text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
Dreigende stilte staat al maandenlang op mijn te lezen lijstje. Nadat ik enkele uitermate positieve reviews over het boek las, kon ik niet langer wachten om te beginnen lezen. En ik kan alleen maar zeggen dat de reviews de nagel op de kop sloegen. Dreigende stilte is een ongelooflijk sterk boek dat iedereen gelezen zou moeten hebben. Het is een moeilijk boek om te verwerken. Het is een erg vlot geschreven verhaal, maar het handelt over een toch wel gevoelig onderwerp dat nog lang in je hoofd blijft hangen.
Het verhaal gaat over Gemma, een 17 jaar oud meisje, dat op reis is met haar ouders. Wanneer ze eventjes een kop koffie gaat halen in het barretje op de luchthaven loopt ze de 25 jaar oude Ty tegen het lijf. Ty is een leuke jongen, aardig om te zien en met een goed gevoel voor humor. Wanneer hij haar vraagt om samen een kop koffie te drinken, aarzelt Gemma maar heel eventjes. Ze heeft toch nog even tijd voor hun vlucht vertrekt en hij heeft wel echt hele mooie blauwe ogen. Ty mengt echter verdovende middelen in haar kopje koffie en ontvoert haar naar de outback in Australië. De woning waar hij Gemma mee naartoe neemt ligt op de meest afgelegen en doodse plek in de Australische woestijn. Tijdens hun verblijf daar leert Gemma Ty beetje bij beetje beter kennen. En ze ontdekt dat Ty deze ontvoering al jarenlang plande. Hij volgt haar al bijna haar hele leven en hij heeft hun hele toekomst voor hen gepland.
Ik kan bijna niet uitdrukken hoe intelligent dit boek geschreven is. Het klinkt misschien een beetje raar, maar Lucy Christopher weet perfect hoe ze haar lezers moet bespelen. Ze zorgt ervoor dat Gemma een makkelijk karakter is om je mee te identificeren. In het begin van het verhaal ben je samen met haar woedend en wil je niets liever dan hard vechten voor je vrijheid. En geloof me maar, Gemma vecht als een leeuwin tegen Ty. Ze is geen makkelijk slachtoffer en ze probeert verschillende keren om te ontsnappen. Gemma haat Ty en keer op keer laat ze hem dit ook merken. Maar op een bepaald moment komen er toch kleine barstjes in de muur die Gemma voor zich heeft opgetrokken. Ty begint haar meer over zichzelf te vertellen en Gemma geraakt erg in de war over haar gevoelens voor Ty. Op subtiele wijze zorgt Lucy Christopher ervoor dat je zelf een milde vorm van Stockholm syndroom ontwikkeld. Ik was net zo in de war als Gemma. Aan de ene kant wil je hem ontzettend hard haten. Wil je hem duidelijk maken dat hij verkeerd bezig is. Maar langst de andere kant behandelt hij Gemma met zoveel respect en zachtheid. Mijn verstand (en dat van Gemma) besefte maar al te goed hoe fout Ty was, maar ons hart dat zei iets anders….
Het verhaal is geschreven als een lange brief van Gemma aan Ty. Zij vertelt hem haar verhaal vanaf het moment dat ze in zijn ogen keek tot helemaal op het einde. En wat een schitterend einde! Op het einde van het boek bespreekt Gemma twee mogelijke keuzes. Welke keuze ze uiteindelijk neemt wordt opengelaten. Maar mijn hart lag in duizend stukjes. Welke keuze Gemma ook gemaakt zou hebben, ik kon ze allebei verstaan. | 1pos
|
Wauw! Hoe kan het dat ik ruim 1400 boeken in mijn kast heb staan, maar nog geen enkel boek van Adrian Stone heb gelezen?!?! Wat een geweldige auteur! Na het lezen van Magycker, deel 1, ben ik absoluut fan. De auteur weet je me te nemen in een wereld die zo echt aanvoelt, dat je morgen het liefst er een reis heen boekt. Al weet ik niet of ik dan naar Aimerey wil, na alle verhalen.
Hij stelt je voor aan Auric, een autistisch jongetje en zijn zus Marit. Hoewel hij alleen in de flaptekst echt benoemt word als autistisch. Louteraars, Magyckers, Wapenbroeders en Waarheidsvinders worden genoemd als of het de normaalste zaak van de wereld is. En tijdens het lezen is dat ook zo. Je vergeet de wereld om je heen en je waant in Oftenooi. Je wordt verliefd op Rolly, Auric's roekil. Je wantrouwt Eamon. Je kijkt verbluft naar de Luchtschepen. En de draken.... vergeet vooral de draken niet!!!
Kort samengevat: Magyckers is echt een geweldig boek voor iedereen die houdt van fantasy. Ik kan niet wachten op het volgende deel (want dat einde........!!?) | 1pos
|
Een heel mooi boek. Erg goed geschreven en zeer spannend tot het einde aan toe. Eigenlijk zijn alle boeken van Karin Fossum geweldig!!! | 1pos
|
Schrijver:
Ragdoll is het debuut van de Engelse schrijver Daniel Cole. Ragdoll was eigenlijk bedoeld als filmscript, totdat iemand hem vroeg waarom hij er geen boek van maakte. En daar kwam ragdoll uit.
Cover:
Het is een hele mooie cover, blauw met rode draden erop. En op de voorkant een grote naald. De cover past heel goed bij het verhaal, het is spannend en duister en roept meteen al vragen op. Op de cover staat de tekst: zes slachtoffers, een lichaam.
Waar gaat het boek over:
In een appartement wordt een lichaam gevonden, samengesteld uit zes verschillende lijken en in elkaar genaaid tot een gruwelijke lappenpop. Wie doet zoiets, en waarom? Terwijl rechercheur Wolf met zijn collega’s achter de identiteit van de slachtoffers probeert te komen, krijgt Wolfs ex-vrouw van de uitdagende moordenaar een lijst toegestuurd met zes nieuwe namen en de data waarop deze mensen zullen worden vermoord. Zal het Wolf lukken om, terwijl de wereld toekijkt, de moordenaar tijdig te pakken?
Mijn mening:
Wauw. Wat een top thriller is dit. Zo goed, de spanning wordt goed opgebouwd en je leeft mee met iedereen. Steeds heb je het idee dat je weet wie het is, en geen enkele keer heb je gelijk. De agenten zijn menselijk, ze hebben goede en slechte eigenschappen. Ze hebben irritaties. Ze doen dingen die niet goed zijn. Da maakt dit boek zo goed. EN het is heel spannend geschreven, bijna op iedere bladzijde zit een cliffhanger.
sterren:
Ik geef dit boek vijf sterren, want wat was dit goed. | 1pos
|
In april verscheen het boek De Bijzondere Woorden Van Gioia, geschreven door de Italiaanse auteur Enrico Galiano. Dat een Italiaanse young adult hit naar het Nederlands wordt vertaald terwijl er nog geen Engelse vertaling van is, zie je eigenlijk nooit. Ik werd hierdoor nieuwsgierig en las dit bijzondere boek voor Hebban.
De 17-jarige Gioia is anders dan haar klasgenoten. Ze draagt geen make-up, en haar oude flanellen blouse en kapotte broek zijn écht versleten en gescheurd.
Ze houdt van fotograferen (alleen ruggen van mensen, nooit de voorkant) en verzamelt onvertaalbare woorden en zinnen. Gioia heeft één vriendin die eerlijk en onomwonden zegt waar het op staat – helaas bestaat ze alleen in het hoofd van Gioia. Op een avond ontmoet Gioia een jongen, Lo. Met hem kan ze goed praten, ontdekt ze. Maar is hij wel wie hij zegt dat hij is?
Verwachtingen
De achterflap trok mij vooral aan, want waar zou dit boek over gaan? Ik zag dit boek in een ‘boeken waar ik naar uitkijk in april’ lijstje van een andere blogger en ik werd direct nieuwsgierig. Ik ben er blanco aan begonnen, want ik wist niet goed wat ik ervan kon verwachten. Ik had wel wat twijfelachtige gevoelens, want dit kon ook wel eens helemaal niet mijn boek zijn.
Verhaal
Aangezien dit het eerste boek van Enrico Galiano is dat ik lees, wist ik niet wat ik van zijn schrijfstijl moest verwachten. De schrijfstijl verraste me, want Galiano schrijft in de derde persoon. Zoiets zie je tegenwoordig weinig meer in young adult, de laatste keer was volgens mij in de boeken van Marissa Meyer. Dit is dus erg verfrissend. Hierdoor komt het verhaal misschien nog beter binnen. Deze schrijfstijl past volgens mij dan ook zeer goed bij dit boek. En wat die Italiaanse website zegt, dat je dit verhaal in één adem uitleest, klopte voor mij en de schrijfstijl speelt daar een belangrijke rol in.
Hoofdpersoon Gioia heeft een schriftje waarin ze allemaal bijzondere woorden en zinnen opschrijft die ze hoort of ergens tegenkomt. Ik kende heel veel woorden niet. De woorden die worden uitgelegd in het verhaal worden niet aangedikt, maar ze zijn juist op een hele mooie manier in het verhaal verweven. Als je niet goed oplet zie je ze waarschijnlijk over het hoofd. Ik vind dit knap gedaan, want zoiets kan ook flink mis gaan. Enrico Galiano heeft de woorden en zinnen op zo’n manier verweven met het plot dat het heel natuurlijk aanvoelt.
Gioia en Lo zijn personages waar je meer van wilt weten. Beiden hebben iets over zich wat je nieuwsgierig maakt, maar wat je ook een beetje medelijden met ze laat krijgen. Vooral Gioia zie je groeien. Ik hoop alleen dat het met beide hoofdpersonages beter gaat, want ze hebben het niet makkelijk. De thuissituatie van Gioia is best schrijnend te noemen.
Enrico Galiano snijdt in De Bijzondere Woorden van Gioia een paar belangrijke tehma’s aan. Ik haal daar onder andere eenzaamheid, pesten en psychische problematiek uit. Je merkt dat Gioia hartstikke eenzaam is, want waarom heeft ze anders een denkbeeldige vriendin? Op school wordt ze gepest omdat ze ‘anders’ is en daar leidt ze onder. Lo heeft een hele hoop problemen waar ik niet heel veel over kan zeggen omwille van spoilers, maar deze problemen zijn wel psychisch.
Het plot is opgedeeld in drie delen waarin een flink aantal korte hoofdstukken zitten. Alle drie de delen hebben betrekking op een gebeurtenis uit het verhaal en alle drie beginnen ze met zo’n bijzonder woord of bijzondere zin. Het is geen groot uitgedacht plot, maar een klein verhaal. Natuurlijk speelt het verhaal een rol, maar ik denk dat de karakterontwikkeling nog een veel belangrijkere rol speelt. Vaak ben ik niet zo van de boeken die om karakterontwikkeling draaien, maar De Bijzondere Woorden Van Gioia verraste me absoluut. Het verhaal leest moeiteloos weg en je wilt ook doorlezen, want je wilt weten hoe het de personages verder vergaat.
De Bijzondere Woorden Van Gioia is voor mij tot nu toe de verrassing van 2019. Het zit goed in elkaar en ik had eerlijk gezegd een beetje twijfelachtige gevoelens voor ik hieraan begon, maar ik ben oprecht verrast. De karakterontwikkeling gaat heel subtiel en de bijzondere woorden en zinnen heeft de auteur op een hele subtiele manier met het plot verweven. Dat is toch een knap staaltje vakwerk, want niet iedereen kan dit. Dit is dus vrij duidelijk: 4,5 sterren voor De Bijzondere Woorden Van Gioia van Enrico Galiano. Deze Italiaanse hit gaat het vast ook goed doen in Nederland. En het einde snoepte er een half
sterretje vanaf, want het liet me wat geïrriteerd achter. Ik wilde nog net iets meer. | 1pos
|
Een boek over wat een jeugd teweeg kan brengen in een mensenleven. Hoe kinderen niet gezien, niet gehoord worden door de ouders.
Lukas een rechter loopt weg uit de rechtszaal en gaat bij een brug wonen om springers te weerhouden om te springen. Tegelijkertijd heeft hij de tijd en de ruimte om na te denken over zijn leven. Hij is getrouwd met Isabelle een dominante vrouw, die controle wil hebben en het moeilijk vindt om met de twijfelende en zoekende Lukas om te gaan. Ze begrijpt niets van zijn daad en probeert hem terug te krijgen en tijdens die gesprekken wordt voor Lukas duidelijk hoe ze langs elkaar heen praten. Lukas kan niet goed onder woorden brengen wat hij voelt en Isabelle begrijpt hem niet en hanteert haar eigen gedachtewereld. “Hij voelde zich belaagd door haar zinnen en wist niets beters te doen dan dekking te zoeken achter een muur van lege woorden” p.118
Susanne, zus van Lukas zit in een psychiatrisch centrum omdat ze een dissociatieve stoornis heeft met fugue d.w.z. Dat ze af en toe “verdwijnt” en later niet meer weet waar ze geweest is of gedaan heeft. Ze heeft nu een behandelaar, waar ze wat aan heeft. Susanne, heeft in haar jeugd veel meegemaakt en kan er beter mee omgaan dan Lukas, ondanks dat zij in een psychiatrische instelling zit en Lukas “gewoon” werkt.
Steeds wordt er teruggegrepen op de jeugd van broer en zus zonder dat er expliciet gezegd wordt wat er gebeurd is maar de lezer, die het interview van de schrijfster gezien of gelezen en weet wat er is gebeurd. Laat in het boek gebeurt er iets waardoor Lukas gaat benoemen wat hij vroeger heeft gezien en dat hij er toen geen woorden voor kon vinden. Maar ook dan wordt hij niet geloofd, wordt er niet naar hem geluisterd. Alleen Susanne luistert naar hem.
Het verhaal verloopt traag en dat vind ik prettig. Er wordt veel gesuggereerd waardoor je als lezer zelf aan het werk wordt gezet. De schrijfster gebruikt mooie zinnen om duidelijk te maken wat er zich afspeelt. “Stel, stel ja, nee dat wij, wij, wij iemand hadden gehad, die ons echt zag, juist, juist een volwassene, dat alleen al, alleen zou, zou zou nogal.....” p.196 Dan zou Susanne misschien geestelijk gezond zijn en Lukas onafhankelijker. Maar die volwassene was er in hun leven niet voldoende. | 1pos
|
Na het lezen van dit boek was ik in shock, ik wist natuurlijk wel dat Noord-Korea geen prettig land is maar dat het zo erg was daar, dat heb ik me nooit zo beseft.
In "Over de grens" lees je over het leven van Jang Jin-Sung, eerst in Noord-Korea. Daarna zijn vlucht met een vriend en hun ontsnapping naar China. Maar ook daar heeft hij een zware beproeving voor de boeg voordat hij uiteindelijk Zuid-Korea bereikt. Ik vond het een heel indrukwekkend verhaal, al vergt het lezen wel veel concentratie. Hoe het systeem binnen Noord-Korea in elkaar zit vond ik moeilijk te begrijpen. Als dit je niet afschrikt en je bent in dit land geïnteresseerd is dit boek zeker een aanrader. | 1pos
|
Julia Whelan, geboren in Oregon, op 8 mei 1984, is een Amerikaans actrice. Haar kennis is te bemerken, het boek zou een toneelstuk of film kunnen zijn. Haar liefde voor Oxford en de literatuur is ook flink te proeven.
De Amerikaanse Ella heeft al lang een echte Amerikaanse droom: studeren in Oxford. Ieder jaar stuurt Amerika zijn 32 beste studenten, en als ze 24 jaar is krijgt ze dan ook een Rhodes-beurs en kan voor 1 jaar naar Oxford. Na dat jaar zal haar een plek wachten in het campagneteam van de eerste vrouwelijke presidentskandidaat van de Verenigde Staten. Tot die tijd dompelt ze zich onder in de Engelse cultuur en literatuur. Ze komt terecht in een hele andere wereld en in een pub loopt ze letterlijk tegen de knappe Jamie aan. Hij is haar poëziedocent blijkt. Als Ella eenmaal in zijn ogen heeft gekeken, raakt ze betoverd van zijn knappe uiterlijk. Hij houdt afstand, maar dat is niet voor lang. Ze worden "friends with benefits". Wat niets meer of minder inhoudt, dan minnaars zonder verdere verplichtingen. Als Ella ontdekt, dat hij een groot geheim verborgen houdt, staat haar wereld volledig op zijn kop. Komt het nog goed tussen Ella en Jamie?
¶We waren beter dan dit, Jamie en ik. We waren misschien niet veel, Maar dit in ieder geval niet. Dit cliché. Dit statistische gegeven. Deze helaas maar al te voorspelbare onvermijdelijkheid. Zoals Jamie tijdens onze eerste gesprek had gezegd: "Wij zijn de slimmeriken. Wij zijn Oxonians"¶.
De elementen
De cover ziet er echt prachtig uit, het sprankelt. Een heuse blikvanger. Ook bij het openslaan van het boek, aan de binnenkant flap raken de kleuren en bloemen je als lezer even aan. De titel: "Een jaar met jou" lijkt een beperking aan te geven in de tijd. Vraag is: wat gebeurt er na dat jaar? De nieuwsgierigheid stijgt terwijl je leest en de vertelperspectief is de ik-vorm. Elk hoofdstuk begint met enkele poëzie-regels. Die ook verband houden met dat hoofdstuk. Hoofdkarakter is Ella, zij gaat voor de Rhodes-beurs naar Oxford en ontmoet daar Jamie, haar poëziedocent. Vanaf dag 1 kan ze haar ogen niet van hem af houden. Die ogen, waar Ella helemaal in verdrinkt. Het boek toont wat parallellen met eerdere literatuurwerken, zoals het het "Mr Darcy"-verhaal. In het eerste stuk van het boek komen Ella en Jamie elkaar geregeld tegen en Jamie enige afstand. En gezien hij haar docent is, blijft het vriendschappelijk. Ella en Jamie worden "friends with benefits". Maar dan krijgt het verhaal een andere wending, want Ella hoort slecht nieuws en dit komt letterlijk als een koude douche over haar heen. Ze is daarna helemaal klaar met Jamie. Hij heeft iets belangrijks voor haar verborgen gehouden. Hoe komt dit eigenlijk?
Conclusie
Een jaar met jou is een mooi liefdesverhaal, over 2 jonge mensen die elkaar aantrekken. Het is het sprookje van Assepoester in het klein. Ze zien het beide als iets tijdelijks. Zoals ook de metafoor wordt genoemd, van de koets van Assepoester, die ook weer een pompoen zal worden aan het einde. Want Ella zal na een tijd weer terug gaan naar Amerika en daar de draad weer oppakken van haar leven en werkzaamheden. Ze hebben het leuk samen, maar wat niet was voorzien is, dat Jamie een groot geheim verbergt. Zal Ella daarna nog een poging doen en om haar Mr Darcy te gaan strikken? Julia Whelan vertelt het je allemaal, in haar prachtige verhaalstijl. En mooie poëtische zinnen. Voor je het weet, val je als een blok voor dit prachtige boek en zal je het boek sluiten met tranen in je ogen!
Hartelijke greten, Annette Overvoorde, Birdy's Boeken.
klik hier, voor de gehele recensie: https://birdysboeken.blogspot.com/2018/08/julia-whelan-een-jaar-met-jou.html | 1pos
|
Een Scandinavische top thrillerauteur en nog nooit wat van haar gelezen. De naam kwam geregeld langs en ik moet bekennen ik heb op mijn TBR-Pile ook een paar van haar titels liggen maar zoals gezegd nog niet gelezen. Toen de oproep kwam om dit boek te gaan lezen leek mij dat een goede gelegenheid echt kennis te gaan maken met haar boeken. Even had ik wel het idee of dat wel verstandig was om dat het een deel uit een populaire serie is maar dat bleek geen bezwaar. Welliswaar is de hoofdpersoon Konrad Sejer, de inspecteur die het onderzoek doet, in alle boeken hetzelfde, het verhaal zelf blijkt op zichzelf staand.
Het verhaal speelt zich af in het heden (waarbij de moord wordt ontdekt ) en het verleden waarbij wij kennis maken met de personages die verder een rol spelen. Er zijn ook meerdere verhaallijnen. In de ene maken we kennis met het slachtoffer en haar zoontje en in de andere met een allleenstaande zieke vrouw en haar volwassen nog in huis wonende zoon. De derde vertellijn is die van de inspecteur in het heden.
Doordat je in het verleden duikt en daardoor de personages leert kennen denk ik dat je wel kan spreken van een literaire thriller al heb ik wel even de definitie daarvoor opgezocht want het zit op de grens voor mijn gevoel. Het neigt toch wat meer naar het politie onderzoek wat logisch is gezien de hoofdpersoon.
Een thriller is een spannend misdaadverhaal waarbij de klemtoon ligt op actie en gevaar en een literaire thriller een spannend boek met karakterontwikkeling, onverwachte wendingen, psychologie is belangrijker dan geweld. Aldus Wikipedia. Na dit gelezen te hebben valt een ‘gewone ‘ thriller wel af .
Niet dat het er echt veel toe doet in welk hokje je je het boek stopt omdat het gewoon lekker weg leest en je geboeid wordt om door te lezen, benieuwd waar het verhaal naar toe gaat. De schrijfstijl is prettig en toegankelijk om te lezen. Fossum heeft een goed oog voor detail en om de personages uit te werken. Ik vond het ook prettig dat ze gewone mensen neer zet. Mensen die hard moeten werken, dagelijkse problemen hebben en eigenlijk iemand kunnen zijn die bij je in de straat woont. Het slachtoffer heeft bijvoorbeeld een zware baan in de thuiszorg en zo worden ook wat maatschappelijke vraagstukken in het verhaal gestopt ( hard werken, zwaar werk, bezuinigingen, armoede) op een subtiele wijze waardoor het verhaal nog echter wordt.
Kortom een boek wat meer is dan een gewone misdaad die de inspecteur even komt oplossen… | 1pos
|
Ja hoor, Stephen King flikt het weer eenmaal begonnen kon ik echt niet stoppen met lezen! Binnen twee dagen heb ik het dan ook uitgelezen.King schrijft zo dat je als lezer echt helemaal in het verhaal zit, het verhaal is spannend, , ontroerend en ook betrapte ik me er regelmatig op dat ik hardop zat te lachen! Zo jammer dat ik het uit heb! | 1pos
|
een boek dat - wanneer je eraan begint - je nog wel even bijblijft. Een leuk verhaal, maar niet superspannend. Meer een karakterstudie die je meeneemt. Echte King dus. | 1pos
|
Wat een fantastisch goed boek is dit! Kristin Hannah presteert wat weinig schrijvers lukt. Ik heb voor de 2e keer bij een boek van haar gehuild. De nachtegaal is op een vlotte wijze geschreven. Kristin Hannah heeft een kenmerkende schrijfstijl en die zie je ook duidelijk weer terug in dit boek. Het verhaal van de zusjes grijpt je aan en is op een beeldende manier neer gezet. Hierdoor leef je enorm mee met beide vrouwen.
De tijdslijn is herkenbaar, doordat we allemaal wel iets hebben gelezen over de WOII. Doordat er af en toe een hoofdstuk volgt in de tegenwoordige tijd ben je heel nieuwsgierig wat er zich in het verleden verder heeft afgespeeld.
