text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
Het boek begint meteen spannend, dus word je direct meegenomen en wil je ook graag verder lezen. Ik vond het dan ook een pakkend verhaal en wilde snel alles over iedereen weten. Je leeft erg mee met de hoofdpersoon. Ook irriteerde ik me echt aan een aantal personen, waardoor je nog meer meegaat in het verhaal. Het toen en nu maakt dat het verhaal blijft boeien en is totaal niet verwarrend. Er zijn zeker een aantal verrassende, onverwachte wendingen in het verhaal, waardoor je nog meer wilt weten wie het een en ander op zijn kerfstok heeft. Je vraagt je tot het eind van het verhaal af op wie de titel Liegbeest nu daadwerkelijk gebaseerd is en tot de laatste pagina blijft het spannend. Pas dan worden er een aantal dingen echt duidelijk. Ik vond het een goed verhaal en er gebeurt meer dan genoeg om het lang spannend te houden. Verdrietige en spannende episodes afgewisseld met informatie over het reilen en zeilen van alle personen in het verhaal. Zeker een aanrader! | 1pos
|
Liefhebbers van bijzondere uitgaven en origineel drukwerk wisten Ilona Verhoevens mini-zines te vinden in de betere boekhandel of tijdens de Beurs voor kleine uitgevers te Paradiso (Amsterdam). Boekjes ter grootte van een sigarettenpakje waarin een kort verhaal stond, waren zo langzamerhand haar handelsmerk geworden. De deeltjes van de ‘broekzakbibliotheek’ waren ideaal om weg te geven of om zelf te verzamelen. Op haar website Mixed Media Soup toonde ze ook andere talenten: eigenzinnige foto’s, collages, gedichten en readymades. Steeds wist deze eigenzinnige Ilona Verhoeven de wereld zo weer te geven dat het nieuw leek. Het was slechts een kwestie van tijd tot ze de stap naar een ‘écht boek’ zou maken.
Voor de eerlijke vinder is de verhalenbundel waarmee zij officieel debuteert. In het boek staan lange, korte en zeer korte verhalen. De laatste jaren krijgt dit genre iets meer aandacht. Talentvolle korte verhalenschrijvers zoals Thomas Verbogt, Sanneke van Hassel, Ton Rozeman en Maartje Wortel zorgden ervoor dat het verhaal, dat lange tijd als moeilijk verkoopbaar te boek stond, in de boekhandel steeds meer aandacht kreeg. Vreemd. In Amerika is het korte verhaal immers de springplank van menig groot schrijver geweest. In Nederland waren het vroeger vooral auteurs als Maarten Biesheuvel, Bob den Uyl en J.B. Hotz die eenzelfde aanzien genoten als de romanschrijvers. Tegenwoordig is het vooral A.L. Snijders die op eenzame hoogte staat met zijn zeer korte verhalen.
Ilona Verhoeven kun je met Biesheuvel vergelijken, maar veel beter nog met de Russische, absurdistische schrijver Daniil Charms. Liefst ontstijgt Verhoeven, net als haar Russische collega, de platgebaande paden en kiest ze voor het experiment. Humor is daarbij een belangrijk middel. Vorm iets waarmee je kunt spelen. Het kan een column zijn of een dialoog, een dadaïstisch toneelstuk, een surrealistisch verhaal of een jeugdherinnering. Verhoeven kiest de vorm die haar het best past en gaat ermee aan de slag. Alles verrast. Tussen de verhalen staan, alsof ze de lezer nog meer in verwarring wil brengen, collages. Qua sfeer passen ze perfect. Toch staan ze los van de verhalen. Het geheel vormt een boek dat prima bij haar oeuvre van kleine boekjes past. Het is door het afwijkend formaat en de omslag anders dan alle andere boeken die dit voorjaar zijn verschenen.
Sommige van de verhalen van Ilona Verhoeven lenen zich uitstekend om voorgedragen te worden. Het bizarre en uiterst grappige verhaal ‘Dank het universum dat er honden zijn’ is daar een goed voorbeeld van. We belanden in de wereld van het bedrijf Cooking Lap and Company. Een telefonische spraakverwarring zorgt voor een mix die Nijhoffs gedicht Awater, Monty Pytons gedachtegoed en Hergés Kuifje-album De Juwelen van Bianca Castafiore samenbrengt. Voor je het weet lees je de tekst hardop voor. Dat lijkt vanzelfsprekend maar is tekenend voor het schrijftalent van Verhoeven.
Met Lap! Ja, ja, ja, spreekt u mee. Cooking Lap and Company, spreekt u mee. Ja, dat is mogelijk. Ik pak even de agenda erbij. Eens kijken. Dat zou kunnen. Jazeker. Dat kan. Prima. Ik schrijf het op! Gaan we doen. Nog een keer uw naam. Wat zegt u, mevrouw, Kraanwater? Kunt u dat spellen. A-W-A-T-E-R. Ik hoor het al, sorry hoor, ik verstond het niet goed. Uw voorletter, zei u? A. Aha! Water. O. Dus A is uw voorletter. A. Water. Ja, ja. Wacht. Ik noteer het hier, mevrouw A! Water! Ik noteer het hier, mevrouw A! Water! Neemt u mij niet kwalijk. Geen probleem, mevrouw Awater. Ik bedoel, we komen naar u toe. Over anderhalve week.
Een soortgelijk verhaal uit de ‘zakelijke’ wereld en een van mijn favorieten is ‘Dat was ons speelveld’. Vakjargon wordt hierin zo gebruikt dat het zowel lachwekkend als beklemmend werkt.
Ken je Scratchy – het is een bijnaam. Hij is echt geweldig! De manier waarop hij praat, waarop hij plannen en visies van Diffsatics overbrengt. Die man is zijn tijd ver vooruit. Ver vooruit. Hij vertelt over zijn passies alsof iedereen die passies moet delen. Sorry, mag. Delen. We love sharing. Creativiteit is voor mij gelijk aan delegeren, regelen en organiseren. Die heb ik niet van mijzelf. Ook van Scratch, geweldig niet? Past bij zijn delenfilosofie.
We hebben hem een contract gegeven voor twee jaar, we kenden hem toen pas twee weken, maar echt, iedereen was dol op hem. Hij komt altijd precies drie minuten te laat op een vergadering, dat doet hij expres. Noemt het gecontroleerde onachtzaamheid.
De twee verhalen waaruit ik citeerde waren vrij lange verhalen voor Ilona Verhoeven. De korte baan is ze echter ook meester. Zo had ik het verhaal ‘Dozenbestaan’ als een redelijk lang verhaal onthouden. In werkelijkheid besloeg het slechts tweeënhalve pagina. Het gaat over een ‘zandbakfoto’ in de krant waarop een kind staat dat naar de koningin zwaait. Heel veel jaren geleden. Alle buren hadden het er nog lang over. De krant belandde uiteindelijk in een fotoalbum.
Vervolgens heeft Verhoeven het over de fotoalbums met ‘spinnenpapier’ van vroeger. En over het lot van mensen op foto’s, van mensen in albums. Eigenlijk lijkt haar verhalenbundel op die fotoalbums. Haar korte verhalen roepen verbazing op, maar ook nostalgie. Misschien herinner je die verhalen daarom wel als veel langer. Eigen herinneringen komen er immers door op. Het eigen, in feite absurde, leven krijg je helder voor ogen. Ilona Verhoeven wijst je steeds weer op ‘het kleine’. Dat wat we doen en normaal vinden terwijl het dat eigenlijk niet is. ‘Teruglopen naar de plek’ is hiervan een goed voorbeeld. Een fragment:
Uw Iemand: Als je iets vergeten bent, iets wat je wilde doen of zo en ineens niet meer weet, dan moet je teruglopen naar de plek waar je dacht dat je het bedacht had en dan is er een grote kans dat het je weer te binnen schiet. Heb je dat al gedaan?
Iemand anders: Nou ik denk dat het daar nu te laat voor is. Ik ben ook de hele buurt door gelopen en volgens mij werkt dat alleen maar enkele seconden nadat je iets vergeten bent, maar dan moet je op dat moment niet vergeten dat je echt op zoek moet gaan naar wat je wilde doen of wilde gaan pakken.
Iemand: Pfff.
Geheel anders van sfeer en indrukwekkend is ‘Flora was hier’, het verhaal waarmee Verhoeven de bundel afsluit. Het gaat over Flora Blok (1917- 1943) een van de joodse bewoners van het Amsterdamse Oudekerksplein waar de schrijfster zelf al jaren woont. Flora was ‘het meisje dat niet zou blijven’. Op zich is het onderwerp van dit verhaal al gewaagd. Zelden hoor of lees je over de joodse mensen die in de rosse buurt van Amsterdam woonden. Verhoeven beschrijft het poëtisch, als een droom die je bijna vergeten bent.
Uw Overal staarden mensen me aan, met gezichten vol heimwee. Er was heel veel glas. Muren van glas. Aan de andere kant van het glas zaten vrouwen. Alsof ze grensposten bewaakten. Ze moesten de godganse dag rechtop staan in een betegelde gang zo lang als een straat of op z’n minst een steeg.
Maar het verhaal gaat niet alleen over de onfortuinlijke Flora, het beschrijft ook Verhoevens creatieve gedachten en hoe die ontstaan.
Uw Geloof me of niet, maar dit is plein van de reizende fantasie. Vanuit alle winstreken komen de bedenksels en hersenspinsels bij elkaar. Ik verzamel ze. Het gaat in één moeite door. Ik zweef erlangs en pik ze op, als insecten in de wind. Van donkere herinneringen tot vage reacties en geheime verwachtingen, van voorspelbare vunzigheid tot heerlijke mijmeringen, het is er allemaal. Hier hoop het zich op. Geroezemoes is zeer geschikt als reservoir van de wild om zich heen grijpende verbeelding.
Het Oudekerksplein, Amsterdam en Berlijn, ze blijken goud waard en hofleveranciers van verhalen voor Verhoeven. Ze zorgen voor absurdistische verhalen in de lijn van Ionesco, Jarry en Schwitters.
Het is proza dat een onthutsend inzicht biedt in de ongerijmdheid van het leven. Door met de onbevangenheid van een kind diverse onderwerpen aan te snijden, blijkt steeds weer meer mogelijk dan de lezer van tevoren dacht. Haar totaal eigen kijk op de wereld maakt de verhalen van Verhoeven tot een genot om te lezen. Met Voor de eerlijke vinder, het logische vervolg op haar ‘broekzakbibliotheek’, zorgt Ilona Verhoeven voor een frisse en totaal nieuwe stem in de Nederlandse literatuur. | 1pos
|
interessante ontknoping. Dan blijkt dat Robinson ook controversiële thema´s niet schuwt:,Inspecteur Alan Banks komt wederom in actie in de thriller Drijfzand. De hardwerkende politieman maakt een tobberige, afwezige indruk. Niet zo gek, voor iemand die ternauwernood aan de dood is ontsnapt in het vorige boek Playing with fire.
Wat zou jij doen wanneer je broer een berichtje inspreekt op het antwoordapparaat met de melding dat jij de enige bent die nog kan helpen, dat er iets ergs is wat niet op een antwoordapparaat kan worden ingesproken en dat het een kwestie van leven of dood kan zijn? Precies, dan ga je zo snel mogelijk naar hem toe! Ook al heb je je broer al tijden niet meer gezien, liggen jullie karakters en opvattingen mijlenver uit elkaar en verfoei je zijn dubieuze zaakjes. In tijden van nood staan broers voor elkaar klaar! Alan Banks pakt zijn spullen en vertrekt naar Londen om een verlaten appartement aan te treffen. Hij vertrouwt de zaak niet en start eigenhandig een onderzoek naar de afwezigheid van broer Roy. Hij komt al snel tot de ontdekking dat Roy regelmatig de mazen van de wet opzoekt met alle gevolgen van dien.
Drijfzand is een heerlijke thriller. Het boek zit goed in elkaar, het heeft een duidelijke kop en een staart. Voor mensen die voor het eerst een inspecteur Banks boek in de hand hebben, geven de flashbacks precies genoeg informatie. Voor de doorgewinterde Banks-fan zijn ze echter niet storend. Ik vind dat knap gedaan door de auteur, want meestal is het steeds opnieuw presenteren van de karakters in een serie oervervelend. In Drijfzand komen we meer te weten over de persoon Alan Banks. Hij gaat op zoek naar zijn vermiste broertje en komt steeds meer te weten over Roy en de manier waarop hij in het leven staat. Alan reageert heftig op alle louche zaakjes die van Roy een welgestelde wereldburger hebben gemaakt, maar wil hem desalniettemin helpen. Hij doet dat op zijn eigen, eigenzinnige, manier. Ondertussen komen bij Banks onverwerkte gevoelens naar boven over de aanslag op zijn leven (in Playing with fire) en over zijn verloren liefdes. Dit alles loopt perfect parallel aan het moordonderzoek op een jonge vrouw. Aan het eind van het boek komen de twee verhaallijnen bij elkaar en volgt de spannende, interessante ontknoping. Dan blijkt dat Robinson ook controversiële thema´s niet schuwt: mensensmokkel, gedwongen prostitutie en abortus passeren de revue. De manier waarop deze thema´s zijn verwerkt in Drijfzand geven het boek diepgang en emotie. | 1pos
|
Bij het zien van de vrolijke cover van Ze gaan er met je neus vandoor van Ted van Lieshout wordt je meteen nieuwsgierig naar waarom die sneeuwman op een boek, dat midden in de zomer is uitgekomen, staat. Je vraagt je af of de auteur een zonnesteek heeft opgelopen of dat hij gewoon simpelweg verlangt naar de winter omdat de hitte hem teveel is geworden. Voor diegenen die het niet weten, het boek is in augustus j.l. uitgekomen. Vandaar de opmerking. De titel maakt je aan het lachen. Je ziet in gedachten mensen waarvan de neus is gestolen voor je en wilt je neus gaan beschermen.
De titel en waarom er voor de sneeuwman is gekozen wordt al heel snel duidelijk in het eerste gedicht dat is geschreven in het boek. Je voelt het verdriet van de auteur.
Op een humorvolle manier is dit boek geschreven. Je ligt continu in een deuk en dat, als je alles serieus neemt, het toch niet zo om te lachen is. Jonge kinderen zullen er dan misschien ook niet zo snel om lachen, maar de oudere kinderen en volwassenen, want ook daar is het boek heel erg leuk voor, zullen er wel steeds om lachen.
Lees verder op https://surfingann.blogspot.com/2018/09/ze-gaan-er-met-je-neus-vandoor-ted-van.html. | 1pos
|
Ik heb het boek mede ook gelezen omdat de flaptekst mij direct aansprak. Het boek leest vlot weg. Ik vind het ook een geschikt boek voor mensen die worstelen of vastzitten in hun rouwverwerking. De schrijfster beschrijft op een mooie manier hoe daarmee om te gaan of tegenaan te kijken. | 1pos
|
Met een zekere terughoudendheid ben ik aan de nieuwste thriller van Marelle Boersma begonnen.
Wat moest ik me voorstellen bij een boek dat gaat over waterverontreiniging, dode (bruin)vissen, managers die (veel te) hoge premies ontvangen
.. Om daar achter te komen kun je maar één ding doen en dat is het boek lezen.
Het is Marelle moeiteloos gelukt om me van de eerste tot de laatste bladzijde geboeid te houden.
Een aantal actuele items komen haarscherp naar voren. De macht die de ´hoge heren´ over hun personeel hebben. Hoe ver mensen kunnen/durven gaan om hun vaak dubieuze doel te bereiken.-
Behalve haarscherp worden ook een aantal zaken zeer subtiel gebracht. Hierbij denk ik met name aan de hoofdfiguur Rona. De manier waarop haar geaardheid door MB beschreven wordt vind ik heel bijzonder. Niet als iets wat abnormaal is maar juist als iets wat er gewoon bij hoort. Knap gedaan.
Gedurende het hele verhaal denk je zeker te weten wat de oorzaak is van de overmatige vissterfte en de ziekteverschijnselen bij diverse personen. Uiteindelijk blijkt het dan toch weer net even anders te zijn. Kortom een verrassend slot.
Als ik dit boek met één woord zou moeten benoemen dan komt steeds hetzelfde woord bij me op en dat is Menselijk.
Het boek heeft mij wel een paar vragen opgeleverd, namelijk zou zoiets hier in Nederland echt kunnen gebeuren? En als dat zo is, wat dan
..? Zijn we er op voorbereid?
Een extra pluim wil ik graag geven aan de ontwerper(s) van de cover. Prachtig!! Als je er naar kijkt dan kan je bijna de dreigende stilte horen. | 1pos
|
Marjolijn van Heemstra, Barones, Nederlands schrijfster en theatermaakster, schreef met De laatste Aedema al eerder een roman die raakt aan haar adelijke afkomst. Met En we noemen hem schrijft ze opnieuw over iemand uit haar familie: de Bommenneef. Het boek is gebaseerd op ware feiten maar hier en daar licht geromantiseerd. Je zou het een faction-roman kunnen noemen. Een term die ooit als eerste gebruikt werd voor Truman Capotes In koelen bloede.
In kristalheldere taal vertelt van Heemstra twee verhalen waarbij vanaf de eerste bladzijde duidelijk is dat deze lijnen elkaar gaan kruisen en dat het ene verhaal niet zonder het andere kan. Zo beschrijft ze op licht onderkoelde wijze hoe haar zwangerschap week voor week verloopt naast het onderzoek naar de belevenissen van haar beroemde neef die, enige tijd na de oorlog een heldendaad verricht zou hebben. Als de weken aftellen of misschien juist vooruit tellen, het moment dat ze haar zoon kan vernoemen, verplaatst het onderzoek zich naar het verleden. Chronologisch, in de tijd gevangen, en toch terugkijkend naar ruim 70 jaar geleden.
Door deze zoektocht naar de held te combineren met de zoektocht naar haar nieuwe status, die ze als moeder zal krijgen en die niet helemaal zonder problemen verloopt weet ze de spanning in het verhaal te creëren.
De zwangerschapsvrucht wordt hier en daar plastisch, vaak doorspekt met metaforen, verweven in het verhaal en is een belangrijk element dat tevens spanning oproept. Waarbij de relatie van het ouderpaar niet het enige is dat onder deze ‘zwangerschapsspanning’ onder druk wordt gezet. De naam van de ongeboren vrucht is de inzet van het verhaal.
De ik-figuur probeert een band te smeden tussen haar ongeboren zoon en haar jaren eerder overleden oom. Ze wil haar zoon graag vernoemen naar de held uit de familie maar wil vooraf graag weten wie deze bijzondere man nu eigenlijk was. Kan zij deze afstand overbruggen? De auteur speelt hierbij een prachtig en mooi uitgebalanceerd spel met de tijd en de waarheid, met afstand en nabijheid, schuld en onschuld. Ook maakt ze op duidelijke maar ook verdekte manieren gebruik van intertekstualiteit en daagt ze de lezer uit met haar bijzonder gebruik van namen. What’s in a name, zal de lezer zich geregeld afvragen, maar voor Van Heemstra zijn namen juist heel belangrijk.
Het is een roman die je als heerlijk luchtig verhaal kunt lezen maar ook kan uitdagen tot het uitpluizen van alle lagen, motieven, symboliek en verwijzingen. De auteur weet de lezer hier geregeld op het verkeerde been optie zetten.
Het begint eigenlijk al met het prachtig motto dat een belangrijk thema in het boek zeer goed vangt; het bekende Chinese fluisterspel waardoor het verhaal bij elke hervertelling verandert van inhoud en zijn eigen leven gaat leiden. Dan volgt een proloog van een pagina lange zin die de lezer direct onderdompelt in op te lossen raadsels. Met humor, urgentie, spanning en prachtig taalgebruik neemt de schrijfster je mee op haar zoektocht. De ik-figuur is op zoek naar een verhaal dat gerust stelt maar weet zelf hier en daar lichte irritatie en soms ook verbazing op te wekken. De ene lezer kan hierop afhaken voor de andere lezer betekent dit juist dat de auteur weet te raken.
Een mooie roman, met fijne diepgang en symboliek, die terecht op de shortlist voor de Libris Literatuur Prijs terecht gekomen is. | 1pos
|
Sinds jaar en dag schrijft Roel Janssen commentaren voor de opiniepagina van NRC Handelsblad. Eind jaren negentig schreef hij zijn eerste financiële thriller over de komst van de Euro. In De kloonbaby brengt Janssen een heel ander issue aan de orde, namelijk het klonen van menselijke genen. In zijn nieuwe roman volgen we Darren Gittinger, een financieel expert, die na een hele slechte periode in zijn leven (hij raakt zijn baan én gezin kwijt) bij het Nederlandse biotechnologiebedrijf GenIris gaat werken. Het bedrijf, opgericht door de gedreven wetenschapster Iris Stork, doet onderzoek naar het klonen van stamcellen en maakt zich op voor een beursgang. Langzaam maar zeker kom je er samen met Darren achter dat Iris veel voor hem verborgen houdt. Roel Janssen brengt het verhaal stapje voor stapje tot een bijzondere ontknoping.
