text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
Blij dat ik niet alles wat ik heb gelezen ook in het echt heb moeten aan schouwen, werd af en toe gewoon een beetje misselijk. Enorm genoten van het verhaal en de schrijfstijl. Zeer korte hoofdstukken, veel behoefte om verder te lezen, wat mij betreft een aanrader, maarja meningen verschillen. | 1pos
|
Inderdaad, een zeer lijvig boek. Echter, de schrijfstijl is zo goed dat je meeleeft met al die karakters en hun motieven. Twee teleurstellingen: geen Barbara Havers. Hopelijk heeft ze vlug een nieuw boek achter de hand, waarin de ontwikkelingen met Tommy en Barbara weer gevolgd kunnen worden. Dat heb ik toch wel gemist. Het einde. Het is wel een verrassing van "heeft dié het gedaan", maar het motief vond ik nogal teleurstellend in vergelijking met de spanning die het boek opbouwde. Ook de afloop van wat er met de andere karakters moet gebeuren nadat we weten wie het gedaan heeft, is een beetje van "inpakken en wegwezen". Dat had iets beter uitgewerkt kunnen worden, maar al bij al is het een plezier om te lezen! | 1pos
|
Weer een geweldig boek van de Iron Fey- serie! Het tweede deel zit weer vol spanning, avontuur en natuurlijk ook problemen die niet zonder de nodige inspanning en opoffering kunnen worden opgelost. Meghan zal het opnieuw moeten opnemen tegen de IJzerfae, die een nieuwe 'nepkoning' hebben. Maar deze keer om een oorlog tussen Zomer en Winter te voorkomen. Ondertussen doet prins Ash afstandelijk tegen haar in het Winterhof om haar te beschermen. Maar hierdoor begint ze te twijfelen aan de gevoelens die ze voor hem koestert. Was het allemaal bedrog? Heeft Ash haar gewoon gebruikt? En alsof dit nog niet allemaal moeilijk genoeg was, komen Ash, Puck en Meghan Virus weer tegen, die deze keer het IJzerrijk wil veroveren en de Zomerprinses daarbij wil vermoorden... | 1pos
|
Boek dat men vlot kan uitlezen met een beetje van alles; spanning, romantiek en hier en daar een vleugje humor. Het is een meeslepend verhaal. Benieuwd naar zijn volgende boek. | 1pos
|
Eerder las ik Het reservaat. Het stond al een tijd op mijn wensenlijst. En helaas kan je niet alle boeken tegelijk uitlezen, maar ik heb er zeker van genoten. Het is een echt Crime-Compagnie-boek. Alle ingrediënten zijn aanwezig voor een heerlijke thriller. En dat is gelukt. Lees mee..
De elementen
De cover vond ik al erg mooi ogen. Het boek heeft nu diverse uitgaven ondergaan en heeft ook meerdere covers. Maar deze vind ik het mooist. Daarnaast maakt de titel erg nieuwsgierig. En is zeker treffend voor het boek. Het geeft een tintje weer van een beklemmende sfeer. En dat klopt enigszins wel.
Mijn mening
Het reservaat is een heerlijke thriller, over nieuwe kansen en nieuwe vrienden. Ik vindt het een perfecte combi van "Schone schijn "en "Nieuwe buren". Elementen uit beide series komen aan bod. De Dudocks komen in een nieuwe omgeving. De bel gaat en daar staat de buurvrouw, natuurlijk mag ze naar binnen. Dan is het ijs maar weer gebroken. Helaas breken er meer zaken in dit spannende boek. En niets is wat het lijkt, als de buurvrouw hen meeneemt in de wereld van de rich & famous. Waarbij vrouwen niet werken,maar gewoon het geld uitgeven. Is dit een cliche? Misschien, maar is het boek er minder door geworden. Absoluut niet. Ik heb genoten.
Waardering: 4 sterren. | 1pos
|
Mooi erotisch verhaal, leest makkelijk weg! Ben zeker benieuwd naar het vervolg! De cliffhanger zorgt ervoor dat mijn nieuwsgierigheid gewekt is om verder te lezen.
Baalde dat ik hem uit had en het vervolg nog niet in mijn bezit heb. Snel besteld, zodat ik verder kan! | 1pos
|
Mijn tweede boek dat ik las van hem en ik vond het zeer boeiend! Eerst is het redelijk verwarrend maar daarna... eens je je volledig in het verhaal kan inleven kan je het boek niet meer op zij leggen!! De moeite waard!!! | 1pos
|
Dit boek begint met een bijzondere tekst die te koop wordt aangeboden: brieven van Plinius de Jongere. Het bijzondere zit hem in de inhoud van deze tekst. De katholieke kerk heeft liever niet dat deze inhoud openbaar gemaakt wordt en een conservatieve organisatie werkt dit met alle middelen tegen.
Een moeder (Naira) en dochter (Helena) zijn voornemens de inhoud wel bekend te maken, door er een film van te maken. Zij schakelen Esther in, een Nederlandse scenarioschrijfster.
Dan ontstaat een spannend verhaal waarbij ver verleden (de brieven), de levensgeschiedenis van Naira en Helena en het heden (lukt het de film te maken en de tekst uit handen van de kerk te houden?) een rol spelen. Bovendien krijgt Esther een liefdesrelatie met Anthony een deskundige die is ingehuurd vanwege zijn kennis rond oude geschriften.
Door de uitgebreide beschrijvingen lees je alsof je er bij bent, wat het lastig maakt om het boek weg te leggen…
Tegen het eind van het boek komt de titel naar voren : ‘Het negende gebod’. Dit geeft een onverwachte wending aan het verhaal.
Kortom: een heerlijk boek om te lezen. | 1pos
|
Zuid-Afrika, corruptie, spanning, moord, real-time aktie... alle eigenschappen voor een goede thriller.
Eerste maal dat ik dit genre lees maar zeker de moeite waard en een aanrader om nog meer van Deon Meyer te proberen. Aangezien het in real-time geschreven is, laat het een beetje denken aan de tv-serie 24 waar spanning ook in het vaandel staat. | 1pos
|
Dit boek gaat over de toekomst, waar je onsterfelijk kunt zijn. Ik vond het boek in het begin moeilijk te begrijpen, dit komt omdat je meteen midden in het verhaal zit en nog over te weinig context bezit. Naarmate je het boek verder leest wordt alles beetje bij beetje duidelijker en wordt er ook van alles uitgelegd. Een wereld waar je onsterfelijk bent klinkt heel leuk, maar helaas zijn er daardoor een paar problemen ontstaan. Zo is er sprake van overbevolking en mogen gezinnen niet meer dan één kind hebben. Dit zorgt voor de nodige problemen.
Deyno, de hoofdpersoon leidt een rustig leventje, heeft een vriendin en kan zich nog weleens vervelen omdat iedere dag hetzelfde voor hem is. Maar alles veranderd wanneer hij Ambar ontmoet. Zij houdt zich niet aan de regels en zij is totaal anders dan zijn vriendin. Ambar brengt Deyno in contact met de groepering LALD, dit staat voor Live And Let Die. Deze groepering strijdt voor terugkeer van de dood en dat er geen onsterfelijkheid meer is. Deyno bevindt zich nu in een compleet andere wereld en moet een keuze gaan maken, wil hij zich aansluiten bij deze groepering of niet.
De manier hoe dit boek is geschreven is heel fijn, alles wordt duidelijk uitgelegd en wat ik heel goed vind is dat de hoofdpersonen goed en duidelijk beschreven. Zo worden de hoofdpersonen voor de lezer levendig en de gebeurtenissen die de hoofdpersonen meemaken laat ook wel zien dat het verhaal heel realistisch geschreven is. Dit boek laat je ook wel aan het denken zetten, dit komt door het onderwerp. | 1pos
|
Het laatste uur is het debuut van de Franse schrijver Christophe Dufossé, van origine leraar van beroep. Het leraarschap heeft Dufossé blijkbaar geinspireerd tot het schrijven van deze roman, welke gaat over een groep leerlingen op een middelbare school. Hopelijk put de schrijver hierbij niet uit eigen ervaringen, want het gegeven is nogal gruwelijk. Een leraar pleegt zelfmoord door uit een klaslokaal te springen. De vervanger, Pierre Hoffmann, probeert te achterhalen wat de leraar tot deze wanhoopsdaad gedreven heeft. Al snel blijkt dat de kinderen uit klas 3B, de klas die aanwezig was bij de zelfmoord, allen bijzonder vreemd zijn en zich niet normaal gedragen. Pierre raakt steeds meer gefascineerd door deze klas en gaat uiteindelijk met ze op excursie.
Het is een beetje de vraag of Het laatste uur thuis hoort bij Crimezone. Het is in zekere zin een spannend boek, maar ik vind het meer een roman dan een thriller. Het centrale thema is niet de misdaad, maar eenzaamheid en de leegte van het bestaan. Op de achterflap wordt Dufossé vergeleken met grote namen als Kafka en Houellebecq. Dat vind ik persoonlijk iets teveel krediet. Het boek heeft niet het verontrustende in zich wat boeken van bovengenoemde wel hebben, iets wat volgens mij vooral te wijten is aan de hier en daar gekunstelde manier van schrijven. Doordat sommige zaken erg verwrongen zijn opgeschreven, komt de boodschap minder goed aan. Na de boeken van Houellebecq lag ik nog wel eens depressief wakker, na dit boek heb ik prima geslapen.
Ik vind zowiezo dat een debutant door uitgevers niet altijd direct met de groteren moet worden vergeleken, dat schept erg hoge verwachtingen en is eigenlijk niet eerlijk naar lezer en schrijver toe. Een ander citaat op de kaft vergelijkt het boek met Donna Tartts Verborgen geschiedenis. Ook deze vergelijking gaat wat mij betreft mank, Dufossés boek is veel filosofischer van aard en beter geschreven dan de boeken van Tartt. Mooi is wat mij betreft het goede woord dat past bij dit boek, een mooi boek van een veelbelovend auteur. Een intrigerend verhaal, jammer dat de schrijver hier en daar te moeilijk wil doen. Een beetje kaler schrijven zorgt soms voor een grotere impact. | 1pos
|
Deze roman heeft me echt in zijn greep gehouden en heeft nog een poosje in mijn hoofd rondgespookt nadat ik het uitgelezen had. Erg ontroerend en aangrijpend!
In de oude en wat vervallen psychiatrische inrichting in Roscommon schrijft de patiënte Roseanne McNulty haar dappere 'getuigenis van zichzelf'. Zij is zeker bijna 100 jaar maar vindt het tijd geworden de waarheid (een terugblik op haar leven) op papier te zetten, voor zover zij daartoe in staat is.
En wat voor een waarheid; ik heb gegruweld bij het leed wat Roseanne is aangedaan!
De directeur van de inrichting, dr. William Grene, is ook aan het schrijven geslagen, hij gebruikt zijn aantekeningen om het hoofd helder te krijgen. Hij heeft veel op zijn bordje gekregen, de inrichting wordt gesloten en er wordt een nieuwe inrichting gebouwd op een andere locatie, maar met minder bedden. Het is aan hem om te oordelen welke patiënten terug de samenleving in mogen en welke patiënten naar de nieuwe inrichting verhuisd zullen worden. Ondertussen overlijdt zijn geliefde vrouw en ontstaat er een fascinatie voor Roseanne’s levensgeschiedenis.
De twee hoofdpersonages worden levensecht alsmede integer neergezet en de schrijfstijl is haast poëtisch te noemen, het is genieten geblazen want het steekt ook nog eens intelligent in elkaar! Halverwege het boek krijg je al wel een vermoeden hoe de twee verhaallijnen uiteindelijk bij elkaar gaan komen, maar dat doet niet terzake, de weg ernaartoe dáár gaat het om!
Zeker te weten een plek in mijn top 10 waard! | 1pos
|
Ragdoll vond ik een heel goed boek dus het vervolg kan alleen maar tegenvallen. Toen ik een voorstukje las, was ik bang dat Marionet een herhaling van Ragdoll was. Maar o wat had ik het mis.
Marionet is een pageturner eerste klas. Je wordt het verhaal ingezogen en het laat je niet meer los. Ook zit er zo'n heerlijk WTF-moment in!
Kom maar op met deel 3.
Het is dat ik maar 5 sterren kan geven, anders waren het er namelijk 6.
5+ sterren | 1pos
|
Deze man neemt je inderdaad mee op al zijn missies..letterlijk! Je voelt je zo 1 met de hoofdrolspeler, dat je 't idee hebt zelf mee te maken wat hij meemaakt. Persoonlijk vond ik 't einde wel een beetje tegenvallen. Maar eerlijk is eerlijk, de eerste 90% van het boek is zó ontzettend spannend en beklemmend dat je eigenlijk ook niet kunt verwachten dat er op 't eind een nóg groter plot naar voren komt. | 1pos
|
Wat zou jij doen als de aarde niet meer bewoonbaar is? En je leeft op een ruimteschip, waar je dus letterlijk op gevangen zit? Wat zou je doen als je een misdaad pleegt en een van de 100 mensen bent die naar de aarde terug wordt gestuurd? Zonder dat je weet of je op de aarde wel zult overleven? Die vragen staan centraal in De 100, het eerste deel van de gelijknamige serie van Kass Morgan.
Driehonderd jaar geleden is de aarde door een nucleaire aanval onbewoonbaar geraakt. Om de mensheid te redden, worden de overlevenden getransporteerd naar een enorm luchtschip. Een plek waar eigen regels gelden en zuurstof op kan raken. Mensen die veroordeeld worden, worden in detentie geplaatst. Nu worden de eerste 100 criminele kinderen terug naar aarde gestuurd. Zullen zij daar overleven?
De 100 is niet een verhaal dat over één persoon gaat. Gedurende het boek volgen we verschillende ‘stellen’, waarvan één van de twee altijd veroordeeld is. Je weet niet meteen wat de veroordeelden hebben gedaan, maar je merkt wel dat ze bijna allemaal gebukt gaan onder schuldgevoel. De gemene deler van alle personages is dan ook dat ze allemaal wel spijt hebben van iets wat ze hebben gedaan.
Het verhaal dat er het meest uitspringt is dat van Bellamy en zijn zus Octavia. De zuurstof kan op raken en daarom mogen de bewoners op het schip maar één keer zwanger raken. Wanneer Octavia geboren wordt, zijn Bellamy en zijn moeder niet alleen bang dat Octavia gevonden wordt, maar ook dat zij gedood worden voor het verraad dat ze pleegden. Octavia brengt een groot deel van haar eerste jaren in de kast door.
Clarke is een slimme meid. Ze studeert medicijnen en heeft ouders die werken als wetenschappers. Ze heeft niet zozeer iets verkeerds gedaan. Ze heeft enkel de verkeerde persoon vertrouwd. Clarke wordt opgepakt en veroordeeld. Maar op aarde komt ze goed van pas. Wie zorgt er anders voor de zieken na de landing op aarde?
En dan hebben we nog Wells en Bellamy. Allebei hebben ze eigenlijk niks fout gedaan en toch zijn ze één van de 100. Ze willen degene van wie ze het meest houden beschermen. Hoe ver ga je voor iemand, is een vraag die bij deze twee personages omhoog komt. En is het voldoende om de belangrijkste persoon in je leven koste wat het kost te beschermen? Of heeft het leven ook een keerzijde?
Langzaam maar zeker leer je door flashbacks de personages kennen; het zorgt voor een zekere verdieping. Het verklaart hun gedrag en ondanks dat sommigen echt over de streep zijn gegaan, kun je je goed inleven in de reden waarom ze veroordeeld zijn. Het verhaal is zo opgebouwd dat het soms erg spannend is.
De 100 is een prima eerste deel van de serie. Het verhaal moet duidelijk op gang komen en met de nodige informatie wordt een en ander uitgelegd. De basis staat en heeft zeker potentie om uit te groeien tot een originele dystopia die aan zet tot denken. De vraag is of het vervolg, De 100, dag 21, een verdiepingsslag weet te maken of dat het verhaal blijft hangen in het verleden. | 1pos
|
Vermist is een thriller van Ellen de vriend.
Het is het eerste boek dat ik van deze auteur lees en ik heb het met veel plezier gelezen.
Karin , Joost en dochtertje Melissa wonen in Zeeland, Joost is rijschoolhouder en op het eerste gezicht lijkt het een gelukkig gezinnetje.
Op een dag komt Joost niet thuis, Karin is bezorgd want dit komt nooit voor, de politie wordt ingeschakeld maar doet in het begin nog niets.
Dan wordt hij als vermist opgegeven en begint de ellende.
Rekeningen worden geblokkeerd, er moet wel doorbetaald worden aan de diverse verzekeringen, want er is geen lijk.
Als dan ook nog blijkt dat er een grote som geld van de zakelijke rekening verdwenen is...
Dan wordt de auto van Joost gevonden bij het Veerse Meer, maar van Joost zelf ontbreekt ieder spoor.
Karin gaat zelf op onderzoek uit, komt dan dingen over Joost tegen waar ze verder helemaal niets van wist.
In het boek zijn twee verhaallijnen, Karin en Sanne.
Uiteindelijk komen die verhaallijnen samen en kom je meer te weten hoe of het allemaal zit.
Wil daar niet teveel over zeggen omdat ik dan geheimen prijs geef.
Het is een boek dat vlot leest en het verhaal zit goed in elkaar. | 1pos
|
In 1996 verscheen het boek ‘Niemandsland’ van Neil Gaiman, ook goed bekend onder zijn Engelse titel ‘Neverwhere’ (niet behoorlijk te vertalen in het Nederlands). Daarin ging hij letterlijk ‘underground’; op de fundamenten van de Londense metro bouwde hij Londen-Beneden, een geheel eigen wereld vol met monsters, sprookjesfiguren en middeleeuwse personen. Deze wereld was de tegenhanger van het ons bekende Londen, aangeduid als Londen-Boven.
De hoofdpersoon is Richard Mayhew, een doorsnee Britse burgerman die maatschappelijk gezien aardig in de lift zit. Een beetje onhandig en sullig is hij wel en daarmee doet hij dan ook (vast niet toevallig) denken aan Arthur Dent, de hoofdpersoon uit ‘Hitchhikers Guide to the Galaxy’. Richard ontmoet het vreemde, maar eigenwijze meisje Door, die door twee gestoorde moordenaars wordt achtervolgd en Richards hulp vraagt. Geheel tegen zijn gebruikelijke natuur in geeft hij toe en besluit haar te helpen. Dan sleept Door hem mee naar Londen-Beneden, waar ze samen de nodige avonturen beleven en vreemde wezens tegenkomen. Ondertussen raken ze hun achtervolgers maar niet kwijt . Dat moet vroeg of laat wel leiden tot een confrontatie.
Eerst een tv-serie
Het boek ‘Niemandsland’ is de bewerking van een (afgeronde) tv-serie die in 1996 door de BBC is uitgezonden, maar de Noordzee nooit is overgekomen. Neil Gaiman maakte de serie niet alleen, maar samen met komiek Lenny Henry, die ook één van de rollen speelde. Naar verluid is de serie bovendien licht geïnspireerd op de (niet-fantastische) roman ‘Free Live Free’ van de komische Britse schrijver Gene Wolfe . De insteek van serie en boek zijn dan ook vrij komisch, hoewel dit nooit de overhand krijgt.
De tv-serie is nog goed terug te vinden in de opzet van het boek. Het verhaal is niet doorlopend geschreven, maar bestaat uit afzonderlijke korteverhaalachtige hoofdstukken, die de oorspronkelijke afleveringen vertegenwoordigen. Op hun beurt bestaan de verhalen weer duidelijk uit de losse scènes zoals ze veelal op de tv te zien zullen zij geweest. Natuurlijk is er wel een rode draad door de losse delen verweven en eindigt het geheel met een spetterende ontknoping.