Ik heb het boek in korte tijd uitgelezen. In 1 ruk gaat bij dit boek helaas niet, gezien de hoeveelheid bladzijde. Echter heeft het boek mij op geen enkel moment verveeld en wilde ik iedere keer graag verder lezen. De hoofdstukken zijn niet te lang, waardoor je prima een hoofdstuk tussendoor even verder kunt lezen.
Wie de boeken van kristin Hannah nog niet kent, moet vooral met dit boek gaan beginnen! Ik weet zeker dat je gelijk fan bent. | 1pos
|
Roslund weet prachtig de criminele wereld van de mensensmokkelaar te schetsen. De slachtoffers komen aan bod maar uiteraard gaat het om de daders, die hun werkwijze en manier van denken speelt een grote rol in dit prachtige verhaal. Ook de reis die de slachtoffers afleggen wordt duidelijk en indringend geschetst. Prachtig om te lezen hoe de Zweedse politie m.b.v. een undercover tot het binnenste van de smokkelaars weet door te dringen. Een boeiend en indringend geschreven boek dat ons ook nog een stof tot nadenken geeft. Nu wachten op het vierde deel dat eigenlijk al aangekondigd wordt. | 1pos
|
De Zee Zien, een Young-adult, vertelt het verhaal van Kees, Jan en Marijke. Jan en Marijke zijn een tweeling. Kees is verliefd op Marijke.
Het verhaal speelt zich af in twee tijden: 1959 en 1997. Het is 1959: De stoere Jan en de schuchtere Kees raken ‘ongewild’ bevriend met elkaar. Ze doen alles wat vrienden horen te doen: boksen, bij elkaar eten. Jan heeft een vreemde wens: de schoorsteenpijp op klimmen met zijn tweeën. Jan klimt heel hoog, veel hoger dan de angstige Kees kan klimmen. Kees bedenkt zich en gaan weer terug. Jan komt ten val en is op slag dood. Kees weet niet zo goed wat hij moet doen. Uiteindelijk besluit hij te vluchten, naar zijn huis. Gewoon doen alsof er niets is gebeurd. Niemand zal er achter komen toch?
Ik heb dit boek binnen no-time uitgelezen. Er was spanning en daarnaast rust, dit had Meinderts er goed afgewisseld. Lijkt me zelf nog eens een klus om dit voor elkaar te krijgen. Meinderts heeft het boek zo opgebouwd dat ik werd gedwongen( positief) om door te lezen. Ik kon niet meer stoppen met lezen, net zolang het boek niet uit was. Iedereen zou dit boek gelezen moeten hebben. Je weet niet wat je mist.
Dit is een ingekorte recensie: Lees verder op https://sherryhussain.wordpress.com/2015/11/17/recensie-de-zee-zien-koos-meinderts/ | 1pos
|
Het is fijn om een fan te zijn. Of, zoals Jonathan Lethem zegt: "We derive the word 'fan' from 'fanatic', yet to make ourselves fans of the right things, and to do so with unashamed abandon, can be an exalted mode of being. Fannish feeling, like laughter or tears, is one of those things that make us human". Van dat soort credo's krijg ik een goed humeur, omdat zij enthousiasme prediken en tonen tegelijk. En nog vrolijker werd ik van Lethems gebundelde stukken, die allemaal vol vuur van de fan zijn geschreven. Met als aanstekelijke titel "More alive an less lonely". Deze bundel was een verjaarscadeau van mijn echtgenote: zij dacht dat ik, als fanatieke boekenfan, wel zou houden van het vuur van dit boek. Nou, reken maar dat ze daarin gelijk had!
Het boek bundelt allerlei recensies, persoonlijke stukken en anekdotische verhalen die Lethem eerder in diverse media publiceerde. Hij schrijft daarin over een hele reut bekende schrijvers (Kafka, Philip K. Dick, Ishiguro, Pynchon, Knausgard, David Foster Wallace), minder bekende schrijvers (Thomas Berger), over zijn puur persoonlijke passie voor bepaalde volkomen onbekende jeugdboeken, over science fiction, over films, over Dylan, Batman........ Kortom, over een enorme variëteit aan auteurs, kunstenaars en onderwerpen. Analytisch zijn die stukken bepaald niet: hij gaat bijvoorbeeld niet diep graven naar de diepere gronden bij Dylan of de dieper liggende motieven bij Kafka. Maar alle stukken zijn wel enorm enthousiasmerend. Bovendien kan Lethem in een paar zinnen echt onnavolgbaar de kern raken van een auteur. Bij schrijvers die ik al kende wist ik ineens nog beter waarom ik hun fan ben, en bij schrijvers die ik niet kende kreeg ik sterke neigingen om dat alsnog te worden. Over Knausgard schrijft hij bijvoorbeeld: "His subject is nothing less than the beauty and terror of the fact that all life coexists with itself". Oké, er is meer over Knausgard te zeggen dan alleen dit, en oké, sommige lezers vinden het misschien jammer dat Lethem dit statement niet wat meer toelicht. Maar de zin staat als een huis, en doet de Knausgard-fan in mij breed grijnzen. Zoals ook de Pynchon- fan in mij breed moet grijnzen van zinnen als "But wait. I'm acting as if we all know what it is to read Pynchon. In fact none of us do, for figuring out what it is like to read Pynchon is what it is like to read Pynchon". Want als verwoede Pynchon-lezer heb ik PRECIES deze ervaring bij het lezen van Pynchon. Alleen wist ik dat nog niet, totdat ik Lethems mooie stuk las.
Je kunt films, literatuur en cultuur om allerlei redenen belangrijk vinden: omdat het inzicht biedt, schoonheid oproept, je wereld verruimt, je empathie vergroot..... Maar erg essentieel is volgens mij steeds plezier, overgave, ongeremde vreugde. Je vergeet dat soms helemaal als je recensies leest, door de serieuze en droge toon van die stukken. Maar door Lethem krijg je weer een enorme shot leesplezier en fandom. Daarom werd ik door deze bundel steeds vrolijker en vrolijker en vrolijker. | 1pos
|
Een waarschuwing vooraf: iedere dierenliefhebber gaat gegarandeerd huilen bij dit boek.
Ik was ontzettend nieuwsgierig naar dit boek, de cover vond ik al prachtig en de tekst op de achterzijde intrigeerde me enorm.
Het is 1931 als Lily voor het eerst naar buiten mag. Ze is dan 10 jaar, en haar moeder neemt haar mee. Naar het circus. Lily snapt er niets van, ze is nog nooit eerder van haar slaapkamertje afgeweest. Haar moeder heeft haar altijd gezegd dat dat geen optie was, Lily zou zó'n monster zijn dat mensen haar iets aan zouden willen doen van schrik.
Het uitje naar het circus verloopt dan ook niet zoals het bij jou en mij zou verlopen, maar Lily's moeder verkoopt haar aan het circus. Ze wordt onderdeel van het rariteitenkabinet, onder leiding van de veeleisende Merrick.
Haar bijzondere band met dieren zorgt ervoor dat ze al snel troost zoekt bij de dieren van het circus, met name de olifanten.
25 jaar na deze gebeurtenis krijgt Julia te horen dat haar moeder, die ze al jaren niet heeft gezien of gesproken, is overleden. Ze keert terug naar haar ouderlijk huis, een landgoed met stallen. Dit heeft ze geërfd, onder de voorwaarde dat ze hier gaat wonen. Julia is dan 18 en heeft niets, op een lege bankrekening, een werkloze vriend en een baantje in een diner na, dus die keuze is snel gemaakt. Hoewel ze, eenmaal 'thuis' ook wel haar twijfels heeft. Ze is niet voor niets al jong vertrokken vanuit het sombere huis en haar liefdeloze moeder. Haar vader is gestorven toen Julia nog heel jong was.
Eenmaal terug in het huis gaat Julia op onderzoek uit, alle kamers bekijken waar ze vroeger onder geen beding mocht komen van haar moeder.
En zo stuit ze op geheimen, vreselijke geheimen.
Als Lily een paar jaar ouder is, heeft ze vooruitgang geboekt binnen het circus. Ze is nu zelfs de hoofdact, die ze samen met haar geliefde olifanten verzorgt.
Maar haar gevoel dat zij niet het recht heeft op geluk, lijkt bewaarheid te worden als er ineens een tornado op het circus afraast, met alle gevolgen van dien.
Al aan het begin van het boek werkt het op je gevoel; Arme Lily die al 10 jaar opgesloten zit in een klein slaapkamertje, met alleen het gezelschap van haar katje en af en toe haar vader of moeder die eten en drinken komt brengen.
En dan al snel het moment dat ze verkocht wordt. Verkocht. Door haar eigen moeder. Wat voor gevoel moet dat een kind geven? Je hoopt aan alle kanten dat ze het in het circus dan in godsnaam maar beter heeft dan thuis.
De liefde voor en van dieren is een terugkerend iets in het boek, waarbij het maar weer eens duidelijk wordt dat dieren over het algemeen betrouwbaarder en eerlijker zijn dan veel mensen.
De finale van Lily's verhaal in het circus is adembenemend, huiveringwekkend, en ik kan me niet voorstellen dat je dit met droge ogen kunt lezen.
De verhalen van Lily en Julia komen uiteindelijk samen, het was geen verrassing hoe de vork in de stel zat, maar dat is niet erg.
Het verhaal is boeiend genoeg, en waanzinnig goed geschreven.
Je leeft met vooral Lily mee, bent boos op dezelfde mensen als zij dat is en voelt haar verdriet, maar dan ook écht. Tot in je botten voel je haar verdriet.
De auteur heeft eerder 3 boeken geschreven, die ik zonder enige twijfel ook ga lezen, want deze mevrouw snapt hoe een boek geschreven hoort te worden.
Niet minder dan fantastisch, 'Olifantenmeisje' en daarmee verdient het de volle 5 duimpjes.
Een ábsolute aanrader.
http://www.watiknouvind.com/2019/01/wat-ik-nou-vind-van-het.html | 1pos
|
Wat een schitterend boek! Twee vader-zoon-relaties staan centraal in het verhaal. De verteller spreekt over de in positieve zin veranderende relatie tussen Ivan en zijn zoon Deedee. Hierbij wordt regelmatig in tijd soepel heen en weer gegaan. In het beschouwen van deze relatie reflecteert de verteller ook zijn relatie met zijn eigen zoon Ruben. Tegelijkertijd krijgt de lezer steeds meer inzicht in het verleden van Ivan en waarom hij zijn heil bij vrouwen en drank heeft gezocht. Op een bijzondere manier weet de auteur de beide vaders hun gevoelens bloot te laten leggen. Naarmate de laatste ontsnapping dichterbij komt, lijkt de spanning hoe deze zal verlopen toe te nemen. Het thema ontsnapping komt niet alleen in de act naar voren, maar gaat ook over weggaan uit je land en het ontsnappen aan herinneringen. | 1pos
|
Als het over Mannen die vrouwen haten van Stieg Larsson gaat, dan is er goed nieuws en slecht nieuws. Het goede nieuws is dat het boek deel uit maakt van de zogenaamde Millenniumtrilogie, en dat het tweede deel dit najaar (2007) al in de boekhandel zal liggen. Het slechte nieuws is dat Stieg Larsson in 2004 stierf, amper vijftig jaar oud. Nieuw werk is daardoor helaas uitgesloten.
De naam Millenniumtrilogie komt van het tijdschrift Millennium waarvan hoofdpersonage Mikael Blomkvist de bezielende kracht is. Het is een eigenzinnig, maatschappijkritisch magazine dat bij voorkeur politieke of financiële schandalen aan de kaak stelt. Mikael vormt samen met hoofdredacteur (en minnares) Erika en grafisch talent Christer het hart van het blad. Bij het begin van Mannen die vrouwen haten werkte Mikael zich in nesten. Hij betichtte de grootste Zweedse industrieel van wanpraktijken, maar zijn bewijzen bleken flinterdun. De industrieel schakelde zijn juridische dienst in, en die liet van Mikael geen spaander heel. Mikael neemt tijdelijk afstand van Millennium en in die zin komt de vraag van Henrik Vanger, ooit een staalmagnaat met veel invloed, net op tijd. Veertig jaar geleden verdween Henriks nichtje Harriët en nu hij zijn einde voelt naderen, wil hij nog een laatste poging doen om uit te zoeken wat er met haar gebeurd is. Daarvoor doet hij beroep op de onderzoekscapaciteiten van Mikael.
Voor Vanger Mikael contacteert, laat hij het prestigieuze Milton Security het leven van Mikael uitspitten. Kwestie van weten met wie je precies werkt. De werkneemster die deze klus klaart is Lisbeth Salander, het buitenbeentje van het bedrijf. Ze is anorectisch mager, heeft ravenzwart stekeltjeshaar, diverse piercings en tatoeages, en ze vertoont een opmerkelijk gebrek aan emoties. Omdat de maatschappij haar niet in staat acht om voor zichzelf te zorgen, kreeg ze een voogd toegewezen. Maar dat aspect van haar leven houdt ze angstvallig verborgen voor haar werkgever.
De verhaallijnen van Mikael en Lisbeth blijven een hele tijd naast elkaar lopen. Mikael begint met weinig hoop op een goede afloop aan de speurtocht naar Harriët. Zijn opdrachtgever Hendrik vertelt hem een familiegeschiedenis die bol staat van rechtsextremistische ideeën, haat en nijd. In hoeverre hebben die gebeurtenissen uit het verleden hun weerslag gehad op de verdwijning van Harriët?
Lisbeth is geïntrigeerd geraakt door het leven van Mikael, en volgt hem van op afstand. Intussen rekent ze in haar privéleven af met de eerbiedwaardige advocaat die ze toegewezen kreeg als voogd. Op het moment dat Mikael en Lisbeth elkaar tegenkomen, ontrolt het plot zich razendsnel naar een vreselijke finale. Wat er met Harriët gebeurde, is één ding, maar wat er volgens Larsson elke dag opnieuw met vrouwen kan gebeuren, is schokkend. De betekenis van de titel Mannen die vrouwen haten wordt pijnlijk duidelijk.
Door deze thematiek, maar ook door de verschillende verhaallijnen die Larsson zeer bevredigend uitwerkt en door de aansprekende personages, is Mannen die vrouwen haten een boek dat je niet snel vergeet. Het bestaat uit 560 pagina’s waar je doorheen vliegt. Deel twee van de trilogie verschijnt in november 2007. Dit deel zal De vrouw die met vuur speelde heten. En hoera, het zijn weer dik 500 pagina’s! Deze reeks is echt iets om naar uit te kijken. (deze recensie verscheen eerder op ezzulia.nl) | 1pos
|
Ik heb de eerste 3 boeken van Aspe gelezen. De Kinderen van Chronos (zijn drede boek) vond ik tot nu toe de beste van de 3. Het verhaal zit heel goed in elkaar en het boek heeft een verrassend einde. | 1pos
|
De personages en verhaallijnen blijven me boeien. Ze zijn echt tot leven gekomen. Al moet ik eerlijk zijn dat ik deze iets minder vond dan de andere delen. Het einde verraste me iets minder. Maar het neemt niet weg dat ik hem met veel plezier heb gelezen!
Ik ga dan ook graag met de volgende verder! | 1pos
|
Aftellen begint als de Tweede Wereldoorlog begint. In het begin lijkt het leven rustig voort te kabbelen. Maar een aantal maanden later, is het leven voor iedereen veranderd. Twee zonen worden opgeroepen voor het leger en de derde zoon blijft het familiebedrijf besturen. Omdat Londen te gevaarlijk wordt, trekt de hele familie in bij opa en oma, de Generaal en de Banorie in Home Place, hun vakantiehuis in Sussex. Voor thuisblijvers brengt de oorlog spanning mee, vanwege een vermist familielid, maar ze merken ook dat de oorlog saai is: saai werk doen, eten gaat op de bon. Maar de familie is ook een toevluchtsoord voor hen die rust nodig hebben, na het vechten aan het front. Hoewel belangrijke zaken in deze familie niet worden uitgesproken, heerst er een warme huislijke sfeer.
Dit boek is zo beeldend geschreven dat de lezer zich een toeschouwer waant:.de personages zijn zo levend beschreven, dat ze voor de lezer gaan leven. De schrijfster heeft de sfeer aan het papier toevertrouwd, dat de lezer via de.zintuigen mee kan horen, lezen, voelen, ruiken en proeven.
Om "Aftellen" beter te begrijpen en te herkennen, os het handig eerst "De lichte jaren" te leven.
Het is een geweldig boek. | 1pos
|
Op het eerste oog lijkt Onverschrokken van schrijfster Fiona Higgins een simpele zomerroman. Maar niets is minder waar. Ja, het speelt zich af op Bali. Ja, het gaat over mensen die op zoek zijn naar een betere versie van zichzelf en ja, ze maken iets heel ergs samen mee. Maar hoewel clichés op de loer liggen en het wel ietwat zoetsappig eindigt, heeft Onverschrokken diepgang en verrassing. Net als Higgins’ vorige romans staan ook hier belangrijke, actuele thema’s centraal.
Zes mensen uit diverse windstreken ontmoeten elkaar op een resort in Bali voor een cursus “Overwin je angst”. De één heeft er bewust voor gekozen, de ander is opgegeven door zijn vrouw en weer een ander verblijft per toeval op het resort en schrijft zich in zodat hij de dagen door kan komen. Ieder lid van het bonte gezelschap leidt een totaal ander leven met bijbehorende angsten (intimiteit, slangen, spreken in het openbaar etc.), maar ze komen door toedoen van hun cursusleider langzaam in aanraking met zichzelf en met elkaar. Ze moeten de confrontatie aangaan met hun angst, krijgen persoonlijke uitdagingen mee en laten zich reinigen. Als ze op één van de excursies onverwachts in levensgevaar verkeren, wordt iedereen afzonderlijk getest en hebben ze hun eigen moed en elkaar nodig om te overleven.
De beschrijving moet wat cryptisch blijven om niet teveel van de originele plot weg te geven. Wat meteen opvalt aan Onverschrokken zijn de actuele thema’s waaronder de behoefte om door middel van een cursus op een zonovergoten eiland aan jezelf te werken, maar ook onverwachte momenten waardoor mensen in levensgevaar verkeren. Beide thema’s zijn al vaker beschreven, maar mooi vervlochten in het verhaal van Higgins, zonder dat ze uitgekauwd voelen. Daarnaast zijn ook duidelijk elementen van Higgins haar eigen leven terug te vinden in het verhaal.
Het rustige en interessante begin pakt nog niet heel erg. Te meer omdat Onverschrokken qua omslag de verwachting wekt van een dertien in een dozijn zomerthriller. Het boeiende, maar ook ietwat kabbelende eerste deel lijkt meer op een roman. Door de verrassende wending komt er echter wel degelijk spanning bij kijken. Het verhaal bouwt verder op naar een mooie afsluiting waar veelvuldig de titel wordt uitgelegd.
De indeling van het boek geeft de lezer een leidraad; alle angsten zijn als thema aan de hoofdstukken meegegeven. Daardoor komen alle personages afzonderlijk aan bod. Higgins weet stuk voor stuk vrij snel de diepte in te gaan door sprekende voorbeelden te gebruiken en gedetailleerde passages uit de levens te beschrijven. Bijzonder is ook de keuze van vertaalster Linda Broeder om niet alles te vertalen. Niet alleen het lokale Indonesisch is nog aanwezig, maar het verhaal blijft ook authentiek door zinnen en woorden van de diverse talen van de personages:
Onverschrokken eindigt met een bijeenkomst van de groep enkele maanden na de ingrijpende gebeurtenis. Het is een mooi, rond einde. Misschien iets te zoetsappig, maar dat is eigenlijk ook niet zo erg en juist wel passend bij de rest van het verhaal. Kortom; origineel en zeker de moeite van het lezen waard. | 1pos
|
Wat zou jij doen als je kon ontsnappen van de werkelijkheid? Als je een wereld vol magie kon betreden?
Twee zussen, liefde en dood, leggen een weddenschap af. Ze wedden of Belle bij het beest weg zal gaan voordat de betovering verbroken kan worden. Belle heeft het moeilijk in het kasteel van het beest. Hoewel Lumiere, Cogsworth, Mrs. Potts en Chip nog zo lief zijn heeft ze niet het idee dat het beest zo blij is met haar aanwezigheid.
In de bibliotheek ontdekt ze een magisch boek. Door het boek gaat ze een magische wereld in. Een wereld vol met vrienden en plaatsen waar ze normaal alleen maar van kan dromen. Maar gevaar ligt op de loer en slaat toe op het moment dat je het niet verwacht. Zal ze ooit nog vrij komen? Overwint liefde altijd de dood of zal het deze keer andersom zijn?
“It was more than a book, more than a story. It was like nothing she’d ever known. And everything she ever wanted.”
Lost in a book is een prachtig en magisch boek dat je meeneemt naar een bijzondere wereld waarbij je lekker weg kan dromen. Het is super mooi en origineel geschreven. Je word helemaal meegenomen in het verhaal en wegleggen van het boek is bijna niet mogelijk.
Het is een verhaal met een aantal duidelijke boodschappen. Namelijk dat sommige dingen mooier lijken dan ze eigenlijk zijn en je altijd op moet blijven letten en dat de liefde uiteindelijk altijd overwint.
“Life ends. But love? Love lives forever.”
Een mooie twist op een klassiek sprookje. Voor mensen die van sprookjes houden is het een echte aanrader. | 1pos
|
De Amerikaanse schrijfster Karen Dionne heeft, samen met haar man en dochter, vanaf 1974 drie jaar in de wildernis van Upper Peninsula, Michigan, geleefd. Hier heeft ze alle wetten van het oerwoud geleerd. De kennis die ze in die periode heeft vergaard, heeft ze voor een groot deel verwerkt in haar boek Dochter van het moeras, dat op 15 mei 2018 verschenen is. De filmrechten zijn hier inmiddels ook al van gekocht. Haar schrijversdebuut maakte ze in 2008 met Freezing point, dat werd genomineerd als beste debuut van dat jaar.
Op haar zestiende wordt Helena’s moeder ontvoerd en naar een afgezonderd moerasgebied gebracht. Daar leeft ze samen met haar ontvoerder. Twee jaar later wordt Helena geboren. Haar vader leert haar alle geheimen van de natuur en ze gaat steeds meer van haar omgeving en leefwijze houden. Ze heeft altijd van haar vader gehouden, tot ze erachter komt hoe hij werkelijk is. Twee decennia later ontsnapt haar vader uit de gevangenis en houdt zich in het moeras schuil. De enige die hem kan vinden is Helena. Want behalve hij is zij de enige die het moeras op haar duimpje kent.
Het verhaal wordt verteld vanuit het perspectief van Helena. De ene keer is dit in het heden, de andere keer in het verleden. In het heden draait het vooral om het terugvinden van haar vader, maar ook wat de impact van zijn ontsnapping is voor haar gezin. Dat komt vooral doordat Helena de waarheid over haar leven in het moeras heeft achterhouden en dat ze vervolgens niet heeft overzien wat de verstrekkende gevolgen daarvan kunnen zijn. In de terugblikken naar het verleden vertelt ze over hoe ze in het moeras is opgegroeid, wat de relatie met haar ouders was, hoe ze als ‘samengesteld gezin’ hebben kunnen/moeten overleven en hoe ze het gebied verlaten heeft.
