text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
Ik heb eerst de film gezien en die vond ik indrukwekkend en kreeg het advies om ook het boek te lezen. Daar heb ik een tijdje over nagedacht omdat ik het beeld van de film niet wilde vergelijken met het boek. Toen ik het in de bieb zag staan heb ik het meegenomen en ben het boek gaan lezen. En ontdekte dat mijn angst over het boek totaal ongegrond was, in tegendeel dezelfde emotie, die ik bij de film had, kwam nu ook weer naar boven. Hoe ik in het gewone leven een man zoals Ove w.s. erg irritant zou vinden, deze Ove ontroerde me. En waarom?
Ik denk omdat hij in al zijn botheid en rechtlijnigheid een eerlijke man is die in zijn jeugd geleerd heeft alles letterlijk te nemen en die een vrouw heeft gevonden die hem met liefde en humor heeft geaccepteerd zoals hij is. En nu zijn vrouw er niet meer is wordt hij geconfronteerd met de mensen in zijn omgeving en ontdekt dat ze niet zijn zoals hij dacht dat ze waren in zijn rechtlijnigheid.Daarbij heeft hij de hulp van zijn vrouw nodig ondanks dat ze overleden is, hij ontdekt ze ze hem in haar leven veel heeft geleerd door haar kijk op het leven. Door dit verhaal te lezen ben ik me bewust hoe snel je mensen niet accepteert zoals ze zijn en dat ik, in zo'n situatie die man zou negeren. De schrijver geeft de lezer alle ruimte om kennis te maken met het karakter van Ove maar ook hoe hij door m.n. zijn nieuwe buurvrouw inziet dat er meerdere mensen in zijn omgeving zijn die hij kan helpen en hem vertrouwen. Een ontroerend verhaal | 1pos
|
De sterren tussen zon en maan is het indrukwekkende, meeslepende verhaal van een meisje dat opgroeit in angst bij een doorsnee gezin in Noord- Korea. Door schade en schande wordt ze wijs en groeit ze uit tot een intelligente en krachtige vrouw. Het gezin waarin ze opgroeide was erg arm. Ze trouwt met een man die niets om haar blijkt te geven. Haar zoon wordt verkocht en uit pure wanhoop en met gevaar voor haar eigen leven vertrekt ze naar China, op jacht naar voedsel voor haar familie. Lucia Jang leeft nu in Canada, maar voordat ze daar een veilige thuishaven vond heeft ze heel wat moeten verduren. Wat precies dat kun je lezen in haar mooi beschreven, maar zeer ontroerende roman De sterren tussen zon en maan. Daarin beschrijft ze haar hartverscheurende, waargebeurde verhaal over wilskracht, vernedering, pijn, honger, verdriet, overlevingsdrang en opofferingen. Een bijna ongelooflijk moeilijk en naar leven die droevig genoeg harde werkelijkheid was voor Lucia en voor zoveel meer gezinnen die leven in Noord Korea. “De sterren tussen zon en maan” zou zoveel mogelijk gelezen en doorgegeven moeten worden, al was het maar om zoveel mogelijk mensen bewust te maken van het leven –lijdensweg- dat Noord Koreanen leiden door de machthebbende, beangstigende leiding die niets om hun eigen volk lijkt te geven. | 1pos
|
Dit is het eerste boek wat ik van Robinson heb gelezen . Ik heb ook de serie, DCI Banks, niet gezien. Maar ik ga zeker de andere boeken lezen. Het boek is goed los te lezen zonder dat je voorgaande delen hebt gelezen.
Robinson heeft een heerlijke schrijfstijl. Het boek leest lekker door. Al lezende krijg je een goed beeld van de omgeving en de personen. De cover doet vermoeden dat je wat jaren terug in de tijd gaat, maar dat is zeker niet het geval. Het verhaal is erg realistisch en kan morgen bij jou in de straat plaats vinden.
Het boek blijft spannend en krijgt daarom 4 sterren van mij. | 1pos
|
Een boek dat ook al zo lekker weg leest.
Je kunt de boeken apart lezen maar ook als serie. De personen van deel 1 komen terug in dit boek.
Ook al draaide ze om elkaar heen en hielden ze aan de afspraak die er was gemaakt van 1 x per week langzaam kom je er achter wat er speelde bij Sara dat ze voorzichtig was met een nieuwe relatie.
Ook de lokaties waar het afspeelt zijn heerlijk. Niet zo voor de hand liggend.
De assistent van Sara heerlijk die man ipv een vrouw.
Nu op naar deel 3 | 1pos
|
Isabel Dieudonné is ex-rechercheur en specialist postmortale zorg. Als er een gruwelijke moord gepleegd is, wordt zij benaderd om als adviseur van het politieteam op te treden.
Op een open plek in het bos is het lijk van een onbekende, oude man gevonden. Hij is met een mes dat rechtstreeks in zijn hart gestoken is, gedood. Een tak met een witte vlag steekt uit zijn borst. Op de vlag staat het woord KLAAR.
Op het politiebureau komt een man binnen om de vermissing van zijn zoon te melden. Dit wordt niet als urgent gezien, omdat de jongen volwassen is. Hierbij wordt eraan voorbijgegaan dat de jongen een psychische aandoening heeft en in een begeleid wonen project woont.
Enkele dagen later wordt in hetzelfde bos, maar op een andere open plek, het lichaam van de jongen gevonden. Ook bij hem steekt een tak in zijn borst. Dit keer met het woord VOLTOOID.
Wil de moordenaar een boodschap overbrengen? En welke boodschap is dat dan?
In de maatschappij wordt gediscussieerd over euthanasie en voltooid leven. Wil de dader met de moorden aangeven dat alles niet snel genoeg gaat.
Het team doet onderzoek bij verscheidene organisaties die zich hiermee bezighouden en komen er achter dat het om euthanasie bij drie groepen gaat: mensen die ondraaglijk lijden, mensen die vinden dat hun leven voltooid is en om mensen met dementie.
Zal de moordenaar nogmaals toeslaan en dan nu bij iemand die dementeert?
Het team doet er alles aan de moordenaar te vinden voor hij opnieuw toe zal slaan, maar zij tasten in het duister over zijn werkelijke motieven.
De twee verhaallijnen in "Voltooid", de gepleegde moorden (en het onderzoek naar de moordenaar) en het persoonlijk leven en verleden van Isabel, worden op een heel natuurlijke wijze met elkaar verweven. Het karakter van Isabel wordt goed uitgediept, maar zij is dan ook de hoofdpersoon van het verhaal. De andere personages komen ook goed tot leven, al is het op een iets lager niveau.
In de cursief gedrukte stukjes tekst lezen we de gedachten en drijfveren van de dader.
Het thema van het boek, euthanasie, komt zeer regelmatig ter sprake en wordt van verschillende kanten en opvattingen belicht.
"Voltooid" heeft een vlotte en pakkende schrijfstijl en een uitstekend uitgewerkte plot.
Aan het eind van het boek staat nawoord, onder de titel "Absoluut te lezen nawoord". Hierin zet Mariska Overmars de lezer aan het denken over het boek en euthanasie.
Mariska Overman (1970) debuteerde in 2017 met "Hoofdzaak", ook over Isabel Dieudonné. Zij schrijft ook columns over dood en rouw en heeft samen met haar man Bureau MORBidee, een communicatiebureau dat de dood bespreekbaar wil maken. | 1pos
|
Titel : De gekuiste versie
Auteur : Anne Daniel
Uitgeverij : Kramat
De 40-jarige Susan leeft als een schim, een grijze muis die reikhalzend uitkijkt naar een reisje op een cruise in de West Caraïben. Hopend dat ze daar de liefde van haar leven zal ontmoeten. Binnen vijf jaar schat Susan het nodige bedrag eindelijk bijeen te hebben gespaard, maar dankzij een spannend bijbaantje lijkt het alsof haar Love Boat-avontuur er sneller zal komen dan verwacht. Tot ze tijdens het poetsen één van de regels der poetsvrouwen, aldus haar voorgangster Greta, overtreedt ! Plots staat Susans leven op haar kop.
Het boek heeft een zwart-wit gerichte cover waarop duidelijk een bed staat en een silhouet van een dame wordt afgebeeld. Ook een zwarte kat lijkt een onheilspellende rol te zullen spelen. Verder ligt er ook een envelop met geld op het bed. De voorkant zelf doet me niet direct watertanden. Het is de korte inhoud die me nieuwsgierig maakt, maar wat me nóg meer zin deed krijgen in het boek was de tekst die op de achterflap stond.
‘Het eerste halfuur was het ergste, maar daarna kon ik beter afstand nemen van wat ik zag en wilde ik die smurrie zo snel mogelijk weg. Tenslotte is poetsen mijn ding.’
‘De gekuiste versie’ is niet zozeer ultraspannend, maar toch laat de auteur je vingerknipgewijs vlotjes door het verhaal zweven. Het zijn vooral haar karakters en de vlotte schrijfwijze die van dit boek een hoogvlieger maken.
Vanaf de eerste ontmoeting met enkele van Anne Daniels karakters voel je je plotsklaps verbonden met hen. Zelf was ik enorm gecharmeerd door ‘filmdiva’ Madame Claudette en het hoofdpersonage Susan. De brave Susan die zich stelselmatig ontpopt tot een pittige tante. Of gierige buurman Kees die een boontje heeft voor zijn buurvrouw, maar is hij wel te vertrouwen ? Eén voor één personages die Daniel prachtig in beeld zet. Het zijn geen typische romanfiguren, ze zijn tegelijk grappig maar ook herkenbaar. Ze leven ondanks hun problemen hun leven. Mooi hoe de schrijfster er bij een thriller in slaagt om de eenzaamheid en dromen van haar personages verholen kan weergeven. Zij leven als het ware in een gekuiste versie van hun èchte leven.
‘Was je lang getrouwd?’
‘Bijna zeven jaar.’
‘In volksmond beschouwd als de zeven vette jaren. Wat een geluk dan dat ik de magere jaren heb gemist.’
‘De gekuiste versie’ is zeer vlot leesbaar. De schrijfster speelt met jouw nieuwsgierigheid, jongleert met humor en creëert pittige, aangename dialogen. Naarmate het verhaal vordert zijn er best wel enkele plot twists die je verstomd doen staan en daar heeft Anne Daniel me zeer aangenaam met verrast. Het is een boek dat braafjes begint en op zich had ik aanvankelijk meermaals het gevoel dat dit een rustig, timide verhaal ging worden. ‘De gekuiste versie’ is best een luchtig ‘iets’, maar het zijn die onverwachte ontknopingen die ervoor gezorgd hebben dat dit een geraffineerd verhaal is. Knap gedaan !
4/5 **** | 1pos
|
Erg spannend en in het Engels gelezen. In het begin was het beetje saai, maar later kwam er wat meer actie in en werd het leuker om te lezen. Zelf had ik soms wel moeite om de tekst te blijven lezen want dan werd ik een beetje slaperig. | 1pos
|
Was weer een heerlijke Santa Montefiore, zoals al haar boeken.Gaat de geschiedenis zich herhalen? En wat heeft Trixie met het verleden van haar moeder te maken, je leest het allemaal in deze geweldige roman.Ik heb er van genoten en heb ook stiekem weer iets geleerd over de bijen, maar of ik er nu niet meer bang van ben vraag ik me echt af. Niet alleen het verhaal is mooi maar ik vind het ook een prettige schrijfstijl (bij al haar boeken), ze slepen je gewoon mee zonder dat je hoeft na te denken, alleen maar ontspannen en genieten. | 1pos
|
Erg genoten van dit prachtige boek. Spannend verhaal geschreven in een mooie schrijfstijl. Kon me helemaal vereenzelvigen in Sara die als een tijgerin over haar gezin waakt en ingrijpende gebeurtenissen het hoofd probeert te bieden. | 1pos
|
Zoals we gewend zijn van Rollins is het boek vanaf de eerste pagina spannend. Het is een pageturner eersteklas.
Het is een boek uit de Sigma serie, waarin voor de zesde keer alle hoofdpersonen aanwezig zijn. Ook nu is het Gilde de tegenstander.
Ondanks dat de ingrediënten hetzelfde zijn, kon ik er geen genoeg van krijgen. Spanning verzekerd!
Overbevolking en gemodificeerd voedsel staan centraal in het verhaal. Alledaagse onderwerpen, zoals we gewend zijn van de auteur.
Dag des oordeels leest als een denderende trein die al je slaap ontneemt. Het is wel raadzaam met Rollins' eerste boek, Steen der wijzen, te beginnen. Op die manier raak je beter vertrouwd met de hoofdpersonen. | 1pos
|
Amla is het twaalfde boek in de reeks rond Rani Diaz en haar team. Pitta was het eerste boek dat ik van deze Vlaamse thrillerschrijfster las en onmiddellijk was ik geïntrigeerd door de aparte rechercheur Rani en haar team.
Toen ik de kans kreeg om Amla te lezen, kon ik deze niet laten voorbijgaan. Zelf was ik heel benieuwd of deze thriller anders en verrassend zou zijn.
Wat heeft dit boek me meegesleurd! Eenmaal ik in het verhaal zat, moest ik gewoon weten hoe het eindigde. De schrijfster daagde me uit om mee op zoek te gaan naar de ware schuldige en ze slaagde erin om me meermaals te doen twijfelen. Hoewel ik uiteindelijk wist hoe het plot in elkaar zat vond ik het slim bedacht en goed uitgewerkt.
Amla is een rauw verhaal waarbij gruwelijke gebeurtenissen Norah en haar gezin vernietigen. Wie is toch verantwoordelijk voor deze ijzingwekkende daden en waarom zou iemand overgaan tot deze onvoorstelbare acties? Het werd al snel duidelijk dat in het leven van Norah niets was hoe het leek en er kwamen nieuwe onthullingen die voor nog meer vragen zorgden.
In deze psychologisch uitstekend onderbouwde politiethriller leerde ik meer weten over de teamleden van Rani en ontdekte ik een afgrijselijke maar toch realistische ontknoping.
Wat ik echt knap aan dit boek vind is, dat nadat ik het boek gelezen heb, nog niet alle raadsels opgelost zijn. Dit doet me ongeduldig uitkijken naar het volgende deel in de reeks omdat ik benieuwd ben hoe de avonturen van Rani en haar teamleden op werk en privé-gebied evolueren. Amla maakt duidelijk dat politiemensen ook gevoelens en een leven naast hun werk hebben. Naast de wreedheid van hun cases worden de speurders natuurlijk geconfronteerd met de moeilijke balans tussen hun passie en hun thuissituatie.
Amla explodeert in een huiveringwekkend einde en de auteur durft vreselijke scènes te verwerken in het verhaal. Met haar beeldende en expliciete schrijfstijl heeft ze een thriller geschreven die emotioneel, diepgravend en onthutsend is.
Amla is een must-read voor wie graag een spannend verhaal met onderhuidse dreiging, psychologie en onverwachte plotwendingen ontdekt en niet te teergevoelig is.
4.5 sterren
http://thrillerlezers.blogspot.com/2019/05/amla-van-sterre-carron.html | 1pos
|
Ook dit is weer een goed boek in de serie met Peter Decker en Rina Lazaris. Peter moet dit keer wel heel diep gaan - en wordt zelfs bijna geschorst - om de waarheid te achterhalen. Gelukkig staat Rina, zoals altijd, pal achter hem. Ook wanneer Peter wordt beticht van onbehoorlijk gedrag. | 1pos
|
Dit is het eerste boek van een schrijfster die duidelijk veel potentieel heeft. Echt een degelijke thriller en dus een aanrader! | 1pos
|
Ik houd van boeken die je niet zondermeer in een bepaald genre kunt indelen. Dit is er zo één.
Meer dan een maand geleden dit bijzondere verhaal uitgelezen, aan recensies schrijven kom ik op dit moment niet toe. Dit is een boek om weer een keer te lezen om achterliggende gedachten, bedoelingen of verwijzingen er meer uit te halen. Dit ondanks dat het eerste deel mij minder pakte, doorgelezen en om in het tweede deel mooie proza te ontdekken. Een zin: 'Dit alles zag ik met mijn ogen, maar boeken hebben me werkelijk leren zien'. •
•
Dit boek komt een keer in mijn boekenkast te staan. Ik heb genoten van de taal. In het laatste deel kom ik tegen: 'Dat was niet waarom ik van lezen hield. Maar waarom wel? Om de woorden voor de dingen te leren en daarmee de dingen zelf. Omdat mensen je laten zakken, maar boeken nooit.' • | 1pos
|
Ik heb zo onwijs genoten van Typewriter. De personages, de sfeer en gevoelens zijn zo goed uitgewerkt dat ik helemaal meeleefde met de gebeurtenissen. Daarnaast is het ook vlot geschreven waardoor je erdoorheen vliegt. | 1pos
|
Mijn ergste kennismaking met Rankin en ik ben blij verrast. Kostte me even de eerste 50 blz om erin te komen maar daarna leest het heel prettig weg . Rebus is een voor mij nieuwe persoonlijkheid maar door mijn regelmatig bezoek aan Schotland en deze streeknwaar hetgeen zich afspreekt een aangename kennismaking. Boeiend zonder echt aan te kunnen gegeven waar dat nou door komt. Je leest door de schrijfstijl meer dan alleen een thriller. Mooi boek ik ga zeker meer lezen van Rankin. Staat in mijn lijstje toppers. | 1pos
|
Joyce Carol Oates (1938) is een alleskunner en veelschrijver. Ze pende onder andere al poëzie, romans, korte verhalen, non-fictie en toneelstukken. Hoewel ze ondertussen tachtig is, schrijft ze vrolijk verder. Met de zes verhalen verzameld in Night-Gaunts and Other Tales of Suspense laat Oates zien dat ze het kunstje nog steeds niet verleerd is.
Het boek opent met het gedicht ‘Night-Gaunts’ van H. P. Lovecraft wiens invloed ook duidelijk voelbaar is in het verhaal, eveneens genaamd ‘Night-Gaunts’, waarmee de bundel eindigt. Deze laatste vertelling druipt van de gothic horror. Het is niet een stijl waar Oates gebruikelijk in schrijft, maar daar is niets van te merken. De donkere, klassieke sfeer drukt subtiel zijn stempel op de verslechterende gemoedstoestand van de hoofdpersoon.
Het eerste verhaal uit de bundel, ‘The Woman in the Window’, gaat over een vrouw die naakt wacht op de komst van haar minnaar. Wie een zoetsappig avontuurtje verwacht, komt echter bedrogen uit. De liefde is allang vervlogen. Minachting en woede zijn de overgebleven emoties die de voormalige tortelduifjes nu voor elkaar koesteren. Het verhaal is gebaseerd op het schilderij Eleven A.M., 1926 van Edward Hopper waarop een vrouw, enkel gekleed in een paar schoenen, in een blauwe stoel zit en uit het raam kijkt. Des te vreemder is het dat er voor de cover van de bundel gekozen is voor een foto van een reconstructie van dit tableau in plaats van voor een afbeelding van het schilderij zelf. Vooral omdat er in het verhaal gesproken wordt over een blauwe stoel terwijl er op de (overigens prachtige) cover een rozig rode fauteuil prijkt.
Oates hanteert verschillende stijlen om in essentie dezelfde alledaagse onderwerpen te bespreken: lust, wrok en geweld. Moeiteloos verhaalt ze over de lelijke kanten van mensen. Wat gaat er schuil achter een glimlach? Wat gebeurt er zodra de gordijnen gesloten worden? Oates legt het genadeloos bloot. Karakters hebben regelmatig geen naam en als ze tóch een naam hebben dan worden ze desalniettemin vaak aangeduid met een omschrijving - the wife, the experimental subject etc. – of alleen de beginletter van hun naam. Hiermee creëert Oates afstand tot de personages, terwijl ze tegelijkertijd universeler worden. Ze worden gebruikt, bedrogen, uitgelachen, door ziekte geteisterd en nu slaan ze om zich heen. Soms worden de wreedheden behoorlijk beeldend beschreven, maar ook waar dit niet het geval is, is deze bundel absoluut niet geschikt voor ‘the faint of heart.’
