text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
Heerlijk boek! Ik heb al meerdere boeken gelezen van Astrid en vind dat ze een zeer prettige schrijfstijl heeft. Ik heb zitten twijfelen of ik dit boek met vier of vijf duimpjes zou beoordelen, ik heb ontzettend genoten van dit verhaal maar het is geen verhaal dat lang zal blijven hangen. Uiteindelijk toch vijf duimpjes gegeven, juist omdat ik tijdens het lezen zo genoten heb!
Ook ik ben zeer benieuwd naar de overige delen, kom maar op!!! | 1pos
|
Nele Neuhaus schrijft op het voorblad van Diepe wonden: "Dit boek is een roman" en zo heb ik het lezen van de proloog ook ervaren. Later, als er een onderzoek is naar aanleiding van de dood op een oude man blijft de vraag hangen die zich in de proloog al aan mij opdringt;
Voor wie maakte David Josua Goldberg de deur open?
Hoofdcommissaris Oliver von Bodenstein en zijn assistente Pia Kirchhoff onderzoeken de dood van Goldberg die met een nekschot vermoord is. Als er meer slachtoffers te betreuren zijn blijken ze allemaal bekenden te zijn van de weduwe Vera Kaltensee; een vrouw die in hoge achting staat. Lukt het om naast hun privébeslommeringen de moordenaar te vinden?
De boeken van Nele Neuhaus zijn complex omdat zij zoveel karakters gebruikt die haar verhaal ondersteunen, soms irriteert mij dat want niet altijd kan ik daardoor gemakkelijk verder lezen zonder opnieuw kennis te nemen van wat er aan vooraf is gegaan. Tegelijkertijd zijn al die verschillende verhaallijnen met eigen personages razend boeiend. Ik houd vooral van de bejaarde mensen in Diepe wonden. Wat houden ze al heel hun leven voor iedereen verborgen?
Ruim over de helft van Diepe wonden wordt geleidelijk de connectie tussen de vele personen die zich genesteld hebben rond de gefortuneerde dame Vera Kaltensee duidelijk. De geschiedenis van alle betrokkene blijkt soms onthutsend te zijn en voert terug naar het oosten van Duitsland, wat is daar vroeger gebeurd en wie is eigenlijk Vera Kaltensee?
De ontknoping van Diepe wonden is verrassend maar roept ook vragen op. Is Nele Neuhaus wel altijd zorgvuldig gebleven in het benoemen van feiten en gebeurtenissen? Herkent een moeder altijd en overal haar eigen kind?
Diepe wonden van Nele Neuhaus vond ik niet alleen spannend maar ook fascinerend vanwege de verhalen rondom de oude mensen met geheimen die langzaam ontsluierd worden. Ook belicht Neuhaus met haar beschrijvingen rondom de Tweede Wereldoorlog in oost Pruisen een groot thema. Dat geeft aan Diepe wonden een toegevoegde waarde en zorgt ervoor dat het boek ook als een roman beleefd kan worden.
Claar van Lieshout december2012-12-27 | 1pos
|
Recensie “Dilemma - Anna (Leven met een leugen) “ – Tille Vincent.
*Auteur: Tille Vincent
*ISBN: 978 94 6131 8107
*Soort boek: Young Adult
*Uitgever: Van Halewijck
*Verschenen: september 2018
*Omvang: 315 pagina’s
*Uitgave: paperback
*Waardering: ★★★★
De 17 jarige Anna wordt door haar huisarts doorverwezen naar een specialist, omdat hij vermoedt dat ze lymfeklierkanker heeft. Haar moeder licht de school hierover in, en daar gaat het verhaal al snel een eigen leven leiden. Iedereen gaat ervanuit dat Anna ongeneeslijk ziek is. En dat terwijl ze nog niet eens weet of het echt kanker is, want verder onderzoek is nodig. Plots heeft iedereen oog voor haar, het anders niet zo populaire meisje. Haar vader komt, na een lange radiostilte, terug in haar leven en ze geniet van de liefde van haar kleine stiefbroertje.
Dan breekt het moment aan dat ze haar diagnose krijgt. Dit draait niet helemaal uit zoals ze verwacht had. Wat moet ze doen? Blij zijn met dit nieuws? Of schrik hebben dat haar nieuwe leven, populair en in the picture, plots vervalt en alles weer wordt als vroeger, saai en oninteressant.
Uiteindelijk zit ze zo verstrikt in haar eigen gecreëerde leefwereld dat ze moet gaan beslissen….verteld ze de waarheid of blijft de leugen verder leven…?
Doorheen het boek krijgt Anna meermaals te maken met dilemma’s. Bij sommige keuzes die ze maakt, werkt ze zichzelf flink in de problemen. Ze kan zelf amper overzien wat de mogelijke gevolgen zijn, maar komt er meestal wel mee weg.
Ook heeft ze in het begin weinig begrip voor haar moeder. Ik vond haar met momenten erg onrespectvol naar haar toe, maar dit is natuurlijk ook typisch pubergedrag.
Gaandeweg begint ze haar moeder meer te vertrouwen, krijgt ze meer respect voor haar en groeit hun band.
Het boek is begrijpelijk en vlot leesbaar geschreven. Gevoelige thema’s worden aangehaald. Toch mis ik hier en daar wat diepgang. Bepaalde stukken in het boek hadden iets meer, iets dieper uitgewerkt mogen worden. Maar voor Young Adult lezers denk ik dat dit meer dan voldoende informatie is, en dat er veel herkenbare zaken in verwerkt zijn.
Wat is uiteindelijk het belangrijkst…échte vriendschap en eerlijkheid of vriendschap uit medelijden en de leugen…. Een dilemma om diep over na te denken! | 1pos
|
Alya leidt een fijn en beschermd leven in het islamitische Cordoba totdat haar vader met slecht nieuws komt. Ze moet als tolk mee naar Navarra, Haar slavin Oncha gaat als bediende met haar mee, als Alya er op een gegeven moment achterkomt dat haar slavin niet veilig is in Navarra helpt ze Oncha ontsnappen. Daarna wordt de karavaan overvallen door Frankische krijgers en vanaf daar verloopt haar toekomst totaal anders dan verwacht. Ze wordt als slavin verkocht, leeft in een klooster bij monniken en later weer op een boerderij in Friesland.
Wat mij tijdens al deze gebeurtenissen bij is gebleven dat Alya vertrouwen blijft houden in Allah, de God waar ze mee is opgegroeid maar als ze de goden van de Franken, de Christenen leert kennen neemt ze Hem ook mee in haar gebeden. Ze leert mensen kennen en verliest ook diegenen die haar dierbaar zijn geworden. Alya schakelt elke keer weer om en past zich aan, dankzij haar talenknobbel, een talent dat van waarde blijkt te zijn, redt ze zich uit de meest benarde situaties. Soms dacht ik; ze heeft wel heel veel geluk maar aan de andere kant gun je haar dat ook gewoon.
Door de prettige en toegankelijke schrijfstijl van Hay van de Munckhof maakt dat je je in het Europa en Azie van de negende eeuw waant. Dat je werkelijk kunt genieten van de mooie stukken van de reis die Alya beschrijft en ook kunt gruwen van de slavernij en de veldtochten uit diezelfde periode. De beschrijving van de wereld waar Alya uit vertrekt met paleizen, emirs en mooie kleden staat haaks op de wereld waar ze aan het einde in terecht komt, de kou, armoede en eenvoud van de boeren. Het lijkt ook onwaarschijnlijk dat ze ooit weer terug zal keren naar Cordoba maar wie weer…….in het volgende deel??
De personages zijn goed beschreven en komen in het verhaal echt tot leven. Er is ook een goed onderscheid gemaakt tussen de personages die belangrijk zijn voor het verhaal en de personages die alleen vlot voorbijkomen. Dat zorgt dat het verhaal zijn vaart blijft houden en ook goed te lezen is voor de jongere lezer vanaf een jaar of 16. | 1pos
|
Ik vind het een zeer goed uitgewerkt verhaal, tot het laatste moment weet je niet wat de clou is, wat ervoor zorgt dat je wil blijven verder lezen | 1pos
|
Zink is een cartoonist, geliefd of verguisd, die het in de ogen van de redactie te bont heeft gemaakt, hij wordt op het matje geroepen en besluit daarop het voor gezien te houden.
Net werkloos zet hij koers naar geen bestemming, totdat hij een liftster ziet die hij meeneemt, zij moet naar Belgie ze heeft daar als celliste een uitvoering zoals ze zelf zegt, ze zeult de cello ook de hele tijd met zich mee.
Naarmate de reis vordert in hun gebrekkige Volvo komt het verleden van beider mensen steeds dichterbij, zowel Zink als de liftster (beiden linkshandig) hebben iets op hun kerfstok wat nu boven water schijnt te komen.
Een lekker vlot geschreven boekje dat je toch wel aan de bladzijden gekluisterd houdt omdat je wilt weten hoe het afloopt. | 1pos
|
Blossom Books wil met dit boek duidelijk maken dat het eigenlijk belachelijk is dat heteroseksualiteit de standaard is en dat, als je lesbisch, homo of bi of iets anders bent, uit de kast moet komen. Waarom hoef je als hetero niet uit de kast te komen? Dat slaat toch eigenlijk nergens op?
‘Simon vs de verwachtingen van de rest van de wereld’ wordt geleverd met twee verschillende covers en een ISBN. Hiermee wil Blossom Books uitdragen dat het niet uit maakt wat voor jasje het heeft, het gaat om de inhoud. Naast verschillende covers heeft Blossom Books ook nog iets tofs: ze hebben een canvas tas ontworpen. Zo kun je aan de hele wereld laten zien dat het je niets uit maakt wat de geaardheid van andere mensen is.
Over de vooroordelen van anderen, daar draait het ook om in ‘Simon vs de verwachtingen van de rest van de wereld’. Simon is zestien en homo. Hij is nog niet uit de kast gekomen en heeft via e-mail contact met een jongen. Hij wordt langzamerhand verliefd en samen worstelen ze met de vraag hoe, wanneer, maar vooral waarom ze uit de kast moeten komen.
‘Simon vs de verwachtingen van de rest van de wereld’ is een young adult, maar voelt niet zo. Ja het gaat over Simon die zestien jaar is, maar de problemen waar hij mee worstelt zijn niet perse leeftijdsgebonden. Ik werd eigenlijk zelf een beetje verliefd op Simon, ik wilde meerdere malen in het boek duiken en hem vertellen dat het wel goed kwam. Maar dat niet alleen, ik wilde ook weten wie Blue was. Ik herkende me niet in Simon wat betreft zijn geaardheid, maar het ‘in de groep’ horen, op welke manier ook, kwam me wel bekend voor. En dat maakt het boek herkenbaar, voor iedereen. Ga dat dus gewoon lezen en strijd mee voor diversiteit. | 1pos
|
Na een mislukte relatie, mislukte studie en de band met haar vader die niet geweldig is, besluit Rose Prescott een jaar bij haar oma Irine in Willits te gaan wonen.
Rose Prescott is geen gewoon meisje, Rose heeft namelijk een gave die ze voor iedereen verborgen wilt houden en Willits lijkt de geschikte plek, hier is haar oma en natuurlijk de waterval waar ze zo van houdt. Dit in de hoop dat haar gave zich rustig houdt.
In Willits lijkt niet alles goed te gaan. Er is steeds vaker in het nieuws dat er toeristen verdwijnen, zo poef van de aardbodem af en andere toeristen worden verscheurd terug gevonden.
Wanneer Rose een tijdje in Willits verblijft doet ze haar oude contacten weer op en raakt ze wederom bevriend met een vriendin van vroeger en wordt geïntroduceerd aan Emily haar vriendenkring. Zo ook aan Dean.
Toch wordt Rose hier onrustig van, Dean brengt op een rare manier haar gave naar boven en Rose moet haar uiterste best doen om deze onder controle te houden, daarnaast gebeuren er een aantal rare gebeurtenissen om Rose heen die alles met haar gave te maken lijken te hebben.
Kan Rose leren de gaves onder controle te houden en wat heeft Dean met haar gaves te maken?
Citaat Instinct - bladzijde 16:
Goedemorgen Irine. Ja, ik heb redelijk goed geslapen. Ik had graag nog langer in mijn bed gelegen, alleen dacht mijn hoofd hier anders over....' Mijn teruggekeerde nachtmerrie wil ik niet ter sprake brengen. Mijn oma zal zich alleen maar onnodig zorgen maken.
Irine knikt begrijpend. Ze geeft me een kus op mijn wang en neemt rechts van mij plaats. Ik lach en lepel de bak met cornflakes en melk leeg. DE golden retriever is naast mijn oma bij de tafel komen staan. Kwispelend legt hij zijn kop op haar schoot.
Hoi vriendje. Mijn oma aait de hond over zijn bol.
Ik blaas in mijn mok vol troost en neem voorzichtige slokjes, terwijl ik hun moment van affectie volg. Als ik ben aangekleed, neem ik Sam mee het bos in. Ik moet drastisch natuur bijtanken.
Irine lacht. Het brengt de lijnen langs haar ogen tevoorschijn. Het zou me verbaasd hebben als je dat niet wilde doen tijdens je eerste ochtend hier.
Als je het niet erg vindt, ga ik nog even rustig wakker worden. Ze gaapt en rekt zich uit.
Ik sta op en ga achter haar stoel staan. Mijn armen sla ik om mijn oma's nek voor een knuffel. Wat heb ik mijn steun en toerverlaat gemist. E-mailen en facetimen is niet hetzelfde als elkaar daadwerkelijk zien. Irine legt jaar handen op mijn onderarmen, ze voelen warm en geruststellend. Doordrenkt met liefde trek ik mijn armen terug en berg mijn spullen in de vaatwasser op. Daarna loop ik met mijn halfvolle mok naar boven. Mijn koffer ligt nog onuitgepakt in de hoek van mijn slaapkamer. Ik had gisteravond geen puf meer om alles netjes op te ruimen in de kledingkast.
Nu voel ik er ook niets voor. Bosgeur opsnuiven heeft een hogere prioriteit. Bovendien heb ik straks genoeg tijd om alles op orde te brengen. Er is nog niets wat mijn tijd opslokt. Ik maak gelijk een mentale notitie om Irine te vragen of zij weet of er ergens een serveerster wordt gezocht. Ik trek aan wat mijn handen het eerste vinden: een spijkerbroek en een blauw shirt met lange mouwen. Snel haal ik een kam door mijn bruine krullen en maak een paardenstaart. Ik werp een blik in de ronde spiegel van de kaptafel. Mijn bruingroene ogen staan mat. Mijn huid ziet vaal. De hele zomer in het restaurant werken heeft mij geen zongebruinde look opgeleverd. Mijn mobiel trilt op het nachtkastje. Het is een appje van Amber. Onder het aankleden lees ik haar berichtje. Ze is boos omdat ik niks van me heb laten horen sinds ik mijn geboorteplaats ontvlucht ben. Mijn beste vriendin heeft gelijk, ik ben ook een slechte vriendin. Vanavond zal ik het na het avondeten goedmaken met haar. Misschien kan ik haar voorzichtig naar Paul vragen. Ik moet weten of hij het goed maakt sinds.....Mijn cornflakes komen omhoog. Freak, denk ik.
Voordat mijn schaamtegevoel me verder kan opslokken, snel ik naar benden en trek mijn winterjas aan. Ik fluit het bekende deuntje als ik mijn wandelschoenen aan heb. Een blije hond loopt kwispelend de hal in.
Sam, ga je me wandelen?
Hij blaft en gaat bij de voordeur zitten.
Irine, we gaan, roep ik richting de keuken.
Veel plezier, Roselynn, zegt mijn oma. Vergeet niet de riem om te doen bij Sam. Hij heeft er de laatste tijd een handje van om weg te lopen en met die rare berichten...
Ik grijp ongeduldig de riem van de kapstok, doe hem om bij de viervoeter en open de voordeur. Ik heb je gehoord. We zien je zo weer...
Zonder mijn oma de kans te geven haar zin af te maken, wandelen we naar buiten richting het open grasveld dat naast de knusse cottage ligt.
Ik kijk tevreden naar het adembenemende uitzicht. Damp stijgt vanuit het gras omhoog en geeft een sprookjesachtig beeld. Sam snelt vooruit en sleurt mij met zich mee, door het hoge gras en langs de houten schuur, richting de heuvels. Ik lach en de hond blaft uitgelaten.
Waterval, we komen eraan.....
Op 9 maart 2018 ben ik bij de boekpresentatie van Instinct in Almere geweest.
Tijdens de presentatie ben ik verliefd geworden op het boek en heb deze toen gekocht.
Nu had ik eindelijk de tijd om hem te lezen en het is me absoluut niet tegen gevallen.
Instinct is het debuut van Anita Henriet en ik hoop na het lezen van dit boek zeker dat Anita er nog een vervolg van schrijft.
Het boek begint een tikkeltje langzaam, maar al snel komt er gang in. Wat ik wel leuk vind is hoe Anita de situatie omschrijft tussen Paul en Rose voordat Rose naar Willits vertrekt. Door de grappige manier van vertellen was ik meteen in het verhaal getrokken. Waarna het een tikkeltje langzaam gaat in het verhaal na Rose haar aankomst in Willits.
Toch blijft het verhaal pakkend genoeg om verder te lezen. Wanneer de eerste gebeurtenis rond Rose haar gave zich openbaart wordt het boek lekker spannend en wou ik graag weten hoe het verder ging.
Hoewel er aan het einde van het verhaal meer duidelijk wordt omtrent Rose en ook zeker omtrent Dean, bleef ik wel met een aantal vragen zitten. Daarom hoop ik ook dat er een vervolg van instinct zit aan te komen. Ik wil graag weten hoe het Rose en Dean vergaat.
Ik hoop jullie ook!!??
Veel leesplezier gewenst. | 1pos
|
Vele recepten komen voorbij en ieder recept heeft een mooi inleiding van hoe en wat. De recepten zelf zijn goed duidelijk uitgelegd en de foto’s maken het compleet.
We kunnen er lang over schrijven en nog meer tekst en uitleg geven, maar dat is met dit kookboek niet nodig, deze moet je gewoon in je keuken hebben staan en zo kun je elke dag inspiratie opdoen en er een feestje van maken met wat je op tafel zet. | 1pos
|
In 2011 schreef de Amerikaanse Karen Rose haar boek You belong to me. Voor Nederland zou de titel ietwat anders worden; Van mij alleen. Nu het boek is gelezen, blijkt de oorspronkelijke titel beter bij het verhaal te passen dan de Nederlandse. Nu maar hopen dat dit tot een vertalingsfoutje gerekend kan worden en ook het enige is.
Van mij alleen kent een heftige start. Macolms Edwards lijdt aan kanker maar dat belet zijn overvaller niet om hem onder dwang een aantal namen te geven. Dat daarvoor bij zijn vrouw haar vingers afgehakt moeten worden, kan hij niet zelf bedenken. Wat de overvaller wil weten zijn een aantal namen over een gebeurtenis die 21 jaar eerder heeft plaatsgevonden. Het echtpaar moeten het bezoek van de overvaller uiteindelijk toch met de dood bekomen.
Daarna vindt Lucy Trask het lichaam van haar vroegere muziekleraar, mijnheer Pugh. Nader onderzoek leert dat het niet haar geliefde leraar is maar iemand anders maar met de kleren van Pugh.
Rechercheur J.D. Fitzpatrick wordt op het onderzoek gezet en het lijkt erop dat de moordenaar bewust heeft geregisseerd dat Lucy het lichaam zou vinden. Samen met collega Stevie Mazzetti duiken ze dieper in de zaak en het vermoeden dat Lucy een groot geheim met zich meedraagt groeit langzaam en komt dicht in de buurt van “zeker weten”. Nog meer doden worden gevonden en steeds is er een link met Lucy….
Karen Rose heeft al eerder bewezen om ijzingwekkende verhalen op papier te krijgen. Niet alles is in het Nederlands vertaald maar wat er is, bewijst voldoende dat ze de kunst goed eigen is. Vergelijkingen met Tess Gerritsen maar ook met Jeffrey Deaver zijn niet uit de lucht gegrepen maar berusten dan ook op waarheid.
Van mij alleen is ook op dezelfde basis opgebouwd als andere verhalen van haar en is een heerlijke thriller waarin een klein politieteam het opneemt tegen een meedogenloze moordenaar. En langzaam komen beide rechercheurs achter de waarheid die 21 jaar geleden heeft plaatsgevonden en waar iemand nu de rekening van komt overleggen. Goed geschreven met interessante personages die, mits ze aan de goede kant staan, snel in de harten van de lezers worden gesloten. Alleen blijft lang onduidelijk wie nu aan de goede kant staat….. Goed boek dat genoeg elementen in zich heeft om een pageturner te zijn.
Eindoordeel: 4 sterren
Spanning: 4 sterren
Plot: 4 sterren
Leesplezier: 4 sterren
Schrijfstijl: 4 sterren
Originaliteit: 3 sterren
Psychologie: 4 sterren | 1pos
|
Het verhaal speelt zich af in de nabije toekomst, in 2029.Maud is een prostituee en ze probeert zich staande te houden in een wereld waarin al je gegevens zijn opgeslagen in een chip in een elektronisch burger dossier (vergelijkbaar met het huidige DigiD).Dit houdt in dat je nooit echt vrij bent, men weet immers altijd waar je bent en wat je doet maar het zou wel veiliger moeten zijn. Maud vind het niet erg want ze heeft immers niets te verbergen. Of toch wel? Ze huisvest een illegale Amerikaan op zolder, dus ze moet wel op haar hoede blijven. Ze komt met gemak aan illegale producten zoals sigaretten en heeft een mannetje voor het verwijderen van gegevens van haar EBD en die van haar zus. Maud behoort tot een kwetsbare groep (prostituee), haar klanten kunnen haar van alles aandoen.Toch maakt ze zich niet druk om haar privacy.
Het thema is zeer actueel: Privacy. Iedereen weet dat de overheid er alles aan doet om de digitale wereld veiliger te maken, veel mensen gaan te makkelijk om met hun privacy en gooien hun gegevens te grabbel. De relatie tussen de burgers en de overheid is in de toekomst erg belangrijk .De schijfster houdt ons als het ware een spiegel voor wat er gebeurd als je te laks bent met je gegevens of juist wat er gebeurt als mensen hierin doorslaan. Dit doet ze op een humoristische manier met herkenbare personages en situaties. Het verhaal leest vlot, je wilt weten wat er gaat gebeuren. Ondanks dat het een roman is en geen thriller is er voldoende reden om door te willen lezen.
Het eind is anders dan verwacht, tenminste voor mij. Het lijkt alsof het boek niet af is. Dat is wat mij betreft het enige minpuntje.
4 sterren. | 1pos
|
In dit laatste deel van "Helden van Olympus" moeten we helaas afscheid nemen van de doldwaze avonturen die de vele helden en heldinnen meemaken.
Rick Riordan weet je iedere keer weer mee te laten leven met de halgoden die te maken hebben met hun ouders die op hun beurt weer last hebben van de wisseling tussen hun griekse en romeinse kant waardoor hulp van hun kant ver te zoeken is.
Blijft de vraag of ze het kunnen winnen van moeder aarde Gaia? | 1pos
|
Ijskoud als vervolg op Galgenveld. Leuke Nederlandse thriller.
Kinderen met een talent worden ontvoerd!
En het gaat verder met de cold case: de verdwijning van de zus van hoofdpersoon Kyra.
