text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
Geweldig boekje! Je bent verheugd over de ultieme wraakoefening, maar bedroefd dat men dus in de dertiger jaren al zeer bewust was over wat er in Duitsland gebeurde en daar toch echt niets mee deed. | 1pos
|
Ik heb enorm genoten van dit debuut van Kristina Ohlsson, veel meer b.v. dan van Camilla Läckbergs eersteling. Dat bepaalde personages misschien wat stereotyp neergezet werden, heeft mij niet bepaald gestoord. Ik zat gewoon van in het begin helemaal in het verhaal en dat is tot op het eind zo gebleven. Ik ga niet beweren dat alles even origineel was, maar ik hou enorm van Ohlssons schrijfstijl (toch in de originele versie, op de Nederlandse vertaling heb ik wel wat commentaar gezien). Aangezien ik al zoveel goeds gehoord had over Kristina Ohlsson, heb ik alle volgende delen van de serie al in huis, en daar hoef ik nu absoluut geen spijt van te hebben. Ohlsson ligt al meteen in de bovenste schuif bij mij. | 1pos
|
De cliffhanger waar Jager mee eindigt is de perfecte opening om een nieuw deel mee te beginnen! Ember blijft vechten tegen Talon en haar broer Dante, die steeds verder opgeslokt wordt door de organisatie. Hij speelt een grote rol in de onaangename verrassing die Talon in petto heeft voor de wereld.... Zijn Ember en haar bondgenoten klaar om de 'oorlog' op een heel niveau te voeren en zo een stokje voor de heerschappij van Talon over de hele wereld te steken?
Julie Kagawa heeft een grote verbeeldingskracht....dat is één ding wat zeker is. Een reeks schrijven over een uitgemolken onderwerp als draken, is volgens mij een heel moeilijke taak, zeker als je de lezer wil blijven verrassen en wil blijven boeien. Het is natuurlijk de bedoeling dat er voldoende prikkels zijn zodat het volgende boek óók wordt gelezen! Naar mijn bescheiden mening slaagt Julie volledig in haar opzet en blijft de reeks spannend en vernieuwend. Af en toe gooit ze er totaal nieuwe elementen in die je als lezer telkens weer met open mond achterlaten.
Zelf heb ik de vier boeken achter elkaar aan gelezen en daardoor vervagen de grenzen tussen de verschillende delen een beetje. Dat is helemaal niet erg, maar dan vind ik het soms moeilijk een recensie te schrijven die alleen over één deel gaat. Je hebt als lezer toch al een beeld gevormd door de vorige drie delen en dat is niet meer los te koppelen per individueel boek.
Het leesplezier begint al bij de cover. Deze is met zorg ontworpen, dat zie je zo. Het prachtige reliëf dat de indruk van drakenschubben geeft, met de simpele opdruk, schreeuwt gewoon om opgepakt te worden in een boekenwinkel.
De verschillende hoofdstukken zijn weer, zoals de voorgaande delen, verteld vanuit het oogpunt van de verschillende personages. Dit blijft een goede manier om de lezers meer in het verhaal te trekken en een groter spanningsveld te creëren. Omdat het verhaal zich zo altijd op meerdere plaatsen afspeelt (de personages zijn nooit allemaal op dezelfde plek) vraag je je steeds af wat er nu ergens anders gebeurt.
Ember maakt in dit deel een grote karakterontwikkeling door. Waar ik haar in de vorige delen een beetje 'verwend' vond, is ze nu echt volwassen aan het worden. Het is mooi om te zien hoe het belangrijkste fragment in die ontwikkeling ook een knap staaltje perspectiefwisseling is. Het was voor mij hét mooiste fragment van de vier boeken.
Ik kijk zeker uit naar het vijfde deel, wat de grande finale moet worden van deze Talon saga. Hoeveel tricks heeft Julie nog in de hoed zitten? Hoe loopt dit allemaal af voor Ember? En voor wie kiest ze nu uiteindelijk? | 1pos
|
De kinderen Thomas en Licia brengen hun jeugd samen door. Om het dagelijks leven door te komen en de werkelijkheid buiten te sluiten, creëren ze samen hun eigen fantasiewereld. Als Licia wegens omstandigheden plotseling naar Italië moet verhuizen, blijft Thomas alleen achter met een ruïne van wat hun verbeelding in alle jaren heeft opgebouwd. Natuurlijk besluiten ze contact te houden, maar met de nadere adolescentie zijn er ook andere dingen die hun aandacht eisen. Zullen Thomas en Licia in staat zijn om, ondanks de afstand, hun speciale band te behouden?
Hoe alles moest beginnen is de nieuwste roman van Thomas Verbogt (1952). Verbogt heeft al vele romans, toneelstukken en verhalenbundels op zijn naam staan. Zijn roman Als de winter voorbij is stond op de shortlist van de Libris Literatuurprijs, de longlist van de ECI Literatuurprijs en de shortlist van de Boekhandelsprijs.
In Hoe alles moest beginnen worden de levens van Thomas (die dezelfde voornaam heeft als de schrijver, toeval?) en Licia verteld door de ogen van Thomas. De hoofdstukken in de roman zijn als korte fragmenten verspreid over vier verhaaldelen. Verbogt neemt de lezer mee in Thomas’ zielenroerselen als kind en vervolgens als twintiger, veertiger en zestiger. Deze diepgravende psychologische analyses, door Verbogt vastgelegd in de eerste persoon, vormen de rode draad van het verhaal. Al snel wordt duidelijk dat de jongen sinds Licia’s vertrek – maar eigenlijk ook al eerder – volledig in de greep is van zijn vriendin. Zonder Licia in zijn buurt beginnen vriendschap en liefde steeds meer door elkaar te lopen:
Door de vertellingen van de verschillende levensfasen van de personages leert de lezer Licia, maar met name Thomas steeds beter kennen. De kracht van de roman zit in de verbeelding en de mogelijkheden die het de personages biedt. Tegelijkertijd is deze vorm van toevlucht ook frustrerend; als lezer zie je de personages op den duur liever de confrontatie aangaan met de werkelijkheid. Ook de drieënzestigjarige Thomas beseft uiteindelijk dat de verbeelding niet langer meer soelaas biedt:
Verbogt schrijft zorgvuldig, melancholisch en poëtisch. Door zijn rijke woordenschat en de daaruit voortvloeiende beeldende volzinnen, weet hij het heden steeds opnieuw de verlangende lading van het verleden mee te geven. Terwijl verleden en heden continu door elkaar lopen, puzzel je als lezer mee met Thomas’ gevoelens voor Licia en met de vraag hoe hun leven eruit zou hebben gezien als Licia niet naar Italië was gegaan. Zouden ze dan hetzelfde leven hebben geleid? Of misschien samen zijn geëindigd? Is dat hoe alles moest beginnen? | 1pos
|
Ik las dit boek voor de leesclub Thrillzone. Ik wist niet wat ik moest verwachten want dit boek is het debuut van Ilaria Tuti, een Italiaanse vrouw.
Aan de buitenkant ziet het boek er uitnodigend uit en toen ik er in begon te lezen was ik direct verkocht.
De auteur is er wat mij betreft in geslaagd om een dijk van een boek weg te zetten. Ze schrijft heel toegankelijk en simpel. Haar verhaal heeft veel diepgang en het einde is erg verrassend.
Ze beschrijft de natuur met veel passie en je kan je goed een voorstelling maken van het prachtige berglandschap. Ook gunt ze ons als lezer een kijkje in de keuken van de bergbewoners zelf die geïsoleerd in de bergen leven.
Het boek heeft meerdere interessante verhaallijnen die allemaal goed uitgewerkt zijn.
Ik heb genoten van een spectaculair einde in het verhaal.
Eigenlijk heb ik een poosje moeten wachten voor ik weer aan een nieuw boek kon begonnen. Deze maakte een positieve diepe indruk op mij.
Echt een parel onder de debuten. Als je het mij vraagt moet ze echt een debuutprijs winnen.
Hoe dan ook. Als ze weer een boek schrijft ben ik er als de kippen bij om het te lezen. Ik hoop dat ze hier echter wel de tijd voor neemt. Even lekker wandelen door haar geliefde bergen en inspiratie opdoen. Ik vermoed dat ze wel verder gaat met schrijven. En ik laat me graag verrassen... | 1pos
|
Romanschrijver Jeroen Guliker besloot zo'n twee jaar geleden een thriller te schrijven. Zijn uitgever, die eerder de twee romans van hem uitbracht, zag er geen heil in en de auteur besloot afgelopen zomer met hem te breken. Dit lezende, en wetende dat de uitgever in kwestie, namelijk Karakter Uitgevers, ook onderdak biedt aan thrillerschrijvers als Loes den Hollander, Corine Hartman en Leighton Gage, zorgden bij mij voor de eerste vraagtekens bij Verborgen vrucht. Waarom zou een uitgever besluiten het boek van een eigen schrijver niet te publiceren? Was het niet goed genoeg?
Nog in hetzelfde bericht vertelde Guliker dat hij in gesprek zou zijn met andere uitgeverijen. Daarna werd het stil. Opvallend genoeg verscheen Verborgen vrucht bij Credo Uitgevers, de uitgeverij die Guliker onlangs zelf oprichtte. Laten we het voorzichtig stellen: een dergelijke voorgeschiedenis betekent meestal niet veel goeds en geeft zeker geen aanleiding voor een snelle bespreking. Totdat Guliker vorige week in een persbericht wereldkundig maakte dat "hij" er in de eerste week bijna tweeduizend van verkocht (lees ook: Bliksemstart voor thrillerdebuut Jeroen Guliker) en, zo vertelde hij mij, bijna allemaal gesigneerd. Gesigneerd of niet, tweeduizend boeken is veel, erg veel. Menig uitgever zal jaloers hebben gekeken naar dat bericht, en even waarschijnlijk ook vol ongeloof. Als Guliker het boek niet zelf, maar via de boekhandel had verkocht zou Verborgen vrucht namelijk keihard de Bestseller 60 zijn in gedenderd.
Onvermijdelijk begon ik dan ook met de nodige vooringenomenheid aan Gulikers thrillerdebuut. Het boek is opgeknipt in vier delen, waarmee hij de lezers redelijk gestructureerde sprongen laat maken door de tijd. In de proloog, die minstens net zo mysterieus is als het verhaal achter Verborgen vrucht, zijn we getuige van de brute moord op een jonge vrouw. Hoewel getuige ... net als de vermoedelijke dader hebben ook wij werkelijk geen idee wat zich heeft afgespeeld in een hotelkamer bij Van der Valk in Haarlem-Zuid. En dat blijft een hele lange tijd zo ... De proloog blijft je gedurende het hele verhaal als een kwade droom bij.
In Verborgen vrucht komt Telegraaf-misdaadverslaggever Max Noordhoff (43) erachter dat zijn huwelijk met topadvocate Daphne berust op jarenlange leugens, waarin ook crimineel Bruno Polderman een rol speelt. Daphne laat Max met hun twee puberende kinderen achter in hun kapitale woonboerderij en komt zelf enkele boerderijen verder terecht in, jawel, het huis van Polderman.Terwijl Max zijn leven weer op de rails probeert te krijgen en er een lustig vrijgezellenbestaan op nahoudt, komt hij in contact met het ex-liefje van Polderman, de twintig jaar jongere Anna. Het is liefde op het eerste gezicht en Anna betrekt al snel de boerderij van de Noordhoffjes. Max leeft vijf jaar in een hemel van geluk, totdat een vreselijke gebeurtenis aan al het mooie en goede een einde maakt. Helaas, ook zijn nieuwe leven lijkt gebouwd te zijn op leugens.
Jeroen Guliker heeft het goed gedaan, hoewel ik Verborgen vrucht eerder een spannende roman dan een thriller zou willen noemen. Guliker geeft een beeldend inkijkje in het leven van een vrijgezelle veertiger, die na een bijna twintigjarig huwelijk een nieuwe fase ingaat, en rijgt de nodige clichés die daarbij horen (midlife crisis!) aaneen tot een bij vlagen hilarisch en soms erotisch schouwspel. Verborgen vrucht is hierdoor misschien geen volbloed thriller, maar een lekker boek is het zeker. Met name door de proloog blijf je als lezer op je qui-vive, want bij elk nieuw personage denk je even terug aan de opening van het boek. Is zij het? Is hij het? Met voldoende twists in het verhaal, zet Guliker de lezer met de regelmaat van een klok op het verkeerde been.
Gulikers tone of voice werkt aanstekelijk en ik kan mij niet aan de indruk onttrekken dat Max meer gemeen heeft met zijn schepper dan zijn leeftijd. Gulikers vele vrouwelijke fans zullen smullen van de (seksuele) escapades van zijn alterego. Wij mannen stiekem ook, maar wij worden daarnaast ook nog eens getrakteerd op ongeëvenaarde flauwe mannenlol. Misschien schuilt hierin dan ook de enige valkuil van de thrillerdebutant: Verborgen vrucht is een nogal vol boek geworden, niet alleen qua drank, seks en intriges, maar ook door de vele personages en subplotjes. De onstuimige, onnadenkende acties van Max zijn heel soms tenenkrommend en de eind-goed-al-goed epiloog was aan mij niet echt besteed. Maar ondanks deze kleine kritische klanken heb ik mij uitstekend vermaakt met Verborgen vrucht.
Houd deze Guliker in de gaten. Hier gaan we zeker nog meer van horen! | 1pos
|
Dit boek van Mark Haddon is misschien het beste te vergelijken met Jonathan Franzen’s literaire pareltjes ‘De Correcties’ en ‘Vrijheid’. In die beide boeken schetste Franzen krachtige beelden van een familie en eigenlijk doet Mark Haddon in dit boek precies hetzelfde. Het mooie is ook nog eens dat hij dit verbluffend goed doet.
Haddon laat zijn roman draaien om de gezinnen van Richard en diens zus Angela, die besluiten een gezamenlijk weekje vakantie te vieren op het Engelse platteland (natuurlijk in het ‘Rode Huis’). Haddon’s boek heeft hiermee niet gekozen voor één, maar maar liefst voor acht hoofdpersonen, want hij laat ze allemaal min of meer even vaak aan het woord komen, op een manier die buitengewoon treffend en geloofwaardig is.
Richard; de arrogante liefdeloze chirurg, diens tweede prijsvrouwtje Louisa, hun egoïstische dochter Melissa, een krengerig prinsesje, de afgeleefde dorpsjuf Angela, die maar niet los kan komen van haar vierde, doodgeboren kind, haar nietsnutterige man Dominic, hun zoekende christelijke dochter Daisy, de sportieve testosteronbom zoon Alex die wel een oogje heeft op Melissa en de springerige en wilde maar ook gevoelige Benjy, letterlijk de benjamin van het gezelschap.
Natuurlijk knarst en knettert het flink tussen alle verschillende personages, is er volop oud leed èn nieuw leed en ontstaan er tal van verwikkelingen. Haddon vertelt het allemaal meeslepend door voortdurend te switchen in perspectief. Makkelijk leesbaar is het verhaal echter niet bepaald door de soms wel heel abstracte manier van vertellen: in het boek zitten tal van passages waarin Haddon met lange associatieve opsommingen probeert beelden en sferen bij je op te roepen. Moeilijk, maar vaak wel erg effectief.
Kortom: ik werd aangenaam verrast door dit sterke boek. Maar wees wel gewaarschuwd: verwacht vooral niet een spanningsboog of een rond plot, ook niet op basis van de misleidende achterflaptekst die -zoals helaas heel vaak voorkomt- volledig de plank mis slaat: Haddon verhaalt gewoon over de zeven dagen die worden doorgebracht in het Rode Huis en het boek eindigt even onaf zoals het begon: met acht mensen die allemaal zo hun moeite hebben met het vormgeven van hun leven… | 1pos
|
Ik overdrijf niet als ik zeg: Het boek Anna's vlucht van Janusz Wisniewski is verschrikkelijk goed.
In Anna’s vlucht vertelt Janusz Wisniewski het verhaal van Anna, zij overleeft de zware bombardementen van Dresden aan het einde van De Tweede Wereldoorlog. Als ze vlucht zal ze Andrew ontmoeten. Hij komt als reporter voor de New York Times uit Amerika. Hij heeft, net als Anna, ook emotionele bagage.
Ik was aan het boek gekluisterd...
Het verhaal over Anna is doordrongen van Feiten, Anekdotes, Indrukwekkende Geschiedbeschrijving en Gebeurtenissen over een periode van de twintiger jaren tot aan het einde van de jaren veertig in de vorige eeuw.
Janusz Wisniewski beschrijft Steden als Dresden, Trier, Keulen, New York maar ook auto’s, straten, gebouwen, vliegtuigen en de mensen erg levendig en gedetailleerd.
Beroemdheden als Generaal Patton, The Andrew Sisters, Rachmaninov, Duke Ellington passeren, Rassendiscriminatie, De Drooglegging, The Cotton Club en het ontstaan van woorden als one-night stand en high society worden uitgelicht.
Zijn visie over regeringsleiders als Stalin, Roosevelt, zijn visie over de oorlog, zijn visie over fotografie, mode, journalistiek, kunst, muziek zijn gebaseerd op werkelijke feiten en omstandigheden.
Wat een genoegen om zelf te kunnen onderzoeken of het waar is wat Wisniewski schrijft om vervolgens te ontdekken dat er een schilderij van Rafaël Santi in Dresden is of dat het beschreven Algonquin hotel in New York echt bestaat en de Hoestdrank van de firma Friedr.Bayer & Co in Wuppertal wel degelijk heroïne bevatte! Wat een toegevoegde waarde aan Anna’s vlucht.
De manier waarop Janusz Wisniewski uiting geeft aan emoties is aangrijpend, soms verdrietig, soms verstandelijk, erotisch, humoristisch of soms liefdevol, opstandig, wraakzuchtig, hartverscheurend en zelfs poëtisch. Zoals in Anna’s vlucht de beschrijving van de eerste nacht in de catacombe in een verwoest Dresden van Anna en de jongen met de viool, prachtig!
Wat kan deze Poolse schrijver Janusz Wisniewski schrijven.
Ik vind Anna’s vlucht fenomenaal! | 1pos
|
Van de schrijfster van Verliefd van twee kanten en Hou me vast is een thriller wellicht het laatste wat je zou verwachten. Toch brengt Daniëlle Bakhuis intussen al haar derde YA-thriller uit. Een donkere kaft met de onheilspellende titel De eliminatie. Het doel van Bakhuis was naar eigen zeggen om behalve meisjes ook eens jongens warm te krijgen voor haar boeken. Is dat gelukt?
Het verhaal is heel simpel: een jong meisje vertrekt halsoverkop na een pittige ruzie met haar moeder. Wanneer ze in de bus stapt, brengt deze haar echter niet naar het centrum, maar naar een hermetisch afgesloten garagebox. Samen met negen anderen zit hoofdpersonage Chleo opgesloten zonder kans op ontsnapping. Op de muur prijkt een onheilspellende tekst: 'Elimineer de helft om de anderen te laten leven.'
De tien gevangenen kunnen onmogelijk meer van elkaar verschillen: een miljonair, een junk, een baby’tje en een alleenstaande moeder die direct aankondigt over lijken te zullen gaan om terug te kunnen keren naar haar kroost. Verder is er natuurlijk Chleo zelf en – omdat ieder boek op z’n minst een klein liefdesverhaaltje moet bevatten – is er ook een knappe jongen van haar eigen leeftijd, de vriendelijke Ravi. Een oude man in een rolstoel, een hartpatiënt, een klein jongetje dat gevlucht is uit oorlogsgebied en een beroemde violiste maken het tiental compleet. Terwijl acht van hen bekvechten, hebben twee geen enkele stem. Het baby’tje kan alleen maar huilen en de kleine Masur spreekt nog geen woord Nederlands.
De opzet van het verhaal maakt in elk geval nieuwsgierig. Bakhuis is spaarzaam met het loslaten van informatie en weet zo al snel vragen op te roepen. Waarover had Chleo ruzie met haar moeder vlak voor ze wegliep van huis? Wat heeft ze gezegd waar ze zo’n spijt van heeft? Waarom zijn juist deze tien mensen ontvoerd? Wie is er bereid om zichzelf op te offeren of juist anderen koelbloedig te vermoorden? Welke vijf zullen blijven leven? En ten koste waarvan?
Het belooft een bloedstollend verhaal te worden waarin mensen elkaar uitgehongerd de keel doorsnijden, elkaar uit wanhoop neerschieten of wellicht zelfmoord plegen. Dat klinkt wat al te verschrikkelijk als je bedenkt dat de doelgroep van Daniëlle Bakhuis grofweg bestaat uit jongeren tussen de 12 en de 15 jaar. De ware aard van de mens is wellicht iets te gruwelijk voor die lezers. Het verhaal blijkt ook al snel niet zo heftig als verwacht. Echt gemoord wordt er uiteindelijk amper en alle personages hebben zowel goed als kwaad in zich. Niemand is honderd procent goed of slecht, waardoor je voor iedereen milde sympathie koestert, zonder dat dit op je traanspieren werkt.
