text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
Zo. Mag ik even bijkomen?
Wat een boek zeg!
En hoe ga ik hier nu een recensie over schrijven zonder iets prijs te geven?
De eerste zin van het eerste hoofdstuk zet meteen de toon: ‘Je kind begraven is het ergste dat je kan overkomen.’. Ik moet er zelf niet aan denken, maar het is de hoofdpersoon in dit boek overkomen.
De hoofdpersoon, ‘ik’, is haar dertienjarige dochter verloren. Dochter Amal pleegde zelfmoord nadat zij op school gruwelijk gepest werd en de dood als enige uitweg zag. ‘Ik’ gaat gebukt onder een schuldgevoel (‘waarom heb ik niets gemerkt?’), maar wordt vooral gedreven door een enorme woede. Een allesverslindende, allesomvattende woede. En die woede knalt van de pagina’s, die proef je als lezer, die voel je. Maar je voelt ook de liefde die zij voor haar dochter voelt. Op cynische, sarcastische toon vertelt ‘ik’ het verhaal van haar dochter, waar haar woede vandaan komt en wat zij allemaal van plan is. Afstandelijk en keihard is ze in haar oordeel over mensen en heel duidelijk in wat zij wil: de dood van haar dochter wreken.
[Blijf maar bij me uit de buurt, want ook jij kunt mijn volgende doelwit zijn.]
Het perspectief wisselt tussen ‘ik’ en Jeantine van Dis. Samen met haar man Jerome woont Jeantine nog niet zo lang in het dorp en ze probeert er haar plek te vinden. Jeantine heeft het zwaar. Haar verleden wordt langzaam uit de doeken gedaan en je begrijpt als lezer waarom zij zich het liefst verstopt voor de buitenwereld. Haar huwelijk met Jerome lijdt enorm onder het trauma dat hen is overkomen en dat is bij lange na nog niet alles, maar het spoilergevaar is zo groot, dat ik daar verder niet over uitwijd. Dat moet je vooral zelf maar lezen, maar de machteloosheid en het verdriet van Jeantine is net zo voelbaar als de woede van ‘ik’.
[Je leest het goed, slachtoffers. Meervoud. Als ik dan toch bezig ben, ruim ik meteen maar de hele shit op. Want zeg nu zelf, waarom half werk leveren?]
Mij zie je niet is geschreven in korte hoofdstukken, wisselend van perspectief tussen ‘ik’ en Jeantine. In de hoofdstukken van ‘ik’ zijn ook passages uit het dagboek van Amal verwerkt. De kwetsbare woorden van Amal zorgen ervoor dat je, ondanks de harde toon van ‘ik’ en de kilheid waarmee zij haar gedachten blootlegt en zich af en toe rechtstreeks tot de lezer wendt, toch ergens begrip voor haar krijgt.
Loes den Hollander schrijft to the point, duidelijk en soepel. Er is geen woord te veel of te weinig opgeschreven en ze weet de lezer vanaf de eerste bladzijde het verhaal in te trekken en geeft ze je geen tijd om even naar adem te happen. Zelfs niet als je het boek uit hebt. De toon waarmee ‘ik’ tot leven wordt gebracht, vind ik subliem en daarmee creeert Den Hollander een spanning die onder je huid gaat zitten en die alleen maar oploopt, hoe gaat dit aflopen? Wie is ‘ik’? Halverwege het verhaal denk je te weten hoe het zit, maar geloof mij maar: dat is niet zo.
Mij zie je niet grijpt je en laat je zeker nog niet los na de laatste pagina. BAM! Wat een geweldig goed boek! | 1pos
|
Zojuist het debuut van de helaas te vroeg overleden Karel Glastra van Loon uitgelezen. Titel van het boek ‘Vannacht is de wereld gek geworden’. Het bestaat uit 6 verschillende verhalen van ieder zo’n dertig tot veertig bladzijden lang.
Prachtig! De auteur verweeft zijn eigen ervaringen als journalist en verwerkt die in deze fictieve verhalen die dus echt gebeurd hadden kunnen zijn, oftewel zoals bij de verantwoording wordt verteld, ‘fictie en werkelijkheid lopen door elkaar’.
Het verhaal ‘Inlanders’ zou zomaar een verhaal van F. Springer kunnen zijn, en aangezien dat een van mijn lievelingsschrijvers is, is dat dus als compliment bedoeld!
‘Uit naam van hen die God al is vergeten’ zou een parabel kunnen zijn uit de Bijbel als je je fantasie een beetje gebruikt, waarbij op het einde Christus zijn wonden laat verzogen door Maria Magdalena.
Het mooiste verhaal, zonder de andere verhalen te kort te doen, vind ik het laatste uit het boek en is getiteld ‘De liefde komt altijd te laat’. Daar vertel ik verder niets over, je moet het zelf maar gaan lezen. Wel even een citaat uit dit verhaal, het had het motto van het boek kunnen zijn, namelijk:
“Je hebt geen goud gevonden (…), je bent niet beschoten. En nu denk je: is dit alles, is dit nu oorlog?”
“Dat is waar”, zei ik, “maar wie hoeft dat te weten? Ik kan schrijven wat ik wil.” | 1pos
|
Vervoering is een prachtige feeërieke familiekroniek van de Hindoestaanse nazaten van de Rajput-kaste. Wanneer de 18-jarige Ramdew Raj het na de dood van zijn moeder in Brits India aan de stok krijgt met een Engelse kolonist, voelt hij zich alleen op de wereld en slaat op de vlucht. Door een sluwe ronselaar laat hij zich overhalen om een vijfjarig werkcontract te ondertekenen op een suikerplantage in een nieuw ver land. Op het schip dat hem naar Suriname zal brengen beseft hij dat hij er is ingeluisd. Zijn krijgersgenen komen aan de oppervlakte en hij besluit om in hongerstaking te gaan. Twee vrouwen, Shankatula de verhalenvertelster en Kumari de verzorgster, en de geest van het schip helpen hem uiteindelijk de lange reis te overleven. Kumari wordt zijn vrouw, maar het is Shankatula die hem uiteindelijk jaren later zijn eerste zoon Yash zal geven.
In Suriname aangekomen weten Raj en Kumari ternauwernood de dwangarbeid en de uitbuiting op de plantages te overleven. Toch slagen ze erin om aanzien te krijgen bij de andere Hindoestanen en wat geld opzij te zetten om een stukje grond te kopen. Wanneer meer dan een halve eeuw later Yash’s zoon, Mukesh, zich in de steek gelaten voelt door zijn moeder en emigreert naar Nederland, zal men zich opnieuw moeten aanpassen aan een nieuw land en nieuwe gewoonten.
Auteur Shantie Singh is zelf van Hindoestaanse afkomst en in haar zoektocht naar haar identiteit en verleden neemt ze de lezer mee en verweeft ze historische feiten, geloof, tradities, familie en hoop tot een beeldend en lijvig verhaal. Al lezend komt het harmonieuze verhaal tot leven en word je meegezogen in een omgeving vol mystiek en volharding, balancerend tussen twee werelden. Om de rituelen die de rijkdom van de cultuur uitmaken te duiden maakt Shantie gebruik van kleuren, geuren en klanken. Ze neemt je mee naar bruiloften, religieuze feesten en evenzo naar traditionele lijkverbrandingen en ze laat je ruiken aan bewerkte aarde, rijstschotels maar ook Nederlands gebak. Want samen met de hang naar traditie is er ook de blik naar buiten, naar de nieuwe wereld waarin deze Hindoestanen een plek willen veroveren. Niet slagen is voor een Rajput geen optie!
Dit is een boek dat je raakt, ook al is het fictie, het is ontsproten uit de vele verhalen in Shantie's omgeving en tevens uit de verschillende documenten die ze kon terugvinden over de immigratie van de Hindoestanen. Iedere generatie wordt gekenmerkt door een personage dat je volgt vanaf jeugdige leeftijd tot de volgende generatie zich aandient, en dan stopt het verhaal voor die generatie en gaat het vervolgens verder bij de volgende jongeling. Hoe het de tweede en derde leeftijd vergaat lezen we hopelijk in een volgend boek. Maar lees alvast eerst dit boek of je nu jong bent of oud, migrant of niet, Nederlander of niet, het is voor iedereen een absolute aanrader. | 1pos
|
Met Bed & Breakfast schrijft Van Vuuren weer een typisch
vrouwenboek. Ze heeft een vlotte manier van schrijven, waardoor het
boek lekker weg leest. Het verhaal heeft twee hoofdpersonen, de
zusjes Myrthe en Eva die als dag en nacht van elkaar verschillen.
In de eerste instantie is Eva haar zus duidelijk de baas..Als ze
samen een bed & breakfast beginnen kom je terecht in een wirwar
van gebeurtenissen en geheimzinnigheid. Toch mis je de spanning die
je verwacht van een thriller en zit je nou niet echt op het puntje
van je stoel, maar het boek blijft je boeien…Als de rechercheur
Andries intrek neemt in Bed & Breakfast en de moord op Myrthe
haar moeder en vriend opnieuw onder de loep neemt, wordt het
uiteindelijk duidelijk wat er gebeurd is. Het plot maakt het geheel
helemaal goed, want de dader komt uit een hoek waar je het niet
verwacht hebt. Geweldig! Ik vond het een heel goed boek van deze
auteur, waar ik alle boeken van heb gelezen. Misschien niet de
allerbeste, maar een heerlijke weglees vrouwenthriller, die door
mij wordt beloond met 4* … dus een aanrader! | 1pos
|
Hugo Cooper is al geruime tijd goed bevriend met Charles Hendrix en diens vrouw Valentina. Hugo heeft zijn vrouw inmiddels ingeruild voor een nieuw exemplaar (Snow), maar dat weerhoudt hem er niet van om met het echtpaar Hendrix op vakantie te gaan. De Chinese Snow heeft direct een duidelijk mening over Valentina: Een eerste klas bitch! Al snel wordt duidelijk dat er wat huwelijksperikelen spelen tussen Charles en Valentina. Snow grijpt haar kans en flirt er op los. Charles die niet ongevoelig blijkt te zijn voor de charmes van de oosterse schoonheid gaat hier gretig op in en zet daarmee niet alleen zijn huwelijk maar ook zijn vriendschap met Hugo op het spel….
In De wegen van Valentina neemt Gerrit Brand de lezer mee op reis met het rijke viertal Valentina, Charles, Hugo en Snow. Even waan je je in Parijs, daarna in Spanje en Portugal. De auteur en het personage Charles hebben vermoedelijk iets gemeen, hun voorliefde voor films. Zo is het verhaal grotendeels filmisch geschreven en raakt Charles in het boek niet uitgepraat over zijn droom ooit zelf een film te maken. Gerrit Brand doet rustig aan in het boek, geen overhaast rollenspel, maar stap voor stap worden de locaties, de gesprekken die daar ontstaan, mistappen van de personages en hun ruzies beschreven. Puur, zonder opsmuk creëert de auteur een duidelijk beeld – filmscènes bijna – waardoor het haast voelt of je het viertal persoonlijk aan het stalken bent. Zo nu en dan confronteert de schrijver de lezer met zijn aanwezigheid, door je rechtstreeks aan te spreken. Gewaagd, want niet in ieder boek is dit een succes gebleken. Gerrit Brand komt hier echter goed mee weg. Iets wat de lezer soms op irritante wijze uit een verhaal kan trekken blijkt in dit geval juist bijzonder goed te werken. | 1pos
|
Een heerlijk, vlot geschreven boek dat je moeilijk weg kan leggen. Je wilt steeds weten hoe het verder gaat. Soms zelfs even spannend. | 1pos
|
Wanneer de dochter van filmregisseur Stanislas Cordova dood wordt aangetroffen, start voor onderzoeksjournalist Scott McGrath opnieuw de zoektocht naar iets dat hij eigenlijk uit zijn leven verbannen had. De autoriteiten zijn er van overtuigd dat Ashley zelfmoord heeft gepleegd, maar McGrath denkt dat er iets anders schuilt achter deze mysterieuze gebeurtenis.
Het ’probleem’ Cordova behelst de carrière van McGrath al jaren. Cordova, een illustere filmregisseur wiens films tot het undergroundcircuit behoren, treedt niet in de publiciteit en schaart een rij geheimen achter zich. Destijds werd er door middel van een anonieme tip al het ‘duistere’ rondom Cordova onthuld. Toen bleek dat de tip verzonnen was stond de carrière van McGrath op losse schroeven en vestigde hij zijn aandacht op andere zaken. Maar met de dood van Ashley lijkt hij vastbesloten het mysterie eindelijk op te lossen. Zijn zoektocht voert hem naar verschillende locaties in de metropool New York, zoals een sterkgeurend Chinees restaurant, een exclusieve nachtclub, en het duistere landgoed ‘The Peak’ dat toebehoort aan de familie Cordova. Tijdens zijn dwalingen in de meest uiteenlopende plekken ontmoet hij de excentrieke Nora en de schuchtere Hopper, die uiteindelijk zijn partners in crime zullen worden in het oplossen van dit mysterie.
Maar wie was Ashley? Ashley Cordova was een geniale pianiste die op jonge leeftijd al een ongekend talent aan de wereld openbaarde. Totdat ze op 14-jarige leeftijd geen noot meer aansloeg op haar piano en in de luwte verdween. Ze speelde in haar jeugd een klein rolletje in een van de films van haar vader, om vervolgens niet meer in de publiciteit te treden. McGrath, Nora en Hopper proberen door middel van losse stukjes de puzzel weer passend te maken.
Een eerste kennismaking met Marisha Pessl blijft de lezer nog lang bij. ‘Nachtfilm’ is het beste te omschrijven als een duizelingwekkende roadtrip met een geruststellend einde. De schrijfstijl van Pessl is er één om verliefd op te worden en kent de nodige humor (‘een minuscuul witte chiuaua met meer glitter dan de gemiddelde hoer op vrijdagavond’) die een glimlach op het gezicht tovert. Het boek wordt omschreven als een roman, maar kent zeker ook thrillermomenten. Een aanrader voor iedere boekenwurm die ook niet vies is van films.
Het boek vormt een unieke leeservaring door de verwerking van foto’s en werkelijke aanwijzingen die door het verhalen verweven zijn. Durf jij het aan om het mysterie rondom Ashley Cordova op te lossen? | 1pos
|
Het is een heerlijk boek wat je echt in één keer uit wilt lezen.
Herkenbaar verhaal waar menig vrouw, maar ook man zich in zal herkennen. Leven op een soort automatische piloot en je af vragen of dit het nou is, het gevoel dat je eigen leven een soort van voorbij is en dan gelukkig op tijd ontwaken en de regie over je eigen leven weer in handen nemen door dappere keuzes te maken en je hart te laten spreken. Respect voor Taeke en Evelien! | 1pos
|
Penelope Fitzgerald is een auteur uit de 20ste eeuw en ze schreef prachtige verhalen, waaronder De Engelenpoort, De Blauwe Bloem en De Boekhandel.
De Boekhandel gaat over een kustdorpje in het Engeland van de jaren 60. Florence woont er in het dorpje Hardborough en wil meer doen met haar leven dus begint ze een boekenwinkel in een leegstaand pand in het centrum van het dorp. Ze dacht dat elke kustdorp wel een boekhandel nodig heeft maar de meningen van de kortzichtige inwoners van Hardborough zijn verdeeld. Al snel komt Florence in aanraking met een heleboel interessante mensen met goede en minder goede bedoelingen.
Penelope heeft alweer bewezen dat ze prachtige verhalen kan schrijven en neerzetten, moeiteloos beschrijft ze op een prachtige en ontroerende manier hoe het leven gaat in een kustdorp, hoeveel moed Florence heeft om in die tijden als vrouw een zaak te starten en hoe machtsposities verschuiven.
Ook weet de auteur een portie humor in het boek toe te voegen, Florence leert wel een heleboel bijzondere mensen kennen die te pas en te onpas opdagen in haar winkel. Het siert de auteur dat ze een mooi evenwicht kan behouden tussen de eerder grappige typetjes en de serieuze personages. Hierdoor blijft het verhaal geloofwaardig en interessanter.
De schrijfstijl daar moet je misschien even aan wennen maar voor je het weet ben je helemaal weg van Fitzgerald en lees je niets liever dan de woorden die ze schreef.
Het verhaal zelf is goed opgebouwd met hoogtepunten en dieptepunten. Er komen wel snel genoeg vragen en problemen waardoor je graag verder wil lezen. Ook het hoofdpersonage Florence Green weet al snel sympathie van de lezer te winnen en je leeft met haar mee. Haar vrienden worden de jouwe en als haar vijanden in beeld komen vind je ook die personages minder leuk. Ik denk dat Penelope in haar opzet geslaagd is om een sterk vrouwelijk personage neer te zetten dat voor is op haar tijd en zeker in een klein dorp als Hardborough. Ook met bepaalde andere personages krijg je steeds een sterkere band.
Dit mooi geschreven boek is dus zeker een aanrader en een van de betere boeken van de hand van Penelope Fitzgerald. Vijf prachtige sterren voor een verhaal dat ik ga koesteren. | 1pos
|
De ondergang is een prachtige verzameling van zes verhalen, psychologische pareltjes, die je allemaal onder de huid kruipen.
Ik ben geen fan van verhalenbundels, maar wel van Corine Hartman, dus ik ben er voor gaan zitten. Eigenlijk zijn ze niet eens zo heel eng of spannend, misschien met uitzondering van Carpe Diem, dat wat tegen een horror-verhaal aanleunt. Maar de psychologie achter de verhalen grijpt je naar de strot. Het onderwerp van elk verhaal is bepaald niet alledaags en toch kun je je helemaal voorstellen dat dit iemand overkomt. Sterker nog: je leest van sommige van deze verhalen de gevolgen in de krant.
De ondergang laat je niet los: je wilt na elk verhaal wéér zon prachtig kleinood tot je nemen en daarin stelt Corine Hartman je niet teleur. Genieten, met een hoofdletter G!
In het titelverhaal bereidt een architect zich voor op het einde der tijden, de ondergang, zoals door de Mayas is voorspeld. Hij laat een huis bouwen en kiest enkele mooie en intelligente mensen uit die met hem de nieuwe wereldbevolking zullen stichten. Als alles niet helemaal loopt zoals hij verwacht, neemt hij drastische besluiten.
Met liefs, de woorden waarmee Jo-Anne haar brief aan haar bijna ex-echtgenoot eindigt. Zij kan het verlies van hun dochter Micha maar niet verwerken en onthult in die brief ook nog een geheim over haar rol in dat overlijden.
Carpe Diem. Dat is de naam van het huis dat Marlies en Leonard kopen. Samen met hun twee kinderen en de herdershond, trekken ze in de woning, maar misschien hadden ze dat beter niet kunnen doen
Een Pokerface heb je wel nodig, om het te maken in de pokerwereld, denkt Bas. Maar later wil hij toch liever een succesvol acteur worden. Maar dat is de toekomst. In het hier en nu laten zijn verkeerde vrienden en zijn pokerschulden hem een erg verkeerde beslissing nemen met grote gevolgen voor hem. En voor andere familieleden. Gezichtsverlies lijden heeft vanaf nu een geheel andere betekenis gekregen.
In De laatste dag maken we kennis met een oorlogsheld. Het doet je denken aan de zin: je kunt de man wel uit de oorlog halen, maar kun je de oorlog ook uit de man halen?
Met Romy Francke maken we kennis in Blauw Licht. Zij is inspecteur en moet alweer lijdzaam (of toch niet?) toezien hoe een verdachte (maar is hij ook de dader?) door de mazen van het justitiële net zwemt. Je voelt de innerlijke strijd die ze voert en denkt aan het einde van het verhaal: wat zou ík gedaan hebben?
En dan zijn de laatste paginas een voorpublicatie van haar nieuwste thriller: Bloedlijn.
Volgens de informatie komt dat boek uit in februari 2013, dus dat wordt na het lezen van dit voorproefje driftig aftellen. | 1pos
|
Dit is het laatste deel van de serie dat in het Nederlands is vertaald. Na deel 1 en 2 ook met veel plezier dit boek gelezen. Ik vond het iets leuker lezen lezen dan deel 2, maar deel 1 blijft voor mij het leukst. In deel 3 gebeurt er niet zo heel veel. Het einde geeft wel een draai aan het boek waardoor ik overweeg om deel 4 ook te gaan lezen in het Engels. Maar ik denk dat gelet op deel 2 en 3 er wel de kans bestaat dat de andere delen wat langdradig worden. En ik houd er ook niet van om vast te moeten houden aan het moeten lezen van een hele serie. Ik heb zelf niets met magische boeken zoals harry potter, maar deze reeks is echt leuk om te lezen. Dus houd je van tovenaars, feeën en een petemoei dan is dit boek zeker aan te raden. | 1pos
|
Dit boek mocht ik lezen voor de leesclub van Hebban. Na het lezen van een sneak preview was ik meteen enthousiast. Ook al vond ik dat de cover niet uitnodigde om dit boek te lezen. Oubollig vond ik de cover.
Na één hoofdstuk was ik al door het boek gepakt. Rose heeft een nieuwe baan bij een website. Ze woont samen met haar vriend in het Barbizon appartementencomplex. Voor haar nieuwe baan moet ze een pakkend artikel schrijven, ze besluit dit te doen over The Barbizon. Rose ontmoet in de lift Darby. Darby woonde in de jaren 50 ook in het complex. Darby is een mysterieuze vrouw in de ogen van Rose. Kostte wat kost wil ze weten wat er vroeger met Darby en dus in het appartementencomplex allemaal is voorgevallen.
