text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
Het verhaal zit spannend tot het laatste moment, Schrijfster Kimberley is al een tijdje getrouwd met Manuel, en heeft een prettig bestaan opgebouwd, maar het nog altijd voor haar man Manuel verzwegen verleden, kan Kimberley niet zomaar van zich afzetten en besluit dan na lang aarzelen haar niet zo rooskleurig verleden, op te biechten aan haar man Manuel, die teleurgesteld en gefrustreerd reageert, en meteen resoluut het huis verlaat, en een tijd (Time-out) nodig beweerd te hebben, om wat hij gehoord heeft te verwerken. Wanneer Kimberley ergens een lezing geeft, duikt onverwacht haar verloren gewaande vriendin Martine op. Wat Kimberley niet kan vermoeden, is dat die ontmoeting niet zo onverwacht en spontaan is als het lijkt, en dat de gevoelens van Martine verder gaan dan alleen vriendschap, en de breuk met Manuel, Martine heel goed uitkomt
met verstrekkende gevolgen. Judith Visser heeft zich met Time Out zeker overtroffen, en hopelijk weet Judith de ingeslagen weg, verder te ontwikkelen. Ik vindt Time Out spannend en vlot geschreven, het verveelde geen moment, en was voor mij moeilijk weg te leggen en heb zodoende het boek in één keer uitgelezen | 1pos
|
Met dank aan Uitgeverij Prometheus voor het recensie-exemplaar.
Auteur: Tove Alsterdal
Vertaald door: Bart Kramer
Uitgever: Prometheus
Aantal pagina’s: 416
Genre: Literaire Thriller
Verschijningsdatum: 10 februari 2017
Over de auteur:
Tove Alsterdal (1960) is schrijfster en journaliste en schrijft teksten voor toneel, film en opera. Eerder schreef ze Vrouwen op het strand, dat wereldwijd lovend werd ontvangen, gevolgd door de grote hit Het stille graf. Geef me je hand werd uitgeroepen tot beste Zweedse misdaadroman van 2014. De boeken worden in zestien talen uitgegeven en zijn in meerdere landen genomineerd voor prijzen.
Draai je niet om is Tove Alsterdals vierde thriller. Ze wordt beschouwd als een van de beste Zweedse thrillerschrijfsters.
( Bron: www.uitgeverijprometheus.nl )
Cover:
Door de bomen straalt het echt een ‘thrillersfeer’uit. Het gebouw, typisch Zweeds, had ik graag realistisch en minder kinderlijk afgebeeld gezien. Over smaak valt niet te twisten en al met al een prima cover.
Achterflap:
Ooit was Beckomberga het grootste psychiatrisch ziekenhuis van Europa. Nu zijn de sporen van het verleden gewist en worden er exclusieve woningen gebouwd in het oude park. Svante Levander is een van degenen die in de idylle gaan wonen, samen met zijn nieuwe liefde. Onderweg naar huis vanaf de winkel wordt hij doodgestoken. Eva, zijn ex-vrouw, is hem die avond gevolgd en wordt opgepakt op verdenking van moord. Slechts één persoon kan getuigenis afleggen over wat er is gebeurd, een buitenlandse vrouw die voor de winkel zat te bedelen, maar zij is spoorloos verdwenen. Wanneer een paar jongens in de buurt van de plek van de moord de resten van menselijke lichamen vinden, ontstaat een angstgolf.
Het verleden blijkt dichterbij te zijn dan iemand kon vermoeden.
Mening:
Draai je niet om is mijn eerste kennismaking met Alsterdal. Ik ben over het algemeen echt fan van de Scandinavische thriller en ook dit boek wist me de vele uren leesplezier te geven waar ik op hoopte.
De proloog begint met zuster Ulla Andersson. Een personage wat later in het verhaal een hele rol zal gaan spelen en ze wordt en is één van mijn favorieten. Het begin is wat aan de zware kant geschreven, ik hou daarvan. Het is koppie erbij en de moord op Svante wordt zo beschreven dat je denkt: Wat gebeurt hier?? De gedachten van een gestoorde moordenaar komen tussendoor en vervolgens word je meegenomen naar het punt waar Eva wakker wordt in het ziekenhuis. Waar de politie klaarstaat ook voor verhoor.
Vanaf hier is het dan ook letters vreten en leest het als een trein! Het is pakkend, spannend, met personages die staan als een huis en waar noodzakelijk zijn uitgediept. Het verhaal bevat meerdere lagen en lijnen. Het verhoor en het gevangen zitten van Eva wat uitmondt in de zoektocht naar de getuige, wat je via Berlijn naar Roemenië brengt. Eva en zoon Filip, weten ze elkaar weer te vinden? Botresten en lijken welke gevonden worden, waar buurman Niklas onder andere ‘druk’ mee is.
De lijnen met bijbehorende personages lopen door elkaar heen zonder dat het rommelig wordt en je vraagt je af hoe dit een geheel gaat worden. De schrijfstijl is ronduit fantastisch en datgene wat beschreven wordt zie je allemaal met gemak voor je. Het einde en het plot in zijn geheel is dan ook geniaal en Alsterdal weet je te trakteren op een hele toffe plottwist.
Draai je niet om start spannend, is vervolgens onderhoudend maar intrigerend en richting einde wil je gewoon weer zó graag weten hoe het afloopt. Een verhaal wat je na het dichtslaan nog laat nadenken en waarbij je tot de conclusie komt: Poeh, misschien niet altijd even retespannend maar wat een intelligente en goed uitgewerkte thriller is dit!
Conclusie:
Schrijfstijl: 4.5
Plot: 4.5
Leesplezier: 4
Originaliteit: 4
Spanning: 3.5
Psychologie: 4
Vier sterren voor Draai je niet om.
Karin Meinen. | 1pos
|
MOOIE VERHALEN LOPEN NOOIT GOED AF
Ilja neemt zijn intrek in het Grand Hotel Europa, ergens gesitueerd niet al te ver van Venetië, om het op de klippen lopen van zijn relatie met Clio te verwerken door het opschrijven van zijn herinneringen.
De eerste persoon die hij bij zijn aankomst ontmoet is Abdul, de piccolo, een vluchteling uit Afrika.
Ilja vertelt hem over de reden en het doel van zijn bezoek, waaruit blijkt dat dit bezoek waarschijnlijk niet van korte duur zal zijn. Uit de verhalen van Abdul blijkt dat het hotel nogal in verval is geraakt en het eigenlijk moet hebben van een aantal oudere gasten, die het als een pension gebruiken. De beheerder van het hotel is Montebello, die zichzelf graag “major domus” noemt, maar een veredelde conciërge lijkt te zijn.
Abdul vertelt, onder het roken van een sigaretje buiten, zijn levensverhaal aan Ilja, een verhaal dat een getrouwe kopie blijkt te zijn van Vergilius, doorverteld aan Abdul.
Plagiaat? Nee, zegt Ilja, “intertextualiteit” veel gebruikt en volkomen legitiem. Hij maakt daar zelf ook gebruik van, b.v. op blz 19, wanneer hij schrijft : ” Als het gedaan is, wanneer het is gedaan, is het beter als het zo snel mogelijk wordt aangevangen” ( Macbeth, akte 1 , scene 7)
Al snel blijkt dat het hotel recent in Chinese handen is gekomen, met Wang aan de leiding, die begint met het updaten van het complex.
Drie vaste gasten zijn de Griek Volonaki, een oude bon vivant met weinig diepgang; de artistieke Francaise Albane, een dichteres met een hautaine uitstraling en de oude geleerde Patelski.
Dit is een van de verhaallijnen van het boek, maar er zijn er meer.
Natuurlijk is daar Ilja's mislukte relatie met de kunsthistorica Clio, waarvan de beschrijving de kern van het boek zou moeten vormen, maar de gebeurtenissen in Genua en Venetië, die leiden tot de breuk, maken eigenlijk niet duidelijk waarop de relatie gebaseerd is en waardoor deze spaak gelopen is.
Dat komt omdat er nog minimaal twee andere verhaallijnen veel meer aandacht vragen, namelijk de teloorgang van het oude Europa , o.a. door de verderfelijke invloed van het massatoerisme, zoals dat duidelijk tot uiting komt in het verpeste Venetië en later ook in Giethoorn ern Amsterdam..
Dan is er ook nog de passie van Clio voor de kunst en in het bijzonder haar obsessie met de schilder Caravaggio, wiens laatste schilderij onvindbaar is en dat Clio zich ten doel gesteld heeft te vinden.
Tijdens de speurtocht vanuit Venetië vergezelt Ilja zijn geliefde.
De uitvoerige beschrijvingen van het gedrag van toeristen zijn treffend en vaak hilarisch, de intieme relatie van de geliefden komt enkele keren aardig uit de verf, maar de uitgebreide beschrijvingen van Caravaggio en alles wat daarmee te maken heeft doen wel een groot beroep op het geduld en het doorzettingsvermogen van de lezer.
Alles in het boek wordt beschreven in lange, mooi geformuleerde en bloemrijke zinnen, waarbij opvalt dat alle karakters, inclusief de ongeletterde Abdul, dezelfde verheven taalbeheersing ten beste geven als Ilja en mutatis mutandis de schrijver.
Het gevaar en de verleiding is groot fictie en realiteit te vereenzelvigen, maar uit de manier waarop de schrijver een en ander onder woorden brengt, komt toch wel naar voren dat zowel de Ilja uit het boek als de schrijver behoorlijk van hun eigen excellentie overtuigd zijn en hun intellectuele vermogens hoger inschatten dan die van de doorsnee mensenkinderen.
En misschien is dat ook wel zo.
Rest een schitterend geschreven boek, waar een beknopte recensie als deze geen recht aan kan doen, met een aantal overdreven en langdradige uitingen van eruditie en morele superioriteit, die soms wrevel opwekken. | 1pos
|
Andy en Ymke hebben schijnbaar het perfecte gezin, een zoon van 19, een tweeling van 17 ook jongens en een dochter van 15. Britt, vriendin van een van haar zonen, wordt na een bezoek aan de familie vermist. Ook de vriendin van Britt, Daphne wordt vermist. Zijn ze er samen vandoor gegaan?
Ymke is scenarioschrijfster voor een tv soap. Ze deelt al haar karakters in en doet dat ook met haar eigen gezin. Ieder heeft zijn eigen karakter en goed/minder goede eigenschappen.
Wat me opviel is het gebrek aan respect van de kinderen voor hun moeder, zo zou ik vroeger toch echt niet tegen mijn moeder hebben moeten spreken, laat staan haar fysiek moeten aanvallen. Nee, dat past niet.
De dag na de verdwijning vindt Ymke in een zak in de gang blonde afgerukte haren. Zijn ze van Britt? En wie heeft die zak in de gang gelegd? Iemand van haar eigen kinderen of een van de vrienden van haar kinderen?
Terwijl het mysterie in haar gezin zich verder ontwikkelt, schrijft ze verder aan de tv-soap en probeert ze ook nog eens een plot te verzinnen voor een thriller. Alsof er zich nog niet genoeg thriller in haar eigen leven afspeelt.
Tijdens een wandeling met de hond vindt Ymke Daphne, niet veel later wordt ook Britt gevonden, beide zijn vermoord en bij beide zijn haren uitgerukt.
Een nachtmerrie voor Ymke, wie in haar gezin is de dader en wat moet ze doen, beschermen of aangeven?
Ondertussen trekt ze een verkeerde conclusie ivm haar dochter. | 1pos
|
"offerande" is het derde boek wat ik gelezen heb van deze auteur. omdat haar 2 andere boeken ontzettend goed waren kon ik het niet laten om haar eerste boek aan te schaffen en te verslinden. het verhaal verteld over Tora Guthrie die net op de Shetlandeilanden is komen wonen. haar paard overlijd en ze wil deze begraven op haar erf. tijdens de graafwerkzaamheden stuit ze op 'n lijk. het lijk van 'n vrouw waarvan het hart op brute wijze verwijderd is, net bevallen is geweest en wat later in het boek blijkt 2 keer overleden is. het gehele verhaal door weet Bolton op het moment dat je denkt hoe het in elkaar steekt 'n aanwijzing te geven die je theorie weer door elkaar hutseld. dit echt tot het einde toe. het verhaal is als 'n tapijt in elkaar geweven, elk los detail blijkt achteraf weer helemaal te kloppen. ooit is het wel wat ver gezocht en misschien niet helemaal geloofwaardig maar wel functioneel voor het verhaal, het is tenslotte maar 'n verhaal. het plot is niet echt origineel maar wel verrassend. Bolton schrijft als Koontz in zijn beginjaren en schrijft over onderwerpen als John Saul. ik kijk ondertussen weer uit naar haar volgend boek, mij heb je gewonnen | 1pos
|
In het Young adult boek Geheim akkoord vertrekt de twintig jaar jonge Aisling uit Ierland. Ze trekt in bij haar oude jeugdvriend Thomas en zijn huisgenoot Joshua. Ze heeft Thomas al zo’n tien jaar niet in levenden lijve gezien. De twee deelden vroeger lief en leed en ook nu ze elkaar na al die jaren eindelijk weer ontmoeten is er nog steeds die klik. Hun hechte vriendschap staat als een huis, mede door hun gedeelde passie voor muziek. Maar terwijl Thomas droomt van een muzikale carrière vermijdt Aisling liever het podium. Wel speelt ze achter gesloten deuren nog graag op haar vertrouwde viool.
In de muziekschool waar Thomas en zijn vrienden met regelmaat oefenen als band komt Aisling graag langs om te luisteren. Daar loopt ze de aantrekkelijke, maar ietwat zelfingenomen Matthew tegen het lijf. Vanaf dag een is het duidelijk dat er een sterke aantrekkingskracht is tussen de twee, maar wanneer blijkt dat Matthew een gedeeld verleden heeft met Thomas worden de dingen gecompliceerd. Er ontstaat als het ware een verwarrende driehoeksverhouding. Is Thomas jaloers? Zet Aisling hun hechte vriendschap op het spel voor een nieuwe liefde? Is Matthew onbetrouwbaar? Of is er heel iets anders aan de hand?
Hoe dan ook: Geheim akkoord bevat een pakkend verhaal. De auteur Marieke Simons neemt je al lezende als vanzelf mee naar een wereld vol muziek. Daarnaast worden de boeiende hoofdpersonages krachtig neergezet, ze hebben inhoud waardoor je alleen maar verder wil lezen, omdat je meer van ze wil ontdekken. Ze dragen allen een stukje naar verleden met zich mee en Marieke Simons gunt de lezer een kijkje in dat verleden. Hierdoor is Geheim akkoord niet alleen een leuk verhaal over een opkomende muziekband geworden. (Een op zich al pakkend verslag met veel backstage momenten) Maar Geheim akkoord heeft inhoudelijk nog veel meer te bieden. Zo is het onder meer een ode aan de verschillende vormen van vriendschap en de liefde. Het beschrijft de pijn en het verdriet van een onverwerkt verleden en toont de keerzijde van succes. Mooi, ontroerend en vermakelijk tegelijk.
Geheim akkoord is een Young Adult roman die menig jongeman en vrouw aan zal spreken, maar ook als je net wat jonger (of veel ouder) bent dan de bewuste doelgroep is dit boek een aanrader. De opbouw van het verhaal zit goed in elkaar. Terwijl de personages in het boek langzaam aan de geheimen van elkaar weten te ontrafelen wordt het een en ander in hetzelfde rustige tempo ook voor de lezer helder. Lezen dus! | 1pos
|
Prachtig en triest verhaal. Goed geschreven en het verleden en heden kwamen op een bijzondere manier bij elkaar. Klein puntje van kritiek; het persoonlijke verhaal van Julia vond ik hier en daar, zeker in het begin niet helemaal passen in de sfeer van het boek. Het deed in het begin soms afbreuk aan het verschrikkelijke verhaal van het verleden en dat vond ik een beetje jammer. Dat neemt niet weg dat ik het een zéér bijzonder boek vond, heb het in één ruk uitgelezen. | 1pos
|
Emma is anders, ze ziet en voelt dingen die andere mensen niet zien en voelen. Haar vader is er twee jaar geleden vandoor gegaan naar Frankrijk en op school wordt ze gepest, ze is dus niet echt gelukkig met hoe haar leventje nu verloopt.
Op een dag komt er een mysterieus meisje naar haar toe, ze is net als zij en ze weet waar haar vader is. Het meisje, Philana, biedt aan Emma naar hem toe te brengen. Ze gaan naar een nederzetting in Frankrijk, Precursor, waar meerdere Voorlopers wonen en geschoold worden.
Want dat is wat Emma en haar vader zijn, Voorlopers, en dat is waar haar vader haar voor af wilde schermen. Hij is dan ook helemaal niet blij om haar te zien. Maar door spannende verwikkelingen worden ze gedwongen om samen te werken en een gevaarlijke tocht te ondernemen…
Heel in het begin klinkt het een beetje alsof Philana Emma naar een soort sekte brengt, maar dat gevoel verdwijnt als Emma daar eenmaal is en je meekrijgt hoe het daar gaat en hoe de mensen zijn. Emma bloeit er op, maar krijgt ook steeds meer vragen. Mooi om haar ontwikkeling mee door te maken en haar steeds beter te leren kennen. Een fijne hoofdpersoon. En wat maakt ze een bijzondere dingen mee. Ik vond de connectie met haar Dierbaar, paard Nolan, zo ontzettend mooi!
Het verhaal had me echt in zijn greep. Zo bijzonder, maar ook zo spannend, zo meeslepend! Mirjam heeft echt een heel realistisch verhaal weten neer te zetten met geloofwaardige personages, ook al zijn de dingen die ze doen en meemaken niet helemaal te bevatten omdat ze dingen kunnen die de gemiddelde mens niet kan. Heel knap gedaan. Het verhaal en Mirjams woordgebruik wisten me ook echt te raken.
Ik wil heel graag meer lezen over Emma en de Voorlopers en de uitdagingen die ze te wachten staan! | 1pos
|
Heuvel & de Waal betreden met dit boek het genre van de mix van geschiedenis, thriller, kunst en codes die ontcijfert moeten worden, oftewel het Dan Brown genre. Maar zij doen dit op een manier dat toch weer een eigen weg inslaat binnen dit genre. Het verhaal speelt zich af net voor de dertiger jaren van de twintigste eeuw en de hoofdpersoon is een zelf-pillendraaiende apotheker C.J. van Ledden Hulsebosch, die ook het beroep van criminalist uitoefent. Hij probeert de moord op Balthazar op te lossen samen met de jonge inspecteur van polite Jonathan Saltet. De personages uit dit boek worden prachtig in de tijd neergezet, zelfs zodanig dat het bij mij de nostalgie, tijdens het lezen van het boek, hoogtij vierde.
De criminalist komt erachter dat zich op verschillende schilderijen van Rembrandt codes bevinden, die hij zal moeten trachten te breken. Maar wat wordt er met die codes bedoeld? Hij maakt kennis met een groep geleerden van die tijd waaronder Einstein.
Ik vind het een heerlijk leesbaar boek, dat soms wel iets wegheeft van de boeken van Agatha Christie. De tijd wordt enorm goed verwoord en het is gewoonweg genieten. Het verhaal zelf is goed opgebouwd en eruit blijkt dat het belangrijk is om naar oudere mensen te luisteren omdat zij toch vaak meer levenservaring hebben. | 1pos
|
Mijn eerste boek van Pamuk. Ka, een politieke banneling komt na 12 jaar terug in Istanbul. Na een aantal dagen vertrekt hij naar Kars om daar een artikel te schrijven over de zelfmoord van meisjes die hun hoofddoek weigeren af te doen en de verkiezingen. Hij wordt verliefd op Ipek. Er komen allerlei politieke ontwikkelingen, er vindt tijdens een theatervoorstelling een coup plaats en het ene drama volgt het andere op. De theatervoorstellingen zijn bizar. Mooi beschreven is het geluksgevoel van Ka op het hoogtepunt van zijn liefde voor Ipek, de sneeuw, de stilte. Een onverwacht einde. Ik heb me erdoor heen moeten worstelen. Het verhaal sprak me niet aan, ik vond het een politiek geladen boek. Turkije zoekend naar haar identiteit.
De inwoners van Kars vinden dat het Westen neerkijkt op de Turken.Veel ironie in het boek maar het verhaal is nogal langdradig. Pamuk gebruikt wel weer prachtige zinnen die heel beeldend zijn. Ik vind het daarom moeilijk een beoordeling te geven. Zijn schrijfstijl vind ik mooi maar de inhoud van het boek boeide me niet. 3 duimpjes voor het verhaal maar voor de schrijfstijl 5 dus kom ik op 4 uit. | 1pos
|
Wat een ontzettend goed boek, dat alles in zich heeft : Spanning, Humor, Emotie.
Je valt in dit boek soms van de ene verbazing in de andere en zit soms met open mond te lezen. Ik denk dat er voor veel mensen ook een aantal zeer herkenbare situaties in zitten.
Je leeft ontzettend mee met Max Noordhoff en alles wat deze man overkomt, eenmaal begonnen in het boek wil je niet meer stoppen met lezen en ga je van een lach, over in een traan tot nagelbijtend op het puntje van je stoel!
Het was het eerste boek wat ik las van Jeroen, maar hier blijft het zeker niet bij! Ik wil die andere 2 boek nu ook z.s.m. lezen. Jeroen ik ben razend enthousiast over Verborgen Vrucht en zal dit boek zeker bij iedereen aanraden, ik hoop dat we nog veel van jou mogen lezen! | 1pos
|
Inspecteur Bobby Dees weet wat pijn is. Hij weet hoe het voelt om een kind te verliezen. En hij doet er alles aan om te voorkomen dat het iemand anders ook overkomt.
Als de dertienjarige Lainey Emerson na Halloween niet thuiskomt, wordt Dees opgeroepen om haar te zoeken. Dus onttrekt hij zich aan het zelfgekozen isolement vol slapeloze nachten, verdriet en onrust waarin hij zich heeft teruggetrokken na de verdwijning van zijn eigen dochter – en belandt hij in een wereld die nog veel duisterder is dan die waarin hij zich al bevond.
