text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
Dat naast literatuur, muziek een hobby is van Kristof DeSmet (1971) laat hij merken in Mus, een Young adult boek.
In de proloog proef je al een beetje het karakter van Mus, de hoofdpersoon, een binnenvetter met een kort lontje, die worstelt met zichzelf. Je vraagt je meteen al af, wat ze heeft gedaan, dat ze naar een opvanghuis gaat voor jongeren. Hier leert ze Rune kennen, die zijn gevoelens vertolkt met zijn gitaar.
Mus is een realistisch geschreven verhaal, dat je de pijn en onmacht van tieners laat voelen bij een echtscheiding en is in de derde persoon geschreven.
Terwijl Brix (15) de echtscheiding van zijn ouders relatief makkelijk accepteert, ligt dit voor Mus (16) heel anders. Ze mist haar vader en krijgt dromen, waarin zij beiden verdrongen worden door de nieuwe vriendin van haar vader. Als dan ook nog haar moeder, een lerares het aanlegt met een collega, waar Mus af en toe les van krijgt, is dat slecht te verteren voor haar.
Wat kan ze hieraan doen? Cyberpesten doet zijn entree bij leraren, kan zij hier iets mee doen?
In de epiloog lees je wat Mus gaat doen met wat ze heeft gedaan en wat voor wending dit voor haar gaat krijgen.
Mus leer je goed kennen en je maakt mee hoe ze verandert van een rebelse tiener in een hoopje ellende, die zich afsluit. Ze houdt niet van zichzelf, voelt zich lelijk. Je voelt haar pijn en jaloezie. Het liefst zou ik willen schreeuwen. Ik zou oneindig willen schreeuwen. Maar het gaat niet…..
Ook hoe tieners onderling met elkaar omgaan en hun leraren bekritiseren komt goed uit de verf. | 1pos
|
In snelvaart beleven we een ingenieuze zoektocht naar de ware identiteit van het hoofdpersonage (wie is hij nu echt?). De spanning wordt constant hoog gehouden door de alsmaar nieuwe ontdekkingen over zijn vorige identiteiten en het gevaar dat op de loer ligt om een geheim verborgen te houden van de buitenwereld.
De passagier is een vlot en aangenaam leesbare thriller dat bovendien ook goed gedocumenteerd is. Hierdoor wint het verhaal aan geloofwaardigheid, maar het blijft natuurlijk puur fictie. Grangé is en blijft een aanrader. | 1pos
|
Van begin tot eind blijft het plot spannend. Alles is zo beeldend omschreven dat het lijkt of je er bij bent. Je kunt de personen als het are zien, het eten ruiken en van de omgeving genieten. De ene keer waan je je in een echte roman, terwijl de andere keer de spanning overheerst. De mix maakt dit een aansprekend boek voor liefhebbers van meerdere genres. Een echte aanrader! | 1pos
|
Natalie Koch maakt zich weer helemaal waar met Het levende Labyrint, het lang verwachte tweede deel van haar cross-over fantasy serie De verborgen universiteit. Blijft immers spannend, of een auteur met een volgend deel erin slaagt aan de hooggespannen verwachtingen van het lezerspubliek te voldoen. Hierin slagend doet Koch denken aan J.K. Rowling met haar Harry Potter serie, waar ze zo duidelijk door geïnspireerd is en hier en daar ook ‘leentjebuur’ heeft gespeeld. In bescheiden mate overigens, Rowling zal geen reden zien Koch van plagiaat te betichten. Wat Koch authentiek maakt is haar fantasie die verrast en tegelijkertijd vertrouwd klinkt, een opvallende combinatie van ‘uitheemse’ ingrediënten rijkelijk overgoten met een Hollands sausje. Feit is hoe dan ook dat de boeken over de negentienjarige Nederlandse Alexa Westerhof die in Londen als kersverse Magi aan een verborgen magische universiteit studeert risicoloos aan gretige Harry Potter verslinders voorgeschoteld kunnen worden. Met name díe groep die zich er ‘te oud’ (15- 20 jaar) voor acht.
Dit tweede deel gaat verder bij aanvang van Alexa’s tweede semester aan de verborgen universiteit. Ze gaat onvermoeid door met wroeten in het mysterieuze verleden van haar twintig jaar geleden verongelukte Engelse vader. Niet iedereen blijkt daar gelukkig mee, maar ondanks bedreigingen en openlijke tegenwerking komt ze er met hulp uit onverwachte hoek achter dat haar vader samen met vier andere studenten betrokken was bij een geheim en uiterst gevaarlijk onderzoek dat niet zonder gebruik van zwarte magie kon worden verricht. Tot op de dag van vandaag zitten zwarte magiërs achter de onderzoeksresultaten aan en Alexa komt flink in het nauw te zitten. Ze moet beslissingen nemen die de levens van de mensen die ze lief heeft negatief beïnvloeden. Wat is de juiste keuze, bestaat die überhaupt?
Spannend en onderhoudend, met name de stukken uit een dagboek dat Alexa vindt zijn beeldend en meeslepend. Tijdens het lezen van dit dagboek raakt Alexa’s heden ietwat in verdrukking en naar het einde toe kabbelt het verhaal een tikje traag uit. Dat en enkele minder relevante verhaallijnen –dit deel is beduidend dikker dan het eerste- doen vooralsnog vooral vermoeden dat het derde en tevens slotdeel een definitief verhelderend hoogtepunt zal worden. Hóógste tijd voor het derde boek dus . | 1pos
|
Een veelschrijver is hij zeker niet; vier jaar geleden verscheen Grip, zijn vorige roman. Dit boek betekende zijn grote doorbraak als schrijver; Grip werd bejubeld en bekroond. Hierdoor kreeg deze auteur ook echt grip op het buitenland. Compassie is het vijfde boek van Stephan Enter (1973). Opmerkelijk is dat hij opzettelijk de spelling van vóór 1996 hanteert. Enter is immers van mening dat bijvoorbeeld de tussen-n en het trema onlogisch en dus overbodig zijn. Intussen schrijft hij gestaag aan zijn volgende roman die zou verschijnen rond november 2017.
Hij nadert de veertig, is een pedant mannetje, huppelt olijk van de ene relatie naar de andere. Dit is volgens Frank van Luijn dan ook de juiste levenshouding; hij wil immers geen leven vol verplichtingen, geen monotone dagelijkse sleur met een vaste partner. Hij is hooghartig en eerder zwijgzaam. Een kennis legt hem het fenomeen internetdating uit, Frank schrijft zich in. Dan gebeurt wat moet gebeuren: na een aantal mislukte dates kruipt Cupido totaal onverwacht uit die grote pot vol lekkere vrouwen. Frank valt meteen voor de bijzondere blik van Jessica, een half-Duitse. Vanaf dit moment verandert alles, zelfs het prille liefdesgeluk straalt van hem af… totdat hij stuit op een onoverbrugbare hinderpaal. Terug naar af, dus?
"We zitten met z’n allen aan één lange tafel, die bij aankomst al voor ons is gedekt. De sfeer is dromerig: tientallen kaarsen, kloeke wijnglazen, overal weerkaatsingen en flonkeringen, lachende gezichten. Achter de grote ramen kleurt de hemel boven het IJ langzaam naar een fluwelig blauw, in de verte daaronder en op een brug die rechts het water oversteekt verschijnen overal lichtjes. Het is een avond waarvan vrijwel geen gesprek me zal bijblijven – alleen de sfeer, die er een van zuiver geluk is."
Compassie is een modern sprookje en een drama; mag ook vrij uniek worden genoemd. Taalvirtuoos Enter geeft vol gas en kruipt onder de huid van zijn hoofdpersonage. Hij schetst ragfijn de denk- en leefwereld van zijn protagonist Frank. Met een ironische ondertoon hekelt de schrijver het fenomeen dat internetdating heet. Frank moet zich afvragen of hij wel echt van Jessica houdt, of is het zuiver medelijden? Hij wacht het juiste moment af om Jessica te dumpen; jammer genoeg weet je dit reeds erg vroeg in het verhaal. Uiteindelijk is Frank zelf de kop van Jut. Een liefdesverhaal dat vanaf het prille begin gedoemd is om te mislukken. Meer hierover vrijgeven is onmogelijk zonder de auteur en het boek oneer aan te doen.
Compassie oogt fraai en luxueus; minuscuul op het eerste gezicht. Enter spitst zich toe op de kern van het verhaal in een heldere, maar toch vindingrijke taal. Vakkundig weet hij je erg dicht bij het gebeuren te betrekken; hij heeft ervoor gekozen om zijn roman weer te geven in de ik-vorm en in de tegenwoordige tijd. Deze auteur palmt zijn lezers lekker in en laat het ook aan ze over om te bepalen met wie ze compassie hebben.
Een korte roman die smeekt om te worden gelezen; klein van omvang, groots qua inhoud. | 1pos
|
Paul is een vijftiger, die zijn hele leven op een boerderij in Twente heeft gewoond. Hij heeft zijn geboortestreek nooit verlaten. Paul neemt de verzorging op zicht van zijn oude vader, met wie hij de boerderij deelt. Hij is een echte Tukker, iemand die graag alles bij het oude wil laten en niet houdt van veranderingen. Zijn moeder Alice is er in zijn kindertijd vandoor gegaan.
De heilige Rita is een roman over het wel en wee van de bewoners van het dorp Mariënveen. De bewoners willen leven zoals ze dat altijd hebben gedaan: rustig en ‘gemoedelijk’. Echter de hele wereld verandert, zo ook het dorp. Er komen Chinezen, Russen, Roemenen en Polen in het dorp worden.
Toch duurt het nog wel even voordat er écht iets gebeurt in deze roman van Tommy Wieringa. En dan nog laat de auteur de lezer gissen over de waarheid van de gebeurtenissen.
Tommy Wieringa groeide zelf ook op in Twente. Hij vertrok naar elders op zijn zestiende. In deze roman beschrijft hij – als ervaringsdeskundige - de troosteloosheid en de leegte van de grensstreek. De streek waarin nooit iets spannends gebeurt. De auteur gebruikt prachtig taalgebruik en mooie zinnen. Een prachtige roman. | 1pos
|
Dit was de eerste keer dat ik iets van deze schrijfster heb
gelezen. Er zijn soms van die boeken die "lang blijven hangen", dit
is er zeker één van! Een aanradertje voor iedereen die er van houdt
om over het leven en de keuzes die we maken na te denken. | 1pos
|
Moedervlekken is aangrijpend op een wrange manier. “De hoop de ander te veranderen door middel van liefde is een van de grote illusies op de wereld.” Dat lijkt de kern van het verhaal te zijn, maar weerhoudt er de personages niet van onvermoeid pogingen daartoe te wagen. Kadoke en zijn moeder, maar ook nevenpersonages, worden diepgaand uitgewerkt, waardoor je kan meegaan in de vreemde wendingen die het verhaal soms neemt. De grenzen van de psychiatrie, de aftakeling van de mens, de worsteling met afkomst en daaraan verbonden rituelen… Grunberg stelt veel vragen, maar komt niet aandraven met pasklare antwoorden. Zo confronteert Grunberg de lezer regelmatig met zijn/haar eigen wereldbeeld, zonder daarbij met het vingertje te wijzen. | 1pos
|
De titel en de vrolijke kaft, beloofde veel gezelligheid. Maar heeft duidelijk een dubbele rol. Er wordt veel gezongen en men geniet met mate van zwemmen , bonbons, taartjes, preken en gezellige bijeenkomsten. Maar er zijn ook de ernstige zaken die aan de beurt komen. Mensen die niet meer weten hoe ze verder moeten gaan, worden opgevangen en liefdevol een luisterend oor aangeboden.
Daarna komt wel de sterke aanmoediging om zich te bekeren tot het ene ware geloof. En juist dat geloof kent vele geboden wat betreft roken, Drinken en het uitdrijven van de duivel.
Toch wordt het boek nergens zwaarmoedig. Ik heb het toch met plezier gelezen, dat kwam vooral door de manier VAB schrijven van Anke Kranendonk. | 1pos
|
Leuk en grappig boek weer uit de shopaholic serie. Het is natuurlijk helemaal over de top wat Becky in dit boek allemaal meemaakt, maar dat is denk ik de charme van deze reeks.
Het is zo bizar dat het gewoon grappig is. Binnenkort het vijfde deel maar weer eens uit de kast trekken. | 1pos
|
De Zweedse Camilla Grebe volgde een opleiding tot econome. Met haar zus Åsa Träff schreef ze vier misdaadromans met als hoofdpersoon psychologe Siri Bergman. Twee boeken in deze serie werden genomineerd voor de beste Zweedse misdaadroman van het jaar. Camilla Grebe was ook co-auteur van een trilogie die ze samen met Paul Leander-Engström schreef. In 2015 debuteerde ze als solo-auteur met De minnares met inspecteur Peter Lindgren. In haar nieuwste boek komt de lezer opnieuw deze inspecteur tegen; een hoofdrol speelt hij echter niet.
Malin en haar vriend Kenny lopen in het bos. Bij toeval vindt Malin de schedel van een meisje. Acht jaar later ziet de tiener Jake een oudere vrouw, Hanne, in ditzelfde bos lopen. Jake neemt bij zijn vlucht voor Hanne een door haar verloren notitieboekje mee. Hanne gebruikt dit boekje omdat ze haar korte termijn geheugen aan het verliezen is. Haar partner Peter blijkt spoorloos verdwenen en Hanne weet niet meer wat er met hem gebeurd is. Bij de zoektocht door de politie naar Peter wordt het lijk van een vrouw gevonden. Het ligt op dezelfde plek als het skelet van het meisje dat acht jaar geleden gevonden is. Malin die inmiddels politieagent is, wordt gevraagd mee te helpen aan het onderzoek omdat ze de mensen en de streek goed kent.
Het verhaal wordt vanuit drie perspectieven verteld: Malin, Jake en aan het eind van het verhaal ook door Hanne. Wie eerder Scandinavische thrillers heeft gelezen, zal typische elementen van dit genre herkennen. Zo is er sprake van een sombere sfeer, fraai beschreven afgelegen landschappen en een langzame opbouw van het verhaal. Verwacht dus geen tempo of heftige actiescènes.
Het speelt zich af in een kleine plaats, waar iedereen elkaar kent. Dit maakt het overzichtelijk en helpt de spanning wat op te schroeven, want de lezer weet immers onder welke personen de dader gezocht moet worden. Het verhaal is goed gestructureerd, waardoor de lezer de benodigde informatie goed gedoseerd voorgeschoteld krijgt. Feit is dat Camilla Grebe heel plezierig schrijft en mooi getekende karakters presenteert. Ook weet ze heel aanschouwelijk, soms zelfs poëtisch te vertellen.
Te bespeuren valt dat de auteur fictie een goed medium vindt om te filosoferen over sociale en politieke onderwerpen. De thema's in het verhaal zijn in dit opzicht actueel en herkenbaar. Op sociaal vlak is dit dementie en op politiek vlak gaat het over het geladen thema vluchtelingen en vreemdelingenhaat. Hoe moet het met de overheidssteun voor vluchtelingen in relatie tot de noden van de lokale bevolking? Daarbij moet gezegd worden dat deze beschouwingen niet zodanig zijn dat de lezer deze als te moralistisch ervaart.
En hoewel de geordende opbouw en het beperkte aantal personages doet vermoeden dat de plot tot een voor de hand liggende ontknoping gaat leiden, wordt de lezer toch verrast door een onverwachte ontknoping. Met Dagboek van mijn verdwijning won de schrijfster de prijs voor de beste Zweedse misdaadroman van 2017. Heel verwonderlijk is dit niet voor zo'n fijn verhaal over eigenzinnige personages in een ontvolkt gebied. | 1pos
|
Het laatste deel van de trilogie was ook weer heerlijk om te lezen! | 1pos
|
Kamila Shamsie groeide op in Karachi en woont tegenwoordig in Londen. In haar romans slaagt zij er altijd in verschillende levensvisies met elkaar in aanraking - of in botsing - te brengen. Ook in Home Fire, haar zevende roman, is dit een belangrijk thema.
Home Fire vertelt het verhaal van de Pakistaans-Britse moslima Isma en haar jongere zus en broer, de tweeling Aneeka en Parvaiz. Hun vader had het gezin in Londen al vroeg verlaten om als jihadist te gaan vechten in onder andere Kasjmir, Tsjetsjenië en Kosovo en kwam uiteindelijk om het leven als gevangene onderweg naar Guantánamo. Na het overlijden van hun moeder was de zorgzame en traditionele Isma met haar studie gestopt om voor Aneeka en Parvaiz te zorgen tot ze volwassen waren.
Inmiddels is het zover. Isma en Aneeka houden geheim dat Parvaiz geradicaliseerd is en naar Raqqa is vertrokken om als cameraman voor IS te gaan werken. Ze schamen zich en hopen dat hij tot inkeer zal komen en nog kan terugkeren. Aneeka studeert en slaagt erin een modern en vrij leventje te leiden buiten het zicht van haar traditionele familie en buurtgenoten. Isma vertrekt naar de VS om haar studie voort te zetten. Daar ontmoet ze Eamonn. Hij is de freewheelende zoon van de ambitieuze minister van Binnenlandse Zaken die afstand heeft genomen van zijn moslim-achterban om deze positie te bereiken. Als Eamonn teruggaat naar Londen wordt hij innig verliefd op Aneeka en ze krijgen een relatie. Onduidelijk is of Aneeka’s gevoelens voor Eamonn oprecht zijn, of dat ze hoopt via hem toegang te krijgen tot zijn vader, die kan beslissen over het lot van haar broer.
Terwijl het verhaal zich begint te ontrollen wordt uit allerlei kleine voorbeelden duidelijk hoe het voor alle betrokkenen behoedzaam manoeuvreren is om trouw te blijven aan de eigen opvattingen. Dat begint al op bladzij één van het verhaal, als Isma voor haar vertrek naar de Verenigde Staten zo lang en indringend ondervraagd wordt dat ze haar vlucht mist. Vervolgens wordt ze door de medewerkster van de klantendienst, ook moslima, alsnog zonder extra kosten op de volgende vlucht gezet.
De kracht van Shamsie is dat zij meteen vanaf het begin zo doeltreffend een complexe situatie vanuit verschillende perspectieven weet neer te zetten, dat je met alle personages, tot aan de geradicaliseerde Parvaiz en de spijkerharde minister toe, zonder enige moeite kunt meeleven. Daar is veel vakmanschap, veel creativiteit, veel achtergrondkennis maar ook heel veel moed voor nodig. Deze roman laat heel duidelijk zien wat goede literatuur vermag: je verplaatsen in het standpunt en de ervaringen van de ander. Niet om ze goed te keuren, wel om ze beter te begrijpen. Geleidelijk stijgt de spanning tot ondraaglijke hoogte. De slotscènes zijn werkelijk adembenemend en diep ontroerend.
Thema’s in deze indrukwekkende roman zijn religie, politiek, familie, loyaliteit, macht, man-vrouw-verhoudingen, liefde en rouw. De actualiteit speelt een enorm grote rol. Tegelijkertijd is de thematiek van alle tijden.
Home Fire is een razendknappe bewerking van Antigone, het oude Griekse drama van Sophocles. Het verhaal is uitstekend te lezen zonder enige achtergrondkennis hierover. Des te treffender is het om je na het lezen alsnog te verdiepen in het oorspronkelijke verhaal. Je ziet vol verwondering de overeenkomsten. De terechte winnaar van de Women’s Prize for Literature 2018. | 1pos
|
Bekraste Zielen is het 2de boek dat ik van R.J. Ellory gelezen heb. Je moet zijn uitgebreide manier van schrijven waarderen om van dit boek te houden. En dat doe ik. De personages zijn zo goed weergegeven en het verloop van het verhaal is zo geniaal geschreven. Het is geen standaard thriller, maar een roadmovie voor geweld, drama en liefde. Dit boek heeft mij geen moment verveeld. Het is een emotionele rollercoaster.
