text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
Ik was vooral in het boek geïnteresseerd omdat het door Bettine Vriesekoop geschreven is. De bekende sporter. En ja, natuurlijk doet ze inmiddels andere dingen. Ik vond het bijzonder om te lezen hoe ze zich verdiept heeft in de Chinese cultuur. En toch ook af en toe de verwijzing naar sport, de olympische spelen in Beijing. Bettine neemt de tijd om ook de omgeving en de cultuur te beschrijven van de chinezen. Ze beschrijft kort de belangrijkste denkculturen in China en vertelt kort verhalen van legendarische Chinese vrouwen.
Het boek gaat over hoe vrouwen China veranderen. Maar vooral beschrijft het hoe de rol van vrouwen de afgelopen jaren veranderd is en wat dat betekent. We kennen vast allemaal de gebonden voeten. Maar wist je dat dat door Mao is afgeschaft? En dat toch op het platteland er nog generaties met gebonden voeten opgroeien?
Het land is vol contrasten: de oudere generatie met ingebonden voeten en de jonge generatie met hotpants en plateauzolen. Een gigantisch vrouwentekort vanwege de 1 kind politiek (overigens bedacht door een Nederlander…) maar ook duizenden Chinese plattelands mannen die niet aan de vrouw kunnen komen omdat ze niet met een hoger opgeleide, werkende vrouw willen trouwen. Mannen en vrouwen die wel anders leren denken, maar over het huwelijk nog steeds hetzelfde denken: de vrouw is onderdanig aan de man in het huwelijk, ze is afhankelijk van haar man, ze neemt geen initiatief. Want dat is haar nooit geleerd.
Bettine refereert veel aan andere schrijvers die ook veel over de chinese cultuur schreven: pearl S. Buck, Hendrik Ibsen, e.a. Als je nog meer wilt weten, dan kan je dus zo verder lezen.
Het is een goed toegankelijk boek om te lezen, geen moeilijke taal, alles wordt uitgelegd. Het boek leest vlot: het is een mengsel van verhaal, interview, research. Dat maakt het een mooi compleet boek. Een aanrader! | 1pos
|
Luca van Soraya Naomi is het tweede deel uit de Chicago Syndicate Serie. Maffia, misdaad, liefde en passie vinden elkaar in dit razend spannende vervolg op Fallon.
Fallon en Luca houden nog steeds van elkaar maar door alle geheimen en gebeurtenissen, is het vertrouwen weg en zijn ze niet langer samen. Fallon kan het niet naast zich neerleggen dat Luca onderbaas is bij het Chicago Syndicate, een maffia-organisatie. Zij gelooft in goed of slecht en kent geen middenweg. Luca weet dat er ook een grijs gebied is, dat iemand niet alleen goed of slecht hoeft te zijn. Hij behoort nu eenmaal toe aan het Chicago Syndicate, een organisatie die hij nooit de rug toe kan keren.
Luca weet dat hij Fallon los moet laten omdat elke zwakke plek zijn leven in gevaar kan brengen. Zowel Luca als Fallon proberen hun leven zonder elkaar op te bouwen. Zelfs als blijkt dat de liefde die ze voor elkaar voelen niet vermindert en ze bijna aan het gemis onderdoor gaan. Zolang Fallon, Luca niet kan accepteren zoals hij is, is deze liefde onmogelijk.
“Ik zet mijn tanden in mijn knieën om te voorkomen dat ik geluid maak, maar mijn eigen zware, trillende ademhaling klinkt oorverdovend en voedt mijn angst.
O mijn god. Nee! Stop!” Soraya Naomi
Wanneer Fallon’s leven nog verder overhoop wordt gegooid en zij steeds meer in de problemen komt heeft ze Luca hard nodig en schiet hij haar te hulp. Hun tegenstander heeft hulp en blijkt ongrijpbaarder dan verwacht. Als de situatie escaleert komt hun beider leven in gevaar. Zijn Luca en Fallon in staat het gevaar te keren en de situatie naar hun hand te zetten? Kan Fallon leven met de keuzes die gemaakt moeten worden? Drijft dit alles Fallon en Luca meer en meer uit elkaar of kan hun liefde nog een kans krijgen?
Luca van Soraya Naomi is zo een boek waarin je niet kunt stoppen met lezen en je vervolgens baalt als het uit is. Een denderende achtbaan vol spanning, misdaad, geweld, wraak, liefde en passie. Soraya Naomi levert een boek af dat je vanaf de eerste bladzijde het verhaal in trekt. Het is haar gelukt om deel twee van de Chicago Syndicate serie nog spannender te maken dan het eerste deel. Luca leest door de prettige schrijfstijl van Soraya Naomi heerlijk vlot. Op bijna elke bladzijde voel je de pijn, de liefde en de angst. Ik kan niet anders zeggen dan dat ik fan ben geworden van deze serie en ik hoop dat ook de overige delen snel in het Nederlands beschikbaar komen. Als je zo enthousiast bent over een boek kan je natuurlijk niets anders dan Luca van Soraya Naomi met veel plezier 5 sterren geven.
Deze recensie schreef ik voor, en is terug te vinden op, de blog In de Boekenkast: https://indeboekenkast.wordpress.com | 1pos
|
Eilandengroep Terra Fabula, niet te zien voor gewone mensen met geesten en mythische figuren. Je beleeft en ontdekt mee met de kroonkinderen Martha en William.
Een familiegeheim dat deel uit maakt van een geschiedenis die tot de dag van vandaag verborgen is gehouden.
De ouders van Martha en William werken voor het Brits Museum en maken expedities, dit keer bij de eilanden van Scilly,
Wanneer het noodlot toeslaat en ze niet terugkeren gaan de kinderen mee met twee tantes. Niets vermoedend over de avonturen de ze met deze twee tegemoet gaan.
Wat volgt is een heerlijk verhaal, spanning, magische wezens, heerlijke personages een waarlijk sprookje.
Dit eerste boek van deze serie kan wat mij betreft tippen aan de Harry Potter serie. | 1pos
|
Typische Mo Hayder, inhoudelijk niet te vergelijken met haar eerder werk maar wel duidelijk van de hand van deze meesteres. Spanning en mystiek vanaf de eerste bladzijde een echte page turner die een mysterieuze onbestemde sfeer oproept. met haar typisch Hayderiaanse gruwelijkheden weer een absolute aanrader. Mo Hayder blijft verrassen. | 1pos
|
Heb genoten van de ganse cyclus. Wat mij verbaast is dat Knausgard ongelooflijk kan "lullen" (sorry voor dit woord) maar dat je toch geboeid blijft lezen. Hij is een meester in het oeverloos beschrijven van alledaagse handelingen. Een groot schrijver. | 1pos
|
Deze bewerking van Alice in wonderland is in toegankelijke taal geschreven, waardoor deze klassieker ook nu nog erg leuk is om te lezen. Tegelijkertijd is het origineel geen geweld aangedaan. Dus alle mooie verhaallijnen, leuke wendingen en grappige quotes zijn aanwezig.
Ik vind deze versie wat meer geschikt voor jongere kinderen dan de originele versie, die soms wat moeilijk is.
De illustraties dragen echt wat bij aan het verhaal. Er zijn subtiele zwart-wit tekeningen, naast kleurrijke illustraties, die heel fantasievol zijn, maar soms wat unheimisch, eng en duister. Precies zoals Alice zich gevoeld moet hebben: geïntrigeerd, verwachtingsvol, maar ook een beetje angstig. De zwart-wit tekeningen heffen die dreigende sfeer weer een beetje op.
Dit boek is, net als het origineel, heel leuk voor zowel kinderen als volwassenen. Volwassenen zien misschien meer levenslessen in de verhalen en kunnen genieten van de filosofische beschouwingen. Maar voor groot en klein is en blijft het een mooi, fantasievol verhaal met prachtige illustraties. | 1pos
|
Als Oscar ’s avonds in bed ligt, krijgt hij een bezoek van de Ornikop, een grote vogel met een mensenhoofd. Die neemt hem mee op reis naar de eilanden Honniebel, Weetglip en Bawaï.
Het sprookje Oscar en de Ornikop heeft geen vrolijk uitgangspunt. Oscars moeder is dood en hij wordt gepest op school. De dag dat de Ornikop hem bezoekt, hebben Melle en Bram het potje waar zijn rups in zit stukgegooid. Als Oscar naar juf Spaanhout gaat, vindt zij dat hij niet moet zeuren.
Op het eiland Honniebel woont Karamella, ook wel de Grote Moeder genoemd. Ze gebruikt woorden als ‘suikerbolletje’ en ‘kakelsnoesje’ om Oscar te troosten.
Lees verder op mijn site | 1pos
|
Tom Lanoye beschrijft in dit zeer voortreffelijk werk de onvoorstelbare dramatiek van vluchtelingen, uitgeprocedeerden, schijnhuwelijken, corruptie, tomeloze eenzaamheid, schrijnende seksuele uitspattingen. Hij hanteert daarbij een adembenemende schrijfstijl, een snerpend sarcasme en een genadeloze afrekening met een aftakelend mannelijk ego. De verpletterende hautaine minachting waarmee de hoofdpersoon zijn seniele vader, die hij zijn “verwekker” noemt, snijdt door je gemoed als een gekartelde potscherf. De luchtige toon waarmee de auteur zijn erg sombere verhaal brengt, illustreert zijn ware meesterschap. Subliem is de manier waarop Lanoye zijn hoofdpersoon zich laat uitleven in zelfspot, die nijgt naar psychische zelfkastijding. “Het derde huwelijk” is een waarheidsgetrouwe evocatie van wat er zich dagelijks afspeelt als wurgende realiteit in onze eigen regio’s….
Hugo | 1pos
|
(Deze recensie verscheen al op CLEEFT.nl in september 2016)
Voorin de debuutroman ‘De afwezigen’ van Lieke Kézér staat de volgende tekst van Tom Waits: ‘I like beautiful melodies telling me terrible things’. Dat is ook wat deze roman brengt. In prachtig, beeldend taalgebruik vertelt de schrijfster het indringende verhaal van de muzikale Joshua via levensverhalen van mensen die om verschillende redenen ook in de steek zijn gelaten.
Wanneer de psychotische moeder van de tienjarige Joshua zelfmoord pleegt, gaat hij bij weduwnaar Frank wonen. Frank geeft Joshua een saxofoon en Joshua ontwikkelt zich tot een legendarische muzikant. Aan de hand van levensverhalen van de rouwende weduwnaar Frank, muziekmanager Dave, jonge Sarah, stripper Jessy, de vluchtende vader Tucker, psychotische moeder Maggie en schrijver in de dop Elvis, leer je Joshua steeds iets beter kennen.
FILMISCH
Of het te maken heeft met het feit dat Kézér film- en televisiewetenschappen heeft gestudeerd, dat is niet te zeggen, maar Kézér brengt de werelden in de roman prachtig tot leven met bloemrijk taalgebruik. Zo schrijft ze over New York: ‘Het flikkerende neon, de reusachtige modellen die als engelen op hen neerkeken met hun verleidelijke lachjes: koop dit parfum, dit horloge, drink Coca-Cola!’ Omdat ook de karakters zo treffend worden beschreven, leent deze roman zich heel goed voor een verfilming.
NIET ALLEEN OVER JOSHUA
De karakters in de roman spelen allen een belangrijke rol in het leven van Joshua. Hun levensverhalen zijn doordrenkt van rouw. Rouw om een verloren geliefde of omdat hun leven anders liep dan gehoopt. Joshua leer je kennen door de ogen van de steeds wisselende vertellers. Hierdoor wordt hij omgeven door een mysterie, je komt er niet achter wat zijn gedachten precies zijn: ‘Al jong had ze geleerd te leven zoals je ademde – zonder erbij na te denken. Maar nu was Joshua er, een dolende ziel, net als zij.’ Kézér zet een aantal zeer intrigerende karakters neer en dat zorgt ervoor dat je geboeid en betrokken blijft. Dat je Joshua nooit helemaal leert kennen, maakt de roman nog interessanter. Kézér heeft een indrukwekkende debuutroman geschreven. Een must-read voor deze nazomer, maar ook voor de seizoenen eromheen. | 1pos
|
In Nederland ontwricht heeft de moslimorganisatie State of Allah in Syrië het plan gevat om in Europa eigen wijken op te richten waar alleen hun wetten gelden, te beginnen met een wijk in Rotterdam. Tot nu toe is de State of Allah hierin nog niet erg effectief gebleken. Jeroen – half Nederlands, half Marokkaans – heeft een huiveringwekkend plan en weet dit te goed te verkopen aan de leider van State of Allah. Onder de deskundige begeleiding van Jeroen start de moslimorganisatie een reeks aanslagen om op die manier angst te zaaien onder de Nederlandse bevolking. Zal de Nederlandse regering zwichten?
Het manuscript van het boek Nederland ontwricht was 13 november 2015 gereed, exact de dag van de aanslagen in Parijs. Hoewel het hier om een fictieve thriller gaat komt de werkelijkheid angstvallig dichtbij, en verontrustend idee! Vooral het eerste hoofdstuk kan dan ook wat rouw op je dak komen: Een aanslag in een café. Huiveringwekkend goed beschreven en zeker door de recente gebeurtenissen pittige kost dat direct bij de lezer binnen zal komen. Jérôme Schmidt weet ook daarna de aandacht van de lezer vast te houden, het verhaal intrigeert, zet je aan het denken. Nederland ontwricht is een zeer gedetailleerd verslag van extremistische ideeën verpakt in een verhaal over een briljante Nederlandse jongen die zijn talenten weet te verspillen aan een groep terroristen. Confronterend, spannend en boeiend verslag. | 1pos
|
Ook dit deel weer verslonden van de Rönning en Stilton reeks. Heerlijke boeken. Deel 3 en 4 heb ik nog liggen. Heerlijk vooruitzicht. | 1pos
|
Het verhaal van “Liefde??” begint als de vader van Lotte zijn nieuwe vriendin Eliane voorstelt. Hij is na het overlijden van hun moeder stapelverliefd op een vrouw die totaal anders is dan hun moeder was. Lotte krijgt een onderbuikgevoel dat ze niet kan negeren. Dan komt ze voor een dilemma te staan. Wat moet ze nu? Ze wil haar vader niet ongelukkig zien, maar vertrouwt die vriendin ook niet.
Haar vader verandert, het huis verandert en haar zus is helemaal weg van Eliane. Ze voelt zich heel ongelukkig met deze situatie. Gelukkig krijgt ze een luisterend oor van haar oom en tante die de boel ook niet vertrouwen maar dit alles zorgt bijna voor een breuk met haar vader en oudste zus. Eliane doet zich voor als welgestelde dame maar zit vol geheimen. Een bijna toevallige ontmoeting zorgt bij Lotte voor veel duidelijkheid en woede. Ze heeft het alleen heel erg moeilijk want wie zal haar geloven?
Ik heb dit boek in een dag uitgelezen, ik kon het niet wegleggen omdat ik wilde weten of Lotte gelijk zou krijgen. Daarnaast was ik toch benieuwd naar het verhaal en de redenen van Eliane, waarom zou ze dit doen en zijn er meerdere slachtoffers van haar kunsten? Komt ze ermee weg? Allemaal vragen die gelukkig beantwoord worden. Het is zo herkenbaar en je gaat je afvragen wat jij in zo’n situatie zou doen.
Gerda van Wageningen schrijft helder en boeiend over een situatie die jou en mij ook zouden kunnen overkomen. Ze neemt je mee in de gedachtes en de wereld van de hoofdpersonen.
Een minpuntje is dat ze dan soms dingen erg invult of uit wil leggen. Bijvoorbeeld waarom Lotte het niet durft te vertellen. Dit snapt iedereen, ook als dit meerdere keren voorkomt, maar het is niet storend, want Lotte is gewoon een jonge meid met heel veel gedachtes die door haar hoofd buitelen in deze situatie. Je ziet het voor je ogen gebeuren en wil de vader van Lotte wakker schudden. Je voelt je betrokken omdat de personages zo goed en menselijk zijn beschreven in dit boek. Je gunt iemand niet dat zijn geld wordt afgenomen en dat het gezin uit elkaar valt. Het is zo realistisch geschreven dat het een verhaal zou kunnen zijn van je buurvrouw of een kennis..
Liefde?? is een mooi afgerond verhaal. Je leest tussen de regels door dat de auteur ervaren is in het schrijven en dat klopt want dit is niet het eerste boek dat ik van haar lees. | 1pos
|
Simon de Waals debuut, Cop vs Killer, verhaalt over slechts vier dagen en nachten uit het leven van twee personen: een sluwe crimineel en een toegewijde rechercheur. Deze crimineel, Mirko Narain, is de politie steeds voor en weet hen altijd te omzeilen. Iedereen is op de hoogte dat Mirko verantwoordelijk is voor alle criminele gebeurtenissen in de stad maar er is steeds een gebrek aan bewijs. Een moord meer of minder maakt voor hem niets uit. De rechercheur Frank Spinola wil hier een einde aan maken en zoekt de zwakke plek op van Mirko Narain. Of het Frank Spinola lukt om hem te vatten, lees je in Cop vs Killer!
Cop vs Killer is een vloeiend geschreven misdaadroman die zeer vlot leest. Het verhaal wordt verteld door een alwetende hij-/zijverteller en is in chronologische volgorde geschreven. Wat er vooraf gegaan is of nog komen moet, is niet heel belangrijk in het verhaal. Wat belangrijk is, is wat er gebeurt tijdens de vier dagen en nachten die in het boek beschreven staan. Daarom wordt er nauwelijks gebruik gemaakt van flashbacks en/of flashforwards. Het boek is onderverdeeld in 15 hoofdstukken, die afwisselend over het leven van de crimineel en het leven van de rechercheur gaan. Deze 15 hoofdstukken zijn onderling nog eens onderverdeeld in kleinere hoofdstukken.
Het verhaal is misschien wel een beetje cliché, namelijk een rechercheur die de crimineel probeert te vatten. Maar dit stoorde me niet door de schrijfstijl en de opbouw van de spanning.
Lezen doe ik in het algemeen niet graag, maar dit boek heb ik zeker niet tegen mijn zin in gelezen. Soms gebeurt het dat ik door een tekort aan spanning niet geboeid meer ben en hierdoor niet meer in het verhaal verdiept zit. Dit had ik met Cop vs Killer totaal niet. Simon de Waal houdt het verhaal van het begin tot aan het einde spannend. Het boek leest zeer vlot, je vliegt doorheen de paginas. Het is ook leuk om een verhaal te lezen van een auteur die echt weet waarover hij schrijft. Omdat Simon de Waal het schrijven combineert met zijn werk als rechercheur in Amsterdam, weet hij volledig waarover hij het heeft. Dit merkte ik ook aan het verhaal. Alle details die bij het oplossen van een misdaad te pas komen, zijn in het boek vermeld. Een echte aanrader! | 1pos
|
Een kwartier geleden heb ik de laatste bladzijde van “Zwart Water” omgeslagen en nu pas dringt het tot me door dat ik terug ben… Wat de auteur Corine Hartman met haar boek heeft gepresteerd is, bij gebrek aan superlatieven, gewoon adembenemend. Hartman bespeelt alle registers van het schrijverschap met een ongekende virtuositeit. Ze informeert de lezer op kundige wijze, zonder zich te bezondigen aan opdringerige pedanterie, over het reilen en zeilen in het besloten wereldje van de theater- en operawereld. Ze schetst niet alleen de glitter en de grootse successen van de
diva’s en stermusici,, maar ook de, en dat wordt zelden of nooit aangekaart, psychische en lichamelijke neergang van de topartiesten. In een bepaald fragment waarbij de violiste haar virtuositeit dermate opvoert, maar tevens ook de nakende instorting ervaart, weet de auteur de spanning zo levensecht op te drijven dat mijn adem stokte.
De tableaus waarin Hartman Frederique op bepaalde leeftijden portretteert zijn beklijvend en van een aangrijpende gevoelswaarde. Ook het thriller effect is van een ongehoord gehalte en de plot snijdt de lezer puur de adem af.
Ik werd vooral aangegrepen door de milde manier waarop Hartman de toch wel gruwelijke gebeurtenissen rapporteert, de onderbouwde psychologische benaderingen van personen en gebeurtenissen.
Corine Hartman is een auteur naar mijn hart, man! | 1pos
|
Mengele, bijnaam engel des doods, duikt jaren na de oorlog weer op, de uiterst intelligente dokter die rechtstreeks diende onder Hitler, heeft het voor elkaar gekregen materiaal van Hitler af te nemen en daarna 94 jongens te klonen, die identiek zijn aan de Fuhrer.
Na een geheime conferentie wordt besloten dat de vaders van de inmiddels geadopteerde 14-jarige klonen moeten sterven, om een zelfde leven na te bootsen als die van Hitler, diens vader ook op die leeftijd stierf.
Echter nazi-jager Liebermann komt achter de plannen, en moet de moorden die overal in Europa plaatsvinden verijdelen, na een aantal moorden komen Liebermann en Mengele tegenover elkaar te staan.
Ik vond het een heel apart verhaal, en ik moet zeggen dat het door de schrijfstijl van Levin kwam dat de geschiedenis mij toch bleef boeien, meer hulde voor de schrijver dan voor het verhaal zelf, ik vind Levin een heerlijke schrijver. | 1pos
|
Eigenlijk heeft de kaft geeft niets te maken met het verhaal of het moet het gezicht van Emory voorstellen. Dan de vertaling van de oorspronkelijke titel:The Fourth Monkey in horen, zien en zwijgen is mij nu ook niet dadelijk een succes. Het boek, verhaal zelf is geweldig. Weer een thriller die de lezer om ver blaast. Dit is zijn tweede thriller en wat een voor een. Als men dat kan na een debuut dat al een succes was, dan kan men spreken van een unieke schrijver. Toen ik de hoofdstukken van het dagboek begon te lezen, was dat voor mij ballast maar naar het einde toe liepen deze twee verhaallijnen mooi in elkaar. Ook wordt de lezer mooi op een verkeert been gezet bij de beschrijving van de verblijfplaats van Emory en het vinden van een lijk.
Wat ook mooi is dat de schrijver de opening laat om later een nieuw verhaal te schrijven dat mooi kan aansluiten aan dit. geweldig. Een schrijver met een heldere kijk naar de toekomst.
Wat kan men nog meer zeggen. Spannend tot het einde. Mooi geschreven. De lezer op een verkeert been zetten. Een opening laten naar een nieuw verhaal.
Sorry, voor mij een aanrader. Lang geleden dat ik zulke goede thriller heb gelezen. | 1pos
|
Na de bestsellers Appeltaart en Weekendlunch is Mijn favoriete Desserts het derde boek van Janneke Philippi.
Zoals jullie waarschijnlijk weten ben ik groot fan van de boeken en recepten van Janneke Philippi. Elke maand levert ze een schitterende bijdrage aan Delicious Magazine. Haar stijl is herkenbaar, met niet al te ingewikkelde recepten en voorzien van prachtige foto’s. Mijn Favoriete Desserts is niet recent uitgegeven (september 2013) maar ik heb het boek pas onlangs bemachtigd en oh boy wat krijgen we in dit boek weer een culinair feest voorgeschoteld.
Er staan meer dan 150 recepten in het boek en de één is nog verrukkelijker dan de ander. Zeventien hoofdstukken lang kun je je verliezen in de meest prachtige desserts voorzien van de schitterende foto’s van haar partner Serge Philippi. Via rabarber, chocolade en crème brulée ga je richting crumble, ijs en rijstdesserts. Al bladerend loopt het water me in de mond. Bijzonder en creatief zijn de hoofdstukken vol niet-alledaagse toetjes met groenten en kruiden. Denk hierbij aan paprika in sinasappel-gembersiroop, zoete mousse van avocado en witte chocolade of wijnbluf met tijm en basilicumkoekjes met lemon curd.
En wat te denken van het hoofdstuk ‘oud brood’? Klinkt niet aantrekkelijk, maar van die gedachte kom je snel terug; broodmuffins met blauwe bessen, pain-au-chocolatpudding, koektruffels. Het wordt lastig om te kiezen met welk recept te beginnen.
