text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
Geheel tegen haar verwachting in ontvangt Nora Shaw per e-mail een uitnodiging voor het vrijgezellenweekend van haar vroegere beste vriendin.
Met twijfel en tegenzin accepteert ze de uitnodiging en vertrekt naar de plek waar de feestelijkheden plaats moeten vinden: een groot huis op een afgelegen heuvel in de bossen.
Na de ontmoetingen met de andere genodigden en de langzaam opgekomen stekeligheden onderling begint in het boek een opbouwende spanning.
Net als bij een horrorfilm zit je met ingehouden adem te wachten tot het moment dat er ineens wat gebeurt.
Een klapperende deur, mysterieuze voetstappen in de sneeuw… En uiteraard hebben de mobiele telefoons geen bereik op de hooggelegen, verlaten plek waar het huis staat.
Ook de vaste lijn is (door de sneeuw?) uitgevallen.
Er lopen twee verhaallijnen door deze thriller:
Nora wordt wakker in het ziekenhuis met een agent voor haar deur. Ze is gewond en heeft geheugenverlies. Ze vangt op dat er over moord gepraat wordt.
Is Nora een verdachte of getuige?
In deze verhaallijn volgen we de vorderingen van Nora tijdens haar genezingsproces en het langzame terugkeren van stukjes van haar geheugen.
De andere verhaallijn vertelt verder over het verloop van het weekend.
Oplopende irritaties, problemen uit het verleden die weer bovenkomen, en vreemde gebeurtenissen die langzaam escaleren tot een verschrikkelijke climax.
Wat is er gebeurd?
Die vraag wordt langzaamaan beantwoord, door de lezer stukjes te voeren via het terugkomende geheugen enerzijds in de ene verhaallijn en het verloop van het weekend in de andere verhaallijn.
Tot die verhaallijnen samenvallen: de lezer weet dan wat er gebeurd is, maar dan rest nog de vraag: wie? Waarom?
Dit zeer spannende boek houdt de lezer gedurende alle pagina’s tot het einde in spanning! | 1pos
|
Dit boek bestaat uit meerdere kortverhalen. De hoofdpersonages zijn allemaal Bengaals maar zijn geboren of geëmigreerd naar de Verenigde Staten. Allen trachten succesvol in het leven te worden maar komen de alledaagse problemen en levensvragen op hun pad tegen. Ex-geliefden die in het huwelijk treden, sleur in het huwelijksleven, bedrogen worden in een relatie, rouw om de dood, alcoholisme, hertrouwen van de overgebleven ouder, verliefdheid... Iedereen herkent er wel iets in of maakte iets dergelijks mee.
Een leuk en ontroerend boek! | 1pos
|
Het Negerboek, zoals de spraakmakende titel duidelijk maakt, gaat over de slavernij in de zeventiende eeuw. Amaniti woont met haar liefdevolle ouders in Afrika, wanneer haar leven bruut verstoord wordt als ze gevangen wordt genomen en op de boot wordt gezet naar Amerika. Het is een barre tocht vol ontberingen. Ze kent slechts enkele mensen van gezicht, maar voor de rest is ze volledig op zichzelf aangewezen. Ondanks dat maakt de slimme Amaniti tijdens de tocht al snel naam. Haar moeder was een vroedvrouw en heeft Amaniti de fijne kneepjes van het vak al op jonge leeftijd aangeleerd en tijdens de tocht biedt ze mensen al hulp waar mogelijk.
Na een verschrikkelijke eindeloze boottocht komt ze in Amerika aan waar ze uiteindelijk op een plantage te werk wordt gesteld. Het zware leven op de plantage speelt Amaniti parten. De angst en eenzaamheid probeert ze boven te blijven door zo weinig mogelijk op proberen te vallen. Maar haar hunkering naar kennis is groot en door haar wilskracht lukt het haar om de taal eigen te maken en uiteindelijk te leren lezen en schrijven.
Met haar intelligentie en haar rol als vroedvrouw krijgt Amaniti veel invloed op de diverse plantages en bekleedt een belangrijke positie binnen de gemeenschap. Een dreigend gevaar voor de slavendrijver en op alle fronten wordt Amaniti tegengewerkt om haar droom te realiseren: terugkeren naar Afrika. Wederom bewijst Amaniti een enorme wilskracht te bezitten en wanneer het einde van de slavernij in zicht komt, riskeert ze alles om Afrika nog één keer terug te zien en te voelen. Want Amaniti is Afrika.
Wat ik van het boek vond
Met Het Negerboek heeft Lawrence Hill een ijzersterke roman neergezet dat zowel fictie als non-fictie in zich heeft. De personen in het boek zouden bestaan kunnen hebben. Hun ongeluk, verdriet en de pogingen om binnen de opgelegde beperkingen eigen geluk te creëren is bewonderenswaardig. Het contrast tussen strijdlustigheid van Amaniti tegen de passiviteit van andere slaven is groot.
De emotionele achtbaan begint al wanneer Amaniti vastgeketend door Afrika naar de kust wordt gebracht om vervoerd te worden overzee. De ontberingen,vernederingen en de onwetendheid laat geen lezer koud. Het zorgt voor kippenvel en een enorm gevoel van machteloosheid. Onrechtvaardigheid en de enorme bekrompenheid van mensen in die tijd kunnen we ons nu niet meer voorstellen. In Amerika aangekomen ontwikkelt Amaniti zich tot een intelligente vrouw die zich binnen de beperkte kaders zoveel mogelijk probeert te ontplooien. Ondanks dat ze naast geluk ook veel verdriet ervaart, laat ze zich niet uit het veld slaan en blijft strijden.
Lees verder op mijn blog http://boekenz.nl/2013/09/het-beste-boek-van-2012/ | 1pos
|
Jo Nesbø heeft een pracht thriller afgeleverd met De zoon, het tweede boek dat niet tot de Harry Hole serie behoort.
De zoon heeft echt alles wat een goede thriller zich wensen kan: steengoede plot, spannende actiemomenten en ingenieuze en verrassende plotwendingen, mooie karakters en het bezorgt de lezer vooral veel leesplezier. Het is zo'n boek dat je niet graag weg legt en als je dit toch hebt gedaan, kun je bijna niet wachten om het terug op te pakken. Het enige wat niet aanwezig was zoals in zijn andere boeken is de humor.
Je moet bij het lezen wel goed bij de les blijven, Nesbø voert heel wat personages ten tonele. Ze spelen niet altijd een even belangrijke rol maar dit boek kan dit hebben.
Jo Nesbø is met recht en rede een van de belangrijkere Scandinavische thrillerauteurs. | 1pos
|
Wow wat een verhaal. Anna is 80 en krijgt een beroerte en dan begint het ... de zonen moeten toenadering zoeken want ja mama ligt in het ziekenhuis en vader, ja die blijft thuis, toch. Ook de enige kleindochter komt afscheid nemen van een grootmoeder die ze nooit heeft mogen ontmoeten. Ik kijk uit naar het tweede boek ... deze familieleden zijn (te) gek. | 1pos
|
Door dit soort boeken ben ik zo'n om leesfan geworden. Nu ben ik bijna 50 maar kan het gevoel van toen weer voor me halen. Heel fijn. | 1pos
|
Wow wat was dit weer een super spannend boek! Het begin moest ik er even inkomen en was het niet zo heel spannend maar op een gegeven moment wel.... wow ik kon het boek niet meer weg leggen ik wilde weten wie het had gedaan.... je denkt dat je weet wie maar nee dan is het toch iemand anders of nee ook die is het niet... Echt een aanrader.... Op naar het volgende boek van Lisa... | 1pos
|
Thomas leeft in de overtuiging dat hij achterna wordt gezeten door een Monster. Hij probeert als elke tiener van 12 te overleven met zijn overbezorgde vreemde ouders, zijn zusje met haar monsterlijke plaspop , hun hondje Dodo, die graag zijn kunstjes laat zien en tot overmaat van ramp komt er het meisje Sophie tegenover hem wonen waar hij verliefd op wordt.
Anton weet met een prettige schrijfstijl je mee te nemen in een verhaal vol humor. Elke humoristische en absurde situatie die Thomas beleeft beschrijft hij op een ontwapende manier. Leuk voor jong en zo herkenbaar voor oud. Je ziet de ontwikkeling en de strubbelingen die Thomas heeft zo voor je.
Dit boek is een aanrader als je van humor met een knipoog houdt. Van absurde personages en gebeurtenissen, van griezelen met een glimlach en de eerste verwarrende liefde van een tiener. | 1pos
|
In dit boekje beschrijft zij de laatste levensfase van verschillende mensen bij wie ze als nachtzuster in de palliatieve zorg nauw betrokken was. Meestal lijden deze mensen aan een ongeneeslijke ziekte. Sommige weten al heel lang dat ze ziek zijn en niet meer kunnen genezen, anderen hebben de boodschap nog maar net gekregen….
Naast een voorwoord van Rob Bruntink, journalist en hoofdredacteur van Pallium en stukken van Ivan Wolffers, Heidi Gündel, Mariska Overman en Marinus van der Berg schrijft Rian haar persoonlijke ervaringen in 18 hoofdstukjes. Stuk voor stuk mooie verhalen over mooie ervaringen met mooie mensen. Soms is het de emotie, soms de herkenbaarheid, soms gewoon de liefde waarmee ze haar zorg doet wat deze verhalen doet spreken.
Het boek heeft mij zeer aangesproken en al zijn het maar een paar van de vele momenten die Rian heeft mee mogen maken het geeft een mooi beeld over afscheid nemen, neemt misschien het taboe van de dood een beetje weg en veel respect voor mensen als Rian die er gewoon zijn op zulke momenten. Eigenlijk zou een ieder dit gewoon moeten lezen zodat het sterven en de palliatieve zorg meer bespreekbaar wordt want dat is het helaas nog niet overal mogelijk. | 1pos
|
Dit verhaal gaat over Pol en Polleke Grasspriet. Omdat hun ouders samen een weekje met vakantie gaan, mogen zij die week bij hun oma logeren. Dat zal veel kinderen bekend in de oren klinken. Hun oma verzint altijd leuke dingen om te doen, soms gek en dan weer spannend. Oma draagt zelfs spijkerbroeken!
's Avonds is Pol moe en wil niet meer met Polleke spelen. Oma is in haar stoel in slaap gevallen. Hij wil nog niet naar bed maar nog even naar de vlammetjes in de open haard kijken. Hij haalt twee blauwe poefjes van oma onder de salontafel vandaan en schuift ze tegen elkaar. Dan gaat Pol op de poefjes liggen en legt een deken met een afbeelding van Spider-Man over zich heen. Het ligt niet lekker en bij het omdraaien moet hij de handvatten van de poefjes vasthouden om er niet af te vallen. Polleke moet hem zelfs tegenhouden. En dan gebeurt het...
Op mysterieuze wijze komt hij in het land van koning Barbaro terecht. Hij wordt gevangen gezet in de kerker van het kasteel waar ook reus Gigantus verblijft, vastgeketend aan de muur. Samen zoeken ze een mogelijkheid om te ontsnappen.
Ondertussen gaat Polleke zonder dat oma het weet op zoek naar haar broer. Ze heeft ook twee poefjes gevonden en zij zoeft weg. Ze komt terecht in Luilekkerland waar vreemde dingen gebeuren.
Koning Hollebolle Gijs is daar de baas en hij kan enorm veel eten;
'een koe en een kalf, een heel paard en een half
een os en een stier, zeven vaten bier,
een schip vol rapen en een kerk vol schapen.'
Afzonderlijk van elkaar beleven ze spannende avonturen, maar ze willen ook weer terug naar huis.
Zal het goed aflopen?
De titel van het boek is al snel duidelijk.
'Reizende poefjes' is een leuk voorleesboek. Bovendien nodigt de leuke cover met harde kaft kinderen uit om het boek vast te pakken en zelf te gaan lezen. De grote letters maken het zelf lezen gemakkelijker voor de wat grotere kinderen. De duidelijke illustraties in het boek zijn een leuke ondersteuning van het verhaal en zijn ook om van te genieten tijdens het (voor-)lezen.
Fantasie en werkelijkheid ontmoeten elkaar. De fijn korte hoofdstukken vol herkenbare dingen zoals Minecraft, De Efteling, GVR, Luilekkerland en sprookjesfiguren zorgen er voor dat het een mooi en fantastisch avontuur is geworden waarin spanning goed wordt afgewisseld door humor.
Als een rode draad lopen de belangrijke dingen in het leven zoals vriendschap, voor elkaar zorgen en samen delen door het boek. | 1pos
|
Ik heb Pluk ook voorgelezen aan mijn kinderen,een geweldig boek!
Trouwens alle boeken van Annie M.G Schmidt waren en zijn een succes.
Otje,Floddertje allemaal hele leuke boeken en natuurlijk,niet te vergeten, Jip en Janneke. | 1pos
|
Hart verscheurend verhaal | 1pos
|
Isabel Allende weet met ‘Ripper’ een heel mooi en spannend verhaal te zetten. Met dit boek slaat ze een nieuwe weg in: de weg van de spannende boeken. Ze laat zien dat ze dit ook kan! Ripper zou ik niet echt een ‘thriller’ willen noemen, maar het boek is zeker de moeite waard!
Amanda, de dochter van Indiana probeert het spel Ripper echter te maken, door echt gepleegde moorden op te lossen. Ze wil de moorden in San Fransisco op gaan lossen, met behulp van haar slaaf (haar opa) en wat virtuele vrienden. Al snel zijn ze een stuk verder dan de politie (haar vader leidt het onderzoek) in San Fransisco. Maar dan blijkt dat de moordenaar dichter bij is dan in het eerst gedacht werd. Is Amanda met haar team op tijd met de oplossing?
‘Mijn moeder leeft nog, maar hij gaat haar op Goede Vrijdag om middernacht vermoorden…’. Allende begint haar verhaal met een stuk dat verderop pas verduidelijkt wordt. Dit werkt effectief; het maakt de lezer nieuwsgierig. Allende voegt in haar verhaal allerlei elementen toe om het spannend te maken: moorden, verdwijningen, complotten en andere spannende gebeurtenissen passeren de revue. Dat werkt goed! Als lezer zit je vrij snel in het verhaal en laten de gebeurtenissen je niet meer los!
De stijl van het verhaal is aantrekkelijk. Het boek is verdeeld in drie delen (januari, februari, maart) en elk deel is verdeeld in dagen. De Allende wisselt snel van perspectief, waardoor je als lezer een ruim beeld krijgt van de situatie. Je kijkt hoofdzakelijk met Indiana en Amanda mee, maar ook krijg je delen vanuit Blake, Miller, Keller of Carol te lezen. In het begin werkt dit verwarrend, mede door de grote hoeveelheid achtergrondinformatie die de lezer toegespeeld krijgt, maar uiteindelijk is die perspectiefwisseling van grote meerwaarde. De tempo in het verhaal is perfect! Niet te snel, niet te traag. De lezer blijft geboeid, houdt de aandacht bij het verhaal! Daarnaast is de schrijfstijl erg prettig! Vrij korte zinnen, zonder al te veel bijzinnen kenmerken dit boek! Perfect voor een avondje lekker lezen.
Allende weet de onzekerheid lang vast te houden. Tot het laatste stuk van het boek weet de lezer niet wie de ‘dader’ in het verhaal is. Dat maakt het boek voor de lezer geen heuse thriller. Tijdens het lezen ben je niet continue op zoek naar de ‘dader’. Aan het einde van het verhaal, wordt dit wel belangrijker. Allende kiest er voor om de dader ook een perspectief te geven. Via cursieve delen in het verhaal vertelt de dader zijn/haar verhaal en zijn/haar geschiedenis. Dat lost alle vraagtekens op. Te snel? Ja, voor iemand die een echte thriller wil lezen wel. Nee, voor iemand die op zoek is naar een mooi verhaal, om even lekker weg te dromen, niet.
De ontknoping doet af en toe wat ‘toevallig’ of ‘gemaakt’ aan, maar dat maakt het niet minder interessant. Allende weet alle eindjes mooi aan elkaar te knopen, waardoor er een rond verhaal ontstaat. Via de ‘dader’ en de groep ‘Rippers’ lost Allende de serie moorden op en laat ze zien wat de achtergrond is. Daarmee geeft ze wel degelijk een goede boodschap af: “Je jeugd zorgt mede voor hoe je nu bent.”. In tegenstelling tot veel andere verhalen, eindigt dit verhaal niet op de ‘verwachte manier’. Allende zorgt aan het einde voor een verrassende afloop. Dit maakt het boek net iets anders dan alle andere boeken!
Allende is er in geslaagd een mooi verhaal op papier te zetten in het boek Ripper. Een mooie start vol achtergrondinformatie, een spannend vervolg waarin verschillende personages belangrijke rollen spelen en een verrassend einde. Kortom: een boek dat er om vraagt gelezen te worden. Een boek waar niet heel diep over nagedacht hoeft te worden. Een heerlijk boek voor een avondje bij de kachel! | 1pos
|
De avond is ongemak (Marieke Lucas Rijneveld): poëzie verpakt als proza
Een streng gereformeerd boerengezin vader, moeder, dochter (hoofdpersoon, plm. 10 jaar oud, naam: Jas) en twee zoons. De oudste zoon Mathies verdrinkt tijdens het schaatsen. Door dit verlies sluiten de ouders zichzelf op in hun eigen werelden en kunnen het gezin niet bij elkaar houden; de kinderen proberen hun plaats te vinden. De grote kracht van dit verhaal is zijn taal: eigenlijk is het poëzie, geen proza, zeer dicht op de huid van Jas geschreven. Het gemis aan verbinding is het centrale thema. Echter, het is zeker geen ‘echte’ autobiografie van Rijneveld zelf - er zijn te veel feitelijke onwaarschijnlijkheden (je kunt je poep geen weken ophouden, je jas altijd aanhouden of ongestraft een punaise door je navel boren en er dan tijden mee rondlopen). Het verhaal is de poëtische verbeelding van wat er zich in het hoofd van Jas afspeelt, en op deze manier is het heel erg ‘waar’, zoals een gevoel of een geloof waar is zonder dat het hoeft te ‘kloppen’.
In de gereformeerde thematiek lijkt ze op Franca Treur, Maarten ’t Hart en Jan Siebelink; echter het verlies aan verbinding is het dominante thema, niet het geloof zelf. In De avond is ongemak wordt de dood bezworen door dwanghandelingen en door wreedheden tegenover elkaar of tegenover dieren. Hierin lijkt het op dat vroege meesterwerk van Gerard Reve: Werther Nieland. Rijneveld noemt Jan Wolkers als haar grote voorbeeld – dat klopt wel, denk aan Terug naar Oegstgeest maar zij is poëtischer; in feite lijkt Rijneveld meer op de vroege Hugo Claus, in het bijzonder De Metsiers: boers, wreed, poëtisch en met en even harde knal als einde. Hoewel deze verwantschappen duidelijk aanwezig zijn is De avond is ongemak een uniek boek dat vooral op zichzelf lijkt. Ondanks het vele onheil, vond ik het een warm, hoop- en liefdevol boek: hoe Jas ondanks alles doorgaat, en als je het einde als metafoor opvat, toch haar broer weer terugvindt.
Lees dit boek en huiver. | 1pos
|
De lezer is gewaarschuwd: een gothic novel belooft het te worden! Inderdaad, meteen bij de eerste pagina's kan de sfeer niet voorspellender zijn voor het verdere verloop van het boek. Het is donker, op de top van de heuvel komt een landweggetje uit op een vijfsprong, lampje van de benzinetank brandt, er is onweer voorspeld, kraaien pikken en ' Zover het oog reikte, strekte zich een glooiend landschap uit dat dorpen en buurtschappen vrekkig in z’n plooien verborgen hield, want nergens bespeurde ik een teken van menselijk leven' Tot zover de sfeer, de toon is gezet.
Sabine, het hoofdpersonage, is onlangs gedumpt door Vincent met wie ze een jarenlange relatie had; dit is moeilijk te verkroppen voor haar. Gedurende het verhaal zal het proces van haar eigen 'heling' nauw verweven worden met de verhaallijn van de bewoners van het 'spookhuis'. Beroepshalve zoekt ze geschikte, lees excentrieke, locaties voor B&B, deze vakwerkboerderij met achterstallig onderhoud leek geknipt voor haar portfolio.
Deze boerderij van de familie Gilissen herbergt behalve Adelheid (maman), haar zoon Ennis en zijn dochters Maddy en Livia, een geheim. Twee jaar geleden is hier een moord gepleegd op Alice en gedurende het verhaal wordt langzaam duidelijk wie deze moord gepleegd zou kunnen hebben. Het is hierbij een continue stroom van onwaarheden en onwaarschijnlijkheden, verklaringen worden aangepast en Sabine laat zich spannen voor het karretje van de Gilissen.
Bizar om te zien welke keuzes zij maakt, het lijkt of ze zich wil kastijden met als doel zichzelf te redden van haar slachtofferrol als gedumpte vrouw.
Het taalgebruik is humoristisch, soms ironisch en sarcastisch, met zelfspot relativeert Sabine haar eigen situatie, heerlijk om te lezen. Hoewel het heerlijk leest had ik persoonlijk moeite me de geloofwaardigheid van een aantal personages en daarmee ook met het inlevingsvermogen. Maar ik wil toch 4 sterren geven vanwege de ingenieuze wijze waarop tal van motieven en verwijzingen het verhaal versterken. | 1pos
|
Na onder andere Erebos en Layers brengt Ursula Poznanski (1968) opnieuw een spannende YA-roman uit. Elanus, vertaald door Esther Ottens, bevat wederom een verhaal met futuristische tintjes. Net als bij eerdere romans creëert Poznanski een razend spannend verhaal met de technologische ontwikkeling in de hoofdrol. Wie daarvan houdt, heeft aan Elanus een goede.
De zeventienjarige Jona is door zijn ouders naar een gastgezin gestuurd. Hij zal daar verblijven terwijl hij een nieuwe studie oppakt. Jona, genie als het gaat om wiskunde, maar een ramp als het gaat om sociale conventies, wordt gedropt en ontmoet zijn gastmoeder Silvia en zusje Kerstin. Wanneer hij een dag later op school hoort dat hij in het eerste jaar moet beginnen, valt dat besluit rauw op zijn dak. Hij wilde op z’n minst in het derde jaar beginnen.
Terwijl Jona alsnog probeert contact met de rector te leggen, in de hoop hoger in te kunnen stromen, legt hij eerst contact met Linda en later met Marlene en Pascal. Hij jaagt achter hun mobiele nummers aan, met één doel: drone Elanus moet de nieuwe ‘vrienden’ volgen. Wanneer Jona als een soort spion achter de andere jongeren aangaat, ontdekt hij tegelijkertijd dingen die hij misschien beter niet had kunnen ontdekken. Als de wiskundeleraar de dood vindt, verandert Jona’s taak op de universiteit. Hij weet meer van de dood dan bijna alle anderen. En daarmee bevindt hij zich in groot gevaar.