Dit is de eerste thriller die ik lees van de Haagse schrijver en ik ben erg onder de indruk. Op een of andere manier moeten Nederlandse schrijvers zich altijd bewijzen ten opzichte van hun buitenlandse collega-schrijvers. Roel Janssen is hier met De kloonbaby zeer in geslaagd.
De kloonbaby is een erg goed geschreven boek. Janssen gaat niet over één nacht ijs: hij wéét waar hij over schrijft en doet dat ook nog eens met een goed verzorgde en prettige schrijfstijl. Een opzienbarend en boeiend onderwerp (klonen), de spanning van een beursgang, verrassende plotwendingen en interessante karakters maken van De kloonbaby een echte pageturner. Erg sterk, vind ik, dat Janssen op het einde niet alles gaat uitleggen. De antwoorden op open eindjes vind je eigenlijk tussen de regels door. Het plotselinge einde laat je met een leeg gevoel achter terwijl je gevoelsmatig nog niet 'klaar' bent met het verhaal, maar dat is dan ook mijn enige puntje van kritiek.
Ik durf te beweren dat liefhebbers van Michael Ridpath en Michael Crichton zullen genieten van dit boek. Vier sterren. Meer dan een aanrader. | 1pos
|
Zoals ik al in mijn recensie van Een dode ziel ('Every Dead Thing') zei, die in maart hier op crimezone.nl verscheen, is het ook voor een doorgewinterde lezer niet raadzaam om alle boeken van John Connolly in één keer achter elkaar uit te lezen. Vandaar dus dat jullie na bovengenoemde recensie (en die van 'The White Road', waarvan de vertaling Het witte pad onlangs verscheen) nu pas iets van mij lezen over Oud Kwaad.
Jullie weten het nog? Charlie 'Bird' Parker, wreed beroofd van zijn vrouw en kind, heeft nog steeds zijn draai niet helemaal gevonden in het leven. Hij heeft intussen een vergunning om te werken als privé-detective, maar hij wil liever eerst het huis van zijn grootvader verder opknappen. Bird heeft het huis, waar hij als kind vele gelukkige uren heeft doorgebracht, uiteindelijk geërfd. Hij hoopt hier een nieuw begin te kunnen maken. Rachel Wolfe, de vrouw met wie hij tot zijn verbijstering een korte relatie heeft gehad, heeft besloten dat zij hem niet meer wil zien. Onrustig en vaak eenzaam gaat Bird door het leven. Om een oude vriendin, Rita Ferris, een plezier te doen, brengt hij een bezoek aan haar ex, ene Billy Purdue. Na enig aandringen wil Billy wel wat geld aan Bird meegeven, bij wijze van alimentatie voor zijn zoontje Donald. Bird gaat het geld brengen en dat is het laatste dat hij van Rita en Donald ziet. Twee dagen erna zijn ze dood.
Wat heeft de dood van Rita en Donald te maken met Billy? Wat heeft Billy te maken met een oude dame die op een winterse avond zelfmoord pleegt? Wat heeft die oude dame te maken met Walter Cole, Bird´s oude vriend? Wat heeft Cole´s dochter ermee te maken? Wat voor rol spelen Louis en Angel, het onwaarschijnlijke duo vrienden van Bird, in dit verhaal? Het gaat maar door
mét Charlie Parker verkeert de lezer aanvankelijk in opperste verwarring, maar langzamerhand worden de sporen duidelijk. Connolly schuwt ook in dit boek het geweld niet, maar voorzover 'zinvol geweld' bestaat, staat het hier. En héél soms moet je de auteur nog gelijk geven ook | 1pos
|
De eerste vijftig pagina’s denk je dat je de meest erotische roman in de Nederlandse literatuur aan het lezen bent. Dat is ook zo, maar al snel blijkt 'Lust & liefde', het nieuwe boek van Marion Bloem, veel meer dan alleen maar opwindend.
'Lust & liefde' beschrijft het vaak turbulente leven van thrillerschrijfster Eva en mensenrechtenadvocaat Adam. Al aan het begin van hun relatie besluiten zij samen oud te worden, maar in de veertig jaar die volgen valt het niet mee dat doel vast te houden. Hun liefde is er groot genoeg voor, maar de lust dreigt nogal eens roet in het eten te gooien.
Als Eva, een kind van Indische ouders, Adam leert kennen, is zij een jong, seksueel onervaren meisje. De iets oudere Adam rust niet voor hij haar van seks heeft leren genieten. Als dat eenmaal is gelukt, weet Eva al gauw niet meer van ophouden. Zij wordt makkelijk verliefd op anderen en geeft daar vaak aan toe. Ook Adam is niet bepaald monogaam.
Een enkele keer is hun liefde voor een minnaar of minnares zo groot, dat de relatie echt in gevaar komt. Dan overweegt een van de partners definitief op te stappen. Maar uiteindelijk kiezen zij toch steeds voor elkaar, zij het dat de vaak aangrijpende worsteling tussen lust en liefde bij beiden de nodige littekens achterlaat. Als er geleidelijk aan wat rust komt in hun relatie, slaat het noodlot toe: bij Adam wordt prostaatkanker geconstateerd. Kunnen zij ook hier samen mee omgaan?
Marion Bloem beschrijft de gebeurtenissen afwisselend vanuit het perspectief van Eva en dat van Adam. Vooral dat laatste is knap. In de eerdere roman 'Meer dan mannelijk' liet zij al zien dat zij dit goed kan. Het boeiend geschreven verhaal geeft ook veel aandacht aan de liefde van Adam en Eva voor hun zoon en later voor hun kleinkinderen. 'Lust & liefde' wordt daar nog rijker van. Dit openhartige en indringende liefdesverhaal is een nieuw hoogtepunt in het werk van Marion Bloem. | 1pos
|
Dit boek is misschien wat lang getrokken.
Maar door de vertel stijl van Goddard is dat geen probleem.
Je kan dit verhaal door zijn vertelstijl visueel goed voorstellen.
Dit verhaal heeft verschillende wendingen en toch wel verrassingen tot bijna de laatste blz..
Wel moet je aandachtig lezen door de verschillende verwikkelingen. Mooi boek | 1pos
|
Al snel werd ik meegezogen in het verhaal, ondanks dat het over een zwaar onderwerp gaat.
Medeleven en verbazing gaan hand in hand.
De onmacht en de emoties zo prachtig verwoord dat het me raakte.
En zoals ik altijd heb bij zo'n verhaal, spijt dat het boek uit is en dan moet het even bezinken. | 1pos
|
John Le Carré komt in dit boek terug met de Britse meesterspion George Smiley, bekend van onder andere Spion aan de muur. Mijn hart maakt toch altijd een sprongetje als Le Carré nog steeds in staat is gebleken, ondanks (of dankzij) zijn leeftijd een nieuw boek te laten verschijnen.
Het is vijftig jaar na dato dat Peter Guillam, half Bretons en half Brits geordonneerd wordt in Londen te verschijnen. Deze womanizer pur sang, die een belangrijke rol speelde in het veiligstellen van de toenmalige Stasibron Tulip, krijgt een half eeuw later het vuur aan de schenen gelegd door de nieuwste generatie spionnen. Want, hoe dat vroeger allemaal ging, was dat allemaal wel zo koosjer? Parlementair onderzoek, rechtszaken van plotseling opgedoken nabestaanden en enorme schadeclaims liggen de Britse veiligheidsdienst zwaar op de maag. Guillam moet zich in alle bochten wringen om de zegels op de diep begraven geheimen intact te laten. Intussen stelt hij zich de vraag: Waar is zijn chef Smiley en waartoe werd ook alweer alles gedaan eigenlijk?
Prachtig, zijn de oude verslagen en rapportages die opduiken uit een van de nog steeds intact gelaten schuilplekken van toen. Alsof de tijd vijftig jaar heeft stilgestaan, zo volgen we de geschiedenis in het voormalige Oost-Duitsland op de voet. Je moet je hoofd er wel bijhouden, zoals altijd bij Le Carré. Maar, als lezer vraag je je wel steeds af: Wat is nu eigenlijk waar? Over fake news gesproken. Het lijkt allemaal wel nep nieuws avant la lettre.
Kortom, het is wederom een bijzonder intelligente thriller geworden, zoals ik dat gewend ben van John Le Carré. Met angst en beven vraag je als fan wel af, hoeveel boeken kan deze éminence grise nog produceren? In ieder geval krijgt de inmiddels toch ook op respectabele leeftijd zijnde, George Smiley aan het einde van het boek ook nog een bijzonder vitale rol. Of met dit boek het hiermee af is met George Smiley zal de tijd leren. | 1pos
|
Vogelman heb ik gelezen omdat ik een thriller moest lezen van school uit. Mag ik even zeggen dat het het meest gruwelijke boek is dat ik ooit gelezen heb!
Buiten de spanning vind ik het personage Jack Caffery goed uitgewerkt, echt een menselijk figuur, ook hij maakt fouten. De wending van Jack op het einde had ik niet verwacht, maar toch maakt het het boek geniaal. Hoera voor Mo Hayder! | 1pos
|
Mark van Dijk heeft met Het mysterie van de Poldergruwel wederom de kracht van fantasie bewezen!
Het spannend verhaal gaat over vier meisjes die in de fantasiewereld Poleeria terecht komen. In een voetnoot zegt Mark daar over: "De meiden zijn ongeveer van jouw leeftijd." Dat zorgt direct voor een band met de lezer, of de toehoorder. Want dit boek is zeker ook geschikt om uit voor te lezen.
De meiden komen daar in contact met wezens die herkenbaar zijn voor de lezer, maar toch helemaal anders dan in het echte leven.
Op een geraffineerde manier worden spannende stukken afgezwakt door een stukje humor of een opdracht in een voetnoot om iets op te zoeken op Google.
Maar het blijft een spannend verhaal; zeker voor de kleinste lezers of toehoorders.
'Dat is een naar verhaal. Toen we hem voor het eerst zagen, wisten we al dat het foute boel was. Niemand van ons had ooit zoiets geks gezien. Hij was destijds nog niet half zo eng als nu, maar hij was gewoon... onheilspellend vreemd."
En zoals we van de auteur gewend zijn levert hij een boek bomvol informatie over ware gebeurtenissen uit het verleden.
De tekeningen zijn een mooie aanvulling op het verhaal.
In Het mysterie van de Poldergruwel laat Mark van Dijk het belang zien van de menselijke geest; door wilskracht en je fantasie te gebruiken kom je in bepaalde situaties soms een stuk verder dan zonder. - Graag Gelezen
Deze recensie werd eerder gepubliceerd op mijn blog: https://graaggelezen.blogspot.com/2019/01/ik-las-het-mysterie-van-de-poldergruwel.html | 1pos
|
Een boek dat al lang op mijn te lezen lijst stond en nu is het er eindelijk van gekomen. Gezien het aantal sterren dat dit boek had, wist ik dat het goed was, maar had ik geweten dat het zo goed was, dan had ik het vast niet zo lang laten liggen.
Boeken over de tweede wereldoorlog zijn er met hopen, het ene al beter dan het andere. Velen van die boeken zijn geschreven vanuit het standpunt van iemand die een concentratiekamp of werkkamp overleefd heeft. Dit heeft een andere invalshoek, de verteller is namelijk de dood die een verhaal vertelt van een Duits meisje, Leisel in een dorp in de buurt van München. Voor wie denkt dat dit een donker en grimmig boek is, laat je niet afleiden door de verteller.
De dood ontmoet Liesel op het moment dat hij de ziel van haar broertje meeneemt. Liesel is met haar broertje per trein onderweg naar een pleeggezin. Haar moeder kan niet meer voor haar zorgen. In de trein overlijdt haar broertje. Liesel komt alleen aan in het pleeggezin. Haar nieuwe moeder doet niet veel anders dan haar uitschelden. Hans, haar nieuwe vader is wel een lieve man. Hij probeert altijd het goede te doen, ook al is het goede niet gelijk aan het juiste in Nazi Duitsland.
Wanneer een jood voor de deur opduikt die onderdak vraagt, breken spannende tijden aan voor het gezin. Liesel moet geheim houden dat Max in de kelder woont. Ze bouwt een innige vriendschap op met Max die het maar ternauwernood overleeft in die koude kelder en tijdens bombardementen wanneer de rest van het gezin in een schuilkelder zit. Daarnaast is ze ook bevriend met Rudy, een van de jongens in de buurt.
Liesel is de boekendief. Haar eerste boek heeft ze meegenomen toen haar broertje in de sneeuw begraven werd. Haar volgende boek boek heeft ze gered van de boekverbranding en alle volgenden heeft ze gestolen. Maar ze komt er altijd mee weg. Ze gebruikt haar boeken ook nuttig want ze is verzot op lezen. Ze kon niet lezen toen ze bij het pleeggezin aankwam, maar Hans heeft het haar geleerd.
In het begin had ik wat moeite met de schrijfstijl, maar eens ik dat gewoon was, vond ik het gewoon een heel mooi boek dat leest als een trein. | 1pos
|
Een heerlijk boek over Eva en haar romantische Franse liefde Lucien. Dat deze liefde niet van een leien dakje gaat wordt naarmate je vordert in het verhaal wel duidelijk.
Je leert de stad Den Haag beter kennen. Maar ook werd mijn kennis van de Franse taal geprikkeld. Gelukkig volgde de vertaling gelijk, dus dat vormde geen struikelblok.
Een leuk grappig verhaal met eigentijds taalgebruik. Toch heb ik even de betekenis van een LBD op moeten zoeken. In één ruk uitgelezen. | 1pos
|
Het is duidelijk een novella, maar wel precies wat ik nodig had om mezelf weer even te kunnen verdrinken in de wereld van Prythian. Feyre kampt met alles wat ze heeft meegemaakt, maar ook van de rest van de Inner Circle zie je hoe ze verder gaan na het verwoestende einde van ACOWAR. Er zit weer een super leuk hoofdstuk in wat dit boek toch echt new adult maakt (hoofdstuk 22) en het is geweldig! Dit boek maakt dat je kan voorbereiden op het nieuwe boek, want er wordt in een langzame pas (soms net iets te langzaam) gekeken naar alle karakters, zelfs Tamlin krijgt net een klein beetje meer compassie van mij. Begrijp me niet verkeerd, ik HAAT Tamlin, maar hij is in dit boek zo geschreven dat je hem net iets beter begrijpt. Als je jezelf instelt op het feit dat het boek een novella is, krijg je alles wat je wilt. Als je hogere verwachtingen hebt, moet je die even bijstellen..
Lees meer op: Http://readingjournal.princesssam.nl | 1pos
|
Met recht een literaire thriller en wat voor één! De onderhuidse spanning wordt langzaam opgebouwd en de personages uitgediept. Prettige schrijfstijl. Ik heb er heel erg van genoten, ik heb maar 1 kritische noot: af en toe werden de zinnen op vreemde plaatsen onderbroken voor een tussenopmerking. Ik was dan de hele draad van de zin kwijt. Dat hoeft natuurlijk niet aan de schrijfster te liggen, het kan in de vertaling gebeurd zijn. | 1pos
|
Waar deel 1 De Appelboomgaard is gestopt gaat dit deel verder, alleen is nu Isabels verhaal aan de beurt en word het verhaal van Magnus verder uitgediept.
Het word erg mooi afgewisseld tussen het heden en verleden van Magnus, in het verleden was hij net als zijn vader een verzetsheld. Ook Annelise’s verhaal heeft hier ook een erg grote rol in gespeeld. En zo komen heel veel dingen die altijd verzwegen zijn langzaam naar boven als Mac het verhaal van Magnus gaat schrijven. Ook komen Tess en Dominic weer voor in dit verhaal en zo word het verhaal steeds uitgebreider. Kan Isabel Mac weerstaan of kan zij ook het verleden niet loslaten.
Een prachtig verhaal met sterke karakters, er zou voor voor mij nog een deel aan vast geplakt mogen worden. | 1pos
|
In eerste instantie wist ik niet precies wat ik van dit boek/verhaal moest verwachten, maar wanneer je eenmaal begint met lezen weet je er niet meer uit te komen! Want wat een ontzettend bijzonder verhaal! De inhoud van het boek was dan ook soms een grote verassing, want bepaalde dingen in het boek waren dan ook erg origineel en speciaal.
Ook de personages werden goed beschreven en de gevoelens van de hoofdpersoon kamen erg goed naar voren, ook de omgeving was goed omschreven zodat je je helemaal kon inleven in het verhaal van Emma! | 1pos
|
Dit kleine boekje handelt over een meisje die opgroeit in een kleine zeer hechte gemeenschap in een Russisch dorpje, het meisje is uitzonderlijk, in de wieg weet ze al de woorden Maan en Papa te duiden.
Het lijkt erop dat Tali net zoals de andere bewoners haar leven zal slijten in dit dorp, totdat er zich een vreemdeling in het dorp meldt, een, niet alleen knappe, maar ook beresterke jongeman die niet alleen de aandacht trekt van het vrouwelijke geslacht, maar ook de jaloezie van de anderen mannen oproept.
Tali en de jongeman voelen zich erg tot elkaar aangetrokken, maar hoe komen ze weg, dan verdwijnt Tali, en gaan de mannen van het dorp op zoek om haar terug te winnen voor het dorp, of dat lukt laat zich raden.
Een juweeltje, alleen een beetje kort. | 1pos
|
Janneke's zus Froukje is zes jaar geleden vermoord. Nadat de politie geen dader kon vinden, heeft Janneke's vader er alles aan gedaan om de dader te vinden. Door een hersenbloeding is hij niet meer in staat om verder te zoeken. Janneke vindt dat de dader niet mag denken dat er niet meer naar hem gezocht wordt. Dit is niet wat haar moeder graag ziet gebeuren. Zij is veel te bang dat Janneke ook iets overkomt. De dader loopt immers nog vrij rond en wie weet wat hij doet als hij merkt dat het onderzoek weer van start is gegaan. Maar Janneke laat zich niet remmen en ze gaat met volle kracht het onderzoek in. Ze krijgt hulp, maar merkt ook dat niet iedereen het ziet zitten dat ze zelfstandig aan het zoeken gaat. Gelukkig wil haar klasgenoot Ewoud haar wel helpen en samen komen ze steeds een stapje verder. Of ze ook inderdaad weten te achterhalen wie de moordenaar is en van wie de emails met als afzender Dexter Morgan komen, is een spannend vraagstuk.
Donkere weg ( alleen nog verkrijgbaar als ebook en natuurlijk te leen in de bibliotheken) is een spannend YA boek, dat je mee laat leven met Janneke, die een heel eigen willetje heeft. Ze heeft zich iets in haar hoofd gezet en dat gaat ook gebeuren. Ze gaat over haar grenzen en vooral over die van haar moeder, maar dat vindt ze niet zo heel belangrijk. Tijdens haar zoektocht komt ze achter het vreselijke geheim van haar vader, dat later toch een opening in de zaak Froukje blijkt te zijn. Janneke graaft, samen met Ewoud, naar de dader en vindt die uiteindelijk in zeer onverwachte hoek.
Halverwege het boek was ik ervan overtuigd dat ik wist wie de dader was. Al was dat voor mijn gevoel wel een weggevertje. Pieter Feller heeft dat goed aangepakt, want ik bleek het compleet fout te hebben. Toch bleef ik twijfelen, zo goed en spannend heeft hij het omschreven.
Een heerlijk boek om even in weg te duiken. Mooie omslag en fijne, niet te lange hoofdstukken.
Kirstin Rozema | 1pos
|
Als verfent fantasylezer begin ik regelmatig aan een nieuwe serie en dan hoop ik dat het zo'n serie is die ik niet kan laten liggen.
Gelukkig voldoet deze serie wat mij betreft aan deze verwachting.
Sterker nog het is een verfrissende kijk op het fantasygenre, een andere kijk, andere vormen van magie, intriges allom en ook het feit dat het zich grotendeels op zee afspeelt vind ik persoonlijk geweldig.
Helaas nog even wachten op deel 3. | 1pos
|
Een aangrijpende roman over het thema dementie. Over Arthur en Dieneke die tijdens hun laatste vakantie samen, definitief afscheid nemen van elkaar, of beter gezegd: nogmaals afscheid nemen. Alinea voor alinea sluipt de verwarring het verhaal binnen en daarmee ook het hoofd van de lezer. Het voelt beangstigend echt, waardoor je (nog meer) beseft dat je als buitenstaander niet te snel moet oordelen of het gedrag van een ander. Aan de buitenkant lijkt alles normaal, tot de goede dagen voorbij zijn. Petje af voor dit indringende debuut! | 1pos
|
Na 'Bling Bling' lag de lat wel erg hoog voor Van der Cruysse. Ongeduldig werd door ondergetekende uitgekeken naar het vervolg, 'Bling Bling 2 - De Zaventemmers'.
Ook deze keer een dikke pil van meer dan vijfhonderd bladzijden. Compacte duidelijke hoofdstukken, korte zinnen en een vlotte pen maken dat je in no-time het boek uitleest en omdat het bovendien weer erg beeldend geschreven is raas je er doorheen.
