text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
Prachtige debuutroman van de Amerikaanse schrijver Scott Stambach, over basis van de originele dagboekaantekeningen van Ivan Isaenko.
In zijn boek Het onzichtbare leven van Ivan Isaenko zet hij een prachtig verhaal neer over een zwaar onderwerp dat gelukkig met de nodige zelfspot en galgenhumor wordt gebracht. Het draait om het leven van de 17-jarige Ivan Isaenko in het Mozir Ziekenhuis voor Ernstig Zieke Kinderen en zijn liefde voor leukemiepatiënte Polina. Ivan is zwaar gehandicapt en afhankelijk van een rolstoel omdat hij beide benen en een arm mist. Aan zijn enige arm heeft hij slechts drie vingers, waarmee hij heel goed kan masturberen. Zijn lichamelijke incompleetheid compenseert hij met een scherp intellect en een enorm doorzettingsvermogen. Hij is een echte boekenwurm en leest alle klassieke werken waar hij in het ziekenhuis aan kan komen. Van alle verpleegsters heeft alleen zuster Natalja een hart van goud, zij bemoedert Ivan een beetje. Maar door de komst van Polina leert Ivan de liefde kennen. Ivan en Polina worden verliefd en hebben er alles voor over om maar bij elkaar te kunnen zijn. Dit wordt met veel vaart en sarcastische humor, heel puur beschreven waardoor de wrangheid van hun levens toch verteerbaar blijft en het af en toe zelfs ontroerend is. Ivans zelfspot zorgt ervoor dat zijn leven - ondanks alle zwarte en zware kanten - toch leefbaar is en blijft en het verhaal is ondanks het noodlottige einde nergens loodzwaar.
Het verhaal geeft, en passant ook een ontluisterend beeld van de erfenis van de ramp in Tsjernobyl en van de Wit-Russische gezondheidszorg. Als – mede door dit boek – in de levensomstandigheden van Ivans lotgenoten, ook maar een klein beetje verbetering kan komen, dan is zijn leven en dat van Polina in elk geval niet zinloos geweest.
Echt een boek om meer dan een keer te lezen. | 1pos
|
Het is een geweldig boek!! Zo goed zelfs dat het een van de beste boeken is die ik heb gelezen (ik lees gem. 5 boeken per maand)
De spanning in dat boek is top! Je leeft mee met de hoofdpersoon.
Het stuk dat de hoofdpersoon (Cornelis) zelf in het rasphuis zat is zo goed beschreven dat je zelf het gevoel heb in het rasphuis te zitten!
Het is ook tof hoe Rembrandt wordt neer gezet. Hij wordt steeds krankzinniger en dat is goed beschreven. Het boek speelt zich af in Amsterdam, een prachtige stad waar ik graag historische boeken over lees. | 1pos
|
Boek net uit, in een adem uitgelezen. Erg verhelderend, erg verontrustend dat verschillende instanties van de Amerikaanse overheid zo verschrikkelijk hebben gefaald. Zo verschrikkelijk langs elkaar heen konden werken. (Net op internet het adres van Grove Street 555 in Virginia opgezocht. Bijna alle door de schrijfster genoemde "bedrijven"zitten daar nog steeds. Ongelooflijk dat dit, ruim een jaar na het verschijnen van het boek, nog steeds het geval is!!) goed geschreven, wel op tamelijk zelfingenomen toon, maar gezien haar ervaringen met de Amerikaanse overheid is haar dat zeker te vergeven.
Een echte aanrader, en ik hoop dat ieder individu en iedere instelling die bestrijding van het terrorisme serieus neemt, dit boek leest en de feiten en tips ter harte neemt!! | 1pos
|
Bij het zien van de schitterende cover krijg je meteen een nostalgisch gevoel. Voor de babyboomers, en de generaties daarvoor, zal het een mooie reis terug in de tijd zijn waar ze veel zullen herkennen en dan weer zullen beseffen dat ze veel hebben meegemaakt, veel hebben zien ontstaan. Voor de generaties na de babyboomers is het een mooi boekje waarin ze kunnen lezen dat alles wat nu heel gewoon is, niet zo gewoon was vroeger, dat veel dingen anders ging vroeger, dat men vroeger minder had omdat veel gebruiksvoorwerpen van nu toen nog niet was uitgevonden zoals de smartphone, dat je niet naar verre landen op vakantie ging. Voor de generatie van vlak na de babyboomers zal het ook een feest der herkenning zijn omdat ze veel zullen herkennen van bij hun ouders of grootouders thuis, misschien bepaalde voorwerpen wel zelf hebben gebruikt zoals bijvoorbeeld langspeelplaten die ze vroeger grijs hebben gedraaid en de Douwe Egberts wandkoffiemolen waar ze als kind vast wel eens koffie in hebben gemalen omdat het leuk was om aan de hendel te draaien.
Tijdens het lezen verlang je bijna terug naar de tijd waarin het leven eenvoudiger leek, waar je nog met elkaar praatte op straat, elkaar groette in de winkel, elkaar hielp als het nodig was en het touwtje uit de brievenbus kon laten hangen. Je verlangt terug naar de gezellige kleine winkels als de slager, bakker, groenteboer, de melkboer die bij je aan de deur kwam. Anderzijds ben je blij met de huidige tijd, dat je de was niet meer in een ketel hoeft op te warmen en te schrobben in een teil en dat je geen kachel meer hoeft te vullen met kolen waardoor het huis langzaam aan zwart als roet word. Dat en nog veel meer zoals de eerste tv, het eerste tv-programma, hoe men vroeger verjaardagen vierde, hoe men koninginnedag vierde, wie de koningin was, wat men op zondag deed, wat kinderen vroeger deden en de verdwenen beroepen zoals bijvoorbeeld de ijscoman, de schillenboer en de huisnaaister, komen aan bod in dit boek.
Het boek is opgedeeld in 50 hoofdstukken met bijpassende titels zodat je een idee hebt waar de hoofdstukken over gaan. Soms wordt aan het eind van een hoofdstuk al een tipje van de sluier opgelicht over het volgende hoofdstuk. De foto's maken het boek compleet.
Kortom, dit boekje is een echte aanrader voor de babyboomers, de generaties daarvoor en de generatie vlak daarna. Het is pure nostalgie.
Lees verder op https://surfingann.blogspot.nl/2017/11/weet-je-nog-van-vroeger-bert-van.html. | 1pos
|
Ik mocht dit boek lezen voor de Hebban Leesclub! Voor het lezen schreef ik:
Ik heb gelukkig ook het boek binnen! De cover ziet er erg vrolijk uit en ik vind het lettertype erg mooi. De vier hoeden staan symbool voor de vier vriendinnen, wat ik erg leuk bedacht vind. Ik denk dat het boek in de winkel zeker mijn aandacht getrokken zou hebben en ik ben ook heel blij dat ik hem in mijn bezit heb! De flaptekst vind ik nog een beetje vaag, vier vriendinnen die de schijn op kunnen houden over hun leven en dan plotseling bij elkaar komen en hun hele leven om gaan gooien... Ik ben erg benieuwd hoe ze dat heeft gedaan. Het boek lijkt me in ieder geval erg leuk, anders had ik niet mee gedaan aan de winactie! Ik verwacht dat ik dit boek binnen no-time uit heb en dat het me in hele zomerse sferen gaat brengen! :D
Tijdens het lezen schreef ik:
Ik ben nu op bladzijde 120 ongeveer en tot dusver vind ik het heel erg leuk om te lezen! Je leest er inderdaad zo doorheen en het zijn zware onderwerpen, maar er wordt luchtig over geschreven. Ik denk dat dit een ideaal zomers boek is! Later zal ik hier weer reageren!
Prachtig boek! Ben erg blij dat ik deze heb mogen lezen, zeg! Heb me erg vermaakt tijdens het lezen!
Na het lezen schreef ik:
k geef het boek uit eindelijk 5 sterren op Goodreads, dus ongeveer een 9 (!) op een schaal van 1 tot 10. Dit komt, omdat ik het boek erg vermakelijk vond en ik las hem binnen no-time uit. Ik vond de pesonages erg leuk verzonnen. Iedereen had ergens last van en de dames waren stuk voor stuk lieve vrouwen. Vooral Marie vond ik een verschrikkelijk leuk personage, zij die als een soort moeder zich ontfermt over de dames. De problemen kwamen naar mijn idee goed aan bod. Ik denk dat het vervelend geworden was als het nog verder uitgewerkt zou zijn. Ik vond het fijn dat de problemen goed aan bod kwamen, maar dat er geen hele heftige scènes in zaten, zoals huiselijk geweld wat nog verder uit de hand kan lopen. Dit maakt het boek een perfecte feelgood-roman. Sowieso maakt Zuid-Frankrijk al heel veel goed, je krijgt er een heerlijk zomers gevoel van. Ook het landhuis in Frankrijk was erg goed uitgewerkt, al vond ik het soms wat lastig om de kamers voor te stellen. De details van de kamers waren goed, maar ik moest soms goed nadenken waar welke kamer zat en op welke verdieping, etc. Het boek was beter dan mijn verwachting was. Het leek me een leuk boek, maar het heeft me erg verrast met de vlotte schrijfstijl en de bijzondere personages. Ik denk dat dit verhaal zo veel mensen aanspreekt! Ik ben in ieder geval erg blij dat ik dit boek mocht lezen voor de Hebban Leesclub! | 1pos
|
Een leven geleden gaat over Sarah Miller. Zij huurt in de zomer van 1972 een huisje op een barrière eilandje in de Golf van Mexico om daar te schrijven over alle ellende die ze in haar jeugd heeft gekend. Daar ontmoet ze Evan Bennett, een beginnende advocaat die een gouden toekomst tegemoet gaat bij het advocatenkantoor van zijn steenrijke familie. Hun levens zijn totaal verschillend. Toch vallen ze voor elkaar en ontstaat er een diepe liefde. Terwijl de dag dat Sarah het eiland zal verlaten steeds dichterbij komt, beseffen ze beiden dat ze niet meer zonder elkaar kunnen en doen elkaar een belofte. Of heeft het leven andere plannen?
Allereerst, wauw, wat een boek! Ik heb gelachen, gehuild en mijn hart liep over van alle liefde in het boek.
“Zijn volle lippen vormen een glimlach die ik in mijn buik voel.”
Al vanaf het begin word je het boek ingetrokken door de fijne schrijfstijl. De schrijver gebruikt korte, mooie zinnen en beschrijft situaties gedetailleerd, waardoor je het idee krijgt dat je er zelf bij bentt. Waar Sarah verliefd was, was ik het ook. Was ze gelukkig of verdrietig, was ik het ook.
“Ik huil zonder rem, schreeuw en gil het uit van verdriet, roep om mijn moeder en om Emily, vervloek mijn vader en God. Mijn lijf schokt en beeft alsof ik alle controle over mezelf kwijt ben.”
Ik vind het prettig lezen als een boek opgedeeld is in korte hoofdstukken, Dat is bij dit boek niet zo. Dat was even wennen. Volgens de auteur zijn de lange hoofdstukken een bewuste keuze, om de flow in het verhaal en het tijdvak niet te onderbreken. Hoe verder je bent in het boek, hoe minder je merkt dat de hoofdstukken wat langer zijn, omdat je gewoon verder moet lezen.
“Tijd: ongrijpbaar, onuitwisbaar, helend, versterkend, slopend, mooi, vreselijk, waarneembaar in het gezicht, hoorbaar in een stem, bruikbaar als excuus en als straf, reden om je leven drastisch om te gooien of de handdoek in de ring te gooien.”
Door het boek word je weer even met beide benen op de grond gezet en ben je weer dankbaar voor wat je zelf hebt. Het zijn de kleine dingen die er toe doen.
Het is lang geleden dat een boek mij zo geraakt heeft. Wat had ik Sarah graag gekend!
Ik heb vernomen dat de auteur bezig is met een vervolg op dit boek, daar kijk ik nu al naar uit.