Ik gebruik het woord ‘veelal’, want er wordt gefluisterd dat Neil Gaiman bij het schrijven van het boek aan enkele kritiekpunten op de serie tegemoet is gekomen. Aangezien ik de serie nooit heb gezien, kan ik niet beoordelen wat het onderlinge verschil precies is. In ieder geval zit de ongebruikelijk opzet het leesplezier nergens in de weg en verlopen de zaken vlot genoeg.
Urban Fantasy
Feitelijk speelt ‘Neverwhere’ zich nauwelijks af in een stad en was het idee van urban fantasy in 1996 nog niet echt wijd verbreid. Waarom wil ik er dit etiket dan toch opplakken? Dat komt denk ik omdat de sfeer in dit verhaal sterk overeenkomt met die van andere stadse fantasy. Ook is het verhaal in onze eigen tijd geplaatst en niet in de middeleeuwen of op een compleet andere wereld. Tenslotte is er ook nog het metrostelsel als ultiem stads verschijnsel. Vandaar dat ik dit boek beslist aan zou aanraden aan liefhebbers van urban fantasy, maar iets minder snel aan de fans van epische tochten over woeste bergketens of het kletteren van zwaarden op harnassen (voor zover je niet van beiden houdt dan).
Door de opkomst van urban fantasy in latere jaren zou je dit boek tegenwoordig anders kunnen ervaren dan in 1996. Nu zou je het kunnen zien als een leuk en spannend verhaal maar toch ook niet al te opmerkelijk. Dat zou echter te weinig recht doen aan hoe origineel dit in 1996 was. Destijds had je nog nooit iets gelezen dat hier ook maar enigszins op leek. Ik niet tenminste. | 1pos
|
Een goed debuur van Linda Jansma. Het is een boek met genoeg spanning en de schakeling tussen heden en verleden zijn niet erg vervelend. Je denkt de hele tijd te weten wie de dader is maar omdat het zo voor de hand liggend is ga je al snel aan een andere dader denken dan wie er word gesuggereerd.
Het boek is zeker een aanrader. | 1pos
|
Bernlef beschreef in “Hersenschimmen” het dementeringsproces van Maarten Klein als een radicale vervreemding van de persoon. Het ik van Maarten Klein die altijd probleemloos samenviel met dit lichaam van hem, met zijn geest, wordt een onherkenbare vreemde, eerst voor de omgeving maar later ook voor hem zelf. Eerst onopgemerkt vallen er hiaten en gaande weg zijn er onverklaarbare verschuivingen in het tijdsbesef. Het verhaal eindigt in een hallucinante eenzaamheid waarin elke aanraking ontdaan is van een persoonlijke betekenis.
“Hersenschimmen” is een zakelijke vertelling van een werkelijkheid waarvoor de auteur al schrijvende het dementeringsproces een herwaardering probeert te geven. De ontreddering en later verbijstering, noteert Bernlef met een fijne, ingehouden verwondering voor het bestaande en hoe de veranderende geestelijke omstandigheden daarin verschuiven. Waar ik in het begin terughoudend was, ben ik al lezende door de observaties van de auteur ontdooid. Nu ik dit schrijf sta ik open voor deze verwondering die Bernlef zo treffend wist aan te halen in zijn “Hersenschimmen” uit 1984.
Een boek dat ik zeker nog herlees. | 1pos
|
Rose (Dhampier) beschermt Lissa Drogmir (Moroi) met haar leven. Zij is haar lijfwacht. Twee jaar geleden zijn ze ontsnapt aan de Academy Vampyrus. Een school voor Moroi en hun hoeders (Dhampiers). Vrouwelijke Dhampiers zijn er nauwelijks op school te vinden. In dat opzicht is Rose een enkeling. Omdat ze na 2 jaar worden gevonden in de buitenwereld en teruggebracht worden naar de Academie, krijgt Rose extra lessen. Dit omdat ze natuurlijk flink achterloopt bij haar jaargenoten. Haar mentor Dimitri is 7 jaar ouder maar wat is hij toch een lekker ding! Rose kan als een van de weinige hoeders in Lissa's "hoofd" kruipen als Lissa hele heftige emoties heeft. Dit kunnen de hoeders al eeuwenlang niet meer en het wordt dan ook als wonderlijk gezien. Als de school intriges hoog oplopen en Lissa's leven op het spel staat mag Rose laten zien wat ze waard is, en ze komt achter een geheim wat al 2 jaar verborgen bleef. Zijn vier sterren meer dan waard. Hoop dat deel twee IJskoud 5 sterren wordt. Ik laat mij in ieder geval graag meenemen in een totaal andere wereld. | 1pos
|
Wauw, was het eerste wat in me op kwam toen ik het verhaal uit had. Het was weer even geleden dan ik een thriller had gelezen, maar ik denk dat ik toch iets meer moet gaan afwisselen, want dit was me erg goed bevallen weer.Je zou toch maar mooi op je kraambed liggen met zo’n halve gare om je heen zeg .Ik was zo nieuwsgierig naar het einde om te weten waarom Hennequin dit deed, dat ik niets anders kon doen dan doorlezen. Een top schrijfster. | 1pos
|
Herschenschimmen
Auteur: J. Bernlef
Genre: fictie – roman
Uitgever: Querido
ISBN-nr: 902145816
Verschenen: 1984
Een hartverscheurend verhaal waarbij de protagonist, Maarten Klein, de volledige cyclus van dementie meemaakt in 1 winter. Het begint met vergeetachtigheid maar doorheen het boek zal Maarten zijn attitude veranderen, hij wordt kinderachtiger. Zijn geheugen zal niet meer hetzelfde zijn, soms verteld hij verhalen die nooit gebeurt zijn maar die volgends hem toch waar zijn.
Zoals gezegd treedt de dementie op in minder dan een winter. Maar aangezien we het verhaal zien vanuit het standpunt van Maarten kunnen we hiervan niet zeker zijn. De dimensie van tijd kan anders zijn voor Maarten aangezien hij niet meer weet wat er de vorige dag is gebeurd. Hierdoor zal hij niet echt de tijd kunnen inschatten. Bovendien, is het wel onrealistisch dat iemand op zo’n korte tijd van het eerste naar het laatste stadium dementie overgaat. De schrijver beoogt met dit effect om je de wereld door de ogen van Maarten te laten zien. Later in het boek krijg je steeds meer een kinderlijk perspectief, hierdoor voel je aan dat de dementie erger wordt. Tot slot verdwijnt de zinsstructuur zodat de lezer weer dat het einde van het aftakelingsproces nadert.
Persoonlijk vond ik het een heel aangrijpend boek. Het verhaal is zwaarwichtig, een gezin waar iemand snel dementerend is. Maar wat het boek juist leuk/interessant maakt is dat het traag begint, de protagonist is enkel vergeetachtig, wat hij zich nog herinnert is de waarheid. Maar naar het einde toe kunnen we daar niet meer zeker van zijn, dit weten we van een quote van zijn vrouw Vera:” Soms praat hij over dingen die nooit gebeurd zijn.” Hierdoor weten we dat de herinneringen van Maarten vanaf dat moment niet meer betrouwbaar zijn. Hierdoor wordt de lezer ook op het foute been gezet. Eveneens is de manier waarop de aftakeling geschreven wordt, zeer goed. Het begint met een goede zinsbouw, deze zinsbouw wordt geleidelijk aan meer “kinderachtig” tot aan het einde van het boek wanneer Maarten geen zinnen meer kan maken. De schrijver schrijft ook de reacties van de medepersonages. Je stelt vast dat Vera steeds minder geduld krijgt met Maarten, op een gegeven moment durft ze hem niet meer alleen thuis te laten en zal ze een verpleegster in huis halen. Totdat de maat vol is en ze Maarten naar de psychiatrie moet sturen. De reactie van Maarten is dan ook het meest hartverscheurendste deel van het boek, het laat zien dat Maarten, alhoewel hij Vera niet altijd meer herkent, hij nog steeds om haar geeft.
Al bij al vond ik het een goed boek, het boek is vlot leesbaar waardoor ook mensen die minder graag lezen nog steeds genot kunnen halen uit het verhaal. | 1pos
|
Wow wat een boek, inderdaad wat vergezocht maar het is net dat dat mij zo aan het verhaal vastklemde! Het leest als een trein!
Ik kijk uit naar haar volgend boek! | 1pos
|
Isis en haar broer Bram groeien op in Frankrijk bij hun moeder en stiefvader. Ze kunnen het prima vinden met de man vinden, die van hen houdt als waren ze zijn eigen kinderen. Toch wordt duidelijk dat er iets aan de hand is. François is burgemeester en heeft in zijn dorp een mannensociëteit uit de grond gestampt, gebaseerd op de mythe van de Egyptische Isis, koningin van de vruchtbaarheid. Wanneer de moeder van Isis en Bram overlijdt – ze zou zelfmoord gepleegd hebben - keren de tieners terug naar Nederland om opnieuw bij hun echte vader te gaan wonen.
Bijna twintig jaar later heeft Isis heeft samen met haar verloofde Walter een succesvol bedrijf uitgebouwd, terwijl Bram met de noorderzon vertrokken is. Wanneer hij na jarenlange afwezigheid weer opduikt, komen allerlei geheimen naar boven. Zo zou de Franse stiefvader hun moeder indertijd vermoord hebben. De familie doet haar best de verwaarloosde contacten te herstellen, maar vooraleer Isis kan uitzoeken wat er zoveel jaren geleden in Frankrijk precies gebeurd is, krijgt ze een fantastische werkaanbieding. Samen met een fotografe vertrekt ze daarom naar de Egyptische stad Luxor. En dan gebeurt er iets wat de wereld van zowel Isis als haar familie in Nederland helemaal op de kop zet. Wat is er aan de hand? Komt iedereen er levend vanaf?
Het is puur genieten van de manier waarop Van Hilst haar verhaal op papier zet. Quasi moeiteloos ga je door de hoofdstukken, je wordt heel de tijd meegesleept en valt van de ene verbazing in de andere. De meeste personages voelen lekker normaal aan, het zijn mensen van vlees en bloed. Zet daarnaast een paar Egyptische excentriekelingen, en het plaatje is compleet. ‘Oogvocht’ scoort hoog als het om originaliteit gaat. Het hele verhaal wordt opgehangen aan de kapstok van de Egyptische oudheid. Je hoeft niet weg te zijn van geschiedenis om te genieten van het verhaal van Isis, Osiris en de rest. Prachtig hoe de mythe wordt vervlochten met een Franse sociëteit en de dromen van een paar mannen.
Het verhaal is boeiend, onderhoudend, goed geschreven en ook nog eens spannend. De verschillende verhaallijnen zijn goed uitgewerkt, de plot zit sterk in elkaar. ‘Oogvocht’ is een prachtvoorbeeld van hoe een thriller moet zijn, geen dertien-in-een-dozijn. Ilona van Hilst (1961), die jarenlang werkzaam was in de IT-sector, is iemand die aandacht en een groot lezerspubliek verdient, hopelijk krijgt ze dat met haar derde thriller ‘Oogvocht’ voor elkaar. | 1pos
|
Een erg realistische, soms pijnlijke en ontroerende, vertelling van Paul (iedereen spreekt zijn naam verkeerd uit, 'Pauwl') die zich afspeelt in 1 dag. Met terugblikken krijg je steeds meer een beeld van zijn leven tot nu en de dagelijkse problemen waar hij tegenaan loopt. In 1 adem uitgelezen. | 1pos
|
Ik mocht het boek van Carla de Jong vooruitlezen en ik heb het verslonden. Ik ken Carla's eerdere werk binnen het spanningsgenre en ik was benieuwd naar deze roman van haar hand. Het is een verhaal uit haar eigen familie, echte feiten vermengd met fictie en het is levensecht neergezet. Je waant je in Friesland, in de jaren dertig, maar Carla neemt je net zo gemakkelijk mee naar het heden als we kijken naar de jongere generaties van de familie. Een familie neerzetten met de juiste dynamiek en genetische trekjes is erg moelijk, laat staan over generaties heen, maar dat is in 'Geheim leven' erg goed gelukt. Je ziet de mensen voor je en leeft met ze mee. Daarnaast is 'Geheim leven' ook erg spannend, als de gang van zaken langzaam wordt ontrafeld. Met cliffhangers en flashbacks weet Carla je 450 pagina's vast te kluisteren aan dit fascinerende verhaal. Knap werk en wat mij betreft een echte aanrader. | 1pos
|
Lake Akanabee – juli 2016: Kitty Fisher heeft haar man en Londen achter zich gelaten nadat ze hem heeft betrapt op zijn ontrouw. Halsoverkop vertrekt ze naar de luchthaven en boekt een vlucht naar New York. Ze heeft van haar overgrootvader Dmitri Yakovlevitsj een blokhut geërfd aan het Akanabee meer, zo’n vierhonderd kilometer van NY. De blokhut is al jaren niet meer in gebruik geweest en ligt verscholen. Ze gaat meteen aan de slag om de blokhut weer een beetje bewoonbaar te maken. Dan ziet ze iets glinsteren tussen de boomwortels onder het gehavende hout van de trap. Ze vindt een hangertje en bij nader onderzoek blijkt het juweel te zijn vervaardigd door Fabergé dat duizenden dollars waard is. Haar overgrootvader moet heel rijk zijn geweest of het kan een familiestuk zijn geweest.
Haar nieuwgierigheid wordt nog meer gewekt als ze te weten komt dat hij een heel goede schrijver was. Ze gaat op zoek op het internet naar Dmitri’s achtergrond. Dan vindt ze nog een oud uitziend schriftje en moet ze hier het fijne van weten. Er zijn zoveel vragen waar ze een antwoord op moet vinden, ook omdat haar grootmoeder nooit iets over haar vader heeft verteld. Ze valt van de ene verbazing in de andere en als ze denkt dat ze nu alles heeft gehad, doet ze nog een huiveringwekkende ontdekking. Het mysterie van Dmitri’s leven is onder haar huid gekropen en ze wil de waarheid wanhopig graag achterhalen!
Tsjarskoje Selo, Rusland – september 1914: Dmitri Malama is gewond geraakt aan het been op het front en ligt nu in het Catharinapaleis in Sint-Petersburg. De statiezalen zijn omgebouwd tot hospitaalafdelingen. Daar ontmoet hij Groothertogin Tatjana, de tweede dochter van Tsaar Nicolaas die daar werkt als verpleegster. Ze geraken al gauw aan de praat en zijn beiden gepassioneerde lezers. Dmitri wordt halsoverkop verliefd op haar en algauw brengen ze veel tijd door met elkaar totdat hij in december terug naar Polen wordt gestuurd. Ze hebben elkaar beloofd om verder contact te houden maar moeten uiterst voorzichtig zijn …
Conclusie
Het boek heeft twee verhaallijnen: een in de huidige tijd met Kitty die allerijl naar de States vlucht en in een afgelegen hut gaat wonen die ze geërfd heeft van haar overgrootvader. Ze heeft negentig dagen de tijd om hier achter te komen want dan moet ze terug naar Londen en moet ze ook een beslissing nemen die haar huwelijk aangaat. De tweede verhaallijn speelt zich af in Rusland waar het verhaal wordt verteld van haar toen nog jonge overgrootvader die wordt verpleegd door Groothertogin Tatjana.
De auteur heeft een verhaal geschreven dat gemengd is van fictie en non-fictie. De Romanovos staan centraal in dit boek en alles omtrent deze keizerlijke familie wordt uit de doeken gedaan en is zeer goed gedocumenteerd. Ze waren de rijkste familie van de wereld voor driehonderd jaar lang en een absolute monarchie. De auteur heeft met dit boek een geschiedkundig verhaal geschreven waar ze niets uit de weg gaat. Zo omschrijft ze ook de economische en politieke toestand en wat dit allemaal heeft teweeg gebracht voor de keizerlijke familie. Ook komt de beruchte ‘Raspoetin’ in het verhaal. Een heel boeiend onderwerp dat zeker de moeite waard is om te lezen. Het was dan ook met tijden somber en triestig om te lezen hoe alles is verlopen. Wat dit verhaal ook interessant maakt is, dat Kitty met behulp van de moderne technieken ook zo haar eigen onderzoek kan doen. Daarin wordt verwezen naar DNA-onderzoek e.a.
Dit is ook een verhaal van ‘wat als’? Zo heeft de auteur enkele dingen naar haar hand gezet. Wat als Dmitri en Tatjana toch hun relatie hadden kunnen voortzetten? Wat als Tatjana de executie had overleefd? Hun liefdesverhouding heeft echt bestaan en daardoor is dit een uniek verhaal. Op basis van de dagboeken van Tatjana heeft de auteur dit verhaal verwezenlijkt. Omwille van spoilers kan ik hier verder niets over schrijven.
Dit boek is zeer interessant en emotioneel om te lezen. Voor degenen die van romans houden met een geschiedkundig verhaal is dit er eentje om zeker te lezen. Het is aangrijpend en het omschrijft de gruwel van WOI en hoe het afloopt met de Romanovos. Het is een verhaal van intense liefde, verraad en een hopeloos verlangen naar iemand. 5 sterren voor deze indrukwekkende roman! | 1pos
|
Victoria de jonge koningin is het boek bij de BBC-serie geschreven door Helen Rappaport in een hele mooie uitvoering. Het boek is voorzien van dikke pagina's en met foto's uit de serie in full-colour. Helen F. Rappaport, is een Britse auteur en voormalige actrice. Ze is gespecialiseerd in het Victoriaanse tijdperk en het revolutionaire Rusland. Eerder schreef ze De gezusters Romanov (2015).
Het voorwoord is geschreven door Daisy Goodwin. Zij is de schrijfster van het script van de tv serie en schreef ook de roman over de jonge koningin. Een uniek uitgangspunt, want het beeld wat mensen hebben koningin Victoria is zoals Goodwin schrijft "Een oude, wat gezette vrouw, met een kanten mutsje, geheel in het zwart gekleed". Maar ze is toch ook jong geweest?
Het is ook nogal wat waar de 18 jarige jongedame mee werd opgezadeld. Al heel jong was ze bestemd voor de troon en leidde een afgezonderd leven op Kensington Palace, zich voorbereidend op de taak die op haar wachte. In 1837 werd ze gekroond en regeerde tot haar dood in 1901. Ze heeft altijd een dagboeken bijgehouden, welke na haar dood door haar jongste dochter zijn geredigeerd. Die dagboeken zijn het uitgangspunt geweest voor een verhaal over haar leven als kind en de voorbereiding op de troon en de eerste jaren dat ze regeerde.
Het boek is verdeeld in 10 hoofdstukken. Vanaf de tijd dat ze nog de kleine Drina was tot en met haar huwelijk is uitgewerkt in dit boek. De kroning wordt besproken en de regering komt aan bod evenals haar nauwe contact met de eerste minister Lord Melbourne, het kiezen van een huwelijkspartner, de contacten met haar lievelingsoom Leopold. Maar ook haar fouten die ze maakt en de veerkracht die ze heeft net als het doorzettingsvermogen en haar pit, het is allemaal van toepassing op de jonge koningin. Politiek en de toestanden rondom Tory's en Conservatieven en de opstanden van mijnwerkers in het land krijgen ook nog een plek. Het boek sluit af met het hoofdstuk 'Achter de schermen", waar uitleg wordt gegeven over het maken van de serie: het vinden van de locaties, het maken van de kostuums en de rekwisieten. Een compleet verhaal dus.
Bijzonder is ook dat er (vertaalde) stukken uit de dagboeken van koningin Victoria zijn opgenomen, evenals delen uit brieven die ze schreef en ontving. En alle mensen die belangrijk voor Victoria waren, of die een rol speelden in haar jonge leven worden uitgelicht, gecombineerd met een foto van het personage dat in de tv serie die rol speelt.
Het is non-fictie en er wordt een hoop informatie gegeven over de begin jaren van de jonge koningin, maar het leest erg fijn. Het is geschreven in een makkelijke en toegankelijke schrijfstijl en leest daardoor vlot. Door de afwisseling van foto's, dagboekverslagen en het verhaal over Victoria is het een prachtig en informatief leesboek geworden.