Hoewel die blik naar dat verleden zo goed als geen thrillerkenmerken heeft, heeft het daarentegen toch wel een spanningsboog. De lezer wordt namelijk al vanaf het begin nieuwsgierig gemaakt en doordat er steeds een kleine hoeveelheid informatie wordt prijsgegeven, blijft dat gevoel van nieuwsgierigheid tot de ontknoping aanhouden. Dionne heeft kundig gebruik gemaakt van haar persoonlijke ervaring in de wildernis. Terecht natuurlijk. En doordat ze dit gedaan heeft, leest het verhaal voor een groot deel alsof het werkelijk gebeurd is. Dat de lezer zich ook nog eens kan identificeren met de personages, zelfs die van haar vader, is daarop ook van invloed.
De bijzonder toegankelijke schrijfstijl van de auteur maakt dat het boek uitermate vlot en prettig leest. Dat het verleden geen echte spanning heeft, is geen enkel probleem. Het verhaal van het heden heeft dat wel, vooral wanneer de ontknoping steeds dichterbij komt en ze de confrontatie met haar vader aangaat. Dan heeft het verhaal ook een aantal verrassende plotwendingen, wat het nog een stukje interessanter maakt. Door de opzet van het verhaal heeft het ruim voldoende diepgang en zijn de personages prima uitgewerkt.
Dochter van het moeras heeft zowel de kenmerken van een roman als van een thriller, hoewel de laatste in wet wat mindere mate. Dat neemt echter niet weg dat het een interessant, boeiend en onderhoudend boek was. Waarbij Dionne fragmenten uit het sprookje van Andersen, De dochter van de moeraskoning, handig en toepasselijk in het verhaal heeft verwerkt. | 1pos
|
Als dit boek een beetje anders in de markt was gezet, had ik het al veel eerder gekocht en gelezen. Oké, dan was ik wel de gesigneerde editie die ik nu heb misgelopen, dus wellicht is het allemaal gebeurd met een reden, maar toch. Dit boek was perfect. Dit boek had letterlijk alles. Dit boek was alles wat ik ervan gehoopt had en nog duizend keer meer.
Laat ik beginnen met te vertellen wat het boek niet is: Een fanfic. Laat ik je daarna vertellen waar het boek zich niet afspeelt: In de wereld van cosplay. Wat het boek dan wel is? Een enorm goed geschreven dystopie, die op een ongelooflijk originele manier verteld wordt en mij vanaf het begin af aan heeft meegesleurd in een stroomversnelling aan emoties.
Er bestaan niet genoeg superlatieven om dit boek te omschrijven. De personages zijn interessant en ondanks het feit dat ze niet allemaal even goed zijn uitgewerkt, zijn ze perfect voor de setting en het verhaal. Het plot is ongelooflijk boeiend, ondanks het feit dat het even lijkt alsof het in het eerste hoofdstuk al volledig wordt weggegeven. En het einde is hartverscheurend mooi. Dusdanig dat ik de tranen over mijn wangen voelde rollen.
Voor iedereen die niet zat te wachten op een contemporary fanfic in de wereld van cosplay, maar wel op een interessante dystopie: Dit is je cue om naar de winkel te rennen, het boek te kopen en erop verliefd te worden.
Wat een boek! | 1pos
|
In tegenstelling tot Amerika kent Nederland geen echte traditie wat betreft het korte verhaal. Al gloort er hoop dankzij diverse jonge en veel belovende schrijvers zoals Sanneke van Hassel, Ton Rozeman en Maartje Wortel. Allen beoefenen ze de kunst van het kortverhaal, zoals de Vlamingen dat zo mooi zeggen. Vrijwel zeker kennen deze auteurs allemaal het complete oeuvre van de Amerikaanse schrijver Raymond Carver, dat overigens niet zo erg groot is. Het bestaat uit zijn debuutbundel Will you please be quiet, please?, Cathedral, Elephant en de bundel Waar we over praten als we over liefde praten die nu in een nieuw jasje als Beginners in de boekhandel te vinden is. Beginners laat zien dat De Bezige Bij een voorbeeldige uitgeverij is. Ze maken boeken die je wilt lezen, die je als liefhebber en schrijver van het korte verhaal zelfs moet lezen.
What We Talk about When We Talk About Love verscheen in 1981. Het was de verhalenbundel waarmee Carver naam maakte. Meteen was hij ‘de grootste schrijver van korte verhalen van de Amerikaanse twintigste eeuw’. En ook al is Amerika het land van de superlatieven, ik moet het ze nageven, ze hadden gelijk. Zo mager als Jan Arends bij ons gedichten schreef, zo uitgebeend is het proza van Carver. Zijn minimalisme vond dan ook gelijk navolging. Tegelijkertijd ging het gerucht dat niet Carver maar zijn redacteur en vriend Gordon Lish verantwoordelijk was voor de kille, meedogenloze stijl. Tijdens zijn leven heeft Carver er geen woord aan willen besteden, al bleek uit later verschenen verhalen dat hij ook anders kon schrijven. Men weet dan aan zijn overwonnen alcoholisme.
Jaren later bleek dat de geruchten op waarheid berustten. In het archief van Gordon Lish vond men het originele typoscript, compleet met de veranderingen die daar in twee redactiefasen in waren aangebracht. Hierdoor kunnen we eindelijk lezen wat Raymond Carver oorspronkelijk schreef en wat de redacteur er vervolgens aan veranderde. Beginners bestaat uit de twee versies van Carvers meest bekende verhalenbundel: de geredigeerde en de oorspronkelijke. Om een indruk te geven van het verschil zal ik twee fragmenten van het verhaal ‘Willen jullie niet dansen?’ in de vertaling van Sjaak Commandeur onder elkaar zetten.
(De oorspronkelijke, dus ongecorrigeerde versie)
‘In de keuken schonk hij zich nog iets in en keek naar het slaapkamerameublement op het gras voor zijn huis. Het bed was afgehaald en de in zuurstokkleuren gestreepte lakens lagen met twee kussens op de ladekast. Afgezien daarvan zag het geheel er eigenlijk net zo uit als voorheen in de slaapkamer: nachtkastje met leeslamp aan zijn kant van het bed, een nachtkastje met leeslamp aan haar kant. Zíjn kant, háár kant. Daar dacht hij slokjes whiskey nemend over na. De ladekast bevond zich op een meter van het voeteneind. Hij had de laden 's ochtends leeggegooid in dozen, en de dozen stonden in de kamer.’
(De gepubliceerde tekst, na redactie, in de typische Carver-stijl)
‘In de keuken schonk hij zich nog iets in en keek naar het slaapkamerameublement op het gras voor zijn huis. Het bed was afgehaald en de in zuurstokkleuren gestreepte lakens lagen met twee kussens op de ladekast. Afgezien daarvan zag het geheel er eigenlijk net zo uit als voorheen in de slaapkamer : nachtkastje met leeslamp aan zijn kant van zijn bed, nachtkastje met leeslamp aan haar kant.
Zijn kant, haar kant.
Daar dacht hij slokjes whiskey nemend over na.
De ladekast bevond zich op een meter van het voeteneind. Hij had de laden 's ochtends leeggegooid in dozen, en de dozen stonden in de kamer.’
Onder elkaar zie je het meteen. De uiteindelijke tekst ‘ziet’ er beter uit. Het ademt. Sommige zinnen worden benadrukt waar ze in de originele versie opgingen in de tekst. Door zinnen onder elkaar in plaats van achter elkaar te plaatsen komen ze tot hun recht. Een schijnbaar simpele truc die iedere keer werkt. Ik kan het niet laten nogmaals twee fragmenten te tonen.
(Uit ‘Zoeker’, de oorspronkelijke versie)
Ik had van achter het raam toegekeken.
‘Waar zei u dat de wc was?’
‘Daar, rechtsaf.’
Hij had zich inmiddels, buigend en wringend, uit het tuig gewerkt. Hij legde het fototoestel op de bank en trok zijn jasje recht. ‘Kijkt u intussen hier even naar.’
Ik nam de foto van hem aan. Er was een rechthoekje gras te zien, het pad, de carpoort, treden naar de voordeur, erker, keukenraam. Waarom zou ik een foto van dat drama willen? Ik keek nog eens goed en zag de contouren van mijn hoofd, mijn hoofd, voor het keukenraam, een paar passen naar achter bij het aanrecht vandaan. Ik bleef een tijdje naar de foto kijken en toen hoorde ik de wc schoongespoeld worden. Dichtgeritst en glimlachend kwam hij de gang in; de ene haak hield zijn riem vast, de andere stopte zijn overhemd in.
‘Wat vindt u?’ zei hij. ‘Naar wens? Ik vind hem persoonlijk heel goed gelukt, maar ja, ik heb verstand van fotograferen en laten we wel zijn: zo moeilijk is het niet, een huis kieken. Tenzij de weersomstandigheden tegenzitten, en als de weersomstandigheden tegenzitten, werk ik alleen binnenshuis. Projectfotografie, dat werk.’ Hij zat aan zijn kruis.
‘Hier is de koffie,’ zei ik.
(Uit ‘Zoeker’, de gepubliceerde tekst)
Ik had namelijk van achter het raam toegekeken.
‘Waar zei u dat de wc was?’
‘Daar, rechtsaf.’
Buigend, wringend, werkte hij zich uit het tuig. Hij legde het fototoestel op de bank en trok zijn jasje recht.
‘Kijkt u intussen hier even naar.’
Ik nam de foto van hem aan.
Er was een rechthoekje gras te zien, het pad, de carport, treden naar de voordeur, erker, en het raam in de keuken waardoor ik had staan kijken.
En waarom zou ik een foto van dat drama willen?
Ik keek nog eens en zag mijn hoofd, mijn hoofd, daar binnen in het keukenraam.
Het gaf me te denken toen ik mezelf zo zag. Neem van mij aan: dat geeft een mens te denken.
Ik hoorde de wc doorgespoeld worden. Ritsend en glimlachend kwam hij de gang in; de ene haak hield zijn riem vast, de andere stopte zijn overhemd in.
‘Wat vindt u?’ zei hij. ‘Naar wens? Ik vind hem persoonlijk heel goed gelukt. Heb ik verstand van fotograferen of niet? Laten we wel zijn: ieder zijn vak.’
Hij zat aan zijn kruis.
‘Hier is de koffie,’ zei ik.
Nog meer dan bij het vorige voorbeeld ben je aanwezig bij het proces van schrijven en schrappen waarmee Raymond Carver school maakte. De oplettende lezer ziet dat het wit in de definitieve versie een veel grotere rol speelt. De dialoog begint na een witregel. Carver koppelt de twee teksten los. Een beschrijvende tekst breekt hij af om een dialoog te laten beginnen. We zien ook dat het woord namelijk in de laatste regel voor de witregel is toegevoegd. Deze combinatie zorgt voor een effect dat met het inzoomen in een film valt te vergelijken. De woorden Hij had zich inmiddels zijn geschrapt. Meteen begint de zin met Buigend, wringend. Carver heeft ruis verwijderd. Vervolgens gaat hij de tekst lucht geven. De korte zinnen staan nu onder elkaar. Het zorgt voor focus. Waar het eerste bladvulling was, doet iedere zin, zelfs elk woord er nu toe.
Het is ook niet zo dat Carver alleen maar schrapt. Soms blijkt ‘keukenraam’ hem te weinig en verandert hij het in ‘het raam in de keuken waardoor ik had staan kijken’. Er komt een moment van reflectie bij dat in het origineel ontbrak: ‘Het gaf me te denken toen ik mezelf zo zag. Neem dat van me aan: dat geeft een mens te denken.’ Soms gaat het om details. Dichtgeritst wordt ritsend. Wat we van deze twee teksten leren is het echte schrijven. De originele tekst is het verhaal. De definitieve tekst is het verhaal zo beschreven dat het effect op de lezer heeft. Alles is doordacht, manipulatief. Carver was daar een meester in. Hij schreef verhalen die films in je hoofd vormen die er nooit meer uitgaan. Ze hebben een mooi soort troosteloosheid dat aan de schilderijen van Hopper doet denken. Beginners is een heerlijk boek, het geeft de liefhebber van Carvers verhalen alles wat tot nu toe verborgen bleef en leert schrijvers wat nu eigenlijk schrijven is. Daarmee is Beginners een hoogtepunt in de reeks Ulysses Klassieken van uitgeverij De Bezige Bij. | 1pos
|
Bij het zien van de cover van Parels van Sri Lanka en Zuid-India van Ad van Schaik verwacht je een tropisch verhaal te gaan lezen. De titel doet vermoeden dat je bijzondere plaatsen gaat ontdekken in het boek.
Je hebt reisboeken die je vertellen hoe je kan reizen, welke hotels en restaurants de beste zijn enz. en je hebt reisboeken waar de auteur vertelt over zijn belevenissen van de landen en plaatsen die hij heeft bezocht, meer achtergrond informatie geeft over de plaatsen die hij heeft bezocht en je tips geeft die je nergens anders zo snel zult lezen. Tot de laatste categorie behoort dit boek. Mocht je Sri Lanka en Zuid-India gaan bezoeken dan zou je dit boek mee op reis kunnen nemen om de bijzondere plaatsen die Ad van Schaik heeft bezocht met eigen ogen te aanschouwen. Zeker als je iemand bent die meer wilt weten, de geschiedenis van de plaatsen die je bezoekt wilt kennen, is dit boek een echte aanrader. Ook al heb je overigens geen reisplannen om er heen te gaan, je gaat bijna een vlucht boeken omdat je het zelf wilt bezichtigen. De auteur vertelt zo levendig en boeiend over de plaatsen, dat Sri Lanka en Zuid-India wel het paradijs op aarde moet zijn.
Lees verder op https://surfingann.blogspot.com/2018/07/parels-van-sri-lanka-en-zuid-india-ad.html. | 1pos
|
Van de boeken van bestsellerauteur Tess Gerritsen zijn wereldwijd meer dan dertig miljoen exemplaren verkocht en in meer dan veertig talen vertaald. Haar eerste medische thriller Hartslag, de inspiratie hiervoor kreeg ze van een ex-politieagent, was in 1996 al meteen een groot succes en sindsdien heeft ze zich alleen maar toegelegd op het schrijven van dergelijke medische thrillers. De chirurg, dat in 2002 in het Nederlands vertaald werd, is het eerste uit de zeer succesvolle Rizzoli & Isles-serie. Een televisieserie ging in 2010 in première en wordt nog steeds uitgezonden.
In de Amerikaanse stad Boston wordt het lichaam van een vrouw gevonden. In haar huis is ze aan het bed vastgebonden en haar baarmoeder blijkt verwijderd te zijn. Al snel merkt de politie dat de moord overeenkomsten vertoont met een aantal moorden die de afgelopen jaren hebben plaatsgevonden. De enige overlevende, Catherine Cordell, heeft de dader destijds echter doodgeschoten. Daarom tast de politie vooralsnog in het duister. Er worden meer vergelijkbare moorden gepleegd en deze dader, die inmiddels De chirurg wordt genoemd, blijkt details over Catherine te weten die nooit in de openbaarheid zijn gekomen. De rechercheurs Thomas Moore en Jane Rizzoli doen er alles aan om de moordenaar te vinden en te voorkomen dat er nog meer slachtoffers vallen.
Het verhaal begint met een veelbelovende proloog die nieuwsgierig maakt, maar ook het ergste al doet vermoeden. Deze proloog wordt verteld vanuit het perspectief van de dader en is, in tegenstelling tot het eigenlijke verhaal, geschreven in de ik-vorm. Door deze opzet, maar ook omdat het verhaal van de dader cursief gedrukt is, bestaat er geen enkele onduidelijkheid door wiens ogen gekeken moet worden. Gerritsen slaagt er hierdoor in om de lezer vanaf het begin te boeien. Dit wordt versterkt doordat de spannende momenten per hoofdstuk toenemen. Daarover hoeft sowieso niet geklaagd te worden, want zelfs een spoedoperatie wordt dusdanig beschreven dat de spanning hiervan zienderogen toeneemt.
In een vlot geschreven stijl loodst de auteur de lezer in een aanvankelijk rustig, maar soms ook wel verhoogd tempo door het boek heen. Omdat het een medische thriller is, komen er vanzelfsprekend medische termen in voor. Aan het eind van het boek is een pagina besteed aan de uitleg van een aantal van deze termen, hoewel dat dus niet voor alle vakterminologie geldt. Dat is jammer, maar niet onoverkomelijk. Het verhaal is zonder de betekenis van de medische termen te kennen bijzonder goed te volgen en te begrijpen.
De chirurg is het eerste uit, zo is inmiddels gebleken, een serie met rechercheur Rizzoli. Haar personage wordt voldoende uitgewerkt om al een goede indruk van haar te kunnen krijgen. Toch valt het op dat haar partner Thomas Moore het belangrijkst lijkt en misschien ook wel is. Over hem kom je meer dan genoeg te weten om je een duidelijk beeld van hem te kunnen vormen. De uitwerking van deze twee personages, maar in feite ook dat van Catherine Cordell, is dus ruimschoots voldoende.
Ondanks dat het boek een groot aantal verrassende wendingen kent, is het af en toe ook wel wat clichématig. Dit geldt in het bijzonder voor het karakter van Rizzoli. Er zijn meer rechercheurs die een dergelijk gedrag vertonen. In de vervolgboeken uit de serie zal haar personage zonder meer verder uitgewerkt worden en zal het misschien wat minder standaard worden. Dat is alleen maar goed, want daardoor zal ze uitgroeien tot een rechercheur met een eigen gezicht. Deze kleine kanttekening doet echter niets af aan het eindoordeel van De chirurg. Want die is zonder meer positief. Gerritsen heeft namelijk een erg goede start gemaakt met een veelbelovende rechercheur. | 1pos
|
Ik ben dol op boeken waarin hartverscheurende gebeurtenissen de hoofdrol hebben en waarin personages je hart er met veel geweld eruit rukken en deze er langzaam maar zeker weer in vast lijmen. Volgens velen was dit zo'n boek en ik was erg benieuwd of dat voor mij ook zou zijn. Je kunt dus zeker zeggen dat mijn verwachtingen hoog waren. Ik had een aantal recensies gelezen waarin werd gezegd dat het een beetje langzaam op gang komt, maar dat er dan opeens een gebeurtenis is, waarbij je hart vele verdiepingen naar beneden valt. Ik kijk daar echt naar uit...
... maar die gebeurtenis kwam voor mij niet. Ik snap welk stuk deze mensen bedoelen, maar voor mij was dit niet zo'n OMG, All the Feels, What the f*ck happened- moment. Misschien kwam dit doordat ik het eigenlijk al van verre zag aankomen en het was voor mij dan ook helemaal geen verrassing wat er met Grace is gebeurd. Begrijp me niet verkeerd, het is ongelofelijk triest wat Grace heeft meegemaakt, maar ik leefde (helaas) niet echt met haar mee, omdat het voor mij waarschijnlijk niet echt als een schok kwam.
Maar dit betekent niet dat dit een slecht boek is, in tegendeel zelfs. Dit boek is alsnog een van de mooiste contemporary YA's die ik dit jaar heb gelezen. De schrijfstijl van Sutherland is echt prachtig en ook haar personages komen echt tot leven. De humor is aanstekelijk en ik heb regelmatig met een grote grijns een pagina omgeslagen.
'Ik wilde seks met haar. Maar ik wilde ook verkering. En over een paar jaar wilde ik met haar trouwen. En nog later, als we allebei bejaard waren, wilde ik pepermuntthee met haar drinken en Harry Potter voorlezen aan onze kleinkinderen, op de veranda van ons oude buitenhuis, met een naderende zomerse onweersbui aan de horizon. Was dat echt zoveel gevraagd?'
Henry is echt het perfecte personage en zo ongelofelijk goed uitgewerkt. Hij is aantrekkelijk op zijn eigen manier en ook al zou ik niet verliefd worden op Henry, toch zou ik hem heel graag als een van mijn beste vrienden willen hebben. Hij is lief, grappig, sarcastisch en staat echt altijd voor zijn vrienden klaar. Daarentegen vond ik Grace wat minder. Ik vond het heel erg wat ze had meegemaakt (ik weet niet hoe ik ooit met zoiets zou kunnen leven), maar ik kon me niet helemaal in haar inleven. Ergens snapte ik haar keuzes wel, maar ik vond het ook raar waardoor ik net niet helemaal in het boek zat. (Volgens mij klinkt dit allemaal heel erg vaag, maar deze recensie blijft spoilervrij, ha! Als je dit boek gaat lezen snap je het helemaal.)
Al met al is dit echt een boek dat je gelezen moet hebben. Op Goodreads plaatste ik direct na het lezen: 'Ja, dit boek is mooi. Lees het. En vooral die laatste 2 regels. Lees vooral die.' Daar ben ik het nog steeds mee eens. Lees dit boek. Doe het. Nu. ;)
Mijn recensie lees je ook o http://favoritez.nl/2016/11/25/sterrenstof-krystal-sutherland/ | 1pos
|
Michael Berg (1956) heeft jarenlang in diverse functies voor landelijke en regionale omroepen gewerkt. Ook muzikaal heeft hij zijn sporen verdiend als liedjesschrijver, componist en producer. Tot hij in 2004 de overstap maakte naar fulltime schrijver, waarvoor hij zijn domicilie in Frankrijk koos. Van zijn hand zijn o.a. de thrillers met radiojournaliste Chantal Zwart. Met het (tot nu toe) laatste boek in deze serie, Nacht in Parijs, won hij in 2013 De Gouden Strop voor beste Nederlandstalige spannende boek.
De joviale, gevierde tv-producer Tobias Heller heeft het helemaal gemaakt. Hij heeft een bloeiend bedrijf, een prachtige vrouw, een ex en twee volwassen kinderen. Hij is bijna zestig en staat op het punt zijn terugtreden uit de zaak bekend te maken wanneer hij wordt gevraagd gast te zijn in het avondvullende live tv-programma 'Een goed gesprek', hét interviewprogramma van de publieke omroep. En wanneer hij ook nog eens wordt gebeld door de minister-president die hem een ministerspost aanbiedt in het te formeren zakenkabinet, kent zijn ego geen grenzen meer. Maar een zakenman zoals hij doet er goed aan te bedenken dat hij niet zo groot is geworden zonder een paar lijken in de kast. Hij is er echter van overtuigd dat hij alles naar zijn hand kan zetten, hij is immers Tobias Heller! Dan begint de avond die zijn 'finest hour' moet worden...
'Een thriller is goed wanneer de lezer niet meer wil ophouden met lezen', zegt Michael Berg in het mailinterview dat Crimezone in februari 2014 met de auteur had. Als dat het criterium is, dan is Heller zeker een goede thriller al wil ik het eerder typeren als een spannende roman. Vanaf het moment dat ik de eerste bladzijde las, kon ik het boek bijna niet meer wegleggen. Niet omdat er nu expliciet zo heel veel gebeurt, maar vanwege de onderhuidse, psychologische spanning die Berg oproept. De discrepantie tussen de selfmademan Tobias Heller en het medelijden opwekkende jongetje Jeu Crutzen, afkomstig uit de mijnstreek van Limburg, is erg groot. Tegen welke prijs heeft Heller zich opgewerkt van Jeu tot Tobias?
Het is fascinerend te lezen hoe het zelfbeeld van Heller langzaam maar zeker afbrokkelt gedurende de uren waarin hij tijdens het interview met zijn verleden wordt geconfronteerd. De schrijfstijl die Berg hanteert is bijzonder, waarbij de flashbacks in de tegenwoordige tijd zijn geschreven en het heden in de onvoltooid verleden tijd. Dat, gevoegd bij het gegeven dat alles wordt beschreven vanuit het megalomane gezichtspunt van Heller, geeft het boek een extra dimensie. Nabijheid en afstand wisselen elkaar af, net als medelijden en afschuw.
