text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
Dit boek is een meesterwerk qua schrijfstijl. Zo mooi schrijven, dat is een talent. Dat kun je niet leren. Schrijven zelf kun je leren, maar op dit niveau; ik denk het niet. Chapeau dus. Prachtig.
Het bizar hoe saai het verhaal eigenlijk is, de beschrijvingen van een zielige man met een miserabel leven - maar toch hoe het boek je boeit juist OMDAT hij zo saai is, en zo sociaal onhandig, en zo zielig. Bovendien is het dus heel goed geschreven, dus je blijft lezen. Maar eigenlijk gebeurt er weinig en je wilt een paar keer de hoofdpersonage (Stoner) door elkaar schudden en naar hem roepen: 'GA SCHEIDEN. DOE JE EIGEN DING. GEEF EEN GROTE MOND OP DIE UNIVERSITEIT VAN JE.' Enzovoorts. Het is ongelooflijk hoe een harde werker Stoner is, hoe hij zijn best doet, en in wat voor ellendig leven hij moet voortbestaan. Ik was opgelucht toen ik het boek uit had, want ik werd er een beetje verdrietig van. Maar nu ik het uit heb, blijf ik er toch aan denken. Dus dan is het (vaak) een goed boek (als je eraan blijft denken). | 1pos
|
Een boek dat je kan herlezen en het laat je de tweede oorlog langs beide kanten zien Allebei onschuldige burgers maar door hun opvoeding een andere visie | 1pos
|
Oprecht van Colleen Hoover gaat over vertrouwen, liefde en geheimen. Auburn verliest op jonge leeftijd haar jeugdliefde. Dit is het begin van haar verhaal, samen met het verhaal van Owen. Een kunstenaar die ze ontmoet en waar ze langzaam en heimelijk gevoelens voor gaat koesteren. Echter er staan allerlei geheimen tussen hen in. Colleen Hoover weet je als geen ander diep te raken met dit verhaal. Het boek begint met een hoofdstuk over een jong stel dat al snel voor altijd afscheid moet nemen. Dit maakt dat je snel door wil wilt lezen. De hoofdpersonages Auburn en Owen zijn goed uitgewerkt. Andere personages zijn iets minder diepzinnig. Al snel wil je weten waar dit verhaal toe leidt en welke geheimen er tussen Auburn en Owen in staan.
Bijzonder vond ik in het boek de ware geheimen die Owen gebruikt voor zijn schilderijen, dit raakt echt. Geheimen welke echt bekentenissen zijn van mensen, respect voor hen die deze hebben doorgegeven. | 1pos
|
Cover
Donker. Een asfaltweg die nat is van de regen. Koplampen. Intrigerend. Zo weinig beeld, dat toch genoeg vragen oproept. Mooi.
Mijn mening
Het eerste boek van Max Lieve Edelachtbare vond ik wel ok, maar was niet helemaal mijn smaak.
De juiste man greep mij eigenlijk bij het begin al. Wat een verhaal!
De beschreven emoties zijn zo menselijk, logisch en goed beschreven.
Het is voor mij een boek dat over wraak gaat, maar meer nog over hoe kapot een leven gaat na het overlijden van een kind. Van de oude Oscar is niks meer over. Hij is verbitterd, vervreemd van alles en iedereen en wraak is zijn enige motivatie om door te gaan. En hij wil ver gaan in die wraak, zo overtuigd is hij van de schuld van degene die hij verantwoordelijk acht. Als de verjaringstermijn nadert wordt wraak nemen een obsessie. Hij moet en zal gerechtigheid krijgen. Maar levert het hem ook op wat hij hoopt? Zijn zoon krijgt hij hoe dan ook niet meer terug.
Zo is het boek ook een zoektocht naar gerechtigheid. Als het niet linksom ( de legale manier ) kan, dan maar rechtsom ( op zijn manier ). Gerechtigheid voor zijn zoon, maar meer nog voor zichzelf.
Het lijkt mij een nachtmerrie om op deze manier je kind te verliezen. En als dan ook nog degene die er verantwoordelijk voor is er mee weg komt, ik weet niet wat ik zou doen.
Eenmaal begonnen in De juiste man houdt het boek je in je greep en kan en wil je het niet wegleggen voor het uit is.
4,5 sterren | 1pos
|
IJskoud is deel 2 van de vierluik van De Noordzeemoorden. Galgenveld vond ik al een redelijk boek waarvan ik toch wel heel graag het vervolg wilde lezen. En inderdaad Ijskoud gaat verder waar Galgenveld was gestopt.
Op een koude novemberdag is Sophie met haar oppaskindje Jesse op de kinderboerderij. Plots is Jesse weg en Sophie belt op een gegeven moment haar vriendin Kyra of ze wil helpen met zoeken, maar helaas. Geen spoor meer van Jesse.
Later blijkt er nog een jongen ontvoerd te zijn. En zo begint de zoektocht naar de vermiste jongens. Alleen blijft het niet bij deze twee jongens. Elke dag komen er meerdere meldingen binnen en wordt er zeer grote ruimte vrijgemaakt voor deze zaak.
Tussendoor is Kyra nog steeds op zoek naar haar zus Sarina waar hier in het verhaal steeds wat meer over verteld wordt en ook bekend wordt.
En hoe gaat het met onze Jane. Wie is ze en wat is er met haar gebeurd?
Vanaf het eerste hoofdstuk tot en met het laatste hoofdstuk heeft het boek me weten te boeien. Door de wat korte hoofdstukken is het boek makkelijk weg te leggen, maar ook om het snel weer op te pakken om te weten hoe het boek afloopt.
De verhaallijn zit goed in elkaar en ik kan eigenlijk niet wachten op deel 3. | 1pos
|
Als grote fan van de boeken van Tahereh Mafi was ik erg benieuwd naar hoe zij een contemporary aan zou pakken, en ik werd niet teleurgesteld.
Shirin is een erg herkenbaar meisje die niet goed met anderen op wil trekken omdat zij zelf ook vooroordelen velt over anderen ondanks dat dit juist hetgene is waar ze zo'n hekel aan heeft als anderen het bij haar doen. Als ze voor de eerste keer verliefd wordt op een jongen die meer in haar ziet dan een meisje met een hoofddoek veranderd haar kijk op de wereld. Maar een openbare relatie met de basketbal ster van de school brengt heel wat met zich mee, iets waar Shirin en Ocean veel moeite mee hebben en het verhaal veel diepgang geeft.
Ik vond dat dit boek goed in elkaar is gezet, de focus ligt niet enkel op racisme maar ook op heel gewone tiener dingen zoals voor het eerst verliefd worden en hoe leuk het is om een nieuwe hobby te vinden waar je echt voor wilt gaan en even kan ontsnappen aan de dagelijkse sleur.
Dit was een erg sterke contemporary en zeker leuk om te lezen ondanks het zware en herkenbare onderwerp. Het racisme zie ik vaak onder ogen in mijn kleine dorp, iets waardoor dit boek dat zich afspeelt in 2002, nog heel actueel is. Zeker een aanrader voor de fans van The Hate You Give van Angie Thomas. | 1pos
|
"De Olifant Verdwijnt" is een bundeling van zes geweldige verhalen die door Haruki Murakami allemaal in de ik-vorm zijn geschreven. Met het eerste verhaal is de toon van het boek meteen gezet. De hoofdpersoon en zijn vrouw hebben geen boodschappen gedaan en besluiten om ’s nachts, gedreven door honger, een overval te plegen op een restaurant van McDonald’s. Ze gijzelen de klanten en het aanwezige personeel en eisen maar liefst dertig Big Macs, zonder precies te begrijpen waar dat aantal nou precies vandaan komt. Het is onmogelijk om ongevoelig te blijven voor de absurde werkelijkheid die de auteur weet te creëren en automatisch laat je jezelf meevoeren op de rustige stroom van heerlijke en bijna sprookjesachtige vertellingen. Ieder verhaal is een pareltje en doet je vaak even happen naar adem. Krimpende olifanten die – samen met hun bewaker – uit gevangenschap ontsnappen, een prachtig stuk over een man die dwangmatig houten schuurtjes in de brand steekt, een dansende dwerg die bezit neemt van het lichaam van een man die hopeloos verliefd blijkt te zijn en een verhaal over kleine mannetjes die overal televisietoestellen plaatsen die door slechts één man kunnen worden gezien.
Iedere keer weer durft Haruki Murakami de scheidingslijn tussen werkelijkheid en illusie op te zoeken. Maar nergens vliegt hij uit de bocht en telkens weet hij zijn literaire fantasieën een vleugje realiteit mee te geven. Als lezer ga je er moeiteloos en in compleet vertrouwen in mee en merk je gaandeweg dat de wereld die Murakami je voorspiegelt in wezen niet zo heel veel anders is dan die waar jij je iedere dag al in begeeft. De accenten liggen weliswaar wat anders, maar dat zijn slechts de details die onder het mom van dichterlijke vrijheid nu eenmaal zijn toegestaan. Het enige nadeel aan deze bundeling is dat er slechts zes verhalen in te vinden zijn, in tegenstelling tot het Japanse origineel waar bijna drie keer zoveel in valt te genieten.
Het sluitstuk van "De Olifant Verdwijnt" heet Opwindvogels en dinsdagse vrouwen, wat in feite het openingshoofdstuk is van Murakami’s grote meesterwerk "De Opwindvogelkronieken". Een slimmigheidje dat ervoor zorgt dat je de aandrang krijgt om deze lijvige roman ook meteen te pakken en jezelf op die manier verder onder te dompelen in de magische wereld van deze Japanse rasverteller. | 1pos
|
#BernardMinier #EenKilleRilling
De auteur groeide op in de Pyreneeën, werkte als douanebeambte, maar droomde van een bestaan als schrijver. Een kille rilling is zijn debuut. Een debuut dat gelijk al met prijzen werd bekroond. In thuisland Frankrijk werden er van dit boek al meer dan 200.000 exemplaren verkocht en is inmiddels in vele landen vertaald.
Het is het eerste deel in een serie waarin me kennismaken met politiecommandant Martin Servaz. Hij wordt op één van de meest zenuwslopende zaken in zijn carriere gezet wanneer een bevroren onthoofd paard wordt gevonden. Hierbij vindt men DNA van één van de meest gevaarlijke seriemoordenaars van Europa, maar deze zit opgesloten in één van de best beveiligde psychiatrische inrichtingen ter plaatse. Is er een link? Hierna volgen nog meer onverklaarbare moorden.Servaz moet alles op alles zetten om de onderste steen boven te krijgen.
Het boek valt gelijk al op vanwege de pakkende titel en de mooie cover met het oog van een paard. Een dikke pil van maar liefst 578 pagina's.
De auteur heeft een prachtig verhaal neergezet, met diepgang, de zeer overtuigende Servaz, zijn team en dochter aan de ene kant en Diane Berg en collega's aan de andere kant. De laatste werkt sinds kort in de zwaarbeveiligde psychiatrische inrichting waar de meest gevaarlijke en gruwelijke moordenaars opgesloten zitten. Het boek is verdeeld in 3 delen en heeft niet alleen een spannende finale maar houdt je op het puntje van je stoel. Je hebt niet het idee dat je een boek van bijna 600 pagina's aan het lezen bent want het is geen moment saai en leest als een trein. Dit vanwege de heerlijke schrijfstijl en vele spannende momenten. Ik vond het dan ook jammer toen ik het uit had.
Ik kijk al uit naar het volgende deel met Servaz, want ik denk dat hij ons nog veel moois te bieden heeft.
★★★★ | 1pos
|
Schemeruur is het debuut van Johan Theorin.
Op een mistige dag aan het eind van de zomer verdwijnt Jens, een jongetje van vijf jaar op het Zweedse eiland Öland. Een grote zoektocht volgt, maar er is geen spoor van hem te vinden. De moeder, Julia, is radeloos en wordt erg depressief. Het is het begin van een nachtmerrie voor haar. Iedere dag vraagt ze zich af wat er met Jens gebeurd is. Twintig jaar later worstelt ze nog steeds met de gevolgen van de verdwijning van haar zoon. Hij is nooit gevonden. Ze ontloopt haar ouders, die niet goed genoeg op haar zoontje pasten en stoot andere familieleden af door haar langdurige rouw. Ze gaat zich te buiten aan alcohol en wordt steeds eenzamer.
Plotseling krijgt ze een onverwacht telefoontje van haar 80- jarige vader, een zee- kapitein, die na zijn pensionering nog altijd op Öland woont. Er is bij hem een pakje bezorgd met daarin een kinderschoen. Julia keert met tegenzin terug naar het eiland. Gerlof, haar vader, wil samen met haar en een paar vrienden de zaak onderzoeken.
Pas nu hoort Julia het verhaal over Nils Kant, die ooit het eiland onveilig maakte. Nils Kant kwam uit een rijke familie op Öland. Hij liet een spoor van doden achter. Maar hij is allang gestorven, lang voordat Julia's zoontje verdween. Toch vertellen eilanders elkaar in het schemeruur verhalen over Nils Kant. Ze geloven, dat hij nog weleens gezien wordt als hij over de velden dwaalt. Gerlof denkt, dat Nils Kant te maken heeft met de verdwijning van Jens. Samen met twee vrienden bespreekt hij keer op keer de gebeurtenissen van destijds met als doel een aanwijzing boven water te krijgen. Zit Nils Kant achter de verdwijning en is Jens eigenlijk nog in leven? Je vraagt je het hele boek af of dit inderdaad het geval is.
Dat roeren in de mierenhoop van Gerlof heeft wel effect. Als, na wat een ongeluk lijkt, de eerste dode valt te betreuren, wordt het al snel duidelijk dat er nog steeds iemand is die niet wil dat de verdwijning van de kleinzoon wordt opgelost. Gaandeweg het verhaal blijkt dat Gerlof meer weet dan hij wil loslaten en dat de doodgewaande Nils nog in leven zou kunnen zijn. Op het einde van het boek blijkt dat mensen je recht in je gezicht kunnen voorliegen en dat werkelijk niks is wat het lijkt.
Schemeruur is een indringend verhaal en heeft een trieste sfeer. De schemering is de overgang van licht naar donker, van goed naar kwaad. De personages hebben stuk voor stuk last van eenzaamheid. Het speelt zich voornamelijk af op Öland, een desolate omgeving, die het eiland wordt in de herfst als alle toeristen zijn vertrokken. Johan Theorin weet de sfeer van het eiland prachtig te beschrijven, maar ook de sfeer van melancholie. De karakters van de hoofdpersonen, het zoeken naar de waarheid en de vragen die dat opwerpt worden meeslepend beschreven.
Het verhaal wordt in twee hoofdlijnen verteld. Allereerst speelt in het heden het verhaal van Julia, die vergeefs hoopt op een wonder rondom haar verdwenen zoon. Daarnaast wordt het verhaal van Nils Kant verteld, welke begint in 1936, wanneer Nils tien jaar is. Nils is de oudste van twee broers en is onvoorspelbaar en gevaarlijk. Hij is het zwarte schaap van de familie, die aan het eind van de jaren dertig voor de nodige opschudding zorgde. Hij is toen naar Zuid-Amerika gevlucht. Allerlei wilde verhalen doen over hem de ronde. Beide verhaallijnen wisselen elkaar af, aan het eind grijpt alles mooi in elkaar.
De personages komen bij Theorin tot leven. De hoofdpersonen Gerlof en Julia spreken tot de verbeelding. Hun ontmoeting is niet gemakkelijk, daar beiden verdriet hebben. Schuld speelt daar een belangrijke rol bij. Julia heeft het verlies van haar zoon nooit verwerkt en is lam geslagen. Dit uit zich op velerlei manieren. Johan Theorin beschrijft haar en haar worsteling overtuigend. Je hoopt zó, dat ze nog een beetje geluk vindt in haar leven, vooral als ze kennismaakt met Lennart, een politieman, die ook een tragedie heeft meegemaakt. Gerlof, haar vader, is een gepensioneerde zeekapitein en weduwnaar. Hij woont in een bejaardentehuis en heeft last van artritis, waardoor hij moeilijk kan lopen. Hij heeft vroeger een leidinggevende functie aan boord gehad en voelt zich bemoederd in het bejaardentehuis. Hij gaat toch koppig door met zijn onderzoek. De zoektocht is zijn manier om toch wat respect te krijgen. Nils Kant is een rijke, verwende jongen. Er is hem verteld, dat hij speciaal is en hij vertelt zichzelf dat Öland zíjn eiland is, wat verschrikkelijke gevolgen heeft voor hem en een aantal mensen op het eiland.
De spanning wordt goed opgebouwd. De plot verrast en de lezer wordt nog al eens op het verkeerde been gezet. De ontknoping is verrassend. Er is een zweem van geheimzinnigheid rond het verhaal, die me heeft geboeid. De sfeer van het eiland wordt zo goed beschreven, mistig en verlaten. Het eiland Öland is eigenlijk de hoofdpersoon van het boek.
Johan Theorin is geboren in 1963 in Göteborg. Hij is journalist en scenarioschrijver. Het boek won in 2007 de prijs voor Beste Spannende Zweedse Debuut. Het is geïnspireerd op een echt gebeurd verhaal, toen een kind werd vermist in Bohuslän in Zweden in het midden van de jaren tachtig. Johan Theorin is een regelmatige bezoeker van het Baltische eiland, waar zijn moeders familie eeuwen hebben gewoond.
We hebben nog drie misdaadromans te goed van deze auteur. Elk boek zal gaan over een seizoen op het eiland Öland. Schemeruur is het herfstboek. Ik kijk al uit naar de volgende seizoenen. | 1pos
|
De jonge Jennifer, die al meerdere keren is weggelopen, wordt gegrepen door twee personen, die haar willen gebruiken voor hun zieke spelletjes en haar naar het randje van de waanzin proberen te drijven. Een oude verstrooide professor is getuige van de ontvoering en probeert uit te vinden hoe hij het meisje kan helpen. Meer verklappen zou jammer zijn voor de lezer, maar het is lang geleden dat ik zo in spanning zat door een boek. Katzenbach weet de spanning tot grote hoogten op te voeren. De karakters komen echt tot leven door uitgebreide inkijkjes in hun persoonlijkheid en verleden. Een absolute aanrader, en je weet ineens je oude knuffels weer te waarderen! | 1pos
|
In het 8e deel van de Thomas Berg reeks voert Jo Claes Lukas Lebowski op: een auteur van misdaadromans/thrillers. Dit maakt het lezen van het verhaal heel bijzonder en op een bepaalde manier verwarrend. Of zoals in het boek ook wel wordt opgemerkt: feiten en fictie gaan door elkaar heen lopen. Wat een meesterwerkje is dit verhaal dan ook, alleen al daarom.
Voorbeeld: Lebowski draagt zijn boeken altijd op aan Katrien, zijn dochter. Dit 8e deel is door Claes ook opgedragen aan iemand. Aan Katrien!
Verder word je als lezer totaal en regelmatig op het verkeerde been gezet, zoals gebruikelijk.
Lebowski heeft alle schijn tegen; wie wil hem zo graag als verdachte neerzetten? En waarom zijn de gepleegde moorden vrijwel een kopie van wat Lebowski verzon in zijn verhaal? Verdachten genoeg want Lebowski is een Don Juan die al heel veel mooie, jonge vrouwen kortstondig aan zijn zijde heeft gehad. En de dames waren niet altijd vrijgezel… Moet Thomas de dader zoeken in de hoek van de jaloerse ex of is er een zakelijk motief, nu Lebowski misschien van uitgever wil veranderen net nu er ook nog sprake is van een mogelijke verfilming van zijn boeken? Wie heeft er baat bij als Lebowski achter de tralies verdwijnt?
“Tot de dood ons scheidt” en “Getekend vonnis” waren tot nu toe mijn favoriete titels uit de reeks en daar komt “Vermoorde onschuld” nog even bij. En overheen! Wat een prachtige afsluiting van de reeks voor mij als lezer en wat een leed dat ik waarschijnlijk een jaar moet wachten op “de negende” van Claes.
Gouden stroppen en Diamanten Kogels schieten te kort. 5 vette sterren!! | 1pos
|
Er bestaan boeken die vanaf het begin een lezer vast kunnen houden. Vals alarm van Marelle Boersma is zo'n boek! Een moeder die vecht tegen de meedogenloze procedures van de Jeugdzorg.
Vals alarm begint al gelijk sterk. Janna is al jaren niet meer gelukkig bij haar man Roderick. Hij is een klootzak, hij mishandeld Janna en hun dochter Fleur, hij gaat vreemd en hij weet op slinkse wijze alles van Janna af te pakken. Voor hem is dat niet moeilijk, hij is een advocaat op topniveau en heeft overal connecties. Janna staat in de kou en moet noodgedwongen samen met Fleur in een klein flatje gaan wonen. Door een woedende actie van Janna pakt Roderick haar terug op haar zwakste plek: Fleur. Hij zorgt er met zijn mooie praatjes voor dat Jeugdzorg Fleur uit huis plaatst. Dan begint de strijd pas echt voor Janna. Ondertussen gaat Roderick gewoon door met zijn smerige spelletjes. Hij bereikt de grens van Janna...
Ik maak niet vaak mee dat ik bij een thriller tranen in mijn ogen voel prikken. Bij Vals alarm was dat het geval. Marelle Boersma beschrijft de emoties van Janna zo oprecht dat ik als lezer de pijn en machteloosheid voelde van Janna. Elk vrij uurtje pakte ik Vals alarm er weer bij. Ik moest weten of Janna eindelijk de gevoelloze mensen van Jeugdzorg kon overtuigen. Het verhaal is extra spannend gemaakt door het wisselen van heden en verleden. Wat meespeelt is het feit dat Jeugdzorg echt op deze manier handelt en vaak zonder intensief vooronderzoek een kind uit huis plaatst. Marelle heeft met Vals alarm een spannende én actuele thriller geschreven en ik hoop dat het bij veel mensen de ogen zal openen! | 1pos
|
Op enkele jaren tijd heeft de Deense auteur Jussi Adler-Olsen zich van nobele onbekende opgewerkt tot 'the hottest kid in thrillertown'. Volkomen terecht overigens, want de vier boeken die zijn 'Serie Q' ondertussen telt, zijn stuk voor stuk degelijke thrillers die getuigen van vakwerk met maatschappelijke relevantie. Net zoals gebeurde bij Dan Brown en ook volop aan de gang is met onder andere Harlan Coben, worden, surfend op deze golf van succes, de oudere boeken nu ook gretig op de markt gegooid. Nadat eerder al Het alfabethuis en De bedrijfsterrorist als duoboek verschenen, is het nu de beurt aan het uit 2006 stammende Het Washingtondecreet.
In dit meer dan zeshondervijftig bladzijden tellend werk stelt de auteur zichzelf de vraag wat er kan gebeuren als een president de wetten misbruikt die in uitzonderlijke situaties het congres buitenspel kunnen zetten en die ingevoerd werden na de aanslagen van 11 september 2001. Of anders geformuleerd: wat als de USA gaat slapen als een democratie en wakker wordt als een dictatuur? Jussi Adler-Olsen vertelt dit verhaal vanuit het gezichtspunt van een aantal mensen uit de entourage van de kersvers verkozen president.
Als de tweede vrouw van Bruce Jansen, de kersverse president, vermoord wordt bij aanvang van het grote feest ter ere van zijn verkiezing, trekt de man zich terug, om pas boven water te komen als het moment is aangebroken om zich te installeren in het Witte Huis. Vrijwel meteen maakt hij werk van zijn enige beleidspunt: het land zo snel mogelijk veilig maken. Wapens en munitie moeten worden ingeleverd, de doodstraffen worden aan de lopende band zo snel mogelijk uitgevoerd en betogingen en rebellerende acties worden bloedig onderdrukt. Terwijl de Verenigde Staten van Amerika meer en meer beginnen te lijken op het Rusland van vijftig jaar geleden, vraagt iedereen zich af of de president nog wel bij zijn volle verstand is. Maar het klimaat van angst weerhoudt iedereen ervan te reageren. Bijna iedereen, want Doggie Rogers, wiens vader als opdrachtgever voor de moord op de vrouw van Bruce Jansen veroordeeld werd tot de doodstraf, wil er alles aan doen om zijn executie die met rasse schreden dichterbij komt, te voorkomen door de onschuld van haar vader te bewijzen. Samen met een aantal oude kennissen stapt ze in naam van de democratie op naar haar vroegere werkgever Bruce Jansen, de vierenveertigste president van de USA.
Michael Moore nagelde in 2004 met de documentaire "Fahrenheit 911" de zogenaamde Patriot Act al publiekelijk aan de schandpaal. Maar het is toch wel opmerkelijk dat de eerste misdaadauteur die dit gegeven gebruikt als ruggengraat voor een boek uit Denemarken komt. En het mag gezegd worden, Jussi Adler-Olsen heeft er werkt van gemaakt, want de oplijsting van de markantste punten uit de presidentiële besluiten, de literatuurlijst en de verantwoording die het verhaal volgen beslaan nog eens een tiental pagina's extra.
Het Washingtondecreet begint als een rasechte politieke thriller, maar deint, naarmate de persoonlijke belangen groter worden, uit tot een verhaal vol actie dat eindigt waar Brendan Dubois' apocalyptische thriller De laatste dagen van Amerika zowat begint. De vraag hoe realistisch het beschrevene nu echt is, is mijns inziens niet te beantwoorden, maar de auteur slaagt erin gevoelens van verontwaardiging, machteloosheid en afschuw op te roepen, wat op zich al een verdienste is: dezelfde gevoelens die ook bij Kind 44 van Tom Rob Smith naar boven gehaald werden.
