text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
Geweldig goed en intrigerend boek! Ik heb ervan genoten. Laag na laag wordt afgepeld, herinnering na herinnering wordt - soms schokkend beschreven, soms in een flashback naar voren gebracht - bij de hoofdpersoon naar boven gebracht. Wat blijft is een verbluffende toedracht; hoewel ik de ontknoping al een beetje aan had zien komen. | 1pos
|
Eindspel is het vierde en tevens laatste deel in een vierluik van De Noordzeemoorden.
Maud Mertens en Niels Bingsten krijgen deze keer te maken met een gruwelijke moord op een bejaard echtpaar. De lichamen zijn flink toegetakeld. Samen storten ze zich op deze zaak.
Ondertussen volgen we het verhaal verder van de hoofden die gevonden zijn in een tuin van een villa in Amsterdam-Noord
. Kyra Slagter reist af naar Londen. De seriemoordenaar die meer lijkt te weten van de verdwijning van haar zus Sarina wil met haar praten. Zal het raadsel van Sarina eindelijk opgelost worden? Kyra komt steeds dichter bij de waarheid, gevaarlijk dichtbij…
Isa Maron neemt je weer verder mee in de gebeurtenissen van De Noordzeemoorden. Moeiteloos pakken we de draad weer op en volgen we Kyra, Maud, Niels, Sarah en de andere personages in dit vierde en laatste deel van dit vierluik.
De schrijfstijl is zoals we van Isa Maron gewend zijn. Een vlotte, boeiende en beeldende schrijfstijl vertaald naar korte spannende hoofdstukken die voor iedereen goed te volgen zijn.
Ze hanteert net als in de voorgaande delen geen moeilijke zinnen en overbodige informatie. Vanaf het begin zit je weer in het verhaal gevangen en laten de gebeurtenissen je niet meer los. Het boek wegleggen is geen optie meer.
Isa Maron diept de karakters van haar personages ook nu steeds verder uit. Je ziet weer een duidelijke groei van Maud en Kyra. Ook komen we steeds meer over het meisje Sarah te weten.
Het plot is gruwelijk spannend. Het verhaal ontwikkelt zich razendsnel. Naarmate het boek vordert neemt de spanning toe en beneemt het je de adem. Alle puzzelstukjes vallen uiteindelijk op zijn plaats. Prachtig hoe de verschillende verhaallijnen met elkaar verweven zijn.
Isa Maron eindigt haar vierluik met een indrukwekkend nawoord.
‘Veel elementen in de delen van De Noordzeemoorden zijn ontleend aan de werkelijkheid, maar verder is het verhaal fictief. De meeste gruwelijkheden heb ik niet zelf bedacht. Ook die vind je gewoon in de werkelijkheid. Helaas. Mensen zijn heel goed in het elkaar onnoemelijk verdriet doen. Ik begrijp niet goed waarom dat gebeurt’, zegt ze in dit nawoord.
Met een zucht sluiten we het boek en nemen afscheid van Maud, Kyra, Niels, Sarah en alle overige personages. Personages die je stuk voor stuk in je hart hebt gesloten.
Isa Maron haar vierluik van De Noordzeemoorden schaar ik onder het kopje zeer spannende geloofwaardige thrillers. | 1pos
|
Een schitterend debuut van deze Zweedse Emelie Schepp, marketing- en communicatiespecialist.
Als kapstok heeft ze het super actuele thema van de mensensmokkel gebruikt. Wat deze illegale vluchtelingen overkomt, is echter wel apart, maar daar kunnen we uiteraard niets over prijsgeven. Je krijgt bij het lezen al vlug een vermoeden alsook de bevestiging daarvan. Horror. Spijtig genoeg zijn dergelijke dingen realiteit.
Twee verhaallijnen in het boek. De eerste begint vanaf het telefoontje van de echtgenote van de vermoordde Hans Juhlén, hoofd van de immigratiedienst. Dag per dag wordt het verhaal verteld. De moord wordt onderzocht door een team rechercheurs samen met de officier van justitie Jana Berzelius. De tweede korte verhaallijn zijn korte hoofdstukjes in cursieve tekst en start in de container die gevuld is met vluchtelingen en die op weg is naar Zweden. Een hallucinant verhaal wordt dit.
De auteur heeft de verschillende hoofdpersonages goed uitgediept, ze krijgen allen een persoonlijke invulling, ieder heeft zijn probleem. Zo geeft ze dimensie aan het verhaal, knap gedaan.
Het enige dat mij stoorde was dat er geen duidelijke structuur zat in het onderzoeksteam. Het was me niet duidelijk wie de leiding had of hoe dit team in elkaar zat. Jana hoort niet echt bij dit team, ze is geen rechercheur, en toch kreeg ze dezelfde kwaliteiten toebedeeld. Een officier van justitie die helemaal betrokken is bij het onderzoek zodat het leek dat ze een deel van het team was, kwam me wat raar over, maar misschien is dit wel zo in de werkelijkheid. Het zorgde ervoor dat het onderzoek nogal opgesplitst gepresenteerd wordt aan de lezer. Jana voert ook nog eens haar eigen onderzoek.
Dit is een heel spannend verhaal dat intrigeert en je zomaar grijpt en Jana is een persoon waar je meer van wil weten. Het tweede en derde boek met haar zijn reeds verschenen in Nederlandse vertaling en dat kunnen we alleen maar toejuichen. We zijn weer een mooie schrijfster rijker in thrillerland. | 1pos
|
In het begin was het boek moeilijk te lezen. Maar dit komt misschien w el door die Deense plaatsnamen die wat moeilijk lezen. Wel een meeslepen boek waar je toch wel snel de sympathie voor Niels Oxen begint te krijgen. | 1pos
|
Het boek Executie geeft een heel nieuwe dimensie aan het woord thriller!
Een vlot en beeldend geschreven verhaal over de redding uit Congo van de geëvolueerde mens en de rol van de Amerikaanse president, die zijn macht misbruikt om het ontstaan ervan in de kiem te smoren. Maar hij heeft een geduchte tegenstander, die op zijn beurt niet schroomt om zijn intelligentie te gebruiken. In Japan wordt tegelijkertijd een race tegen de klok gevoerd om een nieuw medicijn te ontwikkelen. | 1pos
|
Jelmer Jepsen (1976) studeerde Communicatiewetenschappen. Met zijn eerdere twee romans Vallen als het heet is en De Circusvrouw veroverde hij reeds de harten van de lezers. Zijn beeldend geschreven verhalen kennen vaak twee thema's: disfunctionele familierelaties en de geloofwaardigheid van de leugen.
Amanda White is elf jaar oud, maar voelt zich amper kind. Haar moeder is jaren geleden vertrokken en haar vader is dood. Dat laatste probeert ze voor iedereen te verbergen. Een tamme boa constrictor is haar enige gezelschap. In een wanhopige poging haar moeder terug te vinden, begint Amanda aan een wonderlijke reis door Florida, maar als de media hier lucht van krijgt is ze binnen no-time wereldnieuws. Alle blikken zijn gericht op het meisje dat alleen door de staat trekt. Zullen Amanda en haar moeder ooit herenigd worden en zal Amanda de erkenning vinden die ze zoekt?
De kaft past goed bij het verhaal, want de boa constrictor is naast Amanda heel belangrijk. Ik vind het een mooie artistieke kaft.
Het verhaal begint meteen, dus je moet niet nog met je hoofd bij je vorige boek zijn. Het boek is verdeeld in twee delen. De hoofdstukken zijn kort waardoor het prettig leest. Ik heb het boek in een avond uit gelezen. Het is echt een aanrader! Dit is het eerste boek wat ik van Jelmer Jepsen heb gelezen en ik ben zeker benieuwd naar zijn andere boeken.
Ik heb dit boek gewonnen bij Xander Uitgevers met een handtekening van Jelmer Jepsen erin.
Het boek heeft 288 bladzijdes. Bij bol.com is het boek te koop voor €19,99 en als e-book €4,99. Het is zeker het geld waard ten opzichte van wat je ervoor terug krijgt. | 1pos
|
Fan van geschiedenis, zowel fictie als non-fictie? Dan is deze bundel echt iets voor jou! Deze verzamelbundel van historische verhalen bevat combinaties van fictieve verhalen met een toelichtende, historische achtergrond. Na het lezen van het verhaal, waarin details van de bestaande gebeurtenissen, personen of plaatsen zijn verwerkt, raak je nieuwsgierig naar de waarheid: wat gebeurde toen daadwerkelijk? Een beknopt hoofdstuk vertelt dit en verwijst voor de geïnteresseerde liefhebber naar toegankelijke naslagwerken.
De bundel bevat veel variatie. Of je nu geïnteresseerd bent in de Vikingen, Romeinen, Egyptenaren, mensen in de Tweede Wereldoorlog of Koude oorlog, ze krijgen allemaal een positie in de bundel. Het zijn wat minder bekende gebeurtenissen of personen, waardoor deze bundel een mooie aanvulling is op mijn historische kennis. Daarnaast is er ook een afwisseling in vertellers. Zo lees je in het verhaal ‘Pop’ vanuit een klein meisje, ‘Coriovallum’ vanuit een pottenbakkersjongen en ‘Prinses Paulientje’ vanuit een jonge min. Hierdoor is het verhaal geschikt voor zowel jongeren als volwassenen. De personale en ik-perspectieven wisselen elkaar af.
De verhalen zijn kort: ongeveer zeven tot tien pagina’s. De verhalen boeien echter vanaf het begin. De mooie beschrijvingen geven een duidelijk beeld van de omgeving, de personages zijn karakteristiek neergezet en de spanning is snel aanwezig in de verhalen. Hierdoor is het eigenlijk jammer dat de verhalen zo kort zijn, het smaakt naar meer! Anderzijds is dat ook prima. Des te eerder neemt de bundel je weer mee naar een nieuw avontuur. De verrassing van de inhoud wordt mede veroorzaakt doordat het boek niet chronologisch is opgebouwd. Het hopt bijvoorbeeld van Stockholm 1697, naar de Noordoostpolder 1944 en weer terug naar Coriovallum in het jaar 125. Daarnaast is in dit boek alles mogelijk. Zo gaan in ‘Hemels eten, hels leven’ Michelangelo en Leonardo da Vinci met elkaar op de vuist, filosofeer je samen met Charles Dodgson over het bestaan van de dodo en wordt de geboorte van Jezus Christus beschreven vanuit het perspectief van een nerveuze waard die niet van lawaai houdt in ‘Herbergier’.
Enkele verhalen vond ik minder. In ‘In de schaduw van Drie Kronen’ was er weinig actie en sprak het onderwerp mij niet zo aan: de Zweedse koning Karel XI. Ook leken de twee verhalen ‘Een bitter einde’ en ‘De nacht van Bonifatius’ op elkaar: een hoge pief in Italië die niet meer populair is en daarom wordt vermoord of gevangengenomen. Dat ze vlak achter elkaar in de bundel zaten, hielp ook niet echt.
Het is lastig om aan te geven wat mijn favoriete verhalen zijn in deze bundel. Echter wil ik ‘Sneeuw in Vietnam’ en ‘Zoete zonde’ extra aandacht geven. In het eerste verhaal volg je een jonge, groene soldaat die zich aan zijn vervelende en laffe sergeant moet bewijzen als ‘tunnelrat’ in de oorlog tegen de Vietcong. Je maakt in ‘Zoete zonde’ kennis met Madame Bunon die, door haar dochter veel zoetigheden te laten eten, haar huwelijk (in bed) redt.
Kortom, door de verschillende onderwerpen, personages, gebeurtenissen en tijden neemt deze verhalenbundel je mee op een verrassende ontdekkingsreis door de geschiedenis. | 1pos
|
In dit boek worden de levens van de drie zussen van Vincent van Gogh uiteengezet aan de hand van hun bewaard gebleven correspondentie. Ook de andere gezinsleden komen in meer of mindere mate aan bod. Er wordt voldoende achtergrondinformatie geleverd om een duidelijk beeld te scheppen van de tijd waarin alles zich afspeelt, namelijk de tweede helft van de negentiende eeuw. Het boek is rijkelijk geïllustreerd met zo wel zwart-wit afbeeldingen tussen de teksten door, als gekleurde afdrukken in het middenkatern. Achter in het boek zijn de stambomen van de families Carbentus en Van Gogh opgenomen.
In het begin van het boek komt er een enorme hoeveelheid informatie op de lezer af, wat de vaart van het lezen niet ten goede komt. In de loop van het boek worden de gebeurtenissen in de levens van de zussen met meer diepgang uiteengezet en leest het verder als een roman. De levens van de zussen worden niet elk apart beschreven, maar in chronolische volgorde en dit komt de leesbaarheid en het besef van het tijdsverloop sterk ten goede.
Het taalgebruik komt soms wat gekunsteld en archaïsch over, maar dit harmonieert wel met de schrijfstijl die in de briefwisseling van de familie Van Gogh gehanteerd wordt. Door het veelvuldige citeren uit de brieven krijgt de lezer een intieme inkijk in de persoonlijke beleving en gedachtengangen van de zussen en andere familieleden. De familieperikelen komen hierdoor echt tot leven.
‘De zussen Van Gogh’ is een familiekroniek in romanvorm verteld tegen de achtergrond van het roerige fin de siècle. Zeer aan te raden voor liefhebbers van historische non-fictie. Ook voor liefhebbers van Vincent van Gogh kan dit boek zeer interessant zijn, want het biedt een blik op het familieleven waarin de schilder is opgegroeid en de relaties tussen hem en zijn familieleden. | 1pos
|
Jennifer Robson (1970) is al vanaf haar jeugd gefascineerd door de Eerste Wereldoorlog. Haar vader, een bekend historicus, inspireerde haar door zijn verhalen. Robson studeerde Franse literatuur en moderne geschiedenis aan de Western University. Daarna behaalde ze haar doctoraat in de Britse economische en sociale geschiedenis aan de Universiteit van Oxford. Ze noemt zichzelf een academicus met achtergrond, een voormalig hoofdredacteur, en een levenslange geschiedenisnerd die het geluk heeft om nu fulltime schrijfster te kunnen zijn. Jennifer Robson woont samen met haar gezin in Toronto, Canada. Ze schreef verschillende romans, ‘Aan de oever van de Seine’ is haar nieuwste roman.
1924. De jonge lady Helena Parr probeert te herstellen van een ernstige ziekte en een gebroken hart, en waar kan dat beter dan in Frankrijk? Als kunstenaar probeert ze een anoniem nieuw leven op te bouwen en neemt les bij maître Czerny in Parijs.
Sam Howard, correspondent voor de Chigago Tribune en beschadigd door de gruwelen van de Eerste Wereldoorlog, probeert net als Helena een nieuw leven op te bouwen in Parijs en zo zijn verleden achter zich te laten.
De twee worden vrienden en zoeken elkaar vaak op. Zal er iets moois ontstaan uit deze vriendschap?
‘Aan de oever van de Seine’ is een prachtig verhaal over een jonge vrouw die de touwtjes in eigen handen neemt en haar vleugels uitslaat in Frankrijk. Lang genoeg heeft haar afkomst haar leven bepaald en daar wil ze nu eindelijk aan ontsnappen. Het leven heeft zoveel moois voor haar in petto, maar is ze sterk genoeg om het verleden los te laten en haar hart te volgen?
Deze roman bestaat uit 3 delen, een proloog, 31 hoofdstukken en een epiloog. Het heeft een fijne schrijfstijl en leest vlot. Het verhaal is doorspekt met (soms onbekende) Franse woorden en details van beroemdheden. Het verrijkt de Franse sfeer en nodigt uit tot opzoeken. We willen immers niks aan ons voorbij laten gaan. Elk deel begint met een mooie pakkende quote.
‘Wakker worden is de beste manier om je dromen te verwezenlijken.’ – Paul Valéry
Met deze quote beginnen we het eerste deel van deze betoverende historische roman. Een pakkender tekst is bijna niet te vinden voor dit deel waarin de jonge Helena zich los worstelt van haar verleden en afreist naar haar tante in Antibes.
Jennifer Robson heeft een prachtig verhaal geschreven, één dat je meesleurt in het leven van Frankrijk in de jaren 20 van de vorige eeuw. Lezers die houden van geschiedenis en romantiek kunnen met deze roman hun hart ophalen, zoals al op de cover beschreven staat. De beschrijving van omgeving en personages is zeer gedetailleerd.
‘Nog veel mooier dan het huis was de tuin, die in drie uitbundig aangelegde lagen van de heuvel af golfde. Het fantastische uitzicht werd omlijst door bomen die een Engelse winter nooit zouden overleven: dadelpalmen, olijfbomen, vijgenbomen en mimosa’s. Er was zelfs een kleine citrusgaard met citroen- en sinaasappelbomen. Witgeschilderde latwerken ondersteunden verstrengelde ranken van planten als clematis, heliotroop, Chinese roos en bougainville. Over lage stenen muurtjes kropen wolken tijm, kamille en lavendel naar kronkelende paadjes van kalksteengrind. Overal klonken melodieuze, vrolijk kwinkelerende vogels. Helena wist dat hun geluid die avond zou worden overstemd door een aanzwellend koor van cicaden.’
Het is mooi om de ontwikkeling van Helena te zien. Ze ontpopt zich tot een mooie jonge vrouw die weet wat ze wil.
‘Aan de oever van de Seine’ is een prachtige roman die je betovert en gevangen houdt. Laat je heerlijk meevoeren op het rustige platteland en door de bruisende, mondaine stad Parijs. Een roman die garant staat voor vele uurtjes leesplezier.
Ik waardeer deze roman dan ook met 4,5* | 1pos
|
Ik moest even goed in het boek komen, wat deels aan mezelf lag en deels aan het boek, het duurde nogal lang voordat er spanning in het boek zat, maar ik geniet van de rare hoofdpersonen. Ook het eind zag ik niet aankomen en dat is altijd goed als dat lukt in een boek. | 1pos
|
Ik had al heel veel goede dingen gehoord over de boeken van Backman, dus ik had hoge verwachtingen voor A Man Called Ove. En ja hoor, die werden wel degelijk ingelost. Ik vond dit boek geweldig. Het verwarmde mijn hart, brak mijn hart en deed me luidop lachen (de scène met de cliniclown, geweldig). En ja, ik zou kunnen zeggen dat 59-jarigen eigenlijk totaal nog geen bejaarden zijn, dat katten zich nooit zo hondachtig zouden gedragen, en dat mensen na twee uur rijles niet meteen alles onder de knie hebben. Maar dat soort kleine dingen stoorden me totaal niet, het hoorde er gewoon bij. Het verhaal absorbeerde me even helemaal in een bubbel vol warmte, en toen ik na de laatste pagina terug met m'n voeten op de grond kwam, had ik erg veel spijt dat het voorbij was. Ik plan zeker nog de andere romans van Backman te lezen! | 1pos
|
Zij was de diva van de internationale operahuizen die had gezworen nooit te trouwen. Hij was de vechter, de gokker, de hartenbreker met het engelengezicht die furore maakte op het toneel. Samen vormden de Amerikaanse Geraldine Ferrar en de Nederlander Lou Tellegen een van de meest legendarische artiestenkoppels aller tijden.
De Eerste Vrouw is opgedeeld in twee delen. In het eerste deel volgen we afwisselend acteur/filmster Lou Tellegen en operadiva/filmster Geraldine Farrar, waarbij opvalt dat voor het personage Lou het (personele) hij-perspectief gebruikt is terwijl bij Geraldine de vertellende ik-vorm is toegepast. Het bloemrijke, poëtische taalgebruik van Susan Smit past prima in het historisch perspectief. De levendige beschrijvingen van de operawereld, de opkomst van de filmindustrie, het ontluikende feminisme en de Eerste Wereldoorlog zorgen voor een boeiend decor waartegen de romance tussen dit sterrenkoppel zich afspeelt. Wel leest het verhaal door de vele details, soms meer als een goed onderbouwd tijdsdocument dan een roman en moeten we best lang wachten - tot de helft van het boek - op de beloofde meeslepende romance die de voornaamste inhoud vormt van deel twee.
Na het lezen van deze roman was ik aanvankelijk een beetje teleurgesteld. Dat heeft niets te maken met de kwaliteit van dit boek maar alles met mijn verwachtingspatroon. Ik heb al eerder boeken van Susan Smit gelezen en koester een zeker mate van bewondering voor haar werk. Wellicht is het feit dat de emoties van Lou en Geraldine maar niet echt bij me wilden binnenkomen te verklaren, doordat het verhaal in een flashback verteld wordt door een oudere, wijzere Geraldine, die de gebeurtenissen inkleurt met haar levenservaring en inzichten. Geen ‘belevende ik-vorm’ dus waardoor ‘de vertroebelde blik van een pas verliefde of de pas verlatene’ ontbreekt, zoals Smit haar heldin Geraldine laat zeggen. Geen rauwe gevoelens dus, maar het geanalyseerde en geïnterpreteerde relaas van een liefdesrelatie die voor mij daardoor minder meeslepend wordt dan de tekst op de cover belooft.
Toen ik het boek echter meenam naar de bespreking in de leesclub viel mij de enorme hoeveelheid gekleurde index tabs op die ik had gebruikt om mooie passages te markeren: het leek waarachtig wel of het boek met z'n zijkant in een confettibad gevallen was. En toen ik al die passages teruglas realiseerde ik me dat 'De Eerste Vrouw' een boek is met vele gezichten. Een tijdsdocument, een biografie over een filmsterrenkoppel, een inkijkje in de opera- en filmwereld, een stormachtige romance of stiekem toch een podium voor Susan Smit’s beschouwingen over de vergankelijkheid van roem, de eeuwigheid van liefde, het leven zelf.
Welk gezicht De Eerste Vrouw je toont, ligt aan de invalshoek van de lezer. En zo kon het gebeuren dat het verhaal mij weliswaar niet al te zeer raakte maar de momenten waarop Smit’s eigen levensbeschouwingen door de regels heen sijpelden, des te meer:
''Je kunt alleen veranderen in de richting van jezelf. Lagen van gewoonte, opvoeding aannames kun je ontmantelen en afwerpen tot je aankomt bij de kern die eigenlijk zo gek nog niet blijkt te zijn.
Neem je ware vorm aan.'' | 1pos
|
Na het lezen van dit boek, is het moeilijk het verhaal te laten gaan. Prachtig geschreven. | 1pos
|
Helaas het laatste boek alweer van deze serie. Ik was erg blij dat het boek weer vanuit Drew geschreven werd.
Met Geketend wordt je mee genomen naar de laatste hindernis. De bruiloft van Drew en Kate. Voordat dit gaat gebeuren komen eerst de vrijgezelle feesten aan bod. Daarmee komen ook alle vorige personages voorbij.
