text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
Enige tijd geleden las ik Geld of geluk van Dani van Doorn. Vanaf de eerste bladzijde zat ik meteen in het verhaal. De personages zijn goed neergezet en het verhaal is ontroerend. Ondanks de problemen die de ziekte van een van de hoofdpersonen en de directe, dramatische gevolgen daarvan, weet de auteur dit knap neer te zetten en ook de humor daarbij niet te vergeten, want hoe verdrietig het uiteraard is, grappige momenten zijn er ook. Hoewel de auteur nooit de bedoeling heeft gehad mensen met haar boek aan het huilen te maken, is het mij wel overkomen. Dikwijls was ik zondanig ontroerd dat ik het lezen moest staken. De ziekte van een van de hofdpersonen, deed mij vaak herinneren aan mijn eigen vader, die leed aan de ziekte van Alzheimer. Iets totaal anders, maar toch waren er zeker momenten van herkenning.
Een fantastisch boek dat ik zeker nog eens wil lezen. | 1pos
|
Ron Hartman (Haarlem,1954) is een nieuwe naam in het Nederlands thrillerlandschap. Feitelijk is dit niet z'n debuut omdat hij in 2008 onder de naam Ronald van Haarlem het "probeersel" Koerier tegen wil en dank heeft uitgegeven, gelijk dit werk in eigen beheer.
De Jager variant -het Narrenmat- is deel I van een tweeluik.
Ik heb dit boek mogen lezen voor de Hebban Crimezone leesclub en ben zo attent gemaakt op dit pareltje - want dat is het.
Het boek is het verhaal van AIVD ICT en Communicatiespecialist Erik de Jager die onder valse voorwendselen door zijn bazen is uitgeleend aan het maffia dekmantel netwerk BRI. Als Erik hier lucht van krijgt stopt hij onmiddellijk de samenwerking en duikt onder. Het plan van zijn leidinggevenden om met onorthodoxe middelen Erik weer binnenboord te halen werkt averechts en ontketend een woede in Erik die hem dwingen tot een ongeëvenaarde persoonlijke operatie om alle verantwoordelijken ter verantwoording te roepen.
Debutant Hartman heeft lang aan zijn boek gewerkt en heeft schrijvers voorbeelden als Robert Ludlum en Charles den Tex, en dat is te merken.In een op het betere werk van Ludlum gelijkende stijl steekt hij hen ogenschijnlijk met het grootste gemak naar de kroon.
In een schrijfstijl zonder misplaatste pretenties en/of overbodig taalgebruik laat Hartman de hoofdpersoon zijn prooi opjagen over het wereldtoneel. In een mooi ritme met een fantastische spanningsboog voert hij je tot een climax en een voorlopige einde. Knap gedaan want hoewel er een deel twee komt en het verhaal dus verder gaat laat hij je niet met een gevoel achter dat het niet af is. Vanaf bladzijde één wordt je het verhaal ingezogen en stap je in de trein die pas stopt op de laatste bladzijde.
Wat een debuut,het boek heeft Internationale allure, Uitgevers hebben zitten slapen.
Hopelijk geeft deze leesclub en de publicaties op Hebban de bekendheid van dit boek een boost en vind het z'n weg naar een breed publiek. In de boekhandel kom je het boek helaas nauwelijks tegen.
totaal score: 4,5 sterren
Spanning: 5*****
Plot: 5*****
Leesplezier: 5 *****
Schrijfstijl: 5 *****
Originaliteit: 3 ***
Psychologie: 4**** | 1pos
|
Ik hap naar lucht en doe mijn best om me te ontspannen. Het zweet breekt me uit en gutst langs mijn lijf, maar uiteindelijk geven de spieren zich gewonnen en raken ze uit de knoop. Nu volgen die tien helse seconden waarin ik zweer dat ik liever doodga dan dat ik dit nog eens moet doormaken. Dan is het voorbij. Dit citaat uit de proloog van Kelley Armstrongs Gebeten zegt veel over het gevoel van het hoofdpersonage bij het lot dat haar toegeëigend is. Elena is al tien jaar een weerwolf en lange tijd heeft ze zich verzet tegen haar nieuwe bestaansvorm, maar nu heeft ze zich ermee verzoend en weet ze haar transformaties te controleren. Haar nieuwe leven in de stad heeft dit zeker beïnvloed, ze kan het zich gewoon niet meer permitteren om elke nacht in haar wolvengedaante te transformeren. Haar smoesjes om s avonds alleen de deur uit te gaan zijn naderhand ook wel op en ze wil geen argwaan wekken bij haar vriend Philip. Alles lijkt dus goed te gaan, op de drang om te transformeren na, totdat Elena wordt gebeld door Jeremy, de leider van haar vroegere roedel. Langs de telefoon wilt hij niet zeggen wat er is, alleen dat ze dringend moet komen. Elena wilt eigenlijk helemaal niet gaan, maar als zelfs Philip haar pushed om te gaan, ziet ze geen andere mogelijk. Met enige tegenzin vertrekt ze naar Stonehaven, de thuisbasis van de roedel. Hier verneemt ze dat er een moord is gebeurd op hun territorium en niet zomaar één, een moord door een weerwolf. Elke weerwolf die niet tot de roedel behoort, een bastaard, weet dat die best voor zo weinig mogelijk problemen kan zorgen als hij wilt blijven leven. Deze weerwolf moet dus nieuw zijn of gewoon helemaal gek als hij zo stom is om een lijk te dumpen op Stonehaven. Jeremy heeft Elenas hulp nodig om de moordenaar te pakken te krijgen en hiervoor moet ze samenwerken met Clay, de man met wie ze een amoureuze geschiedenis heeft én die haar bovendien verdoemd heeft tot het weerwolfvenbestaan.
Kelley Armstrong heeft al heel wat boeken op haar naam staan en scheerde met haar debuutroman Gebeten meteen hoge toppen. Mijn verwachtingen werden tijdens het lezen van dit boek zeker ingelost, de afwisseling tussen de spanning die op sommige momenten hoog opliep en de nodige romantiek is goed verdeeld. Het verhaal is vlot geschreven en leest daardoor heel makkelijk, als je er de tijd voor hebt, zou je het in één ruk kunnen uitlezen. Het boek is in vertellende ik geschreven zodat je je goed in het hoofd van het hoofdpersonage, Elena, kan verplaatsen.
Aangezien dit een fantasy-thriller is, gebeuren er uiteraard dingen die in het echte leven niet mogelijk zijn, zoals het transformeren naar een weerwolf. Armstrong beschrijft de transformaties echter zo nauwkeurig dat je bijna zou geloven dat het toch echt kan. Er zijn veel personages in het boek en over elk van hen wordt wat achtergrondinformatie gegeven en ook hun band met Elena wordt verduidelijkt. Dit is wel nodig, want Elena is namelijk de enige vrouwelijke weerwolf in heel de wereld dus het spreekt voor zich dat al de mannelijke weerwolven zich erg in haar interesseren. Doorheen het boek wordt duidelijk hoe die interesse zich uit; puur vriendschappelijk, op lust gebaseerd, haat-liefdeverhouding,
De verschillende verhaallijnen houden de spanning erin, ook al zijn ze allemaal vanuit het standpunt van Elena geschreven. Door de goede schrijfstijl van Armstrong hangen de verhalen samen en zit er een verband in zodat het niet onduidelijk of verwarrend wordt. Naarmate het boek vordert, wordt de roedel zelf aangevallen en wordt het voor Elena, Clay en Jeremy duidelijk dat het niet langer toevallig uitgekozen slachtoffers zijn, de moordenaar wil hen uit hun tent lokken en is uit op wraak. De lezer gaat samen met Elena op zoek naar deze op wraak beluste weerwolf en komt zo in gevaarlijke en spannende situaties terecht.
Ondertussen is er ook nog haar relatie met Clay die nieuw leven ingeblazen wordt en de liefdesdriehoek die zo ontstaat tussen Elena, Philip en Clay, zorgt op zijn beurt voor nog extra leesgenot.
Naar het einde toe vinden er nog enkele verrassende wendingen plaats in het verhaal en zit je af en toe met ingehouden adem te lezen. Wat er dan helemaal op het einde gebeurt is niet geheel onverwacht, maar zorgt wel voor een mooie afsluiter van het boek.
Gebeten is in mijn ogen het perfect boek voor iedereen die van spannende fantasy-verhalen houdt waarin ook romantiek verwerkt zit. Dit boek neemt je mee naar een andere wereld, die van de weerwolven, maar door de manier waarop het boek geschreven is, heb je niet eens door dat zulke wezens niet bestaan. Armstrong is in haar opzet geslaagd om mensen te laten geloven in weerwolven door haar overtuigende en krachtige manier van schrijven.
Van begin tot einde was ik door dit boek geboeid en door de goede samenhang van het verhaal en de dosis spannende wendingen, ben ik ervan overtuigd dat ook de twee andere boeken van deze trilogie in de smaak zullen vallen. Als ik dan toch één negatief punt moet neerschrijven, is het dat ik het jammer vind dat ik dit boek niet al eerder ontdekt heb. Een echte aanrader! | 1pos
|
Was in 2007 een 'magisch' cadeautje van Tien-us mijn schoonzus.
Is een mooi boekje. Gaat over dat je naar je hart moet luisteren
en dat je je droom / dromen wil verwezenlijken. Laat je nadenken
over de keuzes die je maakt of niet maakt.
Begin de reis om je droom uit te laten komen en geniet en leef
in deze ontdekkingsreis. Wees niet verbaasd als het eindpunt toevallig
het beginpunt blijkt te zijn.... Prettige reis. | 1pos
|
Mijn eerste boek van 2018 is direct een heftig en dramatisch liefdesverhaal. Het is voor mij een re-read. De film heb ik ook gezien (met Emilia Clarke en Sam Claflin). Beiden weten me nog steeds te raken. Ik weet niet wat ik precies allemaal over dit boek kan vertellen, behalve dat je er zeker emotioneel van gaat worden. Het boek gaat nogal over een gevoelig onderwerp, het recht om je eigen leven te eindigen. Over dit onderwerp zijn natuurlijk al vele discussies geweest en ik denk dat er ook nog velen zullen volgen. Ik ben eigenlijk niet van plan om zo’n discussie te beginnen, ook al denk ik niet dat dit soort zaken zo zwart-wit zijn, als soms wordt gedacht. Dat komt ook heel erg in dit boek naar voren. Je leest in dit boek duidelijk dat er verschillende kanten aan zo’n verhaal zitten. Ik ben eigenlijk wel blij dat Jojo Moyes het boek zo heeft geschreven. Volgens mij had je het verhaal ook bijna niet beter kunnen verwoorden. Achterin het boek staat ook een interview met haar. Wat een extra kijk aan dit verhaal geeft. Ik moet ook eerlijk toegeven dat ik dol ben op de personages in dit boek. Sommige wat minder dan anderen, zoals Patrick en Meneer en Mevrouw Traynor, maar ik begrijp ze dan wel weer. Lou is vanaf het begin al mijn favoriete personage. Dit komt waarschijnlijk doordat ik delen van haar in mezelf herken, behalve dan haar kledingstijl. Will vind ik ook een leuk personage. Ik vind hem vooral leuk samen met Lou. Het is mooi om te lezen hoe hij Lou steeds weer uitdaagt om meer van haar leven te maken. Je hoopt eigenlijk dat het verhaal anders eindigt dan het eindigt. Ook al zou het boek dan niet de werking, de kracht hebben gehad, die het nu heeft. Het is een mooi en verdrietig boek. Er zijn momenten dat ik toch een glimlach op mijn gezicht had, maar er zijn ook momenten dat ik de tranen in mijn ogen had staan. Ik denk wel dat dit een boek is, die de moeite waard is om gelezen te worden. Het gaat niet alleen over de dood en het recht om dat zelf te bepalen, maar ook over de wil om te leven, om je leven zo vol te leven als maar mogelijk is. Leef dapper en verleg je grenzen. | 1pos
|
Spannende historische roman over een jonge Engelse vrouw die overgehaald wordt om haar baan in een Londen’s hotel te verlaten om naar New York te reizen, en daar te gaan werken in het zojuist opgeleverde Dakota gebouw.
Twee vertellers in heden en verleden vertellen een spannend, romantisch verhaal.
Een mooie verhaallijn waarin veel mensen een rol spelen. | 1pos
|
Om maar meteen met de deur in huis te vallen: Kat & Muis is absoluut een uitstekende thriller. Ian Rankin schreef het reeds in 1987 maar pas tien jaar later brak de Schotse auteur door naar een groot internationaal publiek. Achteraf gezien werkelijk onbegrijpelijk dat dit boek niet meteen vanaf het begin de waardering heeft gekregen die het zo overduidelijk verdiend, al heeft het gelukkig het ontstaan van een inmiddels indrukwekkende serie over inspecteur Rebus niet in de weg gestaan.
Met John Rebus heeft Rankin een zeer aansprekende hoofdpersoon geschapen, een complexe persoonlijkheid met een aantal duistere kanten. Verlaten door zijn vrouw en dochter, maar absoluut niet de depressieve speurder die een andere auteur er misschien van zou hebben gemaakt. Er zijn een paar kleine overeenkomsten te ontdekken met rechercheur Harry Bosch uit de boeken van Michael Connelly (onder andere zijn achtergrond in het leger) die net als Rebus in dit eerste deel gedwongen wordt om de confrontatie aan te gaan met zijn eigen verleden. Een seriemoordenaar is namelijk actief in het wat sombere Edinburgh, waarbij uitsluitend jonge meisjes het slachtoffer zijn. Er is na twee moorden totaal geen patroon te ontdekken en de angst daalt onverbiddelijk neer over de stad. Dan begint Rebus allerlei vreemde brieven te ontvangen met stukjes touw en kruisen van lucifershoutjes. Is er een verband met deze boodschappen en de moord op de jonge meisjes? Rankin weet dat er in zijn eigen verleden mogelijk aanwijzingen zijn te vinden, maar durft die confrontatie nauwelijks aan.
Boeken over seriemoordenaars volgen vaak een vast stramien en staan doorgaans vol met gruwelijke feiten en details. Het bloed vloeit dan rijkelijk waarna de moordenaar na een grootscheepse klopjacht eindelijk wordt gepakt. In Kat & Muis is dat echter allemaal wat anders en de aanpak van Ian Rankin kan absoluut opmerkelijk worden genoemd. Natuurlijk zijn de moorden afschuwelijk te noemen, want de slachtoffers zijn allemaal meisjes van onder de zestien jaar die op een niet zo heel prettige wijze om het leven zijn gebracht. Maar in het boek worden nauwelijks details bekendgemaakt en nergens wordt in de huid van de maniak gekropen. De dader blijft tot vlak voor het einde vrij duister en Rankin heeft er puur voor gekozen om de spanning en de speurtocht naar aanwijzingen en bewijzen centraal te zetten, samen met de menselijke kant van het drama.
De onzekerheden van een onderzoeksteam worden uitstekend belicht evenals de druk die het legt op de mensen die binnen de politie de verantwoordelijkheid dragen. Daarnaast wordt ook de persoon van Rebus behoorlijk uitgediept al is het in het bijgewerkte voorwoord van de auteur te lezen dat dit eerste deel helemaal niet is geschreven met het idee dat het een serie zou gaan worden. Oorspronkelijk had Rankin zelfs het idee gehad om de inspecteur aan het eind te laten sterven, maar zag daar op het laatste moment gelukkig van af.
De uiteindelijke ontknoping van Kat & Muis is uitstekend en goed uitgewerkt, waarbij twee verhaallijnen elkaar af en toe kruizen. Tevens introduceert Rankin een aantal personages die later ook in andere delen terug gaan komen. Het enige nadeel aan de boeken over inspecteur Rebus is echter het feit dat ze veel te snel uit zijn en doorgaans niet meer dan driehonderd paginas tellen. Als ze die al halen! Daar staat tegenover dat Rankin gelukkig wel redelijk veel boeken heeft geschreven en dat uitgeverij Luitingh ze allemaal opnieuw lijkt te gaan uitbrengen tegen een zeer vriendelijke prijs. Het jaar 2006 moet Hét Jaar van Rankin gaan worden met een heel nieuw deel en het door hem geschreven cadeauboekje bij de Maand van het Spannende Boek. Een groot offensief dus om deze Schotse grootheid nu ook in Nederland definitief te laten doorbreken en laten wij hopen dat het nu gaat lukken. En aan de kwaliteit van de verhalen zal het zeer zeker niet liggen. | 1pos
|
Het omslagblad van Zeeuws Geluk ziet er al prachtig uit, een foto van een ijsverkoopster in Zeeuwse klederdracht uit de jaren '60 met drie klanten waarvan er twee een badmuts dragen ….niet meer voor te stellen tegenwoordig. Die badmutsen zaten zeer ongemakkelijk, net als de wollen badpakken! Het boek is opgebouwd uit verschillende delen, het begin en einde speelt zich af tijdens een bezoek van Carolijn aan haar demente moeder. Daartussenin verschillende hoofdstukken die zich afspelen in een aantal verzorgingstehuizen in Zeeland en een hoofdstuk over haar jeugd in diezelfde provincie. Het boek bevat prachtige foto's en leest heel prettig. Zij logeerde in de verschillende zorginstellingen en kwam door de gesprekken die ze met bewoners, personeel en vrijwilligers voerde in contact met haar eigen jeugdherinneringen. Ik kan dit boek aan iedereen aanbevelen, het is geschreven met respect voor alle mensen die ze ontmoet en de foto's en de vormgeving maken het helemaal af. | 1pos
|
De boeken van Sue Grafton met als hoofdpersoon privedective Kinsey Millhone zijn erg aangenaam om te lezen. Kinsey is een aardig mens die zich alleen prima weet te redden. Leuk zijn haar filosofische bespiegelingen waarop de lezer af en toe getrakteerd wordt.
Zoals anderen al opmerkten zijn de boeken van Grafton geen bloedstollende thrillers maar voortkabbelende detectives. Als je toe bent aan iets rustigs dan zijn haar verhalen ideaal. De boeken zijn enigszins gedateerd (er komen bijvoorbeeld geen mobieltjes aan te pas) maar dit maakt het allemaal eigenlijk nog relaxter. De "A" is in 1982 geschreven en bij de latere letters heeft Grafton bewust gekozen om sociale media etc. uit haar boeken te houden.
Eenmaal verslaafd aan Kinsey dan heb je heel wat avonturen voor de boeg, want Sue Grafton heeft al bijna het hele alfabet doorgewerkt. | 1pos
|
Morgenland gaat over Lilya Wasserfall, een joods meisje dat zich heeft aangesloten bij het verzet in Palestina. Ze krijgt in 1946 van Shimon Ben Gedi de opdracht om een rapport te schrijven over de situatie in het grootste kamp Föhrenwald en aanbevelingen te geven. Naast deze opdracht moet ze ook opzoek naar de gerenommeerde wetenschapper Raphael Lind. Hij zou in 1941 zijn vermoord door de nazi, maar zijn broer Elias Lind heeft aanwijzingen dat zijn broer nog in leven is. Door deze opdracht komt Lilya rond 1946 in Duitsland terecht.
Het verhaal neemt je mee naar Duitsland waar de wonden van de oorlog nog duidelijk zichtbaar en voelbaar zijn. Veel mensen zijn op zoek naar familieleden, maar ook een plek om een nieuw bestaan op te bouwen. Tegelijkertijd is er een jacht op oorlogmisdadigers gaande om deze veroordeeld te krijgen.
De zoektocht naar Raphael Lind is het hoofdthema. Het brengt Lilya op meerder plaatsen en ze ontmoet verschillende interessante personen. Ze ontmoet veel personen die haar verder helpen en al deze personen worden met hun verhaal uitgebreid beschreven. Sommige verhalen en personen lijken op elkaar, waardoor je als lezer de moet begint op te geven om Raphael Lind ooit nog te vinden.
Het verhaal leest vlot, er is een afwisselingen tussen korte en mooie lange zinnen, die je als lezer aan het denken zetten. In de tekst wordt gebruik gemaakt van een aantal woorden en namen die mij onbekend zijn. Dit maakt dat, dat wel even wennen is aan het begin van het verhaal. Er is een woordenlijst achterin het boek om deze woorden te verduidelijken. De verschillende personages in het boek worden wat oppervlakkig beschreven, op het personage van Lilya na. Je begrijpt als lezer wie, wie is, maar ze hebben bijna allemaal een korte rol waardoor je ze niet goed leert kennen. Bij sommige personages is dat logisch, maar bij personages die vaker terugkomen mis ik dat.
De conclusie is dat ik een prachtig boek heb gelezen, maar ook wat heb geleerd over de situatie in Duitsland en Palestina in 1946. Hierdoor werd ik nieuwsgierig en kon het boek maar moeilijk wegleggen. | 1pos
|
Bij gebrek aan boeken besloot ik dit boek uit de boekenkast te plukken en een poging te wagen. Het bleek echter een schot in de roos: wat een goed boek! Mooi geschreven, af en toe wat moeilijk taalgebruik maar absoluut niet storend. Daarbij komt nog dat ik het boek in 5 dagen uit had. Het slot is misschien wat voorspelbaar maar wordt door Zafon erg goed verteld. Zeker een aanrader.
Ik ben ook gelijk maar in het tweede boek begonnen, Het Spel van de Engel. | 1pos
|
Begin dit jaar schreef ik een recensie over het boek Jolijt van schrijfster Edith Smit. Ik vond het een bijzonder debuut met een creatieve uitwerking van een universeel thema, veel humoristische plotwendingen en een fijn leesbare stijl van de schrijfster. De roman is het eerste deel van een trilogie die bestaat uit de boeken Jolijt (2017), Keet (2018) en Olijk (2019). Ik kreeg gelukkig de eer om ook het tweede deel van de reeks te lezen. Heeft Edith Smit haar eigenzinnige schrijfstijl voortgezet in haar tweede roman? En hoe zit het met de hoofdstukken: staan ze, zoals in de debuutroman, nog te veel op zichzelf of zijn ze meer met elkaar verbonden?
