in haar verleden heeft gespeeld. Dat heeft een grotere impact op haar dan ze had kunnen vermoeden.
'Even liet ze alles op zich inwerken. Op een moment als dit besefte ze hoe rijk haar leven eigenlijk was. Zelfs de traumatische herinneringen uit haar verleden had ze weten om te buien tot een positieve ervaring.'
Het spel dat Mat op het moment van verdwijning speelde heeft de naam De HuisMeester. Dit spel is zo indringend dat de spelers nauwelijks tijd nemen om te eten of slapen en dat heeft ook gevolgen voor hun gemoedstoestand. Het veelvuldig voorkomen van extreem geweld heeft een negatieve invloed op de spelers en dat werkt door in hun leven.
Deze spannende detective is met recht een onderdeel uit de 'Spannende detectivereeks met een vleugje romantiek' omdat ook hier de romantiek niet ontbreekt. In de vorm van de verhouding met Jack en met Dix. Allebei mannen waar de hoofdpersoon gek op is, maar elk op een andere manier.
De delen uit de reeks 'Bureau MaRiT zijn losstaand te lezen. Deze keer een heel actueel thema: gameverslavingen. Behalve het boek is er ook een bijzondere app: download de gratis izi-TRAVEL-app op je telefoon en maak een mooie wandeling over het Noordereiland. Je loopt langs de oevers van de Maas en ontdekt het detectivebureau MaRiT.
Ook nu weer heb ik werkelijk kunnen genieten van dit verhaal. Niet zo spannend dat je er niet van kunt slapen, maar wel spannend genoeg om lekker door te kunnen lezen in dit meeslepend verhaal met Marit Johansen in de hoofdrol. | 1pos
|
Weer eens tot de grote favorieten worden gerekend voor de Nobelprijs voor de Literatuur, maar hem dan uiteindelijk ook winnen? Het is niet zo eenvoudig; de Japanse topauteur Haruki Murakami (1949) weet het als geen ander. Ooit moet het toch een keer lukken.
Een halve roman beoordelen is niet echt ideaal, zeg maar verraderlijk en ondankbaar zelfs. De moord op Commendatore, zijn nieuwste schepping, is met ruim 1.000 pagina’s bijzonder volumineus. De uitgeverij heeft het verhaal in twee afzonderlijke boekdelen opgesplitst, waarvan Een Idea verschijnt het eerste deel is. Na een korte onderbreking komt ook de tweede band Metaforen verschuiven op de markt.
Lezers die eerder werk van Murakami hebben gelezen, beseffen al vanaf de prille inleiding dat ze zich op heel bekend terrein bevinden. Het begint al met een metafoor… een eerste teken aan de wand van wat later volgt. Het erg mooi verzorgde gebonden boek valt meteen op, alsook de afwerking van de rechter zijde van de bladzijdes. De pagina’s voelen daar ruw en geribbeld aan, ze zijn niet afgesneden. De vertaling uit het Japans is van de ervaren vertalers Elbrich Fennema en Luk Van Haute.
Als het je als portretschilder niet lukt om te schilderen, dan heb je wel een heel groot probleem. De naamloze kunstenaar probeert vurig het tij te doen keren en vestigt zich in een desolaat huis met atelier, ergens in de bergen buiten Tokio. Ver weg van de drukke buitenwereld en van zijn voormalige vrouw. Hij wil eerst en vooral zichzelf opnieuw terugvinden en schilderen. Ginds wordt hij al snel geconfronteerd met het surreële: hij ontdekt een schilderij, boven op de verlaten zolder. Het mysterieuze kunstwerk dat ‘De moord op Commendatore’ heet, begint een eigen leven te leiden. In de diepe stilte van de nacht hoort de verteller een geheimzinnig belgerinkel. Hij maakt kennis met zijn excentrieke en charmante buurman Menshiki, die hem ter hulp snelt. Is die brave man evenwel te vertrouwen? Wat is er gebeurd met de dertienjarige Marie, het raadselachtige meisje?
Stap rustig binnen in de surrealistische wereld van de wereldberoemde oosterse schrijver. Neem je tijd, de eerste dominostenen vallen immers slechts langzaam omver. Een ervaren Murakami lezer zou dan wellicht gaan denken: heeft het Japanse supertalent te kampen met een writer’s block? Neen hoor, na een vijftal hoofdstukken als aanloop komt de verteller – in naam van de auteur - onder stoom en ontvouwt zich zijn bevreemdende wereld. De magie is terug, een zucht van opluchting! In zijn overbekende en door velen geliefde, toegankelijke schrijfstijl en –taal, neemt de schrijver je mee in zijn universum vol verwondering en raadsels. Dan is het, na zo’n 500 pagina’s, bruusk voorbij… en wordt het wachten op Metaforen verschuiven.
Een Idea verschijnt is een veelbelovende intro, of een omvangrijke proloog, die nadien wel moet eindigen met een overtuigend orgelpunt. | 1pos
|
' Over de grens' verhaalt over een Duitse familie juist na de Tweede Wereldoorlog. Plaats van het gebeuren is de buurt van Monschau en de Hoge Venen.
Het gezin Schöning leeft een gelukkig leven tot wanneer de vader totaal veranderd uit de oorlog terugkeert en enkel nog in de Bijbel is geïnteresseerd. Wanneer de moeder kort daarop komt te overlijden, neemt de oudste dochter Henni de zorg voor het gezin op.
Om in het onderhoud te kunnen voorzien onderneemt ze smokkeltochten over de grens. Tot het verkeerd afloopt en haar jongere zus neergeschoten wordt.
Henni - mede schuldig bevonden - komt in een jeugdstrafinrichting; de andere kinderen in een weeshuis. Wanneer ze verneemt dat haar broer Matthias daar is overleden gaat ze op zoek naar de waarheid, maar stuit op een muur van stilzwijgen en op een doofpotoperatie
Mechtild Borrmann vertelt het verhaal vanuit verschillende standpunten. Uiteraard dat van Henni zelf, maar ook door de ogen van een jeugdvriendin Elsa en een andere jongen uit het weeshuis.
De verschillende verhaallijnen spelen enerzijds in de naoorlogse periode en anderzijds in 1970 rond de rechtbankzittingen.
De schrijfster weet die naaldloos in elkaar te verweven; het oogt nergens verwarrend of moeilijk om volgen. Haar vlotte schrijfstijl draagt hier zeker toe bij.
Het geeft aan het verhaal daarentegen een extra dimensie door de twijfels en vragen waarmee de anderen naar het centrale gebeuren kijken.
Het karakter van Henni Schöning is sterk uitgewerkt. Je krijgt het beeld van een onbezorgd meisje met inzet voor haar broers en zusje. Een zeventienjarig meisje dat door een noodlottige gebeurtenis een groot schuldgevoel krijgt.
Een vrouw die dan opnieuw het geluk vindt, tot het verleden haar opnieuw inhaalt en haar schuldgevoel opnieuw aanwakkert.
Zo schetst het boek diep menselijk beeld van een vrouw in haar streven naar eerlijkheid en de waarheid.
'Over de grens' is veel meer dan een thriller.
Het is een sterk verhaal over een stuk Duitse geschiedenis kort na de Tweede Wereldoorlog.
Het toont schrijnend hoe kinderen op zichzelf zijn aangewezen, wanneer de volwassenen het laten afweten. Maar ook hoe officiële instanties dit spel meespelen en de kinderen het slachtoffer blijven.
