text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
Een eerlijk verheel van een jonge dame die besluit dat ze stopt met drinken. Het leest lekker weg, maar op een gegeven moment had ik wel iets van "Loïs, het is duidelijk. Je bent gestopt met drinken. Proficiat. Nu kunnen we over op de orde van de dag." | 1pos
|
Onze Nederlandse trots, Amsterdam Airport Schiphol bestaat dit jaar honderd jaar en dat was een goede reden om een nieuw speciaal gouden boekje uit te geven.
In lieve korte teksten wordt het verhaal verteld over het robotje van schiphol dat een koffertje vindt en door heel schiphol op zoek gaat naar de eigenaar. Het robotje laat op deze manier een stukje van de luchthaven zien, van restaurant tot beveiliging (heel actueel) tot de piloot.
De tekeningen passen goed bij het verhaal en de stijl waarin dit gouden boekje is geschreven, niet te druk en grappige details die de (voor) lezer steeds opnieuw zal ontdekken. En een wijze raad die ik hier niet zal verklappen. Een lief en leuk (voor)leesboekje in een zeer mooie uitvoering! | 1pos
|
Zowel Fenton Breece als Granville Sutter zouden zeer goed passen in een boek van Donald Ray Pollock. Een perverse volkomen gestoorde doodgraver en een nietsontziende gewetenloze sadistische moordenaar.
Lang naar uit gekeken (het duurde even voor de biep hem had), goed bevallen. Ik hou wel van dit soort met perverts, psychopaten en ander uit de krochten van de hel afkomstig tuig bevolkte boeken!
Meer:
https://abubakaridevries.wordpress.com/2015/05/25/abubakari-leest-schemer-william-gay/ | 1pos
|
Stephen King heeft natuurlijk al heel veel boeken op zijn naam staan. Dit keer is het een novelle geworden met als titel Verlichting. Een dunner boek, maar zeker niet minder de moeite waard.
Het verhaal vertelt over het plaatsje Castle Rock, waar Scott, een grote, stevige man, woont. Scott verliest gewicht. Scott verliest zelfs veel gewicht. Hij heeft zijn eetgewoonten niet veranderd en voelt zich niet ziek, maar toch verliest hij consistent veel gewicht. Het vreemde is dat er uiterlijk niets aan Scott verandert, maar ook dat alles wat hij aanraakt gewichtloos wordt...
Dit gewichtsverlies heeft niet alleen letterijk invloed op het leven van Scott, maar zorgt ook een verandering in hoe hij in het leven staat.
Verlichting is een boek, waar je vanaf de eerste letter in meegezogen wordt. Het behandelt grote thema’s als acceptatie en loslaten in een minimum aan aantal bladzijden. Een boek dat je niet loslaat en waar je nog lang over na blijft denken! | 1pos
|
Ik ben een liefhebber van historische verhalen. Het is daarom fantastisch dat ik de mogelijkheid heb gekregen het nieuwe verhaal van Jan Brokken te lezen: De Kozakkentuin. Het verhaal over de hechte vriendschap tussen Alexander von Wrangel en de schrijver Fjodor Dostojevski.
Jan Brokken heeft de beschikking over uniek materiaal en wist aan de hand daarvan een prachtig en interessant verhaal te schrijven. Een historische roman gebaseerd op waargebeurde feiten. Alleen vaardige schrijvers weten met al dat mooie materiaal een goed en pakkend verhaal te schrijven. Zo’n vaardige schrijver is Jan Brokken. De Kozakkentuin leest prettig maar, en dat beaamde Brokken ook in de Verantwoording, het gebruik van verklarende noten haalt een beetje de vaart uit het verhaal. Desondanks vind ik dat deze noten wel wat toevoegen aan het verhaal.
De Kozakkentuin is geschreven in de ik-perspectief, het verhaal beleef ik door de ogen van Alexander. Ik ga met Alexander terug in de tijd, naar de 19de eeuw. Naar Siberië en andere onherbergzame streken. Ik ontmoet kleurrijke figuren, ik kom voor lastige dilemma’s te staan en ontmoet de liefde van mijn leven.
Tsja wat weet ik nou van Rusland uit die periode? En ik kom (iets) meer te weten over de bekende Russische schrijver Dostojevski. Want als ik eerlijk ben, heb ik nog bar weinig gelezen van de Russische Literatuur. Het wordt tijd dat ik een boek ga lezen van Dostojevski
Ik heb met zeer veel plezier De Kozakkentuin gelezen. Wat een fantastisch verhaal! | 1pos
|
In het boek Batavia van Peter Fitzsimons wordt de lezer meegenomen op een reis die geschiedenis zal schrijven. De Batavia, het paradepaardje van de VOC, zal haar eerste reis naar Nederlands-Indië maken. Met veel rijkdom aan boord en een wel zeer gemêleerd gezelschap vaart de Batavia onwetend een bizar noodlot tegemoet. Al snel slaat de sfeer op het enorme schip om en zijn er al snel plannen, onder een aantal opvarenden, om muiterij te plegen. Als het schip op een nacht, na al maanden een zware reis achter de rug te hebben gehad, op een rif vastloopt zijn de rapen gaar. De Batavia zinkt en iedereen moet van boord. Voor degene die levend aan wal geraken en zich niet bij de muiters aansluit begint, de nachtmerrie dan pas echt.
Met de inleiding van dit historische verhaal wordt een duidelijk beeld geschetst van de tijdgeest. Dit is een onmisbare en goede voorbereiding op de rest van het verhaal. Daarna volgt een zeer gedetailleerd verslag van de reis die de Batavia maakte tot die noodlottige nacht als het schip vastloopt op een rif.
De lezer valt van de ene verbazing in de andere. Wat een tijd! Je waant je absoluut in een andere wereld. Het feit dat deze mensen aan een reis begonnen die zeker negen maanden ging duren is al onvoorstelbaar, maar het wel en wee op een schip in de 17e eeuw is ongelofelijk. Om kort te gaan, dit was geen pretje. De schrijver doet alles zeer duidelijk, eenvoudig en gedetailleerd uit de doeken. Van zeemansgraven tot verschrikkelijke ziektes aan boord. Van irritaties tot intriges. Van het verschil in rangen en standen tot aan verkrachting aan toe. Nee, van een pleziertochtje was zeker geen sprake.
De schrijver weet de lezer mee te trekken in een geweldig verhaal door zeer beeldend een verslag te doen in fijne zinnen en geen literair geneuzel, niet meer en niet minder. Peter Fitzsimons maakt het niet mooier dan het is.
Nadat de Batavia is gezonken breekt de hel pas echt los en wat volgt is een heel naar deel van de lotgevallen van de opvarenden die het 'geluk' hadden aan wal te geraken. Dit stuk van het boek zal voor de gevoelige lezer wat zwaar op de maag zijn. Hier wordt toch wel in detail moord en doodslag beschreven evenals bedrog, (doods)angst en de prijs van een (mensen)leven. Veel ontberingen, verdriet en al dan niet verkeerde beslissingen.
De lezer moet zich vooral niet laten ontmoedigen door de dikte van het boek. Door de zeer toegankelijke schrijfstijl ben je er zo door heen. Het verveelt geen moment en aan het eind ben je echt een hele mooie en zeer interessante geschiedenisles rijker. | 1pos
|
Ik heb dit boek met veel plezier geluisterd. Ik ben het helemaal met jcdlw hieronder eens: nog steeds interessant en leuk om te lezen/luisteren. En er is in een aantal opzichten niet veel veranderd: ook nu is het de droom van een deel van de jonge meisjes om iemand te trouwen die veel geld heeft al zitten de moeders daar dan wat minder achteraan. Ik vond 'Trots en vooroordeel' ook mooier dan dit boek. | 1pos
|
Dit is een boek dat je blijft boeien van het begin tot het eind. Je wilt te weten komen wat het verband is tussen de moorden en de vermissingen. Het is een typische whodoneit!
Van Munster gaat met zijn collega's opzoek naar het verhaal van de familie Leverkuhn om de achterhalen waarom een van de gezinsleden is vermoord.
De personages zijn goed uitgewerkt, maar toch krijg je niet echt hoogte van de kinderen Leverkuhn. Hierdoor blijft de spanning er tot het laatst in; zijn ze er nou bij betrokken of toch niet. | 1pos
|
Sommige zekerheden die je hebt en eerder vanzelfsprekend leken, zijn na het lezen van Meedogenloos niet meer zo vanzelfsprekend.
Meedogenloos is een boek waarin je begint te lezen en het lastig weg kunt leggen. Deze samenwerking tussen Melissa Skaye en J. Sharpe leverde een verhaal op dat angstaanjagend realistisch is en spannend vanaf de allereerste bladzijde.
De verschillende personages hebben hun eigen verhaallijn. De korte hoofdstukken met perspectiefwisseling zorgen voor een blijvende spanning die bijzonder hoog is. De personages zijn stuk voor stuk zo realistisch beschreven dat ik mezelf persoonlijk betrokken ging voelen bij hen en hetgeen ik las me soms zelfs een beetje misselijk maakte.
In Meedogenloos kom je ook een viespeuk tegen uit België die gelukkig nog steeds achter slot en grendel zit.
Ik lees veel thrillers waarin bloederige scenes beschreven worden, waarin mensen mishandeld en onderdrukt worden, maar deze thriller is heel bijzonder. Het is een keiharde thriller die ontzag wekt!
Het laatste dat ik hier over deze thriller wil zeggen is dat de titel Meedogenloos het verhaal als een handschoen past.
Ik kijk uit naar een volgende thriller van deze twee kanjers; ik merkte nergens in het verhaal dat het door twee personen is geschreven.
Haal dit boek in huis, lees het en laat me weten of ik gelijk heb! | 1pos
|
Dat thrillers niet noodzakelijk vuistdikke boeken met oneindig veel plotwendingen hoeven te zijn bewijst Jan van Mersbergen met zijn korte, maar krachtige thrillerdebuut. Van Mersbergen heeft al meerdere romans en literaire prijzen op zijn palmares staan en wordt in verschillende landen vertaald. Onder het pseudoniem Frederik Baas maakt hij de overstap van roman naar thriller. Zowel het pseudoniem als de samenwerking met uitgeverij Ambo/Anthos tonen dat het om een weloverwogen keuze gaat, waarbij op een bewuste maar zeker niet krampachtige manier rekening gehouden wordt met de genrekenmerken van de roman en de thriller.
De auteur neemt rustig de tijd om het verhaal op te bouwen. Barbara’s nieuwe vriend, Robbert, is uitgever en hun vakantie in de Ardennen voert hen naar een van zijn schrijvers die na een succesvol debuut te kampen heeft met een writer’s block. Voor de 7-jarige Rens lijkt de vakantie in het water te vallen wanneer hij bij aankomst ontdekt dat de oplader van zijn tablet ontbreekt. Wat is er te doen in een piepklein dorpje dat niets meer te bieden heeft dan bossen, heuvels en riviertjes? Barbara wil haar zoon koste wat kost een leuke vakantie bezorgen. Terwijl Robbert zich verschuilt achter manuscripten, zoekt zij het gezelschap op van de schrijver – de ik-verteller van het verhaal – en zet een speurtocht op touw die zowel Rens moet entertainen als de inspiratie van de schrijver moet aanzwengelen. De schrijver neemt enthousiast deel aan de speurtocht en raakt steeds meer betrokken bij het leven van Barbara. Wat een idyllisch weekje vakantie moest worden, lijkt echter af te stevenen op een nachtmerrie.
Via dagdagelijkse, herkenbare taferelen wordt de lezer mee op sleeptouw genomen. De herkenbaarheid wordt beklemtoond door de schrijfstijl; op geen enkel moment worden moeilijke woorden en complexe stijlfiguren of tekstconstructies gebruikt. Behalve de klare taal, zijn ook de vele herhalingen opvallend. Meermaals komen de kracht van moeders, de relatie tussen auteur en uitgever en de rol van de lezer aan bod. In die herhalingen ga je al gauw een diepere betekenis zoeken. Te meer omdat dit geen klassieke whodunit is. Hoewel er veel thrillerelementen aanwezig zijn, spelen zeker in het eerste deel van het boek meer algemene vragen een rol: Waar gaat het verhaal naartoe? Waarom wordt dit verhaal verteld?
Het mysterie rond de identiteit van de ik-verteller trekt het verhaal op gang. Je ziet alles vanuit zijn standpunt, maar is hij wel te vertrouwen? Ongegeneerd vult hij de gedachten van andere personages in en geeft hij gedetailleerde verslagen van momenten waarbij hij niet aanwezig was. Bovendien schemert zijn jaloezie door in de manier waarop hij het familieleven van Barbara en Robbert al te vaak vergelijkt met perfecte film- en reclamemomenten: “Ze liepen door de weide als drie karakters in een commercial voor Zwitserse chocolade, voor roomkaas, voor luchtige crackers. Een compleet een volmaakt gezin, zo op het eerste gezicht, door hoog gras waarop de dauw al is verdampt.”
Het spel met de lezer en het schrijfproces worden expliciet benoemd. Dit voegt een extra laag aan het verhaal toe, die zeker romanlezers zal aanspreken. Zelfs de setting geeft inzicht in de opbouw van het verhaal: “Een rivier kan kilometerslang voortkabbelen en dan komt hij plots in een stroomversnelling, dan is hij ondieper en heeft het water minder ruimte, dan snelt het water over de keien.” Zo gaat het ook met ‘Dagboek uit de rivier’. Omdat actie grotendeels ontbreekt, wordt je verrast wanneer die alsnog de kop opsteekt. Het verhaal krijgt hernieuwde energie en wordt zo op een originele manier afgesloten.
De auteur laat nergens een steek vallen. Achter de eenvoud houdt zich een doelbewust radarwerk schuil dat je in een bepaalde richting stuurt, maar tegelijk voldoende vrijheid geeft om zelf ontbrekende onderdelen in te vullen. Het resultaat is niet zozeer een bloedstollende thriller als wel een gelaagd, spannend verhaal dat bij een ruim lezerspubliek in de smaak zal vallen. | 1pos
|
Ik kende de auteur, Maria Dueñas, helemaal niet toen ik in dit meeslepende verhaal begon te lezen. Een verhaal waarin ik meteen, van bij de eerste pagina's tot de allerlaatste pagina werd opgezogen. Een verhaal over radeloosheid en die telkens weer te boven te komen, over liefde die uiteindelijk veel maar niet alles overwint, over de zwarte kanten van oorlog en intriges, over spionage in al haar facetten.
Het boek zorgde ervoor dat ik ging nadenken over keuzes die mensen soms noodgedwongen moeten maken, en hoe wij daar als buitenstaander maar al te snel een mening over hebben.
Ik kreeg gaandeweg begrip voor mensen die in extreme situaties extreme keuzes moeten maken, en juist dat maakte het boek zo waardevol voor me. | 1pos
|
Fantastisch tweede deel van de Project X trilogie. Zodra je begint met lezen zit DDK weer voorin je geheugen. Er worden nieuwe personages geïntroduceerd en de bestaande personages worden verder uitgediept. De schrijfstijl leest heerlijk weg, hoewel je wel de aandacht erbij moet houden met de tijdssprongen. Ook dit is weer een boek dat je niet loslaat nadat je het hebt dichtgeslagen. | 1pos
|
Voormalig “It-Girl” Janie Jenkins leefde 10 jaar geleden in luxe maar komt aan het begin van het verhaal net uit de gevangenis dankzij een vormfout. Zij werd veroordeeld voor de moord op haar moeder en het is nu tijd om de waarheid te achterhalen. Door haar geheugenverlies weet zij zelf niet precies meer wat er 10 jaar geleden gebeurt is. Omdat zij nog steeds in de “spotlights” staat besluit ze direct na haar vrijlating incognito op onderzoek uit te gaan. Met hulp van haar advocaat lukt het haar om de pers een stapje voor te zijn.
Gedurende haar verblijf van 10 jaar in de gevangenis heeft zij veel nagedacht, tijd doorgebracht in de bibliotheek en onderzoek gedaan naar de kleine aanwijzingen die zij heeft. Janie weet gewoon niet of zij wel of niet schuldig is en vervolgt haar reis naar de geboortestreek van haar moeder de goudstadjes Ardelle en Adeline.
Zij doet zich hier voor als historicus en kan zo in contact komen met de bewoners van het dorp, deze bestoken met allerlei vragen en zo meer inzicht in haar familiehistorie krijgen. Hier krijgt zij uiteindelijk antwoord op de vraag “ben ik schuldig of onschuldig” en “was mijn moeder Marion echt degene die ze zij dat ze was..”. Een mooie zoektocht met een verrassend einde.
Elizabethe Little heeft met haar debuut niet een bloedstollende thriller geproduceerd, wel een detective welke overloopt van sarcasme en plezierig en vlot leest. | 1pos
|
In één ruk lukte niet, maar wel in twee dagen. Wat een prachtig boek, waarin karakters op bijna poëtische manier worden neergezet. Zet dat naast rauwe gebeurtenissen in én van de razende wereld in de jaren 60. Wat doet dat met een persoon? En hoe ontstaat beïnvloeding? Ik vind dit een machtig mooi inkijkje in de psyche van de hoofdpersoon en dat spreekt me erg aan. Dat het tweede deel beschrijft hoe het de laatste jaren met haar gaat, maakt het verhaal heel compleet. Ik heb ervan genoten. | 1pos
|
Vroeger vond ik dat dit boek redelijk hard aan het Second Book Syndrome leed, maar de laatste keren dat ik De Spreukenzinger herlezen heb, is mijn mening wel wat veranderd. Mijn grootste probleem blijft bestaan: een deel van het boek - zo ruwweg van het laatste deel dat Ailinn in Arachnia is tot en met haar periode in de grotten bij de Raban - is te langdradig.
Maar verder is dit al bij al toch nog een erg behoorlijk boek. Er wordt veel tijd en aandacht besteed aan de uitwerking van de magie, Ailinns gave, en hoe die werkt en hoe zij ermee omgaat. Dat is uiteindelijk heel erg belangrijk, want het bepaalt voor een groot deel Ailinns leven, manier van denken en het verhaal zelf natuurlijk. Bovendien is het voor talenstudenten - of in elk geval voor mij - wel plezant om te achterhalen waar al die magische formules vandaan komen. De basis is (meestal) het Latijn, maar dan worden er allerlei veranderingen doorgevoerd en andere talen bij betrokken zodat het soms nauwelijks nog herkenbaar is. Maar nauwelijks is dus niet helemaal - er zitten gewoon een paar doordenkers bij, en die zijn nog het leukst.
Er is hier dus ook een kaart, die we in Boek 1 ook best al hadden kunnen gebruiken, maar hé, we kunnen ze nu in elk geval raadplegen. 't Is ook nog steeds nodig, mag ik wel zeggen.
Sommige mensen, zo kan ik me voorstellen, zullen Ailinn arrogant vinden, omdat ze zo zelfzeker is, nogal betweterig, niet op haar mondje gevallen, en wel heel erg goed in alles lijkt te zijn. Maar mij stoort dat niet echt, want ja: 1) als iedereen je zegt dat je ergens beter in bent dan de rest en 2) als je zelf merkt dat je ergens beter in bent dan de rest, dan 3) lijkt het mij logisch dat je je ook zo gaat gedragen. Want, laten we eerlijk zijn, Ailinn ís gewoon beter dan de rest.
Nasir is irritant. Ik kan 'm niet hebben. Vraag me niet waarom. Oh ja, en het taalgebruik is soms een beetje vreemd, maar da's eerder stijl, en 'vreemd' betekent niet 'storend', alleen maar 'opvallend'.
Op zich is dit boek niet zo sterk als zijn voorganger, maar het is nog steeds een pareltje. Zeker de moeite!
8/10 | 1pos
|
‘Levend speelgoed’ – Luc Deflo
Genre: Thriller
Uitgeverij: Van Halewyck
ISBN: 9789461318961
Uitvoering: Paperback
Aantal pagina’s: 290
Verschijningsdatum: maart 2019
Met grote dank aan Uitgeverij Van Halewyck voor het recensie-exemplaar.
Inhoud
Kort na elkaar verdwijnen plotseling enkele studentes. De dader van wie ieder spoor ontbreekt, lijkt een voorkeur te hebben voor hetzelfde type meisje, qua uiterlijk. Het speurders duo Mendonck en Deleu dienen samen de dader te vinden, maar gaan allereerst ook de strijd met elkaar aan.
Mijn mening
Na het recenseren van zijn voorlaatste thriller Verdorven in september, is Luc Deflo in november van 2018 na een kort ziekbed overleden. Postuum verschijnen er nog vier boeken van hem, waarvan dit de eerste is. Als groot liefhebber van zijn werk, een gemis. Van een collega recensent die hem ook persoonlijk kende, heb ik vernomen dat hij ook als mens gemist wordt. Zijn rustige en ingetogen karakter staan in schril contract met de veelal lugubere zaken uit zijn boeken.
Allereerst complimenten voor de uitgever van zijn jongste boeken. Met veel zorg en aandacht uitgebracht. Aan het begin van het boek staat een in memoriam. Op de linker pagina ernaast, staat een karakteristieke foto van Luc Deflo in zwart-wit afgedrukt. Deze zwarte pagina zorgt er vervolgens voor dat het boek tijdens het lezen een soort rouwband toont. Een respectvol en subtiel gebaar. Chapeau, Uitgeverij Van Halewyck.
Als recensent heb ik geen beeld of deze postuum te publiceren boeken ook zijn laatst geschreven verhalen waren. Of had hij deze al eerder in zijn schrijf carrière geschreven en waren ze op de plank terecht gekomen? De kwaliteit geeft hier geen antwoord op. Het is verrassend in vele opzichten en omdat ik als recensent nooit spoilers schrijf, zult u het hier mee moeten doen. Hij durft ook hier weer af te wijken van alle voorspelbaarheden en standaard protocollen rondom het schrijven van een thriller. Deze negentiende in de serie van Deleu en Mendonck voelde anderzijds ook nog eens heel vertrouwd en daarmee gaan de verrassing en het voorspelbare prachtig hand in hand.
