text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
Weer zo’n steengoede herontdekte schrijver. Een intrigerende verhalenbundel met autobiografische inslag. Zeer leesbaar, geestig, met ijzersterke observaties. De titel klinkt niet echt aantrekkelijk maar verwijst naar één van de baantjes die Lucia Berlin had om in haar levensonderhoud te voorzien. Ook de overige verhalen over een eenzame jeugd, mijnwerkersdorpjes, een vreemde opa, een drankzuchtige, geschifte moeder, drie scheidingen, drank en drugs hebben direct met Berlins eigen leven te maken. Zo vormen de verhalen samen het best wel schokkende en trieste levensverhaal van deze schrijfster. Sommige passages breken je hart:
‘Jij zag overal lelijkheid en kwaad, mama, in iedereen, in elke plaats. Was je gek of een ziener? Ik moet er hoe dan ook niet aan denken te worden zoals jij. Ik ben doodsbang dat ik alle gevoel verlies van wat…kostbaar, waarachtig is.’
Het verhaal ‘Mama’ waarin Lucia met haar zus Sally herinneringen ophaalt aan haar moeder vind ik een van de mooiste, raakte me het meest. Oja, samen met ‘Zwijgen’.
Maar ondanks troosteloosheid en tragiek, valt er ook een heleboel te lachen. Dat is lastig uit te leggen. Verhalen zoals bijvoorbeeld ‘Mijn jockey’ zijn vermakelijk maar ook heeft ze een manier om vreselijke dingen met droge humor op te schrijven. Aanrader | 1pos
|
de geschiedenis van Turkije en zijn buurlanden rond WOI, voor mij totaal onbekend, blijkt een verhaal te zijn van alle tijden. Verdreven volkeren, mensen die van buren tot vijanden worden, herkenbaar, Verteld tegen de achtergrond van WOI in Griekenland en Turkije en de opkomst van Ataturk, met humor en compassie. Zeer lezenswaardig. | 1pos
|
Vanaf dat ik hoorde van dit boek, was ik benieuwd. Dit boek stond dan ook heel hoog op mijn lijstje van boeken die ik nog wou lezen. Mijn geluk kon dus niet op toen ik hoorde dat ik mee mocht doen met de leesclub van hebban.
Toen ik in het boek begon, zakte dit enthousiasme spijtig genoeg vrij snel. Zoals jullie ondertussen weten, houd ik van boeken waarbij het verhaal geschreven wordt vanuit meerdere personages. Bij dit verhaal stoorde het mij in het begin echter. Er kwamen zoveel namen aan bod en ze leken in het begin ook niets met elkaar te maken te hebben. Ik was dus heel vaak in de war. Toen ik de personages beter leerde kennen was dit gelukkig al beter.
De toren in het verhaal is een uniek concept. Ik heb nog nooit van een verhaal gehoord dat iets gelijkaardigs heeft. Toch lijkt het verhaal zeer realistisch. Ook in onze wereld worden de torens hoger en worden er steeds meer voorzieningen in een toren geplaatst. Dit onderdeel heeft zeker bijgedragen aan een uniek verhaal.
De personages en de problemen werden ook heerlijk neergezet. De proloog geeft al een klein idee van het einde. Toen het einde eraan kwam werd ik echter steeds meer en meer nieuwsgieriger. Iedereen begon zich namelijk te verzamelen. Hierdoor kon ik op het einde het boek niet meer neerleggen en moest ik verder lezen. Ik moest namelijk het einde weten.
Ik heb het boek dan ook 3,5 sterren gegeven. Het verhaal sprak heel hard aan en nam me helemaal mee. Enkel het begin maakte het wat moeilijk om in het verhaal te komen. Omdat het een tijdje duurde voor ik in het verhaal kwam heeft het dan ook een beetje punten verloren. Toch raad ik het iedereen aan. Het is namelijk een geweldig young adult verhaal. | 1pos
|
Dit is het vijfde deel van de serie en het derde boek dat ik van deze romanserie van David Grabijn heb gelezen. Omdat ze los van elkaar staan, lees ik ze niet in volgorde. Het Veranderpaleis van de regering in de jaren tachtig is leuk bedacht met hele mooie vondsten erin. Het is lachen om hoe Grabijn herkenbare mensen, bijv. de minister-president van toen beschrijft. Dit boek liet me iets van mezelf zien, ik moest er geregeld om grinniken, maar ook stemde het tot nadenken. De schrijver is een raspsycholoog, die ontrafelt hoe mensen worden zoals ze zijn. Ik heb me enorm vermaakt. Je krijgt een goed beeld van die tijd voorgeschoteld. Analytisch met humor. | 1pos
|
Storm is een geweldig tweede deel van de zevendelige serie.
Het gaat over Ally. Hoe ze haar afkomst gaat onderzoeken na een groot verlies. Ze heeft van Pa Salt een aantal aanwijzingen en zo komt ze in Noorwegen terecht. Daar vind ze meer dan ze verwacht had. | 1pos
|
Fantastisch boek! Nog nooit zo in beslag genomen door een boek. Mijn liefde voor boeken is door dit boek alleen maar meer aangewakkerd. Mooi geschreven, mooie karakters, leest snel weg. Kijk uit naar de andere delen, die al in mijn boekenkast staan. | 1pos
|
Wat kan ik zeggen over dit boek......eigenlijk niets...
Ik heb nog nooit zoveel gehuild tijdens een boek. Heel ontroerend en aangrijpend, het verhaal van een moeder die haar dochter verliest door moord.
Absoluut een nummer 1 in mijn top 10 verdiend! | 1pos
|
Tijdens het lezen was ik meerdere keren in de war door het veranderen van personages.
Persoonlijk vond ik het goed dat de auteur zo in details ging met alles.
Ik vond het een mooi einde, het was goed gevonden en het liet me iets bij.
Het verhaal was erg interessant en goed uitgeschreven.
Ik vraag me wel af als de beschrijving van de paddo trip realistisch is en hoe zou de auteur dit weten haha. ik had echt de drang om door te lezen in dit boek omdat ik echt benieuwd was wat er ging gebeuren.
Waarom moet een recentie 100 woorden bevatten is dit niet een beetje te veel? | 1pos
|
Op het voorplat van Noordwaarts staat zo’n rood stickertje met de volgende vermelding: ‘ Met exclusieve cd: de soundtrack van het boek.’ Een trigger, Een verkoopargument? Waarschijnlijk, en inderdaad achteraan het boek zit een CD met de soundtrack ‘Norhtline’ van Willy Vlautin & Paul Brainard. Wijselijk heb ik de CD pas opgezet nadat ik halfweg doorheen het boek ben geraasd. Net zoals ik nooit een verfilmd boek zal gaan zien voordat ik het boek heb gelezen. Ik mag er niet aan denken dat ik mijn eigen beelden of voorstellingen in mijn hoofd niet meer zou kunnen maken terwijl ik lees. Met de soundtrack is het niet anders. Het verhaal is een rauw verhaal over een jonge vrouw die in een uitzichtloze situatie is verzeild. Het zo typische Amerikaanse road-gevoel spat van de pagina’s af. Het boek is opgemaakt in erg korte hoofdstukken die het lezen wel er makkelijk maken. De directieve schrijfstijl van Willy Vlautin sluit zeer goed aan bij de onverbiddelijkheid van een destructief bestaan. Het lichtpunt in het moedeloos bestaan van Allison is haar ingebeelde vriend ‘Paul Newman’ die haar enige houvast wordt.
Kan de rauwe onverbiddelijkheid van een destructieve neerwaartse spiraal nog enige sprankels van hoop opbrengen? Blijkbaar wel.
En eerlijk gezegd toen ik de soundtrack hoorde was ik verwachtte ik een bluesy sound, trefzekere country of road-movie sound maar niks van dat. En toch is het de soundtrack van dat boek. Ik was er meteen weg van.
http://www.boekensite.gent/node/407 | 1pos
|
Samenvatting
Sydney is een alchemist. Het is haar taak om de mensen tegen de geheimen van de vampieren te beschermen. Zij beschermt Jill Dragomir tegen alles wat haar probeert te doden.
Mijn mening
Laat ik zeggen dat ik heel erg van Vampire Academy hou en dat ik enorm veel spijt heb dat ik niet eerder aan Bloedverwanten, voor mij Bloodlines, gelezen heb. Ik lees de Engelse boeken aangezien ik die allemaal al thuis heb liggen.
Ik had verwacht dat Bloedverwanten totaal anders zou zijn, dan dat het eigenlijk is. Dat komt meer ook doordat wat er in Vampire Academy gebeurt is met Sydney. Hoewel dit later afspeelt dan de Vampire Academy serie had ik toch al een bepaald beeld van Sydney.
Ook een van mijn favoriete personages uit Vampire Academy is terug! Adrian ik heb je zo gemist. Even wat opfrissen, Adrian en Rose hebben wat gehad toen Dimitri Strigoi was. En nu hij terug is en beschermt wordt door Sydney ben ik helemaal blij.
Ik had zo veel meer actie verwacht. Ik dacht juist dat alchemisten de Strigoi opruimde die vermoord werden door dhampiers. Maar dat was dus helemaal niet zo. Ik was teleurgesteld maar toch kon ik enorm genieten van Bloedverwanten. Op naar De gouden lelie zal ik maar zeggen!
Ik geef Bloedverwanten 4/5
Voor meer recensies kijk op www.despicablebooks.blogspot.nl | 1pos
|
Wanneer u de titel van het boek leest., denkt u vast en zeker aan het fantastische sprookje van Lewis Carrol. Wie niet ? Maar niets is minder waar ! Dit is in de verste verste niet het sprookje dat wij allemaal kennen. In dit verhaal spelen zombies en een mysterieuze jongen de hoofdrol ! Deze 3 delige reeks heb ik in 1 week uitgelezen ! De spanning en romantiek zijn in dit boek wel te snijden ! Het is een must voor iedere Young adult en fantasy lezer ! Ik was voordien niet bekend met de naam Gena Showalter. Maar na deze reeks zal deze naam mij zeker nooit meer ontglippen ! | 1pos
|
Bij deel I en vooral II van deze trilogie ben ik behoorlijk leeggelopen met jubelende superlatieven, en daar neem ik nu ik het laatste deel uit heb niets van terug. Ruim een maand lang ben ik elke dag bezig geweest met deze trilogie, en dat was elke dag weer een hevig genot. Het is typisch van dat proza waar je helemaal voor gaat of helemaal niet: ik was na 20 blz. totaal verslaafd en las dus alle 1500 bladzijden van de trilogie in een ruk, maar ik kan mij voorstellen dat veel mensen na 10 pagina's al totaal stuk zitten. Het is wel heel intens proza namelijk, volkomen barok en totaal bizar, doordesemd van redeloos verlangen om alle zintuigen en alle verstandelijke vermogens te ontregelen zodat de geest migreert naar totaal onbekende en onvoorstelbare regionen. En dan kun je als lezer twee dingen doen: meebewegen met deze totaal barokke ontdekkingsreis in het onbekende, of afhaken omdat je niets kunt met al die associatieve en surrealistische visioenen. Maar ik bewoog dus mee, voor zover ik dat kon, en daarvan genoot ik enorm.
Het is hoe dan ook ongelofelijk wat Cartarescu ons voorschotelt. Elke pagina opnieuw geloof je niet wat je ziet, en dat gaat dus 1500 pagina's zo door. Hij grossiert bijvoorbeeld in hallucinatoire mythische droomtaferelen, waarin de verbijstering over de immensiteit van het heelal en de onkenbaarheid van zijn oorsprong wordt verwoord met een onnavolgbaar duister mengsel van Bijbelse metaforiek en speculatieve theoretische fysica; apocalyps wordt vermengd met fractals, chakra's en duivelachtige engelen worden gecombineerd met quarks, fractals, quasars en zwarte gaten en met hypotheses uit de snarentheorie over kosmische krachtenvelden die niemand ooit zag. Dat duizelt je als lezer, omdat hier twee kosmische begrippenkaders die elk voor zich al over onbevattelijke zaken gaan ook nog eens worden vermengd, en die duizeling is precies wat Cartarescu beoogt. Ook grossiert hij in visioenen waarin al het bekende tot in het oneindige transformeert, en waarin alles door droomlogica vervormt, metamorfoseert en vervloeit; in een oneindig geschakeerd tapijtmotief doemt bijvoorbeeld ineens een eindeloze gang op met enorme hemelgewelven en vol onbekende tussenwezens, een onaanzienlijk huis blijkt een kathedraal van giganteske afmetingen die gevormd is als ons brein en met duizenden vlinders is gevuld. Enzovoort. Bovendien trakteert hij ons op volkomen carnavaleske kolder, waarin bijvoorbeeld standbeelden tot leven komen of waarin circusfiguren de macht grijpen na de val van Ceaucescu: volstrekt hilarisch, deze carnavaleske en barokke passages, maar ook meeslepend en tragisch omdat de politieke chaos in Roemenië daarmee zo scherp wordt belicht. Maar nog meeslepender zijn de vele passages waarin Cartarescu's personages in totaal extatisch delirium raken, voor even het gevoel hebben dat zij kunnen ultra-denken en hyper-ervaren, en dat zij niet de gangbare vier dimensies kunnen ervaren maar wel tien of twintig. Vertwijfeld roept een van de personages uit: "Waarom strekte ik mij niet uit over de ganse geschiedenis? Waarom herinner ik mij de Big Bang en de inflatoire fase niet, waarom weet ik niet hoe de melkwegstelsels zijn gevormd?". Maar Cartarescu's personages leggen zich hier niet bij neer, en geven zich over aan extatische hallucinaties waarin zij WEL de Big Bang en de geboorte van melkwegstelsels zien.
Vaak ook dompelen zij zich daarbij onder in horror en gruwel, in onmogelijke visioenen die haaks staan op al hun innerlijke taboes. Ziehier ter illustratie een lang citaat, dat gaat over de hoofdpersoon Mircea als kind, die vaak in de ik-vorm over zichzelf spreekt maar hier in de hij-vorm. "Wanneer hij de deur achter zich sloot, werd het helemaal donker. Hij ging op de deksel van de wc-bril zitten en bleef daar minutenlang, urenlang, eeuwigheden lang zitten, in de volslagen duisternis. Het was zo'n genot om op te lossen in de duisternis. Zelf duisternis te zijn, grenzeloos, zonder herinneringen, vanbinnen en vanbuiten. Dan voelde je hoe toevallig, hoe nutteloos, hoe geïmproviseerd de wereld was, waar ieder ding, iedere geschiedenis, iedere vorm en iedere gedachte ook anders had kunnen zijn, of helemaal niet had kunnen zijn. Op die momenten in zijn droom hield het kind van de volkomen aseptische duisternis, zo rein in zijn essentie dat hij eigenlijk niet te onderscheiden viel van het totale, verblindende licht van zijn wezen. Want het oog, het orgaan dat tot ons spreekt over het licht en het trivialiseert in de grove taal van de zintuiglijke waarneming, was hier volkomen uitgeschakeld. Het ging niet om DAT licht, en niet om DIE duisternis. Maar om de verblindende duisternis, om het diepe licht van de psychisch blinden, zij die zich niet kunnen voorstellen wat gezichtsvermogen is. Of om de manier waarop een overledene licht en duisternis waarneemt. Of een steen, of een ongeborene". Een voor Cartarescu's doen nog vrij 'normale' passage, maar wel een die -zoals altijd bij Cartarescu- uitmondt in paradoxale vermenging van tegendelen: duisternis die ook diep licht is, gekoppeld aan waarneming door blinden, doden, stenen.... De kleine Mircea weigert in elk geval het "triviale" licht van de normale waarneming, en poogt mentaal te migreren naar het totaal redeloze en onbevattelijke, dus naar dimensies die voor ons normale verstand totaal ongrijpbaar en paradoxaal zijn. Hij zoekt daarom een andere soort duisternis dan die wij kennen, naar een soort duisternis die aan de gangbare begrippen "licht" en "donker" ontsnapt. Daarmee waagt hij zich in het radicaal onbekende. En daar heeft hij veel voor over: "Hij deed de deur van zijn kamer open en bleef met opengesperde ogen op de drempel staan, klaar om het ondraaglijke te trotseren".
Precies dat is wat alle personages van Cartarescu doen: hun ogen opensperren op de drempel van het volstrekt onbekende, dus van een 'dimensie' of ervaringsgebied waarin alles ongedefinieerd is en dus angstaanjagend. Verderop in het boek heeft Mircea het over een nachtmerrie die "zich reeds aan mijn analyse onttrokken had, zoals een gruwelijke pijn de omtrekken van de wereld en van je eigen geest uitwist. Het ondraaglijke kan niet gedacht worden, want het vernietigt het denken voordat dit kan ontstaan". Maar toch spert Mircea (net als de andere personages) hier zijn ogen wijd voor open, uit redeloos verlangen om meer te zien dan enig oog ooit kan zien. Normale schoonheid interesseert hem niet: hem interesseert alleen de pracht die verblindt. En ook het begrijpelijke en rustgevende interesseert hem niet: hem interesseert alleen het onbevattelijke dat schrik aanjaagt. Steeds zoekt hij nieuwe vormen van extatische vervoering, waarin hij voor even alle grenzen overschrijdt en het eigen ik-gevoel verliest in een soort oceanische chaos.
Cartarescu schrijft wel heel aanstekelijk over dit onmogelijke verlangen. En hij zet de extatische visioenen die daarmee gepaard gaan wel enorm pregnant op papier. Zijn barokke en groteske verbeeldingskracht is echt fenomenaal, en de duistere intensiteit van zijn stijl is echt ongelofelijk. Dat er veel mensen totaal geen chocola kunnen maken van Cartarescu snap ik ook, maar ik vind hem echt een genie. | 1pos
|
Prachtig coming of age verhaal over vriendschap en eenzaamheid, tegen het decor van de Italiaanse Alpen. Liefde voor de bergen en de relatie tussen een vader en zijn zoon zijn de andere componenten van dit boek. | 1pos
|
Ik kan me niet herinneren dat ik dit verhaal al eens gelezen heb, de film heb ik wel al vaker gezien, dus voor mij is deze prachtige, frisse Rainbow-editie de eerste kennismaking met het échte verhaal van Verstand en Gevoel!