Voor lezers die houden van een flinke dosis literaire crime en horror doorspekt met rake observaties over onprettige emoties, is deze bundel een absolute aanrader. Het meest schokkende is misschien wel hoe herkenbaar sommige van de meest weerzinwekkende gedachten en gebeurtenissen worden omschreven. Dat is het kenmerk van een ware meester. | 1pos
|
Als de tiener Morgan wordt veroordeeld tot een taakstraf, wordt ze aan het werk gezet bij een verpleeghuis voor vermogende bejaarden. Haar taak bestaat eruit een hek te schuren en opnieuw in de verf te zetten. Tijdens haar werkzaamheden raakt ze in gesprek met Elizabeth Livingstone, een blinde vrouw die inmiddels drie jaar in het verpleeghuis wordt. Als per toeval de dagboeken van haar vader, die vuurtorenwachter was op Porphyry Island, worden ontdekt, vraagt ze Morgan om haar de dagboeken voor te lezen. Met een mengeling van tegenzin en nieuwsgierigheid stemt ze hierin toe. Door het voorlezen van de dagboeken wordt ze meegesleept in de familiegeschiedenis van de familie van Elizabeth, die jarenlang geïsoleerd op het eiland leefde met haar vader, moeder, twee oudere broers en haar tweelingzus Emily. Morgan raakt geïntrigeerd door het levensverhaal van Elizabeth en haar familie. Tussen de twee vrouwen ontstaat een bijzondere band. Naarmate Morgan meer te weten komt over de geschiedenis van Elizabeth, komt ze er achter dat haar eigen levensverhaal op een vreemde manier is verweven met dat van Elizabeth. Ze leert dingen over haarzelf en haar familie die ze nooit te weten was gekomen als ze de dagboeken van Elizabeths vader niet gelezen had. “In het licht van de vuurtoren” is een mooie roman over families, liefde, dood, geheimen en de kracht van herinneringen en familiebanden. Door de mooie beschrijvingen ga je houden van Lake Superior en het eenvoudige leven als vuurtorenwachter op Porphyry Island. Perfect leesvoer voor op vakantie of tijdens de warme zomeravonden. Hoewel het niet een erg “zwaar” verhaal is, is het zeker ook geen simpele feelgood-roman. Daarvoor zit het verhaal te goed in elkaar met een mooie plottwist aan het einde. Zeker de moeite van het lezen waard. | 1pos
|
Hoewel het boek inderdaad nergens echt in en in spannend wordt, wil je wel weten hoe het netwerk in elkaar zit en wat de gevolgen zijn. Net als de andere boeken van Marelle is ook dit boek heel fijn geschreven, ik heb ervan genoten! | 1pos
|
Meepuzzelen wie het heeft gedaan en waarom. Mijn favoriete verhalen, à la Frost en Morse. Gelukkig ook zonder bloederige toestanden. Geloofwaardige personages, goed uitgewerkt. Mijn complimenten, ik hoop op méér zaken van deze inspecteur en haar team. | 1pos
|
Shotgun Lovesongs, het debuut van Nickolas Butler speelt zich af in Wisconsin. Deze Amerikaanse staat is wellicht het meest bekend van de komedieserie That 70s Show (Hello Wisconsin!), maar speelt ook een prominente rol in Chad Harbachs romandebuut De kunst van het veldspel. Voor iedereen die meer wil weten: Wisconsin wordt ook de badger (das) state genoemd (zo is Bucky Badger de mascotte van Butlers alma mater: de University of Wisconsin-Madison). Verder is de staat beroemd om haar bier en kaas, talloze meren én de ijskoude winters die altijd net iets te lang duren. Overigens worden de fans van Wisconsins American Football team de Green Bay Packers cheeseheads genoemd, dus eigenlijk kun je hieruit concluderen dat Nederland en Wisconsin meer op elkaar lijken dan je in eerste instantie zou denken, los van de winters dan.
Butler wilde graag een roman over Wisconsin schrijven, en Shotgun Lovesongs, een verhaal over vier vrienden uit het kleine plaatsje Litte Wing werd een feit. De auteur groeide zelf op in Eau Claire Wisconsin en heeft na zijn bachelor aan de UW-Madison de Writer’s Workshop aan de University of Iowa gevolgd. Butler is niet de enige schrijver die aan de UW-Madison heeft gestudeerd, schrijfster Joyce Carol Oates volgde namelijk een master aan deze universiteit. Overigens heeft Butler niet stilgezeten na het verschijnen van Shotgun Lovesongs, want een eerste short story collectie genaamd The Chainsaw Soiree staat gepland voor publicatie in 2015.
Vrienden Kip, Ronny, Henry en Lee zijn na de middelbare school allemaal een andere weg ingeslagen. Zo is Henry getrouwd met jeugdliefde Beth en heeft hij het boerenbedrijf van zijn vader overgenomen, Kip is vertrokken naar Chicago, Ronny is rodeorijder geworden en Lee (gebaseerd op Justin Vernon, oud-schoolgenoot van Butler en frontman van Wisconsin folkband Bon Iver) is, dankzij het succes van zijn eerste cd Shotgun Lovesongs een beroemde muzikant geworden en reist de hele wereld af. In Butlers boek komen ze weer samen voor een aantal bruiloften in voornamelijk Wisconsin.
Shotgun Lovesongs is ten eerste een boek over vriendschap en de beproevingen die hierbij horen. Een belangrijke vraag is dan ook of het wel genoeg is om je hele leven beste vrienden te zijn om die vriendschap te laten overleven. Dit is iets wat tussen alle vier de vrienden speelt, maar naarmate het boek het hoogtepunt nadert, wordt er dieper ingegaan op een geheim van Lee en Henry’s vrouw Beth. Dit geheim stelt hun vriendschap flink op de proef. Nickolas Butler laat op mooie wijze de gevoelswerelden van de vier vrienden zien. Buitenbeentje Kip lijkt door zijn acties een klootzak, maar door Butlers reflecterende stijl besef je dat achter iedereen meer schuilgaat. Ieder personage heeft wel iets herkenbaars.
Verder is Shotgun Lovesongs het perfecte boek voor als je het echte Amerika wil leren kennen. Het is los van een prachtig boek over vriendschap ook een geweldige kijk op het platteland van Amerika. Het leven in Little Wing is niet glamoureus en men moet hard werken om rond te kunnen komen, maar het geeft wel een kijkje in het leven van een hechte gemeenschap. Shotgun Lovesongs staat vol met prachtige en rake passages hierover, zoals deze van Lee:
“Amerika gaat, als je het mij vraagt, over arme mensen die muziek maken, arme mensen die hun eten delen en arme mensen die dansen, ook al zijn alle overige zaken in hun leven zo ellendig en troosteloos dat je zou denken dat er geen ruimte zou zijn voor muziek, eten uitdelen of energie om te dansen.”
Shotgun Lovesongs is kortom een feest van herkenning, want ook als je niet uit Wisconsin komt, herkent iedereen wel iets in de vriendschappen die de auteur omschrijft, inclusief het leven in een klein plaatsje. Butlers debuut is dan ook een absolute aanrader voor iedereen die gefascineerd is door het rauwe Amerikaanse platteland met coyotes en koude winters, maar ook voor iedereen die van het leven en zijn vrienden houdt. | 1pos
|
Dit is een heerlijk boek dat je op vakantie binnen 2 dagen uit hebt. Of het spannend genoeg is voor een ECHTE literaire thriller durf ik te betwijfelen, maar ik vind het persoonlijk nooit zo erg wanneer een boeken ergens tussen spannend verhaal en roman zweeft. Mocht u op zoek zijn daar weerzinwekkende spanning, dan laat maar zitten. Heeft u zin in een boeiend, goed verhaal met een dosis, liefde, verraad, chantage, drama en hier en daar een vleugje spanning? Dan zit u goed.
Wat ik soms een beetje mis in de boeken van Verhoef is humor. Maar ook dat is persoonlijk; niet iedere schrijver kiest daarvoor.
Ik vond de afwisseling qua vertelperspectief van de hoofdpersonage in verschillende hoofdstukken tussen de derde persoon en de eerste persoon erg leuk en slim bedacht. Doordat een gedeelte (het NU) in de ik-vorm tegenwoordige tijd is geschreven, wordt de spanning wat meer opgevoerd. Een goede zet. Had de schrijfster dit niet gedaan dan denk ik dat dit boek (nog een stuk) minder spannend was geweest.
Al met al een fijn boek dat ik absoluut aan bijvoorbeeld een vriendin die lekker een weekend weg gaat zou aanraden. Bent u op zoek naar meer spanning of een echt literair hoogstandje, kies dan een ander boek.
Na het uitlezen van het boek was ik het verhaal ook vrij snel weer 'kwijt'.Het bleef zeker niet nog dagen in mijn hoofd spoken. Wel ben ik erg benieuwd naar de verfilming en ga ik deze zeker zien wanneer hij later dit jaar uitkomt. | 1pos
|
Na het lezen ven de volledige Wallanderreeks had ik niet gedacht dat een andere inspecteur van Mankell mij zou kunnen bekoren. Wel integendeel, ik kon het boek absoluut niet wegleggen. Lindman is heel menselijk en ligt helemaal met zichzelf overhoop. Alweer een actueel thema, het neonazisme komt hiet aan bod. Ik was met ziekverlof toen ik het boek in handen kreeg en dat was maar goed ook want ik kon het niet wegleggen. Ieder einde van een hoofdstuk was een uitnodiging om direct de bladzijde om te draaien en verder te lezen. Kortom voor mij de allerbeste Mankell. | 1pos
|
Recensie De eerste priesteres van Jacqueline Zirkzee
Jacqueline is historicus, dat begrijp je vanaf regel 1: we maken kennis met Inanna en Eridu, een tweeling Levend in de eerste “beschaving” (Sumerisch) tussen Eufraat en Tigris. Door hun verbintenis worden zijn als “bijzonder” gezien, maar bijzonder heeft als risico dat de grens naar “gevaarlijk” klein is. Met name Eridu wordt gevreesd mede omdat hij er ook anders uitziet. Als kleinkinderen van de “ziener” zijn ze beschermd, als dat wegvalt dan begint feitelijk hun strijd.
Het verhaal leest zich als een historische roman; de link naar Auels Aardkinderenreeks leg je snel. Toch voelt “ de eerste priesteres” als meer authentiek. Het neemt je mee in hun reis, ontwikkeling en volwassenheid. Doordrenkt met symboliek, maar bovenal een mooi verhaal. Ik adviseer je vooral het te gaan lezen.
Interessanter vind ik het onderliggende verhaal, althans dat was wat ik las.
Inanna en Eridu zijn kinderen uit het dorp van de Reiger: zij zijn opgevoed net het idee dat zij in staat geweest zijn de wilde natuur te temmen (p.89) en daarmee verheven/ meer ontwikkeld dan de herders die langskwamen. Als een zondvloed hun leven verwoest blijkt deze meerwaarde nutteloos, sterker nog Inanna ervaarbaar dat de herders misschien wel beter in staat zijn zich aan te passen aan een veranderende omgeving. Inanna moet haar vertrouwende waarden herijken: een lange tocht vol ontberingen ligt voor haar. Letterlijk, maar vooral figuurlijk.
Als ze eindelijk de rivier denken te vinden van hun oude land blijkt deze rivier ( Serpent) een andere richting uit te stromen. Zijn er dan meer Serpenten? Is de wereld groter dan je altijd gedacht hebt? Inanna durft, geholpen door de visioenen van haar broer, oude gebaande denkwijzen ter discussie te stellen. “Ze had gezien dat erachter de bergen weer andere bergen lagen (p.181). Het leren vertrouwen in jezelf, volgen van instincten en aanpassen aan veranderingen: dat is waar ze voor staan.
Als ze eindelijk hun eigen land kunnen opbouwen en ze steeds meer volgers krijgen wordt ze geconfronteerd met Sanga, hij wil niet geloven in de nieuwe goden en heeft moeite met de veranderingen. “ je bent niet verplicht, volg vooral je eigen gevoel “. Ook al is het fictie , het voelt goed te lezen dat je naast elkaar kan leven, ook al geloof je in andere goden/waarden of hoe je dit ook wilt noemen.
Jacqueline heeft met dit boek een verhaal vol symboliek en historische feiten geschreven, maar is bovenal wonderlijk goed geslaagd de oorsprong van menselijke waarden in Inanna een gezicht te geven. | 1pos
|
De achterkant van het boek deed me al meteen terugdenken aan mijn geliefde schrijfster Agatha Christie. De sfeer waarin het verhaal plaatsgrijpt, een oud landhuis waarin een moord wordt gepleegd, past perfect in haar straatje. Maar ook Elizabeth George beheerst dit uitermate goed.
Ze kon mij van in het begin vasthouden met haar schrijfstijl en de personages. Een bonte bende met verschillende karakters. Het is dan ook gissen voor de lezer wie de moord op Joy Sinclair gepleegd kan hebben. De jonge schrijfster werd bruut vermoord en er lijken enkele verdachten die Joy maar al te graag uit de weg willen.
Aanvankelijk is het even het hoofd erbij houden om de verschillende relaties te snappen, maar eenmaal je het door hebt, is de harde noot gekraakt. Het verhaal leest zeer vlot en het einde steekt goed in elkaar. Ik heb door dit boek geraasd en vond het nog beter dan deel 1. Ik ben benieuwd wat deel 3 me zal brengen. Ik kijk er alvast naar uit!! | 1pos
|
Inspecteur Lindsay Boxer staat op haar balkon, heeft haar dienstpistool in haar hand en heeft het emotioneel moeilijk. Ze denkt terug aan voorbije weken. Gedurende deze weken zijn drie bruidsparen op gruwelijke wijze vermoord. Aan Lindsay Boxer de zware taak om de dader van deze moorden zo snel mogelijk te vinden. Hierbij wordt ze geassisteerd door Chris Raleigh, een oud-korpschef maar tegenwoordig werkzaam voor de burgemeester. Ongebruikelijk is het dat Lindsay tezamen met drie vriendinnen buiten het onderzoek om de zaak probeert op te lossen. Het komt wat onwerkelijk over, maar dit geeft wel weer een extra dimensie aan het verhaal. Vooral omdat dit 'clubje' met heel bruikbare informatie voor de dag komt. Ook bijzonder is dat de naam van de dader van de drie moorden al vanaf het begin van het boek bekend is. Maar... is dit wel de echte moordenaar en is het wel zijn echte naam? Deze vragen leiden er toe dat er verschillende theorieen zijn over wie de echte dader is en ook wat het motief van deze dader dan zal zijn. Het einde van het boek is verheugend, tragisch, verrassend en zeker ook spannend. In ieder geval bleef het boek van begin tot eind boeiend. | 1pos
|
Met dit boek ligt een epos voor je dat je meeneemt in een lange maar boeiende geschiendenis dat zijn wortels vindt in WO II.
Zomaar een Moord in Lissabon brengt het verhaal van Klaus Felsen die als zakenman bij de SS wordt ingelijfd om in het neutrale Portugal wolfram aan te kopen voor het Duitse leger. Hierin is hij zo succesvol dat hij en zijn Portugese compaan Joacquim Abrantes ook na de oorlog een groot zakenimperium kunnen ontplooien.
De geschiedenis van beide mannen kent echter zijn uitlopers in een moordzaak die inspecteur Zé Coelho vijftig jaar later moet ontrafelen in Lissabon. Het vermoorde meisje Catarina Oliveira brengt Zé immers tot bij de inmiddels stokoude Felsen en Abrantes’ zoon Emmanuel.
Een verhaal om met veel aandacht te lezen, want in één zin of met enkele woorden krijgt het hele verhaal een belangrijke wending. Wie dit mist, is er aan voor de moeite. Anderzijds laat het boek zich heel vlot lezen en zet Wilson zeer realistische personages neer die de lezer blijven imponeren. Een verhaal dat blijft nazinderen, lang nadat je de laatste pagina hebt gelezen. | 1pos
|
HP heeft een hoop geld overgehouden aan het ontsnappen uit "the game", maar is constant op de vlucht. Veilig is hij nooit. Een aanval blijkt de beste verdediging en HP infiltreert in het hol van de leeuw. Maar is alles wel wat het lijkt?
Zijn zus Rebecca is gepromoveerd, maar een klus in Afrika loopt fout en een onderzoek volgt. Ze krijgt hulp uit onverwachte hoek, maar welke tegenprestatie wordt daarna verwacht?
Een spannend verhaal is begonnen waar deel 1 eindigde, complotten lijken overal op te duiken of is het paranoia? Deel 3 zal het antwoord moeten geven. | 1pos
|
“Brusselse speurders ontmaskeren een Russische maffiabende.”, zo beschrijft Christian De Coninck (2007) zijn misdaaddebuut in een zin. De Brusselse commissaris neemt je mee in een internationaal dossier, dat al gauw heel wat complexer blijkt te zijn.
Een klein jongetje met een passie voor politie kan op 22-jarige leeftijd zijn droom waarmaken en begint zijn carrière als agent in Brussel. Enkele jaren later, kan hij worden aangesproken als commissaris De Coninck en schrijft hij een voortreffelijk boek, genaamd De Praagse Connectie. Het was nooit de bedoeling geweest van De Coninck om een misdaadreeks te schrijven tot hij getroffen wordt door een ziekte. Zijn tijdsbedrijf wordt schrijven, hieruit ontstaan boeken die het politieleven in de verf zetten. Door zijn boeken kon hij de wereld laten zien dat agenten ook gevoelens en emoties hebben, alleen moeten zij deze vaak aan de kant schuiven als het op dergelijke onderzoeken aankomt. Deze gedachten verwerkte hij in het maken van het hoofdpersonage: Stijn Goris.
Christian (°1960) bundelde al zijn kennis die hij opdeed tijdens het betreden van verschillende functies, tot een spannende thriller die al heel wat succes boekte.
De Praagse connectie gaat over Stijn Goris, die samen met zijn partner Stef Pauwels het mysterie rond de vliegtuigcrash op het strand van Koksijde moet oplossen. Doordat zelfmoord wordt uitgesloten gaan ze opzoek naar de dader die het vliegtuig saboteerde. Zo komen ze terecht in een internationale zoektocht naar een Russische maffiabaas. Bovendien worstelt Stijn Goris met zijn verleden.
Christian koos voor een personele verteller, waarin hij vertelt in de hij- of zij-vorm. Hierdoor laat hij ons gedurende het hele verhaal kennis maken met Stijn Goris en komen we steeds meer te weten over zijn verleden en wat hij denkt of voelt. Al snel is duidelijk dat Stijn gruwelijke dingen heeft meegemaakt toen hij jong was. Al deze gebeurtenissen ziet hij terugkomen in zijn dromen. Christian maakt de lezer duidelijk wanneer Stijn droomt, door te schrijven in een ander en kleiner lettertype. Deze dagdromen zorgen ervoor dat Stijn zijn verleden nooit heeft kunnen loslaten, wanneer hij dan ook nog geconfronteerd wordt met deze zaak, komen de dromen steeds frequenter voor. Al dit maakt dat Stijn een round character is, d.w.z. dat we doorheen het verhaal de evolutie meemaken van het personage en waarbij het een duidelijke karaktertekening krijgt (= traumatisch verleden). Deze kijk in het verleden van Stijn, zorgt eigenlijk voor een tweede zoektocht of verhaallijn. De lezer is nu opzoek naar de dader van de crash, maar wilt nu ook de waarheid achter de het verleden van Stijn ontdekken.
De schrijfstijl van De Coninck zorgde ervoor dat het boek soms moeilijk te volgen was. Raymond Detrez (2007) zegt dat dit te wijten is aan het gebruik van vele technische termen waardoor de feiten niet altijd te volgen zijn. Afkortingen en benamingen, waarvan de lezer de betekenis niet kent , maken het boek onnodig moeilijk. Persoonlijk denk ik dat dit te wijten is aan de job van de schrijver. Hij is zelf commissaris en gebruikt dus dagelijks dit vakjargon en beseft zo niet de moeilijkheid van zijn boek. Hierdoor verhoogt hij ook de leeftijdscategorie van de lezer. Langs de andere kant, is het zo precies mogelijk weergeven van de werkelijkheid en de werking van de (Brusselse) politie het doel van de schrijver.
Daarnaast is het verhaal chronologisch opgebouwd met enkele flashbacks, waarin we terugkeren naar het verleden van Stijn. De Coninck zorgt bovendien dat het verhaal nooit verveeld, hij zorgt telkens voor een nieuwe wending, wanneer het verhaal dreigt stil te vallen, waardoor je wilt blijven lezen.
De eigenlijke drijfveer van Christian om het boek te schrijven, werd hierboven al vermeld. Voor ik dit wist, had ik al een vermoeden dat hij het boek schreef om duidelijkheid te scheppen over de politie van Brussel, maar het deed me ook denken aan een autobiografie. Het leek of de schrijver zijn leven of een mogelijk trauma wou weergeven in het boek en hierdoor trachtte te verwerken. Misschien wou hij laten zien, dat je jeugd vaak een grote rol speelt op de keuze van je job, want ook dit was bij zijn keuze van toepassing.
Over het algemeen vond ik De Praagse Connectie een zeer goed boek. Er zijn ten slotte ook maar twee negatieve punten die ik kan opbrengen. Ten eerste, het gebruik van het vakjargon, wat het boek soms wat moeilijk maakte. Ten tweede, het boek was soms net iets te voorspelbaar waardoor het soms een beetje saai werd. Christian lost dit perfect op, door af te wisselen met zeer onverwachte delen. Langs de andere kant zijn er dus heel wat positieve kanten aan het boek zoals de verhaalopbouw, deze zat zodanig goed in elkaar dat je zin krijgt om nog een boek van Christian De Coninck te lezen. Bovendien stelt het boek je gerust in deze tijden van terreur. Het laat zien dat de politie meer is dan wat je eigenlijk over hen denkt. Ondanks de moeilijke taal, leest het boek zeer vlot. Doordat hij steeds voor een andere wending zorgt, wil je steeds blijven lezen en ontdekken hoe de moord op Parker werd gepleegd. Bovendien zie je steeds meer de gelijkenissen tussen het onderzoek en het verleden van Stijn Goris, waardoor je een soort van medelijden kweekt en je sympathiseert met het personage.
Voor wie zin heeft in een vlotte thriller, is De Praagse connectie een echte aanrader. Ontdek het reilen en zeilen van de Brusselse politie, gecombineerd met een vleugje humor en vele spannende acties. En vooral, ontdek het verleden van Stijn Goris.
