text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
Dit boek heb ik in de elektronische versie gelezen. Wat een geweldig debuut. Onnederlands in opzet zou ik bijna willen zeggen want het is toch ook wel een heel Nederlands boek waarin ook schuld en boete centraal staan. De vuurwerkramp in Enschede is een katalysator die invloed heeft op de gedragingen van een aantal van de personen. Het is een familieverhaal met een donkere rand. Het deed me hier en daar aan een Coen brothers film denken, alhoewel er in die films wat meer donkere humor zit. De opzet van het verhaal maakt dat je door wilt blijven lezen. Het verhaal wordt vanuit verschillende personen verteld met terugblikken zodat je meer duidelijkheid krijgt hoe een en ander zo ver heeft kunnen komen. Het einde van het boek laat zien hoe grensoverschrijdend gedrag een andere gebeurtenis tot gevolg heeft die eerder in het boek al benoemd is. Het boek had miscchien iets korter gekund maar dat is aan de schrijver.
Ik vind dit een schitterend debuut dat ik met veel plezier heb gelezen. | 1pos
|
Wat kan ze schrijven die Connie Palmen! Meeslepende roman/biografie
van een wanhopige gepassioneerde liefdesrelatie tussen Ted Hughes
en Silvia Plath, geschreven vanuit het perspectief van de
eerstgenoemde die door de aasgierige media vaak als medeschuldig
aan de zelfmoor d van Plath wordt aangemerkt, zijn ontrouw wordt
hem onterecht aangerekend. Althans volgens de zienswijze die Connie
Palmen neerzet in dit meesterlijk geschreven boek. De al 250
pagina's aangekondigde zelfdoding wordt door de auteur opgevoerd
gemaakt als een geloofwaardige suspense, verder is de schrijftaal
beeldend en gelardeerd met filosofisch getinte overpeinzingen,
zoals we gewend zijn van Palmen. | 1pos
|
Vorig jaar heb ik met de actie "Geef mij maar een boek" dit boek gekocht. Knap om in een boek voor kinderen heftige thema's als oorlog, verraad, discriminatie en de dood te verwerken, zonder dat het al te zwaar wordt.
Vermoedelijk heb ik dit boek als kind ook al eens gelezen, want ik "wist" vrijwel direct wie de verrader was. Dat zal ik onbewust dus wel onthouden hebben, hoewel ik niet onthouden had dat ik dit boek al eens gelezen had. :D Maar fijn om deze klassieker nu (weer) gelezen te hebben, en deze keer zal het lezen ervan me denk ik wel bijblijven. ;) | 1pos
|
Spannend, met een einde dat ik niet zag aankomen. En de epiloog/proloog aan het einde is er niet teveel aan, verklaart inderdaad alles. | 1pos
|
Andrej Rubinic en Josip Tudjman zijn stadsgenoten in een klein stadje aan de Kroatische kust van wat aanvankelijk nog Joegoslavië is. Overigens is Tudjman ook de naam van de Kroatische president in de jaren 90 van de vorige eeuw.
Andrej is jonger en heeft de oorlog, dat is WOII, niet meegemaakt, en postbode van beroep, hij zoekt een vrouw, tenminste sort of als ze lijkt op prinses Diana; Josip is ouder, getrouwd, een dochter, ex-partizaan, en heeft een tamelijk onbeduidend baantje als bestuurder van een treinkabelbaan.
De mannen kennen elkaar aanvankelijk niet goed, maar raken zo zoetjesaan meer en meer op elkaar betrokken. Uiteindelijk zijn zij zo dicht betrokken op elkaar dat zij lijken op de treinwagons van de kabelspoorbaan: als de een omhoog gaat gaat de ander omlaag. Bovendien zijn de hoogtijdagen van de kabelspoorbaan al lang verdwenen in de mist van de geschiedenis.
Als communicerende vaten zijn de mannen. Zij hangen aan elkaar al kiezen zij daar niet voor. Zij zijn met elkaar verbonden als de wetten van de fysica: what comes up must go down.
Het is beter niet te veel te spoileren.
Driessen schrijft met behoorlijk wat humor en bekijkt de medemens van een afstand. Humor doordrenkt het hele verhaal en maakt het uiterst verteerbaar, want het is bepaald heftig wat er allemaal gebeurt. Centraal thema is dat mensen elkaar niet werkelijk kunnen kennen. Dat is volgens Driessens eigen woorden: de condition humaine. Desondanks zijn zij met elkaar verbonden door hoop, geloof en liefde.
Driessen maakt gebruikt van allerlei (christelijke) symbolen en motieven, ik noem er een paar: zoals de pelikaan, de vogel die ‘s zomers aan de stranden van het stadje het gekrioel beschouwt; de puzzels die de dochter de hele tijd aan het maken is; de windhond Lajka die dan weer bij Josip dan weer bij Andrej woont; de konijntjes, de vissen en de visserslui, WOII, antisemitisme, racisme.
Hij componeert zijn romans als een muziekstuk met voorin de aanwijzing: een komedie. Verschillende thema’s en motieven maken het werk tot een geheel. Driessen is ook theater- en operaregisseur.
De structuur van het verhaal is als van een slang die zichzelf in de staart bijt. Het begint met de treinkabelbaan in een Kroatisch stadje, dat gemaakt is naar zijn roemruchte voorbeeld in Wiesbaden. Het verhaal eindigt met Josip die met Jana, zijn minnares, die spoorbaan van Wiesbaden bezoekt.
Op de achtergrond spreken oorlogen een woordje mee: WOII en de oorlog met Servië. | 1pos
|
Dörte Hansen (1964) werd geboren in het Duitse Noord-Friesland aan de grens met Denemarken. Dat kan je merken aan de namen en het Platduits uit haar tweede roman Middaguur, waar dat laatste gelukkig niet uit is weg gerecenseerd. Ze studeerde taal-en letterkunde in de Universiteit van Kiel, promoveerde in Hamburg, werkte als journaliste en brak in 2015 door met haar gelauwerde succesvolle roman Het oude land.
Middaguur mag zeker hetzelfde succes ten deel vallen. Op een sfeervolle en ontroerende manier beschrijft Hansen in deze roman hoe dr. Ingwer Feddersen, opgraver van de prehistorie en universiteitsdocent archeologie in Kiel, terugkeert naar het Noord-Friese dorp van zijn afkomst, Brinkebüll, waar hij gedurende een sabbatjaar voor zijn grootouders gaat zorgen die hem vroeger opvoedden als hun eigen zoon, en omdat dat oude ‘Noordzeeland’ aan hem trekt, hij zijn afkomst terug wil ‘voelen’. Marret was zijn moeder die alleen maar kort in zijn verleden voorkomt en die zelf eigenlijk nog een kind was toen ze zonder enig besef en in haar eigen wolk van dromen en naïviteit beviel van haar enige zoon.
Het is tegelijkertijd een ‘Gesellschaftsroman’, een verhaal over een klein boerendorp waar nog veel en hard handenwerk werd verricht, en dat in de loop der tijden wordt herverkaveld en gemoderniseerd en vele kleine boeren er daardoor het bijltje bij neerleggen. Het verhaal van Ingwer in het heden die terug naar Brinkebüll is gekomen en in Kiel in een soort commune samenwoont met 2 andere huisgenoten, loopt als een draad doorheen de scènes uit dat idyllische verleden en geeft hetzelfde romantische beeld weer als dat verloren gegane dorpsleven, iets wat ook nooit met de realiteit overeenkwam en niet kan blijven duren. Door zijn wortels terug op te zoeken probeert hij vaste grond onder zijn voeten te krijgen, en van daaruit een eigen leven op te bouwen op de drempel van zijn 50ste verjaardag.
Grootmoeder Ella is beginnen dementeren en hoewel grootvader Sönke nog steeds probeert stand te houden, heeft hij toch dagelijks hulp nodig. De emoties die Ingwer voelt ten opzichte van deze twee oude mensen die nu op hem rekenen, roepen een bijna beklemmende ervaring op en zijn enorm aangrijpend. Hij verzorgt hen en staat in voor hun oude café-pension waarin vroeger alle dorpsfeesten plaats vonden en dat de verhalen van het verloren gegane dorp met zich meedraagt. Het boek is een schildering van het verleden: de dorpsonderwijzer, de kruideniersvrouw, de boer die cowboy werd, enkele kinderen die uit de band springen: allemaal worden ze levendig en kleurrijk naar voor gebracht. De beelden die Hansen oproept uit zowel het verleden als het heden zijn levensecht, soms ruw en onbehouwen, en altijd meeslepend:
Op het platteland wordt het verleden ingehaald, terwijl er net Berlijners en andere stadsbewoners op zoek gaan naar oorspronkelijkheid en het ‘echte leven’. De rollen worden omgedraaid. Dat de landerijen herverdeeld en rechtgetrokken worden, en zo gemakkelijker te bebouwen en onderhouden zijn, maakt het zware boerenleven makkelijker en comfortabeler. Tegelijkertijd moeten de grote boeren die overblijven, schulden aangaan om zich de nieuwste machines aan te schaffen. De moderniteit is een tweesnijdend zwaard. De vrouwen leren rijden en gaan winkelen in de supermarkt in de dichtstbij zijnde stad, de lokale kruidenierszaak moet sluiten. Nieuwe inwoners en gewoonten doen hun intrede.
Zachtjesaan lonkt er voor Ingwer aan de einder een nieuwe weg. Hansen is een auteur die prachtige zinnen construeert en een meanderend, meeslepend verhaal kan vertellen. Vertaalster Lucienne Pruijs deed uitstekend werk door deze roman in mooi Nederlands om te zetten, maar tegelijkertijd enkele oude klanken en zo de ouderwetse sfeer van het ruige Noord-Friese platteland heeft weten te bewaren. Wat een heerlijk boek met veel diepgang en zeggingskracht heeft opgeleverd! | 1pos
|
Het lijkt de laatste tijd wel een rage; de toneeltekst van de ‘nieuwste’ Harry Potter is nog niet verteerd, en daar is opnieuw een scenario van J.K. Rowling. In tegenstelling tot die eerste heeft de meerderheid van wie die dit boek leest wél het originele werk gezien. Het oorspronkelijke Fantastic Beasts and where to find them dateert al uit 2001, en is eigenlijk een leshandboek met een opsomming van fabeldieren, hun eigenschappen, verzorginstips en gevaren. Het boek dus, dat Newt Scamander, onze hoofdpersoon, na zijn avontuur in New York schrijft met een voorwoord van Albus Dumbledore. Het origineel is inmiddels uit druk, maar wordt binnenkort opnieuw uitgebracht. Dat het boek na de gelijknamige film nu ook als scenario verschijnt, lijkt een logische stap om verwarring te vermijden en het succes steunt dan ook op de verzamelwoede van de echte fans.
We schrijven 1926. Newt Scamander, magiezoöloog, komt aan in New York om een van zijn fabeldieren (de man bestudeert en verzamelt magische wezens om er een naslagwerk over te schrijven) terug in zijn natuurlijke habitat te brengen. Wanneer door een onoplettendheid verschillende dieren uit zijn koffer ontsnappen, begint een heuse zoektocht door New York. Vergezeld door de no-maj Jacob en de zusjes Tina en Queenie struint hij de straten af op zoek naar zijn dieren, maar noodgedwongen moeten ze echter ook rekening houden met een groter gevaar dat de buurt onveilig maakt. Na het jarenlang vertoeven in de tovenaarswereld van Harry Potter, is het zonder meer verfrissend om een andere cultuur op te snuiven, en meer over de magische wereld in Amerika te lezen.
Fantastic Beasts and where to find them is een scenariotekst die in wezen niks toevoegt aan de film, en tegen de rijkdom van die laatste op sommige punten zelfs wat schraal afsteekt. Je mist veel van de magie, de beklemmende duisternis en last but not least de schattigheid van dieren als Pickett, de niffler of de demiguise. Wat maakt deze uitgave dan wél de moeite waard? Het boek zelf is prachtig vormgegeven met gestileerde tekeningen in jaren ’20 stijl, gebaseerd op de fabeldieren uit het verhaal. Bovendien is voor de echte fans alles wat uit Rowlings pen vloeit een must-read, en mag dit boek gewoon niet ontbreken in je collectie. | 1pos
|
Van: "Kalshoven, M.L. (Marinus)"
Datum: 27 februari 2018 16:33:03 CET
Vanaf het eerste moment dat ik begon te lezen in dit boek bleef ik gevangen in het verhaal dat me met de vele vele details niet meer losliet totdat ik de laatste zin had gelezen.
Marieke heeft mij zo betoverd met haar verhaal dat mij ontroerde, boos maakte, deed gruwen en mij achterliet met een enorm diep medelijden met alle leden van het beschreven diepchristelijke gezin dat wordt getroffen door een aantal rampen waarvan de dood van het oudste kind wel het allergrootst is. De andere ramp - het bedrijf van vader wordt getroffen door besmetting van mond en klauwzeer, met als gevolg dat het bedrijf wordt geruimd - is erg, maar valt in het niet bij de verdrinking van de oudste zoon.
De impact van de dood van de oudste zoon is verpletterend, maar de gezinsleden hebben allen hun eigen wijze van omgaan met dit verlies.
De vertelster (Jas) probeert dwangmatig greep te houden op het gezin doormiddel van bezwerende formules die voor haar het leven nog leefbaar houden. Ze observeert de ouders en de andere kinderen en ziet iedereen afglijden. Toch geeft ze lange tijd niet op en blijft hopen dat alles goedkomt. Uiteindelijk offert ze zich zelf als een ultieme poging om de anderen te redden.
Prachtige stijl, mooie sfeerbeschrijvingen, keiharde confrontaties met de werkelijkheid in geserreerde taal maken dit boek tot een belevenis!
De avond is ongemak
Door Marieke Lucas Rijneveld | 1pos
|
Er gebeurd 330 paginas lang van alles. Het verhaal dendert maar door, Münninghoff komt met een uiterst bizar volledig waargebeurd familie epos vol dramatiek, wonderlijke figuren, charlatans, niets ontziende geldbeluste manipulators, getraumatiseerde oud SS’ers, vrouwen die regelmatig zuchten onder de rare grillen van hun echtgenoten, zakenpartners, oplichters en andere slechteriken. Het levert bovendien een prachtig tijdsbeeld van de periode rond de tweede wereldoorlog op en dat alles met een vleugje humor en veel vaart.
Geweldig boek, jammer dat het alweer uit is.
Meer:
https://abubakaridevries.wordpress.com/2015/04/29/abubakari-leest-de-stamhouder-alexander-munninghof/ | 1pos
|
Met Gebroken debuteerde Jennefer vorig jaar met haar eerste thriller voor lezers vanaf 16 jaar.
Een thriller waarmee ze menig thrillerhart sneller deed kloppen en liet zien dat ze wat in haar mars had.
Dat Jennefer geen eendagsvlieg is toont ze ons met haar nu al tweede thriller Kwaad Bloed.
Sinds het moment van aankondiging was ik razend nieuwsgierig en kon niet wachten tot het boek verscheen en
het te gaan lezen.
Kwaad Bloed start met een spannende proloog waarin de dood Vince op de hielen zit. Even later wordt hij dan ook dood gevonden.
Wat is er gebeurd op het feestje en waar moeten we de dader zoeken? In zijn vriendenkring of zijn er anderen die hem liever dood dan levend zagen?
Eileen vertrouwd het zaakje niet en gaat op onderzoek uit. Hier loopt ze ook tegen zaken aan die dingen uit haar eigen verleden oprakelen.
Dat de inmiddels 30 jaar jonge Jennefer kan schrijven, bewees ze al met haar eerste boek. In haar tweede stapt ze nog een trede hoger en neemt ons mee in een meeslepend en vol vaart geschreven verhaal. Door haar ontzettende plezierige schrijfstijl blijf je doorlezen.
Het begin staat niet bol van de spanning maar dit maakt Mellink later ruimschoots goed. Ook de dader komt uit onverwachte hoek en is niet voorspelbaar. Dat Jennefer tot de jonge generatie auteurs behoort laat ze zien omdat ze de vriendengroep beschrijft met veel inlevingsvermogen. Wat ik ook heel erg leuk vind is dat een bepaald karakter in het boek nogal verzot is op songteksten en dit de oudere generatie weer erg aan zal spreken, ik denk dat veel jongeren de nummers waar naar verwezen wordt niet eens zullen kennen. Dit karakter vind ik dan ook erg sterk neergezet, is gestoord en wekt met zijn gescheld ook lachwekkende situaties op. Dit geldt ook voor Eileen en de rest van de vriendengroep, evenals het kleine meisje Katie, allemaal levensecht.
Met van begin tot eind een boek vol vaart, spanning die iets later op gang komt, een strak geschreven en onvoorspelbaar plot en levensechte karakters. Jennefer bewijst ook met dit boek dat ze een ontzettend goede auteur is, waarvan we hopelijk in de toekomst nog veel moois mogen verwachten.
En uiteraard kijk ik ook erg uit naar die thriller voor volwassenen. :-)
★★★★ | 1pos
|
Murat Isik heeft een pakkende schrijfstijl en hij schetst op een aangrijpende manier het opgroeien van een jongen die het onzichtbaar zijn tot in de perfectie leert uitvoeren.
Zeker een aanrader! | 1pos
|
Eerder heb ik van deze auteur Fantoompijn gelezen en was behoorlijk onder de indruk van de manier van schrijven. Toen ik de gelegenheid kreeg om Bloedmist te mogen lezen, heb ik dan ook heel enthousiast gereageerd. En ik werd niet teleurgesteld. Ik ben het eens met Eddy Zoëy!
Het boek begint met een indrukwekkend kijkje op de beleveniswereld van een man. Een man die je door het hele boek heen zijn ijselijke aanwezigheid zal laten voelen.
Het verhaal speelt zich af in september 2009. Het behandelt een week in dit boek. Een week in het leven van de karakters van zondag tot en met zaterdag. Het boek is onderverdeeld in een proloog en 94 hoofdstukken.
De auteur gebruikt korte hoofdstukken waardoor er vaart blijft zitten in het verhaal terwijl de verschillende verhaallijnen aan de orde komen. Soms moet je even terug in het verhaal om een naam op te zoeken, maar het ik heb dat niet als hinderlijk ervaren.
Er gebeurt enorm veel in dit boek van Thomas Enger, maar niets staat er zonder reden.
Aan het eind zijn de verhaallijnen op een mooie manier samengekomen en snak je naar meer!
De hoofdpersoon Juul Henning lukt het steeds beter om zijn werk als journalist weer op te pakken, je merkt wel dat alles wat heeft plaatsgevonden een enorme inpact heeft gemaakt op deze man en zijn omgeving. Alles is voor hem veranderd, maar dat zou ook voor mezelf zo zijn, bedenk ik me.
De minister van Justitie (bovendien de zus van de hoofdpersoon) Trine Juul-Osmundsen maakt het een en ander duidelijk. De lezer wordt meegenomen in een politieke wereldje waarin niets is zoals het lijkt. Een klein stukje van het verleden wordt duidelijker, maar ik zou graag nog meer willen weten. Wat is er vroeger gebeurd in dat gezin?
Waar blijft het volgende deel???
Op het eind is het duidelijk dat we nog niet het laatste gezien hebben van Tore Pulli. Deze onderwereldfiguur uit Oslo werd eerder al in verband gebracht met de brand in de woning van Henning, waar zijn zoon Jonas bij om het leven kwam.
Een cliffhanger van de eerste orde!
Ik waardeer dit boek met 4 vette sterren **** | 1pos
|
Het huis in Bellevue Gardens gaat over een ietwat verwaarloosd huis in een Londense wijk. In het huis woont Leonie samen met een van haar oudste vrienden. In het huis is er echter ook altijd plaats vrij voor jonge mensen die een verblijfplaats nodig hebben. Leonie staat altijd klaar om de andere bewoners te helpen, hen een luisterend oor te bieden en hen met raad bij te staan. Tot ze plots te weten komt dat ze binnenkort het huis moet verlaten en iedereen dreigt op straat te komen staan. Zal het Leonie lukken om dit probleem op te lossen? Per hoofdstuk leer je de verschillende bewoners van Bellevue Gardens en hun achtergrond beter kennen. Doordat de schrijfster steeds wisselt van hoofdpersonages kan je je beter inleven in wat zij voelen en meemaken. Daardoor wordt het een meeslepend verhaal waarbij je steeds verder wil lezen om te weten te komen hoe het zal aflopen. | 1pos
|
In een dag uitgelezen! Geweldig verhaal dat je niet meer loslaat!
Ik kan alleen maar hopen dat Esther Verhoef gauw met een vervolg komt! | 1pos
|
“ In mijn dromen zie ik vaak dat beeld van toen van mijn familie. Dat was de laatste keer dat ik ze allemaal samen heb gezien. Vier jaar later zouden ze allemaal dood zijn. Mijn broer, mijn ouders, mijn oma, de parkieten, King.”
Op de achtste bladzijde van deze volumineuze roman hakt Guillermo Arriaga er meteen zwaar in.
Guillermo, zijn broer en hun vrienden beleven hun jeugd in Mexico-stad meestal op de daken van hun huizen: een vreemde vaststelling.
Maar het verloopt niet allemaal zorgeloos. In een wereldje waar corruptie, drugshandel, bendevorming en geweld het leven als het ware beheersen is het vaak moeilijk om zonder angst van het leven te genieten.
Carlos, de broer van Guillermo zet een lucratief drugshandeltje op waar hij zeer veel geld mee verdient. Zo koppig als hij is weigert hij steekpenningen te betalen aan het corrupte politieapparaat. Dat maakt dat hij behandeld wordt als staatsvijand nummer één en voortdurend als een vogelvrij verklaarde op de vlucht moet.
Guillermo zelf infiltreert bij de ‘ bende van de goede jongens ‘ die als motto hoog in hun vaandel dragen: Iedereen die niet voor ons is, is tegen ons! Zij worden in hun soms toch wel gruwelijke misdaden gesteund door, ... jawel, ... de katholieke priesters.
Tijdens één van eijn vluchten loopt het, onder het toeziend oog van de politie en de goede jongens fout af voor Carlos.
Na de dood van al zijn familieleden blijft Guillermo als wees achter. Samen met zijn huisdieren, een wolfshond en zijn vriendin Chelo worstelt hij zich door het dagelijks leven, zichzelf voorbereidend op bloedige wraak tegenover de goede jongens, met name Humberto, ...
“ Onder de flinterdunne mantel van beschaving en fatsoen hoopt het verderf zich op. Je hoeft het tapijt maar op te tillen om de smerige vuilnisbelt op te ontdekken waarop duizenden moordenaars blakend van gezondheid van hun vrijheid genieten. Daarvoor is er wraak. Om die lui op te vegen. Om dat broeinest van verderf op te ruimen. Wraak reinigt, zuivert. Oog om oog, tand om tand. De wet van de vergelding is pure wijsheid, afkomstig van woestijnvolkeren. Gerechtigheid is de keuze van de slapjanussen en de zwakkeren die niet in staat zijn om degenen die hen kapot hebben gemaakt aan te pakken. Ze laten de zuivering van het kwaad aan anderen over. Wraak is het wapen van de sterken en de dapperen. Wraak is de enige uitweg. Mijn enige uitweg. “ ( blz. 603-604 )
Nog een sterke passage, naast ontelbare vele andere, is de brief die de moeder van Humberto schrijft voor ze zelfmoord pleegt. ( blz. 515-516 )
“ hier zoon de dolksteken van mijn laatste regels die je zullen doorklieven die je zullen laten bloeden die zich in je maag zullen nestelen die bij elke ademtocht een steek door je ingewanden je lever je nieren je alvleesklier zullen laten gaan hier zoon mijn laatste woorden die je zullen vergiftigen die je luchtpijp zullen verbranden die je vanbinnen zullen koken die je zullen laten leegbloeden ik geef je mijn zelfmoord dat mijn slaphangende lichaam je mag vermorzelen dat mijn lege glazige ogen zich in je geheugen mogen branden ik geef je deze regels ik geef je mijn lijk Humberto jouw tijd komt nog wel, die komt nog wel. “
In een totaal ander gedeelte van de wereld, duizenden kilometers noordwaarts levert Amaruq, een Inuit een strijd op leven en dood tegen de heersende natuurelementen, tegen sneeuw en ijs, tegen extreme koude en tegen, ... de wolf onder de wolven: Nujuaqtutuq ( ‘ de Ontembare ‘ ). Hij moet en zal deze wolf vinden en doden, dat is zijn levensdoel. De omstandigheden en de hallucinante ontmoetingen met zijn grootvader spelen echter een zeer belangrijke rol in het verhaal van de Inuit vs de Wolf.