Wat ik leuk vind aan dit laatste deel is dat het niet stopt met de bruiloft maar dat er nog een stuk achteraan geschreven is. Ik vind het jammer om afscheid van ze te moeten nemen maar heb heel erg genoten van deze reeks. | 1pos
|
Wat ik nooit eerder heb gezegd - Celeste NG
Paperback - 288 pagina’s
ISBN: 978 94 005 0609 1
Uitgever: AW Bruna
Verschijningsdatum: 2015
Met dank aan AW Bruna voor dit recensie-exemplaar.
Over de auteur;
(bron; awbruna.nl)
Celeste Ng is opgegroeid in Pennsylvania en Ohio. Ze studeerde aan Harvard en de University of Michigan. Haar korte verhalen en essays zijn gepubliceerd in o.a. One Story, TriQuarterly en Belleveu Literary Review en ze heeft voor een van haar verhalen de Pushcart Prize in ontvangst mogen nemen. Ze schrijft inmiddels aan haar tweede roman en aan een collectie korte verhalen, en geeft daarnaast les aan Grub Street, een creative writing centre.
Korte inhoud;
Juni, 1977. In het universiteitsstadje Middlewood ontdekt de familie Lee dat hun dochter verdwenen is. Een paar dagen later wordt het lichaam van de zestienjarige Lydia uit het meer gevist. Verteerd door schuldgevoelens slaat haar vader een roekeloze weg in die hem zijn huwelijk kan kosten. Haar moeder Marilyn is gebroken, maar vastbesloten om een dader te vinden – tegen elke prijs. Lydia’s broer is er zeker van dat hun getroebleerde buurjongen Jack iets te maken heeft met het drama. Maar het is de jongste in de familie, Hannah, die meer ziet dan iemand zich realiseert en die wel eens de enige zou kunnen zijn die weet wat er echt gebeurd is.
***
‘Lydia is dood. Maar dat weten ze nog niet.’
Wat haar familie nog niet weet, krijg je als lezer bij de eerste zin op je boterham.
Als Lydia niet op tijd is voor het ontbijt, blijkt haar bed onbeslapen. Lydia is spoorloos. Enkele dagen erna wordt zij uit het meer gevist. De politie denkt zelfmoord, maar dit kunnen haar ouders, broer en zus niet geloven. Niet Lydia! Lydia was gelukkig, Lydia had veel vrienden, Lydia was een goede studente, Lydia was........
De toon is gezet!
Het verhaal verteld niet enkel vanuit het nu, maar neemt je ook mee naar de roots van James en Marilyn en van hun gezin. Ik vroeg me af waarom dit nodig was, maar dat werd me al vlug duidelijk. Door deze originele opbouw sleurt de auteur je mee in het verhaal van de familie Lee en beleef je het vanop de eerste rij mee.
James is de zoon van Chinese immigranten en heeft zich als ‘oosterling’ altijd anders en bekeken gevoeld. Door zijn klasgenoten uitgescholden en vernederd is hij een eenzaat die zich volledig toelegt op zijn studie en zich Professor Lee mag noemen.
Marilyn, opgevoed door haar alleenstaande moeder die het traditionele ‘moeder aan de haard’ hoog in het vaandel houdt, is een uitstekende studente met de ambitie om arts te worden. Als zij college loopt bij James worden ze verliefd. Marilyn raakt zwanger en moet haar studies opgeven. James en Marilyn trouwen, wat niet naar de zin is van haar moeder.
‘Het is niet goed, Marilyn. Het is niet goed.’ ‘Later krijg je spijt.’
Samen krijgen ze drie kinderen. Nathan, Lydia en Hannah, waarvan Lydia hun lieveling is. Marilyn wil niets liever dan dat Lydia arts wordt en projecteert haar tekortkomingen op haar dochter. James wilt dat Lydia populair is en veel vrienden en vriendinnen heeft, iets wat hij niet had. De lat ligt hoog voor Lydia! De twee andere kinderen kijken toe vanaf de zijlijn.
‘Wat ik nooit eerder heb gezegd’ is het debuut van Celeste NG en wat voor één! De verhaallijn is zo uitgewerkt dat je alles meebeleefd door de ogen van elk gezinslid. Op deze manier kom je als lezer te weten hoe iedereen geworden is wie hij nu is en wat zich afspeelt en afgespeeld heeft in deze familie.
Elk van hen verwerkt de dood van Lydia alleen en bij elk van hen komen vragen boven drijven. Kennen zij Lydia eigenlijk wel? Kent Marilyn haar dochter? Heeft ze wel zoveel vriendinnen als James denkt dat ze heeft? Denkt Nathan terecht dat de buurjongen Jack iets met de dood van Lydia te maken heeft? Wat weet kleine Hannah allemaal over haar zus? En hoe zat het met Lydia? Wat heeft haar ertoe aangezet om op de bodem van het meer te eindigen?
NG heeft mij van begin af letterlijk meegesleurd in dit verhaal. Hoewel dit geen thriller is weet zij een onderhuidse spanning op te bouwen, zodat je verder moet lezen. Haar schrijfstijl is aangenaam en herkenbaar. De zinnen zijn mooi opgebouwd, een lust voor het oog en voeding voor de geest. Het boek is realistisch geschreven.
Dit is een verhaal over discriminatie en vooroordelen, over de druk om te presteren, over hoe verstikkend liefde kan zijn, over rouwen en hoe daarmee om te gaan. NG weet dit op een pakkende manier neer te zetten. En hoewel de vraag je bezig houdt wat er nu met Lydia is gebeurt, blijft deze ondergeschikt aan de rest van het verhaal. Het is schrijnend te zien hoe een gezin uit elkaar dreigt te vallen door te zwijgen.
Het uiteindelijke antwoord waarom Lydia op de bodem van het meer belandt is, vond ik hartverscheurend. Het heeft me bij de keel gegrepen.
NG heeft op een briljante manier de karakters uitgewerkt en laat zien wat de invloed van je verleden heeft op je verdere leven. Het is het verhaal van een familie, vol verdriet bij het verlies van een kind en een zus, die niet kunnen verwoorden wat ze werkelijk voelen of wat ze werkelijk willen. De titel kan niet passender zijn.
Als Lydia uiteindelijk wel weet wat ze wilt, verschijnt zij niet aan het ontbijt.....
'Lydia is dood. Maar dat weten ze nog niet.'
Ook de cover past bij het geheel en zou dit boek compleet kunnen maken, ware het niet dat de titel van boven naar beneden over de hele cover staat. Ik vind dit spijtig, omdat deze daardoor niet helemaal tot zijn recht komt, jammer! De achterflap is, naar mijn mening te druk met teveel quotes.
Dit debuut van Celeste NG is een boek dat je in één ruk uitleest.
Ik geef het graag 5 stralende sterren.
Karin
Team DPB | 1pos
|
Dit debuut van Jireël Verhage zet je aan het denken over vrijwilligerswerk in het buitenland en geeft een goede inkijk in wat dit voor de vrijwilliger betekent, maar ook wat het voor de betrokkenen in het buitenland inhoudt.
Het boek is geschreven vanuit twee perspectieven, wat een goede balans geeft in het verhaal. De hoofdrol ligt bij de jonge Tom die na zijn bachelor het besluit neemt om voor een paar maanden naar Kameroen te gaan, om daar voetbaltraining te geven.
Verhage heeft een prettige schrijfstijl, maakt gebruik van goede metaforen en schrijft op zo'n manier dat je het boek niet aan de kant wil leggen.
Absolute aanrader! | 1pos
|
Rome en de liefde staan centraal in dit boek.
De 5 hoofdpersonen gaan allemaal om een andere reden naar Rome toe.
Constance en haar schoonzus Lizzie gaan de laatste wens van hun overleden man en broer in vervulling laten gaan met alle gevolgen van dien.
Meg en haar man Alex gaan naar Rome om een tegelvloer voor hun huis te zoeken maar maken op deze zoek tocht van alles mee en komen er achter dat ze elkaar harder nodig hebben dan ze dachten.
Alice gaat voordat ze zich gaat verloven met Daniel naar Rome toe op zoek naar zichzelf en dat wordt een groot avontuur.
IK vindt het een heerlijk boek om te lezen , deze schrijfstijl bevalt me wel.
Soms wordt er alleen iets te lang bij de geschiedenis te lang stil gestaan.
Heb het kaartje in het begin nog wel gebruikt maar later niet meer.
Vindt het alleen wel jammer dat we op het laatst alleen lezen hoe het verder gaat met met Alice en August , ben wel nieuwsgierig hoe het met de andere verder gaat.
Boek krijgt van mij 4 sterren | 1pos
|
Naar de universiteit, voor het eerst op jezelf, wennen aan grote collegezalen, liefde op de campus en wazige feestjes: voor Susan, Esther en Daisy is de eerste week van het studentenleven begonnen. De drie compleet verschillende meiden zijn huisgenoten, en dat is maar goed ook. Met ieder hun eigen problemen en worstelingen maken ze er het beste van. Hoe moeilijk het ook wordt, ze hebben altijd elkaar nog. Plus natuurlijk een gezonde dosis humor.
Toen John Allison bezig was met zijn webcomic Bad Machinery, besloot hij een spin-off te creëren. Dit deed hij voor het geval dat zijn comic niet zou aanslaan bij het publiek. Aan deze keuze is de graphic novel Giant Days te danken. Samen met Lissa Treiman en Max Sarin werkte hij dit stripverhaal uit, waarin men drie personages volgt: Esther de Groot, Susan Ptolemy en Daisy Wooton. Ieder personage is een karakter met duidelijke trekken. Zo is Susan de tomboy van het gezelschap, met een hard uiterlijk en een stiekeme gevoelige zijde. Daisy is een dromerig personage, dat volgens haar vriendinnen ‘te lief’ is voor de buitenwereld. Esther en haar gothic garderobe lijken dan weer het tegenovergestelde van Daisy. Een verhaal dat, net als het echte leven, constant op het randje is van hardop in de lach schieten om situaties en tegelijkertijd geraakt worden door deze nieuwe ervaringen. Het is namelijk niet altijd simpel om op te groeien als jonge vrouw.
Coming of age films en boeken hebben altijd al een plekje in mijn hart gehad, wat waarschijnlijk vooral komt doordat ik zelf ‘coming of age’ ben. Daarnaast is er gewoon iets dat ontzettend ontroerend is aan volwassen worden en je plaats in de wereld ontdekken.
Studeren is een prachtig startpunt om dit onderwerp te gaan verkennen. Doordat alle drie de hoofdkarakters zulke uitvergrote eigenschappen hebben, vindt je altijd iets van jezelf terug in het verhaal. Dit maakt het erg makkelijk om mee te leven met de gebeurtenissen.
Daisy wordt geconfronteerd met haar seksualiteit op het moment dat ze een studiegenoot leuk blijkt te vinden, Susan moet haar verleden onder ogen komen doordat haar jeugdvriend op campus verschijnt, en Esther leert prioriteiten stellen in het leven: welke uitgaven doe ik als ik voor mezelf moet zorgen? Ga ik leren of naar een feestje?
Esthetisch gezien is dit boek een parel: de illustraties zijn zorgvuldig opgezet en de kleuring is consistent: felle, vrolijke kleuren, die zich egaal over de pagina’s verspreiden. Je zou kunnen zeggen dat dit zorgt voor minder sfeer, maar in mijn ogen past het goed bij het verhaal. Samen met de humor vormt het een goede balans met de moeilijkere onderwerpen in het boek, waardoor het grappig en licht blijft. Giant Days is uiteindelijk door twee verschillende illustratoren gemaakt. Dat kan als storend ervaren worden, maar ikzelf had die ervaring niet. Met name omdat de twee stijlen goed op elkaar aansluiten, en niet elkaar imiteren maar juist ieder hun eigen krachtige elementen hebben. Lissa Treiman heeft oog voor detail, waar Sarin juist krachtigere lijnen wegzet en ruimte houdt in zijn composities.
Sommige onderwerpen die aan het begin van de novel verschijnen, lijken niet meer afgerond te worden tegen het einde. Dat dit het begin van een serie is speelt daarin parten, tegelijkertijd hadden deze onderwerpen ook binnen het eerste deel iets beter terug kunnen komen. Af en toe leek er een opzet te verschijnen voor een verhaal, terwijl de desbetreffende opzet vervolgens nooit tot een verhaallijn leidde. Dat is zonde.
Al met al een fijne graphic novel waar je met een constante glimlach op je gezicht doorheen kunt vliegen. Een perfect feelgood-boek, dat je zeker eens op moet pakken als je dol bent op romcoms en zelf misschien nog student bent. Vooral dit gedeelte van de flaptekst spreekt mij nog steeds het meest aan: ‘Dit is het studentenleven: doen alsof je volwassen bent.’ Dat is ook exact wat dit boek beaamt. En het is fijn om te horen. Een steuntje in de rug. Alsof iemand tegen je zegt: het maakt niet uit. Wij weten ook niet wat we aan het doen zijn. We doen allemaal maar wat. Maar dat is oke. | 1pos
|
Ingesloten gaat over de Islamitische Layla, die samen met haar ouders en vele anderen, opgesloten word in een interneringskamp. Omdat de president vind dat moslims gevaarlijk zijn. Samen met haar vriendje buiten het kamp en nieuwe vrienden in het kamp, begint Layla langzaam een revolutie…
Het verhaal is geschreven in een ik-perspectief, wat ik persoonlijk heel prettig vind. Zo wist ik precies wat Layla dacht, zei en voelde. Ik vond haar moedig, maar af en toe ook ondoordacht. Ze staat niet altijd stil bij de gevolgen die haar acties voor anderen kunnen hebben. Het verhaal vond ik wat snel opgebouwd, ik had wel iets meer achtergrondinformatie willen hebben over Layla en haar familie voordat ze opgepakt werden. Iets meer informatie over hoe het zover heeft kunnen komen, zonder dat iemand ingreep. Maar dat is ook de kracht van dit verhaal, het is meeslepend geschreven, je zit gelijk midden in het verhaal en wilt weten hoe het verder gaat. Het verhaal is realistisch geschreven, het mag zich dan in een nabije toekomst afspelen, elke dag worden we op het nieuws geconfronteerd met oorlog, haat en nijd. Dit verhaal toont opvallend veel gelijkenissen met de Tweede Wereldoorlog, hoe het zo ver heeft kunnen komen en dat mensen blijkbaar erg moeilijk kunnen leren van de geschiedenis. Dit verhaal toont aan dat we het niet weer zo ver moeten en kunnen laten komen. Het is ook een verhaal vol hoop, ondanks de angst, haat en islamofobie. Mensen die in beweging komen, in opstand komen, een revolutie beginnen. Het verhaal zet je ook aan het denken, over wat jij zelf in zo’n situatie zou doen. Ik moest tijdens het lezen van dit boek vaak aan deze quote denken: “Hope is the only thing stronger than fear.”
Ingesloten is een realistisch en actueel verhaal over angst, haat, islamofobie en hoop, ondanks dat het zich in de nabije toekomst afspeelt. Het zet je aan het denken over wat jij zelf zou doen in deze situaties, daarom kan dit verhaal niet belangrijk genoeg zijn. | 1pos
|
Ik heb dit boek gelezen en in tegenstelling tot wat sommigen beweren is dit géén boek van dertien in een dozijn. Van Laere is één van de weinige Vlaamse schrijvers die mij ook echt het Vlaamse gevoel geven. Waar ik bij vertaalde boeken van Amerikaanse auteurs soms een reusachtig Hollywood-gevoel krijg, is het hier alsof de feiten zich als het ware bij de buren zouden kunnen afspelen. Je zou inderdaad ook kunnen zeggen dat Van Laere twee verhalen naast elkaar beschrijft, maar in het eerste verhaal bemerk je toch subtiele verwijzingen naar het zogenaamde "tweede verhaal". Ik heb Van Laere alvast toegevoegd aan mijn favorieten. | 1pos
|
Aan het begin is Vincent koel afstandelijk en een beetje vreemd. Hij word steeds vreemder maar vooral ook iemand waar je steeds meer van gaat houden. Het boek maakt duidelijk dat je echt niet in iemands hoofd kunt kijken, iedereen heeft zijn eigen perceptie al zijn we daar niet altijd van bewust. | 1pos
|
Het is zo'n heerlijk boek waarbij je jezelf makkelijk kunt verplaatsen in de hoofdpersoon. Familie, liefde, politiek, het zit er allemaal in. Je wil haar helpen, ook in het kasteel zijn en je begrijpt haar keuze's. Ik had het boek behoorlijk snel uit en ben zodra ik mijn vrije dag had naar de winkel gefietst voor deel 2! | 1pos
|
Mijn ontbijt bestaat al jaren uit een beschuitje of boterham met boter en vlokken, ernaast een glas cola. Het glas cola is tegenwoordig vervangen door een glas water. In het weekend vind je er wel eens een gekookt eitje naast of een appel maar dan houd het wel op. Zelf ben ik al in de weer geweest met wat variatie maar ik blijf het lastig vinden. Dan opeens is er David Bez met Superstarters, meer dan 150 gezonde en snelle ontbijtvariaties.
Superstarters is het boek dat gaat over het ontbijt van alledag: Snel en simpel thuis te maken en of zelfs op kantoor. Wanneer ik het boek doorblader valt me gelijk op dat alles er zo kleurrijk en geproportioneerd uitziet. In een aantal ontbijtjes krijg ik al gelijk zin. Terwijl ik de eerste pagina's lees zie ik mijn gedachten in het boek staan: Voedsel moet verleidelijk en kleurrijk zijn om je ogen en je fantasie te verleiden. Het boek is geschreven door David Bez en die is geen kok, hij is een italiaan die het belangrijk vindt om van eten te genieten. Naast genieter van eten is hij ontwerper en daar komt het letten op detail en kleur natuurlijk vandaan. David maakte al eerder het boek Supersalades waar hij drie jaar lang elke dag een andere salade voor maakte om tot het resultaat van het boek te komen want natuurlijk was niet elke salade lekker.
Supersalades werd een wereldwijd succes en David ging aan de start met Superstarters. Hij heeft twee jaar getest en in dit boek staan dan ook de beste en gezondste ontbijten die ik niet zelf snel zal verzinnen. Alle ontbijten zijn snel en simpel te maken en geven je voldoende energie voor de begin van je dag.
In het boek leer je over de beste anatomie van het ontbijt;
Groente - fruit - ontbijtgranen, granen en pitten - eiwitten - toppings - dressings
Deze zes lagen van je ontbijt zijn essentieel en worden in het boek apart toegelicht waarom ze belangrijk zijn in je ontbijt.
Het boek is echt een inspiratieboek voor je ontbijt.
De enige uitgebreide uitleg die je krijgt in dit boek is bij de banaan-citroenpuree, avocadopuree, notenyoghurt en notenroom. Bij alle ontbijtjes staat in de bovenhoek een rondje met daarin: vegetarisch, veganistisch, voor de alleseter, voor de vleesliefhebber,rauw of voor de visliefhebber. Op deze manier weet je snel en gemakkelijk wat je kan verwachten mocht je vegetarisch of veganistisch zijn of in de ochtend geen vlees of vis willen want dan kijk je gewoon ook naar één van die twee. In de onderhoek van de pagina vind je weer een rondje en daarin vind je alternatieven. Alternatieven om juist het ontbijt veganistisch te maken of vlees toe te voegen. Ideaal deze kleine tips.
De ingrediënten staan onder elkaar en bij elk ingrediënt staat wat je ermee moet doen zoals bijvoorbeeld; koken, ontpitten, in plakjes snijden, grillen of wellen. Echt heel simpel en duidelijk en met de foto kom je heel ver om zelf ook zo'n heerlijk bakje neer te zetten.
Natuurlijk heb ik al wat geprobeerd en wat een voedend ontbijt. Dat is voor mij zeker wel even wennen en nog erg veel maar minder snel had ik alweer trek in iets anders. Er staan enorm veel dingen in die ik dalijk in de lente en zomer wil gaan proberen wanneer het weer tijd is voor aardbeien en nectarines. Ik kan niet wachten om dan met een bakje aardbeien, appel, chia-& maanzaad op het balkon te gaan zitten en genieten van mijn ontbijt en het heerlijk opkomende zonnetje. Sommige ontbijtjes zou ik ook zeker als lunch kunnen nemen want champignons met avocado, boekweit en ei klinkt niet verkeerd als lunch.
Superstarters is naast een inspiratie van ontbijtjes ook een mooi boek. Een hard cover in oranje met een papieren omslag waarop een aantal ontbijtjes staan. Er zit een oranje leeslint in het boek en het is heel rustig vorm gegeven. De fotografie is erg mooi en je krijgt honger van het ene na het andere bakje. | 1pos
|
Via Sophie, de hoofdpersoon van Duivelsblauw, geeft de auteur een goed beeld van een zestiende-eeuws handelsgezin in Frankrijk. De gespannen verhouding tussen katholieken en protestanten, de blauwe verfstof, maar ook de dreigende uithuwelijking van Sophie spelen hierbij een rol. | 1pos
|
In de lijvige historische roman De Ommegang neemt Jan van Aken ons mee naar de middeleeuwen, en wel de periode van plm. 1373-1417. De constructie van het boek is interessant. In een kerker opgesloten vertelt de hoofdpersoon, Isidoor van Rillington, aan een medegevangene hoe hij hier terechtgekomen is. Hij doet dit via twee verhaallijnen: de eerste is het relaas van zijn leven vanaf zijn ontdekking als vondeling in het klooster van Bellalanda in Yorkshire waar hij vernoemd wordt naar St. Isidorus van Sevilla (google hem!), de tweede begint vanaf het moment dat hij in 1415 tijdens zijn wandelreis door Italië een oude bekende, Maelgys, en diens dochter Lorea ontmoet. Zo ontstaat vanaf het begin een bepaalde spanning: hoe en waarom is Isidoor in die kerker beland? Zal hij er nog uit komen?
Als kind leert Isidoor hoe hij de kennis die hij opdoet in boeken, kan opslaan in een ‘geheugenpaleis’ volgens de methode uit de klassieke oudheid. Stapsgewijs breidt hij dit uit van een eenvoudige kerk tot een complete stad met kathedraal en kerken om al zijn kennis te kunnen onderbrengen. Hij leest alle boeken waar hij maar de hand op kan leggen, niet alleen over wetenschap maar ook romans, epische werken en poëzie, en verbindt ze tot een netwerk van motieven en verwijzingen. Om dit geheel van opgeslagen kennis te onderhouden, doet hij wanneer hij maar kan in zijn geest de ronde langs alle locaties: zijn ommegang.
Isidoor studeert in Oxford, Parijs en Bologna. Hij ontwikkelt gaandeweg het verlangen ooit als bouwmeester een kathedraal te kunnen laten bouwen. Om dit te kunnen bereiken heeft hij veel geld nodig, en om dit geld te verdienen wordt hij eerst maar geneesheer. Een studie theologie interesseert hem net zo min als het geloof. Toevallig raakt hij wel diverse malen betrokken bij ketterse activiteiten. Op zoek naar opdrachtgevers voor bouwwerken reist hij door Klein-Azië en Azië. Hij ontmoet allerlei interessante figuren op zijn reizen, van wie hij veel kan leren. Maar doet hij dat ook? Isidoor schijnt te denken dat alle vrouwen (nou ja, bijna alle…) voor hem vallen en dat hij slimmer is dan iedereen.