Bedankt Jerrad, voor het schrijven van dit verhaal en voor het mogen lezen van je boek. | 1pos
|
Na het lezen van de vele berichten over de Helen Grace serie was ik erg nieuwsgierig naar de boekenreeks. Bij het kopen van deel 1 kreeg ik dit boekje er gratis bij. Voor mij was schuitje varen dan ook het eerste deel dat ik van de serie heb gelezen. Ik ben positief verrast en vind de schrijfstijl erg fijn weg lezen. Dit boekje was voor mij een fijne kennismaking met het verhaal waarbij de interesse naar de rest van de boeken nog groter is geworden! | 1pos
|
Franz Huchel is geboren en getogen in Nußdorf am Attersee in Oostenrijk, waar hij altijd alleen met zijn moeder woonde. De laatste jaren hield hij zich onledig met rondlummelen. Op zijn zeventiende komt daar bruusk een einde aan als de minnaar van Franz’ moeder verdrinkt en diens gulle geldelijke donaties plots ophouden. Vanaf dan moet Franz zijn brood gaan verdienen en daarom stuurt zijn moeder hem naar Wenen, waar een oude vriend van haar een sigarenwinkeltje heeft. Heel naïef en met een open blik komt Franz daar aan. Hij leert er kranten lezen en sigarenmerken van elkaar onderscheiden, maar bovenal sluit hij er een paar merkwaardige vriendschappen, zoals met Anezka, een Boheems meisje dat hem inwijdt in de liefde, en met Sigmund Freud, die klant is in het sigarenwinkeltje. Zo wordt het winkeltje het bindmiddel tussen verschillende levens. Nog geen jaar na Franz’ aankomst in Wenen verandert de sfeer in de stad echter, als de nazi’s aan de macht komen.
Robert Seethaler (1966) is in Wenen geboren en woont er nu nog steeds gedurende een deel van het jaar. Hij schrijft naast boeken ook scripts en speelt ook toneel. Van hem werd eerder Ein ganzes Leben naar het Nederlands vertaald als Een heel leven. Het boek dateert van 2014 en werd in Duitsland een heuse bestseller. De Weense sigarenboer was zijn vierde boek en stamt oorspronkelijk uit 2012. Het werd vertaald door Liesbeth van Nes. De Duitstalige luisterboekversie van dit boek werd overigens door Seethaler zelf ingelezen.
Het boek begint heel luchtig. Franz Huchel is een jongeman die niets van de wereld weet en alles met openheid en naïviteit in zich opneemt. Dat zorgt voor een vorm van humor die slechts subtiel komt bovendrijven en naarmate het boek vordert, Franz volwassener wordt en de tijden grimmiger worden in Oostenrijk, zie je die humor ook weer verdwijnen. Al snel na Franz’ aankomst in Wenen blijkt dat hij dan wel onwetend maar absoluut niet dom is want ondanks zijn naïviteit weet hij goed wat hij wil en regelmatig “bezondigt” hij zich aan diepzinnige gedachten. Vanzelfsprekend is het opvoeren van Freud in dit boek een ideale uitlaatklep om Franz toe te laten die gedachten te uiten.
Seethaler heeft van Franz een jongeman gemaakt die moedig vecht voor zijn idealen. Hij schrikt er niet voor terug om tegen de gangbare ideeën in te gaan of personen terecht te wijzen. Hij deelt daarom vaak in de klappen die het leven wel eens uitdeelt en is wel eens het mikpunt van spot. Toch wordt Franz nooit anders uitgebeeld dan als een positief iemand die steeds blijft geloven in een goede afloop. Hoe naïef dat soms ook overkomt, je moet hem wel bewonderen omdat hij nooit opgeeft in donkere tijden.
Het boek straalt bovenal de liefde van de auteur voor Wenen uit. Franz Huchel leert in de loop van het boek niet alleen zichzelf kennen, maar ook de stad, en de auteur neemt de tijd en de moeite om details van het Wenen van een eeuw geleden te beschrijven. Hij beschrijft natuurlijk de pracht van de stad maar schaamt zich er niet voor om ook een paar minder fraaie aspecten ervan op te nemen. Ook minder frisse episoden uit de periode vlak voor WO II krijgen een plaats in het boek. Seethaler heeft goed begrepen dat liefdevol schrijven over een stad niet betekent dat je de schandvlekken moet verzwijgen. Het opkomend nazisme is zo een schandvlek waarover geschreven moet worden. Maar ondertussen is daar al zoveel over gepubliceerd dat het bijna onmogelijk is hier nog origineel over te zijn. Die prestatie mag Seethaler in ieder geval bij op zijn conto schrijven. | 1pos
|
Broertje, de 8e thriller van schrijver Michael Berg, pseudoniem van Michel van Bergen Henegouwen (1956), is het resultaat van anderhalf jaar schrijven. Het resultaat is indrukwekkend, 500 pagina’s lang houdt het verhaal van Broertje ons in zijn greep. Een van de hoofdpersonen in het boek, Felix, is verstandelijk gehandicapt en autist. De broer van Michael Berg, Hugo stond model voor hem. Zoals Berg zelf zegt: “Tijdens het schrijven moest ik voortdurend aan mijn broer denken, aan de gesprekken die ik met hem voer en hoe moeilijk het is om te achterhalen wat er in zijn hoofd omgaat. Gaandeweg ging Felix steeds een beetje meer op Hugo lijken. Dezelfde stopwoordjes, dezelfde nukkigheid, hetzelfde soort isolement, iemand die onder stolp leeft, onbereikbaar voor zijn omgeving”.
Lotte Pradel – cabaretière en al 10 jaar geen contact meer met haar familie - krijgt een telefoontje van de Franse politieman Fillon, met de mededeling dat haar broertje Felix verdacht wordt van de moord op 3 personen, hun vader, stiefmoeder en een onbekende vrouw. Halsoverkop vliegt ze vanuit Nederland naar Zuid-Frankrijk om de Franse politie te helpen met Felix omdat communiceren met hem praktisch onmogelijk is. Daarnaast krijgen we een kijkje in het privéleven van politieman Fillon, die nog een jaar moet werken, maar meer denkt aan stoppen, zodat hij voor zijn zieke vrouw kan zorgen. Ook stipt Berg het vluchtelingenvraagstuk aan door middel van de vlucht van Amin uit Syrië en komen we te weten waarom de vader van Felix en Lotte in de anonimiteit van Zuid-Frankrijk wonen. Alle verhaallijnen komen prachtig samen met een goed doordacht plot. | 1pos
|
Het verhaal gaat moeizaam van start met veel namen, bij- en toenamen, instanties, maar opeens had Spoor me toch in zijn greep, waarna ik de dikke pil vrijwel in één ruk uitgelezen heb.
Vier verhaallijnen, vier 'boeken', met minimale maar onmiskenbare raakvlakken. Aan het eind geen grote klapper die de lijnen samen doet smelten tot één, meer realistisch dan sluitend, maar dat mag de pret niet drukken. Integendeel, op de originele editie staat namelijk vermeld Lemmer is terug. En dit is net die begin. Dat houdt een belofte in!
- Een onwaarschijnlijk gerucht doet de ronde: moslimterroristen bereiden een aanslag voor op Kaapstad. Wat als het gerucht waar is? De National Intelligence Agency (NIA, geheime dienst) is er maar druk mee en houdt bendes in de gaten middels afluisterapparatuur. Elk spoor wordt gevolgd.
- Milla Strachan is het zat om vernederd te worden door haar man en haar zoon. Zij vertrekt, vindt een nieuw onderkomen en een baan. Zij werkt rapporten uit voor de hierboven genoemde NIA. Milla lijkt het geluk weer te vinden, maar haar nieuwe lief moet ervandoor. Wie is hem op het spoor en waarom?
- Lemmer kennen we van Onzichtbaar. Hij laat zich deze keer inhuren als bodyguard voor twee zeldzame zwarte neushoorns, die vanuit Zimbabwe op transport gaan naar Zuid-Afrika. Dat gaat niet zonder slag of stoot. Lemmers Glock wordt gestolen, die wil hij terug en daartoe volgt hij door het hele land het spoor van wildedierenspecialiste Vlo.
- Mat Joubert, uit Feniks en Duivelspiek, duikt op in boek 4. Hij werkt niet meer bij de South African Police Service (SAPS) maar voor een particulier bedrijf en moet binnen het met de klant afgesproken tarief een vermissing zien op te helderen. Speurneus Mat zoekt en vindt sporen.
Een en al sporen, actie en verwikkelingen. De diepe liefde van de auteur voor zijn Zuid-Afrika stroomt uit elke porie van het boek. Formidabel werk weer van Deon Meyer! En het is niet klaar: Dit is net die begin. | 1pos
|
Als vrouwen de wereld zouden regeren zou er minder oorlog zijn, wordt weleens beweerd. In De Macht van Naomi Alderman wordt deze bewering op de proef gesteld.
Tienermeisjes over de hele wereld blijken over een bijzondere gave te beschikken. Op het linker sleutelbeen hebben zij een zogenaamde wrong. Deze wrong maakt het hen mogelijk stroomstoten toe te dienen. Deze kunnen zo krachtig zijn dat ze de dood tot gevolg kunnen hebben. De tienermeisjes kunnen de al sluimerend aanwezig kracht bij oudere vrouwen activeren.
Door vier personages leert de lezer hoe meisjes over de hele wereld zich bewust worden van deze kracht. De Londense Roxy ontdekt dat haar kracht haar helpt zich staande te houden in haar maffiafamilie. Hoewel geen vrouw is de kracht ook voor Tunde van enorme invloed op zijn toekomst. De Nigeriaan zorgt ervoor via zijn filmpjes dat de wereld ziet wat meisjes kunnen aanrichten als ze hun stroomstoten al dan niet bewust gebruiken. In Amerika is Ally het slachtoffer van de godsdienstwaanzin van haar moeder en stiefvader. Zodra zij zich haar kracht gewaar wordt, maakt zij korte metten met haar stiefvader. Eenmaal van huis gevlucht wordt zij door een innerlijke stem gedreven om als Moeder Eva een opvang te organiseren voor meisjes met de kracht. Bij de Amerikaanse burgemeester Margot is de kracht geactiveerd door haar dochter. In eerste instantie mag de buitenwereld niet weten dat ook zij nu over de kracht beschikt. Deze vier hoofdpersonages brengen de wereldrevolutie over aan de lezer.
Meisjes en vrouw gebruiken hun nieuw verkregen macht om onrecht dat hen door mannen is aangedaan recht te zetten. Seksslavinnen in Moldavië bevrijden zich van hun misbruikers. In Saudi Arabië demonstreren vrouwen tegen hun onderdrukkers. Overal veranderen langzaam maar zeker de machtsverhoudingen. Op elk gebied. Zowel in de politieke macht als in de religieuze. “God houdt van ons allemaal. Ze wil dat we weten dat Ze enkel Haar gewaad heeft veranderd. Ze overstijgt het vrouwelijke en het mannelijke, Ze overstijgt het menselijk begrip. Maar ze vraagt jullie aandacht voor dat wat jullie zijn vergeten. Joden: richt je tot Mirjam, niet tot Mozes voor wat jullie van haar kunnen leren. Moslims: richt je tot Fatima, niet tot Mohammed. Boeddhisten: denk aan Tara, moeder van de bevrijding. Christenen: bid tot Maria, voor jullie verlossing” (blz 157)
Wordt de wereld nu een utopie met vrouwen aan de macht? Of blijkt dat macht niet iets is dat alleen mannen toebehoort? Een soort nieuw, maar toch hetzelfde wereldbeeld.
Het boek opent met een briefwisseling tussen Naomi Alderman en vermeend auteur Neil Adam Armon (een anagram van de naam van de echte auteur). Het verhaal vereist de constante aandacht van de lezer. Er gebeurt zoveel in een enorme vaart. De verwijzingen naar wetenschappelijke studies roepen soms meer vragen op dan dat ze antwoorden geven. Aan het eind van het verhaal wordt deze briefwisseling nogmaals aangehaald. De inhoud ervan geeft een bizarre plottwist die de lezer zelf moet ervaren. Het maakt in ieder geval duidelijk hoe alles precies in elkaar zit. Dit en de wetenschappelijke tekeningen en het grijze kader in het midden van het boek zorgen voor een aha moment.
Op de eerste bladzijde wordt Samuël aangehaald die het volk afraadt een koning te wensen. Het volk wil de koning toch, met alle narigheid van dien, zo blijkt later. Een typisch geval van “be careful what you wish for”. Als vrouwen de wereld zouden regeren zou er minder oorlog zijn. Kan dat nog steeds worden beweerd na het lezen van dit boek? | 1pos
|
De leerling is pas mijn eerste kennismaking met Tess Gerritsen. Vergelijken met haar voorgaande boeken kan ik dan ook niet. Losstaand vond ik het alleszins een zeer aangename leeservaring. Gerritsen hanteert een prachtige schrijfstijl en serveert de lezer hier een boeiend en verzorgd verhaal. Niets fenomenaals of buitengewoons, maar wel allemaal zeer degelijk. Goed voor drie sterren, ware het niet dat de stoïcijnse onbewogenheid van enkele personages me dermate heeft kunnen bekoren... Vier sterren. | 1pos
|
OVER DE COVER:
Een prachtige cover met een blauwe bovenkant en zandkleurige onderkant waarop Emelie de hoofdpersoon van dit verhaal hand in hand gaat met een vreemd uitziend persoon: De Vervreemdeling. Titel én cover zijn perfect gekozen en geven meteen weer waar dit verhaal over gaat.