Het boek Victoria, de jonge koningin is het boek bij de BBC dramaserie, maar kan ook heel goed worden gelezen zonder dat de serie is bekeken. Het geeft een prachtig beeld van de jonge jaren van deze Britse koningin, mede door de toevoeging van brieven en delen uit haar dagboeken. De foto's met scènes uit de serie die veelvuldig zijn opgenomen maken het compleet. Het boek nodigt uit om na het lezen zeker de serie (opnieuw) te bekijken, de serie waarin alles is gedaan om het zo dicht mogelijk bij het werkelijke verhaal te brengen.
Victoria, de jonge koningin is een prachtig en zeer geslaagd boek, waarvan het de moeite is om het na het lezen nog regelmatig door te bladeren vanwege de prachtige foto's die het boek rijk is. | 1pos
|
Na het lezen van "toen schiep God Kevin" & "de mol" had ik mezelf voorgenomen om al de boeken van Bart Debbaut te lezen, wat hou ik van zijn schrijfwijze! En wederom heb ik enkel lof voor dit boek!
*Sandra Van der Meer getrouwd met Johan en moeder van 3 kinderen leeft een gelukkig leven toch sluimert de dagelijkse sleur als een wolk over hun gezinnetje. Tijdens haar wekelijks zwempartij leert ze Bram kennen, knappe, zelfzekere Bram, ze weet niet wat haar overkomt, vlinders in haar buik. Langzaam maar zeker zoekt Bram een weg in haar leven.
En wie is die seriemoordenaar die de stad in zijn ban houdt? Een start van een kat en muisspel!
Zoals zijn vorige boeken las dit boek zeer vlot, het hoofdpersonage is zo herkenbaar, geen compliceerde verhaallijn maar eerder een "wie is het". De delen die vanuit het perspectief van de seriemoordenaar is geschreven gaven me de kriebels! Dit is een echte thriller.....met een ongelofelijk plot en een einde als een afgesloten cirkel! | 1pos
|
Het verhaal speelt zich grotendeels af op het ‘’Landgoed Longbourn’’waar de familie Bennet woont. De auteur laat het verhaal zien vanuit het personeel, dat elke dag hard werkt op het landgoed. Het personeel, dat bet staat uit het echtpaar Hill en de twee dienstmeisjes Sarah en Polly vormen samen ook een soort van familie. Tijdens het lezen is het haast voelbaar hoe zwaar het personeel het heeft met alle taken die ze elke dag moeten uitvoeren, zoals koken, schoonmaken, kleding wassen en dat allemaal met de hand. Een simpel uitstapje voor de zusjes Bennet, of onverwachts bezoek kosten de bediendes allemaal extra tijd, om hun van dienst te kunnen zijn, terwijl ze hun handen al vol hebben aan alle dagelijkse taken. Opeens komt een nieuwe knecht, James, op het landgoed erbij. Sarah is erg behoedzaam voor hem en vertrouwt hem niet, ze heeft het idee dat hij een geheim met zich meedraagt. Langzamerhand krijgt ze toch gevoelens voor hem, net op het moment dat het geheim van James bekend dreigt te worden. Plotseling verdwijnt James, wat een enorme onrust veroorzaakt bij Sarah. Tussen het verhaal over Landgoed Longbourn, wordt het verhaal over de jeugd van James verteld, maar even later lees je ook over het huwelijk tussen mr Darcy en Lizzy(1 van de dochters van meneer Bennet) en dat 1 van de bediendes, Sarah, met hun mee gaat naar het huis op Pemberley.
Het verhaal gaat grotendeels over het personeel van Landgoed Longbourn en hoe hun leven is, met daarbij ook alle gevoelens, geheimen en onderlinge relaties. Tussendoor krijg je ook wat meer informatie over de familie Bennet die op het landgoed woont en lees je over de toekomst van een aantal familie leden en personeelsleden en kom je achter de geheimen die zij met zich meedragen. Het was zeker een mooi verhaal om te lezen, je gaat als het ware terug in de tijd. Aan het begin was het wat langdradig en wennen welke namen nu bij de familie en welke bij het personeel hoorde en hoe de onderlinge verhoudingen waren tussen alle mensen die betrokken waren bij Landgoed Loungbourn, maar naarmate je verder leest, maakt het verhaal je steeds nieuwsgieriger. Ik had zelfs wel iets meer en een uitgebreider verhaal willen lezen, over hoe het met de familie leden en het personeel is gegaan, naarmate ze ouder werden. | 1pos
|
Een super spannend boek om te lezen. Het leest ook erg vlot. Alleen het einde vind ik niet helemaal af. Het verhaal eindigt te plotseling. Verder een erg goed Thriller. | 1pos
|
OVER DE AUTEUR:
Monique Bronkhorst is auteur, senior adviseur bij de Rijksdienst van Ondernemend Nederland (RVO) en als bioloog afgestudeerd aan de universiteit in Wageningen. Haar debuutroman Lena is gebaseerd op het leven van haar grootouders.
OVER DE COVER:
Een prachtige zwart/wit foto van een moeder die een kinderwagen voortduwt. De kleding en de kinderwagen geven het tijdsbeeld waarover deze roman gaat exact weer. Daaronder staat de tekst: Liefde tegen beter weten in, de onverwoestbare kracht van een Edamse vrouw. En dat blijkt na het lezen van deze roman.
OVER DE INHOUD EN MIJN MENING:
Het boek begint met:
Voor Arthur en Susanne, voor Indi en Zoila, opdat dit verhaal jullie inspireert om jullie dromen waar te maken, want als je de toekomst wilt veranderen, moet je het verleden kennen.
Lena groeit op als oudste dochter in een gezin van 7 kinderen, wat betekent dat ze veel moet meehelpen in het huishouden en de zorg voor de kleintjes. Tijdens de jaarlijkse winkelweek waar ze samen met haar vader en een zusje naar toe gaat ontmoet ze Henk Damstra en ze dansen samen. Lena vindt hem heel anders dan andere mannen. Zo los en vrij en dat trekt haar aan.
Het toeval wil dat ze een betrekking krijgt bij Henks ouders als huishoudelijke hulp. Henk brengt haar met zijn bestelwagen vaker naar huis en ze maken uitstapjes. Op zekere dag ontdekt Lena dat ze zwanger is. Ze trouwen en Lena krijgt alles waar ze ooit van droomde: een man en veel kinderen. Ze is gelukkig.
Henk is een harde werker en heeft zijn eigen aannemersbedrijf dat goed draait en steeds groter wordt. Niks is hem te veel voor zijn gezin en hij is goed voor zijn werknemers. Hij is avontuurlijk en zoekt steeds grotere uitdagingen, neemt daarbij vaak en grote risico’s. Hij voelt zich er goed bij en de woorden “nee” en “kan niet” heeft hij niks mee. Hij gaat zijn eigen gang waarbij de liefde van Lena steeds vaker op de proef wordt gesteld.
Lena bemoeit zich niet met het werk van Henk en vertrouwt hem onvoorwaardelijk. Zij runt het huishouden, zorgt voor de kinderen en maakt het haar man naar zijn zin. Ze is erg gelovig en komt vaak in de kerk.
Henk daarentegen heeft niks met het geloof, is veel van huis i.v.m. zijn werk, maar als hij thuis is onderneemt hij uitstapjes met zijn vrouw en kinderen.
Dan breekt de 2e wereldoorlog uit en de Duitsers vallen Nederland binnen. Het wordt moeilijker voor Henk om grote opdrachten binnen te halen en hij maakt verkeerde keuzes, maar zijn gezin lijdt geen honger. Na de oorlog wordt hij opgepakt als collaborateur en zit een tijdje in een kamp.
Na zijn vrijlating neemt Henk een grote klus aan in Harlingen en deze brengt hem in zeer grote problemen. Toch blijft hij risico’s nemen met alle gevolgen van dien.
Waar Henk altijd dacht dat Lena weinig belangstelling had voor zijn bedrijf en gelukkig was met haar gezin en het huishouden, en hij haar in bescherming moest nemen, blijkt achteraf dat Lena een zeer kordate, sterke en bijzondere vrouw is wiens liefde voor haar man en kinderen heel ver gaat.
In het begin van het boek gaat het voornamelijk over Lena, daarna over Henk en zijn bedrijf en aan het eind treedt Lena weer op de voorgrond. Hun gedachtegang en gevoelens worden goed verwoord. Er wordt ook verteld over hun kinderen, zowel door Lena als Henk.
De karakters worden goed uitgediept waardoor ik een prima beeld kreeg van o.a. Lena en Henk. De tijd waarin dit verhaal zich afspeelt wordt perfect weergegeven. De auteur heeft duidelijk veel en goed research gedaan. Zich echt verdiept hoe het leven was in de jaren 30, tijdens de oorlog en daarna tot begin jaren 50.
De auteur heeft een prettige schrijfstijl. De hoofdstukken zijn kort. Het boek leest als een trein. Minpuntje vond ik de passage over de klus in Harlingen waar voor mijn gevoel te lang over wordt verteld, maar doet verder niks af aan dit prachtige ontroerende verhaal dat ik graag heb gelezen. | 1pos
|
Daar zijn vrienden voor – Suzanne Peters
Over de schrijfster:
Suzanne Peters (1985) en woonachtig te Zutphen heeft honderden informatieve teksten geschreven voor diverse websites. Ook schreef ze voor uitgeverij Ellessy diverse delen voor de educatieve jeudboekenserie WWW. Dit is haar twaalfde feelgood- roman.
Voor Min of meer en Exit USA kreeg ze wildcard-nominaties (meeste publieksstemmen) voor de Valentijnprijs 2015 en 2016, de prijs voor het beste romantische boek.
Achterflap:
Beste vriendinnen Dionne en Emma kennen elkaar al vanaf de basisschool. Ondanks hun verschillende levens praten ze regelmatig bij met een wijntje. Hun grootste geheimen verzwijgen ze echter voor elkaar. Zo weet Emma niet dat Dionne bang is voor het stuklopen van haar huwelijk. Dionne weet niet dat Emma zich alleen maar voordoet als de happy single, terwijl ze snakt naar een relatie en tot over haar oren verliefd is op haar (getrouwde) baas. Intussen benijden ze elkaars levens. Hoe groen is het gras aan de overkant?
Mijn mening:
Emma heeft zich binnen no-time opgewerkt van medewerkster bij een call center tot vertegenwoordigster bij een goed lopend bedrijf, haar baas Thijs geeft haar deze kans en die pakt ze met beide handen aan. Dionne is al jaren gelukkig getrouwd met Joris maar maakt zich nu zorgen om haar puberdochter Roxanne. Emma is single en beide zijn eigenlijk een beetje jaloers op elkaars levens. Niets is wat het lijkt als blijkt dat het bij zowel Emma als Dionne niet over rozen gaat. Ze geven elkaar goede adviezen maar vergeten hun eigen sores bespreekbaar te maken. Als het bij allebei uit de hand loopt besluiten ze hun geheimen te delen. Dit alles wordt in een prettige schrijfstijl beschreven. Zowel Emma als Dionne worden goed neer gezet, beide zijn sterke persoonlijkheden die weten wat ze wel en niet willen, het leuke is dat ze op een totaal verschillende manier toch hun doel bereiken. De onderwerpen zijn herkenbaar, je begrijpt de problemen en er zit ook nog een boodschap in het verhaal. Ik maakte me boos toen de zorgen rondom Roxanne door derden compleet werden weg gewimpeld, helaas komt dit in de praktijk ook te veel voor.
Daar zijn vrienden voor is een heerlijke feelgood die je een aantal uren aangenaam leesgenot bezorgt.
Wat mij betreft is daar zijn vrienden voor een feelgood die 4 sterren waard is.
Bianca | 1pos
|
Zoals altijd als ik een boeiend boek lees, vind ik het weer jammer dat het uit is.
Het was echt genieten dit boek. De reis die Katie maakte aan de hand van het
dagboek van haar zusje die vermoedelijk zelfmoord had gepleegd is een heel
spannend verhaal. Je kunt merken dat Katie hierdoor veranderd, dat heeft de schrijfster
heel goed kunnen verwoorden. Mijn complimenten. Het smaakte naar meer! | 1pos
|
Boek binnen een dag uitgelezen.
Makkelijk geschreven. Erg indrukwekkend. | 1pos
|
Hans Koeleman (1957) is een oud-steeplechaser en deed mee aan de Olympische Spelen van Los Angeles in 1984 en Seoul in 1988. Hij behoorde tot de wereldtop. In 2014 verscheen Koelemans eerste boek Het blauwe uur over zijn persoonlijke ervaringen als hardloper. Het is een inspirerend verhaal waarin Koeleman mensen probeert te overtuigen dat hardlopen niet zo moeilijk is als we denken. Het boek is een absolute herkenning voor gevorderdere lopers en een motivatie voor beginnende hardlopers. Olympiërs (2016) is Koelemans romandebuut en het verhaal gaat niet over hoe je het beste kan hardlopen om goede resultaten te krijgen, maar het is een roman over de vraag wat er allemaal in het hoofd en lichaam van een hardloper omgaat als hij de kans krijgt om aan de Olympische Spelen mee te doen.
Olympiërs is een autobiografische roman over de Olympische Spelen van 1984 in Los Angeles. Het verhaal geeft een mooie inkijk in de voorbereiding naar het grote moment toe. Hoe moeten de Spelen worden georganiseerd? Hoe voelen de vrijwilligers zich? Wie zorgt er voor het decor en wie betaalt de onkosten? Maar het verhaal is meer dan dat. De roman gaat vooral over een man die voortgedreven wordt door zijn grootste droom:
Hij heeft nog maar honderd dagen voor de Opening van de Olympische Spelen van 1984 en er moet nog veel getraind worden om de beste tijden te halen. Door de hoge verwachtingen en de stress van het moeten presteren gaat er veel om in het hoofd van Hans, het hoofdpersonage van de roman: de ene dag voelt hij zich moe, wanhopig en onzeker en de andere dag is hij energiek, overmoedig en zelfverzekerd. In de kleine vijf maanden voor het grote moment laat de schrijver de wereld van de topsporter voelen.
De mooie beschrijvingen van de omgeving waarin personage Hans hardloopt, zorgen ervoor dat de lezer zich helemaal in het verhaal verplaatst. Daarnaast wordt uitgebreid beschreven hoe het is om bijvoorbeeld meerdere malen een heuvel op en af te moeten lopen:
Op deze manier blijft de lezer betrokken bij het hele proces waar een topsporter doorheen moet. Het is dus een hele prestatie dat Koeleman ons zo nauwgezet confronteert met de leefwereld van een topsporter.
Soms voelt het verhaal echter enigszins aangedikt. De dialogen komen niet altijd realistisch over en veel hoofdstukken bevatten een overvloed aan citaten die niet altijd een functie in het verhaal vervullen. De verteller van het verhaal heeft dat echter in het begin van het boek al door:
De roman gaat dus ook over de kunst van het vertellen en de keuzes die Koeleman heeft gemaakt over wat hij wel vertelt en wat hij liever achterhoudt. Hij heeft daarbij goed nagedacht over de scheidslijn tussen fictie en non-fictie.
Olympiërs van Hans Koeleman is dus een bijzondere roman over een topsporter die een droom najaagt. De schrijver heeft zijn eigen verleden op een mooie wijze verwerkt in een fictioneel verhaal en de spanningsboog blijft gedurende de hele roman hoog. Koeleman heeft met zijn roman aangetoond dat het bijna onhaalbare toch haalbaar kan zijn. | 1pos
|
Dit boek smaakt naar meer, erg boeiende personages en leuke ontwikkelingen. Het is niet heel spannend of veel actie maar het leest erg lekker weg, is heel boeiend en goed geschreven
Ik wacht met smart op de vervolg boek Zijderups!!! | 1pos
|
Terwijl ik de aardappels af sta te gieten, hoor ik allerlei geluiden komen uit het boek dat mijn zoon schaterlachend aan het lezen is.
Huh, wat?
Ja, écht! Of nou ja, niet uit het boek zelf, maar de personages uit het boek maken de geluiden.
.....
Wordt er niet echt duidelijker op he?
Zach King heeft een boek bedacht, waarmee je Pokemon Go en Snapchat combineert met een superleuk verhaal. Ennnn, beste 'moet ik nu echt met mijn mobiel in het openbaar Pikachu gaan lopen zoeken ik schaam me dood maar stiekem vind ik het best leuk al zal ik dat nooit aan een levende ziel toegeven'-moeders.... dat kan dus gewoon thuis op de bank.
In het boek (en ook op de kaft) staan plaatjes. Superleuke tekeningen. En als je de **GRATIS** app downloadt, en je dan je telefoon boven een plaatje houdt (echt, moeilijker wordt het niet), komt het plaatje tot leven. Het beweegt, maakt geluid, vraagt of je iets op het plaatje wil opzoeken; vergelijkbaar met een snapchat poppetje (wat ongetwijfeld een hippere naam heeft dan 'poppetje').
Echt.Heel.Erg.Leuk!
En dat is nog niet alles! Neeee beste lezers (ik heb gehoord dat TellSell terugkomt op de Nederlandse tv en bereidt me alvast voor)..... het verhaal is óók nog eens super leuk!
Mijn junior kwam óm de paar minuten vertellen wat voor grappigs hij nu weer had gelezen en gezien.
"Mam, hier moest Zach héél zachtjes zijn, en dan kun je van alles omgooien wat herrie maakt, HAHAHAHA".
"Mam, als Zach zijn hand in zijn rode petje met blauw logo steekt, komt die er bij een blauw petje met róód logo weer uit, hoe cool is dat!"
Klinkt dit net zo onlogisch als mijn begin van net?
Een kleine toelichting; Zach komt uit een familie waarin iedereen een magische gave heeft.
Zijn vader kan bijvoorbeeld de tijd terugdraaien en zijn zus kan onzichtbaar worden.
Maar als Zach op zijn elfde nog altijd zijn gave niet heeft ontdekt, gaat hij naar een Dreuzelschool (het woord 'dreuzel' komt uit een ander boek over magie, u wellicht bekend... het betekent 'niet magisch') en sluit hij vriendschap met Aaron en Rachel.
Maar natuurlijk komt hij erachter wat zijn gave is, en zoals in een goed kinderboek hoort, is er iemand die dat niet zo goed kan hebben... enter Tricia.
Tricia doet er alles aan om uit te vinden wat er precies met Zach aan de hand is, en de boel te dwarsbomen. Maar dan is Tricia ineens in gevaar... wat doen Zach en zijn vrienden dan?
Voor meer info over dit boek: http://www.watiknouvind.com/2018/04/wat-ik-nou-vind-van-mijn-magische-leven.html | 1pos
|
Je kon onmogelijk naast dit boek kijken. Ik zag het eerder al langs komen in de originele versie én die prachtige en intrigerende cover is gelukkig behouden bij de vertaling. De combinatie van een futuristische stad in koele tinten en historische Russische gebouwen omhuld door warme tinten maakt je echt benieuwd naar het boek. Het is ook erg mooi dat die kleuren ook doorlopen naar de achterkant van het boek. De samenvatting op deze achterzijde had ik niet gelezen en daar ben ik eigenlijk wel blij om vermits die al heel wat prijs geeft nog voor je het boek gelezen hebt.
Marguerite’s ouders zijn uitzonderlijk slim en slaagden erin om iets wat als sciencefiction klinkt werkelijk te maken. Dankzij hun uitvinding krijgen mensen de mogelijkheid om naar andere dimensies te reizen. Geen tijdreizen maar sprongen waarbij het bewustzijn in een andere dimensie terechtkomt. Die parallele werelden zien er soms helemaal anders uit maar ook de mensen zijn geen vaste waarde.
Zo kan je in een wereld terechtkomen waar iemand een andere beslissing nam waardoor er heel andere gebeurtenissen volgden. Ik ga er niet teveel op in gaan maar wil wel duidelijk maken dat ik het heel knap vind hoe Claudia Gray dit gegeven heeft uitgewerkt.. Zelf lees ik niet veel sciencefiction maar dit boek was zeker een aangename kennismaking met het genre.