Van der Cruysse start met de overval, want daar draait een deel van het verhaal om. Als lezer weet je dus van bij het begin hoe alles in elkaar zit. Daardoor is er geen reële spanningsboog zoals je die in een thriller verwacht. Maar door de verschillende verhaallijnen en zijn snelle wendingen blijft het boek boeien. De hoofdmoot is enerzijds wat aan de overval voorafging en wat er met de buit gebeurt. En anderzijds heb je de klopjacht op Boris, Mate en Elisabed (BB1). Daarnaast zijn er nog verschillende zijlijntjes die lijken aan te sluiten bij de rest van het verhaal. In een ervan verschijnt Roman op het toneel, de broer van Sergei Tokar. Hij wil wraak nemen op de moord van zijn broer en volgt de bende Georgiërs op hun route.
Ook in BB2 wemelt het weer van de personages. Niet enkel de hoofdpersonages zijn terug op appèl, maar tevens vele randfiguren. Ook deze keer is het Jan gelukt daar een goed onderscheid in te maken, zodat je als lezer door de bomen het bos blijft zien en het overzicht behoudt wie wie is. Voor wie dit niet lukt is er achteraan het boek een lijst met alle personages, maar tijdens het lezen is het niet erg praktisch om elke keer daar te gaan spieken.
Wat zeker als een paal boven water staat: wat een fantasie heeft die man!! Dit leidt nu en dan tot subtiele humor in woorden en/of namen en tot hilarische taferelen. Toch heb ik de indruk dat zijn fantasie soms met hem op de loop gaat. Een voorbeeldje: de ontsnappingsroute van het drietal is op sommige punten niet echt geloofwaardig meer te noemen, het gaat er voor mijn gevoel net iets over. Niet dat het verhaal erbij inboet, dat zeker niet, maar het haalt de vaart er voor een stuk uit. Volgens mij had dit best met iets minder gekund. Ook bij de ontmoeting tussen Elisabed en Fantina en het verdere verloop heb ik mijn vragen.
'Bling Bling 2' heeft mijn verwachtingen zeker ingevuld. De karakters zijn voldoende uitgediept volgens hun rol in het verhaal, maar blijven net als in BB1 erg oppervlakkig. Bovendien maakt Jan in zijn boek gebruik van drones, de sociale media en chatrooms wat het verhaal up-to-date maakt. Ik heb, op een paar ongeloofwaardigheden en spelfouten na, genoten van Beerke, Albertien en zelfs van de verknipte Elisabed (het valt me nu pas op dat het toch vooral vrouwen zijn die de 'broek' aanhebben in BB). Daarnaast is BB2 een verhaal op zich en dus perfect als standalone te lezen. Er zijn voldoende verwijzingen naar deel één, waardoor je niet het gevoel hebt dat je iets hebt gemist. Ook de covers van beide boeken sluiten keurig op elkaar aan, direct herkenbaar als een serie en staat mooi voor in de boekenkast.
Volgens mij heeft Jan Van der Cruysse zijn stijl gevonden. Een vlotte schrijfstijl, korte beeldende zinnen, subtiele humor, maar vooral levensechte karakters waardoor ook dit boek angstwekkend echt aanvoelt. Jan is daarboven een goede verteller en vertelt met kennis van zaken, zeker wat het reilen en zeilen op Zaventem betreft! 'Bling Bling 2' eindigt met een ongelofelijke cliffhanger, dus het wordt uitkijken naar nummer drie. Ik ben alvast benieuwd wie het allemaal gaat overleven in het derde en laatste deel van 'Bling Bling'. Voor 'Bling Bling2' absoluut vier blinkende sterren. | 1pos
|
Geschreven door Annemarie Terhell
Op de vlucht voor het grote slapen
Theodore Finch (‘Finch’) heeft vreemde obsessies. Hij verzamelt manieren om zelfmoord te plegen, verzint voortdurend grafschriften en verschijnt steeds in andere outfits. Hij is wisselvallig en speelt vaak toneel, maar toch ook de echtste mens die Violet ooit heeft ontmoet. ‘Ultraviolet’, noemt hij haar. In Waar het licht is van Jennifer Niven worden ze verliefd: langzaam maar onherroepelijk.
Finch is op zijn highschool een legende. Hij speelt in ‘vijf of zes’ verschillende bands, gaat snel op de vuist, durft alles en is volgens iedereen gestoord. Van alle mensen die ze had kunnen redden, is hij zo’n beetje de slechtste keus, denkt Violet. Waarom moest ze precies hem van de richel van de klokkentoren halen? En wat deed haar daar trouwens? Toch ontstaat er na het voorval (waarin zij niet alleen hem redt, maar hij ook haar) een voorzichtig contact. Finch stuurt Violet berichtjes met citaten uit boeken en neemt haar onder het mom van een schoolproject mee op zwerftocht door Indiana. Langzaam ontdooit Violet en ontwaakt ze uit de verstarring waar ze sinds de dood van haar oudere zus in gevangen zit.
Vonken
Waar het licht is had ook Violet & Finch kunnen heten. Het past naadloos in de serie boeken met een &-teken, waarin je een grote liefde beleeft vanuit hem & haar (denk aan Eleanor & Park, Zac & Mia, Emmy & Oliver). Ook hier zijn twee buitenbeentjes aan het woord, vooral Finch is een aparte. Hij heeft manische periodes, lijkt altijd op de vlucht. Soms verandert zijn waarneming, gaat hij hallucineren en voelt hij het grote slapen opkomen. Dan trekt hij zich terug in zijn kamer en wordt hij onbereikbaar. Dat kan niet goed aflopen, denk je . En inderdaad: Jennifer Niven schrijft te goed om je aan het slot een happy end voor te schotelen. Waar het licht is is een bruisend liefdesverhaal met innemende karakters en een droevige ondertoon. De vonken spetteren van de pagina’s. | 1pos
|
De vele herinneringen zijn hartverwarmend door de openheid waarmee ze neergeschreven zijn; je leest hoe een klein kind met haar ouders over de SS131 door Sardinië rijdt omdat ze wegens kinkhoest in quarantaine gebracht wordt. Volgens haar moeder kan ze dat niet weten.
Je ziet voor je ogen hoe het kleine meisje tijdens het verblijf bij haar familie op Sardinië meedoet met de rest van de familie en deze herinnering ook ergens opgeslagen heeft. Ze leert zwemmen van een oom, maakt een maansverduistering mee en neemt onbewust afscheid van vele geliefden.
Haar vader wil dat de kinderen zich bewust blijven van de verschrikkingen van De Tweede Wereldoorlog; de manier waarop hij dat deed heeft blijkbaar gewerkt, want ook hier wordt aandacht aan geschonken in deze bundel!https://graaggelezen.blogspot.com/2018/06/ik-las-kop-leeg-geschreven-door.html
Ook prachtig om te lezen zijn de stukken die handelen over ‘als kinderen afspraken maken’: je verdwijnt weer terug in je eigen jeugd.
De geur van sommige mensen en dingen zijn ergens in haar herinnering blijven hangen, samen met een soort van foto van hoe deze er uit zagen, toen.
Een mooie bijkomstigheid is dat ik met de neus op de feiten gedrukt werd; Sardinië (Italië) was vroeger even van Aragon (Spanje) en het hertogdom Savoye lag vroeger grotendeels in Italië. Deze herinneringen uit geschiedenislessen kwamen weer naar boven tijdens het lezen.
Ondanks dat dit een dichtbundel is die gebaseerd is op de kindertijd van de auteur, bracht veel van hetgeen ik las een herinnering bij mij naar boven. Zelfs herinneringen die ik had maar waar ik het bestaan niet meer van wist.
Ik ben dankbaar dat ik deze bundel mocht lezen van Patrizia; ook ik ging weer even terug naar toen...
NB: de eerstvolgende volledige maansverduistering is te zien op 27 juli 2018 (bloedmaan) | 1pos
|
De van Ierse immigranten afkomstige Amerikaan Dennis Lehane werd geboren en grootgebracht in de buitenwijken van Boston, Massachusetts waar hij nog altijd woont. Jarenlang doorzwom hij beroepsmatig vele wateren, maar tegenwoordig is hij voltijds schrijver en leeft hij van zijn pen.
Lehane begon zijn schrijverscarrière als serie-auteur: Met de avonturen van het detectiveduo Patrick Kenzie en Angela Genarro vulde hij tussen 1994 en 1999 vijf boeken, maar samen met de eeuwwisseling wisselde de auteur het geweer van schouder en sindsdien schreef hij alleen nog op zichzelf staande boeken. Mystic river (Vuile handen) en Gone, baby gone (Over mijn lijk) werden op magistrale wijze verfilmd en volgend jaar zal ook Shutter island (Gesloten kamer; een vijf sterren-boek op Crimezone) in de bioscoopzalen te bekijken zijn.
In De infiltrant volgen we drie personages die allen in Boston verzeild raken in 1918, en zo - al dan niet actief - een van de woeligste jaren uit de geschiedenis van die Amerikaanse stad meemaken op politiek en sociaal vlak:
Beloftevol politieagent Danny Coughlin, die in de voetstappen van zijn vader wil treden door op te klimmen in de hiërarchie, maar zichzelf in grote moeilijkheden brengt als hij zich opwerpt als vakbondsmilitant.
Baseballer GeorgeBabe Ruth die bij de Boston Red Sox stilaan naar zijn beste vorm toegroeit en zijn contract met de club openbreekt.
En tot slot Luther Laurence, een zwarte arbeider die probeert een normaal leven te leiden in het racistische Amerika van die tijd.
Laat ik maar beginnen met een waarschuwing: De infiltrant is geen gemakkelijk boek. Het is geen werk zoals er tegenwoordig dertien in een dozijn verschijnen, maar het is een historische momentopname waarin een spannend draadje verwerkt; zelfs bijna verstopt, werd. Het boek overstijgt het gerne en slaat een brug tussen faction en het literaire epos.
In het begin moet je als lezer een beetje op de tanden bijten, want in de eerste hoofdstukken zwaaien de typisch Amerikaanse sporten honkbal en boksen de scepter: sporten waarmee wij, Europeanen, weinig of geen voeling hebben. Maar daarna onspint zich een verhaal zoals er te weinige geschreven worden.
Dennis Lehane heeft de situering in tijd en ruimte uitstekend overdacht: De Groote Oorlog loopt op zijn einde en de terugkeer van grote aantallen jonge soldaten zorgt ervoor dat de arbeidsmarkt overspoeld wordt met potentiële werkkrachten. Hierdoor schiet de werkloosheid de hoogte in en de eerste slachtoffers zijn de bijna-rechteloze zwarten want in die tijd heerste er in de USA nog een strikte rassenscheiding - die plaats moeten ruimen voor de teruggekeerde blanke helden van de Eerste Wereldoorlog. Tegelijkertijd beginnen de arbeiders zich te verenigen en de oprichting van een politievakbond in Boston is aanleiding voor een van de grootste conflicten in de geschiedenis van de stad. Kortom, meer dan stof genoeg voor een goed boek dat op een zeer realistische wijze verteld wordt. Hand in hand met deze hoge mate van authenticiteit gaat een al even grote geloofwaardigheid, die ondersteund wordt door perfect geschetste personages waarvan er een groot aantal opgevoerd worden. Maar gelukkig heeft de auteur de belangrijkste spelers vooraan het boek opgevoerd, zodat de lezer zichzelf niet verliest in de massa.
De infiltrant slaat de lezer met stomheid en opent hem de ogen omdat we blijkbaar te snel vergeten om te kunnen leren van de geschiedenis. Dit verhaal speelt zich af in 1918, maar in 1938 en 1998 (of 2008) heeft de geschiedenis zich gewoon herhaald. Alleen het onderwerp of beter gezegd het lijdend voorwerp wijzigde telkens: eerst waren de zwarten het slachtoffer; daarna de joden en de communisten en momenteel zijn de moslims uitgeroepen tot persona non grata.
In een jaar waarin het gros der boeken de diepgang hebben van een soepbord en menig lezer zich afvraagt of Alzheimer toegeslagen heeft omdat men de inhoud al bijna vergeten is bij het dichtslaan van een boek, is De infiltrant een opvallende verschijning; een witte merel waarop de meerwaarde zoekende liefhebber van het spannende boek lang heeft moeten wachten.
Voor één keer worden de veelbelovende kreten die de achterflap sieren zoals daar zijn Ontstuimig, bruisend, grimmig en uitermate boeiend en Een indrukwekkende, vituoze, fascinerende, ontroerende, grappige en epische roman volledig waargemaakt. Laat mij er nog eentje aan toevoegen: een meesterwerk en een absolute aanrader voor al wie het aandurft. | 1pos
|
Het Meisje In De Rode Jas van Kate Hamer wordt vaak ondergebracht in de categorie thriller maar is ook weer niet een echte triller. Het is meer een psychologische roman die de lezer meevoert in een zoektocht van een moeder naar haar verloren kind en de twijfels van een kind over haar plaats in de wereld. Vanuit het gezichtspunt van het kind en de moeder wordt het verhaal vertelt van de verdwijning van een kind.
Het 8-jarige meisje Carmel verdwijnt op een verhalenfestival als ze ontsnapt aan de aandacht van haar alleenstaande moeder. Ze is meegenomen door een oude man die vertelt haar opa te zijn en dat hij zich over haar ontfermt omdat haar moeder een ernstig ongeluk heeft gehad. Later vertelt hij haar dat haar moeder is overleden en verdwijnen ze naar Amerika. Daar reizen ze rond in een vrachtwagen en de man zet haar in als genezer omdat hij zegt dat ze speciale gaven heeft. Ze reizen samen met de vriendin van de grootvader en haar dochters. Het meisje trekt eerst naar haar hen toe maar gedurende het verhaal blijken zij vooral op jacht te zijn naar geld waarmee ze ook verdwijnen. Als ze dan denkt haar grootvader te vertrouwen blijkt die ook meer daarin geïnteresseerd te zijn. Uiteindelijk hoop ze weer naar Engeland te komen in de hoop haar echte vader te vinden.
Het moeder Beth zit ondertussen in Engeland en heeft moeite haar leven weer op te pakken. Ze gaat na jaren een opleiding verpleegkunde doen maar blijft het kind ontzettend missen. In de hoofdstukken van de moeder is het gekmakende gemis van het kind het belangrijkste thema. Heel haar leven staat daarvan in het teken.
De moeder/dochter relatie is het sterke van het boek. Kate Hamer beschrijft vooral het verlangen van de moeder naar haar kind op sterke wijze. Het aangeven van de duur van de vermissing in de hoofdstukken van de moeder versterkt dat gevoel. Ook het verlangen van het kind naar liefde van een ouder komt mooi naar voren. Een mooi debuut van Kate Hamer. | 1pos
|
Als Anne met Marco wil trouwen staan haar ouders niet te springen. Ze zijn er erg vermogend en dat is Marco helaas niet. Hij komt uit een ander milieu. Toch staan ze achter haar dochter, ze trouwen en krijgen een dochter Cora.
Ze hebben leuk contact met de buren en worden uitgenodigd op een feestje. Helaas zonder baby. Als de oppas op het laatste afbelt durft Anne het eigenlijk niet aan om de baby thuis te laten. Maar dat gebeurt toch. De babyfoon blijft aan en ze komen regelmatig even kijken. Marco vindt het geen probleem.
Maar het wordt wel een probleem als ze de baby om middernacht niet in haar bedje aantreffen. De schrik zit er flink in. Waar is ze gebleven? Wist er iemand van de rijke ouders van Anne misschien. En waarom deed buurvrouw Cynthia toch zo aardig tegen Marco? Wat wil ze toch van hem? De politie gaat het direct uitzoeken. Terwijl het onderzoek in volle gang is, geven Anne en Marco elkaar de schuld en de relatie wordt er niet gezelliger op. De angst stijgt dat de baby iets overkomen is. De sfeer is om te snijden.
Wat zo leuk begon, een feestje bij de buren, loopt zo vreselijk af. Wat gebeurde er met baby Cora? Je leest het in “Dat stel van hiernaast”.
De elementen:
Niet zozeer de snelle actie, maar nu de drukkende spanning en psychologische spelletjes zijn belangrijke elementen uit het boek. Bij het zien van de cover en titel verwachtte ik een heel ander verloop van het verhaal. De cover ziet er bijzonder uit, met een soort raam en een stuk waar je doorheen kan kijken. Heldere blauw en groene tinten sieren het kaft. Het vertelperspectief is 3e persoon, de zinnen lezen goed weg, de spanning die gelijk aanwezig is dwingt je om verder te lezen. Het is bijna onmogelijk om het boek naast je neer te leggen. Het is beklemmend en mooi tegelijk.
Mijn mening over het boek:
Het boek heeft mij zeer positief verrast. Het gaf mij meer spanning en intriges dan ik voor mogelijk had kunnen houden. Het heeft mijn verwachting dus erg overtroffen en dat vind ik erg knap als een debuutboek dat kan bewerkstelligen.
Je voelt als lezer de angst en het verdriet, die door de aderen van Anne moet gaan, als ze ontdekt dat de baby er niet meer is. Daarna ontdekt ze nog veel meer, wat het daglicht niet kan verdragen. De vraag is dan nog: wie kan ze nog vertrouwen? De emotie is voelbaar, als lezer krijg je bijna kippenvel als je verder leest. Halverwege lijkt het alsof de plot/clou wordt onthuld, maar niets is minder waar. Het muisje krijgt nog een heel lang staartje. En het verhaal een reuze plottwist.
Het is een meeslepend en spannend relaas over een verdwenen baby. Een speurtocht naar wat er is gebeurd. Waarbij niets is wat het lijkt.
Auteur Shari Lapena heeft hiermee een prachtig mooi debuut geschreven. Vol angst en verdriet, geheimen en verraad.
Waardering: 5 sterren. | 1pos
|
Dit boek is echt prachtig geschreven. Het boek gaat over Aristoteles een jongen van 15 jaar oud die niet echt vrienden heeft. Hij is vaak heel boos en chagrijnig. Als hij naar het zwembad gaat ontmoet hij Dante, ze worden meteen hele goede vrienden. Dit boek gaat niet alleen over homoseksualiteit, maar ook over ware vriendschap. Dit boek zoog me als het ware meteen op toen ik de eerste zin las, dit boek leest zo makkelijk en snel weg. Dit is echt een boek die ik aan iedereen aanraadt, het is niet alleen voor jong, maar ook voor oud.
De voorkant van het boek ziet er ook prachtig uit, de schrijfstijl was heel fijn en lekker vlot te lezen. De auteur heeft dit boek super goed geschreven, door de dialogen die super goed zijn geschreven is alles lekker duidelijk geschreven, waardoor je niet in de war raakt. De personages worden goed uitgelegd en je komt steeds meer te weten naarmate je verder leest.
De titel is goed gekozen, omdat je naarmate je het boek verder leest je de laatste paar hoofdstukken erachter komt wat de titel betekent. Ari en Dante gaan ook daadwerkelijk op onderzoek naar het echte leven. In het dagelijks leven ontdek je nieuwe dingen, ontmoet je nieuwe mensen, dit zijn allemaal dingen die je nog gaat ontdekken. Ook vind ik het boek een beetje mysterieus omdat er best wel allerlei geheimen in de familie van Ari, maar ook het geheim rondom zijn broer.
Al met al is dit boek geweldig geschreven en ga ik dit boek zeker nog een keer lezen. | 1pos
|
OVER DE COVER:
Een prachtige stralende foto van moeder Kim en dochtertje Pauline. De liefde voor elkaar spat er vanaf. De warme kleurencombinatie onderstreept dit nog eens. Ontroerend mooi en vertederend om te zien. De titel is perfect gekozen. Een boek dat zeker mijn aandacht zou trekken in de winkel en mijzelf kennende meteen in mijn handen zou nemen om te weten waar het verhaal over gaat.
OVER DE INHOUD:
Op de eerste bladzijde staat de tekst:
Omdat jullie zoveel meer van me maken dan alleen een moeder en echtgenote. Wat ben ik trots op wie jullie zijn en dankbaar dat ik bij jullie mag horen.
“Love makes a family”
Het verhaal begint met een voorwoord waarin enkele zinnen over hun verblijf in Nigeria tijdens de adoptieprocedure: “Alles wat we hier meemaken, alles waar we voor kiezen, alles wat ons overkomt. Ik mag het nooit meer vergeten.” Achteraf blijken deze woorden het begin te zijn van het eerste hoofdstuk van dit boek. Verder schrijft Kim waarom ze hun verhaal wil delen en dat ieder adoptieverhaal uniek is. Echter ook waarom Kim én Menno haar echtgenoot wilden adopteren, wat er allemaal bij komt kijken, waar ze tegenaan lopen o.a. corruptie, ziekte, onbegrip van de bevolking aldaar, cultuurverschillen, langdurige procedures, loslaten van perfectie, leven met weinig en onder erbarmelijke omstandigheden, hoe het is om overgeleverd te zijn aan anderen én hun besluiten, maar ook wat het betekent om moeder en vader te worden, liefde voor hun kind en die gaat ver.
MIJN PERSOONLIJKE MENING:
Kim heeft een prachtig ontroerend verhaal geschreven over de heftige adoptieprocedure van Pauline. Ze doet dit heel realistisch, met humor, een lach en traan. Geen enkele emotie gaat ze uit de weg.