Opvallend in het verhaal zijn de regelmatig weerkerende ‘ intermezzo’s ‘, de ene al wat nuttiger dan de andere. Feit is dat ze vaak de nodige achtergrondinformatie bevatten die het inzicht van de lezer alleen maar kan versterken.
Het meest opmerkelijk is het concept, de opbouw van het verhaal, ... nu ja twee verhalen, en de manier waarop Guillermo Arriaga alles naadloos in elkaar laat passen, als een perfecte puzzel, ....
Dat Guillermo Arriaga een begenadigd schrijver is: zonder enige twijfel. Dat heeft hij meermaals bewezen als scenarioschrijver voor films als Amores Perros, 21 Grams en Babel.
Hij schrijft realistisch, maar een vleugje mythologie is zeker op te merken, vooral in het verhaal van Amaruq, .... Ook het spirituele en het bovennatuurlijk ( de verschijningen van de grootvader van Amaruq ) zijn opvallende elementen in het gebeuren.
Guillermo Artiage schrijft met vlotte pen een perfect leesbaar verhaal neer, ongetwijfeld vanuit eigen ervaringen uit zijn jeugd in Mexico en uit zijn grote hobby: jacht op grootwild. Dat wil echter niet zeggen dat zijn boek auto-biografisch zou zijn. Hij maakt veelvuldig gebruik van flash-backs en ‘ intermezzo’s die meestal een versterkende functie hebben in het verhaal.
“ De ontembare “ van Guillermo is een boek met een uniek concept: op een verbluffende manier weet hij twee totaal verschillende verhaallijnen in elkaar te laten vloeien.
Het verhaal van Guillermo, ‘ a struggle for life ‘ in een meedogenloze maatschappij waarin corruptie, drugs, bendevorming en geweld de blikvangers op het menu vertegenwoordigen.
Het verhaal van Amaruq brengt ‘ a struggle for life ‘ tegen de niets-ontziende natuurelementen en een dier in een extreem klimaat en in een omgeving dat van alle levensnoodzakelijke middelen verstoken blijft.
Om te eindigen zou ik de auteur vijf keer willen citeren.
“ Ik schrijf alsof ik een lezer ben. “
“ We schrijven wat we kunnen, niet wat we willen. “
“ Het besef dat ik sterfelijk ben zet mij aan het schrijven. “
“ Spaties zijn belangrijk voor het ritme van het lezen. “
“ Ik ben geobsedeerd door taal: het juiste woord moet er staan. “ | 1pos
|
Het is inmiddels een jaar geleden dat ik het boek gelezen heb, maar de lessen van Marie Kondo zijn wel bij me blijven hangen. Niet dat mijn huis nu helemaal netjes en opgeruimd zijn (was het maar waar!), maar ik doe wel makkelijker dingen weg dan voorheen. Het boek is inderdaad erg zweverig, maar als je diets uitspraken met een flinke korrel zout neemt (bedank je tas aan het eind van de dag? Je sokken willen niet tot een bolletje gemaakt worden?), is dat overdrevene nog best grappig af en toe. En als je de grote lijnen van de KonMari methode aanhoudt denk ik dat je die echt wel succesvol kunt toepassen op je eigen huis. Het probleem bij mij is dat ik genoeg dingen kon vinden die weg mogen, maar ik vind het zonde om dat zomaar weg te gooien of weg te geven, terwijl je het ook nog kunt verkopen op Marktplaats of een kofferbakmarkt... Maar dat ben je niet in één keer kwijt (en niet in twee keer ook), dus nu stapelen de dozen met "te verkopen" spullen zich alsnog op... Slik... misschien toch maar weer eens herlezen dat boek! | 1pos
|
In “kom je mee” volgen we Nesta. Als hij zijn zwemdiploma A haalt, krijgt hij een ingelijste foto van zijn kat Bardo. Deze kan hij dan op zijn kamer bij papa hangen, want als Nesta bij papa is mist hij zijn beste vriend heel erg. Nesta zijn ouders zijn gescheiden en Nesta vindt dat best wel moeilijk. Waarom kan en mag Bardo niet met hem mee naar papa? Op een dag neemt Nesta zijn kat Bardo dan ook stiekem mee in zijn gymtas. Eerst mee naar school en daarna mee naar papa zijn appartement. Dat gaat allemaal niet eenvoudig, want Bardo zit niet graag stil. Eenmaal bij papa maakt Bardo wel meteen vriendjes met de poes van de buurvrouw..
“Kom je mee” is een verhaal over jongetje Nesta en zijn ouders zijn gescheiden. Een scheiding is een onderwerp dat ik nog niet veel gelezen en gezien heb in prentenboeken. Het verhaal heeft een originele insteek. Door het gemis van zijn kat goed in beeld te brengen, ligt de nadruk niet zo op de ouders. Dat is erg sterk aan dit verhaal. Juist door andere dingen te benadrukken, krijgen kinderen een goed beeld van wat het nu inhoud als je ouders uit elkaar zijn en je woont in twee verschillende huizen. Twee compleet verschillende levens die toch uiteindelijk samen gaan. Doordat je het verhaal leest vanuit Nesta kunnen kinderen zich goed inleven en begrijpen ze ook beter wat kinderen van gescheiden ouders voelen en denken. Het laat goed zien welke consequenties een scheiding voor kinderen heeft. Het is absoluut een belangrijk onderwerp dat op deze manier toch wat meer duidelijkheid schept. Of kinderen nu ouders hebben die bij elkaar zijn of niet, het is absoluut een prentenboek dat fijn is om eens gelezen te worden. Daarnaast leest het verhaal heel erg prettig en vlot weg en is het absoluut fijn om dit eens voor te lezen of samen te lezen.
De illustraties van Grootzus in “kom je mee”, zijn toch wel heel erg opvallend. Het is meer een soort van kunst. Ze zijn druk, heel kleurrijk en vol met details en patronen. Het is een beetje een chaos, wat ook wel weer heel mooi de emoties versterkt die het verhaal laten zien. Nesta snapt het allemaal nog niet zo goed, het is allemaal in het begin nog een beetje gek en onwennig. Juist dat zie je heel mooi terug in de illustraties. Je ziet naarmate het verhaal vordert dat Nesta steeds meer zijn draai aan het vinden is in zijn nieuw leven. Dat is ook wel een mooie boodschap in dit prentenboek, alles kost tijd maar uiteindelijk gaat iedereen zijn weg er wel in vinden.
Kortom, een verhaal met een belangrijk onderwerp dat iedereen eens samen met zijn/haar kinderen zou moeten lezen. Prachtige drukke en kleurrijke illustraties die perfect passen bij het verhaal. De combinatie tussen beeld en tekst is gewoon erg sterk. “Kom je mee” is een aanrader voor alle kinderen, met of zonder gescheiden ouders! | 1pos
|
Tess Gerritsen, gelukkig voor al haar fans (en dat zijn er nogal wat!!), is gestopt met haar praktijk als internist en full time gaan schrijven. Na een paar thrillers die op zich zelf staan heeft ze haar lezers kennis laten maken met rechercheur Jane Rizolli en haar beste vriendin, forensisch patholoog Maura Isles. In eerste instantie niet bedoeld als vaste personage, raakte Gerritsen erg gecharmeerd van het karakter van Jane waarna ze het verder uitdiepte. Met haar vijfde thriller in deze reeks, Verdwijn (Vanish) zal Gerritsen zeker weer hoge ogen gooien.
Mocht het begrip tweeluikof drieluik tot voor kort alleen maar gelden voor schilderijen, Tess Gerritsen toont met Verdwijn aan dat dit ook voor boeken kan gelden. Twee op zichzelf staande verhalen, die elkaar in een later stadium zullen raken, worden gescheiden van elkaar verteld. Het begint met het, onder valse voorwendselen, smokkelen van 6 meisjes uit Rusland, via Mexico naar Amerika. Hoewel hen een andere toekomst is beloofd, zijn ze maar voor een ding bedoeld en dat is seks en dat ook nog onder erbarmelijke omstandigheden. Wanneer een paar van de meisjes in opstand komen tegen hun behandeling, gebeuren er werkelijk vreselijke dingen. Dit is de opmaat tot een ijzersterk en zenuwslopend verhaal waarin van alles mogelijk is en waarin het gevaar geen moment wijkt. De meisjes die overleven zijn hun leven geen minuut van de dag zeker, omdat voornamelijk invloedrijke personen, in het grootste geheim, gebruik maken van hun gunsten.
Gelijktijdig worstelt Jane Rizolli met de laatste fase van haar zwangerschap en het zou Jane niet zijn als dat, tijdens haar zwangerschapsverlof, haar werkzaamheden als rechercheur zou verwaarlozen. Als ze naar het ziekenhuis gaat om te bevallen, komt ze midden in een gijzelingsactie terecht. Ze wordt samen met een aantal andere patiënten gegijzeld waardoor haar bevalling in gevaar komt..
Bijna zonder de lezer het merkt raken de beide verhalen elkaar en versmelten tot een geweldig spektakel. Intrige, bedreiging, achtervolging, het zijn maar een paar van de ingrediënten die in ruime mate aanwezig zijn.
Tess Gerritsen laat ze allemaal terugkeren; Jane Rizolli en haar vriendin Maura Isles maar ook haar nieuwsgierige overbuurvrouw mevrouw OBrien, de altijd norse Vincee Korsak en zo zijn er nog wel een aantal te noemen. In een ijzersterk verhaal waarin de spanning al snel na de eerste pagina begint en tot de laatste voortduurt, weet ze de lezer te boeien. Snel en strak geschreven zonder ook maar een kort moment in te zakken houdt ze de belangstelling van de lezer vast.
Leuk is ook dat de uitmuntende rechercheur in het begin niet zoveel succes heeft in haar rol als moeder. Dus gewone menselijke trekjes zijn haar zeker niet vreemd.
Dat alles en nog meer, maken dit boek tot een topper die de vijf sterren ruim verdient. | 1pos
|
Doodzonde is een heerlijke whodunit. Het boek is niet al te dik en leest heerlijk weg. Het bevat korte hoofdstukjes.
achteraf gezien vond ik het erg jammer dat het boek niet dikker was.
Het boek gaat over Tom Wessels die een opmerkelijke moord onderzoekt. Het moordwapen een klootschietbal!
In het verhaal komen verschillende verdachten naar voren. Zodat je zelf verdachten gaat aanwijzen als schuldige. Dan gebeurt er weer iets in het verhaal wat je verdachte weer helemaal doet veranderen. Uiteindelijk kun je de ontknoping niet voorzien. Het boek blijft “spannend” tot het einde.
Tieme Woldman beschrijft ook zeer gedetailleerd de omgeving. Ook al ben je er nog nooit geweest. Je kunt je zo precies een voorstelling ervan maken hoe de omgeving daar eruit ziet. Prachtig gedaan.
Ook de humor in het boek vind ik erg geslaagd en is op een passende manier in het verhaal verwerkt.
Ik vond het een heerlijk boek om te lezen en kijk uit naar het vervolg. | 1pos
|
Het tweede deel in de ‘Endgame’-serie van James Frey en Nils Johnson Shelton is het vervolg op de spannende zoektocht voor de lezer en de personages naar de verschillende Endgame-sleutels. Het concept van ‘Endgame’ heeft ondertussen behoorlijk wat ruchtbaarheid gekregen. De lezer kan namelijk door zijn puzzel op te lossen een prijs van 250.000 dollar winnen. Voor de personages in het boek is er een grotere prijs. Wie alle sleutels vindt, wint Endgame en daarmee de overleving van zijn volk op aarde.
De Luchtsleutel, het tweede deel in de serie, heeft eenzelfde schrijfstijl als het eerste deel. Per hoofdstuk wissel je van personage en perspectief in het spel. Zo weet je wat elke speler van Endgame denkt en doet en krijg je als lezer een band met eenieder. Hoewel er wel een duidelijke goede en slechte zijde van het spel bestaat, merk je als lezer toch snel dat je niet voor de winst van één speler kan zijn. Niet alleen omdat je favoriet binnen de kortste keren dood is, maar ook omdat het spel niet zo zwart-wit is. Dit kan irritaties oproepen bij de lezer, zoals ook de tv-/boekenserie Game of Thrones irritaties oproept bij de kijker/lezer. Als lezer kies je vaak toch een favoriet personage en wanneer deze steeds sterft en je je als lezer steeds opnieuw moet focussen, dan kan dat de aandacht bij het verhaal weghalen. Een aantal inconsistenties in het verhaal en de voortdurende herhaling van de ongelofelijke eigenschappen van de spelers kunnen er voor zorgen dat je het boek zal wegleggen. Toch is dit een boek dat de moeite van het uitlezen waard is.
Endgame – de Luchtsleutel heeft namelijk ook zeer positieve aspecten, zoals de diepgang die de plot heeft. Veel van de theorieën over het ontstaan van de mensheid en het doel achter het bestaan zijn speculaties die ook buiten het boek rondgaan in de wereld. Ook bespreekt het boek diverse morele vragen. Daardoor is het boek van deze tijd en zijn de thema’s relevant en interessant.
Frey en Johnson-Shelton brachten meerdere nieuwe elementen in dit deel naar voren, maar jammer genoeg blijven deze voor de lezer op de achtergrond. Dit gebeurt vaker: aan details die de plot moeten verdiepen wordt snel voorbijgegaan om ruimte te bieden aan de beschrijving van vechtscènes die maar een aantal minuten zullen hebben geduurd maar in het boek bladzijden lang voortduren. De schrijvers hebben duidelijk niet goed genoeg de afweging gemaakt van wat interessant is om te lezen voor de lezer en wat interessant is om te zien in een actiefilm.
De personages zijn nog steeds erg sterk. Allemaal hebben ze een goed uitgewerkte unieke persoonlijkheid. Bovenaan elk hoofdstuk staat vanuit wiens perspectief je het hoofdstuk gaat lezen. Echter soms zijn dit zoveel personages en lopen alinea’s uit verschillende visies zo door elkaar heen dat het verwarrend wordt. Wat echter het belangrijkste is, is dat de schrijvers een relatie met de personages weten te kweken en hun denkwijzen logisch maken. Dit is zeker het geval.
Waarom wil je dit boek dan wel lezen? Het boek heeft een loeisterk concept. James Frey heeft zichzelf overstegen met deze reeks, want het is ontzettend interessant, relevant en bovenal mogelijk. Het boek geeft daarnaast inzage in de culturen van volkeren die steeds meer vergeten worden in een tijd dat globalisering het gegeven is. Geschiedenis en cultuur zijn belangrijk om te weten waar het handelen van mensen vandaan komt. Ook morele waarden en de discussie wat goed en slecht is en of dit wel bestaat komen goed naar voren. Dit boek verlegt de grenzen van je denken. Daarnaast is het boek net alsof je een actiefilm kijkt.
Endgame – De luchtsleutel is dus een aanrader, maar wel een aanrader met heel veel kanttekeningen. Het wachten is nu op het slot, op het kraken van de puzzel tot die geldprijs van 250.000 dollar en een volgende schrijver die met zo’n sterk concept komt aanzetten, maar het wel goed weet vorm te geven. | 1pos
|
De ‘Spirit Animals’-reeks telt inmiddels vijf titels in het Nederlands. We hollen met deze vertalingen achter de Engelstalige reeks aan die met zeven delen inmiddels voltooid is. Spirit Animals is een idee van auteur Brandon Mull, maar hij schreef niet zelf alle delen. Mull is verantwoordelijk voor het eerste en het vijfde deel, andere boeken werden geschreven door Marie Lu, Sean Williams, Garth Nix, Maggie Stiefvater en anderen. Shannon Hale schreef IJskoud verraad, het vierde deel en dat blijkt een spannend avontuur te zijn.
Een bijzondere keuze is het wel, al die verschillende auteurs die telkens een deel schrijven in een serie rond dezelfde verhaallijn en met dezelfde hoofdpersonages. Je zou een stijlbreuk verwachten of heel anders ingekleurde personages. Wonderlijk genoeg merk je amper dat er een ander auteur achter het stuur zit. Het ene boek is misschien een klein beetje meer 'action-driven' dan het andere, maar de verschillen zijn minimaal. Dat is knap gedaan en het komt de serie ten goede.
Vier kinderen staan centraal in de serie: Rollan, Meilin, Abeke en Conor. Het zijn kinderen uit heel verschillende delen van de wereld en heel verschillende achtergronden. In deze wereld krijgen sommige kinderen op een bepaalde leeftijd een Spirit Animal. Ons viertal blijkt wel heel bijzondere totemdieren te krijgen, de Koningsdieren van weleer, vier wezens die al eerder de wereld van het kwaad hebben gered en nu zijn teruggekeerd. Met reden, want het kwaad is alweer in aantocht. Met hun valk, pandabeer, luipaard en wolf gaan de vier samen met een aantal Groenmantels (de 'good guys') op pad om totems te verzamelen van andere Koningsdieren in ruste. Om krachten te verzamelen, maar ook om te voorkomen dat die totems in handen vallen van de vijand, die er toch echt minder vreedzame bedoelingen mee heeft.
In IJskoud verraad gaan ze op zoek naar een enorme ijsbeer, Suka. Het wordt een vreselijk zware tocht langs onvriendelijke nederzettingen en door ijskoude gebieden. Ze zijn tijdens deze reis meer dan ooit op elkaar aangewezen en inmiddels kan dat ook, want hun onderlinge band is sterker geworden dan in de eerdere boeken. Ze hebben elkaar gedurende eerdere avonturen beter leren kennen en respecteren elkaars verschillende karakters. Toch overleven ze het maar ternauwernood!
De wereld die Mull heeft verzonnen en samen met de andere auteurs heeft gebouwd is ontzettend leuk. Het is in feite een middeleeuws aandoende setting, zonder moderne zaken als auto's en computers. Men loopt, rijdt paard, zit op een kar, of vaart. Voor kids van 10+ is dit hartstikke spannend allemaal. De totemdieren die elk kind heeft zit in ruste op de arm als een soort tatoeage, maar kan in nood opgeroepen worden. Zodra het dier uit de tatoeage springt en levend wordt, versterkt het ook de krachten van de eigenaar. Zo kan Abeke dankzij haar luipaard Uraza heel stil lopen, beziet Meilin dankzij panda Jhi het leven in alle kalmte, ook tijdens gevechten, en ziet Rollan heel goed, dankzij valk Essix.
Een minder punt in IJskoud verraad is het tussenstuk in een dorpje waar de mensen hen maar met tegenzin ontvangen. Er blijkt iets vreemds gaande te zijn. Het viertal en de Groenmantels weten heelhuids verder te reizen, maar alles wat in dit dorpje is ervaren, doet er vanaf dat moment niet meer toe. Er wordt niet aan teruggedacht, waardoor het een beetje een leeg onderdeel van de reis wordt. Met dat ene kritiekpunt landt IJskoud verraad op vier sterren. Het is weer een uitstekend deel in de Spirit Animals-serie. Het is avontuurlijk, origineel en spannend met bovendien het ontzettend vermakelijke en creatieve element van de totemdieren. De vriendschap en het vertrouwen dat langzaam ontstaat tussen de vier kinderen, is prachtig uitgewerkt en ongetwijfeld enigszins herkenbaar en wellicht zelfs leerzaam voor kids. De boeken zijn bedoeld voor tien- tot twaalfjarigen, maar je kunt je met deze reeks tot je 88e prima vermaken.
Een leuk extraatje bij deze serie is de Spirit Animals test. Door het beantwoorden van een set vragen, ontdek je welk dier jouw Spirit Animal is. Ondergetekende blijkt een Valk te hebben als Spirit Animal:
Doe ook de test! | 1pos
|
Ik heb alle drie de boeken van Mcfadyen enkele malen gelezen. Dit boek vind ik het beste. Het bezorgde me van meet af aan kippenvel.
Mcfadyen blijft één van mijn lievelingsschrijvers omdat ik vind dat hij als geen ander situaties kan omschrijven. | 1pos
|
Spannend boek. Ik was toch erg benieuwd hoe het zou aflopen en wilde dus steeds doorlezen. Helaas vond ik het einde wat tegenvallen, maar al met al wel de moeite waard. | 1pos
|
"Ik wil deze kus opslaan in mijn archiefkast, in de lade van geweldige momenten. Ik wil dat hij me kust totdat er niets meer van me over is. Tot ik als een hoopje geluk op de vloer eindig en meegenomen word door de wind." ~ p34
Bijzonder om een boek te lezen dat je eigenlijk al gelezen hebt, maar toch compleet anders is. De eerste versie, Vergeef Haar, is binnenste buiten gekeerd en al is de basis gelijk, toch leest het als een nieuw verhaal. New and improved zoals de Amerikanen zouden zeggen ;)
"Daan is van mij, en als je zelf niet opstapt, ruim ik je aan de kant." ~ p42.
Tot in de Dood verteld het verhaal van Daan en Roza, twee beste vrienden die elkaar al hun hele leven kennen. Het is geschreven vanuit het perspectief van zowel Daan als Roza, wat het verhaal net dat beetje meer geeft. Het verhaal maakt al snel een wending wanneer ze na een avondje stappen een heftig auto ongeluk krijgen... alles is daarmee veranderd en dat wat Daan al jaren lang verborgen heeft weten te houden ziet kans om weer een deel van zijn leven te worden, maar wil hij dat wel? Het verhaal is niet echt in een hokje te stoppen, maar is een mooie combinatie van YA, NA, paranormaal, thriller en roman. Door de prettige schrijfstijl schiet je in een knallend tempo door het verhaal heen, en voor je het weet sla je de laatste pagina al om... teleurgesteld dat het alweer uit is, en toch ook met een zucht van heerlijkheid.
"Nu mijn leven er zo anders uitziet, geniet ik nog meer van de kleine dingen om mij heen." ~ p163.
Wat mij betreft heeft Debora Elisabeth zichzelf overtroffen, en haar boek absoluut naar een hoger niveau gebracht. Al vond ik de vorige versie ook al heerlijk lezen, ik begrijp de veranderingen en zie absoluut de meerwaarde ervan. En het is net dat beetje extra wat het voor mij nu een extra ster geeft, en dus een dikke 5 sterren!!! Ik kijk nu al uit naar haar volgende boek ♡ | 1pos
|
Dit kan een heel korte recensie worden. Korter nog dan de verhalen die Lidewijde Paris bespreekt. In slechts drie woorden kunnen we het af: koop en geniet. Voor wie niet weet hoe geinig de boeken van Lidewijde zijn, of als je nog even dat ‘ja!, ja!’-gevoel wil hebben, volgt hier een uitgebreide uitleg.
Wie een beetje thuis is in de wereld van het korte verhaal kent de namen van Kurt Vonnegut, Edgar Keret, David Leavitt, Flannery O’Connor die Lidewijde Paris als voorbeeld stelt. Je kan bij haar ook auteurs tegenkomen waar je nog nóóit van het gehoord, zoals Tiffi, of ontdekken van wie je nog alleen de naam kende zoals Annelies Verbeke. Steengoeie verhalen. Maar wát maakt die verhalen dan zo goed? Paris is een kei in het aanstekelijk schrijven over literatuur. Ze is als die leraar of lerares die je voor dat ene vak in vuur en vlam kon zetten.