Maar let op: Denk niet dit boek vaak neer te kunnen leggen. Neem er de tijd voor en je zal zeker niet teleurgesteld worden.
Voor mij dikke 5*. | 1pos
|
In Londen wordt Sir Evelyn Montagu op een gruwelijke manier vermoord. Wat zochten zijn moordenaars? Ayesha Ryder, wetenschappelijk onderzoekster, Palstijnse en ex-terrorist wordt betrokken bij het oplossen van deze moord op haar ex-minnaar. Via ingenieus verstopte aanwijzingen weet Ayesha in het mysterie door te dringen. De bron ligt ver in het verleden.
Ze komt uit bij TE Lawrence, Winston Churchill en de grootmoefti van jeruzalem. Wat hebben zij in het verleden besproken? Wat is de impact op de huidige Midden-Oosten situatie en de top die in Londen van start gaat?
Een spannend boek, vol actie en met veel historische feiten. Ik vind het onderwerp erg boeiend. Origineel om over het Joods-Palestijns probleem op deze manier te schrijven. Deels doet de zoektocht door de cryptische aanwijzingen wel een Dan Brown Thriller denken maar er zit veel meer, hardere actie in dit boek. Ben benieuwd naar het vervolg… | 1pos
|
Folsom lapt 't 'm weer: ook zijn derde boek is een 700 pagina's tellend leesfeest. Er zit weliswaar een enkel minder moment in het verhaal en voor de geloofwaardigheid hoef je het ook niet te lezen, maar dat neemt niet weg dat dit een toppertje is. Vijf sterren dus.... | 1pos
|
Michael Marshall (1965) werd geboren in Engeland en groeide op in de Verenigde Staten, Zuid Afrika en Australië. Momenteel woont en werkt hij weer in Engeland Marshall was lange tijd grafisch ontwerper en regisseur van bedrijfsfilms. Na de publicatie van zijn eerste korte verhalen legde hij zich toe op het fulltime schrijven van romans. Met succes, want hij won er diverse literaire prijzen mee. Zijn nieuwste psychologische thriller: De indringers.
Jack Whalen verhuist na een twaalfjarige carrière bij de LAPD samen met zijn vrouw Amy naar Birch Crossing, nabij Seattle. Hij kampt met een identiteitscrisis en weet niet goed meer wat hij is. Een oude bekende neemt onverwacht contact op met Jack en vraagt hem hulp bij het ontrafelen van een ingewikkelde erfenis.
Wanneer Jacks vrouw Amy tijdens een zakenreis verdwijnt, gaat Jack op onderzoek uit. Hij ontdekt al snel dat niets is wat het lijkt. Hoe dieper hij graaft in het mysterie hoe onduidelijker de intrige wordt. Voor alles is blijkbaar een logische verklaring.
In Oregon verdwijnt intussen een tienjarig meisje. Is zij ook een slachtoffer? Spoedig wordt echter duidelijk dat zij geen onschuldig slachtoffer is en verre van weerloos. Ongebruikelijke gebeurtenissen leiden allen naar dezelfde plaats. Zoekend naar de donkere geheimen uit het verleden ontdekt Jack dat de waarheid diepere wortels heeft dan hij ooit had durven vrezen.
Michael Marshall heeft met De indringers een fantastisch goed boek geschreven. Het is een thriller die gekruid is met een krachtig mengsel van suspense, paranoia en intelligentie. Meteen vanaf de proloog grijpt hij zijn lezer direct bij de keel. Hij creëert een beangstigend verhaal in een decor dat aan een David Lynch film doet denken. De bomen fluisteren in de wind. De opbouw van het verhaal zit zo ingenieus in elkaar dat ik bij sommige hoofdstukken de laatste paginas heb herlezen omdat de plotwending zo onwaarschijnlijk was. Door het gebruik van soms één enkele zin doet hij zijn lezer gewoon uit zijn stoel vallen van verbazing. Het angstaanjagende spanningsveld dat hij bij zijn lezers opwekt, doet getuigen van een grote klasse.
De handelswijze van de personages klopt tot in het kleinste detail. Ze zijn volledig geloofwaardig, slim en onvergetelijk.
Marshall is een expert is het deskundig opbouwen van een verhaallijn waarin hij zijn lezer van het ene dwaalspoor naar het andere leidt. Aan het einde van het verhaal blijken dan alle puzzelstukken perfect in elkaar te passen. Top.
Het boek was voor mij lange tijd op weg om 5 sterren te verdienen, maar verloor uiteindelijk een ster door het iets mindere einde van het boek. De spanning en gedrevenheid leken uit het verhaal te verdwijnen en gaven een beetje een wrang gevoel. Toch een absolute must read voor fans van Stephen King en Dean Koontz. Twee auteurs waar Marshall in De indringers op een subtiele manier graag naar verwijst. | 1pos
|
Nice clue. Je zag m de laatste helft wel al vet aankomen maar mooi!!!! | 1pos
|
De vriendschap tussen twee meisjes gedurende ongeveer 30 jaar. De opbouw van het verhaal is boeiend, dat je door blijft lezen om maar te weten te komen hoe de vriendschap zich gaat ontwikkelen of zal gaan eindigen. Naast het beschrijven van deze relatie komen ook meer (filosofische) zaken aan de orde, waar je als lezer even bij stil kunt staan. | 1pos
|
Moira is een jonge vrouw die behoorlijk wat heeft mee gemaakt. Haar zus Eef pusht Moira aan om naar een tuinfeest te gaan. Daar heeft Moira geen zin in maar gaat toch. Daar ontmoet zij Finn en wilt meer van hem weten.
Het boek wordt vanuit de 2 hoofdpersonages geschreven. Het begint met Moira en het begint als een vrij standaard romantisch verhaal. Maar niets is minder waar. Het wordt steeds spannender en op het moment dat Moira iets ontdekt springt het verhaal over naar Finn.
Het stuk met Finn begint vrij rustig. Het is een iets andere stijl en dat is even wennen. Het verhaal is ook mysterieus en je wordt echt in het boek gezogen waardoor je blijft lezen. De verhalen rondom de reizen zijn prachtig geschreven.
Het laatste stuk met Moira is prachtig geschreven. En ook erg verrassend. Het einde is open en ik hoop echt op een vervolg.
Via Facebook zag ik dit boek voorbij komen. En de reacties waren behoorlijk lovend. Dus ook ik vroeg dit boek aan en heb deze gekregen van de schrijver. Daar ben ik erg dankbaar voor. Hopelijk komt dit verhaal ook als een boek uit, want deze wil ik graag toevoegen aan mijn collectie. | 1pos
|
Heel mooi boek over Thomas die afscheid neemt van zijn overleden opa. Over wat opa voor hem betekende, zijn beleving die week en hoe erg hij hem mist. Onder andere de plaat met Omar spreekt boekdelen: de houdingen van de kinderen zegt genoeg over wat ze voelen. Dit boek klopt. Mooi verhaal met bijpassende en treffende illustraties van Charlotte Dematons. | 1pos
|
Adam Kay is een vormalig arts wiens vergunning op het punt staat ingetrokken te worden. In een nostalgische bui besluit hij zijn oude dagboeken te herlezen. Zich realiserend dat mensen een vertekent beeld hebben van een leven in de gezondheidszorg besluit hij zijn verhaal te delen. Iets waarvoor we hem dankbaar mogen zijn want zijn verhaal is niet alleen een echte eyeopener, maar ook ronduit hilarisch.
Het boek bundelt de meest opvallende verhalen uit het dagboek van een arts in opleiding. Met een uniek gevoel voor humor vertelt Adam over de hoogte- en dieptepunten van zijn training. Maar hoewel humor de boventoon voert in het boek verklapt de inleiding al dat dit een verhaal zonder happy ending is. Dat geeft de grappen een ietwat zwart randje waar je van moet houden.
Ondanks de laugh-out-loud humor behouden de heftige dagboek uitreksels hun verdrietige lading. Gelukkig. Want sommige dingen zijn natuurlijk niet om te lachen.
Het boek geeft je een heel goed beeld van wat de auteur heeft doorgemaakt om een doel te bereiken wat uiteindelijk niet zijn roeping bleek te zijn en geeft je een nieuwe waardering voor professionals in de gezondheidszorg. | 1pos
|
Hartverwarmend boek over de door You-tube bekende leeuw Christian.
Ik vond het erg leuk om erover te lezen en de liefde voor Christian knalt van de bladzijden af.
Met mooie foto's. Zeer zeker een aanrader dit boek! | 1pos
|
Een boek wat je moet hebben gelezen!
Het verhaal is heel aangrijpend. In eerste instantie verwacht je dat het erg op de moord is gericht. Maar eingelijk gaat het meer over hoe Jennifer in het leven staat. Het boek wordt in drie gedeeltes verteld. Het bestaat eigenlijk uit kleine korte stukjes die soms uit de lucht komen vallen. Het is geen boek wat je snel weg leest, daarvoor moet je teveel nadenken en is de impact te groot. Maar je krijgt wel meer een beeld van hoe iemand alzheimer ervaart. Een heel bijzonder en aangrijpend verhaal. Een must read! | 1pos
|
De strijd van 2 mensen die zich aan hun lot ontvechten.
Hoofdkarakter Joseph Sylvester ontvlucht begin vorige eeuw als jonge jongen zijn geboorteland in de Cariben. Hij volgt zijn vader naar de VS waar hij werk hoopt te vinden. Als hij ontdekt dat zijn vader een ander gezin heeft keert hij hem de rug toe. Vanaf dan is hij alleen. Maar niet verloren. Op zoek naar steeds een betere baan en betere huisvesting reist hij de VS rond. Om te ontdekken dat hij zich daar met de opkomst van de Ku Klux Klan en racisme niet veilig voelt.
Heel paradoxaal verlaat hij het Beloofde Land en vaart naar het in zijn ogen minder racistische Europa. In plaats van de vele gelukzoekers die de route contra maken. Ook in Europa reist hij rond, geleid door zijn handelsgeest. In 1925 is hij in Amsterdam om zijn Babajaba tandpasta op markten aan de man te brengen. Hier ontmoet hij Roosje Borchert. Het is liefde op het eerste gezicht. Roosje heeft haar eigen strijd gestreden. Zij komt uit het oosten van het land. Zij weigert zich te conformeren aan de gebaande paden en kiest voor een leven als mannequin.
Vanaf het moment dat Josheph haar na reist naar Hengelo zijn ze voor altijd onlosmakelijk met elkaar verbonden. Ze vormen een heel bijzonder stel. Hij, een neger die de markten in het land afloopt en daar met groot succes zijn tandpasta, vandaar de bijnaam Menthol, verkoopt. Zij, een mooie, vrijgevochten vrouw uit een bakkersgezin in een omgeving waar tot dan nooit een donkere man is geweest. Trots lopen ze arm-in-arm als getrouwd stel door Hengelo. Met opgeheven hoofd, zoals Joseph de laatste woorden van zijn moeder eer aandoet.
Als de oorlog uitbreekt komen ze voor een moeilijke keuze te staan. Ook hier bieden ze strijdlustig het hoofd aan. Na de oorlog pikt Joseph de handel weer op. Dit keer in het fokken van konijnen en niet langer in de tandpasta.
Het boek neemt je mee in een stukje persoonlijke geschiedenis van Joseph. Daarnaast geeft het een goed tijdsbeeld van die periode. Het is alsof je aan de hand van de schrijver meegenomen wordt in het leven van Joseph. Een zwaar leven, maar één dat prachtig geleefd is.
Een dikke ****, met een extra * voor de prachtige lay-out en de zoveel toevoegende foto’s. | 1pos
|
Bijzondere serie voor mij. Dit was 2e deel. Normaliter lees ik snel maar deze beide delen heb ik lang over gedaan. Iedere keer denk ik ‘wat saai’ maar toch blijf ik lezen! De schrijfster geeft namelijk wel een prachtig beeld van de tijdsgeest van begin 20e eeuw en is/lijkt haar tijd ver vooruit. Ook mooie beschrijving van de personages die daardoor echt ‘gaan leven’. Maar nu eerst wat anders lezen voor ik aan deel 3 begin! | 1pos
|
Initiatie is het debuut van Oli Veyn en tevens het eerste deel in de serie De orde van de poortwachters. Nido Vermeer is een 16-jarig meisje dat op schoolreis is naar Londen. Tijdens een bezoekje aan Stonehenge ziet ze iets dat niet voor haar ogen is bestemd. Voordat ze het weet is ze tegen haar wil meegenomen en wordt ze ingelijfd bij de geheimzinnige orde van de poortwachters. Veel van de beroemde bouwwerken ter wereld blijken poorten te zijn naar andere dimensies die bewaakt worden door deze poortwachters. De orde is een wrede en nietsontziende gemeenschap waar meer slachtoffers vallen dan dat er helden opstaan. Ze zijn dan ook naarstig op zoek naar nieuwe wachters om hun voortbestaan te garanderen, goedschiks dan wel kwaadschiks.
De cover van het boek is er een die mij direct aantrekt, mysterieus en in een mooie kleurstelling. Het verhaal doet denken aan boeken als Divergent, The Hunger Games en Nerve. Een wrede organisatie waar de hoofdpersoon al dan niet vrijwillig in toetreedt, onmogelijke opdrachten, sadistische instructeurs en natuurlijk die ene instructeur type ruwe bolster blanke pit. De orde van de poortwachters bevat veel vaart, pittige en grappige dialogen en lekker veel spanning. Het tweede deel kan niet snel genoeg komen. | 1pos
|
"Een huis in Frankrijk" is een heerlijk boek om te lezen. Het pakt vanaf de eerste bladzijde en je wil alleen maar verder lezen, om te weten wat er allemaal gebeurt. De problemen van de personages zijn heel herkenbaar en de situaties zijn uit deze tijd, wat ook heel herkenbaar is. 4 vriendinnen die elkaar na jaren weer ontmoeten in de hoop dat hun problemen opgelost worden. In eerste instantie houdt elk haar probleem voor zich tot het niet langer kan. Daarna is de lucht geklaard en wordt het gezellig. Maar de problemen zijn nog niet opgelost. Maar Marie komt met een passende oplossing voor iedereen. | 1pos
|
Søren Sveistrup (1968, Kastrup, Den) debuteert met Oktober als thrillerschrijver maar heeft zijn sporen reeds verdiend als scenarioschrijver van succesvolle TV series. Het vooral in de Scandinavische landen succesvolle Nikolaj en Julie was nog maar het begin, hierna volgde het internationale kassucces “the Killing” dat na 3 uiterst succesvolle seizoenen stopte op het hoogtepunt. De drie Scenario’s werden door David Hewson bewerkt tot 3 lijvige thrillers. Ook nog voor zijn debuut als auteur schreef hij het scenario voor de holleywoodfilm de Snowman naar het boek van Jo Nesbø
Op dezelfde dag dat de minister van Sociale zaken Rosa Hartung na een jaar verlof weer aan het werk gaat nadat haar dochter spoorloos verdween wordt in een achterstandswijk het onthande lijk gevonden van een jonge vrouw. Thulin en Hess worden op het onderzoek gezet, Er leidt een spoor naar de vermeende dader van de verdwijning en de moord op de dochter van Hartung, Als er nog meer moorden plaatsvinden met als kenmerk amputaties en er op de plaatsen delict poppetjes van kastanjes worden gevonden volgt een spel van kat een muis
Sveistrup blijkt een multi talent en heeft zijn debuut als auteur niet gemist, Zeer knappe en stevige karakters, een dijk van een plot, filmisch geschreven en de pijlers van het succes zijn verklaard. Angstaanjagende en duistere elementen maken het boek af, dit vraagt om meer.
4,5 sterren | 1pos
|
Een prachtige trhiller, als je je even kan inbeelden waar het zich afspeelt, begint het verhaal helemaal te leven en volgt er een zeer spannend verhaal. | 1pos
|
In dit fantastische deel word je meteen meegenomen in de spanning van het nieuwe avontuur. Die gedurende het gehele verhaal vastgehouden wordt en langzaam verder opbouwt. Het gaat in dit deel van de serie om Clayton en Monet. Twee mensen met een verleden. Doordat het in het eerste hoofdstuk spannend werd gehouden. Wil je gewoon weten hoe het tussen deze twee gaat aflopen. Doordat het in het eerste hoofdstuk spannend werd gehouden en dankzij de plottwisten, wil je gewoon weten hoe het afloopt tussen de twee. Dit verhaal houdt je aandacht vast. Je wilt het liefste het boek in 1 keer uitlezen.
In dit deel van de serie zijn alle yoga termen tot het minimum gebracht. De eerdere genoemden personages van de andere delen, komen in dit deel zeker voorbij maar meer op de achtergrond. Dit is een verhaal zonder al te veel yoga termen, relax om te lezen. Alleen ik vond het einde van het verhaal beetje abrupt neergezet. Daarentegen is de epiloog heel erg mooi neergezet. | 1pos
|
Zoals al vaker geschreven: Hypnose is geen 'Stieg Larsson'. Het is wel een heerlijk ouderwetse Scandinavische thriller. Vanaf het begin zit je in het verhaal en word je meegezogen naar het einde. Van mij had het verhaal, dat 10 jaar geleden is gebeurd, wel wat ingekort mogen worden. Het is af en toe erg langdradig. Al met al een goed boek dat lekker weg leest | 1pos
|
Paolo, vader van een zoon die lid is van een terroristische organisatie, en Luisa, de vrouw van een meervoudig moordenaar, komen door het lot, een storm die heerst over het gevangenis-eiland, dichter tot elkaar als ze op bezoek gaan in de gevangenis bij hun eerder genoemde familie.
Hun gedwongen nacht samenzijn brengt hun verhalen dicht bij elkaar en er is sprake van een toenadering tot elkaar die er toe leidt dat ze op de boot op de terugweg de hut met elkaar delen.
Een boekje dat je in een paar uur uit hebt, maar een geweldige indruk bij mij heeft achter gelaten, en het leed laat voelen van de andere slachtoffers, in dit geval de eega en de vader. | 1pos
|
Eén aangrijpende korte zin in het nawoord van Martin Amis' Het Interessegebied maakte mij in een klap bewust van de aard van de beklemming die je tijdens het lezen van dit boek in zijn greep houdt. 'Er is geen waarom in Auschwitz.'
Het Interessegebied, Auschwitz' zwaar beveiligde onderdeel, is voor Golo Thomsen niet alleen het toneel voor subtiele provocatie van het vernietigingsbeleid van de nazi's. Golo zet er ook zijn zinnen op de vrouw van de kampcommandant. Tegen de gruwelijke achtergrond van treinladingen gedeporteerde Joden, selecties, gaskamers en de economische overwegingen van de langzaam zijn verstand verliezende kampcommandant geeft Martin Amis een inkijk in de belevingswereld van de daders. Die zich - net als de rest van de wereld - de vraag stellen hoe ze terecht zijn gekomen in deze hel.
"Misschien kunnen we of, sterker nog, moeten we niet begrijpen wat er gebeurd is, omdat begrijpen al bijna een rechtvaardiging betekent." Citeert Amis uit Primo Levi's The Truce in het nawoord. Het schrijven en lezen over de holocaust doet je zoeken naar het 'waarom'. Waarom moesten miljoenen mensen de dood in worden gejaagd? De voortdurende aanwezigheid van deze vraag zou het lezen van dit boek haast onmogelijk maken. Amis weet de beklemming draaglijk te maken door de echtheid van de personages, hun menselijkheid en hun grijpbare beweegredenen.
Er is echter één personage - in het boek niet één keer bij naam genoemd - dat geen enkele sympathie van de lezer kan verwachten. Het is precies dit onbegrip, deze onmogelijkheid zich in te leven in de gedachtewereld van een man als Adof Hitler, dat je tijdens en ook na het lezen van dit boek bezig blijft houden. De hoofdstukken vanuit het perspectief van 'Schmul', de Sonderkommandofuhrer, zelf een Joodse gevangene die de uitvoerende taken van het afvoeren van lijken toebedeeld heeft gekregen voegen nog een dosis extra beklemming toe.
