text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
Dit keer gaat Christophe Vekeman (1972) heel dapper met de billen bloot. In zijn autobiografisch getinte roman Mensen als ik knutselt de Vlaamse literaire cowboy – als een volwaardig compliment bedoeld – een waarheidsgetrouw zelfportret in elkaar.
In het radioprogramma De Wereld Vandaag (op Radio 1) zegt hij het volgende: 'In dit boek schrijf ik dat leven is als zwemmen onder inktzwart water met je ogen dicht. Ik denk dat dit ook geldt wat betreft de portrettering van jezelf. Een zelfportret maak je altijd een beetje op de tast. Je komt dingen tegen die je nooit had verwacht en je komt dingen tegen die al je leven lang meegaan.'
Buck – Christophe Vekeman, dus - wil zo graag ergens bij horen. Hij gaat op zoek naar gelijkgestemden, naar nieuwe vrienden die denken en zich gedragen zoals hij. Tijdens een bruisende excursie wordt de lezer geconfronteerd met een stevige lading countrymuziek en de onvermijdelijke cowboyboots (gecombineerd met of zonder joggingbroek), alsook met literatuur. Tevens zijn er ontmoetingen met personages die opvallend veel weg hebben van Christophe Vekeman. Thema’s zoals eenzaamheid, neerslachtigheid en liefde komen – al dan niet terloops – aan bod.
Deze passage komt uit het hoofdstuk met de in het lezersoog springende titel 'Ik ben mijn eigen fiets'. De schrijfstijl en -taal die de schrijver hanteert, stralen een forse kracht uit, waarbij de attractieve en energieke zinnen indruk maken. Hij schrijft zoals hij spreekt: flitsend en blits. Mensen als ik is vooral een lofzang ter ere van het leven. Een leven dat de auteur bijna aan zich voorbij zag gaan toen hij begon aan deze roman. Hij vreesde immers oprecht voor zijn gezondheid. Onterecht, gelukkig maar… Het boek is tevens een speurtocht naar zichzelf, waarbij het alleen zijn toch wel een belangrijke factor is. Countrymuziek is dan weer een ideaal medium om het lijden van de mens weer te geven; of om het af te zwakken.
Het is duidelijk dat Buck - als hoofdpersonage en alter ego – die een flink eind in de veertig is, toch ook maar een mens is zoals wij allemaal. Hij (de auteur) schrikt er helemaal niet voor terug af en toe de spot met zichzelf te drijven. Vooraleer je het goed en wel beseft is het heel intieme en geestige boek uit. Pas aan het eind van het verhaal schakelt Christophe Vekeman over op echte fictie. In het tiende en laatste hoofdstuk komt er een hypothetische apotheose op je af. Feiten en zuivere fantasie liggen bij de schrijver erg dicht bij elkaar, trouwens.
Mensen als ik is een rasechte Vekeman: ten voeten uit. Zijn typisch Vekemansiaanse aandacht voor stijl en taal, alsook de onduidelijkheid over wat waar is en wat fictie; dit alles zorgt ervoor dat je de roman bijzonder moeilijk kunt vergelijken met het werk van zijn Nederlandstalige collega's. De eigenzinnige auteur lapt alles en iedereen aan zijn cowboylaars, zelfs zichzelf. | 1pos
|
Springvloed, het debuut vn Cilla & Rolf Börjlind is in een woord: Geweldig.
Een boek wat je moeilijk naast je neer kunt leggen...iedere pagina doet verlangen naar de volgende.
Ik ga snel op zoek naar hun tweede boek.
Lezen dus...... | 1pos
|
Deze jongen kan schrijven, plots verzinnen en alles meer. Ik zie hier en daar wat mensen teleurgesteld zijn over 'de hoeveelheid aan genres' waar dit boek in past (murder mystery, thriller , roman, etc). Die verschillende elementen maken dit boek voor mij juist zo interessant en vooral verfrissend.
Ja, de romantiek is af en toe wat zoetig, ja de (hoeveelheid) plotwendingen soms voorspelbaar, maar het stoort me absoluut niet. Het boek is veel van alles en daardoor niet weglegbaar (voor de liefhebbers van 'veel' dan dus). | 1pos
|
“Aantekeningen over het verplaatsen van obelisken” een breeduit gezette en over de randen heen vallende tekst op de cover. Veel woorden voor een titel, maar precies passend voor deze roman.
Het zijn aantekeningen geïllustreerd met snapshots alsof alles gepost en gedeeld moet worden op de sociale media. Een schone schijn, gedenktekens eeuwig zwevend in de digitale wereld.
Het zijn aantekeningen over het verplaatsen: Het verplaatsen van de ik-figuur zelf, in de tijd en van omgeving. En het verplaatsen van obelisken, hoge gedenknaalden.
Over de bouw, het transport en de oprichting van een obelisk is weinig bekend, maar ze staan overal in de wereld. Ze werden in de Klassieke Oudheid opgericht, een tijd die we kennen uit overgeleverde verhalen. Vele verhalen over reizen, verlies, rouw en onsterfelijkheid. Helden verhalen over Alexander de Grote.
Deze roman is, onder vele andere thema’s, ook een poging om “de biografie” over Alexander de Grote te schrijven. Een biografie over een halfgod, een behoorlijk ambitieus project. Een project waarmee ook zijn gestorven vriend, een halfgod volgens de ik-figuur, geëerd kan worden. De dodenakkers, waar helden van de oorlogen liggen spelen ook een rol; een eervolle, plotselinge en massale dood .
Een roman met vele verhalen in verhalen, persoonlijk en universeel.
Aantekeningen stapelen om te gedenken in het groot en in het klein, de afwezigen te laten bestaan in verhalen.
De verhalen zijn pakkend, de taal is mooi en beeldend. Het is een roman dat met aandacht en plezier gelezen en herlezen kan worden.
Een boek om vaker te lezen. | 1pos
|
In een novelle van ruim 100 bladzijden schets Rudi Hermans een ontluisterend, maar eerlijk en soms zelfs humoristisch beeld van een oude getrouwde man, die wel zijn leeftijd heeft aanvaard, maar telkens weer verbaasd reageert als hij een nieuwe levervlek op de rug van zijn hand ziet. De angst voor verdere aftakeling verlamt hem. De man van Marie, zijn naam komen we niet te weten, heeft een vast ritueel. Om half 8 staat hij op, ook al is hij eerder wakker, doet zijn gymnastiek en zet verse koffie. Marie staat pas op als ze gewekt wordt door de fluitende ketel. Het ochtendritueel wordt zeer gedetailleerd beschreven, het richt zich op de rites van een oudere man. Zeer schrijnend wordt beschreven hoe de man van Marie omgaat met zijn fysieke, maar ook geestelijke aftakeling. Deze ochtend komt Marie niet naar beneden. Uiteindelijk gaat de man van Marie kijken waar ze blijft en ontdekt dat ze is overleden. Hij weet niet goed wat hij moet doen en probeert vast te houden aan wat hij al jaren deed: Marie niet boos maken. Lang geleden waren ze een gelukkig stel, vol liefde en passie maar na een niet te vergeven fout heeft Marie zich van hem afgekeerd. De wijze waarop de schrijver verhaalt over de aftakeling, de eenzaamheid, de opluchting en het verdriet van het stel is goed overgebracht en stemt je tot nadenken. | 1pos
|
Ik heb niet, eerder een boek van deze schrijfster gelezen en begon hier met wat twijfel aan. Al snel was de twijfel verdwenen.
Mooie schrijfstijl, pakkend verhaal.
De afwisseling tussen de hoofdstukken toen en nu is prettig.
Het boek heeft mij zowel tranen van plezier als van ontroering bezorgd.
Ik wil zeker meer boeken van Colleen Hoover lezen. | 1pos
|
Het boek verteld het verhaal over Mike Ford.
Mike Ford is een student met flink wat schulden.
Tijdens zijn studie op Harvard word hem een kans aangeboden om voor de Davies Group te komen werken. De Davies Group is een Consultancy-bureau. Het bureau beïnvloed de 500 machtigste mensen in Washington.
De eigenaar Henry Davies is op zoek naar een protoge om hem te helpen bij een grote en gevaarlijke deal. Mike is in dit geval de aangewezen persoon, met een vader die al een crimineel verleden heeft. Door de torenhoge schulden die Mike heeft, pakt hij de klus met beide handen aan, maar komt er dan al gauw achter dat er smerige spelletjes binnen het bedrijf worden gespeeld.
Mike beland al gauw in het web van macht en corruptie.
De Davies group draagt was duistere geheimen met zich mee.
In het begin van het boek kwam er erg veel info op me af, waardoor het voor mij wat moeilijk te volgen was. Maar na flink door te lezen, maakte de schrijver Matthew Quirk het weer goed. Ik werd meegenomen in de wereld van leugens, en verraad.
Het boek is zeer goed geschreven, en uiteindelijk houd het verhaal je in de greep. Het verhaal heeft spannende wendingen, en kon het boek op een gegeven moment moeilijk wegleggen.
De voorkant beloofd dat het boek geschikt is voor de fans van Grisham en Baldacci, en dit is absoluut geen leugen. | 1pos
|
Wat heb ik er spijt van dat ik dit boek al langer dan een jaar op mijn TBR lijstje had staan, en al een paar keer in mijn handen heb gehad in de boekwinkel! Wat een heerlijk verhaal, ik ben gek op de personages, en eindelijk eens niet een boek met een verschrikkelijk geheim alles word besproken dus geen gekke wendingen. Dit is een nieuwe favoriet geworden, en ik wil snel haar nieuwe boek lezen. | 1pos
|
‘Deze zaak was pittiger. Zo veel moorden werden er niet gepleegd in Den Bosch. En zeker niet op een min of meer bekende Nederlander. Ze wist precies wie het slachtoffer was. Als liefhebber van het televisieprogramma Kunst is de Kracht had ze zelfs het gevoel dat ze hem persoonlijk kende.’
Lucas van Beyens is kunsthandelaar in ’s-Hertogenbosch. Tevens is hij – zoals de auteur zelf ook, trouwens - een vooraanstaand lid van de Illustre Lieve Vrouwe Broederschap (in de volksmond beter bekend als de ‘Zwanenbroeders’). Meedogenloos wordt Van Beijens door twee gemaskerden overvallen en gedood. De buit is een doelgerichte keuze: een heel oud Mariabeeld. Matthijs, de zoon van de dode antiquair, wil koste wat het kost de moordenaars van zijn vader vinden. Hij is echter niet de enige die zich buigt over de barbaarse liquidatie van Lucas van Beyens. Er gaan wellicht nog meer slachtoffers vallen…
Het mysterieuze genootschap van de Zwanenbroeders (de leden aten vroeger zwaan) – zevenhonderd jaar oud intussen – vereerde aanvankelijk vooral Maria. Vandaag is het een oecumenische vereniging (een mysterieus clubje zeg maar) met een exclusief karakter; een sereen gezelschap van katholieken en gereformeerden.
In zijn derde thriller concentreert René van Rijckevorsel (1961) zich op een locatie niet zo ver van huis. ’s-Hertogenbosch is tevens de vestigingsplaats van het notoire verbond. Toch blijft het in het boek niet bij een enkele setting, integendeel!
In de ongenummerde en erg korte hoofdstukken wordt de lezer geconfronteerd met een hele serie oorden. Niet alleen diverse plaatsen in Nederland komen aan bod; de reis en speurtocht gaan eveneens naar Stone Town op het eiland Zanzibar, naar Zwitserland, Tsjechië, Frankrijk en Spanje. Je wordt aldus bijna constant van hot naar haar gestuurd, waarbij je telkens naar een andere setting wordt gevoerd. Als dan ook nog een groot aantal personages zich met de zaak gaat bemoeien, wordt het er allemaal niet eenvoudiger op. Is het overdaad, te ruim uitgedokterd? Dat de spanning en snelheid prominent aanwezig zijn, ervaar je dan wel als positieve elementen. De bijzonder vlotte taal en schrijfstijl verdienen een speciale vermelding.
‘Vandaag filmde Farah in de grote Sacramentskapel, die zich links van het koor bevond. De kapel was eigenlijk een aparte kerk in de Kathedrale Basiliek van Sint-Jan.’
René van Rijckevorsel zorgt voor heel wat historische en culturele achtergronden, alsook voor interessante randinformatie. ’s-Hertogenbosch wordt door hem helemaal in de bloemetjes gezet. Het heden en het verleden gooit de auteur vakkundig in de mixer; een fijne faction-thriller is het eindresultaat. Het verleden is gebaseerd op ware feiten, terwijl het heden rechtstreeks stroomt uit het fantasierijke hoofd van de schrijver. De gewiekst uitgewerkte apotheose is ongetwijfeld de kers op de heilige taart. Of Maria vol van genade is gebleven, dat lees je zelf, in Zwanenbroeders. | 1pos
|
Ruben is dertig en worstelt al jaren met een angststoornis. Juli 2014 is hij op vakantie in Spanje wanneer hij wordt gebeld door zijn zusje met de mededeling dat er iets ergs is gebeurd. De MH17 is neergestort met daarin vier van zijn familieleden.
Ongeloof, woede en verdriet beïnvloeden zijn leven in tijden na de ramp. Deze gevoelens overheersen zijn angsten en deze lijken meer naar de achtergrond te verdwijnen.
Een verhaal over rouw, verdriet en publiciteit in deze tijden. Over onzekerheid over de gevonden (en niet gevonden) slachtoffers. “Misschien ligt Suzan wel in deze auto. Of deze. Of Paolo. Of Liselot. Of Oscar. Of niet. Het kunnen ze allemaal zijn en het zijn ze allemaal niet.”
Ook lees ik over troost die nabestaanden krijgen van de koningin. “Het feit dat zij zo meeleeft betekent dat het echt zo erg is als men beweert en dat iedereen, in elke laag van de samenleving, dat beseft. Het medeleven van ’s lands leiders blijft nu niet hangen in vaste rituelen en voorgecomponeerde speeches.”
Ik herinner mij de krantenkoppen, de foto’s en beelden. De gebeurtenissen herken ik in het boek en ondanks dat ik geen nabestaande ben of directe slachtoffers ken, is het wel aangrijpend. Het beeld van de vlakte waar de Boeing is neergestort staat in mijn geheugen gegrift. “Het waren de doodgewone spullen die me deden beseffen dat deze mensen heel letterlijk van hun leven waren beroofd, midden in de lucht.”
Ik verwachtte een verhaal over het veranderde leven van een nabestaande van de ramp MH17 en dat klopte ook. Het was alleen nog beter dan ik had gedacht. Ik vind niet dat dit verhaal goed is, omdat het over deze bekende ramp gaat waar onder andere veel Nederlanders zijn omgekomen. Nee. Dit verhaal is zo goed, omdat Remco de Ridder dit op een hele waardige en eigen manier heeft verwoord.
Zijn verhaal gaat niet alleen over de ramp, maar ook over zijn angst voor de ramp en zijn proces daarbij. Op een observerende manier vertelt hij met humor hoe hij dingen heeft ervaren en meegemaakt. Het geeft je een kijk in deze aangrijpende maanden en zoals mij al duidelijk was, zo staat het er ook: “Hier is geen dokter voor.”
Een indringende en toegankelijk geschreven boek waardoor het boek niet makkelijk weg te leggen is. De Ridder laat je heel dichtbij komen en hierdoor is dit een zeer indrukwekkende autobiografische debuutroman geworden. Vijf sterren. | 1pos
|
Wederom verbaast Stefan Brijs met zijn talentvolle pen. Nooit had ik verwacht zo te worden meegesleept door een boek over een exotische bestemming en een aftandse auto. Allebei niet mijn ding.
“Maan en Zon” is een roman vol tegenstellingen - liefde en haat, waarheid en leugen, goed en kwaad, traditie en vernieuwing, vroeger en nu - van een van onze grootste verhalenvertellers van eigen bodem.
Een herkenbaar tragische generatieroman over afkomst en armoede, eer en bedrog, een verhaal over vaders en zonen en de ziel van een eiland. En een climax om u tegen te zeggen.
Het is het verhaal van drie generaties, verteld door de zwarte broeder Daniel. Maar evengoed een metafoor voor de geschiedenis van de rassenrellen op Curaçao. Het verhaal van de evolutie naar een mislukte, verpauperde en gecriminaliseerde samenleving. Een reisgids van een verloren paradijs.
Stefan Brijs werd in 2005 wereldberoemd met de roman “De Engelenmaker”. Deze won talloze prijzen en de vertaalrechten ervan werden in reeds ruim 15 landen verkocht. | 1pos
|
Orphan X bestaat officieel niet. Hij is getraint om werk te doen dat niet gedaan kan worden door anderen. Nu kun je hem bellen als niemand je meer kan helpen. Hij is je laatste uitweg. Wanneer hij klaar is met je probleem is het probleem ook voor altijd opgelost.
Het boek zelf leest makkelijk en snel. Ook al denk je veel dingen te weten, toch zitten er nog genoeg verrassingen in. Gelukkig is deel 2 ook uit. | 1pos
|
Herken je dit? Je loopt rond in de bib, je let op de speciale thrillertekentjes, een titel intrigeert je en je haalt het boek uit het rek. Hm, de cover lijkt leuk, de achterflap vind je intrigerend. Jammer genoeg kan je Crimezone niet raadplegen
dus je waagt het erop en neemt het boek mee. Thuisgekomen moet alles wachten tot je weet wat anderen over het boek schreven, je surft als gek naar Crimezone
om daar te ontdekken dat het boek niet eens op de site staat!!! Teleurstelling. Je begint te twijfelen of je het niet-vermelde boek wel gaat lezen.
Het bovenstaande overkwam me met Praagse weduwe van Kohout. Intussen ben ik weer wat ouder en erachter dat mijn gedachtengang dom was. Ten eerste richt Crimezone zich vooral op het nieuwe werk en heeft deze site geenszins de intentie om volledig te zijn. Ten tweede moedigt Crimezone iedereen aan om boeken, vergezeld van je mening, bij te voegen. En ten derde, ik las het boek toch, en wat een geluk! Af en toe vind je een pareltje, een boek dat schijnbaar (nog) niet door anderen ontdekt is. Voor mij was dit onmiskenbaar zon boek.
Maar waarover gaat het nu? De roman speelt zich af in Praag op het einde van de tweede wereldoorlog. Het front en daarmee de ineenstorting van het Derde Rijk komt almaar dichterbij. De Pragenaars zijn bang en wantrouwig. Het geloof van de Duitsers in het Derde Rijk vertoont barsten. Een moordenaar slaat toe. Een onwaarschijnlijk duo, een jonge Tsjech van de protectoraatspolitie en een ervaren Gestapoman, probeert hem te pakken en groeit voorzichtig naar elkaar toe. Voorzichtig, want in oorlogstijd liggen relaties niet zo makkelijk; wie is te vertrouwen en wie niet? De moordenaar gaat steeds drastischer te werk. De woelige achtergrond van de oorlog biedt hem een schitterend forum. Kohout bouwt ons inzicht in wat deze sadist drijft langzaam op. Hij gebruikt verschillende verhaallijnen en weet als een echte grootmeester zijn personages levensecht neer te zetten. Op het einde van het verhaal komen alle verhaallijnen bij elkaar in een explosieve apotheose.