Bibliografie:
De Coninck,C.(2007). De Praagse Connectie. Antwerpen: Houtekiet
Christian De Coninck, (2007). Bio Geraadpleegd op 22 oktober 2016, via
http://www.christiandeconinck.be/bio/
J.A. Dautzenberg(2008). Recensie Geraadpleegd op 22 oktober 2016, via http://zoeken.bibliotheek.be/detail/Christian-de-Coninck/De-Praagse-connectie-misdaadroman/Boek/?itemid=|library/marc/vlacc|3062688
Detrez R.,(2007) Recensie De Praagse Connectie Geraadpleegd op 23 oktober 2016, via http://deleeswolf.be | 1pos
|
Wat een bijzonder boek, prachtig. Je moet alleen wel open staan voor het onderwerp : rouw, en dan in het bijzonder rouw na het overlijden van de liefde van je leven. Julian Barnes beschrijft zijn eigen verdriet en rouw na het overlijden van z'n vrouw. Zeer indringend. | 1pos
|
Er is maar één ding waar je in dit leven van op aan kunt: als je tijd op is, ga je dood. Dit concept heeft Sara Holland in haar YA-debuut 'Everless' op een intrigerend manier uitgewerkt. Het begrip 'tijd is geld' neemt ze letterlijk. In de door haar geschetste wereld kun je je bloed laten omzetten in munten, waarmee je bijvoorbeeld de huur en eten kunt betalen. De kloof tussen arm en rijk is groot. Armen sterven jong, terwijl de rijken de munten zelfs oplossen in hun thee om onnatuurlijk hoge leeftijden te bereiken.
Jules en haar vader Pehr leven in armoede. Jaren geleden hebben ze de stad Everless moeten verlaten en sindsdien schrapen ze de restjes bij elkaar. Als haar vader te verzwakt is om met zijn bloed de huur te betalen, besluit Jules naar Everless terug te keren om daar voor de rijke familie Gerlings te gaan werken. Ondanks de waarschuwing van haar vader niet terug te gaan naar de plek waar ze is opgegroeid. Eenmaal tussen de muren van Everless blijkt dat die waarschuwing niet ongegrond was. Niets is zoals Jules het zich herinnerde.
“Unlike when I was a girl, the silence holds no promise of stories waiting to be told, no crackle of magic in the air, effervescent as mist in the sun after rain.”
Na een rustig begin, waarin je als lezer alle personen leert kennen, neemt het verhaal je in sneltrein vaart mee door het leven van Jules, een sterke meid, die doet denken aan karakters als Katniss en Tris en voor de YA-literatuur redelijk standaard aan het worden zijn. Wat wel bijzonder is, is dat in dit verhaal geen nadruk op een eventuele liefdesrelatie ligt. Niet dat er geen liefde in de lucht hangt, maar het voelt als een bevrijding dat de hoofdpersoon meer gericht is op het vinden van de waarheid, dan op het vinden van een vriendje.
“Memories crash over me – memories of sun filtered through the leaves of an oak tree, of breathless fights with wooden swords, of untamed laughter with never a thought of being lesser than.”
De ene na de andere ontdekking volgt, waardoor je af en toe even terug wilt bladeren om te kijken of je niets hebt gemist. Soms gaat Holland zelfs iets te snel, waardoor je als lezer het risico loopt haar prachtig geformuleerde zinnen over te slaan. Holland is geweldig in haar vergelijkingen. Het boek doet daardoor op bepaalde momenten zelfs sprookjesachtig aan. Maar dan wel een luguber sprookje.
“The lie is dark, opaque, unreadable, like a river so burdened with silt you can’t see the bottom.”
Everless is het eerste deel in een duologie. Deel twee verschijnt in januari 2019. Na dit geslaagde debuut kunnen de verwachtingen van de lezers niet anders dan hooggespannen zijn. | 1pos
|
Laat los mijn hand is de 1e roman van de Engelse schrijver Edward Docx die in het Nederlands is vertaald.
Louis rijdt zijn vader met een oud volkswagenbusje, waar ze vroeger vaak mee op vakantie zijn geweest, van Engeland naar Zürich. Vader is ziek, hij heeft ALS en wil op een waardige manier uit het leven stappen, voor hij te ziek en afhankelijk is geworden. Daar euthanasie in Engeland is verboden, rijden ze naar de levenseindekliniek in Zwitserland. Tijdens de reis sluiten de twee(ling) halfbroers van Louis zich aan. Ieder heeft zijn eigen mening over het besluit van vader. Langzaam komen tijdens de reis de familierelatie’s en bijbehorende frustratie’s aan het licht en de rol die vader hierin heeft gehad.
Ondanks het tragische doel van de reis wordt het verhaal nergens zwaar. De auteur geeft geen oordeel over euthanasie, maar laat de verschillende meningen van de personages naar voren komen. Kunnen ze het besluit van hun vader accepteren en staat vader zelf volledig achter zijn besluit. Daarnaast spelen vooral de familieverhoudingen een grote rol.
Het boek is op zijn tijd komisch en er staan prachtige zinnen in die het waard zijn om even te laten bezinken voor je weer verder leest.
De grote vraag aan het einde is, wie uiteindelijk wie loslaat. | 1pos
|
Gister heb ik het boek 'Koninklijk Complot' uit gelezen en ik moet zeggen mijn ideeen die ik al had zag ik ook terug in Linda Udo haar boek. Een prachtig boek waar duidelijk heel veel zorg en onderzoek aan is besteed . ik denk als je wat meer wil weten over Diana en haar leven en hoe alles is gegaan Dan moet je dit boek zeker lezen een dikke 5 sterren | 1pos
|
Een uniek, dystopisch verhaal uit 1931. In deze uitgave in de vorm van een graphic novel. De tekst is integraal overgenomen van de oorspronkelijke novelle. De bewerking van Viktor Hachman geeft een extra dimensie. De tekeningen zijn in strenge geometrische vormen en kleuren.
Het ijzersterke verhaal van Bordewijk staat nog steeds overeind. Een totalitaire, marxistisch aandoende staat waarin de mens als individu niet meer bestaat. “Het volksbureau werkte thans een systeem uit de mens zijn laatste persoonlijkheid, naam en toenaam, te ontnemen en deze te vervangen door 3 letters en een getal. Hij werd aldus een genummerde steen in een collectief blok.” De staccatomanier van schrijven wordt benadrukt door de hoekige, blokkerige tekeningen en het gebruikte lettertype.
Maar wat schrijft Bordewijk toch eigenlijk prachtig. Een Staat die sabelrinkelt…, een nieuwe dag, vorstkoud, rulrood, staalhard, er waren wezens die bij maanlicht flonkerden als een neergetrokken klein sterrenbeeld en dan doven in de duisternissen en een zwarte hemelvloer die volgehageld ligt met sterhagel in alle korrelgrootten. Enkele voorbeelden van schitterend, hoewel vaak niet gemakkelijk taalgebruik.
Een minpunt vond ik wel dat het lettertype, hoezeer ook van toepassing, erg moeizaam leesbaar is… | 1pos
|
“Flessenpost” van Renate Dorrestein, afkomstig uit het parallelle bestaan waarin zij tijdens het creëren ervan –met waarschijnlijk gemengde gevoelens- getoefd heeft. Een fictieve toekomst: een mogelijk, maar in ieder geval zorgvuldig geconstrueerd toekomstbeeld, waarin Dorrestein met overduidelijk veel lol allerlei statistieken, feiten en actualiteiten door elkaar heeft geschud. En het weer perfect in elkaar legde tot een verwrongen plaatje.
Vier pagina’s slechts kost het haar om de gevolgen van het vergaan van de wereld te schetsen. Het acute verval van de mensheid – de Beschaving- behoeft bij haar niet veel meer woorden dan het melden van de gevolgen van de stroomuitval en de snel oprukkende natuur die de aftakeling in alle facetten van het menselijke milieu in werking zet. Meer hoeft ook niet. Iedereen die wel eens een post-apocalyptische roman heeft gelezen-of als film gezien- ‘kent’ het wel. Blasé? Niet echt. Als de Apocalyps direct om de hoek plaatsvindt, is de impact wel heel huiveringwekkend dichtbij en akelig herkenbaar.
De wereld is er dus niet meer. Niets bestaat nog, op Almere na, omgeven door een muur van allesvernietigende mist. Laat nou net Almere bij uitstek goed autarkisch blijken te kunnen functioneren. Met een sterke wil te overleven, want Almere is een ‘stoere stad’. Om met de woorden van de Wethouder van Culturele Zaken te spreken, degene die Renate als gastschrijver uitnodigde en haar na de ramp tot stadschroniqueur bombardeert. Op quasi-laconieke toon die wanhoop en waanzin op afstand moet houden schrijft Renate haar verslag.
Ironisch genoeg is het handjevol mannen dat in de plaatselijke gevangenis bewaard werd letterlijk van levensbelang voor de overlevenden die voor het merendeel uit vrouwen bestaan. Een dystopisch decor waartegen –weinig verrassend in een roman van Dorrestein- feministische standpunten prima worden weggezet. De ‘ex’- gedetineerden worden aangesteld als clanhoofden van de in het leven geroepen Naaste Families. En noodzakelijke sociale regeling, want niemand heeft nog bloedverwanten. Almere was immers een forensenstad: vandaar ook de afwezigheid van mannen en complete gezinnen op het moment van de ramp die zich overdag voltrok (Mooi voorbeeld van geniaal toegepaste gegevens)
Het gevolg is een nieuwe defecte maatschappij, met aan de ene kant een totaal gebrek aan privacy en aan de andere kant een verpletterend tekort aan intimiteit. De nieuwe leiding is totalitair en ondemocratisch, de clanhoofden zijn (natuurlijk) haantjes, machtsbelust en niet lang tevreden met hun bijkomende positie als ‘Almeerse dekhengsten’. Want baby’s moeten er komen. Een baby is het nieuwe symbool van de hoop. Een drogreden, overigens een van de velen waarmee Renate en de vijf of zes andere overlevenden die ze van nabij volgt mee klaar moeten zien te komen. De hoop slaat dramatisch om bij de komst van baby Ally (inderdaad, afgeleid van Almere) die een hysterie en stemmingmakerij binnen de wankele samenleving teweeg brengt die hen tot ver over de rand –of precieser: de mistwal- leidt. Waarna wellicht een níeuw Nieuw Begin aanvangt, zelfs al is het enkel in de vorm van definitieve acceptatie en berusting.
Het stadsbestuur had geen betere gastschrijver dan Renate Dorrestein kunnen aanstellen om het nationaal verguisde Almere meer aanzien te geven. De inwoners kunnen zich niet anders dan buitengewoon verbonden en uitverkoren voelen na het lezen van Weerwater, trots op hun stad met al haar min- en pluspunten. In Almere heeft Dorrestijn het perfecte decor gevonden om een on-Hollands drama binnen de Nederlandse literatuur te kunnen schrijven zonder zich in onmogelijke bochten te moeten wringen voor geloofwaardigheid. Van de Fantasy-achtige naam Weerwater- gewóón de naam van het centrale stadsmeer- tot het chronische gebrek aan leesbrilletjes die haar professie in gevaar brengen aan toe- alles klopt. Dit is lezen met aan afgrijzen grenzende bewondering. | 1pos
|
Dit deel, nummer 3 in de reeks is een van de betere Harry Potter delen. Het verhaal is spannend en meeslepend. Je blijft doorlezen en moet weten hoe het nu zit met Sirius Zwarts. | 1pos
|
In het leuke prentenboek Op zoek naar het begin nemen de vriendelijke ridder Pepijn en zijn trouwe viervoeter net een aangenaam verfrissend bad in een meer. Dan bedenkt Pepijn zich ineens dat hij geen handdoek bij zich heeft. Gelukkig ontdekt hij een lap stof in de struiken waar hij zich prima mee af kan drogen. Hij besluit de lap terug te brengen naar de eigenaar, maar er lijkt geen einde aan de meter lange lap te komen. Onderweg blijken diverse mensen dankbaar gebruik te maken van de stof. Dan ziet hij een huilend meisje, zou zij weten van wie de stof is?
De sfeervolle prenten in dit vrij grote boek doen een beetje nostalgisch aan, maar wat wil je met een heuse ridder en een echte prinses. Tekst en afbeeldingen passen dan ook prima bij elkaar. Het eenvoudige beschreven verhaal is grappig en eindigt met een originele wending. Heerlijk sprookjesachtig boek dat zowel bij jongens als meisjes in de smaak zal vallen. Fijn voorleesverhaal. | 1pos
|
Al sinds de Vlaamse Young Adult Brainstorm van Moon Young Adult, waarbij voormalig uitgever Marieke Woortman Duizend Hoog tipte, verheugde ik me op het lezen van deze dystopische roman met een hoog soap-gehalte. Gelukkig werd ik uitgekozen voor de leesclub op Hebban en schrijfster Katharine McGee stelde me allesbehalve teleur!
Het is 2118. New York is de stad van innovatie en van dromen. In Manhattan staat een duizend-verdiepingen-tellende toren die zich uitstrekt tot ver boven de wolken. In de Glitter, Glamour en Hightech wereld van de Toren is het je vermogen dat telt: hoe rijker je bent, hoe hoger in de Toren je mag wonen. In Duizend Hoog proberen vijf tieners hun plekje te veroveren in deze bijzondere wolkenkrabber.
Leda Cole verbergt achter haar smetteloze uiterlijk een geheime verslaving aan drank en drugs - en een stiekeme verliefdheid op de verkeerde jongen. Het zorgeloze leventje van Eris Dodd-Radson stort in wanneer ze met een vreselijk verraad geconfronteerd wordt. Rylin Myers raakt door haar baantje verzeild in de wereld van de hoogste verdiepingen en techgenie Watt Bakradi heeft een groot geheim. En helemaal op de bovenste verdieping van de Toren woont Avery Fuller, het meisje dat genetisch perfect ontworpen is. In de ogen van anderen lijkt haar leven perfect, maar ze wordt gekweld door een verlangen dat nooit ingewilligd kan worden.
Ik vond Duizend Hoog een heerlijk verhaal. Normaal ben ik niet zo van dat soap-gebeuren, maar in dit geval kon ik niet stoppen met lezen. Ik moest en zou ontdekken hoe het verhaal verder zou gaan en wie er van de Toren sprong, viel of geduwd werd.. Ik vond de verschillende personages erg tof. Ik moest eventjes wennen aan alle perspectieven - het zijn er wel heel veel - maar daarna was ik verslaafd! Ieder personage is in zijn/haar eigen drama verwikkeld en verschillende van deze drama's staan met elkaar in verband. Mijn favoriete personages zijn overigens Eris, Rylin en Watt!
Ook het concept van de Toren is erg interessant. Hoe rijker je bent, hoe hoger je in de toren woont. Ik kwam ditzelfde idee al eerder tegen in de film High Rise - een verfilming van het gelijknamige boek van J.G. Ballard dat nog op mijn lijstje om te lezen staat. Toch is de uitwerking van Duizend Hoog heel anders dan eerder genoemde film: hier gaat het duidelijk om de leefwereld van tieners. We krijgen te maken met liefdesverdriet, drank, drugs en ruzie met de ouders.
Hoewel het idee achter de Toren me dus ontzettend interesseert, zag ik dit gebouw helaas niet heel goed voor me. Het was me bijvoorbeeld niet altijd duidelijk of een hoofdstuk - of een gedeelte daarvan - zich afspeelde op of naast de toren. Dit maakte het boek voor mij hier en daar een beetje verwarrend. De Toren was echter niet het enige futuristische in de toekomstvisie van Katharine McGee. De rijkere personages hebben contactlenzen waarmee ze elkaar berichtjes kunnen sturen (creepy!) en verplaatsen zichzelf via hoovercrafts. O en laten we vooral de futuristische vormen van drugs niet vergeten te vermelden!
Al meteen in de proloog van het verhaal lees je dat er iemand van de toren springt, valt of geduwd wordt en het hele boek zat ik te raden wie het zou zijn. Ik kan je vertellen dat ik twee gegadigden had, maar uiteindelijk had ik het fout.. Dat maakte het einde van Duizend Hoog extra verrassend voor mij. Ook zit er aan het einde een spannende verwijzing naar een vervolg: al ben ik heel benieuwd hoe dat dan verder uitgewerkt gaat worden. Begrijp me niet verkeerd - ik heb genoten van het hele soap-gebeuren - maar ik kan me niet voorstellen dat ik daar nog heel veel vervolgboeken van wil lezen. Ik wil een oplossing, een ontknoping, en geen serie waarin we van cliffhanger naar cliffhanger zullen gaan. Ik hoop dat het geen serie van tien boeken wordt of een oneindige soap zoals GTST.
Duizend Hoog was een heerlijk boek om tussendoor te lezen. Hoewel ik de Toren niet altijd even goed voor me kon zien, raakte ik verslaafd aan de personages en hun persoonlijke drama's. Bovendien wilde ik door de spannende proloog ontzettend graag ontdekken wie nou degene was die van de Toren sprong, viel of geduwd werd. De cliffhanger maakt me benieuwd naar een vervolg, maar ik hoop wel dat Katharine McGee beseft dat ik niet zit te wachten op een soapserie van meer dan tien boeken -Ik hoop dat ze het spannend weet te houden! | 1pos
|
Kort maar krachtig !
Je rolt meteen het verhaal in.
Het gaat in een rap tempo dus je leest hem zo weg.
Toch vond ik het een interessant en spannend verhaal.
En baalde toch wel dat het alweer uit was.
Mijn complimenten voor de schrijfster.
Ik kende haar boeken nog niet maar het smaakt zeker naar meer ! | 1pos
|
Lisa Gardner heeft al behoorlijk wat vlijmscherpe thrillers op haar naam staan. Haar reeks over politievrouw D.D. Warren beslaat inmiddels al een aantal boeken.
Ik heb ze niet in de juiste volgorde aangeschaft en las ze daardoor ook niet in de juiste volgorde, maar ze zijn prima los te lezen.
Meest recente aankoop binnen deze reeks was voor mij 'Spaar het meisje'.
En wederom werd ik niet teleurgesteld.
Hou je van Karin Slaughter? Dan ongetwijfeld ook van Lisa Gardner.
De verhaallijnen komen op een briljante manier samen, alhoewel ik iemand die aangeeft zijn naam te hebben veranderd, wél een beetje een weggever vindt wat betreft een 'geheim' verleden. Toch had ik dít verleden niet zien aankomen. Wat of wie ik hiermee bedoel? Daar kom je alleen achter als je het boek leest .
Ook D.D.'s privéleven wordt niet buiten beschouwing gelaten. Haar behoefte aan een man (of eigenlijk meer aan sex) en hoe haar werk daar iedere keer een stokje voor lijkt te steken, je begint er bijna zélf van te balen als haar pieper weer eens gaat, want je gunt het haar zo. Hoewel ze volgens de boeken voor een buitenstaander intimiderend over komt, voel je je als lezer bijna bevoorrecht dat jij haar beter dan dat kent.
Ook dit deel uit de reeks is dus weer een spannend, goed geschreven boek met onverwachtse wendingen.
Ik hoop dan ook dat Gardner nog voldoende inspiratie vindt om de reeks rondom D.D. Warren uit te breiden.
http://www.watiknouvind.com/2018/05/wat-ik-nou-vind-van-spaar-het-meisje.html | 1pos
|
Kunt U mij de weg naar Hamelen vertellen meneer? Het was een geweldige serie in de in de jaren 1972 tm 1976 met Rob de Nijs en Loekie Knol, gebaseerd op het Duitse sprookje de Rattenvanger van Hamelen. De serie was geschreven door Harrie Geelen en bestond uit 45 afleveringen en zat vol met liedjes. Van de serie zijn maar enkele afleveringen bewaard gebleven. Na de serie kwam er in 2003 en 2004 een musical met Kasper van Kooten en Chantal Janzen in de hoofdrol. Ook weer vol liedjes die lang blijven hangen. Nu is er een trilogie waarin alles zit waar Harrie Geelen niets mee kon in de tv serie, geen gedoe met zwaartekracht, ruimte en geld en dat levert een boeiend, avontuurlijk en onvergetelijk verhaal op.
In Op weg naar Voorgoed begint het verhaal zoals we het kennen. De rattenvanger die de stad Hamelen verlost van een rattenplaag, maar die wanneer hij niet volgens afspraak wordt uitbetaald in goud, terug komt met zijn fluit en alle kinderen meeneemt en per ongeluk ook vier volwassenen: Betram Bierenbroodspot, Lidwientje Walg, Aernout Koffij en Hilderbrandt Brom. Klinkende namen en voor menig liefhebber van de serie ook onvergetelijke personages.
In Op weg naar Voorgoed komen de Hamelaars terecht in de wereld achter berg Kei, waar niets is wat het lijkt en alles anders is. Alle uitdrukkingen die ze kennen worden daar letterlijk genomen en alles kan. Het is tijdens het lezen dan ook iedere keer een verrassing welke bekende uitdrukking ineens een hele nieuwe insteek krijgt.
Het is een nieuwe wereld vol elfen, kabouters, kobolden, trollen, reuzen, heksen, tovenaars, prinsen en prinsessen, in een land waarin iedereen weet dat mensen niet bestaan.
Het vliegend tapijt Kamerbreed is er natuurlijk ook, net als vliegende koffers en tronen, onzichtbaarheids hoeden en petten, lakentje dekje noem het maar en je vind het in de wereld van Voorgoed.
"Leuk he?"zei Aernout, "Als je zo'n ding aan je oor houdt hoor je de zee!''
"De zee?" zei Ambternaar Ogterop Eén kortaf. "Welnee. Dat is een sprookje!"
Het is ongelofelijk wat Harrie Geelen heeft bedacht voor zijn personages in het verhaal. Naast de vier genoemde grote mensen, zijn er van de meegenomen kinderen ook een aantal zeer doortastende kinderen die grote avonturen beleven. Barendje, Hilletje, Ben, Jesse, Jochempje, Hektor, Siemke, Jasmijntje en Klaartje gaan net zo hard op onderzoek uit en helpen grote problemen op te lossen.