De sterke typering van de bijzondere Jona valt vanaf het begin op:
Zijn unieke, wellicht ‘schijn-egotripperige’ houding, zijn gedachtegangen en zijn onzekerheden komen, zeker in het begin van de thriller, goed uit de verf. Poznanski besteedt in verhouding tot de gebeurtenissen in de start veel aandacht aan Jona, waardoor de jongen voor iedere lezer gaat leven. En dit werpt zijn vruchten af. Wanneer de werkelijke gebeurtenissen in het boek vorm krijgen, leeft de lezer zo met Jona mee, dat afstand nemen haast onmogelijk wordt. Als een nevelig doek werpt Poznanski beetje bij beetje meer mysterie op in het verhaal. Rectors die altijd afwezig lijken te zijn, gastouders die zich uiterst vreemd gedragen, mensen die overlijden; alles zet Jona’s positie in een steeds donkerder licht. Zo creëert Poznanski voor zichzelf de mogelijkheid een complex, licht futuristisch, maar zeker ook spannend verhaal op te zetten. Naarmate de plotontwikkeling vordert, schuwt Poznanski daarbij de grens met het bizarre niet. Echter, als lezer ben je op een of andere manier gehypnotiseerd door de denkwijze van Jona. Dat het verhaal in de basis misschien niet geheel aannemelijk of te verwachten is, maakt niet uit. Je geniet van het toenemende mysterie en wacht langzaam af hoe Jona zich steeds dieper in de nesten lijkt te werken.
En dat toenemende mysterie blijft zich ontwikkelen, tot diep in de slotpassage van Elanus. De schrijfster werkt zorgvuldig toe naar een climax waarin actie en gevaar zich niet ongekend laten. Daarmee neigt Elanus vooral richting de hoek van zeer spannende YA-romans. Poznanski maakt haar naam opnieuw waar; licht futuristische romans met technologische hoogstandjes kunnen spannend zijn. Echt. | 1pos
|
3,5 sterren voor De Edele Kunst van Not Giving a Fuck. Mijn hele recensie:
http://mustmag.nl/recensie-edele-kunst-not-giving-a-fuck-mark-manson/
***DIVERSE ONDERWERPEN: FALEN EN NIET ALTIJD POSITIEF ZIJN***
Het is divers en bespreekt veel onderwerpen – van falen en lijden tot geluk (‘als we onszelf dwingen altijd maar positief te zijn, ontkennen we het bestaan van problemen in ons leven’) en nee leren zeggen. Bovenal vind ik het vooral fijn dat het boek zo realistisch is en idee van altijd positief proberen te zijn goed aan te kaak stelt. Het leven is niet alleen maar koek en ei, maar de manier waarop je met ervaringen omgaat en welke maatstaven je geeft aan jezelf kun je wel aanpassen.
***OVERWEGEND POSITIEF***
Al met al ben ik overwegend positief over het boek. Hoewel er soms wat herhaling in het boek zit, is die opheldering soms ook wel fijn (zeker als je bijna op het einde bent, en niet meer weet wat er aan het begin is besproken). Samen met de duidelijke taal van Mark Manson, de goede voorbeelden en de heldere uitleg geef ik dit boek 3,5 sterren. | 1pos
|
In december vorig jaar ging ik de #justincroninchallenge aan op Hebban. Het doel: De Oversteek trilogie van Justin Cronin lezen - een epische post-apocalyptische serie van ruim 2500 pagina's. Boek één en boek twee wisten mij compleet weg te blazen, dus mijn verwachtingen voor De Stad van Spiegels waren hooggespannen. Wist Cronin opnieuw mijn hart te stelen?
Let op! De Stad van Spiegels is het vervolg op De Oversteek en De Twaalf. Als je deze boeken nog niet gelezen hebt, kan onderstaande recensies spoilers bevatten. Over De Stad van Spiegels zelf spoiler ik natuurlijk niet.
De Oversteek vertelt het verhaal van de gevolgen van een uit de hand gelopen experiment met virussen, uitgevoerd door het Amerikaanse leger en de Amerikaanse overheid. De FBI ronselde twaalf ter dood veroordeelde gevangenen én een zesjarig meisje als proefpersonen. Wanneer de twaalf proefpersonen, de viralen, uitbreken loopt het echter helemaal mis met de wereld.
Honderd jaar later is de Amerikaanse bevolking in grote getale uitgestorven – slechts enkelen weten zichzelf in koloniën in leven te houden. Onder leiding van de mysterieuze en charismatische Amy, oftewel Het Meisje uit het Niets, dat zelf ooit door het virus werd besmet, gaat de groep rond Peter en Alicia op zoek naar de oplossing voor de nachtmerrie die de wereld veranderde. In De Stad van Spiegels is het dan eindelijk stil geworden in de wereld. De Twaalf zijn vernietigd en de honderd jaar durende heerschappij van het duister is voorbij. Langzaam komen de overlevenden weer tevoorschijn, vastbesloten om een nieuw bestaan op te bouwen, en te dromen van de toekomst. Maar ergens ver weg, in een dode stad, wacht hij af. De Nul. De Eerste. De vader van de Twaalf. Zolang hij in leven is, is de mensheid nog altijd niet veilig.
Waar De Twaalf ons mee terug nam in de tijd naar de uitbraak van de viralen ten tijde van De Oversteek, wist ook De stad van spiegels te verrassen. In dit boek maken we uitgebreid kennis met De Nul. Wie was Timothy Fanning, hoe zag zijn leven eruit voor hij De Nul werd, hoe werd hij De Nul en wat zijn zijn beweegredenen? Cronin doet het je in zijn kenmerkend gedetailleerde schrijfstijl uit de doeken. Ik vond het erg tof om dit personage te leren kennen en dit is ook duidelijk waarin Cronin excelleert: hij creëert menselijke personages met een gedegen achtergrondverhaal, die nooit honderd procent goed of slecht zijn.
Door de uitgebreide introductie van Fanning mist De Stad van Spiegels de eerste paar honderd pagina's wel wat actie. Persoonlijk vond ik dat niet storend, omdat ik meteen gegrepen werd door het levensverhaal van De Nul. Cronin neemt de tijd om zijn geschiedenis met je te delen en ik vond dit zeker de moeite waard.
Verderop in De Stad van Spiegels lezen we over de wereld na De Twaalf. De viralen zijn van het toneel verdwenen en ons bekende personages als Peter, Amy, Alicia, Sarah, Hollis en Michael proberen hun plekje in de wereld te hervinden. Ik vind het erg tof dat de personages ouder zijn geworden, maar toch hun wilde haren niet helemaal verloren hebben. Allemaal dragen ze ook nog hun avontuurlijke jongere ik met zich mee. Toch is het woord ook vaak aan de jongere generatie: Caleb, Pim en Kate blijken sleutelfiguren in het verhaal.
Het einde van De Stad van Spiegels wist me echt te raken. Opnieuw zat ik met tranen in mijn ogen, zoals het bij de voorgaande boeken ook het geval was. Ik moet echter eerlijkheidshalve toegeven dat ik ook gedurende het rest van het boek hier en daar moest huilen of hardop heb gelachen. De emoties kwamen goed binnen, wat waarschijnlijk te maken heeft met de achterliggende gedachte 'houd altijd hoop'. De personages in dit boek stromen over van liefde en durven hopen op een betere toekomst.
Meesterverteller Justin Cronin heeft me enorm te pakken met De Oversteek trilogie. Deze post-apocalyptische serie zit tot in de details goed in elkaar en doet je nadenken over het survival instinct van de mens, alsook over de plaats van wetenschap in onze maatschappij. Waar De Stad van Spiegels een iets langere aanloop nam dan de voorgaande delen wist ook deze keer het verhaal vol actie, dood en verderf me mee te slepen. De drie boeken vormen een totaalervaring in een realistische toekomstwereld. Met tranen in mijn ogen en enkel het woord 'wow' op mijn lippen kwam voor mij een einde aan een fantastische serie.
Deze recensie verscheen ook op Oog op de Toekomst. | 1pos
|
Pracht triologie ,jammer dat stieg zo vroeg overleden is ,geweldig spannend ,je leest het in een ruk uit ,ik gunde me amper de tijd voor eten en slapen | 1pos
|
In 1974 loopt een koorddanser op de hoogte van de honderdtiende verdieping
tussen de Twin Towers heen en weer. Rond dit echt gebeurde verhaal
verzint en vertelt de schrijver allerlei meeslepende verhalen over diverse
personen die helemaal tot leven komen. Korte verhalen, diverse thema's en
een scala van gebeurtenissen: mooi, pijnlijk, lyrisch, onverwacht en
hartverscheurend. En alle verhalen hebben raakvlakken met elkaar en zijn
ingenieus met elkaar verweven. | 1pos
|
Na het lezen van dit boek weet ik weer waarom ik zo van thrillers hou. Op de één of andere manier gaat mijn voorkeur de laatste tijd meer uit naar een mooie roman dan naar een thriller maar ik besloot om toch Stille Grond te gaan lezen en daar heb ik dus absoluut geen spijt van gehad. Echt vanaf de eerste pagina had het boek me te pakken en pas nadat ik het uit had, liet het me los. Wat een geweldig goede thriller is dit! Het verhaal gaat over Rosie die als kind ontvoerd is en daarmee gescheiden werd van haar tweelingzus Ruby en jongere zusje Eve. Dertig jaar later komt er door een spijtbetuiging in een biechtboek nieuwe feiten over deze zaak aan het licht. Eve besluit op onderzoek uit te gaan om te ontdekken wat er met haar zus is gebeurd. Tot aan het eind dacht ik te weten wat er met Rosie gebeurd was maar dit bleek niet het geval, je wordt voortdurend op het verkeerde been gezet, op het allerlaatst komt er ook nog een onverwachte wending in het verhaal, zo knap gedaan door Hilde! Hou je van thrillers, moet je zeker dit boek gaan lezen, ik ben laaiend enthousiast!! | 1pos
|
Als in het vondelpark een meisje van 15 en blond op brute wijze wordt vermoord. Gescalpeerd wordt rechercheur Britt Franken op de zaak blond 15 gezet. Blond 15 is dan ook een gruwelijke thriller en het verhaal wordt met veel vaart verteld. Het verhaal zit dan ook goed in elkaar voor een overigens niet al te dik boek en bevat het alle elementen die je in een thriller mag verwachten. De personages zijn goed uitgewerkt en komen in het verhaal goed tot leven. Kortom, een boek dat je in no time uit hebt en zeker de moeite waard is om gelezen te worden. | 1pos
|
Het boek Gordon is een biografie, geschreven door Marcel Langedijk.
Marcel Langedijk is geboren in 1972, hij is schrijver en journalist voor JFK, Linda, Libelle en Volkskrant Magazine. Hij schreef onder meer Mannen, de waarheid (2015), The Dad (2017) en gelukkig hebben we de foto’s nog (2017), over de euthanasie van zijn broer. Verder is hij eindredacteur bij de playboy geweest.
In 2016, mocht Marcel, Gordon voor de tweede keer in zijn carrière interviewen. Dit gesprek is door beide zo goed bevallen, dat Marcel meer informatie is gaan zoeken over Gordon. Na het zien van de documentaire 25 jaar Gordon, Groots En Meeslepend, is Marcel er achter gekomen dat er nog geen biografie is verschenen van de man die de gemoederen in Nederland al decennia bezighoudt. En, omdat Gordon bijna 50 wordt, werd dat hoogtijd. Marcel belde Miriam, de manager van Gordon, en het idee voor deze biografie is geboren.
Deze biografie is uitgebracht in februari 2018, via Lebowski Publishers, Amsterdam.
Hij bevat 236 pagina’s inclusief een dankwoord van Gordon zelf en is te koop bij de bekende boekenwinkels in Nederland voor €19.99
Wat wordt er in deze biografie van Gordon besproken? De achterflap:
Die showbizzwereld heeft me alles gekost. Het zwarte monster, noem ik het. Het zwarte gat waar ik steeds in kijk. Als ik het allemaal van te voren had geweten, had ik het nooit gedaan. Dat meen ik. Mensen zien het geld, de rijkdom, de auto’s. Maar de eenzaamheid zien ze niet.
Hij verkocht miljoenen platen, stond in bomvolle theaters, sporthallen en arena’s, en maakt al jarenlang de best bekeken en meest spraakmakende tv-programma’s van Nederland: Gordon Heuckeroth. Van zijn roerige jeugd in Amsterdam-Noord tot aan de glamourvilla’s in Het Gooi, van marktkoopman naar de zegereeksen met De Toppers in de Arena. Over de zoektocht naar liefde en geluk, over drank, drugs, seks en de keerzijde van roem.
In Gordon: biografie van een entertainer vertelt hij openhartig over zijn leven in en buiten de spotlights. Een intiem, geestig en soms wrang zelfportret van een man met vele gezichten.
Wat vond ik van deze biografie?
Ik heb al veel biografieën gelezen, ik houd ervan om meer van een persoon te leren, hoe is iemand geworden zoals hij of zij is. Hoe staat een persoon in het leven, hoe heeft hij of zij bereikt waar ze gekomen zijn?
Al heel snel (voordat deze biografie uitkwam), was ik benieuwd naar dit boek. Gordon is namelijk best een persoon waar veel mensen een mening over hebben. Een heuse knuffelbeer, erg lief, tot een keihard persoon die zijn mening niet onder stoelen of banken schuift. Hoe zou hij over zichzelf praten. Hoe zou hij zichzelf zien?
In een korte tijd is deze biografie al uitverkocht: 40.000 stuks. Na de derde dag zijn ze al met een tweede druk bezig, ik ben dus niet de enige die meer wil weten over de persoon Gordon. Ook de media heeft hieraan natuurlijk meegewerkt. Verschillende artiesten en anderen bekende Nederlanders hebben boos gereageerd op deze biografie (waarheid, of marketing???) dat zullen we nooit weten. Maar ik ga er maar vanuit dat ook deze biografie gebaseerd is op waarheid, (althans zijn waarheid), want welke andere reden heb je, om niet alleen openheid over andere personen te geven, maar ook over jezelf, waarover je eigen boek overigens niet altijd positief bent.. Daarnaast bestaat het gezegde, waar rook is, is vuur, er niet voor niks.
Dus uitgaande van deze biografie, zie ik een man die heel veel over zichzelf verteld. Gebasseerd op feiten, maar naast deze feiten, heel veel gevoel laat zien. En dat heeft me in dit boek oprecht verbaasd. In een positieve zin, want dit kom je niet vaak tegen in een biografie. Gordon is een entertainer. En zo is dit boek ook gebracht. Een boek geschreven, met voor Gordon, een traan en een lach.
Gordon heeft vaak therapie gehad, kan je lezen, maar ik denk dat het praten met Marcel Langedijk voor deze biografie, de grootste therapie van zijn leven is geweest, tot nu toe dan. Voor dit boek kan ik dan ook niks anders hebben dan respect. Heel knap als je zo open durft te zijn en dit durft te delen met heel Nederland. Ik geef mijn respect voor dit boek, en voor Marcel die constant met veel respect over Gordon schrijft.
Ik heb het met veel plezier geschreven.
En ik sluit af met de volgende woorden.
Gordon, je kan nog zo rijk zijn, nog zo n mooi huis hebben, nog zo bekend zijn, nog zoveel feesten hebben, met geen goud op de wereld zou ik willen ruilen.
4* | 1pos
|
Ik kocht “Toevluchtsoord”, een psychologische thriller, tijdens een ontmoeting met Anthonie Holslag op Comic Con Brussel. Toen al werd ik heel nieuwsgierig gemaakt. Op de kaft staan bijen, welgeteld 19. Het magische cijfer met een link naar mijn lievelingsschrijver Stephen King. Puur toeval … ?
Als ik de korte inhoud lees heb ik veel zin om erin te beginnen: een groep vrienden in een verlaten blokhut. En de wereld stort in. Het idee en de sfeer is alvast goed.
Ik heb al meerdere boeken van Anthonie Holslag gelezen. Zijn schrijfstijl spreekt me enorm aan. En dit boek nu ook weer. Een goed idee en een voor mij interessante schrijfstijl zorgt voor een goed boek. Zo eenvoudig is dat.
In het eerste deel van het boek worden alle personages voorgesteld. Een groepje veertigers, die al een deel van hun leven achter de rug hebben, leuke of minder leuke dingen beleefd hebben of momenteel in een moeilijke periode zitten. Hun leven op dit moment wordt kort maar goed geschetst zodat ik een vrij goed beeld heb van wie ze zijn.
Als iedereen enthousiast op vertrekken staat, heb ik zelf zin om mee op weekend te gaan :-)
Als iedereen aangekomen is wordt verder beschreven hoe de groepsdynamiek vroeger ontstaan is. Er worden herinneringen beschreven: zowel herinneringen over het ontstaan van hun vriendschappen, gebeurtenissen tussen de vrienden onderling en herinneringen over hun vrije leven in de blokhut, hun Toevluchtsoord… wat leuk om te lezen is, heel ontspannend en interessant. Het doet me een beetje naar mezelf kijken, waar ik in mijn leven sta of wat ik tot nu toe bereikt heb.
Maar dan redelijk snel in het boek begint de plotse chaos. Ik lees nog niet echt iets concreets gruwelijks maar de dreigende en onveilige sfeer die de schrijver hier kan neerzetten: wauw!
Ik zit op het puntje van mijn stoel, bang wachtend op wat nog gaat komen.
En de gruwelijkheden komen … ik ben soms misselijk geworden, vooral om de gruwel in combinatie met die constant dreigende sfeer. Van zinnen als: ”hij hield zijn hoofd schuin” of ”hij stond bevroren, zijn hoofd naar achteren, zijn mond wagenwijd open” word ik bang.
Door in deze situatie te zitten leert de hechte vriendengroep elkaar op een andere manier kennen. Niemand voelt zich nog veilig. Karakters veranderen … of waren deze er altijd al? De schrijver doet je, naast het “gruwelplezier” lezen ook nadenken over de dingen in het leven.
Wat ook heel tof om te lezen is, vind ik, is dat ik vaak lees vaak vanuit het oogpunt van een bepaald personage, die psychologe is.
Zij beleeft eveneens deze chaos, ze blijft ondertussen de verschillende rollen van de vrienden in deze groep beschrijven en analyseren. Ze wil als mens reageren in bepaalde situaties maar doet het dan toch vanuit haar beroepsrol,omdat dat bepaald gedrag op dat moment nodig is.
Wat nog het meeste indruk heeft gemaakt op mij, naast de dreigende en onveilige chaos, is de vergankelijkheid van alles. Van mensen in je omgeving, van plaatsen die je kent, van leuke dingen die je meemaakt. Niet alles blijft zomaar en niet alles blijft vanzelfsprekend …
De betekenis van de bijen die over heel de kaft verspreid zijn wordt tegen het einde toe duidelijk … alweer iets om over na te denken.
Ik heb erg genoten van dit boek, zowel van de spanning als de chaos als de beschrijvingen van het menselijk gedrag …
“Het boek begon als een kort verhaal en is dan 175 pagina's geworden”, aldus de schrijver.
Wel, van mij had het boek gerust nog wat dikker mogen zijn :-) | 1pos
|
'Verloop van jaren' draagt de ondertitel '40 poëtische notities' en start met een mooie uitspraak van Paul Valéry: 'Het geheugen is de toekomst van het verleden.'
Behalve het geheugen bevat deze dichtbundel thema’s als: de liefde, vriendschappen, de poëzie en eindigheid. Dit laatste wordt door Remco Campert prachtig beschreven in het eindgedicht van deze bundel:
Wat zal ik zien
mijn laatste ogenblik op aarde?
Het gezicht van mijn geliefde?
Wat zal ik horen?
De fluistering van haar stem?
De laatste tik van de monitor?
Wat zal ik horen en zien?
De lippen van de verpleegster?
Het kuchje van de dokter?
Horen en zien zullen me vergaan
als de rukwind van de dood
me van mijn adem berooft.
En mijn woorden?
De wind zal ze meevoeren
En over de aarde verspreiden. | 1pos
|
Jan Wolkers schrijft ontzettend puur en rauw over echte liefde. Hoe iemand zichzelf compleet kan verliezen in 'houden van' is in duidelijke, vaak ook wel enigszins vulgaire, taal weergegeven in Turks Fruit. De titel van dit boek wordt pas laat in het boek duidelijk, maar de onoverkomelijke verslingerdheid van de ik-persoon aan Olga blijkt er duidelijk uit.
Wolkers weet je mee te nemen in een rollercoaster van gevoelens, waarbij je met de ik-persoon gaat meeleven. Toen ik er, nadat ik het boek uitgelezen had, achter kwam dat het grotendeels autobiografisch geschreven was, brak mijn hart voor de schrijver, maar het gaf me ook een gevoel van geluk: dat hij dit soort pure liefde heeft mogen ervaren, is ook al een cadeautje op zich. | 1pos
|
"Iedereen zei dat de Graces heksen waren. Ze hadden vrienden, maar eigenlijk ook weer niet. Zo nu en dan gingen ze met iemand om en eigenden zich diegene dan een tijdje toe. Meestal bleef het ook maar bij een tijdje, alsof ze voortdurend wachtten tot zich een leuker iemand aandiende. Ik hoefde alleen maar een manier te vinden om hun te laten zien dat ik degene was op wie ze al die tijd hadden gewacht."
River Page verhuist met haar moeder naar een klein dorpje en daar raakt ze meteen in de ban van de familie Grace, vooral van Fenrin Grace. Maar het gerucht doet de ronde dat de Graces (Fenrin en zijn twee zussen Thalia en Summer) heksen zijn en dat ze magie kunnen gebruiken. River gelooft dat maar al te graag en ze komt in contact met Summer. Ze raken
goed bevriend en River komt geregeld over de vloer bij de familie. Maar zijn ze wel wie ze lijken en zeggen dat ze zijn? Of schuilt er meer achter de mysterieuze familie Grace?
"De Graces" is het eerste Nederlands vertaalde boek van de hand van Laure Eve. De Frans-Britse schreef eerder al twee boeken die net als dit boek een bovennatuurlijk kantje hebben. Ze houdt van surrealistische Britse humor en ziet zichzelf als "professional fantasist". Daarnaast is ze ook actief op YouTube waar ze geregeld video’s plaatst.
De cover van het boek is opvallend en mysterieus en dankzij de rood-roze kleur springt het meteen in het oog (letterlijk). Ook de bijzondere tekening laat uitschijnen dat het een op en top magisch verhaal wordt.
Je leest het verhaal vanuit het standpunt van River, het meisje waarvan we de echte naam eigenlijk niet kennen. Ze noemt zichzélf liever River en zo komt haar eigenlijke naam niet ter sprake, misschien wel wat jammer. Verder leer je de verschillende andere personages naarmate het verhaal vordert ook steeds beter kennen, maar dat roept steeds meer raadsels en mysteries op.
Ondanks dat het hier gaat om een fantasy verhaal, komt het geloofwaardig over omdat het zich volledig afspeelt in de bestaande wereld. Daarnaast is het ook een origineel plot met wat verrassende wendingen die je telkens doet twijfelen aan de personages. Wie zijn ze nu echt?