Het verbaast me dat dit boek niet opgepikt is door de thrillerliefhebbers. Want het combineert een stevig, spannend verhaal met prachtig taalgebruik, diepmenselijke gevoelens en een historische context. Jammer genoeg kan je dit boek niet meer bestellen. Wie het wil lezen, moet naar de bib of op lekker ouderwetse speurtocht langs de tweedehandswinkel. | 1pos
|
Zo enthousiast als ik eind september nog was, met het vooruitzicht van een nieuwe Mankell, met zoveel droefheid haalde ik Zweedse laarzen half oktober op bij Lovink in Lochem, mijn huisboekhandel. Langzaam lezen was het devies, het is de laatste, echt de allerlaatste. Nou is langzaam lezen momenteel niet zo'n probleem voor me, de vaart is er door omstandigheden al een jaar of twee een beetje uit. Maar ik had nog wel langzamer willen lezen.
Zweedse laarzen is op en top Henning Mankell: niet te snel, goede sfeertekening, een wat somber hoofdpersonage met veel melancholische overdenkingen, grillige natuur, grauwe weersomstandigheden... Ga zo maar door. En Mankell zou Mankell niet zijn als hij niet ergens een recent probleem aankaart; de asielzoekers. Zij krijgen zijdelings een plekje in het verhaal.
Er zit door de brandstichtingen ook een drupje thriller in, maar dat is het noemen bijna niet waard. De brandstichting bij Fredrik, de hoofdpersoon, is echter wel de katalysator voor allerlei andere gebeurtenissen en overdenkingen, dus wat dat betreft was het wel nodig om het verhaal na Italiaanse schoenen weer op te laten gloeien.
Dag Henning, dank je wel voor alle mooie boeken die je hebt nagelaten. | 1pos
|
Dit is het vervolg op Vermist, dit boek heb ik destijds beoordeeld met 4*. Het is ook apart te lezen, maar het verhaal komt beter tot zijn recht als je eerst deel één leest. Het verleden herhaalt zich.
Ook in dit verhaal speelt Lauren, inmiddels 16, een hoofdrol. Werd in deel één Lauren ontvoerd, in dit deel gaat het om de vermissing van Madison, haar zusje van 8 jaar. De derde zus, Shelby van 15, speelt ook een belangrijke rol. Vader Sam is plotseling overleden en hun moeder vindt troost bij Rick, maar is hij wel wie zij denken dat hij is, een liefhebbende vader voor zijn drie dochters. Schijn bedriegt.
Ik vond dit deel beter dan het eerste, volop spanning vanaf het begin tot aan het einde van het verhaal. Moed en vertrouwen spelen een belangrijke rol, Lauren zet alles op alles om Madison te bevrijden, dit met gevaar voor haar eigen leven. Je wordt telkens misleid waardoor je dit verhaal in één ruk uit wil lezen.
In deel één begon het verhaal met de vraag: Wie ben ik? Er is maar één antwoord op deze vraag. "Elke dag worden we onszelf, scheppen we een verleden dat we meenemen naar de toekomst. En andere mensen maken ons tot wie we zijn". | 1pos
|
Dit boek heeft me geraakt. Ik ben weer iets over de tweede wereld oorlog te weten gekomen wat ik eigenlijk nog niet wist. Hoewel er wat onwaarschijnlijkheden in het boek zitten was dit treurige en soms hartverscheurende boek zeker de moeite van het lezen waard. | 1pos
|
1e boek, ragdoll, uiteraard ook gelezen, was dus benieuwd naar zijn 2e. WAUW! ik ben onder de indruk.
kan het boek haast niet wegleggen.
IK ben enthousiast! op naar de volgende.. | 1pos
|
Samenvatting
Het verhaal gaat over Lily ze doet fotografie als hoofdvak op de kunstacademie en Mika de drummer van de rockband Structure met als hoofdvak muziek. Zij vindt hem een omhoog gevallen popi-jopi net als de andere bandleden en denkt dat ze alles wat ze willen voor elkaar kunnen krijgen. Nadat ze per ongeluk naast elkaar wakker zijn geworden, kan Mika haar niet met rust laten. Dat wordt een hele klus voor hem, ze is nogal op zichzelf en heeft niet veel vrienden. Daarnaast is hij helemaal niet zo gevat als hij zou willen en mist hij wat haar betreft zelfvertrouwen, hij is het niet gewent om aandacht aan iemand te moeten besteden, meestal komen ze op hem af. Dan moet Lily voor school een opdracht maken en zullen ze met elkaar samen moeten “werken”.
Mijn mening
Het is een boek dat zeker ook gelezen kan worden door jong volwassenen, het gaat ook over deze groep jongeren met hun eigen problemen en wat ze er (niet) mee doen. Het leuke aan dit boek is dat het oogpunt vanuit beide hoofdpersonen wordt verteld. Op die manier kan je zowel Mika als Lily beter leren kennen en soms wil je ze eens goed op andere gedachten brengen, door ze een schop onder de kont te geven (erg irritant van/voor mij). De titel is zeker van toepassing op dit boek er heerst een zekere mate van chaos! | 1pos
|
Weer een heerlijk boek van Deeanne Gist,zeker de stukjes in het weeshuis waren ontroerend om te lezen.
Een hele fijne schrijfstijl en het leest dan ook als een trein. | 1pos
|
Ik kan niet anders zeggen dan dat ik gek ben op deze schrijfster. Opnieuw komen heden en verleden op een mooie manier samen.
Het boek is opgebouwd in drie delen. Even was ik verbaasd dat in het tweede deel heel andere personages werden voorgesteld. Maar uiteindelijk kwam alles uit.
Ik heb genoten van de personages en ik had het gevoel dat ik er zelf onderdeel van was. Een ware aanrader! | 1pos
|
Met bovenstaande slogan staat het boek te koop. Polderglamour is namelijk een experiment. Daan Boom (1989) en Stijn van Vliet (1991) van het tv-programma Streetlab wilden wel eens weten of het mogelijk is om in 48 uur een boek te schrijven. Dat is nog tot daar aan toe. Komt daar echter bij dat de beide auteurs zelf nooit lezen en dyslectisch beweren te zijn. Toch slaagden ze erin om Daan Heerma van Voss zo gek te krijgen hen te superviseren. Na 24 uur bekeek hij de eerste versie en zijn omschrijving ervan was: een linguïstische stronthoop. Nog 24 uur te gaan om er iets van te maken.
Vooraleer op het boek zelf in te gaan: dit experiment smeekte om een tegenexperiment. In 1 uur gelezen? Dat wilden we wel eens nagaan. Dus, chronometer erbij genomen, op start gedrukt bij het lezen van het eerste woord en op stop gedrukt bij het lezen van het laatste. Het nawoord van Daan Heerma van Voss beschouwden we maar niet als onderdeel van het boek en werd niet mee getimed. Resultaat: 1 uur 7 minuten 15 seconden. De honderdsten zullen we u besparen. De belofte wordt dus waargemaakt, min of meer.
Het boek gaat over ene Tjibbe Wammes, een Amsterdamse jongen van 26 die al tien jaar werkt aan een carrière als zanger. Specialiteit: smartlappen. Belangrijkste wapenfeiten: een optreden op het plaatselijke wijkfeest dat na acht minuten werd afgebroken en een amper bijgewoond optreden in de Carte Blanche te Waddinxveen. Na dat optreden wordt hij plots ontdekt door Jerry Armspek van Bacon Studio’s en gaat de bal aan het rollen. Zijn artiestennaam wordt Tjibz en zijn zelfgeschreven liedjes worden vervangen door voorgekauwde prefab. Voor hij het weet is hij een BN’er met alle kwalijke gevolgen van dien: paparazzi, onfrisse verhalen in roddelbladen, verplichte duetten met zangers op hun retour, verplichte deelname aan tweederangsshows op tv, en tot slot: afnemende populariteit.
Het onderwerp van het boek en de zelfverklaarde schrijfonkunde van de auteurs laten sterk vermoeden dat we geen topliteratuur hoeven te verwachten, en dat is het inderdaad ook niet. Het is slechts amusement, een uurtje genieten van onversneden maar rake en terechte kritiek op de showbizz, geschreven in bijwijlen plat Hollands dat zelfs de Dikke Van Dale niet weet te verklaren (leve het online puzzelwoordenboek!), recht voor de raap, maar heerlijk satirisch. Je verwacht er niet iets van en dan blijkt het boek onverwachts toch heel goed te zijn, een geslaagd experiment, een welkome afwisseling voor wie het lezen niet al te ernstig neemt. Laat ons om dat te illustreren afsluiten met een paar zinnetjes uit een van de bloedserieuze levensliedjes die Tjibz uitbrengt: | 1pos
|
Ongeveer een jaar geleden konden wij, Nederlandstalige lezers, kennismaken met de Noorse Tomas Espedal (1961). Een zeer gewaardeerd schrijver in eigen land en niet ten onrechte. Tussen april en september (2017) was een juweeltje. En nu kunnen we alweer genieten van een tweede roman van zijn hand. De hoofdpersoon, eveneens Tomas geheten en niet geheel toevallig, doet meteen vertrouwd aan. Het voelt alsof je een vriend tegenkomt die je al een poosje niet gesproken hebt. Je pakt de draad van de vriendschap zo weer op.
Tomas is achtenveertig wanneer hij tijdens een oudejaarsfeest Janne ontmoet. Zij is nog jong, begin twintig, maar de verliefdheid kent geen grenzen, ze vallen voor elkaar.
Tomas Espedal voert de lezer terug naar de middeleeuwen en toont de parallellen met het beroemde verhaal van de geleerde achtendertigjarige filosoof en theoloog Pierre Abélard, die verliefd wordt op zijn leerlinge Héloïse, die pas zestien jaren telt. Ook zij vallen voor elkaar, maar met hen loopt het slecht af. Héloïse eindigt zwanger in een klooster en Abélard wordt gecastreerd door Fulbert, de oom bij wie zijn geliefde opgroeide.
Tomas en Janne blijven zes jaar samen, ze zijn gelukkig al leven ze teruggetrokken in hun huis, waar geen buitenstaander komt. De wereld wijst hun relatie af maar dat deert hen niet.
Het zou echter geen echt Espedal-boek zijn, als de opbouw van de roman zo rechtlijnig was. De schrijver meandert tussen zijn jeugd, zijn huwelijk met Agneta, de geboorte van zijn dochter en Agneta’s overlijden. Als Tomas over zijn eerste baantje vertelt, is het geratel van de weefgetouwen bijna hoorbaar en de geur van de olie, waarmee hij de machines draaiende moet houden, is haast te ruiken.
Aan het eind van het boek komen we terug bij Janne. Dan pas, als zij weg is, krijgt het poëtische, waarmee zijn vorige roman begon, de overhand. Zijn verdriet had hij niet mooier kunnen weergeven. Verlaten voelt hij zich en niet meer in staat tot schrijven, niet gevoelig voor die prachtige Noorse tuin, die in het voorjaar vol bloemen en groen staat en in de winter verdwijnt onder een dik pak sneeuw.
Bij Tomas Espedal geen grootse verhalen, hij blijft dichtbij zichzelf en liefst in zijn vertrouwde wereld. De vertaling is weer uitstekend verzorgd door Marianne Molenaar en zeker vermeldenswaardig is ook de omslag van het boek (door Barbara en Reilika Landen). De twee gedroogde, bijna doorschijnende bloemen geven de kwetsbaarheid weer van de liefde en van het leven zelf. | 1pos
|
Dit is mijn tweede boek van Murakami. Als ik het vergelijk met 'Kafka on the Shore' vond ik het minder goed, maar mooi vond ik de verhalen absoluut.
De verhalen waren, ondanks hun 'vaagheid', erg goed leesbaar. Murakami weet bij mij het gevoel op te roepen dat het niet uitmaakt of ik het nu begrijp, misschien later, of misschien zelfs nooit. De zinnen zijn prachtig, en er springen soms echt pareltjes tussen de verhalen uit. Natuurlijk zijn er uiterlijkheden, maar de vreemde, mentale connecties en relaties tussen mensen hebben de overhand. Dat levert vreemde situaties op, en verhalen soms zonder begin en vaak zonder eind, die vaak toch in elkaar grijpen. | 1pos
|
Het is lang geleden dat ik een Kay Scarpetta gelezen heb en hij leest weer als vanouds. De schrijfstijl van de boeken is erg prettig alleen vind ik Kay echt heel onsympathiek. Ook Marino vind ik maar een erg nare snuiter, dus eigenlijk vind ik het wel vreemd dat ik de boeken zo goed vind maar toch eerdaags ook deel 11 maar eens lezen. Vooral omdat deel 22 er ook al aan zit te komen. | 1pos
|
De diversiteit aan poëzie spreekt erg aan in dit boek. Leuk om op deze manier kennis te maken met zo veel verschillende dichters en hun dichtvormen. De persoonlijke verhalen achter de gekozen poëzie zijn zeker van toegevoegde waarde. Sluit me aan bij wat Isa Hoes zo raak omschrijft in het voorwoord: "Ik hoop dat de gedichten opnieuw een plekje krijgen in iemands hart. Want daar horen ze thuis.” | 1pos
|
Dit debuut van Lisette Jonkman is een aangename verrassing. Je merkt aan alles dat Lisette heel veel humor heeft en wordt dan ook kostelijk vermaakt. Sophie haat haar baas (en vroegere beste vriendin) tot op het bot en wordt aan de lopende band vernederd. En dat ze verliefd is op Rein maar geen vooruitgang boekt helpt ook al niet erg mee. Later in het verhaal gebeurd er iets dat ik nogal vergezocht vond, maar dat mocht de pret niet drukken. Ik ga zeker nog een vervolg lezen van deze schrijfster. | 1pos
|
Michael Robotham zette zichzelf in 2003 op de lijst van erg goede thrillerschrijvers met zijn debuut De verdenking. Net als in zijn vorige boek is de hoofdpersoon een man die aan het begin van het verhaal geen flauw idee heeft wat er aan de hand is. Letterlijk, want Vincent Yanko Ruiz wordt meer dood dan levend uit het water van de Theems gevist. Als hij bijkomt blijkt hij volkomen vergeten te zijn wat hij daar deed. Laat staan dat hij een verklaring heeft voor het kogelgat in zijn been of het feit dat er een vinger van zijn linkerhand is af geschoten.
Wat hij wel weet, vaag, is dat hij bezig was in zijn vrije tijd een oude zaak op te lossen: de zaak van de verdwenen Mickey, die, zeven jaar oud, verdwijnt uit het flatgebouw waar ze woont, zonder een spoor achter te laten. Blijkbaar heeft Vincent onlangs iets opgevangen waaruit zou moeten blijken dat Mickey nog leeft.
Uiteraard zijn Vincents superieuren niet blij met zijn acties, vooral niet omdat er destijds een man is veroordeeld voor de moord op Mickey. Haar lichaam is dan wel nooit gevonden maar er was genoeg bewijs dacht men. Natuurlijk springen de advocaten ineens allemaal omhoog om te roepen dat de man onmiddellijk moet worden vrijgelaten. Vincent moet dus op zoek naar Mickey, maar allereerst moet hij op zoek naar zijn herinneringen. Hierbij komen er sterke emoties bij Vincent naar boven, die te maken hebben met het feit dat hij de zoon is van een zigeunermoeder en een nazi-vader, en dat hij zelf al jaren geen contact meer heeft met zijn volwassen kinderen. Kortom, een man in de knoop met zichzelf en de wereld.
Verlies is spannend en zit degelijk in elkaar. De sfeer van de riolen van Londen (letterlijk!) is zo neergezet dat je ze bijna kan ruiken. Toch mist dit boek net iets dat gezorgd zou hebben voor vijf sterren. Op de een of andere manier vond ik het allemaal een beetje vermoeiend, voortdurend doken er weer namen op, die dan pas hoofdstukken later weer terugkwamen. Ik moest af en toe terugbladeren om te kijken over wie het nu weer ging. Dat haalt de vaart een beetje uit het lezen. Het eind van het verhaal heeft dan ineens weer veel meer vaart en de lezer blijft zoals het hoort tot het laatste moment onkundig van de juiste afloop maar toch is dit meer een gedegen thriller dan dat het een verrassende thriller was zoals De Verdenking. | 1pos
|
De nieuwe Elizabeth George is een ware dikke pil. Je moet even in het verhaal komen. Doordat er zoveel personages in voorkomen is het soms ietwat verwarrend. Er lopen 2 verhaallijnen in dit boek die op het einde mooi in elkaar overlopen.
De 2e verhaallijn speelt in het verleden waarbij een 2-jarig jongetje is ontvoerd en vermoord door 3 minderjarigen. je volgt hun hoe en waarom ze deze misdaad hebben begaan en het daarop volgende strafproces.
Het hoofdverhaal gaat over de moord op een jonge vrouw wier lichaam wordt gevonden op een begraafplaats. Het is aan Isabelle die als tijdelijke hoofdinspecteur is aangesteld, om deze moord te onderzoeken. Ze krijgt de kans om te laten zien of ze deze functie kan waarmaken. Na enkele blunders van de Londense politie is de onrust groot. Isabelle staat onder grote druk, want iedereen zit haar op de huid. Ze maakt dan ook een hele grote fout door al snel een verdachte aan te wijzen voor deze moord. Maar algauw komen Lynley en Havers erachter dat deze man de moord niet kan hebben gepleegd. De oplossing voor de moord ligt in het zuiden van Engeland. Waar de zaak een tragische en schokkende afloop zal hebben.
Het verhaal zit goed in elkaar en zorgt voor een aantal daagjes leesplezier. | 1pos
|
Je moet dit boek lezen | 1pos
|
Wat een lief, vertederend prentenboek is Beloofd!. Ontmoet Babybeer en Mamabeer, die samen plonsen en spetteren in de rivier onder de waterval. Wanneer Babybeer aan zijn mama vraagt om een liedje te zingen, belooft ze dit later te doen. Maar wat betekent “beloofd”? Dat wil Babybeer graag weten. Mamabeer legt dit uit en Babybeer is diep onder de indruk en ontdekt dat het belangrijk is om je aan een belofte te houden. Terwijl ze samen terug naar hun hol lopen belooft Mamabeer o.a. dat ze zal luisteren, dat ze Babybeer goed te eten geeft en dat ze hem allerlei dingen zal leren.
Houdt Mamabeer zich aan haar eerste belofte... zingt ze een lied voor Babybeer?
Het verhaal is prachtig. Op een begrijpelijke manier wordt verteld wat het betekent als je elkaar iets beloofd. Kinderen zullen er van onder de indruk zijn. De illustraties zijn warm en heel sfeervol. Volg het pad met de beren langs de oever, naar de boomgaard en door het bos naar hun hol.
Beloofd!, een prentenboek dat ik vaak ga voorlezen in mijn klas. Dat beloof ik! | 1pos
|
Ik houd eigenlijk niet zo van waargebeurde verhalen. Maar zo af en toe lees ik ze toch en dit blijkt dan weer een uitzonderlijk goed verteld verhaal. Het verhaal wordt afwisselend vanuit het perspectief van Amanda en Gina verteld in een soort dagboekvorm. Deze dagboekfragmenten worden afgewisseld met de teksten van de journalisten Mary Jordan en Kevin Sullivan, die vertellen wat er in de tussentijd in de buitenwereld gebeurt. Hierdoor krijgt het verhaal een goede samenhang.