Voor de meer doorgewinterde lezer zijn bepaalde plottwists redelijk voorspelbaar. De doelgroep van Bakhuis heeft waarschijnlijk nog maar weinig echte thrillers gelezen, waardoor het slot verrassend en behoorlijk griezelig kan zijn. Stiekem is de epiloog nog wel het meest verontrustend. Hierin kom je te weten wat er volgt op de traumatische gebeurtenissen. Zijn er mensen die het overleefd hebben? Hoe wordt er omgegaan met deze bijzondere situatie in de media? Bakhuis weet in een paar pagina’s een scherpe schets te maken van onze huidige mediasamenleving, die minstens net zo eng is als de urenlange eliminatie in de hermetisch afgesloten garagebox. De schijfster heeft al bekend gemaakt dat ook haar volgende boek een YA-thriller zal worden. Hopelijk wordt daarin de sociaal-maatschappelijke verschrikking van de epiloog verder uitgediept.
Dan blijft de vraag of Bakhuis met dit boek ook jongens enthousiast krijgt voor haar boeken. De sfeer van boek is zeker bloedstollend genoeg, maar uiteindelijk blijft het hoofdpersonage een meisje. En dan ook nog een meisje dat veel piekert, de helft van haar tijd in de garagebox voor een baby’tje zorgt en verliefde gevoelens koestert voor de knappe Ravi. Er zullen vast jongens zijn die dit interessant vinden, maar de meeste zullen eerder gaan voor boeken met meer actie in plaats van Bakhuis’ verfijnde psychologische spanning. Hoe dan ook is De Eliminatie zonder twijfel een zeer geslaagde YA-thriller die naar meer smaakt. | 1pos
|
De schaduwmannen is het tweede deel van de Oxen-trilogie en hoewel het los te lezen is zonder voorkennis van deel 1 (de hondenmoorden) is het sterk aan te bevelen om deel 1 eerst te lezen.
Het tweede boek met oud-commando Niels Oxen in de hoofdrol heeft écht alles wat een thriller dient te bevatten; snelheid, spanning, een aansprekende en uitgediepte hoofdpersoon en een uitstekend plot.
Niels Oxen wordt in De schaduwmannen verder uitgediept. Een weliswaar hoog onderscheiden maar mentaal beschadigde oud-commando, lijdend aan PTSS. Nachtmerries houden hem uit zijn slaap. Er wordt geregeld middels flashbacks teruggegrepen op zijn ervaringen als militair en je komt het waarom te weten hoe Oxen aan lager wal geraakt is. De beste man streed in bijna alle conflicten waar Denemarken aan meedeed en dat in de frontlinies. Zijn personage laat zien wat dit met een man als Oxen kan doen. Hoewel hij zich na het avontuur in de Hondenmoorden heeft teruggetrokken uit de maatschappij belandt hij tegen zijn wil toch weer betrokken bij een zaak op leven en dood. Oxen wordt nog steeds opgejaagd door de tegenstander, iets wat ervoor zorgt dat De schaduwmannen op sommige vlakken wel wat weg heeft van Ludlums Jason Bourne, zonder dat je direct het gevoel hebt dat het "gepikt" is.
De plot is gestoeld op deel één, maar is zonder voorkennis dus ook te lezen. De lezer duikt direct in het verhaal, waarin een machtige en geheime tegenstander er alles aan doet om een groot geheim daadwerkelijk ook geheim te houden. Het maakt het plot aantrekkelijk, intrigerend en mysterieus tegelijk. Natuurlijk wordt naar het eind toe wel het een en ander uit de doeken gedaan, maar Jensen laat zeker een opening over naar het afsluitende deel in de trilogie.
Bovenstaande maakt van De schaduwmannen een zeer complete thriller. en wat mij betreft beter dan het eerste deel.
Hoewel echt niet alles goed is wat in Scandinavië verschijnt is het Jensen gelukt weer een stevige goede thriller toe te voegen aan het rijke noordelijke assortiment..
totaal score: 4 sterren
Spanning: 4****
Plot: 4****
Leesplezier: 4 ****
Schrijfstijl: 4 ****
Originaliteit: 3***
Psychologie: 3*** | 1pos
|
Wanneer er bij de Koningskloof in Fjällbacka een jonge vrouw dood wordt gevonden wordt Patrik Hedström verzocht zijn vakantie af te breken om het onderzoek van deze moord op zich te nemen. Min of meer bezwaard om zijn hoogzwangere vriendin alleen te laten gaat hij toch op het verzoek in.
Bij het lichaam van deze vrouw vinden ze de botten van nog twee mensen. Uit onderzoek blijkt dat deze ook vermoord zijn maar dan al ettelijke jaren geleden. Indertijd werden er twee jonge vrouwen vermist en de grote vraag is nu of het inderdaad om deze twee vrouwen gaat, en zo ja wat deze dan gemeen hebben met de recente moord. Wanneer er nog een jonge vrouw vermist raakt begint er een race tegen de klok om de moordenaar te vinden. Zullen Patrik en zijn collega's op tijd zijn?
Dit is het tweede boek van Camilla Läckberg dat ik las. Hoewel ik het vorige boek ook met plezier las, heb ik dit boek met nog meer plezier gelezen. Alsof ook de schrijfster in het verhaal begint te groeien. Pas op het eind had ik werkelijk door hoe de vork in de steel zat. En nog een pluspunt is dat het privéleven van Patrik een stuk minder zoet beschreven werd als in het eerste deel. | 1pos
|
In 1998 kwam Hart van steen uit. Renate van Dorrestein baseerde dit verhaal op het familiedrama dat zich in Hoofddorp afspeelde. We zijn inmiddels bijna 20 jaar verder, maar de thema's in dit verhaal zijn nog steeds actueel.
In Hart van steen wordt al snel duidelijk dat zich een familiedrama heeft afgespeeld in de familie van Bemmel. Ellen heeft het drama overleefd en gaat 25 jaar later, als ze zelf in verwachting is, terug naar de plek des onheils. Ze herinnert zich de komst van haar jongste zusje Ida en hoe haar moeder na de geboorte van Ida veranderde. Door haar herinneringen probeert ze te reconstrueren hoe dit familiedrama heeft kunnen gebeuren en wat ze straks aan haar eigen dochter moet zeggen als deze zich gaat afvragen waarom ze helemaal geen familie heeft.
Dit verhaal grijpt meteen aan. We leren Ellen kennen 25 jaar na het familiedrama. Hierdoor merk je als lezer meteen hoeveel impact deze gebeurtenis heeft gehad: Haar leven wordt nog steeds bepaald door dit drama. Door haar herinneringen kom je steeds meer te weten over de aanloop naar het drama en wat voor invloed dit op haar leven gehad heeft. Haar leven nu, de herinneringen aan de tijd voor en de herinneringen aan de tijd na het drama lopen naadloos in elkaar over. Dat heeft Renate Dorrestein knap gedaan. Ondanks de tijdsprongen leest het boek hierdoor prettig door.
Het is een indringend verhaal waarbij je je als lezer afvraagt: hoe heeft dit zo mis kunnen gaan? Het verhaal houdt de beklemmende sfeer goed vast. Met name de momenten waarin beschreven wordt hoe de moeder van Ellen steeds heftiger gaat reageren na de geboorte van Ida laten de lezer niet snel los. Het is een boek dat indruk maakt. | 1pos
|
Ik had nog nooit van dit boek, noch van de schrijfster gehoord. Bedankt Vakantiebieb voor de kans om dit prachtige boek te lezen! Ik zat letterlijk op het puntje van mijn stoel.
De personages in dit boek hebben mij omver geblazen. Ze waren allemaal uniek en vooral divers. Ik voelde het onderscheid en kon dit dan ook goed waarderen. Wat ook zo mooi was: iedereen had zijn eigen verhaal omtrent dezelfde dood van één persoon. Dat maakte het allemaal net zo interessant en extra speciaal. Vaak is er een soort van kerngedachten en dat is hier niet aanwezig. Iedereen heeft zijn/haar reden en daar blijft het bij.
De dader had ik ook niet zien aankomen. Misschien ook omdat deze niet zo mooi benoemd werd in de rest van het verhaal. Jammer, want dan had je als lezer toch net wat meer mee kunnen puzzelen. Vond het een beetje een gekke wending.
Er was ook één ding wat bij mij bleef hangen: wat was er tussen Milan en Fleur. Ik bedoel maar: daar kreeg ik geen antwoord op en dat vond ik vet jammer!
Het is een echte pageturner, maar oh zo spannend! Ik was gelijk verkocht en eerlijk gezegd vond ik het best jammer dat ik het boek uit had. Dit is zeker een schrijfster waar ik in de toekomst meer van wil lezen! | 1pos
|
Lili en Miklos komen allebei uit Hongarije en zijn Joods. Ze komen ziek uit het concentratiekamp na de bevrijding en moeten herstellen op verschillende plekken in Zweden waar ze weer in een opvang kamp terecht komen. Een echt prive leven hebben ze hier ook niet. Lili verloochent haar geloof en haar naam en doet of ze RK is. Ze wordt hierbij verraden door een medezieke. Beide personen ontwikkelen zich wel in het boek maar het gaat langzaam. Ze hadden alles verloren....... behalve een kans op geluk! Op het einde komen ze weer terug in Hongarije en trouwen ze | 1pos
|
Schitterend en indringend geschreven roman over de kleine en grote drama's die elk gezin, elke familie kent. Ik ben een fan aan het worden van Anna Enquist. | 1pos
|
De 15 jarige Hannah van Dijk wordt streng opgevoed en verzint met haar vriendin Ilse van Langerak een smoes om naar het schuurfeest met DJ Xander te kunnen gaan. Wanneer Hannah’s vader Jan ’s nachts wakker wordt met een onbestemd gevoel en blijkt dat Hannah nog niet is thuisgekomen breken onzekere tijden aan. De relatie tussen Hannah’s ouders Jan en Martine komt onder zware druk te staan en de problemen worden steeds groter naarmate de tijd vordert en de onzekerheid toeneemt. Ook blijkt Martine geheimen te hebben die beter verborgen hadden kunnen blijven. Haar starre houding en gedisciplineerde opvoeding heeft een veel diepere oorzaak dan men ooit kan bedenken.
Familie rechercheur Loes de Koning is net begonnen op haar nieuwe plekje en krijgt deze zaak onder zich. Haar oude chef zit in de weerstand en van hem kan ze geen medewerking verwachten. Samen met Rob de Vries gaan zij op onderzoek uit maar stuiten op gesloten deuren en ook de koele verhouding van Hannah’s ouders maken dat de vragen zich blijven opstapelen. Wanneer er een gruwelijk toegetakelde overleden jongeman wordt gevonden lijkt er weer een opening te zijn voor nieuw onderzoek en Loes bijt zich daarin vast. Zou dit de dader kunnen zijn die ook te maken heeft met de vermissing van Hannah? Of is dit een woedende dader die Hannah wreekt?
Het boek heeft, zoals we gewend zijn van Karin Hazendonk, korte hoofdstukken zodat de lezer getriggerd wordt om door te lezen. De hoofdpersonen Jan en Hannah worden goed uitgediept. Van anderen had ik wel meer willen weten. Het verhaal beschrijft seks, alcohol, en de huidige manier van omgang tussen jongeren en alles wat daartussen ligt en ermee te maken heeft. De spanning bouwt zich goed op. De onderlinge verhouding tussen Hannah en haar ouders wordt steeds duidelijker en daarmee stijgt het onderbuik-gevoel. Het verhaal is erg herkenbaar voor ouders waardoor ik regelmatig met kippenvel zat te lezen. De zoektocht van jongeren die hun eigen gang willen gaan, Hannah die wil ontsnappen aan de druk van haar ouders. Hoe ver gaat vriendschap? Geld dat toegang geeft tot de meest bizarre wensen. Het misbruiken van macht in de ergste vorm waarbij niets of niemand wordt gespaard. Je weet dat het gebeurt maar je wilt er niet aan. Karin weet de beklemmende sfeer erg goed neer te zetten waardoor je gewoon door moet blijven lezen. Dit boek is een ware nachtmerrie voor elke ouder! Ik geef 4 dikke **** sterren voor dit boek. Ik kijk uit naar meer.
Graag wil ik LetterRijn bedanken voor het beschikbaar stellen van dit geweldige boek. | 1pos
|
Wauw, wat heeft Wendy wederom een fantastisch boek neergezet. Hoewel ik haar beide feelgoods echt heel erg tof vind, is De laatste halte denk ik mijn favoriet. Vanaf het begin zit je direct in het verhaal. De spanning zit er direct in en vanaf de proloog en het eerste hoofdstuk sta je op scherp. Hoewel je dit niet direct als een thriller zou moeten bestempelen, zit er voldoende vaart in en blijft het eigenlijk tot aan het einde ‘spannend’. Maar het is niet alleen spannend en vlot geschreven, maar ook zo levensecht en ontroerend! Ja, echt wauw!
Het verhaal draait om vier tieners die eigenlijk niet zoveel met elkaar te maken (willen) hebben, maar die door een ongelofelijk heftige gebeurtenis echte vrienden worden. Wendy heeft de tieners echt levensecht neergezet en je kunt je zo goed in leven in Jonas, Ralph, Naima en Loïs. Daarnaast zijn ze alle vier zo verschillend en divers. Ze hebben allemaal een eigen stem gekregen en zijn bijna echte mensen geworden. Tieners die je jongere broertje of zusje kunnen zijn, bijvoorbeeld. Het maakt het boek nog levensechter en realistischer. Ook is de manier waarop ze tieners zijn, de zoektocht naar jezelf zo mooi op papier gezet, terwijl er eigenlijk helemaal geen ruimte is om jezelf te leren kennen.
''Ik merk dat ik knik om hem gerust te stellen, maar het lijkt wel alsof mijn hoofd niet meer van mij is en bij mij hoort. En ik knik niet omdat ik me oké voel. Oké komt niet in de buurt bij hoe ik me voel. Oké is geen woord voor wat ons vandaag is overkomen. Oké is geen woord voor de nabije toekomst. Misschien zelfs niet voor de verre toekomst.''
Het allersterkste punt aan dit boek is de emotie die erachter zit. Het verhaal is prachtig, hartverscheurend, maar tegelijk ook zo angstaanjagend realistisch. Wendy heeft dit allemaal in zo’n 250 pagina’s weten te proppen en het resultaat mag er wezen. Bereid je tijdens het lezen voor op tranen en een enorme brok in je keel en maak alvast een plekje in je hart vrij, want deze personages laten je niet meer los. Promise!
Met De laatste halte is Wendy weliswaar een compleet andere weg ingeslagen, maar alsnog een echte ‘Wendy Brokers’. Met levensechte personages, diversiteit, spanning en realiteit/actualiteit is dit echt een must read en nu al een van mijn favorieten van dit jaar. Ook als je geen YA-fan bent moet je dit boek absoluut lezen! Dankjewel Wendy, voor wederom een prachtboek!
Deze recensie verscheen eerst op www.favoritez.nl | 1pos
|
Wat een leuk boekje. Ik had wat moeite om in het verhaal te komen omdat ik steeds in slaap viel. Dus de eerste 2 hoofdstukken heb ik wel 3 keer geluisterd. Het einde is verrassend, maar wel open genoeg voor een vervolg. Op naar de volgende delen. | 1pos
|
Het derde deel alweer! Kon niet wachten om verder te lezen wat Eveline nu allemaal gaat meemaken.
Eveline Sevenster haar avonturen gaan verder! Eveline wordt ingewijd en verder opgeleid tot een Wachter. Ook in dit deel krijgt ze te maken met kwade krachten, naarmate je verder leest komen Eveline, Cleo en een paar andere Wachters er alleen voor te staan. Hier komen ze oog in oog met kwade demonen die De Wilde Jacht heten.
Wat ik heel leuk vind aan dit boek was dat de schijfster heel veel onderzoek heeft gedaan, zoals Jeanne D´Arch. Dit maakt het verhaal ook wat leuker en leer je als lezer ook weer iets nieuws. Dit boek valt onder een fantasy boek, dus als je daar van houdt, zou ik deze boeken van Alexandrea echt aanraden. Er komen geesten en demonen in voor, dit vind ik altijd heel interessant hoe de schrijfster dit verwerkt en verwoord in het verhaal. Het boek is super fijn om te lezen, het is zo spannend dat je gewoon verder wilt lezen.
Alexandra heeft het boek heel mooi opgebouwd. Hoe verder je in het boek komt, hoe meer je ontdekt. Het verhaal is mooi opgebouwd. Er kwamen een paar heftige stukjes in voor die ik niet zag aankomen, en dat maakt het lezen van dit boek ook heel leuk! Je weet nooit wat er gebeurd. Je ziet ook dat Eveline steeds meer ontwikkeld, van een verlegen meisje naar meisje die verantwoordelijkheden heeft en de leiding moet nemen.
Dit boek is een aanrader voor de meer jongere lezers, dit merkte ik aan de schrijfstijl. Ook dit deel eindigde met een cliffhanger, dus ben heel naar de laatste deel! | 1pos
|
Dankzij de Crime Compagnie –waarvoor dank-, was in de gelegenheid om Hoofdzaak van Mariska Overman te lezen.
Haar thriller debuut komt uit op 13 april a.s. Mariska overman heeft samen met haar man een communicatiebureau dat de dood en rouw bespreekbaar maakt. Zij schreef al blogs over dit onderwerp en is zelf al vanaf jonge leeftijd een fervent lezer.
Waarover gaat Hoofdzaak?
Specialist Postmortale zorg Isabel Dieudonné heeft twee jaar geleden haar werk als rechercheur vaarwel gezegd na een heftige zaak. Tot nu. Haar halfbroer, rechercheur David Nichols, roept haar hulp in als hij een hoofd op zijn keukentafel vindt. Van wie is dat hoofd? Waarom ligt het in zijn keuken?
Vanaf de eerste pagina werd ik in het verhaal meegenomen. Het is natuurlijk een bijzonder uitgangspunt: het vinden van een hoofd in je keuken. De personages waar het verhaal om draait, Isabel, David en Lenette zijn zo beschreven dat ik het gevoel had in ieder geval Isabel goed te leren kennen. Lenette en Isabel zijn zusjes en David is hun halfbroer. Gedurende het verhaal wordt steeds duidelijker hoe de onderlinge relaties tussen hen liggen.
Isabel was rechercheur net als haar broer David, maar doet nu postmortale zorg. Als bij haar broer het hoofd wordt gevonden, wordt ze bij de recherche gevraagd mee te werken in een adviesrol. Waarom is zij gestopt met haar werk als rechercheur, dat is iets wat je je als lezer afvraagt, naast de vraag van wie het gevonden hoofd is. Langzaam ontrafelt zich één en ander.
Hoofdzaak vond ik een fijn boek om te lezen, niet een ijzingwekkende thriller maar wel een verhaal waarin je je als lezer steeds afvraagt hoe de dingen in elkaar steken. Wie heeft het hoofd bij David in huis gelegd, waarom is Isabel niet langer rechercheur en wat is de link tussen dit alles? Bijzonder hoe Mariska Overman dit alles in haar debuut tot een mooi en goed verhaal heeft gesponnen. Een thriller debuut om trots op te zijn volgens mij.
Als ik het goed heb begrepen is Mariska bezig met een tweede thriller waarin Isabel wederom een hoofdrol speelt. Ik kijk er naar uit, maar eerst komt Hoofdzaak in de boekhandel! Een aanrader, dus gaan lezen dit boek!
http://bonsien.blogspot.com/2017/04/kopzorgen-om-een-hoofdzaak.html | 1pos
|
Tot je valt speelt zich zowel af in het verleden en als in het heden van vader Nico. Daarnaast krijg je als lezer af en toe een kijkje in de gedachten van Geesje zelf. Die combinatie zorgt voor een mooi en compleet plaatje.
Het boek vertelt het verhaal van vader Nico en zijn dochter Geesje die samen proberen te overleven na het vertrek van Geesje’s moeder Lieke. Het wordt al snel duidelijk dat dit Geesje niet gelukt is en dat Nico zich schuldig voelt en eigenlijk niet verder kan met zijn leven. Wat er precies gebeurt is, lees je stukje bij beetje terug in het verhaal. Ook zie je dat Nico in het heden geprikkeld wordt door een meisje dat hem aan Geesje doet denken en dit zorgt ervoor dat hij weer gaat voelen.
Ik ben geen expert op het gebied van eetstoornissen, maar heb vaak gelezen dat er doorgaans meer speelt dan mooi/dun willen zijn, het tellen van calorieën en misschien zelfs wel meer dan het willen hebben van controle. In Tot je valt krijg je meer inzicht in de ziekte van Geesje en voel je mee met wat zich afspeelt in haar hoofd en leven.
Ik vond Tot je valt een heel ontroerend verhaal. De complexe band tussen een vader en zijn tienerdochter wordt mooi weergegeven. Hij kijkt wel naar haar en ziet de veranderingen, maar het duurt even voor hij zich realiseert dat het mis gaat. Als een echte vader wil hij alles voor zijn dochter doen, maar zij laat zich niet zomaar helpen. Hoewel ik de uitkomst eigenlijk al kon voorspellen, hield ik ergens steeds de hoop dat het Nico zou lukken om Geesje te helpen. Als er zoveel liefde is, mag het toch niet misgaan?