Jussi Adler-Olsen tekent over het algemeen genomen een zeer aannemelijk scenario uit, maar sommige aspecten ervan liggen er zo dik op dat de ervaren thrillerlezer al een en ander kan voorzien. Gelukkig zijn er ook genoeg andere wendingen, de ene al wat geloofwaardiger dan de andere, waarbij de epiloog, na een explosieve ontknoping, in al zijn vredigheid inslaat als een bom.
Ook slaagt de auteur er perfect in zijn verhaal mooi de cirkel rond te laten maken, door een klein groepje mensen in het begin van het boek te introduceren en hen te laten evolueren tot sleutelpersonages, wat getuigt van een mooi stukje plotwerk. Natuurlijk had alles wat compacter gekund. Zo is o.a. het bladzijdenlange discours omtrent de aanduiding van de rechtbank die het proces over de moord op mevrouw Bruce Jansen mag voeren te uitgesponnen, en zelfs overbodig.
Maar de eindconclusie is overwegend positief voor deze 'what-ifthriller', die zich voornamelijk afspeelt in en om het Witte Huis in Washington D.C. en in Virginia, de thuisbasis van zowel de president als Doggie Rogers. Het Washingtondecreet is een totaal ander boek dan de veelvuldig geroemde 'Serie Q', maar kwalitatief zo goed als van hetzelfde niveau. | 1pos
|
Samenvatting
Manhattan wordt geteisterd door twee seriemoordenaars. Suzan Maryot en haar collega rechercheur Bill proberen de moordenaars te pakken.
Toby dient een meester uit de duistere wereld Aetheron. Bovennatuurlijke krachten spelen een rol. Goed en kwaad staan tegenover elkaar.
Suzan komt gedurende haar werk in een mysterieus avontuur terecht waarin het ogenschijnlijke onmogelijke toch mogelijk blijkt te zijn.
Leeservaring
Het boek begint als een thriller. Het rechercheursteam van Manhattan probeert de seriemoordenaars in de kraag te grijpen. Geleidelijk gaat het verhaal over in fantasy gecombineerd met horror. Drie genres worden in dit boek mooi met elkaar verweven. Hierdoor is het boek origineel en onderscheidend in de drie genres. Het is duidelijk dat de auteur een grote fantasie heeft.
Aandachtig lezen is bij dit boek noodzakelijk omdat er erg veel gebeurd in een zeer ongewone omgeving. Geconcentreerd lezen is dus van belang om het verhaal goed te kunnen volgen.
De schrijfstijl is prettig. De zinnen zijn niet al te lang. De personages en omgeving worden mooi beschrijvend omschreven. Je krijgt een goed beeld van de personages en de omgeving waarin ze zich bevinden.
Er zijn als het ware twee verhaallijnen; die van Suzan en die van Toby. Deze worden met regelmaat afgewisseld in de paragraven waaruit een hoofdstuk bestaat. Zo ontstaat een mooi met elkaar verweven geheel.
Een prachtige mix van thriller, fantasie en horror. Een mustread voor de liefhebbers van deze categorieën. | 1pos
|
Ik heb dit boek als enigszins verontrustend ervaren.
De belevingswereld van de 11-jarige hoofdpersoon wordt zo pakkend en invoelbaar beschreven dat ik soms met kippenvel op mijn lijf aan het lezen was. Zo onthutsend om te lezen over de wijze waarop 'meneer' te werk gaat om het vertrouwen te winnen van Ted: de complimentjes, het gemanipuleer, de opdringerigheid etc., het zorgde er op een gegeven moment voor dat ik het boek even aan de kant moest leggen.
En dan die lieve, bijzondere Ted, met zijn onzekerheden en zijn vragen; al wat hij wil is een goede vriend zijn voor 'meneer'...
Het boek heeft mij als ouder van een klein ventje aangegrepen maar ik heb toch ook kunnen genieten van een dit heel bijzondere werk van deze geweldig auteur. | 1pos
|
Een overspelroman wordt dit boek genoemd in Steinz, gids voor de wereldliteratuur. Het betreft de tweede roman van de Russische schrijver Lev Tolstoj. Hij werd als schrijver geïnspireerd door onder andere Ilias van Homerus, romans van Jean-Jaques Rousseau's en Gogol. Tolstoj was op zijn beurt met zijn romans een inspiratiebron voor Louis Couperus bij het schrijven van Eline Vere, De boeken der kleine zielen en Van oude menschen, de dingen, die voorbij gaan. Anna Karenina verscheen in eerste instantie in de negentiende eeuw als een feuilleton, waarbij de laatste delen niet gepubliceerd mochten worden omdat ze aanstootgevend zouden zijn.
En een overspelroman is het. Al in de eerste zinnen van deze roman, waarbij de allereerste zin zeer beroemd is, komt dit naar voren. Tolstoj grijpt de lezer hier direct bij zijn kraag. Gaandeweg wordt duidelijk dat de beschreven, overspelige man er met een kleine waarschuwing vanaf komt. Sterker nog, zijn overspel blijft ongestraft doorgaan gedurende het verhaal. Anders verloopt het voor zijn zus Anna Karenina, een hooggeplaatste gehuwde vrouw, die aan den lijve zal ondervinden hoe de maatschappij aankijkt tegen overspelige vrouwen in die tijd in het orthodox Katholieke Rusland. Haar huwelijk en vooral haar overspel en de gevolgen hiervan worden lijnrecht tegenover het huwelijk en liefdesleven van Levin geplaatst. Levin is een personage dat veel autobiografische elementen van Tolstoj blijkt te bevatten en dan vooral de mooie aspecten. Belangrijke thema's in deze roman zijn het huwelijk, de politiek, het geloof, de dood, al dan niet zelf gekozen, maar vooral de verschillen tussen overspel gepleegd door een man of een vrouw krijgt een dominante rol. Tolstoj geeft de thema's een veeg uit de pan waarbij het lang onduidelijk blijft of hij een aanklacht schrijft tegen de heersende moraal of dat hij juist een moralistische verhandeling houdt over overspelige vrouwen. Uiteindelijk lijkt Tolstoj toch daadwerkelijk een aanklacht tegen overspelige vrouwen te schrijven waarbij je je afvraagt of hij beïnvloed wordt door de tijd waarin hij leeft.
Het is en blijft een overspel roman die leest als een trein, waarbij de trein als (loco)motief wordt ingezet om het verhaal te sturen. De personages worden goed uitgediept en mooi en herkenbaar in beeld gebracht. Humor wordt niet geschuwd, hoewel deze wel subtiel wordt ingezet. Ondanks de moralistische ideeën van Tolstoj is deze roman een streling voor de geest. Het grote aantal pagina's weerhoudt de schrijver niet van te boeien en je de adem te benemen. De spanning wordt langzaam opgebouwd, met uiteindelijk een verassende plotwending. Passages of personages lijken soms willekeurig ingevoegd, maar deze dienen uiteindelijk toch weer als essentiële informatie voor de vorming en ontwikkeling van de hoofdpersonages.
Anna Karenina is een fantastische roman over overspel, het huwelijk, geloof en de politiek, een Russische klassieker van een groot schrijver met uitgesproken ideeën, een boek dat voor vele schrijvers een inspiratiebron was, een verhaal dat je gelezen moet hebben. | 1pos
|
Hanna Bervoets (1984) heeft ondertussen al heel wat titels op haar naam staan. Toch is het in haar geval niet zo dat je alles wel zo’n beetje gezien hebt als je een van haar boeken hebt gelezen. Ivanov bereikte de longlist van de ECI Literatuurprijs en dit jaar won Bervoets zowel de BNG Literatuurprijs 2016 (voor haar hele oeuvre) als de Frans Kellendonk-prijs vanwege haar ‘originele kijk op maatschappelijke of existentiële problematiek’.
Dat maatschappelijke engagement zien we ook weer terug in haar nieuwste roman Fuzzie. Heel anders dan Ivanov of het eerdere Efter typeert Bervoets Fuzzie als een sprookje. In het boek volgt de lezer verschillende personages die in het bezit zijn van een klein, pluizig bolletje (een fuzzie). Dit bolletje praat tegen hen en lijkt hen te begrijpen. Daarom laten de personages zich graag leiden door het pluizige ding, het vult een leegte in hun leven en lijkt daarin wonderwel te slagen, maar is dat ook zo?
Bervoets opent met een intrigerende proloog en zuigt de lezer daarmee meteen het verhaal in. De stijl van Bervoets leest heel prettig. Ze schrijft veelal korte zinnen en gebruikt geen onnodig ingewikkelde woorden. Hierdoor identificeer je je met al haar personages ook heel gemakkelijk, zelfs als je zelf geen lesbienne of man van in de zestig bent. Bervoets weet de lezer bij haar personages en hun problemen te betrekken, juist omdat hun problemen bijna banaal en alomtegenwoordig zijn.
Iedereen mist iets in zijn leven, vooral waar het de liefde betreft. Fuzzie is dan ook een boek over gemis, verdriet en rouwen, maar zeker ook over hoop. Het bolletje geeft de personages hoop. Dit doet het door filosofische lezingen af te steken over de gevoelens van de personages. Deze passages zijn interessant, het bolletje stelt een vraag en probeert hier vervolgens zelf ook een antwoord op te formuleren: wat is missen, wat is verlangen? De fuzzie voorziet hier in de behoeften van de eenzame personages en lijkt hen zekerheid te geven.
Soms slaat het bolletje door en verheft hij banale activiteiten tot filosofenvoer, maar gelukkig is er ook sprake van minder filosofische reflectie op de hedendaagse maatschappij, die voor veel lezers herkenbaar zal zijn:
Ook leveren de personages in Fuzzie maatschappijkritiek; bijvoorbeeld over de oppervlakkigheid van hedendaagse datingsites en datingapps.
Voor de lezer is het af en toe even schakelen, van de filosofische preken van het bolletje naar de verschillende perspectieven van alle personages en weer terug, of dwars door elkaar heen. Wat het boek af en toe verwarrend maakt is dat het niet altijd één geheel lijkt te zijn, er zijn veel onderbrekingen in een verhaal dat eigenlijk geen doorlopend verhaal is maar eerder een samenraapsel van korte momenten van verschillende personages. De metaforen die het bolletje gebruikt in zijn uiteenzettingen vormen daarin wel een duidelijke leidraad. Het thema wordt vervolgens in verschillende situaties door Bervoets in de ‘praktijk’ gebracht bij haar personages.
Toch slaagt Bervoets erin haar boek tot het einde interessant te houden. En knap genoeg sluit ze haar roman even sterk af als dat het begint op de allereerste pagina. Het laatste hoofdstuk dat een fietstocht beschrijft die als metafoor voor het menselijk leven dient, knoopt alle losse eindjes op filosofische wijze aan elkaar. Vervolgens worden ook alle verhalen van de personages afgesloten voor de lezer, en blijven er enkel nog veel vragen over. | 1pos
|
Titel: Een dag in december
Auteur: Josie Silver
Uitgeverij: Luitingh Sijthoff
Genre: Feelgood, roman
Aantal bladzijdes: 416
Prijs: €17,50
Laurie is er zeker van dat liefde op het eerste gezicht niet bestaat. Het leven is geen romantische film, toch?
Maar dan, op een besneeuwde decemberdag, ziet ze vanuit de bus een jongen bij de halte van wie ze voélt dat hij
de ware is. Hun ogen ontmoeten elkaar, er is een magisch moment… en dan rijdt de bus door.
Ze denkt dat ze de jongen nooit meer tegen het lijf zal lopen. Maar een jaar later stelt haar beste vriendin Sarah
haar tijdens kerst voor aan de nieuwe liefde van haar leven. En dat is… de jongen van de bushalte. Vastbesloten om
hem te laten gaan, gaat Laurie verder met haar leven, maar wat als het lot andere plannen heeft?
Een dag in december van Josie Silver begint ontzettend lief en zoetsappig. Laurie ziet een hele knappe jongen
vanuit het raam van de bus waar ze op dat moment inzit, helaas stapt hij niet in de bus waardoor ze elkaar niet ‘echt’ ontmoeten.
Een jaar lang gaat ze samen met haar beste vriendin naar hem op zoek, en dan vindt ze hem. Maar hij is nu de liefde van Sarahs leven,
Laurie's BFF
Hoe kon haar dit nou gebeuren? Ze besluit om het geheim te houden en blij te zijn voor Sarah en Jack, maar dat is af en toe best moeilijk.
“Ik heb vele mensenmassa’s afgespeurd naar zijn gezicht en ik heb naar hem gezocht in kroegen en cafés. Ik had al bijna opgegeven
dat ik de busjongen ooit nog zou vinden..” – p. 36
Een dag in december van Josie Silver is geschreven vanuit twee verschillende perspectieven, die van Laurie en die van Jack.
Hierdoor leer je beide personages en de mensen om hen heen goed kennen. We volgen de levens van Laurie en Jack 10 jaar lang.
In deze 10 jaar gebeurt er natuurlijk van alles, zowel ups als downs. Het zijn gebeurtenissen die bij iedereen voor kunnen komen,
waardoor het boek erg realistisch overkomt. Het leven is zoals Laurie wel een paar keer in het boek zegt
‘geen romantische film. Hierdoor is Een dag in december gelukkig niet alleen maar ontzettend zoetsappig,maar af en toe ook erg hard
en intens verdrietig! Deze verschillende emoties geven diepgang aan het verhaal.
“Het probleem van het ontwortelen van dingen is dat ze het soms niet overleven, maar dat is een risico dat ik moet nemen..” – p. 338
Josie Silver neemt de lezer ieder jaar mee in het leven van Sarah, die haar jaar begint met goede voornemens. Elk jaar veranderen
deze voornemens, maar je herkent toch altijd wel iets van de vorige jaren erin terug. Dit is de rode draad die door het hele boek heen loopt.
In elk jaar worden alleen de belangrijke gebeurtenissen in een hoofdstuk beschreven, waardoor je geen onnodige details leest en het
boek nooit te saai wordt.
In Een dag in december wordt duidelijk hoezeer het leven in 10 jaar kan veranderen. Voor je het weet ben je vriendschappen
of dierbaren verloren en wilde je dat je meer tijd en energie in ze had gestoken. Omdat Laurie een ontzettend sympathiek personage is,
roept dit toch wel veel verschillende emoties bij de lezer op waardoor je echt met haar mee leeft. Dit boek is daarom eigenlijk één grote
rollercoaster en je valt van de ene emotie in de andere: liefde, verdriet, hoop,woede, verlangen, alles komt erin voor!
“Het gaat erom welke keuzes we maken als we op de proef worden gesteld. Getrouwd zijn is niet alleen een bindend contract, het is een keuze.
Je zegt ermee: ik kies voor jou. Elke dag word ik wakker en kies ik voor jou.” – p. 345
Een dag in december van Josie Silver is echt het perfecte boek voor de decembermaand en dan zeker voor de kerstdagen! Het is gewoon heerlijk
genieten van de prachtige, beeldende schrijfstijl van de auteur en het zou me niks verbazen als dit boek zou worden verfilmd.
Een dag in december is een hartverwarmend boek dat de lezer hoop geeft in de liefde! | 1pos
|
Aan het begin van het verhaal maakt de lezer kennis met Shadow, een man die uit de gevangenis is vrijgelaten en leert dat zijn vrouw in een auto-ongeluk is overleden. Zonder goede reden om naar huis terug te gaan, accepteert Shadow een baan die hem door Wednesday wordt aangeboden. Vanaf dat moment moet hij zichzelf regelmatig de vraag stellen wat echt is en wat niet, en dat terwijl hij door levendige en voorspellende nachtmerries wordt achtervolgd en door zijn dode vrouw wordt bezocht. Zoals Shadow zelf zal ontdekken: iedereen heeft geheimen, zelfs zijn Laura. Ondertussen dreigt er een oorlog om de ziel van Amerika en Shadow zit er middenin.
Neil Gaimans boek is een ietwat donkere roadtrip doorheen de Verenigde Staten. Een hele reeks sterfelijke en onsterfelijke personages passeert de revue. Gewone mensen, goden, mythologische figuren en zelfs een ondode maken deel uit van het verhaal. Het lijvige epos staat bovendien bol van de nevenplots. De auteur speelt met de achtergrond van de personages en geeft ze kleur. American Gods biedt geen rechtlijnige reis naar een bestemming, maar maakt een serie bijzondere en vaak onverwacht boeiende tussenstops.
De schrijfstijl in American Gods is heel prettig. Ook al is het een klepper, er is vlot door het boek heen te komen. De roman wordt eigenlijk vooral verteld vanuit het perspectief van Shadow, maar beperkt zich niet tot de manier waarop hij het verhaal ervaart. Shadow leert de waarheid achter de goden langzaam kennen. Soms verschuift de vertelling naar een ander karakter en zo wordt dan informatie onthult die Shadow (nog) niet heeft. De 'coming to America'-verhalen zijn een mooie toevoeging aan de roman.
Op vlak van thematiek gaat Gaiman ervan uit dat mensen nog steeds in staat zijn om op dezelfde manier te geloven als mensen dat vroeger deden, alleen is het geloof verschoven naar de materiële wereld. Net zoals de mensen vroeger natuurlijke elementen vereerden doen ze dat nu met technologie en media en rijkdom. De mens gebruikt verhalen om structuur en orde te creëren in het geloof én in de dagelijkse gang van zaken. Naast het geloof probeert het boek de Amerikaanse identiteit te verklaren: hun idealen, gemeenschappelijke ideologie en het vermogen om te dromen van wie ze zouden kunnen zijn.
American Gods is een aanrader, maar om dit boek echt op prijs te stellen, kan wat kennis van de oude godsdiensten geen kwaad. Neil Gaiman heeft alvast de nodige research gedaan voordat hij begon te schrijven. Wie wat kennis heeft van de Noorse mythologie zal er wellicht in slagen een aantal personages te ontmaskeren voor hun echte identiteit onthuld wordt. | 1pos
|
Een erg aangrijpend boek, in eerste instantie ben je boos op de ouders omdat zei hun kind misbruiken, en zijn hun daden niet goed te praten. Want een kind moet zich veilig voelen en vooral bij zijn/haar ouders. Vind het alleen nog erger dat uit dit verhaal (en zo zullen er vast wel meer zijn) de jeugdzorg en andere instanties er om heen heel veel fouten maakt. | 1pos
|
Privéschool, eliteclub en bloedsport. Deze woorden prikkelden mij om S.T.A.G.S te gaan lezen. Dat het werd vergeleken met Hunger Games zorgde voor hoge en bloederige verwachtingen. Helaas werden deze niet helemaal waargemaakt.
Toch ben ik enthousiast. Het verhaal is origineel en heeft veel interessante elementen. Ook zorgt het dat je na gaat denken over bepaalde thema’s bijvoorbeeld de rol van technologie in ons leven.
Hoofpersonage Greer vind ik leuk, zeker omdat ze mij aan mezelf doet denken. Net als ik houd ze van films en dit wordt leuk verwerkt in het verhaal.
Bennett heeft een vlotte pen. Alleen heeft ze het verhaal ietwat verpest door al wat belangrijks te verklappen aan het begin van het boek. Dit neemt gelijk al wat spanning weg tijdens het lezen. Desondanks neemt het verhaal een verassende wending. Er is ook nog ruimte voor een vervolg waar ik best wel benieuwd naar ben.
Uiteindelijk wel een aanrader, maar andere lezers adviseer ik er zonder verwachtingen in te beginnen en zeker niet denken dat het op Hunger Games lijkt. ;-) | 1pos
|
Wat heb ik van dit boek genoten. In tijden niet zo'n spannende thriller gelezen. Ik begon en kon het niet meer weg leggen. Prachtige personages die opgevoerd worden en wie is te vertrouwen. Je wordt er in meegezogen . Je wilt weten hoe, wat en waarom. Je kan niet stoppen het boek moet uit.
Genoten!!!!! Maar wat moet ik nu lezen | 1pos
|
Al vanaf de eerste bladzij wordt je meegezogen in dit spannende verhaal over een voormalig geheim agente.Ze is expert in verhoortechnieken mbv allerlei chemische middelen,en de beste in haar vak.
Maar ze weet teveel en vormde zo'n groot gevaar voor de geheime dienst dat ze haar probeerden te liquideren.Ze slaat op de vlucht en weet keer op keer te ontsnappen aan nieuwe aanslagen.
Al jarenlang leeft ze in constante argwaan en oplettendheid en vertrouwt helemaal niemand.
Een eenzaam leven,maar door haar gevoel uit te schakelen lukt het haar te overleven.
Dan wordt haar door deze zelfde geheime dienst een uitweg geboden;ze vragen haar een laatste ondervraging te doen en dan laten ze haar voor altijd met rust.Een verleidelijk aanbod,maar zijn ze te vertrouwen?
En dan krijgt ze ook nog eens gevoelens voor een man,iets wat haar nog nooit is overkomen.En wat haar natuurlijk ook kwetsbaarder maakt.
Het is echt een enorm spannend verhaal,niets is wat het lijkt.Constant blijken dingen toch anders te zijn dat je verwacht.Je krijgt als lezer al snel ook dat achterdochtige,opgejaagde gevoel.
Een knap geschreven en heerlijk dik boek dat tot het einde heel spannend blijft. | 1pos
|
Ilse de Ruijter schreef 2 jaar geleden haar debuut “De onderkant van sneeuw”. Dit boek kreeg de Hebban Thriller Debuut prijs 2015. Dus de verwachting was groot, bij het lezen van dit boek.
Het gaat over hoofdpersoon Elin, 36 jaar, die alles goed geregeld heeft. Ze heeft fijne ouders een lieve vriend waarmee ze en samenwoont. Als ze op bezoek gaat bij familie en krijgt ze een bericht te horen die werkelijk haar zo vertrouwde leven door elkaar gooit. Niets is meer zeker. Was alles een leugen? Ze gaat bij haar ouders langs om te vragen waarom de oude dementerende tante zulke dingen heeft verklapt. Want.. ze mocht eigenlijk niks zeggen. Haar moeder wil haar geen antwoorden geven. Ze komt er niet verder mee en wil weten wie haar echte vader is. Dan neemt ze een besluit, verbreekt haar relatie, neemt een andere baan en gaat verhuizen naar een appartement dichtbij haar nieuwe werk. Door deze verandering hoopt ze antwoorden te gaan vinden.
Op haar werk, een tbs-kliniek, heeft ze het als sociotherapeut naar haar zin. Ze heeft leuke collega’s. Een van haar collega’s woont in de buurt en vindt haar wel meer dan leuk. Vind ze haar vader? En hoe loopt het af met de collega? Je leest het in “Later als ik dood ben”.
Ilse Ruijters heeft hiermee een mooie psychologische thriller neergezet. We lezen over Elin en haar zoektocht naar haar verleden en haar roots. Verblind hierdoor komt ze in foute situaties terecht die grensoverschrijdend zijn. Ze weet dit maar gaat toch door. En komt hierdoor tussen de psychologische spelletjes van de anderen terecht. Wat bijna voelbaar is. Door het verschil in verhaalperspectief van heden, verleden en “later” .. lezen we het “ik-verhaal” over Elin en komen we er langzaam achter hoe het in elkaar steekt en komt het verhaal zo samen tot een heftig einde…met plottwist.
Genoten van het boek, een aanrader voor ieder die houd van psychologische spanning. Wachtend op haar volgende boek! | 1pos
|
Erg mooi boek, gelezen toen ik nog een tiener was. Besloot toen dat als ik een dochter zou krijgen dat ze zo moest gaan heten. En zo geschiedde 9 jaar geleden ....... | 1pos
|
Zonder teveel te verklappen: Het beste van Adam Sharp is anders dan de Rosie-boeken van Graeme Simsion. Je zult niet hardop lachen, maar zeker in het tweede deel van het boek wel af en toe een traantje wegpinken. De personages zijn écht: karakters van vlees en bloed die vanaf het papier tot leven komen, geen slappe hap. Ze hebben allemaal hun fouten en tekortkomingen, maar dat maakt ze juist menselijk en zorgde ervoor dat ik mij als lezer echt kon inleven in de personages en hun beslissingen. De muziek die als rode draad door het boek loopt, is mooi gevonden. Nostalgisch, ontroerend en sfeervol, zo zou ik Het beste van Adam Sharp omschrijven. | 1pos
|
In 2017 schreef schrijver en essayist Dubravka Ugrešić (1949) in De Groene Amsterdammer dat in onze huidige cultuur geen plaats meer is voor zelfstandig denken, verbeelding en de bereidheid om risico’s te nemen. De markt heeft volgens haar elk artistiek verzet gebroken. De schrijfster heeft het verzet echter nog lang niet opgegeven. Ugrešić schrijft vaak kritisch over het nationalisme en de misdadigheid van de oorlog in Joegoslavië. Bovendien zijn haar romans vaak politiek geladen, zoals de roman Ministerie van pijn (2005) die over het leven van vluchtelingen en ballingen gaat. De laatste maanden schrijft Ugrešić vaak over de positie van literatuur in de maatschappij. Schrijvers zijn volgens haar een bedreigde soort en goede romans lijden onder de commercialisering van de literaire markt.