De omstandigheden waaronder Jesse verdwijnt deden mijn herinneringen herleven, toen mijn zoon heel jong was en ook regelmatig even uit mijn blikveld verdween. Wat een angst kan je dan hebben!
Ik heb me heerlijk geamuseerd. Eén kanttekening. De scenes van de kinderen leken heel erg op een boek uit de schitterende Q-serie van Adler-Olsen, Noodkreet uit de fles. Zou Isa Maron dat boek ook gelezen hebben?
Ik kijk in ieder geval uit naar het lezen van het volgende deel! | 1pos
|
Verzin maar eens voor dit boekreview een toepasselijke titel! Zo’n originele en eigenzinnige thriller! Boektitel Arizona blues is goed getroffen. Het jankende geluid van houthakkers, die bomen omzagen. Het boek draait onder andere om een van die houthakkers uit Arizona, die een vreemde ontmoeting met ruimtewezens had, rijk werd en een opvangcentrum begon voor verdwaasden, die een alien of anderszin onbegrepen ervaring opgedaan hadden en door hun omgeving niet geloofd werden. Het verhaal zit complexer en knap in elkaar. Ik heb een paar hele aangename uurtjes doorgebracht met Arizona blues. Het plot kwam op mij over als een Peppi en Kokki verhaal voor volwassenen. Je kon er wat van leren en het werd nergens bloedstollend gruwelijk. | 1pos
|
Verassend en origineel!
Mortal Engines is een young adult van Philip Reeve.
Je maakt in dit boek kennis met een toekomst die wij ons op geen enkele wijze kunnen voorstellen. Steden zijn tractiesteden geworden en bewegen zich voort in de wereld via rupsbanden en zien andere steden, dorpen en wijken als prooi en verslinden hen om materialen voor hun eigen stad te gebruiken om verder uit te bouwen. Ze noemen dit het ‘stadsdarwinisme’.
De stad Londen is verdeeld in verschillende niveaus en gildes die samen 1 geheel vormen. Je kunt dit zien als diverse lagen en groeperingen van de bevolking.
Tom, een 15 jarige jongen, is een leerling derde klasse van de geschiedenisgilde van tractiestad Londen.
Tijdens zijn taak als leerling in de lage niveaus van de stad is hij getuige van een moordaanslag op zijn grote held en hoofdhistoricus Valentine.
Hij zet de achtervolging in op de dader maar belandt uiteindelijk samen met haar, Hester Shaw, in het buitengebied.
Samen proberen zij de stad weer in te halen, maar het blijkt dat er een aantal mensen zijn die hen daar niet willen hebben.
De burgemeester van Londen is uit op macht om Londen nog groter te maken en heeft een geheim wapen.
Maar met welk doel is dit wapen ontworpen en welke offers moeten hiervoor worden gebracht?
Waarom wil Hester koste wat kost terug naar Londen om Valentine te vermoorden?
Door de belevenissen in het buitengebied, ontstaat er een vriendschap tussen Tom en Hester. Tom worstelt in dit boek met zijn loyaliteit aan de stad waarin hij is opgegroeid en zijn nieuwe vrienden en omgeving in het buitengebied.
Katherine, de dochter van Valentine, gaat opzoek in Londen naar de waarheid over haar vader. Haar rotsvaste geloof en vertrouwen in hem wordt hierbij aan het wankelen gebracht. Wat is zijn rol geweest in dit alles? Waarom wil Hester Shaw haar vader vermoorden?
Het boek is geschreven in twee delen waarin het eerste deel zich vooral richt op de beleving van Tom en Hester in het buitengebied en je meer te weten komt over de vijandigheid van de steden naar elkaar toe in de wereld zoals hij door de auteur geschapen is.
Het tweede deel speelt zich vooral af in de stad Londen zelf en richt zich op de frictie tussen de niveaus en de plannen van de burgemeester.
Dat het boek in twee delen is verdeeld heeft het voor mij zeer interessant gemaakt. Je merkt dat de auteur alles tot in detail heeft uitgewerkt en de gebeurtenissen volgen elkaar in rap tempo op. Dit maakt het boek ontzettend het lezen waard. Er gebeurd van alles, de verschillende karakters zijn mooi en goed beschreven en het verhaal is dynamisch.
Het leest lekker weg en je moet gewoon weten hoe het afloopt.
Ondanks dat het boek gericht zou zijn op de jongste doelgroep van de young adult, zijn bepaalde gebeurtenissen in het boek wat mij betreft toch wat duister. Voor mij waren dit absoluut verrassende wendingen en maakt het einde van het boek mij absoluut nieuwsgierig naar het volgende deel! | 1pos
|
Laat je niet afschrikken door dit ruim 1200 pagina's en 1kg wegende boek. Dit verhaal weet alle 1248 pagina's te boeien met een prachtig verteld familie epos vol drama, liefde en een vleugje (chocolade) magie. Dit alles speelt zich af tegen de achtergrond van de roerige geschiedenis, gezien vanuit het communistische Europa achter het ijzeren gordijn. Een setting die voor velen misschien onbekend is, maar daardoor des te boeiender.
De acht (vrouwelijke) hoofdpersonen, hun families, liefdes en hun levensverhalen zijn allemaal even bijzonder. Bij veel boeken ontstaat een voorkeur voor of juist een weerstand bij bepaalde personages, maar Nino weet elk mens zo mooi en rijk (niemand is zwart-wit, op een paar slechteriken na) uit te werken dat elk persoon boeiend is en dat je van elk persoon begrijpt waarom hij/zij de (soms slechte of domme) dingen doet die hij/zij doet.
De verhalen zijn prachtig in elkaar verweven en het einde vormt een perfecte cirkel met het begin. Dit is dan ook het onderliggende thema; al onze levens zijn als de draden in een tapijt met elkaar verweven en vormen samen een patroon. De draden (wij mensen) kunnen niet los van elkaar gezien worden, ze vormen en beïnvloeden elkaar en als je jezelf wil kennen, moet je de andere draden (mensen) binnen jouw patroon kennen. Deze gedachte komt vooral in de laatste paar hoofstukken vol binnen.
Tip: lees direct na het einde de proloog opnieuw... | 1pos
|
zeer spannend boek,maar waarom nou zo'n eind? | 1pos
|
06 apr 2013
Op het voorblad van Wildernisjaren schrijft Linda Nijlunsing mij:
“Volg je hart, no matter what!” Linda Nij
In Wildernisjaren gaat Linda terug in de tijd, toen ze als jonge vrouw in Alaska ‘big Jim’ heeft ontmoet. “Into the wild gaat ze met hem samenleven, ze probeert er het bestaan in de wildernis van Alaska te begrijpen, ze moet ontberingen doorstaan, leven er geïsoleerd maar weet toch ook de eenzaamheid te waarderen, ze moet er hard werken maar geniet tegelijk van de overweldigende omgeving, ze voelt er zich één met de natuur, ze wordt gevoed door de liefde.
Later ontstaat er door de eigenzinnigheid van Jim een kentering in hun relatie en moet Linda een keuze maken, ze zal Alaska verlaten maar misschien zal haar hart altijd blijven hunkeren naar het onmetelijke land.
Een goed en vlot geschreven verhaal waarbij de toegevoegde waarde de beschrijvingen in het nog tamelijk onbekend Alaska zijn. | 1pos
|
Ons verhaal begint in 1847, Edinburgh, wanneer het hoofdpersonage Will Raven een dode hoer aantreft in haar bed. Haar lichaam is gebogen in een onnatuurlijke manier en haar gezicht geeft een langzaam en pijnlijk einde weer.
Bang dat hij de schuld krijgt van wat hij aantreft, vlucht Will voor de repercussies. Morgen begint zijn medische stage onder de beroemde professor Simpson en hij zal er niet voor zorgen dat zijn verleden zijn veelbelovende toekomst in de weg zal staan. Echter, wanneer meer jonge vrouwen dood aangetroffen worden, gaat Will samen met de zeer pientere huishoudster Sarah op onderzoek uit.
In dit zeer grijpende verhaal kan je spanning, avontuur en accurate medische feitjes verwachten.
Het boek is geschreven als cross over tussen Jack the Riper and Downtown Abbey.
Een echte aanrader voor iedereen die geïnteresseerd is in een misdaad verhaal, geplaatst in een tijd waar het woord hygiëne nog niet in het woordenboek stond! | 1pos
|
Bij het zien van de cover en het lezen van de titel verwachtte ik een boek te lezen over het restaurantwezen, over de achtergrond, over de mensen die daar komen, over de mensen die daar werken. Wilde weten of ik het een en ander zou herkennen van mijn tijd dat ik in de horeca werkte. Dat is zeker het geval, maar gelukkig herken ik niet alles omdat ik schijnbaar bij de 'betere' bedrijven heb gewerkt waar, voor zover ik weet, bepaalde zaken als discriminatie, niet aan de orde waren omdat iedereen daar gelijk behandeld werd, of je nu blank was of een 'andere kleur had, man of vrouw was. Helaas is dat dus niet overal vanzelfsprekend, wat je ook kan lezen in het boek.
Het boek vertelt op een vlotte manier hoe de restaurants zijn ontstaan, hoe het er vroeger aan toe ging en hoe het er heden ten dage aan toe gaat. Welke rol het speelde en speelt in de maatschappij, wat men vroeger serveerde en wat men heden ten dage serveert. Hoe het personeel onderling met elkaar omging, de rangen en standen van het personeel hoe bazen met hun personeel omging en hoe men met 'lastige' klanten omging. Hoe de restaurants en hun keukens er vroeger uitzagen.
Er komen veel bekende namen voorbij over wie je leest dat ze of even van het werken in een restaurant hebben geproefd of er hebben gegeten om er later hun mening over te schrijven of dat ze onderaan zijn begonnen en vervolgens chefkok zijn geworden of een eigen restaurant zijn begonnen.
Dit is dan ook een echt boek voor een ieder die in de horeca werkt, heeft gewerkt of in de horeca wil werken, maar ook als je geïnteresseerd bent hoe het er achter de schermen in restaurants aan toe gaat. Je krijgt na het lezen van dit boek (nog meer) bewondering voor het personeel dat in de horeca werkt.
Je moet wel je aandacht bij het boek houden, want zo lees je een klein stukje over het een en dan weer een stukje over het ander, om vervolgens weer over het een te lezen en dan weer over het ander of weer over iets anders te lezen. Het is niet storend, maar het is zeker geen boek dat je even bij wijze van spreken, in de wachtkamer van de dokter, leest. Je moet er echt wel je hoofd bij houden.
Ik raad je overigens aan om het boek niet te gaan lezen als je trek hebt, want je krijgt trek van de gerechten die genoemd worden.
Minpuntje is dat de noten niet direct onderaan de pagina staan, maar dat je naar het eind van het hoofdstuk moet bladeren om de bewuste noten te lezen. | 1pos
|
Vorig jaar las ik het eerste deel, Galgenveld, en het tweede deel, IJskoud. Het eerste deel kon me niet helemaal overtuigen, maar na IJskoud gelezen te hebben, ben ik helemaal overtuigd. Dit derde deel stond dan ook hoog op mijn verlanglijstje.
In dit derde deel is er een gruwelijke vondst van schedels in een tuin van een villa in Amsterdam-Noord. Het team van Maud Mertens wordt er opgezet. Als blijkt dat de moordenaar een zeer uitgekiend plan had, wordt de zaak veel ingewikkelder dan gedacht...
Ondertussen zoekt Kyra nog steeds naar haar zus Sarina. Haar zoektocht heeft nog heel weinig opgeleverd, want Sarina is nog steeds spoorloos. Leeft ze nog? Waar is ze? Onvermoeid zet Kyra haar zoektocht verder en eindelijk krijgt ze een kleine tip over Sarina... Komt Kyra eindelijk te weten wat er met Sarina is gebeurd?
En dan is er nog het mysterieuze meisje uit Londen. Wie is ze? Wat is er met haar gebeurd?
Net als de twee vorige boeken heeft ook Ritueel korte hoofdstukken. Hierbij is ook weer gekozen voor een afwisseling van perspectief. Er zijn vier perspectieven: Maud, Kyra, de dader en het meisje in Londen. Af en toe vloeien deze perspectieven in elkaar als de personages (Maud en Kyra) elkaar ontmoeten.
De verhaallijn van het mysterieuze meisje in Londen is nog niet helemaal afgerond. In deze verhaallijn stuurt Isa Maron me trouwens "van het kaske naar de muur". De ene keer wéét ik zeker dat het zo is, een paar hoofdstukken later is er een nieuwe wending en denk ik weer dat het zo is. Kortom, ik weet nog altijd niet wat ze nu bedoelt. Ik zal moeten wachten op het volgende boek.
Ik vond Ritueel weer een spannend boek om te lezen. Ik ben blij dat ik na Galgenveld heb doorgezet om de reeks te blijven lezen, want het is zo'n goede reeks. Op naar het vierde deel, waarin ik hoop eindelijk te weten te komen hoe het allemaal afloopt... | 1pos
|
Heb het boek De mooiste handen van Delhi uitgelezen en hier mijn reactie erop:
Als Göran Borg ontslag heeft gekregen gaat hij met een vriend,die reisleider is,mee naar India.
Hij leert daar Yogi kennen en als hij dan ook nog een mooie dame ontmoet besluit hij voorlopig in Dehli te blijven.
Jammer genoeg is die dame wel getrouwd,maar dat weerhoudt hem er niet van een relatie met haar te beginnen.
Hij woont tijdelijk bij zijn nieuwe vriend Yogi in huis,maar na enige tijd krijgt dan toch een eigen onderkomen.
Dan begint hij zich voor te doen als journalist en besluit te gaan schrijven over allerlei Indiase onderwerpen die hij aan Zweedse kranten gaat verkopen.
Alles wordt op een humoristische toon beschreven en ik moest er af en toe echt wel om lachen.
Leuk om te lezen hoe Göran steeds beter in zijn vel komt te zitten.
De schrijfstijl is plezierig om te lezen en het boek leest vlot weg.
Ben benieuwd of er nog meer boeken van deze auteur gaan verschijnen. | 1pos
|
Cleo krijgt de kans van haar leven, maar een klein stemmetje weet al genoeg redenen om het niet te doen. Toch weet haar oma haar over te halen en reist ze in haar eentje af naar een Zuid-Frans plaatsje in de buurt van Montpellier.
Ze weet haar draai aardig te vinden, maar het is een stuk eenzamer dan dat ze gewend is in het bruisende Londen. Deels uit nieuwsgierigheid en deels omdat ze iemand wil redden klimt ze op een dag over de muur van haar buurman. Letterlijk en figuurlijk, want hoewel zij denkt dat hij niet thuis is, ziet hij het gewoon gebeuren. Hij doet echter niets.
Luc zit namelijk helemaal niet te wachten op afleiding, en zeker niet in de bijzondere vorm van Cleo. Hij heeft zich teruggetrokken om zich voor te bereiden op de toekomst en kan daarbij geen hulpbehoevende buurvrouw gebruiken. Helaas besluiten de sterren anders, want hij staat toch regelmatig bij haar op de stoep om zijn hulp aan te bieden.
Er is echter één probleem. Luc is helemaal niet op zoek naar liefde, en weet dat als Cleo zijn ware gezicht heeft gezien, ze heel hard weg zou rennen. Cleo, aan de andere kant, ziet ook wel in dat dit maar tijdelijk is. Zij is geen match voor een man als Luc.
Is hun liefde sterk genoeg zodat ze over hun eigen muur kunnen klimmen, of trekken ze zich voorgoed terug?
Onder de sterren van Montpellier is een hele fijne feelgood roman waarin de personage goed tot hun recht komen. Marina Folkers weet met haar schrijfstijl precies de juiste sfeer te vangen van haar karakters, maar ook van de omgeving waardoor je van begin tot het eind het boek beleeft alsof je er zelf bij bent. Doordat ze zich focust op de onzekerheden van de personages en het gegeven klein houdt met een flinke dosis humor, zijn de personages levensecht en geloofwaardig. Eigenlijk zijn ze wel een beetje om verliefd op te worden.
Het verhaal ontvouwt zich geleidelijk zonder dat het ergens langdradig wordt. De chemie tussen de Luc en Cleo wordt goed neergezet en doordat er afwisselend vanuit hun beiden wordt verteld, krijg je een mooi totaalbeeld van de gevoelens voor elkaar. Wat er ook voor kan zorgen dat je Cleo af en toe voor haar hoofd wil slaan.
Toch wekken haar twijfels geen irritatie op. Doordat Cleo en Luc allebei al heel snel vertrouwd aanvoelen, is iedere keus die ze maken ook begrijpelijk. Je gunt ze de liefde van hun leven, maar ziet ook de problemen die ze zelf ook zien. Daarbij komt ook nog dat ‘het geheim’ wat ze allebei met zich meedragen niet als donderslag bij heldere hemel komt. Het is een beetje als de liefde zelf, het verrast je en eigenlijk had het nooit anders dan zo kunnen zijn.
Marina Folkers heeft een fijne beeldende schrijfstijl waardoor je als lezer als het ware in het verhaal wordt opgenomen. Of het de omgeving is, de emoties van een personage of een gebeurtenis, alles is omschreven zoals het echt is. Dat maakt het heel herkenbaar. Stiekem deed het mij ook denken aan een film als A good year.
Kortom, Onder de sterren van Montpellier is heerlijk genieten van de omgeving in goed gezelschap. Met een lach en een traan, dat dan weer wel. | 1pos
|
Alweer het tiende deel uit de Rani Diaz-serie en wat voor een! Rani en haar team dienen maar liefst 3 moorden op te lossen. En tot overmaat van ramp heeft haar vaste collega Bert een persoonlijk probleem waar Rani ook het nodige speurwerk voor moet uitvoeren. Vooral de echte fans herkennen de werkwijze van Rani en hoe ze haar team inzet om de beste resultaten te behalen, zelf haar chef van Damme kan haar hierin niet temperen. De schrijfster bewerkt verschillende en actuele verhaallijnen tot een spannend en mooi plot, heel langzaam vallen de puzzelstukjes in elkaar. Kortom een spannende aanvulling van de reeks, dat zeer vlot weg leest door de makkelijke schrijfstijl en korte hoofdstukken. | 1pos
|
Dit boek was voor mij de eerste kennismaking met Patrick van Rhijn, een hele prettige kennismaking kan ik wel zeggen. Wat een goed verhaal zeg, het zou zomaar eens waargebeurd kunnen zijn. Patrick kan zich goed inleven in een vrouwelijk hoofdpersoon, wat ik erg knap vind. Dit boek is voor iedere liefhebber van thrillers een aanrader maar vooral als Young Adult zeer geslaagd! Ik ga zeker meer lezen van Patrick van Rhijn. | 1pos
|
(oorspronkelijke recensie op mijn blog hillybillybeauty.nl)
Julia Willemse, een meisje wat ik nog nooit heb ontmoet maar waar ik, na het lezen van dit boek, nu zoveel over weet. Ik weet dat ze een onbezorgde jeugd heeft gehad, tot de dag die alles veranderde. Ook weet ik dat ze na een heel lange onzekere periode niet bij de pakken is gaan neer zitten. Ze is een heuse inspiratiebron, die mij laat zien dat het leven het waard is om voor te blijven vechten.
Achterflap
“Julia is een zondagskind. Letterlijk en figuurlijk. Alles in het leven zit haar mee. Ze heeft lieve ouders, leuke zusjes en veel vriendinnen, ze doet het goed op school, ze sport graag en veel en speelt goed piano. De toekomst lijkt veelbelovend.
Maar op de dag van haar 14e verjaardagsfeest wordt ze ineens ziek. Ze blijkt te lijden aan de zeldzame hersenaandoening ‘anti NMDA Receptor Encefalitis.’ Wat volgt zijn jaren van angst, ziekenhuizen, instellingen, hulpverleners en hulpmiddelen, veel frustratie en veel verdriet. Haar leven is in één klap veranderd.
TIME OUT vertelt het verhaal van Julia, haar zelfbenoemde gevecht tegen een zeldzame ziekte en de invloed die dat heeft op haar leven en dat van haar ouders en zusjes.”
Het verhaal wordt verteld in een dagboekvorm. Het begint met stukjes over Julia haar jeugd. Wat voor meisje ze was, hoe haar leven eruit zag. Op deze manier leer je meteen al heel veel over Julia. Dit wordt nog eens versterkt door de rijke toevoeging van foto’s uit Julia haar familie album. Heel persoonlijk en dat maakt het boek tot een boek wat je meteen grijpt. Persoonlijk ken ik Julia niet. Ik weet dat haar familie hier niet heel ver vandaan woont, dat haar zusjes hockeyen op dezelfde club als de mijne, maar thats it! Maar door de foto’s en hele persoonlijke teksten zal dit verhaal je erg aangrijpen.
Erg leuk vond ik de stukjes uit het dagboek wat bij Julia in het ziekenhuis lag al die maanden. Stukjes die door mensen zijn geschreven die bij Julia op bezoek kwamen in het ziekenhuis. Ontroerende stukjes, grappige stukjes, maar ook intieme stukjes die vooral door haar ouders zijn geschreven. Bij het stukje van opa had ik het even te kwaad…..
Stap voor stap volg je alle ontwikkelingen. De ontwikkelingen in het ziektebeeld en het herstel van Julia, maar ook de veranderingen in haar leefomgeving, haar gedrag en moed. Dit alles volg je van heel dichtbij en uiteraard met heel veel prachtige foto’s.
Het feit dat Julia een boek heeft geschreven vind ik al ontzettend stoer! Een stukje uit het boek:
“Julia denkt dat door wat zij heeft meegemaakt, zij later mensen zou kunnen helpen. “Ik heb veel doorzettingsvermogen. Hopelijk kan ik daar mensen mee helpen/ondersteunen. Yes, daar ligt mijn hart.”
Ik denk dat Julia met dit boek nú al veel mensen kan helpen. Het hele verhaal leert ons al hoe betrekkelijk het leven kan zijn en dat je van elke dag moet genieten. De kracht en het doorzettingsvermogen wat Julia laat zien in het boek zal mensen ook kracht geven om niet op te geven in bepaalde situaties. En ik weet zeker dat het boek heel veel jongeren zal aanspreken. Zo lazen mijn beide dochters, die zelden tot nooit lezen!, het boek allebei in één ruk uit. Tijdens het lezen lieten zij mij weten erg onder de indruk te zijn van het verhaal. Ze stonden beide even stil. Het zette ze aan het denken, dat was heel duidelijk te zien.
Julia beschrijft bijvoorbeeld ook dat ze het vervelend vindt dat mensen haar anders behandelen. Doordat ze niet kan praten en in een rolstoel zit hebben mensen de neiging haar te negeren en alleen te praten met de mensen om Julia heen. Dit zijn kleine stukjes uit het boek wat de lezer kan meenemen in zijn/haar eigen leven. Zo ook Amy en Fenna. Mochten zij Julia ooit eens tegenkomen bij de hockeyclub weten ze dat Julia het alleen maar heel fijn zou vinden als mensen tegen háár praten, en niet langs haar heen!
TIME OUT! is een boek waarbij je van heel dichtbij een zeer aangrijpend verhaal meemaakt. Gelezen vanuit het perspectief van Julia zelf en haar ouders en zusjes. Na het lezen van dit boek word je aan het denken gezet. Haal ik wel genoeg uit het leven? Behandel ik mensen met een beperking hetzelfde als mensen zonder beperking? Waarom maak ik mij druk om kleine onbenullige dingen? Allemaal vragen die bij mij op kwamen.