Ik werd erg emotioneel van het einde van het boek. Alle puzzelstukjes vielen op hun plaats. Toen het boek uit was, stroomden de tranen nog een tijdje over mijn wangen. Tot je valt is een boek dat me nog lang bij zal blijven. | 1pos
|
Mary Borden (1886-1968) was een Amerikaanse miljonairsdochter die in de Eerste Wereldoorlog vlak achter het front veldhospitalen oprichtte en daar zelf baanbrekend werk deed. Daarnaast beschouwde zij zichzelf nadrukkelijk ook als schrijfster en publiceerde romans, verhalen en reisverslagen. Erwin Mortier vertaalde haar boek Verboden gebied.
In achttien kortere en langere fragmenten vertelt Borden onverbloemd hoe het er daadwerkelijk aan toe ging tijdens de oorlog ‘die aan alle oorlogen een einde moest maken’. Het duurde tot 1929 voordat zij eindelijk een uitgever vond voor deze taboedoorbrekende literatuur. Een van Bordens verpleegsters, Ellen La Motte, schreef ook al een belangwekkende roman, Het kielzog van de oorlog, een tekst wars van de gebruikelijke patriottische retoriek.
In datzelfde jaar lieten ook mannelijke auteurs als Ernest Hemingway en Erich Maria Remarque hun grote oorlogsromans het licht zien. Over het werk van Mary Borden werd een beetje laatdunkend gedaan. Het was immers door een vrouw geschreven. De literatuur als verboden gebied. Dat moet intens beledigend zijn geweest voor de belezen en intelligente Borden die goed ingevoerd was in het culturele leven.
Haar stijl is uiterst effectief. Ze gebruikt prachtige poëtische beelden, overduidelijk niet gezocht en fris alsof ze gisteren zijn geschreven. Het is razend knap hoe ze haar eigen gevoelens aan de kant heeft weten te zetten. Juist door de laconieke beschrijvingen komt de gruwel van de oorlog harder aan. Ze speelt nadrukkelijk ook met de vorm. Zeer gewaagd in een tijd van strakke literaire conventies. Het ene moment zijn we getuige van een ‘toneelstukje’ met chirurgen, verpleegsters en gewonden, het volgende moment bevinden we ons in een griezelverhaal.
In haar voorwoord schrijft Borden: ‘Aan wie deze impressies verward vindt, wil ik zeggen dat het om fragmenten van een grote verwarring gaat. Elke poging ze tot een orde te herleiden, zou me nopen tot gekunsteldheid en zou ze vervalsen.’ Ze draagt het boek op aan alle soldaten. Omdat zij ‘de gedempte werkelijkheid’ zullen herkennen. Maar het boek is niet voor hen bedoeld, want zij kennen ook al het andere dat nooit beschreven kan worden.
Het is duidelijk dat Borden lang heeft geworsteld met de naakte waarheid. Uiteindelijk heeft ze haar heil in de taal gevonden. In die zin zou ik haar de Herta Müller van de belle epoque willen noemen. Het is niet vreemd dat juist Erwin Mortier dit werk heeft vertaald. In zijn bekroonde roman Godenslaap voel je als het ware het werk van de beide verpleegsters resoneren. We mogen blij zijn dat dit boek door hem uit het verboden gebied is gesmokkeld. | 1pos
|
Ik zag dit boek al voorbij komen op verschillende blogs, waar het vooral werd aangeraden. Het zou een spannende thriller zijn. Iets wat ik niet direct zou zeggen als ik af ga op de kaft, ondanks dat er 'literaire thriller' op de kaft staat. En ja, ik ben bekend met de uitdrukking 'Don't judge a book...'. Maar toch leek het mij niet zo'n spannend boek.
Tot dat ik al die enthousiaste reacties las. Dat wekte toch mijn nieuwsgierigheid. Op een van de afgelopen zonnige dagen begon ik met lezen, om het boek vervolgens niet meer weg te leggen. Ik heb het in een keer uitgelezen. Het is inderdaad een spannend boek.
Het zijn twee totaal verschillende verhalen. Ik vond het historische gedeelte het interessantste om te lezen. Het is ook deels gebaseerd op waargebeurde feiten. Hierdoor kom je ook nog wat te weten van de Nederlandse geschiedenis. Uiteindelijk komen beide verhalen weer samen tot een erg spannende ontknoping. Vanaf de eerste bladzijde is het spannend, het is lastig om het boek weg te leggen. Omdat de verschillende verhalen elkaar afwisselen blijft die spanning erin zitten. Je wilt door blijven lezen, totdat je weet wat er met Marrit gebeurt of andersom met de jonge vrouw op de Batavia.
Vanwege de kaft had ik het boek eigenlijk niet direct meegenomen. Maar ik ben blij dat ik die welbekende uitdrukking toch even aan de kant heb gezet. Als ik nog zo'n boek tegenkom met een saaie kaft, ga ik gewoon een poging wagen. En wie weet misschien is dat boek net zo goed als dit. | 1pos
|
Een bijzonder boek dat je inzicht geeft in hoe jouw levenspad zich vormt,
aan de hand van verhalen uit films, sprookjes en mythes. Herkenbaar geschreven,
met mooie anekdotes van vrouwen zoals jij en ik. Met opdrachten om zelf aan het
werk te gaan jouw eigen levensverhaal te ontdekken. Ik heb vooral genoten van de krachtige metaforen, zoals deze: ‘de prins op het witte paard is vast een knappe vent,maar als de heldin zich wil ontwikkelen zal ze zelf de leidsels in handen moeten nemen in plaats van achterop het paard te gaan zitten, anders komt ze in zijn verhaal terecht in plaats van haar eigen verhaal te leven’. Waarbij de prins symbool staat voor de buitenwereld in zijn geheel. En ook mooi hoe ‘de put’ wordt omschreven: een toestand van het ontmoeten en beleven van jouw schaduwkant, om hier lering uit te trekken en verder te kunnen. Waarbij Edith ook aangeeft het dat het zinvol kan zijn een coach te betrekken om deze schaduwkanten te belichten, om oude troep die je al lang mee torst op te ruimen en zo ruimte te kunnen maken om jouw verwaarloosde delen (angsten maar ook talenten) om erkenning te vragen. Een periode die vooral vraagt om geduldig graafwerk. De put kan soms heel diep zijn en de wanden glibberig’. Zo waar! Als coach een boek wat ik zeer zeker zal gebruiken in mijn praktijk! Dank je wel Edith! | 1pos
|
Een heel leuk boek hoe fam elkaar het leven zuur Hoe Juniper van een rijke prinses een jaar gaat leven bij haar meter die leeft enkel met de middelen van de natuur in een arm hutje. Ze leert over leven en haar krachten te gebruiken. Ze red hier mee zowel haar koninkrijk als haar best vriend.
Ze gaat op zoek naar zich zelf en naar het doel in haar leven. Door visioenen heeft ze die ook gezien ze moet ze nu elke nog zin te vinden.
meer info ; http://infoboeken.blogspot.be/2015/06/monica-furlong.html | 1pos
|
Het verhaal over een 16-jarige jongen die na de dood van zijn grootvader op zoek gaat naar een geheim....en daarbij zichzelf leert kennen!
Er wordt een wonderlijke wereld gecreëerd, door de schrijfstijl (die in het begin zeker in het Engels wat zwaar aanvoelt) en de magische foto's die doorheen het hele boek de beschrijvingen illustreren.
Een boek zo anders dat er een aparte klasse voor moet worden verzonnen!
Ik kijk heel erg uit naar deel twee want het verhaal is zeker niet af! | 1pos
|
En ik ging nog even door met Helen Grace. In Schuitje Varen ga je terug in de tijd. Terug naar de tijd dat Helen 18 is en nog bij de verkeerspolitie zit. Waarom zit ze daar? Omdat je dan mag motorrijden ;-). Na een verkeersongeluk is zij er van overtuigd dat het slachtoffer niet zomaar is gevallen. Hij heeft namelijk geen schoenen en sokken aan. Ze is vast besloten om de echte oorzaak van dit drama te achterhalen.
Hij draaide zich om, maar kon zich er niet van weerhouden een laatste opmerking te maken. ‘Ik voorzie een grote toekomst voor jou.’
In één ruk uitgelezen, dit 126 pagina’s korte boekje. Goed in de stijl van de andere boeken, maar minder diepgaand. Wat best logisch is in zo’n klein boekje. Ook in dit deel zag ik de dader niet aankomen… Het is wel aan te raden dit boekje te lezen nadat je de eerste twee delen in de serie hebt gelezen. Anders lees je spoilers en dat willen we natuurlijk niet. 4 sterren. | 1pos
|
Ronald van der Pol (1962) is al ruim 30 jaar werkzaam in de financiële sector maar heeft daarnaast altijd een passie voor kunst en cultuur gehad. Al lange tijd koesterde hij de wens om zelf te gaan schrijven en in 2008 heeft hij dat omgezet in daden. Zijn eerste boek, de thriller ‘Het groene huis’, werd in 2010 in beperkte oplage uitgebracht. Zijn tweede thriller, ‘De witte generaal’, volgde in 2014 en werd uitgegeven door uitgeverij Elikser. In 2018 verscheen zijn derde thriller ‘De blauwe sleutel’, wederom uitgegeven door uitgeverij Elikser. In alle drie de boeken staan de rechercheurs Gerard van Dongen en Frank van der Linden centraal. Het verhaal speelt zich in en om Utrecht af. Ronald van der Pol is geboren in Driebergen en woont in Wijk bij Duurstede.
De Utrechtse rechercheurs Gerard van Dongen en Frank van der Linden krijgen midden in de nacht een melding over een gruwelijke vondst op een rotonde in Wijk bij Duurstede. Ter plekke treffen ze een weerzinwekkend en bizar tafereel aan, het slachtoffer, de rijke ondernemer Jan van Oostdijk, zit vastgebonden aan een wegwijzer met een pijl tussen zijn ogen. Het is het begin van een reeks moorden die hun sporen hebben in het verleden. Het is aan van Dongen, van der Linden en hun team de taak om de moorden op te lossen. Ondertussen worstelen beide rechercheurs met gebeurtenissen uit het verleden. Gerard met het traumatische verlies van zijn vroegere vriendin en Frank met een confronterende periode uit zijn jeugd. Zal Frank de professionele afstand kunnen bewaren?
Langzamerhand wordt duidelijk wat er zich in het verleden allemaal heeft afgespeeld. Gerard en Frank zetten alles op alles om de seriemoordenaar te pakken te krijgen.
‘De blauwe sleutel’ is de derde thriller met de rechercheurs Gerard van Dongen en Frank van der Linden in de hoofdrol, ze maken deel uit van het Utrechts rechercheteam. Het verhaal speelt zich af in en om Utrecht en plaatsen zoals o.a. Wijk bij Duurstede, Driebergen, Doorn, Nieuwegein en Westbroek. Een herkenbare streek voor de auteur die hier zelf vandaan komt, maar ook herkenbaar voor menig lezer. Van der Pol heeft een vlotte, boeiende schrijfstijl met een goede spanningsboog, verschillende plotwendingen en lugubere details.
‘De schim wilde duidelijk een schim blijven, onderdeel van zijn plan. Maar wat was zijn plan, waarom sprak hij niet? Toen zag hij wat hij in positie bracht. Mijn God, dit kan niet waar zijn, dacht hij verschrikt. Hij probeerde uit alle macht los te komen en stootte bijna dierlijke geluiden uit, die echter nauwelijks te horen waren. Het was allemaal zinloos. Hij rilde over zijn hele lichaam en wist het niet meer te beheersen. De urine liep over de stoel en langs zijn benen. Het was gebeurd, zijn leven was voorbij.’
Hij weet de lezer gevangen te houden met zijn verhaal en zet je regelmatig op het verkeerde been. De plot heeft een verrassend eind, een die je niet aan ziet komen. Je merkt aan de gedetailleerde beschrijvingen van de omgeving dat de auteur uit de streek komt. Ook heeft hij gedegen research gedaan naar de kruisboog, het moordwapen bij uitstek. Het moordonderzoek wisselt af met de perikelen uit de levens van beide rechercheurs, maar op een subtiele manier zodat het niet de overhand gaat nemen.
‘De blauwe sleutel’ is een zeer geslaagde thriller die goed als standalone te lezen is. Een goedlopend geloofwaardig verhaal dat je in no-time uitleest. Ik kijk uit naar een nieuw deel in de serie met Gerard van Dongen en Frank van der Linden.
Ik waardeer deze thriller met 4,5*
Auteur: Ronald van der Pol
Titel: De blauwe sleutel
Uitgever: Elikser
Jaar van uitgifte: 2018
ISBN: 9789463650670 | 1pos
|
Wat een leuk boek! Bij elke nieuwe bladzijde neemt het verhaal je echt met zich mee de wereld rond. Het boek begint gelijk spannend, waar ik altijd wel van houd. Maar wat ik vooral een pluspunt vind, is dat het verhaal de hele tijd spannend blijft. En zeker voor kinderen. Ik neem het zeker een keer mee naar school om voor te lezen! | 1pos
|
Een op zichzelf staand verhaal dat zich 70 jaar voor de Lentagon trilogie afspeelt. Leah Telchian en Stefan Lentan ontwerpen een poortstation. Dit wonder van technologie en magie stelt je in staat om met één stap in een ander land of werelddeel terecht te komen. Maar voordat het zover is moeten ze hun plan verdedigen en de universiteiten mee krijgen. Er is ook kristal van goede kwaliteit nodig om het project mogelijk te maken, waardoor ze naar Surral moeten gaan, want daar zijn de Haenmijnen. Al het onderzoek kost een flinke duit en het valt niet mee om de juiste investeerders te vinden. Maar Kain Telchian, de opa van Leah, is steenrijk en hij wil zijn geld wel in hun onderzoek investeren.
In het begin lijkt het de beste oplossing, want zo kunnen ze het commerciële bedrijf Mendoza dat erg opdringerig is, opzij schuiven. Het is beter dat de universiteiten meewerken dan een commercieel bedrijf dat de uitvinding misschien voor verkeerde doeleinden gaat gebruiken.
Er wordt een team samengesteld waarbij Iris Manderlay wordt ingehuurd voor de berekeningen. Zij en Stefan krijgen een relatie, terwijl Leah een fijne vriendin krijgt aan Danira die al bij de universiteit van Surral aan het werk was en de Haenmijnen kent. Het onderzoek en de bouw van een proefstation lopen gesmeerd, tot op een bepaald moment waarop er dingen mis gaan. Er moet haast wel een saboteur zijn, maar wie is dat en hoe kunnen ze die betrappen?
Mendoza is op een andere plek ook bezig met een poortstation en aan de berichten te horen zijn ze al verder dan zij.
Kain Telchian reageert onverwacht fel en maant hen tot spoed.
Krijgen ze op tijd hun tests klaar zodat zij het eerste goed werkende poortstation zullen hebben? Of zal Mendoza het van hen winnen?
Dit is een super spannend boek in de traditie van de Lentagon trilogie maar dan met andere personages. Dit zijn de grootouders van de leden uit de Lentanfamilie die in de Lentagon trilogie de hoofdrollen hebben. Het is een andere tijd. Maar ook hier speelt de beïnvloeding van de realiteit een grote rol. De mogelijkheden die het biedt wanneer je een talent bent die de realiteit kan veranderen, met en zonder behulp van het kristal. De gevaren die op de loer liggen wanneer je die magie gebruikt. Wat er met iemands geest gebeurt die de verslavende werking van het versterkende kristal ondergaat.
Het is bovendien een prachtig verhaal met romances en vriendschappen, met concurrentie en jaloezie. Het gaat over vriendschap en haat. Over de gevolgen die het heeft wanneer iemand zich op een voetstuk voelt staan vanwege een hoger percentage aan talent (vergelijk het met IQ) dan iemand anders.
Dit is een goede voorloper op de Lentagon trilogie want hierin kun je lezen hoe voor het eerst het idee voor poortstations ontstond en hoe die in de wereld kwamen. Welke offers er voor nodig waren en hoe de oorlog tussen Jedia en Parsia is ontstaan. Je kunt erin lezen waar de wortels van de Lentan familie liggen. Bovendien geeft het, samen met de kaart voorin het boek, prachtig weer hoe de wereldbouw van Kelly in elkaar steekt, welke continenten er zijn en welke landen je hebt.
Ik heb dit boek in zeer korte tijd uitgelezen, want het greep me weer eens vast. Net zoals de Lentagon trilogie dat eerder met me deed. Ik heb er weer enorm van genoten want ik moest weten hoe het verhaal verder ging. Het verhaal is vanwege het ik-perspectief dat gebruikt is erg indringend. De boeken van Kelly van der Laan zijn echte aanraders voor liefhebbers van fantasy en science fiction met thrillerachtige elementen. In een tijd die goed te vergelijken is met een niet zo al te verre toekomst die past bij onze eigen belevingswereld. Nederlands genre op zijn best! | 1pos
|
Soms moet je even bijkomen van een boek, als je het gelezen hebt. Tokio is zo'n boek. Ademloos en met kippenvel op de armen heb heb ik deze thriller uitgelezen. Tokio is een zeer indrukwekkende, boeiende, aangrijpende en goed geschreven thriller, die het predikaat literair zeer wel verdient!
Twee verhaallijnen worden om en om verteld. Het heden met de zoektocht van de studente Grey, die naar Tokio komt om informatie te vinden over hetgeen in 1937 in Nanking gebeurde. En het verleden wordt verteld aan hand van de memoires van de Chinees Shi Chongming uit Nanking.
De spanning bouwt Hayder zorgvuldig op en met name de laatste honderd bladzijden zijn gruwelijk spannend. Zij schrijft helder en toegankelijk. De twee hoofdpersonen zet zij geloofwaardig neer en ook de wat meer verkniptere bijfiguren worden levensecht beschreven. Mo Hayder heeft wat mij betreft haar derde 5 sterren thriller geschreven en hoewel Tokio een heel ander boek is geworden dan haar voorgaande twee, heeft zij bewezen een groot schrijfster te zijn. | 1pos
|
Laat mij maar meteen met de deur in huis vallen en alle voorbehoudende vertwijfeling voor een tweede roman van een alom gevierd auteur onmiddellijk de kop indrukken, dit is een schitterende roman! De uitgeverij heeft qua marketing echt niets aan het toeval overgelaten. Alles is onwaarschijnlijk goed georkestreerd, een super PR-campagne, een mooie kaft met een omgekeerde trapfiets verwijzend naar één van de meest hilarische scènes en een titel ‘Kalf’ die inslaat als een bom. Maar dit boek heet voor mij ‘Oscar’, waarom ja, dat lees je zelf wel. Het verhaal start als Jurgen, een gevierd acteur zijn grootvader ophaalt aan de luchthaven te Schiphol. Met deze startscene zet Myrthe v/D Meer een panoramisch beeld neer van een man die tegen de zon in doorheen een polderlandschap in een stokoude oldtimer tegen zijn zin een ‘wegloper’ ophaalt, een verschil van drie generaties. Deze blijft de hele roman op hoog niveau aanhouden en heel dikwijls is het zo grappig dat er glimlachend gelezen wordt, wat op zich al een hele kunst is. Is dit dan een grappig boek? Als je openstaat om als toeschouwer te kijken naar de tristesse van jong versus oud, te kijken naar het najagen van dromen, te kijken naar de onverzettelijke ijdelheid en zelfbehagen van twee individuen die met elkaar opgescheept zitten dan is het een grappig boek. Als je echter houdt van scherpe dialogen, geheimen die langzaam worden prijsgegeven, verbijsterende wendingen en als lezer graag ondergedompeld wordt in een sterk opgebouwd verhaal met een verassend plot dan lees je dit boek in één ruk uit. Zij die houden van menselijke emoties en over het empathisch vermogen beschikken om het spel van ontkenning, aanvaarding, ontroering en ‘houden van’ te ontrafelen halen dit boek best zo vlug mogelijk in huis.
Wil ik maar zeggen er zijn zoveel redenen waarom je dit boek ter hand kan nemen en puur voor het genot van lezen kan openslaan http://www.boekensite.gent/node/717 | 1pos
|
Goed boek, er is zes jaar aan gewerkt door de schrijvers en dat is duidelijk te zien. Naast het op zich al intrigerende en interessante onderwerp het hypnerotomachia poliphili, hebben de schrijvers eigen theorieën over het net genoemde kunstmanifest onwikkeld. Dat maakt het nog interessanter. | 1pos
|
Inderdaad een boek dat je in 2/3 dagen uitleest. Af en toe voorspelbaar naar het eind toe maar toch vooral de spanning er in houdend. Orgineel verhaal, zeer geloofwaardig, met af en toe verrassende wendingen.
Wat ik vooral belangrijk vind in een thriller is wat ik dus ook vooral in dit boek terug vind: weinig uitweidingen naar 'niet relevante' info over privezaken of anderszins... Dat remt het onderzoek/verhaal... | 1pos
|
Met haar debuut ‘Mijn beeld van jou’ heeft Susan van Eyck een pareltje afgeleverd.
Het verhaal speelt zich hoofdzakelijk af in Leiden en gaat over Emma (32) die al haar halve leven samen is met Lukas. Hun leven samen kabbelt voort totdat Emma de fotograaf Boris ontmoet. Ze worden op slag verliefd op elkaar en Emma verlaat Lukas. Daarna verdwijnt Boris maar Emma gaat hem zoeken. Hoe haar zoektocht afloopt, kan niet zonder spoiler hier verteld worden. Daarvoor moet je het boek zelf maar lezen.