De liefde voor eten spat van de pagina’s af. Eigenlijk kun je alle andere gangen meteen wel overslaan en meteen door naar het dessert, wat door de recepten van Janneke het hoogtepunt van de avond wordt.
Ik besluit het recept ‘Crottin met geroosterde pruimen en citroentijmsiroop’ te maken. Niet alleen omdat ik gek ben op de combinatie citroen met kruiden, maar aangezien ik in Frankrijk ben is de crottin gemakkelijk en vers verkrijgbaar, heb ik nog pruimen van eigen boom en tijm uit de moestuin. Hoe lekker wil je het hebben?
Ingrediënten (voor 4 personen):
1 citroen
175 gr suiker
5 takjes citroentijm
500 gr pruimen
4 geitenkaasjes type crottin
Bereiding:
Boen de citroen schoon. Trek met een zesteur fijne reepjes van de gele schil. Halveer de citroen en pers de vrucht uit. Breng het sap, met de reepjes citroenschil, 150 gr suiker, de citroentijm en 100 ml water aan de koek. Roer om de suiker op te lossen en laat de siroop 10 minuten op laag vuur trekken. Schenk de citroentijmsiroop in een schoon (weck)flesje en laat afkoelen tot kamertemperatuur.
Verwarm de oven voor op 220 graden. Halveer de pruimen en wip de pit eruit. Snij de pruimen in vieren en leg ze verspreid op de bakplaat. strooi er de resterende suiker over. Rooster de pruimen in de voorverwarmde oven in 25 minuten sappig. Halveer de kaasjes horizontaal en leg ze de laatste 6-8 minuten op de korst bij de pruimen op de bakplaat.
Verdeel de pruimen over 4 borden. Leg de smeltende kaasjes erop en druppel er een beetje citroentijmsiroop over.
Haar nieuwe boek, Soep bij Janneke thuis, is onlangs verschenen. Dit keer wacht ik niet zo lang om het boek te bemachtigen! | 1pos
|
Voor ik begon te lezen in dit boek, viel me vooral de ondertitel op: Sommige geheimen kunnen beter nooit boven water komen. Dit intrigeerde mij heel erg. Er komen in het boek erg veel geheimen boven water. Het is een echte pageturner. Eenmaal in het verhaal, laat het je niet meer los. Je leert eerst de drie hoofdpersonen kennen. Later komen de drie lijnen mooi bij elkaar. De beschrijvingen van Venetië en voormalig Joegoslavië zijn heel goed gedaan. Ookal ben je er nooit geweest, toch zie je de omgeving voor je. Ook Carnivia is mooi beschreven. Nieuwsgierig geworden, ga je toch even op internet kijken. En ja, de website bestaat echt. Leuk gedaan, al haalt de site het niet bij de site zoals beschreven in het boek. Ik ben erg benieuwd naar het tweede boek. Hoe zal het iedereen verder vergaan? Aan welke "kant" zullen ze staan? Welke (verborgen) agenda hebben ze? Alles bij elkaar een heel goede thriller, zeker een aanrader! | 1pos
|
Kwijt is het zesde deel in een serie met Kathleen Verlinden in de hoofdrol. Kathleen is psychologe.
In de serie volgen we Kathleen in haar privéleven. In ieder boek wordt een andere zaak gevolgd. In het boek Kwijt draait alles om Sylvie. Zij is een succesvol model, maar ook een host van een populaire talkshow op de radio. Tijdens een uitzending in een live gesprek met een luisteraar wordt zij geconfronteerd met haar verdriet. Haar moeder heeft, toen Sylvie nog maar 7 jaar was, zelfmoord gepleegd. Haar verborgen verdriet komt sterk omhoog. Haar wereld staat op zijn kop. Sylvie zoekt de hulp van Kathleen, die zelf ook het een en ander te verwerken heeft.
Kwijt heeft een zeer herkenbare omslag. De blauwe kleur in combinatie met een vrouw in een houding die eenzaamheid, pijn, onderdrukking uitdrukt. Dat alleen al is een pracht om in je kast te hebben. Dat niet alleen. Het boek is in 3 delen onderverdeeld. Ieder deel is in korte hoofdstukken verdeeld, waarbij er een wisseling in perspectief is tussen de verschillende personages.
Dit zorgt er zeker voor dat je met ieder personage binding krijgt.
Zeker Sylvie en Kathleen zijn prima uitgewerkte hoofdpersonen. Ook de dochter van Sylvie, de blinde, maar zeer slimme Josje spreekt enorm aan. Je leeft mee met haar angsten en ook met haar zekerheden. De nachtelijke bezoeken. Zijn die wel echt? Is Kathleen in staat om Josje te helpen?
Als lezer wordt je iedere keer weer op het verkeerde been gezet door Anja Feliers. Ze weet juist door de korte hoofdstukken en de wisseling in perspectief de aandacht vast te houden. Je wilt weten wat nu waar is en wie te vertrouwen zijn. Kathleen heeft in haar privéleven te maken met een scheiding en een ontmoeting die haar leven op zijn kop zetten. Ondanks deze problemen probeert zij Sylvie en Josje bij te staan. Eenmaal begonnen in Kwijt is het niet meer weg te leggen.
Na het boek Zuur gelezen te hebben was ik al enthousiast over de schrijfstijl van Anja Feliers, maar nu na het lezen van Kwijt weet ik het zeker. Het volgende boek over Kathleen wacht ik vol ongeduld af.
Met recht een psychologische thriller, die een vervolg waardig is. | 1pos
|
In De huilende madonna van Valle de la Virgen dringen de politieke schermutselingen van het land in Zuid-Amerika mondjesmaat via een krakkemikkige radio het dorpje
Valle de la Virgen binnen.
Het dorp zelf wordt bestuurd door de burgemeester die druk doende is met reorganiseren van het aanzien van het dorpsplein. Hij wordt daarin afgeleid door de wispelturigheid van zijn wellustige vrouw Gloria.
Alles op het dorpsplein draait om de kapsalon van Don Bosco waar dorpsroddel en nieuwtjes de gesprekken van de dag zijn. Don Bosco heeft behalve de vriendschappelijke omgang met zijn klanten alleen oog voor Nicanora. Zij heeft destijds zijn huwelijksaanzoek afgewezen en droomt erover ooit een hoedenwinkel te bezitten.
De komst van twee buitenlandse gasten geeft niet alleen verwachtingen aan Nicanora maar zorgt ook voor veranderingen in het tot dan toe ingeslapen Valle de la Virgen.
Zal door de aanwezigheid van de vreemdelingen ook het beeld van de huilende madonna, wiens aanwezigheid ooit een vloek over het dorp heeft veroorzaakt, verstopt achter de gesloten kerkdeuren ooit nog zichtbaar worden voor de dorpelingen?
De huilende madonna van Valle de la Virgen valt op door de kleurrijke cover en
handig formaat waarmee Uitgever de Kern het boek presenteert.
Auteur Kristan Hawkins geeft met veel fantasie gestalte aan de bewoners van haar dorp Valle de la Virgen. Ze geeft hun romantiek, zoektochten naar zichzelf en hoop. Kristan Hawkins heeft een heerlijke vlotte manier van schrijven waarbij de humoristische ondertoon voor vermakelijk en een ontspannend goed leesgevoel zorgt. | 1pos
|
In het begin lijkt het verhaal een beetje vaag. Je krijgt weinig informatie, zelfs niet genoeg om wat te raden over wat er allemaal gebeurd is. Heel lang krijg je ook weinig te horen over wat Judith allemaal meegemaakt heeft. Af en toe komt er een flashback voorbij en vang je een glimp op van alle gruwelijkheden die haar zijn overkomen, maar uiteindelijk begon ik me redelijk te ergeren aan de sloomheid waarin dingen verteld werden.
Waar het verhaal me eerst een beetje suf leek, bleek het uiteindelijk heel erg spannend te zijn. Ja, heel vaak lijkt het gewoon voort te kabbelen, maar als ik me dan bedacht wat Judith allemaal kon hebben meegemaakt, kreeg ik weer kippenvel. Langzaam wordt het steeds spannender, al werd het soms iets té langdradig. Maar tijdens die laatste 60 bladzijden moeten mijn ogen echt over het papier gevlogen zijn, want ik had ze zo uit. Aan het eind lijkt alles mooi bij elkaar te komen en het wordt mooi afgerond. De laatste drie bladzijden waren het “nu”. Ik kreeg nadat ik het boek had dichtgeslagen echt een vredig gevoel. Eind goed, al goed. Soms vind ik dat bij een boek heel ongeloofwaardig, maar ik vind echt dat Judith het verdiend heeft, na alles wat haar is overkomen.
Heel mooi vond ik ook hoe Judith langzaam mensen leerde kennen in het dorp die haar hielpen en die haar vrienden werden. Helaas kreeg ze ook vijanden…
De indeling van Wat Ik Weet is erg speciaal. Het boek is opgedeeld in een “ervoor”, slechts één bladzijde lang, een “erna”, het langste deel en opgedeeld in vier boeken en een “nu”. Het “nu” is drie bladzijden lang. Het hele verhaal is opgedeeld in kleine stukjes. Ze worden aangeduid met de Romeinse cijfers. Sommige hoofdstukjes zijn drie zinnen lang, maar andere nemen wel drie bladzijden in beslag. Soms zit er veel tijd tussen de hoofdstukjes, maar andere keren zit er als het ware maar twee seconden tussen in het verhaal. Heel verschillend dus, eigenlijk lijkt er bijna geen logica in die verdeling te zitten. Het zat mij echter niet in de weg, want deze warrig lijkende indeling zorgde bij mij juist voor orde.
Daarnaast was de schrijfstijl ook erg kenmerkend. Het verhaal gaat over Judith, en zij is dan ook de ik-persoon. Ze heeft het alleen de hele tijd over een “jij”, al vanaf het eerste deel. (het “ervoor”) Eerst lijk dat misschien een beetje verwarrend, maar mij was al snel duidelijk over wie Judith het de hele tijd had, diegene speelt namelijk een grote rol in haar leven. Ook vond ik de manier van schrijven heel mooi. Door de korte hoofdstukjes kreeg ik een beetje het gevoel dat ik allemaal gedichtjes aan het lezen was. Hopelijk schrik ik mensen nu niet te veel af! Want hoewel ik het verhaal met een gedicht vergelijk, las het heerlijk door! Iets anders aparts, is dat Judith het grootste deel van het boek niet praat, omdat haar tong is afgesneden! Daardoor krijg je een heel andere manier van ontdekken. Judith laat haar gedachten de vrije loop, ze hoeft niet te zeggen wat ze denkt, omdat ze alleen maar denkt. Als je begrijpt wat ik bedoel.
Wat Ik Weet is een heel speciaal boek. Het poëtisch en spannend, al werd het soms wat langdradig. Ik kreeg kippenvel van alle avonturen die Judith heeft beleefd, maar werd helemaal warm van binnen door het mooie einde. | 1pos
|
#KarenSander #DeVrouwenhater
Karen Sander werkte jaren als vertaler en als docent aan de universiteit voordat ze zich op het schrijven stortte. De Vrouwenhater is het eerste deel in een reeks rond hoofdinspecteur Georg Stadler en psychologe Elisabeth Montario.
Dit boek stond al enige tijd op mijn verlanglijstje en ik was dan ook zeer nieuwsgierig! Een gruwelijke moord op een vrouw, meer gruwelijke moorden volgen. Het werk van een seriemoordenaar? Of is er een verband met een zaak van jaren geleden.
Stadler en zijn team proberen de zaak op te lossen. Hij roept hierbij de hulp is van psycholoog Liz Montario. Het verhaal begint met een krantenbericht uit 1996, vervolgens is het 16 jaar later. Zo nu en dan gaan we nog even terug naar 1996, wederom middels krantenberichten.
Volgens de achterflap is Karen Sander de Duitse Karin Slaughter. Ik zag echter andere overeenkomsten : Bentow, Neuhaus en EllenG gingen af en toe door mijn gedachten. De Vrouwenhater is een boek met moordende spanning, veel vaart en soms gruwelijke details. Het boek start op 8 oktober 11:00 uur en vervolgens storten we ons 3 maanden in een achtbaan vol spanning en leven mee met Stadler en zijn team en de jacht op een moordenaar die Duitsland in zijn greep houdt. Dit allemaal middels korte hoofdstukken die veelvuldig eindigen met een cliffhanger zodat je alleen maar door wilt lezen.
Een nieuwe topauteur kan ik toevoegen aan mijn lijstje Duitse thrillerauteurs en ik kan dan ook niet wachten op een volgend deel in deze serie!
★★★★+ | 1pos
|
Het is maandag, 15 juni 1987. Als Aristoteles de keuken binnenloopt vraagt zijn moeder: ‘Zeg je nog goedemorgen?’ Ari antwoordt dat hij daar nog over na moet denken. Als je geen échte vrienden hebt, dan heb je daar veel tijd voor: nadenken. Ari vindt het niet erg, hij is graag alleen. Hoewel dit wel erg onhandig kan zijn, zoals Ari die dag ontdekt. Hij gaat in zijn eentje zwemmen, terwijl hij dat helemaal niet kan. Gelukkig ziet een jongen hem spartelen. Deze jongen, die Dante heet, biedt Ari aan om hem te leren zwemmen. Dit accepteert hij. Dante blijkt niet alleen een goede zwemmer te zijn, maar ook een goede vriend. Was Ari zonder Dante verdronken? Heel onwaarschijnlijk. Toch houdt de vriendschap die zich tussen hen ontwikkelt Ari drijvende boven diepe, donkere wateren die zich in zijn hoofd bevinden. Hun 'zwemtocht' samen is poëtisch en gevoelig, maar zeker niet zonder gevaar. Ze zijn als een heft en een lemmet, die er, voordat ze elkaar ontmoetten, geen idee van hadden dat ze ergens een onderdeel van waren. Allebei gaan ze heel verschillend om met het scherpe gedeelte van het mes.
Een jongen met een passie voor gedichten, die liever geen schoenen draagt en spontaan moet huilen om een dode vogel: voor Dante lijken andere regels te gelden dan voor de rest van de jongens. Maar het feit dat hij zijn emoties durft te tonen, zorgt er niet voor dat hij als een zwak persoon wordt geportretteerd. Integendeel, Ari bewondert hem er juist om. Het lijkt dus alsof Dante niet aan een stereotype voldoet, maar dat is jammer genoeg niet helemaal zo. Hij valt op jongens en van homo's wordt vaak juist gevoeligheid verwacht. Desondanks is de manier waarop Benjamin Alire Sáenz het zijn van een jongen in zijn tienerjaren in dit boek heeft beschreven verfrissend en gedurfd.
Alire Sáenz is geboren in Amerika, New Mexico, vlak bij de grens. Veel van zijn verhalen spelen zich daar af: de plek waar twee culturen samenkomen. Naast young adult, heeft hij ook kinderboeken, korte verhalen en gedichten geschreven. Aristoteles en Dante ontdekken de geheimen van het universum heeft hem veel prijzen opgeleverd en is in meerdere talen vertaald, waaronder dus in het Nederlands door Aimée Warmerdam. De vertaling is van zulke kwaliteit dat de unieke stijl van Alire Sáenz niet verloren is gegaan. Zijn zinnen zijn klaar en simpel en in plaats van dat dit de schrijver in de weg zit, lukt het hem om in die weinige woorden veel betekenis te leggen.
Toen hij 54 jaar oud was is de schrijver uit de kast gekomen als homoseksueel. Hij vond het niet makkelijk om zijn eigen seksualiteit te accepteren, maar het schrijven van boeken met LGBT-onderwerpen zoals dit boek over Aristoteles en Dante, heeft hem daarbij geholpen.
De ouders van Aristoteles en Dante zijn typisch bezorgde en strenge tienerouders. Toch bezitten ze een extra, speciale laag. Als lezer raak je niet alleen betrokken bij twee jongens, je krijgt er ook nog twee paar volwassenen bij. Dante is ontzettend close met zijn ouders en de vader van Aristoteles, die ernstig getraumatiseerd is door zijn deelname aan de Vietnamoorlog, ondergaat een grote verandering. ‘Maybe too much young adult fiction is about teens that are in a world apart from adults and that's just not true for a lot of teens’, zegt Alire Sáenz in een interview met School Libary Journal.
Aristoteles en Dante ontdekken de geheimen van het universum gaat over opgroeien en de oneindige zoektocht naar jezelf. De schrijver werpt vragen op als ‘Wie ben ik en wie wil ik nou echt zijn? Als ik half Mexicaans ben en half Amerikaans, bij wie hoor ik dan? En op welk geslacht val ik eigenlijk?’
Door de compacte manier van schrijven en de korte hoofdstukken heeft Benjamin het voor de lezer heel makkelijk gemaakt om de geheimen van het universum te ontdekken. Voor je het weet schieten je wenkbrauwen naar boven van verbazing en denk je: ‘Heb ik dit boek nu al uit?’ Met een gegarandeerd warm gevoel in je hart zal je het boek wegleggen. Daarna zullen Ari en Dante geduldig wachten totdat je het niet meer uithoudt en het boek herleest! | 1pos
|
Hoe reageer je als je verkracht wordt? Iets wat al erg en moeilijk te verwerken is als volwassene, kan voor een 12-jarig meisje alleen maar de hel betekenen. Leven met de angst, de verschrikking, het waarom, niet meer verder willen of kunnen en dan nog moeten doen of alles ok is. Dit alles moet iets met een mens doen, zeker met een kind.
Onvoorstelbaar hoe Femke verwoordt hetgeen in haar hoofd speelt en toch nog probeert om anderen leed te besparen. Waar ik me ook vragen bij stel is het soort therapie dat ze kreeg. In mijn ogen niet voldoende gespecialiseerd voor dit zaken.
Komt bij de verkrachting als kind nog bij, eens ze denkt een uitweg voor haar angsten gevonden te hebben, dat ze in een andere hel terechtkomt... Hoeveel kan een mens verdragen zonder gek te worden?
Grammaticaal kan het boek beter, maar Femke heeft het opgeschreven zoals het door haar hoofd maalt, denk ik. Dus is dit een klein minpunt. En vond het spijtig dat het verhaal niet af is en ik nu moet wachten op deel 2.
Zeker een aanrader, maar niet voor hypergevoelige mensen. | 1pos
|
Dit is een schitterend boek over hoop, liefde, verleden en vertrouwen in de toekomst.
Liefde voor jezelf en voor de ander.
Het boek kent een verrassend plot en ik vind het ook leuk dat het zich afspeelt in meerdere landen. Absoluut een aanrader! | 1pos
|
In de schrijverswereld heeft iedereen het altijd maar over Show don't tell en ik verlang soms zo naar boeken waar het gewoon om de sfeer gaat, om het verhaal en niet om het avontuur dat leidend is. In zo'n boek kun je je zo lekker omwentelen en genieten van de mooie woorden.
Ik begrijp alle kritieken die over het boek geschreven zijn, maar deel ze eenvoudigweg niet. Ik verdronk hierin en vond de zware kost een aangename afwisseling van wat ik normaliter lees.
Het deed denken aan de Mandarijnen of aan de Ontdekking van de hemel. Je weet wel: van die boeken die je hele leven met je mee reizen. Ook als je niet iedere verhandeling van de onaangename hoofdpersoon Pieter leest of begrijpt; het boek neemt je mee in een wereld die zich in je hoofd afspeelt.
Deze recensie vormt geen concrete omschrijving van het boek, dat begrijp ik, maar ik denk het boek daar ook niet over gaat. Maak je eigen reis door dit boek. Gewoon proberen als je een keer de tijd hebt om er echt voor te gaan zitten. | 1pos
|
DE GREPPEL
Herman Koch
Hoe de hoofdpersoon Robert Walter verandert , van een stabiele persoonlijkheid naar een personage die angstig is. Angst om te verliezen is wel de grootste angst die gaat opspelen bij Robert.
Robert, burgemeester van Amsterdam, is getrouwd met Sylvia Walter en heeft met haar één dochter, Diana van 19 jaar. Robert heeft de namen van zijn vrouw en dochter verandert in Hollandse namen, dit in verband met het voorkomen, dat de familie met vooroordelen te maken krijgt; Sylvia is namelijk een vrouw die Robert heeft ontmoet toen Robert op vakantie was in Azië.
Tijdens een nieuwjaarsreceptie overvalt jaloersheid Robert, wanneer zijn vrouw Sylvia moet lachen om de wethouder Milieu. Hij ziet overal verdachtmakingen en maakt zichzelf gek met het idee dat die twee iets met elkaar hebben. Wat interessant is aan dit gegeven, dat Robert zichzelf opwindt over het volgens hem nieuw opgekomen fascisme, die van de milieuactivisten. Robert ergert zich aan de extreme vorm van het autoritair milieu nationalisme, hij vindt de milieuactivisten anti- intellectueel, anti-parlementair en antidemocratisch. Dus.. vooral ook de wethouder Milieu, die volgens Robert een oogje heeft op zijn vrouw Sylvia.
In ‘De Greppel’ wordt de lezer meegenomen naar het thuisland van Sylvia, naar de vooroordelen die mensen in het algemeen hebben over elkaars cultuur. Bovendien beleven we als lezers Roberts afweging en over hoe om te gaan met zijn ouder wordende ouders. Is het negatieve aandacht vragen dat zij zelf hun levenseinde willen bepalen?
Als lezer blijf ik met nogal wat vragen zitten: - heeft Robert’s vader zijn moeder geholpen bij euthanasie en heeft deze zich soms misschien niet gehouden aan hun gezamenlijke afspraak om samen hun leven te beëindigen? -was Robert schuldig bij de mishandeling van een agent tijdens demonstraties tegen de Vietnamoorlog? -Verwerkt Robert de afwezigheid van zijn geliefde moeder, hoe gaat hij om met de eindigheid? - Hebben de bepleiters van windmolens gelijk, of moeten we een mentaliteitsverandering teweegbrengen bij de bewoners van de aarde? - Hoe gaat Robert om met de eindigheid van Bernard’s leven en zijn theorie over het grote Niets? | 1pos
|
zoals de vorige 2 boeken van Alex Kava die ik heb gelezen, heb ik die ook weer in één ruk uitgelezen. De schrijfwijze is zo goed opgebouwd dat je in spanning blijft en je op het verkeerde been zet en dan volgt er een onverwacht einde. bij uitstek één van mijn lieverlingsauteurs | 1pos
|
Een waardig geschreven boek, Alles is spel. De schrijfervaring van Eva Loesberg, opgedaan als journalist voor onder andere LINDA. en Flow, is onmiskenbaar. De ruime ervaring van Marina Wijn in de Nederlandse casting scene helpt om het verhaal geloofwaardig en overtuigend te maken. Toch blijft de lezer met ietwat gemengde gevoelens achter. Het verhaal lijkt een compilatie van De duivel draagt Prada (maar dan zonder glamour, couture en overdadige rijkdom, zeg maar Prada in een poldermodel) en de me too- affaire van de arme Kevin Spacey die het betreurenswaardige synoniem is geworden voor elke machtige man die niet in staat is zijn broek dicht te houden. Voor zover weinig verrassend.
Hoofdpersonage Pien blinkt uit in onschuld en vergevorderde naïviteit. Iets te beschermd en onervaren voor een grootstedelijk meisje van 25 jaar, maar vooruit. Het zijn juist die eigenschappen die haar sympathiek en toegankelijk maken. Pien stapt in de wereld van casting na een bliksemsnelle sollicitatie bij het grootste castingbureau van Nederland, Veld. Het bureau wordt gerund door een charismatische, bevlogen, creatief en manipulerende directeur, Sal. Pien raakt geobsedeerd door haar carrière en door Sal en raakt gaandeweg steeds verder af van zichzelf, haar normen en idealen. Verlegen, onzeker en bespeelbaar, is ze een makkelijk slachtoffer voor ongeveer iedereen, van de oneerlijke collega’s met hidden agenda’s tot de overheersende baas die elk minuut van haar leven opeist.