Het boek is een ongemeen harde aanklacht tegen de katholieke, door nonnen geleide, weeshuizen in de jaren 50 / 60. Tegen de daar gebruikte opvoedingsmethodes, die geen enkele inzage of kritiek van buiten aanvaarden.
Die er ook niet voor aarzelen de waarheid te verdraaien om zichzelf vrij te pleiten
Dit alles met de steun van een evengoed hypocriete kerkelijke hiërarchie.
Mechtild Borrmann schrijft in haar nawoord dat het betreffende kindertehuis fictief is 'maar de rampzalige toestanden in de tehuizen destijds zijn dat niet, zij berusten op archiefmateriaal, documentatie en getuigen verklaringen'.
'Over de grens' is zo een boeiend beeld van Henni en haar verhaal; maar het is evenzeer een sterk tijdsdocument, dat bijblijft en voor mij de vijf sterren verdient. | 1pos
|
Weer een boek van Karen wat ik niet weg kon leggen. Zat goed in elkaar en was weer een verhaal waar je helemaal inzat. Een mooi verhaal over een uit elkaar gevallen familie die uiteindelijk door samenwerking in benarde situaties er toch voor elkaar zijn.Er zijn echt mensen met twee gezichten zo goed benadrukt ook in dit boek. | 1pos
|
In het begin word je geconfronteerd met een hoop namen en moet je je hoofd erbij houden. Maar ik zat meteen in het verhaal dus ik had geen moeite met de vele personages en ging er met een treinvaart doorheen. Het leest als een film en daar houd ik van.
Ik vond het een zeer spannend en goed uitgewerkt boek. Eén van de betere thrillers die ik gelezen heb. Het verhaal verslapt nergens.
Naar mijn mening een mustread voor thrillerliefhebbers. Absolute aanrader! | 1pos
|
Zoals in de titel van deze recensie vermeldt, is het echt een boek om je zakdoeken boven te halen, en je tranen af te vegen. ZO MOOI!!! ook hoe het verhaal verteld wordt, en geschreven is. Echt prachtig. Er komen ook heel veel waargebeurde feiten van in de tweede wereldoorlog in, zoals de concentratiekampen, de holocaust, noem maar op. Verder heb ik er geen woorden voor !!! Dit is echt een must-read !!!! | 1pos
|
Pelecanos is de kroniekschrijver van Washington. Zijn hele oeuvre speelt zich af in zijn geboortestad en al zijn verhalen hebben raakpunten zodat hij eigenlijk al jaren schrijft aan één groot verhaal. Een epos waarin mensen -klein, groot, rijk, arm, goed of slecht- de hoofdrol spelen. Met Tuinier van de nacht breit Pelecanos er een prachtig hoofdstuk aan vast dat helemaal gewijd is aan toekomstdromen.
Het boek begint met een kort fragment uit 1985. Twee jonge agenten houden de wacht bij een plaats delict. Er loopt een tienermoordenaar rond en de beruchte inspecteur Cook onderzoekt de zaak. De twee groentjes zijn Gus Ramone en Dan Holiday. Cook is hun grote voorbeeld. Niet dat de man hen een blik waardig keurt, tenzij om hen op de vingers te tikken omdat ze de nieuwsgierigen niet genoeg op afstand houden.
Twintig jaar later komen we Gus Ramone en Dan Holiday opnieuw tegen. Gus toekomstdromen kwamen uit. Hij maakte bescheiden carrière bij de politie, trouwde met de vrouw van zijn leven en heeft met haar twee prachtkinderen. Alles ziet er uit als rozengeur en maneschijn, maar dat is niet de realiteit. Gus maakt zich zorgen om zijn tienerzoon Diego. Als kind van een blanke vader en zwarte moeder is hij gekleurd. Ondanks alle goedbedoelde bumperstickers in de rijke buurten van Washington met de boodschap Culturele verscheidenheid een groot goed weet Gus diep in zijn binnenste dat Diegos huid zijn kansen in de maatschappij beperkt. Wat wil je als ouder meer dan je kind de best denkbare toekomst geven? Daar hoort een goede school bij, maar zelfs dat is in het Washington van 2005 niet evident, om het nog niet te hebben over dreiging van slechte vrienden.
Van Holidays toekomstdromen is niet veel uitgekomen. Hij vergooide zijn kansen bij de politie, rijdt nu rond als chauffeur en ergert zich blauw aan zijn klanten. Drank en vrouwen, daar leeft hij voor. Drank om te vergeten dat politieagent zijn het enige was dat hij wilde, en vrouwen voor een kortstondig pleziertje dat absoluut niet de hele nacht moet duren.
Gus Ramone en Dan Holiday hebben alleen dat schimmige verleden op een plaats delict gemeen. Ze komen weer bij elkaar als een tiener vermoord wordt onder omstandigheden die sterk doen denken aan die avond in 1985. Ze zoeken de gepensioneerde inspecteur Cook op en staan er van te kijken dat de eens zo rijzige man intussen last heeft gekregen van ouderdomskwaaltjes.
Pelecanos zet verschillende lijnen uit. Er is de driehoek Cook-Ramone-Holiday, maar er zijn ook zaken die Ramone als politieagent behandelt, en acties die op het eerste gezicht ver van de plot af staan. Alle verhalen gaan over mensen, en in dit boek zijn ze allemaal bezig met hun toekomst of die van hun kinderen. De invoeling in zijn personages is Pelecanos grote kracht. Stuk voor stuk, van het wrede boefje dat naam wil maken in de straten van Washington tot Ramones jonge dochtertje dat nog braaf met Barbie speelt, worden ze door zijn meesterlijke pen tot leven gewekt. Die inleving, gecombineerd met zijn universele themas, maakt Pelecanos tot een groot schrijver. Een schrijver die er bovendien niet voor terugdeinst zijn engagement kenbaar te maken. Laat niemand je ooit wijsmaken dat drugs je niet vernachelen, laat hij Ramone zeggen bij de afwikkeling van een passioneel gezinsdrama. Dan Holiday trekt een boekje open over corrupte flikken. Ramone bergt zijn dienstwapen elke dag veilig op achter slot en grendel en hoopt maar dat de vaders van Diegos vrienden dat ook doen.
Voor iedereen die vindt dat een thriller niet alleen goede personages moet hebben, maar ook een deugdelijk plot, deze geruststelling: alle lijntjes worden mooi afgewerkt. De ontknoping van de moord is onthutsend en doet diep nadenken, wat waarschijnlijk ook precies de bedoeling was. En voor iedereen die fan is van Pelecanos serie rond Derek Strange: met Derek, zijn vrouw, zoon en hond gaat het goed! Naar aloud Pelecanosrecept komen ze even langs in de Tuinier van de nacht. Het is alsof je weer wat hoort van oude vrienden. | 1pos
|
Een hele tijd geleden al weer, zag ik Bellicher, de macht van meneer Miller op tv. Ik heb hier destijds ontzettend van genoten, wat een spannende serie was dat!
Op dat moment had ik nog niets gelezen van Charles Den Tex. Nog niet zo lang geleden las ik zijn boek De Vriend, een geweldig spannend boek!
Een tijdje geleden las ik dat het vervolg op de macht van meneer miller, Cel, ook verfilmd gaat worden. (Wachtwoord en De vriend van Den Tex overigens ook!) Toen dacht ik : Dan wil ik eerst het boek lezen, maar dan moet je beginnen in boek 1. Vaak lees je eerst het boek en dan kijk je de serie of film, maar bij mij was het in dit geval andersom.