Gedurende het relaas van Isidoor wordt steeds duidelijker dat zijn medemensen voor hem niets anders betekenen dan middelen om tot zijn doelen te komen: kennis, geld, macht. Op een gegeven moment ontvangt hij van zijn oude vriend Maelgys een diep inzicht. Hij meent hiermee de sleutel te hebben gevonden om in Konstanz, op dat moment verzamelplaats van iedereen die kerkelijke of wereldlijke macht heeft, de opdracht tot het bouwen van een kathedraal te krijgen.
Jan van Aken hanteert een luchtige, soepele en zintuiglijke schrijfstijl. Je kunt je de beschreven scènes levendig voorstellen. In het eerste gedeelte heeft het boek kenmerken van een schelmenroman. Er worden wat archaïsch aandoende woorden gebruikt, wat helpt om je in de periode te verplaatsen. Tegelijkertijd schuwt Van Aken de anachronismen niet; in het nawoord zegt hij, dat hij deze allemaal met opzet heeft toegepast. Over humor gesproken.
De spanningsboog blijft op peil door de vernuftige constructie met de twee verhaallijnen die uiteindelijk samenkomen. De toegankelijkheid wordt bevorderd door de opeenvolging van ontmoetingen tijdens de omzwervingen van Isidoor, afgewisseld met zijn overpeinzingen. Gaandeweg wordt steeds duidelijker dat we met een in meerdere opzichten onbetrouwbare verteller te maken hebben.
In dit boek worden we met verve door een episode van de middeleeuwen en door vele landen geloodst. En passant steken we wat op over de klassieken, de kerkelijke twisten en de maatschappelijke verhoudingen van de late middeleeuwen, en natuurlijk over de werking van het geheugen en hoe ons dat in de steek kan laten. | 1pos
|
Mijn hart is aan flarden gescheurd door de rollercoasters van gebeurtenissen en emoties. Als je bent bijgekomen van het ene volgt er alweer iets nog verbazenders. Met ingehouden adem begin ik aan het laatste deel. | 1pos
|
Ontroerend boek dat nog eens duidelijk maakt hoe belangrijk kleinkinderen voor grootouders kunnen zijn. Opvallend is dat het geschreven is door een Spaanse schrijver, terwijl het verhaal zich geheel in Italië afspeelt. | 1pos
|
Hoge verwachtingen en die worden (bijna halverwege) volledig waar gemaakt.
True crime uit de Truman Capote/In Cold Blood categorie. Een Murder Mysterie in de jaren '20. De Indiaanse (enorme) rijkdom wekt de wrevel van de jaloerse hardvochtige witte mannen. IN vier jaar tijd worden 24 rijke Osage indianen doodgeschoten, vergiftigd of opgeblazen met een bom onder hun huis. Wie te veel weet of onderzoek doet wordt ook vrij snel geliquideerd. Een landelijke politiemacht is er nog niet in de USA, corruptie tiert welig, de wethandhavers zijn self made lawmen, vaak met een flink strafblad. In NYC is de geboorte van de FBI aanstaande, de zaak van de in Oklahoma vermoorde Osage indianen is een landelijk beruchte zaak geworden en dient opgeheldert te worden.
Maar gaat dat lukken in een land waarin de Indiaan weinig rechten heeft en de witte man vooral een onderdrukker is en ongestoord zijn gang lijkt te mogen gaan terwijl de wet hun de hand boven het hoofd houdt?
David Grann schrijft er een spannende pageturner over, rijk geïllusteerd met originele foto's en tot nu toe nog geen tel inkakkend. Veel van gehoopt en verwacht en ook daadwerkelijk een geweldig boek.
In het tweede deel van het boek komt FBI agent Tom White naar Osage County en wordt duidelijk wie er achter de moorden zit(ten), de rechtzaken komen voorbij, de rest van het (zeer bewogen) leven van de held van het verhaal Tom White wordt verteld en in het derde en laatste (en rond 2015 spelende) deel komt aan de orde hoe veel groter het complot van de witte criminelen die ongestoord miljoenen aan olierechten van de Osage indianen op konden strijken door moord en doodslag.
Een schokkend verhaal over de uitbuiting van de indianen, hoe de machtige mannen in die tijd samen konden werken en vrijwel ongestoord hun gang konden gaan. Zoals ik al schreef een geweldig geschreven verhaal wat de sowieso al inktzwarte geschiedenis van de indianen in de VS nog eens een inktzwarte rouwrand geeft.
Dit boek is een dikke aanrader. | 1pos
|
De mooie, jonge, zeer Londense Rachel trouwt hals over kop met de rijke, mooie advocaat David. David werkt in Londen maar in het weekend is hij in Cornwall, in het mysterieuze familiehuis, Carnhallow, te vinden. Daar wonen ook zijn achtjarige zoon Jamie en zijn licht dementerende moeder. David stamt uit een oud, rijk geslacht , de Kethrens. Hun rijkdom is vergaard door mijnbouw! Er wordt gezegd dat De Kerthens speciale gaven hebben….
Rachel, dolverliefd, neemt haar intrek in het oude, half gerestaureerde huis. Met Jamie kan ze het prima vinden; maar als Jamie ‘voorspellingen’ gaat doen en steeds meer afstand van Rachel neemt, verandert er iets in de relatie. Er zijn nogal wat geheimen in de levens van de hoofrolspelers die een grote rol spelen in het verhaal. Wat is er eigenlijk precies met Nina, de moeder van Jamie, gebeurd? De zoektocht naar de waarheid wordt erg beïnvloed door de omgeving. Cornwall wordt prachtig beschreven in de meest donkere tijd van het jaar. Het donkere, majestueuze huis, de onberekenbare weersomstandigheden… Wat is hier gebeurd, en wat gaat er nog allemaal gebeuren?
Een mooi boeiend boek, niet super spannend maar intrigerend door alle suggestieve trucjes die schrijver heeft ingebouwd. Heerlijk om het boek in de oorspronkelijke taal, Engels, te mogen lezen. | 1pos
|
Ik vind het een mooi boek maar heb niet net zoals Fannie zitten huilen bij het boek. Geen top tien-er voor mij maar toch zeer zeker het lezen waard. Ik vond het van Dorothy erg knap hoe ze sommige dingen als een vijf-jarige omschrijft, erg goed gedaan! Zeker lezen dit boek. | 1pos
|
De cover is prachtig getekend met zeer levendige kleuren die de sfeer van het verhaal weergeven. Een pluim voor tekenaar Robin Keijzer.
Het boek start met een emotionele quote. Mooi gevonden. De legende wordt nog een keer beschreven vooraan in het boek. De inhoudsopgave is duidelijk en telt 28 getitelde hoofdstukken, vinden kinderen heel leuk. Dit zet hun fantasie al aan het werk voor ze aan een hoofdstuk beginnen. De lay-out van de hoofdstukken is ook weer af. Een mooi lettertype voor de titel ondersteund met leuke tekeningetjes. Echt uitnodigend om te lezen.
Als je het eerste boek hebt gelezen is het heel makkelijk om in het verhaal te komen. Je weet als lezer wat de bedoeling is van het verhaal, het redden van de volgende Hemelrijder. In het eerste hoofdstuk en ook verder in het boek wordt er teruggeblikt op het eerste boek. Altijd leuk die bevestiging.
Na elk hoofdstuk staat weer de gekende QR-code. Vooraan in het boek staat uitgelegd hoe die werkt en wat je op de pagina vindt met de code. Niet getreurd als je geen smartphone hebt, het kan ook zonder. Ik heb al een kijkje mogen nemen op de pagina en ik kan vertellen dat het er heel mooi uitziet. Je kan een stem uitbrengen op het hoofdstuk en Michael leest zijn favoriete stukje uit het hoofdstuk zelf voor. Kan het nog cooler?
Ik vind de schrijfstijl van Duister carnaval beter dan in het eerste boek. Minder lange zinnen en eenvoudigere zinswendingen. Ook de rode draad in het verhaal en de samenhang die daaraan verbonden zit. Het leest gewoon vlotter.
Het plot is zeer goed en de menselijke kant van de kinderen wordt niet uit het oog verloren. De problemen waarmee Roy te kampen heeft zijn helaas voor heel wat kinderen herkenbaar bij zichzelf of bij een vriendje. Ze leren aanvoelen hoe belangrijk vriendschap kan zijn.
De engere scènes, spannende scènes en meer gevoelige scènes wisselen mekaar af. De boog staat niet constant gespannen, dit zou te intens zijn voor veel kinderen. Er wordt ook heel wat overgelaten aan de fantasie en het voorstellingsvermogen van de kinderen. Soms weet je als lezer al iets dat nog niet uitgesproken wordt in het boek. Kinderen genieten daarvan om dat dan uit te spreken. Zo zitten ze meer in het verhaal. Zeker als later blijkt dat ze het bij het rechte eind hadden.
De spanning wordt op het einde van een hoofdstuk opgebouwd en laat de kinderen vaak op een hoogtepunt achter. Zet aan om verder te lezen.
Het stuk in het doolhof vind ik het allerspannendste. Heeft een hoog Indiana Jones gehalte, echt super, zo filmisch geschreven. Of lijkt wel uit een game te komen.
De legende van de Hemelrijders vond ik al super maar nu ik dit gelezen heb, nog beter. Michael Reefs heeft duidelijk vooruitgang gemaakt in zijn schrijven. Het is nog meer afgestemd op kinderen. Ik ben benieuwd naar het volgende deel, ‘De tijdwachter’.
Bedankt Michael dat ik de ontwikkeling van het boek mee mocht beleven als proeflezer. Het boek verschijnt op 5 juli 2014 in de boekhandel. | 1pos
|
"Of deze bundel je bekoort, weet ik niet. Maar ik verzeker je, ik heb het met een eerlijk gevoel geschreven. Direct vanuit mijn hart." Zo eindigt Koelkastlicht van Rodaan Al-Galidi (1971). In het eerste deel zit hij nog in de kou (lees: het asielzoekerscentrum):
Vlakte op de daken
en ik
gevangen in een gevangen winter.
Ik tast naar de weg,
niet in een hart
maar in de koelkast.
De dichter verlangt naar zijn moederland, maar dat wil hem niet hebben (‘Irak’):
Als je gedichten wilt,
heb ik rijmende gedichten en ongerijmde.
als je liefde wilt
verlaat ik alle vrouwen en hou ik van jou.
Als je leven wilt, geef ik je al mijn celletjes.
Maar Irak,
je wilt slechts mijn lijk,
zelfs zonder een graf te schenken.
Later begint gelukkig het licht te schijnen in het bestaan van de dichter. Er staat zomaar een vrouw naar zijn bed:
’s Ochtends zie ik het leven
naast mijn bed.
Ik verwelkom haar.
De bundel sluit af met werk dat, naar eigen zeggen, is geschreven om de uitgever te helpen met de verkoopbaarheid. Dat zou wel ’s ironisch bedoeld kunnen zijn. Het fenomeen Nederlander, en in het bijzonder de Nederlandse dichter, wordt bespot door iemand die zich blíjft verbazen over onze gewoonten. In ‘Waarom Nederland geen grote dichter heeft’ gaat de ruil van Remco Campert met William Shakespeare niet door omdat de Nederlanders zich zorgen maken over de bijkomende kosten en de verzekeringspremie. In het boosaardige ‘De Nederlandse dichter schrijft een gedicht voor zijn dode moeder’ gaat het alleen maar over kosten van de begrafenis: "PS: De kist nog. 650 Euro. / Totale kosten dus 2243,75 Euro".
De Arabische diaspora heeft ons stemmen als die van Kader Abdolah (pseudoniem van Hossein Sadjadi Ghaemmaghami Farahani) opgeleverd en nu dus ook Rodaan Al-Galidi. Hij publiceerde al heel wat fictie in het Nederlands (“ik ben de enige asielzoeker die al acht boeken in de taal van zijn gastland heeft geschreven”). De autist en de postduif (eenzelvige vioolbouwer vermenselijkt onder invloed van postduif die hem met interessante types in contact brengt) werd bekroond met een literatuurprijs van de Europese Unie. In Hoe ik talent voor het leven kreeg (2015), bekend van De Wereld Draait Door, vertelt Al Galidi over zijn ervaringen in een asielzoekerscentrum en de afhankelijkheid van de luimen van de Nederlandse immigratiedienst en politiek. Met het land zelf heeft hij een haat/liefdeverhouding: hij is degenen die hem helpen dankbaar en vindt de taal erg geschikt voor poëzie, maar is tegelijkertijd woest op de IND die hem geen visum gaf om afscheid te nemen van zijn stervende vader.
Koelkastlicht: diepe gedachten over de soms harde realiteit van de asielzoeker. Dat filosoferen in dichtvorm over de dingen van alledag is heel gewoon in de Arabische traditie, zo schijnt het. Arabist Gert Borg vertelt ergens over een twintig minuten lang gedicht dat op de Iraakse tv werd voorgedragen over een nieuwe moskee door een imam.Dat lampje dat aanspringt als je een koel drankje pakt bezie je na het lezen van deze bundel met heel andere ogen. En dan krijg je er nog die grappige spotdichten bij ook. | 1pos
|
Geen boek wat je moet lezen voor het slapengaan, want het gaat je geheid wakker houden. Duisternis is een heerlijke whodunnit met een anti-heldin die alleen maar 'likable' wordt dankzij de morbide hobby van 'the Kill Club' | 1pos
|
Een doorsnee Amerikaans gezin uit het Midden-Westen op weg naar kerstdagen waarvan de moeder Enid hoopt dat alle kinderen van het gezin: Gary (met vrouw en zoons),Denise en Chip ze weer eens bij haar en Alfred in hun oude huis in St Jude zullen doorbrengen. Het heeft heel wat voeten in de aarde voordat het misschien zover komt en je ontdekt van alles over heden en verleden van de diverse personages.
Gary bijvoorbeeld lijdt aan: Anhedonia, dit is ‘het onvermogen om plezier te beleven aan zaken die meestal als plezierig ervaren worden.’ Éen van z’n vreselijke irritante zoons heeft als hobby camerabeveiliging van de keuken, de ander praat alleen over Narnia! Alfred heeft Parkinson, lijkt ook te gaan dementeren (dit wordt beeldend en aangrijpend beschreven), Enid is ontevreden en ongelukkig met alles en iedereen, probeert zich beter voor te doen dan ze is: ‘Het was een oude teleurstelling over de weigering van de wereld in het algemeen en haar kinderen in het bijzonder om zich samen met haar te laten betoveren’. Denise heeft een ongelukkig liefdesleven en daardoor ook problemen in haar werk als kok maar doet ontzettend haar best haar ouders en vooral haar vader te helpen.
Ook Chip is ongelukkig in werk en in de liefde en vertrekt plotseling naar Litouwen om zich daar met onduidelijke zaken te gaan bezighouden.
Er zijn ook wrange scènes uit de jeugd van de kinderen. Bijvoorbeeld Chip die uren aan de eettafel moest zitten, daar zelfs in slaap viel omdat hij, waarschijnlijk terecht, zijn bord niet wilde leegeten. En Gary die een gevangenis maakt van ijslolliestokjes met daarin een elektrische stoel van ijslolliestokjes!!
Een boeiend, ironisch,soms hilarisch, origineel,soms triest boek en wat ik erg treurig vond: waarin er opvallend weinig liefde voor elkaar is en men elkaar voortdurend wil corrigeren.
Een illustratie, Enid over Alfred: ‘Ze moest hem vertellen, nu ze nog de gelegenheid had, hoeveel hij verkeerd had gedaan en hoeveel zij goed had gedaan. Hoe verkeerd dat hij niet meer van haar gehouden had, hoe verkeerd dat hij haar niet verwend had en iedere kans had aangegrepen om met haar te vrijen, hoe verkeerd dat hij niet op haar financiële intuïtie had vertrouwd, hoe verkeerd dat hij zo veel tijd op zijn werk had doorgebracht en zo weinig met de kinderen, hoe verkeerd dat hij zo negatief was geweest, hoe verkeerd dat hij zo somber was geweest, hoe verkeerd dat hij gevlucht was voor het leven…..etc.’ | 1pos
|
In Groen leven doet je goed toont de auteur van dit boek; Anna Maria van den Berg, hoe je de natuur als inspiratiebron kunt gebruiken.
“Wil jij je ook gelukkiger en energieker voelen? ga dan groener leven!” aldus Anna Maria.
Anna Maria werkt sinds 2010 als freelancer op het gebied van natuur, voeding en gezondheid. Haar wens; mens en natuur dichter bij elkaar brengen. Met dit boek hoopt ze dan ook mensen te inspireren om elk seizoen meer contact met de natuur te maken.
Natuurlijk weten we diep vanbinnen allemaal wel dat een natuurlijk ritme ons goed doet, maar hoe bewust gaan we hier mee om? Het boek Groen leven doet je goed helpt je hier serieus mee aan de slag te gaan. Het staat vol nuttige wetenswaardigheden, leest prettig en komt nergens betuttelend over. Alles wat maar enigszins met de natuur te maken heeft komt uitgebreid aan bod. De seizoenen worden uitvoerig doorgenomen en de auteur zet duidelijk alle voordelen van een leven dichterbij (en met) de natuur in beeld. De groene illustraties en deels groen gekleurde teksten passen goed bij het onderwerp en komen de sfeer zeker ten goede.
Om je meer verbonden te voelen met je natuurlijke omgeving hoef Je niet direct geitenwollensokken aan te trekken en vegetariër te worden (mag natuurlijk wel), maar het blijkt volgens Anna Maria vooral te gaan om het vinden van je persoonlijke natuurlijke ritme. Al lezende ontdek je wat voor jou de voordelen zijn als je werkelijk contact met de natuur maakt en dit dagelijks weet toe te passen. Het boek nodigt uit om er met regelmaat in te bladeren en zo stap voor stap bewuster te worden van je persoonlijke kracht en je relatie met de natuur. Een groenrijke inspiratiebron vol praktische inzichten! | 1pos
|
Het boek de gynaecoloog van Saskia van Mieghem neemt je in beslag van het eerste woord tot het laaste je woord. Je wordt in het verhaal gezogen en kunt het niet meer wegleggen. Je wilt gewoon weten hoe wat waar wie waarom Ik heb het boek in 2 dagen uitgelezen. Dus echt een aanrader om te lezen daarom de 5 sterren is echt dik verdiend. | 1pos
|
In ''Judaskus'' worden de lotgevallen van twee gezinnen beschreven: huisarts Marcus, getrouwd met Barbara en hun twee dochters en landgoedbeheerder Timo, getrouwd met de veel jongere, 24-jarige Annelien met dochter Daniëlle uit zijn eerste huwelijk en baby Josh.
Het boek bestaat uit vier delen; elk deel wordt voorafgegaan uit een passage uit het verleden en een uit het heden. De hoofdstukken zijn geschreven vanuit het perspectief van Barbara, Annelien en Daniëlle.
Barbara zorgt voor hun dochters, werkt in de bibliotheek van het Friese dorp, waar zij wonen en is bevriend met Lotte, de assistente van haar man Marcus. Barbara bemerkt dat ze wordt begluurd en probeert erachter te komen wie en waarom de man dit doet. Ze merkt aan Marcus dat er iets aan de hand is, maar ze weet niet wat.
Stiefmoeder Annelien heeft problemen met haar puberende dochter Daniëlle, die niets van haar wil weten en treurt om haar overleden moeder. Door toeval bemerkt ze dat haar man Timo dingen verzwijgt.
In beide gezinnen zijn er onderhuidse spanningen.
Het is al snel duidelijk dat de twee gezinnen iets met elkaar te maken hebben, maar wat dat is, is de eerste helft van het boek onduidelijk. In de loop van het verhaal wordt de spanning op een knappe wijze opgebouwd. De uiteindelijke ontknoping had wat breder uitgesponnen kunnen worden in de trant van de aanloop ernaartoe. In sneltreinvaart wordt de complexe achtergrond van de problemen verteld door de dader, hetgeen ten koste gaat van de geloofwaardigheid. Het slot van het boek is verrassend en goed gevonden.
''Judaskus'' leest heel plezierig door de korte hoofdstukken met cliffhangers, de snelle perspectiefwisselingen en het eenvoudige taalgebruik. Zoals ook geldt voor de andere boeken van Linda Jansma is dit weer een aanrader. | 1pos
|
"Van Veeteren, bekend van TV" prijkt prominent via een goudkleurige sticker op de omslag van Carambole. Na Mankell's reeks over Wallander, is het Nesser's hoofdpersoon Van Veeteren die "tot leven" wordt gebracht. Wij krijgen de serie helaas pas in het najaar via de KRO te zien, maar De Geus speelt er nu al handig op in.
Al lijkt het op eerste gezicht misleidend. Want commisaris Van Veeteren, bekend van de eeuwige tandenstokers, het genieten van een groot glas koel bier, culinaire hoogstandjes en het potje schaak, heeft zich terug getrokken in het antiquariaat en slijt zijn dagen met het uitzoeken van opgekochte collecties boeken en met zijn nieuwe liefde.
Commissaris Rheinhart zwaait inmiddels de scepter op het bureau en op een enkele nieuwe agent na, zijn het de bekende gezichten van Jung, Rooth en Ewa Moreno die het team vormen dat de misdaad bestrijdt. Zo ook in Carambole, dat uiterst pijnlijk van start gaat.
Een hopeloos verliefde jongen smacht naar die eerste keer met zijn vriendin. Ze zijn alleen thuis, maar haar twijfel is voelbaar. Haar moeder kan ieder moment thuiskomen, en ze geeft nog niet toe. De jongen moet geduld hebben. Na een laatste kus, de allerlaatste kus, gaat hij op huis aan. Hij mist de laatste bus, en besluit het stuk dan maar te gaan lopen.
En vanaf dat moment ontvouwt zich gestaag een uiterst beklemmend verhaal waarin Hakan Nesser op geraffineerde wijze de levens van verschillende mensen met elkaar in verband brengt. En dat blijft niet zonder angstaanjagende gevolgen. Gevolgen die op het eerste gezicht bijna ongeloofwaardig lijken. "Hoe kan het dat iemand zichzelf zo ontzettend in de nesten kan werken", borrelde regelmatig in me op. Maar hoe dieper ik in het verhaal kwam, hoe geloofwaardiger iedere stap werd die Nesser zijn personages laat zetten.