Susan van Eyck hanteert een zeer prettige, vlot leesbare schrijfstijl waarbij het niet lang duurt voordat je helemaal meegezogen wordt in het emotionele verhaal. Hier en daar wordt een bepaalde verhaallijn echter iets te snel verteld, waardoor het soms ongeloofwaardig overkomt. Verder worden sommige personages (bijvoorbeeld Alice, de beste vriendin van Emma) niet helemaal genoeg uitgediept. Maar dit kan Susan allemaal goed maken in haar vervolg op ‘Mijn beeld van jou’, want ze heeft al bekend gemaakt dat dit er gaat komen. | 1pos
|
Dit boek heb ik mogen lezen voor Hebban, als #hebbanbuzz boek.
In dit boek volg je Emily, die op een dag alles achterlaat en elders een nieuw leven begint als Cat. Ze maakt nieuwe vrienden, waaronder kleptomane Angel. Onder invloed van Angel wordt Cat wat losser en begint ze ook te stelen en wat coke te snuiven. Haar nieuwe leven neemt langzaam vorm aan, maar het verleden waar ze zo hard voor weggelopen is haalt haar keihard in op de dag dat ‘het’ één jaar geleden is.
Naast de verhaallijn van Cat in het heden leer je ook haar verleden kennen, haar ouders, haar tweelingzus, haar man Ben en ook kom je wat meer te weten over het verleden van Angel.
Er is vanaf het begin duidelijk dat er iets ergs gebeurd is, maar wat dat is daar kom je maar langzaam achter. Heeft het iets met haar nogal getroebleerde tweelingzus te maken? En hoe heeft ze ooit haar kind waar ze het steeds over heeft achter kunnen laten?
Tijdens het lezen was ik steeds geboeid en vroeg ik me af waar het heen ging met het verhaal. Een thriller is het niet, maar het verhaal geeft je wel een heel onheilspellend gevoel, meer een psychologische spanning dus.
Wel maakte de auteur vrij aan het begin een klein foutje naar mijn mening, waardoor ik één aspect van het verhaal al vermoedde.
Maar al met al vond ik het een lekker weglezend boek, goed voor een paar uur leesplezier! | 1pos
|
Ik heb van dit derde boek van Aspe met volle teugen genoten. Naast het schitterend in elkaar zittende verhaal worden de onderlinge relaties van de personnages weer goed uitgewerkt en bovendien heb ik vaak enorm moeten lachen met de dosis humor die in dit boek verweven zat.
Voor mij een topper die best 5 sterren waard is!! | 1pos
|
Blijf dichtbij is geen nieuw deel uit de thrillerreeks over Myron Bolitar maar een standalone van Harlan Coben.
In een vorig leven, dat ze 17 jaar eerder abrupt beëindigde, heette Megan Cassie en was ze danseres in een nachtclub. Iedere nacht vierde ze 'feest' met mannen en vloeide de champagne rijkelijk. Tot die ene fatale nacht waarin Stewart Green verdween. Ze dacht dat haar vriend Ray er iets mee had te maken. Ze vluchtte om zichzelf en hem te beschermen. Het leven van Ray stortte in door de gebeurtenissen van die nacht, gevolgd door het vertrek van Cassie. Toen was hij een succesvolle fotojournalist, nu 17 jaar later is hij een loser, een nep paparazzo.
Cassie is inmiddels getrouwd, onder haar nieuwe naam Megan en met een degelijke man die van niets weet. Samen met hun twee kinderen wonen ze in een welvarende buurt. Tijdens een beurs in haar oude stad komen de kriebels terug, en ze brengt een bezoek aan haar oude nachtclub. Zonder het te weten zet ze hiermee een hele reeks van gebeurtenissen in gang. Precies 17 jaar na Stewart Green verdwijnt de zoon van een rijke zakenman. Aan rechercheur Jack Broome de taak om uit te zoeken waar de zoon is en wat het verband is met die andere verdwijning. De louche vader van de zoon zet hem hierbij stevig onder druk...
Blijf dichtbij is een complexe thriller met vele verhaallijnen. Gelukkig laat het boek zich toch lezen zonder de draad kwijt te raken, dankzij de goede opbouw van het verhaal. De ontknoping is een grote verrassing waarna eindelijk alle puzzelstukken op hun plaats vallen. De ontknoping zorgt er ook voor dat het boek lang blijft hangen. Harlan Coben laat de lezer nadenken over wie het (morele) recht aan zijn kant heeft: de dader of de slachtoffers. De slachtoffers waren immers allemaal mannen die hun vrouwen en de hoeren die ze bezochten ernstig mishandelden. Veel vrouwen vroegen de politie niet al te voortvarend op zoek te gaan naar hun man van wie ze eindelijk verlost waren. Degene die de mannen vermoordde, deed het om de vrouwen te redden, maar genoot ook van het doden. Uitermate knap hoe Coben begrip en sympathie bij de lezer weet op te wekken voor een koelbloedige seriemoordenaar.
Blijf dichtbij is zoals alle boeken van Harlan Coben soepel geschreven en laat zich achterelkaar uitlezen. Coben is een meester in het schrijven van thrillers over mensen met een geheim waarvan de oorsprong vaak in hun jeugd of hun twintiger jaren ligt. Het geheim proberen ze vaak koste wat het kost verborgen te houden. Ondanks deze vaste formule gaan de boeken van Coben niet vervelen. Integendeel! | 1pos
|
Bo, de hoofdpersoon van dit boek, schrijft gedachten en gebeurtenissen in zwarte schriften en in één rood schrift. Haar allereerste schrift begint met:
Vooruitgaan is voor mensen heel gewoon. Ze denken er niet over na.
Bo is spastisch: 'Ik heb een lichamelijke beperking, geen verstandelijke handicap!'
Als we deze 12-jarige doorzetter leren kennen is ze pas verhuisd vanuit de stad naar een dorp. Met ouders en zus woont ze in een oude boerderij en ze zijn vooral voor haar verhuisd; contacten, vriendschap en zelfredzaamheid (fiets Herman), zijn belangrijk.
•
Op de nieuwe school krijgt ze een verplichte helper, Tom, toegewezen. Niet zonder reden, ook hij heeft een verleden. Er ontstaat een voorzichtige vriendschap.
Op haar vorige school werd Bo gepest, ze had geen vrienden en schreef hierover alleen in het rode - enige geheime - schrift. Bo moet het verleden achter zich kunnen laten, maar hoe?
Dit goedlezende verhaal over o.a. vriendschap, verdriet, pesten, doorzetten, verwerken en accepteren is grotendeels vanuit Bo en een beperkt aantal hoofdstukken vanuit Tom geschreven.
Een boek met eigentijds taalgebruik, een vleug humor, stoere en ontroerende, maar niet zielige fragmenten, een aansprekende omslag. Zeer goed als voorleesboek te gebruiken. Vanaf ongeveer 10 jaar. Aanrader. | 1pos
|
De Franse auteur en voormalige douanebeambte Bernard Minier debuteerde in 2011 met de zeer lovend ontvangen thriller “Een kille rilling”, welke inmiddels over vrijwel de gehele wereld in vertaling is verschenen. Het is een kloeke pil van bijna zeshonderd pagina’s en begint meteen met een gruwelijk en moeilijk te duiden misdaad. Commissaris Martin Servaz van de recherche van Toulouse in het zuiden van Frankrijk, dicht bij de grens met Spanje, wordt met het onderzoek belast en krijgt hulp van Irène Ziegler van de gendarmerie van het nabij gelegen Pau. In een rustig en bijna Scandinavisch tempo neemt Minier de lezer bij de hand door een zeer intrigerend en makkelijk leesbaar verhaal. De schrijfstijl is opvallend soepel en de belangrijke personages worden meer dan uitstekend uitgediept. Op een kwart van het boek voert Minier het tempo langzaam maar zeker op en wordt het onderzoek steeds ingewikkelder. Heeft de moord op de plaatselijke apotheker met de dood van het paard te maken en wat is de rol van de beruchte seriemoordenaar Julian Hirtmann die zit opgesloten in een nabijgelegen zwaarbeveiligde psychiatrische inrichting?
Martin Servaz wijkt behoorlijk af van veel andere politierechercheurs in gelijksoortige thrillers. Hij is niet aan de drank, niet overdreven zelfverzekerd en hoewel hij gescheiden is en wordt achtervolgt door demonen uit zijn verleden, staat hij stevig in de realiteit. Tijdens het onderzoek ontdekt Servaz een serie gebeurtenissen die zich lange tijd geleden in de omgeving hebben afgespeeld en vermoed dat er mogelijk een verbintenis is met de recente moorden. Op een handige manier zorgt de auteur ervoor dat er steeds weer wat flintertjes nieuwe feiten worden ontdekt maar dat een groot deel van de waarheid steeds een beetje uit het zicht blijft. De slechte weersomstandigheden spelen ook een grote rol in het boek en vooral de sneeuw is een constante factor van betekenis.
Het is jammer dat de Nederlandse vertaling wat slordig is en het boek redelijk wat – soms storende – fouten bevat. Het valt de auteur echter niet aan te rekenen en is hooguit een verwijt naar de uitgeverij die haar werk wat beter had moeten uitvoeren. Bernard Minier had met zijn debuut beter verdiend, want het zit uitstekend in elkaar en hij presenteert zich met “Een kille rilling” als een auteur waar we in de toekomst behoorlijk rekening moeten houden. In Frankrijk won hij een aantal grote en aansprekende thrillerprijzen. Na het dichtslaan van het boek kan je niet anders dan concluderen dat dit meer dan terecht is. Het verhaal is spannend, meeslepend en uiterst geloofwaardig. Misdaad, menselijke gebreken, waanzin, wraak en bloeddorst zijn de belangrijke ingrediënten en het is duidelijk dat de hoofdpersonages nog genoeg te vertellen hebben.
Deel twee en drie van de serie over Martin Servaz zijn ook al verschenen en vertaald. Het is om koude rillingen van te krijgen.
(Kijk voor al mijn recensies op: http://leeswereld.blogspot.nl) | 1pos
|
Een eerste kennismaking met de Britt Franken-serie van Heleen van der Kemp maakt dat ik weer een naam extra op mijn auteurslijstje mag bijzetten.
Britt Franken, vrouwelijk zonder al te veel kapsones, kan haar mannetje staan is een geschikte rechercheur in dit verhaal. In de vorige delen van deze serie krijg je meer inzicht in de verschillende personages, maar Bijwerking kan je ook als alleenstaand werk lezen.
Mijn favoriete personage in dit verhaal is Bo, de dochter van Britt. Een jonge vrouw die blijkbaar toch al het een en ander heeft meegemaakt, haar eigen foutjes maakt maar wat belangrijker is, er ook van leert.
Alle personages zijn goed uitgewerkt in relatie tot de rol die ze spelen en ieder op zich brengt wel kleur in het verhaal. Aan sommigen heb je meer een hekel dan aan anderen.
Tijdens de Thrillermiddag in Zoetermeer heb ik het interview gevolgd van Heleen van der Kemp en werd ik nieuwsgierig naar dit boek omdat ze het ook zoveel mogelijk wil promoten in scholen. Dit om zoveel mogelijk jongeren en jongvolwassenen op de gevaren en het gebruik van de pillenrage op de hoogte te brengen.
Tijdens het lezen van Bijwerking kreeg ik althans de boodschap mee, dus ik hoop dat er veel jongeren haar boek gaan lezen. De gevaren van het pillengebruik wordt goed uitgelegd zonder technisch te worden.
Bijwerking is het eerste boek dat ik lees van Heleen van der Kemp en mij viel op dat ze zeker de knepen van het schrijven onder de knie heeft.
Zeer geloofwaardig verhaal. Er kan niet genoeg op gehamerd worden welk een impact zulke pillen op iemand kan hebben.
Ik vind Bijwerking een goed boek, eens iets anders dan de typische misdaadromans. Persoonlijk zou ik dit boek zelfs aanraden aan tieners of jongvolwassenen die geregeld uit gaan en die pillen of andere rommel krijgen aangeboden. Bijwerking is een degelijke waarschuwing. | 1pos
|
De jury van de Gouden Strop zei over Doodskopvlinder dat het een boek is met internationale allure. Dat geldt voor deze ook. Terrorisme en de vluchtelingenproblematiek als thema maken deze thriller tot een angstaanjagend spannend en realistisch verhaal. Met een originele invalshoek, zoals we wel mogen overlaten aan dit bijzondere duo. Ross en Hartman zijn erin geslaagd een pageturner te schrijven die mij als lezer - nog meer dan Doodskopvlinder - meesleept in een overdonderende plot. Met een hele fraaie finale! Een aanrader voor iedereen die houdt van spannende én intelligente thrillers met een flinke dosis realiteit. | 1pos
|
Heel eerlijk? Toen ik aan dit boek begon wist ik niet zo goed of ik het leuk zou vinden. Ik ben helemaal niet van de teenage contemporary love stories. Ik hou ook al niet van chicklits en ik mis eigenlijk altijd wel de fantasy elementen als ze ontbreken in een boek.
Maar dit boek bevatte eigenlijk al mijn favoriete tropes! Haters to lovers, fake dating en royalty. De tropes waren ook nog eens goed uitgewerkt en gemixt met een heleboel andere tropes waar ik stiekem toch wel heel erg blij van word.
Daarnaast, is de hoofdpersoon ook nog eens heel grappig en leuk! Ik kon me goed met haar identificeren, ondanks het feit dat ik toch wel wat jaartjes ouder ben, en ik hield er van dat het geen hotel de botel liefde op het eerste gezicht relatie was, maar dat er daadwerkelijk opbouw en ontwikkeling in zat!
Ook de relatie tussen de twee zussen, het geworstel met de pers en het verdraaien van verhalen, en het keurslijf dat het koninklijke leven met zich meebrengt is heel geloofwaardig en goed neergezet. Al met al een heerlijke guilty pleasure om lekker weg te lezen in de brandende zomerzon! | 1pos
|
Wat een mooi verhaal. Ik hou van Jude, Noah, Oscar and Guillermo. Het boek was wel heel intens met intense karakters, dus moest ik het regelmatig wegleggen om op adem te komen.
Waar ik wel een beetje mee zit is de leeftijd van de hoofdpersonen. Ik kan niet geloven dat twee, zo jonge mensen, al zo bewust zijn van zichzelf, de wereld en hun seksualiteit. Ik had ze liever gezien als 16 en 19 jaar. | 1pos
|
Je leest in dit eerste deel van de George-serie het verhaal van George die dolgraag een computer wil, maar dat niet mag van zijn milieubewuste ouders. Wetenschap is gevaarlijk volgens hen. Dan krijgen ze nieuwe buren: Natuurkundige Erik en zijn dochter Annie. Annie en George sluiten vriendschap en Erik en Annie laten George hun computer zien: Kosmos, de slimste computer ter wereld. Kosmos praat en denkt en hij kan je naar het heelal sturen. Annie neemt George een keer mee om aan hem te bewijzen dat ze geen verhaaltjes verzint en samen reizen ze op een komeet door het heelal.
Erik gebruikt Kosmos om goed te doen, maar er zijn ook mensen die Kosmos voor duistere praktijken willen gebruiken. Hij moet dus koste wat kost uit hun handen blijven!
Dit verhaal is leuk voor jongens en meisjes en voor jong en oud. Het is namelijk niet alleen een spannend avonturenboek, er staan ook nog eens heel veel weetjes over het heelal in én een flink aantal prachtige foto’s van ons universum! Heel erg leerzaam en interessant (soms ging het me zelfs mijn petje te boven al die info over materie e.d.). Zeker voor mensen die erin geïnteresseerd zijn is dit een geweldig boek! Ik ga hem bewaren voor mijn leergierige kleuter! | 1pos
|
Dit boek las ik reeds als heel jong kind, maar begreep niet helemaal hoe alles eraan toe ging. Toen mijn grootvader overleed kwam ik het boekje toevallig opnieuw tegen en las het opnieuw, toe heeft het mij heel hard geholpen om mezelf en iedereen in mijn omgeving te begrijpen en zo heeft het iedereen beter leren omgaan met de situatie. | 1pos
|
Voor weduwnaar Paddy Buckley is het dagelijks leven één grote sleur. Sinds het overlijden van zijn echtgenote Eva lijdt hij aan slapeloosheid en ziet hij de wijzers van zijn Mickey Mouse klok langzaam verspringen. Als medewerker van een begrafenisonderneming treft hij dagelijks mensen op de meest kwetsbare momenten in hun leven.
Wanneer hij bij weduwe Lucy op bezoek gaat, loopt de ontmoeting iets anders dan Paddy in eerste instantie in gedachten had. Met de bizarre gebeurtenissen in zijn achterhoofd probeert hij zijn zenuwen te beteugelen in de kroeg waarna hij huiswaarts keert. Eenmaal in de auto verliest Paddy voor een moment zijn aandacht en raakt een verstekeling die plots de weg oversteekt. Als Paddy enig teken van leven probeert vast te stellen bij zijn slachtoffer, komt hij tot de conclusie dat hij zojuist Donal Cullen heeft doodgereden. En laat Donal nu net de meest beruchte maffiabaas van Ierland zijn. De volgende morgen rinkelt de telefoon bij de begrafenisonderneming, waarna Paddy een nieuwe opdracht krijgt: de uitvaart van Donal Cullen verzorgen.
Debutant Jeremy Massey werkte zelf jaren bij een begrafenisonderneming voordat hij zijn naam vestigde als scenarioschrijver. Met zijn debuutroman De laatste vier dagen van Paddy Buckley zet hij zijn eerste schreden in de boekenwereld.
Massey laat met zijn debuutroman meteen zien wat hij in huis heeft. Een roman die zowel ingrediënten bevat voor een die-hard thrillerlezer tot de liefhebber van literaire romans door scènes met pure emotie te introduceren. Met een origineel plot en dito schrijfstijl pakt hij de lezer volledig in.
Door de confrontatie met de vergankelijkheid van het leven, weet de auteur af en toe pijnlijk duidelijk te maken dat het leven zomaar ineens afgelopen kan zijn. Zwarte humor die zorgt voor een goede schaterlach tot een diepe zucht door het stille verdriet van hoofdpersoon Paddy, de auteur heeft precies door wanneer de personages toe zijn aan een volgende fase in hun ontwikkeling. Het is bijzonder om de lijdensweg van Paddy als een soort toeschouwer te aanschouwen.
Met 'De laatste vier dagen van Paddy Buckley' heeft Jeremy Massey een stevige debuutroman neergezet die een onuitwisbare indruk achterlaat bij de lezer. De gitzwarte humor in het boek past bij de zeer stijlvolle cover van het boek. | 1pos
|
Het is een goed boek. Had hem in 2 dagen uit. Tot het einde toe spannend. | 1pos
|
Ik vond het een heerlijk boek om te lezen, een echt feel good boek. Dat was meteen ook het minpunt, dat het wat oppervlakkig was. Maar dat heeft me er niet van weerhouden om het toch vier sterren te geven. Juist omdat ik er best van genoten had. Soms is een feel good boek tussendoor heerlijk! | 1pos
|
Wat een geniaal boek. Het is lang geleden dat ik een boek in één keer heb uitgelezen. Een boek waar je je gewoon in mee moet laten slepen. Een echte aanrader. Geloof je het niet, dan zou ik zeggen "Begin erin en dan merk je vanzelf of het voor jou ook zo is" Veel leesplezier. | 1pos
|
Dan Brown is terug, althans ik ben terug bij hem, na enkele boeken te hebben overgeslagen wegens raadselmoeheid. En dit is weer een goeie, dik, vol vaart, met relevante zijpaden. En opnieuw een onverwachte, verrassende ontknoping. Prachtig om, als je Barcelona een beetje kent, met Google maps en Google afbeeldingen erbij te lezen. Brown komt zo vaak in ons land, het wordt tijd dat hij hier eens een van zijn boeken laat spelen. Met professor Langdon door de Pijp, het Binnenhof, de Vismarkt, of het Vrijthof. En met Kajsa Ollongren als partner. Weer eens wat anders dan de Van Rossems. | 1pos
|
Nadat Sabine verlaten is door haar echtgenoot, ontvlucht ze haar leven een aantal dagen door naar Limburg te gaan. Door autopech stuit ze per toeval op de Oldenhage, een valwerkboerderij, en de familie die daar woont. In eerste instantie blijft ze contact zoeken met deze familie omdat ze vanuit haar werk interesse heeft om de hoeve te kopen, maar al snel raakt ze meer en meer betrokken bij de familie. Twee jaar geleden is een vrouw noodlottig aan haar einde gekomen in de hoeve en sindsdien wordt de familie met de nek aangekeken door de rest van de dorpsbewoners. Vader, oma en de twee meisjes lijken hierover iets geheim te houden. In de week die Sabine bij de familie doorbrengt, komt ze langzaamaan steeds meer te weten over de ware toedracht van dit ongeluk.