Met lichte schaamte geeft Paris haar lezers ‘opdrachten’ om te leren kijken, het geheim van de schrijver te leren ontrafelen. Ze is een beetje modernistisch ingesteld: ‘boodschappen’ zijn suspect, leren dat er één goede uitleg is wringt. Maar wat een voldoening als je bij het beantwoorden met Lidewijde op één lijn blijkt te zitten – je ‘snapt’ het. Soms wijkt je visie af – niet erg -, verhalen zijn van de lezer dus daar is Lidewijde heel relaxed over. "Hun diepste mysterie blijft toch wel behouden." Maar… maar…, verpest dat getheoretiseer niet het ‘échte’ leesplezier? Lidewijde vindt soelaas bij Virginia Woolf: het is juist verrijkend om je vermogens te ontwikkelen. “We moeten ze oefenen, nauwgezet en gedegen”. En bovendien: dat een tekst tegen een stootje kan is een teken van kwaliteit, vindt Lidewijde.
Natuurlijk, de toon is licht. Maar is dat niet héérlijk? Denk even terug aan aan Pierre Janssen, een slungelige museumdirecteur die met zijn ‘Kunstgrepen’ lang geleden beeldende kunst op tv populariseerde. Wat werd die man gehaat door het artistieke establishment! ‘Handelsreiziger’, ‘cabaretier’ - dat was nog het mildste. Maar half Nederland leerde van hem over Karel Appel, Paul Cézanne en Pablo Picasso. Wijlen Joost Zwagerman had dat enthousiaste ook, misschien een beetje te veel zelfs - later leerden we dat dat ontsnappogingen waren uit een diep zwart gat.
We zijn nu – na het succesvolle Hoe lees ik - in het tweede jaar. Paris durft met ons meer de diepte in te gaan. We gaan op zoek naar de bedoelingen van de auteur. Waarom precies worden bepaalde metaforen gebruikt? Waarom soms de tweede persoon? Hoe wordt er gespeeld met ‘showing’ en ‘telling’? Onopvallend worden we het woud van literatuurtheorieën in geleid. Bang zijn om te verdwalen hoef je met Lidewijde als gids niet. Zelfs niet als we duistere begrippen als focalisatie, dat in het verlengde ligt van perspectief, passeren. Ooit begon elk verhaal namelijk met ‘er was eens…’: alwetende vertellers keken neer op het toneel waarin personages hun rol uitspelen. Tegenwoordig ‘ploepen’ (om de heerlijk irreverente term van Lidewijde te gebruiken) we het ene hoofd in en dan weer het andere - soms weten we niet eens wiens gedachten we lezen. Daar doen schrijvers knappe dingen mee. Paris maakt je daarvan bewust.
Je haalt meer uit een verhaal als je Lidewijde in je achterhoofd hebt. Tien workshops zou ze ooit geven. Het werden er 40, 80, en nu … ze is de tel kwijt. En dat allemaal omdat literatuur ‘snappen’ leuk is. En wat nu? ‘Hoe lees ik poëzie’? ‘Hoe schrijf ik’? Een bundel belevenissen? Een vlog? Want we willen natuurlijk méér. | 1pos
|
De titel kan op meerdere manieren geïnterpreteerd worden, maar ik kan niet onthullen welke dat allemaal zijn want dan verraad ik een deel van de plot.
Dat Harry Bosch over een grens is gegaan is duidelijk. Hij is met een soort van rechercheurspensioen en moet nog gewoon worden aan een bepaald ritme in zijn dagen. Hij probeert er te zijn voor zijn dochter Maddie, maar die is nukkig. Daarnaast wil hij wat aan een motor sleutelen.
Tot zijn halfbroer Haller hem vraagt om wat onderzoek te doen in een zaak. Haller is advocaat, verdedigt moordenaars, probeert ze vrij te krijgen via procedurefouten. Iets waar Harry altijd al een hekel aan had. Nu wordt hij gevraagd te helpen een man vrij te krijgen. Dat druist in tegen alles wat Harry de voorbije dertig jaar gedaan heeft. Tegen zijn zin leest hij het dossier en beetje bij beetje geraakt hij toch betrokken in de zaak. Zoals zo vaak bijt hij zich vast op een los draadje in het onderzoek. Een draadje dat heel wat veroorzaakt en waarmee hij een spoor van lijken achterlaat bij wijze van spreken. Dat het stinkt is iets dat zeker is.
Leuk om Harry Bosch eens voor de andere kant aan het werk te zien en eigenlijk is dat niet zo heel anders dan hij is als rechercheur. Hij wil gewoon moordenaars achter de tralies zien want als een onschuldig iemand voor jaren de gevangenis is gaat, betekent dat meteen dat de ware moordenaar losloopt in de maatschappij. Dat wil toch niemand. Dat zijn overlopen hem niet in dank wordt aangenomen, is dan maar zo, dat zijn ex-collega's hem met de nek aankijken, daar kan hij mee leven, maar niet dat zijn dochter hem het verwijt.
Goed boek, van mij mag Harry nog meer over de grens gaan. | 1pos
|
De Canadese radio-journaliste Louise Penny debuteerde opvallend in de wereld van het spannende boek: haar eersteling Stilleven werd zowel in Canada als in Groot-Brittannië uitgeroepen tot beste spannende debuut. En nu ligt haar tweede boek, IJskoud, in de winkelrekken. Hiervoor greep ze terug naar zowel de locatie als de personages van haar bekroonde eerste werk: het fictieve dorpje Three Pines, even ten zuid-oosten van Montreal, en haar inwoners. Ook is speurder en hoofdpersonage Armand Gamache weer van de partij.
Op tweede kerstdag sterft de schrijfster, en recente inwoonster, CC de Poitiers, tijdens het bijwonen van de traditionele curlingwedstrijd tussen twee gelegenheidsploegen uit het feeërieke dorpje Three Pines. Al snel wordt de doodsoorzaak vastgesteld: elektrocutie. Ondanks de vele toeschouwers heeft niemand iets abnormaals opgemerkt. Rechercheur Armand Gamache krijgt de zaak toegewezen, maar het blijkt niet eenvoudig de dader, of zelfs maar enig spoor, te vinden.
Als je een foto van Louise Penny onder ogen krijgt zie je een klassieke vrouw in alle betekenissen van het woord: een klassiek kapsel, een klassieke bril en dito kleding. En deze lijn trekt ze ook door in haar boeken, die in alle aspecten doen terug denken aan boeken van Sherlock Holmes of Hercule Poirot, volgens haar eigen zeggen.
Haar evenbeeld van deze welgemanierde, gemoedelijke, niet van zijn stuk te brengen, hoofdpersoon luistert naar de naam Armand Gamache, de ideale combinatie van de Britse gereserveerdheid en de Franse etiquette. Hij excuseert zich zelfs tegenover zijn medewerkers als hij van zichzelf vindt dat hij te ver is gegaan. De andere personages zijn ook allen mensen van vlees en bloed, die als het waren onze buren zouden kunnen zijn. Geen schurk wordt in haar boek toegelaten.
Ook de locatie is zo klassiek als het maar zijn kan: een nietig dorpje op het Canadese platte land dat zo is weggeplukt is van een traditionele kerstkaart waar iedereen iedereen kent en een geheim amper te bewaren is. Het middelpunt wordt gevormd door de gezellige herberg, waar iedereen bijna dagelijks even binnenspringt voor een gezellige babbel en een lekker kopje koffie.
In deze, met zeer veel oog voor detail, beschreven idyllische omgeving spint Louise Penny, als een volleerde spin haar web van relaties tussen de personages onderling en het is de taak van Gamache en zijn team om nauwgezet, zonder veel actie of spanning, zich door observatie en redeneren een pad te banen naar de oplossing van het mysterie.
Al die volmaakte harmonie zorgt helaas ook voor een licht verlies aan geloofwaardigheid, want zon graad van perfectie vindt men nooit in de echte wereld. En deze afstand tussen de realiteit en het boek heeft ook als gevolg dat het begin van elke leessessie wat stroefjes verloopt omdat de aanpassing groot is. Eenmaal terug in de sfeer van het verhaal, leest het boek als een trein en blijkt het verhaal niet alleen ietwat ouderwets, maar ook degelijk en intrigerend geschreven. Het harmonieuze geheel wordt, buiten de wil van de auteur, ook ondermijnd door de vele fouten in het boek: regelmatig staat er een letter of woord te veel, of is er eentje verdwenen.
Anders dan de meeste schrijvers van series laat de schrijfster, op het eind, opzettelijk een aantal verhaallijntjes, met betrekking tot het professionele leven van de speurder, bungelen als kleine cliffhangers naar het volgende boek dat al in het Engels verkrijgbaar is onder de titel The cruellest month.
Maar Louise Penny heeft met IJskoud een zeer goed boek geschreven dat een verademing is tussen al het hedendaags geweld enerzijds en de tergende traagheid van de, vooral Scandinavische, literaire thrillers anderzijds. | 1pos
|
Maalstroom – Anja Maas
Verschenen september 2018
Genre Thriller
Pagina’s 283
Uitgeverij Godijn Publishing
ISBN 9789492115737, 9789492115737
=====Voor de open schuifpui zit Kayla op haar speelkleed met haar olifant en kikker in de voorjaarszon.
“Lieverd, mama is zo terug ik ga de was in de droger doen”
Karin gaat snel naar boven, de was er in en ophangen en rent de trap weer af.
“Daar ben ik weer”.
De kamer is leeg. Geen Kayla, geen speelkleed, geen olifant, geen kikker, geen antwoord en geen geluid.
Karin kijkt overal in de kamer en in de tuin. “KAYLA” herhaalt ze steeds.
Hijgend belt Karin met trillende vingers 112-----
Sinds de verdwijning van haar dochtertje Kayla is Karin's leven in een nachtmerrie veranderd.
Na twee jaar heeft de politie nog steeds geen aanwijzing gevonden.
Een gevoel van machteloosheid.
Het leven van Karin is nu iets rustiger geworden.
Alleen haar moeder is depressief nadat Kayla is verdwenen en is opgenomen in een instelling.
Zij en haar man John zijn daarna uit elkaar gegaan. Ze heeft een lieve collega, tevens haar beste vriendin, op haar werk en een baas die met haar meeleeft.
Alleen Karin heeft het gevoel dat haar dochtertje nog leeft.
Dan gebeuren er vreemde dingen.
Als Karin troost zoekt in de slaapkamer van Kayla ziet ze dat er een vreemde knuffel staat tussen de vertrouwde knuffels.
Ze is verbijsterd en verschrikt loopt Karin achterwaarts de kamer uit.
Toch gaat ze werken.
Collega Ingrid brengt haar koffie alleen blijft het malen in Karin's hoofd.
===Ze ziet Ingrids mond bewegen, hoort de stem weer van de rechercheur die haar vraagt: ”Weet u dat uw beste vriendin een kamertje heeft ingericht voor uw dochter?”===
Karin kan het niet opbrengen om te vertellen wat ze heeft gezien en gaat terug naar huis.
Dan gaat alles in een sneltreinvaart.
Elke keer ziet Karin iets in Kayla's kamer wat er eerst niet was.
Haar moeder raakt steeds meer verward.
Ex John staat contstant voor de deur. Richard Verstraten haar baas gedraagt zich opdringerig.
Het ergste vindt Karin dat niemand haar gelooft. Ook haar goede vriend Evert, de rechercheur die betrokken was bij de verdwijning van Kayla, heeft twijfels.
Ondanks haar wanhoop geeft Karin niet op. Ze is niet gek en heeft het bewijs toch in handen? Ze willen haar gek maken.
Dan gebeurt er iets waardoor ze haar wel geloven en wordt er eindelijk weer actie ondernomen.
Het verhaal was spannend en het las prettig zodat ik wilde doorlezen om te weten hoe het af zou lopen.
Ik vond het alleen ongeloofwaardig dat bij elk telefoontje het hele recherche team in actie kwam.
Toch vind ik het debuut Van Anja Maas een aanrader.
Rotterdam, 14 april 2019
Annemarie van de Kuilen
Het boek krijgt 4*
Met dank aan #ThrillZone | 1pos
|
Twee belangrijke fabrikantenfamilies hebben samen een schrijver voortgebracht: Jaap Scholten. Als hij begint te graven in zijn uitvoerige stamboom om een klein boekje samen te stellen, ontstaat er gaandeweg een grootse kroniek die een verborgen wereld ontvouwt. Een kijkje in de Twentse klassenmaatschappij van katoen en ijzer.
De aanleiding voor dit alles komt wat wonderlijk over: Jaap Scholten vindt na een voorleesbeurt op festival Crossing Border in zijn kleedkamer een koffertje boordevol familiepapieren. De mysterieuze bezorger heeft zich niet bekend gemaakt. Met deze geforceerde opening – en met de inhoud van dit magische koffertje – begint een speurtocht door het verleden van voorbije generaties.
Doopsgezind
Scholtens vader stamt van de Enschedese familie Scholten, groot geworden in de textiel; zijn moeder komt uit de familie Stork, de machinebouwers uit Hengelo. Industriële geslachten die behoorden tot de rijkste fabrikanten van Nederland en waarin getrouwd werd met de eigen achterban of met gelijke stand. Het was zaak niet teveel 'weg te geven' aan de concurrent, maar ook om het familiekapitaal niet te verkwanselen aan een mindere partij.
Jaap Scholten beschrijft met verve hoe zijn voorouders in de wereld stonden. In een overvloed aan anekdotes en illustraties schetst hij een beeld van een hardwerkende en godvrezende bovenklasse. Vooral de doopsgezinde invloeden laten zich door alle generaties heen gelden: naast de verworven vermogenspositie past een bescheiden opstelling naar de buitenwereld en een sociale instelling waar het de arbeiders betreft.
Gekke Anna
Gelukkig is Scholten geen genealoog maar een echte verhalenverteller. Niet voor niets geeft hij zijn boek de ondertitel 'Een onvolledig en historisch niet noodzakelijkerwijs altijd correct portret van een familie (...)' mee. De ingevoegde en uitgetekende stambomen van de families (misschien een uitklapper van maken in een volgende druk?) zijn een handige leidraad voor de structuur, maar de langere schetsen over de meest spraakmakende types vormen de ruggengraat van dit boek. En zoals in elke familie zijn deze buitenbeentjes ook hier aanwezig.
Aan de Scholten-kant is dat oudtante Anna Scholten (1874-1949). Een ongetrouwde dame die het presteert om op middelbare leeftijd smoorverliefd te worden op haar behandelend keelarts en bij voorbaat al de huwelijksaankondiging rondstuurt. Ze wordt door de familie naar een sanatorium in Zwitserland verbannen en blijft, ook na haar jarenlange 'behandeling', een vreemde eend in de bijt.
Oom Chuck
Hoofdpersoon van Horizon City is oudoom Charles Theodoor 'Chuck' Stork, een avontuurlijke jongen die niet in de voetsporen van zijn voorvaderen wil treden en al op jonge leeftijd naar de Verenigde Staten emigreert. Na het importeren van Harley Davidson motoren in Europa (in 1913) begint hij in New York een vliegtuigwinkel op Broadway. Zijn omgang met Anthony Fokker en Howard Hughes brengt hem in de hoogste kringen van het toenmalige establishment. Vijf huwelijken later vinden we hem terug in het gehucht Horizon City waar zijn enerverende leven eindigt in grote armoede.
Scholten voelt zich verwant aan de buitenissige Chuck en deelt met hem hetzelfde gevoel: de drang om uit de familieband te ontsnappen en de wetenschap dat je er nooit helemaal van los kunt komen. Het resultaat is deze wervelende – zeer fraai vormgegeven – geschiedschrijving waar het avontuurlijk enthousiasme van de schrijver vanaf spat.
Toch werpt de caleidoscopische opzet van Horizon City tegelijk de vraag op waarom deze monocultuur aan de openbaarheid is prijsgegeven. De stroom aan marginale details en familiaire verwikkelingen zijn niet altijd boeiend voor de gemiddelde lezer. En daarbij: je staat toch bij iemand naar binnen te gluren. De handvol extravagante personages en een enkele bijzondere gebeurtenis geven dit boek zijn eigenlijke waarde, ondanks dat de indruk wordt gewekt dat de meest geïnteresseerde beschouwers de schrijver en zijn familie zullen zijn.
©8WEEKLY/André van Dijk | 1pos
|
De eigenzinnige rechercheur Fabian Risk verruilt Stockholm voor zijn geboortestad Helsinborg. Hij hoopt door terug te keren naar Helsinborg zijn huwelijk nieuw leven in te blazen. Net aangekomen in zijn nieuwe huis wordt hij gevraagd door zijn chef Astrid Tuvesson om mee te werken aan een nieuwe zaak. Ze hoopt dat Risk meer informatie kan geven, omdat het slachtoffer een oud klasgenoot is. De man is zwaar verminkt aangetroffen.
Al gauw blijkt de zaak veel omvangrijker te zijn dan verwacht. Vlak daarna wordt een tweede lichaam gevonden. Ook dit was een oud klasgenoot. Alle verdrongen, vaak pijnlijke herinneringen, komen bij Risk weer naar boven. Hoewel hij nog vakantie voor het verhuizen heeft stort hij zich volledig op de zaak, wat zijn prive-leven niet ten goede komt.
Zonder gezicht is het debuut boek van de uit Stockholm afkomstige Stefan Ahnhem.
Ahnhem is bekend als scenarioschrijver van de Wallander serie. Dit merk je wel aan zijn beeldende manier van schrijven. Dit zorgt er zeker voor dat het boek boeit vanaf het eerste moment. Iedere keer als je denkt te weten hoe het verhaal loopt krijgt het toch een andere wending en zet je op het verkeerde been.
Risk is geen teamspeler en gaat zijn eigen gang, wat het soms wat ongeloofwaardig maakt. Mede omdat chef en collega's het allemaal accepteren. Er komen zeer veel personages en plaatsen voor in het boek dus je moet wel blijven opletten. Door de vele korte hoofdstukken is het boek toch zeer leesbaar.
Zonder gezicht was mijn eerste ervaring met een scandinavische thriller. Het smaakt zeker naar meer. Kom maar op met de volgende Fabian Risk!! | 1pos
|
Kan een man een groot en donker geheim verborgen houden voor zijn geliefde? En welke prijs betaalt hij daarvoor?
‘Niet met opzet’ gaat over restauranthouder Jurre. Jurre leidt een onbezorgd leven in Brazilië. Tijdens een bezoek aan zijn moeder in Nederland ontmoet hij Marente, een jonge fotografe. De twee worden op slag verliefd. Bij een eerste bezoek aan haar ouderlijk huis doet Jurre een ontdekking die hem terugvoert naar een donkere gebeurtenis uit zijn verleden.
“Kun je je een gezicht herinneren na al die jaren? Dit zijn de ogen die zich in de mijne boorden tijdens die korte worsteling. Ik zie weer de verbazing toen de man me wegduwde en zelf achterover viel. De blinde paniek. De jankende hond. Mijn mond vult zich met de metaalsmaak van bloed.”
Voogd kan met recht een begenadigd auteur worden genoemd. Haar haast ingetogen en tegelijkertijd intense schrijfstijl en fraaie woordkeuze zijn aantrekkelijk, haar personages zijn werkelijk. Het verhaal is prima geconstrueerd en de spanningsboog is wisselend gespannen, hetgeen je als lezer getriggerd houdt.
“Jurres hand knijpt de mijne haast fijn. In mijn hoofd echoën Corries woorden en langzaam dringt tot me door dat Jurre bij haar naar mijn vader gevraagd heeft. Waarom? Waarom juist bij haar, als hij een hekel aan haar heeft? Ik begrijp er niets van? Waarom stelt hij zijn vragen niet aan mij?“
Kortom, een intrigerend verhaal op vloeiende en fijne wijze vertelt door auteur Sacha Voogd. Onthoud die naam!
Over de auteur
Sacha Voogd komt oorspronkelijk uit het Gooi. Na omzwervingen in Zuid Amerika, Groningen en Amsterdam, keert zij in het begin van haar twintiger terug naar het Gooi. Schrijven doet Voogd al vanaf haar puberleeftijd. Soms speelt het schrijven een grote rol in haar leven, op andere momenten ligt het stil. Sinds een aantal jaren is Voogd weer volop aan het schrijven. Haar debuutbundel verschijnt eind 2014. In 2015 was zij één van de winnaars van de NPO verhalenwedstrijd.
Uitvoering
Uitgeverij Aspekt
ISBN 9789463382564
Paperback, 183 pagina’s
Over Hanneke Tinor-Centi
Hanneke Tinor-Centi (1960), eigenaar van HT-C Communicatie en Marketing, literair agent, boekmarketeer en recensent.
http://ht-c-communicatie.nl/ | 1pos
|
Angel - een jonge Italiaanse vrouw - is erg onzeker over haar uiterlijk. Ze is wat aan de mollige kant en ziet niet wat andere mensen wel zien: ze is een knappe verschijning. Haar standvastige vader probeert Angel te koppelen aan een man, maar Angel voelt zich alles behalve aangetrokken tot deze opdringerige aanbidder. Wanneer ze hem op een feestje weer tegen het lijf loopt doet ze er dan ook alles aan om hem te ontwijken. Zo verstopt ze zich onder andere tevergeefs achter een grote decoratieve plant. Ze heeft echter niet door dat een wel heel aantrekkelijke man haar gestuntel al de hele tijd gade slaat….
Ik ook met jou is een aangenaam boek over vriendschap, liefde, onzekerheden en seks. Conny Regard weet de lezer vanaf de eerste bladzijde te boeien met verrassend grappige anekdotes en weet de personages zo neer te zetten dat je ze bijna voor je ziet. Een groot gedeelte van het verhaal speelt zich af in Rotterdam, wat het boek voor lezers uit deze omgeving vermoedelijk nog aantrekkelijker maakt; een feest der herkenning. Ik ook met jou is genieten van een opbloeiende liefde tussen twee koppige mensen, die tergend langzaam, maar uiteindelijk toch tot het besef lijken te komen dat er voor hun maar één de ware is, maar komt dit inzicht nog wel op tijd? | 1pos
|
Zoals Bernie Günther eigenlijk al heel zijn leven doet sinds de NSDAP aan de macht kwam in vooroorlogs Duitsland, probeert hij te overleven zonder zijn eigenwaarde te verliezen.
Het is inmiddels 1957 en Bernie heeft zijn geliefde Berlijn ingeruild voor München en leeft daar onder de schuilnaam Christoph Ganz aan de zelfkant van de na-oorlogse Duitse maatschappij. Via een oude kennis krijgt hij de kans zijn maatschappelijke status te verhogen en treed hij in dienst bij de verzekeringsmaatschappij Münich RE als claimonderzoeker. Al snel moet hij voor een onderzoek naar Griekenland, waar een onder Duitse vlag varend schip, de Doris is gezonken die verzekerd was bij de maatschappij waarvoor hij werkt. Daar stuit hij al snel op het oorlogsverleden van Duitsland, en de rol die de Nazi's ook in Griekenland speelden.
Net als Kerr ook in de eerdere boeken met Bernie Günther in de hoofdrol deed positioneert hij zijn verhalen in een achtergrond die gelardeerd is met historische feiten en figuren waardoor een zeer interessante en stevige basis ontstaat voor de belevenissen van Gunther. In dit deel legt hij met cynische pen haarfijn de vinger op de dubieuze situatie van het Duitsland in de jaren 50. Veelal waren figuren die een bedenkelijke rol speelden in het Nazi regime nog steeds degene die aan de touwtjes trokken en er een agenda op na hielden om het naoorlogse Europa alsnog te onderwerpen zei het dan op een economisch dominante manier en waarbij chantage en verdoezelen als wapen werden gebruikt..