Het verhaal zullen de meesten van jullie wel kennen: Vader Dashwood overlijdt, Mevrouw Dashwood en haar drie dochters, Elinor, Marianne en Margaret, moeten hun grote huis verlaten en komen terecht in Barton Cottage. De nuchtere Elinor heeft gevoelens voor Edward Ferrars, hij waarschijnlijk ook voor haar, maar erg duidelijk maakt de verlegen Edward dat niet. En dan leert Elinor op een dag Lucy kennen, die haar weet te vertellen dat zij en Edward al jaren verloofd zijn…
Ondertussen is de romantische Marianne stapelverliefd op de knappe Willoughby en hij op haar. Iedereen denkt dat een verloving snel zal volgen, maar dan vertrekt hij op een dag zonder Marianne hoop te geven op een snelle terugkeer. Als zij hem in Londen weer ontmoet is hij een totaal ander mens…
Rustige romantiek, heftige romantiek, stil liefdesverdriet en liefdesverdriet wat uitgeschreeuwd wordt. De twee zusjes lijden allebei, ieder op hun eigen manier. Wat een prachtige karakters heeft Jane Austen neergezet in dit verhaal. Niet alleen de twee hoofdrolspeelsters Elinor en Marianne, maar werkelijk álle personages hebben zo hun eigen dingetjes. Het verhaal staat boordevol humoristische observaties en conversaties, een genot om te lezen. Door de uitgebreidheid van alle beschrijvingen leest het wat trager dan de gemiddelde moderne roman, maar hierbij past het zo perfect! Dan maar wat langzamer en dus langer genieten van een heerlijk verhaal, waarin je meegevoerd wordt naar het Engeland van toen. Echt een heerlijk boek! | 1pos
|
Op de kaft maken Michael Connely & Harlan Coben & Lee Child & Stephen King (& Don Winslow) reclame voor dit boek en aangezien ik van deze vier heren samen zo'n 100 boeken heb gelezen, voelde ik mij aangesproken. Gelukkig zat het goed. Het verhaal is meeslepend en boeiend. Wat gek is, aangezien het hoofdpersonage een misdadiger is, die moorden op bevel uit voert. Maar toch slaagt de schrijver er in, U mee te nemen in zijn verhaal. Het hoofdpersonage - Nick Mason - groeide op in armoede en kwam in de misdaad terecht, maar hield het steeds bij diefstal. Eens volwassen kiest hij voor vrouw en kind en begint eerlijk te werken. Toch beland hij voor minstens 25 jaar in de gevangenis, omdat een onbekende zijn twee kompanen van vroeger en Nick zelf nodig heeft voor één grote slag waardoor ze alle drie in een keer veel geld kunnen verdienen. Dit door samen een illegaal transport uit te voeren. Het loopt echter mis en er sterft een agent. Hierdoor beland Nick in de gevangenis, ook al was hij ongewapend. Een meester crimineel - die zelf in de gevangenis zit - kan hem vrij krijgen, op voorwaarde dat hij een in vrijheid, doet wat de crimineel hem opdraagt. Nick kiest ervoor op dit aanbod in te gaan, om aldus vrouw en dochter terug te zien. Gaandeweg zien we hoe hij worstelt met wat hij moet doen, om toch maar 'buiten' te blijven en zijn dochter te kunnen zien opgroeien. Ik ben alvast benieuwd naar zijn verdere 'avonturen', aangezien de meester crimineel Nick voor minstens 20 jaar aan zich gebonden heeft en er geen enkele manier is ,om daar onderuit te komen, zonder nadelige gevolgen voor zijn familie of vrienden. | 1pos
|
Mijn volledige recensie is terug te vinden op:
https://www.linda-linea-recta.nl/blijf-bij-mij/
Het leuke van deze serie is dat dat de stelletjes uit de eerdere boeken er ook in voor komen, en eventuele toekomstige stellen ook!
Je blijft zo meeleven met de anderen, herkent ze, terwijl ze niet de hoofdrol meer spelen.
Ik heb namelijk Val voor mij, deel 4, als eerste gelezen. Wat heel goed kan, maar het is leuker als je toch de boeken hebt gelezen.
Het mag duidelijk zijn: ik vind het een geweldig boek en een geweldige serie!
En aangezien ik deel 4 al gelezen heb, op naar deel 5 Kies voor mij | 1pos
|
De auteur:
Wendy van Mieghem is psycholoog, socioloog en in het bezit van het Europees Certificaat Psychotherapie. Ze heeft een eigen bedrijf: Bewust Leven Opleiding & Training waar zij werkzaam is als supervisor, schrijver en trainer.
Mijn mening over de uitstraling van het boek in het algemeen:
Het boek is overzichtelijk en praktisch ingedeeld.
Voor in het boek vind je de inhoudsopgave onderverdeeld in 25 hoofdstukken met elk een eigen thema die goed en zorgvuldig worden uitgediept en aan de hand van voorbeelden voor iedereen begrijpelijk zijn of worden. Na elk hoofdstuk volgen reflectievragen.
Achterin een trefwoordenregister wat het opzoeken of nog eens herlezen vergemakkelijkt, eindnoten en bronvermelding.
Tot slot een prachtig Na-en Dankwoord.
Het boek is voorzien van kleurrijke illustraties gemaakt door Roos te Broecke en geven het boek een mooie uitstraling. Nodigt uit tot lezen…maakt nieuwsgierig.
Mijn mening over de inhoud:
Met veel genoegen las ik een recensie exemplaar van De wijsheid achter emotie en gevoel. De auteur heeft een prettige schrijfstijl en het boek is in begrijpelijke taal geschreven, de enkele Engelse woorden of termen en vakjargon worden duidelijk uitgelegd of vertaald wat het toegankelijk maakt voor velen.
Dit boek is een aanrader voor jong en oud(er). Het is geen grijze wollen sokken verhaal, maar een weergave van ons dagelijkse leven. Waar lopen we tegenaan, zijn we ons niet van bewust, wat en hoe kunnen we dingen veranderen, zodat ons leven prettiger wordt? Gelukkiger en positiever in het leven staan? Hoe ga ik om met gevoelens, emoties en instincten?
Maar ook: Wie ben ik, wat wil ik en hoe kan ik mijn doel of verlangen bereiken. Hoe kom ik los van negatieve invloeden en/of gedachten?
Eenmaal begonnen in het boek kon ik het niet meer wegleggen. Mijn honger naar meer was te groot. Het bleef mij boeien. Toch heb ik het niet in één keer uitgelezen, omdat er heel veel informatie, adviezen en tips tot mij kwamen die ik eerst wilde laten bezinken. Dit boek zet aan tot (na)denken over jezelf, je leven en je omgeving. Het biedt inspiratie, positieve energie en bewustwording. Het is een verrijking voor een ieder die in de spiegel durft en wil kijken, niet bang is voor zelfreflectie en aan de slag wil om zijn of haar leven prettiger, gemakkelijker en leuker te maken. Een blijer en zorgelozer mens wil worden. Meer ruimte en vrijheid wil in denken en doen… zijn wie je echt bent… gewoon mogen en kunnen ZIJN. Soms kunnen minimale veranderingen dit al bewerkstelligen blijkt uit dit boek. Voor velen zullen er herkenbare situaties en/of gedachten zijn. Na het lezen van dit (zelf)hulpboek zul je (beter) begrijpen: Wat, Hoe
Het boek bevat mooie quotes die je ook weer tot nadenken zullen zetten.
Een van deze quotes is: Je kunt altijd je weg naar je eigen innerlijke thuis terugvinden, waar je ook bent.
Dit boek heeft mij veel geleerd over mijzelf, mijn leven en mijn omgeving o.a. als ik iets wil veranderen, dat ik dan bij mijzelf moet beginnen…ik kan mijzelf, mijn leven en gedachten veranderen in positieve zin. En emoties, gevoelens, instincten zijn er niet voor niks. Doe er iets mee…laat ze toe….durf te voelen. Zoals in het boek staat: Alles wat je onderdrukt kost energie en tijd om weg te stoppen. En volgens mij nog meer energie en tijd om het weer tevoorschijn te halen en er achteraf iets mee te doen, want ooit kom je jezelf tegen…kun je niet verder met je leven…krijg je geestelijke en/of lichamelijke klachten. Als dit te voorkomen is waarom dan wachten tot het te laat is en je vanuit een diepe put weer omhoog moet klimmen?
Dit boek is een echte aanrader, maakt je leven rijker, waardevoller, geeft je bestaan zingeving en voldoening, een fijne leidraad om bij de hand te hebben nu en later. Ik ben blij en dankbaar dat ik dit boek mocht lezen…dat Wendy mij die kans bood. | 1pos
|
Een prachtig boek over Joodse pioniers die vanuit eenzelfde droom verschillend dromen. Heel goed opgebouwd en menselijk beschreven. Qua thema’s valt er in dit boek veel te ontdekken: collectief belang, individuele belangen, man-vrouw verhouding, joodse religie, moederschap, hoop, vertrouwen, louterend vuur, etc. Bijzonder in dit boek is hoe de drie perspectieven steeds iets meer blootleggen van het verhaal, waardoor helder wordt wie de verteller is en wat er met haar/hem gebeurd is.
Vreemdelingen, mensen die elkaar niet kennen, komen samen in 1921 in Palestina om gezamenlijk een kibboets te starten en een nieuwe toekomst op te bouwen in een land dat later Israel wordt. Vreemdelingen voor elkaar en vreemdelingen in het land waar de Arabieren hun nederzettingen hebben gevestigd. Het verhaal start met een proloog door de verteller. Iemand die gedreven is om dit verhaal te vertellen omdat er een leugen rondom haar dood is ontstaan. Het deel daarna is geschreven vanuit Ida, een jonge vrouw afkomstig uit Rusland. Voor Ida start een nieuw leven. Ze is jong en onbevangen, soms een beetje naief. Ze gaat open en vol verwachting deze nieuwe stap aan. Ze observeert scherp, probeert contact met gelijkgestemden op te bouwen en werkt actief mee aan de nieuwe gemeenschap.
Het tweede deel wordt geschreven vanuit David. Hij heeft al eerder meegebouwd aan een kibboets. Hij was daar niet de leider. Nu hij weg moet vluchten richt hij zich op zijn positie in de nieuwe groep. Hij wil leiden en hij wil niet dat iemand te weten komt dat hij schuldig is aan doodslag. Daarnaast is David een man die graag de lusten en minder de lasten wil dragen.
Het derde perspectief wordt vormgegeven door Hannah, de vrouw van David. Zij probeert haar rollen te combineren, die van trouwe dochter (met de opdracht van haar moeder om bij haar vader te blijven), die van liefdevolle echtgenote en die van moeder. Zij lijkt heel dienend, maar wordt geconfronteerd met verlies, verdriet en verraad.
Daar waar in de kibboets David en de mannen het voor het zeggen hebben, blijkt dat de gebeurtenissen rondom de vrouwen bepalender zijn voor het voortbestaan van de gemeenschap. Hoe passend als je je realiseert dat de joodse erfelijkheidslijn via vrouwen loopt. | 1pos
|
Ik heb al veel over de boeken van Karin Slaughter gehoord, maar ik had er tot op de dag van vandaag nog niks van haar gelezen. Dit boekje had ik ter kennismaking, maar dit vraagt inderdaad naar meer.
Onbegrepen gaat over een vrijgezelle man Martin die nog steeds bij zijn moeder woont en die eigenlijk zijn hele leven wordt gepest/getreiterd door zijn omgeving. Zelfs zijn moeder doet er aan mee.
Op een gegeven moment is er een collega vermoord en Martin wordt als verdachte gezien. Dit wordt alleen maar erger als er snel daarna weer een collega vermoord is en dat er toch aanwijzingen zijn die naar Martin wijzen.
Dit kleine boekje heeft spanning, een fijne schrijfstijl en het plot zit goed in elkaar. En dit alles in 95 bladzijdes. | 1pos
|
Ilja Leonard Pfeijffer is dichter en schrijver. Hij heeft meer dan veertig titels op zijn naam, waaronder poëzie, romans, korte verhalen, toneelteksten, essays, wetenschappelijke studies, columns, vertalingen en bloemlezingen. Zijn roman La Superba won in 2013 de Libris Literatuur Prijs. Zijn meest recente roman, Grand Hotel Europa, maakt kans op de Libris Literatuur Prijs 2019.
In het boek neemt het hoofdpersonage, een schrijver met dezelfde naam als die van de auteur, na een verbroken relatie zijn intrek in Hotel Grand Europa. Tijdens zijn verblijf blikt hij terug op zijn liefdesrelatie met Clio en hun zoektocht naar een verdwenen schilderij van Caravaggio. Deze verhaallijn wordt afgewisseld met andere verhaallijnen, zoals die over zijn schrijverschap en die over zijn ontmoetingen met de bewoners en het personeel van het hotel. De ene verhaallijn spreekt meer aan dan de andere.
Op bijzondere wijze zijn actuele thema’s als de Europese identiteit, globalisering, massatoerisme en vluchtelingenproblematiek in de diverse verhaallijnen verwerkt. Deze verhaallijnen worden uiteindelijk mooi met elkaar verweven in bloemrijke zinnen met scherpe constateringen.
Grand Hotel Europa is een roman die op unieke wijze fictie en non-fictie samenbrengt en de lezer afwisselend vermaakt, ontroert of aan het denken zet. | 1pos
|
Ondanks dat dit het derde deel is, was het heel goed te lezen zonder voorkennis, de personages worden rustig geïntroduceerd en voor je het weet heeft de moordzaak je in zijn greep. Ellen G. heeft een prettige vertelstijl waarin ze het verhaal voorop laat staan, de zinnen zijn over het algemeen kort (net als de hoofdstukken) en waar mogelijk gebruikt ze mooie (lokale) uitdrukkingen zoals ‘Eckkneipe’ waardoor je nog meer het gevoel hebt je in een ander land te bevinden. Dit is geen typisch Nederlandse thriller, alleen al doordat hij zich in andere landen afspeelt, maar ook qua verhaalstijl lijkt het meer op een Scandinavische thriller. De ontwikkelingen in Wolfgangs privéleven zijn interessant, maar hebben niet de overhand in het boek, de plot is de ster van het verhaal. Ook de sterke plotwendingen en de ‘valse’ aanwijzingen die worden geplaatst zijn goed gedaan. Ik vind Ellen G. echt een aanwinst voor het Nederlandse thrillergenre. | 1pos
|
Met een veelbelovende, mysterieuze cover ligt hier de herziene editie van De Poolse weg. Een goede zaak om dit boek nog eens onder de aandacht te brengen. De inhoud van deze roman leest nog net zo fris als in de tijd van de eerste verschijning in 1990. Het – op het eerste oog – toegankelijke boek zit bomvol allusies en werpt de huidige mens terug op de essentie, voert hem naar oudtestamentische tijden. Het hoofdpersonage geeft zich letterlijk bloot in al zijn kwetsbaarheid en laat zich kennen zonder de negatieve connotatie die gekoppeld is aan deze uitdrukking. De Poolse weg is een reis naar het verleden waarbij de thematiek samen te vatten is in het verlangen naar liefde en de zoektocht naar de oorsprong.
Het beroep van Zeger Faber is huisarts. We maken kennis met hem wanneer hij als een ietwat morsig figuur in zijn prachtige huis met tuin – daarover later meer – voorbereidingen treft voor zijn reis naar Polen. Let wel, Polen lag destijds nog achter het IJzeren Gordijn en de benaming ‘uitdaging’ om er te veilig aan te komen met je lading is een understatement. Zeger is van slag, want zijn vrouw Evelien is zomaar vertrokken en ook Eefke, hun dochter, is het huis uit. Wat rest is een leeg huis, de praktijk en een tuin die ontworpen is door Evelien en die wat Zeger betreft volledig op de schop mag.
Deze tuin heeft een belangrijke plaats in het boek. Stel je voor, de combinatie van de tuin met de appel die Zeger schilt en de namen van zijn vrouw, zijn dochter en de Poolse tolk Ewa doen sterk denken aan het paradijs. Maar dan wel het paradijs van na de zondeval natuurlijk, want de ambiance en de gemoedstoestand van Zeger zijn allerminst paradijselijk.
Het verhaal belooft wat. Een reis met een schitterend oldtimer – een Volkswagenbusje met spijltje in het voorraam (!) – van Nederland naar Polen. De bezitter van het busje is Alex, de oudere broer. Een totaal ander type dan Zeger, regelmatig botsen hun meningen als in een Bijbelse broedertwist.
Maar Alex heeft de bus en Zeger wil beslist terug naar Ewa, de tolk die hij eerder ontmoette in Polen.
‘Vorig jaar ontsnapte een schokgolf uit mijn waterdichte geheugencompartiment. In Polen. Ze vertaalde het Pools van onze gastheren in Engels en ons Engels in Pools. Haar huid was wit, haar ogen waren groot en helderblauw. Ik hoorde haar stem. Verstond niet wat ze zei, haar moedertaal noch haar Engels. Ze was jong, droeg langgedragen ouderwetse kleren en had het tengere figuur van een kind. Haar uiterlijk straalde onschuld uit. Ze heette Ewa.’
Het lichaam krijgt veel aandacht in het boek. Een huisarts krijgt natuurlijk voortdurend te maken met het menselijk lichaam en Zeger is zich hiervan erg bewust. Hij schrijft over handen die warm of koud zijn, over lippen die zoveel zenuwuiteinden hebben zodat die uitermate geschikt zouden zijn om iets te onderzoeken, maar dat kan natuurlijk niet bij vreemden. Gelukkig blijft er een afstand tussen patiënt en dokter. Hij bekent zijn voorliefde voor bleke, jonge androgyne, onschuldige meisjes. Deed denken aan Humbert Humbert uit Lolita van Vladimir Nabokov, die ook dat jonge, lucide van jonge meisjes zo aantrekkelijk vond. Nou ja, dit thema is ook al heel oud, denk maar aan de mythe van Salomé waarin het hoofd van Johannes de Doper geofferd wordt omdat een koning een jong meisje begeert.
Eenmaal in Polen aangekomen met het restant hulpgoederen dat overbleef na de diverse grenscontroles, volgt de rest van het verhaal. Eigenlijk gaat het niet eens om de daadwerkelijke gebeurtenissen daar. Door flashbacks komen we steeds meer te weten over het verleden van Zeger, zijn relatie met zijn broer en zijn ouders, vooral zijn vader krijgt de nodige aandacht. Lees en huiver welke gevolgen zijn daad had voor zijn zoon!
En ja, de verleidingen waaraan een arts blootstaat zijn groot, een greep in de opiatenkast is zo gedaan. Verslaving ligt dan ook op de loer en ook dit motief draagt bij aan de ontwikkeling van de personages. Ewa komt steeds meer in beeld, zij moet het hoofd boven water zien te houden door meerdere banen tegelijk te hebben. Haar man zit werkloos thuis, maar is wel politiek actief. Veel liefde is er niet tussen hen, dus voelt Zeger zich vrij om met haar om te gaan. Ze bezoeken congressen, ziekenhuizen, haar werk en haar tuberculeuze moeder. Met meegebrachte medicijnen en verbandmiddelen kan Zeger een kleine bijdrage leveren aan het eeuwige tekort in een ziekenhuis. Helaas kunnen de meegenomen handschoenen niet gesteriliseerd worden, ze zijn disposable, dit moet voor een ziekenhuis daar in die tijd overkomen als een geweldige verspilling! Wat een verschil met het gemak waarmee hier in het westen alles zo makkelijk voor het grijpen ligt en vervangen kan worden.
Het contact met de praktijk in Nederland is mondjesmaat mogelijk. Zo af en toe spreekt hij zijn waarnemer en zijn betrokkenheid is groot. Zeger is trots op zijn grote praktijk en kent zijn patiënten, eigenlijk heeft hij moeite om de zorg over te dragen, hij blijft zich verantwoordelijk voelen. Het lijntje tussen Nederland en Polen blijkt uiterst nuttig in een noodgeval, hoewel je daar achteraf vraagtekens bij kunt zetten. Maar omdat het verhaal ook een thrillerachtig element heeft mag de lezer dat zelf ervaren. Net als de titel van deze bespreking, deze kan pas verklaard worden wanneer het boek gelezen is. Dus is dat het advies, lees het boek en reis mee naar de peilloze diepten van het wezen van de mens. | 1pos
|
De tegenstellingen en tegenstrijdige gevoelens in Witter Zwart lopen als een rode draad door deze historische roman; deze zorgen onder dwang van omstandigheden voor het maken van bijna onmogelijke keuzes. Zo ook voor de Italiaanse SS-officier Marco Sebastine Corletti tijdens de Tweede Wereldoorlog.
In kamp Dachau en later in Italië vraagt hij zich af hoe je juiste keuzes maakt.
Door zijn toenemende twijfel over het naziregime gaat Marco op zoek naar antwoorden op essentiële levensvraagstukken, maar meer nog zoekt hij zichzelf. Wanneer hij dan verliefd wordt op een joodse violiste lijken de twee werelden waarin hij zich begeeft onverenigbaar.
Kan hij zijn strijd winnen en zichzelf na zijn keuzes weer in de ogen kijken?
Deze historische oorlogsroman, het debuut van Johan van den Ende, getuigt van zijn betrokkenheid met en kennis van de Tweede Wereldoorlog, de plaatsen die beschreven worden en het leed dat toegebracht werd aan hele bevolkingsgroepen.
Mensen die eens vrienden waren, worden tegenstanders. Dat wordt tenminste van hen verwacht, maar dan wordt geen rekening gehouden met gevoelens.
De jodenhaat is letterlijk voelbaar in Witter Zwart, terwijl ook de situatie waarin een en ander zich afspeelt goed neergezet wordt waardoor je als lezer bijzonder betrokken blijft bij alles wat zich afspeelt.
‘In iedere waarheid schuilt een leugen, zoals in iedere leugen een waarheid schuilt. Mijn waarheid heet SS, hoe heet jouw leugen?’