Renate Dorrestein schrijft zeer beeldend en weet daarmee de lezer gelijk in de sfeer van het verhaal te trekken. De hoeve wordt gedetailleerd beschreven waardoor je een goed beeld van de setting krijgt. Ze verwoord veel situaties en gedachten treffend met bijpassende beeldspraak. Het verhaal heeft vele prachtige zinnen, zoals: “Veel mensen schijnen het te betreuren dat je geluk niet kunt hamsteren, zoals bijen met honing doen, zodat je je opgeslagen voorraad kunt aanspreken als de nood aan de man komt. Die mensen realiseren zich niet dat het oprakelen van oud geluk juist een afschuwelijke bezigheid is”. Mooi en ontnuchterend.
De hoofdstukken worden vanuit het perspectief van Sabine beschreven. Hoofdstukken hebben een datum als titel en boven de verschillende alinea’s staan tijden, waardoor de lezer kan volgen wanneer iets gebeurt. De hoofdstukken over Sabine worden afgewisseld door hoofdstukken met de titel “Elders, diezelfde avond”, waarin steeds een ander personage naar voren komt die een ander licht schijnt op de situaties uit het verhaal. Hierdoor kom je als lezer aan aanvullende informatie waarover Sabine geen weet heeft. Sommige verhaallijnen lijken echter relevanter dan andere. Toch is het over het algemeen een welkome aanvulling.
In het verhaal wordt veel spanning gecreëerd. Sabine ontdekt steeds kleine brokjes informatie over de dood van Alicia, twee jaar voor haar komst. Het is hierdoor nog niet meteen duidelijk wat er gebeurd is. Samen met Sabine probeer je als lezer de puzzelstukjes samen te voegen en conclusies te trekken. Renate Dorrestein weet je hierbij een aantal keer op het verkeerde been te zetten. Nieuwe informatie zorgt dat eerder getrokken conclusies niet meer kloppen en hierdoor blijft het verhaal spannend.
Een belangrijk thema in dit verhaal zijn relaties. De relatie van Sabine en Vincent liep stuk omdat deze overheerst werd door jaloezie. Ook zijn nieuwe vriendin Marcia lijkt de jaloezie eerder als bescherming te zien. Ook de gezinsrelaties in de hoeve zijn niet bepaald gezond te noemen. Renate Dorrestein weet hiermee interessante vragen op te roepen: In hoeverre ben je een individu en in hoeverre ben je deel van een systeem? En hoever ga je om de ander in de relatie te beschermen?
Reddende engel is daarmee een boek dat blijft boeien tot het einde. | 1pos
|
Met De Da Vinci code heeft Dan Brown de weg gevonden naar de boekenkast van zon 17 miljoen lezers. Een onwaarschijnlijk aantal boeken in nog geen anderhalf jaar. De bestseller, die werd geschreven als vervolg op Het Bernini mysterie (Angels & Demons), is eigenlijk Browns vierde titel. De vertaling van het eerdere werk van de Amerikaanse schrijver kon dan ook niet lang op zich laten wachten. Met Het Juvenalis dilemma verschijnt bij Luitingh vandaag dan ook het eigenlijke debuut van de bestverkopende thrillerauteur van dit moment. Een boek zónder Robert Langdon, maar daardoor niet minder indrukwekkend.
Het kan geen toeval meer zijn dat alle drie de vertaalde boeken van Dan Brown door mij zijn beoordeeld met de maximale vijf sterren. Deze eer valt ook Het Juvenalis dilemma ten deel. Het debuut van Brown is dan ook een pageturner van de eerste orde. Het laat de spanning gieren door je lijf en geeft je maar weinig mogelijkheden om het boek vroegtijdig weg te leggen.
Het Juvenalis dilemma heeft geen historische gebeurtenis of mysterie als thema, maar in dit boek staat de veiligheid van Amerika onder druk door de ontwikkeling van een niet te kraken code voor het versleutelen van digitale berichten. Hiermee wordt de NSA, de National Security Agency, dat miljarden investeerde in een supercomputer voor het ontcijferen van berichten, direct buitenspel gezet. Wanneer de maker dan ook nog eens dreigt de versleuteling openbaar te maken, wordt de hulp van Susan Fletcher en David Becker ingeroepen. Susan, het uiterst intelligente hoofd van de afdeling Cryptologie van de NSA, probeert vanuit de basis te achterhalen wie de sleutel heeft van de code. Tegelijkertijd wordt haar vriend David Becker, een leraar Moderne Talen op een Universiteit, naar Spanje gestuurd om het spoor naar een mogelijke ontcijfering te volgen. Terwijl de klok doortikt, wordt langzaam duidelijk wat het er werkelijk aan de hand is, maar niet zonder dat Dan Brown je een aantal keer volledig op het verkeerde been zet.
Op het eerste gezicht totaal niet te vergelijken met de Robert Langdon-serie, maar toch zul je een aantal overeenkomsten ontdekken tussen de verhalen. Ook Het Juvenalis Dilemma bestrijkt slechts vierentwintig uur uit het leven van de hoofdpersonen en speelt zich voor een gedeelte af in Europa. Ook in dit verhaal weet Brown fictie naadloos met feiten af te wisselen. Tussen het oplossen van cryptische raadsels, vertelt hij interessante wetenswaardigheden over bijvoorbeeld de NSA, moderne talen en technologische mogelijkheden, waardoor je het gevoel hebt ook nog eens iets op te steken van een spannend verhaal. Want bovenal is Het Juvenalis dilemma lekker spannend en volgepropt met goede aktie en bevat het ook nog eens geloofwaardige karakters. Het is mij een raadsel waarom Brown niet direct is doorgebroken met dit boek, dat bij vlagen doet denken aan het werk van Crichton. Een stevige aanrader en (weer) vijf verdiende sterren. | 1pos
|
Clare Swatman heeft met haar pen mijn hart geraakt.
Op een ochtend, op weg naar zijn werk, komt Ed door een noodlottig ongeval om het leven.
Zoë verliest haar soulmate en ziet haar toekomst in duigen vallen.
De herinneringen aan alle mooie momenten, en aan de slechte tijden, kan ze niet los laten. Maar Zoë moet verder.
Voor je weggaat zuigt je mee in een werveling van herinneringen en gedacht. Ontroert tot tranen toe en herinnert je eraan nooit je geliefden achter te laten zonder gedag te zeggen. Ga niet slapen met ruzie.
Bladzijde na bladzijde blijf je je af vragen hoe het plot uit zal pakken, kan je je lot in eigen hand nemen. Er is geen moment waarop je rustig adem haalt en bedenkt dat je het boek nu wel even neer kan leggen. De brok in je keel blijft hangen en de opluchting is er pas aan het eind.
Kortom, rauw en ontroerend. Liefdevol, tegenstrijdig en onontkoombaar. | 1pos
|
In mei verscheen - eindelijk! - The Last Star, het laatste deel in The 5th Wave trilogie. In afwachting naar dit boek herlas ik de eerdere boeken in de reeks. Maar toen mijn pre-order maar niet binnen kwam, sloeg opeens de angst om mijn hart. Wilde ik wel dat deze serie tot een einde zou komen?
Let op! The Last Star is het vervolg op The 5th Wave en The Infinite Sea. Als je deze boeken nog niet hebt gelezen, kan onderstaande review spoilers bevatten. Over The Last Star zelf spoiler ik natuurlijk niet.
The Last Star staat opnieuw in het teken van Cassie, Zombie, Ringer, Evan en Sam, die proberen te overleven in een post-apocalyptische wereld geteisterd door aliens. Maar niemand is te vertrouwen en niets is wat het lijkt. Kunnen de jongeren the Others verslaan?
Het boek begint vanuit een nieuw personage en weet al vanaf de eerste pagina een duistere toon te zetten. Ik zat meteen weer helemaal in de post-apocalyptische wereld die Rick Yancey in The 5th Wave introduceerde. Door de constante wisselingen in perspectief blijft het verhaal van begin tot eind spannend en leer je de verschillende personages steeds beter kennen. Nog altijd is Ringer mijn favoriet! Sam daarentegen komt opeens wel heel volwassen over voor een vijfjarige - ik snap dat een dergelijke situatie een traumatische invloed kan hebben op een kind, maar dit was misschien toch iets te overdreven. Ik vond het echter wel mooi hoe de band tussen Cassie en Sam belicht wordt. Cassie ziet nog altijd haar broertje van voor de vijfde golf voor zich, terwijl ook hij hierdoor verandert is.
Met The Last Star weet Rick Yancey één van mijn favoriete trilogieën tot een bijzonder mooi einde te brengen. Al mijn vragen worden beantwoord en het plot zit enorm sterk in elkaar. Vanaf de eerste pagina kon ik niet stoppen met lezen, al was ik tegelijkertijd bang voor het einde. Dat was eigenlijk niet nodig, want het verhaal klopt gewoon zo. Wat niet wil zeggen dat ik niet af en toe een traantje heb gelaten.. Ik ben en blijf fan! | 1pos
|
Dit biek begint nog vrij eenvoudig: stel dat de mens van het ene op het andere moment verdwijnt, wat gebeurt er dan met een stad als New York? Binnen een aantal jaren zal de natuur het overnemen. Water, vorst, wind en flora en fauna zullen er voor zorgen dat de stad binnen een beperkt aantal jaren langzaam ineen stort.
Maar om nu te zeggen: de natuur neemt alles over, en er is verder niets aan de hand, is te kort door de bocht. We laten als mensheid een enorme hoop rotzooi achter waar de aarde nog tot in de verre toekomst last van zal hebben: kernwapens/energiecentrales, plastic, verhoogde CO2 concentratie, etc. Die zijn nu van invloed, maar als de mens verdwijnt is daarmee het probleem nog lang niet opgelost.
Na het lezen van dit boek vraag je je wel af: waar gaat dit heen, en waar moet dit eindigen. Erg leuk vond ik de links die met het verleden werden gelegd. Bijvoorbeeld over het uitsterven van de grote diersoorten in Amerika na de komst van de mens en het uitsterven van diersoorten nu. Hoe erg is dat eigenlijk op een geologische schaal gezien? Veel om over na te blijven denken... | 1pos
|
Leuke verhalen bundel van Jojo Moyes, die ik heb gelezen na de trilogie voor jou. Het is misschien anders dan gewend maar heb er erg van genoten. Het gene wat mij trok voor dit boek was de kaft en het schattige formaat van het boekje. Het is makkelijk mee te nemen maar toch mooie duidelijke pagina's en niet zo klein geschreven als pocket boeken. Heerlijk gewoon. Aanrader als je van haar schrijfstijl houd en een ander boek van haar wil proberen. Stop hem lekker in je koffer in de zomer en droom weg in Parijs of andere steden waar de personen zich bevinden. | 1pos
|
De vormgeving van het boek vind ik prachtig! Het meisje op de kaft lokt al uit dat je het boek niet kan laten liggen "lees mij, lees mij!" Nou, dat heb ik dus ook gedaan en heb het net uit. Prachtig!! Je kunt het niet helemaal vergelijken met de film van "The Chronicles of Narnia" of "Narwick", maar in die trant is het boek geschreven. Orgineel, fantastierijk, vlot en goed te volgen verhaallijn.
Toen Jake bij "de Bijzondere kinderen" aan tafel mocht zitten, leek het wel of ik daar ook eventjes zat. "Ik heb genoten"!
Het is ook spannend, ontroerend en grappig. Ik snap nu wel waarom dit hoog in de top 10 lijst staat bij de Dizzie-leden!!
Ik laat hem nu lezen door mijn zoon van 12 jaar oud, ik ben benieuwd wat hij ervan vindt!
Ik heb gelezen op Dizzie dat er ook een film van is, ik ben benieuwd!
Ik raad iedereen aan die van sprookjes / fantasie houdt, al is het maar de kaft en de foto's in het boek, te gaan lezen. Grinnik! Veel plezier, Phuong. | 1pos
|
Wat een goede prequel, je wordt echt nieuwsgierig gemaakt naar het hoofgerecht Insomnia. Het liefst zou je direct verder willen lezen, zo wordt je geprikkeld door het mysterieuze personage "Handyman".
"Handyman" is een intrigerend personage en het is extra leuk om te lezen, omdat het is geschreven vanuit de ik-vorm en je krijgt als het ware al een inkijkje in zijn hoofd. Bij zijn geboorte werd hij direct vergeleken met de baby in Ira Levin`s Rosemary`s Baby en al gauw stuurde zijn moeder hem naar een psycholoog, want hij was "anders". Nu anders is hij zeker, maar daar moeten we toch echt Insomnia voor gaan lezen. Zijn fascinatie voor donkerharige, tengere meisjes lijkt in ieder geval niet helemaal gezond. | 1pos
|
EWat een gaaf boek zeg. Ook erg leuk geschreven. Ging zelf meteen na denken over wat voor animax ik zelf wil | 1pos
|
Wat een heerlijk boek weer, van Voskuil! En wat een vreselijk mens vond ik die Nicolien! Het lijkt me dat daar gewoon niet mee samen te leven valt: die enorme twijfel over het minste geringste, de koppigheid, de onbeheerste driftbuien, het alles zwart-wit bekijken...
Het staat vol met passages waarin Nicolien en Maarten met elkaar van mening verschillen en eigenlijk word je er doodmoe van, maar het fascineert óók weer zo verschrikkelijk!
Het einde vond ik nogal abrupt. Ik was reuze benieuwd hoe Maarten en Nicolien de ontstane situatie uiteindelijk zouden oplossen. | 1pos
|
Mijn eerste ervaring met auteur Kim Harrison smaakt naar meer. Een
heel leuk boek en deel twee heb ik al gereserveerd bij de bieb. | 1pos
|
I'm enjoying this trilogy of companion novels so much!
This one was every bit as enjoyable and action packed as the first one, but it didn't have an annoying plot twist at the end *YAY*
Jubilee is Captain in the military, stationed on Avon to keep the peace.
Flynn is a leader of the rebels, trying to win the planet back from the military, so his people can live in peace.
They are on opposite sides, but that doesn't stop them joining forces and falling in love.
Yes! What a nice sequel :D
I love the easy, flowing writing style and combined with an action packed plot line, a bit of romance (but not too much soppy stuf), it makes for a gripping read.
Come on, there are daring rebels, though military people and whispers in this, how can you not love this? | 1pos
|
Leuk boekje en uiteraard veel te dun. Maar De Rode Wolf is de uitgebreide versie van Het Hercynische Woud, dus dat wordt, heel naar, hem aanschaffen! | 1pos
|
Ik heb dit boek vorig jaar een keer gelezen, ergens augustus. Ook ik vond het een mooi verhaal, het is net of je naar een hele goede soap zit te kijken. Sindsdien heb ik geen boek meer gelezen van Cathy Kelly maar dat duurt vast niet lang meer aangezien ik er nog twee van haar heb liggen. | 1pos
|
Met dank aan Meis & Maas kreeg de ultieme kans om het tweede deel van De Spellslinger serie te mogen lezen. Deze boeken stonden sinds hun bekentenis al op mijn verlanglijstje. De wonderbaarlijke cover, gevormd in een soort spelkaarten sprak mij echt aan. Maar wat vond ik er nu van?
Met een pracht parel van schaduwzwart in mijn handen, volgde ik het leven verder van Kellen. Gevlucht van zijn volk, met op zijn hielen een Argosi en een eekhornkat die enkel maar met Kellen kan converseren. Plus de drager van de ziekte Schaduwzwart.
Dat Sebastien De Castell een gedetailleerde schrijfstijl heeft, is niet meer onbekend. Maar hij blijft op een boeiende manier voldoende spanning en mysterie in zijn schrijfwerk te behouden. De leefwereld van Kellen is heel origineel en anders dan alle andere verhalen. Wat me vooral intrigeert is Kellen. De niet meest perfecte personage met veel gebreken; maar hoe hij zich blijft staande houden in zijn wereld. Want als er iemand pech in het leven heeft dan is hij dat. Ik ben ondertussen de tel aan kwijt geraakt hoeveel keer ik dacht dat hij nu echt zou gaan sterven. Maar kortom stimuleerde het me enkel om door te blijven lezen. Eens geen personage die "de uitverkorene is" en het in een vingerknip allemaal voor elkaar gespeeld kreeg. Integendeel: arme Kellen. I'm your mate in een waardeloze strijd.
Het verhaal bevat veel positieve eigenschappen. Spanning, humor, mysterie en vooral de mooie uitgewerkte magie die je als fantasie lezer blijft boeien.
Alleen had ik tijdens het lezen een gevoel alsof de spanning wat wegzakte en dat ik toch een tandje moest bijsteken om door de langdradige stukjes doorheen te worstelen. Andere hoofdstukken daar in tegen las ik smeulend weg alsof er nergens een dipje te bespeuren was.
De personage die je een groot stuk in Vogelvrij leert kennen, leren we vooral Kellen goed kennen. Ferius blijft iet wat mysterieus, maar wat ik wel kan plaatsen en Seneira kan ik helaas niet pijlen. En over Reichis ben ik gewoon duidelijk; ik hou van arrogante dieren die kunnen praten.
Van de een mysterie val je al tuimelend in een andere mysterie. Een ruime aanbod van informatie om de wereld van Kellen (& zijn vrienden) beter te begrijpen is hier zeker spraken van. Mooie opbouwende spanning met spectaculaire vechtscènes (hoe ik het dan opneem als ik het lees, en een potje humor om het boek wat te verlichten, kreeg schaduwzwart een mooie 4 sterren.
Deel 3: ik wacht al op je! | 1pos
|
Alles zou anders worden. Raaf kon het voelen. In zijn veren, die leken te tintelen. Maar ook in de lucht. Die leek vandaag wel te knetteren. Warm. Heel bijzonder!
‘Het is zover!’ zei hij zachtjes voor zich uit. Hij keek nog even naar zijn boom.
Vannacht had hij geen oog dichtgedaan. Hij kon alleen maar denken aan de reis die hij zou gaan maken. Samen met zijn vriend Papegaai. Al dagen spraken ze erover. Sinds het bezoek van neef Kaketoe, elf dagen geleden. Uren had hij verteld hoe mooi het er was. Het was de meest fantastische plek op aarde. ‘Het paradijs’ heette het.
‘Maar… hoe wist je van het bestaan ervan?’ had Raaf gevraagd. ‘Pa-ra-dijs…’ kraste hij zacht. Het klonk mooi. Het leek zelfs alsof hij het woord kon proeven. Het smaakte zoet! (blz. 7)
Raaf en Papegaai gaan samen op reis. Neef Kaketoe was pas bij hen op bezoek en vertelde over een geweldige plek die hij had gevonden. Hij noemde het het Paradijs. Het was een plek waar het altijd mooi weer was, met genoeg te eten en vriendelijke dieren. Dat land willen Raaf en Papegaai ook wel eens zien. Neef Kaketoe heeft alleen niet verteld waar het Paradijs precies ligt.
Het reizen valt Raaf en Papegaai wel een beetje tegen. Het vliegen over de oceaan is heel zwaar en Papegaai gaat bijna dood. gelukkig komen ze in de oceaan Lederschildpad tegen en mogen ze op zijn rug meereizen. Ze vragen hem of hij weet waar het Paradijs is.
De oceaan is volgens Raaf en Papegaai niet het paradijs. Ze reizen verder. Zullen ze het Paradijs ooit vinden? En blijven ze daar dan wonen? Wat voor avonturen beleven ze nog onderweg?
Lees mijn recensie op Ikvindlezenleuk: http://www.ikvindlezenleuk.nl/2015/09/li-lefebure-de-reis-van-raaf-en-papegaai/ | 1pos
|
Het gaat over deze vijf personen. Hebben alles bereikt in het zakenleven. Komen regelmatig samen in een club in New York. Voor hun verveling te doorbreken beden zij een nieuw spel. Een complot van mensen om bij elkaar te komen om een spel te spelen met moord en doodslag. Geheimzinnige spelregels heersen over dood en leven. Het spel speelt zich af in New York. Zij die New York kennen zullen door heel de stad meegenomen worden; De politie van New York weet maar één antwoord: het inzetten van de beroemde criminoloog Noah Aikman. Ook zijn dochter werkt mee. ook de criminoloog krijgt ook geen vat op het probleem, de vele moorden. Ook F.B.I en het leger worden ingezet om te helpen; Op het einde heeft de criminoloog door dat de vier heren een spel spelen zoals mens erg je niet. Echter de pionnen zijn levende mensen.
een aanrader. | 1pos
|
Onze eigen maatschappij als dystopie, dat is het originele uitgangspunt waaruit De man die de tijd meenam vertrekt. Loser Tom Barren komt uit een techno-utopisch 2016, maar komt door een foutje in ons 2016 terecht. En hier ziet de wereld er opeens wel heel anders uit.. Een intrigerende premisse die me van begin tot eind wist te vermaken.
De man die de tijd meenam gaat over Tom Barren, de mislukte zoon van een supergenie. In zijn 2016 is de wereld schoon, vredig en gelukkig dankzij de uitvinding van het Goettreider Werktuig. Grensconflicten en milieukwesties zijn verleden tijd. In die wereld verloor Tom echter ook zijn moeder en de collega waar hij verliefd op is. Wanneer Tom met een door zijn vader uitgevonden tijdmachine terug in de tijd reist naar 1965 - het moment waarop het Goettreider Werktuig voor het eerst werd aangezet - verandert hij iets in het verleden, waardoor hij in ons 2016 terecht komt. Deze bizarre en vervuilde wereld voelt voor hem aan als een dystopie, maar het is wel een wereld waarin zijn familie én zijn geliefde nog in leven zijn. Wat nu? Bouwt hij hier zijn leven op, of gaat hij terug naar zijn utopische 2016?