De ongelooflijk seksueel beladen sfeer op het kantoor waarbij de one night stands en de seksuele voorkeuren van het personeel openlijk worden besproken, en de baas zijn ondergeschikten ongegeneerd op hun billen slaat wanneer het maar even uitkomt, doet binnen het decor realistisch en waarheidsgetrouw aan. In de ban van haar ambitie en een oprechte interesse voor het vak, gaat Pien volledig mee met de heersende bedrijfscultuur. De lezer kan het aan haar naïviteit wijten dat ze – ondanks de overduidelijke tekenen aan de wand - maar weinig doorheeft van de misstanden die om haar heen heersen. Wanneer het Pien allemaal duidelijk wordt, is het feitelijk te laat en betaalt zij ook een hoge prijs.
Alles is spel is geen feelgoodroman of chicklit, daarvoor is het rustige, sobere en in wezen meer dan serieuze verhaal te confronterend. Ook de summiere liefdesescapades van Pien, mede aangestuurd door de verwachting van haar omgeving in plaats van een echt gevoel, zijn in hun ambivalentie aangrijpend en verwarrend. De nadruk ligt in het boek niet op de glamour en de luxe van de castingwereld, in feite blijkt dat zelfs ondergeschikt aan het verhaal, de onderlinge relaties en de zoektocht van een jonge vrouw naar haar werkelijke identiteit.
Met vallen en opstaan en een aantal verkeerde keuzes vindt Pien uit wat écht belangrijk voor haar is. Hartverscheurend maar zonder vals sentiment zijn de pagina’s waarop de relatie van Pien met een doodzieke regisseur weergegeven wordt, strak in de hand gehouden en daardoor indrukwekkend is haar relatie met collega Pol, samen met een zeer verkeerde keuze die Pien hierin maakt.
Alles is spel is een roman over een herkenbare zoektocht naar wat er werkelijk belangrijk is in het leven. En uiteraard is dat voor iedereen iets anders, er bestaat hiervoor geen universeel ‘fits all sizes’ recept. De lezer ziet Pien zoeken, afdwalen, letsels oplopen, opkrabbelen en verder zoeken. Integer, loyaal, intelligent, kwetsbaar en eerlijk, Pien mag blijven. Een boek om van te genieten, meer dan aanbevelingswaardig. | 1pos
|
Ik wilde De Boekendief graag lezen door alle postieve reacties die ik had gelezen, ook had ik het boek al vaker uitnodigend zien staan in de boekwinkel. Toch had ik het nog nooit meegenomen om te lezen. Ik vraag me nu af waarom. Ik moet me aansluiten bij de eerdere reacties. Het ís echt een prachtig en indrukwekkend boek. De Dood is de verteller van dit verhaal, en dat maakte me wel nieuwsgierig, maar ik had er een beetje een hard hoofd in. Het idee is zondermeer origineel, maar wordt het niet al te leguber wanneer de Dood vertelt, vroeg ik mezelf af. Het tegendeel is bewezen na het lezen van dit boek. Het verhaal is origineel, de vertelwijze sprak mij wel aan, en aangezien het eigenlijk een kinderboek was (bij ons in de kinderboekenwinkel en de bibliotheek noemden zij het zo), maakt het het verhaal hier en daar wat luchtiger met de opmerkingen die hij maakt. Er wordt geen geheim gemaakt van het einde, dat het verhaal nog origineler maakt en dat in mijn ogen zeker een pluspunt is, aangezien ik me altijd te pletter erger aan schrijvers die doen alsof hun einde totaal onverwacht was terwijl je het al lang ziet aan komen. Hoe dan ook, het boek heeft me erg bezig gehouden en ik vond het verhaal, voor het eerst sinds tijden, weer eens écht ontroerend. | 1pos
|
Twee hype-boeken mee op vakantie: het meisje in het ijs, wat ik amper 3 sterren waard vond (en dan ben ik achteraf nu ik deze ook heb gelezen nog mild geweest), en dit boek waarvoor ik 4 dikke sterren geef. Reden: de heerlijke verteltrant, de geloofwaardige hoofdpersoon en de andere personages die met het stadje waar alles plaatsvond voor je gaan leven. De wisselingen in tijd zijn niet hinderlijk en de plot ontvouwt zich mooi gedoseerd en vooral mooi beschreven. Wat mij betreft een toppertje! | 1pos
|
'Leren wij ooit het eigen hart kennen? Of is zelfkennis wellicht niets anders dan een berusting, waartoe de ervaring van het leven ons dwingt? Ik heb leren inzien dat de rol die ik mezelf had toegedacht, een andere was dan het leven voor mij had beschikt en het is mij gelukt om mij zonder bitterheid daarnaar te voegen; maar heb ik daarmede ook mijn hart overwonnen? Is niet de herinnering sterker gebleken dan het heden en zijn niet mijn oude dwalingen mij zelfs nu nog dierbaarder dan de wijsheid van berusting?' (pag. 195)
A.H. Nijhoff is het pseudoniem van Antoinette Hendrika Nijhoff-Wind (1897-1971), getrouwd met de dichter Martinus Nijhoff. Het was haar bewuste keuze om een auteursnaam te kiezen die in het midden liet of de auteur een vrouw of een man was. Derhalve gonsde het van de geruchten en aannames.
Bij het verschijnen in 1931 maakte haar boek 'Twee meisjes en ik', al direct veel tongen los vanwege de nogal controversiële toespelingen en thematiek, zoals homoseksualiteit - zowel mannen als vrouwen -, de driehoeksrelatie van een arts en twee jongere meisjes, drugs, abortus en een gezin op vakantie zonder moeder. Vooral het schrijven over homoseksualiteit was toentertijd natuurlijk nog een gewaagde actie, als je bedenkt dat in Nederland pas in 1971 artikel 248bis - onderdeel van de Zedelijkheidswet - werd afgeschaft en de legale minimumleeftijd gelijkstelde met die van heteroseksuelen.
‘Het is geen pornografisch boek, er komen geen al te zwoele scènes in voor, de intens gemeene, smerige dingen er in worden slechts even, gevoileerd aangegeven.’
Het Vaderland, 30 augustus 1931
Het boek belandde niet direct op de lijst met bestsellers, wat hoogstwaarschijnlijk te wijten was aan het beschrijven van de destijds nogal gewaagde onderwerpen, die eigenlijk heel subtiel worden aangestipt door de auteur. Het verhaal zag in eerste instantie het levenslicht als feuilleton in 'De Gids' van juli tot en met december 1930. Het moge duidelijk zijn dat E. Du Perron er niet van onder de indruk was, toen hij zijn mening in een brief aan Henri Mayer verwoordde als:
'[...] bij zulk geschrijf van cosmopolieterig-doende-houten Klara's-met-ideeen-over-saphisme-en-pederastie voel ik mij een bewonderaar worden van het genre Boudier-Bakker. God-god, wat een rotrommel! Wat een vooze flauwe kul, opgelapt met wauwel-Engelsch en defectueus Fransch.' (Bron:https://www.dbnl.org/tekst/du_p001brie11_01/du_p001brie11_01_0571.php)
Gelukkig heeft Uitgeverij Cossee besloten om dit boek toch weer een nieuwe kans te geven. Ondanks dat we hier te maken hebben met een klassiek werk, is het overduidelijk dat de beschreven thema's van alle tijden zijn. Een van de talenten van de auteur is het schrijven tussen de regels. Geen expliciete scènes, maar prachtig taalgebruik en nergens duikt er een moraliserende vinger op, want ze beschrijft de dingen des levens, zoals die er altijd zijn geweest. Een prachtig boek dat je de kans biedt om meer te lezen dan alleen letters.
Een achtentwintigjarige, naamloze - later besluit één van de meisjes hem Bill te noemen -, (bijna-)huisarts, tevens belevend ik-verteller, reist na de verbroken relatie, naar Cornwall in Engeland om even helemaal tot zichzelf te komen. Eenmaal, dodelijk vermoeid, op de plaats van bestemming aangekomen, vindt hij onderdak bij een landlady in het enige hotel in de stad. Een rustige stek waar hij hoopt bij te komen van alle spanning en hectiek.
Door middel van een dagboek dat het gehele eerste deel beslaat mag de lezer deelgenoot zijn van zijn belevenissen in het stadje aan de Engelse kust.
Wanneer de Bill 's morgens naar het strand gaat voor een zeebad en zonnebad, treft hij daar ook steevast twee andere gasten uit het hotel, het tienermeisje Juan en haar gemelijke nurse. Vanwege haar broze gezondheid heeft Juan dagelijks een verplichte rustkuur op het strand. Hij moet er wat moeite voor doen, maar uiteindelijk komt Bill met Juan in contact. Haar bijna transparante en breekbare verschijning gaat hem aan het hart.
'Kleine vriendin, hoe graag zou ik je zieke hand in de mijne willen nemen en je mijn hulp aanbieden, maar je wenst geen hulp. Ik weet dat je, in het neerslaan van je dunne oogleden, je geheim verdedigt, zelfs tegenover mij; en dat de smalle lijn van je dofrode lippen een beslissender grens vormt tussen jezelf en de buitenwereld, dan de grens die twee landen scheidt. Ik vrees, dat ik nimmer tot je spreken mag.'
Diezelfde week ontmoet hij nog een tweede tienermeisje, Ann, die met twee oudere zussen en haar vader, de kolonel genaamd, vakantie houden in een cottage.
Waar Juan de keurig nette, ongenaakbare, introverte van het stel is, dartelt Ann er extravert, slordig en soms wat dubbelhartig omheen. Ze zijn als het ware complementaire persoonlijkheden. Er ontstaat een vriendschap tussen de drie die zich, eenmaal terug in Holland, zal voortzetten, met Bill als vriend, raadgever, steun en baken.
Dat een oudere (28!) man twee meisjes uitnodigt voor een lunch of logeerpartij wordt door geen enkel ander personage als onbehoorlijk ervaren. Heden ten dage zouden wij daar juist de wenkbrauwen bij fronsen.
Ondertussen zijn er nog twee gasten gearriveerd. De heethoofdige Cyril met zijn oudere Franse beschermheer en mecenas Jerome. Het wordt niet letterlijk beschreven, maar je proeft dat er meer is in de relatie tussen de heren. Met hun komst wordt de sfeer grimmiger en onberekenbaar.
In het tweede deel - Bill is inmiddels bijna twintig jaar ouder is geworden - begint hij een huisartsenpraktijk en blaast de contacten met, de inmiddels volwassen, Juan en Ann weer nieuw leven in. Cyril verschijnt opnieuw ten tonele en Bill krijgt op het familiaire vlak ook het een en ander voor zijn kiezen. Het melancholieke en liefdevolle verhaal begint dan wat te schuren, wordt beklemmender. De vier personages krijgen te maken met ingewikkelde en unfulfilling verliefdheden, die op zijn minst erg verwarrend voor hen zijn en tot veel verdriet leiden.
'Een enkel voorzichtig woord, in werkelijkheid niets anders dan een onbeheerste uiting van mijn jaloezie, had mij in haar ogen onherroepelijk gedegradeerd tot de horde van de vijandelijke ouderen en had mij voorgoed haar vertrouwen laten verspelen. Welke hoop bleef er voor mij dat ik dat vertrouwen ooit nog zou kunnen terugwinnen?'
De karakters zijn psychologisch meesterlijk neergezet, hun verweven levens en de verhoudingen onderling zijn heel goed uitgediept. De overdenkingen van de verteller zijn filosofisch en het overlezen waard.
De kracht van Nijhoff is het duiden, zonder expliciet te zijn. Nergens is het banaal, steeds leef je mee met de gevoelens van de personages. Zolang de lezer ogen, hart en geest openhoudt, komt dit verhaal in al zijn finesses tot zijn recht.
Dit voortreffelijke werk is sinds de eerste verschijning meerdere keren uitgegeven, door diverse uitgeverijen. Bijna negentig jaar na dato kunnen we opnieuw kennismaken met de debuutroman van Netty Nijhoff. Het oogt en leest nog heel fris, maar het is en blijft een klassieker. Een parel en een waar genot om te lezen!
Volgens journalist en auteur Andreas Oosthoek (1942) - vriend van Netty, degene die literaire nalatenschap van de familie Nijhoff beheert én het boek van een uitgebreid nawoord heeft voorzien - is dit boek 'een monument van eigenzinnigheid' en verschijnt het nu, na al die jaren, 'nogmaals en opnieuw als een monument van eigenzinnigheid.'
Ik kan het alleen maar volkomen en uit de grond van mijn hart met Oosthoek eens zijn.
De excentrieke Netty Nijhoff (1897-1971) wordt als Antoinette Hendrika Wind in Den Haag geboren. Op haar achttiende ontmoet ze Martinus Nijhoff die een paar klassen hoger zit en ze raakt zwanger van hem. Het stel trouwt gedwongen en hun enige kind, zoon Faan, wordt geboren. Samen met haar inmiddels vierjarige zoon ontvlucht Netty haar benauwende Hollandse leventje en ze vertrekt in 1920 voor korte tijd naar Parijs. Het huwelijk van de Nijhoffs was vrij te noemen en Netty heeft een lange relatie gehad met de androgyne Miss Marlow Moss, een tomboy avant la lettre.
In 1950 werd het huwelijk ontbonden en Martinus Nijhoff stierf in 1953.
Titel: Twee meisjes en ik
Auteur: A.H. Nijhoff
Pagina's: 314
ISBN: 9789059367814
Uitgeverij Cossee
Verschenen: 10-06-2018 | 1pos
|
In een rij met voornamen als titel is dit het vierde boek van de hand van Lemaitre en wat voor een boek. Lemaitre heeft een geheel eigen schrijfstijl die je wel moet liggen en die in dit boek heel sterk naar boven komt. Als ergens de aankondiging 'Literaire thriller' op zijn plaats is, is het wel bij dit boek. Veel beschrijvingen, weinig dialogen maar alles erg op het scherpst van de snede.
Het plot is erg goed en houdt je bij de les, en ook de verrassing ontbreekt niet.
Als je al eerder een boek uit deze serie hebt gelezendan is commandant Camille Verhoeven erg herkenbaar en een bijzonder markant figuur. De andere personages zijn ook goed uitgewerkt.
Het is maar een klein boekje (172 blz.) maar maakt grote indruk. Het is fictie maar zou zomaar werkelijkheid kunnen zijn en dat maakt het erg beangstigend.
Spanning: 4 sterren
Originaliteit: 4 sterren
Schrijfstijl: 4 sterren
Leesplezier: 4 sterren
Psychologie: 4 sterren | 1pos
|
In dit laatste deel van de Red Queen serie, stelt Victoria Aveyard haar karakters nog een laatste maal zwaar op de proef.
Ook al heeft Cal haar verraden, toch helpen Mare en The Scarlet Guard hem nog om de oorlog tegen Maven te winnen. Maar degenen met zilver bloed laten samenwerken met de ‘rode ratten’ blijkt nog een hele opgave te zijn. Politieke spelletjes en verraad zijn schering en inslag. En Mare moet niet alleen heel goed op haar woorden passen, maar ook op haar eigen gebroken hart.
Mare en haar vrienden ontwikkelen zich in dit boek ten goede. Victoria Aveyard maakt voorgoed komaf met de vlakke karakters uit de eerste delen van de serie. De karakters krijgen een sympathiekere uitstraling. Waar Mare in het begin iedereen die ze kon verliezen of die haar pijn kon doen, wegduwde, laat ze nu veel meer mensen toe. Zelfs Evangeline sluit je als lezer in je hart. Het lijkt wel of de schrijfster met al haar personages op een schone lei wou komen om dan in schoonheid af te sluiten.
De verschillende perspectieven voegen allemaal een extra laag toe aan het verhaal. Het totaalbeeld dat je krijgt door de afwisseling zorgt ervoor dat het verhaal nooit saai wordt. Minpunt hier is dat het perspectief van Cameron, en eigenlijk haar volledige personage, volledig overboord gegooid wordt, terwijl dat in de vorige boeken zo belangrijk was. Ook Kilorn komt maar tevoorschijn wanneer hij nodig is, terwijl hij eigenlijk de katalysator van de hele serie was.
De Red Queen serie zit vol met spectaculaire gevechtsscènes en War Storm moet zeker niet onderdoen voor de eerdere delen. Victoria Aveyard loodst je van het ene slagveld recht naar het volgende. Het boek zit vol met actie en tussendoor zorgen de onderlinge relaties en het bijtende sarcasme van Mare en Evangeline voor de nodige spanning – en humor.
Met War Storm bewijst Victoria Aveyard dat ze weet hoe het moet. Ze sluit de serie af met een deel dat de vorige overtreft. | 1pos
|
Dit is echt een verhaal dat je meetrekt...en zo hoop ik dat ook de volgende verhalen gaan. Spannend tot de laatste bladzijde en dan wil je ook heel graag het vevolg lezen...Hoeveel delen zullen er volgen na het eerste deel van de Galgenmoorden.. | 1pos
|
In deze maand, januari 2018, is Kim al 10 jaar schrijfster en heeft ze meerdere boeken geschreven, waaronder de lillith trilogie (gebonden in duister, verbroken in schemer en geboren in licht), daarnaast hydrhaga (stand-alone) en inmiddels is ook haar boek: vertellingen van de ondergang – bloed, verschenen. Naast al deze boeken zijn er inmiddels ook al boeken vertaald in Engels voor verkoop in het buitenland. Kim ten Tusser heeft dus echt bekendheid gemaakt als fantasyauteur van Nederlandse bodem.
Kim is geboren in 1979 in Twente en daar woont ze nog steeds in een huis uit 1902. Naast schrijven houdt Kim van geschiedenis, reizen en avontuur. Zowel fietsend als wandelend.
Jager is het eerste deel van een tweeluik (jager en prooi), uitgebracht in april 2014.
Als je alleen al de cover bekijkt heb je al heel veel zin om dit boek te gaan lezen, de man op de cover is namelijk een en al mysterie, waardoor je jezelf afvraagt,…jager??. Waar jaagt hij dan op?
Met het tweeluik Jager en Prooi keert Kim ten Tusscher terug naar de wereld van Lilltith, maar dan decennia voor de machtige drakenwisselaar wordt geboren.
Sinds de terugkeer van de Godin Margal naar de wereld, proberen haar Jagers de vrede te herstellen. Wisselaars worden gedood en halfbloedjes gezuiverd in een oorlog die geen inwoner van Naftalia ongemoeid laat.
Meaghun is Margals oudste zoon en haar meest gevreesde Jager. Maar kan hij het gevaar dat Ilahidir nadert tegenhouden? Of is hij het zelf die de idealen waar hij voor vecht omver zal werpen?
Wat vond ik van het boek?
Vanaf de eerste bladzijde zit je midden in het verhaal, er is geen opbouw, hierdoor zijn de eerste 100 pagina s wat onduidelijk, wat verwarrend (ik moet wel zeggen dat ik de lillith trilogie nog niet heb gelezen, weet niet of dat uitmaakt). Al leest het vanaf het begin wel lekker weg.
Na een pagina of 100 wordt het verhaal gaande weg duidelijker en begrijp je wat er nu precies speelt in het verhaal, en ook waar het verhaal naar toe gaat. Jammer genoeg is het hierdoor ook al duidelijk hoe het boek zal eindigen en waar boek twee over zal gaan. Er is geen spannende twist of plot.
Op zich vind ik dit niet erg, want het verhaal is vermakelijk, de personages kloppen en zijn heel goed uitgewerkt. Ik hoop wel dat er in boek 2 Prooi, de spanning wat meer aanwezig zal zijn.
Al met al een heerlijk boek om de lezen, met een heel mooi verhaal, zoals ik het nog niet eerder heb gelezen.
Ik geef 3.5* | 1pos
|
Wat een geweldig boek. Het geeft een kijkje in de Chineese cultuur, waar wij als westerse mensen denk ik nog maar weinig van weten.
Met mysterieuze spanning neemt ze ons mee in een wel heel spannend verhaal, van het begin tot het einde. Dit is het eerste en zeker niet het laatste boek wat ik van deze schrijfster zal lezen. Een regelrechte aanrader!
Thanks Tess voor dit mooie verhaal met een Chinees sausje.:redroses: | 1pos
|
Zielskracht begint met de beschrijving van de aanvang van een dag
en omschrijft het proces van het overgaan van een drempel.
Zielskracht omschrijft het proces van het overgaan van een
levensdrempel op een dusdanige wijze dat de lezer als het ware hand
in hand in de beschrijving meegaat om de drempel over te gaan die
inherent is aan het overgaan van drempels zoals die zich in het
leven van ieder mens opwerpen. Het boek begint met vaart met een
uitvoerige zelfdialoog en een aantal existentiële vragen die
gaandeweg in het boek nader worden uitgewerkt en op onderdelen
worden beantwoord. De grote kracht is gelegen in de manier waarop
Annemarie Sips antwoorden als het ware als een geboorteproces laat
verschijnen waarbij het in positieve zin opvalt dat antwoorden niet
exclusief de waarheid plegen te verkondigen. Alles is goed zoals
het is en de dialogen zijn herkenbaar in de levenspraktijk van alle
dag. Zielskracht beschouwt de verschillen die er bestaan tussen
verschillende levensvisies en benadrukt op welke manier verschillen
tot nieuwe inzichten kunnen komen die moed geven om verder te gaan
en om verder te mógen gaan. Kortom een uitnodiging om te komen tot
vervulling en Zielskracht werkt daarbij als een onmisbaar kompas op
een prachtige route die leidt naar een vernieuwend, en misschien
zelfs wel een geheel nieuw bestaan. Zielskracht leest voor mij als
een trein in de meest goede zin van het woord. Een trein die af en
toe op precies de goede momenten stopt om even op een gezonde
ademdraad te mogen beschouwen, te reflecteren en te genieten.
Genieten van de ervaring hoe het ook al weer is om van het leven te
houden. Zielskracht, de prachtige debuutroman van Annemarie Sips.
Van Harte aanbevolen! | 1pos
|
In dit kookboek brengt Estée Strooker haar liefde voor onze Nederlandse keuken, die we dus wel degelijk hebben, onder de aandacht. De ondertitel van dit boek De nieuwe Nederlandse Keuken geeft al prijs dat ze een aantal recepten hierin heeft opgefrist, en geplaatst tussen klassiekers uit haar jeugd. Stoer, Puur en Passievol, zoals ook op de cover staat, is symbool voor haar en haar stijl van koken.
Er staan veel recepten in met vlees en wild (ook orgaanvlees), met vis èn ook veel lekkere vegetarische recepten, waardoor dit boek door de veelzijdigheid geschikt is voor iedere chef en eter, van carnivoor, pescotariër, flexitariër tot aan vegetariër. Kies maar wat je aanstaat, dat zal door de vele mooie kleurenfoto's van Sophia van den Hoek een makkie zijn.
Dat Estée respect heeft voor mooie verse producten, zowel van plant als dier, straalt uit haar verhalen en recepten. Haar trots op onze eigen traditie en cultuur zie je duidelijk terug in dit boek, dat ze heeft ingedeeld naar haar inspiratiebron, de seizoenen. Dit maakt het gelang het jaargetijde makkelijk zoeken naar recepten. Daarnaast kan er ook worden gezocht via het register achter in het boek, dat in categorieën is ingedeeld: inmaken & fermenteren, drankjes/siropen, sauzen, soepen, salades, vlees, wild, vis en schaaldieren, groentegerechten, snacks & bijgerechten, zoet & desserts en als finishing touch taart & gebak.
Ik juich met haar mee dat de ongezonde pakjes- en zakjescultuur flink is teruggedrongen in ons land. Aandachtspunt bij het koken uit Estée Kookt: in de ingrediëntenlijst staan olie, zout en peper niet genoemd, maar wel nodig bij de meeste recepten. Deze basisingrediënten zal iedere zichzelf respecterende thuiskok wel in huis hebben, dunkt mij ;-)
Ik vind het grappig en sympathiek dat ze getuigt van nuchtere, oer-Hollandse zelfkennis: "Naast de receptuur en losse schrijfstijl waarin ik letterlijk mijn hersenspinsels opschreef, typeert de indeling van het boek ook mijn 'tikje chaotische' karakter."