Deze ouders zijn zeer zorgvuldig te werk gegaan voor, tijdens en na de adoptie van Pauline. Alles voor het welzijn van hun kind. Goed door- en overdacht. Er komt tenslotte heel veel op hun én Pauline af. Een kindje dat elders weinig perspectief heeft op een goed en fijn leven met alle kansen die het verdient. Ze beseffen heel goed wat het voor Pauline betekent om alles, al is het in onze ogen weinig, maar voor Pauline heel veel: de bekende omgeving, de verzorgers en kinderen in het tehuis achter te laten en naar Nederland te vertrekken waar alles anders is. Ze hebben haar hier echter geweldig mooi, liefdevol en op een fijne manier op voorbereid, maar de realiteit is anders dan alleen van horen vertellen ook dit realiseren ze zich. Ze stellen zich zeer kwetsbaar op. Hebben heel veel begrip en liefde voor Pauline en dit gaat vaker heel ver. Hun onzekerheden en twijfels waar ze samen met familie, vrienden en deskundigen op dit gebied over praten het hoort er allemaal bij.
De auteur heeft een fijne vlotte schrijfstijl en het boek leest dan ook als een trein. Het is geen opsomming van enkel feiten, maar een eerlijk en realistisch verhaal geworden. Dit boek zou door velen gelezen moeten worden, zodat men zich ervan bewust wordt wat adoptie allemaal inhoudt zowel voor de ouders als het kind.
Heb dit verhaal graag gelezen en vaak met een krop in mijn keel of een traan die langs mijn wangen liep. Het heeft mij geraakt, gaf mij vaker een warm gevoel, maar ook geleerd wat adoptie betekent. Kon mij helemaal inleven in het verhaal.
Heel veel respect en waardering voor Kim en Menno, maar ook voor alle andere adoptieouders die een kindje de kans geven op een betere toekomst zonder het belang van het kind uit het oog te verliezen…dat het mag zijn wie het is.
Een zin uit het boek die mij zeer aansprak:
Dat er wegen zijn die je nu nog niet kent, maar fantastisch te bewandelen zijn. | 1pos
|
Een verdwenen moeder, een verwrongen vader-zoonverhouding en een plattelandsdorp in verval dat tevergeefs de moderne tijd tracht buiten te houden waarin Paul Krüzen zich probeert stand te houden. Zo zou je de plot van Tommy Wieringa’s Heilige Rita kunnen samenvatten. Wieringa schetst deze treurige losersgemeenschap in een stilistisch vernuftige taal die je ondanks de tristesse toch doet glimlachen.
Paul Krüzen, groothandelaar in uniformen en wapens uit de wereldoorlogen, woont al zijn hele leven in het slaperige Twentse plattelandsdorpje Mariënveen, nabij de Duitse grens. Samen met zijn vader bewoont hij een boerderij die elke dag een beetje meer in verval raakt. Sinds zijn moeder het gezin in de steek liet voor een avontuurlijke Rus wiens sproeivliegtuigje in het weiland van het gezin was neergestort, zijn Paul en zijn vader op elkaar aangewezen.
Net als de boerderij is het dorp de voorbij decennia veranderd: alle inwoners die iets konden zijn het dorp ontvlucht en in de plaats zijn er allerlei nationaliteiten neergestreken. De Chinezen hebben zelfs de horeca overgenomen. Het dorp bestaat nu uit trieste biljartcafés, leegstand, verlaten supermarkten en plattelandsbordelen. Het is zelfs zo erg gesteld dat wegens te weinig transacties de pinautomaat is weggehaald. Een dorp op sterven na dood dus. Uitgeleefd. En toch vindt iedereen het er prima. Wanneer een jongen uit het dorp die het tot de finale van XFactor schopt wordt gevraagd wat zijn grootste wens is, antwoordt die eerlijk dat hij het liefste weg wil uit het dorp. Weg van de plek waar niets is, hopend op een beter leven elders. Zijn dorpsgenoten die hem dat op televisie horen zeggen, zijn woedend en voelen zich verraden.
Wanneer Paul niet thuis bij zijn zorgbehoevende vader is, treffen we hem aan in een Chinees café samen met de ouderwetse kruidenier Hedwiges of in het bordeel van voormalig klasgenoot Laurens Steggink, waar hij enkele bevrijdende uurtjes met prostituee Rita beleeft.
De Heilige Rita, de patroonheilige van de hopeloze gevallen. Paul lacht ermee. Want kom nu, zo hopeloos zijn hij en Hedwiges nu toch ook weer niet? Maar Paul is een vogel voor de kat. Of eerder een haas voor de kraai, zoals Wieringa schrijft:
‘Uit de hemel daalde nu een kraai neer, een grote gezonde kraai met een grote gezonde honger. Hij landde op het open veld, vlak bij een verweesde jonge haas, waarvan de moeder in de storm van de machines verloren was geraakt. De kraai zette een paar schommelpasjes, stond stil en schikte zijn veren. Met een schuin oog monsterde hij zijn prooi (…) Alles moest zijn loop hebben. In het leven van de dieren, in dat van hemzelf, Paul Krüzen – meer haas dan kraai. Solitair levend prooidier. Hazenhart.’
Wieringa neemt ruimschoots de tijd om zijn hoofdpersonages te introduceren en te karakteriseren. Een beetje te veel tijd misschien. Pas laat in het boek laat hij de plotlijnen echt ontbranden, wanneer een overval plaatsvindt. Gelukkig doet het beeldende, stilistische precieze taalgebruik, rijk aan metaforen en vol symboliek, verder lezen. De auteur zet de leefwereld van Paul neer op een heel zintuiglijke manier. Daardoor voelt de roman wat minder zwartgallig aan en verschijnt op het gezicht van de lezer alsnog soms een glimlach. | 1pos
|
5 sterren maar ? Ze zeggen wel eens : "Iemand zingt alle sterren van de hemel", zo mooi. Maar in dit geval "Schrijft de auteur alle sterren van de hemel , veeeel beter dan 5 sterren !
In begrijpelijke kindertaal voor zowel zelf lezen als voorgelezen worden vanaf circa groep 6 , verteld de auteur over de geschiedenis en cultuur in China. Ze laat ons China door de ogen van kinderen beleven, wat maakt dat het een echt leesboek geworden en geen saai geschiedenis boek. Voor kinderen de manier om meer over andere landen en culturen te weten te komen. Voor mij persoonlijk voer ik weer even terug naar mijn jeugd. Ik schreef als examen opdracht op de middelbare school een werkstuk over de geschiedenis van China. Het werd een enorm boekwerk, temeer omdat er zoveel over China te vertellen was en geen gemakkelijke geschiedenis . Tijdens het lezen in het boek Yin en Yang was ik weer even terug en zat ik weer op school. Ik vind het knap dat Nienke in relatief weinig woorden toch een schat aan informatie kan geven in haar boek , en kinderen hun aandacht weet te vangen.
Het gevaar van geschiedenis schrijven is , dat er foutieve informatie in staat. Maar Nienke Pool heeft heel veel en goed research gedaan. Duidelijk merkbaar. Mooie cover, en illustraties van Ingrid van der Knaap. | 1pos
|
De Laura’s is het tweede boek van Sara Taylor (1988). Eerder bundelde ze in De kust vertellingen over verschillende generaties en tijden. Het boek werd genomineerd voor de Baileys Prize en de Guardian First Book Award. Ook met dit tweede boek brengt Taylor een verhalenbundel, nu met avonturen die ze verweeft in een reisverhaal door Amerika.
De auteur vertelt vanuit het oogpunt van Alex, die terugkijkt op de turbulente puberteit die al rondtrekkend werd doorbracht. Op sleeptouw genomen door een rusteloze moeder, leert Alex dat het moederschap maar één aspect is van de complexiteit van het leven. De route die Alex’ moeder uitstippelde voert haar terug naar haar jeugd en onafgewerkte situaties die ze nu probeert af te ronden om vrede te krijgen met zichzelf. Onderweg komen ze van alles tegen en verneemt Alex met mondjesmaat meer over de achtergrond van hun familie, over de problemen uit moeders jeugd en over de hartsvriendinnen (‘de Laura’s’).
Er zit niet echt vaart in het verhaal en ook geen grote spanningsboog. Maar toch wil je verder lezen om te weten welke gebeurtenissen er nog allemaal aan zitten te komen en hoe ze zullen aflopen. Taylor is een woordkunstenaar. Hoewel ze een eenvoudige schrijfstijl hanteert, goochelt ze soms met bijvoeglijke naamwoorden en beschrijvingen om er strelende zinnen mee te maken.
Sara Taylor haalt veel thema’s aan, waaronder seksualiteit en genderloosheid. Alex heeft immers geen gender. Taylor confronteert de lezer met de vooroordelen die we hebben over dit thema. Ondanks de genderloosheid volg je de emotionele en seksuele ontwikkeling van Alex van 13-jarige tot preadolescent. Verschillende vormen van misbruik en uitbuiting passeren de revue en ook de ouder-kind relatie en de daarmee gepaard gaande loyaliteit komt uitgebreid aan bod.
Taylors personages maken heel wat mee, maar ze oordeelt niet en laat ook haar personages niet oordelen. De thema’s passeren gewoon, zoals het leven komt en gaat. Het is aan de lezer om erover na te denken.
De Laura’s is geen boek dat je in één ruk zal uitlezen. Af en toe zal je het ter zijde leggen om te overpeinzen. Het is een ideaal boek om in een leesgroep of klas te bespreken. Een bewogen reisverhaal over volwassen worden en met jezelf in het reine komen, en over seksuele ontwikkeling en geaardheid. Het verhaal is een schitterende bloemlezing over het leven en de grote diversiteit aan al dan niet aanvaarde levensstandaarden in onze complexe wereld. | 1pos
|
Hoewel het boek in opdracht geschreven is, is het toch weer een typish Vanderstraeten boek. Prachtige schrijfstijl, indringend thema en een prachtig pakkend verhaal.Margot Vanderstraeten verplaatste zich voor dit boek opnieuw in een cultuur die even dichtbij als ver weg is. Psychische problemen worden in Marokkaanse gezinnen vaak niet herkend, of simpelweg ontkend. Zo kan Nadja haar anorexia lang verbergen. Haar moeder heeft nog nooit een kind meegemaakt dat vrijwillig honger lijdt. ‘Zulke kapsones bestaan in haar land niet.’ Zus Zaida is de enige die het gevaar ziet. het boek(je)is gebaseerd op gesprekken met patiënten, familieleden en hulpverleners. | 1pos
|
Ik wou dit boek graag lezen na dat ik de film heb gezien, het verhaal is bijzonder en sterk, echt knap hoe je zo goed kan vertellen over je ziekte waar je eigenlijk het liefst voor wil weg kruipen. | 1pos
|
Het moet de droom van ieder beginnend schrijver zijn: Een eerste boek waar de uitgevers vechten om het te mogen uitbrengen, 10 buitenlandse vertalingen en meteen ook de filmrechten verkocht. Dat alles overkwam Natasha Solomons met haar eersteling “De Lijst van Meneer Rosenblum”.
Het boek vertelt het verhaal van Jack Rosenblum die samen met zijn vrouw Sadie, voordat de 2e wereldoorlog uitbreekt, uit Berlijn vertrekt naar Engeland. Bij zijn aankomst daar krijgt hij een pamflet in handen gedrukt “Voor uw verblijf in Engeland: Handige informatie en nuttige adviezen voor vluchtelingen”. Jack besluit om deze lijst, en zijn eigen aanvullingen daarop, te volgen om zodoende een echte Engelsman te worden.
Tenslotte rest er nog een punt op zijn lijst, punt 150: “Een Engelsman is lid van een golfclub”. Maar geen enkele club wenst hem als Duitse Jood lid te laten worden. Daarom besluit Jack zijn eigen golfbaan aan te gaan leggen. Hij verhuist van Londen naar het platteland van Dorset om daar zijn ultieme droom te verwezenlijken.
Daarbij vergeet hij echter zijn vrouw Sadie geheel, die in het landelijke Dorset verlangt naar haar familie en vrienden en door het bakken van enorme Baumtorten de herinneringen levend probeert te houden.
Natasha Solomons vertelt het verhaal, dat is gebaseerd op de verhalen van haar grootouders, in een warme en humoristische stijl. Het is haast onmogelijk om voor haar hoofdpersonen Jack en Sadie, maar ook voor een aantal bijfiguren, zoal bijvoorbeeld Jack Basset en Curtis, geen sympathie op te brengen.
Zoals gezegd zijn de filmrechten van het boek intussen verkocht. Natasha Solomons is samen met haar man David druk bezig om het boek te bewerken tot een filmscript. De uiteindelijke film zal door Film4/Cowboy Films op het witte doek gebracht worden.
Een extra vermelding verdient ten slotte nog de uitvoering van het boek door uitgeverij Orlando. De fraaie omslag, de extra informatie en het interview met de auteur, de leesclubvragen en de uitneembare boekenlegger geven deze uitgave net dat tikkeltje meer. | 1pos
|
Bij het zien van de cover en de titel verwacht je niet dat je een aangrijpend verhaal gaat lezen. De titel komt erg lieflijk en romantisch over en pas aan het eind van het boek begrijp je waarom er voor deze titel is gekozen. Het is jammer dat kleur van de titel rood is in plaats van paars, de kleur van de seringen in het verhaal.
Het verhaal wordt in het begin door de ogen van drie vrouwen bekeken en later alleen nog door de ogen van twee vrouwen; door de ogen van een slachtoffer van Ravensbrück, een medewerkster van Ravensbrück en een vrijwilligster van het Franse consulaat in New York. Het is niet verwarrend, want bij aan het begin van elk hoofdstuk staat de naam van de persoon waar het het betreffende hoofdstuk over gaat.
Het verhaal is op een hele vlotte manier geschreven waardoor het verhaal lekker wegleest. Je zit vanaf de eerste zin in het verhaal en wilt alleen maar verder lezen omdat je heel benieuwd bent naar hoe het verder gaat en hoe het gaat aflopen, of bepaalde mensen stiekem toch nog leven, of bepaalde mensen spijt hebben van hun daden en of een bepaald persoon uitiendelijk toch het verleden kan laten rusten. Langzaamaan wordt je via diverse wegen naar het verrassende plot geleid.
Het is een verhaal over schuldgevoelens, angst tijdens de gevangenschap in een kamp, de angst die je oploopt dankzij het kamp waardoor je bepaalde geluiden en geuren niet meer kan verdragen en bang bent voor bepaalde personen en bepaalde dieren, maar ook een verhaal van gerechtigheid, leren omgaan met een verlies en vergeven.
Dat het verhaal op een waargebeurd verhaal berust, maakt het boek nog interessanter. Het is een stukje uit de geschiedenis die niet echt bekend is bij velen. Je kan zien dat de auteur zich in het leven van vlak voor-, tijdens- en na de oorlog heeft verdiept. Ze heeft niets mooier gemaakt dan het was. Toch heeft ze ook voor een beetje romantiek in het verhaal gezorgd, zodat je even op adem kunt komen van de heftige gebeurtenissen. | 1pos
|
Liese Meerhout toont ook hier weer hoe volhardend ze als hoofdinspecteur te werk gaat. Daar waar haar privéleven een beetje een puinhoop wordt, onderscheidt ze zich in volle overgave voor haar werk. Een moord, een engel in een plas bloed in het museum en een raadselachtig briefje maken dat ze van de "Cel kunstcriminaliteit" tijdelijk overstapt naar de dienst "Crime". Alweer is het Toni Coppers gelukt een verhaal neer te schrijven om U tegen te zeggen. Alle personages worden ook goed en duidelijk uitgewerkt. Als je denkt te weten hoe het zal verlopen dan ben je gezien voor de moeite. Het plot is dan ook totaal verrassend en had ik niet zien aankomen. | 1pos
|
Eerste recensie. Wat kun je nog zeggen van dit boek. Wereldliteratuur. Lang geleden gelezen, maar het is mij altijd bijgebleven. Primo Levi schrijft eenvoudig en indringend. Het onvoorstelbare wordt door hem voorstelbaar. Het onzegbare zegbaar.
PS: Ik heb hier niets aan toe te voegen maar ik moet 100 woorden schrijven? Wat is dit voor raars???
PS: Ik heb hier niets aan toe te voegen maar ik moet 100 woorden schrijven? Wat is dit voor raars???
PS: Ik heb hier niets aan toe te voegen maar ik moet 100 woorden schrijven? Wat is dit voor raars???
PS: Ik heb hier niets aan toe te voegen maar ik moet 100 woorden schrijven? Wat is dit voor raars??? | 1pos
|
Deze dikke "Vis"heeft alles in zich om je op te verheugen. In een echte Hollandse "kleur lokaal", wordt een beeld geschetst van de samenleving anno nu. Het koningshuis kent omvat echte mensen, domme en slimme, en die proberen er net als de meeste Nederlanders er financieel op vooruit te gaan. Gelukkig kent ook het Koninklijk huis ook mensen zoals jij en ik die gewoong graag doen wat ze leuk en/of belangrijk vinden. Daarnaast gebeurt er , net als in het echt, ook van alles. Een bekende Nederlander wordt neer geschoten, de royalty wordt bedreigd......
De problematiek in het oosten komt aan bod.......
Moderne, Nederlandse misdaad roman met een ongekend spannend einde......... | 1pos
|
De auteur van Dagboek uit de rivier is Frederik Baas, pseudoniem van Jan van Mersbergen.
Van Mersbergen is bekend van boeken als o.a. De grasbijter en Naar de overkant van de nacht. Enkele van zijn boeken zijn verfilmd.
Met deze uitgave wilde hij eens de kant van de thriller op , een heel ander genre dan de boeken die hij gewoonlijk schrijft, vandaar een pseudoniem.
De cover van Dagboek uit de rivier is alvast erg mooi met dat drijvende blad en de harmoniërende kleuren.
Het maakt nieuwsgierig of het blad iets met het verhaal te maken heeft en daarvoor moet het boek eerst gelezen worden.
In Dagboek uit de rivier figureren verschillende personages, waaronder de ik verteller, een auteur met een writer's block , die in de Ardennen woont, samen met zijn hond Clint.
Zijn eerste boek was een overweldigend succes en daardoor staat hij erg onder druk bij het schrijven van zijn tweede boek.
Verder zijn daar nog zijn uitgever Robbert met vriendin Barbara met zoon Rens van zeven.
De laatsten zijn naar de Ardennen afgereisd voor een weekje vakantie, op instigatie van de ik figuur, die weet had van een boerderij te huur in zijn eigen woon omgeving.
De Ardennen zijn prachtig, daar zijn Robbert en Barbara het wel over eens.
Ook tussen Barbara en de schrijver klikt het goed.
En zoon Rens vermaakt zich wel met o.a. vissen en spelen met Clint.
Toch slaat bij Rens op een gegeven moment de verveling toe en dan blijkt hij niet op zijn geliefde ipad te kunnen, omdat zijn moeder vergeten is de oplader mee te nemen.
Goede raad is duur in dit geval.
Maar Barbara komt op een idee.
Jaren geleden is in de buurt een verstandelijk beperkt meisje verdwenen, Emma, ze is nooit terug gevonden.
Barbara zet een speurtocht in gang, waarbij naar aanwijzingen gezocht moet worden over deze verdwijningzaak.
Misschien kunnen ze samen de zaak oplossen.
Rens vindt het geweldig en ze gaan op zoek, waarbij ook Robbert, Barbara en de ik figuur meedoen.
Het boek is geschreven in de stijl die de lezer van Jan van Mersbergen gewend is, vlot, niet te moeilijk en geen echt lange zinnen.
De personages zijn goed beschreven en komen daardoor tot leven.
Alleen de ik figuur blijft een beetje mysterieus overkomen.
In de eerste helft van het boek is er nog weinig spanning en komt het verhaal eigenlijk meer over als een roman.
Maar naarmate het lezen vordert komt er meer spanning, die tegen het einde oploopt naar een nog best onverwachte en goed gevonden plot.
Hoewel meer een spannende roman, is deze eerste poging van Jan van Mersbergen een spannend verhaal te schrijven geslaagd te noemen.
Een opmaat naar een volgende misdaadroman? | 1pos
|
Dit verhaal was mijn eerste kennismaking met auteur Lizzie van den Ham, een naam die ik al veelvuldig voorbij heb zien komen; haar ebooks vliegen de digitale deuren uit! En geloof mij maar: deze eerste kennismaking heeft mij meer dan overtuigd dat Lizzie een (aanstormend) talent is die vele harten zal laten smelten met haar verhalen!
Nu moet ik toch even iets kwijt… ik hoop echt dat mensen dit boek op zullen pakken, ondanks eventuele ideeën bij de term ‘student-docent-relatie’. Ik snap dat dit dubbel kan klinken - want inderdaad, zoals Gemma het al meerdere keren aankaart in Verliefd en Verloren: het mag niet (en vaak denkt men al gauw aan een groot leeftijdsverschil) -, maar in mijn ogen is dit juist een ontzettend mooi en positief boek dat niet zozeer om deze vorm van relatie gaat, maar om pure gevoelens en echte liefde. Het gaat over mensen van bijna dezelfde leeftijd, die elkaar in een andere omgeving dan school hebben leren kennen en daar al een klik met elkaar hadden waarbij een lichte vonk oversprong. Het feit dat Gemma en Julian er later achterkomen dat hij een van haar mentorleerlingen zal worden, is een ware marteling voor beiden; wat moeten ze nu? Gemma kan onmogelijk gevoelens voor hem krijgen, of wachten tot hij zijn laatste schooljaar succesvol heeft afgerond. Maar kan zij zo lang wachten, of sterker nog: zal Julian zo lang op haar kunnen wachten als hij dezelfde gevoelens voor haar koestert?