Ook in haar recent vertaalde boek De vos (2017) schrijft Ugrešić dat literatuur steeds onbelangrijker wordt. De titel van boek verwijst naar de positie van de vos in literatuur. De vos geldt als onbetrouwbaar en sluw en spreekt al van oudsher tot de verbeelding van vele schrijvers, bijvoorbeeld in het verhaal Van den vos Reynaerde. Voor Ugrešić staat de vos symbool voor het twijfelachtige bestaan van de schrijver. Via verschillende hoofdstukken over haar eigen leven en de levens van verschillende schrijvers, toont Ugrešić hoe het is om een schrijver te zijn in een nooit stilstaande wereld. Het boek is in het bijzonder een moedige poging om de erfenis van vooral de Russische schrijvers te behoeden van vergetelheid.
De meest bijzondere hoofdstukken van het boek gaan over haar eigen leven als schrijver. Sinds haar verzet is Ugrešić, net als de vos, een migrant die geen thuis lijkt te hebben. Ze reist rusteloos en zonder illusies over de wereld om haar schrijverschap te beschermen van invloeden van buitenaf. De soms uitzichtloze fases in het leven van Ugrešić en haar verlangen om een thuis te vinden zijn ontroerend beschreven, maar tonen vooral dat zij een goed voorbeeld is van het verzet in de literatuur. Ugrešić heeft geen tijd om slachtoffer te spelen en gelooft dat de schrijver een grotere rol in de maatschappij kan spelen dan de lezer misschien verwacht. De literatuur moet zich dan echter niet laten verleiden door de commercialisering en helaas komt in de verhalen in het boek naar voren dat ze eenzamer in deze strijd staat dan ze eigenlijk verdient.
De vos is een boek dat moeilijk valt te classificeren. De schrijfstijl van Ugrešić is toegankelijk, maar de inhoud van haar verhalen zijn niet eenvoudig. Het boek staat vol met ironische bedenkingen, maar de toon van de roman kan onverwachts ook serieus zijn. Daarnaast vertelt Ugrešić veel over het ontstaan van verhalen, maar tegelijkertijd speelt ze op zo’n manier met de lezer dat ze een onderdeel van het verhaal wordt. Het boek is dus een puzzel die alleen door ervaren puzzelaars opgelost kan worden. Maar is het wel de bedoeling dat deze puzzel wordt opgelost? Is het mysterieuze karakter van de roman niet juist de kracht van Ugrešić?
Eén ding is zeker: Het boek laat een grote indruk achter. Op het eerste oog onsamenhangende verhalen blijken toch een relatie met elkaar te hebben, pijnlijke ervaringen van de schrijfster worden afgewisseld met zelfspot en belangrijker: De sluwheid van de vos komt tot uiting in Ugrešićs scherpe analyses over de status van literatuur. De vos is dus een bijzondere leeservaring, maar wees gewaarschuwd voor het pluralistische karakter van het boek en laat je niet wegjagen door de vele literaire verwijzingen. | 1pos
|
Roemenië, dat was toch het land van Ceausescu en zijn 'Securitate'-SS’ers? Dana Grigorcea (1979), geboren Roemeense, heeft dat nog meegekregen. Op hetzelfde balkon waar in 1989 nog de gehate dictator het volk toesprak, stond drie jaar later al Michael Jackson te zwaaien - hèt symbool van de commerciële dansmuziek uit die tijd. Umwertung aller Werte. Een scène die ook in het boek voorkomt.
Zo’n snelle omwenteling kan niet anders dan vervreemdend werken. Daarover gaat het in Het fundamentele gevoel van schuldeloosheid. Victoria, een personage dat samenvalt met Dana zelf, woonde lang in het buitenland maar werkt nu in de Roemeense hoofdstad bij een bank - voertuig voor kapitalisme. Als die wordt overvallen komt haar leven op z’n kop te staan. Van haar werkgever moet ze vrij nemen en om wat te doen te hebben gaat ze maar ’s een beetje rondlopen. Het is zomer, veel mensen zijn weg, de geur van bloesem hangt in de straten.
Dan komt ze in de wijk terecht waar ze is opgegroeid. Hoe ironisch dat ze, uit de cocon van haar verwesterde wereldje gevallen, de stad van haar jeugd weer leert kennen. En met de beelden komen de herinneringen. De ene na de andere flard komt boven. De kleine Victoria die als pioniertje (een soort verplichte scouting annex indoctrinatieorganisatie) aan Elena, de manipulatieve vrouw achter Ceausescu, een bosje bloemen moet overhandigen maar het aan haar moeder wil geven, zodat Elena het voor de camera’s met geweld uit haar handen moet rukken. Met haar vriend Flavian herbeleeft ze de levenslessen van grootmoeder Mémé, de valse streken van ‘reservegeneraal’ Iosie die de flat beneden claimt en de angst van haar ouders – voor één onvoorzichtige opmerkingen op de kleuterschool, verlinkt aan ‘kameraad juf’ door een klasgenootje wordt haar moeder al meegenomen voor verhoor.
In Hongarije ('de vrolijkste barak van het kamp') of Tsjecho-Slowakije viel voor 1989 nog wel wat te lachen, maar Roemenië, daar brandde nauwelijks het licht. Al voor Ceausescu hadden ze het daar te stellen met de opportunistische zelfverrijker en advocaat Petru Groza, bron van subversieve, wanhopige grappen.
Iedereen verraadde iedereen, je eigen broer kon een agent van de veiligheidsdienst zijn. Hoe ondergaan gewone mensen zo’n wrede dictatuur? Zoveel mogelijk vergeten, vergeten. Iedereen is op een bepaalde manier beschadigd, ‘goed’ en ‘slecht’ zijn verwrongen, herinneringen onbetrouwbaar. Wat is fantasie, wat is realiteit?
‘Proustiaans’ werd deze roman genoemd: Grigorcea herbezoekt plaatsen uit haar jeugd en noteert de verhalen die erbij horen. Met een gevoel voor ironie en ‘situational humor’ beziet ze het absurde van die Roemeense levens waar een breuklijn doorheen loopt. Melancholie overheerst: er is iets verloren gegaan – de onschuld van de samenleving voor de omwenteling. Armoede en onderdrukking zijn niet meer zo extreem, de materiële welvaart is toegenomen, maar die is geen onverdeeld genoegen. Zoeken naar die ‘temps perdu’ maakt op een zoete manier weemoedig. De scherpe kantjes zijn er na al die jaren natuurlijk ook een beetje af – de herinneringen zijn ongevaarlijk geworden.
Dana Grigorcea debuteerde in 2011 met Baba Rada. Fantasie en realiteit lopen ook daar door elkaar. Niet iedereen kan de springerige Grigorcea waarderen. Die springerigheid past echter goed bij het onderzoek naar ‘vroeger’ en de beschrijvingen van beklemming, vriendjespolitiek en vervreemding zijn goed getroffen. Wie meer wil weten over wat er zich omwoelt in de Roemeense ziel kan met dit boek een eind komen. | 1pos
|
Een boek gebaseerd op de schandalige praktijken in een Australische gevangenis voor 14 tot 18-jarige meisjes; Charlotte Wood (1965) durft het aan. Toen de Australische schrijfster het verhaal van het werkelijk bestaand hebbende Hay Institution for Girls las (in 1974 sloot het gelukkig haar deuren), zag ze een verband met de hedendaagse onderdrukking van vrouwen en de nog altijd (on)gelijke rechten. The Natural Way of Things – de veel beter passende Engelse titel van haar achtste boek – is een verontrustend relaas, dat in Australië diverse grote prijzen won en veel discussie deed opwaaien. Ontregeld is het door Jetty Huisman vertaalde Nederlandse boek.
Het boek opent met twee jonge vrouwen – Velna en Yolanda - die groggy wakker worden in een soort gevangeniscel, waarschijnlijk bijkomend van een drugsroes. Ze kunnen zich niets herinneren en weten niet waarom ze daar zijn. Laat staan dat ze elkaar kennen. Tijd om het uit te vinden krijgen ze niet, want algauw worden ze hardhandig meegenomen door een man. Hij leidt ze naar acht andere vrouwen, die in een rij staan opgesteld en om de beurt worden kaalgeschoren. Ze krijgen een vies, juten uniform aangetrokken en worden aan elkaar vastgeketend. In mars worden ze naar de heuvelrand gevoerd, alwaar ze met zware betonblokken een weg moeten aanleggen. Ontsnappen is onmogelijk, door de boeien, maar ook omdat het afgezonderde terrein is omheind met een elektrisch geladen hek. De vrouwen zijn gevangen en volledig afgesloten van de buitenwereld. Het voedsel bestaat uit poederzakjes tomatensaus en een smerige, gele brei, waar ze op het begin van gruwen, maar later om vechten. Pas ’s avonds worden ze van elkaar losgekoppeld en in hokken gestopt om de nacht door te brengen.
Hun kwelgeesten bestaan uit twee mannelijke bewakers – Boncer, met een knuppel als wapen en Teddy die alleen met zichzelf bezig is - en een vrouw (Nancy) die doet alsof ze een verpleegster is, maar hier helemaal niet de kennis voor heeft. Ondanks hun sadistische houding tegenover de tien vrouwen, tonen ook zij tekenen van zwakte. Het lijkt alsof ook zij er tegen hun zin in zijn.
Ontregeld is een intiem en gesloten verhaal. Wood schrijft sober en weidt weinig uit over het bestaan van het geïsoleerde strafkamp en de reden dat de vrouwen daar gevangen zitten. De lezer moet accepteren dat het er is en dat het gebeurt. Speelt het zich af in het verleden, in het nu of is het een toekomstbeeld? Wood laat de lezers hier zelf over nadenken. Het kan zodoende dienen als waarschuwing voor en kritiek op de huidige samenleving, die nog steeds grotendeels wordt geregeerd door mannen. Waar een slippertje of buitenechtelijke affaire van mannen sneller wordt vergeven, wordt een vrouw al snel bestempeld als slecht en vulgair. En dat is precies de tegenstrijdigheid die Charlotte Wood op niet mis te verstane wijze duidelijk probeert te maken in dit boek.
Het is een verhaal waarin vrouwen worden gekwetst, mishandeld en als slaven worden behandeld. Je begrijpt: dat grijpt je bij de keel. De Spartaanse vernederingen zijn mensonterend en drijven zowel de lezers als de vrouwelijke hoofdpersonages tot wanhoop en angst. Er ontstaat een overlevingsdrang bij de vrouwen, die zich uit in obsessieve bezigheden. Zo ontwikkelt de één een fascinatie voor lichaamshaar, struint de ander het terrein af op zoek naar giftige paddenstoelen en worden er konijnen gevangen met konijnenvallen om de kwaliteit van hun avondeten te verbeteren. Het is schrijnend om te lezen, bijna beschamend zelfs.
De ruimte die Wood door de lezers zelf laat invullen, maakt wel dat de opkroppende woede, het groeiende ongeloof en de bizarre absurditeit die het verhaal opwekt nergens geuit kan worden jegens een fysieke boosdoener. De bewakers zijn weliswaar schuldig aan de brute vernederingen in het kamp, maar de opdrachtgever blijft lange tijd buiten beeld. Het is frustrerend en kan voor een ongeduldig leestempo zorgen, omdat je deze afschrikwekkende situatie wilt begrijpen. Misschien is dat juist de bedoeling van Wood. Het is namelijk precies het gevoel van de daders in dit verhaal dat de vrouwen beweegt zo argeloos te humiliëren.
Een bijzonder schokkend en urgent verhaal dat nog lang in je hoofd blijft sidderen. | 1pos
|
Dit vond ik tot nu toe het beste boek uit de serie Q over Carl
Morck en zijn assistenten. Deze keer zich afspelend in de wereld
van Jehovah Getuigen. Superspannend en goed geschreven! | 1pos
|
Ik vond dat dit boek heel mooi is geschreven. Je krijgt een mooie blik in het hoofd van Kaia (de hoofdpersoon). Je krijgt heel mooi te zien hoe zij de dood van haar broer verwerkt en hoe ze omgaat met de problemen van haar moeder. Het is een super mooi boek en ik vond het heel bijzonder om het te lezen! | 1pos
|
Carys Davies, afkomstig uit Wales, bracht eerder twee bekroonde verhalenbundels uit. Nu debuteert zij als romanschrijfster met West. De weduwnaar Cy Bellman, als pionier gevestigd bij een dorp in Pennsylvania, wordt volkomen gegrepen door een krantenbericht over de vondst van enorme botten en slagtanden in een moeras in Kentucky. Vanuit een innerlijk gevoelde noodzaak wil hij op zoek naar de reusachtige dieren die volgens hem nog leven in de verre wildernis die nog niet in kaart gebracht is. De duizenden mijlen verre reis naar het westen zal jaren duren. Onder de hoede van haar zwijgzame tante Julie, die de hele expeditie een dwaas plan vindt, laat hij zijn tienjarige dochter Bess achter. Zij kijkt haar vader na.
“In her opinion he did not resemble any kind of fool.
… He looked like someone with a mission that made him different from other people, and for as long as he was gone she would hold this picture of him in her mind: up there on his horse with his bags and his bundles and his weapons – up there in his long coat and his stovepipe hat, heading off into the west.
She did not ever doubt that she would see him again.”
Het eerste jaar reist hij alleen. Daarna wordt hij in ruil voor wat simpele voorwerpen vergezeld door een jonge native American, Old Woman From A Distance. Ze spreken elkaars taal niet, begrijpen elkaar niet maar vinden een manier om met elkaar om te gaan. Langs de loop van de rivier de Missouri reizen ze naar het noordwesten, te paard, te voet en per kano. Ze eten wat de natuur te bieden heeft. De jonge man is een meester met pijl en boog. Regelmatig verkennen ze een zijdal naar het noorden of het zuiden. De seizoenen volgen elkaar op. Bellman observeert de rotsen en de planten, en spiedt naar beweging in de verte. Zijn hoofd is vol van de reusachtige dieren die hij hoopt te vinden, wat ze eten, hoe snel ze zijn. Regelmatig schrijft hij een brief aan Bess, en wanneer hij mensen tegenkomt die in oostelijke richting reizen geeft hij ze een bundeltje brieven mee. De winter is koud en hard. Er is weinig te eten en ze komen nauwelijks vooruit, maar de lente brengt nieuwe hoop. De tocht wordt steeds zwaarder.
Bess blijft achter in het dorp, waar niemand vertrouwen heeft in een goede afloop behalve zijzelf. Tante Julie weet haar niet de warmte en bescherming te bieden die ze als opgroeiend meisje nodig heeft. Een buurman helpt met het werk op de kleine boerderij. Hij weet de tante geleidelijk voor zich te winnen terwijl hij loert naar Bess. Bess zoekt naar voortekenen dat haar vader de terugweg aanvaard heeft. Ze mist ook haar moeder, aan wie ze geen herinneringen heeft. Brieven van haar vader ontvangt ze niet.
De gebeurtenissen worden helder en spaarzaam beschreven in beeldende en soms poëtische taal. Schijnbaar moeiteloos vertelt Davies dit verhaal, waarbij ze ons in korte scènes meeneemt in de belevingswereld van de personages en in de overweldigende landschappen. Tegen het einde wordt het tempo sneller, tot een logische en toch verrassende ontknoping volgt.
Het verhaal laat zich lezen als een legende over de roep van het onbekende en de kwetsbaarheid van mensen die moeten zien te overleven in barre omstandigheden. Eigenzinnigheid, eenzaamheid en verlangen, hoop en aanvaarding spelen de hoofdrol in dit verhaal. Hier en daar is subtiele humor te vinden. Op de achtergrond is voortdurend het verlies voelbaar: van een vrouw, een moeder, en voor Old Woman bovendien het verlies van het land dat zijn stam is afgetroggeld met loze beloften.
Deze korte roman, waarin geen overbodig woord wordt aangetroffen, is een verademing in deze tijd van autobiografische verhalen. Het verdient een plaats op de literatuurlijst Engels voor het middelbaar onderwijs, en een vlekkeloze vertaling naar het Nederlands. Naar het volgende boek van Carys Davies kijken we vol verlangen uit. | 1pos
|
Mijn eerste kennismaking met Santa Montefiore,op aanraden van andere lezers.
Ik vond het een prachtig boek,en een heerlijke schrijfstijl.
Alle personages worden zo mooi beschreven,maar ook de landen.
Een boek met zoveel liefde en verdriet.
Het blijft je ook vanaf het begin in zijn greep houden.
Het heeft mij echt aangegrepen,en ik zal het ook niet snel vergeten.
Op naar meer boeken van Santa Montefiore | 1pos
|
Dit prachtige boek met fleurige kaft heb ik gewonnen hier op Hebban.nl. Het boek is ontzettend goed in elkaar gezet qua opvolging van hoofdstukken. Voor mij, iemand die moeite heeft zich te binden, was het een zeer confronterend boek. Aan de andere kant, ik weet nu dat ik geen slachtoffer hoeft te zijn van die angst. Ik heb handreikingen gekregen. Door de makkelijke duidelijke taal en hele heldere voorbeelden die gebruikt worden, heb ik mijn eigen handelen goed kunnen analyseren. Enkele weken geleden is er een heel waardevol mens mijn leven ingelopen en ik merk nu al dat ik veel aan de tips en bewustmakingen in het boek heb.
Dankjewel Hannah Cuppen! Voor het delen van je kennis en het schrijven van dit boek.
Dankjewel Hebban.nl, dat ik dit boek gewonnen heb, op het juiste moment! | 1pos
|
Het verhaal wordt verteld door Ian. Hij is zijn duister verleden ontgroeid en het lijkt alsof hij zijn plekje in deze wereld heeft gevonden, maar niets in dit boek is wat het lijkt.
Ondanks zijn succes wordt hij steeds teruggetrokken door de minder zonnige kanten van zijn persoonlijkheid, ook door Priss.
De plaats waar hij geboren werd speelt een grote rol in dit verhaal.
'The Hollows had zo'n perfecte valstrik voor me opgeworpen dat het bijna lachwekkend was. Bijna.' (blz. 360)
Tijdens het hele verhaal stelde ik mezelf de vraag of Priss wel écht bestaat, of dat het een hersenspinsel van Ian is. Maar wanneer iemand in iemands beleving bestaat, is deze dan echt of niet?
Het bovennatuurlijke komt om de hoek kijken in deze psychologische thriller over liefde.
Liefde tot in het extreme.
Lisa Unger heeft een prettige schrijfstijl waardoor je het boek vlot kunt lezen. Soms springen we even mee terug in de tijd maar dat is niet hinderlijk. Ik wist meteen in welk stukje van Ian's leven ik beland was.
De auteur heeft een heleboel onderwerpen aangehaald in het verhaal, zoals postnatale depressie, kindermishandeling en verslaving aan drugs, alcohol en fastfood. Deze onderwerpen passen helaas helemaal in deze tijd waarin we nu leven. Ze laat bovendien heel duidelijk zien hoe men zich soms op het smalle randje langs de afgrond naar krankzinnigheid begeeft.
Deze psychologische thriller is een ware page-turner. Je zit op het puntje van je stoel terwijl je dit angstaanjagend verhaal leest.
'In vuur en vlam' is een aanrader, zeker wanneer je denkt dat je alles wel gelezen hebt wat met liefde te maken heeft. | 1pos
|
Ik ben steeds begonnen met nummer één van een serie om de levensloop van de speurder goed te kunnen volgen. Deze roman Onderstroom, is de laatste roman in het rijtje. Erlendur is de rechercheur waar het verhaal normaal om draait. In dit verhaal is hij met vakantie en neemt zijn collega Elínborg de zaak waar. Ik heb begrepen, dat zij af en toe ook al in de vorige boeken een kleine rol had. Dus mis ik eigenlijk niets van Erlendur. Nu ga ik wel verder met de eerste uit de serie.
In het begin van het verhaal gaat een jongeman stappen, met rohypnol op zak. Hij versiert er een jonge vrouw Nina met een poloshirt uit San Francisco aan en je verwacht dan, dat zij verkracht en vermoord zal worden, maar dat is niet zo. Hij is zélf vermoord. Omdat Erlendur met vakantie is in de Westfjorden, neemt zijn collega Elínborg de zaak op zich. Zware misdaden als verkrachtingen kwamen altijd al bij haar terecht. Moorden waren er niet veel, soms geen één in een jaar, soms vier. Er wordt ruhypnol gevonden in zijn bloed en in zijn jasje. Er zijn de laatste tijd meer vrouwen verkracht met behulp van rohypnol en Elinborg vermoedt dat deze Rudolfur de dader was en dat er wraak op hem is genomen. De jongeman heeft een poloshirt met de opdruk San Francisco aan. In het huis van de jongeman wordt ook een paarse sjaal gevonden, die ruikt naar tandoori kruiden. Elínborg herkent de geur meteen, want zij is gek op koken en ook op recepten uit India, waar tandoori vandaan komt.
Er is nog heel wat speurwerk, ook in het verleden nodig om de oplossing te vinden. Elínborg reist af naar een klein dorpje waar de moeder van Runólfur nog woont en waar ze hoopt antwoorden te vinden. Er wordt veel geroddeld in het dorp, maar wat er nu echt gebeurd is in het verleden, daar komt ze niet zo snel achter. Nina en haar vader worden gearresteerd en haar collegas beschouwen de zaak als opgelost. Elínborg gaat toch verder met het onderzoek, omdat ze denkt, dat er toch iemand anders de dader is. Ook al lijdt haar gezinsleven eronder, ze wil deze zaak tot op de bodem uitzoeken.
Mede door haar speurneus komt ze achter de dader van de moord. Vervlochten in het verhaal komen we veel over Elínborg en haar gezin te weten. Zij heeft drie opgroeiende pubers en het is best lastig een gezin te combineren met haar werk. Koken komt er vaak niet van en haar man haalt dan fastfood, waar zij zich weer schuldig over voelt. Een ouder pleegkind is vertrokken om bij zijn vader te wonen en haar oudste zoon geeft haar de schuld van zijn vertrek. Hij heeft het hier nog erg moeilijk mee. Praten doen ze niet samen. Ze heeft ontdekt, dat hij een weblog heeft op internet en daar leest ze een en ander over wat hem bezig houdt. Hier uit hij ook zijn frustraties en vertelt over zijn moeder en andere gezinsleden, wat deze niet zo leuk vinden.
Indriðason beschrijft in Onderstroom de gevolgen van een verkrachting, hoe het slachtoffer hier soms levenslang onder gebukt kan gaan. De straffen zijn belachelijk laag en daardoor kun je je voorstellen, dat iemand het recht in eigen hand neemt. Ook laat hij iemand vertellen, wat hij van het materialisme vindt: We zijn bezig te verdrinken in de slechte gewoonten, die we geïmporteerd hebben. Het materialisme, steeds grotere huizen en mooiere auto s. Mensen eten fastfood en worden dik. Hij vertelt ook over het dorp van de moeder Runólfur. Jonge mensen gaan wonen in de grote stad, Reykjavik. De dorpen vergrijzen en lopen leeg. Niet alleen omdat er in de grote stad meer te beleven valt, maar ook omdat zon kleine gemeenschap heel beknellend kan zijn. Indridason probeert ook het gewone leven op IJsland in zijn boeken te verwerken. In een interview vertelt hij: ,,In de meeste boeken staat het familieleven centraal. Het is het enige instituut dat telt in de samenleving. Ik ben benieuwd naar wat in gezinnen omgaat, dat onderzoek ik ook in mijn boeken. Ik ben daar eigenlijk meer in geïnteresseerd dan in de vraag wie het gedaan heeft. Het gaat mij om de mensen over wie ik schrijf.
Indriðason schrijft zakelijk en helder, het verhaal leest vlot. De plot zit prima in elkaar en de spanning wordt goed opgebouwd. Er is een beklemmende sfeer in dit verhaal, maar het is niet tenenkrommend spannend. Lijden, dat is eigenlijk het thema van Indriðason, las ik in een interview. De IJslandse omgeving wordt goed neergezet. Alles bij elkaar een prima verhaal. | 1pos
|
Het zal je maar gebeuren. Je komt uit school en je vader staat je op te wachten. Hij vertelt je dat je naar je kamer moet gaan en daar twee dingen moet uitzoeken, die je mee mag nemen. Veel tijd heb je daar niet voor. Als je je keuze hebt gemaakt vertrek je met je ouders naar een andere stad en krijgt daar een nieuwe naam. En je tast over het waarom volledig in het duister. Het overkwam de zevenjarige Annabelle Granger.
Annabelle Granger belandt na nog een aantal raadselachtige verhuizingen uiteindelijk in Boston. Haar moeder is door een overdosis aan medicijnen en alcohol overleden en haar vader kwam om het leven na door een taxi te zijn overreden. Annabelle, die nu Tanya Nelson heet woont in een apartement en maakt daar gordijnen op bestelling en daarnaast werkt zij als barista in een vestiging van Starbucks. Dan leest zij op een ochtend in de krant dat zij dood is. Zij is dan 32 jaar.
Op het terrein van een voormalige psychiatrische inrichting in Bosten ontdekt de politie in een ondergrondse ruimte de overblijfselen van zes jonge meisjes. Inspecteur D.D. Warren en rechercheur Bobby Dodge worden belast met het onderzoek. Is hier een zieke geest, een voormalige patient van de inrichting actief geweest of is er iets anders aan de hand? De zaak wordt nog ingewikkelder als de doodverklaarde Annabelle Granger zich bij de politie meldt.