In het boek zijn twee verschillende verhaallijnen. Afwisselend van 2016 naar 1952. Hierdoor krijg je een kijkje in het leven van Rose maar ook een kijkje in het leven van Darby. Dit maakt dit boek tot wat het is. Het leest makkelijk weg, het is een heerlijk verhaal en ongemerkt krijg je ook nog wat weetjes over New York en ook over The Barbizon uit de jaren '50.
Een boek om te smullen. Er zitten allerlei thema,s in verweven, de belangrijkste zijn toch wel liefde en warmte. Ik geef dit boek 5 sterren, van mij mochten er nog 300 bladzijden bij. Een prachtig debuut van Fiona David! | 1pos
|
{“Waar gepraat moet worden zwijgen we. Waar zwijgen een betere optie zou zijn, kunnen we ons mond niet houden”} .
Tineke Beishuizen, bekend van de columns in Libelle en haar mooie boeken heeft hiermee een meeslepend verhaal neergezet. Het verhaal is geschreven in de 3e persoon, er wordt verteld vanuit Lennart en vanuit Bente en wordt afgewisseld door flash-backs, waardoor het verhaal meer inhoud en duidelijkheid krijgt.
{ “En straks als er geen gezin meer is, is er niets meer..”}
Lennart is dierenarts en is getrouwd met Bente, lerares. Samen hebben zij 2 kinderen Ole en Lars, 15 en 17 jaar. De jongens hebben het briljante idee, om nog wat langer te blijven op de camping in Frankrijk. Ze zijn oud genoeg, toch?
Vader Lennart vind het een goed plan, maar moeder Bente eigenlijk niet. Toch vertrekken ze samen terug naar huis. Bente heeft daar heel erg moeite mee, en haar buien worden gezien, als dat ze in de "overgang" is. Maar ze heeft het er moeilijk mee, om het los te laten.
De schrijfster Tineke Beishuizen vertelt in een heerlijke schrijfstijl die we van haar gewend zijn een mooie uiteenzetting over wat er in 1 zomer gebeurt met het gezin van Bente en Lennart. En dat is best heftig. Voor Bente begint het al voor de zomervakantie. Lennart bemerkt haar verdriet wel op, ze is wat teruggetrokken, maar laat het voor wat het is. Er is verdriet in het gezin en dat schuurt eigenlijk tussen de gezinsleden. Dat is bijna voelbaar, en heel goed beschreven. Een huwelijkscrises hangt in de lucht. Dan gaan ook de jongens nog een week samen op vakantie. Dit maakt het er niet beter op en komt het lege-nest-syndroom van Bente boven tafel. Dat is heel goed beschreven, en zal voor sommigen lezers zeker wel de nodige herkenbaarheid geven.
Een zomer, is een prachtig boek over Bente en Lennart, 2 mensen die bijna ten onder gaan aan pijn en verdriet. De tijd haalt hen in en de kinderen zijn groot, zij zijn nu dus “oud”. En worden als het ware ingehaald, door hun puberkids. En dat is erg confronterend. Maar wel wat veel ouders zullen meemaken of zelfs nu doormaken. Het is terugkijken op hun huwelijk samen, op het langzaam uit elkaar groeien en daarbij ook terugkijken op hun jeugd. Die ook de nodige sporen hebben achtergelaten bij de twee echtelieden.
Met een zucht sloeg ik het dicht, helemaal sprakeloos………..en onder de indruk.
Genoten en een aanrader voor velen! | 1pos
|
Het was even wennen aan de staccato schrijfwijze. In vaak korte zinnen, met woorden die elkaar snel opvolgen wordt het verhaal op een beeldende en directe manier neergezet. Een boeiend verhaal waarin de Identificatiedienst een centrale rol speelt. Ook de gevechten in Zeeland tijdens WOII worden duidelijk beschreven. De schrijver verweeft de verschrikkingen van oorlog en opgravingen met de natuur die groeit en bloeit. Dit lijkt de beelden nog scherper neer te zetten. Tegelijkertijd spelen liefdesrelaties een belangrijkere rol dan in eerste instantie lijkt. | 1pos
|
In Onderweg geeft Sophie Dijkgraaff de lezer een kijkje in haar wereld vol gebeurtenissen die ze meemaakt in het dagelijks leven of over gesprekken die ze (toevallig) opvangt. Zo weet een marktkoopman haar te verbazen, wordt ze meegenomen door een bewaker look-a-like Brad Pitt, beoordeelt ze een sjabloon waarmee je schaamhaar van de meest trendy kapsels kunt voorzien en danst zij de Zorba als een Griekse godin.
Onderweg is een heerlijk bundel geworden die de lezer constant een glimlach op het gezicht kan laten verschijnen. | 1pos
|
Het boek begint in de stijl van Stine's andere boeken uit de kippevel serie: een jong meisje wordt beschreven in een gewone huiselijke situatie. Dan doet er zich iets speciaals voor (nieuwe buurjongen) en wordt het horror-elemenet geïntroduceerd. Maar in dit geval neemt het verhaal dan een totaal onverwachte wending en speelt alles zich verder af vanuit een totaal ander perspectief dat ik nog niet bij Stine ben tegengekomen en uiterst zelden bij andere horror-schrijvers (incl. voor volwassenen). De moeite. | 1pos
|
Bij sommige boeken is er zo’n zalige harmonie tussen inhoud en vorm, dat je waardering als lezer niet enkel uitgaat naar de auteur, maar evenzeer naar de vormgever. Bij De oren van Buster past de rode, harde kaft perfect bij de inhoud, want dat is een dagboek. Zelfs de stofwikkel, waarop wellustige rozen een vrouwengelaat omringen, ondersteunt de tekst. Alvast een groot compliment voor dit prachtig ontwerp! “Van een schoon tafel alleen kan je niet eten,” luidt een Vlaams spreekwoord, vrij vertaald: wat heb je aan vorm als de inhoud het laat afweten? Maar ook hier stelt dit boek niet teleur, De oren van Buster boeit vanaf het eerste moment en geeft de lezer een inkijk in het leven van Eva, de schrijfster van het dagboek.
Het dagboek is geschreven tussen half juni tot begin augustus. Half juni vierde Eva haar zesenvijftigste verjaardag en haar jongste kleindochter, Anna-Clara, gaf haar als cadeautje een dagboek. Het zijn de cadeautjes waarbij je merkt dat de gever je ziel doorgrondde waar je het meest blij mee bent. Eva is ontzettend blij met het dagboek, en gedurende de zomer die volgt schrijft ze haar hele leven van zich af waarbij de moeizame relatie tussen haar en haar moeder centraal staat. Amper zeven is ze, als ze tot het inzicht komt dat het nooit wat gaat worden met een warme moeder-dochterrelatie. Vanaf die leeftijd stelt ze zich er op in dat ze ooit haar moeder zal vermoorden. Tot de dag waarop ze haar voornemen in praktijk brengt, oefent Eva op andere wezens die haar een strobreed in de pad leggen. Zoals Buster, de agressieve, loslopende hond van de buren. Ze lukt erin hem om te brengen en heeft vanaf dan de oren van Buster altijd bij zich als een soort talisman. “Zijn oren leerden me dat er voor alle problemen een oplossing kan worden gevonden.”
Naast de perikelen uit het verleden, verweeft schrijfster en hoofdpersonage Eva ook de gebeurtenissen uit het dagelijkse leven in het boek. Over haar vriendinnen, haar dochter en haar kinderen, de oude vrouw die ze helpt, de kat, de klusjes in huis, haar rozenperk en haar toenemende afhankelijkheid van drank. Heden en verleden vormen samen een intrigerend en spannend geheel, want hoe meer je te weten komt over het verleden van Eva, hoe meer je je vragen stelt bij wat je al weet uit het heden. De hamvraag die je op het puntje van je stoel houdt is: ‘Wat gaat de zesenvijftigjarige Eva op het einde van het dagboek doen?’
Doorheen de beslissingen van Eva, de houding van haar ouders, het gedrag van diverse mensen komen heel wat prangende thema’s voorbij. Journaliste, schrijfster en musicalster Maria Ernestam heeft geen pasklaar ethisch antwoord. Dat laat ze helemaal over aan de lezer. De oren van Buster is een meeslepend, spannend, humoristisch én schrijnend boek. Heerlijk om lezen en heerlijk om zien. (deze recensie verscheen eerder bij ezzulia.nl) | 1pos
|
Het is het eerste boek dat ik van deze schrijver lees, en het beviel mij wel ,ik wil nog boeken van deze schrijver lezen. | 1pos
|
Wat een prachtverhaal, wat een fantastiche auteur. Ik kocht het boek op de cover en hetgeen ik las op de achterflap, maar dit boek steeg hoog uit boven mijn verwachtingen. Hoe het leven van onbelangrijke kunstenaars verandert naar een hocus pocus is hier heel mooi weergegeven. De ontdekking van het mysterieuze schilderij, dat een derde deel van een triptiek blijkt te zijn, zorgt voor heel wat opschudding. Waarom sterft iedereen die met het schilderij in aanmerking komt? Wat is er uiteindelijk allemaal waarheid of bedrog wat over de schilder wordt verteld? Een schilderij die dateert van 1499 kan dit zo'n magie tentoonstellen? De 3 vriendinnen gaan hier dan ook elk op een andere manier en met een verschillende intentie mee om. Blijft hun vriendschap hierdoor verder bestaan of verandert ook deze door de aangrijpende gebeurtenissen? Het plot had ik niet onmiddellijk zien aankomen dus toch verrassend | 1pos
|
Mooi boek, goed geschreven, je gaat houden van die twee kinderen. Zeventiende eeuw, leerzaam. Toen ik op tweederde van het boek was, wist ik nog niet, waar dit door elkaar lopende tweeluik toe moest leiden en uiteindelijk bleek dat ook maar een dun draadje te zijn. Dat was jammer. | 1pos
|
Een meeslepend verhaal ik heb het in één ruk uitgelezen! Mijn 1e kennismaking met Judith Visser.
Judith heeft een prettige schrijfstijl, maar ook het onderwerp van dit verhaal zuigt je helemaal het boek ik. Jill vond ik gelijk een sympathieke vrouw en aan Helmut had ik gelijk een hekel. Judith weet de personages en omgeving zo goed te beschrijven, dat het lijkt alsof je zelf in de bibliotheek rond loopt. Het spirituele tintje aan het verhaal vond ik erg leuk, heel origineel, ik geloof er wel in.
Het stukje met het oudere echtpaar was heel ontroerend. Zo goed omschreven, ik had het gevoel dat ik bij hun aan de tafel zat.
Een aanrader! | 1pos
|
Dit boekje was een leuke voorbereiding om met mijn dochter een dagje naar de Efteling te gaan. Ze vond dit kadootje in haar schoen. Hoe weet die Sinterklaas toch dat je daar over een korte tijd een bezoek zal brengen.
Een leuk Pinkeltje boek, waarin hij weer nieuwe vrienden heeft gemaakt. | 1pos
|
Soms lijkt het wel alsof Nederland altijd een koninkrijk is geweest. We vieren Koningsdag, zien de koninklijke familie op de tribune zitten tijdens de Olympische spelen en kijken toe hoe de drie prinsesjes met elke fotoshoot weer wat groter worden. Dat dit niet rustig vanzelf zo is gegroeid, laat Bianca Mastenbroek zien in de historische jeugdroman Vrij!. Ze neemt de lezer hierin mee naar het Amsterdam van 1813.
De veertienjarige Hendrik zwerft alleen door het door de Fransen bezette Amsterdam. Hij wordt geplaagd door zijn verleden en door zijn afkomst. Vooral zijn gewelddadige moeder spookt geregeld door zijn hoofd. Maar tegelijkertijd is in Nederland ook een grotere vijand aanwezig: de Franse bezetter. Hendrik verafschuwt de gendarmes en douaniers die de Hollanders onder de duim houden en hij wil dolgraag vechten om hen te verdrijven. Zijn goede bedoelingen pakken helaas niet uit zoals hij dat wil. Nadat hij gewond raakt bij een opstand, wordt hij liefdevol opgevangen door boekhandelaar Jan ten Brink. Hendrik heeft een nieuw huis gevonden en wordt zelfs verliefd. Een happy end dus? Nee, Mastenbroek laat Hendrik nog heel wat meer meemaken. Het object van zijn verliefde gevoelens is een welgestelde advocatendochter, wiens vader maar weinig ziet in de van slechte afkomst zijnde Hendrik. En die Fransen zijn er ook nog steeds… Hendrik wil vechten, meedoen met het verzet tegen de bezetter. Jan ten Brink probeert hem in te dammen, maar het mag niet baten. Hendrik is niet te stoppen en belandt door zijn onstuimige handelswijzen behoorlijk in de problemen…
Mastenbroek heeft inmiddels bewezen dat ze voor een divers publiek kan schrijven, dat loopt van jonge kinderen naar young adults tot volwassen. Vrij! is geschreven voor kinderen van 12 jaar en ouder, zo staat op de kaft vermeld. Kinderen en jongeren in deze leeftijdscategorie zullen zeker meeleven met Hendrik als hij alleen, hongerig en bloedend door de straten van Amsterdam zwerft. Maar Hendrik wordt niet neergezet als een slachtoffer, eerder als een vechtertje op zijn weg naar volwassenheid. Hendrik wil zoveel bereiken en doen in het leven, hij droomt van heldendaden en van zijn grote liefde, dingen die kinderen van 12 jaar en ouder niet vreemd zullen zijn. Mastenbroek schrijft in een filmische, beeldende stijl, waardoor het verhaal tot in de puntjes gaat leven. Welke lezer zal niet gruwen als Hendrik een bloedzuiger op zijn gapende open wond zet om het bloed door het beestje weg te laten zuigen? Als Hendrik in het verbeterhuis belandt, hangt de dreiging van geweld door zijn medemensen de lezer als een donderwolk boven het hoofd.
Het boek is overzichtelijk van structuur. De vier delen dragen ieder de naam van het betreffende seizoen waarin het verhaal zich op dat moment bevindt. Naast een historische roman is Vrij! ook een coming of age verhaal, waarin de hoofdpersoon zich steeds meer probeert te beheersen in de volwassen wereld. De kaft heeft een treffend uiterlijk: het is een weergave van de Nederlandse driekleur rood, wit en blauw.
De uitgave van het boek is gekoppeld aan de lancering van de website hollandvrij.nl, waarop de lezer aanvullende achtergrondinformatie kan vinden over Nederland in de Franse tijd en over verschillende personages uit het boek die echt bestaan hebben. Met Vrij! heeft Bianca Mastenbroek een prachtig, spannend en vlot lezend boek geschreven dat het verdient om volop gelezen te worden. | 1pos
|
Heerlijk boek met een toch wel verrassend eind. Je denkt nadat je de eerste blz. hebt gelezen dat het een heel andere kant op gaat. Knap als je dat zo kan. In 1 dag uitgelezen | 1pos
|
'Een boek dat zich afspeelt in een wijngaard? Gaaf!' was mijn eerste gedachte toen ik het boekadvies van de Hebban Boektipper Guy Doms (#GDoms) ontving. De januari challenge van januari luidt 'Lees een boek dat je persoonlijk wordt getipt door de Hebban Boekentipper' en op basis van mijn persoonlijke top 3 ontvang ik onder andere de titel van dit boek in mijn mailbox. Niet alleen de locatie, maar ook de cover spreekt me meteen aan: een landhuis midden in de wijnvelden. Het beeld doet denken aan Zuid Frankrijk, maar zou toch echt in de Achterhoek moeten zijn. Mijn nieuwsgierigheid was gewekt!
Bed & Breakfast is grotendeels geschreven vanuit het ik-perspectief van wijnboerin Myrthe. De schrijfstijl is vlot; de zinnen zijn kort en actief en bovendien in de tegenwoordige tijd geschreven. Parallel loopt een andere verhaallijn in een andere tijdsdimensie. Deze verhaallijn is goed te onderscheiden omdat deze is verteld vanuit personaal perspectief van een oud rechercheur. Bovendien is het lettertype anders, waardoor visueel duidelijk is dat het een andere verhaallijn betreft.
Een lang verhaal kort
Myrthe bestiert een wijnboerderij in de Achterhoek die zij heeft geërfd van haar vader. Als zij de begrafenis van haar moeder bezoekt, ontmoet ze haar halfzus Eva. Na een paar weken staat Eva ineens voor haar deur en weet zich snel in het redelijk saaie leven van Myrthe te manoeuvreren. Eva is in vrijwel alles het tegenovergestelde van Myrthe: slank, impulsief, emotioneel en ondernemend. Na niet al te lange tijd oppert ze het idee om de wijnboerderij te verbouwen tot een Bed & Breakfast. Ondanks dat Myrthe dit aanvankelijk niet ziet zitten, krijgt Eva uiteindelijk haar zin.
Myrthe wantrouwt Eva meer en meer. Dit wantrouwen wordt aangewakkerd door bestanden op de laptop van Eva, gesprekken die Myrthe afluistert en opmerkingen die Eva maakt. Wanneer de buurman omkomt bij een bedrijfsongeval weet Myrthe niet meer of ze Eva nog wel kan vertrouwen.
Personal touch
Gedurende het lezen kon ik het boek slecht wegleggen. De schrijfstijl hield mij in zijn greep en de schrijfster geeft telkens weer een nieuw puzzelstukje weg. Desondanks leek het verhaal ook wel erg voorspelbaar. Op enig moment dacht ik zelfs: laat ik dit boek maar snel uitlezen, want alle gebeurtenissen liggen wel erg voor de hand. En gelukkig is het doorlezen beloond met een onverwachte twist! Bij het dichtslaan van het boek vroeg ik me af hoe het kan dat ik zoveel heb gemist...
De personages zijn goed uitgewerkt en ook de omgeving is voor mij gaan leven. Het verhaal is intrigerend en de twist is onverwacht. Een 'bloedstollende thriller' zoals op de kaft staat? Nee, dat zeker niet. Gelukkig werd het boek mij getipt door de boekentipper van Hebban, want zelf zou ik een boek met de kwalificatie 'bloedstollende thriller' niet snel uit de kast pakken.
Ik heb genoten van het boek en zou het liefhebbers van Suzanne Vermeer en Linda van Rijn aanraden. | 1pos
|
Met grote nieuwsgierigheid begon ik aan dit boek van de voor mij onbekende Vlaamse auteur Hilde Vandermeeren en gelijk werd ik verrast want vanaf de eerste bladzijde werd ik het verhaal in gezogen.
Hilde heeft een zeer prettige vlotte schrijfstijl met een beetje James Patterson-achtige manier om bijna ieder hoofdstuk te eindigen met een cliffhanger waardoor je door wilt lezen. In tegenstelling bij boeken van andere Vlaamse auteurs bezigt Hilde geen Vlaamse uitdrukkingen of woorden.
Je krijgt vanaf verschillende kanten en personen het verhaal mee maar dat is geen enkel probleem, het wordt zo, bijna, filmisch omschreven dat het is alsof je er bij bent. De personages worden goed omschreven en ontwikkelen zich naarmate het verhaal vordert. Met sommigen leef je mee, aan anderen erger je jezelf, er zit van alles in.
Er zit een behoorlijke dosis psychologie in en dat maakt dit voor mij een psychologische thriller, mijn favoriete soort thriller :-)
De plot zit goed in elkaar en je kan merken dat ze zich goed heeft verdiept in bepaalde onderwerpen. Er wordt niks te vroeg prijsgegeven dus tot op het laatst blijft het spannend.
Dit boek heeft mij nieuwsgierig gemaakt naar de andere boeken van deze auteur dus het blijft zeker niet bij deze ene.
Spanning: 4 sterren
Schrijfstijl: 4 sterren
Orginaliteit: 4 sterren
Psychologie: 5 sterren
Leesplezier: 5 sterren | 1pos
|
Het verhaal speelt zich af in Brazilie. De twee verhaallijnen komen mooi bij elkaar. Het is een vlot gescheven en een spannend jeugdboek. Je leeft mee met de twee hoofdrolspelers van het verhaal. | 1pos
|
Het Brussel syndroom via Hebban gelezen in ruil voor een recensie. Een boek waarin vanuit diverse personages het verhaal wordt vertelt. Zes ontvoerde eurocommissarissen en een journaliste, een onderhandelaar en de president van de EU krijgen gelijktijdig een mail : hoe kan de Eu het vertrouwen van haar kiezers terugwinnen. Het schakelen tussen de personen is even wennen maar het verhaal boeit en is op een aantal momenten heel spannend.Je wil doorlezen. Dit vind ik naar het eind van het boek wat minder worden. Het wordt wat snel afgemaakt naar mijn idee. Desalnietemin een boek waar ik heel erg van genoten heb. | 1pos
|
Goed boek met een origineel verhaal. Echter, de geloofwaardigheid van achtereenvolgende gebeurtenissen in met name de tweede helft van het boek, maakt het er niet beter op. Was dit niet het geval geweest, dan is dit een absolute topper. Nu ´enkel´ een heel goed boek! | 1pos
|
Jin-kyoung groeit op in Noord-Korea, de dochter van een beroemd wetenschapper. Na zijn dood wil ze maar één ding, ontsnappen aan haar ingestorte wereld en haar verdriet. Dan wordt ze uitverkoren om te gaan werken in het enige Noord-Koreaanse restaurant buiten Noord-Korea, Pyongyang in Amsterdam Osdorp. Ieder van haar reisgenoten heeft zijn of haar eigen reden om hun vaderland achter zich te laten, ieder heeft een eigen verhaal.
Honden huilen niet is een boek wat gaat over Noord-Koreanen, maar zoveel meer over menselijkheid, over kunnen dromen en kunnen voelen. Het is magisch.