Berg heeft met de boeken rondom radiojournaliste Chantal Zwart bewezen een prima whodunit neer te kunnen zetten. Met Heller is hij een andere weg ingeslagen, de weg van de psychologische spannende roman, met thema's als vader-zoonrelatie, ijdelheid en macht. Een weg die mij zeer goed is bevallen. | 1pos
|
Ik heb 'vroeger' genoten van de boeken van John Grisham. De verbale juridische gevechten die uitgevochten werden in rechtszalen, de underdog die het opnam tegen de gevestigde orde. Maar op een gegeven moment was het iets teveel van het goede. Nu, na een paar jaren, toch dit boek uit de boekenkast gehaald; één van de weinige boeken die ik nog niet van Grisham had gelezen. En ik mag wel zeggen: het smaakt weer naar meer.
De geschiedenis van Nate O'Reilly en van Rachel Lane wordt op een haast poëtische manier gebracht. Soms iets over de top, bijvoorbeeld wanneer Nate van zijn drankprobleem afkomt, maar aan de andere kant kun je je wel voorstellen dat hij net op het nippertje bij zinnen komt. En oprechte mensen als Rachel bestaan gelukkig. Het verhaal zit goed in elkaar met voldoende spanning om de lezer geboeid te houden tot het redelijk onverwachte einde.
Ik heb weer ouderwets genoten van deze Grisham. | 1pos
|
"Alles te verliezen" leest vlot weg, ik vind het een spannend verhaal en ik wilde steeds weten hoe het verder zou gaan. De overlijdensadvertentie in het begin had mij op het verkeerde been gezet, maar dat kan ik bij een boek erg waarderen. Het is wat mij betreft geen voorspelbaar verhaal en dat vind ik een groot pluspunt. Daarnaast vind ik Claire een interessant personage, haar dochtertjes vind ik fijne meisjes die door het verhaal heen dartelen en ik vind het leuk dat er ook uit het perspectief van haar man Harald geschreven wordt. Het is niet het beste boek dat ik in tijden heb gelezen, maar ik vind het een goed boek en ik blijf zeker meer van Esther Verhoef lezen. Aanrader! Vier sterren! | 1pos
|
In I love you, Rietveld vertelt van Geel over de complexe relatie die Truus Schröder-Schräder had met architect Gerrit Rietveld.
Het boek bestaat uit drie delen. In het eerste deel is voornamelijk de historie van Truus in beeld en speelt Rietveld een bijrol. In deel twee komen we meer over de belevingswereld van Gerrit te weten. Deel drie is een afsluitend geheel, voornamelijk wat er gebeurde na het overlijden van Rietveld. Er zijn twee fotokaterns meegenomen in het verhaal.
Truus werd in 1889 in Deventer geboren. Haar vader was familie van de Schräders, die een modezaak in de binnenstad van Deventer begonnen. Hij scheidde zich van hen af en leverde alleen nog maar de stoffen voor de winkel. Haar moeder stierf al jong en toen haar vader hertrouwde vertrok het hele gezin naar Utrecht. Ze ging studeren voor apotheker, maar eigenlijk was dat niet wat ze wilde. Ze was meer geïnteresseerd in kunst en architectuur. Ze trouwt met de advocaat Frits Schröder en samen krijgen ze drie kinderen. Het huwelijk verloopt moeizaam, omdat Truus zichzelf niet kan ontplooien zoals ze dat zelf wil. Frits blijkt veel conservatievere ideeën te hebben. Alleen al qua woninginrichting verschillen Truus en Frits als dag en nacht.
Als Frits een bureau heeft laten maken door de Utrechtse meubelmaker Jan Rietveld, leert Truus Gerrit kennen. Hij werkt bij zijn vader in diens meubelmakerij. Maar ook Rietveld heeft hele andere plannen voor zijn toekomst voor ogen. Hij komt in contact met mensen als Piet Mondriaan en Theo van Doesburg en komt terecht bij de club van De Stijl. Hij is getrouwd met Vrouwgien en ze krijgen samen zes kinderen. In deze tijd ontwerpt hij ook al enkele van zijn stoelen, zoals de beroemde lattenstoel.
Hebben Truus en Gerrit al vanaf het begin een relatie samen? Het antwoord moet van Geel ons schuldig blijven. In de diverse interviews en krantenartikelen die er in de loop der jaren zijn verschenen, heeft Truus nooit een echt duidelijk antwoord hierop gegeven. Ze gaan ook pas samenwonen als de vrouw van Gerrit overlijdt, beiden zijn ze dan al ver in de zestig. Gerrit heeft zijn vrouw nooit verlaten voor Truus, ondanks dat de relatie geen geheim meer was. Zelfs de kinderen wisten ervan.
Als Frits al jong overlijdt besluit Truus dat ze niet meer in de echtelijke woning wil blijven wonen, omdat ze het daar nooit fijn gevonden heeft. Samen met Rietveld ontwerpt ze een huis dat ze aan de rand van het centrum in Utrecht bouwen en waar Truus met haar kinderen gaat wonen. Dit huis zou bekend worden als het beroemde Rietveld-Schröderhuis. De reden waarom het zo beroemd werd, is omdat het ontwerp compleet afwijkt van de toen geldende conventionele norm. Het huis is vierkant, hokkerig, wit. Binnen zijn geen muren maar schuifwanden, die indien wenselijk open of dicht geschoven kunnen worden. Het huis trekt veel bekijks, en de reacties zijn zowel positief als negatief. In de jaren twintig worden bussen met studenten van de TU Delft langs het huis vervoerd, om te laten zien hoe het vooral níet moet. Saillant detail is dat Rietveld in 1964 een eredoctoraat van deze zelfde TU ontvangt. Hij heeft dan eindelijk naam gemaakt in de architectuurwereld.
Maar ook over het ontwerp van dit huis gaan geruchten. Hoeveel inbreng heeft Truus eigenlijk gehad? Hebben ze het wel samen ontworpen, of was het meer Rietvelds ding? Rietveld zelf is altijd vast blijven houden aan de samenwerking met Truus, dat ze het sámen hebben gebouwd. Na dit project beginnen ze ook samen een architectenbureau, Schräder en Rietveld Architecten.
Pas na de Tweede Wereldoorlog, in de jaren vijftig, komt eindelijk de erkenning en de doorbraak voor Rietveld. Hij krijgt woningbouwprojecten onder zijn hoede, maar ook tentoonstellingen, zelfs in New York. Bij de tentoonstellingen laat hij altijd een bordje zetten met “Rietveld-Schröder” zodat Truus ook de erkenning krijgt voor haar inbreng.
Rietveld overlijdt in 1964, Truus blijft daarna nog 20 jaar alleen en overlijdt in 1985. Ze wordt naast Gerrit begraven. Het Rietveld-Schröderhuis wordt een museum. De oudste dochter van Rietveld laat tien jaar na Truus’ overlijden het lichaam van haar vader herbegraven op het kerkhof waar ook haar moeder haar laatste rustplaats had (haar graf was echter allang geruimd).
Truus is weer alleen.
I love you, Rietveld is een boeiende geschiedenis van twee mensen die vrijgevochten waren voor de tijd waarin ze leefden. Zoals Rietveld schreef in de zevende editie van De Stijl in 1927: ‘Elke ware schepping verandert het inzicht, de eischen en de behoeften van den tijd en komt in botsing met nog heerschende eischen en behoeften uit vorige perioden. Een schepping moet dus de plaats veroveren in plaats van te beantwoorden aan de geldende eischen en de noodzakelijkheid.’
Een kunstenaar pur sang.
Van Geel heeft alles in een mooi geheel weten samen te vatten. De levens van Rietveld en Schröder heeft ze goed chronologisch met elkaar verweven. Dit alles aan de hand van de restanten van het archief dat Truus zorgvuldig heeft gesorteerd, maar ook enkele interviews met de kinderen van zowel Truus als Gerrit geven een goed beeld van hoe de twee met elkaar omgingen. En dat was niet altijd positief, vooral de oudste dochter van Rietveld had veel moeite met de relatie.
Helaas heeft Truus op het persoonlijke vlak veel correspondentie en artikelen weggedaan, zodat er over het gevoelsleven tussen Rietveld en haar niet zo heel veel te vertellen is. Een paar kattebelletjes die bewaard zijn gebleven geven een inkijkje in hoe de liefde was tussen hen beiden: ”I love you, R.”,”Nog altijd overal, je Rietje”, “Ik hoop lieve Truus dat je mijn briefjes hebt gekregen al was het nog niet veel. Maar dat moet je tussen alles door begrijpen: I l y v m, v v v v v v v v m.”
Van Geel omlijst het hele verhaal met enorm veel historische kennis en ze heeft ogenschijnlijk veel research gedaan. Ze weet veel van de vroegere omstandigheden, zoals status, economie en religie zoals deze bijvoorbeeld in Utrecht waren aan het begin van de twintigste eeuw. Alle woonadressen van zowel Rietveld als Schröder, maar ook die van ouders, broers en zussen heeft ze weten te achterhalen. Ze vertelt welke boeken Rietveld graag las en ook het technische aspect van bijvoorbeeld de stoelen van Rietveld wordt uit de doeken gedaan. Waarom hij iets deed op architectonisch gebied weet ze goed uit te leggen, ze neemt niet alleen maar feitjes over die iedereen kan googelen, ze weet het allemaal prima en duidelijk te onderbouwen. En dit alles zonder dat het saai of te technisch wordt.
Ik zou dit boek geen liefdesverhaal willen noemen, zoals voor op de cover wordt vermeldt. Eerder een goed overzicht van de levens van twee talentvolle mensen, die samen een stempel hebben gezet op de kunst en architectuur van de twintigste eeuw. | 1pos
|
Al sinds ik op mijn 10e ofzo Van Guliks Het Chinese Lakscherm in de boekenkast van mijn ouders ontdekte ben ik gefascineerd door deze diplomaat-wetenschapper-schrijver. Ook in deze bundel weer spannende, volwassen verhalen met een toelichting op Chinese gebruiken, dat alles in een magische, tijdloze sfeer. Ze spelen duizenden jaren geleden, de slimme Tie maakt deel uit van een hele juridische traditie, in een tijd dat in Nederland 'rechtvaardigheid' nog door Kaninefaten en Godsgerichten werd bepaald.
Het grootste compliment voor Van Gulik is wel dat zijn boeken in China zijn 'ontdekt'. Er lopen ook nog 's verschillende verhaallijnen door elkaar. Heel bijzonder. | 1pos
|
Kind 44 is 428 bladzijden lang, een van de beste (misschien wel dé beste) thrillers die ik ooit heb gelezen. Maar wat is toch de toegevoegde waarde van de laatste twee hoofdstukken?
Zonde, een gemiste kans. Hoe dan ook, de eerste 428 bladzijden zijn werkelijk beklemmend, boeiend en gewoonweg goed. Daarom 5 sterren en een dikke aanrader. | 1pos
|
Soms heb ik heimwee naar vroeger. Vroeger toen er nog gevreesde recensenten waren als een Lodewijk van Deyssel met zijn Scheldkritieken of een W.F. Hermans met zijn Mandarijnen op zwavelzuur. Of meer recent een Gerrit Komrij of Jeroen Brouwers. Echt kritische recensies of essays komen we zelden of nooit tegen bij hedendaagse auteurs. Gelukkig is er een uitzondering. Wanneer het om Nederlandse en vooral Indische literatuur gaat, laat Alfred Birney steevast van zich horen. Ook in zijn net verschenen boek De dubieuzen gooit hij op ouderwets degelijke wijze de knuppel in het hoenderhok dat koloniale literatuur heet. Eindelijk komt de rimpelloze, naar dood water riekende, vijver weer in beweging.
De dubieuzen kun je als een voltooiing van een drieluik zien. Wellicht een moment van reflectie na vijfentwintig jaar schrijven. Birney werkt graag met drieluiken. Zijn vorige trilogie bestond uit de drie novelles: Rivier de Lossie, Rivier de IJssel en Rivier de Brantas. Drie boeken waarin migratie, afkomst en het onvermogen tot identificatie met het moeder- en vaderland een grote rol spelen.
Het tweede drieluik van Birney wordt gevormd door zijn bloemlezing Oost-Indische inkt : 400 jaar Indië in de Nederlandse letteren (1998), Yournael van Cyberney (2001) en De dubieuzen. Oost-Indische inkt toonde meteen de eigenzinnige kijk van Birney op de Indische tak van de Nederlandse letteren. Met het Yournael van Cyberney ging hij nog een stap verder. Smaakmakers van de Nederlandse en Indische literatuur werden op de korrel genomen. En ook zijn top-1000 van de Indische bellettrie was een statement. De boodschap was helder: Er is zoveel meer dan Multatuli, Daum en Augusta de Wit. Elf jaar later komt Alfred Birney met een ‘vervolg’ op zijn Yournael. Deze keer niet eerst via het internet maar direct op papier. Het is een boek dat er mag zijn. De schrijvers die erin voorkomen, zijn al te lang vergeten en veronachtzaamd.
Het valt Alfred Birney op dat onze geschiedenis, in het bijzonder de koloniale en postkoloniale geschiedenis, is verworden tot iets voor freaks, vooral waar verhalende literatuur als bronnenmateriaal gebruikt wordt. Alles wat voor de Tweede Wereldoorlog gebeurde, lijkt in het vergeetboek terecht te zijn gekomen. Pijnlijk vooral voor bevolkingsgroepen in Nederland zoals de Indo’s. Birney wijst op de ‘minder fraaie episodes’ in onze geschiedenis en het feit dat Nederland geen postkoloniaal debat heeft gekend, in tegenstelling tot Frankrijk, Engeland en Amerika. Blijkbaar probeerde men zo de eeuwenlange moordpartijen in Indonesië en de vele andere zwarte bladzijden van de vaderlandse geschiedenis onder het tapijt te vegen.
Belangrijk in dit boek is de rol van de Indo’s en hun gedrag in de literatuur dat vaak, vooral in fictie, als dubieus werd omschreven. Meteen wordt duidelijk dat de titel bitter en bijtend is. Birney wijst op de argwaan jegens de Indo in de klassieker Orpheus in de dessa van Augusta de Wit. En dat terwijl de Indo al klem zat. Ik citeer Birney: ‘…de “blanke arrogantie”. Indo’s sprongen daar ogenschijnlijk het makkelijkst mee om. Ze konden moeilijk anders. Ze waren Hollander noch Javaan. Ze zaten ertussenin. Dat maakte hun positie zo uniek. En ongrijpbaar, en vooruit: soms ook onbegrijpelijk.’
Birney maakt duidelijk dat de literaire canon dodelijk is geweest voor het beeld dat wij nu van de koloniale literatuur hebben en dus ook van de rol van de Indo in de geschiedenis. Hij neemt meteen stelling. ‘Deze gecanoniseerde schrijvers wisten níet de vinger te leggen op plekken waar Indo-schrijvers dat nou juist wél konden.’ Hij toont dit aan door bekende schrijvers naast onbekende, vergeten auteurs te plaatsen. Zo vormt J.E. Jasper met zijn De diepe stroomingen (1910) een contrapunt met Louis Couperus’ De stille kracht (1900). Dé-lilahs roman Gecompromitteerd en de tweedelige roman Hans Tongka’s carrière (1898), door Birney ruiterlijk omschreven als ‘pulpfictie van hoge kwaliteit, soap supérieur, dames- of driestuiverroman’. worden door hem eerder als eerste plantersroman gezien dan Madelon Székely-Lulofs roman Rubber (1932).
Dat Rubber als dusdanig bekend staat, is volgens Birney het gevolg van ‘luie beroepslezers.’ Paatje Daums Goena Goena zet hij naast In vreemde sferen van Victor Ido. En weer wint de onbekende auteur het van de gecanoniseerde, dankzij het gebruik van een meervoudig perspectief dat zeldzaam te noemen is in de Nederlandstalige koloniale literatuur. Ook Louis Couperus wordt de maat gemeten door De stille kracht met J.E. Jaspers De diepe stroomingen te vergelijken. Interessant is hoe Birney aantoont dat je aan de hand van de romans Max Havelaar, De stille kracht en De diepe stroomingen kunt aflezen hoe de macht van de regent in de loop der tijd tanende was.
Regelmatig durft Birney man en paard te noemen wanneer hij denkt dat dit nodig is. Zo wijst hij Geert Mak erop dat het hoogst ongelukkig is dat hij Indo-Europeanen in zijn De eeuw van mijn vader Indiërs noemt. Steviger neemt hij Rob Nieuwenhuys onder handen en met hem de literatuurwetenschap. ‘Dat is een nadeel van literatuurwetenschap: men volgt elkaars spoor via een enorm voetnotenapparaat, waardoor logischerwijs vergeten schrijvers in de vergetelheid blijven hangen.’ Nieuwenhuys wordt slordig en warrig genoemd omdat hij een roman van J.E. Jasper een verhalenbundel noemt. Het gebruik van aanhalingstekens levert Nieuwenhuys de omschrijving grenzeloze slordigheid op, terwijl hij ergens anders verstrooid wordt genoemd. Het doet Birney pijn dat door hem bewonderde auteurs niet de aandacht van N. kregen die ze naar zijn mening wel verdienden. Zo schrijft Alfred Birney naar aanleiding van de reactie van N. op het proza van Victor Ido:
‘Victor Ido probeerde wél kunst te maken. Rob Nieuwenhuys had een hekel aan mooischrijverij, misschien omdat hijzelf weinig verder kwam dan wat kletsproza, waarin alles voor de lezer dermate wordt voorgekauwd dat deze niet meer zelfstandig hoeft te denken.’
Het is heerlijk weer eens een essay te lezen waarbij de schrijver geen blad voor de mond neemt maar keihard zegt en schrijft wat hij vindt. Ik verwacht dat Birney doorgaat met zijn queeste om de waarheid boven tafel te halen, zeker wat betreft onze koloniale literatuur. Vooral omdat hij niet alleen de vergeten Indische literatuur maar ook de nog amper gelezen Nederlandse klassiekers tevoorschijn haalt, er het stof vanaf blaast en er nieuw leven aan geeft. Wat betreft de schrijvers die hij in De dubieuzen bespreekt… die moeten herdrukt worden. Liefst met enthousiast nawoord en commentaar van Alfred Birney. Laten we hopen dat hij met het schrijven van <i?de dubieuzen<="" i=""> de polemiek terugbrengt in de Nederlandse literatuur. Al te lang heeft de commercie ervoor gezorgd dat schrijvers en lezers in slaap zijn gesukkeld. Er moeten weer noten gekraakt worden! Niet alleen koloniale… | 1pos
|
Aquarium heel indrukwekkend
Mijn eerst indruk van het boek “Aquarium” Mooi zwart kaft met een kleurig waterdiertje, is al iets wat je nieuwsgierigheid opwekt. De hoofdpersoon is de twaalfjarige Caitlin, die alleen met haar moeder Sheri woont , haar moeder is een hardwerkend vrouw die bij een containerbedrijf werkt, maar hoopt door hard te werken kraandrijver te worden. De band met haar moeder is erg hecht. Na school gaat Caitlin naar het lokale aquarium waarvan zij een jaarkaart bezit, ze blijft daar tot het tijd is dat haar moeder haar ophaalt. Tijdens die bezoeken ontmoet ze een oude man waarmee ze de liefde voor de vissen deelt. De man zou heel graag haar moeder ontmoeten en Caitlin wil hem graag aan haar moeder voorstellen. Als het zover is, dat ze de gelegenheid heeft om het haar moeder te vertellen, schrikt deze en denkt dat de man verkeerde bedoelingen met haar dochter heeft en waarschuwt de politie. Dan blijkt dat de man de grootvader van Caitlin is, en dat pakt ook niet echt goed uit, met alle gevolgen van dien. Dan krijgt het verhaal een heel andere wending. Caitlin heeft ook een hele bijzonder vriendschap met haar klasgenootje Shalini. Tussen die twee bloeit iet heel moois. Wil verder niet te veel van het verhaal vertellen, maar wel dat het op een prachtige ontroerende wijze is geschreven, het is een boek waarbij je in het begin denkt van waar gaat dit over, wat ik wel erg interessant vond was de benaming van de vissen waar naar gekeken werd in het aquarium. Mijn nieuwsgierigheid maakte dat ik dat op ging zoeken op internet. Maar opeens werd ik zo gegrepen door het verhaal dat ik het in een ruk uit wilde lezen en ieder moment ook aangreep om door te lezen. Ik beveel het boek dan ook van harte aan om het te lezen het is een prachtige roman die zeker 4 sterren verdiend | 1pos
|
Ik won dit boek en was er heel blij mee.
In het begin kwam kabbelde het een beetje rustig aan maar eenmaal over de helft kwam er vaart in.Heel het verhaal door vraag je je af wat is nu de waarheid en wat is een leugen.En dat sprak me wel heel erg aan.Ook het terugkeren in de tijd, van 15 jaar geleden. Toen verdwenen er 3 meisjes uit een huisjes en ze zijn nooit teruggevonden.Nu is er na zoveel jaar weer een bijeenkomst en het 4de meisje uit dat huisje is er ook weer.Zij wil kost wat kost dit raadsel oplossen.Er verdwijnen opnieuw 3 meisjes...Wat is hier aan de hand.Soms werd ik ook op het verkeerde been gezet .Het boek heeft nog een heel verrassend einde en is geschreven in een toch wel typisch Riley stijl. | 1pos
|
'Ik heet geen Miriam' Majgull Axelsson Uitgeverij De Geus
'Je kunt niet overal praten! Dat moet je begrijpen. Niet als je vijfentachtig bent, en van het verkeerde soort en de hele twintigste eeuw hebt meegemaakt! Dan kun je niet overal over praten!'
Het zijn de gekwelde woorden van Miriam Goldstein aan haar kleindochter Camilla.
Aan haar vertelt Miriam de geschiedenis van haar leven.
Een tragisch verhaal over een meisje, geboren bij zigeunerfamilie van de Roma, er weg gehaald op jonge leeftijd en later op transport naar Auschwitz en Ravensbrück.
Als vluchteling wordt ze met valse papieren opgenomen in Zweden, als mens blijft ze gevangen in het kwetsbare lichaam van Malika.
Haar angst om verstoten te worden is zo groot dat Miriam ervoor kiest om nooit te praten over haar verleden, zonder eigen kinderen, zonder bloedverwanten is ze haar hele leven immens alleen gebleven.
Misschien kan haar 'bekentenis' haar op het einde van haar leven troost bieden.
Een aangrijpend en ruw verhaal.
‘We zijn verhuisd toen ik nog tamelijk klein was. Toen mijn moeder stierf.’
‘En hoe heet je vader?,
‘Jozef. Hij heette Jozef.’
‘Heette?’
Hij is dood. Hij is tijdens het transport gestorven.’
‘Broers of zussen?’
‘Neven of nichten? Ooms? Tantes? Grootouders?’
‘En daarna?’
‘Eerst Auschwitz. Daarna Ravensbrück.’