Ik ben gister begonnen in de macht van meneer miller, en was niet meer te stoppen! Vanaf de eerste bladzijde trekt Den Tex je het verhaal in en laat je niet meer los! Ik heb tot diep in de nacht gelezen, vanmorgen op tijd opgestaan en weer verder en zojuist heb ik het boek uitgelezen.
Je vergeet af en toe gewoon adem te halen zo spannend als dit boek is! Zoals de quote op de voorkant van het boek al aangeeft : 'Een actiethriller die zijn weerga niet kent. Een must' Nou ben ik het niet altijd eens met quotes op boeken, maar in dit geval kan ik alleen maar zeggen : Helemaal mee eens!
Na het lezen van dit boek zou je nooit meer durven werken met een computer, en ik denk dat dat na het lezen van het volgende boek Cel alleen nog maar erger wordt, want dit gaat over identiteitsfraude heb ik begrepen.
Charles, na het lezen van de Vriend wilde ik gelijk al meer van je lezen, maar na het lezen van dit boek moet ik zeggen : Je hebt er een hele grote fan bij! | 1pos
|
Ik had goeie verhalen over dit boek gehoord en het aantal bladzijden sprak mij er aan, anders race ik helemaal snel door boeken heen.
In het begin moet je even zoeken naar de relaties tussen de verschillende verhaallijnen maar de manier waarop het geschreven is maakt dat je door blijft lezen tot op het punt dat het boek bijna te spannend is om verder te lezen.
Een echte aanrader voor mensen die van het spannende boek houden. | 1pos
|
Een prachtig boek dat ik vooruit mocht lezen van Kosmos uitgevers. Het boek ziet er geweldig mooi uit. Een harde kaft met gouden lijnen een een kommetje met gouden breuklijnen. Kintsugi, de titel, verwijst naar de legende van de gebroken vaas of theekommetje, de scherven lijm je aan elkaar en de breuklijnen versier je met goud. Kintsugi is de kunst om wonden te genezen, stap voor stap met heel veel geduld. In de kerk wordt Kintsugi ook wel genoemd om te leren omgaan met je verdriet en pijn waar je in het leven onherroepelijk tegen aan loopt. Zoals in het geloof je gevormd wordt door het leven en daar dan sterker uit te voorschijn kan komen is een aspect van Kintsugi dat mij ook heel erg aanspreekt.
Het boek is heel duidelijk opgebouwd in verschillende fasen te weten 1 breken, 2 samenvoegen, 3 geduld oefenen, fase 4 repareren, fase 5 onthullen en fase 6 sublimeren. Elke fase heeft zijn eigen hoofdstukjes met na ieder hoofdstukje een legende of verhaaltje en prachtige bijpassende plaatjes. Behalve een inspirerend leesboek ook een boek om mee aan de slag te gaan. Het zijn simpele oefeningen waar je naar keuze kortere of langere tijd mee bezig kan zijn. Je hebt zelf de keuze hoever je er mee gaat en hoe je het toepast in je leven. Ik vond het prettig dat niet aangedrongen werd op boedhisme of ander oosterse levenswijze maar dat ik met mijn geloof ook uit de voeten kan en daarin kan toepassen.
Wat mijn een betreft een heel geslaagd boek, als ik een minpuntje mag opnoemen. Er wordt gepraat over depressie en Kintsugi, ze geven aan dat je zoals bij Kintsugi het gebroken voorwerp accepteert en naar een ander niveau brengt je zo ook al je aan een depressie lijdt “je onvolkomenheden kunt accepteren als iets wat bij je hoort en je mede heeft gemaakt tot wie je bent.” Heb er zelf geen ervaringen mee maar zou je dit werkelijk kunnen accepteren als je in die inktzwarte depressie zit? Dat is wel iets dat ik me afvraag.
Er zitten overigens ook wel leuke tips in. Legpuzzels maken schijnt een goede therapie te zijn. Sorteren, wikken en wegen, passen, terug naar het kindzijn. Op vakanties maak ik legpuzzels en daar geniet ik geweldig van, kom ik vaak weer op nieuwe ideeën.
Kortom het boek krijgt van mij 4 gouden sterren en zal ik regelmatig uit de boekenkast pakken waar hij nu staat te pronken. | 1pos
|
Er wordt tegenwoordig veel over vluchtelingen geschreven. Sommige auteurs beschrijven een vlucht als een gemoedelijke road-trip, te verkiezen boven de gruwelen van thuisblijven (Quais Akbar Omar – Het fort met de negen torens), het vluchten kan deels tot een abstractie worden gemaakt (Mohsin Hamid – Exit west), de hedendaagse vluchtelingenproblematiek kan in de toekomst worden geprojecteerd (Megan Hunter – Het eind is ons begin) en een ander schrijft over de wanhopige situatie in een vluchtelingenkamp (Zana Fraillon – The bone sparrow).
De Syrische schrijfster Jennifer Zeynab Joukhadar geeft weer een andere kijk op vluchten. Ze laat het verhaal van een vluchtende moeder met dochters samenvallen met een sprookjesachtige vertelling over een meisje dat in de leer ging bij kaartenmaker Mohammed al-Idrisi (een historische kaartenmaker uit de 12de eeuw). Op zijn reis volgde hij dezelfde route door het midden-oosten en Noord-Afrika (Syrië, Jordanië, Libië, Algerije en Ceuta) als de vluchtelingen, alleen wel acht eeuwen eerder, toen de regio nog nauwelijks in kaart was gebracht en het gevaar schuilde in stammenoorlogen en een mythische, enorme vogel, Roc, die steden terroriseerde. De verhalen slingeren om elkaar heen en soms raken ze bijna verstrengeld.
Het verhaal over Rawiya, die met haar katapult stoer Roc te lijf ging en meereisde met de beroemde kaartenmaker, is het lievelingsverhaal van de 12-jarige Nour, de vertelster van het gedeelte over de hedendaagse vluchtelingen. De jonge Nour is vooral bezig om een thuis te vinden, wat voor haar heel moeilijk is, daar ze is opgegroeid in New York en ze nauwelijks Arabisch praat. Na de dood van haar vader wilde haar moeder, een kaartenmaker van beroep, naar ‘huis’ en dat lag in Homs, in Syrië. Dus komt Nours moeder thuis, terwijl Nour er zich zonder haar vader en de haar bekende stad, ontheemd voelt. Haar vader had eens gezegd dat ze het verhaal van Rawiya ooit weer aan hem zou vertellen, dus vangt Nour aan het te vertellen aan de vijgenboom in de tuin in Homs, opdat zijn wortels het weer kunnen doorgeven aan haar vader. Maar nauwelijks is ze begonnen, of ze wordt naar binnen geroepen om te helpen een verjaardagsmaal voor te bereiden voor haar oom Aboe Saied. De stad voelde al dreigend aan. De uitval van elektriciteit is een stilzwijgende waarschuwing. Het zou de laatste avond thuis worden. Nadat hun hele straat is vernietigd, besluit Nours moeder naar een veiliger oord te gaan en ontrolt het verhaal over Rawiya zich tijdens de vlucht verder, via dezelfde plekken waar Nour, haar zussen Hoeda en Zahra en haar moeder langskomen.