Verder hoopt Estée dat dit kookboek een inspiratiebron mag zijn, waarbij je je creativiteit gebruikt en gerust een ingrediënt voor een ander mag vervangen. Het belangrijkste is dat je je zintuigen gebruikt en blijft proeven! Tot slot zegt ze dat 'simpel' niet altijd betekent 'zonder moeite', want een beetje moeite doen geeft uiteindelijk meer voldoening. En dat proef je!
Laat je dus inspireren, kook creatief volgens de seizoenen met verse (liefst lokale) producten, verspil zo min mogelijk en geniet, zoals zij dat ook doet. | 1pos
|
Prachtige vertelling van een familie in Iran. Het verhaal van een familie in een roerige tijd. Het verhaal boeit, geeft de situatie beeldend weer en geeft een blik in een andere cultuur. | 1pos
|
Dominic Lieven schrijft over een stuk geschiedenis; hoe Rusland (met hulp van geallieerden) Napoleon verslaat. Het is een taai boek, maar duidelijk geschreven. Dominic moet hier menig uurtje onderzoek in hebben zitten. Wat mij vooral trof is: hoeveel levens er verloren gaan door de waan en waanzin van regeringsleiders. | 1pos
|
“Verboden Tranen” is het tweede deel in de VT serie. Hoewel het een serie betreft is het boek ook afzonderlijk prima te lezen en te begrijpen. Sanne en Luca, twee rechercheurs, zijn druk bezig met het onderzoeken van de vermissing van een oude vrouw, waarna hun aandacht volledig wordt opgeslokt door een bizarre moordzaak. In het tuinhuis van een grote villa worden vier lijken gevonden. Het vreemde is dat de eigenaar van de woning al jaren vermist wordt.
Het boek lees je vanuit drie oogpunten: je begint in het heden, vanuit de ogen van rechercheur Sanne. Vervolgens lees je vanuit het verleden waarin Sarah haar levensverhaal vertelt. Tussendoor lees je nog korte stukjes van een onbekende derde. Uit die korte stukjes kun je opmaken dat het om de moordenaar gaat, maar wie dat is, daar kom je in die stukjes tekst niet achter. Al met al zorgt het voor een bewogen verhaal die tezamen naar een ietwat warrig maar desalniettemin goed plot werken.
Ik noemde het boek in de eerste alinea nog “ prima”, maar eigenlijk is dit boek veel meer dan alleen prima. Melissa heeft een ontzettend fijne schrijfstijl wat maakt dat je lekker kunt doorlezen. De personages zijn goed te begrijpen, en ook het verhaal loopt lekker. Niets dan lof over de schrijfstijl van Melissa. Een tip: neem de tijd. Begin niet met lezen als je weet dat je het boek snel weer moet weg leggen, want dat is moeilijk. | 1pos
|
In vlot tempo geschreven, de spanning blijft tot het eind zoals bekend van deze Higgins Clark. De hoofdpersson werkt op je gemoed en gelukkig ben je niet de enige met medeleven. Natuurlijk vertrouw je op de goede afloop en voor het einde van het boek gaat je een lichtje branden voor wat betreft de dader.
Enkele opvallende fouten van de vertaler. | 1pos
|
Zonder twijfel mijn beste ervaring met een nederlandse auteur ! Wat een boek en wat mooi opgebouwd met een waanzinnig einde ! En de personages komen zo tot leven. CHAPEAU. | 1pos
|
'In seizoenen' is - na een aantal thrillers van haar hand - de eerste literaire roman van Judith Visser
Hierin maken we kennis met David, schoolfotograaf, zijn moeder Annabel, kunstenares, en zijn oom Adriaan, broer van Annabel.
Zijdelings ook met Ronnie, de jeugdliefde van Annabel, Josefien, de ex van David, Penny, zijn jeugdliefde die hij nooit heeft kunnen loslaten en de 12 jarige achtste klasser, Yvanka, die alle herinneringen aan Penny weer naar boven haalt.
Judith Visser laat ons het laatste levensjaar van Annabel, pas 59, meebeleven vanuit haar gezichtspunt en vanuit dat van David. Zij komen afwisselend aan het woord.
Annabel krijgt vlak na haar 58ste verjaardag te horen dat ze vulvakanker heeft en in Nederland wordt haar al snel meegedeeld dat ze uitbehandeld is.
Zijzelf - aanvankelijk - en David - gedurende het hele proces - willen dit niet aanvaarden en zoeken heil in het universitair ziekenhuis van Leuven, in België....
Over de inhoud wil ik hier verder niet uitweiden want dan maak ik het minder boeiend voor toekomstige lezers van dit ontroerende boek.
Thema's
Via haar dagboek van toen ze een heel jong meisje was en via de herinneringen van David aan zijn eerste liefde leren we de oorzaken kennen van de zeer sterke band tussen moeder en zoon. Dat is thema één dat ik meen te ontwaren in 'In seizoenen'.
Een tweede thema is de moeite die David heeft met loslaten en het leerproces dat hij doormaakt om juist wél lost te laten: zijn eerste liefde heeft hij nooit kunnen loslaten en ook zijn moeder kan hij niet laten gaan. Zelfs wanneer het echt uitzichtloos wordt wil hij nog steeds dat Annabel blijft vechten tegen de ziekte, ook al heeft ze daar helemaal de energie niet meer voor. Zijn realiteitsbesef is niet erg groot en daardoor vind ik hem op den duur zelfs irritant egoïstisch worden.
Judith Visser heeft het ziekteproces van Annabel en wat zijzelf en zoon David hierbij doormaken op een zeer ontroerende en toch realistische manier beschreven en ik heb menige traan gelaten tijdens het lezen.
5***** voor dit prachtige boek. | 1pos
|
"Een zangerig stemgeluid vulde de stilte die ontstond na Holms tirade. Marit, die eerst nog met zichtbare verbazing naar Eamon had gestaard, richtte haar aandacht nu op Auric. Ook de twee mannen keken naar de jongen.
(…)
Holm slaakte een gil die door merg en been ging. Een dunne mist trok vanaf zijn schoenen langs zijn benen omhoog. De waard bleef gillen als een speenvarken. Hij viel op de keien en Eamon zag tot zijn verbijstering dat Holms benen verdwenen waren en dat het onderlichaam van de waard veranderd was in een bloedige brij van versplinterde botten, gescheurde spieren en uitpuilende ingewanden.
Het hartverscheurende geluid stopte even abrupt als het begonnen was." (pg. 58)
Het boek mag dan verschillende personages tellen, Marit en Auric zijn wel de belangrijkste. Over het karakter van Marit blijft Adrian Stone opvallend aan de vlakte maar naarmate het verhaal vordert wordt alsmaar duidelijker dat hij dit niet zonder reden heeft gedaan. Het neemt overigens niet weg dat je voldoende over haar persoon te weten komt om je te kunnen inleven. Marit is een jonge dappere vrouw, die de zorg heeft over haar broertje waarmee ze heel wat te stellen heeft. Auric is pas 12, ietwat naïef en autistisch waardoor hij extreem gevoelig is voor veranderingen en prikkels. Dat zorgt er menig keer voor dat ze onwijs in de problemen geraken, hij is dus best wel een irritant joch waarvan je zou willen dat hij wat meegaander was en wat beter naar zijn zus zou luisteren. Maar Auric heeft ook iets ontroerends, in zijn zorg naar Rolly zijn roekil bijvoorbeeld, en bijwijlen een hoog knuffelgehalte.
De andere personages worden net niet genoeg in de verf gezet om je van hen een gedegen voorstelling te kunnen maken. Al geef ik hier het voordeel van de twijfel aangezien er nog twee delen volgen die voldoende ruimte laten voor meer diepgang. Afwachten is dus de boodschap. Verder is het een vlot lezend verhaal waar behoorlijk wat vaart in zit met genoeg verrassende wendingen, geschreven in een heldere schrijfstijl, zonder moeilijke woorden. Hierdoor is het boek voor een breed publiek toegankelijk. Zo zullen jongeren vooral houden van de jeugdige Auric, die overigens alleen door de ogen van anderen wordt beschreven, de draken, de piraten, de luchtschepen, de magie etc… De oudere generatie zal eerder voeling hebben met het onderliggende meer hedendaags probleem, met name de kloof arm/rijk en de gevolgen hiervan (zoals bv. groeiende onvrede) gekoppeld aan het gegeven dat magie macht geeft, en dat macht hoe dan ook de normen van eerlijkheid en goed fatsoen doen vervagen. Wat dat betreft niks nieuws onder de zon!
Al met al een gedegen boek, en voor iemand die anders nauwelijks interesse voor het fantasy genre heeft ben ik heel benieuwd naar wat de volgende delen zullen geven. Missie ‘treed eens uit je comfortzone’ geslaagd.
© Anna | 1pos
|
Als een ‘misdaad’ geboren worden, het zal je maar overkomen. Trevor Noah, een Zuid-Afrikaanse ster en comedian, die als ‘host’ de Amerikaanse comedy nieuwsshow “The Daily Show” mocht overnemen van zijn illustere voorganger, Jon Stewart, kwam zo op de wereld omdat hij tijdens de Zuid-Afrikaanse “apartheid-periode” op de wereld kwam als zoon van een Zwitserse expat en een Zuid-Afrikaanse moeder. Die afkomst en zijn kindertijd in deze moeilijke jaren kwamen al tot uiting in zijn zaalshows en hij schreef er in 2017 ook een boek over, in zijn eigen stijl en woorden. Zoveel is wel duidelijk als je zijn humor al een beetje kent via verschillende media.
In zijn boek draait niet alles rond hem zelf, maar ook rond zijn moeder Patricia Nombuyiselo Noah, die hij duidelijk respecteert en zijn voorbeeld noemt, hoewel hij haar niet adoreert en als een sterke maar strenge moeder beschrijft, op een zeer menselijke en herkenbare manier. Trevor was dan ook een druk kind, en haalde veel streken uit toen hij jonger was. Je ziet het soms nog als hij op het scherm is met zijn twinkelende, ‘deugnieterige’ ogen…
Patricia Nombuyiselo Noah – Trevor is naar haar genoemd – is een eigenzinnige, hardwerkende, gelovige maar ook ambitieuze vrouw die weet wat ze wil, wat voor zwarte vrouwen tijdens de apartheid wel het minst evident moet zijn geweest... In een deel van het boek dat haar evolutie beter beschrijft, begrijp je dat ze zich niet liet voorschrijven wat ze moest doen en laten, wat net het Apartheidsbeleid wel voor haar deed. Ze trok weg uit haar dorp en vond administratief werk in de stad, woonde alleen, betrok verschillende appartementen, of het nu mocht of niet. Zo ontmoette ze ook Trevor’s vader, die ook in één van de door haar betrokken appartementsblokken woonde als expat, op het moment dat ze beslist een eigen kind wilde, ook al wist ze dat hier problemen van konden komen.
Op zijn eigen anekdotische manier, een comedian eigen, vertelt Trevor hoe deze situatie met het einde van de apartheid tenslotte werd rechtgezet en hoe zijn moeder en hij de obstakels die ze tegen kwamen, konden overwinnen. Hij als enig gemengd (‘mixed’) kind gedurende heel zijn opgroeien en schoolperiode, en zij als vrouw en moeder van een gemengd kind waarvan de vader onbekend bleef voor de autoriteiten. Hij was fysiek niet bij de sterkste, maar wel mentaal en qua taal zeer bij de pinken. Ook in andere situaties waarin hij zichzelf dikwijls bracht, bleek humor snel één van zijn sterkste wapens te zijn; hij leerde ook verschillende van de 11 in Zuid-Afrika officieel herkende talen om zich staande te kunnen houden. Wat woordjes Afrikaans leerde hij bijv. om zich bij een deel van de blanken verstaanbaar en aanvaardbaar maken; kennis van het Engels – ook door de keuze van zijn moeder - is dan weer onontbeerlijk om in Zuid-Afrika vooruit te komen met je opleiding en om een goede baan te kunnen vinden.
Het boek is een aaneenschakeling van persoonlijke verhalen van Noah, voorafgegaan echter telkens door een korte inleiding over wetten en beslissingen die tijdens de apartheid werden doorgevoerd, tot in het absurde toe om de bevolking te scheiden in zowat alle aspecten van het leven. Niet alleen tussen blank en zwart, maar ook tussen kleurlingen, Chinezen, Indiërs en Japanners. Op dat vlak is dit verhaal zeker ook een eyeopener over hoe het gewone leven eraan toe ging tijdens die echt zwarte jaren van Zuid-Afrika. Hoe sterk is het niet dat iemand dan met zo’n carrière, bereikt met vallen en opstaan, als dat van Trevor Noah hiervan kan getuigen. | 1pos
|
Het hele review kan je vinden op mijn blog:
http://www.linda-linea-recta.nl/oudste-door-christopher-paolini-een-boek-review/
En weer duik ik onder in de wereld van elfen, draken en magiërs.
Er word in deel twee steeds meer helder en uitgelegd. De wereld en haar bewoners, het word nu tastbaarder!
Leuk de wereld van magie, welke steeds meer verklaard word, mede door het verblijf bij de elfen.
Tja ik en fantasy, eigenlijk hebben we niet veel. En toch zit ik dit boek met veel plezier te lezen...... | 1pos
|
Niemand is perfect, hoe erg we ook ons best doen wel zo over te komen. Ook relaties zijn nooit vlekkeloos, ook niet als geen van beiden er zelfs maar over nadenkt te vertrekken. En de kinderen? Ook die zijn niet altijd lief. We weten allemaal dat het gras bij de buren niet écht groener is, maar toch voelt het altijd alsof je zelf tekortschiet. Fien De Meulder laat in Een redelijk gelukkig huwelijk zien dat het leven van in ieder geval één vrouw verre van perfect is. Maar daardoor niet minder hilarisch om over te lezen, gelukkig.
Een redelijk gelukkig huwelijk is eigenlijk geschikt voor iedereen. Oké, misschien iets meer voor vrouwen dan voor mannen, aangezien een aanzienlijk deel van het boek draait om de perikelen rondom ongesteldheid, het snoeien van je ‘damestuintje’, in paniek raken bij het ontdekken van kinharen of het totaal ontkennen van stemmingswisselingen. Dat je zelf best weet dat je ze hebt, betekent NIET dat je wederhelft je daarop mag wijzen. Integendeel. Voor vrouwen een oase van herkenning dus.
Het verhaal is heel simpel: een huisvrouw van begin dertig houdt zielsveel van haar man en kinderen, maar wordt tegelijkertijd gillend gek van de sleur waarin ze gevangen lijkt te zitten. Om haar frustraties kwijt te raken, schrijft ze vrijwel elke dag in haar dagboek – een bestandje op haar computer dat ze ‘Mascara_Workshop.doc’ heeft genoemd, verstopt in een mapje dat ‘Make_Up’ heet. Daar zal haar man het nooit vinden. Doordat ze voornamelijk schrijft over de vervelende, maffe en verwarrende gebeurtenissen en gedachten uit haar leven, is elke dag weer komisch voor de lezer, hoe depressief de hoofdpersoon er soms ook van wordt.
De hoofdpersoon was vroeger docent Engels, wat zorgt voor leuke taalgrapjes en tirades over grammatica fouten. Daarnaast is ze ook nog eens een expat en zijn haar vrienden andere expatvrouwen. Dat versterkt de eenzaamheid die te toch al vaak voelt als ze de hele dag alleen maar met haar kinderen praat. De scènes die zich afspelen in de ‘moedergroep’ behoren tot de meest hilarische van het boek. De haat en nijd die vanzelf boven komt borrelen als je een groep vrouwen langer dan een uur bij elkaar zet, is zeker de moeite waard om over te lezen. Een hele pagina over hoe lastig het is een cake aan te snijden zonder ruimtelijk inzicht? Fien De Meulder draait er haar hand niet voor om.
De hoofdpersoon mag dan een huisvrouw zijn, haar problematiek is die van iedere vrouw, ongeacht haar werk of achtergrond. Neem bijvoorbeeld de strijd met het huishouden:
Ook als je zelf geen kinderen hebt, kun je niet om de komische noot heen die Fien De Meulder in elke zin gooit. Zo zit mama een middag lang piano te oefenen, omdat ze stiekem haar duetpartner wat al te leuk vindt. Natuurlijk doet ze daar niets mee en is ze trouw aan haar man, maar fantaseren kan toch geen kwaad? Binnenkort is er een concert van de muziekschool, waarbij ze moet samenspelen met PianoMan, zoals ze hem gedoopt heeft. Zij hoeft alleen de akkoorden te spelen, hij doet de melodie, maar de vlinders in haar buik maken het lastig te concentreren. Oefenen dus! Haar woeste repetities op de piano blijken ook effect te hebben op haar twee jonge kinderen, die ze lieftallig aanduidt met K1 en K2:
Fien De Meulder is hilarisch, beschrijft herkenbare situaties en weet ook aparte gebeurtenissen zo te vertellen dat het voelt alsof je erbij was. Haar personages zijn over het algemeen wel stereotypes, maar dat is ergens ook de charme. Dat is immers ook hoe we in het dagelijks leven vaak naar mensen kijken: de sexy vader aan de schoolpoort, de behaloze slettebak die toch je beste vriendin wordt, de lieve lesbienne, de strenge pianojuf. Geen literatuur met meerdere betekenislagen, maar wel een lekker weg te lezen roman die je minimaal één op de vijf pagina’s hardop laat lachen. | 1pos
|
Ik sluit me helemaal bij de onderste 2 reacties aan.
Wàt een prachtig en ontroerend vervolg op "Kate"
Ik heb dit boek ( net als Kate) in één dag uitgelezen..
De overtocht naar Canada was een zware tol voor iedereen.
Honger, ziekte en uitputting eistte veel levens waaronder ook veel jonge mensen. Ik heb van dit boek genoten, al is het best een heel droevig verhaal.
Het einde maakte er een heerlijk feel-good boek van. Prachtig, prachtig!!! | 1pos
|
Arend is na De Engelenmaker het tweede boek dat ik las van Stefan Brijs. Het boek gaat over Arend, een uitzonderlijk jongetje dat nergens thuis lijkt te horen. Zijn moeder houdt niet van hem en ook zelf is hij diep ongelukkig.
Het eerste deel van het verhaal vond ik persoonlijk wat gruwelijk en het kostte me moeite om in het verhaal te komen en erbij te blijven met mijn gedachten. Maar halverwege deel 1, en zeker in deel 2, kon ik niet meer stoppen met lezen.. De schrijfstijl van Brijs is gewoon subliem en neemt je helemaal mee in het verhaal.
Het boek is hartverscheurend, het is verschrikkelijk om te lezen hoe een kind zo liefdeloos moet opgroeien. Helaas is dit wel voor sommige mensen de realiteit.. En ergens vond ik dat de gevoelens van de moeder toch begrijpelijk gemaakt werden voor de lezer, ondanks dat je zelf nooit je kind zou slaan of mishandelen. Je ziet toch eens de andere kant van het verhaal.
Het einde van het boek was helaas wel wat voorspelbaar; het is alsof je hier het hele boek op hebt zitten wachten. Maar al met al zeker is Arend een ontroerend en origineel verhaal. | 1pos
|
Als je het als opvoeder echt niet meer weet, roep je de hulp in van iemand met bijzondere krachten. Dat deed de vader van Kareltje Jonas in Ze lopen gewoon met me mee (Margaret Mahy en Steven Kellogg, Lemniscaat) toen zijn zoon alsmaar meer nijlpaarden achter zich aan kreeg. De heks Nel Paardweg stond gewoon in het telefoonboek. En de ‘Toverboom’ was te vinden in de Gouden Gids onder Hulp aan Bange Mannetjes (Bang Mannetje, Mathilde Stein en Mies van Hout, Lemniscaat).
En als zelfs sergeant-majoor buiten dienst mejuffrouw Van Rompelen de tweeling Quinten en Annabel niet onder de knie blijkt te kunnen krijgen, zit er voor de wanhopige ouders niets anders meer op dan de Kindertemmer te bellen. De kinderen hadden het dan ook wel heel erg bont gemaakt; luisteren deden ze al lang niet meer, maar het kattenkwaad dat ze uithaalden nam wel erg grote proporties aan: het bad over laten lopen, moeders mobieltje in het aquarium gooien, ballen door de ramen trappen. En het ergste was wel dat ze hun ouders niet meer papa en mama noemden, maar Dinges 1 en Dinges 2. En dat terwijl de kinderen zo gewenst waren, de ouders zo hun best deden om het ze naar de zin te maken en ervoor zorgden dat ze niets tekortkwamen. De grens was bereikt en ten einde raad belt papa Kees de Kindertemmer. En die maakt zijn naam natuurlijk helemaal waar en hij zorgt ervoor dat de kinderen tot inzicht komen en zich weer als ‘gewone’ kinderen gaan gedragen, meestal aardig voor hun vader en moeder en soms en beetje vervelend.
Dit lijkt een moralistisch verhaal, maar het lukt Jacques Vriens om vooral ouders een spiegel voor te houden: romantische beelden van lieve, zoete kindjes, verwennerijen met cola, chips, grote televisies en spelcomputers. Het is alsof papa Kees en mama Janny in dienst zijn van hun kinderen, in plaats van opvoeders en liefhebbende ouders. Het vrolijkste plaatje staat dan ook achterin, waar de optocht van de hele familie, uitgedost als heksen, draken en spoken door het bos wandelt. Dat is pas samen plezier hebben.
De tekeningen van Kees de Boer passen perfect bij dit hilarische verhaal. Kinderen die de boeken van Agent en Boef kennen zullen zijn stijl zeker herkennen. Papa Kees lijkt verdacht veel op Agent en mama lijkt op de juf, terwijl Quinten dezelfde trekjes heeft als Boef. Kinderboekenschrijver Jacques Vriens behoeft nauwelijks introductie. Al vele jaren schrijft deze voormalige schoolmeester kinderboeken voor een breed publiek: schoolverhalen, historische verhalen, sprookjes, heerlijke boeken over ondeugende kinderen. Hij won er menig Kinderjury-prijs mee. Verschillende van zijn boeken werden verfilmd. Prentenboeken voor jongere kinderen schreef hij niet veel, maar dit prentenboek smaakt absoluut naar meer.
Momenteel reist Jacques Vriens samen met muzikante Frederike de Winter rond met een theatervoorstelling van De Kindertemmer. | 1pos
|
Ik persoonlijk ben helemaal fan van zulke boeken, dingen die in het echte leven niet kunnen. Met dit soorten boeken kan je je fantasie op dol laten slaan. Waar ik helemaal gek van ben. Je beschrijft hoe een personages karakter ect is maar toch kan je op een manier het personage verder ontwikkelen in je fantasie. Hoe hij/zij er uitziet met meer details. Schrijf vooral zo verder! Alleen had het boek beter nagekeken moeten worden voor hij werd gepubliceerd want ik heb namelijk op baldzijde 133 een schrijffoutje gevonden waar je oog toch direct op valt vind ik persoonlijk. Inplaats dat er pijltje staat, lees je pijtje. Dat verpest het boek absoluut niet. Maar ik wil het even laten weten. Schrijffouten maakt iedereen! | 1pos
|
Nadat Lucy voor zichzelf is begonnen, moet Lockwood & Co het zonder haar doen. Maar dan krijgen ze opdrachten die ze niet zonder Lucy kunnen voltooien en misschien dat ze haar ook wel een beetje missen? Ze vragen om haar hulp, maar is Lucy bereid om haar reden waarom ze is vertrokken opzij te zetten en terug te komen?
Toen ik erachter kwam dat Lucy ontslag nam bij Lockwood & Co, was ik erg benieuwd hoe het vierde deel zou gaan. Hoe zou Stroud het boek schrijven? Zou je vanuit meerdere perspectieven lezen, om te kijken hoe het bij Lockwood & Co aan toe ging? Of zou het net zo gaan als de boeken ervoor? Ik zal je vertellen, het is precies hetzelfde. Of dit negatief was? Nee, het was niet nodig en anders is het toch bizar om bij een boek ineens vanuit meerdere perspectieven lezen, terwijl dit eerder niet het geval was.