Zo lees je dat de familie van deze vrouwen de hoop nooit opgeven en jarenlang aandacht weten te krijgen voor hun eigen, maar ook voor andere vermiste kinderen. Het zijn soms ook frustrerende passages: soms wil je wel schreeuwen dat ze beter moeten zoeken, dat ze met hun acties slechts een paar straten verwijderd zijn van de ontvoerde meiden. En die Ariel Castro zou je zo naar de strot willen vliegen als hij de familie van de meiden aanspreekt en zegt dat hij het zo erg vindt en zo meeleeft met de familie.
Het is een erg aangrijpend verhaal. Menigmaal vraag je je af: waarom hebben jullie niet dit of dat gedaan of gezegd en waarom zijn jullie überhaupt met die man meegegaan? Maar dan lees je weer hoe deze jonge vrouwen (meisjes nog toen ze ontvoerd werden) alles in dat huis beleven, hoe ze tegen elkaar opgestookt worden en hoe Ariel Castro zijn slachtoffers, maar ook de buitenwereld manipuleert en dan begrijp je hun reacties (en soms het ontbreken daarvan) weer volkomen.
Ik heb diep respect voor deze vrouwen, dat ze zo veerkrachtig zijn en zich niet gek hebben laten maken, hoe moeilijk dat ook geweest moet zijn. Het mooiste is dat ze altijd de hoop hebben gehouden dat ze eruit zouden komen! Je kunt je niet voorstellen dat ze tien jaar gevangen hebben gezeten in dat huis. En dan te bedenken dat Amanda zonder enige medische hulp een gezonde dochter op de wereld heeft gezet in dat huis. Wel denk ik dat haar dochter Jocelyn de belangrijkste reden is geweest dat de drie jonge vrouwen niet compleet doorgedraaid zijn en vertrouwen hebben gehouden in een goede afloop.
Amanda en Gina weten het heel treffend te verwoorden na hun ontsnapping: ze zijn een wezenlijk deel van hun leven kwijt. De tijd waarin ze een schooldiploma hadden moeten halen, waarin menig leeftijdgenoot is getrouwd en kinderen heeft gekregen. Maar ook de tijd waarin het lijkt dat internet de wereld overgenomen heeft, telefooncellen zijn verdwenen en iedereen een mobiele telefoon heeft. Deze vrouwen moeten met deze technologische veranderingen leren omgaan en leren hoe ze weer vertrouwen in de mensheid (en vooral in mannen) krijgen.
Nu ik gelezen heb hoe ontzettend veerkrachtig en sterk ze in die tien jaar zijn geweest, heb ik het volste vertrouwen dat Amanda en Gina hun leven weer op de rit gaan krijgen. Stiekem kijk ik uit naar een vervolg: “Hoe pak ik mijn leven op na tien jaar gevangenschap”. | 1pos
|
Dianne Lake. Eens een lid van de Manson family. Nu zichzelf.
In ‘Mijn leven met Charles Manson’ neemt Dianne Lake je mee terug naar de jaren 50 en 60.
Een reis die je verteld over haar jeugd en welke gebeurtenissen in haar jeugd maakten dat zij zich als 14 jarige aansloot bij “The Family” , opgericht door Charles Manson, en hun idealen en dromen voor de toekomst.
Het is een sterk geschreven waargebeurd verhaal van een getuige die je soms doet verlangen naar de hippie tijd van de jaren 60 en het vrije leven, maar die je vooral met afgrijzen beleefd op de manier van Dianne.
Verbijstering, verdriet, gruwelijkheden.
Het leven van een tiener verwoest.
Maar zo’n sterke persoonlijkheid welke uiteindelijk haar geluk hervindt.
Het boek geeft je een goed beeld van de jaren 50 en 60 en de idealen en denkwijzen van de hippies uit die tijd. Daarnaast beschrijft het op heldere wijze het leven binnen een sekte. Soms op zo’n manier dat het bijna onwerkelijk lijkt.
De moorden gepleegd door de Manson family zijn bekend en hebben hun geschiedenis vastgelegd.
Dianne laat met haar boek het leven van toen zien en hoe het zo ver heeft kunnen komen dat mensen in de waanzin van een persoon konden geloven en hoe rotsvast dit geloof was.
Een aanrader voor hen die geïnteresseerd zijn in eerder genoemde aspecten. | 1pos
|
Ik sluit me helemaal aan bij hetgeen Brixy hieronder schrijft.
Ook ik heb het boek geluisterd en de behoorlijk monotone stem van Erwin Mortier zorgt niet echt voor vrolijkheid. Toch heb ik enorm genoten van dit boek. Wat een taalkunstenaar is Mortier. Wat een prachtige zinnen. En af en toe komt er in het droeve verhaal een vleugje humor boven drijven. | 1pos
|
Een aanrader echt geweldig | 1pos
|
donderdag 30 april 2015
Dochters van Mulan door Bettine Vriesekoop
In dit boek gaat Bettine Vriesekoop op zoek naar de moderne Chinese vrouw. Drie jaar duurt het vooronderzoek, het reizen, interviewen, college geven en uiteindelijk schrijven.
Bettine begint haar verhaal bij de graftombe van Qiu Jin, feministe van het eerste uur in China.Mao Zedong heeft haar nog gekend.
Maar al in de zesde eeuw was Mulan, dochter van een zieke en te oude dienstplichtige man, een beroemde zwaardvrouw. In de uitrusting van haar vader voerde ze een compleet leger aan gedurende een twaalf jaar durende oorlog.
Op de cover van het boek staat Mulan afgebeeld, Yulan Magnolia, een schilderij van Wang Yidong.
Bettine stelt zich de vraag of er voor vrouwen met de opendeurpolitiek van Deng Xiaopeng daadwerkelijk veel veranderd is.
Op het platteland blijkt nog vaak dat meisjes niet naar school gaan. Ze worden uitgehuwelijkt, moeten onderdanig zijn. Zonen zijn nog steeds favoriet door de eenkindpolitiek. Hoewel er op het platteland een overschot aan mannen is.
In de steden zijn veel hoog opgeleide vrouwen, die moeilijk aan de man komen omdat ze hun onafhankelijkheid willen behouden en omdat er geen mannenoverschot is in de steden. Na hun zevenentwintigste worden vrouwen vaak gezien als "etensrestjes", te oud. Mannen die geen partner hebben zijn "kale takken". Nog steeds worden meisjes gekoppeld door moeders, of dat proberen de moeders toch, ook nog in de steden.
Kinderen en jongeren worden ontzettend gepusht om goede studieresultaten te halen, zodat ze een goede baan krijgen. Zelf kiezen mag maar heel weinig. Vaak proberen studenten daarom in een uitwisselingsprogramma met bijvoorbeeld Amerikaanse universiteiten te komen.
Een van haar interviews heeft Bettine met een plastisch chirurge: Veel meisjes willen hun kansen op de arbeidsmarkt vergroten door te voldoen aan een schoonheidsideaal. (Zoals vroeger de lotusvoetjes?).
Twee lala's, lesbiennes, die voor Durex werken vertellen hoe het staat het met de seksualiteit van de jongeren in China. Veel vrouwen kennen hun eigen seksualiteit niet. Het is nog steeds een taboe om daar over te spreken. Dit wordt ook bevestigd in een gesprek met een prostituee.
Ai Ke, de theatermaakster die de vaginamonologen op de planken heeft gebracht in China, vertelt hetzelfde.
Bettine vraagt een specialist seksuele stoornissen in een modern ziekenhuis hoe het gesteld is met de seksuele emancipatie. Nog steeds is er onvoldoende seksuele voorlichting.Het laatste verhaal is met een moderne zwaardvrouw. Helemaal achterin staat de ballade van Mulan.
Gesprekken met veel verschillende vrouwen, die meerdere kanten belichten van de levenswijze van moderne vrouwen in China.
Bettine Vriesekoop
Een boek dat heel makkelijk leest. De interviews zorgen ervoor dat het verhaal geen droge opsomming van feiten is, maar levensechte ontmoetingen met vrouwen. Zelf een vrouw zijnde, is er herkenbaarheid. Er loopt een duidelijke lijn van vroeger naar nu. De uitleg waarom het vroeger op een bepaalde manier ging, en waarom het nu in de leefwijze nog vaak ingebakken zit. De erfenis van een lange (cultuur)geschiedenis vaag je niet zomaar weg.
Het boek maakt dat je meer wilt weten en ontdekken. Je krijgt een open blik. Voor mij een aanrader!
Auteur: Bettine Vriesekoop
Titel: Dochters van Mulan
Uitgever: Uitgeverij Brandt
Jaar van uitgave: 2015
Blz: 272
ISBN: 9789492037008 | 1pos
|
Het tweede boek wat ik heb gelezen van auteur Alex van Galen. De verwachtingen waren hoog gespannen en zijn ook dit keer weer helemaal waargemaakt.
Het verhaal leest heerlijk weg en door de korte hoofdstukken is het moeilijk om het boek weg te leggen. De spanning wordt in eerste instantie langzaam opgebouwd, en de echte spanning (en sensatie) vindt veelal aan het eind van het verhaal plaats. De verwikkelingen in het verhalen lopen langzaam naar een ontknoping.
De personages in het boek zijn goed uitgewerkt en komen goed tot hun recht. Je leeft helemaal met iedereen mee.
Het boek maakt de Nederlandse thriller helemaal waar | 1pos
|
Hans Stolp heeft al vele boeken op zijn naam staan en deze gaan allemaal over het Esthetisch Christendom.
(De geheime boodschappen)
Dit boek gaat over het ontstaan van de religies en zo komen ook de onderlingen verschillen aan bot en de groei die de religies doormaken. Hans Stolp beschrijft dit weer zo mooi dat het voor ieder mens te begrijpen is. Hij legt uit wat de Hemelse religies en wat de aardsgebonden religies zijn en waar we naar toe groeien. Voor elk mens die geïnteresseerd is in datgene wat Hans Stolp ons wil vertellen, weer een boek dat ons helpt met het verwezenlijken van onze levensopdracht. | 1pos
|
Eerste kennismaking met dit schrijversduo is uitstekend bevallen. Originele plot die prima uitgewerkt is. De karakters zijn levensecht en je raakt echt betrokken bij hun persoonlijke besognes. Het open einde biedt perspectief voor een volgende thriller. | 1pos
|
Prachtig geschreven roman over een jongetje die op dramatische wijze zijn vader heeft verloren en dan in de kleom komt met de directe omgeving, zijn grootmoeder, moeder en buurman die allen vooral met zichzelf bezig zijn en zijn leven niet bepaald eenvoudiger maken. Een debuut, growing-up novel, geschreven met de kracht van een ervaren grootmeester. Uniek debuut! | 1pos
|
In 'Samen' leren we Robbie en Emily kennen. Het verhaal begint waar de meeste verhalen eindigen. Hiermee heeft Julie Cohen alvast een uniek idee gehad. We lezen het verhaal van oudere leeftijd naar de tijd waarin ze twee tieners waren. Iedere tijdssprong leren we Robbie en Emily beter kennen. Van in het begin van het verhaal wordt er veel gesproken over 'de geheimen' die er zijn. Natuurlijk weten we dan niet over welke geheimen dit gaat. Deze geheimen leren we kennen van zodra we verder terug de tijd in gaan. Bij iedere tijdssprong en ieder geheim wordt het duidelijk dat er nog meer is. Het ultieme geheim komt dan ook pas helemaal op het einde van het boek.
Robbie en Emily zijn heel goed uitgewerkt door Julie Cohen. Je voelt de liefde tussen beide karakters van in het begin van het verhaal. Bij iedere tijdssprong komen we in een andere levensfase terecht. Iedere keer wordt heel hard de nadruk gelegd op de liefde. Er is een hele leuke schrijfstijl. Hierdoor ging ik heel snel door het verhaal hen.
Op het einde van het verhaal zijn uiteindelijk alle geheimen duidelijk. Toch blijf ik met nog wat vragen achter. Bepaalde hoofdstukken hadden iets uitgebreider mogen zijn. Zo zouden bepaalde keuzes duidelijker zijn geworden, of juist waarom het zo'n geheim moet zijn.
Ondanks de vragen op het einde is het een heel leuk verhaal. Het unieke idee van het omgekeerde verhaal geeft het iets extra. Vier sterren voor mij! Ik ben heel benieuwd geworden naar andere boeken van haar. | 1pos
|
Tot mijn grote vreugde had ik vrijkaartjes voor de film "de surprise" en de nieuwe bundel verhalen van Belcampo gewonnen hier op Hebban.
Vreugde omdat ik lang geleden diep onder de indruk was van de verfilming van het verhaal Het grote gebeuren en daarna nog enkele verhalen met veel plezier had gelezen.
Mijn voornemen om weer eens wat van Belcampo te lezen was helaas nog niet uitgevoerd en daarom was dit een uitstekende gelegenheid.
Eerst heb ik de film gezien: prettig tijdloos, verrassend (hoe kan het ook anders met een verhaal van Belcampo) en ook geestig. Daarna heb ik dit boek gelezen en ik kan niet anders zeggen: geweldig!
Hier en daar is aan het taalgebruik enigszins te merken dat het al wat ouder is, maar de inhoud en de thema's zijn nog springlevend en zeer actueel: euthanasie, schuld, keuzes maken in het leven, milieu en nog veel meer.
Door zijn magisch realisme bekijk je de dingen net even anders en dat is vaak geestig, soms ontroerend of stemt tot nadenken.
Ik zou iedereen willen aanraden eens Belcampo te lezen en deze bundel lijkt me een uitstekende eerste kennismaking. | 1pos
|
De Eetclub. Het was begin van deze eeuw een hip tijdverdrijf voor yuppiestellen. Saskia Noort adopteerde de hype en nam dat als uitgangspunt voor een ijzersterke thriller. Het werd een doorslaand succes en daarmee zette Noort de Poldercrime op de kaart. Literaire thriller is wat overdreven, maar boeiend is het wel. En spannend. En zodanig opgeschreven dat je als een heuse voyeur bij al die hippe stellen binnen kunt kijken en je je kunt verlustigen aan wat ze allemaal wel niet hebben. Wie droomt daar nou niet van? Gelukkig gaat het de meesten niet goed, dus verkneukelen kunnen we ons ook. En dat nota bene bijna om de hoek. Niks Manhattan of Parijs, gewoon Bergen in Noord-Holland. Het is knap maar ook vernieuwend van Saskia Noort dat zij een verhaal met zoveel internationale allure hier gesitueerd heeft. En zodanig dat je als het ware over de schouders van de eetclubleden meekijkt. Met de Eetclub zette Saskia Noort een stevige basis voor de Nederlandse thriller neer. En dat is in ons poldertje een dikke verdienste, waar succesvolle boeken schrijven alleen aan een randstedelijk eliteclubje werd toegedicht. Niks pretenties, gewoon een dijk van een spannend boek schrijven in een setting waarvan mensen het leuk vinden om te lezen. | 1pos
|
Een poosje geleden alweer dat ik dit boek gelezen heb. Ik heb hem in het Engels gelezen (lag toen nog niet in het Nederlands in de winkels, maar ik moest hem gewoon meenemen -> de kaft alleen al was zooooooooo leuk).
Ook al is het dus een tijdje geleden dat ik het las, dit boek is me wel bijgebleven. Het is zo'n origineel verhaal en ik ben nog steeds verbaasd over het feit hoe de schrijver zich zo in kon leven in de hoofdpersoon. Verder zit er voldoende humor in (altijd goed!) en is het makkelijk leesbaar.
Een heel bijzonder boekje! | 1pos
|
Gekooid, Ellison Cooper
Uitgever: Xander Uitgevers B.V.
Nederlandse vertaling: Maya Denneman
Nederlandse uitgave maart 2019
ISBN 9789401610537 Paperback
==== ”U spreekt met de alarmcentrale” ”.... hallo? Kan iemand me alsjeblieft helpen?” “Wat is er aan de hand?” vroeg de telefoniste. “Ik weet het niet goed. Er is.......” “Waar ben je?” “Dat weet ik niet”, ze begon te huilen. “Ik weet het niet.....” ====
Wilson en zijn partner Mike gaan na een melding van stankoverlast op pad. Dan herinnert Wilson zich dat ze 12 dagen eerder voor hetzelfde pand hebben gestaan na een angstig telefoontje van een verwarde meid die stoned klonk.
Als ze voor de deur staan ruiken ze een penetrante lijkenlucht.
Nadat ze een oproep via de portofoon geven, trappen ze de deur in en gaan naar binnen.
Al kokhalzend doorzoeken ze het huis. Mike roept dat hij naar beneden gaat. Zodra hij zijn voet op de eerste tree zet, krijgt hij een volle laag hagel in zijn gezicht. De beer van een agent struikelt over Wilson en samen vallen ze op de grond.
In de kelder van het pand wordt het lijk van een meisje aangetroffen die in een kooi zit met een levend hondje.
FBI-agente Sayer Altair wordt samen met Vik Devereaux,special agent bij de dienst speciale interventies van de FBI bij Kindermisdrijven, op deze zaak gezet.
Het dode meisje heet Gwen en is de dochter van Senator Charles van Hurst. Ze was al een jaar vermist.
Dan komen ze er achter dat er nog een meisje in gevangen zit ergens in een kooi. Het wordt een race tegen de klok. Zijn ze nog op tijd om haar levend te vinden?
Wat een spannend verhaal.
De hoofdstukken zijn kort en is geschreven in goede begrijpelijke tekst.
Daarom blijft het boeiend. Je leert de personen goed kennen en ik merkte dat de leden van het team een enorme doorzettingsvermogen hebben.
Je wordt op een dwaalspoor gezet wat betreft de dader.
Toen ik door had wie de dader was, vond ik het jammer dat de perfectie die de dader voorheen uitstraalde werd afgebroken door ineens slordig te zijn.
Daardoor lijkt het einde wat afgeraffeld.
Toch heb er van genoten.
Voor mij is het boek 4* waard.
Rotterdam, 5 mei 2019
Annemarie van de Kuilen
Met dank aan #ThrillZone | 1pos
|
Verdermeer
Tahereh Mafi
Blossom Books
ISBN: 978-90-206-7899-4
2016
Kinderboek v.a 12 jaar
⭐⭐⭐⭐
In een wereld vol kleur is Alice Alexis Koningsdauw een eenling. Ze hoort nergens thuis. En sinds haar vader, van wie ze zielsveel houdt, drie jaar geleden verdween is ze eenzamer dan ooit. Ze is vastbesloten haar vader terug te vinden, maar weet niet hoe.
Wanneer de leugenachtige Olivier beweert te weten waar haar vader is, gaat ze met hem het avontuur aan haar vader te vinden in de verraderlijke wereld Verdermeer. Een reis waar beide kinderen op de proef worden gesteld in hun moed, maar bovenal in hun vertrouwen.
Alice is een meisje met een sterk karakter, maar wordt niet geaccepteerd door de inwoners van Ferenwoud. Ze is gewoon te anders. Dit maakt dat je al snel sympathie voor haar hebt.