‘Mijn leugen heet getuigenis, die ik moet doen omdat jij vindt dat dat zo hoort als vrienden.’
Je voelt tijdens het lezen de gevoelens van haat, de liefde, vriendschap en vijandschap, de leugens en de feiten maar bovenal de hoop en de wanhoop. Dat was niet mogelijk geweest zonder de onderzoekende geest van de auteur waardoor fictie als non-fictie wordt ervaren.
De personages zijn duidelijk beschreven en de dialogen zijn geloofwaardig zodat het een levend geheel is geworden.
Witter Zwart is een ontzettend knap debuut van Johan van den Ende en ik
kijk uit naar meer werk van zijn hand. | 1pos
|
ik voelde het wel misschien wel de beste thriller die ik verleden jaar las.
dus laat het vervolg er nu maar snel zijn. | 1pos
|
Het is mogelijk dat een persoon meer dan één masker draagt; al die maskers samen vormen de persona.
Deze quote van Carl Gustav Jung geeft de hoofdpersoon van het verhaal krachtig en duidelijk weer. Elvira Selas is een vrouw met meerdere gezichten. Jaren geleden is zij het contact met haar broer verloren. Ze vermoedt dat hij is opgegaan in een criminele organisatie. Leeft hij nog? In haar speurtocht naar hem moet zij undercover gaan. Ze neemt een andere identiteit aan. Zij wordt Alba Grandes Villa. In deze onderwereld zal zij moeten afrekenen met oude demonen in de hoop weer met haar broer herenigd te worden. In de bovenwereld is zij op en top politievrouw die betrokken raakt in een zaak waarbij een spreekiller actief lijkt. Kan zij deze werelden blijven scheiden? Haar loyaliteit is constant in het geding.
Door haar werk als redactrice bij Hebban bieden thrillers nog maar weinig geheimen voor Soraya Vink. Toch is zij niet over een nacht ijs gegaan bij het schrijven van haar debuut. Zij heeft grondige research verricht naar wapens, undercoveracties en meer zaken die in het boek naar voren komen. Dat Spanje een grote rol in het verhaal speelt is geen verrassing. De auteur studeerde Spaanse taal en cultuur. De Spaanse plaatsen en taal zijn op een heel natuurlijke manier in het verhaal verweven. Spaanse zinsneden zijn waar nodig vertaald. Vaak is echter al uit de context duidelijk wat wordt bedoeld. De lezer wordt dan niet betuttelend nogmaals de vertaling voorgeschoven.
De worsteling van Elvira welke persoon zij wil zijn of moet zijn om zaken op te lossen is op een mooie manier beschreven. Bij vlagen is de afstand voelbaar en wordt het moeilijk je als lezer in te leven in haar personage. Maar is dat niet het exacte gevoel dat Elvira (of misschien is zij op dat moment in de huid van Alba gekropen) ook ervaart?
De speurtocht naar de broer in de onderwereld wordt afgewisseld met de zoektocht naar de dader van twee gruwelijke moorden. Hierdoor zit er een fijne vaart in het verhaal. Korte hoofdstukken die zich afspelen in een wisselend tijdbestek zorgen voor levendigheid. Nooit is onduidelijk in welk moment Elvira zich bevindt. De cursief gedrukte stukken vanuit de gedachten van de dader geven een extra. In elke zin is duidelijk hoe grondig Soraya Vink zich heeft voorbereid. Als het boek is dichtgeslagen kun je je als lezer zelfs afvragen of naast de maskers Elvira en Alba, ook het masker Soraya behoort tot deze persona. | 1pos
|
Zoals bijna altijd bij Ridley Pearson ook nu weer een heel actueel onderwerp, illegale mensensmokkel. Dit boek laat op een zeer spannende wijze zien hoe smerig deze handel is.
Heel vlot geschreven, erg spannend dus en ook met uitstekend uitgewerkte karakters. Een aanrader dus. | 1pos
|
Mooi en spannend boek als vervolg op Imperium en Lustrum, goed vergelijkbaar. Het geheel geeft een erg goede inkijk in de Romeinse wereld en de politiek van de Romeinse Republiek en alle ellende. Ook wordt de achtergrond beschreven van de vele burger oorlogen. Indrukwekkend is het vele geweld en de harde samenleving, met erg weinig medeleven. Ook de ellende van de slavernij komt soms ter sprake. Kortom, een indrukwekkend boek. | 1pos
|
Sixten Jinks is de hoofdpersoon in ‘Snuff’. Sixten is een 28 jarige schrijver. Hij heeft inmiddels twee boeken voor jongeren geschreven die uiterst enthousiast zijn ontvangen. De recalcitrante levenshouding van de auteur heeft daar in belangrijke mate toe bijgedragen. Het spreekt de jeugd kennelijk aan dat Sixten zich gedraagt als een rebel, wegloopt tijdens interviews en openlijk toegeeft dat hij drugs gebruikt.
“Met toenemende verbazing staarde Arvid Lovgren naar de televisie. Schrijver Sixten Jinks was te gast in een praatprogramma. Zijn hele verschijning stond in schril contrast met het gestileerde decor en de bijbehorende, beeldschone presentatrice.”
Wanneer Sixten zich tijdens een signeersessie wederom van zijn ‘beste’ kant laat zien en er, midden in de sessie, vandoor gaat met een meisje –Elin-, gaat het mis. Kort na hun verdwijning uit de boekhandel worden Sixten en Elin gedrogeerd en ontvoerd. Wanneer ze weer bijkomen bevinden ze zich vastgebonden in een kelder met camera’s. Wie zijn de ontvoerders en wat willen zij? Vanaf dat moment lopen realiteit en fictie door elkaar en wordt hun leven een ware nachtmerrie.
“De sfeer wordt steeds grimmiger naarmate de stilte voortduurt. Het laatste dat Sixten zich nog herinnert is het benauwde gevoel, het gevoel dat hij stikte, kort nadat hij in de bestelbus stapte. Alles erna is één groot niets, een gapend gat in zijn geheugen.”
‘Snuff’ is een boek van bescheiden omvang; de inhoud is echter groots te noemen! Ondanks de geringe omvang van deze novelle is Hoffschlag erin geslaagd er een compleet verhaal van te maken met een prima spanningsopbouw, treffende karakteriseringen, goed toegepaste flashbacks en een verrassend plot.
Hoffschlag weet de toon van het verhaal uitstekend te treffen; haar dialogen zijn van een ongekende natuurlijkheid en passend bij de personages die ze ten tonele voert. Daarnaast is haar taalgevoel sterk ontwikkeld. Dit alles maakt ‘Snuff’ tot een absolute aanrader!
Over de auteur
Bronja Hoffschlag woont met haar echtgenoot in Rotterdam. Van jongs af aan schrijft ze en is ze gefascineerd door taal en het experimenteren met verschillende schrijfstijlen. Zo ontwikkelde zij haar eigen, onderscheidende manier van schrijven. Inmiddels heeft deze auteur diverse, zeer succesvolle boeken op haar naam staan. Met het eerste deel van haar Project X trilogie, ‘De Dode Kamer’, won zij de Hebban Debuut Prijs 2014.
Uitvoering
Uitgever: Agemo
ISBN 9789082137019
Paperback, 119 pagina’s
Over Hanneke Tinor-Centi
Hanneke Tinor-Centi (1960), eigenaar van HT-C Communicatie en Marketing, literair agent, boekmarketeer en recensent.
http://ht-c-communicatie.nl/ | 1pos
|
Recensie ‘De man met negen vingers’ van Thomas Rydahl (****)
Oorspronkelijke titel: Eremitten
ISBN: 9789044535112
Uitgeverij: Uitgeverij De Geus (Singel Uitgeverijen)
Pagina’s: 576
Hij stond meer dan dertig weken in de Deense top tien en won de Deense literaire prijs voor debutanten 2014. Daarnaast werd hij winnaar van de Nationale Deense Misdaad en Thrillerprijs 2015. Je zou kunnen stellen dan automatisch je lokale naam wordt getransformeerd naar een mondiale naam. Maar ook daar wordt aan gewerkt want inmiddels is het debuut ‘Eremitten’ van de Deense Thomas Rhydall in 15 landen verschenen. In Nederland prijkend met de naam ‘De man met negen vingers’ op de cover.
De nog relatief jonge Rydhal (1974) is al sinds zijn kindertijd verzot op schrijven. Als tiener won hij een belangrijke wedstrijd voor korte verhalen met de YA-roman ‘Voor eeuwig jong’. Het is niet moeilijk te voorspellen dat de jonge Rydahl als auteur verder gaat nadat hij in 1999 is afgestudeerd aan Forfatterskolen, de Deense Academie voor Schrijven.
Erhard Jørgenson is oorspronkelijk van Deense afkomst maar slijt zijn laatste levensjaren op het Spaanse Fuerteventura, het op een na grootste eiland van de Canarische Eilanden. De zeventigjarige Erhard voorziet in zijn levensbehoefte als taxichauffeur en pianostemmer en leidt verder een rustig leven op het vulkaaneiland.
Per toeval ontdekt hij dat er aan de kust een auto is gevonden waarin een kartonnen doos lag met het dode lichaampje van een circa 12 weken oud jongetje. Als een plaatselijk hoertje Alina verklaart dat het kind van haar is, wordt de zaak door de politie gesloten. Erhard gelooft haar verhaal echter niet en start zijn eigen onderzoek….
In ‘De man met negen vingers’ maakt de lezer kennis met de ietwat merkwaardige Erhard Jørgenson. Als fan een regelmatig gebruiker van het lokale drankje ‘lumumba’ die als eigenwijze Deen aan een onderzoek begint waarvan hij vooraf met geen mogelijkheid kan inschatten wat voor impact dat zal hebben. In zijn speurtocht dompelt hij zichzelf en de lezers onder in de Canarische cultuur en alle duistere zaakjes die zich daar onder de plaatselijke bevolking afspelen. Met een onstuitbaar doorzettingsvermogen dringt hij door tot de upperclass van de plaatselijke bevolking die niet zo gecharmeerd zijn door deze extra belangstelling en er alles aan doen die te stoppen. Wanneer zijn vriend Raúl Palabras plotseling is verdwenen en zijn vrouw Beatriz zwaargewond achterblijft, weet Erhard dat hij op het goede spoor zit maar wel uiterst voorzichtig zal moeten handelen.
Het verhaal wordt door Rydahl op een bijzonder aantrekkelijke manier beschreven. Vanuit het perspectief van Ehrard wordt op bijna filmische wijze het avontuur verteld, vaak tot in de kleinste details toe. De auteur vergeet daarbij niet de sfeer van de plaatselijk bevolking weer te geven. Niet alleen gebruikt hij daar de talloze dialogen voor maar ook feestelijke gebeurtenissen zoals het plaatselijke hoogtepunt ‘Fiestas del Carmen’ en de ontwikkeling van de vulkaangeschiedenis, het krijgt allemaal aandacht. Dat maakt het verhaal compleet en brengt het in de juiste balans met het langzaam spannender wordende onderzoek van de sympathieke en wat zonderlinge protagonist Ehrard Jørgenson.
Een ijzersterk debuut dat smaakt naar meer!
Eindoordeel: 4 sterren
Spanning: 3 sterren
Plot: 4 sterren
Leesplezier: 4 sterren
Schrijfstijl: 4 sterren
Originaliteit: 4 sterren
Psychologie: 3 sterren | 1pos
|
Na het herlezen van Stad van Beenderen, het eerste deel van de Kronieken van de Onderwereld, moest en zou ik het volgende boek, Stad van Vuur, NU lezen. Gelukkig had ik het op het Boekenfestijn een jaar terug al gekocht, maar was er nog niet toegekomen om het boek te lezen. Het lezen van boek één voor de eerste keer had een iets te grote domper op mijn leesplezier geplakt om te staan popelen om aan het tweede deel te beginnen.
Nu was het echter een heel ander verhaal. Zodra ik kon heb ik dit boek tussen mijn boekenstapels vandaan gehaald en ben lekker buiten in het zonnetje gaan lezen. Wat heb ik genoten van de wind die zachtjes door mijn haren waaide, maar ook van Stad van Vuur, dat me net zoals zijn voorganger stevig in zijn greep had.
Weer werd ik meegesleurd in de wondere wereld van de Schaduwjagers. Leerde ik mijn geliefde personages beter kennen en maakte kennis met nieuwe, die zich ook snel een weg in mijn hart wurmden. Opnieuw las ik weer een verhaal dat me op het puntje van mijn stoel liet zitten. Dat me naar adem liet snakken en liet uitroepen dat de wereld niet altijd even eerlijk is. Uiteindelijk liet Stad van Vuur me smachtend naar meer achter. Helaas heb ik nu niet het volgende deel paraat liggen, dus mijn brandend verlangen zal nog wel even blijven doorsidderen...
Clary mag wel iets beter nadenken voordat ze wat doet en ze hoeft zeker niet alles zelf te doen. Ik bedoel wat kan zij als ongetrainde Schaduwjager nu voor meerwaarde hebben in een gevecht tegen demonen? Is het dan niet handiger als je dit over laat aan de veteranen, zodat jij geen blok aan hun been bent? Helaas ziet Clary dit een beetje anders. Zal wel door al dat rode haar komen ;)
Conclusie
Ook het tweede deel, Stad van Vuur, is een super meeslepend boek dat je niet neer wil leggen. Het bevat opnieuw een spannend verhaal in een zeer intrigerende wereld met leuke en grappige personages. Wat wil je nog meer?
Deze recensie verscheen als eerste op CarpeLibra.nl | 1pos
|
'Na Mattias' van Peter Zantingh (1983) is een roman met meervoudige perspectief, acht om precies te zijn. Wat hen verbindt is Mattias, een jonge man in de kracht van zijn leven met een vriendin met wie hij samenwoonde en met het voornemen om samen met een vriend een koffieshop te beginnen. Maar opeens is Mattias dood. Hoe hij aan zijn einde kwam blijft lang gissen. Pas wanneer zijn moeder Kristianne aan het woord komt, op zo’n 2/3de van het boek wordt het een en ander duidelijk.
Acht verschillende mensen die hun licht laten schijnen op wie Mattias was, hoe hij in het leven stond en hoe zijn dood hen al dan niet rechtstreeks geraakt heeft. Zo’n veelheid aan perspectieven kan interessant zijn maar houdt tevens een zeker gevaar in, dat het allemaal wat aan de oppervlakte blijft, dat het nergens echt in de diepte gaat. De personages hebben best wel elk hun eigen persoonlijkheid maar echt uitgediept wordt die niet: ze zijn nagenoeg allemaal even redelijk in bijvoorbeeld het rekening houden met de gevoelens van een ander (ze denken wel wat maar spreken het niet uit), even emotioneel (of net niet). Er is niemand die echt uit de bocht gaat of compleet instort.
Stilistisch gezien valt er dan weer niks aan te merken want aan prachtige zinnen en metaforen ontbreekt het in deze roman zeker niet.
"Rouw is als een schaduw. Hij voegt zich naar de stand van de zon, staat 's ochtends anders dan 's avonds. Hij leunt donker en geduldig tegen de muur, strekt zich in volle lengte uit over asfalt of trekt achter je rug zijn reliëf over te lang niet gemaaid gras, sierlijk dreigend als een slang." – pg. 12/13 ebook.
Laat dit duidelijk zijn, Peter Zantingh kan schrijven. Maar het is een beetje een wirwar met al die verschillende personages. Voor de lezer echter die in staat is om het feit dat het in deze roman om Mattias gaat los te laten en de hoofdstukken als korte op zichzelf staande verhalen te lezen gaat dit kleinood zeker een mooie leeservaring zijn. | 1pos
|
Ik ben helemaal weg van deze auteur (qua schrijven dan hè want ik ken de man zelf niet) Je gaat helemaal op in het verhaal. Hij schrijft eenvoudig maar boeiend en erg spanningopbouwend. Er komen niet téveel mensen in zijn boek voor zodat je goed het overzicht houdt van wie wie is. Hoe luguber het verhaal soms ook is toch kan hij het "gezellig" brengen en dan bedoel ik niet de moorden enzo maar de verhaallijn eromheen; zoals hij een dorp of mensen en hun bezigheden beschrijft. Als je graag spannende boeken leest en geen "watje" bent, én je kent Simon Beckett nog niet, dan zou ik zeggen probeer het eens. Begin bij dit boek en dan "Het laatste zwijgen" en dan "Het Sanatorium" Het is een drieluik. Je zult er geen spijt van krijgen | 1pos
|
Vannacht Virtuele tango van Melissa Skaye uitgelezen, en ik heb hier echt van genoten! Wat het voor mij extra bijzonder maakte is dat ik in de omgeving van Hoorn woon, en dat je het boek dan toch heel anders leest. He, daar heb ik ook gegeten, daar laat ik de hond wel eens uit, leuk terrasje, oude krantenwijk, en meer van dat soort herken punten. Het verhaal is lekker spannend, maar ik had wel al vrij snel door welke kant het verhaal op zou gaan. Ik zeg, op naar haar volgende boeken!!! | 1pos
|
Voor altijd is het derde en laatste deel van de Mercy Falls serie. Het is mijn favoriete deel van de serie. Ik had geen moeite met het lezen van dit deel, in tegenstelling tot Linger, het tweede deel. In dit deel gebeurt voor mijn gevoel veel meer. Wat me is opgevallen en wat ik wel grappig vind, is dat de rollen per boek omwisselen met wie de wolf is. Ook is me opgevallen dat zonder Grace niemand elkaar gekend had. Het is mooi om te lezen dat ze hierdoor ook sterker worden, door hun vriendschap, door samenwerking. Ze zijn er echt voor elkaar. Ik ben nog steeds het meest fan van Grace en Sam. Iedereen verdient zo’n liefde als zij hebben. Zo’n sterke liefde, waarbij je elkaar al begrijpt door alleen elkaar aan te kijken. Sam en Grace zijn gewoon super romantisch samen, maar het was ook leuk om te lezen over Isabel en Cole. Hun liefde is heel anders, waardoor ik het juist interessanter vond. Ze passen ondanks hun verschillen heel erg bij elkaar. Ze bekvechten veel en hebben altijd een antwoord klaar voor elkaar, maar ondanks dat geven ze veel om elkaar. In elk deel van de serie werk je steeds meer naar de wolven toe. In elk deel wordt de spanning groter en kom je meer te weten over de waarom. Het weerwolf zijn is iets wetenschappelijks, het is apart om er over te denken als een ziekte. Cole brengt zichzelf ervoor in gevaar, dat vond ik het meest onrealistisch aan het verhaal. Hij denkt er niet aan dat hij de anderen erin mee sleept en hoe gevaarlijk het is. Wel vond ik het leuk dat je in dit deel door de ogen van een wolf mee kon kijken, met de pack. Beck kiest zijn wolven. Ik weet eigenlijk niet wat ik van Beck vind. Hij heeft ook zoveel kanten, ik heb geen idee wat waar is, behalve Sam. Ik baal nogal van de ouders in deze serie. Dit geeft zo’n verkeerd beeld van opvoeden, dat vind ik jammer. Wat ik wel weer goed vond aan deze serie was dat het laat zien hoe makkelijk mensen elkaar veroordelen. We moeten naar elkaar luisteren. | 1pos
|
Ik heb tot nu toe alle boeken van French uit deze reeks rondom
psychotherapeute Frieda Klein gelezen. Dit is een van de betere.
Het duurt even voordat je weer in haar leven in Londen zit. Een
complexe vrouw met ingewikkelde relaties en lastige dilemma's. Een
vrouw die anderen probeert te doorgronden, maar zelf moeilijk te
doorgronden is. Deze keer speelt haar verleden een belangrijke rol.