Hij weet de personages zoals altijd smoel te geven. Niet enkel samen op zoek om het kwaad de baas te zijn, maar ook in onmin met elkaar durven leven. Het maakt het zoveel meer realistisch dan de superheld die een speurder al zo vaak is. En daarmee durft hij prototypes te vermijden.
Wat mij wel opgevallen is, tijdens het lezen, is dat Deflo meer Vlaamse woorden heeft gebruikt dan gebruikelijk. En daarmee misschien wel dichterbij zichzelf was dan ooit. Omdat in dat gebruik van typisch Vlaamse woorden voor mij de charme zit, is dit naast een constatering ook een compliment.
Eindoordeel
Alle kenmerken van de boeken van Deflo zijn er wederom. Snelle dialogen en korte hoofdstukken. Alles in dienst van de vaart in het verhaal houden. Ieder hoofdstuk eindigen met een cliffhanger of een verrassing en ook hier weer een afschuwwekkend verhaal dat zo geloofwaardig en voor de hand liggend is, dat je als lezer zelfs je eigen buurman gaat verdenken. Dat talent was Deflo zijn grote kracht. Niet vergezocht of onrealistisch. Maar op zoek naar dat stukje gewelddadigheid en agressie dat ieder mens diep in zich heeft. Om te balanceren tussen goed en slecht. Luc Deflo is een ster geworden. Voor dit boek Levend Speelgoed krijgt hij er van mij nog vier bij.
Peter van Bavel - recensent De Perfecte Buren
Mijn persoonlijke songtekst
Take a look at her hair, it's real
And if you don't believe what I say, just feel
I'm gonna lock her up in a trunk
So no big hunk can steal her away from me
(Cliff Richard & the Shadows – Living Doll) | 1pos
|
De spanning druipt er weer vanaf bij dit boek van Philip Margolin!
Tien jaar geleden verdwenen een aantal vrouwen spoorloos. Het enige dat achterblijft is een zwarte roos en een briefje: Verdwenen, Maar Niet Vergeten. Het blijft voor de politie heel lang een raadsel wat er nu eigenlijk is gebeurd, maar vanaf het moment dat de vrouw en dochter van een advocaat vermoord worden, komt er meer schot in de zaak. Maar helaas wordt de ontvoerder/moordenaar niet gevonden.
Wanneer advocate Betsy Tannenbaum tien jaar later de verdediging op zich neemt van de rijke Martin Darius kan ze niet bedenken dat ze met deze afschuwelijke zaak te maken krijgt. Wie is Darius en waarom heeft hij haar uitgekozen als advocaat? Wat is zijn connectie met de zaak van 10 jaar geleden?
Philip Margolin weet de spanning behoorlijk op te voeren. Daarbij gebruikt hij een hele vlotte schrijfstijl, waardoor je door het boek heen vliegt. En dat is het enige wat je wilt: doorlezen, zo vlug je kan, om er zo gauw mogelijk achter te komen wie nu uiteindelijk verantwoordelijk is voor de gruwelijke moorden waarvoor Betsy's cliënt wordt aangeklaagd. | 1pos
|
"De pelikaan" is de zesde roman van Martin Michael Driessen. Het boek neemt je mee naar een klein stadje in Kroatië, in de jaren '80. Het vertelt het verhaal van vriendschappen die ontstaan of breken, van een leven in Kroatië met de kabelbaan en de pelikanen die altijd terug keren.
Andrej is postbode en doet elke dag dezelfde ronde. Josip bedient de kabelbaan. Die brengt toeristen naar het heldenmonument. Op een dag loopt Andrej rond in de buurt van het monument en ontdekt hij de geheime liefde van Josip. Dan begint een verhaal van chantage, maar een ongeluk zorgt ervoor dat er ook een vriendschap ontstaat tussen Josip en Andrej.
Martin Michael Driessen neemt ons niet alleen mee naar een Kroatisch dorp, maar hij neemt ons ook mee naar een wereld waar er wordt gechanteerd, maar waar er ook vriendschappen ontstaan.
De schrijfstijl is kenmerkend voor Driessen. Het is een vlotte schrijfstijl met toch veel details en metaforen. Ondanks dat struikel je niet over de zinnen en leest het verhaal vlot weg. Hij beschrijft ook uitvoerig de locatie en de tijd. Dat zorgt er op zijn beurt voor dat je mee gaat in het verhaal en je jezelf in Kroatië waant. Ook zorgen de perspectiefwisselingen tussen Andrej en Josip ervoor dat het verhaal vooruit gaat, maar dat je er toch je aandacht moet bij houden.
Het is een tragikomisch verhaal dat zich afspeelt in de Joegoslavische oorlog.
De oorlog die in het begin van het verhaal al eens aan bod komt, wordt op het einde meer uitgesproken. Toch blijft Driessen ervoor zorgen dat het verhaal luchtig blijft.
In het verhaal maakt Katarina dikwijls een puzzel. Dit is ook wat Driessen doet met dit verhaal. Hij reikt ons verschillende puzzelstukjes aan die samenkomen tot één puzzel. Die valt uiteen wanneer de Joegoslavische oorlog uitbreekt.
De manier hoe hier met taal en beeld gespeeld wordt, kan enkel Martin Michael Driessen. Het is dan ook meer dan terecht dat dit boek op de shortlist voor de libris literatuurprijs staat. | 1pos
|
“‘Niet iedereen heeft dezelfde keuzemogelijkheden.’
‘Je hebt altijd een keuze.’
‘Dat zeggen alleen mensen die geluk hebben gehad in het leven.’
‘Maar dan nog, je kunt toch altijd…’
‘Nee,’ zei Charlie, ‘dat is gelul.’”
Zo luidt de filosofie van rechercheur Charlie Lager. In een zwak moment beschouwt ze zichzelf als een parodie op een politieagent (“eenzaam, sociaal mislukt en met een zwak voor drank”), maar wanneer ze op volle sterkte functioneert dan is ze een verdomd goede speurder. Haar collega’s noemen haar ‘de vrouw zonder verleden’ omdat ze zelden iets persoonlijks loslaat, maar als er een meisje verdwijnt uit het dorpje waar Charlie vandaan komt, dan blijkt dat ze juist erg veel met zich meedraagt. Met tegenzin keert ze terug en bijt ze zich vast in de zaak van de vermiste Annabelle.
“Een succesverhaal, zo had een vrouw van het maatschappelijk werk in Gullspång haar genoemd toen ze elkaar in Drottninggatan tegen het lijf waren gelopen. Ondanks haar moeilijke jeugd was het toch goed gekomen met haar.
Charlie had haar veel te blije gezicht bestudeerd en gedacht: misschien moet jij eens leren tussen de regels door te lezen.”
Het draait vooral om Charlie in deze misdaadroman van Lina Bengtsdotter. Het politieonderzoek is eigenlijk bijzaak. In die zin is De vrouw die terug moest te vergelijken met Mannen die vrouwen haten van Stieg Larsson of The silence of the lambs van Thomas Harris. Die boeken zijn echter razend spannend en dat kan van dit boek niet gezegd worden. Er hangt een aangename spanning, maar je nagels zijn veilig. Het is veel meer een detective dan een thriller.
Terwijl Charlie graaft in het leven van Annabelle en de bewuste avond, komt ze steeds meer te weten over haar eigen verleden. Dingen die ze liever niet zou willen weten, want ze heeft heel hard haar best gedaan om d.m.v. drank en anonieme seks haar jeugd te vergeten. Bengtsdotter beschrijft de manier waarop Charlie zichzelf staande houdt en haar herinneringen onderdrukt op treffende wijze. Omdat de focus zo op Charlie ligt, komen de andere karakters er helaas wel wat bekaaid vanaf. Vooral haar collega Anders - die plotseling een ommezwaai maakt van voetveeg naar opstandig – had wat meer aandacht mogen krijgen. Gelukkig is Charlie erg gecompliceerd (lees: fucked up) en realistisch. Haar personage draagt het boek vrijwel moeiteloos. Haar droge, cynische humor zorgt ervoor dat alle ellende niet al te zwaar wordt.
“‘Waar ga jij dan heen?’
‘Thee halen. Ik heb een vreselijke nacht gehad.’
Wat heb je dan aan thee, dacht Charlie.”
Naast de verhaallijn waarin Charlie onderzoek doet naar de verdwijning van Annabelle en ze ongewild herinneringen oprakelt, speelt er nog een verhaallijn met twee jonge meisjes in de hoofdrol. Lange tijd blijft onduidelijk wat deze twee verhaallijnen met elkaar te maken, maar aan het einde passen de puzzelstukjes precies in elkaar. Bengtsdotter lijkt een beetje te spelen met de verwachtingen van ervaren thriller-lezers. Ze kent het gebruikelijke patroon op haar duimpje en bouwt de spanning vakkundig op. De uiteindelijke ontknoping zal voor velen volkomen onverwacht komen en vind ik uitstekend. Ook de maatschappijkritische noot is me zeer goed bevallen.
De vrouw die terug moest van Lina Bengtsdotter is een solide detective met een interessante hoofdpersoon, een boeiende zaak en een verrassende conclusie. | 1pos
|
Als ik een bepaald soort boek zou moeten kiezen wat ik de rest van mijn leven zou moeten lezen, dan zou het een boek worden zoals ‘De geheimzinnige tuin’ van Sarah Jio. Dit boek bevat namelijk alles wat ik superleuk vind: geschiedenis, intrige, geheimen, romances en zelfs een beetje thrillerachtige elementen. Ik wil dan ook meer van dit soort boeken lezen!
Zoals je afgelopen dinsdag al hebt gelezen, heb ik Sarah Jio mogen interviewen. Dit was echt superleuk en ik wil ook zeker haar andere boeken gaan lezen.
Ik ben gek op Groot Brittannie en word dan ook heel erg blij als boeken zich (gedeeltelijk) daar afspelen. Sarah Jio heeft de sfeer vanaf het begin goed neergezet, en je ziet het landgoed al gelijk helemaal voor je. Het verhaal speelt zich in twee verschillende tijden af, wat het nog boeiender maakt. Je wilt niet alleen weten wat er met Addison gebeurd is, maar ook wat er in de jaren veertig in het landhuis is gebeurd.
Omdat je wilt weten wat er gebeurd is, blijf je doorlezen. Maar Sarah Jio heeft niet alleen een spannend verhaal neergezet, ze heeft voor mij de ideale combinatie van een roman en een soort detective neergezet, waar ik van begin tot einde van heb genoten. Ik kan niet wachten om meer van haar te lezen!
‘De geheimzinnige tuin’ van Sarah Jio is voor mij de ideale roman: die met een vleugje intrige en detective-elementen. Spannend, ontroerend en de geschiedenis van het landhuis zorgden ervoor dat ik onwijs heb genoten van dit boek! | 1pos
|
Cyriel Buysse (1859-1932) was een Belgisch naturalistisch schrijver die vooral in z'n beginperiode meer weerklank vond in het 'ruimdenkender' Nederland dan in zijn eigen 'bekrompener' Vlaanderen.
Vooral na de eerste wereldoorlog kreeg hij pas de erkenning die hem toekwam in eigen land. Naast het schrijven van boeken en toneel was hij ook nog oprichter en redacteur van verschillende bladen. Gedurende z'n leven verbleef hij bijna even vaak in Nederland als België, al vind je daar weinig van terug in z'n werk.
Het verhaal: Vital is een jonge, studerende man die zijn leventje in de stad omarmt en de toekomst vastberaden tegemoet stapt wanneer zijn oom sterft. De oom, het enigste levende familielid die Vital nog heeft, sterft aan 't bolleke. Daarmee erft Vital alles waar zijn oom rijkelijk van genoot gedurende zijn landelijke leven. Het kasteelken met omliggende gronden en pachters, personeel, gewoontes en op den duur het leven zelf wordt dat van Vital.
Ijzersterk weet de heer Buysse het dorpsleven, de verre stad, gedachten en mensen te vermengen in een zeer mooi verhalend geheel. Dwalend neemt hij je mee doorheen de kronkels van de veranderende mens op z'n weg door het leven. Eenvoud verheven tot kunst hoe hij de omgeving en landschap als personages behandelt. Maar toch treed, voor mij althans, het menselijke, in al zijn geuren en kleuren, hier naar voren in dit zeer goed boekje.
Waarom ik het las: Na meermaals te zijn ontgoocheld door Belgische en Nederlandse schrijvers dacht ik terug te gaan naar de bron. Naar schrijvers die me aanspreken om hoe en wat ze schrijven. Misschien ook wel omdat ik vroegtijdig oudbollig wordt. Al is het volgens mij een 'vergeten' manier van schrijven.
Pluspunten: Het geheel is, zoals gezegd, ijzersterk. Verhaal, personages en beschrijvingen vormen een mooi geheel in een wereld die menselijk en vertrouwd aanvoelt. Ik zat er direct in, wat ook wel moet met een boek onder de tweehonderd pagina's, zoals ze zeggen en het liet me niet meer los.
Minpunten: Ik had er weinig problemen mee maar de heer Buysse gebruikt veel dialect uit de streek overgoten met Frans hier en daar. Wat normaal is voor de setting en tijd en nu nog overeind blijft vind ik maar voor anderen een probleem, zelfs struikelblok kan zijn. | 1pos
|
Rachel is haar leven niet meer zeker vanaf het moment dat Erics lichaam is verdwenen. Ze weet te veel en vlucht samen met haar nieuwe vriend Benny weg van degenen die haar willen vermoorden. Ze wil hem niet belasten met haar geheim, maar als blijkt dat ook zijn leven wordt bedreigd omdat hij nu eenmaal bij haar is, vertelt ze hem stukje bij beetje alles wat ze weet. Vanaf dat moment zijn ze samen op de vlucht.
Omdat ik teveel zou verklappen als ik beschrijf waarvoor ze op de vlucht zijn, doe ik dat niet. Maar zeker is wel dat Dean Koontz hier schrijft over de horror van de wetenschap - superspannend en bloedstollend. | 1pos
|
Een werkelijk zeer fantasievol boekje vol vertederende verkleedpartijen.
Ik lees het heel graag voor tijdens mijn voorlees-voorstellingen voor peuters én kleuters.
Op het moment dat ik zag dat Olli een lieveheersbeestje kon worden, heb ik het boekje gelijk gekocht in de boekhandel. Briljant!
Echt een aanrader!
Vrolijke groet,
Fien de Voorleesfee
www.voorleesfee.nl | 1pos
|
Margot Vanderstraeten (1967) is schrijfster en journaliste op freelance basis. In 2002 verscheen haar debuutroman Alle mensen bijten die direct de debuutprijs van dat jaar ontving. Vorig jaar brak ze bij een zeer breed publiek door met Mazzel tov, haar persoonlijke memoires over de jaren dat ze om haar studies te bekostigen bij een orthodox joods gezin privéles gaf aan een aantal kinderen waar ze een bijzondere band mee ontwikkelde. Het boek ontving tal van prijzen en werd in één jaar tijd aan vier buitenlandse uitgevers verkocht. Nu is ze terug met een novelle voor de overheidsinstantie Te Gek!?, een Vlaams initiatief om het taboe rond geestelijke gezondheid te doorbreken. Het zusje van de buurvrouw is een verhaal over signaalherkenning bij psychische problemen, met name anorexia. Maar ook vooral over het leven van een meisje, een jonge vrouw, tussen twee vuren, de Vlaamse en de Marokkaanse cultuur, en hoe zij naar gezondheid en geneeskunde kijken.
Louis en Zaida zijn beiden twintigers en al jarenlang buren in een flatgebouw. Maar als de waterleiding van Louis niet had gelekt, had hij Zaida nooit leren kennen. Ze woonden al een jaar naast elkaar zonder dat ze elkaar echt hadden aangesproken. Hun gezamenlijke interesse: eten. Zaida erfde de kookkunst van haar moeder, en bereidt dus vooral Marokkaanse en mediterrane gerechten; Louis, die homo is, schrijft en blogt erover en verzorgt de foto’s. Daarover komen hun tongen los. Wekelijks kookt Zaida voor Louis en schrijft hij een artikel voor zijn blog, al snel hebben ze duizenden volgers. Maar over hun privéleven zwijgen ze beiden. Op een dag vertrekt Zaida nadat ze een werkaanbieding van haar werkgever kreeg om in Algerije te gaan werken. Ze stuurt Louis een doos brieven en aantekeningen op van haar zusje Nadja, die aan magerzucht leed tijdens haar veel te korte leven. Haar vraag aan hem is of hij op basis van deze stukken haar zusje tot leven zou kunnen wekken in een verhaal.
Vanderstraeten slaagt er in dit schrijnende ‘verhaal in het verhaal’, onder de titel Een verhaal in 36 kilo, in via de pen van Louis, Nadja vanuit haar eigen ogen haar leven te laten vertellen. De gevoelens van schuld, zelfhaat en een aan scherven geslagen zelfbeeld tussen twee culturen in, worden in bewoordingen gegoten die zo van Nadja zouden kunnen komen. Als Nadja op een dag als jonge 13-jarige leerling te maken krijgt met racisme en vooroordelen, knapt er iets bij haar vanbinnen en gaat ze de verkeerde weg op. Maar in de Marokkaanse gemeenschap bestaan geen psychische problemen: ze worden niet herkend of gewoon zelfs ontkend. Haar moeder kent geen enkel meisje als zij, dat vrijwillig honger lijdt. Maar haar hongergevoel in tegenstelling tot haar andere gevoelens geeft Nadja controle over haar eigen lichaam en emoties.
Alleen haar oudere zus Zaida ziet de signalen, en probeert er alles aan te doen haar zusje te helpen niet verder af te glijden.
Vanderstraeten zet een verhaal neer van een persoon van vlees en bloed, en laat je 100% meevoelen met wat magerzucht kan inhouden en tot wat het kan leiden. Ook Zaida is overtuigd van de kwaliteit van Louis’ verhaal:
De auteur is met glans in de doelstelling van de Te Gek!?-campagne geslaagd, namelijk het neerzetten van een empathisch verhaal over een complex thema en dit goed tot zijn recht laten komen in een heldere en compacte taal. | 1pos
|
Maggie meldt een echtelijke ruzie aan de overkant van haar straat, ze weet dat het over een buurtvriendin gaat die haar vaak toevertrouwde te worden mishandeld door haar man, de politie dringt binnen maar wordt overvallen door bruut geweld van de mannelijke bewoner die hierbij een agent doodt, maar dat is niet alles, het blijkt een horrorhuis, ze ontdekken 6 lijken van vermiste meisjes.
Alan Banks wordt op de zaak gezet, en hoewel het duidelijk lijkt wie de dader is van deze seriemoorden wijzen sommige dingen toch in een andere richting.
Ik ben geen fervente thriller lezer, maar dit boek had ik gekregen van mijn dochter en ben er in begonnen en het verraste mij in positieve zin, ik heb lang getwijfeld tussen 3 en 4 sterren, maar ik heb het toch laten overslaan naar de 4, een prima thriller zogezegd. | 1pos
|
Journalist Viljar Ravn Gudmundsson, werkzaam bij Het Haugesunds Nieuws in Noorwegen, ontvangt een mailtje van iemand die aankondigt als scherprechter het leven te zullen opeisen van een vrouw die in zijn ogen een misdaad heeft begaan die onmogelijk onbestraft kan blijven.
Hij bespreekt dit met zijn jonge collega Ranveig en ze besluiten het niet serieus te nemen maar sturen het mailtje wel door naar de politie.
Wanneer echter de volgende dag een vrouw onder verdachte omstandigheden om het leven komt en hij een nieuw mailtje ontvangt met dezelfde strekking blijken ze toch met een bloedserieuze moordenaar te maken te hebben.
Samen met inspecteur Lotte Skeisvoll gaat hij op jacht naar een achteloze moordenaar die eropuit lijkt de politie te willen tergen.
Maar is deze wel zo achteloos?
Wat een briljant geschreven thrillerdebuut is Het meesterwerk.
De titel doet zijn naam wel eer aan. Het originele Maestro en de Nederlandse vertaling Het meesterwerk zijn subliem gekozen. Dat wordt in het boek wel duidelijk.
Een heerlijke schrijfstijl heeft Geir Tangen en een plot met vele wendingen waar menig auteur jaloers op zal zijn.
Het boek is onderverdeeld in twee tijdvakken. Wisselend tussen 2014 en 2010
Door de gebeurtenissen in 2010 te volgen komen we te weten waarom Viljar Gudmundsson nog een schim is van zichzelf.
Goed uitgewerkte karakters, De eerst bejubelde journalist Viljar Gudmundsson die in een tijdsbestek van vier jaar is verworden tot een uitgebluste journalist en moeite heeft om zijn werk goed te kunnen doen en zichzelf ,omgeving en zijn zoon, Alexander, die in de weekenden bij hem woont verwaarloost.
Inspecteur Lotte die juist in alles zijn tegenpool is en zeer gedetailleerd en precies en netjes te werk gaat.
Je belandt in een spannende rollercoast door de vele plotwendingen die je niet allemaal aanziet komen en je bijna van je stoel laat vallen.
De auteur heeft wel een paar onlogische(verkeerde) tijdsaanduidingen wat betreft de dagen maar dat vergeef ik hem volledig door dit meesterwerk.
Hij heeft de lat wel hoog gelegd met dit debuut.
Ik kijk uit naar het volgende deel, Heartbreaker (Hartenbreker)
Het meesterwerk van Geir Tangen ligt 1 februari in de winkels en is inmiddels al verkocht aan 20 landen.
Met dank aan uitgeverij The House of Books voor dit vooruitleesexemplaar.
. | 1pos
|
Het is een spannend en zielig boek, over pesten. Je wordt meegenomen naar een wereld waar pesten afschuwelijk is. Een goed boek van Carry Slee. | 1pos
|
In de jaren negentig keek ik veel naar de serie ‘Are you afraid of the dark?’ Een geweldige YA fantasy/horror serie. ‘Doodgewoon’ van Carla Scheepstra zou het perfecte verhaal zijn voor deze geweldige serie! Wat een heerlijk, grappig, spannend, dark fantasy debuut!
Om te beginnen heeft het verhaal een aangenaam hoog tempo. De hoofdstukken zijn kort, de beschrijvingen overtuigend en dat gecombineerd met de nodige humor levert een verhaal op dat de titel pageturner mag dragen.