Midden 12de eeuw besluit de 16-jarige Rawiya haar moeder en huis in Ceuta te verlaten om in de leer te gaan bij de beroemde kaartenmaker Al-Idrisi. Ze stelt zich er voor als een leerjongen, omdat ze weet dat ze als meisje geen kans maakt. Ook Nour wordt al snel gekortwiekt, opdat ze als jongetje op de vlucht minder gevaar loopt dan als meisje. Gevaren zijn er ook voor Rawiya en haar gezelschap te over: haar persoonlijke vijand wordt Roc, die ze met haar vaders katapult en scherpe stenen probeert te overmeesteren. Terwijl het reizende gezelschap van Al-Idrisi de landen waar ze doortrekken in kaart brengt, heeft Nour’s moeder een koker bij zich met haar laatst getekende kaart die ze nog kon redden en die vol symbolen en geheimzinnige tekens staat. Het is deze kaart die Nour naar een veilige haven moet leiden in Ceuta, wanneer ze haar moeder en haar zwaar zieke zus Hoeda in Libië moet achterlaten en alleen met haar oudere zus Zahra verder reist.
De avonturen van Rawiya worden op een neutrale toon verteld, zoals het sprookjes betaamt. Nour echter vertelt haar eigen verhaal in gevoelens, gedachten en vooral kleuren. Net als de schrijfster Jennifer Zeynab Joukhadbar heeft ze de gave van synesthesie en verbindt ze woorden en gebeurtenissen met kleuren. We zien de wereld door haar 12-jarige ogen. Hoe ze de chaos beschrijft, nadat het huis tot puin is geschoten, is indrukwekkend: het verlies van dierbare dingen, de vernietiging van een thuis. Hoe ze de aanranding van Hoeda beleeft, is angstaanjagend, hoe de verdrinking van Aboe Saied wordt beschreven is verontrustend bekend. We kennen de foto’s van gebombardeerde huizen, horen de verhalen over verkrachting en moord, zien op televisie lijken in zee drijven. Nour geeft deze mensen een gezicht en vertaalt de barbaarsheid in gevoelens en aangrijpende, eigen beelden.
Dit is een boek over de wereld van een Syrisch meisje en haar familie, dat in New York opgroeide, terug naar haar vaderland keerde en vervolgens weer op de vlucht moest. Het geeft een indringend en persoonlijk beeld over wat vluchtelingen moeten achterlaten wanneer ze de voordeur achter zich dichttrekken, of uit de puinhopen kruipen van wat eens hun huis was. De Afghaanse schrijver Quais Akbar Omar beschreef met veel liefde zijn land als een paradijs in Het fort met de negen torens, zo straalt de liefde voor het Syrische leven ook uit dit boek. De kaart van zout en sterren vertelt weliswaar over de gevaren waaraan vluchtelingen tijdens hun reis worden blootgesteld, maar ook dat ze maar één doel voor ogen hebben: een veilig thuis vinden. Enkele hoofdstukken worden voorafgegaan door hartstochtelijke poëzie uit Syrië en de vertelling over Rawiya – ook al was Al-Idrisi van oorsprong Marokkaan – geeft nog eens meer diepte aan die cultuur. Het boek is dan ook opgedragen aan alle Syriërs en vluchtelingen. Een prachtig geschreven boek over onze wereld, die altijd in beweging is, was en zal blijven. Ontheemding is van alle tijden.
Jennifer Zeynab Joukhadar – De kaart van zout en sterren (The Map of Salt and Stars, vert. Marion Drolsbach), Ambo / Anthos 2019 | 1pos
|
Het mooie boek “over alles” van James Brown & Richard Platt valt gelijk op door zijn formaat maar ook zeker door zijn vormgeving. De kaft heeft sprekende kleuren en verschillende reliëfs waardoor het net anders is dan de andere boeken. Wanneer je het boek open slaat dan zie je dat elk onderwerp uit twee bladzijden bestaat en ze allemaal een eigen kleur hebben. Natuurlijk gaat het boek niet over alles maar de onderwerpen zijn zeer divers zoals tijdzones, lichaamsorganen, de guldensnede en onmogelijke vormen. Bij elk hoofdstuk staan leuke extra korte leerzame weetjes bijvoorbeeld in het hoofdstuk over het menselijk skelet staat :”Een op de tweehonderd mensen heeft een of twee extra ribben” en in het hoofdstuk over automaire structuur staat:”” Het woord ‘atoom”komt van het Griekse ‘atomon’ wat ‘ondeelbaar’ betekend”.
Super leerzaam dus voor jong en oud!
Het boek is een absolute aanrader om te kopen of cadeau te doen en om samen met je kinderen of kleinkinderen door te bladeren, te lezen en jezelf te verwonderen. Het is niet een boek wat je in een keer uit leest maar dat maakt het boek juist zo leuk. Elke keer erbij pakken, er doorheen bladeren en nieuwe dingen ontdekken. | 1pos
|
~Pijn. Verdriet. Dood. Verwoesting. Schuld. Dankbaarheid. Hoop. ~
Wat mooi en goed geschreven.
Alsof ik zélf in het metrostation rondliep tijdens de aanslag. Alsof ik zélf door de straten struinde voor onderdak. Alsof ik zélf in het stoffige schuurtje zat.
Aanrader voor jeugd maar ook zéér zeker voor volwassenen! | 1pos
|
al snel voel je mee met Reeve, een jonge vrouw die als tiener 4 jaar lang ontvoerd en gemarteld is. ze wordt ingeschakeld om met een ander 13-jarig slachtoffer te praten en zo meer te weten te komen over wat er juist allemaal met haar gebeurt is. Reeve is buiten slachtoffer ook een zeer sterke vrouw die stap voor stap haar eigen leven terug eist. Ze laat zich niet doen en gaat zelf op een zoektocht om haar en Tilly's ontvoerders te pakken te nemen. Ook de kant van de ontvoerder, hoe hij denkt en alles ziet, beleefd, kom je te weten.
Zeer goed en spannend geschreven, duidelijk door een persoon met kennis. Een aanrader | 1pos
|
Blow-Up is het eerste boek waar ik mee mocht kennis maken van de hand van Belinda Aebi, een boek waarvan de opbrengst trouwens geschonken wordt aan artsen zonder grenzen - prachtig initiatief. Ik moet zeggen dat je van bij het begin van het boek reeds in het verhaal gezogen wordt. Zeer vlotte schrijfstijl en je wil het boek in 1 ruk uitlezen, wat sommigen van de leesclub ook effectief gedaan hebben :).
Het verhaal begint met een vluchtmisdrijf waar Saskia en haar vriend Ruben getuige van zijn, hoe gecompliceerd dit allemaal kan worden is iets wat niemand kon verwachten op voorhand. Je weet echt niet welke kant deze thriller uitgaat. Een aanrader! | 1pos
|
“Onvoorstelbaar wat je allemaal kunt zien met je oren. Sinds zuster Lavendel mij pakweg een halfuur geleden de ogen opende, zie ik heel erg troebel. Verdwijnt nu ook mijn zicht, kan ik me voortaan alleen nog verlaten op mijn gehoor en op mijn reuk? Totdat ook die het laten afweten en ik totaal van de buitenwereld ben afgesneden, als in een duikklok zonder ramen, in een diepe oceaantrog? Hoe moet ik dan verder met mijn werk, met mijn onderzoek? Ik gebruik de verschillende panelen van het plafond als bladzijden van mijn notitieblok.” Zijn ‘plafondagenda’ is zijn houvast en houdt hem alert om zijn verleden verder te ontrafelen. Stap voor stap ontdekt hij hoe de vork aan de steel zit. Zal hij de waarheid echter nog bekend kunnen maken, of blijft hij de pechvogel?