Laure Eve heeft een prettige schrijfstijl, maar hier en daar soms wat verwarrend. Je moet jezelf even de tijd geven om in het verhaal te komen. Het tempo van het verhaal ligt (vooral in het begin) laag en het was dan ook niet echt meteen duidelijk waar het verhaal naar toe wou. Bovendien laat de spanning op zich wachten, maar eenmaal de raadsels en vreemde gebeurtenissen zich opstapelen wil je weten hoe het afloopt. Hoe dan ook, het boek kent geen grote climax en er is niet echt een ik-zit-op-het-puntje-van-mijn-stoel-moment. Het uiteindelijke einde is niet volledig gesloten, wat ons dan wel nieuwsgierig maakt naar het tweede deel, dat volgens de auteur een ander vertelperspectief zal hanteren.
"De Graces" is een typisch fantasyboek voor meisjes die houden van het magische met een romantisch kantje. Het boek is het eerste deel in een tweeluik en doet verlangen naar meer.
3,5 sterren voor dit boek. | 1pos
|
Wauw! Is dit een debuut ? Grandioos !
Ik vind het altijd zo bijzonder hoe zo’n verhaal in iemands hoofd kan zitten. Nog wonderlijker is het dan misschien dat diegene ook nog in staat is zo’n gecompliceerd verhaal zo pakkend op papier te zetten. Wat een gave. We moeten die Jane Harper maar goed in de gaten blijven houden, want als dit het begin is, dan kijk ik al uit naar ieder volgend boek die deze auteur nog zal gaan schrijven.
Het is een top verhaal. Zo compleet uitgewerkt. Alle details hebben een betekenis. Zonder losse eindjes worden ze stuk voor stuk keurig uitgewerkt in dit boek.
Als lezeres zat ik meteen bij het begin al op het puntje van mijn stoel. Binnen mum van tijd zag ik het Australische plattelandsdorpje Kiewarra voor me. Het personage Aaron Falk was in het begin wat stug, maar al vrij snel vond ik het een intelligente en sympathieke man.
Nergens zakte het verhaal in of werd het langdradig. Ik puzzelde mee met Falk die zijn best deed om uit te zoeken wie de moordenaar was van het familiedrama (of familiedrama’s) die het stadje had doen opschudden. Menigmaal twijfelde ik over de diverse verdachte dorpsgenoten. En het verhaal ontknoopte zich zoals ik van te voren nooit had verwacht.
Heerlijk zo’n boek wat leest als een trein, vlot geschreven is, en een verrassend eind heeft waar je nog dagen later (als je het boek al lang en breed uit hebt) over na kan denken.
Klasse! ***** 5 sterren meer dan waard. | 1pos
|
In Krijg nou Tieten! beschrijft Claudia de Breij haar zwangerschapsperiode. En dat doet ze met verve zonder een blad voor de mond te nemen. Want een kind krijgen is niet alleen maar rozengeur en maneschijn. Ze vertelt zo hilarisch over de verschillende stadia van de zwangerschap, dat je regelmatig hardop moet lachen.
Ze steekt de draak met zogenaamde zwangerschapsdeskundigen en vertelt eerlijk en open, maar bovenal vol humor over alle ongemakken die als zwangere op je pad komen. Maar het is niet alleen maar lachen, gieren, brullen. Zo geeft ze Beatrijs Smulders een paar ongenadige vegen uit de pan. Ze veegt onder andere de vloer aan met de filosofie van Smulders dat vrouwen een jaar lang bij hun kind moeten zijn. Deze filosofie ontlokt De Breij een schriftelijke schreeuw: luid en duidelijk vormgegeven door een hele pagina vol met AAAAAAH!
Gevoelig is het hoofdstuk waarin ze vertelt over vrienden die ongewenst kinderloos zijn en zij zich bijna schuldig over haar eigen zwangerschapsgeluk voelt. Ronduit triest is het stukje over de ouders van Sophie, een prachtig meisje dat helaas levenloos ter wereld kwam. En misschien zit je daar op je roze, zwangere, wolk helemaal niet op te wachten, maar het is de harde realiteit. Een realiteit die je doet beseffen dat niets vanzelfsprekend is.
Daarna gaat De Breij er weer vol humor tegenaan. Geweldig is het stukje waarin ze vertelt dat ze aan het eind van haar zwangerschap in de pauze te veel water had gedronken en tijdens een wat al te schreeuwerige improvisatie in haar broek plaste:
Door haar beeldende manier van schrijven zie je het gewoon voor je. Net als bij het stukje over de buurman, die wist te vertellen dat vrouwen in Afrika geen last hebben van bekkeninstabiliteit en gewoon doorgaan. En dat terwijl De Breij bijna niet meer kon lopen door juist deze kwaal:
En zo ontlokt ze je in bijna elk hoofdstuk wel een (brede) glimlach of een schaterlach.
Ze geeft tips over omgaan met clichés als ‘Leuk hè? En het wordt alleen maar leuker’ en ‘Het blijft toch een wonder hè?’. En voor als de baby er eenmaal is, is er het protocol voor kraamvisite met do’s en don’ts wat je 'nonchalant kan laten rondslingeren' om het bezoek te wijzen op wat een kraamvrouw wil horen. En zo behandelt ze alles waar je als zwangere tot en met de bevalling vroeg of laat mee te maken krijgt: van voedingsbeha’s tot gierende hormonen, seks tijdens de zwangerschap, borstvoeding en de allesoverheersende liefde die ze voelt als ze haar zoontje voor het eerst in haar armen sluit. Dat laatste is prachtig verwoord in het lieve ‘Jouw liedje’ wat ze speciaal voor haar zoontje schreef en dat als sluitstuk in het boek is opgenomen.
Krijg nou Tieten! is een boekje waar je vrolijk van wordt. Een aanrader voor iedere aanstaande ouder (moeder én vader) en voor iedereen die de humor van De Breij weet te waarderen. | 1pos
|
Susan van Eyck schrijft en fotografeert, deze feelgoodroman is haar debuut.
Mijn beeld van jou laat ons kennis maken met Emma. Emma is begin dertig, heeft al jaren dezelfde vriend, is al lang bezig haar studie af te ronden, waarna haar moeder verwacht dat ze bij haar in de gallery komt werken. Een veilig en vertrouwd leventje tot ze Boris tegenkomt. Boris is fotograaf en Emma wordt smoorverliefd op hem. Als Emma hier aan toe wil geven houdt hij echter de boot af en verdwijnt hij zo plots als dat hij in haar leven is gekomen. Emma verbreekt haar huidige relatie en probeert via de oude jeugdvriend van Boris , Wout, haar nieuwe liefde weer terug te vinden. Zo komt ze er achter waarom Boris haar verliet en neemt ze een moedig besluit.
Wat een heerlijk boek ! De cover heeft een mooie, warme blauw/groene gloed. Ik hou persoonlijk niet van foto-covers, omdat deze een gat in je eigen verbeelding slaan. Dit is echter het enige minpuntje wat ik kon vinden. Op de voorzijde prijkt ook de tekst dat het een aanrader is voor fans van Jojo Moyes en dat is het zeker.
Het begin is vrolijk en vol humor, ik dacht even in een ouderwetse chicklit te zijn beland. Maar de hoofdpersonages zijn daarvoor wat ouder en al snel is er na de romantiek het nodige liefdesverdriet en nog meer drama waardoor het woord chicklit de lading niet meer dekt. Een heerlijke feelgood waar je ingetrokken wordt en waar je gewoon weg in moet blijven lezen omdat je wilt weten hoe het de hoofdfiguren verder gaat.
Het hoofdthema ( wat ik niet ga verklappen omdat ik geen vette spoiler wil plaatsen, hou het maar op dat dat de reden was waarom Boris niet met Emma verder wil) is misschien niet zo origineel maar wordt door de schrijfster wel in een origineel jasje verpakt. Stop daar een dosis luchtige humor met wat scherpe kantjes, een flinke dosis romantiek en een bijzonder emotioneel einde bij en je hebt gewoon een geweldig verhaal ! Verder vond ik het ook leuk dat de liefde die de schrijfster zelf heeft voor fotograferen ook een rol in het verhaal speelt en dat het zich gedeeltelijk in Leiden afspeelt. Hier praktisch om de hoek dus bij het lezen van bepaalde straten waren er beelden van herkenning.
Kortom een top debuut wat zeker smaakt naar meer ! | 1pos
|
Ik heb er nooit een geheim van gemaakt dat ik een soort van haat/liefdeverhouding heb met de Red Queen-serie van Victoria Aveyard. Red Queen was een veelbelovend eerste deel: een origineel verhaal met veel potentieel, maar ik werd er niet echt door omvergeblazen. Ik besloot toch door te zetten en Mare’s verhaal nog een kans te geven. Op naar deel twee dus, Glass Sword! En dat was echt een tegenvaller moet ik toegeven, ik vond er helemaal niks aan en waar ik dan toch de moed vandaan haalde om verder te lezen, weet ik niet, maar ik las King’s Cage en was (eindelijk) verkocht! Maar voor War Storm had ik nog steeds gemengde gevoelens, zou Victoria Aveyard deze stijgende lijn doorzetten of was dit laatste deel opnieuw een teleurstelling?
Als doorgewinterde lezer kennen we de personages al heel erg goed, maar dat houdt niet in dat ze ons niet meer kunnen verrassen, integendeel! De grootste verrassing was natuurlijk Evangeline die veel sympathieker overkomt door haar liefde voor Elane en op het einde eindelijk tot inkeer komt. Hoe goed Evangeline is uitgewerkt en geëvolueerd, zo slecht gaat het met Cal. Cal is voor mij altijd een lichtpuntje in de duisternis van het Red Queen-universum geweest, en je mag dat heel letterlijk nemen wat mij betreft. Maar in dit laatste deel wordt hij niet op zijn best getoond, hij komt redelijk oppervlakkig over en krijgt meer een zijrolletje toebedeeld. Mare daarentegen ontwikkelt zich tot de krachtige, jonge vrouw die ze is. Ze komt op voor haar eigen rechten en ook voor de andere roden. Ze is niet langer het egoïstische meisje dat we leerden kennen in het eerste boek en gelukkig maar, want ik denk dat ik niet de enige ben wanneer ik zeg dat ze heel erg irritant kon zijn!
Wat de schrijfstijl betreft, is War Storm één van de betere boeken uit de serie. Zoals de titel al doet vermoeden, komt er genoeg actie in het boek waardoor het verteltempo redelijk hoog ligt. De veldslagen zijn heel erg beeldend geschreven, dus op dat gebied komen we als lezer niets tekort. Ook de dialogen zijn wederom heel erg goed uitgewerkt en de personages zijn op een intrinsieke manier met elkaar verweven, iedere actie heeft een reden. Wat die reden precies is? Daar kom je vroeg of laat wel achter.
Al bij al was War Storm dus een waardige afsluiter voor deze veelbesproken serie. Naar mijn mening niet het beste boek uit de reeks, maar absoluut niet het slechtste! Stiekem hoop ik zelfs dat het verhaal van het bliksemmeisje nog niet helemaal afgelopen is… | 1pos
|
Een indrukwekkend boek, op meesterlijke wijze gecomponeerd:
De slavernij in zijn gruwelijkheid in beeld gebracht. Op een manier van "zíe wat er gebeurd is, wat de gekleurde mens is aangedaan en hoe mensen hebben gevochten om hier verandering in te brengen."
Personages die overtuigend zijn neergezet.
Het abstracte begrip 'ondergrondse' hier vertaald in een concrete ondergrondse spoorweg. Waarbij op hun beurt stations, stationschefs, en zijsporen weer metaforisch zijn voor het ondergronds verzetswerk. Net als het niet weten wanneer er weer een trein gaat en waar die dan naar toe zal gaan.
De politieke en maatschappelijke achtergrond verweven met een plotlijn die ondanks alles hoop uitademt. Hoop dat de hoofdpersoon Cora ooit een beter leven tegemoet mag treden op basis van gelijkheid en vrijheid. Vrijheid die niet vanzelfsprekend is en waar een boel menselijke tol voor is betaald. | 1pos
|
Dit boek gelezen in het kader van de PopSugar reading challenge.
Favoriet boek van mijn (groot)moeder. Ik had nog nooit eerder een
boek van Rosamunde Pilcher gelezen. Het boek is mij goed bevallen.
Goed verhaal, levendige personages, prachtige omgeving en
herkenbaar van bezoek aan Cornwall. Haar schrijfstijl is mij
bevallen. Humor, levendig, en prachtig vertellend. Ik werd lekker
meegezogen in het verhaal. Jammer dat het boek uit was. Ik voelde
mij ook deel van Nacherrow familie :) | 1pos
|
Reikhalzend keek ik uit naar de Nederlandse vertaling van het eerste boek van Tomi Adeyemi: Bloed en Beenderen. De reviews waren zo goed en ook een aantal (Amerikaanse) vloggers die ik volg waren allemaal heel positief. Zeer blij verrast was ik dan ook toen ik mee mocht doen met de Hebban leesclub voor dit boek (dank Hebban!!). Tot mijn grote spijt heeft Tomi mij niet helemaal kunnen overtuigen en vond ik het verhaal maar meh, gewoon ok dus. Ik lees veel fantasy en had verwacht hier een uniek bijzonder verhaal te vinden; helaas zaten er geen vernieuwende elementen in. Integendeel, het verhaal deed mij zelfs sterk denken aan de Throne of glass serie van Sarah J. Maas. Toegegeven, fantasyboeken gaan vrijwel altijd over onderdrukking, een queeste en over goed en kwaad, maar dit was toch echt 13 in een dozijn. Het enige dat echt anders is, is dat alle karakters een donkere huidskleur hebben. Ze had hier meer uit kunnen halen door nog meer te laten zien wat de onderdrukking geestelijk en fysiek voor effect heeft. In haar debuut gaat Tomi daarom veel te snel; er had meer in kunnen zitten door het verhaal rustiger op te bouwen en de lezer meer mee te nemen in de gevoelswereld van de hoofdpersonen. Nu waren het vooral acties en veel minder gevoelens, motieven. Daardoor bleef het afstandelijk en voelde ik mij niet zo betrokken bij het verhaal. Dat komt ook door het karakter en de daden van vooral de hoofdpersoon. Deze waren vaak niet geloofwaardig genoeg; er zaten veel tegenstrijdigheden in. Een voorbeeld daarvan is haar verschillende houding richting de prinses en de prins; niet logisch! De verhaallijn en groei van de prinses waren het sterkst. Het verhaal was vele malen beter geweest indien er geen romance in was verwerkt. Die verhaallijn paste niet bij de motivatie en denkwijze van de hoofdpersoon en voelde misplaatst. Kortom: door de hype waren mijn verwachtingen torenhoog, maar helaas, het was gewoon ok. Wellicht komt de hogere beoordeling in het buitenland doordat zij police brutality richting donkere mensen kennen en wij vrijwel niet of nauwelijks? Een mooie bijkomstigheid door de hype is dat veel lezers nu 'onbewust' worden meegenomen in wat discriminatie is. Complimenten voor de prachtige cover. | 1pos
|
Mijn dochter vond dit een leuk boek - en ik vind het nog veel leuker vanwege de herkenning en de nostalgie uit de jaren tachtig. Geboren in 1965 was mijn eerste computer een Commodore 64. Nee, helaas geen Atari. Die was voorbehouden aan mijn vriendje, en ik moet zeggen: meestal won de Atari het wel als het aankwam op leuke spelletjes. Maar wat waren we trots op onze eigen computer. Ik kan me nog herinneren dat ik Duitse computertijdschriften kocht waarin listings zaten. Je was dan uren bezig om eindeloos BASIC-regels in te kloppen. Voor een simpel spelletje als Pong. Tja, times ... they are a changing!
Een briljant idee voor een boek. Halverwege zakt het verhaal wat in maar naar het einde toe zit er bijvoorbeeld weer een briljante (virtuele) scene over Monty Python and the Holy Grail. Graag had ik nog veel meer verwijzingen naar films, games, boeken en popcultuur gezien.
De release van de film (Steven Spielberg!) is vanwege Star Wars VIII helaas uitgesteld van december 2017 naar maart 2018. Ben benieuwd! | 1pos
|
‘De indringer’, een misdaadverhaal dat draait rond de eenzame journaliste Claire Cooper. Claire leidt aan paniekaanvallen, maar wanneer deze worden onderdrukt, komen haar grootste angsten tot uiting. “Neem mij in plaats van haar”, klinkt het wanneer ze Hem ziet in de kamer van haar oudste dochter. Wanneer Hij haar in de auto zet, kan ze enkel aan haar kinderen denken. Claire weet niet wat haar te wachten staat, maar bang is ze niet. Dit heeft ze namelijk al meegemaakt in haar ergste nachtmerries.
Kelly Simmons is een Amerikaanse journaliste die zichzelf verliest in het schrijven van boeken. “The pages are about to turn and time is about to suspend”, zo be-schrijft Simmons het doel van de spannende intriges binnen haar vrouwenromans. De protagonist is een getrouwde vrouw die zichzelf eenzaam voelt binnen haar hu-welijk. Dit fenomeen wekt nieuwsgierigheid op bij vrouwen en zo lokt Simmons haar doelgroep.
‘Zondag’, het eerste hoofdstuk van het boek, start met een flashback. De naamkeuze van de hoofdstukken duidt op een dagboekverhaal, terwijl dit niet helemaal het geval is. Het lijkt zo omdat het verhaal is geschreven vanuit een vertellend ik standpunt. Claire beschrijft alles wat ze ziet en meemaakt, zo zorgt het ook voor een groter inlevingsvermogen bij de lezers en geeft dus een extra boost aan de spanning in het verhaal. Naar mijn gevoel heeft dit verhaal de structuur van een gebeurtenis die achteraf wordt naverteld, het enkele verschil is dat Claire het ‘nu’ beleeft.
De hoofdstukken situeren het verhaal, dat speelt over een tijdsperiode van zeven dagen. De vertelde tijd is in dit geval langer dan de verteltijd. De flashbacks zorgen voor verwarring in het verhaal. Je hebt het gevoel dat deze belangrijk zijn voor de afloop, maar je hebt geen idee waarom. Uiteindelijk besefte ik dat deze helemaal niet zo noodzakelijk waren, maar ze geven een meerwaarde aan de spanning in het boek.
De titels van de hoofdstukken verraden voor een deeltje de thematiek. Althans ze elimineren enkele thema’s. “Hoe ver ga je om je kind te beschermen”, geeft je ook een idee over het thema, alleen vind ik deze zin ongepast. Claire offert zichzelf op voor haar oudste dochter, maar dit is de enige moment wanneer haar dochter echt ‘in the picture’ staat. “De indringer” heeft meerdere thema’s die gepaard gaan met elkaar. De ontvoering van Claire is het centrale thema, maar de aanleiding hiervan wordt naar het einde toe steeds belangrijker. Haar man blijkt in een crimineel milieu te vertoeven, waar Claire niets van af weet. Anderzijds ontstaat er een vriendschap tussen ‘Hem’ en Claire, die omgeschreven wordt als een stiekeme romance.
Kelly Simmons schreef vaak ’s nachts aan het verhaal om de sfeer te proeven van de donkere nachten. Dit komt het boek enkel ten goede, ze weet de nachtscènes zo te omschrijven dat de rillingen over je heen kruipen.
Opvallend is dat de afwisseling tussen heden en verleden de enige dynamiek is in het verhaal, zonder de flashbacks zou het eentonig zijn. Toch weet Simmons het verhaal zo te schrijven dat het je grijpt, dat je verlangt naar het nieuwe hoofdstuk. De eentonigheid zorgt ervoor dat je het einde van het verhaal denkt te weten, toch weet een onvoorspelbare wending je vol verbazing te laten zitten.
‘De indringer’ zal door mij beschreven worden als een goed boek. Ondanks de eentonigheid wist de schrijfwijze me te pakken en niet meer los te laten. Ik verslond het boek op enkele uren en zat er nadien nog met in men hoofd. Enige teleurstelling bleef me bij. Vrouwen hopen altijd op een happy end wanneer er een romance ontstaat. Simmons gaf aanwijzingen dat Claire verliefd werd op haar ontvoerder, maar toch kiest ze voor haar man in het criminele milieu. Het boek is een thriller, maar geen standaard misdaadverhaal. Een ontvoering is een gruwelijk iets, maar Simmons schreef het met een vleugje liefde. | 1pos
|
In 2008 startte ik met de Docentenopleiding Nederlands. Het leek me geweldig om docent te worden, en dan zeker voor het vak Nederlands. Een vak waar ik mijn enthousiasme hoopte over te brengen op mijn toekomstige leerlingen. Tijdens de stage bleek dat het docentvak niet voor mij weggelegd was. Ik had de klas niet in de hand, voelde me toch niet 100% op mijn gemak voor de klas en wilde leerlingen waar ik medelijden mee had helpen. Ik zou geen goede docent geweest zijn.
Toch heb ik nog steeds interesse in het docentenvak. Ik heb een duidelijke mening over hoe het onderwijs zou moeten zijn. Ondanks dat ik er tijdens mijn stage niet mee eens was dat ik geen goede docent zou zijn, weet ik dat de opleiding gelijk had. Ik zou niet gelukkig zijn geworden voor de klas. En de leerlingen zouden ook niet gelukkig zijn met mij voor de klas. Dit inzicht heeft mijn respect voor Meester Bart verhoogd. Deze man is de docent die ik had willen zijn.
Al enige tijd volg ik Meester Bart via Facebook. Waar het begon met grappige en ontroerende quotes, kwamen er ook steeds vaker columns op zijn pagina te staan. Meester Bart is een van de weinigen die ik volg waarvan ik alles lees. Meester Bart is voor mij een held.
De reden waarom Meester Bart een held is laat Meester Bart op z’n best duidelijk zien. Het boekje bestaat uit een ontroerende inleiding over het leven van Bart zelf. Grappig is dat hij afstudeerde toen ik op de Fontys begon. Niet dat we elkaar ooit bewust ontmoet hebben, maar ik vond het erg leuk dat er in de inleiding meteen iets herkenbaar voor me was.
Nadat de inleiding gelezen is, heb je niet alleen een traan gelaten, maar weet je ook: Meester Bart is een gevoelsmens. Een man die vanuit zijn hart zijn baan uitvoert en daardoor zo succesvol is. Zijn verhalen zijn verhalen die verteld moeten worden. Die geen moment vervelen en die raken tot op het bot. Zijn quotes zetten je aan het denken.
Meester Bart raakt met zijn quotes iedereen, niet alleen de mensen in het onderwijs. Neem bijvoorbeeld: "Is werkdruk niet deels te voorkomen door 'nee' te zeggen waar je voorheen 'ja' zei omdat je aardig en welwillend gevonden wilde worden?” Ik ben zelfstandig ondernemer en deze quote kan ik prima op mezelf projecteren.
Maar Meester Bart zet je niet alleen aan het denken, hij inspireert ook. Waarom veroordelen wij mensen iemand zo snel? Waarom krijgen leerlingen met een andere achtergrond minder kansen; want geef toe, vaak is het toch zo? Waarom moeten we altijd iedereen maar in een hokje plaatsen?
Meester Bart heeft mij geraakt. Tot diep in mijn ziel. Hij heeft me na laten denken over mijn eigen (school)leven, maar ook geïnspireerd om na te denken over dingen die ik misschien zelf ook niet altijd helemaal netjes aanpak. Meester Bart is een voorbeeld. Niet alleen voor leerlingen, maar voor heel veel mensen in onze samenleving. | 1pos
|
Ik was erg nieuwsgierig naar dit boek, er werd zoveel over geschreven en getwitterd dat ik blij was dat ik het in handen kreeg.