Het gaat allemaal in een flink tempo, constante perspectief wisselingen volgen elkaar snel op en als lezers raak je steeds verder verstrikt in het verhaal van Op weg naar Voorgoed en raak je verdwaald met de Hamelaars in een nieuwe vreemde wereld. Al lezende worden nieuwe termen doodnormaal, waarna het lezen van de grootste onzin achter elkaar heel gewoon is en zelfs compleet logisch klinkt.
"Kuddegeest, Van Bier. De Gullikers zijn van laag allooi. Ze benevelen de kluit. Smeren u kruipoliën aan. Vandaar de geur van de onderdanigheid. Ruik hoe de reuk riekt."
"Op een zwart kleed, ze zaten in een volle kooi. En Loei van Jewelste was erbij. Op de rug van een prins. Dan gaat de reis naar Dijn."
Geelen speelt constant met taal en doet dat op briljante wijze. Het zit vol humor en het lezen van dit boek is dan ook gewoon heel erg leuk door de vele herkenbare uitdrukkingen die hetzelfde zijn en toch anders.
Deel 1 van 'Kunt u mij de weg naar Hamelen vertellen' heeft de prinsentoto als rode lijn, waarin prinsen strijden om de hand van prinses Madeleine, met natuurlijk de favoriet Prins Tor en de slechte prins Guurt van Garp. Maar er gebeurt zoveel meer dat het niet in een boek van 600 pagina's past. Het verhaal gaat verder in deel 2 en 3 die gebonden zijn in een boek van bijna 1000 pagina's wat veel lijkt, maar absoluut geen straf is, want als lezer ben je al zover verdwenen en verdwaald in het verhaal van Voorgoed dat stoppen geen optie meer is. | 1pos
|
De Engelse Hanna Jameson studeert in Brighton Amerikaanse geschiedenis en literatuur aan de universiteit van Sussex. Ze is nog maar tweeëntwintig, maar te oordelen naar haar taal en fictie zou je dat niet zeggen, want erg onschuldig klinkt haar verhaal niet. Ze heeft eerder in Australië gewoond en heeft met bands meegereisd door Europa, Japan en de VS. Dit is haar thrillerdebuut, waar ze op zeventienjarige leeftijd al aan begon. Wat je bent is het eerste deel van een serie, die zich afspeelt in de Londense onderwereld.
Nic Caruana is half Schot, half Italiaan. Hij komt uit een gewoon gezin, met een broer en een zus. Toen hij jong was, hebben ze hem overmeesterd op straat en per ongeluk heeft hij de aanvaller gestoken met een mes dat niet eens van hem was, maar toch belandde hij in de gevangenis. Nu heeft hij van mensen doden zijn beroep gemaakt. Hij gebruikt elk wapen dat maar nodig is om tot de waarheid te komen, en is zeer gewelddadig. Pat Dyer, een wapenhandelaar, roept zijn hulp in om zijn vermiste zestienjarige dochter Emma te zoeken. Nic maakt kennis met Pats vrouw Clare, een voormalige danseres. Haar polsen zitten vol littekens. Hij raakt geïntrigeerd en wil elke keer langs haar adres om haar wat te vragen. Zij flirt met hem en hij raakt helemaal in de ban van haar. Hij blijft komen, ook nadat Emma dood gevonden wordt. Pat vertrouwt het niet. Hij is niet iemand die met zich laat sollen. Het is natuurlijk niet de bedoeling dat Nic een relatie met zijn vrouw begint. Op een gegeven moment wordt Nic van verschillende kanten aangevallen en moet hij onderduiken en vechten om te overleven. Dan krijgt hij een telefoontje van thuis, dat zijn broer is neergeschoten boven Afghanistan. Komt hij nog wel naar de begrafenis of heeft hij het te druk met andere dingen?
Is het kwaad iets wat je bent of is het iets wat je doet? Of kun je zo gemaakt worden, dat het je allemaal geen barst meer kan schelen? Dat laatste ben ik meer geneigd te geloven. Nic heeft geen dromen meer, en na zijn avontuur in de gevangenis hoeft hij al helemaal niet meer te hopen op de goedkeuring van zijn ouders. Eigenlijk was het gewoon zelfverdediging, maar zijn ouders stonden niet achter hem. Wat doet dat met je? Hoe word je dan? Als hij dan hoopt op de liefde van Clare, komt hij helemaal van een koude kermis thuis.
Wat je bent van Hanna Jameson is een rauw verhaal zonder hoop. Je hebt toch wel sympathie voor Nic, maar hij doet ongelofelijk gewelddadige dingen. Eigenlijk is het schrijnend, dat drie kinderen uit een gezin zo anders terecht kunnen komen. Je zou wat meer over Clare te weten willen komen, maar dat is lastig als het verhaal verteld wordt door Nic zelf. Hij wil ook meer over haar te weten komen. Hij komt wel in het bezit van een paar dvd s, waarop een dansende Clare te zien is. Maar hoe komt ze toch aan haar littekens, wil Nic weten.
Wat je bent is wel een thriller, maar toch ook een psychologische roman. De kaft vind ik niet passend bij het verhaal, de Engelse kaft is veel beter. Het Nederlandse boek lijkt meer op een chicklit en dat is het echt niet. Hanna Jameson kan wel schrijven, maar heeft een vrij harde schrijfstijl die je van een zo jong iemand niet zou verwachten. Als ik vergelijk met andere schrijvers, zoals Roslund & Hellström, dan vraag ik mij af waar ze die taal heeft opgepikt. Die schrijvers zijn immers ervaringsdeskundigen, maar hoe zit dat met Hanna Jameson? | 1pos
|
Dit is echt een heel goed boek.
Het verhaal wordt door 5 mensen verteld, lydia, sophie, darcy, rowan en kerry.
Uiteindelijk kom je dan achter de waarheid van dit verhaal.
Ik vond het een heel bijzonder boek en zeker een aanrader. | 1pos
|
Na een heerlijk begin een redelijk rustig midden en tegen de verwachting in dan toch weer een heerlijk spannend eind. Ondanks de (maar) 4 sterren zal ik toch de volgende serie Q weer zo snel mogelijk aanschaffen en lezen! | 1pos
|
Een wonderbaarlijk boek van een veelzijdig schrijver, die nu ook zijn eerste thriller (de eerste van een lange reeks?) geschreven heeft. In Botero besteedt Van Laere de nodige aandacht aan de typering van zijn hoofdfiguren, commissaris George Bracke en diens echtgenote Annemie Vervloet, woordvoerster bij de politie. Dit is bewust geen 'harde' thriller, maar wel een boek waar de schrijver de tijd neemt om zijn personages voor te stellen. Het zijn echte mensen van vlees en bloed, soms twijfelend aan zichzelf en helemaal niet de harde 'flikken' zoals ze elders soms worden voorgesteld.
Van Laere typeert met kennis van zaken bestaande toestanden en voegt daar zijn stokpaardjes (whisky en tango) rijkelijk aan toe. Het is bovendien een erg vrouwvriendelijk boek, en Van Laere zou bij vrouwen wel eens een grote hit kunnen worden. Men zegge het voort! Ik hoop dat er snel een opvolger komt! | 1pos
|
Wat zijn de boeken van Lisa Jackson toch goede vervangers van die van Karin Slaughter. Verloren zielen is opnieuw een erg spannend boek. Je moet tot het einde doorlezen om te weten wie de moordenaar(s) is/zijn. Hoe de vampiercultus in zijn werk gaat, wordt zeer sterk beschreven. Zoek je spannende boeken, lees de boeken van Lisa Jackson. | 1pos
|
Het boek (eerste publicatie: 1975) gaat over Bahiah Shaheen, een 18-jarige vrouw die in Egypte medicijnen studeert. Vanaf de allereerste bladzijde zet ze zich af tegen de samenleving en tegen de heersende conservatieve opvattingen over hoe een vrouw zich hoort te gedragen.
Maar, hoe Bahiah ook worstelt met de verwachtingen en regels van het land waar ze in leeft; ze worstelt nog veel meer met zichzelf. Ze heeft constant het gevoel dat ze beslissingen op leven en dood moet nemen en vóór elke beslissing moet ze een gevecht leveren. Deze voortdurende strijd tussen de gehoorzame studente en haar ware ik keert vaak terug. Het is repetitief, maar niet op een negatieve manier. Het is bijna poëtisch hoe Bahiah hetzelfde dilemma telkens opnieuw moet overwinnen. Haar uiterlijk en houding blijven ondertussen onverminderd vrij en zelfverzekerd. Ze kleedt zich anders en beweegt haar lichaam anders dan andere vrouwen. Het is erg opvallend hoe duidelijk Bahiah zich als anders-zijnde profileert, maar toch lijkt haar omgeving er weinig notitie van te nemen. Totdat ze betrokken raakt bij een protest en gearresteerd wordt.
Opeens is haar familie in rep en roer. Ze moet van de opleiding af! Ze moet uitgehuwelijkt worden! Er is geen uitweg; geen gemakkelijke oplossing. Kiest ze ervoor om zich te schikken naar wat men van haar verwacht of kiest ze voor de vrijheid om te zijn wie ze is?
Ik raad deze zeker aan. Heel interessant en indrukwekkend – vooral voor een boek wat je in een uurtje of twee uitleest. | 1pos
|
Hooghartig, verwaand, lomp, totaal geen empatisch vermogen, eigenwijs, liegen en bedriegen: Angel Deverell is bepaald geen innemende persoonlijkheid. De hoofdpersoon van Angel doet geen enkele moeite om vriendschap met de lezer te sluiten. Daar voelt ze zich veel te goed voor. Toch slaagt auteur Elizabeth Taylor ('nee, niet dé Elizabeth Taylor, maar die andere...') erin om een vorm van sympathie op te wekken en dat is best knap.
Engeland, rond 1900. Angel groeit op in een arbeidersbuurt in een klein dorp. Haar moeder runt een kruidenierswinkel, haar vader is jong overleden. Als kind is ze al anders dan de anderen. Teruggetrokken, verwaand, hooghartig en boordevol fantasie. 'Leugens', volgens de anderen. Als haar verhalen over Paradise House, het huis van haar dromen, naar buiten komen, wordt ze door iedereen afgewezen. Het maakt haar niet uit: in haar schuilt een genie en overtuigd van haar talent besluit ze de verhalen op te schrijven en uit te geven.
Angel is voor het eerst uitgegeven in 1957 en het heeft bijna zestig jaar geduurd eer de eerste Nederlandse vertaling er was. Elizabeth Taylor kreeg nooit de erkenning die ze volgens velen verdient. Wellicht doordat ze altijd in de schaduw stond van die ándere Elizabeth Taylor, maar misschien ook doordat ze een teruggetrokken leven leidde. Bijna het negatief van hoofdpersoon Angel, die juist volop de belangstelling zoekt.
Zoals al gezegd: Taylor krijgt het voor elkaar dat de lezer een zekere vorm van sympathie voor Angel gaat voelen. Eigenlijk is het niets meer of minder dan mededogen. Ze wil onaantastbaar zijn, maar ze is het niet. Ze is dapper, kwetsbaar, eenzaam en ze hunkert naar warmte: een persoon om van te houden. Door vanuit een alwetende verteller te schrijven, ervaart de lezer enerzijds welke uitwerking Angels gedrag op de mensen om haar heen heeft, en anderzijds kweekt het begrip. Door de ogen van de andere personages zie je de Angel die ze zelf niet wil laten zien. Ze schrijft haar eigen geschiedenis, houdt haar eigen mythes in stand, maar via de andere personages kent de lezer de waarheid. Zoals Clive het verwoordt: 'Misschien zag ze niets zoals het was, alleen alles zoals het zou moeten zijn, maar ongetwijfeld nooit was geweest.' Angel krijgt er op deze manier een dimensie bij en dat maakt haar tot een interessant personage.
Het verhaalverloop is tamelijk voorspelbaar, een aantal personages is nogal cliché, de verhaallijnen zijn eendimensionaal, wat maakt dat Angel anno 2016 geen literaire hoogvlieger is. Daarvoor ontbreekt simpelweg de diepgang. Wie echter niet zit te wachten op een verhaal dat je aan het denken zet, dat zich aan je vastklampt of dat je slapeloze nachten bezorgt, heeft een prima tijd: Angel is onderhoudend, bij vlagen humoristisch en goedgeschreven. | 1pos
|
Mooi geschreven boek over de aparte en soms ook ontroerende vriendschap
tussen twee jongens.
Het boek speelt zich voornamelijk af in Amsterdam in de jaren 50.
Je krijgt ook een goed tijdsbeeld van deze roerige periode. | 1pos
|
Jo en Wolter vertrekken in 1934 als pasgetrouwd zendelingsechtpaar naar Indië. Dit boek verteld het verhaal vanuit het gezichtspunt van Jo en verteld haar levensverhaal hoe ze in Indië worstelen met het huwelijk, jong moeder zijn (want in haar dagboek is ze heel openhartig en verteld ze dat ze zichzelf eigenlijk veel te jong vind om moeder te worden) hoe de oorlog vanuit Indië wordt beleefd, haar eenzaamheid en ook hoe ze na de oorlog geleefd heeft. Het is een zeer indrukwekkend boek met veel voor mij onbekende dingen zoals bijv. het zendingswerk. Het boek is ook zeer openhartig en Jo is volgens mij haar tijd al ver vooruit als je haar dagboek stukken (en dus haar gedachten) leest. Haar kleindochter heeft dit boek geschreven maar het lijkt net of Jo het zelf geschreven heeft, erg mooi en aangrijpend boek. | 1pos
|
Het is alweer even geleden dat ik dit boek las, maar ik vond het meteen leuk, zo uit het leven gegrepen en wat maakt Sanne veel mee. Met haar man, haar zoon en haarzelf...........
De volgende delen gingen achter elkaar door mijn handen en ik heb menig 1e deel van de nacht, lezend in deze leuke boekenreeks, doorgebracht. | 1pos
|
Lezen! Zou verplicht moeten zijn! | 1pos
|
Dit is het laatste deel van de serie maar wat een boel open
eindjes! En laat ik daar nou net niet zo van houden, en laat nou
toevallig net een zogenaamde ‘prequel’, bestaande uit 3 delen, in
de maak zijn (het wachten is op de Nederlandse vertaling). De
marketingmachine draait op volle toeren en deze sucker valt daar
natuurlijk weer voor. Ik wil nog veel meer weten over Tessa en
Zacherias, Magnus en de geschiedenissen van de families Lightwood,
Herondale, Fairchild en Carstairs. Uiteindelijk is dit toch wel een
hele leuke young adult serie… | 1pos
|
Waar De Cock en Vledder hun langste tijd gehad leken te hebben, staat het duo Van Opperdoes en zijn jonger en minder ervaren collega Jacob klaar om hun plaatsen over te nemen. In deze eerste serie is Van Opperdoes net overgeplaatst naar het Bureau Raampoort en krijgen ze te maken met de moord op een beeldschone dame van lichte zeden, 'Loesje' de Vries. Vlak voordat zij vermoord wordt is zij op Bureau Raampoort geweest omdat ze gezien heeft dat een van haar klanten een wel heel bijzonder revolver bij zich had. Een zogenaamde Nagant-revolver. Het is de revolver dat ooit van haar vader is geweest, maar destijds samen met een grote collectie andere pistolen gestolen is. Haar vader heeft de roofpartij netjes aangegeven, alleen het dossier is om raadselachtige wijze nergens meer te bekennen. Als niet veel later ook de vriend van 'Loesje' neergeschoten wordt, en de kogel afkomstig blijkt uit dezelfde Nagant zijn de rapen gaar voor Van Opperdoes. Waar moet hij beginnen? De enige hint die Van Opperdoes heeft is dat de klant zichzelf 'Kanjer' noemde'. Als snel blijkt dat Loesje ook met dit wapen vermoord is, en ze zal niet de enige blijven. Waar De Cock zijn ingevingen opdeed bij het Café Van Lowietje is het bij Van Opperdoes zijn overleden vrouw die hem de nodige tips en hints geeft. Veel vaker dan in de serie op televisie overigens. Heel langzaam wordt duidelijk hoe de zaak in elkaar steekt. Een heerlijk verhaal die eenzelfde insteek en ontknoping kent als die de avonturen uit de Baantjer-serie hadden, maar dan in een wat eigentijdser sfeer. Het is een heerlijk boek, dat vlot geschreven is en erom vraagt om een ruk uit te lezen. Dit vraagt zeker naar meer avonturen van dit duo. | 1pos
|
Ik heb het boek eerst 3 keer weggelegd voordat ik er echt doorheen de eerste zoveel pagina's, elke keer trok het me niet om verder te lezen. Totdat ik een recensie las van een vrouw die hetzelfde had als ik, en die er eenmaal doorheen was, hartstikke enthousiast was. Dus waagde ik nog één poging... En ja hoor, vrij snel was ik om en heb ik het niet meer weg kunnen leggen! Het boek is komisch, spannend zelfs, en je wil maar pagina na pagina omslaan om te weten hoe de vork nu in de steel zit! Het was echt weer een boek met de Kinsella-vibe, wat heb ik gelachen om Sylvie! Heerlijk mens, ik zie haar zo voor me! Dus: mocht je na de eerste pagina's denken, mwah, zet door! Het boek is het meer dan waard! | 1pos
|
Commissaris Van In en zijn assistent Versavel van de Brugse recherche krijgen te maken met een lijk dat in het water is gevonden. Moord, zelfmoord of een ongeluk? Al speurend komen ze in aanraking met druggebruikers en satanische sekten, terwijl de ware identiteit van een aantal personen een belangrijke rol speelt. Vooral het antwoord op de vraag 'Wie is Venex?', kost de speurders veel hoofdbrekens. Dit is de vierde thriller met Van In en Versavel, een reeks die intussen een plaats veroverd heeft als spannende en degelijke thrillers met een dosis humor. De tweespalt tussen de verschillende Belgische politiediensten komt ook hier weer naar voren, maar speelt (gelukkig) geen belangrijke rol. Hoewel Aspe een knap plot bedacht heeft, is het aspect van de satansaanbidders niet erg overtuigend. Het portret van de wat onhandige jenever en Duvel drinkende Van In is een van de sympathiekste uit de Nederlandstalige misdaadlectuur. Een flinke groep lezers zal van dit boek plezier hebben. | 1pos
|
Dit vond ik een mooi boekenweekgeschenk. Het was een mooie levensgeschiedenis van een schrijver die koffie verkocht. Het bracht me in een andere wereld die ik helemaal voor me kon zien terwijl ik er nog nooit geweest ben. Aanrader. | 1pos
|
Op een zonnige zomermiddag, toen Sarah acht was, verdween haar vier jaar oudere broer Charlie spoorloos. "Zeg maar tegen mama dat ik gauw weer terug ben", zei hij nog tegen Sarah. Daarna heeft niemand hem ooit nog terug gezien. Het gezin komt de verdwijning van Charlie niet te boven, Sarahs moeder verwijt haar de verdwijning van haar broer en zakt diep weg in depressie en drank. Haar vader kan dit gedrag niet aan en een paar jaar na de verdwijning van Charlie gaat het koppel dan ook scheiden. 16 jaar later woont Sarah, uit schuldgevoel nog steeds bij haar ontredderde moeder. Ze geeft les aan een chique meisjesschool maar daar komt het verhaal van haar broer weer bovendrijven, wanneer één van haar leerlingen verdwijnt en vermoord wordt teruggevonden. Sarah is er het hart van in en helpt de politie waar ze kan. Helaas is ze door haar stuntelige houding zelf voor een stuk verdacht. Wanneer de moord op het meisje meer details kent, komt er voor Sarah ook een stuk waarheid over de verdwijning van haar broer naar boven. De manier waarop iedereen hier mee omgaat is best verrassend en brengt nog heel wat drama met zich mee. Het boek is geschreven in het heden en ook met flashbacks over de verdwijning van Charlie, deze worden goed aangeduid. Dit boek was tot nu toe één van de beste boeken die ik al las in dit genre. Het is vlot geschreven en de schrijfster trekt je aandacht tot het einde. Een echte aanrader! | 1pos
|
De rauwe werkelijkheid waar verdriet, pijn en angst zij aan zij gaan met humor en levenslust. Een boek als het leven, dat je met tranen in de ogen leest, het ene moment van verdriet, het andere moment met buikpijn van het lachen. Je krijgt het gevoel dat je ‘Griep’ goed kent, dat je met vriendinnen onder elkaar bent waar alles gezegd kan worden en waar niks gek is. En het is fijn geschreven, zo’n boek dat je niet weglegt om iedere avond 2 bladzijdes te lezen, maar het moet meteen uit. En omdat het zo vol humor en zelfspot zit, laat het je niet met een naar gevoel achter. | 1pos
|
Ademloos heb ik dit boek in twee dagen uitgelezen. Wat een verhaal en dan te bedenken dat het ook nog waargebeurd is.
Het enige wat ik een beetje miste was het vervolg van de breuk met haar schoonouders. Dit belangrijke gegeven bleef naar mijn idee een beetje hangen (of ik ben gewoon te nieuwsgierig aangelegd).