Hoewel Lucy zelf is opgestapt, merk je dat ze toch haar ex-collega’s mist. Ze leest in de krant dat het team het erg goed doet en je merkt dat ze toch wel graag terug wil. Toch weet ze dat het niet kan en Schedel helpt haar daarmee een handje. Oh, wat hou ik toch van zijn sarcastische opmerkingen. Ik moet er altijd weer om lachen.
Maar Lucy kan het niet laten om tegen hem te snauwen en geïrriteerd te zijn, zoals ze ook tegen andere nieuwe teamgenoten doet. Ze zegt dan wel niks, maar ze denkt toch wel veel gemene dingen. Kom op! Wees eens wat aardiger!
“Fletse Tina, middelmatige Ted en nerveuze Dave. Ja, dat was mijn team, met deze drie moest ik samenwerken. Het is een wonder dat de geest niet verdampte van angst.” - Lucy Carlyle
Ook is het prettig om te merken dat de personages een ontwikkeling doormaken. In de eerste paar boeken (nog tot het vorige boek!) is de relatie tussen Lockwood en Kipps echt slecht. Lockwood wilde niet graag met Kipps samenwerken (wat toch wel te begrijpen is), maar in dit deel gaat het al stukken beter. Hopelijk zetten ze hun samenwerking in het laatste deel voort.
Daarnaast is er wat meer contact met Fittes en Rotwell, waardoor je de grote bureaus wat beter leert kennen. Natuurlijk ken je hun geschiedenis al, nu leer je ook de CEO’s wat beter kennen. Zij spelen een grote rol in de boeken, dus dat was wel heel fijn.
Ook is er gedurende het boek de hele tijd spanning. Ik las een keer ‘s avonds en toen ze bij een bepaalde zaak was, moest ik gewoon doorlezen omdat het zo spannend was! Ik durfde het boek niet weg te leggen en wilde eerst weten hoe het afliep, totdat ik van mezelf mocht slapen!
Nu is het natuurlijk niet de hele tijd spannend, maar toch is het de hele tijd heel interessant. Bijvoorbeeld als George vertelt over zijn geniale ideeën, is het nog niet saai.
Of ik alleen maar positief ben over dit boek? Ja, behalve dat ik het een beetje irritant vond dat de Vlammende Geest in het boek een Vlammende Schaduw wordt. Dat was het enige wat ik een beetje jammer vond, maar ik begrijp dat de Vlammende Geest toch net wat lekkerder klinkt als titel.
En last but not least, het einde! De cliffhanger! Oh mijn Goden! Ik moet gewoon het vervolg hebben! Wanneer is het augustus?! | 1pos
|
Ik vond het een heerlijk boek om te lezen. Het einde vond ik alleen echt jammer. Ze zouden hier best een film van kunnen maken! | 1pos
|
Oudering is wat men bestempelt als een oer-Hollands dorpje, waar de jaarmarkt elk jaar weer het hoogtepunt van vormt van de activiteiten die er plaatsvinden. Lioba probeert al jaren het dorp te ontvluchten en toegelaten te worden tot een mode- of kunstopleiding. Wanneer de zoveelste afwijzingsbrief terugkomt verdwijnt Lioba in het riet. Een tijd later wordt ze daar gevonden door dorpsgenoten, slapend, bijna in comatische toestand. Verwoed proberen haar dorpsgenoten haar te wekken, een zoektocht waarbij hun eigen levens soms ook in verwarrende toestanden terechtkomen.
Nieuwsgierige dorpsgenoten
Lioba is in een vreemde slaapachtige toestand terechtgekomen en hoewel men eerder niet geïnteresseerd was in het jonge meisje vol ambitie, worden de dorpsgenoten uit Oudering steeds nieuwsgieriger. Wat is er met het meisje aan de hand? Bemoeizuchtig komen er verschillende dorpsgenoten een kijkje nemen en ondernemen een poging om Lioba te wekken. Het mooie aan de beschrijvende manier waarop Ineke Riem deze dorpsgenoten beschrijft is dat de lezer zelf een nieuwsgierige dorpsgenoot wordt. Je weet niet wat er met Lioba aan de hand is maar wordt er zelf ook steeds nieuwsgieriger naar. Gaandeweg het verhaal kom je echter wel steeds meer te weten over de bemoeizuchtige dorpsgenoten uit Oudering, die elk een eigen droom of geheim met zich meedraagt. De verschillende personages zijn geloofwaardig en hebben hun eigen weggestopte persoonlijkheden die hen stuk voor stuk als persoon interessant maakt.
“Maar nu, nu ze verdomme op sterven na dood was, kon ze ineens rekenen op ieders sympathie. Nu de o zo arme Lioba Hoogenboom gered moest worden van een onzichtbaar monster was ze getransformeerd van de dorpsgek tot het goede doel dat iedereen een warm hart toedroeg. Ziek was het.” - p. 175
Modern sprookje
Het verhaal van Lioba doet meteen denken aan een welbekend sprookje; dat van de schone slaapster. Het is dit sprookje dat de verschillende hoofdstukken in het boek bijeenhoudt en de lezer steeds opnieuw nieuwsgierig maakt naar meer. Naast de verhaallijn van Lioba zijn er meerdere verhalen van dorpsgenoten die op zich ook als verhaal zouden kunnen bestaan. Deze verhaallijnen worden kundig aan elkaar geweefd door de gezamenlijke interesse voor de toestand van Lioba. De vele verhaallijnen en namen zouden afschrikkend kunnen werken, ware het niet dat ze elkaar juist goed aanvullen en stukje bij beetje meer onthullen over Oudering en haar inwoners. Dit maakt dat de lezer hoofdstuk na hoofdstuk nieuwsgierig blijft naar een ontknoping en een oplossing voor Lioba. De beschrijvende stijl van Riem is een perfecte sfeermaker; een sfeer van mysterie en weggestopte verlangens schemert door het hele boek, de tekeningen door Riem zelf voegen hier nog meer schemering aan toe.
Perspectiefwisselingen
De schrijfstijl van Riem is prettig om te lezen en de beschrijvingen worden nooit langdradig of overbodig. De perspectiefwisselingen in het verhaal maken het boek, ondanks de toegankelijke en herkenbare thema’s als nieuwsgierigheid en mysterie, toch geen gemakkelijk boek om te lezen. De verschillende perspectieven hebben een vervreemdend effect en je moet er je hoofd goed bijhouden om het verhaal van een personage te kunnen plaatsen in het grotere geheel van het verhaal van Lioba. Lioba zelf blijft eigenlijk een van de minst ontwikkelde personages in het boek, we weten amper iets over haar verleden, haar huidige toestand is er een van slaap en over haar toekomst wordt niet gesproken nadat haar dromen in duigen zijn gevallen. De enige bewoner uit Oudering die nog enigszins zicht heeft op een toekomst buiten het dorp is Ramses en hij helpt Lioba te bevrijden uit dit uitzichtloze leven.
Ineke Riem weet met haar debuutroman Zeven pogingen om een geliefde te wekken toch een zeer geslaagd werk neer te zetten. De roman zet aan tot nadenken en ondanks de verwarrende perspectiefwisselingen wordt de lezer toch voldoende geprikkeld om door te blijven lezen. De nieuwsgierigheid overwint en bezorgt de lezer een zeer interessant verweven verhaal over dromen en geheimen binnen een klein dorp in Nederland. | 1pos
|
Wat keek ik uit naar dit boek, high technology, baku’s oftewel robotdieren die functioneren als een smartphone maar dan met 100x meer functies, dit leek me echt mijn ding! Bij dit boek moest ik meteen denken aan een spel dat ik jaren geleden speelde genaamd Dreamfall, hierbij had je ook een soort baku en in dat geval een paarse aap en leefde je in een wereld waar de techniek ook zo ver vooruit was. Dit boek ging echter over iets heel anders.
“Het hoofdkantoor is een soort technische versie van de chocoladefabriek van Willy Wonka: hoewel het in volle zicht ligt, blijft alles verborgen. En ik sta op het punt om naar binnen te mogen.”
Jinxed gaat over Lacey Chu die altijd al de droom heeft gehad om bij Moncha te werken, het bedrijf die baku’s heeft uitgevonden en deze ontwikkelt. Om dit te bereiken moet ze eerst een plek bemachtigen aan de elite school Profectus, waar alles draait om hightech en de nieuwste ontwikkelingen. Haar droom valt in duigen wanneer ze wordt afgewezen omdat ze geen level 3 baku kan veroorloven en het moet doen met een level 1 baku, een kever. Dan vind ze de brokstukken van een kapotte level 3 baku en zet ze alles op alles om deze te repareren, met als resultaat een prachtige kat genaamd Jinx. Met Jinx weet ze alsnog toegang te krijgen tot Profectus, maar dan beginnen de problemen. Jinx is anders. Hij lijkt soms wel.. echt.
Ik heb echt genoten van dit boek, het was lastig om hem neer te leggen en te stoppen met lezen voor het slapen gaan, anders had ik hem in één keer uit kunnen lezen. Met Jinxed heeft Amy McCulloch echt een verfrissend boek neergezet, met een sterk concept, humor en een keer een heel ander thema dan je gewend bent. Al snel word je net als Lacey verliefd op Jinx en zou je een eigen baku willen hebben. Sterker nog, als ik in een wereld met baku’s zou leven zou ik waarschijnlijk net als Lacey zijn geweest. Gek van technologie en constant sleutelend om mijn baku nog geavanceerder te maken en het onmogelijke mogelijk te maken. Wat het verhaal zo leuk maakt is de band tussen Lacey en haar baku, Jinx luistert namelijk echt totaal niet, is sarcastisch en gaat zijn eigen weg waarmee hij Lacey vaak in problemen brengt. Voor diegene die huisdieren heeft en vooral een kat zal dit zeker herkennen.
“Ik wil een carrière waar ik met hart en ziel voor kan gaan, waardoor het vuurtje van de smeulende passie in mijn buik verder oplaait, het vuurtje dat ik bewaak met al mijn doorzettingsvermogen en intelligentie. Ik wil werken op een plek waar ik die brandende ambitie kan volgen. “
Op het eerste gezicht lijkt dit boek een standalone, maar het verhaal eindigde onverwachts toch met een cliffhanger die je met veel vragen achterlaat. Normaal vind ik dat jammer want naar mijn idee houden de series nooit op, maar dit was zo’n plezierige read dat ik niet kan wachten om deel 2 te lezen. Het enige minpunt vond ik dat het boek soms een beetje diepgang miste, maar ik weet zeker dat de volgende delen dat vast gaan goed maken!
Recensie verscheen ook op www.eyeloveprint.com | 1pos
|
Een boek over de Syrische oorlog door de ogen van een 7-jarig meisje: dat is Hallo Wereld van Bana Alabed. Ze heeft een eenvoudige boodschap: ze wil vrede voor haar en de andere Syrische kinderen. Bana Alabed begon te twitteren tijdens de oorlog in Syrië vanaf dat ze de woorden ervoor in het Engels leerde via haar moeder. Haar tweets werden net zoals de muziek van Aeman Ahmad, de ‘Pianist van Yarmouk’, opgevangen door de wereld. De schrijfster wilde het uitschreeuwen dat de wereld de burgers in Syrië moest komen helpen door de oorlog te stoppen. Zo stuurde ze onder andere een tweet naar Hillary Clinton: “Hi @hillaryclinton my name is Bana I’m 7 years old girl in Aleppo, can you #standwithAleppo children please?” Zoals we allemaal weten, is dit nog steeds niet gelukt. Bana werd ook geïnspireerd door de populaire (jeugd)boekenschrijfster J.K. Rowling. Een blurb van haar siert de cover, waarin Rowling de aandacht vestigt op de verschrikkelijke oorlogsjaren waarin dit meisje is opgegroeid. Het motto van het boek komt uit het dagboek van Anne Frank, Het achterhuis, ook een jonge tiener die een verschrikkelijke oorlog meemaakte, en dit net aan het einde niet overleefde. Dit kan in het Nederlandse taalgebied niet anders dan een gevoelige snaar raken.
Het boek werd oorspronkelijk in de VS uitgebracht, en de Amerikaanse redacteur, Christine Pride, en Bana’s moeder begeleidden het schrijfproces van de jonge auteur. Dankzij een goede redactie en een goede Nederlandse vertaling van Marjet Schumacher komt Bana’s schrijfwerk helder over, en wordt de invloed van bommen en gevechten op de alledaagse zaken waar een 7-jarig meisje mee bezig is, in het eerste deel toch nog, in de vorm van een dagboek beschreven. In de volgende delen zijn er geen alledaagse zaken waarmee kleine meisjes normaal gezien bezig horen te zijn, meer te bespeuren. De dagboekstukken van Bana worden afgewisseld door deeltjes geschreven door Bana’s moeder, zodat je de belevenissen door kinderogen bekeken, ook kan vergelijken met hoe een volwassene die heeft beleefd. De liefde, de zorg en de angst voor haar kinderen en haar man, die alles betekenen voor haar, komen daarin schrijnend en ontroerend naar boven. In het laatste deel is dit wat primeert: haar gezin in veiligheid brengen en op een andere plek, in Turkije in dit geval, een leven met betere vooruitzichten voor henzelf en hun kinderen kunnen opbouwen. De moeder brengt onverwacht tijdens de oorlog nog een derde kind ter wereld hoewel de zwangerschap en de geboorte beide ouders nog meer zorgen en angst brengen.
Het gezin van Bana moet zien te overleven in een wereld vol bommen, gevechten en honger als hun deel van de stad Aleppo, het oosten, afgesloten wordt door het regime omdat het zo de rebellen van het Vrij Syrisch Leger bekampt. De burgers zijn pasmunt geworden tussen de strijdende partijen. Uiteindelijk worden er bussen voorzien om een doorgang te bieden aan de wanhopige burgers uit Oost-Aleppo tijdens een onderhandeld staakt-het-vuren. Voortdurend vertelt Bana over de bommen, vernielde straten en parken, ineenstortende gebouwen met veel slachtoffers tot gevolg, en gevechten tussen het regime en de opstandelingen. De foto’s in het boek getuigen ook van een volledig vernietigde stad.
Door de ‘kindertaal’, die nochtans en jammer genoeg, zeer volwassen klinkt, en de afwisseling in perspectief is het boek in feite geschikt om stukken uit te lezen samen met jongeren van die zelfde leeftijd en ietsje ouder, om hen kennis te laten maken met de – weliswaar verschrikkelijke – ervaringen van leeftijdsgenoten uit oorlogsgebieden en de redenen waarom er momenteel zoveel vluchtelingen uit Syrië, Irak en andere landen uit het Midden-Oosten naar het westen komen. Uiteraard mits een goede begeleiding om deze gebeurtenissen in een juist kader te plaatsen.
Het blijft een afweging die je als lezer zelf moet maken, om zo dicht bij een oorlog te willen komen, maar dit is opnieuw een persoonlijke getuigenis die dit doet, die op je netvlies gebrand blijft en hierdoor veel meer kan betekenen dan de dagelijkse afstompende beelden uit het journaal. De hoop en de moed van de jonge auteur brengen tegelijkertijd wat licht in die onmenselijke duisternis. | 1pos
|
Het lezen van Het Verhaal van Phoenix beviel me gelukkig al een stuk beter dan Het Verhaal van Sky. Maar nu, zou de stijgende lijn zich voortzetten in het voorlopig laatst vertaalde deel van de Soulmates serie: Het Verhaal van Crystal? Ik zag het in ieder geval al een stuk zonniger tegemoet, mede door de glimpen die ik al van Xav had opgevangen in de vorige twee delen. Ze maakten me in ieder geval nieuwsgierig naar zijn verhaal…
Dat me helemaal blij maakte. Jaaaaaa! Dit is waar ik naar op zoek was toen ik startte met de Soulmates serie. Alleen jammer dat ik hier niet van begin af aan van kon genieten, maar eindelijk heb ik het dan toch gevonden: de verbondenheid. Het gevoel dat je helemaal opgaat in het verhaal en de wereld om je heen vervaagt. Een verhaal dat voor je ogen daadwerkelijk tot leven komt. Nu, in dit boek, ben ik die magie eindelijk tegengekomen. Niet dat de andere boeken minder waren, maar dit maakt het plaatje gewoon compleet.
Het is dan ook niet verwonderlijk dat Xav en Crystal meteen tot mijn favoriete koppel zijn gebombardeerd, of wel? Want Xav blijkt naast zijn knappe verschijning ook nog eens een hilarische en gevatte inhoud te hebben. Overduidelijk een broer van Zed: “Hallo Cupcake van Volledige Gelijkheid.” Oh toen had ik het toch even niet meer. Zelfs nu maakt die scene me aan het gniffelen en dat was niet het enige moment waarop hij zorgde voor een workout -sessie voor mijn lachspieren! Crystal kan hem gelukkig meer dan genoeg tegengas geven :)
Crystal, ook een heerlijk personage om over te lezen en minstens zo gevat als Xav. Ze heeft gelukkig wel voor de verandering een “normale” jeugd gehad. Oké, haar gebrek aan enige echte Savantvaardigheden te midden van haar getalenteerde familie is ook niet je van het. Toch was het stukken fijner dan wat Sky en Phoenix in hun jonge leven al hadden mogen meemaken. Hierdoor kon ik me haar situatie beter voorstellen en begrijpen, mijzelf in Crystal verplaatsen en kreeg Het Verhaal van Crystal net dat beetje extra wat in de vorige delen ontbrak.
Iets waar wel wederom helemaal geen gebrek aan was, was de spanning. Want wat heb ik toch mijn hart in mijn keel voelen kloppen tijdens het lezen. Des te meer omdat ik nu helemaal in het verhaal was gezogen. Sommige momenten waren echt zenuwslopend, vanwege het grote mysterie. Het mysterie dat, zoals we van Joss Stirling kennen, tot in de puntjes is uitgewerkt. Want ik was net zo onwetend als Xav en Crystal, wist niet wat me overkwam en toch moesten ik mijn zij hun familie zien te redden. Oké sommige momenten waren wel “Amerikaans” over de top, oftewel “too good to be true”. Dat verhoogde eerlijk gezegd alleen maar de charme van Het Verhaal van Crystal voor me :)
Als laatste nog even wat over de romantiek die verrassend genoeg… minder van belang was. Althans zo kwam het op mij over. Natuurlijk trakteert Joss Stirling je op overheerlijke momenten om van te genieten en om van te fangirlen. De nadruk lag echter op de gebeurtenissen rondom, want ze zijn toch immers zielsverwanten? Dan komt alles goed! En nee, ondanks dat is er zeker geen sprake van insta-love. Daarvoor vlogen er teveel totaal andere vonken voor in het rond. En ja, er is nog steeds sprake van langzaam naar elkaar toe groeien en voor elkaar vallen. Hoe? Lees het boek maar zou ik zeggen ;)
Conclusie
Wat een geweldige afsluiting van de Soulmates Readalong is dit. Nu begrijp ik volkomen waarom iedereen voor deze serie is gevallen. Het Verhaal van Crystal was namelijk geweldig! Net als de andere delen bevatte het een boeiend mysterie, zat het vol actie en kon je genieten van zinderende spanning. Het boek heeft fantastische personages, die gezegend zijn met een geweldige chemie en een goede dosis humor. Je krijgt niet genoeg van de romantiek en… het bevatte deze keer zoveel meer! Bovendien heb ik nu eindelijk de klik gevonden en kan ik er geen genoeg van krijgen. Ik hoop dan ook van harte dat het de dames van Blossom Books lukt om genoeg fans bij elkaar te krijgen om de andere delen te gaan vertalen. Hier hebben ze er in ieder geval al eentje te pakken. Want niet weten hoe het met mijn ondertussen geliefde broers verder gaat? Onmogelijk!
Deze recensie verscheen als eerste op CarpeLibra.nl | 1pos
|
Het boek speelt zich af in Polen in 1939 en vertelt het verhaal van Anna. Haar moeder is overleden en haar vader zorgt voor haar. Ze is gek op haar vader die linguist is en vele talen spreekt. Toen Anna 7 jaar was wordt haar vader opgepakt door de Duitsers en Anna is alleen achtergebleven. Tot op een dag ze Zwaluwman ontmoet. Een bijzondere man die ook vele talen spreekt ook de vogeltaal. Toch is het niet haar vader. Samen met Zwaluwman trekt ze door Polen en beleven ze vele avonturen.
Het boek heeft een magische, sprookjesachtige stijl midden tussen de verschrikkingen van de oorlog. Het boek draait om het niet weten. Is het geschreven van uit het perspectief van Anna of toch weer niet. Wie is Zwaluwman? Het niet weten maakt het boek magisch. En zoals wordt gezegd wie probeert de wereld te begrijpen zonder de hulp van kinderen is net alsof je brood probeert te bakken zonder gist.
De Zwaluwman is het debuut van Gavriel Savit. Gavriel woont in New York en is schrijver en acteur. Hij heeft gestudeerd aan de universiteit van Michigan met als specialisatie musical/theater. Hij heeft op broadway gestaan en ook op andere podia in de wereld. Geinspireerd door de boeken als The Life of Pi heeft hij nu zelf een boek geschreven. Of hij inmiddels bezig is met een volgend boek, daar is hij nogal mysterieus over.
Ik kan het boek beslist aanraden als je je mee kan laten voeren zonder te weten wat er gebeurt welke metaforen er gebruikt worden, je mee laten voeren en niet willen weten, dat doe afbreuk aan de magie van het boek. Zoals in het boek staat: “Een rivier volgt de rivierbedding. Hij hoeft nooit te vragen waarnaartoe, maar stroomt gewoon mee”. | 1pos
|
In Groene vrijdag neemt Winston Malone wraak op zijn (ex-)werkgever en raakt hij hierdoor verstrikt in het web van een ietwat duistere maffiafiguur met alle gevolgen vandien. Het boek staat niet meteen bol van de spanning en actie, maar toch heb ik me geen seconde verveeld. Post hanteert een uiterst vlotte en amusante pen en creëerde een bonte verzameling leuke en originele personages (met Caesar Malvi, de dwerg met een verleden als All Star Wrestler als mijn absolute favoriet). Ook de links naar films, TV-programmas en muziek die geregeld opduiken vond ik wel leuk. Meer van dat aub! | 1pos
|
Er zijn in Nederland enkele honderdduizenden slechtzienden. Door de vergrijzing neemt dit aantal nog verder toe. Daarom koos Uitgeverij Aspect het succesvolle boek 'Het Voorgesprek' van Simon Hammelburg uit om als grootletterboek uit te geven. De letters zijn veel groter dan normaal, het boek is bovendien mooi vormgegeven. Een prima initiatief.
Simon Hammelburg werkte bij de AVRO en was jarenlang correspondent in de Verenigde Staten. Hij heeft vele honderden cabaretliedjes en publicaties op zijn naam staan.
Zijn boeken: Kaddisj voor Daisy (1996), Van binnen is alles stuk - Herinneringen van vernielde generaties, (Engelse titel) Broken on the Inside - The war never ended (2014), een succes in binnen- en buitenland.
Verder schreef Hammelburg artikelen in Mijn Jodendom (1980), het boek ontving veel positieve aandacht, en in Ons Jodendom (verschijnt in april 2017), beide onder redactie van Dick Houwaart.
Over Hanneke Tinor-Centi
Hanneke Tinor-Centi (1960), eigenaar van HT-C Communicatie en Marketing, literair agent, boekmarketeer en recensent.
http://ht-c-communicatie.nl/ | 1pos
|
Een van de eerste boeken van Stephen King gelezen heb. Een aangrijpend verhaal, met de nodige spanning. AL had ik de film al wel een keertje gezien. | 1pos
|
Jaap Robben (1984) is bij literatuurliefhebbers in één klap bekend geworden vanwege zijn met diverse prijzen bekroonde debuut Birk, dat inmiddels al in verschillende talen is vertaald. Hij schrijft ook poëzie, verhalen en prentenboeken voor kinderen en is theatermaker.