De moord op de zoon van Van Veeteren zorgt ervoor dat de commissaris schijnbaar vanaf de zijlijn tegen wil en dank toch weer een rol gaat spelen. Maar het is pas het begin van een uitzichtloze zoektocht, waarin Van Veeteren toch weer een steeds belangrijkere rol gaat spelen. En waarin ongeloof gaandeweg plaats maakt voor verbazing en verbijstering.
Bij veel thrillers is er van alles misgegaan in de jeugd van de dader, bij de opvoeding of het milieu waarin de dader is opgegroeid. En wordt er vanuit die basis enigszins "begrip" gevraagd voor de handelswijze van de dader. Maar Karin Fossum laat keer op keer al op overtuigende en pijnlijke wijze zien dat er niet zoveel voor nodig is om ook het leven van de "normale" burger volledig te ontwrichten. En met Carambole laat ook Nesser zien dat de mens tot bizarre dingen in staat is. En dat wanhoop tot bijna logische, maar uiterst heftige beslissingen kan leiden.
De laatste wending, die dagen voor kerst van Rheinhart, is overbodig en zelfs redelijk voorspelbaar. Het haalt wat mij betreft net even het scherpste randje van het menselijke drama af waarin Carambole uitblinkt. Carambole is een prachtboek. | 1pos
|
Wat een juweeltje, een echte pageturner. Op een gewone manier wordt het dagelijks leven neer gezet van een politie buro, een rechercheur, hoofdinspecteur, die verslaafd is aan zuurtjes. Daar door heen worden wat moorden gepleegd, en op frusterende manier voor de politie, worden toch alle moorden ontrafeld. Daar omheen de gewonen huiselijke dingen, kleine verliefdheden, kou, pijn. Dat zorgt voor een mooi prachtig boek, wat je zeker nog een keer leest.
Als extraatje zat er in het boek een notitie van de uitgever, dat als je het boek echt niks vond, je een briefje moet sturen, en dan krijg je je geld terug. Dat zegt toch genoeg over het boek denk ik. Een echte topper! | 1pos
|
Jonathan Kellerman mag graag over actuele gebeurtenissen schrijven. Met zijn vaste hoofdfiguren de psycholoog Alex Delaware en (inmiddels) hoofdinspecteur Milo Sturgis proberen ze steeds de meest complexe gebeurtenissen op te lossen.
Wat schijnbaar als eenvoudig oplosbaar delict wordt aangereikt blijkt bij Kellerman toch al snel te veranderen in een moeilijk en ingewikkeld probleem met veel mogelijke alternatieven die even zoveel duistere achtergronden kent. En meestal speelt de menselijke psyche daar een belangrijke rol in, wat logisch lijkt voor de kinderpsycholoog, Jonathan Kellerman.
Alex Delaware ontvangt een telefoontje van Rand, een jeugdige crimineel die vrij is gekomen na een jarenlange detentie ten gevolge van de moord op de tweejarige Kristal Malley. Even aan de aandacht van haar moeder ontsnapt, is het meisje spoorloos verdwenen. Ze blijkt te zijn meegelokt door Randolph Duchay en Troy Turner.
Turner wordt in de gevangenis al ter dood gebracht maar Rand wil, na zijn vrijlating, met Alex Delaware praten. Op het afgesproken tijdstip verschijnt Rand niet> Later wordt hij met doorgesneden keel gevonden.
Omdat Milo Sturgis niet gelooft dat beide jongens zomaar zijn gestorven is het van groot belang erachter te komen wat Rand tegen Alex wilde zeggen. Om dat boven tafel te krijgen zullen de twee vrienden alle vrienden, kennissen en overige relaties van beide jongens boven tafel moeten krijgen en aan het licht brengen wat er precies gebeurde toen de tweejarige Kristal werd ontvoerd.Wat gebeurde er acht jaar geleden en is dat echt verleden tijd of gebeurt het nu nog steeds?
Het is steeds weer een genot om aan de hand genomen te worden van Alex Delaware en met hem het wezen achter de mens te ontdekken. Op subtiele wijze en met grote deskundigheid worden de personages langzaam afgepeld waardoor ze lichamelijk aangekleed blijven maar geestelijk tot het laatste stukje worden uitgepakt.
Dat maakt de verhalen zo interessant en altijd weer verrassend. Mocht de lezer vroeg in het boek al een vermoeden hebben wie de dader is, naarmate het verhaal vordert, ontvouwt zich de meest onverwachte plot. Wat kan de mens toch een duister brein hebben! Een zeer goed boek. | 1pos
|
(Recensie komt hiervandaan: https://nlboekenrecensies.wordpress.com/2016/07/19/hij-is-van-mij-chinouk-thijssen/)
Had ik deze baan maar nooit gekregen.
Had ik Arthur maar nooit ontmoet.
Helaas kunnen we dit soort dingen alleen achteraf zeggen.
Wanneer Zara in de winkel Next View komt te werken ontmoet ze Arthur. Hij is leuk, charmant en geeft haar alle aandacht. Haar verliefdheid is niet tegen te houden, maar Arthur heeft meer aanbidders. Sommige gaan wel heel ver om hun doel te bereiken: Zara uit de weg werken.
Ze heeft het gevoel dat ze continu in de gaten wordt gehouden, en wanneer een van haar collega’s vermist lijkt te zijn, wordt Zara al snel als verdachte aangewezen.
Zara, een jonge meid, heeft een baan gekregen in de winkel Next View. Bij deze winkel ontmoet ze Arth3ur, een leuke charmante man die haar een hoop aandacht geeft. In een mum van tijd in Zara tot over haar oren verliefd op Arthur, maar ze is niet de enige. Helaas zijn er altijd mensen waarbij een steekje los zit, en die zullen heel ver gaan om hun geliefde voor zichzelf te kunnen houden. Heel snel…
Schrijfster Chinouk Thijssen is zelf ook actief op social media, dat was eigenlijk ook mijn grootste reden om in dit boek te beginnen, omdat de schrijfster heel benaderbaar is, om het zo maar te zeggen. Gewoon normaal, eigenlijk. Met natuurlijk een talent, schrijven.
Het boek Hij is van mij is een boek die echt lekker leest. Je hoeft niet na te denken bij de woorden en hierdoor vlieg je bijna door het boek heen. Het is leuk, heeft spanning en het leest dus lekker. Wat zoek je nog meer in een boek?
Ik zelf zoek natuurlijk ook spanning en onverwachte dingen. Dit boek valt weer onder de categorie Thriller, en bevatte gelukkig de daarbij behorende spanning. Maar was het onverwachts? Ja, en hier was ik echt heel blij mee. Diep van binnen was ik toch een beetje bang dat ik wel zou weten wat er zou gaan gebeuren, en wees eens eerlijk, dat is nooit leuk! Maar voor mij was dat gelukkig niet het geval. Het boek was onverwachts.
Ook bekeek je in het boek alles een keer van een ander perspectief, namelijk die van de stalker. Normaal wordt dat namelijk nooit zo uitgelicht in een boek, maar in dit boek wel. Dit vond ik persoonlijk best origineel, normaal lees je het namelijk alleen van de gene die gestalkt wordt, of, die het doelwit is van de stalker.
En ik zoek ook nog humor in een boek, en dat had het ook. Regelmatig las je door met een glimlach op je lippen.
Al met al wat dit een goed boek. Ik heb er erg van genoten en ik had het ook snel uit (en dan bedoel ik ook snel, gewoon één avond :o)
Ik geef dit boek 4/5 sterren. | 1pos
|
In Mazzel Tov beschrijft Margot Vanderstraeten haar tijd bij de orthodoxe Joodse familie Schneider in Antwerpen. Als werkstudente kwam ze daar zes jaar lang wekelijks in huis om de vier kinderen bijles te geven.
Met de jongste en de oudste had ze niet veel te doen, maar met de Jongen Yakov en het oudste meisje Elzira heeft ze veel tijd doorgebracht. In het begin wat stroef, de vele regels die gelden in het Joodse geloof waren soms een struikelblok tussen twee culturen. Toch weet de open kritische werkstudente een relatie op te bouwen met het gezin, dat ook na die zes jaar nog navolging krijgt.
Vooral met Elzira krijgt ze een speciale band. Na het vertrek van Elzira naar Israel blijven ze schrijven en Margot zoekt haar daar ook op. Op wordt ze uitgenodigd om bij het huwelijk van Elzira te zijn.
Op integere wijze weet Margot Vanderstraeten het leven van een orthodoxe Joodse familie te beschrijven, en krijgt de lezer een klein kijkje in het leven van mensen die leven volgens de Joodse religie. Een leven, afgeschermd van de rest van de wereld. De kinderen gaar naar speciale Joodse scholen en komen weinig buiten de eigen buurt.
Juist omdat ze als kritische werkstudente vragen durfde te stellen, worden er onderwerpen als de Jodenvervolging en uithuwelijken ook besproken. Interessant is het om te lezen hoe de visie vanuit de familie Schneider daarop is.
Af en toe komt er kort wat uitleg over de verschillen binnen het Joodse geloof, wat net wat informatie verschaft om te weten dat er verschillen zijn. Maar meer hoeft niet, wie meer wil weten kan altijd zelf op zoek gaan. In dit boek gaat het vooral om het toelaten van een buitenstaander in een Joods gezin en de groei van wederzijds respect, vaak met een tikje humor beschreven.
Naast het verhaal als werkstudente, geeft Margot Verstraeten ook een kijkje in haar eigen leven in die periode. Ze heeft in die periode een relatie met een Iraniër, wat ook niet altijd even makkelijk was.
Het meisje Elzira spreekt veel talen, duidelijk is dat frans haar het beste ligt. Er worden dan ook nogal wat Franse zinnetjes in het boek verwerkt. Soms zijn deze wel duidelijk, maar niet altijd. Dat kan hinderlijk zijn bij het lezen. Een vertaling als voettekst was een waardevolle aanvulling geweest.
De schrijfstijl is helder, de hoofdstukken zijn kort en het leest als een roman. Mooi is het om te zien hoe respectvol ze om is gegaan met de personen die ze beschrijft. Een aanrader voor ieder die iets meer wil weten over de orthodox Joodse cultuur. | 1pos
|
(Anders)Roslund en (Stefan)Thunberg, de eerste heeft al een aantal thrillers op zijn naam staan.
De tweede is scenarioschrijver. Samen schreven zij het boek Made in Sweden dat enige tijd geleden verscheen.
De drie broers Leo, Felix en Vincent bedenken op een dag een plan, zodat ze nooit meer geldzorgen zullen hebben. Niet veel later wordt dit alles werkelijkheid wanneer ze hun plan ten uitvoer brengen. De broers gaan samen met hun jeugdvriend Jasper de geschiedenis in als plegers van de grootste reeks bankovervallen aller tijden. Bijzonder detail is ook nog eens dat het allemaal waargebeurd is.
Made in Sweden is een bijzonder boek, het is geen standaardthriller. Het is een boek over een hechte familie. Drie broers die een enorm sterke band hebben en opgroeiden met een liefhebbende moeder en een vader die geweld niet schuwde. Een dikke pil van 729 pagina’s.
Kan een boek dat zo dik is spannend en boeiend zijn? Ja, absoluut! Van de eerste tot de laatste bladzijde. Dit boek is zo geweldig mooi en goed geschreven dat je jezelf er in zult verliezen en het je zo nu en dan de adem zal benemen. In verschillende delen neemt het boek ons mee in het heden en verleden en komen we steeds meer te weten over de broers hun gedrevenheid en de familiebanden waar de spanning zo nu en dan te snijden is. Natuurlijk beleven we ook samen met hen een golf van bankovervallen, die je op het puntje van je stoel doen zitten. En dan niet alleen de uitvoering ervan, maar ook de voorbereidingen vooraf.
En dan is er nog de rechercheur John Broncks, die in zijn loopbaan al vele zaken voorbij heeft zien komen, maar niet één zo verbijsterend als deze.
Dit boek is werkelijk waar smullen, als je er éénmaal in begonnen bent wil je alleen nog maar doorlezen en ben je blij dat als je de eerste 100 pagina’s gelezen hebt, je er nog ruim 600 tegoed hebt.
Een boek dat alles om je heen doet vergeten en film-waardig is. Het is dan ook niet zo gek dat Hollywood al snel op de loer lag en de filmrechten verkocht zijn aan Dreamworks van Steven Spielberg.
Ik kijk er naar uit, net als naar een volgend boek van dit fenomenale duo!
★★★★½ | 1pos
|
‘Wraakgodin’ is de eerste in het Nederlands vertaalde thriller van de Oostenrijkse auteur Bernhard Aichner. Aichner heeft al meerdere titels op zijn naam maar nog niet eerder was er een boek in het Nederlands vertaald.
In Wraakgodin maken we kennis met het hoofdpersonage Blum. Blum groeit op als pleegkind bij een begrafenis ondernemers gezin. Zij is in haar jeugd ernstig getraumatiseerd en heeft als overlevingsmechanisme geleerd haar gevoel en emoties uit te schakelen om zich staande te houden. Dit overlevingsmechanisme gebruikt zij in het heden en dagelijkse leven nog steeds. Op het moment dat zij of haar dierbaren bedreigd of in gevaar komen veranderd zij in een meedogenloze wraakgodin en slaat ze genadeloos toe.
Het boek leest als een trein. Bernhard Aichner heeft een typisch staccato schrijfstijl waarbij elke zin een onderhuidse spanning en een belofte in zich heeft. Er wordt met weinig woorden vaak heel veel gezegd. Korte krachtige zinnen en gruwelijke details. Het boek met veel plezier gelezen en waardeer het dan ook met 4 sterren. | 1pos
|
Het derde boek uit de serie Q van Jussi Adler-Olsen en wederom een topper. Nog beter als de eerste twee boeken.
Wederom een superspannende boek met vele verrassende wendingen, die de spanning in het boek alleen maar laten toenemen. Wie is toch precies de moordenaar en waar zijn de ontvoerde kinderen verstopt.
De samenwerking tussen Carl Morck en Assad brengt regelmatig een glimlach op mijn gezicht tijdens het lezen, Jussi Adler-Olsen weet dit met humor te omschrijven. Dit keer ook weer Rose/Yrsa die hun helpt de moordenaar de vinden.
De schrijfwijze van Jussi Adler-Olsen vindt ik heel prettig, de spanning blijft continu aanwezig in het boek. De personages worden duidelijk omschreven en je krijgt er een duidelijk beeld bij. Soms expres een beetje vaag, maar dat voegt spanning toe. | 1pos
|
In De nieuwe collega volgen we verschillende mensen en hun strijd om hun baan te behouden. Tussendoor lezen we vanuit het oogpunt van Anne, een psychiater die een meisje moet beoordelen of ze, door wat er met haar is gebeurt, de wereld weer in kan.
Omdat het verhaal in verschillende perspectieven is geschreven krijg je van iedereen de gedachten en gevoelens mee. Je leert hoe ze denken en hoe ze over lijken gaan om hun baan te behouden of om promotie te maken.
Het is een leuk bedacht verhaal en aan te merken als een psychologische thriller.
Tijdens het verhaal had ik meerdere keren het idee dat ik wist om wie het ging. Wie kind D en wie kind L was. Maar wat zat ik er naast zeg. Elke keer word je op het verkeerde been gezet.
Erg spannend verhaal en zeker een aanrader om (als je het nog niet hebt gelezen) in 2018 op je TBR lijst te zetten. | 1pos
|
Wauwww, wat een super geweldig humoristisch boek! Nog nooit heb ik eerder meegemaakt, dat ik geschaterd heb van het lachen bij een boek. Zo af en toe weleens smilen of gniffelen, maar echt helemaal in een deuk liggen? Nee, nog nooit en ik kon het me tot op heden ook totaal niet voorstellen maar daarin heeft Hou je mond! verandering in gebracht :D Het leek mij een tuttig boek en stelde het ook steeds uit om het te gaan lezen, totdat een leesdin mij erop wees dat ik het echt eens moest gaan lezen. Ik ben haar nu dan ook enorm dankbaar! Het is totaal niet tuttig of een boek voor blondjes, wat de cover wel doet vermoeden. Het is hilarisch van begin tot het eind en soms ook herkenbaar ;) Hou je mond! is een aanrader voor wie een heerlijke feelgood chicklit wil lezen en voor alle die in een (lees) dipje zitten. Het zal je humeur zeker goed doen :D Het is in iedergeval mijn beste chicklit ever! Sophie Kinsella wordt de qeeun van de chicklit genoemd en ik mag wel zeggen, dat ze die titel dubbeldik verdiend! Het is dan ook niet voor niets dat Hou je mond! is verkozen tot de ultieme chicklit van de top 50 op http://www.chicklit.nl Wát een geweldige schrijfster! | 1pos
|
...
Ik hou ontzettend veel van het feit dat de schrijfstijl van Graeme Simsion zo mooi aansluit bij het hoofdpersonage uit zijn boeken. ‘Het Rosie Effect’ bevat immers veel typische Don-lijstjes. Opsommingen, verklaringen, prioriteiten, argumenten, afwegingen, schema’s, … je kan het zo gek niet bedenken of Don Tillman heeft er een lijstje van gemaakt. Rosie bezorgt hem dan wel meer inzicht in bepaalde zaken én stelt hem soms op de proef – een vos verliest zijn streken niet en Don speelt zijn iets wat uitzonderlijke gewoonten niet kwijt.
Het is vrijwel onmogelijk om niet van dit personage te houden. Zijn rationele blik op het leven, zijn niet te ontkomen eerlijkheid, zijn volhardende consequente gedrag zijn allemaal uiterst positieve karakter-eigenschappen. Samenwonen met Don lijkt me net door die eigenaardigheden vrijwel onmogelijk. Wat eigenlijk erg jammer is, want hij doet zo zijn best om goed te presteren. Ondanks zijn vele goede bedoelingen, die vrijwel altijd fout worden geïnterpreteerd, lijkt hij steeds recht op een mislukking af te stevenen.
Het grote pluspunt van zowel dit boek als zijn voorganger is voor mij de komische blik op een maar al te realistische aandoening. De absurde situaties in combinatie met zowel hilarische als ontroerende scènes. Ondanks de vele grappige scènes zit ook dit boek me weer aan het denken. Het lijkt me ontzettend moeilijk om met iemand als Don samen te leven, maar ik ben ervan overtuigd dat voor mensen als Don elke dag een gevecht is om te ontdekken wat er van hen verwacht wordt en hoe ze zich moeten gedragen. | 1pos
|
“De sneeuwman” vertelt het verhaal over een jongetje. Hij wordt op een dag wakker en ziet dat het buiten heeft gesneeuwd. Overdag maakt hij een sneeuwman en ‘s nachts komt de sneeuwman wonderbaarlijk tot leven. Die nacht beleven ze samen magische avonturen.
“De sneeuwman” is een verhaal aan de hand van illustraties. Prachtige en duidelijk getekende plaatjes.
Er is natuurlijk wel een beetje fantasie voor nodig, want in dit boek vind je helemaal geen letter, geen tekst.
Dit verhaal is daardoor natuurlijk ook heel erg geschikt voor jonge kinderen die nog niet kunnen lezen. Zo kun je de kinderen aan de hand van de illustraties eens het verhaal laten vertellen/verzinnen. Je kunt samen alles bekijken en bespreken. Als ouder kun je verschillende vragen stellen die de kinderen dan kunnen beantwoorden. Het prikkelt de fantasie en je kunt er heel veel kanten mee uit. Er is geen goed of fout, wat natuurlijk hilarisch kan zijn.
Het zijn hele duidelijke illustraties in verschillende soorten en maten. Er zijn hele kleine tekeningen, maar er zijn ook tekeningen van twee pagina`s groot. De plaatjes zijn heel licht ingekleurd waardoor het geheel rustig oogt. Je kijkt je ogen uit, het is echt prachtig vorm gegeven. Of je nu oud of jong bent, het blijft leuk. Het is echt een magisch fantasievol verhaal. “De sneeuwman” is natuurlijk wel het allerleukste om te lezen in de winter. En eigenlijk zou iedereen dit prentenboek gewoon in de boekenkast moeten hebben staan.
Dit klassieke prentenboek van Raymond Briggs kreeg een nieuw jasje vanwege zijn veertigste verjaardag. | 1pos
|
Lale Solokov, ofwel gevangen 34207, is wordt opgepakt en naar het cconcentratiekamp Auschwitz gebracht. Hij ziet kans om een 'bevoorrecht' baantje te krijgen, tatoeëerder - hij tatoeëert de nummers in de armen van collega gevangenen. Hij wordt verliefd op Gita, 34902, een medegevangenen ook met een 'makkelijk' baantje. De liefde is wederzijds en ze zien kans om elkaar af en toe te ontmoeten. Er ontstaat werkelijk een romance.
Lale is niet egoïstisch, hij probeert zo veel mogelijk mede gevangen te helpen door ze extra eten toe te stoppen. Het is bizar, maar dat eten wordt geruild voor sierraden van vergaste Joden, die door collega gevangen achterovergedrukt worden. Hier wordt echt duidelijk wat de relatieve waarde van goud en edelstenen is! Een triest verhaal uit de WOII met een sprankje geluk en voor Lale & Gita een goede afloop. | 1pos
|
Het boek De eindeloze zee is het ontroerend verhaal van Tamouna.
Als jong meisje ontvlucht ze met haar zusje en ouders hun Vaderland Georgië.
Ze laat er haar Grootouders, haar hond en haar grote liefde Tamaz achter. In ballingschap leeft Tamouna verder in Parijs. Ze wordt omringd door Familie, vrienden en bekenden. Zij zijn er een hechte gemeenschap.
Op de dag van haar negentigste verjaardag maakt Tamouna de balans op van haar leven. Het weerzien met Tamaz en enkele ontmoetingen die daarop nog volgen vormen de rode draad in haar leven.
De familiegeschiedenis van Tamouna omvat de tragische ontwikkeling in Georgië. Het land wordt na de revolutie door Rusland geannexeerd nadat het enkele jaren een zelfstandig staat is geweest. In Frankrijk maakt Tamouna mee hoe haar Vader een dramatische beslissing neemt en hoe haar Familie en vrienden van mening verschillen over de Tweede Wereldoorlog.
Het levensverhaal van Tamouna omspant bijna een hele eeuw.
De familie van schrijfster Kéthévane Davrichewy komt oorspronkelijk uit Georgië. Hun verhalen waren de inspiratiebron voor De eindeloze zee.
Het is een mooi boek geworden waarin heimwee en hunkering naar liefde en een verloren Vaderland op een gevoelige wijze beschreven wordt. | 1pos
|
Vanaf het begin merk je dat de auteur heeft genoten van het schrijven van dit verhaal over Pascal en Paula. Vooral Pascal komt steeds meer naar voren in het verhaal terwijl Paula wat achterblijft. Dat wordt wel op het eind weer helemaal goed gemaakt. Een heel onverwacht einde, mag ik wel zeggen. Ik had dit niet meer verwacht, maar was blij verrast dat het ter sprake kwam.