Marelle Boersma heeft het weer gedaan: Net als bij haar andere boeken kon ik vanaf de eerste bladzijde alleen maar denken; Hoe loopt dit af? Ik werd helemaal gegrepen door het onderwerp en leefde met Janna en Fleur (de hoofdpersonen) mee.
Wat een "booswordboek!" wat een onrecht doen mensen elkaar aan.
Het is helaas een actueel onderwerp dat voor veel mensen realiteit is. Marelle maakt het verhaal echt niet mooier en dramatischer dan dat ze hier beschrijft.
Ik ben blij dat ik het nu gelezen heb en kijk uit naar de volgende thriller van Marelle Boersma. Ze heeft een hele prettige en toegankelijke manier van schrijven en zorgt daardoor dat je bij de kern van het verhaal blijft. Alle draadjes komen aan het eind van het boek weer keurig bij elkaar waardoor je het gevoel hebt dat het boek en het verhaal echt af is. | 1pos
|
Annabel Jonker (pseudoniem) heeft met ‘Desalnietbemind’ mijn aandacht vanaf de eerst pagina weten te trekken. En die aandacht is het hele boek blijven bestaan. Het boek laat je vanaf de proloog niet meer los.
Martha ziet een vreemde vrouw op de begrafenis van haar man Victor. Deze gebeurtenis is de leidraad en houdt de spanning in het verhaal vast.
Jonk schrijft op een fabelachtige wijze hoe Martha met behulp van de zwarte schriftjes die ze in de werkkamer van haar man heeft gevonden, achter de identiteit van deze vrouw probeert te komen.
Hiervoor reist ze heel wat af binnen Nederland en zelfs naar het buitenland (Frankrijk en VS).
De korte hoofdstukjes (sommige zelfs maar één pagina) zijn prettig om te lezen. Voor de meeste lezers een reden om dan het boek weg te leggen om het daarna weer op te pakken. Maar in dit verhaal wil je het volgende hoofdstuk ook meteen lezen.
Ik beschouw ‘Desalnietbemind’ als een pareltje in de Nederlandse literatuur. Hopelijk krijgen we snel een vervolg van deze schrijfster. | 1pos
|
Bij het zien van de schitterende cover zie je meteen over wie het boek zal gaan.
Na het lezen van dit boek heb je een totaal ander beeld van Mata Hari dan je eerst had. Je gaat anders over haar denken en sluit haar (stiekem) in je hart.
Het boek is het verhaal van Mata Hari die geboren is als Margaretha Zelle en later uit zal groeien tot Mata Hari. Je leest waar ze is geboren, hoe haar geboorteplaats er uitzag in haar jeugd, wie haar ouders waren en haar broers, waar en op welke scholen ze heeft gezeten. Waarom ze vertrok uit haar geboorteplaats en waarom ze Frankrijk zo adoreerde. Hoe ze Mata Hari werd en uiteindelijkdubbelspion. Waarom ze voor het laatste uiteindelijk koos. Je leest hoe en waar ze uiteindelijk werd opgepakt.
Het is een mooi kijkje in het verleden waar je ontdekt hoe de mensen toen leefden, wat ze deden.
In de eerste helft is er tussendoor geciteerd uit een verrassend eerlijk interview dat Mata Hari had met Priem. De auteur vraagt zich daar tussendoor af waarom bepaalde vragen niet gesteld zijn en waarom Mata Hari wel tegen deze journalist zo eerlijk was. Sowieso kan je merken dat de auteur heel veel onderzoeken heeft gedaan naar het ware verhaal over Mata Hari. Waar nodig geeft hij ziin onderbouwende mening waardoor je anders naar bepaalde zaken gaat kijken en je je af gaat vragen of Mata Hari wel terecht is gefusilleerd. Of het wel terecht is dat ze de naam draagt die de mensen haar hebben gegeven.
De hoofdstukken hebben passende titels waardoor je een idee hebt waar het boek over zou kunnen gaan. In het nawoord verteld de auteur waarom hij dit boek heeft herschreven en waarom hij het boek jaren geleden voor het eerst schreef.
Het verhaal laat zien wat hebzucht naar geld met een mens kan doen, wat wrok met een mens kan doen, hoe soms een leugen van iemand kan uitgroeien tot iets waar iedereen in gelooft, waardoor men de andere kant niet meer wil zien. Hoe moeilijk het dan is om het slachtoffer in een beter daglicht te plaatsen.
Minpuntje is dat de noten achterin het boek staan in plaats van onderaan de bewuste bladzijde. Ook is het jammer dat er geen foto's van Mata Hari in staan. Die hadden het boek compleet gemaakt.
Ondanks die twee minpuntjes is het boek een echte aanrader; dit boek belicht het leven van Mata Hari over wie ze echt was met geregeld een opbouwende mening van de auteur waardoor je anders naar bepaalde zaken gaat kijken.
Lees verder op https://surfingann.blogspot.nl/2017/11/mata-hari-jan-brokken.html. | 1pos
|
Eigenlijk ben ik afgegaan op de titel en de cover en daarna de korte inhoud.
De schrijfster gebruikt lange zinnen, niet zo evident bij een thriller (vind ik). Haar schrijfstijl maakt dit dan weer goed.
Het verhaal komt traag op gang. Er tegenover staat dat de lezer een zeer goede achtergrondinformatie krijgt over alle personages tot zelfs de hond toe.
Heb wel enkele dagen over de eerste 3/4 van het boek gedaan om het laatste kwart in één ruk uit te lezen vanwege de spanning daarin. Een goed verhaal. Het einde had ik graag anders gezien... ö
Ik heb dus geen vergelijkingsmateriaal en nieuwsgierig geworden naar haar ander werk, heb ik het volgende boek klaarliggen. Benieuwd .... | 1pos
|
"Job" was de roman waarmee Joseph Roth, die al beroemd was als journalist, ook beroemd en geliefd werd als romancier. Veel mensen vinden het ook zijn meesterwerk. Ik niet: naar mijn smaak is " Radetzkymars" Roths meesterstuk. Maar "Job" vind ik wel een heel ontroerend boek, misschien Roths meest ontroerende.
Hoofdpersoon is de zeer gelovige Joodse onderwijzer Mendel Singer, die, als een soort modern evenbeeld van bijbelfiguur Job, in de ene na de andere ongehoorde rampspoed terechtkomt, zodanig dat zijn werkelijk prachtig beschreven vroomheid en jubel naar God verandert in al even prachtig beschreven totale wanhoop en in verwerping van God. Maar door een bijna ongehoord wonderbaarlijke wending hervindt Mendel toch weer zijn geluk en geloof.
Zo samengevat lijkt het verhaal een zoetelijk sentimentele draak, met een soort religiositeit die niet meer van deze tijd is. Die indruk zou nog sterker worden als ik nog meer details van de plot zou verklappen. Maar toch is dat naar mijn smaak niet zo, want daarvoor is Roth een veel te geniale stilist. Het 'wonder' aan het eind van dit boek is op zichzelf genomen volkomen ongeloofwaardig en gezocht, maar je vergeet dat gewoon door de geweldige formuleringen die Roth vindt voor Mendels vreugde. Te meer omdat Roth eerder even geweldige formuleringen vond voor Mendels wanhoop en woede jegens God. Roth beschrijft de mentale afgronden waarmee Mendel geconfronteerd wordt op echt adembenemend wijze, en het verlies van zijn vroomheid eveneens: alleen dat al redt dit boek van sentimentaliteit. Bovendien, als lezer kun je het naïef vinden dat Roth dit verhaal van rampspoed door een wonder toch een happy end geeft, even naïef als het overbekende gezegde "als de nood het hoogst is, is de redding nabij". Maar juist die naïviteit is ook zo ontroerend, zeker in de meesterhanden van Joseph Roth. Het wonder lijkt ongerijmd, aangezien Mendel Singer geen buitengewoon mens is doch een sukkelaar zoals u en ik hoewel veel vromer, en hoe kan een gewone sukkelaar nou worden begenadigd met een buitengewoon wonder? Maar aan de andere kant: mijn God, wat voel je mee met zijn verdriet, en wat gun je hem daarom een ongehoord wonder. Dat wonder rijmt weliswaar niet met het gezonde verstand, en geloof in zulke wonderen is volgens ons gezonde verstand zelfs rijkelijk onnozel. Maar wat stelt gezond verstand nou voor in vergelijking met een wonder dat zo mooi is opgeschreven en met de wanhopige en voor ons als lezer zo enorm invoelbare hoop op een zo wonderbaarlijke verlossing van zo'n immens verdriet?
Ja, hij was een geweldenaar, Joseph Roth. Zeven boeken van hem heb ik nu achter elkaar gelezen, wat was dat een droevig maar groot genot. En over een paar jaar lees ik ze gewoon allemaal opnieuw. | 1pos
|
Recensie Indigo van Latoya Moirae
Met dank aan In de Boekenkast mocht ik het mooie boek Indigo lezen. Voor mij is de auteur Latoya Moirae onbekend dus begon ik zonder verwachtingen aan het boek.
Deze begint met een huiveringwekkende proloog. Wat een heftig stukje is dat zeg en meteen was mijn nieuwsgierigheid gewekt. Wat is er nu precies met dit meisje gebeurt?
Het verhaal gaat over de 18-jarige Caro die al jaren dik bevriend is met de broers Noah en Nick. Ook beide ouders zijn vrienden van elkaar en al jaren gaan ze gezamenlijk op vakantie naar Portugal. Deze vakantie loopt alleen iets anders dan gewend. Wanneer Caro Nick na een lange periode weer ontmoet beginnen haar hormonen op te spelen. Als ze dan ook nog eens in Portugal Pia ontmoet twijfelt ze helemaal over haar gevoelens.
Tegelijkertijd krijgt Caro’s vader wel heel veel ongelukjes en gaat zich vreemd gedragen.
Het verhaal begint na de heftige proloog wel wat langzaam. Je leert in deze hoofdstukken de personages en de verhoudingen goed kennen, Vooral Caro wordt goed neergezet. Je voelt haar twijfels en de verwarring omtrent haar gevoelens..Dit gevoel heeft is voor iedereen wel een eens meegemaakt en daardoor voel je ook met haar mee.
Wanneer het boek meer vaart krijgt, wordt het ook meteen spannender. Er gebeuren wel heel veel rare dingen . Het lijkt erop dat iemand wraak wil nemen en hierdoor is de spanningsboog gespannen. Verschillende gebeurtenissen wisselen elkaar af, de ene heftiger dan de ander. Dit zorgt er voor dat je geboeid blijft lezen. Ook komen er geheimen aan het licht en na het einde toe wordt alles duidelijk. Waar ik eerst dacht dat het een romantisch boek zou zijn blijkt het al snel een spannende thriller. Er wordt goed naar het plot toegewerkt. Wel wat voorspellend maar toch had het voor mij ook nog een verrassing in petto. In verband met spoilers kan ik hier verder niets over zeggen.
Wel heb ik mijn twijfels bij Indigo of het nu wel een YA boek is. Dit omdat er best wel veel heftige seksscènes in voorkomen. Ik zou het eerder plaatsen onder New Adult of gewoon onder de thrillers want spannend is het zeker.
Een verhaal vol liefde, spanning en wraak waar ik echt van genoten heb. De schrijfstijl leest lekker weg en het heeft korte hoofdstukken. Ook vond ik het leuk omdat er over verschillende thema’s werd geschreven zoals vriendschap, seksualiteit, automutilatie , spiritualiteit wat het verhaal extra spanning meegeeft
Een boek wat zeker ook voor de volwassenen goed te lezen is.
Van mij 4 sterren | 1pos
|
http://www.schrijvenonline.org/forum/109439?page=3
http://www.zinnazin.nl/bewust-schrijven/geforceerd-schrijven/
Nog niet uitgegeven en zoveel commentaar op internet. Van andere boeken vroeg ik alleen een ISBN nummer aan, en volgens internet is het allemaal al uitgegeven. Ik wenste dat het allemaal zo was, maar helaas. Als Surinaamse Nederlander kan je maar bij een beperkt aantal uitgevers terecht en uitgevers willen geen boeken over wetenschappelijk onderzoek, dat de staat niet heeft goedgekeurd. En bakras verwachten kennelijk dat ik als hen moet klinken, wat nooit zal gebeuren. En eigen beheer is geen schande. Ik merk dat helemaal niet uitgeven toch reacties oplevert. Wonderlijk. Ik ben dus een 'cult held op internet. ‘Allemaal prima, maar nooit inhoudelijk, over wat ik allemaal beweer en heb opgeschreven en mijn museum en toneel stukken. Er staat genoeg aan documenten, essays etc. voor een inhoudelijke recensie. En hopelijk niet weer dat ik van 100 forums ben verjaagd. Alsof dat het enige is dat den bakra kan opwinden, een bewijs dat ik niet deug. Het wissen van mijn usb stick in de Koninklijke Bibliotheek is om te voorkomen dat ik succes zal hebben, wat ze niet kunnen tegenhouden. | 1pos
|
Onderkoeld vind ik één van de beste thrillers van Indridason die ik ken. De titel slaat op de toon, op de misdaad en op de natuur.
Wat onderzoekt Erlendur eigenlijk? Is er wel een misdaad gepleegd of ziet hij spoken wanneer hij probeert te achterhalen of een zelfmoord wel een zelfmoord is. Daarnaast verdiept hij zich nog een keer in een paar verdwijningen van 30 jaar geleden. En ondanks dat het zo lang is geleden, ziet hij kans nieuwe feiten boven tafel te krijgen.
Is dat ook mogelijk voor zijn zoektocht naar zijn broertje Bergur? Die is als kind verdwenen toen hun vader met zijn twee zoons op zoek ging naar een paar afgedwaalde schapen. Daarbij werden ze overvallen door een sneeuwstorm. Erlendur werd gered; zijn broertje is nooit teruggevonden. Dit heeft een grote invloed gehad op zijn leven en dit thema komt ook altijd terug in de boeken van Indridason.
Het boek beneemt je niet de adem van de spanning en je zit niet nagelbijtend verder te lezen. Ook zie je al van verre aankomen hoe het met de zelfmoord zit. Maar Indridason weet de lezer vast te pakken en niet los te laten met zijn prachtige taalgebruik, mooie natuurbeschrijvingen en zijn inzicht in mensen en hun doen en laten.
Terecht bekroond met het predikaat 'literaire thriller'. | 1pos
|
Het verhaal van Maartje, of eigenlijk moet ik Emilie schrijven die op uitzending naar Congo gaat. ze stapt vol goede frisse moed het avontuur in maar loopt al gauw tegen een muur van corruptie en onmacht. Kleine stapjes worden gemaakt en grote avonturen worden beleefd.
Ik had dit boek al een tijdje liggen en had me ingebeeld dat het een redelijk droog reisverslag zou zijn van een missie naar Congo. Niets van waar! Vanaf bladzijde 1 leest het heerlijk en is het bijna een Sophia kinsella achtig verhaal met een soapkarakter. Ja een hoop misstanden en ellende worden beschreven maar wel op een hele grappige vrouwelijke manier.
Ik heb ervan genoten en zit bijna al te wachten op deel 2 , hoe zou het haar vergaan zijn en hoe is het met de liefde?
Ik zou bijna zeggen , had er nog 100 bladzijdes aan vast geplakt. | 1pos
|
Lekker om weer eens een chicklit te lezen die me erg aansprak.
Je vliegt door het boek heen en het is ook weer heerlijk luchtig en ontspannend voor een paar lees uurtjes.Ik vond het een leuk en gezellig verhaal. | 1pos
|
Robert Lowenthal is een jongen die geboren is in het Achterhoekse dorp Bontebrug. Voor zijn studie gaat hij in Amsterdam wonen. Hij leeft samen met Ilias, een ex soldaat uit Israël, in een klein appartementje. Hier werkt hij aan een carrière als kunstschilder en is de protegé van de beroemde Josef Dietz, waarmee hij samen mag exposeren. Omdat hij van zijn schilderijen niet kan leven werkt hij als schoonmaker in een duur hotel.
Tussendoor verweven zijn de verhalen uit zijn jeugd in Bontebrug. Heel grappig vond ik vooral de verhalen over zijn streken met jeugdvriend Bertje, een druk en ondernemend mannetje, hij is mooi omschreven, met de woorden "ADHD bestond nog niet". Robert komt veel over de vloer bij zijn ketting rokende en bierdrinkende familie. Ze gaan samen veel op avontuur en beleven hun eerste erotische ervaring. Zal hun vriendschap stand houden nu de afstand verder is en hun levens steeds meer van elkaar gaan verschillen?
Dit alles is met veel humor, soms schaamteloos en vooral met veel mooie, rake zinnen geschreven. Ik heb dit boek met ontzettend veel plezier gelezen! | 1pos
|
Ik had heel wat anders verwacht toen ik deze biografie opensloeg.Ik dacht het leven van Anne Frank weer meer in beeld te krijgen. Het bleek dat de schrijfster ook in de gaten had dat de familie om haar heen en de omstandigheden ook een aandeel hadden in wie Anne Frank was en wat ze mee moest maken.
Het was niet de weer zoveelste Biografie waar je dezelfde dingen tegen komt. De schrijfster licht ook meer haar vader en moeder uit, hun familie, hun leven en hun bedrijven, wat ermee gebeurde en wat maakte dat ze een aantal harde keuzes maakte. Ik kreeg bewondering voor deze mensen die hun uiterste best hebben gedaan om Anne en haar zus Margot eigenlijk pas in het onderduik adres te hebben laten merken wat er aan de hand was maar vooral wat voor invloed dat op hun leven had. De schrijfster heeft veel gesprekken gevoerd met oude buren, vrienden en familie. Ook met overlevenden van de kampen. De laatste die de overleden onderduikers hadden gezien. Enig tegendeel, de pagina's staan echt vol met letters. Maar het was het meer dan waard.
Deze recensie is eerder op Goodreads geplaatst. | 1pos
|
Lichte jaren is het eerste deel van de Cazalets-kronieken. In dit eerste deel volgen we drie generaties van een upper middle class familie en hun personeel aan de vooravond van de Tweede Wereldoorlog. In deze autobiografische roman beschrijft Elizabeth Jane Howard met veel oog voor detail de relaties van de talrijke familieleden: tussen partners, tussen ouders en kinderen, tussen de kinderen onderling. De schrijfstijl lijkt soms warrig met lange meanderende zinnen, maar Howard’s rijke beschrijvingen van landschappen, kleding, dagelijkse bezigheden voegen toch veel toe aan de sfeer van dit boek. Schrijnend is hoe weinig er uitgesproken wordt en hoeveel er ongezegd blijft, met name tussen partners. Er is weinig ruimte voor individuele verlangens, aanpassing is de regel. Men heeft het beste met elkaar voor maar strandt in het voldoen aan, veelal onuitgesproken, verwachtingen, met eenzaamheid als gevolg. Vooral de kinderen met hun verschillende temperamenten en talenten worden mooi beschreven. Een bijzonder personage is de oudere huislerares Miss Milliment, die ondanks haar armoedige dagelijks leven in staat is om een open oog te hebben voor beeldende kunst en literatuur, en de meisjes hierover veel kan bijbrengen. Een bijzonder boek dat een mooie beschrijving geeft van het leven in die tijd en in die sociale klasse. Ik kijk verlangend uit naar het volgende deel. | 1pos
|
Dit boek was mijn allereerste kennismaking met Jojo Moyes. Ik kan het dus niet vergelijken met 'Voor Jou', maar nadat ik dit boek gelezen had weet ik zeker dat ik 'Voor Jou' ook wil gaan lezen.
Dit verhaal is fantastisch geschreven. Het raakt je, heeft ook grappige scene's en natuurlijk de liefde. Jess en Ed hebben allerlei problemen, evenals de kinderen van Jess, Tanzie en Nicky. In ieder hoofdstuk ga je mee met de gedachten van Jess, Ed en de kinderen en dat vind ik ontzettend leuk. Even was ik bang dat de roadtrip in dit boek nog langdradig zou zijn maar dit is helemaal niet het geval. Door de achterflap was ik iets minders enthousiast, je leest wat uitgevers en kranten van dit boek vinden maar dat zegt mij nog niets.
En een roadtrip voor een wiskundewedstrijd...? Maar die gedachten zijn meteen vervolgen want ik zat meteen lekker in het verhaal en wilde eigenlijk alleen nog maar doorlezen.
Jojo Moyes is dus wat mij betreft een auteur die ik aan mijn lijstje ga toevoegen! | 1pos
|
Persoonlijk grote fan van Karin Slaughter. Naar aanleiding van het nieuwe boek die uitkomt nu 12 juni eindelijk begonnen aan goede dochter. Door dat ik vorig jaar het lezen heb herontdekt. Ben ik eerst begonnen met de Will Trent reeks. Waardoor ik echt fan van deze schrijfster geworden ben.
De titel van het boek past perfect! Je verstaat als lezer waarom ze deze titel gekozen heeft.
Is het haar beste werk? Nee dat vind ik niet, het is een goed boek en weer in de typische stijl van Karin Slaughter. Het verhaal is wel opnieuw heel gedetailleerd geschreven en je ziet als lezer alle gebeurtenissen zo voor je. Hoe ik bij vorige boeken tot het laatste hoofdstuk in de waan gelaten werd wie de dader was, had ik dit niet bij dit boek ik had al heel vroeg een vermoeden hoe alles in elkaar stak. Vond het ook meer psychologischer of de Will Trent reeks. Waar we daarover een GBI agent hebben die opzoek gaat naar de misdadiger heb je hier wel meer de psycholigsche kant van wat er in het verleden gebeurd is in het leven van de zussen. Je wordt meegetrokken in de gruwelijke gebeurtenissen die ze meegemaakt hebben en hun huidige demonen.
Hoewel ik vroeg alles door had vond ik het toch een pageturner gewoon omdat ik zo meegezogen was in het verhaal.
Hoop wel dat het volgende boek me terug op het puntje van mijn stoel laat nagelbijten tot het laatste hoofdstuk. | 1pos
|
Ruth Ware debuteert in Nederland met de thriller In een donker donker bos. Deze Engelse auteur zit al langer in het boekenvak en werkte voor een uitgeverij voor zij haar eigen woorden aan papier toevertrouwde. Het idee voor de setting van dit debuut kreeg ze in gesprek met een vriendin, die vertelde dat zij nog nooit een thriller had gelezen dat zich op een vrijgezellenfeestje afspeelde. De woning, die overigens niet te vinden is in het wel bestaande plaatsje Stanebridge, is ontstaan vanuit de tv serie waarin bijzondere huizen gebouwd worden aldus Ruth Ware tijdens de Meet & Greet bij uitgeverij Luitingh – Sijthoff op 14-02-2016.
Leonora Shaw ontvangt een uitnodiging voor een vrijgezellenfeest die ze al 10 jaar niet meer gezien heeft. Samen met vriendin Nina, de enige van die tijd met wie ze nog af en toe contact heeft, besluit Nora zich aan te melden. Al voor het moment dat ze het Glass House midden in het bos betreedt, twijfelt Nora of het wel verstandig is geweest te gaan. Ze heeft haar voormalig beste vriendin Clare al jaren niet meer gezien. Organisatrice Flo is obsessief bezig het ultieme vrijgezellenfeestje te regelen, jonge moeder Melanie moet niks hebben van de afgelegen locatie met al zijn eigenaardigheden en vriend Tom voegt graag wat extra’s toe om het weekend van extra jeu te voorzien. Als Nora wakker wordt in het ziekenhuis met een rechercheur voor haar deur, weet ze niet meer hoe ze aan haar blauwe plekken is gekomen.