Martin Amis heeft met Het Interessegebied een meesterlijk boek afgeleverd. | 1pos
|
Het boek Maannachten van Marja Visser is, zoals de voorkant van het boek al verklapt, een historische roman over het leven van Josephine met kunstschilder J.B. Jongkind. Het boek begint met de voor Jongkind zo typerende schilderijen waarop zijn maannachten worden afgebeeld. Josephine Fesser, kunstliefhebber en bewonderaar van zijn werk, ontmoet hem in een galerie in Parijs en koopt een van zijn werken. Op dat moment is Johan Jongkind nog niet echt een bekende en succesvolle schilder.
Johan en Josephine leren elkaar beter kennen na de aanschaf van het schilderij, wat resulteert in een hechte vriendschap. Aangezien Johan financieel problemen heeft en zich geen vast verblijfplaats kan permitteren trekt hij bij Josephine in. Dit vormt het begin van een gedeeld leven waarin werk, vriendschap en liefde zich vermengen.
Maannachten is een boeiend boek over een schilder waar ik persoonlijk nog maar weinig vanaf wist. Marja Visser heeft veel onderzoek gedaan naar de geschiedenis en levensstijl van beide hoofdpersonen en de, zeker in die tijd, uitzonderlijke gezinssituatie van Josephine en dat merk je tijdens het lezen van dit boek. Je krijgt een duidelijk beeld van de tijdsgeest waarin Jongkind en Josephine leefden en wat er speelde in sociaal culturele kringen.
Maannachten leest gemakkelijk en is een absolute aanrader voor een dag zonder plannen want als je eenmaal begonnen bent lees je het liefst in een keer door. Het feit dat we voor de Hebban leesclub nog vragen zouden krijgen over het boek in een later stadium is voor mij persoonlijk de enige reden geweest om niet direct door te lezen zodat het verhaal nog fris in mijn hoofd zou blijven zitten. | 1pos
|
Ik had geen hoge verwachtingen van De Tweede Vrouw, maar ben aangenaam verrast.
Het boek is een prettige mix van feiten en fictie, geschreven met respect voor de betrokkenen en nabestaanden.
Het dubbele verhaal sprak me enorm aan. Vooral de misschien-wel-echt-gebeurde geschiedenis van de vriendschap tussen Mary en Wallis sprak me enorm aan.
Van de relatie tussen Rachel en Alex begreep ik minder. Met name de veranderingen die Alex ondergaat, gingen mij te snel om geloofwaardig te zijn.
Dan is er nog het fatale ongeluk van Diana. Ik ben blij dat de schrijfster geen nieuwe complottheorieën heeft toegevoegd aan de reeds bestaande. Ook heeft zij niet geprobeerd om vragen rond de dood van de prinses te beantwoorden. In plaats daarvan heeft Gill Paul een fictief raadsel opgeworpen en bevredigend beantwoord. Het lijkt onbeduidend, maar het zorgt uiteindelijk voor de samenhang tussen de beide verhalen en is daarmee belangrijk voor het boek.
Ik vond dit een mooi en boeiend boek, moeilijk om weg te leggen. | 1pos
|
Dit boek zou ik zelf nooit gekozen hebben, Doordat ik meestal naar de illustraties kijk. Maar wat een leuk verhaal! Juist doordat het zich in de tijd van koetsen en kastelen afspeelt, passen de illustraties er perfect bij. De leuke woordspelingen en het verrassende avontuur geschreven door Paul Biegel maken dit boek af. (21e boek voor boekenbingo 2016) | 1pos
|
Pas op: als je bij de 2e pagina bent wil je nog maar 1ding: ze alle 442 lezen dus ga er wel even voor zitten want dit boek laat je niet meer los. Spannend, helemaal van deze tijd, alles zit erin wat een goed boek nodig heeft!
Voor een debuut: ik kan niet wachten op een nieuw boek van deze schrijfster. | 1pos
|
Och wat was ik blij dat ik dit boek in de thuisbibliotheek had. Het heeft geholpen. Een paar weken terug kwam een meisje wat hier ook boeken leent huilend binnen. Ze werd enorm gepest omdat ze anders is. Vele scholen heeft ze ondertussen al gehad. Van alles werd bij haar "vastgesteld" maar niemand hielp. En dit boek had ik toevallig een paar weken eerder in mijn handen. We hebben het samen gelezen. Anders is niet gek"" zei ze na een paar dagen een halfuurtje voorlezen. Laatst belde de juffrouw op. Hoe en wat ik toch had gedaan?..... "Ik niets, het boek was de doorslag..."
Lilli is anders: zei praat met dieren en als zij langs struiken, bomen enz. loopt gaan ze spontaan groeien en bloeien..... Door haar anders zijn, zijn ze al vaak verhuisd. Er is geen begrip. Het wordt als een nadeel beschouwd in plaats als van een voordeel. Buurjongen Jesahja heeft ook zo een probleem. Op het moment dat ze een uitstapje maken naar de dierentuin wordt het tijd keuzes te maken. Zijn we mooi in anders? en kunnen we de mama olifant helpen? | 1pos
|
De versie van Het Smelt die ik in bezit kreeg, blijkt reeds de zesde druk van dit debuut van Lize Spit te zijn. Na het boek te hebben gelezen, verwondert me dit niet. Wow, wat een debuut! Spit is er op weergaloze wijze in geslaagd een werk neer te zetten dat aan je blijft kleven. Ze weeft de handelingen van het hoofdpersonage Eva in het heden feilloos doorheen de gebeurtenissen die Eva meemaakte tijdens haar jeugd. Meestal is dit de zomer van 2002 maar niet altijd. Ze roept hierbij een melancholische sfeer op die me heel sterk deed denken aan hoe John Irving te werk gaat. John Irving maakt graag gebruik van een hoofdpersonage dat vanuit het heden zijn leven vertelt en gaandeweg krijg je meer en meer inzicht in het leven van die persoon en in wat hem/haar heeft gemaakt tot de persoon die hij/zij nu is. Er zit humor in wat Irving schrijft, maar die zweem van spijt over wat niet is maar had kunnen zijn, is nooit ver weg. Ook Stephen King heeft zich een aantal keer met zeer veel succes aan die stijl gewaagd. In een aantal boeken en kortverhalen keert King terug naar een hete zomer uit het verleden van de hoofdpersonages waarin iets gebeurde dat ze liever wilden vergeten (of reeds vergeten waren). Lize Spit heeft in Het Smelt precies hetzelfde gedaan en levert een mix af van bovengenoemde twee stijlen en daarbovenop nog veel van haarzelf. De flashbacks naar 2002 en de jaren ervoor zijn bovendien zeer gedetailleerd. De anekdoten herinneren je er voortdurend aan hoe erg het leven in deze korte tijd veranderd is.
De schrijfstijl van Lize Spit is zeer toegankelijk. Af en toe maakt ze gebruik van woorden of uitdrukkingen die niet overal in het Nederlandstalige taalgebied gekend zijn maar dat stoort hoegenaamd niet. Integendeel, het versterkt de lokale dorpssfeer die als achtergrond voor het verhaal dient.
Ik kan me ook niet van de indruk ontdoen dat niet alles verzonnen is. Het hoofdpersonage is net als de auteur geboren in 1988, is net als de auteur in de Vlaamse Kempen opgegroeid, is net als de auteur naar Brussel verhuisd, ... Ik kan maar hopen dat Lize Spit niet rondrijdt met een blok ijs in de kofferbak van haar auto. Wie het boek uit heeft, zal begrijpen waarom. De superlatieven waarmee dit debuut in de media wordt omschreven zijn zeer terecht. Lize Spits volgende boek is nu al aan me verkocht. | 1pos
|
Een heerlijk aangrijpend verhaal, dat je achter elkaar uit wilt lezen. Liefde en spanning wisselen elkaar af, evenals volharding. Als Camille Iverness tijdens een aanvaring met een inbreker geholpen wordt door Jonathan Gilchrist beseft ze nog niet dat haar leven op korte termijn drastisch gaat veranderen. . Haar vader is razend op haar, als hij de ravage in de winkel ontdekt na de inbraak en wijst haar de deur. Ze is radeloos en went zich tot Jonathan, die haar eerder een aanbod voor een baan had gedaan. Mbv Jonathan verlaat ze Londen en gaat met hem en zijn zuster mee naar hun landgoed. Maar waarom zijn er daar mensen die haar vijandig gezind zijn? Wat heeft haar vader daarmee te maken? Ze kan een betrekking op een school krijgen en komt erachter, dat ook hier het leven hard kan zijn. Ze denkt, dat ze goed voor zichzelf zorgen, maar of dat zo is? Gelukkig houdt Jonathan een oogje in het zeil.Je leert Camille en Jonathan goed kennen, hun gedrevenheid om dingen goed te doen, liefde voor het plattelandsleven en hun beider behoefte om gemaakte fouten recht te zetten. | 1pos
|
Thea Beckman sleept je mee in een boek waarin Dolf met een tijdmachine word teruggestuurd naar het verleden. Hij word alleen niet teruggestuurd naar waar hij heen wou maar naar een kruistocht. Daar beland hij in meerdere problemen.
Op de voorkant van mijn kaft stond “beste jeugdboek allertijden”. Nou dat is het zeker. Het boek blijft leuk hoevaak je het ook leest. Een boek voor alle leeftijden.
Het is een zeer spannend boek door alle gebeurtenissen in de kruistocht. Thea Beckman neemt je letterlijk mee op reis.
Dolf komt erachter dat er heel wat verschillen zijn tussen het heeen en het verleden. Daardoor is het ook nog een leerzaam boek.
Eenmaal begonnen en je kunt het niet meer wegleggen! | 1pos
|
Jelle Brandt Corstius kennen we in Nederland vooral als die man die schrijft over Rusland en er documentaties maakt. Meest recent is zijn serie ‘Grensland’ uit het najaar van 2015 waarin Brandt Corstius niet alleen door Rusland reist, maar ook door de grenslanden zoals Wit-Rusland en Oekraïne. As in Tas wijkt daar grotendeels van af, want hoewel de journalist ook dit keer een reis maakt draait het om zoveel meer.
De reis begint vlak na de crematie van Hugo Brandt Corstius. Jelle voelt dat hij weg moet en besluit om naar de Middellandse Zee te reizen. Geheel per fiets en dat in slechts vijftien dagen. Helemaal alleen is hij niet, want in zijn bagage neemt hij een koffiekopje aan as van zijn overleden vader mee. Jarenlang was zijn vader immers zijn fietsmaatje.
De lezer kan tijdens As in Tas de reis van Jelle volgen doordat er voor elk hoofdstuk een landkaartje getekend is met de route erop. Tevens is de titel elke keer de plek waar hij zich op dat moment bevindt.
Tijdens zijn fietstocht blikt Jelle terug op alle momenten die hij samen met zijn vader heeft meegemaakt. De herinneringen waaruit blijkt dat vader Hugo een wonderlijke man was, worden levendig beschreven. Zoals het verhaal dat hij linksom de rotonde neemt, als dat voordeliger blijkt te zijn. Of die keer dat ze als gezin in een restaurant waren en op vaders teken heel hard weg moesten rennen.
As in Tas is Jelle’s meest persoonlijke boek tot nu toe. Het vertelt het verhaal van de band tussen vader en zoon. Verbijsterende situaties uit het verleden zijn met humor geschreven. En ook het reisverhaal op zich bevat de humor die we kennen uit de eerdere boeken.
Met As in Tas brengt Jelle Brandt Corstius een ode aan zijn vader en gunt hij de lezer een kijkje in zijn leven met Hugo als vader. | 1pos
|
Inderdaad een achtbaan van spanning. Je gaat van de ene clifhanger naar de andere. Geschreven in de herkenbare stijl van Fitzek, vlot, eigentijds en met een vleugje humor. Goed vervolg op 'De ogenverzamelaar'. Het is zelfstandig te lezen maar ik zou toch aanraden om eerst de andere te lezen. | 1pos
|
Bangkok. Een Noorse ambassadeur, Atle Molnes, wordt vermoord gevonden in een obscure motel. In opdracht van de BuZa wordt Harry Hole naar Thailand gestuurd om deze moord te onderzoeken, in een stad vol verkeer, smog en hitte. Tijdens het onderzoek ontdekt Harry steeds meer vreemde praktijken en begrijpt al snel dat dit niet een gewone moord is. Hij is dan ook vast besloten het tot de bodem uit te zoeken.
Dit verhaal sluit aan op het eerste boek en er wordt dan ook een paar keer naar verwezen. Het is niet storend als je het eerste boek niet gelezen zou hebben. Het verhaal is iets minder, maar wel erg spannend. Er zijn veel adembenemende momenten en genoeg verdachten om uit te kiezen. Het zou niet Nesbo zijn als hij je weer eens de verkeerde kant op stuurde, of zat je wel goed en brengt hij je aan het twijfelen? Pas aan het einde wordt alles weer opgepakt en uitgelegd hoe het echt zit. Het blijft gewoon spannend tot het eind. | 1pos
|
Roanne van Voorst verteld het verhaal van Rêve in een meeslepende en indrukwekkende roman.
Het verhaal neemt je mee in haar hoofd.
Het schuldgevoel wat ze heeft over de dood van haar broertje... was het haar schuld?
De eenzaamheid die ze zo graag wil ontlopen.
De kameraadschap die ze heeft met Frank haar legerbuddy.
En het eindigt met de angsten die ze heeft als ze terug is uit Syrië.
Alles is zo omschreven dat het leest als een trein en je moeite hebt om het boek even weg te leggen. | 1pos
|
Dit was het eerste boek dat ik las, kwam er later achter dat het een serie was.
Ik vond het een prachtig boek, heb het nu 2 keer gelezen en ben op zoek naar het eerste boek. Ik vond het niet moeilijk of ingewikkeld, juist makkelijk te lezen door haar manier van schrijven.
Zeker een aanrader voor iedereen die van zombie's, vampiers en andere "ondoden" houdt. | 1pos
|
Ongeveer twee jaar geleden had ik het geluk om The Hate U Give, het eerste boek van Angie Thomas, te lezen. Ik was vrijwel meteen verliefd op de manier waarop Thomas het thema racisme neerzet in haar verhaal. Toen ik eenmaal hoorde van haar tweede boek, kon ik niet wachten om het te lezen. Helaas werd het boek uitgesteld met bijna een jaar.
Na, wat voelde als eeuwen, gewacht te hebben, kreeg ik eindelijk de mogelijkheid het tweede deel, On the Come Up, te lezen. Achteraf gezien is dit wachten misschien niet ten goede gekomen van de leeservaring. Ik had hele hoge verwachtingen, die niet helemaal zijn uitgekomen. Desondanks ontken ik niet dat On the Come Up een goed boek was.
Vooraf had ik heel erg gehoopt dat in dit boek weer het thema racisme weer goed tot zijn recht zou komen. Echter, dit viel een beetje tegen. Er was wel racisme en activisme, maar dit was niet zo aanwezig als in Thomas' eerste boek. Bovendien werd ik in vergelijking met The Hate U Give niet zo geroerd. Ik kreeg geen gevoelens van ergernis die mij tijdens het lezen van The Hate U Give zo opgefokt hadden gemaakt. Ik had echt gehoopt dat dit wel het geval zou zijn en ik miste deze frustratie heel erg. De ernst van de zaak die natuurlijk heel ernstig is, drong niet helemaal tot mij door tijdens het lezen wat ik heel jammer vind.
Daarentegen was ik wel gesteld op het feit dat Thomas rap als uitgangspunt in het hele verhaal heeft genomen. Ik heb dit in andere verhalen nog nooit gezien en het was heel origineel. Ook de raps zelf waren erg goed al voelde het wel wat onnatuurlijk om ze te lezen in plaats van ze te horen onder begeleiding van muziek.
Bovendien waren de verschillende verhaallijnen erg interessant. Bijvoorbeeld het gebrek aan geld binnen het gezin van Bri en het bendeleven van Pooh. Dit was ook de reden waarom ik door bleef lezen. Daarnaast waren er ook een aantal personages zoals Pooh die mijn hart een beetje hebben gestolen en op wie ik nog steeds erg op gesteld ben.
Kortom, On the Come Up vertelt een goed verhaal dat verschillende maatschappelijke thema's op een interessante manier behandelt en aan de kaak stelt. Om antwoord te geven op de vraag of dit boek net zo goed is als het eerste boek van Thomas, The Hate U Give, is het antwoord makkelijk. Nee. Dit boek mist de gevoelens en de indruk die het eerste boek wel op mij maakte. Desondanks is On the Come Up nog steeds een goed verhaal dat iedereen gelezen zou moeten hebben. | 1pos
|
Vanaf haar oprichting in 1995 heeft uitgeverij Signatuur gebouwd aan een naam die gelijk staat aan een keurmerk dat kwaliteit garandeert. Met succes. Naast de literaire juweeltjes die zijn ondergebracht onder het label Signatuur, zijn er ook prachtige boeken die zich volgens de uitgever "geen literaire roman laten noemen omdat ze te huiveringwekkend zijn, maar ook geen thriller omdat ze te literair zijn". Voor deze donkere, hybride titels heeft men de paraplu 'Signatuur Noir' bedacht. Het nieuwste boek in deze Noir-reeks is De regels van het spel van de veelvuldig bekroonde Argentijnse schrijfster Claudia Pineiro.
De regels van het spel speelt zich voor een groot deel af in de omheinde en streng bewaakte, exclusieve leefgemeenschap Maravillosa, waar zakenman Pedro Chazarreta met doorgesneden keel wordt aangetroffen. Men vermoedt een afrekening omdat zijn vrouw drie jaar eerder bij een dubieus ongeval om het leven kwam. De toonaangevende krant El Tribuno besluit aandacht aan de zaak te besteden. Nurit Icar, schrijfster van misdaadromans, mag tijdelijk haar intrek nemen in een villa in Maravillosa om de zaak van binnenuit de verslaan. Zij wordt bijgestaan door een niet bij naam genoemde jonge misdaadverslaggever. Omdat de oude crimereporter Jaime Brena de jongen onder zijn hoede neemt, ontstaat een driemanschap dat al snel op meerdere moorden stuit die onlosmakelijk met elkaar verbonden lijken te zijn. Een ontdekking die levensgevaarlijk is.
De hoofdpersonen van Pineiro zijn in hoge mate elkaars tegenpolen. Romanschrijfster Nurit Icar, ooit op handen gedragen, is na de mislukking van haar laatste boek in een diep zwart gat gevallen en fungeert nog alleen als ghostwriter. Als 50-plusser tobt zij over het vervliegen van de jaren. Vanwege haar gelijkenis met het kokette tekenfilmfiguurtje Betty Boop heeft zij de bijnaam Bettibu. Jaime Brena, ooit de stermisdaadverslaggever van El Tribuno, is vanwege zijn eigenzinnigheid op een zijspoor gerangeerd en overdenkt, als 60-plusser, de mogelijkheid van een vervroegd pensioen. Tegenover deze ervaren scribenten van de oude garde staat, als vertegenwoordiger van een nieuwe generatie, de piepjonge misdaadverslaggever die door Pineiro uitsluitend "de jongen van Misdaad" wordt genoemd. Een wonderlijk gezelschap dat 'ink and link', oftewel de voordelen van zowel de gedrukte krant als van het internet, doeltreffend weet te combineren. Uiteraard niet zonder de nodige strubbelingen. Maar, oud leert van jong en jong leert van oud.