Hij was nauwelijks 18 toen hij een uitgeverij opstartte en schreef over literatuur. Sindsdien heeft hij talloze bekende schrijvers geïnterviewd. Literair journalist en auteur Guus Bauer (1959) publiceert met Vogeljongen zijn negende boek. Deze roman is volgens hem zijn meest autobiografische tot nu toe. Bauer heeft zelf ervaren wat het locked-in syndroom met een mens doet. Hij mag zich gelukkig prijzen dat hij deze ziekte heeft overwonnen. Hij schreef er een roman over met de patiënt als hoofdpersonage en tevens verteller.
Een erg bijzonder vertrekpunt van dit boek: een succesvolle zakenman die in zijn ziekenhuisbed ontwaakt en moet vaststellen dat hij zich niet meer kan bewegen, niet kan praten… Toch werken zijn grijze hersencellen optimaal en neemt hij alles waar wat er rond hem gebeurt. Meer nog, de zintuigen die nog actief zijn krijgen een extra stimulans. Jammer genoeg kan hij daar voor zijn omgeving niets mee doen. Compleet geïsoleerd is hij, niet bereikbaar voor de buitenwereld. Hij lijdt aan het locked-in syndroom, een pseudocoma. Tijdens zijn ziekbed keert hij terug naar zijn jeugd en de jaren 60 en 70 van vorige eeuw. Misschien ligt daar wel ergens de oorzaak van zijn huidige medische problemen.
Vogeljongen is een originele roman, waarin Bauer inspeelt op de fantasie van de lezer en hem het beklemmende beeld en gevoel grotendeels zelf laat invullen. De schrijver schetst een duidelijk tijdsbeeld, zodat je de periode tussen 1960 en 1980 bijna kunt herbeleven. Het verhaal zorgt dan wel niet voor een machtige oerknal, het is toch bijzonder scherp neergeschreven. Is dit boek zware kost? Neen, je belandt tijdens het lezen automatisch in een flow die je niet snel los zal laten. Humor is dan wel niet prominent aanwezig, toch zorgen luchtige zinnen voor wat verademing. De korte hoofdstukken zijn soms zelfs maar kleine fragmenten; ze vliegen als vogels aan je voorbij. Voor je het goed beseft is het boek uit. Een beklemmend verhaal en een angstaanjagend ziektebeeld later. Een zintuiglijke roman. | 1pos
|
De film is waarschijnlijk waar de meeste mensen dit verhaal van kennen.
De mooiste film ooit. Het boek is zoals King ze eigenlijk altijd schrijft. Geweldig, ontroerend, spannend, etc. Het is bijna niet te snappen hoe deze schrijver je mee laat kijken in zijn wereld. De groene mijl is de laatste stap in de gevangenis. "He's walking the mile' Naar de elektrische stoel. | 1pos
|
Met De dood heeft blauwe ogen heeft auteur Karin Hazendonk een uitstekende thriller op de markt gebracht. Kern van het verhaal is de verdwijing van de tiener Hannah van Dijk. Zij verdwijnt als zij samen met haar vriendin op een zogenaamd schuurfeest is. Na haar verdwijning beleven we als lezer de nachtmerrie mee, waarin zowel Hannah als haar ouders verzeild raken. In 102 kleine hoofdstukjes ontaard het verhaal in een even spannende als verbijsterende ontknoping.
De dood heeft blauwe ogen is - na haar vorige boek Waanidee - de definitieve doorbraak voor Karin Hazendonk als auteur. Deze thriller heeft alles wat je als liefhebber van het genre wilt: het is oprecht spannend, de personages komen figuurlijk gesproken uit het papier op je af (met name Hannah en Jan), waardoor je hun begrijpelijke pijn bijna letterlijk voelt, het verhaal is heel knap opgebouwd met zoals gezegd een bijna verpletterende ontknoping.
Uiteraard is dit boek eerst en vooral een thriller, maar de liefhebbers van psychologie zullen met dit boek ook zeker aan hun trekken komen. Met name op het moment dat het verhaal vanuit vader Jan wordt verteld levert het geheel een heel interessant plaatje op. Zijn verhaal zorgde bij mij (hoewel ik geen vader ben) voor serieuze rillingen op mijn rug.
Samenvattend is dit boek een absolute mustread. Alleen voor ouders, waarvan de kinderen op het punt staan naar een feest te gaan is mijn advies: even wachten met lezen tot ze veilig en wel weer thuis zijn. | 1pos
|
24 uur in één dag is eigenlijk te weinig voor dit boek. Als je er aan begint is het verhaal niet meer te stoppen. Ik was dan ook elke keer erg teleurgesteld als mijn ogen en lichaam het niet meer aankonden om ook nog maar een letter te lezen.
Een beetje poëtisch gebrabbel natuurlijk, maar het geeft wel aan wat voor soort boek het is. De illusionist is spannend en neemt je helemaal mee in het verhaal. Verschillende plotwendingen zorgen ervoor dat je tot het einde geen idee hebt wat je te wachten staat en wie de werkelijke dader eigenlijk is.
Een regelrechte aanrader... | 1pos
|
Toen ik dit boek ontving, had ik sterk mijn twijfels. De voorkant en titel spraken mij niet aan. Heel anders dan de andere boeken die ik lees.
Het boek gaat over actualiteiten wat het wel interresant maakt. Het boek kwam ik in het begin moeilijk doorheen. Maar als je eenmaal aan het lezen bent, is het super spannend.
Een keertje iets anders is goed bevallen. Echt een aanrader | 1pos
|
“Doping en wielrennen horen bij elkaar zoals voor ons rode wijn bij de lunch hoort.”
Wanneer De laatste Tour op de deurmat valt heb ik een knalgeel boek in handen. Vind ik hem mooi; Nee, vind ik hem opvallend; jazeker. Ben ik nieuwsgierig; Ja zeker. Het verhaal van de achterflap staat me wel aan, maakt dat ik allerlei dingen in mijn hoofd haal, over wat er gebeurt kan zijn.
Dat er in de wielerwereld enorm veel strijd is kan ik me voorstellen maar moord en doodslag, ik ben benieuwd.
Het boek begint met de dood van de favoriet John Ryder, rechercheur Pierre Thilliez is belast met het onderzoek. Het verhaal leest enorm fijn en vlot, zelfs als je een leek bent op het gebied van de Tour, zoals bij mij het geval is. Inge Duine geeft de lezer genoeg informatie om het verhaal te begrijpen en het geeft je de mogelijkheid om een kijkje te nemen in de Wielerwereld. Je krijgt informatie over de proloog, de etappes en de eerdere winnaars. Erg leuk moet ik bekennen. De hoofdstukken zijn per etappe beschreven vanuit drie perspectieven, het onderzoek van de Politie, de journalist Patricia Wale die haar eigen onderzoek voert en hoopt op een stuk op de voorpagina van de krant waar ze werkt, maar ook Maarten Bergerink speelt een grote rol.
Naast de informatie zit er wel degelijk een portie spanning en een boodschap in het goed opgebouwde verhaal, de mogelijke moord op John Ryder, en die Maarten Bergerink daar is ook iets mee, wellicht had dat laatste nog dieper uitgewerkt kunnen worden. Maar het boek leest vlot en je wilt gewoon meer en meer weten wat de werkelijke toedracht van de dood van John Ryder is, wanneer er nog meer vage ongelukken gebeuren loopt de spanning alleen maar op, en ik merk dat wegleggen bijna niet mogelijk is.