Een echte aanrader! | 1pos
|
Een fantastische Thriller! Het is zo goed uitgedacht, en werkelijk niks is voorspelbaar. Dan denk je in het begin nog dat het een doorsnee ontvoering boek is, maar al snel blijkt dat het geen doorsnee ontvoering is! Van de ontvoering, naar de moorden met het accuzuur, en het onverwachte einde. Lemaitre heeft een zinderend spannend boek geschreven, dat het lezen zeker waard is! En wat je misschien nog wel het meest bezig houdt, Wie is het slachtoffer, en wie de dader? | 1pos
|
Op twaalfjarige leeftijd werd Regina Victoria LeClaire door een sadistische pedofiel ontvoerd en vier jaar lang onder de meest gruwelijke en onvoorstelbare omstandigheden in een kelder gemarteld en misbruikt. Als door een wonder kwam ze vrij. Haar ontvoerder Daryl Wayne Flint werd veroordeeld tot levenslange opsluiting in een gesloten afdeling van een psychiatrisch ziekenhuis.
Zeven jaar later. Reeve, zoals Regina nu door het leven gaat, is verhuisd naar San Francisco en studeert aan de universiteit van Berkeley. Ze heeft na alle traumatische ervaringen haar leven weer redelijk op de rit. Flint zit veilig opgeborgen en gedraagt zich ondanks het postcommotioneel syndroom dat ten grondslag ligt aan zijn sadisme als een modelpatiënt. Maar het is schijn. Hij weet te ontsnappen en laat een bloedig spoor achter. Voor Reeve begint de nachtmerrie opnieuw, vooral als zij zich realiseert dat zij de sleutel in handen heeft om aan het sadisme en de moordzucht van Flint een einde te maken. Zal het haar lukken hem te stoppen?
Carla Norton is een Amerikaanse schrijfster die bekend werd door het boek Perfect Victim, een waargebeurd verhaal over een vrouw die zeven jaar als seksslaaf gevangen werd gehouden. Dit gedegen en goed gedocumenteerde boek staat op de boekenlijst van bepaalde FBI-opleidingen. Het diende ook als basis voor de hooggewaardeerde thriller The edge of normal (Langs de afgrond). Het recht van de sterkste is deel twee met Reeve LeClaire als protagoniste.
Carla Norton heeft een heldere en vloeiende schrijfstijl. Ze vertelt het verhaal in korte hoofdstukken waarbij ze een overdaad aan woorden mijdt. De stijl van het boek kenmerkt zich door snelheid en steeds aanwezige spanning. Wat dat betreft is Het recht van de sterkste een echte pagetuner die je maar moeilijk opzij kunt leggen. Deze beknoptheid heeft echter ook een nadeel. Met haar expertise had Carla Norton de problematiek van eenzame opsluiting breder kunnen uitwerken zoals ze dat in Langs de afgrond heeft gedaan. Dan had het boek aan kracht en kwaliteit gewonnen en zou het completer zijn geweest.
De personages zijn goed uitgewerkt. Reeve is een sympathieke, geschonden en sterke vrouw die ontroert. Een vrouw die er ondanks de verschrikkingen uit haar verleden niet voor terugdeinst jacht te maken op de sadistische pedofiel Flint, een personage dat heel goed getypeerd wordt; compleet gestoord, eng, geobsedeerd door het getal drie en zonder enige empathie. De derde hoofdrolspeler is Milo Bender, een gepensioneerde rechercheur die jaren geleden het onderzoek naar Reeve’s verdwijning leidde en er nog steeds door is gefascineerd.
Het recht van de sterkste is een thriller die goed in elkaar zit en veel interessante en onverwachte wendingen kent. Heel kundig bouwt Carla Norton de spanning op die zich uiteindelijk ontlaadt in een zinderende finale. Er is geen voorspelbaarheid. Carla Norton speelt echter wel met de grenzen van geloofwaardigheid. Er is aan het einde een onafgewerkt draadje waar je makkelijk overheen leest maar dat een aanknopingspunt biedt voor een vervolg.
Het recht van de sterkste is een overtuigende, spannende thriller die niet helemaal het niveau van Langs de afgrond haalt maar de moeite van het lezen beslist waard is. | 1pos
|
Gerrit Jan Zwier beschrijft een prachtige reis van Buenos Aires naar Ushuaia, langs enkele hoogtepunten van Patagonië, zoals de Welsh-nederzettigen, pinguïnkolonies aan de kust en de gletsjer Perito Moreno in de Andes.
Het hoogtepunt van Zuid-Amerika is zijn vertrek, vanuit Ushuaia, op een klein schip dat een aantal uithoeken van de aarde zal aandoen, te beginnen bij de Falklandeilanden en via onder andere Tristan da Cunha en Sint Helena naar Kaapverdië.
De reisbeschrijving wordt afgewisseld met interessante wetenswaardigheden over ontdekking van de plekken waar ze langskomen, de huidige bewoners en de flora en fauna. Om de beschrijvingen kracht bij te zetten illustreren twee katernen met schitterende foto’s het verhaal, evenals twee duidelijke kaarten.
Zwier is een kenner van de Noordelijke gebieden van de aarde, hij is een reiziger met een sterke hang naar afgelegen plekken waar de mens het nog altijd van de natuur verliest. In dat opzicht is dit boek een mooie aanvulling op zijn oeuvre. Hij schrijft boeiend, de lezer zou er bijna voor thuis kunnen blijven om de reis vanuit zijn luie stoel te beleven. | 1pos
|
Na Ragdoll had ik hoge verwachtingen van Marionet. Het boek maakt ze allemaal waar.
De actie is net zo beeldend en snel geschreven als bij Ragdoll, een kleine kanttekening is dat dit in sommige delen chaotisch gebeurt. Toch is dit niet storend, omdat je op die manier ook zelf de verwarring voelt als lezer.
Het verhaal sluit goed aan op Ragdoll, maar vertelt zelf ook een verhaal. In beide boeken staat centraal hoe ver een mens uit woede wil gaan.
De grote vraag waarmee ik zat na het lezen van Ragdoll wordt in dit boek deels beantwoord. Nu wachten op het volgende deel... | 1pos
|
Een adembenemend glazen huis in het midden van een bos ... 6 zeer uitgesproken karakters ... de vlotte schrijfstijl van Ware en wat heb je ? Een boek dat je op een goede 2 dagen (tussendoor moet er namelijk ook gewerkt worden) verslind ... ècht verslind. Is het ècht heel eng of nagelbijtend zoals er op de achterflap gesuggereerd wordt ? Neen dat niet ... ècht eng niet, maar wel super super spannend. Ware schrijft 6 totaal verschillende individu's zo'n karaktertrekken toe dat je het gevoel hebt de personages te kennen. Iedereen kent wel iemand die zo'n flapuit is waardoor hij/zij meermaals ruzie stookt. Iedereen kent wel een overbezorgde mama die constant moet checken of alles nog wel in orde is met haar kind. We kennen allemaal wel iemand die zo perfectionistisch is die op het randje balanceert van hysterie. Zet zo'n 6 mensen samen in het midden van een bos, in een glazen huis, op een vrijgezellenweekend ... en je hebt de garantie dat er iets te gebeuren staat. Ik kan maar 1 ding zeggen : Ruth Ware ik wens je nog heel veel fantasie toe ... | 1pos
|
‘Niet mijn familie’ is het autobiografische debuut van Anja van Biene. Een zeer openhartig relaas over een tragedie, die gedoseerd als een rode draad door het verhaal heen loopt.
Het jaartje Engeland dat Anja en haar man Fiorenzo willen pakken, om hun leven in Italië even achter zich te laten, levert de nodige inzichten op en dragen bij aan de verwerking van een heus drama, dat enkel mogelijk is als je eerlijkheid de ruimte wilt, maar ook durft te geven.
Het is een vlucht naar voren toe, waarin duidelijk wordt waarom Anja ‘’Een moeder zonder dochters en een dochter zonder moeder is.’’
Het verhaal wordt kalm opgebouwd, toch sijpelen er gaandeweg verschillende gevoelens door het verhaal heen, die samengepakt het geheel willen weergeven. Het geheel is echter vele malen breder dan je aanvankelijk zou vermoeden.
Vooral de eerlijkheid, waar zelfreflectie niet geschuwd wordt, is een opvallende eigenschap van Anja van Biene. Hierdoor krijgt niet alleen zijzelf een menselijk gezicht, maar ook alle andere personen in het waargebeurde verhaal. Het maakt het verhaal compleet en of je de kern van de tragedie nu wel of niet meegemaakt hebt, er is herkenning in het boek te vinden.
Niet mijn familie is op een vlotte, doch indringende manier geschreven. In het driehonderdeennenzeventig tellende boek tref je geen overbodige details aan. Hierdoor is het vrij gemakkelijk om de draad vast te houden in een soms zeer beklemmend boek, waar ze niet afwijkt van de rauwe, menselijke gevoelens, die essentieel zijn voor de wijselijke diepgang, die je in het relaas aan zal treffen. Een diepgang met levenslessen, levenslessen met wijsheid, zonder dat er zich een happy end zal openbaren. Dat hoeft ook niet, want de ware tragedies zullen in z’n totaliteit een (on)bewuste rol blijven spelen in een mensenleven.
Haar zoon Lorenzo is verantwoordelijk voor de cover van het boek en deze sluit feilloos aan bij de inhoud van het verhaal. Het resulteert zich in een totaalpakket waar ik vier sterren aan toe wil kennen. | 1pos
|
Grace is na jarenlang de kneus van de familie het zat om met meelijwekkende blikken op het eerstvolgende feest te verschijnen en daarom verzint ze een vriendje. Ze heeft de ware jacob immers nog niet gevonden en vraagt zich zo zoetjesaan af of die wel bestaat. Om nu eindelijk een antwoord op te hebben gaat ze door het leven met haar verzonnen wonderdokter. Tot ze haar nieuwe buurman ontmoet waar ze maar geen normale ontmoeting mee kan krijgen. Wat ik erg leuk vond aan dit boek was dat de hoofdpersoon een keer anders was dan anders. Het zijn altijd wel slungelige aparte types, maar Grace speelt in het weekend Civil wars na en houdt een keertje niet alleen van shoppen en vriendinnen om zich heen. Verfrissend! | 1pos
|
Justin Denbe heeft alles goed voor elkaar. Hij is eigenaar van een groot bouwbedrijf. Getrouwd met Libby en een dochter van 15 Ashlyn. Ze wonen in een mooi, groot huis op en er ontbreekt hen aan niets. Als Libby erachter komt dat haar man is vreemd gegaan dreigt alles in te storten. Om hun huwelijk te redden gaan Libby en Justin een avondje uit eten. Bij thuiskomst worden ze overvallen door drie onbekende mannen die het huis zijn binnengedrongen . Samen met hun dochter worden ze ontvoerd naar een, door Justin gebouwde, leegstaande gevangenis.
De zaak wordt onderzocht door Tessa Leoni en de plaatselijke sheriff Wyatt Foster. Tijdens dit onderzoek komen zij erachter dat de leden van het gezin elk zo hun eigen geheimen met zich meedragen en het dus moeilijk wordt om uit te vinden wie er achter de ontvoering zit en waarom. Zeker omdat er lange tijd geen losgeld gevraagd wordt. Maar als dat wel gebeurt is het een race tegen de klok om hen te bevrijden.
Het boek heeft 2 verhaallijnen. De verhaallijn van de ontvoering wordt door Libby in de ik-vorm verteld. De andere verhaallijn is het onderzoek naar de ontvoering van het gezin.
Libby’s verhaal wordt vanuit haar gevoel verteld. In mooie woorden en zinnen worden haar angst, schaamte, spijt en boosheid tot uiting gebracht. De worsteling met zichzelf, haar geweten. Haar liefde voor haar dochter. Al deze psychologische aspecten komen zeer goed en uitgebreid aan bod.
De andere verhaallijn volgt het onderzoek naar de daders. Daarin stuiten Tessa en Wyatt op steeds weer nieuwe geheimen van de hoofdpersonen zelf als de medewerkers van het bedrijf van Justin. Ook komen we iets meer te weten over hun beider privé leven. En wat mij betreft smaakt dat naar meer.
Bij het einde van de ontvoering komt er nog een verrassende wending aan het verhaal. Het venijn zit dan ook echt in de staart.
Lisa Gardner heeft op een heel speciale manier enkele gul gevende mensen verwerkt in haar verhaal als dank voor hun donaties aan een goed doel . Heel leuk detail. | 1pos
|
1900, in een dorp in Georgië, klein landje gelegen aan de Zwarte Zee tussen grote broer Rusland en Turkije, wordt Anastasia geboren. Ze groeit op in het huis van een bekend chocolatier waar het lekker geurt naar zoete chocolade en lavendel. Ze heeft een onstuimig en onafhankelijk karakter, galoppeert te paard over de steppe, houdt van muziek en dansen, droomt van een balletcarrière in Parijs. Tot ze verliefd wordt op de mooie Simon Jasji, een luitenant in witrood uniform en trouwt. We schrijven 1917, de Russische revolutie is begonnen, de tsarenfamilie uitgemoord en Simon vertrekt naar het Russische front. Voor Stasia breken moeilijke tijden aan, ze gaat haar man nog weinig zien, dromen over dansen en muziek worden opgeborgen tot ze op hoge leeftijd zal ontwaken ‘uit een doornroosjesslaap’ .
Met deze stammoeder begint het familieverhaal van de familie Jasji, tot we een eeuw en zes generaties later in Wenen belanden. Nitsa, de achterkleindochter, is haar land en familie ontvlucht en naar Berlijn uitgeweken. De geschiedenis haalt haar in als ze Brilka de 12-jarige dochter van haar zus Daria ontmoet. Het is 2006.
En hier begint het boek: Nitsa schrijft het voor Brilka, een verhaal geput uit haar herinneringen, uit de verhalen van Stasia en ingevuld met eigen verbeelding en dialogen .
Ze schildert een caleidoscoop van een eeuw leven in Georgië en de voormalige Sovjet-Unie.
Een eeuw familiegeschiedenis van sterke, tragische vrouwen en hun afwezige, strijdende mannen, een eeuw van oorlog, revolutie, verraad, leed, onderdrukking, een eeuw van socialisme, communisme, en, vooral, opportunisme, een eeuw van poëzie, muziek, theater en film.
Het ijzeren gordijn gaat open en veel wat we niet wisten, niet kenden, wel vermoedden, wordt beschreven. Historie en verbeelding worden vervlochten tot een verhaal, waar realiteit soms verwordt tot een bijna magisch realisme. Stalin en Beria, wrede heersers uit de USSR, zijn beiden afkomstig uit het schilderachtige Georgië waar Beria ten onder gaat aan de doem van de chocoladedrank.
Waar bij het lezen de proloog eerst als zweverig, bijna pathetisch overkomt, spellen we op het einde blij en ontroerd de woorden en zien dat de cirkel rond is. Ze hebben betekenis gekregen, kleur, klank, al herinnering. Want dat is het boek geworden: een deel van jezelf, je bent één met de familie, met de geschiedenis, met het land, het laat je niet los en je zoekt verder naar weten en begrijpen.
Na 1247 pagina’s, zingen de mooie taal en beeldspraak nog dagen na, het wordt een langzaam ontwaken, een gemis maar ook dankbaarheid.
Dank aan de schrijfster dit boek geschreven te hebben, zijn schoonheid is een geschenk.
"En ik wist op dat moment zekerder dan ooit
dat jij het toverkind bent. Ja, jij bent het. Overwin dus de
hemel en de chaos, overwin ons allemaal, overwin deze regels,
overwin de wereld van de geesten en de werkelijke wereld,
overwin de omkering van de liefde, van het geloof, verkort de
centimeters die ons altijd hebben gescheiden van het geluk,
overwin het noodlot, dat geen noodlot was. Overwin dit verhaal
en laat het achter je." | 1pos
|
Hans Siepel is auteur, spreker, coach, (media)trainer en adviseur en heeft de Hermetische wijsheid hoog in het vaandel staan. In Het Godsbewijs werkt een befaamde theoloog, wiens naam nergens genoemd wordt, aan een afscheidsrede. Op 31 oktober 2017 was het 500 jaar geleden dat Maarten Luther zijn 95 stellingen op de kerkdeur van Wittenberg spijkerde. Er is een symposium georganiseerd om deze historische gebeurtenis te herdenken. Op dit congres houdt de theoloog zijn laatste toespraak voordat hij verhuist naar een Grieks eiland. Nu gaat deze rede niet over de kerkhervorming zoals 500 jaar geleden, maar over een ander soort hervorming die nodig is om de huidige wereldwijde crisis en onze rationeel-materialistische manier van denken en handelen te transformeren. Zijn boodschap bevat diverse elementen uit het non-dualisme, theorieën van Jung en Teilhard de Chardin en hermetische wijsheid.
In zijn toespraak probeert hij de mens te wijzen op zijn rol en verantwoordelijkheid in het kosmische evolutieproces.
Het groengetinte omslag met doorzichtige bladeren doet denken aan een overlijdenskaart. Op zich een goed gekozen omslag; de theoloog krijgt een bijna-dood ervaring. Verder zijn transformatie, het oude denken dat niet meer voldoet en de transitie van de stof naar de geest thema’s in het boek. Groen kan symbool staan voor de natuur met haar wedergeboorte.
Ik verwachtte een non-fictie boek, dit is echter een goede balans tussen fictie en non-fictie, waarbij de grens nergens vastomlijnd is. Siepel boort een andere laag van begrijpen aan en kan de dingen bijzonder goed verwoorden.
Een absolute aanrader voor iedereen die zoekende is naar een hoogste universele wijsheid. Een voortreffelijk geschreven, fascinerende reis om meerdere keren te beleven.
‘Liefde begint niet met het activeren van een stofje in ons brein, maar als gevolg van impulsen vanuit de geestesenergie.’ | 1pos
|
Niet te filmen! - Sophie Kinsella
Audrey draagt dagelijks een zonnebril en durft haar huis niet meer uit. Een uitzondering maakt ze voor dokter Sarah, een psycholoog die haar helpt om van haar angststoornis af te komen. Een van de huiswerk opdrachten is om het dagelijks leven vast te leggen met een camera. Het doel hiervan is het verhogen van haar zelfvertrouwen. Ze filmt het interieur, haar ouders, haar beide broers en Linus. Linus is een vriend van haar gameverslaafde broer. Haar broer heeft zo zijn eigen problemen.... Hoewel pap en mam erg hun best doen, is het Linus die Audrey langzaam uit haar schulp haalt.
Ik was een van de gelukkige die dit boek al voor het in de winkel ligt mocht lezen. Van deze schrijfster (Sophie Kinsella/ Madeleine Wickham) heb ik op een na alle boeken gelezen. Ze schrijft altijd erg leuke grappige verhalen. Ik was heel benieuwd hoe je van zo'n serieus / ernstig probleem, als een angststoornis, een komisch Young-Adult verhaal kunt maken.
Het verhaal word vertelt door Audrey. Als een goede vriendin kijk je mee in haar leven. Ze vertelt alles... bijna alles dan toch. Zo ben je getuige van de prille liefde tussen Linus en Audrey, hoe de gekke opdrachtjes van Linus haar helpen om haar krokodillenbrein de baas te worden. En de problemen van haar gameverslaafde broer, hoe leg je je ouders uit dat Land Of Conquerors meer is dan een spelletje. Dan nog haar ouders die er maar het beste van proberen te maken. Hoewel ik geen Young-Adult meer ben, heb ik toch met veel plezier dit moderne verhaal gelezen. De bekende vlotte schrijfstijl, korte hoofdstukken afgewisseld met het videotranscriptie en de humor zorgen ervoor dat je het boek zo uit hebt.
Waarom jij dit boek zou moeten lezen? Anders zul je nooit weten waarom er ketchup op de verjaardagstaart van mam zat, of waarom Audrey ook wel als Rabarber door het leven gaat en of de computer echt uit het raam gaat..... zomaar een paar dingen om je hopelijk nieuwsgierig te maken....
niet alleen komisch, maar ook stof tot nadenken. 4**** van mij. | 1pos
|
De missie verloopt niet zoals gepland. Veel hindernissen duiken op, gevechten zijn legio, fantastische wendingen en verrassende intriges zijn nooit ver weg. Pas aan het einde kennen we de ware toedracht van de missie en weten we waar de personen echt voor stonden in de zoektocht. De biografieën van Emiel, Omer, Daniël en Joseph zijn pareltjes van vertelkunst, sprankelend geschreven en met een groot gevoel voor humor. . | 1pos
|
En meteen pakte ik de personages weer op. Het verhaal bleef mij boeien tot de laatste letter. Het was heel moeilijk weg te leggen. In dit deel kwam ik nog meer te weten over een paar van de personages. Heel mooi hoe heden en verleden dan uiteindelijk samenkomen. Met mooie dialogen, romantiek en een vleugje humor maakt het voor mij tot een waar leesgenot! | 1pos
|
Van het eerste deel in deze serie, Hitte, heb ik gesmuld. Echt een lekkere zomerse New Adult. Ik kan je vertellen dat ook dit tweede deel absoluut niet tegenviel!