Lainey werd voor het laatst werd gezien met haar vriendje, een mysterieus type dat ze via internet had ontmoet en die zichzelf 'El Capitan' noemt. Dan komt Dees op het spoor van een kinderpornonetwerk en wordt hij geconfronteerd met het grootste monster dat hij ooit is tegengekomen. De klok tikt. En Laineys tijd is bijna om…
Meteen meegesleurd in dit onwijs spannende verhaal. De verschillende personages krijgen het zwaar te verduren. De beschrijving van hun gevoelens kroop echt onder mijn huid.
Op het moment dat ik dacht dat de die dader te pakken hadden pakte het geheel anders uit! Voor mij was de werkelijke dader een complete verrassing. Spannend tot de laatste bladzijde! Een aanrader! | 1pos
|
Goed veelbelovend debuut. Commissaris Teresa Battaglia krijgt een sinistere moordzaak voor haar kiezen. Gelijktijdig krijgt ze een nieuwe jonge collega, Massimo. Na aanvankelijke irritaties ontstaat er een voorzichtige band. Verder moet ze dealen met het feit dat haar geheugen haar af en toe in de steek laat. De commissaris heeft een talent voor profileren en haar vermoeden met een seriemoordenaar te maken te hebben komt helaas uit. Langzaam ontwikkelt zich een gruwelijk verhaal dat ook teruggrijpt in het verleden. Ik vind de cover niet heel goed bij het verhaal passen. Verder was het af en toe wat ongeloofwaardig. Ben toch enthousiast.
Ik geef 3,5 ster aan dit debuut. | 1pos
|
Een spannend boek met een uitstekende verhaallijn en goed uitgewerkte karakters dat me vanaf het begin af aan greep en niet meer losliet. Het concept van een huurmoordenaar werd eindelijk eens niet-cliché uitgewerkt, waardoor het verhaal je meesleurde. De auteur is iemand die enorm goed kan schrijven, dat weten we al enige tijd, maar ze is ook iemand die evolueert in haar boeken en steeds sterker voor de dag komt. Een vrouw met veel ervaring in het schrijven van boeken, die ik al enige tijd op de voet volg. Scorpio sprak me zeker en vast aan, heb er dan ook van genoten. Een aanrader als je houdt van spannende thrillers van eigen bodem. | 1pos
|
Titel: Stormwind
Auteur: Jackie van Laren
Serie: Eilandliefde – serie deel 2
Uitgever: Meulenhoff boekerij bv.
Verschijningsdatum: 19 februari 2018
Blz: 285
Over de auteur:
Jackie van Laren (Amsterdam, 1968) heeft twee grote passies in haar leven: muziek en verhalen. Al op jonge leeftijd schreef ze voor haar eigen plezier zowel fictie als poëzie en muziek. Een studie Nederlands en Engels, een nachtelijk bestaan op de poppodia van Nederland en een carrière in het uitgeef vak volgden. Met de Q-serie maakte ze haar debuut als schrijfster. Daarna volgde het tweeluik Vallen en Opstaan. Stormwind is het tweede deel van de vierdelige Eilandliefde-serie.
Achterflap:
Vincent is een surfer, een losbol, een vrijbuiter. Dus als zijn beste vriend Axel zijn hulp niet meer nodig heeft in Grote Vis, de strandtent die ze samen runden, omdat Axels nieuwe geliefde Wende zijn plek inneemt, kan hij dat alleen maar toejuichen: vrijheid, blijheid. Toch? Hij verruilt het Waddeneiland voor surfparadijs San Diego en geniet van zijn leventje in de zon, vrij van enige verplichting, maar na drie maanden slaat de verveling toe. Hij mist Axel, hij mist kitesurfen en hij mist… iets wat hij zelf nog niet kan benoemen.
Als Vincent terugkeert naar het eiland, blijkt de vriendenkring daar uitgebreid te zijn met de achttienjarige Milena, een nichtje van Wende dat na een traumatische gebeurtenis een veilige haven nodig had. Terwijl hij met hernieuwde energie en motivatie helpt bij allerlei nieuwe plannen met Grote Vis, gaat hij zich steeds meer betrokken voelen bij het welzijn van Milena. Maar die durft niet zomaar iemand te vertrouwen…
Mijn mening:
Als een ware windhoos blijft de liefde over de Wadden eilanden razen, met in dit verhaal Vincent, alias Vinnie, als slachtoffer. Na een korte onderbreking in San Diego weet Vinnie pas wat hij allemaal mist. Hij verlaat als losbol het eiland om van het leven te genieten, maar dit geeft hem niet wat hij gehoopt had en alsnog besluit hij terug naar de Wadden te gaan. Daar is inmiddels Milena ten tonele verschenen, een jong meisje met een rugzak aan bagage die ze probeert te verwerken. Dit vergt voor Vinnie een ander plan van aanpak.
Het is mooi om te lezen hoe de liefde voor iedereen is weg gelegd, de vlinders blijven maar fladderen.
Stormwind is een verhaal waarbij we ook nog getuige zijn van jongeren die zich soms laten verleiden door leugens en bedrog met verstrekkende gevolgen, een verhaal met een boodschap.
Voor mij is de schrijfstijl van Jackie van Laren onvoorwaardelijk goed, zij weet keer op keer mijn gevoelige snaar te raken, zowel met het toveren van een lach op mijn gezicht als met het geven van een heerlijk gevoel in mijn lichaam.
Ik kijk alweer reikhalzend uit naar de twee volgende delen die ook nog dit jaar uit gaan komen, lekker weer nieuwe vrienden maken, een heerlijk vooruitzicht.
Ook Stormwind is voor mij net als Duingras 4,5 sterren waard
Bianca | 1pos
|
Weer terug naar het dorp waar hij twintig jaar eerder weggevlucht is. Dat doet Aaron Falk om de begrafenis van zijn jeugdvriend en zijn gezin bij te wonen. De omstandigheden van de overlijdens zijn een reden voor Falk om er wat langer te verblijven. Hierdoor wordt hij geconfronteerd met de gesloten gemeenschap van het dorp die zwaar lijdt onder de droogte en nog niet vergeten is wat er vroeger gebeurde. Ze maken het hem niet gemakkelijk.
De cover spreekt, de foto en titel zijn toepasselijk uitgewerkt in het thema. Vraag is of hij niet teveel spreekt door de hoeveelheid aan quotes waardoor de verwachtingen erg hoog zijn. Dat kan in het nadeel spelen.
Het boek begint met een proloog die meteen raak is door de pakkende manier waarop hij geschreven is. Als lezer word je stil van wat je 'ziet'.
Twee verhaallijnen spinnen zich uit doorheen het boek. Wat gebeurde er precies twintig jaar eerder? En wat hebben de moorden/zelfmoord hiermee te maken? Jane Harper doet dat op een heel rustige manier die precies goed is voor de lezer. Ze laat op het goede moment de gepaste informatie los. De droogte en de hitte zorgen er ook mee voor dat alles aan een traag tempo gaat. Je voelt ook dat het in een kleine gemeenschap speelt die heel hecht is en waar iedereen alles weet van de ander. Aan de andere kant heb je ook de personages die nieuw zijn en Falk niet kennen van vroeger. De droogte en de kleine gemeenschap geven het geheel een soort verstikkend gevoel dat perfect past in het verhaal.
Het hoofdpersonage Falk leer je druppelsgewijs kennen in het heden maar ook zijn verleden. Over zijn emoties wordt er niet zo uitgebreid gesproken, het gaat meer over feiten.
Er passeren niet zoveel verschillende personages en ze lijken op een of andere manier allemaal wel verdacht. Dat maakt het verhaal ook zo sterk. De uiteindelijke afwikkelingen blijven tot ver in het boek verborgen en dat is fijn. Het einde speelt op de emotie van de lezer.
Jane Harper heeft een mooi afgewerkt boek geleverd met De droogte die in Australië goed scoorde. De verfilming zal niet lang op zich laten wachten. Benieuwd hoe het boek hier onthaald wordt. | 1pos
|
Ik had een spannend boek verwacht..maar toen ik het oppakte deed de achterflap een ander genre vermoeden.
Een verhaal over een ernstig zieke vader die moet vechten voor zijn gezin wanneer zijn vrouw overlijd.
Een ontroerend meeslepend verhaal volgt welke je niet snel loslaat.
Vanaf bladzijde 1 zit je in het verhaal en wil je het liefste doorlezen totdat het uit is.
Ik vind de spanningsopbouw vanaf begin tot eind goed. Normaal zie je dat aan het einde het verhaal dan eigenlijk wel rond is, maar hier word er toch net weer een spannende ontwikkeling ingevoegd waardoor je nog razend benieuwder bent naar de afloop.
Kortom een aanrader voor mee in de zomerkoffer. | 1pos
|
In 'Niemand is verloren' lezen we hoe Elyria de beslissing neemt New York achter zich te laten en zonder wat te zeggen en zonder een concreet plan naar Nieuw-Zeeland te vertrekken. Eenmaal daar aangekomen lift ze het land door, ontmoet nieuwe mensen, maar wordt vooral geconfronteerd met zichzelf en de moeilijkheden die momenteel in haar leven spelen.
Ik ben gek op boeken waarin mensen op reis, op avontuur gaan. Dit boek was echter iets anders dan is verwacht had. Even voor de helderheid: als je op zoek bent naar een vrolijk reisverhaal, dan is dit niet wat je zoekt. Het is absoluut geen vrolijk verhaal. Zelfs niet een klein beetje vrolijk. Vooral als je al in een verdrietige bui bent, raad ik je aan ver van dit boek weg te blijven.
'Niemand is ooit verloren' is de debuutroman van Catherine Lacey en wat voor één! Het verhaal van Elyria intrigeert en langzaamaan komen we meer te weten over wat Elyria er toe dreef deze plotselinge en drastische beslissing te nemen. Het idee om alles achter je te laten en op pad te gaan klonk me bevrijdend in de oren, maar vanaf de eerste bladzijde kreeg ik vooral een beklemmend gevoel.
Zoals ik al zei: voor vrolijkheid en gezelligheid moet je verder kijken. Elyria zit behoorlijk met zichzelf overhoop, dat wordt al snel duidelijk. Het verhaal voelt aardig zwaarmoedig aan en weet soms zelfs een naar gevoel op te roepen bij de lezer.
Gewoonlijk ben ik niet van de zware verhalen, maar de prachtige manier van schrijven hield me aan het lezen. Catherine Lacey weet het verhaal enorm krachtig over te brengen via prachtige zinnen die soms regels lang doorlopen om de chaos en verlorenheid van Elyria uit te drukken.
Eén van mijn favoriete quotes:
'En ik wilde dat dit ogenblik bleef omdat ik alleen maar wilde lopen, geflankeerd door twee agentes, met een specifieke bestemming, ik wilde gewoon op weg ergens heen zijn, ik wilde voor altijd onderweg zijn zonder ooit aan te komen, want misschien was dat wel wat ik echt wilde: weggaan en weggaan en steeds maar blijven vertrekken en vertrekken, vertrekken en weggaan en weer vertrekken, onderweg zijn en nooit aankomen.'
en
'Bedankt, zei ik tegen de buschauffeur om te verhullen wat ik dacht, en een van de meisjes achterin riep: jij bent net zo erg, en mijn adem stokte ook al wist ik dat ze het niet tegen mij had en ik werd bang dat iets wat ik in de buschauffeur had gezien hetzelfde was als iets wat ik ook in mijzelf had gezien, dat ik net zo erg was als ikzelf. De buschauffeur zei: graag gedaan, en ik vroeg me af of hij wist wat ík had gedaan.'
En zo zijn er nog veel meer mooie passages die me wisten te raken.
Het verhaal is beklemmend, triest en zwaar. Gewoonlijk heb ik in een boek liever toch een klein beetje humor of hier een daar wat lichtpuntjes en optimistische en vrolijke passages, maar de schrijfstijl ik zo mooi en pakkend dat ik dit boek toch 4 sterren geef. | 1pos
|
Een lieve omslag, een konijntje kijkt me aan, in een prachtige gekleurde omslag. Ik vraag me af wat ik kan verwachten. Als ik de achterflap lees heb ik het idee dat dit nog weleens een tranentrekker kan worden. Het verhaal over de relatie van Moeder en Dochter en een ongeneeslijke ziekte. Mmmm, dat komt wel enorm dichtbij en ik zal de zakdoekjes bij de hand houden.
Het boek begint met een fragment uit Zomaar was je geboren van Imme Dros.
“Zomaar werd je geboren, zomaar kwam je aan land Zat voorgoed op het droge, stond voorgoed aan de kant “
Dat het verhaal me gelijk pakt, ik ben beland in een wereld vol emotie. De relatie tussen Janne en haar moeder Dina wordt heel goed beschreven door Inge, het pakt me door de eenvoud door de onderliggend emotie die je voelt tijdens het lezen. De moeizame relatie van een moeder die haar dochter los moet laten, en haar dochter die vecht tegen alle gevoelens van het losbreken. Een relatie die ik helaas niet ken, maar ik wel vaak om me heen zie ontstaan. Het praten over wat er echt toe doet is nog steeds moeilijk en word nog veel te kort gedaan.
De hoofdstukken lezen heerlijk weg, en ik merk dat ik denk oh, nog even een hoofdstuk, oh nog even door lezen. En voor je het weet is het boek uit en lopen de tranen over mijn wangen. Toen ik de achterflap las was ik hier al bang voor maar de manier waarop het boek doorwerkt had ik niet verwacht. De schrijfstijl is enorm fijn te noemen, de dagelijkse dingen worden rustig beschreven en de harde kern van het verhaal kruipt langzaam in je brein, en die laten de tranen stromen. Ik geniet tijdens het lezen en kan me inleven in de gevoelens van zowel Janna als Dina, helaas komt het heel dichtbij. Vader Smidje heeft een super hoog knuffel gehalte en maakt bij mij veel los. Het boek is opgedeeld in drie delen, het sluit naadloos aan elkaar aan, en wanneer je de laatste woorden leest is het boek ook uit. En blijft bij mij een gevoel van wauw, wat een verhaal. En ik kan er nog heel veel over zeggen maar ik doen het niet.
Het boek spreekt zelf het is een Mustread met diepgang met emotie een kleine lach en een dikke traan. Inge van der Krabben mag zich meten aan “Weeffout in de sterren”, “In seizoenen” van Judith Visser en zelfs voor mijn gevoel met Kluun “komt een vrouw bij de dokter”
“Ik zoek een woord/ een heel nieuw woord/ een woord dat niemand kent/ ik zoek een woord dat zeggen wil/ dat jij de liefste bent.” | 1pos
|
Na wat in mijn ogen mindere boeken gelezen te hebben uit de Rani Diaz reeks werd ik verrast door Puta.
Deel negen alweer uit de reeks start spannend en de spanning blijft in Puta. Een goed plot met wendingen houdt de lezer geboeid.
Ik was niet zo gecharmeerd van de cover maar dat is voor mij altijd het minst belangrijke van een boek. Misschien trekt het juist kopers aan die de boeken nog niet kennen. De boeken hebben wel altijd originele titels.
4****(*) voor deel negen en ik kijk uit naar meer perikelen van Rani en haar team. Kom maar op met Preta. | 1pos
|
Dat buitenlanders vaak gloedvoller over Italië kunnen schrijven dan de Italianen zelf, bewijst niet alleen Donna Leon met elk boek, maar ook David Hewson, de auteur van De Vaticaanse moorden en Het Bacchus offer. Ook in zijn nieuwste boek De Pantheon getuige straalt de liefde voor Rome en de Italiaanse levenswijze van elke pagina.
Het is winter in Rome. De autos slippen en tollen door de kniehoge sneeuw. De rechercheurs Nic Costa en Gianni Peroni worstelen zich een weg naar het fameuze Pantheon waar is ingebroken. In de oude Romeinse tempel treffen zij het verminkte lichaam aan van een Amerikaanse toeriste. Met een scalpel is een symbolisch teken in haar rug gekerfd dat verwijst naar De Gulden Snede, de maatstaf voor de architectuur in de renaissance. Vrijwel gelijktijdig met de Italiaanse politie arriveert de Amerikaanse FBI die het lijk in beslag neemt en de zaak overneemt. Als Costa en Peroni toch een eigen onderzoek starten, ontdekken zij dat er in meerdere delen van de wereld mensen op identieke wijze zijn vermoord. Toeval? Wraak? Sadisme? Terwijl de seriemoordenaar in het verkilde Rome nog meer slachtoffers maakt en Peroni zoekt naar de enige getuige van de Pantheon-moord, een 13-jarig zwerfstertje, woedt er een heftige machtstrijd tussen de FBI en de Italiaanse politie.
Costa en Peroni zijn van het zeldzame soort rechercheurs dat zich grote en pijnlijke vragen stelt bij wat goed en kwaad is in een wereld waar alle grenzen vervagen. (Eerlijkheid is alles wat we hebben.) Een houding die hen, samen met hun baas Falcone en de dwarse patholoog anatoom Teresa Lupo, grote interne moeilijkheden oplevert. Dat getuigt van moed, in een organisatie waarin corruptie en hoogmoed royaler worden beloond dan integriteit. Loyaliteit en integriteit, zowel privé als op het werk, staan dan ook centraal in dit boek waarin macht en territoriumdrift met de botte bijl worden bestreden. Dit alles ingebed in een razend spannend plot waarin de dreiging van een meedogenloze moordenaar met onbekende motieven de lezer geen moment rust gunt.
Naast alle kritiek op de bureaucratische hiërarchie en de manipulatieve elementen in de Italiaanse samenleving, geeft David Hewson ook nu weer vrij baan aan zijn liefde voor Rome en de Italianen. Straten, pleinen en historische gebouwen worden gedetailleerd beschreven, de diverse Italiaanse gerechten bejubeld, de geaardheid van het volk met een milde glimlach aanschouwd. Hewson is minnaar, dichter en thrillerschrijver tegelijk. Het resultaat is een smeuïge mix van thrilleringrediënten, Italiaanser dan Italiaans. Spanning, spionage, soldatenleed, smaakzin, gekte en goedheid. Een keiharde confrontatie tussen individu en overheid, menselijkheid en machtswellust. Prestazione massima. Bravo maestro Hewson. | 1pos
|
Bloed aan de paal is de Nederlandse titel van het boek dat Santiago Roncagliolo geschreven heeft. Het is de nieuwste roman van de Peruaan die in ballingschap opgroeide in Mexico, omdat zijn ouders besloten Peru (tijdelijk) te verlaten nadat de militaire regering onder leiding van Morales Bermúdez de dienst uitmaakte. Voor zijn boek Aprilrood heeft Roncagliolo in 2006 de Alfaguara gewonnen, een prestigieuze prijs in de Spaanse literatuur.
Het verhaal speelt zich af in 1978 en dit zal ook de reden zijn waarom de vertaler gekozen heeft voor de titel Bloed aan de paal. Deze titel laat zich op meerdere manieren interpreteren. Het geeft niet alleen de intensiteit van het verhaal weer, waarin voetbal een belangrijke rol speelt. Maar het is ook de naam van de LP die Freek de Jonge en Bram Vermeulen als ‘Neerlands Hoop’ uitbrachten in 1978 om aandacht te vragen voor het WK voetbal in Argentinië. Het Nederlands elftal had zich geplaatst voor dit toernooi, maar de deelname eraan heeft flink wat stof doen opwaaien. Argentinië was namelijk niet alleen het decor voor het WK, maar ook speelde er op dat moment de Vuile Oorlog (Guerra Sucia), het staatsterrorisme door de militaire dictatuur onder leiding van Jorge Videla (1976-1983). In deze Vuile Oorlog zijn veel mensen onwettig gearresteerd, gemarteld, vermoord of verdwenen. De cijfers van deze verdwijningen lopen uiteen van 9.000 tot schattingen van 30.000.
Deze oorlog is ook nu nog geen moment vergeten, omdat er in Buenos Aires nog steeds elke donderdag Dwaze Moeders op het Plaza de Mayo lopen. Ook hebben we in Nederland de hevige discussie gekend over de aanwezigheid van de vader van Máxima (Jorge Zorreguieta) bij de bruiloft van Máxima en Willem Alexander. Jorge Zorreguieta was onder leiding van Jorge Videla staatssecretaris van Landbouw en Veeteelt.
Bloed aan de paal speelt zich af in Peru. Felix Chacaltana is een rechtschapen ambtenaar, die leeft volgens de letter van de wet. Hij werkt in het archief van het Openbaar Ministerie, waar zijn baas vooral van hem verlangt dat Felix hem niet stoort terwijl hij wat slaap inhaalt in zijn kantoor. Felix is een beetje een einzelgänger, maar heeft wel een vriend en een meisje waar hij gek op is. Deze vriend (Joaquin Calvo) komt op een dag bij Felix langs op het ministerie. Dit doet hij wel vaker voor zijn werk, maar dit keer laat hij een verwarde en gehaaste indruk achter. Enkele dagen later wordt Joaquin gevonden, vermoord. Felix maakt het zijn doel erachter te komen wie zijn vriend vermoord heeft. Dit doet hij in een stad, Lima, waar de hele bevolking in de ban is van het WK. Felix belandt in een web van intriges en verraad, wat zorgt voor een zeer levendig verhaal waar de lezer van begin tot eind geboeid wordt.
Dit boek heeft een goed ritme en leest als een goede thriller. De auteur neemt de lezer moeiteloos mee naar het Lima van 1978, waar de onderwerpen politiek en voetbal voor de gemiddelde Zuid-Amerikaan de belangrijkste onderwerpen uit het leven zijn. Dit blijkt onder andere uit reacties van Peruanen op demonstraties tegen het militaire bewind: "Ik wil geen democratie, godverdomme! schreeuwde iemand vanuit een Volkswagen kever. Ik wil het WK zien!" Voor wie van spanning, voetbal, politieke geschiedenis of Zuid-Amerika houdt is dit boek zeker een aanrader! | 1pos
|
Zeer aangrijpend verhaal over een 4 jarig joods weesmeisje die in de vooroorlogse jaren door een co-assistent als proefmateriaal wordt gebruikt. Rachel wordt onnodig behandeld met röntgenstralingen die verminking ten gevolge hebben. Ze wordt kaal, en heeft geen wimpers en wenkbrauwen meer. Dit uiterlijk blijft erg confronterend in haar verdere levensjaren. Wanneer ze als verpleegkundige werkzaam is in een verpleeghuis krijgt ze bij toeval deze zelfde arts onder haar hoede. Deze arts is terminaal, maar tegelijkertijd ontdekt Rachel ook een knobbel in haar borst. Zeer waarschijnlijk ook een gevolg van de talloze onnutige bestralingen. Ze confronteert haar patiënt met haar tumor. De rollen zijn op dat moment veranderd. Wat doet Rachelle, neemt ze wraak?? | 1pos
|
Het is een dun boekje wat je in één keer uitleest. Maar wat heb ik ervan genoten! Het is in de ik vorm geschreven. Haar manier van schrijven wekte mijn nieuwsgierigheid op.