Lees mijn volledige recensie op www.booksandmacchiatos.com ! | 1pos
|
Hoe bedoel je aan een boek gekluisterd zitten? Iene Miene Mutte blijft spannend van begin tot eind. Inspecteur Helen Grace is op jacht naar een vrouw die telkens twee mensen opsluit op een verlaten plek. Ze krijgen een opdracht: 1 van hen moet sterven. Ze mogen zelf bepalen wie dat gaat worden, een pistool met 1 kogel erin ligt klaar. Degene die het overleeft, krijgt zijn/haar vrijheid.
Een boek dat je niet weg kunt leggen en boeit tot de laatste letter.
Fijn is dat het in korte hoofdstukken is geschreven. Gaandeweg het boek krijg je een kijkje in het verleden van Helen Grace en ontdek je heel langzaam de verbinding met deze moorden.
Lezen!!! | 1pos
|
Dit is een van die boeken waar je voordat je überhaupt begint met lezen al zoveel van weet dat het bijna lijkt alsof je het al gelezen hebt. Het boek heeft lang in het middelpunt van de aandacht gestaan; zeker toen het in 2012 verfilmd werd. Tijd voor IlonaLeest om eens te kijken of het alle ophef waard was.
Titel: Extremely Loud & Incredibly Close
Auteur: Jonathan Safran Foer
ISBN: 9780141025186
Uitgeverij: Penguin
Het verhaal
In Extremely Loud & Incredibly Close staat het leven van de negenjarige Oskar Schell centraal. Hij woont samen met zijn moeder in een appartement in New York. Zijn vader is overleden tijdens de terroristische aanvallen van 9/11. Het gemis dat Oskar voelt is een van de centrale thema’s in het boek: eigenlijk komt alles wat we lezen neer op het overlijden van Oskars vader. Een tijdje na zijn overlijden vindt Oskar in een kast, bovenop een plank, een vaas met daarin een enevelopje. Op het envelopje staat ‘Black’, erin zit een sleutel. Oskar ziet het als zijn missie om te ontdekken op welk slot deze sleutel past, omdat hij het als een soort laatste opdracht van zijn vader voelt.
Voor het grootste gedeelte van het boek volgen we Oskar en zijn zoektocht naar het slot bij de sleutel. Er komen echter ook andere personen aan het woord. In het begin werkt dat nogal verwarrend (waarschijnlijk intentioneel gedaan door de auteur), omdat Oskar wel uitgebreid wordt voorgesteld maar de andere delen van het boek in het niets lijken te beginnen. Als lezer ben je best een tijdje verder voordat je echt grip op alle verschillende verhalen krijgt. Ik zal hier verder niets voor jullie spoilen door te zeggen wie de overige “sprekers” zijn, maar ik vond wel dat het verhaal pas echt voor me tot leven kwam toen ik een beetje doorkreeg hoe alles in elkaar stak.
Oskar is een leuk personage om te volgen. Hij is een heel erg slim jongetjes en weet een heleboel feitjes op te noemen, maar heeft moeite met sociale contacten en heeft het duidelijk niet... LEES VERDER OP https://ilonaleest.wordpress.com/2015/12/07/extremely-loud-incredibly-close-jonathan-safran-foer/ ! | 1pos
|
Geheel in de geest van '11 September' en de hele terreur-hysterie die zich van de VS sindsdien meester gemaakt heeft enerzijds, en met een fenomeen dat de laatste tijd meer en meer in thrillers opduikt (een cyber space challenger) anderzijds, en toch is dit verhaal gebaseerd op oeroude menselijke instincten en zwakheden. Jaloezie, afgunst, machtswellust,
niets menselijks is deze eigentijdse killer vreemd.
Een ijzersterk thema, uitgewerkt volgens de regels van de kunst. Je hebt als lezer voortdurend de angst dat je de krant van morgen in handen hebt. | 1pos
|
Henry zit in zijn examenjaar en is eigenlijk nog bijna nooit verliefd geweest. Maar daar komt verandering in als het meisje Grace in zijn klas komt. Grace is een bijzonder meisje. Het is niet een populair type met hippe kleding aan, nee integendeel. Ze loopt met jongens kleding en een stok/kruk wat Henry nou niet bepaald aantrekkelijk vindt, maar er is iets anders dat hij interessant aan haar vindt.
Na het eerste afgewezen voorstel om voor de schoolkrant te werken, besluit Grace toch maar mee te doen met het project. Naast het feit dat Grace en Henry elkaar hierdoor beter leren kennen, levert de opdracht ook nog wat voordelen op: ze kunnen namelijk lessen afwezig zijn onder de smoes van "ik moet iets regelen voor de krant."
Dagelijks biedt Grace, Henry een ritje naar huis aan, daar maakt hij dankbaar gebruik van. Nadat Henry dan de bestuursstoel verlaat ( ja, hij rijdt zichzelf in de auto van Grace naar huis ) zou je verwachten dat Grace achter het stuur kruipt en weg rijdt, maar dat gebeurt niet.
De straat die ze in loopt, loopt dood en komt alleen maar uit bij een begraafplaats. Elke dag gaat ze er heen. Voor Henry blijft het lang een raadsel, maar als hij er door een grote vergissing toch achter komt is hij zeer geschokt.
Ik vond het een heel mooi boek. Het verhaal las lekker weg door de vlotte schrijfstijl en de momenten met humor. Ik vond het leuk dat Grace niet zo'n cliché typ was, maar dat ze haar eigen verhaal en geschiedenis met zich mee bracht. | 1pos
|
Recensie Sinterklaas zonder baard.
Met dank aan In de boekenkast mocht ik dit leuke boek Sinterklaas zonder baard lezen.
In dit verhaal lezen we dat Sinterklaas zijn baard helemaal zat is. De aanleiding is een briefje van vorig jaar waarin Tom hem verteld bang te zijn voor zijn baard. Sinterklaas wil niet dat kinderen bang voor hem zijn dus besluit hij te veranderen. Hij wil het allemaal wat moderner en scheert niet alleen zijn baard af maar wil ook zijn mantel, mijter en staf niet meer dragen. Dit veranderd hij door een mooie broek en een dikke trui.
De zwarte pieten maken zich grote zorgen maar Sinterklaas is koppig en gaat zijn eigen gang.
Tijdens de intocht staat geen kind te zingen of te zwaaien. De kinderen herkennen hem niet meer. Als er later ook geen tekeningen en brieven meer komen en er zelf geen schoentje wordt gezet maakt Sinterklaas zich toch wel zorgen.
Zal pakjesavond nog wel doorgaan??
Het is een leuk en grappig verhaal. Wel heel veel tekst en daardoor lees je het niet snel uit maar lees je het per hoofdstuk voor. Tijdens het voorlezen merkte ik dat mijn nichtje snel haar aandacht verloor. Op elke bladzijde zie je een grappig pietje en af en toe is er een stukje tekst in een andere kleur en lettertype geschreven. De afbeeldingen in het boek vertellen het verhaal en passen goed bij het stuk tekst. Zelf had ik nog meer afbeeldingen gebruikt vooral voor de kleinere kinderen.
Al met al een heel leuk en grappig verhaal over de moderne sint.
Ik beoordeel het met 4 sterren | 1pos
|
Verrassend thrillerdebuut van wijnkenner Ilja Gort, met een plot dat –uiteraard- draait om illegale wijnhandel. Een gedegen avontuur boordevol semi-geloofwaardige wendingen en dat in het bekende, danig gezwollen taalgebruik van Gort, die soms een frons maar vaak genoeg een glimlach oplevert. Soms wat kort en dan weer wat lang door de bocht, maar niet te ontkennen smakelijk en vermakelijk. De geweldsscènes zijn niet voor watjes (nog een onvermoed talent van de vinoloog); de vergelijking van de uitgever met Quentin Tarantino gaat behoorlijk op, ook gezien de morbide humor. Hoofdpersoon journaliste Leonie ontdekt tijdens haar jacht op wraak dat er een rasechte crime-babe in haar schuilt- een vervolg laat op zich wachten. | 1pos
|
Wederom overtuigd Deflo met Spoorloos. Deflo heeft het vermogen een psychologische spanning om te bouwen waarbij doorlezen de enigste optie is. Zeker met Spoorloos wordt de lezer nagelbijtend meegezogen in het verhaal waarbij de ontknoping dubbel is, enerzijds de afloop van het gegijzelde kindje en anderzijds de vraag of de dader niet zijn straf ontloopt. in beide gevallen is de afloop meer dan bevredigend en kan ik niets anders zeggen dan dat ik halsreikend uitkijk naar het volgende Deflo verhaal. Deflo heeft zijn positie in de Belgische top nogmaals sterk verankerd, Proficiat rest me dan nog te zeggen... | 1pos
|
Wat een lekker boek, zelfs boven mijn verwachtingen. Een chicklit met spanning, wat een leuke combinatie. Ik heb van dit boek genoten! | 1pos
|
In mijn leesclub lezen wij nu ‘klassiekers van vroeger’. Bij onze club betekent dit: een boek dat je een aantal jaren geleden erg mooi vond. Dat levert verrassende kennismakingen op met oudere, in de vergetelheid geraakte boeken en biedt de mogelijkheid alsnog een boek te lezen waar je maar niet aan toekwam.
Zoals Mythologieën van Roland Barthes. Een boek met verzamelde essays dat verscheen in 1957 en in 2002 opnieuw werd uitgebracht door uitgeverij IJzer.
Barthes ontrafelt op een meesterlijke manier het idee of de mythe achter bijvoorbeeld de manier van afbeelden van Greta Garbo. Of waarom crèmes het liefst worden aangeprezen met dieptewerking. Interessant vond ik de mythe van de biefstuk. Dit is vlees bij uitstek waarvan je het gevoel krijgt dat je de kracht van een stier tot je neemt, aldus Barthes. Biefstuk wordt daarom aangeprezen met bloedbeelden zoals saignant (rood) of bleu, de overtreffende trap van rood bloed, dat bijna rauw aanduidt.
Het essay over plastic deed mij denken aan de huidige euforie rond het 3D-printen. Barthes karakteriseert plastic als een kunststof rijker aan mogelijkheden dan alles wat de aarde geeft en dat zelfs het scheppen van allerlei vormen mogelijk maakt. Dezelfde verwachtingen zijn er nu van het 3D-printen.
Een flink deel van de essays gaat over Franse kwesties en de politieke situatie in het land. Weinig daarvan is vandaag de dag nog relevant. Een uitzondering vond ik het laatste essay in het boek ‘Poujade en de intellectuelen’. Hierin licht hij toe hoe populistische partijen en totalitaire regimes de haat voor intellectuelen aanwakkeren met het creëren van mythes. De intellectuelen wordt voorgesteld als een nietsnut die eens echt werk moet gaan doen zoals de ijverige en betrouwbare boer of ondernemer. Ook het lichaam wordt betrokken in de mythe. Geprezen wordt de krachtpatser met doordringende blik en mannelijke, franke handdruk van de ‘echte’ man. Gebruik je alleen je hoofd dan zie je er bleek uit, ben je broos en altijd vermoeid. Ook vandaag de dag gebruiken populistische partijen nog gretig de voorstelling van ‘de gewone krachtige man met gezond verstand’ versus ‘de tobberige intellectueel’. En dan heb ik het nog niet eens over de portrettering van intellectuele vrouwen.
Mythologieën is beslist de moeite van het lezen waard, mits je van essays houdt, geïnteresseerd bent in geschiedenis en Frankrijk. | 1pos
|
Joseph Finder begon zijn schrijverscarrière met spionageverhalen. Maar met dit boek maakte hij in 2005 de overstap naar de bedrijfsthriller; een genre waarin hij nu nog altijd actief is.
In Paranoia volgen we Adam Cassidy, een jonge man die er een sport van maakt om er op professioneel gebied de kantjes van af te lopen: hij wil zoveel mogelijk geld verdienen met zo weinig mogelijk inzet. Als hij bij zijn werkgever, Wyatt Telecom, op kosten van de firma een afscheidsfeestje van een vriend organiseert, krijgt hij twee opties aangeboden: ofwel krijgt hij een reeks aanklachten aan zijn broek, die gegarandeerd resulteren in een effectieve gevangenisstraf, of hij aanvaardt de opdracht om bij de grootste concurrent van Wyatt Telecom, Trion Systems, te gaan spioneren. De keuze is snel gemaakt, en hij wordt klaargestoomd voor zijn nieuwe job. Eenmaal aan de slag bij Trion, gaat het hem uiterlijk voor de wind. Maar innerlijk heeft hij de grootste moeite om niet ten onder te gaan aan de paranoia die zon dubbelleven met zich meebrengt.
De zeer aangenaam lezende schrijfstijl is al vrij vroeg in het verhaal een eerste hint dat er een ervaren en kundig auteur aan het werk is. En dat respect blijft groeien naarmate het verhaal vordert. De opgevoerde personages worden al naargelang de behoefte uitgebreid omkaderd, perfect getypeerd of met opzet gehuld in een wolk van geheimzinnigheid. Maar het worden zonder uitzondering zeer menselijke en geloofwaardige karakters. Ook de interactie tussen de personages en hun onderlinge conversaties zijn van hoog niveau.
De verhaallijn begint al met een zeer origineel gegeven, en de uitwerking ervan is vakwerk. Het hele scala aan emoties passeert de revue, met een dusdanige afwisseling dat het verhaal zonder enig probleem blijft boeien. Enig puntje van kritiek is het gemak waarmee de hoofdpersoon erin slaagt om sleutels te bemachtigen en paswoorden te raden, maar dat kan de pret niet echt drukken.
Paranoia moet je gelezen hebben, want het is een hoogvlieger op alle fronten in het nauwelijks gekende subgenre van de bedrijfsthriller. Klasse. | 1pos
|
Achter gesloten deuren, een boek dat al heel lang op mijn tbr-stapel lag, maar waar ik nog niet eerder aan toegekomen ben. Wat een schande, want wat was dit een topper!
Het verhaal wist me al meteen te prikkelen en in het begin had ik niet door wat sommige zaken te betekenen hadden, waarom Grace bepaalde dingen zei. Maar door het hele verhaal te lezen werd het me al snel duidelijk.
Jack is een psychopaat van de ergste soort en Grace leeft werkelijk in een opgesloten wereld, vervreemd van alles en iedereen. Ze heeft geen rechten meer en is totaal afhankelijk van haar echtgenoot. Jack is nog erger dan je op het eerste zicht denkt, want hij houdt er nog een sluwer plan op na. Ik leefde enorm mee met Grace en hoopte steeds dat ze de moed zou vinden om te ontsnappen, ook al wist ik ergens wel dat dit een bijna onmogelijke opdracht zou zijn.
Dit boek was in no time uit, dus dat vertelt waarschijnlijk al genoeg. B.A. Paris heeft een topverhaal afgeleverd! Achter gesloten deuren is echt een verhaal dat je gelezen moet hebben!
https://elinevandm.wordpress.com/2019/03/27/achter-gesloten-deuren-van-b-a-paris/ | 1pos
|
Een heel prettig boek om te lezen... het leest makkelijk weg en is met moeite weg te leggen. het verhaal en vooral de opbouw was geweldig..
het bezorgt je een fijn gevoel. je kunt heerlijk de wereld om je heen even vergeten.
wil er verder niet teveel over zeggen om zo het verassingseffect niet te bederven.
het is gewoon een ECHTE AANRADER om te lezen
en ga dan ook met smart wachten op nieuwe boeken van deze schrijver.
Stefan Tetelepta ik wil je via deze weg een echte pluim geven en je bedanken dat je het mogelijk hebt gemaakt voor me om kennis te maken met je schrijverskunsten en dit geweldige boek | 1pos
|
Wat een ongelooflijk fijn feelgood boek is dit! Tijdens het lezen waan ik mij terug op de camping in Frankrijk en krijg ik een zomers gevoel ondanks de kou momenteel. Wendy beschrijft het boek zo dat je zelf reist naar Frankrijk en toeschouwer ben op de camping.
Je leeft in het boek mee met Lize. De reden waarom zij weg gaat uit Nederland is je pas later in het boek duidelijk, waardoor er ook nog wat ongrijpbaars/spannends in het boek zit.
Het thema liefde is iets waar ik graag over lees en die komt dan ook zeker aan bod in dit boek. De liefde die je op ziet bloeien tussen de onzekere Lize en de ogenschijnlijk populaire Nate. Wat ik tof vind is dat je in het boek uiteindelijk door krijgt dat Nate ook behoorlijk wat bagage met zich mee draagt en hij lang niet zo zelfverzekerd is als dat hij lijkt. Hierdoor leef je zowel met Nate als met Lize mee. Het aantrekken en afstoten van elkaar komt duidelijk naar voren. Vanuit onzekerheid bij Lize durft zij Nate moeilijk toe te laten, terwijl Nate het idee heeft dat hij niet goed genoeg is voor Lize. Fijn dat het einde van het boek wel zo goed afloopt.
Vin had gelijk. Van alles wat die flierefluiter ooit tegen me heeft gezegd, waren de meest ware woorden me vorig jaar door de telefoon ter ore gekomen.
Ik ben per ongeluk monogaam geworden.
De onverwachtse wendingen en inhoud van het boek zijn goed. Aan het begin verwacht je een feelgood boek wat zal gaan over de liefde. Echter heeft Wendy veel meer onderwerpen in dit boek verwerkt en ook zeker stukjes die ik van tevoren niet had zien aankomen. Onder andere de relatie tussen Lize en Per bijvoorbeeld. (Ik zal niet in details treden voor degene die het boek nog willen gaan lezen). Dit maakt dat het boek je aandacht blijven trekken tot aan de laatste bladzijde.
Laten we ook nog even kijken naar de cover van het boek. De vrolijkheid en de kleuren spreken mij onmiddellijk aan. Wat ik tevens erg tof vind is dat er aan de binnenkant van de kaft lavendel is verwerkt, zoals je in Frankrijk heel veel ziet. Oog voor details dus!
Ik ben erg blij met dit boek van Wendy Brokers en ben dan ook super benieuwd naar andere boeken van haar! | 1pos
|
De personages houden je in hun greep tot het laatste moment. Als je met zo’n spannende psychologische thriller je debuut maakt, dan is dat klasse en absoluut 5 sterren waard. Bonuszoon is een aanrader! | 1pos
|
Wat een dikke pil was dit maar wat snel was ie ook weer uit! Een echte Slaughter weer en kan niet wachten op een volgend deel! | 1pos
|
Het boek trok me gelijk al aan door de cover maar nadat ik de flaptekst had gelezen, wist ik het zeker. Dit boek moet ik lezen! Ik hou van Parijs en een contemporary boek dat zich daar afspeelt is natuurlijk perfect. Anna komt op een kostschool terecht in Parijs met allemaal andere Amerikaanse jongeren. In Atlanta laat ze haar beste vriendin en crush achter en dat zorgt natuurlijk voor een eenzaam gevoel bij Anna. Ze is alleen in een ander land waar ze niet haar taal spreken (alleen op de school) en ze moet zich daar maar zien te redden. Tot dat ze Étienne leert kennen en zijn hele vriendengroep. Ze trekt met ze op en ze laten haar heel de stad zien, wat voor geweldige worldbuilding zorgt. Maar natuurlijk is er een verboden liefde in het spel en dat is Étienne, hij heeft namelijk een vriendin. Maar de gevoelens worden steeds heftiger en de emoties lopen met de dag op.
Ik heb onwijs van dit boek genoten. De sfeer van Parijs is echt heel goed beschreven en omdat ik meerdere keren daar ben geweest, herken ik ook veel van het verhaal. Het klonk als een standaard liefdesverhaal maar dat was het voor mij helemaal niet. Door dit boek leer je veel over de gewoonten van Parijs en Amerika en de verschillen daartussen. Anna mocht voor mij wel wat meer haar mond opentrekken net als Étienne maar dat vind ik heel vaak in boeken. Wel vond ik Anna echt een geweldig hoofdpersonage en ik had echt een goed gevoel over haar. Ze is onwijs verstandig en denkt goed na over de keuzes die ze maakt, dat mis ik vaak in boeken. Ze is niet egoïstisch en leeft erg mee met anderen, ik zou haar echt als vriendin willen hebben. Dit boek moet je zeker lezen deze zomer, of gewoon altijd!
Anna & de French Kiss is een schattig contemporary boek dat je zeker moet lezen. De sfeer van Parijs geeft je het gevoel alsof je daar echt bent. Anna is mijn favoriete hoofdpersonage ooit, verstandig, niet egoïstisch en ontzettend lief. | 1pos
|
In het boek De andere vrouw worden de levens van twee vrouwen en hun kinderen en families compleet op de kop gezet. Hun man, die onder mysterieuze omstandigheden overleden is, blijkt er twee levens op na te houden! De ene echtgenote wordt geïnformeerd door de politie, de ander komt er toevallig achter want ‘hun’ man en de vader van ‘hun’ kinderen was vaak van huis in verband met zijn werk.
Het lijkt me vreselijk om erachter te komen want naast het rouwproces dat in de fasen verloopt die in het boek delen worden genoemd is er ruimte nodig voor… ja, eigenlijk voor dezelfde fasen waar je tijdens het rouwproces doorheen gaat. Heel erg dubbel. En heel mooi geordend op deze manier.
De cover is ook heel bijzonder want het geeft heel mooi weer hoe ik begon te twijfelen tijdens het lezen. Je hebt in het begin je oordeel klaar, maar op een gegeven moment weet je niet meer wie van de dames de andere vrouw is. Ze wisten er allebei helemaal niets vanaf. Hij kwam er mee weg door zijn zakenreizen.