Clara van Lieshout 3 july 2015 | 1pos
|
Kwijt is het zesde boek met hoofdpersoon Kathleen Verlinden. Kathleen is psychologe en ontvangt in haar praktijk de meest uiteenlopende cliënten. Kathleen is altijd zeer betrokken. In Kwijt krijgt Kathleen het succesvolle model en host van een populaire talkshow op de radio Sylvie in haar praktijk. Sylvie heeft op jonge leeftijd haar moeder verloren. Ondanks dit grote verlies heeft ze een leven opgebouwd, en heeft zelf inmiddels een dochter van zeven. Een anoniem telefoontje van een luisteraar van de talkshow brengt al het verdriet rondom het verlies van haar moeder naar boven en zet het leven van Sylvie op zijn kop. Kathleen probeert Sylvie zo goed als mogelijk te helpen maar heeft zelf in haar privéleven te maken met moeilijke keuzes.
‘Josje voelde hoe de haartjes op haar armen overeind gingen staan. Een vreemde kou vulde plotseling de kamer. Het leek alsof er een windvlaag over haar gezicht trok. Alsof iemand haar wilde aanraken. ‘
Kwijt bestaat uit drie delen en heeft meerdere verhaallijnen verteld vanuit een wisselend perspectief. Het boek bevat een verhaal dat je vanaf de eerste regel pakt en tot aan de laatste regel niet meer loslaat. De levens van de personages staan voortdurend op zijn kop en de emoties zijn zo sterk beschreven dat je jezelf in het midden waant in het leven van deze personages. Een mooie uitwerking van de personages, al naar gelang hun rol. Er komen veel geheimen, die al heel lang verzwegen waren, naar boven. Dit geeft wat klaarheid maar toch blijven er veel vragen openstaan. Dit verhaal is op een indringende wijze geschreven, het raakt je als lezer en laat zien dat Feliers over grote empathie beschikt.
'Het beeld van de vijver zoals ik die in mijn herinnering had, leek onaangetast. Ik boog door mijn knieën en staarde over het water. Hoeveel uren had ik hier vroeger doorgebracht? Hoeveel uren had ik hier nagedacht over het leven? Over alle beslissingen die moesten worden genomen?'
Herhaaldelijk geeft een twist weer een andere kijk en dit zorgt voor verwarring. Er worden verwachtingen opgewekt, maar de auteur weet op geraffineerde wijze de lezer een rad voor de ogen te draaien. Vele plotwendingen die mij steeds weer een andere kant opstuurde. Er gebeurd heel veel in dit boek, veel om te volgen. Misschien een beetje overdone maar dit geeft wel snelheid en blijft de lezer het verhaal in trekken. Kwijt is als een rollercoaster en je kunt pas weer adem halen als de laatste bladzijde bereikt is. Een sublieme uitwerking van een uitermate spannend en indringend verhaal. Anja Feliers heeft zichzelf met Kwijt overtroffen en dit is haar beste boek ooit. | 1pos
|
Als verslaafd lezer van thrillers was ik aangenaam verrast door Doodlot. Extra leuk is het feit dat het verhaal zich gedeeltelijk vrijwel bij mij om de hoek afspeelt.Het viel me op dat Van de Meerakker zeer accuraat is m.b.t straatnamen,winkelcentra e.d. Ik vind dit debuut veelbelovend en kijk dan ook uit naar Rene's tweede boek. Misschien ten overvloede nog even dit: op blz. 166 moet volgens mij op regel 16 Andre vervangen worden door Danny. Andre is immers nog niet in het huis aanwezig. | 1pos
|
Een boek wat geschreven moest worden. Een boek om stil van te
worden. | 1pos
|
Dikke boeken schrijven is makkelijk geworden vandaag de dag. Met de laptop in de aanslag en met automatische spellingcorrectie en meer leuke handigheidjes beschikbaar, kan een schrijver haast kosteloos doorgaan met schrijven. Knippen kan later altijd nog. Ooit – en dat is nog niet zo heel lang geleden – was dat anders. Toen Willem Elsschot (1882-1960) meer dan een eeuw geleden Een ontgoocheling schreef was schrijven nog heel erg arbeidsintensief. De schrijver schreef meestal nog met de hand, de drukker was nog een letterzetter, fouten waren lastig te corrigeren. Ruimte om dikke turven te schrijven, was er daarom amper. Ze kwamen voor, die pillen, maar het aandeel dunne boeken was begrijpelijkerwijs toch een pak groter dan nu. En de schrijver, die wikte en woog zijn woorden.
Een ontgoocheling haalt, afhankelijk van de editie, de 100 bladzijden net wel of net niet. In het boek worden een aantal jaren van de familie De Keizer in vogelvlucht gevolgd. Louis De Keizer, de pater familias, is een sigarenfabrikant zonder ambitie. Hij verkoopt amper iets, en zijn afnemers zijn doorgaans familieleden of behoren tot de kaartclub waar hij voorzitter van is. Zijn sigaren zijn een onderwerp van spot, en dat wordt na verloop van tijd ook zijn voorzitterschap. Zijn zoon, Kareltje, is in Louis’ ogen de hoop voor de toekomst, want hij zal voor advocaat gaan studeren. Rond zijn tiende wordt Kareltje om die reden naar het atheneum gestuurd waar hij alvast Latijn en Grieks zal gaan leren. Maar Kareltje verspilt er vooral ieders tijd en na enkele jaren wordt hij uit werken gestuurd. Maar andermaal lijkt ook dat op een ontgoocheling uit te draaien. Louis wordt er ziek van...
Dat het boek dun is, betekent niet dat het niet rijk aan inhoud is. Niet voor niets blijft Elsschot meer dan een halve eeuw na zijn dood een veelgelezen Vlaamse schrijver. Elsschot bedient zich niet van veel tierlantijntjes of ingewikkelde stijlfiguren om zijn verhalen vorm te geven. Hij raast recht naar de pointe toe. Weinig omfloerst schrijft hij neer waar het op aankomt. De lezer wordt meteen in het verhaal getrokken en hoeft zich niet te bekommeren om wat zich aan de rand daarvan afspeelt. Elsschot bediende hiermee perfect de hardwerkende, vooroorlogse mens die na de zware dagtaak weinig energie over had om veel te lezen. Een ontgoocheling spreekt diezelfde harde werker ook aan omdat het boek in zijn taal geschreven is, volks, doorspekt met Franse begrippen zoals de toenmalige bourgeoisie die hanteerde. Nochtans is het Nederlands van Elsschot algemener dan wat zijn Vlaamse tijdgenoten-schrijvers produceerden. Meer dan die tijdgenoten scheen hij te geloven dat het mogelijk moest zijn om ook in Nederland voet aan grond te krijgen, en hij paste zijn taal daaraan aan. Laat het aantal bladzijden je niet misleiden. Het is een boek met veel lagen, om eerst te lezen en daarna te herlezen en te herlezen tot laag na laag afgepeld en opgeslorpt is.
Het nawoord door Alma Mathijsen in de editie van 2017 verdient ook een eervolle vermelding. Ze richt zich amper tot de lezer maar pent een eigen, ingebeelde ontmoeting met de schrijver neer waarin ze hem uitlegt wat ze zo goed aan zijn boek vindt. De nederigheid waarmee haar alter ego dat doet, illustreert perfect hoeveel hedendaagse schrijvers nog van Elsschot te leren hebben. | 1pos
|
Mooi verhaal over Martha en haar zoektocht in het verleden van haar opeens overleden man Victor. Korte hoofdstukken, sommige stukken moest ik herlezen om ze echt goed te kunnen begrijpen. Het verhaal op zich is al onderhoudend genoeg door het steeds oplichten van een stukje van de sluier die over zijn geheimen liggen. Sommige zinnen waren van zo’n schoonheid dat ik ze nog een paar keer las om ze nog beter tot mij door te laten dringen, zo mooi ! De titel alleen al “Desalnietbemind” is zo goed gevonden. Het enige minpunt is voor mij de epiloog. Het verhaal was voor mij af en die aanvulling had het verhaal (voor mij ) totaal niet nodig. Jammer | 1pos
|
Kies voor mij is veel meer dan een standaardverhaal dat de lezer behoort te prikkelen. Dat maar meteen de wereld uit geholpen te hebben: de plot is niet alleen hartverwarmend, maar ook een tikkeltje onthutsend. Oké, toegegeven. Je denkt nog “daar gaan we weer, een boek in het kader van dat seks verkoopt”. En inderdaad, er worden heftige liefdesperikelen beschreven. Deze maken de verhaallijn niet onnodig plat of bekrompen. Ze voegen meer toe dan in de eerste plaats doet vermoeden. Het laat op een realistische manier zien wie de hoofdpersonages zijn. Dit is belangrijk omdat er later een totaal andere kant van hen zal worden laten zien. De chemie wordt rustig opgebouwd, om naar een interessante wending toe te werken en vandaar uit naar het ontroerende plot te werken. Een verhaallijn die met dit boek zeker niet zal ophouden. | 1pos
|
Eén nacht, Markovitsj is de debuutroman van de Israëlische schrijfster Ayelet Gundar-Goshen.
Met dit boek heeft zij een prachtdebuut afgeleverd.
Het boek vertelt het verhaal van Jacob Markovitsj en Zeëv Feinberg de eerste een wapensmokkelaar en de tweede een besnorde patrouilleloper met een heel erg groot zwak voor dames.
Tijdens één van zijn flirtnachten met de slagersvrouw wordt Zeëv betrapt door de slager. Deze heeft gezworen Zeëv een kopje kleiner te maken.
Beide vrienden duiken onder en op aanraden van hun adjunct-sectiecommandant steken ze de Middellandse Zee over om in Europa een Joodse vrouw te huwen, opdat deze dan vrij uit het nationaalsocialistische Europa kan verlaten en naar Israël kan reizen.
De aangegane huwelijksverbintenissen zullen – volgens afspraak - eens terug in Israël worden ontbonden.
Jacob die verbonden werd met de beeldschone Bella Seigerman, wil zijn huwelijk niet ontbinden en maakt eens terug in Israël verdere avances naar Bella, die hem evenwel afwijst. Dit blijft hun huwelijk belasten.
Naar het einde van het verhaal wordt de titel heel erg duidelijk.
De auteur heeft mooi de tegenstellingen tussen Oost en West in beeld gebracht, naast de vriendschap tussen twee mannen en de onmogelijke liefde tussen man en vrouw.
De auteur heeft een mooie, vlotte, verhalende schrijfstijl. Af en toe wordt het verhaal doorspekt met humor, soms erg droge maar gesmaakte humor. De beschrijving van de streek, van de appelsienbomen, de geuren van sinaasappelen en perziken, de hunkerende liefde…maken dit boek onvergetelijk.
De onderliggende boodschappen in dit boek zijn enerzijds de vrouwen die opkomen voor hun rechten (emancipatie) en anderzijds het Beloofde Land dat zijn rol niet kan invullen, naast een kijk op een stuk wereldgeschiedenis die het boek ook beklijvend maakt. | 1pos
|
Wat moet je doen bij kleine en grote rampen? In het boek ‘spuitende slagaders en overstromende oceanen’ vertellen Jesse Goossens en Linde Faas precies wat je moet doen.
Het boek is in samenwerking met het Rode Kruis uitgegeven en een deel van de opbrengst van het boek wordt door uitgeverij Lemniscaat geschonken aan het Rode Kruis. H.K.H. Prinses Margriet der Nederlanden, erevoorzitter van het Nederlandse Rode Kruis heeft het voorwoord geschreven.
Het is een prachtig kleurrijk boek met mooie, grappige illustraties. Het is onderverdeeld in 1. ‘rampen in en om het huis’ (zoals brandwonden, verslikking en bevangen door de hitte), 2. ‘grote rampen’ (zoals aardbeving, hittegolf of vulkaanuitbarsting) en 3. ‘rampen ver weg’. Elke ‘ramp’ begint met een opmerkelijk verhaal, daarna worden weetjes verteld en dan in hele duidelijke puntjes: wat moet je doen. Dit alles wordt versierd met hele grappige tekeningen.
Het is een overzichtelijk, leerzaam boek voor jong en oud. Aantrekkelijk voor kinderen en zeker ook leerzaam voor ouders. | 1pos
|
Ik las dit boek vorig jaar. En geregeld herlees ik er stukjes uit. Ik leg het nooit ver uit de buurt.
Wat een prachtig boek. "Haast je niet, blijf eens wat langer naar iets kijken." Dat is het motto.
Als je je tijd neemt, zie je zo veel meer.
Het boek bestaat uit twee delen: 'Buiten' en 'Binnen'.
Hoe kijk je naar een landschap?
Kan een landschap ook wel eens bedreigend zijn?
Hoe kijk je naar een schilderij, ... en naar een atelier? Wat is het belang van lichtinval. ...enz. | 1pos
|
Dit boek toont voor mij maar weer aan dat Young Adult boeken toch echt de moeite waard zijn! Ben zeer blij dat men ook steeds serieuzer aan de slag gaat, plek maakt en recenseert over YA boeken.
Ik heb begrepen dat sommige lezers het eerste gedeelte minder vonden dan het 2de gedeelte van dit boek. Voor mij gaat dit niet op. Het eerste deel intrigeerde me direct. Hoe zit dit precies in elkaar? Wat wordt hiermee bedoelt? Waar gaat dit in hemelsnaam naar toe? Ik houd wel van dat soort puzzelwerk en een 'onbetrouwbare verteller'. Ook vond ik het erg 'avontuurlijk' geschreven (bij gebrek aan een beter woord). Het tweede gedeelte geeft inderdaad meer duidelijkheid en plaatst al het voorgaande in een ander licht. Ik vind het een erg mooi vormgegeven verhaal, pakkend en meeslepend. 5 welverdiende sterren van mij. | 1pos
|
Eenzame Mary en vechtsportster Ashley hebben het niet makkelijk in post-nine-eleven New York. Maar dan kunnen ze met een stel andere vrouwen meedoen aan een relatie-experiment van een acteur met veel geld. Klinkt smack? Vergeet het maar. Voor je het weet zit je middenin een spijkerharde near-futuresatire die jou hélemaal opvreet.
Catherine Lacey (1985) valt niet met de deur in huis, ze rijdt in deel 1 van De antwoorden meteen de hele voorgevel eruit met het verhaal van ik-figuur Junia/Mary. Net als je denkt dat je Lacey doorhebt, schakelt ze in de achteruit en gaat ze er in deel 2 met een rotvaart vandoor met een andere hoofdpersoon, Ashley, en een auctoriaal perspectief. Het meest dominant in hun jeugd zijn bij beide vrouwen de beklemmende ervaringen die de vrouwen hebben met mannen. Gewelddadige vaders, aanranders op straat, opdringerige vriendjes, leugenachtige exen.
Dat voorspelt weinig goeds voor Kurt, de acteur die het Vriendinnenproject heeft bedacht- een chimaera van sekteapologeet Tom Cruise en man-die-maar-niet-uit-de-kast-komt John Travolta. Het gaat hem als rasechte New Yorker alleen maar om hemzelf natuurlijk. Hij wil - hoe actueel - data en technologie inzetten om vrouwen te dresseren. De kraker Jij weet niet wat liefde is van Jannes lijkt voor deze Kurt geschreven. Er is overigens wel iemand die van hèm houdt, namelijk zijn jaloerse homoseksuele assistent - ook een New Yorks archetype. De liefde van deze tragische figuur, die door door Lacey genadeloos de grond in wordt gechreven, blijft onbeantwoord...
"Je kunt niet iets voelen wat je niet voelt", zegt op een gegeven moment de enige - en dus minst populaire - onderzoeker die niet in de het project gelooft: liefde laat zich niet vangen. Is er dan helemaal geen hoop? De enige authentieke relatie die lijkt te ontstaan is die tussen Ashley en Mary/Junia die in hetzelfde schuitje zitten. Er zijn acceptabele mannen in dit postfeministieche universum, zoals een zekere Ed. Zijn pneuma-kinetische behandelingen geven Mary (Junia was de naam die ze kreeg van haar godsdienstwaanzinnige vader) zelfvertrouwen. Maar dit halfmystieke gedoe moet wel een parodie zijn op therapieverslaving in de neurotische Big Apple (grootste aantal psychiaters per 1.000 mensen).
Mary heeft wel degelijk in de gaten waar het om gaat: het échte samenzijn heeft wat te bieden:
Misschien is het wel helemaal geen toeval dat een belangrijke figuur in dit boek dezelfde voornaam heeft als de auteur, gespecialiseerd in near-future verhalen, van Slaughterhouse five en Welkom op de apenrots. Sterker nog, in zijn Who Am I This Time? wordt een actrice verliefd op het stoere personage dat wordt gespeeld door een verder sukkelig type en Welcome to the Monkey House schetst een liefdeloze samenleving van met z'n zelfmoordhostessen.
Er is hier geen plek voor een verhandeling over Enzensbergers Strukturwandel der Offentlichkeit (1962) maar pak de wikipediapagina erbij en dan snap je het: weg met de bewustzijnsmanipulatie-industrie. Scherp. Actueel. Kritisch. Wat een schrijfster, wat een boek. Nu is het wachten op de verfilming. Lacey is de Kurt Vonnegut van de #MeToogeneratie. Hypnotiserende (als in 'the hours' van Philip Glass) muziek op de koptelefoon en gáán. | 1pos
|
Het boek Un Buku (Ons boek) is gemaakt door Harold Pereira, Mirjam van der Rijst, Eveline Stoel, Martien Holtzappel & Nawal Batoun. Veel meer dan de namen en een foto van de makers treffen we niet aan. Des te meer lezen we over de tien Surinaamse families die hun verhaal doen en een familierecept delen. De opzet van het boek is hetzelfde als de eerdere boeken Boekoe Kita en Boekoe Bangsa. Deze laatste twee bevatten verhalen en familierecepten uit Indonesië, de Molukken en van Indo-Chinezen. Suriname is wel even een heel andere kant op maar, zoals gezegd, de opzet van het boek is hetzelfde en daarmee hebben we dus weer een prachtige grote hardcover, vol met overheerlijke recepten en hele fijne foto's in handen. Uiteraard is Harold Pereira verantwoordelijk voor de fotografie van de gerechten en zoals altijd is dat ook nu weer een feest. Bij de familieverhalen treffen we veel foto's uit privécollecties aan.
De recepten zijn authentiek Surinaams en de namen van de gerechten zullen veel mensen heel bekend voorkomen. Tenslotte liggen er heel wat Nederlandse voetstappen in Suriname en is de geschiedenis van beide landen nauw verweven met elkaar.
Gerechten als pindasoep, moksi alesi met gele erwten, broodje bakkeljauw of roti met kip kent iedereen wel. Maar om het zelf te maken is een goed geschreven kookboek onontbeerlijk. Het fijne van de Surinaamse keuken is de verscheidenheid van gerechten die voortkomt uit het feit dat het land minstens tien verschillende bevolkings- en geloofsgroepen kent. Je treft er Europeanen, Afrikanen, Aziaten, christenen, joden, moslims en hindoes en al deze groepen hebben hun eigen favoriete familierecepten.
Aubergine met rundvlees
Hoofdgerecht voor 2 personen
250 g rundvlees (bijvoorbeeld sukadelappen)
2 aubergines
1 kleine ui
2 tenen knoflook
1 grote tomaat
1 Madame Jeanette-peper
2 el mais- of zonnebloemolie
1 el zoute ketjap (asin)
Was het rundvlees en dep het droog.** Snijd het vlees in dobbelstenen. Breng een pan met licht gezouten water aan de kook en kook de vleesblokjes ca. 30 minuten. Schep bovendrijvend schuim met een schuimspaan eraf. Giet de vleesblokjes af - het kookvocht kun je bewaren voor soep - laat ze uitlekken en afkoelen.
Was en droog de aubergines. Snijd de kroontjes en stelen eraf en schil ze. Snijd elke aubergine in de lengte in 4 gelijke repen en snijd de repen overdwars in blokjes. Pel en snipper de ui. Pel de knoflooktenen en hak ze fijn. Snijd de tomaat in stukjes. Maak de peper schoon en hak hem fijn. (Schraap eventueel de pitjes eruit.)
Verhit de olie in een braadpan of wok. Bak de vleesblokjes rondom bruin en voeg de ui en knoflook toe. Roerbak een paar minuten mee en doe de tomaatstukjes en gehakte peper naar smaak erbij. Laat nog even zachtjes bakken en voeg dan de aubergineblokjes en de ketjap toe. Schep op hoog vuur een paar keer goed om. Draai het vuur laag, doe de deksel op de pan en laat nog ca. 1 tot 1,5 uur zachtjes stoven, of tot het vlees gaar is. Eet met rijst.
** In Suriname worden vlees en vis vaak voor de bereiding met water, of met water met citroensap of azijn gewassen, om eventuele bacteriën eraf te spoelen.
Een simpel en zeer smakelijk gerecht. Laat je niet verleiden om er je eigen draai aan te geven. Dat mag natuurlijk altijd maar het vlees eerst koken en de aubergine schillen moet je gewoon doen. Overigens denk ik dat de aubergines eerst in plakken, de plakken in repen en de repen in blokjes moeten worden gesneden. Misschien dat dit niet nodig is als de aubergine heel erg klein is.
Als er in Surinaamse recepten een maggiblokje gebruikt wordt dan is dat zo'n heel klein vierkant blokje. Bij de toko verkopen ze vrijwel alle ingrediënten die in de Surinaamse keuken nodig zijn.
Let goed op voor hoeveel personen een recept is. Veel recepten zijn voor 4 personen maar een behoorlijk aantal ook voor meer want Surinamers koken graag voor de hele familie en onverwacht bezoek erbij.
Door de smeltkroes van culturen in het land is er ook een grote verscheidenheid in de recepten. Van de simpele en overbekende Surinaamse nasi, bami en Dal (een in een handomdraai gemaakte soep van pittige spliterwten), een zoetzure hamschijf, snijbonen met hollandse garnalen tot boterkoek met gember. Het boek bevat een handige registerindex en een verklarende ingrediëntenlijst. Het register had iets handiger gemogen want een eerder gemaakt recept terugvinden is niet simpel. Maar gelukkig bevat het boek een aantal lege pagina's voor je eigen aantekeningen.
Een overheerlijk boek in een serie die eigenlijk geen serie is maar hopelijk nog veel vervolgdelen krijgt. | 1pos
|
Ik heb dit boek gelezen voor de hebban leesclub. Van te voren had ik niet echt verwachtingen bij het boek. De beschrijving spreek mij wel aan en ik was erg benieuwd hoe het boek zou verlopen. Het boek komt meteen goed op gang. Door de vlotte schrijfstijl zat ik meteen in het verhaal. Doordat het vanuit de ik-persoon werd verteld leefde ik meteen mee met de hoofdpersoon en toen hij op de mail antwoordde riep ik zelf sukkel! Je reageert toch niet.serieus op zo'n email? Maar ja dat deed hij dus wel... wat ook weer hele grote gevolgen had. Ik had niet verwacht dat er dit zou gebeuren wanneer Nik in China terecht komt. Orgaanhandel is niet iets wat wij ons hier voor kunnen stellen, maar het is wel iets wat helaas in sommige delen van de wereld gebeurt. Ik vond het boek echt een aanrader. Echt een goed debuut van Koen Grubbels. | 1pos
|
Dit boek vormt min of meer het vervolg op ‘De wil en de weg’, het eerste schrijfboek van Jan Brokken. Was dat boek bedoeld voor de beginnende schrijver, dit boek richt zich meer naar de gevorderde schrijver. En dat doet hij in een zelfde soort vorm: in vaak niet al te lange hoofdstukken bespreekt Brokken tal van schijnbaar spontaan gekozen aspecten van het schrijven en maakt hij hierbij tal van referenties naar de wereldliteratuur, inclusief enkele romans van hem zelf (waarvan ik er overigens nooit één gelezen heb). Hierbij haalt hij vooral heel veel voorbeelden aan van boeken waar hij soms hele passages uit citeert.