Haar jeugd in het stadje Braxton, de reden van haar definitieve
vertrek daar en de moeizame relatie met haar familie m.n. met haar
moeder. Steeds meer wordt dit verleden verweven met het heden en
zal ze de confrontatie met de spoken uit het verleden aan moeten
gaan. Gedoseerde opbouw van de spanning die prima vastgehouden tot
het (open) einde. Ik ben nieuwsgierig naar de opvolger. | 1pos
|
Als Merit een dag spijbelt van school en op zoek gaat naar een nieuwe trofee om aan haar niet zelf verweven collectie toe te voegen, komt ze een jongen tegen. Er blijkt meteen een klik te zijn en voor ze het weet staan ze bij het betoverende fontein elkaar te zoenen. Tot de telefoon van die onbekende maar uitzonderlijke jongen gaat. Het is haar zus, haar identieke tweeling zus. En daar beginnen de problemen voor ons als lezer.
Want ja, dit verhaal is een beetje een opeenstapeling van problemen. Het begon redelijk luchtig, de informatie van het samengestelde maar breekbare gezin werd geleidelijk aan overgebracht op de lezer. Merit is bijzonder, maar bepaalde trekjes en gewoontes waar je je als lezer vast wel in kan verplaatsen. Tot er steeds meer geheimen van haar familie aan het licht komen. En Merit is draagster van vele geheimen tot de bom barst. Een bijna fatale beslissing dient als eye-opener voor haar en haar gebroken familie.
Er komen veel verschillende thema’s aan bod. Niet allemaal even uitgebreid of gedetailleerd, maar ze worden op de een of andere manier wel bespreekbaar gemaakt in het verhaal en dat zorgt soms voor aangrijpende en emotionele stukken in het verhaal. Als je je net zo in Merit kunt verplaatsen als ik, waarschuw ik alvast; tissues zijn geen overbodige luxe tijdens het lezen van dit verhaal. Colleen heeft een breekbaar maar ook hard personage neer weten te zetten met wie je als lezer goed kan meeleven. Hoe bizar sommige situaties ook zijn. Het brengt een waarheid aan het ligt waar veel mensen mee te maken krijgen of in aanraking mee komen. En die boodschap is erg duidelijk, maar wel een beetje voorspelbaar. De laatste hoofdstukken voelden een beetje idealistisch, maar eigenlijk hoorde het wel zo te zijn, of zo wil je het als lezer eigenlijk.
Colleen Hoover is er weer in geslaagd een sterk en aangrijpend verhaal neer te zetten. Met een redelijk veel voorkomend probleem als middelpunt weet ze op een iets luchtigere manier, ook zeker geschikt voor Young Adult lezers, de ernst en gevolgen hiervan over te brengen. Met haar fijne schrijfstijl weet ze lezers te blijven boeien of intrigeren. Je wilt gewoon in één ruk doorlezen tot het eind. Ik kijk nu alweer uit naar het volgende boek dat Z&K van Colleen Hoover gaat vertalen. | 1pos
|
MENING
Dit tweede deel heb ik met plezier gelezen. Het verhaal gaat verder over de onmogelijk liefde tussen Lucy en Max. Een kraai en een engel samen dat kan gewoon niet en Lucy's verplichte huwelijk met J.J, maak het er ook niet makkelijker op. Max voelt zich nog steeds erg schuldig dat hij Lucy's vleugels heeft afgenomen en zal alles doen om haar die terug te geven. Alleen raakt hij in de problemen met tribalkraaien die niet veel goeds in de zin hebben. Zal de liefde tussen Max en Lucy dit allemaal overleven? Hoe moet het met haar verplichte huwelijk?
Een verhaal vol romantiek en spanning. Door de vlotte en duidelijke schrijfstijl leest het boek heerlijk weg. Voor je het weet heb je hem uit. De hoofdkarakters Max en Lucy groeien goed mee met het verhaal. Ik kan mijn eigen steeds beter in hun inleven. Ik ben wel meer nieuwsgierig geworden naar die triabalkraaien , had er graag iets meer over willen lezen. Wie weet in het volgende en laatste deel.
Het boek zelf heeft een mooie cover wat goed bij het verhaal past en mooi aansluit op het eerste boek. Het verhaal bevat 320 bladzijden, wat een mooi aantal is voor dit boek.
Ik heb dit boek met veel plezier gelezen en kijk erg uit naar het laatste deel van de Vleugels trilogie.
Dit boek is een echte aanrader voor onze Young Adult lezers.
STERREN
Ik geef dit boek 4 sterren.
BOOKLOVERSAPHIRA | 1pos
|
Een goed gekozen cover. Een afbeelding van een jonge vrouw die heel angstig haar omgeving in de gaten houdt. Deze angst is door bijna het hele verhaal heen voelbaar voor de lezer.
De titel De offerschalen van Satan wordt duidelijk onder het lezen. Het is een verwijzing naar de Bijbel, Openbaring 17 vers 1 tot 5. Knap gevonden, deze titel.
Een boek verdeeld in twee delen, tezamen een verhaal waar je stil van zult worden.
Een heel ander boek qua stijl dan ik van Robert Thomson gewend ben. Maar daarom niet minder, zeker niet!
Een knap geschreven roman over een onderwerp dat helaas aan de orde is, ook in ons kikkerlandje. Aan de buitenkant zie je het niet, maar eenmaal in de cirkel ben je onderworpen aan hun gebruiken. Afschuw-wekkend hoe er met mensen wordt omgegaan!
Niet een roman in de soort van romance-roman maar een heel spannende roman, richting thriller.
De hoofdpersoon is een vrolijke meid die heel beschermd is opgevoed. Ze ziet geen kwaad in andere mensen en denkt dat het allemaal wel mee zal vallen. Niets is minder waar.
Wanneer je denkt dat Paula nu eindelijk de rust en de liefde zal vinden die ze verdient, lopen de rillingen over je rug.
Waarvan ik ook schrok was de vasthoudendheid in kortzichtigheid van sommige personages in het verhaal en de vastberadenheid om te kleineren.
Ik heb dit verhaal even moeten laten bezinken, eer ik deze recensie kon schrijven.
Een enorm goed verhaal en knap geschreven. Ik heb het graag gelezen.
Ik waardeer dit boek met 5/5 sterren. ***** | 1pos
|
In een museum in Wenen kijkt een Portugese pianist naar een schilderij van Bruegel: een caleidoscopisch tafereel aan figuren: een meisje drinkt water bij een put, een dikke man op een wijnvat, een geest op een kar aan touwen voortgetrokken, tollende kinderen, een vrouw op een ladder. Bij het schilderij staat een vrouw van wie een been is afgezet en die met krukken loopt. Tot verrassing van de pianist schildert de vrouw van alle figuren op het schilderij maar een figuur na: een vrouw met één been en krukken. Hij beseft: ‘Natuurlijk kon je het schilderij van Bruegel bekijken zonder er meer in te zoeken dan een totaalbeeld, het zogenaamde plastische effect. Maar in dat geval zag je waarschijnlijk een werk gespeend van elk verhaal.’ Het schilderij van de vrouw is voorzien van het monogram HC
Jaren later vertelt de man aan zijn zoon over de ontmoeting met deze vrouw. De vader had het schilderij willen kopen, maar de vrouw was niet meer komen opdagen. Vlak voor zijn dood brengt de zoon, die arts is geworden in Lissabon en een ring draagt met het monogram HC, het schilderij dat waarschijnlijk zijn oma heeft gemaakt en in Buenos Aires is beland, naar zijn pianoleerling Duarte Mendes, zoon van een ex-soldaat in Angola, een kolonie in opstand tegen Portugal, en kleinzoon van een arts die zich vanwege de dictatuur in Portugal heeft teruggetrokken in een onooglijke dorp in midden-Portugal.
In een schitterend, indringend proza trekt João Ricardo Pedro de lezer bij de lotgevallen van zijn hoofdfiguren: de grootouders en ouders van Duarte Mendes en Duarte Mendes zelf. Beetje bij beetje ontdekt hij dat zijn familie, misschien zonder dat zij zelf het goed beseft, niet opgewassen is tegen de gruwelen van de Portugese dictatuur en de koloniale oorlogen.
Duarte, volwassen geworden na de val van de dictatuur, draagt op zijn manier de littekens daarvan. Ook de dodelijke kanker waaraan zijn moeder lijdt, vreet aan hem. Hij laat zijn veelbelovende talenten als pianist los, hij haat zijn veel bezongen gave en verbrandt alle partituren die hij op 28 boekenplanken heeft gerangschikt. Hij kan niet als een geestelijk gezond, onaangetast mens leven. Zijn ogen kunnen niet anders dan zich in vijandelijk gebied begeven, zo beseft zijn vrouw.
Een verhaal vol verrassende wendingen, doortimmerd met schijnbaar onbelangrijke details, en voortdurend verspringend in tijd en perspectieven. Een meesterlijk boek. | 1pos
|
Deel twee van de serie rondom de Deense rechercheur Harry Hole. Ditmaal wordt hij naar het verre Bangkok gestuurd om de dood van de Deense ambassadeurte onderzoeken. Hij werkt samen de half Thaise half Amerikaanse politieinspecteur Liz Crumley. Het onderzoek verloopt moeizaam. Maar Harry zou Harry niet zijn als hij niet toch door kon dringen in het dicht geweven web van intrige, prostitutie, kinderporno en omkoping.
Goed, spannend en vlot geschreven verhaal, met een sausje van heerlijke subtiele humor. Tussen de bedrijven door probeert Harry in het hete Bangkok het hoofd koel te kouden en de drank te laten staan.
Het eerste deel, De Vleernuisman, vond ik wat twijfelachtig ondanks de fijne schrijfstijl, maar deze tweede van Jo Nesbø maakte dat helemaal goed! | 1pos
|
Als Nat voor de zoveelste keer moet verhuizen, omdat zijn leventje eventjes niet mee zit, moet hij van zijn vrienden naar binnen bij pedo Quincy. Een toekomst vol pesterijen was weer in aantocht, dacht ik, maar niets is minder waar.
Het verhaal wordt op een hele lichte en heldere wijze gebracht, hierdoor is het niet per se spannend, maar wel aantrekkelijk om verder te lezen. Toch was de eerste pesterij in zijn nieuwe 'hometown' al een reden voor mij om het boek voor een weekje neer te leggen. Ik geef toe dat het niet alleen door het boek kwam, want ik zat zelf een grote leesdip, maar dit niet al te rooskleurige vooruitzicht was niet aantrekkelijk om verder te lezen. Als je even doorzette, dan was dit al snel van de baan, want Quincy kwam in beeld. Het verhaal ging van start.
Nu ik zo terugkeek op mijn ervaringen tijdens het lezen van dit boek, dacht ik dat er niet veel gebeurd was. Maar de kracht van Bronagh Curran zit hem niet in aan het oppervlak van het verhaal, zij verwerkt haar kracht in de hoofdpersonen. Zo heeft elk hoofdpersoon een fantastische groei doorgemaakt. Daarnaast verwerkt zij ook meerdere terugkoppelingen naar het begin van het boek in In het spoor van de eclips. Waarschijnlijk hebben de meeste lezers het niet door dat er kleine kringetjes in het boek zitten, die het verhaal rondmaken of wijzen op een toekomstige gebeurtenis. En ook ik heb ze waarschijnlijk niet allemaal gezien.
Na het lezen kwam er een stilte wanneer jij je beseft dat je de hoofdpersonen moet loslaten, net nadat Bronagh zo duidelijk heeft beschreven hoe krachtig ze zijn geworden. Ik kan ze niet loslaten en wat zou ik het fijn vinden om het boek nog een keer te lezen. Hopelijk kan dit in de toekomst met haar eigen Engelse versie, want ik wil haar echte schrijfstijl leren kennen.
Het verhaal kwam diep aan in het binnenste van mijn hart.
A message to the writer:
Bronagh, if you ever take time to read this (or try to read this), I want to thank you for this beautiful story. I loved the way you told it and how you brought it to life. Nat was an amazing character and his development was huge, you made me realize this when he picked up the baseball. It made me smile.
I hope that there will be many readers who will love your story and that it will eventually be published in English.
Lots of love, Femke. | 1pos
|
Walter Luitwieler, de auteur van het boek; De man die koken kan, is geen professionele kok. Hij is wel een liefhebber van koken en weet niet beter of eten speelde altijd al een grote rol in zijn leven. Walter begon zich steeds meer te verdiepen in het koken met verse ingrediënten en leerde zichzelf stap voor stap de kunst van het koken aan. Uiteindelijk begon hij een blog met de titel De man die koken kan. De blog werd een vrij groot succes. Nu is er ook een kookboek met gelijknamige titel op de markt verschenen. Het receptenboek is een rijke aanvulling op de blog. Het bevat 70 aangename recepten en deze zijn echt niet alleen interessant voor mannen. Walter Luitwieler richt zijn aandacht op de gewone man (en vrouw) die net als hij thuis in de keuken staat met de wil om een goede maaltijd op tafel te zetten.
In het eerste gedeelte van het boek verteld de auteur je hoe zijn blog exact is ontstaan en welke rol voeding in zijn leven heeft gespeeld. De recepten in de eerste helft van het boek, zijn allen voedzame en vrij gezonde recepten. Maaltijden die geschikt zijn voor dagelijks gebruik, afgestemd op alle momenten van de dag, van ontbijt tot dessert. Hier zal je onder andere luchtige volkorenpannenkoeken, frittata en tortilla’s tegenkomen. Daarnaast vindt je er ook een aantal praktische basisrecepten zoals een pasta-en pizzasaus, flatbreads en tortilla’s. Recepten waarmee je eindeloos kunt variëren.
De tweede helft van het boek De man die koken kan, is bewaard voor die recepten voor de momenten waarop je extra wilt genieten van een maaltijd. Schandalig lekkere recepten, aldus Walter Luitwieler. Waaronder empanadas gevuld met kip, gehakt en groenten, een originele nacho-schotel en overheerlijke appelkoeken. Alle recepten in het boek worden duidelijk stap voor stap beschreven en begeleid door paginagrote foto’s van het gewenste resultaat. Sommige recepten zijn voorzien van duidelijke stap voor stapfoto’s. Verder vindt je verspreidt over het boek leuke foto’s van de auteur zelf, zijn familie en vrienden. Het receptenboek maakt, mede dankzij de harde kaft, een verzorgde indruk. De recepten zijn vrij eenvoudig om te maken en bieden voldoende inspiratie om een ieder te motiveren er zelf mee aan de slag te gaan. Dikke aanrader! | 1pos
|
Wat als je enige zekerheid in het leven wegvalt? Als de dood het leven niet langer beëindigt, maar slechts een korte onderbreking is, waarna je als Teruggekeerde je leven weer oppakt tussen de Ware Levenden alsof je niet tientallen of honderden jaren geleden bent gestorven. Niet als zombie. Gewoon als mens met een iets grotere eetlust, als iemand die ontwaakt uit een lange diepe slaap.
Prijswinnend dichter James Mott schreef met The Returned zijn prozadebuut. Deze debuutroman werd in 2013 door Harlequin Holland gepubliceerd als De Teruggekeerden. Plan B kocht de rechten en zodoende werd de op het boek gebaseerde tv-serie Resurrection op ABC uitgezonden. Overigens niet te verwarren met de waanzinnig goede serie The Returned, die is gebaseerd op de Franse tv-serie Les Revenants. Beide series gaan uit van hetzelfde principe van mensen die uit de dood opstaan, maar zijn toch verschillend.
Een van de Teruggekeerden in het dorpje Arcadia in de staat Arkansas is de achtjarige Jacob die vijftig jaar geleden stierf op zijn verjaardag. Hij bezorgt zijn ouders haast een hartverzakking met zijn verschijning. Moeiteloos zet hij echter zijn leven voort, terwijl de harten van zijn ouders getekend zijn door het verlies van hun zoon. De krassen in hun ziel maken het oude stel kwetsbaar, sceptisch over de aard van deze wonderbaarlijke gebeurtenissen en in de war over hun relatie met het ding dat al dan niet hun zoon is.
Jacob is niet de enige. Over de hele wereld keren mensen terug uit de dood, van oude nazisoldaten tot een kunstenaar die na zijn dood bekendheid verwierf. Chaos volgt! Niemand snapt dit verschijnsel, het enige wat ze zeker weten is dat ze niets zeker weten. Als zelfs de plaatselijke dominee Peters en politici over de hele wereld de schijn niet meer kunnen ophouden, betekent dit wereldwijde chaos. Het aandoenlijke verhaal van Jacob en zijn ouders is om en om vervlochten met tussenhoofdstukken met de verhalen van andere Teruggekeerden. Hierdoor dringt de impact op al die verschillende levens bij de lezer binnen, al verschillen die stukken onderling wel in kwaliteit.
Een kat in het nauw maakt rare sprongen. Een kat die de dood in de ogen kijkt, krijgt echter ook een heel nieuw perspectief op het leven. De Teruggekeerden laten de Ware Levenden onbedoeld twijfelen aan de wereld en zichzelf. In de chaos die ontstaat, leren de mensen zichzelf beter kennen. Sommigen zien de Teruggekeerden als duivels en trekken hun geloof in twijfel, terwijl het voor anderen een godswonder is.
‘Feiten waren heel nuttige dingen, maar ze wezen zelden de weg naar verlossing, dacht ze. Ze waren er gewoon en staarden vanuit het duister van het mogelijke tot in het diepst van de ziel, om te zien hoe die op de confrontatie zou reageren.’ (p. 275)
Op fascinerende wijze schept James Mott een aangrijpend realistische wereld waarin mensen voor onmogelijke keuzes komen te staan waarvan ze nooit hadden verwacht die ooit te moeten maken. Zijn schrijfstijl is Amerikaans melancholisch, ontroerend, subtiel. De dialogen lijken haast geschreven voor film, op een fantastische manier. Met veel emotie beschrijft hij de ontwikkeling van de hoofdpersonen én de bijpersonen, zodat het haast onmogelijk is om niet om minstens een van die verhalen een traantje te laten.
Deze recensie verscheen eerder op alexhoogendoorn.nl | 1pos
|
Afwisselend spannend, ontroerend, intrigerend en romantisch. Fijne leesstijl. Ik kijk al uit naar het volgende deel | 1pos
|
Sonny Lofthus, is een stille Willie in de gevangenis waar hij een straf uitzit voor iets wat hij niet heeft gedaan, maar het verhaal neemt een drastische wending als hij weet te ontsnappen.
Hij gaat op zoek naar de mensen die verantwoordelijk zijn voor de dood van zijn vader, een politie-agent en dat leidt tot aardig wat omleggingen.
Zolang zijn kruistocht nog niet is volbracht en hij uit de handen kan blijven van Simon Kefas, de rechercheur en diens assistente Kari, blijft het gevaarlijk in het circuit waarin zijn vader zich in begaf.
Een thriller met veel vaart, ik las dat de filmrechten al zijn verkocht en als die net zo goed wordt als dit boek kan het maar zo een topfilm worden. | 1pos
|
In dit boek wordt Maggie O'Dell en haar baas Cunningham besmet door een virus. Dit virus lopen ze op door in een huis binnen te dringen waar een bom zou liggen. Echter ligt er alleen een doodzieke vrouw, die besmet zou kunnen zijn door een virus. Het hele huis, de vrouw, haar dochtertje, Maggie en haar baas moeten in quarantaine.
Maar Maggie kan geen rust vinden, ze wil weten waar het virus vandaan kwam, en waar het virus op gericht is.
Daarnaast vind een 2de besmetting plaats. Dit is voor Maggie reden om meer uit te gaan pluizen, vanuit het quarantaine-cel.
Het boek is goed geschreven en smaakt naar meer. De spanning heeft je vanaf het begin te pakken en laat je niet meer los. Ik heb de vorige boeken van Kava ook gelezen en dit boek is zeker een reden om deze schrijver op je favorietenlijstje te zetten.
Het einde is spannend en is onverwachts. | 1pos
|
Je helemaal blanco storten in een debuutroman van een auteur die je helemaal niet kent. Het is meestal een uitdaging en soms ook een avontuur. Dit is eveneens zo met Onno-Sven Tromp en zijn eersteling met de originele titel Fantoomregen. Na enkele pagina’s merk je dat het dit keer veel meer een avontuur is dan een uitdaging. De korte samenvatting maakt me meteen enthousiast. Zal ik dit ook nog zijn na het lezen van het boek?