Het lezen van dit boek en het dichtslaan na de laatste pagina maakt me licht melancholisch. Begin dit jaar overleed Kerr (1956-2018 Edinburgh, VK) en met hem zijn protegé Bernie Gunther. Een heerlijke reis met dit karakter is bijna ten einde. In het voorjaar van 2019 komt hij nog één keer terug met de vertaling van metropolis. Rust zacht Phillip Kerr en bedankt voor al dat moois. | 1pos
|
Het verhaal is een heel laagdrempelige manier om wereldproblemen als de vluchtelingenproblematiek, eenzaamheid en discriminatie op kleutermaat voor te stellen. De kleurrijke tekeningen zijn een sterk contrast met de eerder onheilspellende donkere coverafbeelding en vullen het verhaal verder aan en vertellen meer dan wat je in de tekst kan lezen. Daarom is het ook een leuk boek om met je kind op schoot vanuit zichzelf te laten vertellen wat het ziet, of wat het zich daarbij kan voorstellen. Het merendeel van de illustraties is van een aantal leuke details voorzien, waardoor je makkelijk het verhaal verder kan opbouwen dan wat de auteur tekstueel aanbiedt. Het boek omvat een heel actueel verhaal en kan als uiterst toegankelijk werkinstrument worden ingezet om met de kinderen in gesprek te gaan. De eigenaardige combinatie van krokodillen en muizen, toont aan hoe iedereen ook in ongewone samenlevingsvormen een plaats op de wereld kan vinden en tot zijn recht kan komen. Een verdienstelijke poging om moeilijke thema’s voor jonge kinderen bespreekbaar te maken, al mocht verhaal best nog wat langer zijn. | 1pos
|
‘Voor straks lekker slapen en morgen gezond weer op.’
Sonja Barend was decennialang een van de meest vertrouwde gezichten op de Nederlandse televisie. Haar heldere, objectieve en betrokken manier van interviewen was een voorbeeld en inspiratie voor velen. Achter haar elegante en intelligente verschijning gaat echter een aangrijpend oorlogsverleden schuil.
En dan lees je plotseling dat Sonja Barend een boek heeft geschreven. Nu heb ik deze vrouw altijd zeer bewonderd. Haar wijze van interviewen was immer integer en intelligent en getuigde van kennis en kunde. Voor mij dus een must om de memoires van deze vrouw te lezen.
In ‘Je ziet mij nooit meer terug’ gaat Barend op zoek naar de antwoorden op de vele vragen die haar al vanaf haar kindertijd achtervolgen. Vragen over het lot van haar vader en moeder gedurende de oorlog. Via haar indringende relaas probeert ze inzicht te geven in hetgeen haar gedurende haar hele loopbaan heeft bewogen en de richting in haar televisiewerk heeft bepaald.
“Zonder dat de twee mannen het merkten heeft hij zijn portefeuille met zijn papieren en het beetje geld dat er nog in zat in de schaal van de lamp gegooid die boven de eettafel hing. ‘Je ziet mij nooit meer terug,’ zei hij. En zo is het ook gegaan, ik heb hem nooit teruggezien.”
Door het lezen van ‘Je ziet mij nooit meer terug’, heb ik nog meer bewondering gekregen voor deze vakvrouw die met haar boek een intiem en ontroerend document heeft afgeleverd. Het is een onthullende kijk in haar privéleven en Barend ziet kans om de gebeurtenissen zonder valse emotie, maar juist uiterst puur en sober, weer te geven.
Barend was als jong meisje een beetje een ‘praatjesmaker’, althans zo werd ze gekenschetst door haar eerste werkgever bij de Twentsche Bank. Ze was toen 16 jaar. Ze kwam daar terecht na het doorlopen van de mulo (‘goed genoeg voor een meisje’, aldus haar stiefvader). Na een ruzie met hem, loopt ze van huis weg, volgt ze de avond-hbs en komt bij de televisie terecht. Volgens haar stiefvader had ze niet dieper kunnen zinken. Dat hij haar biologische vader niet is, ontdekt ze op tienjarige leeftijd. Haar echte vader was de joodse David, die in 1942 werd afgevoerd en in Auschwitz vermoord.
“Later heb ik mij wel eens afgevraagd wat er eigenlijk zo erg zou zijn geweest aan tranen op televisie als je ze niet meer tegen kunt houden? Moet een televisiegesprek voldoen aan strengere regels dan een gewoon gesprek, waarbij je wel kunt huilen? Nee, niet in de programma’s die ik maakte.”
De op niets uitlopende zoektocht naar haar vader en de houding van haar moeder waren bepalend voor Barends leven. Haar eerste man, Ralph Inbar, vond net als haar stiefvader, zijn eigen carrière belangrijker dan die van haar. Wanneer ze de 40 is gepasseerd, ontmoet Barend haar grote liefde, de architect Abel Cahen. Met hem krijgt ze alsnog een gezin, Cahen heeft namelijk drie dochters.
“De zwaarte van het onzekere lot delen wij met z’n tweeën. A. en ik hebben er in de loop van de jaren ervaring in gekregen om levensbedreigende mededelingen niet direct te zien als doodvonnis op korte termijn. Als de paniek toch de overhand dreigt te krijgen, zegt A: One step at a time.”
In haar werk lukt het Barend om, door écht te luisteren en de juiste vragen te stellen, haar gasten open en eerlijk antwoord te laten geven. Iets wat haar bij haar eigen moeder niet lukt. Die geeft haar geheimen niet prijs, ondanks de goede band tussen moeder en dochter.
Die band is bijzonder aangezien er redenen te over waren om de verhouding tussen moeder en dochter minder goed te laten zijn. Na de deportatie van haar vader werd Barend namelijk zonder meer bij haar grootouders ondergebracht en haar moeder stichtte een gezin met een nieuwe man.
Het noodlot blijft Barend tarten. Nog tijdens haar werkzame leven wordt ze maar liefst vier keer geconfronteerd met de diagnose kanker. Ondanks alle tegenslagen die zij het hoofd heeft moeten bieden is Barend zeker niet zwaar op de hand geworden en alleen daarvoor zou je al diep respect moeten hebben voor deze prachtige en krachtige vrouw!
Over de auteur
Sonja Maria Barend, opgegroeid als Sonja de Groot, (Amsterdam, 29 februari 1940) is een Nederlandse televisiepresentatrice, die ook wel de Koningin van de Talkshow wordt genoemd. Meer dan veertig jaar was ze op televisie te zien. Eind 2006 hield ze op met het maken van televisie. Naar haar is de jaarlijkse Sonja Barend Award vernoemd, een prijs voor het beste tv-interview.
Uitvoering
Uitgeverij De Bezige Bij
Paperback, 288 pagina’s
ISBN 9789023449782
Over Hanneke Tinor-Centi
Hanneke Tinor-Centi (1960), eigenaar van HT-C Communicatie en Marketing, literair agent en boekrecensent.
http://ht-c-communicatie.nl/ | 1pos
|
Het laatste deel uit de Jane Gardam trilogie. In het eerste deel (Een onberispelijke man) blijkt de vlekkeloze Edward Feathers van minder onbesproken gedrag dan zijn uiterlijk doet vermoeden. Het tweede deel (Een trouwe vrouw) geeft het inzicht vanuit zijn vrouw Betty, die meer sympathie voor Edwards aartsrivaal Terry Veneering kan opbrengen, dan de buitenkant doet vermoeden. Uiteraard staat in deel drie (Laatste vrienden) het leven van Terry Veneering centraal. Een leven dat sinds zijn jeugd bol staat van de geruchten en waarover de verschillende personages in het boek allemaal een stukje vanaf weten. Door het opvoeren van Dulcie (een oude jeugdvriendin van Betty) en Fiscal-Smith, die allen stukjes uit de geschiedenis kennen, ontstaat het beeld van twee gewezen advocaten die ogenschijnlijk lijnrecht tegenover elkaar stonden, maar op allerlei fronten ook veel deelden. Niet in de laatste plaats de affectie van Betty. Het verhaal verspringt van het verleden naar het heden, vanuit het perspectief van verschillende personages met hier en daar een uitgebreide dialoog of (al dan niet verstuurde) brief. Dit maakt dat je steeds meer inzicht in de personen en hun gevoelens krijgt, zonder dat het boek onleesbaar wordt. Een oud juridisch wereldje, waar je aan het einde zeker sympathie voor kan opbrengen. Mannen die op het laatst van hun leven een soort van vrienden geworden zijn, maar of dat ook zo zou zijn geweest als zij het achterste van hun tong hadden laten zien, is maar zeer de vraag. | 1pos
|
Vervolg op het boek Zin. Verhaal pikt na 'Zin' gemakkelijk op en is een mooi vervolg met nieuwe avonturen en gevoelens die verdiept worden. Benieuwd naar deel 3! | 1pos
|
Een boek waarvan de cover mij al een wow effect geeft dat is Thuis in Virgin River. De cover is echt super mooi. Het eerste wat ik deed toen ik het boek binnen kreeg was het boek aanraken. De cover is heel zacht en de tekst heeft een spot uv-lak. Het mooiste is de spot-uv lak op de onderbalk die van flap tot flap loopt. Het vormt een hout patroon en vraagt ernaar om gevoeld te worden.
Het eerste wat me opviel toen ik begon met lezen was het mooie ornament onder het hoofdstuk aanduiding. Ik hou van zulke kleine details die het boek iets extra's geven. Wat wel even wennen was, het kleine lettertype. Persoonlijk zie ik het iets groter.
Het verhaal begint met Mel die in de auto zit op weg naar Virgin River. Je begint in het boek bij het begin van Mel haar nieuwe leven. Het nieuwe leven wat ze na een paar tellen alweer op wilt geven. Ze brengt de nacht door op de bank van haar tijdelijke huis. Op de bank omdat het bed te vies is om op te slapen. Na een kop koffie en een goed ontbijt bij Jack wil Mel vertrekken. Een te vondeling gelegde baby houd haar tegen. Ze zorgt samen met de dokter voor de baby tot de baby een huis heeft waar voor haar gezorgd wordt. Mel gaat alleen niet weg uit Virgin River, elke keer heeft ze een reden om te blijven. De gebeurtenissen volgen elkaar op. Spanning, liefde en verdriet, Virgin River is zo gek nog niet.
Hoe meer je in het boek komt hoe moeilijker hij weg te leggen is. Je wilt weten wat er verder gebeurt, of Mel blijft en wat er allemaal met de andere bewoners van het kleine plaatsje gebeurt. Een heerlijke roman. | 1pos
|
De nieuwste loot aan de stam met heel veel titels van Karin Slaughter kreeg zelfs promotionele aandacht via een nieuw fenomeen, een gratis leesfragment. Dit miniboekje ondersteunde de grote aandacht voor dit boek al ruim voor verschijningsdatum. Ook een reden om dit boek te gaan lezen.
Als Laura Oliver en haar dochter Andrea (die liever Andy genoemd wordt) buiten de deur lunchen voor Andrea’s verjaardag en Laura een gesprek gaande probeert te houden, voert Andrea in haar gedachten een monoloog. Ze overziet haar mislukte leven.
Terwijl deze twee op zichzelf staande conversaties, maar laten we het een gesprek noemen, voortkabbelt begint een man te schieten, vermoordt twee vrouwen waarmee Laura ook net in gesprek geraakt is, schiet verder in het rond en dreigt Andrea neer te schieten. Maar dan grijpt Laura gewelddadig en verbazingwekkend professioneel in. Resultaat, de zeer jonge schutter, passend in de definitie Lone Wolf, die een relatie probleem heeft en met een geplande actie wraak neemt, overleeft Laura's actie niet. Haar actie lokt een politieonderzoek uit, wat logisch is, maar blijkt vooral de opmaat voor ontwikkelingen die voor Andrea bedreigend worden en verregaande gevolgen hebben. Van moord tot de vlucht naar een onbekende toekomst. Zo wil ze erachter komen waarom haar moeder kon doen wat zij deed. Andrea wil perse Laura's verleden kunnen verklaren. Een verleden dat bij vrijwel niemand bekend is, anders dan bij een kleine kring die haar ruim 30 jaar geleden kende. Andrea zoekt naar de waarheid en komt wel stukje bij beetje aan allerlei namen en details, maar heeft niet direct overal een verklaring voor en ze overziet niet een compleet plaatje. Wie was Laura, hoe ziet haar verleden eruit, wat is er ooit in haar leven gebeurt?
Flashbacks brengen de lezer in het verhaal steeds, om en om, van het heden terug naar het jaar 1986. Naar een wanhoopsdaad, naar een idealistisch gedreven moord, naar een ragfijn spel van ontvoering tot een terroristisch plan waarbij alles eindigt in een onverwachte climax. Langzaam ontstaat zo een beeld over de voorgeschiedenis van Laura, een reconstructie van haar vroegere leven.
Tegelijk komt Andrea in het nu geleidelijk aan meer en meer op het spoor van gebeurtenissen en mensen die haar moeders leven bepaald hebben.
Het toen en nu zijn aan het einde weer knap verweven tot een passende ontknoping wanneer het verleden en heden elkaar kruisen. In de epiloog vallen uiteindelijk nog een paar laatste puzzelstukjes op de juiste plek en is Karin Slaughter erin geslaagd om niet alleen een knap en origineel boek af te leveren, maar zeker ook een complexe verhalenbrei tot een uitgedokterd geheel af te leveren waarin interessante en uitgesponnen karakters duidelijk op je netvlies komen en je een, positief of negatief, gevoel krijgt bij alle personages. | 1pos
|
‘Het is het wereldbos. Het is eindeloos. Het kronkelt als een slang die in zijn eigen staart bijt, het heeft geen einde en geen begin. Niemand heeft ooit de uiterste grenzen gezien.’
René Sel en Charles Duquet zijn van plan hun geluk te vinden in Nieuw Frankrijk, het noorden van Amerika. Ze gaan aan de slag als houthakkers.
‘Dag in, dag uit werd er gehakt, hun handen zwollen op, kregen blaren, werden hard en ondanks de botte bijlen kregen ze het hakritme te pakken’
Terwijl René meer en meer vertrouwd geraakt met het harde houthakkersbestaan en kennismaakt met de plaatselijke indiaanse bevolking, besluit Charles te vluchten uit het kamp, weg van de strenge opzichter. Hij is van plan naam te maken in de pelsindustrie en legt contacten tot in China.
‘Terug in Nieuw Frankrijk, dat steeds meer mensen Canada noemden, naar Kanata, was Duquet overal, om te onderzoeken, rond te neuzen, op te meten, te observeren en te rekenen. Takken en afval worden hoogwaardig brandhout, en als hij beschikbare schepen kon charteren met de belofte van een goede retourlading, konden de Parijzenaars wat hem betreft doodvriezen ‘
Afwisselend volgen de delen in het boek de familie van René Sels en Charles Duquet, generatie na generatie. Terwijl de Sels zich een armtierig bestaan opbouwen en vermengen met de indiaanse bevolking, veranderd Duquet in een gewiekste zakenman, verengelst zijn naam en gaat de familie nu door het leven als Duke en worden houtgroothandelaars.
‘Voor de Dukes gingen de zaken goed. Onverzadigbare markten schreeuwden om timmerhout. Een stortvloed van landbouwlustige immigranten stroomde de prairies op. Nieuwe spoorlijnen brachten timmerhout en namen runderen en varkens mee terug. Er was behoefte aan planken en palen, hekken en hokken. En mocht het allemaal om de twee jaar afbranden stonden er altijd nog genoeg bomen in het bos, oneindig veel bomen’
Een epos van bijna 800 pagina’s beschrijft het leegkappen van Noord-Amerika, het bijna volledig uitroeien van de plaatselijke bevolking, de honger naar geld en macht.
Oké, het laatste deel zakt een beetje in elkaar, maar dat maken de eerste 700 bladzijden ruim goed.
Annie Proulx vertelt een verhaal van 300 jaar Noord-Amerika, laat heel wat personages de revue passeren om het ruige leven ten tijde van de kolonisatie te beschrijven. Oké, Soms raak je wel even het noorden kwijt. Haar vertelstijl over de natuur en de samenleving is zo prachtig dat je het gevoel hebt dat je er deel van uitmaakt. | 1pos
|
Ik zag op twitter dat je je kon opgeven voor de leesclub van Hebban voor dit geweldige boek. Dit boek stond hoog op mijn verlanglijstje dus ik besloot om me op te geven. Ik wachtte af en eigenlijk dacht ik dat ik niet gekozen was tot het mailtje kwam waarin stond dat ik mee mocht doen. Ongeduldig wachtte ik tot de postbode kwam met het boek en toen hij er eenmaal was ben ik er meteen ingedoken.
Dit is een New Adult wat betekend dat er volwassen scenes in het boek zitten, dus dit boek is niet geschikt voor jonge lezers.
Ik ben dit boek begonnen en had hem echt heel snel uit, ik kon dit boek gewoonweg niet wegleggen. Er zijn niet vaak boeken die me meteen zo grijpen dat ik ze meteen door wil lezen. Zeker bij New Adult boeken is dit niet vaak het geval. De enige andere auteur die dat gelukt is is Rebecca Yarros en haar laatste deel van de flight & glory serie durf ik nog steeds niet te lezen…..
Maar goed terug naar dit boek, ik zat er dus echt meteen in. Het verhaal begint meteen heel interessant en dat zorgt er ook voor dat je verder wil lezen. Want tja wat is er nu eigenlijk gebeurt met Bree en waarom praat Archer niet? Ik merkte dat ik er een beetje ongeduldig van werd, ik wilde weten wat er zou gebeuren. Maar het was niet vervelend, mijn ongeduld geeft eigenlijk alleen maar aan hoe goed het geschreven is. Je leeft vanaf pagina één ontzettend mee met de personages en je wil graag alles van ze weten.
Ik vind vooral de opbouw van dit verhaal heel erg mooi, het is geen insta love, het groeit mooi en geleidelijk. Natuurlijk nog wel sneller dan verwacht misschien maar anders wordt het wel een heel lang boek toch? Ik vond in ieder geval dat je echt groei en verandering zag in de relatie.
Wat je veel hoort is dat New Adults altijd een beetje hetzelfde zijn, jongen en meisje komen elkaar tegen worden verliefd en in ieder geval één van hen heeft een geheim. Natuurlijk is dat in dit boek zo, maar weet je het is vaak de uitwerking die een boek uniek kan maken. Zoals dat er in dit boek gebruik wordt gemaakt van gebarentaal. Dat maakt dit boek weer anders dan de andere New Adult die ik gelezen heb. De personages maken het boek voor mij en de personages in dit boek zijn echt heel erg tof!
Het verhaal ontwikkeld zich ook heel mooi, je leest vanuit Archer en Bree in de hoofdstukken van Archer krijg je af en toe ook een flashback. Dat is hoe je er uiteindelijk achter komt waarom hij niet meer praat. De opzet op deze manier werkt heel goed voor dit boek, het is niet verwarrend omdat je duidelijk door hebt dat het om een flashback gaat. Ik betrapte me er op dat ik elk momentje dat ik mijn boek kon pakken het boek ook oppakte. Zelfs tijdens het wachten in de Starbucks op mijn koffie. Ik was echt verslaafd aan dit boek.
Natuurlijk zijn boeken als deze niet voor iedereen weggelegd maar als je van New Adult houdt en op zoek bent naar een boek dat je laat lachen, laat huilen en je af en toe helemaal in shock achterlaat kan ik je dit boek van harte aanraden! Lees dit boek en geniet ervan! | 1pos
|
De Zweedse mediamagnaat Berndt Moller is ontvoerd.
Zijn vrouw Jannike en dochters Helle en Hedvig zijn ten einde raad.Er word losgeld gevraagd en Jannike roept de hulp van haar gefortuneerde vader Karst in.Hij wil graag helpen ,ook om de band met zijn dochter te herstellen.De dochters proberen ook op hun manier te helpen met het onderzoek maar of dat nu zo een goed idee is?
Rechercheur Korhonen komt op het spoor van de verblijfplaats van Berndt.
Hij blijkt op een verlaten eiland vast te zitten,maar hij is niet de enige op het eiland.....
Dit boek vond ik echt heel fijn om te lezen.Het verhaal zat zo goed in elkaar,de schrijfstijl was ook heel fijn ,het was boeiend van de eerste tot de laatste pagina.Echt een aanrader,een heerlijk boek!Van mij 5 sterren ***** | 1pos
|
Op een avond ontdekt de 23-jarige April May bij toeval een gigantisch robotachtig standbeeld op de stoep in Manhattan. Ze belt haar beste vriend Andy en samen maken ze een vlog over het standbeeld en plaatsen dit op you-tube. Ze noemen het standbeeld Carl. De volgende ochtend blijken er over de hele wereld nog 63 andere Carls verschenen te zijn. Het filmpje van Andy en April was het allereerste over de Carls en gaat viral. Vooral April is op slag beroemd. Ze worden gevraagd in tv-shows te verschijnen en hun mening te geven over van alles en nog wat. Na een aantal dagen beseffen April en Andy dat hun leven nooit meer hetzelfde zal zijn.
Green neemt de lezer mee op een weg die leidt naar roem en macht. Maar maakt dat April en Andy ook gelukkig? Welke invloed heeft het hebben van zoveel geld, invloed en macht op hen als persoon en op hun omgeving? Hoe gaan ze ermee om? En vooral…hoe ver zijn ze bereid te gaan om de macht en roem te behouden?
‘Dat iemand macht over he heeft, wil nog niet zeggen dat hij die macht gaat gebruiken om je kwaad te doen’. – blz. 175
Daarnaast zijn ook de Carls er nog. Wat zijn ze? Wie heeft ze gemaakt en geplaatst? Wat is de bedoeling hiervan? Green laat zien hoe snel twee verschillende meningen ontaarden in twee kampen en welke gevolgen dit heeft. Ook laat hij zien welke invloed social media hierop heeft.
Beide verhaallijnen zijn interessant en samen vormen ze een opmerkelijk verhaal. Als lezer raak je betrokken bij Andy en April. Het is Green gelukt om ze, ondanks al hun media avonturen, zeer menselijk neer te zetten.
Het boek is geschreven vanuit de ik-persoon April May in een soort dagboek vorm, waarin ze bijna ontstellend eerlijk haar eigen handelen en motieven onder de loep neemt sinds haar eerste ontmoeting met Carl. Het boek leest vlot weg, maar blijft wel hangen.
Het boek is spannend. De Carls zijn een mysterie en April en Andy belanden in een rollercoaster van avonturen. Soms positief, soms ook helemaal niet. Je ontkomt als lezer niet aan de vraag ‘wat zou ik gedaan hebben’. Ondanks het sci-fi thema weet Green er een geloofwaardig verhaal van te maken. Het biedt een mooie inkijk in de wereld zoals deze nu is; de krachten en ook de valkuilen.
‘Wij mensen zijn ontzettend slecht in het accepteren van onzekerheid, dus als we ergens niets van weten, dan doen we gewoon aannames gebaseerd op de manier waarop we ons de wereld voorstellen.’- blz. 243
Al met al levert dit een opmerkelijk boek en een interessante leeservaring op. Ik raad het boek zeker aan!
Spanning: 3
Plot: 5
Leesplezier: 4
Schrijfstijl: 4
Originaliteit: 5
Psychologie: 5
Ik geef ‘Een zeer opmerkelijk verschijnsel’ van Hank Green 4 sterren. | 1pos
|
In 2007 verscheen in Zweden het boek Snabba Cash, geschreven door advocaat Jens Lapidus (35). Uitgeverij Bruna heeft het boek onlangs op de markt gebracht onder de titel Snel Geld. De rechten op het boek zijn inmiddels aan 25 landen verkocht. In januari 2010 gaat de verfilming van het boek in de Zweedse bioscopen in première. Snel Geld is het eerste boek uit een reeks van drie: de Stockholm Trilogie.
Er is door de schrijver zelf een nieuwe naam voor zijn genre bedacht: Stockholm Noir. In sommige publicaties en recensies wordt Lapidus met Stieg Larsson en zijn milleniumtrilogie vergeleken. Vergelijkingen met Larsson gaan echter behoorlijk mank. Behalve dat beide series zich in Stockholm afspelen, lijken de boeken verder in weinig opzichten op elkaar. Lapidus is vele malen rauwer dan Larsson. Bovendien schrijft Lapidus geheel vanuit het perspectief van de 'bad guys'. Uitgever AW Bruna heeft dan ook gelijk als zij melden dat Snel Geld 'levensgevaarlijk, meedogenloos en onweerstaanbaar' is. Het boek is werkelijk fantastisch geschreven.