Inge Duine heeft met De laatste Tour een heerlijk leesbaar maar vooral goed opgebouwd verhaal meer gezet, met de juiste spanning die hierbij behoort. Tot het einde toe word je geduld op de proef gesteld.
Door de indrukwekkende entourage van de Tour, en alle informatie heeft het boek iets unieks. En als liefhebber van de Tour maar zelfs als leek (zoals mijzelf) is het een fijn boek wat ik een ieder kan aanraden, heerlijk om mee te nemen op vakantie of te lezen wanneer de tour op tv aanstaat. Het verhaal bezit spanning, romantiek, en bedrog alles wat een goede spannende roman nodig heeft. Het heeft mij zeer aangenaam verrast, ik kon vooraf niet bedenken dat ik er zoveel leesplezier van zou hebben.
Plot 3 ***
Spanning 4****
Schrijfstijl 4****
Leesplezier 4****
Psychologie 4****
4 **** sterren voor De Laatste Tour. | 1pos
|
Greet Ilegems (1985)schreef met Hybrid haar debuutroman waarvan ze hoopt dat dit het eerste van een reeks mag worden. Ze is burgelijk ingenieur, heeft een fascinatie voor wetenschap en een rijke fantasie.Zes jaar geleden ontstond een verhaal wat de basis was voor dit boek.
Achterflap/inhoud: Amina is een slim maar schuw meisje dat opgroeit tussen de wezen van een buitenwijk in het arme noorden. Haar moeder ligt sinds Amina’s geboorte in een bizarre coma. Dankzij een overheidswedstrijd wint ze op haar dertiende een beurs aan het presidentieel college waar ze als buitenbeentje tussen de kinderen van de elite belandt. Maar er is nog iets wat Amina anders maakt en aan het einde van haar tijd aan het college lopen de spanningen op. Nog een laatste maal gaat ze samen met haar klasgenoten op schoolreis. Een moment waarop alles verandert.
De tekst op de achterzijde maakt nieuwsgierig en nodigt uit tot lezen. Al snel blijkt de tekst op de achterzijde de lading niet te dekken want er gebeurt heel veel in het verhaal. Het perspectief wisselt nog wel eens in het verhaal en daardoor leer je de figuren in het verhaal beter kennen. Naast de nodige fantasy en de wonderlijke wereld waar Anima leeft zijn er ook de “gewone” problemen waar de jongeren tegen aan lopen. Problemen van alle tijd in welke wereld dan ook : pesten, eenzaamheid, verschil tussen arm en rijk . Hierdoor wordt het verhaal wat dichterbij de lezer gebracht en kunnen ze zich beter inleven in Anima. Ik vind het een goede keuze van de schrijfster om dit in het verhaal te stoppen waardoor je Anima in je hart wilt sluiten en wilt beschermen tegen de dingen waar ze tegen aan loopt.
Naast het verhaal van Anima loopt het verhaal van een groep jongeren die op vakantie zijn en de jungle in gaan. Het is op zich ook goed verteld maar lange tijd was mij onduidelijk wat het te maken had met Anima en het verhaal in het geheel. Op een gegeven moment irriteerde het me ook een beetje, maar toen er duidelijkheid kwam vielen de puzzelstukjes in elkaar.Dit had ik ook bij sommige personages in de rest van het verhaal. Die kwamen soms binnen vallen zodat je ze even moest weten te plaatsen. Maar door de snelle en vlotte vertelling kan je daar wel redelijk over heen lezen. Ook had ik gezien de titel, wat meer over die kant van het verhaal willen weten.
Het verhaal is mooi beschreven, oog voor details. Er zijn vreemde objecten, het is immers fantasy, maar door de duidelijke omschrijvingen zijn ze snel niet langer vreemd en zie je ze voor je. Er is geen moeilijk woordgebruik en Ilegems weet zich goed in te leven in de gedachtengang en belevingswereld van de jongere lezer.
Wat ik zeker ook prettig vond is dat , ook al is dit het eerste deel van een reeks, het verhaal een goed afgerond einde heeft. Uiteraard zijn er vragen die verder zouden kunnen gaan in het volgende deel zodat het een geheel kan worden als serie, maar er zijn geen grote vragen blijven liggen waarbij je een ontevreden gevoel hebt als je het boek dicht slaat. Wat ik zelf altijd wel als prettig ervaar bij het lezen van een boek. Dit eerste deel is afgerond en er is wel de nodige nieuwsgierigheid achte gebleven om te willen weten hoe het verder gaat met de personages uit het verhaal.
Een verrassend, prettig lezend en boeiend debuut van Greet Ilegems over een fantasy wereld die realistisch overkomt waardoor je snel in het verhaal zit en kan inleven met de personages. Hierdoor staat het verhaal dichterbij de werkelijkheid waardoor het snel zal aanspreken bij een grotere groep lezers dan alleen fantasy-liefhebbers. Ik hoop dat de spanning in de volgende delen zal worden vast gehouden en dat er meer over Anima en haar afkomst naar boven komt. | 1pos
|
Een spannend, verrassend, boeiend en bijzonder boek. | 1pos
|
4,5/5
Geweldig boek! Lees mijn recensie hier: http://debookgeek.blogspot.nl/2016/03/recensie-de-boodschapper.html | 1pos
|
Dit is volgens het omslag het debuut van Will Kempes. Ik heb ervaren schrijvers slechtere boeken af zien leveren!
Zelf woonachtig in de regio Rotterdam is het bovendien leuk meegenomen dat de schrijver over kennis van de stad (en de kroegen) en de omgeving beschikt. De figuur van Jan Dullert, de aan lager wal geraakte politieman, komt ook geloofwaardig over. Het gevaar bestaat altijd dat dit soort figuren toch als een karikatuur worden neergezet, maar dat ontbreekt gelukkig in dit boek.
Het is voor alle duidelijkheid geen boek dat tot op de laatste wordt beheerst door plotwendingen. Al na een paar bladzijden wordt duidelijk welke kant het verhaal op gaat. De soms wel erg "sappige" details en de vlotte stijl maken het echter een "in-een-ruk-uitlezen" boek. | 1pos
|
Eindelijk is hij er, de derde de winter case! Na Schone Kunsten en Tweede adem heb ik met spanning zitten wachten op Open einde. En die spanning zette zich voort toen ik het boek aan het lezen was. Twee zaken lopen door elkaar heen: de moordzaak en de vraag hoe het zal aflopen met Suzan, de verdwenen dochter van Nelleke, inspecteur de Winter. Voor Nelleke maakt het er niet gemakkelijker op haar hoofd erbij te houden. Mede hierdoor kreeg ik steeds meer bewondering voor haar. Het boek blijft geweldig spannend tot het laatste toe. De karakters worden goed beschreven en het einde was zeer zeker niet wat ik verwacht had. En de prijs die Nelleke moet betalen is hoog. Een spannend en ontroerend boek! Jammer dat Nelleke niet meer terugkomt, maar ik ga ervan uit dat het volgende boek van Corine, dat zich in Toscane afspeelt, weer de moeite waard is. | 1pos
|
SCHITTEREND. Ongelooflijk boek over het verval van de waarden in onze huidige consumptiemaatschappij. Een aanklacht tegen het materialistische Amerika. Dit boek bewijst dat 'The American Dream' niet bestaat. De kleur van een stropdas is belangrijker dan het leven van een persoon.