Hoofdpersoon van de roman is natuurlijk Keet. Deze eigenwijze negentigjarige doet altijd wat ze zelf wilt en ze is vastberaden om al haar wensen en doelen in het leven in vervulling te laten komen. Mocht de realiteit echter anders verlopen, dan verzint Keet wel wat om toch te bereiken wat ze wilt. Daardoor neemt ze het niet altijd zo nauw met de waarheid. Keet houdt namelijk een groot geheim achter en zelfs haar dochter Jolijt weet nergens wat van af. Ze doet haar best om haar moeders geheimen te ontrafelen, maar dat kan ze eigenlijk niet alleen. En als je een grote familie hebt, dan is het natuurlijk eenvoudig om hulp in te schakelen! Maar wat doe je als ook die gezinsleden iets te verbergen hebben? Kan je dan wel achter de geheimen komen of besluit je om de familiegeschiedenis met rust te laten?
'De oorlog had diepe gaten in de woningvoorraad geslagen en het zou nog tot begin jaren zestig duren voordat het huren van een huis een haalbaar doel werd. Inwonen bij ouders of andere familieleden was de gewoonste zaak van de wereld, want de wachtlijsten voor een woning waren lang. Het hielp niet eens veel al je kon aantonen dat er sprake was van een huwelijk en dat daaruit al kinderen waren voortgekomen. Wachten moest je en dat gedurende een aantal jaren'.
De sfeer van Keet lijkt veel op die van de debuutroman Jolijt. Toch heeft Edith Smit meer spanning in het verhaal verwerkt door de focus te leggen op twee vragen. Hoe is de man van Keet aan zijn einde gekomen? En welke rol spelen de zus van Keet en haar man Salvatore in dit verhaal? De kern van het verhaal is dus duidelijker en ook de hoofdstukken staan meer met elkaar verbonden. Dit resulteert in een prettige leeservaring en het bouwt de spanning ook meer op. Hoewel Smit veel springt tussen tijden en jaren heeft ze de regie strak in haar handen. Als je als lezer denkt dat je het antwoord op de vragen hebt, word je weer naar een heel ander scenario geleid.
Het verhaal speelt zich dus af in 2018, maar door de talloze terugblikken op de jaren dertig tot de jaren zeventig van de vorige eeuw krijg je als lezer ook een beter beeld van zowel de familiegeschiedenis als de Rotterdamse geschiedenis. De historische feiten zijn op een mooie manier verbonden met de gebeurtenissen in het leven van Keet en haar familie. De geschiedenis wordt natuurlijk vanuit het oogpunt van de schrijfster geschreven, maar het blijft heel leerzaam en de meeste lezers zullen waarschijnlijk na het lezen van het boek een veel beter beeld hebben hoe het vroeger in Rotterdam ging. Door de roman verwaterd dit stukje van de Rotterdamse geschiedenis dus niet en het is belangrijk dat schrijvers de geschiedenis op hun eigen manier weer tot leven wekken. Dit heeft Edith Smith dus heel goed gedaan.
'Het is toch was, die Metoo berichten. Het lijkt wel of alle vrouwen ineens herinneringen willen delen aan grijpgrage mannen. Ik lees het met stijgende verwondering. Er is niets nieuws onder de zon. De pastoor bij wie ik vroeger zondags op schoot moest zitten, dwaalde met zijn gerimpelde handen vaak af naar mijn grote witte onderbroek, een directoire heette dat toen. Ik rende dan altijd snel weg om tikkertje-met-verlos te gaan spelen. De pastoor vergreep zich vervolgens gretig aan ander vlees, namelijk het draadjesvlees naast de spruitje'.
In principe hoef je het eerste boek Jolijt niet te lezen om Keet te kunnen volgen, want de verhalen staan los van elkaar. Daarnaast is Keet in sommige opzichten beter geschreven en het verhaal heeft meer diepgang, spanning en humor. Het is echter wel een voordeel als je de debuutroman al hebt gelezen, want bepaalde vragen uit die roman worden in Keet beantwoord en het geeft toch een beter en een vollediger beeld van de onderlinge verhoudingen. Ik ben benieuwd hoe Edith Smit het laatste deel van de reeks, Olijk, gaat uitwerken. Welke vragen zullen er in deze roman centraal staan en welke avonturen gaat de familie weer beleven? | 1pos
|
Toen ik de synopsis van het boek las, moet ik daar toch wel even over nadenken. De thema’s beroemdheid, social media en aliënsculpturen: het zijn drie thema’s die ik nooit samen zou verwachten. Toch klopte het helemaal in het boek. Misschien is dat een talent dat de broertjes Green met elkaar delen. Bij het laatste boek van John Green, Schildpadden tot in het oneindige, had ik net hetzelfde gevoel. Het ging over een dwangstoornis, een tuatara en een miljonair: ook drie thema’s die je niet meteen samen zou plaatsen. Toch draaide het ook daar perfect uit!
Die ongewone thema’s lieten me in erg geval goed nadenken over het boek. Soms dacht ik, als ik even pauzeerde: ‘Wat ben ik in hemelsnaam allemaal aan het lezen? Waar gaat het zelfs over?’ Toch liet het verhaal me niet los. Ik bleef maar lezen, raakte helemaal geïntrigeerd in de gecreëerde wereld, de Carls, de droom…. Ik vond het geweldig! Ik hou van boeken met ‘een hoekje af’ en dat was er helemaal in dit boek. Hank Green heeft geweldig werk neergezet. Ik weet niet hoe hij het verhaal verzonnen heeft, maar ik heb veel respect voor hem!
Het hoofdpersonage, April May, is zo’n leuk en grappig personage. Je krijgt het hele verhaal vanuit haar standpunt verteld en vormt zo een hechte band met haar. De humor die ze gebruikt maakt alles luchtiger, maar op de juiste momenten is het ook serieus genoeg. April krijgt heel wat te verduren in het verhaal, waaronder haar ‘rise to fame’. Het is erg interessant om die kant van het verhaal te volgen, dat is volgens mij erg waarheidsgetrouw weergegeven. Het is niet niets om zo plots beroemd te worden! Ook de invloed van social media op haar leven (en dus eigenlijk ook op ons leven) zet aan tot nadenken.
Na het lezen van het volledige boek, blijf je nog met heel wat vragen achter. Ik vind dat erg fijn, zo kan ik nog uren mijmeren en nadenken over het boek. Ik vind het interessant om mijn eigen theorieën over het einde te formuleren en te ontwikkelen! Ik weet echter ook dat er heel wat mensen zijn die minder van open eindes houden, dus hou daar zeker rekening mee als je dit boek begint te lezen! | 1pos
|
Niets, maar dan ook helemaal niets valt er af te dingen aan de eerste regel in de beschrijving van dit boek: De passie van deze auteur is besmettelijk! , want die passie is onmiskenbaar en overduidelijk aanwezig. Het lukte Vizinczey me werkelijk bij ieder essay en iedere recensie te laten denken: dát boek moet ik (weer eens) lezen! Zelfs naar boeken die hij de grond in schrijft, onderbouwd de grond in schrijft, werd ik nieuwsgierig. Zo laat hij van De bekentenissen van Nat Turner geschreven door William Styron, winnaar van de Pulitzer Prize in 1967 weinig of niets over en ik moet zeggen dat dat terecht is op grond van zijn argumenten en toch wil ik dat boek (ooit) nog eens lezen.
Het is bijna nog knapper van Vizinczey dat hij datzelfde resultaat (dát boek of díe schrijver wil ik lezen!) ook behaalt met zijn verhalen over 19de-eeuwse schrijvers zoals von Kleist, Stendhal, Tolstoj, Dostojevski en Balzac. Ik had diverse keren de neiging om het boek weg te leggen en opnieuw te beginnen in Het rood en het zwart of Aantekeningen uit het ondergrondse te gaan opduikelen of De journalisten van Balzac aan te schaffen (alleen nog maar tweedehands verkrijgbaar). Vizinczey weet niet alleen veel van al deze schrijvers (en anderen), maar kan zelf ook heel aardig schrijven en dat zorgt er, samen met die passie voor dat je meegesleurd wordt door zijn enthousiasme.
Zo kan lezen over boeken net zo leuk zijn (en in sommige gevallen misschien zelfs leuker)dan de boeken zelf lezen. | 1pos
|
De Beer en de Nachtegaal is een Russische vertelling dat je meeneemt naar het oude Rusland in een dorpje waar het altijd sneeuwt. Door de ogen van Vasja, een moedig en zelfzeker meisje ontdek je de betoverende wereld vol geheimen die schuilgaat in het donkere bos. Maar ook zijn het opkomende Christendom en enkele politieke elementen aanwezig.
Vooreerst is Vasja, zeker voor de tijd waar het verhaal zich afspeelt, een heel sterk personage. Een meisje dat opgroeit tot een vrouw en niet zomaar in het rollenpatroon wil vervallen. Ze is heel zelfzeker, moedig en krijgt vanaf haar geboorte een plaats in je hart. Vasja evolueert doorheen het verhaal naar een sterk personage. Ook de andere broers en haar vader worden mooi uitgewerkt. Zelfs personages die maar kort in beeld komen weet Katherine Arden mooi te belichten.
Ook het verhaal slokt je op en neemt je mee in een betoverende wereld van sprookjes en magie die wij nog niet kennen. Doorheen het verhaal kan je heel goed volgen wat voor wezentjes er de revue passeren. Maar voor alle duidelijkheid is achteraan ook een korte begrippenlijst opgenomen.
De schrijfstijl was precies goed, met mooie woorden beschrijft de auteur wat er aan het gebeuren is. Toch vervalt het boek nergens in langdradige passages, waardoor het lezen fijn en aangenaam blijft.
De Opbouw van het verhaal gebeurde in drie delen waarin je steeds meer te weten wilt komen. Zo is er ook de armoedige kant van Vasja’s leven. In de winter moet het gezin zien te overleven en in de zomer is het hard werken.
Kortom, De Beer en de Nachtegaal is een betoverend verhaal dat je meeneemt naar het oude Rusland. Je komt in aanmerking met magische wezens waar je nog nooit van hebt gehoord en dat in combinatie met de schrijfstijl van Katherine Arden, een welverdiende 5 sterren! | 1pos
|
Een verhaal langs de kant van dochter en moeder. Dochter Janne heeft een burn-out en zit in ziektewet. Met behulp van een reïntegratieproject probeert ze haar leven weer op orde te krijgen. Moeder Dina wil Janne hier maar al te graag bij helpen, maar heeft ook haar eigen problemen. Ze lijdt aan kanker en heeft nog maar enkele weken/maanden te leven. In deze periode probeert ze nog van alles te ondernemen, onder andere een deelname aan een talentenshow met konijn Carl. Het belangrijkste doel is weliswaar Janne. De relatie tussen moeder en dochter is goed, maar wankelt hier en daar wel. Lukt het hen om op tijd terug een evenwicht te vinden?
Het boek heeft middellange hoofdstukken. Elk hoofdstuk is nog onderverdeeld in kleinere stukjes, telkens vanuit het perspectief van ofwel Janne ofwel Dina. De scheiding tussen deze stukjes wordt aangegeven door een klein logootje/prentje.
De schrijfstijl is vlot, maar af en toe moest ik toch een zin herlezen. Lezen of ik het wel goed begrepen had. Dit is een beetje lastig, want de vaart is eruit. Waar ik ook wel problemen mee had, zijn de typefouten, zoals bijvoorbeeld kunne (van kunnen), vin (van vind), In de context kon ik wel uithalen dat dit bewust is gedaan, maar hierdoor was ik mijn draad even kwijt. Ik ben nogal gevoelig voor spel- en typefouten.
Het verhaal is mooi. In het begin had ik wat moeite met de personages, maar dat is ook te wijten aan vermoeidheid. Ik begon telkens te lezen wanneer ik moe was, waardoor het niet goed binnen sijpelde. Nadien had ik er geen enkele moeite mee. Vreemd genoeg vind ik dat ik heel wat gelijkenissen vertoonde met Janne, vooral met het karakter. Het was alsof ik zelf meespeelde in het boek. Eindelijk eens geen boek waar een twintiger, met een hoge dosis assertiviteit de hoofdrol speelt. In dit boek is het net allemaal anders.
Ondanks dat er triestige onderwerpen (burn-out en kanker) in het boek voorkomen, is het allesbehalve een treurig boek. Op de één of andere manier is Inge van der Krabben erin geslaagd om het allemaal luchtig te houden. De lezer houdt in ieder geval geen depressief gevoel over na het lezen.
Ik vond "Tot waar we kijken kunnen" een mooi boek. Knap debuut van deze auteur. | 1pos
|
Goed boek!! Alles heel goed beschreven, alsof je het zelf van een afstandje meemaakt. De schrijver gebruikt niet te veel dialogen, maar vooral gedachtes. Iets wat het vooral heel spannend maakt. Ook een heel realistisch boek. Alles schijnt te kunnen kloppen. | 1pos
|
Lekker boekje om zomaar even te lezen. Niets moeilijks volgens het principe jongen ontmoet meisje, ze maken ruzie, en ze komen weer bij elkaar... voila ... | 1pos
|
Deze vuistdikke roman van Virginia Woolfs is een weldaad om te lezen. Virginia Woolf beschrijft in De Uitreis prachtig de natuur, de personages en de Engelse mentaliteit aan het begin van de 20e eeuw. De centrale thema’s van de roman zijn: vriendschap, politiek bedrijven, familiebanden, kunst maken, activisme, geloven, het huwelijkse leven, hoe vrouwen zich tot mannen verhouden en andersom. De roman is voornamelijk opgehangen aan Rachel Vinrace, een jonge naïeve vrouw op zoek naar zichzelf. Via gesprekken en uitwisselingen verandert haar smalle wereldbeeld van een klein gehouden, beschermde dochter in dat van een autonoom denkend en handelend mens. De Uitreis is een Bildungsroman: we volgen Rachel op weg naar haar volwassenheid, Het is daarnaast een ideeënroman: de mensen in het boek reflecteren voortdurend over thema’s als vrouwenrechten, politiek, kunst en religie, het kolonialisme. Soms zijn deze thema’s verrassend actueel .Ik denk dat de personages zeker voor de brexit zouden stemmen. Niets gaat er immers boven Engeland. Natuurlijk, kun je deze roman bovendien in feministisch perspectief lezen. Liever de dood dan het huwelijk, luidt de feministische visie op De uitreis. Maar je kunt Rachels dood ook lezen als het schrappen van de vraag. Er is geen leven dat gemaakt moet worden, geen leegte die moet worden opgevuld. Door Rachel te laten sterven geeft Woolf haar hoofdpersonage de stilte terug. | 1pos
|
Onbezonnen is een boek dat heel vlot leest, het is dan ook verbazend dat dit het debuut is van Vera Lundi.
We volgen het verhaal van Monica na het overlijden van haar man. Ze kan de moordenaar niet vergeven en is verblind door haat en de drang naar wraak. Monica beseft niet hoe fout de beslissingen zijn die ze neemt, en welke invloed dit heeft op haar dochters.
Onbezonnen beschrijft vooral de emoties van de verschillende personages. Je krijgt inzicht in hoe Monica denkt, maar je ziet ook veel vanuit het standpunt van de moordenaar. Het boek is niet altijd spannend, maar de psychologie die erachter zit is wel goed.
Lees dit boek zeker als je een vlot verhaal wilt lezen, met heel veel emoties. Van deze schrijver gaan we zeker nog meer horen! | 1pos
|
Op de universiteit waren Ally en Charlotte vriendinnen. In die tijd had Ally een relatie met David, maar uiteindelijk kiest David toch voor Charlotte en trouwt met haar. Dit betekende het eind van de vriendschap tussen de vriendinnen. Jaren later belanden David en Joe, de man van Ally, tegelijkertijd op de intensive care van een ziekenhuis. Daar treffen de twee vrouwen elkaar na jaren weer in de familiekamer. Brengt deze spannende nacht de vroegere vriendinnen weer bij elkaar?
Dani Atkins heeft met Duet met jou een indrukwekkende en ontroerende roman geschreven. Duet met jou start met de verhalen van David en Joe waarbij duidelijk wordt hoe zij in het ziekenhuis zijn beland. Daarna draait het boek om hun vrouwen Charlotte en Ally.
Ally en Charlotte zijn heel verschillende vrouwen: Ally is serieus en naïef en daarmee heel anders dan Charlotte, die graag lol maakt en veel oppervlakkiger is. Deze tegengestelde karakters zijn boeiend en hebben beide herkenbare trekken, waardoor je met de vrouwen mee gaat leven.
Schrijfster Dani Atkins heeft de vrouwen realistisch en levensecht neergezet en weet daarbij de gevoelens van de vrouwen goed over te brengen. De heftige nacht die Ally en Charlotte in het ziekenhuis beleven heeft grote impact op de vrouwen, waardoor de vrouwen gedurende de nacht nader tot elkaar komen. Er zitten een aantal ontroerende en hartverscheurende momenten in, waardoor je als lezer af en toe een traantje zult wegpinken. | 1pos
|
Gerard Nanne is er met zijn eerst boek in geslaagd een om boeiend verhaal te schrijven. Deze lezer is onder de indruk van de kwaliteiten van deze schrijver en kan niet wachten op zijn tweede boek. | 1pos
|
Over de auteur:
Dit is het eerste boek geschreven door het schrijversduo Marjo Heijkoop en Dinie Boudestein. Ze schrijven onder het pseudoniem Johanna Lime. Ze schrijven al sinds hun kindertijd dagboeken van personages .Hun voorliefde voor fantasy en sciencefiction ontwikkelde zich tot het bouwen van een eigen fantasiewereld. In 2011 besloten ze samen een roman te schrijven , dat is Schimmenschuw geworden. Het is een zelfstandig te lezen roman of als voorloper van een serie.
Dit is het verhaal van Kamilia, ze woont bij oma op de planeet Laskoro. Op een dag komt het zomercircus van Draom naar Tulle, waar ze woont en Kamilia gaat voor waarzegster spelen op dat circus. Ze wil ook haar eigen toekomst zien… dat had ze beter niet kunnen doen, want ze valt door een tijdpoort en avatars nemen haar mee naar Chyndyro, een zusterplaneet van Laskoro. En dan is ze ook nog eens in het verleden terecht gekomen…De matriarch in de tempel vertelt haar dat ze om terug te keren naar haar eigen tijdzone ze door zeven landen moet reizen om zeven sterpunten te verzamelen. De zevenster is namelijk de sleutel van de enige tijdspoort…Natuurlijk moet ze onderweg allerlei onmogelijke opdrachten uitvoeren en wordt ze tegen gewerkt door geesten van draken die hier rondzwerven. Ze maakt een aantal vrienden, die haar gaan helpen met de zoektocht. Zal ze oma ooit nog eens terug zien?
Het karakter van Kamilia wordt redelijk goed vertelt, je kan je goed in haar inleven en voelt met haar mee als ze de opdrachten moet uitvoeren. Ook kan je je goed inleven in het karakter van de andere hoofdpersonen. Robin en Nikos vind ik de leukste.
Het verhaal leest vlot, er staat niet bij of het een Young Adult is, maar mijn idee is dat het zeker voor jongeren vanaf 15 jaar aantrekkelijk is om te lezen. De hoofdstukken zijn niet al te lang, de schrijftaal is helder. Er zitten uiteraard veel fantasy elementen in, zoals draken en magie, maar ook humor, romantiek ,actie en spanning. Precies in de goede verhouding.
5 sterren. | 1pos
|
In naam van de vader draait om de familie Van Foreest.
Ernst is bijna 75 jaar en advocaat geweest. Hij had een prestigieus advocatenkantoor in Laren, dat hij een paar jaar eerder heeft overgedaan aan zijn zoon Francis en zijn vrouw Renée. Zijn andere kinderen zijn Julian (getrouwd met Sandra) die huisarts is, Matthijs (getrouwd met Kim) die aan de rand van Laren een seksclub exploiteerde (Club Giovanni, een exclusieve herenclub) en Helena (weduwe en hertrouwd met de acteur Tobias). Al deze mensen spelen een rol in het boek, al komen een aantal mensen meer aanbod en komen we enkelen van hen slechts sporadisch tegen.
Ties is de 18-jarige zoon van Francis en Renée en hij speelt een heel grote rol.
Een jaar geleden werd Ties door zijn vriend Paul Verduin naar huis gebracht toen ze zagen dat Francis en Julian achterin de tuin aan het graven waren. Francis leeft vanaf dat moment in angst voor ontdekking voor de fout die hij gemaakt heeft.
Maar meer leden van de familie Van Foreest hebben geheimen. Renée wordt verliefd op haar zwager en zet daarmee veel op het spel.
En Ties raakt door zijn vriend Paul Verduin betrokken bij een drugsdeal. Ties gaat regelmatig op bezoek bij zijn oom Matthijs. Hij voelt zich daar op zijn gemak, ook al mag hij alleen naar de meisjes kijken. Daar maakt hij kennis met Judith, die sinds kort in Giovanni werkt. Wat doet een knap en rijk meisje als Judith in een seksclub, is zij daar voor de hoge verdiensten of heeft zij een heel andere reden?
Ook al is Ernst uit het advocatenkantoor getreden, hij is en blijft de pater familias waar iedereen naar luistert. Binnenkort wordt hij 75 jaar en er wordt een groot feest georganiseerd, voornamelijk door Renée en Sandra. Om specifieke redenen, die later duidelijk worden, zijn Matthijs en Kim niet welkom.
Als Ties en Paul worden opgepakt bij een drugsdeal, niet wetende dat de politie de dealers in de gaten houdt, krijgt Francis een filmpje toegestuurd met beelden van de nacht dat hij aan het graven was in de tuin. Er wordt bij vermeld dat dit filmpje openbaar gemaakt zal worden als hij er niet voor zorgt dat Paul vrijkomt. Het is afkomstig van Marco Verduin, de vader van Paul, een crimineel die bevriend is met Ernst en jaren cliënt van hem geweest is.