Het wordt een boeiende expeditie naar de Afrikaanse natuur; een reis vol verrassingen, hindernissen en tegenslagen. Peter van Vriesland wordt naar Tanzania gestuurd om ginds een ontwikkelingsproject helemaal open te breken en verder te ontwikkelen. Hij gaat van start in de hoofdstad Dar es Salaam; vanaf dat moment moet hij telkens op zoek van de ene naar de andere contactpersoon. Hij moet immers zijn uiteindelijke reisdoel bereiken: de locatie van het project. Tijdens zijn ondankbare missie en verplaatsingen door het weidse binnenland wordt hij geconfronteerd met de Afrikaanse realiteit en vooral ook met zichzelf. Foute boel, denk je dan. Dit kan je zo voorspellen, jazeker, maar dan heb je de apotheose nog niet achter de rug!
“In plaats van uitlaatgassen, zweet en afval ruik ik frisse bloemen en de harsige geur van eucalyptus. Ik zit aan een tafeltje in een tuin met grote bloemen en bomen met volle kruinen. Het schemert. Overal hippen en fluiten kleurrijke vogeltjes, tussen de takken fladderen kleine vleermuizen.”
In een bijzonder filmische en illustratieve schrijftaal katapulteert Tromp zijn lezers naar het schrale deel van Afrika. Je voelt je in aangenaam gezelschap, dat van de schrijver en zijn protagonist. Of is deze laatstgenoemde zijn alter ego? In Fantoomregen injecteert Onno-Sven Tromp heel wat van zijn ervaringen en belevenissen tijdens zijn verblijf in Afrika. Ook zijn betovering voor dat land verwerkt en benadrukt hij maar al te graag. Het blijft lang erg vaag wat het ontwikkelingsproject nu echt inhoudt. Je wordt constant aangezet om verder te blijven lezen.
Peter van Vriesland – de ik-verteller – en tegelijk het hoofdpersonage, wordt heel grondig getypeerd als een rasechte doorzetter. Toch moet hij zich uiteindelijk neerleggen bij de vaak raadselachtige/mysterieuze Afrikaanse leefwereld. Het imponerende en sterk geconstrueerde verhaal wordt verfraaid door echte lekkernijen van zinnen. De auteur heeft niet alleen een stoer verhaal neergezet, ook de manier waarop heeft zijn volle aandacht gekregen.
Een opvallende titel: Fantoomregen. Neervallende regen die onderweg volledig verdampt en aldus de grond niet haalt. In erg korte hoofdstukken vlieg je met een rotvaart door het verhaal. Jammer dat het boek slechts 180 pagina’s bevat, het mocht wat mij betreft heel wat dikker zijn geworden. Soms lijkt het dat de auteur even een zijpad inslaat, het kan de lezer in de war brengen. Dan staat Sven-Otto echter onmiddellijk weer klaar om te herstellen en de draad opnieuw op te pakken. De rode draad… Achterin het boek staat een verklarende woordenlijst met de vertaling van het Swahili naar het Nederlands. Dit is onontbeerlijk; toch zou een kleine voetnoot telkens onderaan de pagina wellicht veel praktischer zijn.
Om te eindigen wil ik graag benadrukken dat de auteur een mens is met een hart. Onno-Sven Tromp ondersteunt al ruim tien jaar een moeder en twee kinderen in Tanzania. Op die manier kunnen ze allen overleven. Deze roman kopen betekent dat je een Euro schenkt aan dit mooie – en dit keer niet (!) mysterieuze - project.
Fantoomregen: Een flitsende roadtrip door Tanzania, met heel wat couleur locale. | 1pos
|
Op zich klinkt het ongeloofwaardig, hoe zou je teveel aan empathie kunnen hebben? Waarom zou dat niet goed zijn, wat kunnen de consequenties zijn? Soms is het goed om de zaak van een totaal andere kant te bekijken en daarom is het fijn dat Ignaas Devisch de voor-en nadelen op een rijtje heeft gezet zodat de lezer zelf een oordeel kan vellen. Het boek is opgebouwd uit vijf hoofdstukken, waarvan één met de titel: Waarover ik praat als ik over empathie praat, is dit misschien een verwijzing naar het gelijknamige boek van Haruki Murakami, (Waarover ik praat als ik over hardlopen praat)?
Aan de hand van voorbeelden uit het maatschappelijk debat vertelt de auteur overde filosofisch-maatschappelijke geschiedenis van het denken over empathie en hij laat ons nadenken over de vraag of er in elk mens een schurk kan schuilen....
Kafka
Het motto is een kort verhaal van Frans Kafka en gaat over een gemeenschap van schurken, nou ja, gewone mensen die af en toe iets schurkachtigs deden. Wanneerzo'n schurk zijn streek opbiechtte werd er geluisterd, geoordeeld en vervolgens werd hij gerustgesteld, de groep bleef elkaar trouw.
'Zo bleven zij elkaar altijd trouw, ook na hun dood verbraken zij de gemeenschap niet, maar stegen in rijen naar de hemel. Over het geheel was het een schouwspel van de reinste kinderlijke onschuld, zoals zij daar vlogen. Daar echter voor de hemel alles tot zijn elementen uit elkaar wordt geslagen, stortten zij als rotsblokken omlaag.'
In dit verhaal wordt beweerd dat er bij verkeerd handelen altijd wel een rechtvaardiging voor onze daad te vinden is.
Empathie en de media
Wanneer voor een goed doel geld opgehaald moet worden is het belangrijk om te kijken wanneer de mens het meest aangesproken wordt op zijn vrijgevigheid.Daarvoor zijn allerlei strategieën bedacht, het belangrijkst is dat het doel een gezicht krijgt, dus niet grote groepen anonieme mensen, maar het bekende beeld van een lijdend kind, het inzoomeffect. Hierdoor voelen zich mensen zich sneller betrokken. Ook de televisiemarathons met BN'ers doen het meestal erg goed.
Om zoveel mogelijk empathie te genereren worden de grenzen van fatsoen soms flink opgerekt en de volgende stap kan misleiding zijn. Op dat moment wordt precies het tegengesteld doel bereikt: empathie slaat om in wantrouwen en kan leiden tot donormoeheid. Bekend voorbeeld van misleiding is de Grote Donorshow die een aantal jaar geleden uitgezonden werd op de Nederlandse televisie, de show was helemaal in scene gezet.
In België was er het geval van het ernstig zieke jongetje Viktor.Dit voorbeeld is wel erg schrijnend. Hier probeerde een farmaceutisch bedrijf geld, om een nieuw medicijn te ontwikkelen, los te peuteren over de rug van een ziek kind en zijn familie.
'Gelukkig is er ook een wakkere journalist die zich afvraagt waar dit verhaal vandaan komt: waarom nu, waarom deze jongen? Speurwerk leert dat de patiëntenvereniging door een externe instantie financieel wordt ondersteund. Als de journalist nagaat om welke instantie het gaat, wordt langzaam maar zeker het hele plaatje duidelijk. En als hij contact opneemt met Alexion, geeft de firma toe dat zij achter de hele opzet zit. De firma beweert dat ze dergelijke acties onderneemt, omdat ze anders niet uit de kosten raakt die nodig zijn om het geneesmiddel te ontwikkelen, ook al blijkt uit jaarrapporten dat het bedrijf geen last heeft van een gebrek aan inkomen. De strategie werkt dus.
De ouders van Viktor en Viktor zelf worden dus doelbewust als middel gebruikt om Alexionswinst te verhogen. De zieke Viktor is daarom twee keer slachtoffer, niet alleen van zijn ziekte, maar ook van zakenlui die op een gewiekste wijze misbruik maken van empathie, en empathie zelfs tot uitgangspunt van hun creatief ondernemerschap hebben gemaakt.'
Filosofen
Volgens fenomenologen zoals Edmund Husserl, Maurice Merleau-Ponty en Edith Stein is empathie het vermogen je in te leven en mee te voelen in de belevingswereld van een ander is. Het woord fenomenologie is afgeleid van het Griekse phaenomenon, 'dat wat aan ons verschijnt' , de wereld die zintuiglijk aan ons verschijnt. De opgedane kennis is niet voor iedereen gelijk, het is afhankelijk vanaf welke plaats in de wereld deze kennis opgedaan wordt.
Onverschilligheid
Het lijkt of we steeds gevoellozer reageren op andermans leed, maar wanneer je de cijfers erbij haalt valt dat heel erg mee. Misschien is het de morele globalisering die ons soms doet wegkijken? Er bestaat zelfs een formule die gebruikt wordt in de context van ontwikkelingswerk H=E:A (Hulp=Ellende:Afstand). Door de enorme hoeveel leed die ons bereikt, is het niet moeilijk voor te stellen dat wij empathische handen tekort komen. Volgens Frans de Waal (bioloog) is empathie ontstaan om de eigen kleine groep van naasten bijeen te houden.
Conclusie
Dit is een helder verhaal over een actueel onderwerp. De auteur heeft zichzelf regelmatig herhaald om zijn verhaal te versterken, zo zal ik het maar samenvatten. De lezer mag zichzelf de spiegel voorhouden of hij vindt dat hij te weinig, teveel of precies empathisch genoeg leeft. Er zijn alternatieven, soms is een beetje afstand nemen juist heel functioneel. De goede balans tussen alles weggeven en alles voor jezelf houden is te vinden wanneer je niet alleen vertrouwt op de emotie maar ook het verstand mee laat spreken. De historische, politieke (meer of minderverzorgingsstaat) en filosofische achtergronden helpen mee om een beeld te krijgen van wat de mens beweegt empathisch te zijn. Begrippen als solidariteit, medeleven, medelijden en empathie liggen soms dicht bij elkaar, maar zijn niet hetzelfde. | 1pos
|
Tja jongens, zelf een waardering hier schrijven voelt toch een beetje als "Wij van WC Eend adviseren: WC Eend!" - want "Stof en Schitteringen" is mijn boek. Ahem.
Het is het eerste boek in een tweeluik "Bloed en Scherven" komt April 2015 uit en rondt het verhaal daarmee af. Het is geschreven als een thriller in een fantasywereld; met als thema's keuzes maken, macht, verantwoordelijkheid, de kracht van het individu en wat maakt iemand nu eigenlijk een terrorist?
Maargoed, dat is dus het idee. Een thriller in een fantasywereld die magie en technologie combineert; die lijkt op de onze, met hoofdpersonen die net zo zijn als jij en ik: vol gevoelens, achtergronden, karakterfouten, onhebbelijkheden, maar ook liefde en heroïsche momenten.
Ik hoop dat je ervan geniet! :) | 1pos
|
In Boston worden vier leden van een gezin vermoord. Het leven van één van hen, de vader, hangt aan een zijden draadje. Alles wijst erop dat de vader zijn gezin heeft vermoord en daarna zelfmoord heeft proberen te plegen. Rechercheur D.D. Warren denkt echter dat er meer aan de hand is.
Danielle Burton is verpleegkundige op de gesloten kinderpsychiatrie afdeling. Ze heeft passie voor haar werk, want zelf weet ze maar al te goed hoe het is om met een verschrikkelijk trauma te moeten leven. 25 jaar geleden heeft haar vader haar moeder, broer en zus vermoord, waarna hij zelfmoord heeft gepleegd. Danielle blijft nog altijd geobsedeerd met de vraag, waarom haar vader haar gespaard heeft.
Als blijkt dat er een connectie is met de psychiatrische afdeling en de moord van het gezin, gaat D.D. samen met haar team op zoek naar aanwijzingen. De moord lijkt namelijk overeenkomsten te vertonen met de moord op de familie van Danielle. Hierdoor wordt Danielle gedwongen om haar gruwelijke verleden onder ogen te komen en is haar nachtmerrie nog niet over.
Spaar het meisje is het vierde deel in de reeks over rechercheur D.D. Warren. Lisa Gardner heeft een prettige en vlotte schrijfstijl. Haar boeken zijn een aanrader voor degene die houden van schrijvers als Tess Gerritsen en Karin Slaughter. Spaar het meisje is angstaanjagend realistisch geschreven. De gebeurtenissen op de afdeling kinderpsychiatrie zijn aangrijpend en je leeft mee met de kinderen, maar ook met de ouders die niet weten hoe ze met hun kind om moeten gaan of hoe ze hem of haar kunnen helpen.
Van begin tot eind is dit een zeer spannend boek, met de nodige plotwendingen. Je blijft namelijk tot aan het einde afvragen wie het gedaan heeft en wat de connectie is met het verleden van Danielle. Kortom Lisa Gardner moet je lezen! | 1pos
|
Vlot geschreven politiethriller die fijn wegleest en je blijft boeien. Ik had het boek binnen 2 dagen uit. Een zwerver wordt in Amsterdam gearresteerd, en later in het ziekenhuis vermoord. Er volgt een onderzoek naar zijn identiteit en verleden, en een jacht op de dader. Het verhaal is spannend en intrigerend. Auteur Dittrich neemt je mee in de wereld van politiekorpsen waar criminaliteit en gevaar een grote rol spelen. Het verhaal komt realistisch over, waarschijnlijk door de ervaring van Dittrich binnen de advocatuur en rechterlijke macht. De personages en situaties in het boek worden levendig neergezet, waardoor je ze moeiteloos voor de geest kan halen. Aangenaam verrast door dit boek, 4 sterren! | 1pos
|
Pauline zit in een scheiding en woont met haar zoontje bij haar ouders. Ze hoopt dat het toch weer goed komt met Ben en schrijft hem elke dag een brief met herinneringen.
Het proloog vind ik helemaal geweldig, vooral na die allerlaatste zin! Mijn interesse is meteen gewekt.
Daarna begint het verhaal over een volwassen vrouw met liefdesverdriet en de overtuiging dat haar man echt wel terug zal gaan komen. Ik lees over een moederliefde, een vrouw die alles voor haar zoontje, en voor haar gezin over heeft. Maar in plaats daarvan woont ze bij haar ouders en haar liefdesverdriet dreigt haar de afgrond in de lokken.
De schrijfstijl leest heel fijn, maar op een gegeven moment wordt ik al dat gezeur en die zelfverzekerdheid dat hij echt wel terug zal komen welletjes worden. "Ga door met je eigen leven!" wil ik Pauline toeroepen, net zoals haar familie trouwens doet. Ondanks dat is het héél herkenbaar. Hebben we allemaal wel niet zo´n ex vriend waar we maar niet overheen konden komen?
De herinneringen die Pauline aan haar ex-man schrijft vind ik goed en lekker sarcastisch neergezet. Een heerlijke dosis humor. En ook die familie is lekker overdreven neergezet. Ook de familieband vind ik mooi. Aan de ene kant een hechte familie, maar ook met de bijbehorende gebreken. Pas later in het verhaal, voor mijn gevoel veel te laat, komt er een heel heftig thema tevoorschijn. Dit vind ik een beetje jammer.
Ik vind dit een goed boek. Het leest heel prettig, het sarcasme van Pauline in haar brieven aan haar ex-man voegen een goede dosis humor toe. Ik vind Pauline een personage die echt aanvoelt. Ze zou iemand kunnen zijn die ik ken. Iemand wie ik wil steunen en troosten. Ik wil er voor haar zijn. | 1pos
|
Alex Jackson is de hoofdpersoon in de debuutthriller van de Engelse schrijfster en journaliste Emily Koch. Alex is verslaggever bij de Bristol Post en een ervaren bergbeklimmer. Ondanks die ervaring gaat het fout. Tijdens de beklimming van een bergwand in de Avon Gorge maakt Alex een val van twintig meter en raakt in coma. In het ziekenhuis vinden allerlei onderzoeken plaats die steeds leiden tot dezelfde conclusie: Alex zal nooit meer uit dit coma ontwaken. Langzaam begint bij zijn vriendin en zijn familie het besef te groeien dat het misschien beter is om Alex op een humane manier te laten sterven.
Wat zij echter niet weten is dat Alex ieder woord dat wordt gezegd hoort. Of het nu de beraadslagingen van het medische personeel betreft of de monologen van zijn vriendin Bea, Alex hoort alles. Ook dat de politie aanwijzingen heeft gevonden die er op wijzen dat er waarschijnlijk geen sprake is van een ongeluk maar dat iemand het op het leven van Alex had voorzien. Wat kan Alex doen om, voordat de artsen zijn behandeling stopzetten, een antwoord te vinden op de vraag wie hem om het leven wilde brengen en waarom?
Zo op het oog moet er geen leven in me zitten. Ik kan niet praten, kan me niet bewegen. Ik kan ze niet duidelijk maken dat ik elk woord hoor dat ze zeggen.
Als ik doodga voor ik opsta is meer een misdaadroman dan een thriller. De poging tot moord op Alex Jackson speelt een belangrijke rol in het verhaal maar veel belangrijker is de manier waarop hij de nachtmerrie waarin hij gevangen zit ervaart en daarmee omgaat. Hij kan zich niet bewegen, geen signalen hoe klein dan ook afgeven en bovenal niet spreken. Zijn mogelijkheden tot communicatie zijn tot nul gereduceerd en de onmacht en de frustratie die hiervan het gevolg zijn, worden door Emily Koch op een prachtige en beklemmende wijze beschreven. Sommige passages zijn claustrofobisch eng.
Emily Koch heeft de problematiek van comapatiënten en de verstrekkende gevolgen daarvan voor familie en vrienden met veel integriteit en gevoel op papier gezet waardoor het verhaal ontroert. Zij gebruikt slechts één perspectief en dat is het perspectief van Alex. Het verhaal is helemaal in de ik-vorm geschreven en wint daardoor wint enorm aan kracht. Je ervaart in deze bijna tastbare wereld nauwelijks afstand.
Het gegeven van het verhaal is origineel, kundig geconstrueerd en kent een aantal verrassende plotwendingen. Door de aanwijzingen die Alex in zijn ziekenhuiskamer opvangt te combineren met herinneringen uit zijn leven probeert Alex antwoorden te vinden. Het is een proces dat Emily Koch heel geraffineerd en overtuigend op papier heeft gezet. In prachtig proza worden beetje bij beetje de gebeurtenissen ontrafelt die hebben geleid tot de afschuwelijke situatie waarin Alex zich bevindt.
Als ik doodga voor ik opsta is een prachtig boek over een man die gereduceerd lijkt te zijn tot een kasplantje maar die in werkelijkheid tot grote dingen in staat is. Een intrigerend debuut met een overrompelend einde dat je voorlopig niet zal loslaten. | 1pos
|
Hikmet beschrijft een reis die gevangenen per trein maken. Je maakt kennis met allemaal personages, gevangenen die, door hem, een stem krijgen. Hikmet gebruikt prachtige poëtische zinnen. Ik heb het boek langzaam gelezen en heb genoten van de mooie poëzie en het indrukwekkende verhaal over de Turkse bevrijdingsstrijd. | 1pos
|
Op een leuke en prettige manier meer te weten gekomen over een stukje Nederlandsche geschiedenis. De spanning van het verhaal varieert, in begin nam spanning wel toe, maar naarmate verhaal vorderde, nam de spanning wat af. Schrijfstijl vrij gemakkelijk en toegankelijk. De twee verhaallijnen zijn duidelijk van elkaar gescheiden via een ander lettertype. De gegeven informatie nodigt uit om langer stil te staan bij het landschap van de Beemster. | 1pos
|
In de flat tegenover dat van rechercheur Wolf wordt een lichaam gevonden, bestaande uit lichaamsonderdelen van zes verschillende personen die grof aan elkaar genaaid zijn. De Ragdoll wijst bovendien naar het appartement van de rechercheur. De volgende dag wordt er een hitlist bezorgd bij Andrea, de ex-vrouw van Wolf. Op de hitlist staan nog 6 namen met data, de laatste op de lijst is Wolf. Het team zet alles op alles om de moordenaar te stoppen. Maar pas op voor de wolf in schaapskleren...