Doodverklaard is een misdaadroman van de Amerikaanse misdaadauteur Lisa Gardner. Het is het tweede boek uit een serie van tot nu toe 7 boeken over inspecteur D.D. Warren. Het boek is in 2007 in de Verenigde Staten verschenen en in 2012 vertaald en uitgebracht in Nederland.
Het verhaal zit goed in elkaar en heeft veel vaart. De schrijfstijl van Lisa Gardner is plezierig en zij weet een atmosfeer te creeeren die maakt dat je wilt blijven lezen. De personages worden goed uitgewerkt. Het verhaal kent een aantal totaal onverwachte plotwendingen en dat maakt de afloop onvoorspelbaar. In de aanloop van het verhaal en de eerste uitwerking ontbreekt er spanning maar dat wordt ruimschootst gecompenseerd door een pakkende en verrassende ontknoping.
Lisa Gardner heeft met Doodverklaard een prima misdaadroman afgeleverd. Een boek waarin Annabelle Granger vastbesloten is om met of zonder hulp van de politie uit te zoeken waarom haar vader paranoide was en waarin de lezer het nodige puzzelwerk te verrichten krijgt naarmate er meer stukjes van de waarheid aan de oppervlakte komen. | 1pos
|
Een eenzame olijfboom is er getuige van hoe de dertienjarige Maryam (Maria) wordt verkracht door Romeinse soldaten, iets meer dan 2000 jaar geleden. Ze baart een zoon die ze Jesjoea (Jezus) noemt. In de jaren erna ziet de olijfboom de jongen opgroeien tot een profeet die het woord van God verkondigt. Op een goede dag wordt de boom gekapt. Van zijn hout wordt het kruis gemaakt waaraan de volwassen Jesjoea sterft. In de eeuwen die volgen, reist een stuk van dit kruis als vloekhout door stukken van Azië en Europa en bevindt het zich in het gezelschap van belangrijke personen. Het wordt beschilderd tot icoon en beschoten, er wordt in gesneden, maar wordt keer op keer gerepareerd. Door de “ogen” van het icoon wordt inkijk gegeven in de levens van de personen in wier gezelschap het zich bevindt. Twee millennia aan (christelijke) geschiedenis passeert zo de revue in een notendop.
De insteek die Johan de Boose (1962) gevonden heeft om de geschiedenis van de mens te vertellen vanaf de geboorte van christus tot nu, is apart en origineel. De Boose heeft een oplossing gevonden voor de vraag hoe je die geschiedenis door eenzelfde ooggetuige kan laten vertellen. Twaalf ogenblikken koos hij uit, niet meer, en evenveel hoofdstukken telt het boek dan ook. Enigszins verrassend haalde de voor velen onbekende De Boose als enige Vlaming de shortlist van de Libris Literatuurprijs 2019.
Het vloekhout is het derde deel van een trilogie waarvan Gaius en Jevgeni de eerdere delen zijn. De hoofdpersonages uit die beide delen spelen ook een rol in dit derde deel. Wel vroeg de uitgever aan De Boose om dit laatste deel een los te lezen deel te maken. Men moet de voorgaande delen dan ook niet kennen om Het vloekhout perfect te kunnen volgen. Een goede keuze van de uitgever, gezien de nominatie voor de Libris Literatuurprijs.
Het vloekhout raakt al van bij de ontmoeting gefascineerd door Maryam en die fascinatie gaat nooit meer weg. Gedurende deze tijdreis van 2000 jaar, zal het hout steeds aan Maryam blijven denken. Als het wordt bewerkt en beschilderd tot icoon, en het de beeltenis van Maryam met geloken ogen mag dragen, is het daar bijzonder trots op. Deze trots sijpelt erg door in de wijze waarop De Boose het stuk hout gepersonifieerd heeft. In een licht opgeblazen stijl die aan Ilja Leonard Pfeiffer doet denken ondergaat het hout de geschiedenis, neemt ze waar, en doet er verslag van. Er wordt geregeld harde kritiek geleverd op de katholieke kerk maar die is niet onterecht. Niet het geloof wordt aangevallen, maar wel hoe kerkelijke machthebbers dat al twee millennia lang misbruiken. Ook de scheuring tussen meerdere stromingen van dezelfde basisgodsdienst (orthodox, rooms, maar ook islam) komt aan bod. Tenslotte ervaart de lezer ook hoe wetenschap steeds succesvoller de concurrentie aangaat met religie. Dat onze geschiedenis allesbehalve een goednieuwsshow geweest is, blijkt uit deze alternatieve manier van geschiedschrijving. De basis van elk hoofdstuk is waargebeurd, maar niet alle personages hebben werkelijk bestaan. Sommige zijn helemaal fictief, andere zijn samentrekkingen van meerdere echte personen. Niets is uiteindelijk wat het lijkt in dit boek.
In tegenstelling tot wat vorige paragraaf zou kunnen suggereren, is dit geen somber, gortdroog en zwaar op de hand liggend boek waarin de religieuze geschiedenis onder een kritische microscoop wordt gehouden. Het vloekhout is niet van humor gespeend. Men moet zich de manier van vertellen (het hout is tevens de vertelstem) even eigen maken, maar daarna leest men niets meer of minder dan een vlotte roman die qua opzet in ieder geval bij het origineelste hoort dat de laatste jaren verschenen is. Wie wil, kan dit boek meermaals herlezen en er steeds meer uithalen. Maar wie totaal geen boodschap heeft aan geloof, of niet houdt van analyses van boeken, zal van Het vloekhout kunnen genieten en er heel wat moois in terugvinden. Dit is helemaal geen hallelujaboek dat alleen door theologen begrepen wordt. De keuze van samenstellers van de shortlist van de Libris Literatuurprijs mag dan deze verrassing hebben opgeleverd die amper iemand verwacht had, die nominatie is wel degelijk heel terecht. | 1pos
|
In het eerste deel van ‘Bender’ lees je over Bender en zijn familie in de jungle. De gevaren die op hun pad komen en over hun grootste gevaar: ‘de kale apen die op hun achterste poten lopen’.
In het tweede deel lees je over Saya die in een dierenopvangcentrum woont en een plannetje heeft. Maar om dat tot een goed einde te brengen heeft ze nog wel hulp nodig.
Wat me bijzonder aantrekt in dit leuke boek is de informatie die op een heel toegankelijke manier aangeboden wordt. Door middel van een spannend verhaal zonder moeilijke woorden, worden kinderen geïnformeerd over het leven van tijgers en andere dieren in de wouden van Sumatra.
De leuke verhaaltjes die verteld worden zijn stuk voor stuk juweeltjes. Het is duidelijk dan de auteur zich goed heeft laten informeren over het leven en de situatie van de wilde dieren in Indonesië.
De prachtige illustraties versterken het verhaal.
Ik heb ‘Bender’ graag gelezen. | 1pos
|
Een boek dat 208 pagina’s telt en zeer vlot leest.
‘Gewoon gevoelig’ draait om het tienermeisje Flo die hoog sensitief is.
Samen met haar ‘high sensi twin’, vriendin Jessica, kan ze lief en leed delen.
Flo schiet niet echt op met haar broer Bas, die veel te luid is en steeds de spot drijft met haar gevoeligheid. Gelukkig is er Flo’s mama, die steeds paraat staat voor een knuffel of een bemoedigend woordje.
Op school heeft Flo het ook niet altijd makkelijk en is haar gevoeligheid ook vaak aanleiding tot pesten en plagen. Al lijkt er af en toe toch een klasgenootje te zijn die het goed met haar voorheeft, zoals Ellen?!
Tot overmaat van “ramp” wordt Flo stapelverliefd op haar buurjongen Lenn, maar die lijkt al samen met Lise, het kortgerokte fietsmeisje. Zal hij haar gevoelens beantwoorden? Vind Flo een manier om met haar gevoelens om te gaan en om haar gevoelens te uiten? | 1pos
|
Negen mensen doen mee aan een Wellness-sessie in afgelegen oord. Spreekt bijna vanzelf dat het uit de hand loopt.
Geen wonder dat vel recensenten de vergelijking met Agatha Christie-mysteries maakten.
Er zit ook best wat spanning in dit verhaal, als wordt het ritme af en toe onderbroken door de hoofdstukken met details over deelnemers.
Af en toe blijft het plot wat steken, de 'oplossing' is vagelijk onbevredigend, maar toch, 't leest lekker weg. | 1pos
|
Ook in dit genre is zet ze een ontzettend goed verhaal neer. Het is zelfs beter dan ik had verwacht. Shopaholic serie is zelfs minder volwassen dat dit boek en ik vind het dan ook een aanrader om te lezen.
In het begin komt het verhaal een beetje warrig over, maar gedurende weg leer je Audrey steeds beter kennen en raak je meer verstrikt in het verhaal.
Het einde zie je eigenlijk al van mijlen ver aankomen, maar toch houdt het je bezig. Je wilt verder lezen en weten hoe het afloopt.
Een groot pluspunt vind ik persoonlijk verder de kaft. Hij is simpel maar past ontzetten goed bij het verhaal en maakt het verhaal in mijn ogen zelfs krachtiger dan hij al is. Zeker voor jongeren lijkt mij dit een ontzettend goed boek, zeker om ook de effecten van pesten te zien. | 1pos
|
Hoe ouders hun kinderen kunnen behandelen! Ze verdienen de naam 'ouders' niet! Ik heb veel respect voor het meisje die haar verhaal bracht. | 1pos
|
Prachtig Jeugdboek dat zich afspeelt in Zuid-Afrika, in de tijd van de apartheid.
Hoofdpersoon Ruby is populair op school en leidt een prettig leventje.
Haar ouders doen niet aan de rassenhaat mee en helpen arme kunstenaars op weg.
Wanneer Ruby verliefd wordt op Johann, een blanke jongen van de 'verkeerde'school en in Soweto een opstand uitbreekt, verandert Ruby's leven in sneltempo.
Na het lezen van dit boek blijft het heel lang hangen.
Schokkend over hoe het in Zuid-Afrika was.
Verbaasd over de houding van Ruby en haar ouders in die roerige tijd.
Maar vooral ontroerd!
Net zoals haar eerste boek (die ik zelf nog iets mooier vond) een prachtig cross-over boek wat ook voor volwassenen heel geschikt is! | 1pos
|
Via Vrouwenthrillers ontving ik deel 5 uit de VT reeks van Melissa Skaye, uitgegeven door LetterRijn. Vanaf de proloog houdt het verhaal je in zijn greep. Het begint in 1991 met Tys, ergens in Friesland. Tot zijn 11e had Tys een gelukkige jeugd, maar dan verandert zijn vader in een boeman, terwijl zijn moeder de mishandelingen, op het verzorgen van zijn wonden na, negeert. Van een onzeker kind/puber groeit hij op tot een puber/man die het heft in eigen handen neemt en voor zich zelf en later zijn gezin kiest.
Dan neemt het verhaal een sprong naar 2016. Sanne heeft na het terugvinden van haar moeder, een jaar verlof gehad om met haar moeder door te brengen en te proberen het verleden achter hen te laten. Ze is net weer aan de slag gegaan bij de politie in Hoorn als er een verzoek komt uit Amersfoort van de broer van Luca om een vriend te helpen zijn familie op te sporen. Ook de vondst van lichaamsdelen in een bos in Friesland trekt hun aandacht. Alhoewel dit buiten hun jurisdictie ligt, houden ze zich toch hiermee bezig.
Het verhaal gaat afwisselend over Tys en over Sanne. Beiden willen ze het verleden achter zich laten en richten op de toekomst. Sanne stelt haar hart open voor de liefde. Helaas voor beiden strekken de tentakels uit het verleden zich uit naar nu.
Boven de hoofdstukken wordt heel prettig aangegeven in welke periode een en ander zich afspeelt en wie de hoofdpersoon is. De hoofdstukken zijn kort, zonder moeilijke woorden en zijn allen een pageturner waardoor je het boek niet makkelijk kunt wegleggen. Soms denk je, dit is niet echt, dit is wel heel erg verzonnen, maar zoals Melissa zelf ook aangeeft, haar inspiratie haar ze uit true crime programma’s. Ook haar vader speelt een belangrijke rol, in de personage van Wil. De verhaallijnen van Tys en Sanne komen meesterlijk samen en de ontknoping is deze vlot geschreven thriller is huiveringwekkend. Thema’s die aan de orde komen zijn kindermishandeling, trouw, liefde, paranormale zaken, overspel, eerwraak en rouwverwerking. Met verknipte tegenstander heeft Melissa Skaye weer een deel uit de VT serie neergezet die je doet verlangen naar het volgende. | 1pos
|
Dert13n is een zeer spannende thriller van burgerrechtenadvocaat Steve Cavanagh (1976). Dit is het vierde deel met Eddie Flynn, voormalig oplichter en advocaat.
Als Hollywoodster Robert Solomon wordt aangeklaagd omdat hij zijn vrouw en beveiliger zou hebben vermoord, wil de verdediging maar 1 man in hun team en dat is Eddie Flynn. Eddie, die momenteel alleen woont, heeft zijn vrouw en dochter beloofd om het rustiger aan te gaan doen, neemt de zaak toch aan. De laatste en dan kan hij weer terug naar zijn gezin. Hoe meer Eddie in de zaak duikt, hoe minder hij ervan overtuigd is dat Robert de dader is. Door allerlei gebeurtenissen en onderzoeken denkt hij dat een van de juryleden, de moordenaar zou kunnen zijn. De rechtzaak is al begonnen, zou hij nog op tijd zijn….
Een spannend boek die in korte hoofdstukken het verhaal verteld.Het boek start met een proloog en dan zes weken later op maandag begint het proces het duurt tot en met vrijdag, een kleine week dus. De hoofdstukken worden afwisselend verteld, in de ik-vorm door Eddie en door Joshua Kane in de derde persoon.
Een boek die je door wilt blijven lezen omdat je wilt weten wie de moordenaar is en hoe de zaak opgelost gaat worden. Het einde is zo spannend dat je het boek niet meer weg kan leggen.
"Je weet wie het is, maar toch ook weer niet" | 1pos
|
Van knopen tot het Griekse alfabet en van rivieren tot lichaamsorganen.
Je kunt het zo gek niet verzinnen of het staat in dit mooie, grote boek.
Dertig wetenswaardige onderwerpen worden in dit boek behandeld.
Er wordt iets over het onderwerp verteld. Bijvoorbeeld hoe het notenschrift wat wij tegenwoordig kennen is ontstaan. En vaak staat er ook een kleine anekdote of weetje bij die daardoor het onderwerp nog leuker en interessanter maken. Ook wordt elk onderwerp beeldend gemaakt door illustraties.
Veel onderwerpen zijn wel algemeen bekend. Zeker bij volwassenen, maar vaak is het ook meer een opfrisser van de kennis die er al was. Voor kinderen, zeker als zij geïnteresseerd zijn in wetenswaardigheden, is het een heerlijk boek om in weg te duiken. Hoe leuk is het om aan andere mensen te vertellen wat je allemaal weet! Door samen te lezen brengt het ook een leuke discussie op gang over allerlei onderwerpen.
Het boek is van groot formaat (28x38 centimeter). Dat is behoorlijk aan de maat voor een boek, maar door de layout die gebruikt wordt in het boek werkt dit goed. Op de voorkant van het boek zijn de woorden en plaatjes er in gedrukt, zodat een soort reliëf ontstaat. De hele uitstraling heeft iets nostalgisch. Elk onderwerp heeft zijn eigen kleur en de tekst en illustraties zijn omlijst met een mooi bewerkt randje. Helaas zitten er hier en daar taalfouten in, wat wel jammer is voor een boek die vooral voor de jeugd bedoeld is.
De oorspronkelijke, Engelse, titel is: "A world of information". In het Nederlands: "een wereld van informatie". Dit dekt beter de lading dan de huidige titel "Over alles". Er is zoveel te vertellen. De schrijvers van dit boek hebben ook een keuze moeten maken. Of dit moet het eerste boek zijn in een reeks van heel veel boeken. Dat laatste zou niet erg zijn! | 1pos
|
Mijn volledige recensie is terug te vinden op:
https://www.linda-linea-recta.nl/slaves-door-miriam-borgermans/
Met Slaves heeft Miriam Borgermans mij blij verrast! Wat een ontzettend leuk boek! Vanaf de eerste bladzijde had het mij in zijn greep. Een ontzettend vlot lopend, goed in elkaar stekend verhaal! | 1pos
|
Heerlijk boek om even gauw weg te lezen.
Makkelijk taalgebruik en mooi verhaallijn.
Ik ben nog maar op de helft van het boek maar het verhaal blijft wel de hele dag in mijn hoofd en ik kan niet wachten om weer verder te lezen. | 1pos
|
Alleen de cover is al om verliefd op te worden. Wat een schoonheid. Maar daarnaast wat een pracht van een verhaal. Met een bijzondere schrijfstijl heeft Kevin mij verrast en liet mij genieten. Spannend en sinister. | 1pos
|
Een onbetrouwbare vertelster over de laatste oorlogsweken op een boerderij in Oostenrijk.
De einddagen van de oorlog waren een spannende tijd in heel Europa. Niet alleen omdat de Amerikanen Duitsland en Oostenrijk van bommentapijten voorzagen, maar ook omdat losgeslagen soldaten zomaar op je deur konden kloppen. Zoals bij het Oostenrijkse boerengezin Leithner, die, niet ver van Linz, hun boerderij nog overeind kon houden.
Vijf dochters telt het gezin. Maar ook het meisje Nelli was er sinds 156 dagen ingetrokken. Er werd gedacht dat zij de 13-jarige dochter was van Donau-Zwaabse ouders die omkwamen tijdens een bombardement. Nelli zelf weet niets meer. Zegt ze. Ze komt uit Reschitz bij Timişoara, in het Banaat. En ze is de verteller in dit boek.
Nelli is geïnteresseerd in de verhalen die de boerin haar vertelt over martelaren. En ze observeert en ze luistert. Zoals naar Laurenz, de broer van de boer die ook op de boerderij woont, die bijvoorbeeld de lerares van de meisjes vergelijkt met luchtafweergeschut. Ze schrijft gebeurtenissen op, alleen dan wel met een eigen interpretatie. Zo geeft ze aan het verhaal over de niet verdronken Rudi twee versies. Ook het verhaal over de niet opgehangen Amerikaanse piloot kent twee eindes. Het is aan de lezer om een versie te kiezen, maar ik denk dat Nelli in haar kinderlijke verlangen en haar fascinatie voor martelaren en heiligen, gewoon een gelukkig einde verzon.
Het is een klein, maar heel rijk verhaal. Juist door Nelli als verteller te gebruiken, lijkt het ritme geduldig, maar er gebeurt erg veel in die oorlogsweken van 14 maart tot 1 april 1945. Het boerengezin heeft een zoon in de oorlog, die nog steeds niet is teruggekeerd. Laurenz weet hier meer van, maar dat gegeven komt in het allerlaatste hoofdstuk op geniale wijze terug, wanneer Nelli nog één gelukkig einde beschrijft. Er komt een vluchteling op de boerderij: Michail. Wanneer deze man in eerste instantie niet wil zeggen waar hij vandaan komt, helpt Nelli hem door haar geboortestreek op te geven. De jongeman is een kunstschilder en heeft een langwerpig pakket bij zich, dat lichter is dan een pantservuistpakket: een opgerold schilderij.
Michail is genoodzaakt zijn verhaal te vertellen wanneer drie Duitsers hun intrek in de boerderij nemen. Ze terroriseren het gezin en onderwerpen Michail aan een kruisverhoor, die ook zijn kunst moet tonen. Michail blijkt abstracte kunst te maken; kunstkenners zullen meteen aan de Russische schilder Kasimir Malévitch denken.
En zo is dit iets over de honderd pagina’s tellende boek gevuld met een verhaal dat rijk is aan gebeurtenissen, oorlogsgruwelen en menselijk handelen. De 13-jarige vertelster probeert op originele wijze het drama te temperen, waardoor het boek eerder aandoenlijk is. Wegens zijn compactheid komt het boek nog beter tot zijn recht, wanneer het een tweede keer wordt gelezen. Er zit zoveel in. Behalve het verhaal over het schilderij van Michail. Dat is maar deels verteld.
De Duitse schilder Franz Marc zette samen met de Russische schilder Vasili Kandinsky in 1912 de kunstvereniging Der Blaue Reiter op. De leden hiervan worden gezien als de voorlopers van de moderne kunst. In 1913 schilderde Franz Marc het schilderij Der Turm der blauen Pferde, dat het paradepaardje van Der blaue Reiter werd en op menige internationale tentoonstelling was te zien. Het pronkstuk raakte aan het eind van de Tweede Wereldoorlog zoek. De laatste bezitter van het werk was Hermann Göring…
De Oostenrijkse Paulus Hochgatterer is naast schrijver gespecialiseerd in kinderpsychiatrie. Die wetenschapskant draagt bij aan het aandoenlijke, doch geloofwaardige karakter van Nelli, die zich niet herinnert wie ze was en zich dapper door de narigheid van de oorlog slaat. Liegen is haar manier om te overleven. De dag dat mijn grootvader een held was is een klein juweeltje, dat schittert tussen de literatuur over de laatste oorlogsdagen.
Paulus Hochgatterer – De dag dat mijn grootvader een held was (Der Tag, an dem mein Großvater ein Held war, vert. Gerrit Bussink) Wereldbibliotheek 2018 | 1pos
|
Iemand knielt bij het lichaam en houdt zijn oor boven het masker. `Een ambulance! schreeuwt een jongensstem. `We hebben een ambulance nodig! Op dat moment valt mijn leven in twee stukken: ervoor en erna. Zes seconden. Dat is precies hoelang de Afrekening duurt: een illegaal spel waarbij een slachtoffer in elkaar wordt geschopt voor geld. Veel geld. Jasmijn en haar vriendinnen besluiten mee te doen, maar de gevolgen blijken groter dan Jasmijn ooit had kunnen voorzien. Wie kun je vertrouwen als je niemand meer kunt vertrouwen?
Soms spelen Jasmijn en haar vriendinnen een soort spel, ze moeten elkaar opdrachten geven die maar zes seconden duren. Het zes seconden spel is gebaseerd op dé gebeurtenis van de geheimzinnige feesten, waarvan niemand weet wie ze geeft, of hoe je op de lijst komt. Op de feesten is er altijd een spel, de Afrekening. De personen die meedoen leggen om de beurt geld in de pot, het geld wat jij erbij legt mag niet minder zijn als dat van je voorganger. Degene die voor de pot gaat, wordt zes seconden lang in elkaar geschopt, daarna mag de persoon het geld houden.
Als Jasmijn en haar vriendinnen uitgenodigd blijken te zijn voor het feest, besluiten ze af te spreken allemaal mee te doen aan de Afrekening. Echter gaat het tijdens de Afrekening mis, goed mis, en de gevolgen ervan zijn groter als Jasmijn voor ogen had kunnen houden.
Zes seconden, wat kan er allemaal gebeuren is zes seconden? Vroeg ik mijzelf af toen ik het boek meenam van de bibliotheek. De titel en de achterkant sprak mij erg aan. Het concept leek mij reuze interessant, echter kan de uitwerking van concepten soms erg tegenvallen, maar daar moet je niet van uit gaan als je een boek gaat lezen.
Het boek Zes Seconden is duidelijk, legt alles goed uit zodat er eigenlijk geen verwarring ontstaat over de passages. Het boek leest fijn door, het is makkelijk te lezen en zo ook voor de jongere lezers wat toegankelijker.
Wat ik niet had verwacht bij dit boek wat de manier van spanning, ik kan het niet precies omschrijven, maar wat ik wel kan zeggen is dat ik op sommige stukken het boek niet weg kon leggen, het was gewoon te spannend om te stoppen. Het voordeel van dit boek is wel dat het wat dunner is, waardoor je niet heel veel slaap zal missen als je het boek niet weg kan leggen.
Het einde van dit boek blijft toch mysterieus, waardoor je je toch dingen gaat overvragen, over hoe het nou uiteindelijk verder gaat. Het open einde is op een leuke manier gecreëerd door Daniëlle Bakhuis, waardoor je na het lezen van het boek toch gaat nadenken over hoe het nou verder zal gaan.
Wat ik wel jammer vond, maar wat ook niet weer heel erg nodig was bij dit boek, was dat het vrij weinig diepgang van de personages bevatte. Echter mis je het ook weer niet heel erg bij dit boek, omdat het eigenlijk helemaal niet nodig is.
Ben je op zoek naar een niet al te moeilijk boek, maar waar wel spanning in zit en een origineel concept? Dan zal ik je toch Zes Seconden van Daniëlle Bakhuis aanraden.
Ik geef het boek 4/5 sterren.
Verdere informatie:
Taal: Nederlands (oorspronkelijk Nederlands);
Uitgeverij: Ploegsma;
Aantal bladzijden: 200;
Gelezen versie: Hardcover;
ISBN: 9021673193. | 1pos
|
Dit is één van Frediksson’s oudere romans, waarvan gezegd wordt dat het haar lievelingsboek is.
Aan het begin van onze jaartelling wordt Marcus, een Romeinse jongen, blind van verdriet als zijn voedster niet meer in zijn leven is.