OVER DE INHOUD EN MIJN MENING
Is dit het? Ik ben het leven beu. Dit. Mijn leven. De gevangenschap van de zich steeds herhalende voorspelbaarheid sleurt me naar mijn ouderdom. Is dit het? Zijn we als mens hiervoor gemaakt? Om te voldoen aan wat elke dag voor ons heeft klaarliggen? De vooraf ingevulde agenda afhandelen?
Met deze overpeinzing begint het boek.
Emelie is getrouwd met Bart, docent en moeder van dochter Kaat (17) en zoon Lowie (15). Ze voelt zich al tijden niet lekker in haar vel zitten, is kortaf, huilt, voelt niks meer en weet niet meer wie ze is en wat ze wil. Ze is zichzelf kwijt…vervreemd van zichzelf. Dan wordt ze door collega’s uitgenodigd voor een verrassingsfeestje in de Ardennen. Ze twijfelt, maar uiteindelijk vertrekt ze voor een weekend naar de Ardennen. Daar gebeurt van alles en maakt Emelie bewust dat er iets / zij moet veranderen wil ze weer gelukkig worden. Hier is maar één oplossing voor en dat is alleen voor een aantal maanden weggaan op zoek naar haar ware “ik” en wat ze echt wil in haar leven.
Ze brengt haar gezin en ouders op de hoogte van haar voornemen. Vooral Bart en haar ouders zijn niet blij met haar keuze. Ze vertrekt met de camper naar het Franse Katharenland waar ze in eerste instantie helemaal is aangewezen op zichzelf en dit valt haar zwaarder dan dat ze dacht of kon vermoeden.
Ik heb het gevoel dat ik mezelf helemaal kwijt ben in plaats van dat ik mezelf vind. Ik ben alle zekerheden kwijt, zie geen toekomst voor me en ben helemaal verward.
Tijdens haar reis ontmoet ze Laslo en Mathieu die beiden op hun eigen manier iets betekenen voor Emelie en bijdragen om tot inzichten te komen.
“Jij,” wijst ze in de spiegel, “jij bent de eigenares van je eigen levensgeluk en liefde.”
Gaat Emelie terug naar haar gezin? Is ze veranderd? Weet ze wat ze wil en wie ze echt is? Wat heeft ze ontdekt? Heeft ze antwoord op haar vragen gekregen?
Vanaf het begin tot het eind een goede boeiende verhaallijn. De auteur heeft een vlotte prettige schrijfstijl en is in staat om mij mee te nemen op de innerlijke reis van Emelie. Te voelen wat haar belevingswereld was en is. De karakters van Emelie, Bart, haar kinderen en ouders worden goed uitgediept, waardoor ik een prima beeld kreeg van deze personen. Er komt een mooi stukje psychologie om het hoekje kijken wat maar weer eens aangeeft dat je verleden en gebeurtenissen grote invloed kunnen hebben op je verdere leven, zowel in denken als doen. Dat het nooit te laat is om een andere weg in te slaan en er voor te zorgen dat je gelukkig(er) en tevreden(er) wordt met jezelf en je leven. Je ware “ik” kunt vinden waardoor je vrijer leeft. Er meer ruimte voor jezelf komt en je zelfvertrouwen groeit.
Een prachtig, ontroerend, maar ook met een vleugje humor beschreven verhaal van Emelie die op zoek gaat naar zichzelf. Tijdens het lezen maakte ik vanzelf ook een innerlijke reis en gaf mij stof tot nadenken. Denk dat veel vrouwen zich zullen herkennen in dit verhaal. Een echte eyeopener.
Het boek eindigt met een kort nawoord in dichtvorm, dat zo mooi verwoord is en de essentie van dit boek in het kort weergeeft, dat het mij echt heeft geraakt. | 1pos
|
‘Eerst was het doodstil.’
De proloog van het boek pakt me meteen. Het schrijft de Val die de engelen hebben meegemaakt. De toon voor de rest van het boek is meteen gezet – het begint met iets mysterieus. Daniel valt.
In dit deel vallen alle stukjes in elkaar. Alle vage geheimen uit het heden en verleden, het past nu. Het wordt nu allemaal logisch en duidelijk. En wat héérlijk dat Daniel en Luce nu langer dan vijf minuten samen zijn. Zij moeten namelijk op reis, om de laatste stukjes van de (bijna letterlijke) puzzel te zoeken en Lucifer tegen te houden. Als Lucifer de Val opniew laat gebeuren, reset de geschiedenis, de Aarde en het leven zoals Daniel en Luce hem nu kennen, zich volledig. De liefde tussen Daniel en Luce zal opnieuw beginnen, of zelfs niet eens bestaan. Alles waar zij al die eeuwen voor hebben gevochten, alles wat ze nu bereikt hebben, zal voor niets zijn geweest.
Dit deel leest als een trein weg. Ik heb het niet weg kunnen leggen, ook al was het de tweede keer dat ik deze serie las. Ik kende het einde al, maar de opbouw naar het einde en de spanning die Lauren in het verhaal heeft verwerkt zorgde ervoor dat ik (weer) helemaal in het verhaal werd gezogen en ik alleen nog maar over Daniel en Luce wilde lezen. En het einde… Oh het einde.
De relatie tussen Daniel en Luce staat in dit deel in de spotlight. Dit boek draait om de reis die Daniel en Luce moeten maken om Lucifer tegen te houden. Je voelt nu pas echt goed hoe de band tussen die twee is, en die is magisch. Niet van deze Aarde. Luce is niet meer het onzekere en nieuwsgierige meisje wat ze in boek één was. Nee, ze is gegroeid tot een vrouw die weet wat ze wil, en vecht voor haar liefde en haar leven. Luce weet nu alles wat ze moest en wilde weten over zichzelf, haar verleden en haar verleden met Daniel. Althans, dat dacht ze….
Ik kreeg er echt een warm gevoel van, zo een liefde-overwint-altijd-alles-zwijmel gevoel en ik kon het boek met een zucht dichtslaan en tegen me aan houden. Wat een serie. Wat een plottwist. Wat een slotstuk. Deze serie zal altijd een speciaal plekje in mijn hart en boekenkast hebben. Wat een aanrader. Deze serie mag je niet missen.
SPOILER ALERT. DIT DEEL GAAT IN OP SPOILERS OVER HET DEEL EXTASE. SPOILER ALERT!
Bij dit einde, dit slot, alles wat eindelijk logisch is, moet er een spoiler deel komen.
Wat een plottwist!
Ik had heel veel van het einde verwacht, maar dit had ik niet aan zien komen. Luce was zelf een engel. Een hooggeplaatste engel. Een engel die werd aanbeden door Lucifer, die zijn liefde beantwoordde maar uiteindelijk te heftig vond. En toen was Daniel daar, wat de jaloezie van Lucifer aanwakkerde en wat leidde tot de val. Toen ik dit las heb ik het boek wel 20x gevraagd: ‘HOE DAN?’.
Zodra ik daar over heen was, kwam het einde in zicht. God en Lucifer zouden nogmaals een oordeel vellen over Daniel en Luce. Dat ze uiteindelijk werden veroordeeld tot het inleveren van hun engelenpositie, ze random op de wereld opnieuw zouden worden geboren, alle herinneringen van elkaar kwijt waren en elkaar zo maar moesten vinden vond ik dan weer iets te ver gezocht. Dat ze elkaar dan leren kennen op dezelfde universiteit, eehhh… Nee, niet het slot wat ik in gedachten had. Ik was wél ontzettend blij dat ze elkaar weer hadden gevonden. Ik kreeg er echt een warm gevoel van, zo een liefde-overwint-altijd-alles-zwijmel gevoel en ik kon het boek met een zucht dichtslaan en tegen me aan houden. Wat een serie. Wat een plottwist. Wat een einde. Wat een liefde. | 1pos
|
13 vrouwenthrillers met een vleugje erothiek. De bundel staat voor mij symbool voor mijn zomer van 2013. Wat deed ik op warme zomeravonden als ik niet kom slapen? Een kort verhaal lezen uit de bundel. Wat heb ik hiervan genoten. Telkens keek ik er weer naar uit. Beter dan de sprookjes van duizend-en-één-nacht. Scheherazade had deze moeten vertellen aan de koning. Dan had ze geen 1001 nachten moeten vertellen. Hij zou sneller toegegeven hebben met deze verhalen.
Het thema is verleiding met erotiek en spanning. Het is zeer verrassend hoe de auteurs dit gegeven invullen. Bij sommige verhalen is de spanning te snijden terwijl andere mij doen lachen. Het erotische is hier en daar uitgesproken en soms subtiel. Kortom een heerlijke mix.
Het voordeel van een verhalenbundel is dat je het tussendoor eens kan vastnemen en nooit de draad verliest. Ook de volgorde waarin je leest speelt geen rol. Daar hou ik wel van als afwisseling. Voor mij mogen er nog meer verschijnen.
En als ik een favoriet mag kiezen is dat De alfabetclub van Judith Visser. Ik vind het zo vermakelijk en origineel geschreven.
Na elk verhaal volgt informatie over de auteur(s). Persoonlijk vind ik dit heel interessant om zo kennis te maken met voor mij nog onbekende auteurs. | 1pos
|
Momenteel ben ik bezig in dit boek en het is me vanaf de eerste bladzijde tot aan nu, iets voor het eind, blijven boeien. Zo'n boek wat je oppakt wanneer je thuiskomt, even neerlegt en dan vlak voor het slapengaan nog heel even openslaat. Heerlijk. Ik ben het met de CZ-recencenten eens dat de goeden goed zijn en de kwaden kwaad, maar soms is het gewoon lekker om zo'n boek te lezen, dat je eigenlijk wel weet dat alles in zo'n scene weer even op zijn pootjes terecht komt. Het einde van het boek? Daar kan ik nu nog niets over zeggen, maar vanavond, vlak voor ik in slaap val, zal dat wel anders zijn.. | 1pos
|
Ik vond dit een superleuk boek. De schrijfstijl bevalt me en ze schrijft met heel veel humor over de minder leuke dingen in 't leven (zoals een depressie). Alles wordt in "normale" spreektaal geschreven en daar hou ik van. Ik ga zeker meer boeken lezen van marian keyes! | 1pos
|
De verhaallijn zorgt ervoor dat je door wilt lezen, zeker nadat je het eerste deel heb gelezen, wil je weten hoe het leven van lucas verder gaat. Lucas de hoofdpersoon is nu student en je beleeft als het ware samen zijn studententijd. Ik vond het heel leuk om te lezen over hoe het er in die tijd aan toe kon gaan, met een muurkrant organisaties, politiek, de gedachten van een jonge student. Veel dingen zijn anders, maar de beschreven gedeeltes over zijn co-schappen lijken soms nog steeds van deze tijd. Dat de studenten veel uren maken, de vervelende klusjes constant mogen uitvoeren en dat er op ze wordt neergekeken. Juist het gedeelte over de geneeskundige stages trok mij erg in dit boek, omdat ‘’de zorg’’ op welk gebied dan ook mijn aandacht altijd heeft gehad. Tijdens het lezen van dit boek leer je zelf ook nog wat, zoals waarom er groene kleding op de O.K. wordt gedragen. Ik denk dat voor mensen die zelf geen medische achtergrond hebben, sommige medische woorden niet te begrijpen zijn, al begrijp je het waarschijnlijk wel door het verhaal eromheen. Je leest veel over het liefdes leven en dat een lange afstand relatie soms moeilijk te onderhouden was, zeker in de tijd dat Lucas zijn co-schappen loopt en lange dagen maakt. Dit werd goed beschreven, de gevoelens van jaloezie, als het meisje niet kan kiezen tussen hem en een andere jongen waar ze voorheen een relatie mee had, dit blijft in het hele boek naar voren komen. Het is ook mooi om te lezen hoe de relatie telkens veranderd, maar toch stand houdt, alleen blijft dan de vraag voor hoelang nog. Ik kijk uit naar het 3e deel van deze trilogie. | 1pos
|
Dit is misschien geen echte recensie, maar ik kan iedereen aanraden om dit juweeltje te gaan lezen.
Het gaat over vriendschap, hoop en dromen, en het heeft een ontroerend einde. Lezen dus! | 1pos
|
Beetje te lang gewacht om mijn reactie te formuleren maar had gelukkig wel wat notities ervan gemaakt.