Lieve Julia, met dit boek heb jij al een hoop mensen bereikt. En ik weet zeker dat je al een hoop mensen aan het denken hebt gezet en wellicht hebt geholpen. Ik vind je een hele dappere jonge vrouw en ben dankbaar dat ik het boek heb mogen lezen. | 1pos
|
Bloedbroers, het tweede deel in de reeks Made in Sweden van het schrijversduo Anders Roslund en Stefan Thunberg.
In het eerste deel maakt de lezer al kennis met de drie broers, genaamd Leo, Felix en Vincent en hun ouders. De jeugd van de drie jongens is niet heel rooskleurig te noemen. Dit vormt de jongens, zowel in positieve als in negatieve zin. Zij zullen er altijd voor elkaar zijn, door dik en dun.
In het eerste deel hebben de drie diverse, gewelddadige, bankovervallen gepleegd. Zij zijn gepakt en veroordeeld tot een gevangenisstraf.
Deel twee begint feitelijk als Leo uit de gevangenis komt, na zes jaar detentie.
Zijn beide broers zijn dan al even op vrije voeten.
Tijdens zijn jaren in de gevangenis heeft Leo voldoende tijd gehad om na te denken en hij zint op wraak op de inspecteur, genaamd Broncks, die hem toentertijd achter de tralies wist te krijgen. Wraak is niet het enige waar Leo op uit is. Hij heeft zijn tijd "nutig" besteed en heeft een nieuwe overval gepland.
Roslund en Thunberg weten je volledig mee te slepen in het verhaal. Het is dan ook erg moeilijk het boek terzijde te leggen.
De plannen, de twijfels, de afwegingen van zowel Leo als van Broncks worden trefzeker omschreven.
Aan wie ben je loyaal? Blijf je dat aan jezelf of zullen er toch altijd omstandigheden zijn die maken dat je loyaliteit elders komt te liggen?
In hoeverre heeft je jeugd invloed op de beslissingen die je als volwassene maakt?
Deze dilemma's zijn goed uitgewerkt. Als lezer bekruipt je regelmatig het gevoel dat jij degene bent die de afwegingen dient te maken, alsof je in het hoofd van een van de personages zit.
De spanning blijft het gehele boek overeind, de personages komen tot leven, de emoties zijn rauw en puur.
Een boek wat er om vraagt verfilmd te worden. | 1pos
|
Het boek is exact wat je verwacht. Het geeft een open en eerlijk inkijkje achter de schermen van Voetbal International. Lomp, eerlijk en met de hart op de tong. Niets en niemand wordt gespaard, alles wordt uitgesproken, net als aan tafel.. Dat geeft een tof inkijkje in vele inside jokes die op maandag- en vrijdagavond. Een must voor iedere VI-fan. :-) | 1pos
|
De naam Moriarty is in Nederland inmiddels geen onbekende. Liane heeft inmiddels verschillende goedlopende titels op haar naam staan, en nu verschijnt ook het tweede boek van haar zus Nicola in het Nederlands. Vergelijking tussen de twee zussen is eigenlijk niet te vermijden en Nicola Moriarty schrijft net als haar zus romans met een flinke dosis spanning. Het boek begint als een heerlijke feelgood roman, wanneer vier vriendinnen samen een paar dagen weggaan. Maar al snel blijken de meiden niet meer op een lijn te zitten en een van hen neemt het initiatief om elk een anonieme brief te schrijven en deze aan elkaar voor te laten lezen. We beleven het verhaal door de ogen van Joni die door haar onzekerheden gelijk veel herkenning oproept. Het verhaal wordt gevarieerd doordat er afgewisseld wordt tussen het vriendinnenuitje en Joni's biecht aan de priester over alle gebeurtenissen. Door de vele geheimen wordt de spanning goed opgebouwd. Ook de korte hoofdstukken en het toegankelijke schrijfstijl en lettertype dragen hier aan bij. Alhoewel pas op het eind duidelijk wordt hoe het allemaal in elkaar steekt, krijg je als lezer eerder al een vermoeden wie de schrijfster van de vijfde brief is. Wel zijn de redenen hierachter verrassend en heeft de auteur aan het einde nog een leuke plottwist voor ons in petto. Ten slotte zijn de personages erg verschillend van elkaar en creeert de schrijfster al een soort spanning, doordat drie vriendinnen al in een hele andere levensfase zitten, dan de vierde vriendin. Concluderend is De Vijfde Brief een heerlijke combinatie tussen een roman en een thriller, die heel moeilijk weg te leggen is door een goede spanningsopbouw, interessante personages en een prettige manier van schrijven. Het schrijftalent zit zeker in de familie! | 1pos
|
Wat een indrukwekkend verhaal. Na de dood van broer Barend ruimt Mutsaers in twee maanden tijd het (ouderlijk) huis leeg samen met haar zus. Onder elke stoflaag komt een herinnering naar boven.
Barend is al jaren een kluizenaar en sterft op 51-jarige leeftijd in bed, gekleed in een nieuw pyjamajasje en omringd door porno. Met de herinneringen die ze heeft en de kattenbelletjes die Barend in huis achterlaat probeert Mutsaers haar broer te doorgronden. Gezien hun verwantschap is het niet raar dat ze daarmee ook zichzelf onder handen neemt. Filosofische vragen over onze eigen verantwoordelijkheid en de zin van het leven komen voorbij. Mutsaers groeide op in het naoorlogse Utrecht in een gegoed milieu. Dat merk je dan ook aan het ietwat oubollige taalgebruik, waarbij google je beste vriend is voor tekst en uitleg. Overigens sluit dat goed aan op het verhaal en de tijd waarover gesproken wordt. Een uitgebreide recensie volgt binnenkort op het online magazine Books and Bubbles | 1pos
|
Ik heb meegedaan aan de leesclub over dit boek.
Ik ben er wel achter gekomen dat ik er wel wat te makkelijk over heb gedacht, zo'n dikke pil in een maand uitlezen is niet niks. Een roman van 800 pagina's is nooit zo'n probleem, maar dit boek was toch heel wat anders. Er komt ineens ontzettend veel informatie op je af. Het onderwerp vond ik ontzettend interessant en de schrijfstijl van de schrijver vond ik ook prettig. Als je eenmaal in het boek bezig was wilde je ook echt doorlezen. Het is een boek om ontzettend veel van te leren.
Ik vond trouwens de omslag van het boek erg mooi! Heel simpel, maar perfect passend. | 1pos
|
Eindelijk een boek van Kuyt. En eindelijk zegt hij wat hij ergens echt van vindt. En in dit geval doet hij dat door te vertellen hoe hij zijn laatste 2 seizoenen, dus de seizoenen bij Feyenoord heeft beleefd. Let wel, hoe hij ze heeft beleefd. En dat levert een boeiend boek op met boeiende verhalen. Je leest over confrontaties met Van Bronckhorst maar ook over het respect wat hij voor hem heeft en over hoe Dirk vindt dat de club geleidt is en wordt. Over dingen die Dirk heeft geregelt en over dingen die Dirk misschien wel anders zou doen. Je merkt door het lezen dat Kuyt een man is die niks aan het toeval wil overlaten en keihard heeft gewerkt voor 1 doel: kampioen worden met zijn Feyenoord. En dat dit uiteindelijk ook lukt met een jongensboek achtig einde...namelijk een hattrick van Kuyt in de kampioenswedstrijd op 14 mei 2017.
Hij verwacht van anderen diezelfde toewijding en is verbaasd en boos als niet iedereen dat blijkt op te kunnen brengen. Dat er mensen zijn die kritiek hebben naar aanleiding van dit boek en zeggen dat Dirk zichzelf tè belangrijk maakt snap ik niet. Want het blijkt uit het boek wel dat Dirk proffessionaliteit vraagt van iedereen en iedereen die dit niet kan opbrengen moet wijken. En dit heeft zich uitbetaald want na slechts 2 prijzen in 16 jaar ging Feyenoord weer prijzen pakken. En wel 4 in 3 jaar tijd. Dat kan geen toeval zijn. Kuyt heeft mensen bij de club bewust gemaakt wat er moet gebeuren om de top te bereiken. En dan mag, nee MOET, je balen en het niet begrijpen dat je op de bank zit. En dan moet je voor je zelf weten dat je belangrijk bent. En wie dit boek goed leest kan inderdaad inspiratie opdoen en zoals Kuyt ook wilde bereiken met zijn verhaal: geloof krijgen in succes. Want dat is dit boek toch zeker ook, net zoals Kuyt zijn loopbaan....een succesverhaal. Ondanks dat Dirk ook nu, net zoals bij iedere stap in zijn imposants loopbaan, moet vechten tegen vooroordelen. Telkens weer. | 1pos
|
Het Boschhuis is een familiekroniek pur sang. Op zoek naar het verhaal achter een familiedrama verliest Pauline Broekema zich in het archief van haar grootvader. Grenzen van tijd en plaats vervagen en niet alleen een familie, maar een heel tijdperk komt tot leven. Het Boschhuis is de geschiedenis van rauwe tabakspioniers op Sumatra, een boerenleven aan de Zuiderzee, wereldverbeteraars in een lommerrijk Utrechts villadorp en het gewelddadige einde van een naïeve droom: oom Pieter ter Beek wordt in 1944, zes maanden voor de bevrijding, door de Duitsers gefusilleerd.
Wat een heerlijk begin, het harde boerenleven, het ontstaan en de opkomst van Amsterdam zoals we het nu kennen. We maken kennis met de overgrootouders van de schrijfster, Frans Jan en Jannetje. Hij is een tabaksplanter van middelbare leeftijd in Indië en zij een rijke boerendochter die nog geen 18 is, maar haar mannetje al staat op de boerderij en niet terugdeinst voor hardwerken en vieze handen. De reis en hun korte tijd samen in Indië is heel interessant om te lezen en hun verblijf daar had eigenlijk nog wel veel langer mogen duren. Maar de geschiedenis is anders en zij komen weer terug in Nederland waar zij kinderen krijgen en de familiekroniek zich voortzet. Het verhaal van haar grootouders, ouders, ooms en tantes en overige familieleden, de aanloop naar de tweede wereldoorlog, de keuzes tijdens de tweede wereldoorlog daar zullen veel mensen wel iets van hun eigen familie in herkennen. Herinneringen die boven komen drijven of verhalen die we gehoord hebben nieuw leven in blazen. Een indrukwekkend stuk geschiedenis die laat zien hoe gezinnen verdeeld worden door de keuzes die worden gemaakt. Hoe mensen zich als beesten kunnen gedragen als ze macht krijgen over andere, hoe grenzen vervagen. Persoonlijk herken ik heel veel in de tweedeling door de verschillende keuzes die broers hebben gemaakt in de oorlog. Hoeveel impact dat nog op mij heeft gehad, die twintig jaar na het einde van de oorlog is geboren.
De enige aantekening die ik wil maken is dat soms de feiten, die niet bij de familie horen, iets te veel aandacht opeisen waardoor je een beetje uit de flow van het verhaal raakt. Altijd het gevaar natuurlijk als je je oprecht als schrijver aan de feiten die jou bekent zijn wilt houden en misschien ontkom je daar ook niet aan als je probeert een echt tijdsbeeld neer te zetten. Een boek voor de mens die weet wat onthaasten is en die vooral ook gegrepen wordt door de herkenning van de eigen familiegeschiedenis en hoe een oorlog nog op generaties daarna impact kan hebben. | 1pos
|
Intelligent geschreven boek met interessante verhaallijnen. Je wilt weten wat er gebeurd is. Het heen en weer wisselen in tijd vond ik, in tegenstelling tot andere boeken geen enkel probleem. Binnen no time uit! | 1pos
|
Gezien door een Vlaamse bril, maar wel met veel voor mij nieuwe info, terwijl ik heel veel over Churchill heb gelezen.
Interessant - een biografie over deze bepaald niet gemakkelijke man! | 1pos
|
Hoewel ik dit boek al voor de tweede keer las, liet het weer een grote indruk op mij achter. Ik merk ook dat dit het moeilijker maakt om een recensie te schrijven, omdat ik heel enthousiast over ben, maar het niet goed onder woorden kan brengen.
Laat ik beginnen met dat ik de schrijfstijl echt geweldig vond. Ik had totaal geen moeite om in het boek te komen en het las ook heel vlot. Ik las het boek voornamelijk in het vliegtuig en meestal heb ik dan best veel moeite om me te concentreren op een boek, maar dat was bij dit boek zeker niet het geval. Ook zorgt de goede schrijfstijl van Hosseini er voor dat de heftige gebeurtenissen die beschreven worden in het boek, iets luchtiger te lezen zijn.
In het boek volg je zowel Mariam als Laila al van jongs af aan. Ik vond dit heel fijn om sommige handelingen en gedachten van hen beter te begrijpen, doordat je weet wat zij in het verleden hebben meegemaakt, zijn hun reacties logischer. Ik vond beide personages ook heel goed uitgewerkt. Hun gevoelens kwamen goed naar voren en daardoor had ik totaal geen moeite om met ze mee te leven. Ook de vriendschap die tussen Laila en Mariam opbloeid is goed beschreven. Logischerwijs zijn ze eerst rivalen, maar hoe meer nare dingen ze met elkaar meemaken, hoe dichter ze naar elkaar toe groeien. Zo ontstaat een hechte vriendschap tussen twee vrouwen, die op het eerste gezicht nogal van elkaar verschillen, maar toch ook veel overeenkomsten hebben.
Het boek geeft een goed beeld over de geschiedenis van Afghanistan en dan niet over een klein deel in de tijd, nee over een tijdsbestek van zo’n halve eeuw. Dit maakte het boek voor mij heel interessant om te lezen, omdat ik hier zelf niet zo veel van af weet. Door de goede omschrijvingen die Hosseini geeft, krijg je een goed beeld over de oorlog in Afghanistan en de manier waarop vrouwen behandeld werden. Vooral het feit dat Hosseini zo duidelijk beschrijft hoe de vrouwen behandeld werden en vrouwen op sommige plekken ter wereld waarschijnlijk nog steeds behandeld worden, vond ik heel sterk. Hier sta je namelijk niet vaak bij stil, maar als het zo omschreven wordt in een boek, besef je je wel hoe goed je het eigenlijk hebt hier in Nederland.
Duizend Schitterende zonnen is een prachtige roman waarin Hosseini je meesleept in de Afghaanse geschiedenis, de toestand in vluchtelingenkampen, het verdriet na het verliezen van een familielid en de rechten van vrouwen die enorm ingeperkt worden op het moment dat de Taliban Kabul inneemt. Dit boek is echt een van de beste boeken die ik ooit gelezen heb. Het gaat over heftige onderwerpen, maar door de fantastische schrijfstijl is het een echte pageturner, die je maar moeilijk weg kunt leggen als je er eenmaal in begonnen ben. Een echte aanrader voor iedereen! | 1pos
|
Wat een verhaal, wat een geschiedenis! Gerdien Verschoor schetst in Het Meisje en de Geleerdede odyssee van twee gelijknamige Rembrandtschilderijen. De 96-jarige Poolse gravin Lanckoronska schonk beide doeken in 1994, vijf jaar na de val van de Muur, aan het Koninklijk Paleis in Warschau en zo kwamen ze - voor het eerst sinds Rembrandt ze in 1641 schilderde - in de openbaarheid.
Het boven water komen van meesterwerken spreekt tot de verbeelding. Gerdien Verschoor ploos nauwgezet uit waar de werken al die tijd hadden vertoefd. Een verbluffende geschiedenis bleek achter deze doeken schuil te gaan …
Ongeveer 60 jaar nadat Rembrandt de werken schilderde, kwamen ze rond 1700 in handen van de rijke Amsterdamse zijdekoopman Jan van Lennep die ze een plaatsje gaf aan de muren van zijn grachtenpand. Na zijn dood werden ze in 1710 geveild aan Paul von Kameke die de doeken meenam naar Berlijn. Het was aan hem dat koning Stanislav August van Polen omstreeks 1775 de werken kocht om ermee te pronken in zijn paleis. Na de dood van deze, tevens laatste, koning van Polen (1798) kwamen ze via courtisane Zofia Witt in 1815 bij Kazimierz Rzewuski in Wenen terecht. Door het huwelijk van zijn dochter met keizerlijk adviseur Antoni Lanckoronski behoorden ze bijna twee eeuwen lang tot de kunstsverzameling van de gefortuneerde familie Lanckoronski. Net als zijn vader en grootvader, was zoon Kazimierz een verwoed collectioneur en koesterde hij de werken in zijn steeds groter wordende kunstverzameling. Ook diens zoon Karol, eveneens keizerlijk adviseur én gerenommeerd kunstkenner, gaf beide tronies (jargon voor portretten van niet-gekende modellen) een ereplaats in zijn majestueuze paleis in Wenen. Zijn dochter Karolina erfde de liefde voor de kunst van haar vader en (over)grootvader en ging kunstgeschiedenis studeren. Dat zij aan het einde van haar leven beide werken zou wegschenken, kon ze op dat moment niet bevroeden. Maar dan moest de Tweede Wereldoorlog nog uitbreken …
Naast deze boeiende vita van de tronies, kon Gerdien Verschoor niet anders dan de zo prominente rol van het geslacht Lanckoronski, en in het bijzonder die van de laatste telg uit de familie, Karolina, uitvoerig te belichten. Helemaal terecht overigens, want hun familiegeschiedenis is zodanig met de tronies verweven, dat beide doeken er wellicht al lang niet meer waren geweest, mochten de Lanckoronski’s er zich niet over hebben ontfermd. De geschiedenis heeft er immers voor gezorgd dat de doeken niet langer veilig aan de muren van hun paleis mochten prijken, maar werden geconfisqueerd, in ongunstige omstandigheden werden opgeslagen, werden achtergehouden en ei zo na in de vlammen opgingen …
Karolina kan terecht als de sleutelfiguur worden beschouwd omdat ze de brug slaat tussen de verloren gegane era van keizer Franz Jozef (begin 20eeeuw) en de eigen tijd (met als catalisator de val van de Muur in 1989). In die tussentijd heeft zij de veiligstelling van de tronies gewaarborgd en dankzij haar kan elke kunstliefhebber de werken nu bewonderen in het Koninklijk Paleis in Warshau.
Het Meisje en de Geleerdeleest als een boeiend (kunst)geschiedenisboek, wordt hier en daar een thriller – Karolina’s opsluiting, de brand … - , maar bevat even goed – in Rozdol - pastorale passages. Gerdien Verschoor is niet alleen een begenadigd kunsthistorica, maar heeft bovendien de pen van een rasecht verteller en weet geschiedenis écht tot leven te wekken:
“Het bestaat niet meer, het huis waar Jan van Lennep de Oude in de winter van 1711 te midden van zijn betoverende kunstcollectie overleed. Maar het licht op de Amsterdamse Kloveniersburgwal is nog altijd hetzelfde. Het kaatst heen en weer tussen de luchten boven de stad en het water van de grachten, blijft even liggen op de plassen tussen de kasseien en kruipt over het bordes het grachtenpand binnen waar het via eikenhouten vloeren de rijk ingerichte vertrekken bereikt. Daar strijkt het langs Oosterse tapijten en goudleren behang. De kasten met albums waarin van Lennep zijn verzameling tekeningen bewaarde, beginnen te gloeien. Marmeren borstbeelden lichten op, stofjes dansen boven het kabinetorgel waar je zo mooi Sweelinck op kunt spelen, licht doet de kleuren van de schilderen sprankelen.”(p. 33)
Wie dit boek gelezen heeft, is geneigd meteen een reis te boeken naar Warshau om er de tronies ‘in levende lijve’ te ontmoeten en bij het bewonderen van beide werken dankbaarheid te voelen voor het werk van Karolina Lanckoronska en haar familie. | 1pos
|
‘Ze is alleen.
Gevangen in een doodskist van plexiglas.
En iets druppelt haar lichaam in.’
Barbara woont met haar man Rob en hun kinderen in Frankrijk. Barbara is coach en geeft workshops. De komende workshop is georganiseerd door een man die zich op het laatste moment afmeld maar vooral wil dat het voor de andere deelnemers gewoon doorgaat. Hij vindt dat ze dat wel verdient hebben. Als de eerste deelnemers arriveren krijgt Barbara al een raar gevoel en vooral als blijkt dat alle deelnemers een gezamenlijk verleden hebben. De sfeer onderling is best vijandig en iedereen houdt afstand. Het lukt Barbara niet om de sfeer onderling beter te krijgen en het is dat het bedrag al volledig betaald is anders had ze iedereen weer terug naar Nederland gestuurd. Dan verdwijnen er deelnemers. In eerste instantie lijkt het hun eigen keuze te zijn om weg te gaan maar Barbara ontdekt dat er meer aan de hand is.
‘Waar heeft de man het idee vandaan gehaald dat deze workshop leerzaam voor eenieder van hen zou kunnen zijn? Het moet haast wel zo zijn dat hij ze helemaal niet kent.’
Verpest speelt zich af op het platteland van Frankrijk, waar Barbara en Rob wonen. In de vorige thriller van van Kempen hebben we al kennisgemaakt met deze personages. Rob is de broer van Louise. Louise en Suzan zijn deze week ook in Frankrijk, ze genieten van een weekje vakantie bij Barbara en Rob. Geschreven vanuit een wisselend perspectief trekt van Kempen de lezer direct het verhaal in en weet al snel het ongemakkelijke gevoel dat Barbara heeft bij deze workshop aan de lezer door te geven. De deelnemers hebben allemaal een typisch karakter meegekregen maar zijn moeilijk te doorgronden. Er rijst wel een vermoeden over wat er vroeger is gebeurd, toch blijft het nog een klein beetje koffiedik kijken.
Er zit behoorlijk wat tijd tussen de eerste en tweede thriller van van Kempen en het geheugen moest dan ook even hard geprikkeld worden. Maar net als bij Gevaarlijk spel is bij Verpest te zien dat dit boek met de grootste zorgvuldigheid is geschreven. En van Kempen heeft het zichzelf niet makkelijk gemaakt want er zijn heel veel lijntjes bij elkaar te houden. De vijandigheid tussen de deelnemers is tastbaar neergezet en voortdurend is er de nieuwsgierigheid waarom dit is. En waarom heeft die ene man de workshop heeft geregeld. Wat voor reden heeft hij en wie is hij? Het gedrag van de deelnemers drijft soms tot wanhoop en de gedachten van Barbara zijn goed te begrijpen.
‘Ze kijkt in de ongewoon donkere ogen van Saskia en voor de tweede keer bekruipt haar een onbehaaglijk gevoel.’
De interessante verhaallijnen hebben een onderhuidse spanning en worden netjes uitgewerkt naar de plot. Een plot die tot bijna het eind een groot raadsel blijft en op de weg er naar toe worden alle vermoedens telkens weer van tafel geveegd. Van Kempen laat hier haar talent zien, want zonder ook maar ergens uit de bocht te vliegen worden de lijnen aan elkaar verbonden. Verpest laat met veel emotie de invloed van pesten zien, wat dit doet met iemand en hoe dit het leven van iemand kan beheersen. Door de uitwerking van de personages wordt dit uiterst pijnlijk weergegeven. In Verpest draait het om de deelnemers van de workshop en deze personages zijn goed uitgewerkt, alleen was er een diepere uitwerking van Rob verwacht. Net als in Gevaarlijk spel blijft hij wederom wat op de achtergrond maar dit kan natuurlijk een reden hebben. Ook de kinderen van Barbara en Rob hebben nauwelijks een rol in dit boek, maar dit is ook niet noodzakelijk dus is geen storende factor.