Ja: dit boek wil je. Althans, als je van thrillers houdt met een luguber randje. Het boek begint met een proloog, geschreven vanuit een jurylid bij de uitspraak van het vonnis van de crematiemoordenaar. Dit was een zaak van rechercheur Wolf. Na vrijspraak van de crematiemoordenaar lijkt Wolf zijn verstand te verliezen en komt hij in op de psychiatrische afdeling terecht. Jaren later, nadat Wolf voldoende herstelt is om zijn werk te kunnen doen, blijft de zaak hem achtervolgen. De crematiemoorden zijn namelijk de sleutel in de zaak van de lappenmoordenaar.
De schrijver weet jou als lezer direct te pakken. Het verhaal wordt vanuit verschillende personages beschreven; de leden van het team, de journalist, een medepatiënt op de psychiatrische afdeling. Beetje bij beetje komt er een stukje meer van de puzzel in beeld.
Door de manier van schrijven, het steeds weer kleine stukjes info geven, is het verhaal super spannend. Ook door de lugubere gebeurtenissen, de manieren waarop mensen ook overlijden. Waarbij ik steeds verwonderd afvraag; hoe bedenk je dit?!
Door steeds in het hoofd van een ander personage te kruipen, leer je de leden van het team goed kennen. Tegelijkertijd blijven verschillende leden uit het team geheimen houden. Zoals Baxter; wat maakt dat zij steeds naar de drank grijpt? En hoe is het ontstaan dat Wolf haar beschermeling op die momenten is? Ook Wolf blijft deels ongrijpbaar, wat gebeurd er met hem? Waarheen verdwijnt hij af en toe?
Min punten aan dit boek? Nauwelijks! Ik verwonderde me over de slechte samenwerking in het team, maar dat komt natuurlijk ook door alle geheimen die er spelen. Wel vond ik het nogal onlogisch dat steeds 2 van de 5 teamleden werden opgeofferd om te babysitten; ze hebben toch wel wat beters te doen?! Een moordenaar vinden of zo?
Conclusie: deze thriller zit mega goed in elkaar; de verhaallijn, de personages, de mysteries... Ook wanneer het boek uit is blijf je nog met vragen zitten, voornamelijk over mysteries bij teamleden. Het verhaal zit redelijk complex in elkaar; het is een boek waarbij je goed moet opletten. Wanneer ik het boek nu opnieuw zou lezen, dan zou ik waarschijnlijk nog allerlei nieuwe aanwijzingen zien die me de eerste keer ontglipt zijn... | 1pos
|
Een nieuwe Scandinavische thriller auteur aan het firmament, eigen stijl en toch herkenbaar. Het verhaal draait om het speciale onderzoeksteam geleid door Holger Munchs en waarschijnlijk zal het niet bij dit ene verhaal blijven met deze hoofdrolspelers. Er gebeurt veel en het heeft uiteindelijk allemaal met elkaar te maken, zij het soms zijdelings. Spannend, korte hoofdstukken telkens vanuit een ander perspectief en een groots einde. | 1pos
|
Wat een boek. In een dag uitgelezen. Wat heeft Marijo mee moeten maken. Vreselijk. Wat kan een mens verdragen. Incest kan nooit goedgepraat worden. Heel jammer dat haar moeder haar niet beschermd heeft. Marijo riep om aandacht, een aai, een knuffel maar helaas zat dat er niet in. Marijo complimenten dat je dit op papier hebt laten zetten hoe vreselijke jeugd je ook gehad hebt. Ik hoop dat er tenminste een iemand hiermee gered wordt. | 1pos
|
Na het uitmuntende Veertig woorden voor verdriet en het wat teleurstellende De ijsregen heeft Blunt weer een prima boek geschreven met John Cardinal in de hoofdrol. Als je dit boek leest, ben je blij dat je niet in Algonquin Bay woont. De vliegenplaag die deze stad jaarlijks teistert wordt levendig beschreven door Blunt.
Het boek begint als er in een kroeg een meisje wordt ontdekt met geheugenverlies. Die blijkt veroorzaakt te zijn door een kogel in haar hoofd. Het onderzoek brengt Cardinal op het spoor van een Cubaan die zich als indiaan voordoet en aan een soort voodoo doet die Palo Mayombe heet. Bij Palo Mayombe worden mensen vermoord tijdens de wassende maan, zodat hun geesten in de macht van de priester komen.
Tussendoor wordt ook aandacht geschonken aan het priveleven van Cardinal. Zijn vrouw is twee jaar geleden ontslagen uit een psychiatrische inrichting, maar ze lijkt nu weer terug te vallen in een depressie. Blunt beschrijft heel realistisch allerlei situaties. Het eind van het boek vertoont enige toevalligheden, maar dat zij hem vergeven. | 1pos
|
De geur van het nieuwe prentenboek vult mijn neus. Mijn ogen 'genieten' van de illustratie op de kaft. Vertederend, mysterieus, kleurrijk. Grote, rode letters in een volle maan formuleren de levensvraag van de kleine hoofdrolspeler in het boek. Wat is er nog meer? Wat is er nog meer buiten het knusse holletje van familie Das onder de grond. Wat valt er te ontdekken als je de moed hebt om een donker bos in te stappen op zoek naar meer?
Timothy Knapman schreef een prachtig prentenboek over de zoektocht van kleine Das.
Kleine Das kent alle hoekjes en gaatjes van zijn warme hol onder de grond en vraagt zijn vader wat er nog meer is. Als vader Das zijn kind mee naar buiten neemt gaat er een wereld voor hem open.
Tijdens zijn avontuur in het bos ervaart kleine Das hoe het is om op zacht mos te rollen, snuffelt hij de geur op van smakelijke boshyacinten-bolletjes én kijkt hij vol bewondering naar de volle, zilveren maan. Omdat er een nieuwe dag aanbreekt, vindt vader Das dat het bedtijd is. Kleine Das vindt het juist een goed moment om zich af te vragen... wat is er nog meer?
Kleine Das treedt, in z'n eentje, de dag tegemoet en ziet bekende planten en dieren in een nieuw licht... zonlicht. Maar is het bos in daglicht wel de juiste plek voor een kleine das?
De fantastische en maanverlichte illustraties in het prentenboek zijn van de hand van Jane McGuinness. Jane tekent een donker bos als warm thuis en maakt een schatkaart van de bosgrond. Als er geen tekst in het prentenboek zou staan, vertellen de platen het hele verhaal én meer!
De illustraties aan de binnenkant van de voor- en achterkaft zijn zeer de moeite waard om bij stil te staan met kinderen. Ze zijn een mooi beginpunt van een filosofisch gesprek. Waar voel jij je thuis? Bij de zilveren maan of de gouden zon? En bekijk jij de wereld graag in een ander licht óf houd je meer van het zachte donker van thuis? | 1pos
|
Dit is echt een Karin Slaugther, zoals een Karin Slaugther moet zijn. Het boek heeft 3 verhaallijnen. De eerste is de moord op een aantal prostituees, de tweede is het verhaal van Amanda Wagner, die als jonge politieagente te maken krijgt met de moorden. De moorden gebeuren in de jaren 70, wanneer politieagentes nog niet geaccepteerd worden in het politiekorps van Atlanta. Hierdoor is het voor Amanda en haar vrouwelijke collega lastig om de zaak onder de aandacht te brengen en om hun werk goed uit te voeren.
De derde verhaallijn is die van Will Trent. Hem kennen we, net als Amanda, uit de vorige boeken van Slaugther. Door het verhaal worden we mee genomen in het verleden van Will, waar in de vorige boeken van de serie nooit echt duidelijkheid over is gekomen.
De drie verhaallijnen worden naar het einde van het boek zeer uitzonderlijk goed en natuurlijk in elkaar verweven. Het voelt aan het einde echt alsof je naar een einde toewerkt, alle eindjes van de 3 lijnen worden mooi in elkaar verwerkt. Een zeer goed verhaal, duidelijk geschreven en een spannend einde.
Een echte pageturner die Slaughter-waardig is. | 1pos
|
Nog niet eerder las ik een boek van deze auteur. Maar dit smaakt naar meer, wat een geweldig spannend boek! Meerdere keren nam het verhaal een wending die ik niet had voorzien. Echt de moeite waard! | 1pos
|
Fantasy en sciencefiction waren jarenlang het ondergeschoven kindje in de wereld van de literatuur. Inmiddels is daarin het nodige veranderd. Schrijvers als Isaac Asimov, J.G. Ballard en Ray Bradbury vallen onder de literatuur en iedere verfilming van een boek van Tolkien trekt volle zalen in de bioscoop. Fantasy is volwassen geworden. Terry Goodkind en Tad Williams zijn hier debet aan. En ook Nederland heeft inmiddels een schrijver die al jaren onverdroten aan een romancyclus werkt. Harman Nielsen is zijn naam en Het Verscholen Volk heet de nu zes delen tellende cyclus. Ze zijn los van elkaar te lezen en vormen samen een postapocalyptische wereld die tot in ieder detail wordt beschreven. Vaak wordt de auteur geprezen om zijn taalbeheersing en spanningsopbouw. En dat is geen wonder, Harman Nielsen schreef menig literaire roman voordat hij aan zijn spannende, maar ook weemoedige Fantasy-reeks durfde te beginnen.
Voor Harman Nielsen was de stap naar Fantasy een vanzelfsprekende. ‘Ik ben aan de cyclus begonnen, omdat Fantasy me de vrijheid gaf te vertellen over een speciale wereld met een speciale problematiek. Die vrijheid van verbeelding moet volgens mij trouwens aan alle kunst ten grondslag liggen.’ De auteur herkent zichzelf in een schrijver als Stanislaw Lem die het boek Solaris schreef. Ondanks de thematiek, die je typisch sciencefiction zou kunnen noemen, heeft de schrijver vele literaire prijzen in de wacht gesleept. Het werk werd door de grote cineast Tarkowsky verfilmd en zijn opmerkingen over het verhaal openden Nielsens ogen voor de mogelijkheden van het genre.
‘Zo dolen we door onze wereld , waarin we onszelf hebben opgesloten. We zijn gestrand in iets dat we eerst hebben ontworpen en daarna gebouwd, iets wat we ons eerst hebben verbeeld en daarna tot onze werkelijkheid hebben gemaakt. We kunnen in deze, onze werkelijkheid niet meer zien waar we zijn. Of waar we heengaan. Of dat we ergens heengaan. Of wie we zijn. Als we dat willen zien, zullen we opnieuw onze verbeelding moeten gebruiken.’
Harman Nielsen heeft deze uitspraak begrepen en begon aan een reeks boeken die je misschien beter als kronieken kunt omschrijven. Elke deel beschrijft een eigen episode en is een verhaal op zich. Alle verhalen tezamen vormen de geschiedenis. In die vertellingen maken we de ontwikkeling van diverse mensen mee. En in elk nieuw deel van Het verscholen volk verandert de wereld door wat de personages in het vorige deel hebben gedaan. Veranderingen kosten tijd, zeker als het de wereld betreft. En Nielsen schroomt dan ook niet grote stappen in die tijd te nemen. Het zijn stappen van twaalf jaar. En naarmate de reeks vordert kunnen het ook stappen van eeuwen worden...
Het Verscholen Volk verhaalt over een volk waarvan slechts een klein, zwak deel weet te ontsnappen aan slavernij. Juist het overleven van de zwakken is een belangrijk gegeven in de boeken van Nielsen. Zelf ziet hij de zwakken, de misfits zoals hij ze liever noemt, als mensen die brozer zijn. Ze kunnen niet mee met de hoofdstroom en bezwijken makkelijk onder de spanningen van het bestaan. Nielsen denkt dat ze eerder ten onder gaan door wat anderen hen aandoen dan door wat er om hen heen gebeurt.
De kwetsbaarheid geeft hen echter ook andere vaardigheden en mogelijkheden, zoals die van de magie. In ieder deel van de cyclus komen nieuwe talenten naar boven en daarmee verrassingen voor de lezer. Dankzij vergeten gaven weten ze op een leeggeplunderde aarde te overleven. Wanneer de waarnemers, die de buitenaardse wezens achterlieten, via bakens willen doorgeven dat er een nieuwe oogst mensen beschikbaar is, besluiten ze in te grijpen. Mus en zijn vrienden beginnen een tocht die hen in contact met vreemde volkeren zal brengen. In de ruïnes van de oude steden dwalen immers het riviervolk en het wagenvolk rond en buiten de muren doolt het keldervolk...
In het vijfde deel, De oudste zang, is er nog slechts een van de metgezellen van Mus in leven, en ook haar einde nadert. Uil ziet de wereld verdonkeren zonder dat het wordt beseft. Er staat een oorlog op uitbreken. Samen met Kat, een nakomeling van Mus zwerft ze rond… Het Lichte Duister is het zesde en op een na laatste boek van de reeks waaraan Nielsen in 2003 begon. Weer lezen we over het dolen van Kat. Mede dankzij hem is de macht van de Voogd gebroken en daarmee de kracht van zijn leger. Kat heeft niets meer dan zijn luit. Door zijn magische kracht zijn de steden weer tot bloei gekomen, is er weer handel ontstaan en is er zelfs kans op welvaart. Juist dan, met vrede in het verschiet, valt de schaduw weer over de wereld. Sommigen hebben rekeningen te vereffenen, anderen smeden snode plannen. Dan hult de Middelste Stad zich in dieper duister dan de bedoeling was. En deze keer schiet ook de macht van Kat, de Zanger schromelijk tekort.
Eigenlijk is iedere poging tot samenvatting van dit epos gedoemd te mislukken. Vooral omdat het dan slechts de inhoud belicht en wat de boeken van Harman Nielsen zo bijzonder maakt, is zijn stijl. Die is literair zonder zwaar te zijn, het is Fantasy van topkwaliteit. Doodnormale situaties veranderen onder je ogen in bijzondere. Neem deze scene die spannend is, filmisch en buitengewoon intens.
‘Boog rende. Achter zich hoorde ze de zware voetstappen en snelle diepe ademhaling van Valk en de staalmeester; ze hielden haar nog bij, maar raakten bij iedere hoek die ze omsloegen meer achterop. Zij was lichter. Licht als het kind dat voor haar rende. De stegen, waar modder lag, en mos, en vuil, waren bochtig, smal, en schemerig, en ze glooiden sterk af in de richting van de kade. Soms voelde ze na een hoek onverwacht twee, drie treden die ze, alsof ze zweefde, nauwelijks nog met haar tenen raakte; dan weer viel de glibberige grond weg onder haar voeten en vloog ze een ogenblik werkelijk, om glijdend neer te komen. Het was een wonder dat ze niet viel! Maar inhouden kon ze niet, wilde ze niet. Sneller en sneller ging ze. Met beide handen hield ze haar rok hoog, tot bijna boven haar dijen; achter haar wapperden de slippen als de uiteinden van een in de wind losgeraakt zeil. Maar ze struikelde niet, stak haar handen zelfs niet eenmaal uit om steun te zoeken tegen de blinde muren links of rechts, zo zeker bewaarde ze in haar grote haast haar evenwicht.’
Harman Nielsen wist in tien jaar een hele wereld tot leven te brengen en met ieder deel groeide het aantal lezers. Wees gewaarschuwd! Wie zich aan deze reeks waagt, kan er zeker van zijn dat hij de waan van de dag even uit het oog verliest. | 1pos
|
Verruim je geest. Wat psychedelica ons leren over bewustzijn, sterven, verslaving en depressie door Michael Pollan.
Een kloek boek van 472 pagina’s over een onderwerp waar ik geen kaas van gegeten heb, dat jaagt me best wel wat angst aan. Wat haalde me dan toch over de streep? Het onderwerp én de auteur. Ik wist na het lezen van Een pleidooi voor echt eten al dat Pollan een geweldige verteller is. Want dat doet hij: storytelling. Op die manier speelt hij het klaar om je bijna 500 pagina’s lang geboeid aan de bladzijden te lijmen.
Hoewel het werk heel wetenschappelijk (in zoverre dat mogelijk is met dit onderwerp) is aangepakt heb je nergens het gevoel dat je onderwezen wordt. Dat komt doordat Pollan op de één of andere manier rechtsreeks tegen zijn lezers praat. Ik weet niet hoe hij het doet maar hij schrijft op zijn eigen heldere manier zo boeiend en eerlijk over zijn zoektocht in de wereld van de psychedelica (zoals LSD, DMT en psilocybine). Hij maakt gebruik van meerdere invalshoeken: wetenschappelijke, de geschiedenis, biologie, memoires, casestuddies en eigen ervaringen. Want zoals het een goede onderzoeker in de jaren zestig betaamde moet je eerst zelf het middel proberen eer je de mensen er met kan gaan behandelen; of in het geval van dit boek: Pollan had nooit met zo veel overtuigingskracht kunnen schrijven als hij niet aan de lijve had ondervonden wat psychedelica teweeg kunnen brengen in een mens. Doordat hij eerst grondig onderzoek naar dit onderwerp deed en dan pas zelf ging testen volg je ook zijn ganse traject van nieuwsgierige, over twijfelaar, tot ‘fan’. Dit maakt zijn zoektocht boeiender en objectiever, en dat maakt dit boek tot een nog groter meesterwerk.
Hoewel dit een non-fictie boek is leest het als fictie, het zou zelfs verfilmd kunnen worden. De ‘personages’, gaande van pioniers tot onderzoekers heden ten dage, worden zo levendig in beeld gebracht dat ze ook van het scherm zouden spatten.
Pagina na pagina word je verder in het verhaal gezogen, kennis sijpelt in je poriën en je ‘geest wordt verruimd’.
Het boek is geen promopraatje voor het gebruiken van psychedelica maar ik kan me niet voorstellen dat er mensen zijn die dit boek dichtslaan zonder ook zo een levens veranderende ervaring te willen ondergaan. Jammer genoeg komt er nog tegenkanting van de farmaceutische en de psychiatrische wereld (angst om een centje minder te verdienen), toch hoop ik dat er snel een omslag komt en psychedelica een erkend medicijn mogen worden. Want zij hebben zo veel potentie in zich, niet enkel als medicijn an sich maar ook als wegwijzer in het onderzoek naar het ‘gewone brein’ (ze liggen bijvoorbeeld aan de basis van de ontwikkeling van antidepressiva).
Verruim je geest is een boek dat je meeneemt op een trip die je niet gauw zal vergeten. Een boek dat je blik opent en je geest verruimt (alle puns intended), dat wetenschappelijk onderzoek helder verwoordt en daarnaast grappig, vernieuwend, meeslepend en begeesterend is verdient de naam ‘boek van het jaar’ bij uitstek!
Kan de Arbeiderspers alvast een exemplaar bezorgen aan Maggie De Block? | 1pos
|
Als je je afvraagt hoe het komt dat Nederland zo'n fietsland is, dan is dit boek interessant en ook leuk om te lezen. De auteur is Amerikaan en fietsgek. Hij beschrijft de geschiedenis van het fietsen in Nederland en in het bijzonder in Amsterdam, gelardeerd met zijn eigen ervaringen.
Leerzaam en geestig, zeker als je met enige regelmaat zelf door Amsterdam fietst. | 1pos
|
Met witte dood keren Cormoran en Robin eindelijk terug voor onze ogen. Het mooie detective duo beland opnieuw in een aansprekende zaak waarin van alle kanten de druk te voelen is.
Het duo beleeft wederom de nodige avonturen om zakelijk en privé gebied die goed in elkaar overlopen. Alles is op een aangename manier geschreven en blijft van begin tot eind boeiend. Je waant je als lezer zo'n beetje als onderdeel van het team en gaat op in de zaak waar zo volop mee bezig zijn.
De nieuwe personages zijn sterk en beeldend neergezet en worden niet ondergesneeuwd door de hoofdpersonages Cormoran Strike en Robin.
Opnieuw is er een heerlijk avontuur op papier gezet waarbij je vele uren leesplezier gaat hebben. | 1pos
|
Dit ware meesterwerk van Stendhal laat zien hoe een arme, gedreven, jongen opzoek gaat naar het behalen van eer, wat hij ziet als zijn plicht. Een 'honneur' en een 'devoir' die hem drijven tot een niet voorziene daad.