Wel even gedacht.. ja ja een kind van drie.
Maar wat er uiteindelijk aan de hand blijkt te zijn, vind ik knap gevonden! Mooie ontknoping die wel alles verklaart. Als fan van Tess Gerritsen geef ik wel vijf sterren voor dit voor mij wel iets te dunne boek :-) | 1pos
|
maar staat in wezen nooit echt in het middelpunt van de belangstelling.,De jonge Kannick Snellingen is in het bos aan het spelen en ontdekt het levensloze lichaam van de weduwe Halldis Horn bij haar afgelegen woning. Ze blijkt door grof geweld om het leven te zijn gebracht en in paniek rapporteert Snellingen haar dood bij de plaatselijke politie. Hij vertelt daarbij dat hij vlak bij de woning de uit een psychiatrisch ziekenhuis ontsnapte Errki Johrma heeft gezien. De conclusie is dan al snel getrokken dat de schizofrene man de dader moet zijn. Even later wordt er in de buurt een bank overvallen door Morgan Garpe, die tijdens zijn vlucht een gijzelaar meeneemt. Uit de bewakingscameras is vervolgens te zien dat deze gijzelaar niemand minder dan Errki Johrma blijkt te zijn. Ondanks een snelle blokkade door de politie van alle mogelijke vluchtwegen, weet de overvaller te ontsnappen.
Zie hier het scenario van Wie de wolf vreest van Karin Fossum, een weergaloos boek dat de hele tijd aan je blijft knagen. Een intrigerend verhaal waarbij je op een gegeven moment misschien wel weet hoe het gaat aflopen, maar dat je toch niet kan neerleggen omdat het je bij de keel heeft gegrepen en niet meer wil loslaten. De schrijfstijl van Fossum is uniek en enorm intens, waarbij alle personages die in dit boek voorkomen ook volledig levensecht zijn. Met name de persoon van Errki Johrma is in feite hartverwarmend en terwijl het vaak zeer trieste levensverhaal van hem voorzichtig in beeld wordt gebracht, krijg je als lezer steeds meer een zwak voor deze man. Maar ook voor Morgan Garpe kan je eigenlijk alleen maar sympathie opvatten en dan vooral voor de manier waarop hij met Johrma omgaat, vriendschap sluit en zelfs met hem kan praten.
Inspecteur Konrad Sejer gaat samen met Jacob Skarre op zoek naar de bankovervaller en aangezien zijn gijzelaar Errki Johrma inmiddels de belangrijkste verdachte is voor de moord op Halldis Horn, wordt de situatie als uiterst precair gezien. Maar het sporenonderzoek in het huis van de vermoorde vrouw laat veel tegenstrijdigheden zien, zodat Sejer toch ook zijn twijfels blijft houden. Inmiddels is ook Kannick Snellingen weer op stap in het bos en bij toeval komt hij daar Johrma en Garpe tegen, die zich schuilhouden in een vervallen huis. En dan gaat er plotseling een groot drama van start die de hele situatie op zijn kop zal zetten.
Dit is absoluut één van de beste boeken van Karin Fossum, maar dat schrijf ik volgens mij iedere keer als ik weer een nieuw verhaal van haar heb gelezen. Maar ze is dan ook een zeer getalenteerde auteur die zo snel mogelijk bij een heel groot publiek moet gaan doorbreken. Lezers die haar niet kennen weten gewoon niet was ze allemaal missen. Inspecteur Sejer is de hoofdpersoon in al haar boeken, maar staat in wezen nooit echt in het middelpunt van de belangstelling. In dit boek komen er echter wel een aantal privé-zaken rondom de inspecteur aan bod, als hij in zijn onderzoek in contact komt met Sara Struel, de vrouwelijke arts die al enkele jaren probeert te communiceren met Errki Johrma. Zij gelooft heilig in de onschuld van haar patiënt en weet Sejer daarin ook redelijk te overtuigen. Maar ook op het persoonlijke vlak raakt hij van haar onder de indruk.
Prachtig, prachtig, prachtig. Ik kan het niet vaak genoeg herhalen! | 1pos
|
Ik heb net het debuut van Cathinca van Sprundel gelezen: De Vrouwe van Myrdin. Ik heb meerdere evenementen samen met haar boeken staan verkopen, dus natuurlijk moest ik het dan ook even lezen! En als eerste moet ik opmerken: dit boek heeft me weer laten ervaren wat lezen is. Eerlijk is eerlijk, ik heb af en toe door schrijvers- en uitgeversogen naar gekeken, maar dit boek wist me mee te sleuren en ik stapte zo het verhaal in.
Het gaat over Airys, een meisje dat 7 jaar bij koningin Aranrod in dienst is geweest met de belofte dat Aranrod na die 7 jaar haar zou helpen haar gebied Dyfed te heroveren, dat verloren is gegaan aan de Andere Wereld. Die belofte krijgt een twist en plotseling ziet Airys zichzelf met slechts 1 metgezel op een spookeiland: Myrdin. Niet bepaald waar ze op had gehoopt.
Ik probeer het spoilervrij te houden, maar sommige punten worden misschien duidelijk wanneer je het zelf leest.
Pluspunten
* Fijne schrijfstijl, heel beeldend. Niet alleen fijn, maar ook gewoon erg goed en het leest vlot. Ik herhaal het nog eens: gewoon erg goed.
* Origineel: Cathinca benadrukt het zelf ook, maar dit verhaal is gebaseerd op Welsche mythen, die niet alom bekend zijn, zoals de Griekse, Egyptische, Noorse etc. Cathinca heeft dit in een aangepaste vorm gegoten, die een stuk behapbaarder is. Ook komt er een reus in voor en is de magie weinig clichématig (bijvoorbeeld door de meest gebruikte tynged).
* De sterke en zwakke kanten van de hoofdpersoon waren duidelijk.
* Het is YA (ja, ik noem het maar even, maar soms is het niet wat je verwacht). Dit betekent dus ook een liefdesverhouding en ik vind dat Cathinca zich goed aan het genre houdt, zonder de zondes ervan over te nemen.
* Naar het einde toe werd ik oprecht door een aantal punten verrast.
Minpunten
* Disclaimer: om te beginnen hou ik niet zo van YA, dus dit is niet per se een minpunt van het boek: de relatie met Llew vond ik te gehaast. Van de ene kant houdt hij zonder reden van haar, wat later wel duidelijk wordt, maar ik vond het irritant lang ongefundeerd, van de andere kant valt Airys heel snel voor hem, maar niet voor de Reus, terwijl hij pas de tweede jongen van haar leeftijd is die ze in een goede context tegenkomt. Wat dit voor mij versterkte, was dat ze Shona nooit wilde horen praten over wat zij allemaal met mannen deed, maar wel meteen geil wordt op de eerste de beste jongen die voet aan wal zet van Myrdin.
*Komt natuurlijk door het verkooppraatje dat ik al maanden hoor, maar ik had van "het spookeiland" meer spookachtige elementen verwacht. Ook had ik meer dan 1 reus gezien willen hebben en had ik wel een uitleg willen hebben over "zijn probleem".
* Ik had ook verwacht dat meer zich zou afspelen op Myrdin en dat ze een uitgebreidere basis op zou bouwen. Dit kan natuurlijk in een vervolg, maar die verwachting had ik naar aanleiding van de titel van het verhaal. Aan de andere kant valt het ook te rechtvaardigen, omdat het in het boek eigenlijk meer gaat over dat Airys zichzelf moet vinden, niet zozeer die plaats.
* Bah, ik weet dat het niet zijn schuld is, maar Llew is echt een typische man van die tijd.
* Bepaalde scenes hadden langer gemogen, ik denk dat hier gemiste kansen liggen. Dit valt samen met dat ik vind dat het stevig in elkaar zit, maar toch weinig karakters heeft en ook weinig van de achtergrond van die karakters laat zien. Maar ik kick gewoon op wereldbouw en geschiedenis en dat zal wel liggen aan dat ik liever Fantasy lees dan YA.
Algemeen oordeel:
Door originele elementen en mooi taalgebruik, goede kijk in de emoties van de hoofdpersoon vind ik het een zeer goed en meeslepend verhaal. Ik zou een aantal dingen zelf verbeterd hebben, maar dat bederft de pret allerminst. Een echte aanrader! | 1pos
|
Na Mattias, zijn een achttal verhalen, verteld door personen die op de een of andere manier met elkaar verbonden zijn door de dood van Mattias. Het is een prachtig boek, wat je nadat je het uit hebt nog door laat denken. Uiteindelijk komen alle verhalen bij elkaar en begrijp je wat en hoe het gebeurd is, dat Mattias niet meer leeft.
Mooie , emotionele verhalen, die leiden tot een boek wat je niet zo snel vergeet. | 1pos
|
Een mooi boek als alle anderen van deze auteur. Ik vond Buiten Zinnen net even wat spannender, vandaar deze 4 duimpjes. Desalniettemin een heerlijk boek die je in één ruk uitleest. Een jeugdthriller die zeker ook geschikt is voor volwassenen Ik heb nu nog 2 te gaan en dan heb ik alle boeken van haar gelezen. | 1pos
|
De Womens Murder Club, een vriendinnenclubje waarin rechercheur Lindsay Boxer, journaliste Cindy Thomas, patholoog anatoom Claire Washbun en Officier van Justitie Yuki Castellano ongenaakbaar zijn als ze gaan samenspannen.
En in het elfde deel van deze bekende en populaire serie van James Patterson is er weer genoeg aanleiding om elkaar met regelmaat op te zoeken en af te stemmen.
Er worden twee hoofden gevonden in de tuin van de beroemde filmacteur Harry Chandler. Lindsay gaat polshoogte nemen en start een onderzoek.
Al enige tijd worden er met regelmaat moorden gepleegd op drugdealers. De personen worden bijna standrechtelijk geëxecuteerd, met een wapen dat op het politiebureau geregistreerd staat en is verdwenen. Ook hier gaat Boxer vol verve op af.
Dat zijn de twee onderwerpen waarom heen Patterson weer een sterke thriller heeft geschreven. Met alle ingrediënten die je maar kunt bedenken in voldoende mate aanwezig. In het begin schakelt Patterson snel waardoor de kruissnelheid al vroeg op hoge snelheid ligt en blijft. Met zaken als spanning, liefde, corruptie, leugens en al het slechte wat een thriller goed kan maken. Sommige auteurs lukt dat maar zeker niet allemaal. Voor een groot deel moet er ook talent zijn om met alle onderwerpen het juiste te doen wat nodig is. En daar is James Patterson heer en meester in!
Ongeëvenaard en nog steeds zonder een spoortje sleet, floreert De Womens Murder Club als nooit tevoren. Dat de vier vriendinnen maar lang bij elkaar mogen en Patterson evenlang hun mentor zal zijn, dan zit het wel goed!!
Eindoordeel: 4 sterren
Spanning: 4sterren
Plot: 4 sterren
Leesplezier: 5 sterren
Schrijfstijl: 4 sterren
Originaliteit: 4 sterren
Psychologie: 4 sterren | 1pos
|
Waan en willekeur is een aangrijpende verhalenbundel waarin zes verschillende momenten uit de Tweede Wereldoorlog worden geschetst. We maken kennis met een diversiteit aan personages, personages die krachtig neergezet worden. Zoals de kille Nederlandse soldaat uit het openingsverhaal Voorbij de catacomben, de aandoenlijke kleuter Xavier in Kuuroord en de tragische jongeling Arthur Rosenthal in het ondergangsverhaal Endlösung. De raadselachtige protagonist Johan Kasper Smitt van de novelle Acte Gratuit, de desolate Duitse militair Karl Weissmann uit Kétyner Graben en de opstandige adolescent Wessel Holslag uit het verzetsdocument Aankomst in Arcadië.
“Alsof de zon alle zuurstof ontrok. Alsof de hitte alles verstikte.”
Verhalen die evengoed de verschrikkingen van de Tweede Wereldoorlog belicht maar net op een andere wijze dan gewend. Verhalen over mensen die door de willekeur in een onverwachte situatie terechtkomen. Geschreven in mooie samengestelde zinnen, woorden met zorg uitgekozen. In elk verhaal voelen we de argwaan en achterdocht. Wie is er te vertrouwen? Het is oorlog, dus niemand. Maar toch dwingt de gelegenheid hiertoe al blijft de achterdocht aanwezig. De verhalen ademen allemaal een donkere sfeer en de somberheid overheerst. Dit roept af en toe een depressief gevoel op en soms is het noodzakelijk het boek even apart te leggen om niet meegesleurd te worden in het donker.
“In een poging de gruwelbeelden te ontvluchten die hem ‘s nachts geregeld uit zijn slaap hielden, vroeg Weissmann zich soms af of het allemaal werkelijk was gebeurd, of dat het alleen maar inbeelding was, een hallucinatie opgeroepen door de verhalen die anderen hem vertelden. Want naarmate de oorlog voortduurde, kreeg hij steeds vaker het gevoel dat fantasie en werkelijkheid door elkaar begonnen te lopen als in een hels visioen waarin hij om onverklaarbare redenen terecht was gekomen, zonder dat iemand hem kon vertellen hoe hij er ooit aan kon ontsnappen.”
Beklemmende verhalen waarin de auteur situaties schetst over keuzes. De soms onmogelijke keuzes die gemaakt moeten worden om te overleven. Gedwongen door onverwachte ontwikkelingen. Met soms schrijnende gebeurtenissen waarin een personage een weg bewandelt die in andere omstandigheden niet bewandeld zou zijn. Een verkeerde keuze die de weg naar de vrijheid juist blokkeert. En soms een te vroege keuze, want de bevrijding staat om de hoek. Een verhalenbundel geschreven in een mooie, beeldende en enerverende schrijfstijl die ervoor zorgt dat de verhalen onder je huid kruipen. Verhalen die je de beklemming laten voelen en de donkere sfeer laten proeven. Waan en willekeur, een sprekende titel voor een doordringende bundel die je na het lezen naast je neer moet leggen om deze later nog een keer op te pakken en de verhalen wederom te lezen. Ondanks het sombere gevoel dat soms opgeroepen wordt verdienen deze verhalen het vaker gelezen te worden. | 1pos
|
Gelukkig nu ook in het Nederlands vertaald. Ik heb in 2014 de Amerikaanse versie gelezen en schreef er toen deze blog over: Verplicht leesvoer voor kinderen en hun ouders. Vóóraf.
Kort en goed: lezen! | 1pos
|
Mijn mening: nog niet eerder iets van deze schrijver gelezen. Genoten van dit boek! Levensechte personages en een verhaal waar je je hoofd wel bij moet houden. Steeds weer op het verkeerde been gezet tot een heel onverwacht einde!
Wil zeker meer van deze schrijver lezen! | 1pos
|
Iedereen slaapt wel ’s in een hotelkamer. Iedereen maakt wel ’s wat geks mee. Maar er is een Bas Kwakman voor nodig om dat in tekeningen en Kees van Kooten-achtige monografieën te vangen. Het is ook typisch Bas om er meteen een boek over de rol van poëzie in de samenleving van te maken.
Zó ligt Bas in het zwembad van een zevensterrenhotel dat eigendom is van een Chinese zakenman/dichter, zo ligt hij tussen de bedwantsen in een tent in een vaag Oost-Europees land. In Colombia’s drugshoofdstad Medellín staat er al een vlammend artikel in de krant over de corrupte bezoekende directeur vóór het festival überhaupt begonnen is. Geen nood. "Dat is geschreven door Tenorio, die mocht niet komen, en die is nu een beetje boos", lacht de organisator. De Ierse president ("come with me, Dutchman") wil Bas zijn collectie van schilderijen laten zien van zeeslagen die de Nederlanders verloren hebben. "Dat kunnen er nooit veel zijn", mompelt Kwakman. Inderdaad, het is er maar één. "Next time, you lead me through the Rijksmuseum, Dutchman."
Waar het werkelijk om gaat is de poëzie – het antivirus tegen de overgepolitiseerde tijd, in de woorden van de Roemeense dichter Ion Muresan. Kwakman citeert de beroemde Poolse dichteres Wislawa Szymborska: "Als je door een bos zwerft zet je politieke stappen op een politieke grond." Poëzie als protest tegen de dictatuur, als uitlaatklep voor verdriet en pijn, om onrecht aan de kaak te stellen of om over de schoonheid van de liefde te delen. Kwakman schrijft aanstekelijk over zijn drang woordkunstenaars op te sporen in Zimbabwe, Mongolië en Colombia. Sommigen zijn hun dorpje nog nooit uit geweest, laat staan dat ze in een vliegtuig hebben gezeten. Het honorarium voor het festival betekent voor hen zo ongeveer een jaarinkomen. Dan weer zijn ze zoek, dronken of ronduit gestoord, dan weer schofferen ze de festivalorganisatie of Kwakman zelf.
Wat de lezer voor Bas doet smelten is zijn eerlijkheid. In Macedonië ligt hij boven te kreperen van de hoofdpijn terwijl het festival beneden z’n gang gaat. De ene dichter komt met een grog, de andere met ginkgozetpillen, weer een ander met Alka-Seltzer. "Ik schakel de tv uit. Vanaf hier verafschuw ik alle goede bedoelingen." In Chicago bedelt hij om geld voor zijn festival bij een ‘foundation’ die is ontstaan nadat een matige dichteres honderden mijloenen naliet aan de redacteur van het enige tijdschrift dat haar niet helemáál afwees. Lukt niet. De door hem aanbevolen Cees Nooteboom beledigt in Zuid-Amerika onder het motto van 'humor' zijn publiek. Breyten Breytenbach verklaart Bas' festival voor 'dood' nadat hij zich afgewewezen voelt. Kwakman neemt nog een hoofdpijnpil, schildert en schrijft de narigheid van zich af en gaat verder waar hij gebleven was.
Bas Kwakman (1964) is van oorsprong beeldend kunstenaar. Hij leidt Poetry International, dat van een Rotterdams initiatief in 1969 – ook heel Rotterdams - uitgroeide tot een toonaangevend jaarlijks evenement annex belangenbehartigingsorganisatie en zette de World Poetry Movement op de kaart. Zo werd hij een veelgevraagd adviseur. En dat leidde weer tot de vervreemdende gebeurtenissen waar een poëziedirecteur op reis kennelijk onvermijdelijk in terechtkomt.
Een harde werker moet hij zijn: een ander bezuipt zich in de bar, maar Bas maakt op zijn kamer de prachtigste collages, waterverfschilderijen en pentekeningen van de hotels waar hij verblijft. Zó getuig je van liefde voor kunst en poëzie. Zó laat je zien hoe relevant die kunnen zijn en hoe grappig, gek en waardevol de verdwaasde zakenmensen, bekeerde kickboksers, losgeslagen vrijheidsstijders, onnavolgbare autodidacten en alcoholistische dromers die erachter zitten. Mooi vormgegeven, aansprekende stukjes, leuke inzichten, prachtige illustraties. Een boek om in alle kamers van hippe boutique-hotels op het nachtkastje te leggen. | 1pos
|
Achter gesloten deuren is, na De jury en Advocaat van de duivel, de derde grote bestseller in rij van de koning van de legal thriller: John Grisham. Evenals vele van zijn andere thrillers is ook dit boek succesvol verfilmd. De titel van de film luidt The Pelican Brief en lijkt een betere benaming voor het verhaal dan de Nederlandse betiteling.
Achter gesloten deuren vertelt het verhaal van de jonge, bloedmooie en zeer slimme rechtenstudente Darby Shaw. Zij heeft een geheime verhouding met haar docent Thomas Callahan, die constitutioneel recht doceert op de Universiteit van Tulane. Wanneer er twee rechters van het Hooggerechtshof worden vermoord, stellen zowel de FBI als de CIA een onderzoek in. Maar het is een rapport van Darby Shaw dat het dichtst bij de verklaring van de beide moorden lijkt te komen. Het dossier, genaamd het Pelikaan-dossier, bevat een theorie dat een verband legt tussen de rijke industrieel Mattiece, die een reusachtig olieveld wil aanleggen in een beschermd natuurgebied, en het Hooggerechtshof. De hoogste rechtszaal in de VS, waar de rechters worden aangewezen door de president, heeft namelijk besloten dat het olieveld er niet komt.
De onthullingen in het Pelikaan-dossier brengen een hoop commotie teweeg. Wat is er van waar? Klopt het wat Darby Shaw schrijft? Als er een moordaanslag op Darby Shaw wordt gepleegd, is iedereen ervan overtuigd: het Pelikaan-dossier bevat de waarheid over de moorden.
Grisham doet waar hij goed in is. Hij schotelt de lezer een bloedstollend spannend verhaal voor, zich afspelend in de wereld van het recht. Hij leidt de lezer rond in de gesloten ruimtes van de FBI, de CIA, het Witte Huis en The Washington Post. Journalist Gray Grantham speelt een belangrijke rol in het verhaal. De president, en zijn rechterhand Coal, nemen het dossier niet al te serieus, ook omdat de verdachte uit het dossier, de miljonair Mattiece, een belangrijke financier van de verkiezingscampagne van de president was. Het Witte Huis sommeert de FBI en de CIA om zich op andere verdachten te richten, en het dossier links te laten liggen. Dus besluit Darby Shaw zelf het een en ander uit te pluizen. Hierbij krijgt ze hulp van Gray Grantham. Samen stuiten ze op een aantal verontrustende feiten. Feiten die ertoe leiden dat Shaw en Grantham moeten vluchten, want onbekenden hebben het op hun leven voorzien..