Je merkt de voorliefde van de auteur om een onderdeel van het bovennatuurlijke en godsdienst in zijn boeken te verwerken.
Wat ik heel knap van deze auteur vind, is zijn knappe gevoel om de gevoelens van een vrouw neer te kunnen zetten. Vrouwen weten waarschijnlijk hoe het is, wanneer je heel zenuwachtig bent en dan heel vreemde dingen gaat zeggen en een raar soort humor tentoonstelt. Clemens van Brunschot heeft het perfect verwoord. Je ziet dit een vrouw doen!
Ook het woordje 'smut' om het ongenoegen over iets te melden is heel apart. Dat zie je niet vaak. Fijn dat het ook anders kan dan 'sh..' dat vaak gebruikt wordt.
Het boek staat vermeld als een thriller, heeft ook gruwelijke passages, maar ik zou het liever een heel spannende psychologische roman willen noemen die ook humor laat zien die je zeker zult kunnen waarderen.
Ik waardeer dit verhaal met 4/5 vette sterren **** | 1pos
|
The Versions of us has been compared to books like One Day, Life after Life and The Post-Birthday World, books I loved reading. I had high expectations and Laura Barnett delivered the goods.
What would have happened to our lives, if we would at one point in time have made another decision, moved in another direction. Laura Barnett tries to answer the question by drawing three storylines from one decisive moment in Jim’s and Eva’s life. The result is a clever, wonderful book that I will have to reread several times to fully grasp. The story covers more than 60 years and I really had to stay focused to get my head around every storyline.
The versions of us is beautifully written. Although the main characteristics of Eva and Jim remain the same in each storyline, small details create utterly different stories, each time surprising me and urging me to read on. I love how Barnett uses the three versions of Eva and Jim’ life to create a realistic story that shows both the good and the bad in life, in growing old. Life is full of coincidences and chances we will or won’t take, it’s impossible to predict how things will turn out.
I highly recommend this impressive debut, but make enough time for it. This is not a book to read in between chores. | 1pos
|
Wie vlucht en wie blijft is het derde deel van de vier Napolitaanse romans van Elena Ferrante. Het is nog steeds niet bekend wie er achter dit pseudoniem schuil gaat. Ik ben, net als veel anderen, erg benieuwd ernaar. De eerste twee delen uit deze reeks heb ik nog niet gelezen en ik vroeg aan de uitgever of het mogelijk is om 'blanco' met deel drie te kunnen beginnen. Dat kon, want achter in het boek staat een lijst met uitleg over de personages en een summiere samenvatting uit de vorige delen. En ik moet zeggen dat het me net voldoende informatie gaf om op de rijdende trein te springen.
Wie vlucht en wie blijft heeft als ondertitel Vroege Volwassenheid en wordt verteld vanuit Elena, de jeugdvriendin van Lila. Beiden zijn opgegroeid in een eenvoudige wijk in Napels, een wijk die in hun bloed is gaan zitten en altijd blijft trekken, waar ze zich ook vestigen.
Elena (oftewel Lenù) is getrouwd met een jonge professor en woont nu in Milaan met hem en hun twee dochtertjes. Ze oogst literaire bekendheid met haar debuutroman, terwijl haar jeugdvriendin Lila (ook wel Lina genoemd), nog steeds in 'de wijk' in Napels woont en zwaar werk verricht in een fabriek.
Ondanks hun maatschappelijke verschil blijven hun levens met elkaar verbonden, alsof ze als magneten naar elkaar toe worden getrokken. Hun beider grote liefde Nino komt ook in beeld en maakt onrustige gevoelens los . Door hun temperament en de loop van het leven ontstaat een spel van afstoten en aantrekken tussen de vrouwen, die een onbreekbare band lijken te hebben.
Alletwee moeder, alletwee op hun eigen manier ambitieus en niet van plan zich te onderwerpen aan hun familie en hun partners vechten ze zich op hun eigen manier vrij om hun hart te volgen. Wie vlucht en wie blijft is hierbij de rode draad, evenals de liefde, die in verschillende vormen aanwezig is. In de tussentijd maken ze door hun hang naar zelfstandigheid ook met hun partners het nodige mee en ontstaat er door de klassenstrijd tussen de intellectuelen en arbeiders flinke opschudding die vooral Lila niet onberoerd laat.
Ik heb intens genoten van dit boek, het slokte me helemaal op, ik was een aantal uur compleet in de ban van Ferrante en had de 'FerranteFever' goed te pakken. Ik moest weer landen nadat ik het uit had. Dit is het soort verhaal waar je volgens mij òf dol op bent òf niks aan vindt. Ik kan Ferrante's schrijfstijl met de mooie zinnen en stevige constructies erg waarderen.
Ik ben dol op zulk soort complexe verhalen met uitgebreide analyses en een stuk maatschappelijke historie. De gelaagdheid in het verhaal boeit mij enorm en ik kijk echt met heel veel plezier uit naar het vierde (en helaas laatste) deel van deze Napolitaanse reeks, Het verhaal van het verloren kind, dat dit najaar wordt verwacht. In de tussentijd hoop ik gauw met terugwerkende kracht van de eerste twee delen te genieten, zodat de hiaten, voor mijn ultieme leesbeleving, worden opgevuld. | 1pos
|
Voor ik aan dit boek begon heb ik een ander boek gelezen. Een spannend boek/thriller. Ik heb er veel plezier aan beleefd maar het was een geen thriller of spannend boek, eerder een bouqetreeksromannetje. Voor mij rees de vraag hoe het toch komt dat een boek zo kan zijn en ander boek niet. Schrijfstijl? Misschien wel maar ik denk dat het ook te maken heeft met geloofwaardigheid, realisme. Het verhaal van dit boek klinkt al een bouqetreeksromannetje maar is het zeker niet.
Het boek vertelt het verhaal van Nicole. Zij groeit op als enig kind zonder vader en haar moeder laat ook niets over hem los. Zelf wil ze later een groot en stabiel gezin. Inmiddels heeft ze een relatie en ze raakt zwanger. Als blijkt daat haar kindje een bepaalde vorm van hartafwijking heeft, zal ze moeten proberen meer te weten te komen over haar vader want dat is de enige die dit doorgegeven kan hebben. Dat maakt ook bij haar moeder veel los.
Ik vond het een mooie mix van verhalen die langzamerhand bij elkaar kwamen door de rode draad, de zoektocht naar haar vader, de 2e wereldoorlog die een 30 jaar later nog een grote rol speelt, familievetes, ruzies, dominantie en beschadiging. Het wordt allemaal op een luchtige prettige manier beschreven maar ook pijn en verdriet wordt niet geschuwd. Het heden en verleden worden afgewisseld met de beschrijving van een foto uit een foto-album. De eerste keer even wennen maar het werd al snel duidelijik. Ik vond dat een prima manier om het verleden te beschrijven en de stempel die de geschiedenis op het heden heeft gedrukt.
Kortom heb genoten van het boek, geen diepgravend, hoogdravende literatuur maar zeker ook geen chicklit. Het boek krijgt van mij 4 sterren. | 1pos
|
“We gaan glaasje draaien, dan vragen we het aan de geesten! Roept ze enthousiast.”
Geestverwanten is het YA debuut van Hilda Spruit, het boek heeft inmiddels een nieuwe omslag omdat het eerste wat kinderlijk aandeed. Ik snap de verandering zeker, want het boek is alles behalve kinderlijk. Geestverwanten begint rustig, Merthe heeft net gehoord dat ze als kind geadopteerd is en haar ouders niet haar echte ouders zijn. Wanneer de drie vriendinnen, Merthe, Fenneke en Anouk, samen blijven slapen in het tuinhuisje bij Fenneke besluiten ze glaasje te gaan draaien. Dit met alle gevolgen van dien. Merthe hoopt antwoorden te krijgen op haar vragen, en duidelijkheid in haar leven wat helemaal op zijn kop staat na het bericht van haar “ouders”.
Wanneer de drie vriendinnen contact krijgen met een geest, raken ze verwikkeld in een hele hoop mysterie en spanning. Hilda Spruit verrast me enorm met haar schrijfstijl en alle informatie over het paranormale, aangezien het mijn interesse heeft, merk ik dat de gebeurtenissen kloppen en er veel research aan vooraf gegaan is waarvoor mijn complimenten. De manier waarop Hilda het proces beschrijft is mooi opgebouwd en heeft voldoende diepgang waardoor het in je leesbeleving allemaal klopt.
Het boek is spannend zelfs voor een volwassenen, zit er een enorme lading in waardoor je geboeid blijft en helemaal door het verhaal bevangen raakt. De drie vriendinnen krijgen nogal wat voor hun kiezen gelukkig worden ze geholpen door Margreet (waar ik Liesbeth van Dijk in herken) en tante Tilly. De karakters zijn mooi neergezet, je krijgt medelijden met de “ouders” van Merthe en je voelt hun onmacht. Maar ook de drie vriendinnen zijn duidelijk beschreven, het zijn drie heel verschillende meiden en zouden zo jouw vriendinnen zijn. De één wat stoerder dan de andere en ook hun angst en nieuwsgierigheid voor het onbekende zijn aanwezig in het verhaal.
Kortom ik kan er nog veel meer over schrijven, maar Hilda heeft met Geestverwanten een heel stevig debuut neer gezet wat smaakt naar meer. Het verhaal is voor de wat oudere jeugd een goed boek met een flinke portie spanning, maar ook een boodschap. Waan je niet zomaar op het paranormale pad, je weet niet wat je teweeg brengt. Als volwassenen heb ik het boek heel gretig gelezen het boek was zelfs voor mij heel spannend en heel herkenbaar.
Mijn complimenten voor Hilda dat ze dit onderwerp bespreekbaar heeft gemaakt , maar ook dat alle facts kloppen en het boek gewoon goed in elkaar zit. Voortaan komen de YA boeken van Hilda Spruit zeker bij mij in de kast.
• Plot 4 ****
• Spanning 5*****
• Psychologie 4****
• Schrijfstijl 5*****
• Leesplezier 5*****
Eindoordeel dik verdiende 4 ½ ster voor Geestverwanten
Lieve Leesgroet Moon | 1pos
|
Met Deel 6 Judit, Daniël, Suzanna en Ester van De Bijbel voor ongelovigen, zijn we aan het einde gekomen van het Oude Testament. Ook in dit deel neemt Guus Kuijer (1942) ons mee in de wereld van de Oud Testamentische Oudheid en hij doet dit wederom op magistraal geloofwaardige wijze. Naast de Bijbel heeft Kuijer ook gebruik gemaakt van de apocriefe boeken, prachtige vertellingen die door wankele betrouwbaarheid of hoog fantastisch gehalte de officiële canon niet hebben gehaald en derhalve veelal in de vergetelheid zijn geraakt. Voor deze alternatieve Bijbelvertelling waren ze echter van onschatbare waarde.
Voor de liefhebber is ieder deel weer een juweeltje. Was het bij Deel 1 nog even wennen en even aftasten (tegen hoeveel heilige huisjes gaat Kuijer aantrappen); daarvan is allang geen sprake meer. We weten het nu allemaal: Kuijer herschrijft de Bijbel met liefde. Misschien niet vanuit een liefde voor God maar zeker vanuit een liefde voor de verhalen omtrent OLH. En ze zijn mooi en respectvol opgeschreven.
Met het verhaal van Saar opent ook dit deel weer vol heerlijke herkenbaarheid. Meteen horen we die vertrouwde vertelstem die we in de vorige delen zijn gaan koesteren. Deze keer is het de slavin Saar die haar verhaal vertelt. Ze houdt er niet van om Saartje genoemd te worden en ze houdt er ook niet van dat er ongevraagd van haar lichaam bezit wordt genomen. Meer zegt ze niet. Ze houdt wel van haar meesteres Judit, die haar overigens ook Saartje noemt. Judit verzint een list om zich op geniale wijze van de vijand te ontdoen. Het lukt, zij het voor even. Judit verdwijnt uit het leven van Saar. Dan wordt het leven een stuk saaier. Meer zegt ze niet.
Kuijer trakteert ons zo af en toe op een vleugje feminisme van de bovenste plank:
In de volgende verhalen is een verteller aan het woord. Zijn naam is Mordechai, voor wie ook in de Bijbelse variant van het verhaal Ester een hoofdrol is weggelegd. Met de stem van deze verteller verlaat Kuijer de subtiliteit en gooit hij alle registers open. Vooral in de vertelling over ene Suzanna gaat de schrijver helemaal los. Suzanna is mooi. Heel erg mooi en heeft daardoor de wellust van twee oude mannen opgewekt. Als zij haar niet kunnen verleiden of zelfs verkrachten, willen zij maar een ding: haar leven.
Want zo zegt de verteller Mordechai: “Dit is een stokoude traditie: de begeerlijke vrouw die geen seks wil moet dood omdat ze de begeerte heeft gewekt.” Suzanna wordt veroordeeld tot dood door steniging maar dit is natuurlijk niet het einde van deze bijzondere vertelling, waarin het woord seks in al haar varianten de revue passeert. Kuijer is ook in dit afsluitende deel van het Oude Testament weer op dreef. Humor, ernst en een vingertje richting het huidige asielbeleid wisselen elkaar af. En ondertussen wanen we ons in Judea, waar weldra Christus wordt geboren. Bent u ook zo benieuwd wat Kuijer daarvan gaat brouwen? | 1pos
|
Stond al heel lang op mijn ' nog te lezen lijst'. Lovende recensies, een ongewone titel. En toch ...Het kwam er niet van. Pas geleden stond Joe Speedboot weer hoog genoteerd in een of andere ranglijst. Maakte nieuwsgierig, waar gaat het dan eigenlijk over?
Over zoveel. Vriendschap, verraad, verdriet, dromen en wensen, wensdromen. Het leven. Humoristisch, tragisch, lief, soms hard, rauw, eerlijk en prachtig geschreven. Origineel, vlijmscherp en vooral heel mooi. | 1pos
|
Waar rook is... is een weergaloos knap gecomponeerde thriller met een ongekende psychologische diepgang. | 1pos
|
Boeken die beginnen met een paginalange voorstelling van alle personages beloven vaak niet veel goeds. Het is een rechtstreekse aanwijzing voor een ingewikkeld plot, waarin iedereen vecht voor zijn plaatsje onder de zon. Personages die weliswaar kort worden geschetst met naam en voornaam, maar verder nauwelijks vlees rond de botten krijgen. Meestal kan je nog een nationaliteit of een graad afleiden, maar voor meer diepgang is geen tijd. Want straks wordt het hollen om alle details te verwerken.
Aan dat euvel lijkt Het Keizerrijk van de Dageraad eerst te lijden. Maar laten we het mes van de guillotine nog even rusten. De auteur, Rick Campbell, werd systeemingenieur bij de Navy en spoedde zich door een carrière op de modernste nucleaire onderzeeërs. Aan het eind zat hij in het Pentagon, als beslissend officier voor de uitrustingen van de vloot. Veel van zijn collega's nemen hun geheimen in het graf. Hij schreef er boeken over. Vier tot dusver, waarvan Het keizerrijk van de Dageraad het tweede is.
Christine O'Connor is de enige, echte hoofdpersoon in dit verhaal en een geluk dat zij er is. Een dappere, principiële vrouw, tevens veiligheidsadviseur van de president van de Verenigde Staten. Als gevolg van een afrekening in China, ogenschijnlijk binnen het Politbureau, bespreekt de veiligheidsstaf van de president het verdrag tussen beide landen dat nu in gevaar komt.
"Ze hebben hun kans gehad!" repliceert iemand.
"Ze zullen naar hulpbronnen zoeken, desnoods met geweld." Antwoordt Christine vinnig.
"Wij zijn sterker."
En dus tekent het zogezegde Amerikaanse Politbureau haar eigen doodvonnis. Want in China hebben ze een digitale oplossing gevonden om het militaire kwaliteitsverschil tussen Amerikaanse en Chinese oorlogstuigen te neutraliseren, ja zelfs om te buigen tot een voordeel.
Dat wordt in de volgende 400 pagina's uitvoerig bewezen. Amerikaanse duikboten, torpedo's, vliegdekschepen, jachtvliegtuigen beschieten elkaar dat het een lieve lust is, of vallen als gewonde vliegen uit de lucht. China haalt stilaan de overhand en staat op het punt de Amerikaanse Pacifistische Vloot van de kaart te vegen. Menig Amerikaans duikbootkapitein krijgt tot zijn stomme verbazing een torpedo tussen de oren.
Als tegenbeweging haalt auteur Campbell er een Seals-groep bij, waar Christine O'Connor zich met een slinks argument kan bijvoegen. Haar handafdruk zit immers in het Chinese veiligheidssysteem en tegen dat argument kan zelfs de meest gehaaide marinier niet op. De groep trekt op doodsmissie naar het Paleis van het Volk in Beijing. Van hun succes hangt het welslagen van een hele oorlog af.
Ondertussen volgen we – live van alle boten of vliegtuigen – de militaire procedures. We maken kennis met inventieve, stupide, of ronduit arrogante beslissingen van diverse commandanten. Dat alles in de juiste militaire codetaal, die geen ruimte laat voor misvattingen. Honderden zinnen zoals: "Stop vuren, contact één, reactief vuur, peiling nul-negen-nul, buis één!" mogen dan wel waarheidsgetrouw zijn (volgens het nawoord heeft de auteur dit nog sterk afgezwakt), ze vormen wel een belemmering voor het inlevingsvermogen, tenzij de lezer zelf ooit in zo'n oorlogssituatie stond en het kan navertellen.
De truc is om er over te lezen. Er op te betrouwen dat die manoevers logische gevolgen zijn van militaire oorzaken, op hun beurt gebaseerd op actie en reactie. Het moet gezegd dat Rick Campbell binnen dit oorlogsdrama wat menselijke gevoelens kan smokkelen die de lezer zullen behagen, want meestal zitten ze aan het einde van een hoofdstuk, als afsluiter van een oorlogsdaad die al dan niet vele mensenlevens kost. Hij slaagt er meestal in om binnen dat oorlogstuig mensen van vlees en bloed te plaatsen, waarvoor je al dan niet respect zult krijgen.
Het heeft daarom geen zin de verscheidene bemanningen van alle boten van buiten te leren, ze vallen immers toch bij bosjes. Aanvaard domweg de hiërarchie en concentreer je op de Seals in Beijing en de militaire hoofdkwartieren langs beide kanten. Daarmee kom je al een heel eind.
Op die manier wordt het boek redelijk spannend. Op voorwaarde dat je regelmatig blijft lezen. Wat helpt is het methodische plan dat wordt voorgesteld als een schaakwedstrijd. De verscheidene onderdelen van zo'n wedstrijd (openingszet, gambiet, rokkade, …) staan model voor de militaire bewegingen en hoofdstukken. Dat geeft een perspectief aan het verhaal. Typisch een boek voor technisch geboeide lezers, maar minder onderlegde lezers kunnen er eveneens plezier aan beleven. | 1pos
|
‘Een engel in Rome’ vertelt het verhaal van Eva Rosselli en Angelo Bianco.
Het verhaal speelt zich af in het Italië van vlak voor en tijdens de Tweede Wereldoorlog. Wanneer Angelo Bianco op zijn negende jaar naar Italië wordt gestuurd, is hij een geschenk uit de hemel voor Eva Rosselli. Eva en Angelo groeien op als broer en zus en ontwikkelen een diepe liefde voor elkaar. Een liefde die dieper gaat dan een bloedband zou kunnen gaan. Angelo is echter voorbestemd priester te worden.
Tien jaar later is Angelo tot priester gewijd en is Eva op de vlucht voor de Gestapo. In haar uiterste wanhoop wendt zij zich tot Angelo, die Eva verstopt in een klooster. Daar komt ze tot de ontdekking dat ze slechts een van de vele Joden is die door de Katholieke Kerk verborgen worden gehouden.
“Maar de Italianen staan het wel toe. Tolereren het. Of het onze vrienden nu aanstaat of niet, het wordt getolereerd. Wij Joden zelf tolereren het! Blijkbaar hebben we het getto nog niet lang genoeg achter ons gelaten om een gevoel van gerechtvaardigde verontwaardiging te rechtvaardigen.”
Terwijl de wereld in oorlog is en op verlossing wacht, staan Eva en Angelo vele beproevingen te wachten tot er geen weg terug meer is.
‘Een engel in Rome’ is het hartverscheurend verhaal van een onmogelijke liefde tussen een Joods meisje en een priester. Deze omschrijving zou, op zichzelf staand, het boek echter zwaar tekort doen. Het is namelijk veel meer dan dat. Het is namelijk óók een fraai historisch verhaal over het leven van Joden tijdens de oorlog, over hen die zich inzetten om hen te helpen én over de zware strijd van een man van God die telkens opnieuw moet kiezen tussen zijn liefde voor het ambt waar hij toe geroepen is en zijn diepe liefde voor die ene vrouw…
“Hij wist waarop ze doelde, maar dat had niets te maken met het feit dat ze Joods was. En dat wist zij ook. Hij kreeg het benauwd, alsof er een bankschroef om zijn keel zat. Die bankschroef was Eva. Zijn zwakke punt was Eva en hij had geen enkel weerwoord.”
Harmon beschrijft dit alles in prachtige volzinnen en haar woordkeuze is uiterst fraai. Mooi, vól taalgebruik dat deze roman alleen al tot een genot maakt om te lezen. Harmon heeft bovendien gedegen research gedaan naar de achtergronden; dat maakt het tijdsbeeld en de inzichten in de Katholieke Kerk én het Joodse geloof, duidelijk.
“Angelo inspireerde iedereen in zijn omgeving door zijn vindingrijkheid, respectvol optreden en tomeloze inzet. Hij had wel de aandacht getrokken van de Italiaanse politie en was ook herhaalde malen ondervraagd, maar hij had geluk en wist zich er iedere keer uit te praten.”
Harmon ziet kans haar personages, niet alleen Eva en Angelo, maar ook de vele subpersonages, prachtig over het voetlicht te brengen. Je leeft met hen mee en voelt hun emoties tot diep in je binnenste. Een boek dat je lastig weglegt omdat je móet weten hoe het verder gaat.
De dialogen én de overpeinzingen die in het boek voorkomen zijn levensecht evenals de omgevingsbeschrijvingen van het Florence en Rome uit die tijd.
Kortom: een prachtige, veelzijdige en kunstig geconstrueerde roman!
Over de auteur
Harmon is bestseller auteur in Amerika en ook in ons land heeft zij al het nodige succes geboekt. Harmon is spreker, docent én moeder. Ze heeft inmiddels zes romans op haar naam staan.