De invalshoek van dit verhaal is ontzettend intrigerend. Onze eigen maatschappij wordt afgeschilderd als een dystopie, maar het blijkt algauw dat de Tom in 'ons 2016' het heel wat beter voor elkaar heeft dan die in het techno-utopische 2016. Dus is dat eigenlijk wel de utopie? Naast de toffe premisse is het verhaal van De man die de tijd meenam ook erg onverwacht, ik had geen flauw idee waar het verhaal naartoe ging en ik werd tijdens het lezen keer op keer verrast.
Ook de grappige schrijfstijl is een pluspunt voor mij. Elan Mastai heeft echt een hilarisch grappig boek geschreven, waarbij hij bijzondere vertelvormen niet schuwt. Hij wendt zich meerdere keren tot de lezer, geeft hoofdstukken waarin hij de voorgaande hoofdstukken samenvat - later krijg je hier een logische verklaring voor - en durft het aan om een compleet hoofdstuk achterstevoren te schrijven. Het geëxperimenteer met taal voelt echter nergens gekunsteld of als een trucje, het is altijd in dienste van het verhaal.
Een verhaal over tijdreizen bevat vaak een hoop technische informatie en dat is ook in De man die de tijd meenam het geval. Maar omdat het hoofdpersonage zelf ook niet van alle machines snapt hoe het precies werkt, werd het nergens voor mij te technisch. Sowieso werd de informatie goed gedoceerd en afgewisseld met dialogen en herinneringen. Dus geen informatiedumps van hier tot Tokio in dit verhaal.
Aan de korte hoofdstukken en de vlotte schrijfstijl kun je merken dat deze debuutroman geschreven is door een scenarioschrijver. Ik zag het boek eigenlijk als een film aan me voorbij gaan - en ik zou ook heel graag een verfilming zien van het verhaal van Tom Barren. Maar ook het geschreven woord wist me te raken. Ik zat voortdurend luidop te grinniken in de trein en tegen het einde liepen de tranen over mijn wangen. Duidelijk een schrijver die weet hoe hij op de emoties kan inspelen!
Wel moet ik aanhalen dat ik echt niet oké ben met de 'verkrachting scènes' en de manier waarop de personages hiermee omgaan. De vrouwelijke personages in dit boek zijn me iets te onderdanig en laten zich wel heel gemakkelijk door de man onder de voet lopen. Ook de romantiek vond ik hier en daar wat onrealistisch.
De man die de tijd meenam wist mij al met haar allereerste zin te overtuigen- 'Het punt is, ik kom uit de wereld die er had moeten zijn' - en bleef me van begin tot eind verbazen. Elan Mastai weet in zijn debuut een hilarische, maar tegelijkertijd pijnlijk realistische schets van onze maatschappij als dystopie te maken. Het boek is onvoorspelbaar, origineel en ontroerend en laat je geen moment los. Ik zat voortdurend te gniffelen in de trein en heb tegen het einde ook stiekem een traantje gelaten. De experimenten met taal geven het boek een compleet eigen stem, zonder dat het als een trucje voelt. Mastai maakt indruk met een wervelend debuut.
Deze recensie verscheen ook op Oog op de Toekomst. | 1pos
|
In december 2016 maakte ik kennis met de Slaves serie van Miriam Borgermans door middel van het boek Raven, waarin een opstandige slavin beschuldigd werd van de moord op een machtig man. Ik genoot van dit verhaal en was dan ook erg benieuwd naar het volgende boek in de reeks: Dante.
Dante staat als Trasher slaaf op de dodenlijst van het Bastion. Wanneer hij terugkeert van een dodelijke missie in de ruimte, volgt meteen een tweede levensgevaarlijke opdracht. Tegen zijn zin moet Dante zich voordoen als Vrije en het moordonderzoek naar Ghassan Aboud leiden, waarvan de slavin Raven beschuldigd wordt. Tijdens zijn onderzoek wordt hij van alle kanten tegengewerkt. Buigt Dante, of breekt hij eindelijk?
In Raven, het eerste deel van de Slaves serie, maakten we kennis met de slavin Raven. Ze is een opstandige laatstejaars studente aan een Delicatus slavenschool. Delicatusslaven zijn hoogopgeleide slaven, maar desondanks hebben ze meestal geen lang leven voor de boeg. Slaven worden overgeleverd aan de willekeur van hun meester en gaan vaak een gruwelijk einde tegemoet. Als Raven aan de machtige Genoot Ghassan ABoud wordt verkocht, lijkt ze aan een dergelijk lot te kunnen ontsnappen. Tot Ghassan vermoord wordt en Raven als schuldige wordt aangewezen.
Het verhaal in Dante speelt zich gelijktijdig af met het verhaal in boek één. Het is dus geen vervolg zoals we dat binnen het Young Adult genre gewend zijn: we krijgen hetzelfde verhaal maar vanuit een heel ander standpunt. Je zou denken dat het verhaal hierdoor voorspelbaar en saai wordt, maar niets is minder waar. Het leven van Dante staat ver genoeg af van dat van Raven om niet te veel overlapping te hebben, terwijl je ondertussen steeds meer bekende personages de revue ziet passeren. Daarnaast moet ik ook eerlijk toegeven dat het voor mij al lang geleden was dat ik het eerste boek las – en dat ik veel details al was vergeten.
Ik vond Dante een heel spannend en origineel dystopisch verhaal boordevol actie. Het verhaal leest vlot en ik wilde voortduren weten hoe het verder zou gaan. De vele achtervolgingsscènes waren misschien niet helemaal aan mij besteed, maar verder was het echt een feestje om te lezen. Omdat ik de laatste tijd niet meer zo’n fan ben van Young Adult vond ik het moeilijk om aan dit toch wel dikke boek te beginnen, maar tijdens het lezen waren mijn twijfels helemaal weg.
Een klein minpuntje vind ik overigens wel dat de wereld waarin Dante en ook Raven zich afspelen weinig duiding krijgen. Uit het vorige boek weet ik nog dat het verhaal zich afspeelt in het jaar 2558, wanneer de rijke elite het voor het zeggen heeft. Door overbevolking, outsouring en nieuwe technieken als Artificiële Intelligentie en robotica zijn er bijna geen banen meer en moet de ‘gewone mens’ gedwongen als slaaf werken. Wat mij betreft mag dergelijke informatie van hoe de wereld geworden is zoals hij is, iets meer een plaats krijgen in het verhaal.
Hoewel de dikte van Dante me op voorhand een beetje afschrikte, bleek het boek een echte pageturner te zijn. Het verhaal, dat zich afspeelt in een dystopische toekomst, zit boordevol actie en geeft een heel nieuwe dimensie aan boek één. Wat mij betreft had de world building iets meer uitgediept mogen worden, want hoe is het tot deze wereld gekomen? Een serie om in de gaten te houden.
Deze recensie verscheen ook op Oog op de Toekomst. | 1pos
|
Ik zal beginnen met het enige minpunt dat ik melden heb … het einde was absoluut geen verrassing voor me. Eigenlijk had ik de ontknoping al erg snel voorspeld, waardoor het eerder een kwestie was van afwachten of ik het bij het rechte eind en dus niet zo zeer een spannend verhaal met een onverwachte plotwending.
Nu zou je kunnen denken dat dit ervoor zorgt dat ik teleurgesteld ben in dit verhaal, maar dat is zeker niet het geval. Natuurlijk is het leuker wanneer een auteur je weet te verrassen, maar eigenlijk werd die voorspelbaarheidsfactor voldoende gecompenseerd.
Nora Roberts wist me immers dankzij haar geweldige schrijfstijl en realistische personages wel meteen mee op sleeptouw te nemen. Shelby is een sterk vrouwelijk hoofdpersonage, iemand die niet gewoon bij de pakken blijft zitten maar zich zelf uit de nood helpt in plaats van weerloos om hulp te roepen. Ik hield echter ook van de spontaniteit en het kinderlijke enthousiasme van Callie, van Griff die eerlijk en grappig is en zo leuk met Callie omgaat, van de hechte familie die haar bij thuiskomst staat op te wachten en de interactie tussen zowel haar ouders én grootouders als broers.
Ik hou ervan dat Nora Roberts er steeds perfect in slaagt om haar omgeving zo te omschrijven dat je ze meteen voor je ziet: de uitzichten, hun bombastische villa, het huis dat Griff aan het restaureren is, … Datzelfde doen haar omschrijvingen met de sfeer die ze wil weergeven. In dit geval het leven in een kleiner dorp én de perikels die daar bij komen kijken. Door haar beschrijvende stijl lijk je echt deel uit te maken van het verhaal en dan is het uiteraard vrijwel onmogelijk om niet met haar kleurrijke karakters mee te leven.
Het zou niet eerlijk zijn mocht ik dit boek omschrijven als een spannende thriller. Ben je echter op zoek naar een ontspannend én meeslepend verhaal waarin familiewaarden en romantiek een belangrijke rol spelen, dan is dit boek ideaal leesvoer. | 1pos
|
Wat een leuk boek is dit. Het is vlot geschreven en leest lekker weg.
Het boek is van het begin af aan al spannend. Het verhaal zit goed in elkaar en heeft af en toe een originele wending. Hierdoor is het geen moment saai.
Als leescoordinator zal ik dit boek zeker aanbevelen bij de kinderen bij mij op school. Geschikt voor zowel jongens als meisjes. | 1pos
|
De definitieve doorbraak van John Brosens laat nog altijd op zich wachten. Dat is op zich vreemd, want met De Mediator Dodenlijst, zijn achtste thriller, laat Brosens duidelijk zien dat hij het gemiddelde niveau van (Nederlandse) thrillerscene ontstijgt. Wellicht is het feit dat de thrillers van deze inwoner van Vlissingen worden uitgegeven door de nog jonge en dus minder bekende uitgeverij PMA de oorzaak van de uitblijvende weg naar het grote publiek. De thrillers van Brosens zijn zonder meer te plaatsen in het rijtje van topauteurs in Nederland; zo ook De Mediator Dodenlijst.
Roelof Zijldijk is een jonge freelanceauteur met enorme schulden. Hij maakt wekelijks een interview voor de Haagse regiokrant De Havenloods, en rijdt af en toe als taxichauffeur voor zijn vriend Salomo, maar een vetpot levert het niet op. Vrienden heeft hij amper en met zijn familie heeft hij geen contact, behalve met zijn stugge oom Wiebo, bij wie hij geregeld over de vloer komt. Het leven van Roelof verandert drastisch als twee ingrijpende gebeurtenissen zijn normale levenspatroon in de war schoppen. Eerst vindt hij zijn oom Wiebo levenloos onder aan de trap in zijn huis. Het sectierapport wijst op een ongelukkige val, maar Roelof heeft zijn bedenkingen, die versterkt worden door het feit dat zijn oom kort voor zijn val bezoek heeft gehad van een vreemde man.
Tegelijkertijd wordt Roelof gevraagd om de autobiografie van Marjolie van Goor te schrijven, voormalig minister van Justitie. In het verleden is er flink wat negatieve commotie rond deze arrogante vrouw geweest, voornamelijk omdat zij een fervent voorstander was van het bezuinigen op uitkeringen. De biografie is bedoeld als charmeoffensief om alle foute meningen recht te zetten. Roelof belandt in een draaikolk van emoties, waarin hij lastige keuzes moet maken..
In een vlotte schrijfstijl en met veel dialogen vertelt Brosens een spannend, intrigerend en onderhoudend verhaal met een grandioze plot. Twee ogenschijnlijk afzonderlijke verhaallijnen weeft hij vakkundig in elkaar. Wat heeft de dood van oom Wiebo te maken met de biografie van Marjolie van Goor? De twijfels van Roelof over het overlijden van zijn oom worden nog groter als blijkt dat er elders in het land soortgelijke 'ongevallen' hebben plaatsgevonden. Samen met de beeldschone studente Manuela, dochter van Salomo, gaat Roelof op onderzoek uit.
Jonh Brosens heeft in het web van intriges ruimte gevonden om twee duidelijk boodschappen aan de maatschappij over te brengen. Enerzijds heeft hij met Marjolie van Goor een schoolvoorbeeld gecreëerd van een persoon op een hoge politieke post die, door tegen andere politici in te gaan, het publiek voor zich wint en zo haar radicale, arrogante ideeën kan verspreiden. En anderzijds het thema van de slecht beveiligde privacy op het internet, waar vertrouwelijke documenten of betalingen heel simpel op te sporen zijn door de veiligheidsdrempels te vermijden en de aangebrachte security te omzeilen. Het doet denken aan CEL, het Gouden Stropwinnende boek van Charles den Tex, waarin identiteitsdiefstal via het internet aan de kaak wordt gesteld. En dat is niet de enige overeenkomst met Den Tex, want ook Brosens heeft als hoofdpersonage voor een onschuldige man gekozen die van zijn zorgen af denkt te zijn, maar ondertussen, zonder het te weten, in vreemde zaken belandt. De lezer kan zich identificeren met Roelof en leeft met hem mee. Op een gegeven moment ontstaat er zelfs een gevoel van medelijden voor deze arme kerel, die zich van geen kwaad bewust is.
De vergelijking met Charles den Tex is een compliment en hopelijk een aanmoediging voor vele lezers, want John Brosens is een groot schrijver die het podium van een topauteur verdient. | 1pos
|
Zij die hoort, het eerste deel in de serie Drägan Duma, van Patty van Delft haalde de derde plek op de Hebban Fantasy Awards. Dat betekent dat de verwachtingen voor deel twee, Bondgenoten & Verraders, erg hoog liggen. Er was maar één reden om het eerste boek vier sterren te geven. Deel twee zou beter moeten zijn. Heeft Patty de verwachtingen waar kunnen maken?
Het leven op Drägan Duma gaat door. Jill vervolgt haar opleiding tot drakenridder en ze probeert het leven weer op te pakken na de aanval van de morbiden. Stapje voor stapje lijkt het allemaal weer wat beter te gaan. Maar toch, de profetieën, waar zij, Zij die hoort, in voorkomt, zullen moeten worden ontcijferd. En dat is zo makkelijk niet. Wie is de verrader in hun midden? En waarom doet iedereen zo vreemd? Wie kan ze wel vertrouwen en wie niet? En hoe moet ze toch al die profetieën vertalen?
Thuis. Het voelt echt alsof je weer thuis bent na het openslaan van het boek. Direct word je in het verhaal gezogen en voor je het weet ben je zelf weer onderdeel van Drägan Duma. De mooie middeleeuws aandoende plek, de draken en natuurlijk de Burcht, het geeft een heerlijk gevoel. Het verlaten van de Drakenburcht door het boek dicht te slaan, blijkt dan ook lastig. Doorlezen, is wat je hersenen naar je seinen.
Gedurende het verhaal wordt Jill steeds sterker. Ze krijgt meer vaardigheden aangeleerd, maar begint ook steeds beter te begrijpen wat het inhoudt om leider van Drägan Duma te zijn. Een taak die haar aan zichzelf laat twijfelen. Ook groeit ze in vertrouwen. Waar ze in deel één niemand toe wilde laten in haar leven, heeft ze nu vrienden en zelfs een vriendje. Helaas voor Jill blijkt dit later haar zwakke plek. Toch, dat Patty dit in het verhaal verwerkt heeft, geeft aan dat de personages groei vertonen.
Bondgenoten & Verraders pakt direct. De dingen die Jill uithaalt. De keuze die ze direct aan het begin van het boek maakt. De keuze die ze maakt om haar neefje te redden en de manier hoe ze met andere problemen omgaat, laten het boek leven. Het laat zien dat Jill nog een tiener is. Een tiener met behoorlijk wat verantwoordelijkheden in de toekomst. Het laat zien dat Jill creatief is in het bedenken en het naar haar hand zetten van een oplossing.
In het midden van het verhaal volgt een bizar spannend gedeelte. Jill komt in de problemen en weet er bijna niet meer uit te komen. Kriebels van spanning ontstaan in de onderbuik. Doorlezen is bijna niet meer mogelijk. Je ‘moet’ weten hoe het verder gaat, maar daarentegen durf je het ook niet verder aan te zien. Dit gedeelte is het beste deel uit de hele serie tot nu toe.
Dit tweede deel van Drägan Duma is nog beter dan het eerste deel. Boek één liet je op een goede manier kennismaken met de wereld, met de drakenridders en magiërs en met een deel van de gebruiken. Het vervolg zit vol spanning. Vol leuke situaties. Maar ook vol tegenslagen en raadsels. Bondgenoten & Verraders is de beste fantasy die ik tot nu toe dit jaar heb gelezen. En nu komt het moeilijkste, wachten op het derde boek in de serie. Want de cliff op het einde maakt het wachten bijna ondraaglijk... | 1pos
|
In dit tweede deel worden we verder meegenomen op de reis van Q en Nina.
Komt alles terug goed tussen hen? Kunnen ze echt niet zonder elkaar?
Vragen die je al lezer krijgt, wanneer je begint met lezen in deze reeks is het heel moeilijk om te stoppen. Je wil verder lezen, je wil weten hoe het afloopt.
Dit boek had ik in drie avonden uit. De schrijfstijl van de schrijfster is vlot en humoristisch dit zorgt er ook voor dat het boek zo vlot leest.
Ook de opbouw van het verhaal zit goed in elkaar, je wordt als lezer echt in spanning gehouden naar de afloop tussen Q en Nina. Je voelt ook dat in dit deel Nina als personage gegroeid is, dat ze meer van zich durft afbijten en meer durft opkomen voor zichzelf, zodat ze niet helemaal verloren gaat in haar gevoelens.
Q blijft Q onzeker en twijfelachtig heel moeilijk om hoogte te krijgen van deze man. Toch groeit ook zijn personage door bepaalde dingen die hij onderneemt. Ik ben benieuwd naar zijn “grote” geheim die hem gemaakt heeft tot wie hij is.
Het enigste minpuntje vind ik dat de case rond Len niet volledig afgewerkt is, hier blijf ik als lezer met een aantal vragen zitten. Misschien dat dit nog aanbod komt in deel drie.
Moet ik dan maar vlug aan beginnen.
Ik vind deze boeken echt leuke ontspannende romans! | 1pos
|
Een Amelie-gevoel, heeft de uitgever achterop het boek geschreven als aanprijzing. Die zin zag ik eigenlijk pas toen ik al halverwege was en ik besefte dat het aangename gevoel bij het lezen van 'Juliette of het geluk van boeken' inderdaad te vergelijken is met de sfeer van de film.
Een eenvoudig verhaal; Juliette is tijdens de dagelijkse metro-rit meer op de lezers van boeken gaan letten, dan dat ze het zelf meegebrachte boek leest. En ze leest nogal wat: de bureaula op het werk is vol. Dan komt ze in contact met een man die het als zijn levensdoel ziet boeken 'door te geven' aan anderen, waarbij de doorgever steeds de perfecte match zou moeten maken.
Echt Amelie is bijvoorbeeld de passage waarin Juliette het perfecte boek aan haar collega-makelaar meegeeft om de vrouwelijke klant te overtuigen van de aanstekelijke sfeer van het huis dat ze bezichtigen. En vooral de vraag 'wat gebeurt er op pagina 247 van een romantisch boek?' (het moment dat het meisje in de trein begint te huilen), kan zo de film in.
'Juliette' is een prettig boek over lezen, het over willen brengen van je eigen passie, maar ook over het durven aangaan van verandering in je leven. En daarnaast heel leuk om die namen van schrijvers en boeken te herkennen.
De sfeer is het belangrijkste in het boek (en die is ijzersterk). Het is niet per se het beste of meest literaire boek; daarvoor zijn de andere personages en het intrige te weinig uitgewerkt of misschien zelfs te oppervlakkig. Maar het leest als een trein - of, om bij Juliette te blijven,: als een metro.
En natuurlijk: doorgever van boeken, zijn we dan niet een beetje allemaal (wegzetten in de minibieb, het boek als perfect verjaardagscadeau, het aanraden aan iemand en boek meegeven etc. etc.)? Een beetje Juliette zijn we allemaal. | 1pos
|
Ik was geselecteerd voor de leesclub van Strijder, waar ik me voor had ingeschreven zonder goed te lezen. Dus pas toen ik het boek thuis kreeg zag ik dat het het vierde deel van een serie was. Snel dus maar deel 1 tot en met 3 geregeld en gaan lezen. Ik had uiteindelijk alle vier de boeken in 4 dagen uit. Wat een leuke serie! Ik hield al van Julie Kagawa haar boeken en haar schrijfstijl maar dat is alleen maar verergerd. Alles wat zij schrijft leest heerlijk weg, en de Talon serie is geen uitzondering. Het beste deel van de serie vind ik toch wel Strijder, omdat ik toen ook al echt in het verhaal zat en het verhaal steeds duidelijker werd. En wat een verhaal. Ik kan niet wachten op deel 5. Strijder las heerlijk weg en laat je vragend om meer achter. | 1pos
|
Wat een verrukkelijk verslavende serie is dit toch, ik ben dol op alle plotwendingen. Victor Dixen heeft dit zo tof uitgewerkt! | 1pos
|
Na lange tijd op mijn verlanglijstje van nog te lezen boeken heb ik het boek Tonio eindelijk gelezen. Van begin tot eind een prachtig verhaal wat het leven van Tonio beschrijft en het rouwproces van het plotseling verlies van de enige zoon van de schrijver en zijn vrouw. Ik vind het erg knap om de verschillende emoties zo goed te beschrijven. Daarnaast krijg je een goed beeld van wie Tonio was. Respect voor de schrijver! | 1pos
|
Valt weinig toe te voegen aan de onderstaande reactie's.