Een spannend kat-en-muis-spel volgt. John Grisham spant een boog en laat pas tegen het eind van het boek los, als de waarheid aan het licht komt. Subliem bouwt hij de spanning op. De personages passen perfect en komen goed tot uiting. Alleen Fletcher Coal, de assistent van de president lijkt me een ongeloofwaardig figuur. De president van de VS laat zich in dit boek te vaak het kaas van zijn brood eten door deze eigenzinnige Coal en dat is iets wat zich in de werkelijkheid nooit zou kunnen afspelen. Toch?
Achter gesloten deuren is een page-turner, een must-read en sleurt je voor enkele uren mee naar de wereld van John Grisham, die niets voor niets de koning van de legal thriller wordt genoemd. | 1pos
|
Vecht voor jou is boek 1 van Luc en Hannahs verhaal.
Hannah Mackenzie heeft net een gewelddadige relatie achter de rug als ze gaat solliciteren bij een uitgeverij.
Ze heeft altijd van deze baan gedroomd en is erg blij als ze wordt aangenomen.
Haar baas Luc Wennam lijkt het allemaal goed voor elkaar te hebben.
Twee goed lopende bedrijven, een verloofde.
Maar niets is minder waar, zijn verloofde bedriegt hem.
Hij trekt steeds meer met Hannah op en ze worden verliefd.
Dan beginnen de problemen.
Hannah is lichamelijk en geestelijk beschadigd door haar vorige relatie en de "ex verloofde" van Luc heeft een verrassing.
Emma Anna is het pseudoniem van Juliëtte Heugen.
Juliëtte (1993) schrijft al van jongs af aan fantasierijke verhalen, oa. De gifmengster.
Als Emma Anna schrijft ze New Adult, feelgoodromans
Haar feelgood debuutroman is Mijn hele leven lang.
Emma Anna heeft aan mij gevraagd of ik Vecht voor jou wilde lezen.
Bedankt daarvoor.
Dit is het eerste boek dat ik van haar lees.
Ze heeft een fijne schrijfstijl, het boek leest vlot.
Ook gebruikt ze geen moeilijke woorden.
Toen ik begon met lezen kon ik niet meer stoppen.
Ik wilde weten hoe het verder ging met Luc en Hannah.
Het verhaal wordt afwisselend vanuit Hannah en Luc verteld.
De hoofdstukken van Luc zijn een beetje stout.
Ik ben van Hannah en Luc gaan houden en kijk uit naar het vervolg. | 1pos
|
Wat een meesterwerk! In Grijze zielen slaat de dood de verteller (én de lezer) met verstomming. Het verre kanongebulder confronteert de bewoners van een niet nader genoemd stadje in Noord-Frankrijk met de vreselijke oorlog die er aan het begin van de 20ste eeuw vier jaar lang lelijk huishoudt. Op een boogscheut van de frontlinie leven ze desondanks hun leventje van alledag. “De boer die ploegde voort” en iedereen speelt zijn rol (van de fatserige burgemeester, over de wraat/kzuchtige rechter tot de kille procureur). Stuk voor stuk penseelt Claudel als een ware kunstschilder de figuren die het stadje bevolken. Dit doet hij bij monde van de verteller van wie we maar met mondjesmaat vernemen wie hij is, wat zijn beroep of leeftijd is ... Dat blijkt immers ook niet zo belangrijk, want de oorlog komt steeds dichterbij en gaat het leven van alledag overheersen. Wanneer op een kille herfstochtend ook een kind van tien vermoord wordt teruggevonden aan het kanaal, doet de dood ook haar intrede in het dorp. Als politieman is de verteller als het ware een eersterangsgetuige die –jaren na ‘de Zaak’- nog steeds probeert uit te zoeken wie het meisje heeft vermoord. Beetje bij beetje krijgt de lezer een beeld van wat zich daar tijdens de Eerste Wereldoorlog in een plompverloren stadje in Noord-Frankrijk heeft afgespeeld. Net alsof de mist die boven het kanaal hangt langzaam optrekt of de kruitdampen boven het slagveld aan de Marche des dames na een hevige slag langzaam opstijgen. Beetje bij beetje schuift de verteller steeds meer informatie naar voor, op zoek naar de waarheid. Maar die vertelling blijkt uiteindelijk slechts een voorwendsel te zijn om onder woorden te kunnen brengen wat hemzelf en zijn vrouw in die vreslijke oorlogsjaren is overkomen ...
Grijze zielen is een melancholische aaneenschakeling van beschouwingen over, of gesprekken met onbereikbare of lang geleden gestorven geliefden (Destinat denkt aan Lyse, Lyste schrijft haar verloofde aan het front, de verteller denkt aan zijn vrouw, de waard aan zijn dochter Belle du jour ...) Maar Claudel maakt met dit boek ook de wrange (af)rekening van de beau monde die overal mee weg komt.
Grijze zielen is zeker het boek dat elke cineast wil verfilmen en schrijvers behoorlijk doen twijfelen aan hun eigen talent! | 1pos
|
Het boek: IJskoud van Isa Maron eindigt weer met een enorme cliffhanger waardoor ik erg verlang naar het volgende boek. Ook hier zijn er twee verhaallijnen, die doorlopen in de twee boeken, die al verschenen zijn: De verdwijning van de zus van Kyra en het geheimzinnige meisje dat in Engeland gevonden is. Dat die twee verhaallijnen met elkaar te maken hebben is duidelijk maar hoe?
Isa Maron lukt het om een losstaand verhaal te verbinden met een doorgaand verhaal zonder dat het onwaarschijnlijk wordt. Ze ziet hiermee kans dat ik volgende boek direct op het lijstje: " Wil ik graag lezen" te zetten zonder dat ik de titel of de inhoud ken want ik wil weten hoe het afloopt met de verdwijning van Sarina en wat is de relatie met het de jonge vrouw in Engeland?
Het verhaal over de verdwijning van de kinderen is angstaanjagend vooral omdat je weet dat dit in werkelijkheid overal op de wereld plaatsvindt. Door hierover te schrijven op een spannende manier, komt het weer in de aandacht en niet overal zijn er politiemensen, die er aandacht en mankracht aan geven om de kinderen op te sporen. | 1pos
|
In het jeugdboek winterhuis hotel volgen we Elizabeth Somers. Als Elizabeth thuiskomt na haar laatste schooldag voor de kerstvakantie, vindt ze een briefje aan de deur. Haar oom en tante zijn drie weken op vakantie en sturen haar in de tussentijd naar winterhuis hotel.
Met tegenzin gaat Elizabeth onderweg naar winterhuis hotel. Ze had veel liever alleen thuis gebleven met haar boeken. En hoe komt het dat haar oom en tante zich opeens dit hotel kunnen veroorloven? Het ene mysterie na het andere valt Elizabeth voor de voeten. En dan zijn er ook nog de geheimzinnige man en vrouw in het zwart die ook toevallig in winterhuis hotel logeren. Wat zal er allemaal gaan gebeuren tijdens haar verblijf in dit bijzondere hotel.
Elizabeth is een heel slim, avontuurlijk en onderzoekend meisje. Ze is enorm gek op boeken en puzzeltjes (anagrammen, kruiswoordpuzzels, eigenlijk alles wat met taal te maken heeft). Ze moet en zal de onderste steen boven krijgen en alle mysteries van winterhuis hotel oplossen. Elizabeth gaat dan ook graag op verkenning uit. Stapje voor stapje neemt ze je mee langs de geschiedenis van het winterhuis hotel en het mysterie rondom de familie Falls, de oprichters. Doordat je het verhaal leest vanuit Elizabeth en dus weet wat ze denkt en voelt, kun je je goed in haar inleven. Het verhaal staat vol met raadseltjes en puzzeltjes waarbij je zelf ook automatisch mee gaat denken en puzzelen. Dit heeft auteur Ben Guterson echt heel gaaf gedaan, het maakt het verhaal heel erg uniek en bijzonder!
Het verhaal zit vol verrassingen en geheimen en het is van tijd tot tijd best wel spannend. Eenmaal begonnen in “Winterhuis hotel” is het verhaal bijna niet meer weg te leggen, je moet gewoon weten hoe het af gaat lopen met Elizabeth. Daarnaast heerst er gedurende het verhaal een heerlijk winterse sfeer. Je hebt echt het idee dat je de kerstvakantie zelf ook verblijft in het hotel. Dit is echt zo’n boek dat je elke kerstvakantie weer opnieuw wilt lezen.
De schrijfstijl van Ben Guterson is vlot, luchtig en beeldend. Vanaf het begin heb je het idee alsof je zelf ook door het hotel rond dwaalt. Het verhaal is geschreven voor kinderen vanaf 10 jaar. Hier en daar staan er best nog wel een aantal moeilijke woorden en daardoor zal het verhaal voor sommige kinderen best nog wel lastig te begrijpen zijn. Het is een ideaal boek om voor te lezen en samen alles te ontdekken en bekijken. Naast kinderen zullen volwassenen ook zeker smullen van dit verhaal. De zwart/wit illustraties van Chloe Bristol zijn echt een aanvulling op de tekst. Naast het lezen is er dus ook nog eens genoeg te bekijken. De illustraties maken dit boek natuurlijk extra leuk voor kinderen.
Kortom wil jij je kerstvakantie doorbrengen in een mysterieus en bijzonder hotel met een heerlijke winterse sfeer. Wil je op onderzoek uit met Elizabeth en raadsels oplossen? Dan is dit absoluut een boek dat je op zou moeten pakken! En wacht niet te lang, anders is de vakantie alweer voorbij! | 1pos
|
Ik heb mijn nieuwe favoriete serie gevonden! Nadat ik eerder helemaal weg was van DNA, het eerste deel in de serie met psychologe Freyja en commissaris Huldar, heeft ook Vortex me niet teleurgesteld. Meer nog, het boek is wat mij betreft zoveel beter dan de doorsnee thriller die ik te lezen krijg. Het verhaal is zeer goed opgebouwd en gaat ondanks zijn 445 bladzijden nooit vervelen. Oké, de auteur neemt haar tijd, alle stappen wordt gedetailleerd uit elkaar gezet, maar op de een of andere manier werkt dat.
Vortex telt best wat personages en het is oppassen geblazen om de draad van het verhaal niet kwijt te raken. Typisch Scandinavisch zullen we maar zeggen, het hoeft allemaal niet zo eenvoudig te zijn. Hoewel het verhaal zich in de winter afspeelt en er geregeld kou geleden wordt, straalt het boek niet de donkere sfeer uit die zo vaak bij bijvoorbeeld Zweedse thrillers terug te vinden is. Zouden IJslanders dan toch uit een ander vaatje tappen?
Het boek is bijzonder vlot geschreven en boeit van begin tot eind. Op bepaalde punten is het origineel, terwijl er ook thema’s opduiken die vaker een grote rol spelen in thrillers. Vortex is geen verhaal dat heel de tijd bol staat van de spanning. Deze Sigurðardóttir moet het ook niet hebben van het hoge tempo, wel van de nauwgezette opbouw en uitwerking van alle lijntjes. Naar het einde toe wordt het alsnog zo ontzettend spannend dat stoppen met lezen geen optie meer is. Missie geslaagd.
Over de twee protagonisten Freyja en Huldar weten we nog steeds niet heel veel, maar de manier waarop die twee elkaar bekijken, is ontzettend boeiend. Een typisch gevalletje afstoten en aantrekken. Ik waag een gokje dat ze elkaar in het derde seriedeel zullen vinden. Of gooit er toch nog iets of iemand roet in het eten?
In IJsland telt de reeks al vijf delen, we lopen met de Nederlandse vertalingen ongeveer drie jaar achter. Duimen maar dat uitgeverij Cargo niet voortijdig de handdoek in de ring gooit, want deze fan wil meer Freyja en Huldar, veel meer! | 1pos
|
Verkapt van Janneke Bazelmans neemt je mee , ver weg van huis, naar voor velen onbekend gebied, het regenwoud in Borneo. In Borneo gaat de jonge stagiaire Nora namens het palmolie bedrijf PT Palmoil proberen om de lokale bevolking , de Dayaks, over te halen hun grond af te staan in ruil voor scholen voor hun kinderen. Sommige tekenen, maar dat gaat niet zonder slag of stoot. Naarmate de stage vordert , ontdekt Nora dat niet iedereen ongedwongen mee werkt en gaat ze op eigen onderzoek uit. Dat wordt haar niet door iedereen in dank afgenomen. Aan welke kant staat zij ? En dan is daar opeens de jonge erfgenaam Alec van der Hoeven, van Pro Care, het Nederlands levensmiddelen bedrijf, wat komt hij doen ?
Het boek geeft een beeld van de dagelijkse problematiek tussen de bevolking in de binnenlanden van Borneo en de machtige westerse palmolie industrie . De palmolie bedrijven willen heel graag de plaatselijke bevolking verdrijven uit hun woongebied, om hun imperium nog groter te maken ,maar de bewoners van het tropisch regenwoud geven niet zomaar op. Ze hebben meer te verliezen dan alleen hun grond en gaan tot het uiterste . Janneke Bazelmans maakt ons bewust over hoeveel invloed onze westerse beschaving heeft op het milieu en hun bewoners. Hoe ze voor weinig geld en zonder toekomst van hun plek verdreven worden.
Zonder lange verhandelingen geeft ze ons stof tot nadenken verwerkt in een zinderende Eco thriller. Een boek met zeer goede opgebouwde spanning , met een toch wel verrassende wending aan het eind. Milieu bewust gedrukt op verantwoord papier, FSC keurmerk. | 1pos
|
voor mij de beste schrijver ooit! Vanaf de eerste bladzijde wil je het boek gewoon niet meer weg leggen. | 1pos
|
Met 'De stad is een jas' heeft Martijn Adelmund poëziebundel uitgegeven, die brede aandacht verdient. De vormgeving van de bundel, eigenlijk meer een fullcolour boek, is bijzonder fraai. De lezer volgt als het ware de dichter op zijn ontdekkingstocht door de omgeving die hem tot poëzie inspireert. Verhalen, tekeningen, foto’s bij die gedichten maken de context van de poëzie van Adelmund manifester. Normaliter lees je als lezer alleen de tekst, maar op deze wijze krijg je inzicht in de aanleiding van het gedicht en word je meegenomen in het scheppingsproces van de dichter. Dat geeft deze bundel wat extra’s. Adelmund is een dichter die zijn poëtische antenne de hele dag aan heeft staan en gebeurtenissen in de stad waar hij woont en datgene wat hij ziet in de natuur die de stad omringt tilt hij naar een hoger niveau. Zijn poëzie gaat dus om meer dan alleen het anekdotische.
Zo gebruikt hij de jas als een metafoor voor de stad. Hebt u wel eens op deze manier naar de stad gekeken?
‘Met een haakje om hem aan op te hangen
een vestzak een binnenzak
een zak met een gat
een jas die je warm houdt
een jas om te schuilen
een jas die je opvreet
want zo is de stad.’
Dat kijken naar de stad was van 2015 tot 2017 noodzaak. Martijn Adelmund was in die tijd stadsdichter van Wageningen. In het boekwerk zijn natuurlijk gedichten uit zijn stad opgenomen, maar er staat ook veel vrij werk in.
Adelmund voelt zichzelf aangetrokken tot het light verse, maar zijn poëzie blijft niet aan de oppervlakte, gaat veel dieper. Hij schrijft in een toegankelijk, helder taal. Hij vult niet alles in, maar zet de verbeelding van de lezer aan het werk. Lezen tussen het wit van de regels zet de lezer aan het denken. Ogenschijnlijk onbetekenende dingen als een jas, een paaltje in het landschap, een muurtje krijgen bij hem een andere lading waardoor ze extra betekenis krijgen. Een mooi voorbeeld is het gedicht ‘Vertrouwen.’ Wij leven in een tijd waar het ene onderzoek over het andere buitelt. Een probleem? Het woord 'onderzoek' ligt voor in de mond bij bestuurders. Maar waar is het vertrouwen? De dichter reflecteert daar als volgt op:
‘Onderzoeken of vertrouwen werkt’
dat doet me denken aan die man die
op een briefje aan zijn muur
het woordje ‘aandacht’ had geschreven
zijn planten zijn nu dor en grauw
want net als liefde en vertrouwen
werkt het minder op papier
onderzoeken of vertrouwen werkt
dat doet me denken, ’t is toch sterk
kan eigenlijk op één manier
vertrouwen.
Martijn Adelmund geeft in zijn bundel ook veel van zichzelf bloot en legt daardoor meteen een relatie naar de diepere waarden van het mens zijn. Ieder mens is op zoek naar zijn bronnen, zijn verleden. Niet voor niets staat geschiedenis zo in de belangstelling. Door je te verdiepen in je verleden krijg je zicht op wie je bent. Dat doet Martijn Adelmund ook. Zijn roots liggen in Wageningen en na een aantal jaren elders gewoond te hebben keert hij er in 2008 terug. Voor hem was dat een belangrijke stap. Hoe zag de stad er vroeger uit, hoe is hij veranderd? In 1930 telde de stad acht steenfabrieken, er waren veel drukkerijen en ook de tabaksindustrie (Schimmelpenninck) zorgde voor werkgelegenheid. Nu is het vooral de Universiteit die de meeste aandacht trekt. Wageningen is een stad van makers. Dat leidde tot onder meer deze regels:
‘Ik wil schrijven aan de Rijn
in een huis van stenen die in die rivier gebakken zijn
alsof mijn woorden zo uit onze stadse klein getrokken
in ruwe brokken daar ontstaan
door mij fijntjes gepolijst.’
De dichter snijdt ook maatschappelijke thema's aan. Een ervan is het 'herdenken'. Ook daarin speelt het leven van zijn familie een rol. De familie Adelmund was van oorsprong Duits. "Toen mijn familie na de oorlog weer het eigen huis op zocht woonde daar een joods gezin. Hun huis was weggegeven. De Adelmunds hadden nog jarenlang last van hun achternaam. Ter gelegenheid van 70 jaar bevrijding schreef Martijn het gedicht ‘De dromers’. Dat gaat over de architecten van onze vrijheid:
‘De dromers van toen
vertrekken voor de laatste keer
met de boot naar nimmermeer
en nemen zorgen met zich mee.’
Poëzie is ook spelen met woorden en taal, betekenissen, vorm, ritme en melodie. Eén gedicht doet qua vorm aan het werk van Paul van Ostaijen denken. Martijn zoekt de schoonheid van de taal op, speelt graag op lichte wijze met woorden.’ Het mooiste voorbeeld is het gedicht ‘O de’. Dat gaat over de poëzie van het lidwoord ‘de.’ Dat wordt dan een ‘ode’ aan het lidwoord.
‘O de
Zoals jij is er geen een
Ik heb je liever nog dan het
Als ik moest kiezen koos ik je
De’
De gevoeligheid voor de taal en de aandacht voor het detail leiden tot fraaie poëzie. ‘De Langste Nacht’ gaat over een benefietavond voor Syrische vluchtelingen. Mensen die in een AZC wonen kennen aanvankelijk de taal nog niet. Martijn kreeg het idee om een Delfts blauw tegeltje te beletteren met spreuken over ‘thuis’ maar dan in een vrijwel onleesbaar lettertype. Als je dat ziet voel je wat de vluchtelingen ervaren als ze onze woorden zien. Indrukwekkend is het gedicht waar hij als ‘huisdichter van de Heksenwaag in Oudewater’ deze waag verbond met de discussie of het al dan niet inrichten van een AZC in de stad:
‘Dan zouden niet uw duizend
stemmen maar slechts één
asiel aanvragen
uw boodschap was een simpele
‘weeg en spreek me vrij.’
Je blijft bladeren en lezen in dit rijke boek en de lichtheid van de taal van Martijn Adelmund is nooit ver weg. | 1pos
|
Als ik naar de cover kijk van het boek zie ik een onbestemde lucht, het verschijnsel van licht achter een verlaten kerkgebouwtje lijkt wel. De titel van Een onbeminde vrouw begrijp ik dan nog niet, daar er ook geen vrouw op de cover voorkomt.
De tekst op de achterkant trekt me aan. Ik wil dit boek gaan lezen, vooral daar ik de andere boeken van haar al gelezen heb.
In 1e instantie gaan Pia en Olivier er vanuit dat de Frankfurtse hoofdofficier van Justitie zelfmoord heeft gepleegd. Dan komen ze vervolgens bij een levenloze vrouw die schijnbaar van een uitkijktoren is gesprongen.
Olivier en zijn nieuwe partner Pia worden op de zaak gezet. Pia bemerkt al snel dat de levenloze vrouw niet zelf gesprongen is en na bevestiging door onderzoek geraken ze versneld in een ingewikkeld onderzoek.
Vele personages komen ter sprake en velen lijken ook verdacht.
Ook nu weer veel verhaallijnen die uiteindelijk weer heel goed bij elkaar gebracht worden en je uiteindelijk ook weer op het verkeerde been zetten. Het plot is weer verrassend en goed uitgedacht.
Je kon wel merken dat dit pas haar 1e deel was en ze nog aan het leren was hoe de personages uit te werken qua karakters. Daar ik de andere delen al gelezen had vond ik het nu prettig om ook deze gelezen te hebben. Ik ben dan nu ook zeer benieuwd naar het volgende boek wat nog vertaald moet worden, Moordvrienden. | 1pos
|
Het dertiende deel in de Women's murder club van Patterson is weer een heerlijk vervolg. Lindsay Boxer en haar vriendinnen krijgen weer een heleboel voor hun kiezen. Het begint met mysterieuze 'buik-bommen' die op een willekeurig moment afgaan en meerdere slachtoffers eisen. Wie heeft deze buikbommen gemaakt en waarom? Yuki gaat eindelijk trouwen met haar grote liefde Jackson Brady nadat hij eindelijk is gescheiden. Ze zijn in de wolken! De mooiste dag van hun leven. Ze gaan op huwelijksreis met een cruise en hebben het enorm naar hun zin, totdat hun schip wordt gekaapt door ondekende piraten en als er geen losgeld betaald wordt, sterft er elk uur een passagier...
Cindy heeft het ook zwaar te stellen, na het einde van haar verloving met de partner van Lindsay, Richard Conklin voelt ze zich eenzaam en in de steek gelaten. Ze komt Mackie Morales op het spoor, die in het vorige boek Rich heeft verleid en ondertussen heel wat mensen heeft vermoord. Als een echte misdaadverslaggeefster gaat zij op zoek naar Mackie die wordt gezocht door de FBI. Maar is dit wel zo'n goe idee?