Verder is het thema van het verhaal origineel uitgewerkt. ‘Doodgewoon’ gaat over jezelf zijn en de verantwoordelijkheid die daarmee gepaard gaat. De auteur speelt met het thema en combineert versterkt dit met verwijzingen naar dood en liefde. De kwetsbaarheid die zij aan beide motieven weet toe te voegen maken het verhaal ontroerend.
Daarnaast is Destiel Wachtmeester een fascinerend personage, vanwege zijn gevoeligheid. De ontwikkeling die hij doormaakt wordt mooi beschreven door de Scheepstra, omdat hij steeds meer zichzelf wordt en laat zien dat daar een grote kracht in schuilt.
Dat betekent dat ‘Doodgewoon’ naast een feelgood Halloweenverhaal, ook een origineel verhaal is over zelferkenning, dat laat zien dat er in kwetsbaarheid een hele grote kracht zit! #doodgewoon #carlascheepstra #godijnpublishing | 1pos
|
Vonne van de Meer neemt de lezers in haar volgende boek mee in de nabije toekomst. Het is 2024, slechts zo nu en dan merk je dat het verhaal zich in de toekomst afspeelt. De kroonprinses is 20, behalve een zorgrobot en Virtuele Thuiszorg, lees in je in haar roman niet zoveel over futuristische foefjes. Mensen lezen nog kranten, spelen Wordfreud en sturen elkaar nauwelijks berichtjes. Als het erop aankomt spreken de hoofdpersonen elkaar liever persoonlijk dan van scherm tot scherm. Alleen dit: De klaar-met-leven-wet is aangenomen. Geen uitzichtloos of ondragelijk lijden meer, mensen kunnen nu hulp krijgen om zelf een punt achter hun leven te zetten.
Twee broers, Richard en Arthur Hofstede, krijgen onverwacht na de dood van hun vader de beschikking over enorm veel geld. Richard de reclameman springt in op de actualiteit en gebruikt zijn centen om een prachtig hotel te bouwen waar mensen hun laatste adem uit kunnen blazen. Voor Arthur, de psycholoog gaat dat te ver. Door een avondje uit, in het theater waar King Lear wordt opgevoerd, komt hij op het idee van een Gloster huis. (Gloster in het stuk van Sheakespeare, Graaf van Glouchester, is een oude blinde man die door zijn zoon Edgar gered wordt van zelfmoord.) Zo wil Arthur de mensen, die een sprankje van twijfel laten zien als ze bij Richard in het Vaarwelhotel komen, redden.
De roman is Vonne van de Meer ten voeten uit, de woordspellingen, zinnetjes die je een glimlach op het gezicht bezorgen. De scenes druppelen van het leven dat de moeite waard is, dat alleen met de zintuigen ervaren kan worden. Pareltjes als dit: “Het denken over woorden, taal deed iets met haar hersenen, alsof die meer zuurstof kregen.” Winter in Gloster huis wordt vooral verteld door Arthur, die de lezer zijn verhaal verteld vanaf de dood van zijn vader tot het moment van de waarheid voor het Gloster Huis. Zijn ambivalente gedachten maken hem tot een levensecht karakter. Nog voordat zijn visioen van het Gloster Huis werkelijkheid is, wordt zijn betoog onderbroken met het mysterieuze verhaal over Noor, een van de gasten van het Gloster Huis. Ergens tussen sterven en leven maakt de lezer kennis met het verwarrende bestaan van deze oude vrouw en haar doodswens. Door de afwisseling van deze verhaallijnen weet de lezer al meer dan Arthur die toewerkt naar het moment dat hij Noor moet gaan vertellen dat zij niet dood is.
Je ontkomt er niet aan dat je vermoed dat Vonne van de Meer zelf de Edgar is, die niet wil dat we met zijn allen die kant van een zelfgekozen dood ingaan. Alsof wij kunnen bepalen wanneer we klaar met leven zijn. Dat ze daar een antwoord op heeft, heeft ze al eerder laten zien met Leo in Eilandgasten. Ze heeft voor hem dan ook een plek in deze roman. Ook andere romanfiguren komen terug in Winter in Gloster Huis, die iets met een zelfgekozen dood hebben. Maar aan de andere kant weet ze als geen ander de vinger op de open wond te leggen en door verhalende herinneringen laat de schrijfster zien hoe leeg het leven kan zijn.
Het is daardoor een ongekende ervaring om in het verhaal getrokken te worden, waarvan je vertwijfeld gaat afvragen waar het op uit zal lopen. Juist het ontbreken van futuristische details maakt dat het idee van de klaar-met-leven-wet beangstigend dichtbij is en roept een verlangen op om dit tij met Arthur als Edgar te willen keren. Als Vonne van der Meer je met dit verhaal op dat punt heeft ingepakt, wacht daar de subtiele verrassing, zoals alleen zij kan.
Een prachtig verhaal waar we met elkaar over in gesprek moeten gaan. | 1pos
|
Familiedrama's ... Ze komen jammer genoeg vaker voor dan we denken en veroorzaken bijna keer op keer gevoelens van ongeloof en verbijstering. Alsof niemand het ooit echt heeft zijn aankomen. Wat heeft er zich in godsnaam afgespeeld binnen een schijnbaar gelukkig gezin dat het moest eindigen in een dergelijke dramatische ontknoping ? Vragen die Corine Hartman zich na het lezen van een krantenartikel ook moet gesteld hebben en resulteren in haar nieuwste literaire thriller 'Een vlaag van waanzin'.
Vergeet Jessica Haider, maak kennis met Anthonie en Romée. Hij succesvol als directeur van een reclamebureau, zij even succesvol als yogalerares. Samen trotse ouders van Thijmen en de tweeling Chloë en Ciara, hond Guus maakt het geluk compleet. Althans zo lijkt het. Met het bedrijf van Anthonie gaat het eigenlijk niet zo goed en Romée worstelt met het verleden, daarbij niet echt geholpen door een recente klasreünie. De afstand groeit, de twijfel neemt toe.
'We houden een illusie in stand, Ton', zegt ze. Ze kijkt naar me. Vergoelijkend. Verontschuldigend zelfs, misschien. 'Jij net zo goed als ik.'
Wantrouwen neemt de bovenhand bij Anthonie, de nood aan ruimte groeit bij Romée. Wanneer ze dat aan hem vertelt, slaan de stoppen door en vermoordt Anthonie zijn vrouw ...
Ze zijn te bewonderen die auteurs die een goed lopende serie vroegtijdig beëindigen om vervolgens met iets helemaal anders op de proppen te komen. Niet blijven teren op een vertrouwde succesformule, maar vol gaan voor een nieuwe uitdaging met de daaraan gekoppelde risico's. En dat is wat Corine Hartman nu doet: een nieuw soort van vertellen, meteen ook bij een nieuwe uitgeverij.
Fans van Jessica Haider zullen even moeten slikken. Weg zijn de explosieve actie en expliciet beschreven gruwelijkheid, subtiliteit en een ingetogen 'kleine' manier van schrijven doen hun intrede en maken van 'Een vlaag van waanzin' een boek die je als lezer moeilijk naast je neer kan leggen. Hartman transformeert de lezer in een soort van stille voyeur, een getuige die beetje bij beetje de barsten in een ogenschijnlijk gelukkig gezin begint te zien, maar niet de mogelijkheid krijgt om in te grijpen, hoe graag die dat ook zou willen. Van de eerste woorden, de eerste klap tot de uiteindelijk gruwelijke ontknoping, met alle mogelijke emoties er tussenin verwerkt. Er is geen enkele weg terug.
De psychologische uitwerking van de diverse personages is haarfijn gedoseerd om de aandacht van de lezer te blijven prikkelen, de onderhuidse spanning wordt langzamerhand opgebouwd. Dat de lezer eigenlijk van in het begin weet hoe dit verhaal zal eindigen doet er hier echt niet toe, alles draait om hoe het zo ver is kunnen komen. Uiteindelijk ook die vragen die men zich stelt als er maar weer eens een familiedrama in de media opduikt. Dat Hartman er in geslaagd is hier een meer dan realistische invulling aan te geven mag duidelijk zijn. 'Een vlaag van waanzin' laat niet los, ook al is de laatste pagina al lang dichtgeslagen. Aanrader ! | 1pos
|
Wanneer Renske Nijland, deskundige op het gebied van gevaarlijke stoffen, aan het hardlopen is, merkt ze een man op die haar hulp lijkt nodig te hebben. Het is een visser die hulp vraagt voor zijn vriend die wat verder op ligt. Hij lijkt op het eerste gezicht dronken in het water te zijn beland. Renske verwittigt dadelijk de hulpdiensten en start de reanimatie. Jammer genoeg lukt het haar niet om de man te redden. Door de overduidelijke waarneming van alcohol, zowel bij de dode visser als zijn vriend, gaat de politie uit van een tragisch ongeluk. Renske is daar echter niet van overtuigd. Beroepshalve denkt ze dat de mannen zijn bedwelmd door een gevaarlijke stof, en dat dit het leven van een van hen heeft gekost.
De politie gelooft niet dat er meer aan de hand is en verzoekt Renske de zaak te laten rusten. Daarom begint ze op eigen houtje een onderzoek en bijt ze zich in de zaak vast. Tot ze ongewild haar leven en dat van haar kinderen in gevaar brengt.
DEBUUT
Tamara Onos heeft met “Onder invloed” een zeer geslaagd debuut neergepend. Het is tevens het eerste deel in de reeks rond Renske Nijland, een expert inzake gevaarlijke stoffen. Het is een origineel thema wat deze thriller onderscheidt van andere.
“Onder invloed” begint met een uiterst spannende proloog waardoor je direct op het puntje van je stoel zit. In het verdere verloop wisselt deze spanning wat af van sterkte, met een climax naar het einde toe. Een einde dat zeker doet uitkijken naar een vervolg.
TOEGANKELIJK
Tamara Onos heeft een erg toegankelijke schrijfstijl. Ze gebruikt geen moeilijke woorden of rare zinsconstructies, maar begrijpelijke taal die erg aangenaam leest. Ook de dialogen tussen de personages zijn eenvoudig en geloofwaardig. Klein minpuntje is dat na een tijdje deze conversaties soms wat té gemakkelijk en kunstmatig overkomen. Daarnaast zit er veel vaart in het verhaal, waardoor het vlot leest. Het gebruik van korte hoofdstukken draagt hier ook toe bij.
Het plot van “Onder invloed” zit goed en logisch in elkaar. Na de proloog loopt het verhaal chronologisch, met af en toe enkele flashbacks naar het verleden van Renske en politieagent Marcel. Er zijn meerdere verhaallijnen die naar het einde van het boek toe samen komen. Zo heb je het onderzoek naar de dode visser die de politie uitvoert, en heb je daarnaast de speurtocht die Renske op haar eentje doet. Ook is er een interessante verhaallijn rond haar zoon Stijn, die realistisch wordt weergegeven.
SYMPATHIEK
Dat Renske Nijland het hoofdpersonage is in dit verhaal is duidelijk. Ze is dan ook het personage waar we het meest over te weten komen. Er heeft zich in haar verleden iets voorgedaan, en door middel van flashbacks komen we daar gedurende het verhaal meer over te weten. Dit heeft haar gevormd tot wie ze nu is, en is de reden dat ze zich zo vastbijt in deze zaak. Verder is Renske een goede en bezorgde moeder. Dit alles maakt dat je als lezer snel meevoelt met haar en sympathie krijgt. Daarnaast is ook Marcel als personage vrij goed neergezet. Hij is de politieagent waarmee Renske samen een verleden deelt, wat tijdens het verhaal steeds duidelijker wordt.
Toch mocht de uitdieping van de personages iets grondiger zijn. Er is voldoende informatie om je in te leven in de personages, maar er is weinig evolutie te bespeuren. De flashbacks maken dat we bepaalde gedragingen beter kunnen kaderen, en alhoewel er wel kleine veranderingen merkbaar zijn, mocht dit toch wel wat meer zijn. Aangezien “Onder invloed” het eerste boek uit een reeks is rond Renske, zullen we misschien in het volgende deel nog meer over haar en de andere personages te weten komen.
GESLAAGDE ORIGINELE THRILLER
Ik heb “Onder invloed” van Tamara Onos met heel veel plezier gelezen. Het boek had alles wat nodig is om mij als lezer te kunnen bekoren. Spanning, vlotte verhaallijnen, interessant en origineel onderwerp. Een meer dan geslaagd debuut dus! Ik ben alvast fan van Tamara Onos en Renske Nijland. Ik kijk dan ook al uit reikhalzend uit naar een volgend deel in deze reeks! “Onder invloed” krijgt van mij een welverdiende 4 sterren****. | 1pos
|
Historische non-fictie kan erg vermakelijk zijn, zo bewees de Amerikaans/Britse historicus Bill Bryson al vaker. Voorwaarde is dan wel dat hij zich niet aan een heldere opzet hoeft te houden, want dat is hem te saai. Vandaar waarschijnlijk dat de titel en hoofdstukindeling van dit boek en de uiteindelijk inhoud niet altijd iets met elkaar te maken hebben.
De ondertitel van ‘Een huis vol’ luidt: ‘Een kleine geschiedenis van het dagelijks leven’. Daarmee lijkt Bryson te vertellen hoe mensen door de eeuwen heen hebben gewoond. De hoofdstukindeling belooft dat er een geschiedenis van ‘het huis’ wordt verteld per afzonderlijke ruimte (dus de geschiedenis van de hal, de keuken, de woonkamer, enzovoort…). Van deze ideeën komt echter vrij weinig terecht op meerdere niveaus. Hoe zit dat?
De 18de en 19de eeuw
Op de eerste plaats krijg je geen gelijkmatige geschiedenis door de eeuwen en landen heen te lezen. Het zwaartepunt ligt bij het huis tijdens de industriële revolutie, zoals dat vorm kreeg in Groot-Brittannië en de Verenigde Staten. Er is wel informatie over wat eraan vooraf ging, maar dat blijft vaak summier en grotendeels beperkt tot de 18de eeuw. Over de ontwikkelingen in het 20ste-eeuwse huis van na de Tweede Wereldoorlog horen we evenmin veel.
Dat is echter geen echt probleem. De 18de en 19de eeuw waren verbijsterend genoeg en men kan zich voorstellen dat Bill Bryson zelfs nu nog veel interessant materiaal heeft moeten weglaten (wat hij zelf ook aangeeft in de inleiding). Het is alleen maar zo dat de titel een andere indruk wekt.
Geschiedenis van het huis of van het huiselijke leven?
Je kunt een vrij architectonisch verhaal vertellen over huizen zelf. Over hoe ze zijn ontstaan, hoe ze vroeger waren ingedeeld, welke functies welke ruimtes hadden en wat voor verschillende typen huizen je had. Je kunt ook een geschiedenis vertellen van het huiselijke leven, van hoe de mensen in hun huis woonden en met wie, hoe ze daar leefden, wat voor meubels ze hadden en hoe ze die gebruikten.
Bill Bryson kon bij het schrijven van zijn boek eigenlijk niet kiezen tussen beide invalshoeken. Hij wil beiden vertellen, maar daar is geen ruimte voor en dus vertelt hij beide half. Dat leidt tot een onsamenhangend geheel dat heen en weer blijft zwalken tussen architectuurgeschiedenis en de cultuurgeschiedenis van het huiselijke (gezins)leven. Daarbij worden ook de verschillende sociale klassen op willekeurige wijze gevolgd en worden de Britse en Amerikaanse geschiedenis door elkaar gemengd zoals het Bill Bryson uitkomt.
Zijwegen
Was het daarbij gebleven, hadden we de auteur wellicht nog enige rechtlijnigheid kunnen aanrekenen. Punt is echter dat hij in ieder hoofdstuk ook nog de nodige zijwegen bewandelt, soms zelfs behoorlijk uitgebreid. Zo lezen we in het hoofdstuk over de gang niets over de ontstaansgeschiedenis van de gang als onderdeel van de plattegrond van het huis, terwijl dat toch ook een 19de-eeuwse uitvinding was. Wel lezen we alles over de bouw van de Eiffeltoren, wat dan weer te maken heeft met de geschiedenis van de lift en van hoogbouw, maar weinig tot niets met de gang als zodanig.
Bill Bryson selecteert zijn informatie duidelijk niet met een samenhangende opzet van zijn boek in het achterhoofd. Hij selecteert datgene dat hij het meest schokkend, interessant, verbijsteringwekkend of hilarisch vindt om te vertellen. Het hele idee van ‘kill your darlings’ is aan hem voorbij gegaan.
Fascinerend
Het zij zo. De realiteit is dat Bryson daadwerkelijk een bijzonder goede neus heeft voor ongelooflijke mensen en gebeurtenissen en hij deze met veel humor en ironie weet te vertellen in een superieure schrijfstijl. Hij sleept je zonder pardon mee in zijn eigen verwondering over wat de mensheid paraat maakt en je blijft vanzelf gefascineerd achter. Als historicus laat hij wellicht menig steekje vallen, maar als observator van de mensheid is hij ongeëvenaard.
Toen ik dit boek kreeg verwachtte ik er af en toe een hoofdstuk in te lezen. Zo ging het niet. Ik heb het in één ruk uitgelezen. | 1pos
|
Een aanrader voor alle vrouwen en de meeste mannen. Het centrale thema is het onvermogen van vrouwen om hun eigen leven vorm te geven, en tot wat voor ongeluk dat leidt. Je voelt dat het fout gaat en blijft bij alle drie hopen op een gunstige wending, al was het alleen maar omdat de drie vrouwen ook slachtoffer van hun omstandigheden zijn. Het boek wegleggen is geen optie, ook al niet vanwege de mooie tijdsbeelden van de 20e eeuw. Herkenbaar de eeuw van mijn moeder, kan ik als dochter zeggen! | 1pos
|
De vergankelijkheid van het leven is een populair thema in de literatuur. Vaak is het de dood die mensen een hernieuwde waardering voor hun bestaan geven. Herinneringen dringen zich dan aan je op... maar wat als je al 65 jaar herinneringen verzamelt in de vorm van 19.000 voorwerpen? Welkom in het leven van Norbert Jones.
Met Het kleine leven van Norbert Jones won Marloes Kemming de Coffee Company Book Award 2015. De hoofdprijs: een uitgeefcontract bij Xander Uitgevers. Een jaar eerder won Olga Hoekstra met haar scherp geschreven thrillerdebuut Dodenweg. Dit is de derde keer dat de prijs wordt uitgereikt en na Olga's Dodenweg het tweede boek uit de reeks dat ik las. Maar deze keer is het een roman en had ik geen idee of het boek net zo goed zou zijn als zijn voorganger. Het was beter.
Norbert Jones is 77 jaar oud. Hij heeft een lieve echtgenote, een ambitieuze dochter en 19.000 zorgvuldig gearchiveerde verzamelobjecten in zijn garage. Alle objecten hebben een speciale waarde voor hem, maar als blijkt dat hij de dood tegemoet treedt, beginnen zijn dagen pas écht te tellen. Hij besluit zijn spullen te verkopen in zijn garage die nu dient als nostalgiewinkel.
Door afscheid te nemen van zijn spullen probeert hij tegelijkertijd het verleden een plekje te geven. Het verlies van zijn spullen creëert ruimte voor de liefde van zijn dierbaren en het geluk dat zij hem brengen. Maar er is iets wat aan hem knaagt en steeds vaker wordt hij overvallen door hardnekkige, allesoverheersende schimmen uit het verleden.
Met het rustige begin geeft Marloes Kemming de lezers de tijd om in de huid van de hoofdpersoon te kruipen. Het is vertederend hoe de rustige dagen van Norbert en zijn vrouw zich kenmerken door een vaste indeling. Je kunt zeggen dat de lange aanloop van het verhaal past bij het leven van de personages die ze heeft geschapen. Het duurt niet lang voordat het verhaal je in zijn greep heeft en je het in een ruk uitleest.
En als het je dan in zijn greep heeft, hecht je je steeds meer aan die oude man. Norbert heeft moeite afstand te doen van zijn spullen door de symbolische waarde die hij eraan heeft gegeven. In tegenstelling tot veel Mijn leven in puin-gangers koestert hij zijn spullen. Iedere klant moet daarom bewijzen dat hij waardig is om het gewenste product te kopen. Door het delen van een verhaal. Hoe aandoenlijk! Het is juist dit uitvergroten van het gevoel dat deze roman zo sterk maakt. Je leeft mee met Norbert, wil hem zeggen dat het wel goed komt, zijn laatste dagen iets gemakkelijker maken.
De schrijfstijl is toegankelijk, maar zeker niet oppervlakkig. Haar ongecompliceerde schrijfstijl kenmerkt zich door een fijn ritme en een verrassend pakkende diepgang. Scherpe observaties van menselijk gedrag beschrijft ze op zo'n subtiele manier dat personages tot leven komen. Marloes lijkt als geen ander te begrijpen dat de kracht van een sterk personage ligt in het beschrijven van ogenschijnlijk niet noemenswaardig gedrag.
‘Het kleine leven van Norbert Jones’ is een verterend en verrassend debuut.
Deze recensie verscheen eerder op alexhoogendoorn.nl | 1pos
|
Tegen de achtergrond van de Spaanse burgeroorlog en de Tweede Wereldoorlog, vanuit het hiernamaalsduplicaat, via door tromgeroffel opgewekte wormgaten moeiteloos overvloeiend in het verleden van het aardse leven, zeurt de op achtjarige leeftijd overleden dochter van een Chileense dichter met een waterhoofd (de dochter, niet de dichter), gesteund door een bonte entourage van fictieve en echte dode kinderen en met hier en daar een cameo van een gevierde filosoof (ook dood), een dichteres aan haar kop over beroemde vaders die hun gehandicapte of anderszins afwijkende kinderen ontkennen en/of verstoten omdat ze niet in hun gedroomde wereld passen. En de dichteres schrijft het op. Gratis. Nou ja, niet helemaal gratis: via het meisje komt de dichteres ook dingen te weten over haar eigen vader, die journalist in Chili was toen de vader van het meisje stierf.