...
Het boek wist me niet zozeer te verbazen door zijn plotwendingen, maar wel door de mogelijkheid tot reizen naar parallele werelden en de manier waarop de schrijfster dit gegeven uitwerkte. Vermits ik niet zo’n fan ben van driehoeksverhoudingen vond ik het wel wat jammer dat dit een onderdeel is van het verhaal. Gelukkig is het slechts een klein fragment in het geheel.
Door de veelvoud aan werelden en mogelijkheden doet ‘Duizend stukjes van jou’ me aan een kleurrijke caleidoscoop denken. Zo eentjes waarvan het beeld er plots helemaal anders uit ziet dankzij één simpele draai | 1pos
|
Verhaal zit merendeels goed in elkaar, komt iets traag op gang, maar weet daarna wel steeds te boeien. In eind zit aantal plot twists verwerkt. 1 is leuk, 3 is vermoeiend. Het eind waar ze uiteindelijk voor gekozen hebben stelt echter teleur. Het past letterlijk op 1 pagina en lijkt open gelaten zodat ze nog een vervolg kunnen schrijven. Verhaal was naar mijn idee beter geweest als ze het hadden afgerond en die laatste pagina hadden weggelaten... | 1pos
|
Het ontwaken begint met een tragisch auto-ongeluk waarbij Nicole Werner om het leven komt. Zij studeerde aan de universiteit Godwin Honors Hall en was een enthousiast lid van het studentendispuut Omega Theta Tau. De beschuldigende vinger wordt uitgestoken naar haar vriend Graig Clements-Rabitt, die de auto bestuurde en van wie vermoed wordt dat hij onder invloed van drugs was. Shelly Lockes, een medewerkster van de universiteit zag het ongeluk vanaf een afstand gebeuren en was als eerste ter plaatse. Haar verklaring over wat zij gezien heeft wijkt echter in belangrijke mate af van wat er in de krant staat en op de universiteit wordt rondverteld.
Perry Edwards is de kamer- en studiegenoot van Graig en een stille, in zichzelf gekeerde jongen die Nicole zijn hele leven heeft gekend. Zij zijn in hetzelfde dorp opgegeroeid en samen op school geweest. Hij kan haar dood maar moeilijk verwerken en als hij de omstandigheden waaronder het auto-ongeluk plaatsvond op een rijtje zet komt hij tot de ontdekking dat niet alles is wat het lijkt. Hij zoekt contact met professor Mira Polson cultureel antropoloog, die gespecialiseerd is in de oorsprong van traditionele grafrituelen en vraagt haar onderzoek te doen naar een aantal onverklaarbare en mysterieuze verschijnselen die op de universiteit plaatsvinden.
Mira die een wankel huwelijk waaruit twee babies zijn geboren probeert te redden stemt hiermee in. Het geeft haar de mogelijkheid een studie te doen naar een onderwerp in haar vakgebied en daarmee een vaste aanstelling aan de universiteit te verwerven. Het onderzoek leidt naar zaken die zich bewegen in het grijze schemergebied van rituelen, geheimen, geheimzinnigheid, geesten en zelfs de dood.
Het ontwaken is het eerste boek van Laura Kasischke dat ik heb gelezen. Het is intrigerend soms duister en mysterieus en heeft vier verhaallijnen (Graig, Perry, Shelly en Mira) die heel natuurlijk met elkaar worden verbonden. Er komen veel goed uitgewerkte personages in voor maar omdat deze allemaal een eigen, herkenbare stem hebben, werkt dat niet verwarrend. De passages over dood, de doden en de on-doden boeien zonder dat zij verzanden in paranomale zweverigheid die het verhaal ongeloofwaardig had kunnen maken.
De ontwikkeling van het verhaal is in het begin wat traag maar naarmate het vordert wordt het steeds pakkender en uiteindelijk is stoppen met lezen moeilijk. Dat komt ook door het fraaie en zeer toegankelijke proza van Laura Kasischke. Prachtige zinnen maken het lezen tot een feest en lijken je deel van het verhaal te maken. Het ontwaken is een overtuigende misdaadroman die aan het einde een paar vragen onbeantwoord laat maar dat past goed binnen de context ervan. Niet alles is wat het lijkt en niet alles wat duister en verborgen is, kan worden verklaard met ons beperkte menselijke verstand. | 1pos
|
Binnen twee dagen uitgelezen, je wordt gegrepen door het verhaal. Wat kunnen mensen elkaar aan doen en hoelang kan je een dergelijke situatie aan. overleven.
Goed geschreven en niet te vergelijken met de andere boeken van Marklund. Het is dus niet een boek waar je vrolijk van wordt, maar meer dan de moeite waard. | 1pos
|
Er is hier een talentvol schrijver aan het werk, zoveel is wel duidelijk. De verhaallijn is slim en goed doordacht geconstrueerd. Hij gebruikt meerdere lijnen zonder de lezer aan het eind met losse eindjes te confronteren. Duidelijke karakters; geen oppervlakkig niemendalletje dus. Wat mij dan ook verbaasd is dat dit boek - net als de andere thrillers van John Brosens - weinig aandacht ten deelt valt. Dat lijkt mij onterecht. | 1pos
|
Op 15 april 2012 komt er op het alarmnummer een noodoproep binnen. Telefoniste Anna Bergström neemt het gesprek aan en krijgt Kerstin Juhlén in paniek aan de lijn. Ze geeft aan haar man Hans bij thuiskomst dood te hebben gevonden. Inspecteur Henrik Levin en collega rechercheur Maria Bolander (Mia) zijn al snel ter plaatse. De plaats delict is een sjieke villa en het slachtoffer blijkt manager Asielzaken bij de Immigratiedienst te zijn. Wanneer de technische recherche het eerste onderzoek start stuiten ze op iets merkwaardigs. Er worden recente vingerafdrukken gevonden van een kind. Maar het stel heeft helemaal geen kinderen……
Officier van justitie Jana Berzelius wordt rechtstreeks vanuit de rechtszaal naar de PD gestuurd. Zij zal het onderzoek namens het OM gaan leiden. Jana heeft pijlsnel carrière opgebouwd in de afgelopen drie jaar en vooral Mia kan dat niet goed hebben waardoor het contact, en dus de samenwerking, moeizaam verloopt. Jana lijkt alles in haar schoot geworpen te krijgen terwijl bij Mia juist het tegenovergestelde van toepassing is. Henrik trekt zich er niets van aan en focust zich op deze zaak. En dat is maar goed ook want er zijn nogal wat vragen waarop ze vooralsnog geen antwoord hebben. Daarbij heeft hij zijn handen vol aan zijn thuissituatie en het gekissebis van de temperamentvolle Mia kan hij er niet altijd bij hebben.
Jana is een mysterie voor haar collega’s. Qua werk is er niets op haar aan te merken. Ze is punctueel, strikt en zakelijk, soms op het koele af. Toch speelt er iets, iets waar niemand iets vanaf weet. Jana wordt namelijk al jaren achtervolgd door een nachtmerrie waar ze geen idee van heeft waar die vandaan komt en wat die betekent. Langzaam aan begint dat een obsessie voor haar te worden. Wanneer Jana op deze zaak wordt gezet en het onderzoek vordert, merkt ze dat haar droom overeenkomsten vertoont met wat er speelt. Wat is er hier aan de hand? Is ze krankzinnig aan het worden? Wat betekent dit allemaal? Zoveel vragen en vooralsnog zo weinig antwoorden.
En dan ineens lijkt er een doorbraak in het onderzoek te zijn. Er wordt een lichaam gevonden van een jonge jongen, en zijn DNA is een match met die op de PD. Is dit de moordenaar van Hans Juhlén? Een kind? Bij het zien van de jongen wordt Jana onaangenaam getroffen door herinneringen uit haar verleden. En dan verandert alles. Haar doen en laten, functioneren, normen en waarden, alles komt in gevaar en dat allemaal door die droom die nu realiteit lijkt te worden. Langzaam maar zeker vallen er steeds meer puzzelstukjes op hun plaats en dat roept oud zeer op.
In het begin van het verhaal word je overdonderd door de vele namen. Zowel van het politie/onderzoeksteam als van derden. Even pen en papier bij de hand is geen overbodige luxe. Jana is een intrigerend hoofdpersonage. Zijzelf weet niets van haar vroege jeugd, jij als lezer ook niet. En dat mysterieuze wordt ook nog eens bevestigd door de cursief gedrukte passages tussen de hoofdstukken door. Daar krijg je een vreselijk verhaal te lezen. Mensonterend en ongelooflijk. Wat heeft dit verhaal te maken met het moordonderzoek op Juhlén? Je kunt er allerlei scenario’s bij bedenken maar niets is wat het lijkt. Hoe dan ook is het duidelijk dat er iets afschuwelijks aan de hand is. Wanneer Jana in de gaten krijgt dat de antwoorden die zij zoekt te vinden zijn in het huidige onderzoek, besluit ze het heft in eigen hand te nemen. En dat gaat met ontzettend veel risico gepaard.
Onbewust wordt haar persoonlijke zoektocht een allesbepalende factor in deze merkwaardige zaak. Er blijven na het lezen van het boek nog een aantal vragen open, en niet alleen betreffende Jana en Mia. Dit doet vermoeden dat er nog meer te verwachten is van deze schrijver met deze hoofdpersonages. Mia, die gebukt gaat onder geldzorgen en meer, is een uitermate interessant karakter. Ze doet niets onder voor Jana, ook haar verhaal is bij lange na nog niet verteld.
Memento is een aparte thriller die zich moeilijk laat wegleggen. Het is spannend, interessant en op diverse momenten één groot vraagteken. De auteur heeft dit bijzonder goed neergezet want je weet niet in welke richting je moet gaan denken. De hoofdpersonages zijn goed uitgediept maar hebben duidelijk nog zoveel meer in hun mars, het voelt als een introductie tot zoveel meer. Hopelijk gaat dat in het tweede deel ook verder uitgebouwd worden.
Toch ook een paar puntjes van kritiek. Met tijden zijn de sfeerschetsen dusdanig overdreven gedetailleerd dat ze langdradig worden. En wat ook opvallend was, en storend, was het veelvuldig gebruik van voor en achternamen van alle personages. Op een bepaald moment weet je echt wel wie wie is en dan is dat erg overdreven.
Memento is een indrukwekkend en onderscheidend thrillerdebuut met een zeer actueel en gedurfd thema. Zonder bloedige taferelen is het met momenten toch echt gruwelijk en dat komt omdat de auteur beschikt over een beeldende uitleg. Schepp heeft een vlotte pen met een fijne zinsopbouw waardoor het verhaal erg gemakkelijk en snel leest. Het is een absolute aanrader die maar moeilijk weg te leggen is. En het tweede deel kan er dan ook niet snel genoeg zijn!
4,5 sterren | 1pos
|
Een heerlijk Noorse thriller die je, wanneer je lekker door kan lezen je echt vastklampt.
De schrijver weet het verhaal goed neer te zetten en bouwt het verhaal dmv van duidelijke flashbacks op.
Het vergt als lezer in het begin wel enig dedication want anders kom je moeilijk in het verhaal, mede door toch wel een flink aantal personages, die niet allemaal uitgediept worden. (misschien in de latere delen) . Dus ga er meteen minimaal een uur voor zitten. Maar wanneer je dan lekker in het verhaal zit leest het ook als een trein, lastig weg te leggen.
Mensen die Ik ben pelgrim leuk vonden kunnen dit ook waarderen.
Ik geef het 4 sterren, ik vond het heel goed, als thriller, als verhaal. | 1pos
|
Iedereen komt er ooit mee in aanraking, het verliezen van een dierbare, een familielid een vriend of vriendin. Je hoort verhalen om je heen, je maakt het op den duur zelf ook mee. Deze gebeurtenissen zijn nooit makkelijk, nooit snel voorbij en nooit vergeten. En in deze gedichtenbundel heeft iemand wie het van dichtbij heeft meegemaakt er een stem aangegeven. Aan alle gevoelens en alle moeilijke dagen.
Op een heldere en redelijk simpele manier verwoordt Hetty ten Have de momenten waarop je in rouw bent en de woorden niet kunt vinden. Voor jezelf niet en voor anderen niet. Want het rouwproces is bijna nooit iets waar je alleen door gaat. Dit boekje kan daar ook bij helpen.
Naar de verhalen die je soms om je heen hoort, die ik om me heen heb gehoord, kan ik wel stellen dat de inhoud van deze bundel zeer realistisch, aangrijpend, emotioneel maar ook opwekkend is. Het zorgt ervoor dat je je begrepen voelt, niet alleen en het kan je zelfs een steuntje in de rug geven.
Mooie, sterke, simpele of interessante teksten wisselen elkaar af en worden af en toe ondersteund door en simpele maar veelzeggende illustratie. Redelijk kinderlijk, maar even goed diepgaande tekeningen die goed aansluiten bij de inhoud van sommige gedichten.
Veel mensen zullen hier de nodige steun uit kunnen halen. Een beetje zoals 'Vingerafdruk van Verdriet' veel wordt verkocht ter ondersteuning bij rouwverwerking zou dit boekje daar ook bij kunnen aansluiten. | 1pos
|
Een heftig boek, wat kan ik meer zeggen. | 1pos
|
het is echt een heel leuk boek ben hem samen met mama aan het lezen,
het is een spannend grappig en goed boek het is leuk dat je dingen uit roermond herkent
het is makelijk te lezen
xx gieke | 1pos
|
Carina neemt je mee in de wereld van de forensische politie. De details van de gebeurtenissen zijn zo heerlijk beschreven, daar wordt je als liefhebber gewoon blij van, en maakt dat je, je één met het boek voelt. De kracht van Carina van Leeuwen is dat het door haar ervaringen van haar werk bij de politie zo realistisch beschreven is, , het is alsof je op de plaats delict mee loopt en bij de sectie aanwezig bent. Juist die details en de diepgang op het forensische vlak, maken de boeken van Carina van Leeuwen heerlijk leesvoer.
In Nachtvlinder neemt van Leeuwen je vanaf het begin van het boek mee naar meerdere plaats delicten. Hierdoor zit de spanning er vanaf het begin goed in en vraag je je af waar het heen gaat, ook het persoonlijke leven van Renee Spaan maakt ontwikkelingen door. Wanneer je de eerdere twee delen ook hebt gelezen zie je de karakters groeien, ze ontwikkelen zich en je leert ze meer en meer kennen. Ditmaal komt Renee haar privé leven weer aardig onder vuur, ze zet alles in werking om achter de waarheid te komen over de brand waar haar vader bij om gekomen is. Maar lukt dit ook?
Door de lugubere en uiterst verfijnde details zoals bijvoorbeeld de beschrijving van een exhumatie, oftewel het forensisch openen van een graf, dit is heel beeldend gedaan maar ook de manier waarop en met de uitleg erbij krijg je als lezer heel veel meer waar voor je geld. Dit zijn dingen die een andere schrijver wat oppervlakkiger zouden beschrijven maar bij Carina van Leeuwen weet je dat dit echt zo gaat ook omdat het haar echte werk is. Genieten dus voor de liefhebbers van de forensische aspecten van thrillers.
“Het is altijd afwachten wat je aantreft en in welke conditie het is. Wanneer het lichaam in een lijkzak is gedaan in de jaren negentig, dan heb je kans dat je een zak vol smurrie vindt.”
Tot het einde houd van Leeuwen je geboeid naar de daders van de meerdere gebeurtenissen, maar ook de privé kwestie van Renee Spaan houdt de gemoederen tot het einde aan toe bezig.
Carina van Leeuwen heeft de boeken gelukkig zo geschreven dat ze ook heel goed apart van elkaar gelezen kunnen worden, er zijn geen onderbrekende informatie wanneer je begint in deel drie van de Unit Plaats delict serie. Wel kan ik het een ieder aanraden de boeken op volgorde te lezen, je ziet de hoofdpersonages groeien en je krijgt meer en meer informatie.
Kortom Carina heeft mij weer veel aangename leesuren gegeven, wat een heerlijke setting, en de tot in details beschreven forensische aspecten van het verhaal maken het boek voor mij persoonlijk heel favoriet. Juist deze details maken dat de boeken van Carina van Leeuwen uniek. Ook deze boeken zouden wat mij betreft in een serie op TV mogen komen, naast Aspe, Baantjer, Bureau Raampoort zou Unit Plaats Delict totaal niet misstaan.
Op naar deel vier…
• Plot 4 sterren
• Spanning 3 sterren
• Psychologie 4 sterren
• Schrijfstijl 5 sterren
• Leesplezier 4 sterren
Eindoordeel dik verdiende 4**** sterren voor Nachtvlinder
Lieve groet Moon | 1pos
|
Zo luidt de markante en overbekende eerste zin van het unieke en poëtische doorbraakboek Elias of het gevecht met de nachtegalen uit 1936 van de Antwerpse auteur Maurice Gilliams (1900-1982).
Elias is een 12-jarige jongen die aan de vooravond van de Eerste Wereldoorlog opgroeit in een groot landhuis in de Kempen, dat door de plaatselijke dorpsbewoners zelfs als kasteel wordt benoemd. Daar woont hij met zijn uitgebreide familie samen met vooral excentrieke tantes en enkele neven en nichtjes. Hij is erg onder de indruk van zijn 16-jarige neef Aloysius die hem telkens weer meeneemt naar de natuur waarin ze zich samen vermaken en rondtrekken. Elias wil telkens weg van het kasteel via de beek maar lukt hier maar niet in. Dit is een symbool voor het dualisme dat steeds weer zal terugkomen in het boek.
Elias is reeds als jongen begiftigd met de zwaarte van zijn bestaan in plaats van een zorgeloze jeugd te leiden. Hij zwerft verdwaasd en angstig rond in de vele vertrekken van het grote huis. Hij lijdt al jong aan een soort melancholie die hem veel serieuzer en volwassener doet lijken dan hij echt is. Hij voelt dit zelf ook zo aan:
Als Aloysius op pensionaat moet, wordt hij nog eenzamer en eenzelviger, en wordt hij met een onnoemelijk verlangen naar die neef opgescheept, die hij enorm mist. Elias cultiveert zijn teleurstellingen en tegenslagen en gaat echt op zoek naar zelfpijniging om daarin bevestiging te zoeken, ook als hij uiteindelijk zelf op pensionaat moet. Je voelt als lezer zijn denkbeelden en zijn melancholie door het hele boek heen. Het taalgebruik is prachtig poëtisch, muzikaal en staat bol van beeldspraak. De roman heeft de stempel meegekregen van een poëtisch taalkunstwerk te zijn, waarin de zware zielenroerselen en de droombeelden van Elias de boventoon voeren, in plaats van verhalend proza , en zou zijn tijd vooruit zijn geweest.
Het boek bestaat uit twee delen of ‘cahiers’: het tweede cahier, dat in de loop der tijden niet altijd werd gepubliceerd bij de verschillende drukken ervan, wordt verteld door diegene die ook de proloog schreef vooraan in het boek: Olivier Bloem, een vriend uit Elias’ tijd in het pensionaat, die zelf voor dat tweede cahier enkele hoofdstukken heeft toegevoegd die handelen over zijn vernieuwde ontmoeting met zijn oude schoolvriend als volwassenen. Als jonge architect gaat Elias in dat deel de confrontatie aan met de oprukkende moderniteit in Antwerpen en zal hij instaan voor de bouw van een tuinwijk voor arbeiders aan de linkerkant van de Schelde-oever. Bloem zelf is schilder geworden, en zal door een lang verblijf bij Elias zijn schilderkunst verbreden en verdiepen. In dit ‘cahier’ komen ook enkele beschouwingen over de tijdsgeest langs van de auteur waarin het boek geschreven werd, hoewel dit niet door alle critici zo goed werd ontvangen.