Uitvoering
Uitgeverij Mozaïek
ISBN 9789023950738 , 9789023950745
Paperback, 368 pagina’s
Over Hanneke Tinor-Centi
Hanneke Tinor-Centi (1960), eigenaar van HT-C Communicatie en Marketing, literair agent, boekmarketeer en recensent.
http://ht-c-communicatie.nl/ | 1pos
|
Mijn volledige recensie is terug te vinden op:
https://www.linda-linea-recta.nl/legend-door-marie-lu-een-boek-review/
*Met Legend heeft Marie Lu een geweldig boek neergezet! Zucht .. Alweer een serie, en ja ik ben verkocht! De cover deed al vragen bij me oproepen, en dat is meestal een goede zaak.* | 1pos
|
Met eerste zin zorgt Paul Beatty dat de lezer gelijk geïntroduceerd wordt met de hoofdpersoon, het thema, de humor en het verhaal: ‘This may be hard to believe, coming from a black man, but I’ve never stolen anything.’ Als een stand-up comedy brengt een Afro-Amerikaanse man vanuit de rechtszaal van the Supreme Court zijn verhaal nu hij is aangeklaagd vanwege het herinvoeren van segregatie en slavernij. Dat is zeker weten satire. Hoe alles zo ver is gekomen komt de lezer met de hulp van flashbacks achter. Via een bijzondere voorgeschiedenis en onverwachte wendingen leren we dat deze man niet alleen een slaaf aan het werk had, maar dat hij ook probeerde hij rassenscheiding weer in te voeren in zijn eigen stadje. Hij wilde zijn van de kaart verdwenen stad weer op de kaart zetten.
Paul Beatty weet met zijn kleurrijke taalgebruik situaties en beelden te schetsen, soms te absurd voor woorden. Sommige beschrijvingen zijn een verhaal op zich. Elke zin die je dan extra leest maakt het plaatje rondom zin 1 weer wat kleurrijker, op deze manier wordt een simpel beeld telkens iets meer ingekleurd, tot het plaatje compleet is. Het boek is misschien niet altijd even makkelijk te volgen, vanwege de vele verwijzingen naar de Amerikaanse cultuur, waarvan soms heel specifieke referenties. Soms wordt het iets later in het verhaal nog wat duidelijker, door sommige lezers zal er wat onderzoek gedaan moeten worden, maar dit maakt het verhaal juist extra levendig.
Het boek houdt de samenleving een spiegel voor en maakt de lezers van meerdere dingen bewust. “... if Disneyland was indeed the Happiest Place on Earth, you'd either keep it a secret or the price of admission would be free and not equivalent to the yearly per capita income of a small sub-Saharan African nation like Detroit." Is dit idee inderdaad niet heel bijzonder? Beatty verpakt zijn sociale commentaar in satire en humor waardoor de lezer zelf kan inkleuren hoe ze er over denken. Zo wil men misschien beweren dat we in een “post-raciale wereld” leven, maar de werkelijkheid is natuurlijk dat racisme en discriminatie niet alleen in tot de geschiedenis behoren.
“That’s the problem with history, we like to think it’s a book—that we can turn the page and move the fuck on. But history isn’t the paper it’s printed on. It’s memory, and memory is time, emotions, and song. History is the things that stay with you.”
Voor veel Afro-Amerikanen is racisme nog steeds heel actueel, maar ook voor velen veel dichter bij huis. Misschien is het wel goed om af en toe iets meer om ons heen te kijken, niet naar hoe 'anders' een ander is, maar hoe we allemaal mensen zijn.
Een boek over zo'n heftig onderwerp als racisme kan natuurlijk niet alleen maar leuk en vrolijk zijn, maar een saai en serieus boek zou niet goed verkopen, met zijn gebruik van humor en satire kleurt Beatty het boeiend in zonder dat het deprimerend verhaal is, integendeel. Met humor en emoties verpakt in kleurrijk taalgebruik zet het boek je aan het denken, tijdens en na het lezen. | 1pos
|
Ik vond het een geweldig boek. Echt één die nog een poosje in je hoofd blijft rondspoken. Vond het jammer dat ik hem uit had, maar ik kon hem ook niet wegleggen. Een echte aanrader dus!! | 1pos
|
Ik kom al jaren op Kreta en kon dit boek vol herinneringen niet meer wegleggen. Heb het in een ruk uitgelezen. Dit boek was zo geschreven dat het voelde alsof ik er bij was. Vol met emotie maar ook een geweldige beschrijving van mijn geliefde eiland. Ik kijk nu al uit naar het volgende boek | 1pos
|
Dode mannen moorden niet, een boek van Roos Boum dat ik onlangs heb uitgelezen.
Het boek bestaat uit meerdere verhaallijnen die allemaal met elkaar te maken hebben en uiteindelijk allemaal bij elkaar komen.
Op een hele originele manier wordt het verhaal opgebouwd en houdt de spanning erin tot het laatste moment.
Op de achterkant van het boek staat het volgende:
Wat zou jij doen als de schulden zich opstapelen en er geen uitweg meer is ? Wat zou jij doen als men je verdenkt van de verdwijning van je dochter? Wat zou jij doen als die ene rotte misstap in je leven je fataal wordt? En wat zou jij doen om de moordenaar van je zusje te vinden?
Ja wat zou ik doen??
Steeds weer werd ik op het verkeerde been gezet en de uiteindelijke ontknoping is super!
Roos heeft een prettige en beeldende schrijfstijl,je wilt ook gewoon doorlezen om te weten te komen hoe of het nu uiteindelijk zit.
Het boek is spannend ,meeslepend en heeft een erg goed plot.
De karakters worden goed uitgewerkt en je denkt de personen te “kennen”
Wie is de pentagrammoordenaar?
Dat is de vraag waar het om draait….
Steeds weer werd ik op het verkeerde been gezet en de uiteindelijke ontknoping is super!
Het boek is een echte aanrader! | 1pos
|
Jean-Cristophe Grangé - Godenstemmen
Het verhaal speelt rond de kerstdagen van 2006.
In de Armeense kathedraal Saint-Jean Baptiste in Parijs is Lionel Kasdan, 63 jaar, Armeniër van geboorte en gepensioneerd commandant moordzaken, toevallig op bezoek bij vader Sarkis als hij door deze laatste er bij wordt gehaald om een lijk te onderzoeken, een lijk dat tussen de orgelpijpen en het klavier gevangen zit.
Het gaat om Michel Goetz, een dirigent van kinderkoren. Goetz is 20 jaar geleden, in 1987, gevlucht uit Chili en werkt al die tijd in Parijs.
Een schoenafdruk maat 36 staat in het bloed. Een ooggetuige?. Een van de jongens van het koor?
Kasdan krijgt de raad om te stoppen en zich verder niet te bemoeien met de moordpartij.
Maar Kasdan kan dat niet, immers de dader heeft zijn territorium ontwijd.
' Ik zal hem vinden. Ik ben de bewaker van de tempel'
Cédric Volokine van het Team Bescherming Minderjarigen bemoeit zich er mee. Volokine, met de demonen in z'n hoofd en de rest van zijn lichaam, met zijn armoedige pak, zijn legerjas en pukkel is een dolle hond. Volgens Kasdan.
Samen gaat dit wonderbaarlijke ,niet-officiële duo vol op onderzoek uit.
Grangé beschrijft met verve en grote penseelstreken beide mannen, hun drijfveren en hun achtergronden. Kasdan moet weer in zijn smerissenhuid kruipen evenals Volokine. Maar die laatste weer om een heel andere reden
In een rotvaart passeren vele personen, instanties, gebeurtenissen en tal van bijzondere zijverhaaltjes de revue zoals het Angelus (Frans: L'Angélus) een beroemd schilderij van Jean-François Millet.
Toch zijn het niet de penseelstreken die overheersen, maar is het de muziek die de eerste viool speelt. in dit boek. Zoals het miserere van Gregorio Allegri , het pelgrimskoor uit Wagner’s Tahnhäuser, de Diabellivariaties van Beethoven of het ‘Deutsches Requiem’ van Brahms, een van de meest mysterieuze werken ooit geschreven.
Grangé voert de lezer mee. Op een reis naar de waanzin. Geen enkele indicatie, geen enkele hint naar de bestemming. De reis op zich is het uiteindelijke doel, niet de bestemming. En dat is ook het patroon wat in praktisch elk boek van Grangé terugkomt: de reis naar de waarheid voert langs talloze, aan de geweldige fantasierijke geest van de schrijver ontsproten tussenstations. Er ontspint zich een waanzinnig verhaal rond kinderen in traditionele bayerischeTracht met Lederhosen en groene hoedjes met veren, waanzinnige chirurgen en meer van dat soort volk die zich uitleefden op het voetvolk tegen de achtergrond van de geopolitieke verhoudingen in de tachtiger en negentiger jaren van de vorige eeuw. En de wedergeboorte van het kwaad in Parijs en Frankrijk.
Grangé gaat in deze macabere mix van thriller en een vleugje horror wel erg te keer en scheert langs de donkerte en duisternis van de afgronden van de menselijke geest èn lichaam, waar nauwelijks grenzen lijken te zijn aan het verderf en rottingsproces van een tot op het bot verdorven homo erectus. De donkere kijk van Grangé op de mensheid bevat geen grijstinten meer maar is zwart, pikzwart.
Vijf zwarte sterren
Jac Claasen
Postscriptum.
De Franse titel is ‘Miserere’ , om onduidelijke redenen vertaald in ‘Godenstemmen’.Voor u begint met lezen kunt u het beste luisteren naar het ‘Miserere’ van Gregorio Allegri, met de fameuze hoge noten, alleen te halen door een kind of een castraat. Benieuwd geworden? Dit is de link
https://youtu.be/IA88AS6Wy_4
Of bekijk de Diabellivariaties van Beethoven. Ga naar You Tube, naar de interpretatie 3/8 van Enrico Sansesi. Het kost u 7:51 minuten van uw leven. En profil opgenomen, zeer krachtige toetsaanslag, de verbeten trek om de mond, de slechte akoustiek, de nagalm, het boeit op een geweldige manier. | 1pos
|
Wat is Sanne een heerlijke vrouw! Spontaan, een flapuit en ook een tikkeltje naïef. Waar wij als lezer de ontwikkelingen al mijlenver zien aankomen dartelt zij lekker in haar droomwereldje verder. Ik vind dat ontwapenend. Haar onhandige acties zijn bij vlagen te herkenbaar. Wat ook weer een lach op mijn gezicht tovert.
Wat mij minder aanspreekt is dat aan het begin en het eind jij als lezer door Sanne wordt aangesproken. Ik hou niet zo van deze stijlvorm, maar dat is natuurlijk persoonlijk.
Ik heb Tamara een keer mogen ontmoeten en hoe ze toen op mij overkwam spat ook van het boek af. Het kan niet missen: het is een Tamara-boek.
Voor jou als lezer zitten er weinig verrassende momenten in, maar dat kan het boek goed hebben. Het is een heerlijk boek om te lezen waar je alleen maar vrolijk van kunt worden.
Het boek is niet zo heel dik, nog geen 200 bladzijden, maar het is wel precies genoeg om het verhaal te vertellen. Ik had nergens het gevoel dat het langdradig werd of dat er overbodige informatie in stond.
Ik heb het boek met veel plezier gelezen. | 1pos
|
Wat een heftig boek, zeg. Ik moest hem soms gewoon even wegleggen omdat ik het te erg vond wat die arme Judith moest doorstaan. Ik werd zelfs woedend op die moeder..Een boek die je tot nadenken stemt en heel begrijpelijk dat dit boek bekroond is door de nederlandse Kinderjury 1993. Jammer dat het einde zo abrupt was. Op zich een heel goed boek en een absolute aanrader. | 1pos
|
Recensie Spuitende slagaders en overstromende oceanen van Jesse Goossens
Weet jij wat je kunt doen als er een ramp gebeurt? Thuis of in de buurt?
Dit is een handleiding bij vierendertig grote en kleine rampen vol grappige, griezelige en geweldige weetjes over alle mogelijke catastrofes. Want weet jij hoeveel botten je kunt breken? Hoe je moet reanimeren? Wat de grootste aardbeving ooit was? Hoe je kunt merken dat er een bosbrand aankomt? En hoeveel bloed er in je lijf zit?
Een spetterend, vrolijk boek dat een plezier is om door te bladeren én een onmisbaar naslagwerk voor iedereen die anderen wil helpen en de wereld wat mooier wil maken.
Een deel van de opbrengst van dit boek wordt geschonken aan het Rode Kruis.
Dit mooie en handige boek mocht ik lezen voor de leesclub van Hebban. Het boek heeft een prachtige kleurrijke cover. De kleuren knallen eruit net als bij de illustraties in het boek. Bij ontvangst van het boek kreeg je ook een mooie poster. Op de illustraties zie je steeds dezelfde poppetjes voorbij komen dat het voor de kinderen wel heel erg leuk en herkenbaar maakt.
Het boek heeft een mooie inhoudsopgave met alle thema’s die aan bod komen. Bij elk thema lees je ook een aantal wetenswaardigheden.
Na de inhoudsopgave lees je een heel mooi voorwoord van H.K.H. Prinses Margriet der Nederlanden wat wel heel erg leuk is. Zij is Erevoorzitter van het Nederlandse Rode Kruis
Hierna volgende de 4 belangrijkste regels wat je zelf kan doen bij een ramp. Deze kreeg ik ook als folder bij het boek wat je handig op een kastdeur kan plakken.
Bij de rampen in en om het huis zijn de bladzijden vrij wit gebleven ondanks de mooie illustraties. Hier lees je meer over de rampen die kunnen gebueren in en om je huis, dus eigenlijk heel dichtbij zoals brandwonden, beten en steken.
Bij de grote rampen zijn de bladzijden veel bonter en maakt dit het lezen soms ietwat lastiger. Er is volgens mij wel heel bewust voor gekozen omdat die rampen vaak veel heftiger en groter zijn.
Bel 122 staat steeds in rood gedrukt wat het ook erg duidelijk maakt.
Een erg leuk en leerzaam boek voor jong en oud wat eigenlijk bij iedereen wel in de kast hoort te staan. | 1pos
|
Eva Keuris (1978) schrijft toneelstukken en televisieseries en is voornamelijk bekend als eindredacteur van de serie Spangas. Over het spoor is haar debuutroman.
Stella heeft enkele boeken geschreven, maar niet onder haar eigen naam. Ze is een zogenaamde ‘ghostwriter’. Als ze benaderd wordt om een boek te schrijven over een oude moordzaak, grijpt ze deze kans met beide handen aan. Eindelijk een boek onder haar eigen naam.
Ingmar, Julian en Remi zijn veroordeeld voor de moord op de tienjarige Jordi de Wit. Alle drie claimen ze onschuldig te zijn. Als ze weer vrij zijn na jaren gevangenisstraf, wil Ingmar dat Stella een boek schrijft waaruit blijkt dat hij onschuldig is. Dat is voor hem de enige manier om weer verder te kunnen met zijn leven. Stella bijt zich vast in het verhaal en interviewt alle betrokkenen uit de tijd van de moord. Maar de gevoelens die ze voor Ingmar ontwikkelt staan haar objectiviteit wel in de weg.
Het boek begint met een stukje over het leven van Stella, hoe haar jeugd was en hoe ze zich heeft ontwikkeld. De vraag die direct naar boven komt: hoeveel autobiografische stukken zijn er in verwerkt?
Keuris wisselt het levensverhaal van Stella af met het verhaal over de moord op Jordi de Wit. We lezen hoe Stella’s boek langzaamaan ontstaat en we krijgen passages te lezen die ze schrijft. Hier zit duidelijk de spanning al in verwerkt, omdat je als lezer nog steeds twijfelt: hebben Ingmar en zijn vrienden het nu wel of niet gedaan?
De afwisseling tussen het moordverhaal en Stella’s leven is heel subtiel gedaan. Je ziet overeenkomsten tussen Stella en Ingmar (ze hoorden vroeger nooit ergens bij en waren echte einzelgänger), maar toch zijn ze heel verschillend. Ze krijgen een relatie tijdens het ontstaan van het boek, wat niet heel onlogisch is, aangezien ze zoveel overeenkomsten hebben. Helaas voelde ik die chemie niet tussen hen beide, ik vond het erg geforceerd overkomen.
Er is vaak discussie wanneer een spannend boek een literaire thriller genoemd kan worden. Ik vind Over het spoor nou echt een goed voorbeeld van een literaire, psychologische thriller. Het verhaal draait niet alleen om feiten, maar ook om gevoelens, omstandigheden en er wordt over dingen dieper nagedacht.
“Soms verliest een naam de persoonlijkheid die erachter schuilgaat. Als de persoon te beroemd of berucht wordt, verandert de naam in merk, symbool, in enkele gevallen zelfs vervoegd tot bijvoeglijk naamwoord. Marc Dutroux, Franz Kafka, Adolf Hitler. Deze mensen zijn zo geboren, met deze namen. De ouders van Hitler vonden Adolf de mooiste, of in ieder geval de meest geschikte, naam voor hun zoon. Ze konden er geen idee van hebben dat ze met die keuze de naam Adolf voor altijd zouden besmetten. (…) Het is niet verwonderlijk dat slachtoffers zelden de geschiedenisboeken halen. Ze zijn per definitie niet interessant. Meestal deden ze weinig bijzonders, ze leefden gewoon hun leven, totdat daar bruut een einde aan werd gemaakt.”
De cover van het boek is mooi gemaakt, een beetje mystiek. Een jongen in een zacht blauw licht, met voor zijn ogen een haarlok, die verdrietig maar tegelijkertijd bijdehand uit zijn ogen kijkt. Over het spoor is een spannend en origineel boek en ik ben benieuwd of Eva Keuris na dit goede debuut door blijft gaan met literaire thrillers schrijven. | 1pos
|
Karin Slaughter sprak van een bloedstollende speurtocht op de achterflap en dat is het inderdaad geworden!
Vijf is een boek dat je vanaf het begin in de ban houdt en je uiteindelijk bij een ontknoping doet belanden die totaal onverwacht is.
Naast het spannende verhaal maak je ook uitgebreid kennis met geocaching. Je geniet niet alleen van een goede trhiller, je leert ook wat bij.
Ik geef dit boek 4 sterren. | 1pos
|
Vanacht heb ik Lieve Mama uitgelezen. Dat heeft wel mijn nachtrust gekost. Ik was zo benieuwd naar hoe dit boek van Esther Verhoef zou aflopen. Nou ik was totaal verrast. Had het einde niet zien aankomen.
Een prachtig plot.
Esther weet de spanning wel op te voeren. Ik ben dan ook een groot fan van haar.
We mogen trots zijn op onze Nederlandse thrillerschrijfsters. En zeker op Esther.
Echt een zeer spannend boek. Ik heb dan ook totaal geen spijt dat ik dit boek in mijn bezit heb.
Mijn complimenten gaan dan ook naar Esther. | 1pos
|
De premisse van dit boek is redelijk absurd: een tweetal werkmannen moet een weg aanleggen in een naamloos ontwikkelingsland, ten behoeve van de te houden ‘parade’ waarmee de zojuist verworven vrede in het land moet worden gevierd.
De leider van de twee wil van dit alles een militaire operatie maken en besluit dat ze elkaar met een nummer moeten aanspreken: ‘4’ voor hemzelf en ‘9’ voor zijn collega. Maar die collega blijkt al snel uit heel ander hout gesneden. En terwijl 4 methodisch aan de slag gaat bij het bedienen van de RS-80, de hypermoderne machine die het asfalt kan aanleggen, moet 9 de omgeving verkennen en zorgen dat er geen obstakels zijn. Maar 9 lijkt de trip eerder als een vakantie te beschouwen en hij gaat al snel bij lokale mensen eten (besmettingsgevaar), rotzooit aan met lokale vrouwen (idem), of zwemt met jongetjes in de rivier (idem!). Allemaal zaken die tegen het zere been van 4 aanschoppen. Een groot deel van het boek wordt gedreven door de moeizame interactie tussen deze twee mannen die die zo volledig botsende karakters.
Het plot beweegt zich intussen richting steeds meer rampspoed: 9 raakt (natuurlijk) ziek en 4 ziet zich genoodzaakt de hulp aan te nemen van lokale bewoners. Maar is intussen de behulpzame ‘Medallion’ geen cynisch spelletje met hem aan het spelen om hem al zijn geld af te troggelen? Dat blijft tot het einde onduidelijk. Een einde dat eerst nog goed lijkt af te lopen, maar uiteindelijk een zeer duister en sinister einde krijgt…
Hiermee is dit boek een vlammend commentaar op onder meer het neokolonialisme en de ontwikkelingshulp en de cynische werkelijkheid in veel van dit soort ontwikkelingslanden. En een boek dat zeer de moeite waard is! | 1pos
|
Carolijn Visser kreeg van een Zeeuwse zorgorganisatie de uitnodiging om Zeeland waar ze zelf ook opgroeide te gaan ontdekken.
Ze logeerde in diverse zorginstellingen en sprak daar met bewoners, familie, personeel en vrijwilligers.
Ze ging mee op uitstapjes en haalde zo herinneringen naar boven.
Aan de hand van deze ervaringen zet ze een prachtig tijdsbeeld neer van de zonnigste provincie van ons land.
De watersnoodramp, de tweede wereldoorlog, het toerisme, de Duitse badgasten en ook de klederdracht en het geloof komen allen aan bod.
Met een grote glimlach las ik al deze verhalen.
Prachtig om te lezen hoe soms een klein liedje hele herinneringen naar boven brengt over vroeger.
Mooi hoe er respectvol over de ouderen wordt geschreven.
Het boek wordt geïllustreerd door prachtige zwart wit foto's van vroegere tijden.
De persoonlijke herinneringen van de schrijfster maken dit boek helemaal af.
Dit boek doet mij verlangen naar een mooie vakantie in Zeeland om al deze plekken te gaan bezoeken.
Een aanrader voor iedereen die Zeeland een warm hart toedraagt of die graag meer wil weten over deze zonnige provincie. | 1pos
|
In dit handzame boekje zijn maar liefst 100 mooie vogels opgenomen. De zogenaamde tuinvogels, vogels die je in Nederland, soms zelfs in je eigen tuin, tegen kunt komen.
Dit leerzame en praktische boekje kwam tot stand in samenwerking met de Vogelbescherming. Auteur Helga Hoffmans geeft in dit boekje antwoord op vragen als: waarom zingen vogels eigenlijk? Hoe kun je de tuin zo vogelvriendelijk maken en hoe, wat en wanneer kun je vogels het best voeren?
Na een uitgebreid algemeen en vooral boeiend gedeelte over vogels worden de vogels een voor een aan je voorgesteld. Om het overzichtelijk te houden is het boekje in vier delen ingedeeld. Drie delen oplopend van kleine tot grote vogels en een vierde deel dat werd gereserveerd voor alle in Nederland voorkomende watervogels.