Dan komen er vreemde telefoontjes en blijkt dat het allemaal ook de nodige financiële consequenties te hebben. Er wordt gezegd dat de dood van hun man misschien zelfmoord was, of toch moord. Dit alles heeft ook veel invloed op de erfenis, verzekering etc. Dus naast gevoel komen er ook praktische problemen om de hoek..
Het is een achtbaan en zo leest het boek ook. Er komt steeds iets bij. Nóg een vrouw, schulden en veel vragen rondom de dood van de man van deze dames. De reacties van de omgeving krijgen ook ruimte in het verhaal, vooral als blijkt dat het dubbelleven niet voor iedereen een verrassing was..
Er valt een kwartje en nog een…..en ik kon het boek niet meer wegleggen. De auteur schrijft heel boeiend en houdt je als lezer bij de les. De situaties worden zo beschreven dat je het voor je ziet gebeuren en je de emoties voelt. Bijvoorbeeld als Selina ontdekt dat haar man ook met zijn andere gezin van hun huis in Italie heeft genoten. Het is prompt “haar”plekje niet meer. De dames reageren ieder anders op alle gebeurtenissen en zoeken elkaar toch steeds op net als de kinderen. Voelen zich ondanks de haat toch verbonden..
Het einde heb ik twee keer gelezen, zo mooi, intrigerend en het doet me naar meer boeken van dezen auteur verlangen. Tijd voor een Derde-Roman-Syndroom! | 1pos
|
Een gratis exemplaar ontvangen van hebban en nieuwsgierig gestart met lezen.
Direct geboeid door de wat vreemde en daardoor direct boeiende personages en startscene. De schrijver weet het -voor mij- boeiend te houden door schrijfstijl, mooie beschrijvingen van actuele thema's die iedereen treffen. | 1pos
|
Ruwe olie, een uitgave van In de Knipscheer, is de eerste roman van Karel de Vey Mestdagh die in 2005 met de verhalenbundel Onder een hemel van tin debuteerde. Het boek opent met een proloog over een ontroostbare Anna in Volisós, een dorp in Griekenland, maar speelt zich grotendeels af op Curaçao en de omringende Caribische wateren. Ruwe olie gaat dan ook over internationale gebeurtenissen, zwendel en machtspolitiek in 2001.
Teun de Vidal, Vidal voor zijn vrienden maar voor de meeste mensen meneer de Vidal, is ambassadeur geweest en heeft zijn baan op Buitenlandse zaken ingeruild voor een freelance baan als consultant. Het brengt zijn huwelijk in gevaar dat, na een slippertje, toch al op de tocht stond. Een opdracht op Curaçao komt dan ook als geroepen. Als hij de vliegtuigtrap afdaalt, roept het eiland gevoelens van heimwee op naar de ruime toelagen die hij ooit als ambtenaar ontving. Met een van de hoofdpersonages komt ook de lezer aan op Curaçao. De Vey Mestdagh beschrijft die aankomst als een ervaren eilandbezoeker. Je voelt, ruikt en proeft het eiland, zelfs als je er nog nooit bent geweest.
‘De avond was gevallen, maar desondanks beving de hitte me op het asfalt dat lag na te gloeien van een dag lang onbarmhartige zon. Mijn colbert zat me direct ongemakkelijk en mijn broekspijpen leken aan mijn benen te plakken. Ik snoof de mij zo bekende lucht op van de Benedenwinden: warm, vochtig, in de verte ruikend naar karton, naar een fletse geur van schimmel en verrotting met een zoete vleug. Iets zoets dat aan je lippen kleefde en werd versterkt door het zilt van de passaat die eeuwig kwam aanwaaien over de onstuimige branding aan de noordkust. Mijn neusvleugels trilden, dit was Curaçao!’
De Vey Mestdagh is een schrijver die weet hoe hij lezers moet verleiden. Het is niet alleen het Caribische waaraan hij ons laat ruiken, hij giet er ook een vleugje suspense bij. Zo schetst hij de ‘buurvrouw’ van Vidal in het vliegtuig als een uiterst aantrekkelijke dame die wellicht iets met drugssmokkel te maken heeft. De besognes van Vidal betreffen echter andere problemen op Las islas inútiles, de nutteloze eilanden - zoals de Spanjaarden ooit de Benedenwinden met minachting noemden. Het gaat hem om internationale aangelegenheden.
Meteen als Vidal in Fort Amsterdam met Ravelijn, de directeur van de Dienst, in gesprek gaat, merk je dat de auteur het jargon van dit soort heren kent. Vidal krijgt dossiers mee om zich in te lezen. Terwijl hij nog namijmert over de afkomst van Ravelijn, die de hele Antilliaanse geschiedenis in zijn genen met zich meedraagt, merkt hij dat er iets aan de hand is. Het is 11 september en samen met wat verslagen Antillianen kijkt hij gebiologeerd naar een sneeuwerig televisiescherm waarop de instorting van het World Trade Center te zien is. Deze vermenging van feiten en fictie gaan we vaker in deze roman tegenkomen. Het samengaan van wat we kennen met wat zou kunnen, geeft een redelijk onbehaaglijk gevoel.
Zelfs ervaren topambtenaren als Vidal en Ravelijn zijn door de aanslag geschokt omdat juist op dat moment een van de hoogste veiligheidsadviseurs van het Witte Huis op het eiland op vakantie is. Ze zijn bang dat Curaçao door de bezoeker ook een ‘target’ kan worden. De minpres, in normaal Nederlands minister-president, is al op de hoogte gebracht. Het hectische van het gebeuren heeft zijn weerslag op de roman. De Amerikaanse consul, de Curaçaose autoriteiten, de veiligheidsdienst, de politie en de marine, werkelijk alles en iedereen wordt gemobiliseerd om de official van het Witte Huis veilig thuis te krijgen. De opluchting na de afronding van deze klus is echter van korte duur. Alleen komt de opwinding in de roman nu uit een heel andere hoek. Dagny Bilitt, een wonderschone mulattin en de eigenaresse van het hotel waarin Vidal verblijft, blijkt meer in hem te zien dan een hotelgast. Voor even vergeten ze de ontluistering die de septemberdag met zich meebracht en verliezen ze zich in elkaar.
Vooruitwijzend op wat komen gaat gebruikt De Vey Mestdagh Curaçao als metafoor.
‘We spelen op deze klip allemaal een rol, Vidal, ieder voor zich; een rol waar we wel in moeten geloven, want het is onze werkelijkheid, maar het is een werkelijkheid die volgens mij achter de horizon niet bestaat en daar ook niet begrepen wordt. Je moet overeind blijven op deze struikelrots en er niet afvallen, want dan verdrink je in de golven. De zee ontneemt ons het zicht op de wereld.’
De volgende dag verneemt een door de liefde licht benevelde Vidal van Ravelijn dat die hem hard nodig heeft. Een volgend probleem komt op hen af in de vorm van een schip vol met illegale olie. Koste wat kost moet voorkomen worden dat die olie in Willemstad wordt gelost. Dat zou een overtreding van VN-sancties zijn.
Langzaam begint het de lezer duidelijk te worden waarop De Vey Mestdagh wees met zijn citaat ‘Un palabra, su simplesa ta apsurdo,’, want de werkelijkheid blijkt absurd als politici het elkaar moeilijk gaan maken.
Ver weg van de wereld van de diplomatie staat de Griekse kapitein Ioannis Ferakis aan het roer van een olietanker. Zijn schip is een wereld op zich, vormt een eiland en komt daarmee overeen met Curaçao. Niet voor niets gaat een citaat uit The Rime of the Ancient Mariner van Coleridge aan dit hoofdstuk vooraf. Er wacht de Olympic Destiny niet veel goeds. Ferakis vermengt legale olie met illegale en spaart met deze malversaties voor de toekomst van zijn gehandicapte zoon. Ook op zijn laatste reis heeft hij de verleiding van het grote geld niet kunnen weerstaan. Daarmee is hij weer in het web van malafide opdrachtgevers, Irakezen, een oliehandelaar en cynische afnemers terecht gekomen. Het naderend onheil verbeeldt De Vey Mestdagh mooi met een referentie naar The Rime of the Ancient Mariner: een enorme albatros vliegt met het schip mee en blijft ‘biddend’ Ferakis lang aankijken. Deze voelt een rilling over zijn rug gaan. Een albatros kondigt immers rampspoed aan.
Net als bij Vidal begint die rampspoed met het Breaking News dat een vliegtuig in een toren van het World Trade Center is gevlogen. En terwijl de ene na de andere aanslag op Amerika bekend wordt, dringt het tot Ferakis door dat hij nu met zijn besmette, illegale olie grote problemen kan krijgen. Curaçao, het Caribische belastingparadijs en niet echt een oord voor strikte handhaving van wetten, lijkt hem de ideale plek om zijn olie te lozen. Helaas voor hem wordt Irak inmiddels in verband gebracht met Al Qaida. In de persoon van Ravelijn maakt Curaçao Ferakis snel duidelijk dat ze hem liever niet zien verschijnen. Maar de Destiny kan met zijn formaat nergens anders terecht. Zo ontstaat een patstelling waarbij het schip en zijn bemanning en de diplomaten op Curaçao niet meer voor of achteruit kunnen. Amerika en de VN zien toe op de naleving van de boycot en Internationale Aangelegenheden op Curaçao moet het probleem maar zien op te lossen.
Keer op keer wijst De Vey Mestdagh in deze roman op de eenzame mens, een speelbal op de golven van internationale wateren. Speels wordt het jargon van die wereld gebruikt in zinnen als ‘We moeten de man op de heuvel bellen’, met wie de Amerikaanse consul wordt bedoeld. Het schip met zijn kleurrijke bemanning vormt een eiland vol mensen die allemaal hun mening over de politieke ontwikkelingen hebben. De auteur schetst zo met groot gemak hoe wereldwijd op 9/11 werd gereageerd. Naarmate de Destiny langer voor anker moet blijven liggen, groeit het ongenoegen onder de zeelieden. En ook op Curaçao ziet men de situatie als een Amerikaans complot. Het zwarte goud aan boord van het schip is in zwarte gal veranderd en ieder voorstel om de zaak op te lossen stuit op een ‘no-go’ uit Washington.
Ruwe olie van Karel de Vey Mestdagh is een vlotlezende, literaire roman waarin harde feiten en een grote kennis van het ‘wheeling and dealing’ van de diplomatieke wereld tot heerlijke faction heeft geleid. Curaçao speelt een belangrijke rol in dit boek. Tussen de diplomatieke gesprekken door lezen we over de raffinaderij, de wijk Pietermaai, Fòrti (Fort Amsterdam), en het Wilhelminaplein. Dat is de kracht van De Vey Mestdagh, zowel Griekenland als Curaçao doen ertoe in dit boek, net zoals de personages, die van vlees en bloed zijn. Het maakt hun beweegredenen begrijpelijk en daarmee des te pijnlijker. | 1pos
|
Via de facebookgroep "samenlezenisleuker" mocht ik een recensie exemplaar van dit recent verschenen boek ontvangen. De prachtige kleurrijke cover maakte dat ik erg nieuwsgierig werd naar het verhaal over de verhalenweefsters in Guatemala. Je leert in het boek de advocate Kate kennen. Zij werkt voor het oliebedrijf T-Petrol van haar vader. Na zijn dood komen er dingen aan het licht en maakt Kate heftige dingen mee. Ze besluit op zoek te gaan naar de laatste verhalenweefster. Als kind had ze een verzorgster die de mooiste dingen kon weven waarmee familieverhalen werden ontrafeld. Kate stapt uit de harde zakelijke oliewereld. En komt in een magische wereld waarbij het gaat om liefde, intuitie en familiebanden. Ik vond het best realistisch beschreven en niet zweverig. Het boek bouwt toe naar een climax. Het is een roman; geen thriller maar het werd toch
behoorlijk spannend. Een aanrader, ik had het boek zomaar uit. Dit is het eerste boek van Marita Coppes. Ik ben benieuwd of ze nog meer mooie verhalen als dit weet te schrijven. | 1pos
|
Knap geschreven zeg!
Een jonge, intelligente, ironische jongedame met een aparte zienswijze probeert het verlies van haar moeder te verwerken en stuit daarbij op allerlei 'dingen des levens' die haar hierin helpen, verwarren, troosten, of verder doen verwijderen.
Enorm origineel, humorvol en ontroerend tegelijk.
Ik zou eigenlijk nog veel meer willen vertellen over dit boekje maar ik kan de juiste woorden maar niet vinden. Het is in ieder geval echt zo'n boekje waarbij je je in het hoofd van hoofdpersoon waant, en als het boek dan uit is besef je dat je nog helemaal geen afscheid wilde nemen.
Denk wel dat dat boekje niet iedereen zal bekoren, het heeft misschien voor sommigen een wat hoog 'vreemd gehalte', maar ik zou zeggen ontdek en ervaar het zelf! | 1pos
|
Verlaten bouwwerven, uren in de winkelrij staan om dan enkel bananen te krijgen, je huis niet kunnen verlaten of het wordt ingepikt: het Libië van begin jaren ’80 was niet bepaald een paradijs. Toch is Abdel-Razak Sattouf verkocht. De aan de Sorbonne gepromoveerde Syriër laat een academische carrière in Europa schieten voor zijn geloof in de Arabische droom van Khaddafi en sleept zijn Franse vrouw en hun peuter, Riad, met zich mee naar Libië. Vader Sattouf is overtuigd dat een goede vorming en een flinke aanpak alle Arabieren van ‘nietsnutten en kwezels’ in moderne, welvarende burgers verandert en wil ook zijn zoon klaarstomen tot ‘de Arabier van de toekomst’. Al heeft hij zelf zijn kleine kantjes: zijn religieus voluntarisme en bijgeloof, zijn machismo, zijn kruiperigheid, zijn ‘familie is alles’… Vervuiling, corruptie en wanbeheer storen hem blijkbaar ook niet.
Na een korte tussenhalte in Bretagne trekt het gezinnetje naar het Syrië van Assad sr., nog zo’n dictatuur met meer van hetzelfde: onmogelijke woonomstandigheden, lege winkels, censuur, een bekrompen en gehersenspoelde bevolking… Een beeld dat ons bereikt in taferelen via de jonge Riad. Wonderlijk hoe de auteur 30 jaar na zijn kleutertijd zich herinnert hoe kinderen er op straat poepen, een fruitverkoper achter zijn glanzende appels eerst de rotste exemplaren verkoopt en een taxichauffeur zijn peuken door een gat in de autobodem gooit. Zijn Arabische jeugdjaren moeten flink wat indruk op hem gemaakt hebben. De cultuurschok voor het jongetje met het blonde engelenkopje is echter op kindermaat: wanneer de familie na een passage in Frankrijk toch weer naar Syrië terugkeert, schrikt dat Riad af. Niet wegens het regime of de dorpse achterlijkheid, maar omdat hij er naar school moet.
Het anekdotische relaas van De Arabier van de toekomst is echter meer dan zomaar een luchtige kroniek. Riad Sattoufs toegankelijke cartoonstijl is een efficiënt glijmiddel voor een scherpe maatschappijkritiek op twee mismeesterde samenlevingen. Sattouf schopt zijn publiek graag een geweten, in de anti-macho-strips rond Pascal Brutal, in zijn – net voor de aanslag – stopgezette wekelijkse bijdrage aan Charlie Hebdo en in zijn films, zoals de komedie Jacky au Royaume des filles, waarin de mannen in een matriarchale samenleving verplicht zijn een chador te dragen.
De vergelijking met Marjane Satrapi’s Persepolis of Zeina Abiracheds Zwaluwenspel ligt voor de hand: deze stripverslagen van jeugdjaren in respectievelijk de Iraanse islamitische republiek en het door burgeroorlog verscheurde Libanon bieden ook een boeiende, historische inkijk in het moeilijke dagelijkse leven in het Midden-Oosten. Sattoufs versie is afstandelijker en meer vanuit ons westerse perspectief: als expats zijn Riad en zijn ouders eerder als buitenstaanders getuige van de impact van totalitaire regimes op een samenleving. Vader Sattouf doet zijn uiterste Arabische best om erbij te horen en zijn stoïcijnse vrouw, die wat onderbelicht blijft, geeft blijk van een bewonderenswaardig geduld, maar ze gaan toch telkens weer herbronnen in Frankrijk, hun baken van normaliteit: even bekomen van de vervuiling, de lelijkheid en de hypocrisie in Libië en Syrië. Het gaat hier om situaties van ruim 30 jaar geleden, zou je ter verdediging van ‘de Arabieren van het verleden’ kunnen opwerpen. Maar het is treurig vast te stellen dat vandaag beide landen meer dan ooit onleefbaar geworden zijn. De toekomst is voor de Arabieren niet geworden wat vader Sattouf voor ogen had.
Het in Frankrijk zeer succesvolle boek won begin dit jaar op het stripfestival in Angoulême de Fauve d’Or als beste album. Dat is misschien wel wat veel eer: graphic novels als Persepolis of Zahra’s Paradise (Amir Soltani en Khalil) grijpen meer naar de keel dan dit toch meer brave en vooral tragikomische boek. Als historisch document over het Midden-Oosten van begin jaren ’80 is het boek wat beperkt en eenzijdig, maar het is zeker vlot leesbaar en genietbaar, ook voor wie niet in die periode of streek geïnteresseerd is. | 1pos
|
Het boek leest makkelijk weg. In het begin net een thriller later in het boek wordt het wat rustiger, maar blijft zeker boeiend. Een goed mooi boek met een mooie boodschap. God is er voor iedereen. | 1pos
|
Emelie en Teddy uit VIPRoom zijn terug in Stockholm Delete! Terwijl Emelie als advocate wordt beëdigd op het chique advocatenkantoor Leijon, gaat er een alarm af in een buitenhuis op Värmdö. De man die de politie aanhoudt op verdenking van deze moord wil per se Emelie als advocaat hoewel zij nog geen enkele ervaring heeft met dergelijke strafzaken. De zaak lijkt recht te leiden naar Mats Emanuelsson , de man die Teddy ooit ontvoerde en waardoor hij in de gevangenis terecht kwam. Terwijl de zaak moeilijker en moeilijker wordt, begint Teddy’s neef, Nikola, zijn vroegere fouten te maken en komt deze laatste meer en meer in de problemen terecht.
Er begint een nieuwe episode in deze trilogie die wel verder gaat met dezelfde sterke karakters uit VipRoom. Hun verhalen worden nog verder uitgediept en de motieven voor hun daden in het heden verder verduidelijkt door hun verleden. Terwijl M zijn verhaal vertelt tijdens een politieverhoor gedurende verschillende flashbacks, doen Emelie en Teddy samen hun onderzoek naar dezelfde feiten. Teddy wordt gedreven door zijn schuldgevoel dat hij over heeft gehouden aan deze onverkwikkelijke affaire. De perspectiefwisselingen houden de spanning er goed in en houden de lezer alert voor nieuwe verwikkelingen. Je zit steeds op het puntje van je stoel om te weten hoe het verder gaat. Naar het einde toe worden de belangen en de inzetten steeds belangrijker. De ‘finale’ van het boek heeft wel een beetje last van wat ongeloofwaardigheid wat mij betreft. Een derde boek in een trilogie kan uiteraard ook niet onaangekondigd blijven…
Het voordeel van dit tweede boek is - zeker als je het eerste boek er niet zo lang vóór hebt gelezen - dat er veel terugkomt uiteraard: de personages, de verhaallijn, de stijl, al deze dingen worden natuurlijk overgenomen waaraan je dan ook al meer gewoon bent geraakt. In vergelijking met de Snel Geld-trilogie is deze reeks zeker even hard en rauw, maar gaat het veel minder over straatboefjes waardoor ook die typische straattaal uit die eerste Lapidus-trilogie uiteraard in hoge mate vermeden wordt en wie weet daardoor wel toegankelijker. Hoewel, Lapidus blijft heel wat personages en verhaallijnen uitzetten waardoor er een complex verhaal ontstaat waar je zeker je hoofd bij moet houden. Filmisch gezien heeft dit ‘Stockholm Noir’ verhaal zeker ook zijn kwaliteiten! Conclusie: voor mij één van de betere thrillers in het genre. | 1pos
|
Met iedere nieuwe held weer een schot in de roos, Baldacci blijft boeien wat hij ook schrijft.
Ga ze weer allemaal lezen want na het lezen van dit boek kan ik gewoon niet wachten op de volgende... | 1pos
|
Lang heb ik uitgekeken naar dit slotdeel en toen dit slotdeel werd uitgegeven werd ik ergens benauwd. Hiermee zou het allemaal tot een eind gaan komen. Een eind waar je eigenlijk nog niet naar toe wilt gaan, zeker ook gezien de voorgaande recensies die ik gelezen had.
Ik besloot de gehele serie opnieuw te lezen en dat heb ik geweten. Je komt weer in de wereld van de Fae, heksenkringen, valg, genezers en vlak het Klein Volkje ook niet uit, ondanks hun "kleine" rol in de hele serie en alle andere dierbare en soms niet zulke dierbare personages en volkeren.