Gilliams zelf zou gezegd hebben dat Elias autobiografisch werk is maar volgens de samensteller van deze publicatie van 2017, Filip De Ceuster, gaf Gilliams een heel ander beeld van zijn eigen leven middels overdrijvingen en verzinsels en klopte zijn versie niet helemaal met de werkelijkheid. De Ceuster heeft een boeiend met foto’s voorzien 48-tellend nawoord toegevoegd waarin hij meer informatie verschaft over het leven van Gilliams en de totstandkoming van dit boek. Daarnaast volgt er ook nog een korte tekstverantwoording die wel nodig is bij zulk een oude tekst met tal van herdrukken. Dit boek wordt gezien als een mijlpaal in de Nederlandstalige literatuur en is een werk van inspiratie voor hedendaagse auteurs als Erwin Mortier en Stefan Hertmans. De auteur wordt in dezelfde rij vernoemd als Marcel Proust met zijn A la recherche du temps perdu, Rainer Maria Rilke en Karel van de Woestijne. Dankzij deze uitgave kunnen nieuwe lezers kennis maken met dit meesterwerk dat vele Nederlandstalige auteurs als voorbeeld nemen. | 1pos
|
Superleuk om over een nieuw toverschool te lezen die op me zo erg aan Harry Potter doet denken maar toch compleet anders is!
De wereld is geweldig opgebouwd en de manier waarop het geschreven is, is super eenvoudig te lezen en ik had het dan ook zo uit!
Ook heeft het me steeds weer weten te verassen met gebeurtenissen die ik absoluut niet verwacht had. Totaal niet voorspelbaar dus en dat vind ik een compliment.
Ik kan niet wachten tot de volgende 4 delen. | 1pos
|
Op zo'n manier geschreven dat je de warmte van India echt voelt. Soms aanvankelijk wat ingewikkeld met de vele verhaallijnen, maar schitterend hoe ze samen worden gebracht. | 1pos
|
Mooie serie! De boeken zijn los te lezen, maar als je ze op volgorde leest voegt het wel iets toe.
Je ziet hoe sommige personages zich verder ontwikkelen. | 1pos
|
Hoofdpersoon Marijn............een vrouw met een gruwelijk verleden. Een verleden wat in het heden nog doorwerkt.
3 Vrienden zien een ongeluk en besluiten erover te zwijgen.
Vijf jaar na dato gebeurt er in het leven van een van die vrienden een moord.
Wat heeft dit met elkaar te maken?
Marijn heeft een vrouw leren kennen met een verhaal.................maar wat moet ze ermee.
Het verhaal pakt je meteen in.........en gaandeweg snap je hoe het in elkaar steekt, althans.............maar Loes zou Loes niet zijn als zij er geen geweldig plot in heeft verweven, waarvan ik hier geen enkele hint zal geven, want dat is dodelijk voor diegenen die dit spannende boek nog willen lezen.
Ik kon het boek maar moeilijk wegleggen...... | 1pos
|
Na sterf met mij is dit weer een heel goed boek van Elena Forbes..Gelijk vanaf het begin zit je in het verhaal..Een heel goed verhaallijn met weer in de hoofdrol inspecteur Tartaglia..Wat ik wel jammer vind dat er tijdens dit boek een zaak naar voren komt die niet in haar vorig boek is beschreven en nu in vlagen..Van deze zaak had volgens mij ook wel een boek over geschreven kunnen worden. | 1pos
|
Zowel bij de Nederlandse uitgave als de Engelse uitgave zijn al erg mooie reacties geschreven en ik heb eigenlijk weinig toe te voegen dan dat ik het met de reacties helemaal eens ben. Een mooi geschreven boek, geeft ook veel achtergrondinformatie over een tijdsperiode wat het boek heel interessant maakt. Langzaam lezen en genieten. | 1pos
|
Bij het zien van de mooie cover van The Promise van Henriëtte Hemmink heb je nog geen idee wat je te wachten staat, hooguit krijg je het gevoel dat je een horrorverhaal gaat lezen. De titel zet je op het verkeerde been omdat je verwacht dat je een Engelstalig boek gaat lezen, maar niets is minder waar, het is een Nederlandstalig boek. De titel wordt al vrij snel duidelijk en kan je op meerdere manieren opvatten.
Al gelijk bij het lezen van het spannende eerste hoofdstuk wil je meteen verder lezen, het maakt nieuwsgierig naar de rest van het verhaal. Een verhaal dat zo realistisch is geschreven, dat je het gevoel hebt dat alles waar gebeurd is. Tegen het eind kan je niet meer stoppen met lezen omdat je wilt weten hoe het afloopt, je wilt weten of de brief gevonden wordt en wat daar in staat, waarom die brief is verstopt. Je wilt weten wat Nora & Rudmer ontdekt hebben en wat de gevolgen zijn. Fictie en waarheid zijn heel erg goed in elkaar gevlochten. Het verhaal kent vele spannende momenten, maar ook een paar emotionele momenten, kent diverse verrassende wendingen. Het verhaal eindigt met een verrassend plot.
The Promise is een verhaal dat je aan het denken zet.
Lees verder op https://surfingann.blogspot.com/2018/06/the-promise-henriette-hemmink.html. | 1pos
|
Wooow. Wat een rollercoaster is dit verhaal zeg. Zowel in spanning als in emoties. Läckberg weet ieder boek toch weer te verrassen.
Natuurlijk is het wel weer Erika die de 'missing link' vindt en is Mellberg nog steeds de gebruikelijke niet-leidinggevende. Maar het verhaal, de uiteindelijke dader, de achtergronden: alles is fenomenaal.
En het einde. Ik was er zo benieuwd naar, omdat iedereen hierover schreef en riep dat deel 7 snel moet komen.
Ik kan het alleen maar onderstrepen: het lijkt al een verrassend einde en dan komt er nóg een (schokkender) verrassing bovenop. Het woord cliffhanger komt niet eens in de buurt van de omschrijving hoe dít boek eindigt.
Kom maar door met de vuurtorenwachter; deel 7 van deze serie, mevrouw Läckberg. En kom vooral in Nederland signeren!!!
5 duimen, zonder meer! | 1pos
|
Deze review is gebaseerd op het boek 'de bijzondere kinderen van mevrouw Peregrine' van de auteur Ransom Riggs.
Dit boek krijgt:
★★★★☆
Het boek krijgt niet de volledige 5 sterren omdat hij in het begin een tikkeltje verwarrend was. Maar zeker het lezen waard.
Jacob is een tiener die van zijn opa van jongs af aan al hele gekke verhalen te horen krijgt. Ook heeft opa Portman een oud blikje met foto's, op de foto's staan kinderen, een met een grote rots in een hand boven zijn hoofd, een meisje dat zweeft en ga zo maar door.
Hoe ouder Jacob word des te minder hij erin gaat geloven, totdat hij gewoon denkt dat zijn opa een beetje gek is wanneer hij praat over een eiland met kinderen en hun bijzondere krachten.
Wanneer Jacob werkt in de winkel van zijn familie, waar hij al het mogelijke voor doet om te worden ontslagen krijgt hij een telefoontje, het is opa Portman die helemaal in paniek is, ze zitten achter hem aan, de monsters!
Wanneer Jacob met veel moeite zijn ouders weet te overtuigen om met zijn vader naar een eiland te gaan, het eiland waar zijn opa heen ging in de oorlog, gaat Jake al gauw op onderzoek uit. Waar woonde die mevrouw Peregrine? Leefde ze nog? Was het allemaal echt, de verhalen van opa Portman? Maar het huis, het huis is een bouwval, er woont niemand meer! Wel vind hij een loodzware koffer met foto's, hele oude foto's van kinderen. Dan hoort hij iets, een kind? Een meisje! Hij gaat achter haar aan, rent haar achterna maar, wie is het meisje in de ouderwetse kleding? | 1pos
|
Kwetsbaar was het eerste boek dat ik van Linda Jansma las.
Een lekker boek om te lezen. Soms wel een beetje traag door iets te veel onnodige details en andere momenten dacht ik "ja maar, hoe zit/kan dit of dat dan?.
Eenmaal over de helft neemt de spanning echter enorm toe en was het moeilijk het boek weg te leggen. Uiteindelijk een totaal onverwacht en zinderend einde wat alles weer goed maakte. Ik ga dus zeker ook de andere boeken van Linda Jansma lezen! | 1pos
|
Milou van der Will, in het dagelijks leven redacteur bij dagblad Metro, deed voor de krant veel onderzoek naar loverboy-problematiek. Ze sprak met slachtoffers, hulpverleners en politiemensen en kreeg hiermee een gefundeerd beeld van de wereld en de werkwijze van loverboys. Het gaf haar de inspiratie voor haar eerste thriller die binnenkort verschijnt bij uitgeverij Cargo, Rood licht.
In Rood licht wordt het verhaal verteld vanuit de twee belangrijkste personages: dochter Evie (17) en haar moeder Roos. Na een avondje flink stappen wordt Evie stevig ingepalmd door de charmante Jesper. Ze wordt hopeloos verliefd op de jongen die haar het gevoel geeft zijn prinses, zijn ware liefde, te zijn. Maar niets is minder waar. Evie verliest al snel haar band met thuis en ze komt weldra in de gewelddadige, nietsontziende wereld van loverboys terecht. Ze belandt achter een raam op de wallen waar ze onder stelselmatige bedreigingen dagelijks tientallen klanten moet afwerken. Ondertussen is haar moeder natuurlijk de wanhoop nabij. Haar huwelijk met Boris is geklapt, maar de situatie zorgt ervoor dat ze steeds in aanraking komt met hem en haar nog sluimerende gevoelens voor de man met wie ze trouwde.
Het gegeven, meisje valt in handen van een loverboy, is niet nieuw maar toch weet Van der Will de lezer met enige regelmaat te verrassen. Vooral met de korte niet geheel van humor verstoten gedachtezinnetjes heeft de debutante een geheel eigen tone of voice, een stem die ook echt iets toevoegt aan het thrillergenre. Dit debuut staat dan ook als een huis. De plot is vrij eenvoudig, maar wel keurig voorzien van een aantal verrassende wendingen. De personages zijn zonder uitzondering allemaal geloofwaardig en behoorlijk goed uitgewerkt: van het veertienjarige zusje van Evie tot loverboy-baasje Mehmet, van moeder Roos tot rechercheur Jan van Mierenbrug. Stuk voor stuk mensen van vlees en bloed. Mede door het abrupte eind en de daarop volgende epiloog, zal de lezer nog enige tijd met het verhaal in zijn of haar hoofd rondlopen. Want hoe bekend het loverboy-verhaal misschien wel is, het maakt indruk om dit van zo dichtbij mee te maken.
Milou van der Will zal binnen no time in één adem worden genoemd met de gevestigde orde: Saskia Noort, Simone van der Vlugt, Esther Verhoef en Suzanne Vermeer. En terecht want met Rood licht laat ze een onuitwisbare eerste indruk achter. | 1pos
|
Wat een boek dit ! Ik kwam de tip tegen op het profiel van een vriend. Of ik al een thriller heb gelezen die zo grotesk, gewelddadig, en ook zo ongemakkelijk is? Ik betwijfel het. Dit boek nagelde me vast totdat ik het helemaal gelezen had, hoewel het echt niet zo'n 'aangename lectuur' is in feite. De prijzen en aanbevelingen maakten me echter nieuwsgierig genoeg om het te lezen, en ik heb er écht geen spijt van!
Je maakt kennis met Arvin Eugene Russell en leert hem kennen gedurende zijn eerste 18 levensjaren in een streng religieus gezin in het Ohio van de jaren '50 - '60, als de herinneringen aan de Tweede Wereldoorlog nog vrij fris zijn en de oorlog in Vietnam aan de gang is. Nadat zijn moeder ziek is geworden en sterft, pleegt zijn vader zelfmoord. Hij wordt verder opgevoed door zijn arme grootmoeder, die ook nog het meisje Lenora opneemt dat vanwege allerlei redenen eveneens geen ouders meer rond zich heeft. Hij groeit op als een man van goede wil maar die al van jongs af met armoede en geweld te maken krijgt, en leert daarom van zich af te bijten op een zelfde gewelddadige manier.
Ondertussen lopen er nog allerlei andere kleurrijke gevaarlijke gekken rond: een koppel seriemoordenaars die het op lifters gemunt hebben, een corrupte sheriff, een vreemd rondtrekkend predikersduo en een smeerlap als priester. Het is bepaald geen fraai beeld dat je opgehangen krijgt van wat zich allemaal afspeelt in een vrij afgelegen gebied in de Amerikaanse staat Ohio. En deze personages komen elkaar dan op verschillende manieren tegen.
Alles heeft te maken met het geloof en het spel tussen goed en kwaad in een extreme vorm. Je kan niet bepaald meeleven met de personages maar ze gaan wel onder je huid zitten. De duivel schuilt overal en in iedereen. De doden volgen elkaar in sneltempo op en het bloed vloeit rijkelijk over de pagina's. Tegelijkertijd is het indrukwekkend en broeierig beschreven. Voor mijn oog zie ik moordenaars, godsdienstwaanzinnigen en sadisten in afgelegen van alcohol en armoe doordrenkte Amerikaanse dorpen paraderen. Er zit waarschijnlijk geen Jan Verheyen-film in. Volgens de kenners is het eerder een verhaal voor een Coen Brothers productie... (Waar ik normaal gezien zelf eigenlijk niet direct naar toe ga.) Het zal nog wel even duren voordat ik een boek van dit genre opnieuw ga vastnemen. Eerst even dit verstouwen. ;-)
Voor de categorie : een boek dat eigenlijk te spannend is | 1pos
|
Spannend, iedere keer als je denkt dat de politie de dader heeft, komt er wer iemand anders in beeld. En het mooie is dat ze het allemaal gedaan zouden kunnen hebben want allemaal hebben ze iets te verbergen. Als er dan ook nog een link naar de politiek is, dan weet je dat er vuile spelletjes gespeeld worden. Interessante hoofdpersoon Sarah Lund. Alhoewel het een dik boek is leest het best vlot, dus laat je niet afschrikken door de dikte. | 1pos
|
Deborah Feldman groeit op in de Satmar-gemeenschap in Williamsburg. Een beklemmende chassidische sekte, een samenleving afgesloten van de buitenwereld. Waar wetten en regels gelden, waarvoor het woord bekrompen nog niet de helft van het karakter weergeeft. middeleeuws bijna, vrouwen worden onderdrukt. Deborah heeft nog het 'geluk' dat ze tot haar zeventiende naar school gaat en Engels leert. De jongens bij de Satmar-gemeenschap gaan vanaf hun vierde naar de Thora-school en leren zelfs geen Engels, alleen Jiddisch.
Overigens is daarmee het geluk van Deborah ook wel op. Ze wordt uitgehuwelijkt aan een haar onbekende man die aanvankelijk nog zachtmoedig lijkt, maar al snel om zich heen begint te slaan. Vooral als blijkt dat een normaal seksleven voor haar en hem niet weggelegd is. De schuld wordt door de gehele familie bij haar neergelegd.
Als Deborah besluit de gemeenschap te ontvluchten, is ze iedereen kwijt. Niemand wil meer contact, de wereld bestaat in het vervolg voor haar uit haar zoontje, haarzelf en onbekenden.
Voor wie dit boek gelezen heeft en meer wil weten over de Satmar, op Netflix staat de documentaire 'One of us'. Deze geeft een schokkend beeld bij wat Deborah vertelt.
Vriendelijker, maar toch ook wel beklemmend is de serie Shtisel. Een Israëlische serie die zich ook in een Chassidische gemeenschap afspeelt. En geromantiseerde versie van de werkelijkheid, maar toch de moeite waard.(Eveneens te vinden op Netflix) | 1pos
|
Terwijl de meeste thrillers je naar de diepte van gestoorde geesten laten afdalen hijst Belinda Aebi je torenhoog de kraan in om je een helikopterzicht te geven op de misdaad. Jos, een kraanman op de oude Boelwerf klimt elke dag zijn kraan op om zijn werkdag aan te vatten. Hij neemt een cruciale rol in bij de opbouw van nieuwe wooncomplexen, is daar ook bijzonder fier op. Een hele dag torenhoog vanuit de lucht de wereld aanschouwen maakt een mens filosofisch. Ook Jos, hij overziet het leven letterlijk vanop eenzame hoogte. Aebi heeft haar reseach erg goed gedaan, iets wat we wel gewoon zijn van haar. Ik vroeg het mij al dikwijls af hoe dat is om boven iedereen te werken. Het hoofdpersonage Jos verbreedde mijn zienswijze. Niets menselijks is Jos vreemd en hij heeft dan ook een verrekijker in zijn cabine waardoor het leven onder hem zijn regelmaat en gewoonten prijsgeeft. Dit resulteert in veel filosfische overpeinzingen. Tijdens zo’n stiekeme rondkijk ontdekt hij een vrouwenlichaam aan de oevers van Schelde. Meteen verwittigt hij Rik, één van zijn kaartclubvrienden, rechercheur van dienst. Blijkbaar is het gevonden lichaam gekend door Rik en Jos, het is Margot de maitresse van Eddy, ook lid van de kaartclub. Eddy, bekend politieker hield deze relatie angstvallig geheim. Is het moord of was het een fietsongeluk? De recherche laat niet veel los en Jos heeft het daar moeilijk mee. Het is mooi om lezen hoe vakkundig Aebi de gedachten van Jos hoog in zijn cabine laat meegaan met het onderzoek. Het is net alsof Jos door zijn torenhoge positie een brede kijk ontwikkeld heeft waardoor hij perfect aanvoelt dat er veel zaken niet kloppen. De communicatie met de pers verloopt om het op zijn minst aan te geven vrij ‘troebel.’ Gelukkig laat Aebi zich niet verleiden om dit hoofdpersonage dat alles meesterlijk aanschouwt zelf op onderzoek te laten gaan. Neen, zij laat de dingen op een zeer realistische wijze hun gang gaan waarbij de ene facade na de andere omver valt. Het voelt allemaal zo natuurlijk aan dat je zonder het zelf te merken midden in het verhaal meedrijft. Maar dit was blijkbaar voor Aebi niet genoeg. Opnieuw ontwijkt zij een vlakke afhandeling van een verdacht overlijden door een aantal nevenpersonages behoorlijk sterk te karaktiseren. Niet alleen de figuren alleen maar ook hun sociale verbintenissen, hun levensverwachtingen en de obstakels die iedereen op zijn levenspad moet overwinnen. Meermaals betrapte ik mezelf erop om deze passages op mijn eigen leefwereld te projecteren. Waarschijnlijk heeft dit alles veel te maken met de typisch Vlaamse sferen die in deze thriller worden opgeroepen. Uiteraard blijft het een thriller, eentje die doet wat er van verwacht wordt, je laten wachten tot op het eind om alles tot jou te laten doordringen. En lees zeker het nawoord, ’t geeft je een inkijk in de drijfveren van een auteur, mooi.
’t Sterkste is dat ik na het lezen van “Troebel water” het gevoel heb van zelf in die kraan te hebben gezeten!
http://www.boekensite.gent/node/2498 | 1pos
|
Disclaimer: in de brief schrijf ik over foto's die ik toevoeg. Deze foto's zijn wel zichtbaar in de bespreking op mijn blog (hetkraaienvandehaan.wordpress.com).
Beste Thomas Verbogt,
Dit kon alleen maar een brief worden. Ik weet niet waarom, maar ik voelde het al snel. Ik las Als de winter voorbij is in de lage (en laatste) herfstzon. Dat hoorde zo, leek het. De woorden op de bladzijden ademden voor mij melancholie. De herfst heeft op zijn beurt ook iets melancholisch. De natuur laat los en wij wikkelen ons in lagen en zoeken warmte, al dan niet bij elkaar. Ook al vind je melancholie misschien ook wel iets voor in winkels met leuke hebbedingetjes, net zoals nostalgie. Sorry, in dat geval.