Onlangs was er is België veel ophef over een jongen van zeventien die vermoord werd in het Centraal station van Brussel om 16:00 's middags voor z'n mp3-speler. Niemand heeft deze jongen geholpen.
Dit is waar dit boek over gaat. Schokkend. | 1pos
|
Twee ogenschijnlijk totaal verschillende jongeren, leren elkaar via een site over zelfmoord kennen. Ze vinden in elkaar een maatje om het door te zetten.
Beide hebben ontzettend veel meegemaakt en komen niet uit hun verdriet en somberheid. Ze zijn ervan overtuigd dat ze ermee willen stoppen.
Samen prikken ze een datum, ongeveer een maand later. In de tussentijd leren ze elkaar beter kennen. Het boek wordt beschreven vanuit het perspectief van Aysel, en ik had graag gezien dat het afgewisseld werd tussen haar en haar 'zelfmoordmaatje' Roman. Dat is direct ook mijn puntje van kritiek, zijn perspectief miste ik gewoon.
In de loop van de maand begint er bij Aysel iets te verschuiven in haar gevoel... Roman laat haar weer anders naar het leven kijken en soms twijfelt ze aan hun besluit. Maar, ze is geen lafbek en niet van plan Roman te laten zitten, want die wil er hoe dan ook mee doorgaan, toch?
Ik vond dit weer een young adult zoals ik ze het liefste zie, bol staand van emoties en worstelingen met het leven en met henzelf. Maar ook met hoop en perspectief, nieuwe inzichten en liefde. Ik heb gelachen en gehuild bij dit boek en hem in twee dagen uitgelezen. Het is een boek wat binnen hetzelfde rijtje als 'Waar het licht is', 'Eleanor en Park' en 'Ik geef je de zon', valt en daar zeker niet voor onder doet. Een prachtig debuut. Enige minpuntje is dat ik graag ook in het hoofd van Roman had willen kijken, hij bleef een beetje abstract doordat dat niet het geval was. En het boek was te snel afgelopen haha, ik wilde meer! Vier sterren van mij, en heel benieuwd naar het volgende werk van deze auteur. | 1pos
|
De nieuwsbrief van de Club van Echte Lezers van uitgeverij Atlas bracht dit boek onder de aandacht. Over een verenroof, vliegvissen, vliegbinden, de classificatie van exotische vogelsoorten… Zaken waar het gros van de lezers (quasi) niets over weet. Maar het uitgangspunt van het boek wekt wel interesse: een roof in een afdeling van het National History Museum, door een enkeling, bezeten door veren. Waarom wil iemand net dat stelen? Hoe komt het dat die persoon er in eerste instantie zo makkelijk mee weg komt? Wat is er in godsnaam zo bijzonder aan een stel gekleurde veren?
Het boek start met een korte proloog over het moment van de roof en wat de schrijver er precies toe aanzette om dit verhaal te willen vertellen en onderzoeken.
Daarna volgen we de wetenschapper/heer Wallace die een aantal ontdekkingen deed die te vergelijken waren met die van Darwin, maar die ook met de nodige pech te maken kreeg tijdens zijn expedities. We krijgen een inzicht in de toewijding en volharding die nodig was om zo’n uitzonderlijke collectie exotische vogels bij elkaar te krijgen in het museum. Enkel omdat de lezer deze extra achtergrondinformatie meekrijgt van de auteur, kan hij ook de wetenschappelijke impact van de roof zoveel jaren later naar waarde schatten. De basis en historiek van het vliegbinden worden eveneens toegelicht in de inleiding.
In deel twee start dan het verhaal van Erwin Rist, hoe hij geobsedeerd werd door het vliegbinden, door de veren,… Hoe deze obsessie steeds ongezonder werd en uiteindelijk leidde tot de diefstal in het museum.
Deel drie vertelt het eigen onderzoek van de auteur. Wat heeft hij nog verder ondernomen, zijn er nog gaten in het verhaal, dingen die niet lijken te kloppen… Hij gaat op verder onderzoek uit, probeert Rist te pakken te krijgen voor een interview, praat met aan aantal vliegbinders, gaat naar beurzen,… Op een bepaald moment wordt zijn onderzoek bijna net zo obsessief als de ‘liefde’ van Rist voor de veren.
Een grote verdienste van de auteur is dat hij erin geslaagd is een non-fictie boek te schrijven, dat toch een echte pageturner is (zeker het tweede deel). Het boek maakt nieuwsgierig en de lezer wil weten hoe het afloopt. Bij moment overtreft hier de werkelijkheid de fictie.
Na de meer theoretische inleiding (die daarom zeker niet saai is), neemt het verhaal een spannende wending. De eigenlijk roof, de stappen van het onderzoek die gevolgd werden, wat er met de veren gebeurd is, de uitspraak op het proces,… het leest als een echte thriller. De lezer is helemaal mee en kijkt gretig uit naar het resultaat van het politieonderzoek en wil weten wat er uiteindelijk voor Rist boven het hoofd hangt/hing van straf.
Het derde deel, waar de auteur zelf op onderzoek uitgaat, is een heel waardevolle aanvulling. Dit meer persoonlijk deel is weer anders van insteek, maar net daarom misschien wel het boeiendste deel van de drie. Je voelt dat er misschien nog dingen niet uitgesproken zijn, bepaalde pistes onvoldoende onderzocht… en dat de obsessie ook gedeeltelijk door de auteur wordt overgenomen. Niet de obsessie voor de veren en het vliegbinden, maar wel de obsessie om te weten wat er precies gebeurd is, of Rist alleen handelde, wat er met de niet teruggevonden specimen zou kunnen gedaan zijn.
Ook de interesse van de lezer voor de prachtig gekleurde veren en vogels wordt aangewakkerd. De foto’s die opgenomen zijn in het boek, worden verschillende malen opnieuw bij de hand genomen. En waarschijnlijk blijven de ogen van de lezer ook net iets langer dan gewoonlijk hangen bij een simpele duivenveer op de grond.
De Verendief is in elk geval een aanrader. Enige affiniteit met het onderwerp – vliegbinden – is helemaal niet nodig om ten volle mee te zijn met het verhaal. De lezer leert heel wat bij, krijgt een spannend discours voorgeschoteld en mag concluderen dat obsessie en hebzucht van alle tijden is…..
De Verendief – oorspronkelijke titel: the Feather Thief – Kirk Wallace Johnson
Verschenen in 2018 – ISBN 9789045030883 – Uitgeverij Atlas Contact | 1pos
|
Dit boek heb ik als e-boek aangeschaft en gelezen. Het is goed omgezet en prettig leesbaar. Tot zover de technische details.
Wat een heerlijk boek om te lezen. Het verhaal, dat gedeeltelijk in het heden plaatsvindt en gedeeltelijk het verleden van Allan, de honderdjarige, belicht, is vlot en met veel humor geschreven. Hier en daar doet het me wat aan de film Forrest Gump denken. Het is een van die boeken waarvan je na lezing de rest van de dag met een glimlach op je gezicht blijft rondlopen. Een goed, oppeppend medicijn voor wanneer je je wat neerslachtig voelt. Het boek leest alsof de schrijver het heel gemakkelijk uit zijn mouw heeft geschud. Dat vind ik erg knap want ik ben ervan overtuigd dat het tegendeel waar is. Om een verhaal zo consequent van toon te houden en de soms bizarre verwikkelingen en gebeurtenissen net binnen de perken te houden zodat ze niet storend gaan werken, getuigt van goed schrijverschap. | 1pos
|
'Psycho', één van Hitchcock's meesterwerken, is een klassieke film die nog steeds bekend is als één van de meest memorabele ervaringen. Hitchock zelf heeft toegegeven dat het zijn beste werk is, ookal nam hij de productie niet serieus. De film is gebasseerd op het gelijknamige boek van Robert Bloch. Ik ben altijd al fan geweest van de film, het is een klassieker. Het is een must-see voor iedereen die van thrillers houdt. Na het lezen van het boek ben ik erachter gekomen dat het nog een betere bron is voor entertainment. Dat is gewoonweg verbazend. Robert Bloch werd beroemd met de roman Psycho en schreef daarna veel screenplays. Hij was een Amerikaans schrijver van horror, sciencefiction en detectiverhalen.