Een complex, tamelijk briljant maar veeleisend boek. In de vorm van een zoektocht naar zijn vrouw (+ naar zijn neef Celal, een bekend columnist), dolend door Istanbul,is het eigenlijke hoofdthema de zoektocht naar identiteit zowel van de hoofdpersoon Galip als ook van het Turkse volk. Terugkerende zinnen : je vroegere zelf weer worden, zichzelf bekijken als een ander, andermans plaats innemen, iemand anders worden, zichzelf niet kunnen zijn.
Er zijn nogal wat mysteries zoals de tekens op gezichten,raadsels op gezichten, gezichten bedekt met letters van verhalen die ze niet hebben kunnen vertellen. Het oplossen van dit mysterie wordt vergeleken met het lopen door straten mbv een plattegrond. Verder persoonswisselingen, de poppen, een parallelle wereld, het Hurufisme met z’n goddelijke letters en nog veel en veel meer.
Kritiek op de Turkse samenleving, een constatering van het feit dat de Turken zichzelf vergeten en het westen steeds meer gaan imiteren,‘Langzaam maar zeker lieten onze eigen mensen hun eigen gebaren voor wat ze waren en begonnen ze die van anderen te imiteren’ en ‘in dit land kan niemand zichzelf zijn’
Een moeilijk uit te leggen boek, hier en daar onbegrijpelijk maar toch altijd fascinerend, ook nog eens met mooie oude verhalen en heel mooi geschreven. Het boek heeft je volledige aandacht nodig maar is dat ook waard. Om nog eens te herlezen. | 1pos
|
Erg gelachen!
Ga zeker het andere boek van deze schrijfster lezen | 1pos
|
Ziva Berkowitz, onderzoeksjournaliste, krijgt een tip over een grootschalige bouwfraude in een gemeente in Nederland. Ze besluit er dieper in te duiken en belandt in een wereld van corruptie, witwaspraktijken, mishandelingen en liquidaties. Daarnaast wordt Ziva geconfronteerd met een geval van afpersing met haar broer Yakov als slachtoffer. Wanneer haar tipgever onder verdachte omstandigheden overlijdt is het tijd om rechercheur Verhulst in te schakelen. Hij is echter niet alleen, ook Leo Klokman van het televisieprogramma CrimeXplorer laat zich niet ongemoeid. Vanaf dat moment wordt het een levensgevaarlijke situatie, voor alle betrokkenen. De proloog is met vaart geschreven en zet je op het puntje van je stoel. Je moet verder lezen. In 4 delen met korte hoofdstukken worden diverse personages opgevoerd met hun eigen verhaallijnen, die soepel bij elkaar komen. In deze thriller wordt geweld niet geschuwd. Er is voor de oplossing van de misdaad een hoofdrol weggelegd voor een team van onderzoeksjournalisten met zijdelings hulp van de politie. Een originele invalshoek. Dit debuut van John Winkel, die pas op latere leeftijd dit boek schreef is voor mij een opmaat naar meer. | 1pos
|
De acht bergen
door Paolo Cognetti
Een mooi en ontroerend boek over vriendschap, ouder zoon relaties , egocentrisme en vooral over de liefde voor de bergen met de daarbij behorende spanning.
Ik vond het een prettig boek om te lezen en had het snel uit, want het was niet al te dik.
het boek leek ook op een biografie, de bergen met hun namen , ze bestaan echt in tIaliaaanse Alpen
Het is mooi om te lezen hoe deze rauwe wereld is, en als je er ook bent geweest dan kan je het je nog beter voorstellen.
het is een mooi verhaal, maar je moet wel gepassioneerd zijn van bergen, en dat ben ik niet zo.
prachtig en aangrijpend, die beschrijving van zijn vader, het huwelijk van zijn ouders en de vriendschap met Bruno. | 1pos
|
Maak kennis met Perry T. Cook. Wat is er zo speciaal aan dit elfjarig kereltje? Wel het feit dat hij en zijn moeder in een gemengde penitentiaire inrichting wonen. Het is een beperkt beveiligde inrichting die de naam Blue River draagt en is gelegen in het piepkleine Surprise, Nebraska. Hij heeft er een leven opgebouwd en samen met zijn moeder Jessica en andere bewoners heeft hij het er naar zijn zin.
Het is Perry’s eerste dag in de brugklas in Butler County. Hij is harstikke blij dat hij Zoey terug ziet en dat ze in dezelfde klas zitten. Vanaf groep zes was alles anders geworden toen hij Zoey leerde kennen. Hij kon niet naar karate- of muziekles gaan en hij had ook nog last van Brian Morris, een echte pestkop. Maar met Zoey op het toneel te verschijnen is alles anders geworden. Sindsdien zijn ze dikke vrienden en Zoey heeft nog nooit iets rots gezegd over het feit dat hij in een gevangenis woont. Ook zij heeft zo haar problemen en meer bepaald met haar stiefvader Tom.
Jessica heeft vijftien jaar gekregen waarvan ze er bijna twaalf heeft opzitten. Over een paar weken mocht ze haar voorwaardelijke vrijlating aanvragen. Maar directrice Daugherty had haar verteld dat er een kink in de kabel zat. Perry is hier nog niet van op de hoogte gesteld en gaat ervan uit dat ze binnenkort kunnen vertrekken. Er is iemand die op de hoogte is van Perry’s situatie en de zeer ongebruikelijke regeling die de directrice als Perry’s voogd op zich heeft genomen en die absoluut niet bereid is om een oogje toe te knijpen. Perry moet naar het kantoor van mevr. Daugherty komen waar hem wordt verteld dat er iemand moeilijk doet omdat hij in de gevangenis woont. Het betekent een grote verandering, Perry moet namelijk onmiddellijk de gevangenis verlaten en bij de Officier van Justitie Thomas VanLeer gaan wonen. Er is één voordeel: het blijkt bij Zoey te zijn maar Perry voelt zich meer dan ellendig!
En dan is er ook nog de befaamde schoolopdracht. “Waarom kwam je familie naar Butler County?” Dan is het tijd voor Perry om het verhaal van zijn moeder en zijn gevangenisfamilie te vertellen. Hij is van plan om alle bewoners te interviewen en dit openbaar te vertellen op school. Hij wil dat andere mensen een andere kijk krijgen op zijn ‘thuis’ en de bewoners. En dan moet zijn moeder ook haar verhaal vertellen voor zijn schoolopdracht. Een verhaal waarvan hij te weten komt dat er dingen niet kloppen …
Conclusie
Wow! Wat een heerlijk boek is dit ondanks dat het niet altijd rozengeur en maneschijn is in dit boek. Een ventje dat bij zijn moeder en gevangenisfamilie wordt weggehaald en het nu zonder zijn mama moet stellen met uitzondering van zijn wekelijks bezoekje.
Dit is het verhaal van Perry T. Cook die, ondanks zijn leeftijd, een goed bestaan had. Hij weet wat de regels zijn, wat wel en niet mag en met wie hij rekening moet houden. Zijn familie zijn de mensen in de gevangenis en daar komt op een dag een abrupt einde aan. Als hij bij Zoey moet gaan wonen is dit voor hem een enorme schok. Niet alleen emotioneel maar ook moet hij nu andere dingen en gewoonten aanleren. En dan nog het feit dat hij bij VanLeer inwoont waar hij kotsmisselijk van wordt. Hij mist zijn moeder enorm en visa versa en het is alsof hij alleen op de wereld is. Godzijdank heeft hij alle steun en vriendschap van zijn maatje Zoey.
Perry is een heel aimabel kereltje en bovendien is hij heel pienter voor zijn leeftijd. Hij is niet alleen slim maar hij is een echt vechtertje die zich door niemand laat doen en hij heeft maar een doel voor ogen en daar gaat hij dan ook voor. Hij weet heel goed hoe hij de dingen moeten aanpakken en de band met zijn moeder lijkt hierdoor nog te versterken. Waarden en normen zijn iets wat hem is aangeleerd en wat voor hem heilig is.
Het is hartverscheurend om te lezen hoe Perry bij zijn moeder weggaat en hoe hij in een totaal andere wereld terecht komt. Hij heeft Zoey en nog een paar andere mensen aan zijn zijde maar het gemis naar Blue River is immens. De geborgenheid die hij elf jaar heeft gehad, ook al is het tussen gevangenismuren, is hij nu wel kwijt. Godzijdank is het geen tranentrekker doorheen het verhaal. Er zijn ook heel leuke en grappige dingen te beleven en dan zit je gewoon met een grote glimlach mee te genieten.
De auteur heeft een zeer emotioneel verhaal geschreven waar liefde, vriendschap, vergeving en moed centraal staan. Het is een boek dat zowel door jong als oud kan gelezen worden. Het gaat er hier om dat er krachtige boodschappen in dit verhaal zitten. Een ervan is, als je een doel voor ogen hebt, ga er dan voor ongeacht hoe moeilijk de weg ook is! Blijven volharden en geloven. Dit is een verhaal dat inspeelt op de geestkracht van een grote familie rondom Perry. Ongeacht waar je je ook bevindt, de liefde en de vriendschap blijven bestaan. Het is dan ook een echte aanrader om op school en daarbuiten gelezen te worden! Perry is een moedig ventje dat je zo in je hart sluit!
5 fonkelende sterren voor dit prachtig jeugdboek! | 1pos
|
Ook al spelen de verhalen in het boek zich inmiddels een kwart eeuw geleden af, het blijft een actueel onderwerp.
Vrouwen zijn nu eenmaal, zeker in Afrikaanse landen, degene die de zwaarste last dragen en het meest te lijden hebben. Het is geen zielig boek, er gebeuren ook mooie dingen, het is een boek waar een lach en een traan dicht bijelkaar liggen.
Het werk dat Marleen Temmerman, samen met haar collega's, in Kenya gedaan hebben vind ik knap, onder vaak barra omstandigheden medische zorg leveren. Ik neem mijn petje ervoor af.
Voor liefhebbers van waargebeurde verhalen uit Afrika is dit een aanrader,. | 1pos
|
‘Ibu Sari en de Blanda’ vertelt het verhaal over Stef. Stef besluit op enig moment het jachtige leven in Nederland te verruilen voor een leven op het doezelige Indonesische eiland Lombok. Al snel ervaart hij dat het leven op Lombok anders is als inwoner dan als toerist.
Met regelmaat bijt de realiteit hem in zijn ziel. Hij raakt er bevriend met Ibu Sari en Pak Wayan. Een bejaard echtpaar, underdogs in een onverschillige samenleving, niettemin senang en volkomen ongekunsteld. Nadat Pak Wayan plotseling is overleden deelt Ibu Sari haar grote, kwellende geheim met Stef en weet hem over te overreden haar te vergezellen op de reis die de reis van haar leven moet worden.
“Ieder mens is uniek. Dan is ieders zingeving in de kiem van de ziel dat ook. Wie zijn zingeving in religie zoekt is dus een uit zijn uniciteit gelokte massatoerist, vond Stef.”
Wat een prachtig boek! Zo, dat zou voldoende moeten zijn, ware het niet dat ik Van Hassel en zijn boek dan waarlijk tekort doe. Toen ik de laatste pagina van dit boek had omgeslagen kon ik niet direct een volgend boek ter hand nemen. Wat een indruk laat het achter.
“Verguisd door de elite, eens getralied zelfs, maar door het volk op handen gedragen omdat hij hun doorgaans zwijgende danwel ongehoorde stem middels rake teksten in de ogen van de elite doet opklinken.”
Een boek over verandering, confrontatie en vriendschap. De bijzondere vriendschap van Stef met Ibu Sari beschrijft Van Hassel zó puur en –met name deze twee- personages zijn zó prachtig uitgediept, dat de auteur je beetheeft vanaf het allereerste begin.
“Maar zeg nou zelf Pak, als je een drol een roos noemt stinkt hij nog steeds toch? In de echo van haar fonkelend betoog hoorde Stef ongeslonken haat. Haar traumatische jeugdervaringen bleken nog springleven.”
Daarnaast hanteert Van Hassel een uiterst fraaie, beeldende schrijfstijl en geven de vele Indonesische woorden en termen een extra dimensie. De verklarende woordenlijst achter in het boek is overigens fijn. De omgevingsomschrijvingen zijn eveneens van hoog niveau. Je ziet, voelt en ruikt Lombok in dit boek!
“Waar de zandweg de rivier voor het binnenland verliet bleven zij rechtdoor lopen, over een smal en glibberig paadje. Ze passeerden het laatste groepje huisjes van Aruk, opgetrokken uit alles wat water en wind buiten hield, maar wel stuk voor stuk met een schotelantenne uitgerust.”
‘Ibu Sari en de Blanda’ heeft diepe indruk op mij gemaakt.