Door helemaal opnieuw te beginnen vond ik het extra moeilijk om deel 6, die het verloop van Chaol en Nesryn vertelt, wederom te lezen. Wel is deel 6 deels belangrijk voor het begrijpen van een aantal zaken in dit slotdeel. Je zult begrijpen dat ik deel 6 het minste deel vond. Ook doordat ik bij Aelin wilde blijven. Dit resulteerde er dan ook in dat ik het laatste deel in bijna 1 adem heb uitgelezen. Ruim 900 bladzijden puur genot, verdriet, angst, blijdschap en vreugde. In amper 2 dagen heb ik onafgebroken, behalve even eten en wat slapen, in het slotdeel gedwaald. Het verdriet in het 2e deel van het boek was zo echt voor mij, zo erg ging ik helemaal op in verhaal. Het enige minpunt uit deze serie.... de geweldige lieve hond van Aelin, die in de eerste 3 delen Flits heette en vanaf daarna Fleetfoot. Dat is maar een minor puntje natuurlijk, maar voor iemand als ik die vaak de onbelangrijkste details altijd weet te onthouden is zoiets een ergernis.
Ik ben dan ook heel benieuwd naar de TV serie die hier mogelijk van gemaakt zal gaan worden, maar ik vrees dat ook. Ik heb mijn eigen beeld kunnen vormen van deze wereld, die door een serie mogelijk volledig teniet gedaan kan worden. Ergens hoop ik dat ze de alsnog de schrijvers en regisseurs van Lord of the Rings gaan inschakelen. Want die sfeer, ja, die past geheel bij mijn beleving van deze waanzinnige serie.
Dank je wel Sarah J Maas dat je, voor mij als "oud wijf", mij meegevoerd hebt naar de geweldige wereld van Terrasen, Aderlan, Doranelle, Wendlynn, Anielle en werkelijk alle andere plekken die ik voor altijd zal blijven koesteren. Ps, ik ben eigenlijk wel heel benieuwd naar Dorian en Manon... | 1pos
|
Dick Francis heeft nog niets van z'n schrijfcapaciteit verloren. Dit ondanks zijn leeftijd en het verlies van zijn vrouw. Ik had nooit verwacht dat hij nog een boek zou afleveren. Maar na zes jaar, sinds z'n vorige, is het ook dit keer weer een uitmuntend verhaal geworden, dat in een ruk uitgelezen moest worden. | 1pos
|
In het boek altijd het bruidmeisje volgen we het leven van de 31-jarige Maddie.
Maddie werkt als assistent-eventplanner voor haar onmogelijke bazin Shona. Als er kans is op promotie grijpt ze deze met beiden handen aan. Ze begint aan een enorme uitdaging, namelijk het organiseren van een naamfeest waar niets te gek voor is. Maddie probeert wanhopig indruk te maken op de directie, maar gaat dit haar ook lukken?
Tijdens haar werk als eventplanner leert ze Will en Tom kennen, twee totaal verschillende mannen. Will is altijd in voor een lolletje, terwijl Tom juist een stuk gereserveerder is. Maar voor wie moet Maddie kiezen?
‘Hij was leuk om te zien, dat kon ik niet ontkennen. Bruine ogen, maar lichtbruin- een beetje goudachtig als je er recht in keek – en zijn zwarte haar was kort op zijn hoofd geschoren, wat hem de uitstraling van action man gaf maar hem stond het wel’
Alsof het leven van Maddie nog niet ingewikkeld genoeg is gaat haar ene beste vriendin trouwen en de andere scheiden. Natuurlijk is Maddie enorm gevleid dat ze Laurens’ bruidsmeisje en ceremoniemeester mag zijn, alleen legt deze verantwoordelijkheid wel een enorme druk op hun vriendschap. Aangezien Lauren zich ontpopt als een echte bridezilla. Ondertussen probeert ze Sarah zo goed mogelijk door de scheiding heen te helpen, in de vrije tijd die ze amper nog heeft.
In het begin van het boek vraag je jezelf af waar het verhaal precies heengaat, er gebeurd zoveel dat het eigenlijk lastig is om te volgen. Als lezer moet je hier wel van houden. Als je eenmaal in het verhaal zit, wil je blijven lezen. Het boek is gewoon een heerlijke chicklit geschreven met een dosis humor waar je blij van wordt, want lachen bij ‘altijd het bruidsmeisje’ dat gaat sowieso gebeuren. Natuurlijk is het verhaal hier en daar over de top, maar dat past helemaal in het verhaallijn van dit boek.
Een extra tintje in dit boek is dat Maddie bij elk hoofdstuk een dagboek bijhoudt als bruidsmeisje. Deze worden natuurlijk komisch ingevuld. Een heerlijk begin van een hoofdstuk. De cover past bij het verhaal, is zomers, vrolijk en je wil meteen lezen waar het boek precies over gaat.
Als je houdt van chicklits, geschreven met humor, kan dit boek niet ontbreken in je boekenkast of voor aankomende vakantie in je koffer. Al moet ik wel zeggen dat het misschien geen aanrader is als je nét een bruiloft moet organiseren voor een bridezilla ;)
Bedankt uitgeverij: Boekerij voor het recensie-exemplaar. | 1pos
|
In de Jager variant - Het Narrenmat wordt een schaakspel in real life gespeeld. Door meerdere zetten vooruit te denken zet Erik de Jager zijn tegenstanders mat. Of toch niet?
In een intelligent geschreven thriller neemt Ron Hartman ons mee in een wereld waarvan je wilt dat die er niet zou zijn. Een spannend, met vaart geschreven verhaal, waar de gedachtenwereld van de personages een extra dimensie toevoegen.
De informatie op de achterflap is belangrijk om als inleiding op het verhaal te lezen.
En dan laat het je ook niet meer los.
Een geweldig debuut, wat zeker naar meer smaakt.
En dat is maar goed ook, want deel 2 is in de maak. | 1pos
|
Heftig verhaal over Su die door haar zus mee gesleurd wordt op vakantie naar Mallorca. Zonder Su mag Leah namelijk ook niet met vriendinnen op vakantie. Su laat zich overhalen, mede doordat ze graag aardig gevonden wil worden door Leah. Als Su toestemt om mee te gaan, doet Leah ineens heel aardig en probeert Su vlotter te maken zodat ze niet uit de toon valt bij de vriendinnen.
Op Mallorca probeert Su ook mee te doen en losser te doen en drinkt mee. Uiteindelijk loopt het uit de hand als de vriendinnen Su proberen over te halen zich te laten ontmaagden en er een video online wordt gezet waarin Su seksuele handelingen verricht met meerdere jongens. Su loopt weg uit het hotel en laat Leah alleen naar huis terugkeren. Moeder Ruth, een succesvolle rechter, is woedend en zint op wraak, op de jongens uit de video en op degene die de video online gezet heeft. Maar ook moet ze Su vinden, want die is ze al eens eerder kwijt geweest, direct na de adoptie. Is de adoptie ook de reden waarom Leah zo onaardig doet tegen Su? En is het voor Su misschien tijd om haar echte ouders te gaan zoeken? Vinden Ruth en Su waar ze naar op zoek zijn? | 1pos
|
Villa Triste is een boek wat ik normaal gesproken niet gekocht zou hebben. Maar ik ben blij dat ik het gelezen heb, wat een mooi en onroerend boek is dit! Het verspring van het verleden, de oorlog in Florence naar het heden de moord op een oude man in 2006.
De omschrijvingen zijn zo mooi, een boek wat iedereen gelezen moet hebben! | 1pos
|
Ik ben zeker geënthousiasmeerd door de voorstellen uit dit boek van Belgisch Groen-politicus Kristof Calvo, een generatiegenoot. Of ik wel met ze allemaal akkoord ga, en of ze allemaal even haalbaar en realiseerbaar zijn, moet ik nog even laten bezinken. Af en toe mijn politieke ideeën aanscherpen en verfrissen, vind ik in ieder geval nodig. Met cynisme en/of fatalisme is niemand geholpen! Dus lees deze possibilistische politieke peptalk nodig in deze donkere dagen! Heerlijk helder mag dit boek ook als label dragen trouwens. | 1pos
|
Ik heb van dit verhaal genoten !! Wat meer nog te zeggen ? Weinig,gewoon lezen ! | 1pos
|
Dit boek, dat ik bij toeval heb ontdekt, is mij buitengewoon goed bevallen. Het is het enige boek in dit genre dat door mij tweemaal is gelezen. Wederom met dezelfde intensie. | 1pos
|
Na het grote verlies van Kristen stapelen misverstanden zich op tussen moeder Erika en zus Annie. Door foute aannames, halve waarheden en hun grote verdriet raken zij elkaar helemaal kwijt. Het verhaal moest even op gang komen voordat ik er helemaal inzat maar dat heeft het vervolg van het boek meer dan goed gemaakt. Het indringende en bij tijd en wijle onroerende verhaal werd vanuit wisselend perspectief, zowel moeder en dochter, verteld. Schrijfster Lori Nelson Spielman maakt gebruik van veel spreuken die door het boek heen gebruikt worden, hierdoor wordt het verhaal erg krachtig. De finale plottwist heeft mij uiteindelijk toch verrast en met een fijn gevoel achtergelaten. Lori Neslon Spielman schrijft feelgood van de bovenste plank… | 1pos
|
Eindelijk was er weer een verhaal met Cato Isaksen! Heb het boek dan ook onmiddellijk gehaald en werd weer niet teleurgesteld. Je mag toch wel stellen dat Unni Lindell tot de top van literaire thrillerauteurs behoort.
Ik werd zo meegesleept door het verhaal dat ik er nog geen twee dagen voor nodig had. Alleen jammer, dat je dan weer een eind moet wachten op de volgende uitgave!
Je kunt echt meeleven met de beslommeringen van de inspecteur en zijn familie en ook de wendingen in het verhaal blijven geloofwaardig! Ik kijk al weer uit naar de volgende. | 1pos
|
Dit boek is een waardige opvolger van het Messias Mysterie.
Waar deze soms steekjes liet vallen maakt dit boek ruimschoots goed.
Het leest vlot weg en je wilt blijven lezen.
Vooral de lezers van het Messias Mysterie zullen punten van herkenning vinden en vragen beantwoord krijgen.
Al blijf je ook met vragen zitten.
Er zijn echter ook wat opmerkingen te plaatsen bij dit boek.
Het soms onlogisch ingedeeld boek hopt van verleden naar heden naar toekomst en terug,
De verhaal lijnen volgen elkaar in rap tempo op.
Eschbach kon zich waarschijnlijk niet tevreden voelen met 1 verhaal lijn. Nee de 2 hoofdlijnen en bij lijnen zorgen soms voor een verwarrend geheel.
Dus even concentreren op het boek en je kont er snel door heen.
Al zul je daarna wel even een andere kijk hebben op de Armageddon. | 1pos
|
Dit boek is super tof maar ook verdrietig ik ken iemand die is gestorven aan kanker dus mijn zit soms onder de tranen
Kortom 5☆☆☆☆☆ | 1pos
|
Het is 22 juli 1964, 5 dagen voordat Winston Churchill zich gaat terugtrekken uit de politiek. Op dat moment krijgt hij bezoek van meneer Chartwell, een onwelkome maar niet onbekende gast. Meneer Chartwell – 'noem me maar Zwarte Pat' – is een grote zwarte hond die sluipenderwijs steeds meer ruimte inneemt; hij is manipulatief en laat zich niet zomaar wegjagen.
Dat merkt ook Esther Hammerhans, een jonge weduwe en medewerkster van de bibliotheek van het Parlement, die tot haar schrik en verbazing meneer Chartwell als huisgenoot krijgt. Vanaf het allereerste begin probeert hij zo dicht mogelijk bij haar te komen, hoewel ze alle mogelijke moeite doet om hem te ontwijken en uit haar buurt te houden. Toch raakt ze ook door hem geboeid. De manier waarop Meneer Chartwell zich manifesteert in de levens van Churchill en Esther is hondser dan honds en toch oefent hij een grote aantrekkingskracht op hen uit. Waarin ligt zijn macht? Hoewel hij alleen zichtbaar is voor diegenen die hij bezoekt, hebben de gevolgen van zijn aanwezigheid ook hun weerslag op de personen in hun nabijheid.
In dit mooie debuut van Rebecca Hunt wordt op heel treffende en beeldende wijze de impact van een depressie weergegeven. Je voelt de druk, de zwaarte, de verlokking ook om eraan toe te geven, en aan de andere kant het gevecht er tegen. En toch is het geen zwaar boek, maar zit er ook een luchtige toets aan, zoals bijvoorbeeld de kennismaking van Esther met collega Corkbowl, waardoor het boek vlot en plezierig leest. Door de gedetailleerde beschrijving van de hoofdpersonen en alles wat er om hen heen gebeurt, heb je als lezer het gevoel heel dichtbij te komen. Het boek boeit van begin tot eind en door de intrigerende cover heb je zowel van buiten als van binnen een prachtig boek in handen. | 1pos
|
Aangrijpend en indrukwekkend verhaal!
Wat mij betreft een fraai en meeslepend prozadebuut. | 1pos
|
De Joodse Lilya Wasserfall zet zich in voor het verzet in Palestina. Als ze de opdracht krijgt om naar Duitsland af te reizen en daar op zoek te gaan naar een verdwenen wetenschapper is ze lichtelijk teleurgesteld. Ze hoopte ingezet te worden voor een sabotageactie. Uiteindelijk besluit ze er het beste van te maken en reist ze af naar het verscheurde Duitsland dat zo vlak na de Tweede Wereldoorlog weer probeert op te krabbelen.
In Europa moet ze op zoek naar Raphael Lind. Toen zijn broer Elias vlak voor de oorlog naar Israël vluchtte, bleef hij in Duitsland. Volgens een bericht zou hij zijn overleden in een kamp, maar daar gelooft Elias niks van. Bovendien denkt hij bewijs te hebben dat zijn broer nog leeft. Het is aan Lilya om hier meer duidelijkheid over te krijgen.
Terwijl zij naar Europa vertrekt blijft hij achter. Het contact wordt onderhouden via brieven. De zoektocht blijkt gevaarlijker dan gedacht, maar toch geeft Lilya niet op. Ze bijt zich vast in haar opdracht in is vastbesloten het antwoord op de vraag te vinden. Dit schrijft ze ook aan Elias: ‘Ik zou het mezelf niet vergeven als ik nu opgaf’ En opgeven doet ze dus ook niet.
Met Morgenland bewandeld de Duitse journalist Stephan Abarbanell een nieuw pad in zijn carrière. Namelijk die van romanschrijver. Inspiratie voor zijn debuut haalde Abarbanell uit zijn joodse familiegeschiedenis. Ook liet hij zich inspireren door de vele reizen die hij maakte naar Israël. Dit persoonlijke komt bovendrijven in Morgenland. Het voelt echt aan. Je ziet het als lezer allemaal voor je en dat maakt het allemaal erg levendig. Het raakt je.
Abarbanell maakt gebruik van korte zinnen, af en toe afgewisseld door een langere, beschrijvende zin die de gevoelens van hoofdpersoon Lilya blootlegt, waardoor de lezer haar beetje bij beetje kan doorgronden. Je maakt als lezer mee hoe ze verandert tot een sterke vrouw. Zoals een van de personages al zegt; “Een meisje heeft me verlaten, een jonge vrouw is teruggekeerd”
Lilya’s zoektocht gaat echter verder dan die naar de verloren broer. Morgenland beschrijft ook de zoektocht naar jezelf en die naar een thuis. Samen met de schrijfstijl maakt dit van Morgenland een uitstekend debuut, waar Abarbanell zeker trots op kan zijn. | 1pos
|
Prachtig boeiend boek. Zeer goed geschreven, ook buitengewoon goed historisch onderbouwd. Zeer te lezen waard voor mensen die van geschiedenis houden. | 1pos
|
Revival was mijn eerste King-boek, dus mijn mening is niet bevooroordeeld.door het lezen van eerdere boeken van King.
Vanaf de eerste bladzijde weet het boek me bij de strot te grijpen. Doordat het in de ik-vorm geschreven is, leef je helemaal mee met hoofdpersoon Jamie Morton.
Het is.knap.hoe King een hele levensloop zo.weet te vertellen, dat het altijd spannend blijft. Steeds werd ik gedwongen om verder te lezen, omdat ik wilde weten hoe het nu weer verder ging. Ondanks het feit dat ik weet dat het fictie is, ga je bijna geloven dat het allemaal.zomaar waar kan zijn. En dan heb ik het over 'hiernamaals' dat King beschrijft.
Het was een geweldig boeiend verhaal. Niet eng of angstaanjagend maar gewoon spannend. Ik heb het bijna in één ruk uitgelezen.
Lezen, dit boek! | 1pos
|
Coben heeft weer een heerlijke pageturner geschreven. Het plot is zoals altijd weer verrassend. Het is niet zijn beste boek en niet altijd even geloofwaardig. Maar het leest wel lekker weg. Aanrader voor Coben fans. Maar geen vijf sterren. | 1pos
|
Wat een leuk boek was dit, echt eentje om een paar uurtjes bij weg te dromen, en kennis te maken met de wetten en regeltjes van het koninkrijk.
Ik vergelijk dit soort verhalen met films zoals Princess diaries.
Mooie karakters, zeker het zusje van Susanne had bij mij ook een plaatsje in mijn hart, en ik heb zo’n vermoeden dat ze zeker terug komt in één van de volgende delen, die ik zeker wil lezen zodra ze er zijn. | 1pos
|
Geweldig boek, dat je in één keer uit wil lezen. Erg goed geschreven en spannend! | 1pos
|
Een mooi,teder en ontroerend verhaal dat
prachtig geschreven is door Carel Donck.
Ik las net de laatste bladzijde en sloeg
het boek dicht met tranen in mijn ogen.
Knap werk als een schrijver dit voor elkaar krijgt. | 1pos
|
Verhulst schrijft, zonder namen en jaartallen te noemen, een mooi stukje over de geschiedenis. Vanaf het ontstaan van de mensheid tot en met de kernbom worden we op een niet mis te verstane manier onder de loep genomen.
Het is, dat Max Dendermonde het boek "De wereld gaat aan vlijt ten onder" al heeft geschreven, anders zou dit een passende subtitel zijn.
Wat nu een wc pot op de kaft doet? Volgens Verhulst komt men op het toilet op de ene gedachte na de andere. En door al die gedachten ten uitvoer te brengen graaft de mens zijn eigen ondergang. | 1pos
|
Mariëtte Baarda heeft een Letterenstudie afgerond en ze heeft gepubliceerd in De Groene Amsterdammer en De Gids. Ze is medewerkster van het tijdschrift Onze Taal. Mariëtte kampt al van kinds af aan met zware migraineaanvallen. In Kinderen waaien om vertelt ze openhartig hoe deze chronische aandoening haar leven beïnvloedt. Als pubermeisje lag ze al ziek in bed, terwijl ze beneden haar moeder hoorde rondscharrelen in huis en haar broers gewoon naar school gingen. Op school had ze ook niet de beste tijd van haar leven, ze werd gepest en was ook vaak ziek vanwege de migraine.
Al op jonge leeftijd gaat ze samenwonen met een oudere man, waarbij ze haar eigen identiteit een beetje uit het oog verliest. Maar zodra ze deze relatie heeft beëindigd en weer op haar eigen benen staat, begint ze zichzelf te ontwikkelen zoals zij dat zelf wil en kan. Zo wordt ze fietskoerier in Amsterdam en doet ze een opleiding tot yoga-docente. Dat dit allemaal niet even gemakkelijk gaat met migraineaanvallen, die haar soms dagelijks lastig vallen, weet ze heel goed te beschrijven.
Ze kiest de schaal van Beaufort (het meten van de windkracht) om aan te geven hoe zwaar de aanval is. Beaufort geeft bij windkracht 5 bijvoorbeeld aan: ‘boombladeren ruisen, kleine bomen bewegen’. Maar de aanval die Baarda het vaakst treft is windkracht negen: ‘kinderen waaien om, alleen eenden en zwaluwen vliegen’.
Baarda probeert diverse alternatieve geneeswijzen om maar van die migraine af te komen. Ze komt bij een soefi meester, ze doet mee aan intensieve yogasessies, ze laat zich in het midden van een zogenaamde Stargate op een bed leggen zodat haar DNA weer goed geregeld wordt en ze slikt kleine pilletjes die ingestraald zijn met een wiskundige formule.
Ondanks dat er helemaal niets blijkt te werken en ze migraine blijft houden, legt ze wel op integere wijze uit hoe de therapieën werken, zonder dat ze sarcastisch is of respectloos. En dat siert haar, want je wordt toch wel erg sceptisch als al die charlatans het geld uit je portemonnee willen kloppen met valse beloftes.
“Tijdens het overmaken van het geld voelde ik zowel opwinding als schaamte. Schaamte, omdat ik bezig was een ongehoord bedrag te betalen voor sciencefictionkorrels, waarvan het nog maar de vraag was of het […] iets zou veranderen aan mijn situatie. En, dwars daardoorheen, een gevoel dat sterker was dan de gêne: een dolle, opflakkerende hoop dat met de komst van de geometrische korrels mijn leven voorgoed zou veranderen.”