In een donker donker bos start met een Engelstalig rijmpje waarmee de toon direct wordt gezet. Welk geheim zal uit de kast in het glazen huis komen? Ruth Ware weet vanaf het begin de lezer mee te zuigen in het verhaal. Door te spelen met tijd word je als lezer meegenomen in het verhaal terwijl je al weet dat er iets heftigs is gebeurt. De spanningsboog die direct al omhoog gaat weet Ware gedurende het hele verhaal goed vast te houden. Door het verhaal heen geeft zij subtiele aanwijzingen om de lezer geboeid te houden en op het verkeerde been te zetten. En ook al is het plot slechts te dele vernieuwend en zijn er ook veel onderdelen van het plot al eerder beschreven in andere boeken, toch zorgt dit er niet voor dat het leesplezier afneemt. Met het plot in combinatie met de spanning weet Ware de lezer wel te plezier en aan de pagina’s gekluisterd te houden. Hoofdpersonage in In een donker donker bos is misdaadauteur Nora, onzeker en met een geheim in haar leven, wat haar tot een ideale persoon maakt om in misdadige dingen te verzeilen aldus de auteur. Ook de bijfiguren weet Ware voldoende uit te diepen naar gelang hun rol in het boek, waardoor je gaat snappen waarom dingen gebeuren. Een debuut dat terecht op de New York Times bestseller lijsten staat, een echte pageturner. | 1pos
|
Neem een geit (Leven voor gevorderden) van Claudia de Breij
Het boek van Claudia de Breij begint met een prachtig citaat van René Gude, Nederlands docent filosofie van de Internationale School voor Wijsbegeerte, die de strekking van het boek goed weergeeft. Voor mij een heel herkenbaar citaat, vooral sinds ik moeder ben van een nu zesjarige zoon: elke dag leer ik weer iets nieuws, waarvan ik achteraf denk: dit hebben miljoenen moeders voor mij ook meegemaakt, ervaren en ervan geleerd. Waarom vraag ik bij bepaalde zaken eigenlijk niet gewoon om raad bij mensen met meer (levens)ervaring dan ik, in plaats van steeds het wiel opnieuw uit te vinden.
Claudia de Breij besloot om na een verwarrende periode in haar leven, waarin zij zelf met levensvragen worstelde, om samen met haar levenspartner Jessica van Geel (journaliste bij NRC Handelsblad en Vrij Nederland) op zoek te gaan naar levenslessen, naar adviezen bij anderen die al de nodige levenservaring hebben. Levenslessen met de vraag: wat is het geheim van een lang en gelukkig leven? Wat zijn de spelregels voor het zijn van een volwassen persoon. Claudia heeft met haar partner voor dit interview gekozen voor een groep mensen met levenservaring: een groep 70 plussers. Achtereenvolgens zijn de volgende personen geïnterviewd: Hanneke Groenteman, Nico ter Linden, Willeke Alberti, Hans Wiegel , Anne-Wil Blankers, Paul van Vliet, Hedy d’Ancona, Geert Mak, Erica Terpstra en Herman van Veen. Dankzij de inmiddels overleden René Gude, Denker des Vaderlands, heeft Claudia het aangedurfd haar ervaringen en de levenslessen van de geïnterviewde personen op papier te zetten en dit prachtige boek uit te brengen.
Veel levenslessen en adviezen die voorbijkomen, lijken vanzelfsprekend en voor de hand liggend, maar wat dit boek zo bijzonder maakt, is dat het geschreven is met veel gevoel: het is humoristisch, soms serieus en ontroerend. Claudia de Breij schrijft het geheel op een heerlijke en zeer persoonlijke manier. Het is een boek dat je zeer waarschijnlijk na een tijdje nog eens uit de boekenkast pakt om enkele van de bijna 50 verhalen terug te lezen. Er zaten voor mijn persoonlijk een aantal verhalen bij, die mij echt hebben geraakt en waarvan ik nu al weet dat ik ze met plezier en ontroering nog eens zal lezen. Ik voelde me in die verhalen begrepen en het was fijn om te lezen, dat andere mensen met dezelfde vragen rondlopen. Om een voorbeeld te geven van één van deze levenslessen die mij raakte, is uit het stuk WIE JE BENT IS WIE JE ALTIJD BENT GEWEEST: “Als het je lukt jezelf een beetje een aardig iemand te vinden is het heel geruststellend; de enige persoon van wie je zeker weet dat die je hele leven bij je blijft, ben jij” .
Ik heb absoluut genoten van dit (h)eerlijke boek en ik vind het eigenlijk erg moeilijk om het een aantal sterren te geven aan zo’n persoonlijk boek.
Na lang denken heb ik toch besloten om het 4 (dikke) sterren te geven, voornamelijk met de reden dat mensen toch bij het zoeken bij recensies het aantal sterren graag wil weten om te weten waar ze aan toe zijn. Dit boek is zonder meer een aanrader. | 1pos
|
Dit is een echte pageturner.
Soms deed het boek me denken aan de films van de gebroeders Coen, soms aan die van Tarantino.
Ook kwam Steinbeck bij me op en dat wil wel wat zeggen.
Dit boek is ongewoon, spannend en prachtig geschreven.
Telkens weer wil je verder lezen en weten hoe het verder gaat, wil je weten hoe dit gaat aflopen.
Het begin is misschien wat langdradig, maar eens het verhaal echt op gang komt is er geen ontkomen aan. Dit is een meesterwerk en Ellory heeft het weer eens gedaan. | 1pos
|
In het jaar 2558 heeft de rijke elite het voor het zeggen. Door overbevolking, outsourcing en nieuwe technieken als Artificiële Intelligentie en robotica zijn er bijna geen banen meer. De 'gewone mens' is gedwongen als slaaf te werken. Deze interessante toekomstvisie schetst Miriam Borgermans in Raven, het eerste deel van de Slaves serie.
Raven is een opstandige laatstejaars studente aan een Delicatus slavenschool. Delicatusslaven zijn hoogopgeleide slaven, maar desondanks hebben ze meestal geen lang leven voor de boeg. Slaven worden overgeleverd aan de willekeur van hun meester en gaan vaak een gruwelijk einde tegemoet. Als Raven aan de machtige Genoot Ghassan Aboud wordt verkocht, lijkt ze aan en dergelijk lot te kunnen ontsnappen. Tot Ghassan wordt vermoord en Raven als schuldige wordt aangewezen. Raven belandt in een verwikkeling van intriges, waarin ze alles op alles moet zetten om te overleven.
Ik vond Raven een interessant verhaal over een meisje dat op een Slavenschool staat ingeschreven. Deze setting vond ik erg origineel en leuk om over te lezen. Al deed het me ergens wel een klein beetje denken aan het huis van Overtolligen waar Anna in The Declaration woont. In de toekomstvisie van Miriam Borgermans hebben overigens alleen de rijken het goed; de rest van de bevolking leeft als slaaf. En die slaven zijn er ook weer in diverse rangen en standen verdeeld. Deze world building vol toffe details zorgde ervoor dat ik nieuwsgierig bleef en graag verder wilde lezen.
Nog een pluspunt is ons hoofdpersonage Raven. Ze doet het niet zo goed op de slavenschool en ze heeft geluk dat de zoon van de directrice haar cijfers vervalst. Anders zou ze niet lang meer een Delicatusslaaf kunnen zijn en gedegradeerd worden tot een Trasher slaaf. Ik vind het fijn dat Raven niet perfect is en duidelijk een eigen mening heeft, ook gedurende de rest van het verhaal dat zich niet langer op de school afspeelt. Maar in het derde deel van het boek is ze opeens wel een beetje een superwoman - en dat maakte het voor mij wel wat minder realistisch.
De vriendschappen ontstaan op de Delicatus slavenschool komen erg echt over en zijn fijn om over te lezen. Helaas is de romantiek in het boek heel wat minder sterk uitgewerkt. In het derde deel is er sprake van een liefdesdriehoek, dat viel me toch wel wat tegen in een verder zo origineel verhaal. Bovendien vond ik het sowieso wat overdreven dat er zoveel jongens een oogje hebben op Raven, dat had voor mij wat ingetoomd mogen worden. Juist omdat ze in het begin allesbehalve perfect overkomt, hoeft die 'iedereen is verliefd op haar' voor mij persoonlijk ook niet echt.
Desondanks vond ik Raven echt een heerlijk boek dat snel en gemakkelijk leest. Ieder hoofdstuk begon met een tof citaat waardoor je de toekomst tot in de details voor je ziet. De personages komen heel echt over alsook de wereld en het complete plot. De verdeling van het verhaal in drie delen maakt het boek interessant en het einde doet me meer dan reikhalzend uitkijken naar deel twee. Alleen de liefdesdriehoek vond ik wat jammer, dat kwam de originaliteit van Raven niet helemaal ten goede. Een welverdiende beoordeling van vier sterren, voor deze toekomstige wereld waar ik graag snel weer in wil duiken!Deze recensie verscheen ook op Oog op de Toekomst. | 1pos
|
Een in het oogspringende omslag, welke wanneer je het boek leest helemaal bij het verhaal past. De keuze is prachtige genomen hiervoor. Maar dat weet je pas wanneer je het boek openslaat.
Alec en Maria maken een moeizame tijd door, Maria is ernstig ziek, en vraagt hem het verhaal van zijn jeugd te vertellen. Waar ik eerlijk gezegd eerder dacht, is dit boek wel iets voor mij, raak ik meer en meer gevangen in de schrijfstijl van Aloysius, de zinnen zijn zo mooi volgend, zo symfonisch geschreven bijna. Dat het een feest is om te lezen. Wellicht had het iets beknopter mogen zijn, maar een kniesoor die daarop let. Dit maken de mooie opgebouwde zinnen helemaal goed.
“ Als je geaccepteerd heb wie je bent, ben je klaar om te gaan schrijven.”
Alec en Maria, beleven het naderende einde beide op een andere manier. Het raakt me hoe verschillende beide mensen zijn en hoe mooi dit beschreven wordt. Achter de mooie woorden gaat een prachtige boodschap schuil. Geniet van de kleine dingen, blijf ze zien in het leven van alle dag.
Het verhaal neemt je meer en meer in beslag en je reist mee met Alec en Maria naar Indonesië en New York, Maria wordt zieker en zieker en Alec besluit eindelijk zijn schrijvers ambitie op te pakken. Hij wil zijn levensverhaal op papier zetten. Hoe moeilijk en zwaar dit ook is. De geesten uit het verleden komen omhoog door het viool spel van Maria. De reis door het verleden van Alec, ontroeren me zo aangrijpend is dit geschreven en maken me bewust van bepaalde dingen, zoals hoe helend het kan zijn om dingen van je af te schrijven. Maar ook het naderende einde van Maria doen mij af en toe met een brok in mijn keel zitten lezen, De manier waarop Aloysius dit allemaal beschrijft, zo open en eerlijk maar ook zo herkenbaar. Diep respect.
Een reis door het leven vol Liefde, Rouw en Verwerking.
Het boek is opgedeeld in 4 delen, elk hoofdstuk start met een woord een poëtische zin die je tot nadenken aanzet. Ook wordt bij elk hoofdstuk een muzieknoot en een muziekterm aangegeven (voor de kenners waarschijnlijk een duidelijke herkenning over hoe het hoofdstuk gaat verlopen?) dit alles geeft het verhaal iets extra`s iets moois. (Voor de niet kenners wordt dit allemaal aan het einde van het boek uitgelegd), er is echt werk gemaakt van dit soort extra dingen. Wat mij daardoor nog meer ontroert.
De kracht, waar dit boek mee is geschreven, is Liefde.. alles berust op liefde. Een boek wat je echt zelf moet hebben gelezen wil je het snappen.
“Niet de sterkste overleeft, maar hij die zich het best aanpast.”
Ja, Aloysius Keller, heeft mij achter over geblazen. Een Mustread voor een ieder, welke je raakt of je wilt of niet. Bedankt, Aloysius voor dit mooie, open en eerlijke verhaal, en deze wijze lessen…
Lieve Leesgroet Moon | 1pos
|
Samenvatting
Calla gaat terug naar de plaats waar haar moeder leeft. Voor de zoveelste keer heeft ze weer wat uitgehaald en Calla komt het recht zetten. Maar dan in de bar van haar moeder ontmoet ze Jax. Vanaf dat moment bleef hij bij haar, of ze dat wou of niet.
Mijn mening
Eindelijk een nieuw boek van J. Lynn - Jennifer L. Armentrout. Ik stond echt te springen toen het boek verscheen. Ik moest weten wat Avery, Cam, Teresa en Jase aan het doen waren. Het was lang geleden dat ik over hun las, zo lang dat ik me Calla niet kon herinneren.
Calla studeert dus samen met de hele vriendengroep op dezelfde school. Ze had geld opzij gelegd voor haar studie, maar dat is plotseling verdwenen. Er kan maar een iemand dit gedaan hebben, Calla's moeder. Dus gaat Calla naar haar op zoek. Het begin interesseerde me niet veel. Natuurlijk is het leuk om iedereen terug te zien maar ik was nieuwsgierig naar Jax. Hij hoorde duidelijk niet bij de vriendengroep, wie was hij dan wel?
Jax weet eigenlijk al alles over haar. Calla vindt dit raar want ze had hem nog nooit gezien. Hij wist alles over haar en haar moeder. Ik vind het eerder eng dan wat dan ook. Maar naar mate het verhaal vorderde begon ik Jax steeds meer te mogen.
Alles wat er tussen Calla en Jax ontstond voelde eerst een beetje vreemd aan. Langzaam maar zeker ga je ook van hun houden. Natuurlijk kon ik niet wachten wat Calla's vrienden van hem vinden. Zouden ze hem ook zo leuk vinden? Na het lezen van Blijf bij mij had ik veel behoefte aan een beetje aandacht van mijn vriend. Toen bedacht ik me, niets kan hem overtreffen. Geen Cam, geen Jase en zelfs geen Jax.
Ik geef Blijf bij mij 4/5
Voor meer recensies kijk op www.despicablebooks.blogspot.nl | 1pos
|
John Carreyrou is een onderzoeksjournalist die sinds 1999 bij The Wall Street Journal werkt. Tweemaal won hij de Pulitzer Prize met een team van Wall Street Journal verslaggevers: in 2003 voor een reeks verhalen die bedrijfsschandalen in Amerika blootlegden en in 2015 voor 'Medicare Unmasked', dat de Amerikaanse regering in 2014 dwong om belangrijke Medicare-gegevens vrij te geven die al tientallen jaren geheim werden gehouden. In 'Medicare Unmasked' stelden de journalisten misbruik aan de kaak dat belastingbetalers miljarden dollars gekost had. Eind 2015 begon Carreyrou met een reeks onderzoeksartikelen over Theranos, opgericht door Elizabeth Holmes, dat uitmondde in zijn boek Bloedfraude. Het kostte hem bijna drie jaar om de waarheid over de handelwijze van het bedrijf boven tafel te krijgen.
In Bloedfraude beschrijft John Carreyrou de opkomst en ondergang van Theranos. In 2004 startte Elizabeth Holmes dit bedrijf in Silicon Valley. Ze was een charismatische twintiger die een blauwe maandag aan de befaamde Stanford University had gestudeerd. Ze kreeg het voor elkaar om honderden miljoenen dollars durfkapitaal bij elkaar te harken en een bedrijf op te zetten dat op zijn hoogtepunt zo'n negen miljard dollar waard was. Oud-ministers als Henry Kissinger, George Schulz en James Mattis wist ze in haar Raad van Bestuur zitting te laten nemen.
Holmes had stage gelopen bij een instituut in Singapore waar bloed getest werd op de aanwezigheid van het SARS-virus. Toen zij aan de Stanford University studeerde, bedacht ze een technologie die het mogelijk zou moeten maken om uit enkele uit de vinger afgenomen bloeddruppels honderden tests op medische aandoeningen uit te voeren. Voor patiënten zou dit een aanmerkelijke vooruitgang betekenen, want het met een naald afnemen van het bloed uit een ader zou dan passé zijn. Het probleem was echter dat het de wetenschappers en technici bij Theranos niet lukte om met hun technologie tot betrouwbare resultaten te komen.
Rechterhand van Holmes was de twintig jaar oudere Sunny Balwani, met wie zij tevens het bed deelde. Iets wat ongepast was en waarvan de Raad van Bestuur geen weet had. Balwani wist niets van wetenschap, hij speelde Chief Financial Officer als opvolger van een echte deskundige op dit gebied die ontslagen was omdat hij de eerlijkheid van het bedrijf in twijfel trok. Balwani ontsloeg bij de vleet mensen die kritiek hadden op de gang van zaken binnen het bedrijf en presenteerde cijfers met hoge verwachtingen over toekomstige rendementen die nergens op gebaseerd waren. Mede hierdoor en door het overtuigende optreden van Holmes wist het tweetal honderden miljoenen dollars bij investeerders op te halen. Pikant daarbij is dat Carreyrou onthult dat Rupert Murdoch, eigenaar van de Wall Street Journal en dus Carreyrou's hoogste baas 125 miljoen dollar in Theranos geïnvesteerd had, een bedrag dat korte tijd later verdampt was door Carreyrou's toedoen.
Carreyrou beschrijft chronologisch en zeer gedetailleerd het wel en wee rond Theranos. Hij doet dit in de derde persoon tot op het moment dat hij persoonlijk als journalist betrokken raakt. Boeiend verwoordt hij de gebeurtenissen, waarbij hij deze goed documenteert. De eerste helft van het boek bevat veel informatie over het testen van bloed, waarbij vele personen worden genoemd die op enigerlei wijze een rol speelden. In een groot aantal gevallen gaat het om mensen die ontevreden waren over de gang van zaken, omdat er van alles gebeurde wat niet in de haak was: van het manipuleren van gegevens tot het niet volgen van verplichte laboratoriumregels. De tweede helft van het boek is vooral drama, het leest als een boek van John Grisham, compleet met de inzet van privé-detectives en dure advocaten. Ook vanuit ethisch oogpunt is het een echte 'pageturner', want als lezer denk je steeds: wie krijgt nu eindelijk eens het besef dat hieraan iets gedaan moet worden? Vooral ook omdat het gaat om gezondheidszorg, waarin foute laboratoriumgegevens directe invloed kunnen hebben op de levens van patiënten. Zo is er een voorbeeld waarbij iemand voor meer dan 3.000 dollar onnodig aan medische tests uitgeeft als gevolg van een foute diagnose die door Theranos werd aangeleverd, terwijl dit ook nog eens gepaard gaat met zorgen voor de patiënt vanwege zijn vermeende ziekte.
Het is nauwelijks te bevatten dat dit een waargebeurd verhaal is en geen fictie. Het boek leest als een spannende thriller. Het is een meeslepend verhaal over intriges, misleiding, leugens en fraude. Alles bij elkaar is het een geweldig staaltje onderzoeksjournalistiek verwerkt in een fascinerend boek. Het is dan ook niet verwonderlijk dat het boek verfilmd wordt, waarbij Jennifer Lawrence Elizabeth Holmes speelt en Adam McKay van The Big Short regisseur is. | 1pos
|
Magistraal literair thrillerdebuut
In ‘De Reünie’, de eerste thriller van Simone van der Vlugt, brengt een aankondiging van een middelbare-schoolreünie oud zeer weer scherp aan de oppervlakte bij Sabine Kroese. Het doet haar ongewild terugdenken aan de verdwijning van haar ex-beste vriendin Isabel Hartman en haar vreselijke schooltijd in Den Helder. Niet enkel liet Isabel haar vallen als een baksteen toen ze zich tot het populairste meisje van de school ontpopte, maar ook pestte ze Sabine onophoudelijk. Schuldgevoelens blijven ondanks alles Sabine overspoelen… Zou Isabel ook verdwenen zijn als ze de bewuste dag met haar mee naar huis was gefietst? Waarom herinnert ze zich niets meer van die periode en is ze werkelijk in het bezit van de sleutel tot de oplossing van het mysterie?
Geïnspireerd door Kruistocht in spijkerbroek wilde Simone op 9-jarige leeftijd al schrijfster worden. Haar manuscripten voor historische verhalen stuurde ze voor het eerst door op haar dertiende naar een uitgever. Deze wees haar werk af, maar raadde haar wel aan om door te gaan met schrijven. Een goede raad, zo blijkt. Later genoot ze van een lerarenopleiding Nederlands en Frans in Amsterdam, waar ze onder meer les kreeg in jeugdliteratuur en creatief schrijven. Deze vakken vielen haar het best in de smaak. Na haar studie ging ze werken als secretaresse en bleef ze schrijven in de avonduren. Zo schrijft ze enkele boeken voor kleuters en leerlingen van de basisschool, historische jeugdromans en volwassenenliteratuur. Van der Vlugt heeft inmiddels al 34 boeken geschreven voor kinderen, jongeren en volwassenen.
Met haar thriller De Reünie debuteert de Nederlandse Simone van der Vlugt in 2004 als schrijfster van volwassenenliteratuur. Voor deze pageturner liet Simone zich ook duidelijk inspireren door de literaire thrillers van het schrijversechtpaar Nicci French. Met dit sterk geschreven werk viel ze in de prijzen in 2004 en won ze de Zilveren Vingerafdruk, ook werd ze in datzelfde jaar door de site Crimezone.nl uitgeroepen tot beste thrillerdebuut van het jaar. Ten slotte ontving ze in 2006 ook de Alkmaarse literatuurprijs voor haar tot dan toe verschenen werk. Verder bewijst het feit dat er 100.000 exemplaren over de toonbank gingen nog maar eens dat De Reünie een uitmuntend geschreven boek is.
In de Reünie gaat het over Isabel Hartman, scholier van een middelbare school in Den Helder, die van de ene op de andere dag spoorloos verdwijnt. Sabine Kroese was de laatste persoon die Isabel heeft gezien voor haar verdwijning. Deze gebeurtenis heeft nog steeds een grote impact op haar leven en roept nu en dan nog verschillende vragen op. Aan de hand van prikkels wordt er steeds een tipje van de sluier gelicht. Ze heeft het gevoel dat ze altijd al meer wist over de verdwijning van haar vriendin, maar er is iets dat haar verhinderd de waarheid te achterhalen. Heeft ze werkelijk de sleutel tot de oplossing van het mysterie? Ze besluit voor eens en voor altijd komaf te maken met het verleden en trekt op onderzoek uit naar haar oude woonplaats in Den Helder. Hierbij schieten al lang opgeborgen herinneringen en gevoelens van vroeger weer de kop op. Het verleden is pijnlijk. Sabine haar schooltijd was vreselijk, dit vooral door toedoen van Isabel en haar groepje. Op de basisschool waren ze hartsvriendinnen, maar in het middelbaar ontpopte Isabel zich tot een pestkop, met de trouwe en schuchtere Sabine als slachtoffer.