Verliefd en Verloren is een heerlijk zwijmelverhaal over de liefde, met een muzikaal (en klassikaal) randje, dat je na elk hoofdstuk laat smachten naar meer. De zorgen en twijfels van Gemma zijn geheel begrijpelijk, maar het feit dat Julian blijft vechten voor wat hij voelt is gewoon zo lief, geweldig en mooi! Ze zijn enorm aan elkaar gewaagd, en weten het beste uit elkaar te halen. De gevoelens van Gemma kwamen zo herkenbaar en voelbaar over, dat ik tijdens het lezen geregeld zelf vlinders in mijn buik voelde fladderen. En Julian… Julian is gewoon om bij weg te zwijmelen zo leuk. En natuurlijk een muzikant, wat hem misschien nog net een tikkeltje meer onweerstaanbaar en sexy maakt. Het feit dat ze door muziek met elkaar in aanraking komen - letterlijk en figuurlijk - vond ik ook heel fijn, muziek kan mensen echt met elkaar verbinden, dat vind ik zo mooi! Of het nu vriendschappelijk is of meer, de magie van muziek kan veel met mensen doen.
De bijpersonen maken het liefdesverhaal compleet. De familie van Gemma steunt haar door dik en dun, al denken zij er veel makkelijker over dan zijzelf en leidt dit geregeld tot ietwat gênante momenten voor Gemma; de docenten op school komen echt over zoals je gewend bent van docenten: ze letten op alles, wat de spanning tussen Gemma en Julian alleen nog maar meer opvoert. En de band van Julian… Ik hoopte zo dat er een cd bij dit boek zou zitten, want ik werd zo enorm nieuwsgierig naar hoe ze in het echt zouden klinken! Wat dat betreft wil ik graag nogmaals een compliment geven aan Lizzie: petje af, je hebt mij fan gemaakt van een fictieve rockband!
Verliefd en Verloren is een absolute aanrader voor mensen die houden van vlinders in de buik, broeiende spanning, een terugkeer naar de schoolbanken en (fictieve) muzikale uitstapjes. | 1pos
|
Wat een geweldig goed boek, leest geweldig , goed verhaal, je leert ook wat over zuid afrika, in de vakantie in een ruk uitgelezen. Nog niet van deze schrijver gelezen, maar ga het nu zeker doen. | 1pos
|
Ik vond Paniek van Lauren Oliver erg goed en was daardoor en door de achterflap erg nieuwsgierig naar Broken Things.
Het bevat niet dezelfde spanning als Paniek, maar toch had ik de drang om door te lezen. Gewoon omdat ik echt wilde weten wat er met Summer is gebeurd.
Summer vond ik een naar persoon, maar de echte hoofdpersoon Brynn en Mia waren geweldige personages. Ze zijn zo echt neergezet. In beide herkende ik wel een beetje.
De hoofdpersonen van het boek schreven fanfictie over een boek, The Way into lovelorn. Dit leek mij ook een leuk boek, maar helaas heeft Lauren Oliver dit zelf bedacht. Wie weet schrijft ze dat boek ook een keer echt. Ze heeft er al voldoende materiaal voor. | 1pos
|
Zonder meer een aanrader!
Op de cover van haar boeken (Ned.) staat steeds een raaf afgebeeld.
Dat werkt heel intrigerend. Wat zou er gebeuren?
Stelen als raven? Brengers van onheil? In ieder geval duister !
Achter in het boek staat: dit is een roman. Dan toch wel een heeeeeeel spannende roman.
Ik vind hier Thriller beter op zijn plaats. Vooral omdat steeds de nadruk ligt op gevaar
en misdaad.
De proloog was voldoende om mijn aandacht te vangen voor het boek.
Dat was nodig. De tijdlijnen wisselden elkaar telkens af wat het lezen niet
gemakkelijk maakt. Dat is het enige minpuntje.
Dit wordt weer goed gemaakt door het neerzetten van de personages
in het verhaal. Stuk voor stuk geloofwaardig.
Dit verhaal zou zo maar gebeurd kunnen zijn in deze tijd van economische groei en daarna
de val van de economie. Alle hebzucht die daarbij komt kijken en het bekonkelen door belanghebbenden wat ook steeds vaker in het nieuws komt.
(Ik zou er niet van staan te kijken als ik het in de krant zou lezen.)
Tijdens het lezen leer je de personages steeds beter kennen en soms ook beter begrijpen. Hierdoor lees je gemakkelijk ondanks het verspringen in tijd.
Nele Neuhaus heeft een prettige schrijfstijl, geen moeilijke woorden die niet nodig zijn en
ze heeft een mooie manier om toe te werken naar een geweldig slot.
Het maakt je nieuwsgierig naar hoe het Pia en Oliver zal vergaan.
Ik kijk uit naar het volgende deel ! | 1pos
|
Net als in haar debuutroman , ook hier een verbluffende ontknoping . Ook de personages zijn psychologisch helemaal binnenste buiten gekeerd . Het boek is als het ware een openbaring . | 1pos
|
Zoveel al geschreven en zoveel al verfilmd maar nog nooit is er op deze wijze verteld over het leven van Coco Chanel. De schrijfster Michelle Mary weet met haar prettige, bijna betoverende, schrijfstijl een uniek stukje geschiedenis te beschrijven zonder dat het al te zoetsappig of ongeloofwaardig wordt. Ze beschrijft Coco Chanel precies zoals de vrouw die ze was, namelijk sterk, revolutionair, eigenwijs en elegant met maar één zwakte; de liefde. Ook de andere belangrijke personen om Coco Chanel heen worden uitgebreid en met respect beschreven.
Haar oog voor detail met betrekking tot de geschiedenis of het beschrijven van plaatsen is subliem en geeft aan dat de schrijfster veel onderzoek gedaan heeft. In het nawoord legt ze daar zelf ook nog over uit.
De romanvorm maakt dat het niet alleen maar feiten zijn, spelenderwijs kom je toch veel te weten over de bijzondere persoon Coco Chanel.
Het verhaal beslaat een bepaalde periode uit het leven van Coco Chanel maar door de proloog, en verder in het verhaal korte terugblikken naar haar afkomst en jeugd, heb je aan het einde van het verhaal het idee dat je alles weet over Coco Chanel en zal de geur Chanel No'5 voortaan nog specialer zijn.
Het is te hopen dat de schrijfster Michelle May op deze manier nog meer verhalen over beroemdheden zal schrijven want tussen alle 'saaie' biografieën of te overdreven romans is dit een verademing.
In mei 2019 is het 100 jaar geleden dat Coco Chanel haar zoektocht naar haar parfum begon. Ter ere van dit jubileum organiseert uitgeverij Brandt een blogtour waar ik ook onderdeel van mocht uitmaken, mijn dank daarvoor. Verschillende bloggers geven deze maand hun mening over de roman 'Mademoiselle Coco en het parfum van de liefde'.
Hun recensie en informatie van uitgeverij Brandt over het boek kun je vinden via de onderstaande link:
http://www.uitgeverijbrandt.nl/item/blogtour-coco-chanel | 1pos
|
In ruil voor een recensie heb ik het eboek verhaal van Wild & Structure gekregen van Marielle. Nadat ik Chaos & Structure (het eerste boek in de Structure serie) gelezen had en geconfronteerd werd met een periode uit mijn jeugd, had ik hoge verwachtingen voor het vervolg. Het eerste deel had van mij vier sterren gekregen, maar wat vond ik nou van dit verhaal?
Wild & Structure gaat door, een aantal maanden na het eerste deel. De band Structure hun grootste droom is uitgekomen, maar voor Mika ontbreekt nog steeds het volmakingseffect, zonder zijn Bloempje. Lily daar in tegen gaat gewoon verder met haar leven. Als de jongens terug op hun thuisfront staan, wordt Lily met Mika geconfronteerd, en ook andersom. Met twijfels, veel paparazzi en een hoop gebrul van fans, proberen ze een gevecht aan te gaan met hun grootste angsten.
Toen ik te horen kreeg dat Chaos een vervolg kreeg met dezelfde hoofdpersonages, had ik er wel een goed gevoel bij. Want voor mij was het verhaal nog niet af, na het eerste deel. Maar het was niet naar mijn verwachtingen. Integendeel, het was beter. En verrassend.
In Chaos & Structure gaat het verhaal eigenlijk grotendeels om Lily die tegen haar demonen vecht en het hele Mika en Structure verhouden vult het verhaal in grote stukken op. Maar wel even belangrijk dat het er in verwerkt werd. In Wild & Structure gaat het vooral om Mika die tegen zijn demonen vecht. Tussen de twee boeken in, merk je grotendeels op om wie het echt gaat. Dit is hoe ik het verhaal persoonlijk ervaren heb, en ik weet niet of het Marielle haar bedoeling was.
Het tweede deel was voor mij tevens een echt afscheid. En daar is het boek werkelijk naar geschreven ook. Als lezer lees je gewoon dat dit een afscheidsboek is van Lily en Mika. Nou ja, verdwijnen doen ze niet helemaal, wees gerust! Maar elke vraag kreeg een antwoord in Wild. Of alle demonen, gebeurtenissen en situaties opgelost zijn, ga ik jou NIET vertellen. Daarvoor moet je het lekker zelf lezen!
De reden waarom ik gedeeltelijk ook van de Structure serie hou, is het lekkere schrijftaaltje dat Marielle heeft. Lekker gebekt en weergegeven hoe iedereen echt praat tegen elkaar. De portie humor die ik te lezen kreeg, was helemaal niks op aan te merken. Ik moest vaak gniffelen als ik bepaalde stukken aan het lezen was en het hele gebeuren voor me zag afspelen.
Wat ik wel onwijs leuk vond is het vertrouwen die ik in het boek had. Ik had geen momenten waar van ik zei: “allee hoop nog paar hoofdstukken, dan is hij eindelijk uit.” Nee, je gaat er met plezier verder in gaan lezen. Ik heb jammer genoeg met Wild & Structure er langer over moeten doen dan verwacht, maar dit heeft niks met het boek te maken. Ik heb de hele maand Augustus zo wat onder een steen geleefd en ook mijn gezondheid zat af en toe op de rand van mijn bed naar me toe te zwaaien. “Ik ben hier en jij ben daar.” Lach me aub niet uit, want het was wel zo. :’D Nee, ik heb Wild & Structure af en toe moeten wegleggen, met heel veel spijt.
Jammer genoeg moet ook een recensie eindigen met een 5 sterren rating. Ja, 5 sterren Marielle! Vooral omdat dit verhaal aan mijn jeugd doet denken, ik een intense voorliefde heb voor bands en het was een heel mooie afsluiter van twee mensen. Om je lekker bang te maken Marielle, ik heb nu nog hogere verwachtingen he voor deel 3!
Bedankt voor lezen, lieve lezers.
Be your own kind of beauty en tot snel!
Xoxo Kimberly | 1pos
|
Er staat een klein foutje in. Het exemplaar dat ik heb is uitgebracht door van Oorchot Ansterdam in 1968.
Ik heb wel een afbeelding van het boek maar weet niet of ik dat toe kan voegen. | 1pos
|
‘Sinds mensenheugenis is er een diepe kloof geweest tussen religie en wetenschap.’ Met deze pakkende woorden beschrijft Dan Brown een probleem dat vandaag de dag nog steeds zichtbaar is in onze maatschappij. In zijn derde thriller probeert Dan Brown dit probleem uit te leggen met de eeuwenoude symboliek van de Kerk, dat de voedingsbodem vormt voor een bloedstollend avontuur. Het verhaal speelt zich voor een groot stuk af in de hoofdstad van Italië, Rome. In deze stad vindt hij zijn inspiratie door de vele historische feiten en gebouwen die er te vinden zijn. Hierdoor lijkt het dat je gewoon mee wandelt met de personages door de stad.
Op het omslag van het boek vind je een oude geschreven tekst dat vaag te lezen is. De kleuren laten ook blijken dat het om een mysterieus en spannend boek gaat. Brown slaagt er ook in om dit te verwezenlijken in zijn verhaal, waar je bijna op het puntje van je stoel zit wanneer je het boek leest. Hij weet in zijn verhaal de spanning goed op te bouwen naarmate het verhaal vordert.
Het verhaal is hedendaags, maar door de verschillende elementen die verwijzen naar het verleden neemt Brown ons mee op een reis door de geschiedenis. Hij doet dit op een magnifieke wijze door de historische verhalen, gebouwen en kunstwerken in detail te beschrijven zodat het net lijkt of je er zelf bij bent. Hij laat als het ware het heden en verleden met elkaar versmelten. Hij toont aan dat hij met de moderne wetenschap, in dit geval de antimaterie toch een verhaal kan schrijven dat verwijst naar de geschiedenis van de Kerk. De lezer heeft geen probleem om het te begrijpen omdat zijn schrijfstijl heel erg vlot en toegankelijk is.
In het verhaal zelf volgen professor Robert Langdon en Vittoria Vetra een 400-jaar oud pad waarvan niemand denkt dat het nog bestaat. Brown laat in het boek een professor symboliek en religie samenwerken met een professor uit het CERN die antimaterie ontwikkelt. Hierdoor laat hij eigenlijk onrechtstreeks religie met wetenschap samenwerken. Dit is heel boeiend omdat het probleem juist hierover gaat. In het boek ontdekt de lezer dat de inkijk van beide perspectieven nodig zal zijn om dit mysterie te ontrafelen.
Door de vele historische feiten en verwijzingen lijkt het boek op het eerste zicht misschien moeilijk te begrijpen. Maar het verhaal is zo geschreven dat de lezer op elk moment kan volgen vanwege de goede samenhang. De gebeurtenissen worden stuk voor stuk gedetailleerd beschreven waardoor de lezer zich niet vergist of moet terugbladeren voor het verhaal te kunnen volgen. De subtiele verwijzing naar de moordenaar wordt tussendoor vermeld waardoor de lezer geboeid is om verder te lezen. In het begin is dit misschien een beetje vaag maar na verloop van tijd wordt alles duidelijk.
Het verhaal zelf speelt zich af in 24 uur of één volledige dag. Tijdens het lezen voelt dit veel langer aan omdat het verhaal zo gedetailleerd geschreven is. Dit is zeker niet storend voor de lezer omdat het chronologisch geschreven is, waardoor je als het ware door het boek raast. Het is een boek dat je niet loslaat door de spanning, die zorgvuldig opgebouwd is, in het verhaal.
De beschrijving van Rome ervaart de lezer als een wandeling door de stad. Brown neemt je mee langs de verschillende gebouwen en monumenten die in de stad te vinden zijn. Hij zorgt ervoor dat de lezer weet waarom bijvoorbeeld de Sixtijnse Kapel wordt vermeld. Lezers die zelf al eens in Rome geweest zijn kunnen ervaren dat het boek zo geschreven is dat het lijkt of je er terug staat. De stad is ook de perfecte scène voor dit bloedstollend verhaal over een eeuwenoud mysterie. Hij geeft hierbij ook een knipoog naar onze eigen samenleving die misschien zelf ook vol mysteries zit die we nog niet ontrafeld hebben.
Kortom slaagt Brown erin om zijn lezers te boeien van de eerste letter tot en met de laatste. Het boek is zeer toegankelijk geschreven en stopt eeuwenoude verhalen in een hedendaags jasje. Het avontuur zelf is spannend en mysterieus, met enkele onverwachte wendingen op momenten dat je het niet verwacht. | 1pos
|
Bij het zien van de cover van Herinneringen aan Buchenwald van Bart van der Pot weet je meteen dat het een verhaal van iemand is die in een concentratiekamp heeft gezeten. De titel bevestigt wat je op de cover ziet.
Na dertig jaar, een jaar voor zijn dood, besluit Bart van der Pot zijn verhaal aan het paier toe te vertrouwen. Hij heeft er nooit over kunnen praten, maar wilde uiteindelijk toch duidelijk zijn verhaal kwijt. Een verhaal dat niet verloren mocht gaan, iets wat hij waarschijnlijk ook vond of, en dat is aannemelijker, werkte het wel therapeutisch, kon hij zijn tijd in gevangenschap beter verwerken. Nadat het verhaal jarenlang in het bezit is van zijn familie, besluit zijn neef, nadat hij toestemming van zijn tante heeft gekregen, dat het tijd is dat anderen het verhaal van zijn oom ook gaan lezen en besluit het als boek uit te geven. Daar heeft hij goed aan gedaan, want het is een verhaal dat iedereen zou moeten lezen en ook de oudere leerlingen op scholen zouden moeten lezen, zodat ze kunnen lezen hoe het was in Buchenwald en andere kampen die genoemd worden. Het is een interessante aanvulling op de boeken die al zijn geschreven over de Tweede Wereldoorlog.
Lees verder op https://surfingann.blogspot.com/2019/04/herinneringen-aan-buchenwald-bart-van.html . | 1pos
|
De samenwerking tussen Hess en Thulin loopt in het begin niet zo soepel. Toch zijn ze veroordeeld tot elkaar wanneer er een seriemoordenaar actief blijkt te zijn, die bij moeders hun handen afzaagt.en later vermoord. En wat is de rol van Rosa Hartung. Is zij idd de spil of spelen er andere belangen. En wat is de betekenis van de kastanjepoppetjes.. een enorm spannend boek die je in één keer wilt uitlezen. En ik kijk er niet gek van op wanneer er een vervolg komt met Hess en Thulin | 1pos
|
Een klein, objectief deel van mij vraagt zich af of ik het boek niet een ster te veel gegeven heb, maar de tranen die over mijn wangen stromen en de glimlach die rond mijn lippen danst bewijst het tegenovergestelde. Ik had dit afscheid van Feyre en Rhys nodig, ik had dit momentje van herstellen, van helen, van hoop nodig. Ik had de erkenning van de littekens, de pijn, maar ook het nog bestaan van de toekomst nodig.
Als muziektherapeut zijn er te veel aspecten in dit boek om op te noemen die me ergens diep in mijn ziel raakten. De beeldende therapiesessies, de kracht van kunst, het helende effect van mensen om je heen hebben die je lief hebt. Het boek beschrijft talloze manieren waarop mensen omgaan met verdriet en rouw, met tegenslagen en pijn, met littekens en dingen die nooit meer worden zoals ze waren.
Het is fijn om te lezen dat sommige mensen langzaamaan manieren vinden om verder te gaan, om hun leven weer op te pakken en om te genieten van het moment, van de kansen die ze krijgen, van de toekomst die nog op ze wacht. En het is pijnlijk herkenbaar om te lezen hoe sommige mensen de tijd uit het oog verloren zijn en niets meer voelen.
Ik heb altijd een band met Nesta gehad, wellicht omdat we meer op elkaar lijken dan ik publiekelijk wil toegeven, en het ene hoofdstuk in dit boek vanuit haar POV was veel te herkenbaar. Ik kan niet wachten om haar verhaal te lezen en ik weet nu al dat ik eraan kapot ga. Niemand kan mij kapot maken zoals Sarah J. Maas en ik kijk er elke keer weer naar uit om het haar te laten doen. | 1pos
|
Dit boek bevat een prettig uitzinnig verhaal bestaande uit twee verhaallijnen die zich langzaam aaneen rijgen. ‘Hard boiled wonderland’ is het Tokio van de nabije toekomst, waarin de hoofdpersoon werkt als ‘calcutec’, een soort IT-nerd met de gave om data te ‘schudden’. Als hij de wetenschapper die dit alles heeft bedacht in diens onderaardse laboratorium, verborgen achter een waterval (!), bezoekt, blijkt dat de zaken er voor hem niet zo best voor staan. ‘Het einde van de wereld’ is een droomwereld van een perfecte, maar ook hermetisch gesloten stad, vol geestloze mensen. Onze hoofdpersoon blijft echter contact houden met zijn ‘schaduw’, die gevangen zit en besluit uiteindelijk met hem te vluchten.
Gesproken kan dus van een wonderlijk verhaal, dat vooral een metafoor lijkt voor de werking van de menselijke geest. Een heel bijzonder en lezenswaardig boek in ieder geval. Top! | 1pos
|
Dit is het derde boek wat ik lees van Hilde Vandermeeren, over de vorige twee was ik erg enthousiast, want deze dame kan schrijven! Gelukkig zat ik met dit boek ook meteen weer in het verhaal, vanaf de spannende proloog.
Er komt een vrouw bij, ze weet niet meer wat er gebeurd is, maar ze weet dat er iets was met een kind en dat het haar schuld was…
Vervolgens begint het verhaal met “vier dagen eerder” en lees je wat er vooraf is gegaan en leer je de vrouw, Gaelle, kennen. Ook leer je huurmoordenaar Michael kennen, een ware kameleon die werkt voor Scorpio. Je leest wat er in zijn verleden voor triests gebeurd is waardoor hij zo koelbloedig is geworden. Maar helemaal gevoelloos is hij niet, want hij keert zich door Gaelle en haar zoontje Lukas tegen Scorpio. Of dat verstandig is?