Ties beseft dat hij erg dom bezig geweest is en wil de drugswereld de rug toekeren. Dat wordt hem niet gemakkelijk gemaakt als hij weer opgepakt wordt. Nu op verdenking van een veel ernstiger misdrijf.
Dan breekt de dag aan van het verjaardagsfeest van Ernst en wordt alles duidelijk.
Voor een boek zijn de openingszinnen heel belangrijk. In een boekhandel pak je een boek op en leest de eerste zinnen. Als die pakkend zijn en nieuwsgierig maken, is de kan groot dat je verder wil lezen. In naam van de vader begint met “Ze was dood. Dat besefte hij pas toen ze niet meer bewoog. Hij keek naar haar; naar haar rok, haar pumps, het shirtje dat haar net iets te klein was. God, dit was niet zijn bedoeling geweest. Of wel?” Als je dit leest, is je aandacht meteen gevangen. Een zeer geslaagd begin.
De karakters zijn goed uitgewerkt en herkenbaar en geloofwaardig neergezet.
De schrijfstijl is vrij eenvoudig en het boek leest mede daardoor heel vlot. De wisseling in perspectief tussen de verschillende hoofdpersonen in de (korte) hoofdstukken nodigt uit om verder te lezen. Spanning is weliswaar niet steeds aanwezig, maar wel op de juiste manier gedoseerd om nooit te vervelen en de spanningsboog is nooit te kort of te lang.
Langzaam maar zeker wordt naar de onverwachte plot toegewerkt.
Linda Jansma (19 oktober 1967, Amsterdam) is een Nederlandse Thrillerschrijfster. Op haar dertiende verhuisde zij naar Almere. In 2009 stuurde zij haar manuscripten naar diverse uitgeverijen en in 2010 kwam haar eerste thriller Caleidoscoop uit bij De Crime Compagnie. Met dit boek won zij de Schaduwprijs, de prijs voor het beste Nederlandstalige spannende debuut.
In naam van de vader is haar elfde thriller. Daarnaast heeft Linda Jansma een aantal andere publicatie. Zij is genomineerd voor verscheidene prijzen en won naast de Schaduwprijs voor Caleidoscoop met Schuilplaats Beste Vrouwenthriller 2013. | 1pos
|
Ik kon me heel goed inleven in de hoofdpersonen. Hoe moeilijk het is om als gezin te blijven functioneren als er een gezinslid ongeneeslijk ziek is.
Ik kon de wanhoop bijna door de regels heen voelen. Een verhaal wat ik moeilijk aan de kant kon leggen. Wel vond ik hier en daar de paniekgevoelens van met name Anne, wat in herhaling vallen. Maar dat nam niet weg dat ik het een heel goed verhaal vond met een heel fijne schrijfstijl. | 1pos
|
Vervolg op het boek “taal is zeg maar echt mijn ding” helemaal suf gelegen van woorden en zinnen welke Paulien in dit boek heeft geschreven. Soms zelfs zo diepgaand dat ik het even niet meer wist.
Leuk hoe ze soms ook expres spelfouten maak om het taalgebruik wie wij Nederlanders gebruiken. | 1pos
|
‘Als je dit leest ben ik er nog’ is een verhaal in dagboekvorm, met kiekjes, gedichten en quotes. Een soort plakboek van Jette’s leven op dat moment. Jette Vonk houdt een blog bij en haar blogposten heeft ze gebundeld tot een boek. Het is geen dik boek en de teksten worden regelmatig afgewisseld met foto’s en gedichten. Dat leest erg snel en gemakkelijk, omdat het steeds korte stukjes betreft.
Lees de volledige leeservaring op mijn blog | 1pos
|
Ofschoon Elizabeth George en inspector Lynley al geruime tijd meegaan, was voor mij 'De dag des oordeels' een eerste kennismaking. Prettige schrijfstijl. Mooi opgebouwd verhaal. Geen al te lange hoofdstukken. Karakters die heel echt overkomen.
Alleen het eind voelt wat onaf. Je weet wie de werkelijke dader is, maar blijkbaar de politie dan nog niet. En hoewel er niks mis is met een open einde, komt het in een detectivemysterie dat opgelost moet worden wat onbevredigend over. Gaat de werkelijke dader nog een openbare/officiële bekentenis doen? Blijft de politie in het ongewisse?
In het boek zijn verwijzingen naar dingen die Lynley en Havers eerder hebben meegemaakt. Maar die staan het begrip van dit verhaal niet in de weg. Het boek is prima op zichzelf leesbaar. | 1pos
|
Een groot deel van Hemel boven Londen speelt zich af in, het verleden en heden van, de stad Londen waar Leonard Vermin al wat voetstappen heeft achtergelaten. Samen met zijn vrouw Maud wil Leonard zijn laatste stappen in Londen tot een bijzonder eind brengen. De zieke Leonard zal zijn testament bekend gaan maken in het bijzijn van onder andere zijn vrouw Maud en haar kinderen Gregorius en Irina.
Gregorius is steeds op zoek naar het ultieme geluk en rijkdom wat hem steeds maar lijkt te ontglippen. Zal het testament dan eindelijk de doorslag geven voor hem? Zijn zus Irina daarentegen, leeft haar eigen leven verborgen voor iedereen. Zowel haar moeder als broer weten niets van haar neurose en voor haar is de stap om naar het testament te gaan echt iets wat buiten haar comfortzone ligt.
Het feit dat het in twee tijdsbestekken is geschreven wat elkaar overlapt en door elkaar heen loopt, maakt het lezen lastig maar toch ook interessant en mysterieus. De personages worden duidelijk omschreven waardoor je hun plek weet gedurende het hele boek. Het is dan ook niet moeilijk om je de wereld van dit boek eigen te maken, het voelt alsof je als toeschouwer vanaf de zijlijn het leven beleeft.
Er zijn diverse verwikkelingen waardoor je steeds jouw eigen verwachtingen (die gevormd heb tijdens het lezen) bij zult moeten stellen. Het is ook mede hierdoor niet echt een boek wat je even wegleest of voor een tijdje aan de kant legt om het dan vervolgens weer op te pakken. Maar … juist door deze verwikkelingen heeft het boek een bepaalde mysterieuze tint waardoor het eind onverwachts en zeer verrassend is.
Wat ik miste was de verklaringen van de moeilijke woorden. Maar laat je hierdoor vooral niet tegenhouden! Doordat het kwalitatief zó meesterlijk in elkaar steekt is het zeker wel een aanrader. | 1pos
|
Het is erg lang geleden, dat ik dit jeugdboek las en de opvolgende delen. Ze zijn me in zoverre bij gebleven, dat dit deel op mijn top 25 mooiste boeken terecht is gekomen. Een mooi verhaal uit oude tijden. Voor zowel volwassenen als jongeren te lezen.
Het verhaal gaat over een twaalf jarige jongen, die zijn vader verliest en daarna maakt hij grote avonturen mee omdat hij bevriend raakt met een wolf. Die wordt zijn metgezel en helpt hem op zijn weg.
Na dit deel zijn er nog 5 delen verschenen. Ze gaan allemaal over de spannende avonturen van Torak. | 1pos
|
Iedereen kent wel “De Schreeuw” van de Noorse schilder Edvard Munch.
Maar weet je ook welke persoon er achter deze artiest schuilt?
Ben je daar benieuwd naar, dan neemt Steffen Kverneland je in zijn boek mee op een boeiende ontdekkingstocht. Met zijn bijna 300 bladzijden tellende striproman over zijn beroemde – of moet ik eerder zeggen: beruchte – landgenoot, heeft hij een heuse krachttoer geleverd. Maar liefst 7 jaar heeft het geduurd alvorens dit titanenwerk voltooid werd.
Verwacht je niet aan een mooie chronologische biografie.
Soms wordt er een hele periode uit het leven van Munch toegelicht, maar dan komen er plots een aantal anekdotes aan bod die niet helemaal in de lijn liggen van het voorgaande.
Hierbij komen er heel wat personages uit zijn entourage voorbij.
Hoewel dit het geheel wel boeiend maakt, zorgt het er ook voor dat het boek behoorlijk vermoeiend is en dus niet echt geschikt om in 1 keer uit te lezen.
Deze stripbiografie is op verschillende vlakken opmerkelijk.
Allereerst is het uitsluitend gebaseerd op citaten, brieven, dagboeken, notities, tekeningen, grafieken en schilderijen. Hiervoor heeft Kverneland dus massa’s materiaal moeten doorspitten. Wat meteen verklaart waarom hij zo lang aan dit boek gewerkt heeft.
Bovendien wisselt Kverneland af tussen heel wat verschillende tekenstijlen: van kubistische cartooneske weergaven van Munch en zijn omgeving tot zeer realistische tekeningen. Allen vormen ze een weerspiegeling van het veelzijdige talent van deze tekenaar.
Heel interessant is ook de verwerking van vele kunstwerken van Munch in het getekende verhaal. Zo kom je niet alleen heel wat te weten over zijn schilderijen en etsen, maar ook over zijn leven, zijn omgeving en zijn drijfveren.
Kort samengevat is deze graphic novel een leerrijke en afwisselende kennismaking met een bekende kunstenaar waar de meesten onder ons toch niet echt zo veel over weten. | 1pos
|
Donald ziet alle successen die zijn carriere glans zouden kunnen geven aan zijn neus voorbij trekken, en besluit een sabbatical op te nemen van 3 maanden.
Hij besluit tot een grote zeiltocht, waarbij hij het laatste stuk vergezeld zal worden door zijn 7-jarige dochter Maria, het stukje van Noorwegen naar Harlingen.
Bijna in veilige haven, gaat er toch iets mis, iets vreselijks mis, en lijkt
de zeiltocht uit te monden in een verschrikkelijk drama.
Dit kleine boek, ik had het in 2 uur uit, loopt op tot een zinderende spanning en brengt je aan het slot weer terug op aarde.
Kort maar krachtig en prachtig! | 1pos
|
Lucia de Berk wordt in december 2001 gearresteerd op verdenking van moord op vier volwassenen en drie kinderen. Allemaal overleden ze in ziekenhuizen waar De Berk werkzaam was. In de media krijgt ze al snel de bijnamen ‘Zuster Dood’ en ‘Engel des doods’.
De rechtbank veroordeelt haar in maart 2003 tot levenslang, ruim een jaar later oordeelt het gerechtshof net zo, dan zelfs met tbs.
Na onderzoek naar de bewijsvoering wordt de zaak uiteindelijk in 2008 heropend. Lucia de Berk wordt vrijgelaten. Ze heeft ruim zes jaar gevangen gezeten.
Als er in 2001 verdenkingen zijn over de doodsoorzaak van een aantal patiënten in een ziekenhuis in Den Haag wordt Lucia de Berk, later beter bekend als Lucia de B., opgepakt als verdachte. Roddel en ongenuanceerde uitspraken zorgen er uiteindelijk voor dat ze wordt gearresteerd. Ondanks felle beweringen dat ze onschuldig is en er gebrek aan sluitend bewijs is wordt haar in 2003 toch levenslang opgelegd. Ongeloof gevolgd door een hoger beroep verergeren de zaak alleen maar en wordt haar straf zelfs met TBS verhoogd. Onbegrijpelijk…..
Als je dit boek leest, de overdenkingen en de ervaringen van Lucia, dan kun je alleen maar tot de conclusie komen dat de aanklagers vanaf het eerste moment totaal verkeerd bezig zijn geweest. Het gedrag van politie en rechtbank, de druk van de recherche tijdens de verhoren, de manier waarop ze Lucia hebben behandeld, zonder aanwezigheid van haar advocaat. De vernederingen die zij heeft ondergaan, geestelijk én lichamelijk, zijn mensonterend. Het oordeel/aandeel van de media is vernietigend en ongenadig gebleken, daarmee wordt maar weer eens bewezen hoe groot die invloed kan zijn. Ze was al veroordeeld voor schuld was bewezen. Ik werd geregeld boos en het gevoel van ongeloof overheerste. Dat zoiets hier in Nederland voorkomt én überhaupt kan is te gek voor woorden. Het ´bewijs´, de flinterdunne statistieke beredenering, sloeg werkelijk nergens op. Dat de rechtbank daar een oordeel op heeft kunnen baseren gaat mijn verstand te boven. Een grotere dwaling van justitie is nauwelijks denkbaar, al kennen we er natuurlijk wel meer. Denk aan de Puttense moordzaak waarbij twee mannen jaren onschuldig achter de tralies zijn verdwenen.
Als ik het achteraf beredeneer dan kan iedereen dus zomaar even van de straat worden geplukt, onder druk worden gezet én een bekentenis worden afgedwongen. Iets wat Lucia niet één keer heeft gedaan overigens, wat zeer zeker te bewonderen is onder die zware omstandigheden. Zes jaar heeft Lucia doorgebracht onder erbarmelijke omstandigheden. Mijn kijk op het gevangeniswezen is wel degelijk veranderd hierdoor. Want ook al zijn de gevangenissen in Nederland, in vergelijking tot die in het buitenland, verre van bar te noemen, ze zat er al die tijd wel onschuldig en beroofd van haar vrijheid. Dat feit alleen al is meer dan voldoende om de moed te laten zakken.
Lucia’s verhaal komt indringend en menselijk bij me binnen. De frustratie, de wanhoop en het verdriet waren er natuurlijk, in grote mate. De vernederingen door gevangenbewaarders zijn werkelijk niet te behappen. Maar ook de bijzondere vriendschap met haar celgenoot, die haar er mentaal doorheen heeft getrokken laat zien dat je onder bijzondere omstandigheden ook weer bijzondere dingen meemaakt.
Van ontzettend veel kracht getuigt de manier waarop Lucia dit opzienbarend en triest verhaal verteld. Dat zij en haar familie altijd het vertrouwen hebben gehouden op een goede afloop en de vechtlust hebben weten op te brengen is bewonderenswaardig. De overtuiging dat het gelijk uiteindelijk aan haar zijde zou staan is evenzeer te bewonderen. Tenslotte zag het er allerminst gunstig voor haar uit, ondanks haar overtuigende onschuld. Uiteindelijk duurde het zes jaar voordat er licht aan het einde van de tunnel kwam en ze thuis haar rechtszaak mocht afwachten. In 2010 is ze vrijgesproken, het is ruim negen jaar later.
In het boek zijn documenten met huisregels opgenomen zoals ze in de gevangenissen nageleefd dienen te worden. Het geeft de lezer een kijkje op de absurde en onredelijke eisen, want dat zijn het. Naar mijn mening is dit verhaal goed en indringend geschreven. Het moest ook worden verteld! Maar hoe waardeer je deze ‘real life thriller’? Als het fictie zou zijn kreeg een thriller zeker vijf dikke sterren. Waarom zou ik die normering niet doortrekken naar een non-fictie boek? Dus doe ik dat. | 1pos
|
Dit is het tweede deel van de trilogie van de vrienden Kiki, Noor en Joost.
In dit deel speelt Joost de hoofdrol. Joost is een kunsthistoricus, archeoloog van in de veertig. Hij wordt beschreven als een ietwat klungelige, onzekere knuffelbeer. Joost wil op deze leeftijd graag vader worden en gaat daarom naarstig op zoek naar dames die een potentiële kandidaat voor moeder kunnen zijn. Daarbij wordt hij geholpen door zijn eeuwige maatje 'Kees' genaamd. Op een humoristische en grappige wijze wordt verteld hoe Joost in zijn zoektocht te werk gaat.
Door het verwerken van een wetenschappelijk thema in het verhaal krijgt het boek ook nog een spannend tintje. | 1pos
|
Rafael is het waargebeurde verhaal van twee geliefden die er alles voor overhebben om bij elkaar en bij hun kind te zijn. Een spannend en actueel boek over grenzen, dromen, wilskracht en liefde die regels, landsgrenzen en zelfs gevangenismuren overstijgt. Het leest makkelijk weg en ik heb er echt van genoten. Een heel mooi ontroerend boek! | 1pos
|
Ik vind dde boeken van Sabine Thieser altijd goed, geheimzinnig sfeertje en je waant je in Italie! | 1pos
|
In Halleluja voert Annelies Verbeke, één van de ‘grande dames’ van de Vlaams literatuur, ons mee in 15 verschillende kortverhalen, het genre waarin ze echt excelleert. Het is dan inderdaad snel wisselen van setting, en soms heb je spijt dat je snel van een personage moet afscheid nemen, maar de kracht van het verhaal zit ‘em toch vooral in de beknoptheid en de straffe manier waarop Verbeke je opnieuw en opnieuw in een nieuw verhaal introduceert. Soms zijn ze geheel surrealistisch, een bizar droombeeld, en dan weer heel emotioneel maar bovenal telkens verrassend. Verbeke heeft wel een abonnement op personen die niet meer helemaal passen in de hun omringende wereld om eerlijk te zijn.
Het eerste verhaal, Huilbaby, was voor mij direct wel het beste en ook het verhaal met het verrassendste en een intrigerend perspectief waarin een 1-jarige baby eindelijk uitlegt waarom hij zo schreeuwt. De schrijfster schetst echter personages van alle leeftijden, kunnen en kleuren. In twee verschillende verhalen onder de titel Aankomstwijk volgen we migranten in een vreemde stad die hun leven een nieuwe start willen geven maar direct met tegenslagen worden geconfronteerd. Deze geven ook direct een menselijk gelaat aan de actualiteit die door verschillende media op niet aflatende wijze op ons wordt afgevuurd.
Nog een verhaal dat mij goed is bijgebleven, is Wilde dieren dat het verloop van een relatie tussen twee succesvolle musici pijnlijk eerlijk beschrijft, waarin je kan meeleven met beide kanten, en ze elkaar alleen nog begrijpen in hun fascinatie voor de prehistorie en de tijd dat het vroeg-menselijke ras, de Neanderthalers, in grotten en van de natuur leefden. Een te romantisch beeld van deze periode doet hen een enkele reis naar de Serengeti boeken… Ook de personages van In de knop kan je zo in je hart sluiten door hun zoektocht naar zingeving in hun leven.
Eigenlijk heb je 15 verhalen van doen waarin de menselijke natuur op een weergaloze manier wordt neergezet in een prachtige stijl en een taalgebruik waar je ook echt van kan genieten, en dat ook niet als het echte Vlaamse idioom van een Lize Spit of een Griet Op de Beeck aanvoelt, voor diegenen die dit al hebben leren kennen en dit niet zo bevallen is. (Indien consequent gebruikt, kan ik hier zelf trouwens wel van genieten!)
Verbeke is echt wel van alle markten thuis: met 30 dagen schreef ze een pracht van een roman en met Halleluja bewijst ze dat ze haar eerste liefde, het kortverhaal, compleet in de pen heeft. Dit is misschien wel één van de bundels die lezers kan overhalen om kortverhalen te beginnen lezen. Doén gewoon! | 1pos
|
‘De onschuldige moordenaar is geen spannend verhaal,.of misschien toch wel?? Ik had de tv serie niet gezien en wilde “blanco”en zonder vooroordelen dit boek lezen.
Het kwam in eerste instantie op mij over als een vrij zakelijke vertelling over een afschuwelijke verkrachting van een vrouw die langs het strand even wil hardlopen. Steven Avery staat gelijk genoteerd als verdachte. Hij is geen lieverdje, heeft al een strafblad en onlangs de vrouw van de hulpsheriff lastig gevallen en bedreigd. Hij had dus al de aandacht van het sheriffs departement van Manitowoc County. Een dorp waar iedereen elkaar wel kent. De vrouw van Steven, Lori is net bevallen van een tweeling maar in plaats van genieten van deze jongens wordt hij opgepakt.
Er volgt een rechtszaak. Het rammelt aan alle kanten, gedachten en verklaringen worden aan alle kanten beïnvloed, er wordt gerommeld met bewijsmateriaal maar Steve wordt toch veroordeeld en zal de komende jaren in de cel doorbrengen.
Na 18 jaar wordt hij alsnog vrijgesproken omdat er nu DNA kan worden onderzocht. Zijn onschuld is bewezen maar zijn leven en zijn huwelijk zijn verwoest. Hij heeft niets meer.
Dan wordt er na 2 jaar een moord gepleegd. En alle bewijzen gaan weer richting Steve.
De lezer twijfelt en wordt wederom meegetrokken in een nieuwe zaak rondom deze verdachte. Alles spreekt tegen hem en vooral als zijn neefje tegen hem getuigt lijkt de uitspraak van de rechter onverbiddelijk.
Is hij onschuldig? Of heeft het leven in de gevangenis hem zo kapot gemaakt dat hij in een monster is veranderd.
De schrijfstijl van Michael Griesbach is zakelijk, alsof hij probeert om je op een hele objectieve manier te vertellen over dit verhaal en de misvattingen in de Amerikaanse rechtbanken. De invloeden van de jury en hoe bewijzen verzameld en aangetoond worden tijdens een rechtszaak.
Deze manier van een boek schrijven haalde wel een stuk spanning en snelheid uit het verhaal. Het is absoluut geen sensatie maar verandert van een soort thriller in een roman over Steve. Ik legde het boek halverwege even aan de kant om het na een dag toch weer op te pakken, ik zat met zoveel vragen. Het had me toch geraakt!
Wat als ze gelijk de goede dader hadden gehad bij de verkrachtingszaak? Alles zou dan anders gelopen zijn, voor Steve en zijn familie maar ook voor de nieuwe slachtoffers. Met deze vragen bleef ik achter. Ik heb dit boek zeker gewaardeerd vooral omdat het voor mij totaal out-of-the-box-lezen was. Ik ben geïnteresseerd geraakt in dit soort boeken dat misverstanden aan de kaak wil stellen. Dat is bij dit boek zeker gelukt. | 1pos
|
Dit is het tweede boek dat Mark van Dijk heeft uitgebracht met een vertaling van een Charles Dickens verhaal. Het gaat over Trotty, hij is een kruier en heeft geen cent te makken. Hij is straatarm. Hij is dol op zijn dochter Meg. Hij hoort de klokken van Het Carillon dingen zeggen. Ze zeggen allerlei dingen. Als zijn dochter een aanzoek heeft gehad van en aanbidder, staat zijn leven op de kop. De rijke klasse bemoeit zich ermee. Zij kijken naar arme mensen alsof ze niks waard zijn. De wereld is van hun. Het verschil tussen rijk en arm wordt hier goed benadrukt. Alles speelt zich af in een echte Dickens sfeer. Trotty besluit naar het Carillon te gaan. Hij hoopt dat alles weer goed komt. Hier krijgt hij de toekomst te zien. Het heeft ook een beetje de sfeer van a christmas Carol hierdoor. Het is een verhaal waar je ook nog eens iets van kunt opsteken.