Ik kon dit boek maar moeilijk wegleggen. De toegankelijke manier waarop Stendhal je meeneemt in het leven van de protagonist Julien Sorel leest prettig weg. Maar het is niet alleen het leven van de de protagonist die mij vastgreep; wat doet Mathilde? hoe gaat het met Mme Rênal? Kortom, een echte aanrader! | 1pos
|
Dit is het vervolg van schuld. Ook een jeugdboek van Simone van der Vlugt. Je kan het lezen zonder het eerste deel te hebben gelezen. Maar het is leuker om de eerste te hebben gelezen, omdat je dan de gezinsverhoudingen beter snapt en Zoë's gave ook.
Dit boek is lekker vlot geschreven en heeft een element van spanning. Waardoor ik het in een ruk uit had. | 1pos
|
Hoe groot is de kans dat de demon van Laplace echt bestaat?
De hoofdpersoon, David Caine, lijdt aan epilepsie. Daarnaast is hij gokverslaafd. Als deze twee gegevens samenkomen, ontstaat er een gevaarlijk spel met David en zijn tweelingbroer Jasper als inzet. Met de hulp van Nava Vaner van de CIA proberen zij aan deze nachtmerrie te ontkomen.
Een meeslepende thriller met wis- en natuurkundige feiten die het boek naar een hoger niveau tillen. | 1pos
|
Dit is het tweede boek van Tess dat ik gelezen heb, ik had nooit gedacht dat haar boeken mij zo zouden bevallen, ik ben normaal helemaal niet zo van de misdaadboeken met een rechercheur etc. maar Tess weet me gewoon te boeien. Ik vond het wel wat lang duren voordat alles op zijn plek viel. Maar desondanks heb ik zeker genoten van dit boek. Ik ga zeker meer lezen van Tess. | 1pos
|
Ik heb dit boek mogen lezen via de leesclub, na het lezen van het fragment ben ik erg nieuwsgierig geworden. En wat is het een goed boek! Een verhaal wat je meesleept, en wat een prettige schrijfstijl. Het zijn twee verhalen. De ene het verhaal van Britt, getrouwd met Richard en moeder van drie dochters, en een leuk centje op de bank. En de andere verhaal van Mara, die voor haar moeder zorgt sinds zij een ongeluk heeft gehad, zij heeft het niet zo heel breed. In het begin denk je wat hebben deze twee vrouwen met elkaar te maken, maar dat gaat al vrij snel veranderen. Ik vond het een prettig boek om te lezen door de twee verhaallijnen en de korte hoofdstukken. Echt een boek dat je steeds weer pakt om verder te lezen, en dat kan ook door de korte hoofdstukken, met een zeer verrassend einde. Dit was ook mijn eerste "kennismaking"" met Ellen De Vriend, en ik wil ook zeker haar andere boeken gaan lezen | 1pos
|
Ik hou van dit boek het is leuke jeughtriller en ik vond Luna een leuke hoofdpersonage ik vond het heel leuk om te lezen het was ook heel vlot je werd bij 1ste pagina onmiddellijk mee gesleurd in die wereld in had hem op en regenachtige dag gelezen en toen ik begon te lezen was het voor mij terug zomer ik vindt Attractopia dat het heel mooi is beschreven ik vond het ook dat er Adam heel mysterieus is ik heb dat niet vaak dat ik het eens ben met de schrijver of schrijfster dat hij of zij mysterieus en deze keer wel dus alles kort samengevat dit boek krijgt van mij 5 ☆☆☆☆☆ | 1pos
|
Naar dit boek nieuwsgierig geworden na het zien van de film. Verrast door de inhoud van het boek. Niet te vergelijken met de film! De film en het boek geven tezamen een breder beeld van de gehele situatie. Het boek is indringend door de directe gedachten en worstelingen die met moeite op papier gezet (of opgenomen) zijn. Dit lijkt ook vorm gekregen te hebben in de korte stukjes die elkaar opvolgen. Philippe komt open over in wat hij prijs geeft aan de lezer. Naast de humor (van de film) nu ook zijn psychische en lichamelijke strijd die naar voren komen. Het verhaal is een combinatie van vertellen over, terug zien naar, droomvertellingen en informatieverstrekking over zijn jeugd, opvoeding en verzorging. Zeker een aanrader voor wie meer achtergrond wil hebben na de film. Als je verwacht dat dit boek dezelfde lading heeft als de film, kan de inhoud je teleurstellen. | 1pos
|
Het verhaal;
Nimue en haar broertje Artur wonen samen met hun oma in Breizh, een gebied in de periferie van de nieuwe wereld die ontstaan is na de grote inslag. Zij wonen in een naamloos vissersdorpje vlakbij Gwennec. Elk jaar vieren de inwoners de schippersmis in de Sint Gwenhael kerk om de zee te vragen om goed voor hun vissers te zorgen. Als ze dit jaar na de mis willen gaan steekt er buiten een enorme storm op. Oma maakt zich grote zorgen, omdat de giftige regen die de wereld sinds de grote inslag teistert sterk naar ijzer ruikt. Net als destijds, vlak voor een grote meteoriet zich in de Aarde boorde. Is de geur een nieuwe voorbode voor rampspoed of is het gewoon een heftige storm? Als Nimue, Artur en oma na de mis weer thuis zijn, gaat Nimue nog even naar zolder om het kapotgewaaide dak te repareren. Zonder licht, struikelt ze over een kist op zolder. Nimue ziet dat op de kist geschreven staat: “Voor Nimue”. Nimue is verbaasd. Het handschrift van haar overleden vader, genomen door de zee, herkent ze direct. Als ze het kistje openmaakt vindt ze een halsketting met een zeehond hanger, en een dagboek. Nieuwsgierig maakt Nimue het dagboek open. Tot haar verbazing is het dagboek van haar moeder, Rona. Rona, die op een dag zomaar is verdwenen en nooit terug is gekomen. ’s Avonds ligt Nimue te dagboek te lezen in de hoop meer over haar moeder te weten komen. Ze gaat zo in het dagboek op dat ze eerst niet door heeft wat het geraas buiten is. Als ze uiteindelijk gaat kijken wat het razende geluid veroorzaakt, schrikt ze zich rot. De zee is met verwoestende kracht het land aan het overspoelen. In doodsangst roept ze Artur en proberen ze oma wakker te maken, maar tot hun afgrijzen is de benedenverdieping, waar oma slaapt, al helemaal onder water gelopen. Om hun leven te redden springen Nimue en Artur naar beneden het water in. Na een moeizame strijd tegen het water lukt het hen om de heuvel te bereiken waarop de Sint Gwenhael kerk staat. In de kerk is Yannick, de beste vriendin van Nimue al samen met haar ouders. Ze vangen de overlevenden op, en Yannick die als medisch verzorgster in opleiding werkzaam is, probeert de gewonden zo goed mogelijk te helpen. Nimue die ook graag medisch verzorgster wil worden of zelfs arts gaat haar zo goed en kwaad als het lukt helpen. Dan gebeurt er iets vreemds. Nimue legt een schoon drukverband aan bij een zwaargewonde man. Plotseling voelt ze zich steenkoud worden en tot haar verbazing verdwijnt de enorme beenwond van de man. Wat is er in hemelsnaam gebeurd? Nimue pakt haar moeders dagboek weer, omdat ze zich vaag herinnert dat haar moeder geneeskundige gaven had. Kan het dagboek haar duidelijk maken wat er gebeurde? Tijdens het lezen van het dagboek wordt het Nimue duidelijk waarom haar moeder is verdwenen. Als de zee zich weer teruggetrokken heeft, besluit ze om haar moeder te gaan zoeken. Artur weigert haar alleen te laten gaan en samen vertrekken ze de wereld in om hun moeder te zoeken. Een wereld waarin ze geconfronteerd met ziektes, geesten en veel vragen over hun familiegeschiedenis.
Beredenering;
De stem van de zee is het debuut van de Nederlandse schrijfster Marieke Veringa (1987) die onder het pseudoniem Mara Li haar boeken publiceert. De stem van de zee is het eerste deel in de Eiland van de mist trilogie. Marieke schrijft al van jongsafaan verhalen gebaseerd op volksverhalen en mythes en dat merk je. Vanaf de eerste pagina ontpopt zich een vlot, verrassend, intelligent en intrigerend verhaal.
“Ik ben in de zee geboren. In de nacht dat mama moest bevallen, rolden de golven als reuzen naar het strand en krijste mijn moeder als de meeuwen. Ze riep net zo lang om de zee tot mijn vader er gehoor aan gaf en haar zwoegende lichaam in zijn armen naar buiten droeg. Daar lag ze in een witte jurk op haar rug in de modder, haar benen wijd in de branding. De golven trokken me naar buiten. Voordat mijn vader me vast kon grijpen, had ik al kennis gemaakt met het zilte water. In mijn droom is het weer zo’n nacht, want alles om heen deint en duwt. Ik ben onder water, dieper dan een mens hoort te zwemmen. De donkere vormen van de zeehonden glijden als schaduwen langs me heen. Van ver weg dringt klokgelui tot me door, Het geluid wordt gedempt door de enorme massa water en ik negeer het. Onbekende stemmen fluisteren vlakbij mijn oor: zwem dieper…Kom naar ons toe… ‘Nim’”. Hier mee laat ze direct zien dat de zee een. belangrijke speler in het verhaal is en dat ze het vermogen heeft om de lezer direct te intrigeren, want wie roept Nimue te komen en waarom?
Wat volgt is een verhaal dat beeldend tot leven komt door de aangename schrijfstijl met rake beschrijvingen, waarin de rol van de zee ook nog eens benadrukt worden. Beschrijvingen zoals “Ik sla mijn armen om me heen en probeer het opkomende tij van hysterie te onderdrukken” versterken het gevoel van onbehagen dat ze in delen creëert. De familiegeschiedenis van Nimue wordt door het dagboek mooi verweven met het nu. De lezer wordt langzaamaan steeds verder in de familiegeschiedenis getrokken en de gevolgen voor het heden worden steeds duidelijker. Als lezer wil je gewoon verder. Je wilt weten wat de mysterieuze geesten uit de volksverhalen te maken hebben met Nimue haar familie, of Rona nog leeft. Wat het verhaal ook lekker laat lezen is de originaliteit van de scheldwoorden. In plaats van grof taalgebruik, gebruikt ze grappige woorden als “haaienbloed” en “Zoete Sint Gwenhael”, terwijl toch het ongenoegen goed overkomt. Sowieso weet Mara Li de lezer mee te zuigen, zich af te laten vragen of belangrijke zaken zoals de giftige regen, de zwarte griep, de zoektocht naar Rona misschien een metafoor zijn voor maatschappelijke thema’s als klimaat, verharding en verzieking van de maatschappij en de menselijke zoektocht naar de ultieme wereld. Al met al allemaal ingrediënten voor een paar uur volop genieten. Tot het einde, want dan baal je als lezer dat het boek uit is en het tweede deel nog niet uit is. Ze laat de lezer achter met een op en top cliffhanger, wat het gevoel van ongeduldig moeten wachten op deel twee alleen maar vergroot.
Conclusie;
Met De stem van de zee heeft Mara Li een goed debuut geschreven. Dat op basis van een goed plot, intrigerende personages en verhaallijnen gegoten in een zeer aangename schrijfstijl een dikke 4 sterren van mij krijgt. Slechts 4, omdat ik benieuwd ben of ze zich kan overtreffen met haar toekomstige boeken. | 1pos
|
Deze literaire thriller gaat over de harde realiteit. De 24-jarige Sabine Kroese gaat na een zware depressie terug aan het werk als secretaresse op het hoofdkantoor van een bank. Ze kan zich echter niet concentreren op haar werk, tot grote ergernis van haar antipathieke collega Renée. Door Sabines relatie met collega Olaf en een artikel over een schoolreünie dwalen haar gedachten steeds af naar een verschrikkelijke gebeurtenis van negen jaar geleden. Isabel, een meisje dat ooit haar hartsvriendin was, verdween op een zonnige lentedag en werd nooit teruggevonden. Sabine heeft het gevoel dat ze meer weet over de mysterieuze verdwijning en gaat zelf op onderzoek uit. Ze doorploegt allerlei krantenknipsels en ook haar eigen geheugen dat doorheen het boek steeds meer informatie prijsgeeft.
Crimezone is zeer lovend over de proloog van het boek: De prachtige proloog van krap twee paginas brengt direct een gevoel van spanning te weeg. Een spanning die je het hele verhaal in de greep houdt en ervoor zorgt dat je De reünie in één adem uitleest.
Ik ben het helemaal eens met deze reactie van Crimezone. Wat me ook opviel was de interpretatie van het thema. Bij een thriller verwacht je een typisch verhaal over een moord en veel politieonderzoek. In De reünie pakt Simone het duidelijk anders aan; ze schrijft een zeer realistisch boek waarin vooral de ontwikkeling van de karakters centraal staat. Ik werd ondergedompeld in het leven van een volwassen vrouw, met wie ik mezelf heel goed kon identificeren. Dit kwam ook door Van der Vlugts keuze voor een vertellende ik. Vanaf het begin van het verhaal leefde ik mee met alles wat Sabine voelde, dacht en had meegemaakt tijdens haar traumatische jeugd. Deze jeugd geeft een duidelijke verklaring voor haar verlegen en onzekere karakter. De traumatische pesterijen van Isbabel en haar sluwe vriendinnen maakten haar vroege middelbare schooltijd tot een hel. Het is niet normaal om getrapt en geknepen te worden zodra daar de gelegenheid voor is, om de hele dag waakzaam te zijn, je oren te spitsen en vluchtroutes voor te bereiden. De een leert snel, de ander heeft tijd nodig. Ik had veel tijd nodig om te beseffen dat ik niet alles hoefde te pikken wat mij werd aangedaan. Als lezer voel je hier heel goed aan hoe machteloos ze zich moet gevoeld hebben.
De reünie is zeker een aanrader. Vanaf de proloog tot het einde heeft het verhaal mij geboeid door de verwevenheid van spanning, romantiek en realiteit. Het is een boek waar ik helemaal in ben opgegaan en het heeft me ook geleerd dat het nuttig kan zijn om terug te grijpen naar het verleden: het bepaalt je verdere levensloop. Maar wat als je een deel bent vergeten? | 1pos
|
Soms komt er een boek op je pad, wat helemaal superleuk is. Daardoor wil je er niet gelijk in beginnen, want het moet even “besterven”. Heel raar. Want de cover en flaptekst trokken mij gelijk aan. Het beloofde veel en werd dat ook ingelost? Ik kan hier volmondig een -ja- op zeggen.
Ik heb hier ontzettend van genoten. De geestige vertelling, met hilarische momenten, maar ook stukken met een serieuze ondertoon. Over de manier van “de-lange-weg-van-ploeteren-om-je-boek-onder-de-aandacht-te-brengen. Want een boek schrijven is 1, maar om daarna op te vallen met je boek en een plekje te veroveren in de media, dat is andere koek. Gezien het een sleutelroman is, kan ik mij helemaal inleven in Tonko en hoe Hammelburg dit zo kan beschreven, is werkelijk meesterlijk. Je ziet het verhaal als het ware voor je gebeuren. We kijken allemaal wel eens een actualiteiten programma, met een item van een nieuw boek. Het feit dat er dan geen tijd meer is voor het boek..is pijnlijk. Dat hij zoveel en zo lang een voorgesprek moet houden is dit ook. En tenslotte dat hij zoveel moet strugglen om zijn boek de media-aandacht überhaupt te laten krijgen is bijna voelbaar.
Op die struggle-momenten zou je als lezer Tonko bijna in zijn kruiwagen willen zetten, om even bij te komen met een drankje..om zijn hoofd even af te doen met een tissue..want, wat een gedoe is dat.
Genoten, gelachen en zal mij zeker nog lang bijblijven..
Gewaardeerd op 4 sterren. | 1pos
|
Geweldige serie is Twilight, absolute aanrader! Ik heb eerst de films gezien, maar was alsnog nieuwsgierig naar de boeken. Mooie mix van fantasie, liefde, drama & spanning. Mooi geschreven verhaal, goed uitgewerkte en boeiende personages. Even lekker in een andere wereld! Deze schrijfster weet je vanaf het begin in het verhaal te trekken en je te fascineren. Dit smaakt naar meer! Ben dan ook erg benieuwd naar de vervolg boeken. | 1pos
|
Verhaal staat vol "Wijze" statements.
De "Gespleten" persoonlijkheid van de figuren in 't boek : Fascinerend !
Men komt er pas helemaal achter bij de laatste bladzijden. | 1pos
|
spannend creepy bloedstollend en nagelbijtend. stjaa echt simone ik heb genoten. Het verhaal over een insluiper die dagenlang de gang van zaken in huis bepaald. | 1pos
|
Deze familie-geschiedenis die zich afspeelt in de 20e eeuw laat heel duidelijk de opbouw van Jodenvervolging zien. De Joodse familie Wertheim is wel een erg bemiddelde familie en dat heeft ook zeker een sterke kleuring op t geheel. Het boek is mooi geschreven, boeiend, maar ook wat kabbelend. Voor mensen die van vaart houden zal dit te breedvoerig zijn.
Ook al speelt dit verhaal zich in de vorige eeuw af, het is duidelijk het verhaal van alle tijden en alle volkeren, iedere vervolging is misselijkmakend. | 1pos
|
Een prachtig en ook aangrijpend geschiedenis document over het bestaan en ontstaan van met name een bepaald babyhuis in Groningen ten tijde van de tweede wereldoorlog. Tijdens de hongerwinter was er zo weinig voedsel voorradig dat ouders vaak niet anders konden dan de zorg van hun ondervoede kinderen en baby's toe te vertrouwen aan voor hun onbekende mensen, opdat zij genoeg te eten kregen om te overleven. Deze tijdelijke scheiding van ouders en kind zorgde na hereniging met elkaar wel vaak voor nogal wat aanpassingsproblemen , omdat ze elkaar ontwend waren.
Ook worden de toenmalig baby's van ´babyhuis Prinses Margriet´ opgezocht om te kijken wat er van hen geworden is en of hun tijd in het babyhuis nog van invloed is geweest op hun verdere leven. Interessant om hier ook eens wat over te lezen, aangezien dit vaak een onderbelicht onderwerp is gebleven tijdens de geschiedenislessen op school of als er over de tweede wereldoorlog gesproken wordt. Ik had er eerlijk gezegd nog nooit echt wat van gehoord of gelezen. Echt een aanrader ! | 1pos
|
Dit is een boek waarover nagedacht is. Wat gebeurd er met het onderzoeksteam en de omgeving van de seriemoordenaar nadat hij gepakt is? Blijven er vraagtekens over, en zo ja wat doe je daar dan mee. Dit is allemaal stof voor een prachtige roman die origineel is en die tegelijkertijd een soort van onderhuidse spanning met zich meebrengt. Tel daarbij op dat de personages prachtig uitgewerkt zijn en je hebt een prachtig boek in handen, zelfs voor de lezers van zwaardere literatuur een aanrader! | 1pos
|
Sinds de film uit is wilde ik dit boek al lezen. Ik heb de film daarentegen nog niet gezien, maar het verhaal sprak me erg aan. Toen een vriendin haar boekencollectie opruimde, zag ik hem staan en nam ik hem mee. Nu pas heb ik hem gelezen en hoewel ik in het begin moest wennen aan de schrijfstijl van Markus Zusak, was ik al vrij snel verkocht.
Het verhaal gaat over Liesel Meminger en wordt verteld vanuit het oogpunt van De Dood. Wat een uniek idee. Grandioos!
De Dood verteld je allereerst over zijn "werk". Hij haalt zielen op en in de proloog wordt dat op een mooie manier verteld. Het verwarde me eerst wel, omdat ik dacht dat het geschreven werd uit het oogpunt van Liesel. Het verdere boek gaat voornamelijk over het leven van Liesel, vanaf het moment dat hij haar voor het eerst zag, namelijk wanneer haar broertje sterft in de trein, in haar armen, op weg naar hun pleeggezin. Haar leven in dat pleeggezin wordt uitvoerig beschreven, haar liefde voor haar nieuwe Papa, over haar beste vriend en over Max. De jood in de kelder. Ook het leven van Max en haar Papa wordt een aantal keer beschreven. Het boek is ingedeeld in delen, die vernoemd zijn naar de boeken die Liesel steelt of krijgt. Haar eerste boek is "Het doodgravers handboek". Dit is haar eerste boek die ze steelt, namelijk op de begraafplaats waar haar broertje werd begraven. Op dat moment kan zij nog niet lezen, maar het boek trekt haar aan. Daarna komt ze terecht bij een gezin in de Himmelstraat, bij Hans en Rosa Hubermann.