Misschien wordt dat gevoel van melancholie versterkt door de beschrijvingen van Nijmegen, de stad die ik goed ken. Ik loop over de Berg en Dalseweg, zoals ik iedere week doe. Terwijl ik langs café Trianon loop, vraag ik me af dit de plek is waar Thomas, Bart en Hans hebben gezeten. Ik kijk naar binnen en stel me drie jonge mannen voor aan een van de houten tafels. Ik denk het, bedenk het. Dus is het waar.
Je schrijft over de felblauwe kleur die de Waal in de winter kan hebben en hoe de zon erin kan schitteren. Ik ken het, ik zie het voor me. Hier, ik plak er een foto bij. Gewoon, omdat het mooi blijft, de Waal in de Winter.
Als Thomas terugdenkt aan het Besiendershuis, denk ik zelf terug aan de avond dat wij allebei daar waren tijden de boekpresentatie van ‘Herfst in het Oosten’. Als stagiaire bij de uitgeverij ging ik met een gesigneerd exemplaar naar huis. Nu loop ik in mijn gedachten over de Waalkade, waar Thomas de jongleur tegenkomt. Loop ik rond in mijn eigen herinneringen, die van het romanpersonage, die van jou of maak ik op dit moment nieuwe herinneringen?
Je woorden raken me door de lichtheid en zwaarte tegelijk. Ze komen dichtbij. Of ze nu de werkelijkheid tonen of niet, ze zijn waar. Je roman moest ik daarom in stukjes tot me nemen. De zinnen en de bladzijden zijn op een goede manier ‘vol’. Ze zijn niet gemaakt voor een sneltreinvaart, maar voor een contemplatief tempo. Ik weet niet hoe ik het anders kan uitleggen. De woorden komen echter ook dichtbij door wat ze aanraken. Dat wij mensen elkaar even raken, met elkaar meelopen in de wetenschap dat alles voorbij gaat, dat we elkaar weer loslaten. ‘Omhels me en laat me dan weer los.’ Dat wil ik niet, mensen loslaten. Toch is er een verlangen om los te laten op een andere manier:
‘Telkens wanneer je iets loslaat. Daardoor word je lichter. Dan zet je makkelijker een nieuwe stap, misschien wel in een richting die je niet kende. Door iets los te laten, besef je soms dat je opnieuw met alles begint. Dat kan natuurlijk niet helemaal. Maar af en toe is het wáár.’
Thomas denkt veel. ‘Ik denk dat alles wat is gebeurd, nog steeds gebeurt.’ Dwaalt hij daarom zo veel in herinneringen en beelden? Laat je dan wel echt los?
En deze zinnen raakten me, omdat ze een verlangen verwoorden die ik nog maar net hebt ontdekt:
‘[ik wil] heel graag leven met wat er ís.
Het grootste deel van mijn leven dacht ik dat je een leven moest leiden om dat leven te veránderen, beter te maken, voller, avontuurlijker, misschien gaat het daar ook wel om, dat je dat doet dus, maar misschien moet er op een gegeven moment, op een moment dat je jezélf geeft, wel een ándere beweging komen, dat je zegt: dit is het en hiermee wil ik het doen.’
Als laatste wil ik een gedicht met je delen. Het deed mij denken aan je roman. Kijk of het je aanraakt en loslaat.
Wat is geluk
Omdat het geluk een herinnering is
bestaat het geluk omdat tevens
het omgekeerde het geval is,
ik bedoel dit: omdat het geluk ons
herinnert aan het geluk achtervolgt het
ons en daarom ontvluchten wij het
en omgekeerd, ik bedoel dit: dat wij
het geluk zoeken omdat het zich
verbergt in onze herinnering en
omgekeerd, ik bedoel dit: het geluk
moet ergens en ooit zijn omdat wij dit
ons herinneren en dit ons herinnert.
Rutger Kopland
Tot de volgende keer. De volgende woorden.
Yolanda de Haan
---------
Deze boekbespreking is onderdeel van Een perfecte dag voor literatuur, een leesclub voor bloggers die graag lezen wat onder ‘literatuur’ wordt verstaan. Ik dank hierbij Nieuw Amsterdam Uitgevers en Cathelijne Esser van Een perfecte dag voor literatuur voor dit recensie-exemplaar. | 1pos
|
Ik vond dit een leuk en heel spannend boek. Toch zal ik niet zomaar makkelijk nog een boek van deze schrijfster lezen. De reden daarvan is eigenlijk meer omdat het boek grenst aan iets wat bijna (!)te fantastisch was. Daar houd ik niet van. In dit boek bleeft ze binnen de grens waar ik behoefte aan heb. Het bleef toch boeien. Of dat in al haar boeken zo zal zijn...ik durf het niet aan. | 1pos
|
Cinder is een grappig, leuk, mooi en origineel verhaal over een cyborg die erachter komt dat ze geen gewone cyborg is.
Wat moet je doen als je erachter komt dat je hele leven gelogen is, en je veel meer bent dan een cyborg?
Dit verhaal is echt heel origineel en ontzetten leuk om te lezen. Ik hou van sprookje die een twist hebben, net zoals Cinder, oftewel een soort Assepoester.
De hoofdpersonage is ook goed neeergezet en je ziet zo het leven van een onschuldig meisje veranderen in iets heel anders. De emoties zijn ook mooi omschreven en de personages hebben ook allemaal een ander (geheimzinnige) karakter, wat het verhaal alleen maar mooier maakt.
Ik kan niet wachten op Scarlet!!!! | 1pos
|
Het schip van de kleine kapitein, de Nooitlek, komt in de zee terecht. Ze kunnen op weg naar het eiland van Groot en Groei. Dikke Druif en Marinka komen veilig aan boord van het schip. Even later komen ze erachter dat Bange Toontje ook aan boord is. Hij had zich verstopt, maar hij wil helemaal niet mee. Hij wil terug naar huis, want dit vindt hij veel te eng. Zullen ze het eiland van Groot en Groei vinden? Wat zal er daar met de kinderen gebeuren? Vinden ze daarna de weg weer terug?
Dit boek is uit 1970 en dat is helemaal niet te merken als je het leest
Lees mijn recensie op Ikvindlezenleuk:
www.ikvindlezenleuk.nl/2016/08/paul-biegel-de-kleine-kapitein/ | 1pos
|
De doden is geschreven door de Noorse schrijver Vidar Sunstøl en dus vertaald uit het
Noors. Hij schrijft bij dit boek het vervolg op Land van dromen. Het laatste boek heet Raven en samen vormen ze de Minnesota-trilogie met Lance Hansen in de hoofdrol. Lance is een Amerikaanse politieman met Noorse voorouders en heeft in het eerste boek een lijk gevonden in het lokale bos. Volgens Lance draait een onschuldig iemand op voor de moord op de Noorse toerist. Hij weet wie de werkelijke moordenaar is, maar besluit de schijn op te houden, omdat hij bang is voor de waarheid. Het wordt steeds moeilijker voor Lance om de waarheid te verbergen, ten slotte is hij ook nog altijd politieagent.
De doden speelt zich geheel af in en rond de bossen bij Lake Superior in Noord-Amerika. Lance Hansen bevindt zich daar met zijn oudere broer Andy, omdat zij al van kleins af aan samen gaan jagen. Nu gaan ze elk jaar nog één keer samen op hertenjacht, omdat de twee broers het niet meer zo goed met elkaar kunnen vinden. Het is meer een verplichting geworden, een traditie die zij beiden in stand proberen te houden.
De omgeving is de enige troef die de auteur heeft om spanning op te bouwen. Hij gebruikt letterlijk elk detail in de omgeving om je deze spanning te doen voelen. Natuurlijk speelt de hertenjacht hierin ook een grote rol, de ijzige stilte en de constante alertheid die vereist is om de jacht te voltooien zijn van groot belang. Lance is ook altijd alleen in het bos, omdat de ene de herten drijft en de andere ze ergens opwacht. Hierdoor is elke beweging die niet van een hert afkomstig is verdacht. Doorheen de dag in het bos, verandert het weer ook drastisch. Het bos wordt al snel donker en de temperatuur daalt onder het vriespunt. Op deze manier probeert de auteur weer te geven hoe moeilijk het hoofdpersonage het krijgt. Het lijkt onmogelijk voor Lance om de jacht te voltooien, het bos werkt hem tegen. De familiegeschiedenis waarover Lance meer te weten komt heeft ook duistere kanten in het bos, deze geschiedenis maakt het hem nog zwaarder dan het duistere bos zelf.
Al deze elementen doen dit eigenlijk eenzijdige boek, over een hertenjacht in een bos veranderen in een spannende thriller. Het hoofdpersonage voelt zich verloren en raakt doorheen zijn jacht meer en meer gefocust op de dingen rondom hem. De auteur heeft mij de spanning doen voelen tijdens het lezen, ik moest gewoon weten hoe het zou aflopen. Hij bouwt de spanning ook mooi op, in het begin van de dag lijkt er niets aan de hand te zijn, maar doorheen de jacht verandert de hele sfeer van de omgeving en het gedrag van de personages. Wat als zijn enige toeverlaat die hij nog heeft in het bos dreigt weg te vallen?
Zal hij de jacht kunnen voltooien? Deze twee vragen houden mij nog altijd in spanning en zullen beantwoord worden in het derde boek van de trilogie. Het is voor mij persoonlijk uitgesloten om het derde boek niet te lezen, omdat bij elk begin natuurlijk een treffend slot hoort. Ik ben ervan overtuigd dat de Minnesota-trilogie mijn verwachtingen zal inlossen. | 1pos
|
Nog niet eerder iets gelezen van deze schrijfster. Dit boek was dan ook goed los te lezen. Het blijkt de derde van een serie van drie. Mooie personages en veel gebeurtenissen die elkaar in een rap tempo opvolgen.
Een boek wat je het liefst in één keer uit wil lezen. Omdat ik graag wilde weten hoe het afliep. Heel fijne schrijfstijl! Wil natuurlijk de andere delen ook gaan lezen ! :-) | 1pos
|
Het lijkt allemaal zo simpel: een vrouw die met zorg bloemen plukt in haar tuin en ze nauwgezet schikt in haar lievelingsvaas om de kamer van haar man op te fleuren.
Dezelfde vrouw die haar vloerkleed met roze rozen uitspreidt op het droge gras van haar tuin om het te luchten en haar dochtertje dat droomt dat het een vliegend tapijt is en zich voorstelt dat ze er verre reizen mee maakt.
Onbenullige zaken lijken het, maar de verhalen van Maeve Brennan zorgen ervoor dat je de gemoedstoestand van de vrouw haarfijn kunt navoelen. Je wordt beurtelings gedeprimeerd, gelukkig, vrolijk, angstig en weet, net als de hoofdpersoon, niet hoe het allemaal zo komt.
Deze schrijfster bezit als geen ander het vermogen om stemmingen op te roepen en de lezer het gevoel te geven overal bij te zijn, deel te nemen aan een feestelijke zomerse dag en evengoed aan een toenemende somberte aan de vooravond van kerstmis. Je weet niet hoe het in zijn werk gaat - het gebeurt gewoon en zo gaat het in het leven. Prachtig verwoord door Maeve Brennan. En graag meer van dit.
Nelly Janssen | 1pos
|
Indringend en boeiend vond ik deze psychologische roman. Een heftig onderwerp hoe een transsexueel zich voelt in een harde begriploze maatschappij.
Julius heeft het erg moeilijk op school doordat hij anders is en zijn uiterste best doet om 'gewoon' te zijn. Hij wordt vreselijk gepest door een groep jongens die hem met regelmaat mishandelen en hem bovendien uitschelden voor homo en mietje.Julius heeft altijd gevoeld dat hij in het verkeerde lichaam zat en voelde zich heel ongelukkig. Dan leert hij Valérie kennen en hij vindt steun en liefde in de armen van dit meisje. Samen verhuizen ze naar Amsterdam, gaan trouwen en krijgen een zoon (Beer). Maar hoe Julius het ook probeert, hij kan zijn gevoelens niet onderdrukken en is radeloos als hij probeert zich van zijn leven te beroven.. In Een enkeltje Venus blikt hij terug op zijn leven, aan de vooravond van zijn geslachtsoperatie.
Een interessant boek met het onderwerp genderdysforie/transgender waarin ik mij nauwelijks ooit verdiept heb.. | 1pos
|
Geluk is ... een ontspannen gevoel, als katten die hun teentjes strekken na rust op een stoel. Geluk is ... lachen met gekkigheden, als katten die in speelsheid genieten van al hun mogelijkheden. Geluk is ... een ontroerde traan wegpinken, als samen met katten rustig troostend in de zetel wegzinken. Geluk is ... meeleven en gedeelde angsten doorstaan, als katten die naast je ronken en ook meeleven, heel spontaan. Geluk is ... letter per letter verslinden, als katten die ook alle aandacht krijgen en dat normaal mogen vinden.
Geluk is ... in prachtig gevatte illustraties uitgetekend. Geluk is ... met prachtige foto's, treffend en sprekend. Geluk is ... herkenbaar leesbare verhalen. Geluk is ... het boek 'Katten brengen geluk (ook zwarte!)' in huis halen! | 1pos
|
Een en ander heeft te maken met haar 'vermoorde' baas. Ze wil de waarheid weten.
Stukjes uit het verleden in een een kostschool komen naar boven. Haar speurderstalent brengt zaken aan het daglicht.
Tussendoor komen er brieven ( cursief gedrukt ) van...
De lezer wordt wel telkens op het verkeerde been gebracht.
Heel goed in elkaar gestoken plot met opbouwende spanning en een verrassend einde....
Knap werk M. Berg ! | 1pos
|
Naar aanleiding van een leesfragment en het feit dat het een debuut is, sloot ik me aan bij de leesclub over deze roman.
Ik had geen duidelijke verwachting van het boek, vooral omdat ik Arjen helemaal niet kende (dacht ik toen ik me inschreef). Maar ik vond de titel intrigerend en toen ik het leesfragment las, dacht ik 'dit smaakt naar meer'. Dus eigenlijk kun je stellen dat ik wel iets verwachtte, namelijk een leuke leeservaring, en aan die verwachting heeft Arjen zeker voldaan. Dat de leesclub zich vervolgens zo geweldig goed en mooi ontwikkelde, was een enorme kers op de taart!
De debuutroman van Arjen gaat over zijn vriendschap met Thomas Blondeau - in het boek heet hij Tomas zonder h - en de rouwverwerking omtrent diens onverwachte en veel te vroege dood.
Dat de dood eveneens een enorme rol zou gaan spelen binnen de leesclub, hadden we geen van allen kunnen bevroeden, maar het heeft de leeservaring verrijkt. Zeker drie leden, waaronder ik, kregen kort na elkaar helaas te maken met het overlijden van dierbaren. Een van mijn leesclubgenoten schreef: 'Dat dit boek ook gekoppeld wordt aan mijn eigen rouwe rouw had ik niet verwacht.' De waarheid als een koe…
Het is in zekere zin een heel rommelig boek. Arjen springt constant heen en weer in de tijd en van plek naar plek. Er zit (volgens mij) geen keiharde regelmaat of ritme in, maar ik ervoer dat niet als storend. Integendeel, ik vond de opbouw ergens ook heel logisch. Het tempo etc beviel me goed, evenals de samenhang. Zijn taalgebruik spreekt me aan, enkele zinnen zelfs heel erg, bijvoorbeeld: ‘Ik houd er niet van om te ontbijten te midden van vreemden, als je gezicht nog niet klaar is voor de voorstelling van de dag, als je haar nog slaapt en je wangen nog de rimpels van de lakens tonen. Het is te intiem.’
De zelfanalyse van Arjen moet tevens genoemd worden, die is erg sterk (voor zover wij dat kunnen beoordelen).
Arjen neemt het in zijn roman niet zo nauw met de werkelijkheid en verheft zijn relaas tot een fictief verhaal. Dit vind ik goed gekozen. We ervaren de werkelijkheid allemaal op onze eigen manier. Dit geldt zeker voor vriendschappen en de bijbehorende emoties. Hij strooit met al dan niet gefingeerde feiten over zijn vriendschap met T(h)omas, de geschiedenis en plaatsen. Sommige dingen zijn waar, sommige dingen niet. Ik heb ze niet nagezocht, want het stoorde me niet. Hij zegt er zelf over ‘Ik geef toe dat ik vaak dicht langs de werkelijkheid scheer, maar het enige belangrijke waargebeurde feit is dat m'n beste vriend doodging‘.
Wat me intrigeert: ik kan die titel maar niet onthouden! Het blijft steeds maar ‘Iets met obelisken’. Waarom lukt me dat nou niet?
Er staan een paar storende tik- en taalfouten in het boek, die door goed redigeren makkelijk voorkomen hadden kunnen worden. De uitvoering echter vind ik heel mooi, het gebruikte papier voor omslag en binnenwerk, het lettertype, de bladspiegel, het beeldmateriaal, ik vind het allemaal goed gekozen. Op zich had ik wat minder met de foto’s in het boek, maar ze zaten me ook niet in de weg.
Normaal gesproken zou ik een boek dat taaltechnisch hier en daar rammelt geen 5 sterren geven, maar in dit geval, omdat het door meerdere oorzaken beklijft, doe ik het toch. Ik verwacht namelijk dat ik de komende jaren nog vaak zal terugdenken aan dit boek, niet eens zozeer om wát Arjen schrijft, maar om alles wat daardoor is losgemaakt. In die zin vind ik dit dus een geweldig boek.
Al met al een indrukwekkende ode aan een vriend.
In Egyptisch zand
overdenkt een boezemvriend het
enorme gemis | 1pos
|
Dit is een Britse familiekroniek, gesitueerd rond WOII. Niet meer, maar zeer zeker geen pence minder. Alle ingrediënten zijn aanwezig en Elizabeth Jane Howard heeft ze in de juiste, afgewogen hoeveelheid gemengd en gekneed om tot dit mooie resultaat te komen.
Niet alleen haar prozaïsche beschrijvingen van fauna en flora, haar architecturale inzichten, haar kennis over meubelstijlen ( of het gebrek aan eender welke stijl ), haar inzicht in de gangbare mode voor zowel mannen als vrouwen, haar onmiskenbare interesse in de keukenprestaties van mevrouw Cripps en haar plastische beschrijvingen van de diverse personages getuigen dat Howard een zeer groot beschrijvend talent bezat.
Maar dat is niet alles. Howard had veel meer dan het visuele en het fysiek tastbare in petto.
Ontegensprekelijk bezat zij het talent om de verhoudingen tussen personages en de gevoelens van die personages op een geniale wijze weer te geven. Ik denk hier dan vooral aan het aangrijpende gesprek tussen Villy en Juf Milliment, de diepzinnige dialoog tussen Polly en Juf Milliment ( weer zij ), de gevoelige overpeinzingen die Sid maakt over haar relatie met Rachel of de gedachten van de volwassen wordende Christopher die zijn opstelling tegenover de oorlog in vraag stelt.
Het is een familiekroniek die je zonder veel moeite op het televisiescherm kan projecteren: ik vermoed dat er aan het scenario niet veel moet gesleuteld worden.
Het gezellige leventje, huisje in Londen en uitkijken naar de vakanties in Sussex, bij de Generaal en de Baronie op Home Place, ... de Lichte Jaren, ... helaas, ze zijn voorbij. De Cazalets organiseren zich op Home Place, maar van vakantiestemming is er niets meer over: de oorlog maakt er een verplicht nummer van, want Londen is te gevaarlijk vanwege de Duitse bombardementen. Het is een tijd van voortdurend afscheid nemen want Hugh en Edward ( soms ) zijn enkel in het weekend op Home Place.
Vooral bij de jonge meisjes Clary en Polly, heerst een gevoel van saaie verveling en een gebrek aan vrijheid: ze vrezen door de oorlog alles mis te lopen.
Eenzaam zijn ondanks alle drukte op Home Place vinden we vooral bij Zoë en Villy. Villy voelt zich daarbij ook nog totaal nutteloos omdat ze wegens drukke bezigheden op Home Place geen nuttig oorlogswerk kan doen.