We leren Stef, die in deel één al even voorbijkwam, in dit verhaal als hoofdpersoon kennen. Hij is net terug uit het buitenland, waar hij heen gevlucht was om niet aan het vreselijke ongeluk te hoeven denken wat er gebeurd is en waar hij schuld aan heeft. Hij heeft een flinke muur om zich heen gebouwd waar niemand doorheen komt. Of zal het lieve en sexy Liv, die ineens in zijn leven opduikt, wel lukken? Zij kijkt dwars door hem heen en ziet de pijn en het schuldgevoel. Maar niet alleen Stef verschuilt zich achter leugens, ook Liv is niet helemaal eerlijk…
Ik ben door het verhaal heen gevlogen. Lis heeft een fijne schrijfstijl en heeft hele fijne personages tot leven gebracht, personages waar je flink mee meeleeft. Leuk dat het verhaal een vleugje spanning heeft en natuurlijk die heerlijke aantrekkingskracht tussen Stef en Liv…
Razend is weer een sexy, meeslepende en spannende New Adult van Nederlandse bodem. Ik tel af naar deel drie: Zomer! | 1pos
|
Het hele boek ademt adrenaline uit, waardoor je het niet weg wil leggen. | 1pos
|
1415. Isidorus van Rillington zit opgesloten in een donkere keldergevangenis in Konstanz. Af en toehoort hij geluiden in zijn kerker en hij vermoedt dat er een medegevangene is. Het komt hem goed uit dat deze niet spreekt, zodat hij ononderbroken zijn levensverhaal kan vertellen, hoe hij als vondeling opgroeide in een abdij in Rillington, North Yorkshire. Al op jonge leeftijd neemt hij zich voor tot een van de machtigste mannen van Europa te willen uitgroeien, maar daarvoor zal hij allereerst een hoop kennis moeten vergaren. Wellicht kan hij zelfs ooit Paus worden.
'De ommegang' speelt zich af van 1373 tot 1415. Na studies schone kunsten en medicijnen vertrekt Isidorus naar Parijs waar hij architectuur studeert. Zijn fotografisch geheugen helpt hem daar enorm bij. Alle belangrijke boeken uit die tijd kan hij moeiteloos citeren. Om zijn ambitie als architect groot architect te realiseren, reist hij af naar steeds verder streken. Hij belandt gedurende roerige tijden in het huidige Turkije, verneemt over een reis van ene Marco Polo en besluit in diens voetsporen te treden. Hij beleeft bizarre avonturen. Uiteindelijk strandt hij in China, waar zijn reis abrupt door de zee wordt afgebroken. Een zeevaarder is hij namelijk allerminst. Met de kennis die hij inmiddels heeft opgedaan, aanvaardt Isidorus de terugreis naar Europa. Hij vestigt zich als arts in Konstanz waar een belangrijk concilie zal worden gehouden en één van twee rivaliserende Pausen zal worden gekozen tot hoofd van de katholieke kerk. In Konstanz belooft hij de kathedraal uit te bouwen tot de mooiste van Europa. Zijn geld verdient hij ondertussen met de behandeling van, voornamelijk, prostituees.
Jan van Aken heeft met 'De ommegang' een kloeke roman geschreven. Het is verbluffend hoe hij daadwerkelijke historische personen en gebeurtenissen aan elkaar weet te rijgen. Als enige minpunt: Isidorus is wel een erg egoïstische branieschopper. In zijn ongebreidelde hang naar macht gaat hij letterlijk over lijken. Aan alles komt echter een eind, en zo ontdekken we in de laatste pagina’s waarom Isidorus in de kerker is beland en is de cirkel rond. | 1pos
|
Meteen nadat Ishiguro de Nobelprijs had gewonnen las ik "Remains of the day". Spoedig daarna besloot ik al zijn romans na elkaar te lezen. En dat is nu gelukt, want ook zijn allerlaatste boek, dat door de ene recensent met twee sterren en gaapgeluiden werd beoordeeld en dat door anderen een wijs meesterwerk werd genoemd, is uit. En weer ben ik best tevreden, al haalde "The buried giant" mijns inziens lang niet het torenhoge niveau van "Remains of the day" en vooral "Never let me go".
Het boek is anders dan alle andere Ishiguro's. Ten eerste omdat we nu niet het hele verhaal volgen vanuit het onbetrouwbare perspectief van een ik-verteller met een ontwijkende blik en een geheugen vol lacunes en verdringing. Ten tweede omdat we, heel verrassend, een fantasy-verhaal voorgeschoteld krijgen in een vroeg-middeleeuws Engeland met draken, Saxen, Britten, elfen en 'ogres' die mensen eten. Maar wel draait het verhaal weer om lacunes in de beleving en het geheugen, zoals altijd bij Ishiguro: door het hele verhaal hangt er een raadselachtige mist, die mensen van hun geheugen berooft en die ook hun perceptie en innerlijke blik soms versluiert. En zoals zo vaak bij Ishiguro hebben we te maken met een door zijn vergeefsheid treurig stemmende maar voor mij ook ontroerende zoektocht: de stokoude Axl gaat met zijn al even stokoude ega Beatrice op voettocht om zich te herenigen met hun zoon, die ooit om vergeten redenen is afgereisd maar die hen volgens beide besjes vast met open armen zal ontvangen. Maar ook lezers die de sfeer van vergeefsheid die om al Ishiguro's zoektochten hangt niet kennen, voelen al snel aan dat dit niet zal gaan gebeuren....
Die zoektocht waaiert vervolgens uit in een meanderend verhaal vol soms verrassende zijpaden, waarin we verschillende personages op de voet volgen, meestal van buitenaf bekeken door een ons soms direct toesprekende verteller, maar soms ook door hun monologen te volgen en zo toch weer kennis te maken met een paar typisch Isiguro-achtige onbetrouwbare vertellers. Die zijpaden en verschillende perspectieven vond ik wel plezierig, omdat ze zorgen voor variatie en vaart, ondanks enkele ook wel wat saaie en wijdlopige passages. Maar kenmerkender dan dat is de zeer merkwaardige sfeer. Dat komt ten eerste door de erg statige, zelfs hoofse stijl van spreken tussen m.n. Axl en Beatrice: overdadig van beleefdheid en bezorgde omzichtigheid, vol ellenlange zinnen waarin Axl zijn Beatrice aanspreekt met "princess" en waarin Beatrice haar Axl soms aanspreekt als "husband". Die stijl zal sommige mensen volkomen op de zenuwen werken, maar ik vond al die omzichtigheid ook ontroerend, omdat hij voor mij mooi voelbaar maakt hoezeer beide kwetsbare oudjes elkaar sparen en ontzien. Ook is die hoofse beleefdheid, hoe irritant in onze moderne ogen soms ook, toch ook op te vatten als een vorm van beschaafdheid die helaas verloren is gegaan. Bovendien roept die stijl ook een bepaalde spanning op: heel geleidelijk aan wordt immers voelbaar dat onder al die beminnende en elkaar sparende hoofsheid ook vermoedens schuilen van vergeten kwetsuren en boosaardigheden uit het verleden, verdrongen leed, en onbewust dus ongearticuleerd besef van verval en mislukking. Dat beide besjes hun geheugen kwijt zijn is een treurnis, want daardoor zitten er lacunes in hun zo mooie beeld van wederzijdse liefde. Maar het is ook een zegen, want daardoor is veel onaangename herinnering en traumatische ervaring genadig toegedekt. Tegelijk is hun vage halfbewuste besef van verdrongen geheim weer tamelijk tragisch, en hun half toegelaten bewustwording van het nakende einde is dat eveneens. Maar mooi vind ik dan weer de nauwelijks uitgesproken aanvaarding van en berusting in deze tragiek die Axl uiteindelijk lijkt te bereiken.
Belangrijker misschien nog dan het verhaal van Axl en Beatrice is een andere verhaallijn: de zoektocht naar de draak Querig, die mogelijk verantwoordelijk is voor de mist die iedereen van zijn geheugen berooft. In die verhaallijn maken we kennis met de inmiddels stokoude ridder Gawain, ooit een van de getrouwen van de legendarische maar nu dode koning Arthur. De plot van deze verhaallijn navertellen is even onmogelijk als flauw (vanwege de spoilers). Maar intrigerend vond ik vooral hoe Gawain zich ontpopt als een soort Don Quichotte die veel van zijn vroegere grandeur verloren heeft, ofschoon hij nog steeds idealist is en dapper en hoofs en vaardig in het gevecht. Intrigerend is ook hoe de oude Arthur-legende, normaal het vertel van heldendom en hoge idealen, hier tot een soort mythe wordt van verdrongen volkerenmoord, en van een vergeten eindeloze en eindeloos wrede cyclus van bloedwraak en vergelding. Ook hier is vergeten weer deels een zegen: alleen door het vergeten en verdringen van het geheime oergeweld uit het verleden kunnen de 'Saxons' en 'Britons' leven met elkaar en zichzelf. Maar het vergetene en verdrongene blijft werkzaam, als een soort duister spook. En bovendien is het vergeten niet alleen maar een zegen, want ook het mooie en liefdevolle verleden verdwijnt daardoor, zoals met name Axl en Beatrice vaak herhalen.
Ik lees dit vreemde fantasy-verhaal als een soort weemoedige, langgerekte mijmering over liefde (en lacunes in de liefde), dood (en verdringing van de dood), vergeefs zoeken naar de zoon, vergeefs zoeken naar de eigen ouders, en over het verdringen en wel MOETEN verdringen van leed en ondergaan geweld. Op zich is de gedachte dat zowel slachtoffers als daders het leed en geweld moeten verdringen weinig meer dan een tegelwijsheid. Maar die tegelwijsheid krijgt voor mij mooi gestalte in de personages van Ishiguro en in hun belevenissen. Ook waardeerde ik de mist die door het hele verhaal heen hangt, en de vervreemdende en onwerkelijkheid vergrotende fantasy-sfeer. Want die maken voor mij de onwerkelijkheid voelbaar van personages die alleen kunnen leven in een wereld vol vergetelheid en verdringing. Ten slotte kon ik ook de hoofsheid en omzichtigheid van m.n. Axl en de oude Gawain waarderen, en vooral hun melancholie: de wijze waarop vooral Axl de hem treffende treurnis nauwelijks tot zich door laat dringen, maar deze half besefte treurnis tegelijk ook aanvaardt. In stilte berustend, zonder jammerklacht, en hoofs.
Ja, ik heb nu alle romans van Ishiguro uit, en ik ben tevreden. Hoewel ook weemoedig, door de romans en omdat er geen andere Ishiguro-romans meer zijn. Hopelijk is hij nog lang niet uitgeschreven. En wie weet, misschien is die ene verhalenbundel van hem ook de moeite waard? | 1pos
|
Omdat ik een paar maanden geleden 'Daar heb je vrienden voor' heb gelezen, was ik eigenlijk ook wel nieuwsgierig naar 'Drie vrienden, een huis (en een klusjesman)'. In dit boek volgen we Noor, die haar baan in het zuiden des land opgeeft om te verhuizen naar Amsterdam alwaar ze bij het Van Gogh museum gaat werken. Noors jeugdliefde met wie zij samenwoont alsmede haar ouders begrijpen deze stap niet. Ze had het toch goed in het vertrouwde Limburgse dorp? Maar Noor zet door en betrekt samen met haar zus Kiki en goede studievriend Joost een groot pand in hartje Amsterdam. Met veel vallen en opstaan bereikt Noor uiteindelijk het doel wat ze voor ogen had toen ze besloot de stap naar Amsterdam te wagen.
Net als 'Daar heb je vrienden voor" vond ik dit boek zeer vermakelijk om te lezen. Dat komt vooral omdat het verhaal beeldend is geschreven en het niet moeilijk is om je in de personage van Noor in te leven. Omdat ik 'Daar heb je vrienden voor' al had gelezen had ik bij Joost het gevoel dat ik een oude bekende tegenkwam.
De keuze die Noor uiteindelijk maakt, kwam niet geheel onverwacht. Desalniettemin een fijn boek om je in te verliezen. Ik kijk uit naar deel 3! | 1pos
|
In het prachtige fotoboek Duizend ogen neemt fotografe Marielle van Uitert je mee naar verschillende oorlogsgebieden.
Met haar foto’s legt ze de focus op het menselijke. Tussen alle miserie en bloedvergieten weet ze met haar camera ook de kleine geneugten van de bevolking vast te leggen, zoals de liefde van een soldaat voor zijn vriendin/vrouw of schaterlachen tijdens een zwempartij. Anderzijds laat ze je ook de minder positieve kant van de oorlog zien zoals gewonden en ontbering, maar steeds op een menselijke manier.
Ieder hoofdstuk wordt voorafgegaan door een stukje geschiedenis van de streek en wie er op die welbepaalde plaats de plak zwaait.
Maar ook komen er mensen aan het woord die er de dagelijkse terreur meemaken en met welke trauma’s ze geconfronteerd worden.
Woorden schieten te kort bij het zien van deze foto’s waarbij je waarempel door “duizend ogen” aangekeken wordt. Ieder paar ogen dat een eigen verhaal kan vertellen maar door Marielle van Uitert voor eeuwig is vastgelegd met haar camera.
Of het nu om de kindbruiden van Kaboel gaat of gangoorlogen in El Salvador, of het nu gaat over de moedjahedien, Al-Quada of de Taliban, de beelden spreken voor zichzelf.
Een uitermate zeer mooi en boeiend boek voor iedereen die een beetje begaan is met zijn medemens en de tragedie achter elke foto ziet die de auteur, met gevaar voor haar eigen leven, voor ons heeft samengebundeld. | 1pos
|
Bovengemiddelde kwaliteit
Zojuist Stormvloed van Corine Hartman uitgelezen. Een zogenaamde vrouwenthriller. De winkels liggen hier vol van net als van de literaire thrillers - maar Hartman is in mijn ogen een positieve uitzondering op de massa. Goed doordacht, intelligent, mooi geschreven. En het gaat ook nog eens ergens over, dank u wel. Knap vind ik dat er naast nagelbijtende spanning ook ruimte is voor emotie.
Er staat gewoon thriller op de voorkant. Mooi zo. | 1pos
|
Het boek begint met de zin: ”Sam dacht dat de eerste schoten bij de nachtmerrie hoorden.” Met deze zin wordt de lezer gelijk met de neus op de feiten gedrukt. De spanning is direct ‘voelbaar’.
Sam, oorlogsfotografe, heeft er net een slopende reportage opzitten en wil zoals altijd, tot rust komen in een luxueus hotel. Dan gebeurt er iets verschrikkelijks: een groep terroristen dringt het hotel binnen en de hel breekt los.
De doodsbange hotelmanager, Abhi, sluit zich op in het directiekantoor en probeert van daaruit zo goed als mogelijk met de nog levende gasten te communiceren. Hij waarschuwt Sam en verzoekt haar op haar kamer te blijven, geen geluid te maken en nadere instructies af te wachten. Maar Sam verlaat toch haar kamer en gaat op onderzoek uit en ze vindt een gewond jongetje, maar ook de vermoorde Dieter, de geliefde van Abhi. Ze legt wat ze ziet op camera vast, zoals ze dat beroepsmatig gewend is: voornamelijk dode personen.
Tussen Sam en Abhi wordt de band steeds sterker, ze gaan intens samenwerken. Het is duidelijk, na dit drama zal geen van beiden meer hetzelfde zijn ….
Het boek beschrijft op een mooie manier twee boeiende personages, Sam en Abhi, die op een zeer ongelukkig moment met elkaar in contact komen. De schrijfstijl van Sunny Singh is heel boeiend . Het boek leest heel prettig, heeft mooie vloeiende zinnen en ondanks het feit dat het onderwerp zeer heftig is, kun je van het verhaal genieten. Het is indrukwekkend en hartverscheurend.
Hoewel het cover, waarop een man met gesloten ogen staat afgebeeld, mij totaal niet aansprak, wordt de betekenis wel duidelijk aan het eind van het verhaal. Toch had ik liever een meer flitsende cover gezien. Dit is voor mij dan ook het enige minpuntje van het boek.
Ik kan deze debuutroman zeker van harte aanbevelen en ik geef het boek 4,5 sterren. | 1pos
|
Roman of thriller? Dat is de vraag die zich bij de lezer opdringt na een paar hoofdstukken te hebben gelezen in De wraak van de minnares, het debuut van de Engelse journaliste Tamar Cohen. In de monoloog van de Engelse journaliste Sally, gericht tot Clive, de minnaar die haar na een affaire van vijf jaar opeens aan de kant zet, wordt de spanning vanaf het begin langzaam opgebouwd. Er gaat iets ergs gebeuren, zoveel is wel duidelijk.
Sally begrijpt niet waarom Clive haar op die bewuste avond onverwacht de bons geeft. Als reden geeft hij op dat hij zich op zijn huwelijk wil richten. Sally neemt hier geen genoegen mee en bestookt hem in de maanden die volgen met e-mails waarin ze Clive eerst vraagt, dan smeekt en later eist om een echte verklaring. Tijdens hun affaire hadden ze al een intensieve e-mailcorrespondentie op de momenten dat iedereen om hen heen dacht dat ze druk aan het werk waren. Clive reageert steeds minder, afstandelijker en terughoudender op de tsunami aan e-mails van Sally. Het lukt hem niet om haar ervan te overtuigen dat de affaire voorbij is. Hoe meer afstand Clive probeert te nemen, hoe krampachtiger Sally zich aan hem vastklampt en contact met hem wil houden. Gaandeweg het verhaal wordt het duidelijk dat Sally is geobsedeerd door Clive. Ze dringt zich op aan Suzanne, Clives vrouw, en hun kinderen door ongevraagd en vooral ongewenst op feestjes en werk te verschijnen. Ondertussen verwaarloost Sally haar eigen man en kinderen, haar werk en het huis.
Sally draait door en dat is niet alleen te merken aan haar gedrag waar ze over vertelt, maar ook aan haar taalgebruik. De zinnen worden gejaagd, chaotisch, drukker en opdringerig. In die mate dat je als lezer er zelf ook onrustig van wordt. Knap werk!
De spanning is duidelijk voelbaar op iedere bladzijde. Het wachten is op de ramp die zich onvermijdelijk zal voltrekken. De plotwendingen zijn zo goed en verrassend dat iedere keer als je denkt te weten wat er gebeurd is, je het helemaal mis hebt. Tamar Cohen slaagt erin om op dit punt zelfs een ervaren thrillerlezer op het verkeerde been te zetten.
Naast bovengenoemde thrillerelementen bevat De wraak van de minnares ook kenmerken van een literaire roman. Het personage Sally ontwikkelt zich gedurende het verhaal, het taalgebruik is origineel en overstijgt dat van de standaardthriller, en het belangrijkste thema van het verhaal is literair van aard. Niet een moord en het onderzoek naar de moord staan centraal maar de relatie tussen twee mensen, gezien vanuit het perspectief van een van hen.
Hier ontstaat het enige minpuntje van het boek. Het relatiegedoe wordt op een bepaald punt in het verhaal te veel geneuzel en zorgt voor ergernis. Tamar Cohen heeft het hopelijk opzettelijk zo getimed, want precies op dat punt laat ze Sally iets doen dat compleet onverwacht is en dat er voor zorgt dat je weer verder wilt lezen. Het verhaal vertoont overigens grote gelijkenis met dat van de Nederlandse econome in New York en de vooraanstaande bankier wat betreft e-mails, obsessie en bedreigend gedrag (nvdr: de zaak Mees-Buiter). Prachtig toeval.
De vraag blijft of De wraak van de minnares een thriller of een roman is. Naar mijn mening is het iets tussenin: een spannende literaire roman die zowel romanlezers als thrillerliefhebbers zal boeien tot het eind. | 1pos
|
Een sprookje voor volwassenen met fantasy-elementen. Een fascinerend en meeslepend verhaal. Een levensles over het leven, de liefde, het geloof en nog zo veel andere dingen. 'De man die de taal van de slangen sprak' is het allemaal. Als visitekaartje voor de hedendaagse Estse literatuur kan dit tellen.
Het verhaal speelt zich af in het middeleeuwse Europa. Hoofdpersonage Leemet leeft samen met nog enkele anderen in een bos ergens in Estland. De meeste bosbewoners zijn echter al verdwenen naar de dorpen, daarheen gelokt door de verspreiders van het christendom. Wat volgt is de strijd tussen de oude en de nieuwe wereld, een tragisch verhaal doorspekt met de nodige humor.
'De man die de taal van de slangen sprak' is geschreven in een bijzonder mooie stijl, voert je mee naar een ongekende wereld en doet je nadenken. Wie dit boek gelezen heeft, kan niet anders dan Andrus Kivirähk in zijn hart sluiten en hopen dat er heel snel meer van hem naar het Nederlands vertaald zal worden. | 1pos
|
Ik heb het boek zondag in 1 ruk uitgelezen. Ik denk dat dit genoeg zegt... Het boek leest heel vlot.. En vooral de herkenbare details en duidelijke taal zijn fijn. Ongelooflijk hoe al die verhalen je aan het denken zetten en je steeds naar een ander spoor en gedacht brengen... Zonder verwarrend of druk over te komen. Heel knap van jou om tot dit verhaal te komen, en het zo te laten kloppen. De titel van het boek staat voor mij los van al de rest maar op een manier toch ook weer niet... maar past wel uiteindelijk en ja... Ik had het in het begin mis. Ik ga hem sowieso weldra nog eens lezen. En ik kijk natuurlijk uit naar een volgend boek... Succes ! | 1pos
|
De bello Belgico*
Altijd maar weer die oorlog; voor ons in het Noorden is dat voornamelijk de Tweede Wereldoorlog, voor onze zuiderburen blaast die Eerste ook nog een aardige marche funèbre mee.