Het boek gaat verder waar we in deel 12 gestopt zijn. De personages zijn al bekend en we kijken weer mee in hun dagelijks leven. De spanning wordt mooi opgebouwd en blijft voortduren tot het einde van het boek, waar alles weer tot een fraai einde wordt gedraait. De vaart zit er weer goed in en het boek is een achtbaan van drie spannende plotlijnen die mooi samenkomen. Al moet ik wel zeggen dat het wel bijzonder is dat 3 van de 4 vriendinnen tegelijkertijd in zulke grote problemen terecht komen. Ondanks dat hebben Patterson en Paetro weer een spannend en zenuwslopend boek weten te schrijven en ik wacht daarom ook al vol spanning op deel 14! | 1pos
|
De titel is behoorlijk hoogdravend: Gunner’s woede, de levenslange strijd van een eenling tegen een wereldrijk. Een boek met zo’n titel moet wel een groots epos zijn over opoffering, of rebellie, over een dapper gevecht om vrijheid.
Dat is het nieuwste boek van Kees Uittenhout echter niet - de ondertitel lijkt dan ook wat misplaatst. Wat het wel is: een boeiend en meeslepend verhaal over een man die probeert te overleven in een wereld die hem steeds maar weer de slechtste kaarten toebedeelt.
Gunner’s woede vertelt het levensverhaal van de Ierse Arlín, die nadat zijn vader in een vlaag van woede een Engelse officier vermoordt, met zijn ouders vlucht naar Londen. Zijn vader neemt daar al snel de benen, waarna de achterblijvers wegzinken in armoede en Arlín zijn toevlucht neemt tot diefstal. En dat leidt natuurlijk tot verbanning naar Australië, gruwelijke vernederingen en excessieve martelingen. Het feit dat Arlín zonder stem geboren is en analfabeet is, zorgt voor extra complicaties. Zijn hele leven probeert hij – ondanks alles – de belofte gestand te doen die hij ooit deed aan de pastoor van zijn geboortedorp: te leren schrijven.
Het boek zit prachtig in elkaar. Elk hoofdstuk begint met een citaat in het Afrikaans, waarvan de herkomst pas later duidelijk wordt. Het thema van de stomme Arlín die uiteindelijk door een heel land gehoord wordt, is mooi subtiel verwerkt en Uittenhout schrijft in een prettig ritme dat de lezer gemakkelijk meeneemt.
Het taalgebruik is bloemrijk en beeldend – soms misschien een beetje té - waardoor elke bladzij een schilderij wordt. Je ruikt samen met Arlín het kamfer en vochtige hooi in de jas van zijn vader. Je hoort de vertrouwde Ierse regen. Ligt samen met hem op de vochtige stromatras en ademt de giftige dampen van kolenkachels en houtvuren in het krot waarin hij uiteindelijk in Londen belandt.
Bovendien weet de schrijver haarfijn de emotie te vangen door in te zoomen op details die uiteindelijk het grotere verhaal vertellen. Zo is er het lege bijbelkoffertje dat Arlín zijn hele leven achter zich aansleept, zelfs al is het kostbare boek dat er inzat al na een paar dagen door zijn vader aan een opkoper verkocht. Of de feestjurk van zijn moeder, waarin ze ooit zo mooi danste, maar die in Londen zijn betovering verliest. Arlín ziet hoe haar pirouettes ‘lomp en stram’ zijn geworden en dat ‘Kilfinane eruit verdwenen is’. En Airlíns onbegrip snijdt in de ziel, als hij wordt veroordeeld tot Botany Bay, maar denkt dat het gevangenschip is waarin hij de eerste maanden wordt vastgehouden in de haven van Londen.
En voortdurend is er de fearg, de woede uit de titel – de drift die Arlín net als zijn vader soms overvalt en hem drijft tot geweld, wat steevast tot nog meer ellende leidt.
Uittenhout spaart de lezer niet – Arlín blijft niets bespaard en dus ook de lezer krijgt ervan langs. De doden, het vuil, de wreedheid en onbegrip zijn alomtegenwoordig. Vriendschap en mededogen zijn toeschouwers, begrippen die een ondergeschikte rol spelen in zijn leven. Arlín vindt uiteindelijk een vriend tijdens zijn ballingschap – een Schot – en enige kameraadschap in een groep Ierse ballingen. Pas als hij uiteindelijk in Zuid-Afrika belandt, weet hij een enigszins normaal leven op te bouwen – tussen de Hollandse boeren. Toch weet Uittenhout in al deze ellende de lezer vast te houden – hij gaat niets uit de weg, maar slaagt erin om tegelijk zo op afstand te blijven dat het te hebben is.
Toch roept het verhaal ook vraagtekens op. Worden de Engelsen niet een beetje té stereotype slecht neergezet? Was er dan werkelijk niemand die menselijkheid betoonde of zich kritisch opstelde ten opzichte van het systeem? Er is geen één Engelsman in het hele boek die een vriendelijk woord tot Arlín spreekt of zich begripvol toont. Ze zijn de onderdrukkers, de moordenaars en de sadisten. De ‘goeden’ zijn de gekwelde Ieren, de onterecht veroordeelde Schotse advocaat, de Hollandse Boeren… En dat roept dan de vraag op: hoezeer berust Gunner’s woede op werkelijkheid? Hoeveel heeft de schrijver zich enkel voorgesteld en in hoeverre heeft hij zich gebaseerd op historische bronnen? Er is geen nawoord of literatuurlijst die uitkomst biedt.
Ook krijgen we geen grip op wat alle ellende nu werkelijk doet met Arlín – of Adriaan zoals hij zich later noemt. Al die martelingen, al die dood en al het onrecht weerhouden hem niet om gelukkig gezinsleven op te bouwen als hij in Zuid-Afrika belandt. En dan vraag je je toch af: kan dat nog, als iemand psychisch zo is afgebroken tot het bot? Het kan bijna niet anders of hij moet dat meedragen en op een dieper niveau dan de stugge zwijgzaamheid die Uittenhout beschrijft.
Die punten daargelaten, blijft Gunner’s woede een prachtige, meeslepende roman over overleven tegen de klippen op. | 1pos
|
Ik had nog nooit een boek van deze schrijfster gelezen. Het was echter een heel mooi boek, geschreven in een vlotte stijl. Het verhaal gaat vlug en de karakters zijn sterk en duidelijk uitgewerkt.
Mooi boek. Normaal lees ik liever boeken die zich afspelen in de 19de eeuw of vroeger maar door dit boek heb ik me laten verrassen. Een aanrader. | 1pos
|
Wat doe je als je soulmate een dief is? Dan steel je haar natuurlijk! Het tweede deel van de ''Soulmates'' serie, Het verhaal van Phoenix, waarin de tweede Benedict broer zijn soulmate zoekt, is er eindelijk. Joss Stirlings debuut was een fenomenaal succes met wel 40.000 verkochte boeken in de eerste paar maanden. Zal haar dat opnieuw lukken met deel 2? Ik voorspel een nog groter succes en dat verdient Soulmates-2 ook zeker. Dit verhaal pakte mij nog meer dan Het verhaal van Sky, deel 1 uit deze serie.
Phoenix, ook wel Phee genoemd, is de vrouwelijke en moderne Oliver Twist. Ze is opgegroeid in Groot-Brittannië binnen een gemeenschap van paranormale dieven. Het motto van de gemeenschap is als je steelt, blijf je leven. Daarbij is het van groot belang om de Ziener - de hoge baas - altijd te vriend te houden. Stelen gaat Phee goed af, mede door haar gave: zij kan de tijd stilzetten. Haar gave heeft altijd gewerkt, tot ze in opdracht van de gemeenschap Yves Benedict moet bestelen. Hij blijkt haar door te hebben... Yves laat haar vanaf dat moment niet meer met rust, omdat Phee zijn ''soulmate'' is. Hij wil haar uit de gemeenschap halen. Phee daarentegen is daar helemaal niet blij mee. Waar bemoeit die vreemdeling zich mee? Phee moet weer terug naar de gemeenschap, want als ze niets van Yves steelt, moeten zijzelf en een goede vriend daarvoor boeten. Ze vlucht weg, hoewel ze zich eigenlijk best tot hem aangetrokken voelt. Yves en Phoenix moeten vechten voor hun liefde en leven. Ze moeten misschien wel de moeilijkste keuze van hun leven maken: kiezen ze voor hun eigen familie of de liefde?
Ik vind Soulmates: het verhaal van Phoenix nog beter dan het vorige deel, Soulmates: het verhaal van Sky. Het verhaal is spannend en vlot, het laat me letterlijk constant op het puntje van mijn stoel zitten. Het is leuk om de liefde tussen Phoenix en Yves te zien opbloeien. Het verhaal en de personages zijn heel realistisch beschreven, ondanks de talloze fictionele aspecten, zoals de gaves. Phoenix en Yves vind ik geweldige hoofdpersonen. Phoenix is onafhankelijk, stoer en staat stevig in haar schoenen. Yves is de perfecte schoonzoon, knap, lief en slim. Al kan je Het verhaal van Phoenix prima lezen zonder eerst Het verhaal van Sky te hebben gelezen, raad ik het toch aan daarmee te beginnen.
Ik heb Soulmates: het verhaal van Phoenix in één ruk uitgelezen. Ik kan opnieuw niet wachten op het derde deel verschijnt, want ik verwacht dat de derde broer, Xav, dan zijn soulmate gaat vinden. Beide delen zijn geweldig en je mist echt iets als je ze niet hebt gelezen! | 1pos
|
Het vijfde en laatste deel van de Cazalet-kronieken waarin de uitgebreide familie Cazalet centraal staat. Dit deel is aanzienlijk later geschreven dan de eerste vier delen uit de serie en speelt zich ook wat later af in de tijd.
Vrijwel iedereen van de inmiddels flink uitgedijde familie komt in korte hoofdstukken aan bod. Helaas moet de familie afscheid nemen van de Baronie, wat door Howard als van ouds prachtig is beschreven. Ook leef je mee met de huwelijksperikelen van Clary en Archie, de zorgen van de groeiende familie van Polly en Gerald in hun oude vervallen huis, het liefdesleven van Louise en het zakelijke leven van de heren Cazalet. Daar waar de eerste delen uitblonken in langzame en mooie beschrijvingen is dit deel vooral kort maar krachtig. Heel af en toe zijn er nog van die mooie beschrijvingen te bespeuren maar over het algemeen lijkt de focus in dit boek er vooral op te liggen dat iedereen van de enorme familie nog even aan bod komt. Uiteindelijk komt alles en iedereen weer samen in het geliefde Home Place. Dit laatste deel blonk misschien niet uit qua schrijfstijl, maar bevredigt wel je nieuwsgierigheid en is daarmee een mooie afsluiting van deze vijfdelige serie over deze intrigerende familie. | 1pos
|
Je valt direct binnen in het verhaal als Brian met zijn maten aan het kaarten is. De schrijfster laat je kennis maken met het hoofdpersonage Brian en na de eerste paar pagina's zit je al dermate in het verhaal dat je verder moet lezen. Vooral vanaf het moment dat kapitein Ruan aan Brian vraagt om na de slag in Ermeria met hem te komen praten over een zeer belangrijk iets. Je voelt de nieuwsgierigheid van Brian.
Vanaf het moment dat Eleanor van plan is te vertrekken en zich op haar reis voorbereidt loopt de spanning in het verhaal verder op. Trollen en het Woudvolk vallen het dorp aan. Eleanor en de andere dorpelingen worden geconfronteerd met enkele zeer angstaanjagende situaties. Het is een stuk dat je ademloos leest. Het prettige is dat Natascha van Limpt de situaties gedetailleerd beschrijft. Ze laat voldoende ruimte over voor je eigen fantasie, maar juist de details die ze geeft helpen je om een goed beeld te vormen. Het leest zeer aangenaam.
Wat ook aangenaam is, is dat je met regelmaat de gedachten van de karakters leest. Deze zijn duidelijk herkenbaar doordat ze schuingedrukt weergegeven zijn. Deze manier van het weergeven van de gedachten maakt dat je je meer betrokken voelt bij het desbetreffende personage. De afstand tussen lezer en personage wordt op deze manier verkleind. De personages zijn sterk uitgewerkt met elk een eigen karakter en specifieke eigenschappen. De personages blijven ook niet vlak, er is sprake van groei tijdens het verloop van het verhaal. Deze groei is vooral merkbaar op momenten dat de leden van de twee verschillende groepen elkaar beter willen en moeten kennen.
De kennismaking tussen Brian en Eleanor is boeiend beschreven. Ik had zelf een bepaald beeld van Brian: zachtaardig en vriendelijk. Maar de Brian die Eleanor ziet is angstaanjagender, grimmiger, een gevolg van het harde leven dat hij tot dan toe heeft gehad. De interactie tussen Brian en Eleanor is boeiend om te lezen. Ze leren elkaar tijdens de reis beter kennen en er begint zich langzamerhand een band te vormen.
De Verdoemenis is dermate goed en beeldend beschreven dat je er de rillingen van krijgt. Alles oogt doods en donker. Een mooie zin vind ik: "De bomen waren gitzwart, alsof ze de duisternis die tijdens de nacht viel overdag vasthielden. Ze leken op reusachtige, harteloze wezens, die één waren geworden met de grond."
en "Het ergste van alles was de huilende wind die rillingen over haar lichaam blies. Het klonk als een macaber koor dat zich in de schaduwen verborgen hield en haar geest met een duister gezang probeerde te overmeesteren."
De spanning van gebeurtenissen die zich in de Verdoemenis afspelen is zeer goed beschreven. Zo verloopt de reis op het ene moment nog soepel en gebeurt er weinig, maar dat kan opeens zomaar veranderen. Van het ene op het andere moment kan er gevaar dreigen en moeten de personages volledig onverwacht vechten om te overleven. Het is knap hoe de schrijfster je in het ongewisse laat. Van tevoren weet je niet wat je kunt verwachten, welke gevaren de personages tegen zullen komen en hoe ze zich eruit gaan redden. Elke gebeurtenis in de Verdoemenis is verrassend en soms ronduit angstaanjagend. De schrijfster grijpt de reis door de Verdoemenis aan om de personages en hun onderlinge relatie te verdiepen. Doordat ze van elkaar afhankelijk zijn leer je de personages door de gebeurtenissen, het loerende gevaar en hun onderlinge conversaties beter kennen.
Op het moment dat je denkt dat de vreemde wezens en het landschap het enige gevaar vormen voor de groep, komt Natascha van Limpt met nieuwe informatie over de Verdoemenis die het verhaal nog spannender maakt. De personages komen in aanraking met gevaren waarvan ze het bestaan niet kenden. Er spelen op de achtergrond gruwelijke zaken waarvan zo goed als niemand in Luotisade op de hoogte is. Zaken die vooral het leven en de toekomst van zowel Brian als Eleanor voorgoed zullen veranderen.
Ik ben aangenaam verrast door dit boek en de rijke inhoud. Luotisade is een avontuur dat je beleefd moet hebben. Ik kan het boek van harte aanraden. Ik geef Luotisade dan ook van harte 5 sterren.
Jeanine Feunekes-Both - Recensente De Perfecte Buren | 1pos
|
'Soms is de prop in mijn keel klein.
Soms is hij er niet.
Heel soms is hij reusachtig.
Nu is het heel soms'
Schrijnend en verfijnd tegelijk.
Bijzonder, mooi, passages die om herlezen vragen, je leest zoveel meer, rake observaties, kippenvel, een glimlach.
Je wenst voor ieder kind een warm thuis, een thuis waar je gezien wordt. 'Zolang ik hier zit, ben ik nergens.'
Je voelt een tweespalt. Een gezond-heel-hart-kind en een kind met een half hart. Het gevoel en de zorg. Hoe. Alleen. Niet. Wie. Samen.
Een lach die je van vroeger hebt liggen wordt nog mooier als half horen ook al mooi is.
De passage: 'Het woord Sorry schrijven is niet moeilijk. Het woord er mooier uit laten zien, dan gewoon maar een woord, dat is lastiger.',
lees ik bij het zachtjes sluiten van het kleinood nog een keer op de fraaie achterkant.
Vanavond bij helder weer kijk ik naar de maan en zal ik dan een vederlichte verschijning zien?
Bianca is voorlopig nog niet uit mijn hoofd weggebonjourd.
Lees dit, neem tijd, maak kennis of lees ook deze Moeyaert. Af en toe kom je parels tegen. | 1pos
|
Loes den Hollander was eerder werkzaam in de gezondheidszorg en ook verbonden aan het tijdschrift Denkbeeld voor psychogeriatrie als hoofdredacteur. Nadat ze haar werk in de gezondheidssector beëindigde legde ze zich verder toe op het schrijven. Ze is fantastisch in het schrijven van literaire thrillers.
Astrid is moeder van drie kinderen. De jongste Meike is op vijfjarige leeftijd bij een ongeval om het leven gekomen waar haar oudere broer Bjorn bij was. Astrid probeert haar leven weer op de sporen te krijgen. Dan gebeuren er in haar omgeving een aantal misdrijven waarvan ze een vermoeden heeft wie de dader is. Gaat ze zwijgen en hem een hand boven het hoofd houden of hem aangeven. Hij speelt voortdurend met haar gevoelens en probeert haar te intimideren.
Drie verhalen die door mekaar lopen, de moeder die worstelt met het overlijden van haar jongste kind, haar eigen stuk gelopen relatie met haar moeder en de moeilijke zoon die ze de hand boven het hoofd houdt. Heel complex maar mooi beschreven. Dit is eigenlijk te veel om te dragen voor één persoon.
De karakters van de hoofdpersonages zijn zo haarfijn beschreven, dat geeft een enorme diepgang en tevens zwaarte aan het verhaal. De personages kruipen onder je huid. Je voelt dat de spanning toeneemt naar het einde van het boek. In je hoofd zit al een mogelijke afloop. Maar dan neemt het boek op het einde zon geslaagde wending dat je er stil van wordt. De inleiding van het boek moet je teruglezen als je het boek uit hebt, dan begrijp je hem pas. | 1pos
|
Onder N.A.P. was een zeer aangename verrassing die doet uitzien naar de eerder boeken van Theunis. Het verhaal begint met veel vaart en er wordt eigenlijk nergens gas terug genomen, voeg daarbij de nodige humor en het moet gek lopen wil ik dit jaar een betere thriller lezen. | 1pos
|
I loved this so much, the perfect conclusion of Feyre and Rhys's story.
The story of Feyre and Rhys continues in this final installment of this trilogy.
As war bears down upon them all, Feyre must decide who to trust amongst the dazzling and lethal High Lords – and hunt for allies in unexpected places.
This book was intriguing and had me totally sucked in, although it took me a while to get into the story.
I was totally going to give it a 5 star review, but at the end I was a bit disappointed about a few story lines not being completed.
What about Mor, Azriel, Cassian and the sisters?
And Lucien? I loved that character, but we only get to see him in half the book, before he's off on a very important mission, we don't get to hear anything about...
I heard there are going to be more books set in Prythian and I'm hoping they will satisfy my need for more info on the characters besides Feyre and Rhys! | 1pos
|
De bel gaat bij Lucille en Harold Hargraves. Voor de deur staat een agent met hun 8-jarige zoon Jacob. Wilt u hem? wordt hen gevraagd. Jacob is namelijk een van de teruggekeerden die overal ter wereld worden gevonden. Hij verdronk 50 jaar geleden in augustus 1966.
Lucille twijfelt niet, zij gelooft in een soort wonder waardoor hun zoon een van de teruggekeerden is. Harold weet niet wat hij moet geloven. Hij heeft destijds zelf zijn zoon uit het water gehaald, heeft hem dood in zijn armen gehad en nu staat er dit ding - want wat moet het anders zijn - voor de deur.
Wat volgt is een verhaal vol emotie over hoe het zou kunnen zijn wanneer een groot deel van de overledenen weer terug zouden keren bij hun geliefden. Neem daar de dominee die plotseling geconfronteerd wordt met zijn vroegere verloofde, of het gezin dat ooit is vermoord. De dader is nooit gepakt, maar misschien weet een van hen wel wie de dader is.
Toen ik van Not Just Any Book de mail kreeg waarin dit boek stond hoefde ik niet te twijfelen. De omschrijving van het boek is op zijn minst intrigerend, want hoe zou het zijn wanneer een overleden geliefde daadwerkelijk terug zou keren?
Jason Mott heeft met dit boek een geweldig debuut neergezet. Het boek is net zo intrigerend als de beschrijving doet vermoeden. Het is emotioneel en hier en daar wat dramatisch, zonder dat het verhaal (te) zwaar wordt. Het is vooral een goed, lekker vlot geschreven verhaal. Een boek dat moeilijk weg te leggen is, je wordt het verhaal ingezogen en het laat je pas los wanneer je het boek uitgelezen hebt en dan nog blijft het in je achterhoofd hangen. Er zit op zich een zekere spanning in maar een thriller zie ik er niet in. Het is eerder een goed geschreven roman met een vleugje spanning.
Ik ben heel benieuwd naar de verfilming van dit boek. | 1pos
|
In 1987 worden na een onbekend drama drie kinderen uit een gezin uit elkaar gehaald en in verschillende pleeggezinnen geplaatst. Jaren later wordt er een jonge moeder op gruwelijke wijze vermoord. Aan de juist gepromoveerde Huldar de ondankbare taak om uit te zoeken wie dit heeft gedaan. Hij moet daarvoor samenwerken met Freija, een jonge kinderpsychologe. De dochter van de vermoorde vrouw is namelijk de enige getuige en hoop op een spoor.
In een andere verhaallijn maak je kennis met de jonge scheikundestudent Karl, een nerd zonder interessant leven wiens enige hobby is het luisteren en onderscheppen van radioberichten van zendamateurs. Hij vangt een aantal geheimzinnige onbegrijpelijke berichten op en gaat op onderzoek uit. Inmiddels vordert het onderzoek van Huldar voor geen meter, bovendien wordt al snel daarna een tweede moord gepleegd. Maar wat hebben deze slachtoffers met elkaar te maken? Er is geen enkel aanknopingspunt.