Mooi boek, ja. | 1pos
|
Tijdens een kinderfeestje heeft een klein kind een stuk bot in haar mondje. Een student medicijnen herkent het als zijnde een mensenbot. Het broertje had het gevonden op een bouwterrein. Blijkt er een lijk te liggen, wat er al tientallen jaren gelezen begraven moet zijn. Er wordt een archeoloog bij gehaald en het afgraven gaat heel langzaam. Ondertussen proberen Erlandur en zijn team erachter te komen wat er gebeurd kan zijn. De locatie is een heuvel nabij Reykjavik en was vroeger nogal afgelegen. Er staan wel een aantal bessenstruiken. Vroeger schijnt er een zomerhuis te hebben gestaan. Na onderzoek komen ze op een gezin, wat er in de tweede wereldoorlog heeft gewoond. Terwijl het onderzoek gaande is, moet Erlendur ook steeds naar het ziekenhuis om zijn dochter Eva Lind te bezoeken. Zij ligt in coma, terwijl ze 7 maanden zwanger is. Er wordt hem aangeraden om met haar te praten, wat Erlendur moeilijk vindt, maar gaandeweg vertelt hij toch veel aan zijn dochter.
De tweede verhaallijn is over Margret en haar gezin. Zij wordt door haar man geestelijk en lichamelijk mishandeld. Dat gaat jaren zo door en haar oudste zoon voelt zich machteloos. Als haar man na diefstal in de gevangenis terecht komt voor een half jaar, breekt er voor Margret een fijne tijd aan. Dave is een collega van haar man en brengt haar een paar visjes. Dave herkent aan haar blik, dat ze wordt mishandeld. Hij heeft het zelf ook mee gemaakt. Ze wordt verliefd op Dave. Maar als het half jaar om is, komt haar man weer thuis. En dan?
Moordkuil was winnaar van de beste Scandinavische misdaadroman van 2003. De verschillende verhaallijnen worden mooi met elkaar verweven en komen aan het eind van het boek samen. Je leest wat er gebeurd is met de broer van Erlendur, toen ze kinderen waren. Er is een bepaalde eenzaamheid bij Erlendur, die nooit meer weggaat. In het verhaal van Margret voel je de machteloosheid van de oudste zoon aan den lijve. Je zou willen ingrijpen, maar helaas kan dat niet. Als de tijd om is en de man van Marget komt thuis, voel je op je klompen aan, dat er iets staat te gebeuren. Maar wie de dader is, daar kom je nog niet meteen achter. Ik vond het een spannend verhaal en ben benieuwd naar de volgende delen. | 1pos
|
Jevtoesjenko laat je kennis maken met heel veel mensen... van jong tot oud, mannen en vrouwen, studenten, kosmonauten, geologen, vrachtwagenchauffeurs, boeren, goede mensen, slechte mensen... teveel om op te noemen. Zelfs Allende - vlak voordat hij door Pinochet ten val werd gebracht - komt aan bod, waarna ook Y-Y en J-J nog hun intrede doen.
Al die mensen zijn aan elkaar gelinked... soms heel direct, soms door een nieuwsbericht op een transistorradio. Maar wie ze ook zijn en in welke hoedanigheid je er ook kennis mee maakt.. ze zijn allemaal even levensecht neergezet. Het is alsof je in hun hoofd zit en meemaakt wat zij meemaken of hebben meegemaakt.
Ik kan met een korte reactie dit boek niet echt recht doen, want ik heb het nog niet eens over de wijze waarop Siberië en dan met name de taiga tot leven komt.. het enige wat dit boek recht doet is .. het te lezen . | 1pos
|
Het boek, dat uit drie delen bestaat, speelt zich af tussen vrijdag 7 maart 2015 en dinsdag 12 mei 2015 in Nepal en Amsterdam. De verbijsterende epiloog vertelt wat er op 5 september 2015 gebeurt.
De auteur neemt de lezer mee in het leven van vier jongvolwassenen; Anne droomt van haar eigen winkel in Oosterse spullen. Haar vriend Tom Disco is DJ en wil Anne graag helpen haar droom te verwezenlijken. Peter heeft een rijke vader die vindt dat Peter maar moet gaan werken om zijn studie te betalen. Lizzy werkt in een coffeeshop; haar vader is miljonair, maar ze wil geen geld van hem aannemen. Ze staat alleen in de coffeeshop als Peter binnengewandeld komt; het klikt. Ze gaan er samen een leuke dag van maken; drugs, alcohol en seks zijn hier onderdeel van.
Al snel ontstaat het idee om met z’n vieren naar Nepal te gaan om inkopen te doen voor Anne haar toekomstige winkel. Wat een leuke reis had moeten worden, wordt een ramp van ongekende omvang. Een zware aardbeving treft Nepal. Huizen, gebouwen, wegen, het vliegveld en verkeerstoren worden verwoest. Er vallen duizenden doden en gewonden.
Een Nederlander mag een week gaan mediteren in Osho Tapoban in ruil voor zijn ervaring, die het blad Happinez zal publiceren. De lijst van wat er allemaal niet mag tijdens de meditatieweek is enorm. Zijn verbazing is dan ook groot als hij ziet dat veel volgelingen zich hier niet aan houden.
We zijn verlicht!’ ‘We zijn verlicht!’ ‘We zijn verlicht!’
Hij volgt de Amerikaanse Noa en Nederlander Erik Kotter naar de aardbeienvelden; hij ziet wat zich daar afspeelt en filmt alles.
Erik is terug in Nederland en ontvangt van Noa een rode hartvormige USB-stick en een sleutel van een bagagekluis. Op de USB-stick staat een Word-document en een videofragment.
Erik Kotten, ik ken jouw geheim. Ik weet wie je bent. Ik weet waar je woont. Ik weet wat je doet. Ik weet wat je gedaan hebt in Osho Tapoban. Bekijk eerst de beelden op de USB-stick.
Het is duidelijk dat Erik wordt gechanteerd; hij moet cocaïne naar Nepal smokkelen. Tot in detail staat beschreven wat hij moet doen, meenemen en op welke dag en tijdstip hij vertrekt en terugkeert. Doet hij dit niet, dan zal zijn geheim bekend worden.
Loopt dit goed af?
De cover toont de afbeelding van de rode hartvormige USB-stick, die als een rode draad door het verhaal loopt.
‘Kathmandu Hipsters’ schetst een goed beeld van het leven en de cultuur van Nepal; de altijd vriendelijke en behulpzame taxichauffeurs, het relaxte leven, de drugsmokkel en de vieze omgeving waarin kinderen op straat liggen te slapen.
Het verhaal geeft de lezer aardrijks- en geschiedkundige kennis mee, vertelt over het mediteren, maar het blijft spannend tot het eind.
De auteur heeft een aandrang om in herhaling te vallen; de vluchtnummers worden eindeloos herhaald, de woorden van de taxichauffeurs, de bijzonderheden van de rugzakken en toch is dit niet storend, omdat het past bij het verhaal.
Langzaam voert de auteur de diverse personages op. In een fijnzinnige schrijfstijl verwoordt de auteur over Hipsters die denken dat liefde en spiritualiteit te koop is met drank, seks en drugs. Er gebeurt heel veel in dit briljant en met veel vernuft geschreven verhaal, maar de auteur zorgt ervoor dat het overzichtelijk blijft. Humor ontbreekt niet en gebeurtenissen vloeien als vanzelfsprekend in elkaar over.
Aan het eind van het verhaal kun je je als lezer afvragen: Zijn vrienden te vertrouwen? En tot wat zijn mensen in staat voor geld?
Een onvervalste page-turner die een beroep doet op de spitsvondigheid van de lezer.
De horizon was van mij. De horizon was van iedereen. Je nam wat je gaf en gaf wie je was. Iedereen was thuis. | 1pos
|
Over 900 pages of several persons that one way or the other get involved in the First World War. Ordinary working people, but also aristocrates. Somehow all the characters come together. Looking forward to the second book of this trilogy. | 1pos
|
Fietsend van Nederland naar Australië, ruim 28000 km. Bij het idee alleen krijg ik al zadelpijn! Maar niet Marica van der Meer, zij deed het gewoon. Pakte haar fiets en ging. Weg van de wereld is een vlot en prettig geschreven boek, Marica heeft een fijne vertelstijl. Je reist als het ware mee achterop de fiets en beleeft haar avonturen met haar mee. Je voelt de kou en de warmte en ondergaat zelf ook de vriendelijkheid van de meeste mensen die zij onderweg ontmoet. De foto’s zijn een leuk pluspunt, daardoor gaan de mensen en plaatsen die genoemd worden in het boek meer leven.
Het is geen dun boekje, maar van mij had het nog wel dikker mogen zijn. Wat mij betreft is dit zeker een aanrader. Zowel voor liefhebbers van reisverhalen, voor fietsers en voor mensen die graag over andere landen lezen. | 1pos
|
Leuk om te lezen hoe een personage wat in de reeks van de Twilight serie niet zo heel belangijk is, wordt uitgediept. | 1pos
|
De naam van Louis de Bernières (1954) doet vermoeden dat de auteur Frans is. Na het lezen van de roman Captain Corelli’s Mandolin zou je zweren dat hij een geboren en getogen Griek is (met wellicht een Italiaanse voorouder?) en naar aanleiding van Red Dog en Blue Dog zou het niet gek zijn als je denkt te maken te hebben met een volbloed Australiër. Het moge duidelijk zijn: Louis de Bernières kruipt makkelijk in de huid van karakters met een andere nationaliteit dan de zijne. In So Much Life Left Over, het vervolg op The Dust That Falls from Dreams uit 2015, is dat evenwel niet nodig want de roman is – hoewel deze zich gedeeltelijk in Sri Lanka (toen nog Ceylon) en Duitsland afspeelt – op en top Brits. Net als de auteur.
Het leed van de personages zit besloten in de titel. De oorlog (WOI) is voorbij en het leven gaat door: wat nu? Het gros van hen worstelt met dit gegeven. Zij blonken uit in de oorlog, zijn gebroken door wat ze hebben meegemaakt of hadden simpelweg niet verwacht te overleven. Plotseling moeten zij weer een weg door het burgerleven navigeren. Rosie en Daniel verhuizen naar Ceylon om daar een nieuw bestaan op te bouwen, terwijl familieleden van hen op andere manieren proberen hun leven opnieuw zin te geven.
Soms kan je bij het lezen van een vervolgroman niet ontsnappen aan het gevoel dat je iets mist waardoor het moeilijk is om de verhaallijn en/of de personages helemaal te begrijpen. Dat is hier absoluut niet het geval. Iedereen heeft duidelijk een verleden waarin flink wat is voorgevallen, maar de auteur vult dit – waar nodig – in en de ontbrekende gedeeltes doen geen afbreuk aan de plot. Deze roman is prima los te lezen. Voor de lezers bekend met het eerdere werk van de auteur is het leuk om verwijzingen aan te treffen naar The Dust That Falls from Dreams en Dr. Iannis uit Captain Corelli’s Mandolin zijn opwachting te zien maken in een kleine rol.
Er gebeuren een hoop heftige dingen in de roman en sommige karakters houden er een weinig rooskleurige levensvisie op na. Doordat de auteur deze grootse ontwikkelingen afwisselt met kleine, herkenbare familiebeslommeringen wordt het echter nergens topzwaar. De lichtvoetige humor houdt het lekker luchtig terwijl de tragiek van sommige onmiskenbaar verdoemde personages ervoor zorgt dat het boek ook weer geen niemendalletje wordt. Kortom: er wordt geleden, maar er wordt eveneens gelachen.
Rosie verzucht:
“I did have some friends, such as Hugh’s wife, Gloria, but in general we all just drank sherry, talked about each other, and about home, and about what we had done it the war. It was as though we were already eighty years old in our thirties.”
Het voelt inderdaad alsof de personages minstens van middelbare leeftijd zijn in plaats van nog redelijk jong. Iedereen leeft in meer of mindere mate in het verleden en lijkt te verlangen naar vervlogen tijden, terwijl hun leven voortkabbelt. Dit is desalniettemin bijzonder aangenaam om te lezen. Dit komt mede door het plummy taalgebruik. Veelgebruikte bijvoeglijke naamwoorden zijn “blooming” of “bleeding”. Alles, inclusief de krachtermen, is zo heerlijk Brits dat het - zelfs als er doden vallen – bijna gezellig te noemen is.
Wat fijn dat het leven nog niet klaar is met Rosie, Daniel en de rest, en wat fijn dat wij erover mogen lezen! Nu is het hopen op nog meer lotgevallen van deze kleurrijke, ontroerende personages. | 1pos
|
Het orgineel van mijn review kan je vinden op mijn blog:
http://www.linda-linea-recta.nl/promille-door-helen-vreeswijk-een-boek-review/
...........
Tot mijn schaamte moet ik toegeven dat dit het eerste boek van Helen was. De Kick staat al in de boekenkast en de rest ga ik ook lezen!
Ik zou zeggen : Goed voorbeeld doet volgen! | 1pos
|
Van José Vriens had ik eerlijk gezegt nog nooit van gehoord tot ik terecht kwam in het lees panel van Poker face.
Het boek heeft mij erg verrast,ik dacht eerst dat het een gewone roman was,maar niets is minder waar.
Ik begon te lezen en merkte al snel dat het heerlijk weg las.
Zeker het taal gebruik van Jennifer was heerlijk vlot,zodat ik al snel dacht dit is geen roman maar een heerlijke chicklit.
Heerlijk luchtig en er komt zeker een volgend boek van José.
Over de kaft ben ik dan niet echt uit,want die mag van mij dan iets vrolijker,dat trekt mij altijd erg in een boek handel.
Maar dat is dan ook het enige kleine min puntje.
Verder heb ik er van genoten,(en het heeft me eindelijk wel een paar uurtjes slaap gekost) | 1pos
|
De 92-jarige Holocaust-overlevende David Josua Goldberg wordt in zijn huis gevonden, gedood door een nekschot. Bij de lijkschouwing doet de arts een bijzondere ontdekking: Goldbergs arm draagt de resten van een bloedgroeptatoeage die bij de SS gebruikelijk was. Dan worden er nog twee moorden gepleegd, op de 88-jarige Anita Frings en op Hermann Schneider. Beiden zijn eveneens omgebracht door een nekschot. In de kelder van Hermann worden vele nazi-devotionalia aangetroffen.
Welk verband bestaat er tussen deze moordzaken? Veel sporen leiden naar de familie van de ondernemersweduwe Vera Kaltensee, terwijl het onderzoek Pia Korchoff en Oliver von Bodenstein ook voert naar Oost-Pruisen, januari 1945.
Als je aan dit boek begint is het zaak dat je je hoofd erbij houdt. Anders moet je opnieuw beginnen. Gebeurtenissen uit het verleden en heden komen uiteindelijk samen. In dit geval ook weer, zag ik niet aankomen wie de dader is omdat het best een ingewikkeld geheel is.
Een stukje humor, privéleven en gedoe binnenin een politieteam maken dit voor mij tot een waar leesgenot! Ik kan dan ook niet anders zeggen, dat ik een voor mij tot nu toe onbekende schrijfster aan mijn favorieten toe zal voegen! | 1pos
|
Matt Ayens blijft volhouden onschuldig te zijn, maar zit ondertussen wel in death row. Hij is veroordeeld voor het ontvoeren, gevangen houden en verkrachten van vijf vrouwen. Een van de vrouwen, Vicky Moore, wist te ontsnappen en wees Matt aan als de schuldige. Mckenzie Walker komt voor haar werk, het Dog Rescue Prison Program, in de gevangenis toevallig Matt tegen. Hij zegt tegen haar dat ie onschuldig is. Mckenzie beluit hem een brief te sturen en zo begint hun contact. Een half jaar later zijn ze tot afschuw van Mckenzies omgeving getrouwd. Ze maakt plannen om Matt te helpen ontsnappen en er samen vandoor te gaan. Is Matt wel onschuldig en waarom zet Mckenzie alles op het spel voor hem?
Veel aantekeningen heb ik niet gemaakt, daar was het te spannend voor. Het boek begint met de brieven die Mckenzie en Matt elkaar gestuurd hebben. Zo leer je ze als lezer ook meteen kennen. Het verhaal is verdeeld in korte hoofdstukken met wisselende hoofdpersonen. Dit staat aangegeven met een naam aan het begin van het hoofdstuk. Voornamelijk Mckenzie en Rosie (een van de vijf ontvoerde vrouwen). Omdat je wisselt tussen de twee verhaallijnen blijft het spannend. Er gebeurt vanalles, maar veel blijft er onduidelijk daarom blijf je maar lezen. Verbazend heb ik de laatste pagina's richting ontknoping gelezen. Dat had ik niet aan zien komen. Dat je uiteindelijk antwoord krijgt op alle vragen vind ik zelf altijd erg fijn. Vanaf hoofdstuk 1 zat ik in het verhaal en heb ik allerlei scenario's bedacht. Maar achteraf blijkt pas hoe anders het allemaal zit. ***** | 1pos
|
Wow! Nu al mijn favoriete boek van het jaar gevonden?
Dit boek werd me aangeraden via de boekentipper van Hebban.nl.
Het verhaal gaat over een vrouw die ontwaakt in een ziekenhuis en ervan beschuldigd wordt een poging tot moord te hebben gepleegd op haar zoontje.
Het verhaal zit keigoed in elkaar en de personages worden goed beschreven.
Echt een aanrader. | 1pos
|
Mijn eerste indruk: Het boek is behoorlijk groot en heeft plezierige grote letters en niet al te lange hoofdstukken.
Ik ben meteen begonnen met lezen en zat ook direct helemaal in het verhaal,daar houd ik wel van.
In het verhaal wordt in Kaapstad, waar het boek speelt, een meisje gevonden, een Amerikaanse toeriste , vermoord, met doorgesneden keel, haar rugzak is verdwenen en ook haar vriendin is zoek. Aan inspecteur Benny Griessel en zijn teams de opdracht haar terug te vinden en de zaak op te lossen en wel binnen 13 uur.
Dat er in Kaapstad een moord gepleegd is, jaagt politici en politie in de gordijnen, men is daar niet blij mee. Dit gebeuren zou wel eens zeer negatieve gevolgen kunnen hebben voor de toeristen industrie in Zuid Afrika. Mede daarom wordt alles op alles gezet om de zaak zo snel mogelijk tot een goed einde te brengen.
Het hele verhaal speelt zich af binnen 13 uur.Dit korte tijdsbestek zorgt er mede voor dat de spanning snel opgevoerd wordt en ook tot het einde toe blijft. Benny Griessel is een beetje clichematige inspecteur, verslaafd geweest aan alcohol, daardoor huwelijksproblemen, maar toch een prettige persoonlijkheid, waarvan het karakter door Deon Meyer heel goed is neergezet.
Dat het verhaal in Zuid Afrika speelt heb ik erg leuk gevonden, zo leer je nog wat over dit mooie land.
Het boek is voor mij een hele prettige leeservaring geweest en ik zal zeker deze schrijver in de gaten gaan houden. | 1pos
|
In 2005 verscheen De bloeddoorlopen dageraad als tweede boek in de John Maddenreeks in Nederland. Deze geboren Zuid-Afrikaan heeft als buitenlandse correspondent voor Reuters gewerkt alvorens hij zich op het schrijven van boeken stortte. Naast Het zwarte water (River of Darkness) en De bloeddoorlopen dagenraad (The Blood-Dimmed Tide) uit de Maddenreeks heeft hij nog twee romans (Snatch en Once a Spy) geschreven. De laatste titel van deze trilogie (De dood van de winter) laat om onbekende reden nog even op zich wachten.
John Madden, de tot boer bekeerde inspecteur van Scotland Yard, wordt via de zwerver Topper geattendeerd op een gevonden schoentje van het verdwenen 12-jarige meisje Alice Bridger. Op de plaats waar het lichaampje wordt gevonden blijkt Harold Beal, alias Beezy even tevoren ook geweest te zijn. Topper probeert Madden te overtuigen van de onschuld van zijn maat. Het verminkte gezichtje lijkt er op te wijzen dat het geen toevallige moord is geweest, maar een weloverwogen daad. Madden vindt het van belang dat Scotland Yard wordt ingeschakeld. Zijn oude collega Angus Sinclair krijgt de leiding over het onderzoek en vindt, ondersteunt door Madden, nog meer merkwaardige en niet opgeloste kindermoorden uit het verleden. En altijd zijn jonge meisjes rond de twaalf jaar die verkracht, vermoord en met een verminkt gezicht worden achtergelaten. Wanneer beide zwervers Topper en Beezy spoorloos verdwijnen, kan dit twee dingen betekenen: of ze zijn schuldig aan de waanzinnige moordpartijen of ze zijn ongewenste getuige geweest van de uitvoering.
Het decor van het verhaal is het Europa van de jaren 1920-1930. Het meest moderne attribuut uit die tijd was de telefoon die echter nog geen gemeengoed was. Van moderne technieken zoals DNA had men in die tijd nog nooit gehoord. Of dit nu de charme van het verhaal is of een tekortkoming is moeilijk te zeggen. Wanneer het laatste een feit is, dan wordt dit ruimschoots gecompenseerd door de vertelwijze van de auteur. Hij laat de lezer de opkomst van het Nazisme meemaken en hij doet uiterst gedecideerd de gevaren voor de bezette volkeren uit de doeken.
Lijkt het eerste deel van het verhaal de kant op te gaan van een Maigret-achtig verhaal, niets is minder waar, vanaf het moment dat het bijna vruchteloze spoorzoeken toch lijkt te wijzen naar een daderspoor. Ongemerkt laat Rennie Airth de dader het verhaal binnensluipen. Aan het boeiende einde zijn alle draadjes opgelost en zijn de nog openstaande vragen tot in het kleinste detail beantwoord.
Airth beschikt over een meesterlijke vertelkunst. Het is te hopen dat hij zijn fans niet al te lang laat wachten op de afsluitende opvolger van de Maddenreeks (De dood van de winter). | 1pos
|
In een kleine gemeenschap (onduidelijk blijft waar en wanneer het zich afspeelt) zorgt de komst van een aantal vreemdelingen voor veel onrust en opwinding en uiteindelijk voor zeer ernstige ontwikkelingen. Deze prachtige roman wordt beschreven vanuit het gezichtspunt van Walter Thorsk. Door zijn dienstverband bij meester Kent en vooral door het huwelijk met een dorpelinge wordt hij wel opgenomen in het dorp maar hoort er nooit écht bij. En dat wordt nu eens te meer duidelijk.