Kinderen waaien om geeft een goede inkijk in het leven van een chronisch patiënt. Niet alleen voor diegenen die migraine hebben, maar voor bijna alle chronisch zieken. Deze mensen kampen met het onbegrip van de buitenwereld, en bijna allemaal hebben ze het moeilijk om een goede balans te vinden tussen familie, sociaal leven en werk. Maar wat voornamelijk overeenkomt is het gevecht dat de meeste chronisch zieken moeten leveren om elke dag weer met hun gebreken te moeten overleven. Dit boek is geen zeurend, zelfmedelijdend verhaal, maar een goed en krachtig, op een bijna literaire manier beschreven, ervaringsdocument. | 1pos
|
'Zero cool' heeft de naïeve Amerikaanse arts op vakantie volgens een gevaarlijke vrouw met wie hij natuurlijk een hitsige relatie krijgt en in een ongelooflijk avontuur belandt in een Frankistisch (voor 1975) Spanje. Als student medicijnen onderscheidde Critchton zich al. In sport, maar ook in schrijfvaardigheid. Om zijn studie te financieren schreef hij in rap tempo pulp. Zoals dit. Wat een leuk bedacht plot, wat een vaart, wat een actie. Het obsessieve oog voor detail uit zich in (waarschijnlijk net opgedane) medische kennis die Critchton hier van zich afschrijft, maar dat geeft en apart soort sjeu aan deze 'medische thriller'. Heerlijk vertier, goed gemaakt en politiek incorrect als een Jamesbondfilm uit de jaren zestig. 100 pagina's vaart en avontuur - niks mis mee. | 1pos
|
Opvallend helder geschreven. Zeer vlot leesbaar. Het nodigt uit om familiale situaties te (her)bekijken. Verrassend tot op het einde. Kortom zeker de moeite om te lezen. | 1pos
|
De zweetvoetenman
Annet Huizing & Margot Westermann
Van Hebban en uitgeverij Lemniscaat kreeg ik het boek de zweetvoetenman toegestuurd.
Waarvoor heel hartelijk bedankt!
Het eerste wat opviel, is de grootte en dikte van het boek. Dit zou kinderen tegen kunnen staan. Maar door de speelse manier van schrijven, de grappige tekeningen en de woordgrapjes is het aantrekkelijk om erin te lezen. Ook het gebruik van verschillende kleuren maakt het overzichtelijk. Want je oog valt gelijk op bepaalde steekwoorden. Het gebruik van verschillende lettertypes maakt het een speels geheel.
Het is een echt bladerboek. Je hoeft er niet elke bladzijden in door te nemen, maar je kan het er steeds bij pakken. Ik zie het als een soort encyclopedie. Daar kan je ook uren in bladeren!
De uitvouwbladen in het midden van het boek maken het extra inzichtelijk. Want het is best moeilijk om te begrijpen hoe alles van het recht nu precies in elkaar zit en welke stappen je nu precies moet volgen. En ook een woordenlijst en een register zijn aanwezig.
Het (een na) laatste hoofdstuk, iemand nog een vraag? is een goed gekozen einde. Ik denk dat wanneer je namelijk goed in dit boek duikt, bijvoorbeeld bij het maken van een werkstuk, je inderdaad nog met vragen zit.
Dat had ik zelf bijvoorbeeld ook na het lezen van het hoofdstuk of Jeroen het liedje van Claudia heeft gestolen. Pas hoorde ik namelijk ook een nieuw liedje (was voor het eerst door de zanger te horen) waarvan ik eigenlijk de melodie van een al bestaand liedje hoorde welke ik zo mee kon zingen. En ik me ook af vroeg of dat dan zomaar mocht.
Dit boek is trouwens ook heel handig voor alle ouders met kinderen die van alles willen weten en steeds met een waarom vraag komen. Bijvoorbeeld bij het kijken van het (jeugd)journaal.
De reactie van mijn zoon, Robbert 10 jaar, op de titel was deze:
“ieuww, een boek over ZWEETVOETEN!!!!”
Maar toch was hij nieuwsgierig waar het over zou gaan.
Ik zou hem zelf nooit aan een boek krijgen dat over de rechtszaken en de regels gaat. Maar met dit boek lukte dat zonder probleem.
Op mijn vraag wat hij vond of je een boete kan krijgen voor zweetvoeten, antwoordde hij “nee, dat zou discriminatie zijn!”. Maar dat een waargebeurd verhaal over zweetvoeten tot de titel van dit boek heeft geleid vond hij “gaaf!”.
Het is trouwens onmogelijk om dit verhaal zonder te lachen hardop voor te lezen!
Hij was wel verbaast over de uitspraak van de rechter. Hij zou in z’n geval zelf ook in hoger beroep zou gaan. “Want ik vind het ook niet normaal wanneer iemand zegt dat ik stink. Ik zou dit niet laten gebeuren hoor!”
Om te weten wat het gerechtshof over de uitsprak vond, daarvoor moet je echt dit boek lezen!
Maar Robbert zei daar het volgende over: “gelukkig stinken mijn voeten niet!”
Wij waarderen dit boek als volgt:
Robbert: “ik geef het 4 sterren. Ik vind het een goed boek. Ik vind het wel nog aardig moeilijk wat er allemaal in staat!”
En ik zelf: “Ik geef hem 4 sterren. Ik vind het heel knap hoe Annet en Margot van z’n moeilijk en misschien daardoor ook wel saai onderwerp toch z’n boeiend boek hebben weten te maken. Ik vind het heerlijk om er doorheen te bladeren en stukjes te lezen. Ik kan er ook heel veel van leren! Ik hoop dat het boek veel gelezen gaat worden, zodat hij in de toekomst aangevuld kan blijven worden met recente onderwerpen.”
Hij komt in mijn boekenkast naast de dikke van Dale, de wereldatlas, de encyclopedie, mijn binas en het spreekwoordenboek te staan! Want dit zijn allemaal boeken die met regelmaat uit de kast worden gehaald! | 1pos
|
De populariteit van Markus Zusaks boeken zal niemand ooit ontgaan zijn. Zusaks pen bezit een beeldende schrijfkunst, die de lezer volledig meevoert. Zo ook met 'De boodschapper'.
Ed Kennedy - slungelige nietsnut van 19 - slijt zijn dagen met mensen rondrijden in z’n taxi, kaarten met zijn drie beste vrienden Marv, Ritchie en Audrey en koffie drinken met De Portier, zijn trouwe hond. Hoewel een belezen jongeman met filosoferende gedachten, heeft Ed nauwelijks een toekomstperspectief en geen noemenswaardige bedoeling met zijn leven.
Na gegijzeld te zijn bij een mislukte bankoverval, waarbij hij werd onthaald als de held van de dag, denkt Ed na over de zin van zijn leven. Beurtelings ontvangt Ed vier mysterieuze speelkaarten, welke hem leiden naar mensen die – op welke manier dan ook – een lichtpuntje in hun leven nodig hebben. Als een beschermengel lijkt Ed de uitverkorene diegenen een ‘boodschap’ af te leveren, hun levens te raken. De ene keer een ontroerende kennismaking, de andere keer een gewelddadig rendez-vous. Dat maakt dit boek voor de lezer een bijzonder en onbekend avontuur met een filosoferende ondergrond.
Wat hebben deze mensen voor verhaal? Waarom is Ed de boodschapper en wat is hiervan het doel? Hoe komen die kaarten op zijn pad? De anonieme afzender van de kaarten heeft duidelijk een bijbedoeling met deze speurtocht. Het hoe en waarom is gedurende het hele boek een prangende vraag voor zowel Ed, als de lezer. Het werkt inspirerend en betoverend; niet alleen voor de ontvangers, maar óók voor Ed, die ontdekt dat zijn eigen leven ook het léven waard is. En zelfs de lezer wordt geraakt; hoeveel mooier zou de wereld zijn als we allemaal een beetje van Ed in ons hadden, als we allemaal om elkaar geven en elkaar helpen. Het zijn vaak de kleinste gebaren die een leven zoveel kan verrijken. Prachtig hoe de auteur met zijn proza de lezer weet te intrigeren. Hoe hij de filosoferende schrijfstijl zo feilloos weet te verweven met rauwe humor en zelfspot. Hoe hij de lezer vastgrijpt en niet meer loslaat tot het boek uit is.
'De boodschapper' is een bijzonder verhaal over het lot en het toeval; de zin van het leven; vriendschap en goed zorgen voor elkaar. Welke boodschap jij er als lezer ook uithaalt, het zet je aan het denken en het grijpt je bij de keel. | 1pos
|
Nienke Pool neemt je mee in een voor mij volkomen onbekende wereld. Een wereld van mystiek, moed en vriendschap. Falco, de moerasjongen verricht heldendaden en brengt de werelden bijeen. Een verhaal dat bij ieder hoofdstuk weer verrast. Boeiend, goed en helder geschreven. Voor de gevaarlijke Stympha's ga je gaande weg het verhaal veel sympathie voelen. Het zijn geweldige trouwe vogels.Het is een prachtig fantasy verhaal waar niet allen jonge mensen maar ook ouderen van zullen genieten.Ik heb ervan genoten. Een aanrader om het te lezen.
Titia Muizelaar | 1pos
|
Nooit meer bang gaat over Louise en Maud. Twee vrouwen die op 22 maart 2016 allebei een man ontmoeten met wie het meteen klikt en allebei aanwezig zijn in of rondom Brussel op het moment dat terroristen een aanslag plegen op het vliegveld van Zaventem. Deze aanslag heeft verregaande gevolgen voor een hoop mensen, maar zeker voor Louise en Maud.
Wanneer je leest dat dit boek gaat over een heftig thema als leven na een aanslag, dan weet je dat het een boek gaat worden met veel emoties. Dit boek was een behoorlijke achtbaan en ik heb een aantal keer flink moeten slikken om ervoor te zorgen dat die tranen binnen bleven. Vooral de dialogen komen keihard binnen. Soms heel lief, soms heel verdrietig. Naast de aanslag zijn er nog meer thema’s in het boek te ontdekken die allemaal een behoorlijke lading hebben.
Het boek is gebaseerd op een feitelijke gebeurtenis, maar is omgezet in een fictief verhaal. Toch vind ik het erg geloofwaardig en dat komt vooral doordat de personages zo menselijk zijn neergezet.
Ik vind het verhaal origineel en knap dat de schrijfster zo’n gewaagd onderwerp durft aan te grijpen om haar roman over te schrijven zo kort na de gebeurtenis. Het verhaal is met respect voor de gebeurtenis beschreven en niet ‘misbruikt’ als aanleiding tot een zoetsappige roman.
Het verhaal laat je inzien dat je soms niet te lang moet wachten met leven. Wanneer je dromen hebt, ga ze dan waarmaken. Want voor je het weet kun je dit niet meer en is het te laat. | 1pos
|
Dit boek kwam vanuit een tip van een boekenforum. Normaal had ik deze anders niet zomaar gepakt gok ik.
Het is niet helemaal het genre wat ik normaal gesproken zou lezen, maar dit boek heeft me vanaf het begin tot het einde gepakt. Ik vond het erg fijn om te lezen.
Het boek lees relatief makkelijk weg, ik kon me identificeren met de personages die zo omschreven waren dat het een beeld gaf, maar er ruimte bleef voor eigen invullen.
Het geheel zou het boek mysterieus te noemen zijn. Ik merkte dat ik zelf erg ging meedenken in hoe het in elkaar zat. Er gebeuren rare dingen. Ik begon zelf verhalen te verzinnen hoe het zou kunnen zitten. Uiteindelijk was het natuurlijk compleet anders dan wat ik me allemaal bedacht had. Maar ik vind het altijd sterk als een boek zo is geschreven dat je als lezer zijnde mee gaat denken naar hoe het allemaal zit of oplossingen bedenkt.
Leuk vond ik ook dat het fenomeen papieren boeken en de high-tech van computers en smartphones in elkaar verweven is, maar op een natuurlijke wijze. Niet geforceerd en het deed geen afbreuk aan de sfeer van het boek.
Dit boek is een aanrader voor iedereen die een boek wil lezen wat niet te ingewikkeld is (maar ook niet super eenvoudig), die van boeken houdt (wat niet zo'n moeilijke voorwaarde is als je boeken leest) en de technologie ook wel leuk vind. Het is een mysterie, je gaat meedenken en wil weten hoe het nu zit met al die rare dingen in de boekwinkel van Penumbra die 24 uur open is, waar boeken geleend worden en het geen normale leesboeken zijn. Waar bijzondere personages langs komen en de verkoper een logboek met details moet bijhouden van elke klant. | 1pos
|
Sydney, de dochter van Tim Blake komt niet thuis na haar werk in een hotel. Bij navraag blijkt dat Syd helemaal niet in dat hotel heeft gewerkt. Maar waar werkte ze dan wel en waar is ze. Samen met een van haar vrienden, Jeff zet Tim een website op om haar te zoeken. Op een bepaald moment komt er bericht van de andere kant van het land. Tim laat alles vallen en gaat erop af, zonder succes. De politie gelooft hem niet meer en denkt dat hij zelf te maken heeft met de verdwijning van zijn dochter. Blijkt dat hij niet de enige is die haar zoekt, ook enkele onbetrouwbare mannen met wapens zoeken haar. De politie gelooft Tim nog minder als er een lijk gevonden wordt.
Linwood Barclay weet echt wel hoe een spannende thriller geschreven moet worden. | 1pos
|
Met groot plezier herlas ik "Sodom en Gomorra", het ultiem bizarre vierde deel van "Op zoek naar de verloren tijd". Net als bij het herlezen van de vorige delen ondervond ik dat Proust, mijn held, elke keer dat je hem herleest nog rijker en onuitputtelijker wordt. Visconti zei ooit dat hij minstens duizend thema's zag in Prousts geniale romancyclus: misschien is dat de reden dat zijn Proust-verfilming nooit van de grond kwam. Mij stemt dit nederig, want hoe kunnen mijn stukkies ooit maar bij benadering recht doen aan deze onuitputtelijk rijke cyclus van zeven onuitputtelijk rijke boeken? Ook bij "Sodom en Gomorra" ben ik weer helemaal overweldigd, en kom ik eigenlijk niet verder dan een duizendvoudig sprakeloos "wow".
Waar te beginnen? Eerst maar eens met de twee m.i. belangrijke drieslagjes van Proust. De eerste is dat elk deel van de cyclus in het teken staat van: 1) anticiperende extase, waarin de fantasie van de verteller op ongelofelijk aanstekelijke wijze in beweging wordt gezet door fantasiebeelden vol hoger licht, dat hogere werelden belooft als waren het iconen; 2) de totale ontgoocheling en desillusie, omdat de werkelijkheid veel banaler blijkt dan de fantasie, of omdat de geliefde waarnaar zo extatisch wordt gehunkerd ook angst inboezemt en aan elke greep van elk extatisch fantasiebeeld ontsnapt; 3) redding van de totale desillusie door totale ontremming van artistieke en anti-conventionele verbeeldingskracht, die de dingen en ervaringen oplicht uit de grauwsluier van conventie en gewoonte, die ook ervaringen vol desillusie nieuwe glans geeft, en die alsnog een wereld laat oplichten die ondanks alle verdriet en onvolkomenheid doordesemd is van schittering. Dit drieslagje zie je volgens mij in alle delen van de cyclus, maar nog meer in de opzet van de cyclus als geheel: in de eerste twee delen is de verteller nog jong en is de anticiperende extase sterk aanwezig, in de delen drie t/m zes wordt de ontgoocheling sterker en sterker en sterker, en deel zeven is dan vooral de climax van de redding door verbeeldingskracht en kunst, waardoor de totaal onttoverde wereld weer nieuwe tover krijgt. Tover waar we in alle delen veel glimpen van zagen, in de vele ongehoord kunstzinnige passages die zelfs in de meest ontgoochelde delen nog staan, maar die in deel zeven pas echt in volle glorie en met terugwerkende kracht zich ontvouwt.
Het perspectief nu van waaruit over deze eerste drieslag wordt verteld is naar mijn idee Prousts tweede drieslag. De verteller, Marcel, is al verdubbeld: we volgen 1) de Marcel in de tijd en ruimte van de romangebeurtenissen waarover wordt verteld, dus als handelende hoofdpersoon en verteller, en 2) de later op alles terugkijkende Marcel, die een overzicht heeft dat Marcel 1 niet heeft, die weet dat anticiperende extases van Marcel zullen worden gevolgd door ontgoochelingen, en die de ervaringen van Marcel 1 achteraf een onvermoede diepte en schoonheid geeft door op die ervaringen de volle lading los te laten van zijn analytisch vermogen en zijn gerijpte artistieke verbeeldingskracht. Het is fascinerend om dat samenspel te volgen tussen de in het hier en nu opererende Marcel 1, en de met terugwerkende kracht analyserende en verbeeldende en verbanden leggende Marcel 2. En ook intrigerend is dat beide Marcels veel gemeen hebben met de auteur Marcel Proust, en dat hun zoektocht en pijn in veel opzichten ook de zoektocht en pijn waren van Marcel Proust zelf, maar dat ze niet gelijk zijn aan Marcel Proust. Dus een dubbel perspectief, dat rijmt en tegelijk verschilt met het perspectief op de wereld van de auteur. Voorwaar een fascinerende drieslag, die aan het vele raadselachtige dat ons wordt verteld nog een mooie raadselachtige laag toevoegt.
In "Sodom en Gomorra" nu speelt Proust volgens mij vrij nadrukkelijk met die laatste drieslag, door een imaginaire discussie op te nemen tussen "de schrijver" en "de lezer", waarbij de imaginaire lezer onder meer tegen "de schrijver" zegt "dat het bedroevend is om, jong als ge waart (of als uw held was indien gij het niet zijt), alreeds zo kort van memorie te zijn". Dat zegt die imaginaire lezer in reactie op de opmerking van Marcel dat hij sommige dingen vergat of niet zag. Dat, gevoegd bij allerlei latere opmerkingen waarin Marcel zichzelf als een niet-opmerkzame persoon karakteriseert, is inderdaad nogal opmerkelijk: vooral in de eerste delen lijkt de verteller (samenspel van jonge en oude Marcel) nagenoeg alwetend, met onuitputtelijk geheugen, maar nu zijn er ineens aanwijzingen dat hij niet alwetend is, "kort van memorie" zelfs, en dus dingen verzint of zich wellicht soms zelfs vergist. Dat vergroot nog de ambiguïteit van de toch al vrij ambigue vertellingen. Maar bovendien is er dus de opmerking "indien gij het niet zijt", oftewel: de ik- figuur en de held lijken samen te vallen, maar DOEN ze dat ook echt? De door deze ironische dialoog geopende vraag blijft open. En precies dat voegt, in mijn beleving, nog een extra spannende laag toe aan het toch al spannende "Sodom en Gomorra". Vooral omdat Proust, zelf jood en homoseksueel, precies in dit boek op ongelofelijk bizarre en dubbelzinnige wijze de thematiek van homoseksualiteit en jodendom behandelt, en omdat de dubbelzinnigheid van het vertelperspectief dat thema nog extra intrigerende ambiguïteit meegeeft.
De verteller vertelt allereerst over een scene die, tantaliserend, in deel 3 "De kant van Guermantes" al was aangekondigd: verscholen kijkend als een voyeur (!), merkt hij eerst tot zijn verbazing dat Baron de Charlus, buiten de wereld van soirees waar Marcel de geduchte Charlus normaal ziet en dus letterlijk in een ander licht, er uit ziet als een vrouw. En vervolgens ziet hij tot zijn nog grotere verbazing hoe deze Charlus een soort baltsritueel opvoert met de vestenmaker Jupien, en vervolgens ergens in het verborgene onzichtbaar, maar voor de naderbij sluipende verteller wel hoorbaar, overgaat tot krachtige vormen van herenliefde. Een tafereel met veel hilarische en groteske aspecten, die worden benadrukt door de opmerkelijke vergelijkingen van Marcel tussen deze twee "geïnverteerden" en de bijna onnavolgbare bevruchting en bestuiving van exotische plantensoorten door al even exotische insecten. Maar ook een tafereel vol onverwachte en bizarre schoonheid. Dat groteske karakter en die bizarre schoonheid worden vervolgens nog verder opgevoerd door een zeer merkwaardige mythe die Marcel ontvouwt: over het mythische ras van geïnverteerden, man-vrouwen (wij zouden zeggen: homoseksuelen) dat ontstond uit het vernietigde Sodom, en het mythische ras van Sapphische geïnverteerden (wij zouden zeggen: lesbiennes) dat ontstond uit het vernietigde Gomorra. Proust perverteert hier de Bijbel: daarin was geen sprake van lesbische liefde, laat staan van een specifieke daaraan gekoppelde stad. En ook niet van twee rassen van geïnverteerden die, "net als de Joden", voortleven in het verborgene, en liefde alleen in verborgen, clandestiene, cryptische, zeer gecodeerde en zeer van de conventies en gewoonten afwijkende vormen kunnen ervaren.
Deze mythe is vol dubbelzinnigheden. Aan de ene kant aarzelt de verteller niet om van zonde en tegennatuurlijke neiging te spreken; aan de andere kant laat hij doorschemeren dat het vooral de conventionele wereld is die het stempel van tegennatuurlijkheid oplegt, en dat hijzelf deze woordkeus alleen met ironie of voorbehoud overneemt. Aan de ene kant maakt hij het geveinsde toneelspel van geïnverteerden belachelijk; aan de andere kant is het veinzen en het spreken in codes volgens hem DE wet van ALLE liefde, ook zijn eigen liefde. Zoals later in "Sodom in Gomorra" nadrukkelijk wordt geïllustreerd door Marcels eigen omgang met Albertine. Bovendien, in dat spreken in codes en het met toneelspel begoochelen van de conventionele wereld zit ook een niet gering artistiek vermogen. Misschien is dat ook de reden dat geïnverteerden op enig moment worden geassocieerd met Plato's mythe van de androgyne mens, van voor de scheiding tussen de geslachten: een ideaalbeeld van ultieme, inmiddels niet meer realiseerbare schoonheid. Totale dubbelzinnigheid dus, die ook volop ontplooid wordt in de verdere beschrijvingen en ontwikkeling van het schitterende personage Charlus. De nu geïnverteerd (homoseksueel) blijkende baron, wiens bizarre gedragingen jegens Marcel (in deel drie, "De kant van Guermantes") vormen van gecodeerde liefdesverklaringen blijken te zijn geweest met even bizarre als ontroerende vormen van bevrediging en niet- bevrediging. En diezelfde baron stort zich, op al even gecodeerde wijze, in een hopeloze verhouding met de uitermate complexe, maar in elk geval heel onaangename musicus Charlie Morel. Wat ellenlange beschrijvingen oplevert van ongelofelijk bizarre, uiterst ongewone, maar ook uiterst prachtige vormen van verlangen en liefdespijn. En wat Charlus tot een bijna clownesk tragikomische figuur maakt, door zijn idiote uitspraken en gedrag en door zijn oude gezicht waarin de dik opgelegde make-up doorloopt, maar ook tot een gemankeerde kunstzinnige figuur met veel onorthodoxe stijl en grandeur.