De Chaldeeuwse magier, mysticus en astronoom Anjalis is de leermeester van de jongen. Anjalis is de zoon van Balthasar, één van de bijbelse drie Koningen.
Anjalis heeft als opdracht om Marcus van zijn innerlijke verstening en blindheid te genezen, als onderdeel van zijn veel grotere taak in het jaar van de vissen.
Emotie en levenswijsheden samengebracht in een roman over de zoektocht van elk mens, toen en nu, naar (innerlijke) waarheid en liefde. Fredriksson laat je deze zoektocht die Marcus uiteindelijk naar Jeruzalem leidt beleven. Dit doet zij zo goed dat je het denkt te zien, ruiken en proeven. | 1pos
|
Tokio van Mo Hayder is duidelijk een boek dat verschillende meningen oproept. We zien dit in de onderstaande reacties, maar het boek roept bij mij zelf ook tegenstrijdige gevoelens op. Ik verwachtte iets totaal anders na het lezen van De Behandeling en Vogelman. Ik verwachtte een spannende doorsnee thriller, zoals de vorige boeken van Hayder. Maar Tokio is alles behalve doorsnee. Ik twijfel ook of het in het vakje thriller thuishoort. Het is spannend ja, de zoektocht naar het elixer en de avonturen van Grey verweven met de historie van Nanking. Maar het is veel meer een sfeertekening dan een thriller. En qua sfeertekening vind ik het een uniek boek. Prachtig dat er zoveel kennis in een boek is verwerkt. Hayder heeft duidelijk enorm veel research gepleegd. Alleen al de beschrijvingen van het huis waarin Grey woont en het Japanse eten verdienen een pluim. Verder laat Hayder zien dat ze absoluut de geschiedenisboeken is ingedoken. Ik heb van dit boek werkelijk wat opgestoken.
Grey is een bijzondere maar ook vreemde hoofdpersoon. Langzamerhand wordt wel wat duidelijker wat haar achtergrond is, maar ze is en blijft een rare (zoals ze ook wordt genoemd in het boek). Dat zorgt er wel voor dat je je als lezer slecht kan identificeren met deze hoofdpersoon en ik ergerde me soms aan haar. Verder heb ik het boek zelf in zwangere toestand gelezen en dat was niet altijd even prettig. Hoe zwangere Chineze vrouwen worden mishandeld in Nanking is feitelijk een centraal thema in dit boek. Mijn gruwel-grens ligt redelijk hoog, maar hier had ik als zwangere af en toe geen trek in. Toch vind ik het boek wel een aanrader. Verwacht geen standaard thriller, verwacht prachtige sfeerbeschrijvingen van Tokio en zijn inwoners en een intrigerend verhaal over hoe de geschiedenis het dagelijkse leven vormgeeft. Voor de intrigerende en bijzondere sfeertekeningen geef ik het boek zeker vier sterren. | 1pos
|
Vijftien jaar geleden bracht Emma voor het eerst haar vakantie door op een zomerkamp. Camp Nightingale, een Amerikaans zomerkamp dat ze nooit meer zal vergeten. Ze maakte nieuwe vrienden daar en leerde leugens te vertellen maar aan het kamp kwam abrupt een einde toen drie van haar nieuwe vriendinnen spoorloos verdwenen. Vijftien jaar later is Emma een gevierd kunstenaar. Haar schilderijen zijn opvallend en een succes. Dan wordt ze door de kampleiding gevraagd om schildercursussen te geven tijdens het zomerkamp. Omdat ze eindelijk alles wil verwerken en het verleden achter zich wil laten besluit ze het te doen. Als ze aankomt op het zomerkamp komt ze oude bekenden tegen. Er blijkt een probleem te zijn met het aantal slaapplaatsen en Emma moet in een cabine bij drie meisjes die het zomerkamp volgen overnachten. Het is dezelfde cabine als waar ze vijftien jaar geleden sliep en weer verandert deze cabine in een plaats delict.
'Zo begint het. Als je wakker wordt, gluurt het zonlicht al vlak voor het raam door de bomen. Schemerig, zwak en grijs aan de randen. De prille dag die de huid van de nacht nog moet afschudden.'
Mijn laatste leugen speelt zich afwisselend af in het heden en het verleden. Verteld vanuit het perspectief van Emma, in de eerste persoon. De proloog is beangstigend en verhaalt over verdwenen meisjes. Een proloog waar angst en paniek voelbaar is. De cover, die in dezelfde stijl is als De laatste meisjes, laat een meer zien en iemand die erlangs rent. Door de kleurstelling een opvallende cover en het zal ook blijken hoe passend deze cover is.
Emma heeft zeventwintig schilderijen geschilderd en ze gaan voor veel geld over de toonbank. Het is een serie maar het onderwerp van de serie is ook het enige wat Emma kan schilderen. Zolang het verleden niet verwerkt is kan ze niet verder. En hoe moeilijk het ook is voor haar, als Franny, de eigenares van Camp Nightingale haar vraagt voor de schildercursussen besluit ze hier op in te gaan. Met als doel de verdwenen meisjes van toen te vinden en het verleden af te kunnen sluiten. Maar als dingen zich in het heden lijken te herhalen wordt het mysterie alleen maar groter.
'Maar het perfect opgemaakte bed wijst op een geplande afwezigheid. Een langere afwezigheid. Of het betekent, erger nog, dat er de vorige nacht niemand in heeft geslapen.'
Ondanks dat het tempo in Mijn laatste leugen niet hoog ligt, zijn er voortdurend mysterieuze ontwikkelingen die je aan het boek gekluisterd houden. Bij de proloog word je gelijk gegrepen door het mysterie van de verdwenen meisjes en in afwachting van enige ophelderingen wordt elke zin verslonden. De auteur weet een sfeer neer te zetten waardoor er een unheimisch gevoel ontstaat. Het personage Emma is moeilijk te doorgronden en de vraag is of haar waarheid wel de juiste is. En dit geldt voor meerdere personages in dit boek. Personages die niet het achterste van hun tong laten zien en waarbij het moeilijk is te bepalen aan welke kant ze staan. De auteur geeft geleidelijk aan meer opheldering maar niet genoeg om naar de plot te kunnen raden. Al zijn er, maar dat besef je pas aan het einde van het verhaal, enige hints te vinden die veel vertellen, eventuele vermoedens worden soms keihard omver getrapt.
Door met meerdere twisten de lezer steeds weer vragend achter te laten wordt er uitgewerkt naar een niet te verwachten ontknoping en Sager weet met een verrassende uitsmijter het boek op sublieme wijze af te sluiten. Met het debuut De laatste meisjes gooide Sager al hoge ogen en Mijn laatste leugen is een waardige opvolger. Mijn laatste leugen is een ongrijpbaar verhaal die de lezer zal laten hunkeren naar de uiteindelijke (gruwelijke) waarheid. | 1pos
|
Moeilijk weg te leegen, als je eenmaal begonnen bent. Weer een juweeltje | 1pos
|
De Belgische kunstenaar Jan Vanriet is geboren op 21 februari 1948 en viert dit jaar zijn 70ste verjaardag. Een mooi moment om het boek Radeloos geluk uit te brengen. Want Jan Vanriet is niet alleen schilder maar ook schrijver en dichter. Na zijn afstuderen aan de Koninklijke Academie van Antwerpen in 1972 steeg zijn ster zeer snel. Jan Vanriet is een groot kunstenaar en zijn schilderijen zijn over de hele wereld bekend en hangen in vooraanstaande musea. Maar zoals gezegd, hij schrijft ook, publiceert dichtbundels en schrijft artikelen voor bladen als Vrij Nederland en Avenue.
Sinds 1987 ontwerpt hij toneeldecors en maakt hij tekeningen bij een roman van Hugo Claus. Het lijkt wel of Jan Vanriet alles kan en alles met evenveel succes bekroond ziet. Het boek Radeloos geluk wordt omschreven als een caleidoscopisch zelfportret. Die omschrijving dekt de lading lang niet helemaal. Deze dikke pil is een aaneenschakeling van herinneringen, gedachtenspinsels, dagboekaantekeningen, reisreportages en nog veel meer. Vanriet gedenkt zijn leven en ontmoetingen met bijzondere mensen. Hij schildert met een helder en aanstekelijk taalgebruik de wereld zoals hij hem ziet en gezien heeft.
We reizen met hem de hele wereld over. Van New York naar Wenen, Berlijn, de Provence, Moskou en zo verder. Hij maakt kennis met grote namen in de kunst- en literaire wereld. Hij werkt met ze samen en leert er een aantal goed kennen. In korte fragmenten neemt hij ons mee door zijn leven. Van vroeger naar nu, maar eigenlijk is er geen chronologische volgorde. Zwart/wit foto's zien we door het hele boek. Niet alle ontmoetingen verlopen even vlekkeloos en hier en daar is zijn mening scherp maar nimmer venijnig.
De Tweede Wereldoorlog heeft de familie van Jan Vanriet veel leed bezorgd. Zijn vader verloor zijn eerste vrouw en zoontje in 1941. Na de oorlog trouwde hij een vrouw die Ravensbruck had overleefd. Na dertig jaar huwelijk komen zijn ouders in een vechtscheiding terecht. Jan Vanriet oordeelt en veroordeelt niet, maar observeert slechts.
Tijdens het lezen krijg je vaak de indruk dat de kunstenaar/schrijver af en toe nogal abrupt overgaat van het ene onderwerp naar het andere. Iedere herinnering roept weer een andere herinnering op en hij heeft zoveel te vertellen dat hij soms van de hak op de tak lijkt te springen. En toch blijft het een boeiend verhaal met veel interessante mensen. Ook de naoorlogse geschiedenis is een onderwerp dat Vanriet boeit. Hij reist met zijn vrouw Simone door Europa en niets ontgaat hem. Ieder detail, iedere beweging en iedere gebeurtenis is voor hem belangrijk en deelt hij met de lezer.
Jan Vanriet komt uit het boek naar voren als een intelligent maar vooral aardig mens die toch niet met zich laat sollen. Zijn omgang met grote namen is de normaalste zaak van de wereld en uit niets blijkt dat hij daar trots op is of dat belangrijk vindt. Het is een gegeven in de wereld waarin hij leeft. En wellicht is het wel zo dat alle mensen die hij ontmoet trots mogen zijn om van zijn wereld deel uit te maken. Vanriet is niet alleen een groot kunstenaar maar zeker ook een groot schrijver. | 1pos
|
Ik wist dat Daphne Deckers kon schrijven, ik las altijd haar stukjes in tijdschriften maar dat ze zo goed kon schrijven had ik niet verwacht. Een heerlijk vlot eigentijds verhaal met heel veel humor. Ik had het al een poos in de kast staan maar pakte toch iedere keer iets anders. Ik denk dat dat door de kaft komt, die vind ik echt heel lelijk en niet uitnodigend. Ik heb, behalve de kaft, 1 kritische noot: ze gebruikt veel engels, naar mijn idee net te veel maar dat mag de pret niet drukken . Hier zou zomaar een romantische komedie (film) uit kunnen voortvloeien. | 1pos
|
Toen de trilogie van Stieg Larsson verscheen heb ik alle drie de boeken gelezen op twee weken tijd. Uiterst spannend, veel intriges, humor, verraad en ook een portie sex. Naar mijn mening zijn de boeken veel beter dan de film die erover gemaakt is. Ik kijk uit naar een vervolg maar realiseer me wel dat een trilogie drie boeken omvat en wachten op een vierde zowat een utopie is. | 1pos
|
Verdronken Hart
Lisa Unger is een bekende naam onder de auteurs van misdaadromans, heb ik begrepen.
Voor mij is het boek Verdronken Hart het eerste boek wat ik van haar gelezen heb.
Iedere zomer bezoeken Kate Burke en haar familie haar moeder Birdie Burke op het idyllische eiland Heart Island, eigendom van Birdie en een eiland dat slechts per schip bereikbaar is. Dit bezoek ieder jaar wordt eigenlijk alleen gedaan uit plichtsgevoel.
Lisa Unger beschrijft heel goed de frustraties en negatieve emoties die gepaard gaan met zon verplicht bezoek.
Dan is er nog Emily, een serveerster zonder toekomstperspectief, die met moeite de eindjes aan elkaar knoopt.
Emily zit gevangen in een relatie met een man die niet goed voor haar is en die haar dwingt verkeerde keuzes te maken.
Ook Emily is op weg naar Heart Island, waar de levens van de twee vrouwen op een bloedstollende manier met elkaar verweven zullen raken.
Dit boek is meer dan een spannend verhaal.
Het is het gevecht van verschillende persoonlijkheden met zaken waar we allemaal mee te maken hebben of zullen krijgen.
Lisa Unger heeft de verschillende karakters goed beschreven en naar het einde toe de spanning goed opgebouwd.
Ik heb het boek met veel plezier gelezen en ga zeker op zoek naar andere boeken van deze auteur! | 1pos
|
Dit boek stond al meerdere jaren op mijn boekenplank maar om één of andere reden was ik er nog niet toe gekomen om het te lezen. Ik had de film 'La Rafle' gezien, wist dus wat er in juli 1942 in Parijs was gebeurd en had om die reden het idee dat ik wel wist waar het boek over ging. Niet dus ... De razzia van 1942 is inderdaad het uitgangspunt van dit boek en bepaalt het verdere levensverhaal van Sarah, maar de thematiek van het boek beperkt zich niet tot de gebeurtenissen in de Vélodrome d'Hiver.
Ik was minstens even gefascineerd door het hedendaagse verhaal (gesitueerd in 2002) van de journaliste Julia Jarmond die zestig jaar na datum tracht het levensverhaal van Sarah te reconstrueren. Beide verhalen hielden me in de ban en zorgden ervoor dat ik het boek in een - naar mijn normen - recordtempo, heb uitgelezen. | 1pos
|
Calendar Girl is een serie bestaand uit 4 boeken die elk 3 maanden tijd omvatten. Het verhaal gaat over Mia Saunders, die een enorme schuld moet aflossen, wel 1 miljoen euro. Haar vader heeft zich namelijk in de problemen gewerkt met haar ex vriend, nu ligt haar vader in coma en ze heeft precies 1 jaar om het geld terug te geven. De enige oplossing hiervoor is simpel, ze moet gaan werken bij haar tante's escort bedrijf. Elke maand is Mia de escort van een man die haar heeft gekozen. Vele verschillende soorten mannen en redenen komen aan bod in dit verhaal. Seks is een optie maar daarvoor moeten ze meer betalen.
Januari 4 sterren
Januari is de eerste maand waarin dit boek zich afspeelt en waarin Mia begint met haar nieuwe werk. Ze trekt in bij Wes, een sexy surfer en filmregisseur. Hij heeft haar ingehuurd om minder aandacht van vrouwen te krijgen en Mia laat zich door niemand imponeren. Je merkt in dit deel wel echt dat dit voor 18+ bestemd is want de details over de seks scenes zijn erg intens.
Februari 3 sterren
In februari ruilt Mia Wes om voor Alec. Hij is een Franse kunstenaar die in Seattle woont. Een heel ander type dan Wes en dat zorgt voor een fijne afwisseling in het verhaal. Alec is erg creatief en huurt Mia in als zijn muze voor zijn nieuwe tentoonstelling. Zijn lieve woorden en inspirerende gedachten zorgde ervoor dat ik verder wou lezen. Ook hier zijn de seks scenes erg duidelijk beschreven. Toch denk ik dat ik nog steeds team Wes ben.
Maart 4 sterren
In de laatste maand van dit boek is er iets anders aan de hand. Mia wordt ingehuurd door Antony, een Italiaanse zakenman en erfgenaam van een groot restaurantketen. Hij is de enige man in de familie met de traditionele achternaam en zijn moeder verwacht zo snel mogelijk klein kinderen om de achternaam voort te zetten. Helaas zit dat er niet in. Antony is namelijk homoseksueel en Mia moet de rol van zijn verloofde spelen om zijn familie te kalmeren.
Ik vind het zo interessant om te lezen waarom de mannen Mia inhuren. Sommige voor zichzelf en andere voor de buitenwereld en de media. Ik heb nu pas de eerste 3 maanden gelezen maar ik kan niet wachten tot de volgende drie maanden uitkomen in boek vorm! De kaft verandert elke keer van kleur en kunnen we even een moment nemen voor de mooie vormgeving. Het volgende boek komt 28 juni uit bij uitgeverij De Boekerij.
50 tinten grijs is niks vergeleken Calendar Girl. Calendar girl is een grappig, sexy en goed geschreven boek dat je meeneemt in een nieuwe wereld voor rijkdom en leugens. Audrey gaat nog vele harten veroveren met deze serie, ik kan niet wachten op de volgende maanden!
Sterren: 3,5/5,0 | 1pos
|
Debuten zijn altijd leuk om te lezen aangezien dit versbakken auteurs zijn. Zo’n beetje als beginnen aan een nieuwe serie op televisie. Sommige hou je bekeken na één aflevering, andere gun je nog een tweede om een oordeel te vellen. En nog andere moet je gewoon tot het laatste uitkijken omdat je er totaal verslaafd aan wordt.
De vrouwe van Myrdin is voor mij tot nu toe eentje van de tweede categorie. Hoewel Cathinca vlot schrijft, hielden de vele benamingen de vaart iedere keer terug tegen voor mij. Maar ik ben dan ook geen fervent fantasylezer.
De vrouwe van Myrdin is een verhaal vol spanning en avontuur waar ook romantiek en humor een deel van mag uitmaken. Met een handig plannetje aan het begin van het boek en een verklarende woordenlijst achteraan is Cathinca er in geslaagd een leuk YA-Fantasyverhaal tot leven te wekken. En dat mij zeker een volgend boek van haar zal lezen.
Toch nog iets extra over cover en layout. Soms struikel ik over de vlakke verwerking van tekst tegenwoordig, maar met dit boek merk je dat de auteur op de hoogte is van tekstverwerking. Voor mij is dit een soort van beroepsmisvorming maar buiten een zeer mooi gekozen cover, springen de hoofdstuktitels en het verschil tussen “werkelijkheid” en dromen of visioenen, dat getypeerd wordt door cursief gedrukte tekst, er bovenuit. Wordt er blijkbaar toch nog aandacht geschonken aan het innerlijk opbouwen van een leuk boek. Hiervoor geef ik Cathinca graag nog een half punt waardering extra. | 1pos
|
Het boek start met een prachtig voorwoord, het voorwoord past volledig bij het verhaal, maakt je nieuwsgierig en plaatst je direct in het leven van Ari en Dante.
"Ari en Dante een emotionele sluipmoordenaar op de beste manier die er bestaat" geeft je al een beeld wat je te wachten staat.
15 juni 1987, Ari een puber van 15 jaar, leeft het meest op zichtzelf, stelt zich vragen over het leven, vragen over het waarom er nooit over zijn oudere broer wordt gepraat. Het enige wat hij weet is dat zijn broer in de gevangenis zit. Zijn ouders zwijgen nog liever dan te antwoorden op Ari zijn vragen. Dan leert hij Ari de excentrieke Dante kennen. Ari is het vuur dat Dante niet in zich heeft. Je volgt de beide jongens en hun gezin, hun puberteit, hun vriendschap wordt zo mooi beschreven, loslaten, zonder dat je het saai gaat vinden, of een herhaling van.....Herkenbaar als moeder van een puber van 14 jaar, ontdek je daarom de geheimen van het universum, ontdek je het "waarom" des levens? Nee je kruipt wel onder de huid van een puber, met andere woorden prachtig!!!!! | 1pos
|
In Persona vermengt Soraya Vink haar interesses voor misdaad, undercoverwerk en de Spaanse taal en cultuur tot een spannend verhaal. De spanning zit er bij de eerste pagina al meteen goed in. We zijn getuige van een koelbloedige moord. “Deze daad is desastreus voor haar integriteit en zet ook een streep door haar identiteit.” Algauw wordt duidelijk wat met die zin bedoeld wordt.
Rechercheur Elvira Selas heeft een undercoverklus verknald en keert nu terug naar de Nederlandse politie. Op de afdeling Zware Criminaliteit moet ze een dubbele moord zien op te lossen. Ondertussen kan ze haar alter ego, Alba Grandes, niet helemaal loslaten. Door terug te keren naar de onderwereld, hoopt ze haar broer terug te vinden en weg te halen bij het drugskartel waarin ze zelf infiltreerde. In een aantal cursief gedrukte hoofdstukken krijgen we ook even een blik in de gedachten van de moordenaar. Als lezer is het geen probleem de draad van die vele verhalen te volgen.
In het begin van het boek ben je heel nieuwsgierig wat Elvira Selas als Alba Grande allemaal beleefd heeft en wat geleid heeft tot de moord die ze in het begin van het boek pleegde. Tot op ongeveer een vierde van het einde is dit ook het verhaal dat domineert. Plotseling lijkt het dan alsof de moorden in Nederland dringend opgelost moeten worden en dat wringt toch een beetje. De ontknoping komt voor mij een beetje geforceerd over.
Soraya Vink weet het karakter van hoofdpersonage Elvira Selas heel goed te schetsen: een harde tante die het liefst alleen werkt, die niet goed weet hoe ze met collega’s moet omgaan, maar die vooral bang is andere mensen mee te sleuren in haar eigen ondergang. Die karaktertekening van Elvira Selas vind ik meteen ook een van de sterke punten van Persona. Of ik van de andere personages hetzelfde kan zeggen? Daar ben ik nog niet helemaal uit. De focus ligt toch vooral op Elvira.
Al bij al is Persona een sterk debuut. De plot zit goed in elkaar, het hoofdpersonage is goed uitgetekend en je kan je afvragen of we nog meer van Elvira te horen zullen krijgen. Voor mij is Soraya Vink als auteur een sterke debutant, met groeipotentieel. | 1pos
|
Van deze Nederlandse schrijver had ik nog nooit wat gelezen (en ook nog nooit gehoord volgens mij), maar deze verhalenbundel beviel me prima. Wat me meteen opviel is dat Van Essen een fijn oog voor het absurde heeft. Wat preciezer: hoe doodgewone mensen in absurde situaties terechtkomen. Het eerste verhaaltje, dat gaat over een persoonsverwisseling tussen Richard Dawkins en God is wat dat betreft een vreemde eend in de bijt, want voor het overige komen er geen 'BN'-ers of iets dergelijks aan te pas. Wel hele gewone mensen, die in bizarre situaties komen, zoals een appartementsbewoner die twee gruwelijk dikke 'Air-BNB'-ers naast zich krijgt te wonen, of (nog veel vreemder) een (ex-)student die betrokken raakt in een opzetje om met twee fietsen naast elkaar te fietsen zonder het tussen die beide fietsen spinnenwweb te verbreken.
Het mooiste vond ik echter nog de verhalen waarin Rob van Essen dichter bij zichzelf blijft, zoals die verhalen over de 'legendarische' vroeggestorven vriend Scipio en de verhalen over zijn vader en Oom Evert. Bij die verhalen merk je ten volle dat deze schrijver toch wel echt een fijn pennetje heeft!
Hiermee vond ik dit boek over het geheel zeer goed te genieten. En kan ik volledig instemmen met de andere twee Hebban-recensies: dit is een fantasievolle bundel waar het vertelplezier van af spat! Erg goed gedaan! | 1pos
|
De cover van Ciao Sicilia neemt je gelijk mee naar de smalle Italiaanse straatjes en geeft een warm vakantiegevoel. Met de inleiding op de achterflap weet Marelle Boersma gelijk duidelijk te maken dat Anne niet zomaar vertrekt, de nieuwsgierigheid word hiermee al gewekt voor wat er met haar aan de hand is. En die nieuwsgierig weet ze in het eerste hoofdstuk al om te zetten in een beginnende spanningsboog, die je vooral merkt in de onrust in hoofdpersonage Anne. Deze zorgzame, intelligente, creatieve vrouw toont haar moedige kant door voor een ander leven te kiezen, een keuze die nogal wat complicaties met zich meebrengt. Het is Marelle Boersma goed gelukt om van Anne een vrouw te maken met wie je mee gaat voelen, een vriendin waarvan je enkel kan hopen dat ze vind wat ze zoekt. De Siciliaanse familie waar Anne mee te maken krijgt heeft duidelijk een duister tintje en komt geloofwaardig over in deze wijze waarop de personages hun rol in deze familie vervullen. De oude Maria is een dame die je in je hart sluit, ook al laat Boersma wel duidelijk haar donkere kant zien, in tegenstelling tot haar norse man die duidelijk de leiding heeft over zijn consiglieres. Gelukkig komt Anne in het dorpje ook de lieve, zachte Isabella tegen en de jonge Gigi, een tiener die je regelrecht in je hart sluit. Echtgenoot Benny komt over als een manipulatieve, criminele man en dit blijkt ook duidelijk uit de manier waarop hij vriend Daan weet te overreden op zoek te gaan naar Anne. Met de verhaallijnen van Anne die haar weg probeert te vinden op Sicilia en daarbij haar best doet haar eigenheid en passie te behouden en daarnaast de zoektocht van Benny en Daan neemt Boersma je mee in een spannend verhaal waarin je blijft lezen om te ontdekken hoe alles in elkaar steekt. Op een mooie manier laat ze zien dat liefde en vriendschap in ieder leven van belang zijn, dat openheid, eerlijkheid en staan voor wat je vind kunnen leiden tot een ander leven. De warmte die van het boek afstraalt maakt dat je je op Sicilie waant en de heerlijke verhalen over de Modica chocolade maken dat het water je in de mond loopt, dus lekker in de zon gaan zitten lezen met een kop thee en een blok chocolade maken deze leesbeleving nog intenser. | 1pos
|
Zeer aangrijpend verhaal. Een zwaar onderwerp, boeiend geschreven en je wordt helemaal meegezogen in het verhaal. Een echte aanrader. | 1pos
|
Geen gelul, mensen: Mysliwski's "De horizon" is een ultiem meesterwerk. Het blies mij zelfs nog harder van mijn sokken dan al zijn andere zo geweldige romans, en ik snap meteen waarom de vertaler dit boek betitelt als "mijn lievelingsroman van mijn favoriete auteur". Alle 622 pagina's las ik in koortsachtige euforie, meteen daarna las ik ze opnieuw in nog koortsachtiger euforie, en eigenlijk wilde ik daarna weer opnieuw beginnen. Wat een boek, mensen. Wat een boek. Waarom heeft deze man de Nobelprijs nog niet!? En waar blijft het standbeeld voor zijn vertaler Karol Lesman!?