“ik ben nooit een inheemse boom geweest, gegroeid uit een zaadje in deze grond, voorbestemd om te sterven waar ik was geplant. Ik kan best worden gemist, zonder blijvende schade. Ik ben geen groot offer.”
En juist omdat hij er wel, maar toch ook niet bij hoort, krijg je een mooie ontrafeling van het dorp en van de gebeurtenissen. Mooi worden zijn gedachten, zijn aarzelingen en zijn vertwijfeling onder woorden gebracht.
Fraai is ook het deel waarin hij op pad is met de kaartenmaker, meneer Ganzenveer.
“Hij heeft ons ingekleurd en afgevlakt. Geen schaduwen en geen schakeringen. We zijn te mauve en te blauw; hij heeft overal wilgenroosjes geplant. Er zijn geen hellingen en glooiingen. Het land kent geen inspanning, het is een leugen. Hij heeft de tijd er niet op vastgelegd; hoelang het duurt om ergens heen te lopen, hoelang het werk duurt, hoelang de seizoenen of de nachten moeten zijn. Niemand heeft dit uitzicht ooit gezien. Maar het is niettemin prachtig.”
Verrassend mooi boek en ook nog spannend eigenlijk, maar misschien moet je wel iets hebben met het platteland om het te kunnen waarderen… | 1pos
|
Ik heb lang getwijfeld of ik dit boek 4 of 5 sterren zou geven, maar aangezien ik niet gemakkelijk sterren geef heb ik toch maar 4 genomen. De rainmaker is een geweldig boek. Ik zou het aan iedereen willen aanraden. Ik heb nog niet alle boeken van John Grisham gelezen, maar als ze allemaal zo zouden zijn, dan ben ik gewoon verkocht. | 1pos
|
4,5/5
Superorigineel is dit verhaal niet, maar dat is met alle boeken zo. Het rebellenaspect was erg interessant. Vreemd genoeg kocht ik Rebel of the Sands zonder te realiseren dat het over rebellen ging. En ik heb normaal een hekel aan boeken met rebellen (zelfs dát van De Hongerspelen vond ik niet echt geweldig). Maar in dit boek vond ik het wel leuk.
Amani was een fijne personage om over te lezen. Af en toe deed ze dingen die niet zo slim waren, maar die irriteerden mij niet (zoals sommige personages dat wel doen). Ook was ze redelijk slim en ik ben een voorstander voor slimme personages. Sorry Harry, maar dat is echt zo. Hermelien is echt veel beter dan jij.
De romantiek was ook niet te veel in dit boek, hoewel het wel een beetje insta-love was, maar ja, dat werd weer door gecompenseerd met het volgende waar ik het over wil hebben.
Wat ik leukste vond aan dit boek was de wereld. Vooral de magische elementen. Vorig jaar las ik De Vuurwens van Amber Lough (ook van Luitingh-Sijthoff), alleen viel die niet echt bij mij in de smaak. Rebel of the Sands wel en daar ben ik blij mee.
Rebel of the Sands is een leuk boek dat ik ook aanraad. Vooral als je op zoek bent naar magie, romantiek en de Oosterse wereld. Dus als je nog zit te twijfelen of je dit boek wel of niet moet lezen: ik zeg doen!
Het enige minpunt aan dit boek was het cijfer. Ik twijfelde ontzettend tussen vier, vier-en-een-half en vijf sterren. Vier vond ik te weinig, vier-en-een-half ook te weinig en vijf weer te veel. Want Rebel of the Sands is wel leuk, maar niet geweldig. Dilemma!
Ondertussen staat boek twee op mijn verlanglijstje, dus het enige wat ik nog moet doen is wachten. En hopen dat de uitgever geen coververandering doet. | 1pos
|
Ik mocht dit boek lezen voor een buddyread voor de Feelgood Club. Erg leuk want ik was er al een tijdje benieuwd naar!
Het idee voor het verhaal is goed. Hoe heerlijk is het om alle stomme mensen en het regenachtige Engeland achter je laten en gewoon te vertrekken naar Zuid-Frankrijk! Een beetje wegrennen voor je problemen is het wel, maar als je las waarom kon ik alleen maar denken: gelijk heeft ze! Ook krijg je door deze beslissing in het begin al bewondering voor Cleo. Het klinkt misschien als wegrennen, maar je moet het maar wel durven zo in je eentje! Een goed begin dus in het verhaal voor Cleo.
Cleo is de hoofdpersoon uit het boek en heeft in haar leven al heel wat meegemaakt. Dat heeft haar gevormd hoe ze nu is en verklaart de beslissingen in haar leven. Cleo is ook een personage waar je van kunt houden of waar je je soms een beetje aan kan ergeren om dan uiteindelijk van haar te gaan houden. Natuurlijk ging haar leven niet over rozen, maar soms komt ze wel heel erg over als een gewond vogeltje die overal hulp bij nodig heeft en altijd pech heeft. Ondanks dat ik Cleo, vooral in het begin, soms onzeker en hulpeloos over vond komen, maakt ze wel een ontwikkeling door en komt er sterker uit.
Ook Luc komt er gebaseerd op een eerste indruk niet zo best vanaf. Hij komt niet echt vriendelijk over. Persoonlijk zou ik hem daarom niet zo snel om hulp vragen, maar vanaf dat moment komt Cleo soms een beetje over als een erg hulpbehoevend persoon. Ondanks zijn houding, blijft ze contact met hem zoeken. Dit is natuurlijk wel de basis voor een vriendschap of misschien zelfs meer, maar die hulpbehoevende houding, daar ergerde ik me soms een klein beetje aan.
Wat wil Cleo nu eigenlijk in haar leven? Dat vraag je je als lezer af. Ze zat vast in een baan waar ze niet gelukkig was, heeft geen liefdevolle mensen om zich heel met uitzondering van haar beste vriendin en oma. En nu zit ze in Frankrijk om een huis te verven, waar ze ook niet erg veel verstand van lijkt te hebben of erg veel zin in heeft. Wat maakt Cleo wel gelukkig? Langzaam kom je er achter dat Cleo eigenlijk een heel creatief persoon is en wat haar gelukkig maakt. Maar natuurlijk is ze te bang om dit aan de buitenwereld te laten zien. Heel erg mooi om zo te zien hoe ze zich als persoon ontwikkelt. Zonder controle van haar omgeving kan ze opgaan in wat ze echt graag doet en wordt daar zelfverzekerder van. Go Cleo!
Niet alleen Cleo heeft dingen meegemaakt. Ook Luc heeft geen gemakkelijk jaar achter de rug en draagt ook nog eens een geheim met zich mee. Langzaam kom je als lezer meer te weten, maar Cleo blijft lang in het ongewisse. Het speelt een grote rol bij de ontwikkeling van het plot en dat vond ik eigenlijk het mooiste gedeelte van het boek. Mooi, romantisch en best wel een beetje spectaculair. En dat vertrouwen belangrijk is, komt extra naar voren. Niet alleen moet Cleo een Luc vertrouwen, maar andersom ook.
Cleo en Luc hebben allebei een verleden en een heden waar ze vrede mee moeten sluiten. Zouden ze dat samen kunnen doen? Ik heb erg genoten van Onder de sterren van Montpellier en het heeft me zeker nieuwsgierig gemaakt naar andere boeken van Marina Folkers! | 1pos
|
Is een heel bijzonder (dun) boekje.
Echt de moeite waard.
Een spannend verhaal. | 1pos
|
Soms komen er boeken binnen die ik niet verwacht. Eilandliefde is zo’n boek. Hij lag opeens op mijn deurmat, ik had geen idee wat ik ervan zou moeten denken. Er lagen nog meer boeken te lezen dus dit boek raakte een beetje onderop de stapel. Toen ik hem dan eindelijk pakte om te lezen heb ik genoten en hem echt heel snel uitgelezen.
De roman Eilandliefde van Reina Crispijn is feelgood met een vleugje spanning. Lerares Holly Sevenstern wordt in haar werk bedreigd en besluit daarom ontslag te nemen. Ze neemt een nieuwe baan aan op het eiland Trellingerland, waar ze privéles gaat geven. Holly voelt zich aangetrokken tot de landheer, maar is dat wederzijds? En van wie komen de anonieme cadeaus die Holly ontvangt?
Trellingerland wordt zo mooi omschreven dat ik het eilandje gewoon voor me zag. De straatjes, de haven, de huisjes, het hotel en het kasteel. Zelfs het strand en de weggetjes die Holly nam naar het strand of een andere plaats zag ik gewoon voor me. Reina Crispijn heeft heel beeldend voor mij geschreven en dat zorgde dat dit boek als een film voor me afspeelde. Het is mijn eerste kennismaking met deze schrijfster en ik ben aangenaam verrast. Het verhaal is erg leuk, het leest heel gemakkelijk en vlot. Het tempo is lekker hoog en er gebeuren veel dingen. De focus ligt echt op één persoon maar je krijgt zo af en toe de meningen van een paar andere personages ook te horen. Wij als lezer zien een liefde al aankomen alleen wanneer gaat die komen? Ik heb genoten van dit boek. Het vleugje spanning wat er in voorkomt is een klein vleugje maar dat maakt het wel leuk, niet alleen maar zoetsappig.
Heb je zin in een heerlijk feelgood boek lees dan Eilandliefde | 1pos
|
Leuke detective. Deed me sterk aan de Paul Vegter serie van Lineke Dijkzeul denken.
Mooi uitgewerkte karakters, vasthoudende gesprekken met mogelijke daders en de gebruikelijke prive-besognes van de rechercheurs. | 1pos
|
Ik heb dit boek gelezen met heel veel plezier. Ik weet dat dit over ons Nederland gaat maar dat is toch ook een land. Dus telt vast mee voor mijn landen challenge.
Het was boek was spannend doordat er 2 zusjes Jan Jan's papa en Jan's vriendinnen tegenwerkte. Gelukkig kon Pamela de groep redde.
Ik wil meer van deze serie lezen. Het eerste deel. Of De Thea Sister in Parijs of Gekrakeel om een Schotskasteel of paniek op Hawaï. | 1pos
|
ALLES HOUDT OP TE BESTAAN - Elizabeth Brundage
Oorspronkelijke titel: ALL THINGS CEASE TO APPEAR
Oorspronkelijk uitgegeven door: ALFRED A. KNOPF, 2016
c ELIZABETH BRUNDAGE, 2016
c Vertaling uit het Engels: LUCIE SCHAAP en MAAIKE BIJNSDORP
c Nederlandse uitgave: HOLLANDS DIEP, AMSTERDAM, 2016
c Omslagfoto: TREVILLION
Omslagontwerp: B'IJ BARBARA
Typografie: PERFECT SERVICE, Schoonhoven
ISBN 978 90 488 3010 7
ISBN 978 90 488 3011 4 ( e-book )
NUR 301
DE COVER
De cover blijft voor mij een mysterie. Je ziet een meisje, vrouw in een met water gevulde badkuip die haat doorschijnende kleedje tussen de vingers van haar beide handen opheft. Eerlijk gezegd, na de cover veel te hebben bekenen vind ik nde betekenis ervan niet.
Op de binnenkant van de cover een waardevolle tekst van ROBBERT AMMERLAAN, uitgever Hollands Diep.
Ook op de binnenkant van de achterkant staat een waardevolle interventie van ALFRED A. KNOPF, de oorspronkelijke Amerikaanse uitgever.
DE AUTEUR
ELIZABETH BRUNDAGE volgde de beroemde IOWA WRITERS' WORKSHOP en ontving heel wat prijzen. ALLES HOUDT OP TE BESTAAN is haar derde roman. Eerder schreef ze al Somebody Else's Daughter en The Doctor's Wife. alvorens zich toe te leggen op het schrijven was zij scenarioschrijfster voor het AMERICAN FILM INSTITUTE in NEW YORK. Ze woont met haar man en haar zoon in Albany, ten noorden vanNew York.
Opmerkelijke passages
- de woorden veranderen buiten in de koude lucht in rook, blz. 41
- een strakke, gesloten blik, alsof hij glas had ingeslikt, blz. 42
- de bus hield stil en ze klommen het rumoer in, blz. 51
- met haar bleke hand als overgavevlag, blz. 51
- ze bleven zwijgend zitten kijken naar de hemel die rood kleurde alsof hij gewond was, blz. 57
- elke dag had hij hetzelfde zwartleren vestje aan met spijkers op de achterkant als tandvullingen, blz. 61
- hij had een gezicht als een wirwar van oud ijzerdraad, blz. 62
- dat slimheid ook een reden was voor mensen om bang voor je te zijn, blz. 63
- in haar grote jas heeft ze veel weg van een clubfeauteuil, rond in het midden en met dunne pootjes, blz.84
- met huizen zit het zo: ze kiezen hun eigenaren en niet andersom, blz. 115
- Paris had ogen als ongepoetste schoenen, oud en versleten, blz. 135
- voor George was geluk obscure emotie, blz. 161
- donkere pijnbomen suizelden in de wind als vrouwen in hoepelrokken, blz. 163
- hun betekenisvolle zwijgen galmde als klokken in zijn oren, blz. 171
- de bomen bewogen boven hen, een rouwwake, blz. 176
- veel vrouwen die ze kende waren ouder, veteranen van een gebroken huwelijk, blz. 188
- je zou zelfs kunnen zeggen dat we roekeloos geworden zijn van de regels, blz. 236
- hij had een speciale spiegel, dacht ze, waarin wat hij deed er uitzag als iets goeds, blz. 245
- binnen lopen ze als een gechoreografeerde processie achter elkaar aan, blz. 373
- dragers die een doodskist dragen als een stormram om de hemelpoort mee open te breken, blz. 383
De inhoud
Zonder al te veel van dit boek prijs te geven schrijf ik hier in grote lijnen het verhaal uit: het is een verhaal dat zo ontzettend goed is uitgebouwd, waarin personages, de intriges en allerhande gebeurtenissen zo in elkaar verweven zijn dat een uitgebreidere samenvatting té veel feiten zou prijsgeven aan de toekomstige lezer.
Een gruwelijke moord in duistere omstandigheden: het uitgangspunt van dit boek.
De familie Clare, ouders en dochtertje, kopen een aftandse boerderij in het aftands dorpje Chosen. Deze boerderij met aanliggende gronden was ooit eigendom van de familie Hale: zij waren melkveehouders. Door permanent geldgebrek was het leven er zwaar en hard en het is onvermijdelijk: het bedrijf gaat op de fles. Dramatische gebeurtenissen zorgden er voor dat de 3 zonen Hale bij hun oom terecht kwamen. De boerderij wordt openbaar verkocht aan de familie Clare.
George Clare is een nogal vreemde, eigenzinnige figuur, die ook na zijn huwelijk met Catherine, gewoon zijn eigen leven blijft leven. Op een dubieuze en bedrieglijke manier weet hij een job als docent te versieren aan een universiteit in de nabijheid van Chosen. Hij neemt het ook niet zo nauw met de huwelijkstrouw. Zo begint hij een relatie met een wel erg jong, nogal vreemd meisje, Willis. Zij ondervindt al vlug de ruwheid en het bevelende karakter van George. Catherine voelt zich erg eenzaam, ongelukkig en angstig in Chosen en in de nabijheid van haar echtgenoot. Zij stort zich volledig op haar huishoudelijke taken en de zorg voor hun dochtertje Franny.
Ondertussen klussen de gebroeders Hale bij de familie Clare. Langzaam maar zeker knappen ze hun ouderlijk huis weer op en ze vragen zich af waarom hun ouders het pand zo laten verloederen hebben.
Stukje bij beetje komt George in nauwe schoentje te staan. Het spreekwoordelijke net begint zich meer en meer aan tespannen rond hem:
- zijn bedrog in verband met zijn proefschrift komt aan het licht
- Catherine is zeker van zijn ontrouw
- door zijn egocentrisch gedrag zijn dorpelingen, vrienden en kennissen zeer wantrouwig tegenover hem
Een aantal dramatische gebeurtenissen volgen elkaar op:
- Floyd, het Hoofd van de Afdeling Kunstgeschiedenis, rechtstreekse meerdere van George, verdrinkt
- Justine, een collega van George, rijdt met haar auto in een ravijn en komt in een lange comateuze toestand terecht
Catherine is angstig en ongelukkig en ze wil bij George weg. Haar moeder en de dreiging van George dat Franny bij hem blijft zorgen er voor dat zij haar plannen vooralsnog niet uitvoert.
De situatie wordt stilaan onhoudbaar voor George: zijn buitenechtelijke relatie met de zeer jonge Willis en het feit dat Catherine zich meer en meer vragen gaat stellen bij het doen en laten van haar echtgenoot zorgen er voor dat George ernstig in het nauw gedreven wordt. Het groeiende wantrouwen in haar man zorgt er echter ook voor dat Catherine zichzelf ernstig in gevaar brengt, ...
De plaatselijk Sherif, Travis Lawton, is belast met het onderzoek, maar al zijn zoekpistes lopen hopeloos vast. Bij gebrek aan bewijzen komt hij geen stap vooruit in zijn onderzoek en de moordenaar van Catherine wordt nooit gevonden, tot groot ongenoegen van de plaatselijke bevolking.
Maar dan zijn er nog Willis ( ondertussen advocate ) en zijn dochter Franny ( opleiding Chirurg ) die zorgen voor de wending in het onderzoek, .............
Vergelijking
Tijdens het lezen van dit boek zocht ik naar enig vergelijkingspunt in dit genre en ik kwam toen onwillekeurig uit bij " DAG DES OORDEELS " van Elisabeth George.
Recensie
Wat heb ik genoten van de schrijfstijl van Elizabeth Brundage, zonder meer schitterend. Op elke bladzijde kan je wel meerdere quotes, vergelijkingen, noteren die écht de moeite zijn om te noteren.
Wat mij onmiddellijk is opgevallen zijn de korte conversaties, vaak slechts één woord. Eén woord dat vaak de gedachtengang van het personage in kwestie weergeeft. Brundage, en dat is ook opvallend, gebruikt geen aanhalingstekens tijdens de conversatie tussen de personages. Haar zin voor detail en nauwkeurige typeringen van de personages zorgen voor het vlot lezende boek. De individuele beschrijvingen van alle personages, en dat zijn er heel wat, maakt dat je op een zeer vlotte en gemakkelijke manier in ieders leven afzonderlijk binnenkomt. Het doen en laten van de personages en hun onderlinge relaties zorgen er voor dat je de gebeurtenissen onmiddellijk in de juiste context kan plaatsen. De auteur maakt hier gebruik van flash-backs, maar ook door te beschrijven hoe de verschillende personages handelen en reageren in dezelfde situatie. Ook de indrukken die de personages van elkaar opdoen zijn door de auteur op een realistische manier beschreven en ze geven duidelijk de verhoudingen tussen iedereen aan wat uiteraard bijdraagt tot het vlot in elkaar strengelen van het verhaal. Secure plaatsbeschrijvingen zorgen er ook voor dat je jezelf kan verplaatsen naar de steden, dorpen, straten en woningen in het verhaal. Een opmerkelijke passage in het boek vind je op de bladzijden 415 tot 418: een staaltje van de schrijfkunst van Brundage: je kan je levendig voorstellen hoe Mary er uit ziet en hoe ze zich voelt.
Dit is zonder meer een schitterend uitgewerkt verhaal, zonder hiaten of contra-dicties. Je wordt van de eerste tot de laatste bladzijde meegesleept in dit spannende verhaal: je weet bij aanvang wat er gebeurde, maar dan krijg je de verhalen van alle personages en hun onderlinge samenhang. Je begint je af te vragen wie nu de moordenaar wel zou kunnen zijn: diverse kandidaten dienen zich aan.
Stilaan wordt het meer en meer duidelijk en het dramatische einde spreekt voor zichzelf.
Eindbeoordeling
Ik heb met meer dan gewone belangstelling dit boek gelezen en mij vaak afgevraagd hoe je zo een verhaal kan verzinnen. Alles grijpt als goed geoliede tandwieltjes in elkaar: vlot geschreven, schitterende taalbeheersing, opbouwende spanning en een verrassend slot. Dit boek heeft alles om een literaire thriller genoemd te mogen worden.
Elizabeth Brundage, ik ben fan. | 1pos
|
Foute boel!, een verfrissende detective nieuwe-stijl, is een combinatie van spannende actie en scherpe humor aangevuld met een serieuze ondertoon. Voor zijn serie met Myron Bolitar in de hoofdrol ontving Harlan Coben inmiddels drie grote Amerikaanse mysterie-prijzen: de Edgar, de Anthony en de Shamus. Een unicum in de misdaadliteratuur! | 1pos
|
Er was eens een prinses. Ze werd het slachtoffer van een boze heks, maar werd gered door een heldhaftige prins. Ze trouwde met hem en ze leefden nog lang en gelukkig. Zo verlopen tal van sprookjes, maar niet in Bedtijdverhalen voor rebelse meisjes. In dit boek staan honderd echte verhalen over bijzondere en inspirerende vrouwen van over de hele wereld.
Het begon allemaal met een campagne op Kickstarter waarmee auteurs Elena Favilli en Francesca Cavallo meer dan één miljoen dollar ophaalde om hun idee te financieren. Met een anti-prinsessenboek wilden ze een tegenoffensief bieden aan de stereotypische rollen die meisjes en jongens vaak toebedeeld worden in kinderboeken.
Ze brachten tal van sterke vrouwen samen in hun boek. In een minibiografie die vaak begint met ‘er was eens’ wordt hun leven verteld. Het zijn uiteraard geen gedetailleerde levensverhalen, want ze beslaan maar één bladzijde. Het is eerder een soort kennismaking met allerlei rolmodellen. De vrouwen komen uit erg verschillende landen en tijdperken en hebben uiteenlopende beroepen. De variatie is dus groot en door de alfabetische volgorde is het onvoorspelbaar welke soort personen er naast elkaar zijn beland. Zo staat verpleegkundige Florence Nightingale naast kunstenares Frida Kahlo en staat keizerin Jingū naast rockster Joan Jett. Er zijn verhalen over sporters, wetenschappers, politici, piraten, kunstenaars, spionnen… Elk meisje vindt wel een vrouw terug die haar kan inspireren en elke jongen krijgt de kans om kennis te maken met een reeks vrouwen die op hun eigen manier de geschiedenis mee bepaalden. Hoewel het boek zich voornamelijk richt op het bezielen van meisjes, wil het ook laten zien wat er mogelijk is in een wereld waarin traditie en je afkomst niet bepalen hoe ver je dromen mogen reiken. Het wil gelijkheid bevorderen. Op het einde van het boek mag de lezer (7+) haar eigen verhaal schrijven en een portret tekenen.