Geweldig boek om te lezen,hield me van het begin tot het einde in de greep.
Boek zit erg goed in elkaar en ik moest gewoon weten hoe het allemaal afliep.
Hoop dat er gauw een tweede boek van deze schrijver komt.! | 1pos
|
Stuart Turton komt uit Widnes, een plaatsje dat in de buurt van Liverpool ligt. Hij is freelance reisjournalist en werkte in Shanghai en Dubai. De zevenvoudige dood van Evelyn Hardcastle is zijn debuut. Hij deed er drie jaar over om het te schrijven.
Stuart Turton typeert zijn boek als "een Agatha Christie-mysterie in een Groundhog Day-lus, met een beetje Quantum Leap". Ter verduidelijking: Groundhog Day is een Amerikaanse filmkomedie uit 1993. De film gaat over een weerman die met tegenzin in een klein plaatsje een reportage over deze Amerikaanse feestdag moet maken. Door een sneeuwstorm moet hij in het plaatsje blijven. De volgende morgen als hij wakker wordt, hoort hij exact dezelfde grappen en hetzelfde nummer op de radio. Het is opnieuw Groundhog Day en alles verloopt precies hetzelfde als de dag ervoor. Zo komt hij in een tijdlus terecht waardoor de dag telkens opnieuw begint; hij de enige is die dit beseft. Quantum Leap is een TV-serie uit het begin van de jaren ’90. Door een mislukt experiment met een tijdmachine komt een wetenschapper in het lichaam van een persoon uit het verleden terecht. Dit herhaalt zich. Elke keer moet de wetenschapper ervoor zorgen dat de persoon die zijn gastheer is een bepaald probleem in zijn leven oplost. Wanneer dit gebeurd is, verlaat hij zijn gastheer en komt hij in een ander lichaam in een andere tijd terecht.
Aan het begin van het verhaal bevindt de verteller, Aiden Bishop, zich in een bos. Hij roept om Anna, waarom is hem zelf onduidelijk. Hij weet niet wie hij is en hoe hij in het bos is terecht gekomen. Hij blijkt zich in het lichaam van iemand anders te bevinden. Een gemaskerd persoon zegt hem dat er vandaag een moord zal worden gepleegd. Bishop heeft acht dagen ofwel acht kansen om het mysterie - de moord op de dochter des huizes - op te lossen. Acht keer zal hij dezelfde dag opnieuw beleven, waarbij hij elke ochtend wakker wordt in het lichaam van een van de genodigden voor een feest dat op het landgoed Blackheath wordt gehouden. Elke avond om elf uur zal de moord plaatsvinden. De ervaringen die hij opdoet, kan hij benutten om het mysterie op te lossen. Wanneer Bishop op de achtste dag de naam van de moordenaar niet aan de gemaskerde persoon weet te melden, dan zal hij opnieuw op de eerste dag moeten beginnen en zal zijn geheugen gewist zijn. In het geval hij zich verslaapt, dan gaat hij terug naar wie hij twee dagen eerder was. Na verloop van tijd komt Bishop te weten dat hij twee rivalen heeft met dezelfde opdracht. Slechts een van de drie kan slagen en daardoor bevrijd worden uit de tijdlus. Zit Aiden gevangen in een nachtmerrie waaraan hij niet kan ontsnappen?
Turton koos voor een sinistere setting: een afgelegen, vervallen landhuis in de bossen, waar de Hardcastles een feest geven. Het doet denken aan locaties waar verhalen van Agatha Christie spelen. Al is de staat van het landhuis niet al te best, het ontbreekt niet aan bedienden, dienstmeisjes en ander personeel. De gasten blijken erg uiteenlopende personages. Elke ochtend ontwaakt Bishop in een andere gast met elk zijn specifieke eigenaardigheden. Bishop vermomt zich met zijn eigen persoonlijkheid als het gastpersonage en tegelijkertijd behoudt het gastpersonage veel van zijn eigenheid. Bishop moet zich dus aanpassen aan elke nieuwe gastheer die dingen vanuit zijn eigen perspectief bekijkt en zijn eigenschappen gebruikt om verder te komen met zijn onderzoek. Hij wordt beïnvloed door elk van zijn gastheren en wanneer de dagen vorderen en zijn pogingen tot een oplossing te komen zich herhalen, wordt hij meer en meer in beslag genomen door de persoonlijkheden en herinneringen van die gastheren en heeft hij steeds meer moeite zichzelf te blijven. Het is vermakelijk om te zien hoe Bishop gebruik maakt van de vaardigheden van zijn gastheren, zoals charme, discipline en intelligentie. De keuze voor deze originele opzet met zo veel personages maakt het de lezer wel moeilijk om een emotionele band te krijgen met een bepaald persoon in het verhaal.
In feite presenteert de auteur een enkele misdaad gezien vanuit acht verschillende gezichtspunten. Hij toont acht keer dezelfde misdaad, maar dan gezien door dezelfde man in een ander lichaam. Dit boek is misdaad, science fiction, thriller, drama, avontuur en literatuur tegelijk. De auteur hanteert een fraaie schrijfstijl met een mooie beschrijvingen van het landhuis, de omgeving en de gasten en hun emoties. De taal is helder en levendig.
Het is een raadselachtig verhaal waarbij de lezer in een labyrint terechtkomt en continu voorzien wordt van allerlei twists. Volgens eigen zeggen heeft Turton de complexiteit en de consistentie weten te waarborgen met behulp van een geweldige hoeveelheid Post-it-notities, een uitgebreide spreadsheet en afzonderlijke notitieblokken voor elk personage met details over hun motivaties, gewoonten en eigenaardigheden.
Het boek is fraai gebonden met aan de binnenzijde een plattegrond van het landhuis met de kamers en de er verblijvende gasten. Het lijkt op Cluedo, waarbij de lezer aanwijzingen krijgt om de oplossing te vinden. Dit laatste valt echter niet mee; de lezer kan beslist niet alle plotwendingen voorzien. De reeks onthullingen aan het eind van het verhaal leidt tot een magische ontknoping. Het grote aantal personen en de sprongen in de tijd maken het verhaal soms wat onoverzichtelijk, hetgeen concentratie van de lezer vraagt; wie dit weet op te brengen zal een unieke leeservaring beleven. | 1pos
|
Marleen Ekelmans is onlangs gedebuteerd met de YA thriller ‘In de duisternis’ Marleen is een creatieve duizendpoot en naast het schrijven, zingt ze, danst ze en is ze musicaldocent.
‘In de duisternis’ is een beklemmende thriller die vanuit het perspectief van twee vrouwen, Nora en Emma is geschreven. Nora werkt op de redactie van de plaatselijke krant en haar leidinggevende Johan laat haar een artikel schrijven over een verdwijningszaak van een flink aantal jaren geleden.
Deze zaak is nooit opgehelderd en al snel raakt Nora meer en meer in de zaak verstrikt. Het vertrouwen in haar partner en familie wordt behoorlijk op de proef gesteld. Wie kan ze nog vertrouwen? Het verhaal van Emma wordt afwisselend in het verleden en in het heden verteld. Het is een schrijnend verhaal wat je bij de strot pakt. Ekelmans weet de afschuwelijke situatie waarin Emma zich bevindt goed weer te geven, de wanhoop en spanning is bijna voelbaar.
Vrij snel in het begin wordt al duidelijk welke kant de ontknoping op gaat. Dit is dan ook het enige minpuntje maar dat neemt niet weg dat het boek pakkend geschreven is. Marleen Ekelmans weet de lezer mee te nemen met haar sprankelende schrijfstijl, een verhaal dat boeit, waarin je verder wilt lezen om te weten hoe het uiteindelijk gaat aflopen. Als haar volgende thriller van hetzelfde niveau is zullen we zeker meer van Marleen Ekelmans horen. Dit uitstekende debuut krijgt vier sterren. | 1pos
|
In twee dagen uitgelezen, dat zegt genoeg denk ik! Prachtig mooi en ontroerend verhaal! Een echte absolute aanrader! | 1pos
|
Ik mocht dit boek lezen voor de Hebban leesclub en ik heb mij ingeschreven omdat ik wilde weten hoe de auteur een persoon die in de Bijbel zo’n belangrijke rol speelt naar Leiden haalt. Daarin speelde een stukje voorzichtigheid omdat het voor mij als Christen gevoelig ligt als verhalen uit de Bijbel opnieuw worden bekeken en beoordeeld.
Eigenlijk is het heel actueel, we moeten ergens met ons afval heen dus worden er in Leiden ook ondergrondse containers geplaatst. Met een feestelijke opening. Dan loopt alles mis, de burgermeester valt in een diep gat en Peter de Haan springt er als het ware achteraan. Hij is de Nederlandse versie van Robert Langdon uit de verhalen van Dan Brown en hij gaat op onderzoek uit.
Daarbij stuit hij op een ondergronds labyrint maar voordat hij daar rustig achteraan kan gaan wordt hij opgejaagd door de politie die hem verdenkt van moord.
Er volgt een race tegen de klok als er nog een belangrijk persoon verdwijnt.
Dit verhaal wordt afgewisseld met verhalen over Paulus, een priester Tiny en visioenen waardoor het aan de ene kant wel een beetje spanning en vaart verliest maar aan de andere kant wordt je echt in het verhaal achter het labyrint gezogen. Je hoeft niet te googelen naar informatie, alles staat in dit boek inclusief voetnoten en verwijzingen.
Er is wat mij betreft een groot verschil met Dan Brown; Jeroen Windmeijer schrijft over een gedeelte uit de Bijbel en versterkt het een en ander met algemene geschiedenisfeiten maar hij stelt nooit de verhalen ter discussie. Je mag zelf bepalen wat je ermee doet. Daarom zal het nooit kwetsend overkomen op de mensen die wel geloven. Het laat je nadenken of er inderdaad toevalligheden zijn of complottheorieën en in hoeverre wij daardoor beïnvloed worden.
Het is een puzzeltocht door Leiden terwijl ik heerlijk op de bank zit. Ik ben ook erg benieuwd hoe hij dat met zijn debuut over Petrus heeft gedaan.
En als je na het lezen van dit verhaal het boek opnieuw wil beleven? Dan staat er een routekaart van Leiden in het boek met verwijzingen naar passages van het verhaal. Een leuk extraatje. | 1pos
|
Samen van Julie Cohen
Op een ochtend die begint als elke andere staat Robbie op, kust zijn nog slapende vrouw Emily, en legt een brief voor haar neer. Dan trekt hij de deur achter zich dicht en loopt weg van hun huis, hun leven samen, en hun onverbrekelijke liefde. De reden achter Robbies daad wordt duidelijk als het verhaal langzaam terugspoelt naar 1962, door het leven van twee mensen die in elkaar de liefde van hun leven hebben gevonden, maar wier liefde geworteld is in een groot geheim. Een geheim dat tegen elke prijs beschermd moet worden…
Via de Hebbanbuzz mocht ik het mooie boek Samen lezen van Julie Cohen en wat ben ik hier blij mee zeg.
Zodra het boek op de mat viel was ik al onder de indruk.
De cover is werkelijk prachtig. Het is voornamelijk blauw, wat de zee uitbeeld en daarop twee vogels gedrukt. De boekenlegger was een mooi extraatje.
Julie Cohen is voor mij nog een onbekende auteur dus laat ik me verrassen.
De schrijfstijl :
‘Jij bent mijn begin en mijn einde en alle dagen daartussen’.
De schrijfstijl is meteen pakkend. Het is duidelijk en de hoofdstukken zijn van een mooie lengte. Er wordt meer dan genoeg beschreven dat wegleggen van het boek geen optie meer is.
Het verhaal wordt in vijf delen omschreven . Het eerste deel begint in 2016 en Julie Cohen neemt je mee terug naar 1962. Het eindigt met een proloog van Emily. Het verhaal wordt vanuit de perspectieven Robbie en Emily verteld. Ze zijn gelukkig getrouwd maar in 2016 besluit Robbie er een einde aan te maken. Door terug te gaan in de tijd lees je hoe ze elkaar ontmoeten en welk geheim ze met zich mee dragen.
‘Hun liefde was onvoorwaardelijk. Hun leven was een leugen.’
De personages en de omgeving wordt erg goed omschreven en je leeft echt met Robbie en Emily mee.
Al lezende lees je over hun liefde maar ook hun problemen waardoor ze elkaar ook weer moeten loslaten. Je blijft lezen omdat je wel heel nieuwsgierig wordt naar wat nu precies het geheim is.
Samen is een prachtig boek dat nog lang bij me blijft. Met een lach en een traan heb ik genoeten van elke bladzijde.
Julie Cohen heeft er een fan bij en ik ga zeker meer van haar lezen.
Een echte mustread dat ik beloon met 5 sterren | 1pos
|
Het eerste deel in de magycker serie, de klauw, gaat over Marit en Auric. De twee zijn Aimery ontvlucht en hebben door loutering, een proces waarbij je geheugen gewist wordt, geen herinneringen aan hun tijd op het magische eiland. Als Marit en Auric hun huis uitgezet worden spreekt het autistische jongetje opeens een ingewikkelde spreuk uit. De man valt dood neer. Gelouterde mensen horen geen spreuken te kunnen onthouden, zeker geen kinderen. Eamon heeft het ongeluk gezien en merkt meteen dat er iets mis is. Hij neemt Marit en Auric mee en samen gaan ze op de vlucht voor de magyckers, die degene zoeken die hun spreuken gebruikt heeft. Maar is Eamon eigenlijk wel te vertrouwen? Marit betwijfelt het.
De klauw is een prachtige fantasy, zo eentje waarbij je lekker kunt wegdromen. Het boek heeft alles waar een goeie fantasy om vraagt: draken, piraten en natuurlijk magie. Waar dit nieuwe boek van Adrian Stone echt vernieuwend in is, is het autistische jongetje Auric. Vaak wordt een handicap als iets negatiefs omschreven, maar in dit boek blijkt juist dat het jongetje enorm getalenteerd is. Ook is het leuk om eens te lezen over een strijd tussen tovenaars (magyckers) en piraten. Een van de weinige nadelen van het boek is dat de draken eigenlijk gewoon een soort paarden geworden zijn inplaats van de glorieuze magische wezens uit mythen, maar de focus op de piraten maakt dat weer helemaal goed. Het boek heeft een vlotte, maar toch boeiende schrijfstijl en leest daarom lekker makkelijk weg, een echte aanrader dus. Onlangs dat Marit een beetje moeilijk is met vertrouwen, lijkt het toch wel of ze Eamon leuk begint te vinden. Het is wel duidelijk dat dit gevoel wederzijds is. Hopelijk komt er dus nog een romantisch momentje voor de twee in de volgende delen van de serie!
Het nieuwste boek van Adrian Stone laat je ,of beter gezegd, sleept je mee naar een vernieuwde magische wereld. Het boek grijpt je vast, net zoals een 'klauw' en laat je tot de laatste bladzijde niet meer los. Hou je van Magie, Piraten of wil je gewoon een keer een Fantasy- boek uitproberen? Dan is het eerste deel in de magycker reeks hét boek voor jou! | 1pos
|
Tinka’s mooiste smash is een boek van Frans van Duijn. Hij studeerde geschiedenis in Leiden, maar is later freelance journalist geworden en dus ook schrijver. Net als dit boek gaan zijn andere jeugdboeken ook over sport of sporters.
“Tinka raakte de bal nog net, maar wist meteen dat het goed mis was.” Hoewel ze die bal helemaal niet miste, klopte het wel wat Tinka op dat moment dacht. Tijdens die wedstrijd van het zomertoernooi op haar tennisclub slaat Tinka namelijk een jonge kauw uit de lucht. Het arme beestje wordt direct door haar naar de vogelopvang gebracht, waar zijn vleugel verbonden wordt.
Omdat er geen plek is voor het beestje neemt Tinka hem weer mee om hem thuis te verzorgen. Als ze thuis komt, ontdekt ze echter roze verf op zijn pootje. Verf die Tinka herkent en die ochtend zelfs gezien heeft op het besmeurde standbeeld van haar favoriete tennisser. Op het beeld stond de naam ‘Karim’ geschreven en op zijn billen waren een rat met een roze strikje en een hagedis aan een parachute geverfd. Het gekste nog was het woord ‘Help’, dat in roze letters op zijn borstkas stond geschreven. Wanneer de jonge kauw steeds maar ‘Karim’ blijft roepen, begint Tinka te vermoeden dat het beestje de creatieve vandaal kent.
Wanneer later nóg een standbeeld wordt besmeurd, verdubbelt de politie haar mankracht in de zoektocht naar de vandaal. Ditmaal heeft hij een standbeeld van Willem III onder de verf gesmeerd; op diens borst staat in het roze ‘nou eens eindelijk’ geschreven. Tinka is erg benieuwd wie die Karim is en waarom hij via dit soort acties om hulp vraagt. Ze bedenkt een plan om met behulp van het jonge kauwtje Karim te pakken te krijgen. Samen met haar vriendin gaat ze achter de vogel aan om de vandaal te identificeren, maar ze ontdekt iets heel anders dan ze had verwacht…
Tinka’s mooiste smash is een jeugdboek waarin serieuze actualiteit en plezier goed samengaan. Het boek bevat thema’s die ver van elkaar verwijderd staan, zoals tennis en oorlogdrama’s. Frans van Duijn heeft een knap verhaal geschreven door een jeugdthema te mengen met een tragische gebeurtenis, en het verhaal is dan ook een mooie poging om hier meer aandacht aan te geven. Voor niet-tennisfans bevat het boek termen die niet iedereen helemaal zal begrijpen, maar gelukkig is het boek daardoor niet direct minder leesbaar.
Wanneer je dit boek kiest om te lezen, zal je aangenaam verrast worden door de frisse manier waarop het geschreven is, maar ook door de manier waarop een serieus onderwerp toch aangenaam besproken kan worden in een jeugdboek. Ook de onthulling op het einde, over de Kladderaar, is een goede manier om dit verhaal te laten eindigen. Frans van Duijn slaat met Tinka’s mooiste smash twee vliegen in één klap en heeft een leuk én een actueel boek geschreven. | 1pos
|
Een tweede optreden van Barbarotti. En het blijkt ook werkelijk Een heel ander verhaal. Opnieuw duidelijk dat hij zo nog lang inspecteur zal blijven en geen commissaris zal worden. Want aan betrokkenheid en doorzetten ligt het niet. Al vergt ook zijn privé leven wel enige tijd. Dat komt de geloofwaardigheid van Barbarotti alleen maar ten goede. Maar voor een politieman moet het toch gaan knagen dat hij opnieuw zelf weinig bijdraagt aan het oplossen van het mysterie. Als je zoals Nesser tweemaal je held zo'n optreden hebt gegeven en tweemaal zo'n fraai werk afleverde dan ben je voor mij in het genre vernieuwend bezig. Nog net niet geniaal, wat mijn beoordeling betreft, maar zonder twijfel: zeer goed. | 1pos
|
Enkele weken voor Bevrijdingsdag en Dodenherdenking wordt er op veel basisscholen aandacht besteed aan de Tweede Wereldoorlog. Geen gemakkelijke opdracht voor een leerkracht, want hoe vertel je kinderen over deze vreselijke tijd? Uitgeverij Leopold en de schrijvers van de Ronde Tafel bedachten de boekenreeks De Vergeten Oorlog. De boeken nemen de lezers mee naar de leefwereld van hun leeftijdsgenoten tijdens de Tweede Wereldoorlog. In de serie komen verschillende onderwerpen voorbij, zoals: dwangarbeid, vervolging van de Sinti en Roma, Jodenvervolging, het verzet, bombardementen op Rotterdam, kinderen van foute ouders en de Tweede Wereldoorlog in Suriname. Op deze site vind je meer informatie en kun je lesmateriaal downloaden. Juist doordat de verhalen door de ogen van leeftijdsgenoten verteld worden, komt de boodschap bij kinderen goed over.
De meeste jeugdboeken over de Tweede Wereldoorlog zijn gericht op kinderen uit de bovenbouw, zo ook de boeken uit bovenstaande serie. Maar wat vertellen we kinderen van zes tot negen jaar over deze tijd? Moeten we ze op deze leeftijd eigenlijk al confronteren met deze akelige realiteit? Zo ja, wat vertel je dan en voor welke zaken moeten we hen nog behoeden? Schrijfster Martine Letterie en illustrator Rick de Haas durfden het aan een boek voor heel jonge kinderen te maken. In samenwerking met Herinneringscentrum Kamp Westerbork maakten zij het boek Kinderen met een ster. Een prachtig boek dat eigenlijk op geen enkele basisschool mag ontbreken.
Letterie schreef enkele jaren terug al het boek Groeten van Leo, over de zevenjarige joodse jongen Leo Meijer. Leo overleefde de oorlog niet, maar in Kinderen met een ster doet de kleine jongen nog eenmaal zijn verhaal. Leo, Rosa, Klaartje, Jules, Ruth en Bennie zijn hele normale Hollandse kinderen. Wanneer zij gedwongen worden een ster op hun jas te dragen, wordt alles om hen heen anders.