Wat een nachtmerrie waar Gaelle in terecht komt! Ze wordt ervan verdacht haar zoontje te hebben willen vermoorden en daarna zelfmoord te willen plegen. Op de psychiatrische afdeling waar ze is opgenomen behandelen ze haar als een psychotische vrouw met moordneigingen. Gaelle’s herinneringen keren langzaam terug en ze wil duidelijk maken dat ze haar zoontje nooit wat aan zou doen, maar niemand gelooft haar…
Wat moet dat beangstigend zijn als je niet geloofd wordt! En zeker als je van zoiets vreselijks verdacht wordt en je vervolgens ook niets te horen of te zien krijgt van je zoontje! Hoe wanhopig wordt je dan? Misschien zou jij wel hetzelfde doen als Gaelle…
Ik leefde zo met haar mee! En ook met Michael die ooit een arm, verkleumd jongetje was die alleen maar eten wilde regelen voor zijn moeder, maar nooit meer thuiskwam. Hilde heeft ervoor gezorgd dat ik helemaal in hun verhalen getrokken werd.
Scorpio is een heel erg spannend en aangrijpend verhaal over de duistere wereld van huurmoordenaars. Wie geeft er opdracht? En waarom? Je komt het niet gauw te weten… En de huurmoordenaars stellen zich die vragen niet, ze voeren gewoon hun opdrachten uit.
Een jager wordt een prooi en een prooi wordt een jager. Scorpio is echt een afschuwelijk goed verhaal! Hilde Vandermeeren heeft het weer geflikt! | 1pos
|
"Er is niets, alleen wat er al was." Al sinds de Grieken en Romeinen kennen we het verschil tussen emotie en verstand. Middels het Stoïsch denken zou eenieder gelukkig worden. Wanneer we emotie en rede maar kunnen onderscheiden; dan komt alles goed. Nowelle Barnhoorn toont ons met Schemerdieren het tegenovergestelde. In haar aantrekkelijke debuut laat ze zien hoe wankel een leven kan zijn; hoe een -rede- betrekkelijk kleine verandering een leven -emotioneel- op de kop kan zetten.
In Schemerdieren bespreekt Barnhoorn het leven van Pier, een succesvolle levensgenieter. Hij heeft een vrouw Suzanne, een dochter Femke en een prima baan als conciërge op een middelbare school. Zijn leven in de stad kan niet kapot. Maar dan besluit Femke op kamers te gaan en het, ogenschijnlijk sterke, leven van Pier wankelt. Zowel Suzanne als Pier kan moeilijk met het vertrek van Femke dealen, met alle gevolgen van dien. Wanneer leerlinge Lena zich op school bij Pier in de picture speelt, lijkt zijn leven gered. Kan hij haar helpen? Kan hij voor haar zorgen? Of is dit puur schijn en vormt Lena slechts een vluchtmogelijkheid?
Barnhoorn start haar verhaal in het heden, in Friesland. Ze neemt de lezer mee met Pier, die zijn toevlucht zoekt in Friesland. Wat er met hem aan de hand is en waarom hij daar is, is onduidelijk. Met deze vraagtekens neemt Barnhoorn je vervolgens mee terug in de tijd; de tijd dat alles nog oké was en Pier in de drukke stad woonde. Deze compositorisch zeer geslaagde keuze zorgt ervoor dat het boek vanaf de eerste bladzijde prikkelt. Wat is er aan de hand? Hoe heeft alles zo ver kunnen komen? Als lezer ga je direct zoeken naar antwoorden. Daarbij wekken de door Barnhoorn geschetste herkenbare situaties zeker. Het wegblijven van bezoek tijdens de ziekteperiode van Piers moeder, het kind dat schrikt van Pier, het verdriet om het vertrek van Femke, de analytische blik op het onderwijs; in alles toont Barnhoorn ons de wereld goed te begrijpen. Tegelijkertijd stelt ze ons daarmee in staat kritisch naar de wereld te kijken: "Men spreekt van 'het leven schenken' aan een kind, alsof het een geschenk is, het leven, als iets waar je niets voor terug hoeft, maar in feite is het een cadeautje dat iemand je door de strot duwt."
Wanneer Femke besluit uit huis te gaan, wankelt het ogenschijnlijk sterke leven van Pier en Suzanne. Barnhoorn toont dit verval op meesterlijke wijze. Niet expliciet, overdreven, groots, maar klein, impliciet en herkenbaar. Tot in detail verwerkt ze het verdriet van Suzanne, waardoor ze de lezer het verval laat ervaren, in plaats van er louter over te vertellen. De symbolische rol van de vuile was, de komst van Lena en het vluchtgedrag in het werk; eenieder ziet hoe Pier en Suzanne overeind proberen te blijven. Echter, het is Barnhoorn die op uitstekende wijze laat zien dat elke kleine verandering de ware toestand van de familie openbaart: "Het zou hem niet verbazen, het moment is perfect. Een perfect moment om alle frustratie dat zich in dat poppenlijf heeft opgespaard naar buiten te laten komen en de laatste brokstukken van hun gezin tot gruis te slaan."
Met de naarstige zoektocht van Pier en Suzanne naar zorg, hun vluchtgedrag, toont Barnhoorn de kloof tussen emotie en rede. De toevoeging van de symbolische schemerdieren, de vleermuis, de egel, de uil, versterken daarbij het verhaal en maken het rond. Met een zeer aantrekkelijke schrijfstijl, waarbij Barnhoorn toenadering tot de lezer zoekt, wekt ze haar verhaal tot leven. Klein, dichtbij, herkenbaar, simpel maar tegelijkertijd filosofisch en diepgaand: ook op stilistisch vlak slaagt Schemerdieren meer dan. "...blijft de hefboom in evenwicht. Maar als het draaipunt verschuift, als het wegvalt, dan verschuift alles. Snap je?"
Met de laatste woorden is Schemerdieren niet afgesloten. Barnhoorn rondt haar verhaal af, maar sluit het niet af. Haar indrukwekkende, kleine en zeer herkenbare verhaal duwt je met de neus op de feiten. "Er is niets, alleen wat er al was." | 1pos
|
Ontzettend spannend, meeslepend boek met spannend plot. In het begin even in komen, maar als je eenmaal het verhaal te pakken hebt laat het je niet meer los tot de laatste bladzijde. Slim geschreven. | 1pos
|
Ben via De club van echte lezers in aanraking gekomen met dit boek. De hele discussie om dit boek heen doet er niet meer toe zodra je begint met lezen in het boek. Het is een soort cadeautje of zoals in het voorwoord staat een doos van Pandorra waar steeds weer een doosje tevoorschijn komt. Het vertelt het verhaal van een overspel, lijkt vrij standaard, maar dit is een pareltje. Vanda en Aldo zijn elkaars jeugdliefde maar na twaalf jaar huwelijk kan Aldo niet meer tegen het vastzitten aan de verplichtingen die verbonden zijn aan het hebben van een gezin. Hij wordt verliefd op een jong meisje geen verplichtingen, maar vrijheid, liefde, vrolijkheid. Vanda blijft achter met twee kinderen vol met vragen en boos dat hij haar alleen achterliet.
Het verhaal wordt verteld vanuit het perspectief van Vanda, die brieven schrijft aan Aldo om te proberen grip te krijgen op de situatie, de controle terug te pakken, vanuit de kant van Aldo die de brieven terug vindt en leest en vanuit het perspectief van de kinderen. Het is zo knap, mooi en prachtig geschreven!
Een paar zinnen om zijn prachtige schrijfstijl te laten zien, daarmee wil ik afsluiten:
"Je kon die auto onmogelijk over het hoofd zien, want niet alleen de straat maar de hele stad leek uitgestorven, de verkeerslichten veranderden vergeefs van kleur....."
"...... en maakte het personeel ons bang met de boodschap dat we na elf uur 's avonds niet meer naar het strand moesten gaan omdat dat gevaarlijk was, zozeer zelfs dat ze onze uren nachtrust zowel aan de zeekant als aan de straatkant barricadeerden achter afgesloten hekken"
Een geweldige roman, een echte mustread. Ga zeker Starnone/Ferrante volgen en nog veel meer lezen, een unieke bijzonder parel. | 1pos
|
Esther is veertien jaar en heeft een normaal leventje. Ze woont in een dorpje in de Pyreneeën, gaat naar de middelbare school, werkt in een supermarkt en verder lijkt haar leven niet spannend. Op een avond wil Esther met vriendinnen naar een feestje, maar haar moeder wil dat ze alleen thuis blijft. Op die avond komen er drie mannen haar huis binnendringen. Ze hebben een injectie bij zich die ze Esther toedienen. Ze dreigen dat Esther niks mag vertellen. Esther belooft dit en al snel merkt ze dat deze injectie een bepaalde werking op haar heeft… Haar lichaam reageert er heftig op en haar zintuigen worden hypergevoelig. Wat was dit en waarom gebeurt dit bij haar?
In 1 woord wauw, ik leende 4 dagen geleden dit boek uit de bibliotheek na het voor 1,5 maand gereserveerd te hebben gehad (dat moest wat zeggen). Mijn eerste indruk van het boek was, dat het een stevig boek was met een hele mooie cover die je blik vasthield.
Nou toen ben ik maar begonnen met lezen, het soort proloog aan het begin greep me direct vanaf bladzijde 1 en vond het jammer niet direct meer over deze Jongen te weten kwam. De schrijfstijl verraste me des te meer, ik had niet verwacht dat het verhaal zo vlot op gang zou komen en dat er zo veel actie in zou plaats vinden. Ik had voorheen ook nog geen boek gelezen van Christine Charliers en ben blij verrast, haar schrijfstijl staat me heel erg aan en ben benieuwd wat er in de toekomst nog komt.
Ik vond het leuk dat je ondanks het vlotte verloop goed mee kon groeien met Esther en wat ze aan het worden was. Als lezer had je het al snel door en haar onwetendheid zorgt ervoor dat je met haar mee gaat voelen. Ook is erg in dit verhaal geen gebrek aan liefde, het wordt mooi verwerkt in het verhaal en zorgt er hierdoor voor dat je geen klef en saai verhaal krijgt . Top gedaan.
Wat mij nog het meeste aansprak waren de gedeelten waarop het tot detail wordt besproken over haar overgevoelige zintuigen en wat er natuurlijk later in het verhaal volgt waarom haar zintuigen zo overgevoelig geworden zijn.
Intotaal zeg ik dit is een topboek en zeker waardig voor een plekje in de kast van een echte bookjunkie! (less) | 1pos
|
Op 14 februari 2010 overleed de schrijver van wie ik de meeste boeken in mijn boekenkast heb staan: Dick Francis. Ik ben al tientallen jaren een groot fan van hem en wachtte steeds met spanning op zijn nieuwste boek: met de regelmaat van de klok verscheen er elk jaar één. Tot het in 2000 plotseling stopte: zijn vrouw – die veel onderzoek voor hem verrichtte – was overleden en het heeft jaren geduurd voor Dick Francis de schrijverspen weer oppakte, nu met steun van zijn zoon Felix. Vanaf 2006 verscheen er weer jaarlijks een nieuwe thriller van zijn hand. Helaas is daaraan in 2010 een eind gekomen doordat hij op 89-jarige leeftijd overleed. Mede om die reden wilde ik graag Spervuur – zijn allerlaatste boek – lezen en recenseren.
De boeken van Francis kenmerken zich doordat ze één gezamenlijke factor hebben, namelijk paarden. Paarden en alles wat daarbij hoort spelen zonder uitzondering in alle boeken een grote rol. De ene keer is de hoofdpersoon een jockey, de andere keer een trainer, een bookmaker, een eigenaar van paarden, een transporteur van renpaarden, etc.
In Spervuur is de hoofdpersoon weer een heel nieuw soort karakter: Thomas Forsyth is een infanterie pelotonscommandant van het Britse leger, die bij een bermbomincident in Afghanistan zwaar gewond raakt. Na zijn revalidatie gaat hij terug naar zijn ouderlijk huis: Kauri House Stables, waar zijn moeder een toptrainer van renpaarden is. Hij heeft met zijn moeder en stiefvader een moeilijke relatie, maar wanneer blijkt dat zijn moeder gechanteerd wordt, zet Thomas al zijn kennis en kunde van oorlogsvoering in om ervoor te zorgen dat deze zaak opgelost wordt. Hij wil bewijzen dat hij ondanks zijn handicap nog goed kan functioneren en gaat daarom alleen op de afpersers af, waarbij zijn militaire training van doorslaggevend belang is voor het uitvoeren van zijn missie. Hij laat zich daarbij leiden door de uitspraken van Sun Tzu, de generaal die 500 voor Christus het standaardwerk 'De kunst van het oorlogvoeren' heeft geschreven. Zijn adagium is: neem nooit zomaar iets aan, controleer alles.
Dick Francis is er weer in geslaagd om een goed opgebouwd en spannend verhaal neer te zetten, met als achtergrond de schimmige wereld van hedgefondsen en belastingfraude. Dit boek is een waardige afsluiting van een indrukwekkende schrijverscarrière en is tegelijkertijd een hommage aan de militairen die in Afghanistan gelegerd zijn. Het boek is opgedragen aan de mannen en vrouwen van de Britse krijgsmacht die ledematen hebben verloren in Afghanistan. | 1pos
|
"We zijn al aardig op weg met de tweede fles wijn, als ze even plompverloren als doelgericht die ene vraag stelt. Wil jij eigenlijk kinderen?" - p13
In 'ik kan er net niet bij' schrijft de schrijver een pakkend, eerlijk en liefdevol verhaal over zijn krachtige gezin die vol uitdagingen staan vanwege de tweeling die er 'net niet even bij kunnen'. Voor dit gezin is het echter niet alleen een verhaal, voor hen is dit het dagelijks leven.
Vanaf het begin van het verhaal neemt de schrijver je mee. Door de korte hoofdstukken die bondig beschreven zijn blijft het verhaal interessant tot aan de laatste bladzijde. Ik heb deze schrijfstijl als heel prettig ervaren.
De schrijver heeft geen overdeven positiviteit gebruikt (waar ik me bij andere boeken nog wel eens aan kan storen). Ik heb het verhaal ervaren alsof de schrijver echt eerlijk vanuit zijn hart schrijft, met hier en daar ook de nodige humor. Ik had het eerlijke en oprechte gevoel door het hele boek heen. Dit is denk ik ook de reden dat het boek mij zo heeft geraakt. Aan de ene kant wordt heel duidelijk hoe krachtig het gezin is maar er wordt ook duidelijk hoe zwaar de strubbelingen rondom de tweeling zijn.
Als er ooit een vervolg gaat komen, wat ik absoluut hoop, sta ik vooraan in de rij. Ik ben benieuwd naar de verdere ontwikkeling van deze bijzondere tweeling die ik door dit verhaal in mijn hart heb gesloten. Mede door de kracht van de ouders gaan deze twee jongens een prachtig leven tegemoet. De liefde die de schrijver over brengt over zijn tweeling, maar vooral ook de liefde en waardering naar zijn vrouw. Dit laatste is iets wat mij een warm gevoel heeft gegeven in een wereld waarin dit niet meer zo vanzelfsprekend is.
Ik denk dat ik bij iedere tweeling die ik tegen kom even terug zal denken aan Willem en Maurits, een tweeling die beide nog een avontuurlijk leven voor zich hebben, beide op hun eigen manier.
Dit boek krijgt vanaf vandaag een speciaal plekje in mijn boekenkast. | 1pos
|
Wat een goed verhaal weer van Siska Mulder, met recht een psychologische thriller. Overtuigende personages en een prettige schrijfstijl. Ik heb ook Doof en Na Delphine gelezen maar vond deze toch wel de beste. | 1pos
|
Een leuk verhaal over twee zussen die elkaars tegenpolen zijn.
Ze zijn allebei in de tachtig en wonen samen in hun ouderlijk huis.
Hun relatie is zowel liefdevol als vinnig, het gekibbel is een dagelijks gebeuren. Als de kleindochter van één van de zussen vragen stelt over het verleden, hoor je hoe verschillend zij hun jeugd en de oorlogstijd hebben ervaren. Als Sefa verliefd wordt op Gustav is het plaatje compleet.
Een leuk boek om te lezen. het deed mij een beetje denken aan Benidorm Bastards | 1pos
|
Een heerlijk boek over Afrika waarin veel op waarheid beruste feiten gemixt worden met fictie. René van Rijckevorsel schreef in 2014 zijn thrillerdebuut Tunis. Deze werd in 2015 bekroond met de Schaduwprijs. En nu is daar Zim. Een wervelende actiethriller met diverse thema's. Machtsmisbruik, corruptie, aidswezen, de diamantenindustrie en een omstreden staatshoofd met zijn extravagante vrouw die ook een gooit doet naar de troon.
Felix Wellenstein krijgt bericht dat zijn studievriend en mentor Diederik bij een eenzijdig auto-ongeluk is omgekomen en reist af naar Zimbabwe. Hij is geen onbekende in Zimbabwe want zijn grootvader heeft jaren een boerderij gehad op Grootfontein. Maar de boerderij is hem door onteigening afgenomen. Felix reist af en wil eveneens de vroegere boerderij bezoeken.
Na de begrafenis vinden er een aantal vreemde gebeurtenissen plaats en Felix staat plots hoog op de lijst van gezochte misdadigers. Hij is zich van geen kwaad bewust maar langzamerhand ontdekt hij dat er een mysterie hangt rondom Grootfontein.
Het verhaal wordt vanuit verschillende perspectieven verteld zodat je als lezer ervaart dat er verschillende belangen spelen in deze thriller. In het begin is het nog niet helemaal duidelijk waar het allemaal om draait maar langzamerhand wordt er een tipje van de sluier opgelicht. René van Rijckevorsel weet te boeien met deels fictie en deels een verhaal wat op waarheid berust. De politiek is een duister machtsspelletje geworden, de waarheid kan gekocht worden. Robert Mugabe en zijn vrouw Grace zijn omstreden en dat lees je ook duidelijk terug. De werkzaamheden in de mijnen zijn ook niet rooskleurig en de auteur laat het niet na om hier een kritisch geluid te laten horen. Deze manier van schrijven bevalt mij enorm. Na Tunis gooit hij vast weer hoge ogen met deze thriller. Deze factionthriller is een echte mustread. | 1pos
|
Dit boek was voor mij een absolute openbaring: een sprankelend, wervelend en soms zeer surrealistische vertelling die mij vanaf de eerste zin volledig weg blies en die bewijst dat Garcia Marquez een briljant en zeer oorspronkelijk verhalenverteller was. | 1pos
|
Prachtig verhaal over het leven van Bertha Hertogh, die geadopteerd wordt door een Maleisische vrouw en na 8 jaar weer opgeëist wordt door haar biologische vader.
Het meisje wordt het middelpunt van de strijd tussen de katholieke kerk en de islam.
Zeker de moeite om te lezen! | 1pos
|
Young Adult, ik blijf het toch lekkere boeken vinden. Ook dit boek heeft mijn hart gestolen… deze heerlijke weglezende roman neemt je mee in het liefdesleven van Sydney. Dan volgen de gewoonlijke ingrediënten voor dit soort boeken: aantrekkingskracht, oh nee hij heeft al een vriendin, aantrekkingskracht, oh nee ik heb al een vriendin… Dit gaat zo ongeveer het hele boek door, continue vanuit het perspectief van of Sydney of Ridge beschreven…. en weet je…. het greep mij bij de strot… ik had de tranen in mijn ogen… en dan blijkt dat Colleen Hoover niet voor niets een bestselleracteur is! | 1pos
|
Schitterend boek dat heel prettig leest. Je krijgt tijdens het lezen zulke prachtige beelden voor je ogen dat het boek erom vraagt verfilmd te worden.
De "overkant van de brug" is iets minder maar ook nog zeer de moeite waard. | 1pos
|
Het had een stroef en nogal slecht begin, maar halverwege kwam het verhaal op gang en het plot bleek goed in elkaar te zitten. Ik moest even door de zure appel heenbijten, maar ben achteraf blij dat ik het heb uitgelezen. | 1pos
|
Arun Gandhi, de kleinzoon van Mahatma Gandhi deelt in ‘Het boek van wijsheid’ wat hij van zijn opa geleerd heeft. Dit zijn voornamelijk wijsheden die je vaak makkelijk kunt uitvoeren (zoals de emotie woede: daar kan je aan toegeven of over nadenken) in je eigen leven. Arun vertelt persoonlijke verhalen gecombineerd met de manier waarop hij die lessen heeft geleerd.
Ik ken Mahatma natuurlijk wel van naam, maar wist niet heel veel over zijn leven en de dingen die hij uitdroeg. Toch merkte ik dat ik kan merken dat het in de vorige eeuw afspeelde. De wijsheden die Arun deelt, zijn in sommige gevallen niet altijd makkelijk uit te voeren in deze tijdgeest. Maar er zitten zeker stukken in (zoals stilte, je telefoon opzij leggen en gewoon je gedachten laten lopen of iets goeds doen voor een ander) die je makkelijk kunt toepassen.