Olivier is een jongen die alles naar zijn hand kan zetten. Hij heeft Alice enorm gekwetst en daarom bestempel je hem ook als lezer als nare jongen. Maar toch kom je er snel achter dat hij een masker draagt en het leven voor iedereen zijn scherpe kantjes heeft. Samen moeten ze echter dit avontuur zien te volbrengen.
Van vader houden hield in dat ze helemaal van hem hield -niet alleen van zijn open ramen, maar ook van zijn stoffige hoekjes- en ze weigerde vanwege een paar onbekende geheimen minder van hem te houden.
-Verdermeer, Tahereh Mafi, blz: 180 –
Verdermeer is een wonderlijk geschreven boek. Een wereld die je hiervoor nog niet hebt leren kennen. Tahereh Mafi neemt je hierin mee met een boeiende, levendige, kleurrijke schrijfstijl als de verteller van dit verhaal. Door deze vlotte schrijfstijl blijf je echter doorlezen. Anders was het al snel een opeenvolging van vage, onlogische gebeurtenissen en woordkeus. Maar wat omschrijft Tahereh Mafi de liefde die Alice voor haar vader heeft mooi.
Het boek heeft een grappig geïllustreerde indeling tussen de hoofstukken. Een leuke onderbreking in het verhaal. De cover is echt een plaatje om te zien. Een echte eyecatcher. Daarom alleen al ben je nieuwsgierig naar het boek. Het is fantasievol en kleurrijk.
Het is een mooi verhaal, maar toch met af en toe een ongrijpbaar randje. Het einde, waarvan we niets zullen onthullen, is helaas abrupt en gemakkelijk na zoveel hoofdstukken met strubbelingen. | 1pos
|
Wanneer ik in de bibliotheek het boek 'Als ik wakker word ga ik dood' oppak van een van de leestafels, is mijn nieuwsgierigheid direct gewekt. Zo'n titel heeft de kracht in zich om lezers te pakken en bij de strot te grijpen.
Auteur: Bart Debbaut. Uiteraard is de schrijver mij bekend, maar niet doordat ik zijn werk al eens eerder heb gelezen. Dat is een tweede pluspunt. Ik vind het fijn om boeken te lenen van auteurs wiens werk ik nog niet eerder heb gelezen. 'Reading on the edge' in plaats van altijd maar terug te grijpen naar auteurs waarover ik mij geen zorgen hoef te maken. Hun werk dan. Die vallen onder de noemer: 'Better save than sorry'. In mijn leesgedrag probeer ik een zeker evenwicht tussen deze twee te bewaren, met een lichte voorkeur voor het nemen van leesrisico's. Dit boek is zo'n leesrisico en na een korte blik op het omslag draai ik het om en lees de achterflap. Het pakt me en ik neem het boek mee, mijn nieuwsgierigheid is voldoende gewekt. Ik wil me wel aan dit verhaal wagen.
Als ik eenmaal thuis ben installeer ik me op de bank en lees de eerste regels. Al snel zit ik gevangen in een verhaal dat zich kenmerkt door mooi lopende zinnen, luchtigheid, humor, filosofische gedachten, simpliciteit en een zekere vorm van nostalgie. Door de gemakkelijke schrijfstijl waarmee Debbaut het verhaal en zijn karakters tot leven laat komen komt Frederik, de eendagsjongen, tot leven en krijgt hij mijn sympathie. Geen medelijden, het is dan wel een jongen die slechts één dag leeft, maar hij maakt zich daar weinig zorgen over. Hoe kan dat ook? Het concept van zorgen maken en dit dan te doorgronden, neemt teveel tijd in beslag, tijd die er niet is. Frederik heeft maar één doel en dat is de zee zien. Zorgen zijn niet aan hem besteed.
De directe, soms absurde manier van schrijven past helemaal bij het onderwerp en door een goed evenwicht tussen emotie en de kleine, grappige details die door het verhaal heenlopen, wordt de geloofwaardigheid ondersteunt en zelfs benadrukt. Het zorgt ervoor dat dit verhaal leest als een speer!
De geoefende lezer heeft het boek in een kleine twee uur uit, maar kan erop rekenen dat hij achterblijft met gedachten die nog dagen de aandacht opeisen om het verhaal, de essentie van Frederiks schijnbare, zinloze, korte bestaan, nog eens goed te overdenken. En dat is exact waar het om gaat. Debbaut zet de lezer aan tot denken en laat daarbij zien dat niet alles zwart-wit, goed of slecht, waardevol of nutteloos is. Of misschien ook wel. Het denkproces is belangrijker dan de uitkomst.
Wie ben ik, hoe vul ik het leven in en vooral met wie? Dat zijn de hoofdvragen die blijven hangen. Vragen die velen van ons herkennen. Een ding is zeker, het is mij in ruim 46 jaar nog niet gelukt om op deze vragen een sluitend antwoord te vinden, laat staan in 24 uur. Eerlijkheidshalve moet ik hier wel bij vermelden dat de meeste mensen ook niet aangezet worden om een antwoord op deze vragen te vinden. Omdat er geen zekerheid is over de houdbaarheidsdatum van het leven voelen we ons allemaal onsterfelijk. Er is geen dringende noodzaak.
In dat opzicht valt hoofdpersoon Frederik misschien wel te benijden. Hij heeft de zekerheid van één dag en daardoor meer kans om tot de essentie van dat korte leven door te dringen. Hij ervaart de zin en onzin van het leven anders dan wij 'de gelukkigen' met een levensduur die vaker verspilt dan benut wordt.
Misschien is dat wel waar het leven uiteindelijk om draait? Het leven benutten in al zijn eenvoud en daarmee door te dringen tot de essentie. Niet door er teveel over na te denken, maar gewoon door te doen. De rest is alleen maar ruis. | 1pos
|
Mischling vertelt het gruwelijke verhaal van de tweelingzusjes Perle en Stacha. De tweeling wordt samen met hun opa en moeder naar Auschwitz getransporteerd en vanaf daar worden de meiden gescheiden van hun familie. Doordat ze Mischling zijn wekt de tweeling meteen de interesse van Mengele en hij besluit ze dan ook apart te nemen. Vanaf dit moment moet de tweeling allerlei experimenten ondergaan en wordt de afstand van elkaar steeds groter. Wanneer Mengele vervolgens Perle laat verdwijnen en Stacha in de waan laat dat haar zus dood is, verandert de normaal zo fantasierijke Stacha in een stil teruggetrokken kind die er van overtuigd is dat Perle nog leeft. Na de bevrijding zet ze dan alles op alles om Perle terug te vinden, maar bovenal gaat ze op zoek naar Mengele.
Het boek vertelt het verhaal afwisselend door de ogen van Stacha en Perle. Hierdoor krijg je van beide meisjes een goed beeld en al snel is duidelijk dat de tweeling toch wel verschild van elkaar. Stacha is fantasierijk, terwijl Perle meer een dromer is die altijd bereidt is anderen te helpen.
Het verhaal speelt zich af in Auschwitz en wanneer je zelf een bezoek hebt gebracht aan dit concentratiekamp, zie je de afgrijselijke beelden van de barakken voor je op het moment dat de meiden daar terecht komen. Het is dan ook op sommige momenten een erg aangrijpend boek, waardoor je soms even wat afstand moet nemen. Toch is het kunnen nemen van afstand een luxe, omdat je weet dat er destijds ook niet weggelopen kon worden als het te veel werd. De gruwelijkheden die beschreven worden zijn geen fictie, dit is pure werkelijkheid en zorgt ervoor dat het kippenvel regelmatig op de armen staat. | 1pos
|
Verloren taal is de zoektocht naar je roots, en wat het betekent als je komt uit een familie van vluchtelingen die over de wereld verspreid zijn geraakt en zelfs verschillende talen spreken. Bronja's moeder is joods. Haar moeders familie is in de oorlog voor het grootste deel vermoord. En daarna kwam de sovjetoverheersing. Haar familie is gevlucht naar Engeland, Israel, Nederland. Haar vader is ook gevlucht voor de Sovjets en in Nederland terecht gekomen. Daar ontmoeten haar ouders elkaar en ontstaat een relatie. Maar als Bronja drie is loopt die relatie stuk. Bronja, die tot dan toe altijd tsjechisch heeft gesproken, weet niet hoe ze met haar verdriet om moet gaan. Ze 'besluit' geen tsjechisch meer te spreken. Nu is ze een volwassen vrouw, en snapt ze niet hoe het toch mogelijk is dat ze juist haar moedertaal niet meer kan spreken. Dat doet haar pijn. Want daardoor is het contact met haar familie juist zo moeilijk.
Dit boek is een zoektocht naar de familie, wat daar nog van over is. Naar de verhalen, wat is er gebeurd. En naar de taal, waarom is ze die kwijtgeraakt en kan ze hem terugvinden.
Het is een heel persoonlijk verhaal wat mij erg raakte. Het is alsof het verhaal aan jou persoonlijk wordt verteld. Erg mooi, boeiend verteld. | 1pos
|
Wat een goede zaak dat de erfgenamen van Elsschot opteerden voor een nieuwe uitgeverij. Polis geeft zijn oeuvre opnieuw uit en de eerste drie van de elf boeken zijn al op de markt. Wat een smaakmakertjes! We krijgen niet onmiddellijk de hoofdschotels op ons bord (Lijmen/Het Been of Kaas), maar we starten met drie aperitiefhapjes: zijn veel minder bekende werken Het Tankschip, Pensioen en De Verlossing. De boeken zijn heel mooi vormgegeven en elk in geheel andere stijl. Verfrissend!
(Voor wie het boekje helemaal zonder voorkennis wil lezen: er volgen een paar lichte spoilers) Het Tankschip is een korte novelle die zich afspeelt in de zomer van 1939. De verteller, Laarmans – een oude bekende voor lezers van Elsschot – houdt samen met zijn vrouw vakantie aan de Belgische kust. Daar duiken plots haar zus met haar echtgenoot, Jacky Peeters, op in een prachtige, snelle, dure wagen. Omdat een wagen dient om mee te rijden en mee te pronken, trekt het hele gezelschap in vakantiestemming naar Bastogne, de andere kant van het land.
De vakantie duurt echter niet lang, al snel horen ze letterlijk de eerste schoten van de Tweede Wereldoorlog. Jacky Peeters wil onmiddellijk vertrekken, naar Barcelona nog wel. Hij wil niet vluchten voor de oorlog, integendeel. Zijn gezelschap overtuigt hem om toch een nachtje in Bastogne te blijven en daar vertelt hij hen de reden voor zijn nieuwe bestemming.
De rest van de novelle beslaat de uiteenzetting van Peeters, een monoloog. Door bemiddelaar Boorman – ook hij is weer van de partij – werd hem een tankschip aangeboden via een ingewikkelde constructie om de belastingen te slim af te zijn. Het is heel boeiend om te lezen waarom eigenaar De Castellane van zijn tankschip af wil. En wat de rol van Boorman is. Of en hoe de een de ander kan overtuigen. Hoe kort het boekje ook is, het zit zo ingenieus ineen dat twee keer lezen een must is. Het is er eentje dat bij de lezer veel vragen doet rijzen.
Elsschot schrijft en beschrijft prachtig in een rechttoe-rechtaanstijl. Dit korte boekje is een pareltje. En volgens de overlevering was het zijn bedoeling om deze novelle later uit te laten groeien tot een roman over de Tweede Wereldoorlog. Jammer dat het er niet van gekomen is, het open einde laat de lezer wat beduusd achter. Maar dat kan natuurlijk ook net de bedoeling geweest zijn… | 1pos
|
Ik heb genoten van deze roman, die op momenten ook wel spannend is.
Ik heb getwijfeld tussen 4 en 5 sterren, maar heb toch voor de 4* besloten, om reden dat ik ongeveer halverwege het boek de neiging kreeg om passages over te slaan.
Het werd soms wat langdradig, maar gelukkig herstelde zich dit weer na een aantal hoofdstukken.Prachtige roman met sympathieke karakters. | 1pos
|
De titel en cover sprak mij niet zo aan.
Toch ben ik aangenaam verrast.
Het boek hield de spanning erin over de hele lijn.
Dit boek las vlot tot de laatste letter.
Zeker aan te bevelen. | 1pos
|
Eva Boterenbrood (hoe kom je op zo’n prachtige achternaam!) werkt in het restaurant van haar vader, een restaurant dat in de buurt, maar ook in de rest van de stad Den Haag, goed bekend staat. Het restaurant draagt de grappige naam ‘Blote billetjes in het gras’. Maar haar vader verkoopt de tent, hij vindt het genoeg geweest na jaren werken, hij wil genieten van zijn jongste dochter Merel, Eva haar halfzusje, van 5 jaar. Eva snapt dit wel maar ja haar baan staat hierdoor wel op de tocht…
Gelukkig voor haar verloopt de verkoop van het restaurant voorspoedig en een aardige Fransman met de fraaie naam Lucien Lamoureux (ik moest steeds aan amoureus denken) koopt het restaurant en wil graag dat Eva in het restaurant blijft werken.
Maar voordat het zover is gebeurt er van alles! Lucien is nog niet erg bekend in Den Haag en vraagt Eva hem rond te leiden, dit doet Eva graag. Lucien is namelijk een sympathiek en lekker ding, dus wie zou daar nou nee tegen zeggen? Ze hebben samen een leuk dag en Eva nodigt Lucien dan ook uit om mee te gaan naar een etentje waarbij haar hele familie aanwezig zal zijn. En die familie is groot! Haar vader Berend is namelijk twee keer eerder getrouwd geweest, omdat deze beide dames, net zoals zijn huidige vrouw, Marijke heten, wordt de eerste Marijke, Eva en haar twee zussen hun moeder, voor het gemak Marijke 1 genoemd. De tweede Marijke, de moeder van Eva haar halfbroer, heet dus Marijke 2 en zijn huidige vrouw en moeder van dochter Merel is dus Marijke 3. De hele familie gaat gezellig en goed met elkaar om, het komt op mij over als zo’n heerlijke grote Italiaanse familie die aan een lange tafel zit te eten.
Eva en haar vriendin Els gaan samen heerlijk met de Thalys naar Parijs. Op het station waar ik vaak sta te wachten op mijn metro zie ik die Thalys regelmatig rijden en na het lezen van dit boek wilde ik eigenlijk in die trein springen om alle plekjes die Els en Eva bezoeken, en later ook Lucien en Eva bezoeken, zelf te gaan bezoeken. Want ja ook Lucien en Eva lopen dus samen door Parijs, hoe dat komt, tja dat waren ook weer wat leuke verwikkelingen!
Achterin het boek maakt schrijfster Renée kenbaar dat we nog geen afscheid hoeven nemen van Eva en haar familie want het boek vormt onderdeel van een trilogie. Dus kom maar op met deel twee, ik ben erg benieuwd hoe het met Eva en haar grote gezellige familie verder gaat! | 1pos
|
Ik heb het boek Het laatste ritueel gekocht omdat het verhaal op de achterkant van het boek me erg aansprak. Van de schrijfster Yrsa Sigurdardottir had ik nog nooit gehoord. Ik vond het boek erg goed en zeker een aanrader, ondanks dat dit geen boek is waar de spanning van af druipt. Het verhaal is gewoon heel erg mooi geschreven, liefhebbers voor de oudheid zullen het boek heel erg aanspreken.
Het verhaal begint bij de vondst van het lijk van student Harald Guntlieb. Hij is vreselijk toegetakeld en verminkt. De ijslandse politie heeft voor deze moord al iemand achter tralies zitten, maar de ouders van Harald geloven niet dat dit de juiste persoon is. Ze schakelen de ijslandse advocate Pora Gudmundsdottir in om samen met Matthias Reich, de persoonlijke advocaat van de familie Guntlieb, om deze moord te onderzoeken.
Al snel belanden Pora en Matthias in een wir war van hele oude rituelen en sektes. Verhalen over heksenvervolgingen, spreuken en zoekgeraakte eeuwenoude documenten volgen elkaar snel op. Pora en Matthias verdiepen zich steeds verder in de oudheid, dit is de enige manier om de moord op Harald op te lossen. Een klein minpuntje, als je het zo kunt, noemen is de vele onuitspreekbare ijslandse namen die je in het boek tegenkomt. Van sommige had in echt geen idee hoe ze uitgeproken moeten worden, dus maar even overheen gelezen.
Voor thrillerfans die een spannend boek willen lezen en ook interesse hebben in de oudheid is dit boek een echte aanrader!! | 1pos
|
Lunar Park is een krankzinnige roman. Hoofdpersoon is de schrijver Bret Easton Ellis, bekend van onder meer het succesvolle debuut Less than zero en het geruchtmakende American Psycho (over seriemoordenaar en Wall Street-yuppie Patrick Bateman).
In dit verhaal vertelt de auteur het relaas van zijn onnoemelijke succes als jong schrijver en hoe hij daardoor vergleed naar een leven vol glitter, glamour, drugs, drank en perversiteit. Op zijn veertigste komt hij echter op een keerpunt in zijn leven en besluit hij om dan toch maar bij de vrouw te gaan wonen met wie hij een zoontje heeft, Robby.
Het afkicken van de drugs en de drank lukt hem maar moeizaam en ook als ‘family man’ slaat hij een pover figuur. Hij slaagt er maar niet in om de vaderrol op zich te nemen en ‘er te zijn’ voor zijn zoontje Robby en zijn stiefdochtertje Sarah. Zijn relatie met zijn vrouw Jayne Dennis, een bekende filmactrice, verkeert dan ook voortdurend onder het vriespunt. Bovendien lijkt het wel of Bret achtervolgd wordt door zijn inmiddels overleden vader aan wie hij steeds een grondige hekel had. Dit waanidee krijgt echter steeds meer vorm en voor de lezer blijft het tot de laatste bladzijde gissen of dit nu een doorgedreven horrorvondst is van de schrijver dan wel de hallucinaties illustreren ten gevolge van drank en drugs …
Het boek zit immers vol vermeende gedaanteverwisselingen: zijn vader keert terug onder de gedaante van de protagonist uit American Psycho, dan weer lijkt het de schrijver zelf te zijn en nog verder blijkt het om zijn zoontje te gaan. Zijn dochters lappenpop “Terby” blijkt behekst te zijn door de kwade geesten van zijn vader, maar staat even verder voor (lees omgekeerd) Y Bret (Why Bret?)… Het huis waarin Bret en Jayne wonen transformeert naar de woning waarin hij is opgegroeid en ook de meubelen worden herschikt zoals in het huis uit zijn jeugd. Wanneer de hallucinaties toenemen en aan het krankzinnige beginnen te grenzen, treedt Bret Easton Ellis als het ware buiten zichzelf wanneer ‘de schrijver’ hem in zijn benarde situatie begint bij te staan en adviseren (en zo eigenlijk optreedt als zijn eigen kwelduivel). De schizofrenie nabij.