Het thema van het boek is weliswaar niet geheel origineel: een aantal (school)vrienden van vroeger dragen een geheim met zich dat in een latere fase van hun leven leidt tot wraak en moord, maar de verpakking van Pineiro is uniek. De schrijfster besteedt minstens zoveel aandacht aan een eigenzinnige verteltrant als aan de ontrafeling van het mysterie rond de moorden. Zo wordt het hele verhaal verteld in de tegenwoordige tijd en dat is bepaald ongebruikelijk bij een misdaadverhaal waarin vaak naar het verleden moet worden verwezen. Heel apart, maar functioneel, zijn ook haar razendsnelle scenewisselingen annex tijdkoppelingen ("Op hetzelfde moment dat Nurit haar huis binnenloopt, gaat Jaime achter zijn pc zitten."). Bovendien lapt Pineiro alle taalconventies aan haar laars door de dialogen van de personages achter elkaar te zetten als doorlopende onderdelen van de tekst, zonder aanhalingstekens, streepjes of nieuwe alinea's. Het is even wennen, maar Pineiro bereikt met haar snelle en compacte verteltrant wel dat de lezer heel direct bij de gebeurtenissen wordt betrokken.
Omdat Claudia Pineiro een beperkt aantal personages opvoert dat bijdraagt aan het oplossen van de moordzaken, heeft zij alle ruimte voor het uitdiepen van haar hoofdpersonen, de drie schrijvende speurders. Het zijn mensen die niet alleen bezig zijn met de moordzaken maar vooral met het alledaagse. Zo wordt er veel aandacht besteed aan de overpeinzingen van de karakters over lichamelijk verval, het verdwijnen van gevoelens, de afkeer van bureaucratie, de veranderende journalistiek, vriendschap en verraad, de verblindende werking van liefde, klassenverschillen, misplaatste arrogantie en de corruptie van geld en macht. Maar ook de humor ontbreekt niet. Met name de scènes van Nurits bemoeizuchtige vriendinnen en haar voormalige (getrouwde) minnaar die haar na zijn prostaatoperatie grootmoedig de eer wil gunnen hem te ontmaagden, zijn hilarisch.
De regels van het spel is een vlot geschreven, zeer intelligente misdaadroman, en het ultieme antwoord op de vraag of literatuur en misdaad wel met elkaar verenigd kunnen worden. Prachtig van taal en verbeelding. Ademloos mooie karakterbeschrijvingen. Spannend en intrigerend. Dat er tussen neus en lippen door een sfeervol en onthullend beeld van het huidige Argentinië wordt gegeven is mooi meegenomen. | 1pos
|
Het verhaal en de achterliggende betekenis zijn niet vrolijk. Claus schetst een beeld van een Vlaamse dorpssamenleving waar geruchten en achterdocht waarheid worden. Maar dat mij dit niet zo raakt en somber stemt als Sandra in haar reactie schrijft, heeft vooral te maken met de afstandelijkheid waarmee het beschreven wordt en de zachte, grappige Vlaamse taal. | 1pos
|
Twee weken nadat zuivelbedrijf Latté een dreigbrief ontvangt waarin tweehonderdduizend euro wordt geëist, valt het eerste slachtoffer door spijkers in een pak yoghurt. Brigadier Tess Westerhout stort zich op de zaak en komt op het spoor van Charlie 'de Rat' Zwols, die een straf uitzit voor een eerdere afpersingszaak.
Met Tess Westerhout heeft Kim Moeland een ijzersterk personage in handen. De uitwerking die Tess op mij als lezer heeft is geweldig. Je kan gewoon niet stoppen met lezen. De afpersing van een groot zuivelbedrijf komt helemaal tot leven door de sterke personages. Niet alleen Tess maar ook de andere personages zijn zo levend. Je wil gewoon meer van ze weten en daarom lees je maar door. Ben gewaarschuwd voor slapeloze nachten.
Doordat Tess een stabile thuis basis heeft kan ze zijn wie ze is. Ze is hard tegen iedereen die ze verdenkt of waar ze iets van wil. De zachte kant komt goed naar voren als haar zoon ziek wordt. De lijntjes naar het verleden worden goed aangehaald en geven ruimte voor de volgende delen. Haar baas, Lammers, laat haar wat makkelijk haar gang gaan. Ze heeft meer tegen gas nodig.
De vrouw in de spiegel is een pageturner die je echt niet weg legt. Het is een afgesloten verhaal waarvan je weet dat Tess weer terug komt. | 1pos
|
MENING
Wat een fantastisch debuut is deze heerlijk fantasy. Je word vanaf de eerste bladzijde opgeslokt in dit avontuurlijke en spannende verhaal. Het verhaal heeft wel een langzame opbouw , maar als je eenmaal in het verhaal zit wil je het boek niet meer wegleggen.
In dit boek word je meegenomen op een reis met vriendschappen en moeilijke keuzes. De hoofdkarakters Lumea, Elion en Siard zijn sterk en goed inleefbaar neergezet, een echte pluspunt voor dit boek. Kim heeft een heerlijke vlotte en duidelijke schrijfstijl, waardoor het boek erg fijn weg leest voor jong en oud.
Het verhaal is had iets meer mogen worden uitgewerkt. Het is wel een klein beetje voorspelbaar, persoonlijk vond ik dit niet storend. Ik vond het soms een beetje verwarrend dat het verhaal zich in een in een oude tijd (middeleeuws) afspeelt, maar dan werd er ineens moderne gadgets gebruikt. Ik hoop dat de schrijfster ergens toch een manier kan vinden om verder te gaan met dit verhaal of in deze wereld. Ik heb er zo van genoten dat ik er graag meer over zou willen lezen.
Het boek zelf heeft een mooie indrukwekkende cover wat zeer goed bij het verhaal past, maar ook een aantrekkingskracht heeft om gelezen te worden. De hoeveelheid van 234 bladzijden, vindt ik persoonlijk een beetje aan de lage kant voor dit geweldige verhaal.
Ik kijk er naar uit om meer schrijfwerk van deze fantastische schrijfster te mogen lezen.
STERREN
Ik geef dit boek 4.5 sterren.
BOOKLOVERSAPHIRA | 1pos
|
Verfilmen!!
Dat was mijn eerste gedachte nadat ik de laatste woorden gelezen had. Wat een goed verhaal heeft Michael Berg hier op een manier neergezet. Ik zag het allemaal voor mijn ogen gebeuren en ik voelde de verschillende emoties. Het was zo dichtbij!
Zeven dagen uit het leven van Anne Givernaud, afgewisseld met een terugblik naar wat eerder gebeurd is. Ik kon toen ik in het boek begon nog niet weten hoe belangrijk deze zeven dagen voor haar zouden worden.
Een boek dat lekker vlot leest met korte zinnen waardoor het een voor iedereen toegankelijk boek is geworden. De gevoelens van de hoofdpersonen spelen een grote rol. De auteur heeft heel mooi beschreven hoe sommige gebeurtenissen uit het verleden mensen tot elkaar kunnen brengen.
Een spannend, meeslepend verhaal waardoor ik vanaf het begin wilde weten hoe het verder zou gaan. Ik kon moeilijk ophouden met lezen. Er is constant een onderhuidse spanning voelbaar omdat je het als lezer niet zeker weet. Door een bepaalde envelop had ik wel een idee, maar het is niet helemaal zo gelopen als ik verwacht had.
Er gebeurde zoveel op internationaal niveau zowel privé als in politiekringen, dat ik ervan genoot om mee te kunnen reizen op zoek naar de waarheid. Ook naar Limoges, Maaseik of naar Meestrech. Nergens stond het verhaal stil, er was een bepaalde vaart aanwezig. Soms wat meer zoals bij een achtervolging, soms wat minder zoals bij een overpeinzing. Maar het blijft realistisch, op welk punt in het verhaal je ook bent beland.
Maar bovenal weet de auteur de lezer nieuwsgierig te houden, tot op het allerlaatste moment.
Een zucht van verlichting ontsnapte me na het lezen van de laatste woorden. Terwijl ik toen terugdacht aan de gebeurtenissen bleef het eerste woord dat ik in mijn review schreef nog lang hangen... | 1pos
|
Dit boek ligt al zo lang in mijn kast, dat ik niet eens meer weet wanneer ik deze gekocht heb. Maar ik vond het tijd om nog een boek te lezen van Marie Lu, omdat ik Warcross echt geweldig vond. Ook was er natuurlijk een reden dat ik dit boek ooit gekocht heb en dat is het feit dat ik van Dystopian boeken hou. NU BEN IK BOOS OP MEZELF DAT IK DIT BOEK NIET EERDER HEB GELEZEN! Dit boek is echt geweldig! Het is een snel lezend boek, wat je meesleept in een toekomst waar alles anders is, maar wat vreselijk geloofwaardig is. De plot twists en de karakters nemen je mee in een verhaal, in een wereld waar je helemaal weg kan duiken. Day is geweldig, maar ik ben ook verliefd geworden op June. Gewoon lezen, want ik weet zeker dat ook jij verkocht gaat zijn aan dit hele concept.
Lees meer op: http://readingjournal.princesssam.nl | 1pos
|
Gwendys knoppenkast is een verhaal, zoals we van Stephen King gewend zijn. Het begint op een gewone dag, op een gewone plaats met een gewoon Amerikaans meisje. Een meisje, dat gepest wordt omdat ze wat dikker is, dus daar wil ze wat aan doen tijdens haar grote vakantie.
Terwijl ze aan het trainen is, komt ze een man tegen. Deze heeft een knoppenkist, die hij aan Gwendy geeft. Deze kist heeft krachten, maar Gwendy weet niet precies welke. Wel lijkt vanaf het moment dat ze de kist krijgt, haar leven beter te worden. Is dat de positieve kracht van de kist? En wat kan hij nog meer?
De kist heeft een aantal knoppen, elk met hun eigen doel. Wat er precies gebeurt als je zo'n knop indrukt, weet Gwendy niet precies. Gedurende haar puberteit krijgt Gwendy soms de neiging de kist te gebruiken, andere keren lijkt ze hem bijna vergeten. Of probeert ze dat althans.
Langzaam bouwt King de spanning in het verhaal op, zoals hij dat kan: gaat ze daadwerkelijk wat met deze kist doen? Drukt ze op zo'n knop? En wat betekent dat voor haar? Voor haar omgeving?
King schrijft meeslepend als altijd. Het verhaal is zo uit. Het eind is voor mij een anti-climax, zoals wel vaker met korte verhalen van King. Het verhaal eindigt niet met een Big Bang. Wel met een moraal, die steeds meer in Kings verhalen doorklinkt.
Natuurlijk krijgt het verhaal van mij vier sterren. De schrijfstijl van King kan mij altijd weer boeien. De personages spreken, leven even met me mee. Ik keek mee over de schouder van Gwendy. Ik hoop dat het haar goed gaat.
Ik vraag me ook af of de volgende eigenaar van de knoppenkist er zo goed en verantwoordelijk mee om zal gaan. Of weten we al beter? | 1pos
|
Bloedlijn is het eerste deel in een serie van Corine Hartman met Jessica (Jessy) Haider in de hoofdrol.
Na de dood van haar zoon en een daaraan verbonden gedwongen verlof gaat Jessy opnieuw aan het werk. Haar eerste zaak is de zelfmoord van een zestienjarig meisje, maar wel eentje die de nodige vragen oproept. Daarnaast is er ook de moordenaar van haar zoontje die de aandacht vraagt: een ontsnapte psychopaat die besloten heeft haar leven te ruïneren.
Bloedlijn is een vlot geschreven boek met een afwijkende rechercheur in de hoofdrol. Jessy doet de dingen op haar manier,vanuit haar overtuigingen en als dit niet volgens de regeltjes is, dan is het maar zo. Onsympathiek op het eerste zicht, weet ze gaandeweg toch de sympathie van de lezer te winnen. Het is een vrouw met een verleden en in dat verleden ligt ook haar waarheid. Een waarheid waar ze consequent aan vast houdt.
De verhaallijnen lijken op het eerste zicht weinig met elkaar te maken te hebben, maar op het einde komt alles mooi samen en zeker na een kleine twist blijf je met open mond achter. En met het gevoel dat alles nog moet beginnen.
Corine Hartman heeft met Bloedlijn de basis gelegd voor een veelbelovende serie. Ook al miste ik in dit deel toch wat spanning, de ontknoping doet je uitkijken naar het vervolg. Met de personages zit het goed en het gegeven op het einde maakt veel mogelijk. Benieuwd hoe Hartman dat verder gaat uitwerken.
Tot slot een boodschap aan de uitgeverij: laat bij de volgende druk de verwijzing naar Dexter achterwege ! Die is te goedkoop (veel gelijkenissen zijn er niet) en doet af aan de kracht van Jessica Haider. Vergeet Dexter, hier is Jessy | 1pos
|
Om Maria Norberg heen ligt alles en iedereen dood of gewond op de grond. Zij is de enige die het er zonder schrammetje vanaf heeft gebracht. Zij houdt er echter andere littekens aan over: ze wordt beschuldigd van medeplichtigheid en van aanzetten tot moord, heel het land heeft een hekel aan haar en ze heeft een rechtszaak aan haar broek hangen die de rest van haar leven kan bepalen.
In dromen lieg je niet is geschreven door ex-advocate Malin Persson Giolito. In Zweden zijn er meer dan 300.000 exemplaren verkocht en het boek is uitgeroepen tot beste Zweedse crime van 2016. Het succes is misschien wel mede te danken aan haar verleden als advocate. In het boek volgt de lezer namelijk de rechtszaak van een jong, slim, populair meisje: Maja. Ze wordt ervan verdacht medeplichtig te zijn aan een massamoord op een middelbare school. De rechtszaak wordt dag voor dag verteld en we volgen de gedachten van Maja. De rechtszaak wordt accuraat weergegeven, wat het lezen van het boek een stuk interessanter maakt.
Dat de schrijfster een advocate is geweest, is echter niet terug te zien in haar stijl. Het boek is geschreven in de ik-persoon. Het is ontzettend knap dat de schrijfster de stem van een achttienjarig meisje zo realistisch weet neer te zetten en het hele boek weet vol te houden. Het zijn de gedachten die we lezen, wat het soms chaotisch en onprettig maakt. Ze gebruikt veel aanhalingstekens, haakjes en van die ik-weet-niet-hoe-ik-het-moet-omschrijven-dus-doe-ik-het-maar-zo-zinnen. Bepaalde omschrijvingen hadden ook anders kunnen worden beschreven, zonder zulke moeilijke constructies.
Niet alleen heeft het boek een spannende verhaallijn, maar er zitten ook duidelijke, relevante en goed uitgewerkte thema’s verstopt. Zo stelt Maja de vraag wat schuld nu precies is. In de rechtszaak wordt vooral gezocht naar het ‘waarom’, terwijl de antwoorden hierop de gedane zaken niet keren. Ook het verschil tussen de rijken en armen in Zweden komt naar voren. Dit gaat samen met het thema van het ophouden van de schijn. Een van de rijkste mannen van Zweden lijkt een aardige man, maar achter de schermen slaat hij zijn zoon. Een ander thema is het verschil in het leven van een witte Zweed met privileges en het leven van een buitenlander, op wie iedereen neerkijkt.
Op ingenieuze wijze verbindt de schrijfster bijna alle thema’s in één personage: Samir Said. Hij is een slimme jongen, met een buitenlandse achtergrond. Hij houdt de schijn op dat zijn ouders goede banen hebben en Samir zelf dus niet slechter zou zijn dan de rest van de klas, maar eigenlijk woont hij in een klein appartement, met ouders die niet eens de taal spreken. Het is knap hoe de schrijfster op zo’n simpele manier drie van de vier thema’s naar voren brengt.
Dit alles (de stijl, het verhaal en de uitgewerkte thema’s) lijkt het verhaal naar een hoger niveau te tillen. Het is in ieder geval zeker dat het een zeer goed geschreven thriller is, die zeker het lezen waard is. Het is ironisch dat júist een boek dat het verdient om een literaire thriller te worden genoemd, het niet als verkooppraatje op de voorkant van het boek heeft staan. Want ja, dit is misschien wel een van de weinige ‘literaire’ thrillers. | 1pos
|
Mijn eerste kennismaking met een boek van Anja Felliers ..Vergeef me...
Vanochtend begonnen en elk rustig momentje moest ik verder lezen wat een opbouwende spanning...
Ik kan niet wachten om de andere boeken van haar te lezen.... | 1pos
|
Vorig jaar had ik de grootste pret met deel 1 van het herontdekte en nieuw vertaalde meesterwerk "De Thibaults". Nu is het afsluitende deel 2 ook vertaald, en ik vond het schitterend. Degenen die moeite hadden met de wijdlopigheid van deel 1 (ruim 800 blz.) gaan zich vermoedelijk het schompus vervelen bij deel 2, dat nog dikker is (ruim 1000 blz.) en nog veel meer uitweidt over allerlei details. Maar de fans van deel 1 moeten echt direct deel 2 scoren en lezen!
Deel 2 is minstens zo geniaal als het eerste deel in zijn werkelijk kraakheldere weergave van grillige, tegenstrijdige en soms ronduit irrationele roerselen in het menselijk gemoed. Daarin is Du Gard volgens mij echt exceptioneel. Ik ken geloof ik geen andere schrijvers die de complexiteit van de menselijke psyche in zulke heldere zinnen weten op te schrijven, zonder die complexiteit daarmee te versimpelen. Du Gard was een tijdgenoot van modernisten als Joyce, Musil, Woolf, Proust: schrijvers die de complexiteit van de menselijke binnenwereld en buitenwereld voelbaar maakten door een minstens even complexe stijl en vorm. Na WO I en Freuds ontdekking van het onbewuste was het volgens die modernisten toch echt helemaal uit de tijd om de wereld te beschrijven in heldere zinnen. Vandaar de enorme complexiteit van hun stijl, die ik trouwens zeer bewonder. Maar Du Gard doet iets totaal anders, en dat bewonder ik eveneens. Het unieke van Du Gard vind ik namelijk dat hij minstens zo veel grillige complexiteit laat zien als de modernisten deden, maar dat hij daarbij kraakhelder blijft. Joyce en Proust laten ons bewust verdwalen in het oerwoud van hun stilistische kronkelwegen, Du Gard daarentegen biedt ons steeds overzicht. We kijken bij Du Gard mee met een alwetende verteller die alles ziet en analyseert, maar die niks moreel beoordeelt, en die ons op ongehoord kristalheldere wijze alle grillige uithoeken laat zien in de hoofden van m.n. de broers Jacques en Antoine Thibaut. En daardoor maken wij kennis met twee enorm rijke en dynamische denkwerelden, die door hun onderlinge contrasten en onverzoenlijkheden nog rijker, grilliger, meerduidiger en complexer worden. Dat laat Du Gard dan gebeuren in diverse briljante dialogen en diverse al even briljante innerlijke monologen, die steeds worden bekeken door het oog van een ongehoord scherpzinnige, genuanceerde en geniaal observerende anonieme verteller.