Dit leidt wederom tot een erg prettig leesbaar en ook boeiend boek, een soort lange Masterclass waar ook zeker voor mij, als aspirerend schrijver voldoende interessants uit is te halen. Leuk! | 1pos
|
Het verhaal gaat over 3 hoofdpersonen: Ewoud, Lisa en Anna.
Over elk wordt om beurten geschreven, je leert ze redelijk goed kennen.
Op het eerste gezicht hebben ze niks met elkaar te maken.
Tussendoor zijn er kleine cursief hoofdstukjes over 'n onbekend persoon die het plan heeft om iemand te vermoorden.
Ewoud zit een beetje in de onderwal: verzorgt zich zelf niet zo goed, drinkt te veel, is gescheiden en mag z'n dochtertje niet meer zien. Hij krijgt telefoontjes waarin een versje wordt gezongen (I've gotta leave this town, etc).
Lisa (zakenvrouw) heeft 3 kinderen, zij heeft het (te) druk, met werk en kinderen (man op zakenreis, kindermeisje naar familie). Er gebeuren vage dingen, die ze wel meld bij de politie, maar eigenlijk geloven ze haar niet zo en wordt er weinig werk van gemaakt.
Ook bij Anna, die voor haar werk vaak op reis is en veel one-night-stands heeft, gebeuren er onverklaarbare dingen. Iemand die alles van haar schijnt te weten, haalt rare trucjes met haar uit.
De verhaallijnen van Lisa en Anna raken elkaar en raken in een stroomversnelling. Dan wordt veel duidelijk. De rol van Ewoud blijft tot het eind toe onbekend, tot ook die in een onthullend slot bekend wordt gemaakt.
Een geweldig spannend, heerlijk weglezend boek.
Wanneer ik de laatste regels lees, klinkt er ineens een doffe dreun, ons huis lijkt te schudden.
Rara, wat was dat????
Ben benieuwd of ik hier nog wat over hoor.
Over Ingrid Oonincx horen en lezen we vast nog meer. | 1pos
|
Vaelin Al Sorna is de fantasy serie van dit decennium zoals De Naam van de Wind dat was in het vorige decennium. Beide series krijgen van mij net geen 10 omdat er ooit misschien nog iets beters komt ... | 1pos
|
Dit boek is zoveel meer dan alleen een verhaal van overleven in de wildernis van Alaska.
Het zijn de jaren zeventig van de vorige eeuw. Ernt keert getraumatiseerd terug uit Vietnam, is krijgsgevangene geweest. Hij heeft het moeilijk met donker, duisternis en dat reageert hij af op zijn vrouw Cora. Zijn dochter Lena, een beginnende puber, ziet veel. Ze zijn al dikwijls verhuisd, alles voor de gemoedsrust van vader. Tot hij van een overleden kameraad uit het leger een stuk grond met een hut erop erft. Ze gaan naar Alaska, daar gaat hij gelukkig worden.
Problemen moet je niet inpakken bij een verhuis, die gaan gewoon mee en dat is wat er gebeurt. Partnergeweld verandert niet door de omgeving te veranderen. Komen daar de ellendig lange winters van Alaska nog eens bij waar iedereen in de outback op zichzelf aangewezen is, dan weet je dat het lastig wordt voor Cora en Lena.
Alaska heeft zo'n avontuurlijke connotatie, maar het is er keihard, alleen degenen die zich kunnen aanpassen kunnen er overleven. Je mag er geen fouten maken want fouten kunnen dodelijk zijn. In de zomer moet er hard gewerkt worden om voorraden aan te leggen om de winter te kunnen overleven. Je moet er in staat zijn een dier te doden want medelijden brengt geen eten op je bord.
In deze wereld wordt Lena een puber, wordt ze verliefd, maar moet ze ook leren omgaan met haar vader wiens wanen almaar groter worden, een vader die gewelddadiger wordt.
Bij momenten een hard boek, maar soms zou je Lena toch ook wel eens een trap onder de kont willen geven om haar verstand te gebruiken, om niet zo naïef te zijn. Dat is liefde zeker. Onvoorwaardelijk.
De grens tussen liefde en haat is heel dun en voor de liefde wordt veel vergeven.
"... hoe duurzaam liefde is. Liefde blijft. Tegen alles in, zij aan zij met haatgevoelens; ze is onvergankelijk. " | 1pos
|
In dit eerste boek van deze trilogie volg Je Danny Woo. Hij groeit op in een zeer bijzonder circus: Het Mysterium. Hij leert daar zelf ook allerlei dingen en hoopt ooit zijn eigen act te hebben. Zijn moeder is koorddanseres en zijn vader is een soort Houdini. Zijn vader en moeder komen om bij een zeer vreemde brand. Danny zijn wereld is aan duigen gevallen! Hij wordt naar een nieuwe school gestuurd door zijn tante Laura. Zij is zijn voogd. Hij mist het mysterium en voelt zich niet thuis op die school.
Een grote ontploffing zorgt ervoor dat Danny zijn wereld wederom op zijn kop staat. Zijn tante besluit hem mee te nemen naar Hong Kong. Ze is journalist en heeft daar werk te doen. Danny zijn moeder komt daar vandaan, hij is erg benieuwd naar haar geboorteland. Zijn tante wordt voor zijn ogen ontvoerd en voordat hij het weet zit hij gevangen in de wereld van de Triades en de groep: Negenenveertig. Ze willen Danny uit de wegruimen. Maar waarom? Dat snapt Danny niet. Samen met zijn vriend Zamora gaan ze op onderzoek uit en vluchten ze door Hong Kong voor hun leven.
Zomara is een dwerg, ja je hoort het goed. Hij is een klein ventje, maar hij is oersterk en slim.
Danny voelt dat ze dingen voor hem achterhouden. Hij wil weten wat er aan de hand is.
Het einde en het plot zijn beiden zeer sterk. Ik zat ‘m echt even te knijpen toen Danny echt moest vechten voor zijn leven. Je krijgt een emotionele band met deze jongen. Hij heeft geen ouders meer, maar er zijn mensen die zielsveel van hem houden en hem dus ook beschermen willen tegen het kwaad. Maar hij is een eigenwijze jongen en hij luistert niet altijd naar wat hem wordt gezegd.
Ik ben altijd op zoek naar mooie boeken voor weinig geld. Deze vond ik bij bol.com voor 5 euro. De hele trilogie heb je dus voor 15 euro al. Dus een prachtige cadeautip!!!!!!!
De cover is echt mooi, met de schedel, de vlinders en Danny op de voorkant onder water. De titel: De Zwarte Draak gaat je ook helemaal duidelijk worden! (Het is tamelijk verrassend).
Hardcover en prachtig vormgegeven. Het zijn boeken voor tieners vanaf een jaar of 10 in mijn ogen. Maar voor alle leeftijden. Het is absoluut niet kinderachtig! Het lettertype is erg groot.
Elk hoofdstuk begint met een soort van tip: hoe je dit of dat moet doen/ aanpakken. Er staan meerdere aktes in het boek. Elke akte begint met het logo van de serie en een quote van bijvoorbeeld Houdini. Het vlot geschreven en zit bomvol actie en spanning. Je vliegt er echt doorheen. En dan ben je blij dat je de rest van de trilogie ook al hebt. Genieten geblazen. Ik geef het boek ook 5***** omdat ik hem gewoon erg goed vond! | 1pos
|
Het kostte in het begin wat tijd om erin te komen en de karakters te leren kennen. Er wordt nl. vrij snel gewisseld van situaties/gezichtspunten/personen. Dit houdt de dynamiek er zeker in. Toen ik er eenmaal in zat kon ik het boek niet meer wegleggen. Ik vond het plot verrassend. Spannend boek, zeker een aanrader! | 1pos
|
Op de pittoreske basisschool Pirriwee Public eindigt het jaarlijkse ouderfeest in een chaos. Met gillende sirenes. Schreeuwende mensen. Een verbijsterde schooldirecteur. En een van de ouders: dood. Is er sprake van moord, een tragisch ongeluk of van een vreselijk ontspoorde ruzie? Wat de ouders van Pirriwee Public zullen leren is dat soms de kleinste leugens het aller gevaarlijkst zijn…
Jane is naar Pirriwee verhuist, een plaatsje aan de kust. Ze kent er niemand. Ze worstelt nog steeds met een ervaring uit haar verleden die ze nog niet verwerkt heeft. Ze hoopt op een nieuwe start. Als ze op de introductiedag van de nieuwe school voor haar zoontje Ziggy Madeline haar voet ziet omzwikken, had ze het liefst doorgereden, maar ze stopt. Het blijkt dat Madeline, net als Jane onderweg is naar dezelfde introductiedag. Chloe, het vijfjarig dochtertje van Madeline zal in dezelfde klas komen als Ziggy.
Madeline die net die dag veertig wordt trakteert op koffie bij Tom, een koffiehuis op het strand. Daar leert Jane Celeste kennen. Ook haar tweelingzoontjes komen in de klas bij Chloe en Ziggy. Het klikt tussen de drie en vooral Madeline is maar wat happy dat ze de jonge Jane onder haar vleugels kan nemen. Celeste lijkt het trouwens goed voor elkaar te hebben. Knap en getrouwd met een knappe, maar vooral rijke man. De tweeling is een kroon op hun huwelijk. Ze heeft het goed voor elkaar.
Drie vrouwen met elk hun eigen problemen en geheimpjes die ze elkaar ontzeggen en die niets met elkaar gemeen hebben. Tenminste zo lijkt het......
“You hit me, you hit me.
Now you have to kiss me.”
Schoolpleinversje
***
De inleiding door de ogen van de mevrouw Ponder is best charmant te noemen. Een oudere dame die op de toegangsweg naar de school woont en die alles ziet. De toon is gezet en je hebt direct een goede kijk op de school, de ouders en dat er iets ergs gebeurd is.
Het is een kleine wereld daar in Pirriwee. Moeders aan de schoolpoort, de gekende groepjes die gevormd worden, geroddel en de nodige intriges. Herkenbaar, toch? Als er op die introductiedag een meisje gepest wordt heb je de poppen aan het dansen. En dit is nog maar het begin......
Door je mee te nemen naar zes maanden vóór de schoolquiz laat de auteur je kennis maken met de personages. Geloof me, het zijn er heel wat en in het begin wist ik echt niet wie nu wie was. De opbouw van het verhaal is in het begin onduidelijk en ik begreep de opzet ervan niet goed. Hier komt al vlug klaarheid in, maar de uiteindelijke bedoeling wordt pas echt duidelijk naar het einde. Het is dus in het begin even doorbijten, maar je wordt er, ook nu weer, dubbel en dik voor beloond. Het verhaal draait vooral om Madeline, Celeste en Jane. Het wordt ook verteld vanuit hun perspectief. Deze karakters zijn goed uitgewerkt en je krijgt een mooie kijk op hun leven.
Net als ‘Het geheim van mijn man’ word je ook nu meegezogen in het verhaal. De schrijfstijl is vlot en het verhaal erg herkenbaar. Onder het motto ‘ieder huisje, zijn kruisje’ laat Moriarty je meeleven in een kleine gemeenschap waar iedereen elkaar denkt te kennen.
Het verhaal leest lekker weg en eens je erin zit is het moeilijk het boek weg te leggen. Ook nu weet de auteur de ‘spanning’ erin te houden tot het einde. Door in het heden te starten en terug te gaan tot zes maanden vóór de quiz werkt zij opbouwend naar de plot toe, de fatale quizavond. De vraag die je blijft bezighouden: wie is nu het slachtoffer? Ik had geen idee!
Moriarty laat in haar verhaal zien hoe makkelijk ‘roddels’ of onwaarheden ontstaan. Hoe je iets hoort vertellen en je dit in een heel andere context de wereld in stuurt.... GROTE kleine leugens! Door kanttekeningen te gebruiken van verschillende ouders, krijg je daar als lezer een heel goede kijk op.
Een compliment voor de mooie cover. Die oogt simpel, heeft prachtige kleuren en hij komt op een sublieme manier terug in het verhaal.
‘Grote kleine leugens’ is een verhaal over mensen. Hun dagelijkse aangelegenheden, hun geheimpjes waar ze niet mee naar buiten komen, gewoon omdat het niemand aangaat. Het klakkeloos aannemen dat wat een ander zegt ‘waar’ is. Het zit er allemaal in en is zo herkenbaar! Bovendien weet Moriarty de personages zo levensecht neer te zetten dat ze bijna uit het boek springen. Dat maakt van dit boek een echte pageturner. Een lekker verhaal met de nodige humor en een bijna thrillerachtige spanning waar je helemaal in opgaat!
Rampspoed :-)
4 sterren voor ‘Grote kleine leugens’, dat is een waarheid!
Met dank aan A.W. Bruna voor dit recensieexemplaar | 1pos
|
In Dodelijk verleden is Bert Spoelstra goed op dreef met zijn bekende hoofdpersoon Hoornstra. Beiden zijn werkzaam bij de politie en dat is goed te merken aan het jargon en de inside-information, waardoor de lezer een realistisch beeld krijgt.
In het eerste deel van het boek komt Hoornstra bij zijn speurtocht naar een ex-collega in Berlijn terecht, een stad waar de schrijver zich duidelijk op zijn plaats voelt. Het achterhalen van de verblijfplaats van de ex-collega blijkt niet zo moeilijk, maar de problemen beginnen pas goed wanneer Hoornstra merkt dat hij zelf een doelwit is geworden. In een jij-of-ik-strijd ziet hij zich genoodzaakt zijn onderzoek voort te zetten naar degene die hem naar het leven staat. Bij deze onderzoekingsreis komt hij terecht in de hitte van de woestijn in Jemen. Tegen de achtergrond van een toeristische reis door Jemen, bouwt Spoelstra de spanning op voordat hij de verrassende waarheid ontdekt.
Dodelijk verleden is een goed geschreven politieroman met authentieke figuren en een goed uitgewerkt plot. | 1pos
|
Belinda Bauer groeide op in Engeland en Zuid-Afrika. Ze heeft gewerkt als journaliste en scenarioschrijfster en in 1993 won ze de BAFTA Carl Foreman Award for Screenwriting met haar eerste scenario. Daarna waagde ze de sprong en zette haar filmideeën in voor het schrijven van een thriller. Haar debuut, Rusteloos land, werd in 2010 meteen bekroond met de Gold Dagger Award. Door boekhandelsketen Waterstones werd ze verkozen tot een van de twaalf beste, nieuwe misdaadauteurs van 2010. Haar derde boek , Verdiende loon, borduurt voort op Rusteloos land (2010) en Opgesloten (2012).
Het is zomer en bloedheet als Shipcott, een kleine gemeenschap in het heuvelachtige Exmoor in Zuidwest-Engeland, opnieuw wordt opgeschrikt door een misdrijf. Een tienermeisje verdwijnt tijdens de jaarlijkse jacht uit de auto van haar vader. Het enige aanknopingspunt is een gele post-it die op het stuur is geplakt. Jonas Holly, de plaatselijke politieagent die nog in therapie is na een traumatische ervaring waarbij zijn vrouw Lucy om het leven is gekomen, ziet met lede ogen aan wat er in zijn dorp gebeurt. Rechercheur Reynolds en assistente Elizabeth Rice, twee oude bekenden van Jonas Holly, worden op de zaak gezet. Na een grootscheepse zoekactie wordt het meisje niet gevonden en deze vermissing leidt tot grote onrust onder de dorpsbewoners. Steven Lamb, een opgeschoten tienerpuber uit het dorp en ooit zelf slachtoffer van een misdrijf, heeft zijn bedenkingen over Jonas Holly als die uit zijn isolement komt en zich weer beter meldt om mee te werken aan het onderzoek. Als er nog een kind uit een auto verdwijnt en de dader eenzelfde gele post-it heeft achtergelaten, komt er een grote druk op het rechercheteam en Jonas Holly te staan. De landelijke pers posteert zich in het dorp, terwijl de politie nog steeds geen enkele aanwijzing heeft. Het enige verband tussen de verdwijningen is de gele post-it die doet vermoeden dat de ontvoerder een en dezelfde persoon moet zijn. Niemand durft meer zijn kinderen alleen te laten en het anders zo veilige Shipcott verandert in een bizarre en grimmige crimescene, waar de laatste misdaad nog niet gepleegd is...
Belinda Bauer heeft in Verdiende loon wederom het lieflijke dorp Shipcott met haar oude, getrouwe bewoners opgevoerd. Rechercheur Reynolds en zijn team en dorpsagent Jonas Holly vertegenwoordigen de sterke hand. Een feest van herkenning als je haar eerdere boek(en) al hebt gelezen. Voor een nieuwe lezer is een introductie op zijn plaats en dat doet de auteur uitermate goed. Waar nodig grijpt ze terug naar het verleden en met subtiel gedoseerde verwijzingen verschaft ze de lezer informatie over wat er zich vroeger in Shipcott heeft afgespeeld. Zonder overigens veel van de plot prijs te geven zodat je haar voorgaande boeken met een gerust hart kunt lezen. Het geschetste decor van een vredig Engels dorp dat geteisterd wordt door een opeenvolging van misdrijven, verraadt opnieuw de kunde van Bauer om een geloofwaardige werkelijkheid te creëren, bevolkt met personages die ze als een levend tableau presenteert. Over haar vorige boek is gezegd dat Shipcott met haar bewoners sterk doet denken aan de plots uit de misdaadromans van Agatha Christie. En ook nu blijft dat gevoel gedurende het lezen sterk hangen, mede doordat de auteur op een scherpe en heldere wijze het menselijk geweten, of het ontbreken ervan, blootlegt.
En niets is wat het lijkt, ook bij Bauer. De auteur bouwt de spanning heel rustig en weloverwogen op. In het begin is de psychologie en de achtergrond van de personages belangrijker dan het spanningselement. Maar wanneer duidelijk wordt hoe de crimescene in elkaar zit, laat Bauer een bom vallen. Het traditionele beeld van dit lieflijke dorpje op het platteland zal nooit meer hetzelfde zijn. Deze onverwachtse linkse die ze uitdeelt komt heel hard binnen en de naweeën duren voort tot aan de ontknoping. Wat er onder de menselijke huid schuilgaat, is soms niet meer menselijk te noemen. Verdiende loon gaat over vergelding en genoegdoening en genoegdoening zal er zijn, tot op het bot. Lees dit boek en huiver. | 1pos
|
Mijn recensie van 'De duistere school' van Sandra J. Paul. Met dank aan Uitgeverij Hamley Books voor het recensie-exemplaar - 4,5 sterren
De duistere school is een jeugdthriller voor tien jaar en ouder, het taalgebruik is hierop afgestemd. Het verhaal is beeldend geschreven, je proeft de duistere en geheimzinnige sfeer. Het verhaal zou uitermate geschikt zijn om verfilmd te worden. Ik was gelijk geïntrigeerd door de cover. De ondertitel: "Als je eenmaal op deze school zit, geraak je er nooit meer weg" geeft nèt dat beetje extra.
Het is een zeer spannend verhaal. Als de kinderen eenmaal op het internaat zitten, blijkt dat er daar vreemde dingen gebeuren. Voor kinderen die van spannende boeken houden, is dit een fantastisch verhaal. Je leeft mee met Quinten die uitzoekt wat er aan de hand is op die geheimzinnige school. Vooral als er kinderen beginnen te verdwijnen, weet Quinten dat er iets helemaal mis is. Ik moest erg lachen om het personage Quinten. Het enthousiasme over de geheimzinnige gebeurtenis werkt aanstekelijk. Aangezien hij beschikt over een enorme fantasie en hij het wel vaker de meest bizarre verhalen verteld, nemen zijn vrienden hem in het begin niet echt serieus.
Gedurende het verhaal is er een terugblik naar de avond vlak voor de grote storm begon. Ik vond deze terugblikken erg boeiend. Je leest wat er die avond en nacht allemaal is gebeurd, hoe zwaar de storm was en voor welke schade hij heeft gezorgd. De geheimzinnigheid en de spanning in het verhaal worden hierdoor goed vastgehouden.
Sandra J. Paul heeft met De duistere school een origineel en zeer spannend verhaal neergezet. De schrijfster wist zelfs mij als volwassene mee te slepen in het verhaal. Via het hoofdpersonage Quinten kom je erachter wat er zich allemaal afspeelt in de geheimzinnige school. Juist door deze onvoorspelbaarheid houdt de schrijfster de spanning goed vast. Als lezer begin je steeds meer verbanden te zien, maar tot het einde blijf je in onzekerheid over de afloop van het verhaal. Het einde van het verhaal is ronduit geniaal en heeft mij nog een tijdje aan het denken gezet. | 1pos
|
Ik had, tot een paar dagen geleden, nog nooit van dit boek gehoord. Maar ik zat wat te snuffelen op boekenkraam (dat moet je nooit doen, uiteraard) en kwam ineens een flaptekst tegen die me wel aansprak. Ik ben sowieso wel van de wat als verhalen en "wat als God een hormoongestuurde tiener was" is natuurlijk een perfect uitgangspunt voor een te vermakelijk verhaal.
En vermakelijk was het zeker. Vooral de eerste helft was ongelooflijk grappig neergezet, zonder ook maar ergens gebruik te maken van info-dumps. Dat wil wel zeggen dat de precieze mythologie (Wie zijn die mensen die bepalen welke entiteit God wordt van welke planeet?) een beetje vaag blijft, maar ik had er zelf niet zo'n moeite mee dat gewoon los te laten. Je had die achtergrond niet nodig voor het verhaal, want het was niet waar het om draaide.
Vanaf halverwege werd namelijk duidelijk dat er stiekem toch wel wat diepere lagen in het verhaal verstopt zaten. Het verhaal vertelt eigenlijk heel veel verhalen. Het verhaal van Lucy, die in een gebed vraagt om liefde, maar eigenlijk niet precies weet wat dat is. Het verhaal van Luke, die jaren geleden gekwetst is en niet meer weet hoe hij zich open moet stellen, het verhaal van Estelle, die altijd in de schaduw van haar vader heeft gestaan, terwijl ze zoveel meer in haar mars heeft, het verhaal van B. die aan de ene kant baalt van zijn partner in crime, maar aan de andere kant meer van de aarde houdt dan wie dan ook, het verhaal van Bernhard die als priester niet meer zeker weet of God wel de moeite van het geloven waard is en het verhaal van Bob, die overal een enorm groot drama van maakt en geen seconde doorheeft wat de consequenties zijn.
En van al die verhalen, is het verhaal van Bob nog wel de minst interessante, alhoewel het wel de meest grappige verhaallijn is. Omdat er zoveel verhaallijnen zijn, wordt niet elke verhaallijn tot in de details uitgewerkt. Sommige karakters moeten het doen met een paar hoofdstukken, andere krijgen er veel meer. Maar ik bezit genoeg eigen verbeeldingsvermogen om de gaten zelf een beetje in te vullen.