Uiterst prachtig, hoe dat thema van homoseksualiteit gestalte krijgt in "Sodom en Gomorra", en intrigerend dubbelzinnig. Alleen al de getourmenteerde passie van de contradictoire Charlus voor het "vat van tegenstrijdigheden" Charlie Morel is een wereld van ambigue pracht op zich. Die ambigue pracht wordt nog vergroot door de eerder gememoreerde heel dubbelzinnige blik van de verteller op de wereld van geïnverteerden. En die dubbelzinnigheid bevat nog een intrigerend raadsel: niet alleen is wat de ik- figuur over dit alles zegt ambivalent, maar er is ook nog het gegeven dat de ik, als heteroseksuele niet- jood, allerlei bizarre associaties debiteert over het homoseksuele ras dat net als het joodse ras in het verborgene leeft. Terwijl Proust zelf joods en homoseksueel was. Wat zou hem bewogen hebben om een verteller te bedenken die, net als hij, Marcel heet en zoekt naar liefde en kunst, maar dan als niet- jood en niet- geïnverteerde? Sommige Proust-kenners verklaren dit uit lafheid, of uit een diep verlangen om althans in zijn fictie niet bij deze toen gemarginaliseerde randgroepen te horen maar bij de mondaine wereld. Dat zou waar kunnen zijn, of niet. Voor mij doet dat niet eens ter zake: voor mij is het juist extra verrijkend dat het raadsel groter wordt. Dat we, achter de gepijnigde Charlus en de verbaasde blik waarmee Marcel naar hem kijkt, ook nog de pijn kunnen vermoeden van Proust zelf, zonder precies te weten WAT die pijn is of zelfs DAT die pijn er is. Dat we, bij alle verbazende scenes over de gecodeerd en in het verborgene hunkerende homoseksuelen, ook mogelijk nog eens te maken hebben met een verbazend driedubbel perspectief: de jonge en de oudere terugkijkende Marcel die verbaasd naar geïnverteerden kijken, met daarachter MISSCHIEN Proust zelf die via die geïnverteerden MISSCHIEN artistieke vorm gaf aan eigen persoonlijke ervaringen uit zijn eigen verborgen leven. En zelfs als Prousts keuze voor een heteroseksuele verteller lafheid zou zijn, dan nog vind ik dat we vooral bewondering moeten hebben voor zijn adembenemende beschrijvingen van verborgen, verboden en gecodeerde verlangens van herenliefde. Ook al omdat hij daarin een van de eersten was, dus een pionier. En bovendien, door zo uitgebreid in te gaan op de grillige en gecodeerde verlangens van geïnverteerden geeft Proust ook een mooi, uitvergroot en extra barok beeld van alle liefdesverlangens. Want volgens Proust is echte van verlangen doordrenkte liefde, die niet is versmoord door gewoonte en conventie, per definitie grillig en barok. In die zin is geïnverteerde liefde in zijn roman volgens mij geen afwijking van de norm, maar een extreem en hyperbolisch voorbeeld van de norm. Geïnverteerde liefde ontplooit zich tegen de keer, in weerwil van wetten en geboden, maar heteroseksuele liefde ontwikkelt zich bij Proust eveneens tegen de keer, in weerwil van conventies en gewoonten.
Ongehoord fascinerend is bovendien hoe dit motief van inversie verknoopt raakt met Marcels steeds gepijnigder liefde voor Albertine. Ten eerste omdat hij die pijnigingen gespiegeld ziet worden in de bizarre liefde van Charlus voor Morel. Maar ook omdat hij, zonder heel direct bewijs en eigenlijk alleen op basis van geruchten, de vrees krijgt dat Albertine een geïnverteerde is. Adembenemend is hoe hij een scene uit zijn jeugd, die reeds in deel een "Swanns kant op" werd beschreven, herbeleeft met nieuwe intensiteit, die zelfs met terugwerkende kracht traumatiserend is. In die scene zag hij, wederom als voyeur en als kind, twee meisjes achter een raam nogal erotisch ravotten: een van die meisjes was de verdorven dochter van de geniale componist Vinteuil, die stierf uit verdriet om de losbandigheid van zijn dochter, en een deel van de erotische pret is het bespotten van de nog maar net overleden vader en het bespuwen van zijn portret. Door zijn vermoedens van Albertines inversie, en door de toevallige ontdekking dat Albertine de dochter van Vinteuil persoonlijk kent, raakt de verbeelding van Marcel helemaal op de loop. Want daardoor is Albertine, mogelijk, verbonden met geheime werelden van schrikwekkende verdorvenheid. Erger nog, in zijn verbeelding ziet Marcel nu Albertine ravotten met de dochter van Vinteuil, de foto van de zojuist gestorvene bespuwen, en enorme seksuele lust beleven aan deze profanatie. Dat is verbeelding, geen werkelijkheid, zo beseft ook Marcel, maar hij raakt dat beeld niet kwijt. Voor hem voelt het dus toch als obsederende werkelijkheid. En juist dat vermoeden van verdorven wellust, extra aangescherpt door zijn eigen obsessieve verbeelding, voedt zijn jaloezie. Wat overigens vooral "jalousie" is in de zin van bezitsdrang, niet van afgunst: hij ervaart dat hele dimensies van Albertines persoonlijkheid zich onttrekken aan zijn greep, en exact dat voedt zijn wanhoop EN zijn verlangen. Het vermoeden van haar andere geaardheid scherpt dit nog: concurrentie van mede- heteroseksuelen zou hij nog begrijpen, maar liefdesrivalen uit de wereld van de inversie vertegenwoordigen voor hem het radicaal onbekende en fnuiken zijn bezitsdrang dus nog meer.
De combinatie van wanhoop, verlangen en jaloezie (gefnuikte bezitsdrang) wordt werkelijk adembenemend voelbaar gemaakt. En ook de verlatingsangst, waarbij Marcel de angst om Albertine te verliezen virtuoos associeert met zijn gevoel als kind: snakkend naar een nachtzoen van zijn moeder, luisterend naar gelach in de gastenkamer, beseffend dat zijn moeder elders vertier heeft en niet komt. Alsof dus het averechts snakkende verlangen naar Albertine, en de angst voor al die ontoegankelijke werelden waarin zij ongrijpbaar is voor de verteller, een echo is van het verlangen naar de symbiotische eenheid met de moeder. Ook oneindig intrigerend is de wijze waarop Marcel zijn verdriet en verlangen alleen heel gecodeerd, via geveinsde voorwendselen en vormen van toneel, bij Albertine kenbaar maakt. Alsof hij voor haar en voor zichzelf de confrontatie niet aandurft met meer directe en oprechte verwoording van wat hij denkt en voelt. Alsof het ook voor hem te complex en te pijnlijk is om zijn gevoelens zonder deze omwegen te benaderen. Alsof de geveinsde omweg bij Proust de enige weg is bij gepassioneerde liefde. Zoals dat ook bij liefde van geïnverteerden het geval was: alles wat Marcel eerder zei over het veinzende gedrag van dit in het verborgene levende ras lijkt nu van toepassing op hemzelf. En dan is er ook nog eens een fascinerend onontwarbare kluwen van lust en onlust. Want alle kwellingen van jaloezie voeden zijn liefde: zonder die kwellingen zou Albertine voor hem gewoon verzinken in gewoonte en sleur, en dus alleen onverschilligheid opwekken. Verlangen zonder troosteloosheid en wanhopige kwellingen is bij Proust nu eenmaal geen verlangen, maar sleur. En veel van die kwellingen lijken bovendien een soort heimelijk genot op te wekken: omdat ze de waarneming scherpen en dus bronnen zijn van kennis die je langs andere wegen niet bereikt, maar ook, zo lijkt, omdat Marcel zelf stiekem geniet van de profanerende kanten die hij meent te zien bij Albertine en bij mannelijke geïnverteerden.
"Sodom en Gomorra" is voor mij dus vooral een oneindig rijke roman over de vele grillige verborgen raadselen van liefde en verlangen, zowel homoseksueel als heteroseksueel. Tegelijk gaat het boek echter over heel veel meer dan dat. Het bevat bijvoorbeeld, net als de andere delen uit deze cyclus, een enorme stoet aan bizarre en intrigerende personages, die allemaal prachtig worden geportretteerd. Prousts psychologische beschrijvingen zijn echt ongelofelijk subtiel, rijk en genuanceerd, vol oog voor tegenstrijdige en verborgen psychische mechanismen en details. Hij is ook een briljante socioloog: ook dit boek staat, net als deel 3 "De kant van Guermantes", vol met ellenlange beschrijvingen van het mondaine leven en de vaak stuitende oppervlakkigheid ervan. In "Sodom en Gomorra" wordt dat nog verder opgevoerd door de opkomst van de bourgeoisie, met mme Verdurin als "patronne" van een nieuwe salon, zodat de innerlijke leegheid van de adel met de innerlijke leegheid van de bourgeoisie wordt vermengd. Proust beschrijft dat met enorm veel oog voor detail, met heel veel lange adem, en bovendien op echt hilarische wijze. En fascinerend is hoe binnen die zich vermengende mondaine werelden ook alle identiteiten, zowel sociaal als maatschappelijk als politiek als zelfs seksueel, voortdurend veranderen. Politieke oriëntaties trouwens eveneens: net als in de eerdere delen zijn mensen om de vreemdste redenen Dreyfusard of anti- Dreyfusard, en in dit deel keren sommigen onwrikbaar lijkende standpunt ineens helemaal om, op welhaast hilarische wijze. Prachtig zijn weer de onconventionele beschrijvingen van landschappen, vanuit volkomen onorthodoxe invalshoeken die er een nieuwe en enorm intense schoonheid aan ontlokken. Bijzonder boeiend beschreven wordt hoe dorpen hun mysterie helemaal verliezen door de komst van de auto, omdat de reisafstanden zoveel korter worden. Schitterend is hoe Marcel voor het eerst van zijn leven een vliegtuig ziet, wat hij ervaart als een bijna mythisch beeld van sublieme vrijheid. Ongelofelijk subtiel en boeiend zijn de minutieuze passages over de werking van onze waarneming en ons geheugen. Prachtig zijn de passages over de veranderlijke en vloeiend veelvormige werelden van de droom, die zo anders zijn dan de werelden van onze conventies. En heel fraai is het hoofdstukje waarin Marcel ineens weer overvallen wordt door verdriet over zijn enige tijd geleden overleden grootmoeder: het paradoxale gevoel dat zij in zijn geheugen soms helemaal aanwezig is terwijl ze tegelijk afwezig is in de werkelijkheid, de vreemde gewaarwording dat het verdriet alleen bij tussenpozen zo sterk wordt gevoeld.
"Sodom en Gomorra" is kortom weer overvol met rijkdom, net als andere dikke delen van "Op zoek naar de verloren tijd". En vooral het motief van de inversie intrigeerde mij zeer, door zijn exotische grillige pracht en als hyperbolisch embleem van alle verlangen en liefde die niet in sleur versmoort. Nu komen deel 5 en 6, waarin de hopeloze passie voor Albertine nog verder wordt ontvouwd. Ik kan niet wachten! Ik ga dus door! | 1pos
|
Ik had nog nooit wat van Deflo gelezen. Weerloos was een cadeautje van een vriend. Gierend spannend is dat boek. Ik heb het letterlijk verslonden en dan plots gisteren, was het voorbij. De daders zijn opgepakt. De opdrachtgevers niet. Tja, denkt een mens dan. Zo gaat het er in België dus echt wel aan toe. Toch wil ik weten hoe alles in elkaar zit. Ik hoop dus dat er gauw een vervolg komt want nu ben ik echt ongeduldig naar de ontknoping. Vervolg of niet. Weerloos is een heel knap boek! En als ik zes sterren kon geven zou ik het zeker doen. | 1pos
|
Norman Spinrad is een oudgediende in de sciencefictionwereld. Hij maakte in de jaren ’60 naam als onderdeel van de New Wave die destijds het genre overspoelde. De laatste jaren leek zijn carrière op een dood spoor te zijn beland. Zijn roman Osama the Gun had een voor Amerikaanse uitgevers dusdanig controversiële hoofdpersoon dat hij geen kans zag het te verkopen. Na een stapel afwijzingen besloot Spinrad het uiteindelijk in 2011 in eigen beheer uit te geven. Dat bleek in commercieel opzicht in ieder geval geen buitengewoon succes. Inmiddels bijna zes jaar later, verschijnt er toch weer een roman van Spinrad, uitgegeven nog wel door Tor, één van de grootse Amerikaanse uitgevers van fantasy en sciencefiction. De inmiddels 76-jarige Spinrad is dus nog niet van plan met pensioen te gaan.
Het New Orleans van de nabije toekomst is de klap van orkaan Katrina nooit meer helemaal teboven gekomen. Het is een schim van the Big Easy van weleer. Nu de door klimaatverandering geteisterde Amerikaanse zuidkust ook nog eens de ene na de andere orkaan te verduren krijgt, kan een groot deel van het binnenland niet meer droog gehouden worden. De stad vervalt in armoede, corruptie en criminaliteit. Als er ook nog eens een forse economische crisis losbarst, komen de verhoudingen tussen politiek, zakenleven en burgers helemaal op scherp te staan.
Er is bij deze roman geen beginnen aan om de politieke overtuigingen van de auteur en die van de karakters uit elkaar te houden. Spinrad is een anarchist en dat dringt door tot in de details van het verhaal. ‘Geen slachtoffer, geen misdaad’ is het motto van deze roman. Spinrad is duidelijk niet onder de indruk van de huidige stand van zaken in de Verenigde Staten. Het plot draait eigenlijk om een nieuwe economische crisis die in het verlengde ligt van de crisis waar we momenteel uit kruipen. De crisis breekt uit als de waarde van de dollar in korte tijd enorm stijgt. Op de korte termijn is dat leuk, je geld wordt meer waard, maar op de wat langere termijn druk het de lonen. Voor mensen die een hypotheek hebben lopen die is afgesloten voor de sterke stijging van de dollar is dat een probleem. Zij kunnen de aflossingen met hun dalende loon niet betalen. Gevolg: een nieuwe crisis of de huizenmarkt.
Het is de vraag hoe realistisch Spinrads scenario is, maar de boodschap is luid en duidelijk. De financiële sector en multinationals, ‘corporate fat cats’ in zijn vocabulaire, hebben niets geleerd van de vorige crisis. Hij zet zijn economisch betoog voort door te stellen dat een vrije markt economie niet goed kan functioneren zonder een grote en stabiele middenklasse, en dat de richting waarin de Amerikaanse economie zich momenteel begeeft dat onmogelijk maakt. Aangezien het in zijn ogen duidelijk is dat de financiële elite niet voornemens is het beleid te wijzigen, moet verandering van onder in de samenleving komen. Al snel komen we dan uit op een ander element dat momenteel dominant is in de Amerikaanse politiek: een diepgeworteld wantrouwen tegen carrièrepolitici. De in mijn ogen wat naïeve gedachte dat politici zonder bestuurlijke ervaring het beter zouden doen speelt een belangrijke rol in dit boek. In dat licht bezien is de verkiezing van Trump en de puinhoop die hij van zijn eerste maanden als president maakt, buitengewoon interessant.
Spinrad toont ons zijn politieke revolutie vanuit hoofdpersonen. De jonge politieagent Martin Luther Martin, die zich uit het arme achterland van New Orleans omhoog worstelt en held van de lokale politie vakbond wordt. De Voodoo priesteres MaryLou Boudreau die, tot haar eigen verbazing, echt contact heeft met de Loas, en een buitengewoon populaire televisieshow begint. Tot slot is er J.B. Lafitte, pooier en clubeigenaar in de binnenstad van New Orleans, die de lokale middenstand probeert te redden met een poging het toerisme opnieuw op te laten bloeien. Het zijn mensen die allemaal last hebben van de crisis. Ze hebben ook genoeg ideeën over wat er anders moet maar denken zelden meer dan een paar stappen vooruit. Wat ook opvalt is dat ze allen vaak erg egoïstisch zijn in hun handelen.
Hun acties leggen haarfijn een aantal grote tegenstellingen in de Amerikaanse maatschappij bloot. De situatie in New Orleans roept al snel weerstand op bij de rechtsreligieuze groeperingen in de samenleving. Het anti-vakbond sentiment dat sterk leeft in de Amerikaanse samenleving, de financiële slagkracht van de grote bedrijven, en het misbruik maken van het uitgebreide systeem van regels die de diverse machten in de staat in balans houden om beslissingen eindeloos tegen te houden, zijn allemaal zaken waar Sprinrad op in gaat. Hij drijft de spot met veel zaken die de politieke en sociale verhoudingen in de Verenigde Staten momenteel zo moeizaam maken.
Hierbij bestrijkt hij zo ongeveer het hele politieke spectrum. De politievakbond die het voor het zeggen krijgt in New Orleans zou senator Joseph McCarthy zich in zijn graf zou doen omdraaien. Een ander fraai staaltje satire is de rol van een oud-generaal en commandant van de nationale garde die moet ingrijpen om de anarchie in New Orleans een halt toe te roepen. Hij is een conservatief en diepgelovig man. Beschouwing van zijn geloofsovertuiging en een flinke dosis gezond verstand, laat hem uiteindelijk dingen doen die bepaald niet in lijn zijn met wat men van een conservatief man zou verwachten. Of je het probleem nu van links of rechts benadert, zo lijkt Spinrad te zeggen, de balans tussen kapitaal en arbeid moet worden hersteld.
De meeste karakters in het boek komen uit New Orleans of de staat Louisiana. De dialogen zijn bijna volledig geschreven in het lokale dialect. Spinrad maakt handig gebruik van de vooroordelen die kleven aan het gebruiken van Amerikaans Engels uit de zuidelijke staten. Ook het stereotype beeld van de bewoners van de Mississippidelta blijft niet onderbelicht. De schrijver daagt de lezer voortdurend uit om de karakters als achterlijk, crimineel of verslaafd weg te zetten, zonder dat daar een echte aanleiding voor is. Vervolgens doen ze weer iets waaruit blijkt dat de lezer ze misschien toch onderschat. Het contrast tussen het stereotype en de handelingen van de karakters leidt regelmatig tot hilarische taferelen. De Voodoo priesteres is misschien wel het beste voorbeeld. Ze wordt bereden door de Loas maar is bepaald geen marionet.
The People’s Police is een ontzettend politiek geladen boek. Het stelt de stand van de Amerikaanse politiek ter discussie, drijft er de spot mee en daagt de lezer uit de enorme polarisatie in het land te doorbreken. Het boek kent een ontzettend cynische ondertoon, met name als de politiek en het zakenleven aan bod komen. Als lezer moet je een boek met een duidelijke politieke boodschap kunnen waarderen om hier echt geboeid door te raken. Spinrad is erg uitgesproken in zijn anarchistische opvatting, iets dat vermoedelijk ook voor zijn overige werk geldt. Persoonlijk kon ik zijn genadeloos scherpe kritiek en zijn onverholen cynisme wel waarderen. Als ik het zo lees ga ik me afvragen wat er zo controversieel was aan Osama the Gun dat niemand zijn vingers er aan wilde branden. Dat boek zou wel eens de moeite waard kunnen zijn. The People’s Police ondertussen, is een aanrader voor lezers die een ongegeneerd politieke en satirische blik op het Amerika van na de kredietcrisis interessant vinden. Kun je als lezer niet tegen een politieke preek verhuld als fictie? Blijf dan ver bij dit boek vandaan. | 1pos
|
Recensie van ‘Een schitterend isolement’
Het boek
In ‘Een schitterend isolement’ vertelt Olga Majeau het verhaal over haar beroemde voorouders.
De familiestukken die Majeau van haar grootmoeder Elfi erft, intrigeren haar dusdanig dat zij op onderzoek uitgaat naar de rest van de familiegeschiedenis. Gedurende haar zoektocht ontdekt Majeau dat, naarmate de familielijn de recentere geschiedenis nadert, de levens van het nageslacht van de Von Arnims raadselachtiger worden. Steeds meer vragen dringen zich op. Vooral Elfi's vader, de Hongaarse baron Árpád Eperjesy, over wie zij nooit sprak, intrigeert haar.
De vondst van een ring en een twintigtal brieven die Árpád schreef vanuit de Hongaarse goelag vormen het startpunt van een zoektocht van een achterkleindochter naar het leven en lot van haar vergeten overgrootvader.
Proloog
In de proloog richt Majeau zich aan Arpád, haar overgrootvader. Of liever gezegd, aan het van een 32 jarige Arpad. Over hem wist zij niets. Ze komt echter veel te weten uit al hetgeen er bewaard is gebleven en wat, na het overlijden van haar oma Elfi, bij haar terechtkomt.
Om de hiaten te dichten reist Majeau naar Duitsland, Hongarije en Zuid-Tirol. De landen waar haar voorvaderen vandaan komen.