Een knappe toevoeging aan de verhalen zijn de afbeeldingen. Vrouwelijke kunstenaars van over de hele wereld hebben een bijdrage geleverd aan het boek en de pioniers en baanbrekende dames een gezicht gegeven. De portretten zijn even divers als de biografieën. Er is bijvoorbeeld een knappe potloodtekening van Nina Simone, een elegant schilderij van farao Hatsjepsoet en een popartachtige afbeelding van activiste Manal Al-Sharif. De illustraties zijn heerlijk om naar te kijken en zijn een verrijking voor het boek. Elke tekening is overigens voorzien van een mooi citaat van de beschreven persoon.
De tekst is eenvoudig gehouden en beperkt zich tot de sleutelelementen uit het leven van de geportretteerde vrouw. Dat maakt dat het soms wat oppervlakkig aanvoelt en dat de nieuwsgierigheid niet helemaal bevredigd wordt, al zijn het stuk voor stuk schetsen van boeiende levens. Het zijn verhalen die vragen om gelezen en voorgelezen te worden. Hoewel ze soms wat kort door de bocht gaan, bereiken ze hun doel: ze tonen wat vrouwen kunnen bereiken en hoe ze het verschil kunnen maken in hun eigen leven en dat van anderen. Moeilijke woorden worden niet uit de weg gegaan, gelukkig wordt er niet mee overdreven en is het gebruik steeds in functie van de biografie. Het lettertype had een tikje groter mogen zijn, maar door de regelafstand blijft het goed leesbaar.
Met Bedtijdverhalen voor rebelse meisjes realiseerden Elena Favilli en Francesca Cavallo hun droom om een boek op de markt te brengen dat meisjes aanzet om door te zetten, gul en bevlogen te zijn, een boek dat aantoont dat ook meisjes de wereld kunnen veranderen. Ze hebben er voor weten te zorgen dat het nergens aanvoelt als een naslagwerk, maar eerder een soort eerbetoon. Het is het soort boek waarvan er meer mogen verschijnen en dat op het nachtkastje van menig meisje hoort te liggen. | 1pos
|
Hoewel Merijn de Boer al meerdere boeken heeft geschreven en daar ook verschillende prijzen en een vermelding op de longlist van de AKO literatuurprijs voor haalde, is 't Jagthuys mijn eerste kennismaking met deze schrijver. 't Jagthuys gaat over de speciale zorgverleenster Vera. Zij wordt gevraagd om naar 't Jagthuys te komen waar Neeltje Bruinworst woont met haar 35 jarige autistische zoon Binnert. Binnert is nog nooit buitenshuis geweest. Zelf heeft Binnert daar niet zo veel moeite mee. Hij zegt daarover: "hij kwam het meest te weten door te lezen in plaats van te leven". Vera wordt gevraagd een uur per week langs te komen, want moeder Neeltje wil graag dat Binnert "seksueel gezond wordt". Voor Vera geen probleem, zeker niet als ze verliefd wordt op Binnert. Ze probeert uiteindelijk Binnert voor zich te winnen en hem bij zijn moeder weg te halen, met alle gevolgen van dien.
Het boek is vlot geschreven met prettig lopende zinnen. Het grootste gedeelte van het verhaal is geschreven vanuit het perspectief na Vera. Haar verhaal wordt afgewisseld met hoofdstukken waarin het verhaal verteld wordt vanuit Neeltje en Binnert. Door deze manier van schrijven krijgen de verschillende karakters diepgang en kun je een aantal keuzes die zij maken ook begrijpen.
Het thrillerelement in het boek was een verrassende wending in het verhaal en een beetje jammer dat dit ook weer los gelaten werd. Het plot komt wat snel en is voor een deel niet zo als verwacht maar wel bijzonder.
Kortom een zeer lezenswaardig boek met verrassende elementen. Een schrijver waar ik wel meer van wil gaan lezen. | 1pos
|
Stefan Popa is geboren in Vleuten in 1989. Zijn vader is geboren in Roemenie, maar gevlucht. Zijn moeder is in Nederland geboren. Hij studeerde journalistiek in Zwolle en woont nu in Baarn.
In 2014 verscheen zijn debuutroman: Verdwenen grenzen. Dit boek werd met veel lof ontvangen.
Of de oleander de winter overleeft.
Pitu is de oud-burgemeester van Crushuva, een dorp dat gelegen is op het hoogste en mooiste punt van Armenië. Hij leeft voor zijn dorp, zijn volk de Aroemenen , met hun eigen taal. Hij probeert om te gaan met het leven van nu, maar is het verleden niet vergeten.
In het dorp is hij nog steeds erg geliefd en iedereen groet hem. Toch valt het hem steeds zwaarder af te dalen van de berg, hij ziet alles veranderen.
Pitu is ernstig ziek, De Griek ( zijn huisarts ) heeft hem gezegd dat hij nog maar zes maanden te leven heeft, omdat hij een hersentumor heeft. Pitu heeft de arts dringend verzocht aan niemand te vertellen dat Pitu ziek is en Pitu heeft het alleen aan de priester verteld. Hij houdt het zelfs geheim voor zijn 20 jarige dochter Samarina en voor zijn vriendin Ecaterina. Met Ecaterina probeert hij te breken, maar dat lukt niet echt.
Pitu is opgegroeid zonder zijn vader Costa. Hij kent zijn vader alleen uit de vele verhalen die zijn moeder Aretia verteld heeft. Zijn vader kwam uit Samarina en zijn moeder had een kortstondige maar intense relatie met hem aan het einde van de oorlog. Hij is vernoemd naar de Aroemeense vrijheidsstrijder Pitu Guli, die vocht tegen de onderdrukking van de Ottomanen.
Costa was veel ouder dan Aretia en had ook al in WO1 gevochten.
De oorlogen waren zwaar voor de Aroemenen, die eigenlijk maar een doel hadden, het verkrijgen van een eigen staat. Met dat voor ogen kozen ze in iedere oorlog een partij waar ze zich achter schaarden.
Nu hij ziek is probeert hij eerst vast te houden aan het heden, maar al snel dwaalt hij steeds weer af naar het verleden.
In zijn laatste maanden maakt Pitu veel mee, dingen die hem soms intens verdrietig maken en die hij maar moeilijk verwerken kan.
Het is een reis met Pitu, zijn vader, het Aroemeense volk, dat eigenlijk zonder land is en vecht om de taal en cultuur te behouden. Op reis door de tijden van de diverse oorlogen.
Het boek kent aanvankelijk twee verhaallijnen die qua tijd ver uit elkaar liggen. Maar al snel verstrengelen deze zich en uiteindelijk komen ze samen.
Het persoonlijke verhaal van Pitu staat centraal, maar is onlosmakelijk verbonden met de problematiek op de Balkan. Heet verhaal is zowel klein als groot: het persoonlijke drama ten opzichte van de conflicten en problemen van de Balkanlanden.
Dit alles beschreven in een prachtige schrijfstijl, die soms bijna poëtisch is en zeker heel beeldend.
Vanaf de eerste zin word je in het leven van Pitu gezogen en wandel je eigenlijk naast hem door de laatste maanden van zijn leven. Daarbij leer je ook de cultuur en de geschiedenis van de Balkan goed kennen.
Het boek heeft een mooie traagheid die je de tijd geeft al wat er gebeurd te laten bezinken en te bezinnen.
Ik waardeer het met vijf sterren. Een van de mooiste boeken die ik in tijden gelezen heb. | 1pos
|
Verliefd worden op een bad-boy is in principe niets bijzonders. Een gecompliceerd achtergrondverhaal voor deze stoere bink hebben we ook al vaker gezien: misbruik, meer vader dan broer voor zijn zusje, de hijgende adem van de kinderbescherming in zijn nek, drugs, ga zo maar door. Deze onderwerpen kwamen we zelfs al tegen in de basisschoolromans van Carry Slee. Toch weet Antonia Michaelis te verrassen en soms zelfs te schokken met De sprookjesverteller. Ze gebruikt alle clichés op een verfrissende manier die doorzingt tot de laatste pagina.
De kracht van Michaelis is dat ze verschillende genres naadloos combineert. In essentie is De sprookjesverteller een YA-roman vol tienerproblematiek. Hoofdpersonage Anna is het lieve, onbedorven meisje uit de hogere milieus. Natuurlijk valt ze dan juist voor paria Abel met zijn punktruien, gemillimeterde haar en zijn goedkope, versleten flatje in de buitenwijken. Stapje voor stapje ontdekt ze wat er allemaal schuil gaat achter zijn boze blik en wat de reden is voor het gefluister van haar klasgenoten.
Behalve een realistisch, aangrijpend verhaal weet Michaelis ook een sprookje in het boek te verwerken. Abel is namelijk niet alleen een zorgzame grote broer, een drugsdealer, spijbelaar, aso of arme sloeber, maar ook een prachtige verhalenverteller. Anna raakt betoverd door zijn sprookje – en natuurlijk door de jongen zelf. Het mooie is dat het sprookje een sterk verhaal op zichzelf is, maar ook nauw verweven wordt met de grotere verhaallijn. In deze raamvertelling staan de verschillende vertellingen zeker niet los van elkaar. Sterker nog, wanneer er moorden gepleegd worden en Anna’s wereld langzaam van helderblauw naar donkerrood kleurt, probeert ze antwoorden te vinden in Abels magische woorden.
Het enige echte minpunt van De sprookjesverteller is dat de bijpersonages niet allemaal even goed uitgewerkt worden. De sletterige, grappige beste vriendin en haar gespierde vriendje. De sullige slimme jongen die haast stalkerachtige trekjes vertoont. Geen verrassingen, helaas. Anna’s ouders zijn juist zo atypisch dat ook zij niet goed uit de verf komen. Ze krijgen geen achtergrondverhaal en worden daardoor geen personen van vlees en bloed, maar vage schetsen op papier.
Als je goed leest, kom je allerlei aanwijzingen tegen die je kunnen helpen om de moorden en andere mysteries op te lossen. Zo verklapt Michaelis aan het begin van het verhaal:
Anne heeft dus oogkleppen op en lijkt niet van plan die af te doen. Handig om te weten als je erachter probeert te komen wie van de sympathieke personages stiekem een moordenaar is. Het mooiste is dat je ondanks het oppikken van alle hints nog altijd verrast zult worden door het einde waarin alles samenkomt. | 1pos
|
Recensie Vliegen Zonder Vleugels
Elisabeth geeft ons toegang tot een andere wereld. Ze beschrijft een wereld vol warmte, corruptie en tegenstrijdigheden, maar ook van levenskunstenaars en verhalenvertellers.
Doordat Elisabeth in Indonesië gewoond heeft als één van hen, nodigt ze ons uit om tijdens het lezen aan haar hand mee te lopen in haar leven en een cultuur die ons Westerlingen vreemd is.
Normaliter wanneer een boek in romanvorm geschreven is, lijkt er een subtiele afstand te zijn in de lezer en het verhaal. In dit geval lees je alsof je je in een 4D-film begeeft zonder enige afstand. Beleef je het verhaal in al zijn kleur en geur door de beeldende omschrijvingen van de verschillende culturen, eilanden en karakters door de overduidelijke Liefde waarmee ze hen noemt! Zó levensecht dat je af en toe vergeet dat dit een roman is. Het leven en de mensen wordt tastbaar in haar verhaal doordat je tijdens het lezen als toeschouwer naast de schrijfster loopt. Een heuse gave in schrijfstijl die maar weinig auteurs bezitten!
Of je wilt of niet, je gaat houden van de hoofdpersonen. Roos, Selma en pater Jos draag ik een bijzonder warm hart toe.
Elisabeth weet op subtiele wijze de drempels tussen cultuur, religie en politiek te beslechten door met mensen op zielsniveau de connectie aan te gaan. Hierdoor kreeg ik ontzag voor de levenswijsheid van een aantal personen en proefde de overeenkomsten tussen ons als mensen, in plaats van het bevestigen van de diepgaande strijd op politiek en religieus wereldniveau.
Ook krijg je een kijkje in de Islamitische cultuur welk een actueel opkomende religieuze stroming is die eveneens politiek gevoelig ligt.
Dat we hierbij het perspectief van meerdere vrouwen mochten meevoelen, is intrigerend. In het hedendaagse nieuws wordt de Islam veelal beschreven vanuit de beleving van de man. Uit de verhalen van de schrijfster komt naar voren hoe in de praktijk de vrouw degene is die alles draaiende houdt als de spil in de samenleving en haar directe omgeving. Fantastisch om te lezen hoe sterke vrouwen hun innerlijke strijd een hoofd durven te bieden! En ze in alle kwetsbaarheid een plek in hun leven en in de maatschappij durven in te nemen en te kiezen voor hun integriteit boven eventuele opgelegde waarden en normen.
Hoe verhoudt een mens zich tot verscheurende thema’s als de dood, ziekte, armoede, corruptie, verkrachting, ongewenste zwangerschap? Waar en hoe is hierin zijn relatie met God? Hoe intens vervlochten zijn Indonesiërs met de diepe eerbied voor voorouders en voor ouderen en hun geschiedenis?
Bijzonder knap hoe zware en pittige onderwerpen en levensvragen aangehaald worden met een lichtheid en positiviteit zonder dat de realiteit in het verhaal verloren gaat!
Nu bekruipt me de vraag en mijmer ik geruime tijd over ‘wat in deze roman is fictie, en wat is waar’? Het antwoord komt in Elisabeths eigen woorden: ‘Het mysterie van het leven is ondoorgrondelijk. Wie het grijpt zal het nooit vinden.’ | 1pos
|
De hoofdpersoon in ‘Uitgebroed’ is forensisch patholoog, Lilith Van Winckel. Lilith zit verstrikt in een ongelukkig huwelijk. Haar echtgenoot is niet alleen uiterst dominant man, maar bedient zich ook van twee gezichten. Voor de buitenwereld is hij de vriendelijke, liefhebbende man, maar achter de schermen mishandelt hij zijn vrouw zowel lichamelijk als geestelijk.
Onder invloed van zwartgallige gedachten en haar uitzichtloze situatie, overweegt Lilith een einde aan haar leven te maken. ‘Uitgebroed’ volgt Lilith op haar pad dat haar zal brengen naar haar levenseinde. Wanneer haar familie verneemt dat Lilith voor een trein is gesprongen lijkt hen dat nauwelijks te verbazen. Na haar uitvaart komt echter aan het licht dat Lilith op allerlei scenario's heeft ‘gebroed’. Niet alleen met betrekking tot haar eigen levenseinde, maar zij zon vooral op wraak.
“Ik wist niet wat me overkwam. Mijn kleine, slimme jongen was weg, zomaar, ineens. Ik zou hem jaren niet meer zien en ik miste hem sinds de dag dat hij me verslagen in de keuken achterliet.”
‘Uitgebroed’ is een debuutroman, maar wanneer je mij zou vertellen dat deze auteur al talloze boeken op haar naam heeft staan, zou ik dat onmiddellijk geloven. Craenbroek combineert namelijk een fraaie schrijfstijl met een ingenieuze verhaalconstructie die beide de indruk wekken dat deze auteur beschikt over een royaal aantal ‘schrijfkilometers’. De wijze waarop zij bovendien verschillende verhaallijnen en tijdspannen met elkaar verweeft, zal menig ervaren auteur met afgunst vervullen. Craenbroek legt middels flashbacks telkens een deel van het –redelijk complexe- geheel bloot. Nauwkeurig gedoceerd en subtiel gecombineerd.
“Ik zit op de grond met mijn knieën tegen me aan, ik klem ze vast. Ik weet echt niet meer hoelang ik zo blijf zitten. Dan wordt alles een mistige brij. Ik lig op de grond, ik kronkel als een worm aan en haak en niemand mag me aanraken. Naast me liggen drie lege flessen.”
Het hoofdthema in ‘Uitgebroed’ is een zwaar thema. Craenbroek ziet echter kans om de onderwerpen verlies, moord, eenzame opsluiting, verraad en wraak op integere en indrukwekkende wijze in haar verhaal te verwerken. Bovendien besteedt zij op zeer gedegen wijze aandacht aan het op de kaart zetten van haar personages. Daar waar nodig, geeft de auteur werkelijk inzicht in de psychen van de diverse karakters.
“Ik draai Nina om en schuif het kussen dat ik gebruikte om haar adem weg te nemen, onder haar gezicht. Mocht er iets aanhangen van opgedroogd speeksel, dan kan dat best gewoon uit haar mond zijn gelopen toen ze groggy was door de pillen en de gin.”
‘Uitgebroed’ is opgedeeld in korte hoofdstukken. Elk hoofdstuk is vanuit een ander perspectief belicht. De hoofdstukken van hoofdpersoon Lilith zijn in de eerste persoon geschreven; de anderen niet. Bijzonder en gedurfd gedaan.
Kortom, ‘Uitgebroed’ is een uitstekende literaire thriller met psychologische elementen. Een boek waarmee Craenbroek haar visitekaartje direct stevig afgeeft.
Over de auteur
Pat Craenbroek (Brussel, 1966) begon haar carrière als gerechtsarts. Inmiddels werkt zij zowel in de zakenwereld als in de klinische praktijk. Als kind won ze opstelwedstrijden en werd ze geprezen om haar taalgevoel. Toch koos ze voor een medische loopbaan. Het schrijven is echter altijd blijven kriebelen en in de voorbije jaren schreef ze in haar zeldzame vrije uurtjes stukken die uiteindelijk tot “Uitgebroed” hebben geleid.
Uitvoering
Uitgever: Proof Publishers
ISBN 9789491757693
Paperback, 232 pagina’s
Over Hanneke Tinor-Centi
Hanneke Tinor-Centi (1960), eigenaar van HT-C Communicatie en Marketing, literair agent, boekmarketeer en recensent.
http://ht-c-communicatie.nl/ | 1pos
|
De schrijvers én tevens elkaars levenspartners, Annejet van der Zijl en Jo Simons, laten door middel van deze spannende roman zien dat ze samen een prettig en vlot leesbaar eerste deel van een vijfluik kunnen schrijven.
Een boek met verschillende verhaallijnen in heden en verleden, die naar elkaar toegroeien en aan het eind sterk doen verlangen naar het volgende deel van deze romanserie, je wilt gewoon verder lezen.
Annika S. is een succesvolle ambitieuze Duitse politica en society figuur.
Zij staat vaak en graag in de belangstelling van de pers en ze neemt het niet zo nauw met de waarheid.
Dit gaat jarenlang goed tot opeens de dag komt waarop haar kaartenhuis ineenstort en zij hals over kop op de vlucht slaat voor diezelfde pers.
Tot zover de overeenkomsten met de Duitse politica waarover de schrijvers in een krantenartikel lazen.
Dat artikel wekte hun fantasie en ze maakten er samen een roman van waarin de politica kort na het uitkomen van haar leugens uiteindelijk helemaal berooid aan de Nederlandse kust aankomt, en dit… is nog maar het begin…
Quote:
“… als een aanzwellende storm die uiteindelijk mijn hele inbox leek over te nemen, de berichten van journalisten die in de loop van de tijd mijn privénummer gekregen hadden.
Ik had geen idee dat het er zoveel waren en ook niet dat ze zich zo massaal op mij zouden storten, als een zwerm hongerige sprinkhanen, op zoek naar die grote primeur…” | 1pos
|
Hoofdpersonen in het verhaal zijn Nick en Amy,een getrouwd stel dat in New York woont.
Als Nick zijn baan kwijt raakt verhuizen ze naar het geboortestadje van Nick,omdat zijn moeder ernstig ziek is en hij er ook voor haar wil zijn.
Samen met zijn tweelingzus runt hij een bar in de stad,betaald door Amy
Op een dag verdwijnt Amy ,Nick moet proberen te bewijzen dat hij er niets mee te maken heeft.
De hoofdstukken worden afgewisseld door dagboekfragmenten van Amy en de gebeurtenissen rond de verdwijning van Amy worden door Nick verteld.
Het boek zit werkelijk supergoed in elkaar,een boeiend verhaal dat je zelf laat meedenken.
Is Nick schuldig? Wat gaat er allemaal in het hoofd van Amy om?
Gewoon lezen dit boek,een spannend verhaal waar ik van genoten heb. | 1pos
|
In dit boek van Elvin Post worden de karakters zeer uitgebreid beschreven. Het duurt dan ook lang voordat het echte verhaal op gang komt.
De karakters zijn geloofwaardig met een kleine kanttekening. Soms kloppen bepaalde uitspraken niet bij het karakter. De hoofdpersoon Jerry Lauper komt over als een koudbloedige, laag opgeleide en simpele ziel. Bepaalde uitspraken van hem met plechtige en dure woorden passen dan ook niet bij dit karakter.
De verhaallijn kent dus een lange introductie van personen. Later in het verhaal werd ik compleet verrast door de verrassende wendingen in het verhaal en de opbouw naar het einde van het verhaal dat eveneens zeer onverwachts en heel goed uitgedacht is.
Heel goed vond ik dat alle personen in het boek een bijdrage leveren aan het plot van het verhaal en hun karakters ook echt nodig bleken om dit verhaal compleet te maken. Dat maakte dit verhaal uniek leuk.
Het boek is redelijk makkelijk te volgen. Als ik het boek zou mogen typeren zou ik het een komische thriller noemen want ik heb het verhaal met een glimlach gelezen. Verwacht dus geen ijzingwekkend boek maar meer een luchtige thriller.
Helaas zijn er in het boek ook een paar foutjes geslopen in taal, namen en ontwikkelingen in het verhaal. Dat doet een beetje afbreuk aan dit goede en leuke verhaal. Daar moet je dan ook maar even overheen lezen.