Mahatma Gandhi was zeker een bijzonder persoon en ik vind echt dat het goed is dat zijn wijsheden gedeeld blijven worden. Iedereen kan er dan ook mee doen wat hij/zij wilt. Want een betere wereld begint echt bij jezelf.
Arun Gandhi deelt op persoonlijke wijze de wijsheden die hij van zijn grootvader, Mahatma Gandhi, geleerd heeft. Een boek waar iedereen wel wat uit kan halen. | 1pos
|
Parijs, 1909. De arbeidsjongen Guy vertrekt naar Parijs om aan de spoorwegen te werken. Per toeval ontmoet hij de prachtige dochter van de beste patissier van de stad, waarbij de vonken overspringen. Hij mag zichzelf gelukkig prijzen als hij een baan krijg in de patisserie, maar met alle gevolgen van dien…
Cambridge, 1988. De grootvader van Petra is overleden. Petra heeft de opdracht gekregen zijn archief op te ruimen, maar tijdens dat werk stuit ze op een oude foto waarop haar opa met twee vreemden afgebeeld staat. Op de achterkant staat de mysterieuze tekst ‘Vergeef me’. Echter stuit haar grootvaders biograaf op dat moment op een groot schandaal en begint de race tussen de kleindochter en de biograaf naar de waarheid.
Boem! Vanaf het begin van de proloog zit je plots in een geheel andere wereld. Het is even wennen, maar dan ben je er toch echt. Je loopt rond in een wereld vol gaslantaarns, met vrouwen in dure jurken en in glacé gehulde handen, automobielen en armzalige markten, waar een plotseling geroep een ontsnappend groepje luid kakelende kippen aankondigt. Welkom in Parijs, 1909!
Afwisselend vertelt Madeleine over 1909 en 1988. Eerst zal je je afvragen waarom verhaal zich rond 1988 afspeelt, maar zodra je het te weten komt, ben je er blij mee. Ontzettend blij, want moet je je voorstellen hoe het verhaal over Petra’s research zich af zou moeten spelen in een tijd van nu, vol Google en draadloze zoekmachines! Oersaai, met minder bewegingen en bovendien super simpel.
Och, wat is het toch spannend, die race naar de waarheid tussen Petra en de biograaf Simon Hall. Het is niet geheel legaal hoe al het bewijs- en nazoekmateriaal telkens van de ene naar de andere handen gaat. Je leeft met Petra mee en je pusht om het niet op te geven. Want ze krijgt nogal wat tegenslag en kritiek op zich afgevuurd.
Madeleine (geniaal, zo’n naam die een boek schrijft over caramelsuiker, macarons en een toren van soezen. Echter komen de Franse madeleines niet aan bod…) weet de twee levens perfect van elkaar te onderscheiden, maar ze weet ze ook op een hele mooie, simultane manier aan elkaar te koppelen. De ontknopingen van sommige raadsels komen op de juiste momenten, maar de spanning blijft erin aangezien ze sommige vragen onbeantwoord laat blijven tot op de laatste pagina. Echter blijft er één vraag onduidelijk beantwoord (namelijk waarom Pâtisserie Clermont haar deuren sluit) en dat is jammer.
De Patissier van Parijs (heerlijke titel, trouwens!) klopt helemaal en is gewoonweg een heerlijk boek. Je zou het bijna letterlijk ‘heerlijk’ kunnen noemen, maar wat dat betreft is het een minpuntje dat je de baksels niet kunt proeven. Heel Holland Bakt is er niets bij, want de personages in De Patissier van Parijs worden veel beter afgespiegeld dan in de bakserie. Maar ja, dit is geen goed vergelijkingsmateriaal, toch?
Ontzettend fijn zijn de mooie leesclubvragen achterin het boek. Het zijn precies die vragen waar je tijdens het lezen over nadacht, maar die heus nog wel wat meer aandacht mogen krijgen. Als tipje van de sluier zal de vierde vraag verklapt worden: ‘Zie je opa Jim als de schurk in het verhaal, of als een man die een beoordelingsfout heeft gemaakt?’
Nog een allerlaatste tip, mocht je na het boek gelezen te hebben nog niet afgekickt van alle zoetigheid zijn: lees de proloog opnieuw! Je vergeet dat de proloog het verhaal inleidde, maar als je het voor je het boek dichtslaat voor een tweede keer leest, weet je dat de proloog niet voor niets geschreven is. | 1pos
|
Een leuk verhaal met een voorspelbaar einde. Wat ik wel goed vond is dat Jill bepaalde onderwerpen niet uit de weg gaat wat ik wel weer een meerwaarde gaf aan het boek. Ik voelde me wel verbonden met de hoofdpersonen dus all in all toch wel een leuk verhaal | 1pos
|
Nieuw in auteursland en direct naar de top!
De populaire politieke ster Merete Lyngaard is al enkele jaren verdwenen en niemand die nog denkt dat ze levend zal terugkeren. Een zoektocht levert niets op en het dossier wordt gesloten.
Brigadier Carl Mørck, hoofd van de afdeling Q, vindt echter zoveel aanwijzingen dat hij vooraan begint en veel aannames bij zijn voorgangers tegenkomt die allemaal weerlegd kunnen worden. In een 2e verhaallijn probeert een vrouw, opgesloten in een kooi, te overleven en zelfs nog een ontsnappingskans te creëren.
Olsen levert met zijn debuut een verrassende schrijfstijl af, enerzijds de altijd humeurige Carl Mørck, anderzijds de spanning waaronder een slachtoffer lijdt.
Voor mij: 4 sterren | 1pos
|
Dit boek is de andere kant van het verhaal. Wie kent het verhaal van Pride en Prejudice niet?
Alleen gaat dit boek over de bedienden en hun kijk op de wereld van Lizzy Bennet en Mr Darcy.
Sarah is een personeelslid van de familie Bennet. Ze doet de was, helpt de dames aankleden, helpt in de keuken en nog veel meer. Ze heeft handen te kort. Polly is een jong meisje die ook helpt in het huishouden. Meneer Hill doet veel werk op het land en mevrouw Hill doet ook veel huishoudelijk werk. Ze zijn met zijn vieren, totdat mijnheer Bennet James aanneemt als Livrei-bediende.
Hij neemt Sarah veel werk uit handen. Sarah word verliefd op hem.
Ondertussen speelt het hele verhaal zich wel af in de tijd dat Lizzy met Mr Darcy begon om te gaan…En haar zus Jane met Mr Bingley. Wie kent dat verhaal niet. Alleen gebeurt er bij deze rijke mensen zoveel achter de schermen, dat krijg je nu te zien! Sarah heeft ook een oogje op de bediende van Mr Bingley, een gekleurde man. Mevrouw Hill probeert dat echt tegen te houden.
Mevrouw Hill heeft ook een verleden, een die je niet snel zou verwachten.
Dat geldt ook voor meneer Bennett, de vader van de 5 dochters, waaronder Lizzy en Jane.
Meneer Wickham komt er ook in voor als hij er vandoor gaat met 1 van de Bennet dochters. Wickham is een soldaat met zijn eigen verleden. Hij snuffelt rond in het huis en de bedienden vinden het maar niks. James verdwijnt op een moment en na een tijdje lijkt iedereen hem vergeten te zijn…Behalve Sarah. Het verhaal word verteld uit het oogpunt van Sarah of vanuit James zijn oogpunt. James heeft een verleden, daar kom je langzaamaan achter! Zij kan het niet naast zich neer leggen…Of ze er wat mee gaat doen? Dat zul je zelf moeten uitvinden. Dit is pure liefde, alleen van de andere kant van het rijke leven in die tijd!
Het verhaal gaat ook nog een stukje verder na het huwelijk van Mr Darcy en Lizzy en je volgt ze naar hun huis op Pemberly. Lizzy neemt een bediende mee om zich er meer thuis te voelen. Dus ook de Darcy en Lizzy fans kunnen genieten! Ik heb er echt enorm van genoten! Heerlijk om weer weg te dromen in de landschappen. Maar wat een hard leven hebben die bediendes gehad zeg!
Een boek om bij weg te dromen! | 1pos
|
Op aanraden van een aantal twitteraars ben ik dit boek gaan lezen. Voor die tijd had ik nog nooit van deze schrijfster gehoord en dat verbaast me nu eigenlijk wel. Ik vond het boek erg goed geschreven. Ik heb van meedere Nederlandse auteurs spannende boeken gelezen maar die waren vaak, naar mijn mening, prima voor de vakantie maar geen echte hoogstandjes.
In vuurproef maak je kennis met de vrouwelijke forensic Renee, tijdens het verhaal kom je er achter dat ze in haar prive leven het een en ander heeft meegemaakt.
Het verhaal is vlot geschreven en ik heb me geen moment verveeld ondanks dat ik al vrij snel in de gaten had wie er achter de dubbele moord kon zitten. Ik ben dan ook zeker benieuwd naar de andere twee delen uit deze serie. | 1pos
|
De wereld zoals wij die kennen bestaat niet meer zo'n 100 jaar nadat een experiment van het Amerikaanse leger mislukt. De mensen vechten tegen vampierachtige wezens en ook tegen elkaar blijkt nu.
Het vervolg op de Oversteek is sterk maar minder goed dan het eerste deel uit de serie. Het begin loopt paralel met de gebeurtenissen uit het eerste boek, waarna Cronin opeens overgaat naar waar hij is gebleven aan het einde van de Oversteek. Aan de sterke, goed uitgewerkte en gevarieërde karakters zijn een aantal nieuwe net zo interessante en sterkte karakters toe gevoegd. Het verhaal is over het algemeen makkelijk te lezen en goed te volgen ondanks dat het af en toe heel vaag is. Er gebeurt veel in het boek waardoor de lezer geboeid blijft en doordat Cronin niet meteen alles prijs geeft blijft het boek spannend en blijft het de lezer verrassen.
Dit boek is het lezen zeker waard.
Afgerond geef ik het 4 sterren. | 1pos
|
Eigenlijk weet je bij Jenny Colgan altijd al wat je kunt verwachten. Heerlijke leuke feelgood romans die nooit teleurstellen. Café, Zon & Zee is een lekkere dikke pil en toch lees je hem in korte tijd uit want zoals altijd is ook dit boek vlot en boeiend geschreven.
Flora is juridisch medewerkster bij een advocatenkantoor in Londen maar is geboren en getogen op het kleine Schotse eiland Mure. Als een rijke zakenman haar kantoor inhuurt omdat hij een stuk land op Mure heeft gekocht en daarvoor juridische hulp nodig heeft is het logisch dat Flora dat klus je mag klaren. Ze moet wel terug naar Mure om dat te doen en dan ontwikkeld het verhaal zich pas goed. Haar familie woont daar nog maar kent ze die nog wel? Is alles op het kleine eiland nog hetzelfde als vroeger of wonen er inmiddels andere mensen? Ze wordt weer geconfronteerd met haar broers en haar vader en die lijken allemaal niet zo heel goed in het huishouden te zijn. Flora ontdekt dat ze een passie heeft voor koken en is ze ineens bezig met het restaureren van een klein café bij de zee.
Er komt een moment dat Flora zal moeten beslissen. Vindt ze op Mure haar grote liefde en wil ze er voor altijd blijven? Of gaat ze terug naar het drukke en anonieme Londen. Het blijft tot het einde spannend en de schrijfster weet je steeds op het verkeerde been te zetten.
Erg leuk in het verhaal is het feit dat je steeds flashbacks krijgt over het verleden van Flora en wel op een zodanige manier dat je steeds meer gaat begrijpen hoe ze in het heden staat en waarom ze de dingen doet zoals ze die doet.
Normaal gesproken lees ik romans het liefst in de originele taal en dus in het Engels omdat de vertalingen soms te wensen overlaten. Maar ik moet zeggen dat Café Zon & Zee prima vertaald is. Uitstekend gedaan.
Een heerlijk boek dat je met een goed en warm gevoel achterlaat. | 1pos
|
Op humoristische en open wijze vertelt Josine over het ontstaan van haar burn-out en de daarop volgende paniekstoornis en depressie.
Met een groot zelfinzicht formuleert ze o.a. de factoren die haar een gemakkelijk doelwit voor een burn-out maakten: verstoorde balans tussen inspanning en ontspanning, hoog sensitiviteit, onderhouden van een (te) groot sociaal netwerk, teveel willen pleasen, werken in een prestatiegerichte cultuur.
Ze schrijft persoonlijk, zonder schaamte, mooi beeldend (ze maakt veelvuldig gebruik van prachtige metaforen), vol met humor en met smakelijke zelfspot.
Zonder taboe schrijft ze over haar gevoelens betreffende haar extreme vermoeidheid, haar angsten en haar depressie: een feest van herkenning voor iedereen die kampt(e) met dergelijke klachten!!!
Verder heeft Josine een duidelijke eigen visie over het onbegrip en de onkunde in de (geestelijke) gezondheidszorg en over de individualistische maatschappij waarin we leven.
Een echte aanrader!!! | 1pos
|
Van Bert Bergs las ik al eerder 30 dagen een thriller gerelateerd aan de Gentse Universiteit. Nu een thriller uit het drugs milieu ik ben benieuwd het trekt me wel, sowieso heb ik een zwak voor de Vlaamse schrijvers van boeken, de heerlijke zinnen het zachte taaltje. Puur genieten het geeft de spannendste thriller iets moois. Dus een combi van die heerlijke taal de mooie omgeving en een goede thriller daar loop ik wel warm voor. Kijken of Coke in Voorraad mij ook warm laat lopen.
“Is het wel een goede combinatie, een journalist en een politie – inspecteur?”
Zowel de politie als de drugsscene vragen zich in Coke op Voorraad af wie nu in hemelsnaam die IJsbeer is? Dit word vanuit het perspectief van de drugsscene, de Gentse politie en de journalist Marc Ackein beschreven door Bert Bergs. En dit word heel fijn beschreven, je weet als lezers duidelijk waar of je je nu bevindt. Het is fijn beschreven en zeker geen zoekpuzzel naar wie wat verteld. In dit verhaal staat de drugscene centraal iets anders als de doorgaans Gentse universiteit welke Bergs normaal als uitgangspunt heeft. Maar zeker niet de verkeerde wending je voelt je al gauw weer thuis in de relatie van Ackein en Vits, welke allebei opzoek zijn naar het verhaal achter de moorden op de Albanezen mannen met de zelfde tatoeage van een Keltisch Knoop. Wat hebben zij gemeen?
De schrijfstijl van Bergs is doortastend te noemen met een vleugje sarcasme, zo wordt in het verhaal op een ludieke manier zijn mening over de Zwarte Piet kwestie even toe gelicht; ”Ja racistische haarkloverij is de nieuwste trend. Vraag maar aan Zwarte Piet” Dat is genieten, ook de wat erotische scenes worden netjes en beschaafd beschreven, maar ze worden zeker niet gemeden.
Een verrassende wending maakt het verhaal compleet, tot het einde aan toe zit je in spanning naar de plot. Coke In Voorraad is een mooie misdaad thriller, de relatie van de journalist Marc en Sara de hoofdinspecteur geeft het verhaal de extra drive.
Coke in Voorraad is een heerlijk boek om te lezen met een goed verhaal, mooi opgebouwde spanning en gaande weg het verhaal weet je als lezer echt niet meer wie te vertrouwen.
• Plot 5 *****
• Spanning 4 ****
• Leesplezier 4 ****
• Schrijfstijl 4 ****
• Psychologie 3 ***
4 sterren voor Coke in Voorraad
Lieve Leesgroet Moon | 1pos
|
Vanaf deel 1 zit je in het leven van
Frieda Klein en tot het laatste deel,maak je echt deel van haar inspanningen, haar problemen en haar intelligente brein!
Een einde die ik haar gun, precies zoals je zou willen dat het eindigt en het was werkelijk een fenomenale serie! | 1pos
|
Dit boek wekte tweestrijd; het begon direct, maar pakte me niet helemaal, het las wat voorspellend en toch wilde ik wel weten of het mogelijk nog een andere wending zou krijgen....
En hoe dit boek een andere wending kreeg, iets dat ik totaal niet had verwacht en mijn 2 sterren waardering heeft omgebogen naar 4 sterren.
Een absolute aanrader! | 1pos
|
Ik ben in dit boek begonnen zonder verwachtingen, ik kende de schrijfster nog niet. Het is zeker een succes.
Het boek beschrijft heel mooi een puberende groep vrienden die een enorm drama te verwerken krijgen. Er lopen 2 tijdslijnen naast elkaar, netjes onderverdeeld per hoofdstuk, dus niet verwarrend. De hoofdpersonen die het belangrijkst zijn voor het verhaal zijn duidelijk uitgewerkt en je kunt je goed inleven in hun gedachtegang. Gwen is iemand waarmee je je snel inlaat, Patrick juist helemaal niet, echt de 'badguy' in het verhaal. De spanning word mooi opgebouwd en kruipt stiekem onder je huid, waardoor het steeds moeilijker word om het boek weg te leggen, je wil gewoon weten hoe het afloopt! Het eind is totaal onverwacht, ik had het niet zien aankomen.... lezen dus! | 1pos
|
Met 'Met het bloed van mijn hart - I' heeft Diana Gabaldon weer een flinke pil afgeleverd. (Voor het Nederlands taalgebied is deel 8 in 2 delen uitgegeven). Ook in dit deel gebeurt weer heel veel, te veel om even samen te vatten (ik ga het ook niet proberen), maar het geeft de liefhebber van de reizigers-serie precies wat het wil: meer Jamie en Claire, meer uit het perspectief van Lord John en William en hoe dit alles nu tesamen komt tijdens de Amerikaanse Burgeroorlog.
Hup, snel door naar'Met het bloed van mijn hart - II'. | 1pos
|
Auteur Kazuaki Takano heeft een verleden als scriptschrijver in Hollywood en heeft met Executie een thriller geschreven die in Japan een ware bestseller is geworden en ook nog eens tot thriller van het jaar verkozen werd.
Drie verhaallijnen vormen de basis van de plot van Executie: de zoektocht van een Japanse farmacoloog naar een nieuw levensreddend medicijn, de Amerikaanse president die zich koste wat het kost aan zijn machtspositie wil vastklampen en elke mogelijke bedreiging uit de weg geruimd wil zien en de actie in de Democratische Republiek Congo waar diep in de jungle de Amerikaanse militair Jonathan Yeager een missie leidt die een buitengewoon jongentje moet doden.
Dit boek was mijn kennismaking met Kazuaki Takano en zelfs met Japanse thrillerschrijvers in het algemeen.
Niettemin waren mijn verwachtingen hooggespannen. De auteur was er volgens mijn verwachting vermoedelijk in geslaagd zeer grondige research rond actuele en/of toekomstige wetenschappelijke ontwikkelingen uit te werken tot een intelligente en razend spannende thriller die eens de context geschetst, zeer moeilijk weg te leggen is.
De auteur heeft deze verwachtingen ruimschoots ingelost.
De wetenschappelijke achtergrondinformatie en de verschillende verhaallijnen maken dat de lezer verplicht wordt er zijn of haar volle aandacht bij te houden. Maar deze extra inspanning wordt rijkelijk beloond met een spannende, zeer goed geschreven en uiterst interessante thriller waar men heel wat kan van bijleren.
De personages zijn goed geschetst rekening houdend met hun aantal en hun belang in het verhaal. Het aantal personages ligt zeker aan de hoge kant maar de auteur heeft dit zeer goed aangepakt. Dit hoge aantal personages staat in dienst van de plot en de diverse verhaallijnen en wordt nooit storend of verwarrend voor de lezer.
Het verleden van de auteur als scriptschrijver komt in zijn schrijfstijl tot uiting. Hij schrijft zeer filmisch. Regelmatig slagen de beschrijvingen er in dat je het decor als het ware voor je ogen ziet ontrollen (vb. in de jungle).
De verschillende verhaallijnen worden door de auteur op een knappe wijze naar elkaar toegeschreven. Dit resulteert in een uiterst spannende finale.
In het boek wordt er niets te vroeg bekend gemaakt in tegenstelling tot de tekst op de achterflap die mijn inziens best eens herbekeken wordt. In het boek wordt geleidelijk aan meer info prijsgegeven zodat het tot op het einde een uiterst spannende leeservaring blijft. Ondanks de omvang van Executie (500 pagina’s relatief kleine druk) staat de plot als een huis, er valt als het ware geen mus van een tak zonder dat dit verder in het verhaal een betekenis heeft.
Het samenbrengen van zoveel verschillende onderwerpen (medische wetenschap, politiek, maatschappijkritiek, ...) in een spannende, boeiende en uiterst interessante thriller met verschillende verhaallijnen en een veelheid aan karakters is een prestatie die veel respect verdient. De wetenschappelijke achtergrondinformatie vergt wel een extra inspanning van de lezer.
Met veel belangstelling kijk ik uit naar nieuw werk van Kazuaki Takano en afhankelijk van het hoofdonderwerp en de recensies zal ik dit ook willen lezen.
Eindoordeel: 4 sterren
Spanning: 4 sterren
Plot: 4 sterren
Leesplezier: 4 sterren
Schrijfstijl: 4 sterren
Originaliteit: 5 sterren
Psychologie: 4 sterren | 1pos
|
Voor de blogtour van deze western roman “Liefde in Twin Bridges” mocht ik mee doen van uitgeverij DVP.