Ik kan me voorstellen, dat het vertalen van dit boek een grote klus is geweest. Maar het is nu zo op papier gezet dat Het vlot leest. Het raakt je, dit verhaal. Je komt er achter dat je het nog zo slecht niet hebt. De wereld kan ook vandaag de dag wel wat meer menslievendheid gebruiken! Want we kijken echt anders naar mensen en veroordeelden ze snel. Dit is een verhaal over geluk en ongeluk. Je moet zelf maar gaan lezen, wat de uitkomst gaat worden.
Is er extra uitleg nodig? Dan staan er noten onderaan de bladzijde met de betekenis.
De illustraties zijn echt weer prachtig en scènes uit Het verhaal. In kleur en zwart wit. Hardcover met leeslint. Gouden letters aan de voorkant. Echt mooi!
Het verhaal speelt zich af rond de feestdagen. Dit boek kun je altijd lezen. Het hoeft niet persé rond kerst en oud en nieuw. Ik heb hem precies er tussen in gelezen.
Ik geef het 4,5**** | 1pos
|
Het moet gezegd worden, en ja, deels om dat ik daar wel trots op ben, het boek las ik in twee dagen uit ( het laatste deel staand, waarvan acte).
Nu is dat geen heel erg grote prestatie, met 254 pagina’s, maar toch, de boeken die je het snelst uitleest, dat zijn de échte, zo vind ik.
Het boek verteld het verhaal van Simone, getrouwd met Raaf, moeder van twee, Linde en Mia. Maar niet alleen de situatie van nu, ook haar verleden, hoe ze opgroeide, met moeder Frida en vader Maarten, zus Matilda. We maken in het ook kennis met diverse personages die een rol speelden in haar leven.
Simone (en haar zus), geboren in Limburg, verhuist al jong met haar ouders naar Oost- Groningen: Winschoten, en worstelt tijdens haar jeugd met het feit dat ze daar niet vandaan komt, zoals het daar genoemd wordt (en wat ze regelmatig te horen krijgt): ‘Jij komt hier niet weg, he?’, wat tevens de link legt naar de titel. Voor mij was hier (Limburse), een spraakverwarring, omdat ze hier meer het ‘vandaan’ gebruiken, dus dit was even een realisatie, dat het in het Noorden anders wordt uitgesproken.
Door het Limburg-element was het verhaal wel herkenbaar, ook de worsteling met identiteit sprak me aan. We maken ook kennis met grootouders (ik stop nu maar met de namen te noemen), de voorgeschiedenis van haar eigen ouders, hun carrières en die van Simone en haar Raaf zelf. Simone was voorheen actrice in een theater gezelschap, heeft nog andere banen gehad, na gestudeerd te hebben in Amsterdam, maar zit nu werkloos thuis.
Raaf is zanger, en vanwege zijn werk veel van huis. Waardoor Simone vaak alleen is met haar dochtertjes, het ‘alleen’ waarin de vragen, de wanhoop en het, voor haar gevoel, gebrek aan ‘dit ben ik, hier hoor ik, dit wil ik zijn’. , grip op haar krijgen. In die momenten belt ze vaak haar zus, en dan komt het besef haar helder voor ogen: ze moet terugreizen naar de plek waar ze is opgegroeid, om zichzelf te kunnen hervinden en één ding doen om af te rekenen met haar verleden, haar worstelingen, althans, voor zover, voordat ze verder kan.
Het vervolgverhaal maakt sprongen van vroeger naar nu, en ontvouwt daarmee haar jeugd, haar schooltijd, hoe ze Raaf ontmoette, de geboorte van haar tweelingdochters en het nu, de huidige situatie, het grijze gebied waarmee ze zich omringt voelt, en de huwelijksperikelen van haar ouders, en hoe dat eindigt.
Door het hele verhaal heen komen steeds meer vragen naar boven (de structuur van een verhaal), en naarmate het einde naderde, wilde ik alleen maar doorlezen, ik wilde echt weten hoe het afliep en hoe dingen me opgehelderd werden, ik móést het weten (vandaar ook dat ik niet de tijd nam rustig te gaan zitten, maar gewoon maar bleef staan.
Ja, ik heb het boek in twee dagen uitgelezen, en ja, dat was het waard.
Ik heb dit boek 5* gegeven, omdat de boeken die me welhaast dwingen het zo snel uit te lezen, de meest memorabele zijn, al is het alleen omdát het leidde tot het zo snel uitlezen.
Daarnaast vind ik het voor een (deels autobiografisch, verwacht ik) debuut zeer geslaagd, er zijn vast auteurs begonnen met een slechter debuut.
Dus ben ik benieuwd naar de volgende boeken van Anette Maas, en heb ik zeer aangenaam kennis mogen maken met deze nieuwe naam. | 1pos
|
'Weet je dan niet dat vrijheid iets edels, iets kostbaars is? In het wilde weg willen dat de dingen zo gebeuren als het willekeurig in mij opkomt, dat is niet alleen onedel, het is het minderwaardigste wat ik kan bedenken.' (p. 16)
Waar gaat het over?
Over vrijheid bevat vijftien vertaalde colleges van Epictetus. Hij maakte zelf geen aantekeningen: zijn colleges zijn opgetekend door zijn studenten. Aan de hand van praktische voorbeelden maakt hij inzichtelijk hoe je persoonlijke vrijheid kunt ervaren.
‘Vrij is degene die leeft zoals hij wil,’ is de ondertitel. Specifieker: ‘Vrij is immers alleen iemand die alles wat hem overkomt, beschouwt als in overeenstemming met zijn morele keuze en die door niets en niemand ergens van weerhouden kan worden.’
'Waarom toch dingen naar je toe trekken waar je niet verantwoordelijk voor bent? Dat is vragen om moeilijkheden!' (p. 18)
Mysterieuze dialogen
Er wordt geen omschrijving van de context gegeven. Waar is Epictetus? In een collegezaal vermoedelijk, het zijn immers colleges. Echter wijzen enkel de vele dialogen op een gesprekspartner die evengoed in alle colleges dezelfde kan zijn als een select of groot gezelschap met wisselende gesprekspartner. Dit maakt het mysterieus voor iemand die eigenlijk te weinig voorkennis heeft om het te kunnen plaatsen.
Epictetus is scherp, cynisch, vaak wat denigrerend nonchalant. Zijn stelligheid brengt de tekst tot leven. Hij die niet streeft naar vrijheid noemt hij geregeld ‘slaaf!’ wat in 2016 redelijk hilarisch is vanwege de lading die er nu aan hangt.
'Vrij is de man die niet gehinderd wordt, voor wie alles gaat zoals hij wil. Degene die je kunt hinderen of dwingen of tegenwerken of tegen zijn wil in een situatie kunt brengen, die is slaaf. Wie kan er niet gehinderd worden? Degene die naar niets verlangt wat van een ander is. En wat is er van de ander? Datgene waarvan we niet zelf in de hand hebben of we er wel of niet over beschikken, waarvan we de eigenschappen en toestand niet zélf kunnen bepalen.' (pp. 70-71)
Soms vond ik hem wat kort door de bocht. In zijn focus op het rationele laat hij het psychologische compleet achterwege, maar voor zijn tijd was dit revolutionair. Het is dan ook een boekje dat met name interessant is voor mensen die zich verdiept hebben in de filosofie van het Oude Grieken waarbij ze de inhoud kunnen plaatsen in de context van die tijd.
'Over vrijheid' is een scherpe bundeling van vijftien colleges van Epictetus waarin hij rake punten maken en de lezer van nu tegelijkertijd laat lachen om zijn stellige taalgebruik.
Deze recensie verscheen eerder op www.alexhoogendoorn.nl | 1pos
|
Wat een goed boek, je merkt haast niet dat het bijna 900 pagina's heeft!
Werkelijk vol spanning en met veel fantasie geschreven. Terwijl er heel veel gebeurtenissen zijn beschreven die in werkelijkheid ook zo gebeurd zijn. Stephen King heeft zich meer dan uitgebreid ingelezen, zelf zegt hij dat hij meer dan zijn eigen lengte aan boeken gelezen heeft. Het is en blijft een roman, dus is de geschiedenis als het ware letterlijk herschreven door King. Het is zo realistisch geschreven dat je letterlijk wordt meegenomen naar het verleden. Als Jake Epping uiteindelijk in zijn opdracht slaagt - kan hier de clou natuurlijk niet verklappen - en terugkeert naar zijn huidige tijd, overziet hij de consequenties van het ingrijpen in de geschiedenis en besluit wederom terug te gaan naar hetzelfde jaartal waar hij eerder naar teerugkeerde om het anders te doen. Dit relaas lijkt daarmee op de films "Back to the future".
Het gegeven dat ik dit boek van bijna 900 pagina's in de spaarzame uurtjes naast mijn meer dan fulltime baan heb gelezen en het desondanks toch al naar zo'n 2 weken uit heb, zegt veel! | 1pos
|
De Feniksclub is een groep van zielsverwanten die allen te maken hebben gehad met de noodlottige kaping van Air France vlucht 64 eind de jaren 1980. Vooral de kinderen die toen in het vliegtuig zaten maken er deel van uit. Zij werden na onderhandelingen vrijgelaten en zagen op televieschermen hoe het vliegtuig explodeerde en hun ouders de dood werden ingejaagd. Het hoeft niet gezegd dat het trauma voor velen immens was. Een van de getroffen kinderen was Samantha, die nog steeds gelooft dat er meer aan de hand is dan wat de autoriteiten hebben laten weten. Ze zoekt contact met Lowell, wiens moeder eveneens omkwam, en wiens vader toen CIA-agent was. Wanneer deze laatste omkomt tijdens een auto-ongeval, krijgt Lowell het eerste bewijsmateriaal in handen: bewijs dat het niet ging om een "gewone" kaping, maar dat hogere machten aan de touwtjes trokken. Machten die er ook nu nog op gebrand zijn het bewijs in handen te krijgen.
De Feniksclub is vanaf het begin ijzersterk: Hospital gaat in op de trauma's en de al dan niet terechte paranoia van Lowell, en ontrafelt het verband tussen de verschillende inzittenden van de beruchte vlucht 64. Haar verhaal zit zo ingenieus in elkaar, dat je op den duur achter elk klein detail de grootste complotten meent te ontwaren. Het knappe is dat die details ook werkelijk telkens een rol spelen, zij het doorgaans een andere dan verwacht.
Eens de verbanden en relaties voldoende, maar nog niet volledig, zijn uitgeklaard, gaat Hospital over tot het échte werk: de ijzingwekkende taferelen op en rond vlucht 64, de beangstigende werkelijkheid van wat mensen andere mensen aandoen om een hoger doel te bereiken. De spanning die een gewone spionagethriller met zich meebrengt, slaat op dat moment om: niet alleen de belangen van staten en de levens van enkele getrainde geheime agenten staan op het spel, maar die van doodgewone mensen van vlees en bloed, die toevallig op het verkeerde vliegtuig zaten. Dat soort spanning maakt van De Feniksclub wat het is: een onovertroffen spionagethriller. Een vliegreisje zal de komende maanden niet meer hetzelfde zijn. | 1pos
|
In haar eigen land, Zuid-Afrika, geldt Chanette Paul al jaren als de koningin van het Afrikaanstalige lekkerleesboek. Sinds 1995 heeft ze ruim veertig boeken gepubliceerd. Begonnen met liefdesverhalen, historische romans en chicklit, betrad ze in 2007 met het eerste deel uit de Gys Niemand-reeks voor het eerst het terrein van de misdaadfictie. Hierna volgden vier psychologische thrillers, die onder meer opvielen vanwege de gedegen research die eraan ten grondslag lag. Hoewel Paul in haar schrijverscarrière dus al een paar keer van genre is gewisseld, blijft haar werk onverminderd populair.
Offerlam is Pauls eerste roman die tegelijk in het Afrikaans én in Nederlandse vertaling verschijnt. Het boek is geschreven op uitnodiging van de Vlaamse uitgever Lannoo en speelt zich zowel in Vlaanderen, Zuid-Afrika als het vroegere Belgisch Congo af. Met dit boek heeft Chanette Paul een voorlopig hoogtepunt in haar oeuvre bereikt: de culminatie van waar al haar kennis en ervaring tot dusver toe hebben geleid.
In Offerlam beweegt het verhaal heen en weer tussen verschillende tijden, plaatsen en hoofdpersonen. Het begint in 1961 in Belgisch Congo, wanneer de 28-jarige Amelie de Pauw getuige is van de moord op haar geliefde, de Congolees Elia, en zelf voor dood wordt achtergelaten. De dader is Amelies man, de louche Belgische zakenman César. Amelie wordt gered door een zwarte vrouw, Tabia, en slaagt erin naar Zuid-Afrika te vluchten, waar ze onderdak vindt bij de Colijns, een Belgisch migrantengezin. Amelie is zwanger, maar ze weet niet of het kind van César of Elia is. Als na de geboorte blijkt dat het kind wit is, denkt Amelie dat César de vader is. Amelie is bang dat César haar zal vinden. Daarom laat ze baby Caz bij de Colijns achter, in ruil voor de diamanten die ze van Tabia heeft gekregen. Amelie de Pauw keert terug naar België en neemt een nieuwe identiteit aan: Annemie Pauwels, Ammie.
Tweeënvijftig jaar later krijgt Caz in Zuid-Afrika een telefoontje van haar pleegzuster, Tineke Colijn. Tineke en haar moeder Fien zijn terug in België en Caz heeft jaren geen contact meer met hen gehad. Tineke vertelt Caz dat Fien op sterven ligt en dat ze Caz voor haar dood wil vertellen wie haar biologische ouders zijn. Caz reist naar Gent, maar Fien sterft voor Caz met haar heeft kunnen praten. Gelukkig kan Tineke haar helpen, en Caz begint aan een reis door Vlaanderen om haar echte moeder te zoeken. Maar dan wordt Tinekes lijk gevonden, en plotseling is Caz, als enige erfgenaam, de hoofdverdachte in een moordonderzoek.
Intussen wordt de bejaarde Ammie achtervolgd door herinneringen. Daarom besluit haar stiefzoon, de historicus Luc de Reu, Caz op te sporen. Als Luc en Caz met elkaar in contact komen, ontstaat een ingewikkeld kat-en-muisspel dat hoofdzakelijk via sms-berichten gevoerd wordt, waarbij Luc zich bekendmaakt als ‘TU’, ‘Tijl Uilenspiegel’.
En dan is er nóg iemand naar Caz op zoek. Deze Congolees, Erevu, denkt dat Caz hem naar de nkísi kan leiden, twee houten beeldjes die Tabia in 1961 aan Ammie heeft gegeven. Als hij de nkísi in handen kan krijgen, zal hij zijn eigen rijk kunnen stichten, ‘als architect van het volmaakte Congo’. Om dit nobele ideaal te verwezenlijken, gaat Erevu echter geen middel uit de weg…
Wat Offerlam zo’n rijke leeservaring maakt, is in de eerste plaats de Afrikaanse achtergrond. Hoewel Paul in haar nawoord toegeeft dat de historische gebeurtenissen misschien niet altijd helemaal kloppen, geeft ze een overtuigend beeld van de koloniale verhoudingen en de politieke chaos in de overgangsperiode rond Congo’s onafhankelijkheid. Een chaos waarin een opportunistische diamantsmokkelaar als César ongestraft zijn gang kan gaan. Erevu’s ‘volmaakte Congo’ is een antwoord op het optreden van Joseph Kony, die met zijn leger kindsoldaten dood en verderf zaait in het grensgebied van Oeganda, Congo en Soedan. Ook het gegeven van de bloeddiamanten geeft Offerlam een actuele lading.
Daarnaast is de intimiteit van de relaties tussen Caz, Luc en Ammie een sterk punt van de roman. Wanneer er niet veel méér lijkt te gebeuren dan de uitwisseling van sms’jes tussen Caz en Luc, dreigt de spanning even in te zakken. Maar wanneer Caz van moord verdacht wordt, blijkt hoe slim Paul het boek heeft opgezet. Als ‘Tijl Uilenspiegel’, de legendarische vrijbuiter die iedereen voor de gek hield, je enige alibi is, wordt het moeilijk je onschuld te bewijzen!
Offerlam is een boek van een ervaren schrijfster op de top van haar kunnen, dat het verdient ook in Nederland en Vlaanderen opgemerkt te worden. Hoewel Offerlam een zelfstandig verhaal is, biedt het einde openingen voor een vervolg, en inderdaad wordt in november 2016 deel 2 verwacht. Iets om nu al naar uit te zien! | 1pos
|
Boy Seven is zijn geheugen kwijt. Aan de hand van kleine dingen vindt hij aanwijzingen die leiden naar een notitieboek waarin hij beschrijft hoe dat gekomen is. Helaas heeft hij zichzelf ook een waarschuwing gegeven: niet de politie bellen. Spannende ontwikkelingen volgen tot Boy Seven de waarheid ontdekt. En dan is het bijna te laat.
Mirjam Mous heeft een boek geschreven dat leest als een film. Vanaf het begin wordt je meegezogen met de hoofdpersoon.
Een paar maal struikelde ik, vroeg ik me af 'klopt dat wel?'maar de feiten leken steeds te kloppen met eerdere gebeurtenissen.
Het verhaal speelt zich af in de VS, wat ik een jammer vond - de elementen (pizza, bowling) waren een beetje cliché.
De combinatie heden (geheugenverlies) en verleden (notitieblok, zo is het gekomen) en de climax zijn vier sterren waard. Allen omdat ik twijfelde aan de geloofwaardigheid en door de VS-clichés geen vijf sterren. Het is zeker aan te raden als spannend jongensboek. | 1pos
|
Het is niet mijn gewoonte de boeken die ik lees te recenseren. In feite is dit de eerste maal dat ik het doe.
Ik heb ondertussen zowat alle boeken Cross-boeken van Patterson gelezen en dikwijls vond ik ze goed, maar stilaan begin ik me telkens meer te ergeren aan Patterson.
Dit boek is wel heel flauw. Gelukkig draagt het niet de vermelding "Literaire Thriller" want dat is het absoluut niet.
De schrijfstijl is heel gewoontjes en het plot is te voorspelbaar.
Vergeleken met de Scandinavische en Britse schrijvers (Nesbo, Mankel, Mc Dermitt of Rankin) is dit boek een ordinair stationsromanetje.
Ik denk dat ik ga stoppen met Patterson te lezen. | 1pos
|
geschiedenis en een goed verhaal,
De Fransen Eric Giacometti en Jacques Ravenne leverden eind vorig jaar al een geslaagd visitekaartje af in de vorm van hun debuut Het schaduwritueel. En nu ligt hun tweede boek in de winkelrekken. Hoewel ze vasthouden aan het personage van commissaris Antoine Marcas, en er een paar kleine verwijzingen zijn naar hun eersteling is dit werk makkelijk als een op zichzelf staand verhaal te lezen.
Op Sicilië worden de lichamen van een collectieve moord van sekteleden gevonden: vijf mannen en vier vrouwen. In Parijs verliest een vooraanstaand politicus, en logelid, zijn verstand. Hij krijgt waanideeën en begint te raaskallen. Commissaris en vrijmetselaar Antoine Marcas krijgt, tegen zijn zin, de opdracht om het gedrag van de politicus te onderzoeken en de ware oorzaak ervan te achterhalen. Per toeval ontmoet hij Anaïs, een jonge vrouw die beweert ontsnapt te zijn aan de gruwelen op Sicilië en al snel blijkt dat er een link bestaat tussen de sekte en datgene wat de politicus overkwam. Antoine en Anaïs willen, elk met hun eigen drijfveren, deze zaken volledig en zonder losse eindjes ophelderen. De zaak leidt hen naar Venetië, de stad waar iets meer dan tweehonderd jaar geleden de wereldberoemde Casanova vandaan kwam.
Door gebruik te maken van korte hoofdstukken en een zeer vlot lezend taalgebruik hebben de auteurs een verhaal gecreëerd dat met een enorme vaart aan de ogen van de lezer voorbij trekt. Maar ook het gebruik van voldoende actiescènes en het niet uitdiepen van de meeste personages draagt zijn steentje hiertoe bij. Eigenlijk wordt alleen Anaïs van een volledige achtergrond voorzien, wat doet vermoeden dat we haar zullen weerzien in een volgend werk. Marcas, die we al kenden, worstelt in het begin van dit verhaal met een kleine midlife crisis, die doeltreffend geschetst wordt.
Daar waar in Het schaduwritueel de nadruk lag op het introduceren en het in een positief daglicht stellen van de vrijmetselarij bij de profanen of niet-logeleden, daar krijgt de lezer in dit werk een paar glimpen te zien van de andere, niet zo nobele, kant van de loge-medaille. Zo krijgt Marcas te maken met inmenging van de loge in zijn onderzoek en hij moet ook vaststellen dat niet alle vrijmetselaars hun broeders belangeloos helpen. Maar deze vlekjs op het blazoen van deze organisatie dragen dan weer bij tot de geloofwaardigheid van het geheel.
Voeg daar nog een intelligent plot aan toe dat doorregen is met schilfers mystiek en de geschiedenis van, s werelds grootste verleider, Casanova en voeg daar tevens aan toe de tot de verbeelding sprekende plaatsen Parijs, Granada en Venetië, die als decor dienen voor het verhaal. Dan kan er alleen maar besloten worden dat Het Casanovamanuscript een bevestiging is van het schrijverstalent van de heren Eric Giacometti en Jacques Ravenne. | 1pos
|
Emma le Roux denkt dat ze haar broer gezien heeft in een nieuwsbericht, hij zou gezocht worden voor vier moorden. Enige probleem is dat Emma niet beter weet dan dat haar broer twintig jaar geleden overleden is. Hoe kan hij dan nu moorden gepleegd hebben.