Het boek zelf begint 10 jaar later, wanneer de school een reünie organiseert. Sabine die ooit de beste vriendin van Isabel was, worstelt met traumatische herinneringen. Toch probeert ze haar leven weer op pootjes te krijgen na haar zware burn-out. Ze besluit dit met kleine stapjes te doen door halve dagen te gaan werken. Op haar werk blijkt de sfeer voelbaar anders te zijn dan voordien. Hier heerst Renée, de vrouw die ze zelf nog heeft aangenomen, als een tiran over het secretariaat. Ook hier op kantoor is Sabine weer het mikpunt van spot. Haar ziekte wordt niet serieus genomen, ze krijgt enkel rotklussen en per slot van rekening wordt ze ook nog eens buitengesloten. Dan blijkt er plots toch nog licht te zijn aan het einde van de tunnel, wanneer ze op het werk kennismaakt met een vroegere klasgenoot van haar broer Robin, Olaf.
De reünie is een literaire thriller van de bovenste plank die intrigerende thema’s aanboort zoals verdringing van traumatische gebeurtenissen, concurrentiestrijd tussen pubers en tussen collega’s, de liefde, maar bovenal ook: vriendschap. Het is vlot en eenvoudig om te lezen, mede omdat het boek ook tot de categorie chickliteratuur behoort. Dit wil echter niet zeggen dat er geen spanning is. Deze wordt namelijk geleidelijk aan opgebouwd en tegen het einde zit je echt op het puntje van je stoel. Zo werd ik bij het lezen meteen getriggerd door het proloog. Het bevatte al een hele boel belangrijke elementen voor het verdere verloop van het verhaal en was ook raadselachtig. Het gaat over Isabel en werd geschreven vanuit het personele vertelstandpunt. De rest van het boek wordt door Sabine verteld in de belevende ik-vorm, waardoor je vanaf het begin tot het einde van het boek steevast betrokken bent. Het boek bevat daarnaast ook tal van flashbacks, zodat het verleden van Sabine mooi in kaart wordt gebracht. Hieruit volgt dat er een gezonde opwinding heerst bij de lezer gedurende het hele boek, want er komen meerdere karakters in aanmerking voor de rol van dader. Doorlezen is dus een absolute must. Het plot is erg verrassend en volkomen onverwachts, het laat je verbijsterd achter. Aan talent en inspiratie heeft Simone van der Vlugt zeker geen gebrek.
Alles samen, vond ik De Reünie echt een pareltje, een boek om de vingers bij af te likken. Ik ben een sporadische lezer en kan tevreden besluiten dat het boek echt goed was. Ik dacht dat het me wel even ging duren voor ik het uitgelezen zou hebben, aangezien het 366 pagina’s lang is en het kleine lettertype ook niet echt hielp. Al bij al had ik het sneller uit dan verwacht, ik wilde namelijk zo snel mogelijk weten wie Isabel vermoord had. Waardoor ik het boek al uit had op enkele avonden intensief lezen. In het bijzonder vond ik de flashbacks perfect geschreven, je staat als het ware in de schoenen van het hoofdpersonage. De delen die ik verder nog goed vond, zijn de momenten waarop Sabine met haar vroegere ik praat. Ze constateert dat ze niet meer dezelfde persoon is, ze is veranderd. Dit boek is de eerste thriller dat ik heb gelezen en het heeft mij aangenaam verrast. De manier waarop de schrijfster me steeds om de tuin leidde en me op een verkeerd spoor zette, maakte het alleen nog maar spannender. De Reünie is een echte aanrader! Een boek dat je maar moeilijk naast je kan wegleggen!
Bibliografie:
De Spanningsblog (19 april 2007). Simone van der Vlugt. Geraadpleegd op 28 oktober 2015, via http://spannings.blogspot.be/2007/04/simone-van-der-vlugt-de-renie-2004.html
Hebban (1 oktober 2004). Dubbelinterview Simone van der Vlugt en Saskia Noort. Geraadpleegd op 28 oktober 2015, via https://www.hebban.nl/artikelen/dubbelinterview-simone-van-der-vlugt-en-saskia-noort
Wikipedia (19 oktober 2015). Simone van der Vlugt. Geraadpleegd op 28 oktober 2015, via https://nl.wikipedia.org/wiki/Simone_van_der_Vlugt | 1pos
|
Annie groeit op bij haar moeder, die een seriemoordenaar is. Ze moet haar moeder helpen en ziet hoe haar moeder de meestal kleine kinderen mishandelt en misbruikt en uiteindelijk vermoordt.
Ze krijgt slaapproblemen en kan niet anders dan haar moeder aangeven, hoe moeilijk dat ook is. Had ze niet eerder actie moeten ondernemen, dan hadden kinderen misschien gered kunnen worden , ze haatte haar moeder, maar moeder was wel "haar" moeder.
Milly is slachtoffer maar is ze ook dader?
Haar moeder wordt opgepakt en Annnie krijgt een nieuwe identiteit en wordt in het gezin van een therapeut geplaatst. Dat gezin bestaat uit vader Mike, die hulpverlener is en gesprekken heeft met Annie , die nu Milly" heet, verder is er de vrouw van Mike en zijn dochter Phoebe.
Het is lastig voor Milly om met een nieuw identiteit, pleeggezin en nieuwe school door Mike voorbereid te worden voor de rechtszaak tegen haar moeder.
Niemand mag de ware identiteit van Milly weten en dat is lastig als je een nieuw leven op probeert te bouwen.
Dat niet alles verloopt zoals gepland, daar zal ook niemand van opkijken.
I | 1pos
|
Anne Dyeward is een van de laatste erfgenamen van de verstoten koninklijke familie. Ze is opgegroeid in Pitmadden met haar familie, maar Anne wordt gedwongen door de huidige koning om met de kroonprins te trouwen. Eenmaal hier akkoord mee te zijn gegaan kan zij niet meer terug. Haar familie komt aan het hof wonen, maar niet zonder slag of stoot. Daarbij is daar ook nog de kroonprins William. Na mate zij meer tijd doorbrengt met William komt zij er achter dat hij een persoonlijkheidsstoornis heeft die soms erg angstaanjagend is. Het moeilijkste is nog om de koning onder ogen te zien. De koning houdt erg van jonge vrouwen wat soms misselijkmakend is. Verder gebeuren er nog veel meer dingen in het kasteel. Zou ze haar familie bij elkaar kunnen houden?
Deze fantasyroman leest erg fijn. Bij elk hoofdstuk wil je verder en verder lezen. Er zit spanning in het verhaal, maar ook verdriet en liefde komt vaak in het verhaal voor. J.M. Anna heeft een ontzettend goed boek geschreven en ik kan niet wachten tot het boek Hart van het beest uit is. | 1pos
|
De schrijfster heeft op een boeiende manier het verhaal van Abraham en Sara vormgegeven. Zo beschreven dat je ook als lezer erbij betrokken wordt. Diski weet als geen ander de psyche van de hoofdpersonages uit te diepen. Opnieuw een heel ander boek dan de verhalen en reisboeken die zij al eerder heeft geschreven. | 1pos
|
Ik moest ontzettend grinniken om zinnen als "Je zult naar het naburig graafschap gaan, daar ritselt het van de markiezen". Sinds ik dit boek van Annie M.G. Schmidt gelezen heb schrijf ik elke dag een stukje vers. | 1pos
|
Hoewel boekwinkels, e-bookstores, en ook Hebban, dit boek labelen in de categorie thrillers en spanning, stelt Elvin Post in zijn disclaimer voorin het boek: “Dit is een roman. (...)” En het boek gelezen hebbende, ga ik daarin mee. Zeker, het verhaal bevat spannende, criminele elementen. Maar daar staat tegenover dat het tempo, de karakteruitwerking en de vorm waarin het geheel gegoten is, passen bij een roman. Daarbij komt ook de journalistieke achtergrond van Elvin Post tot uitdrukking als hij de waargebeurde feiten waarop hij zijn verhaal baseert hier in fictieve vorm voor het voetlicht brengt.
Een prettige schrijfstijl, spanning, humor, romantiek en een waargebeurde geschiedenis als achtergrond. De vraag of dingen die gebeuren toeval zijn, het lot, of dat ze met een reden gebeuren is licht door het boek heen verweven. Het antwoord op die vraag is niet zo belangrijk, wat we met de al dan niet toevallige omstandigheden doen wel. | 1pos
|
The long way to a small angry planet is de debuutroman van schrijver en redacteur Becky Chambers. Het leverde haar een nominatie Arthur C. Clarke Award op (ze won niet, Adrian Tchaikovksy ging er met de award vandoor). De titel slaat op de lange reis die de personages moeten maken naar een ontzettend lelijk en nietszeggend planeetje. Dat stuk rots in de ruimte doet er uiteindelijk verder niet toe, maar die lange reis wel.
De Wayfarer is een 'tunneling'-schip, dat met een bepaalde techniek in opdracht snelwegen in de ruimte creert. Ze krijgen nu de opdracht in een onbekend stuk ruimte een tunnel te slaan, vanwege de toetreding van een nieuwe aliensoort tot de alliantie. Ernaartoe tunnelen is te gevaarlijk, dus ze zullen naar het startpunt moeten reizen op de ouderwetse manier. Tijdens deze lange reis staat elk crewlid even met een conflict in de belangstelling. Dat klinkt soapy en dat is het ook wel, enigszins gezellig, af en toe maar een tikje gevaarlijk. Maar het is wel goed geschreven.
Het start met Rosemary die aan boord komt van het ruimteschip de Wayfarer. Ze heeft een verleden waar ze niet graag over praat en is blij met haar nieuwe baantje als administrator. Ze ontmoet er kapitein Ashby, dokter en kok Dr Chef, de techneuten Kizzy en Jenks, A.I. Lovey, chagrijn Corbin, navigator Ohan en piloot Sissix. Een mengelmoes aan soorten en amper mensen die ooit de Aarde hebben gezien, tegenwoordig leven mensen op allerlei planeten en worden ze ook op generatieschepen geboren. De blauw-groene planeet is niet vaak meer de standaard geboortegrond van een mens.
En dit is wat er zo goed is aan het boek, het anders-zijn van alle wezens is goed weergegeven in uiterlijk, gedrag en omgang. Chambers richt geen vergrootglas op de verschillen, want men leeft immers al generaties met de wetenschap dat er andere soorten bestaan. En op dit schip werken en leven de crewleden al jaren met elkaar samen. Vanuit Rosemary, die nieuw is, mogen we wel wat meekijken met haar verwondering en kennismaking met de gevarieerde crew. Chambers beschrijft de diverse soorten als anders, maar als normaal. En zo hoort het in een wereld die al lange tijd groter is dan de Aarde. Je zou bijna denken dat de Aarde anno nu er best wat van zou kunnen leren.
Het boek blijft iets te gezellig om echt te kunnen pakken en zeker om te blijven hangen na het omslaan van de laatste bladzijde. De conflicten zijn goed geschreven, hier en daar best heftig (vooral op het einde), maar duren elk slechts een paar bladzijden. Als Chambers in haar tweede boek A Closed and Common Orbit, een direct vervolg op dit debuut, een groter conflict brengt en langer de spanning kan vasthouden, gaat ze naar een overtuigende 4+, nu grijpt ze die twijfelend beet. Het is een uitermate geschikt en toegankelijk boek voor scifi-beginners. | 1pos
|
Verhalenbundels zijn een ondergeschoven broertje in de literatuur en de lectuur. Dit geldt ook voor de fantasy. In het voorwoord zegt Hay van den Munckhof al: “Verhalenbundels verkopen voor geen meter, lees ik wel eens.” Gelukkig gelooft Van den Munckhof dat niet en wil hij er stiekem toch een uitgeven. Dat is de bundel Traisha en het Ei geworden. Een bundel met negen verhalen, geschreven in de periode 2009-2014.
De verhalen in Traisha en het Ei gaan niet over ridders, elfen of dwergen. De verhalen gaan stuk voor stuk over mensen en de beslissingen die ze maken. Ze nemen je mee naar werelden waarin er geen ridders zijn die jonkvrouwen redden, het gaat eerder over dorpsmeisjes die het dorp redden. Het zijn geen grootste epistels waarin de wereld gered moet worden en alles uiteindelijk weer goed komt. Het zijn mensen die in situaties terecht komen en daar heelhuids uit proberen te komen. Dat gaat de één beter af dan de ander. Maar zo nu en dan ontmoet je een hoofdpersoon waarvan het eigenlijk helemaal niet erg is als hij of zij het einde niet haalt. Niet iedere hoofdpersoon is automatisch een goed persoon.
Hay van den Munckhof heeft een verhalenbundel neergezet die gekenmerkt wordt door diversiteit. Hij heeft een duidelijke stijl waarbinnen alles mogelijk is. De personages kunnen van alles zijn en zijn allemaal goed beschreven. Hetzelfde geldt voor de omgeving en de werelden waarin de verhalen zich af spelen. Binnen een paar bladzijden kan Van den Munckhof een wereld schetsen met een hoofdpersoon waar je zonder problemen in meegaat. Knap is dat hij dit met zoveel verschillende personen en uitgangspunten kan, dat geen twee verhalen op elkaar lijken.
De schrijfstijl van Van den Munckhof is duidelijk. Hij wijdt niet uit over elementen die niet van belang zijn en gebruikt weinig prozaïsche uitspattingen. Dit is heel prettig bij verhalen: als een verhaal tien bladzijden duurt, hoef je geen twee pagina's uitleg over de lokale flora en fauna. De meeste verhalen zijn vanuit de derde persoon geschreven en dit lijkt zijn favoriete uitgangspunt te zijn. Twee van de verhalen zijn vanuit de eerste persoon geschreven, dit voelt helaas net iets minder lekker aan. Dit zijn gelijk ook de twee kortste verhalen.
Het enige verhaal dat iets onder het niveau van de rest ligt, is het laatste verhaal. Het loopt minder lekker en mist aan het eind een stukje uitleg. Hay van den Munckhof legt uit dat hij aan dit verhaal het einde heeft veranderd, omdat het eerste einde niet goed was. Naar mijn idee had het einde nog een klein beetje bijschaving of uitleg kunnen hebben. Gelukkig weegt het iets mindere einde van één verhaal absoluut niet op tegen de hoge kwaliteit van de andere verhalen.
Er zijn nog twee kleine minpuntjes. Het eerste is dat twee van de verhalen die mogelijk nog het meest op elkaar lijken, gelijk achter elkaar zitten. Omdat deze twee verhalen in het begin zitten, geeft dit eigenlijk een verkeerd beeld van de diversiteit in het boek. Het tweede is de boekomslag. Het boek komt ouderwets over. Niet door de tekening op de omslag, maar puur door de vormgeving. Hoewel het voor mij als recensent totaal geen invloed heeft, zou het zonde zijn als mensen er daarom aan voorbij lopen. Of juist niet, omdat het wel erg opvalt tussen alle mooie omslagen die tegenwoordig in de winkel liggen.
Verhalenbundels laten veel mensen aan zich voorbij gaan. Dat is zonde. Traisha en het Ei laat zien hoe het kan en hoe het zou moeten. Hoewel alles van dezelfde schrijver komt, heb je nooit het idee dat je twee keer hetzelfde verhaal leest. Of dat de verhalen te veel op elkaar lijken. Dit is een heerlijke verhalenbundel, bijvoorbeeld voor in de trein voor die ritjes van een kwartier per keer. Of voor het slapen gaan. Probeer het eens uit, zou ik zeggen. | 1pos
|
Wat een heftig boek is dit. Ook kwamen bij mij de herinneringen naar boven van de tijd dat mijn zoontje ( helft van een tweeling) een aantal dagen op de NICU afdeling heeft gelegen, niet vanwege een vroeggeboorte maar door zijn moeilijk start. Met zijn ruim drie kilo was hij verreweg de grootste baby op die afdeling.
Brenda schrijft over de gevolgen van vroeggeboortes, 24 weken is de grens in Nederland om kinderen te behandelen maar tot hoe ver ga je met die behandeling, kinderen die een slechte prognose hebben komen er goed uit maar ook kinderen die een goede prognose hebben kunnen er slecht uitkomen.
Het is duidelijk dat iedere situatie, kind, arts en ouders weer anders is. Sommige ouders vinden een lichte handicap niet erg en anderen juist weer wel. En zo verschillen de artsen ook weer van mening. | 1pos
|
Serena Frome is een jonge vrouw die altijd een liefdes(seks)relatie moet hebben, zo lijkt het.
Als de relatie met Jeremy stuk loopt, knoopt ze een relatie aan met Tony Canning, een docent en een professor, een man die haar vader had kunnen zijn, maar deze relatie loopt nogal abrupt af.
Via Tony krijgt ze wel een baan bij de geheime dienst M15, die gevestigd is in Londen, ze raakt bevriend met collega Shirley, maar heeft weer buitengewoon belangstelling voor Max, waarmee ze het ook aanpapt, en dat zo zou later blijken was een verkeerde keus, Max kapt met zijn bestaande relatie.
Ondertussen is Serena ingezet in een geheim project, project Suikertand, om verdachte schrijvers te onderzoeken en zij moet Tom Haley benaderen, dat doet ze, maar het onvermijdelijke gebeurt, ze wordt verliefd op hem, en wat doet dat met haar werk en hoe kan dit nou verder? en wat doet Max.
Het is een heerlijke spannende liefdesroman,dat zich afspeelt in de spionagewereld.
Ik was al een beetje fan van McEwan, maar knapte (na Zaterdag, Amsterdam en Chesil's Beach) af op Solar, maar heb hem weer in mijn hart gesloten na dit heerlijke boek. | 1pos
|
Ik zie Chaos als de kroon op het werk van Esther Verhoef met steun van haar man niet te vergeten.
Esther blijft mij verbazen na elk goed boek denk je dat het bijna niet meer beter kan, maar Chaos is voor mij tot nu toe het beste boek ooit!!!!
Aan de recensies van mijn voorgangers heb ik niets toe te voegen, een TOPPER die iedereen moet lezen die van thrillers of aktie houdt! | 1pos
|
In deel één werd je mee genomen met de reis naar New York. Valerie en Lucas leren elkaar net kennen en geven aan elkaar los te laten zodra zij in New York zijn. In deel twee gebeurd dit zeker in het begin. Maar zowel Valerie als Lucas weten dat ze niet zonder elkaar kunnen en worden al snel toch weer naar elkaar toe getrokken. Vooral Lucas lukt het niet meer om zijn aandacht bij andere vrouwen te houden.
Het verhaal is zeker een stuk beter dan deel één. Het is spannender en je komt steeds meer over Valerie en Lucas te weten. Af en toe is daar ineens een twist die ik zeker niet zag aankomen maar waardoor het verhaal juist niet voorspelbaar is. Ondanks dat je weet dat Valerie en Lucas weer bij elkaar zullen komen gaat er een hele reis aan vooraf en of ze samen zullen blijven? Dat is nog maar de vraag.
Wat mij wel opviel waren de Belgische woorden die er best veel zijn. Opzich niet erg want van de meeste weet ik gelukkig wat ze betekenen. Wat ik wel storend vond waren de spelfouten of juist de vergeten woorden. Als dat beter was geweest had het boek zeker een ster meer gekregen. Al met al een heerlijk verhaal met de juiste opbouw, spanning en fijne schrijfstijl. Aan het einde van deel twee is er een klein stukje van deel drie te lezen. Een proloog en 3 hoofdstukken. Na de proloog ben ik gestopt met lezen omdat het mij te nieuwsgierig maakte en ik wil wachten tot deel drie beschikbaar is. | 1pos
|
Dit boek vind ik wel een aanrader. De psyche en het fysieke worden in dit boek mooi neergeschreven.
Alice en Mattie, beiden getekend voor het leven, komen elkaar tegen tijdens hun puberteit waaruit een hechte vriendschap ontstaat. Nadat Mattie afstudeert, wordt hem een baan aangeboden die hij niet kan weigeren. Dit en zijn gevoel voor Ali, zoals hij haar noemt, zorgt voor enige tweestrijd, maar nadat hij met Ali heeft gesproken, beslist hij voor zijn baan te gaan. Jaren later zoekt Ali terug contact op met Mattie. Mattie vliegt in aller haast naar Ali.
Een prachtige roman, maar jammer dat het einde een beetje mager is.
De personages worden sterk naar voor gebracht, de schrijfstijl is goed en maakt dat het boek heel vlot leest. De titel van het boek is dan ook heel goed bedacht, net als de cover.
Ik geef dit boek verdiende 4 sterren. | 1pos
|
Na Mattias intrigeerde mij door het kaft.
Een soort hoofd van achteren gezien, maar met veren ipv haren.
Het boek leest verwarrend, je maakt kennis met diverse personen die Mattias al dan niet goed gekend hebben.
Het springt van de ene naar de andere persoon en soms ook weer terug. Je leert veel over hoe Mattias leefde en dacht.
Gaandeweg kom je er al snel achter dat hij niet meer leeft.
Maar het hoe, waar en waarom?
Eigenlijk blijf je tot het einde in het ongewisse, tot zijn moeder een gesprek heeft met een vrouw die net als zij, haar zoon verloren heeft.
En dan?
Dan komt het besef, het besef dat dit een ongelooflijk mooi boek is.
Het einde zag ik echt niet aankomen en dreunt, nu, 2 weken nadat ik het boek uit heb, nog steeds door. | 1pos
|
1976 Grace en haar vriendinnetje Tilly wonen in een klein dorpje. Iedereen kent elkaar. Het is vakantie en het warm, heel erg warm.
Mevrouw Creasy, één van de bewoonsters van het dorpje is verdwenen, zomaar op een maandag. Grace en Tilly willen ervoor zorgen dat ze terug komt. Als de dominee zegt dat wanneer ze God vinden, dat alles dan goed komt, gaan de twee jonge dames op zoek.
Het is een zoektocht, maar wat zullen ze vinden. De bewoners van het kleine dorpje kent elkaar, maar kennen ze elkaar wel echt? als lezer kom je er langzaam achter dat achter iedere voordeur wel een geheim schuilgaat. Sommige worden bekend, andere blijven achter gesloten deuren.
Dan is er nog een geheim, in het verleden is er iets gebeurd, en één bewoner is sindsdien een paria. Maar wat is er in 1967 precies voorgevallen?
In korte hoofdstukken wordt het verhaal van Grace verteld in ik-vorm. Daarnaast wordt afgewisseld met korte hoofdstukken van 1967 door een alwetende verteller. Bijzonder is de volgorde van die hoofdstukken uit het verleden.
De titel van het boek komt regelmatig terug in het boek. Aan de hand van een bijbel-citaat en de zoektocht van de meisjes, heeft het boek af en toe een religieus tintje. Dat is echter alleen in het belang van het verhaal en is niet overheersend.
De uitspraken van Tilly zijn naïef, maar bevatten daardoor vaak veel waarheid.
Waar in het boek nergens uitgesproken wordt wat er precies aan de hand is, wordt het dorpsgebeuren toch geheel duidelijk voor de lezer.