Van Kempen is er met Verpest in geslaagd het succes van haar debuut te evenaren. De wijze waarop de auteur het thema pesten heeft neergezet, is indringend, vol van emoties en een groot compliment waard. | 1pos
|
Deze tip kreeg ik van de boekentipper...al moet ik toegeven dat dit eigenlijk pas het derde boek in de tip was. Maar ik was meteen geïntrigeerd en heb het bij de bibliotheek geleend.
Heerlijk boek, leest makkelijk weg door de korte hoofdstukken en de spanning. De rest van de serie komt dan ook zeker op mijn nog te lezen plank.
Het begint al meteen spannend met het levend begraven van een man die over een paar dagen gaat trouwen. Daarna komen de vrienden die dit gedaan hebben om in een auto-ongeluk. Alle achterblijvers zeggen niet te weten wat er tijdens het vrijgezellenfeest gepland stond, maar is dat wel zo?
Voor mij als ervaren (maar tikkie naïeve) thrillerlezer waren er voldoende verrassende plotwendingen om het boek tot het eind toe spannend te houden. | 1pos
|
Wederom een erg mooi en spannend avontuur van Dolfje Weerwolfje. Ik ben fan :-).
Het verhaal is duidelijk leesbaar, met korte zinnen, zonder kinderachtig te zijn. Er staan mooie, kleurige illustraties in. Van mij hadden er meer in mogen staan. Nu waren er soms bladzijden achter elkaar waar geen plaatje stond. De kinderen hadden daar zelf overigens geen commentaar op.
Op Dolfje na vond ik het leukste personage in dit boek Amber MacAmber, de taxichauffeur. Hij was erg grappig.
Bertje de Selkie was erg schattig. Jammer dat we weer afscheid van ze moesten nemen.
De hele recensie staat op mijn blog leesdan.blogspot.nl | 1pos
|
Mensen die de drie trilogieën over de Zes Hertogdommen in de kast hebben staan prijken zullen (héél begrijpelijk) een rondedansje hebben gemaakt toen bleek dat Fitz en de Nar terug zouden komen in een nieuwe trilogie. Beetje met een dubbel gevoel misschien, want de verwachtingen erg hoog gespannen, maar hoe dan ook: méér magisch genieten van Hobbs heerlijke personages. Goed, het duurt even eer de oude Fitz (echt) terug is, bedaarde huisvader als die oude moordenaar geworden is. En het neemt helemaal zijn tijd voor de immer ongrijpbare Nar ten tonele verschijnt. Verwacht dan ook niet teveel actie in dit eerste deel. Het verhaal komt eigenlijk pas goed – maar dan ook wel echt góed- op gang in de laatste paar hoofdstukken die je vervolgens snakkend naar meer achterlaten. Hobb zet op haar zo kenmerkende wijze haar verhaal zorgvuldig en liefdevol uiteen, bouwt langzaam een nieuw, tot de verbeelding sprekend decor en introduceert met aandacht nieuwe personages. "De moordenaar van de Nar" is eigenlijk een wonderlijke mix van nieuwigheden en herinneringen. Nostalgisch en tegelijkertijd veelbelovend. Heel fijn is een belangrijk nieuw perspectief vanuit een personage die omwille van de plot hier beter niet nader genoemd kan worden. Haar beleving, haar onwetendheid van de geschiedenis van de oorlogen met het Vermogen, haalt de banden met dit verleden weer aan: geeft de lezer de gelegenheid zijn geheugen op te frissen. Daarnaast maakt dit het boek ook geschikt voor lezers die nog níet bekend zijn met de drie trilogieën. Bijgevolg is dat de vaart in het verhaal dus nog wat ver te zoeken is- tegelijkertijd raak je hier wel weer onherroepelijk betrokken bij Fitz en vele anderen. Na een betrekkelijk vreedzame periode zijn ze gedwongen een nieuwe weg in te slaan: het geslacht van de Witte Profeten wordt bedreigd. Alles wat Fitz en de Nar destijds hebben bereikt lijkt nu voor niets te zijn geweest. De oude instincten van Fitz worden zonder pardon weer opgerakeld, want wee je gebeente als iemand aan zijn geliefden komt… | 1pos
|
De hoofdpersoon Pietro groeit op in Milaan. Zijn ouders hebben een passie voor bergen. Ze zijn er beiden opgegroeid en hebben hier liefde voor elkaar gevonden en voor de natuur. De vader van Pietro is niet gelukkig in de stad en verlangt terug naar de bergen. Zijn moeder is een sociale vrouw die goed aanvoelt wat een ander nodig heeft. Zo komt ze met het idee om een tweede thuis in de bergen te zoeken en ze vindt het perfecte huis in Grana. De eerste zomer ontmoet Pietro en Bruno elkaar. Bruno is een jongen die in de bergen woont en zijn oom en tante helpt. Zijn moeder ziet in Bruno een goede vriend voor haar zoon en moedigt hem aan om contact te leggen. Er ontstaat een vriendschap waarin Bruno de liefde voor de bergen overbrengt op Pietro, iets wat zijn vader ook graag deed maar Pietro niet voor open stond.
Pietro gaat na zijn studie in Turijn wonen om zijn eigen pad uit te kunnen stippelen. In verschillende levensfases zoeken de mannen elkaar op, de vriendschap is sterk verankerd. En langzaam blijkt dat “iemand uiteindelijk moet doen wat het leven hem geleerd heeft te doen” (tekst uit de acht bergen).
Het boek is een verhaal over vriendschap, zwijgzaamheid, volwassen worden en het vinden van eigen geluk. Bijzonder mooi geschreven! | 1pos
|
Schuld is een boek dat ik eerder aan mijn vrienden zou geven – als die lezen – dan aan mijn vriendinnen. Mannen en hun besognes staan centraal in dit prettig leesbare boek. Je volgt diverse, meestal niet al te sympathieke, mannelijke personages: twee broers, een zoon van een van die broers, een zwarthandelaar, een militair en zijn vrouw. Door allerlei samenloop van omstandigheden leiden de relaties die deze mensen met elkaar hebben tot de dood van één van hen.
De gebruikte taal is eenvoudig en direct en het verhaal is opgedeeld korte hoofdstukken waarbij de situaties steeds door de ogen van een ander wordt bekeken.
Alle personen in het boek zijn losers. Niets wat ze willen, lukt echt. Voor de zoon Kevin lijkt er nog hoop te zijn. Hij heeft een goed stel wiskundige hersens en dan kun je op veel plaatsen in de maatschappij terecht. Schuld refereert aan de schuld van zijn vader, die hij met slimme louche handel aflost. Toch is het lastig Kevin echt sympathiek te vinden vanwege zijn rare verhouding tot vrouwen. Van diverse vrouwen heeft hij naaktfilmpjes gevonden en chanteert hen door te dreigen deze op internet te zetten. Hij geniet van de macht die dat over hen geeft.
Minder aantrekkelijk van dit boek vond ik de portrettering van vrouwen. Zij zijn, zoals de vrouw van de militair, zo ouderwets onderdanig aan mannen. Ik vond het een opluchting toen een van de gechanteerde vrouwen van Kevin hem te verstaan gaf dat de chantage was afgelopen. Hij kon haar naaktfilmpje op internet zetten. Iedereen in haar omgeving had zij ingelicht dus hij kon haar niets meer maken. ‘That’s the spirit’ dacht ik en was opgelucht dat een vrouw eens terugsloeg.
Al zal ik dit boek niet snel aan mijn vriendinnen cadeau geven, ik raad ze wel aan het te lezen zo boeiend vond ik het ook wel weer. | 1pos
|
King is niet een typische romantiek verhaal met pagina's vol liefde en een happily ever after. Integendeel...
Normaal gesproken hield ik niet van zulke verhalen waar vrouwen als een object gezien werden of een bezit maar King zorgde voor een drastische omkeer van mijn ingesteldheid. Bladzijdes heb ik verslonden door het toch wat aangrijpend verhaal dat King bezat. Emoties zoals: medelijden, haat, passie en krullende tenen had ik ervaren. Een boek dat zo diep op mijn emoties kon werken, verklaard zich in een simpele reden: dit is gewoon een goed boek!
De ruige en stoere schrijfstijl zorgde voor een echte page-turner. Zoetsappige woordkeuzes vind je hier niet. Het scherpe randje in dit boek wordt voltrokken door de bijzondere hoofdpersonage in dit boek. Geen man met een stropdas en een vrouw die op universiteit haar studies afmaakt. Frazier laat op een bijzondere wijze de andere kant van de wereld zien. Waar het knokken is voor wat je wilt.
Conclusie: King heeft me uit mijn comfortzone getrokken waardoor ik boeken als deze een kans gaf. Ik geef het boek vier sterren vanwege de personages die niet simpel zijn en vaak tegenkomt en Frazier laat een hele nieuwe wereld (of zal ik zeggen onderwereld) opbloeien. Een stoer verhaal die zeker onder de aandacht gebracht moet worden. | 1pos
|
De nieuwe roman van Rosenboom voert ons terug naar de jaren 70. We volgen vanaf het begin de vriendschap tussen de twee hoofdpersonen die er toevallig net vóór het laatste examen op het Arnhems Lyceum achter komen dat zij eenzelfde toekomst voor zich zien.
Lou Baljon is een jongen van buitengewoon fors postuur met lang, wit en wattig haar, een vol gezicht met een vlasbaardje, een houthakkershemd en cowboylaarzen. De andere jongen is Eddie van de Beek. Hij is de tegenpool van Lou. Scherp gezicht, bijzonder tenger, met een oude maar geklede regenjas, en zijn halflange haar is donker, dik en sluik. Hij woont in Zevenaar.
Ze bespreken hun aspiraties. Geen studie zoals alle anderen, zij willen iets anders, (…) weg van het gebaande pad – ze gaan in de bijstand. Eddie heeft berekend dat de bijstand de meest ideale oplossing is, ook voor de staatskas. ‘Iets hoger nog dan een studiebeurs, je zit meteen ook in het ziekenfonds, en je behoudt je vrijheid’. Eddie wil journalist worden bij De Gelderlander en Lou wordt roadie bij de bekendste popgroep van Arnhem, Shout, een viermansformatie waarvan de leden ook allemaal in de bijstand zitten. Hun succes is matig. Er is slechts één hoogtepunt in hun bestaan: de tournee van 14 dagen in ‘rockstad’ Wenen. Eigenlijk is het enige goede aan deze rockgroep de professionele uitrusting. Lou is helemaal weg van de witte Fender-basgitaar van Walter. Hij kijkt ernaar zoals hij naar een vrouw kijkt. Altijd als hij alleen is in de oefenruimte, pakt hij de Fender en speelt ‘Blackbird’ van The Beatles, het nummer waarin de Fender het best tot zijn recht komt.
Dan volgen we het weinig inspirerende en eenzame leven van Lou als roadie. Muziek, muziek…. Met Lou aan de knoppen. Hoe zit het met de liefde? De meisjes zijn dol op hem maar niet verliefd. Lou ook niet, als het mee zit kent hij hun voornaam. Als het meisje haar haren naar achteren strijkt, dan wil ze wel, heeft hij ervaren. ‘Was dat het geval, dan gingen ze een eindje rijden, (…) dan stopte hij ergens op een parkeerplaats en deden ze het, liggend op een van de twee banken voor in de bus of anders, als er te veel mensen rondliepen, staand in het donkere vrachtruim, waarvan de laadvloer steeds meer bezaaid raakte met kapotjes, net of iemand een blikje sardines uit zijn handen had laten vallen.’
Het noodlot slaat toe als Lou een forse hernia krijgt en na de operatie blijvend mank wordt door een klapvoet. Deze ‘dwangstand’ verergert zijn eenzaamheid en hij krijgt er een minderwaardigheidscomplex van. Als roadie is hij exit. De band is aan een definitieve fade-out bezig.
Op aandringen van Eddie verhuist Lou naar Zevenaar en begint een eigen geluidsstudio: Studio Seven. We zijn dan in de tweede helft van de jaren 80. De studio loopt goed en vooral door zijn bijbaan als trouwfotograaf wordt hij een bekend persoon in Zevenaar. Echter, als carnavalsverenigingen opnames in zijn studio komen maken, houdt Lou het niet meer vol en sluit hij de tent.
Vriend Eddie komt weer te hulp en adviseert hem nu een bioscoop te beginnen die uitsluitend horrorfilms draait. Hij weet ook wel een geschikte ruimte om te kraken….
De episode ‘Bioscoop Corona’ zorgt voor enige hilariteit in het boek door de platvloerse humor die Rosenboom gebruikt om de burgerlijkheid van Zevenaar op de hak te nemen met als kopman wethouder Vonk. Desondanks kabbelt het verhaal maar voort.
Om zo’n 35 jaar chronologisch te overbruggen heeft de schrijver niet alleen drie tijdsprongen van tien jaar bedacht, maar ook twee verhaallijnen die niet synchroon lopen. De tweede lijn die in het heden speelt en al begint in hoofdstuk 4 is een geniale vondst. De lezer wordt nieuwsgierig gemaakt, er komt spanning in het verhaal. We volgen Riet, de vrouw van Eddie, met haar jongere nicht Lena. Ze zijn in een limo op weg zijn naar een première ‘à la Brooke Shields’ met Lena in de hoofdrol. Lena is 35 jaar, ‘zeker, ze was mooi, (…) maar haar schoonheid was die van een etalagepop, of een onbewoond eiland’. Lena zegt niets uit zichzelf. Haar dwangstand is ‘mute’ om een toepasselijke muziekterm te gebruiken.
Maar dan. Tien jaar verder. Voor de eerste keer krijgt Lou nu zelf een lumineus idee tijdens een gesprek met Eddie over de huidige narcistische samenleving. Het is duidelijk dat Eddie hier de visie van de schrijver verwoordt. Er klinkt eenongezouten mening over talentenshows in door. Hij ‘verklaart’ het waanzinnige succes van X-factor, Idols, enz. ‘De doorsnee kijker ziet een doorsnee zanger gefilmd worden op de rode loper, en wat is er mooier dan je eigen droom te zien uitkomen bij een ander die ook nergens in uitblinkt.’ (…)
Lou ziet het helemaal voor zich! ‘Ik leg voor de Corona een rode loper neer, de mensen lopen erover naar binnen, een cameraman in het portaal filmt (…)’ De rode loper als autonoom gebeuren!
Eindelijk actie vanaf hoofdstuk 18! De rode loper is uitgerold. Riet en de wonderschone Lena schrijden naar binnen, Lena wordt herkend! Lou kijkt vanuit zijn cabine naar de film en ziet dat Lena hem recht aankijkt, glimlacht en haar haren naar achteren schudt… Hij is helemaal van de kaart en spoelt de film telkens weer terug. Wat gaat Lou doen?
De laatste vijf hoofdstukken zijn subliem. De vier levens komen bij elkaar via de schijnwerpers, de opnames, de rode lopers. De muziek speelt nog steeds een allesoverheersende rol. De ukelele van Eddie bewijst zijn dienst, al wordt het nooit een gitaar. De Fender-gitaar wordt voor Lou een vrouw in zijn armen, hij speelt de melodie telkens opnieuw. Helaas, voor Lou is nu ook voor hem de definitieve fade-out nabij. Hij blijft alleen achter. ‘Hij zette de Fender in een fauteuil en het glas van Lena op de armleuning. Toen hij ertegenover ging zitten was het of hij bezoek had.’
Rosenboom schrijft toegankelijk, past zijn taalgebruik aan aan het milieu dat hij beschrijft en werkt de karakters van de vier weinig spectaculaire hoofdpersonen goed uit; de mooie Lena wordt zelfs een karikatuur. Eddie en Riet vallen nauwelijks uit hun rol. Lou evolueert evenmin, hij is eigenlijk een sneue figuur. Is Lou de afkorting van ‘loser’? Hij laat namelijk geen succes toe. Opmerkelijk! Is hij daardoor juist boeiend?
De constructie van de roman is mathematisch perfect, geschreven volgens vooraf bedacht schema. Opvallend zijn de vele herhalingen. Je kunt een longlist maken van steeds weer terugkerende beelden, motieven, zinnen, woorden, muziektermen. Is het verhaal daardoor taai en saai? Zeker niet! De rode loper is vooral ook voer voor psychologen, het stokpaardje van Rosenboom.
Thomas Rosenboom (1956) groeide op in Arnhem, een belangrijk gegeven voor dit boek. In 1983 debuteerde hij met de verhalenbundel De mensen thuis (1983). Al snel volgde Vriend van verdienste (1985). Zijn grote doorbraak kwam met de imposante roman Gewassen vlees (1994), waarvoor hij de Libris Literatuur Prijs ontving. Vijf jaar later publiceerde hij Publieke werken (1999) – en opnieuw won hij daar de Libris Literatuur Prijs mee. Andere werken: De nieuwe man (2003)en Zoete mond (2009). | 1pos
|
Niet wetend wat te verwachten begon ik aan Amureis Nalatenschap, en vrij snel was het uit. Het is een verhaal dat vlot gelezen kan worden met een beperkte set personages. Deze personages worden langzaam maar zeker uitgediept in het verhaal met af en toe een blik naar hun verleden. Hierdoor blijft het boek spannend tot het einde en is het niet al te voorspelbaar wat er gaat gebeuren. Een minpuntje is dat de snelheid van het verhaal naar mijn idee niet altijd evenredig is. Bepaalde stukken hadden best wat langer mogen duren. Al met al ben ik blij dit boek gelezen te hebben en kijk ik uit naar het volgende deel. | 1pos
|
Heerlijk boek,zeker ook wel voor volwassene | 1pos
|
Wat een mooi & ontroerend verhaal!
In 1 zucht uitgelezen!
Zeker en vast een van mijn favorieten! | 1pos
|
A coming of age novel with a protagonist (Charles Highway) who is totally full of himself and uses big words. Not a very likeable character at first but he does grow on you. A well written novel and my only gripe is that the rest of the characters in the book lack flesh on their bones. Martin Amis wrote this book when he was only 24 himself. It was his first novel and an impressive debut. I wonder though how many 19 year olds use the language that Martin Amis puts in the mouth of his protagonist, but then again; he used it himself. | 1pos
|
Margje Woodrow was leerkracht in groep 8 totdat ze besloot dat ze fulltime schrijfster wilde worden. Ze woont samen met haar man, twee kinderen en hond in Udenhout, Brabant. Woodrow was, net als haar hoofdpersonage Juul uit Verwoest, geen voorbeeldige leerling op de middelbare school. Ze was veel liever met andere dingen bezig dan met huiswerk maken, plannen en proefwerken leren. Er was één ding wat ze wél leuk vond aan school: boekverslagen schrijven. Lezen vond ze geweldig, ze had toen nog geen idee dat ze later schrijfster zou worden.
Verwoest begint op een begraafplaats. De broer van Juul, Milan, is namelijk omgekomen bij een auto-ongeluk. Juul en haar ouders hebben er erg veel moeite mee, de situatie thuis is zelfs zo moeilijk dat haar moeder psychische klachten krijgt en opgenomen wordt. Wanneer haar moeder weer thuis komt lijkt het alsof Milan nooit heeft bestaan. Zijn stoel aan tafel is weg, al zijn spullen zijn opgeruimd en er mag niet over hem gesproken worden. Op een avond ontdekt Juul bij het graf van haar broer iets schokkends. In het zand staat geschreven: DOEN + DURVEN = WAARHEID. Dat was Milan zijn favoriete spel, Truth or Dare. Zijn filmpjes op YouTube werden heel goed bekeken. Naast deze tekst vindt Juul ook nog een witte envelop met een dare. Ze moet deze dare uitvoeren in ruil voor de waarheid over de dood van haar broer. Na getwijfeld te hebben besluit Juul toch de dare uit te voeren. Maar het blijft niet bij één dare, er volgen er meer. Er gebeuren vreemde en angstaanjagende dingen en Juul raakt in paniek. Hoe komt ze hier ooit uit? En komt ze de waarheid over de dood van Milan nog wel te weten?
Het is helemaal duidelijk dat Verwoest een thriller is, daar valt niet over te discussiëren. Al vanaf de eerste alinea wordt je getriggerd om verder te lezen, de dares volgen elkaar in een moordend tempo op, zodat zelfs jij bijna niet meer precies weet wat er nu allemaal is gebeurd. Woodrow voert de spanning flink op. De persoon achter de dares staat soms, zelfs letterlijk, in de spotlight. Er zijn passages in het boek waar een weergegeven schijnwerper licht werpt op het ‘verhaal’ van Psycho, zo noemt Juul de persoon achter de dares. Dit geeft natuurlijk meer spanning. Ondanks het originele en sterke verhaal doet de schrijfstijl onder. Woodrow gebruikt simpele woorden, korte zinnen en het lijkt alsof het boek voor een jonger publiek bedoeld is.
Woodrow weet de lezer telkens op het verkeerde been te zetten. Het vermoeden over wie Psycho kan zijn wordt telkens weer ontkracht. Ook de ‘oplossingen’ uit de dares werken voor Juul niet bepaald mee, om moedeloos van te worden. Ondanks de flinke spanning zijn sommige gebeurtenissen een beetje onrealistisch. Ook de manier waarop Juul de dares aanpakt lijkt soms impulsief. Maar door de spanning en de problemen die pas helemaal aan het eind worden opgelost behoort dit boek helemaal tot de Young Adult Thrillers. | 1pos
|
Doordat Henri Nouwen zijn persoonlijke reis met de lezer deelt, gaat het schilderij meer leven. Alsof er meerdere vensters opengaan. Tegelijkertijd zet de schrijver de lezer aan om a.d.h.v. de verschillende personages in het schilderij stil te staan bij de rollen die jezelf inneemt in het leven t.a.v. anderen en geloof. Een verrassend en openhartig boek waarbij de schrijver afwisselend in- en uitzoomt op het schilderij. Prettig is dat de binnenflap uitgeklapt kan worden, zodat het schilderij tijdens het lezen steeds makkelijk bekeken kan worden. | 1pos
|
"Het circus komt voorbij" van Nobelprijswinnaar Patrick Modiano lijkt op een thriller, alleen kom je nooit te weten welke misdaad er precies is gebeurd en wat de rol van de personages uit het boek in die misdaad is. Wat het dan wel is? Een boek (een novelle eigenlijk) vol sfeer die altijd in een vage zweem van criminaliteit baadt. De hoofdfiguur, de 18-jarige Lucien, wordt als het ware op een paar dagen volwassen door zijn toevallige ontmoeting met het iets oudere meisje Gisèle. Zij blijkt helemaal niet te zijn voor wie ze zich voordoet en ze dringt dat ook op aan Lucien, die ze voor haar broer laat doorgaan bij ontmoetingen met allerlei louche figuren. Veel concreter wordt de plot niet, maar de hoofdrolspeler in dit boek is de stad Parijs, in de jaren '60. Misschien vind je de tientallen, honderden straatnamen soms van het goeie teveel, toch word je meegezogen in de sfeer van de lichtstad. Modiano wordt wel eens de Vermeer van de literatuur genoemd en daarvan is "Het circus komt voorbij" een mooi staaltje. Om even een paar uur weg te dromen, als zat je in die goeie, oude afgeschafte trein tussen Amsterdam en Parijs. | 1pos
|
Na de eerste trage twintig bladzijden komt het verhaal opgang, hierna in een sneltreinvaart uitgelezen, mooi geschreven!
Nu is het wachten op het tweede deel van de trilogie | 1pos
|
Mortal engines is het eerste boek van een reeks van 4boeken.