Wanneer ze dan ook nog ongevraagd nachtelijk bezoek krijgt, huurt ze een bewaker, Lemmer om op onderzoek te gaan. Al snel blijkt dat ze in een potje roeren dat iedereen liever gesloten zou houden of in ieder geval, dat men niet wil dat Emma zich komt bemoeien.
In dit boek zijn zoals dikwijls corruptie en politieke spelletjes belangrijk, maar in dit boek komt ook de natuurbescherming aan bod. Want langs alle kanten worden de natuurparken bedreigd. Niet alleen door stropers, maar ook door projectontwikkelaars die hotels willen bouwen in de parken om meer toeristen te trekken.
Het is ook een moeilijk evenwicht om inkomsten te genereren om opvangcentra draaiend te houden, maar tegelijkertijd de dieren afschermen van de mensen. In dit boek komen gieren veel aan bod. Gieren hebben geen al te best imago, niet zoals neushoorns of olifanten. Ze hebben echter wel een functie om een bepaald evenwicht te verzorgen in de natuur. Daar waar gieren rondvliegen, liggen meestal kadavers. | 1pos
|
Arjen van Veelen studeerde klassieke talen en journalistiek. Hij schreef voor NRC Handelsblad en publiceerde enkele non-fictieboeken. Zijn romandebuut Aantekeningen over het verplaatsen van obelisken is deels gebaseerd op zijn eigen leven. Zijn liefde voor schrijven en geschiedenis komt erin terug. Bovenal is het boek een ode aan zijn overleden vriend Thomas Blondeau.
De jonge schrijvers Tomas en Arjen ontmoeten elkaar in hun studententijd. Ze filosoferen over het leven, over schrijven en over roem, proberen elkaar te overtreffen met hun kennis en bezoeken tijdens hun dagjes weg ‘andere landen’ terwijl ze gewoon in Nederland blijven. Als Tomas jaren later onverwacht overlijdt, reist Arjen naar Alexandrië om hun jongensdroom te vervullen: hij wil de boeken van zijn vriend in de beroemde bibliotheek zetten. Tijdens het wandelen door de stad raakt hij gefascineerd door de manier waarop de doden herdacht worden en denkt hij terug aan zijn vriendschap met Tomas.
Aantekeningen over het verplaatsen van obelisken is een boek waarvan je als lezer niet meteen weet waar het heen gaat. Het begint rustig en lijkt langzaam voort te kabbelen. Gelukkig weet Van Veelen het wel. Hij geeft subtiele signalen, strooit met puzzelstukjes waarvan pas later duidelijk wordt hoe perfect ze in het geheel passen en voert je langzaam mee. Behendig springt hij heen en weer in de tijd zonder ooit de draad kwijt te raken. Zo schetst hij een indringend beeld van het leven van de hoofdpersoon.
Ogenschijnlijk gebeurt er weinig, maar alles heeft betekenis in dit boek. Niets is toevallig. Alles heeft met alles te maken. Zo krijgt dit intense verhaal over vriendschap en verlies een betekenis ver voorbij dit simpele gegeven. De liefde van de hoofdpersoon voor zijn beste vriend is bijna tastbaar en zijn pijn zit verborgen in elk woord zonder dat het cliché of sentimenteel wordt.
Tegelijkertijd is het een verhaal dat veel groter is dan één vriendschap of één leven. Het gaat over scheppen, over jezelf groter maken dan je bent, de verwachtingen van anderen, alles uit het leven halen en de vluchtigheid van het oppervlakkige. Van Veelen analyseert scherp en gewaagd zonder dingen belachelijk te maken. Hij weeft poëzie door zijn verhaal en brengt je en passant interessante historische wetenswaardigheden bij. Nooit wordt het rommelig of te zwaar. De foto’s ondersteunen het verhaal, al had het boek ze niet per se nodig gehad. Het verhaal alleen is al genoeg.
(4½ ster) | 1pos
|
De wereld telt momenteel 53 al dan niet gewapende conflicten. Doorgaans zijn die van regionale aard en hebben de treurige gebeurtenissen nauwelijks invloed op het leven in het Westen. Tweemaal stond de wereld echter bijna volledig in lichterlaaie, van 1914 tot en met 1918 en van 1940 tot en met 1945. Omdat mensen van overzicht houden, spreken we sindsdien van de Eerste en de Tweede Wereldoorlog. In beide gevallen speelt Duitsland een hoofdrol in het aansteken van de wereldbrand. In de aanloop naar de Tweede Wereldoorlog wijst het nazistische regime een vijand aan waarop de vele medestanders van het perfide regime hun frustraties, woede, irritaties, haat en afgunst op kunnen richten: het internationale jodendom.
De gevolgen van die politiek zijn alom bekend. De genocide die in gang wordt gezet door het Hitler-gespuis, later bekend als Holocaust of Shoah (ook geschreven als Shoa), kost uiteindelijk het leven aan meer dan 5 miljoen joden: mannen en vrouwen, ouderen en kinderen. Enkel en alleen omdat een doortrapte idioot, die de Duitse nederlaag in WOI niet heeft verteerd (die oorlog zou volgens nationalistische en conservatieve strekkingen in het leger en de politiek verloren zijn door het verraad van socialisten, communisten en joden) en die opgegroeid is met een immense aversie voor joden, een volledige bevolkingsgroep aanwijst als aanstichter van al het onheil dat het Duitse volk in de jaren na WOI te beurt was gevallen.
De gruwelen van de Tweede Wereldoorlog zijn de voorbije 73 jaar geboekstaafd door ontelbaar veel ooggetuigen en slachtoffers. Sommige van die getuigenissen zijn zo afschuwwekkend dat ze nauwelijks te lezen zijn zonder daar fysiek onpasselijk bij te worden, andere zijn minder gedetailleerd, maar snijden evenzeer als een vlijmscherp mes door de ziel van de lezer. In die laatste categorie verscheen onlangs De verloren toon, vreemd genoeg het eerste boek van de 90-jarige Oostenrijkse schrijfster Lida Winiewicz dat een – overigens uitstekende – Nederlandse vertaling krijgt. Vreemd, want Winiewicz geniet veel aanzien als schrijfster in haar geboorteland en is onder meer winnares van het Goldenes Verdienstzeichen des Landes Wien.
Haar autobiografische verhaal De verloren toon is alleszins een bewonderenswaardig begin. In dit boek vertelt Winiewicz over haar kinderjaren voor en tijdens de oorlog. Ze doet dat op een bijzonder lucide en ogenschijnlijk luchtige wijze, indringend maar tegelijk ook met veel gevoel voor humor en met een fikse dosis relativering. Ze groeit met haar vrolijke half-joodse vader Karl, ernstige joodse stiefmoeder Annie (haar moeder Mizzi sterft plots als Lida bijna 1 is) en opstandige zus Claudia op in Wenen dat op dat moment, de jaren twintig en dertig van de vorige eeuw, ‘rustiger en rumoeriger’ is dan tegenwoordig. Winiewicz schrijft bij wijlen lichtvoetig over het dagelijkse leven van het gezin en de contacten met de rest van haar familie, over haar ontluikende zangcarrière (haar stem heeft een onbegrensd bereik en ze lijkt daar nauwelijks moeite voor te moeten doen) en over de kleine zorgen en ergernissen die haar en haar zes jaar oudere zus geregeld voor de voeten lopen.
Die luchtige toon verheelt evenwel niet dat de tijden in Wenen stilaan veranderen. Er borrelt immers van alles in Duitsland en als het daar regent, drupt het in Oostenrijk. Als nazi-Duitsland haar geboorteland in 1938 annexeert, blijken zaken die daarvoor absoluut geen rol speelden, zoals het feit dat Lida voor een kwart joods is, ineens bijzonder veel gewicht te krijgen. Zo mag Lida tijdens een feestconcert van haar school aanvankelijk Schuberts ‘Heideröslein’ zingen, tot blijkt dat ze door haar afkomst volgens de heersende rassenwetten een ‘Mischling (halfbloed) tweede graad’ is. Daarom mag ze uiteindelijk niet optreden. Opmerkelijk genoeg is ze na dat moment niet meer in staat om de noten vanaf de G te halen, wat ze later ook probeert.
Winiewicz schrijft met veel mededogen over haar vader en stiefmoeder die met een uitreisvisum naar Parijs vluchten en Lida en Claudia wijsmaken dat ze voor hun ook een visum zullen regelen. Daar komt het uiteindelijk nooit van, een daad van zelfopoffering die door de meisjes aanvankelijk wordt beschouwd als kwade trouw. Achteraf blijkt echter dat het aan die toewijding te danken is dat de levens van de meisjes niet, zoals hun ouders, op een deerniswekkende wijze eindigen in het vagevuur van Auschwitz. Lida zal haar vader en stiefmoeder nooit meer terugzien.
De verloren toon is een zacht boek over een bikkelharde tijd. Lida Winiewicz toont zich nergens bitter of rancuneus tegenover de moordenaars van haar geliefden. Haar toon is mild, teder, bijna genadig en vaak doorspekt met een beminnelijke vorm van humor. “Op het moment dat ik me in een treurige situatie bevind, probeer ik er meteen de groteske en komische kant van te bezien,” zegt ze daarover in een zeer lezenswaardig interview in De Volkskrant (15 juni 2018). “Dat gaat vanzelf. Ik weet nooit precies hoe dat werkt.” Maar dat het werkt, staat als de bekende paal boven water.
Nog even en de stem van de laatste ooggetuige zal onherroepelijk verstommen. Op dat moment zullen we aangewezen zijn op de stemmen die weerklinken uit dit soort boeken. Getuigenissen die ontroeren, opstandig maken en hopelijk ooit tot het inzicht zullen leiden dat dit soort leed nooit meer geleden mag worden. Opdat we nooit vergeten. | 1pos
|
Hallooooo! Cornelisse is zeg maar echt een grappig auteur, oké!
Érg leuk! Het is een boek dat je bewust moet lezen waarbij je alle woorden goed in je door moet laten dringen om te voorkomen dat je tè snel leest en daardoor toch de essentie mist. Ik heb mezelf betrapt op het hardop uitspreken van woorden en uitdrukkingen die in het boek werden genoemd , vaak gevolgd door een schaterlach... Origineel, herkenbaar, briljant! Alleen al de verschillende betekenissen van één woord (oké of hallo) die uitsluitend door de intonatie duidelijk worden, schitterend en oh zo waar. Je hebt in het dagelijks leven totaal niet door dat je jezelf ook schuldig maakt aan hetgeen Cornelisse in haar boek benoemt. Klein voorbeeldje: "...en er zijn de nodige slachtoffers gevallen. De nodige? Zijn slachtoffers nodig?". Do I need to say more??? | 1pos
|
IJs & steen is het vervolg op het eerder verschenen boek van Victoria Scott Water & vuur. Na het spannende einde van het eerste deel van deze reeks, ben je als lezer zeer benieuwd naar het vervolg. Welke verwachtingen je ook had over IJs & steen, er zal zeker aan voldaan worden.
Tella neemt nog steeds deel aan de Zwavelloop om een medicijn te winnen dat haar broer Cody kan redden van de dood. Na het doorlopen van de eerste twee ecosystemen, zijn nu de zee en de bergen aan de beurt. Het zware avontuur waar Tella aan begonnen is, blijft haar in dit tweede deel veel nieuwe uitdagingen voorschotelen en stelt haar emotioneel zeer sterk op de proef. Het groepje waarmee ze al sinds de woestijn optrekt is nog steeds samen en de deelnemers raken steeds meer gehecht aan elkaar en aan hun pandora’s. Ook haar band met Guy maakt het haar niet altijd even makkelijk. Moet ze hem altijd blindelings volgen of kan ze beter gaan vertrouwen op haar eigen kennis en gevoel? En wat zal er met de groep gebeuren, wanneer het einde en dus de prijs nadert? Deze vragen worden stuk voor stuk beantwoord in dit boek.
Het verhaal loopt onmiddellijk verder waar het geëindigd is, met af en toe kleine terugblikken naar gebeurtenissen uit de vorige ecosystemen. Op die manier is de lezer weer helemaal mee met het verhaal dus dat is zeker een pluspunt. Het is een zeer spannend boek dat van begin tot einde blijft boeien. Het verhaal kent ook verschillende onverwachte wendingen die de lezer niet altijd ziet aankomen. Door deze manier van schrijven, leest het boek zeer vlot en word je er als lezer ook helemaal in opgezogen, je wil bijna niet meer stoppen met lezen.
Het is leuk dat we alles kunnen volgen door de ogen van Tella. Op die manier voel je vaak ook echt wat zij voelt en volg je haar fysieke en psychologische strijd vanop de eerste lijn. Dat we het verhaal vanuit haar perspectief lezen, maakt het onmiddellijk een heel stuk persoonlijker, wat wel een meerwaarde is aan dit boek. Ondanks het feit dat er al diverse boeken geschreven zijn in dit genre zoals onder andere de serie De Hongerspelen en Divergent, is het boek naar mijn mening toch uniek in zijn soort. De schrijfster komt verschillende keren creatief uit de hoek zonder dat ze erover gaat. Ook al zijn er een aantal minder realistische elementen zoals de pandora’s, toch komt het verhaal zeer realistisch over en krijgen de personages ook te maken met vele emoties die ieder van ons wel eens ervaart.
Het boek is een aanrader voor jong en oud en al wie open staat voor een beetje fantasie. | 1pos
|
Meedogenloos. Meedogenloos. Zijn nieuwe mantra. Het woord bevalt hem. Meedogenloos. Te lang is hij die lieve jongen geweest. Zijn moeder zei het vroeger zo godvergeten vaak dat hij dacht dat het wel waar moest zijn. `Het is zon lieve jongen. Niet meer. Nooit meer. Op een mistige zondagochtend, op het stilste uur van de beginnende dag, koerst de veerpont van Amsterdam CS naar Noord recht op een lijk af. Aan een van de hoge lantaarnpalen aan de kade bungelt het lichaam van een man, zijn gezicht gruwelijk vertrokken, zijn broek op zijn enkels. Kyra die een obsessie voor crime heeft springt meteen op haar scooter, scheurt langs het Noordhollands Kanaal en komt tegelijk met de politie aan bij het IJ. Hevig geïnteresseerd in de live moord, wat er op een PD allemaal gebeurt, hoe de politie zich gedraagt en wat de eerste stappen in het onderzoek zijn, laat Kyra zich niet zomaar wegsturen. Ze krijgt woorden met Maud Mertens, de verantwoordelijke rechercheur. Op dat moment draait de wind het lichaam een beetje, en stelt Kyra verbaasd vast dat ze de man kent. Het is Marc Gaullier, de populaire docent kunst van haar school.
In Galgenveld, het eerste deel van een vierluik, maken we onder meer kennis met de Amsterdamse rechercheur Maud Mertens, beroepsmatig een vastbijter en moeder van de zestienjarige Roos. In haar werk is ze evenzeer punctueel, recht door zee en ze functioneert prima binnen het team. Dit blijkt niet altijd even eenvoudig, daar de neuzen niet altijd dezelfde kant op staan. Dochter Roos lijkt intussen steeds vaker haar eigen plan te trekken en ook Edwin, de partner van Maud, is verre van evenwichtig genoeg om een oogje op zijn stiefdochter te houden.
Kyra Slagter zit midden in haar examens op het Damstede college als kunstdocent Marc Gaullier wordt vermist en niet veel later dood en tentoongesteld wordt teruggevonden. De vindplaats zegt alles over de boektitel. Achtervolgd en daarnaast gedreven door de verdwijning van haar oudere zus Sarina maakt dat Kyra een meer dan normale belangstelling heeft ontwikkeld voor moord- en vermissingszaken.
Als het niet bij deze moord blijft staat zowel het politieteam van Amsterdam-Noord als Kyra op scherp, die beiden hun eigen tactiek volgen.
Galgenveld laat in een tijdbestek van een week diverse personages aan het woord. Naast Maud en Kyra is er een rol weggelegd voor een in Londen woonachtige vrouw met zielenpijn die zich door haar moederinstinct laat leiden als ze zich ontfermd over een ondervoede en verwaarloosde jonge vrouw. En de lezer kijkt mee door de ogen van degene die meedogenloosheid hoog in het vaandel heeft staan.
Dit is het eerste boek dat ik van Isa Maron gelezen heb, en het is een buitengewoon goede kennismaking. De thriller zit goed in elkaar, houdt de spanning erin en staat als een huis. De personages zijn geloofwaardig, de dialogen zijn natuurlijk. Niets op aan te merken. Met Isa Maron heeft de Nederlandse thrillerwereld er een buitengewoon goede auteur bijgekregen. Gelukkig is dit het eerste deel van een vierluik, dus we mogen nog veel moois van haar verwachten. | 1pos
|
Bij het zien van de mooie cover van Het Darwin Dilemma van Han Thomas krijg je al een klein beetje een idee waar het boek over zal gaan.
Al gelijk bij het lezen van de spannende proloog word nieuwsgierig naar de rest van het verhaal. Je wilt weten wie de twee hoofdpersonen in het proloog zijn, wat het verhaal achter beide personen is en wat ze met elkaar van doen hebben. Het is meteen spannend en dat blijft zo. Eenmaal in begonnen, kan je niet meer stoppen met lezen. Ieder hoofdstuk is bekeken vanuit een andere persoon en eindigt zo, dat je alleen nog maar verder wilt lezen omdat je wilt weten hoe het verder gaat lopen, hoe het uiteindelijk eindigt. Steeds als je denkt dat je weet hoe het verhaal verder zal gaan, blijkt het weer een totaal andere kant op te gaan. Het verhaal kent heel veel verrassende wendingen. Bepaalde personen blijken niet altijd te zijn wie ze zijn. Het verhaal eindigt dan ook met een verrassend plot waarbij alle puzzelstukjes op zijn plaats vallen.
Soms is het verhaal wat droog, vooral bij de wetenschappelijke stukjes, maar dat is niet storend. Verder leest het boek vlot weg.
Het Darwin Dilemma van Han Thomas kent diverse spraakmakende onderwerpen zoals bijvoorbeeld hoe de mens in elkaar zit, hoe de mens en de wereld zijn onstaan en of de piramides misschien niet langer bestaan dan gedacht wordt.
Lees verder op https://surfingann.blogspot.nl/2018/05/het-darwin-dilemma-han-thomas.html. | 1pos
|
Een buitenbeentje in de sci-fi wereld. De buitenaardse wezens die ten tonele gevoered worden zijn zo uniek en lijken zo weinig op mensen dat het erg bevreemdend overkomt. Waar E.T. meestal een soort mens is met extra armen, benen, ogen enz. doet de schrijver hier een meer dan verdienstelijke poging om ze echt totaal anders te maken. Voer voor exobiologen.
De psychologie wordt dan weer op de menselijke psyche geprojecteerd.
Een nieuwe alles-omvattende wetenschap en diens vertegenwoordiger in een 1-tegen-allen scenario waar ieders leven en zelfs het voortbestaan van de Melkweg van afhangt maken dat het boek bijna onmogelijk weg te leggen valt. Spanning, originele ideeën, een dosis humor: een sci-fi topper die toch wel wat gedateerd is ondertussen qua technologie maar niet qua plot. Super. | 1pos
|
Supergoed vervolg op De Reiziger. Een dikke pil vol met historische kennis, sfeer, Liefde en passie.
Het verhaal zit erg goed in elkaar en maakt ook al een opzet voor het derde boek.
Als deze boeken niet verfilmt gaan worden, eet ik m'n schoen op. | 1pos
|
Wat een aangrijpend verhaal, je leeft helemaal mee met Mara.
In vroegere tijden ging het zo dat je als aanstaande ongehuwde moeder werd weggestuurd door schaamte voor de omgeving. Het zou een waargebeurd verhaal kunnen zijn en zo lees je het ook. Gelukkig heeft Mara haar kind teruggehaald, nadat ze meer voor haar zelf opkwam. Een verhaal wat leest als een trein en waar je doorheen vliegt. Ik moet het nog even laten bezinken. Een aanrader! | 1pos
|
De flaptekst was heel uitgebreid en had ook korter gekund. Uiteindelijk heb ik toch genoten van het boek. De schrijfstijl van Johan Zonnenberg is genieten. Sommige zinnen waren bijna poëtisch en er worden prachtige metaforen gebruikt. De schrijfstijl is heel beeldend.
Tijdens het lezen kijk je met Victor terug op zijn leven. De titel is perfect gekozen en de cover past bij het verhaal en de titel. Het verhaal voelt bijna melancholisch aan, maar het verhaal is niet zwaar. Er is een juiste dosering van humor en pijn. Het boek deed me lachen, maar ook huilen.
De mooie momenten kwamen onverwachts en waren heel goed beschreven. Johan speelt in op je gevoel. Door het einde was ik geraakt. Tranen rolden over mijn wangen en De Schaduwbokser bleef nog even in mijn gedachten spelen.
Deze recensie is ook te vinden op Veronique's Boekenhoekje: http://www.veronique-janssen.nl/recensie-de-schaduwbokser-johan-zonnenberg/ | 1pos
|
‘Eenmaal je op deze school zit, geraak je er nooit meer weg’
Een gebouw dat er plots staat, op een plek die totaal niet logisch is. Een huis dat omsingeld wordt door kraaien, terwijl het meer dan driehonderd jaar geleden is dat deze zwarte vogels zich hier vestigden. Het is een raadsel hoe ze het huis op die plek hebben gekregen. Dit alles maakt al gelijk erg nieuwsgierig. Het gebouw blijkt de nieuwe school te zijn, een internaat voor alle kinderen die in Kraaidorp wonen. Als vanzelf accepteert iedereen de nieuwe situatie, behalve Quinten. Hij is de enige die door heeft dat er iets vreemds aan de hand is. Maar hij kan niemand overtuigen, zelfs zijn vader gelooft dat Bertus en Colette Zwart, de schooldirecteurs, het goed met de kinderen menen. Maar dan verdwijnen de kinderen een voor een…
‘Wat als niemand hen zich ooit nog herinnert, alsof ze nooit bestaan hebben?’