We volgen in deze - naar verluidt deels autobiografische- roman de herinneringen van Piotr aan zijn kindertijd. Eerst woonde hij met zijn familie (vader, moeder, ooms, tantes, oma en opa) in een zeer kleurrijk beschreven plattelandsdorp. Maar gedwongen door frontverschuivingen in de Tweede Wereldoorlog verhuizen vader, moeder en Piotr naar een souterrain in een kleine stad, bij de dames Poncka: mysterieuze luxe-prostituees, die voor Piotr een soort engelen lijken, maar soms ook zussen, soms ook ideaalbeelden van schoonheid of van eerste nauwelijks besefte erotische vervoering. Vader en moeder dromen, net als de dames Poncka overigens, op even meeslepende als vergeefse wijze van betere tijden, en lijken voor zichzelf en voor elkaar het besef te verzwijgen dat die nooit zullen komen, omdat vader dodelijk ziek is en elke dag verder op weg is naar de dood. Aan dat alles denkt Piotr een boek lang terug: de idyllische hoewel door de oorlog ook angstige en zorgelijke plattelandstijden, de tijden in die merkwaardige stad bovenop een steile heuvel, de tragiek van zijn vader, de wanhoop van zijn moeder, zijn eigen ontwakende prachtige maar helaas gedoemde liefde voor Anna, en veel meer.
De wijze nu waarop Piotr aan dit alles terugdenkt is van werkelijk netvliesscheurende schoonheid. "De horizon" is namelijk geen simpele herinneringsroman, maar een verbluffend weefsel van meanderende vertakkende en in elkaar resonerende verhalen. Waarbij elk verhaal verbijstert door zijn kleurrijkheid, zijn poëtische rijkdom, zijn vitaliteit, de enorme levendigheid van zelfs zijn meest marginale personages en van zelfs zijn meest zijdelings beschreven gebeurtenissen, zijn ongehoord originele en voortdurend verrassende beeldspraak, en zijn onnavolgbare kronkelwegen. Want elk verhaal slaat associatieve zijpaden in, die weer tot andere associatieve zijpaden leiden, die weer tot andere leiden, en zo tot in het oneindige. Mede daardoor leidt het ene verhaal ook tot het andere en onophoudelijk tot nog weer andere. Alsof alles wat in deze roman gebeurt meerdere mogelijke oorzaken heeft, die allemaal een eigen kleurrijk en poëtisch verhaal verdienen en zelfs vereisen. Maar ook alsof alles wat Piotr zich herinnert associatieve of toevallige resonanties heeft met iets anders, bijvoorbeeld met een gebeurtenis die veel eerder of juist veel later voorviel of met een voorwerp uit een geheel andere tijd, ruimte en levenssfeer. Want "De horizon" meandert volkomen onchronologisch door tijd en ruimte. Geen enkel ding in "De Horizon" is alleen maar dat ding, en geen enkel voorval alleen maar dat voorval: alles is onderdeel van een zich voortdurend vertakkend verhaal, dat bovendien associaties oproept met andere zich voortdurend vertakkende verhalen. Daardoor moet je als lezer voortdurend switchen tussen verschillende tijden, ruimtes, toonsoorten en stemmingen. Want een hilarisch verhaal over adolescente of zelfs al volwassen Piotr kan zomaar omslaan in een tragisch verhaal over piepjonge Piotr, en dat weer in een onbestemd weemoedig verhaal over Piotrs aandoenlijke, woedend het hele leven vervloekende oom in een nog weer heel andere periode. En daardoor verandert alles ook voortdurend van betekenis, omdat er immers steeds nieuwe associaties ontstaan die weer nieuwe kleuren, sferen en perspectieven toevoegen aan het toch al onuitputtelijke beeld dat je jezelf als lezer van iets of iemand hebt gevormd.
De onderwerpkeuze is vaak verrassend te noemen. Tientallen pagina's lang volgen we bijvoorbeeld hoe kleine Piotr samen met zijn wanhopige moeder zoekt naar zijn verloren schoen, en hoe ze daarbij allerlei landwegen, akkers en dorpen doorlopen. Maar dat ogenschijnlijk uiterst magere onderwerp verveelt geen moment, door Mysliwski's ongeëvenaarde vertelkunst, maar vooral omdat het verhaal van de verloren schoen vooral voor de moeder veel meer is dan alleen dat. Want in dat verlies, en in de ellenlange, volkomen van de hak op de tak springende tirades daarover van de moeder, culmineert al haar frustratie over alle misère in haar zo teleurstellende leven. Die frustratie wordt niet geanalyseerd of verklaard, maar voelbaar gemaakt in haar tirades en in de eindeloze en vergeefse zoektocht naar de verloren schoen. En dat wordt verhevigd in de associatieve zijpaden die deze zoektocht met zich meebrengt: de beschrijving van een door de oorlog volkomen onttakeld heiligenbeeld, de meanderende gedachten over de vergeefsheid van heiligen in deze door God verlaten en bovendien onoverzichtelijk veelvormige wereld, de korte en feitelijk volkomen zijdelingse ontmoeting met een veerman die nergens aarden kan want het stromende water is zijn element, de associaties van de verloren schoen met stropdassen die ook weer hele werelden oproepen van verloren tijd en zeer aan het leven lijdende personen, of met tango's die hele werelden van verlies en intens verlangen vertegenwoordigen, waarbij die tango's in andere verhalen (en dus in eerdere en latere hoofdstukken uit dit boek) weer heel andere maar net zo intense smarten vertegenwoordigen..... enzovoort enzovoort. Dus ja, het verhaal gaat om een schoen, maar draait uiteindelijk om een pluriforme wereld vol rijkdom aan tragische, komische en poëtische details. Bovendien draagt dit kronkelende verhaal weer veel bij aan het ontroerende portret van Piotrs markante maar tragische moeder.
Zo gaat het dus vaker in dit boek: een verhaal over een simpele verloren schoen loopt helemaal uit de hand, en wordt een verhalenweefsel over een wereld. En een suggestief portret vol geheimen van een voor Piotr belangrijke persoon. Zo gaat het bijvoorbeeld ook met zijn moeders recepten: "Toen ik [ mijn moeders recepten] na haar dood in het fornuis verbrandde, kon ik mij dan ook niet aan de indruk onttrekken dat de bladzijden van mijn moeders dagboek door mijn handen gingen, want zij vormden de enige optekening van haar leven die ze had achtergelaten. Ik moest zelfs denken aan archeologische kleitabletten die in symbolen van gerechten leken opgetekend om iedereen die maar een poging wilde doen het geheim ervan te doorgronden om de tuin te leiden. Ik kon dus slechts vermoeden dat ze er de eenzaamste van haar gedachten, verzuchtingen, verlangens, spijt, angsten, tranen in had verborgen en die ze noch aan mijn vader noch aan mij had verraden en die ze misschien ook wel voor zichzelf had willen verbergen". Ook fraai is de rustige wijze waarop meneer Jaskola, een vriend van de familie, zijn paarden voor de wagen ment, en hoe daaruit een portret ontstaat van zijn persoon: "Hij hield ervan als die paardenachtersten zo voor hem wiegden. Dan wiegde er ook iets in hem. Hij kon zo kwaad zijn zoveel hij wilde, hij hoefde maar op de wagen te gaan zitten, de leidsels ter hand te nemen, de zweep, en onmiddellijk begon er iets in hem te wiegen en verdween zijn woede. [...] Toen zijn dochter overleed, huilde hij niet, want tot wie moest hij huilen? Het was voldoende dat de vrouw huilde. Hij spande de paarden in, ging op de wagen zitten, pakte zijn zweep, de leidsels en zo reed hij de stad rond, totdat het, mijnheer, donker werd. Soms dutte hij in en als die achtersten zo voor hem wiegden, dan droomde hij altijd van zijn dochter, hoe hij haar in zijn armen of op zijn schoot wiegde, want vaak zette hij haar op zijn knieën en wiegde haar". Prachtige passage, vind ik, subliem door zijn gesublimeerde verdriet. Inspirerend ook door zijn originaliteit: wiegende paardenachtersten die vertroosting symboliseren, dat zie je niet vaak. En prachtig is ook dat deze passage niet alleen een suggestief beeld geeft van het verdriet van meneer Jaskola, maar ook van Piotrs verdriet. Want in het verhaal waaruit ik nu citeer zit hij naast meneer Jaskola op de bok. En in de wagen ligt een doodskist, met daarin Piotrs net gestorven vader. Wie weet wordt ook Piotr zelf gewiegd? In elk geval is de wiegende droefheid en troost die meneer Jaskola kenmerkt onlosmakelijk onderdeel geworden van de droevige veelvormige wereld die Piotr zich herinnert en zal blijven herinneren.
"De horizon" bevat weinig analyse of duiding of verklaring, want alles mondt uit in een zich eindeloos vertakkend verhaal en elk verhaal is ook zonder die vertakkingen al onuitputtelijk. De roman als geheel is dan ook onmogelijk samen te vatten, te meer omdat veel van de verhalen ineens worden afgebroken en pas veel later worden hernomen, en omdat er veel in de verhalen ongezegd blijft. Alsof de ongeremd vertellende Piotr vaak het open einde verkiest boven de definitieve conclusie, het geheim boven de oplossing. Maar ook alsof Piotr sommige zaken te pijnlijk vindt om te vertellen, en daarom alleen in fragmenten en cliff hangers vertelt over het sterven en de begrafenis van zijn vader, en alleen in zinspelingen over de doem die over zijn eigen huwelijk hing. Een indruk die nog versterkt wordt door de vreemde volgorde waarin Piotr de dingen vertelt, waardoor het lijkt alsof hij sommige verhalen bewust of onbewust uitstelt. Maar tegelijk onderstreept dit ook dat zijn geheugen geen enkel lineair of chronologisch patroon wenst te volgen, en dat zijn weefsel van verhalen dus ontsnapt aan analyse en logica. Bovendien is suggestie in dit boek belangrijker dan verheldering, want alleen in geheimen wil Piotr wonen. De eerste zin van het boek gaat bijvoorbeeld over "Dat kleine, schriele mensje op de foto, met die opengesperde ogen": Piotrs vader. Uit die foto, waar ook kleine Piotr zelf op staat, vloeit op associatieve wijze een sfeervolle zondagse wereld voort die juist niet op die foto staat: van de hele familie op de boerderij, waar Piotr en vader nu even niet bij zijn want ze zijn uit wandelen. Maar een tijdje later gaat het dan toch weer over die opengesperde ogen op de foto: "misschien zagen ze in de helderheid van deze zon, terwijl ze hun blik over de horizon heen tilden, plotseling iets wat slechts in een bovennatuurlijk zien voor menselijke ogen toegankelijk is en waarin ze onthutst niet willen geloven". Nog weer wat later heeft Piotr, na eerst allerlei wonderlijke anekdotes met ons te hebben gedeeld over de fotograaf in kwestie, het over de "toegeeflijke triestheid die ergens diep op de bodem verborgen lag" van deze ogen, over hoe ongelovig zijn vader in de camera kijkt, en zegt hij "misschien hadden alle volwassenen toen wel zulke ogen, maar was dat zolang ze leefden niet te zien en komt dat pas op foto's uit die jaren naar voren, als de door de lengte van de herinnering reeds vermoeide foto's verbleekt, vergrijsd zijn". Vooral door nog weer veel latere passages in latere hoofdstukken krijgen deze zinnen hun volle geladenheid: die opengesperde ogen zijn de ogen van iemand die zijn nakende dood voorvoelt. Maar letterlijk gezegd wordt dat niet, zoals ook de bijbehorende wanhoop niet wordt benoemd, en zoals ook de gevoelens daarover van zoon Piotr onbenoemd en onverklaard worden gelaten. Er is alleen dat verhaal over een foto, waarop een schriel mensje staat met onnatuurlijk opengesperde ogen. En ja, natuurlijk is dat verhaal van wanhoop doordesemd, maar die wanhoop wordt niet breed uitgemeten of geëxpliciteerd, maar alleen tussen de regels door opgeroepen. Wat trouwens dankzij de meesterlijke pen van Myslikwski wel heel doordringend gebeurt.
Deze roman is dus een ongehoorde lappendeken van meanderende en zich vertakkende verhalen, waarin veel tantaliserende open plekken worden opengelaten en waarin veel alleen tussen de regels door wordt gezegd. Elk verhaal is vol mysterieuze pracht, bovendien versterken alle verhalen elkaars pracht en verdiepen zij elkaar mysterie. Dat mysterie is steeds heel fascinerend, maar ook vaak volkomen doorregen van wanhoop en melancholie. Niet alleen door alle dood en alle teleurstelling, maar ook door de wellicht mede daardoor geïnspireerde overtuiging van de hoofdpersoon dat alle schoonheid door de dood is heengegaan, en dat "vastheid van het geheugen de maat [is] van de wanhoop en wanhoop is immers niets anders dan de trotse en geduldige verbintenis van de mens met zichzelf". Daarom verwijlt hij bij graven en herinneringen aan de doden, om de "pijnlijke gevoeligheid te ervaren hoe ook ik hen volg in de dood en niet alleen in de wereld om hen heen. En wel zo alledaags, zo gewoon dat die gevoeligheid verrukking wordt, alsof ik oog in oog sta met het meest verheven geheim van de schoonheid. Ik wil wegzinken in dit sterven als in een bloeiende weide en kijken naar de zon die boven mij uitdooft". En die melancholie voel je in alle verhalen, uiteraard vooral tussen de regels. Tegelijk staan veel verhalen bol van intens en onmogelijk verlangen: niet alleen in de eerder genoemde dromen van Piotrs vader en moeder, maar nog sterker in even onmogelijke als aanstekelijke dromen van hemzelf en anderen om te kunnen lopen over de altijd wijkende horizon. Dus om de even illusoire als onverbiddelijke grens tussen hemel en aarde te kunnen gebruiken als nieuw looppad. En stiekem vermoed ik dat die onmogelijke droom wel eens in verband zou kunnen staan met de wanhoop: alsof de ultieme, door wanhoop en dood doordrenkte schoonheid waar Piotr vaak melancholisch over fabuleert tegelijk ook de droom is om te kunnen lopen over de horizon. Of te kunnen kijken voorbij de horizon, en dus verder dan eigenlijk mogelijk is, omdat de van wanhoop doordesemde schoonheid (of: de schoonheid die nog enige vorm kan geven aan de wanhoop) alleen daar bij benadering kan worden gezien. In elk geval lijkt zoiets als gewone schoonheid zonder wanhoop en dood voor Mysliwski niet te bestaan, want wanhoop en dood zijn voor hem kennelijk alomtegenwoordig. Maar even wezenlijk is dan ons vermogen om enige vorm te geven aan onze wanhoop, door de schoonheid van literatuur en kunst. En vooral de schoonheid die voelbaar wordt dankzij het creatieve, fabulerende, voortdurend associërende en daardoor steeds nieuwe perspectieven openende geheugen, zoals dat gedemonstreerd wordt in "De horizon".
Het zal duidelijk zijn: ik bewonder dit boek mateloos. Vanwege de enorme kracht en originaliteit van elk verhaal op zich en de enorme variatie en rijkelijke veelheid van de verhalen. Vanwege de wijze waarop die verhalen in elkaar resoneren en doorlopen, zodat ze elkaars kracht nog vergroten en elkaars mysterie nog verdiepen. Vanwege de enorme wanhoop en tragiek die tussen de regels door in prachtige, suggestieve beelden voelbaar wordt gemaakt. Maar vooral vanwege de enorme schoonheid die uit dit alles opstijgt. Ik word helemaal weggeblazen door de tragiek, wanhoop en weemoed die in alle verhalen zo pregnant naar voren komt. Maar ik word nog harder weggeblazen door de prachtige vorm die deze wanhoop krijgt, dankzij Mysliwski's unieke vertelkunst. | 1pos
|
en zal vooral veel meisjes aanspreken,Lauren DeStefano, een jonge schrijfster uit Amerika, debuteert met Verwelken. Al op jonge leeftijd schreef ze verhaaltjes op servetten in restaurants en tijdens de vele wiskundelessen. Ze studeerde Engels en kreeg veel steun van haar leraren, waardoor ze gelukkig verder is gegaan met schrijven. Met Verwelken heeft DeStefano zeker al velen fans aangetrokken en dit kunnen er alleen nog maar meer worden. Deze nieuwe serie gaat over Rhine, een meisje van zestien jaar dat samen met haar tweelingbroer Rowan probeert te overleven in een wereld waarin van alles mis is...
Enkele jaren geleden werd een poging gedaan om een gevaarlijke kinderziekte te bestrijden met allerlei experimenten. Tegen de verwachtingen in werd dit de mensen juist fataal. Door een mislukt experiment konden de kinderen niet ouder worden dan vijfentwintig jaar. In je vijfentwintigste levensjaar zou je onherroepelijk sterven aan een virus waar nog geen medicijn voor is gevonden. Rhines ouders zijn overleden, waardoor zij en Rowan zelf moesten zien te overleven in een wereld vol geweld en diefstal. Maar naast deze misdrijven was er nog een groter gevaar voor Rhine en haar broer: ontvoeringen. Heel veel rijke families die de stamboom niet wilden laten uitsterven, 'regelden' vrouwen voor hun zonen. Deze vrouwen werden bruiden genoemd en dienden enkel en alleen om kinderen te baren. Rhine werd zon bruid. Ze werd ontvoerd en verkocht aan Linden, de zoon van Meester Vaughn. Deze Meester Vaughn is een van de Ouden, de mensen die nog niet geïnfecteerd waren met het virus en dus nog normaal oud konden worden. Hij probeert uit alle macht en op alle denkbare manieren zijn zoon in leven te houden door onderzoek te doen naar een medicijn. Hierbij ontziet hij niets en niemand om resultaat te boeken. Rhine ontdekt dat er met de vorige vrouw van Linden iets heel ergs gebeurd is. Iets waardoor Rhine zo snel mogelijk uit het huis moet zien te ontsnappen. Maar ze moet opschieten want haar tijd is bijna op.
Verwelken is een vlot geschreven verhaal over een wereld waarin je waarschijnlijk nooit met je eerste rimpels te maken krijgt, en zal vooral veel meisjes aanspreken. DeStefano beschrijft de karakters van de personen heel goed en op een gegeven moment hoop je zelf ook dat de dappere Rhine zal weten te ontsnappen. Dit verhaal over liefde, bedrog, gevaar en intrige is een uitmuntend debuut van schrijfster Lauren DeStefano en het is slechts afwachten wat het vervolg ons zal brengen! | 1pos
|
Een doorsnede van het oeuvre van Annie M.G. Schmidt en tegelijk een overzicht van haar figuurtjes. Sprookjes en gedichten met heel veel humor die zowel geschikt zijn voor (erg) jonge lezers als om voor te lezen - enige expressie is dan wel vereist. De bijbehordende tekeningen zijn niet alleen illustratief bij de tekst maar vanzichzelf ook grappig, jammer dat ze, zoals vaak, in het ebook nogal klein uitgevallen zijn. 1 van de grootste, bekendste en meest geliefde nederlanse schrijfsters van kinderverhalen op haar best. | 1pos
|
helemaal geweldig, enthousiasmerend, persoonlijk, "lekkere"stijl | 1pos
|
Een dik, zwaar, hardcover voorleesboek voor kindjes vanaf 4 jaar of om zelf in te lezen vanaf zo’n 7 jaar. Ieder verhaaltje beslaat iets meer dan een pagina, helemaal als er een fleurige illustratie van Jolanda van der Burgt bij getekend is. Bij gebrek aan een inhoudsopgave heb ik in een ijverige bui de verhaaltjes geteld. Zodoende kwam ik er achter dat Krista Okma ons in de mailing probeert te nemen. Er zijn gelukkig meer dan 100 voorleesverhaaltjes!
De hoofdpersonen Sem & Hammie de Hamster, zijn knuffel, maken van alles mee. De eerste dag groep 3, de tandenfee komt op bezoek, , er heersen luizen, maar ook verliefd zijn en het overlijden van grootopa komen aan de orde. Kortom het kleuterleven in een dop. De verhaaltjes lenen zich goed als afsluiting van een drukke dag. Ook pakt de schoolmeid het boek regelmatig in de ochtend, voordat ze ‘binnen’ mogen komen, om haar zusjes uit voor te lezen. Wij hebben Sem, Hammie en vriendjes in ons hart gesloten.
‘Sem & Hammie’ van Krista Okma, Clavis Uitgeverij 2015.
/Lmcmr | 1pos
|
Aan de binnenkant van de zilverkleurige cover kijkt auteur en journalist Will Storr droefgeestig de wereld in. Niet geheel onterecht; de titel van dit werk had ook kunnen zijn: Het gevaar van onze neoliberale wereld. Vrolijk word je daar niet van.
Storr is een voorzichtig man; hij dekt zich aan alle kanten in, weet dat hij vooroordelen heeft en zegt dat hij niet gevrijwaard is van fouten. Dit geeft de lezer ruimte voor zijn of haar eigen ideeën, zonder het gevoel te hebben dat er iets opgelegd wordt. En deze eigen inzichten die komen er beslist na het lezen van Selfie. Zijn boek neemt de effecten van het hedendaags neoliberalisme op ons persoon, onder de loep. Dit wordt gedaan aan de hand van acht hoofdstukken die Boek Nul tot en met Zeven heten.
Begin jaren 90 groeide de stroming van het zelfvertrouwen uit tot een ware rage. Zelfvertrouwen werd het maatschappelijk vaccin genoemd. Het devies uit die tijd was: het hebben van weinig zelfvertrouwen veroorzaakt de meeste problemen in de samenleving. In de VS was vanuit de regering inmiddels al een taakgroep ter bevordering van zelfvertrouwen ontstaan met de conclusie: zelfvertrouwen is de kern van alles. Saillant detail is dat Storr tijdens zijn onderzoek ontdekte dat deze conclusie –want nooit aangetoond- van deze taakgroep van invloed is geweest op de Amerikaanse cultuur en vervolgens ook elders in de wereld. Door de samenleving op alle gebieden tot een groot concurrentiespel te maken, werd het hebzuchtige tijdperk ingeluid: het competitief individualisme (neoliberalisme). Er ontstond een revolutie van het zelfbeeld.
Storr probeert antwoorden te vinden op de vraag en tevens ondertitel: Hoe we zo bezeten zijn geraakt van onszelf, en wat het met ons doet, en reist af naar het bekende Esalen Instituut in Big Sur, Californië, dat floreerde in de jaren 80 en 90. Het instituut waar bekende psychologen werkten en beroemdheden hun therapie ondergingen. Daar stond persoonlijke groei bovenaan als remedie voor psychologische aandoeningen. Behalve therapie (encounter) was het ook een begunstiger voor spirituele praktijken waarbij vooral de God van het eigen ik werd aanbeden. Waarom Esalen zo populair was: je had al je aandacht en energie gericht op het meest fascinerende subject op aarde: jezelf.
Storr kijkt, onderzoekt, luistert naar zichzelf, schrijft openhartig zijn eigen verhaal en trekt conclusies. Hij bezoekt een klooster, spreekt en interviewt millennials (volgens onderzoek de meest narcistische generatie ooit), en boort diverse andere bronnen aan, zoals literatuuronderzoek, wetenschappelijke publicaties en interviews met hoogleraren. Hij haalt veel bevindingen uit de sociale psychologie en uiteindelijk komt hij tot de conclusie dat individualisme ons verwijtend maakt, oordelend en niet vergevingsgezind. Wat goed is voor het eigen ‘ik’ is belangrijker dan wat goed is voor een ander. Precies een aantal kenmerken van narcisme!
Wat logischerwijs niet ontbreekt, is het effect van ‘het monster dat we gecreëerd hebben’: de smartphone en de sociale media. Sociale media zijn een uitermate neoliberaal verschijnsel. Waarbij het ik tot een spel is gemaakt, onze identiteit tot een pion die wedijvert om likes en vrienden. Waar je slechts winnaars en verliezers hebt. En de gevolgen mondiaal: afnemende empathie, toenemend narcisme. Sinds de opkomst van de sociale media is het aantal gevallen van psychische aandoeningen zoals eetstoornissen en automutilatie in de VS en Engeland met 30% gestegen. En dan hebben we het nog niet gehad over de ontstellende statistiek voor zelfmoord.