Het is een verhaal die gebruik maakt van onderwerpen en omgevingen die ik in andere boeken nog niet tegengekomen ben.
Het plot is spannend en soms komt er een lach wanneer een oud materiaal foutief benoemt word.
De personages zijn allemaal enorm verschillend en worden mooi uitgewerkt.
Het slot had ik wel verwacht maar toch zitten er verrassende stukken in die het einde afwerken en toch weer de interresse wekken voor het vervolg. | 1pos
|
HET VLINDEREFFECT - MARGOT VANDERSTRAETEN
http://cobra.be/cm/cobra/boek/1.2104503
do 09/10/2014 - 09:07
****
Hoe alles met alles te maken heeft, daarover gaat deze roman over een vrouw die terugkeert naar het hotel in Mumbai waar ze de aanslagen van 2008 meemaakte.
margot vanderstraeten het vlindereffect roman recensie jos borré
"Ze zeggen dat een vlinder in Florida uiteindelijk een orkaan in Azië kan veroorzaken. Ruth is zo’n vlinder. Ze is een mot."
Ruth is de tante van vertelster Angela. Lang geleden heeft Angela, toen nog een onschuldige puber, Ruth met haar vader betrapt. En toen vertelde haar vader zijn verhaal: hij bezwangerde nog langer geleden haar moeder, Ruths tien jaar jongere zus, terwijl hij eigenlijk verloofd was met Ruth. Wat nu gedaan? Die onthulling markeerde het begin van een lange reeks relationele complicaties.
Het vlindereffect, legt Margot Vanderstraeten vooraf uit, is een term uit de chaostheorie. "Edward Lorenz, Amerikaans wiskundige en meteoroloog, stelde in 1961 vast dat minimale veranderingen in de atmosfeer, via versterkende omgevingsfactoren, tot maximaal afwijkende resultaten kunnen leiden. Met andere woorden: een vlindervleugelslag in Brazilië kan een tornado in Texas veroorzaken."
Mystery guest
Het Taj Mahal Palace & Tower Hotel in Mumbai, 2008
Het ‘maximaal afwijkende resultaat’ in Azië dat is veroorzaakt in Florida, is niet de raid op het Taj Mahal Palace & Tower Hotel in Mumbai, wel wat die bij Angela teweegbrengt. Op 26 november 2008 voerden Pakistaanse terroristen een waanzinnig vernietigende aanslag op het hotel uit. Er vielen meer dan honderd doden en driehonderd zwaargewonden. In het boek logeert Angela op dat ogenblik in het hotel. Ze heeft haar zoon Theo van 23 daar uitgenodigd om er zijn verjaardag te vieren. Hij werkt aan de andere kant van de stad in een organisatie die kindslaven opvangt en steunt, maar het is de bedoeling dat hij over geringe tijd terugkeert naar Florida om er met zijn ouders in een nieuw hotelproject te stappen. Angela’s man Michael heeft al een succesrijke carrière in de sector opgebouwd, zelf werkt ze als mystery guest: ze controleert anoniem de gang van zaken in hotels en schrijft er rapporten over, en daarbij is ze perfectionistisch attent voor de geringste onvolkomenheden.
Rite de passage
Tien jaar na de terreuraanslag bezoekt ze het hotel opnieuw, om van "dat aanhoudende, hinderlijke schuren van bepaalde herinneringen" af te komen. Op haar vlucht terug naar huis belandt ze in het vliegtuig naast een hippievrouw, Jane, die in India haar esoterische batterijen heeft opgeladen en met wazige analyses en voorspellingen de nuchtere Angela op de proef stelt. Als het toestel in zware turbulentie terechtkomt, vraagt Jane aan Angela om verhalen over haar leven te vertellen, om haar angst af te leiden. Dat doet Angela dan maar, tegen haar zin, want "waarom zou iemand datgene uitdrukken wat, zelfs als er woorden voor te vinden zouden zijn, beter nooit uitgesproken zou worden?"
Ze vertelt voor Jane, maar ze richt zich tot haar zoon, en zo groeit in stukken en brokken, in een verknipte chronologie, het relaas van een keten van oorzakelijke verbanden, die Angela op 26 november 2008 in het Taj Mahal brachten, waarna zij, die niets liever wilde dan dat het leven ‘rustig en zonder complicaties’ verloopt, een diepgaande catharsis doormaakte. Niet langer registreren, maar voelen, niet langer de perfectie nastreven, maar haar zwakheden omarmen, niet langer onderweg zijn voor haar baan, maar terugkeren naar zichzelf – en dat was ook voor een stuk in Mumbai. Ze leefde op toen ze bij de organisatie de kindslaven ontmoette, ze kwam voor een verrassing te staan toen ze over Theo’s Indiase vriendinnetje hoorde. Ze leert pijn, wraak, liefde en verdriet opnieuw, maar op een andere manier te ervaren. In de raid ziet ze uiteindelijk een metafoor voor een soort rite de passage, die van haar een ander mens heeft gemaakt.
Fate cleans out the closets
En zoals de façade van het hotel in de aanslag verpulvert en daarachter een andere wereld tevoorschijn komt, laat ook de voorhang die Angela’s verleden en haar leven afschermde het afweten. Zo komen de frustraties in haar huwelijk in beeld, "ons uitgedroogde bestaan", en het getouwtrek tussen haar en haar man om de gunst en de liefde van hun zoon. En hoe die zoon helemaal niet uit is op een chic eigen hotel, en hoe groottante Ruth hem dingen heeft ingefluisterd waar zijn ouders niets van af wisten. Dus hoe de wereld er eigenlijk altijd al anders aan toe was dan ze dachten. Het komt nu allemaal boven. Uit een rap-song onthoudt ze dat ‘at night fate cleans out the closets’.
In dit alles valt het op dat het vertellerstandpunt van Angela zo vrouwelijk gekleurd is: als ze de herinnering aan haar zwangerschap ophaalt, als ze het over de liefde voor haar zoon heeft, de verbondenheid met hem, als ze ervaart hoe haar man zijn belangstelling voor haar verliest, als ze zich schijnbaar onverschillig in een avontuurtje stort, met als verklaring: ‘omdat alles me was ontnomen’. Margot Vanderstraeten maakt mannelijke lezers attent op de emotionele ervaringswereld van alvast deze vrouw, in de vorm van een aantal zeer herkenbare gevoeligheden, waar alvast haar man tot haar ongenoegen onachtzaam voor blijft.
Via via
Van lieverlede vallen Angela, onder de invloed van het discours van Jane, evenzeer ‘signalen en verborgen indicatoren’ op die er wel waren, maar waar ze de betekenis niet van inschatte. Feiten en feitjes, verbanden, verhoudingen. Reële elementen als “turbulentie” en “façade” groeien nu uit tot krachtige metaforen die het hele verhaal symbolisch onderbouwen. Daarbij doemt voor de lezer, achter het verhaal, de uitgekiende constructie van dit boek op. Niets bestaat dat niet iets anders aanraakt, illustreerde Jeroen Brouwers in zijn werk (en in het bijzonder in ‘Bezonken rood’) al, bijna tegelijkertijd met Harry Mulisch, die bij de gebeurtenissen in ‘De aanslag’ opmerkte: ‘want alles raakt alles in de wereld’. Margot Vanderstraeten doet niet voor hen onder. Ze laat alles tegenover elkaar of in elkaar spiegelen, ze brengt overtuigend aan het licht hoe alles via via met alles te maken heeft. Ook, zelfs, als het toeval er een rol in speelt, want het toeval lijkt alle gebeurtenissen te sturen. De aanslag was eigenlijk voor weken eerder gepland, maar de oversteek vanuit Pakistan moest worden afgebroken omdat men er bij de opleiding van de terroristen geen rekening mee had gehouden dat ze – bergbewoners - zeeziek zouden worden. Als dat niet zo en toen, dan was wat erop volgde ook niet de oorzaak van op zijn beurt dàt en dàt geweest. Angela stelt vast "dat in het leven zoveel van toevalligheden afhangt dat het niet langer om toeval kan gaan". Moeten we dan toch in voorbestemming of een onontkoombaar lot gaan geloven?
Onontkoombare toevalligheden
De geredde kindslaven leren hun vernedering om te buigen in herwonnen evenwicht en vertrouwen, en gaan daardoor misschien niet, uit onverwerkte woede, haat en frustratie, de weg naar het terrorisme op. De aanslag waarin Angela en Theo bij toeval terechtkomen gaat uit van arme Pakistanen die zich vergapen aan het vermeend rijke India. De leider van de raid, een volstrekt onopvallende man, heeft zich vooraf ook onopgemerkt onder de gasten van het hotel gemengd als een uitmuntende mystery guest. Zo heeft alles inderdaad met alles te maken. Rijk en arm, schijn en wezen, verwaarlozing en koestering, perfectie en onvolkomenheid: ze kruisen elkaar geregeld, maar vroeg of laat kijken ze elkaar ook recht in de ogen in dit boek, en ze maken daardoor van het hoofdpersonage op een aanstekelijke manier iemand helemaal anders: rijker, ruimer, bewuster, meer zichzelf.
Door heel deze bewonderenswaardige thematische constructie, door de bijzondere gevoeligheid waar dit proza blijk van geeft, door de subtiele toon van weemoed en inkeer en spleen krijgt dit boek langzaamaan van binnen uit een bijkomende aura. Uiteindelijk hou je meer in de hand dan alleen maar een goed verhaal: een lichtend reservoir van fijnzinnig aangescherpt bewustzijn, van betekenis en relevantie. Margot Vanderstraeten illustreert het vlindereffect niet alleen maatschappelijk-geografisch, in de breedte, maar evenzeer, en zeker zo overtuigend, psychologisch, in de diepte, als ze Angela na de aanslag laat teruggaan naar de bron om van daaruit verhelderend te traceren hoe ze, voortgestuwd door een opeenvolging van onontkoombare toevalligheden, via via geworden is wie ze is. Naar de oorzaak van alles dus: Ruth is de mot – of, ondanks alles, toch een vlinder? | 1pos
|
Geschenkboekjes zijn kort, maar niet altijd krachtig. Een deugdelijke plot met veel twist and turns in weinig pagina's inpassen, is nu eenmaal een kunst op zich. Een kunst die auteurs als James Ellroy, Rinus Ferdinandusse, Nicci French, Tomas Ross en Henning Mankell vrij goed verstaan. Zij schreven allen het geschenkboekje voor Juni Maand van het Spannende Boek. In 2008 viel de beurt aan Karin Slaughter. Haar thriller Onbegrepen telt 95 pagina's. Niet alleen kort, maar afgaande op de flaptekst ook krachtig.
De titel Onbegrepen (Martin Misunderstood) had niet doeltreffender kunnen zijn. Hoofdpersonage Martin Reed is een uitgesproken zwart schaap. De hoofdboekhouder bij een bedrijf voor toiletbenodigdheden is omringd door collega's die hij sinds schooltijd kent en voor wie hij voor altijd een pispaal is. Snavel noemen ze hem, vanwege zijn buitensporig grote neus. Niemand luistert naar hem. Alle vervelende klusjes mag hijzelf opknappen en ondertussen is hij het slachtoffer van extreme pesterijen.
Martin woont nog bij zijn moeder met wie hij totaal niet door één deur kan. Hij fantaseert geregeld over de dood van zijn kettingrokende moeder, terwijl zij geen enkel begrip kan opbrengen voor het passieve gedrag van haar zoon.
Op een dag krijgt zijn onbeduidende leven in negatieve zin glans. Hij wordt verdacht van de brute moord op een collega. Dat zich bloed van het slachtoffer op het spatbord van zijn auto bevindt, spreekt niet bepaald in zijn voordeel. Als een tweede collega dood wordt aangetroffen komt Martin nog verder in de verdrukking. De zinderende ontknoping die volgt is er een die alleen Slaughter had kunnen bedenken.
Onbegrepen vergelijken met Slaughters bestsellers Nachtschade, Triptiek of Onaantastbaar is zinloos. Hiervoor wordt de auteur met een geschenkboekje te weinig ruimte geboden. Wie hoopt op Slaughters gebruikelijke speurneus Sara Linton komt eveneens bedrogen uit. Toch staat hier veel tegenover. Protagonist Martin Reed is vanuit meerdere gezichtspunten een figuur van wie de lezer zal smullen. Met veel zwarte humor wordt een personage neergezet dat vanwege zijn extreme introvertheid onderaan de maatschappelijke ladder staat. Gevolg is dat letterlijk ieder ander personage in Onbegrepen een tegenspeler is van Martin Reed. Zowel op hilarische als walgelijke manier moet hij de klappen incasseren. Ondertussen draaien zijn zwaarmoedige hersencellen op volle toeren. Dit alles op Roald Dahl-achtige wijze verpakt.
Slaughter heeft in Onbegrepen gekozen voor het extreme. De schrikaanjagende weg die nodig is om van een onbeduidend persoon een zeer beduidend persoon te maken is er één van. Vrouwen die op foute mannen à la Ted Bundy vallen, komt op een mooie tweede plaats. Het zijn thema's waarmee ze de lezer niet alleen probeert te vermaken maar ook wil wakker schudden. Dit heeft ze meer dan voortreffelijk gedaan. De weinige pagina's hebben veel beroering en ontroering te bieden. Precies wat je van een Koningin van de suspense mag verwachten. | 1pos
|
Na het lezen van dit boek word ik stil.
Sta stil bij de conclusie dat je als mens in een zodanige situatie terecht kunt komen dat je dingen doet die totaal niet bij je passen. Dingen te luguber voor woorden en dan verstrikt raakt in een web van leugens.
Het verhaal wordt verteld uit de beleving van Helen en afwisselend uit de beleving van Ralf.
Helen, de moeder, die zich zo eenzaam voelt in wat ze aan het doen is.
Ralf, de 18 jarige puber, die ook eenzaam is met zijn hele problematiek.
Maar ook alle personen eromheen krijgen een persoonlijk tintje.
De ontknoping..................................
Meer zeg ik niet.
Het boek krijgt van mij 4 sterren.
Het is een erg goed en spannend verhaal en aan te raden, je hebt het zo uit! | 1pos
|
Hij, de kordate rechercheur, die dat beschreef zal later ook gedood worden. De moordenaar van het meisje heeft al verschillende moorden geplaagd voor deze moord en men kan spreken van seriemoordenaar die blijkbaar zich niet kan beheersen bij jonge meisjes. De moorden begin reeds op 18 jarige leeftijd. Hij is enig kind. Vader heeft niets te zeggen. Moeder heeft een functie in het moderne Rusland waar de partij nog steeds belangrijk is. Men spreekt regelmatig van dat comité, de KGB en de FSB. Dus vanaf het begin van het verhaal kent men de moordenaar. Lena, de journaliste, gaat op onderzoek uit nadat de broer van haar beste vriendin gedood is. Zelfmoord of moord. Voor de politie zelfmoord omdat zij geen onderzoek willen doen. Voor Lena is het moord. Alle figuren die betrekking hebben op deze moord komen langzaam één voor één in het verhaal. Dit is echt mooi opgebouwd. Spijtig dat plot niet veel om het lijf heeft. Gedeeltelijk omdat men tijdens het verhaal alles komt te weten.
Voor mij net geen 5 sterren. | 1pos
|
Wat jij niet ziet is absoluut een uniek boek om te lezen. De schrijver vertelt het verhaal op een manier die ik niet gewend ben van een boek. Normaal bestaat het boek voor een groot deel uit het omschrijven van de omgeving, maar omdat Parker blind is heb je deze omschrijving niet. Als het ware voel je je zelf ook een beetje blind wanneer je het boek leest. De schrijver heeft echt de moeite genomen om de lezer zich zo goed mogelijk te laten verplaatsen in Parker.
Wat ik persoonlijk erg prettig vind aan Parker is dat ze echt menselijk is. Het is niet het perfecte hoofdpersonage wat iedereen eigenlijk wel zou willen zijn. Normaal ervaar ik boekpersonages als rolmodellen en ondanks dat Parker eigenschappen heeft die ik graag zou willen delen ben ik toch wel heel erg dankbaar
dat ik niet in haar schoenen sta. Dus mocht je een keer zin hebben in een behoorlijk realistisch hoofdpersonage, met problemen waar je niet zomaar even hup doorheen komt is wat jij niet ziet absoluut een aanrader.
Parker was voor mij een personage wat mij ontzettend aansprak. Ze heeft iets heel ergs meegemaakt en al snel wordt duidelijk dat Parker totaal in ontkenning is over wat er nou echt gebeurt is.
Hoe verder je het boek leest hoe meer levenslessen je eigenlijk meekrijgt.
Dit boek heeft mij hierdoor bepaalde dingen echt laten inzien waarin ik mijzelf met Parker kon identificeren, van haar heb ik dan ook zeker geleerd om dat in te zien en dat anders aan te pakken.
Waaronder:
Niets is wat het lijkt, rouwen moet (Helaas kom je hier niet onderuit), luister naar andere, wat liefde nou eigenlijk echt is. (Nee niet in de zin hoe iedereen er meteen aan zou denken, maar om te snappen waar dit over gaat zal je toch echt zelf het boek moeten lezen.)
Zeker het stuk wat gerelateerd aan rouwen kan worden was voor mij een heel zwaar stuk om te lezen. Normaal heb ik niet snel dat ik van een boek echt moet huilen, wel dat je verschillende emoties voelt of je even ellendig van iets voelt, maar daadwerkelijk huilen nee. Daarom was het voor mij ook erg vervelend dat dit boek voor mij een uitzondering was waarvan ik wél moest huilen en dan ook nog eens in de trein.(Als je niet aangestaard wilt worden of je naar het gesticht moet, moet je niet in de trein bij een boek gaan huilen. die bijwerking krijg je er namelijk gratis bij!). Gelukkig was het boek daarna weer veilig om in de trein te lezen, het was voor mij het enige huilstuk.
Parker groeit echt in het boek en dat is wat het boek zo leuk maakt. De personages eromheen zijn ook fantastisch en sommige daarvan groeien ook echt!
De eerste paar bladzijdes van het boek moest ik echt even inkomen en heel erg wennen aan de blinde omgeving waarin je leest. Als je eenmaal gewend bent leest het boek echt ontzettend snel. Ik had onwijs veel moeite om te stoppen met lezen en wilde het liefste in één keer doorgaan. Helaas was school de gruwel die mij daarvan weerhield. Toen ik het boek uit had zat ik ook echt als een zombie op de bank van nee het mag en kan niet uit zijn, ik wil meer. Ik heb mijn behoefte aan meer Parker, Sarah, Scott, Molly en Ei niet kunnen vervullen ik wil meer! Daarom heb ik ook meteen de uitgeverij een berichtje gedaan of er nog een deel twee komt, maar dat is helaas niet bekend. Dus laten we met ze allen gaan duimen of er alsjeblieft een deel twee komt!
Absoluut een unieke aanrader voor de echte YA liefhebber!
Dit stukje kan spoilers bevatten uit het boek het is een klein stukje uit de tekst, lees dit niet als je nog geen spoilers wilt.
Ik vond dit echt een ontzettend mooi gezegde van Parker over wat een zielsverwant is:
"Zoenen of seks, dat komt later, dat is een ander laag. Het begint met een jongen die echt van je houdt, die dat niet alleen maar zegt, of het misschien niet eens zegt, of niet eens naar je omkijkt! Een jongen die naar je kijkt alsof je de allerbelangrijkste ter wereld bent. Die niet vindt dat jij en al je problemen en al je bagage lastig zijn of zwaar wegen, maar die het allemaal de moeite waard vindt omdat hij vindt dat je mooi bent of dat jij het allerbeste bent dat hij kan krijgen! Een jongen die weet hoe gestoord je diep vanbinnen bent en dat niet zomaar op de koop toe neemt, maar juist daarom van je houdt! Iemand die alles zou doen om je te helpen en te beschermen!j"
De quote gaat nog veel verder maar ik wil niet teveel verraden. Dit stukje bezorgde mij tranen in de ogen, mede omdat ik nog extra besefte dankzij Parker dat ik PRECIES zo een jongen mijn vriend mag noemen en ik hem hiervoor eeuwig dankbaar zal zijn.
Ik ga dit boek absoluut zeker nog een keer herlezen. | 1pos
|
Claire Wright woont in New York in een te duur appartement. Zij is actrice, maar in plaats van te schitteren op de planken kan zij amper haar hoofd boven water houden. De enige klus die zij heeft is het werken voor een detectivebureau, waarbij zij door vrouwen wordt ingehuurd om te kijken of hun echtgenoten hen trouw zijn.
Dan wordt een van de opdrachtgeefsters dood aangetroffen, vermoord. De echtgenoot van deze vrouw wordt door de politie gezien als verdachte. Zij kunnen de zaak echter niet rond krijgen en vragen Claire hier een rol in te spelen, de man te verleiden en hem zo hopelijk een bekentenis te ontlokken.
Het verhaal gaat direct krachtig van start met de vondst van het lichaam. Niet duidelijk is wie er is vermoord .
Daarna neemt Delaney je mee terug in de tijd, om langzaam het mysterie te ontrafelen. Hierbij werd ik regelmatig op het verkeerde been gezet. Wie bespeelt wie en is iedereen wel echt hoe hij of zij zich aan de buitenwereld toont? Elke keer als ik het dacht te weten, gebeurde er weer iets in het boek, wat me weer aan het twijfelen bracht. Dit vond ik absoluut de kracht van dit verhaal.
De schrijfstijl is even wennen aan het begin: het verhaal wordt beschreven vanuit het perspectief van Claire. Zij heeft de gewoonte bepaalde situaties het hoofd te bieden door deze te bekijken vanuit het perspectief van iemand die een toneelstuk bezoekt. Deze gedeelten zijn omschreven als een script voor een toneelstuk. Los van het feit dat ik dat even wennen vond, is de schrijfstijl zeer toegankelijk en leest vlot weg.
Regelmatig haalt Delaney (delen van) gedichten aan van de Franse dichter, Charles Baudelaire.Zijn gedichten uit de gedichtenbundel, genaamd Les Fleurs du Mal (bloemen van het kwaad) spelen een belangrijke rol in het verhaal. Zij lijken als inspiratiebron te dienen voor de moordenaar. | 1pos
|
Ik heb nog nooit zo vaak het woord “olifactorisch” gebruikt zien worden als in deze internationaal gelauwerde roman van Patrick Süskind. Sterker nog: ik was voor dit boek dit woord misschien nog nooit tegengekomen en weet al evenmin wat het betekent. Niet dat ik geen vermoeden heb, want dat het iets met reuk en geur te maken had, lijkt me duidelijk. Want tenslotte gaat Süskind’s hele boek daar over.
“Het parfum” vertelt het verhaal van Jean-Baptiste Grenouille, een Franse wees uit halverwege de 18e eeuw, die een opmerkelijke reukzin blijkt te hebben, dit terwijl hij zelf volstrekt geurloos is. Hij werkt zich op tot gezel van een Parijse parfumier en vertrekt hierna naar de parfum-hoofdstad Grasse, met als doel het ultieme parfum te maken. Dat daar een paar meisjes voor moeten sterven is voor hem een bijkomstigheid.
Süskind vertelt het verhaal gedegen en gedetailleerd. Soms overdreven gedetailleerd, bijvoorbeeld als hij weer een eindeloze opsomming op de lezer loslaat van parfumsoorten of de bereiding ervan. Opvallend is verder de afstand die hij blijft houden tot Grenouille, waarvan hij niet onder stoelen of banken steekt dat hij hem een misselijk mannetje vindt, een “teek”.