Intriges zijn van alle tijden, en de familie Cazalet ontsnapt er niet aan. De buitenechtelijke escapades van Edward zijn niet te stoppen. Maar ook Villy en Jessica zetten hun beste beentje voor en er ontstaat een van jaloersheid doorweven strijd om dezelfde man.
De platonische relatie van Rachel en Sid, daarover maakt Sid zich ernstige bedenkingen. Daarvan is deze quote toch wel de naar affectie smekende getuige van: “ ik wil je naakte lichaam in mijn bed, jouw vlees tegen mijn vlees, ik wil dat jouw behoefte mijn genot zal zijn, jouw genot mijn vreugde. “
En dan is er ook nog een opbloeiende relatie, maar die komt uit zeer onverwachte hoek.
Van alle kinderen is Louise die op dit moment écht weet wat ze met haar leven wil aanvangen. Een leven in honger en kou in aftandse verblijven en vervallen theaters stoppen haar niet om haar enige doel te bereiken: actrice worden. Daarin krijgt Louise erg veel steun, in tegenstelling van haar familie, van haar lieftallige hartsvriendin Stella. Stella is haar steunpilaar waartegen ze alles kan vertellen. Stella, een frisse jeugdige verschijning twijfelt er dan weer aan of alles wat ze leert haar ooit tot nut zal zijn.
Louise is een mooi meisje en ze trekt al gauw de aandacht van het andere geslacht. Ze wordt verliefd, maar haar geliefde houdt, respectvol voor haar jeugdige maagdelijkheid. de boot af tot hij zeker is van haar liefde voor hem.
Sybil en Hugh, het haast perfecte koppel, krijgen dan weer andere, levensbedreigende toestanden te verwerken.
Het leven gaat zijn gangetje, maar je merkt tot in de kleinste kiertjes en scheurtjes van het vervallende Home Place dat de oorlog een zware stempel drukt op de Cazalets.
Uitkijken nu naar het volgende boek! | 1pos
|
Reggie Campion is een Britse van achtentwintig die nog woont als een studente alhoewel ze wel werkt. Dat werk is nogal mysterieus en haar hele leven, zonder haar werk heeft ze niets meer, heeft ze niemand meer. De organisatie waarvoor ze werkt spoort monsters op, misdadigers die het niet meer waard zijn om te leven. De organisatie gelooft niet in het voor het gerecht brengen van deze mensen, enkel de dood kan ze tegenhouden.
Shaw werkt voor een Amerikaanse inlichtingendienst die juist wel probeert dit soort monsters voor het gerecht te brengen.
Toevallig hebben ze nu hetzelfde doelwit voor ogen, een Canadese zakenman Evan Waller is meedogenloos en heeft een verleden maar ook een heden met veel martelingen en een spoor van doden in zijn kielzog. Hij heeft er plezier in om mensen te doden. Een dier doden, daar heeft hij het veel moeilijker mee.
Wanneer de jager prooi wordt en omgekeerd, daar gaat het vooral over in dit boek.
Dit boek valt in de Reading Challenge categorie van een boek dat door een Hebban recensent 2 sterren of minder heeft gekregen. Voor mij is het toch wel 4 sterren waard. | 1pos
|
Ik heb het boek “Dodenmis” gelezen.
Wat een boek is het weer ik werd alle kanten heen gestuurd en zeker in het tweede gedeelte
kon ik het bijna niet bij houden. Tot aan de laatste pagina's kon het nog alle kanten uit.
Wat een verhaal en wat een verrassend einde.
GENOTEN van het begin tot het eind. | 1pos
|
Op het dak van een school, die gesloopt zal worden wordt een lijk gevonden, dat er al jaren ligt. Karen Pirie is de rechercheur van Gold cases, die dit zal moeten oplossen. Na forensisch onderzoek blijkt het een man uit oost-Europa te zijn.
Maggie is een professor in de sociale geografie en heeft een tijd en Dubrovnik gewoond en gewerkt en heeft daar een relatie met Mitja Petrovic gekregen, hij is een generaal in het Kroatische leger en na de oorlog is hij samen gaan werken met de inlichtingendiensten als waarnemer. Hij gaat met Maggie naar Oxford en na een aantal jaren verdwijnt hij spoorloos. Maggie gaat ervan uit, dat hij haar verlaten heeft om weer naar Kroatië te gaan.
Er zijn twee ambtenaren, die werkzaam zijn bij het internationale Joegoslavië tribunaal en zij gaan op zoek naar iemand, die daders van de Balkan-oorlog vermoord voor ze voor de rechtbank komen. Wie is het, die dat doet, deze persoon moet van binnenuit informatie hebben.
Maggie gaat terug naar Kroatië om uit te zoeken wie haar man en wat verleden was, zij ontmoet daar Karen, die ook op zoek is naar het verleden van Petrovic en samen ontdekken ze zaken, die ze liever niet hadden geweten. zaken waarin bloedwraak, een rol speelt.
Op het einde komen de lijnen bij elkaar en dan blijkt dat iedereen op zoek is naar de dezelfde dader. Een heftig einde waar weer wraakzucht een rol speelt.
Na een wat moeizaam begin met de vele personen, die geïntroduceerd worden, wordt het boek heel erg spannend en is het moeilijk weg te leggen.
In eerste instantie wilde ik dit boek niet lezen vanwege de relatie met de Balkan oorlog maar tijdens het lezen heb ik wel wat geleerd van deze oorlog en ben me weer bewust geworden, dat oorlog alleen maar slachtoffers heeft en geen overwinnaars. | 1pos
|
Acht hoofdstukken uit het leven van Tijl Uilenspiegel, gesitueerd in de 30 jarige oorlog (1618-1648). In sommige hoofdstukken speelt Tijl een bijrol, in sommige een hoofdrol. Er wordt trouwens regelmatig heen en weer gereisd in de tijd, want het volgende hoofdstuk speelt zich soms vroeger af dan het vorige. Maar dat stoort geenszins. Het zijn eigenlijk acht korte verhalen in een tijd die sowieso al hard was maar waarin het ook nog eens oorlog is.
Personages uit het ene hoofdstuk komen in andere hoofdstukken terug, hoofdpersonen zijn en blijven Tijl en Nele, het meisje waarmee Tijl zijn dorp op jonge leeftijd ontvlucht. Ze bekwamen zich in circusachtige kunsten en met name Tijl wordt een legende die door heel Europa in soms bizarre omstandigheden opduikt.
Ik vond het een erg mooi boek, goeie verhalen over een vrije geest in een barre tijd. In die zin dus ook een historische roman, iets waar ik ook wel van hou. | 1pos
|
Dit boek vertelt het verhaal van drie jonge mannen in de aanloop naar en tijdens de Tweede Wereldoorlog.
Margaret Freemantle, een Amerikaanse jonge vrouw, is op wintersportvakantie in Oostenrijk. Ze logeert in een eenvoudig hotel, waarvan de eigenaren sympathiseren met de nazi’s. Na een feestje in het hotel, wordt Margaret verkracht door de zoon van de hoteleigenaar. De volgende morgen, vertelt zij haar verhaal aan de skileraar, Christian Diestl, ook hij is een aanhanger van de NSDAP.
Terug in Amerika ontmoet ze Michael Whiteacre, een theaterregisseur. Michael is zoekende, zijn huwelijk is slecht, zijn carrière bevindt zich een beetje in het slop. Ondertussen hebben we ook kennisgemaakt met de derde hoofdpersoon, de Joodse Noah Ackerman, een verlegen en eenzame jongeman. Ook Noah heeft het moeilijk, hij heeft zijn vader net verloren en zoekt naar een zinvolle toekomst. Na enige omzwervingen ontmoet hij Roger, met wie hij een kamer gaat delen. Roger introduceert hem in zijn vriendenkring, hij ontmoet daar de liefde van zijn leven Hope, en trouwt met haar.
Inmiddels is de oorlog in alle hevigheid losgebarsten en bevindt Christian zich in het leger dat Frankrijk bezet.
Noah meldt zich als vrijwilliger aan in het leger, hij wil de Joden in Europa gaan helpen en beschermen. Aanvankelijk wordt hij afgekeurd, maar bij een latere herkeuring wordt hij alsnog gezond verklaart en treedt hij in dienst. In het kamp wordt hij echter, vanwege zijn joodse afkomst, verschrikkelijk getreiterd. Hij besluit dit met zijn vuisten uit te vechten. Michael is opgeroepen om in het leger te gaan en komt terecht in hetzelfde kamp als Noah, zij raken bevriend. Samen worden zij overgeplaatst naar Engeland, om daarna gedropt te worden tijdens de grote invasie in juni 1944.
De drie levens van deze mannen raken uiteindelijk verweven in elkaar.
Het is een lijvig, maar ook aangrijpend geschreven boek, het heeft op mij een grote indruk achtergelaten. | 1pos
|
Liverpool Lime Street station. Daar woont Martha Vondeling met moeder boven de winkel met ‘gevonden voorwerpen’. Martha doet al het werk. Moeder is knettergek, mishandelt Martha en is zwaar religieus. Als naast de winkel een koffieshop wordt geopend is dat voor Moeder vreselijk, maar Martha krijgt eindelijk een vriendin in de eigenares Elisabeth.
Als Moeder plotseling overlijdt is dat een punt voor Martha om zoek te gaan naar haar eigen identiteit.
Martha is nogal geïndoctrineerd door Moeder en dat verdwijnt niet zomaar. Zo denkt ze dan ze niet buiten het station mag komen, want dat stort alles in elkaar. Ook liefde is iets van de duivel, en zo heeft ze meer vreemde denkbeelden. Maar Martha heeft ook een gave. Van alle spullen die vermist zijn, kan ze ‘voelen’ wat er mee is gebeurd, en dat is wel heel handig bij het terug bezorgen van die spullen.
Tijdens haar zoektocht naar zichzelf krijgt ze hulp. Zo ontvangt ze boeken, waarin is geschreven. Een brief aan haar persoonlijk over haar verleden. Ze maakt ook kennis met George Harris, die de hele dag in een Romeins kostuum rondloopt. Ze ontdekt “William’, die sinds de oorlog in de tunnels onder Liverpool woont, en ze maakt kennis met de Australiër Max. Een opgeblazen type die haar het hoofd op hol brengt, maar vooral uit is op eigen roem, door rond te lopen met een koffer met “Beatles memorabilia”. Leuk is de rol van de boeken in dit verhaal: boeken als middel tot communicatie.
Complex, soms melancholisch, maar ook mooi en vol liefde. Langzaamaan groeit Martha en leert ze het leven kennen zoals het zou moeten zijn.
Een origineel verhaal, waarbij het einde voorspelbaar is, maar een verhaal wat je weet te raken omdat het uiteindelijk draait om echte liefde. | 1pos
|
Ik vind het literatourgeschenk leuk geslaagd. De eerste twee verhalen waren erg spannend en lazen als een trein. Het laatste verhaal viel een beetje uit deze toon, want was niet echt een spannend YA verhaal, maar wat meer poëtischer geschreven.
Het boekje geeft je een goede indruk van de verschillende stijlen van de auteurs, en helpt je dus zo een keuze te maken bij het uitkiezen van het volgende boek. Wordt dat een boek van Mirjam Mous, Helen Vreeswijk, Alex Boogers of toch gewoon alle drie?
Domino Day - Mirjam Mous
****
Op het YALBAL zelf kregen we al een voorproefje van dit verhaal. Mirjam Mous las een kort gedeelte van het verhaal voor. Meteen was de spanning gezet. Omdat je midden in het verhaal stapt, ben je meteen benieuwd naar wat eraan vooraf ging. Wat ook wel grappig was, was toen ik begon met lezen, ik de stemmetjes in mijn hoofd hoorde die Mirjam tijdens het voorlezen gebruikte.
Het verhaal gaat over drie jongeren die stiekem inbreken in een huis met een zwembad. Ze wilden namelijk erg graag weten hoe het zou zijn om op een tropische vakantie te gaan. Bovendien had één van hen toch nog de sleutel van het huis, dus konden ze zo naar binnen. Maar dan gebeurt er iets verschrikkelijks….
Ik zat echt meteen in dit verhaal. Doordat het zo spannend is, wil je echt alleen maar doorlezen. Heel knap hoe dit korte verhaal je de volgende les leert: Elke actie heeft zijn gevolgen. Denk dus goed na, voordat je iets doet.
De Rebel - Helen Vreeswijk
****
Dit is een verhaal waar veel jonge lezers zich denk ik wel mee in kunnen leven. Hugo, een jongen die naar eigen zeggen een saai leventje heeft, kijkt erg op tegen zijn vriend Rick. Rick is nogal tuig. Zijn pa zit in de gevangenis, zijn ma is een alcoholist en z’n broer een pooier. Alcohol en sigaretten vindt hij heerlijk om te gebruiken en zelf houdt hij ook wel van een criminele daad. Hugo vindt dit ontzettend spannend en laat zich door Rick beïnvloeden. Loopt dit wel goed af?
Helen Vreeswijk heeft vroeger bij de recherche gewerkt en heeft daar dan ook veel bij meegemaakt. Met name dat jongeren steeds jonger beginnen met het ondernemen van criminele activiteiten, is iets wat haar erg aangreep. De zaken die zij meegemaakt heeft, verwerkt ze in haar boeken. Zo ook dit verhaal, welke dus ook gebaseerd is op een onderzoek van haar. Ze heeft het alleen wel ietsjes spannender gemaakt zei ze, want in het echt liep deze zaak wat saaier af.
Ook in dit verhaal zit er een wijze les verborgen. Niets is wat het lijkt.
Vergeet Amy - Alex Boogers
***
Dit verhaal vond ik een beetje vreemd. Ik vond het heel moeilijk om in dit verhaal te komen. Ik had geen idee waar het over ging en door welk perspectief het verhaal gelezen moest worden. Deze wisselde zich namelijk steeds af, maar tussen wie en wie was niet duidelijk.
Ook had dit verhaal een heel ander genre dan de andere verhaaltjes. Domino Day en De Rebel zijn namelijk erg spannend, en dit verhaal was heel poëtisch waarbij je geen idee had welke richting het op ging.
Voor het mooie vond ik dit verhaal ook net even te lang in vergeleken met de andere verhalen. Een beetje langdradig ook, maar wel mooi geschreven.
Ook geeft dit verhaal je een beeld hoe het is om een vrouw met Alzheimer/dementie te hebben. Erg indrukwekkend hoe haar kijk op de wereld daarmee verandert.
Uitgebreide recensie op mijn blog: https://readinge.wordpress.com/2016/09/21/recensie-3pak/ | 1pos
|
In eerder werk (films en boeken), fileert Adriaan van Dis zichzelf en brengt zijn omgeving nauwgezet in kaart, in het boek " Ik kom terug" lijkt van Dis zijn -relatie met- zijn moeder onder het mes te nemen. Na alles wat zij hebben meegemaakt en doorstaan, zal dit geen sinecure zijn. Ik ben dan ook heel nieuwsgierig hoe hij omgaat met de onverwerkte emoties en frustraties die deze mensenlevens ongetwijfeld hebben geteisterd. | 1pos
|
De meeste debuten zijn nog niet zo goed en dat is normaal en er moet aan gewerkt worden maar dit boek zit meteen goed. Lot die als profiler aan het werk gaan en verwacht dat haar werk nu heel saai gaat worden krijgt eerst wel te maken met vooroordelen van collega's. Vrouwen horen toch thuis volgens hun en zijn maar goed om koffie te halen. Maar als ze dan met een moordzaak te maken krijgen en er niet één maar dan twee meisjes verdwijnen krijgt Lot toch meer en meer te doen en zien ze wat een voordelen een profiler is voor de zaak. Het is een vlot te lezen boek en ik zie al uit naar een volgend verhaal van deze schrijfster dus 5 sterren van mij | 1pos
|
Jammer dat ik niet 4.5 sterren kan geven want 4 is net te weinig. Dit is het debuut van Bronja Hoffschlag en wat voor een debuut, een debuut met een hoofdletter D(ebuut).
Ik heb het geluk en genoegen gehad dit boek voor de crimezone leesclub te mogen lezen waarvoor mijn dank.
Lennart en Misha, twee broers die 6 jaar in leeftijd verschillen, verliezen bij een auto ongeluk hun ouders. Misha wordt geplaatst bij een pleeggezin terwijl Lennart naar eigen woonruimte zoekt zodat hij Misha terug naar huis kan halen. Het duurt echter 3 jaar voordat de broers terug verenigd zijn en tijdens die 3 jaar zijn ze uit elkaar gegroeid.
Lennart is een fulltime en levenslange werkloze, alcoholist, druggebruiker, feestbeest die vrouwen als wegwerpartikel ziet - een keer gebruiken en dan buiten.
Misha is een heel serieuze jongen - man, hoogbegaafd, introvert, houdt niet van grote groepen mensen, sociaal een beetje gehandicapt, briljant architect.
Op een bepaald moment krijgt Lennart geen contact meer met zijn broer, Misha is verdwenen. Hij gaat op zoek en komt erachter dat Misha zijn werk heeft opgezegd om een roadtrip in Amerika te maken. Dat past totaal niet bij hoe Misha is.
De zoektocht wordt in het eerste gedeelte bezien vanuit het hoofd van Lennart. Het tweede deel zitten we in het hoofd van Misha. Daardoor krijg je stilletjesaan kleine puzzelstukjes bij elkaar die een volledig plaatje gaan vormen.
Het boek bestaat uit heel veel korte stukjes met veel heen en weer springen in de tijd. Dat bouwt de spanning enorm op.
Het boek heeft een open einde omdat het het eerst deel van een trilogie is.
Dat dit tweede deel er maar heel snel mag komen. | 1pos
|
De ideale man is een weerspiegeling van vragen die een ieder heeft gedurende het hele leven. Kreeg het boek bij toeval in handen en het duurde een tijdje voordat ik de foto van de omslag uit mijn hoofd kon bannen. Ben nooit zo'n voorstander van het prominent weergeven van een portret op een boek, het haalt voor een deel de fantasie weg. Je gaat al gauw de veronderstelling aan dat de inhoud over de schrijver zelf gaat. Dit zou het geval kunnen zijn, echter al gaande moet ik zeggen dat het beschreven leven en beslomeringen verslavend werken qua doorwerken van dit boek. Overigens is doorwerken te zwaar gekozen, het leest zeer prettig. De ideale man (slimme titel....) geeft een mooi screenshot van relaties en doet jezelf ook wel nadenken over hoe je zelf zaken beleeft. Ben benieuwd of de kwaliteit van dit boek een stijgende lijn behoudt in de volgende afleveringen. Dank je, het was aangenaam. | 1pos
|
Heel humoristisch, een boek om grijnzend te lezen. Het boek heeft een eigen kijk op : Niets gebeurd.
De hoofd personen (Niek en Saar) maken eigenlijk toch wel spannende dingen mee....
Fantastische tekeningen, de kleuren spatten eruit, met als hoogtepunt de blauwe vlinder bij de beren, geweldig kleurcontrast, de vlinder lijkt licht te geven.
Schitterend boek! | 1pos
|
Grenzeloos is het eerste boek dat ik van Lis Lucassen lees en ze heeft er een fan bij. Wat een fijne schrijfstijl: beeldend, soepel lopende zinnen zonder hoogdravend woordgebruik en ongekunstelde dialogen. Ze geeft je bijna het gevoel dat je zelf op de campus van het Amerikaanse College waar Grenzeloos zich afspeelt, rondloopt.