Het boekje is mooi vormgegeven. Er staan veel kleurrijke foto’s in. Bij ieder soort vogel staat zowel de gangbare naam als de Latijnse naam vermeld. Begeleid met een duidelijke afbeelding van de betreffende vogelsoort (vaak zowel een foto van een mannetje als van een vrouwtjesexemplaar). Er wordt vermeld waar de vogels zoal voorkomen, wat de specifieke kenmerken zijn en wat voor voedsel ze eten. Maar je vindt er nog veel meer informatie, waaronder broedseizoen, het soort nest dat de vogels gebruiken en welke geluiden ze produceren. Dit laatste komt nog meer tot leven, wanneer je naast het lezen van alle informatie in dit boek de vogelgeluiden beluistert. Dit kan bijvoorbeeld via Vogelgeluid.nl of de website van de Vogelbescherming.
Ben je benieuwd naar een specifieke vogel, dan vind je deze gemakkelijk terug via de index die achterin het boek staat. Hierin vind je alle honderd vogels terug, van de slanke viseter de Aalscholver tot een van de mooiste zangvogels: de Zwartkop.
Vogels in en rond de tuin is voor iedere natuurliefhebber een aanrader. Dankzij het handige formaat kun je het gemakkelijk meenemen tijdens een mooie wandeling door de natuur of tijdens een vakantie in Nederland. Ben je nog een leek op vogelgebied, maar wil je alles weten over vogels, dan is dit boek een praktisch hulpmiddel. Ook voor de beginnende vogelspotter is dit boek echt een aanwinst. Zelfs wanneer je alleen nieuwsgierig bent naar een aantal specifieke vogeltjes, de vogels die met regelmaat in je tuin te vinden zijn, dan is dit boekje een nuttig naslagwerk. | 1pos
|
Zo’n beetje als bij mijn recensie van ‘Schuld en Boete’ twijfelde ik, bij wijze van spreken, tussen 6 en vier sterren: ik vind het boek zelf in verschillende opzichten echt fe-no-me-naal, maar qua leesaanbeveling maak ik wat voorbehoud. Dat maar eerst.
Ik las dit boek op mijn e-reader. Omdat het gevaar van inbranden op het scherm van zo’n wat oudere Kindle nul is, geeft dat ding wanneer het in de slaap-toestand gaat, in tegenstelling tot beeldschermen, juist een afbeelding weer: meestal een portret van een heel, heel beroemde auteur. Harriet Beecher Stowe is een van de drie of vier vrouwen wier portret dan kan verschijnen. Die e-boek versie was goedkoop – dat zie je meer bij e-book-versies van grote, echt oude klassiekers – maar de lay-out was navenant beroerd.
En verder is er iets met de taal in het boek.
Ook onder de Hebban-leden die het boek verder niet kennen, zullen er maar weinig zijn die niet weten dat het boek over de positie van zwarte slaven in de VS gaat. Wanneer de slaven aan het woord zijn, gebruikt Beecher Stowe ‘slavendialect’. Dan krijg je dit: "De Lord will pervide," said Sam, rolling up his eyes piously. "As I've been a sayin', dis yer 's a providence and no mistake, as Missis has allers been a instructin' on us. Thar's allers instruments ris up to do de Lord's will.” (allers blijkt te staan voor always)
Overigens zijn ook de woorden van veel blanken weergeven in ‘dialect’: "S'pose not; you Kentucky folks spile your niggers.” Dat dat ‘spile’ staat voor ‘spoil’, daar kom je dus zelfs niet achter met behulp van welk woordenboek dan ook.
Verder moet je er tegen kunnen dat de schrijfster met enige regelmaat uit het verhaal stapt en het gaat hebben over hoe de gebeurtenissen of uitspraken van net daarvoor, kunnen zijn overgekomen op de lezers. Op een gegeven moment richt ze zich zelfs op délen van haar lezers: moeders, bewoners van de zuidelijke staten.
En verder wordt het verhaal mij op enkele plaatsen te sentimenteel: met name als het gaat over het kleine blanke meisje Eva, dat een soort engeltje blijkt te zijn. Ik vraag me af of deze 6-jarige model heeft gestaan voor dat wonderlijke concept ‘nieuwetijdskinderen’? Maar let op: ik heb het over het verhaal, de schrijfster zelf was helemaal niet sentimenteel, eerder genadeloos analytisch. Verderop kom ik daar nog op terug.
Ten slotte zullen atheïstische lezers wellicht moeite hebben met de alomtegenwoordige gelovigheid van Stowe. Eerlijk gezegd werkt het bij mij juist in de andere richting. Als onverbeterlijke atheïst krijg ik door dit boek van de wellicht geniaalste schijfster van de 19e eeuw, meer waardering voor de historische rol van het christendom. Dat is vooral te danken aan het feit dat ze weliswaar diepgelovig is, maar absoluut geen verdedigster van iedereen die zichzelf christen noemt. Op pagina 160 schrijft ze bijvoorbeeld: “George stood with clenched hands and glowing eyes, and looking as any other man might look, whose wife was to be sold at auction, and son sent to a trader, all under the shelter of a Christian nation's laws.”
En dan kom ik bijna vanzelf op haar verbijsterend actuele, zeg maar 21e eeuwse manier van schrijven.
Ik geef drie citaatjes, ik moet me inhouden om er niet meer op te nemen.
“The trader, [in slaven dus] who, considering his advantages, was almost as humane as some of our politicians, seemed to feel called on to administer such consolation as the case admitted of.”
Qua sarcasme overtreft dit volgens mij de meerderheid van de commentaren op de webstek GeenStijl.
En deze dan: “"Don't, eh?" said the other, easily, and stowing away the morsel in his own mouth, in order to keep up the supply of tobacco-juice, for the general benefit of society.” Prachtig. “Tongue in cheek” zou ik het willen noemen, ik weet zo gauw geen goede Nederlandse vertaling voor die uitdrukking.
En dit is de mooiste in mijn ogen, in de zin van puur 21e eeuws: “… and then honest John turned his face up the creek, and sat quietly down on a snug, retired farm, to enjoy his conscience and his reflections.” Tegenwoordig zie je wel eens het scheldwoord ‘goedmensen’ gebruikt worden voor mensen met die instelling, maar dit is toch zó veel mooier.
En daarmee beland ik dan bij de politieke relevantie van het boek: toen en nu.
‘De hut van Oom Tom’ was jarenlang het tweede best verkochte boek in de VS (na de Bijbel natuurlijk).
Onmiddellijk na publicatie verschenen er verklaringen en boeken die tegen haar verhaal ingingen of het steunden.
‘De hut’ werd zodoende ook het meest ìnvloedrijke boek na de Bijbel.
Het is waarschijnlijk een ‘urban legend’ (‘broodje aap’, vind ik hier geen geschikte vertaling), maar het verhaal gaat dat Lincoln haar ontmoette en toen aan de omstanders iets vroeg in de trant van: “Dus dit is het vrouwtje dat de Burgeroorlog op gang heeft gebracht?”. Of dit verhaal op waarheid berust doet er eigenlijk weinig toe: ik kan me geen andere roman voor de geest halen die een grotere en directere invloed heeft gehad op de geschiedenis van de mensheid dan ‘De hut’.
Heel wonderlijk is wat Stowe in het nawoord in de derde persoon over zichzelf schrijft: “For many years of her life, the author avoided all reading upon or allusion to the subject of slavery, considering it as too painful to be inquired into, and one which advancing light and civilization would certainly live down.”
Het is duidelijk dat ze op een gegeven moment heel expliciet het besluit heeft genomen om een roman te schrijven die maatschappelijke invloed zou hebben.
Precies hetzelfde geldt voor het boekje ‘Lajja’ (Bengali voor ‘Schaamte’) van Taslima Nasrin en Max Havelaar van Eduard Douwes Dekker. Kwalitatief torent ‘De Hut’ echter ver uit boven het boekje van Nasrin (ook wel geschreven als Nasreen) en qua integriteit en effect steekt het ver uit boven dat van Dekker (met zijn persoonlijke frustratie en zelfingenomenheid).
Ook nu is – met name, maar niet uitsluitend, in de VS – “Oom Tom” nog uitzonderlijk actueel: die kwalificatie wordt gebruikt als scheldwoord.
De beroemd(st?)e zwarte acteur, Denzel Washington, heeft zich achter Donald Trump geschaard. Voor zover ik weet is het scheldwoord tegen hem niet gebruikt, maar tegen veel anderen gebeurt dat wel. Hetzelfde verschijnsel kennen we ook in Nederland: goed geïntegreerde, niet-zeurende Marokkanen worden uitgescholden voor ‘kaas’ of ‘kaaskop’.
Voor wat betreft het hier gerecenseerde boek is van groot belang om je te realiseren dat Stowe in het boek voorstelt om van ‘De’ – beter gezegd: een – hut van oom Tom een gedenkteken te maken: “let it be a memorial to put you all in mind to follow in his steps, and be honest and faithful and Christian as he was”. (Pagina 371). De titel van mijn recensie verwijst eigenlijk naar hetzelfde. Oom Tom is de gemoedelijkheid zelve. Hij gelooft in het goede, of in ieder geval toch de kans op verbetering voor iedere zondaar, maar wanneer het er echt op aan komt, is hij de onverzettelijkheid zelf. En zijn omgeving beseft dat:
“ "But he will give up,—course, he will; don't I know what niggers is? He'll beg like a dog, this morning." "He won't, Simon; you don't know this kind. You may kill him by inches,—you won't get the first word of confession out of him.” “
Een andere reden waarom ik zo laaiend enthousiast ben over dit boek is die eerdergenoemde, genadeloos analytische benadering van Stowe.
Ze leeft volledig mee met het afschuwelijke lot van de slaven – dat is de strekking van het boek als geheel, die tot uitdrukking komt in honderden indringende zinswendingen – maar ze stelt het niet voor alsof alle slaven bezig zijn een heroïsche strijd te voeren tegen hun onderdrukkers.
Ze schrijft, welbeschouwd, ook over slaven die er het maar beste van maken. Die geen enkele hoop koesteren op het beëindigen van de slavernij. Zodanig succesvol geterroriseerd dat men niet in opstand komt. Zeker niet georganiseerd. In zekere zin schrijft ze ook over vormen van “verraad”. Het soort verraad dat in de geschiedenis heel veel is voorgekomen. Denk aan kampoudsten in nazi-concentratiekampen. Denk aan vrouwen die meisjes genitaal verminken, of daarin toestemmen.
Ik vond passages in het boek die me niet bevielen. Wanneer ze haar lage dunk van de slaven meent te kunnen ‘compenseren’ door – deels misplaatste – lof. Het ‘nobele wilden’-sentiment zeg maar.
Ze maakt dat in mijn ogen ruimschoots goed op bladzijde 63.
“… Sam was in no wise disheartened by this rebuke, though he assumed an air of doleful gravity, and stood with the corners of his mouth lowered in most penitential style. "Mas'r quite right,—quite; it was ugly on me,—there's no disputin' that ar; and of course Mas'r and Missis wouldn't encourage no such works. I'm sensible of dat ar; but a poor nigger like me 's 'mazin' tempted to act ugly sometimes, when fellers will cut up such shines as dat ar Mas'r Haley; he an't no gen'l'man no way; anybody's been raised as I've been can't help a seein' dat ar.” ”
Sam doet hier een brave soldaat Swejk. Het boek over die geniaal-domme man verscheen pas in 1923!
"Missis is a heap too good for us," said Sam, making his bow with alacrity, and departing. It will be perceived, as has been before intimated, that Master Sam had a native talent that might, undoubtedly, have raised him to eminence in political life,—a talent of making capital out of everything that turned up ..."
Die dodelijke, 21e eeuwse subtiliteit van Beecher: hoe ze Sam aanduidt als master en politicus!
PS: Het is wel een beetje genant dat ‘De hut’ volgens de Hebban database hoort tot het Genre: “Kind & Jeugd , Young Adult”.
PPS: Het boek is negen keer verfilmd. De TV-versie (1987) is op YouTube integraal te bekijken. | 1pos
|
Poetsvrouwen: jullie zullen vaak geëmancipeerde vrouwen tegenkomen. De eerste fase is bij een actiegroep gaan, de tweede een werkster nemen, de derde scheiden.
De beste nieuwe boeken bestaan al jaren. Ze moeten alleen nog even worden vertaald en uitgegeven. Gelukkig heeft uitgeverij Lebowski dat gedaan met de rauwe verhalen van Lucia Berlin. Niet bedacht in Alcantarilha of Amsterdam-Zuid maar naar de realiteit opgeschreven in mobile homes, wasserettes en afkickcentra in Oakland. Als je graag Kurt Vonnegut leest of Myrthe van der Meer, is dit wat voor jou. En als je die niet leest ook. Helder en toegankelijk geschreven en toch zoveel diepgang - je kan er een essay van 27 pagina's over schrijven.
Het titelverhaal is prachtig opgebouwd. Berlin heeft geen moeilijke woorden nodig om een verpletterend goed verhaal te schrijven. Een werkster ontleedt de mensen waarvoor ze de huishouding doet in de bus op weg naar haar werkhuizen. De Amerikaanse samenleving van de onderkant af bekeken. Elke route levert absurde anekdotes op, afgewisseld met sarcastische tips voor aankomende collega’s. En dan zijn er nog een paar diepere lagen. Geen regels overslaan, anders mis je de clou.
In Dr. H.A. Moynihan beschrijft een jonge vrouw hoe ze de tanden trekt van haar enge opa, een tandarts in El Paso die de halve familie kapot heeft gemaakt. Hij gaat zichzelf van een kunstgebit voorzien en vertrouwt niemand anders. De operatie slaagt. ‘Hij heeft goed werk geleverd’, zei mijn moeder. ‘Nu haat je hem toch niet meer, hè mama?’ ‘Oh jawel’, zei ze. ‘Zeker wel.’ De rillingen lopen over je rug. Was het maar niet autobiografisch, denk je onwillekeurig.
Een mooie mysterieuze vrouw maakt dat de hoofdpersoon in Melina zich zo eenzaam voelt dat ze het liefst een tent zou bouwen in de kamer om zich in te verstoppen. Ze neemt wraak door de schoonheid bang te maken. In een gewoon verhaal was het nu klaar, maar bij Lucia Berlin niet. Hoofdpersoon en lezer krijgen nog een keíharde trap na. Zo gaat het in veel verhalen: ene Anna gaat oudjes helpen maar die blijken het eigenlijk voor haar te doen (‘Vrienden’), een vrouw lijkt in een hartverscheurend verhaal haar alcoholistische moeder vergiffenis te gaan schenken, maar nee, toch niet: 'Ik... ik ken geen genade.' (‘Mama’).
Zware kost met al die kneuzen en mislukkingen? Totaal niet. De meeste verhalen druipen van de droge humor en sommige zijn wezenloos komisch. Zoals 'Een affaire', waarin een arts, zijn zwoegende assistente en een vreemdgaande receptioniste zich in een onmogelijke driehoek bevinden. Natuurlijk spat de boel uit elkaar, maar niet op de manier die je verwacht. In 'Eerste hulp, aantekeningen, 1977' volgen de uitzinnige gebeurtenissen elkaar in hoog tempo op.
Lucia Berlin was de Peggy Lee van de literatuur: talentvol en aantrekkelijk, maar altijd toestanden. Verslavingen, domme beslissingen, foute mannen. Een vrouw die zolang ze zich kan herinneren slechte eerste indrukken maakt (blz. 25). Als kind gepest met haar rugbeugel. Nadat Alices ribben toch een long hadden doorboord was het bijna afgelopen, maar zoals Peggy bleef zingen met de zuurstoffles op haar rug, bleef Alice stug doorschrijven met een hap pijnstillers achter de kiezen en een fles whiskey bij de hand. Zat materiaal dus voor autobiografieën. Je moet als schrijver alleen wel een stem hebben om indruk te maken. Die heeft Alice, en niet zo’n beetje ook. Ze schrijft of ze in de bus tegenover je zit en haar levensverhalen over je uitstort.
Berlins oeuvre omvat maar 78 verhalen, waarvan je met de Handleiding de helft te pakken hebt. Ze is om het op z’n Nederlands te zeggen een schrijversschrijver. Literatuurcritica Maartje Wortel is in haar voorwoord laaiend enthousiast. Kunnen wij, ongeschoolde leesamateurs deze Hogere Kunst dan wel waarderen? Ja. Dit zijn prachtige verhalen, prachtig uitgegeven en prachtig vertaald. Daar wordt ieder mens blij van. | 1pos
|
Ik ben een grote fan van Baldacci, vooral omdat hij spannende, vlotte en boeiende thrillers schrijft. Het patroon is meestal wel hetzelfde, maar hij weet elke keer weer de spanningsboog hoog te houden. Ik moet eerlijk zeggen dat ik de boeken niet van een hoogstaand, literair niveau vindt, maar dat is volgens mij ook niet de bedoeling van Baldacci. Het verhaal zit goed in elkaar en hoe ongeloofwaardig soms ook - hij weet er altijd een zodanige draai aan te geven dat je denkt dat het ook zo gebeurd kan zijn. Daarbij zijn zijn personages meestal van het type ruwe bolster, blanke pit, komt er een vleugje romantiek bij kijken en is er over het algemeen een prettig duidelijke scheidslijn tussen de 'good guys' en de 'bad guys'. En dat maakt het geheel wel zo overzichtelijk.
Al met al boeken waar ik met veel plezier in wegduik; en Onschuldig is wat dat betreft geen uitzondering. Vlot lezend (ik had de ruim 360 pagina's binnen 24 uur uit), korte hoofdstukken met spannende cliffhangers en een spetterende finale. | 1pos
|
Ik heb enorm genoten van het boek. Het is lekker spannend met heel af en toe een adempauze. Maar tot het eind lekker spannend. Ik zag wel een aantal dingen aankomen maar er gebeurde zo veel dat het niet storend was.
Wel wil ik vermelden dat er veel personen worden opgevoerd en ze worden niet allemaal even sterk uitgewerkt. Maar wel een aanrader!!! | 1pos
|
Het verhaal gaat over een vrouw die na een auto ongeval in coma ligt en iedereen rondom haar hoort maar zelf niet kan reageren en zich niet kan herinneren wat er is gebeurt.Ik kwam moeilijk in het verhaal,sommige blz heb ik 2 en zelfs 3x herlezen om te kijken of ik het wel goed begrepen had hoe het verhaal in elkaar zat.Desalniettemin vond ik het een super intrigerend verhaal,telkens dat ik dacht nu begrijg ik het en weet ik wie er achter zit deed iets me twijfelen en uiteindelijk had ik dus echt de verkeerde dader in het vizier.Het was een andere schrijfstijl dan ik gewend ben en het was nodig om je aandacht erbij te houden omdat het verhaal zich deels in een dagboek in het verleden bevond ,deels een week voor het ongeval en het ogenblik in het ziekenhuis.Ik ben blij met de tip vanGreet Braem. | 1pos
|
Waarom heb ik toch zo lang gewacht met de Barbarotti-reeks te lezen? Wat een prachtig boek is dit weeral! Daar hoef ik niet veel woorden vuil aan te maken, ofwel toch één: één van de origineelste Zweedse samengetrokken woorden al ooit tegengekomen tot nu toe: een 'förmiddagslågbudgetdokusåpa' of te wel een ochtend-lowbudget-docusoap. :-) Hoe komt u er toch op, Håkan Nesser? En om zo een mooie spannende roman te schrijven over een saaie man. Opnieuw een literaire thriller van niveau! Op naar het volgende deel dus. | 1pos
|
Dochter vermist – Mikaela Bley
Deel 1 met in de hoofdrol misdaadverslaggever Ellen Tamm.
“Ze zouden met z'n tweetjes gaan, zonder een kind dat alleen maar aandacht vroeg en energie kostte.”
Het verhaal begint op de dag dat Lycke, 8 jaar, verdwijnt, vrijdag 23 mei en duurt tot zaterdag 31 mei. In die korte tijd volgen we o.a. misdaadverslaggever Ellen Tamm. Zij is werkzaam bij TV4 en heeft de taak om de zaak zo goed mogelijk in beeld te brengen. Voor Ellen een moeilijke taak omdat ze door haar verleden al snel veel te emotioneel betrokken raakt.
Het boek heeft korte hoofdstukken met wisselende perspectieven. De naam van de hoofdpersoon staat duidelijk aangegeven per hoofdstuk. Achter de naam staat hoe laat het inmiddels is. Elke seconde telt immers als je een kind zoekt. Omdat je als lezer ook niet weet wat er met Lycke gebeurt is, is het extra spannend. Ik ging heel erg met Ellen mee puzzelen. Lycke's ouders zijn gescheiden en haar vader heeft een nieuwe vriendin. Ook is er nog een oppas en een tennisleraar. Allemaal mogelijke verdachten. Door handelingen of opmerkingen in het verhaal zouden ze 't ook allemaal gedaan kunnen hebben. Ook wat Ellen meegemaakt heeft waardoor ze zo betrokken raakt bij de zaak blijft lang een geheim. Hierdoor wilde ik alleen maar verder lezen, steeds nieuwsgieriger.
Conclusie: een aanrader! Ik geef het 4 sterren en hoop dat deel twee 'Liv' snel vertaald wordt. | 1pos
|
Het ongelukproject wordt Het rosie project voor jongeren genoemd. Toevallig heb ik dat boek ook gelezen (leuk boek), maar dat was niet de reden dat ik dit boek ben gaan lezen. Ik zie vergelijkingen, maar verder zijn het totaal verschillende verhalen.
Het is een ontspannen, snel lezend boek, met een paar serieuze onderwerpen, zoals rouwen, acceptatie en jezelf zijn.
David is een personage, die ik vanaf het eerste moment al mocht. Hij is lief, eerlijk (soms een beetje te), stuntelig en wat onwetend. Hij is dol op cijfers en erg slim, maar hij begrijpt niet altijd de wereld om zich heen. Van Kit heb ik heel lang niet geweten wat ik vond. Ze is geen verkeerd personage. Ze draagt alleen zo’n zware last met zich mee, waardoor ze niet altijd de beste keuzes maakt. David en Kit, hun band is echt leuk om te lezen. Ze helpen elkaar, zonder dat het te beseffen. Je ziet ze steeds meer naar elkaar toe groeien. Hun vriendschap is zo heerlijk open.
Het heet het ongeluksproject, maar dat speelt maar een klein deel in het verhaal, met een hele andere wending dan je zou verwachten. Het boek gaat over veel meer. Hoe belangrijk het is om jezelf te blijven, ondanks de mening van anderen. Goed-raar zijn bestaat. Ik snap echt niet hoe we elkaar zo kunnen behandelen, zoals Justin en Gabriel tegen David, alleen omdat hij anders is. Kit kijkt verder, ze kijkt naar het innerlijk. Uiteindelijk hoort het daar ook om te draaien. Daardoor ben ik Kit gaan mogen, omdat ze David leuk vind om wie hij is, zelfs voor hem opkomt. Ik had alleen moeite met het feit dat ze zoveel opkropte, niet praat, maar wel lijdt. Het is mooi om te lezen dat ze dankzij David, iemand met een eigen kijk op de wereld, leert verder gaan. Soms komt hulp van totaal onverwachte personen, die een geheel nieuwe kijk op je leven geven. David is wat dat betreft een best inspirerend persoon, zonder dat hij dat weet. Hij wil leren van zijn fouten, ook al weet hij niet altijd dat hij fouten heeft gemaakt, maar hij gaat tot het uiterste om ze goed te maken. Wat ik echt zo lief vind. | 1pos
|
Dubbel gepakt is het soort thriller dat bij mij diep verborgen bronnen van angst heeft aangeboord.