Waar James Ellroy over de pagina's heen mitrailleert en je de samenhang soms kwijtraakt, is dat bij Lapidus absoluut niet het geval. Het moet een razend lastige klus zijn geweest voor de vertaler om het Stockholmse slang en de ondergrondtaal naar eigentijds Nederlands over te zetten. Het resultaat mag meer dan voortreffelijk worden genoemd. De rauwe taal heeft Lapidus uit de rechtszaal, opgepikt van verdachten en hij haalt inspiratie uit rappersherrie van de in Zweden populaire Latin Kings.
In Snel Geld raken de decadente bovenwereld en de rauwe onderwereld van Zweden elkaar. Snel Geld speelt zich vooral af op en rond Stureplan in het hart van Stockholm, waar je vooral in de weekeindes struikelt over de wannabes in Armanipakken. Daar kruisen boven- en onderwereld elkaar. Yuppen met teveel geld en Chileense dopedealers. Tussen de Zweedse varianten van Gooische Vrouwen en motorbendes. De wereld van de akelige yuppen wordt door Lapidus scherp beschreven. Leeghoofdig, op jacht naar coke, vrouwen en geld. En daar kan de onderwereld een fiks deel van meepikken. Lapidus balanceert doelbewust op de grens tussen feit en fictie.
In Snel Geld kruisen de wegen van drie jonge criminelen elkaar. Mrado is een Joegoslavische huurling die met geweldpleging zijn geld verdient; Jorge is een slimme drugsdealende latino, en de ambitieuze student JW die zich als drugsrunner laat rekruteren. Alle drie zijn ze betrokken bij de verdwijning van een jonge vrouw. en zonder dat ze het weten, worden ze alle drie gemanipuleerd door een machtige man achter de schermen, Stockholms genadeloze maffialeider Radovan.
Snel Geld is geen traditionele detective met veel politie-onderzoek. Het is een onwillige ode aan de rauwe stad Stockholm, waar bepaalde misdadigers machtiger zijn dan de wet en waar een mensenleven soms weinig waard is. Snel geld leest als een voortrazende trein: snel, voortdenderend, en dat alles in een vloeiende urban-schrijfstijl. Jens Lapidus geeft zijn personages, van criminele gangsters tot materialistische twintigers, een eigen stem. Drie antihelden raken los van elkaar verstrikt in de verleidelijke wereld van de cocaïnehandel en de manipulaties van één oppermachtige maffiabaas. De thriller is behalve superspannend ook een parabel over de complexiteit van menselijke drijfveren. De spanning wordt afgewisseld met geloofwaardige documenten met uitspraken van rechters. Lapidus: Ik wil dat het zo geloofwaardig bij de lezer overkomt dat hij vergeet dat het fictie is'.
De volgende twee delen van de trilogie, Bloedlink en Val Dood, veschijnen respectievelijk in mei 2010 en voorjaar 2011. Aardig detail is dat als afgeleide van de serie ook een stripverhaal is gemaakt, een losstaande spin off. Dit stripverhaal, of beter gezegd graphic novel, is getekend door Peter Bergting en is in Zweden een doorslaand succes gebleken. Lapidus heeft bewust voor de strip gekozen, omdat je, volgens hem, altijd nieuwe wegen moet bewandelen. Naast de reguliere drie delen van de trilogie, zal ook de graphic novel waarschijnlijk door AW Bruna worden uitgegeven. Een exacte datum is ten tijde van het schrijven van deze recensie nog niet bekend. | 1pos
|
Een Kroatisch kustdorpje, - stadje, verwerkt maar moeizaam de tragedie die WOII veroorzaakte, ... althans bepaalde ( hoofd ) figuren die in het verhaal voorkomen.
Mislukte huwelijken, overspel, misdadige praktijken, anti-semitisme, heldhaftigheid, haat, ...
het is allemaal aan de orde in deze geanimeerde en vlot lezende roman: no-nonsens is de boodschap.
De protoganisten in het verhaal, Andrej en Josip: een op zijn minst gezegd niet alledaags duo die voor een groot stuk van het verhaal zorgen voor toch wel lachwekkende toestanden. Dit wil geenszins zeggen dat de auteur hier ‘ een billenkletser ‘ neerpent, integendeel! Het verhaal is meer dan dat, het gaat dieper, op zoek naar het innerlijke van mensen en hun drijfveren, hun ingesteldheid, hun goede en ook slechte kantjes, ... aan de vooravond van een bloedige en gruwelijke burgeroorlog. Een verhaal over mensen dus, maar waar ook dieren een belangrijke rol vertolken, o.a. pelikanen en vlinders, ....
Het einde zit vol verrassingen en spitsvondige dramatiek, ... wat toch wel zorgde voor een gevoel van een te ver gezocht en te abrupt einde.
Martin Michael Driessen heeft ontegensprekelijk het talent om omgevingen en situaties haarfijn te profileren binnen het juiste kader en piekfijn neer te zetten op de juiste tijdslijn. Enig opzoekwerk in de geschiedenis van het ‘ na-Tito-Joegoslavische tijdperk ‘ is hier zeker aan de orde geweest.
Ongetwijfeld een boek dat meer dan de moeite waard is om te lezen. | 1pos
|
Jessi samen met Marius de hoofdpersonen in dit mooie boek, vinden elkaar niet bij toeval. Het is een mooi liefdesverhaal met fijne spirituele achtergronden.
Er gebeurd een vreselijk ongeluk en Jessi verliest man en beide kinderen.
Niks erger dan je kinderen verliezen.
De kinderen.laten haar op een gegeven moment weten hoe het is in de andere wereld, hun wereld nu.
Deze hoofdstukken hebben mij het meeste geraakt. Vele dingen hier uit herken ik.uit mij eigen leven.
Het boek spoelt zich af in precies 1 jaar. 1 jaar met veel verdriet, liefde, pijn en geluk. | 1pos
|
Crash heeft mij binnen de kortste keren in zijn macht, het grijpt me bij de strot en laat maar moeilijk los. Dat was maandag toen ik begon met lezen.
Binnen no-time was het vooral Jesse die mij in zijn macht had. Past mooi bij zijn karaktertrekjes die tijdens het lezen steeds duidelijker worden (en die eigenlijk helemaal niet zo leuk zijn maar enigszins verklaarbaar door zijn jeugdtrauma).
Maar het is Anna die de grootste rol speelt in het verhaal. Zij is de verbindende factor tussen Ruben, Daan en Jesse. Hoe dat precies zit ontdek je tijdens het lezen.
De schrijfstijl van Ellen is vlot te noemen en heel beschrijvend. Hoe de crash beschreven is voelt zo echt dat het bijna aanvoelt alsof je er middenin zit. Hetzelfde met de laatste grote plottwist op het einde, ik voelde de warmte…
Ellen wist mij zelfs tot een traan te roeren op het moment dat Anna voor haar grote liefde For You zingt.
Crash zorgde inderdaad voor forse impact bij mij tijdens het lezen, dus wees gewaarschuwd als je hieraan begint. Het ‘etiket’ spannende liefdesroman is terecht gekozen. Het is en spannend en de liefde speelt een belangrijke rol in Crash. Maar het is geen zoetsappige romantiek die zich openbaart in Crash, gelukkig maar want daar hou ik helemaal niet van.
Voor mij is Crash een echt vijf-sterren boek omdat het mij zo greep en ontroerde en ik meer dan wie dan ook het gevoel had te begrijpen hoe Anna zich moet hebben gevoeld…
Deze verkorte review verscheen als origineel via mijn blog. | 1pos
|
Een cover, die me meteen aansprak.
Het riep bij mij op: 'Door de bomen het bos niet meer zien'. Onheilspellend!!
Dat bleek ook tijdens het lezen zo met de hoofdpersoon te gaan
Een heel knap debuut waarin ongeveer alles aan de orde komt wat je mag verwachten.
Maar het had ondanks dat de spanning door het gehele verhaal aanwezig bleef in meer of mindere mate, voor mij iets meer pit en tempo mogen bevatten op een aantal gedeelten.
Desalniettemin is het een boek dat lekker leest.
Zonder meer een verhaal dat klopt van het begin tot het eind.
Een verhaal dat wanneer je het aan het lezen bent, blij bent dat je niet mee hoeft te maken wat deze hoofdpersoon en de andere personages hier doormaken.
Niets is meer wat het was in hun levens. Stel je dat eens voor! Niets is meer vanzelfsprekend.
Ik ben zeker nieuwsgierig naar een volgend boek van deze auteur.
Ik waardeer dit boek met 4/5 sterren **** | 1pos
|
Het kan je niet zijn ontgaan: Dunkirk – The movie komt er aan. Ik wil deze dus echt graag zien! Ik wil ook voorafgaand aan zo’n film wat informatie hebben. En daar is dit boek uitermate geschikt voor.
Perry Pierik heeft dit echt goed beschreven en het is een verhaal over hoe het allemaal heeft kunnen gebeuren. Hoe was het mogelijk dat er zoveel mensen weg konden komen via Duinkerken?
Het is rauw, het is echt. Veel foto’s geven aan hoe het was, voor de soldaten. En de kant van de Britten, Fransen, maar ook de Duitse kant komt sterk naar voren.
Operatie Dynamo, zo werd de operatie genoemd! Het plan was om zoveel mogelijk soldaten het water over te vervoeren naar Engeland. Alle boten die in de vaart waren in het Britse koninkrijk werden hiervoor ingezet. Ze voeren af en aan. Er zijn ook veel schepen tot zinken gebracht door de Duitsers met hun afweergeschut. Ook Goring ging zich ermee bemoeien. De Luftwaffe moest nog wat actie meemaken. Dus toen werden de boten en schepen ook op het water beschoten.
( ik vrees dat ik tijdens de film, tissues mee moet gaan nemen. Dit soort beschietingen en het hele verhaal op zich, maken van mij een natte spons).
Het begin van het boek is meer op de Duitse kant gericht. Mede door Hittler’s Halt bevel, konden er bijna 400.000 manschappen de oversteek maken. Hittler luisterde naar bepaalde mensen die onder hem stonden. Hij nam een besluit als zij een advies gaven. Tactisch gezien deed hij niet vaak goede dingen. De oorlog was misschien heel anders verlopen als hij dit Halt-bevel niet had gegeven. Er waren dan nooit zoveel manschappen geweest die de oversteek hadden kunnen maken. Het Britse leger liet echt alles achter op het strand, Tanks, wapens en auto’s. Alleen manschappen mochten de schepen op. Zoveel mogelijk mensenlevens redden, dat stond voorop.
Toch waren er veel dodelijke slachtoffers. De Britten namen ook Fransen mee. En ze hadden Duitse gevangen mee, maar gaven ze wel Britse uniformen. Dit was ook om hun gevangenen te beschermen. De Fransen waren namelijk niet blij met de Duitsers, dus het was voor hun eigen veiligheid.
Ik ben blij dat ik nu iets meer weet over de achtergrond van Duinkerken. De film kijk ik al heel lang naar uit. De actie, de overlevingsdrang, de acteurs. En stiekem ben ik ook wel heel erg benieuwd naar de acteerkunsten van (one direction-boyband-lid) Harry Styles. Veel mensen denken dat hij er niets van zal bakken. Maar ik denk dat hij iedereen een poepie zal gaan laten ruiken. Dit dacht men namelijk ook van New kids on the block-boyband-lid: Donnie Wahlberg in Band of Brothers. Maar Donnie werd Carwood Lipton en zal hem altijd blijven. Hij was toen ook de reden dat ik ging kijken. En die serie is de beste serie ooit, in mijn ogen!
Dus met Harry komt het ook wel goed, Mark my words!
Ik kan hier uren over doorpraten. Maar dit boek heeft indruk op me gemaakt en ik weet zeker dat de film dat ook gaat doen. Het boek bij de film heb ik ook in de reservering staan. Die MOET ik hebben.
Dit boek geef ik in ieder geval 4**** sterren omdat het je helemaal in de sfeer brengt van het verhaal. Je kunt het echt helemaal voor je zien. | 1pos
|
Christian Jungersen was me nog onbekend vooraleer ik dit boek las. Enkele lezers kregen het voorrecht dit boek te lezen n.a.v. de lancering van de verfilming in de Nederlandse filmzalen begin oktober, waaronder dus ikzelf.
Mia en haar man Frederik zijn met hun zoon op vakantie op Mallorca als Frederik een ongeval heeft en hij naar aanleiding daarvan wordt onderzocht en bij hem een hersentumor wordt ontdekt. De artsen waarschuwen hen ervoor dat Frederik’s persoonlijkheid door deze diagnose wel eens zou kunnen wijzigen en hun gezinsleven hierdoor in de war kan geraken. Dit blijkt een al te onderschatte veronderstelling te zijn.
Terug in Denemarken moet Frederik thuisblijven van zijn werk als gerespecteerd directeur van een privéschool waar hij tot dan toe met uitstekende resultaten kon uitpakken. Mia probeert haar werk als leerkracht op diezelfde school te blijven doen, maar samen met de zorg voor haar man en haar zoon wordt dit een zware uitdaging.
Terwijl Frederik probeert te genezen van de operatie, wordt hij beschuldigd van verduistering en fraude van het kapitaal van de school dat hij vergokte op de beurs. Vanwege deze miljoenenfraude dreigt zijn school zelfs failliet te gaan. In het boek draait het er volledig om of hij verantwoordelijk is voor zijn eigen daden of dat dit ligt aan zijn veranderde persoonlijkheid. Voor Mia wordt het dan ook nog eens extra moeilijk omdat hun gezamenlijke collega’s zich tegen haar man en haar gezin keren. De mede directieleden blijken de aansprakelijkheid niet goed geregeld te hebben en er ook nog eens persoonlijk onder te lijden, waardoor hun jarenlange vriendschap met collega Laust en diens vrouw tevens afspringt.
Samen met advocaat Bernard, die tevens voor de dramatisch-romantische noot zorgt, probeert Mia de grootste incidenten in haar gezin tegemoet te treden. Ze leert ook een steungroep kennen waardoor ze met Bernard bovendien in contact kwam, als man van een vrouw met een hersenbeschadiging en waar ze nieuwe steun probeert te vinden voor haar situatie. De veranderde persoonlijkheid van Frederik zet hun leven op zijn kop. Zoon Niklas wordt ook het slachtoffer van de moeilijke gezinssituatie; uiteraard gaat hij naar dezelfde school waar zijn ouders werken…
Tussen de privé-besognes van de personages door biedt de schrijver een plejade aan artikels, hoofdstukken uit medische boeken en beeldmateriaal aan om de lezer meer informatie te bezorgen over wat hersenbeschadigingen met een mens doen, de vrije wil van de mens en hoe deze wordt beïnvloed, en hoe daar tegenwoordig naar wordt gekeken. Eén artikel intrigeerde me als lezer uitermate waarin de resem aan psychologische dramatische boeken en thrillers van de laatste jaren wordt afgedaan als cliché en foutief. Neen, een boek dat over een vader zou gaan die zijn kinderen slaat, en er niet in slaagt zijn gedrag aan te passen, en eerder met antidepressieve middelen gebaat is net als zijn kinderen, en wiens leven up en down zou gaan, is een levensechter verhaal volgens de schrijfster ervan. (De tijdschriften en de namen van de auteurs zijn er uiteraard in terug te vinden.) Het is een boude uitspraak die wel even bij me bleef hangen.
Het boek behandelt uiterst boeiende materie op een heel bevattelijke manier en waarvan het verhaal van Frederik eigenlijk een uitgewerkt voorbeeld is. Dit verhaal is op zo’n manier verteld dat je vooral meevoelt met Mia en wat ze allemaal moet meemaken. Het boek leest niet van in het begin gemakkelijk maar naarmate het verhaal vordert, word je erin meegezogen en wil je ook weten hoe de rechtszaak van Frederik uiteindelijk afloopt. Er is dus voldoende spanning voorzien om de lezer tot op het einde geboeid te houden.
Van die lezer wordt er wel concentratie van zijn ‘hersenkwabben’ vereist. Je moet er even voor gaan zitten en tijd nemen voor dit boek. Je hersenen kraken om ze beter te begrijpen: je wordt wijzer van dit boek! Het onderzoek van de auteur is ook zeer uitgebreid. Een knap geschreven werk dat je doet stilstaan bij de fragiliteit van je hersenpan. Meestal vermijd ik nét daarom dit soort boeken, (ik wil niet weten wat er allemaal met mijn lichaam fout kan gaan!) maar hier was het uiteindelijk zeer de moeite waard. Er waren ook amper of geen opmerkingen te geven over de vertaling naar het Nederlands van Femke Blekkingh-Muller. | 1pos
|
Een verhaal met een dikke zwarte rand
Een bijzonder intrigerend boek over de familie Van Bemmel. Vader Frits, moeder Margje, kinderen Billy, Kester, Ellen, Carlos en Ida-Sophie.
Hoofdpersoon Ellen neemt ons mee haar leven in; van haar jeugd tot en met haar volwassen leven. Zwanger van een dochtertje probeert Ellen de inktzwarte periode die haar jeugd en haar verdere leven zo heeft beïnvloed te verwerken.
Van het eens zo gelukkige gezin Van Bemmel blijft weinig over na de geboorte van het vijfde kind, Ida-Sophie. Moeder Margje belandt in een zeer zware postnatale depressie die door haar omgeving niet als zodanig wordt herkend en waar ook, medisch gezien, geen aandacht aan wordt geschonken. Moeder is zichzelf niet meer en begaat een gruwelijk misdrijf.
Ellen, 12 jaar, is samen met haar jongere broertje Carlos van 3 jaar, overlevende van de zeer heftige en gruwelijke familietragedie. Ellen en Carlos komen terecht in een weeshuis waar Carlos al snel wordt geadopteerd. Ellen is ‘te oud’ voor adoptie en brengt de rest van haar jeugd door in het weeshuis.
Als volwassen vrouw koopt Ellen haar ouderlijk huis om daar een nieuw leven op te bouwen voor zichzelf en haar dochtertje maar ook wil ze hier een eigen ruimte creëren voor haar overleden zusje Billy en broer Kester. Ellen is duidelijk niet over het drama heen wat zich in haar jeugd heeft afgespeeld en draagt Billy en Kester nog steeds met zich mee; ze ziet ze en ze hoort ze.
De roman is prettig opgebouwd en bevat veel flashbacks. Je verdwaalt nergens in het boek; het is steeds volkomen duidelijk naar welke periode je als lezer wordt meegenomen. Wel vraag je je geregeld af of alle gebeurtenissen zich daadwerkelijk zó hebben afgespeeld of dat je toch hier en daar door de (gekleurde) bril van Ellen kijkt.
Ondanks het inktzwarte verhaal is er ook volop ruimte voor humor. Het is weer een échte Dorrestein; familierelaties, goed en kwaad, humor, zonde en berouw. Veel van deze thema’s komen uitgebreid aan bod.
Ik vond het een geweldig boek om te lezen; hier en daar even een pauze nemend om de gruwelijkheden te laten bezinken maar dan toch snel weer door. Je wil eigenlijk niet stoppen met lezen. | 1pos
|
Nadat in korte tijd drie jonge mensen zelfmoord hebben gepleegd, twijfelt Isabel Dieudonné, specialist postmortale zorg en ex-rechercheur, of hier echt wel sprake is van zelfmoord. Haar onderbuikgevoel zegt dat hier meer aan de hand is en zij gaat op onderzoek uit. Niet iedereen is het met haar eens en veel moet ze alleen doen, maar beetje bij beetje ontrafelt Isabel een duistere waarheid.
Net als in de vorige boeken, Hoofdzaak en Voltooid, heeft Overman gekozen voor een heftig onderwerp dat te maken heeft met de dood. Dit onderwerp wordt knap verweven in een spannend verhaal en tevens worden hierbij andere thema’s zoals corruptie en fraude subtiel aangehaald. Naast het spannende verhaal leert Overman ons dat er zoveel redenen kunnen zijn waardoor iemand de beslissing tot zelfdoding neemt.
Isabel is in Verdoemd meer volhardend dan ook maar pleegt tegelijkertijd veel roofbouw op haar lichaam en geest. De gebeurtenissen eerder zijn moeilijk te verwerken en de vraag is hoeveel een mens kan verstouwen en hoelang gaat Isabel het nog volhouden? Het lijkt ook onmogelijk om alle puzzelstukjes compleet te krijgen maar deze dame krijgt het, ook al is het met gevaar voor eigen leven, toch weer voor elkaar. Gelukkig heeft ze genoeg mensen om haar heen die haar in de gaten houden en die, voor zover zij het toelaat, voor haar zorgen. Damon en Sven krijgen in dit opzicht nog niet helemaal de uitwerking die ze verdienen (of misschien ben ik gewoon ongeduldig), maar dit houdt de vele opties voor de ontwikkeling van deze personages open. Een mooie uitdaging voor Overman.
Naderhand bekeken heeft Overman het zich met Verdoemd absoluut niet makkelijk gemaakt. De constructie is behoorlijk ingewikkeld, en alles moet kloppen, alles moet passen. Maar zonder uit de bocht te vliegen heeft ze het gepresteerd deze constructie tot een goed eind te krijgen.
Nog steeds is het bewonderingswaardig dat deze auteur het lef heeft precaire thema’s te gebruiken en daardoor openingen creëert om als mens meer te praten over het moeilijke onderwerp de dood. Het resultaat is een indrukwekkend en geloofwaardig verhaal waarbij de spanning en de emotie zich voortdurend onder de huid van de lezer weten te nestelen. En, zoals het met de voorgaande boeken ook was, weet Overman ook Verdoemd zo af te sluiten dat er nieuwe vragen worden opgewekt waardoor er nu al gesmacht wordt naar het volgende deel.
De Crime Compagnie heeft een aantal raspaardjes op stal staan en Overman is er zeker eentje van. | 1pos
|
Tin (Martin) zwemt met zijn vader in oorlogstijd een woelige rivier over richting vrijheid, tijdens het zwemmen raakt hij zijn vader kwijt, maar als hij met veel moeite de overkant bereikt, heeft hij er goede hoop op hem weer snel te kunnen vinden, maar niets is minder waar, hij lost op in het niets en de plaatselijke bevolking zet hem weer terug op zijn vertrouwde kade de kant waar hij vandaan kwam, waar hij het vreselijke nieuws aan zijn moeder moet overbrengen.
Het tweede gedeelte speelt 30 jaar verder als hij getrouwd is met Vic (Victorine), dit huwelijk heeft een dochter voortgebracht, Nikki (Nicole); zij besluiten om nog een kind te adopteren uit Afrika, zijn naam Saf (Safil), een jongen waar Vic al uitvoerig mee heeft gecorrespondeert.
Het moment breekt aan dat ze de albinojongen gaan halen, ver in de rimboe echter verliest Tin zijn vrouw uit het oog, ze vinden uiteindelijk wel de adoptiejongen en vervolgens ook Vic, maar zij is er slecht aan toe, een zonnesteek wordt haar fataal , hoe moet hij dit uitleggen aan de thuisgebleven Nikki?, dat lukt niet, zij geeft de schuld van de dood van haar moeder aan Tin en verdwijnt uit zijn leven.
Het derde boek speelt zich af op het sterfbed van Tin, waar hij verpleegt wordt door Saf, die arts is geworden, hij wordt op zijn bed verrast door een bezoek van zijn kleinkind, die hij nog nooit heeft ontmoet.
Een even dramatisch als verdrietig boek waarin een man alles verliest wat hem lief is, zijn vader, zijn vrouw, en zijn dochter, en dat verwijt hij zichzelf, alles is zijn schuld meent hij. | 1pos
|
Dit is ongetwijfeld het mooiste boek dat ik in 2015 heb gelezen tot nu toe. Wat een stijl, wat een vertelkunst en wat heeft de auteur een diep inzicht in de menselijke psyche. Voor de inhoud van het verhaal verwijs ik graag naar de omschrijving bij het boek maar ik zal wel een paar mooie zinnen citeren:
'Ze waren overigens geen van allen geïnteresseerd in de natuur, die één was met hen. Ze keken nog slechts naar binnen, in zichzelf, niet naar buiten zoals de ouderen.'
(en dan zijn we pas op bladzijde 13 !!!)