Haar Papa leert haar lezen en schrijven en op die manier creeërt ze de liefde voor boeken en dan voornamelijk het stelen ervan.
In dit verhaal valt ook veel te leren over de oorlog zelf. Dingen die ik nog niet wist worden beschreven, hoe mensen in Nazi-Duitsland leefden in die tijd, vooral het arme gedeelte, en dat er een hele hoop mensen het helemaal niet eens waren met de Partij. En een hele hoop mensen juist weer wel. De armoede overheerst en er is bijna niks te eten. Heel intrigerend hoe dat ging in die tijd. Natuurlijk wist je het wel, maar nu maak je het door het lezen van dit boek mee.
Dit boek eindigt wanneer De Dood Liesel zelf komt ophalen. Wanneer ze oud is en in Sidney woont en een hele hoop heeft meegemaakt.
Ik raad dit boek echt iedereen aan. Het heeft me introerd tot de laatste woorden, die ik uitlas met tranen op mijn wangen. | 1pos
|
Dit 2de boek van Anja Feliers was opnieuw een voltreffer! Leest ook weer heel vlot. Vrij vlug had ik door dat Alex een groot aandeel had in de dood van een jong meisje, maar toch draaide het volledige verhaal helemaal anders uit.
Heel spannend, vooral naar het einde toe met veel nieuwe gegevens en dat vleugje romantiek maakt het altijd een beetje luchtig!
Ben verkocht om al de rest ook te lezen! | 1pos
|
Vele fantasy boeken inmiddels gelezen heb je toch wel je voorkeuren. Dus ik was ontzettend benieuwd naar wat dit boek zou brengen. Absoluut niet teleurgesteld! Dit wil je het het liest in 1 teug uitlezen.
Je valt gelijk middenin de actie. Ik moest er even aan wennen dat je niet gelijk meer uitleg en diepgang hebt en je gelijk in de wedrace om in leven te blijven en uit handen te blijven van de magyckers valt. Maar uiteindelijk blijkt dat juist ook weer het leuke aan het boek, want de verhalen achter de karakters komen wel, verrassend en onthullend al verder gaand in het verhaal. Ik vind het een erg orgineel bedacht verhaal met auric als de belangrijkste hoofdrol speler. De gedachtengang van die jongen maakt het voorspellend denk je maar dan doet ie toch weer totaal anders. Ik ben dan ook heel benieuwd hoe dit verhaal met auric, de magyckers en de draken zich verder gaat ontwikkelen en kan niet wachten op het 2e deel! | 1pos
|
John Harvey (geboren in Londen in 1938) schreef onder eigen naam en diverse pseudoniemen meer dan 90 misdaadromans en won verschillende prijzen, waaronder in 2007 de CWA Cartier Diamond Dagger voor zijn gehele oeuvre. Merkwaardig genoeg verscheen zestien jaar geleden voor het laatst een Nederlandse vertaling van deze Britse auteur. Maar gelukkig is er dan nu Vlees en bloed, de vertaling van het reeds in 2004 verschenen Flesh and blood, het eerste deel van de zogenaamde Frank Eldertrilogie.
Frank Elder is een politie-inspecteur die, nadat hij zijn overspelige vrouw heeft verlaten, gestopt is met werken en zijn dagen slijt in een cottage in Cornwall, zo ver mogelijk van de bewoonde wereld. Maar eens politieman, altijd politieman. De verdwijning van de tiener Susan Blacklock, zestien jaar geleden, blijft hem achtervolgen. Dan komt Shane vrij, de man die vijftien jaar geleden is veroordeeld wegens de verkrachting van en de moord op een andere tiener. Voor Frank Elder is Shane de hoofdverdachte in de zaak Susan Blacklock. Kort na Shane's vrijlating wordt opnieuw een meisje vermoord. Frank Elder, die de moeder van Susan Blacklock destijds beloofd heeft om haar dochter terug te vinden, gaat terug naar zijn oude woonplaats en biedt de politie zijn diensten aan, niet wetend hoe hij daarmee zijn eigen familie in gevaar brengt.
Vlees en bloed is een thriller die vanaf de eerste pagina staat als een huis. De opbouw van het verhaal is subliem, subtiel schakelend tussen de verschillende personages: de gewelddadige Shane, de collegas van Frank Elder die niet allemaal blij zijn met zijn terugkeer, de getourmenteerde gin drinkende moeder van Susan Blacklock, de overspelige ex van Frank Elder, zijn zestienjarige dochter die moeite heeft om plotseling weer oog in oog met haar vader te staan. De scènes volgen elkaar op in een prettig traag tempo waardoor je als lezer vanzelf wordt ondergedompeld in het verhaal. Harvey's schrijfstijl is van grote klasse, geen woord te veel, met veel oog voor details. Maar het mooist aan Vlees en bloed is Frank Elder zelf, een prachtig tragisch personage, een intrigerende man, vechtend tegen demonen uit het verleden, een romanfiguur die, na het boek te hebben dichtgeslagen, nog dagen op je netvlies blijft staan.
Vijf sterren voor deze meer dan voortreffelijke thriller. Hopelijk is de sterrenregen aanleiding tot een spoedige herdruk. En hopelijk zullen uitgever en vertaler de tekst van Vlees en bloed dan nog eens uiterst zorgvuldig doorlezen, want het aantal fouten en slordigheden in deze druk doet een auteur als John Harvey geen recht. Dat de delen 2 en 3 van de Frank Eldertrilogie ook in Nederlandse vertaling dienen te verschijnen, spreekt voor zich. John Harvey: voor mij de ontdekking van de laatste jaren. | 1pos
|
Dit was zojuist het derde boek dat ik van Mulisch gelezen heb. Het boek begint meteen al redelijk dramatisch als de hoofdpersoon vanaf de 55ste verdieping van de Toren afwaait. De vorige twee boeken die ik van Harry Mulisch had gelezen eindigden ook tamelijk tragisch voor de hoofdpersoon en ik had iets van, goh het gaat nu al wel erg snel mis. In de rest van het boek overziet de hoofdpersoon, een naamloze ingenieur, de afgelopen paar maanden van zijn leven en bedenkt of hij eigenlijk wel gered wil worden. Hij bedenkt tijdens zijn val en tussen zijn geschiedenis door hoe hij op onwaarschijnlijke wijze wellicht van de dood gered kan worden. De tweestrijd die de ingenieur doormaakt tijdens zijn val of hij wel of niet gered zou willen worden, is een leuke adaptatie van het cliché dat je leven aan je voorbij flitst als je weet dat je je dood tegemoet gaat. Ja, ik vond het een behoorlijk vermakelijk verhaal. | 1pos
|
Een heerlijk boek waar ik erg van genoten heb. In het begin is het even opletten om alle personages uit elkaar te houden. De dikte van het boek is alleen maar plezierig omdat het verhaal zo pakkend is dat je wilt blijven lezen. Ik heb het zelfs in mijn top 10 geplaatst. Echt een aanrader. | 1pos
|
Zijn eerste stappen als auteur zette de Deense Mikkel Rosengaard (1987) met een Young-Adult verhaal. Het boek viel meteen in de smaak. Rosengaard woont en werkt in New York, waar hij aan de slag is bij het PEN World Voices Festival of International Literature. Dit is het enige literaire festival waarbij de klemtoon ligt op de mensenrechten. Met De tijdreizen van Ana Ivan gaat hij nu helemaal los als romanschrijver. Het boek zal in 2018 de eerste Deense debuutroman zijn die in de Verenigde Staten verschijnt sinds A History of Danish Dreams van Peter Høeg uit 1988.
Mondialisering kent geen grenzen, waarbij eveneens verschillende culturen aan elkaar worden gekoppeld. Een jonge Deense schrijver (de ik-persoon) ontmoet een Roemeense artieste in New York. Hij is op stage in deze wereldstad; waar hij helemaal wordt ingepalmd door de iets oudere, extravagante kunstenares Ana Ivan. Ze experimenteert met tijd en ruimte; ze wil haar tijdsgevoel wijzigen. Hij gaat haar opmerkelijke levensverhaal neerschrijven, waarin vooral de jaren tachtig centraal staan, een woelige periode waarin de communistische leider en dictator Nicolae Ceauşescu aan de macht is in Roemenië. De jonge auteur zal echter zelf een prijs moeten betalen voor zijn mateloze belangstelling in Ana. Tevens vreest hij voor haar geestelijke gezondheid.
In De tijdreizen van Ana Ivan plaatst Rosengaard een contradictie: zware onderwerpen die loodrecht staan tegenover de positieve, energieke stemming die hij oproept met zijn schijftaal. De roman is een wilde maalstroom van onthutsende gebeurtenissen en ongeplande wendingen.
“Wat is humbug? zei Ana, en ze keek hem aan, en heel even keek hij in haar ogen en stak zijn vingers op, knikte lichtjes met zijn hoofd, alsof hij de tekening bedoelde, of Ana, de familie die in de kamer zat, het raam of de regen die tegen het raam sloeg, het water dat plassen op de straten vormde, de tanks die door de lanen reden, de sluipschutters die doorweekt op de daken lagen en over de hele vervloekte stad uitkeken.”
Een incident tijdens haar jonge jaren heeft een dramatische afloop. Dit feit verstoort Ana’s begrip van tijd tijdens haar verdere leven. In zijn boek geeft Rosengaard een intelligente benadering weer van verschillende onderwerpen zoals het kunstenaarschap, het zoeken naar een eigen identiteit, het strenge en stalinistische regime van Ceauşescu in Roemenië. Tevens komen het communisme, familiegeheimen, zelfmoord, het verlies van een ouder, de relatie tussen een vader en zijn dochter, wiskunde en het fenomeen tijd aan bod.
Een moderne roman, neergezet in een actuele taal en ingedeeld in slechts vier hoofdstukken. Echte feiten worden vloeiend vermengd met fictie. Een elegante combinatie van heerlijke taal en een plot waarin heel wat gebeurt. De zwaarte en de diepgang van de personages en thema’s worden opgevrolijkt door een opvallend creatief taalgebruik en een puike vertelstijl. Dit fascinerende romandebuut zou voor Rosengaard wel eens de grote doorbraak kunnen betekenen in Europa en de Verenigde Staten. | 1pos
|
Het lijkt me moeilijk om als Scandinavische schrijver uit te blinken, maar het is Samuel Bjørk gelukt!!
Heel benieuwd naar de volgende in de reeks van inspecteur Holger Munch en zijn collega Mia Krüger.... | 1pos
|
Één ding is zeker: Jón Kalman Stefánsson gaat niet de aanmoedigingsprijs van de IJslandse VVV krijgen. Maar wat een geweldig boek vol lyrisch slingerende zinnen schreef hij weer. De storm giert je vanaf de eerste bladzijden om de oren. Het lavagruis knerpt onder je voeten. En dan al die ongemakkelijke familieverhoudingen en gefnuikte huwelijken. Emotioneel volkje die IJslanders. | 1pos
|
Wat een leuk boek is dit zeg. Ik wist al dat Kraay jr. een leuke kerel is die veel verstand heeft van voetbal, heel veel zelfs. Maar het is erg mooi om te lezen dat verschillende mensen uit de voetballerij zo leuk over hem praten. En waar het in andere biografiën nog wel eens lijkt op overdreven slijmen is het hier juist op precies de juiste toon neergezet. Ik vind het klasse. Ook de verhalen over bv een Guus Hiddink en Simon Kistemaker zijn erg boeiend en vermakelijk om te lezen. Maar ook de serieuze kanten zoals de band met zijn vader of de gezondheid van zijn vrouw zijn erg boeiend.
Jammer vind ik alleen het vrij abrupte einde van het boek en sommige taalfouten. Daarnaast had er van mij best een apart hoofdstuk bij mogen zitten over zijn voetbalvisie. Want de man zou zo een eredivisie team kunnen leiden, daar ben ik van overtuigd. Ook jammer vind ik dat er weinig aandacht was voor het einde van zijn voetballoopbaan. Zijn tijd bij Fc Den Bosch bijvoorbeeld. Er staat genoeg over zijn beginperiode maar weinig over de laatste 2 seizoenen bijvoorbeeld.
Neemt niet weg dat ik het dus een zeer vermakelijk boek vond om te lezen. Ik hoop dat meer mensen dit eens gaan lezen want ik hoor nog te vaak mensen om me heen die het maar een rare snuiter vinden of een vervelende kerel. Lees dit boek eens zou ik zeggen. En voor Hans: kom ons Fc Den Bosch maar eens trainen, we kunnen wel wat vrolijkheid en visie gebruiken! | 1pos
|
Beschouwingen over het café en waarom het fijn is daar te zijn. 222 Pagina’s met mooie zinnen, mooie waarheden en mooie vergelijkingen van een bioloog over menselijke behoeftes. Een aanrader! | 1pos
|
Dit is een boek voor mensen die van spanning houden én van psychologische ontwikkelingen.
De hoofdpersoon is een agente in Amerika die zelf al het een en ander heeft meegemaakt. Omdat ik het zelf niet leuk vind om vooraf veel van een boek te weten, zal ik de beschrijving vaag houden...
In het verhaal komt ze in verschillende situaties terecht, zowel zakelijk als privé, die haar raken. Je denkt met haar mee en beleeft haar twijfels over hoe ze handelen moet. Het zijn zaken over leven en dood, met soms verrassende ontwikkelingen. Door de manier van schrijven krijg je ook inzicht in de andere belangrijke personen in het boek, waardoor je snel 'in het verhaal' zit.
Het enige nadeel is dat het boek zo lekker wegleest en zo spannend is, dat je steeds 'nog even een klein stukje' verder wilt lezen...
Aanrader, dus...! | 1pos
|
Ik heb alle boeken van Sophie Kinsella in mijn bezit en vind het heerlijke boeken voor tussendoor. Dit boek had even wat opstartproblemen bij me. Ik vond het verhaal echt hoogst ongeloofwaardig (en dat blijft het ook), kon er niet van genieten en ergerde me steeds. Maar ik kwam steeds meer in het verhaal en nu ik het zojuist dicht sla, moet ik het toch vier duimpjes geven. Het zit goed in elkaar en is echt lekker om te lezen! Bovendien is het voor een chicklit soms nogal serieus (aangezien ik op het einde wilde janken ). Hier mag je gerust wat daagjes aan besteden! | 1pos
|
Bij eerdere boeken van Arnaldur Indridason had ik al gezegd dat zijn boeken eigenlijk geen thrillers zijn maar meesterlijk mooi geschreven verhalen. En ook voor Koudegolf gaat dit weer volledig op.
Tegen de achtergrond van het socialisme in Oost Duitsland speelt dit verhaal zich af waarbij op een geloofwaardige manier de overdreven controle op burgers en de schrijnende gevolgen hiervan wordt neergezet.
De schrijver laat in dit boek verschillende personages uit eerdere verhalen weer langs komen en gebruikt ze om het karakter van Erlendur nog maar weer verder uit te diepen.
Dit geeft alleen maar meerwaarde mee aan zijn boeken en maakt dat de belangstelling in zijn hoofdfiguur precies op het goede niveau blijft om meer over hem te willen lezen.
Ik blijf het jammer vinden dat de serie in een willekeurige volgorde op de Nederlandse markt is gebracht.
Neemt niet weg dat dit boek ook weer de volle lading sterren van mij krijgt toebedeeld. | 1pos
|
Wat een heerlijk boek. Ik heb me gelijk weer even verdiept in wisselspanning en gelijkspanning, zo leer je weer wat bij.
En voor iedereen die binnenkort op vakantie gaat in een hotel; er zijn overal Louisa's die in je spullen snuffelen. Maar gek genoeg, zou ik het van deze Louisa niet erg vinden. | 1pos
|
Een ondraaglijke werkelijkheid als een van de tweeling overlijdt. en de een beweerd de ander te zijn. Jij en je man geheime hebben die de ander niet mag weten. Zal de verhuizing ervoor zorgen dat je alles vergeet? De dochter gedraagt zich vreemd begind op de overleden te lijken. Vraagt wie ben ik maar wat als jij het zelf ook niet weet. Er gebeuren vreemde dingen.
Een spannend verhaal van begin tot eind. Een aanrader voor elke lees fan. Ik werd vanaf het begin meegesleurd in dit verhaal. | 1pos
|
Je zal Arthur Japin als geschiedenis docent gehad hebben, wauw!
Wat kan deze man waanzinnig mooi vertellen, een tijdsbeeld beschrijven of je er zelf bij was en over de schouder van de hoofdpersoon mee kijkt.
Japin maakt van geschiedenis een feestje; bij het lezen van zijn boeken word je nieuwsgierig gemaakt en ik merk dat ik dingen uit het boek ga googlen, omdat het leuk is om te weten hoe en wat.
Het zijn boeken die met aandacht gelezen moeten worden, niet tussen het koken of een tv-programma door. Maar ze verdienen dan ook niet minder dan onverdeelde aandacht.
Ik heb het vaker gezegd, en ik blijf het zeggen; het woord schrijver doet Japin geen eer aan, in mijn ogen is hij Meesterverteller.
Een diepe buiging voor Arthur Japin.
Dit boek gaat over Kolja. Een dove jongen die als kind onder de zorgen komt van Modest Tsjaikovski, de 'broer van...'.
Het boek springt heen en weer tussen de periode na Pjotr's overlijden (geschreven vanuit Kolja) en Kolja's kindertijd (aan de hand van de dagboeknotities van Modest).
Van Modest leert hij praten en liplezen. Ook voelt Kolja de muziek die binnen de familie Tsjaikovski zo belangrijk is.
"Anders zijn is ook een toverkracht. Het onbekende jaagt de doorsnee schrik aan, en roept ontzag op.
Even is de norm zijn houvast kwijt. (....) Woest en oer als een magische formule hadden Kolja's woorden geklonken.
En zo werkten ze ook. Zes klanken toonden hem de tover van taal."
Langzaam maar zeker ontdekt Kolja geheimen, onuitgesproken gevoelens en ontrafelt hij wat er werkelijk gebeurd is met Pjotr Tsjaikovski.
Als lezer is dit een mix tussen een uiterst boeiende geschiedenisles, een roman en een detective.
Een boek over liefde. Over vriendschap. Over trouw.
Een boek over de magie van woorden: 'de Tover van Taal'.
Een boek dat minstens alle 5 de duimpjes verdient.
http://www.watiknouvind.com/2018/03/wat-ik-nou-vind-van-kolja-van-arthur.html | 1pos
|
In relatief korte tijd de boeken van Camilla Läckberg gelezen (alleen Oorlogskind nog niet) en de stijl bevalt me! In het begin is het even wennen; er zijn vele verhaallijnen die in vrij korte stukken worden afgewisseld. Je moet de boeken dus wel geconcentreerd lezen wil je al die personages uit elkaar houden. De boeken zijn afzonderlijk van elkaar te lezen, maar een van de leuke dingen in Läckbergs boeken is de karakterontwikkeling van de hoofdpersonen door de boeken heen. Je leert de karakters steeds beter kennen en leeft dus ook mee met hun wel en wee. De verhalen van deze karakters door de boeken heen vormen inmiddels bijna een eigen boek. Erg knap gedaan vind ik. Zusje is niet bijzonder spannend, maar zit wederom zeer ingenieus in elkaar, alle verhaallijnen komen weer meesterlijk bij elkaar totdat alle open eindjes met elkaar zijn verbonden. Ik blijf het een bijzonder verfrissende en originele schrijfstijl vinden; het boeit van het begin tot het eind. | 1pos
|
Subsets and Splits
No saved queries yet
Save your SQL queries to embed, download, and access them later. Queries will appear here once saved.