Over de auteur
Chris van Hassel (1960) groeit op in het Brabantse Zundert, maar vertrekt in 2008 naar Indonesië waar hij nu nog steeds woont. 'Het is goed geweest' is zijn eerste boek.
Uitvoering
Uitgeverij: Gopher
ISBN 9789051799576
Paperback, 200 pagina’s
Over Hanneke Tinor-Centi
Hanneke Tinor-Centi (1960), eigenaar van HT-C Communicatie en Marketing, literair agent, boekmarketeer en recensent.
http://ht-c-communicatie.nl/ | 1pos
|
(Ik heb geen/zo min mogelijk spoilers in mijn recensie geschreven)
Titel: Wolven in de stad (op Librarything, op Hebban.nl, op Goodreads)
Auteur: Paul van Loon
Illustrator: Camila Fialkowski
Taal: Nederlands
Serie: nee
Soort uitgave: hardcover
Aantal pagina's: 95
Uitgever: Uitgeverij Leopold, Amsterdam / Total Nederland
Jaar van publicatie: origineel 2002, mijn editie 2016 (2e druk). Dit boek is een bewerking van "LYC-DROP", het kinderboekenweekgeschenk van 1997.
ISBN-nummer: 9789025871680
Trefwoorden: drop, tv-kijken, wolven, mensen onbewust beïnvloeden
Waarom ging ik het lezen: Ik kreeg dit boek via de boekenactie van de Total tankstations en de boeken van Paul van Loon vind ik erg leuk (heb het overgrote deel wel gelezen).
Aanrader: Ja.
Korte samenvatting:
Raoul en zijn buurmeisje Lindsay merken ineens dat hun ouders heel veel televisie aan het kijken zijn. Op school deelt de meester ineens drop uit in de klas en vindt hij het goed dat iedereen drop eet en hij raadt de kinderen aan om thuis ook maar veel tv te kijken. Lindsay en Raoul doen dat echter niet en merken dat er vreemde dingen gebeuren met de mensen in hun dorp...
Achterkanttekst:
Als Raoul weer eens te laat thuiskomt, krijgt hij van zijn vader een rol drop in plaats van een donderpreek. LYC-DROP staat erop, met daaronder een afbeelding van een wolvenkop. De meester raadt hem aan vaker naar TV12 te kijken. En waarom valt hem nu pas op dat de meeste mensen gele ogen hebben?
Lindsay en Raoul lusten geen drop. Ze ontdekken iets afschuwelijks, iets waarvan de hele stad slachtoffer kan worden. Kunnen zij dat tegenhouden? En wie is die man in dat donkere busje?
Eerste alinea:
Raoul stampte op de pedalen van zijn fiets. Het was al laat, veel te laat. Zijn ouders zouden vast niet blij zijn. De afspraak was dat hij om negen uur terug zou zijn van het feestje bij Gerben. Maar dat soort afspraken vergat je gemakkelijk, als je het naar je zin had. Vooral als alle andere kinderen pas om tien uur thuis hoefden te zijn. Hij was de tijd dan ook een beetje uit het oog verloren. Nou ja, niet een beetje, helemaal. Eigenlijk had hij er expres niet meer op gelet, op het moment dat de klok negen uur aangaf. Toen was het toch al te laat. Dus had hij besloten dat hij maar niet meer op de klok zou kijken.
Recensie:
Verhaal:
Mensen die zich het nawoord van Paul van Loon in het kinderboekenweekgeschenk van 1997 nog herinneren, herkennen de titel natuurlijk: dit was de alternatieve titel voor "LYC-DROP"! Deze editie is echter een beetje anders, met als grootste verschil dat het eerste hoofdstuk niet in het kinderboekenweekgeschenk stond. Voorin het boek staat dat dit een bewerking is van "LYC-DROP", maar behalve het eerste hoofdstuk is er niet zoveel veranderd.
Toen ik dit verhaal voor de eerste keer las, als "LYC-DROP", vond ik het een eng boek, maar wel leuk. Ook maakte dit boek dat je extra na ging denken over tv-kijken en drop eten... Wat het vooral eng maakt, is dat de meeste mensen onbewust beïnvloedt worden door dingen waarvan je niet zou verwachten dat ze gevaarlijk kunnen zijn (zoals drop).
Samen met de hoofdpersonen Raoul en Lindsay ontdek je als lezer wat er aan de hand is in het dorp. De ontdekkingen volgen elkaar vrij snel achter elkaar op, maar het is in dit verhaal ook niet echt nodig om langer bij de gebeurtenissen te blijven hangen. In elk hoofdstuk ontdekken Lindsay en Raoul weer iets nieuws, wat hen dichter bij de oplossing van het raadsel brengt.
Ook al is het een dun boek, toch ga je bijna meteen met Raoul (en later ook met Lindsay) meeleven. De situatie waar hij in het eerste en tweede hoofdstuk in beland is namelijk zo vreemd (en voor Raoul ook eng), dat je heel graag wil weten wat er verder gaat gebeuren en of Raoul aan die vreemde dingen kan ontkomen.
Het verhaal gaat echter vooral over wat er in hun stad gebeurt en Raoul en Lindsay lijken qua persoonlijkheid best wel op elkaar (alleen Lindsay was wat opmerkzamer). De andere personages die in het verhaal voorkomen, worden niet echt uitgediept. Ze zijn er wel en spelen ook belangrijke rollen, maar je maakt hen vooral mee vanuit Raoul en Lindsay, die wel wat anders aan hun hoofd hebben dan uitgebreid met iedereen praten.
De elementen uit de Griekse mythologie zijn ook een mooie toevoeging aan het verhaal, omdat hier een aantal personages toch wat meer achtergrond door krijgen.
Schrijfstijl:
Beschrijvingen en dialogen wisselen elkaar af, alleen het eerste hoofdstuk is anders. In dit hoofdstuk is Raoul laat op de avond onderweg naar huis en wordt alleen beschreven wat Raoul denkt en wat hij ziet.
De zinnen zijn makkelijk leesbaar, niet te lang en soms wat aan de korte kant.
Spelfouten/Typefouten:
Blz 72:
Suez smeet de rol weg en trapte het krat onder het rek. =
Suez smeet de rol weg en trapte de krat onder het rek.
Afbeeldingen:
Er staan een aantal tekeningen in die elk een hele pagina in beslag nemen. Elke tekening laat een scene uit het verhaal zien, maar ze voegen niet veel extra elementen toe aan de tekst. De mensen en wolven zijn op een versimpelde manier getekend, maar nog wel realistisch. Ook bestaan de tekeningen voor een groot deel uit achtergronden/omgeving, zoals huizen en een gang in de school, wat ook versimpeld, maar duidelijk herkenbaar getekend is.
De tekeningen hebben strakke lijnen en zijn met verf ingekleurd. De sfeer van de meeste tekeningen is donker qua kleuren, maar dat past ook bij het verhaal.
Conclusie:
"LYC-DROP" klinkt natuurlijk wel mysterieuzer als titel, maar dit is hoe "LYC-DROP" eigenlijk uitgegeven had moeten worden.
Herleesbaarheid:
Dit is eigenlijk al de tweede keer dat ik dit verhaal lees en het is nog steeds leuk (alleen niet meer eng), dus zeker wel een boekje om vaker te lezen :)
Links:
- Deze recensie op mijn weblog.
Soortgelijke boeken/aanraders:
- Weerwolfhandboek (Jack Didden, m.m.v. Paul van Loon), ook al gaat "Wolven in de stad" niet over weerwolven, er wordt toch wolvenmythologie aangehaald. | 1pos
|
Ik heb alle acht de films al meerdere malen gezien. Maar tot vorig jaar had ik nooit de boeken gelezen. En nu was deel 5 aan de beurt!
Als eerste leest dit heel makkelijk weg, waardoor je het dikke boek in een relatief korte tijd gelezen hebt.
Ook was de gebruikelijke humor weer terug te vinden en op ondere vlakken was dit boek ook erg meeslepend.
Wat mij heel erg opviel, was dat er veel verschillen tussen boek en film op te merken waren. Hierdoor was het boek toch wel het lezen waard. En de verhaallijn vond ikzelf leuker dan die van de film.
Ik geef dit boek 5 sterren. | 1pos
|
Ook deze vond ik af en toe een beetje te gruwelijk, maar wel weer in razend tempo uitgelezen. Dus wel een vlotte schrijfstijl en nieuwsgierig-makend plot. Het begint wel te irriteren dat er nog steeds zo weinig duidelijk is over de plannen van mr Oz, het wordt wel tijd voor een ontknoping, vind ik nu aan het eind van boek 2 al. Ben dus wel bang dat dat me iets te lang uitgerekt wordt. | 1pos
|
Boy21 is een prachtig boek over een twee jongens die elkaar leren kennen via de basketbal coach. De coach vraagt Finley om vrienden te worden met Russ, die zichzelf Boy21 noemt. Finley doet natuurlijk wat hem wordt gevraagd, maar hij vind hem maar raar. Maar op aandringen van de coach blijft hij met hem omgaan. Dit leveren mooie momenten op tussen de twee jongens wanneer ze elkaar beter leren kennen en elkaar helpen.
Finley houdt van Erin, ze zijn al jaren samen. Maar Finley en Erin houden nog meer van basketbal dan van elkaar. Elk jaar wanneer het basketbal seizoen begint, gaan ze uit elkaar om zich volledig op het spel te kunnen concentreren. Maar op een gegeven moment komen er dingen op hun pad die hun, hun liefde, maar ook hun liefde voor de sport in gevaar brengen.
Boy21 is een prachtig boek over drie jongeren, misschien wel de raarste combinatie samen, maar allemaal met een liefde voor basketbal. Dit brengt hen samen en zorgt voor mooie momenten. Het boek is prachtig geschreven, je kunt je er helemaal in inleven en het voelt alsof je erin wordt gezogen. Het boek is echter wel wat simpel geschreven met korte hoofdstukken. Dit maakt het zowel wat kinderlijk als makkelijk om even in weg te kruipen. Ik heb echt genoten van dit boek! | 1pos
|
Zo boven, zo beneden.
Het verhaal in geestverwanten draait om Merthe. Ze is een meisje dat verwikkelt is in de puberteit en met een hoop vragen worstelt. Tijdens een logeerpartij met vriendinnen besluiten ze te gaan glaasje draaien, dit pakt helaas anders uit dan ze hadden gedacht. Merthe hoopte antwoorden op haar vragen te krijgen, maar uiteindelijk heeft ze alleen maar meer vragen. De vriendinnen besluiten om het mysterie zelf te gaan ontrafelen, dat heeft gevolgen die ze zelf niet hadden voorzien.
De proloog is heel sterk, die maakt je nieuwsgierig. De spanning bouwt zich in de eerste hoofdstukken langzaam op, tot het moment dat de meiden glaasje draaien. Merthe krijgt een aantal antwoorden die alleen maar nieuwe vragen oproepen en ook weet Hilda duidelijk het gevoel van onbehagen van de meiden goed over te brengen. Als de meiden besluiten zelf op zoek te gaan naar aanknopingspunten komt het verhaal in een soort stroomversnelling. Verschillende gebeurtenissen volgen elkaar op die elke keer de spanning weer een beetje opbouwen.
Het gebruik van bestaande plaatsen en een goede omschrijving van het gebied waar het verhaal zich hoofdzakelijk afspeelt maakt het voor mij een heel tastbaar geheel omdat ik zelf in de omgeving woon. Ik vond het boek vlot geschreven, er zit veel spanning in en is heel realistisch. De emotionele wervelstorm in Merthe's hoofd raakte me, ik kon me goed in haar verplaatsen en heb op het eind zelfs een traantje gelaten. Ik vind dat er een duidelijke boodschap in het boek zit die je vooral waarschuwt voor de gevaren van glaasje draaien. Maar ook probeert Hilda je duidelijk te maken dat niet alle spirituele dingen "eng" zijn. Al met al een fijn boek. | 1pos
|
Cover; geeft een beeld weer van een man die op een trap loopt naar een kerkje met de op de voorgrond rotsen bij mistig weer. De cover geeft weer wat er in de eerste hoofdstukken voorkomt. Ik geef deze cover een 8
Samenvatting van het verhaal;
Dominee Donald Cunningham woont in Glendale, een dorp op de Isle of Skye. Op een avond ziet hij dat er nog licht brandt in de kapel die boven een rots gebouwd is. Daar ziet hij dat het biechtboek is opengeslagen en er staat een niet mis te verstane boodschap in: “Het spijt me wat er gebeurd is met Rosie Thompson. Moge God me vergeven”. Jarenlang hebben mensen er anonieme zonden in geschreven maar dit tart toch alle verbeelding en de dominee wil weten wie Rosie is. Hij neemt dan ook contact op met een oude bekende die bij de politie werkt.