In deel 2 echter wordt al die innerlijke complexiteit nog extra op scherp gesteld door de politieke realiteit van de periode 1914-1918: de periode dat alles en iedereen overal de greep op verliest zodat, tot veler verbijstering, de eerste wereldoorlog uitbreekt en de hele wereld in brand wordt gezet. De scherpte en intensiteit van gedachte en gevoel, die in deel 1 al aanzienlijk was, wordt dus in deel 2 nog beduidend opgevoerd. Du Gard geeft heel veel ruimte en aandacht aan de enorme politieke verwarring van die dagen en aan de verbijstering die deze veroorzaakt bij m.n. Jacques en zijn socialistische politieke broeders. Maar hij laat vooral mooi zien hoe die verwarring de rebellie van Jacques nog verder voedt, tot in het extreme zelfs. In deel 1 was hij al een rebel, die nadrukkelijk 'nee!' riep tegen de al te starre maatschappelijke conventies. Maar nu wordt dat 'nee!' een nog veel luider en ook wanhopiger protest, omdat alle ontwikkelingen die leiden tot WO I voor Jacques wel HEEL nadrukkelijk laten zien dat de bestaande maatschappelijke ordes totaal niet deugen. En dat is voor hem aanleiding om nog fanatieker dan eerst te zoeken naar nieuwe manieren van denken, voelen en elkaar liefhebben. De werkelijk prachtig beschreven korte en onmogelijke liefdesverhouding met Jenny is hier misschien ook onderdeel van: twee intens eenzame, hoekige, compromisloos onaangepaste en gesloten zielen vinden elkaar voor even in een soort liefde die eigenlijk alleen mogelijk is omdat alle regels door de naderende oorlog zijn opgeschort. Eigenlijk een onmogelijke liefde dus, zij het (of: juist daardoor!) wel een enorm intense. En een zeer ontroerende: ik had ronduit de tranen in mijn ogen. Maar het protest culmineert vooral in een even absurde als ook heroïsche actie waarin Jacques nog een allerlaatste poging doet de oorlog te stoppen en om soldaten uit alle landen tot de socialistische 'internationale' te bekeren. Die actie faalt, is misschien ook naïef, zinloos en totaal onmogelijk, maar hij is wel volkomen overtuigend als protest. Want die actie is, juist OMDAT hij zo totaal breekt met alle conventionele gedachten over wat wijs en verstandig is, een luidkeels 'NEE!!' met opgeheven middelvinger tegen al die conventionele gedachten. En juist dat is voor Jacques het belangrijkste, want precies die gedachten hebben volgens hem de wereld gemaakt tot wat hij is, dus tot een oord waarin zomaar een wereldoorlog kan uitbreken. Met die wereld breekt hij dus radicaal, juist door de (vanuit conventioneel oogpunt) totale absurditeit van zijn actie. En zo wordt zijn fanatieke 'nee' tegen DEZE wereld eigenlijk een 'ja' tegen een andere wereld, zij het een wereld die NU nog niet mogelijk is. Of, anders gezegd: door zich zo nadrukkelijk niet neer te leggen bij de wereld zoals die is behoudt Jacques nog een sprankje hoop op een uitweg uit die wereld.
Dat ultieme protest van Jacques vind ik echt geweldig opgeschreven, net als zijn onmogelijke liefdesverhouding met Jenny. Maar ook heel fraai is de even onverzoenlijke als respectvolle dialoog tussen beide broers: Jacques die alleen de totale anarchistische afwijzing van alle gezag als uitweg ziet, Antoine die vindt dat men toch - ondanks alle kritiek die men op de regering kan hebben - zijn land moet verdedigen. Jacques wil dus deserteren, Antoine wil zijn land dienen in het leger: een botsing tussen twee onverenigbare standpunten, leidend tot een intense dialoog waarin de kernwaarden van beide broers op adembenemend wijze worden beproefd. Prachtig is ook hoe Du Gard die dialoog onbeslist laat eindigen, en hoe hij aandacht geeft aan de aarzelingen, tegenstrijdigheden en twijfels die in BEIDE standpunten zijn verweven. Als lezer word je daardoor zeer ervan doordrongen dat zwart-wit standpunten over 'de juiste keuze' helemaal niet mogelijk zijn in dit soort complexe situaties, en dat het er vooral om gaat aandacht te geven aan alle grijstinten, nuances en onbeslisbare enerzijds- anderzijds aspecten. Die dialogen tussen Jacques en Antoine zie ik dus als een uitnemend pleidooi voor genuanceerd en rationeel denken in open dialoog. En dat pleidooi voor genuanceerd en rationeel denken komt m.i. nog pregnanter naar voren in de dagboekaantekeningen van Antoine aan het eind van het boek: zijn leven is voorbij en hij weet dat, de wereld staat in brand en hij weet dat, en TOCH werpt hij een analytische en eerlijke blik in zijn eigen hoofd die tot een even weifelende als genuanceerde beoordeling leidt van wat en wie hij was en is. Dat is enorm ontroerend, vooral door de hoop die hieruit spreekt: het geloof in rationeel denken ook als de tijden irrationeel zijn, de kracht om in dat rationele denken ook twijfel en onzekerheid te omarmen, het commitment om elk simplificerend eindoordeel te mijden hoe zwaar dat in zulke hectische tijden ook is.
Deel 2 van "De Thibaults" bevat veel wanhoop en dood, zoals te verwachten viel bij een boek over WO I. Maar het bevat ook prachtige glimpen van hoop: de onmogelijke, kortdurende maar intense liefde tussen Jacques en Jenny; het absurdistische 'nee!' van Jacques tegen de wereld waarmee hij zijn hoop op een andere wereld tegen de klippen op blijft verdedigen; de uiterst genuanceerde dialogen tussen Jacques en Antoine; de zelfbeschouwing van Antoine die tegelijk een groot pleidooi is voor genuanceerd en twijfelend denken in tijden van chaos. Een pleidooi dat zeer ondersteund wordt door de stijl van Du Gard in het hele boek: een stijl die kraakhelder is, ook als het om troebele en complexe zaken gaat, een stijl die de lezer vraagt om aandacht te schenken aan de vele vaak tegenstrijdige grilligheden in het menselijke gemoed, een stijl die zich laat lezen als een langgerekt pleidooi voor nuancering en voor het opschorten van eenduidige oordelen. Bovendien een stijl die ons nadrukkelijk oproept om onszelf en anderen met eindeloos geduld en oog voor detail te observeren, en daarbij alles te bekijken als uniek geval dat zijn eigen unieke benadering verdient.
Kortom: ik vind het een meesterwerk, "De Thibaults". Ik laat het een paar jaar bezinken, en dan lees ik deel 1 en 2 weer opnieuw, in een ruk. Wat een feest dat Roger Martin du Gard nu herontdekt is! | 1pos
|
Heel spannend, vanaf de eerste bladzijde tot de laatste. Een uitgerangeerde rechercheur met een heel vreemde Syrische assistent met vele gaven die cold cases moet gaan oplossen ergens in de diepe krochten van een politiebureau, ver weg van de 'echte' politiemannen.
De eerste zaak die hij aanpakt gaat over een verdwenen politica, een vrouw die 5 jaar daarvoor verdween van een veerboot. Naar men toen aannam een ongeluk of zelfmoord, er is in ieder geval nooit een lichaam gevonden. Zo'n hopeloze zaak waarvan niemand meer iets verwachtte. En dat levert dan heel spannend leesvoer op. | 1pos
|
"Het ding in het bos' opent met "Er waren eens twee meisjes die een Ding in het bos zagen of dachten te hebben gezien".
Er volgt een schitterende, zintuiglijke beschrijving van de geurvlagen en verschillende geluiden van een naderende, monsterlijke gestalte, een soort grote worm waarvan de afgehakte delen opnieuw aangroeien. Wanneer de beide meisjes elkaar jaren later weer ontmoeten, blijken ze meer met elkaar gemeen te hebben en denken ze dat 'het ding' hen blijvend heeft beïnvloed.
Een ander magisch-realistisch verhaal is 'De stenen vrouw': Na een operatie groeien er bij Inez steeds meer stenen vanuit haar binnenste die naar buiten uitstulpen. In plaats van terug te keren naar het ziekenhuis zoekt ze een plek buiten, om in weer en wind haar laatste rustplaats in te nemen. Een oude begraafplaats lijkt het meest passend, maar daar treft ze een beeldhouwer uit IJsland, die zegt: "In onze verhalen wemelt het van de rondzwervende stenen vrouwen".
Wanneer de lente komt, neemt hij haar mee en ziet ze "gestalten die in een snelle dans bogen en ronddraaiden op reusachtige soepele stenen benen, en wenkten met brede gebaren, hun grote armen uitnodigend gespreid".
Deze verhalen zijn niet alleen fantasievol, maar vooral schitterend geschreven: beeldend en subtiel. Als iemand het principe "Show, don't tell"in praktijk brengt, is het A.S. Byatt wel! | 1pos
|
Echt weer een top boek van Saskia !
Het is altijd spannend als je nieuwe buren krijgt,maar ja stiekem ben je toch op je hoede van hoe ze in elkaar zitten!
Nou ik moet wel zeggen dat vanwege deze verhaal zie je mensen ook anders,kom je ook een andere kant van mensen te zien die je niet zo graag wil zien.
Het verhaal houdt je gewoon vast,je wordt nieuwsgierig van wat voor buren zijn ze dan?
Waarom doen ze zo raar?
Maar de nieuwsgieriger je wordt de meer je met de boek op schoot zit!
Echt ik kon de boek niet aan de kant zetten.
En om eerlijk te zijn ik wil zulke buren niet hebben.
Het einde verbaasde me wel,want dan weet je niet hoe ver je kan gaan als je eenmaal door draait .
Maar dat is Saskia weer pittig en verrassend ! | 1pos
|
Een spannend boek. Vanaf bladzijde een wil je het raadsel oplossen. Wie zijn de daders van dit vandalisme en hoe komen ze er achter. Door goed speurwerk in de klas wordt het raadsel opgelost. Mooi geschreven. | 1pos
|
Een thriller Forsyth waardig. Hij heeft natuurlijk een naam hoog te houden en slaagt daarbij met vlag en wimpel. Verhaal wordt goed opgebouwd en veel details worden prima uitgewerkt, zonder dat deze detaillering ten koste gaat van de spanning. En verrassend tot aan de laatste bladzijde! Van harte aanbevolen! | 1pos
|
Door een groepje tieners wordt het lichaam gevonden van een ernstig mishandeld en misbruikt meisje. Het duo Pia Kirchhoff en Oliver von Bodenstein worden op deze zaak gezet.
Dan wordt tv presentatrice gevonden in een kofferbak van de auto, zwaar mishandeld en verkracht. Wat was zij op het spoor? Er volgen meerdere moorden en tijdens het onderzoek bemerken Pia en Oviver dat deze zaken steeds meer met elkaar te maken hebben.
Tijdens het onderzoek bemerken ze dat Officier van Justitie Marcus Frey zich enorm bemoeit met het onderzoek. Hij wil ook steeds dat zijn vroegere vriend die al eerder gevangen heeft gezeten en weer vrij is, opnieuw opgepakt wordt voor deze zaak. Waarom? Waarom is deze persoon zo belangrijk in deze zaak?
Pia ontmoet haar vroegere schoolvriendinEmma , inmiddels hoogzwanger van haar 2e kindje. Haar 1e kindje, Louisa baart haar zorgen, daar zij heel erg in gedrag veranderd als zij tijdelijk bij haar schoonouders inwoont. Hier ga je bemerken waarom er gekozen is voor de titel De Boze Wolf. Door die vroegere vriendschap komt ook Pia steeds meer in de problemen en wordt ze zelfs bedreigd.
Al de verschillende verhaallijnen komen langzaam maar zeker tot een plot. Een plot die eer verrassend is, hoewel je op een gegeven moment wel doorkrijgt hoe het verhaal in elkaar steekt.
Het eind is zo verrassend, dat je vol spanning nu wacht op het volgende deel van deze serie!
Ik heb genoten van dit boek en vind het zeker een aanrader voor een ieder. | 1pos
|
Fijn om in prettig leesbaar taalgebruik het leven van drie vrouwen te mogen meemaken. Drie generaties vrouwen in een familie, met daarbij een maatschappelijk tijdsbeeld, cultuur en het reilen en zeilen van de diverse gezinnen. Alledrie de vrouwen krijgen echt hun eigen identiteit en levensverhaal, verschillen onderling zoveel en hebben ook gemeenschappelijke dingen.
Zoals de schrijfster in haar introductie zegt:
Over de daden van de moeders zijn er geen bijbelspreuken, hoewel ze vermoedelijk een grotere betekenis hebben dan die van de vaders. Oeroude patronen worden doorgegeven van moeders op dochters die nieuwe dochters krijgen, die nieuwe dochters.....
Misschien ligt hierin de verklaring dat vrouwen het zo moeilijk hebben gevonden om voet bij stuk te houden en de rechten te benutten die de maatschappij van gelijkberechtiging te bieden heeft" .
Dat we onontkoombaar ons hele leven meedragen wie onze ouders zijn is zonder kijf maar om nou de laatste alinea zo stellen vind ik wat kort door de bocht.
De basis van het feminisme in gelijkberechtiging en waarom dat nog steeds niet tot op de dag van vandaag voor de volle 100% wordt doorgevoerd in alle details van ons leven, heeft denk ik een complexer karakter dan dat. Maar dat is een aparte discussie.
Ik vond het een heerlijk boek om te lezen. Ook al omvat het 3 levensverhalen had ik nergens het gevoel van "en toen - en toen". Dingen worden verteld gewoon zoals levens kunnen verlopen, met een achtergrond van de normen en waarden die bij die tijd, locatie en familie hoorden. Daarbij de innerlijke strijd en beleving van de "worstelpunten" van een aantal individuen maakt het interessant zonder gelijk psychologisch of zwaar op de hand te worden. Een mooi boek over leven. | 1pos
|
Je ziet het ineens overal, handlettering, geen knip en plakwerk met mooie lettertypen op de computer maar handgeschreven ambacht op een poster of kaart. Of, zoals je nu in de kersttijd ziet op ramen en glazen. Prachtige werken. Maar hoe begin je?
Daar is dit boek een mooi hulpmiddel bij, de kaft is al een bron van inspiratie met teksten in verschillende lettertypes en op de achterkant een waarschuwing. Het is verslavend en dat klopt.
Na een inleiding waarin Karin vertelt hoe ze zelf aan handlettering is begonnen kan het echte werk beginnen. Even kijken wat je nodig hebt, dat staat er allemaal in, en dan aan de slag.
Karin stelt dat inspiratie overal te vinden is, maar ik heb het vooral uit dit boek gehaald. Leuke letters om mee te oefenen. Eerst alfabet na alfabet. Ik trok ze eerst over maar na een poosje gummen en proberen durfde ik voor “het echie” te gaan.
De beschrijvingen zijn heel duidelijk. Karin geeft veel tips en houdt, na de drukke kaft, de inhoud van het boek netjes, rustig en overzichtelijk.
Ik heb heel veel leuke ideeën opgedaan en op mijn verlanglijst voor kerst staan ook het werkboek (dat is er ondertussen ook) en de stiften opgeschreven. In een mooi handschrift. Dat wel.
Bijkomend gevolg na het lezen van dit boek: zelfs mijn boodschappenlijstjes zien eruit om in te lijsten. | 1pos
|
Originele recensie op mijn blog hillybillybeauty.nl
“A place to hide away, een plaats om zich te verbergen… Net wat ze zocht. En Rune ongetwijfeld ook. Hier en nu. Op deze plaats. Ze vroeg zich af wat haar gezinsleden aan het doen waren. Zouden ze het over haar hebben? Zouden ze zich bevrijd voelen nu die gek niet meer in de buurt was?”
Achterflap
“Mus baalt als een stekker wanneer haar vader er met een jongere vrouw vandoor gaat. Als haar moeder, een lerares, een relatie met een collega begint, staat haar wereld helemaal op zijn kop. Vooral omdat De Kwal een van de meest vervelende leerkrachten van de school is. Samen met haar broer, Brix, probeert ze haar moeder op andere gedachten te brengen en de relatie de boycotten. Maar heiligt het doel alle middelen?”
Als moeder van 2 tieners, én zelf een kind van gescheiden ouders, kon ik mij helemaal in dit boek inleven. De reacties van Mus op situaties, haar gevoelens en haar handelen kwamen in heel veel gevallen zeer herkenbaar voor. Daarom heb ik dit boek ook in één adem uitgelezen.
Samenvatting
Mus (die eigenlijk Merel heet) is een meisje die met haar 16 jaar in een ingewikkelde fase van haar leven zit. Stemmingswisselingen zijn er volop en als je ouders dan ook nog eens gescheiden zijn maakt het allemaal niet makkelijker.
Het boek begint meteen pakkend. Het is niet helemaal duidelijk in wat voor situatie Mus zich op dat moment bevindt, maar door het boek te lezen wordt dat aan het einde allemaal duidelijk. Mus is een meisje die overkomt als een echte puber (waar ik er ook 2 van in huis heb ;-)). Ze heeft vrienden, school is bijzaak en ze komt wat naïef over. Een typisch meisje van 16! Wanneer haar moeder aangeeft opnieuw verliefd te zijn en haar nieuwe vriend wil voorstellen aan Mus en haar broer, staat Mus daar niet om te springen. Als dan ook nog blijkt dat de nieuwe vriend die verschrikkelijke leraar van school is zijn de rapen gaar!
Vanaf dat moment neemt het verhaal je mee met Mus haar “zoektocht”. De zoektocht hoe ze moet omgaan met deze situatie, wat ze eigenlijk helemaal niet wil! Ze gaat als een echte puber tegen haar moeder in en gaat puur voor haar eigenlijk gelijk en geluk. De stappen die ze daarmee zet gaan van kwaad tot erger. Met als resultaat een daad die haar misschien niet eens het geluk zal brengen wat ze had gehoopt. Het boek stopt op het moment dat Mus nog een lange weg te gaan heeft. Wat de lezer nieuwsgierig zal achterlaten…wellicht een vervolg?
De schrijfstijl van Kristof Desmet is toegankelijk en daarom leest het boek als een trein. Zeker ook geschikt voor jongeren die niet echt van lezen houden is dit boek absoluut een aanrader. Ook door de “jonge” taal die verwerkt is in het boek en wellicht veel herkenbare situaties.
“Mus is een erg leuk Young Adult boek met veel herkenbare situaties voor jong en oud. Hoe ver ga je om je eigen doel te bereiken?” | 1pos
|
Achteraf bekeken, beseft Paula Hawkins dat het verzenden van een onafgewerkte thriller naar verschillende uitgevers een enorme gok was, hoewel ze op dat moment het geld goed kon gebruiken. Soms -met een snuifje geluk- is een gok het begin van een succesvol leven. In minder dan een maand tijd werd 'het meisje in de trein' gekatapulteerd naar de top van de meest verkochte boeken in 2015. Afkomstig van een geplande 40 000 kopieën naar 500 000 kopieën. Van een onverwachte wending gesproken…
Paula Hawkins -een Britse auteur en journaliste- is geboren in Zimbabwe. Op haar zeventiende verhuisde ze samen met haar ouders naar Londen en studeerde filosofie, politiek en economie aan de universiteit van Oxford. Het idee kwam vanuit haar eigen treinervaringen. Soms betrapte ze zichzelf op het staren naar huizen door het treinraam en dan vroeg ze zich af wat er zou gebeuren als ze op een dag iets verdacht zou opmerken. Hoe zou zij dan reageren?
'Het meisje in de trein' is Hawkins' eerste psychologische thriller. Daarvoor schreef ze 'The money goddess' -een financieel advies boek- en vier romantische komedies die zelfs niet aanleunen aan haar huidige succesthriller. Na haar eerste vijf boeken wou Paula Hawkins een boek schrijven binnen het genre dat ze zelf het liefste las. Daar is ze voor de volle honderd procent in geslaagd want voor haar bestseller kreeg ze de Glamour Award voor schrijver van het jaar 2015.
Het boek ontvouwt zich op de trein naar Londen, waar de protagonist Rachel elke ochtend vertroeft op weg naar haar werk. Ze probeert de mislukte pogingen om zwanger te worden en haar man die haar verlaten heeft voor een andere vrouw, weg te drinken met alcohol. Op een dag merkt Rachel een man en een vrouw op in één van de huizen waar ze elke dag voorbijrijdt, ze noemt hen Jess en Jason. In haar ogen is dit het ideale gelukkige koppel. Elke dag observeert ze hen tot ze op een dag een lugubere ontdekking doet waardoor ze getuige wordt van de verdwijning van Megan -de echte naam van Jess- maar kan Rachel wel vertrouwen op haar eigen geheugen?
Huiselijk geweld, alcohol- en drugsgebruik en de vraag of je de mensen rondom je wel kunt vertrouwen staan centraal in dit boek dat zich afspeelt in 2012 en 2013. De verschillende ik-vertellers maken het verhaal extra interessant. Rachel wordt mooi ingeleid in tegenstelling tot Megan en Anna die plotseling verschijnen als vertelstandpunt waarbij Megans verhaallijn zich een jaar eerder afspeelt.
Rachel is zo'n alcoholverslaafde vrouw die je liever mijdt, ze begint vaak vroeg op de dag te drinken en herinnert zich de volgende dag niets meer. Haar man heeft haar verlaten voor een andere vrouw, ze is werkloos en woont bij een vriendin in huis.