Het verhaal van Psycho begint bij Mary Crane. Ze is een jonge vrouw en heeft 40.000 dollar gestolen van haar baas om een nieuw leven op te bouwen met haar vriend Sam. Tijdens haar vlucht uit Arizona geraakt ze in een storm en moet ze noodgedwongen overnachten in een luguber hotel. Daar wordt ze verwelkomt door de hoteleigenaar Norman Bates. Mary gaat naar haar kamer en besluit om een douche te nemen. Daar wordt ze vermoord door een vrouwelijk figuur, meer nog ze wordt zelfs onthoofd. Norman denkt dat zijn moeder achter de moord zit en probeert alle sporen uit te wissen. Hij legt Mary's lichaam en haar bezittingen in haar eigen auto en dumpt deze in een moeras. Sam en Mary's zus Lila worden ongerust. Ze willen uitzoeken waar Mary is en wat er met haar gebeurt is. Ze worden geholpen door Arbogast, een detective die is ingehuurd door Mary's baas om het geld terug te vinden. Arbogast kan het spoor tot Norman leiden en ondervraagt hem. Norman zegt dat Mary maar één nacht is gebleven en dat ze daarna terug is vertrokken. Maar Arbogast kijkt hem met argwaan aan en probeert Lila telefonisch op de hoogte te brengen. Hij wordt vermoord door dezelfde vrouwelijk figuur. Omdat Lila en Sam niets meer van Arbogast horen gaan ze naar de sheriff. Deze is geschokt wanneer hij hoort dat Norman's moeder nog leeft, deze is namelijk al 20 jaar geleden gestorven. Lila en Sam voelen aan dat er iets niet pluis is en besluiten om het hotel te zelf onderzoeken. Met de steun van de sheriff kunnen ze Norman overmeesteren en ontdekken ze iets gruwelijks. Norman's moeder is inderdaad gestorven en Norman was zo aangedaan door haar plotse dood, dat hij haar heeft opgegraven en het lichaam daarna gemumificeerd. In zijn fantasie bleef zijn moeder voortbestaan en zijn moeder zette hem tot moorden aan. Hij heeft ook een tweede persoonlijkheid, deze is van zijn moeder. Ze komen zelf meer te weten. Norman had zelf zijn moeder vermoord omdat zij een nieuwe vriend had. Hij probeerde zijn misdaad ongedaan te maken door haar terug tot leven te brengen.
Het boek is geschreven in 1959. Rond deze periode werden de Amerikaanse regels rond censuur in literatuur soepeler. Dit gaf Bloch de mogelijkheid om Psycho te schrijven. Hij werd geïnspireerd door het bestaan van psychotische seriemoordenaar Edward Gein uit Wisconsin. Robert's schrijven is zeer duister, dat kan je wel verwachten van een thriller. Dit was zeer ongebruikelijk in zijn tijd en het was een moedige aanpak. Op het einde van het verhaal kan je dat zeker appreciëren. Het verhaal is geschreven in de auctoriële verteller en dit maakt het verhaal zo spannend, omdat je aanvoelt dat er nog iets spannends en onverwachts gaat komen. Ook worden er weinig details gegeven. De lezer moet zelf het beeld scheppen met zijn eigen verbeelding.
Psycho is een fantastisch en integrerend boek. Ik was verast dat er weinig gruwelijke details waren. Bloch probeert de lezer niet te doen choqueren met gruwelijke details wanneer een moord gebeurt. Hij choqueert de lezer met zijn eigen verbeelding. Niet dat hij niets gruwelijks schrijft. Maar hij slaagt erin om de lezer zijn eigen verbeelding te gebruiken om de scène op te bouwen. Dat vind ik zo knap aan dit boek, dat het nog steeds een thriller blijft. Een thriller die elke thriller fan zou moten lezen en waarvan elke thriller fan geniet. Dit boek zal je geen nachtmerries bezorgen, maar het zal zeker je hersenen doen werken. Je begint na te denken over de psychologie van seriemoordenaars, en dat is denk ik de boodschap die Bloch wou meegeven. Als je dit boek leest, dan hoop ik dat je er evenveel van geniet zoals ik. | 1pos
|
Dit boek is zo goed geschreven dat het verhaal als een film in mijn hoofd afspeelt. Het onderwerp is goed, het verhaal zit goed in elkaar en het blijft spannend tot het eind. Het plot is erg bijzonder dus ik raad iedereen aan om dit goede verhaal te lezen. | 1pos
|
Ik ben het volkomen met de andere commentaren eens: dit is geen topthriller, maar gewoon een zalig vakantieboek. De personages zijn hilarisch, zonder dat het over de top gaat, en de komische situaties volgen elkaar in sneltreinvaart op. Het deed mij wat denken aan de lotgevallen van Alexander Mc Call-Smiths Precious Ramotswe, alleen is Evanovich in mijn ogen nog grappiger. Zoals gezegd geen topthriller (eigenlijk zelfs geen echte thriller), maar wel heel goed in zijn genre. | 1pos
|
Wanneer komt ook alweer het volgende boek uit in het Nederlands?
Oh. My. God. Geweldig! Echt waar, zonder overdrijven.
Ik ben nog niet zo’n doorwinterd Young Adult-lezer als sommige andere bloggers en het kan dus best zijn dat hun meningen heel anders zijn dan de mijne, maar eerlijk gezegd vind ik dat niet zo erg. Meningen zijn er om te verschillen, nietwaar?
Dit boek heeft zo’n beetje alles wat een goede Young Adult voor mij moet hebben: Een goed verhaal waar fantasie, spanning, romantiek, haat en bedrog enorm goed met elkaar verbonden zijn. Ik heb het boek eigenlijk op 4 uurtjes aan één stuk volledig uitgelezen, dus je kan best stellen dat het boek heel vlot leest. De schrijfstijl is goed te volgen voor zowel Young Adults als volwassenen.
Ik moet tevens ook even melden dat dit het eerste boek is dat ik van Aimée Carter heb gelezen en blijkbaar mag ik dat aanschouwen als een schande, dus g ik ook maar eens op zoek naar haar andere boeken. Ik kan niet altijd een Young Adult-newbie blijven, of wel?
Ook wil ik best wat Kudo’s geven aan de vertaler van dit boek, want ik vond eigenlijk geen belachelijke vertalingen en dat durf al eens gebeuren in een uit het Engels vertaald boek. | 1pos
|
spannend vanaf de eerste bladzijde en het boek laat je ook niet meer los. heerlijk geschreven! zeker een aanrader om dit boek en de rest van de serie te lezen. Ik zit met smart op een nieuw deel te wachten | 1pos
|
Subsets and Splits
No saved queries yet
Save your SQL queries to embed, download, and access them later. Queries will appear here once saved.