Eve Thompson is docente aan de universiteit van Glasgow en vandaag is het precies dertig jaar geleden dat haar zus Rosie verdween. Ze werd er altijd aan herinnerd dat deze dag een treurige verjaardag was die ze het liefst wilde vergeten.
Eve zelf was pas 3 jaar toen haar zusje verdween en het tweelingzusje van Rosie, Ruby is er nooit meer van hersteld en verblijft nu in een psychiatrische kliniek. Eve gaat haar zo veel mogelijk bezoeken maar Ruby heeft sinds de ontvoering geen woord meer gesproken. Het is voor Eve dan ook hartverscheurend om haar zus zo te zien en ze belooft haar dat ze er alles aan zal doen om te achterhalen wat er met Rosie is gebeurd.
De relatie met haar vader is niet optimaal te noemen daar hij eigenlijk niets over Rosie wil vertellen totdat hij toch gedwongen wordt als Rechercheur Fleming terug aan zijn deur staat met meer nieuws.
Eve is vastberaden en wil op eigen houtje nu te weten komen wat er echt is gebeurd en ze wil kost wat kost Rosie vinden, dood of levend. Ze besluit om te beginnen met een bezoekje te brengen aan de dominee. Van daaruit hoopt ze stapje per stapje dichter bij de waarheid te komen met wat hulp uit onverwachte hoek.
Fergus leeft met zijn vrouw Carol en Zoë terug getrokken. Carol is en moet zeer onderdanig zijn voor haar man en leeft eigenlijk in een nachtmerrie, eentje waar ze zich uit wil onttrekken. Carol en haar dochtertje zijn afgesloten van de maatschappij en ze moet haar dochter constant beschermen. Haar constante vrees is zeer beklemmend om te lezen.
Conclusie;
het boek heeft meerdere verhaallijnen die op het einde allemaal vloeiend in elkaar lopen. Het boek is wel een thriller maar sommige hoofdstukken zijn bij wijlen triest, wat sommige personages moeten doorstaan en hoe ze onderdrukt worden. Ook bij Eve en haar vader niet wetende of Rosie al dan niet nog in leven is, je leeft gewoon mee met hen.
Dit boek lees je in een ruk uit, de spanning wordt geleidelijk aan opgebouwd en je wil gewoon weten hoe het verhaal verder gaat en of er een happy ending aan zit te komen.
Alle personages die aan bod komen zijn zeer goed uitgewerkt en je leert hen ook werkelijk kennen.
De titel doet me denken aan de Schotse Hooglanden, het stille leven dat er wordt geleidt en omdat het er zo stil is zijn er dingen die het daglicht niet mogen zien. Het woordje ‘grond’ doet vermoeden dat er dingen begraven liggen.
Alhoewel het een beetje voorspelbaar was heeft het plot me toch nog verrast, ik had dit echt niet zien aankomen. Je leest het boek zoals je naar een film zou kijken, eentje die je gewoon moet uitzien en waarvan je zo snel mogelijk het einde wil weten.
Een pareltje van Vlaamse bodem !! dit boek krijgt van mij 4 sterren | 1pos
|
Wat had ik een heerlijk boek als dit even nodig zeg! Fijn om eindelijk weer even helemaal te verdwijnen in een verhaal en niet meer te willen stoppen met lezen.
Het boek ziet er niet alleen heel erg warm uit, het verhaal is dat ook! En met heerlijk veel humor – zelfspot van de 12-jarige vertelster Jaz over haar dyslexie – naast de ontroerende gedeeltes waarin het duidelijk wordt wat vluchtelinge Nadima heeft meegemaakt.
Naast dat het over de groeiende band tussen Jaz en Nadima gaat, die hecht bevriend raken ondanks dat ze elkaars taal niet goed spreken, gaat het ook over jaloezie en oude vriendschappen die een nieuwe vorm moeten krijgen én over families, in allerlei soorten en maten.
Echt een hartverwarmend jeugdboek, wat heerlijk wegleest en waar je stiekem ook een beetje trek van krijgt! | 1pos
|
"Wij": dan zijn acht tieners, vier jongens en vier meisjes. Het is zomer en ze spelen spelletjes met hun lichaam, tasten hun grenzen af, ontdekken hoe machtig hun lichaam is. Van zodra ze hun grenzen overschrijden, houdt niets hen verder tegen. De wreedheden stapelen zich op, seizoen na seizoen. "Wij" halen onze schouders op, "Wij" zijn vrij. Het leven is een spel, niet meer dan een leegte die moet worden gevuld.
De auteur hanteert de taal van de markt, waar vraag en aanbod bepalend zijn, met menselijke lichamen als de grondstoffen, producten, koopwaar. We zetten onze lichamen in om diensten te verlenen, de prijs op te drijven, winsten te genereren, het rendement te verhogen. Met de opbrengsten verdrijven we de ledigheid.
Verder is er niets. Weg met emoties, ze zijn zinloos, zielig, grappig om te zien hoe de anderen er zich in verliezen, de sukkels, de zielenpoten. Ieder leven is inwisselbaar. Dood is dood, dat betekent "weg" en van geen waarde.
"De ontelbaren" (2005) was een profetisch boek, waarmee Elvis Peeters de vluchtelingencrisis voorspelde. Levert hij met "Wij" opnieuw een profetische dystopie of zitten we er al middenin?
Moeten we "Wij" lezen als een waarschuwing, als een allegorie op de uitwassen waartoe een op hol geslagen kapitalistisch systeem leidt? Een materialisme waarbij de mens herleid worden tot een anonieme, inwisselbare consument, die uiteindelijk zelf niet meer is dan een zielloos product?
Moraliteit, geweten, liefde, empathie zijn in een dergelijke context overbodig en van geen waarde. Blijft over: een ijzige, holle leegte.
Op de kaft kleeft een sticker "expliciete roman", in dit geval zeker geen overdreven waarschuwing. "Wij" is een rauwe roman, waarbij mijn maag regelmatig samentrok. Toch heb ik van deze leeservaring genoten dankzij de knappe stijl, prachtige taal en symboliek.
Ben ik de enige lezer die daarbij de vergelijking maakt met "Het smelt" van Lize Spit? Een clubje jongeren dat samenkomt in een schuur, de rol van materialen uit vaders gereedschapskist en niet te vergeten: de smeltende ijspegel?
"Wij" doet pijn, daagt uit, confronteert, blijft hangen in je lijf. Een topper! | 1pos
|
Een opmerkelijke roman: eerst haakte ik snel af, daarna waagde ik - aangestoken door discussies over dit boek op #twitlit.com- toch weer een poging, en verdraaid, toen vond ik het ineens geweldig. Het boek schijnt veel experimenteler en weerbarstiger van vorm te zijn dan Smiths andere romans: veel recensenten vinden dat die nieuwe vorm (die soms doet denken aan Joyce, Woolf, Dos Passos) behoorlijk ten koste gaat van de inhoud. En zelf had ik dus de eerste keer ook veel moeite met precies die vorm: ik kreeg de rode draad niet te pakken, kreeg geen beeld van wat de personages bewoog, zag niet waar de roman heen ging. Het leek wel alsof die vorm tussen mij en de inhoud in stond.
Maar bij de tweede poging raakte ik dus helemaal aan het boek verslingerd, juist ook DANKZIJ die vorm. Toen kreeg ik pas door dat 'de rode draad niet te pakken krijgen', 'geen beeld krijgen' en 'niet weten waar het heen gaat' zo ongeveer het thema is van dit boek, en dat die gekke vorm dus helemaal bij de inhoud past. Weerbarstig is het boek daardoor overigens zeker. Je krijgt niet een sluitend verhaal, maar verschillende verhalen over verschillende personages, vanuit verschillende perspectieven. Soms is hun onderlinge relatie onduidelijk, even onduidelijk en vluchtig en toevallig als zoveel relaties in een grote dynamische stad als Londen. Het leuke is dan (besefte ik later) dat juist die vorm mooi voelbaar maakt hoe vol het leven van een stadsmens kan zitten met toevallige en vluchtige contacten. Dan zijn sommige verhalen ook nog eens behoorlijk lastig te volgen: soms zit je midden in een 'stream of consciousness', waarin associatieve gedachteflarden vermengd raken met stadsrumoer en toevallige krantenkoppen. Lastig leesbaar eerst, maar uiteindelijk heel meeslepend omdat het mooi de dynamiek van de grote stad voelbaar maakt.
Een van de verhalen is ook nog eens totaal gefragmenteerd: we volgen het leven van Nathalie, opgegroeid in een Jamaicaans gezin en zich opwerkend tot gegoede middenklasse, maar we krijgen geen sluitend verhaal maar alleen korte prozagedichten waarin vooral veel 'tussen de regels' staat. Ook dat leest eerst lastig. Maar die gefragmenteerde vorm sluit prachtig aan bij Nathalies nogal gefragmenteerde leven: haar hele bestaan is vergeven van ordeloze flarden, haar hele levensverhaal zit vol leemten en onverklaarbare lacunes, en exact dat laat deze vorm mooi zien. Bovendien zijn de fragmenten zelf echt erg goed geschreven: in proza dat even geconcentreerd, suggestief en samengebald is als een gedicht. Prachtig vind ik ook hoe die fragmenten, juist door hun afstandelijke en abstracte toon, genadeloos de breuken en inconsistenties blootleggen in Nathalies gedachten. Dit zonder te oordelen: uiteindelijk heb je als lezer veel compassie met Nathalie en ook met de andere personages in NW, hoe inconsistent en hulpeloos en feilbaar ze ook zijn. Zadie Smith produceert daarbij de ene geniale zin na de andere over hoe onmogelijk het is jezelf te kennen, hoe jouw ervaringen en die van de anderen altijd aan taal ontsnappen, hoe jouw afwegingen en die van je medemens altijd zijn ingebed in hele ketens van deels onbewuste angsten en impulsen en motieven. De personages kennen hun eigen gedachten en emoties niet, zo laat Smith mooi zien. Ze weten soms ook niet eens in hoeverre wat zij denken en voelen niet puur is ingegeven door irrationele angst, of sociale druk, of door toeval. Maar ja, dat geldt naar mijn idee ook voor mij en voor jullie, dus eigenlijk schrijft Zadie Smith in mijn beleving ook over ons. In elk geval wel over mij.
Een mooi geschreven boek dus, vol fraaie zinnen en intrigerende filosofische gedachten, vol vormexperimenten die ik zelf heel functioneel vond, en met een aantal heel intrigerende en invoelbare personages. Ik ben benieuwd naar de volgende romans van Zadie Smith, en moet mij wellicht toch eens wagen aan een paar van haar eerdere boeken! | 1pos
|
Met dank aan Hebban heb ik dit boek mogen lezen.
Na Mattias is een boek dat gaat over rouw en weer doorgaan met leven na verlies.
Het verlies van Mattias is de rode draad die door dit boek loopt. Hoe hij gestorven is, wordt pas aan het eind van het boek duidelijk. Je denkt het soms te weten, maar dan toch weer niet. Dit is intrigerend en knap gedaan door de schrijver. Het lijkt ook niet belangrijk, terwijl dat aan het eind toch heel bepalend blijkt.
Ieder hoofdstuk wordt verteld vanuit een ander persoon. En allemaal zijn zij verbonden met Mattias. Zo is daar zijn vriendin die blijft zitten met een schuldgevoel. Zijn beste vriend die letterlijk en figuurlijk wegrent voor zijn verdriet. Zijn moeder die haar zoon na zijn dood ziet door de ogen van anderen en hem nauwelijks herkent. Het verdriet van zijn grootouders dat ontroerend kwetsbaar wordt beschreven. En zelfs mensen die hij nooit in levende lijve heeft ontmoet, maar die hij toch geraakt heeft.
Je leest hoe zij hun verlies verwerken, waar ze mee worstelen, en hoe hun verlies anderen raakt en beïnvloed. Bij de ene persoon is dit duidelijker dan bij de andere, maar uiteindelijk zie je de verbinding.
Ook komen er maatschappelijke thema’s aan de orde. Oppervlakkig, maar genoeg om je aan het denken te zetten. Milieuvervuiling, vooroordelen, asielzoekers, eenzaamheid, gamen.
Na Mattias is een boek dat vlot geschreven is, tot nadenken stemt en mij zeer heeft ontroerd. | 1pos
|
Een vol overgave geschreven liefdesverhaal met de Holocaust tijdens de Tweede Wereldoorlog als belangrijke setting.