Het leest erg vlot, het laat je nadenken en ook genieten. Subtiele humor is terug te vinden in die bijzondere debuut van Joanna Cannon. | 1pos
|
Laat ik eerlijk zijn, ik ben wat dit boek betreft niet onbevooroordeeld. Dit boek is namelijk geschreven door de sympathieke Theo Barkel, ook van uitgeverij Macc, met wie ik op festivals geregeld achter de kraam staat en die mij dan voorziet van lekkere kopjes koffie. En hoe vaak lees je nou een verhaal waar een wezen uit je eigen boek in voorkomt? Of waar je zelf een rol in speelt, samen met je uitgever en collegaschrijvers van Macc? Want dat is de achtergrond van dit boek en de eerdere delen van de Castlefest kronieken - de schrijvers van uitgeverij Macc werpen zich op als kroniekschrijvers en doen verslag van de wonderlijke gebeurtenissen op het festival Castlefest, waar ze zelf ook nog eens bij betrokken neigen te raken. En gezien 'De Krakenvorst, boek 1: Keruga' afgelopen december is verschenen bij Macc, bevind ik me in deze editie ook in de schrijverstent. Maar dat niet alleen, de kraak uit mijn verhaal duikt ook op en ontvoert mensen naar een andere wereld. Mijn mening is wat dit boek betreft dus een beetje gekleurd, dat snap je misschien wel.
Castlefest is uit zichzelf al een magische aangelegenheid, maar deze boeken doen er nog een schepje bovenop. Dit keer duikt Conan de barbaar in levenden lijve op op het festivalterrein, waar hij het chagrijnige slagzwaard bemachtigt (bekend uit het boek van Theo). In een parallel Castlefest duiken andere karakters uit dat boek op, en een koolmees uit het boek 'Arda het aardrijkkaboutertje' van Dagmar van der Krift. En Gé Ansems komt terug uit Amerika waar zijn Tottenboek wordt verfilmd door Steven Spielberg. Oh, en er zijn verwijzingen naar bekende boeken en films, standhouders en podia en naar sloten koffie. Heel veel fantasie dus. Waar boek 2 van de serie inzette op de spanning, met een overtuigende dreiging en heftige actiescènes, hebben hier de verbeelding en de humor de overhand gekregen. Het slagzwaard is nog grappiger dan in het daadwerkelijke boek (waarschijnlijk vanwege de combinatie met de overernstige Conan). En ook al is er een plot, waar ook nog vier monniken aan te pas komen, dat is eigenlijk niet zo belangrijk als te zien hoe een kraak iemand meetrekt een plas in of hoe een bekende Cosplayer zich nu 'Strawperry' noemt. Theo schrijft vlot. Niet literair, maar wel meeslepend en met duidelijk plezier in zijn creatie. Ik weet dat dit boek in heel korte tijd geproduceerd is (de schrijver krijgt maar een paar maanden om het te schrijven) en helaas zag ik daar wel de sporen van terug. Een paar redactiefoutjes, wat rare interpunctie hier en daar, en zinnen waarin woorden onnodig herhaald werden (een keer drie maal 'de stand' in één zin). Hier en daar haalde me dat er een beetje uit (maar het is dan ook als eindredacteur een beroepsdeformatie). Een extra redactieslag had niet misstaan. De vlotte vertelstem van Theo bracht me echter snel weer terug naar het verhaal, dat in in twee zittingen verslonden heb. Ik had eigenlijk de hele tijd een brede grijns op mijn gezicht. Voor bezoekers van Castlefest is dit een aanrader (Theo komt er al vanaf het begin en weet de sfeer heel goed te treffen), maar ook voor wie de genoemde boeken kent (dit is zowat een 'chagrijnig slagzwaard'-vervolg) of Conan-fanfictie leuk vindt! Een verfrissende golf van verbeelding, dat is wat dit boek biedt. Ik heb begrepen dat er nog meer delen gaan komen! | 1pos
|
"Ivan en Zahra reden langs weelderig gebladerde struiken.
Daarachter stonden puntige naaldbomen groot en sterk te wezen.
Rond de voet van de stammen wedijverden niemendalletjes van gewassen om het licht dat de boomtakken vol naalden spaarzaam door lieten"
samenvatting:
Sinds Christian zijn bivakplek op het eiland Elandsoog moest opgeven, houdt hij de nieuwe bewoners Ivan en Zahra in de gaten. Hij is ervan overtuigd dat Ivan meer op zijn kerfstok heeft, zeker wanneer zijn vriend op één van hun heimelijke bezoekjes aan het eiland wordt doodgeschoten.
In een poging om zijn eigen onschuld te bewijzen, moet Christian de waarheid aan het licht brengen. Maar Ivan sluipt niet als enige door de Zweedse bossen. En wie houdt uiteindelijk wie in de gaten?
Je pakt het boek vast en begint meteen te draaien en het integreert en interesseert
Esther schreef met Elandsoog haar debuut thriller.
Deze Scandinavische Thriller is geschreven door iemand die in Amsterdam is opgegroeid maar al enige tijd woont in Zweden met haar partner.
De liefde voor Scandinavië kan je dan ook overal duidelijk terugvinden door het lezen waan je je zelf op het eiland midden in de natuur.
Het boek is beschreven vanuit diverse personages en je zit er gelijk in.
Een erg spannende thriller waarin buiten alleen misdaad veel andere dingen gebeuren met als leuk detail
dat ze er 2 personages uit Nederland in heeft verwerkt die op hun eigen geheimzinnige manier op missie zijn op het eiland.
Het eiland Älgöga wat Elandsoog betekend was in het verleden DE plek waar Christiaan en zijn vrienden hun toevlucht zochten. Dit is nu privé eigendom van Ivan oftewel Baardaap zoals Christiaan Ivan noemt, is een oude bekende waar hij ook nog wraak gevoelens tegen heeft en wat het totaal een mooi en goed verhaal maakt.
Sommige vragen blijven open en het einde voelde alsof het snel is afgeraffeld en beetje voorspelbaar einde maar desalniettemin een goed debuut en mijn interesse voor deel 2 is gewekt daarom 3 1/2 ster! | 1pos
|
Wat een heerlijk boek weer van Slaughter. De rol van Sara is in dit verhaal wat kleiner, het gaat voornamelijk over Lena en Frank en hun ingewikkelde relatie, maar dat mag de pret niet drukken. Will Trent's personage wordt steeds verder ontwikkelt en het begint voor mij een bijzonder sympathieke figuur te worden, al mis ik Jeffrey nog steeds. Spannend verhaal wat bijzonder vlot leest, ik ben zeer benieuwd naar de volgende... | 1pos
|
Ik moest er even inkomen maar als het verhaal eenmaal loopt..........
Een actueel thema, aanslagen, asielzoekers, kinderen.
Een eigenzinnig stel, Jules en Harry.
Zij probeert als officier van justitie erachter te komen wie achter een aanslag zit.
Harry probeert dat ook, maar dan als verslaggever.
En ze zitten elkaar in de weg, wat een boeiend, maar ook gruwelijk verhaal opleverde.
Ook kinderen zijn hierbij een onderdeel van het verhaal. Kinderen die gebrainwashed worden terwijl ze eigenlijk gewoon kind moeten kunnen zijn.
Je hart breekt bij het idee.
De aangeleerde haat jegens mensen met een ander geloof.
De vrijheid daarin, die bepaalde mensen je misgunnen. De dwang die wordt opgelegd om te vernielen.
Geen God of Allah, die dit wil, dus vooral de vraag, die steeds in mij opkwam..
waarom, waarom!
Ik kan niet zeggen dat ik van dit boek heb genoten, maar indruk heeft het zeker gemaakt en het komt zo verdraaide dichtbij. | 1pos
|
Het verhaal is geschreven vanuit de hoofdpersonage, Jack Kempinski. Het boek begint met het uit een rivier halen van de auto van zijn directeur Barend. Jack vertelt aan ons, de lezer, dat hij een mens heeft vermoord, maar dat hij geen schuldgevoel heeft.
Wat helaas zou kunnen gebeuren, bedenk ik me net, is dat ik later, als ik ooit dement word, erover ga praten. Dat zou gênant zijn. Over mijn jaloezie, mijn wrok, mijn ambities, mijn vreemdgaan, mijn angsten. En over de moord natuurlijk. Dementen sluiten ze toch niet op, toch?
Het verhaal is hilarisch te noemen op sommige punten, maar zeker niet een slap verhaal. De onderliggende gedachten zijn herkenbaaren en maken er dan ook een spannende thriller met een zeer goed verhaal van, die je wilt blijven lezen en je verbaast je over de vele plotwendingen die erin voorkomen. Deze op het eerste oog, mannelijk ogende thriller, bevat ook enkele seksuele passages, die voor sommigen misschien wat banaal kunnen overkomen, maar vooral het stukje over zijn broer Tom op het toilet was hilarisch, lees het zelf maar, ik hou ervan. Jack vertelt over het gezin waar hij uit komt en dan vooral over zijn broer Tom, die het toch wel gaat maken volgens zijn ouders, een goed stel hersens heeft Tom in ieder geval en zijn medicijnstudie is volgens Tom helemaal niet moeilijk. Jack gaat op de universiteit studeren, wat zijn ouders niet hadden gedacht en hij leert later Claudia kennen, met wie hij gaat samenwonen. De levens van Tom en Jack volgen beide een heel ander spoor, maar komen elkaar op een gegeven moment toch weer tegen. Jack solliciteert bij een groot bedrijf en is erg goed in cijfertjes. Na enkele sollicitatie ronden, die nogal bizar overkomen, wordt hij aangenomen en ontmoet hij zijn baas Barend, vanaf dan begint het echte verhaal.
“Ik ben heel benieuwd wat ik moet doen.”
“Dat is heel eenvoudig, Jack, en noem me alsjeblieft Barend. Vergeet je functieomschrijving, het draait maar om een paar zaken, een paar ballen die je in de lucht moet houden, dat zal voor jou niet moeilijk zijn.”
Barend is een vreemde baas en Jack heeft het idee dat er zaken spelen die niet helemaal koosjer zijn. Jack gaat proberen te achterhalen wat er mis is in het bedrijf en dan vooral met zijn baas Barend, alleen gebeuren er dingen die enorme plotwendingen veroorzaken en ondanks het thriller effect je laten lachen. Alle personages worden goed uitgewerkt en het verhaal heeft een opbouw, die je soms zelf aan het twijfelen brengt. Ik denk dat er wel meer mensen zijn die hun baas zouden willen laten verdwijnen, wie weet doe je een idee op! Een geweldig verhaal met een hoog psychologisch gehalte vind ik, voor mij een echte mustread. Een verhaal met een eind plot die je niet ziet aankomen en waar je nog dagen lang over nadenkt. | 1pos
|
Seije groeit op op Vlieland met haar alleenstaande moeder Fenna. Haar vader is niet in beeld en is meer een mythische figuur op de achtergrond die in Schotland woont. Seije voelt zich buiten de groep staan, alsof ze van buiten naar binnen kijkt. Ze observeert en probeert haar weg te vinden in een wirwar van emoties waarbij haar moeder Fenna ook een figuur is die op de achtergrond blijft, niet in staat sturing te geven aan de langzaam op drift rakende Seije. Seije haar onzekerheid zorgt ervoor dat zij niet zichzelf weet te vinden en zij weet zich steeds beter aan te passen aan de omstandigheden en de mensen om haar heen. Zij vult de verwachtingen van andere zelf in en vindt dat ze daar eigenlijk nooit aan voldoet. Ze verdwijnt langzaam. Haar steun en toeverlaat is haar vriend Teun, met wie zij als kind af aan al een hele hechte band heeft. Maar ook Teun is niet in staat Seije altijd te behoeden voor haar drang om er bij te horen, die soms trekken krijgt van zelfdestructie. Door twee heftige gebeurtenissen besluit Seije in Edinburgh te gaan studeren ver van het Vlieland waar zij zich in de benauwende gemeenschap niet gezien en thuis voelt. Teun volgt een week later en de twee lijken eindelijk te kunnen worden wie ze zijn. Los van het verleden. De toekomst lijkt eindeloos.
Seije ontwikkelt zich tot een academische carrière tijger en weet vooral zichzelf te verbazen met haar kracht en kennis. Vlieland en Fenna zijn ver weg. De liefde komt haar leven binnen in de vorm van Daniel. Een jongen die vooral aan de verwachtingen van zijn ouders moet voldoen. Hoewel dat zeer beklemmend overkomt, weet hij daar toch voor zichzelf een draai aan te geven. Waarschijnlijk ook omdat het de enige mensen zijn waar hij zich aan aanpast. Seije is meer op drift, zij heeft geen ouders met verwachtingen. Wel een omgeving met verwachtingen, verwachtingen die zij zelf invult. Enorm vermoeiend en destructief. Zowel de carrière van Seije als die van Daniel zorgt ervoor dat ze samen naar New York vertrekken. Eenmaal daar brokkelt Seije langzaam af, niet in staat om het tij te keren raakt ze rock bottom. Ze verdwijnt in de verwachtingen van Daniel, zijn ouders, zijn collega’s, van de stad New York, van de maakbaarheid van je eigen geluk. Wat natuurlijk een luchtbel is en die klapt.
Prachtig debuut dat roept om meer. Het leek stiller dan het was is typisch zo een boek dat je zelf had willen schrijven. Dat boek dat raakt, dat gelaagd is, dat vraagt om herlezen te worden, dat je mee zuigt in het leven van een ander maar dat zo dichtbij kan komen dat je denkt hé wie heeft er in mijn hoofd zitten wroeten?! | 1pos
|
Het Spoor terug is één van de eerste boeken van Tess Gerritsen uit begin de jaren negentig, en is zowel spannend als romantisch. De romantische thrillers van Tess Gerritsen, waaronder Het spoor terug, staan erom bekend anders te zijn dan haar bekende Rizzoli en Isles-serie. Toch vind je keer op keer de vlotte schrijfstijl en spanning van Gerritsen terug. Daarnaast krijg je er een romantisch verhaal van een onmogelijke liefde bovenop.
Het spoor terug gaat over Beryl Tavistock die haar ouders twintig jaar geleden verloor. Sindsdien groeide ze samen met haar broer op bij haar oom. De Tavistock-familie werkt al jaren voor de geheime dienst, en zo werden Beryls ouders ook vermoord. Maar klopt dit wel? Op een feest bij haar oom ontdekt Beryl dat haar moeder door haar vader werd vermoord, waarna hij zelfmoord pleegde. Omdat ze dit echt niet kan geloven gaat ze samen met haar broer Jordan en voormalig CIA-agent Richard Wolf op zoek naar de waarheid. Dit is het begin van een spannende en gevaarlijke zoektocht, met ook de nodige romantiek ertussen.
Het spoor terug leest opmerkelijk vlot en is, ondanks de spannende passages, heel luchtig. Als lezer wil je weten wat er juist gebeurd is met de ouders van Beryl. Zijn Beryls vermoedens juist en is er meer aan de hand? Of moet ze zelf ontdekken dat haar ouders niet waren zoals zij al die tijd heeft gedacht? Er ontstaat een kluwen van gebeurtenissen en moeilijke keuzes, waarin het verleden terug tot leven komt. Je blijft lezen tot je weet hoe het verhaal ineen zit.
De belangrijkste personages in het boek werden mooi uitgewerkt, en de lezer krijgt een aardig beeld van hoe het er in de Tavistock-familie en –vriendenkring aan toe gaat. Het spoor terug is het eerste Tavistock-boek van Tess Gerritsen. Hierna volgde Houdt de dief, waarin Jordan Tavistock opnieuw een rol speelt. | 1pos
|
Dit is echt zo'n boek waarvan je tijdens het lezen de hele tijd twijfelt of je het nou goed vindt of niet. Pas als je het uit hebt en alles begint te bezinken, denk je: verrek, dat was een goed verhaal!
Het leidde niet helemaal naar het eindpunt dat ik had verwacht, wat een groot pluspunt is, hoewel ik het meeste al wel ruim van tevoren zag aankomen. Hetgeen wat er dan voor zorgt dat je blijft lezen, is de vraag of je gelijk hebt.
Ik moest behoorlijk wennen aan de schrijfstijl. Halve zinnen, zinnen onderbroken door punten. Maar het went en ondanks dat het niet mijn favoriete stijl is, leest het best vlot weg. Bovendien zie je daardoor hoe warrig Milly's gedachten vaak zijn.
Het verhaal draait niet alleen om de angst van Milly om net zo te worden als haar moordzuchtige moeder. De worstelingen van een pleegkind in een pleeggezin en op een nieuwe school spelen ook een grote rol. Logisch ook, want alles wat Milly meemaakt zal bijdragen aan het vormen van haar karakter. Zoals bij ieder mens spelen niet alleen de genen, maar ook opvoeding en ervaringen een rol bij het vormen van haar persoonlijkheid. En Milly heeft het op beide vlakken zwaar. Ze worstelt met dingen waar veel pubers mee te maken krijgen, maar vanwege haar verleden is het de vraag of ze er hetzelfde op zal reageren als andere kinderen van haar leeftijd. Een gevaarlijke samenloop van omstandigheden, of toch niet?
Als lezer hoop je uit alle macht dat Milly sterk genoeg is, goed genoeg, om het verkeerde voorbeeld van haar moeder te weerstaan. Hoofdstuk na hoofdstuk word je alle kanten op geslingerd. Van 'oh gelukkig, ze is niet zoals haar moeder' naar 'oh shit, ze zal toch niet...?' Een reden om maar door en door te blijven lezen.
Hoe dichter het verhaal bij de rechtszaak komt, hoe nieuwsgieriger je wordt als lezer. Wat gaat daar nog gebeuren, zal Milly zich overeind kunnen houden, komt daar nog iets nieuws aan het licht? De verrassing waar de schrijfster zo zorgvuldig naartoe heeft gewerkt komt en wordt opnieuw vooraf gegaan door slim in elkaar gezette twijfelzaaierij. Maar dat is nog niet het einde van het verhaal, er zijn nog best wat bladzijdes over. En die vult de schrijfster met twee knallers van verrassingen.
Na het bezinken geef ik dit boek 4 sterren. Het hadden 5 knallende sterren kunnen zijn als ik niet één ding had gemist: ik voelde niet wat Milly voelde. Ja, ik las hoe groot haar angst was, haar twijfel, etc. Ik las wat ze mee had gemaakt, ik vond het erg wat ze moest doormaken en al doorgemaakt had, maar ik vóelde het niet. Ik kon niet in haar wereld kruipen en bij haar zijn, ik kon alleen maar van een afstand over haar lezen.
De manier waarop Milly's moeder bijna continu in haar gedachten blijft is wel akelig realistisch en knap geschreven.
Juist daardoor blijft Milly gevaarlijk balanceren op het randje tussen goed en slecht en dat zorgt ervoor dat je door wilt blijven lezen. | 1pos
|
Een prachtig ontroerend boekje waar je inderdaad even stil van wordt.
Ik zag Meneer Linh zo helemaal voor me met dat"meisje "steeds in zijn armen,hoe hij haar overal mee naar toeneemt.
Claudell weet het geweldig te beschrijven,ook de vriendschap die ontstaat tussen de twee mannen die elkaar begrijpen zonder elkaar te verstaan.
Het is een boek dat je bijblijft. | 1pos
|
Edgar is arts assistent psychiatrie. Hij werkt op de deeltijdafdeling in het Huygens in Leiden. Zijn eigen leven is een beetje een rommeltje: een vriendin die hem gedumpt heeft, een oma die teveel drinkt en hem op de meest vreemde momenten belt om te zeggen dat ze dood wil, zijn spirituele moeder, en een stage begeleider die hem dwingt tot analyse van zichzelf. Alsof dat nog niet genoeg is dringt Stella, een Borderline-patiënte van de dagbehandeling, langzaam maar zeker zijn privé leven binnen.
Erik Rozing is zelf psychiater en dat is te merken: hier en daar is de opsomming van medische termen en medicatie een beetje teveel van het goede.
Dat Rozing naast psychiater ook schrijver is, heeft hij wat mij betreft wel bewezen met deze debuutroman: de personages worden helder neergezet en het verhaal ontvouwt zich in rap tempo. De schrijfstijl is bijzonder prettig zodat het boek leest als een trein. De humor is in details aanwezig en maakt de meest nare scenes uit het boek goed leesbaar.
Dat een patiënte probeert het privé leven van een arts binnen te komen kan ik me nog wel voorstellen, maar de manier waarop Edgar reageert vind ik echter wat ongeloofwaardig en soms ook weinig professioneel. Maar goed…het is dan ook een roman, alhoewel ik me wel regelmatig afvroeg tijdens het lezen of er componenten van het boek autobiografisch zijn.
Wie een kijkje in de psychiatrie wil, en bovendien getrakteerd wil worden op een mooi verhaal dat goed geschreven is, mag De psychiater en het meisje niet ongelezen laten liggen. | 1pos
|
Zo verschrikkelijk triest en heftig, ik heb er geen woorden voor, ben er helemaal stil van. Verschrikkelijk wat Anne is aangedaan maar ook hoe dit voorkomen had kunnen worden. | 1pos
|
Het is lang geleden dat ik nog zo gelachen heb tijdens het lezen van een boek. Don heeft het syndroom van Asperger, zijn leven is extreem gestructureerd, hij heeft moeite met communicatie met anderen, kan hun gevoelens niet aflezen van hun gezicht, begrijp ironie en sarcasme niet, is sociaal gehandicapt. En nu wil hij een vrouw gaan zoeken. Zijn stunteligheid is echt aandoenlijk. Normaal lees ik thrillers, maar dit is echt een heel aangenaam tussendoortje. | 1pos
|
Ik kon dit boek niet wegleggen, ik leefde zo met Grace mee. Dit was mijn eerste boek van BA Paris en zeer zeker niet de laatste. | 1pos
|
Doro is een tienermeisje met een bijzondere gave: ze is synestheet, wat betekent dat ze kleuren koppelt aan gedachten, gevoelens, geuren en dergelijke. Dit maakt haar ook gevoeliger dan andere personen. Ze gaat door een moeilijke periode nadat haar kleine broertje is overleden en ze hierdoor hallucinaties ontwikkelt. Haar brein verdringt de herinnering aan die fatale nacht.
Nadat haar ouders scheiden, begint ze aan een nieuwe start met haar moeder in het dorpje Ulfingen, vastbesloten om niet meer als ‘gek’ gekend te staan. Maar dan ontdekt ze tijdens een nachtelijke storm een bange, verwarde jongen in haar tuinhuis die op de vlucht is voor ‘de duivel’. Wanneer de hulpdiensten toekomen, is de jongen echter spoorloos verdwenen. Door haar psychische achtergrond gelooft niemand haar, buiten de buurjongen. Doro is vastbesloten om de jongen terug te vinden, ondanks alle feiten die ze tijdens deze zoektocht ontdekt, om te bewijzen dat ze niet gek is.
Wulf Dorn zet de personages in het verhaal krachtig neer. Het is niet moeilijk om je in te leven in de situatie van Doro, en mee te voelen met alle tegenslagen en ongeloof die ze te verwerken krijgt. Ook de ‘mum’ van Doro wordt goed neergezet. Ze doet er alles aan om na haar scheiding haar hoofd boven water te kunnen houden en tegelijkertijd haar dochter tot steun te zijn. Je voelt haar angst wanneer ze denkt dat haar dochter het mentaal opnieuw moeilijk krijgt. Verder is er ook nog Frank Nord, de nieuwe therapeut van Doro, die zelf ook een zware last met zich meedraagt. De personages krijgen de nodige diepgang mee waardoor je makkelijk met hen kan meevoelen.