Een stalker die alles van je lijkt te weten en tijdens je slaap naast je bed komt staan om een videootje te maken...
Iemand die jouw zorgvuldig afgedekte levensgeheim kent en de bodem van je bestaan in drijfzand verandert...
Dubbel gepakt is goed en pakkend geschreven. Toen ik het boek uit had, bleef de plot nog dagenlang in mijn hoofd rondspoken: dit zou zo maar echt kunnen gebeuren.
IJzersterk Hollands verhaal met een Italiaanse finale, waarin de proloog netjes op zijn plaats glijdt. | 1pos
|
Je opent het boek en al direct is de eerste zin "mannen zijn klootzakken" dat zeggen ze zelf. Direct zeer confronterend van bladzijde 1. Toen ik begon had ik een ander voorgevoel van dit boek, cover met een roos (gewoon verder kijken dan de roos kwam nog niet in mijn hoofd op) dan de titel het Pussy Album de naam verstopt echt wel het ware verhaal. Eva, lerares, vrouw en vooral alcoholiste neemt je mee op haar destructieve levenspad. Op de cover kleeft een sticker van Ronald Giphart "Lees dit vuige taalbombardement" en dat is het gewoon een taalbombardement. Hoeveel keer ik met een stylo en lat zinnen heb onderstreept, beschrijvingen die me raken, die me zo herkenbaar zijn. Zoals ik altijd zeg een boek moet je of iets bijleren of je raken of op het juiste moment in je leven komen. Dit boek is eentje die je niet kan lezen als je in een zeer optimistische periode in het leven staat maar voor mij kwam het op het juiste moment. Trouwens mijn hoed af voor "Stella Bergsma" gewoon recht voor de raap, te nemen of te laten, ervan houden of niet??? Wel ik wel...ik ben fan vanaf de eerste zin. | 1pos
|
Met Schildpadden tot in het oneindige heeft John Green weer een echte ‘John Green’ geschreven. We maken een tijdje deel uit van het leven van een aantal jongeren, worden meegezogen in hun gedachtenwereld en bekijken de wereld aan de hand van bijzondere quotes. ‘Iedereen kan je aankijken. Maar je komt haast nooit iemand tegen die dezelfde wereld ziet als jij’ bijvoorbeeld.
Aza en Davis vinden elkaar, zien dezelfde wereld en helpen elkaar op hun eigen manier verder in het leven. Aza heeft veel last van haar angststoornis en is daar op een prachtige manier erg open in. De wetenschap dat John Green hierin zijn eigen ervaringen heeft verwerkt, maakt het echt bijzonder.
De verdwijning van de vader van Davis was niet meer dan een kapstok voor het verhaal, een reden om Aza en Davis bij elkaar te brengen. Voor mij wel een onbegrijpelijke keuze en een minder mooi onderdeel van het verhaal. Ik houd van de inzichten die de personages met elkaar delen en de conclusies die ze zo nu en dan trekken over het leven en de zin en zinloosheid ervan.
Kleine, terugkerende metaforen maken het boek voor mij extra speciaal. | 1pos
|
Ik had de serie al gezien voordat ik hem begon te lezen. De serie zelf vond ik zo goed, dus ben ik direct naar de bib gegaan om dit boek te lezen en het was echt geen teleurstelling.
In het begin was het wel moeilijk om te volgen omdat er een soort prololoog was en die vond ik nogal ingewikkeld. Het boek zelf is ook ingewikkeld , zeker als je de serie nog niet hebt gezien omdat er super veel personages zijn.
Dat is dus ook soms wel verwarrend, zelfs voor mij en ik heb het eerste seizoen zeker al 7 keer bekeken.
Het is wel heel mooi en super spannend. Het is een moeilijk boek om weg te leggen omdat je echt persé wilt weten wat er allemaal nog zal gebeuren.
En dat is goed want het is een heel dik boek, wat sommigen dus zeker zal afschrikken, maar het is de moeite waard en het wordt heel rap uitgelezen !!! | 1pos
|
In het koninkrijk Naburia woont een bijzondere tweeling. Ze heten Najib en Nadja. Ze hebben alleen een probleem: hun ouders willen dat ze dingen doen die bij hun geslacht passen. Nadja moet dus pianospelen en borduren. Terwijl ze niets liever wil dan zwaardvechten en paardrijden. Najib moet zwaardvechten en paardrijden, maar hij vindt het niet leuk. Hij is ook snel ergens bang voor. Hij is niet zo stoer en hard als zijn vader de troonopvolger wil zien. Nadja daarentegen kan de hele wereld aan. Ze maken een plan om er onderuit te komen. De tijd begint te dringen als Nadja moet trouwen met prins Wilbert. Daar heeft ze echt geen zin in. Maar koning Angus van Verburitius en zijn gevolg komen haar ophalen…….Kan ze hier onderuit komen? En kan Najib zich wel redden zonder haar?
Ondertussen zijn er piraten op het eiland aangekomen. Ze smeden smerige plannetjes. Ze willen rijk worden en sluipen met snode plannen rond op het eiland. Ze hebben ook een deal gemaakt met koning Angus. Niemand is zo verradelijk als een piraat.
Het verhaal is spannend en avontuurlijk. Zelfs grappig om te lezen. Maar ook de ernst van het verhaal laat je niet los. Waarom mogen deze kinderen niet zelf kiezen? Het leest lekker vlot en ik weet zeker dat kinderen en volwassenen hiervan gaan genieten.
Dit is een kinderboek met een boodschap. En ik vind het heel erg goed, dat Fiona dat er in verwerkt heeft. Meisjes en jongens hoeven geen typisch vrouwelijk of mannelijk leven te leiden. En de keuzes die je maakt, maken je tot wat je bent! Als jij als jongen danser wilt worden, ga ervoor! En als jij als meisje Karate wil gaan volgen, doe dat gewoon. Jongens hoeven niet altijd stoere dingen te doen. En meisjes geen tuttige of typische meiden dingen. Ook het uithuwelijken is niet meer van deze tijd. Maar het gebeurt nog steeds. Jonge meisjes die men koppelt aan een man van ruim 20 jaar ouder, onder het mom van: Liefde moet groeien of komt later wel. Meisjes verdienen net zoveel kansen als jongens. Ze moeten ook naar school kunnen gaan en zelf kiezen wat ze willen worden! Je gaat hier zeker over nadenken. Wij hebben het echt niet slecht hier in Nederland. Er zijn veel kinderen die het echt slecht hebben, ze mogen zelf niet kiezen. Dat wordt voor ze gedaan.
Ik geef het boek 4**** en hoop dat ik nog veel meer van Fiona Hack mag lezen in de toekomst! | 1pos
|
Zojuist sta ik Ik beken dicht en ik kan alleen maar zeggen: lees dit ook! Ik beken is geschreven door Elise G. Lengkeek, maar betreft het leven van Ferry Holtkamp. Het is een waargebeurd, vaak gruwelijk, verhaal. Wat die man allemaal heeft meegemaakt! Omdat je weet dat het echt zo is gegaan, krijg je soms echt een brok in je keel.
Ik beken is ook een aanrader, omdat het geschiedkundig goed in elkaar zit. Er zit een uitgebreide bijlage bij met allerlei achtergrondbronnen en een historisch overzicht. Bovendien is de oorlog in Nederlands-Indië altijd wat meer onderbelicht geweest bij ons in Nederland, terwijl we hier echt van zouden moeten leren!
Het einde van het nawoord van Elise vond ik wel mooi en wil ik met jullie delen:
"Ik hoop dat u dit boek van harte kunt aanbevelen bij uw vrienden en bekenden. Ik hoop dat u dat zult doen vanuit dezelfde overtuiging waarmee ik het op papier heb gezet: niet oorlog, geweld en haar zullen zegevieren, maar de liefde heeft het laatste woord. Daarom moet dit verhaal worden doorverteld. Liefst van generatie op generatie."
Bij deze. | 1pos
|
Dit is het eerste boek van Maeve Binchy,wèl een dikkerdje van 543 blz., maar ik heb hier van genoten. Het leest heerlijk weg en je proeft de sfeer van Ierland, die zo duidelijk wordt beschreven. Opzich gebeurt er niet zoveel in het begin van het verhaal totdat de twee vrouwen wisselen van huis en elkaars geheimen ontdekken. Een levendig verhaal waar van alles gebeurd. Toch vind ik een minpuntje dat de kinderen Annie en Brian te volwassen worden neergezet en vooral het zoontje Brian dat nogal "sex-minded" is. Sommige uitspraken vond ik erg storend. Toch geef ik het boek 4 sterren omdat het heerlijk wegleest. Mijn volgende boek van Binchy zal worden: En toen kwam Frankie | 1pos
|
Wat een prachtig proza, deed me soms aan Proust denken. Heb
meerdere boeken van Erwin Mortier gelezen. Geef ze, tot nu toe,
allemaal vier sterren om dit boek er bovenuit te laten komen. Lees
het dus, heel langzaam en geniet van dit literaire kunstwerk. | 1pos
|
Het geluk van goede dagen lijkt Boer zoekt vrouw, maar dan in een compleet andere setting. In 1944 trouwt de eenzame boer Ray Singleton met Olivia Dunne, die onbedoeld zwanger is geworden. Dat is het moment waarop Livvy haar verhaal over de oorlog vertelt en daarbij maakt ze mij als lezer gelijk al nieuwsgierig, immers wat is er gebeurd voor die tijd? Het duurt heel lang voordat het duidelijk wordt in Het geluk van gewone dagen. Wel blijkt dat ze het maar wat moeilijk heeft om te settelen op het platteland. Het contrast tussen haar leven in de stad Denver, waar ze geschiedenis studeerde en dromen had om de wereld te ontdekken zijn door dit gedwongen huwelijk onmogelijk. Haar rusteloosheid drijft haar van de boerderij vandaan. Ze sluit vriendschap met twee Amerikaans-Japanse zusjes, die door de overheid verplicht in een kamp moeten wonen vanwege staatsveiligheid. Een feit uit de Tweede Wereldoorlog waar ik niets van wist, maar wat de schrijfster op een boeiende manier verwerkt in dit verhaal.
Het feit dat de oorlog aan de andere kant van de wereld zich afspeelt en alleen binnendringt door de nieuwsberichten in de krant en radio, maakt het voor mij makkelijk om in deze oorlogsroman te verplaatsen, omdat oorlogen voor ons ook vaak ver van ons bed plaats vinden en wij gewoon door kunnen leven.
Ze heeft een prachtig gelaagde roman geschreven, waarin uiteindelijk duidelijk wordt waarom juist het huwelijk tussen twee onbekende mensen inderdaad een goed begin is. | 1pos
|
Wat een heerlijk klein en herkenbaar boekje. Je leest het in een uur uit, maar continu met een glimlach op het gezicht. Herkenbaar bijvoorbeeld omdat ook onze katten graag - als ze de kans krijgen - in de linnenkast liggen en het mij ook wel eens is overkomen dat ik de deur dichtdeed met de kat in de kast.... Tegenwoordig zorg ik ervoor de kast dicht te houden OF te checken of er niet een kat zich schuilhoudt tussen de lakens voor ik de kast sluit :-). | 1pos
|
Geinspireerd door het blog van Paul heb ik dit gelezen, en wat een, zowel heerlijk, als schokkend verhaal was het! Heerlijk omdat Benioff een prachtige verhalenverteller is, en schokkend omdat er ook gruwelijke details uit de belegering van Leningrad aan het licht komen. Lees en huiver! | 1pos
|
Het geheim van het Nachtegaalbos is een kinderboek en debuut van Lucy Strange. Het verhaal gaat over de 12-jarige Henriëtta die een moeilijke tijd achter de rug heeft en met haar gezin verhuist om als het ware opnieuw te beginnen. Maar er vormen zich alleen maar grotere problemen in het huis en het uitgestrekte bos dat achter hun huis ligt zwengelt Henry's fantasie steeds verder aan. Wat is nog echt en wat is haar verbeelding? En is opnieuw beginnen wel de oplossing om van de problemen af te komen?
Wat heel erg sterk in het boek naar voren kwam, was de onwetendheid van kinderen. Dit is ontzettend mooi verwerkt in het personage van Henry. Hoewel ze nog maar een kind is, maakt ze zich grote zorgen over allerlei dingen, onder andere haar babyzusje. Ze maakt een grote ontwikkeling door in het verhaal en leert voor zichzelf opkomen, op weg naar de volwassenheid.
Ook komen er serieuze en zware onderwerpen aan bod als dood en psychische problemen. En dit alles weergeven door de ogen van een kind. De gedachtengangen en beredeneringen van het meisje zijn levensecht en je kunt je gemakkelijk in haar verplaatsen. Als je dit leest als volwassene ga je misschien zelfs aan je eigen manier van (toekomstig) opvoeden twijfelen. Het voorliegen van kinderen en hen in onwetendheid laten is ook iets dat sterk terug te zien is. En ook zeker de gevolgen daarvan.
Je leest continu vanuit Henry's personage en dat zorgt ervoor dat je stukken informatie mist en het moet doen met de dingetjes die het meisje oppikt en aan elkaar vastknoopt. Het is voor jongere lezers waarschijnlijk wel even wennen dat het verhaal zich bijna 100 jaar geleden afspeelt, maar de problemen die in het verhaal spelen, zijn vandaag de dag nog steeds te vinden in huishoudens.
Wat dat betreft is het niet alleen een ontroerend en magisch verhaal, maar ook leerzaam voor jongere lezers. Ze kunnen zich gemakkelijk identificeren met de hoofdpersoon en kunnen hierdoor geïnspireerd raken.
Het boek is dus niet alleen voor jeugd mooi, ontroerend en leerzaam, ook volwassenen kunnen zich hier gemakkelijk in verliezen en zelfs aan zichzelf gaan twijfelen. De ontknoping laat misschien wat lang op zich wachten, maar wordt met prachtige details en magie opgevuld. | 1pos
|
Een zogenaamd gelukkig gezin Ben, Vivian en hun dochter Lexi.
Een vriendin Cleo, jaloers op Vivian die alles heeft wat zij had willen hebben.
En de ik- personage Rose, moeder van Vivian, die de verloren jeugd van haar dochter goed wil maken door er voor haar kleindochter te zijn.
Wanneer Vivian dood wordt aangetroffen in de badkamer, denkt men aan zelfmoord, maar wat vond er plaats voor en tijdens haar dood.
Lexi, onderdrukt door haar moeder geen echte moederliefde. Rose die schuldgevoelens heeft en alles doet om Lexi te beschermen.
Cleo die infiltreert in het gezin en de rol van Vivian probeert over te nemen.
Een goed verhaal, de personages zijn afstandelijk en het verhaal is kil geschreven. Weinig echte gevoelens terwijl die "onderliggend" zeker wel aanwezig zijn. | 1pos
|
Opstand is het vervolg op Inwijding. In het eerste boek hebben we kennis gemaakt met Tris uit de factie Zelfverloochening. In haar samenleving moet je op je zestiende kiezen bij welke factie wilt horen: Zelfverloochening, Eruditie, Vriendschap, Oprechtheid of Onverschrokkenheid. Tris maakt de moeilijke keuze om zich aan te sluiten bij de factie Onverschrokkenheid. Tijdens de proeven die ze moet doorstaan, blijkt Tris anders te zijn dan de anderen. Ze is Afwijkend. Op de dag van haar inwijding van de factie wordt de hele factie Onverschrokkenheid door Eruditie gehersenspoeld, alleen zij die Afwijkend zijn, zijn hier niet vatbaar voor. De Onverschrokken beginnen de factie Zelfverloochening uit te moorden, veel omdat ze onder invloed zijn van de simulatie, anderen omdat ze Eruditie steunen. Alleen Tris en haar vriend Tobias kunnen dit tegenhouden. Met gevaar voor eigen leven weten ze de simulatie te stoppen, waarna ze trein in vluchten.
Het boek Opstand gaat verder waar Inwijding eindigde. Nadat Tris en Four de simulatie stop hebben gezet, reizen zij met andere vluchtelingen af naar de factie Vriendschap. De komst van de vluchtelingen zet de mensen van Vriendschap onder druk. Vriendschap wil de vrede bewaren, koste wat het kost, maar neutraal blijven is nu moeilijker dan ooit. Ze willen hun vrienden van Zelfverloochening opvangen, maar weten dat ze hierdoor de woede van Eruditie over zichzelf afroepen. Eén ding is zeker, de vluchtelingen kunnen hier niet lang blijven. Ondertussen gaan de aanvallen van Eruditie steeds door en de aanvallen worden ook voor zij die Afwijkend zijn steeds gevaarlijker. Ook worstelt Tris nog elke dag met het feit dat ze Will dood heeft moeten schieten, toen hij onder invloed was van de eerste simulatie. Ze heeft alleen haar broer Caleb en haar vriend Tobias nog, maar is er ook maar iemand te vertrouwen in een wereld waarin kennis letterlijk macht betekent?
Opstand is een boek waarin veel vaart zit. Zo hard als de Onverschrokkenen steeds rennen, met zo’n vaart rent de auteur door haar eigen verhaal. Er wordt geen adempauze ingelast tussen boek één en boek twee, boek twee start direct met waar we gebleven waren. Als je de boeken direct achter elkaar leest, is dit heerlijk, maar als je niet meer weet waar het over gaat, hobbel je een beetje achter de feiten aan. Hoe zat alles ook alweer en wie was wie? De auteur gaat ervan uit dat we dit nog weten en geeft geen moment uitleg. Dat geeft het boek zeker de nodige vaart, maar het maakt wel dat je zeker deel één nog eens moet lezen voor je start met boek twee.
Als je er eenmaal in zit, dan sleurt Veronica Roth je van gebeurtenis naar gebeurtenis. De wereld die zo duidelijk verdeeld was in afgegrensde facties, begint breuken te vertonen. Te midden van alle politieke spelletjes, het machtsvertoon vertoont Tris de normale tienertrekjes. Afgezien van het feit dat ze constant bezig is om iedereen te redden, is ze net als elk tienermeisje ontzettend onzeker. Ze worstelt niet alleen met alles wat er om haar heen gebeurt, maar ook met de dood van haar ouders en met haar gevoelens voor Tobias. Dat maakt het verhaal, ondanks de wat bizarre setting, toch weer herkenbaar. De koude en harde Tris maakt steeds vaker plaats voor haar kwetsbare kanten. Door het boek heen leren we haar steeds beter kennen.
Het karakter Tobias blijft daar helaas een beetje bij achter. Waar hij in boek één nog geheimen met zich meedroeg en een geschiedenis had, is hij in dit boek nauwelijks meer dan het vriendje van. Hij geeft heel veel om Tris en hij zou alles doen om haar te redden, maar dat is het wel zo ongeveer. Het mist diepgang. Daar kan het wel mee worden samengevat.
Dat het karakter van Tobias wat diepgang mist en ook nog eens zoveel lijkt op het prototypische ideale vriendje, kan de auteur wel vergeven worden, want wát een boek heeft zij geschreven. Ondanks alle ingewikkelde ontwikkelingen leest het boek als een voortrazende trein. Daarbij eindigt het boek ook nog eens met een enorme cliffhanger. Je kunt je niet anders dan een beetje overdonderd voelen. Gelukkig ligt deel drie (Samensmelting) al in de winkel. Voor je hieraan kunt beginnen, zal je deel één en twee waarschijnlijk nog eens moeten lezen, maar dat is zeker geen straf. | 1pos
|
Een dikke 4 sterren voor dit boek.
Met name het verhaal van Miguel is indringend beschreven.
In het begin dacht ik aan een "boeketreeks" begonnen te zijn maar dat wordt verder anders.. | 1pos
|
De journalist Peter d’Hamecourt is een begenadigd verteller, zo was mij al eerder gebleken uit zijn boeken ‘Moskou is een gekkenhuis‘ en ‘Rusland in gijzeling’.
En ook dit boek gaat weer over het altijd fascinerende Rusland. d’Hamecourt vertelt over de opkomst van Poetin, die merkwaardige moderne tsaar en dat doet hij treffend en meeslepend.
d’Hamecourt laat er geen twijfel over bestaan dat voor Poetin diens ‘soevereine democratie’ niets meer is dan een dun vernislaagje over een totalitair regime dat zich kan meten met de tsaren- en de sovjet-tijd. Een cynische en tot in de diepte geledingen volledig corrupte kleptocratie met een kleine bovenlaag van zichzelf verrijkende oligarchen en met Poetin aan het roer. Zonder een vrije pers en verkiezingen die een slecht toneelstukje zijn. Alle rookgordijntjes die Poetin zo nu en dan opwerpt ten spijt is hij een dictator van het ergste soort, namelijk eentje die koste wat kost vasthoudt aan de macht en hiermee zijn land onhoudbaar het ravijn insleurt.
Tegenstanders worden intussen genadeloos ‘kalltgestellt’, zoals de oude mentor Berezovski (inmiddels dissident in Londen), de miljardair Chodorkovski, wiens miljardenbedrijf Yukos schaamteloos is gestolen door Poetin-gezinden (inmiddels is hij zelf net weer vrij na een gevangenisstraf en is hij naar Zwitserland gevlucht), en kritisch journalist Politkovskaja, die -en zeker niet als enige- is vermoord door het bewind.
Poetin kan intussen slecht omgaan met crises, zo is wel gebleken. De oorlog in Tsjetsjenië is ontaard in een bloedbad en ook de gijzelingen van een theater en een school door ‘terroristen’ liepen dramatisch af. Maar toch zit hij nog steeds aan het roer en nu de olieprijs dalende is en de Russische economie in het slop raakt, lijkt Poetin steeds meer zijn uitvlucht te zoeken door de nationalistische kaart te spelen. Een gevaarlijke ontwikkeling die d’Hamecourt in zijn boek (stammend uit 2011) al signaleert. Intussen is het er anno 2015 helaas niet veel beter op geworden en zijn Rusland en de wereld nog steeds opgescheept met een gevaarlijke en onvoorspelbare ‘ koning’, wiens onvermijdelijke toekomstige ondergang misschien wel een echt koningsdrama gaat worden. Boeiend boek! | 1pos
|
Subsets and Splits
No saved queries yet
Save your SQL queries to embed, download, and access them later. Queries will appear here once saved.