De mooie dromen van twee pasgetrouwde geliefden in Praag worden aan flarden gescheurd wanneer het paar door de nazi-invasie definitief van elkaar gescheiden wordt. Lenka blijft in Praag achter bij haar familie, terwijl Josef vlucht naar Amerika. Zodra de oorlog voorbij is, proberen beiden hun partner terug te vinden, helaas. Lenka emigreert later ook naar Amerika, Josef wordt succesvol als arts. Ruim 60 jaar later ontmoeten de voormalige geliefden elkaar opnieuw ter gelegenheid van de bruiloft van hun kleinkinderen. Twee vreemden staan oog in oog tegenover elkaar, terwijl ze ervan overtuigd waren, dat hun oude liefde overleden was. Het leven ging verder, maar hoe hebben ze de gruwelijkheden van de oorlog verteerd? Hebben ze samen nog een kans?
Alyson Richman schakelt vlotjes over van het heden naar het verleden en in omgekeerde richting. Je beleeft vanop de eerste rij het levensverhaal van de hoofdpersonages. De auteur beschrijft haarfijn hoe de gevluchte Josef verder moest met zijn leven, zonder zijn Lenka. Richman vertelt eveneens gedetailleerd hoe Lenka de verschrikking van de gevreesde concentratiekampen onderging. Met historische preciesheid schetst de schrijfster de gebeurtenissen en speelt met de gevoelens van haar lezers. Leerrijk is dit boek zeker ook: het modelkamp Terezin, getto voor gedeporteerde Joden, opgestart om de wereld te misleiden, is voor velen onder ons volledig onbekend.
Jammer dat het laatste gedeelte behoorlijk cliché is, wat niet betekent dat het boek een tegenvaller zou zijn. Alyson Richman verdient terecht flink wat waardering voor haar prachtprestatie. Mijn verloren vrouw is pakkend en romantisch met een melancholische inslag. | 1pos
|
Leest lekker vlot. Begint meteen spannend, heerlijk! Goed beschreven personages, waardoor ze geloofwaardig worden. Ook goed beschreven omgeving, ik zat echt zelf even in Canada. Tegen het einde wordt het steeds spannender, helaas had ik het snel uit! | 1pos
|
Dit boek krijgt 5 sterren van mij! Gisteren uitgelezen. Haar verleden speelt zich af in de DDR van de tijd voor de val van de muur waar ze een niet zo heel fijne tijd had. Haar heden speelt zich af in Nederland 46 jaar weduwe en zomaar is beroofd van haar nier. De zoektocht leidt naar Duitsland naar haar verleden.... Superboek! | 1pos
|
Wat was ik blij dat ik dit boek mocht lezen, had me hier blind op ingeschreven. Het bleek het laatste deel van een serie te zijn, maar zeker wel als stand alone te lezen. ( wel ga ik na dit deel gelezen te hebben de voorgaande delen lezen). Ik vond het een verhaal met verrassende wendingen, de liefde overheerst.
Wel was het zo dat als je dacht dat het ene "probleem" beheersbaar was dan kwam het volgende om de hoek.
Er werd een duidelijk niet te ingewikkelde kijk op het militaire gegeven.
Ember en Josh, zijn voor mij gaan leven, kon me helemaal in hun leven meeleven. Vond het jammer dat het boek uit was.
Hebban bedankt! | 1pos
|
Geniver en Art hebben acht jaar geleden hun dochtertje Beth bij de geboorte verloren. Na vele vergeefse pogingen om opnieuw zwanger te raken krijgt Gen er een beetje genoeg van. Ze twijfelt of ze het, nu ze de veertig is gepasseerd, nog wel moet willen. Art daarentegen is er op gebrand om opnieuw vader te worden.
Dan staat er op een dag een onbekende vrouw voor Gens deur met het bericht dat haar dochtertje nog leeft
Gen weet niet wat ze hiervan moet denken. Dat is toch helemaal niet mogelijk? Ze hebben haar gecremeerd! Maar dan slaat de twijfel bij Gen toch toe. Is het mogelijk dat Beth nog leeft? Ze kan het idee niet meer loslaten en wil op onderzoek uit gaan. Art vindt het allemaal maar onzin, verklaart zijn vrouw voor gek dat ze deze leugens gelooft en wil dan ook niet meewerken aan Gen s belachelijke idee.
Maar Gen krijgt bij haar zoektocht naar de waarheid hulp uit een andere hoek. Maar kan ze deze persoon wel vertrouwen? Stukje bij beetje wordt de waarheid ontrafeld.
Het boek leest makkelijk. Geen moeilijke zinsconstructies, dus erg toegankelijk voor elke lezer. Het verhaal wordt verteld vanuit de hoofdpersoon Geniver, afgewisseld met cursief gedrukte stukjes met een duidelijke kinderlijke, jongensachtige ondertoon. Je vraagt je al snel af van wie van de personages deze herinneringen zijn.
De hoofdpersonages worden goed uitgediept, waardoor je je makkelijk kunt inleven in het verhaal. Het eerste hoofdstuk is een soort voorstelrondje van de personages, maar daarna wordt je al heel snel het spannende verhaal in gezogen en wil je nog maar één ding en dat is lezen, lezen, lezen. Zodat je eindelijk kunt gaan slapen en je niet meer wakker hoeft te liggen, jezelf afvragend hoe dit af zal lopen.
Je wordt regelmatig op het verkeerde been gezet, waardoor je heel lang in het onzekere blijft. Je gaat steeds weer opnieuw twijfelen en verdenkt iedereen. Ik zat al snel op de goede weg, maar werd toch weer aan het twijfelen gebracht. Het duurde nog een hele tijd voordat het 100% duidelijk werd dat ik toch gelijk had. Ik hou ervan om compleet verrast te worden, dat ik niet al het hele boek weet hoe het af zal gaan lopen. Dat is voor mij de graadmeter voor een steengoed boek. En Sluit mijn ogen mag wat mij betreft een steengoed boek genoemd worden.
Een absolute aanrader voor iedereen die graag een spannend boek leest! Ik hoop dat haar andere boeken ook snel in het Nederlands vertaald gaan worden. Ik kan in ieder geval niet wachten!
Mayke
Maart 2014 | 1pos
|
Een subliem geschreven verhaal waarin de eenvoud van een geïsoleerd leven in de natuur wordt afgezet tegen de complexiteit van het gezinsleven in een Canadees stadje.
Hoofdpersoon Tom leidt een groep boomaanplanters die op de hellingen van de Canadese heuvels boomspruiten een nieuw plekje geven. De jager is vergroeid met de weidse natuur en zou het liefst in een berghut tussen de bomen wonen. Zo evenwichtig als Tom is in de bergen, zo moeilijk vindt hij het zijn sociale relaties te onderhouden. Zijn verwarde vrouw verliet hem om uiteindelijk zelfmoord te plegen, Tom achterlatend met hun twee kleine kinderen Erin en Curtis. Krampachtig probeert Tom zijn dochter Erin te behoeden voor het lot dat haar moeder overviel. Daardoor heeft hij te laat door dat het juist Curtis is die door zijn vingers glipt. De boomplanter ziet de berg die zijn leven voorstelt langzaam afbrokkelen als de politie op zoek is naar zijn zoon. Hij geeft zijn droom om terug te keren naar de bergen op om zijn zoon te helpen. Wat volgt is een mooi en ontroerend verhaal over de problemen in een vader-zoon relatie, knap beschreven door een vrouw.
Uit de schrijfstijl van Sarah Leipciger spreekt Toms verlangen om te genieten van de rust die hij vindt in de bergen. Terug naar de bergen is geen pageturner, zoals het buitenleven geen sneltrein van elkaar opvolgende gebeurtenissen is. Maar het is juist de langzame vertelwijze met de prachtige beschrijvingen die het verhaal haar schoonheid geeft.
"Haar gezicht flitste op als een munt in de koplampen, met zilverblauwe geëtste trekken. Ze was een momentopname, het zwavelwit van een opvlammende lucifer, en hoewel hij nog tijd had om te remmen, kwam zijn voet juist op het gaspedaal neer."
Een cliffhanger aan het begin van de roman trekt de lezers de vertelling in. Het onvoorspelbare en open einde laat hen nog dagen na het lezen van de laatste bladzijde terugdenken aan het intieme Canadese leventje van Tom en zijn kinderen. Daar tussenin geen grote gebeurtenissen of spanningsopbouw, maar een kabbelend verhaal waarin subtiele aanwijzingen voor het verloop verstopt zitten. De uitgebreide beschrijvingen van de weidse Canadese natuur zijn zo fraai verwoord dat ze een verlangen oproepen bij de lezer dat overeenkomt met dat van de hoofdpersoon; de bergen zijn de plek waar je ware schoonheid en rust vindt.
Een minpunt is de Nederlandse vertaling van de oorspronkelijke titel van het boek die misleidend is. De oorspronkelijke titel The Mountain Can Wait dekt de lading wél. In dit boek geen verhaal van iemand die terug gaat naar de bergen, zoals de Nederlandse tekst op het omslag doet vermoeden, maar een natuurminnend man die door narigheid in zijn gezin noodgedwongen in een stadje blijft wonen.
Het verhaal is ontroerend doordat de lezer ziet dat de toenaderingspogingen van Tom en Curtis steeds mislukken, ondanks de moeite die ze doen om elkaar te begrijpen. De twee personages zijn grondig uitgewerkt en hebben duidelijke motieven voor hun daden. De andere personages, zoals dochter Erin of de grootmoeder, zijn alleen als opvulling aanwezig. Dat kan als een gemis worden gezien, maar het is juist de eenvoud die het verhaal versterkt.
Mooi zijn de poëtische beschrijvingen die de Canadese natuur tot zijn recht laten komen. Leipciger weet het verlangen van Tom zo goed op de lezer over te brengen, omdat ze zijn liefde voor alles in de natuur indringend beschrijft. De veelheid aan details laten de setting direct voor het geestesoog van de lezer opdoemen. Wat rest is de vraag of het verlangen van de hoofdpersoon ook het verlangen van de schrijfster is. Leipciger groeide op in Toronto en woont nu met haar gezin in het immer rumoerige Londen. | 1pos
|
Inmiddels heb ik het boek uit.
Eigenlijk weet je tevoren wel dat het goed komt, maar hoe dan precies ...
Alhoewel een logische verklaring hoe de beide moordzaken bij elkaar komen, en wellicht voor de hand liggend, had ik hier zelf niet aan gedacht.
Ik heb geen spijt dat ik het gelezen heb.
Handig is het woordenlijstje achterin van Zuid-Afrikaanse woorden, maar jammer dat er dan toch weer enkele ontbreken. | 1pos
|
Hoe je verliefd wordt op een zwerver die in de bosjes woont door Emmy Abrahamson
‘Hoe je verliefd wordt’ vertelt het verhaal van Julia, een jonge Zweedse vrouw die Engelse les geeft aan het Berlitz college in Wenen. Ze droomt er van een boek te schrijven maar elk boek-idee dat ze krijgt blijkt al eens geschreven te zijn…
Julia geeft zo vaak mogelijk les en houdt zich daarnaast voornamelijk bezig met het invullen van en deelnemen aan tests.
Ze verveelt zich en is bovenal eenzaam. Daar komt verandering in als ze valt op een geweldig knappe, aantrekkelijke man. Klein detail: Ben is zwerver en woont letterlijk in de bosjes.
Zoals het een goed romantisch verhaal betaamt gaat het vanaf dan niet enkel op maar ook af (en weer op). Julia verruimt haar blik en wereld en dat allemaal dankzij het goede (of soms minder goede) voorbeeld van Ben.
‘Hoe je verliefd wordt’ is een dun boek dat vlot leest. Zoals de cover al zegt: een feelgood roman. Wat dit boek boeiender maakt dan de meeste andere feelgoods is dat de schrijfster zelf ook echt verliefd is geworden op een dakloze man in Wenen. Ondertussen zijn ze getrouwd, hebben 2 kinderen en wonen in een echt huis, niet in de bosjes :) | 1pos
|
Na een donderende start, een kind vindt een afgehakt hoofd in een park in Berlijn, weet je niet hoe snel je door moet lezen.
Boris O. Dittrich heeft echter andere plannen met de lezer en laat je in een rustg tempo kennismaken met Milos en Amnon, Gerhard en Fatima, Wolfgang en Christian en Helmut.
Tegen hun wil raken hun levens in elkaar verstrikt en ontsnappen is niet meer mogelijk.
Subtiel beschrijft hij hoe het verleden een grote impact heeft op het heden, hoe sentimenten zich nestelen in onze samenleving en hoe verschillend mensen reageren.