De Duistere School heeft een mooie hardcover, ik vind dat altijd net dat beetje extra geven aan een jeugdthriller. Op de cover staat een groot huis en de omgeving eromheen en de kraaien in de bomen geven een mysterieuze, ietwat sinistere uitstraling. Ook in het binnenwerk vinden we de afbeelding die op de cover staat afgebeeld en op de eerste bladzijden van de hoofdstukken zien we een watermerkachtige afbeelding. Mooi gedaan en het geeft een extra dimensie aan het verhaal en het laat meteen beelden vormen.
‘Op de dag na de Grote Storm staat er opeens een nieuw gebouw in het midden van Kraaidorp. Een bouwwerk dat eruitziet als een griezelhuis uit een film, inclusief torens, trappen, schuine daken en hoge ramen.’
De Duistere School verhaalt vanuit het perspectief van een alwetende verteller en de verteltrant is erg aangenaam en blijft de lezer naar het boek lokken. De ruime bladspiegel en de grootte van de gedrukte tekst laat makkelijk lezen. De Q van Quinten heeft een extra lange uithaal wat erg opvalt en ook wel mooi staat. Alleen als de naam Quinten veel voorkomt op een bladzijde is het ook een beetje storend. De auteur zet alles op een mooie filmische wijze neer en het is dan ook totaal geen probleem om in gedachten de bijpassende beelden er bij te vinden. Dit maakt het boek ook zeker geschikt als script voor een leuke spannende jeugdtelevisieserie.
‘Quinten voelt een rilling over zijn rug lopen terwijl hij naar de jongen kijkt die zijdelings voor hem zit. Hij kan het niet eens zelf verklaren, maar er is iets anders aan hem, dat weet hij zeker.’
In eerste instantie had ik een beetje fantasy-achtig verhaal verwacht, maar dit bleek een verkeerde verwachting te zijn. De duistere school is juist een heerlijk spannend spookachtig verhaal, voor deze tijd eigenlijk wat ouderwets want er komen heksen in voor. En zo vaak zie je deze verhalen niet meer en wat geweldig om dit nu weer tegen te komen. Quinten weet met zijn wantrouwen de lezer voortdurend mee te slepen en de gedrevenheid om het raadsel van de verdwenen kinderen opgelost te zien is groot. De auteur weet de spanningsboog voortdurend mooi hoog te houden maar als eenmaal de plot bereikt is en er duidelijkheid is, voelt het een beetje als een teleurstelling. Dit fantastische verhaal is afgelopen, wat nu? Als De Duistere School dichtgeslagen wordt is er die hoop dat dit niet het laatste avontuur van Quinten is en het lijkt erop dat de auteur daar een klein beetje rekening mee gehouden heeft.
De auteur heeft dit verhaal samen met haar zoon geschreven en wat geweldig om de fantasie van deze jongen in een mooi verhaal uitgewerkt te zien. Fijn om te zien dat er alsnog veel fantasie bij jongeren aanwezig is, dit in de tijd van de mobieltjes en Netflix …
De Duistere School is een heerlijk spannend jeugdboek dat deed terugdenken aan de boeken in mijn eigen jeugd. Een stukje nostalgie in een modern jasje dat zeker smaakt naar meer… | 1pos
|
Voor de Augustus Klassieke Literatuur Maand van Sandra (van Sandra Schrijft en Leest) heb ik deze klassieke versie van Winnie de Poeh gelezen. Ik heb ervan genoten, al kan ik me wel voorstellen dat het voor kinderen van nu niet echt prettig wegleest door het ouderwetse taalgebruik.
Mijn volledige recensie staat op mijn boekenblog! (link in mijn bio) | 1pos
|
Een jaar geleden las ik haar debuut, 'Stem' dat ik een leuk en origineel debuut vond. Met dit boek laat Marlen zien dat ze gegroeid is als auteur en een blijvertje is. Goed uitgewerkte karakters en geloofwaardige gebeurtenissen. Een boek dat je in een sneltreinvaart uitleest en een meesterlijk plot bevat. 4****(*)
Ik kijk uit naar haar volgende thriller. | 1pos
|
Als jongvolwassene maakt ze gedurende jaren deel uit van het dadaïsme (een culturele beweging - vooral uit de beeldende kunst en literatuur - die tijdens de Eerste Wereldoorlog begint in het neutrale Zwitserland). Later zal ze meermaals trouwen. Ondanks alle ontberingen tijdens haar harde leven bereikt ze alsnog de gezegende leeftijd van 95 jaar. Deze kranige dame is de naamloze vertelster uit Kamp, een autobiografisch relaas van haar verblijf in de Siberische kampen van de Goelag.
De Oostenrijkse Angela Rohr (1890-1985) volgt haar man naar Moskou in 1925. In 1941 wordt ze gearresteerd onder beschuldiging van spionage; de verschrikking van de strafkampen wordt haar lot, of beter nog: haar noodlot. Na het uitzitten van haar onterechte straf krijgt ze nog een extra beloning in de vorm van een ‘eeuwige verbanning’. Pas in 1957 wordt ze in eer hersteld; zestien jaar na haar arrestatie. Een jaar later keert ze terug naar Moskou.
Een vrouw wordt in 1942 naar een kamp van de Goelag gevoerd, waar ze in een totaal andere, erg bittere wereld belandt. Een wereld waarin strenge vorst, ellende en geweld het dagelijkse kampleven domineren. Je maakt kennis met de schrijfster die optreedt als een bedaarde verslaggeefster van de gebeurtenissen in een kamp, waar iedereen geen enkel recht heeft en alleen maar plichten. De vertelster gaat aan de slag als arts, ook al heeft ze nooit geneeskunde gestudeerd. Op die manier blijft ze gespaard van het keiharde werk in de Siberische bossen en de bouwwerven. Ze werkt in de lazaretten (veldhospitalen), zonder te kunnen beschikken over doeltreffende medicijnen of bruikbare instrumenten. Ook zij wordt uitgeleverd aan de koude, honger en de grillen van haar kampoversten.
Aan de hand van scherpe waarnemingen schept de auteur een beeld van het dagelijkse leven in een ijskoud kamp. “Gewoonlijk stierven mensen hier een paar dagen nadat ze in bad waren geweest, en dat was begrijpelijk. Want welk krachteloos organisme kon het verdragen om alleen in ondergoed en met een dunne deken over het hoofd bij een temperatuur van 30 of 40 graden onder nul van het badhuis naar het lazaret terug te lopen? Er was een enorme strijd nodig voordat het lazaret tien gewatteerde jacks kreeg waarmee de patiënten in kleine groepjes uit het badhuis konden worden opgehaald; ze boden immers een mogelijkheid om te vluchten.”
In het boek benadrukt de auteur telkens opnieuw de wil van de gevangenen om te overleven; de oerdrift en het doorzettingsvermogen om zelfs in de meest mensonwaardige omstandigheden overeind te blijven. Hoe barre koude, scheurende honger en de genadeloosheid van het Goelag-systeem toch getrotseerd worden.
“In december 1945 verslechterde mijn toestand dusdanig dat ik in het chirurgische lazaret werd opgenomen. Ik was niet alleen verschrikkelijk mager – in woog nog maar 37 kilo – maar mijn oren waren één grote zwerende toestand. Waarom ik als chirurgisch geval werd beschouwd, weet ik niet, er viel niet veel te snijden, maar de pijn maakte dat horen en zien me verging.”
Toch geeft Angela Rohr in Kamp niet echt veel prijs over haar eigen diepste zielenroerselen. Dit is wel bijzonder jammer. Na het lezen van het boek vraag je je wellicht af: is dit nu een roman, of is het een echt levensverhaal? Het is in ieder geval een donker document, waarin de realiteit het zeker haalt van de fictie. De schrijfster vrolijkt haar verhaal op met ironie, zelfspot en af en toe een grappige scène. Waar de verstomming en de glimlach elkaar ontmoeten. | 1pos
|
Sinds mijn eerste kennismaking met Van Dis, Een barbaar in China, ergens halverwege de jaren '80 ben ik een grage lezer van zijn boeken.
Deze omslag echter trok mij niet, heb gewoon echt niets met geiten. Een lezing in de buurt laat op zich wachten, de reden om toch het boek maar mee te nemen.
Toen ik deze week met een A4-tje vakantietitels en vier biebpassen een kar boeken liep te vullen, lag dit relatief dunne boekje er ook ineens in.
Gezien het aantal lopende reserveringen moet er gelezen worden wil alles op de passen passen. Een hele administratie voor je kunt inpakken! Lang verhaal kort: deze is met plezier gelezen.
Een boek met vijf (titel)verhalen afgewisseld door korte beschouwingen en onderbrekingen van een Binnenstem. Vooral het eerste verhaal verraste, waar was ik beland, niet in het buitengebied. In ieder verhaal staat een andere persoon centraal in het leven van een schrijver op leeftijd. Met een scherp observatievermogen, een dosis humor en enige zelfspot wordt het leven in een plattelandsgebied aan een rivier beschreven waarbij ook woorden als dwangmatigheid, bepaalde eenzaamheid, actualiteit, schrijnend, levendig, herkenbaarheid, wanhoop, cultuur, terugkijken, de glorie van weleer, herinnering en ontmoeting op van toepassing zijn. Oorspronkelijke bewoners en 'buutendiekers'.
De schrijver benadrukt dat het niet autobiografisch is, ik kon echter Van Dis zo zien rondlopen daar aan het water en rond zijn huis met de Volvo achter het hek.
Tijdens het lezen hoorde ik Van Dis zijn stem voorlezen en noemen 'witten moet je zeggen' tijdens zijn laatste 'Hier is.... Adriaan van Dis'. Nu een keer in het echt. Hoop ik. | 1pos
|
Dit is een schitterend boek van Deaver, een echte aanrader! De personages zijn goed uitgewerkt, het is spannend en heeft onverwachte wendingen. De perfecte mix voor een goede thriller! | 1pos
|
Het eerste boek van de Zweedse schrijver Jonas Jonasson De 100 jarige man die uit het raam klom en verdween, was internationaal een groot succes. Toen het boek in februari 2011 verscheen, vierde mijn buurvrouw -heel toepasselijk- net haar honderdste verjaardag. De dame werd door de uitgeverij verwend met het boek en een heerlijke taart. Toen de schrijver een kort bezoekje bracht aan ons land mochten wij hier ook naartoe. Helaas was dit een te grote opgave voor de oude dame, ze bleek iets minder fit dan de 100 jarige Allan uit het boek…
Toen ik het boek voor haar liet signeren schreef Jonasson zulke lieve woorden voor haar op, dat ik helemaal verkocht was. Het boek was niet alleen geweldig, de schrijver ook! Wie net als ons genoten heeft van de avonturen van Allan, zal niet teleurgesteld worden door zijn opvolger: De zonderlinge avonturen van het geniale bommenmeisje. Ook dit verhaal zit vol toevallige ontmoetingen, historische gebeurtenissen, bijzondere personages, stommiteiten en is weer helemaal over de top!
De 14 jarige, Zuid-Afrikaanse, analfabete Nombeko verdient haar geld als latrinemedewerkster. Het meisje blinkt uit in rekenen en al snel krijgt zij een leidinggevende functie. Wanneer ze het lezen en schrijven onder de knie heeft, zegt ze de toiletten vaarwel en vertrekt naar de bibliotheek van Pretoria. Hier komt zij echter nooit aan, omdat ze onderweg wordt aangereden door de auto van ingenieur van der Westhuizen. Ze wordt (ten onrechte) veroordeeld tot het betalen van de schade en moet hiervoor in dienst treden bij de ingenieur. Deze heeft de leiding over het Zuid-Afrikaanse kernwapenprogramma en is bezig een atoombom te ontwikkelen. Omdat hij het grootste deel van de dag dronken is, lijkt hier weinig van terecht te komen.
Nombeko is een kei in rekenen en leest alles wat los en vast zit, daarom weet zij al snel meer van het produceren van bommen dan haar werkgever. De Zuid-Afrikaanse bommen komen er en er wordt er zelfs één teveel geproduceerd. Wanneer Nombeko voor haar eigen veiligheid naar Zweden vertrekt, blijkt de bom (die nooit gemaakt had mogen worden) al op haar te liggen wachten bij de ambassade. Nombeko en de bom ontmoeten een bont gezelschap aan mensen: Holger 2, zijn tweelingbroer Holger 1, een boos meisje, een paranoïde Vietnamstrijder, drie Chinese zusjes, twee Mossad agenten en zelfs de Zweedse koning. Samen beleven zij een bizar avontuur.
Ik vond het boek echt hilarisch. Bij veel komische boeken ligt de nadruk op humor en is het verder een slap verhaal. Dat is bij dit boek beslist niet het geval. Het verhaal zit perfect in elkaar, de personages zijn heel goed uitgewerkt en er zit enorm veel vaart in het boek. Het verhaal slaat in als een bom.
Ik vind De zonderlinge avonturen van het geniale bommenmeisje het beste boek dat ik in 2013 gelezen heb!
Jonas Jonasson begroet zijn lezers en leest uit zijn net voltooide manuscript, de eerste bladzijde voor:
https://www.youtube.com/watch?v=tfQuLriYFbQ | 1pos
|
Een prachtig vervolg op het eerste deel. Ook nu weer een meeslepend avontuur waarin Sebastiaan Koen ons opnieuw meeneemt in de bijzondere wereld van de gebroeders Staalhart. We zien dat Edilion en Dorvin zich beide verder ontwikkelen in hun speciale krachten. Meer magie in dit deel en nog steeds verrassende plotwendingen. Subtiel wordt teruggegrepen op eerdere belevenissen, niet alleen vanuit dit deel zelf, maar ook vanuit deel 1.
Na het lezen van ook dit deel is er maar een wens: het volgende deel! | 1pos
|
In de lijn van de meestal absurde boeken van Niccolo Ammaniti gekozen voor 'Anna'. Nadat de wereld getroffen is door een virus dat alle (jong)volwassenen heeft gedood, moet hoofdpersoon Anna samen met haar broertje zien te overleven samen met, maar ook in strijd met de andere overgebleven kinderen.
Een boek dat -net zoals alle boeken van Ammaniti- blijft hangen. Mooie beschrijvingen. Voor diegenen die op Sicilië zijn geweest op veel punten herkenbaar. | 1pos
|
Houd je van Griekse mythologie? Van mysterie en van queesten? In Muse Academy en het Geheim van Helikon komt dit alles tezamen wanneer Imogen Parker uitgenodigd wordt op een mysterieuze kunstschool in Griekenland. Dit eerste deel vormt een mooie opzet voor meer en is een fantastische aanvulling het genre van Young Adult en Fantasy.
Het Verhaal
Imogen Parker is een Amerikaanse tiener met een normaal leven totdat ze een geheimzinnige brief ontvangt met een uitnodiging voor een kunstacademie. Een school in Griekenland waar niemand ooit van gehoord heeft. Ondanks pogingen de uitnodiging te negeren blijft de brief terugkeren (weggooien en vernietigen helpt niet) en na overleg met haar ouders besluit ze het avontuur aan te gaan.
De school, een gebouw dat de antieke Griekse sfeer ademt, bevind zich op één van de Griekse eilanden en door middel van een test worden de nieuwe leerlingen gekoppeld aan één van de negen muzen. Imogen maakt al snel vrienden en wat blijkt? Haar vriendengroep vertegenwoordigt elk één van de muzen. De muzen zelf hebben dit ook al snel in de gaten en helpen onze helden op weg om verloren gegane krachten te verzamelen. Er dreigt immers gevaar.
De Sfeer
Vanaf het begin ademt het boek vakantie. Dat klinkt misschien gek van een boek over schoolavonturen, maar het begint ontspannen en de lezer leert de protagonist kennen. De daarop volgende vliegtuigreis neemt ons mee naar het warme Griekenland en op zo’n wijze dat je makkelijk de warmte van de zon op je huid kan voelen. Veel elementen doen denken aan Harry Potter: de school, de magie en een groep vrienden die opdrachten vervullen. Maar vergis je niet, dit boek gaat niet over tovenaars en heksen. Dit boek gaat over creativiteit en de talenten van de negen helden zijn hierin te vinden. Denk aan iemand die een talent heeft voor schrijven of iemand die goed is in origami vouwen. Ook doet het hier en daar denken aan de reeksen van de Percy Jackson en de Olympiërs en de Helden van de Olympus. Dit door de mythologie en de antiquiteit die het verhaal ademt. Al deze sferen zijn door het boek heen verwoven en geven het de juiste spanning, het juiste beetje magie en vooral het juiste gehalte tiener-emoties aan het verhaal.
Modern
Eén van de elementen die het boek zo interessant maakt is het aantal verwijzingen naar moderne trends en literatuur. Morgan verwijst in haar boek naar bekende fantasy werken, zowel boeken als films, en weet woorden zoals cosplay in haar verhaal te verwerken zonder dat er een bevooroordeeld beeld geschetst wordt. Dat is knap. Veel schrijvers die hun werk proberen up te daten voor het hedendaagse jonge publiek willen nog wel eens te veel omschrijven en daarmee een foutief beeld schetsen. Maar Morgan’s verwijzingen zijn vaak subtiel en net genoeg om een glimlach op je gezicht te laten verschijnen.
Naast verwijzingen naar hedendaagse boeken, films en hobby’s worden ook veel (vergeten) klassieke elementen aangehaald. Zo verschijnen de vijandige sirenen precies zoals ze ooit omschreven zijn en niet zoals de zeemeermin-variatie waar we tegenwoordig vaak aan denken. Nee, het zijn de oorspronkelijke sirenen met lichamen van vogels en de hoofden van dames.
De schrijfstijl van Morgan is licht en zorgt ervoor dat het verhaal makkelijk wegleest. Kleine tip, maak voor jezelf een lijstje wanneer je bij pagina 60 en 61 komt. Dit zijn de negen helden met de muzen waaraan ze gekoppeld zijn. Omdat er zoveel personages worden geïntroduceerd in een relatief kort tijdsbestek is het soms lastig om te onthouden wie nou bij wie hoort. Dit is trouwens niet ergerlijk. De belangrijke personages en hun talenten worden meerdere malen beschreven en zijn nodig voor de vervolg verhalen. Dat dit verhaal geschreven is als opzet voor nog veel meer avonturen blijkt hieruit.
Aanrader?
Voor ieder die deze vakantie een lekker leesboek zoekt om in het zonnetje weg te lezen, maar ook voor elke fantasy liefhebber met een voorkeur voor queesten, Griekse mythologie en puzzel-opdrachten is dit een boek om een keer gelezen te hebben. Zijn schoolavonturen je passie of ben je nog scholier met behoefte aan dat beetje extra fantasie dan wil je dit boek ook zeker niet missen. De focus is vooral de levens van de tieners, op het verkrijgen van de krachten en het overwinnen van hindernissen. Verwacht geen grote veldslagen. Verwacht vriendschappen. | 1pos
|
Dit is het eerste boek van Sarah Pinborough dat ik lees, en het zal wat mij betreft zeker niet het laatste zijn. Belofte maakt schuld is voor mij een erg goed boek, ik heb er erg van genoten! Haar vorige boek “Wat jij niet ziet” wordt zeer waarschijnlijk binnenkort verfilmd.
Het verhaal gaat over moeder Lisa die een groot geheim met zich meedraagt, waartegen ze haar tienerdochter Ava probeert te beschermen. Ook Ava heeft zo haar geheimen, en is een echte puber in haar gedrag naar haar moeder. Lisa kan in haar ogen niets goed doen, en probeert haar alleen maar klein te houden. Gelukkig kan Lisa altijd terecht bij haar vriendin Marilyn, die ze op haar werk heeft leren kennen. Marilyn is gelukkig getrouwd met een geweldige man, en woont in een prachtig huis, maar is dit allemaal wel zo of is er meer aan de hand? Genoeg mysterie dus om te ontrafelen!
De hoofdstukken zijn niet te lang, en de schrijfstijl is erg plezierig, ik wilde erg graag door blijven lezen, je wordt echt het verhaal in gezogen. Wat is er vroeger met Lisa gebeurd? Hierover kan ik natuurlijk niet te veel vertellen, behalve dan dat ik het wel een erg leuke plottwist vond. Ook is er nog een heel erg klein beetje aan de romantiek gedacht, maar dat zijn voor mij niet echt dingen die in een thriller voor hoeven te komen. De kant waar het verhaal uiteindelijk heen gaat, vond ik erg verrassend, alleen vond ik wel dat de politie een beetje dommig werd neergezet. Voor mij was het dus in ieder geval een boek waar ik mijzelf een aantal uurtje4s lekker mee heb vermaakt! | 1pos
|
Het boek volgt het leven van Polly Flint, vanaf ongeveer 6-jarige leeftijd in 1904 tot haar dood. Polly is een eigenaardig meisje. Het zou niet raar zijn als dat door de omstandigheden kwam waarin ze opgroeit. Haar moeder overlijdt als ze nog een baby is, haar vader is een zeevarende en brengt haar onder bij een pleeggezin waar drank hoogtij viert. Als ze zes is brengt hij haar bij zijn twee ongetrouwde zussen, Mary en Frances, die een geïsoleerd leven leiden in Yorkshire. Het schip van Polly’s vader vergaat en ze zal hem nooit terug zien. Polly gaat niet naar school, maar krijgt thuisonderwijs. Ze leert Frans en Duits van de inwonende Mrs. Woods die eigenlijk een hekel aan haar heeft en ze leert pianospelen van haar tante Frances. Het enige kind dat ze soms ontmoet is het “neefje” van de dienstmeid Charlotte. Later blijkt dat haar zoon te zijn.
Het is ook Charlotte die haar moet uitleggen wat het betekent om ongesteld te zijn. De tantes praten niet over dit soort dingen.
Ze vindt een boek met erotische verhalen en deelt dit met de latere dienstmeid Alice. Alice is degene die de aanzet geeft tot een rolverandering: van ondergeschikte naar gelijkwaardige.