In Zomervacht maken we kennis met de dertienjarige Brian, die met zijn vader in een caravan op een obscuur landje woont, waar ook Bruine Henri en Jean wonen. Brian, die door zijn vader Maurice meestal ‘Brai’ wordt genoemd, heeft vrijwel geen contact met zijn moeder, die - zonder dat Brian het wist - is hertrouwd en op huwelijksreis blijkt te zijn. Na de scheiding van zijn vader heeft moeder zich ontfermd over de lichamelijk en verstandelijk beperkte broer van Brian, Lucien, die "in een bed op een half uur rijden van onze caravan woont." Robben beschrijft de instelling waar Lucien verblijft zeer beeldend: "Met de geur van het buitenzwembad worden hier de vloeren gedweild." En: "Langs de rand van de toiletpot kwijlt een groen wc-blokje."
Omdat er verbouwd moet worden in de instelling waar Lucien verblijft, krijgt vader Maurice het verzoek om zijn zestienjarige zoon tijdelijk weer in huis te nemen. Aanvankelijk houdt hij de boot af, omdat hij ook al voor Brian en twee honden moet zorgen, moet ‘werken’ en klein behuisd is, maar zodra hij hoort dat de vergoeding voor de opvang van zijn gehandicapte zoon iets meer dan tweehonderdachtendertig euro per week zal bedragen, draait hij om als een blad aan een boom. Brian heeft toch zomervakantie; het leeuwendeel van de zorg zal op hem gaan neerkomen.
Brian heeft in Zomervacht zonder meer de sympathie van de lezer. Alhoewel hij het net als zijn vader vrij normaal lijkt te vinden om bijvoorbeeld een buitensporig hoge huur te vragen aan de wanhopige Emile, die bij hen op het landje komt wonen nadat hij door zijn vriendin met aquarium en al het huis uit is gezet, overheerst toch vooral het beeld van Brian die bijzonder liefdevol omgaat met zijn broer en lichamelijk contact met hem niet schuwt. Ook het steeds meer grensoverschrijdende contact van Brian met Selma, die in dezelfde instelling verblijft als Lucien, is in de context van het verhaal begrijpelijk. Brian is anders, Robben maakt dat alleen al duidelijk door hem als enige tussen een overvloed aan Franse namen een Engelse naam te geven. Het thema gespletenheid wordt duidelijk tussen de gezinsleden onderling, maar ook door de wankele balans tussen egoïsme en liefde voor de ander en in de meest letterlijke zin van het woord door het gespleten oorlelletje van Brian, waarvan pas later in het boek de oorzaak wordt onthuld.
Uiteraard blijkt het moeilijker dan gedacht om voor Lucien te zorgen. Alleen al het op de juiste wijze en in de juiste hoeveelheden toedienen van de noodzakelijke medicatie blijkt een probleem, dat in ieder geval voor één van de honden van Maurice en Brian niet goed zal uitpakken. Brian ontdekt al snel dat hij zijn broer onvoldoende kan beschermen ondanks de ‘vacht’ die hij om hem heen creëert en ook de andere mannen op het landje laten steeds duidelijker merken dat ze zich grote zorgen maken over hoe het er in dit bijzondere ‘gezin’ aan toe gaat.
Robben, die Zomervacht opdroeg aan zijn eigen zoon, schreef een boek waarin de relatie tussen een vader en een zoon centraal staat en waarin ouders kiezen voor het ene kind, ten koste van het andere. Het verhaal wordt vooral schrijnend, wanneer Lucien ingezet wordt voor praktijken die het daglicht niet kunnen verdragen.
Dat het alleen maar slecht kan gaan aflopen voor Brian, Lucien en Maurice is onvermijdelijk en daarom wat voorspelbaar, maar met Zomervacht laat Robben zien dat hij wederom de lezer van de eerste tot de laatste bladzijde weet te boeien. | 1pos
|
Zojuist klik ik de laatste blz van Scorpio weg. Hilde Vandermeeren heeft echt een buitengewoon goed boek geschreven wat mij betreft vergeleken kan worden met een misdaad roman van Ludlum.
Het huurmoordenaars syndicaat Scorpio wordt uitzonderlijk goed neergezet en ook de karakters zijn waanzinnig goed. Ik heb dit boek achterelkaar uitgelezen en kon het niet wegleggen, ik moest echt verder lezen.
Wat mij betreft 5☆ en een absolute aanrader! Lezen dus! | 1pos
|
Hartelijk dank aan uitgever Het Nieuwe Debuteren voor het beschikbaar stellen van het recensieboek ‘Prijs van vertrouwen’ van T.M. Zaan.
Cover
De cover bestaat uit een pagina van het woordenboek. Met het woord ‘vertrouwen’ en de betekenis duidelijk uitgelicht. Gezien de titel vind ik het een redelijk originele cover. Gezien het genre, romantiek, helemaal. Geen zoetsappige cover. Aan de andere kant is dat ook een minpunt. Uit de cover kan je niet opmaken tot welk genre het boek behoort. De cover krijgt van mij een 6,5.
Samenvatting van het verhaal
Gia de Leeuw is werkzaam als manager Various Relations bij evenementenbureau Grand Plaza Event Center. Ze is een ontzettend knappe vrouw, die niet doorheeft hoe knap ze is en welk effect ze heeft op de mannen die ze ontmoet. Volgens haar is ze niet de moeite waard en dat beeld wordt voor haar bevestigd, omdat alle mannen alleen maar oog lijken te hebben voor haar beste vriendin May. May is een voormalig model en al jaren gelukkig getrouwd, en die dolgraag zou zien dat Gia in zou zien wat een schoonheid ze zelf is. Een prijs voor elke man. Ze is namelijk niet alleen knap, maar ook lief, zorgzaam, intelligent en goed in haar werk. Als Gia door haar baas naar Antwerpen wordt gestuurd om de samenwerking met het concertgebouw in Antwerpen in goede banen te leiden, hoopt May dan ook dat Gia in een andere omgeving door zal krijgen wat ze waard is. Op haar eerste dag in Antwerpen ontmoet Gia niet een, maar wel drie mannen waar ze zich, tot haar verbazing, tot aangetrokken voelt. Joe en Jason, twee Amerikaanse broers, die bij het concertgebouw aan het werk zijn en Sergio, de Belgische motoragent, die haar in ruil voor een drankje haar bekeuring wegens te hardrijden wil kwijtschelden. Zal een van deze mannen eindelijk tot Gia door kunnen dringen, en zal Gia in staat zijn om het verleden een plaats te geven, zodat het haar zal lukken om weer vertrouwen te krijgen in mannen? Haar vertrouwen is namelijk flink toegetakeld door haar ex-vriend en voor geen prijs wil Gia de pijn van verraad weer ervaren.
Conclusie
In tegenstelling tot de meeste romantische verhalen heeft de schrijfster T.M. Zaan, die een passie heeft voor lezen, schrijven en muziek, met haar debuut gekozen om niet de standaardlijn te volgen van vrouw ontmoet man, ze mogen elkaar eerst totaal niet, komen dan bij elkaar, om weer uit elkaar te gaan naar aanleiding van een misverstand en uiteindelijk een aantal pagina’s voor het einde elkaar toch te vinden en dan besluiten om te trouwen. Deze keuze levert een verfrissend verhaal op dat ze met de nodige humor weet te brengen. Op sommige momenten zit je hardop te lachen vanwege haar taalgebruik. Helemaal bij haar prachtige manier om een kater te beschrijven na een nachtje feesten. “In haar hoofd dansten alleen nog twee olifanten de tango, maar daarvoor had ze nu al twee paracetamol genomen”. Naast de humor verweeft ze ook traumatische gebeurtenissen in het leven van Gia. Tessy Zaan weet hiermee een levensechte vrouw te scheppen, die gebukt gaat onder haar verleden, maar ook de invloed op haar relaties met vrienden, collega’s krijgt hierdoor meer diepgang. Wel jammer is dat ze regelmatig aanhaalt dat Gia niet door heeft hoe knap ze is. Natuurlijk is het een essentieel onderdeel van haar karakter en van de gebeurtenissen die zich afspelen in haar leven, maar minder vaak de nadruk erop leggen had geen afbreuk gedaan aan het geheel. Niet alleen Gia komt goed tot leven, ook May, Joe, Jason, Toby – de homovriend van May en Gia, komen tot leven met rake zinnen, levendige beschrijvingen van hun karakters en de betekenis die zij spelen in het leven van Gia. Een romantisch verhaal zou geen romantisch verhaal zijn als niet ten minste een van de hoofdpersonen rijk en beroemd zou zijn, en Tessy Zaan hanteert dit principe dan ook, maar ze brengt het wel met verve. De problematiek die daarmee samenhangt, zoals paparazzi, gestoorde fans en roddel wordt op een leuke manier in het verhaal verweven en geeft het een redelijk realistisch tintje.
T.M. Zaan heeft met haar debuutboek aangenaam verrast. Humor, drama, romantiek, levendig beschreven en met een frisse aanpak van het liefdesverhaal geef ik dit heerlijk vlotlezende debuut 4*. | 1pos
|
Ik had dit boek in één dag uit, einde review…. Haha nee dat is niet waar natuurlijk. Maar dat zegt wel veel over het boek voor mij. Ik heb niet zoveel tijd om te lezen en een boek moet me echt pakken om het in één dag uit te krijgen.
Ik ben nog niet zo thuis in het genre New Adult, dus dit is één van de eerste boeken die ik lees in dit genre. Maar ik zal alvast bekennen dat het zeker niet het laatste boek is dat ik in dit genre lees. Ik vond het verhaal erg leuk, het feit dat je niet meteen weet wat er met Daan en Lynn aan de hand is maakt dat je verder leest. Ook het opbouwen van de spanning tussen de twee karakters houd je in zijn greep. Zouden ze uit eindelijk bij elkaar komen of toch niet? ( ik ga dat natuurlijk niet verklappen dat moet je zelf maar gaan lezen ).
De setting van het verhaal was mooi en na het lezen van dit boek had ik zin om meteen in het vliegtuig te springen en op vakantie te gaan naar een warm land.
De personages in het boek hebben ook echt een verhaal, het is niet simpel jongen en meisje worden verliefd enzovoorts. Al vanaf de eerste hoofdstukken weet je dat er met beide iets gebeurd is, maar wat precies dat weet je niet meteen.
Ik vond dat de personages in het boek de ruimte kregen om hun verhaal te vertellen en daarnaast ook op zoek te gaan naar elkaar. De gebeurtenissen die ze hebben meegemaakt zijn heel belangrijk om de acties van de personages te snappen. Wat het leuke aan dit boek is, is dat je dit eigenlijk stukje bij beetje ontdekt. In het echt leven verteld iemand ook niet meteen zijn hele levensverhaal.
De enige personages die ik af en toe wel achter het behang wilde plakken waren de ouders van Daan. Ergens kon ik me hun reacties wel indenken, aan de andere kant zonden ze wel een hele dubbele boodschap uit. Ze willen dat Daan verder gaat met zijn leven, maar wanneer hij dat doet zijn ze continue boos.
De schrijfstijl is heerlijk, het is echt zo’n boek waar je aan begint en wat je eigenlijk niet meer weg wil leggen. De hoofdstukken zijn kort en daardoor denk je heel makkelijk, ach nog één hoofdstuk, tot je ineens aan het einde van het boek bent.
Het verhaal wordt verteld vanuit zowel Lynn als Daan en dat vond ik erg prettig lezen, je leerde hierdoor beide personages goed kennen en kreeg ook veel mee van de emoties van de personages.
Voor mij was dit echt een uitstapje naar een genre waar ik niet heel beken mee ben. Maar het was een erg leuk uitstapje dat zeker naar meer smaakt. Het boek was super leuk en het hield je vast van het begin tot het einde. Dus waar wacht je nog op, schaf snel dit boek aan en duik in de wereld van Daan en Lynn | 1pos
|
Ik heb nu een paar recepten uit dit kookboek gemaakt en ik ben aangenaam verrast. Er staan heerlijke en makkelijke recepten in, die volgens mij voor iedereen goed te maken zijn. Een boek voor zowel beginnende als gevorderde koks , ieder niveau komt langs. Ik hou zelf van kookboeken met foto’s en ook daar voldoet dit boek gelukkig aan. Prachtige foto’s waarvan je al trek krijgt als je er naar kijkt. Wat mij betreft dus zeker een aanrader! | 1pos
|
In dit boek komt de 11-jarige Britt na haar balletles niet meer thuis. Haar moeder slaat alarm en al snel worden Lois & co op de zaak gezet. Dit is geen kind dat weggelopen is. Het team tast redelijk lang in het duister, maar dan komt het verlossende bericht waardoor de zaak in stroomversnelling komt. Er is maar één groot probleem: de landsgrens. Over de grens heeft Lois niets meer te zeggen en dat zint haar niet echt...
Kenmerkend voor de Simone van der Vlugt-boeken zijn de korte hoofdstukken. Daardoor leest het boek vlot weg. Je hebt het boek uit voordat je het weet.
In dit boek volg je ook Britt. Wat maakt Britt allemaal mee? Hoe voelt Britt zich? En lukt het Britt om terug thuis te komen? Ik heb bij deze Britt-hoofdstukken vaak een brok in mijn keel gehad. Ik moet er niet aan denken dat het mij zou overkomen.
De beschrijvingen zijn ook weer subliem. Eén van de personages verzeilt in een groot, donker bos. Hoe Simone dit heeft beschreven, het lijkt alsof je zelf in dat bos loopt.
Dit boek is een aanrader. Leest enorm vlot, is een zéér goed verhaal met goede beschrijvingen. Ik kijk al uit naar het volgende boek... | 1pos
|
"Een mensenleven is maar een zucht in de eeuwigheid"
Een heerlijke YA voor wie houdt van het paranormale. Een mooie manier om te laten zien dat er meer is tussen hemel en aarde, en dat het niet per definitie "eng" hoeft te zijn.
Het is op een vlotte manier geschreven, waardoor je snel in het verhaal zit. De hoofdpersonage Merthe is een echte puber in haar doen en laten, maar weet je te verrassen met haar kracht. Waar het verhaal lijkt te beginnen als een meidenboekje, slaat het al snel om in een spannend verhaal waarvan je wilt weten hoe het eindigt! Sterke verhaallijn, goede karakters, geen onnodig gezweef. Perfecte balans ♡ | 1pos
|
Met dit debuut heeft Paolo Cognetti een meeslepende roman geschreven. Een ode aan de bergen en een onvoorwaardelijke en oprechte vriendschap met als decor de Italiaanse alpen.
De ouders van Pietro hebben beiden een voorliefde voor de bergen; de arctische wereld hoog in de bergen. Hun eerste liefde waren de Dolomieten. Na hun vlotte berghuwelijk vestigden ze zich in Veneto, op het platteland. Haar zwagerschap en zijn arbeidscontract leidden tot een verhuizing naar Milaan waar Pietro wordt geboren.
Vader is werkzaam als chemicus in een fabriek waar hij zich voortdurend opwindt over het beleid en stakingen. Dat komt zijn humeur thuis niet ten goede en leidt nogal eens tot hevige woede-uitbarstingen. Moeder heeft de taak op zich genomen hem te kalmeren.
Grana
Wanneer Pietro elf is huren zijn ouders een huisje in een van de dalen van Noord-Italië, het dorpje Grana. Ze brengen daar voortaan elke zomer door. Pietro en zijn moeder genieten daar volop van het eenvoudige leven. Vader komt alleen de weekenden en gaat dan graag de bergen in. Een enkele keer gaat zijn zoon met hem mee. Hij is erg dwingend tijdens de tochten, volgt met een woeste uitdrukking, gedreven zijn pad en wil van geen rustpauze weten. Pietro heeft steeds last van hoogteziekte en wordt hierdoor danig op de proef gesteld.
‘We gaan pas weer naar beneden als we ergens komen waar we niet verder omhoog kunnen'
Vriendschap
Tijdens een ontdekkingstocht in de omgeving van het dorp ziet Pietro Bruno in de weiden langs de oever waar hij zijn koeien laat grazen.
De moeder van Pietro bemerkt een zekere verlegenheid bij hem en nodigt Bruno bij hen thuis uit voor een ontbijt. Er ontstaat een hechte vriendschap en de jonge jongens beleven eindeloze dagen van eindeloos spelen bij de beek. De grote droom van Bruno is om later kaasmaker te worden met een eigen boerderij en zijn eigen kudde.
Zowel Bruno als Pietro hebben geen goede verstandhouding met hun vader. Pietro breekt uiteindelijk met zijn vader en vertrekt naar Turijn. Met de liefde wil het steeds maar niet lukken, want wanneer het te benauwend wordt verbreekt hij de relatie.
Bruno wil vooral op zijn alm blijven.
Nepalese wijsheid
Toch blijven de bergen Pietro trekken en hij reist af naar de Himalaya als documentairemaker. Daar ontmoet hij onderweg een oude Nepalees die hem de betekenis van de acht bergen uitlegt.
" 'Aha,' zegt hij. 'Ik snap het. je maakt een toch langs de acht bergen.'
'De acht bergen?'
De man pakte een stokje en tekende ermee een cirkel op de grond. Het was een volmaakte cirkel, je kon zien dat hij het vaker deed. Daarna tekende hij een diameter in de cirkel, toen een tweede haaks op de eerste, en toen nog twee deellijnen, zodat hij een cirkel met acht stralen kreeg. [.....] Heb je ooit zo'n tekening gezien?' vroeg hij.
'Ja,' antwoordde ik, 'In mandala's.'
'Precies,' zei hij. 'Wij zeggen dat er in het centrum van de wereld een hele hoge berg staat, de Sumeru. Rond de Sumeru bevinden zich acht bergen en acht zeeën. Dat is voor ons de wereld'. [.....] 'En we zeggen: wie zal meer hebben geleerd, hij die de tocht langs de acht bergen heeft gemaakt of hij die de top van de Samuru heeft bereikt?'
Goh, dacht ik bij mezelf, dit moet ik Bruno vertellen."
Een stuk grond en een vervallen hut
Omdat hij zich schriftelijk beter kan uiten houdt hij per brief contact met zijn moeder. Langzamerhand kreeg hij het idee om het in de toekomst toch weer eens te proberen met zijn vader, maar die toekomst verdween op het moment dat hij het bericht krijgt dat zijn vader is overleden.
Het blijkt dan dat zijn vader hem in Grana een stuk grond met een vervallen hut heeft nagelaten. Hij besluit de bergen in te gaan en de paden te volgen die ook zijn vader heeft gelopen en zo komt hij na al die jaren weer in contact met Bruno. Als vanzelfsprekend knappen de mannen gezamenlijk de hut op. Dan ontdekt Pietro dat er in de achterliggende jaren contact is gebleven tussen zijn vader en zijn vriend.
Conclusie
Cognetti weet op weergaloze wijze verstoorde familiebanden, het rauwe van het leven in de bergen en het melancholieke van een dertig jaar durende vriendschap, samen te weven tot een prachtige coming-of-age roman. Het laat zien hoe nietig de mens is in de zoektocht naar geluk en hoe een mens kan worstelen met bindingsangst.
De betovering ligt in de prachtige natuurbeschrijvingen die als vanzelfsprekend zijn verweven in het verhaal. Je kunt moeiteloos visualiseren en alles glashelder op je netvlies laten verschijnen. Dit is mede op het conto te schrijven van de vertalers die dit op zeer treffende wijze hebben gedaan. Een ongelooflijk mooie roman.
Auteur
Paolo Cognetti (Milaan, 1978) is een Italiaanse schrijver en documentairemaker
'De acht bergen' betekenden zijn definitieve doorbraak als auteur in Italië en verschijnt in dertig landen. Het werd beloond met de Premio Strega Giovannie en de Premio Strega 2017, de belangrijkste literatuurprijs van Italië.
'De acht bergen'
Auteur: Paolo Cognetti
Originele titel : Le otto montagne
Vertaling: Yond Boeke en Patty Krone
Categorie: Literaire roman
Pagina's: 224
ISBN: 9789023466413
Uitgeverij Bezige Bij
Verschenen: augustus 2017 | 1pos
|
Omdat Anya Niewierra gedegen onderzoek heeft gedaan is de DDR geschiedenis met de Stasi, gevangenen, mensen die nooit vrijuit kunnen spreken en handelen, heel waarheidsgetrouw neergezet. Dit is de achtergrond waarin het verhaal van Josta zich afspeelt. Een kunstenares, die gevangen zit in de beperkingen van de wereld waarin ze leeft.
In het nu woont Josta in Nederland, vrij om haar creativiteit naar eigen inzicht te laten werken.
Het verhaal begint op een morgen, waarop Josta ontdekt dat ze een paar dagen mist en vervolgens blijkt dat ze is geopereerd. Grote vraagtekens..... en ze gaat op zoek.
Beetje bij beetje kom je meer aan de weet over haar geschiedenis. Dan weer door de mysterieuze verteller, dan weer door Josta zelf, die op zoek gaat in haar verleden, in Duitsland.
Als jong talent, in het keurslijf, creativiteit aan regels gebonden, voorbestemd om met haar schilderkunst geld te verdienen voor de DDR. Kunstvervalsing op grote schaal. Maar wat heeft haar operatie daarmee te maken?
Je leeft mee met Josta, maakt kennis met alle anderen, die zo goed zijn beschreven dat je ze echt leert kennen. Heel goed geschreven. Mooi van begin tot eind. Alles klopt. En het verhaal blijft nog lang naspelen.
Hoeveel vervalsingen zouden er in omloop zijn??? | 1pos
|
Het Tippelteefje is een bundel van 32 korte verhalen, geschreven door Theo van Rijn.
De verhalen gaan over zijn eigen belevenissen en zijn gezinsleden komen er regelmatig in voor.
Als de titels van de hoofdstukken de fantasie van de lezer al prikkelen, de verhalen zelf doen dat nog meer. Al lezende vraag je je onwillekeurig af welk deel van het verhaal werkelijk gebeurd is en hoeveel aan de rijke fantasie van Theo van Rijn is ontsproten.
Een grote dosis droge humor is kenmerkend in de teksten en regelmatig word je op het verkeerde been gezet. Komt het door het beeldende taalgebruik dat je je zo inleeft in de situatie en juist daardoor een spiegel voorgehouden krijgt of komt het doordat de schrijver zichzelf schaamteloos op de hak neemt? Elk verhaal roept op zijn minst een glimlach op, andere verhalen laten je schateren.
Vooral lezers met een goed gevoel voor taalspelingen en woordgrappen zullen dit boek kunnen waarderen.
De manier die Theo van Rijn gebruikt om nadruk op woorden te leggen, vind ik persoonlijk heel origineel. Niet cursief of vetgedrukt, maar streepjes tussen de lettergrepen.
Het tippelteefje is de vierde verhalenbundel van de hand van Theo van Rijn. Daarnaast schreef hij een aantal andere boeken en bloemlezingen.
Theo van Rijn werd in Leidschendam geboren als achtste van negen kinderen. Reeds op jonge leeftijd was duidelijk dat hij totaal geen respect had voor autoriteit. “Respect moet je verdienen door je gedrag en niet door de maatschappelijke positie die je bekleedt” sprak hij op 13-jarige leeftijd.