Al met al vond ik het een verrassend vermakelijk boek, met hier en daar zelfs nog wat diepere lagen die ik niet verwacht had. Dus heb ik echt spijt van dat snuffelen op boekenkraam? Niet echt. | 1pos
|
THUG LIFE komt uit een song van Tupac. In het boek wordt er meerdere keren naar verwezen. Onder andere door Khalil, de jongen die vermoord wordt.
Het betekent: The Hate U Give Little Infants Fucks Everybody.
Je zou kunnen zeggen dat dit het thema van het boek is.
De hoofdpersoon Starr groeit op in een donkere buurt. Maar ze gaat naar een blanke school. Daardoor ontstaan er 2 Starrs: de Starr die zich aanpast aan het blanke leven op school, inclusief blank vriendje, en de Starr die meer zichzelf is thuis. Al sluit ze daar haar schoolleven buiten.
Door de moord op Khalil komen beide werelden op zijn kop te staan en moet Starr, om zich staande te kunnen houden, overal zichzelf zijn en laten zien.
Starr is de enige getuige van de moord op Khalil. Het is haar woord tegen dat van een blanke politieman. In eerste instantie houdt ze haar mond, maar als Khalil verkeerd in de media wordt neergezet, als drugdealer, en dat hij zijn dood verdiende, moet ze wel spreken. Haar verhaal vertellen. Met gevaar voor eigen leven want niet iedereen neemt het haar in dank af.
En nog afgezien van de publieke opinie, leert ze ook wie haar echte vrienden zijn en wie haar laten vallen. Wat uiteraard een harde les is.
Als lezer wordt je meegenomen in het harde leven van de zwarte Amerikanen. Je leest over de vooroordelen en de moorden op zwarte jongens door blanke agenten.
Het leven van Starr is moeilijk. Ze heeft als jong meisje al haar vriendinnetje vermoord zien worden. En nu op haar zestiende is ze getuige van de moord op haar beste vriend. Zij is nu nog als enige over van een hecht drietal. Hoe eenzaam is dat?
De Black Power-beweging speelt ook een grote rol in het boek, alleen al omdat de vader van Starr een overtuigd volgeling is. De kinderen kennen ook alle basisprincipes van de beweging uit hun hoofd.
Elk personage in dit boek is nodig om het verhaal goed te kunnen vertellen. Om het verhaal van meerdere kanten te belichten. En al beleef je het vanuit het perspectief van Starr, je krijgt de vele kanten van het verhaal wel mee. Door bijvoorbeeld een interview op tv, gesprekken op school.
Ik las dit boek in het engels. Bij sommige boeken heb ik nou eenmaal het gevoel dat ze beter tot hun recht komen in hun originele taal. Waarmee ik niet wil zeggen dat vertalingen slecht zijn. Maar heel soms heeft dit mijn voorkeur.
Het is een boek dat mij wel aan het denken gezet heeft. En met het schrijven van deze recensie merkte ik dat ik worstelde met de begrippen blank en zwart. Om de een of andere reden voelde het toch niet goed.
Wat mij betreft is dit een boek dat verplicht moet worden op de Middelbare school. | 1pos
|
Een boek dat kwaadheid, verdriet en vele vragen opriep. Hoe komen mensen zover om elkaar zoveel leed aan te doen. De informatie van martelingen was al bekend geworden, maar om het zo te lezen van de schrijver die het meegemaakt heeft, blijft schokkend. Niet te weten of er mensen aan je denken of bezig zijn met je vrijlating als je zolang gevangen zit. En als je dan vrij bent, er achter komen dat je eigen vaderland je al jaren eerder vrij had kunnen krijgen, maar geen plek meer voor je heeft. Vanuit de gedachte, dat het mogelijk wel eens waar zou kunnen zijn dat je een terrorist bent. En dat dit je dan ook nog blijft achtervolgen als je opnieuw je leven op wilt bouwen. Een aanrader om te lezen, om zo niet de andere kant op te kijken als mensen vertellen over hun leed, wat bijna niet te bevatten is. | 1pos
|
Nou dit boek heb ik maar even laten bezinken toen ik het uit had en een reactie ging plaatsten.
Wat een heerlijke schrijfstijl,Kim ,Ruben en Fleur van alle drie krijg je een verhaal en dat volgt elkaar erg mooi op.
Maar dat einde poehee die zag ik dus echt niet aankomen,erg goed gedaan. Gewoon lezen zou ik zeggen. | 1pos
|
Dit deel 1 van de tweeluik Heaven can wait was heel erg leuk. Ik
heb hem als een trein uitgelezen en het boek is van begin tot eind
heel goed bevallen. | 1pos
|
Hoe kwam Israël aan de plutonium voor hun atoombommen? Als je deze uiterst spannende thriller leest dan ga je zeker overwegen dat het heel goed zo zou hebben kunnen gebeuren. Geen James Bond, maar Nat (Nathaniël) Dickstein en Suza Ashford als de "Bondgirl" vormen het team waar 007 heel geloofwaardig een avontuur mee had kunnen beleven.
De dreiging dat Egypte, met behulp van de Sovjet Unie een nucleaire krachtcentrale gaat opzetten en dus ook in staat zal zijn kernbommen te vervaardigen kan Israël niet over zijn kant laten gaan. Pierre Borg, leidinggevende bij de Mossad, schakelt zijn beste agent, Nat Dickstein in, om Israël aan "yellowcake" te helpen. Zo'n 200 ton maar liefst.
Dickstein studeerde in het Verenigd Koninkrijk en een aantal studiegenoten uit die tijd, waaronder professor Ashford, geloven in een Palestina zonder een onafhankelijke Joodse staat. Ashford's vrouw, een beeldschone vrouw van arabische afkomst, stukken jonger dan haar man, is de droom van menig student. Dickstein's medestudent Jasif, palestijn, weet die droom werkelijkheid te maken en Dickstein is daar, ongewild, getuige van.
Als Nat jaren later op jacht gaat naar het plutonium is een bezoek aan zijn oude prof om inlichtingen te krijgen, een must. Hij ontmoet daar de vrouw op wie hij als student verliefd was, maar het blijkt dat het niet gaat om Ashford's vrouw, maar zijn dochter, Suza. En zij is verliefd op Nat.
Een uiterst spannend verhaal vol intriges, bedrog, verraad, oude vriendschappen die met de dood worden bekocht, en nieuwe die goed zouden kunnen aflopen. Een heerlijke thriller, Ken Follett waardig! | 1pos
|
Ik heb echt genoten van dit boek. Jamie Watson en Charlotte Holmes zijn goed uitewerkte personages. De manier waarop ze elkaar ontmoeten, het mysterie waar ze zich in bevinden.. Het is een echt Sherlock verhaal in een Young Adult jasje. | 1pos
|
Als adoptiekind komt de nieuwsgierigheid naar ouders, grootouders en familie bij velen op een moment naar boven. In dit boek komt de schrijfster tot heel verrassende en merkwaardige ontdekkingen. Als door toeval een gezicht op de titelpagina van een boek haar nieuwsgierigheid wekt, is dit het begin van een zoektocht. Als dan al snel blijkt dat grootvader een nazikampbeul was, stort haar wereld in. Het blijkt nazikampcommandant Amon Göth te zijn, bekend uit de film Schindler's List? Jennifer Teege beschrijft samen met Nikola Sellmair hoe zij op achtendertigjarige leeftijd deze merkwaardige ontdekking doet. Jennifer Teege heeft een Duitse moeder en Nigeriaanse vader, waardoor ze eerder lijkt op een emigrant dan een Duitse vrouw uit Beieren. Ze is vier weken na haar geboorte naar een weeshuis gebracht en op driejarige leeftijd geadopteerd. Na het lezen van de proloog, die uitnodigend en met gevoel is geschreven, was de nieuwsgierigheid bij mij gewekt en las ik dit fascinerende verhaal. Haar letterlijke vraag, wat moet ik met mijn donkere huid, mijn Joodse vrienden, in hemelsnaam met deze opa. Was hij degene de familie van mijn Joodse vrienden heeft vermoord? Waarom heeft mijn moeder het niet nodig gevonden mij over mijn afkomst in te lichten, vraagt ze zich af. Ze kent haar moeder wel, maar de contacten zijn schaars en moeizaam na haar adoptie. Ze kent ook haar oma, die getrouwd was met de kampbeul. Juist aan deze oma heeft ze lieve herinneringen. Ze begint in documenten en archieven te zoeken. Ze bezoekt als toerist het kamp waar haar grootvader de beul was, ze zoekt contact met haar moeder en ook weer vrienden in Israël, waar ze in een Kibboets heeft gewerkt. Ze schrijft:' Als je het gevoel hebt dat je jezelf en je identiteit moet verbergen, word je ziek'. De depressies kwamen inderdaad. Het boek is het verhaal van haar moeder, grootmoeder, grootvader, haar adoptiefamilie en vooral ook haar eigen levensverhaal. In het boek wordt door twee lettertypes te gebruiken duidelijk onderscheid gemaakt tussen de feiten over haar familie en adoptie-ouders en haar eigen levensverhaal. Ik las het bijna in een adem uit. Het is mooi opgebouwd door steeds de feiten naast haar bijzondere levensverhaal te beschrijven. Jennifer is intussen 45 jaar oud, getrouwd en ze heeft twee zonen, die ze zeer beschermd probeert op te voeden. | 1pos
|
Een indrukwekkend en aangrijpend boek.
Meeslepend waardoor ik het steeds weer oppakte
om verder te lezen. Soms vond ik het ook een
vermoeiend boek omdat alles wat te traag ging
naar mijn smaak.
Het lijkt mij een geschikt boek voor een verfilming.
Het zal dan een rauwe en emotionele film worden,
denk ik. | 1pos
|
ie kent hem niet? Jack Reacher, een ex-majoor uit het Amerikaanse leger dat van zijn vrijheid geniet door alleen met een tandenborstel een zwervend bestaan te leiden. Hij is uniek in zijn soort en het vaste hoofdpersonage van thrillerauteur Lee Child.
In Persoonlijk vraagt het Amerikaanse leger Reacher om hulp. Een verzoek dat hij niet kan negeren, omdat hij de persoon in kwestie nog wat verschuldigd is. Er blijkt een internationale crisis te dreigen doordat er een aanslag is gepleegd op de president van Frankrijk. Een sluipschutter heeft van een afstand van 1,5 kilometer getracht hem neer te schieten. De aanslag mislukte dankzij het kogelwerende glas waarachter de president zijn toespraak hield. Op de wereld zijn maar een paar kandidaten die een schot van die afstand zouden kunnen maken en één daarvan, John Kott, heeft Reacher in jongere jaren wegens moord achter tralies gezet. Het toeval bestaat dat hij zijn straf heeft uitgezeten en onlangs uit de gevangenis is vrijgelaten.
Reacher wordt verzocht nogmaals de jacht te openen op John Kott, want diverse landen staan op scherp wegens het vermoeden dat deze aanslag een proeve van bekwaamheid is voor het echt werk; namelijk de G8-top in Londen. En daarom gaat Reacher internationaal; samen met de 28-jarige Casey Nice gaat hij op weg naar Parijs om daar zijn kunsten te vertonen.
Persoonlijk is net als de vorige boeken uit de serie met Reacher gewoon genieten. Het heeft dezelfde stijl en het is precies wat je van Lee Child mag verwachten; een verhaal vol spanning, humor en een hoofdpersonage die je niet wilt én kunt missen.
Ook in dit boek speelt de mysterieuze Reacher een fantastische rol waardoor je eigenlijk beseft dat het verdomd jammer is dat het fictie is. Want hoeveel boeken er ook over hem verschenen zijn, hij blijft mysterieus doordat Child weinig persoonlijke informatie geeft om hem beter te leren kennen. Samen met zijn ogenschijnlijke mannelijke postuur, zijn keiharde karakter, humor en het feit dat hij geen angst kent, zorgt ervoor dat hij, waarschijnlijk vooral bij de vrouwelijke lezeressen, favoriet is.
Maar genoeg over Reacher. Ondanks dat er al een hele serie is verschenen, blijft Child boeken schrijven met een perfect gedoseerde spanning en originaliteit. De verhaallijnen sluiten naadloos in elkaar over en Child heeft een perfect oog voor detail. De afwisseling in het boek zorgt voor een juiste spanningsboog. En daarom is hij een van mijn favoriete thrillerauteurs.
Kijk voor meer recensies op www.boekenz.nl | 1pos
|
Goede psychologische thriller. Leest vlot weg en het is bepaald geen alledaags onderwerp. De omslag geeft de sfeer van het boek goed weer en ook de titel is goed gekozen. Ik ben benieuwd naar de volgende roman van deze schrijfster. | 1pos
|
Dit is echt het allerlaatste verhaal in de Jessica Haider serie. En zoals altijd weer steengoed!
Ik ben al sinds het allereerste boek fan, van Jessy. Ze is echt een overlever!
Jessy moet voor Saligia naar Mexico. Haar opdracht is simpel. Ze moet iemand uit de weg ruimen die een dodelijk virus aan het verspreiden is. Vluchtelingen krijgen het , als ze de oversteek naar Amerika gaan maken over de Rio Grande. Het is zeer pijnlijk om dit virus te krijgen en er is geen remedie voor.
Ze komt erachter dat ze niemand meer kan vertrouwen en besluit een grote stap te nemen.
Eenmaal thuis kan ze de zieke kinderen ook niet achter zich laten. Maar zodra ze op het vliegveld in Schotland aankomt, arresteren ze haar op verdenking van moord.
Jessy vecht met zichzelf, haar geesten, haar familie en geliefden en haar gezondheid.
Het is sterven of overleven. En als je dit boek leest, zit je echt op het puntje van je stoel. #teamjessy
Het is echt heerlijk vlot geschreven. Korte hoofdstukken. Meteen hartstikke spannend, vanaf de allereerste bladzijde. Ik ben er doorheen gevlogen. Maar ben helemaal tevreden, na het dichtslaan van het boek.
Ik vind Jessy haar personage is zo sterk en kick-ass. Sem is ook een sterk meisje en die moeten we in de gaten houden. Sem heeft me ook geleerd dat spinnen niet zo eng zijn. George die op de cover van het boek staat is een gezellig huisdier en je kan niet meer denken *eeeeeeeek* een spin, als je de cover ziet. Je denkt: hey dat is George. Klinkt leuker als Vogelspin en meteen een stuk minder eng. Maar ik word evengoed geen fan van spinnen en zal ze ook nooit als huisdier nemen. Maar George klinkt net zo schattig als Fluffy het konijn….Behalve als hij eet;-).
Bedankt Corine voor dere geweldige laatste Jessica Haider. Ik kan het boek dichtslaan en vind het plot echt heel sterk! Daar ga ik niks over verklappen. Gewoon allemaal zelf lezen! 5 sterren***** | 1pos
|
Zestig stripverhalen; ieder verhaal heeft vijf plaatjes en gaan
over de dagelijkse telefoongesprekken die Nienke heeft met haar
moeder. Want Nienke moet haar moeder duidelijk maken dat zij, haar
moeder dus, verantwoordelijk is, voor alles wat er fout gaat
in Nienke's leven. Soms...kreeg ik een beetje 'betrapt',
ongemakkelijk gevoel, maar vaak moest ik hartelijk lachen. om de
herkenbare maar flink aangedikte situaties. | 1pos
|
Erica Stroud - James, een Engelse wetenschapper, heeft een middel uitgevonden om malaria uit te roeien. Maar wanneer Erica op het punt staat haar onderzoek op een congres in Amsterdam te presenteren, verdwijnt ze spoorloos. Erica's vriend, Max Carver, gaat naar haar op zoek. Hij vindt haar dagboek en ontdekt dat er een gruwelijk gevaar aan haar onderzoek kleeft. Ondertussen duikt er in Amsterdam plotseling een heftige variant van malaria op die zich razendsnel verspreidt. Max heeft niet lang om Erica te vinden. Zonder haar wacht de wereld een niet te stoppen epidemie. Lukt het Max om Erica op te sporen en miljoenen mensen van de dood te redden?
Malaria is een overtuigende thriller met een ongewone en alarmerende setting. Het bijt zich vast in de lezer en laat niet meer los. Je gaat steeds meer in het verhaal zitten en wil het boek snel uit hebben. | 1pos
|
4,5 sterren
Sinds mijn jeugd ben ik al dol op de boeken van Grisham. Het Vonnis, In het Geding, Advocaat van de Duivel, De Cliënt, De Jury en nog vele andere verhalen, ik heb ze verslonden!
Maar eerlijk gezegd vond ik dat Grisham zijn magie de laatste jaren een beetje kwijtraakte. Ik miste het “wow” gevoel bij het lezen van de verhalen. Natuurlijk kun je als auteur niet altijd je beste werk evenaren, maar ik merkte aan mezelf dat ik niet meer blij in de boekhandel stond zodra er een nieuw boek van hem uitkwam. Het Oordeel heb ik dan ook niet gelijk gehaald, maar kreeg ik heel lief voor kerst. Wat huiverig om eraan te beginnen en tegelijkertijd te nieuwsgierig om het boek te lang te laten liggen heb ik het op een avond opengeslagen. En dat, lieve lezers, was een foutje…
Het Oordeel is namelijk een echt ouderwets Grisham boek dat je grijpt en niet meer loslaat. Slapeloze nacht gegarandeerd dus.
Zoals al mijn favoriete boeken van John speelt ook Het Oordeel zich af in het zuiden van de USA, ten tijde van de rassenscheiding en de tweede wereldoorlog. Het verhaal is onderverdeeld in drie delen: De Moord, De Bottenakker en Het Verraad. In het eerste stuk volg je Pete Banning terwijl hij de beslissing neemt om dominee Dexter Bell te vermoorden en zo het leven van zijn familie en alle bewoners van het stadje op zijn kop zet. Niemand weet waarom Pete de moord heeft gepleegd en hij is niet van plan zijn motief te delen. Dit zorgt al gelijk voor een mooie spanning in het verhaal want als lezer wil je erg graag achter de reden komen.
Deel twee van het verhaal neemt je terug in de tijd, naar de Filipijnen tijdens de Tweede Wereldoorlog waar Pete gelegerd is en gevangen wordt genomen door de Japanners. Dit gedeelte van het boek heeft grote indruk op mij gemaakt, ik had namelijk nog nooit gehoord van “de Dodenmars van Bataan”. Oorlog is gruwelijk en wat mensen elkaar kunnen aandoen gaat je verstand soms te boven. Grisham weet dit zeer getrouw en zonder verdere opsmuk weer te geven.
Het derde en laatste stuk gaat min of meer verder waar deel één geëindigd is en ik kon niet wachten om nu eindelijk te lezen wat Pete Banning tot zijn daad had aangezet. Stukje bij beetje worden er stukjes van het verhaal vrijgegeven en vorm je een conclusie, al weet je als lezer dat de grote onthulling nog moet komen. En die onthulling wist me uiteindelijk toch nog te verrassen!
De sterke karakters die John Grisham altijd weet neer te zetten en de algemene sfeer in zijn verhalen zorgen er altijd voor dat ik oprecht geniet van het lezen. In dit boek wordt er langzaam toegewerkt naar het plot, maar ik vond het geen moment saai. | 1pos
|
En weer weet de schrijfster je dit verhaal binnen de kortste keren binnen te trekken en je niet meer los te laten.
Het verhaal begint in het heden, 2008. Met Cece, geadopteerd door Pa Salt, haar overleden vader. Via de notaris krijgt ze info over haar familie.
Ze gaat op zoek en komt achtereenvolgens in Thailand en Australië terecht. In Thailand leert ze Ace kennen en heeft een fijne tijd met hem, maar dat loopt iets anders af dan ze hoopte. Daarna vertrekt ze naar Australië, naar Broome en hoopt ze meer info te vinden over haar familie.
Het verleden, begint in 1906, verhaalt over Kitty, een zelfbewuste vrouw uit Schotland. Ze gaat als gezelschapsdame naar Australië. In Australië trouwt ze uiteindelijk met een bekende parelhandelaar. Ze gaan in Broome wonen.
Deze levens worden zo levendig en levensecht beschreven, dat je niet anders kan dan ademloos doorlezen en meeleven.
Je komt heel wat te weten over de Aboriginals en hun cultuur. De stukjes, die in het verhaal ontbreken, worden beetje bij beetje prijs gegeven en houden je op het puntje van je stoel.
De schrijfstijl is ook in dit deel dik in orde. Ik kijk in ieder geval al uit naar het volgende deel. | 1pos
|
Het einde van Indra was, tja, nogal een mysterie.
Denk je eindelijk het antwoord te weten te komen, maar nee, Sterre heeft dat goed aangepakt
Gotcha! begint gewoon met een kanjer van een inbraak. in het huis van Sofia. Haar dochter belt haar op van in de wijnkelder, waar ze zich verstopt heeft. Sofia haast zich naar huis, maar Mattias en Lorena zijn weg.
Even later worden ze vermoord terug gevonden.
Om haar verdriet te verwerken vertrekt Sofia naar Guinee met artsen zonder grenzen.
Daar komt ze ook weer in stormweer terecht (figuurlijk dan) en keert terug naar België, waar haar beste vriendin van vroeger haar tweede boek uitgeeft. Ze krijgen terug contact, maar er is iets veranderd met Kiki.
Rani komt op de cold case van Sofia haar gezin uit door het vinden van lichaamsdelen en het oplossen van die zaak.
Het verhaal wisselt constant van uitvalshoek en tijd, wat maakt dat je wil blijven verder lezen.
Kortom, het is weer een Sterre-waardige thriller, met veel emoties en spanning.
Hoe het afgelopen is met Fien en Simons? Wel, daar zal je het boek voor moeten lezen, maar ik weet zeker dat je het je niet gaat beklagen.
Dik verdiende 5***** | 1pos
|
Het boek Voor een zak met botten geeft een indringend beeld van de
tijd van de Spaanse Burgeroorlog en de jaren erna. Het feit dat ook
nu nog weinig tot geen aandacht gegeven wordt aan de 'vergeten'
graven, maakt het nog meer de moeite waard om dit boek te
lezen. Een geschiedenisles die indruk maakt. | 1pos
|
Ik moet nodig deze serie herlezen. Deze serie vind je leuk of verschrikkelijk. Zelf vind ik het geweldig. Door deze serie ben ik van lezen gaan houden. Het verhaal gaat verder met bella en welke keuzen moet maken. Ik ben de kleine details vergeten. Maar ik weet dat ik het een goed boek vond. Als ik het ga herlezen dan doe ik een echte rencensie. | 1pos
|
Recensie komt van mijn blog hillybillybeauty.nl
Geschiedenis was altijd één van mijn favoriete vakken op de middelbare school. Ik had dan ook elk jaar een leerkracht die fantastisch kon vertellen. Een historische roman is dan ook zeker aan mij besteed. Als zo’n roman dan ook nog heel beeldend geschreven is ben ik tijdens het lezen even niet bereikbaar.
Achterflap
“Engeland, 1013. Een plunderend Vikingleger loopt het land onder de voet. Samen met de koninklijke familie vlucht Dagna, een jonge edelvrouw, naar Normandië. Daar zal ze echter nooit aankomen. Jaren later spoelt ze aan op een zandstrand. Waar is ze? Wat is er met haar gebeurd? Een verhaal vol spanning, romantiek en historie in de sfeer van Tristan en Isolde.”
Het verhaal wordt verteld door Dagna. Een moedige en strijdlustige edelvrouw met een sterk karakter. Het personage wordt ook gedurende het boek zeer goed beschreven qua gevoelens en gedachten dat je je ook in het verhaal meegezogen voelt worden.