Al met al een goed boek met een leuk en geloofwaardig verhaal. | 1pos
|
De roman beschrijft het leven van Lies, en dan vooral in de periode van de Tweede Wereldoorlog en vlak daarna. Als vrolijk, naïef meisje wordt zij in haar eerste dienstbetrekking verliefd op de zoon des huizes, Daniël en begint zij aan een ogenschijnlijk rooskleurige toekomst. Daniël, overtuigd communist, wijdt zijn leven aan zijn ideaal. Als Daniël door de Duitsers wordt gearresteerd, gevangengezet en uiteindelijk gefusilleerd, stort het leven van Lies volledig in elkaar. Zij brengt ruim anderhalf jaar door op een onderduikadres, gescheiden van haar jongste zoon, die dan nog een baby is. Na de oorlog moet Lies haar leven weer oppakken. Maar de liefde van haar leven is haar ontnomen en met hem is elk gevoel van affectie uit haar hart verdwenen. Plichtsgetrouw, doelmatig, dienstbaar aan het communisme, leidt zij een teruggetrokken bestaan met haar zoons, van wie de jongste door de gedwongen scheiding volkomen van haar is vervreemd. Lies blijft omzien in wrok, elke herinnering aan haar geliefde Daniël maakt haar hart kouder. Ze eist van haar zoons dezelfde toewijding aan de idealen van hun vader die zij zelf aan de dag legt en gaat tot het uiterste om het pantser van haar afstandelijke jongste te doorbreken.
'Saturnusplein 3' is geen 'feelgood'- roman met een happy end. Josha Zwaan heeft grondige historische feitenkennis gecombineerd met puur menselijke karaktertrekken: liefde, idealisme, plichtsgevoel, verdriet en teleurstelling. Daardoor is een verhaal ontstaan dat je raakt en je aan het denken zet. Want een oordeel is snel gevormd...maar wat zou JIJ doen? | 1pos
|
Ik vond het gisteren in de bus en heb het in één ruk uitgelezen. Wat een knap verhaal, wat een herkenning van Wassenaarse, Amsterdamse en meer familiaire ijkpunten, maar vooral wat een scherp beschreven observaties van generaties, tijdgeesten, gevoelswerelden. Het raakte me echt, de beschrijvingen van het onderling contact, of het verwateren ervan, in een familie. Hoe goed ken je je naasten eigenlijk, hè.
Food for thought. | 1pos
|
In tegenstelling tot eerdere recensies ben ik tevreden over "De kortste nacht" . Met alle boeken van Rene Appel heb ik wel het idee dat het zo zou kunnen gebeuren. De verhalen zitten zo in elkaar dat het maar zo zou kunnen. Schrijfstijl is prettig en nodigt uit tot verder lezen. | 1pos
|
De man in dit boek kan iedereen zijn. Hij ziet er op het eerste gezicht doodnormaal uit. Hij valt niet op als hij boodschappen doet en zou zomaar eens je buurman kunnen zijn. Je gaat wel iets anders naar de mensen om je heen kijken, na het lezen van dit boek.
Hij is alles behalve normaal. Hij is een seriemoordenaar. En hij geeft je een kijkje in zijn leven en vertelt je in geuren en kleuren wat hij met zijn slachtoffers doet. Het is geschreven in ik-vorm.
Er zit een gezonde dosis humor in en daar ben ik dol op!
Hij heeft een kelder tot zijn beschikking waar niemand iets vanaf weet. Daar komen soms zijn slachtoffers nog levend terecht. In een kooi, maar wel kooi met bed en alle basisbehoeftes.
Hij doet boodschappen in een bepaalde supermarkt en ontmoet daar een vrouw achter de kassa die zijn leven op zijn kop zet. Zij denkt dat hij boodschappen doet voor iemand anders. Ze weet niet dat het voor de slachtoffers in de kelder is.
Hij kan zomaar op straat een volgend slachtoffer vinden en haar dan ook meenemen. Vaak halen ze de kelder niet eens. Hij is heel impulsief en snapt sommige slachtoffers echt niet.
Een van zijn laatste slachtoffers is een vrouw die een grote mond heeft en niet bang voor hem is. Dat vindt hij echt enorm raar. Dat heeft hij nog nooit meegemaakt.
Het boek is spannend vanaf het begin. Soms een beetje verwarrend, maar verderop in het hoofdstuk worden de dingen duidelijk. Het is heel apart geschreven en ik moest er echt even aan wennen.
Maar het geeft een soort inzicht in het denken en doen van iemand met een zeer zieke geest. Dat vind ik persoonlijk heel interessant om zo te lezen. Als je het leest, snap je wat ik bedoel.
Het plot was goed, alleen het einde, daar had misschien wel meer ingezeten.
De karakters vind ik goed neergezet. Vooral de hoofdpersonen : de seriemoordenaar en het slachtoffer. Soms voel je ook medelijden met de moordenaar en op een ander moment weer met een van de slachtoffers. En soms denk je: ‘Wat een sneu slachtoffer, maar het is misschien wel een beetje eigen schuld?’. De moordenaar laat je dat soort dingen denken, omdat je toch een soort van gevoel voor hem krijgt. Je gevoel springt een beetje heen en weer en dat vind ik ook zeer apart.
De titel past perfect bij het boek. Deze moordenaar is echt goed in het spelen van zijn rol: Zijn Privéleven en in de samenleving.
Dus een heel goed boek, apart geschreven en spannend!
4 sterren**** | 1pos
|
Omdat de vorige titel ‘Rio Grande’ van Nathalie Pagie mij erg goed bevallen is en Thrillzone opnieuw een boek van haar aanbood voor de leesclub wist ik dat ik graag weer mee wilde lezen. Dus heb ik mij ingeschreven en ik had geluk.
Wat mij vooral aansprak bij deze titel was dat het zich afspeelt in Zweden. Ik hou van de Scandinavische landen en alle verhalen (zowel in boek, als in serie- of filmvorm) die zich daar afspelen trekken mij al gauw aan. Ook was ik benieuwd hoe Nathalie het Scandinavische sfeertje in haar verhaal verwerkt heeft.
De verhaallijn ontwikkeld zich vanaf het begin wel redelijk naar mijn verwachting. De eerste honderd pagina’s krijg je steeds stukje bij beetje meer informatie en zijn inleidend tot een compleet beeld van alle personages in het verhaal. De sfeersetting wordt bepaald door de kou van de wintertijd waarin het verhaal zich afspeelt te benadrukken, door de Zweedse natuur en stadsomgeving te beschrijven. Toch kreeg het verhaal mij niet volledig in zijn greep en waar dit precies mee te maken had vind ik moeilijk te benoemen. Waarschijnlijk zit het ‘m in dat ik een aantal gebeurtenissen aan zag komen en ik graag nog meer ontwikkeling of wellicht meer achtergrond gelezen had over de karakters om zo de beweegredenen van vooral de ontvoerders te verduidelijken. Ook zou het zo kunnen zijn dat ik op dat moment meer zin had in een grovere thriller en nog meer spanning verlangde. Wel kan ik zeggen dat het zeker een vlot lezende thriller is die niet een enorm moeilijk taalgebruik maar gewoon een fijn toegankelijke schrijfstijl bevat.
“Het licht scheen uit een ouderwetse olielamp, net zo een als ze vroeger thuis hadden gehad, en werd vastgehouden door een kleine witte gedaante zonder hoofd.”
En op die manier heerlijk is om op een vrije winterse dag te verslinden.
Zoals ik al eerder zei heb ik ‘Rio Grande’ hiervoor gelezen en die vond ik erg vermakelijk. Persoonlijk vond ik die beter dan ‘IJsengel’, gelukkig werkt het zo dat smaken kunnen verschillen.
Ik geef dit boek 3 tot 3,5 sterren
Spanning: 6
Plot: 7
Leesplezier: 7
Schrijfstijl: 7
Originaliteit: 7
Psychologie: 6 | 1pos
|
Jack, nog niet zo lang geleden afgestudeerd, solliciteert met heel veel zelfvertrouwen. Met zijn bluf”poker” krijgt hij de job en wordt hij de rechterhand van Barend. Samen vliegen ze de wereld rond en nemen deel aan vergaderingen, die niet helemaal zuiver zijn. Dit alles duurt enkele jaren, maar op een dag ontdekt Jack dat Barend hem wil laten opdraaien voor zaken die hij heeft begaan. Jack wil wraak nemen en maakt een plan op om zijn baas te laten verdwijnen.
De man die zijn baas liet verdwijnen is een roman, staat toch zo op het boek. Maar voor mij is het eerder een thriller, of toch die richting uit. Misschien niet zo spannend als een echte thriller.
Jack is het hoofdpersonage en vertelt veel over wat of waarmee hij zich bezighoudt. In het begin van het boek ontdek je hoe hij toekijkt als de auto van zijn baas uit het kanaal wordt getakeld… leeg. Je leert ook verschillende andere personen kennen: een baas met vreemde trekken, lieve vrouwen,… tot zijn broer Tom, die heeft psychische problemen. | 1pos
|
Getuige is het derde deel in de serie met Joona Linna. Ik had nog niets van Lars Kepler gelezen, maar dat ben ik na het lezen van Getuige direct gaan doen! Wat een heerlijk boek! Ik kreeg het boek en dacht oh oh 544 pagina´s! Dat is veel! Maar het leest super snel. In andere recensies wordt ook gezegd dat de korte hoofdstukken en het verhaal wat soepel en onverwacht verloopt, hier aan mee werkt. Ik kreeg al direct sympathie voor Joona Linna. En ook Flora riep bij mij medelijden op. Als ik dacht het verhaal door te hebben, kreeg het verhaal steeds een andere wending.
Ik heb het genoegen had de schrijvers te ontmoeten tijdens hun Meet & Greet op 6 maart in Amsterdam. Daar werd nog meer duidelijk over de oorsprong van het verhaal en hoe het schrijven bij hen werkt.
Ik ben nu bezig in Hypnose en Contract zal snel volgen. Ook ik kan niet wachten op deel 4 in deze reeks en de verfilmingen. | 1pos
|
De schrijfsters illustreert de relatie tussen twee zussen mooi, zonder deze te romantiseren. Ondertussen wordt de lezer meegevoerd door de gebeurtenissen die zich hebben afgespeeld in de Tweede Wereldoorlog en deze wordt vanuit verschillende perspectieven belicht.
Meeslepend beschreven, indrukwekkend verhaal. | 1pos
|
Dertig graden en dan met kippenvel een boek afsluiten en een traan die zachtjes op mijn wang naar beneden glijd,nou dat wil toch wel zeggen dat ik het boek geweldig vond.
Voor de mensen die de keukenmeidenroman mooi vonden is dit ook echt aan te raden,eigenlijk vond ik dit nog beter.
Zo mooi hoe het verhaal verteld word in het heden en het verleden,hoe de sfeer vroeger was tussen de blanke mensen en de zwarte.
En de hoofdpersonen in dit boek Isabelle en Dorrie zijn echt mensen waar je van gaat houden.
Een boek om nooit te vergeten. | 1pos
|
De baas is een ‘what you see is what you get’ type boek. Zowel de omslag als de achterflap maken duidelijk dat dit boek draait om romantiek, feelgood en seks. Keeland heeft wel haar best gedaan het boek en de hoofdpersonages, Reese en Chase, iets meer diepgang mee te geven en daar heeft ze goed aan gedaan. Het boek voldoet nog steeds aan de eerder genoemde verwachtingen, maar deze verdieping in Reese en Chase zorgt er wel voor dat het boek minder plat is en nog iets meer om het lijf heeft dan alleen romantiek en seks.
Overigens vind ik het zeker geen minpunt dat je bij De baas meteen weet waar je aan toe bent, zeker omdat het prima geschreven is in dit genre. Geen moeilijke woorden, het verhaal leest vlot en je draagt zowel Reese als Chase een warm hart toe. Verder is niet alleen de hoofdlijn van het verhaal erg voorspelbaar maar ook de lijntjes die er doorheen verweven zitten. Ook dit vind ik geen groot nadeel bij een boek als De baas. Uiteindelijk is het een boek om mee te ontspannen en lekker bij weg te dromen. Ook al weet je al hoe het verhaal zal eindigen, je blijft het boek erbij pakken om verder te kunnen lezen.
Wat ik wel een minpunt vind zijn de foutjes aan het begin van het boek. Zo staat op de achterflap dat Chase zich voordoet als de neef van Reese. Dit gebeurt ook wel, maar pas later en tegenover een andere man dan degene waarmee Reese op date is tijdens de eerste pagina’s. Daar doet Chase zich voor als een oud vriendje van vroeger op school. Ook staat er even verderop in het boek dat Reese een screenshot maakt van de profielfoto van Chase op Facebook. Vlak daarna blijkt dat ze de foto per ongeluk als achtergrond op haar bureaublad heeft ingesteld (kan dit überhaupt per ongeluk??) en dat dat gebeurd moet zijn toen zij de foto had gedownload. Tussen een screenshot maken of een foto downloaden zit een heel verschil. Dit soort foutjes vind ik enorm slordig in een boek, deze hadden makkelijk voorkomen kunnen worden, en dat stoort mij. Gelukkig bleef het hierbij zodat ik me tijdens de rest van het verhaal gewoon op de personages en het verhaal kon richten.
Reese en Chase hebben beide gebeurtenissen uit het verleden waar zij mee moeten leven. Je leest dit boek voornamelijk vanuit het oogpunt van Reese. Af en toe lees je vanuit Chase maar meestal gaan deze momenten over zeven jaar
geleden. Dit zorgt er wel voor dat je de achtergrond van Chase meer ervaart en tegelijk nog iets meer sympathie voor hem krijgt.
Erotiek komt genoeg aan bod in dit boek en Keeland is niet bang voor duidelijk taalgebruik. Omdat het geen overdaad was en niet alleen maar constant over seks ging, vond ik dit niet storend. Af en toe viel Keeland een beetje in herhaling, zoals wanneer Chase de haren van Reese vastpakte, om zijn hand draaide en haar hoofd naar achteren trok. Op een gegeven moment weet je het dan wel en begint zo’n beschreven handeling eerder irritant dan opwindend te worden. Toch denk ik dat Keeland veel vrouwen kan bekoren met dit boek.
Ik vond De baas een heel lekker tussendoortje. | 1pos
|
Wat een prachtige roman is dit,ik heb een paar keer moeten slikken en met kippevel op mijn armen gezeten.
In het begin had ik moeite met al die namen,maar ik heb geleerd gewoon door lezen dan snap je het vanzelf.
Een boek waar zoveel in gebeurd,en wat gaat van het heden naar het verleden.
De dikte van het boek houd mij allang niet meer tegen omdat er zoveel in gebeurd dat je niet eens merkt dat het weer bijna uit is.
Je gaat in rozen van de personages houden,en zijn allemaal mooi geschreven.
Top boek | 1pos
|
Het boek gaat over twee halfzussen uit Ghana. De ene zus wordt uitgehuwelijkt aan een Engelsman en de ander wordt verkocht als slaaf. Tijdens het hele boek volg je de generaties van de twee halfzussen. Elk hoofdstuk is gewijd aan een generatie. Hierdoor krijg je een hele lange geschiedenis beschreven in een boek dat op deze manier nog te overzien is. Je leeft mee met de verschillende generaties en met wat ze allemaal meemaken. Je leert ook veel van het leven in Ghana en het leven als slaaf in Amerika. Ik vind het heel knap gedaan. Alleen de paar laatste generaties krijgen niet echt de verdieping die ze verdienen. Dat is jammer. Maar al met al een heel mooi debuut. Ik heb het met heel veel plezier en interesse gelezen. | 1pos
|
Ik vond dit een heel fijn boek om te lezen. De zinnen zijn kort gehouden met niet te moeilijke woorden, waardoor het ideaal is voor kinderen die iets of wat al kunnen lezen. Ik was meteen verkocht door de cover van dit boek, prachtig getekend! Maar als je het boek open slaagt staan er meer verrassingen te wachten, geweldige tekeningen komen je tegemoet en verklaren veel bij de tekst die geschreven wordt.
Het verhaal is heel goed geschreven, je leeft je echt in in de wereld van Migo en hoe hij zich voelt als er een tweede kat in huis wordt genomen. Veel mensen begrijpen niet dat katten dit ook vervelend kunnen vinden, in plaats van een ‘leuk’ huismaatje te krijgen. Door dit boek te lezen begrijp je het al een stuk beter.
Als klap op de vuurpijl wordt er tussen elk hoofdstuk ook nog een leuk gedicht/liedje (ik kon het wel zingen, zo leuk zijn ze!) geplaatst, wat het dubbel zo leuk maakt! Een echte aanrader voor jong en oud!
Als laatste wil ik Katrien en haar uitgeverij bedanken voor het toesturen van dit boek!
http://booksandteacorner.wordpress.com | 1pos
|
'Een erudiete psychologische thriller', 'onvergetelijk, ingenieus, en rijk gedetailleerd'. Zo luiden de perscommentaren op de achterflap van de debuutthriller van Nicholas Royle. Voor één keer hebben ze volkomen gelijk. Nagelaten beelden is een parel van een literaire thriller.
Vier filmstudenten lopen begin de jaren 1980 rond met het idee samen een film te maken. Ze wachten alleen op een goed onderwerp. Dat dient zich aan in de persoon van de ongeneeslijk zieke Iain Burns. De vier willen diens zelfmoord vastleggen op film. Vijftien jaar later wordt Burns' lichaam teruggevonden in een vervallen bioscoop, die klaargemaakt wordt voor de sloop. De filmmakers van toen worden geconfronteerd met hun verleden. Dat wordt er niet beter op wanneer de politie vaststelt dat Burns geen zelfmoord pleegde, maar vermoord werd. Wie heeft die ene stap gezet van gefilmde zelfmoord naar een onvervalste snuff movie?
De sterkte van Nagelaten beelden zit hem voor een groot stuk in Royles passie voor verlaten gebouwen en terreinen. Er gaat onmiskenbaar een dreigende sfeer uit van de verlaten bioscoopcomplexen, vervallen tentoonstellingshallen en donkere rangeerstations, allemaal locaties waar Royle een patent op lijkt te hebben. Het gevolg is dat ook de personages die daar rondhangen een duister trekje krijgen. Dat, gecombineerd met een aantal meesterlijk vervlochten verhaallijnen, maakt dat je Nagelaten beelden niet zomaar uit je hoofd zet. De beelden blijven nazinderen als 'dreunende echo's'. Antwerpen, Royles tweede thriller, vond ik al een van de betere literaire thrillers van 2004. Nagelaten beelden is nog veel beter. | 1pos
|
De weg naar Brandon Creek is een verhaal over een moeder die altijd op zoek is geweest naar antwoorden en die na haar dood haar levensverhaal achterlaat voor haar zoon.
Er zijn zoveel vragen die er voor zorgden dat Eva zich niet gerust kon voelen en alleen het opschrijven van haar verhaal heeft haar gedwongen rust te vinden.
De uitdrukking 'Wie schrijft, die blijft' is hier bijzonder goed op zijn plaats.
De vraag hoever je iemand toe moet laten in je leven; geef je deze persoon de macht om hem of haar iets te laten betekenen in je leven, of is het beter afstand te bewaren?
Wat is dan liefde; is het ontstaan uit een gevoel of is het toch berekend?
Willen we een ander de macht geven om zich in ons leven zo belangrijk te maken dat we constant rekening moeten houden met hun oordeel over ons doen en laten of willen we zelf het roer in handen houden? Kunnen we dan wel écht liefde ondervinden of blijft het oppervlakkig?
Voor in deze roman lees je in de proloog al over het rode kastje, waarin Eva alles wat belangrijk voor haar was in heeft gelegd voor haar zoon, om dat na haar dood te vinden. Dit kastje is de rode draad in het boek. Het is haar afkomst en haar leven en misschien een onderdeel van het leven van haar zoon.
'Ik heb veel uit te leggen. Het wordt tijd dat ik mijn leven voor je op papier zet, voor een beter begrip van de waarheid. Of je er iets mee doet moet je zelf weten.'
Ze blijft in de schriften die genummerd zijn hem regelmatig de vraag stellen of hij nog wel verder wil lezen en haar écht wil leren kennen.
'Mocht je nog steeds in deze schriften aan het lezen zijn, weet dan dat het op waarheid berust. Geen enkel verzonnen verhaal kan tippen aan de bizarre werkelijkheid.'
Eva vertelt in haar schriften over haar jeugd na de vroege dood van haar moeder. Vreugde in welke vorm dat ook, was niet voor haar weggelegd. Haar twee zusjes en later een tante waren de enigen die haar konden begrijpen.
Ze neemt het besluit om zelf de teugels in handen te nemen en gaat op reis. Daar volgt ze het spoor van de legende van Brandaan. Het zoeken naar een onbereikbare liefde brengt haar leven zelfs in gevaar.
Opnieuw neemt ze een besluit waartoe ze zich gedreven voelt en waar ze niet zelf de regisseur van is.
Het verhaal over de monnik Brandaan die vanuit Ierland op zoek ging, is verwerkt in dit boek.
Brandaan van Clonfert bijgenaamd de Zeevaarder (leefde van ongeveer 484 tot ongeveer 577). Hij was een abt en heilige uit Ierland en stichtte daar een aantal kloosters.
Volgens de 'Reis van Sint-Brandaan' las Brandaan in een boek allerlei zaken die hij niet geloofde. Zo zouden er twee paradijzen op aarde zijn, een vis met een bos op zijn rug en zou de verrader Judas elke zaterdagnacht verlichting krijgen van zijn straf in de hel. Brandaan geloofde het boek niet en wierp het in het vuur.
Hierop verscheen een engel met de boodschap dat hij als straf zelf moest gaan zoeken wat de waarheid was.
Samen met een aantal pelgrims begon Brandaan een reis over de Atlantische Oceaan.
Eva ging ook op zoek naar de waarheid.
Leuk om te lezen dat Cadzand een belangrijke plaats was voor Eva.
Dat ligt hier bij mij ongeveer om de hoek en de beschrijving van de omgeving is heel herkenbaar.
Ook de locaties in Ierland zijn heel goed beschreven; dit is het Ierland waarvan ik sommige kustplaatsjes nog in gedachten heb. In Dingle, waar Eva haar reis in Ierland begint, bestaat zelfs een Murphy's Pub! (Murphy's Bar in het boek)
Ook Brendan Creek bestaat werkelijk.