Pas in 2008 kreeg het schrijven hem in zijn greep. Hij organiseerde schrijfwedstrijden en gaf boeken uit in eigen beheer. Van Rijn was columnist bij volnieuws, recenseerde regelmatig voor toneelblog.nl en was freelancer voor Noordwijk Exclusief. In 2012 startte hij met uitgeverij LetterRijn. Oorspronkelijk alleen om het boek van zijn overleden broer Adriaan Bontebal uit te geven, maar sindsdien uitgever van ongeveer 25 auteurs. | 1pos
|
Ik heb dit verhaal in 1 dag uitgeluisterd, zo spannend was het en zo g.oed voorgelezen door een man. Dit is het eerste boek wat ik van deze auteur, John Verdon, heb geluisterd. Maar zeker niet het laatste. Hoewel..ik ben natuurlijk wel afhankelijk van de bibliotheek van luisterboeken. Of de boeken al als audio verkrijbaar zijn. Dat kan wel eens langer duren dan ik zou willen. Oke dan nu het boek. Een oud inspecteur van politie, Dave Gurney, wordt door een vroegere studiegenoot te hulp geroepen. Deze man wil de politie niet inschakelen. Dat gebeyyrt toch als hij ineens vermoord blijkt re zijn. Gurney wordt bij het onderzoek betrokken. En 5 moorden later weet hij de seriemoordenaaar te ontmaskeren. Het lijkt een simpel gegeven gegiiten in een simpel verhaal. Niets is minder waar. Maar dat moet iedereen maar zelf ervaren, denk ik zo. | 1pos
|
Ik ben al jaren fan van Deflo en Intifada heeft mij hierin alleen maar bevestigd! Wat een sterk en gedurfd boek, met een heel actueel thema. Het heeft een diepe indruk op mij achtergelaten,ik werd er zowaar stil van. Luc Deflo behoort duidelijk tot de top van Vlaamse schrijvers! | 1pos
|
Op aanraden gelezen, omdat het ook voor volwassenen een heel goed boek zou zijn. Een goed boek is het zeker, maar duidelijk geschreven voor tieners. Zowel qua inhoud als stijl. Desalniettemin vond ik het leuk om te lezen. Een goed verhaal met humor en spanning. | 1pos
|
Al een tijdje was ik nieuwsgierig naar dit boek. Naar de weg die Saroo afgelegd moest hebben.
En jeetje.. wat een weg!
Ik heb met momenten vol ongeloof zitten lezen.
Saroo is een jochie van 5 jaar als hij al geregeld op zijn jongere zusje moet passen. Zijn 2 oudere broers zijn elke dag weg om eten en geld bij elkaar te scharrelen. Zijn moeder is vaak een tijdje weg om te werken en geld te verdienen. Saroo's vader is vrijwel niet in beeld.
Op een dag denkt Saroo het goed te doen om met zijn broer mee te gaan om eten en geld te verdienen.
Dit wordt een groot angstig avontuur.
Ik zelf kan me niet eens voorstellen hoe de rivieren in India gebruikt worden. Saroo is een dapper klein jochie. Die zich staande weet te houden in een grote mensen wereld.
Hij heeft het grote geluk gehad dat hij geadopteerd werd.
En wat een doorzettingsvermogen met het terugzoeken van zijn woonplaats!
Voor mij dan ook een grote glimlach op mijn gezicht toen hij de plaats op Google maps terugvond.
Kortom. Geweldig boek om te lezen.
Nou de film nog kijken :-) | 1pos
|
Wat een heerlijk prentenboek! Tim mag van zijn vader alleen op de tegels blijven tijdens het buitenspelen. Dat is namelijk niet gevaarlijk. Dit verhaal bewijst het tegendeel. Er valt veel te zien op de mooi geïllustreerde platen. Ook zonder woorden kan het verhaal goed gevolgd worden. De herhaling in de beknopte tekst zorgen voor samenhang en herkenning. (23e boek voor boekenbingo 2016) | 1pos
|
Deze zomer heb ik voor de tweede keer het boek gelezen. En wat me opvalt, eveneens in het tweede deel; is dat de karakters in de loop van de tijd toch wel geevolueerd zijn. Wat me vooral opviel, was dat in de laatste boeken de chef van Lynley zo incompetent is voorgesteld, wat in de eerste boeken totaal tegenovergesteld was. Toen werd de man omschreven als iemand die altijd voor zijn medewerkers bereikbaar is en zeer intelligent. Toch weer met volle teugen van de boeken genoten. | 1pos
|
In dit boek wordt op een welhaast perfecte wijze met uiterste precisie uit de doeken gedaan hoe een perfecte aanslag beraamd wordt op Charles de Gaulle. De uitvoering ervan is tot de laatste pagina spannend en uiterst fascinerend.
Het thriller aspect in dit boek wordt met name gedragen door de opsporing van deze onbekende en gezichtsloze moordenaar, waarbij de opsporingsdiensten telkens dichterbij waren dan gedacht.
Samen met "de honden van oorlog" creëerde Forsyth een eigen genre van realistische thrillers die ingingen op de echte wereld en die putte uit een realiteit die de gemiddelde lezer onbekend is.
Geniaal en zeer entertainend. [Zeer goed verfilmd met Edward Fox, hoe minder gezegd over de remake met Gere & Willis hoe beter af je bent]. | 1pos
|
“Twee waarheden naderen elkaar.
Eén komt van binnenuit, één van buitenaf,
en waar ze elkaar ontmoeten bestaat een kans jezelf te zien.”
Wat maakt een thriller aantrekkelijk? Spanning? Een boeiende thematiek? Een interessant plot? Veel onverwachte wendingen? De thriller Het meisje op de foto van Carina Bergfeldt voldoet in ieder geval aan elke eis. Bergfeldts verhaal bevat spanning, een goed plot en zeer veel onverwachte wendingen. Het boek is een lust voor elke lezer die van spanning houdt. Bergfeldt verbaast en imponeert met haar nieuwe thriller, ondanks een paar schoonheidsfoutjes.
Met een interessant maar zeer mysterieus proloog opent Bergfeldt haar verhaal en wekt ze de interesse: “Maar als ze terugdenkt aan die avond, herinnert ze zich de foto het best.” Vervolgens leidt ze de lezer door een zeer fragmentarisch eerste deel, waarbij ze diverse personages aan het woord laat, zonder ze echt te introduceren. Het verhaal lijkt geen verhaal en de lezer dreigt af te haken. Gelukkig keert het tij na hoofdstuk zeven: er wordt een man, Viktor, vermist. Vanaf dat moment krijgen twee personages, journaliste Julia en rechercheur Anna het woord en komt er meer lijn in het verhaal. Zij vertellen het verhaal in Het meisje op de foto en worden slechts af en toe onderbroken door andere personages. Anna en Julia geven het startsein voor een indrukwekkend en bovenal spannend psychologisch verhaal.
Wanneer Viktor verdwijnt, komen Anna en Julia in actie. De twee vriendinnen zijn op werkgebied elkaars vijanden, maar werken tegelijkertijd samen. Na vier dagen wordt het hoofd van Viktor gevonden bij een oud graf. Vanaf dat moment lijkt het om een moordzaak te gaan. Wanneer er in de rivier bij de vindplaats vuilniszakken met ledematen van zeker twee lichamen gevonden worden, wordt het onderzoek vergroot. Wellicht gaat het om een seriemoordenaar. De dames zetten alles op alles om de zaak op te lossen en komen er langzaam maar zeker achter dat Viktor niet de nette, beleefde man was die hij leek te zijn.
Bergfeldt zet alle middelen in om haar verhaal spannend te maken. Op goedgekozen plaatsen in het verhaal gebruikt ze cliffhangers en regelmatig zorgt ze voor een onverwachte wending in het verhaal om de spanning te verhogen. Ook de hoofdstukken waarin ze andere personages, zoals de dader, aan het woord laat, werken effectief: de lezer gaat samen met de hoofdpersonen op zoek naar de dader. Daarbij veroorzaakt Bergfeldt met de typeringen van de personages voor een intrigerend geheel. Van Julia en Anna maakt ze echte tegengestelde personages met een geschiedenis en gevoelens. De manier waarop ze hun levens uiteenzet is realistisch en emotioneel. Tegelijkertijd zorgt ze met de typeringen van de bijpersonages voor een intrigerend verhaal. Geen enkel karakter gedraagt zich volledig normaal en ieder personage heeft wel iets verdachts. Een geheel logisch gevolg is dan ook dat de lezer continu op het verkeerde been wordt gezet. Iedereen kan de moorden gepleegd hebben, net zo goed als dat niemand het gedaan zou kunnen hebben. Bergfeldt voorziet de lezer af en toe van een hint, maar wijst hem net zo vaak de verkeerde kant op.
Niet geheel logisch zijn de rollen die Anna en Julia toebedeeld krijgen. Waar Anna de rechercheur is, vervult Julia deze taak, als journaliste, meer. Bergfeldt, zelf journaliste, geeft Julia zo’n onderzoekende houding dat het verhaal onrealistisch dreigt te worden. In het echte leven krijgt een journalist immers niet zoveel ruimte als nu. Toch doet dit niet echt afbreuk aan het verhaal. Bergfeldt rechtvaardigt zichzelf door Julia en Anna vriendinnen te laten zijn en zelf diverse malen in het boek aan te geven dat Julia ‘over de schreef’ gaat.
Naarmate het verhaal vordert, gaat de beerput rondom Viktor verder open. Elke keer dat het verhaal dreigt te gaan kabbelen weet Bergfeldt het opnieuw te openen. Met de opening van de beerput, creëert ze diepgang in het verhaal. Waar menig thriller louter een spannend verhaal vertelt, is dit in Het meisje op de foto niet het geval. Bergfeldt verwerkt op impliciete wijze thema’s over misbruik, verkrachtingen en eenzaamheid:“‘Zo voelt het. De rest van de tijd kun je misschien een heel goed leven leiden, maar elke dag pakt hij een paar minuten lang iets van je af wat hij niet mag afpakken, eist je aandacht op een manier op zoals hij niet zou mogen doen.”
Net op het moment dat ook Bergfeldt dreigt te vervallen in het geijkte einde waarin ‘alles in eens op zijn plek valt’, weet ze de lezer opnieuw te verrassen met een verhaalwending. Daarmee sluit ze Het meisje op de foto interessant en verrassend af. Ze schrijft meer dan louter een thriller, maar voegt een psychologische laag toe. Daarmee bedient ze de thrillerlezer en de psycholoog. | 1pos
|
Geweldig! Weer een Charlotte Link als vanouds met afwisselende
spanning en goede karakterbeschrijvingen. | 1pos
|
Ik heb de eerste twee boeken van M. J. Arlidge nu gelezen. Net zoals het eerste deel vond ik dit boek erg prettig lezen. Je leest het in 1 ruk uit. Ik vind de rode lijn in het verhaal over inspecteur Helen Grace boeiend en ben dan ook benieuwd naar de volgende delen. Ik vond alleen dat het einde van dit boek een beetje afgeraffeld werd. Het ging voor mijn doen heel snel ineens. Dat vond ik in het eerste boek beter. Al met al wel een spannend boek om te lezen. | 1pos
|
Wat een heerlijk bizar en origineel verhaal! Tot het laatste moment wordt je verrast door wendingen die je niet ziet aankomen. Heel knap gedaan en een echte aanrader! | 1pos
|
Ellen de Vriend.
Britt Hulsman is een succesvolle horeca-ondernemer en gelukkig getrouwd met Richard; het stel heeft 3 dochters. Door de drukte hebben ze weinig tijd voor elkaar. Daarom heeft Richard naar het lijkt een verrassingsweekend voor hun tweeën georganiseerd in Zeeland. Maar als Richard tijdens het weekend spoorloos verdwenen is en er meer vragen komen dan antwoorden zoekt Britt koortsachtig naar antwoorden, maar komt al dieper in de problemen.
Het verhaal bestaat uit twee verhaallijnen.
De tweede.
Mara Weststrate is mantelzorger voor haar moeder Emma die een zwaar ongeluk gehad heeft.
Emma ligt noodgewongen in een verpleegtehuis. Mara had liever gezien dat Emma naar een revalidatiecentrum gegaan was maar daar is geen geld voor. Naast de zorg voor Emma heeft ze nu ook extra kosten. Met haar werk verdient ze niet genoeg omdat allemaal te kunnen betalen.
Als haar vriend dan aanbiedt dat hij voor een mooi bedrag aan geld kan zorgen is Mara daar dan ook heel blij mee.
Maar ze moet daar wel wat voor doen!!
Er lopen twee verhalen lijnen naast elkaar, die van Britt en die van Mara.
Het eerste gedeelte denk je: waar wil de schrijfster heen. Langzaam buigen de verhalen naar elkaar toe tot één verhaal.
Het is een mooi boek. Niet een echte thriller maar het blijft je boeien. Als je denkt dat je weet hoe het in elkaar zit komt er een verrassende wending met een geweldig plot. | 1pos
|
Het verhaal wringt hier en daar een beetje, de lezer voelt aan dat er feitjes worden achtergehouden en dat er misschien sprake is van net iets te veel wendingen. Toch weet Coben de spanning er natuurlijk in te houden, daarin blijft hij nu eenmaal een van de betere schrijvers van dit moment. En heel mooi zoals hij het leven in Suburbia weet te beschrijven: een wereldje waarin ouders en leraren zich erg druk maken om alcohol voor kinderen onder de 21(!), in het land van de onbegrensde mogelijkheden waar het dragen van wapens een recht is.
Overigens jammer dat in de recensies hierboven het een en ander wordt weggegeven. | 1pos
|
Mijn tweede Jo Nesbo boek en het smaakt naar meer! Hoe deze schrijver een spelletje kan spelen met jouw beeld van de hoofdpersoon is bewonderenswaardig. | 1pos
|
Het uur nul is een heftig, emotioneel verhaal over aids. Aan het eind was ik bijna in tranen. De titel Het uur nul is als volgt te verklaren "Nu kan ik alleen nog aftellen. Aftellen naar de dag, het uur waarop ik zal sterven, waarop ik niks meer ben. Niks. Nul. Het uur nul". Dit denkt Ben wanneer hij de diagnose seropositief te horen krijgt op zijn zestiende.
Ben en Filip, vrienden die rondhangen bij het zwembad, kletsen, drinken, herrie schoppen, roken. Sommige roken een jointje. Filip raakt verslaafd aan Brown Sugar (heroïne) en zet een golden shot, dit kost hem zijn jonge leven.
Ben gaat een keer mee met Filip naar de drugsleverancier Vogelverschikker maar omdat hij geen geld heeft blijf hij clean. Wanneer beide andere onder zeil zijn wordt Ben nieuwsgierig, ziet het spuitje van de Vogelverschikker, raapt het op. "Aan de punt kleefde een druppeltje bloed. Er zat zelfs nog een restje van het preparaat in het spuitje".
Nancy Vervecken, knap wijfje, tijdens de pauze kon je haar neuken in de wc. Filip had haar al een paar keer opgezocht, ik wou geen doetje zijn. "Wie denkt er nu aan aids als je voor de eerste keer in je leven met een meisje kunt neuken?" zuchtte hij. En het stond ook niet op haar voorhoofd gedrukt dat ze seropositief was...is...".
Diana de vriendin van Ben, stapelverliefd op elkaar, gelukkig altijd voorzichtig geweest. Bens vader, geen enkel begrip aids "Mijn zoon is verdomme een homo, ik heb altijd gedacht dat het met hem verkeerd op lopen. Aids is een Homoziekte".
Het verhaal vertelt over Ben en het verloop van zijn ziekte, de hardheid in de wereld, vooroordelen, uiteindelijk weegt hij nog 41 kilo. "Nooit meer pijn, dat moet een geweldig gevoel zijn. Zoals Filip: hij lag zo rustig in het park". Nu kan hij het nog, morgen misschien niet meer.
"It's better to burn out than to fade away......". | 1pos
|
Dat dit boek een juweel is, verbaast mij niet echt. Eerder verscheen van deze schrijver Het Alfabethuis dat ook al een geweldig boek is. | 1pos
|
Heerlijk boek met voor mij een heel verassende ontknoping. Niet dat nou de spanning te snijden was, maar toch een lekker leesbaar en boeiend boek !
Ik heb dit boek met veel plezier gelezen en eigenlijk alle boeken van Simone.
De één is misschien wat beter als de ander...maar ik zie nu alweer uit naar een nieuw boek van haar. Een veel belovende schrijfster. Ga zo door Simone ! | 1pos
|
Mijn 200e recensie moest iets bijzonders worden. Wat dacht je hiervan: bij het verschijnen scheelde het weinig of dit boek werd verboden. Een recensent vroeg zich af uit wat voor brein zulke monstruositeiten ontspruiten .‘Beste medestudenten, lees dit boek niet’, schreef een brave jonge ziel onlangs nog op een uittrekselwebsite. Zo’n boek, daar hoort een recensie van op hebban te staan. Een uitstekende kandidaat dus om een jubileum mee op te luisteren.
Al in het uitgebreide voorwoord - préambule in Hermansiaans Nederlands, worden we gewaarschuwd. Hermans is geen moralist, neenee, maar geloven in de mens dat doet hij ondertussen niet en daarvan wil hij ons maar al te graag kond doen. Achtervolgingswaan, megalomanie, necrofilie, obsessie… ‘Geen andere Nederlandse schrijver ging zo ver in het verkennen van de waanzin’, aldus biograaf Otterspeer. Het openingsverhaal 'Manuscript gevonden in een kliniek' getuigt daarvan. Het verhaal wordt verteld door een eerzuchtige loner die na een incident mentaal de vernieling is ingegaan. Door zijn toedoen van werd een onschuldige jongen gestraft voor een vechtpartij met ongelukkige afloop. Bij vechtpartij doodt hij de jongen die hij als schuldige had aangewezen. Dit geeft hem nog meer een Übermensch-gevoel.
Dé novelle in deze bundel is natuurlijk Het behouden huis. De titel alleen al lijkt bedacht om de goegemeente te ergeren: zo heette ook het Noordpool-onderkomen waar in 1596 Hollandse held Willem Barentsz met zijn bemanning heroïsch een overwintering overleefde. Bij nihilist Hermans natuurlijk geen helden en geen heroïek. Hij maakt van dit huis, dat hoort bij een ‘Kurhaus’, een plek van moord en doodslag. Hermans’ vaste thema (we kunnen de werkelijkheid niet ‘kennen’, hoogstens een berg fragmenten verzamelen waaruit we een realiteit bijelkaar denken) ontploffen de lezer al in het gezicht in de eerste alinea.
Is het sanatorium bij Thomas Mann (De toverberg) synoniem aan een min of meer veilige vluchtplaats voor discussie over vrijheid en discipline, de Duitse kolonel die in deze novelle de stad bestuurt heeft de Eerste Wereldoorlog in de loopgraven naar eigen zeggen overleefd door zich gedisciplineerd elke ochtend om half 7 te blijven scheren. De partizanen zijn wreed en destructief, de Nazi’s beschaafd. Harry Mulisch in zijn rol van zelfbenoemd nationaal oorlogsduider (De aanslag) was geschokt door deze nuancering maar Hermans had ook hier natuurlijk gelijk, ‘goed’ en fout’ zijn relatieve begrippen - bevrijders begaan wreedheden, bezetters redden soms mensen.Hier meer over het verhaal:
https://www.hebban.nl/recensies/victor-de-la-vieter-over-het-behouden-huis
En dan is er nog het titelverhaal. Een man wordt letterlijk achtervolgd door zijn kortstondige SS-verleden. Natuurlijk loopt het niet goed af. Hoop vervliegt, levens gaan kapot. Geschreven tijdens de oorlog. Je gaat beseffen hoe de waanzin van de oorlog ingrijpt in een mensenleven. Goedhartigheid, verpersoonlijkt door love interest Anna, noch opportunisme, vertolkt door zijn oom, kan hem redden.
In 'Glas' gaat het gerucht dat Elena stiekem seksuele gemeenschap heeft gehad met het verminkte lichaam van ‘de Führer’, die opgebaard ligt in de instelling. Een van de hoofdpersonen, ook een bedpartner van Elena, draait dermate door van deze toestand dat hij er een paar omlegt. Je moet maar durven - zo’n thema neerzetten…
Wie wordt er niet knetter in deze bundel? In Lotti Fuehrscheim gaat Bernard ten onder aan zijn obsessies. Broer Gerard probeert hem te helpen maar Bernard ziet in woorden en namen de sleutel tot de werkelijkheid, dus vergeet het maar. Hij zakt af naar niveau 100% basket case en denkt dat hij een profeet is - 'taal zó bovenaards en onbegrijpelijk, dat niemand tot tegenspraak komt'.
Mislukkingskunst, aldus Otterspeer over het hoofdthema in deze bundel van deze ‘nietsontziende polemist’ (G.F. Raat). In interviewfragmenten komt dat polemische mooi terug, zoals hier: https://www.youtube.com/watch?v=C-fKMUUJ2e8.
Waarom deze keuze van de jubilaris? Moet ik u dát nog ùitleggen?, zou Hermans uitgeschreeuwd hebben. Onuitstaanbaar, onhandelbaar. Maar misschien wel de beste Nederlandse auteur van de 20e eeuw, in elk geval de veruit de scherpste. Daarom dus.
Muzieksuggestie: Cornfield Chase/Day One - Hans Zimmer. | 1pos
|
"Maar daar knetterde de bliksem weer, en al had ik blijkbaar geen benzine meer, ik had nog steeds vaart. Hotsend daalde ik, daalde ik. De holle weg, met boomwortels op ooghoogte, was zo nauw dat ik de braamstruiken langs de lak van mijn auto had kunnen horen schrapen als het onweer niet alles had overstemd. (…) Met mijn handen verkrampt om het stuur bleef ik zitten. Het was alsof ik met geweld door een trechter was geperst. (…) De hoofdpersoon, Sabine, probeert zich uit haar auto te manoeuvreren (…) Koude vingers sloten zich om mijn hand. Het deel van mijn lichaam dat zich nog in de auto bevond, bevroor. De rest van mij begon instinctief te spartelen."
Onheilspellend…
Vanaf de eerste bladzijden wordt via dit soort onheilspellende situatiebeschrijvingen de spanning al behoorlijk opgevoerd en duidelijk is dat we belanden middenin een psychologische thriller. Alle ingrediënten zijn immers aanwezig. Duisternis alom. Donder en bliksem. Een angstaanjagend dicht bos met een smal landweggetje dat nog slechts een karrespoor is, geen benzine meer. Al eerder lazen we dat er een roofvogel zat te loeren naar zijn prooi… en dan lezen we over die koude vingers van een levend wezen…. om de hand van hoofdpersoon Sabine die in hoofdzaak de verteller is. Eenmaal in het huis, waar slechts één venster verlicht is komt er nog een tweede spanningsboog bij: de “Alicia-lijn en de schuldvraag”. Was het wel een noodlottig ongeval of toch moord met voorbedachten rade. En wie was dan de dader? Er zijn diverse perspectieven vanuit de gezinsleden en dorpsbewoners. Maar zijn deze betrouwbaar? Kortom een echte literaire thriller. Telkens wanneer je het Alicia-raadsel ontrafeld denk te hebben, eerder dan hoofdpersoon Sabine, zet Renate Dorrestein je onmiddellijk op het verkeerde been en komt er weer een nieuwe optie bij.
Is Sabine de reddende engel voor de Gilissens?
We volgen Sabine die haar huis ontvlucht is nadat haar overspelige echtgenoot haar ingeruild heeft voor een “amper meerderjarige hoer met Bambi-ogen”. Ze dwaalt nu door het onheilspellende Limburgse land en komt aan bij Hoeve Oldenhage, sinds mensenheugenis eigendom van de welgestelde familie Gilissen. Ze treft daar een bizarre (eufemisme) gezinssituatie aan. Grootmoeder Adelheid van 96 wiens wil wet is, haar gehoorzame zoon Ennis, een vijftiger en zijn twee dochters Madeleine (Maddy) van ca. 20 jaar, het huissloofje en Livia (Lili) van 12,5 jaar, een atypisch, ogenschijnlijk gevoelloos kind met een gebruiksaanwijzing volgens de familie. Bovendien zijn er nog een paar eigenzinnige, vijandige huisdieren waar Sabine meteen voor gewaarschuwd wordt. En terecht. Over Adelheid lezen we: “Adelheid kende geen ander belang dan haar eigen belang en geen ander gelijk dan haar eigen granieten gelijk. Waar zij haar hoef plantte, ontbrandden er vetes zonder doel of zelfs maar zonder herleidbare oorsprong. Adelheid vergat graag dat zij louter door haar huwelijk onderdeel was geworden van een machtige familie. (…) Wat was er trouwens nog over van Oldenhage? Tja, in Adelheids ogen blijkbaar nog altijd genoeg om zich boven iedereen verheven te voelen, haar eigen wetten te stellen, mensen zonder krimp te schofferen en te provoceren.” Het was dus zeker geen gezellig omaatje…!
Wat is de waarheid en wat is die waarheid waard?