Megan is de door Rachel gefantaseerde Jess. Samen met Scott -Jason- woont ze een paar huizen verder dan Rachels vroegere thuis waar nu Tom, Anna en hun kind wonen. Voor het grootste deel van de dag zit Megan thuis omdat haar galerie werd gesloten. Soms ontstaan er wat strubbelingen tussen Megan en Scott want hij wilt graag kinderen maar zij ziet dat niet zitten.
Anna komt pas later aan bod als verteller, maar is al eerder aangehaald door Rachel. In haar hoofdstukken gaat het vaak over Rachel die haar en Tom lastig valt. Ze is moeilijker om te begrijpen aangezien de lezer meer weet dan Anna zelf. Ze is een gewone huisvrouw die van haar man houdt en graag voor haar kind zorgt. Stilaan raakt ze Rachel haar stalkingen beu en dringt aan bij Tom om er iets aan te doen, maar hij laat het allemaal bezinken tot het overgaat.
Per hoofdstuk is er een zekere chronologie, maar als je dan alles samen bekijkt is de chronologie ver zoek. Er zijn constant flashbacks in de hoofdstukken waar Megan de vertelster is. Dit is niet zo onduidelijk als eerst verwacht, uiteindelijk kan de lezer gemakkelijk volgen zonder achterop de geraken. Dat is zeker bewonderenswaardig aan de schrijfstijl van Paula Hawkins. Ze schrijft vlot, realistisch en het is gemakkelijk om jezelf in de personages te vinden.
'Het meisje in de trein' is opgebouwd door het gebruik van inhoudelijke spanning. Het verhaal lokt je nieuwsgierigheid mee naar een climax. Dit zorgt ervoor dat de lezer geboeid blijft tot het einde.
'Het meisje in de trein' behoort tot één van mijn lievelingsboeken van 2015. Het genre behoorde sowieso al tot mijn favorieten maar Paula Hawkins geeft het haar eigen 'twist' en dat maakt dit boek extra bijzonder. Het boek draait om drie vrouwen die een niet zo alledaags leven leiden. Ze maakt de personages levensecht, het lijkt wel dat je Rachel, Megan en Anna al een tijdje kent. Niet iedereen is voorbestemd om boeken te schrijven van dit niveau. Het is een gave om de vragen van de lezers te beantwoorden en toch ruimte over te laten om hun fantasie de vrije loop te laten gaan. Datgene dat mij het meeste gaat bijblijven is de interactie tussen Rachel en de lezer. Op het ene moment weet je als lezer meer dan Rachel en dan plotseling besef je dat Rachel al veel verder stond dan jijzelf. Zo krijg je een spel van weten en niet-weten tussen beiden. Over elk detail is nagedacht, het boek zit steengoed in elkaar, het is bijna onwaarschijnlijk dat Hawkins dit heeft gerealiseerd in zes maanden.
Ik ben in ieder geval zeer enthousiast over deze debuutthriller en wil hem zeker aanraden! | 1pos
|
Na 'haar naam was Sarah' was de verwachting bij het volgende boek van Tatiana de Rosnay hooggespannen.
Wat mij betreft heeft ze die verwachting helemaal waargemaakt.
Een supermooi verhaal. Karakters en hun gevoelens die goed worden beschreven. Naarmate het verhaal wordt verteld wordt je erin meegezogen. Het verhaal blijft mij bij. Als ik t boek over een jaar uit de kast pak, weet ik het verhaal nog bedoel ik daarmee te zeggen.
Vier duimpjes. Een aanrader en ik ga ook zeker het nieuwe boek "Kwetsbaar" lezen. | 1pos
|
Gezien de enorm goede recensies toch ook maar aan de twilight serie begonnen, hoewel ik helemaal niks met vampiers heb. En ik vond het een héérlijk boek! Verrassend, origineel, romantisch zijn woorden die bij me opkwamen toen ik het boek las. Je leest het in één ruk uit, een ware pageturner. De personages worden zowel qua uiterlijk (mjammie) als qua karakter goed beschreven, dat zorgt ervoor dat je echt wordt meegesleept in het verhaal, je leeft enorm mee. Spanning en romantiek in één. Heb wel even zitten twijfelen tussen 4 of 5 duimpjes, maar gezien de originaliteit en het meeslepende verhaal toch een verdiende maximaal score! | 1pos
|
Er zijn thrillers waarbij je tijdens het lezen denkt: “ik hoop dat deze gebeurtenissen nooit echt plaats gaan vinden of gelukkig is het maar fictie”. Als ik dit boek een aantal jaren geleden gelezen had, was dat zeker door mijn hoofd geschoten, echter is de fictie voor een deel ingehaald door de werkelijkheid. In zijn voorwoord schrijft Daniel Silva dan ook dat hij nog even getwijfeld heeft of het boek wel af zou maken omdat de realiteit hem ingehaald heeft tijdens het schrijven.
Er wordt een aanslag uitgevoerd in Parijs en een aantal dagen later in Amsterdam. Er vallen honderden doden en de aanslagen worden opgeëist door IS. De internationale overheidsdiensten werken samen om de daders te vinden. En de voormalige Israëlische spion en tevens kunstrestaurateur Gabriel Allon wordt om hulp gevraagd. Ze komen erachter dat via sociale media, potentiele zelfmoordterroristen gerekruteerd worden. Voor een deel vrouwen waarvan de partner in de “strijd” gesneuveld is, de zogenaamde “Zwarte Weduwe”. Zij worden opgeleid tot zelfmoordterrorist.
Om dicht bij de cel te komen waar deze vrouwen opgeleid worden, zoekt en vind Gabriel Allon een vrouw die hiervoor in aanmerking zou kunnen komen en die opgeleid wordt om te infiltreren in het Kalifaat. Nathalie is een jonge vrouwelijke arts die werkt in een ziekenhuis in Jerusalem waar zowel Israëlieten als Palestijnen behandeld worden. Ze krijgt eerst een training in Israël en wordt vervolgens naar Frankrijk gebracht waar ze ook daadwerkelijk gerekruteerd wordt, ze wordt naar het kalifaat gebracht waar ze opgeleid wordt tot terroriste. En ingezet voor een aanslag op Amerikaans grondgebied.
Het verhaal leest vlot en de schrijfstijl van Daniel Silva is prettig. Dat ik al eerder boeken van zijn hand heb gelezen maakt dat ik sneller door sommige stukken heen lees omdat ik weet waar de achtergrondinformatie over gaat, maar de boeken zijn ook prima onafhankelijk van elkaar te lezen. Om het verhaal goed te kunnen begrijpen komt er nogal wat geschiedenis voorbij in het boek, de relatie tussen Israël en Palestina en het ontstaan van de staat Israël. Omdat ik van geschiedenis houd is dit voor mij een extraatje, maar ik kan me voorstellen dat dit voor sommige de vaart uit het verhaal haalt. Maar het is echt een aanrader om door te lezen. | 1pos
|
(Recensie komt oorspronkelijk hiervandaan: https://nlboekenrecensies.wordpress.com/elke-dag-een-druppel-gif-wilma-geldof/)
Elke dag een druppel gif – Wilma Geldof
Maarten is elf jaar als de Tweede Wereldoorlog uitbreekt. Als nsb-kind is hij het mikpunt van pesterijen. Terwijl zijn oudere broer Walter aan het oostfront vecht, voert Maarten op school zijn eigen kleine oorlog. Dan wordt hij, tot grote trots van zijn vader, toegelaten tot de Reichsschule, een ‘Hitlerschool’. Terwijl heel Nederland gebukt gaat onder de verschrikkingen van de nazi’s, is Maarten voor het eerst sinds lange tijd weer gelukkig. Maar dan capituleert Duitsland en breekt voor Maarten pas echt de oorlog uit. Als hij negentien jaar is, krijgt hij een relatie met Hanne. Zij is fel antinazi en Maarten kan niet langer zwijgen over zijn verleden. Er is iets wat hij als dertienjarige heeft gedaan wat mogelijk grote gevolgen heeft… ELKE DAG EEN DRUPPEL GIF is een schitterend verhaal over een vader-zoonrelatie, uitsluiting en het verlangen naar liefde, en zet de lezer aan het denken over individuele keuzes die ook nu aan de orde kunnen zijn. Wilma Geldof is sinds 2010 fulltime schrijver, columnist en schrijfdocent bij onder meer schrijfschool ScriptPlus. Voor dit boek pleegde ze veel research en interviewde ze twee mannen, nu 84 en 85 jaar oud, die opgroeiden in een nsb-gezin. Het resultaat is een indringend portret van een overtuigd nsb-kind dat de pech had op te groeien in het verkeerde gezin op het verkeerde moment.
Ik had van dit boek verwacht dat het al begon vanaf dat Maarten, de hoofdpersoon, een klein jongetje was en dan door zou gaan totdat hij volwassen zou zijn.
Het boek begint met een klein stukje als Maarten kind is, daarna springt het gelijk over naar het verhaal van Maarten als negentienjarige. Hij is verliefd op Hanne, een meisje van zijn werk, en zij wilt graag dat Maarten een keer over zijn verleden verteld, over zijn ouders in plaats dat zij de hele tijd over zichzelf praat. Maarten wil dit niet, maar vertelt niet waarom hij het niet wil vertellen aan Hanne. Hij is bang dat ze hem dan niet meer leuk vindt. Uiteindelijk heeft Hanne hem toch over gehaald om te vertellen over zijn leven.
Het boek tijdens de oorlog, Duitsland oefende wel al invloed uit op Nederland, maar is het land nog niet binnen gevallen. Maarten’s vader schrijft voor een blad van Duitsland en vertelt Maarten en zijn oudere broer Walter altijd verhalen over Duitsland. Maarten’s vader is altijd erg lovend als hij over Duitsland spreekt, iets wat veel invloed uitoefent op Maarten. En zijn vader heeft altijd gelijk, vindt Maarten. Walter luistert altijd braaf, maar is en blijft een puber.
Als Maarten naar de HBS gaat, wil zijn beste vriend Arthur al nauwelijks meer van hem weten. Volgens Arthur is Maarten ene vuile NSB’er, die alleen maar in de ideeën van zijn vader gelooft. Het laatste klopt wel, maar Maarten snapt niet wat er slecht is aan NSB’ers, volgens zijn vader wil Duitsland alleen maar een beter land maken van Nederland.
Dit gaat het hele boek zo door, tot het ergste aan toe, als Maarten word toegelaten tot de Reichsschule, is hij onder dezelfde mensen als hij. Mensen die voor Hilter zijn in plaats van tegen.
Ze moeten ontzettend vaak verhuizen met de school vanwege de bombardementen, en langzaamaan komt Maarten tot het besef dat Hilter helemaal niet zo geweldig is. Zeker niet als hij er achter komt dat Hilter niet in de strijd gestorven is, maar zelfmoord heeft gepleegd.
Dit boek belicht een totaal andere kant van de Tweede Wereldoorlog, van een kant van de kinderen van de NSB’ers, die eigenlijk geen flauw idee hadden wie er goed was en wie er slecht was. Dit boek laat ook zien wat voor band er eigenlijk is tussen ouders en kind, in dit geval tussen vader en kind. Kinderen kijken altijd op tegen hun ouders en hun ouders zijn ook echt hun grote voorbeelden.
De NSB kinderen probeerde alleen maar de idealen van hun ouders na te streven, van de verhalen die ze hoorde.
Ik vond dit een ontzettend goed boek, ik geef het daarom ook de verdiende 5/5 sterren. | 1pos
|
{ Mijn moeder was ervan overtuigd dat ik jong zou sterven. In het voorjaar van 1987..beghon ze in de nachtploeg bij Food World omdat ze dan een dollar per uur meer verdiende. Ik sliep alleen in een leeg huis. Terwijl mijn moeder..zich druk maakte.. stel dat ik zou stikken in een kipnugget! “}
Mijn mening over het boek:
Jason Rekulak speelde in de jaren 80 dagenlang een computerspel. Mogelijk heeft hem dat geïnspireerd dit boek te schrijven. Hij is geboren in 1971 en is voor mij nog onbekend, maar is uitgever van Quirk Books en was daar verantwoordelijk voor het succes van onder meer De bijzondere kinderen van Mevrouw Peregrine. Die naam ken ik dan weer wel.
Door de lovende uitingen op de prachtige cover van het boek, krijgt de lezer een zekere verwachting. De lat ligt dan hoog. En is dit waargemaakt is dan de vraag. In zekere zin zeker wel en toch ook een beetje weer niet. De titel doet geloven dat het om een aantal “wonderjaren” zal gaan van Billy. Maar het verhaal beslaat 4 maanden van Billy in zijn 15e levensjaar. Dus dat viel mij als eerste op.
Het is een leuk en vermakelijk jongensboek, maar de term “onweerstaanbaar” kan ik er niet aan geven. Er komen veel zaken in voor uit de jaren 80, en dat is echt hilarisch leuk. Zo komt “Alf” voorbij, het alien-wezen, de Zippo, Cheers, Hall & Oates, de gettoblaster, de cassettedecks en de commodore 64. Wie kent ze niet? Je waant je als lezer weer helemaal in die tijd. Daarnaast gaat het verhaal over kalverliefde en het maken van een pc-game. Dit laatste is leuk als je met de materie bekend bent, maar niet altijd te volgen, voor de niet-pc-nerds onder ons met als gevolg dat dit stuk aan je voorbij gaat.
Het boek is als volgt samen te vatten: De liefdesgeschiedenis van Billy, de jaren 80, de pin-up uit de playboy, het meisje & de game.
Het verhaal heeft echt iets “jongensachtigs” en gaat over vriendschap en verliefdheid, die onbereikbaar lijkt en een jongensdroom die dichterbij lijkt te komen dan verwacht. In mooie vloeiende zinnen vertelt de auteur in de ik-stijl over Billy. Het boekt leest met een schaterlach en klein emotietraan. Genoten.
{ “En de Willy Wonka van de videogames kwam naar ons toe wandelen alsof we elkaar al jaren kenden en oude vrienden waren”} .
Ik geef het 4 sterren.
Originaliteit: 4
Leesplezier: 4
Schrijfstijl: 4
Clou/ plot: 3
Einde: 3 | 1pos
|
De therapeut is een boeiende roman die uitnodigt om constant verder te lezen. Ik vraag me toch af of een therapeut zo gemakkelijk voor de gek kan gehouden worden… | 1pos
|
Een prachtige cover, die meteen aangeeft dat je als lezer zeker zult gaan lachen. Ik had op het moment dat ik deze cover zag al een glimlach op mijn gezicht! Deze cover is een knappe illustratie verwijzend naar een gedeelte van het verhaal in de bundel: 'Hoe ze van water benzine maken'.
Die glimlach is niet meer verdwenen en omdat ik steeds een paar hoofdstukken las, keek ik
ook weer naar het moment uit, dat ik verder zou kunnen lezen.
Voorin is een hoofdstuk gewijd aan 'Het voorafgaande' waarin je een korte samenvatting kunt lezen over het eerste deel 'Je maakt wat mee, als hotelier'. Ook een aantal opmerkingen van lezers, waaronder Herman Brusselmans in de Playboy:
'Als je zijn boek leest, dan denk je meteen: ik val liever dood dan ooit een hotelletje in het zuidwesten van Frankrijk te openen. Welke avonturen Schoenmaker niet allemaal meemaakt! En al deze belevenissen staan in dit boek! Je zou voor minder koekenbakker blijven'. En het antwoord van de auteur hier op: 'Nou ja, zulke dingen zei Herman al eerder over Aaron Grunberg en Jeroen Brouwer, dus ik zit in goed gezelschap.'
Deze verhalenbundel, met waargebeurde belevenissen en andere avonturen, geeft de lezer ook serieuze tips met een knipoog, voor een kort of langer verblijf in Frankrijk. Zoals over het weer, de taal, de snelheid waaraan je jezelf moet houden op de wegen. Maar ook over het productieproces van antieke dakpannen tot de herkomst van de taal die in de omgeving gesproken wordt.
Heerlijk om te lezen hoe ze op een rommelmarkt proberen van hun inmiddels overtollig geworden spulletjes af te komen en hoe de auteur wanneer hij het over zijn vrouw heeft, haar 'Mme S.' noemt.
Ik had het idee, dat deze verhalenbundel speciaal voor mij geschreven was. Het heeft alles waar ik van kan genieten; humor, actualiteiten, historische informatie en de beschrijving van het stukje Frankrijk waar deze verhalen zich afspelen.
Zonder meer een aanrader. Peter Schoenmaker schrijft op een dusdanige manier dat elk verhaal lekker vlot leest, met een glimlach op je gezicht. Daarna kijk je even van je boek op en denkt:
'wat een heerlijk leven!'
Ik heb enorm genoten van deze verhalenbundel en waardeer deze met 4,5/5 sterren.(afgerond naar 5/5) TOP | 1pos
|
En ik herinner me Titus Broederland - Auke Hulst
De eeneiige tweelingbroers Broederland wonen samen met hun vader op een afgelegen plek in het bos, ver van de bewoonde wereld. Eén van de broers, “brae”, vertelt zijn herinneringen aan zijn broer Titus en hun leven samen. “Brae” is de zachtere broer, terwijl Titus de hardere is. Ze worden verwaarloosd, aan hun lot overgelaten en gaan niet naar school. Ze zijn “duivelskinderen” ; hun moeder heeft volgens de dorpsbewoners geslapen met de duivel, met de tweeling als resultaat. “…omdat de een een echo was van de ander, even oud, met dezelfde ogen en naar men dacht – want zo luidde de mythe – een gedeelde zwarte ziel. Duivelskinderen”. Na hun geboorte hadden ze gedood moeten worden, omdat ze tweelingen zijn. Dat schrijft het, fundamentalistische, geloof voor. Moeder is in het kraambed overleden en vader heeft ervoor gekozen de kinderen in leven te laten en ver van de vijandige buitenwereld te laten opgroeien. Overdag trekken de broers er samen op uit, steeds een stukje verder.
Na de dood van hun vader worden de broers gedwongen hun woonplek te verlaten en een nomadisch bestaan te leiden: de aarde om hen heen verdwijnt in een geheimzinnig “zinkgat” (ontstaan door boringen naar “aardbloed” - olie), dat alles en iedereen verzwelgt. Ze gaan op pad met niets anders dan de kleren aan hun lijf, hun gitaar en een oude revolver, op zoek naar de zee.
“Brae” ervaart het leven heel anders dan zijn broer Titus. De verteller ziet veel positiefs en heeft goede jeugdherinneringen, terwijl Titus de wereld ervaart als hard en negatief. De verteller houdt zich het liefst op de achtergrond, Titus gaat graag de confrontatie aan en zoekt het gevaar op.
De roman is indrukwekkend door de inhoud: het levensverhaal van twee jongens in een keiharde, vijandige wereld, waarbij talloze levensvragen centraal gesteld worden. Het is ook indrukwekkend door de vele thema’s, die heel mooi met elkaar verweven zijn. Thema’s als verwaarlozing, eenzaamheid, ontbering, wreedheid, armoede, geweld, geloof (Bible Belt), identiteit, de trek naar het Westen, komen allemaal aan bod op een onnadrukkelijke manier. Tenslotte is de roman indrukwekkend door de prachtige taal die van hard, kil en rauw moeiteloos overgaat in liefdevol, poëtisch en beeldend. Het verhaal staat vol met oude, vergeten woorden en zelfbedachte woorden.
Een prachtig verhaal dat diepe indruk heeft achtergelaten. | 1pos
|
Alweer het dertiende deel in de Roy Grace-serie van Peter James. En er mogen er wat mij betreft nog tig bijkomen!