Maar even terug naar het verhaal. Wil Eva niet te veel, vraag ik me af tijdens het lezen?
Dit boek gaat over contact durven maken met een ander en bovendien is het een zoektocht naar de waarheid. Je zult eerst moeten vaststellen wat je als waarheid wilt erkennen, anders zul je deze nooit herkennen.
"De weg naar Brandon Creek laat de lezer genieten, gruwelen en verbaasd staan. Maar deze roman laat de lezer vooral nadenken over wat belangrijk is in het leven." - Graag Gelezen | 1pos
|
Fascinerend verhaal, een kijkje in de wereld van een jihad ganger. Leest als een trein. Prachtig beschreven personages. | 1pos
|
Heel goed boek, leest vlot. het "Drama" blijft wel na veel herhaling lang op zich wachten.
Het succes van zijn vorig boek zou inderdaad moeilijk te evenaren zijn. toch nog 4 sterren! | 1pos
|
'Een ontgoocheling' is een boek van Willem Elsschot, een Vlaams literair schrijver.
Het verhaal gaat over een sigarenfabrikant De Keizer die vooral sigaren verkoopt aan vrienden en familie. Die kopen zijn sigaren niet omdat ze ze lekker vinden maar vooral uit beleefdheid voor De Keizer.. Twee dingen zijn voor De Keizer heel belangrijk : de kaartclub De Lustige Whistspelers waar hij voorzitter van is en de.toekomst van Kareltje, zijn zoontje. Door het grote hoofd van Kareltje dacht De Keizer 'er steekt wat in'. Dus Kareltje zou volgens De Keizer vast en zeker advocaat worden. Maar helaas kon hij zelfs de Latijnse richting niet aan. Dit is een van de ontgoochelingen van De Keizer. Daarbij heeft hij ook nog te kampen met Dubois die geleidelijk aan het voorzitterschap van zijn kaartclub wilt over nemen.
De titel 'een ontgoocheling' dekt volledig de lading. De Keizer zijn leven zit vol ontgoochelingen.
De kaft van het boek vind ik echt heel mooi. Het is een kaart met een heer d!erop. De heer verwijst naar De Keizer die aan de ene kant heel trots staat, die veel aanzien heeft. Aan de andere kant zie je een traan op zijn wang, hij is triest, het wijst op de periode dat hij van zijn troon valt.
'Een ontgoocheling' is een klein boekje met eenvoudige, kleine zinnen doorspekt met humor en sarcasme. Het is een boekje dat je aanzet om het meermaals te herlezen om zo telkens opnieuw dingen te ontdekken. Het is een van de favoriete verhalen van Elsschot himself en ik kan niet anders dan dit beamen! Een echt meesterwerk! | 1pos
|
Niet mijn favoriete genre, maar toch vond ik dit een mooi boek. Het las heel vlot en de podcasts waren een leuke toevoeging. Er zat een mooie boodschap in dit verhaal: doe wat je zelf wilt doen met je leven, niet wat anderen van je verwachten. Goed dat daar eens over geschreven wordt. | 1pos
|
Ontroering is toch wat er blijft hangen na het lezen van dit boek. Ik heb me geërgerd aan de vader; ik heb ook dingen herkend: Oh, wij toch niet de enige familie waar dingen zo gingen. Ondanks de moeilijke band tussen vader en zoon is het toch juist een boek over die band. | 1pos
|
Kill Alex Cross is weer een lekker vlot weglezen boek van James Patterson.
Alex Cross wordt geconfronteerd met een ontvoering, aanslagen en "gezins"perikelen.
Ook dit deel bevat de nodige spanning en leesplezier, maar haalt het qua intensiteit niet bij de eerdere delen in de Alex Cross - reeks.
Ben je fan van Alex Cross? Dan mag dit deel niet ontbreken! | 1pos
|
Ik heb bij de titel van de recensie expres een vraagteken gezet. Want ben je gelukkig als je als meisje van veertien op de prestigieuze Bradley School wordt geplaatst, midden in een semester?
Het boek begint met de voorbereidingen voor het huwelijk van Ani en Luke. Dat moet een vooral extreem dure bruiloft worden, omdat je anders je identiteit verliest.
Luke is een geslaagde zakenman uit een rijke familie en Ani is het meisje dat een zwaar verleden met zich meedraagt en daar nog steeds mee aan het vechten is. Ze is werkzaam bij "The Women's Magaxine". Luke ziet de baan van zijn aanstaande als tijdsverspilling en een gril
Het verhaal gaat verder met flashbacks en stukken rondom het huwelijk.
De populaire groepen en hun gevolg, bekijken je amper en trekken zich niets van je aan.
Alleen Arthur neemt haar onder zijn hoede. En er is nog iemand die haar opgemerkt heeft.
Docent Mr. Larson. De rest is stilzwijgend vijandig tegen haar.
Het aanpassen kost tijd, en lukt niet in het geheel. Ze brengt veel tijd door bij Arthur.
Op een feest met alleen Ani en jongens, wordt Ani door drie jongens verkracht, ze weet alleen wT vlagen want ze is bewusteloos van de drank.
Ze verwerkt dit zelf, al lukt dat niet.
Bij een volgende aanval, weet ze te ontkomen.
Ze krijgt ruzie met Arthur, pikt een fito van Arthur en zijn vader en gaat er vandoor.
Dan ontdekt zich op Bradley een vreselijk drama en steekt zij een van de daders dood.
Ani krijgt proffesioneler hulp en agenten verhoren haar. Dan wordt ze gezien als één van de hoofddaders.
Als ze na een aantal weken weer op school komt, heeft ze helemaal niemand meer. Slechts een meisje bemoeit zich met haar.
Leerkracht Mr. Larson heeft ook de school verlaten.
Tussen alle huwelijksvoorbereidingen, is Ani bezig met een filmreportage over het drama van Bradley school. Het kost haar heel veel energie en ze blijft met nog meer problemen zitten.
Ondertussen twijfelt ze aan het huwelijk. Zal ze wel of niet met Luke trouwen?
Ze komt iemand uit haar schoolperiode tegen en die noemt haar "Het gelukkigste meisje ter wereld. Omdat ze niet gewond, gedood of veroordeeld werd na de ramp op Bradley. Dat ze zal gaan trouwen met een hele goede partij uit een rijk geslacht.
Als je het boek leest, begrijp je de titel heel goed.
Het is zeker een aanrader. | 1pos
|
New York, 2118. Vijf tieners wonen in een grote toren met duizend verdiepingen. Hoe hoger je woont, hoe meer aanzien je hebt. Drie tieners wonen in een wereld van high tech luxe en vermaak. Twee tieners wonen lager in de toren en moeten hard werken om rond te komen. Uiteindelijk worden hun levens verbonden door een fatale val van duizend hoog. Wie van de tieners is gevallen en hoe kon dat gebeuren?
‘Duizend hoog’ start met een pakkende proloog: iemand valt van de bovenste verdieping maar wie dat is en of er opzet in het spel is… dat wordt pas later duidelijk. Het boek wisselt voortdurend van perspectief. Drie perspectieven zijn van de tieners die hoog in de toren wonen. Zij genieten van hun rijkdom maar hebben zo hun eigen problemen. Als eerste is er Avery, genetisch perfect ontworpen en ze lijkt alles te hebben. Toch is ze niet gelukkig, maar de reden waarom houdt ze angstvallig stil. Dan is er de mooie Eris Dodd-Radson die haar zorgeloze leven opeens vaarwel moet zeggen als er een lang bewaard geheim boven water komt. En als laatste is er Leda Cole, een meisje die worstelt met een drugsverslaving en verliefd wordt op een jongen met zo zijn eigen geheimen.
Twee tieners van de lagere verdiepingen vullen het vijftal aan: Watt, een slimme techgenie die iedereen weet te hacken, maar dan verstrikt raakt in een web van leugens. En Rylin, wiens nieuwe schoonmaakbaantje op een van de hoogste verdiepingen verregaande gevolgen heeft voor haar leven.
De wisselende perspectieven en de verschillende verhaallijnen houden je geboeid als lezer. Eerst moet je even wennen aan de hoeveelheid personages maar ieder personage heeft een duidelijk eigen stem en al snel vorm je favorieten (Voor mij: Avery en Rylin). Als lezer ga je mee in al het drama van de vijf tieners. Het boek is te vergelijken met ‘Pretty Little Liars’ of ‘Gossip Girl’. Liefdesverdriet, verraad, drank en drugs: alles komt in dit boek ruimschoots aan bod.
Katharine McGee heeft een vlotte schrijfstijl en weet een interessant toekomstbeeld neer te zetten vol met innovatieve technische gadgets en veranderde sociale structuren. In de nieuwe wereld van ‘Duizend hoog’ draait het vooral om geld en bezit en is er een sterk contract tussen arm en rijk.
‘Duizend hoog’ biedt veel drama in een interessante omgeving vol met glitter en glamour. Heerlijk om te lezen en zeker op het eind is het erg spannend. Hopelijk schrijft Katharine McGee snel een volgend deel, want over het leven in de Toren wil ik graag meer lezen! | 1pos
|
Zweedse laarzen is het los te lezen vervolg op Italiaanse schoenen. Frederik, bijna zeventig, schrikt wakker. Het is midden in de nacht en zijn huis staat in brand. Frederik vlucht het huis uit. Mankell weet goed de ontreddering te omschrijven, alsmede het waarom als blijkt dat het hier om brandstichting gaat. De lezer volgt Frederik in zijn overpeinzingen over het leven "eigenlijk hebben mensen geen horloge nodig. Het leven valt toch niet te meten."
Ook het eind is prachtig... | 1pos
|
Als je de aanprijzingen moet geloven die op de omslag van een boek staan, dan is elk boek een topper. Dus neem ik ze maar met een korreltje zout. Maar er zijn boeken waar ze wél kloppen. Dit is er een: Divisadero is fantastisch!
Michael Ondaatje heeft met Divisadero inderdaad 'a complex, mysterious, beautiful novel; one of the great ones...' geschreven. En hiermee citeer ik de jury van Book of the year in Canada (2008). En een ander citaat - nu van een vooraanstaand book reviewer - 'few experiences in contemporary fiction are as sensual and absorbing...'. En het is allemaal wáár; zo zou ik het ook willen zeggen, als ik dat kon.
Onlangs heb ik in een recensie op een ander boek op Dizzie geschreven dat ik het een gemis vond dat ik met geen van de figuren in dat boek kon sympathiseren. Nu is precies het omgekeerde het geval: ik sympathiseer met álle figuren. En dat is niet het enige: zijn proza is zo mooi, zijn zinnen zijn kunstwerkjes op zich. Ik vond het zo jammer dat het boek uit was; ik zou zo weer helemaal van voorafaan opnieuw willen beginnen. Genieten van al die mooie zinnen. De andere optie is Ondaatje te vragen er nog een vervolg op te schrijven, een stuk aan te breien... | 1pos
|
Wat een schrijnend maar toch ook 'warm' verhaal.
Dappere Jamie...10 jaar oud en hij is heel trots op zijn oudere zus Jas. Haar tweelingzus woont op de schoorsteenmantel en hij snapt niet waarom zijn ouders niet kunnen stoppen met leven voor zijn dode zus Rose. Als zijn vader en moeder uit elkaar gaan, gaat hij tesamen met zijn zus mee met zijn vader en eenmaal uit zijn vertrouwde omgeving is het heel moeilijk weer zijn draai te vinden. Het gemis van zijn moeder (en zijn vader) en een vreemde klas maken het er niet gemakkelijker op. Gelukkig heeft hij Roger (zijn kat) en Sunya zijn superheldvriendinnetje. Hij probeert alles wat er gebeurd in zijn leven te plaatsen, op zijn eigen naïeve manier, en komt daarbij op een plan welke 'zijn leven zal veranderen'.
Fijn boek! | 1pos
|
Wauw, echt wauw. Ik vind het tweede deel van een trilogie vaak een saai deel, want meestal gebeuren er maar weinig dingen omdat de rest in het laatste deel gaat gebeuren. En in het begin was ik ook een beetje sceptisch omdat er weinig gebeurde, maar na een paar hoofdstukken gaat het verhaal echt los. Er gebeurt dan opeens zo ongelofelijk veel dat je het soms niet kunt bijhouden, en dat bedoel ik positief. De vaart zit er lekker in (zeker in deel 2 en 3; het boek is opgedeeld in 3 delen), en dat is fantastisch want dan leest het als een trein.
***MEERDERE PERSPECTIEVEN***
Ik denk dat Donna Freitas er ook goed aan heeft gedaan om het verhaal vanuit meerdere perspectieven te schrijven. Zo lees je nu niet meer alleen vanuit Skye, maar ook vanuit Rain en de premiejager (Skye’s ontvoerder). Dat vind ik echt slim bedacht. Door Unplugged ken je Skye al door en door, en nu kom je ook meer over andere personages te weten. Daardoor wil je verder lezen, is het niet saai en is het net even anders dan het eerste deel.
***OORDEEL***
De Mensenmarkt heeft oprecht mijn verwachtingen overtroffen. Ik wist dat het weer tof zou worden, maar dit had ik niet zien aankomen. Je leest wat er gebeurt in de echte wereld, maar ook wat er in de appwereld gebeurd en vooral alles daartussen. Het verhaal is goed uitgewerkt met oog voor detail, waardoor je de werelden meteen voor je ziet – zelfs de magische droomwereld tussen de echte wereld en de appwereld is makkelijk te visualiseren. Verder is het afwisselend door de verschillende perspectieven en leest het daarom snel door.
Ik ben mega enthousiast. De Mensenmarkt is een verhaal op zich, maar sluit ook aan op Unplugged. Zo hoor je een tweede deel te schrijven! Ik geef dit boek 4 van de 5 sterren. Een must-read als je ook van sci-fi YA-boeken houdt.
Meer recensies van mij lees je op MustMag.nl | 1pos
|
Een prachtige meeslepende roman! Het boek komt wel traag op gang, maar dat is bij dit boek helemaal niet erg, want de zinnen zijn zo mooi geschreven en de karakters zo goed uitgewerkt, dat je door blijft lezen. Ongeveer op de helft van het boek gaat het in een enorme vaart. Een familiedrama vol geheimen, liefde, angst, en verdriet. Mooi, mooi, mooi! | 1pos
|
Zoon Joe wordt geconfronteerd met het feit dat zijn vader William er een tweede vrouw op na houdt. Dit nadat zijn vader in het huis van zijn andere vrouw is aangevallen en diep in coma is geraakt. William O’Loughlin is al jaren lang getrouwd met twee vrouwen en leeft een geheim dubbel leven. Joe gaat op onderzoek naar de dader om antwoord te krijgen op zijn vele vragen zowel t.a.v. het waarom van de aanval als t.a.v. wie zijn vader nu eigenlijk was.
Ondertussen moet Joe het overlijden van zijn vrouw nog verwerken en een steun zijn voor met name zijn jongste dochter, die de dood van haar moeder nog niet kan accepteren. Het leven is niet eerlijk of oneerlijk, het is zoals het is
Het verhaal is vlot geschreven en uitstekend opgebouwd. Het verhaal kent niet echt thrillerachtige aspecten of heel onverwachte wendingen, maar het dwingt je wel om door te lezen. Het gehele verhaal is zeer geloofwaardig en leidt natuurgetrouw naar een enigszins gewelddadig eind. Opvallend vond ik dat het verhaal zich afspeelt in een tijdsspanne van drie weken en Joe, psycholoog van beroep, gedurende zijn onderzoek nooit gehinderd werd door zijn reguliere werkzaamheden in zijn praktijk. Dit zal zich in de werkelijkheid niet zo snel voordoen. | 1pos
|
Ik kreeg het boek gratis via de auteur, waarvoor nogmaals hartelijk dank.
Het is een super boek dat leest als een trein. Wees gewaarschuwd als je begint te lezen kan je nog moeilijk stoppen.
Een mooi geschreven verhaal over de liefde tussen 2 mensen, boeiend, intrigerend en met de nodige humor. De auteur beschrijft subliem de interactie en evolutie tussen beiden personages.
Verwacht je wel aan een boek met een twist. Deel 2 was voor mij het mooiste deel. Aangrijpend, herkenbaar en zoals het leven nu eenmaal is, ook een beetje wrang. Loslaten is nu eenmaal zo moeilijk.
Een boek dat je snel hebt gelezen maar niet snel zal vergeten. | 1pos
|
Bij Francine Day wordt in haar tienerjaren de diagnose gesteld dat zij lijdt aan een bipolaire stoornis. Met de juiste medicatie is haar haar aandoening echter prima onder controle te houden. Francine gaat studeren en wordt advocaat. Ze werkt hard en is ambitieus. Een indrukwekkende carriere als echtscheidings-advocate is haar loon naar werken.
Op het moment dat Francine nog maar één zaak verwijderd is van een felbegeerde promotie, ontmoet ze de succesvolle bankier Martin Joy. De aantrekkingskracht tussen Francine en haar nieuwe cliënt is vanaf de allereerste ontmoeting niet te negeren. Tegen alle ‘regels’ in, krijgen ze een affaire en Francine denkt alles onder controle te hebben. Maar dan verdwijnt Martins vrouw en Martin wordt aangemerkt als de hoofdverdachte. Francine is niet alleen de advocate en minnares van de mogelijke dader, maar ook de laatste die Donna Joy in leven heeft gezien...
“Ik bekeek haar wat beter en wist meteen dat zij het was. Ze was kleiner dan ik had verwacht, net zoals de enige twee beroemdheden die ik in mijn leven had ontmoet kort van stuk waren geweest.”
‘Obsessie’ begint als een roman: advocate ontmoet bankier, ze worden verliefd en krijgen een relatie. Wanneer je als lezer denkt: dit is niet wat ik had verwacht, lees dan vooral door en geniet ontspannen van de romantiek tussen Francine en Martin, want…ongeveer halverwege het boek komt de lezer in een rollercoaster van spannende gebeurtenissen terecht en is stoppen met lezen werkelijk geen optie meer. Butler leidt haar lezers in een allengs verder opgevoerde spanning richting een daverend plot!
Butler ziet kans om deze omslag zo kundig te laten plaatsvinden dat je je als lezer later afvraagt wanneer die enorme spanning in het verhaal is geslopen. De auteur heeft bovendien een uiterst fijn verhalend vermogen en een plezierige schrijfstijl. Ook haar taalbeleving is in orde; alhoewel vertaler Tasio Ferrand door vanzelfsprekend ook een deel van de credits voor verdient.
“Mijn hele wezen schreeuwde het uit van nerveuze uitputting. Ik hunkerde wanhopig naar slaap, maar ik wist dat dat geen optie was. Mijn zenuwen konden alleen tot bedaren worden gebracht door een gerustellend berichtje van Martin.”
De personages, en dan bedoel ik niet alleen de hoofdpersonages, maar ook de subkarakters, worden prima ten tonele gevoerd en dat verdient eveneens een compliment, want menig auteur concentreert zich zó op zijn hoofdpersonages dat de andere acteurs in het verhaal er soms wat bekaaid af komen.
Kortom, een intelligent geschreven boek dat een groot lezerspubliek verdient.
Over de auteur
J.L. Butler is het pseudoniem van de Engelse schrijfster Tasmina Perry. Zij is auteur, advocate en journaliste. Ze woont in Londen met haar man en zoon.
Uitvoering
Uitgever: HarperCollins
ISBN: 9789402731200
Paperback, 446 pagina’s
Over Hanneke Tinor-Centi
Hanneke Tinor-Centi (1960), eigenaar van HT-C Communicatie en Marketing, literair agent, boekmarketeer en recensent.
http://ht-c-communicatie.nl/ | 1pos
|
In 2006 verscheen in Nederland Het laatste ritueel, een vertaling van het debuut van Sigurdardottir. Dit tweede boek van haar hand laat zien dat zij geen eendagsvlieg is.
Ook in My Soul to Take is de hoofdpersoon Thóra Gudmundsdottir. Haar persoonlijke leven heeft nogal een wending gemaakt, nu ze weet dat ze binnenkort grootmoeder gaat worden. Haar zoon Gylfi, zelf met zijn 16 jaar nog een kind, heeft zijn vriendinnetje zwanger gemaakt.
Het verhaal begint met een telefoontje van Jónas Jónásson, een cliënt van Thóra voor wie ze onlangs de zaken heeft geregeld rond de aankoop van twee oude boerderijen. In een van de boerderijen is Jónas een gezondheidscentrum begonnen. Nu heeft hij echter een probleem; zowel zijn personeel als zijn klanten klagen over spookverschijningen. En daarom wil Jónas graag dat Thóra overkomt om opnieuw te onderhandelen met de vorige eigenaars van de boerderijen, en een schadevergoeding regelt.
Thóra reist af naar een uithoek van IJsland en neemt haar intrek in het hotel. Al snel blijkt dat de geschiedenis van beide boerderijen duister genoeg is om een nader onderzoek te rechtvaardigen. Vooral als er doden vallen.
Thóra is een bijzonder hoofdpersoon; ondanks haar opleiding en ervaring weet ze nog genoeg dingen fout te doen om niet als een soort supermens over te komen. Natuurlijk is het wel een beetje vreemd dat een advocaat zich bemoeit met het politie-onderzoek en dat wordt haar dan ook niet altijd in dank afgenomen. Gelukkig krijgt ze wel hulp van haar vriend Matthew (in de vorige Nederlandse vertaling Mathias) die gezellig naar IJsland komt omdat hij haar zo mist. De complicerende factor in het geheel is dat de hele duistere geschiedenis schijnt te draaien om een meisje dat nooit officieel heeft bestaan. Het aantal verdachten van de moorden in het heden is echter legio en het vereist heel wat moed en vernuftig speurwerk om de puzzel compleet te krijgen.
Het verhaal zit goed in elkaar, heeft prima sfeerbeschrijvingen, zoals gezegd dus een fijne hoofdpersoon en ook nog genoeg plotwendingen om het geheel interessant te houden. (Door: Jannelies Smit) | 1pos
|
Subsets and Splits
No saved queries yet
Save your SQL queries to embed, download, and access them later. Queries will appear here once saved.