Olga en Elfi
Olga is als kind dol op haar oma Elfi. Haar grootmoeder verdwijnt echter spoorloos na de dood van haar man. Nadat jaren later Gerda, de dochter van Elfi, een rechtszaak aanspant, krijgt Olga van de advocaat het adres van de verdwenen Elfi. Dit luidt een nieuwe fase in, in de levens van Elfi en Olga. Het herwonnen contact moet echter absoluut geheim blijven. Olga bezoekt haar grootmoeder met regelmaat in haar woonplaats Bilthoven. Elfi heeft gedurende de elf jaren van haar zelfverkozen ballingschap alle familiedocumenten gearchiveerd als medicijn tegen haar zielenpijn.
Majeau completeert de familiedocumenten van haar grootmoeder met al hetgeen zij op haar reizen weet te bemachtigen en verzamelen. Aan de hand van dit alles schrijft zij haar boek. ‘Een schitterend isolement’ verhaalt onder meer over het bekende Duitse dichtersechtpaar Achim en Bettina von Arnim en over de Hongaarse baron Béla Eperjesy en zijn echtgenote, Armgard von Oriola.
Ook Majeau’s grootvader Arpád komt vanzelfsprekend ruim aan bod. Met hem begint tenslotte het boek. Arpád trouwt met de Oostenrijkse Hertha. Het stel krijgt vier kinderen en woont in Boedapest. Arpád laat zich tot Hongaar nationaliseren. In 1929 vraagt Hertha de scheiding aan en verhuist naar Wenen naar haar zus en ouders. De vier kinderen worden naar internaten in respectievelijk Graz en Wenen gestuurd.
Doordat hij in Boedapest blijft ziet Arpád zijn kinderen niet meer. Hij wordt bovendien in 1951, met zijn nieuwe gezin, gedeporteerd naar een werkkamp, de goelag, waar ze jaren in barre omstandigheden wonen. Daarna komen ze naar Nederland waar ze korte tijd bij zijn dochter Elfi en haar man Jan inwonen. Daar komt het spoor van de familiegeschiedenis wel heel dichtbij.
Visie van de recensent
Diep respect voor het uitgebreide onderzoek dat Majeau heeft uitgevoerd alvorens zij het boek over haar familiegeschiedenis kon schrijven. Wat een geduld; wat een precisie!
Daarnaast bewondering voor de mooie en bloemrijke schrijfstijl van de auteur. Heerlijk woordgebruik en boeiend geschreven.
Majeau vertelt haar familiegeschiedenis als ware het een roman en doorspekt de feiten met haar eigen herinneringen van bezoekjes uit haar jeugd.
Over de auteur
Majeau werd in 1969 geboren in Den Haag en werkt als docent aan de Hogeschool voor de Kunsten Utrecht. Ze is getrouwd en heeft drie dochters. Haar boek ‘Een schitterend isolement’ verschijnt ook in Duitsland.
Uitvoering
Uitgever : Singel Uitgeverijen
ISBN : 9789021457802
Pagina's : 352 | 1pos
|
Enige tijd geleden heb ik besloten alle boeken van Alex Cross vanaf deel 1 weer te gaan lezen. Een jaar of 20 geleden verslond ik alle boeken van Patterson en nog steeds ben ik er dol op. Dit is het 1e deel van de serie en ook nu weer geschreven in de bekende stijl. Korte hoofdstukken, regelmatige cliffhangers en makkelijk te lezen.
Ook dit verhaal heeft verschillende verrassende wendingen en ook de gezinssituatie speelt dit boek een grote rol. Natuurlijk is het ongeloofwaardig wat Cross allemaal overkomt, maar dat maakt het lezen van de boeken er niet minder leuk op. Spannend van begin tot het eind. Ik heb weer genoten. | 1pos
|
Ik vond De Chirurg een heel spannend boek! Tess Gerritsen zuigt je meteen in het verhaal met haar medische details. Ik hou daarvan! Het verhaal is heerlijk luguber en blijft spannend tot het einde! In één keer uitgelezen. | 1pos
|
Een 'must-have' voor iedereen die naar Namibië zou willen gaan: koop dit boek, maar lees hem pas als je daadwerkelijk in Namibië bent (dan leeft het nog meer!). | 1pos
|
Gekooid van Ellison Cooper wordt door bestsellerauteur Lisa Gardner in de New York Times geclassificeerd als "donker en fascinerend". Gedeeltelijk ga ik daar in mee, want fascinerend is het zeker. Elke keer als je denkt, ja dat is de dader, verandert de setting en komt er weer een andere verdachte om de hoek kijken. FBI neuroloog Sayer Altair onderzoekt afwijkingen in het brein van seriemoordernaars, naast haar onderzoeken aan moordzaken, samen met haar team Vik, Joan, Andy en Ezra. Er wordt een meisje gevonden die bijna een jaar in een kooi heeft doorgebracht en het vermoeden bestaat dat er nog een meisje gevangen is genomen. Sauer, die na de dood van haar verloofde zich volledig op haar werk heeft gestort en nog geen traan heeft gelaten, trekt zich de verdwijning van het 2e meisje persoonlijk aan en langzaam komt er een barst in haar pantser. Elk hoofdstuk vermeld de locatie waar de actie zich op dat moment afspeelt, bijvoorbeeld het (hoofd) kantoor van de FBI of de locatie van de verdachte. De hoofdstukken zijn over het algemeen kort en goed te begrijpen, zelfs de neurologische onderzoeken die beschreven worden zijn voor een leek begrijpelijk. | 1pos
|
Dit boek is het debuut van Iona Grey en wat voor een debuut! Een bijzonder mooi liefdesverhaal wat nog wel even in je hoofd blijft zitten nadat je het hebt uitgelezen.
2011 Jess is op de vlucht voor haar gewelddadige vriend en verschuild zich in een verlaten huis. Hier vind ze een brief van Dan gericht aan Stella, waarin blijkt dat hij niet meer lang te leven heeft en graag willen weten of Stella nog leeft. Hierna vind ze nog meer brieven van Dan aan Stella, geschreven in het verleden en ze raakt onder de indruk van de brieven. Ze besluit hierna om Dan te helpen en op zoek te gaan naar Stella, nog niet wetende dat de liefde voor haar zelf hierdoor ook op het pad zal verschijnen.
Met het lezen van de brieven door Jess wisselen we in de tijd naar het verleden, 1942. Stella is net getrouwd met Charles, een dominee. Het is een liefdeloos huwelijk en Charles blijkt niet zo'n aardige man te zijn. Onverwacht ontmoet Stella Dan, een Amerikaanse piloot, en blijft in contact met hem. Al snel komt ze erachter wat liefde echt is en volgen er vele brieven en stiekeme ontmoetingen. Totdat ze noodgedwongen haar relatie met Dan moet opgeven.
De afwisseling tussen heden en verleden is erg mooi gedaan aan de hand van de brieven. Het geeft het verhaal iets extra's en zorgt er ook voor dat je wil blijven lezen hoe het verhaal verder gaat.
Ondanks dat de beide vrouwen in een hele andere tijd opgroeien heeft hun verhaal veel overeenkomsten en dat maakt het verhaal bijzonder.
Het begin van het boek was even inkomen maar daarna word je meegenomen in het verhaal en geraakt door het prachtige verhaal. De schrijfstijl is erg fijn en de personages zijn erg goed neergezet. Je leeft je in en leeft mee met ze en je wilt net als Dan graag weten wat er met Stella is gebeurd. Erg onder de indruk van dit boek en erg benieuwd naar een volgend boek van Iona Grey! | 1pos
|
Na eerst met een aanranding te worden geconfronteerd, wordt een 12-jarige meisje verkracht. Ondanks alle hulp die ze daarna krijgt, lukt het haar niet om erover te praten. Het enige wat dit meisje wil is zich weer veilig voelen. Op haar manier probeert ze om te gaan met dit trauma en creëert haar eigen wereld waarin zij denkt veilig te zijn. Maar is zij wel veilig?
'En dan, zonder waarschuwing wordt de wreedheid van wat vanmiddag is gebeurd, me op de meest vernederende manier genadeloos ingeprent.'
Gegrepen is gebaseerd op de eigen ervaringen van Femke Ekelhof.
Ze kon niet langer zwijgen over wat haar was aangedaan, ze voelde zich genoodzaakt haar verhaal te vertellen. Voor zichzelf, maar ook voor die anderen die nog niet met hun verhaal naar buiten durven of mogen komen.
Femke voelt zich vanaf jongs af aan al anders. Ze is vaak somber en is graag alleen.
Ze heeft behoefte aan een geordend en gestructureerd leven en weet precies wat ze wil.
'Regelmatig hangt die somberheid als een zware deken om mijn schouders. Die deken zou ik graag van me af willen gooien en dan de fik erin steken. Maar dat kan niet: de somberheid lijkt verweven te zijn met mijn ziel.'
Ik ben het verhaal gaan lezen als een 'gewoon' boek. En zoals het hoort bij een goede thriller wordt de spanning goed opgebouwd. Toen kwam het besef dat al die gruwelijke feiten die beschreven worden niet zomaar uit de lucht komen vallen, niet zomaar verzonnen zijn. Een heftig verhaal wat mijn voorstellingsvermogen te boven ging.
Een meisje dat vastzit in een wereld van angst, pijn en intimidatie. Een meisje wat iets verschrikkelijks heeft meegemaakt en dit niet aan een ander kan vertellen, zelfs aan haar ouders niet. Ze kan haar gevoelens niet delen, hoe graag ze dit ook zou willen.
'Eigenlijk wil ik niet meer leven, realiseer ik me. Tegelijkertijd verscheurt het me als ik bedenk hoe het voor mijn ouders en broertjes zal zijn wanneer ik zelfmoord pleeg. Hoe verneukt ik ook ben, ik zal blijven vechten.'
De gedachten en nachtmerries die ze heeft zijn te erg voor woorden en vragen het uiterste van haar. Toen ik het boek uitgelezen had was mijn eerste gedachte: wat knap, wat moedig dat dit meisje overeind weet te blijven en op haar manier probeert een soort van leven te leiden. Wat knap om ondanks alles toch nog vertrouwen te hebben in de mensen en dan in dit geval nog vertrouwen te hebben in mannen. En wat goed om dit boek te schrijven, terwijl ik me kan voorstellen dat dit een grote strijd moet zijn geweest en heel veel (weer) overhoop heeft gehaald.
'Mijn hart en ziel huilen. Dit is niet wat ik wil.'
Ik wilde dit boek graag lezen. Ben ook blij dat ik het gedaan heb, maar het heeft een grote indruk op mij achter gelaten. Dit is een verhaal wat nog een lange tijd in mijn achterhoofd zal blijven hangen.
Gegrepen heeft een open einde, Femke is momenteel bezig met het schrijven van het vervolg: (On)begrepen. Dit vervolg zal ik zeker gaan lezen, want ondanks dat dit verhaal met een heftig onderwerp is en veel los kan maken vraag ik me af hoe het de inmiddels jonge vrouw verder vergaat en hoe het haar lukt om toch iets van het leven te maken. | 1pos
|
Ouderliefde is een rekbaar begrip en de bekendmaking van bedrog komt in vele gedaanten: "Nee, ik ben niet je echte papa, maar ik ben toch je vader", "We hebben je niet zélf ter wereld gebracht", "We houden net zo veel van je", "Je bent het kind van een hoerenmeid". Het zijn wrede boodschappen die adoptiekinderen krijgen, maar ze verklaren de innerlijke stiltes en gevoelens van eenzaamheid die de kinderen van kleins af aan intuïtief hebben aangevoeld. De Deense journalist Erik Valeur schetst met zijn debuutroman Het zevende kind een aangrijpend beeld van deze moreel veroordeelde buitenbeentjes bij wie schande en onechtheid levenslang aan hun bestaan blijven kleven, evenals het grenzeloze verlangen hun roots te vinden. Door de flinterdunne toevoeging van verdachte sterfgevallen, duistere complottheorieën en een ijzersterke plot, verdient deze magistrale roman ook het predicaat spannend. Terecht overladen met prijzen, waaronder een voor vertaalster Angelique de Kroon die de bedoelingen van Valeur overtuigend en zuiver wist te vertolken.
"Is de grootste leugen niet het verloochenen van iemands afkomst?"
Mei 1961. De geboorte van een kind in het Rigshospital in Kopenhagen. De hartverscheurende schreeuw van een jonge moeder schalt door de gangen als ze beseft dat haar kind weg is, meegenomen voor de afgesproken adoptie. Enkele dagen later wordt een reiswiegje met een pasgeborene in het stille donker bij de deuren van kindertehuis Kongslund in Skodsborg neergezet. Het kind wordt liefdevol opgenomen en belandt met zes andere baby's in de Olifantjeskamer van het tehuis. Vijf jongens en twee meisjes, wachtend op nieuwe ouders. Een van de baby's, de misvormde Marie, wordt nooit opgehaald en moet haar leven lang afscheid nemen van kinderen die wel dat geluk hebben. Met onvermoede kracht weet Marie de adoptieadressen van haar kamergenootjes te achterhalen en hen jarenlang te bespieden. Het is dramatisch wat ze hoort en ziet. Is Kongslund een dumpplaats voor bastaardkinderen van onaantastbare notabelen van het land? Wordt hun afkomst daarom angstvallig geheimgehouden? Marie is compromisloos bij het ontrafelen van de geheimen achter de kinderen, met wie zij zich voor altijd verbonden voelt door hun gezamenlijke start in de Olifantjeskamer. Maar welke geheimen verbergt Marie zelf?
Mei 2008. Orla Berntsen, stafchef bij het ministerie van Nationale Zaken, ontvangt een anonieme brief met een foto uit 1961 van zeven baby's in de Olifantjeskamer van Kongslund. Een adoptieformulier en babysokjes zijn bijgevoegd. De brief brengt het ministerie in grote paraatheid. Voormalig hoofdcommissaris Carl Malle krijgt onbeperkte bevoegdheden om de briefschrijver te vinden, want de angst dat het geheim achter de foto uitkomt is immens. Politieke intriges en corruptie worden hierbij niet geschuwd, maar Malle ontmoet zijn gelijke in Marie.
De ruim zevenhonderd pagina's durende psychologische reis rond adoptiekinderen leest niet gemakkelijk en vraagt opperste concentratie. Valeurs dichterlijke vrijheden, bolstaand van symboliek, zijn van een verbijsterende schoonheid. De fraaie filosofische beschrijvingen, die zich voornamelijk in het hoofd van de eenzelvige Marie afspelen, bekrachtigen niet alleen de intelligentie maar ook de fijngevoeligheid van de auteur. De wijze waarop adoptiekinderen zich naar volwassenheid worstelen en ergens onderweg op zoek gaan naar hun identiteit, kun je niet alleen vanuit een persoonlijke beleving zo sterk beschrijven, maar ook door een rotsvast geloof in je eigen morele overtuiging. Valeur woonde de eerste twee jaren van zijn leven in een kindertehuis in Skodsborg, jawel! Zijn drang om Het zevende kind te schrijven moet groot geweest zijn, het verhaal is doordrenkt van kwetsbare blootstellingen. Maar Valeur doet meer. De getrokken parallellen met sprookjes van Hans Christian Andersen zijn verrassend doordacht. En net zo makkelijk beschrijft hij politieke intriges, corruptie, racisme en de macht van het leugenachtige woord, waarbij zijn journalistieke ervaring om de hoek komt kijken. Valeur kent zijn pappenheimers.
Geen grotere dooddoener dan de duiding literair. Het zevende kind verdient meer dan deze loftuiting. Valeur slaat een grensverleggende brug in thrillerland. Roman staat op de flap, maar als liefhebber van het genre heeft Valeur wel degelijk bewust spanning toegevoegd. Hij genereert echter een ander soort spanning dan de traditionele, noem het gerust vernieuwend en normbrekend. Voor alle duidelijkheid: Het zevende kind heeft vooral een literair-filosofische basis, maar met een onderhuidse, traag cumulerende spanningsboog en een apotheose om U tegen te zeggen. Bewust of onbewust bewerkstelligt Valeur een wake-upcall bij het soms hautaine gemuggenzift over de geschreven thriller.
Het zevende kind kent vele slachtoffers, maar er is er één die zegeviert, en dat is Valeur. | 1pos
|
De vader van Elise van Heeswijk, een welgestelde koopman uit Amsterdam, overlijdt onverwachts en laat zijn weduwe en dochter minder goed verzorgd achter dan verwacht. Het is Anno Domini 1862, vrouwenemancipatie is een nog onbekend woord en vrouwenrechten ook. Een vrouw is volledig afhankelijk van haar echtgenoot en een huwelijk met een gefortuneerd kandidaat is een overlevingsnoodzaak.
Het huwelijk van de welgestelde Martijn van Heeswijk met Caroline was gearrangeerd en liefdeloos. Wanneer Martijn plotseling overlijdt, heeft de weduwe maar één doel: ondanks de wat schamel uitgevallen erfenis haar luxe leventje voort te zetten. Hiervoor is zij bereid alle middelen in te zetten, zelfs ten koste van het geluk en welzijn van haar enige dochter.
De jonge Elise van Heeswijk dreigt een onschuldig slachtoffer te worden van de hebzucht en leugens van haar eigen familie. In een zeer snel tempo wordt zij door haar moeder uitgehuwelijkt (beter gezegd uit de weg geruimd) aan de eerste de beste kandidaat, een Surinaamse plantagehouder. De resultaten van het in die tijd gebruikelijke onderzoek naar de achtergrond van de huwelijkskandidaat, diens financiën en familie worden bewust zoekgemaakt. Gebonden door opvoeding, gewoontes en verplichtingen is de zich van geen kwaad bewuste Elise niet in staat zich te verzetten en doet wat van een jongedame in haar positie wordt verwacht: gehoorzamen. Na een snelle huwelijksvoltrekking met een ongeïnteresseerde Sebastian de Beaumont (ook hij lijkt slechts warm te lopen voor de vaste toelage van Elise en niet voor haar als persoon) vertrekt de jonge vrouw naar Suriname, waar haar talloze onaangename verassingen te wachten staan. Is Elise sterk genoeg om alle tegenslagen te verwerken? Of gaat zij eraan ten onder?
Schaduwland is vlot en prettig leesbaar geschreven, de personages levensecht en dynamisch. Het boek wekt vanaf eerste pagina de interesse van de lezer en blijft het tot de laatste pagina vasthouden. Ondanks het vrij voorspelbare verhaal blijven de lotgevallen van Elise, haar familie en vooral de omgeving waarin alles plaatsvindt kleurrijk en interessant. De schrijfster schetst een nauwkeurig beeld van een vervlogen tijd, van de rijke koopmannen in Amsterdam met hun onmetelijke arrogantie en neerkijken op het gewone volk, het zware bestaan van aan alle kanten gebonden vrouwen die zich van sluwheid, diplomatie en manipulatie bedienen om hun wil door te drijven. Ook de schoonheid van Suriname met haar exotische bloemenpracht, hete klimaat en grote verschillen tussen de inheemse bevolking en de rijke plantagebezitters met vele slaven wordt goed en levendig neergezet.
De strijd van een jonge, volkomen onervaren vrouw die moeizaam haar plaats in het leven moet bepalen onder de aanhoudende druk van de conventies van haar tijd blijft boeien en trekt de lezer in het verhaal. Elise arriveert in Paramaribo kort voordat de slavernij definitief wordt afgeschaft, dit gebeuren geeft het verhaal nog een extra sociale dimensie. Ook is Elise keer op keer gedwongen haar oude, door opvoeding en haar sociale klasse opgelegde waarden en idealen opnieuw uit te vinden en herdefiniëren.
Schaduwland van Johanne van Archem is een warm, interessant, leerzaam en vermakelijk boek, de personages en hun lotgevallen zullen de lezer een lange tijd bijblijven. | 1pos
|
Ik had verschillende erg positieve verhalen over Huiver van Maggie Stiefvater. Maar normaal gesproken ben ik niet zo'n fan van het nieuwe bovennatuurlijke genre dat zo in opmars is (met name in jeugdboeken). Ik was echter wel nieuwsgierig geworden naar dit specefieke boek en heb het dus ook maar eens meegenomen. Want weerwolven zijn sowieso een stuk leuker dan vampieren.
Het verhaal gaat over Grace, die ooit is aangevallen door een groep wolven. Het blijken later weerwolven geweest te zijn. Een van de wolven heeft haar toen gered, en zij vindt hem nu 'haar' wolf. Omdat het weerwolven zijn, zijn ze ook regelmatig mens, en Grace leert de menselijke vorm van haar wolf, Sam, kennen. Er is echter een probleem, Sam is ervan overtuigd dat dit de laatste zomer is dat hij nog mens wordt.
Zoals ik al zei, heb ik normaal gesproken niet zoveel met dit genre. Daarom heb ik er ook niet zoveel ervaring mee. Maar ik vond dit een heel aardig boek. In het begin moest ik er wel even inkomen, maar het werd uiteindelijk een interressant verhaal. Het perspectief wisselt heel vaak van Grace naar Sam en andersom, en dat was af en toe moeilijk te volgen (ook al staat de naam boven het hoofdstuk). Het gebeurde regelmatig dat ik na een pagina pas door kreeg dat het perspectief gewisseld was. Het verhaal zit best goed in elkaar, al had het voor mij hier en daar wat minder klef gemogen. Ik kan me voorstellen dat er een vergelijking met Twilight wordt gemaakt, maar daar kan ik niet over oordelen, want ik heb zelf nooit iets van Twilight gelezen/gezien. Maar hoe dan ook, het is een heel aardig boek om te lezen. | 1pos
|
Subsets and Splits
No saved queries yet
Save your SQL queries to embed, download, and access them later. Queries will appear here once saved.