Langzaamaan begint Dagna te herinneren wat er in de afgelopen vijf jaar is gebeurd. Op het strand waar ze aanspoelde ontmoet ze Enar, die ze met gevaar voor eigen leven redt. Haar herinneringen doen haar besluiten naar Engeland te gaan, naar het hof waar ze vandaan komt. Enar zal haar vergezellen in haar reis. Aan het hof komen er steeds meer herinneringen boven. Ze vindt oude vriendschappen terug, maar ook vijanden en bondgenoten. Intriges en mysterieuze familiebanden maken het verhaal des te spannender!
Wat ‘Wat niemand weten mocht’ voor mij extra bijzonder maakt is dat er echte geschiedenis feiten verweven zijn in het verhaal. Sommige personages hebben ook daadwerkelijk bestaan en worden achterin het boek vermeld met alle informatie. De setting van het verhaal voelt zeer realistisch. De beschrijvingen van de omgeving, de kleding, het kasteel zijn zo in detail dat het verhaal tot leven komt. Naast de romantische historische kant van het verhaal zit er ook zeker de nodige spanning in. Dagna gaat elke uitdaging aan om op alle vragen antwoord te krijgen.
“‘Wat niemand weten mocht’ neemt je mee naar een geschiedenisles met een vleugje fictie. Een reis door de tijd om heerlijk bij weg te dromen.” | 1pos
|
Een uitvoerige, spannende thriller is voor moeilijk lezende hier herschreven in een eenvoudiger taal: korte zinnen en sterk ingekort .Het is geschreven speciaal voor mensen die niet zo sterk zijn in lezen. Het is een begrijpelijk boek waar je veel van leerten situaties die je herkent . Alle elementen van een misdaadverhaal blijven echter aanwezig. Duidelijke schreefloze druk. Het boek is best wel kort maar ook krachtig. Vindt het wel wat voorspelbaar, maar toch leuk om te lezen. Goed dat er zulke boeken zijn, het zal nooit zijn hobby worden om te lezen maar op deze manier is het wel te doen.. Het boek bevat slecht 61 pagina’s, daardoor lees je het boek in een mum van tijd uit. De spanning die in het verhaal wordt opgebouwd is wel voorspelbaar. Het einde valt tegen omdat het een open einde is. Je ziet nu nog met veel vragen. Maar desalniettemin is het een aardig boek om te lezen. | 1pos
|
Las groot interview in de Volkskrant met de schrijver en meteen gekocht. In nog geen drie dagen uitgelezen. Zeer vlot geschreven roman, dat allereerst. Maar het verhaal kruipt gaandeweg onder je huid en het liet me achter alsof ik een dreun had gehad. Het geeft veel stof tot nadenken: over vriendschap, wat dat betekent en wat de prijs is. En, ook wat waard: eindelijk eens goed geschreven sexpassages. | 1pos
|
Dit boek is in een soort terugblik stijl geschreven.
Het gaat over de tijd na de Koorts. Een virus waart in Zuid-Afrika rond. Het vergt vele slachtoffers. Zo erg veel, dat het ontwrichtend is voor de samenleving.
Dit is ook het verhaal van Nico Storm en zijn vader, zij zijn overlevenden van het virus en moeten zich met hand en tand verweren tegen mens en dier.
Hoe dierlijk een mens kan worden , als hij door omstandigheden wordt gedwongen.
Het is Nico, die terugblikkend, het verhaal verteld. Je weet dus, dat hij alles heeft overleefd, maar dat maakt het verhaal totaal niet minder spannend.
De schrijfstijl is heel prettig, korte zinnen en er gebeurt veel in de "nieuwe" tijd. Een leven vol ontberingen, maar ook van successen.
De karakters worden goed uitgewerkt en eenmaal aan het lezen wil je niet meer ophouden.
De ontknoping is heel knap gedaan en werpt de andere kant van het verhaal voor het voetlicht. | 1pos
|
Het Brussel-syndroom. Door Marc Buelens & Raf Vermeiren.
Moet zeggen viel niet tegen, dacht zal wel saai worden zo’n boek over Brussel. Maar tegendeel is bewezen!
Er zit spanning in, intriges en een eind dat je van te voren echt niet ziet aankomen.
Moet ook eerlijk zeggen dat ik hem niet had meegenomen van boekhandel.
Maar ik ben super verrast door dit boek.
Met een spannende proloog zet het boek een begin waarbij je sommige details pas op het eind snapt.
Thomas Van den Broeck zijn medewerkers. Krijgen heel wat te verduren met de ontvoeringen van 6 diverse Eurocommissarissen. Samen met journaliste Marie Vaerwyck en onderhandelaar professor David Fox Cabane heeft Thomas die president is van de Europese Unie een raar mailtje ontvangen.
Waarin staat dat ze een statement moeten uitbrengen waarin hun mening staat……..over het onderwerp in de mail, en als ze dat niet doen of verkeerd gebeurd er wat met de eurocommissarissen.
Dus voordat ik wat verklap….. ik geef 4 sterren. | 1pos
|
Een beginnende journalist Fleur heeft haar eerste scoop: een auto-ongeluk. Enthousiast begint ze aan haar eerst verhaal voor de krant. In haar onderzoek ontmoet ze de rechercheur Thomas, die het officiële onderzoek leid. Door een toevallige aanwijzing komen ze erachter dat het ongeluk, een gecamoufleerde moord is. Fleur, die niet in het familiebedrijf is gestapt en Thomas die een gitzwart verleden heeft met zijn familie, komen daardoor dichter tot elkaar.
Een prachtig boek met ook een mooie titel : "Dodenweg". Als lezer krijg niet veel aanwijzingen en als ze er al zijn, zijn ze klein en goed verstopt. Vooral in het verhaal van de gehandicapte jongen.Langzaam ontspint zich een verhaal over de jacht op een seriemoordenaar die zijn moorden goed verhuld. De twee karakters, van Fleur en Thomas, zijn zeer verschillend maar zich langzaam tot elkaar aangetrokken voelen. Toch loopt deze amoureuze relatie parallel mee op het onderzoek naar de moordenaar.
Olga Hoekstra heeft een prachtig boeken en een eersteklas thriller geschreven. De spanning ontwikkelt zich goed in het verhaal. En terecht dat dit boek een onvervalste Hollandse pageturner is. | 1pos
|
Een goede Hakan Nesser, lekker traag maar wel spannend. Een man wordt gevonden in een kloof, op precies dezelfde plaats als waar 35 jaar ervoor ook al een vrouw gevonden was. Nog een toeval: de man is de ex van de vrouw. Dat is dus geen toeval meer. De oplossing is terug te vinden in het verleden zo lijkt. De vrouw maakte deel uit van een groepje dat meestal met 6 samen was. Tot ze op een bepaald moment toch uit elkaar gegroeid zijn. Waarom? Wat is er gebeurd? | 1pos
|
Medicijnkaarten, Dieren als symbool van helende krachten
Deze doos bevat 52 kaarten met totemdieren, 9 blanco kaarten waarop je zelf een dier dat nog niet tot de reeks behoort kunt kleven en een uitgebreide handleiding.
Alles is mooi vormgegeven en van stevige kwaliteit (nuttig als je de kaarten vaak wilt gebruiken).
Het boek bevat niet enkel de uitleg over de oorsprong van de kaarten (de kennis over de dieren stamt af van allerlei wijze stamoudsten) maar bevat ook veel informatie over de totemdieren. Per dier is er meer dan een pagina informatie over welke kracht er in dit dier schuilt en wat het betekent dat een kaart met dit dier op je pad komt.
In deze moeilijke tijden zijn vele mensen zoekende; aangezien wij niet in de mogelijkheid zijn om een raad van wijzen te raadplegen zullen we het zelf moeten doen. We gaan zelf op zoek naar innerlijke wijsheid en kracht, naar inzicht in wie we zijn en wat we willen worden. Onderweg gaan we hulp en kracht nodig hebben van buitenaf. Daar kunnen deze kaarten bij helpen.
Medicijnkaarten zijn geen waarzeggers, ze voorspellen je toekomst niet. Ze helpen jou enkel om te kijken naar wat er al is en wat er nog kan komen. De dieren op deze kaarten staan symbool voor boodschappen die wij moeten ontvangen maar waar we te blind, doof of te druk voor zijn. Dieren die je helpen dichter bij jezelf te komen, ik hou er van! | 1pos
|
Mooi verhaal. De opbouw van dit boek zit goed in elkaar. Gaandeweg het verhaal leer je de karakters goed kennen. Het einde vond ik toch nog verrassend. Dat varkentje op de kaft past goed bij het verhaal. Een aanrader.
Ik ben benieuwd hoe het verder gaat met de hoofdpersonen en de varkens-boerderij. Hopelijk worden deel twee en drie ook vertaald. | 1pos
|
Een indringend verhaal
Het twijfelexperiment is ontleed aan het gelijknamige experiment van de filosoof Descartes. Vicky is zo door hem onder de indruk dat ze er een eigen draai aan geeft. Ik zou bijna zeggen dat ze haar gedachtes haar gevoelens voor haar zus laat overschaduwen, maar het is precies andersom: ze doet het uit liefde. Ze probeert haar zus te helpen, maar dat kan alleen als ze ophoudt met haar act… die geen act is.
Bij RTL Late Night vertelde Carly Wijs dat zij vroeger ook wel eens dacht dat haar gehandicapte zus deed alsof. Vanuit die ervaring heeft ze een bijzonder origineel en ook wel pijnlijk verhaal geschapen. De onmacht van zowel Vicky als Mitty is voelbaar als de afnemende luchtdruk die een onweerbui inluidt: je voelt het onheil naderen terwijl de druk op je lichaam toeneemt. Er staat iets te gebeuren, maar je weet nog niet wat. Het is een indringend verhaal en een indrukwekkend debuut.
Veeg me op!
Het is in dat opzicht een grimmig verhaal, maar in alle regen die valt doorschijnt een regenboog: de speelse schrijfstijl en haar sarcastische humor laten je schaterlachen voordat je doorhebt dat je het zelf bent. Het ongemakkelijk getimede ‘Joepieeeeee!’ van Mitty in het Anne Frank Huis is ronduit beschamend en hilarisch, want je kunt het die meid niet kwalijk nemen dat ze haar verwondering uit in voor haar bekende termen. En wat dacht je van deze gedachte van Vicky: ‘Ik glimlachte lief terug, want het leek me heel naar om zo lelijk te zijn.’ Je kon me opvegen. En hier zie je ze helemaal vliegen:
'We raasden over smalle grachten met hoge bruggetjes. Iedere keer dat we een bruggetje naderden gaf mijn vader extra gas, zodat op het hoogste punt de auto leek te vliegen en we met een harde bonk weer neerkwamen. Mijn zussen en ik stuiterden opgewonden op de achterbank als we wielen de straatstenen raakten, maar mijn moeder kreunde en hield zich vast aan de greep van het portier.' (pp. 5-6)
Bedrukkend, hilarisch – ik wil nog één woord gebruiken: intellectueel uitdagend. Carly Wijs gebruikt metaforen die niet per se als zodanig opvallen. Daardoor lijkt het alsof ze te grote stappen neemt naar de ontknoping toe. Maar niets is minder waar: Wijs daagt je uit samen met haar het verhaal vorm te geven.
Het twijfelexperiment is bedrukkend, hilarisch, intellectueel uitdagend. Bovenal is het een indrukwekkend debuut over de dunne scheidingslijn tussen droom en werkelijkheid, een zoektocht naar de waarheid.
Deze recensie verscheen eerder op www.alexhoogendoorn.nl | 1pos
|
Wat een super fun summerread! Wilde alvast even beginnen in het boek nadat ik een ander boek had uitgelezen. Ging dat even anders dan ik had verwacht. Je leest een summertrip door Europa en gaat van land naar land en leest hoe de hoofdpersonages vriendschap en liefde vinden tijdens hun summertrip. Mocht je even willen ontsnappen aan je dagelijkse sleur LEES dan VOORAL dit BOEK........ | 1pos
|
Wat een bijzonder boek. Tommy Wieringa schrijft prettig, hij leest
makkelijk. Wist ik al van Joe Speedboot. Het boek gaat over een
groep vluchtelingen die ook voor elkaar geen namen hebben, Tommy
benoemt ze b.v. met de lange man, de stroper, de jongen, de vrouw.
De tocht vindt plaats onder zéér moelijke omstandigheden. Een
boeiend boek, een aanrader om te lezen! | 1pos
|
Mijn eerste boek van Piet Baete en ik heb ervan genoten. Het sterkste punt van het boek is dat het erg authentiek overkomt. Zowel de moorden, de personages, het onderzoek als de streek komt heel realistisch over. Zelf ben ik van West-Vlaanderen, dus misschien daarom dat ik me niet stoorde aan zaken die anderen als spreektaal zouden kunnen ervaren hebben. Het boek las in ieder geval als een sneltrein. Wel in het midden op vlak plot een beetje op het langdradige af, wanneer het onderzoek naar de seriemoordenaar in het slob zit en er geen nieuwe moorden gebeuren. Wel leest het boek zo aangenaam, dat het nauwelijks stoort. Nu en dan wat zwarte humor bevordert ook het leesgenot. De laatste hoofdstukken lees je in n ruk uit, al bleef ik toch met een honger gevoel zitten: Een cht spannende klopjacht komt er helaas niet van. Kortom: een boek heel degelijk boek dat net niet het onderste uit de kan haalt. | 1pos
|
Per ongeluk in handen gekregen voor bookcrossing het sprak mij aan en ben het gaan lezen. Het is er het ideale weer voor Zalig warm buiten met het geluid van de vijver op de achtergrond. Zalig boek een echte zomer thriller. Een tussen haakjes, onschuldige de schuld in de schoenen schuiven, je moet het maar kunnen.
Een Vlotte schrijfstijl spanning zit heel goed, prachtig verhaal. | 1pos
|
De slang in het paradijs. De titel wordt in het boek goed uitgelegd. Dit boek schiep direct al door de proloog hoge verwachtingen bij mij, ook al omdat ik de Yougian Trilogie van deze schrijfster had gelezen en daarvan had genoten. Ik wist wel dat dit een heel ander soort boek zou zijn voor een andere doelgroep. De tekst op de kaft wees in de richting van griezelig, thriller of horror. De afbeelding op de kaft wees ook al naar iets heel engs. Het werd ook eng, vooral aan het eind. Ongeveer de eerste helft van het boek werd voor mij een verwachtingsvolle reis. Wanneer zou het nu komen? En zou er gebeuren wat ik dacht dat er ging gebeuren? Ik verloor bijna mijn geduld. Maar achteraf snap ik wel waarom het boek is zoals het is. Er moest ruimte zijn voor de personages, om te begrijpen wie wie is en waarom ze doen wat ze doen. Daarna werd het echt heel erg spannend. En mijn verwachtingen kwamen uit. Ik leefde met de hoofdpersoon mee en snapte zijn dilemma's. Dit boek is als een achtbaan. Eerst zit je in het treintje en klim je langzaam naar het hoogste punt. Dan dondert de hele trein in topsnelheid naar beneden, het maakt enge loopings en je schreeuwt het uit. De reis ontneemt je de adem, de zinderende spanning werkt naar een climax toe. En dan volgt een ontlading en voel je hoe verloren de hoofdpersoon zich moet voelen na alles wat er is gebeurd, na alle geheimen en dreigingen. Bij de laatste hoofdstukken kon ik het boek echt niet meer wegleggen, ik moest weten hoe het af zou lopen, dus heb ik het sneller uit dan ik gedacht had. | 1pos
|
Ik kreeg dit boek vorige maand bij Manuscripta. En zondag dacht ik: Laat ik er eens in beginnen. Zondagavond was hij uit.
Als ik de achterkant van het boek eerder gelezen had, was ik er eerder in begonnen.
Ik ben eerst op het uiterlijk afgegaan. De cover vind ik niet zo bijzonder. Saai zelfs. De kleuren spreken me niet aan. Veel te flets. De inhoud is dat zeker niet.
Ik heb er van genoten!
Elsa, een van de hoofdpersonen in het boek ligt in coma. Ik wilde haar af en toe wel toeschreeuwen dat ze wakker moest worden, maarja, die taak was niet aan mij.
Die taak was aan Thibault.
In plaats van met zijn moeder bij zijn broer op bezoek te gaan, komt hij bij Elsa op de kamer terecht en stort zijn hart bij haar uit. Ze hoort het toch niet... denkt hij. Maar Elsa blijkt alles te kunnen horen, het lukt haar alleen niet om wakker te worden.
Het enige werkende zintuig van Elsa is haar gehoor. Met haar gehoor kleurt ze haar gedachten in. Maar wat zou ze graag weer willen zien, willen voelen. Echt willen leven.
Mijn complete recensie is te vinden op leesdan.blogspot.nl | 1pos
|
Een tip: hou je zakdoek in de buurt!
Mischling is het aangrijpende verhaal van de tweelingzusjes Stacha en Perle die de gruwelen van nazidokter Mengele moeten doorstaan.
Affinity Konar brengt in Mischling de veerkracht van een kind prachtig in beeld. Nietsvermoedende kinderen worden plots in de hel van Auschwitz gegooid. In hun eigen wereld, die ze met elkaar delen, blijven ze geloven in een betere toekomst. Zelfs wanneer ze gescheiden worden. Niemand weet wat er met de andere is gebeurd en toch blijven ze allemaal vechten. Vechten voor zichzelf. Vechten voor elkaar. Vechten voor een toekomst. Vechten voor wraak.
Het verhaal van Stacha en Perle is fictie, maar je weet dat er duizenden kinderen de gruwelexperimenten van Mengele in real life hebben moeten doorstaan. En dat is het vreselijkste aan dit boek.
Ondanks het zeer zware thema is het een heel mooi boek. Het is prachtig verteld met respect voor de vreselijke dingen die zich hebben afgespeeld in het verleden. | 1pos
|
Dit had ook de titel van het boek kunnen zijn. Verschillende moorden waarvan we dader , het moorwapen en het motief kennen. Vrij gemakkelijk voor de politie maar wie kiest deze mensen uit.
Zoals altijd, de tijd dringt. De journalisten willen antwoorden op hun antwoorden. Helen en haar team komen geen stap dichter bij de oplossing.
Bijkomende problemen. Wie van de politie lekt? Helen moet dit ook zo snel mogelijk weten.
Helen, ook zij is een bepaalde persoon. Waarom SM?
Veel vragen die moet beantwoorden. Spannend tot het einde.
Slot = zeer verrassend.
Besluit: een aanrader en dit voor een debuut. | 1pos
|
De laatste wereldoorlog is aan mij voorbijgegaan, omdat ik waarschijnlijk op een andere zender aan het kijken was. Dus de hype rond World War Z was me totaal onbekend, maar ik kreeg al wel een goed idee toen mijn beide zoons (10 en 12) dit boek op de keukentafel zagen liggen en ik in hun ogen de 'waw' zag blinken.
Ik heb het niet zo met apocalyptische toestanden vanwege de overkill (sic) maar al lezend door dit boek, deed ik gelijk wat research op internet. Het moet gezegd, mijn respect groeide. World War Z heeft het.
De schrijver, Max Brooks, is de zoon van Mel Brooks, wat al veel weggeeft. Vechtend tegen de genen van zijn vader publiceerde Max in 2003 The Zombie Survival Guide, een satirische handleiding. World War Z is een vervolg dat een heel andere toon aanslaat en zeker qua structuur niet te vergelijken valt.
Een agent van de 'United Nations Postwar Commission' moet tien jaar na datum een overzicht maken van de grote laatste wereldoorlog tussen de mensheid en de Zombies. De mensheid won, in de verlengingen, ten koste van quasi totale decimering. Onze (onbenoemde) agent hoort van een Chinese dokter hoe die in aanraking kwam met Patient Zero, een kleine Chinese jongen. Van een politicus in Tibet hoort hij van de verspreiding van de pandemie. Een spion uit Israël meldt dat hij als eerste enkele lugubere ontdekkingen deed. Een planoloog uit Koeweit vertelt over zijn vlucht met zijn familie naar Egypte. Bob Archer, man van de CIA, vertelt over zijn eerste vermoedens...
Zo gaat dat maar door. Telkens krijgt de verteller een stukje aangereikt van de ontstaansgeschiedenis, ontwikkeling en afloop van de Grote Oorlog. Stapje voor stapje zal de lezer mogen weten dat de tegenstanders Zombies zijn, die in hun niet aflatende veroveringstocht hun slachtoffers tot medestanders maken door ze te contamineren met een beet. Traag rukken ze op, vooral traag, hersenloos maar onoverwinnelijk, tenzij je hun hersens uit hun kop knalt. Zich niet bekommerend om hun eigen heil klauteren ze over de lichamen van hun neergemaaide soortgenoten die even later toch weer opstaan. Desnoods de kop en de darmen alleen, door kogels uiteengereten, fanatiek bijtend naar mensenvlees.
In een achttal hoofdstukken voert Max Brooks mondjesmaat de druk op (Waarschuwingen, De Grote Paniek, Totale Oorlog
). Meuten proberen te ontkomen, op weg naar niets. Paniek is eigen aan de mens zodat enkelingen systemen proberen te doorbreken voor eigen voordeel. Maatschappelijke structuren verbrokkelen, wantoestanden ontstaan, legers deserteren. Amerikaanse legers met de modernste aanvalsapparatuur staan machteloos tegenover het groeiende legioen ondoden. Ze komen als mieren, happend, kreunend, verwoestend. De getuigenis van zo'n soldaat die het overleefde doet je de haren te berge rijzen. Het kantelpunt is het verlies in het geloof dat het nog allemaal goed zal komen.
World War Z is verbijsterende literatuur. Het werkt op meerdere niveaus, want wat legers, regeringen, de mensheid overkomt, vindt meestal zijn oorzaak in verkeerde beslissingen uit het verleden, onverantwoorde besparingen, verkeerde opties. Daardoor is het boek een onderhuidse criticus voor de moderne politieke wereld, het stelt kortzichtigheid aan de kaak en toont de sociale uitholling via corruptie. Daarmee is het boek een gigantische metafoor voor wat de mensheid haar eigen planeet aandoet.
De lectuur is niet gemakkelijk. De plot zit weggestopt in een vloed van interviews, reportages en details. Informatie krijg je mondjesmaat en elke alinea biedt nieuwe namen en locaties. Maar langzaamaan, een beetje in de geest van de zombies uit het boek, krijgt World War Z je te pakken. Vanwege die langzame, adembenemende veroveringstocht op onze instincten verdient dit boek een hoge score, zonder meer.
Dit soort apocalyptische werken worden gewoonlijk geschat naar hun deprimerende voorspellingskracht. Net zoals 1984, Terminator, Transformer en consorten zal World War Z inspelen op de primaire angsten van de mens. Dit boek werd al in 2006 uitgebracht in de Verenigde Staten, waarna in hetzelfde jaar de filmrechten werden verkocht. Het duurde tot 2013 voor die film uiteindelijk in de zalen kwam en via die weg naar de angsten van mijn zoons. En de uwe. Als ze nog leven, tenminste. Ik zou eens nagaan of uw nageslacht nog netjes eet bij het ontbijt. | 1pos
|
Subsets and Splits
No saved queries yet
Save your SQL queries to embed, download, and access them later. Queries will appear here once saved.