Wow wat een boek! Tot op de helft ongeveer gaat het verhaal vrij traag, toch gebeurt daaromheen genoeg om het allemaal vlot en spannend te houden. Dan komt er schot in de zaak. De hele tijd dacht ik: waar gaat dit heen? Wat zijn de connecties? Hoe gaat dit bij elkaar komen? En dan komt het.... de ontknoping van een origineel en knap bedacht plot. Af en toe pakte dit boek me vanwege gewelddadige beschrijvingen van de moorden en deprimerende gebeurtenissen echt bij de keel. Dit is zo'n boek dat even bezinken moet. Ik wil zeker meer van haar lezen en ben heel benieuwd naar het vervolg met Huldar en Freija.
Vooral vanwege het plot, de vlotte schrijfstijl en de ontknoping van mij vijf sterren. | 1pos
|
De Verlossing (1921) is het tragische verhaal over de strijd tussen de socialistische vrijdenker Pol van Domburg en een plaatselijke pastoor. Van Domburg heeft zich met zijn vrouw in Groendal gevestigd, waar hij goede zaken doet, vooral omdat hij zijn arme dorpsgenoten overbluft. In de boerengemeenschap is Van Domburg de enige die boeken leest en zijn huis kan kopen van de graaf. De nieuwe pastoor van Groendal, de eenogige en stuurse Kips, gaat de strijd aan met hem.
Dit verhaal laat duidelijk zien hoe het geloof centraal stond in die tijd. Dat op het moment dat jij je rug naar het geloof keerde dat je gelijk niet meer deugde. Dat de pastoor meer macht had dan de graaf. Op het moment dat jij anders dacht dan de geloofsgemeenschap van een dorp kon je beter naar de stad verhuizen omdat je daar wel geaccepteerd werd als vrijdenker.
Van Domburg probeert om de gemeenschap te overtuigen van zijn vrijdenker schap, terwijl de pastoor van Domburg probeert tegen te houden om het woord te verspreiden en alles is geoorloofd. | 1pos
|
mirte (14) heeft een vriendje op internet gevonden die veel ouder dan haar is. Door hem (Twan) voelt ze zich al een vrouw doordat hij zegt dat ze mooi is. Maar op een gegeven moment moet ze zich steeds bloter gaan vormen voor skype. Dat heeft grote gevolgen... | 1pos
|
De kat kijkt me meewarig aan vanuit mijn “ziekbed” op de bank. Hij lijkt te denken: Jee mens, zit je nu al weer te grienen. Ikzelf bedenk me dat niks zo comfortabel moet zijn als zo te liggen als een kat. Niets, niemand of wat dan ook kan de kat er toe bewegen om van zijn plek af te komen. Zijn holletje.
Kom op, ik ben ziek. Tijdelijk gelukkig. Over een paar weken spring ik weer rond en dat is iets heel anders dan de personen in mijn leesboek Kankerklas van Corien van Zweden. Toch voelt het al herkenning, het zoeken naar….ja, naar wat? Herkenbaarheid is het eerste woord wat in me opkomt. Leeftijdgenoten met een puber in huis. Ondertussen, als ik dit schrijf, vouwt mijn 13-jarge puberzoon de hond in de gordijnen. Irritatie dringt tot me door. Ik mopper tegen hem en besef dat dat precies is wat ik zojuist heb gelezen. Ontkenning. Het ontkennen van een ziekte waar hij geen deelgenoot van wil zijn.
“Ik deed heel erg mijn best om er zo min mogelijk in betrokken te raken en hield de boot af als mijn moeder er over probeerde te praten”(Yoshi, zoon van Lorette)
Wij jongens praten niet, we hebben connectie als we in dezelfde situatie zitten, lees ik verder.
Ouders zijn onsterfelijk in hun ogen. Zo hoort het ook te zijn. Ouders zijn de leidraad en aangevers voor deze pubers. Pubers horen zich af te zetten tegen hun ouders maar wat als…als daar opeens de diagnose gesteld wordt dat jouw ouder er binnen afzienbare tijd niet meer is. Die eens zo stabiele factor, waar je je lekker tegen af kunt zetten maar onvoorwaardelijk van je houdt. Wat dan?
Het leven in de ogen van een puber hoort een en al “chill” te zijn. Lachen, gieren, brullen en vooral niet geconfronteerd worden met kanker. Dat staat zover weg van hun wereld. Ze moeten zichzelf nog positioneren, laat staan dat ze daar “iets” anders in kunnen gebruiken. Ik lees en lees, mijn ogen vliegen over de zinnen en neem ze tot me. Soms leg ik het boek even weg. Berusting, dat is het. Laat het tot je komen.
“Weet dat je gedragen wordt” (Lorette)
Maar ik wil en kan verder lezen, ik wil het weten….hoe gaat het verder? Hoe verdraagzaam is zo’n ziekte? Onder welk tijdsbesef leven ze? Is het moed, trots, zelfbeheersing, het niet willen loslaten?
“In zekere zin is de diagnose een opluchting. Het is natuurlijk vreselijk nieuws dat de kanker is uitgezaaid, maar het schept in elk geval duidelijkheid. Daar was ik aan toe.” (Marijn)
Nimmer heb ik een recensie in de ik-vorm geschreven. Je werkt altijd, als recensent, volgens een vast protocol. Het zou het boek Kankerklas teniet doen. Zoveel gevoel, warmte en vooral levenslessen heb ik zelden meegemaakt. Misschien of wel dankzij mijn eigen situatie voel en denk ik mee met de ouders en pubers in Kankerklas. De verhalen van Corien (borstkanker), Caroline (borstkanker), Marijn (nierbekkenkanker), Lorette (buikvlieskanker) en Marcel (leverkanker) grijpen me bij de
strot en laten me niet meer los. Ieder verhaal is aangrijpend en herkenbaar. Ieder persoon gaat er anders mee om. Wat overheerst is de angst. De angst voor het onbekende, de pijn, het loslaten. Het beheerst je leven. Ieder mens kan door kanker getroffen worden, zomaar van de ene op de andere dag. Daar kan niemand zich tegen beschermen.
Wat me enorm aanspreekt en tot uiting komt in de verhalen, altijd al gedacht maar nooit uitgesproken, zijn die credo’s die de wereld in zijn geslingerd: Kanker maakt je sterk, Je moet ervoor vechten etc. Natuurlijk niet, de ene mens is de andere niet, alsof je die ziekte hebt opeens moet vechten en als je dat niet doet “kansarm” bent. Bull shit! Corien maakt dit in Kankerklas ook heel duidelijk. Ieder persoon gaat er anders mee om. Vijf personen, vijf verhalen. Allemaal ontzettend aangrijpend maar vooral levensecht. Begrip, nieuwsgierigheid, woede, frustratie, bezorgheid, berusting, zorgen en pijn. Vooral pijn. Kanker doet pijn. Lichamelijk en geestelijk.
Maak kennis met deze levensechte, waargebeurde verhalen van Corien, Carolien, Lorette, Marijn, Marcel en hun pubers. Ze nemen je mee in hun wereld en beleving. Ze laten je niet meer los. Kanker is er, dichterbij dan je denkt.
Hartelijk dank voor jullie verhaal en met name Corien voor de voortreffelijke wijze waarop ze al die prachtige woorden op papier heeft gezet. Ze hebben mij ontroerd. Ik hoop en geloof dat het goed met de pubers in het verhaal Lisa, Yaïr, Yoshi, Indra en Ian gaat en dat jullie je ouder herinneren als een inspirerend mens voor nu en in de toekomst.
Ze verdienen allemaal een ster; 5 sterren. | 1pos
|
4 vriendinnen, 5 brieven en zoals je misschien al op is gevallen is dat er een brief te veel is en daar draait het boek dus ook om die ene mysterieuze brief.
De vier vriendinnen Joni.Deb,Trina en Eden kennen elkaar al van de eerste klas op de middelbare school maar ook nog na al die jaren gaan de vriendinnen elk jaar samen op vakantie! Om weer lekker bij te kletsen maar delen ze nog wel dezelfde geheimen en verhalen als vroeger? wanneer ze op een avond besluiten om allemaal een van hun diepste geheimen op te schijven en ze anoniem voor elkaar voor te lezen komt Joni achter een 5de brief waar een schokkend geheim in staat wat een van de vriendinnen heeft geschreven maar heeft geprobeerd het nog op het laatste moment te vernietigen terwijl het alle vriendinnen aan gaat ! daarom wilt ze erachter komen wie en waarom een van haar vriendinnen deze brief heeft geschreven. Maar dat gaat niet zonder een slag of stoot!
want wie valt er nog te vertrouwen?? | 1pos
|
Arthur Japin (1956) debuteerde in 1996 met ‘Magonische Verhalen’. Zijn bekendste werk is wellicht ‘Een schitterend gebrek’. Met deze roman kreeg Japin de Libris Literatuur Prijs. In De ruim 20 jaar dat Japin actief is als romanschrijver is hij uitgegroeid tot een van de bekendste en misschien ook wel een van de belangrijkste namen in de Nederlandse literatuur.
Kolja is zijn meest recente roman. Hierin laat Japin de lezer kennismaken met Kolja, een doofstomme jongen die leeft in het Rusland de late 19e eeuw. Zijn beperking heeft er toe geleid dat hij opgroeit in een tehuis. Op achtjarige leeftijd ontmoet hij hier de gebroeders Modest en Pjotr Iljitsj Tsjaikovsk. De broers nemen hem mee in hun wereld. Wanneer Pjotr een aantal jaar overlijdt twijfelt Kolja aan de officiële doodsoorzaak.
De lezer volgt het mysterie rondom het overlijden van Pjotr via Kolja. De intensieve betrokkenheid van de broers heeft er voor gezorgd dat hij zich staande weet te houden in de maatschappij. Bovendien is hij in staat om te communiceren met de mensen om hem heen. Daarnaast leren we meer over de jonge Kolja middels dagboek fragmenten die geschreven zijn door Modest.
Die dagboekfragmenten zorgen niet alleen voor meer diepgang rondom het personage van Kolja (we weten immers meer over Kolja als kind en hoe de band tussen hem en de broers groeide), maar ook laat het Modest van een heel andere kant zien.
Het verhaal speelt zich af in Rusland aan het einde van de 19e eeuw. Om de setting accuraat weer te geven is onderzoek nodig. En het is duidelijk dat Japin hier aandacht aan heeft besteed. Het geheel voelt er oprecht en geloofwaardig aan. | 1pos
|
Voor velen schept het feit dat dit boek geschreven is door de kleinzoon van JRR Tolkien misschien hoge verwachtingen. Voor mij niet, want die boeken heb ik nooit uitgelezen (sorry, niet mijn ding). Doir dit boek was ik meteen gegrepen. Het leest lekker makkelijk, en ik merkte dat ik na een paar hoofdstukken dacht: wat heerlijk dat ik nog zoveel bladzijden te gaan heb!
Het eerste deel van het boek lijkt een beetje op een klassieke Dickens: arme jongen uit Londen komt in verschrikkelijk tehuis terecht. Gelukkig komt zijn vader hem weer halen. Maar het alternatief lijkt even erg: de mijnen. Maar Adam heeft geluk, hij mag naar school. En dankzij Mr Scarsdale kan hij zelfs gaan studeren. En tussendoor vindt hij ook nog het meisje van zijn dromen. Niets lijkt zijn geluk nog in de weg te kunnen staan.
Maar dan houdt het geluk op. De eerste wereldoorlog breekt uit. En hoewel Adam zich er eerst aan probeert te onttrekken, ziet hij uiteindelijk geen andere optie dan zich te melden bij het leger. En dan beginnen de verschrikkingen van dood en verderf in de loopgraven. Tolkien weet de verschrikkingen erg goed te beschrijven. Soms heb je bijna het gevoel dat je naast Adam in de blubber staat. Wat een hel! | 1pos
|
Het boek start in Londen 1883, Thaniel die een heel regelmatig saai leven leidt, vindt als hij thuiskomt een gouden zakhorloge, dit horloge is het begin van een spannend, mooi, fantasie vol verhaal. Dit debuut van de auteur Natasha Pullet belooft een succesvolle toekomst....Het boek sleurt je mee, hoofdstuk per hoofdstuk valt het verhaal helemaal op zijn plooi, met een plot dat je zeker niet ziet aankomen, het boek heeft me enorm verrast, enkel de cover belooft heel veel en het verhaal heeft mijn verwachtingen laten uitkomen. Elk onderwerp wordt ter sprake gebracht op een mooie, duidelijke manier. | 1pos
|
Barcelona, 1899 , het jaar van de wereldtentoonstelling.
Daniel Amat is een jonge professor uit Oxford keert na zeven jaar terug naar Barcelona voor de begrafenis van zijn vader. Tijdens zijn aanwezigheid worden er verschillende jonge meisjes vermoord en verminkt aangetroffen. Daniel ontmoet de journalist Bernat Fleixa ,Bernat heeft een informatie voor Daniel en samen besluiten ze op onderzoek uit te gaan naar het antwoord op de vraag is zijn vader nu wel of niet vermoord en wat hebben de moorden en zijn vader gemeen....
Tijdens de zoektocht komen ze in aanraking met een jonge en briljante student Pau Gilbert. Ze gaan op zoek naar het geheim van Vesalius , de grondlegger van de anatomie.
Maar er zijn meer mensen die hier na op zoek zijn en worden behoorlijk tegengewerkt met alle gevolgen van dien.
Het geheim van Vesalius is een mysterieus groot raadsel en dit geld ook voor het boek. Gedurende het verhaal rijzen er vragen op en die worden net als “geheim van Vesalius” netjes opgehelderd .
Zodra je begint te lezen heeft het je verhaal in zijn macht en laat het niet meer los tot je het uit hebt. De karakters zijn stuk voor stuk goed uitgewerkt en worden levensecht neergezet en dat voel je ook tijdens het lezen dat het verhaal leeft.
Spanning is voelbaar en wordt alleen maar meer en sterker na mate het verhaal vordert. Regelmatig wordt je als lezer getrakteerd op nieuwe wendingen in het verhaal zodat je door wilt blijven lezen. Corruptie staat hoog in dit verhaal en ook de rol van de vrouw die ondergeschikt is komt duidelijk naar voren.
Er wordt zeer goed naar een plot gewerkt en door de verschillende wendingen in het verhaal blijf je scherp en wil je nog maar één ding en dat is er achter zien te komen wat is nu het “het geheim van Vesalius “
Het geheim van Vesalius is een roman maar heeft de spanning van een thriller in zich , wat mij betreft is het meer dan zomaar een roman. | 1pos
|
Heb dit boek vannacht ademloos uitgelezen. Wat een prachtig verhaal.
Het laat je dromen over verborgen verlangens en diep meezuchten als alles verloren lijkt om vervolgens te glimlachen als er hoop is! Ik ben jaloers op de schrijver die mij op deze wijze mee kan sleuren in zijn wereld. Prachtig boek! | 1pos
|
Ik vond Ibiza echt heel vlot lezen. Ik vloog door het boek heen, had het snel uit. De hoofdstukken eindigden niet heel vaak in cliffhangers, maar de spanningslijn zorgde er voor dat ik constant door wilde lezen. Al vanaf het begin startte ik in mijn hoofd met het raden naar de dader. In mijn ogen geeft een goede thriller af en toe wat kleine hints over de dader, waardoor ik blijf raden. Ibiza deed dat; pas in de laatste veertig bladzijden wist ik wie de dader was en toen werd het ook al lichtelijk bekend gemaakt.
Ondanks dat het boek heel vlot las, merkte ik een aantal foutjes op in de zinsopbouw. Niet dat ik een expert ben in de Nederlandse taal, maar tijdens het lezen vielen mij wat kleine foutjes op. Gelukkig mocht dat de pret niet drukken, want de schrijfstijl zelf vond ik fijn om te lezen. Ik vond de schrijfstijl en de sfeer wat weg hebben van de boeken van Suzanne Vermeer. Laat dat nou net mijn favoriete thriller schrijfster zijn. In mijn ogen is dat een groot compliment voor Kiki van Dijk!
Naar mijn mening is Ibiza niet voorspelbaar. De spanning wordt goed opgebouwd, de sfeer wordt steeds grimmiger en als lezer begin je al snel iedereen te verdenken. Dat vind ik zo heerlijk aan thrillers. Wat mij betreft is Ibiza echt een fijne thriller om in de lente/zomer te lezen. Natuurlijk kun je het ook lezen in de herfst of winter, maar omdat het verhaal plaatsvindt in Ibiza, is het des te leuker om het boek te lezen in een zonnige periode. | 1pos
|
Wat een heerlijk boek heeft Coben weer geschreven. En eindelijk na 6 jaar over Bolitar. Alleen al de beschrijving van zijn vriend en redder in de nood Win is heel grappig. Win met nu grijze slapen. De dialogen zijn schitterend. Ook die met de "de tweeling" , je voelt je haren rijzen omdat het niet van die lekkertjes zijn. Spanning op veel momenten hoor. Maar ook humor. Echt een mooie mix. En dan ook nog wat maatschappijkritisch. Jammer dat ik het uit heb. In recordtijd :) | 1pos
|
Eva is een succesvolle vrouw. Ze is arts, hoogleraar en moeder van twee dochters. Een indrukwekkende prestatie in een tijd waarin vrouwen doorgaans óf voor het moederschap óf voor een maatschappelijke carrière kiezen. Eva kiest het allemaal, werkt keihard en slaagt op alle fronten. Dan slaat rond haar vijftigste het noodlot toe. Er wordt een hersenziekte bij haar geconstateerd, een combinatie van dementie en Parkinson. In Eva, een aangrijpende roman gebaseerd op het leven van haar eigen moeder, vertelt Bregje Bleeker (1970) op openhartige en liefdevolle wijze wat deze diagnose voor een gezin betekent.
Eva is tijdens de oorlog geboren en groeit op in een arm katholiek gezin. De familie woont in Princenhage, een dorpje onder de rook van Breda. Eva blijkt zeer intelligent en gaat als eerste meisje uit het dorp naar het gymnasium. Daarna volgt een studie medicijnen. Eva is ambitieus en perfectionistisch. Aangemoedigd door haar eigen moeder neemt zij zich voor om nóóit afhankelijk te worden van een man. Toch komt er een huwelijk, met Jacob, die zij tijdens haar studie medicijnen leert kennen. Er volgen twee dochters. Eva en Jacob vormen een vooruitstrevend gezin. Allebei werken ze als arts, en Jacob helpt mee in de huishouding. In de jaren ’70 een modern fenomeen:
“Het bestond nog niet dat alles tegelijkertijd goed zou gaan, je deed óf dit óf dat. Je had óf een carrière óf kinderen. Eva wilde veel te veel, en dáárom was ze tegen haar grenzen aangelopen. Dat zei iedereen. Maar wat Eva betreft kon iedereen de pot op.”
Eva is een aangrijpende roman. Het is inspirerend om te lezen hoe zij er als vrouw in slaagt om haar ambities waar te maken en het glazen plafond te doorbreken. Al vraagt dit de nodige offers van haar gezin. Bovendien zijn Eva’s verwachtingen ten aanzien van haar dochters vaak hoog. Een zesjesmentaliteit volstaat absoluut niet.
In de periode vanaf de diagnose moet Eva haar perfectionisme geleidelijk laten varen. De fysieke en mentale achteruitgang zet door en neemt steeds meer zaken van haar af: haar baan, haar woning en haar zelfredzaamheid. Het is schrijnend hoe de wereld van zo’n talentvolle vrouw telkens kleiner wordt. Eva kan steeds slechter lopen en spreken. Ook haar karakter verandert. Ze wordt verdrietig en kwetsbaar. Al deze veranderingen hebben een enorme impact op haar echtgenoot en dochters. De fragmenten waarin de zieke Eva met haar dochter gaat wandelen, of waarin ze samen wijn drinken, Eva weliswaar met een rietje, zijn ontroerend. De onderlinge verhoudingen binnen het gezin veranderen:
“Familie? Een etiket plak je op een potje. Maar zit er daardoor in het potje wat er op het etiket staat? Wat is er dan de betekenis van? De waarden die eraan gekoppeld zijn, vanuit dat basale verlangen naar zekerheid en geborgenheid? Familie, en wat er dan nog van over was.”
Eva is een indrukwekkend portret van een sterke vrouw. Doordat de auteur het leven van haar eigen moeder, een medisch hoogleraar bij wie rond haar vijftigste dementie werd geconstateerd, als inspiratiebron heeft aangewend is Eva een emotioneel en intiem verhaal geworden. | 1pos
|
Ik lees meestal thrillers, maar dit boek leek mij de moeite waard om eens wat anders te lezen.
En dat was het zeker! Ik vind het een mooi verhaal en het leest fijn.
Ik las het vlot door. | 1pos
|
Het boek is echt leuk | 1pos
|
Dit is het eerste boek dat ik lees van Arne Dahl en WOW, wat een boek. Alles klopte van de eerste tot de laatste bladzijde. Ik ben veel te bang dat ik spoilers vermeld, maar nadat ik het boek uit had kan ik niet wachten op het vervolg. In het begin dacht ik dat ik bepaalde zaken zag aankomen en dat ik invulling gaf aan het verhaal, maar Arne Dahl zet je dan toch weer op het verkeerde been. Ook de samenwerking tussen Berger en Blom komt op een bijzondere manier tot stand. Dus kom maar op met deel 2!! | 1pos
|
Het lezen van Elsschots Tankschip smaakte naar meer en ik heb dan ook Pensioen met groot plezier gelezen. Het smeuïge Vlaamse taalgebruik in combinatie met de ironische ondertoon maken het boekje tot een meesterwerkje.
De inhaligheid van de schoonmoeder is een belangrijk motief, die inhaligheid gaat alle humaniteit te boven. Dat het van de zoon Willem zwangere meisje door de handelwijze van de schoonmoeder behoorlijk benadeeld wordt, is voor deze vrouw geen punt van discussie. Laarmans die voor de schoondochter regelt dat zij de uitkering krijgt, speelt een positieve rol. Je voelt en dat vond ik sterk in de novelle, dat het muisje wel een staartje zal geen krijgen. Dat geeft spanning in het verhaal en zorgt ervoor dat ik dit boek beter vond dan Het tankschip, waar je na lezing toch een beetje met lege handen staat. Dit boek is mooier afgerond en toont een familiegeschiedenis die heel erg herkenbaar is, als het op geld aankomt. Een mooi citaat: 'En toen is de plechtigheid voltrokken, tot meerder eer en glorie van moeder en tot beschaming van de Grote Raad die voltallig aanwezig was, de zuster van mijn vrouw inbegrepen die uit Parijs was overgekomen, ook omdat zijn gehoord had dat alles hier zo goedkoop was'
Het boekje krijgt van mij vier sterren. | 1pos
|
Stormvloed van Corine Hartman is een geweldig spannend en mooi geschreven boek.