Tijdens WOII is het. Hoofdpersoon Wilfried, woonachtige te Antwerpen zit met zijn vriend Lode bij de politie. Ze hebben dienst genomen omdat zij zo de Arbeitseinsatz probeerden te ontlopen. Maar het lijkt alsof zij van de regen in de drup raken. Hun werk wordt vaak grimmig wanneer ze joden moeten ophalen. Soms is het lachen wanneer zij kleine criminelen de stuipen op het lijf jagen. Gaandeweg ontdekken we, de oplettende lezers en toehoorders, dat Wilfried zijn verhaal achteraf vertelt. Hij doet dat aan zijn (achter)kleinzoon; misschien schrijft hij het, misschien denkt hij dat hij het vertelt, misschien dagdroomt hij het. Wie is die achterkleinzoon is en waarom is die knul zo belangrijk voor hem, dat hoop je aan het eind van het boek te vernemen.
Het is altijd lastig niet te veel van het verhaal prijs te geven maar toch wel weer zo veel dat je lust krijgt deze roman van Olyslaegers op te pakken of te luisteren, zoals in mijn geval.
De oorlog lijkt in het nu te gebeuren, maar dat is niet zo. Het verhaal bestaat voornamelijk uit flashbacks om de eenvoudige reden dat Wilfried aan het eind van zijn leven niet meer tot veel meer in staat is dan te vuilbekken en te chagrijnen, ook tegenover zichzelf; juist tegenover zichzelf.
Hij lijkt zijn niet al te heldhaftige positie in de oorlog - of is het soms nog lelijker dan lafhartigheid - een beetje goed te praten of een beetje veel goed te praten. Hij was toch maar een beetje bleu-ig type, hij wist nog nergens wat van. Toen hij zijn vrouw ontmoette wist zij meer van wanten dan hij, hij had geen benul, een lulletje rozenwater was hij (mijn parafrase, rdv, mijn Antwerps/Vlaams is niet zo goed (*geintje*)). Door de politie en door zijn oude, maar zeer ‘foute’ docent ‘Nijdig Baardje’ raakt Wilfried alsmaar verder in het moeras van de oorlogsbende. Na de oorlog zal het bij hem culmineren tot een zeer laffe daad, misschien nog laffer dan al zijn daden tot dan toe.
Een halfhartige houding heeft hij samen met Lode ten opzichte van de jood, die Lode en zijn vader hebben laten onderduiken - tegen een flinke som duiten waarschijnlijk. Maar met wie ben je als vervolgde jood beter geholpen: een hebberige slager, die je laat onderduiken of een nazistische landgenoot of eentje die van twee walletjes eet? Deze kwestie wordt door Wilfried en Lode evenmin fijntjes opgelost. Er lijkt geen held voor te komen in deze tamelijk zwarte roman. Welke Antwerpenaar cq Vlaming was er nu wel een unverfroren held. Lode misschien net iets meer dan zijn maat Wilfried.
Het ik-perspectief in deze roman heeft als bedoeling dat Wilfried zijn visie op de dingen geeft. Bij een ik-personage moet je als lezer altijd op je hoede zijn. Je bent geneigd het personage direct te geloven, maar er zit meestal een adder onder het gras, technisch heet dat een 'onbetrouwbare verteller/personages';. Dat betekent echter niet dat hij altijd en perse liegt; hij kan het zelf niet in de gaten hebben; of hij verdraait de zaken om er zelf beter vanaf te komen of iets dergelijks: een klein leugentje om bestwil of uit wanhoop. Naarmate het verhaal vordert, krijg je aanwijzingen dat er iets in zijn verhaal niet helemaal klopt of helemaal niet klopt. Ik had dat in dit geval toen ik me begon af te vragen aan wie Wil zijn verhaal vertelde of voor wie hij het opschreef. Gaandeweg kreeg ik in de gaten dat hij schrijft aan zijn achterkleinzoon, die helemaal niet bestaat, een familielid in de toekomst. Zijn familieleden hebben hem een soort van in de steek gelaten, zo voelt Wilfried dat, met helemaal vooraan de stoet zijn kleindochter, de kritische, de anarchistische, die heel erg ongelukkig was of psychisch ziek. Dat laatste kan een aanwijzing zij dat Wil dat zelf ook is.
Er zijn meer aanwijzingen. Daar ga ik niet op in vanwege de spoilergevoeligheid. Lees zelf maar, ga op zoek naar waar het verhaal wringt of zoiets. Nog een aanwijzing ligt in het heden, dat Wil oud is en onaangenaam voor zijn verzorgster, een vervelend brompot van een oude man.
Misschien probeert Wilfried zich een beetje vrij te pleiten van al te nare zaken die in de oorlog gebeurd zijn en die Lode hem nadraagt: zijn ‘tweezakkerij’, het van-twee-walletjes-eten.
Ik weet niet meer hoe oude Yvette, Wilfrieds later vrouw, was toen ze hem ontmoette. Ik had het idee niet heel jong meer. In ieder geval op een leeftijd dat zij eens moest gaan trouwen omdat het er anders niet meer van zou komen. Toen kwam Wilfried met haar broer Lode mee, een beetje onnozel en kinderlijk nog haast. Let wel: dit is allemaal vanuit Wilfrieds optiek! Misschien zou Yvette het verhaal heel anders verteld hebben.
Daar lag Yvettes kans: zij weet beter van de hoed en de rand dan hij. Wil weet niet wat ermee aan te vangen zoals hij met zijn hele leven toentertijd niets wist aan te vangen, en als hij eerlijk is in zijn hele leven niet geweten heeft. Niet naar Duitsland - de Arbeitseinsatz - te hoeven leek het enige wat hem dreef in WOII. Daarom was hij bij de politie gegaan; hij kwam van de regen in de drup.
Hij weet niet hoe zich te gedragen ten opzichte van Yvette; zij wel tegenover hem, lijkt het hem: zij stuurt hem liefdesbrieven. Vrouwen zijn romantisch. Hij verdedigt haar eer ook niet wanneer de Duitsers haar te opdringerig zijn. Hij snapt haar signalen niet. Hij is een beetje boers, lijkt het. Zij maakt het uit. Dan mist hij haar. Dat lijkt een beetje een mannending, ook nu misschien nog wel: ze weten niet of ze het wel willen, een soort bindingsangst. Dan maakt de vriendin het uit en dan pas missen zij haar. Zo gaat het ook tussen Yvette en Wil. Opeens weet hij ook, denkt hij het te weten, hoe hij haar moet aanpakken. De eerste erotische avances kwamen van haar. Eindelijk neemt Wil het over en benadert haar ruw en wild, voornamelijk omdat hij denkt dat het zo moet, dat hij haar zo laat zien hoe groot zijn hartstocht voor haar is, en dus zijn liefde voor haar. Liefde en huwelijk zijn altijd sociaal voorgeschreven, volgen de regels van de tijd. 'Een huwelijk, lieve jongen, is een oefening in vernedering tot de dood ons scheidt'., zegt hij tegen zijn gefingeerde (achter)kleinzoon.
Het huwelijk van Elsschot, dat genoemd wordt door Wilfried, heeft hier een heel duidelijke functie, ‘überduidelijk’ zou je bijna zeggen..
Vrouwen moesten wel trouwen om iets van zelfstandigheid te bekomen, een eigen huishouden te kunnen voeren. Thuisblijven en je ouders verzorgen was geen optie. Wel een optie, maar niet te verkiezen boven eigen huis en haard. Verliefdheid en 'courting', het hofmaken, was aan regels gebonden. Niet iedereen kende die regels even goed. Ben je eenmaal getrouwd, dan kan de romantiek overboord. Die heeft dan zijn nut gehad.
Lode is net zo onbetrouwbaar, want hij is verliefd op Wilfried. En deze ging niet in op zijn avances, omdat gegeneerd was, verbouwereerd, heel misschien vond hij het wel spannend, maar was hij te bleu om erop in te gaan. Het wassen van Lode voor de ogen van Wilfried vond ik een van de mooiste scènes uit dit boek. Prachtig beschreven en van een ingehouden erotiek, vermengd met schaamte, zich niet weten te gedragen, onzekerheid, ongemak. Veel mooier en oprechter lijkt deze 'liefde' dan die tussen Yvette en Wilfried. Voor mij een van de hoogtepunten uit deze roman.
Heel heel misschien vond Wil het ook wel spannend, al wonnen de schaamte en het ongemak het. Het moet voor Lode niet makkelijk geweest zijn zijn maat aan zijn zus te verliezen. Dit, de homo-erotiek en de mannenvriendschap, is zeker een heel belangrijk thema in dit boek. Voor mij is deze vriendschap belangrijker dan het huwelijk. Authentieker, op de een of andere manier.
En dat brengt me tot de idee dat niemand in dit verhaal helemaal te vertrouwen is, wat natuurlijk heel logisch is. Lees er nog maar eens de vroege WF Hermans op na, bijv. De donkere kamer van Damocles; Tranen der acacia's mag ook. Helden in oorlogen bestaan niet. Helden bestaan waarschijnlijk sowieso niet.
Olyslaegers hink-stap-springt door de verschillende tijden in Wilfrieds leven. Ik hou zeer van dit soort heen en weer bewegen door de tijd. Vaak is dat even wennen, maar je moet als lezer altijd op je hoede zijn. Olyslaegers maakt veel gebruik van flashbacks. Van mij mag een auteur lekker heen en weer springen. Zo werken onze gedachten immers ook?
Olyslaegers gebruikt de praesens historicum, de verleden tijd wordt gebracht in de tegenwoordige tijd. Zelf ben ik daar een grote voorstander van. Dat verlevendigt het geheel zeer! Het kan een beetje verwarrend zijn maar een goed auteur weet de tijdlijnen in zijn roman goed te presenteren.
Deze roman ‘las’ ik als luisterboek. Olyslaegers heeft het zelf ingesproken en hij gebruikt voor verschillende personages een ander stemmetje. Hij doet dat met veel vaart, humor, zwartgalligheid en overtuiging. Hij doet dat niet in het plat-Antwerps; dat zou ik niet verstaan, maar wel in het Vlaams. Ik geniet daar, als niet-Vlaamse, erg van. Het luisteren van dit boek vind ik zelfs indringengder dan wanneer ik het alleen maar had gelezen. Ik ben gewend om boeken te luisteren, ik vind het prettig maar ik heb er wel aan moeten wennen. In ieder geval heeft dit luisterboek ook een meerwaarde omdat het voorgelezen wordt door de auteur zelf. | 1pos
|
Melanie woont samen met haar vriend Jean in een prachtige villa in het zuiden van Frankrijk. Ze leiden een heerlijk luxe leventje samen, totdat Jean meedeelt dat hij haar gaat verlaten voor een andere vrouw. Melanies idyllische leventje spat uit elkaar, want ze heeft geen baan en ze heeft de contacten met haar familie en vrienden verwaarloost toen ze iets met Jean kreeg, dus nu heeft ze niemand meer om op terug te vallen. Van Jean mag ze mag nog een paar weken in de villa blijven, maar moet dan vertrekken.
Terugdenkend aan haar gezellige studietijd met haar vriendinnen Suus, Nina en Jessica, nodigt ze hen uit om een weekje naar Frankrijk te komen. De eerste avond praten de vriendinnen bij over hun leven na hun studie Frans. Ze houden allemaal de schone schijn op, want eigenlijk hebben ze allemaal hun problemen maar in eerste instantie proberen ze deze allemaal te verbloemen. Suus is namelijk in verwachting van een derde kindje, terwijl haar gezin financiële problemen heeft. Nina heeft een vriend die heel jaloers is en haar regelmatig slaat. Dan is er ook nog Jessica, die een mooie baan heeft, maar deze eigenlijk niet aankan en haar troost zoekt in wijn. Uiteindelijke biecht iedereen haar probleem toch op dankzij huishoudster Marie en dit zorgt ervoor dat hun vriendschap weer als vanouds wordt.
Alle vier de vriendinnen zijn ze op zoek naar een nieuwe start of een baan en zo ontstaat een mooi idee om een chambre d’hote in Frankrijk te beginnen. Samen met huishoudster Marie en haar dochter Claire bouwen de vriendinnen de villa om tot een mooie chambre d’hote in het zuiden van Frankrijk.
Eva de Wit heeft met Een huis in Frankrijk een heerlijke feelgood roman geschreven. In het eerste deel is er vooral aandacht voor de problemen van de vriendinnen, maar in het tweede deel maken deze plaats voor de mooie plannen voor de toekomst. De rol van huishoudster Marie in het boek is erg mooi. Dankzij haar levenservaring kan zij de vier vriendinnen helpen met hun problemen en hen bij elkaar brengen. Ook later bij de plannen voor de toekomst staat Marie hen bij en helpt hen waar ze kan. Naast het herstel van de vriendschap, worden alle problemen opgelost en ontstaan er mooie liefdes. De omslag dat alle problemen allemaal goed lijken te komen is erg groot, maar dit past bij een feelgood boek en zorgt ervoor dat het een heerlijk boek is om te lezen! | 1pos
|
Op aanraden van een vriendin ben ik dit boek gaan lezen. "Echt iets voor jou," waren haar woorden. Dat klonk veelbelovend.
Het boek gaat over Cath. En Cath is, zoals de titel zegt, een echt Fangirl. Ze is dol op Simon Snow en schrijft online succesvolle fanfictie. Eerder deed ze dit samen met haar zus, maar nu ze gaan studeren lijkt haar zus veranderd. Ze is niet meer de zus die Cath kent.
Ondertussen begint Cath ook nog eens gevoelens te ontwikkelen voor wat zij ziet als het vriendje van haar kamergenoot.
Dit is een van de weinige boeken geweest die ik heb gelezen, waarbij ik het boek niet uit wilde lezen. Niet omdat het zo slecht was, maar omdat ik nog geen afscheid wilde nemen van de personages. | 1pos
|
Titel: Wat Alice vergat
Auteur: Liane Moriarty
Uitgeverij: A.W. Bruna Uitgevers
Publicatiedatum: april 2018
Aantal blz: 484
Cover
We zien een blauwe cover, met in het wit de titel. Daarnaast zeepbellen. Die zeepbellen spatten voor Alice redelijk uit elkaar. Dus toepasselijk bij het verhaal.
Auteur
Liane Moriarty is copywriter en groeide op in Sydney als oudste van zes kinderen, onder wie jeugdboekenschrijfster Jaclyn. Ze schreef de succesvolle romans Drie wensen en Nog één keer feest. Haar boeken worden in acht landen uitgegeven.
Achterflap/samenvatting
Alice Love is 29, dol op haar man en zwanger van hun eerste kind. Dus... stel je Alice' schok voor wanneer ze bijkomt op de vloer van haar sportschool, naar het ziekenhuis wordt gereden en daar ontdekt dat de bruidsweken al lang voorbij zijn. Ze ligt in een scheiding, heeft drie kinderen en ze is 39 jaar.
Alice moet de gebeurtenissen van het afgelopen decennium zien te reconstrueren, en tegelijkertijd proberen haar leven weer op de rit te krijgen. Ze probeert erachter te komen waarom haar zus haar niet meer wil spreken, en hoe het komt dat ze een van die superslanke moeders met veel te dure kleren is geworden. Uiteindelijk moet Alice vooral erachter komen of geheugenverlies een zegen is of een vloek, en of het mogelijk is om helemaal opnieuw te beginnen.
Mijn mening
Het zal je gebeuren: je valt op je hoofd en als je bij bent, is er ineens 10 jaar van je leven voorbij. En in die 10 jaar zijn er een heleboel dingen gebeurd, waardoor je leven er compleet anders uitziet en niets meer is wat het was. Dat overkomt Alice.
In het boek volgen we de zoektocht van Alice naar vooral zichzelf. Tijdens het lezen heb ik me vaak afgevraagd wat ik zou doen in haar geval. Ik zou mijn zoontje niet kennen, mijn werk niet, en zelfs mijn man was 10 jaar geleden nog niet in mijn leven. Liane Moriarty beschrijft het ‘probleem’ van Alice vanuit verschillende perspectieven. Uiteraard volgen we het verhaal via Alice, maar ook vanuit haar zus Elisabeth, die het verhaal vertelt door brieven te schrijven aan haar therapeut. Beetje bij beetje wordt het verhaal ontrafeld en vallen de puzzelstukjes op hun plek. Oma Frannie zorgt voor een humoristische noot door haar kant van het verhaal in blogvorm te schrijven, inclusief commentaar.
De personages blijven een beetje oppervlakkig. De enigen die je redelijk leert kennen, zijn Alice en haar zus Elisabeth. Ondanks dat het een feelgood roman is, schuwt Liane Moriarty niet om moeilijke onderwerpen te benoemen in het boek. Het ongewild kinderloos zijn van Elisabeth speelt een belangrijke rol in het boek en het heeft mij geraakt hoe Liane Moriarty dit beschreven heeft.
Het boek is vrij dik, 484 blz, en hoewel ik er in het eerste deel soms een beetje tegenaan hikte, werd dat in het tweede deel meer dan goed gemaakt. Dit boek hoort absoluut in het rijtje feelgood thuis. Als het verhaal duidelijk wordt, sla je het boek dicht met een brede glimlach.
Ik geef Wat Alice vergat een dikke 4 sterren.
Leontine | 1pos
|
“Het is alsof je huid gemaakt is van … maneschijn. En je laat een soort van … residu van licht achter waar je wandelt. Een beetje als de staart van een komeet.”
Het lijkt op een Romeo en Juliet verhaal, maar dat is het net niet. Het is een onmogelijke liefde, maar wetende dat het onmogelijke altijd mogelijk is, maakt dat dit boek weer een pareltje is. Ik heb er heerlijk doorheen gelezen en kon me alles prachtig voorstellen. Ik leefde mee met Anna- Lucia en met Max, ik kon me in beide inleven en dat is wat ik het liefste lees. Ik ga snel deel 2 even opzoeken! Bedankt!
Lees meer op http://readingjournal.princesssam.nl | 1pos
|
The Woman in the Window is het debuut van AJ Finn. Finn trekt ons de kleine wereld in van Anna Fox. Anna leidt aan een ernstige vorm van agorafobie en is daardoor aan huis gekluisterd. Haar dagen vult zij met het kijken naar zwart-wit films, drinken en het bespioneren van haar buren. Dan komt er een nieuw gezin in de buurt wonen. Vader, moeder, zoon: de Russells. Op een dag is Anna getuige van de moord op Jane Russell, maar niemand gelooft haar.
The Woman in the Window is een goed geschreven, aangename thriller. Alle verwijzingen naar oude noir films kleuren het verhaal. De atmosfeer is donker: een tikkeltje sinister met een vleugje suspense. De sfeer is zonder twijfel het sterkste aspect van het boek. Zó gaaf. Alle hints - hints die verpakt zijn in de films die Anna kijkt - op het einde: smullen! Ook de titel die voor meerdere interpretaties vatbaar is, is goed gevonden en cool.
Met de daadwerkelijke spanning is het minder goed gesteld. Verveling ligt nergens op de loer, maar midden in de ontknoping heb ik, zonder enige moeite, het boek neergelegd om een klusje te gaan doen dat prima had kunnen wachten tot het boek uit was. De drang om door te lezen vanwege ondraaglijke spanning ontbrak. Een ander minpuntje was de overdaad aan misdirectie. Daardoor heeft menig ervaren thrillerlezer waarschijnlijk lang voor het einde al doorzien wie de ware dader is. Het ligt er té dik bovenop waardoor de uiteindelijk onthulling niet als een verrassing komt.
Conclusie: hartstikke leuk boek, maar dus niet unputdownable. | 1pos
|
Groot geworden met het lezen van romantische liefdesverhalen van Nora Roberts, weet Meredith het zeker: er bestaat zoiets als echte liefde. Er bestaan mannen die zich met recht een Nora Roberts-held kunnen noemen. Al zit het Meredith de laatste tijd een beetje tegen. In plaats van helden komt ze eerder misselijke, gemene schurken tegen, sterker nog: met een daarvan is ze zelfs in het huwelijksbootje gestapt. Nadat ze haar man betrapt op overspel en subiet een einde maakt aan haar huwelijk, staan haar verwachtingen op het gebied van romantische liefde op een laag pitje.
Gewapend met een grote hoeveelheid dodelijk sexy ‘La Perla’-lingerie, wil Meredith haar vertrouwen in echte liefde en in het bestaan van een heuse Nora Roberts-held hoe dan ook niet opgeven. Zij gaat terug naar haar geboorteplaats om te bewijzen dat echte liefde bestaat en de ideale man ook. Eenmaal terug in de warme schoot van haar familie, de oprichters van een gerenommeerde krant en verwende onderzoeksjournalisten en haar lichtgestoorde extravagante zuster, ontdekt Meredith dat haar nieuwe leven vele verrassingen voor haar in petto heeft. En misschien zelfs een Nora Roberts-held van het zuiverste water. Maar voordat het zover is, moeten nog vele obstakels worden overwonnen, misdaden bestreden en geheimen ontrafelt.
Gezocht: Nora Roberts-held is een vrolijk boek. Zo eentje waar de beschrijving feelgood er vanaf de eerste pagina uitstekend bij past. Meredith is opstandig, knap, intelligent en superleuk, ‘held’ Tanner is volwassen, waanzinnig aantrekkelijk en ietwat geteisterd door zijn verleden. De familieleden van Meredith zijn divers, interessant en tamelijk geloofwaardig, en de ex is wat exen horen te zijn, namelijk een weergaloos vileine manipulatieve schurk.
Het strekt Ava Miles tot eer dat zij behalve een liefdesverhaal met in het begin een ietwat dun en zeer eenvoudig intrige heeft weten te verrijken met een extra laag, waarin een misdaad dient te worden opgelost. De verkoop van versneden drugs waardoor er in het plaatsje een aantal slachtoffers vallen, de samenwerking tussen Tanner (ook een journalist) en Meredith en de introductie van een tipgever maken het verhaal voller, boeiender en gevarieerd.