'De dagen die na de schrik en de spanningen volgden, brachten de rust die zich ook na een sterfgeval aandient, wanneer de dode al ligt opgebaard in de andere kamer, de pijn wat zachter wordt en bij het zien van de onomkeerbaarheid van de situatie ook de opwinding aan scherpte inboet. Wat sterker wordt, is het besef van verlies, dat geaccepteerd moet worden.'
De stijl deed me een beetje denken aan Siegrfreid Lenz, van wie ik 'Duiste Les' heb gelezen. Het verhaal op zich is een beetje een mix van 'Bint' en 'Ivoren Wachters'.
Als je die twee boeken nog nooit gelezen hebt, dan zijn het leuke boeken om na dit boek te lezen (of er voor, dat maakt niet zo veel uit ) | 1pos
|
Woorden en zinnen die gekke sprongen maken en voortdurend verwondering opwekken. Acrobatie met taal. Het bestaat. Herkenbare situaties die zo beschreven zijn dat ze je doen schateren van het lachen. Echt wel hilarisch bij momenten. (Hoewel de situatie dramatisch is.) De schrijver is een echt woordkunstenaar en een goed geschreven boek zoals dit is een kunstwerk. Niet alleen omwille van het taalgebruik, maar ook omdat je het groeiend besef van niet geslaagd zijn in het leven (of wat daarvoor volgens onze huidige maatschappij ook mag doorgaan) zo goed kunt voelen bij het hoofdpersonage alsof het je eigen levensdrama zou kunnen zijn. Vooral in de passage van de ondergang van de woonboot. De geluiden en geuren alleen al kun je je er helemaal bij voorstellen.Om dan nog niet te spreken van de aanblik van het gebeuren en het gevoel van je laatste houvast kwijt te raken. Mooi en beklijvend tegelijkertijd. | 1pos
|
Dronken op het werk verschijnen, is een doorslaggevende reden voor ontslag. Vreemd dat inspecteur Harry Hole dan al niet lang op straat gegooid is, vinden sommige van zijn collegas. Anderen beseffen dat zijn chef hem de hand boven het hoofd houdt. Want Harry mag dan op zn zachtst uitgedrukt controversieel genoemd worden, hij is tegelijkertijd een schitterende inspecteur. Hij zoekt zijn zaakjes tot op het bot uit, soms zelfs lang nadat alle anderen ze afsloten. Zo twijfelt Harry nog altijd aan het fijne van wat er met collega Ellen gebeurde. Ellen werd vermoord, naar alle waarschijnlijkheid door een onderwereldfiguur. Voor Harry die man aan de tand kon voelen, sneuvelde ie bij zijn arrestatie. Collega vermoord, verdachte dood, zaak opgelost en Harry gefrustreerd. Je zou voor minder aan het drinken slaan.
In Zes seconden te laat probeert Harry de fles te laten staan. Hij moet helder blijven om de bankovervaller die Oslo teistert zo snel mogelijk op te pakken. De overvaller geeft de filiaalchef 25 seconden om de kluis te legen. Bij de eerste overval wordt deze tijd overschreden, met dramatische gevolgen. Omwille van het slachtoffer wordt Harry, als specialist doodslag, toegevoegd aan het team Roofovervallen. Hij gaat nauw samenwerken met Beate, een jonge politieagente die zich toelegt op analyse van videobeelden. Het lijkt een job die we allemaal zouden kunnen, maar Beate heeft een streepje voor doordat door een speling van de natuur haar vermogen om gezichten te herkennen fenomenaal is.
Naast Harrys professionele bekommernissen pleegt zijn ex-vriendin Anna zelfmoord. Harry was de avond van de zelfmoord bij haar op bezoek. De kater de dag nadien herinnert hij zich levendig, maar het bezoek bij Anna is een zwart gat in zijn geheugen. Enne
was het wel zelfmoord?
Wat volgt is een spannende, boeiende en intrigerende zoektocht naar de oplossing van alle zaken. Nesbø doorspekt zijn verhaal met interessante ditje en datjes die perfect in het grote geheel passen. Elk detail krijgt zijn plaats in het verhaal dat in sneltreintempo doorgaat. De boeiende personages, cassante dialogen en verrassende plotwendingen kluisteren je aan de paginas. Je wil maar een ding: doorlezen doorlezen doorlezen. Ondanks de kleine druk vorder je snel in deze Scandinavische pageturner. Als je na de laatste zucht van genot het boek dichtslaat, bedenk je verheugd dat minstens één zaak niet opgelost raakte. Er moet dus wel een vervolg komen. | 1pos
|
Twee uurtjes lezen en hij was uit. Eén uur daarvan heb ik in bad gespendeerd, heerlijk onderuitgezakt. Dit boek leent zich daar perfect toe, mede doordat het zo dun is maar ook omdat het zo’n mooi verhaal is. Dit was het eerste boek dat ik las van Santa Montefiore en ik ben blij dat ik er hier alweer een andere heb liggen om ook te lezen.
De schrijfstijl is heel goed en vlot. Je blijft nergens hangen omdat de zin in een vreemde compositie geplaatst is en dat is fijn.
Het boek speelt zich af in de Kerstperiode en dit is de ideale aangelegenheid om de banden met je familie en je roots te versterken en dat is precies wat Daisy doet in dit boek. Matthias leert haar leven in “het hier en nu” en als lezer sta je daar ook zelf -onbewust- een keer bij stil. Het is altijd fijn als een boek je toch nog even kan verplaatsen in de realiteit. Daisy’s zoontje leert dat er een leven is buiten zijn computerspelletjes om en Anthony leert dat de wortels van zijn vrouw sterker waren dan hij zich had kunnen inbeelden.
Over het algemeen een heel fijn boek en zeker een aanrader. Alleen jammer dat het zo’n kort boek is! | 1pos
|
Eerst was ik verbaasd dit boek op Amazon.de aan te treffen. Bij onderzoek blijkt dat het een hernieuwde uitgave is van De Spiegel van Ise, van dezelfde schrijver onder een andere naam. Bij navraag blijkt de Amerikaanse uitgever failliet te zijn gegaan. Wat het boek zelf betreft is het zo te zien opgefrist en is de vertaling uit het Engels een stuk verbeterd. Wat het verhaal zelf betreft is er niets veranderd. Ik ben nog steeds diep onder de indruk ervan. De opbouw, de karakters, de verhaallijn, het plot. Het leukst vind ik het meedenken met de hoofdpersonages over een oplossing van het mysterie dat tot mijn verrassing op feiten blijkt te zijn gebaseerd. Het geeft een zeer gedetailleerde beschrijving van hoe sommige dingen in Japan werken, de religie en de adembenemende natuur die mij uitnodigt om er zelf heen te reizen en de plaatsen die in het boek beschreven worden, te bezoeken. Alles bij elkaar een stevige aanrader. | 1pos
|
De Vloek van de Vliegende Olifantes van Kate DiCamillo is het tweede boek uit een drieluik over vriendschap. Een bijzonder jeugdboek om zelf te lezen, samen te lezen of om voor te lezen.
Louise Olifante wordt midden in de nacht wakker gemaakt door haar oma, ze moeten direct op reis. Het heeft te maken met de vloek zegt oma. Maar Louise wil helemaal niet weg. Ze wil blijven waar ze nu is. Bij haar vriendinnen Raymie en Billie, bij haar kat Archie en bij Flappy de hond met maar één oog.
Oma is onverbiddelijk, ze moeten onmiddellijk weg. Louise wil niet telkens moeten vluchten voor de vloek, ook al vindt ze de vloek best eng. Waar gaan ze dan naartoe? Komt ze wel weer terug bij haar vriendinnen? Heeft oma wel iets geregeld voor Archie? Louise stelt al deze vragen aan oma, maar oma zegt dat ze haar mond moet houden. Dat maakt Louise boos. Waarom geeft oma geen antwoord op haar vragen?
Als oma onderweg ziek wordt moet Louise hulp zoeken. Maar hoe moet ze dat doen, ze is tenslotte pas twaalf jaar. Dan denkt Louise aan de woorden die oma altijd zegt en doet ze wat er moet gebeuren om hulp te krijgen.
“Dit was het enige goede dat me was overkomen sinds oma me ‘s nachts om drie uur had wakker gemaakt om te zeggen dat de dag van de waarheid was aangebroken.
In sommige opzichten is dit een verhaal van narigheid en verwarring, maar het is ook een verhaal van vreugde en vriendelijkheid en gratis pinda’s.” Kate DiCamillo
Tijdens de reis met oma leert Louise nieuwe mensen kennen, raakt ze bevriend met Birk en leert ze veel over zichzelf en haar leven. Ze maakt wonderbaarlijke dingen mee en ze leert dat dingen soms anders lopen dan dat ze zou willen.
Het verhaal van De Vloek van de Vliegende Olifantes van Kate DiCamillo is verpakt in een prachtige hardcover. Waarbij je, voordat je het openslaat, misschien wel even met het boek in de hand blijft zitten, de cover bewondert en je verheugt op het verhaal dat daarachter schuilt.
De Vloek van de Vliegende Olifantes is een bijzonder jeugdboek waar ook lezers buiten de doelgroep van zullen genieten. Het is mooi, ontroerend, grappig en op een leuke manier een beetje vreemd en gek. Het verhaal wordt vertelt door Louise zelf. Kate DiCamillo is er wat mij betreft in geslaagd om de toon van het verhaal neer te zetten, zoals een meisje van twaalf het zou vertellen. Begrijpelijk voor de doelgroep, zonder dat het kinderlijk overkomt.
De Vloek van de Vliegende Olifantes van Kate DiCamillo maakt deel uit van een drieluik over vriendschap. Dit tweede boek (Neem mijn Hand is het eerste boek en gaat over Raymie) is prima afzonderlijk te lezen. Maar De Vloek van de Vliegende Olifantes maakt indruk waardoor je het eerste boek waarschijnlijk ook graag zal willen lezen. Ik geef De Vloek van de Vliegende Olifantes 4,5 sterren.
Deze recensie schreef ik voor, en is terug te vinden op, de blog In de Boekenkast: https://indeboekenkast.wordpress.com | 1pos
|
De oorspronkelijke titel van Gustav & Anton luidt Gustav Sonata en is het viertiende roman van Rose Tremain (1943). Voor mij was de auteur onbekend, maar de cover trok mij zo aan, moeder die een zoon liefdevol omarmd.
1947 Matzlingen, Zwitserland
5-jarige Gustav woont samen met zijn mutti, Emilie in een kleine woning. Mutti zwoegt om er financieel te komen, en leert Gustav om zich te beheersen, tranen mag hij niet laten, hij moet zich vermannen en dapper zijn.
En dan komt er een nieuw jongetje in de klas, Anton met tranen in zijn ogen, Anton met lieve bezorgde ouders, waar gevoelens wel mogen. Gustav bekommert zich direct om deze jongen. Een mooie vriendschap ontluikt zich, een vriendschap die mutti niet kan aanvaarden want Anton is een joodse jongen.
Dit is het begin van een roman die ingedeeld is in drie hoofdstukken, deel 1 het begin van de vriendschap van Anton en Gustav, deel 2 het huwelijk tussen Mutti (Emilie Perle) en vader (Erich Perle), deel 3 1992 Gustav en Anton hun verdere leven, hun passies, verlies.
Het is een prachtig verhaal, roman over passie, pijn en verdriet, vechten en geheimen. Met Gustav vooral in de hoofdrol, Gustav die zich voor alles wegcijfert en die alles zal doen voor zijn geheimen liefde, Anton. Wat mij vooral opviel en dit is waarom ik van drie sterren naar vier ben gegaan, is dat niet enkel het hoofdpersonage een karakter krijgt maar de auteur heeft de bijfiguren zo prachtig beschreven, dat je echt voeling krijgt met alle personages. De schrijfwijze leest zo vlot en ontspannend en toch sluit je Gustav direct in je hart en op sommige momenten vind je Anton niet zo fijn. Dat noem ik schrijven, dat noem ik een personage neerzetten op papier. | 1pos
|
Is Dominico Starnone de partner van de bekende schrijfster Elena Ferrante? Of is Elena Ferrante juist het pseudoniem voor Starnone en heeft deze auteur onder beide namen succesvolle romans geschreven? Al jaren werd Starnone verdacht van het schrijven van deze romans toen enige tijd geleden het mysterie opgelost werd en de echtgenote van Starnone, Anita Raja, als schrijfster ontmaskerd werd. Toch was niet iedereen overtuigd en bleef de zoektocht doorgaan waarbij enkele dagen geleden, na uitgebreid onderzoek, opnieuw Starnone als dader onthuld werd. Het maakt niet uit. Starnone (1943) schrijft al jaren prachtige boeken en dat verdient aandacht. Hij heeft meerdere romans en verhalenbundels op zijn naam staan. Hij won diverse prijzen waaronder de in Italië belangrijke Premio Strega en zijn boeken werden meermaals verfilmd. De roman Strikken werd in meer dan tien talen, nu ook in het Nederlands, vertaald.
De omslag van het boek, prachtig vorm gegeven door Suzan Beijer, toont herenschoenen, waarbij het duidelijk is dat de eigenaar verstrikt geraakt is. Hoe passend deze omslag is wordt, naarmate het verhaal vordert, meer helder. Het verhaal handelt over Aldo, een echtgenoot en vader, die verstrikt zit in een relatie met een jonge vrouw en zijn gezin waarbij hij zich verstikt voelt door zijn huwelijk. Hij kiest voor zijn nieuwe relatie maar de verbinding, het draadje, met zijn gezin blijft sterk.
De roman is opgedeeld in boeken die elke weer onderverdeeld zijn in hoofdstukken. Elk boek wordt vertelt vanuit een ander perspectief waardoor de lezer telkens een andere visie op het gezin krijgt en vanuit elk perspectief ervaart welke gevolgen de stap van Aldo heeft voor de verschillende partijen. Ondanks dat de beslissing van Aldo om te keuze te maken voor de ander al aan het begin van het verhaal beschreven wordt, weet de auteur, door te kiezen voor een vorm van raamvertelling en daardoor bijzondere plottwists in te voegen, de lezer tot aan de laatste bladzijde te bekoren en te vangen. Er wordt een benauwende sfeer opgeroepen en dit wordt vooral veroorzaakt door de heftige gevoelens van de personages. Toch wordt dit ook deels versterkt door een whodunnit sausje zonder dat het boek afglijdt van een psychologische roman naar een misdaadverhaal.
De schrijfstijl, hoewel iets wisselend en afhankelijk van het perspectief, wordt gekenmerkt door korte zinnen en vlotte dialogen. Hier en daar zorgt een ironische ondertoon voor een glimlach die de drukkende sfeer van het eigenlijke verhaal iets verluchtigt.
Het boek kent een inleiding door de schrijfster Jhumpa Lahiri, die Strikken naar het Engels vertaalde. Zij legt op een prettige manier uit hoe het woord strikken, vertaald vanuit het Italiaans, op diverse manieren opgevat kan worden. Daarnaast vertelt zij hoe goed deze auteur en deze roman is. Dit is jammer omdat het boek deze pluimen niet nodig heeft aan het begin van het verhaal. De inleiding had men beter als naschrift kunnen plaatsen.
Deze roman maakt op een krachtige manier duidelijk dat open en eerlijk zijn over verhoudingen en relaties pijn oplevert pijn bij alle partijen. Het verhullen en verbergen van gevoelens en emoties, als in een doos van Pandora, en het niet uitspreken van een mening maakt het niet beter. Een thema dat onder de huid kruipt en nog enkele dagen na suddert. | 1pos
|
Na het lezen van het boek Angel keek ik met spanning en hoge verwachting uit naar het tweede deel van de trilogie van de Engelse schrijfster L.A. Weatherly. In het dankwoord vertelt de schrijfster dat ze moeite had met het schrijven van dit tweede deel, maar inspiratie putte uit een nieuw personage dat de helden uit het eerste boek, halfengel Willow en engeldoder Alex, in dit boek vergezelt. Het is ook dit personage dat spanning en sensatie brengt, waardoor je Angel Fire ademloos uitleest.
Na de mislukte aanslag op de engelen ternauwernood te hebben overleefd, moeten halfengel Willow en Alex de vermaarde engelendoder een nieuw plan verzinnen om de kwaadaardige engelen te verslaan. Dit is belangrijk, omdat Willow de enige is die deze gevaarlijke engelen kan stoppen. Hun plan brengt ze naar de ruige omgeving van Mexico. Op hun tocht ontmoet het verliefde stel een groepje amateuristische engelenjagers, geleid door een oude bekende van Alex. Deze groep wil niets van halfengel Willow weten, ondanks dat Alex die het leiderschap over heeft genomen Willow standvastig verdedigt.
Dan ontmoet Willow de aantrekkelijke Seb, eveneens een halfengel. Hij zoekt al zijn hele leven naar Willow en is niet van plan om haar te laten gaan tot grote ergernis van Alex. De twee halfengelen zijn samen in staat om de engelen te vernietigen. Willow zal moeten kiezen tussen vriendschap of liefde, terwijl het lot van de wereld nog steeds in haar handen ligt...
Angel Fire evenaart zijn geweldige eerste deel, Angel. Dat draaide om de groeiende liefde tussen Willow en Alex, en in Angel Fire moeten ze proberen deze staande te houden. Dit valt niet mee gezien de verantwoordelijkheid die zij hebben om de gevaarlijke engelen te verslaan en de dreigingen die daarmee gepaard gaan af te wenden. De toevoeging van de nieuwe personages geeft de verhaallijn een geweldige draai: ze zijn elk goed uitgewerkt en boeiend op hun eigen manier. Vooral Seb steelt de show in Angel Fire. Hij staat opeens voor Willows neus en zij weet hier geen enkele raad mee, alleen dat heel haar lichaam zijn naam schreeuwt. Met de toevoeging van Seb wordt een standaard driehoeksverhouding in het boek gestopt. Het is een leuke ontwikkeling die de wat kleffe verhouding tussen Willow en Alex wat meer spanning geeft. De driehoeksromance heeft daarnaast een heel erg verrassende uitpak, vooral omdat je het hele boek denkt te weten voor wie Willow gaat kiezen.
Het eerste deel van het boek begint wat traag, maar dat wordt totaal vergeten als Willow en Alex de andere engelenjagers vinden en ook Seb ontmoeten. En dit wordt weer overschaduwd door de geweldige actie en verhaalwendingen aan het einde van het boek. Ik moet toegeven dat ik de engelen ook alleen maar enger begin te vinden. Naast de spannende plot heb ik ook genoten van de manier waarop L.A. Weatherly de geweldige omgeving van Mexico schetst in Angel Fire. Ze laat fictie en non-fictie hierin samenkomen en dat doet ze weergaloos.
Ik was al erg enthousiast over Angel, en dit vurige vervolg is eveneens geweldig. | 1pos
|
Dit is mijn eerste boek die ik las van Chantal van Gastel. Via via werd ik getipt dat als ik de boeken van Sophie Kinsella leuk vind, dat boeken van Chantal van Gastel ook leuk zouden zijn.
Dat bleek ook zo te zijn. Leuke en grappige schrijfstijl en Geknipt voor jou had ik in no time uit.
Leuk was ook dat het vanuit beide personages werd verteld. | 1pos
|
In één adem uitgelezen... jee wat spannend, je vóelt de tension .... | 1pos
|
Ik ken haar als schrijfster van de Harry Potter boeken en wou dit boek ook een kans geven. Het is compleet anders dan de fantasie boeken die ze daarvoor schreef. De Harry Potter boeken vond ik geweldig dus had ik ook veel verwachtingen van dit boek. Het verhaal is niet slecht bedacht en de personages in het boek zijn zeer goed uitgewerkt. Wat me vooral stoorde was dat er geen tempo in zat. Ik moest me door de eerste pagina's wringen, maar na een tijd kwam er wat meer tempo in. Dit realistisch boek steekt fel af tegen de boeken dat ik gewend ben van haar waardoor het niet helemaal mijn ding was. Ik heb het boek uitgelezen en ik vind het niet slecht geschreven, maar al bij al had ik toch iets beter verwacht van deze grote auteur. | 1pos
|
Deel 3 van een fantastische serie. Na het lezen van deel 1 ben je definitief zeker verkocht en wil je alleen maar meer! Wachten op een volgend deel, duurt altijd te lang, maar was ook voor deel 3 weer zeer zeker de moeite waard. Ook dit deel heeft weer de juiste combinatie van magie, spanning, humor, vriendschap en liefde.
Het verhaal blijft van begin tot eind zijn vaart behouden, Geen saaie stukken waar je moeilijk doorheen kunt komen, het gaat in dezelfde vaart door zonder dat je het gevoel krijgt dat je bepaalde stukken zou willen overslaan om maar verder te kunnen lezen. Sterker nog; je moet jezelf gewoon dwingen om het opzij te kunnen leggen!
Het enige nadeel? Dat je er zo doorheen bent! Niet omdat het boek te dun is, maar het verhaal te leuk. Eenmaal in het verhaal, kom je er niet meer uit en ga je in 1 ruk door. Uiteindelijk blijf je hunkerend achter naar het volgende deel.
De schrijfster van deze serie zorgt er voor dat je even alles om je heen kunt vergeten en bijna weer in magie gaat geloven, dat je zou willen dat er echt een magisch eiland bestaat in de "gewone" wereld, dat je op zoek gaat naar een geheime doorgang in het park waar je altijd met je hondje loopt, dat je toch voor de zekerheid ff checkt of er toch niet stiekem een zesde vinger met magische stralen aan je hand zit, dat je dus even lekker kunt wegdromen.
Nog niet bekend met Jeremy Jago en zijn vrienden? Jammer want daar mis je een heleboel aan!
Dit is een no brainer, niet denken, gewoon doen!!! | 1pos
|
Dit boek gaat over 2 dames.
1 is maddie een engelse piloot.
Door een noodlottig ongeval komen ze beiden in bezet gebied terecht.
Haar beste vriendin Julie is gevangen genomen door de nazi's en in handen gevallen van de Gestapo. Het speelt zich af in een dorpje in frankrijk. Julie schrijft in haar opsluiting vanalles van zich af. Maakt enorm veel mee.
De duitsers zijn enorm geintresseerd in haar informatie over radio codes enz. Of ze ook maar een beetje toegeeft moet je zelf ervaren.
Ze schrijft veel over haar beste vriendin Maddie.
Julie is overigens Schots. Maddie schrijft ook weer alles op wat ze meemaakt (deel 2 van het boek, deel 1 is Julie, zitten in hetzelfde boek natuurlijk). Het ontroerende einde van het boek en hun vriendschap heeft mij tot tranen geroerd! | 1pos
|
Op een dag zijn de ouders van Robin en Bram plotseling spoorloos verdwenen en moeten de broers zichzelf zien te redden. Om te kunnen overleven worden ze struikrovers. Vanaf die dag noemt Robin zichzelf Rover en Bram geeft hij de naam Broertje. Na spannende belevenissen lukt het ze gelukkig toch om hun ouders terug te vinden.
Het boek is een mengeling van kan echt gebeuren en toch ook weer niet. Het zal voor kinderen best beangstigend zijn om te lezen hoe de broertjes het verkeerde pad op gaan zonder dat er iemand naar ze omkijkt. De zorgen om de verdwenen ouders maken het verhaal zielig. Als lezer(tje) wil je dat het goed komt, de broers moeten weer eerlijk worden en zo gauw mogelijk hun ouders terug vinden!
De situatie lijkt uitzichtloos maar naar mate het verhaal vordert komen er steeds kleine lichtpuntjes bij. Vooral als Annie en Henry hun intrede doen in het verhaal. Door de vlotte schrijfstijl en de steeds onverwachte wendingen is het een zielig maar spannend boek waarvan je heel graag de afloop wilt weten.