Selfie leest als een spannende intrige over het huidige perfectionistische tijdperk, vrije toekomst, persoonlijke vrijheid en individualisme. Onderzoeksverwijzingen en andere noten zijn zonder vermelding in de tekst, achterin het boek te vinden, dat leest rustig. Storr heeft een helder pleidooi: vergelijken is fout; bedenk andere manieren om een betekenisvol leven te leiden. Deze man zet iets geweldigs neer! Hij mag best wat vrolijker kijken op de cover. | 1pos
|
Alweer een ontvoeringsverhaal dacht ik eerst, maar neen, het is weer heel anders dan Wisselspel van Mary Morgan en De bewoonde wereld van Nicci French. Er zit heel veel spanning in en je wordt telkens op het verkeerde been gezet omdat er soms alleen gesproken wordt over 'hij' of 'zij' en je later eigenlijk totaal niet meer weet wie nu wie is. Clara is ontvoerd voor de ogen van haar dochtertje en haar man gaat zich verdacht gedragen. Er blijken meer ontvoeringsslachtoffers te zijn en bijna op het einde denk je dat het verhaal uitgaat als een nachtkaars totdat je merkt dat het verhaal nog helemaal niet afgelopen is.
Het verhaal gaat ook over wraak, wanhoop en verdriet en het is ook heel actueel: daders die door goede advocaten vrijgesproken worden en die later weer opnieuw in de fout gaan. Na het lezen van dit verhaal ben ik blij dat ik geen advocaat ben. Het klinkt zo mooi: iemand verdedigen, maar daardoor lopen criminelen vrij rond. | 1pos
|
Ja ik ben echt heel positief over dit boek. Ik las de achterkant en dacht meteen hmmm wat zou er aan de hand zijn in dit verhaal. Nou vond het echt enorm interessant en spannend! Ik heb heel vaak op het puntje van mijn stoel gezeten en een slapeloze nacht gedraaid omdat hij uit moest hahah. Dikke aanrader. Heb het boek ook aan mijn vrienden gegeven en die vinden hem ook enorm spannend. | 1pos
|
Voor eenieder die het leuk vind om in de levens van anderen te duiken - ditmaal deels gezien door de ogen van hun vaders, deels beschreven vanuit observaties, bespiegelingen en gegraaf in het geheugen van Hugo Borst zelf - geeft dit boek een inkijkje in het leven van, meest voetballers als, Jan van Beveren, Coen Moulijn, Marco van Basten, Robin van Persie, Michel Boerebach, Emmanuel Ebiede (Ebi) en de zonen van Faas Wilkes ............ maar ook anderen zoals fotograaf Jerry Lampen, zijn eigen zoon Charlie en Sparta-fan Barbara.
Borst beschrijft alles met veel gevoel voor de mens achter de BN'er, met empathie voor de tragiek van grote en kleine drama's in hun leven, maar ook met een vleug humor en rake beschrijvingen van de persoon in kwestie. Hij maakt daarmee kleine biografieën die vaak slechts inzoomen op een periode in hun leven zonder de pretentie volledig te zijn of een compleet levensverhaal te noteren.
Hij heeft zijn nuchterheid en bespiegelend en relativerend vermogen ingezet om alle verhalen, maar ook een aantal korte anekdotes, eerlijk, gevoelig en humoristisch te beschrijven zonder iets van voyeurisme of sensatiezucht. Een integere kijk in het leven van anderen dus, hetgeen mooie verhalen oplevert met humor en medeleven, geen medelijden. Geen saaie opsomming van een leven enkel in het teken van voetbal met droge feiten en de bekende heldendaden van de voetballer in kwestie, maar juist de persoonlijke noot voert hier de boventoon. | 1pos
|
at lees ik toch graag de boeken van Kader Abdolah! Weer een geweldig werk.
Abdolah gebruikt een oud manuscript van een Perzische sjah die een reis door Europa onderneemt om verschillende verhalen uit verschillende tijden met elkaar te verbinden.
Ten eerste het verhaal van de Perzische sjah, die zich gaande zijn reis realiseert dat de tijd van de oude koningen voorbij is. Dus ook zijn tijd. Dat er grote veranderingen opkomst zijn die ouderwetse autoritaire leiders ten val zullen brengen. Hij schetst een koning die gewend is aan autoritair leiderschap en zich heeft weten te handhaven dmv een zekere mate van terreur. Maar ondanks dat is deze koning niet onsympathiek en zeker niet dom.
Ten tweede verbindt hij het verhaal van de sjah met dat van zijn eigen vlucht naar Europa. Zijn komst naar Nederland en de wijze waarop hij zich in een nieuw land heeft weten te ontwikkelen en uiteindelijk onderdeel wordt van de Nederlandse samenleving.
Ten derde verbindt hij de reis van de sjah met de vluchtelingencrisis waarin Europa zich thans bevindt en de gevolgen ervan.
En tenslotte ook de komst van vrijzinnige vrouwen die voor zichzelf kiezen en het recht daarop opeisen.
Geniaal! | 1pos
|
De vrouwen van kasteel Deverill is een prachtig verhaal over vriendschap en liefde dat speelt tegen de achtergrond van het magische Ierse landschap en de grimmige onafhankelijkheidsoorlog.
De eerste scene, waarin je leest wat er van kasteel Deverill is geworden, is sterk en levendig geschreven en zorgt ervoor dat je wil weten hoe het zover gekomen is. De jonge hoofdpersonen - de eigenzinnige Kitty Deverill, haar lieve vriendinnetje Bridie, het luchthartige nichtje Celia en de Ierse Jack - nemen het vanaf daar over. Ze zijn zo sprankelend en levensecht neergezet door de schrijfster dat je direct een verbondenheid voelt met minstens een van deze karakters. De tegenstellingen (en daardoor onmogelijkheid) van hun vriendschap (Anglo-Ierse adel vs Iers en adel vs bediende) levert tal van ontroerende en ook spannende scenes op. Vervolgens brengt het mooie Ierse landschap en de oude familielegende van de Deverills een stukje magie in het verhaal. Deze hele mix maakt dit een bijzonder goed verhaal dat je naar binnen zuigt en niet meer loslaat. Het verhaal is met veel vaart geschreven doordat de, niet al te lange, hoofdstukken voortdurend wisselen van de ene naar de andere persoon en de gebeurtenissen volgen elkaar in tempo op.
Zoals het een feelgood roman betaamt zit er een liefdesverhaal in, maar het wordt nergens te zoetsappig. Dit heeft te maken met het feit dat de hoofdpersonen nog jong zijn en pas hun eerste stappen op het liefdespad zetten. En ook de grimmige onafhankelijkheidsoorlog en de rollen die de hoofdpersonen hierin spelen geven het verhaal een flinke dosis gewicht en spanning. Een bijzondere mix! Hou je normaal niet zo van feelgood romans? Dan zou je dit boek zeker eens een kans kunnen geven! | 1pos
|
De waanzin van een Oostenrijkse kladschilder drijft miljoenen mensen in de dood. Die domme Duitsers toch die zich voor het nazikarretje laten spannen. Hoe voorzichtig je moet zijn met generaliseren leert Ellen Marie Wiseman met haar prachtige debuutroman. Ze voert ons het leven binnen van een gezin dat in de Heimat de volle laag aan oorlogsgruwelen over zich heen krijgt. Dat geldt met name voor Christine Bölz en haar Joodse vriend Isaac. Ze zien hun oprechte liefde besmeurd door de opkomst van een terreur die stilaan een volk verlamt, waaraan het geen weerstand kan bieden. Zo in de geest van: alles beter dan de dwangbuis waarin de mogendheden ons na de Eerste Wereldoorlog hebben gestopt. De kracht bij de massa ontbreekt om net als de familie Bölz en voormalige generaal Erich Ludendorff de valsheid en de verschrikking van de demagoog Hitler te doorzien. De weg van hoop naar wanhoop ligt bezaaid met miljoenen lijken. We kennen de verhalen van deze kant; zijn verbitterd over de drogreden die ligt opgesloten in 'Wir haben es nicht gewusst'.
Wiseman laat zien dat er voor veel Duitsers geen ontkomen aan is. Dat openlijk verzet zich laat meten met de onverschrokkenheid van de ondergrondse. Sterker nog, die leidt aan gene zijde tot een zekere dood, waaraan geen ontsnappen mogelijk is. Bij de familie Bölz blijft net als bij het overgrote deel van de Duitsers die de verdorvenheid van het nazisme doorzien, het verzet in het hart bevoren. De ellende die de familie doormaakt, de noden die het met zich mee brengt, het ontmenselijken van de Joden die zich loyale Duitse staatsburgers tonen, beschrijft de auteur met groot gevoel.
Ze schrijft een boek dat je meevoert, een verhaal dat beklijft. De liefde tussen Christine en haar Isaac wordt veelvoudig op de proef gesteld. Ontberingen slopen beetje bij beetje de moed, vreten de zin van het leven aan, maar kunnen de hartstocht nooit helemaal doven. Door de nazi’s als kanonnenvlees gebruikt, door de Russen verkracht, door de Amerikanen geminacht. Het gezin Bölz maakt het allemaal mee. De misdadigers brengen met hun lage listen de geallieerden in een tijd van opperste verwarring op een dwaalspoor in een doordachte poging om zelf aan de gevangenis te ontsnappen. Het ritueel van de zwijgende kerk, de angst die regeert en het geweld dat triomfeert.
Wiseman moet diep geraakt zijn door de verhalen van haar Duitse moeder over de beproevingen die ze in de kindertijd moet doorstaan. Ach, en dat een pruimenpit na lange tijd geen teken van leven geeft en in korte tijd erna ineens tot een krachtige jonge boom uitgroeit mag wat onwaarachtig zijn, dat is zoveel wat zich in vijf bange jaren ontvouwt eveneens. Ware liefde overwint alles. Maar tegen welke prijs? Een verhaal dat misschien voor verklaarde tegenstanders van gezamenlijk herdenken iets kan bijschaven aan een vastgeroeste mening. Al zullen er mensen blijven die het accent leggen op de eieren die de familie Bölz elke dag voor het oprapen heeft, wat zich niet laat vergelijken met de ervaringen van mensen in het westen van ons land die het met bloembollen of minder moeten doen.
Wiseman maakt je als het ware ooggetuige van de gebeurtenissen. Trekt je het verhaal in, maakt de materie inzichtelijk en ontroert. Een beeldend epos, wars van wolligheid, met de klemtoon op betrokkenheid. Een veelbelovend debuut van Ellen Marie Wiseman dat thuishoort in het rijtje van de beste romans die over de tweede Wereldoorlog zijn verschenen.
We verloten één exemplaar van De pruimenboom. Wil je het boek graag winnen? Vertel dan voor dinsdagavond 20.00 in een reactie onder deze recensie waarom! | 1pos
|
Een bijzonder onderwerp voor een kinderboek: een (waarschijnlijk) waargebeurd verhaal over een potje voetbal op Kerstavond 1914, tussen de strijdende partijen tijdens de Eerste Wereldoorlog.
In de ons omringende landen staat deze oorlog bekend als de Grote Oorlog. Er kwamen ruim 9 miljoen soldaten om het leven. Nederland bleef neutraal, waardoor deze oorlog in ons land niet zo leeft. Maar zo gauw je de Belgische grens passeert, kan je niet om de verwoesting heen die deze oorlog heeft gebracht.
In het boek Een voetbal voor de vrede gaat Leo met zijn vader naar Vlaanderen om de voetbalwedstrijd uit 1914 na te spelen, een zogenaamde re-enactment. De wedstrijd vindt plaats op Kerstavond en betekent een pauze in de gevechtshandelingen. Het is voor even vrede op het slagveld. Er doen Fransen, Duitsers, Engelsen en Schotten aan mee. Jozef, de betovergrootvader van Leo, heeft meegespeeld in die wedstrijd en erover geschreven in zijn dagboek. Dat dagboek hebben Leo en zijn vader op zolder gevonden.
Lees verder op mijn site | 1pos
|
Deze Antwerpse thriller van Toni Coppers was een eerste kennismaking
met deze auteur, maar beslist niet de laatste.
Er staan al veel recensies waar de inhoud van dit boek is beschreven dus
die laat ik hier maar weg. Is inmiddels algemeen bekend.
Dit spannende boek doorweven met een dosis humor maakt van deze
thriller een heel apart boek. Ook de aanpak van de twee moorden is
totaal verschillend. Het boek heeft geen één hoogtepunt, maar van begin
tot eind een interessante spanning, waardoor je het maar moeilijk weg
kunt leggen.
Vlot geschreven en mooie korte hoofdstukken maakt dit boek zéker tot een
aanrader voor iedere thriller lezer.
Ook voor de cover een compliment. De simpelheid maakt hem heel bijzonder.
Al met al een geweldige kennismaking met Toni Coppers, die naar meer smaakt.
Zéker vier sterren waard | 1pos
|
Halsoverkop gaat over Nicole, een echte boekenwurm. In het begin woont ze samen met haar vriend die alleen maar aan bankhangend tv-kijken doet in de avonduren. Ineens ziet Nicole dat ze zo niet oud wil worden. Ze maakt het uit.
Vervolgens gaan er jaren al lezend op de bank en avondjes wijn drinkend met haar beste vriendinnen Krista en Lora voorbij totdat ze ineens in haar pauze de boekenman op het pleintje ziet lezen. Wat een leuke man!!! Dan verzamelt hij al zijn moed om Nicole aan te spreken en door beider interesse in lezen lijken ze wel voor elkaar bestemd: het voelt zo goed om met hem te praten.... Door slecht weer komt ze er niet meer toe om op haar bloembak op dat pleintje te gaan lezen en ze ziet hem dan ook een tijd niet meer. Tot ze hem met vrouw en kind ziet staan tegen de tijd dat het Kerst is..... Zo bezet die man: die kan ze maar beter uit haar hoofd zetten. Iets wat natuurlijk helemaal niet gebeurt!
En dan na een tijdje komt haar leven in een stroomversnelling. Wat heerlijk om te lezen!
Op het eind is er ineens een plottwist waar ik erg van schrok.
Het was echt een heerlijk feelgoodroman. Ik heb gelachen en ook gehuild.
Het boek is terecht de winnaar geworden van de Vriendin-schrijfwedstrijd. Een heel mooi debuut van Aline van Wijnen. Ze heeft een heel prettige schrijfstijl en heeft me echt weten te pakken met dit boek. Ik hoop dan ook dat er nog vele boeken van haar hand zullen volgen! | 1pos
|
Een op een fijne manier geschreven boek, koste geen enkele moeite het snel uit te lezen.
Je kan je goed verplaatsen in de schrijfster....................moedig, zelfspot, geweldige ervaring wat je leven verrijkt. | 1pos
|
Prachtig geschreven novelle. Wieringa is een uitstekende waarnemer en weet wat hij gezien heeft vaak briljant onder woorden te brengen:
“... een strand buiten de stad. Er waren meisjes in bikini, er hingen schooiende jongens rond in shorts, benig als schaduwen. Ilham had met ze te doen, met hun hondse lijden; met haar medelijden kwam verachting mee.”
Zou vijf sterren hebben gegeven als er niet wat schoonheidsfoutjes waren: het hele eerste stukje is me te pompeus en cerebraal en voegt eigenlijk niks aan het verhaal toe. Aan het eind komt de auteur nog eens met een vergelijkbare overbodige beschrijving. Verder schrijft hij dat Murat zichzelf in de kofferbak vacuüm ademt. Dat kan niet, hij ademt immers ook weer uit. En net als de veel slechtere mooischrijver Jesus Carrasco laat Wieringa de zon in Spanje loodrecht aan de hemel staan en een perfect ronde boomschaduw werpen. Dat kan alleen in de tropen.
Maar dat zijn kleinigheden in een prachtig verteld verhaal. Absolute aanrader! | 1pos
|
Stil water is een goed uitgebalanceerde thriller. Ondanks dat het boek maar 190 paginas dik is bevat het toch alle ingrediënten voor een goede thriller. Het verhaal zit dan ook spannend in elkaar. De diverse verhaallijnen worden tijdens de ontknoping weer netjes tot één geheel gesmeed. De personages komen levensecht over. De plot zit goed in elkaar en de ontknoping mag er wezen. Marelle heeft een prettige schrijfstijl, het boek leest dan ook lekker vlot weg. Kortom, een goed boek dat smaakt naar meer. | 1pos
|
Ik had nog niet veel gelezen van Esther Gerritsen, maar wat een geweldige boeken zijn het !!
Prachtig geschreven, je wordt direct meegenomen in het verhaal !! | 1pos
|
Nadat ik afgelopen week Esther Boek interviewde, besloot ik dat het ook tijd werd haar boek 'Geen kind meer' te recenseren.
Een indrukwekkend boek, temeer omdat het gebaseerd is op haar eigen leven; één van Esthers zonen werd beschuldigd van verkrachting.
In dit boek heet de betreffende zoon Dex. Dex is 18, vindt meisjes leuk en ziet er goed uit.
En dan krijgt zijn moeder, Anna, een telefoontje. Van de moeder van Charlotte. De boodschap? "Jouw zoon heeft mijn dochter verkracht. Wij doen aangifte."
En dat is het begin van een bizarre rollercoaster.
Anna staat voor 100% achter Dex' onschuld. Het lijkt er echter op dat de rest van de wereld hem al heeft veroordeeld. En daarmee ook een groot deel van politie en justitie.
Dex wordt duidelijk geminacht door de uitvoerders van de wet, die niet alleen Dex maar ook de rest van het gezin intimideren om hen tot bepaalde uitspraken te verleiden.
Wanneer iemand voor eigen rechter besluit te spelen en Dex daar het slachtoffer van is, wordt daar niets mee gedaan door de politie. Die heeft het te druk met 'klachten over radio's die wat te hard staan'.
Als lezer krijg je het hele traject mee, van dat eerste telefoontje tot de uitspraken van de rechtbank.
En wat dat doet met het gezin van Anna en Dex.
Lees mijn recensie verder op http://www.watiknouvind.com/2018/11/wat-ik-nou-vindt-van-geen-kind-meer-van.html | 1pos
|
Na 1945 leek de integratie van de Joden in de Europese samenleving succesvol afgerond. Helaas moeten wij constateren dat deze ontwikkeling zich de laatste jaren opnieuw gekeerd heeft en helaas niet ten goede. Joden worden opnieuw met regelmaat slachtoffer van antisemitisch geweld.
Het heropleven van het antisemitisme in Europa is een onverwachte ontwikkeling, een terugkeer naar een duister verleden. Een verband met het antizionisme wordt snel gelegd, maar is dit terecht?
Sommige auteurs gaan uit van een eeuwig antisemitisme, dat tegemoet zou komen aan een aangeboren menselijke behoefte een zondebok aan te kunnen wijzen. In dit geval de Joden.
Het antisemitisme zou een exponent zijn van het verschijnsel rassenhaat en als zodanig niet meer dan een variatie op een algemeen menselijk patroon.
Prof. Dr. Klaas Smelik is het hiermee niet eens. Volgens de auteur van ‘Antisemitisme’ is het productiever om het antisemitisme als historisch verschijnsel te benaderen, hoe irrationeel en inconsistent dat ook is. Productiever ook om niet alles op één hoop te gooien, maar een onderscheid te maken tussen de verschillende vormen van Jodenhaat en hun politieke, religieuze en maatschappelijke functie. Jodenhaat doet zich nooit toevallig voor.
Visie van de recensent
Prof. Dr. Klaas Smelik levert met ‘Antisemitisme’ een af. Smelik concentreert zich op de verschillende vormen van Jodenhaat, anti-judaïsme, antisemitisme en antizionisme en laat daarbij emoties achterwege. Hij acht deze in het kader van zijn werk en studie, overbodig. Hij licht ook toe dat deze begrippen gedeeltelijk en mogelijk in elkaars verlengde liggen.
“De uitlatingen over de Joden in het Nieuwe Testament van waarschijnlijk joods-christelijke auteurs zoals Matteüs en Johannes lieten al weinig aan duidelijkheid te wensen over.”
Het boek ademt aan alle kanten de enorm uitgebreide kennis die deze hoogleraar heeft van de geschiedenis en godsdiensten. Naast het delen van zijn grote kennis, toont Smelik zich ook nog eens een waar visionair. Ik zou het liever niet hoeven zeggen, maar veel van zijn eerdere voorspellingen zijn bewaarheid geworden. Zo heeft Smelik in vroegtijdig stadium gewaarschuwd voor het feit dat het antisemitisme opnieuw de kop op zou steken.
“De beschuldigingen dat Joden christenkinderen zouden martelen en kruisigen, keerde meer dan zevenhonderd jaar later terug, maar nu niet langer gekoppeld aan Lotenfeest, maar aan Pasen.”
Bovendien heeft de auteur gewaarschuwd voor de verguizing van de Joden en de Joodse staat. Jodenhaat en antisemitisme grijpen in elkaar. Smelik ziet een taak voor de overheid om erger te voorkomen aangezien hij van mening is dat mensen die dergelijke sterke haatgevoelens koesteren niet uit zichzelf zullen stoppen. Ook educatie zal niet (voldoende) zoden aan de dijk zetten. Een educatief proces toont pas resultaten op de langere termijn. Educatie zal bovendien moeten worden ondersteund door een consequente en strenge bestraffing van alle uitlatingen van antisemitisme.
“Waarschijnlijk via Alfred Rosenberg heeft Adolf Hitler reeds in het begin van de jaren twintig van de vorige eeuw De Protocollen van de Wijzen van Zion leren kennen.”
‘Antisemitisme’ is een uiterst informatief document geworden dat iedereen die professioneel te maken heeft met dergelijke uitwassen in de samenleving, danwel daar interesse in heeft gelezen zou moeten worden. Zelfs de meest belezen personen zullen in het boek van Smelink enorm veel nieuwe feiten en inzichten aantreffen.
Zoals zijn uitleg over de ontwikkeling van het anti-judaïsme dat in de negentiende eeuw overgaat in antisemitisme en het ontstaan van het zionisme versus het antizionisme. Smelink toont aan dat dit in het Midden-Oosten een steeds agressievere vorm aanneemt en soms nauwelijks valt te onderscheiden van het antisemitisme. Tenslotte beschrijft de auteur de huidige situatie in Europa en in de Arabische landen.
“Het jodendom en het christendom mochten zich in het Huis van de Islam niet uitbreiden. Zending onder islameten daarom ten strengste verboden, terwijl het omgekeerde (bekering tot de islam) juist wel werd aangemoedigd.”
Smelink deelt zijn uitgebreide kennis op objectieve wijze. Een heel, heel belangwekkend en onthullend boek, waar ik in elk geval veel van heb opgestoken. Ik raad iedereen aan die meer over deze thema’s wil weten, ‘Antisemitisme’ te lezen!
Over de auteur
Prof. dr. Klaas A.D. Smelik (Hilversum, °1950) studeert theologie, semitische talen, oude geschiedenis en archeologie in Utrecht, Amsterdam en Leiden. In 1977 promoveert hij aan de Universiteit van Amsterdam op een proefschrift over koning Saul. Van 1978 tot 1990 is hij verbonden aan de Universiteit van Amsterdam en de Universiteit Utrecht voor Oude Testament, Hebreeuws en Aramees. Van 1990 tot 2005 is hij hoogleraar aan de Universitaire Faculteit voor Protestantse Godgeleerdheid in Brussel voor Hebreeuws, Oude Testament en Judaïca; van 1995 tot 2003 is hij daarnaast gasthoogleraar aan de Letterenfaculteit van de Katholieke Universiteit Leuven voor Oude Nabije Oosten en Jodendom. Van 2005 tot 2015 was hij professor Hebreeuws en Joodse Studies aan de Universiteit Gent. Behalve ereprofessor van de Universiteit Gent is hij directeur van het Etty Hillesum Onderzoekscentrum te Middelburg.
Naast diverse theologische en historische studies en de integrale editie van de nagelaten geschriften van Etty Hillesum, die onder zijn redactie verscheen, publiceert Smelink tevens zes kinderboeken over de Bijbel en drie detectives die in het oude Egypte spelen. In 2011 verschijnt zijn boek 'De zeven levens van de Protocollen van de Wijzen van Zion' in een Vlaamse en een Nederlandse editie en van zijn boek 'Herleefde Tijd' over de Joodse geschiedenis verschijnt in dat jaar een tweede druk. In 2012 komt bij Acco 'Geschreven Leven' uit, een inleiding tot de Joodse godsdienst. In 2014 publiceert Smelink 'Tussen hoop en catastrofe', een boek over het Midden-Oostenconflict en samen met Janny van der Molen 'Ik zou lang willen leven', een boek over Etty Hillesum.
Uitvoering
Uitgever: Maklu
Paperback, 382 pagina’s
ISBN10 :9044132873
ISBN13 :9789044132878
Over Hanneke Tinor-Centi
Hanneke Tinor-Centi (1960), communicatiemanager, tekstschrijver, boekrecensent en blogger.
http://hanneketinorcenti.nl | 1pos
|
Een oorlogsthriller die je gelezen moet hebben.
Je zult maar op de verkeerde trein stappen...
Top boek!! | 1pos
|
In ‘Selma’ vertelt Carolijn Visser het verhaal van Selma Vos; de enige Nederlander die in China woont tijdens de Culturele Revolutie. Selma (en haar gezin) wordt slachtoffer van de grootse idealen van de maoïstische heilstaat.