Ook het feit dat Meredith en Tanner pas laat in het verhaal voor het eerst samen het bed delen, terwijl het wederzijdse verlangen en de aantrekkingskracht al vanaf hun eerste ontmoeting van de regels afspat, maakt het verhaal sterker en verleent het enige diepgang. De onvermijdelijke seks is hot en steamy, goed gedoseerd en geeft de lezer een gevoel van echte liefde, de echte Nora Roberts-romantiek: het is niet slechts een fysiek samenzijn, maar laat ook de geestelijke verbondenheid en het soulmate-gevoel van de twee hoofdpersonen zien.
Alles bij elkaar is Gezocht: Nora Roberts-held ontsnapt aan het simpele niveau van een plat eendimensionaal verhaal en personages en weet het van het begin tot het einde te boeien. Vermakelijk, soepel, vrolijk en met een onwrikbare overtuiging dat buiten in de grote boze wereld echte liefde bestaat en er voor iedereen een soulmate is. Als dat waar is, wat valt er dan nog te wensen? En als extraatje bij het boek, om het gewenste uiterlijk van een Nora Roberts-held te helpen visualiseren, een kalender met voor elke maand een andere, appetijtelijke heer. Mooier kan het niet worden. | 1pos
|
Dit boek is in feite een sequel van 'De kunst om in koor te huilen'. Het kan apart gelezen worden maar met het eerste boek als achtergrond is het toch heel wat interessanter. Allan is nu een volwassen man geworden en heeft bepaald geen goede herinneringen aan zijn jeugd. Als zijn vader sterft, staat hij dan ook niet te springen om zijn moeder te bezoeken, maar hij doet het toch, samen met zijn zus, Sanne. Beiden zijn psychologisch bepaald nog altijd niet stabiel te noemen. Hun bezoek aan het ouderlijk huis zet een aantal ontdekkingen en ontboezemingen in gang over het reilen en zeilen van het vroegere gezinsleven. Ook hoe Allan's vader gestorven is, blijkt nogal mysterieus te zijn en Allan zet alles op alles om dit verder te onderzoeken. Het verloop van het verhaal doet uiteraard denken aan het eerste boek, en is daarom niet meer zo verrassend. Toch kan je enorm goed meeleven met alle personages. Het is opnieuw zeer intimistisch en zwart komisch geschreven. De personages zijn zo onschuldig en naïef en hun plannen lopen nooit echt zoals voorzien. Het is echt de moeite om er je verder in te verdiepen als je het eerste boek al uit hebt. Hoewel het in dezelfde trant geschreven is en het verrassingseffect toch wat weg is, blijft het een super goed boek! | 1pos
|
Mireille Geus (1964) heeft een groot oeuvre op haar naam staan, want ze heeft al dertig kinderboeken en twee romans geschreven. Haar eerste roman, Een gemakkelijk kind (2016), gaat over de twee studentes Willemijn en Parel die een week op een luxe villa passen. Wat ze bij aankomst nog niet weten, is dat ze ook voor een kind moeten zorgen. Door dit nieuws wordt de vriendschap tussen de twee vrouwen op de proef gesteld. Geus’ tweede roman Madame Jeanette verscheen afgelopen april en heeft een geheel andere toon dan haar debuutroman. Nadat de schrijfster een paar ingrijpende gebeurtenissen moest verwerken, zoals het ernstige ongeluk van haar zoon, besloot ze dat ze haar verleden op papier wilde zetten. Het werd dus tijd voor een autobiografische roman.
Leonora is jong wanneer haar moeder komt te overlijden. Haar moeder was het middelpunt van de familie en nam de rol op zich om iedereen bij elkaar te houden. Leonora’s vader doet zijn best om voor haar te zorgen, maar hij blijkt al snel niet in staat te zijn om er voor het gezin te zijn. Na een roerige jeugd probeert Leonora met haar geliefde een thuis te creëren, maar ook die poging is niet succesvol. Hij verlaat haar net voor de feestdagen met de reden dat hij zich niet thuis voelt. Om de feestdagen niet alleen te vieren, meldt Leonora zich aan voor een Surinaamse kookcursus.
Tijdens de eerste bijeenkomsten van de cursus voelt Leonora zich emotioneel, maar al snel vindt ze haar draai tussen alle vrouwen. Gedurende het koken ervaart ze een gevoel van houvast en leert ze meer over haar Surinaamse achtergrond en identiteit. De gesprekken tijdens de kookcursus zijn de best uitgewerkte stukken van het boek en Geus heeft veel tijd besteed aan de ontwikkeling van de identiteit en achtergrond van haar hoofdpersoon. Hoe kan Leonora alle gebeurtenissen uit het verleden verwerken en wie is ze nu werkelijk? Ze leert om met een liefdevolle blik naar haar familieverleden te kijken, maar ontdekt vooral dat het zoeken naar je identiteit een reis is die je tijdens je hele leven onderneemt.
Het belangrijkste thema van de roman is het vinden van een thuisgevoel. De vraag of je een thuisgevoel voor iemand anders kan creëren als je dat bij jezelf niet kan vinden, is een vraag die met regelmaat in het boek wordt gesteld. Niet alleen door Leonora, maar ook door de andere vrouwen van de kookcursus. De uren die de vrouwen samen doorbrengen transformeren in een soort culinaire therapie waarbij iedere vrouw haar zegje mag doen. Ze ontwikkelen een sterke band en creëren voor elkaar het gemiste thuisgevoel. Het aanvaarden van hulp van de ander en je daar niet schuldig over voelen, blijkt de krachtige boodschap van de roman.
De roman gaat met name over het durven inleven in het leed van de ander en proberen te begrijpen waarom iemand een bepaalde positie in het leven aanneemt. Geus weet hoe ze gebeurtenissen in het verhaal zeer invoelbaar maakt, maar haar talent ligt vooral bij het benadrukken van bepaalde details in het verhaal waardoor de lezer zich geheel in de personages kan verplaatsen. Bovendien biedt Geus’ schrijfstijl een zeer fijne afwisseling tussen emoties en humor en valt ze niet in de valkuil om te veel sentiment in het verhaal te verwerken. Madame Jeanette is een bijzondere roman die de lezer met een traan en een lach achterlaat. | 1pos
|
Het boek Nachten in New York is het eerste deel in de Veel liefs uit Manhattan-serie. Paige raakt haar baan kwijt en samen met haar twee beste vriendinnen wil ze nu haar droom waar gaan maken: het opzetten van haar eigen evenementenbureau. Dit gaat helaas wel gepaard met wat opstartproblemen en tegen haar zin in vraagt Paige hulp aan de beste vriend van haar broer: Miljonair Jake Romano. Probleem is wel dat ze al jaren verliefd op hem is en haar uiterste best moet doen om dat te verbergen.
ICT-miljonair Jake heeft een reputatie als hartenbreker en heeft daarom aan de broer van Paige moeten beloven nooit iets met zijn kleine zusje te beginnen. Als hij maar vaak genoeg herhaalt dat ze nog steeds dat kleine zusje is gaat hij het misschien zelf geloven, want hij kan nergens anders aan denken dan aan Paige.
Ik las Nachten in New York echt heel snel uit. Dit was voornamelijk te danken aan de heerlijke schrijfstijl van Sarah Morgan. Ze schrijft namelijk enorm beelden en daardoor waande ik mezelf ook echt in New York. Het verhaal is dan misschien wel enigszins voorspelbaar, het is tenslotte een feelgood, maar blijft wel tot de laatste bladzijde boeiend.
Het hele boek lang is de spanning tussen Paige en Jake voelbaar en ik merkte dat ik ook enorm met de personages mee ging leven. De personages worden namelijk allemaal goed en uitgebreid beschreven, waardoor ik zelfs van de bijpersonages een heel goed beeld kon vormen. Paige is iemand waar ik mezelf op sommige momenten goed in kon herkennen en stiekem werd ik tijdens het lezen zelf ook een beetje verliefd op Jake.
Nachten in New York is een feelgood die perfect is om te lezen in de zomer. Een niet al te moeilijk verhaal, wat enigszins voorspelbaar is, maar daarom niet minder leuk om te lezen. De schrijfstijl van Sarah Morgan is heel beeldend, waardoor de sfeer van New York perfect overkomt, en lees lekker snel. | 1pos
|
Gelezen september 2010 recensie heb ik ingekort.
'Imprimatur' is een van het begin tot het eind goed geschreven roman, gebaseerd op werkelijke gebeurtenissen. De sfeer en het leven in de herberg, de gesprekken over de pest, de geneeswijzen, alles doet in hoge mate authentiek aan. Voor hun boek maakte het echtpaar zoveel mogelijk gebruik van authentieke bronnen, zoals recepten voor gerechten en medicijnen rechtstreeks overgenomen uit 17e-eeuwse boeken. Ze hebben niet alleen informatie verkregen over het beleg van Wenen, de pest en abt Melani, maar ook informatie over astrologie, kleding, muziek en theologie. Zeker in het begin moet je even wennen aan de schrijfstijl, welke ik associeer met de teksten uit mijn lessen Grieks en Latijn van vroeger. Voor mij geeft dit extra sfeer aan het verhaal, maar ik kan mij heel goed voorstellen dat anderen dit niet kunnen waarderen.
De plot van de roman betreft een historische onthulling, die de auteurs na jarenlang archiefonderzoek voor het eerst aan de openbaarheid prijsgeven. Als het waar gebeurd is en daar heeft het alle schijn van, want de auteurs doen veel moeite om deze te onderbouwen met historisch onderzoek, heeft het ook nu nog effect op actuele politieke gebeurtenissen. Zij ontdekten iets opmerkelijks over paus Innocentius XI (1676 1689). Diens familie zou geld hebben geleend aan het protestantse huis van Oranje. Mede dankzij deze financiële hulp kon Willem III de katholieke koning van Engeland, James II, van de troon stoten en zelf de macht grijpen. Willem III besteeg de troon, dwong James II naar Frankrijk te vluchten en schafte het katholicisme als staatsgodsdienst af. Deze Glorious Revolution werd gezien als een grote triomf voor het protestantisme. Innocentius XI steunde Willem III om te voorkomen dat James II met de Franse Lodewijk XIV een machtsblok zou vormen dat de suprematie van het Vaticaan zou kunnen aantasten.
Voor de overwonnenen. staat voorin het boek en je gaat je dan meteen afvragen waar dat nou op slaat. Gaandeweg het boek kom je daar wel achter. In het boek wordt een historisch geheim onthuld. De geschiedenis is anders, dan je kent uit de geschiedenisboeken.
Overwonnen werd Fouquet: voor Colbert was de glorie, voor hem de schande. Overwonnen werd Pompeo Dulcibeni, die er niet in slaagde recht te verkrijgen: zijn bloedzuigers faalden. Overwonnen werd Atto Melani: hij werd door de Zonnekoning gedwongen om zijn vriend Fouquet te doden. En ondanks talloze wederwaardigheden slaagde hij er niet in Dulcibeni diens geheim afhandig te maken. Overwonnen werd het knechtje, dat tegenover het visioen van het Kwaad zijn geloof en onschuld verloor: van aspirant-journaalschrijver zocht hij uiteindelijk zijn heil in het simpele, harde werk op het veld. Overwonnen werd ook zijn memorie die, zij het met zoveel zorg en inspanning opgesteld, eeuwenlang vergeten was. Alle moeite van die personages was dus zinloos tegenover de kwaadaardige krachten van het onrecht die geschiedenis van de wereld overheersen.
De techniek van de raamvertelling in brieven van de priester die ooit het huwelijk van Rita en Francesco inzegende en in 2040 bisschop van Como is geworden, houdt de lijn naar de recentste geschiedenis open.
Er schijnt ook nog een CD bij het boek te horen om in de sfeer te komen.
Uit Wikipedia:
Monaldi en Sorti onthullen in het boek dat paus Innocentius XI de protestantse Nederlandse stadhouder Willem III stiekem financieel heeft gesteund, waardoor Willem zijn katholieke schoonvader Jacobus II van de Britse troon kon stoten. Een onthulling die nooit is tegensproken.
Paus Innocentius XI zou, via zijn eigen familiebank (de Odescalchis uit Como) geld hebben geleend aan het protestantse huis van Oranje. Mede dankzij deze financiële hulp kon de Nederlandse stadhouder Willem III de katholieke koning van Engeland, Jacobus II, in 1688 van de troon stoten en zelf de macht grijpen. Vervolgens verjoeg Willem III de Engelse vorst naar Frankrijk en schafte het katholicisme als staatsgodsdienst af. Deze Glorious Revolution was een triomf voor het protestatisme. Innocentius XI zou Willem III echter uit puur opportunisme hebben gesteund: de paus wilde voorkomen dat Groot-Brittannië met Lodewijk XIV een machtsblok zou vormen dat de suprematie van het Vaticaan kon aantasten.
Al direct na verschijnen deed Imprimatur in Italië een hoop stof opwaaien, omdat de auteurs een onthulling deden die schadelijk zou zijn voor het imago van de Katholieke Kerk, de paus en het Vaticaan. Het Vaticaan was dan ook niet gelukkig met de verschijning van Imprimatur in 2002. In een interview met het dagblad Trouw zei het echtpaar dat kringen binnen het Vaticaan Imprimatur als ongewenst hadden verklaard. Ook waren Monaldi en Sorti niet te spreken over de tegenwerking van hun Italiaanse uitgever Mondadori, één van de grootste in Italië en eigendom van premier en mediamagnaat Silvio Berlusconi. Nadat de eerste druk was uitverkocht, kwam er geen herdruk; advertenties en promotie van het boek bleven ook grotendeels uit.
In de VN Detective & Thrillergids stond dit: De geheimen die ze openbaarden en geloofwaardig documenteerden in hun eersteling Imprimatur, hebben ervoor gezorgd dat de al geplande heiligverklaring van paus Innocentius XI niet doorging en zijzelf niet langer kunnen publiceren in Italië.
Deels is de romancyclus gebaseerd op hun eigen fantasie. Deels na historisch onderzoek in archieven. Daarmee is niet gezegd dat alles wat zij schrijven via historisch bronnenonderzoek te achterhalen is. Of aldus Monaldi in NRC: Het gaat niet om het vinden van de waarheid, maar om de weg naar de waarheid toe. Het gaat niet om wat je denkt, maar hoe je denkt. Het is gevaarlijk te denken dat je de waarheid hebt gevonden, want uiteindelijke blijft het mysterie altijd bestaan.
Dit boek heeft mij, nadat ik het gelezen had, nog dagen bezig gehouden. Al tijdens het lezen ging ik steeds op de computer kijken of het echt gebeurd was.Soms gaat het boek wat trager, maar aan de andere kant is het ook wel eens leuk dat er meer wordt verteld dan het hoogstnoodzakelijke, en dat er een totaalsfeer gecreëerd wordt. Toch verdient dit boek voor mij geen 5 sterren, omdat de schrijfstijl soms wat vervelend wordt door de lange uitgesponnen informatie van bijvoorbeeld het maken van medicijnen en gerechten uit die tijd. De opsommingen zijn soms groots en lang, maar daar kun je ook gewoon overheen lezen. Sommige opsommingen zijn juist wel interessant. Vanaf de helft ongeveer komt het boek in een stroomversnelling en leest het als een trein. Eco schrijft romans met een flinke portie geschiedenis. Monaldi en Sorti schrijven geschiedenis in romanvorm. De noten, die de laatste 50 bladzijden vullen, en waarin bepaalde historische kaders geschetst worden en sommige feiten gestaafd, vond ik zeer welkom. Voor het historische verhaal zou ik 5 * gegeven hebben, maar voor het vertellen van het verhaal 4*, dus gemiddeld 4,5 *. | 1pos
|
Sander en Jip worden ouders van een tweeling, maar na de bevalling blijkt het met Willem niet helemaal goed te zijn. Hij heeft een hersenbeschadiging. Later wordt bij Maurits autisme gediagnosticeerd. In dit boek verteld Sander over zijn leven en zijn gezin.
Bij het lezen valt de opbouw van het boek op. Elk hoofdstuk is kort en beschrijft het leven van de schrijver en zijn gezin en wat hij heeft meegemaakt en hoe hij zich daarbij voelde. Het is open en eerlijk geschreven, de wijze waarop hij zich blootgeeft is hartverwarmend. Als lezer ben je onderdeel van zijn gezin.
Sander verteld over de moeilijke weg naar het zwanger worden, zonder in een klaagzang te belanden, terwijl het een lange weg was. De heftige geboorte van zijn zoontjes, de zware eerste tijd en daarna de zorgen om Willem. Als Maurits dan ook nog de diagnose autisme krijgt is het een gezin waarbij de organisatorische talenten optimaal moeten worden benut om alles draaiende te krijgen en te houden.
Door de korte hoofdstukken, die doorspekt zijn met humor en zelfrelativering, leest het boek erg vlot. Samen met hem en zijn vrouw geniet je als lezer van elke vooruitgang in het leven van de kinderen, waarin niets vanzelf gaat.
Het boek is mooi, het verhaal is eerlijk en bijzonder. Het feit dat je als buitenstaander mee mag leven met dit speciale gezin geeft je als lezer het gevoel erbij te horen. De gebeurtenissen zijn zo vol liefde geschreven dat het boek met een goed gevoel kan worden dichtgeslagen. En eigenlijk wil je als lezer alleen maar meer. Dit was een overzicht van de eerste vijf jaren van Maurits en Willem. De jongens hebben zich ontwikkelt tot wat ze nu zijn, maar zij zullen blijven groeien in alle opzichten en dus hoop je op een vervolg, want Maurits en Willem en hun gezin laten je niet meer los. | 1pos
|
In eerste instantie was ik teleurgesteld dat het boek geen opvolger was van Zwaar beproefd! en het niet meer over Ruben en Isa ging. Dat is ook de reden dat ik het boek even heb kunnen laten liggen, totdat ik van alle kanten zeer positieve reakties las. Chantal van Gastel heeft zichzelf weer overtroffen en een chicklit neergezet van zeer hoog niveau! Wat dat betreft kan ze aansluiten in het rijtje van de toppers, Sophie Kinsella en Jill Mansell. In Geknipt voor jou worden de hoofdstukken steeds afgewisseld tussen Frank en Hannah wat ik als prettig ervaren heb. Ik vond de mailwisseling die steeds in het boek terug kwam ontzettend leuk om te lezen. De liefde tussen Frank en Hannah spat ervan af. Voor alle liefhebbers van chicklit is Geknipt voor jou een absolute must read! | 1pos
|
'Fatale kus’ van Allison Brennan is het vervolg op ‘Tot de dood ons scheidt‘, wat over Lucy Kincaid gaat. Je hoeft deze niet per se gelezen hebben wil je ‘Fatale kus’ helemaal begrijpen, dat vind ik zelf altijd prettig.
Net als het vorige boek wordt in ‘Fatale kus’ een spannend verhaal afgewisseld met sexy steamy scenes en een flinke dosis romantiek. Ik hou ervan, want dat maakt het boek net wat boeiender. Je leert Lucy en Sean nog beter kennen en de personages komen wat mij betreft in dit boek beter tot zijn recht.
Lucy gaat door diepe dalen in ‘Fatale kus’, maar je weet toch dat het wel goed gaat komen, op welke manier dan ook. Dat is een fijn gevoel. Het verhaal is niet heel erg spannend, het is zeker geen thriller waarbij je op het puntje van je stoel zit. Dat hoeft ook niet. Het is boeiend genoeg om door te willen lezen, want Allison Brennan zet je een paar keer flink op het verkeerde been.
Maar dan het laatste stuk van het boek! Dat vond ik toch wel even heel spannend en las ik dan ook in één ruk uit. Allison Brennan geeft een wending aan het verhaal die niet alleen heel spannend is, maar zeker ook interessant en goed uitgewerkt. Door dat einde werd het van een drie-sterren boek ineens een vier-sterren boek. Geweldig!
Verwacht van ‘Fatale kus’ geen thriller waarbij je op het puntje van je stoel zit. Het is een combinatie van een flinke dosis romantiek en een intrigerend verhaal, waarbij het laatste stuk je duidelijk goed in spanning zal houden. Alllison Brennan heeft het weer geweldig uitgewerkt. | 1pos
|
Het boek Moro-reflex is het betere werk. Geleidelijk aan wordt je zelf in de zomperige moerassen van geest en realiteit getrokken en wordt de spanning tot een hoogtepunt gebracht en zelfs drie mogelijke eindes bedacht. Schitterend geschreven, mooi besproken. Maurice Kummer heeft het in zich een hele grote te worden en daarvoor heeft hij niet eens een schaduwprijs nodig. Hij behoort in het spotlicht te staan! | 1pos
|
Ik heb werkelijk genoten van dit boek. Net als alle anderen, dat zeg ik erbij. Opnieuw het hoofd erbij houden omdat er meer dingen door elkaar spelen. Mooie personages en opgebouwde spanning. Hoe de ene gebeurtenis de andere in het honderd doet lopen en hoe uiteindelijk alles samenkomt. De humor en het taalgebruik maken het voor mij tot een leesgenot! Ik wil er niet meer over zeggen omdat ik dan de inhoud ga verklappen.
Ik kan alleen maar zeggen: Lees en oordeel zelf! Vijf sterren van mij. | 1pos
|
Subsets and Splits
No saved queries yet
Save your SQL queries to embed, download, and access them later. Queries will appear here once saved.