En wat een ontknoping!
Steeds weer word je op het verkeerde been gezet en het blijft spannend tot het einde.
De brieven van Vonne aan haar dochter vond ik beklemmend, bijzonder en mooi verweven in het verhaal.
Kortom een "echte Hartman", zoals we van haar gewend zijn.
Ik heb erg genoten van Stormvloed. | 1pos
|
Het was de kaft van het boek die mij enorm aantrok. Heerlijk zomers, dat nodigt al uit om het te gaan lezen. Eenmaal begonnen kon ik niet meer stoppen met lezen. Je wordt het verhaal ingetrokken en de personages zijn zo goed neergezet dat je meteen een beeld van ze krijgt en daardoor ook met ze meeleeft. Ook de sfeeromschrijving van de omgeving is zo goed dat ik mezelf op Cyprus waande. Veel hoofdstukken eindigen met een cliffhanger, waardoor je steeds verder wil lezen. De gebeurtenissen en spanningen worden steeds verder opgebouwd. Deze feelgood leest als een trein. Een aanrader! | 1pos
|
Weinig boeken die zo prettig weglezen als de historische romans van Simone van der Vlugt.
Persoonlijk lees ik deze boeken van haar liever dan haar thrillers, alhoewel ik die óók met veel plezier lees.
Iedere keer als ik één van deze romans lees valt het me op hoe weinig moeite het me kost me in het verleden te wanen; zij aan zij met de hoofdpersoon ga je op in het avontuur.
Dit boek valt onder de jeugdboeken van Van der Vlugt. Maar het is absoluut niet kinderachtig geschreven; het leven in die tijd was hard en dat wordt niet mooier gemaakt of verbloemd.
Voor mijn tienjarige is dit boek wellicht too much; vanaf een jaar of 12, 13 moet het prima te doen zijn; achterin het boek is een woordenlijst te vinden waarin genoemde begrippen als bijvoorbeeld likduivel en secreet worden uitgelegd.
Geschiedenis is niet saai, als het maar goed verteld wordt. Aan de hand van de verhalen van Simone van der Vlugt doe je onbewust een hoop kennis op, terwijl je van een spannend, goed geschreven boek geniet.
Ik heb een behoorlijk aantal van haar titels op mijn wishlist staan om de hele verzameling compleet te krijgen, en hoop oprecht dat mijn junior te zijner tijd ook haar boeken van de plank plukt.
http://www.watiknouvind.com/2018/05/wat-ik-nou-vind-van.html | 1pos
|
Welkom in Qualityland. Alles loopt hier op rolletjes, want algoritmes optimaliseren het gehele leven. Dat is in elk geval de bedoeling. Peter krijgt echter een artikel toegestuurd door TheShop waar hij geen behoefte aan heeft en probeert dit te retourneren. Wanneer dit niet mogelijk blijkt te zijn, komt hij in opstand. Dit met hulp van de machines die hij had moeten slopen maar die hij in plaats daarvan in zijn kelder ondergebracht heeft.. Tegelijkertijd wordt in de politiek een androïde als kandidaat naar voren geschoven. Zal de mens of de machine het leiderschap winnen?
De opbouw van het boek is origineel en verrassend. De verschillende verhaallijnen worden afgewisseld met delen uit een persoonlijke reisgids, advertenties en nieuwsberichten. Op die manier kan de lezer meer leren over Qualityland. De onderbrekingen sluiten steeds goed aan bij het verhaal, waardoor het samen een mooi geheel vormt.
De verteller van Qualityland is Kalliope, een androïde die ook als personage in het verhaal voorkomt. Hierin vertelt Kalliope ook dat ze een sciencefiction roman wil gaan proberen te schrijven, wat het boek is dat wij als lezer nu in handen hebben. Een interessant gegeven, want dit zegt iets over de betrouwbaarheid van de verteller en geeft dit boek een extra dimensie.
Het verhaal is met veel (droge) humor geschreven. Onder de oppervlakte bevindt zich echter een serieuzere toon. Marc-Uwe Kling (of Kalliope?) laat zijn personages nadenken over de gevaren van een superintelligentie: hoe zinvol is ons bestaan nog als alles beter door een computer gedaan kan worden? Het verhaal gaat echter verder dan alleen de gevaren van AI, zo wordt het ook duidelijk gemaakt dat het niet goed is als mensen in hun eigen bubbel leven, dat ze met andere mensen en informatie geconfronteerd moeten worden om een goede mening te kunnen vormen.
Er is ook kritiek op de maatschappij. De kandidaatsverkiezingen zijn natuurlijk ook erg grappig, maar geven daarnaast een signaal af hoe de schrijver over verkiezingen denkt. Want hoe kan het gebeuren dat een racistische kandidaat die nog geen zinnig woord gezegd heeft, het beter in de peilingen doet dan de kandidaat die verstandige dingen zegt? Hierbij wordt ook aandacht besteed aan de invloed van manipulatie. Verder is er wat onderhuidse kritiek op hoe mensen met een hogere positie een voorkeursbehandeling krijgen:
“We hebben een melding gekregen...’ zegt de politieagent.
De dienaar der wet werpt eerst een blik op de ruïnes van de woonkamer en vervolgens op Martyns level.
‘… maar zo te zien is hier alles in orde’.
Qualityland is een grappig boek over een wereld waarin AI het leven bepaalt en geeft een beeld van hoe onze toekomst eventueel zou kunnen worden. Onder de oppervlakte zitten veel kritische vragen over de samenleving en dat geeft dit boek extra inhoud. Een interessant en boeiend boek dat fijn wegleest en voor een lach op het gezicht zorgt, maar ook tot nadenken stemt. | 1pos
|
23 passagiers verdwijnen er ieder jaar wereldwijd tijdens cruises van cruiseschepen.
Plegen deze zelfmoord, vallen ze per ongeluk overboord of worden ze vermoord? Een cruiseschip is een grote drijvende ‘stad’ maar zonder politie macht is dat ok?
Martin Schwarz, politiepsycholoog, heeft dit persoonlijk ondervonden. 5 Jaar geleden zijn zijn vrouw en zoontje spoorloos van cruiseschip 'Sultan of the Sea' verdwenen. Waarschijnlijk hebben ze zelfmoord gepleegd en zijn overboord gesprongen. De lichamen zijn nooit gevonden. Martin is met vele vragen achtergebleven en voor hem persoonlijk heeft het leven niet veel waarde meer. Hij neemt dan ook de meest gevaarlijke opdrachten aan en ‘speelt’ met zijn leven om de meest uiteenlopende zaken tot een oplossing te brengen. Na zijn verlies heeft hij heeft gezworen nooit meer aan boord van een cruiseschip te gaan. Dit verandert echter door een mysterieus telefoontje van een oude dame, Gerlinde Dobkowitz. Deze dame woont permanent op de Sultan of Sea en was er getuige van dat een ‘passagier 23’ weer opduikt. Ze heef er haar levenswerk van gemaakt om een thriller te schrijven over deze verdwijningen. Martin gaat aan boord en ontmoet het meisje dat weer is opgedoken met in haar bezit de beer van Timmy, de zoon van Martin. Voor Martin begint een zoektocht naar antwoorden!
Uiteindelijk blijkt dat er meerdere verhalen door elkaar heen lopen en dat is voor de lezer heel boeiend om te ervaren. Je denkt dat het vraagstuk opgelost is maar het blijkt toch anders in elkaar te passen! In je achterhoofd weet je dat er nog een paar ‘open eindjes’ zijn, en ja hoor na het dankwoord komt inderdaad het antwoord op het laatste lijntje…. Heel knap geschreven.
Dit boek is een aanrader als je van psychologische thrillers houdt. Vooral de persoon Martin is heel goed uitgewerkt. Je voelt het verdriet en de onmacht het onbegrip van Martin van de pagina’s afdruipen. | 1pos
|
Ik kan me in de meeste onderstaande reviews vinden. Dit boek staat weer vol van de symboliek en neemt je met name mee naar Italië. Ik ben zelf een aantal keer in Florence geweest, dus vond de beschrijvingen in dit geval dan ook prachtig. Tevens ben ik nu ook weer benieuwd naar de overige plekken die de hoofdrolspelers aan doen.
Sommigen ergerden zich aan de beschrijving van historie, kunst en gebouwen, maar dat maakte voor mij dit boek juist weer afwisselend. Verder staat het weer bol van de actie en spanning. Bijna ieder hoofdstuk eindigt weer met een cliffhanger, wat voor mij maakt dat je snel door wilt lezen.
Een boek dat je zeker aan het denken zet wat betreft onze hedendaagse problemen. Brown laat niet na hier gewaagde ideeën op na te houden.
Ik vond dit niet zijn beste boek, maar kan het wel heel erg waarderen door opnieuw een mooie uitgebreide beschrijving van actie, cultuur en historie. | 1pos
|
Het is een verhaal dat goed geschreven is. Ik weet niet of het aan de vertaling ligt maar je komt heel makkelijk in het verhaal. Ik heb het met veel plezier gelezen en op het eind zit er nog een leuke twist in het verhaal. Het boek raad ik zeker aan. | 1pos
|
Disclaimer: ik heb op een festival met de auteur staan praten en zijn boek bij hem gekocht.
Bijna 4,5 sterren. Ik was aangenaam verrast. Ik moet eerlijk toegeven dat ik iets te vaak teleurgesteld ben geweest in de Nederlandse boeken die ik heb gelezen op basis van recensies die ze de hemel in prezen. Wellicht ben ik wat te kritisch, en op mijn eigen boeken is ook zeker wel wat aan te merken, maar ik kom vaak kromme zinnen tegen en taal- of zetfoutjes, verkeerde metaforen en verwijzingen, verkeerd gebruik van tijden, een inconsistente wereld en daardoor word ik vaak uit het verhaal getrokken. In dit boek kwam ik maar een paar heel kleine dingen tegen (een hoofdstuktitel heeft het over 'het hof van eden', waar het volgens mij 'de' moet zijn; Abel wordt een keer Adam genoemd). Verder las het als een trein. Het is lang geleden dat ik zo door een boek ben gevlogen. De auteur gebruikt korte zinnen en schrijft op zo'n manier direct vanuit de hoofdpersoon dat ik meteen met haar meeleefde, zelfs al was de situatie waarin ze zich bevond nog zo bizar. Tijdens haar reis blijft ze sympathiek, ook met haar worsteling, en haar moeite om te blijven functioneren is volgens mij goed beschreven. Ik waardeerde ook de thema's uit dit boek. Het deed me denken aan de 'christelijke thrillers' van mensen als Peretti die ik decennia geleden wel las, maar dan eerlijker. Want de god in die thrillers werd voorgesteld als goedaardig en liefdevol, maar gedroeg zich toch echt meer als de god in dit boek waarvan het geen geheim is dat hij het wel gehad heeft met de meeste mensen en hun zonden. Met goede, subtiele verwijzingen naar bijvoorbeeld de brandende braamstruik suggereert Sharpe het verband en zijn uiteindelijke boodschap is wel degelijk hoopgevend. Zijn actiescènes zijn ondertussen passend gruwelijk en de spanning in de verlaten, op uitsterven staande wereld is vaak te snijden. Twee kleine puntjes van kritiek: boosaardige engelen waren een paar jaar geleden best populair (de film Legion bijvoorbeeld) en de worsteling om 'bezeten' van 'niet bezeten' mensen te onderscheiden deed me een beetje denken aan de film The Host op basis van het boek van Stephanie Meijer. Ik geloof echter dat de auteur er hier echt wel een eigen draai aan geeft. Verder denk ik zelf dat hier twee boeken in elkaar gevlochten zitten. De openingsscène van een vrouw, vastgebonden op een stoel die haar spiegelbeeld zich door het hoofd ziet schieten en vervolgens twee jaar van haar leven kwijt blijkt te zijn, suggereerde een contemporaine thriller die ook heel interessant had kunnen zijn, maar dat kregen we als lezer niet, want het werd een totaal ander verhaal. Daarin wordt die opening wel verklaard, maar terzijde. Zo'n spel met de verwachtingen van de lezer kun je ook juist waarderen, maar ik moest me er heel even over heenzetten. Maar toen ik me had verzoend met het verhaal dat ik wél kreeg voorgeschoteld, heb ik er ook erg van genoten. Het talent van de auteur is onmiskenbaar. Ik zal daarom zeker meer boeken van hem gaan lezen.
Een uitgebreidere versie van deze bespreking zal verschijnen in een volgend nummer van Fantastische Vertellingen. | 1pos
|
Jodi Picoult, een auteur waar ik nooit iets van heb gelezen, dus zonder verwachtingen begon ik dit dikke boek, en wat voor een boek, ik kon het niet wegleggen, elke personage krijgt zijn stem. Wat zou je als moeder doen als je zoon met het syndroom van Asperger wordt beschuldig van moord? Dit overkomt Emma, alleenstaande moeder van Theo en Jacob. Jacob is geen gewone tiener maar heeft het syndroom van Asperger. Jacob is geobsedeerd door forensisch onderzoek en het televisieprogramma crimeBusters. Theo zijn kleine broer leeft volledig in het teken van Jacob. Emma doet alles om Jacob een gewoon leven te geven. Dan wordt Jess Ogilvy dood aangetroffen. Jess, de begeleidster van Jacob. Wat is het aandeel van Jacob?
Het boek is vlot leesbaar en houdt de spanning tot de laatste bladzijde erin, meestal als er in een verhaal een rechtszaak wordt beschreven, dwaal ik snel af deze keer is het zo afwisselend omdat het elke keer in een ander perspectief wordt gezien. | 1pos
|
Er is niets mooi aan oorlogen, maar dat kunnen we niet zeggen van de cover van De tatoeëerder van Auschwitz. Twee handen die elkaar innig vasthouden in een licht gedeelte van de omslag, onderaan in donkere lucht een foto van het concentratiekamp.
De tatoeëerder van Auschwitz gaat over de uitzonderlijke liefde tussen gevangenen 32407 en 34902.
Zoals de korte inhoud reeds vertelt, gaat dit boek over twee mensen die elkaar in één van de afgrijselijkste concentratiekampen die de nazi’s hadden opgetrokken, leerden kennen en desondanks alle verschrikkingen verliefd werden.
Lale Sokolov, een jonge Slowaakse jood, wordt gedeporteerd en bij toeval door de vorige tatoeëerder uit de rij gehaald, omdat er dan toch minstens één iemand die dag gered zou worden van de executie. Op zekere dag krijgt hij zoals altijd een briefje met een nummer aangereikt om aan te brengen in de arm van een meisje, Gita gevangene 34902. Voor Lale is het liefde op het eerste zicht.
Desondanks alle ontberingen, mishandelingen, vernederingen en zoveel meer slaagt Lale er in een handeltje op te zetten om extra eten binnen te smokkelen en te verdelen onder andere gevangenen waardoor hij tientallen mensen in leven heeft gehouden. Niet alleen uit zelfbehoud maar ook om anderen te helpen, brengt Lale dikwijls zijn leven zelf in gevaar. Alleen omdat hij een toekomst wil voor hemzelf en Gita…
Een mooi, vlot geschreven biografisch verhaal dat opgetekend is door Heather Morris met veel respect naar de verteller toe. Drie jaar concentratiekamphel neergepend in een boek van pakweg 320 pagina’s is niet makkelijk en er zal naar mijn inziens heel wat geschrapt zijn of het hoofdpersonage heeft de ergste dingen weggelaten in zijn verhaal. Het enige dat voornamelijk naar boven komt in dit boek is de onvoorwaardelijke liefde die Lale voor Gita had tot het einde van hun dagen.
Een mooi eerbetoon aan twee dappere mensen die hun verhaal nog wel konden voortvertellen in de meest zwarte pagina’s van de vorige eeuw. | 1pos
|
Ik sluit me aan bij de vorige recensenten. Eindelijk weer eens een boek dat aan je handen geplakt blijft zitten. Aan het eind bleef er bij mij nog maar een mysterie over. Wie is S.K. Tremayene? | 1pos
|
In deel 2 van de Structure serie gaat het boek verder over Lily en Mika. Nadat Mika en de band terug komen van de tour sluiten ze dit af in het café waar het allemaal begonnen is. Daar loopt Mika, Lily tegen het lijf. Vanaf dat moment weet je meteen dat ze elkaar zeker nog niet los gelaten hebben.
Ook in dit deel vechten ze beide met hun demonen en willen/kunnen ze zich niet voor de volle 100% aan elkaar geven. Tot er iets gebeurd! Vanaf dat moment wordt het steeds beter en spannender. Zowel Mika als Lily stelt zich steeds meer open en komen steeds dichter bij elkaar.
Een boek waar ook de andere leden van Structure en Poppi, de beste vriendin van Lily steeds wat meer voorbij komen. Het leest erg makkelijk weg, een fijne schrijfstijl en door de spanning is het erg lastig om het boek weg te leggen. Ik ben erg nieuwsgierig naar de verhalen van de andere bandleden geworden! | 1pos
|
En weer een heerlijk boek wat niet weg gelegd kan worden
Ik vond het verhaal erg spannend. Ik ben dol op boeken wat geschreven wordt vanuit meerdere personen, je wilt dat zo graag lezen hoe het met de ander gaat, echt een boek waar je zo doorheen vliegt, super! | 1pos
|
Ik vond het op zich een leuk boek, maar het was ook weer niet zó fantastisch. Vooral vader Finch is een interessant karakter, maar ook misschien weer iets té ideeal. Ik ben benieuwd naar de bespreking ervan in mijn leesclub. Ben overigens ook erg nieuwsgierig naar de film.
--
update: door de bespreking met de leesclub ben ik iets enthousiaster geworden. Zit toch meer in het boek dan je bij de eerste lezing zo snel ziet. | 1pos
|
Ik had vooraf al Mara en Tirtha gelezen en kon al niet wachten tot Matsya uit zou komen.
Ik ben er gisteren in begonnen. En heb het boek niet meer weg kunnen leggen. Ja even om te eten en te slapen tussendoor.
Het boek bestaat uit kleine hoofdstukken wat zeer prettig leest. Tussendoor bestaan er hoofdstukken die schuin geschreven lettertype hebben, die in de ik-vorm wordt geschreven. Wat absoluut niet hinderlijk is, want je wordt zeer nieuwsgierig naar deze persoon.
De spanning is enorm opbouwend en tot op het laatst was voor mij de ontknoping verrassend.
De personages zijn goed uitgewerkt en je leeft heel erg mee met hen. En ja, zelfs zou je op het eind nog meeleven met de dader...
Dit is wederom een spannende RANI DIAZ thriller! Dit is de 3e uit de reeks en je bemerkt dat de auteur groeit in haar werken! Ik ben grote fan en kan iedereen haar boeken aanraden! | 1pos
|
Jules Fabre vertrekt vanuit zijn geboortedorp naar Parijs om er geneeskunde te gaan studeren. Het is 1880 en Jules huurt een kamer bij de uitvinder Dieulafoy. Hij raakt in de ban van zijn dochter; Aurore. Al is zij op zijn zachtst gezegd een beetje eigenaardig. Wanneer Jules leert over hysterie en hypnose probeert hij erachter te komen wat Aurore mankeert. Ondertussen zakt Jules’ vader steeds verder weg in een mysterieuze hersenziekte. Zus Lucile houdt Jules in haar brieven op de hoogte van de situatie thuis. Wanneer Jules van plan is naar huis te gaan om afscheid te nemen van zijn vader vinden er in Parijs een aantal raadselachtige moorden plaats die zijn vertrek uit Parijs belemmeren.
Marco Kamphuis weet een enorm verhaal te vertellen in slechts circa honderdvijftig pagina’s. In de roman worden heel veel dingen impliciet gelaten en niet uitgesproken. Toch weet Kamphuis het verhaal op zo’n suggestieve manier te schrijven, dat de lezer vrijwel vanaf het begin doorheeft wat er precies aan de hand is. Hoewel Jules de omstandigheden nooit helemaal begrijpt, zelfs niet wanneer zijn verblijf in Parijs tot een einde komt, is de lezer vanaf het begin op de hoogte van de situatie waarin Jules terecht is gekomen, zonder dat dit letterlijk beschreven wordt door de auteur.
Jules is een personage waarmee de lezer zich makkelijk kan identificeren. Zijn onhandigheid, onwetendheid en zijn talent om altijd op de verkeerde plek op het verkeerde moment te zijn maken dat de lezer vanaf het begin niets dan sympathie en misschien zelfs medelijden voor de jongen kunnen opbrengen.
Kamphuis vertelt het verhaal door middel van fragmenten uit het dagboek van Jules en de brieven die Jules van zijn zus Lucile toegestuurd krijgt. Dit leest prettig en zorgt ervoor dat de lezer zich verbonden voelt met de situatie waarin Jules zich bevindt, waarin hij eigenlijk ongevraagd terecht is gekomen. De lezer ziet andere personages dus ook altijd vanuit de ogen van Jules. Zelf hebben zij verder weinig in te brengen in het verhaal dat verteld wordt. "Hoewel ze me recht aankeek, was het alsof ze in de verte staarde, en op dat moment dacht ik: er is iets aan de hand met haar."
De auteur legt de manier waarop hysterie bij vrouwen in de negentiende eeuw werd gezien goed uit in zijn boek. Symptomen en gevolgen worden nauwkeurig beschreven, evenals de methoden van hypnose die gebruikt werden door de wetenschappers uit die tijd. Aurore geeft een prachtig tijdsbeeld van Parijs weer. Dat is wat dit verhaal zo interessant maakt om te lezen. Alles klopt en het is tegelijkertijd van begin tot eind spannend. Het vak van de geneeskunde en de wetenschap in het algemeen worden onder de loep genomen en afgezet tegen het godsbeeld dat in die tijd heerste. " […] medici hebben ontzag voor het menselijk leven, meer nog dan andere beroepsgroepen omdat ze begrijpen hoe ingewikkeld het uurwerk is dat binnenin tikt, maar tegelijkertijd leidt dat begrip, en het ermee samenhangende vermogen aan het uurwerk te sleutelen, onvermijdelijk tot hoogmoed."