Eigenlijk draait het hele verhaal om het in het reine komen met zijn vader, maar ook met de eigen vaderrol die hij maar moeilijk kan opnemen. Al lijkt het boek te beginnen als een biografie (?), toch eindigt het als een uiterst verward therapeutisch schrijven waarin de auteur verwoede pogingen doet om zichzelf letterlijk uit zijn benarde situatie vrij te schrijven. De lezer weet op den duur niet meer wat echt en wat gehallucineerd is, maar laat dat nu net Ellis’ keurmerk zijn. Alleen zo kan de lezer het krankzinnige ervaren en ‘voelen’ wat er zich in het uiterst verwarde hoofd van het hoofdpersonage afspeelt.
Verdienstelijk is dat Ellis erin slaagt het huidige tijdsbestel minutieus te schetsen: niet alleen de materiële welvaart van het rijke Westen (de high tech, het internet, de merken, de design,…) maar ook de algemene mentaliteit (overvloedig medicijnengebruik, overbezorgde ouders met neurotische opvoedingsidealen en een ware gezondheidspsychose) brengt hij met zijn maniakale zin voor detail haarfijn in kaart.
Wat echter het hele verhaal domineert is de alomtegenwoordige angst. De algemene psychose voor terroristische aanslagen (9/11), de bange ouders die hun kinderen willen beschermen tegen ontvoeders, de echtgenote die bang is voor het drank-/drugsprobleem van haar man, en in Bret’s geval: de panische angst voor zijn vader, de helse schrik om verlaten te worden door zijn vrouw en uiteraard zijn reële (?) vrees voor de Terby, de metamorfozes in huis, de moorden, de verdwijning van de jongens, …
Dit is een knappe psychologische thriller die heel sterk doet denken aan de betere Amerikaans horrorfilm (The Shining): alles begint vrij onschuldig, maar hoe dichter het einde in zicht komt, hoe uitzichtlozer het wordt. Een echt neergangsverhaal over een man die eerst zichzelf verliest in roem, geld, drank en drugs en vervolgens zijn vrouw en zijn zoon moet prijsgeven. Geen makkelijk boek: herlezen dus. | 1pos
|
Frank Chambers zwerft wat rond en besluit wat te gaan eten bij een Grieks wegrestaurant. De eigenaar, Nick Papadakis, doet Frank een voorstel om daar te gaan werken. Eerst weigert hij nog, maar dan ziet hij Cora en besluit de baan aan te nemen. Frank wordt verliefd op Cora en samen smeden ze een plan om Nick te vermoorden.
Toen dit verhaal uit kwam wat het gewelddadig, erotisch en grof. Daarom werd het eerst in meerdere landen in de ban gedaan, toch is het vier keer verfilmd. Tegenwoordig is dit verhaal 'flauw' en de erotische scenes erg tam. Toch past het nog best goed tussen de moderne misdaadromans en is het verhaal vermakelijk en spannend tot het einde. | 1pos
|
In het eerste deel gaat het over de dood van baby Fenne, door de papa vergeten in de snikhete wagen. De onmacht, het verdriet van zo een drama is mooi beschreven.
In deel twee leer je de moeder beter kennen, een flashback naar haar verleden, over de scheiding van haar eerste man en hoe ze haar huidige man en vader van Fenne leert kennen.
Na deel 2 is deel 3 voorspelbaar.
Mooi verhaal, spannend, ondanks dat je weet wat er aan de hand was.
Wel een abrupt einde vond ik. Voor de rest een topverhaal. | 1pos
|
De eerste bladzijde trekken meteen je aandacht, er razen ontzettend veel vragen door je hoofd. Waarom en door wie wordt Pieter ontvoert. Welke gedachten gang zit er achter die kwelling en vernedering en waar zal dit eindigen.
Na een heel lang genadeloze pijnlijke weg kom je erachter wie dit doet en vooral waarom Pieter dit moet doorstaan. Het is erg triest dat er mensen zijn die dit moeten ervaren, het geeft je wel een realistisch beeld in onze kei harde maatschappij.
Het verhaal wordt levensecht beschreven. Je kunt je helemaal inleven in het geen wat hij mee maakt. Sommige momenten ervaar je de pijn met hem mee. De wending van het verhaal was niet geheel verassend maar wel erg leuk om het verhaal vanuit een ander perspectief te kunnen ervaren. Het beantwoord ook meteen al je vragen. Erg jammer van het einde, het spannende en aangrijpende verhaal vraagt om een spetterend einde, wat uitblijft.
Al bij al toch zeker aan aanrader want je kunt het boek geen seconde wegleggen. | 1pos
|
In dit boek lopen verschillende verhaallijnen door elkaar. De levens van Lizzie en Mevr. Dallimore worden mooi beschreven.
Het leert je dat ondanks tegenslagen in het leven, het leven waard is om te leven .....en dat ontmoetingen je heel veel levenswijsheid op kunnen leveren. | 1pos
|
Een zeer krachtig geschreven verhaal. Het begin komt misschien wat traag op gang met het beschrijven van de settnig en de omgeving van het hoofdpersonage: Berlijn na de oorlog, net voor de conferentie van Potsdam, waarbij een journalist met collega's samenleeft tussen het Amerikaanse leger en de militairen van de andere bevrijders.
Gaandeweg ontwikkelt de plot zich om open te bloeien tot een diep verhaal waarin de motieven van zowel Duitsers, Amerikanen en Russen naar boven komen en hoe de Duitsers de oorlog hebben doorstaan. Ieder karakter vertelt als het ware zijn belevenissen en visie op de oorlog, met zeer verrassende en realistische motieven. En dit alles zonder te vervallen in stereotype karakters. Al deze omstandigheden worden verweven in een spannend verhaal omtrent een moord op een Amerikaanse soldaat.
Dit boek wordt naar verluidt verfilmd met George Clooney en Kate Winslett. Als Kate het vrouwelijke hoofdpersonage even goed kan vertolken als de auteur haar heeft geportretteerd, zit die Oscar er wel eens goed in...
Om maar te zeggen: dit boek moet je gelezen hebben. | 1pos
|
Eens in de zoveel tijd verschijnt er een boek dat zó origineel en zó goed geschreven is, dat het je leeswereld op z’n kop kan zetten. Ik had dat eerder dit jaar met het tweede en derde deel van de Millenniumtrilogie van Stieg Larsson. Boeken waarmee je in feite voor een bepaalde tijd uit de wereld stapt en je geen tijd hebt om je nog langer zorgen te maken over de kredietcrisis, de Mexicaanse griep, de Q-koorts of de vakantiehuisjes van de Koninklijke familie. Jammer genoeg komen dit soort, bijna buitenaardse, leeservaringen niet al te vaak voorbij, maar 2009 is blijkbaar een bijzonder jaar. Want vorige maand werd ik verrast door het debuut van Peter van Olmen, die bij uitgeverij Van Goor zijn jeugdboek De Kleine Odessa mocht uitbrengen. Totaal onvergelijkbaar met de trilogie van Larsson, maar toch is er wel degelijk één overeenkomst: ook het boek van Peter van Olmen maakte een diepe indruk op mij.
Odessa is twaalf jaar als zij de stad Scribopolis ontdekt. Een stad waarin iedereen van boeken houdt en waar alle inwoners beroemde schrijvers zijn. Een stad waar de wereld uit boeken tot leven kan komen. Odessa hoopt hier haar vader, die ze nooit heeft gekend, te vinden. Maar ze komt terecht in een roerige tijd. Scribopolis wordt bedreigd door een afvallige schrijver, Mabarak, die de wereld wil beheersen met een boek dat de wereld zal sturen: Boekus. Mabarak wil dit magische boek koste wat kost in zijn bezit krijgen, want wie in Boekus schrijft, kan laten gebeuren wat hij wil. De inwoners van Scribopolis zetten alles op alles om Boekus niet in de handen van Mabarak te laten vallen en de stad zo te beschermen tegen zijn kwade plannen. Al snel lijkt het erop dat de zoektocht van de inwoners van Scribopolis naar Boekus, en de zoektocht van Odessa naar haar vader meer met elkaar te maken hebben dan iemand ooit had kunnen vermoeden.
De Kleine Odessa is een spannend verhaal met een bonte stoet aan schrijvers, boekfiguren en mythologische wezens, vol eenhoorns en draken, samenzwering en verraad, en humor en fantasie. Het idee van Peter van Olmen is ontzettend origineel en bijna niet te weerstaan. Beroemde auteurs als Shakespeare, Dostojevski, Dante, de zusjes Brontë, Franz Kafka en Oscar Wilde blijken allemaal nog te leven in het prachtige Scribopolis en de inwoners zijn in staat om allerlei personages uit beroemde boeken tot leven te roepen. Zo zijn sir Lancelot en de ridders van de Ronde Tafel aangesteld om de stad te beschermen en worden Sherlock Holmes en Hercule Poirot opgeroepen als er onderzoek moet worden gedaan. Tussen al deze magie en de vaak geniale vondsten van Peter van Olmen is Odessa op zoek naar haar vader, terwijl ook haar moeder op vreemde wijze is verdwenen. Ze krijgt hulp van Lodewijck Aquila, een kanarie uit een oud en nobel geslacht, met een talent voor vreemde talen en een voorliefde voor grote sigaren. Het is een zeer gedenkwaardig personage en Lode A. (zoals vrienden hem mogen noemen) zorgt door het hele boek voor de komische noten. Het verhaal heeft enorm veel vaart en bevat veel spanning en humor, maar ook ontroerende momenten. De zoektocht naar haar vader brengt Odessa vaak in gevaarlijke situaties, vooral als ook Mabarak, de kwaadaardige auteur, zich met de zaak gaat bemoeien. Maar ook Dostojevski is niet altijd helemaal te vertrouwen en doet volop pogingen het gezag van Shakespeare, zo'n beetje de burgemeester van Scribopolis, te ondermijnen.
Zoals gezegd is De Kleine Odessa een geweldig boek en zeer geschikt voor jonge en oudere lezers. Het is onmogelijk om niet te vallen voor het originele en spannende verhaal. Hulde ook aan de uitgever die De Kleine Odessa in een prachtige uitvoering op de markt heeft gebracht. Gebonden, met leeslint en met kleine, sfeervolle illustraties aan het begin van alle hoofdstukken. Minpuntjes? Eigenlijk maar twee. Op het eind verliest het verhaal iets van haar vaart en bekruipt je het gevoel dat er misschien nóg meer uit te halen was geweest. En verder het zeer slechte besluit van de auteur om na ruim 460 pagina’s te stoppen, terwijl je als lezer stiekem hoopte dat aan dit verhaal geen eind zou komen. Maar met een beetje geluk is dit pas het eerste deel in een serie van Peter van Olmen over de kleine en dappere Odessa en valt er volgend jaar om deze tijd wederom een hoop te genieten.
September 2009 / Ezzulia.nl | 1pos
|
Ik vond dit een heel mooi boek. Zeer aangrijpend.
Wat vervelend dat recensies minimaal 100 leestekens moeten hebben. Ik kan namelijk verder niks zeggen over dit boek. Zo, nu heb ik de 100 wel gehaald. | 1pos
|
De levens van Jan Six geeft een
duidelijk en volledig beeld van een machtige familie in
Amsterdam door de eeuwen heen. Zoals al meer iemand eerder in een recensie schreef, zou er eigenlijk een plattegrond van Amsterdam bij moeten zitten zodat je nu nog de herenhuizen aan de grachten kunt gaan bekijken.
Een aanrader voor mensen die van geschiedenis, kunst en/of Amsterdam houden. | 1pos
|
Een mooi boek met een pakkend en aangrijpend verhaal.
Hoe kom je erop om zo'n verhaal te verzinnen? Ik zou het niet kunnen bedenken.
Het is een boek dat je vasthoudt, je wilt weten wat er in de andere envelopjes zit en kunt het boek dus moeilijk wegleggen.
Het einde vond ik ook erg verrassend, ik had echt verwacht dat het een beetje standaard zou eindigen. Door dit verrassende einde blijft het boek je dan ook zeker lang bij.
Ik begrijp dat er ook een film van gemaakt is. Die ga ik dan nu zeker eens opzoeken. | 1pos
|
Volgens de informatie die de uitgever verstrekt, is dit boek een debuut. En wat voor een! Laura McHugh gebruikt haar eigen jeugd als basis voor dit verhaal en dat doet ze op een briljante manier. Het verhaal van moeder Lila, een weeskind, dat na vele omzwervingen via tehuizen in Henbane terecht komt, en dat van haar dochter Lucy die jaren later tracht uit te vinden hoe haar vriendin Cheri aan haar einde is gekomen. Het is ook het verhaal van de man die Lila naar het dorp haalt, de man met wie ze uiteindelijk trouwt en een aantal dorpsbewoners die zo hun eigen geheimen koesteren. Tot slot is het ook het verhaal van Henbane zelf, een dorp in de Ozarks. Vanaf de eerste pagina is het spannend, intrigerend en gevoelig. Het verhaal wordt vanuit het oogpunt van de diverse hoofdpersonen vertelt en springt dus ook heen en weer in de tijd. Dat maakt het er niet ingewikkelder op, integendeel. Deze manier van verhalen geeft een extra dimensie en werkt in elk geval in dit boek beter dan flashbacks. Dankzij het feit dat Laura McHugh haar eigen jeugd en het dorp waar ze toen woonde als basis heeft genomen, ademt het geheel veel authenticiteit uit. (Door: Jannelies Smit) | 1pos
|
Waar ligt de grens?
Midden in de nacht dringen een aantal gemaskerde mannen het huis binnen van Sylvia van Maerle ,Officier van Justitie in Amsterdam. Voor haar ogen vermoorden zij een man, een getuige in een belangrijk onderzoek naar een grote crimineel. Direct wordt haar team ingeschakeld om ook de tweede getuige te beschermen. Niet alleen Sylvie loopt gevaar, maar het hele team wordt dusdanig bedreigd dat zij van de zaak worden achter gehaald. Achter de schermen wordt het onderzoek echter voortgezet en gaan zij de keihard de confrontatie aan met de misdadigers .
Wat volgt is een spannend verhaal, wat van begin tot het einde blijft boeien. Het is vlot geschreven in korte delen met meerdere hoofdstukken , vooraf gegaan door prachtige citaten.
Emoties , zoals verdriet, rouw en vertrouwen worden niet uit de weggegaan en maken het verhaal en de hoofdpersonen menselijk. Hoofdpersonen waar je nog wel meer van wil weten !
Simon de Waal is naast auteur en scenarist ook rechercheur. Ongetwijfeld door zijn eigen ervaringen komt het boek authentiek over.
Een spannende politiethriller, wat vraagt om een vervolg .
Beoordeling: ****
Spanning: ****
Plot: ****
Schrijfstijl: ****
Orginaliteit: **** | 1pos
|
De kans is groot dat we te maken krijgen met een tot in de puntjes verzorgde realistische weergave van een court-room. Maar niks is minder waar. William Landay schreef tot op heden drie boeken in negen jaar tijd en voor mij mag hij aan dat tempo als de spanningsboog in zijn thrillers even hoog blijft.
William Landay's ervaring als openbare aanklager vormt de rode draad in dit boek zonder overheersend te worden. Het maakt alles erg geloofwaardig en des te gruwelijker. Verwacht Geen bloederige taferelen maar je wordt hier getrakteerd op iets wat de afgrond voor elke ouder is, blijven geloven en vechten in de onschuld van je zoon terwijl de maatschappij zijn oordeel reeds geveld heeft. Het boek zelf is opgebouwd vanuit verhoring van Jacobs vader, met daartussen flashbacks en omschrijvingen van hoe je als gezin dit alles moet ondergaan. Niettegenstaande de irreëele situatie waarin Andy Barber terechtkomt, het boek is in de ik-vorm geschreven en de machteloosheid waarin hij verkeert herken je toch zoveel van het dagelijks leven, soms zelfs grappig...
Als lezer blijf je tot op het eind van het boek met je 'ontknopingshonger' zitten. De schuldvraag wordt nooit uitgesproken en het slot is ook weer niet wat je dacht dat er zat aan te komen.
De verdediging van Jacob is een heerlijk en verslavend boek, een psychologische thriller, een rechtbankverhaal maar bovenal een verhaal over onvoorwaardelijke geloof in je kind. en toch?
http://www.boekensite.gent/node/205 | 1pos
|
Volle maan is het is het tweede deel van reeks Dolfje Weerwolfje.
Ik heb dit boek gelezen omdat ik wil deel 1 zo leuk vond. Ook dit deel was heel leuk en spannend in dit deel is niet alleen Dolfje Weerwolf maar ook Noura. Noura is een vriendinnetje van Dolfje. Dolfje heeft haar per ongeluk gebeten maar het was niet expres. Gelukkig vond ze het niet erg. Ik was erg benieuwd naar deel 3 Zilvertand Daarom heb ik die ook meteen maar gelezen. | 1pos
|
Met "Het meisje in de trein" heeft Paula Hawkins intussen overal moeiteloos verkooprecords verpulverd. In geen tijd werd een nieuwe hype geboren. En laat me nu nét niet van zulke rages houden. Toch was er iets dat mijn nieuwsgierigheid prikkelde en me aanzette om me aan het boek te wagen. (Ik geef grif toe: het lot heeft me hierbij een handje geholpen toen Dizzie.nl het in mijn brievenbus deed belanden.)
Het verhaal leest ontzettend vlot, al was het aanvankelijk even wennen aan het constant springen tussen de personages én tijdspannes.
Met Rachel, een van de hoofdfiguren, krijg je een unieke kijk op het leven van iemand die serieus met een alcoholverslaving worstelt. Je kan je enerzijds probleemloos inleven in haar wankele greep op de realiteit. Anderzijds wekt ze door haar "zwakheid" naast sympathie en begrip soms ook ergernis op, wat ik alleen maar als een verdienste aan de auteur kan benoemen. Deze is er dan ook probleemloos ingeslaagd om een goed uitgewerkt karakter neer te zetten. Desalniettemin dragen Rachels problemen een welkom steentje bij aan de toenemende mix van verwarring en spanning die als een rode draad doorheen het boek loopt. Met als gevolg dat je dan ook steeds geboeid en hongerig verder blijft lezen.
"Het meisje in de trein" als dé thriller van 2015 bestempelen vind ik te hoog gegrepen, maar het is onmiskenbaar een lekker spannend boek, met geloofwaardige personages.
Toch blij dat ik de kans gekregen én genomen heb om mijn vooroordelen opzij te schuiven! | 1pos
|
De kookschool van Oom Iwan
een aanrader voor iedereen die van culinaire historie houdt
Sommige familiegeschiedenissen zijn te mooi of te waardevol om niet verteld te worden. Dat is zeker het geval met Iwan Kriens, een eigenzinnige vijftien jarige jongen die omstreeks 1886 zijn ouderlijk huis in Den Haag met ruzie verliet omdat hij kok wilde worden, tegen de zin van zijn vader in. Er volgde een leerschool in de praktijk. Talloze jaren deed de jeugdige kok ervaring op in gerenommeerde keukens in Parijs, Dieppe en in de Franse kolonie Algerije, maar werkte hij ook in beroemde Nederlandse uitspanningen zoals Grand Hotel Coomans in Rotterdam en het Amsterdamse Krasnapolsky. In 1896 toog hij naar London waar hij als culinaire grootmeester furore zou maken bij de prestigieuze Hotel and Restaurant School van het Westminster Technical College in London.