Zoals hierboven ook al is aangegeven is ieder deel best afzonderlijk te lezen, ieder boek heeft een vers verhaal. Behalve dan het persoonlijke leven van Inspecteur Roy Grace, dat loopt als een rode draad verweven door alle boeken. En als nerd zou ik dan lekker gewoon bij het begin beginnen en genieten van alle verhalen/drama/ellende maar ook liefde en vreugde in zijn leventje ;-)
Moordonderzoeken zijn een soort legpuzzel, je kunt wel duizend stukjes hebben maar het past allemaal maar op één manier in elkaar. En soms zie je door de bomen het bos niet meer en heb je hier en daar wat hulp nodig.
Zo ook Inspecteur Roy Grace. Omdat hij pas te horen heeft gekregen dat hij een zoontje van 10 jaar heeft, waarvan hij het bestaan niet kende, die hij moet gaan ophalen in Duitsland stelt hij tijdelijk een vervanger voor hem aan. Adjudant Guy Batchelor. Samen doen ze onderzoek naar de moord op Lorna Belling.
Deze dame wordt met de regelmaat van de klok mishandeld door haar man. Ze houdt er ook een minnaar op na die ze ontmoet in een schamel flatje dat ze huurt. Als ze er achter komt dat zelfs haar minnaar haar bedriegt en in werkelijkheid al anderhalf jaar tegen haar liegt is ze klaar met alles en iedereen en wil naar haar zus. Maar dat gaat ze dus niet redden, haar moordenaar heeft een andere agenda.
Roy Grace en Guy Batchelor en hun team van Zware Criminaliteit staan voor een raadsel. Hoeveel verdachten kun je hebben? Een gewelddadige man. Een onbekende minnaar. En als klap op de vuurpijl ook nog iemand die Lorna per mail bedreigde. Maar er is er nog een die in the picture is, een verdachte waarvan ze met zijn allen sprakeloos worden. Is deze het spoor bijster of wordt hij op de een of andere manier erin geluisd? Retespannend allemaal!!
Bruno, Roy's zoon, komt bij hem, zijn vrouw Cleo en hun kleine zoontje Noah wonen. Het lijkt of hij wat in zichzelf gekeerd is. Maar dat is ook niet raar voor een kind van 10 dat compleet uit zijn vertrouwde wereldje wordt gehaald. Of steekt er toch meer achter de woorden van Bruno's moeder Sandy (Roy's ex) als ze hem een laatste briefje schrijft? …
Mysterieus en vaag.
Maar tijdens het lezen van Doodsangst kreeg ik een naar onderbuikgevoel en letterlijk kippenvel. IETS klopt er niet met deze Bruno …
Net als je bedenkt dat je weer met een gerust hart aan het einde bent komt hij dus weer met een cliffhanger van heb ik jou daar ... tenenkrommend!
En verdorie, ik kan dus weer niet wachten tot het volgende deel uitkomt!
VERSLAVEND GOED!!
Beeldend schrijven is een kunst – daar is Peter James een ster in.
https://josesprakeloos.blogspot.com/2018/06/peter-james-doodsangst.html | 1pos
|
Titel : Weg naar huis.
Auteur : Yaa Gyasi
Uitgeverij: De Bezige Bij
Negen generaties van twee families opgegroeid in Ghana en Amerika. Vertelt door Yaa Gyase die met haar debuut roman ons een beeld laat zien van de slavernij in beide landen.
De twee halfzussen Esi en Effia groeien apart op zonder elkaar ooit te leren kennen.
Esi groeit op bij de Ashanti stam, zij wordt gevangen genomen als slaaf verkocht en op de boot naar Amerika gezet. De omstandigheden op de boot zijn erbarmelijk.
Ze krijgt een dochter en de familie word door de jaren heen steeds groter. Ieder familielid heeft op zijn of haar manier last van de slavernij, de rassendiscriminatie en dit laat diepe sporen na.
Effia groeit op bij de Fante stam en is voorbestemd om de vrouw van het stamhoofd te worden. Alles loopt anders en zij wordt door haar moeder uitgehuwelijkt aan James Collins een Engelsman die zijn brood verdient met de slavenhandel.
Zij groeit op in weelde en vraagt nooit naar het werk van haar man. De familie van James en Effia breidt zich ook steeds meer uit .
De verschrikkelijke omstandigheden waarin de slaven hun zware werk doen is heel confronterend.
Ook de kracht, het doorzetting vermogen de zorg en de liefde voor elkaar wordt prachtig in het boek weer gegeven.
Wat bij alle familieleden sterk naar voren komt is de relatie met zichzelf, wie ben ik, waar hoor ik thuis in Afrika of Amerika, loyaal aan beide landen maar toch zoekende.
Hoe meer je van deze familiegeschiedenis leest hoe meer je wilt weten, het laat je niet los en raakt je tot diep in je hart.
Het boek leest prettig en de prachtige beeldspraken van de oude stammen in de veranderde tijd laten je wel even nadenken.
Je moet regelmatig schakelen, zo zit je in Amerika en dan weer in Afrika.
De geschiedenis van beide landen, de stammen strijd, het cultuur verschil, discriminatie en de slavernij geven je een beeld van het leven in die tijd.
De cover vind ik prachtig, uit de blik van het meisje is verdriet maar ook trots te zien.
Van mij krijgt dit boek 5 sterren. | 1pos
|
Dit boek bestaat uit een aantal zeer trieste verhalen: ongewenste kinderloosheid, de dood van een kind/broer, abortus, adoptie, een kind dat zich niet begrepen voelt door een overbezorgde moeder, een moeder en kind op de vlucht. Celeste Ng weet deze verhalen met elkaar te vervlechten tot een prachtig verhaal dat niet triest is. In eerste instantie lijken het afzonderlijke verhalen, maar langzamerhand worden de onderlinge verbanden duidelijk.
Dit boek gaat vooral over moederliefde. De liefde van een moeder voor een kind, of dat nu je eigen vlees en bloed is of het kind van een ander waar jij de zorg voor hebt.
Celeste Ng neemt je mee in morele dilemma’s en laat je beide kante zien: hoe geweldig het is om eindelijk een adoptiekind te krijgen als je jaren hebt geprobeerd zwanger te worden, maar ook hoe vreselijk het is om een kind af te moeten staan. Hoe je als moeder over bezorgd kunt zijn over een kind dat als baby een slechte start heeft gehad, maar ook hoe dat voor het kind een verstikkende werking heeft waardoor het zich alleen maar meer gaat afkeren. Hoe je uit liefde voor je kind met haar op de vlucht gaat en steeds verder trekt, terwijl het kind op een gegeven moment behoefte krijgt aan meerdere relaties dan alleen met haar moeder.
Kleine brandjes overal is een heerlijk boek. Goed en vlot geschreven, interessant, spannend en het zet je aan het denken. | 1pos
|
"Bijna veertig jaar had hij zich staande weten te houden. Er waren talloze beurscrashes geweest, onrust onder zijn klanten en hier en daar een lichte verdenking die hij altijd snel en vakkundig de kop had weten in te drukken." Waarom mag de oude Friedland dan niet deelnemen in het übersuccesvolle beleggingsfonds van zijn schoonzoon? Dat wordt al snel duidelijk: er klopt geen moer van wat daar gebeurt. ‘Ponzi schemes’ heten zulke fondsen, naar de Italiaanse Amerikaan die even heel rijk werd van het uitdelen van belegd geld als rendement. Er moeten wel steeds nieuwe ‘suckers’ bijkomen, anders wordt de basis van de piramide te smal en stort hij in. Wie onderin zit heeft pech, zijn inleg wordt aan anderen uitgekeerd. Niet goed? Geld weg. In Nederland wist ene John Schabregs onlangs nog op deze manier tientallen geldbeluste nouveau riche uit het Gooi te grazen te nemen.
Jerry kreeg van de auteur een mentaal gehandicapte zoon mee. Die wordt, verstopt op zolder, door verpleegsters verzorgd die honds behandeld worden. Zijn echtgenote geeft ondertussen geld uit als water. Mensen die anderen pakken op hun zwakheden, medewerkers aan de kant zetten of het vuilniszakken zijn en vrienden kapotmaken voor financieel gewin - dat anderen creperen, is niet interessant. Keihard en gewetenloos, zoals Jeremy Irons in Margin Call van J.C. Chandor (de bloedstollende film over de ondergang van Lehmann Brothers waarin hij Demi Moores carrière offert - en die van een heleboel anderen).
Last van zijn geweten heeft Jerry niet. Dat hebben zulke mensen nooit: denk maar niet dat Dirk Scheringa (van die failliete DSB Bank) of Gerrit Zalm (die daar directeur was) ooit ergens spijt van hebben. Zij doen immers ‘niets fout’. Nog tijdens de beurscrash gaat Jerry door met mensen oplichten. Last Gelukkig is daar Yanakis, strijder voor het goede en net als de auteur van Griekse afkomst. Na veel verwikkelingen heeft hij Jerry te pakken, maar die sleurt eerst nog veel meer mensen mee naar beneden.
Er is iets geks met David Pefko (1983), zoon van een Griekse vader, ex-voddenhandelaar. Dat hij de belastingdienst heeft opgelicht is nog wel te geloven, maar de verhalen over zijn verblijf in de gevangenis komen net iets te spannend voor. Viersterrenrecensies in Volkskrant, Trouw en NRC zijn Pefko niet genoeg. 'Een ruime ster te weinig’, schrijft hij op zijn website. Pefko vertelt in interviews hoe gefascineerd hij is door Bernie Madoff, die in de jaren negentig een reusachtig Ponzi scheme runde in New York. Een beetje veel fantasie en een beetje veel zelfvertrouwen. Is Pefko zelf een Ponzi geworden?
Onwillekeurig doet Daar komen de vliegen denken aan een andere ambitieuze roman die in februari uitkwam: Bert Wagendorps Masser Brock, door NRC met twee sterren weggezet want ‘overbevolkt’ (Zou jalousie de métier hier een rol spelen?). Ook daar veel woorden (450 bladzijden), tegenover de 350 dichtbedrukte pagina’s van Pefko. Maar, ook al is Pefko (nog) geen Nederlandse Scott Fitzgerald (the great Gatsby) het is ongelooflijk dat een roman die de mentaliteit van dat wereldje in Manhattan zo nauwkeurig weergeeft in ons kleine landje is geschreven. Daarom drieënhalve ster voor Daar komen de vliegen en tóch een afronding naar boven. Pefko zal wel niet te tevreden zijn, maar wie weet stimuleert het hem om nog meer schandalen aan te pakken. Misschien kan hij alvast een plakboek aanmaken over Donald Trump. | 1pos
|
Ik had nog nooit een boek van Michael Connelly gelezen, maar wat ben ik blij dat ik dat gemis nu in heb gehaald! Connelly schrijft op een ontspannen, boeiende en meeslepende wijze en trekt je als lezer mee in het verhaal.
In dit geval gaat het om de gepensioneerde politieman Harry Bosch die het werk toch niet los kan laten en weer aan de slag gaat. Hij gaat van start op de nieuwe afdeling Onopgeloste Zaken, samen met zijn vroegere partner Rider en wordt op de onopgeloste moord op de tiener Rebecca gezet. Bosch en Rider stuiten op onregelmatigheden in het vroegere onderzoek en ze bijten zich extra gemotiveerd in de zaak vast.
Slotakkoord is een goed gevonden titel voor een goed geschreven misdaadverhaal. Het is een typische politiethriller waarbij de lezer de speurtocht van meet af aan volgt. Connelly heeft met Bosch en Rider, maar ook met de andere leden van het team een stel prettige, geloofwaardige karakters neergezet waar ik graag meer van wil weten. Op naar de volgende boeken dus van deze auteur! | 1pos
|
Met veel plezier gelezen. Even wennen aan de wisselingen van persoon in het begin, maar ik vind dat toch wel sterk. Kahlid is een mooi karakter en zijn dilemmas mooi om te lezen. Ik zou het boek erg aanraden.
Ik moet alleen minimaal 100 woorden typen in fmdit veld. Excuus voor de herhaling hieronder, anders kan ik niet opslaan.
Met veel plezier gelezen. Even wennen aan de wisselingen van persoon in het begin, maar ik vind dat toch wel sterk. Kahlid is een mooi karakter en zijn dilemmas mooi om te lezen. Ik zou het boek erg aanraden.Met veel plezier gelezen. | 1pos
|
Het is een grappig en een beetje spannend verhaal over Kalle die met zijn moeder naar Suriname gaat om zijn zus te bezoeken
Lees mijn uitgebreide recensie op Ikvindlezenleuk: http://www.ikvindlezenleuk.nl/2017/10/landvreugd-kalle-oerwoudgoud/ | 1pos
|
Schrijfster Sophie Kurpershoek (1989) is geboren in Saoedi-Arabië en studeerde filosofie in Amsterdam en Londen. Op dit moment volgt ze de opleiding tot filmmaker aan de School of Arts in Gent. Voorafgaand aan de publicatie van haar debuutroman Voorbij waren al die dagen gegaan (2016) schreef Kurpershoek een kort verhaal voor de website Carver, die een podium biedt voor gevestigde en beginnende schrijvers. Kurpershoeks korte verhaal getiteld 'Kopje onder' raakt de thematiek van haar debuutroman: dromen die stuk zijn geslagen door de werkelijkheid, zwaarmoedigheid en het verlangen om ergens anders te zijn.
Hoofdpersoon van Kurpershoeks roman is filmmaker Sophie. Ze wordt gedreven door een verlangen om weg te gaan van alles wat ze kent en van wie ze is. Sophie reist van Tennessee naar Oklahoma om zichzelf heruit te vinden en zoekt naar een speciale plek om inspiratie op te doen voor een nieuwe film. Tijdens haar reis stopt ze in de stad Oklahoma City en past op twee honden in ruil voor een slaapplek. Elke dag gaat Sophie op stap en komt ze mensen, landschappen en situaties tegen die ideaal zijn voor een nieuw filmproject. Ze stuit op allerlei beelden die ze in films van haar favoriete regisseurs heeft gezien en die ze in boeken van haar favoriete auteurs heeft gelezen. Dit geeft haar een gevoel van houvast en herkenning, maar deze beelden versterken ook haar eenzaamheid en het typische levensgevoel van twintigers waarmee Sophie worstelt. De mensen in haar omgeving beantwoorden bijvoorbeeld niet aan haar verwachtingen en de 'American Dream' wordt door Sophie niet waargemaakt omdat haar idealen en dromen niet aan de realiteit voldoen.
Kurpershoeks roman is geen dikke pil en na het lezen van de laatste woorden is het betreurenswaardig dat de roman niet meer bladzijdes heeft. De kwaliteit van de roman komt onder andere naar voren in de manier waarop de schrijfster haar hoofdpersonage heeft neergezet. Sophie is zeer zelfbewust en doet ook aan negatieve zelfreflectie om zichzelf opnieuw te vormen. Dit kan de lezer doen afhaken, maar juist deze confrontatie met lastige filosofische en existentiële kwesties blijft de lezer boeien.
Een belangrijk thema in het boek is tijdsbesef. Sophie verlangt vaak naar iets wat in het verleden is gebeurd, zoals een belangrijk moment in haar puberjaren. Tegelijkertijd verlangt ze naar iets wat nog moet komen, zoals een nieuwe geliefde die Sophie accepteert zoals ze is of naar een betere periode met goede vooruitzichten. Voor Sophie functioneert het verleden als een periode met idealen en dromen en de toekomst als een periode die deze idealen en dromen wel zou laten uitkomen. De (harde) confrontatie met de werkelijkheid herinnert haar aan een passage uit de roman De Titaantjes van Nescio: "Voorbij waren al die dagen gegaan en voorbij zouden nog vele dagen gaan, en al die dagen zouden mijn verwachtingen onvervuld blijven en mijn verlangens onbevredigd."
Het voorbijrazen van de tijd en Sophies gevoelens daarbij zijn door de schrijfster zeer gedetailleerd beschreven. De roman moet het ook hebben van de gesprekken tussen Sophie en haar huisgenoot Kevin, over grote menselijke thema’s als eenzaamheid, decepties, verlangen en liefde. Daarnaast wint de roman aan kwaliteit door de vele verwijzingen naar allerlei bekende films en boeken. Dit zorgt voor herkenning en begrip voor Sophies situatie. De roman smaakt dus naar meer en confronteert de lezer met belangrijke levensvragen, zoals het krampachtig zoeken naar betekenis in het samenzijn met de ander of de confrontatie met het besef om te leven als "ezels die achter de wortel aan hobbelen, in de hoop dat onze dromen vervuld zullen worden." | 1pos
|
Een buitengewoon gewoon leven van Monica Wood gaat over de 104-jarige immigrante Ona Vitkus en een elfjarige jongen. De jongen is een scout en heeft een fascinatie voor wereldrecords. Als hij bij Ona in huis komt om een paar zaterdagen klusjes voor haar te doen, denkt Ona dat het de zoveelste scout is die haar komt helpen waar weinig bijzonders aan is. Maar Ona en de jongen ontwikkelen een bijzondere band. Hij helpt haar te realiseren dat ze het leven nog steeds waard is en samen besluiten ze een nieuw wereldrecord te gaan vestigen.
Wanneer de jongen ineens weg blijft is Ona teleurgesteld. Misschien was hij toch niet zo bijzonder als ze dacht. Als zijn vader Quinn na twee zaterdagen op haar stoep staat, komt ze achter de reden van het plotselinge verdwijnen van de jongen. Quinn is vastbesloten om de taak van zijn zoon te volbrengen, al is het maar om aan zijn ex-vrouw te bewijzen dat hij het kan en dat hij van de jongen houdt. Maar wat Quinn niet weet is dat de jongen niet alleen klusjes heeft achtergelaten, maar ook een levenswerk.
Bij sommige boeken moet je er even in komen en soms duurt het zelfs wel 100 bladzijdes totdat je zin krijgt om door te lezen, maar bij Een buitengewoon gewoon leven word je vanaf de eerste bladzijde ondergedompeld in het verhaal. Wat erg bijzonder is, want het is geen spannend boek, maar toch is er iets aan het verhaal waardoor je blijft doorlezen. Dat komt mede door de fijne schrijfstijl van Wood. De omschrijvende stijl wordt afgewisseld met mooie maar pittige dialogen. Ook wisselt ze van vertelperspectief tussen Ona en Quinn. Deze afwisseling houdt je scherp en zo leer je de personages beter kennen, net als het effect dat de jongen op hun leven heeft gehad. Deze hoofdstukken worden afgewisseld door de opnames die de jongen maakt van het levensverhaal van Ona en de lijstjes van de wereldrecords die de jongen uit zijn hoofd heeft geleerd.
De zaterdagen dat Quinn bij Ona is, weet hij haar aan het praten te krijgen over vroeger en leggen ze samen haar levensverhaal vast. Deze gesprekken blijven in het verhaal terugkomen, waardoor het verhaal van Ona verteld wordt en je steeds meer sympathie ontwikkelt voor deze oude mopperende dame. Er ontwikkelt zich een bijzondere vriendschap die plotseling tot stilstand komt als de jongen niet meer komt opdagen.
Doordat het verhaal zich concentreert op Ona en Quinn, merk je dat het steeds sterkere personages worden. Door de afwezigheid van de jongen, maken ze een ontwikkeling door die ertoe leidt dat ze zichzelf en elkaar beter leren kennen. Ona dacht dat het leven haar niets nieuws of bijzonders meer kon brengen, totdat de jongen kwam. Quinn heeft niet altijd een goede relatie met zijn zoon gehad, maar voelt zijn aanwezigheid in het huis van Ona. En de vriendschap tussen hem en de oude vrouw wordt een belangrijk deel van zijn leven en leert hem belangrijke levenslessen over loslaten, vasthouden en doorgaan.