Het verhaal zelf is meeslepend, en soms zelfs zo buitenissig, dat het wel iets lijkt op het magische realisme van bijvoorbeeld een Garcia Marquez. Bijvoorbeeld de kostelijke episode over Markies Espinasse, die in Grenouille het bewijs ziet voor zijn theorie dat de aarde een kwaadaardig gas verspreidt (“Fluidum Letale”) en dat daarom al het leven (de bloemen, de planten, de dieren) tot doel hebben zich zo ver mogelijk van de aarde te verheffen. Al even surreëel is de ontknoping van de roman, die zo bijzonder is dat ik die hier zeker niet ga verklappen.
Een bijzonder verhaal dus, maar is het ook een goede roman? Ik moet zeggen dat het verhaal me boeide, maar of de kwalificaties “verpletterend debuut” en “adembenemend groteske historische roman” op de achterflap terecht zijn, waag ik toch wel te betwijfelen. Desondanks zeker een goed boek! | 1pos
|
Het is niet gemakkelijk om als schrijver vernieuwend uit de hoek te komen. Dikwijls heb je bij het lezen van steeds hetzelfde genre een déja vu gevoel en/of weet je nar 100 pagina's hoe het boek gaat eindigen. De trilogie van An Janssens blijft je vasthouden doordat er steeds nieuwe wendingen in het verhaal zijn en dat je de gedachten kunt volgen van zoveel personages. | 1pos
|
Dit is een waargebeurd verhaal over het overwinnen van een depressie en hoe een hond hierbij hielp. Julie Barton beschrijft haar depressie in alle heftigheid. Eerlijk en openhartig vertelt zij hoe Bunker, een golden retriever pup, haar leven veranderde en haar het licht weer deed zien.
"Huisdieren hebben een belangrijke functie in deze wereld, ze zorgen dat veel mensen gezond blijven, een hond die je aait, een kat die je hoort spinnen, beïnvloeden je gevoelens".
Julie woonde in Manhattan en werkte als redactieassistente bij een uitgever toen het noodlot toesloeg en ze in een hevige depressie belandde. Jeugdtrauma's, zelfbeeld en het uitraken van haar relatie namen haar mee in een duister gat.
"Mensen zagen een vermoeide vrouw van in de twintig, ik zag mezelf als een robot waarvan de batterijen op zijn, of als een marionet met twee gebroken touwtjes. Ik had hulp nodig. Er was iets grondig mis".
Julie vertrek naar haar ouderlijk huis waar haar ouders en haar pup Bunker na een lange weg haar weer op het goede pad krijgen. Bunker is inmiddels overleden maar ze draagt dit boek aan hem op. Bunker is haar redding geweest, zijn puppy enthousiasme haalde haar weg uit de negatieve gedachten.
"Ik legde mijn hoofd op Bunkers levenloze kop en fluisterde: Dank je, ik zal je verschrikkelijk missen. Bedankt dat je m'n leven hebt gered. Je zult altijd mijn engel zijn". | 1pos
|
Je moet er even inkomen en dan wil je niet meer stoppen! | 1pos
|
Dit boek is een christelijk historische roman die zich afspeelt in een Rooms-Katholiek en een Joods milieu in Rome en Florence voor en tijdens de Tweede Wereldoorlog. Het boek is informatief, religieus én spannend.
Twee kinderen groeien op als broer en zus: Angelo is Rooms-Katholiek en Eva is Joods. Door de ogen van Eva maak je de steeds strenger wordende rassenwetten mee. Angelo en Eva worden verliefd op elkaar, maar Angelo kiest voor de kerk en wordt priester. De dilemma’s en de twijfels worden op een respectvolle en duidelijke wijze beschreven, ook voor een niet-Rooms-Katholiek. Van Eva leer je veel over het belang van Joodse gebruiken en rituelen.
In dit boek helpen priesters en kloosterlingen vele Joodse vluchtelingen terwijl de officiële politiek van het Vaticaan was om zich afzijdig te houden. In een soort van kat-en-muisspel met de Duitse bezetter worden vele Joden gered.
De manier waarop zij biddend hun weg vinden en omgaan met hun angst is niet ongeloofwaardig of zoetsappig. | 1pos
|
Stel je bent zeven jaar, je moeder vraagt je op haar te wachten in een warenhuis en komt vervolgens nooit meer terug? Of je bent een man van 87 en je grote liefde is overleden? Of je bent een vrouw van 82 en na de dood van je man besluit je je huis niet meer uit te komen? Hoe ga je dan verder?
Dat de moeder van de zevenjarige Millie Bird besluit zonder haar dochter te vertrekken, werkt uiteindelijk als een katalysator in het leven van Karl de Typist, die zijn laatste levensdagen slijt in een ellendig bejaardenhuis, waar niemand meer iets overhoudt van wie hij was. En ook het leven van Agatha Pantha kan weer verder gaan, nu zij besluit haar huis te verlaten om haar overbuurmeisje te helpen met de zoektocht naar haar moeder. Uiteindelijk is het niet alleen een zoektocht naar Millies moeder, maar vooral naar wie je echt bent en mag zijn, met je mooie en minder fraaie menselijke trekjes. En natuurlijk een zoektocht naar het belangrijkste in het leven: liefde!
Uiteindelijk overtreffen Agatha en Karl zichzelf in dit boek, doordat ze dingen doen waarvan ze hiervoor niet eens zouden durven dromen. Boze Agatha, die in de jaren hiervoor alleen maar vanaf haar stoel naar de buitenwereld keek en schreeuwde wat ze van de passerende mensen dacht, bestuurt ineens een bus en steelt een auto waarmee ze dwars door de Australische woestijn rijdt. Dat is een grappige wending, maar je moet wel mee kunnen en willen gaan in deze fantasiewereld. Er zitten prachtige overdenkingen en levenswijsheden in dit boek, waarvan je erg kunt genieten. Echt een heerlijk vakantieboek dus. | 1pos
|
Nadat ik het eerste deel: De Selectie, in sneltreinvaart uit had gelezen wilde ik alleen maar meer. Ik begon dus onmiddellijk met deel twee: De Elite.
Van alle meisjes zijn er nu nog maar 6 over: De Elite. Uiteraard is America Singer daar één van. In dit deel draait het nog steeds om de onzekerheid die ze voelt over haar gevoelens voor Maxon en zeker nu ook Aspen, haar oude liefde back in the picture is. Ze twijfelt ze of ze überhaupt wel een goede koningin zou zijn maar ook krijgt ze meer te weten over de geschiedenis van Iléa. Tevens worden de rebellenaanvallen heviger en de wedstrijd tussen de meiden spannender. Wie veroverd uiteindelijk het hart van Maxon?
In het eerste deel vond ik dat de personen en hun persoonlijkheden leuk en goed worden beschreven maar in deel twee vind ik dat nóg beter. Omdat er nu nog maar 6 meiden over zijn en je die beter leert kennen. Nog steeds is de spanning van welke keuzes America maakt en de onzekerheid die ze heeft aanwezig en dus ook is deel twee onmogelijk om neer te leggen. Het is niet moeilijk om weer in het verhaal terug te komen, je zit er al snel weer middenin. De dingen die gebeuren zijn niet voorspelbaar of saai maar op de een of andere manier vond ik het eerste deel toch een beetje beter dan de tweede. Misschien omdat alles in het eerste deel alles nog nieuw is en je begeeft in een originele wereld of misschien vond ik het toch een beetje te langdradig.
Toch kan ik niet wachten om deel 3 te lezen. I’m hooked en wil antwoorden op al mijn vragen. | 1pos
|
Samen – Anita Terpstra
Auteur:
Anita Terpstra is een Nederlands thrillerauteur geboren in het Friese Hallum in 1974, heeft een partner en 2 zoons.
Ze is freelancejournalist en redacteur. Ze studeerde journalistiek en kunstgeschiedenis. In 2009 debuteerde ze als misdaadauteur met Nachtvlucht. Samen is haar zesde thriller.
Cover:
Er is gebruik gemaakt van mooie kleuren met een woestijn op de achtergrond. Een vrouw alleen in een auto met de tekst erboven: “Vier vrouwen zijn verdwenen. Mijn man weet waar ze zijn.”
Vanwege die zin zou ik het zeker oppakken als ik in een winkel zou staan.
Als je de achterflap leest zorgt de laatste zin voor vraagtekens. Mackenzie is getrouwd met Matt en wil hem helpen met ontsnappen uit de gevangenis, want…
“Voor haar staat er namelijk nog veel meer op het spel” wat dan?
Het verhaal:
Het verhaal start met een dialoog van Rosie. Snel is duidelijk wie ze is.
Vervolgens zien we de brieven van Matt en Mackenzie die ze naar elkaar sturen, maar al snel komt het moment dat ze gaan trouwen.
Bijna niemand staat achter haar besluit. Ze wordt zelfs bedreigd en aangevallen door mensen die erachter kwamen dat ze getrouwd is met de ontvoerder die in death row zit en wacht op zijn executie.
Mackenzie gelooft in zijn onschuld en heeft als plan om Matt te helpen met ontsnappen uit de gevangenis. Ze moet dit helemaal alleen doen en ze heeft maar één kans. Zal dat gaan lukken?
Mijn mening:
Van de auteur Anita Terpstra had ik weleens van gehoord, maar tot nu toe had ik nog niks van haar gelezen. Het werd hoog tijd om dat eens te doen. En ik heb er totaal geen spijt van gehad, want ik ben zeer tevreden.
De schrijfstijl is vlot en beeldend geschreven. Ze maakt geen gebruik van grote hoofdstukken wat ervoor zorgt dat het zeer snel leest en dat je maar blijft doorlezen.
Spanning bevat dit boek genoeg. Het wisselde wat af, maar dat vond ik goed bij het verhaal passen. En de spanning naar het einde toe was zeer goed voelbaar.
Over de personages werd voldoende vermeld, maar ook niet te veel. Dat zorgde ook juist voor wat verrassende wendingen in het verhaal en voor vraagtekens tijdens het lezen. Je ging tijdens het lezen op zoek naar de dader. Wie zou het zijn?
Ik kon me niet goed inleven in een personage, maar wel goed meeleven doordat het zo beelden beschreven werd.
Het verhaal werd uit meerdere personages verteld. Dit werd goed aangegeven bij het begin van elk hoofdstuk.
De auteur heeft ervoor gezorgd dat ik zeker meer wil lezen van haar. | 1pos
|
Umami, umami. Parmezaanse kaas, pata negra, gezouten citroenen, ansjovis, miso. Allemaal heerlijke dingen die je maaltijd nét iets extra´s geven. Umami wordt vaak vertaald met ´hartig´, maar hartig is zout en umami is diep. Die diepe smaak wordt veroorzaakt door fermentatie. Zout komt daar wel aan te pas, omdat het gecontroleerde rottingsproces dat fermentatie is anders uit de hand loopt.
Fermenteren leek mij altijd iets voor professionals, omdat het mis kan gaan. De goede bacteriën zijn gezond, maken je eten lichter verteerbaar en geven een lekkere smaak. De foute bacteriën kunnen je ziek maken, en niet zo´n beetje ook.
Christian Weij besteedt dan ook veel aandacht aan hygiëne in zijn boek Verrot lekker. Met zijn aanwijzingen durf ik het wel aan om te gaan experimenteren.
De inleiding van het boek is een enthousiast pleidooi voor fermenteren. Experimenteren mag, mislukken ook, blijf het proberen, werk schoon en vertrouw op je eigen neus. Christian Weij schrijft op een meeslepende manier over zijn eigen ervaringen en (jeugd)herinneringen. Hij begint met recepten met groenten en fruit. Dan komen kruiden en specerijen aan bod, noten, zaden en peulvruchten, granen, zuivel en tenslotte vlees, vis en eieren. Dat heeft een goede reden. Dat de zuurkool is mislukt, kun je waarschijnlijk nog wel navertellen. Maar dat kan anders liggen bij je eigengemaakte worst. De schrijver adviseert om eerst ervaring met het fermentatieproces van plantaardige producten op te doen. Daarom, en omdat het geen maanden mag duren, werd het
Spitskoolsalade met appel en dille
Ingrediënten
1 kg spitskool
1 bosje dille
2 zure appels
10 g fijn zeezout
Snijd de kool met een mandoline of zuurkoolschaaf zo fijn mogelijk.
Schil de appels, verwijder de klokhuizen en snijd ze in dunne partjes.
Was de dille en hak hem zeer fijn.
Meng de kool met de dille, appel en het zout en laat het 10 minuten in een grote kom staan tot het goed vochtig is.
Schep de kool in een grote pot en druk aan met een zurrkoolstamper, wijnfles of gewoon met je vuist. Niet stampen want dan kneus je de kool te veel.
Zorg dat je pot voor niet meer dan driekwart gevuld is.
Laat de kool onder het oppervlak van het vocht verdwijnen door er iets zwaars op te leggen. Bijvoorbeeld een diepvrieszakje met zout water of een speciale zuurkoolsteen (zie het glossarium op pagina 301 voor een uitleg over zuurkoolstenen).
Dek de pot losjes af met een deksel of een stuk kaasdoek met een elastiekje eromheen, zodat er geen vliegjes bij kunnen komen.
Zet de pot op het aanrecht en laat de kool bij kamertemperatuur fermenteren. Proef na 3 dagen of je de kool lekker vindt.
Wanneer je hem goed vindt, zet je de pot in de koelkast om het fermentatieproces (nagenoeg) te stoppen.
Ondanks de zakjes met zout water zakt de kool niet onder zeeniveau. Is dat erg? Ik heb hetzelfde probleem met gezouten citroenen en die lukken altijd. Afwachten maar.
Dag 1 is drukkend heet en eindigt met onweer. Zou dat invloed hebben? Zo spannend is het nog nooit geweest. Ik draai om de potten heen, voel me weer het kind dat soepjes brouwde van bladeren uit de heg.
Dag 2 is warm maar niet benauwd. In de potten verschijnen steeds meer kleine belletjes die traag opstijgen naar de oppervlakte. Blub. Ik gebruik mijn neus. Een lekkere, frisse geur van groente en, inderdaad, yoghurt. Daar zijn de melkzuurbacteriën! Ik word steeds benieuwder naar het resultaat.
Dag 3: ik proef, ontdek nu pas dat ik vergeten ben de appels te schillen. Geeft niets, de koolsalade is heerlijk en zuur genoeg voor mij. Vanavond opeten met lamsworstjes en aardappelpuree.
Ik heb nu al zin in het volgende experiment.
Verrot lekker is een fantastisch en inspirerend boek dat ik zeker vaak ga gebruiken. Aan eigengemaakte ham waag ik me voorlopig nog maar niet. Christian Weij noemt de zijne ´De heilige Daan´ als eerbetoon aan de Italiaanse San Daniele. Dat is typisch voor zijn stijl en zijn enthousiasme. Alleen zijn advies om potten en gereedschap met chloor te ontsmetten lijkt me niet passen in een duurzame levensstijl. Dat doe ik toch liever met soda. | 1pos
|
Dit verhaal gaat over Peter, een jongen van 17 jaar oud. Hij is een wiskundig genie die last heeft van extreme angststoornissen. Zijn tweelingzus Bel (Anabel) houd hem in balans, ze is zijn tegengewicht door alle extreme paniekaanvallen heen. School is niet zijn favoriete plek, omdat hij anders is dan de andere wordt hij gepest, tot dat hij op een gegeven moment Ingrid ontmoet een meisje met OCD en smetvrees. Ze krijgen een band en een hechte vriendschap. Op de dag dat zijn moeder een belangrijke wetenschappelijke prijs krijgt uitgereikt, krijgt Peter een hele heftige paniekaanval. Zo heftig dat hij even van de wereld is. Op het moment dat hij weer bij komt blijkt dat zijn moeder is neergestoken en zijn zus Bel spoorloos verdwenen is. In alle chaos en paniek die volgt wordt Peter meegetrokken in een wereld waar hij totaal niet thuis hoort met zijn paranoïde gedrag en angststoornissen. Wat is waar en wat is niet waar ?
Het verhaal is in een hoog tempo geschreven, korte hoofdstukken met tijdveranderingen en heftige gebeurtenissen. Hier moet je wel tegen kunnen, ik vind het heerlijk als een boek een hoog tempo heeft en met dit boek is het top !
Het boek begint gelijk midden in een heftig moment, een paniekaanval van Peter. Hierdoor is het begin knallend maar tegelijkertijd heel verwarrend. Die verwarring blijft omdat het boek per hoofdstuk wisselt van het heden naar het verleden, het kostte mij echt wel een aantal hoofdstukken om er helemaal in te raken maar toen ik er eenmaal in zat, WAUW !!! De band tussen Peter en Bel is zoals je heel vaak hoort tussen tweelingen zo intens en zo heftig dat het bij bovennatuurlijk is. Ze maken elkaars zinnen af, weten precies hoe de andere denkt en niet te vergeten wat de andere nodig heeft soms nog voor de ander het zelf weet. Zoals Peter zegt ze is zijn axioma en samen zijn het perfecte team. Bel is wel het meest verrassende en voor mij interessantste personage. Ze is de “normale” van de twee maar eigenlijk toch ook niet, Bel steekt met kop en schouders boven de rest uit. Peter heeft ook een vriendin, ja één vriendin en dat is Ingrid. Ingrid is ook heel slim op wiskundige vlak en heeft ook een psychische problemen, OCD en smetvrees. Hun vriendschap blijft het hele boek door groeien en is heel intens. Behalve de zware onderwerpen, angststoornissen OCD, zit er ook heel veel humor in het boek. Vooral sarcastische humor wat zich afspeelt en het hoofd van Peter. Gedachtes zoals dit, Normaal ? Mijn moeder zou vandaag een prijs in ontvangst nemen en kreeg in plaats daarvan een mes in haar buik. Ik ben ontvoerd door een dokter met de sociale vaardigheden van een seriemoordenaar en ik heb geen idee waar mijn zus is gebleven. Dus nee, sorry, Normaal is vandaag niet op z'n werk verschenen. Zijn vervanger, Compleet van de Pot Gerukt,is er wel, mag hij uw bestelling opnemen ? Hij kan u het fokking lamsvlees aanraden ! Hier kan ik echt van geniet en het is goed gedaan om meer luchtigheid aan het verhaal toe te voegen wat perfect is gelukt. Het verhaal blijft je pakken, behalve door het tempo komt dit ook door alle verrassende wendingen bij elk hoofdstuk gebeurt er iets waar je door gaat nadenken en voor denkt nee dat kan niet. Het is een origineel en verrassend boek, zeker niet wat je verwacht van een Young Adult thriller. Ik vind het boek ook niet echt in het genre passen, ik vind beter passen bij thriller/spionage.
Tom Pollock heeft met Wit konijn Rode wolf mijn verwachtingen heel erg overtroffen, ik probeer nooit te veel te verwachten van een boek maar in dit geval dacht ik Young Adult dus ik plaats hem in de standaard Young Adult genre. Maar tot mijn stomme verbazing past hij niet in het standaard lijstje van de YA boeken. De zware onderwerpen, onderbroken met sarcastische soms zelfs zwartgallige humor, heftige plotwendingen en zo af en toe de kleine beetjes drama maken dit boek tot een geweldige spionage thriller voor alle leeftijden. Ik geef het boek 5 sterren en raad hem aan iedereen aan die gek is op spanning, humor, sensatie, puzzelen, doordenken en een beetje puberprikkelen. Ik hoop wel dat er nog een vervolg op komt en aangezien het een best wel open eindigt ga ik alvast duimen. | 1pos
|
Blijf een mooi boek | 1pos
|
Cathy Kelly (1966) heeft fans over de hele wereld. 'Een van de populairste feelgood-auteurs ter wereld' is een titel die haar zou passen. Kenners van deze auteur waren dan ook enorm blij toen zij hoorden dat er een nieuw boek van Kelly uit kwam. Het was tijd om weer helemaal meegesleurd te worden in een verhaal van de meesteres der feelgood. Tussen zussen moet een hartverwarmend verhaal zijn, als we de recensie van Essentials mogen geloven.
Cassie en Coco weten precies hoe het voelt om door je moeder in de steek gelaten te worden. De zussen hebben het namelijk allebei meegemaakt. Erger nog. Nadat moeder hen verliet, stierf vader en werd de opvoeding overgenomen door oma. Dit drama is van grote invloed op de twee dames. Allebei willen ze niet dat het verleden zich herhaalt. Oftewel, Cassie probeert het perfecte gezinnetje te hebben en Coco wil zich juist niet binden. De vraag is of ze alleen is uit vrije wil of uit angst.
Tijdens het verhaal maak je kennis met beide dames. Zowel Cassie al Coco zijn levendige personages, die enorm herkenbaar zijn neergezet. Cassie, die vecht voor haar gezin. Die ondanks de tegenslagen toch de kracht blijft houden om haar kind te geven wat ze niet had. Je zou je zomaar kunnen voorstellen dat het een vriendin is die met deze situatie worstelt. Of Coco, die eigen baas is, maar niet goed de balans tussen werkgever en ‘vriendin’ kan vinden en dus omvergeblazen wordt door haar personeel. Misschien niet direct een situatie die in onze omgeving speelt, maar erg goed beschreven door Kelly, waardoor we het een nieuwe vriendin horen delen met ons. En dat is de kracht van Tussen zussen. Ondanks dat er veel personages opgevoerd worden, waardoor het soms even duizelt, lees je snel verder. De prettige snelle schrijfstijl en het intrigerende verhaal van Cassie en Coco, die ieder op een andere manier met het verlies uit hun jeugd omgaan, zorgen dat je het boek lastig aan de kant kan leggen.
Maar niet alleen Coco en Cassie zijn de heldinnen in dit verhaal. De grootste heldin is toch wel oma Pearl. Die zonder klagen de twee meisjes in huis neemt en ze opvoedt alsof het haar eigen kinderen zijn. De oma die bang is dat zij de meisjes tekort heeft gedaan, omdat ze zo’n lastige jeugd hebben gehad. Wat natuurlijk onzin is. Tijdens het lezen weet je dat Pearl haar uiterste best heeft gedaan.
Emoties gieren tijdens dit verhaal dan ook door je lichaam heen. Je leeft met alle drie de belangrijke personages mee. De ene keer wil je tegen ze schreeuwen dat ze de verkeerde keuze maken en de andere keer wil je niks anders dan ze even vastpakken, troosten en geruststellende woorden influisteren. En dat is een kracht, Kelly weet haar hoofdpersonages echt tot leven te brengen.
Op het moment dat Tussen zussen het einde nadert, hoop je alleen nog dat alles goed komt. Inmiddels ben je zo in het gezin verweven dat je alle drie de vrouwen alle geluk van de wereld toewenst. Tussen zussen is vrij voorspelbaar, maar voor dit verhaal is dat niet storend. Kelly neemt je even mee tussen de muren van een onbekend gezin en laat je niet meer los voordat het verhaal verteld is. En als je het boek eenmaal dicht hebt geslagen, slaak je een zucht van opluchting, wat een fijn verhaal. | 1pos
|
Weer een heerlijke roman van Karen Kingsbury,waar weer een wijze les in zit zoals in al haar boeken.
Vergeten kan je pas als je kan vergeven,daar draait het in het leven ook om.
prachtige personages met mooie verhaallijnen. | 1pos
|
Met ‘Wat ons niet zal doden’ wordt de Millennium-trilogie voortgezet. De serie van journalist Stieg Larsson, die overleed voor het eerste deel verscheen. De serie rond onderzoeksjournalist Mikael Blomkvist en het hackermeisje Lisbeth Salander. David Lagercrantz werd door de familie van Stieg Larsson gevraagd een vervolg te schrijven, een boek dat moest aansluiten op ‘Gerechtigheid’, het derde en tevens laatste deel van Larsson.