Trudy van der Wees schreef over deze internationaal bekende Hollandse kok een uitermate boeiend boek getiteld: ‘De kookschool van Oom Iwan’. Het is niet alleen de schets van een bijzonder leven, maar ook biedt het inzicht in de culinaire manier van denken van Iwan Kriens. Mede ingegeven door de voedselschaarste aan het einde van de Eerste Wereldoorlog ontwikkelde hij samen met Dorothy Peel in 1918 The Victory Cookbook, waarin uit de doeken werd gedaan hoe je ondanks de schaarste aan vlees, eieren, boter en andere luxere producten toch voedzame, smakelijk en zelfs feestelijke maaltijden kon bereiden, waarbij verspilling werd voorkomen door receptuur te ontwikkelen op basis van restjes eten. Hergebruik en duurzaamheid avant la lettre.
Wat opvalt aan De kookschool van Oom Iwan is de liefde, de humor en het vakvrouwschap waarmee het verhaal wordt verteld. Van der Wees is niet over één nacht ijs gegaan. Het beginpunt voor deze biografie vormden de herinneringen van haar levenspartner Iwan Kriens jr. aan zijn gelauwerde oudoom, die hij als kleine jongen zelfs nog in levende lijve heeft ontmoet. Maar daarna volgde er een lange periode van research om de loopbaan en de culinaire verrichtingen van de Haagse meesterkok te reconstrueren en historisch te onderbouwen. Het leidde uiteindelijk tot dit meeslepende boek, waarvoor Kriens jr. prachtige tekeningen maakte over belangrijke passages uit het leven van zijn oudoom. Wat deze biografie ook zo bijzonder maakt is de bloemlezing uit de vele recepten die Iwan Kriens ontwikkelde. Het toont hoe waanzinnig inventief deze keukenprins was, waarbij zijn recept voor havermoutworstjes toch misschien wel de kroon spant.
Al met al is De kookschool van Oom Iwan een absolute aanrader voor iedereen die van culinaire geschiedenis houdt en zich wil verdiepen in een kok die in vele opzichten zijn tijd ver vooruit was.
Chris Houtman | 1pos
|
Voltooid start meteen heftig: er is een misdaad gepleegd, er is een lijk en een raadselachtige boodschap. De spanning in dit boek loopt op. En dan bedoel ik niet dat dit voortkomt uit een heftige zoektocht naar de dader, waarbij het tot een spetterende ontknoping komt, Nee, het is meer een psychologische spanning dat zich uit in rare gedachten en bijzondere uitingen van de personages.
Hoofdpersoon Isabel heeft een bijzonder verleden, maar ze probeert haar leven weer op de rit te krijgen. Isabel worstelt met haar gevoelens en emoties. Mariska Overman beschrijft de relatie, die zij heeft met de verschillende heren op een subtiele en mooie manier.
Mariska Overman heeft met Voltooid een omstreden thema verwerkt in het boek. Dit heeft zij op een prettige manier gedaan zonder zelf een oordeel te vellen, dit laat ze aan de lezer over.
Door de korte en begrijpelijke zinnen leest het boek gemakkelijk en kunnen we genieten van een spannende en bijzondere thriller. | 1pos
|
Ik wist het is het verhaal over nostalgische en idealistische Mia, die haar werk opzegt om haar droom te vervullen. Dan ontmoet ze Feo, al heeft ze hem in haar dromen al veel eerder ontmoet. Daarom lijkt het haast voorbestemd, deze twee samen.
“Hij lacht naar me en ik smelt sneller dan de kaas op zijn tosti’s” (p 45)
Mia blijft vastberaden om haar droom waar te maken. Samen met medewerker Viola werkt Mia elke dag aan de toekomst van haar winkel, en haar inmiddels ook geliefde winkelplein.
“Je bent wat je elke dag doet” (p75)
Steeds vaker vertellen haar dromen en haar intuïtie dingen die haar waarschuwen voor wat er gaat gebeuren. Hierdoor weet Mia ook de aandacht van Axel te trekken, de nieuwsgierige en verantwoordelijke camerajournalist van de lokale omroep. Samen proberen ze het voorbestemde lot tot een keuze te maken, om zo iedereen te kunnen helpen. Maar die “samenwerking” leidt tot meer.
“Ik zie je” (p275)
Chantal van Gastel is een verassend open en eerlijke bestseller auteur van eigen bodem. Eentje waar we trots op mogen zijn. Ik wist het is een van haar best beoordeelde boeken. Op de cover siert een grote bloem met daarop een mooie vlinder. Toepasselijk, want een vlinder staat symbool voor transformatie.
Prettig en vloeiend geschreven word je als lezer direct meegevoerd naar de gebeurtenissen op en rondom het bekende plein. De hoofdpersonages hebben elke een mooi verwerkt karakter waardoor je in een ieder een vriend of vriendin kan vinden. Viola is hierbij een bijzondere bijrol, een met ook een eigen, mooie en aparte inbreng in het verhaal.
Eigenlijk verteld Ik wist het twee verhalen. Een verhaal is die van Mia die haar droom van een eigen winkel wil gaan vervullen. Hiervoor zegt ze haar oude baan op en met toewijding en hard werken weet ze van haar bloemenwinkel een waar succes te maken.
Het andere verhaal is die van de liefde. De zoete idealistische liefde. De liefde waarvan Mia dacht dat die voorbestemd was, waardoor ze de liefde van haar keuze eerst zelfs over het hoofd zag. Dit wordt in Ik wist het verpakt in prachtige vintage romantiek, met een hintje chaos en twijfel.
Maar in beide gevallen telt dat er wel een vooropgesteld “groter plan” kan zijn, maar dat je daar zelf invloed op hebt met de keuzes die je maakt. Hoopvol en inspirerend en in het geval van Ik wist het, een tikje mysterieus en spiritueel.
Van mij krijgt Ik wist het 4,5 ster, 4 op hebban, want hoe heerlijk ook, er zijn hier en daar wel wat cliches aanwezig en het verhaal kan heel af en toe net iets te langdradig worden. Desalniettemin een boek om zwaar van te genieten! | 1pos
|
Dit boek is een prachtige belofte voor een nieuwe geweldige Dystiopian Trilogie. De plottwists zijn op goede momenten neergezet en het verhaal kopt gewoon. Er zijn natuurlijk een aantal dingen die je jezelf kan afvragen (hoe kan het dat de mensheid het zover laat komen dat er nog maar 1 vrouw is die kinderen kan krijgen?) De technologie in dit verhaal is ver ontwikkeld, het speelt zich dan ook af in de toekomst, maar we hebben nu al scientific breakthroughs die juist in deze problematiek zouden kunnen helpen. De personages maken een prachtige groei door en ik vond het jammer dat het boek eindigde waar het eindigde.. Gelukkig is het een troligie en met dat in gedachten is het stiekem wel de perfecte plek om boek 1 te laten stoppen.
Lees meer op: http://readingjournal.princesssam.nl | 1pos
|
Dit boek ontving ik als recensie-exemplaar van HarperCollins, waarvoor dank!
YES! Will Trent en Sara Linton zijn terug!
Ik kan toch wel met zekerheid zeggen dat dit mijn favoriete boekenkoppel is. Je voelt de 'chemistry' tussen hen, en dat is ongelooflijk knap gedaan.
Gelukkig is Jeffrey nog niet vergeten, zijn naam wordt dan ook nog regelmatig genoemd, maar Sara en Will hebben ieder hun eigen boekenreeks nodig gehad om naar elkaar toe te groeien, dus het is hen gewoon meer dan gegund.
Al denkt niet iedereen er zo over; Cathy, Sara's moeder, heeft moeite met de relatie tussen Sara en Will. Maar ja, zij heeft waarschijnlijk al die boeken over hen niet gelezen, dus daar ga je al.
Op een mooie zomerse dag is het stel bij Sara's tante in en om het huis bezig met van alles, als ze een explosie horen. Ze snellen er op af, om te zien of hun hulp nodig is. Maar voor ze daar aan komen, gaat het helemaal mis.
Sara wordt ontvoerd en Will kan er op dat moment niets aan doen.
Samen met zijn collega's Faith en Amanda wordt er een plan uitgedacht om Will undercover te krijgen bij de mensen die verantwoordelijk zijn voor de explosies. Ze hopen op deze manier ook Sara terug te vinden.
Will en Sara krijgen het beiden niet makkelijk.
Ja ik ben als Karin Slaughter -fan natuurlijk wel wat bevooroordeeld... maar óngelooflijk! Wat is deze weer goed!
Ik was echt als een kind zo blij dat ik dit boek vooruit mocht lezen en recenseren, want hállo! Weet je wel hoe lang we hebben moeten wachten op een nieuw deel over Will & Sara?
De schrijfster heeft in de tussentijd wel andere prima boeken geschreven, maar i.m.o halen die het niet bij deze reeks.
In dit deel, dat overigens los te lezen is (al zou ik dat niet aanraden, lees vooral alle boeken), krijgt vooral Will het behoorlijk voor zijn kiezen. Hij leert een kant van zichzelf kennen waar hij nog niet eerder mee te maken kreeg en die het hem behoorlijk lastig kan maken in deze belangrijke opdracht.
Sara, die graag de touwtjes in handen heeft, heeft deze noodgedwongen los moeten laten. Ze is overgeleverd aan de plannen van haar ontvoerders. Maar Sara zou Sara niet zijn als ze niet desnoods zelf touw zou gaan spinnen om toch wat sturing te houden. Op haar intelligente wijze doet ze er alles aan om Will te laten weten waar ze is.
In dit boek komen een aantal bijzondere overtuigingen voor. Gedachtengangen waar ik me totaal niet in kan vinden. Ik neem aan de schrijfster ook niet. Om dan toch deze ideeën zó op papier te zetten, te verdedigen (vanuit het personage dan dus), ik vind het fascinerend. En ook eng, want er lopen tenslotte meer gekken los dan dat er opgesloten zitten en het is dan ook helemaal niet onrealistisch.
Het boek houdt je aandacht constant vast, het houdt je in zijn greep en je wil maar één ding: weten hoe het afloopt. Om vervolgens, wanneer je dat dan weet, ontzettend te balen dat het uit is.
Komen er nog meer boeken in deze reeks? Ik hoop toch van wel! Sara en Will hebben vast nog meer te vertellen.
De score voor dit boek? Tja...het was te verwachten: alle 5 de duimpjes! | 1pos
|
Eleanor & Park is het eerste boek van Rainbow Rowell dat ik heb gelezen. Vele vrienden en mede boekenliefhebbers waren er vanaf de publicatiedatum al helemaal weg van en hij werd dan ook vaak aangeraden. Ik was bang dat het zo'n veel te gehypt boek was en het mij erg tegen zou vallen, mijn verwachtingen lagen daarom in het midden. To love or not to love?
Het is het jaar 1986. Eleanor is een introvert meisje die in een moeilijke thuissituatie zit. Ze kan het absoluut niet vinden met haar stiefvader en ze hebben het niet erg breed. Op school wordt ze vaak gepest om de kleding die ze draagt en haar stevige bouw. Park is een stille, half-Koreaanse nerd die het liefst de hele dag stripboeken leest en naar rock-muziek luistert. Ze leren elkaar kennen in de bus naar school. In het begin hielden ze beide afstand maar hier kwam verandering in toen Park merkte dat Eleanor meelas met zijn stripboeken. Naarmate het boek vordert leren ze elkaar steeds beter kennen en krijgen ze gevoelens voor elkaar.
Het fantastische aan dit boek is dat het een simpel maar realistish verhaal is. Niet de cliché romances en de perfecte karakters die je meestal tegenkomt. Eleanor en Park zijn niet perfect en daarom kunnen we ons met hun vergelijken, je kunt je totaal inleven in het verhaal. Het boek draait niet alleen maar om de relatie tussen de twee maar je krijgt ook veel mee over de hectische thuissituatie van Eleanor. Dit zorgt er onder andere voor dat je erg gehecht aan haar raakt en het einde des te harder aankomt..
Door de heerlijke schrijfstijl van Rainbow en het boeiende verhaal vlieg je letterlijk door het boek heen. Hier en daar kom je ook nog een prachtige quote tegen die je hart doet smelten. Dankzij dit boek staan alle boeken geschreven door Rowell op mijn steeds langer wordende to-read lijst but I don't regret a thing! Dit boek is een ongelofelijke aanrader voor iedereen (ja, ook jullie mannelijke lezers!) die thuis is in het Young Adult genre of degene die juist eens een Young Adult willen proberen. To love or not to love? Definitely love! | 1pos
|
Erg indrukwekkend! Meesterlijk verteld vanuit de hoofdpersoon, bijzonder knap om je zo in te kunnen leven in een persoon in een zeer zware periode, een zeer hard leven in die tijd en het zo neer te pennen.
Ik leefde zo mee met 'Granny' dat ik mij haast voor kon stellen hoe het leven in die tijdsperiode was.
Prachtig om ook om het verhaal van twee kanten te zien, enerzijds de blanken diehet land steeds verder inpikte en de indianen die hun voortbestaan zien verdwijnen. Ik hield het eigenlijk amper droog in de stukken waar ze in gesprek was met haar kleinzoon, hoe de twee werelden elkaar ontmoeten, hoe er gesproken kan worden over vergeving ik krijg er nu weer kippenvel van. | 1pos
|
Vierde en m.i. tot nu toe minste Knausgard. Maar toch geweldig geschreven. Verander misschien nog van mening want ik ben nog niet op de helft. Vond dit ook van het 2e boek Liefde.
Eerste boek Vader staat nog steeds met stip op 1.
Wil toch alle delen lezen. | 1pos
|
De veranderingen rond 1900.
Met behulp van argumenten laat Van der Wouw me geloven dat het waar is wat hij zegt, maar overtuigt hij mij ook echt?
De praktijk leert dat ieder betoog, hoe goed ook, vragen zal oproepen, dat is altijd zo.
Een aanrader voor mensen met tunnelvisie! | 1pos
|
De verschrikkingen van de 2e wereldoorlog en die van de vernietigingskampen in het bijzonder, blijven elk mens in alle facetten boeien. Boeien in de zin van bezighouden, er over nadenken, je steeds verbazen over de begane gruwelijkheden. De journalist Antonio Iturbe heeft gekozen voor een bijzondere invalshoek, het verhaal van Edita Adlerova, overlevende van kamp Auschwitz, die binnen blok 31 - het familiekamp - assistente is in het schooltje, dat op illegale manier tot stand gekomen is onder leiderschap van Fredy Hirsch. Het familiekamp is een bedenksel van de Duitsers om het Rode Kruis zand in de ogen te strooien, zoals ook in Theresiënstadt -waar Edita en Fredy eerder zaten- gelukt is.
Edita verzorgt de uitleen van de boeken aan leraren, repareert deze en verbergt ze - immers, de school bestaat niet, er wordt geen les gegeven, kinderen worden alleen bezig gehouden zodat de ouders in het kamp kunnen werken - dus alles wat zij doet en waar zij zich ten volle verantwoordelijk voor voelt speelt zich af in een, volgens de Duitsers, niet bestaande wereld. Een moeilijke wereld, maar door Edita verkozen boven het lijdzaam ondergaan van het kampleven, dat steeds verschrikkelijker vormen aanneemt naarmate de tijd verstrijkt. Zij is toegewijd, een doorzetter en heeft in combinatie met haar jonge leeftijd de kracht om door te gaan.
Het boek neemt je mee in een tijd in haar leven die voor de familie Alderova al begint in een voor joden steeds meer onleefbaar geworden Praag. Hartverscheurend en onvoorstelbaar is het verhaal van de jaren in het concentratiekamp van het moment van deportatie via Theresiënstadt, binnenkomst in Auschwitz tot aan de bevrijding, die Edita maar ternauwernood meemaakt, in kamp Bergen Belsen. Indringend vooral omdat Iturbe het beschrijft op een wijze die niets aan de verbeelding overlaat, zonder dat er sprake is van overdrijving of smeuïg maken van het verhaal. Hij beschrijft het dagelijkse leven in het kamp, de verschrikkingen, de honger, angst, hoop, wantrouwen en de intimiderende praktijken van kampleiding en bewakers. Hij verbindt als een ketting de levens van Dita Adlerova, haar ouders, haar vriendin Margit Barnai, Fredy Hirsch - blokoudste en oprichter van het illegale schooltje, Joseph Mengele de gevreesde kamparts van Auschwitz, Rudi Rosenberg, registrator in Auschwitz en Viktor Pestek, ss-bewaker. Maar ook een grote groep van andere gevangenen die hun rol in het leven van Edita gespeeld hebben.
Een verhaal dat niet op alle details accuraat zal / kan zijn, maar die een uitstekende en tegelijk afschuwelijke weerspiegeling geeft van die tijd en, gebaseerd op alles dat lezers al weten over de 2e wereldoorlog, nergens het gevoel geeft dat er iets aan overdreven is, geschiedkundig onwaar of overduidelijk verzonnen. De beelden die dit boek oproept zijn dezelfde die door documentaires, foto- en filmmateriaal al eerder op je netvlies gebrand zijn.
Je voelt als het ware de asregen, ruikt bijna de onverdraaglijke stank en beleeft de onmenselijkheid mee - het kampleven, dreiging en dood worden voelbaar door de directe stijl van schrijven. Iturbi verliest zich niet in moraliteit, sensatiezucht of veroordeling, hij is waarnemer, verteller en noteert vooral slechts hetgeen Edita zegt en denkt.
Met een dergelijk onderwerp een bijzondere prestatie om het leesbaar te houden, tegelijk aanraakbaar te maken en zonder omslachtige woorden of overbodige zinnen je absoluut te laten visualiseren wat er gebeurt. Geen leuk boek om de tijd mee te verdrijven, maar absoluut een aanrader voor de liefhebber van verhalen met een geschiedkundige achtergrond en non-fictie. Uiteindelijk draait het in dit boek ook over boeken, Edita is tenslotte niet voor niets de bewaker van de schatten in dit kamp, een klein aantal boeken. Die uiteraard verboden zijn, want zoals in het boek zelf treffend omschreven staat:
"Alle dictators, tirannen en onderdrukkers van de geschiedenis, of ze nu Arisch, zwart, oosters, Arabisch of Slavisch waren, wat voor huidskleur ze ook hadden, of ze nu de revolutie van het volk, privileges van de adel, Gods geboden of strenge militaire discipline verdedigden, wat voor ideologie ze ook aanhingen .......... één ding hadden ze gemeen; de fanatieke jacht op boeken. Want die vormen een groot gevaar, ze zetten aan tot denken." | 1pos
|
Het boek is erg boeiend. Je wilt steeds weten hoe het verder gaat. En elke keer wordt er weer een laagje van het verhaal afgepeld waardoor je dichter bij de feiten komt.