Crusoe is een groot houvast voor Polly. Hoe hij zijn eenzame leven slijt, deugdzaam blijft, om weet te gaan met zijn angsten en regelmaat en zin geeft aan zijn leven is een groot voorbeeld. Na een mislukte liefde is het Crusoe die haar op de been houdt.
Bijzonder blijft het hoe er met kinderen werd omgegaan: ze leiden een geheel eigen leven naast dat van de volwassenen. Er wordt ze weinig verteld en zorg wordt overgelaten aan ondergeschikten. Jongens gaan naar school of kostschool en worden daar wel wijs gemaakt. Meisjes worden “beschermd” tegen het werkelijke leven. Ongetrouwd tel je niet echt mee, je kunt je wenden tot de kerk of tot liefdadigheidswerk en dat is het dan.
De schrijfster heeft hier een mooi tijdsbeeld gegeven van het leven van een vrouw, gebaseerd op het leven van haar eigen moeder die ook in het eenzame Yorkshire is opgegroeid. | 1pos
|
Al snel worden in de eerste 40 pagina’s de draadjes uiteengezet, een ontvoering, een van de buitenwereld afgesloten eiland waar het niet pluis is en alsof dat nog niet genoeg is is de dochter van forensisch patholoog Paul herzfeld ontvoerd. Een spannend en angstaanjagend kat en muis spel houdt al snel de gemoederen van de lezer bezig.
Personages worden goed uitgewerkt en niks wordt ze bespaard. Ze vliegen van de ene naar de andere gruwel en krijgen amper tijd om adem te halen, de lezer dus ook niet. Of je wilt of niet; dit is weer eens zo’n boek dat je in een ruk uit wilt lezen. De samenwerking met Tsokos levert een goed boek op waarin de forensische psychologie een basis vormt voor het verhaal. De schrijfstijl is prettig en nodigt uit om door te lezen. Goed gedaan heren! Dit is dan een geslaagde thriller die garant staat voor wat uurtjes lekker gruwelen en griezelen. Ik geef hem daarom ook 5 sterren. | 1pos
|
Mijn volledige recensie is terug te vinden op:
https://www.linda-linea-recta.nl/verraad-in-de-dalen/
*Genoten heb ik van de verandering die Vlam in het verhaal doormaakt. Van een onzeker persoon, in een zelfbewuste jonge vrouw.
Weet je hoe je in de volksmond word genoemd, Vlam?
Het levengevende monster. En ik heb de term Monsterbeschermvrouwe van de Dalen oook horen vallen.* | 1pos
|
Wat een top boek is dit! Briljant, bizar, grappig en verdrietig; alles zit erin!
Ik heb ervan genoten en zal het zeker aanraden.
Een bijzonder goed en knap debuut van Peter Buwalda.
Het is wel een beetje gehyped en daar ben ik normaal een beetje bang voor, maar in dit geval zeker de moeite waard om te lezen! | 1pos
|
Er zijn gebeurtenissen in de geschiedenis, die vrij onbekend zijn. Het onderwerp van dit ontroerende verhaal is de tocht, die 650 jonge Australische vrouwen maakten op het vliegdekschip Victoria. Ze werden naar Engeland vervoerd, om zich daar te voegen bij hun echtgenoten. Dat waren allemaal militairen, die in Australië gelegerd waren geweest, of er in elk geval genoeg tijd hadden doorgebracht om te trouwen met soms heel jonge meisjes. De tijd die de echtparen samen hadden doorgebracht was kort geweest. Ze kenden elkaar niet altijd even goed en tijdens de reis sloegen de twijfels toe. Ook het achterlaten van al hun familie en vrienden maakte het leven vaak moeilijk.
Ook de mannen bedachten zich soms. Ze stuurden dan een telegram naar de Victoria, waarin kort werd vermeld, dat de vrouw in kwestie niet gewenst was en niet moest komen. Ze werd dan in de eerstvolgende haven van boord gezet en terug vervoerd naar Australië.
Voor de bemanning van de Victoria was het leven totaal veranderd met al die vrouwen aan boord.
Iedere opvarende had zijn of haar eigen verhaal.
In het boek leren we vier van de vrouwen beter kennen. De zwangere Margaret, de ijdele en rijke Avice, de jonge en losbandige Jean en de verpleegster Frances MacKenzie.
Het verhaal van de kapitein en van een paar bemanningsleden wordt verteld. Wat hebben ze meegemaakt? Wat zijn hun verwachtingen na deze reis? Zelfs vraag je je af, of het oude schip Plymouth wel zou gaan halen.
Met veel gevoel voor psychologie en zonder enig oordeel te vellen schrijft Jojo Moyes. Ik vond het een geweldig boek. | 1pos
|
Het boek draait om de 3 vrouwen Stella, Isabelle en Kerstin. Vanuit het perspectief van deze 3 dames krijg je inzicht in hun dagdagelijkse leven, afgewisseld met flashbacks en herinneringen aan het verleden.
De persoonlijkheden van deze hoofdpersonages komen zeer sterk naar voren.
De manier waarop Norebäck de gedachten van de dames beschrijft, maakt dat ze stap voor stap echter en meer geloofwaardig worden.
Norebäck slaagt erin om in je hoofd te kruipen en je al lezend een oordeel te laten vellen over de verschillende personages.
“Ik wil wraak nemen
Ik wil dat ze lijdt zoals ik heb geleden
Ik zou willen dat ze niet bestond.
Ik zou willen dat ze dood was.”
Het zijn echte dames van vlees en bloed. Je leeft volledig mee in hun leven, mrt hun gevoelens en zelfs met de gevoelens van hun naasten.
In het begin van het boek komen er ook een aantal dagboekfragmenten van Stella voor, dit hadden er voor mij best meer mogen zijn. Het had leuk geweest mochten deze doorheen heel het boek aanwezig geweest zijn, bijna als 4de invalshoek. Nu stoppen ze even plots als dat ze opgedoken zijn.
Dit boek wordt zeer terecht bestempeld als psychologische thriller. Het leeuwenaandeel van het verhaal en de kracht van het boek wordt bepaald door de psyché van de 3 vrouwen, hun gevoelens, hun obsessies, hun onmacht, hun strijd.
De verhalen en de levens van Stella, Isabelle en Kerstin, worden zeer mooi met elkaar vervlochten, doorheen heel het verhaal.
Continu blijf je op het puntje van je stoel zitten, en wil je weten hoe het met alle drie verder gaat, liefst tegelijk, zo snel mogelijk.
Het is zeer goed dat het steeds korte hoofdstukken zijn, dat het perspectief zeer snel, en quasi random wisselt. Dit houdt de spanning en de nieuwsgierigheid zeer hoog. Boven ieder kort hoofdstuk wordt er duidelijk aangegeven welke dame aan de beurt is.
In het begin kabbelt het verhaal redelijk traag vooruit, maar eens voorbij de helft komt de vaart er absoluut in. Om naar het einde toe, met een sneltreinvaart vooruit te racen. Dit past perfect mry de tijdslijn die door het hele verhaal wordt gebruikt. Eerst wordt je ondergedompeld in een situatie die 20 jaar gelden is begonnen, en krijg je hier de ervaringen van, gecombineerd met het heden.
Daarna gaat het vooral over het heden, eerst een aantal weken, en helemaal naar het einde toe dagen en uren. Dus is het ook logisch dat het verhaal veel sneller gaat gaat naar het einde toe. Maar de spanning had voor mij nog langer mogen duren.
‘Zeg dat je van mij bent’ is een psychologisch steekspel van hoog niveau. | 1pos
|
Als Angelique Haak met een schrijverswedstrijd meedoet, is dit het begin van een nieuwe carrière als schrijfster. Met “Een nieuw begin” maakt Angelique Haak in september 2017 haar debuut.
Tactisch rechercheur Jennifer Brugman heeft in het verleden een aantal dramatische gebeurtenissen meegemaakt, waardoor ze uiteindelijk beslist haar leven weer op te pakken in Rotterdam. Hier aanvaardt ze een nieuwe baan en wordt meteen de eerste werkdag al in het diepe gegooid. Door de gebeurtenissen in haar verleden is Jennifer wantrouwig en eenzaam geworden. Mannen schrikken haar af, behalve haar collega’s. Op haar eerste werkdag, worden Jennifer en Martin naar een vindplaats van een moord geroepen. De politie krijgt de handen vol, als er vervolgens meerdere moorden plaatsvinden. De dader laat aanwijzingen voor de politie achter die met de Griekse mythologie te maken hebben. Ondertussen komt de menselijke kant van Martin en Jochem naar voren, die ook beide ergens mee lijken te zitten.
Je hebt het gevoel mee te leven met de hoofdpersonages en ook de uiteindelijke dader ga je begrijpen. Het is een mooie, spannende verhaallijn geworden met een bijzonder spannend verrassend end. Ik moest het achter elkaar uitlezen en dat gebeurd niet vaak.
Een nieuw begin is een aangrijpende spannende thriller, die je tot de laatste bladzijde boeit. | 1pos
|
In de zomer van 2008 kreeg ik van Loes den Hollander de tip om eens iets te lezen van Gauke Andriesse, een voor mij toen nog onbekende auteur van misdaadromans rondom de privédetective Jager Havix. Zijn boeken verschenen bij uitgeverij Atlas en toen ik contact met hun opnam voor wat meer informatie, kreeg ik een paar dagen later zijn drie tot op dat moment verschenen boeken toegezonden: De dode opdrachtgever, De verdwenen schilderijen en Stilzwijgen. Na het lezen van deze drie thrillers wist ik meteen waarom Loes den Hollander zo enthousiast was over Gauke Andriesse. De boeken waren uitstekend geschreven en hoofdpersonage Jager Havix was zondermeer een schot in de roos. Voor Ezzulia deed ik een interview met de auteur en een klein jaar later bleek Stilzwijgen ook nog eens goed genoeg voor een nominatie voor De Gouden Strop. Uiteindelijk ging de prijs aan Andriesse voorbij, maar hij had wel degelijk zijn visitekaartje afgegeven.
Inmiddels ligt De handen van Kalman Teller, het vierde boek van Gauke Andriesse, alweer enige maanden in de winkels. Hoewel de auteur in het bovengenoemde interview aangaf enigszins te twijfelen aan de rol van zijn vaste hoofdpersoon, speelt Jager Havix wederom de hoofdrol. Gelukkig maar, want ondanks de angst van Andriesse is de houdbaarheid van de privédetective nog lang niet verlopen. Integendeel zelfs, want juist door de manier waarop de auteur met Havix omgaat, zal de lezer nauwelijks uitgekeken raken op dit personage. Jager Havix is een gewoon mens en zeker geen type als Hieronymous Bosch, Jack Reacher of James Bond. Hij is een normale man, goed in zijn werk en geïnteresseerd in boeddhisme. Hij heeft zijn vrouw verloren en vraagt zich soms af wat de zin van het leven is, maar is absoluut geen man om medelijden mee te hebben. Hij slaat zich, net als iedereen, door het leven en heeft genoeg momenten waarin hij simpelweg gelukkig is.
In De handen van Kalman Teller krijgt Havix te maken met de jonge Mira Roes die het slachtoffer is geworden van een verkeerd uitgevoerde medische ingreep. Ondanks een strijd van vele jaren lukt het haar niet om de nalatige arts voor het gerecht ter verantwoording te roepen. Haar protegé, de rijke Joodse zakenman Kalman Teller, vraagt de privédetective om zijn hulp maar ook Jager Havix komt in eerste instantie niet veel verder. Wel krijgt hij allerlei geruchten te horen over zijn opdrachtgever Kalman Teller, een man die Auschwitz wist te overleven maar mogelijk ook het een en ander heeft te verbergen.
Met zijn vierde thriller heeft Gauke Andriesse wederom bewezen een zeer begenadigd auteur te zijn. De handen van Kalman Teller is zijn beste boek tot op dit moment en hopelijk krijgt hij nu volop de erkenning die hij verdient. Het verhaal is zeer meeslepend, spannend, intrigerend en zit uitstekend in elkaar. Dat laatste geldt ook zeker voor de plot, iets wat in zijn vorige boeken nog wel eens een verbeterpuntje bleek te zijn. Wat mij betreft is dit één van de beste thrillers van eigen bodem van dit lopende jaar en hopelijk weer kandidaat voor De Gouden Strop. En dan zijn er waarschijnlijk maar weinig andere auteurs die hem en Jager Havix kunnen afstoppen.
Mei 2010 / Ezzulia.nl | 1pos
|
Dode letter is mijn eerste kennismaking met Marthe Maeren. Ik keek er enorm naar uit, omdat een juridische thriller, gebaseerd op ons eigen rechtssysteem, toch anders is dan de Amerikaanse boeken.
Het boek is even wennen, omdat er ook verhoren en krantenartikels tussen zitten. Maar eenmaal het boek vordert stoort dat niet meer.
Het boek zelf is snel uit, en sommige stukken hadden misschien iets verder uitgediept kunnen worden. Maar het is een leuke en goed geschreven thriller die me doet uitkijken naar de andere boeken van Marthe Maeren. | 1pos
|
Dit boek kreeg ik cadeau en de voorkant schrok mij af om het te lezen. Op zich ben ik geen voorstander van thrillers, omdat ik niet tegen 'bloed' kan. Dit leek mij een thriller pur sang zelfs, in de letterlijke betekenis van het Franse woord sang. Toch kreeg ik interesse toen ik de historische roman Vrij man van Nelleke Noordervliet las. Ons vaderlands Gouden verleden kwam daar al tot leven en ik werd nieuwsgierig naar de geboorte van deze 'Ware Vrijheid' in Nederland en wat deze nu werkelijk wereldwijd betekende. Hiervoor was mij niet bekend dat ons liberalisme in deze Gouden Eeuw in Nederland zijn kiem vindt. De schrijver gaat met wetenschappelijke precisie op zoek naar de moordenaars van Johan en Cornelis de Witt. Waardoor er meer aan het licht komt dan wie deze moordenaars in werkelijkheid geweest zijn. Ook waardoor onze constitutie is geworden zoals ze nu is. Een koningshuis én Staten Generaal. "Als twee honden vechten om een been gaat de derde er mee heen", blijkt. De gelukkige derde werd het volk in Nederland uiteindelijk. Toen was er voornamelijk verdeeldheid tussen staatsgezinden en prinsgezinden. Er was ook één republiek na de overheersing van de Spanjaard, maar nog lang geen één Nederlands volk. De Nederlanden bleek de verbinding te vinden onder de kapstok van het religieus vrijgevochten Prinsdom van Oranje. Het werd pas een Koninkrijk onder Oranje vanaf 1815, maar slechts onder supervisie van aanvankelijk de adel en naderhand het volk via stemrecht. Het verschil werd mij in dit boek ook duidelijk tussen een gekozen regering en een ingewijd vorst. In deze tijd werd de macht op onze bodem uitgevochten en beslist in het voordeel van onze individuele rechten als vrij mens. De moord op de gebroeders de Witt was heel wel mogelijk een politieke moord en geen volksgericht zoals ik geleerd heb. Ze werden de zondebokken voor onze huidige constitutie. Het meest bekende en ongekend gruwelijke offer voor onze democratie. Heel interessant boek. Heel leuk ook om te lezen. | 1pos
|
Wat een heerlijk boek. De schrijfstijl is fijn en het boek pakt meteen doordat de kinderen zo goed beschreven worden.
Het boek doet wat denken aan Harry Potter en aan Narnia, maar heeft toch zijn eigen sfeer en heel eigen wereld.
Echt een aanrader. Enige nadeel: je moet echt deel 2 lezen. | 1pos
|
Peter Pan moet sterven van John Verdon. Sneeuwwitje moet sterven van Nele Neuhaus. Het zijn slechte tijden voor fantasiefiguren.
In Verdons vierde boek is de hoofdrol weer weggelegd voor Davey Gurney die na 25 jaar bij de NYPD de kans nam om te gaan pensioneren en nu op 49-jarige leeftijd op het platteland van New York woont met zijn vrouw Madeleine. Haar bevalt het erg goed, de rust van de omgeving. Madeleine werkt nog drie dagen per week en richt zich verder op huiselijke projecten zoals de bouw van een kippenhok. Gurney probeert ook de rust te vinden, maar merkt dat hij nog steeds aangetrokken wordt door onoplosbare moordzaken.
Jack Hardwick is ontslagen bij de politie omdat hij in het vorige boek Ik weet wat jij denkt misbruik heeft gemaakt van zijn positie om Davey te helpen. Davey wacht op de dag dat Jack deze schuld komt inlossen en die is in Peter Pan moet sterven aangebroken. Jack is inmiddels voor zichzelf begonnen als privédetective en verslikt zich in de eerste zaak die zich aandient. Kay Spalter zit in de gevangenis omdat ze beschuldigd is van de moord op haar man. Carl Spalter is neergeschoten op de begrafenis van zijn moeder en alle feiten en getuigenverklaringen wijzen Kay als schuldige aan. Jack wil dat Davey helpt om aan te tonen dat er fouten zijn gemaakt in het politieonderzoek. Dat zou voldoende moeten zijn om Kay vrij te krijgen. De lezer die Davey kent, weet dat hij niet stopt bij het aantonen van eventuele fouten. Zodra Davey vermoedt dat het politieonderzoek inderdaad niet deugt, rijst bij hem gelijk de vraag of een ander de moordenaar kan zijn. En zo ja, wie?
De plot van Peter Pan moet sterven zit zoals gewoonlijk bij John Verdon uitstekend in elkaar. De lezer die ervan houdt om mee te speuren, kan samen met Davey meekauwen op elk feit dat aan het licht komt. Wat klopt er wel en wat klopt er niet aan alles wat bekend is omtrent deze zaak? Het is bijna filosofisch hoe Davey een moordzaak benadert. Elke zienswijze wordt in twijfel getrokken; elk feit is verdacht.
Op dezelfde wijze beschouwt Davey zijn eigen rol in de zaak. Waarom blijft hij na zijn pensionering aangetrokken tot dit soort raadselachtige moordzaken? Wat zegt dat over hem? En wat zegt het over zijn verhouding met Madeleine die de schrik om het hart slaat als Davey zich willens en wetens in het gevaar stort?
John Verdon beschrijft het allemaal op een manier zoals Davey verslag zou doen: met slechts af en toe aandacht voor de prachtige omgeving, een afstandelijke positie ten opzichte van de anderen en gefixeerd op alle feiten die zich aandienen.
Als er al iets valt af te dingen op Peter Pan moet sterven, dan is het dat er praktisch geen ontwikkeling zit in de relatie tussen Madeleine en Davey. Madeleine blijft het vervelend vinden dat Davey dit soort zaken aanneemt en Davey blijft zich daar niks van aantrekken. Een volgend boek over Davey zou naast de gebruikelijke, goed doortimmerde plot ook daarin wat stappen mogen zetten. | 1pos
|
Een jeugdboek dat ook intressant kan zijn voor volwassen. De auteur wil door middel van dit verhaal jongeren waarschuwen wat drugs met je kan doen want velen denken dat een keertje geen kwaad kan, maar het boek bewijst het tegendeel. | 1pos
|
Patrick de Bruyn heeft mij verbaasd, veel Vlaamse schrijvers heb ik nog niet gelezen maar wat een leuk boek. Nou ja leuk is anders. Waar een normale gebeurtenis (het kan ons allemaal gebeuren) niet toe kan leiden.
Het verhaal lijkt normaal te beginnen, maar loopt langzaam over in een nachtmerrie. Veel herkenning is te vinden in de beschrijvingen van Patrick de Bruyn. Ik ga zeker meer van hem lezen.
Enig minpuntje, het kan hem niet te ver gaan, en het lijkt soms iets te ver gezocht. | 1pos
|
Een boek dat gaat over Emma een alleenstaande moeder met haar dertien maanden oude zoontje. Ze wonen samen in London. Op een regenachtige zondagavond reist ze met de metro terug naar huis. Nadat ze Ritchie in de trein heeft getild, draait ze zich om voor haar boodschappen. Plots sluiten de deuren. Emma rent schreeuwend langs het perron maar niemand reageert.
De trein vertrekt en Emma ziet een vrouw in de buurt van haar zoontje die volgden halten lijkt te zeggen. Tegen de tijd dat zij daar arriveert in dolle paniek ziet ze die vrouw die zich Antonia noemt. Antonia zit daar met een angstige Richie op schoot. Alles lijkt weer op orde. Tot Antonia voorstelt een kop koffie te gaan drinken en vervolgens spoorloos verdwijnt met Ritchie. Emma kan niets bewijzen. Hoe kan zij de politie bewijzen dat iemand haar kind heeft ontvoerd.
Een heftig verhaal over een jonge moeder die een regelrechte nachtmerrie doormaakt. Spannend en vol drama. Een verhaal dat je vanaf de eerste bladzijde meesleept. Een erg goed verhaal en voor elke moeder een nachtmerrie. Het heden en verleden vloeien mooi samen en zijn makkelijk te onderscheiden. Een roman met een triller twist omdat het een heftig onderwerp is. Het einde was iets wat ik niet voor ogen had gezien en stond er ook niet bij stil dat het zo zou gaan. Daarom een verdiende 4 sterren voor Abbie Taylor. | 1pos
|
Bonita Avenue is het 543 pagina’s voortrazende debuut van Peter Buwalda. Een literaire pageturner wordt het genoemd. En terecht. Een spannend en boeiend verhaal is wat je krijgt, een boek waarin je nieuwsgierig bent naar elke volgende bladzijde.
De spil in het verhaal is Siem Sigerius. Vijftiger, ex judo kampioen, briljant wiskundige, jazzliefhebber, werkzaam op University Twente, stiefvader van Joni en Janis en getrouwd met Tineke.
Een beter geslaagd huwelijk dan zijn eerste hals over kop huwelijk met Margriet Wijn, een huwelijk waaruit hij ook nog een zoon heeft, Wilbert. Die speelt ook een belangrijke rol in het verhaal als de ontspoorde verwaarloosde gevaarlijk gekke zoon. De focus in Bonita Avenue ligt behalve op de charismatische self made man Siem Sigerius op zijn oudste dochter Joni en haar vriend Aron. Het verhaal speelt in 2008 maar achtbaant doorlopend naar vroeger tijden en weer terug naar 2008.