De voormalige misdaadjournalist Lagercrantz heeft diverse misdaadthrillers op zijn naam staan, maar ook romans en non-fictieboeken. Zijn bekendste werk is ongetwijfeld ‘Ik, Zlatan’, waarin de Zweedse voetbalster Zlatan Ibrahimovic door hem is geportretteerd.
In ‘Wat ons niet zal doden’ borduurt Lagercrantz deels door op de verhaallijn van Larsson. Het tijdschrift Millennium, met hoofdredacteur Erika Berger, krijgt een plaats. Maar het journalistieke gedeelte is ondergeschikt gemaakt aan informatica en wiskunde.
Behalve Berger komen naast de twee hoofdpersonen ook de politiemensen Jan Bublanski en Sonja Modig voor, de rol van de onbetrouwbare Hans Faste is ditmaal klein evenals die van officier van justitie Richard Ekström. De veiligheidsman en tevens vriend van Lisbeth Salander, Dragan Armanskij, komt slechts in de beginfase van het boek voorbij en Harriët Vanger wordt weinig subtiel uit de serie geschreven.
Net als in het vorige deel wordt de geheime dienst belicht en doorgelicht, maar ditmaal vooral de NSA. En uiteraard komen die er niet goed vanaf. De wetenschapper Frans Balder heeft dat aangetoond. Zijn spitten bekoopt hij met de dood. Balders autistische zoon August heeft de moord op zijn vader gezien en dit wonderkind moet worden beschermd, gaat onverwachte antwoorden geven.
Naast het uitschrijven van personages heeft Lagercrantz de tweelingzus van Lisbeth, die in voorgaande delen wel werd genoemd maar haar verhaal werd nooit verteld, een eigen verhaallijn gegeven. Zij is net zo hard als Lisbeth maar heeft een totaal ander karakter.
Wie gaat speuren naar de verschillen tussen Larsson en Lagercrantz vindt ze. Toch mag je de poging om het werk van Larsson voort te zetten, geslaagd noemen. | 1pos
|
De thrillers van Chris Houtman zijn meer dan spannende boeken; ze hebben ook een maatschappijkritische achtergrond. Dit is ook hier het geval.
Hannah Soehari is een Nederlandse journaliste die een reportage wil maken over de evangelische kerken in de Verenigde Staten. Daarbij komt ze ook in contact met haar vroegere jeugdvriend Rick Hurley, die echter totaal veranderd blijkt te zijn.
Daarnaast loopt een tweede verhaallijn met Jihan, een Koerdische strijdster tegen ISIS en haar man Britse man Alec. Ze komen naar Europa voor steun voor deze strijd.
De twee verhaallijnen lopen uiteindelijk in mekaar tot een ingenieuze plot en een spannend slot.
Chris Houtman heeft een vlotte schrijfstijl die aangenaam leest. De karakteruitwerking is goed.
Hij schetst een goed beeld van een land (Verenigde Staten) dat sterk gepolariseerd is tussen voor- en tegenstanders van Trump. Dit zelfs tot binnen de families toe.
Het beeld dat je van deze megakerken krijgt is vrij ontluisterend. Het draait al lang niet meer om godsdienst, maar om geldgewin en politieke invloed met Trump als hun grote heilsprofeet.
Daarnaast speelt het thema van het islamterrorisme en duistere krachten in Europa die dit willen uitbuiten voor eigen nut.
Het is evident dat beide groepen uiteindelijk een gemeenschappelijk belang en doel hebben.
Wanneer je de ontwikkelingen in de Verenigde Sten en andere landen van de laatste jaren erbij zet lijkt dit verhaal niet zo vergezocht. | 1pos
|
Het fantasydebuut Midland – De terugkeer is ontstaan uit ideeën die Marguerita le Roy neerkrabbelde op de lange treinreizen tussen thuis en werk. Le Roy verzamelde tijdens haar forenzen genoeg materiaal voor een trilogie, waarvan Midland het eerste deel is. De auteur produceert ook zo nu en dan korte verhalen, met publicaties in onder andere het magazine Fantastische Vertellingen. Naast romanschrijver is Le Roy ook een groot liefhebber en verzamelaar van boeken.
Hoofdpersonage Sammy werkt in een bibliotheek, waar ze haar beste vriend Matt heeft gevonden. De brandwonden op haar armen herinneren haar dagelijks aan het ongeval waarbij ze haar ouders is verloren. Toch is ze tevreden met haar weinig spannende leventje, ondanks haar traumatische verleden, dwangmatigheden en beperkte sociale contacten. Dat verandert wanneer ze op een ochtend wakker wordt, doodmoe en overdekt met verwondingen.
“Het is in haar nachtmerrie gebeurd. Hoewel ze zich realiseert dat die theorie volkomen gestoord en domweg onmogelijk is, kan ze geen andere verklaring bedenken.”
De vermoeidheid en verwondingen zorgen ervoor dat Sammy's leven een drastische verandering doormaakt. Er bekruipt haar het gevoel dat ze in de gaten wordt gehouden. Ze herkent mensen en plaatsen, terwijl ze er nog nooit geweest is. En dan komt ze de jongen (Daron) uit haar dromen tegen, van wie ze niet weet of ze hem kan vertrouwen. Wordt Sammy gek? Wat gebeurt er als ze ’s nachts gaat slapen? Kloppen haar gevoelens? Samen met Matt komt ze tot de ontdekking dat niets is wat het lijkt. Ze heeft geen andere keuze en besluit het land van haar dromen te bezoeken.
Le Roy neemt je mee op een avontuur dat op een prachtige manier angstaanjagend is. Bizarre en spannende gebeurtenissen volgen elkaar in een hoog tempo op. In combinatie met haar toegankelijke, beeldende schrijfstijl zorgt Le Roy ervoor dat het boek je meeneemt in het leven van Sammy en in haar nachtmerries. De uitvoerige beschrijvingen van het landschap, emoties en gebeurtenissen trekken je het verhaal in, waardoor je je geen moment hoeft te vervelen.
“De man die de kamer uit beent, lijkt anders dan de anderen. Langer. Zelfverzekerder. De kleur van zijn gewaad doet haar denken aan opgedroogd bloed. Hij doorkruist de hal en loopt regelrecht naar de trap. Naar haar. IJskoud zweet loopt ineens langs haar rug en het bloed trekt weg uit haar gezicht.”
Hier en daar bevat het boek – jammer genoeg – een kleine voorspelbaarheid, maar niet in die mate dat het je nieuwsgierigheid naar de afloop van dit boek de kop in drukt. Naarmate het einde van de roman naderde, leken alle draadjes in het verhaal in de kleine hoeveelheid bladzijden die nog restte, niet afgerond te worden. Midland is inderdaad geen volledig afgerond verhaal en laat de lezer achter met vragen. Dit schept een nieuwsgierigheid naar het vervolg. Een vervolg waar auteur Le Roy op dit moment hard aan werkt.
Dit boek past uitstekend in meerdere Challenge Categorieën, zoals Lees een Nederlands debuut, Lees een dik boek, Lees het eerste deel van een serie. Doe je nog niet mee aan de Hebban Reading Challenge 2018? Breng daar meteen verandering in! Kies je leesdoel voor het jaar 2018, laat je inspireren door Hebban en je medelezers, inspireer op jouw beurt weer anderen en lees, lees, lees!
Start je Hebban Reading Challenge 2018! | 1pos
|
'We moesten geduld hebben, hield ik mezelf voor. We moesten geduld hebben en doorstaan wat op ons afkwam. Het had geen zin om weg te lopen voor de pijn, we konden nergens heen. En als het ons te veel werd, moesten we onzichtbaar zijn.’
In Nederland heeft vader Harun Mutlu een flat en een uitkering geregeld waardoor moeder Asena met hun twee kinderen Metin en Nevra uit Hamburg-Duitsland kunnen vertrekken.
Het is 1983 in de Bijlmer-Amsterdam.
Terwijl moeder de vrede probeert te bewaren drinkt en vergokt vader de uitkering, moeder moet bedelen om huishoudgeld en de kinderen proberen uit angst voor de meedogenloze vader onzichtbaar te blijven.
Ik heb 'Wees onzichtbaar' ervaren als het lezen in een avontuurlijk, rijk boek, een soort van jongensboek waarin Metin gevolgd wordt vanaf zijn aankomst in Nederland. Hij moet er zijn eigen weg zien te vinden, hij ontdekt er vrienden en is gast in warme gezinnen, de basisschool doorloopt hij tamelijk moeiteloos maar op de middelbare school gaat het mis en zijn zelfbeeld wankelt.
'ik had nergens talent voor, ik was een eenvoudige jongen uit een problematisch gezin, een gekwelde tiener uit de Bijlmer die op de verkeerde school was beland en nu dolende was'.
Pas veel later zal ontdekt Metin
'Ik moet me meer laten zien.'
Maar dan is er al de Bijlmerramp geweest en heeft hij zijn diploma van vwo op zak, studeert zijn zus en heeft moeder een goede functie in het AMC. De Bijlmer is dan al een desolate plek geworden.
'De meeste appartementen op onze verdieping stonden nu zelfs leeg en er was niets meer over van de levendige en drukbevolkte flat van mijn jeugd - De leegte en de stank overheersten nu en de trappenhuizen waren steeds meer onbegaanbaar gebied geworden.'
Later als de situatie thuis escaleert worden er keuzes gemaakt en kunnen ze eindelijk ontsnappen aan de tirannieke vader Harum: ‘een profiteur die alleen voor zichzelf leeft en met niemand rekening houdt.'
Schrijver en verhalenverteller Murat Isik schetst in 'Wees onzichtbaar' een zeer levendig beeld van de Bijlmer en omgeving, allerlei kleurrijke mensen uit verre landen, allerlei rassen, verschillende religies en culturen passeren de revue. De tijdgeest is op herkenbare wijze in het verhaal verweven, de tv beelden van de Bijlmerramp komen vanzelf naar boven want ik lees dat 'de geschiedenis van de Bijlmer zou herschrijven met inktzwarte letters die stonken naar kerosine, roet en verkoold mensenvlees.' maar ook de tijd van Nintendo 'super Mario' en 'de zwarte markt' in Beverwijk ‘Twin peaks’ en sportjournalist 'Ben de Graaf’ en ‘zevenkruidenshampoo van Schwarzkopf’ spreken tot de verbeelding.
Een stevige roman over een verscheurd Turks gezin met een gewelddadige vader en een kleine jongen die zich moet ontworstelen aan kwelgeesten en later aan de verpauperde Bijlmer.
Claar van Lieshout 2 augustus 2017 | 1pos
|
Met heel veel plezier las ik deze 'Memoires' van Margot Vanderstraeten over haar 6 jaren dat ze huiswerkbegeleiding heeft gegeven aan de kinderen van een joods-orthodoxe familie, hier benoemd onder het pseudoniem Schneider. Vooral met Elzira, die aan dyspraxia lijdt, en Jakov zal ze een vertrouwensband opbouwen maar ook met de ouders en de grootmoeder komt ze uiteindelijk heel goed overeen. Ze krijgt geleidelijk aan toegang tot dit gezin in de gesloten joods-orthodoxe gemeenschap van Antwerpen ondanks dat ze in het begin onbegrip en zelfs frustraties voelt vanwege hun hang naar hun eigenheid en zelfs isolatie. Dankzij vriendschap en respect blijk je echter ver te kunnen springen en grenzen te overbruggen.
Door haar observaties van dichtbij leren we de regels en gewoonten van deze zo gesloten schijnbaar homogene gemeenschap kennen, die toch niet zo homogeen blijkt te zijn als we denken. Hoewel ik dacht dat ik wel iets wist over de joodse gemeenschap in Antwerpen, ben ik tot de conclusie gekomen dat dit maar een zeer kleine fractie was van wat er allemaal te leren en te weten is over hen. Hoe belangrijk de holocaust, de Shoah, voor de joodse gemeenschap nog is bijvoorbeeld, ik kreeg gewoon kippenvel door te weten te komen hoe betrokken een ganse gemeenschap zich hier nog bij voelt. Allerlei andere thema's passeren daarnaast ook nog de revue: identiteit, binnenlandse en internationale politiek, tradities, religie, onderwijs, ... En daarbij worden de tegenstellingen tussen de schrijfster en haar gastgezin ook niet uit de weg gegaan trouwens.
Haar job bij de familie Schneider blijkt af en toe een stabiele baken voor haar zelf te zijn tijdens haar studiejaren aan het HIVT, waar ikzelf overigens ook een jaar studeerde, de relatie met haar Iraanse vriend Nema en haar eigen besognes. En nadat de kinderen zijn afgestudeerd en naar New York en Israël vertrekken, gaat ze hen daar zelfs nog opzoeken. Het is een verslag van een unieke vriendschapsband die enorm verrijkend blijkt te zijn. Sterk werk, een enorme aanrader! | 1pos
|
‘Een middag aan zee’ begint met een spannende proloog, die een aantal vragen oproept en er daarmee voor zorgt dat je meteen in het boek zit. Wie is Angela? Waar is ze gebleven? Wie waren er allemaal aanwezig op het strand toen Angela ineens verdween? Marianne en Theo Hoogstraaten weten hoe ze een thriller op een spannende en pakkende manier moeten openen, en houden deze spanning in het gehele boek vast.
Stukje bij beetje geven de auteurs informatie over de vermissing. Je wordt steeds nieuwsgieriger wat er nu eigenlijk met Angela is gebeurd. Als lezer probeer je zelf te bedenken wat er zich die bewuste middag heeft afgespeeld. De auteurs zetten je regelmatig op het verkeerde been, wat uiteindelijk resulteert in een zeer verrassende ontknoping. Hier hebben ze op een goede en geloofwaardige manier naartoe geleefd.
‘Een middag aan zee’ is een zeer vlot geschreven verhaal en geeft je een aantal spannende leesuurtjes. | 1pos
|
Jason "Jazz" Dent lijkt op het eerste zicht een normale tiener, maar niets is minder waar. Hij is wel aardig, leuk en charmant, maar ook de zoon van de beruchtste seriemoordenaar Bill Dent. En nog erger: vader nam zijn zoon mee op zijn rooftochten en heeft hem dan ook opgeleid als waardige opvolger.
Wanneer er in Lobo's Nod opnieuw lichamen gevonden, wordt Jason geconfronteerd met het verleden. Ondanks al zijn pogingen om de mensen en vooral zichzelf te overtuigen dat hij niet is zoals zijn vader, slaat de twijfel toe. Gesteund door zijn beste vriend Howie en zijn vriendinnetje Connie besluit hij het ultieme bewijs te leveren van zijn "anders" zijn: met zijn kennis de politie helpen de actieve seriemoordenaar te ontmaskeren ...
Ik jaag op killers van Barry Lyga is uitgebracht als jeugdthriller en dat merk je ook wel: het taalgebruik is, op enkele medische termen na, eenvoudig wat het boek makkelijk en vlot leesbaar maakt. Ook de verhaallijnen zijn niet al te moeilijk om volgen. De plot zit echter goed in elkaar en de manier waarop Jason in het reine probeert te komen met zijn verleden (de twijfels, de angsten) is dusdanig mooi en ontroerend beschreven dat je ook als volwassene veel plezier kunt beleven aan dit boek.
Na de cliffhanger op het einde kijk ik in elk geval uit naar het vervolg. | 1pos
|
Helden van de grens is een roman van Dave Eggers, winnaar van diverse prijzen waaronder de Ted Prize (2008). In Helden van de Grens laat Dave Eggers je kennismaken met Josie een alleenstaande vrouw met twee kinderen. Haar ex-vriend die altijd beweerde nooit te willen trouwen, heeft nu serieuze huwelijksplannen met een andere vrouw en wil graag dat zijn kinderen langs komen om het nieuwe gezinnetje op de foto te zetten. Voor Josie is dit de druppel. Ze heeft een nare periode achter de rug. Josie is tandarts en had een eigen praktijk, maar ze is nu aangeklaagd door een ex-patiënte. Josie besluit de boel de boel te laten en samen met haar kinderen af te reizen naar Alaska.
Helden van de grens is een mooi, ontroerend en vooral menselijk verhaal over het likken van je wonden en over het lef hebben om opnieuw te beginnen. Josie voelt zich onbegrepen, loopt rond met schuldgevoelens en grijpt veelvuldig naar de drank. Ze neemt haar kinderen op sleeptouw door Alaska. Ze hoopt daar iets te vinden, een leven zonder alle maatschappelijke verplichtingen, vrijheid en pure natuur. Josie krijgt tijdens deze avontuurlijke roadtrip de nodige tegenslagen te verwerken, meestal vooral door haar eigen toedoen, maar ze zet dapper door. Haar leven kan immers bijna niet chaotischer en ze wil er werkelijk zijn voor haar kinderen.
Het verhaal leest soms wat moeizaam, omdat de verhaallijn met regelmaat doorbroken wordt door nutteloze informatie. Zo leest Josie onder andere een streekkrantje en krijgt de lezer deze ook tot in de kleinste detail te lezen. Je mag verwachten dat hier een reden achter zit, maar als dat zo is dan is deze lastig te ontdekken. Toch heeft Dave Eggers met Helden van de grens een boeiend verhaal geschreven, hij weet personages zeer menselijk neer te zetten.
Josie en haar kinderen zijn ontroerend, soms tenenkrommend irritant, dan weer grappig en soms behoorlijk herkenbaar. Al lezende ontdek je steeds meer over Josie’s verleden en begin je langzaamaan te begrijpen waarom ze zo’n rigoureus besluit heeft genomen. Je voelt je als lezer betrokken bij dit personage, wilt graag dat zij en haar kinderen goed terecht komen. Een aantal keer lijken ze ook werkelijk het geluk gevonden te hebben, maar dan geeft de auteur het verhaal weer een eigenaardige wending. Uiteindelijk kiest Dave Eggers voor de vrijheid. Vrijheid om zelf in te vullen hoe het uiteindelijk verder zal verlopen met dit unieke gezin. | 1pos
|
Britt-Marie is getrouwd met de uiterst gewelddadige Ivan, ze krijgen 3 jongens, Leo, Felix en Vincent, het is niet een bepaald harmonieus gezin, mede veroorzaakt door Ivan wiens handen erg los zitten.
Als Britt-Marie genoeg krijgt van Ivan, besluit ze haar gezin de rug toe te keren en bij haar ouders in te trekken, dit zeer tegen de zin van Ivan, hij neemt wraak en gooit een Molotov cocktail in het huis van de ouders, hij wordt opgepakt.
Uit de gevangenis probeert hij BrittMarie te vermoorden, deze actie wordt verijdeld door zijn kinderen, zij keren hem de rug toe.
De zoons starten een eigen bedrijf, een bouwbedrijf waar ook boezemvriend Jasper meedraait, dit is een dekmantel voor wat ze echt gaan doen, namelijk overvallen, eerst een geldtransport en daarna diverse banken.
Alsl Leo (de baas) een ultieme overval wil plegen, haken zijn broers af, noodgedwongen moet hij de laatste overval doen met zijn vriend Jasper, zijn vader en zijn vrouw, maar of dat goed afloopt laat zich raden.
Deze op waarheid gebaseerde thriller, bevat alles wat een goede thriller moet hebben, goed uitgewerkte personages, goede beeldvorming, goede spanningsopbouw, gewoon alles goed. | 1pos
|
Dit was een boek wat ik snel uitgelezen had en dat terwijl ik nooit zo snel lees. Het waren korte hoofdstukken wat ik persoonlijk erg prettig vind. De spanning was goed opgebouwd en had een verrassend einde! Echte aanrader!! | 1pos
|
Een prentenboek-debuut van Liselotte Schippers. Op haar site lees ik dat haar boek is voorgelezen door Gerda Havertong, dat wil ik even met jullie delen:
https://www.youtube.com/watch?v=MK8f0EOR10E&feature=youtu.be
"Chan is helemaal vanuit China naar deze straat verhuisd. Hij gaat de buurt verkennen om nieuwe vriendjes te ontmoeten. Maar zoveel leuke vriendjes had hij nooit verwacht!
Leuke buren, uit verschillende culturen. Nieuwe verhalen, in vreemde talen. Heerlijk delen, en samen spelen. Lekker eten, om nooit te vergeten ... "
Een groot prentenboek waarin tekst en prenten afgewisseld worden tot een dynamisch geheel, zeker geschikt voor grotere kleuters. Helemaal leuk om de kinderen kennis te laten maken met andere culturen. Misschien zit er wel een kindje uit China, Turkije of Bosnië in de klas en kan je met de verschillende woordenlijsten in gesprek komen. Tot slot gaan alle buurkinderen samen naar de speeltuin, samen spelen blijft universeel.
'Kroepoek en saté' van Liselotte Schippers met illustraties van Monique van den Hout, Clavis Books 2015.
/Lmcmr | 1pos
|
Een speciaal boek en dus ook een speciale recensie, in de vorm van een aantal bedenkingen die ik me gemaakt heb tijdens/na het lezen van het boek.
In het woord vooraf zegt de auteur dat dit boek de nadruk legt op de minder zichtbare kant van Mbp (en niet op de excessen waarover de meesten van ons wel eens gehoord hebben). Prima zet, vind ik, want net aan die extreme vorm van Mbp had ik me verwacht toen ik dit boek begon te lezen.
Elk hoofdstuk heeft als titel een plantennaam, gevolgd door uitleg over de plant. Weliswaar interessante info, maar bij meer dan honderd planten is de kans klein dat er veel van blijft hangen, dus heb ik die tekst niet gelezen.
Het boek werd pas naar het einde toe echt interessant, vond ik. Waarom trapt iedereen, zelfs artsen, erin ? Waarom komt het kind niet op voor zichzelf ? Wat drijft de (bijna uitsluitend vrouwelijke) daders ?
Het grootste deel van het boek overheerste bij mij vooral de gedachte : Wat een verschrikkelijk vervelende en bemoeizieke moeder ! De lijdensweg die Roos allicht heeft afgelegd, komt niet altijd genoeg uit de verf. En daarnaast steeds die vraag : Waarom komt Roos niet veel vroeger voor zichzelf op ?
Respect voor Roos voor het schrijven van dit boek, het oprichten van een website, forum, stichting, ... Blij dat zij zo veel negativiteit uit haar leven heeft kunnen bannen en nu gelukkig is.
Ik wist niet dat er zo veel andere namen voor Mbp bestaan. De meest geschikte (want meestzeggende) vind ik Medical Child Abuse (MCA). | 1pos
|
Het klaprozen jaar van Corina Bomann is een boek dat ik zeker kan aanbevelen. Het ziet er ook nog eens erg mooi uit, met de klaprozen op de pagina’s.
Het verhaal gaat over Nicole, die droomt van een groot gezin. Als ze zwanger wordt, blijkt dat haar baby een erfelijke hartafwijking heeft. Omdat ze is opgegroeid zonder vader dwingt ze haar moeder, die nooit iets heeft gezegd, om over haar vader te vertellen.
Het verhaal van Marianne wordt verteld in de periode waarin het zich afspeelde, tijdens de moeizame jaren na de Tweede Wereldoorlog, en dan blijkt dat Marianne zelf ook problemen had. Nicole besluit op zoek te gaan naar haar vader.