De joodse Selma Vos groeit op in IJmuiden en weet tijdens de Tweede Wereldoorlog aan de nazi's te ontkomen. Tijdens haar studie in Cambridge ontmoet ze Chang Tsao, de man van haar leven. Na de geboorte van hun kinderen Greta en Dop bouwen ze een bestaan op in het China van Mao.
Chang is vooraanstaand lid van de Partij en leidt het Psychologisch Instituut. Tijdens de Culturele Revolutie wordt Chang uit zijn functie gezet en door zijn collega's aangevallen. Selma, lerares aan de Tweede-talenschool, wordt uiteindelijk samen met hem gearresteerd. De Culturele Revolutie betekent de ondergang van het hele gezin.
Mijn visie
Op meesterlijke wijze weet Visser de sfeer op te roepen van het revolutionaire Peking. Je waant je –als lezer- aanwezig bij de parades ter ere van de Volksrepubliek en je ‘ervaart’ als het ware de hongersnood. Visser beschrijft op indrukwekkende wijze hoe de Rode Gardisten alles wat Westers is, vernielen.
‘Selma’ vertelt het verhaal van een Nederlandse Jodin die -na de Tweede Wereldoorlog- in het huwelijk treedt met haar grote liefde, de Chinese Chang Tsao. Chang Tsao heeft psychologie gestudeerd aan Cambridge en het is zijn diep gekoesterde wens te helpen bij de opbouw van zijn land. Selma volgt hem, met hun zoon Dop, die in Cambridge geboren is, naar China. Daar krijgen zij dochter Greta.
“Op de deurpost van de ouderlijke slaapkamer zaten nog de resten van het papier waarmee het vertrek verzegeld was geweest. Gisteren waren de Rode Gardisten opnieuw gekomen en weer hadden ze alles doorzocht. Ze hadden het tweepersoonsbed van Selma en Chang meegenomen omdat het van het instituut zou zijn. Selma zag de ledikanten van Dop en Greta in haar kamer staan. De kinderen zelf sliepen op een kist en een veldbed.
‘Ze zijn dus al langs geweest,’ zei Selma bedroefd.”
Op enig moment wordt Chang Tsao gevraagd als leider van het psychologisch instituut in Peking. Selma werkt als docent Engels aan de Tweede-talenschool wanneer de Culturele Revolutie uitbreekt. Een reeks dramatische gebeurtenissen volgt.
“In Peking, zo had de Hollandse pers bericht, was een revolutie uitgebroken. In plaats van drie was ze vijf maanden gebleven, in de hoop dat de onrust in China dan zou zijn overgewaaid, maar toen werd het toch echt tijd dat ze terugkeerde naar haar gezin. De situatie in China zou spoedig wel kalmeren, had ze tegen haar Nederlandse familie en vrienden gezegd. Chang had een belangrijke positie binnen de Academie van Wetenschappen en was een vooraanstaand lid van de Communistische Partij. Hij zou haar en de kinderen beschermen.”
‘Selma’ is deels gebaseerd op brieven van Selma waarvan ook diverse passages van in het boek zijn opgenomen. Dit maakt het boek nog waardevoller. Het is een getuigenis uit eerste hand. De auteur heeft bovendien uitgebreid met Dop en Greta, de kinderen van Selma en Chang Tsao, gesproken.
Kortom, een aanrader dit indrukwekkende portret van een sterke vrouw die zich staande houdt in een moeilijke tijd en tijdens zeer moeilijke omstandigheden.
Over de auteur
Carolijn Visser (Leiden, 5 september 1956) is een Nederlandse schrijfster van reisverhalen. Visser reist al jarenlang over de wereld; haar belangstelling gaat uit naar communistische en postcommunistische samenlevingen als Vietnam, Nicaragua, Estland, China en Tibet. Ze schrijft over mensen die zich onder moeilijke omstandigheden staande weten te houden.
Uitvoering
Uitgeverij Atlas Contact
Paperback, 224 pagina’s
ISBN10 9045024446
ISBN13 9789045024448
Over Hanneke Tinor-Centi
Hanneke Tinor-Centi (1960), communicatiemanager, tekstschrijver, boekrecensent en blogger.
http://hanneketinorcenti.nl/ | 1pos
|
Dit boek vertelt het spannende verhaal van Gwen. Gwen heeft enkel haar vader nog als familie. Haar vader is diplomaat van beroep daardoor heeft Gwen in haar jonge leven al in veel verschillende landen gewoond. Hierdoor spreekt ze vlot verschillende talen.
Als op een dag haar vader verdwijnt, komt ze er achter dat hij toch geen gewone diplomaat was ...
Als daarna blijkt dat de geheime dienst het helemaal niet goed voor heeft met haar vader en deze hem niet kunnen vinden gaat ze zelf op zoek.
Tijdens deze zoektocht komt ze terecht in de onderwereld van Parijs en Berlijn. Om in deze samenleving te kunnen overleven wordt Gwen gedwongen om 'meedogenloos' te worden. Wij volgen haar mee op de spannende zoektocht naar haar vader en de ontwikkeling naar een meedogenloze spionne.
Dit is een razend spannend boek! Lezen op eigen risico!
De schrijver Scott Bergstrom heeft een korte, directe schrijfstijl die het tempo alleen nog maar verhoogd.
De blauwe inkt is een blikvanger en maakt je nieuwsgierig. Heeft deze keuze voor blauwe letters nog een speciale betekenis? Het antwoord is ... JA!
Dit boek is het eerste deel van een trilogie dus er staat ons nog wat meedogenloze spanning te wachten! | 1pos
|
In een poging daarmee zijn studie rechten aan de Columbia Law School terug te verdienen, schreef Brad Meltzer zijn eerste boek, Fraternity, welke nooit is uitgegeven. Het eerste boek wat werd uitgebracht was De tiende rechter. Na zijn afstuderen legde Meltzer zich helemaal toe op het schrijven. Van de inmiddels vijf in twaalf talen verschenen thrillers van zijn hand, zijn alleen al meer dan zes miljoen exemplaren verkocht. Van zijn laatste boek, De wetgevers, zijn inmiddels ook de filmrechten verkocht. Een weetje is overigens dat een relatief klein personage in al Meltzers boeken terugkeert, nl. Joel Westman, die in De eerste raadsman de buurman van de hoofdpersonage is. Naast deze vijf thrillers was Meltzer ook verantwoordelijk voor uitgave 16 t/m 21 van de stripserie DC Comics' Green arrow en de strip Identity crisis, wat verhaalt over een moordmysterie, waar Superman, Badman, en de rest van de grootste striphelden bij betrokken zijn. Brad Meltzer wordt vaak vergeleken met John Grisham, de bestsellerauteur van o.a. de verfilmde Advocaat van de duivel (The firm), De cliënt, Achter gesloten deuren (The pelican brief) en De jury. Zo wordt hij de herontdekker van de legal thriller en de jonge John Grisham genoemd.
De eerste raadsman speelt zich af in en rond het Witte Huis in Washington D.C. Na Clinton is nu Hartson president van de Verenigde Staten. De vraag is echter voor hoe lang nog, want nieuwe verkiezingen staan voor de deur en Hartson en zijn tegenstander zijn verwikkeld in een nek-aan-nekrace om de gunst van de Amerikaanse kiezer. Een jonge jurist, werkzaam in het Witte Huis, heeft een afspraakje met de 22-jarige dochter van president Hartson. Zij is haar eeuwige gevolg, de geheime (veiligheids)dienst meer dan zat en samen slagen ze erin haar gevolg af te schudden. Eenmaal alleen zijn ze getuige van iets dat niet voor hun ogen bestemd is. Een dag later wordt in het Witte Huis een vrouw vermoord en de jonge jurist wordt verdacht. De moord lijkt verband te houden met hetgeen waar de presidentsdochter en hij de vorige avond getuige van waren. Zij is de enige die zijn alibi kent, maar met de verkiezingen voor de deur en de pers die op de loer ligt, kan zij het zich als presidentsdochter niet permitteren om zichzelf met de moord in verband te laten brengen. De jurist raakt daardoor steeds verder verstrikt in een web van aanwijzingen en gebeurtenissen die tegen hem werken.
Het hoofdpersonage in De eerste raadsman is een jurist. Dit is eigenlijk de belangrijkste overeenkomst met de boeken van John Grisham die ik gelezen heb. Waar een groot aantal boeken van Grisham handelen over een rechtszaak, gaat dit boek van Meltzer over het oplossen van de misdaad, het vinden van de dader en het motief. Daar dit het eerste boek is wat ik van Brad Melzer heb gelezen, weet ik echter niet wat het Grisham-gehalte in zijn andere boeken is.
Een belangrijk verschil met andere thrillers die ik de laatste tijd gelezen heb, is er een op het gebied van vertelperspectief. In heel veel thrillers wordt er gebruik gemaakt van een zogn. auctoriale (alwetende) verteller. In De eerste raadsman wordt het hele verhaal vertelt door de jonge jurist en is er sprake van een ik-vertelperspectief. Dit vertelperspectief en het feit dat je als lezer daarom nooit meer weet als het hoofdpersonage, kan goed spanningverhogend werken. Meltzer heeft dit op de juiste manier toegepast en zorgt er zo voor dat je je als lezer vrijwel direct betrokken voelt bij de hoofdpersoon. Dit wordt nog extra gestimuleerd doordat Meltzer deze hoofdpersoon erg menselijk neerzet door ook in te gaan op diens achtergrond, privé-leven en gevoelens; het zou zo een collega of buurman van je kunnen zijn. Ook is De eerste raadsman zo geschreven, dat je als lezer gestimuleerd wordt zelf steeds mee te denken over hoe de vork in de steel zou kunnen zitten en hoe de situatie opgelost zou kunnen worden. De vele onverwachte plotwendingen zetten je vervolgens steeds op het verkeerde been en zorgen ervoor dat het verhaal steeds spannender en de afloop steeds onvoorspelbaarder wordt. Uiteindelijk eindigt het zo spannend en onverwacht dat het boek als het eenmaal uit is een zeker leegte achterlaat.
Tenslotte zorgt de hele setting rond en in het Witte Huis ook voor een speciale sfeer. Meltzer lijkt goed op de hoogte te zijn en voert je langs plaatsen en gebeurtenissen die feitelijk ontoegankelijk zijn voor gewone stervelingen. Een kijkje in de keuken van het Witte Huis en in het leven van de machtigste familie van de wereld intrigeert een lezer natuurlijk al gauw.
Alleen al de plaats waar De eerste raadsman zich afspeelt, weet te fascineren. Door het goed gekozen en gebruikte ik-vertelperspectief, de menselijkheid van de personages en de uitnodiging om mee te denken over de oplossing, voelt het al snel alsof je het verhaal zelf echt meebeleeft. Onverwachte plotwisselingen en een verrassende ontknoping zorgen voor een steeds verder opgevoerde spanning die je als lezer als je het boek uit hebt in een zekere leegte achterlaat. Een prachtig boek en een zeer aangename kennismaking met de voor mij onbekende Meltzer. | 1pos
|
Met elk boek dat ik van Krabbé lees word ik een groter fan. Hij schrijft vlot, spannend en laat niet te veel los. Op het einde weet de lezer pas hoe de vork in de steel steekt en onderweg krijgt de lezer telkens een ander vermoeden van het verloop van het verleden. Ondanks het weinig aantal pagina's weet Krabbé toch de personages sterk neer te zetten. Het wordt duidelijk dat Jacques niet alleen bij Moniek blijft omdat hij niet weg kan, maar omdat hij niet durft. Zoals hij als zeventien jarige jongen in Monieks greep was, is hij dat weer, zoveel jaren later. Hij probeert redenen te zoeken om te vluchten, maar tegelijkertijd geeft hij zichzelf de uitweg die redenen te ontkrachten. Niet alleen zijn vliegtuig heeft vertraging, maar ook hun voortbewegen loopt steeds meer tot een uitzichtloze poging om te overleven. | 1pos
|
Glasgow is in een bendeoorlog verzeild geraakt. Criminele leiders spannen samen om andere leiders te ontmoedigen om de onderwereld over te nemen. Niemand is daarbij te vertrouwen. Met hetzelfde gemak wordt er samengesmeed met de vijand om een bevriende bendeleider een mes in de rug te steken. Voeg daar wat corrupte politieagenten bij en je hebt het totaalplaatje dat Malcolm Mackay de lezer voorschotelt in Een plotselinge uitbarsting van geweld.
Met deze gegevens kun je al snel een onoverzichtelijke plot krijgen. Het lukt Mackay wonderwel om die valkuil te omzeilen. Een plotselinge uitbarsting van geweld is het afsluitende deel van de Glasgow-trilogie. Het boek begint met een actie die alle gebeurtenissen ontketent. Huurmoordenaar Calum MacLean wordt door bendeleider Peter Jamieson op pad gestuurd om de accountant van Hugh Francis te vermoorden. Tegelijkertijd moet MacLean als bonus ook Kenny McBride, de chauffeur van Jamieson, ombrengen omdat hij alles dreigt te verlinken bij de politie. MacLean hoopt dat dit zijn laatste klus is voor Jamieson en treft alle voorbereidingen om er stiekem vandoor te gaan. Maar zoals hij al gevreesd had, laat de onderwereld van Glasgow hem niet zo gemakkelijk gaan.
De eerste twee delen van de Glasgow-trilogie kregen lovende recensies op de site van Crimezone. Een plotselinge uitbarsting van geweld is een waardige afsluiting van deze trilogie. Laat je vooral niet afschrikken door de personenlijst met bijna vijftig namen waarmee het boek begint. Mackay introduceert ze zodanig in het verhaal dat het allemaal behapbaar blijft. Kennis van de vorige delen is ook niet nodig. In een paar terloopse zinnen praat Mackay de lezer bij als het nodig is voor het verhaal.
Mackay heeft een bedrieglijk eenvoudige schrijfstijl, die bijna lijkt op een droog, feitelijk verslag van de gebeurtenissen. Af en toe richt hij zich als auteur rechtstreeks tot de lezer. Het bedrieglijke eraan is dat die schrijfstijl in feite helemaal niet zo simpel is. Een plotselinge uitbarsting van geweld is een boek met een goed uitgedachte en gearrangeerde plot. De personages blinken niet uit door een geweldige karaktertekening, maar ze hebben voldoende body om hun bijdrage aan het verhaal te leveren.
De lovende kritieken en prijzen voor de Glasgow-trilogie zijn terecht. Mackay is een aanwinst voor het thrillergenre. Voor degenen voor wie Een plotselinge uitbarsting van geweld de kennismaking met Mackay vormt, heeft Karakter Uitgevers een leuk cadeautje: als lezer van dit boek is het tot 12 maart 2015 mogelijk om de eerste twee delen van deze trilogie gratis als e-book te downloaden. | 1pos
|
Dit boek leest als een trein, vol opbouwende spanning die je doet verlangen naar de volgende pagina. Een boek die mij doet verlangen naar het lezen van meer boeken van Toni Coppers. | 1pos
|
Haken Nesser, Hemel boven Londen
Telkens als er een nieuw boek van de hand van Hakan Nesser verschijnt ontstaat er bij mij een gelukzalige nieuwsgierigheid. Persoonlijk ben ik een groot bewonderaar van vooral de schrijfstijl en de verhaalopbouw van de Zweedse schrijver, en tot nu toe moet ik zeggen dat ik nog nooit teleurgesteld was als ik het boek weer uit gelezen had.
Ik vind dat Nesser de gave bezit om een verhaal nooit als een verplicht nummer te zien. Niet zelden merk je dat een aantal schrijvers die begonnen zijn aan een serie boeken met dezelfde hoofdpersoon na een poosje, onder druk van de uitgever die de verkoop op peil wil houden, een vorm van automatische piloot gaan aannemen, wat de kwaliteit van de verhalen niet ten goede komt.
Bij Hakan Nesser heb ik dit gevoel nog nooit gehad. Zowel bij de serie met Van Veeteren in de hoofdrol en bij die waar Barbarotti de dienst uitmaakt, heb ik nooit het gevoel gehad dat een boek afgeraffeld was. Integendeel, iedere keer als er een nieuw exemplaar verschijnt, verbaasd het mij. dat hij, met een ogenschijnlijk gemak, van een simpel gegeven een verhaal kan laten opbloeien tot uiteindelijk een fantastische apotheose, waarbij je geregeld op het verkeerde been wordt gezet.
Toen ik hoorde dat de nieuwe Nesser meer een roman werd dan een thriller, was mijn nieuwsgierigheid nog meer gewekt.’ De Zomer van Kim Novak’ zat ook meer in dat genre en ik vond dat een prachtig schrijven.
Om maar meteen met de deur in huis te vallen; het is naar mijn mening niet het sterkste boek van Nesser gebleken. Het lijkt of hij in tweespalt is geweest in het schrijven van een roman of van een thriller en dat hij uiteindelijk uitgekomen is in een mengelmoesje van beide, waarbij de verschillende stijlen niet goed uit de verf zijn gekomen.
Nesser blijft een grootmeester in het uitwerken van de hoofdpersonen in zijn verhalen. In dit boek in met name de omschrijving van Irina, de dochter van de levenspartner van Leonard, grandioos omschreven. Wat wel opvallend is dat sommige figuren uit het verhaal veel minder uit de verf komen en dat is voor mij ook een beetje het mindere van dit boek. De verhaallijn is voor mij vrij duidelijk: een man die stervende is en in zijn laatste dagen zijn leven de revue laat passeren, zijn niet mis te verstane fortuin wil verdelen aan zijn nabestaanden en aanverwanten. Zijn fouten en misinschattingen maken pijnlijk duidelijk dat hij tot de conclusie moet komen dat hij na zijn eerste serieuze relatie nooit meer gelukkig is geworden, ook niet met Maud, waar hij een langdurige relatie mee heeft.
Waar het verhaal voor mij uit de pas gaat lopen, zijn de verschillende bij verhalen, die het geheel wat vertroebelen. Zo kan ik de rol van Lars Gustav Selen wel plaatsen in het geheel, maar het maakt een beetje een geforceerde indruk. Zo ook de rol van Gregorius, de zoon van Maud, vind ik vrij langdradig, vooral als hij zich uitgeeft als Paul F. Kerran.
Wat overblijft, als Leonard zijn laatste adem heeft uitgeblazen,is bij mij de twijfel of ik nu en boek heb gelezen die de eerste keer niet goed bij mij landt en of ik op termijn dit nogmaals moet lezen om een nog beter begrip en inzicht te krijgen. Ik weet nog niet goed hoe ik het boek moet duiden, maar wat overeind blijft voor mij is dat Hakan Nesser een geweldige schrijver is, die de kunst verstaat om van een paar verhaallijnen een prachtig verhaal te maken, maar met de Hemel boven Londen weet ik (nog) niet goed hoe ik dit moet plaatsen.
De aanduiding ‘literaire thriller’ die uitgever De Geus aan dit boek meegeeft, maakt de verwarring niet kleiner. | 1pos
|
De vrouw in de kooi is het eerste deel van de trilogie Serie Q. Q staat voor de afdeling bijzondere en onopgeloste zaken.
We maken kennis met Carl Mørck, een uitstekend rechercheur uit Kopenhagen, die met zijn cynisme overal tegenaan schopt. Hij is al 25 jaar bij de politie, de laatste 10 jaar bij Moordzaken. Dat maakte hem hard tot er een zaak kwam dat door zijn pantser wist door te dringen. Hij is nog maar amper bekomen van een verschrikkelijke schietincident, waarbij een collega gedood werd en een andere collega verlamd is geraakt. Hij probeert de draad weer op te pakken. Eigenlijk is hij weggepromoveerd naar de kelder vanwege zijn lastige karakter, waar hij alleen de afdeling Q moet runnen. Zo krijgt de politie ook nog extra subsidie in handen. Carl komt daar achter en weet een deel van het geld voor zijn afdeling te behouden. Hij bedingt een dienstauto en een assistent. Hij is niet echt gemotiveerd, maar als hij een medewerker krijgt toegewezen, een vluchteling uit Syrië, Assad, wordt hij door zijn enthousiasme toch aangestoken om het dossier van de jonge linkse politica Merete Lynggaard door te spitten, die vijf jaar geleden spoorloos is verdwenen, zonder een bericht achter te laten. Dit wordt hun eerste zaak. Het kreeg veel aandacht van politie en media, maar werd nooit opgelost.
De vrouw in de kooi heeft twee verhaallijnen. We volgen zowel de zoektocht van Carl en Assad als ook de werkelijke feiten achter de verdwijning. Merete Lijnggaard was in het verleden slachtoffer van een auto-ongeluk waarbij haar ouders omkwamen en haar broertje Uffe verstandelijk beperkt raakte. Ze verdwijnt van een veerboot naar Duitsland, waar ze met haar broer Uffe een weekend in Berlijn zou doorbrengen. Ze wordt gevangen gehouden in een afgesloten ruimte, een compressiekamer blijkt al gauw, daar brengt ze jaren in toenemende wanhoop door, terwijl haar onbekende bewakers haar observeren. Merete voert een verschrikkelijke strijd tegen eenzaamheid en alle ontberingen en probeert om niet gek te worden. Vaak denkt ze dan aan de boeken, die ze in haar jeugd en later gelezen heeft. Ze heeft als het ware een bibliotheek in haar hoofd. Wat is het motief om haar zolang gevangen te houden op zon gruwelijke manier? Dankzij hun vasthoudendheid weten Carl en Assad de zaak op te lossen, waarbij het motief is te vinden in het verleden. Ze komen een paar mensen op het spoor, die gedreven zijn door haat. Tegen het eind van het verhaal komen de twee verhaallijnen samen.
De tegendraadse Morck en de gedreven Assad zijn een bijzonder speurdersduo. Ze zijn aan elkaar gewaagd, waarbij de wisselwerking tussen hen amusant is. In een interview zegt Jussi Adler-Olsen dat hij uit een cartoon inspiratie heeft gehaald voor zijn hoofdpersoon Carl Mørck. Op de tekening werd het verschil zichtbaar tussen wat het karakter zei en in bijhorende denkwolkje wat hij dacht. Zo kan de schrijver dingen zeggen die hij normaal voor zich houdt.
Dit boek komt langzaam op gang. Jussi Adler-Olsen schrijft helder en weet de spanning goed op te voeren. Het is een erg beklemmend verhaal. Je wilt graag weten of het slachtoffer dit kan overleven en of Carl en Assad er in zullen slagen om aanknopingspunten te vinden.
Jussi Adler-Olsens Serie q-boeken worden enthousiast ontvangen en bereiken allemaal de bestsellerstatus. Hij is geboren in 1950 in Kopenhagen en studeerde af aan de Universiteit van Kopenhagen in politieke wetenschappen, economie en sociologie en filmwetenschappen. Hij groeide op bij psychiatrische inrichtingen, waar zijn vader de leiding had, wat hem veel inspiratie heeft gegeven. Psychische ziektes en internationale samenzweringen spelen dan ook een grote rol in zijn boeken. Hij weet sinds zijn jeugd precies het verschil tussen normaal gedrag en krankzinnigheid. "Dat deel van mijn jeugd was misschien het belangrijkste voor wat ik vandaag doe. Mijn achtergrond heeft me in staat gesteld vele vormen van menselijk gedrag te begrijpen. Ik heb het in alle vormen meegemaakt." zegt Adler-Olsen.
Een zenuwslopende misdaadthriller met een beetje humor, die je in één ruk uitleest. Ik vond het een spannend boek en ben erg benieuwd naar De fazantenmoordenaars en De noodkreet in de fles, waar ik ook goede berichten van heb gehoord. | 1pos
|
Dit is het derde boek uit de trilogie Yougian van Latoya Moirae. Het vergeten rijk speelt zich af in de moderne tijd waarin mensen niets meer weten over het bestaan van de half-Harpijen. Behalve Lynn, zij weet er alles van. Tijdens een schoolreis naar de mergelgrotten komen zij en haar broer in een benarde situatie terecht als er een gang instort. Ze kruipen onder de grond verder en komen uit bij de Kristalbergen. Daar leven nog half-Harpijen, maar hun volk is gedoemd te sterven. De heerser van het rijk wil Lynn en Cain niet meer laten vertrekken, hoewel hij een hekel heeft aan mensen. Er ontstaan allerlei conflicten en gevaarlijke situaties doordat verboden boeken zijn bestudeerd met zwarte magie. Als de vreemde hanger van Lynn wordt gestolen escaleert alles en er ontstaat een vreselijke strijd die het einde betekent van de half-Harpijen op deze plaats. In dit verhaal zijn er net als in de vorige boeken weer spannende liefdesperikelen met ontluikende liefde. Jammer dat ik deze boeken nog niet kon lezen als tiener, ik had er waarschijnlijk van gesmuld. Maar nu ik ze lees als vijftiger vind ik ze nog steeds geweldig om te lezen. Een prachtig en heel erg spannend verhaal en zeker het lezen waard.
Koop die trilogie. Een aanwinst voor elke boekenkast! | 1pos
|
Mooi boek. Dit boek heb ik bijna in 1 keer uitgelezen. Echt een pageturner van begin tot eind. Ik ga snel de andere delen uit deze serie ook lezen.... | 1pos
|
Subsets and Splits
No saved queries yet
Save your SQL queries to embed, download, and access them later. Queries will appear here once saved.