In het eerste hoofdstuk zit Aron in de trein en aan het slot van dat hoofdstuk wordt al gelijk een grote onthulling gedaan.
De volgende 20 hoofdstukken vertellen het verhaal van het hoe wat en waarom van die onthulling. De vuurwerkramp blijkt een ommekeer in mooie tijden, geheimen komen aan het licht en dat heeft verregaande consequenties.
Siems’s dochters heten Janis en Joni en dat dat een muzikale verwijzing is naar Joplin en Mitchell is vrij duidelijk. Maar dat alle Amerikaanse personages genoemd zijn naar rollen die Elvis Presley in films gespeeld heeft, dat was mij dan weer niet opgevallen. Zo raar is dat overigens ook niet, ik heb nog nooit een Elvis film gezien. En inderdaad, Joni’s vriend Aron is dan weer vernoemd naar Elvis Aron Presley. Leuke bijkomstigheden, geweldig boek! | 1pos
|
Eerder las ik van Ellen Gerretzen 'Verdorven'. Ze had er toen meteen een fan bij!
Ook nu weer heb ik genoten van de beeldende manier van schrijven van deze auteur. Zoals ze bijvoorbeeld de klank van een stem beschrijft: 'Iwan sprak met diepe sjshklanken en vette l'en'.
Ik hoor het gewoon. Geweldig!!
De karakters zijn heel goed uitgewerkt. Je weet over wie je aan het lezen bent.
Onze hoofdpersoon is nu voornamelijk op zoek in Spanje, na het voorspel in Berlijn. Gedurende het hele verhaal komt zijn bijnaam 'nomade' helemaal tot recht. Zijn hart ligt niet op één enkele plaats in deze wereld. Hij neemt de lezer mee (of laat een van zijn vrienden de reis maken) naar België en Nederland om weer terug te keren in Spanje.
Wolfgang speelt het met hulp van zijn vrienden klaar om de waarheid boven water te krijgen.
Onder het lezen hou je hier en daar je hart vast voor de hoofdpersoon en zijn geliefde Julia.
De verhaallijnen komen perfect samen op het eind. Dat is zo ontzettend knap gedaan. Tijdens het hele verhaal hou je je adem in. Pas op het eind kun je gerust uitademen. Opgelucht!
Ook over Siegfried was ik niet helemaal gerust. Heeft hij er meer mee te maken en wat is hij nog van plan?
Er worden plannen gemaakt door de hoofdpersonen, waar ik bij wil zijn als ze ten uitvoer gebracht worden.
In een volgend boek!
Geweldig goed geschreven. Een prachtige thriller.
Ik waardeer dit boek met 5/5 sterren ***** | 1pos
|
Een mooi verhaal, met een onverwachte twist aan het einde. Als je niet houdt van achtergrondverhalen moet je Grisham niet lezen, ik vond het een aanrader. | 1pos
|
Kismet, debuut van Stefan Tetelepta. De auteur stelt tijdelijk zijn debuutroman gratis beschikbaar als e-book. Supermooi boek!
Een liefdesverhaal zoals uit een romantische film maar dan een tikkeltje anders en verrassend. Het is geen typisch ‘Finn ontmoet Moira-verhaal’ en ze leefden nog lang en gelukkig. Het verhaal krijgt plots een onverwachte wending. Zonder spoilers te verklappen kan ik niet veel zeggen alleen dat het een aanrader is in het genre romans. Zeer mooi debuut. Ik ben benieuwd naar meer van deze schrijver. | 1pos
|
"Hij kan dik zijn, maar ook dun. Hij kan op jou lijken, maar ook op mij. Geen mens merkt de Digger ooit op, en dat is een van de redenen waarom hij zo bijzonder goed is in wat hij doet."
Het is de laatste dag van het jaar. Om 12.00 uur wordt er in een metrostation geschoten; er zijn meerdere gewonden en talloze doden te betreuren. Even later wordt er bij het stadhuis een brief afgeleverd. Hierin wordt om twintig miljoen dollar gevraagd. Als niet aan deze eis tegemoet wordt gekomen, zal er vervolgens elke vier uur ergens in de stad nog een bloedbad aangericht worden.
Een race tegen de klok begint.
Deaver weet je mee te nemen in het verhaal: hoe zit het in elkaar en meer nog, hoe kan dit zinloze moorden gestopt worden. Dit maakt dat je dit boek maar moeilijk terzijde kunt leggen.
Het eind is zondermeer verrassend te noemen. | 1pos
|
Het eerste deel van de serie over Frieda Klein was al een aangename verrassing en dit tweede deel was zo mogelijk nog beter en spannender. Opnieuw werd ik gesterkt in mijn overtuiging, dat de delen van deze serie op volgorde moeten worden gelezen. Vaak wordt terugverwezen naar gebeurtenissen uit deel 1. Als je dat niet gelezen hebt, mis je toch wel veel.
Inspecteur Karlsson vraagt opnieuw de hul van Frieda, wanneer een man dood wordt aangetroffen in de kamer van een verwarde vrouw. Zij had hem te eten en te drinken gegeven, zijn kleren gewassen en keurig opgevouwen en zo alle sporen van een mogelijk misdrijf vernietigd. De identiteit van de man is onbekend.
Langzaam maar zeker, door aanwijzingen, die voor iedereen verborgen waren, maar door de ervaren psychotherapeute Frieda wel worden opgemerkt, komt er wat duidelijkheid.
Niet iedereen bij de politie is blij met de bemoeienissen van Frieda, bovendien heeft het korps te maken met bezuinigingen.
Snelle wisselingen maken het boek extra spannend. Steeds weer staat de lezer op een verkeerd been. Stoppen met lezen is nauwelijks een optie.
Nu snel deel drie opzoeken. | 1pos
|
Een voor mij onbekende auteur maar wat een goed boek. De genius(de onzichtbare beschermengel)
lees je in 1 ruk uit. Leest lekker vlot weg, is super spannend. Heden en verleden lopen soepeltjes
door elkaar heen en is totaal niet storend. De dader verteld zijn eigen verhaal( in een ander lettertype)en je vraagt je steeds af wie de dader nu toch is!!! Een geweldige thriller die je niet mag missen | 1pos
|
De Maagd en de Miljonair van Jessica Clare is een heerlijk vlot geschreven boek.
de personages worden goed omschreven en komen voor mij echt tot leven.
vanaf het eerste hoodstuk ben ik gehecht aan Marjorie en word ik het verhaal in gezogen.
het is een heel spontaan maar ook best schunnig verhaal. en er word naar mijn mening echt te veel in gevloekt,
vooral veel GVD. sommige intieme scenes duurden mij te lang, en waren soms ook een beetje onsmakelijk.
ik heb het boek zelfs even weg moeten leggen omdat ik het te onsmakelijk vond.
met ander taalgebruik en misschien een iets intiemere in plaats van vulgaire omschrijving van de seksuele scenes,
zou ik het boek perfect vinden. Al heeft de rauwe omschijving van Rob er wel voor gezorgd dat ik hem echt voor me zag.
het gevloek en de manier van seks past wel echt bij het mannelijke personage. dus het totaal plaatje klopt.
ik heb het boek uitgelezen omdat het echt een heel prettige schrijfstijl heeft.
Ik ben heel bij dat ik het boek heb uitgelezen,
want net toen ik zat was van het gevloek en de vulgaire scenes kwam er een heel mooi en liefdevol einde aan.
al mag de seks voor mij nog wat intiemer en heter omschreven worden,
ik vind toch de combinatie van erotiek en romantiek heel erg mooi gedaan.
Ik vloog door het boek wat voor mij als trage lezer een heerlijk gevoel geeft.
en eerlijk...... nu wil ik meer! I am hooked! :D
heb jij geen probleem met gevloek (GVD) en geen problemen met seksuele scenes dan is dit boek echt een aanrader!
de schrijfstijl is echt super vlot, moderne taal, geen doekjes om de zaken winden, en alles gewoon benoemen zoals het is.
al is de woordkeuze soms een beetje onprettig wanneer het over seks gaat, het verhaal is in zijn geheel een heerlijke roman om van te genieten!!! | 1pos
|
Weet je wat zo raar is van vaders en moeders? Al is hun eigen kind het walgelijkste mormel dat je je voor kunt stellen, zij blijven ervan overtuigd dat hij of zij fantastisch is.
Ach, dat geeft helemaal niet. Zo zijn die dingen nu eenmaal. Pas wanneer die ouders ons beginnen te vertellen hoe briljant hun afgrijselijke spruit is, roepen wij: ‘Haal een bakje! Ik moet overgeven!’ Schooljuffrouwen en meesters hebben veel te lijden onder dit soort lariekoek van trotse ouders. Maar zij zetten ze dat meestal wel weer betaald wanneer het tijd is voor het rapport. Als ik een onderwijzer was zou ik een paar heel gemene opmerkingen bedenken voor de kinderen van zulke liefhebbende ouders. ‘Uw zoon Maximiliaan,’ zou ik schrijven, ‘is een volslagen onbenul. Ik hoop dat u een eigen zaak hebt waar u hem een baantje kunt bezorgen als hij van school komt, want u kunt er donder op zegen dat hij nergens anders aan de slag komt.’ (blz. 7)
Matilda is een heel slim meisje, maar haar ouders hebben dat niet door. Zij vinden het belangrijk om televisie te kijken en geld uit te geven. Eigenlijk hebben haar ouders helemaal geen aandacht voor haar.
Als Matilda vijf jaar is mag ze eindelijk naar school. Ze komt in een klas bij een hele lieve juf, juffrouw Engel. Die heeft al snel door dat Matilda veel slimmer is dan de rest van haar klas. In de pauze gaat ze naar het hoofd van de school, juffrouw Bulstronk, om te vragen of Matilda naar een hogere klas mag. Anders wordt het op school veel te saai voor Matilda. Juffrouw Bulstronk wil niet naar juffrouw Engel luisteren. Ze heeft van de vader van Matilda gehoord dat Matilda een vervelend en verwend meisje is. Ze vindt dat Matilda juist extra in de gaten gehouden moet worden omdat ze anders kattenkwaad gaat uithalen.
Juffrouw Bulstronk houdt niet van kinderen. Eigenlijk heeft ze zelfs een hekel aan kinderen. Als ze in een heel slecht humeur is is iedereen doodsbang, want je weet nooit wat juffrouw Bulstronk gaat doen…
Waarom doet niemand iets aan de vervelende juffrouw Bulstronk? Is Matilda echt zo’n vervelend meisje als juffrouw Bulstronk denkt? Hoe gaat het met Matilda op school?
Lees de rest van mijn recensie op Ikvindlezenleuk | 1pos
|
Samenvatting:
Moss woont als 39-jarige alleenstaande man, na een mislukt huwelijk van 11 jaar, in Sycamore. Op een dag in november gaat hij op pad om naar de begrafenis van zijn oud leraar literatuur Coleman Kane te gaan in Merton, zo’n twee uur rijden van zijn woonplaats. Op de begrafenis komt hij Dani tegen, zijn jeugdliefde. In eerste instantie kan Moss niet helemaal thuisbrengen waar hij haar van kent. Ze lijkt in het niets meer op de mooie jonge vrouw van vroeger, het was net alsof de werkelijkheid bedrog leek, een nachtmerrie veroorzaakt door zijn pillen. Ze praten wat maar gaan ieder hun eigen weg. Op het moment dat Moss aanstalten maakt om op tijd naar huis te gaan blijkt het buiten te sneeuwen en wel zo heftig dat het onverantwoordelijk is om de reis naar huis aan te gaan. Moss besluit een motelkamer te zoeken.
Moss hoorde het zachte brommen van de frisdrankautomaat en de tl-buis boven zijn hoofd en de televisie achter de receptionist. Zelfs zesduizend voet hoog in de Sierra Nevada ontbrak het aan echte stilte.
Later gaat hij eten in een diner en daar komt hij ‘toevallig’ Dani weer tegen. Ze besluiten een tafeltje te delen en zo raken ze wederom aan de praat. Ze vertellen elkaar hun levensverhaal vanaf het moment dat ze uit elkaar zijn gegaan en ze halen herinneringen op aan de tijd die zij samen deelden.
‘Het verleden is drijfzand. Zodra ik mezelf toesta daaraan te denken, zak ik steeds verder weg. Ik kan mijn gedachten niet tegenhouden. Ik slik pillen die een soort dam moeten vormen…’
Dani blijft op de motelkamer bij Moss slapen. Vroeg in de morgen vertrekt Moss stilletjes, niet naar huis maar hij besluit dieper de bergen in te gaan en op zoek te gaan naar de hut van Coleman. Hij is echter helemaal niet gekleed op het winterse weer en uiteindelijk is het Dani die hem verkleumd van de kou vindt.
Mijn volledige recensie lees je hier:
http://christinabrouwers.wordpress.com/2014/11/03/het-ruisen-van-de-wereld-deniz-kuypers/ | 1pos
|
Deze middag lijkt de gemeente Montferland door de sneeuw net Schreiberg, de plaats waar ‘Griezel & co.’ van Peter van Roermund zich afspeelt. Het verhaal gaat niet alleen over de avonturen van Frederick van Grimwald in een klein, afgelegen plaatsje in het zwarte woud, maar ook over vriendschap en anders zijn.
Eerst wil ik een compliment maken naar de auteur. Met dit boek bewijst hij niet alleen een geweldige verhalenverteller is, maar ook een consequente schrijver die kwalitatief goede jeugdboeken schrijft: spannend, humoristisch met een licht literair tintje.
Net als in Terra Fabula, zijn ook in ‘Griezel & co.’ de personages geweldig door hun herkenbaarheid. Een lezer kan niet anders dan gaan houden van Frederick en zijn vrienden, simpelweg omdat ze zijn wie ze zijn. Het grappige is dat de Cornelius Brock, de schurk van het verhaal, mij deed denken aan Donald Trump en zijn handlanger Gunther aan Brock Lesnar.
Verder is de fantastische sfeer van een oud, vervallen familiekasteel, een dorpje in de bergen en het Kreisbos heerlijk. Hierdoor en door sommige gebeurtenissen, moest ik af en toe denken aan enkele persoonlijke favoriete series en films uit mijn jeugd en door steeds dit jeugdsentiment te raken is dit boek een persoonlijke favoriet.
Kortom, de ingrediënten van geweldige personages en sfeervolle locaties worden door de fantasie van Peter van Roermund verwerkt tot een geweldig kinderboek en een van mijn persoonlijke favorieten. Dit boek verdient een verfilming! | 1pos
|
"Jacob Holbrook is uit de gevangenis ontsnapt. De moeraskoning. Mijn vader. En ik ben degene die hem in de gevangenis heeft doen belanden." ~ p21.
Ik heb echt genoten van dit verhaal! Voor wie denkt dat hij een spannende thriller gaat lezen, zal dit boek waarschijnlijk teleurstellen. Maar wie een goed, sterk verhaal kan waarderen met een spannende ondertoon, zal met dit boek absoluut zijn hart kunnen ophalen!
"Dit zal niet de eerste keer worden dat ik op mijn vader jaag, maar ik ga er alles aan doen om ervoor te zorgen dat het de laatste keer wordt." ~ p68.
Dochter van het moeras verteld het verhaal vanuit Helena, een jonge vrouw wiens moeder als tiener is ontvoerd en in het moerasgebied van Michigan jaren lang is vast gehouden. Helena is geboren en getogen in het moeras en houdt van het leven daar. Ze weet niet beter. Tot het moment waarop ze ontdekte wie haar vader werkelijk was. Nu, 20 jaar later, ontsnapt haar vader uit de gevangenis. Helena weet dat de politie hem niet zal vinden, alleen zij weet hoe haar vader de geheimen van het moeras zal gebruiken.
Ik moest even wennen aan de schrijfstijl, maar het verhaal had me al snel te pakken. Karen Dionne weet op een prettige manier heden en verleden af te wissen, en weet op die manier de lezer mee te trekken in het leven van de ik-personage. Helena is een sterke vrouw, gevormd door haar verleden, die nog steeds moeite heeft met haar plek in de maatschappij. Je voelt het verlangen wanneer zij verteld over haar tijd in het moeras, en tijdens het lezen zit je bijna naast haar op de richel de muggen weg te slaan. De relatie tussen Helena en vader, het voetstuk waar de man op staat, omdat het meisje nu eenmaal niet beter weet, en de kracht van haar moeder. Ik heb absoluut respect voor de manier waarop de auteur de emoties heeft weten te vangen en deze heeft weten te combineren met "nu"-verhaal. En de manier waarop het sprookje verweven is met het verhaal was een absolute bonus!
"Ik zou een moord plegen voor die man. Ik zou voor hem sterven. En ik wist dat hij hetzelfde voor mij zou doen." ~ p90.
Een thriller hoeft niet altijd een boek te zijn waarbij je op het puntje van je stoel zit. Juist de verhalen die zo strak in elkaar zitten, zijn de verhalen die mij weten te veroveren. En dit is absoluut zo'n boek. Elk detail, elke emotie, alles klopt. Echt een plezier om te lezen! | 1pos
|
Een goed geschreven origineel verhaal, rondom het thema nieuwe media. De hoofdpersoon en bijpersonen zijn echte karakters waar je echt bij betrokken raakt. Daarnaast is het verhaal vlot geschreven en zit er flink tempo in de vele gebeurtenissen. Echt een niets is wat het lijkt verhaal!
Zeker een aanrader. | 1pos
|
Een hete zomer, verveelde tieners, een bak ellende.
Regelmatig het gevoel gehad niet door te willen lezen en tegelijkertijd door te moeten lezen. Wat een ontzettend intens boek. Hier zal ik nog wel wat dagen mee bezig zijn in mijn hoofd. | 1pos
|
Maja van Tijl is misdaadverslaggever. Haar televisieprogramma is zeer succesvol. Als er een bekende zanger wordt vermoord, wordt Maja bij deze zaak geroepen. Vanwege haar connecties en uitstekende research kwaliteiten wordt er door de recherche regelmatig de hulp van Maja gevraagd. Wanneer de zoon van Maja wordt ontvoerd, blijkt er een verband te zijn met de moord op de zanger. Maja bijt zich vast in deze zaak, met gevaar voor haar eigen leven…
‘Maja werd duizelig. Ze zwaaide met haar arm om houvast te vinden en greep de leuning van een stoel. Haar grootste nachtmerrie kwam uit.’
'Alecto' is het derde boek met hoofdpersoon Maja van Tijl. Door middel van meerdere verhaallijnen verteld vanuit de derde persoon heeft Xenia wederom een uitermate spannende thriller geconstrueerd. Als misdaadverslaggever komt Maja in aanraking met complexe zaken waarbij het oplossen van deze zaken de nodige gevaarlijke situaties teweegbrengt. Ze werkt niet altijd helemaal volgens het boekje, wat haar regelmatig in conflict brengt met rechercheur Bert Hazenkamp. Maja en Bert hebben een goede band, maar nu is er plots enige afstandelijkheid te bespeuren. Dit komt deels door deze complexe zaak, deels door gebeurtenissen in de privésfeer. Ieder doet hun eigen onderzoek en ze houden dingen voor elkaar achter wat niet ten goede komt aan het oplossen van deze zaak.
Na een zeer spannende start komen we even in een wat rustiger vaarwater en volgen we het onderzoek. Maar verkijk je hier niet op; steeds meer geheimen komen boven water en regelmatig wordt de spanning weer naar een hoger niveau getild. Er zijn ontwikkelingen waarvan nog niet te voorzien is welke kant deze opgaan. Richting de plot komt het verhaal in een stroomversnelling om toe te werken naar een climax. De filmische schrijfstijl zorgt voor een goede weergave waardoor de lezer zich een prima beeld kan vormen. Qua stijl en onderwerp deed het mij een beetje denken aan de serie 'Gooische Vrouwen', maar dan in een thriller gegoten.
Bij één passage kreeg ik wel mijn twijfels aan de geloofwaardigheid hiervan. Kan hier niet teveel van verklappen, maar de manier waarop een man zelfmoord pleegt vond ik toch wel vergezocht. Deze man moet wel erg wanhopig zijn geweest en heel veel moed hebben gehad om zoiets te doen.
‘Het doet veel pijn en het duurt lang, maar als je niet gestoord wordt dan lukt het je uiteindelijk wel. Ik denk dat je behoorlijk in de war bent, echt radeloos, als je zoiets doet.’
Ondanks dat 'Alecto' het derde boek is met Maja van Tijl in de hoofdrol kan dit boek prima gelezen worden zonder de eerdere delen gelezen te hebben. Het verhaal staat op zich en de hoofdpersonages worden ten opzichte van het verhaal voldoende uitgewerkt. Zelf heb ik de eerdere delen, 'Ongeremd' en 'Nemesis', wel gelezen en ik vind het toch altijd wel de voorkeur hebben om de hoofdpersonages vanaf het allereerste begin te volgen. Ook 'Alecto' eindigt op een wijze dat er een vervolg mogelijk is en wat mij betreft, graag zelfs.
Xenia is manager en persagent van Linda de Mol, Bridget Maasland, Yolanthe Sneijder- Cabau en Do, de invloed hiervan is zeker terug te zien in 'Alecto'. Door haar werk is Xenia goed op de hoogte van wat zich allemaal afspeelt in de wereld van showbusiness. In dit boek zien we een goed voorbeeld hoe iemand een nep wereld om zich heen kan creëren en dat het niet altijd is wat het lijkt. Een graag gelezen thriller met de juiste ingrediënten, een spannende thriller die garant staat voor een aantal heerlijke uurtjes leesplezier. | 1pos
|
Wat heeft hij het mooi beschreven. In feite een hele trieste situatie maar met kleine lichtpuntjes en veeeeeel respect voor verzorgenden en bewoners! | 1pos
|
Subsets and Splits
No saved queries yet
Save your SQL queries to embed, download, and access them later. Queries will appear here once saved.