Een buitengewoon gewoon leven is allesbehalve een gewoon verhaal. Het is een hartverwarmende roman die niet alleen gaat over de vriendschap tussen een elfjarige jongen en een 104-jarige vrouw, maar ook over de vriendschap tussen deze vrouw en zijn vader. Het is zeker geen spannend, maar wel een vertederend en indrukwekkend verhaal, waarvan je het jammer vindt dat het uiteindelijk afgelopen is. Maar door de mooie afsluiting sluit je het boek toch met een glimlach op je gezicht. | 1pos
|
Net als het eerste deel van De Eerste Wet, De macht van het zwaard, is ook het vervolg, De weg van de angst, een regelrechte aanrader te noemen die op een aantal vlakken het debuut van Joe Abercrombie zelfs weet te overtreffen. In veel opzichten was het eerste deel een zeer uitvoerige introductie, waarin de belangrijkste personages werden neergezet en uitgediept. Maar in De weg van de angst komt het verhaal pas écht op gang en worden er een aantal boeiende verhaallijnen voorgeschoteld. Centraal staat de reis van Bayaz, de Eerste van Magiërs, naar het eiland Shabulyan aan de rand van de wereld. Daar is in vroegere tijden een machtig wapen verstopt dat Bayaz nodig denkt te hebben om de Unie te redden van een duivelse dreiging uit het Zuiden. Op die levensgevaarlijke queeste krijgt hij gezelschap van zijn leerling Malacus Quai, kapitein Jezal den Luthar, navigator Broeder Langvoet, de vrouwelijke krijger Ferro Maljinn uit de steenwoestijn van Kanta en Logen Negenvinger, de meest gevreesde krijger uit het Noorden. Terwijl Bayaz en zijn reisgezelschap hun leven wagen tijdens hun barre tocht is de oorlog van de Unie tegen het leger van Bethod, de zelfuitgeroepen leider van het Noorden, in volle hevigheid losgebarsten. Waarbij de oude – en door hem doodgewaande – vrienden van Logen Negenvinger net als hun voormalige aanvoerder de kant van de Unie hebben gekozen. Zij bevinden zich echter midden in de aanvalslinie en moeten hun stinkende best doen om niet onder de voet te worden gelopen door het leger van Bethod. Inmiddels heeft de keizer van Gurkhul zijn zinnen gezet op de verovering van Dagoska, een afgelegen fort aan de uiterste rand van de Unie. De kreupele Inquisiteur Sand dan Glokta is daar naartoe gezonden met als opdracht de mysterieuze verdwijning van de plaatselijke leider van de inquisitie te onderzoeken en er tevens voor te zorgen dat Dagoska in handen van de Unie blijft.
Aan actie geen gebrek in De weg van het angst dat tevens met een enorme vaart is geschreven. Het verhaal blijft doorlopend heen en weer schakelen tussen de verschillende personages en helemaal nergens krijg je als lezer de kans om je aandacht te laten verslappen. Net als de strijders aan het front, de verdedigers van Dagoska en de groep rondom Bayaz moet je verder, heb je geen keuze en is stoppen of afhaken totaal geen optie. Het reisgezelschap ondergaat onderweg een aantal belangrijke veranderingen. Vertrokken als een groep dat als los zand aan elkaar hing, met enorme tegenstellingen tussen de verschillende personen, ontdekken ze al snel dat ze elkaar enorm hard nodig hebben om de reis te overleven. Vooral de arrogante Jezal dan Luthar leert veel over zichzelf. Opgevoed met een gouden lepel en met het idee dat hij beter is dan de rest, komt hij er achter dat hij feitelijk weinig tot niets voorstelt in de strijd op leven en dood. Aan het begin van de reis voelt hij zich ver verheven boven Logen Negenvinger, die niet meer is dan een simpele barbaar. Maar gaandeweg moet hij zijn mening bijstellen en op alle vlakken in de vechtjas uit het Noorden zijn meerdere erkennen. Jezal is lang niet de enige die aan veranderingen onderhevig is, want ook de uiterst cynische Glokta blijkt bij de verdediging van Dagoska in staat te zijn om zichzelf te verbazen.
Ook andere personages worden door Joe Abercrombie op meesterlijke wijze verder uitgediept. Je voelt mee met de schuldgevoelens van Bayaz, de haat van Maljinn en de twijfels van Hondsman, de verkenner uit het Noorden die een aantal van zijn beste vrienden ziet sneuvelen in de strijd tegen de vijand. Het uitdiepen van karakters, sterke dialogen en het neerzetten van een zeer overtuigende wereld zijn de allesbepalende eigenschappen van het fantasygenre. En de beste schrijvers kunnen daarbij ook nog eens leunen op hun doorgaans ongeëvenaarde manier van vertellen. In veel gevallen is het taalgebruik zo mooi, zo vloeiend en zo beeldend dat het geen wonder is dat fantasyverhalen voor steeds meer mensen een werkelijk magische aantrekkingskracht bezitten. En Joe Abercrombie heeft met De macht van het zwaard en De weg van de angst bewezen tot de beste van zijn soort te behoren.
‘Bibliotheek?’ hoorde Jezal Ferro vragen, kennelijk niet vertrouwd met die term.
‘Voor boeken,’ hoorde hij Logen zeggen.
‘Boeken,’ snoof ze. ‘Tijdverspilling.‘
Op naar deel drie. | 1pos
|
Ik heb in lange tijd geen boek gelezen dat me zo boeide als "Serena". Naarmate het verhaal vorderde hield het me steeds meer in zijn greep. Dat had ik eigenlijk niet verwacht toen ik het begon te lezen! | 1pos
|
Eindelijk de kans gekregen om dit boek te lezen. Ik heb hier naar
uit gekeken zo gauw ik hoorde dat Sophie Hannah een boek zou
schrijven met Hercule Poirot in de hoofdrol. Ik ben een echte
Agatha Christie fan en ben blij met dit boek. Wel moet ik eerlijk
toegeven dat Sophie Hannah, Hercule iets irritanter beschrijft als
Agatha Christie. In dit boek werd Hercule echt beschreven als een
arrogant, irritant mannetje en dat deed Agatha Christie, naar mijn
idee, niet. | 1pos
|
Zelden geef ik een boek 5 sterren, maar dit boek verdient het. Oude mensen worden vermoord met een nekschot. De setting is Duitsland. De oudjes blijken niet te zij wie ze voordeden te zijn. Meer zeg ik niet, de rest moet je echt zelf lezen. Na Sneeuwwitje moet dood, is dit het tweede boek van Nele Neuhaus en beide zijn echt de moeite waard. | 1pos
|
Het verhaal gaat over een familie die naast een grote som geld grijpt en alle leden van de familie koesteren wel haat tegen de erfgename, Rosaleen en haar allesoverheersende broer. Uiteindelijk vallen er doden te betreuren, wat had je gedacht! Ik vond het een zeer fijn verhaal om te lezen, met in de hoofdrol Poirot. Het einde is misschien een beetje raar als je het hele verhaal kent, maar dat kon voor mij de pret toch niet drukken. Ik gaf ‘De moordenaar waagt een gok’ een mooie 4/5 op Hebban. | 1pos
|
Mark van der Werf stoomt flink door met zijn boeken over het basisonderwijs. Wat hij leuk doet is niet constant doorgaan met hetzelfde concept terwijl het onderwerp voor een groot deel hetzelfde blijft. In Een dikke 10 van meester Mark gaat het nog om de grappige uitspraken van basisschoolkinderen, terwijl het in dit boek vooral gaat om de ouders van deze kinderen en hoe zij deze bijzondere tijd ervaren. Een jaar lang volgde hij ouders en sprak met hen over verschillende zaken die je als ouder tegenkomt wanneer je kind op de basisschool zit.
Wat ik zelf leuk vind, is dat ik zowel als moeder en als juf dingen herken in de beschrijvingen. Het schoolplein bijvoorbeeld, dat lijkt een wereld apart. Je hebt de kliekjes, de duo’s en de ouders die alleen staan, al dan niet bezig met hun telefoon. Vooral wanneer je kind net naar school gaat en jij dus ook een nieuwkomer bent, kan onzekerheid je overvallen. Sommige ouders zien dit en beginnen een gesprekje met een nieuwe ouder of de nieuwe ouders vinden elkaar, anderen bekijken het tafereel juist van een afstandje en kletsen hier vervolgens graag over. Waarover ik mij enorm verbaasde (maar misschien ben ik gewoon naïef?) is dat er moeders waren die vertelden andere ouders stiekem op de foto te zetten om vervolgens onder het genot van een kopje koffie of thee deze gefotografeerde ouders met elkaar te bespreken.
Knap van auteur Mark is vervolgens wel dat hij zijn eigen oordeel achterwege laat in het boek. Je leest over uiteenlopende situaties die te maken hebben met de basisschool waarin je je kunt herkennen of juist verbazen, maar het blijft het verhaal van die ouder.
Hoewel het, juist omdat zoveel herkenbaar is, een leuk boek is om te lezen, heb ik ook gemerkt dat alle verhalen snel weer vervliegen. Dit lijkt een keuze te zijn die gemaakt is voor dit boek. Om te zorgen dat verhalen je bij blijven, moet er dieper op de personen en situaties in gegaan worden. Hoewel de ouders verschillende keren aan bod komen, blijven het vluchtige verhalen. Op de momenten dat ik zat te lezen, vond ik het leuk en herkenbaar en had ik dus zeker plezier aan dit boek. Nagenieten zit er dan weer niet in, terwijl ik het normaal gesproken fijn vind om na het dichtslaan van het boek het verhaal nog even in mijn hoofd te laten passeren.
Voordelen zijn wel dat je het boek gerust vaker kunt lezen én ik denk dat mensen die normaal gesproken geen echte lezers zijn, maar wel kinderen op de basisschool hebben, ook plezier hebben aan dit boek. Dit alles meegenomen hebbende en kijkend naar het soort boek, denk ik dat 4 sterren wel op zijn plaats zijn. | 1pos
|
Het was een groot feest, de panda’s Xing Ya en Wu Wen zouden naar Nederland komen en een jaar of 15 hier te gast zijn. Wat is er dan leuker om een kinderboek met dit thema uit te geven?
In het nieuws ging het vooral over de hoge kosten, bijzondere voorwaarden van de Chinezen en al het geregel eromheen. In het verhaal van Jet Bakels gaat het vooral wat zo’n verhuizing naar een vreemd land voor de dieren zelf betekent.
Eerst laat ze ons kennismaken met de panda’s en dan krijgt Xing Ya een brief van onze koning en koningin. Of hij naar Nederland wil komen en hij mag iemand meenemen. Zijn beste vriendinnetje durft echter niet en door middel van lieve gedichtjes lukt het toch om haar over te halen.
De tekeningen van Thé Tjong-Kingh illustreren het mooie verhaal. Ze zijn lief en mooi gedetailleerd.
Dit boekje is weer een monumentje om voor te lezen, bijvoorbeeld aan een kindje dat een beetje bang is voor een verandering zoals verhuizen, een andere school enz.
Of voordat je de panda's gaat bezoeken in de dierentuin | 1pos
|
Kleine genoegens door The School Of Life
Wij zijn voortdurend op zoek naar genot, groot genot. Dat belast de planeet maar ook onszelf. Terwijl er zo veel kleine fijne genotjes zo maar voor het oprapen liggen.
Dat is de insteek van dit boek en dat past helemaal in mijn straatje. Het zijn inderdaad de kleine dingen die fijn zijn. Niet voor niets noemde ik mijn blog Dingen Die Fijn Zijn. Ik geloof ook keihard in je openstellen voor het kleine, het willen en durven zien. Toelaten dat het de simpele dingen zijn die je zo blij als een kind kunnen maken.
Ik moést dus dit boek lezen! En het stelde me niet teleur. Kleine genoegens wijst je op de dingen rondom jou waar je nooit aandacht voor had, het laat je anders naar de dingen kijken. Gelukkig(er) worden kan zo eenvoudig zijn. En daar helpt dit boek bij.
Er komen 52 kleine genoegens aan bod met foto en een tekst die je blik verruimt. Het laatste kleine genoegen is een lijst van 52 nog kleinere genoegens. Eentje voor elke week van het jaar?
En ok, je gaat je niet in elk genoegen herkennen en het is jammer dat het eerste genoegen over de viswinkel gaat (dode dieren dus). Maar er komen zo veel genoegens aan bod dat er zeker een paar gaan zijn waarvan jij zegt ‘ahja, dat heb ik ook’ (een warm bad, koeien kijken, huilen om de dood van een fictief personage). En er komen er ook zeker aan bod waarvan je denkt ‘hier wil ik ook eens voor gaan’ (uit het raam staren, opstaan bij zonsopgang, nachtelijke wandelingen).
Jammer dat er nergens een auteur vermeld wordt. Ben ik wel benieuwd naar.
Koop dit boek, duik onder in die kleine genoegens en laat je wereld mooier worden! | 1pos
|
Lotta, Anna, Lou, Kaatje, Luuk en Lotje vieren carnaval en ook Noortje gaat dit feest vieren. In dit nieuwe boek van Annemarie van der Heijden kijk je met Noortje mee in haar verkleedkist. Wordt ze elfje, clown of een stoere piraat met een ooglapje en een piratenmuts? In haar slaapkamer trekt Noortje verschillende kostuums aan. Ze zijn kleurrijk en ook de bijpassende accessoires worden niet vergeten. In de bijbehorende tekst worden belangrijke woorden vetgedrukt, goed voor de woordenschatontwikkeling! Deze woorden kun je je kind in de illustratie laten aanwijzen. Met dit boek kun je meer doen, dan alleen voorlezen. Tel samen met je peuter de knuffeldieren van Noortje of tel de hartjes op het pakje van Beer, zoek in het boek iets met de kleur blauw of geef een omschrijving van een persoon. Carnaval vier je een keer per jaar, maar dit boekje mag bij elk verkleedfeestje uit de kast komen! | 1pos
|
Een gezellig boek waarin de praktijk van het leven prefereert boven de idealistische droom.
De aarzeling van de aanstaande bruid is grappig om te zien, maar ook logisch te verklaren. De immer durende zoektocht komt wel een keer tot het einde.
Op rake wijze worden pijnpunten in ons (huwelijks) leven aangestipt.
Kortom een humoristische kijk op het dagelijks leven waarin de problemen niet worden vermeden. Wellicht heeft de schrijfster enige ervaring in de praktijk opgedaan. De nauwkeurigheid v.w.b. de makelaardij doet zulks vermoeden. Door de vele herkenbare situaties wordt het verhaal geloofwaardig.
Een Aanrader! (en niet alleen voor stelletjes die willen gaan trouwen) | 1pos
|
Bij het lezen van de achterflap had ik beetje een beeld waar het boek over zou gaan, vooral de volgende tekst sprak mij zeer aan:
'' Ik heb dit verdiend, omdat ik het ergste heb gedaan wat een vrouw kan doen. Het allerergste"
Ik kon niet wachten te beginnen met lezen, en ik was niet teleurgesteld, het verhaal grijpt je bij de keel en laat niet meer los. Schrijfster Amanda Prowse heeft de intentie romans te schrijven welke je in één zucht uitleest. Dit komt zij met verhaal van een moeder zeker na.
Jessica en Matthew zijn een jong gelukkig stel, hun bruiloft was alles waar ze ooit van gedroomd hadden. Iedereen was aanwezig en het leven was als een sprookje. Matthew komt uit een rijk gezin waarin hij nooit te kort gekomen is. Jessica kende een heel andere jeugd waarin haar ouders op alles moesten beknibbelen. Daarnaast heeft zij in haar jeugd iets meegemaakt wat haar levenslang bij zal blijven. Het geluk van het pasgetrouwde stel kan niet meer op, Matthew maakt lange dagen op een advocatenkantoor en Jessica werkt als freelance illustrator. Nadat ze erachter komt zwanger te zijn lijkt het plaatje compleet te worden, ze heeft een fijne zwangerschap en een innige band met Matthew. Na de geboorte van hun kindje kan Matthew zijn geluk niet meer op maar voor Jessica slaat het sprookje om tot een ware nachtmerrie. Een diepe dal waar geen weg uit terug lijkt.
Het boek lijkt in het begin een goodfeel boek maar naarmate het boek vordert komt er een zwaarder onderwerp aan bod namelijk; postnatale depressie, een onderwerp waar je niet veel over leest, maar desniettemin zeer veel voorkomt. 15 van de 100 vrouwen krijgen na de geboorte een postnatale depressie het is iets waar wij als maatschappij niet de ogen voor mogen sluiten. Het boek is zeer realistisch geschreven en je voelt mee met Jessica en Matthew, je voelt compassie voor beide personages, begrijpt hun acties en kunt met ze meeleven, dat maakt het boek zó bijzonder. Met een vlotte schrijfstijl neemt de schrijfster je mee in het schrijnende verhaal van het stel. Bij het dichtslaan van het boek zindert het een tijdje na, en de personages laten je als lezer moeilijk los. | 1pos
|
In het stadje Quisco is niets wat het lijkt. Alle inwoners van Quisco hebben geheimen, ze verbergen iets uit het verleden. Het is dus een stadje met personen, die iets hebben gedaan dat niet door de beugel kan. Maar wat is de waarheid?
Een heel bizar verhaal. Een roman over het verleden, dat je nooit kunt loslaten. Een verleden, dat je altijd met je meedraagt in het heden.
Het verhaal leest heel prettig en vlot. Het boek heeft korte hoofdstukken met af en toe een filosofische boodschap. Een bijzonder en mooi boek! | 1pos
|
Villa des Roses is de eerste roman van Willem Elsschot en speelt zich af in het familiepension 'Villa des Roses'. Dit familiepension wordt geleid door het echtpaar Brulot. In het verhaal komen veel verschillende personages met allemaal een eigen verhaal. De personages worden door Elsschot allemaal op een andere manier beschreven en gekarakteriseerd.
De schrijfstijl van Elsschot is echt geweldig. Na zoveel jaren is het boek nog steeds vlot te lezen. Ook is hij in staat om beknopte zinnen te schrijven die heel veel informatie bevat. De humor en ironie komen heel goed naar voren. Daarnaast schenkt Elsschot op allerlei verschillende manieren aandacht aan het concept bedrog.
Al met al is Villa des Roses een boek vol humor, ironie, karakteristieken en bedrog. Elsschot heeft een bijzondere schrijfstijl die met een paar zinnen of woorden heel veel kan zeggen. Dit boek geeft ook een goed beeld van hoe men omging met bepaalde situaties in het begin van de 20e eeuw. | 1pos
|
Als je de winnaar bent van een schrijfwedstrijd en je debuutroman wordt lovend ontvangen, dan is de verwachting van je volgende boek, erg hoog. Voor mij heeft Aline van Wijnen aan deze verwachting zeker voldaan, ik vind zelfs de verhaalopbouw beter dan in haar eerste boek (Halsoverkop).
In Liefde met Gebruiksaanwijzing is de hoofdpersoon Robin gekwetst in de liefde. Ze heeft besloten dat ze liever alleen blijft dan dat ze haar hart opnieuw laat breken. Ze vertrouwd mannen niet meer en gaat er al vanuit dat ze toch weer weg gaan. Maar dan heeft ze buiten de vastbesloten Max gerekend. Hij is fotograaf en als hij hoort dat Robin tekstschrijver is, verzint hij een project wat ze samen gaan uitvoeren. Ze interviewen koppels die een bijzondere liefdesrelatie hebben of elkaar op een bijzondere manier hebben leren kennen. Deze verhalen laten Robin op een andere manier naar relaties en de liefde kijken. Van “gewoon” vrienden worden ze vrienden met benefits en uiteindelijk vinden ze elkaar zoals het hoort bij een feelgood-roman. Maar dat alles gaat niet vanzelf en moeten heel wat hobbels genomen worden en zowel Robin als Max moeten zich openstellen voor elkaar.
Ieder mens heeft een gebruiksaanwijzing en het is de kunst om die te leren kennen. Door de manier van schrijven, kun je als lezer de gebruiksaanwijzing van de diverse personages “lezen”. Niet alleen die van Robin en Max, maar zeker ook van de moeder van Robin, Sveta en haar schoonfamilie. De titel is dan ook erg goed gekozen. | 1pos
|
Subsets and Splits
No saved queries yet
Save your SQL queries to embed, download, and access them later. Queries will appear here once saved.