Grenzeloos is het eerste deel van een tweeluik over de eenentwintigjarige Rebecca, die haar leven in Nederland verruilt voor dat aan een Amerikaanse universiteit. Direct met de eerste bladzijden trekt Lis Lucassen je het verhaal in. Door het verhaal vanuit het perspectief van Rebecca te vertellen, geeft dat Lucassen de mogelijkheid om dingen open te laten en niet alles direct aan jou als lezer te verklaren. Rebecca zelf weet immers maar al te goed waarom ze ‘No regrets / geen spijt’ moet hebben en ook wat opgroeien in een dorp midden op de Bible Belt betekent. Dat hoeft ze niet aan zichzelf uit te leggen. Maar dat maakt je natuurlijk wel nieuwsgierig, dus doorlezen is op dat moment de enige optie. Want alleen door de gesprekken die Rebecca voert en via haar eigen gedachten kom je erachter wat haar beweegredenen zijn om er een jaartje helemaal tussenuit te gaan. Vanaf het begin weet je dat er een zwaardere reden is waarom ze een jaar in Amerika wil gaan studeren. Het is niet alleen het strenge religieuze keurslijf waar ze zich wil van bevrijden, maar het is ook een zoektocht naar haar eigen identiteit en een leven waarin zij haar eigen besluiten durft te nemen en niet langer doet wat er van haar verwacht wordt. Andere belangrijke personen in het verhaal zijn Thor en zijn stiefzusje Dee, waar Rebecca al snel na haar aankomst mee bevriend raakt. Vooral de jeugd van Thor is niet rooskleurig geweest en het huwelijk van zijn moeder met de vader van Dee is zijn redding geweest. Zijn vriend Jax, die van de ene one night stand naar de andere gaat, en de verwende Nathalie die Jax claimt als haar vriend zijn voor het verhaal belangrijk, maar blijven als personage wat vlak en op de achtergrond. Wel hebben ze allemaal hun eigen karakter en (eigen)aardigheden. Niemand is alleen maar leuk en lief en de 'bad guy' of 'bad girl' is ook niet alleen maar slecht en heeft een reden voor zijn of haar gedrag. Dat maakt ze levensechter en interessanter. Dat neemt natuurlijk niet weg dat je gaat houden van de ‘good guys en girls’ Rebecca, Thor en Dee. maar je Nathalie met haar verwende gedrag wel achter het behang kunt plakken.
De setting van het boek is leuk: een Nederlands meisje op een Amerikaanse campus waar ze echt probeert te integreren in ‘the America way of life’. Omdat Lis Lucassen een aantal serieuze thema's in het verhaal verwerkt, is het absoluut geen oppervlakkig liefdesverhaal geworden. Discriminatie, dood, drank- en drugsmisbruik en seksuele geaardheid om er maar een paar te noemen, maken allemaal onderdeel van het verhaal uit. Ook de subtiele aanklacht tegen strenge geloofsovertuigingen die vaccineren verbieden komt aan de orde. En met een, voor mij volkomen onverwachte, schokkende gebeurtenis tipt ze ook nog de in Amerika actuele discussie over wapenbezit aan. Zoveel verschillende thema's in een boek zouden heel snel te veel van het goede kunnen worden, maar alles past volkomen logisch in het verhaal en komt geloofwaardig over. Ook de erotische scènes, immers het kenmerk van een New Adult, zijn een logisch onderdeel van het verhaal als Rebecca en Thor als een blok voor elkaar vallen en er niet enkel en alleen voor de seks met de haren bijgesleept.
Ik heb van begin tot eind genoten van het verhaal. Een mooie combinatie van interessante personages en thema's, voldoende diepgang en een uitgebalanceerde portie erotiek. Misschien ging het verhaal op het eind iets te gemakkelijk naar het onvermijdelijke happy end, het is tenslotte feelgood, maar dat is slechts een klein puntje van kritiek en doet verder geen afbreuk aan het verder zeer goed in elkaar gezette verhaal. Ik kijk uit naar het volgende deel. | 1pos
|
I really enjoyed this book! It takes place in Halifax (Canada) and that's a nice change from big city America. The story is a mix of legal thriller, medical mistery and some (sometimes a bit silly) romantic content. It's actually as if Kate swoons over almost every male she meets (or the other way around) and she seems to have a rather lousy judgement of their characters: her arrogant dog-hating ex, her boss and the dogwalker she just met. The story is really original and well put together. Once I started reading, it was hard to put the book down. And I'm definetly interested in the other books of this series. | 1pos
|
Het verhaal van Kismet voerde me direct mee in het leven van Finn en Moira. Een mooi verhaal van twee verliefde mensen en doordat het dichtbij huis gebeurde, gaf het er een leuke twist aan.
Tot halverwege het boek een grote wending nam. Ik moet eerlijk bekennen dat de overgang heel abrupt ging en het toch enkele bladzijde duurde om terug in het verhaal te geraken (en ik terug kon volgen). Wel was het een ongelooflijk originele wending op het bijna absurde af, maar het bleef wel geloofwaardig.
Op het einde bleef ik een beetje op mijn honger zitten, vooral omdat ik het gevoel had dat er nog heel wat te vertellen zou kunnen zijn. Dat maakt alleen maar dat het verhaal goed in elkaar stak en het fijn was om mee deel uit te maken van het leven van Finn en Moira.
Ik herlees het zeker nog eens, en dan ben ik voorbereid op wat komen gaat. | 1pos
|
‘The Fault in Our Stars’ was het eerste boek van John Green dat ik heb gelezen en laten we eerlijk zijn, die hakte er goed in. Sindsdien durf ik geen boeken van Green open te slaan zonder een pakje zakdoeken bij de hand te hebben.
Het boek gaat over de 17-jarige Hazel, die de jonge Augustus, Gus, ontmoet. Hazel is ernstig ziek, en is altijd gewapend met haar sidekick de zuurstoftank, omdat haar longen niet echt weten wat longen moeten doen, en ze is zich er zeer goed van bewust dat ze een terminale vorm van kanker heeft en dus niet lang meer zal leven. Ze gaat naar een supportgroep voor jonge kankerpatiënten en dit is waar ze gelijk een klik heeft met de knappe, en flirtende, Gus. Verwacht geen boek waarin de jonge hoofdpersonen enorme wijsheden hebben omdat ze ziek zijn, dit zijn gewone jongeren met een rugzak vol ellende waar ze beide op hun eigen manier mee om gaan. Hazel noemt zichzelf een ‘grenade’ omdat ze elk moment kan ontploffen en schade zal veroorzaken aan de mensen om haar heen die haar moeten verliezen, en Gus rookt-niet sigaretten (heus!) als anti-symbool.
In het werk van Green zijn vaak typerende elementen te herkennen, een tienerjongen en een (ietwat) ongrijpbaar tienermeisje in de hoofdrol, een grappige mannelijke sidekick die zorgt voor de nodige morele gesprekken en daarnaast verwijzingen naar andere boeken en literair werk. Maar dit boek gaat verder dan het standaard romantische middelbare school verhaal; het gaat over liefde en vriendschap en over leven en dood, over een jong meisje die door haar ziekte alles en iedereen achter zich zal moeten laten. De verwijzingen naar andere boeken die Green vaak gebruikt, worden dit keer met name gericht op een fictief boek. De fragmenten die Hazel en Gus aanwijzen en hun analyse spelen ook een rol in hun eigen verhaal. “That’s part of what I like about the book in some ways. It portrays death truthfully. You die in the middle of your life, in the middle of a sentence.”
De humor die John Green weet te gebruiken in de tekst maakt dit moeilijke onderwerp en alle randzaken op de een of andere manier wat beter behapbaar. Het boek gaat over kanker, maar niet als hoofdonderwerp, het boek gaat toch vooral over de personages die kanker hebben; de personages en hun leven en alle dingen die ze meemaken als tieners, verliefdheid en het overleven met de ziekte. Hun kijk op de wereld en hoe ze er mee om gaan, zorgt voor een open en oprechte relatie. Je voelt mee hoe de longen van Hazel moeite hebben om te werken, meevoelt met de pijn, meevoelt hoe ellendig ze zich voelen. Green heeft een bepaalde gave om zijn woorden op bijzonder goede wijze te gebruiken, zodat je de emoties van de personages haast mee kunt voelen:
“Much of my life had been devoted to trying not to cry in front of people who loved me, so I knew what Augustus was doing. You clench your teeth. You look up. You tell yourself that if they see you cry, it will hurt them, and you will be nothing but A Sadness in their lives, and you must not become a mere sadness, so you will not cry, and you say all of this to yourself while looking up at the ceiling, and then you swallow even though your throat does not want to close and you look at the person who loves you and smile. He flashed his crooked smile, then…”
Gus en Hazel hoeven voor elkaar niets ontkennen of verbloemen, mooier maken dan het is, want dat zal de ander toch niet geloven. Door uit te leggen hoe ze elkaar begrijpen geeft Green ruimte om als lezer de acties en reacties van de personages te begrijpen, niet alleen de hoofdrolspelers maar ook de mensen om hen heen.
Het boek heeft een bepaalde oprechtheid waardoor je geen onrealistisch heldhaftig verhaal krijgt, maar een realistisch verhaal over jonge mensen met kanker, verpakt met humor maar nog steeds zo pijnlijk hard en lelijk als de ziekte is. Deze realistische kijk op de ziekte, emoties en de effecten van de ziekte op de mensen om hen heen zorgt ervoor dat de realiteit waarmee alles rondom de ziekte wordt besproken geen fictief verhaal brengt met een onrealistische en filmische kijk op de wereld, maar een fictief verhaal over de rauwe, knalharde echtheid van kanker. | 1pos
|
Ik lees Clancy altijd met jaren vertraging omdat ik het boek binnen een normale tijdspanne wil lezen. En 800 blz is niet weinig. Je kan zijn boeken bakstenen noemen, maar ze blijven als een trein lezen. Ik lees ze graag in het Engels omdat ze dan echt tot leven komen alsof je in de film zit.
Af en toe werk Clancy wel op de zenuwen met zijn overdreven patriotisme, maar gezien de kwaliteit van zijn werk kan je hem dit bezwaarlijk kwalijk nemen. Overigens één van de beste Clancy-boeken. | 1pos
|
De laatste dag van de Boekenweek voor Jongeren: een debuut dat ik onlangs heb gekregen.
Vincent verraste mij toen ik hem deze zomer tegenkwam en mij vertelde dat hij een boek met gedichten, geschreven in zowel Nederlands als Engels, ging uitgeven.
De onderwerpen zijn divers. Gebeurtenissen die een jongere meemaakt, ervaringen en gevoelens die een 14-jarige heeft en bezighouden. Of het nu over familie gaat, school, verdriet of liefde, in alles zit een persoonlijk verhaal. De gedichten - de gedachten - zijn gegroepeerd op onderwerp en worden afgewisseld met zelfgemaakte foto’s - de beelden.
In iedere gedichtenbundel spreekt het ene gedicht meer aan dan de andere, maar iedereen is anders, heeft een andere leeftijd of belevingswereld en dit heeft de auteur niet tegengehouden om over zoveel persoonlijke en gevoelige gebeurtenissen te schrijven. In een aantal, meestal kortere, gedichten lijken de woorden vanzelf op papier te zijn gekomen, het ritme is vloeiender en is er nauwelijks een zoeken geweest naar een passend (eind)woord.
Inbeelding
Ik sta op
Ik hou ervan om te hopen
En te denken dat je aan mij dacht.
Ik ben wakker
Ik hou ervan om te verlangen
En te denken aan de nacht.
Ik ga slapen
Ik hou ervan om te dromen
En te denken dat je op mij wacht.
Het is bijzonder dat iemand zo jong op deze wijze zijn gedachten en gevoelens op papier durft te zetten, dit kan en vervolgens met iedereen deelt. Toen ik Gedachten en beelden voor het eerst inkeek was ik ontroerd door het persoonlijke woord; ik ken Vincent al iets langer en daardoor weet je hoe hij dit meent en hoe knap het is dat hij dit alles in zijn gedichten heeft verwerkt. Inmiddels is bekend dat hij weer volop aan het schrijven is, geef feedback en vooral:
laten wij lezers alle middelbare scholieren die zo met taal en lezen bezig zijn van harte ondersteunen! | 1pos
|
Ik heb eigenlijk niet de gewoonte om recensies te schrijven over het werk van mijn collega's (inderdaad, ik schrijf ook thrillers, zie maar op www.stefaanvanlaere.be of elders op deze site), maar dit keer wil ik graag een uitzondering maken. En wel voor Bavo Dhooge, wiens verzameld thrillerwerk ik hier in één keer graag zou roemen omdat hij een originele stem in thrillerland laat luiden. Ik heb nog niet alle vier zijn thrillers over Pat Somers gelezen (sorry Bavo, maar dat verdomde tijdsgebrek nietwaar...), maar die ik wél gelezen heb (SMAK, Spookbloem en het begin van Star) wisten me bijzonder te bekoren. Bavo balanceert namelijk vakkundig op het slappe koord tussen hilarische toestanden, kitsch, pulp en camp met een zelden geziene flair. En dan zijn er natuurlijk nog zijn andere boeken die hij welhaast sneller schrijft dan de lezers ze kunnen lezen.Kortom, een schrijver naar mijn hart die ik hier graag warm zou aanbevelen. En nee, Bavo heeft mij NIET omgekocht om deze lovende woorden te schrijven, ik meen ze ook. Er is genoeg naijver in de wereld, dacht ik... | 1pos
|
Na het lezen van Chantals veelbelovende debuut De nummers keek ik uit naar meer van deze nieuwe thrillerauteur. Dat wachten werd nu beloond: Het isolement verscheen! Ik hoopte op weer een verhaal wat lekker spannend is en een vleugje romantiek bevat…
Hoofdpersoon Coco, wiens hippiemoeder zelfmoord pleegde toen Coco nog jong was, is een feestbeest die houdt van one night stands, maar mensen en met name mannen verder op afstand houdt. Is ze echt tevreden met het losbandige leven dat ze leidt of is het vluchtgedrag?
Razvan, geadopteerd vanuit Roemenië, haat zijn adoptieouders en probeert er al zijn hele leven achter te komen waar hij vandaan komt en wie hij eigenlijk is. Hij verdient zijn geld met hacken en nu hij zijn oog op Coco heeft laten vallen is het voor hem dan ook een eitje om digitaal haar leven binnen te dringen. Zijn doel is om haar compleet te isoleren en afhankelijk van hem te maken, zodat ze gaat inzien dat hij de ware is voor haar…
Wat is Het isolement een beangstigend realistisch verhaal! Coco raakt alles kwijt, Razvan laat haar leven compleet instorten. En je weet dat ze hem kent, maar aangezien Razvan zijn Roemeense naam is en niet zijn Nederlandse, weet je niet wie hij is. Ze kent een paar mannen, waarbij je je dus steeds afvraagt: ben jij het? Kan ze jou nou vertrouwen of niet? Ook Coco zelf wordt natuurlijk erg wantrouwig.
Zo knap hoe Chantal de verhalen van Coco en Razvan weet neer te zetten. Zij vraagt zich af wie haar zo haat dat hij haar leven wil ruïneren, hij haat haar juist niet maar handelt uit een ziek soort liefde. Je wordt zelf helemaal paranoia: wie is Razvan???
Ik moest door, door, door met lezen, ik moest en zou weten hoe het verhaal af zou lopen. En wat heb ik genoten van dit ijzersterke en super spannende verhaal, met inderdaad weer een vleugje romantiek.
Ik ben benieuwd wat Chantal van Mierlo nog meer voor ons in petto heeft! | 1pos
|
Sara en Liv , geschreven door Suzan Hilhorst, is een autobiografisch boek over het verlies van haar twee kinderen, twee meisjes.
De schrijfster is getrouwd met Jens en samen hebben ze een zoontje, Nils.
Een paar jaar later dient zich , tot hun grote vreugde, een meisje aan, Sara.
Na haar geboorte ziet het ernaar uit dat Sara een blakend gezonde baby is, maar dan dient het noodlot zich aan, Sara wordt ziek, krijgt meerdere hartstilstanden, waarvan ze gered wordt door ambulance en ziekenhuis personeel, die vechten voor haar leven.
Sara wordt vervoerd naar het Sophia Kinderziekenhuis in Rotterdam.
Na onderzoek blijkt Sara een zeldzame hartaandoening te hebben.
De wereld van Suzan en haar man Jens stort op dat moment in.
Sara redt het niet en overlijdt.
Suzan en haar man zijn diep verdrietig.
Dan dient zich, vrij onverwacht, een nieuwe zwangerschap aan.
Het blijkt weer een meisje te zijn.
Volgens de artsen is er van erfelijkheid geen sprake is de kans dat deze baby dezelfde aandoening heeft als die waaraan Sara is overleden, vrijwel nihil.
Suzan en Jens vertrouwen op het oordeel van de artsen en zien de bevalling , hoewel met de nodige angst, toch ook met vertrouwen tegemoet.
Na de geboorte van Liv lijkt alles in eerste instantie in orde te zijn, maar toch blijkt – tot groot verdriet van Suzan en Jens – ook Liv dezelfde ongeneeslijke aandoening te hebben.
Artsen vechten voor haar leven, maar toch komt ook Liv te overlijden.
Suzan en haar man moeten zien om te gaan met dit enorme verdriet, het overlijden van hun twee dochtertjes.
Suzan besluit alles op papier te zetten en een boek te schrijven over haar dochters, als vorm van verwerking maar ook als een eerbetoon aan de meisjes.
Het boek is prachtig geschreven, nu eens vanuit het perspectief van Suzan en dan weer vanuit het perspectief van Sara, wat het lezen van dit schrijnende verhaal heel bijzonder maakt.
Sara en Liv is een indringend portret en een prachtig eerbetoon vol van liefde aan twee zusjes. | 1pos
|
Eens kijken of het me lukt om een recensie hierover te schrijven zonder te spoilen, zal nog niet meevallen.
Mijn ervaring is ,dat een origineel idee vaak blijft steken bij een idee en de uitwerking en zeker het einde vaak erg teleurstellend is. Zo niet bij syndroom. Wat een heerlijk, spannend boek. Het verhaal nam mij vanaf het begin mee, en liet me niet meer los. In 2 dagen uitgelezen, en toen ik het dichtsloeg bleef ik lichtelijk in verwarring achter. J. Sharpe heeft een schrijfstijl die mij enorm aanspreekt, het boek leest als een trein. Halverwege dacht ik wel "hmmm, hoe gaat hij hier een acceptabel einde aan breien". Maar dat is hem dus wel gelukt. Een geweldig einde zelfs.
Ik wil verder geen details geven, want dit is echt een boek wat je gewoon met een 'open mind' moet lezen. En als je van spannende verhalen houdt, die je constant op het verkeerde been zetten, en je tot de laatste blz. geboeid houden, lees het dan vooral.
Petje af voor J. Sharpe, Hij heeft er een fan bij. | 1pos
|
04 mei 2010
De boodschapper van Kader Abdolah is een Sprookjesachtige reis naar het oude Mekka.
Daar leeft Zeeed, hij is opgegroeid in het kielzog van Mohammed. Nu is hij uitverkoren om het leven van Mohammed op schrift te stellen. Wat volgt is een fantastische vertelling over het leven van Mohammed. Zeeed spoort mensen op die hem hebben gekend, hem hebben horen spreken, mee hebben samengeleefd, mee hebben gevochten en geholpen hebben de woorden van Allah te verspreiden. Door hun verhalen zal Zeed erin slagen zijn opdracht voltooien. Zoals ook in het boek Huis van de Moskee is De boodschapper een meesterlijk verhaal geworden. Krachtig taalgebruik waarbij schrijver Kader Abdolah te horen lijkt te zijn, waarbij zijn gebaren gezien lijken te zijn. Door zijn weergave van de mens Mohammed; Profeet en boodschapper van de teksten van de Koran wordt er meer duidelijk over de Islam. De wijze waarop Kader Abdolah het Mekka van weleer en het leven van Mohammed beschrijft is als een sprookje uit duizend-en een nacht. De Koran die bij het boek De Boodschapper is samengevoegd is een leesbaar naslagwerk | 1pos
|
Subsets and Splits
No saved queries yet
Save your SQL queries to embed, download, and access them later. Queries will appear here once saved.