Het boek bestaat uit drie delen. In het eerste deel wonen de kinderen nog thuis. De ouders maken zich op om te vluchten of onder te duiken. We lezen over het feit dat de kinderen niet overal meer welkom zijn en aan het eind van het deel vertrekt een trein naar kamp Westerbork. In deel twee wonen de kinderen in het kamp. De kinderen gaan er naar school, hun ouders werken er, ze wonen in barakken, hebben weinig te eten en er verdwijnen steeds meer mensen om hen heen. Ondanks alle angst en ellende gaat het dagelijkse kinderleven toch gewoon door. De kinderen spelen, maken vrienden en zelfs Sinterklaas weet hen in Westerbork nog te vinden. In het derde deel zijn Bennie, Rosa, Klaartje, Ruth en Jules en de rest van het land bevrijd. Leo en zijn ouders hebben de oorlog niet overleefd.
Het is een heel indrukwekkend verhaal. Het boek laat zich prima gebruiken voor een geschiedenislesje in de lagere groepen. In het boek staan weinig moeilijke woorden, de ellende van die tijd wordt heel goed op kinderniveau omschreven en de verhalen blijven dicht bij de belevingswereld van een kind. Het boek nodigt zowel het kind dat voorgelezen wordt als degene die voorleest uit tot het stellen van vragen. De verhalen kunnen los van elkaar of als één verhaal gelezen worden. In elk verhaal speelt een ander kind de hoofdrol. Dat is misschien wat verwarrend en hierbij is een taak voor de voorlezer weggelegd om dit te verduidelijken.
De mooie en rustige tekeningen van Rick de Haas sluiten goed aan bij de tekst. Ze stralen de sfeer uit die er in het desbetreffende hoofdstuk heerst. Hierbij besteedt De Haas veel aandacht aan de kleurkeuze van zijn illustraties. Zo overheersen zwart en grijs wanneer er mensen worden gedeporteerd en is de illustratie van Sinterklaas vrolijk rood. Het is duidelijk dat de kinderen door de komst van de Goedheiligman even verlost zijn van hun angst. Ook bij het plaatje van het Loofhuttenfeest is de kleurkeuze heel bepalend. Ongeveer driekwart van de bladzijde is donkerblauw gekleurd en stelt de donkere avond voor. Onderin de loofhut straalt het licht: het licht in de duisternis, van verbondenheid, troost, hoop en kracht. Prachtig!
Onder de bezoekers van kamp Westerbork zijn veel jonge kinderen. Vanaf 16 juli 2016 kunnen gezinnen een bezoek brengen aan een doe-tentoonstelling, waarin de verhalen en illustraties van dit boek centraal staan. | 1pos
|
Heb jij dat ook wel eens, dat je bijvoorbeeld wordt meegesjouwd naar de vrijmarkt op Koningsdag en dat je je afvraagt tussen al die etende en kopende en er heel tevreden uitziende massale mensenmenigtes: Wat is hier nou leuk aan? Of dat je min of meer gedwongen bent met je kinderen een leuk uitje te hebben naar de Efteling, waar je meer in de rij wachtende, etende en er tevreden uitziende mensen staat, dan dat je in die leuke attractie zit, en je onderwijl je afvraagt: Wat is hier nou leuk aan? Of dat je met je vrienden gezellig naar een overvol café moet omdat dat juist zo ‘leuk’ is?
In ieder geval heeft dichter, schrijver en filosoof Michael Fowley deze ervaring zo vaak gehad dat hij besloot er onderzoek naar te doen en er een boek over te schrijven. Knorrepot Fowley schreef ’Leuk, hè? De filosofie van plezier maken’ (Isn’t this fun?).
Hij zet zijn boek lekker gestructureerd op in vier delen:
1. Een definitie van leuk;
Leuk begrijpen;
3. Het leuk hebben;
Leuk beoordelen.
‘Leuk is niet alleen ingewikkeld, maar ook paradoxaal. Het is een volstrekt modern concept, en toch zal onderzoek uitwijzen dat het vaak een terugkeer naar het oudst denkbare ritueel uit de prehistorie behelst’, schrijft Fowley op blz 21 in een niet al te fraaie vertaling.
Vervolgens onderzoekt Fowley rituelen door de geschiedenis en door alle culturen heen, waarbij hij zijn eigen ervaringen niet vergeet te vermelden - indrukwekkend! Zo is zijn aanpak: een jaloersmakende kennis van de geschiedenis en antropologische en sociale wetenschap, gelardeerd met eigen belevenissen, die niet gespeend zijn van zelfspot en relativerende humor. Leuk, hè? lijkt Fowley te willen zeggen, op alle niveaus.
Een van de uitgangpunten uit deze studie is dat de mens ook en misschien voornamelijk een groepsdier is; en dat veel in ons leven bedoeld is om dit groepsgevoel steeds opnieuw te voeden en te consumeren. Daarom zeggen we steeds tegen elkaar: Leuk, hè?
Dit boek is te uitgebreid omin een leuke recensie even vlot samen te vatten. Ik zou willen zeggen: lees dit boek, neem het mee op een luie vakantie als je veel tijd hebt en genoeg hebt van het leuk doen. Het boek eist wel wat van je: zeer aandachtig lezen, belangstellend te staan tegenover geschiedenis en antropologie en de naar mijn smaak af en toe wat al te flauwe humor van de schrijver - maar wellicht is die flauwe humor juist precies zo bedoeld, om het ‘leuk, hè?’ te benadrukken -. Het is goed om het boek van tijd tot tijd terzijde leggen en dan het een en ander nog eens goed door je gedachten te laten gaan: langzaam savoureren.
4/5 sterren.
* Natuurlijk is dit potjeslatijn; het is bedoeld om 'leuk' te zijn ;-) | 1pos
|
2 scholen gaan op schoolreis naar Brussel, onder de leerlingen 2 concurrenten op muziekgebied en tussen de leraren zitten 2 concurrenten voor het vak muziek. De ene leraar heeft de baan van de ander “ingepikt”. Tenminste, zo voelt het. Als Anne ook nog hoort dat Sjoerd het neefje is van de directeur vindt ze hem mega irritant, Zo ver mogelijk uit de buurt blijven dus.
Tussen Liv en Kim ontstaat wrijving want de een heeft de ander laten verliezen bij een talentenjacht. En dan kunnen ze onverwacht samen een mooi duet zingen. Hun stemmen passen perfect bij elkaar, nu de rest nog.
Eigenlijk weet je als lezer wel hoe dit gaat eindigen, de verwachting van hoe je daar een zo mooi en romantisch verhaal van kunt maken is erg hoog. En het lukt ze aardig.
Dat er een oude zwerver hier ook een mooie rol in komt spelen vond ik helemaal geweldig. Goed gevonden,
Tijdens de in detail beschreven excursies komen de mensen van 2 scholen nader tot elkaar met als letterlijk en figuurlijk hoogtepunt de bonte avond. Het is een heerlijk boek om tussendoor te lezen en ondertussen een stukje Brussel te leren kennen. De liedjes die gezongen worden heb ik opgezocht zoals het hoort op spotify en zitten sinds het lezen van het boek in mijn hoofd.
Je leest om en om het verhaal van Liv en Anne en leert daardoor dat jongeren toch anders tegen een schoolreis aankijken. Soms best hilarisch. Na het lezen kun je niet anders dan de muziek keihard aanzetten en luidkeels meezingen: Baby don’t worry, about a thing! Let it goooooo! En heerlijk nagenieten van het verhaal. | 1pos
|
De Smoezels stampen graag in de modder en het afval. Een Smoezel eet alles met zijn sterke tanden: glas, ijzer, hout en steen. Hun grote knobbelneus wordt vrolijk van alles wat vreselijk stinkt.
Smoezels wassen zich nooit en ook tandenpoetsen doen ze niet. Hoe smoezeliger iets ruikt, hoe lekkerder een Smoezel het vindt.
Met deze definitie kan je je al inbeelden dat de Smoezels niet de meest properste wezentjes zijn die er rondlopen. Zoals ze in België zeggen, hoe vettiger, hoe prettiger. Dat vinden ze van zichzelf dus ook.
In dit nieuwe avontuur van de Smoezels zijn de Smoezeltweeling op bezoek bij Opa… en ze hebben honger. Opa Smoezel springt in actie met zijn roestige kachel en terwijl hij allerlei vieze dingen bij elkaar voegt vertelt hij over de keer dat hij mee deed aan een kookwedstrijd.
Zoals iedereen weet zijn kinderen verzot op vieze verhaaltjes. Zolang het over snot en scheetjes gaat, liggen ze krom. De auteurs van de Smoezels hebben dit natuurlijk goed bekeken en zijn met de Smoezels-serie op de proppen gekomen.
Maak spaghetti met de Smoezels is het nieuwste verhaal. Als voorleesboek of als je kind of kleinkind zelf al kan lezen, gaat dit boek in een no time gelezen worden én de kindjes gaan er veel plezier aan beleven. Zelfs ik als volwassene vond het een heel leuk verhaal. Alleen hopen dat er geen ukkepukjes het in hun hoofd halen het recept van Opa Smoezel uit te proberen want dat gaat zwaar op de maag vallen. | 1pos
|
Ik moest wennen aan de gekke wezens die in dit boek zomaar als een vanzelfsprekendheid voorkwamen. Ik zou het zelf niet goed kunnen schrijven en dacht er ook niet zo van te houden. Toch slikte ik het allemaal, omdat het sterk in elkaar stak. De opbouw is mooi en Feyre komt als hoofdpersonage goed binnen. Mooi ook hoe een familie zoveel kanten kan hebben en hoe je langzaam leert hoe het bij haar in elkaar steekt. Ik ben heel benieuwd hoe de liefde zich verder gaat ontwikkelen en hoe de spanning opnieuw opgevoerd gaat worden in deel twee. | 1pos
|
Met de Geronimo boeken had ik al kennisgemaakt, maar met de boeken van zijn zus Thea Stilton nog niet. Het was een aangename kennismaking!
Ook deze boeken zijn weer heerlijk kleurrijk en speels vormgegeven. Duidelijk meer op meisjes gericht met al het roze en de vijf meiden in de hoofdrol. Ik heb nu twee delen gelezen van de Thea Sisters reeks en ik vind het een erg leuke meidenserie!
De verhalen zijn avontuurlijk en daarnaast ook nog leerzaam, alle moeilijke woorden worden toegelicht. De Thea Sisters (Paulina, Pamela, Colette, Nicky en Violet) zijn vijf hele verschillende meiden, maar ze zijn wel allemaal stoer, lief en behulpzaam. Samen staan ze sterk. De rode draad in deze reeks is dan ook vriendschap!
Dit smaakt naar meer! Ik heb weer een nieuwe reeks van uitgeverij De Wakkere Muis ontdekt waar ik verslaafd aan kan raken | 1pos
|
De hoofdrol in ‘Onder de sterren van Montpellier’ is weggelegd voor Cleo die de roddels die haar, om diverse redenen, al haar hele leven achtervolgen, de rug toe wil keren. Wanneer ze de kans krijgt om een paar maanden naar Zuid-Frankrijk te gaan, grijpt ze die met twee handen aan. Ondanks haar verlangen om onzichtbaar te blijven, is een ontmoeting met haar aantrekkelijke buurman Luc onvermijdelijk. Ze voelt zich op haar gemak bij hem en geeft zich steeds meer bloot. Maar is haar vertrouwen in hem wel terecht?
Ondanks dat Luc eigenlijk niet zit te wachten op gezelschap, schiet hij Cleo keer op keer te hulp. Hiermee slaat hij een weg in die hem voor belangrijke keuzes stelt. Wie hij werkelijk is, heeft hij namelijk voor Cleo verborgen gehouden uit angst dat zij dan niets meer van hem wil weten.
“Luc liet zijn uitgestoken hand vallen. Het ene probleem was nog nauwelijks uit de weg of het volgende had zich aangediend. Opmerkingen die ze eerder had gemaakt, vielen nu op zijn plek. Onzichtbaar wilde ze zijn.”
'Onder de sterren van Montpellier' van Marina Folkers is wat het belooft te zijn: een fijne, enigszins ‘zoete’ feelgoodroman met veel romantiek én enige spanning. De basis van het verhaal is uit het leven gegrepen, maar dan wel behoorlijk geromantiseerd.
Folkers heeft met dit boek weliswaar geen literair hoogstandje afgeleverd, maar dat beoogt de auteur ook niet. Wat zij haar lezers wél biedt is een aantal uur heerlijk wegdromen in het romantische verhaal van Cleo en Luc.
“Vlak voordat de Eurostar Parijs in gleed, liet ze haar vingers gaan over Lucs armband en glimlachte ze. Confiance.”
De schrijfstijl van Folkers sluit naadloos aan bij het verhaal en de verwachtingen en behoeften van haar doelgroep. Het is toegankelijk en leest uiterst gemakkelijk weg. Haar personages zijn zó over het voetlicht gebracht dat je hen al snel in je hart sluit en tot aan de laatste bladzijde hoopt dat deze twee mensen bij elkaar komen en blijven.
Waar Folkers eveneens goed in slaagt zijn haar omgevingstekeningen. Die zijn beeldend en aantrekkelijk.
“De avondzon kleurde de lucht in de prachtigste tinten en voor een moment bleef ze naar de hemel staren om het spektakel in zich op te nemen.”
Kortom, voor liefhebbers van het feelgood genre is ‘Onder de sterren van Montpellier’ een aanrader.
Over de auteur
Marina Folkers is schrijfster van de feelgoodromans Sean en Faye en Zoektocht terug. Onder de sterren van Montpellier is haar derde roman. Deze roman met Franse joie-de vivre is haar debuut bij Z&K
Uitvoering
Uitgeverij Zomer & Keuning
ISBN: 9789401913638
Paperback, 320 pagina’s
Over Hanneke Tinor-Centi
Hanneke Tinor-Centi (1960), eigenaar van HT-C Communicatie en Marketing, literair agent, boekmarketeer en recensent.
http://ht-c-communicatie.nl/ | 1pos
|
Bij deze mijn recensie van het boek 'Het meisje op de weg' van Michael Berg.
Dit is het eerste boek wat ik van deze auteur heb gelezen, en ik was bijzonder positief verrast. Ik heb het in 1 dag helemaal gelezen en dat komt niet vaak meer voor de laatste jaren.
Het boek draait om psychologe Anne Givernaud en haar jongere vriend Guido. Ze wonen samen in een afgelegen dorpje. Als Anne op een avond thuis komt ziet ze net op tijd een gestalte op de weg liggen. Het blijkt een ogenschijnlijk bewusteloos meisje te zijn. Hierbij ga je als lezer al meteen denken, wie zal het zijn en waarom ligt ze daar? Ik dacht ook vooral: pas op! Deze wending triggerde me bijzonder en hiermee begon het verhaal pas echt.
De hulpvaardige Anne neemt haar in huis. Maar doet ze daar wel goed aan? De dag daaropvolgend is het huis een ravage en ligt er een bebloed mes in de huiskamer Guido, het meisje en de lieve viervoeter Basco zijn verdwenen. Wat nu? Ik vond Anne en Guido een erg leuk stel. Michael Berg zorgt dat de personages tot leven komen.
Anne besluit niet op de politie alleen te vertrouwen, maar gaat zelf op onderzoek uit. Haar wil om zichzelf ook met de zaak te bemoeien, leidt tot de moord op de collega van Guido. Moet ze zich hier wel verder in mengen? Hoeveel weet ze eigenlijk van haar nieuwe, veel jongere vriend zonder familie of vrienden? Ze blijft echter vasthoudend en dat leidt tot de meest gevaarlijke situaties. Uiteindelijk, zonder teveel van het plot te verraden, ontmoeten Guido en Anne elkaar weer. Maar is er wel een toekomst voor dit verliefde stel, gezien alles wat in het verleden van Guido is gebeurd? Dit wilde ik zo graag weten, dat ik maar aan het lezen bleef!
Ik ben vanaf nu fan van deze auteur! Ik vond het bijzonder bedroevend te lezen dat de vrouw van Michael Berg is overleden, en ik wens hem alle sterkte van de wereld! Bedankt dat je me hebt meegenomen in jouw nieuwe boek. | 1pos
|
Vertaling van het eerste deel van de driedelige Forgotten Legion Chronicles. Een historische roman die zich ongeveer 50 jaar voor Christus afspeelt. In het Romeinse Rijk takelt in Rome de volksdemocratie af en ligt de macht bij drie charismatische mannen –waaronder Julius Caesar- die elkaar onderling beconcurreren.
In dit decorum volgen we vier personages die allen sterk onderdrukt worden en geen vrijheid meer kennen. De jonge bij een slavin geboren tweeling die van elkaar gescheiden wordt: Fabiola wordt verkocht aan een bordeel en Romulus wordt opgeleid tot gladiator die het publiek moet vermaken. De Galliër Brennus die alles verloren heeft in zijn geboorteland en nu in Rome een onversaagd gladiator is. De Etruskische, gevluchte slaaf Tarquinius die voorspellende gaven heeft.
Alle vier hebben ze dezelfde drijfveer om te overleven; wraak op hun overheersers. En daarnaast de liefde en vriendschap voor elkaar. Het lot brengt hen samen en geleid door de wijsheid en inzichten van Tarquinius volgen ze het pad dat voor hen door de goden lijkt te zijn uitgestippeld. Vechtend voor legers en bevelhebbers die niet de hunne zijn trekken ze tot diep in het Verre Oosten waar hun bestemming schijnt te zijn. Ondertussen houdt Fabiola zich kranig staande in Rome, handig gebruik makend van het politieke gekonkel en haar subtiel manipulerende, vrouwelijke kracht.
Een rijk gevarieerde roman over dwang en vrije keuzes, over het afdwingen van respect en het verkrijgen van een eigen identiteit. Mooi en treffend psychologisch onderbouwd (live and let die, survival of the fittest – het valt bijvoorbeeld niet mee om met jezelf in het reine te komen als je een tegenstander doodt in een gevecht waar je beiden niet voor hebt gekozen), maar met name de beeldende geschreven gevechten en beroemde Romeinse aanval- en verdedigingstechnieken maken het boek bijzonder meeslepend en aantrekkelijk. Enig minpuntje zijn de Latijnse termen en benamingen waarmee rijkelijk wordt gestrooid, maar die niet worden toegelicht. Het mag de pret niet drukken. | 1pos
|
Naomi Klein bouwt in 'No is not enough' verder op haar eerdere werken. Ze laat zien dat Trump onder andere de uitkomst is van wat zij de 'Shock Doctrine' noemt. Tegelijk besteedt Klein aandacht aan de klimaatopwarming en wat er allemaal kan misgaan in het klimaatbeleid door de verkiezing van Trump en zijn entourage. Haar analyses zijn scherp, aan de hand van concrete voorbeelden, en zetten echt aan het denken. Is dit de toekomst die we willen, of doen we er iets aan? Want gewoon 'nee' zeggen, dat is niet genoeg, enkel collectieve actie kan het tij keren. | 1pos
|
‘Een getrouwde vrouw met een verantwoordelijke baan die op een rustige landweg was vermoord'.
Uit 'Klein klein kleutertje'
M.J. Arlidge
Vertaling: Harmien Robroch
Uitgeverij De Boekerij.
Wat is er aan de hand in Southampton?
Het boek speelt zich af in Southampton en directe omgeving. Sinds we er vorig jaar met schrijver Arlidge een crimetour dwars door de stad mochten beleven spreekt het boek nog meer tot de verbeelding!
'Ze waren schipbreukelingen die zich te midden van de wrakstukken aan elkaar vastklampten....'.
Spannend, actuele thriller. Met korte hoofdstukken en een voortvarende schrijfwijze opnieuw een sterk en soms schokkend verhaal rondom politie-inspecteur Helen Grace.
Claar van Lieshout april 2018 | 1pos
|
Ik heb nu drie boeken van Ellory gelezen en ze blijven boeien. Het grootste deel van dit boek gaat op aan het levensverhaal van een Cubaanse huurmoordenaar in dienst van de Siciliaanse maffia.
Een ongelooflijke engerd eigenlijk, maar het gekke is dat je jezelf op den duur - het verhaal omvat vijftig levensjaren van de man - toch met zo iemand vereenzelvigt. Wat een wonderlijk mechanisme is dat toch.
Deze Perez vertelt zijn verhaal aan een alcoholische politieman wiens huwelijk op het punt staat op de klippen te lopen. Beide mannen hebben hun roots in New Orleans.En hoewel alle grote Amerikaanse steden voorbij komen - New York, Los Angelos, Chicago en ook Havanna - speelt de 'Big Easy' toch eigenlijk de hoofdrol in dit boek.
De stad van de Mardi Gras, de geur van gebakken kip, gumbo en jambalaya. Maar ook voodoo en de swamps eromheen, het wordt allemaal zeer indringend door Ellory beschreven. Je ruikt de modder bijna. Hmmm New Orleans, moet er toch een keer een kijkje gaan nemen. | 1pos
|
Subsets and Splits
No saved queries yet
Save your SQL queries to embed, download, and access them later. Queries will appear here once saved.