Sabine die eigenlijk ook op zoek is om haar eigen identiteit weer terug te vinden (ze voelt zich een ingeruild vod), trekt een paar dagen bij de Gilissens in en probeert dit gezin op allerlei mogelijke manieren bij te staan, maar wil tegelijkertijd toch ook het drama Alicia oplossen. Heeft iemand haar van de trap geduwd, zo ja wie dan? Alle gezinsleden kunnen het zijn geweest. En zij geven elkaar ook steeds de schuld en merkwaardig genoeg offeren zij zich voor elkaar op. Houden iedereen erbuiten. Er is dus kennelijk echt iets te verbergen.
Of, was Alicia misschien gewoon uit zichzelf van die gevaarlijke zoldertrap gevallen door een misstap? Dit laatste scenario past zeker in dit mysterieuze plot, in dit mysterieuze gezin…. en is daarmee geheel in de stijl van Dorrestein. Het zou mij niet verbazen. De Reddende Engel is daardoor weer eens een echte, ouderwetse Dorrestein zoals we haar kennen uit eerder werk. Een beklemmende sfeer, wreed, meedogenloos en zelfs moorddadig. Maar wat is nu de waarheid?!
Het leek veel langer, maar was toch maar tien dagen…
Deze thriller begint op 7 maart om 17.46. Bij elk hoofdstuk staat nauwkeurig locatie en tijd aangegeven. De vertelde tijd eindigt op 17 maart om 10.15 uur met de laatste gang van Adelheid van Oldenhage, via het dorp naar het kerkhof. “Het was slechts Mamans lichaam dat eindelijk Oldenhage verliet. Je kon niet uitsluiten dat haar geest hier achterbleef om heerszuchtig als altijd vreemden van het erf te weren die haar geheimen zouden kunnen ontdekken.” Een duidelijke hint volgens mij naar de titel van mijn recensie: Wie is eigenlijk die reddende engel? Was er wel een moord?
Onnavolgbare schrijfstijl.
Renate Dorrestein schrijft prachtige zinnen. Zij munt uit door haar rake typeringen, een beetje ironisch, soms zelfs vilein, vals. Een paar voorbeeldjes van haar humor. Ik zie maman zo voor me in deze beschrijvingen: p 103 "Interessant", zei maman, terwijl ze me vanaf de bank als een boa constrictor aanstaarde. Op p. 104: "Geen sprake van." zei Maman, overeind schietend alsof ze door een spiraal in de zitting van de bank omhoog werd gekatapulteerd.
Maar ook uitmuntend vond ik haar serieuze gedachten: Sabine op p. 39 “Wat blijft er van je eigen geschiedenis over als je niet meer bestaat in die van een ander? Dan resten er alleen maar rafels, als in een tot op de draad versleten jas waar je ooit blij mee was, maar die nu geen warmte meer geeft en die je daarom zonder enige emotie tussen de aardappelschillen en koffiecups bij het huisvuil kunt proppen”.
En hoe wrang en hoe ‘to the point’ schrijft ze op de laatste bladzijden: “Er begon een kerkklok te beieren. Gods vertegenwoordigers op aarde maken geen onderscheid tussen de doden: ze sorteren niemand voor op hemel of hel, ze klimmen in de klokkentoren of drukken op een knop van de geluidsinstallatie, na ons de zondvloed en morgen weer een dag.” Waar denkt onze doodzieke schrijfster op dat moment zelf aan?
Toch nog één citaat! Van een heel andere orde. De losgebroken moordlustige hond heeft zojuist een aantal kippen op brute wijze naar de andere wereld gebeten. Madeleine mag de doodsklap uitvoeren. P. 108: “Madeleine hief haar schriele armen. “Nou, tabee, dan,” zei ze met iets wonderlijk teders in haar stem. Toen liet ze haar vaders kruk met een dreun neerkomen op de schedel van de hond.” (…)
Op het erf was Livia bezig de gevallenen te identificeren. “Annie van Truus,” mompelde ze, Alfred Jodocus, nee Willem de Zwijger, Suus, Mathilde. Goudlokje.” (…)
“Maman, die op een stapel groentenkratten was gaan zitten, constateerde met hese stem: “Dat wordt een hoop kippensoep de komende tijd.” Beslist een hele vreemde familie….
Conclusie:
Renate Dorrestein heeft met deze twintigste roman weer een meesterwerk geschreven. Volkomen herkenbaar in haar zo eigen schrijfstijl heeft ze me wederom volledig weten te boeien, laten grinniken én vooral ook aan het denken gezet door haar terloopse gedachten die ze zo eenvoudig weet te formuleren. Zo lijkt het althans. Voer voor psychologen.
Vijf sterren voor deze psychologische thriller van een meestervertelster. Renate Dorrestein veel dank!
Zeist, 28 oktober 2017
Wil | 1pos
|
In Ayoub bundelt uitgeverij Vrijdag Het Schapenfeest ( 2010), Drarrie in de nacht ( 2014) en Alleen zij ( 2016) tot dit nieuwe exemplaar . Tijdens het lezen van Het Schapenfeest leren we de Marokkaanse jongen Ayoub kennen. In het eerste deel is er vooral sprake van de dromen van Ayoub en met gebruik van magisch realisme en veel humor worden deze bvb door de "stem" van een schaap weergegeven. Op de achtergrond worstelt hij al met de verwachtingen van zijn cultuur en de maatschappij. In " Drarrie in de nacht" maakt deze opgroeiende jongen kennis met de harde realiteit. Stilaan ontwikkelt hij zich tot een zogenaamde hangjongere. Het wordt duidelijk dat zijn familie een bepaald pad verwacht dat hij niet wil bewandelen, maar de rest van de maatschappij lijkt Ayoub en zijn vrienden al opgegeven te hebben. In "Alleen zij" leren we dan Eva, de vriendin van Ayoub, kennen en doet zij vooral haar verhaal . Onomkeerbaar en onthutsend is "Alleen zij." Het leven dat begon met humor en mooie dromen gaat in rook op. Alleen zij vertelt over de destructieve ontwikkelingen en in dit deel zet Ayoub zijn krankzinnige tocht verder.
Ayoub is een aanklacht tegen een situatie die we vandaag zien gebeuren. .Het is een stem die op een eerlijke manier met ironie en sarcasme de harde werkelijkheid toont . Het zet aan tot nadenken en speelt met vooroordelen . Net deze combinatie van humor, messcherpe dialogen , de harde werkelijkheid en het magisch realisme maken dit verhaal een boek dat moet gelezen worden. Misschien gaat jong en oud eens nadenken na dit boek gelezen te hebben? Ayoub begint aan een droom maar eindigt in een nachtmerrie. | 1pos
|
De Harry Potter boeken zijn wel 1 van de eerste boeken die ik helemaal mega gaaf vond. Echter leest dit boek wel lekker door, maar vind ik alleen het laatste verhaal uit dit boek mooi. Ik heb dit boek in 1 ruk uitgelezen maar ik kan niet echt zeggen dat het me intresseert.. Ik had er meer van verwacht. | 1pos
|
Allereerst dank aan Stefan voor het gratis beschikbaar stellen van zijn boek.
Het is nu een paar weken geleden dat ik dit boek uit heb en het houdt me nog steeds bezig.
Het verhaal van Finn en Moira...
Het ene deel vanuit haar kant, het andere vanuit zijn kant om vervolgens te eindigen met Moira.
Tijdens, maar ook na het lezen van het boek heb ik mezelf dingen afgevraagd en ik hoop oprecht dat Stefan een vervolg schrijft op Kismet waardoor mijn vragen beantwoord zullen worden.
Vier sterren van mij omdat ik persoonlijk het verhaal nog niet helemaal “af” vind, maar die vijfde ster komt erg dicht in de buurt.
Het boek is zeker de moeite waard om te lezen. | 1pos
|
Volledige review op boekinwonderland.wordpress.com
Deze trilogie is erg gehypet en nu ikzelf het eerste boek gelezen heb begrijp ik beter waarom. Dromendochter wijkt erg af van het klassieke YA boek en daarom vond ik het net zo verfrissend om te lezen. Sowieso lees ik erg graag fantasie verhalen die geïnspireerd worden door engelen en demonen. Maar wat Laini Taylor met die mythologie heeft gedaan is echt uniek.
Het boek begint als volgt: Er waren eens een engel en een duivel die verliefd op elkaar warden. Het liep niet goed af. Deze zin greep me onmiddellijk vast en liet me niet meer los tot ik de laatste pagina had omgeslagen. Nu denk je misschien: “Weer een engelen verhaal? Dat hebben we toch al gezien bij Fallen en Halo?” Neen, dit boek is echt iets totaal anders en uniek in zijn genre.
De wereld die in dit boek gecreëerd wordt is ongelooflijk sterk en gedetailleerd. Gevuld met mythologie, sages en geschiedenis die perfect bij de schepsels in deze wereld horen. Laini Taylor hanteert het concept van engelen en demonen (Serafijnen en Chimaeren in dit geval) en een verboden liefde, maar ze slaagt erin nooit in clichés te hervallen. Nochtans zou dit makkelijk kunnen gebeuren. Vooral omdat Dromendochter een liefdesverhaal is. De romance zou makkelijk het ganse plot kunnen beïnvloeden. (Zoals bijvoorbeeld bij Fallen het geval is.) Maar dat doet het niet. De liefde is subtiel en pas op het ogenblik dat het er echt toe doet wordt ze passioneel en verzengend. Het verhaal van dromendochter gaat veel verder dan enkel maar de liefde tussen Karou en Akiva.
Het verhaal is ook geen klassiek geval van goed tegen kwaad. Niemand is zuiver boosaardig en niemand is alleen maar goed. Omdat je het verhaal door de ogen van Karou volgt ben je in het begin zelfs eerder geneigd om de engelen als de vijand te bekijken. Later in het verhaal wordt echter duidelijk dat iedereen verliest in een oorlog en dat geweld heel vaak geweld in de hand werkt. Ik vond dit specifieke aspect van het verhaal erg goed uitgewerkt. Sowieso vind ik het een positief gegeven dat moeilijke onderwerpen in jeugdliteratuur naar boven komen. In dromendochter is de oorlog tussen de Serafijnen en de Chimaeren niet vast te pinnen met een duidelijke begindatum. Je kan niet zeggen “hier en nu” is het begonnen. De oorlog wordt veroorzaakt door actie en reacties. Het is een complexe samenloop van omstandigheden en alle partijen denken het gelijk aan hun kant te hebben. Briljant en tegelijkertijd erg realistisch uitgewerkt vond ik persoonlijk.
Nog een sterk punt in dit boek is de poëtische schrijfstijl. Ik vermelde hierboven al dat ik het verhaal op zich uniek vond, maar ook de schrijfstijl kan je als uniek bestempelen. De omschrijvingen van de personages en de omgeving zijn zo gedetailleerd, dat ze voor je ogen tot leven komen.
Ondertussen heb ik nog geen woord gezegd over de karakters. Eerst en vooral is er Karou. En ik weet dat ik dit al een aantal keer gezegd heb dit jaar. Maar zij is een ongelooflijk, sterk vrouwelijk personage. (Misschien lees ik eindelijk de juiste boeken? Of misschien hebben jeugdauteurs eindelijk ontdekt dat vrouwen best voor zichzelf kunnen zorgen?) Er was niets aan Karou dat mij stoorde of waar ik mij aan ergerde. Bij haar klikte gewoon alle puzzelstukjes perfect in elkaar. Ze was kunstzinnig met een mysterieuze geschiedenis, maar ze was tegelijkertijd ook heel trouw aan haar toch wat niet – traditionele familie. Wat voor mij vooral belangrijk was, is het feit dat Karou verre van perfect is. Ze maakt fouten, hele menselijke fouten. Ze is niet immuun aan boosheid of jaloezie bijvoorbeeld. Ze is niet bestemd om de wereld te redden en ze heeft ook geen bovenmenselijke krachten. Ze is gewoon een sterke dame, die haar mannetje kan staan en waar je gerust een kopje koffie mee zou willen gaan drinken.
En dan is er Akiva…. Wat kan ik zeggen over Akiva. Zo veel jeugdauteurs hebben reeds geprobeerd om een jongen/man te creëren die melancholisch is, die diep nadenkt en een duister verleden heeft. En hier is eindelijk iemand die erin geslaagd is om dat personage geloofwaardig neer te zetten. Akiva is een ongelooflijk sterk mannelijk karakter. Op geen enkel moment een complete klootzak en ook geen enge stalker. Neen, een man met eergevoel, met een gevoel voor humor, maar er is toch altijd die donkere kant van hem aanwezig.
De hoofdpersonages zijn ontzettend gedetailleerd en realistisch neergezet. Maar daar houdt het niet op. Ook de zij-personages hebben elk hun eigen verhaallijn. En door hun eigen karakterstrekken voegen ze allemaal een beetje eigenheid toe aan het verhaal. Vooral Zusanna, die zorgt voor een beetje “normaal gedrag” tussen al die rondvliegende engelen en magie. Ik kan niet wachten om haar terug te ontmoeten in het tweede deel van de reeks. | 1pos
|
18 dec 2012
Dolci d'Amore van Sarah- Kate Lynch is een chicklit, wordt gezegd. Ik houd helemaal niet van chicklits en als dit boek er één is, dan ga ik toch maar eens kijken of er nog meer van deze boeken zijn, want dit vond ik een heerlijk boek! Een ander boek van haar vond ik ook al zo leuk: Zoet verlangen.
Het verhaal gaat over Lily en Daniel. Ze houden al zestien jaar van elkaar en wonen in Manhattan, waar ze een mooi appartement hebben. Lily heeft een goede baan als CEO van een bedrijf en Daniel heeft een importbedrijfje van wijnen uit Italië. Eén op de vier weken moet hij daar dus naartoe om leveranciers te krijgen en om mooie wijnen uit te zoeken. Als Lily nieuwe golfschoenen wil kopen voor Daniels verjaardag, vindt ze in zijn oude golfschoen een foto van een gezinnetje met Daniel als vader. Wat doe je in zo'n geval? Lily is furieus, want hun leven is één grote leugen geweest. Impulsief boekt Lily een reis naar Italië om Daniel op te zoeken en hem ter verantwoording te roepen.
In Italië, Toscane in een stadje Montevedova huist Het Geheime Genootschap van Sokkenstoppende Weduwen, die het tot hun missie hebben gemaakt om gebroken harten te genezen. De negentigjarige Violetta, die een zesde zintuig heeft als het op de liefde aankomt, is de leider van dit genootschap. Zij en haar zus Luciana hebben een kleine patisserie boven op de heuvel. In de kelder is het hoofdkwartier, waar de weduwen bij elkaar komen om alles te bedisselen.
Dan komt Lily aan in Montevedova. Zij is er achter gekomen, dat haar perfecte echtgenoot kinderen heeft bij een Italiaanse vrouw, de kinderen, die zij samen nooit hebben kunnen krijgen. Lily gaat niet toevallig logeren bij Violetta en Luciana, waar ze de zesjarige Francesca leert kennen, de dochter van Daniel. Lily is helemaal ondersteboven van haar, ze steelt haar hart. Francesca wil heel graag koekjes leren bakken. Het zesde zintuig van Violetta zegt, dat het hart van Alessandro gelijmd moet worden, een knappe, maar verdrietige Italiaan. En die willen ze koppelen aan Lily. Het Genootschap ziet hun kans schoon om hun plan uit te voeren. Is Lily echt de vrouw die zijn gebroken hart moet genezen? Of Het Geheime Genootschap van Sokkenstoppende Weduwen erin slaagt Lily te koppelen aan Alessandro lees je in Dolci d' Amore.
Sarah- Kate Lynch heeft een luchtige en humorvolle manier van schrijven, wat ik heerlijk vind. Je blijft het hele verhaal door geboeid, zelfs om haar nawoord moest ik nog lachen. De personages zijn leuk en interessant. Ze beschrijft het dorp Montevedova of het echt bestaat. Ik ging op zoek en het blijkt écht te bestaan, het heet alleen Montepulciano en ligt tussen Florence en Siena. Dit dorp staat meteen op de lijst van te bezoeken stadjes in het voorjaar, dat begrijp je zeker wel! We zijn al eerder in Toscane geweest, naar Siena en Arezzo, waar een scène van de film "La vita è bella" zich afspeelt, dat hij op de fiets met zijn kind voorop naar beneden rijdt, kun je je dat nog herinneren? Ook Cortona hebben we bezocht, omdat de Amerikaanse schrijfster Frances Mayes daar een huis had gekocht en ik haar boeken had gelezen, zoals "Een huis in Toscane" uit 1996. Het werd een bestseller en is in 2003 verfilmd. We stonden toen (in 2000) aan het Trasimenomeer. Cortona verwierf extra bekendheid doordat hij ook als achtergrond diende voor enkele scènes in "La vita è bella". En eigenlijk ligt Montepulciano veel dichterbij het meer dan Siena, waar we wél zijn geweest.
Sarah- Kate beschrijft Toscane vol liefde. Ze is er ook twee keer geweest om research te doen. Ze weet de sfeer van Italië heel goed over te brengen. Ik las in een andere recensie, dat Lily te weinig uit de verf kwam. Ik kon me haar juist heel goed voorstellen. Ook alle handgebaren en lawaai bij discussies van de Italianen, net of ze ruzie hebben, vind ik heerlijk! Alles wat ik fijn vind aan Italië wordt zo goed beschreven: de zon, de levendige mensen, het eten, het lekkere ijs. Het is net of je er zelf bent! En dat niet alleen, in het boek staan ook wijze levenslessen, over vergeven bijvoorbeeld of dat je een kind positief moet benaderen. Ik heb tranen met tuiten gehuild bij dit boek. Bij het vorige boek van haar wat ik las, Zoet verlangen, was het, omdat sommige dingen erg dichtbij kwamen. Maar ook bij andere gevoelens ben ik soms té empathisch, ik voel alles wat beschreven wordt. Ik ben een paar dagen helemaal down geweest door dit boek, zelfs zo erg, dat mijn man vroeg niet meer van deze boeken te lezen. Soms moest ik weer erg lachen door mijn tranen heen, een rollercoaster van emoties!
Het balkonnetje met het mooie uitzicht, waar Lily een prosecco gaat drinken, bestaat ook echt. Het is van haar favoriete café Poliziano. Sarah- Kate heeft er foto's genomen.
De pasticceria is niet in Montepulciano, maar er is wel een in Montalcino: Mariuccia.
Sarah-Kate Lynch (1962) is journalist. Ze woont in Nieuw-Zeeland, maar is regelmatig in Ierland, waar haar familie vandaan komt.
ingridverschelling - 20 jan 2013
Ik heb een mailtje gestuurd naar Sarah Kate Lynch in Nieuw- Zeeland en had nooit een antwoord verwacht. toch gekregen: Hi there Ingrid Thank you so much for your email and also for your review. I think having reviews in a language I can't read is probably very good because then I just imagine they are fabulous! And I'm even more glad you read and enjoyed On Top of Everything. It's one of my favourites.
Cheers Sarah-Kate | 1pos
|
'Angst' is een thriller van Luc Deflo zonder de twee speurders Deleu en Meindonck, alhoewel de eerste in het tweede deel van het verhaal toch aanwezig is.
Walter Vandamme, bediende bij Deutsche Bank staat op het punt met het door hem ontwikkelde PSS programma een stap in zijn carrière te zetten. Maar dan loopt alles mis. Hij wordt onwel bij de presentatie. Bij de voorstelling van het programma in Frankfurt moet hij ijlings terugkeren omdat zijn zoontje na een fietsongeluk in coma is beland.
Walter Vandamme komt dan in een rollercoaster terecht. Is dit alles toeval of opgezet spel door zijn baas Jeffrey Theunis. Overtuigd dat er meer achter zit zoekt hij naar bewijzen en raak zo volledig op drift.
Tot op het einde de ganse waarheid aan het licht komt in een sterke finale.
'Angst' is een mooie en spannend geschreven thriller.
Luc Deflo doet dit een schrijfstijl met veelal korte en gedreven zinnen, waardoor het boek vlot leest.
Het karakter van de hoofdfiguur Walter Vandamme is sterk uitgewerkt.
In feite is dit boek het verhaal van deze ene man die, op zoek naar de waarheid, geleidelijk elk houvast verliest.
Het is ook het gevecht van een individu tegen zijn omgeving, waar eigenbelang en bedrog hoogtij vieren. | 1pos
|
Op 11 april 2016 heb ik meegedaan aan een wedstrijd van de Facebookgroep “Boekenfans”. Deze groep is een gezellige community waar alle leesverslaafden bij elkaar komen en praten over hun passie.
Op 14 april 2016 kreeg ik te horen dat ik het boek “Indra” van Sterre Carron had gewonnen. Mijn geluk kon niet op. Ik had al zoveel van Sterre Carron gehoord en gelezen! En nu mocht ik ook haar nieuwste boek reviewen.
Tijd is helaas niet altijd aan mijn zijde geweest door een drukke stage- en schoolperiode nadien, maar hier is dan eindelijk mijn review.
Het verhaal:
Indra en Lore zijn samen met hun (dronken) vriend Andreas op stap geweest. Op weg naar huis rijdt Lore twee fietsers aan. Indra en Andreas zitten bij haar in de auto. Lore bedenkt het plan om Andreas aan het stuur te zetten en hem zo de schuld te geven van het ongeval. Vijf jaar later krijgt Andreas zijn geheugen stilaan terug. Dit zorgt ervoor dat Indra zich opgejaagd wild voelt en steeds dieper wegglijdt in een web van leugens. Ze leert ook een steenrijke investeerder kennen, die haar vraagt om zicht tot de islam te bekeren.
Mijn mening:
Eerlijk? Dit boek is het eerste boek dat ik van Sterre Carron lees, en het is een echte pageturner. Het verhaal is bijzonder spannend en hoe moe je ook bent, je kunt het echt bijzonder moeilijk wegleggen. Niet ideaal dus om te lezen tijdens je blok, als je moet slapen, …
Het gevoel van een echte pageturner te hebben heb ik nog maar bij vier andere boeken gehad: 50 tinten, Het Eiland, Azerty en de Godinnentrilogie. Het boek is dus een echte aanrader!
Het verhaal kwam zeer goed op gang en bleef dat ook, maar ik was toch ook wel wat ongeduldig naar het stuk waar de waarheid effectief aan het licht kwam en waar Indra de steenrijke investeerder leert kennen. Maar dit alles werd ruimschoots goedgemaakt door de vele plotse en onverwachte gebeurtenissen doorheen het hele verhaal. Je krijgt ook een diepere kijk op de personages in het verhaal. Zo kun je het ook makkelijker volgen. Zeker als je de vorige boeken van Sterre Carron nog niet hebt gelezen!
Dankzij dit boek ben ik zeker van plan om ook de vorige boeken van Sterre Carron te lezen (Mara, Tirtha, Matsya, Trifla en Indigo). Ik heb ook gehoord dat haar boeken steeds beter en beter worden, en nu ik Indra als eerste gelezen heb, ben ik daar ook helemaal van overtuigd!
En nu is het tijd om weer een ander goed boek te vinden, te lezen en te reviewen. Mission impossible na zo’n boek! :(
“Indra” van Sterre Carron
Uitgeverij Witsand Uitgevers
370 pagina’s
Mijn recensie: 4,5 / 5
Aan Els Ebraert en Stefanie Roels van de groep Boekenfans heel erg bedankt voor deze kans!
Aan Sterre Carron heb ik nog de volgende boodschap: Heel erg bedankt voor deze kans en voor jouw geduld. Keep up the good work, want van jou wil ik nog veel meer lezen! :) | 1pos
|
Een fijn- op rijm -kleuterprentenboek. Op iedere plaat zie je wel een deel , of de hele vriendelijke dino. Een herkenbaar thema, ieder kind wil wel een dier. Een meisje fantaseert over haar lievelingsdier: een dinosaurus. De platen spreken aan, de tekst rijmt. Dat leest lekker voor!. Er staan niet veel moeilijke woorden in, waardoor het geschikt is voor jongste kleuters. En de tekening met de drol is supergroot en mooi. | 1pos
|
Subsets and Splits
No saved queries yet
Save your SQL queries to embed, download, and access them later. Queries will appear here once saved.