Het is wel een boek dat niet makkelijk leest, er zitten veel filosofische fragmenten in waar je soms even doorheen moet. Maar gaandeweg het boek gaat dit wel steeds makkelijker. Het eind van het boek vond ik mooi maar gaf niet helemaal antwoord op de vragen die er nog bij me spelen. Het is zeker een boek waar je over na blijft denken en wat ik misschien over een jaar nog wel weer een keer ga lezen. | 1pos
|
Mijn volledige recensie lees je op:
http://www.linda-linea-recta.nl/schim-schaduw-door-leigh-bardugo/
*OMG! Wat een boek. Na minder dan 100 pagina’s in Schim en Schaduw gelezen te hebben wist ik: Ik ben verslaafd, en gedoemd om de hele serie te lezen * | 1pos
|
Eerst en vooral … Wauw! Leigh Bardugo heeft echt een heel nieuwe fantasywereld tot leven gebracht. Een wereld waarvoor ze zich heeft gebaseerd op herkenbare Russische elementen. De namen van haar personages, geografische elementen, plaatsnamen én de alom tegenwoordige warme pelsmantels zorgen ervoor dat Ravka deels aanvoelt als iets wat je al kent. Het ruige landschap dat aan Rusland doet denken past ook perfect bij het Ravka dat ze omschrijft en draagt meteen ook bij aan de sfeer van dit boek.
Wat ik echter het leukste vond aan de wereld die in ‘Schim en Schaduw’ tot stand komt is dat hij zo toegankelijk is. Het verhaal loopt soepel en leest verbazingwekkend vlot doordat het boek geen ingewikkelde connecties of ellenlange personagelijsten bevat. Bardugo slaagt erin om heel snel de juiste sfeer te vormen én haar lezers samen met haar het fascinerende Ravka te laten verkennen.
Soms erger ik me wel eens aan onzekere personages vermits die onzekerheid geforceerd in plaats van geloofwaardig lijkt. Bij Alina is dit anders … de commentaar op haar uiterlijk, haar niet-rooskleurige jeugd en andere factoren hebben er toe bijgedraagd én zorgen er voor dat haar gebrek aan zelfvertrouwen als een logisch gevolg overkomt. Tegelijk is het echter ook een hindernis die ze geleidelijk aan leert te overwinnen. Die evolutie van jong, onzeker meisje naar de Alina Starkov aan het einde van dit boek, is zeker een pluspunt in ‘Schim en Schaduw’.
Ook de Grisha-magie draagt veel bij aan het verhaal. Het is een vorm van magie is tegelijkertijd begrijpelijk en fascinerend. Leigh Bardugo weet de basisprincipes immers zo goed uit te leggen waardoor het erg logisch klinkt en je bijna verwacht dat je zelf ook plots zou beseffen hoe je de primaire elementen kan manipuleren.
Ik vond het een beetje jammer dat in het begin Alina haar ‘lelijke’ uiterlijk zo benadrukt werd terwijl ze eigenlijk eerder onopvallend is. De Grisha-versie van plastische chirurgie vond ik dan weer wel grappig gezien het eerdere beroep van deze auteur. Gelukkig verdwijnen deze fysieke benadrukkingen steeds meer naar de achtergrond wanneer er meer aandacht wordt besteed aan haar moed en gave.
Eén ding is zeker … Ik heb ontzettend genoten van dit eerste deel in de Grisha-reeks waarin spanning, magie, vriendschap door de jaren heen en trouw zijn aan jezelf een belangijke rol spelen. En ja, ook het romantische aspect werd verweven in dit fantastische verhaal dat zich in het al minstens even geweldige Ravka afspeelt. | 1pos
|
erg mooi verhaal. Onlangs de verfilming gezien en die sloot er mooi op aan, goed gecast ook. Ik vond het heel boeiend en ook al weet natuurlijk niemand of dit de echte geschiedenis is achter het beroemde schilderij, het is heel mooi geschreven en zou zomaar waargebeurd kunnen zijn! | 1pos
|
Van de uitgever Luitingh-Sijthoff mocht ik het boek ‘Tik Tak’ van Chris Mc George proeflezen.
Het boek ligt vanaf 29 mei 2018 in de winkels.
De kaft is eenvoudig maar maakt je gelijk nieuwsgierig, in het kort staat er de samenvatting op waar het boek over gaat.
Ook is er in het begin van het boek een lijst met de spelers (de hoofdpersonen van het boek) dat is prettig zodat je in het begin even kan terug kijken wie nu eigenlijk wie is.
Als 11-jarige vond Morgan Sheppard zijn wiskundeleraar op school en terwijl men dacht dat hij zelfmoord had gepleegd kwam Morgan er achter dat het om moord ging.
Nu, 25 jaar later is Morgan Sheppard geworden wat hij altijd al wilde zijn…beroemd en hij heeft zijn eigen tv-programma.
Op een dag wordt hij wakker en ligt hij geboeid aan een bed in een onbekende hotelkamer maar hij ligt daar niet alleen. In diezelfde kamer zijn nog vijf vreemden die ook net ontwaken.
In de badkamer ligt een lijk.
En op de tv worden ze toegesproken, Morgan Shepperd krijgt de opdracht om de moord op te lossen, hij heeft daarvoor drie uur de tijd, lukt dit niet dan zal iedereen sterven.
Er wordt gezegd dat de moordenaar een van de aanwezigen is…
En dan begint de tijd te lopen. Een race tegen de klok.
Het boek gaat regelmatig terug naar eerdere periodes om op deze manier wat meer achtergrond informatie te krijgen over de hoofdrolspelers.
Vanaf dat ik begon met lezen was het boek spannend en hoewel alles zich in een gesloten kamer afspeelt gebeurde er heel veel.
De schrijver heeft echt een bijzonder boek geschreven en de personen in het boek zijn niet willekeurig al lijkt dat zeker in het begin wel zo.
Door de verschillende verhaallijnen wordt er steeds een stukje duidelijker maar tot op de laatste bladzijde blijft het boeiend.
Zelf heb ik erg genoten van dit boek, het verhaal was fantastisch en alles klopte op het eind.
Complimenten voor de schrijver , een aanrader! | 1pos
|
Na haar debuut Oorlogskind het volgende boek van Mechtild Borrmann, wederom een boek waar zij waargebeurde gebeurtenissen voor heeft gebruik, zo vond er net na de oorlog veel smokkel plaats in de grensstreken tussen Belgie en Duitsland, iets wat zij als uitgangspunt heeft gebruikt.
het jonge meisje Henni is het hoofdpersonage, die samen met haar moeder zorgt dat er brood op de plank komt bij het gezin, vader komt gebroken en geknakt als soldaat uit de tweede oorlog, houdt zich bezig met allerlei dingen behalve zijn kinderen, in het begin heb je nog een beetje symphatie voor die man, maar zeker nadat zijn vrouw overlijd en hij niks aan zijn kinderen wil doen, ze gewoon wil dumpen in een weeshuis laat hij zien dat hij echt heel slecht is.
Hierdoor gaat Henni smokkelen met alle gevolgen van dien, alleen al om te proberen om het gezin bij elkaar te houden.
Ook gaat er een verhaallijn over de rechtzaak tegen Henni, op die manier krijg je een goed beeld over hoe dat allemaal in zijn werk ging.
Het mooie aan de boeken van Mechtild Borrmann is dat het geen zware kost is, maar je er wel echt iets van op steekt, zo had ik misschien naief er nooit bij stil gestaan dat er veel gesmokkeld werd na de oorlog, iets wat eigenlijk helemaal niet raar is.
Ook geeft ze een beeld van hoe het leven bij de nonnen in weeshuizen moet zijn geweest, bijzonder schrijnend, je bent alles al kwijt en dan kom je daar nog terecht. het is hartverscheurend om te lezen wat er met de broertjes van Henni gebeurde in het weeshuis, wat een tragische dingen gebeurde er bij de nonnen, onbegrijpelijk dat zulke dingen zolang onder het tapijt zijn geschoven.
Ze geeft ook een beeld van hoe het was voor Duitsers om op te groeien na de oorlog, hoe veel last zij gehad hebben na de oorlog, ook goed om bij deze kant van het verhaal stil te staan.
Hoeveel respect je ook mag hebben voor de Henni's van deze wereld.
Mechtild Borrmann heeft een fijne schrijfstijl, ze zet de personages goed neer, door ze afwisselend de ruimte te geven in het verhaal, krijgen ze echt een eigen stem, leer je ze beter kennen, je krijgt meer achtergrondinformatie, door de manier waarop ze dit verteld heeft komen de gebeurtenissen toch wel keihard binnen, het is niet gelukt om het boek met droge ogen te lezen, hoe dankbaar je mag zijn dat je nu leeft.
Over de grens is een boek dat je laat stilstaan over de geschiedenis | 1pos
|
Aan de vooravond van zijn nieuwe functie als assitent van dokter Simpson, vindt Will Raven het lijk van zijn vriendin Evie. Het meisje was een prostituee en hij treft haar lichaam helemaal verkrampt aan. Om zelf niet verdacht te worden, maakt hij dat hij wegkomt. Toch kan hij haar dood niet loslaten. Bij zijn werk als assistent moet Raven helpen bij moeilijke bevallingen en het verlichten van de pijn door het toedienen van ether. Tijdens zijn bezoeken aan patiënten en in de kroeg vangt hij verhalen op over andere vrouwen die in gelijkaardige omstandigheden lijken te zijn gestorven als Evie.
‘The Way of All Flesh’ is de eerste in een nieuwe serie historische misdaadromans geschreven door het echtpaar Chris Brookmyre en Marisa Haetzman, onder het pseudoniem Ambrose Parry. De serie legt de focus in eerste plaats op het oplossen van de misdaad, maar heeft ook grote aandacht voor de setting, het Victoriaanse Edinburgh. Daarnaast speelt de opkomst van de anesthesie een rol en de aandacht voor de positie van de vrouw.
Naast Will Raven maakt de lezer immers kennis met huismeid Sarah Fischer, een slim en vindingrijk meisje dat ambities heeft die verder rijken dan het huishouden van dokter Simpson. Hoewel ze aanvankelijk de nodige antipathie voelen voor elkaar, raken zowel Will als Sarah al snel geïntrigeerd door het oplossen van de zaak. Sarah heeft een feministische inslag en heeft moeite met de onderdanige positie die ze als meid moet vervullen.
Brookmyre en Haetzman nemen hun tijd om de personages en de setting tot hun recht te laten komen. ‘The way of all flesh’ is niet het soort boek dat er met een rotvaart vandoor gaat, maar het speelt met intrigerende elementen. Zo is er niet alleen de moord op Evie, maar zijn er eveneens de achtergrond van Will, de schuld die de jongeman af te lossen heeft en de toch vrij grafisch beschreven bevallingen waarbij om hulp van de dokter wordt gevraagd.
Het boek geeft een mooi inkijkje in een boeiend stuk medische geschiedenis en vermengt echte historische figuren met fictieve personages. Haetzman en Brookmyre hebben hun research goed gedaan en weten de periode mooi tot leven te brengen. Zowel enkele van de uitdagingen als de successen binnen de medische wetenschap komen aan bod, terwijl Raven en Sarah zich buigen over de moordzaak. Hierdoor valt het Haetzman en Brookmyre wel te vergeven dat ze zich haasten om tussen Will en Sarah een vonkje te laten overslaan en dat ze niet kiezen voor grote omwentelingen in de karakterontwikkeling. De focus ligt immers elders.
Ambrose Parry creëert een sfeer die bij de tijdsgeest past. Dat doen de auteurs ook door hun taalgebruik aan te passen. De trage stijl en de manier waarop de personages met elkaar praten en omgaan past bij het verhaal. Het Edinburgh waar ‘The way of all Flesh’ zich afspeelt is een fascinerende plek en de moeite waard om in een vervolg naar terug te keren. | 1pos
|
In een van de eerste scènes van Harry Potter and the Cursed Child bevinden Harry, Ginny, Ron, Hermoine en hun kinderen zich op perron 9 3/4 van King’s Cross Station in Londen. Dit bijzondere perron, waarvandaan de trein naar tovenaarsschool Hogwarts vertrekt, is in veel Harry Potterboeken de plek waar het avontuur begint.
Nieuwe hoofdrolspelers
Maar dit nieuwe boek is niet helemaal te zien als Harry Potter deel 8, om meerdere redenen. Ten eerste is het niet geschreven door J.K. Rowling. Het is gebaseerd op een verhaal van haar en uitgewerkt door John Tiffany en Jack Thorne, die er een toneelstuk van maakten. The Cursed Child is dan ook een theatertekst, ook een groot verschil met de voorgaande boeken. Het derde grote verschil is dat dit boek nieuwe hoofdrolspelers heeft, namelijk Harry’s zoon Albus en zijn beste vriend Scorpius.
Geen fan van Quidditch
The Cursed Child speelt zich af 19 jaar na boek 7. Harry heeft een drukke baan op het Ministry of Magic, is getrouwd en heeft drie kinderen. Zoon Albus begint zijn schoolloopbaan aan Hogwarts. Albus en Harry hebben een moeizame relatie. Albus lijdt eronder dat hij de zoon is van de grote Harry Potter. Hij is zelf maar een middelmatige leerling, die niet van Quidditch houdt en weinig vrienden heeft. Scorpius Malfoy, jawel, de zoon van Draco, is zijn beste maat.
Lees verder op mijn site | 1pos
|
Top, die aanbieding om het ebook te downloaden. Op mobiel is dit gewoon in één keer gelukt. Nu snel lezen! | 1pos
|
Met dit tweede deel uit de Scarpetta serie, weet Cornwell weer een spannend en verrassend verhaal te brengen. De eerste gruwelijke moord op schrijfster Beryl Madison is de eerste dode, waar er nog vele zullen volgen. Beryl wordt om de een of andere duistere reden achtervolgt, ze vlucht naar Key West en na een poos daar verbleven te hebben, keert ze weer huiswaarts, waar ze op de avond van haar thuiskomst wordt vermoord in haar eigen huis. Het manuscript van haar nieuwste boek lijkt verdwenen. Dit manuscript is uiteindelijk de sleutel tot de rest van het verhaal. Kay stort zich vol overgave op de moord op Beryl en moet dit ook bijna bekopen met haar leven. Alle doden in het boek vormen een vreemde connectie met elkaar, een die al jaren oud is, maar niet voor de hand liggend. De moorden worden weer op gruwelijke wijze beschreven, waarbij het bloed je om de oren spat. Het verhaal is levendig en realistisch geschreven en ik kon mij helemaal inleven in het verhaal. Het is pakkend en boeiend geschreven. De personages zijn mooi uitgewerkt en we komen weer een stukje uit het verleden van Kay te weten. Of te wel, een goed opgezet en spannend geschreven verhaal! | 1pos
|
Ik heb dit boek tijdens mijn vakantie in 1 dag uitgelezen. Wat een geweldig verhaal met een onverwacht eind. Het verhaal heeft spanning, actie en is onvoorspelbaar, zodra je denkt te weten wat er gaat gebeuren, gaat het een totaal andere kant op. Ondanks dat het fantasy is zou ik mij kunnen voorstellen dat dit echt zou kunnen gebeuren.
Kortom, een echte aanrader voor de thriller liefhebber | 1pos
|
Als een boek je niet kan loslaten, dan glimlach ik van binnen. Heerlijk boek met spannende verhaallijn en knappe personages. Passiespel!
Auteur
Ik heb alweer een schrijver leren kennen. JEUJ! De Amerikaanse Richard Montanari heeft meerdere boeken gepubliceerd én... nu komt het ... Passiespel is het eerste verhaal in zijn Philadelphia reeks met de twee personages Kevin Byrne en Jessica Balzano in de hoofdrol. Voor één keer heb ik eens een boek in de juiste volgorde te pakken. Héhé!
Cover
Aangezien deze thriller over moorden in de religieuze sfeer gaat en de slachtoffers telkens een rozenkrans vast hebben, vind ik het beeld meer dan geslaagd. De donkere en bloederige kleuren geven de sfeer weer. Brrr...
Plot
Als de partner van politieman Kevin Byrne in het ziekenhuis beland met een hartaanval, krijgt hij Jessica Balzano toegewezen. Deze taaie madam met Italiaanse roots krijgt op haar eerste dag bij Moordzaken meteen met seriemoordenaar op haar bord. Een aantal jonge meisjes van de katholieke scholen in Philidelphia worden gruwelijk vermoord met lugubere religieuze aanwijzingen.
Mijn gedacht
Eerlijk? Ik had een paar hoofdstukken gelezen en heb het boek weggelegd. Poeh! Zo'n James Bond figuur, die natuurlijk altijd wint. Niks voor mij. Na een week begon ik terug. En toen kreeg het hoofdpersonages menselijke en niet zo'n fraaie trekjes. Vind ik leuk! Vooral de personages Kevin en Jessica krijgen een hele leefwereld met hun complexe gezinstoestand.
Het plot bouwt mooi op en Montanari zet je een paar keer op een verkeerd been en eindigt met een serieuze twist. Had ik niet zien aankomen. Dus, kom maar op met het vervolgboek 'Moordscène'. | 1pos
|
'Life’s like a movie,
write your own ending.'
Het Amsterdamse Spinoza Lyceum wordt opgeschrikt door een opvallende reeks zelfmoorden onder hun leerlingen. Vlak na elkaar stappen drie jonge tienermeisjes; Leila, Kate en Yara, uit het leven. Het lijkt wel een besmettelijke hype.
'Ze lijken op elkaar. En toch ook weer niet.'
Op het eerste gezicht lijken de meiden niks met elkaar gemeen te hebben. Ze zitten niet bij elkaar in de klas en kennen elkaar amper. Zet de ene zelfmoord aan tot de volgende? En wie is de volgende?
'Vanuit mijn ooghoeken zie ik de duisternis opkomen. Ze glijdt langzaam naar me toe.
Het zwart komt steeds dichterbij. Ik kan het bijna voelen, koud en donker.
De tijd valt in stukjes, blijft uren zoek en komt me dan weer halen.'
De dood van de meisjes is onderwerp van gesprek. De impact, paniek en het onbegrip zijn groot.
Waarom wilden deze meisjes dood? Ze stonden in de bloei van hun leven. De politie neemt de zaak niet serieus en doet het af als een paar labiele tienermeisjes, die het leven niet meer aan konden.
'Ben je al bang? Dat zou je wel moeten zijn. Ik zie alles wat je doet.'
Maar dan ontvangt de zestienjarige Tess anonieme brieven, met vreemde beangstigende teksten. Tess is nieuw op school, verhuisde van Zeist naar Amsterdam en mist haar oude school en vriendinnen enorm. Ze wil dat alles weer normaal wordt.
'Een klein, angstig stemmetje in mijn hoofd zegt: stel je voor dat die brieven geen grap waren… Ineens zie ik een lange schaduw tussen de bomen bewegen.'
Is alles een smakeloze grap? Of loopt Tess gevaar en is zij de volgende?
'Hoop. Zo dichtbij.
En tegelijkertijd zo oneindig ver weg.'
Ieder jaar oktober/november kijk ik er weer naar uit, de nieuwe Mel Wallis de Vries. Ondanks dat ik met mijn leeftijd de doelgroep al lang en breed gepasseerd ben, ben ik groot fan van Mels boeken. Recent verscheen haar nieuwste Schuld, en ik kon niet wachten om hem te verslinden…
Een Mel Wallis de Vries is altijd mooi vormgegeven, verschijnt in een prachtige hardcover uitgave. Het lijkt wel alsof er ieder jaar meer aandacht aan wordt besteed. Schuld heeft echt een bijzondere opmaak en knalt uit de schappen met de rode buitenkant van de pagina’s.