Aurore is een prachtige historische roman die een groot verhaal vertelt in weinig bladzijden. Kamphuis is een getalenteerd verteller die zijn personages tot leven wekt, zoals uitvinder Dieulafoy zijn eigen schepsels tot leven weet te wekken. Zeker de moeite waard om te lezen! | 1pos
|
het is een goed en leesbaar boek,met GEEN lange passages en verhalen. | 1pos
|
Skylar leeft in een virtuele wereld. Dat is een wereld waar alles kan; als je er apps voor download. Er zijn apps om te vliegen, om de Mount Everest te beklimmen of om er uit te zien als een supermodel. Ook word je virtuele lichaam niet ziek. Maar deze wereld speelt zich af in de hoofden van mensen. Hun lichamen zijn nog op aarde en worden in conditie gehouden door hoeders. Op hun 17e kunnen de jongeren, die dat willen of niet genoeg geld hebben om het af te kopen, uitpluggen uit de virtuele wereld en naar de echte materiële wereld terugkeren. Skylar is 16 en kan niet wachten om terug te gaan, want haar moeder en zus zijn in de echte wereld. Maar dat wordt de grens tussen de echte en de virtuele wereld gesloten. Voor de meeste mensen is dit erg goed nieuws, want in de virtuele wereld is alles beter denken ze. Maar voor de mensen die geliefden in de andere wereld hebben is dit een ramp, want die zien ze dan nooit meer terug. Skylar krijgt een geheime kans om samen met een paar anderen illegaal terug te keren naar de echte wereld, onder voorbehoud dat ze de zoon van de president mee terug nemen, Rain Holt, want die zit daar nu ook vast. Maar als Skylar wakker wordt in de echte wereld blijkt het anders dan ze dacht. Ze loopt gevaar, want ze is op de een of andere manier belangrijk daar. Ze weet te ontsnappen en gaat op zoek naar de antwoorden op al haar vragen. En alles blijkt nog veel schimmigger dan gedacht.
Toen ik net begon met lezen kon ik me het verhaal moeilijk voorstellen. Ik vond het raar dat alles wat de mensen meemaakten allemaal in hun hoofd gebeurde. Maar toen het verhaal vorderde wende ik daar aan. In de echte wereld is alles heel verwarrend. Je weet niet wie goed of slecht is. En aan het einde van het boek vond ik het nog steeds niet heel duidelijk. Het is net of iedereen zijn eigen verborgen agenda heeft.
Het boek leest wel als een trein en het is moeilijk om hem weg te leggen. Ik denk dat ik het vervolg ook wel ga lezen. | 1pos
|
Ik heb net vanochtend het boek Close-up van Esther Verhoef uitgelezen en vond het een goed boek! Vanaf het begin vond ik hem eigenlijk al wel spannend, maar meer een spanning die op de achtergrond aanwezig is. Leuk gedaan met het wisselen van perspectief van ik-persoon Margot naar ik-persoon moordenaar. Aan het eind van het boek was ik verrast, wat betreft de moordenaar. Heb net het volgende boek van Esther Verhoef gekocht, want ben enthousiast geraakt!! | 1pos
|
Het is echt een Stephen King boek. Je moet er van houden. Lange intro van de (vele!) personages. Allen met een 'eigen' verhaal. Wat een kunst om het toch weer vloeiend in elkaar te schrijven, waardoor het een logisch verhaal wordt.
Ik vind het een goed geschreven boek. Het verhaal zelf wat 'simpel', desalniettemin heb ik ervan genoten. Het boek heb ik ook in 1 ruk uitgelezen. Je blijft je toch bij elk hoofdstuk afvragen en nu? Ja, ik hou ervan! | 1pos
|
k vond het geen moeilijk boek om te lezen, hooguit het begin om in het verhaal te komen, maar wel om na te vertellen. Het verhaal wordt verteld vanuit een geest (Sarah) èn drie verschillende perspectieven. Hoe de geest het bij leven heeft beleefd en hopend dat de waarheid aan het licht komt. Wie die geest is, kom je na afloop van het hoofdstuk Ida achter. Naast Ida zijn er nog twee delen: David en Hannah. Er komen veel Hebreeuwse woorden in voor. Van tevoren zou ik het boek niet gepakt hebben, maar ik beveel het nu wel aan anderen aan, dat zegt genoeg. | 1pos
|
Een heerlijk boek om te lezen.
Het is een spannend verhaal. Het is goed beeldend geschreven. Waardoor je er vanaf moment 1 helemaal in zit.
Ik kijk enorm uit naar een vervolg. | 1pos
|
Ik heb dit boek met een hele grote glimlach op mijn gezicht dichtgeslagen. Het is een rasecht kinderboek en het leest daardoor echt als een trein, maar het verhaal zelf heeft elementen die mij als volwassene toch ook echt wel heel erg konden aanspreken en bekoren. Zo is de moraal van dit verhaal een hele mooie, zo één waarvan je zou willen dat er meer schoolsystemen op gebaseerd zijn en wordt er een hele mooie, lieflijke sfeer gecreëerd, waardoor kinderen ongetwijfeld ademloos aan je lippen hangen als je dit aan ze voorleest.
Wat ik daarnaast ongelooflijk leuk vond, was dat de karakters heel herkenbaar waren en ook echt een soort van eigen stemgeluid hadden, binnen de mogelijkheden van het kinderboek. Elk karakter vertelt op een bepaald moment een verhaal en al die verhalen zijn net iets anders verteld en geschreven, waardoor echt de stem van het karakter erin door klinkt.
Een heel mooi voorleesboek om in de kast te hebben staan en af en toe gewoon eens zelf te lezen. En volgens mij ook het perfecte boek om een hardnekkige leesdip mee te lijf te gaan! | 1pos
|
Het is waar! Alle lof die over dit boek al werd uitgestort, is allemaal waar: De vrouw in de kooi is een thriller van een zeldzaam kaliber, een gouden Deense Kroon in mint condition, fleur du coin, puntgaaf... Wie aan het boek begint weze gewaarschuwd: alle clichés zijn van toepassing, vanaf "leest als een trein" tot en met "kon niet stoppen met lezen" en alles wat daartussen maar kan bedacht worden aan kwalificaties die een thriller ophemelen. Ik heb het boek in minder dan twee dagen uitgelezen (382 blz.) en zo'n tempo was mij sedert De gekwelde man van Henning Mankell niet meer overkomen...
Brigadier Carl Mørck was een tijdje buiten dienst ingevolge een dramatisch schietincident waar hij bij betrokken was. Als hij onverwacht weer opdaagt en aan het werk wil, weet men niet zo goed wat met hem aan te vangen. Het merendeel van zijn collega's bij de Kopenhaagse politie zijn de rechtlijnige Carl liever kwijt dan rijk, ook al erkennen ze allemaal zijn fenomenale bekwaamheid als speurder. Zijn staat van dienst is veel te indrukwekkend om hem te kunnen degraderen, en dus krijgt hij een schop naar boven: brigadier Carl Mørck wordt hoofd van de pas opgerichte "afdeling Q." Zijn taakomschrijving: oude, onopgeloste zaken "die bijzondere aandacht vragen" opnieuw aanpakken. Zijn actieterrein: heel Denemarken. Mørck krijgt een onooglijk bureautje in de kelder, een computer, een auto èn Assad, een klusjesman van Syrische afkomst die hij alleen mag gebruiken voor wat loop- en schoonmaakwerk en om koffie te zetten, maar zeker niet voor het echte politiewerk... Dat laatste heeft Mørck echter niet heel goed gehoord.
Afdeling "Q" gaat aan de slag met de zaak rond Merete Lynggaard, een jonge linkse politica en destijds de coming lady van de Deense politiek, die vijf jaar eerder spoorloos verdween...
Tot zover de ontstaansgeschiedenis van "afdeling Q," de rest van deze thriller werd al vaak genoeg degelijk samengevat. Hoe minder erover onthuld wordt, hoe beter, want wat volgt zijn ruim 300 bladzijden waarin het bijzonder intelligent gevoerde onderzoek door Mørck en Assad tot in alle details wordt beschreven, waarin het mysterie laagje na laagje wordt onthuld, en waarin vooral de spanning en het ritme schitterend worden opgedreven tot een zenuwslopend slot. Wie lange nagels heeft geef ik de raad ze te knippen alvorens aan de laatste 100 bladzijden te beginnen, want ze gaan er gegarandeerd aan... Alweer een cliché, maar alweer waar! De vrouw in de kooi is gewoon ongemeen spannend!
Opvallend is de kundige karakterisering van de personages. Op een eenvoudige manier weet Adler-Olsen zijn personages vrij vlug een duidelijke identiteit te geven waar de lezer zich mee kan vereenzelvigen. Carl Mørck is rechtlijnig, redelijk eigenzinnig, onbevooroordeeld en heeft een ietwat cynisch gevoel voor humor. Hij heeft tegenslagen gekend, maar heeft zijn leven nu toch vrij goed in de hand. Wie goed werk aflevert krijgt een schouderklop, maar hij verfoeit collega's die tijdens een onderzoek voortdurend hun licht onder de korenmaat zetten. Zijn assistent Assad is wat raadselachtiger. Aangesteld als eenvoudig klusjesman, wordt het Carl én de lezer snel duidelijk dat dit een onderkwalificering van formaat is, want Assad blijkt over een vlijmscherpe geest en een beangstigend opmerkingsvermogen te beschikken. Hij komt uit Syrië (zo beweert hij toch), verblijft al enkele jaren in Denemarken en spreekt de taal dus vrij goed, zij het met een sappige zinsbouw en een grappige voorkeur voor het woordje "dus." Ook alle andere personages zijn erg aannemelijk uitgetekend, van de meelijwekkende vrouw in de kooi tot en met de door jarenlange haat waanzinnig verziekte crimineel.
De psychologische benadering is subtiel, onopvallend, niet opdringerig en zeker niet betweterig. Hier geen bladzijdelange emotionele bespiegelingen zoals bijvoorbeeld Camilla Läckberg ze graag in haar thrillers verwerkt. De enkele lezer die zal vinden dat de karakters net ietsje te sterk werden uitvergroot zal ook wel snel de charmante meerwaarde hiervan inzien en waarderen. Carl Mørck is sympathiek, Assad is grappig en beide zijn intelligent, en daar ga je op den duur vanzelfsprekend van houden. Zij doen geregeld glimlachen, en bij wijze van adempauze in de zinderende spanning komt dat goed van pas...
De vrouw in de kooi is het eerste van negen (of tien?) delen die samen de "serie Q" zullen vormen. Met dit eerste deel nestelt Als Jussi Adler-Olsen zich probleemloos tussen kleppers als Jo Nesbø, Roslund & Hellström, Anne Holt, Sjöwall & Walhöö e.a... Toegegeven: Henning Mankell blijft onbedreigd op zijn eenzame hoogte zitten, en Stieg Larsson zal wel voor eeuwig en drie dagen uniek blijven, maar Jussi Adler-Olson komt dicht in de buurt... En dan heeft hij de Läckbergs en de Marklunds van deze wereld al vlotjes achter zich gelaten! | 1pos
|
Ik mocht dit boek lezen voor de leesclub van ‘Samen lezen is leuker’. Het is een jeugdthriller. De cover is mysterieus en duister met een soort spookhuis erop. Een boek dat je zo oppakt in de boekhandel of de bibliotheek. Maar ook binnenin zijn er mooie tekeningen aangebracht. Mijn kinderen (4 en 7 jaar) hebben de cover ook beoordeeld en denken dat het een griezelig verhaal is.
Quinten, het hoofdpersonage, zit (voor de tweede keer) in het zesde leerjaar. Hij wordt geteisterd door zeer realistische dromen en heeft een heel levendige fantasie. Als er de dag na een grote storm plots een heel nieuw huis staat in het dorp, dat niemand ooit eerder heeft gezien, gelooft Quinten meteen dat er iets vreemd aan de hand is. Het blijkt hun nieuwe school te zijn. De andere kinderen en hun ouders laten hun bezorgdheid al snel varen en zijn dolenthousiast over de nieuwe school maar Quinten maakt zich grote zorgen.
Het boek is bedoeld voor kinderen vanaf 10 jaar. Ik ben zowat 25 jaar ouder dan de doelgroep maar ik liet me ook helemaal meeslepen in dit spannende verhaal waarin niks is wat het lijkt. Laat je fantasie de vrije loop en ga mee in de leefwereld van Quinten en zijn vrienden.
De auteur heeft een heel fijne schrijfstijl. Het is niet betuttelend. En je kan je de beelden zo voor de geest halen. Het is een heel spannend boek en eigenlijk ook een beetje eng denk ik, als je bedenkt wie de doelgroep is. Het verhaal gaat niet heel snel, maar het is dan ook een jeugdboek en op maat van 10-12-jarigen geschreven. | 1pos
|
Marit en Auric komen van het eiland Aimerey. Een eiland waar Magykers, louteraars en wapenbroeders het voor het zeggen hebben. Om het eiland te verlaten zijn Marit en Auric gelouterd waardoor ze geen herinneringen hebben aan Aimerey. Samen proberen ze een leven op te bouwen in Semaris.
Regelmatig worden er spreuken van de Magykers gekocht door de koning of mensen die veel geld hebben. Als de Magyckers voor een opdracht in Semaris zijn, blijkt dat Auric een spreuk kan herhalen. Dit tot grote verbazing van de Magyckers. De Magyckers beginnen te beseffen dat hun macht en magie wordt bedreigd door Auric.
Marit en Auric slaan op de vlucht voor de Magyckers en worden daar bij geholpen door Eamon. Eamon blijkt een groot netwerk te hebben, om uit handen te blijven van de Magyckers. Uiteindelijk vinden ze onderdak bij de broer van Eamon met alle gevolgen van dien.
Het gebeurt niet vaak dat ik een fantasy boek pak om te gaan lezen. Het genre trekt me niet en de pogingen die ik het ondernomen zijnvaak teleurstellend verlopen. Toch wilde ik het nogmaals proberen en schreef me in voor het buzz boek.
Ik heb heel blij dat ik dat heb gedaan, want het was een heel fijn boek om te lezen. Het verhaal is beeldend geschreven of eigenlijk op een manier waardoor je zelf beelden gaat vormen. Niet alles is heel gedetailleerd, maar dat laat ruimte voor eigen fantasie. In het begin had ik daar een beetje moeite mee, maar dat verdween al snel.
Daarnaast leest het verhaal vlot en volgen de gebeurtenissen elkaar in een rap tempo op. Hierdoor is het moeilijk om het boek weg te leggen.
Auric is een heel eigengereid personage en door zijn beperking levert dit leuk/ spannende situatie op.
Het einde van het verhaal is verrassend maar gericht op de personages. Het verhaal op zich eindigd niet spannend, maar toch ben ik heel nieuwsgierig naar een vervolg van de Magyckers. | 1pos
|
Toen ik de titel las was ik als liefhebber van thrillers natuurlijk meteen geïnteresseerd en het boek heeft me niet teleurgesteld mag ik wel zeggen. De zaken die in het boek besproken worden, zijn kleine thrillers op zichzelf.
Als thrillerliefhebber kun je dit boek lezen als aanvulling op wat je dacht, als verrijking voor jezelf.
Je zult zien dat je nu anders aankijkt tegen een krantenartikel over een misdaad of wanneer iemand voor de rechter moet verschijnen.
Dit is een boek om iedere dag een aantal hoofdstukken uit te lezen. Het leest lekker vlot door de ontspannen maar toch directe schrijfstijl van Pascale Bruinen. Heel natuurlijk, geen hoogdravend taalgebruik en zonder poespas.
Achter in het boek staat een verklaring van de gebruikte noten; soms is het een verwijzing naar een artikel of column een andere keer een verklaring of een gedachte van de auteur. Alles is wel gemakkelijk te volgen op deze manier.
De columns van Pascale Bruinen in het Algemeen Dagblad zijn op een goede manier in het boek verwerkt. Het vloeit over in de rest van de tekst.
Ook is een dosis humor deze auteur niet vreemd. Ik lag in een deuk toen ik las wat ze allemaal uit haar kantoor heeft moeten halen wanneer besloten wordt dat men gaat flexwerken en er daarom geen persoonlijke spulletjes op kantoor moeten staan. Ik zie het voor me terwijl ik lees;
'Nadat ik drie zakken tjokvol heb gestouwd, kijk ik tevreden om me heen. Hé, ik kan de vensterbank weer zien!' en 'Ik voel me verlost, gelouterd, bevrijd.' Hilarisch, toch?
Je krijgt een persoonlijke inkijk op haar werk.
Tijdens een huiszoeking op een adres waarvan bewoners verdacht worden van het in bezit hebben van kinderpornografie, ziet ze twee dochtertjes van de verdachte;
'Bij het zien van zo veel angst en wantrouwen in hun ogen moet ik even slikken. Ondanks het feit dat ik gewoon mijn werk doe en de mij gegeven bevoegdheden correct uitoefen, voel ik plaatsvervangende schaamte om zo in hun privéleven binnen te dringen. Het voelt heel dubbel, want als de verdenking klopt, zijn zij zelf mogelijk slachtoffer...'
Hier spreekt de zakelijkheid, vertaald naar haar thuis-situatie. Ze stelt zich kwetsbaar op in dit boek.
Ik denk dat het heel goed is dat ze dit boek geschreven heeft; goed voor zichzelf maar vooral goed voor ons, de lezers. We weten nu meer dan we eerst voor mogelijk hadden gehouden. Ik heb dit boek graag gelezen en waardeer het met 4/5 sterren. | 1pos
|
Wat een heerlijk boek. Ondanks dat het een dik boek is, heb ik er niet lang over gedaan om het uit te lezen. Schrijfster Mead heeft een prettig taalgebruik waardoor je makkelijk door de bladzijden heen leest. Daarnaast heeft zij een goed gevoel voor het beschrijven van details zonder dat het teveel of rommelig wordt. Hierdoor kan je een goed beeld vormen van wat er verteld wordt zonder uit het verhaal te raken.
Elizabeth (die de lezer het grootste gedeelte van het boek kent onder de naam Adelaide) is een gravin en doordat het familiefortuin slinkt, zal zij moeten trouwen met een goede partij. Hoewel ze haar familie graag wil helpen door het goede te doen (haar ouders zijn overleden waardoor Elizabeth alleen nog samen met haar grootmoeder is) ziet Elizabeth een huwelijk met de door haar grootmoeder gevonden partij helemaal niet zitten. Wanneer er een jongeman langskomt voor haar dienstmeisje Ada en haar uitleg geeft over “The Glittering Court”, bedenkt Elizabeth een plan. Ze hoort namelijk dat hier ‘gewone’ meisjes worden opgeleid tot meisjes die kunnen doorgaan voor adel. Zij worden naar de Nieuwe Wereld gebracht waar een overschot aan mannen is. De meisjes kunnen hier gekocht worden door welgestelde mannen en zo een beter leven krijgen.
Elizabeth neemt de plaats in van Ada (wiens naam voluit Adelaide is) en gaat zo het avontuur aan. Tijdens dit avontuur ontmoet ze een aantal bondgenoten. Ten eerste de jongeman die had gedacht de echte Ada mee te nemen. Hij kiest ervoor om haar niet te verraden, maar de kans te geven om haar plan te laten slagen. Ook Tamsin en Mira, hoe verschillend ook, worden vriendinnen van Adelaide. Dit is maar goed ook want zij kunnen elkaar goed gebruiken tijdens dit avontuur.
Ik heb twee kleine puntjes van kritiek over het boek. Het een is dat mij niet duidelijk werd in welk jaar het boek zich afspeelt. Hoewel je weet dat het ergens lang geleden geweest is doordat er gesproken wordt over koetsen, adel, dienstmeisjes en de klederdracht en dergelijke, blijft het voor mij te vaag in welke periode ik dit ongeveer moet zien.
Het andere puntje gaat over een vriendin van hoofdpersoon Adelaide. Naast dat er aandacht voor details in de omgeving is, zet Mead ook de personages goed neer. Dit zorgt er wel voor dat een van de vriendinnen van Adelaide aan het einde van het boek ongeloofwaardig overkomt. Helaas zou ik teveel verklappen door dit verder uit te leggen, maar ik las ik achterin het boek dat een vervolg op “The Glittering Court” in de zomer van 2018 verschijnt. Ik hoop dat er dan een logische verklaring is voor de verandering van dit personage.
Tot zover mijn kritieken want verder ben ik zeer enthousiast over dit boek. Zoals gezegd leest het makkelijk weg en dankzij de gedetailleerde beschrijvingen leef je helemaal mee met Adelaide. Ik pakte het boek er dan ook elk vrij moment bij om maar verder te kunnen lezen. Adelaide is een personage dat steeds sterker wordt. Ze heeft veel te leren, maar gaat niets uit de weg.
Hoewel je bepaalde dingen al van verre aan ziet komen, zitten er ook een paar verrassende wendingen in het verhaal. Het is een boek dat je een goed gevoel geeft, de dingen gaan zoals je als lezer (ik in ieder geval) graag zou willen. Het is wel erg fijn om te weten dat er een vervolg komt want dit biedt de kans om ook wat dieper op een aantal andere personages in te gaan. Ik hoop dat het vervolg ook minstens zo dik wordt als dit boek! | 1pos
|
Vanaf dat Allie een vampier is, vind ik het verhaal erg boeiend. Als ik eerlijk ben spreekt dit verhaal me meer aan dan de Iron Fey serie. Ik ben dan ook wel fan van vampierverhalen. Dit verhaal is niet de zoveelste in de rij van vampierverhalen. Het is best wel vernieuwend. Ik heb natuurlijk niet álle vampierverhalen die er zijn gelezen. Het kan best zijn dat iemand anders er wel een ander verhaal in herkent.
Hoe dan ook is het een echte aanrader voor de young-adult/ fantasy liefhebbers.
De rest van mijn recensie is te lezen op leesdan.blogspot.nl | 1pos
|
Subsets and Splits
No saved queries yet
Save your SQL queries to embed, download, and access them later. Queries will appear here once saved.