De boodschap dat eerlijk het langst duurt komt goed tot uiting want zowel de ouders als de broers namen met het kiezen voor roven een verkeerde beslissing. En dat het hier over een hecht gezin gaat met liefde voor elkaar is ook overduidelijk. Een verborgen levensles in een zielig maar o zo spannend verhaal! | 1pos
|
Ik ben een groot fan van Mirjam Mous. Boy 7, Password, ik heb ze allebei verslonden. Daarom keek ik ook ontzettend uit naar Virus. Heeft het mijn verwachtingen waargemaakt? Een twijfelachtige ja. Zou ik het aanraden bij anderen? Zeker. Kan het tippen aan Mous’ eerdere thrillers? Hmm, nee, niet echt. Maar daar lag de lat dan ook heel hoog.
De hoofdpersoon van het boek is Kris, een puber met het syndroom van Gilles de la Tourette. Dat houdt in dat hij vaak dingen zegt waar hij geen controle over heeft, en dat hij een paar rare tics heeft. Zo ‘moet’ hij mensen aanraken als ze dichtbij komen. Ik vond het erg interessant om daarover te lezen. Mirjam Mous laat het lijken alsof ze twee verschillende personen in één lichaam zijn. Tourette is Kris’ beste vriend en tegelijkertijd zijn grootste vijand. Tourette kan Kris kalmeren, maar hij brengt hem ook in de problemen.
Kris en zijn neef Hopper zijn op vakantie naar Spanje. Op de weg rijden ze echter een jogger aan. Ze besluiten verder te gaan en komen uit in het dorp Odrín. Daar blijkt een voor mensen gevaarlijke vorm van de vogelgriep te zijn uitgebroken. Niemand mag meer naar buiten of naar binnen. Kris komt erachter dat de vogelgriep niet natuurlijk is en dat de dorpsbewoners er nog meer geheimen op na houden.
Wat ik erg leuk vond was hoe Kris verliefd wordt op het Spaanse meisje Ana. Alsof dat niet moeilijk genoeg is, heeft hij ook nog Gilles de la Tourette dat alles nog meer in de war trapt. Zijn acties zorgden er meerdere keer voor dat ik hardop in de lach schoot.
Ik miste wel een beetje de spanning. De kippenvelmomenten. De stukken dat je ogen bijna vastgelijmd aan het papier lijken te zijn. Dat is het grote verschil tussen Virus en Mous’ eerdere boeken, en dat is ook wat ervoor zorgde dat ik dit boek drie sterren geef in plaats van vijf. Voor de rest is het een leuk verhaal dat makkelijk wegleest door het grote lettertype dat er is gebruikt. Ik denk dat het daarom ook een leuk boek is voor kinderen rond de vijftien die wat minder van lezen houden. Voor meisjes èn voor jongens. | 1pos
|
Ik heb dit boek een poosje terug ook in 1 ruk uitgelezen. Mijn partner zei ik heb je nog niet eerder zo diep in een verhaal zien zitten. Ik heb ontzettende bewondering gekegen voor Toos v/d Valk hoe kranig ze zich gedragen heeft in de periode dat ze ontvoerd was. Ze wist ook niet of ze het er levend vanaf zou brengen. Ze werd als een dier geketend aan een ketting waardoor ze bijna geen bewegingsvrijheid had en lag in een klein tentje met niets om zich ook maar mee af te leiden. Toen ze na 3 weken haar vrijheid terug kreeg heeft ze geholpen om haar belagers te vinden door goede aanwijzigingen te geven.
Een echt bewonderenswaardige vrouw waar ik diep respect voor heb gekregen op de wijze hoe ze met haar gevangenschap omging. | 1pos
|
Ik ben echt een fan van de boeken van Sandra berg! Ze zijn spannend, af en toe een glimlach en met een vleugje liefde. Dit boek gaat over abby die in Zweden is gaan wonen met een knappe Zweedse politie-agent. Ze laat niks meer van haar horen en dat vinden haar oma, beste vriend en vriendin van oma maar erg raar. Ze denken dat ze in gevaar is. Terwijl de beste vriend zijn eigen onhandige reddingsactie op touw zet komen de oma's ook op een hele bijzondere manier in actie! | 1pos
|
AlphaGo is een computerprogramma dat de beste Go-spelers ter wereld heeft verslagen. Hoe doet het dat? Geen idee. Zelfs de programmeurs van AlphaGo hebben geen idee waarom het zo goed speelt. Het maakt gebruik van convolutionele neurale netwerken, een vorm van deep learning, wat zelf evolueert. Als het niet werkt, weten de programmeurs ook niet hoe het gerepareerd moet worden.
Judea Pearl, schrijver van ‘Het boek waarom’, is duidelijk geen voorstander van deze manier van systeemontwikkeling. Niet transparant. Ook kun je geen zinnige gesprekken met zo’n ondoorgrondelijke robot voeren. Als het ’s ochtends vroeg begint te stofzuigen, moet je kunnen zeggen: dat had je nou niet moeten doen…., en je robot moet tot het inzicht kunnen komen dat een hoop herrie dat boze onuitgeslapen hoofd heeft veroorzaakt. Zover is het echter (nog) niet. Pearl zet in zijn boek uiteen dat zodra we causaliteit, de wetenschap van oorzaak en gevolg, kunnen programmeren, we de eerste stap hebben gezet naar kunstmatige intelligentie die alle menselijke cognitieve vaardigheden heeft, inclusief empathie en zelfbeheersing, die goed en kwaad kan onderscheiden, en waarvan we kunnen leren. Klinkt droog en technisch, he? Maar dat is dit boek allerminst!
Net als de bijbel begint het boek met Adam en Eva. ‘Heb je van die boom gegeten?’ vraagt God aan Adam. ‘Eva heeft ze mij gegeven’, zegt Adam. ‘Wat heb je gedaan?’ vraagt God aan Eva. ‘De slang heeft mij verleid’, zegt Eva. God vraagt ‘Wat’, beiden schuiven de schuld op een ander met de uitleg ‘Waarom’. Alsof het daarmee wel oké was. Niet dus. In onze evolutie hadden we er meer aan: ‘Waarom?’ bracht ons inzicht in oorzaak en gevolg, en nog belangrijker, verbeeldingskracht: ‘wat als ik dit zou doen’, en de overtreffende trap: ‘wat als ik dat níét had gedaan’. Dit onderscheidt ons van dieren en heeft ons zo succesvol gemaakt, beginnend bij de goed geplande mammoetjacht.
Pearl onderscheidt 3 stadia van ontwikkeling: associatie (bijvoorbeeld: wat vertelt een symptoom over een ziekte), interventie (wat gebeurt er als ik een aspirine slik) en contrafeitelijkheden (wat als ik die aspirine niet had geslikt?). Die 3 treden op de ‘Ladder van Causatie’ vullen het eerste hoofdstuk, waarin ook de modellen en causale diagrammen aan de orde komen.
In de hoofdstukken 2 en 3 gaat het over statistiek en Bayesiaanse netwerken, waarin hij zich flink afzet tegen de statistici die het licht van modellen en causatie niet zien en zich baseren op big data en regels. Dit afzetten heeft trouwens heel wat geïrriteerde reacties van de betreffende wetenschappers opgeleverd, die stellen dat die zwart-wit positie onzin is. De controverse doet aan de inhoud van het boek niets af, die blijft leerzaam en amusant.
In hoofdstuk 4 komen de experimenten aan de orde: gerandomiseerde gecontroleerde testen (RCT), waarin de invloed van variabelen wordt ontleed. Hoofdstuk 5 is volledig gewijd aan de geschiedenis van de discussie of roken kanker veroorzaakt en welke statistische modellen werden gebruikt. De ultieme test voor causatie! Uiteindelijk kon de oorzaak-gevolg relatie worden aangetoond, waarna maatregelen tegen roken werden genomen. Daarna komen in hoofdstuk 6 een aantal leuke paradoxen, die bewijzen dat wij causaal denken, en niet statistisch.
Ik was erg gecharmeerd van dit hoofdstuk over paradoxen, met name de Simpson paradox, die in het boek een aantal keren terugkomt. Stel, je hebt 60 mannen en vrouwen die een medicijn uitproberen, en er is ook een controlegroep van 60 mannen en vrouwen die dat niet doen. Het medicijn zou het risico op een hartaanval moeten verkleinen. In de eerste (slik-)groep krijgt 3 van de 40 vrouwen (=7,5%) een hartaanval, en 8 van de 20 mannen (40%). In de tweede (niet-slik) groep zijn dat 1 van de 20 vrouwen (5%) en 12 van de 40 mannen (30%). Je ziet dat in de tweede groep zowel voor mannen als vrouwen de percentages lager liggen. Niet slikken dus, dat medicijn! Maar wacht eens even….In de slikgroep krijgt in totaal 11 van de 60 mensen (18%) een hartaanval, in de niet-slik groep 13 van de 60 (22%). Dus toch maar wel slikken! Hoe kan dat? Lees vooral het boek als je dol bent op dergelijke puzzels, want Pearl strooit deze royaal tussen alle formules door. Oh, en het antwoord? Niet slikken.
De hoofdstukken 7, 8 en 9 gaan verder de diepte in met veel formules die voor de data scientists onder ons appeltje-eitje zullen zijn, maar voor mij, met mijn ver weg gezakte schoolstatistiek, toch wel hard werken waren. Pearl trekt zijn conclusies over causatie en Artificial Intelligence tenslotte in hoofdstuk 10, wat weer meer filosofisch is, met de morele robot als happy end.
Het boek is uitstekend geschreven, toegankelijk en grappig, en als je geconcentreerd leest pik je heel wat statistiek op. Er staan vrij veel formules in, die soms vrij lastig zijn. Nog lastiger is het dat (minimaal) 5 formules onjuist in deze vertaling terecht zijn gekomen (gecheckt met het Engelse origineel, dat is mijn accountants-DNA), waardoor je op sommige punten bijna afhaakt. Ook zijn sommige tabellen slecht (of juist niet) vertaald, waardoor je even moet zoeken naar de relatie tussen de afkortingen in de tabel en de uitleg eronder. Ondanks deze kritiek is dit een prima, uitdagend en ook uiterst relevant boek voor iedereen die geïnteresseerd is in kunstmatige intelligentie en (nog) iets van statistiek weet. En die liever niet gewekt wordt door zijn robotstofzuiger.
Elly Stroo Cloeck is interim- en projectmanager. Daarnaast schrijft ze samenvattingen en recensies van managementboeken. Ze ontving dit boek van MavenPublishing om te recenseren. | 1pos
|
Het Zwembad heeft mijn herinneringen aan mijn jeugd weer naar boven gehaald. Als kind en tiener zwom ik heel veel en mijn ouders stonden altijd aan de bad rand. Dat gevoel van saamhorigheid komt in het zwembad zo goed naar voren.
Ik heb het boek geluisterd en de stem van Rocky Koolen past zo goed bij het verhaal. Haar manier van vertellen geeft Het Zwembad een nog dieper gevoel.
In het zwembad zit humor, liefde, gelukkig. Eigenlijk zitten er alle eigenschappen in die je herkent van je eigen leven. Samen veachten voor een doel. Je kan niet alles alleen doen. Het is belangrijk om elkaar te steun en en er voor elkaar te zijn. | 1pos
|
Een interessante biografie over Lionel Messi. Niet zo eenvoudig aangezien Messi geen spraakwaterval is en niet graag in de belangstelling staat. Hij leeft voor het voetbal, zijn familie en Rosario (zijn geboortestad).
Het was al van kleins af duidelijk dat Lionel Messi een enorm talent heeft, zijn grootmoeder heeft een grote rol gespeeld in het aanmoedigen en ondersteunen van het kleine voetbaltalent.
Wanneer Messi op proef gaat bij FC Barcelona blijkt echt hoe uitzonderlijk zijn talent en inzet is. Hij is getalenteerd maar werd een echte kampioen door zijn inzet, discipline en liefde voor het spel.
Voor Lionel Messi is alleen het spel van belang, niet de roem of andere zaken die samengaan met het voetbal. Hij is nederig en verlegen,maar kan ook kinds en koppig reageren als niet alles loopt zoals hij wil.
Hij is een uitzonderlijke voetballer en ontvangt de ene prijs na de andere. De enige smet is het proces tegen de belastingsontduiking, maar dat was een constructie opgezet door dubieuze financiële experts.
Daartegen over staat al het goede werk dat Lionel Messi doet voor Unicef en de zaken waarmee het Lionel Messi Fonds anderen helpt.
Interessant! | 1pos
|
Het Bosboek is geschreven en getekend door Sarah Devos. Dit bosboek voor beginners is ontstaan dankzij de boswandelingen met haar dochter. Sarah kwam tijdens de wandelingen erachter hoe weinig ze wist van het bos.
Het boek is geschreven voor volwassenen die graag een wandeling maken in het bos of park en wat meer willen weten van wat ze zien. Geen dure woorden, geen ingewikkelde teksten. Wel bij ieder onderwerp een beschrijving van de belangrijkste eigenschappen en heel veel leuke weetjes en tips.
Het boek is ook uitstekend geschikt om samen met een kind te bekijken. Vooral voor of na een bezoek aan het bos. De poster, achterin het boek, is handig om in de rugzak mee te nemen. Speuren naar de dieren, bladeren, sporen die op de poster staan of juist opzoeken wat je tegenkomt.
Puntje van kritiek: kinderen vlinders laten vangen vind ik geen goed idee.
Al met al een heel prettig boek om kennis op te frissen en/of aan te vullen. Ik heb zin in een boswandeling! | 1pos
|
Het verhaal van de jonge weduwe Catrijn Barentsdochter start in het jaar 1654 in het dorpje De Rijp, dichtbij Alkmaar. Na de dood van haar man, besluit Catrijn haar familie achter te laten en opnieuw te beginnen. Na een korte tijd in Alkmaar trekt ze verder naar Amsterdam waar ze aan het werk gaat als dienstmeisje bij de familie Van Nulandt. De vrouw des huizes schildert graag en op een onbewaakt ogenblik pakt Catrijn haar verfspullen en schildert een mooie Chinese vaas. Catrijn, die vroeger thuis meubelen beschilderde mist haar liefhebberij. Vol bewondering over haar talent stuurt haar baas haar naar Delft, waar ze bij de broer van de heer Van Nulandt aan de slag gaat als schilder in de plateelfabriek.
In Delft moet Catrijn haar plekje veroveren in de plateelfabriek waar alleen mannen werken. Langzaam zien de mannen dat ze echt talent heeft en accepteren haar als collega. De plateelfabriek loopt goed en er bloeit een relatie op tussen Catrijn en Evert van Nulandt. Alles lijkt Catrijn voor de wind te gaan, maar dan slaat de pest ook in Delft toe.
Simone van der Vlugt weet in haar nieuwe historische roman de wereld van het Delfts blauw, tegen de achtergrond van de Gouden Eeuw tot leven te wekken. Met waarheidsgetrouwe beschrijvingen van gebeurtenissen zoals de ontploffing van het Kruithuis, de uitbraak van de pest en de bekende figuren uit Delft, zoals Johannes Vermeer, Carel Fabritius, Quirijn en Engeltje van Cleijhoven heb je het gevoel de geschiedenis van Delft opnieuw te beleven.
De sfeerbeschrijvingen, historische feiten en kennis over het maken en beschilderen van het Delfts blauw laten zien dat de schrijfster haar research goed gedaan heeft. Tussen al deze historische gebeurtenissen wordt het verhaal verteld van de dappere Catrijn, die alleen naar een nieuwe stad trekt, aan het werk gaat in een mannenwereld en opnieuw verliefd wordt. Catrijn is haar tijd vooruit, maakt moeilijke keuzes en heeft ambities, zeker voor een vrouw niet normaal in die tijd. En ondanks alle tegenslagen die ze tegenkomt weet Catrijn haar weg te vinden.
De verweving van de geschiedenis en het verhaal van Catrijn zorgen voor een meeslepende roman waarin je echt wordt meegevoerd naar Delft in de Gouden Eeuw. | 1pos
|
Raymond e feist is gekend voor de saga over Kelewan en Midkemia. De eervolle vijand is het eerste boek van de trilogie;de legenden van de oorlog van de grote scheuring
In dit boek worden een groep Midkemiers en Tsurani gedwongen om samen te werken tegen een derde partij: de Moredhel.
Doorheen het boek zijn Midkemier Dennis en Tsurani Asayage verplicht om hun mannen samen te laten werken, Dit gaat niet altijd even gemakkelijk door de andere mentaliteit en manier van omgaan met bepaalde zaken. Toch slaat stilletjes aan het wantrouwen op in vertrouwen,
Het boek speelt zich volledig af in een periode van het jaar waarin het sneeuwt en winderig is.
De personages zijn heel uiteenlopend,
Dennis :leider van de marodeurs is een harde man die toch in gedachten blijft hangen in het verleden.
Asayage:leider van de Tsurani is een slim persoon die vlug doorheeft indien hij wil overleven niet alles kan werken volgens het grote spel op zijn thuiswereld Kelewan,
Tinuva: een moredhel die teruggekeerd is naar de elfen. Hij is eigenlijk ook de broer van de moredhel hoofdman Bovai,
Gregory, De man die alles bekijk vanuit een rustig oogpunt.
Het plot van het boek maakt dat er altijd wel iets te gebeuren staat, en de spanning gelijk blijft over heel het boek.
Hoe de samenwerking van beide groepen beeindigd word komt niet onverrast,maar dit stoort niet,
Conclusie:terug een goed boek in de saga over Kelewan en Midkemia, | 1pos
|
In 1 keer uitgelezen. | 1pos
|
Het tweede deel van deze serie was wederom prachtig! In dit deel leren we Ally beter kennen. Het boek begint met het nieuws dat Pa Salt plotseling is overleden. Voor elk van de zussen is er een brief met een mysterieuze opdracht: ze moeten op zoek naar hun ware afkomst. Dit boek neemt je mee naar Noorwegen. Muziek is ene belangrijk, terugkerend thema in dit boek. Het verhaal is prachtig geschreven. Het eindigt met een cliffhanger rond een andere zus, Star. Ik kan dan ook niet wachten om het volgende deel te gaan lezen en meer te weten te komen over de volgende zus. | 1pos
|
Su en haar zus Leah gaan samen met nog enkele vrienden naar Mallorca. Ze laten zich daar verleiden dinen te doen die ze thuis nooit zouden doen. Vooral Su niet en dan gaat een filmpje viraal waarop te zien is hoe Su sexuele handelingen verricht in een nachtclub.
Su durft niet naar huis, haar moeder Ruth een rechter zint op wraak naar diegene die haar dochter dit hebben aangedaan.
Met de eerste zin " Ik heb twaalf jongens gepijpt in Magaluf" word je meteen in het verhaal gesmeten. Het boek wordt beurteling vanuit het standpunt van Su en Ruth vertelt wat een extra dimensie aan het verhaal geeft. Het thema is erg actueel en wordt op een realistsche manier weergegeven. Het verhaal krijgt nog dat extra door de zoektocht van Su naar haar biologische moeder, toch krijgt dit niet de overhand in het verhaal.
Het boek is spannend in de zin van nieuwschierigheid, je bent telkens zo benieuwd naar de volgende wending in het verhaal dat het boek erg vlot leest. De schrijfster slaagt er in je volledig mee te nemen in het verhaal en vertelt het zodanig dat je je makkelijk in de plaats kan stellen van de personages.
Een actueel boek dat fijn en vlot leest. | 1pos
|
Voor de liefhebber van een gewone whodonit lekker leesvoer. Geen gepsychlogiseer, geen al dan niet cursieve flashbacks, geen literaire pretenties, gewoon een moordzaak en een verdwijning. Doet me denken aan de tv-serie Frost.
Grootste bezwaar is dat de karakters vlak blijven. Aan het eind een vrij onbegrijpelijke wachttijd van bijna een dag voor de verdachte van dat moment wordt opgezocht, maar ook een uitkomst die je niet ziet aankomen. Het Nederlands mag wel iets gepolijst worden, of is dit gezeur van een oude man? | 1pos
|
Yes, wat een heerlijk boek weer! In 1 dag uitgelezen en kijk nu al uit naar de volgende. Heerlijk wegdromen in deze boekenwereld met fantastische personages. I love it! | 1pos
|
Te veel boeken hierna gelezen voor een gedegen recensie maar dit was een fantastisch boek. Ik had eerst mijn bedenkingen omdat ik niets van honkbal weet maar dat is zeker niet nodig. | 1pos
|
Al vanaf de eerste aflevering van heel holland bakt was ik al fan van menno.
de manier waarop hij bakte, wat hij bakte en met de passie die hij heeft voor bakken.
Toen ik het boek van hem zag leggen in de boekwinkel heb ik geen moment getwijfeld en om hem door te kijken of ik hem nam .
Ben gewoon naar de kassa gelopen en heb hem gekocht.
Eenmaal thuisgekomen heb ik de hele avond bijna in het boek zitten lezen, bladeren tot ik inspiratie vond om gelijk de andere dag aan de slag te gaan en dat heb ik gedaan .
Het boek is duidelijk geschreven, met heel veel tips en goede inspiratie .
Echt een aanrader als je van bakken houdt | 1pos
|
Op de eerste dinsdag van oktober keert Rosa Hartung terug op haar post als minister van Sociale Zaken. Na de dramatische verdwijning van haar twaalfjarige dochter heeft ze een jaar verlof genomen. Een psychisch gestoorde man heeft de moord op Rosa's dochter bekend, maar het lichaam is nooit gevonden. Op dezelfde dag dat Rosa terugkeert in het parlement, wordt een jonge vrouw op brute wijze vermoord in haar huis in een buitenwijk van Kopenhagen. Een van haar handen is eraf gehakt. Wanner de rechercheurs Thulin en Hess arriveren op de plaats delict treffen ze een kastanjepoppetje aan, dat een sinister geheim bij zich blijkt te dragen. En dan wordt er nog een vrouw vermoord. Het heeft er alle schijn van dat de missie van de moordenaar nog niet voorbij is...
Ik had hele hoge verwachtingen van dit boek, aangezien het geschreven is door degene die ook de serie The Killing bedacht heeft en ik dit een zeer goede serie vond.
Het boek leest heerlijk vlot weg, door de korte hoofdstukken. Het verhaal begint al meteen heel spannend, waardoor je het boek maar moeilijk weg kunt leggen en wilt weten wat de connectie is met de kastanje mannetjes.
" Kastanjeman, kom maar binnen. Kom maar binnen, kastanjeman".
Een zin waar je als lezer meteen de koude rillingen van krijgt. Als lezer voel je gewoon de spanning, de personages zijn allemaal goed uitgewerkt en het plot is gewoon geniaal, want je hebt totaal niet door wie de dader is. Wat mij betreft een absolute aanrader! | 1pos
|
De kantlezer is een intrigerende psychologische roman waarin onderscheid tussen geheimen, halve waarheden, leugens en fantasie een hoofdrol speelt. Dit boek wordt ook wel vergeleken met de film 'the sixth sense', en als lezer vraag je je inderdaad af 'wat is nu waar?'
Towner keert na jaren terug naar geboorteplaats Salem en hier zal zij haar verdrongen/vergeten herinneringen onder ogen moeten zien want haar geliefde oudtante is verdwenen. Dezelfde oudtante die haar de grondbeginselen van het kantlezen heeft geleerd. Alle Witney-vrouwen beschikken over deze mystieke gave maar allen gaan er anders mee om.
Salem is bekend van de heksenjachten van 1692 maar tegen de tijd dat Towner terugkeert (zo halverwege 1990) is Salem het decor geworden van toeristische handel in allerlei ‘heksensouvenirs’. De heksenjachten van toen worden zelfs nagespeeld voor publiek en ‘heksen’ zijn er in overvloed, dit tot grote wanhoop van een groep conservatieven (eerder een enge sekte als je het mij vraagt).
De terugkeer van Towner brengt nogal wat beroering teweeg en de lezer krijgt langzaam maar zeker meer inzicht in de familiebanden en hetgeen er in het verleden met Towner is gebeurd. Dit gebeurt mondjesmaat waardoor je maar door blijft lezen en af en toe een wisseling van perspectief doet de nieuwsgierigheid ook alleen maar groeien. Toen ik uiteindelijk de laatste pagina’s gelezen had wilde ik eigenlijk direct weer opnieuw beginnen want dan pas realiseer je je dat ‘de kantlezer’ best ingenieus in elkaar steekt.