Als epub mocht ik al genieten van het woelige leventje van Abby, voordat in januari 2018 het boek uitkomt.
Dit romantische verhaal, door twee auteurs geschreven en wel Debra Eliza mane en Lizzie van der Ham, nam mij mee in heerlijke leesuren.
Hoeveel ellende kan een mens op één dag incasseren? Abby pakt, na een plotseling ontslag en een vriend die blijkbaar niet zijn ware aard liet zien, haar koffers, met alleen maar kleding, die, naar naar later blijkt, totaal niet geschikt is voor een koud Amerika.
Abby had haar leventje goed voor elkaar met een super baan en een geweldige vriend. Het werd tijd om te denken aan de volgende stap in hun relatie, kinderen.
Dit alles is in één dag verdwenen en laat haar besluiten, die zelfde dag nog te vluchten.
Het enige wat ze mee neemt is haar hond Elvis en door zijn naam besluit ze ver weg te en wel naar Graceland.
In Amerika wordt ze door iedereen die ze tegen komt liefdevol begroet en opgevangen.
Haar jas is ze vergeten en Amerika is kouder dan ze dacht. De aardige cowboy Blake leent haar zijn jas en ze beloofd die na er zelf één gekocht te hebben aan hem terug te geven.
Een slaapplaats vind ze ook en iedereen is zo lief, maar ja ze zit wel heel erg ver van Graceland vandaan. Het plaatsje Twin Bridges bied haar rust en er wonen aardige mensen.
Al gauw wil ze nooit meer naar huis. Maar toch zal ze eens terug moeten, haar visum is maar voor 3 maanden en ze is zomaar uit Nederland vertrokken. Ze zal toch met Rens dingen moeten uitspreken, want wat ze heeft achtergelaten is de totaal verwoeste “grootste” liefde van haar ex.
Brengt Abby de geleende jas naar Blake terug en komt ze ooit op haar eindbestemming, Graceland, aan.
Wat een heerlijk boek. Gelezen met een lach en een traan. Een meeslepend en romantisch verhaal. Een echte Texaanse feelgood, een boek wat je leest bij een knapperend haardvuur en een heerlijke glühwein, een verhaal waarin je totaal kunt wegdromen en alles om je heen vergeet.
Een verhaal voor de romantische zielen onder ons, een echte mustread wat mij betreft. | 1pos
|
Hélène heet ze, Hélène de vrouw van Henri moeder van 2 ondertussen volwassen kinderen èn een geweldige oma. Als vijftigjarige vrijwilliger uit Parijs vindt Hélène dat ze er nog behoorlijk uitziet voor haar leeftijd. Mensen hebben haar graag, ze wordt gezien als een vertouwd persoon en straalt klasse uit. Haar geliefde man, Henri, is uitgever en is hier heel erg door gepassioneerd. De bijhorende dinertjes en afspraken bij hun thuis vindt Hélène vooral gezellig. Het perfecte leventje zouden we bijna kunnen zeggen maar jammergenoeg heeft hélène ook een zieke vriendin.
Tatiana zorgt er ook in dit boek voor dat er een mooie spanningsopbouw is. Ze heeft meedere boeken op haar naam staan zoals: ‘Haar naam was Sarah’, ‘De familie reünie’, ‘Obsessie’, ‘Manderley voor altijd’, ‘Onvoltooid verhaal’, ‘Die laatste zomer’, ‘Kwetsbaar’, ‘Het appartement’, ‘Het huis waar jij van hield’ en natuurlijk ‘Overspel’. Tatiana heeft deze geschreven in haar thuisland Frankrijk wat en deze boeken werden allemaal vertaald in het nederlands. Tatiana is geboren en opgegroeid in Parijs en heeft haar bachelor Engelse Literatuurwetenschappen.
Het verhaal wordt verteld vanuit Hélènes standpunt, we zien het leven door haar ogen. Dit krijgen we te zien in verschillende korte en ongenummerde hoofdstukken. Ondanks dat de hoofdstukken niet genummerd zijn, is het wel heel duidelijk waar het nieuwe gaat beginnen. Dit doet zij door te spelen met witruimtes.
Toen Hélène op bezoek wou gaan bij haar zieke vriendin,kreeg ze een onweerstaanbaar voorstel van een onbekende maar wel zeer aantrekelijke man. Een zogehete Zarko, hij vroeg haar met hem mee te gaan. Enkele ogenblikken later lag ze met hem in bed. Wanneer opeens iets heel onverwachts gebeurt, besluit ze te zwijgen en haar man niets te vertellen. Tot er een zwanger meisje samen met haar broer roet in het eten wilden gooien. Dit meisje had alles gezien. Ze bedreigt Hélène omdat dit de enige manier is dat niemand het ooit te weten zou komen. Op een dag is het Hélène allemaal teveel aan het worden en ze besluit naar het appartement te gaan van het meisje. Dit appartement zal ze niet achterlaten met een gerust gevoel.
Voor mij was dit de eerste thriller die ik las en als eerste thriller is dit boek zeker een aanrader. Toch denk ik dat dit boek voor ervaren thriller lezers wat saai is. Het begin spoort aan direct verder te lezen, het midden was wat eentonig maar het einde was zeer onverwacht en laat mij met een zekere verwarring achter. Toch houdt het midden en het einde mij niet tegen om te zeggen dat dit boek weldegelijk een goed en vlotlezend boek is. Ook het taalgebruik was niet moeilijk en dus is het boek toegankelijk voor iedereen. ‘Overspel’ is niet echt een dik boek maar na het lezen van het einde had ik graag geweten wat hierna gebeurde. Het boek is dus ideaal voor mensen die niet graag al te dikke boeken lezen maar toch spanning zoeken.
Tatiana heeft een aantal literaire prijzen gewonnen. Zo werd haar eerste roman ‘Haar naam was Sarah’ het beste verkochte boek van 2010. En het Britse magazine The Bookseller maakte zelfs bekend dat Tatiana op de derde plaats staat in de lijst van bestverkopende auteurs in Europa van het jaar 2013. Ook is zij de meestgelezen Franse auteur in Europa. Er zijn zelfs toneelvoorstellingen geweest van haar boek ‘Haar naam was Sarah’.
Hélène leefde in een angst, een angst die ze niet van zich af kon zetten. De ene nacht na de andere had ze nachtmerries. Langs de ene kant wou ze alles vertellen aan Henri maar dat kon ze niet. Maanden van ongerustheid passeren wanneer plots de broer van het zwangere meisje voor de deur staat. Maar of hij even vlot buiten ging dan dat hij binnenkwam, is ook voor mij een groot vraagteken. | 1pos
|
Langgeleden, in de dagen van de armoede, waren twee kleine kinderen alleen op de wereld achtergebleven. Maar kinderen kunnen niet alleen zijn, iemand moet voor ze zorgen. Daarom kamen Mattias en Anna van de Zonneweide in huis bij de boer uit Mira. Hij name ze niet in huis omdat ze zo hulpeloos waren en zo wanhopig van verdriet om hun dode moeder, nee, de boer nam de kinderen in huis omdat hij ze goed kon gebruiken. Kinderen handen kunnen nuttig werk doen, als je er maar voor zorgt dat ze geen bootjes uit boomschors snijden en ook geen fluitjes uit wilgenhout, en dat ze geen hutten bouwen in het bos. Kinderhanden kunnen de koeien melken en de ossenstal uitmesten. Kinderhanden kunnen alles doen, als je ze maar weghoudt van hutten en bootjes van boomschors. (blz. 4)
Mattias en Anna hebben een vreselijk saai leven. Ze moeten hard werken. Ze kijken nu al uit naar de winter, want dan mogen ze naar school. Maar dat blijkt ook niet zo leuk te zijn als ze hoopten. Op een dag komen ze een rode vogel tegen en ze volgen deze vogel het bos in. Ze komen op een heel bijzondere plek…
Lees de rest van mijn recensie op Ikvindlezenleuk | 1pos
|
Gustaaf Jelle de Volte heeft een literaire thriller geschreven Helaas heeft hij in de uitgeverij wereld geen goede reputatie.Hij heeft een goed idee,en het idee heet Annabel Schot.
Geweldig plot,spannend!ècht een Loes Hollander.Ik heb er erg van genoten. | 1pos
|
Het boek last en liefde van Henriette de Smet gaat vooral over twee vrouwen die elkaar eigenlijk maar heel kort hebben ontmoet.
Als Arend-Jan in oktober 1917 Alie (Aaltje) gaat voorstellen aan zijn welgestelde vader Theodor en moeder Celine, wordt hij gelijk uit de familie verstoten omdat Aaltje een vrouw is uit een lagere klasse.
Wat zijn moeder Celine erg veel verdriet doet, maar zij gaat in het geheim brieven schrijven naar Aaltje zodat ze toch op de hoogte blijft over het wel en wee van haar zoon en schoondochter.
Dat een deel van het boek zich via de briefwisseling tussen Celine en Aaltje afspeelt is leuk gedaan.
Door de andere hoofdstukken waar het of over Aaltje of over Celine gaat, worden de levens van de twee vrouwen meer uitgewerkt waardoor je een beeld krijgt van het leven wat ze leven.
Ook duidelijk aanwezig in dit boek zijn de eerste wereldoorlog, de opkomst van de sociale arbeiderspartijen en vooral de opkomst van de vrouwenrechten, door dit in een mooi verhaal te weven krijg je een goed beeld over hoe het leven in die tijd geweest moet zijn.
Vind het mooi om ook wat over de eerste wereldoorlog mee te krijgen in het boek, doordat het verhaal zich grotendeels afspeelt in Oostburg een plaats dat op kilometers van de Belgische grens ligt, krijg je het kanonnengebulder te horen, maar ook doordat Celine hemden gaat maken voor gewonden soldaten die vlakbij in een hospitaal.
Het verhaal is vlot geschreven, en door om en om over te gaan naar Celine en dan weer naar Aaltje leest het boek als een trein, Ook krijg je het een en ander mee uit de geschiedenis en dat is zeker als je ervan houdt heel fijn. | 1pos
|
Mark Lowery-Charlie en ik : Martin gaat met zijn broertje Charlie op reis naar St Bernards in Cornwall omdat ze daar een jaar geleden met het gezin op vakantie zijn geweest. Ze gaan met de trein, zonder ouders. Ze gaan erheen omdat ze in de baai van St Bernards elke dag een dolfijn zagen, wat vooral Charlie fantastisch vond. Charlie is een bijzonder broertje, vaak ziek, astmatisch en druk maar Martin is gek op hem.
De reis naar Cornwall verloopt niet zonder slag of stoot, er zijn nogal wat hindernissen onderweg, gaan ze het halen of toch niet?
Het is een spannend, maar ook ontroerend boek, bijzonder goed opgebouwd met flashbacks naar wat er in die vakantie is voorgevallen en een plot dat je niet aan ziet komen.
Het is echt 5 sterren waard (en die geef ik maar zelden), ik hoop voor Mark Lowery ) op een griffel. | 1pos
|
Arthur en Ben maken beiden een (tijdelijke) nieuwe start in een (nieuwe) stad. Dan raken ze elkaar kwijt. En vinden elkaar weer. Of toch niet? Of toch dan alsnog echt wel weer? Dat is in het kort de plot van het boek. Relaties, daar moet je best af en toe wat voor werken.
Adam Silvera en Becky Albertalli hebben een schrijfstijl die veel op elkaar lijkt waardoor de overgangen tussen de hoofdstukken heel makkelijk verloopt. Ik heb ook de samenwerking van John Green gelezen en daar was de wissel af en toe echt een cultuurschok. Op een gegeven moment weet je wel wie wie is (zelfs als je net als ik nog niet meer van Silvera had gelezen), maar het is niet dat je er continu van bewust ben dat iemand anders schrijft. Het leest daarom ook heerlijk weg.
Het boek heeft elementen die uniek zijn en al moest ik even grmblen bij het einde was het ook origineel. En het heeft zoveel humor en sarcasme. Heerlijk om te lezen. De contrast tussen twee levens is ook origineel omdat het in dit geval geen groot probleem vormt.
Het is niet perfect maar perfect genoeg. Het was fijn om het te gelezen te hebben maar nu wil ik dat een van hen of beiden twww schrijven. Vandaag nog. Alsjeblieft? | 1pos
|
Eve is het jongere zusje van de tweeling Rosie en Ruby. Ze kan maar nooit verwerken dat haar zusje Rosie ooit is ontvoerd. Ze gaat alsnog op onderzoek, nadat er een teken van bewijs van haar zusje bekend wordt gemaakt. Met gevaar voor eigen leven.
Het boek bestaat uit verschillende verhaallijnen met korte hoofdstukken, die makkelijk lezen. Bij het plot merk je dat je toch enigszins op het verkeerde been wordt gezet.
Een tweeling, bestaat er dan toch meer tussen hemel en aarde?
Een echte aanrader! | 1pos
|
Wat jammer zeg dat deze reeks alweer voorbij is,ik heb er echt van genoten en na ieder deel werd het mooier.
Het is niet alleen een boek vol seks maar vooral ook met liefde en een heerlijk stukje spanning.Plus krijg je bij dit laatste deel je zin want waarom lees je door?...inderdaad...om te weten waarom Christian zo is geworden en we werden niet teleurgesteld.
Ik geef toe veel herhalingen in dit boek zoals vele mensen zeggen,maar hebben we allemaal niet onze eigen tiks?en hoevaak vallen we niet in herhaling?
Dat is omdat we zijn zoals we zijn met en zonder onze gebreken.
Al met al is het een heerlijke zwijmel serie. | 1pos
|
De cover is dus ook het begin van een reeks, want Glashard heeft hetzelfde thema. In tegenstelling tot andere covers is dit een kleine verademing. Vele covers van thrillers zijn donker. Deze cover is allesbehalve donker, maar toch kan je uit de cover uitmaken dat het om een thriller gaat. Niet alleen om het woord "thriller", maar ook door het bloed op de cover. Ik vind het in ieder geval geslaagd.
Het verhaal gaat over Jessica Haider. Na de dood van haar zoon heeft ze een halfjaar op non-actief gestaan. Haar eerste zaak is de zogenaamde zelfmoord van een puber die meedoet aan een talentenjacht. Daarnaast gaat Jessica ook op eigen houtje achter de moordenaar van haar zoon aan, die ontsnapt is uit de gevangenis. Maar ook de moordenaar zit achter Jessica aan en dat doet hij nogal op een aparte manier waarbij andere mensen betrokken raken. Wie wint dit kat- en muisspelletje?
Het boek heeft korte hoofdstukken. Ideaal voor mij, want mijn reactie na een hoofdstuk is: "Hoe lang is het volgende hoofdstuk? Oh, 4 pagina's? Nog snel een hoofdstuk lezen." En voordat je het weet, zit je 10 hoofdstukken verder. Het verhaal leest ook enorm vlot. De afwisseling tussen de verschillende verhaallijnen is leuk. Er zit echt vaart in het verhaal. Het is af en toe wel wat ruw, wat hard, maar niet choquerend. En misschien is dit voor mij ook wel eens een leuke afwisseling na de "softere" thrillers.
Het einde was zoals te verwachten was. Het was mijn inziens niet wauw. Tot het laatste hoofdstuk. Dat laatste hoofdstuk had ik echt niet verwacht en hiermee heeft Corine Hartman me werkelijk verrast.
Ik ben fan geworden en kan deze reeks enkel en alleen maar aanraden! | 1pos
|
'Een geschikte jongen', het eerste deel van Doorgang schreef David Mitchell in juli 2014 in de vorm van 280 tweets:
"— David Mitchell (@david_mitchell)
July 14, 2014
We get off the Number 10 bus at a pub called ‘The Fox and Hounds’. ‘If anyone asks,’ Mum tells me, ‘say we came by taxi.’
— David Mitchell (@david_mitchell)
July 14, 2014
‘I thought lying was wrong,’ I say. Butter wouldn’t melt in my mouth. Mum gives me a look. ‘It’s called “creating the right impression”.’
— David Mitchell (@david_mitchell)
July 14, 2014
A lorry rumbles by. ‘Besides,’ adds Mum, ‘if your *father* paid what the judge told him to pay, on time, we would travel more by taxi.’ "
Aan het woord zijn Nathan en zijn moeder Rita Bishop die rond Halloween 1979 op zoek zijn naar Slade House, het huis van Lady Norah Grayer. Nathan is gekleed in een jeukend tweed jasje, voorzien van vlinderdasje en ook zijn moeder ziet er op haar paasbest uit. Ze zijn uitgenodigd voor een muzikale soiree en Rita, werkloos concertpianiste, hoopt via de daar aanwezigen weer aan het werk te komen. Na enig zoeken vinden ze de ingang naar de tuin van Slade House in de vorm van een kleine ijzeren deur. Via de ogen, oren en gedachten van de waarschijnlijk autistische Nathan, die licht onder invloed is van de valium die hij van zijn moeder jatte, wordt het bezoek aan Norah en Jonah Grayer verteld. Naarmate de tijd vordert krijgen de gebeurtenissen een steeds vreemder, griezeliger tintje. Nathan wijt dat aan de valium en stapt daardoor nietsvermoedend en opgewekt een verschrikkelijk lot tegemoet. Van de Bishops wordt nooit meer iets vernomen.
Negen jaar later wordt rechercheur Gordon Edmonds op pad gestuurd om de verdwijning van de Bishops nogmaals te onderzoeken naar aanleiding van een tip van ene Fred Pink, de man die de Bishops negen jaar eerder geholpen had Slade Alley te vinden. Het loopt voor Edmonds niet goed af, net zomin als voor Sally Timms die in 1997 als lid van een paranormaal gezelschap de plek des onheils onderzoekt. Sally Timms' oudere zuster vergaat het wederom negen jaar later helaas niet veel beter. In 2015 is Iris Marinus-Fenby het door de Grayers geselecteerde slachtoffer. Niet de meest gelukkige keuze van broer en zus Grayer, zoals lezers die de naam van het beoogde slachtoffer herkennen zullen weten.
Doorgang speelt zich af in de wereld die Mitchell met zoveel zorg heeft opgebouwd in het vorig jaar verschenen Tijdmeters, maar kan los daarvan gelezen worden. Als in een door de Grayers 'opgebouwde' bede ter verleiding van Sally Timms, de vermomde Jonah, vertelt dat zijn moeder zojuist Gedehydreerde embryo's van Crispin Hershy heeft vertaald, zullen lezers die Tijdmeters kennen vast grijnzen, maar dat is alles. Mitchell verlicht namelijk ook op andere wijze regelmatig het gotisch aandoende verhaal door personages de draak te laten steken met zichzelf of hun schrijver. Jonah eindigt bijvoorbeeld een enorme uitleg over de gang van zaken in de zojuist afgelopen bede met de woorden: "Was dat niet een opsteker? Ik voel me net zo'n detective die in de slotscène van zo'n whodunit de hele toedracht uit de doeken doet."
Die spottende opmerkingen zijn nodig, want ze maken de delen waarin Mitchell moet (laten) uitleggen hoe de Grayers zijn verworden tot wat ze zijn en Slade House is wat het is, acceptabeler. Gelukkig weet Mitchell dat uitleggen meestal te vermijden door wat in het eerste verhaal nog duister en vreemd is, in de daarop volgende verhalen beetje voor beetje toe te lichten zodat je uiteindelijk niet meer verbaasd bent over operandi, lacunes, bedes, banjaxen of een huis dat er niet kan zijn, maar er toch is.
Als er één nadeel is aan Doorgang, dan is het wel het feit dat het slechts 206 pagina's dik is. Het had zoveel meer fantastische Mitchelliaanse doorkijkjes in de tijd opgeleverd als de Grayers om de drie jaar hadden moeten ... | 1pos
|
Een vlucht vooruit is een fantastisch boek. Je kan je inleven in zijn verhaal. Heel spannend en meeslepend. Heel vloeiend en elegant geschreven, en het is ook een heel geloofwaardig boek.Het is gewoon perfect in balans en 'echt'. | 1pos
|
Als echte fan van Adca en de Munnik zal je dit boek absoluut waarderen. En dan bedoel ik niet mensen die in de auto keihard mee blehren met "CD van jou, CD van mij", maar de echte fans. De mensen die in het theater, net als mij, genoten hebben van de voorstellingen. Thomas Acda weet je met dit verhaal net zo te boeiend als tijdens een voorstelling. Sterker nog, het hele verhaal werd mij als ware door hem voorgelezen, zitten op de rand van het podium en verlicht door een simpele spot hoorde ik hem mij het verhaal van hem en Roadie vertellen. Een boeiend verhaal, die je emoties alle kanten opneemt. Medelijden, begrip, verdriet, erotiek, angst en humor, heel veel humor... en een verrassend einde. Een absolute aanrader, ook voor mensen die geen fan zijn! De zoektocht van een man, die zichzelf verloren is zonder dat hij het door had... en zichzelf terug vind dankzij het zwijgen van een hond. | 1pos
|
Subsets and Splits
No saved queries yet
Save your SQL queries to embed, download, and access them later. Queries will appear here once saved.