Schuld is opgebouwd in delen, geschreven vanuit de hoofdpersonages en telt 38 korte hoofdstukken. Het verhaal gaat van start met een korte pakkende proloog, eindigt met een epiloog, maar daarna is het nog niet voorbij, Mel heeft nog een aangrijpend, hartverscheurend, afsluitend einde voor haar lezers in petto. Schuld is geschreven vanuit slachtoffer en dader, welke afwisselend aan de beurt komen. Deze perspectiefwisseling komt opmerkelijk naar voren, dankzij de keuze voor een andere letterkleur, de teksten vanuit de dader zijn geschreven in een opvallende rode kleur.
De schrijfstijl van Mel Wallis de Vries, wat kan ik er nog over schrijven? Volgens mij heb ik alles al eens gezegd. Ik hou er gewoon van. Mel beschikt over de gave dat zij zich uitstekend in kan leven in de karakters die zij op papier tot leven weet te brengen. Tieners en hun belevingswereld, al hun gevoelens en wat hun bezig houdt. Daarnaast schrijft ze met heel veel vaart, waardoor je haar boek binnen een paar uurtjes uit hebt en vervolgens met een kater achter blijft, omdat je weer een jaar moet wachten. Humor, spanning, actueel én aangrijpend.
Ook Schuld zit wederom bijzonder en goed in elkaar. Amsterdam wordt opgeschrikt door een opvallende reeks zelfmoorden onder leerlingen. Er lijkt wel sprake van een hype te zijn, maar niets is in dit leven wat het lijkt. Dit heeft een grote impact op de leerlingen. Waarom wilden deze meisjes dood? En who’s next? Het is Mel wéér gelukt om een geweldig verhaal, wat veel impact op je achterlaat, af te leveren. Gedurende het verhaal bouwt ze de spanning op. En ook al denk je te weten wie het volgende slachtoffer zal zijn, de spanning blijft aanwezig. Gedurende het lezen weet ze haar lezers op het verkeerde been te zetten en schieten de verdenkingen over en weer, wie is de dader? Met een onverwachte plotwending en een schrijnend einde, belicht zij de andere kant van het verhaal, waardoor je anders tegen het verhaal aan gaat kijken. Een einde wat alles op zijn plek zet en waar ik stil van werd. De vraag rijst wie is de echte schuldige? En wie is het echte slachtoffer? Schuld is zoveel meer dan slechts een jeugdthriller.
De karakters uit Schuld zijn weer uit het leven gegrepen, levensecht neergezet. Pubers met al hun emoties, probleempjes, de middelbare school, vriendschappen, liefde, ziekte en verdriet. De dader en zijn/haar slachtoffers spelen de hoofdrol en worden goed uitgewerkt. Verschillende meisjes, die op het eerste oog totaal niets met elkaar te maken hebben, ze kennen elkaar niet eens goed. Deze meiden stonden in de bloei van hun leven, waarom pleegden juist zij zelfmoord?
Mel heeft wederom heftige thematiek in haar verhaal verwerkt. De verregaande gevolgen van pesten en de invloed van social media. Leed wat tot onomkeerbare beslissingen leidt. Met een wijze levensles: Behandel een ander met respect, zoals je zelf ook graag behandeld wilt worden. Jij kan het verschil maken! Schuld heeft mij geraakt, en ik hoop dat het ook anderen zal raken. En dan vooral ook de pestkoppen in deze wereld, zodat we er met zijn allen een mooiere wereld van kunnen maken.
Schuld, schrijnend en hartverscheurend. Zoveel meer dan slechts een jeugdthriller. Wie is de echte schuldige? En wie is de volgende? Mustread! | 1pos
|
Moordkuil is zeer goed geschreven. Heden en verleden zijn mooi door elkaar verweven. De IJslandse scenery zorgt mee voor een vleug noordelijke exotiek. De karakters zijn schitterend getypeerd. Zelden heb ik zoveel meegeleefd. Ik was echt niet goed van wat de moederfiguur in het boek heeft moeten doorstaan. Toch werd er geen sentimentele snaar beroerd.
De spanningsboog blijft constant gespannen, niet zozeer door een ingewikkelde plot maar door beroep te doen op een honger naar latente wraak -of noemen we het gerechtigheid- die wordt opgeroepen.
De verhaallijn rond de politiehoofdinspecteur (Erlendur) is een verrijking en overstijgt in ruime mate het cliché beeld van de gescheiden, drankzuchte, niet-tot-een relatie-in-staat zijnde flik.
Ik ga in elk geval op zoek naar Noorderveen. | 1pos
|
Het boek sleurt je meteen vanaf het begin het verhaal in. Een goed verhaal waarbij ik soms ook lekker op het verkeerde been stond. Het verhaal is goed uitgewerkt al was een van de ontknopingen al wel een beetje te voorspellen. Echter, een zeer goed boek. Tipje: koop ze alle drie en lees ze achter elkaar door, heerlijk tijdverdrijf. | 1pos
|
Norman Jansen (1971) is werkzaam voor de Nederlandse overheid en heeft veel kennis op het gebied van mensenhandel en mensensmokkel. Voor langere tijd heeft Jansen met zijn gezin in het Caribisch gebied gewoond, waar hij zijn steentje heeft bijgedragen binnen het domein van justitie en opsporing. Nu hij weer terug in Nederland is, heeft hij de stap genomen om non-fictie te schrijven. Jansen heeft veel ervaring met werken onder bijzondere en zware omstandigheden, maar hij weet vooral veel over diverse landen en culturen. Zijn jarenlange ervaringen gebruikt hij als bron voor zijn boeken.
In zijn debuutroman De stilte van het water (2018) neemt Norman Jansen de lezers mee in de schrokkende wereld van mensenhandel. Zijn verhaal is gebaseerd op waargebeurde feiten en gaat over het leven van een jonge moeder en haar gezin. Hoewel het gezin erg arm is, hebben de gezinsleden het onderling goed. Dit komt mede door de komst van een nieuw gezinslid, de positieve instelling, de liefde die ze voor elkaar voelen en het vertrouwen in elkaar. Toch kan er iets gebeuren waar je geen controle over hebt, zoals een aardbeving. Na de aardbeving moet moeder Ladymia snel actie ondernemen om haar kinderen veilig te houden, zeker sinds haar man niet in de buurt is. De behoefte aan een normaal bestaan en het verlangen om haar gezin te beschermen drijven Ladymia tot wanhoop en het maken van keuzes die je wellicht beter niet had kunnen maken. Maar wat doe je als je alleen bent en de gevaarlijke omgeving je wegdrijft van alles wat veilig is?
'Het is een lieve vrouw, haar werkgeefster, een afstammeling van de blanke Franse elite die in het koloniale verleden de dienst uit maakte op Haïti. Daar heeft Ladymia niet zoveel mee, ook al weet ze dat dit bij veel Haïtianen heel diep zit en er veel weggestopte haat onderhuids aan het etteren is. Haar moeder heeft haar altijd geleerd om daaroverheen te stappen, het verleden te laten rusten en aan de toekomst te werken. En dat is ze ook van plan om te doen; vooruitkijken en niet meer achterom'.
Veel mensen staan er niet genoeg bij stil wat de impact van een aardbeving voor een gezin kan zijn. We zien de beelden misschien eens in de zoveel tijd op televisie of we lezen de gebeurtenissen in de krant, maar de kwestie wordt niet genoeg besproken. Om die reden is het een moedige en goede keuze als een schrijver met zijn ervaring in verschillende gebieden een boek gaat schrijven over de impact van een aardbeving, mensensmokkel en de vluchtelingenproblematiek. Een boek blijft bij je, terwijl het nieuws snel wordt vergeten. Een boek geschreven door een expert heeft dus veel meer kracht om jezelf helemaal in de beschreven werkelijkheid te verdiepen. Doordat Norman Jansen met zijn eigen ogen heeft gezien hoe het eraan toe kan gaan, kan hij met de juiste woorden en intentie de lezer aan het denken zetten.
Norman Jansen heeft zijn boek op een speciale manier opgebouwd. Het verhaal start enigszins sloom, maar dit is nodig om de lezer kennis te laten maken met de personages. Hoe is het om in een arme omgeving te wonen? Hoe ziet het dagelijkse leven van een jonge moeder er uit? En hoe staan alle personages in het leven? Met een ingetogen pen neemt Norman Jansen je mee in de bijzondere maar moeilijke levens van mensen aan de andere kant van de wereld. Hun dagelijkse leven verschilt zo veel met die van ons en het lijkt ook de bedoeling van de schrijver om deze verschillen te benadrukken. Pas later in de roman voelt de lezer een ommekeer in het verhaal. Na de aardbeving verandert de sfeer van het verhaal en de toon van de schrijver is anders, namelijk veel serieuzer en indringender. Alsof de schrijver je bij je kraag pakt en wilt dat je bij de les blijft.
'Nou, de kinderen gaan mee, we kunnen samen met onze kinderen een nieuwe toekomst gaan zoeken, ver weg van Haïti. We hebben hier niets meer om voor te blijven (..) We moeten wel iets bedenken, anders zitten we straks ook in zo'n opvangkamp en daar wil ik niet nog een keer naar toe. Het is er vreselijk, dat kan ik de kinderen echt niet aandoen'.
Jansen heeft tijdens het schrijven van zijn boek moedige keuzes gemaakt. Een van deze keuzes is dat hij een deel van zijn verhaal geschreven heeft vanuit het perspectief van de ‘bad guys’, de mannen die bijvoorbeeld in gevaarlijke omstandigheden andere mensen naar een ander land smokkelen. Jansen kiest geen kant en moedigt de lezer ook niet aan om de scheidslijn tussen goed en slecht te trekken, maar hij toont op deze manier wel de verschillende beweegredenen. De schrijver laat de lezer bijvoorbeeld nadenken over de vraag of mensenmokkelaars altijd criminelen zijn of dat ze in nood zitten en worden gedwongen om slechte dingen te doen. Het is aan de lezer om te reflecteren over deze en andere vragen.
De stilte van het water van Norman Jansen is dus een actueel boek dat echt nodig is in deze wereld. Op een pakkende wijze schrijft Jansen over moedige mensen die op zoek gaan naar veilige plek voor hun gezin, maar voor moeilijke keuzes staan die je hele leven kunnen veranderen. Vanuit het oogpunt van de slachtoffers en de daders heeft de schrijver een integer verhaal geschreven. Bovendien is het boek zeer de moeite waard om meerdere keren te lezen. | 1pos
|
In het boek Muis van Gordon Reece heb ik het verhaal gelezen over Shelley. Ze wordt vanaf haar veertiende levensjaar ernstig mishandeld op school door haar vroegere vriendinnen.
Omdat ze er geen verweer tegen heeft nemen de pesterijen alleen maar toe totdat ze ternauwernood aan de dood kan ontsnappen.
Om vooral tot rust te komen verhuist Shelley met haar Mama naar het verafgelegen Honeysuckle Cottage.
Shelley krijgt hier onderwijs en voelt zich veilig in haar nieuwe woonomgeving totdat op een nacht het noodlot toe slaat.
De gevolgen zijn dramatisch. Shelley en haar Mama veranderen erdoor voorgoed.
Schrijver Gordon Reece heeft een bijzondere, bijna vernieuwende, levendige en vaardige schrijfwijze waardoor ik direct betrokken raakte bij het leven van Shelley. Hij laat zijn karakters elkaar tutoyeren en elkaar bij hun naam noemen daardoor had ik sterk het gevoel getuige te zijn van de ramp die zich voltrok rondom Shelley.
Om de tekst meer kracht te geven zijn verschillende woorden, zinnen, alineas cursief gedrukt, worden herhaald of vertellen wát Shelley dénkt, deze versterken het verhaal nog meer.
Muis is een spannende en verrassende thriller die niet gemist mag worden en bovendien ook zeer geschikt is voor Young Adult. | 1pos
|
Piet Hoffmann is als infiltrant diep binnengedrongen in een drugskartel in Colombia. Als beveiliger van El Mestizo, een drugshandelaar, heeft hij al vele cocaïne keukens kunnen ontmantelen en drugsvangsten helpen onderscheppen. Er zijn weinig mensen die van zijn bestaan als infiltrant afweten.
Dan word een Amerikaanse politicus ontvoerd en publiceren ze een dodenlijst waarop ook Hoffmann staat. Hij moet niet alleen zijn eigen leven redden, maar ook dat van zijn gezin.
Dit boek neemt je mee in een wereld van drugs, macht, strijd en verraad. Een wereld die hard en meedogenloos is. Waarin zelfs de politiek niet te vertrouwen is. Waar kinderen huurmoordenaars zijn.
Een wereld die zo ver van me af staat maar wat door de schrijvers zo goed is neergezet. Hierdoor kon ik me heel goed een beeld vormen over de situaties en plaatsen waar het zich afspeelt.
Het begin van het boek moest ik even wennen aan de schrijfstijl en het boek las hierdoor niet zo snel. Maar op een gegeven moment word je gepakt door het verhaal en wil je alleen maar doorlezen.
Het boek is een vervolg op 3 seconden waarin Piet Hoffmann ook de hoofdrol speelt. Dit boek had ik nog niet gelezen (maar ga ik nu zeker doen) maar dat maakt voor dit verhaal niet uit. Het is heel goed los te lezen.
Dit boek is zeker een aanrader! | 1pos
|
In Jacob’s vlucht volgt de lezer drie generaties van de familie Rolandus. Het verhaal begint als de vader van de oude Jacob zich rond 1560 bekeert tot het protestantisme. Dit was een ondergrondse kerk omdat de Nederlanden toen nog geregeerd werden door de katholieke Spanjaarden.’
‘Jacob is door de keuze van zijn vader het grootste deel van zijn jeugd op de vlucht, maar hij weet wanneer hij volwassen is een vooraanstaande predikant in Amsterdam te worden. Hij maakt naam als vertaler van de Statenbijbel, de eerste officiële Nederlandstalige bijbel.
Zijn zoon Timotheus werd ook predikant en had zijn eigen problemen. Deze problemen waren niet met de Spanjaarden, maar speelden binnen zijn gemeente. Hierdoor is hij uiteindelijk “weggepromoveerd”.’
‘Timotheus’ zoon, de jonge Jacob, groeide op in Noord-Brabant, waar zijn meeste vrienden, katholiek waren en hij inzag dat de katholieken helemaal niet zo fout waren als hem door de kerk werd verteld. Dit resulteerde uiteindelijk in de bekering van de jonge Jacob tot het katholicisme in 1654. Uit angst dat hij zijn nieuwe religie niet kon uitoefenen binnen zijn milieu, vluchtte Jacob naar Antwerpen en later naar Brazilië. Door zijn keuze werd het contact met zijn vader Timotheus voorgoed verbroken.
Het lag niet echt meer vers in mijn geheugen: de Tachtigjarige Oorlog, de Nederlandse Opstand, de hagenpreken, de Raad van Beroerten, de Dordtse leefregels, de achtergrond en herkomst van begrippen als ‘modderaar’ en ‘lijkgeuzen’.
In deze familiekroniek over een vooraanstaande predikantenfamilie uit de Gouden Eeuw, wordt de lezer meegezogen in de chaos, de stank, de rituelen, de leefregels, het opportunisme en het leven tijdens deze zogenaamde tolerante periode in onze geschiedenis
Volgens bezoekers uit het buitenland en ook volgens de officiële propaganda was Nederland een zeer tolerant land, het land van de 'ware vryheit. 'Er heerste een relatief milde opstelling ten opzichte van andersdenkenden.
Kunst, handel en wetenschap kwamen tot grote (internationale) bloei, en Amsterdam was het centrum van de wereld.
Craig Harline gaat in dit prachtig geïllustreerd en boeiend geschreven werk in op de vraag of leven in de Republiek wel écht zo vrij en tolerant was als wij menen te denken. Wat betekende Vryheydt, als je katholiek was, of Gomarist, of Arminiaan en hoe groot was de invloed van de kerk, de Synode en de Staten Generaal?
Was het relatief rustig werden, als indirect gevolg van de vrede van Munster, de kaarten wéér anders geschut, en waren het de katholieken die abdijen, kloosters, kerken en goederen geconfisqueerd zagen, en tot ver in 1795 gedwongen werden alle paapse uitingen van geloof en belijden te verbergen.
Ons idee over godsdienstvrijheid en tolerantie blijkt niet eenduidig: ook hier bljkt, dat het maar net viel aan welke kant je stond. Een prachtig geschreven roman, over de vraag of er daadwerkelijk sprake was van religieuze tolerantie tijdens de Gouden Eeuw. Ondanks het relatief 'zware' onderwerp, leest het boek als een avonturenroman. Prachtig in woord en beeld. Genomineerd voor de Libris Literatuurprijs geschiedenis 2017. (2e prijs).
Craig Harline is docent geschiedenis aan de universiteit van Utah, tevens was hij enige jaren werkzaam als gastdocent aan de universiteit van Leuven en als onderzoeker aan de universiteit van Antwerpen. Hij heeft tal van publicaties op het gebied van (religieuze) geschiedenis vanaf de middeleeuwen op zijn naam en schreef verschillende boeken over de Reformatie.
Een prachtig relaas over God en Vryhedt .
***** ( 5 sterren) | 1pos
|
'De koude maan' is mijn eerste kennismaking met Jeffrey Deaver en het is meteen een schot in de roos. Wat een goed boek! Doorheen het verhaal werd ik meerdere malen op het verkeerde been gezet wat het superspannend maakte. Het verhaal zit keigoed in elkaar met wendingen om U tegen te zeggen! Ik heb enorm genoten van het duo Rhyme en Sachs. Ik wil beslist meer van deze auteur lezen! | 1pos
|
Op vrijdag 29 september 2017 vertrekt de 25-jarige studente Anne Faber op een fietstocht. Heel Nederland weet wat hierna volgde. Anne: kroniek van een zoektocht is het verhaal van de zoektocht, van saamhorigheid en liefde maar ook van woede en verdriet.
Geschreven door de oom Hans Faber, vertelt Anne: kroniek van een zoektocht het verhaal vanaf het moment dat Anne als vermist wordt opgegeven tot de politieke nasleep. Het boek is geput uit eigen ervaringen en herinneringen, noemt de schrijver, oud-journalist. Maar komt ook voort uit de tientallen interviews met familieleden, vrienden, politiemensen, medewerkers van het Openbaar Ministerie en vele anderen.
Lees mijn volledige leeservaring op www.booksandmacchiatos.com | 1pos
|
Dat is de hele serie Black Coat Rebellion in een notendop. Een beetje Assepoester, een beetje meer Robin Hood en een beetje Gone with the wind. Knap geconstrueerd, uiterst vermakelijk, vlot geschreven en eind goed al goed. Net als de voorgaande delen krijgt ook dit deel 4 sterren van mij. En de voor de vertaling van Sandra Hessels wil ik plezier 5 sterren geven.
De hele serie wordt gelukkig door dezelfde persoon voorgelezen, goed voorgelezen. En dat is prettig. | 1pos
|
Subsets and Splits
No saved queries yet
Save your SQL queries to embed, download, and access them later. Queries will appear here once saved.