De kantlezer krijgt inzicht in het verleden, heden en toekomst van diegene die gelezen wordt, wil je ook het heden, verleden en toekomst kennen van Towner, lees dan dit boek! | 1pos
|
Van Sarah Jio had ik nog nooit een boek gelezen. Ik hoorde alleen maar lof over haar boeken maar het kwam er gewoon nooit van.
Tot ik in de boekhandel een boek tegenkwam met een prachtige cover, 'de geheimzinnig tuin' en bleek van Sarah Jio te zijn. Hij viel me meteen op, wat een beauty!
Het verhaal begint met Addison in 2001. Zij neemt samen met haar man intrek in het prachtige landgoed van haar schoonouders. Ze wil weg van huis, om redenen die ze haar man niet wil vertellen. Dan gaat het verhaal over naar 1940, naar Flora. Haar ouders hebben geldproblemen. Als Flora wordt benaderd voor werk als kindermeisje, maar wel met een speciale opdracht, op een Engels landgoed, gaat ze die uitdaging aan. Als ze haar taak volbrengt zal ze veel geld verdienen en haar ouders kunnen helpen.
Het boek wisselt steeds van perspectief! Beide hoofdpersonen leer je hierdoor goed kennen. Het is prachtig om te lezen hoe beide perspectieven aan het eind van het boek samen komen.
Vele thema,s komen voorbij in die boek! Liefde, mysterie, verlies, schuld, vergeving, intrige enz. Al deze thema,s maken het boek tot wat het is. Een prachtig verhaal.
Ik heb het boek 4 sterren gegeven omdat ik toch van het einde iets meer had verwacht. Maar al met al een schitterend boek wat zeker het lezen waard is. | 1pos
|
Wat kan milly johnson toch meeslepend schrijven, ze sleurt je als het ware het verhaal in waardoor je zelf één van de hoofdrolspelers word. Gewoon weer een heerlijk boek maar Droomreis sprak mij net iets meer aan en daarom krijgt zomervlinders één puntje minder. | 1pos
|
Ik keek weer heel erg uit naar deze nieuwe van Linda Jansme maar het was het wachten waard. Wat een mooi verhaal was dit. Het draait allemaal om geheimen uit het verleden, geheimen die in twee gezinnen spelen. De vraag is wat ze met elkaar te maken hebben en gedurende het verhaal kom je stukje bij beetje te weten wat zich zoveel jaren geleden heeft afgespeeld. Je leert als lezer de personages kennen, waarvan Barbara de ik-persoon het meest. Ze wordt gevolgd door een man die ze niet kent, maar op twee derde blijkt dan wie hij is en komt het verhaal in een stroomversnelling. Linda Jansma kan zo heerlijk soepel vertellen, gesprekken lopen soepel, alsof je er vlak naast staat.
Ook dit was weer een heel ander soort verhaal dan haar vorige boeken, ze zijn allemaal heel afwisselend en ik kijk dus ook weer uit naar haar volgende! | 1pos
|
Wauw! Echt een lekker boek, ik had het binnen 1,5 dag uit! Het 'pakt' meteen vanaf het eerste hoofdstuk en vanaf dan wil je alleen maar vérder lezen!!! Het is een spannend, vlot verhaal en je leeft met alles mee. Ik raakte ook bijna gefrustreerd van die stukken over die sekte. :) Dit vraagt naar meer, ik ga het volgende boek ook kopen!!! | 1pos
|
Elke ochtend komt op een strand in Hong Kong een groep vrouwen bij elkaar, die deelnemen aan een bijzonder “dieet”. Om af te vallen staren ze in de zon. De zogenaamde sungazers kijken de eerste keer tien seconden recht in de zon en daarna elke dag wat langer, tot zo’n 44 minuten onafgebroken per sessie. Ze zijn er van overtuigd dat ze hierdoor zonne-energie absorberen en van allerlei psychische en lichamelijke kwalen zullen genezen en ook geen behoefte meer zullen hebben aan het eten van voedsel.
Vanuit het perspectief van de medische wetenschap en biologie lijkt deze praktijk natuurlijk niet alleen niet te werken, maar ook nog eens gevaarlijk te zijn. Onze ogen zijn niet direct geschikt om ons te voeden door middel van fotosynthese, het gebruiken van lichtenergie om koolstofdioxide om te zetten in koolhydraten als glucose. Biologische processen als fotosynthese zijn complex van aard en behoren traditioneel tot het werkveld van de biologie. Door het combineren van de resultaten van de theorie van kwantummechanica en uitkomsten van experimenten op kwantumniveau zijn de afgelopen jaren doorbraken gerealiseerd in de zogenaamde kwantumbiologie. Jim Al-Khalili en Johnjoe McFadden schreven met Hoe leven ontstaat een inleiding in de nieuwste ontwikkelingen op dit kruisvlak van biologie en kwantummechanica. Al-Khalili en McFadden leggen uit welke rol kwantummechanica speelt bij onze reukzin, bij het oriëntatie-vermogen van roodborstjes en monarchvlinders, maar ook bij al eeuwenoude vragen als hoe ideeën de geest en daarmee het lichaam in beweging kunnen brengen en zelfs het grote vraagstuk: Hoe ontstaat leven uit dode materie?
Om drie redenen is Hoe leven ontstaat een bijzonder geslaagde inleiding in kwantumbiologie. Alleen al omdat de auteurs er in zijn geslaagd om een inleiding in kwantummechanica te presenteren die dat intuïtief moeilijk grijpbare onderwerp glashelder uitlegt. Stap voor stap komen begrippen als spin, decoherentie en superpositie aan bod. Maar ook biologische processen als DNA-replicatie worden in heldere termen verklaard. Daarnaast is het boek aanbevelenswaardig voor iedereen die interesse heeft in recent natuurwetenschappelijk onderzoek. Al-Khalili en McFadden halen in het laatste hoofdstuk voorbeelden aan van hun huidige onderzoek en dat van hun collega’s. Een beter kijkje in de keuken van toponderzoekers is bijna niet denkbaar. Ten slotte, misschien wel het belangrijkste pluspunt van het boek is de wetenschappelijke voorzichtigheid waarmee ze de nieuwste inzichten presenteren. “Natuurlijk blijft ieder scenario waarin de kwantummechanica betrokken is bij het ontstaan van het leven drie miljard jaar geleden bijzonder speculatief” (p300). Het beoogde doel van het boek lijkt dan ook niet om de definitieve waarheid te presenteren in een theorie over het ontstaan van het leven en dat is maar goed ook. De bescheiden opstelling van deze topwetenschappers maakt Hoe leven ontstaat voor de nieuwsgierige geest alleen maar een nog prikkelender boek. Het is dan een absolute aanrader voor iedereen die meer wil weten over de fascinerende zoektocht naar het ontstaan van leven. | 1pos
|
Een Lubach-thriller komt er niet. Het zijn de woorden van Arjen Lubach, romanschrijver, cabaretier, tv-presentator en wat al niet meer. Nog geen twee jaar later is de creatieve duizendpoot op deze stelligheid teruggekomen en ligt zijn thrillerdebuut in de boekhandel. IV is niet een roman waar toevallig een spannend lijntje in zit. Nee, Lubachs genredebuut is een honderd procent plotgedreven thriller in de traditie van Dan Brown. Lubach betreedt met IV het factionterritorium dat in Nederland lange tijd alleen door Tomas Ross werd bezet.
Een oude wetenschapper wordt dood aangetroffen in zijn woning in Amsterdam. Zijn geniale wiskundige dochter ontdekt het begin van een intelligente puzzel waarvan de uitkomst grote gevolgen kan hebben voor het Nederland zoals we dat nu kennen. Geholpen door een oude vriend van haar vader, een populaire tv-wetenschapper, en een studente, komt ze op een spoor dat teruggaat naar de tijd van politicus Thorbecke en koning Willem III. Een gedegen geconstrueerd what if-scenario ontvouwt zich.
Alleskunner Lubach bewijst met IV dat hij ook een spannend boek kan schrijven. Hij weet zijn complottheorie te verpakken in een vlotlezende pageturner, waar de vergelijking met de auteur van The Da Vinci Code vrijwel direct om de hoek komt kijken. Lubachs boek bevat veel ingrediënten van Browns bestsellerrecept. Überintelligente hoofdrolspelers die de lezer bij de hand nemen bij een lesje geschiedenis zonder vaart te verliezen, even goed geplande als gedoseerde cliffhangers en het niet altijd even nauw nemen met de geloofwaardigheid. Het maken van IV een uiterst boeiende pageturner waarbij het vooral ook leuk is om te ontdekken dat er in onze vaderlandse geschiedenis Browniaanse geheimen verstopt zitten. Daarnaast heeft Lubach weinig concessies gedaan aan de door zijn fans zeer gewaardeerde schrijfstijl.
De loftrompet wordt heel even opgeborgen als Lubachs razende trein richting het einde dreigt te ontsporen, maar ondanks het kleine beetje haperen bereikt hij alsnog die Grande Finale, waar alle lijntjes bijeenkomen en de lezer getrakteerd wordt op het laatste stukje venijn in de staart.
Een geslaagd thrillerdebuut dat vraagt om een vervolg. | 1pos
|
Schemeruur is de debuutroman van Johan Theorin, en wat voor een!
Twintig jaar geleden verdween op een mistige dag het zoontje van Julia. Er werd overal naar hem gezocht, zonder resultaat.
Nu, twintig jaar later, belt de vader van Julia dat er nieuwe aanknopingspunten zijn en samen gaan ze op onderzoek uit.
Het boek heeft twee verhaallijnen: het heden waarin Julia meer hoopt te weten te komen over de verdwijning van haar zoon en het verleden over Nils Kant, een eilandbewoner die voor veel opschudding zorgde.
De sfeer op het eiland wordt mooi beschreven, de spanning erg goed opgebouwd en de ontknoping is verrassend.
Het boek smaakt naar meer en ik ga dan ook meteen verder met Theorins tweede boek. Er schijnen er vier te komen, dus die houden we nog tegoed. | 1pos
|
Het vehaal is goed geschreven, makkelijk genoeg voor een YA boek. De hoofdstukken zijn verdeeld in 2 verhallijnen,wat evoor zorgt dat heg vehaal makkelijk wegleest en toch spannend genoeg blijft.
De onderwerpen in het verhaal zijn een beetje science fiction, maar ook erg modern.
Zeker een aanrader voor de leeftijden tussen 14 en 21 jaar,maar ik vind het, op mijn 28ste, ook een erg leuk boek.
Het boek smaakt naar meer en ik hoop dat deel 2 en 3 ook snel uitkomen ;) | 1pos
|
Een brok in mijn keel en vochtige ogen.
Wat een rollercoaster, prachtig geschreven.
Zo ontroerend, zo mooi, zo intens en zo verdrietig.
Ik heb er even geen woorden voor.
Deze moet eventjes zakken....... | 1pos
|
Stephen King is wederom een meesterverteller. Op een dierenbegraafplaats, waar bijzondere krachten het leven bepalen wordt een dokters-gezin meegetrokken in een naar en verdrietige aaneenschakelingen van droevenis en leed. | 1pos
|
Het boek heeft eigenlijk wel een goed gevonden thema: tatoo's stelen om er dan leer van te maken zodat ze eeuwig bewaard blijven. Uiteraard heel luguber en not done voor personen met een gezond brein.
Het politieonderzoek komt traag op gang wegens interne strubbelingen, geen aanknopingspunten en op de koop toe geloven ze niet in de theorie van een tattoodief. Wanneer het er toch meer en meer op lijkt dat de tattoo's het motief van de moorden zijn, komt het onderzoek op gang en zeker omdat de tattoodief een fout maakt waardoor er een levende getuige is. Alleen zit de zaak wat complexer in elkaar dan dat de politie vermoedt, de tattoodief handelt in opdracht van een verzamelaar.
Het boek leest vlot want er is genoeg spanning. Je wil altijd maar verder lezen om te weten hoe het eindigt, kan de politie tijdig de dief stoppen? Er zitten ook een aantal plottwists die ik absoluut niet zag aankomen. Ik had zelfs geen enkel idee wie de verzamelaar was tot het op het einde van het boek bekend wordt. | 1pos
|
Recensie feestbundel (gezamelijke bundel deel 1 en deel 1.5 van de serie De Zaden der Hoop)
Owan Drake is de auteur van de boekenserie De Zaden der Hoop. Owan Drake is een pseudoniem. Om persoonlijke redenen heeft Owan Drake ervoor gekozen om zijn identiteit niet te delen met zijn volgers en lezers.
Als eerste wil ik graag mijn respect betuigen aan Owan Drake, die zijn eerste boek, De val van Hymir, in eigen beheer heeft uitgegeven. Ik vind dit heel knap en van durf getuigen. Hierop volgde snel een tussenverhaal, de Zaden der Hoop Boek 1.5 – de Opkomst van een Opstand. Dit tussenverhaal is een opstap naar boek 2, die begin 2018 zal verschijnen, genaamd Draak des Vuurs. Naar ik heb begrepen is deze release datum inmiddels wat vertraagd.
Afgelopen oktober vroeg Owan Drake of ik zijn eerste boek ( de val van Hymir) wilde lezen en hierover een recensie wilde plaatsen. Om eerlijk te zijn twijfelde ik hier erg over, daar ik best wel wat negatieve reacties had gehoord met betrekking tot het vele vloeken en schelden in zijn boek. Maar aangezien ik erg graag fantasie boeken lees en toch van mening ben dat je een boek gelezen moet hebben voor je er een oordeel over kan geven, heb ik besloten zijn boek te lezen. En ik moet toegeven dat dit boek – De val van Hymir – je echt moet liggen. Of je houdt er van, of je vind het echt helemaal niks. Met betrekking tot het vloeken en schelden, moet ik inderdaad toegeven dat er veelvuldig gevloekt en gescholden wordt, en niet zo een beetje ook. Nu kan ik daar best wel tegen dus heb ik me daaraan niet zo zeer gestoord, maar wil wel als tip meegeven aan Owan Drake, dat vloeken een ding is, maar scheldwoorden met kanker, echt erg ver gaan, en dat hierdoor misschien toch mensen het boek terzijde leggen. Maar ik denk dat in vele recensies hierover al geschreven is, dus ga ik het nu verder hebben over het boek en het verhaal.
Ik wil graag beginnen met de cover van het eerste boek, want ik heb geen cover kunnen vinden van de feestbundel. Op de cover van deel 1 ben ik direct verliefd geworden. De cover is namelijk heel simpel, een getekende man met zwaard tussen de rotsen. Door zijn eenvoud, spreekt me dit direct aan, en als ik niet bekend zou zijn met dit boek, zou ik deze zeker uit de schappen halen in de boekenwinkel, om te kijken waar dit boek over gaat. Ik vind de cover, als je het verhaal eenmaal hebt gelezen, ook zeker passen bij het boek.
De cover van deel 1.5 is precies dezelfde als het eerste deel, maar de achtergrond is roze. Hier ben ik best verbijsterd over, aangezien de boeken best duister zijn. Ik begrijp de kleur niet echt als je naar het verhaal kijkt. Ik ben van mening dat een cover een toevoeging moet geven aan het verhaal, en dat doet deze niet. Dus Owan, een tussendoor vraagje, waarom gekozen voor een roze cover? Ben best benieuwd.
De inhoud van het eerste deel: de val van Hymir
In dit boek worden twee verhalen geïntroduceerd, verhalen over licht en duisternis. De oude wijsgeer, genaamd Benedictus, laat zijn leerling Xavier, een serie boeken lezen met vertellingen van lang geleden. Zodra Xavier deze verhalen leest, beleeft hij ze, alsof hij hier daadwerkelijk bij is. Deze vertellingen worden afgewisseld met momenten in het heden. Momenten waarbij Xavier en Benedictus hun eigen verhaal hebben, in het hier en nu. Soms lopen deze overgangen wat onduidelijk, waardoor je in het verhaal, in de war kan raken. Je moet dus echt geconcentreerd lezen, wil je het allemaal begrijpen. Maar Owan Drake heeft bij dit boek een karakterlijst gegeven, waarop alle mensen staan en bij welk huis deze mensen behoren. Hierdoor wordt het lezen overzichtelijker, dus dat is erg fijn.
Het lezen van deze boeken heeft voor o.a. Xavier veel consequenties, waar hij zelf nog geen weet van heeft.
Het begin van het boek kwam wat moeilijk op gang, veel karakters speelde mee en je moet echt in het boek komen, ook lijkt het boek in het begin meer op een opsomming dan een verhaal. Of zie het als een lange introductie. Maar gaande weg, begon het verhaal echt te lopen en door de beeldende schrijfwijze, begon zich en film af te spelen in mijn hoofd. Als dit gebeurd bij een boek is het boek voor mij geslaagd.
Naar mate je verder kwam in had boek, werd de schrijfwijze van de auteur beter, waardoor dat komt, dat weet ik niet. Maar het verhaal werd meer een verhaal, waardoor je als lezer steeds meer wilt weten. Het einde van het boek is gewoon echt heel erg goed. Zowel door hoe het verhaal eindigde, maar ook door de veel rustigere schrijfwijze.
Aan het einde van dit deel ben je heel benieuwd hoe Owan Drake verder gaat in zijn vervolg boek 1.5 de Opkomst van een Opstand.
In zijn feestbundel worden deze boeken gecombineerd, dus kon je verder lezen. Op moment dat je een tweede boek in je handen hebt is het fijn als er opnieuw een karakterlijst wordt toegevoegd, zeker als er nieuwe karakters in het boek woorden toegevoegd. Maar in een gecombineerd boek is het vervelend. Aangezien de hoofdstukken ook gewoon doorlopen in het verhaal van boek 1 naar boek 1.5, is het vreemd dat je halverwege de feestbundel ineens een karakterlijst hebt staan. Je kan beter een complete karakterlijst hebben aan het begin van de bundel.
Dit geeft al aan dat 1.5 eigenlijk geen losstaand boek is, maar ook gewoon toegevoegd had kunnen worden aan deel 1. Ik denk dat Owan Drake hiervoor heeft gekozen omdat de boeken anders te dik worden (dit is een aanname), ik ben benieuwd hoe de overloop zal zijn naar deel 2 Draak des Vuurs.
Wie nog geen duidelijk beeld heeft van de personages in deel 1 (want dat kwam wat traag op gang), zal in deel 1.5 wat meer inzichten krijgen over de personages.
De bloedraven, plegen een aanslag op Xavier, doormiddel van een bomriem. Brengt hij het hier levend vanaf, wat is de achtergrond. Xavier heeft namelijk in boek 1 alleen nog maar gelezen over hoe gruwelijk deze demonen, de bloedraven kunnen zijn.
Hoe reageert de Wijsheer Benedictus hierop en wat speelt zich verder allemaal af? En wat heeft onze geliefde kat Beflapje hier mee te maken (hihi)? De ene clifhanger uit deel 1 wordt vervangen door de andere cliffhanger.
Ik merk dat Owan Drake rustiger is gaan schrijven, al zijn de scheldwoorden nog steeds aanwezig, is ook op dat vlak wat rust ontstaan. Het verhaal blijft duister.
Ik vond het jammer dat dit tussenboek zo kort is, want het boek is echt beter geschreven. Deel 1.5 krijgt van mij 5* dus de een gemiddelde met de 4* van deel 1.
Krijgt de feestbundel van mij 4.5* | 1pos
|
In Augustus brengt John Williams een stuk Romeinse geschiedenis op fenomenale wijze tot leven. Het lijkt alsof je in hoogst eigen persoon tot de inner circle van de keizer Augustus behoort en de calamiteiten van de high society vanop de eerste rij gadeslaat.
We lezen hoe Octavius Caesar Rome van de burgeroorlog redt en dankzij zijn intelligentie en handigheid de macht weet te verwerven tijdens de woelige dagen na de moord op zijn oudoom Julius Caesar. We leren Octavius Caesar kennen als een wijze – maar ook slinkse - heerser die zijn macht handhaaft en consolideert door een uitgekiende huwelijkspolitiek te voeren en door zijn mede- en tegenstanders feilloos te doorgronden. We leren dat deze keizer Rome een langdurige vrede kon garanderen en een einde maakte aan de veelvuldige interne conflciten. Williams geeft ons een heldere inkijk in het aristocratische leven te Rome, maar bovenal wekt hij de Romeinse cultuur en de politieke zeden tot leven. Octavius en zijn echtgenote Livia, zijn dochter Julia, zijn rivalen Antonius en Lepidus, zijn vrienden Maecenas, Agrippa en Rufus , de dichters Vergilius en Horatius … al deze coryfeeën uit dit Romeinse era beschrijft Williams als mensen van vlees en bloed. In het eerste boek leert de lezer de politiek-militaire kant van Octavianus kennen. In boek twee zien we hem als family man (met ruime aandacht voor zijn dochter Julia) en in het derde neemt de bejaarde Octavianius zélf de pen op om zijn levensbeschouwelijke inzichten aan het papier toe te vertrouwen.
Op het eerste gezicht lijken Williams' klassiekers (Stoner, Butcher’s Crossing en Augustus) inhoudelijk mijlenver van elkaar te liggen. Toch is er meer dat hen bindt dan van elkaar onderscheidt. In zijn drie meesterwerken is macht het sleutelwoord: machtsspelletjes aan de universiteit, de almacht van de jager, de politieke en militarie macht van Augustus … Het draait altijd om macht. Verder is er in alle drie de werken een bijzonder sterke literaire kracht werkzaam. Ook al is de figuur Stoner saai, leest Butcher’s Crossing langzaam en Augustus door de structuur niet zo heel vlot, wie zich in de verhalen vastbijt, ervaart een doorwerking die je niet meer loslaat. Williams pakt je in!
Butcher’s Crossing heb ik verslonden, aan Stoner verloor ik mijn hart, maar Augustus heb ik gedegusteerd. Toch leek het er de eerste honderd pagina’s even op dat Augustus de x-factor van Williams andere werken niet zou halen. John Williams koos voor de zogenaamde epistolaire vorm, waarbij hij gefingeerde biografieën, brieven en berichten samenbalt in romanvorm. Dit vertraagt aanvankelijk het leesritme en vergt van de lezer enig inlevingsvermogen. Vooral het steeds moeten ‘heroriënteren’ (Wie is hier aan het woord? Aan wie is de boodschap gericht? Wanneer werd dit geschreven? …) zorgen in eerste instantie voor een eerder lastige leeservaring. Eenmaal je dit ritme toch te pakken hebt, ga je echter inzien dat deze vorm de enige goede insteek is om de tijdsgeest écht tot leven te wekken. In deze brieven en verslagen voelen we immers de polsslag van de protagonisten, leggen ze hun zieleroerselen bloot of vertrouwen ze de geadresseerde pittige roddels toe. Dichter op ‘het nieuws’ kun je niet zitten. Zo vermijdt Williams heel intelligent om ‘een geschiedenis’ of een belerende biografie te schrijven. We vernemen het verhaal van Octavianus ‘uit eerste hand’. Knap gezien van Williams.
Wat mij betreft is Augustus verplichte leeskost, niet in het minst voor studenten klassieke talen! Hartelijk dank aan Lebowski Publishers om mij een leesexemplaar ter beschikking te stellen. Mijn maand augustus kon niet meer stuk. | 1pos
|
'Kaakslag' van Erik Persoons is geen thriller in de echte zin van het woord, maar het heeft zeker voldoende spanning om het in één ruk te willen uitlezen. De radeloosheid van de ouders bij het verdwijnen van hun kinderen wordt mooi en ontroerend beschreven. De lezer kan zich inleven en voelt als het ware de wanhoop. De plot is simpel en rechtlijnig, de schrijfstijl zonder franjes en onnodige adjectieven. En wat te zeggen van de cover? Gewoon prachtig!! Ik kijk uit naar een volgend boek van Erik Persoons. Uitgeverij Kramat heeft er een waardige auteur bij. Een verdiende 4 sterren. | 1pos
|
Subsets and Splits
No saved queries yet
Save your SQL queries to embed, download, and access them later. Queries will appear here once saved.