De onverwachte plot heeft mij zeker verrast. Ondanks het feit dat dit boek een jeugdthriller is, vind ik het ook geschikt voor volwassenen. Het boek is een aanrader voor wie houdt van thrillers met een sixth-sense-sfeertje. | 1pos
|
Dankzij de leesclub rond de klassieker 'Trots en Vooroordeel' kwam ik ook op het spoor van dit boek van Anke Werker. Het vertelt het verhaal van de zussen Jane (1775-1817)en Cassandra Austen waarin de schrijfster feiten en fantasie door elkaar weeft om in dezelfde stijl als Austen een realistisch verhaal neer te zetten van het leven van waarschijnlijk dé meest populaire Britse romanschrijfster aller tijden.
In dit boek wordt er gewisseld tussen het fictieve geheime dagboek van Jane in 1809 tijdens hun tijd in een huis in Chawton, gekregen van hun broer, en de zus Cassandra Austen die 35 jaar later terug blikt op hun leven samen. De zusjes hadden een zeer intieme band en deelden bijna alles samen. Cassandra schippert tussen haar herinneringen aan die tijd waarin ze het gelukkigst was en de twijfels over wat ze aan moet met de nalatenschap van haar zus. Pas na lang zelfberaad brengt ze ook haar nichtje Caroline hiervan op de hoogte die haar tante Jane maar kort gekend heeft.
Het boek geeft zeer goed de tijd weer waarin de zussen leefden en slechts bij gratie van hun broers in hun onderdak werden voorzien na het overlijden van hun vader. Enkel door een huwelijk konden toen vrouwen van hun stand in hun levensonderhoud voorzien omdat ze zelf niet mochten werken. Net zoals in haar proza laat Jane in haar geheime dagboek duidelijk haar ongenoegen hier over blijken. Onder een synoniem dat later echter algemeen bekend werd, liet ze haar werk via haar broer Henry naar uitgeverijen in Londen sturen. Haar publicaties werden in haar eigen tijd al goed ontvangen en toen mocht ze al wat van haar eigen succes proeven. Zonder uiteraard het minste idee te hebben dat haar werk 200 jaar later wereldwijd beroemd zou zijn, en ze miljoenen fans, talrijke verfilmingen en adaptaties zou kennen.
De achtergrond die je uit dit boek kan halen over de schrijfster, geeft een fijne extra betekenis aan haar romans.
Werker geeft op een liefdevolle, maar ook waarachtige en empathische wijze weer hoe het leven van Jane Austen er kan hebben uit gezien uit zowel haar eigen gezichtspunt als dat van haar zuster Cassandra. Dat de schrijfster en uitgeefster Anke Werker een grote belangstelling en sympathie koestert voor deze Britse grande dame, komt heel duidelijk naar voren! | 1pos
|
“Wachten op een wonder”
Sara Loudin Thomas
De omslag van het boek is uitnodigend. Je wordt nieuwsgierig naar de hoofdpersoon en -zoals de titel je verteld- het wonder waar diegene op wacht.
Het boek spreekt vanaf de eerste bladzijde aan, leest vlot en je zit gelijk in het verhaal door de goede beschrijvingen van gebeurtenissen, emoties en karakters.
De schrijfster heeft hier niet veel woorden voor nodig!
Het verhaal neemt je mee in een proces van erkenning, acceptatie en vertrouwen.
Er gebeurt veel in het boek, er komen veel verschillende personen voor maar ik vond dit niet storend of verwarrend.
Bijzonder vond ik het om te lezen hoe een ‘vooraanstaand persoon in de gemeenschap’ een bepaalde invloed heeft op de stad.
De titel doet vermoeden dat er een wonder wordt verwacht.
Ik heb hier toch even over na moeten denken.
Welk wonder wordt er bedoeld?
Er gebeuren namelijk wel meer bijzondere of heel wonderlijke dingen.
Een vrouw met een speciale gave die hulp biedt in moeilijke tijden, het wonder van de liefde, het bijzondere van een gemeenschap die een ander gaat accepteren..
Maar wat is ‘het wonder’?
Ik ben er nog steeds niet helemaal over uit.
Naar mijn mening had de hele verhaallijn wat ingewikkelder mogen zijn. Nu werd het verhaal op het laatst misschien wat te voorspelbaar, het ging iets te snel.
Het boek had dikker kunnen zijn door alles wat er gebeurt.
Ook dan was het , door de vlotte schrijfstijl en doordat je je als lezer goed in kunt leven en meevoelen, nog steeds een goed leesbaar boek geweest! | 1pos
|
Voor je het weet ben je verliefd… staat er op de omslag van het boek Vallen. En het is echt zo, je wordt verliefd op het boek en de personages in het boek.
Anne is een journalist, verloofd, jong en een keurige vrouw. Tijdens een interview wordt ze door de leadzanger, Roar/Rory, van een beroemde rockband meegevraagd op tournee. In ruil voor het oppassen op zijn 3-jarige zoontje Rowland krijgt zij een exclusief artikel over de band. Dat is uiteraard goed voor haar carrière. Een carrière die volgens haar verloofde Ian toch niet veel voorstelt. Hij is het er dan ook niet mee eens dat ze een aantal weken in Amerika op tournee gaat met de band.
Van een voorspelbaar en rustig leven thuis belandt ze in de hectische wereld van een rockband. Geen dag is hetzelfde. Tijdens de tournee leert ze alle bandleden goed kennen. Van de vooroordelen blijft weinig over. Als ze dan ook nog gevoelens krijgt voor Roar wordt het wel heel ingewikkeld.
Vallen is lekker vlot geschreven met veel details. Niet alleen de hoofdpersonen leer je goed kennen, ook alle bandleden en hun partners krijgen een mooie rol in dit verhaal. Je leeft met ze mee, zou ze af en toe willen zeggen dat ze niet zo dom moeten doen en beter moeten nadenken. Het lijkt een harde rockwereld, maar uiteindelijk blijkt dat er ook andere kanten aan zitten.
De liefde zit door het hele verhaal, soms onverwacht, maar soms ook wel voorspelbaar. Dat maakt het verhaal niet minder leuk. Het is een heerlijk boek om lekker bij weg te dromen. Het trekt je mee de harde rockwereld in en laat je meegenieten achter de schermen van de band.
Het is een roman waar ik voor ben gevallen en ik weet zeker dat meerdere mensen dat zullen doen. | 1pos
|
De 17 jarige Mo woont samen met zijn moeder in een slaperig stadje in Graynes, New England. Vrienden heeft hij niet, totdat hij Dean tegenkomt, die rond zijn huis scharrelt om zoals hij beweert, poes Ernest terug te brengen.
Vanaf dat moment zoeken de twee jongens elkaar op en wat begint als een onschuldige vriendschap wordt steeds broeieriger en beklemmender en brengt Mo in situaties waar hij eigenlijk helemaal niet in belanden wil.
Prettige schrijfstijl, helder en beeldend. | 1pos
|
Ik heb genoten van dit mooie boek van Francesca Melandri. Het is vlot geschreven, boeit direct en heeft humor en realiteit. Je kunt niet anders dan dit verhaal geloven.
Ook schept het een leuk stukje geschiedenis van Zuid-Tirol/Noord-Italie en Oostenrijk. Dat hier enorm gevochten is en dramatische oorlog en ellende is geweest, wist ik niet echt.
Dit boek is dus naast een mooie roman ook nog echt een stukje geschiedenis. (zonder dat het irritant informatief wordt).
(In mijn ogen) een topper! | 1pos
|
Na het lezen van Orphan X, mijn eerste kennismaking met Gregg Hurwitz, wist ik gelijk al dat zijn schrijfstijl mij ontzettend aansprak! Gregg heeft een geweldig beeldende manier van schrijven, en weet je helemaal in het verhaal mee te slepen zodat het boek moeilijk weg te leggen is. Ook het vervolg op Orphan X, de Nergensman, is weer op dezelfde heerlijk spannende manier geschreven. Het verhaal over Evan Smoak, voormalig huurmoordenaar uit het geheime Orphan programma, gaat verder waar het eerste boek Orphan X ophield. Het verhaal zit wederom erg goed in elkaar. Evan wordt dit keer zelf gekidnapt, wat zorgt voor veel actie en vele plotwendingen en een geweldige finale! Een heerlijk boek, met soms 'over the top'-actie, en voor mij reden om gelijk door te gaan in het 3e deel van deze Evan Smoak-serie. | 1pos
|
Na de teleurstellende "Sleeping Beauties" een knap werk van Joe Hill...in de echte King traditie en stijl.
De korte verhalen "Het hoge gras" en "Hoogste versnelling" waren al mooie juweeltjes maar,
"Nosferatu" klopt deze en heeft zelfs trekjes van de betere Kings zoals "It".
Ook de invloed van H.P. Lovecraft is er duidelijk in terug te vinden. Knap!
Echt spannend, in drie dagen uitgelezen... | 1pos
|
Dit boek met op de omslag die zwarte spin, die je waarschijnlijk niet graag tegenkomt, is niet zo eng als hij er uitziet. Wat zijn wel gevaarlijke dieren? Dat schattige beertje, dat lieveheersbeestjebeestje of toch de ringslang?
•
Wie weet wat een mokele-mbebe is? Hoe ziet een oorkwal eruit? De koekjessnijder? Of weet je wat een gilamonster is?
Zoek het op, lees erover, bekijk foto's en geniet van de passende en ook grappige tekeningen. De bijpassende informatie is in overzichtelijke, niet te lange tekstblokken ingedeeld.
•
Ondanks alle informatie, illustraties, foto's en in rood gegeven weetjes is de bladspiegel toch rustig en niet overvol. Enigszins jammer vind ik dat de omslag geen afgeronde randen heeft, maar zal bij deze tijd passen. Ieder hoofdstuk heeft een originele naam waaronder verrassende namen van - vaak bijzondere - dieren worden genoemd. Achterin staat een handig register waarin alle dieren worden genoemd.
•
De bibliotheek geeft als leeftijd aan v.a. 9 jaar. Als ik dit boek doorlees zie ik heus wel zinsconstructies en woordkeuzes die voor groep 3 en 4 lezers lastig kunnen zijn, maar de goede lezer en vooral vaak zeer geïnteresseerde kriebelende-kruiper-alles-willen-weter zal hier jarenlang plezier aan beleven. Foto's en tekeningen vertellen hen ook al veel.
•
Aanrader. | 1pos
|
Auteur Gregg Hurwitz heeft inmiddels al vier boeken op zijn naam staan. Zijn laatste boek Het wraakgenootschap is zijn debuut in Nederland. De positieve kritieken op de achterflap liegen er niet om. Mystery News beweert zelfs dat hij het stadium waarin hij vergeleken kan worden met andere meesters van het genre voorbij is. Hooggespannen verwachtingen en tijd om kennis te maken dus met deze veelbelovende auteur.
US Deputy Marshall Tim Rackley gelooft heilig in de wet en de zegeviering van het recht. Daar komt resoluut verandering in als de moordenaar en verkrachter van zijn dochtertje door een vormfout vrijkomt. Alles waar hij in geloofde wordt in één klap onder zijn voeten vandaan gemaaid. Totaal ontredderd ziet hij zijn leven instorten, zijn gelukkige gezinsleven, het vaderschap en zijn huwelijk. Als hij niet meer weet hoe hij zijn leven weer op de rit moet krijgen, staat er een oudere man voor de deur die hem vraagt zich aan te sluiten bij Het wraakgenootschap. Deze selecte groep mensen heeft ook allemaal een geliefde verloren door een misdrijf. Net als Tim zagen zij de daders door de mazen van de wet kruipen. De enige manier om hun wraakgevoelens kwijt te raken, is het recht in eigen hand nemen. Tim blijkt de ontbrekende schakel om dit ook daadwerkelijk te doen
Gregg Hurwitz heeft mij met zijn Nederlandse debuut ruimschoots weten te overtuigen van zijn kunnen. Het wraakgenootschap is een boek boordevol spanning, intriges, verborgen agendas en krankzinnige mensen. Voeg daarbij nog wat bloederige moorden en lugubere details en alle ingrediënten voor een topthriller zijn compleet.
De plot van Het wraakgenootschap zit stevig in elkaar. De gedegen research is op sommige momenten door de regels heen te lezen. De karakters in het boek zijn zeer overtuigend. Hurwitz loodst de lezer vakkundig door alle (verknipte) kronkels en emoties van de hoofdpersonen heen. Sympathie voor bepaalde mensen in het boek is onontkoombaar. Hurwitz weet de uitersten goed en kwaad, recht en onrecht in al hun facetten aan de lezer te tonen. Je kunt niet anders dan kritisch nadenken over wat jij in de situatie van de hoofdpersonen had gedaan. Zou je dezelfde keuzes maken in de moordende dilemmas waar sommige karakters tegen aan lopen? Normen en waarden moeten stevig onder de loep worden genomen om die vraag te kunnen beantwoorden.
De schrijfstijl van Hurwitz is heel meeslepend en beeldend. Het verhaal speelt moeiteloos mee op je netvlies. Filmbazen hebben dat ook ontdekt, want Hurwitz schrijft momenteel het filmscript voor Het wraakgenootschap. Iets waar ik me in ieder geval erg op verheug.
Bij zoveel lovende woorden past slechts een vijf sterren beoordeling, hoor ik u denken. Nou, toch niet helemaal. De climax van het verhaal zat goed in elkaar, maar de uiteindelijke ontknoping was te makkelijk en voorspelbaar. Het slot eindigde precies zoals ik vreesde maar niet hoopte. Ach, misschien ben ik wel te kritisch. Elke lezer mag dat voor zichzelf gaan uitmaken. | 1pos
|
Opnieuw een verhalenbundel die tot de verbeelding spreekt en hoe! Dit boek, "Vuurpijlen vangen' in het Nederlands, is het fenomenale prozadebuut van Karen Köhler, een Duitse theatermaakster. Op de Buchmesse in Frankfurt van 2015 werd er enorm gestreden voor haar vertaalrechten, en deze zijn - een groot plezier voor de lezer - naar uitgeverij Podium gegaan, die zich nog in andere verzamelbundels uitleven bovendien. Dankzij de gratis Goethe-online bibliotheek is deze bespreking gebaseerd op de Duitse versie van het boek. Het Nederlandse boek heb ik in mijn bezit en ga ik zeker óók nog eens rustig lezen.
Deze bundel bevat 9 verhalen die allemaal onder één grote noemer samen te vatten zijn: hartzeer, pijn, verlies, rouw, opnieuw recht krabbelen. Meestal gaat het over een vrouw die zich in een uitzichtloze situatie bevindt maar met een zeer sterke wil om haar lot om te buigen of eraan te ontsnappen.
Het eerste verhaal zet meteen al de toon: een jonge vrouw is terminaal ziek en wordt verzorgd in een groot ziekenhuis ergens op een onbepaalde plaats. (Je gaat er vanuit dat het in Duitsland is, maar dat weet je ook niet helemaal zeker.) Ze heeft het niet alleen moeilijk met haar ziekte, ze is ook alleen omdat haar vriend niets meer van zich laat horen. Het verhaal is opgebouwd als een dagboek. Ze leert 'Il comandante' kennen, een man van gemengde Latino-Amerikaanse komaf. Hij voelt haar goed aan en samen proberen ze de tijd te verdrijven in het ziekenhuis. Op een prachtige manier worden de gevoelens van vooral haar verwoord, over hoe ze zich voelt door haar ziekte en de relatie die ze als zeer fragiel aanvoelt op dat moment. Het slot van het verhaal is origineel, heeft alles wat er nodig is, en laat de begin- en eindscène naadloos in elkaar overlopen.
Een ander verhaal: Katharina, een jonge Duitse vrouw, strandt aan een tankstation in Death Valley, in de Amerikaanse woestijn en is de uitdroging nabij. Een indiaan doemt voor haar op als in een droom, maar het is geen droom. Hij redt haar van de uitdroging en helpt haar verder op weg en zelfs meer. Als kind wilde Katharina altijd al een indiaan zijn: in flashbacks gaan we met haar mee naar haar jeugd en begrijpen we uiteindelijk wat haar naar de Amerikaanse woestijn heeft gebracht. De zielen van haar en de Indiaan Bill beginnen elkaar langzaam aan te vinden...
De meeste van haar personages trekken weg om hun leven te overschouwen en een beslissing te nemen. Ook zo in 'Poolcirkel' waarin een man even 'sigaretten gaat halen' maar aan een tripje doorheen het zuiden van Europa begint. Aan het einde zegt hij 'ja' tegen het leven. Maar de meeste verhalen zoals dit zijn niet afgewerkt. Het is aan de lezer om zijn verbeelding los te laten gaan en de gaten hier en daar op te vullen.
Het prachtige taalgebruik zet de gevoelens in de verschillende verhalen zo oprecht om dat dit moeilijk uit te drukken valt in woorden. "In der Beschränkung zeigt sich der Meister." Köhler kan in een paar zinnen beschrijven waarvoor anderen tientallen pagina's nodig hebben. Qua zeggingskracht krijgt zij een 11/10.
Het gaat telkens opnieuw over pijn en eenzaamheid maar ook over welke redenen je als persoon zelf hebt om verder te gaan, verder te willen leven. De verhalen zijn ook telkens anders geconstrueerd: een dagboek, een lange brief, een verhaal vanuit het ik-perspectief of vanuit een verteller, enz...
"Hingegangen bin ich nur wegen der Idee wegzukommen, mein Leben irgendwie von mir abzuschneiden. Ich wollte vergessen und so wenig denken wie mir möglich ist, aber jetzt hat das mit dem Denken wieder angefangen."
"Die Warum-ich-nicht-mit-Dir-zusammen-sein-kann Top 10: 1. Du besitzt nur ein einziges Buch. 2. Das Buch trägt den Titel “Excel for Dummies”."
Je krijgt in deze bundel 9 verhalen aangeboden die je de ogen weer wijd doen open gaan, waardoor je ziel binnenin wordt aangesproken en leert wat het leven waard is. Ik heb van deze bundel genoten en de smaak voor korte verhalen weer terdege opgepikt!
Het motto van het boek voorin komt van Frida Kahlo en is zeker ook een sterke binnenkomer:‘I tried to drown my sorrows, but the bastards learned how to swim’. | 1pos
|
Claudia Gray (New York, 1970) is het pseudoniem van Amy Vincent een Amerikaanse schrijfster van Young-Adult-romans. Daarnaast is ze ook een kenner en een groot liefhebber van Sciencefiction. Met haar Vuurvogel-trilogie brak ze ook door in Nederland. Duizend stukjes van jou, het eerste deel van de serie, kreeg 5 sterren op Young Adult Books.nl en stond op de Hebban-shortlist van Beste Young-Adult boek van 2016 en 2017.
Het boek Zwartkunst gaat over Nadia, die haar magische krachten voelt toenemen, maar toch is ze nog steeds een beginneling. In een laatste poging om het stadje waarin ze woont te redden, doet ze alsof ze kiest voor de duistere macht die hen bedreigt en begeeft ze zich op het gevaarlijke pad van de zwarte magie. Daardoor wordt ze wel afgesneden van de hulp van haar vrienden. Ze mist daarbij vooral de steun van Mateo, waardoor ze zich kwetsbaarder voelt dan ooit en op een vreemde manier steeds meer wordt aangetrokken tot de duisternis. Ondertussen zit haar gezworen vijand Elizabeth ook niet stil. Ze blijkt tot nog meer in staat dan Nadia had gedacht en brengt het kwaad steeds dichterbij.
Zwartkunst is het derde en laatste deel van de Spellcaster-serie. Ik heb helaas de eerste 2 delen niet gelezen, daardoor kon ik in het begin er een beetje moeilijk in komen. Het is dan ook zeker aan te raden om gewoon te beginnen bij deel 1.
Ik heb ook echt even aantekeningen moeten maken tijdens het lezen om het voor mijzelf duidelijk te maken. Dat was een beetje jammer, want daardoor kwam ik niet zo goed in het verhaal.
Toch, toen ik op een gegeven moment verder was en goed en wel in het verhaal zat, wilde ik alleen maar doorlezen. Ik leefde echt mee met de personages. De auteur houdt goed de spanning in het verhaal. Ik ga absoluut de eerste 2 delen alsnog lezen.
Deze serie is echt een aanrader en erg geschikt voor de beginnende Fantasy lezer. | 1pos
|
13 mei 2012
De Bakkersdochter van Sarah McCoy is het verhaal van Elsie Schmidt. Ze woont in een Bäckerei in Duitsland. Het is ook het verhaal van Reba Adams, afkomstig van Virginia-Amerika. Ze ontmoeten elkaar in El Paso, Texas(2007) en langzaam wordt hun levensverhaal verteld.
Elsie Schmidt groeit op bij haar ouders en haar zus Hazel. Tijdens de Tweede Wereldoorlog worden de zussen van elkaar gescheiden en ontstaat er een briefwisseling.
Het is ontstellend om te lezen hoe de twee zusjes Hazel en Elsie zijn toegewijd aan het Naziregime.
Ze zijn ervan overtuigd dat alle nazivoorschriften er zijn met de beste bedoelingen en het nastreven van de enige echte Arische mens alle aandacht verdiend en gerespecteerd moet worden.
Uit de briefwisseling van de twee zusjes blijkt dat Hazel zo zwaar geïndoctrineerd is dat ze zich vrijwillig ‘in naam van het Vaderland’ heeft laten opnemen t.b.v. het Lebensborn programma. Ze krijgt er een tweeling die ze niet als de hare mag beschouwen maar die vanaf de geboorte het Reich dienen. Als een van de kinderen zwak blijkt te zijn spreekt het moederhart van Hazel. De gevolgen zijn hartverscheurend.
Ook voor Elsie blijft de oorlog niet zonder gevolgen, al vroeg wordt ze de oogappel van Jozef Hub, Nazi-officier bij de SS. Hij heeft zijn eigen beweegredenen om in de nabijheid van de familie Schmidt te verblijven.
Sarah McCoy grijpt de ontmoeting in El Paso, tussen Reba en Elsie aan om de levensloop van Reba te vertellen. Ze wordt verliefd op Riki, zoon van immigranten echtpaar uit Mexico. Voordat ze samen kunnen leven moeten ze doordringen tot de bodem van hun bestaan.
De jonge mensen dragen, net als Elsie Schmidt, geheimen mee die uiteindelijk door schrijfster Sarah McCoyontrafeld worden.
De bakkerij als werkplaats en winkel vormt een rode draad in De Bakkersdochter. De gedetailleerde beschrijvingen hierover van Sarah McCoy laten de geuren ruiken en het water in de mond lopen. Om zelf de lekkernijen, die de tijd hebben doorstaan, te proeven is de receptuur toegevoegd.
De Bakkersdochter is een meeslepende en soms huiveringwekkende verhaal waarin de lotgevallen van twee zussen centraal staan in Garmisch – Duitsland-WO2, het lot van de ongrijpbare Reba in Texas is al even aangrijpend. Goed boek. | 1pos
|
Subsets and Splits
No saved queries yet
Save your SQL queries to embed, download, and access them later. Queries will appear here once saved.