Het verhaal wordt goed verteld, in twee tijdsperioden en in twee landen, waardoor je geboeid blijft lezen. Door de manier van vertellen is er telkens een soort van cliffhanger, waardoor je door het boek heen vliegt en door het relaas van Marianne in de tijd na de oorlog wordt nog eens onderstreept hoe veel invloed een oorlog heeft op mensen.
De schrijfstijl is fijn. Het verhaal leest lekker weg.
Je leeft met de emoties van de personages, die heel goed worden weergegeven.
Het is een boeiend, meeslepend, romantisch verhaal en adembenemend. Ik vond het jammer dat ik het uit had.
De auteur was mij niet onbekend, al haar boeken zijn pareltjes en ook aanraders. Ik ben een grote fan van haar boeken.
Het klaprozenjaar is een absolute aanrader. | 1pos
|
Het derde zusje is het derde deel in de Pieter Vos-reeks van David Hewson. Op Engelstalige sites wordt dit ook wel de Amsterdam-reeks of de Lowlands-reeks genoemd. Op de website van de auteur staat uitleg over zijn keuze voor Amsterdam en hoe zijn vaste personages, inclusief hond Sam, tot stand zijn gekomen. Het karakter van de stad komt aan de orde en ook een interactieve kaart ontbreekt niet. Hewsons feitenkennis is bewonderenswaardig. Hij citeert collega-auteur Terry Pratchett om aan te geven hoe fietsers zich gedragen in Amsterdam:
‘The Amsterdam of Pieter Vos’ is zeer lezenswaardig, vooral voor niet-Nederlandse lezers, maar ook voor wie Amsterdam wél (een beetje) kent.
Kim en Mia Timmers – tweederde van een drieling – zijn op tienjarige leeftijd veroordeeld voor de moord op hun ouders en hun derde zusje Jo. Te jong voor de gevangenis kwamen ze terecht in een gesloten jeugdinrichting op het eiland Marken. Als ze twintig zijn, worden ze vrijgelaten. Dat de meisjes zich niet tot ‘normale’ volwassenen ontwikkeld hebben, spreekt als vanzelf. Op weg naar een doorgangshuis, waar ze moeten gaan wennen aan de huidige maatschappij, het echte leven, gaat het meteen mis. Kim en Mia verdwijnen, een verpleegkundige wordt vermoord teruggevonden. Pieter Vos en zijn team worden op de zaak gezet. Allengs wordt duidelijk dat directie en personeel van de inrichting geheimen hebben, dat er zich in het verleden zaken hebben voorgedaan die het daglicht niet kunnen verdragen. Ook Vos’ chef Frank de Groot lijkt niet zuiver op de graat. En iemand doet zich voor als Jo, het derde zusje, dat dood is. De rechercheurs moeten ongebruikelijke manoeuvres en vreemde capriolen aanwenden om het ingewikkelde web van de waarheid te ontwarren.
Pieter Vos en zijn maatje Laura Bakker zijn het meest in beeld, maar ook voor rechercheur Dirk van der Berg is een voornamere rol weggelegd dan in de voorgaande delen. Er zijn meer verschillen: het verhaal is aanmerkelijk gestructureerder van opbouw (Poppenhuis en Het verkeerde meisje waren enigszins rommelig en verwarrend) en het speelt zich niet in Amsterdam zelf af, maar in de omstreken zoals Broek in Waterland, Marken en Volendam. David Hewson is trefzeker in het schetsen van de dorps- en ons-kent-onssferen. Plattelandsmeisje Bakker is gewend aan een dorpse mentaliteit; zij wordt minder als een buitenstaander beschouwd dan de stadsrechercheurs, die er geen kaas van gegeten hebben hoe ze de mensen hier dienen te benaderen. De vele personages leiden in Het derde zusje niet tot onoverzichtelijkheid, het verhaal is uitstekend te behappen. Mits je oplet, maar dat is geen straf.
Het derde zusje is een trieste geschiedenis, er komen geen vreugdevolle momenten in voor. De ellende stapelt zich op naarmate er meer zicht komt op de ware toedracht van tien jaar geleden, de gebeurtenissen in het heden en de onmiskenbare verbanden daartussen. Pakkend geschreven: Hewson drijft de lezer tot het bittere einde voort. De complexe karakters van Kim en Mia zijn zo goed uitgewerkt door de auteur dat elke handelwijze van de meisjes volstrekt begrijpelijk wordt, hoe wrang soms ook. | 1pos
|
Met dank aan A.W. Bruna Uitgevers voor het recensie-exemplaar.
Verschijningsdatum: 11-10-2016
ISBN: 978-90-449-7534-5
Uitgever: A.W. Bruna
Vertaler(s): Saskia Peterzon-Kotte
Genre: Literaire roman, novelle
Over de auteur:
Mark Lamprell werkt in de televisie- en filmwereld. Hij schreef onder andere Babe: Pig in the City.
Een liefde in Rome is zijn eerste roman die in het Nederlands uitkomt en verschijnt in meer dan tien landen.
Cover:
Mooie omslag zeg. Prachtige sfeer en de titel er in glimmend en fris rood opgedrukt. Love it.
‘Een heerlijk feelgoodverhaal dat je optilt uit het alledaagse en onderdompelt in de zon, de kleine straatjes en de liefde in al haar facetten.’ – THE AUSTRALIAN
Als dit geen verwachting schept?
Achterflap:
De jonge kunstenares Alice reist niet alleen naar Rome voor inspiratie, maar ook voor een laatste avontuur, voordat ze zich settelt met haar verloofde. Bestaat er zoiets als liefde op het eerste gezicht, en zou zij het ooit meemaken?
Meg en Alec zijn in Rome voor een romantische vakantie. Die kunnen ze wel gebruiken sinds hun drukke leven met kinderen en carrières het heeft gewonnen van de romantiek.
Constance en Lizzie zijn in Rome om de as te verstrooien van Henry, Constances geliefde echtgenoot en Lizzies broer. Constance en Henry hebben elkaar tientallen jaren geleden leren kennen in Rome, maar Lizzie weet niet wat het echte verhaal is achter die ontmoeting – en welke geheimen hun reis aan het licht zal brengen…
De verteller van dit verhaal is Rome zelf. Een stad met honderden jaren geschiedenis. Een stad waar geliefden elkaar vinden…
Mening:
Een liefde in Rome, wat een zalige leeservaring is dit geweest. Ontzettend leuk ook is het plattegrondje voor in het boek, ik heb er regelmatig tijdens het lezen even naar gekeken.
De proloog is direct mooi; de genius loci, bescherm-en liefdesgeest van Rome spreekt je toe, neemt je mee en vertelt je vervolgens het verhaal van de belevenissen van de hoofdpersonages in het prachtige Rome. Elk hoofdstuk begint met een citaat of quote, ik hou er zo van. De schrijfstijl is filmisch, alsof je naar een bovengemiddelde RomCom zit te kijken, met mooie zinnen, pakkend taalgebruik en humor doorspekt.
De liefde voor Italië en Rome golft je tegemoet: de stukjes geschiedenis, de straatjes, steegjes en bezienswaardigheden worden volop benoemd en achterin het boek is een glossarium te vinden. Voor de kenner van Rome moet dit echt een kadootje zijn, voor mij haalden deze Italiaanse benoemingen af en toe wèl even de vaart uit het verhaal.
De personages zijn realistisch en het is een feestje om ze op deze manier op de voet te kunnen volgen. Je leert ze kennen en de individuele, relationele ontwikkelingen zijn hartverwarmend, tikken elkaar aan in het verhaal en blijken uiteindelijk toch nog meer connectie onderling te hebben dan gedacht. Bijzonder goed opgebouwd en afgewerkt!
Liefde, dood, cultuur, geluk, humor en het leven an sich, dat is wat Een liefde in Rome je brengt. Een prachtig geschreven verhaal met innemende personages, zich afspelend in een fantastische omgeving. Wat een heerlijk boek zeg!
Conclusie:
Vier stralende sterren voor Een liefde in Rome.
Karin Meinen. | 1pos
|
Boek gewonnen bij een Hebban-winactie, waarvoor dank.
Pip heeft het heel moeilijk om het verlies van haar tweelingzus Guusje te verwerken. Op een nacht staat Guusje naast haar bed. Ze is gekomen om haar zus te helpen om met dit verlies om te gaan.
De kaft wekt het vermoeden van een griezelig verhaal. De paarse kleur (kleur van de rouw?) versterkt dit en ook de tekening van Pip en de geest van Guusje doet dat. De korte hoofdstukken zorgen voor voldoende actie. Maar eigenlijk is het vooral een ontroerend boek dat misschien wel eens een kind kan helpen bij de verwerking van een overlijden van een dierbare. Voor alle andere kinderen is het gewoon een mooi verhaal dat zeer aangenaam is om te lezen.
De kaart vooraan en vooral het gebruik van verschillende lettertypes naar het voorbeeld van Geronimo Stilton verhullen de kwaliteit van dit boek jammer genoeg wat. Dit boek heeft inhoudelijk meer te bieden dat wat je op het eerste gezicht zou denken. Kinderen zelf zullen waarschijnlijk wel aangesproken worden door die herkenbaarheid. | 1pos
|
Adam, een medewerker van een computerbedrijf, wordt op het matje geroepen bij zijn baas, nadat hij op eigen houtje een pensioneringsfeest voor iemand had geregeld met geld van het bedrijf, kosten: 78000 dollar, daar waren ze in de hoogste kringen niet blij mee, dat was duidelijk.
Hij krijgt een keus, hij gaat infiltreren bij de concurrent en gaat dus als bedrijfsspion fungeren, en uitvogelen wat zij in petto heeft waar hun huidige bedrijf hun voordeel mee gaan doen of hij doet dit niet, dan geeft de directie hem aan bij de politie.
De keus werd snel gemaakt, hij solliciteert bij de concurrent en weet zich in no-time op te werken tot assistent van de directeur en dat is mooi want dan komt hij dichter bij het vuur te zitten, en komt hij wellicht beter bij de geheimen van het bedrijf en dat gebeurt ook.
Maar naarmate zijn spionagewerk vordert, neemt de twijfel toe bij Adam, die zich steeds minder lekker voelt in de verradersrol die hij heeft bij de concurrent.
Een prima thriller van Joseph Finder, ik ga de film ook gauw bekijken die van dit boek is verschenen, want dit boek lijkt me inderdaad prima te verflimen aan het boek zal het niet liggen, dat was gewoon heel goed, spanning tot het einde, met een plot die ik niet had aan zien komen. | 1pos
|
In Flirten met de baas volgen we zowel Lauren als Austin. De man van Lauren heeft haar kortgeleden verlaten voor de lerares van hun oudste zoon. Lauren is er kapot van, maar als alleenstaande moeder heeft ze een baan nodig. Via een uitzendbureau krijgt ze een baan als secretaresse van de knappe Austin. Er borrelt al snel iets op tussen de twee, maar Austin heeft een regel “niet neuken waar je eet”. Hij zal nooit iets beginnen met een van zijn collega’s, of toch wel?
Wat meteen opvalt als je begint met het lezen van Flirten met de baas is de hoeveelheid humor die de auteur in het boek verwerkt heeft! Met name zit de humor in de eerste helft van het boek verwerkt en ik beloof je dat je jezelf erop zult betrappen dat je meerdere keren hardop om het boek moet lachen! Ondanks dat de hoofdpersonen in soms wel heel absurde situaties terecht komen blijft het verhaal geloofwaardig – en dat zorgt voor hilarische taferelen.
Daarnaast heeft Natasha Madison een heerlijke vlotte schrijfstijl. Flirten met de baas wordt nergens langdradig, maar Madison zorgt er wel voor dat ze de personages uitdiept. Zowel Lauren als Austin zijn driedimensionale karakters geworden, waardoor je als lezer met ze meeleeft en hun handelingen en acties begrijpt. Hierbij helpt het dat het boek per hoofdstuk wisselt van perspectief, het ene hoofdstuk lezen we met Lauren mee, het andere met Austin. Vele situaties zien we dan vanuit beide perspectieven, waardoor je de gedachtes van beide karakters leest over dezelfde situatie. De auteur heeft dit heel leuk gedaan, doordat je zo ziet hoe twee personen heel anders reageren op een situatie. Daarnaast is de chemie tussen Lauren en Austin onmiskenbaar en spat het bijna van de pagina’s af. Dit bevordert zeker het leesplezier van het boek. Daarnaast zijn de verschillende bijkarakters allemaal even kleurrijk als de hoofdpersonen, met name de veganistische zus van Lauren, Kayleigh zorgt voor veel hilariteit en je sluit haar al snel in je hart.
Het plot van het verhaal is vrij voorspelbaar, maar dat doet niks onder aan het leesplezier! Verwacht geen grote plottwists in dit boek, die zitten er nu eenmaal niet in. Desalniettemin is Flirten met de baas een boek waarvan je heerlijk kan genieten en dat perfect leesvoer is voor de zomer. De vlotte schrijfstijl, de humor en het leuke, sprankelende verhaal zorgen ervoor dat je dit boek in een middag uitleest. Ik kan in ieder geval niet wachten om aan het tweede deel ‘Flirten met de playboy’ te gaan beginnen! | 1pos
|
“Sorry daarvoor… ik liet me een beetje gaan.” Zo begint Thomas zijn nawoord na een 351 pagina dik avontuur met een spetterend en ongelofelijk einde. What did I just read? What did just happen? Did he really wrote that? Laat ik mij nader verklaren.
HEX speelt zich af in het dorpje Beek. Wat omwonende van Beek alleen niet weten is dat het dorp geterroriseerd wordt door de Wylerheks. Ze verschijnt zomaar uit het niets in de woonkamers van de inwoners en blijft daar een tijd staan, alsof ze je aanstaart. Alleen is dat onmogelijk want haar ogen, en tevens haar mond, zijn dichtgenaaid. Het dorp doet zijn best om de heks geheim te houden van de buitenwereld, maar de jongeren van Beek hebben er genoeg van om af te worden gesloten. Ze besluiten filmpjes van de heks op internet te zetten. Dit heeft echter grote gevolgen, niet alleen voor de jongeren, maar voor het hele dorp.
Ik moest erg wennen in het begin aan Thomas’ schrijfstijl. Het is heel gedetailleerd, hij schetst als het ware de situatie in je hoofd, precies zoals hij hem voor zich ziet. Aan de ene kant weet je exact wat hij bedoeld, aan de andere kant heeft jouw eigen fantasie weinig inbreng. Daar moest ik aan wennen. Ook komt er veel informatie op je af, bijvoorbeeld over de geschiedenis van het dorp en de heks. Dit werd (vooral in het begin) een beetje langdradig waardoor ik er maar moeilijk in kon komen.
De actie komt echt pas na ongeveer 100 pagina’s. Maar toen dat kwam, was ik niet meer te stoppen. Ik las tijdens het koken, tijdens het aankleden ‘s ochtends en tijdens het traplopen (no worries, ik ben nog heel). Het verhaal was fascinerend, het zat goed in elkaar en was super spannend. Het einde was (letterlijk) spetterend. Ik hou erg van horror. Horror is zelfs mijn favoriete filmgenre. Met boeken heb ik dat wat minder, het moet écht heel eng en goed geschreven zijn om mij bang te maken. Thomas heeft erg zijn best gedaan en het is hem goed gelukt! De lugubere scènes die, zoals alles in dit boek, tot op de puntjes beschreven zijn hebben mij flink op de kast gejaagd.
Een negatief punt vond ik de verandering van het gedrag van een van de hoofdpersonen. Het ene moment is hij super beschermend en het andere moment is hij een zelfingenomen sukkel. Ik wil niet spoileren dus zeg ik maar dat ik zijn gedachtes aan het eind van het verhaal niet begrijp en ik daar erg pissig om werd. Sorry daarvoor… ik liet me een beetje gaan. | 1pos
|
Een boek dat je niet zomaar weg legt: ik heb het achterelkaar uitgelezen.
Met vlotte pen en onderkoelde humor geschreven verhaal over een aantal mensen die in eerste instantie niets met elkaar te maken hebben.
De schrijfster schuwt plastische beschrijvingen bepaald niet en dat geeft er een heel goed passend, rauw randje aan. Ontzettend knap staaltje van spanningsopbouw en een verrassend en haast shockerend einde. Chapeau! | 1pos
|
Een apart maar ook een beetje verdrietig verhaal over Grace, een eigenwijs, luid en koppig 9jarig meisje die haar verslaafde moeder clean probeert te krijgen voordat de kinderbescherming haar meeneemt.
Helaas wil haar moeder niet echt meewerken en zit er volgens Grace nog maar één ding op: ze heeft een heerlijk eigenzinnig plan bedacht en ze krijgt alle hulp van haar buren.
Een geweldig verhaal waarin je goed ziet hoe Grace de levens van haar buren op z'n kop zet waardoor ze ervoor zorgt dat iedereen weer helemaal tot leven komt. Een erg leuk geschreven verhaal, met ontzettend aparte sympathieke personages die je goed zullen bijblijven. | 1pos
|
Wat een mooi boek. Ik vind het jammer dat ik dit boek als kind niet gelezen heb. Geweldig goed geschreven en het spreekt tot de verbeelding. Ik denk dat dit boek ook bij kinderen wat angst kan weghalen over wat er na de dood met je kan gebeuren. | 1pos
|
Verleiding is het eerste deel in de Royals serie van Erin Watt. Hoewel dit boek al sinds mei dit jaar uit is, heb ik nog niet eerder de behoefte gehad om het te lezen. Maar deze week kwam daar verandering in. Ik deed namelijk een schokkende ontdekking..
Elke keer als ik dit boek tegenkwam in de boekhandel, had ik er zo weinig interesse voor dat ik nog nooit de achterkant had gelezen. Ik snapte niet helemaal waarom iedereen zo enthousiast was over deze serie. Ik vind de cover niet perse heel mooi. Hij is ook niet lelijk, maar niet bijzonder. Daarnaast is de titel van deze serie de Royals, waardoor ik er direct vanuit ging dat het over een koningshuis zou gaan. Ik verwachtte een serie zoals de Selectie van Kiera Cass. En laat ik nou net niet van zulke boeken houden..
Maar dit weekend stuitte ik op een review van dit boek. Ik zag kort iets staan over dat liefhebbers van Gossip Girl deze serie zeker zouden kunnen waarderen. Gossip Girl was één van mijn favo series toen ik op de middelbare school zat. Zou de Royals dan toch wel wat voor mij zijn? Ik besloot de omschrijving van het boek dan toch maar eens te lezen en wat bleek? Het gaat helemaal niet over een koningshuis. Royal blijkt een achternaam te zijn van een familie. *shoot me now please*
Nadat ik over deze gênante gebeurtenis heen was, heb ik meteen deel 1 Verleiding gekocht. Ik was na de eerste bladzijde al helemaal in het verhaal gezogen en las hem dan ook binnen twee dagen uit. Rijkdom en macht spelen in deze serie een grote rol en heeft daarom zeker wel iets weg van Gossip Girl. Ik moest ook een beetje denken aan de After serie van Anna Todd.
Personages
Ella, de hoofdpersoon uit dit verhaal is lekker eigenwijs. Ze heeft al veel meegemaakt in haar leven en weet daarom precies wat ze wil. Een sterke dame dus, die haar onweerstaanbare stiefbroers prima aankan. Alle vijf de zonen zijn enorm arrogant en duister, of in andere woorden: badass. Ze kunnen behoorlijk intimiderend zijn, vooral Reed.
Aan het begin van het boek dacht ik stiekem al een beetje te weten hoe het zou eindigen. Dat stoorde me niet tijdens het lezen. Er gebeurd echter genoeg in het verhaal met hier en daar een plottwist. Bovendien eindige het echt totaal anders dan dat ik dacht. Redelijk schokkend kan ik je vertellen. Wat een cliffhanger! Je wil dit boek in een ruk uitlezen en vervolgens direct naar de boekhandel rennen voor deel 2 Verraad die sinds oktober in het Nederlands is verschenen. | 1pos
|
Moordjaar is een super spannende jeugdthriller! Ik als volwassene vond het super goed en moest het echt in 1x uit lezen! Jack the ripper is terug en een meisje heeft hem gezien. Wat er allemaal verder gebeurd zal ik niet verklappen! | 1pos
|
heb het boek gedownload en bedankt voor de
leuke actie..
mijn man is een thriller lezer , dus die mag er eerst aan beginnen. | 1pos
|
Tawni ODell is een Amerikaanse schrijfster die het met haar eerste boek schopte tot in de Ophrah Winfrey show. Haar tweede boek Terug naar Coal Run lag al jaren op de plank, maar werd vele malen herschreven omdat de schrijfster niet tevreden was. Ze putte uit eigen ervaring en uit verhalen van haar familie bij het schrijven van dit boek.
Ivan Zoschenko keert terug naar zijn geboorteplaats, een mijnwerkerstadje in het westen van Pennsylvania. Ooit ging hij een glanzende carrière tegemoet als honkbalprof maar door een ongeluk viel zijn toekomst in duigen. Hij wordt er dagelijks aan herinnerd door de pijn in zijn been. Ivan heeft besloten tot terugkeer omdat een misdadiger wordt vrijgelaten.
Het boek beschrijft een week uit het leven van Ivan, nakomeling van emigranten uit de Oekraïne. De vader van Ivan is gestorven tijdens een mijnexplosie in Coal Run waarbij ongeveer 100 mijnwerkers omkwamen. De explosie smeult diep in de grond nog na.
Ivan is hulpsheriff, drinkt veel en weet niet of hij zich definitief wil vestigen op zijn geboortegrond. Aantrekking en afstoting leveren twijfel op.
Tijdens de 7 dagen die beschreven worden, maakt de lezer kennis met: Ivan, zijn familie, een merkwaardige dokter en andere passanten.
Op de omslag van Terug naar Coal Run staat roman vermeld. De VN thrillergids recenseerde dit boek als misdaadroman en deelde 4 sterren uit. Wat het ook moge zijn, het is een bijzonder boek. Het fascineert, het beroert en het intrigeert. Daarnaast is het beeldend geschreven. De explosie in de mijn en het stemgeluid van de slachtoffers leveren kippenvel op evenals de ontreddering in de plaatselijke gemeenschap. Ook de jaarlijkse herdenking geruime tijd later en het smeulende vuur diep onder de grond beroeren.
Terug naar Coal Run is een boek over de zoektocht van een individu naar wortels en over het afrekenen met gebeurtenissen uit het verleden. En is het dan nog spannend?
De spanning zit in een aantal vragen die tijdens het lezen opdoemen. Wat heeft Ivan, de hoofdpersoon, te maken met de misdadiger die op vrije voeten komt? Wat gebeurt er zodra deze persoon zich in de gemeenschap vertoont? Waarom zat hij eigenlijk vast?
De schrijfster laat de vragen open waardoor nieuwsgierigheid ontstaat.
In tussentijd loopt de lezer mee met Ivan, ontmoet zijn neefje die een prachtige rol vervult en maakt kennis met zijn eigenzinnige zus en moeder.
Terug naar Coal Run zou je een zwart boek kunnen noemen. Tegelijkertijd is er humor.
Een zorgvuldig geschreven en intelligent boek met veel passages die er echt toe doen.
Tawni ODell staat voor mij, na dit tweede boek, definitief op de kaart! Waarvan akte. | 1pos
|
Wat een geweldig boek. Verrassend Het leest als een western. En idd dit zou een mooi verhaal zijn voor de Coen Brothers. | 1pos
|
Subsets and Splits
No saved queries yet
Save your SQL queries to embed, download, and access them later. Queries will appear here once saved.