Liefde, trouw, vriendschap, macht, rechtvaardigheid en onmacht maken van deze wat traag op gang komende thriller een boek wat je bijna niet weg kunt leggen.
En het is allemaal angstaanjagend realistisch. | 1pos
|
Wat begint als een boek over de jeugd van Wim Aloserij in de volksbuurt in Amsterdam waarin hij droomt over een toekomst als slager en meer eigenlijk niet. Hij krijgt weinig mee van alle toestanden in Duitsland en leeft zijn leven met zijn moeder, zus en broertjes. Dit deel van het boek was leuk om te lezen maar omdat je van de achterflap weet wat er zal gaan gebeuren voel je toch een spanning die wordt opgebouwd. Dan zit Wim ineens midden in de oorlog, niet als soldaat maar als arbeider in de Duitse fabrieken. Hij is een slimme jongeman en ziet het niet zitten om te blijven, Hij ontsnapt en duikt onder, wordt gesnapt tijdens een razzia en komt weer midden in het land van de vijand terecht. Nu als krijgsgevangene. Hij weet nog ieder detail lijkt het wel, de situaties die Frank Krake beschrijft blijven op jouw netvlies geplakt zitten. Hoe moet het zijn geweest voor die duizenden gevangenen die er middenin zaten, hoe moeilijk moet het geweest zijn om dit verhaal stuk voor stuk te vertellen, jaren later aan een auteur die je hebt ontmoet. Omdat we het nooit maar dan ook nooit mogen vergeten hoe het was, wat er allemaal gebeurd is. Hoe we vol verbijstering lezen over de martelpraktijken en wat mensen elkaar in doodsnood aandoen.
Wim is een slimme jongen en kan ondanks alle ellende de situaties overzien, kijkt wat voor hem het beste zal zijn om te overleven en hij redt hiermee meerdere keren zijn eigen leven. Dat blijkt ook als hij probeert om alles te eten, hoe goor ook, om op gewicht te blijven. En zijn schrik als hij zichzelf na 8 maanden voor het eerst in een spiegel ziet.
De foto’s maken het verhaal compleet. Net als de documenten in het boek.
De beschrijvingen van de kampen zijn nog duidelijker dan de foto’s. Wim is als persoon neergezet, niet als een held maar als een gewone jongen. Alles is vanuit zijn verhaal is beschreven, ook het ongeloof en de verbazing ontbreken niet. Bv als hij ziet dat de Duitse soldaten rode kruis pakketten achterhouden voor eigen gewin of het begrip dat hij heeft voor de piloten die de schepen bombarderen, ze wisten echt niet dat er naast Nazi’s ook gevangenen in het ruim zaten. De getallen van de slachtoffers zijn enorm. En de problemen die hij tegenkomt als hij na de oorlog naar huis wil. Bureaucratie. Hij blijft rustig wachten. Wat zou jij doen?
Dat Frank Krake kan schrijven weet ik na het lezen over “Menthol” een bekende plaatsgenoot. Dat hij zichzelf deze keer nog meer overtroffen heeft, daar kwam ik achter toen ik na een emotioneel leesweekend het boek dichtsloeg na het lezen.
Voor Wim Aloserij kan ik alleen maar een buiging maken, diep respect tonen dat hij alles heeft verteld en opnieuw heeft beleefd zodat wij ervan kunnen leren. | 1pos
|
De reacties over dit boek waren uit eenlopend , maar ik vond het een spannend boek goed verhaal leest makelijk dat doen overings alle boeken van saskia noort.
Gewoon een leuk boek om tussen door te lezen . | 1pos
|
“Meg was mijn beste vriendin, en ik dacht dat we alles voor elkaar betekenden. Ik dacht dat we elkaar alles vertelden. Maar het is gebleken dat ik haar helemaal niet kende.”
Samenvatting van het verhaal
Al sinds hun kindertijd zijn Cody en Meg Garcia beste vriendinnen. Ze zijn als het ware een eeneiige tweeling. Cody is bedeesd en Meg is het buitenbeentje van de twee. Meg is uniek in de manier waarop ze handelt en de dingen aanpakt.
Cody spendeert dan ook meer tijd bij de familie Garcia dan bij haar eigen moeder Tricia die zich eigenlijk niet bekommert om haar. Ze groeit als het ware op bij dit gezin en ze kennen elkaar dan ook door en door.
Meg is nu ver van huis en woont in Tacoma waar ze aan de universiteit studeert.
Op een dag krijgt Cody een mailtje van Meg waarin staat dat ze zich van het leven heeft beroofd. Ze had over alles goed nagedacht. Ze had zelfs het mailtje met een time delay verstuurd om ervoor te zorgen dat ze al dood was toen iedereen het bericht kreeg. Dat was Meg ten voeten uit dacht Cody.
Cody is zo lamgeslagen door dit nieuws. Hoe komt het ze dat elkaars geheimen kenden maar dat ze niet in de mot had dat haar beste vriendin zelfmoord zou plegen?
“Het zat er al een hele tijd aan te komen” had Meg geschreven. Maar hoelang dan? Weken? Maanden? Hoelang was ze hier al mee bezig geweest en nog het belangrijkste: waarom had ze niets tegen Cody gezegd? Hoe bestaat het dat je het niet weet van je beste vriendin?
Joe en Sue, Meg’s ouders, vragen aan Cody om haar spullen te gaan ophalen in het studentenhuis. Ze kunnen het gewoonweg niet opbrengen. Cody is bereid om dit voor hen te doen. Het is wel het minste wat ze voor hen kan doen. Het is iets wat Meg ook spontaan zou hebben aangeboden om te doen.
Aangekomen in het huis leert ze daar Meg’s huisgenoten kennen. De ene al wat excentrieker dan de andere. Iedereen stelt Cody vragen waar ze zelf geen antwoord op kan geven. Ze wou dat mensen stopten met dit soort vragen te stellen. Ze weet alleen één ding en dat is dat Meg haar niet heeft verteld waarom ze zoveel pijn en ellende had en dat ze daardoor er alleen maar een eind aan kon maken door vergif in te nemen.
Als ze nog voor iets extra’s moet zorgen voordat ze weggaat moet ze Meg’s laptop gebruiken. Nieuwsgierig als ze is opent ze Meg’s e-mail account om te weten met wie ze de afgelopen tijd had gecorrespondeerd. Ze beseft dat Meg een totaal ander leven leidde waar ze niets van af wist.
Thuisgekomen maakt Meg’s broertje een rare opmerking i.v.m. haar afscheidsbrief en Cody wil hier het fijne van weten. Ze schakelt de hulp in van een van Meg’s huisgenoten die een echte computernerd is. Maar dan openen ze de doos van Pandora.
Wat ze in Meg’s laptop aantreffen zijn weerzinwekkende details. Ze moet weten wat er eigenlijk allemaal gebeurd is. Ze is er vast van overtuigd dat ze alles op alles zal zetten om te weten te komen hoe Meg alles zo heeft gepland en wie haar hiertoe heeft geholpen. Het voelt aan alsof ze Meg in de steek heeft gelaten terwijl ze nog leefde, maar in haar dood zal haar dat niet gebeuren.
Het raakt haar ook diep dat ze haar geheim - Meg’s geheim – niet kan delen met de Garcia’s maar dat zou hun verdriet alleen nog erger maken. Ze ontwijkt mensen en liegt erop los maar dat is alleen om hen te beschermen.
Tussen haar dagelijkse beslommeringen zoekt ze verder naar de waarheid omtrent Meg’s dood. Ze moet dit zelf doen, iets doen, voor Meg. En zo begint ze haar speurtocht naar de waarheid.
Conclusie
Het verhaal neemt je vanaf het begin bij de keel. Het is heel ontroerend hoe Cody er mee moet omgaan en ook hoe ze met de dood van haar beste vriendin worstelt. Ze neemt je mee op haar speurtocht naar de ware toedracht waarom Meg zelfmoord heeft gepleegd.
Een boek met een pakkend en confronterend onderwerp: zelfmoord. Het is verschrikkelijk voor de mensen die ermee geconfronteerd worden en hoe je het allemaal maar moet zien te verwerken. Doorheen het verhaal vliegen de verschillende emoties je rond de oren zoals Cody die beleeft. Heftig en heel ontroerend om te lezen. Ik zal niet ontkennen dat ik het boek soms terzijde moest leggen.
Gayle heeft dit verhaal heel vlot geschreven en de hoofdpersonages worden enorm uitgediept. Hoe pakkend het boek ook is, je wil gewoon weten wat de waarheid is en waarom Cody haar vriendin niet echt kende. En er zit een boodschap in dit verhaal!
In de noot van de auteur schrijft ze eigenlijk waar dit verhaal om draait en voor wie ze dit boek heeft geschreven. Dan pas besef je waarover dit boek gaat en waarom mensen tot zoiets in staat zijn als zelfmoord. Het is heel beklijvend en het heeft me echt tot nadenken aangezet.
Zo zie je maar hoe goed je nog iemand denkt te kennen, je toch nooit weet wat er in een mens omgaat. En dan is er maar één ding dat je kunt doen:
Accepteren wat je niet kunt veranderen.
Dit boek gaat over zelfmoord, vriendschap, woede, onmacht en het leven na iemands dood. Maar het meest belangrijkste: dit boek gaat over accepteren en hoe je verder moet gaan.
Een dikke 4 sterren !! | 1pos
|
Ik hou totaal niet van superhelden maar dit boek pakte me vanaf bladzijde één. Ik vind Marissa Meyer sowieso een goede schrijfster, maar het is niet eerlijk om alter ego met de lunar chronicles te vergelijken, zoals iedereen hier op hebban maar doet. Je vergelijkt appels en peren nou eenmaal ook niet toch?
Marissa's schrijfstijl is hoe dan ook geweldig, ze pakt je en neemt je mee naar een heel andere wereld.
De eerste bladzijdes moest ik wel eens terug bladeren naar de lijst met personages. Deze is er natuurlijk ook niet voor niets. Heel fijn en praktisch.
Het verhaal was leuk uitgewerkt maar al halverwege besefte ik dat dit nooit een strand alone kon zijn. Er moest gewoon nog een boek komen want alle antwoorden op mijn vragen konden niet meer in die laatste 200 pagina's.
Nova was soms een beetje irritant want als lezer wil je zo graag dat er iets gebeurd maar Nova vertikt het. Je merkt ook dat zij niet meer weet wat ze moet geloven en doen en dan denkt ze weer terug aan haar familie en wil ze wraak.
Ik vond het al met al een super leuk boek maar wat een cliffhanger omg ik moet echt meer weten!! | 1pos
|
Sint-Psycho is mijn eerste, en zeer geslaagde, kennismaking met Johan Theorin.
Het lijkt allemaal zo eenvoudig, op zich gebeurd er niet veel, maar hij neemt je mee op uitstapjes naar het verleden. Het leven van Jan en hoe hij geworden is tot wie hij is, wordt beetje bij beetje duidelijk.
De personages zijn heel goed beschreven, en je gaat mee in de spanning die af te toe opgebouwd wordt, waardoor je weer nieuwsgierig verlangd naar het vervolg.
Mijn eerste gedacht over Jan Hauger: een zieke geest. Maar zijn ze dat niet allemaal een beetje ? En heeft niet iedereen zijn persoonlijke reden om in het Zonnestraaltje te willen werken ?
Misschien is het boek ook gewoon een goede les, om eens stil te staan bij het feit hoe snel we, vaak zonder na te denken, een stempel op iemand kleven. Maar helaas soms ook om ons eigen hachje te redden.
Kortom een boek dat je moeilijk opzij kan leggen en dat blijft hangen. | 1pos
|
Het boekje begint met een kort vraag- en antwoordspel. Een goede binnenkomer! Een leuk boekje met korte verhalen over mysteries en historische gebeurtenissen. Informatief en leerzaam, op een leuke en speelse manier meer te weten komen over verschillende plaatsjes rondom het IJsselmeer. Het nodigt uit om de beschreven plekken te bezoeken. Na ieder verhaaltje wordt er nog kort wat aanvullende informatie of extra uitleg gegeven over iets wat in de tekst is genoemd. | 1pos
|
Het boek 'De Droomlijst' van Julien Sandrel gaat over moeder Thelma en haar zoon Louis.
Thelma is een hardwerkende alleenstaande carrièrevrouw, die werkt voor 'haar jaarlijkse loonsverhoging, haar zomervakantie met Louis en haar nieuwe pumps'. Een spoedgeval betekende in haar wereld een presentatie die moest worden afgerond of een consumententest.
Totdat Louis voor haar ogen -terwijl zij aan haar mobiel zit met haar baas- aangereden wordt door een vrachtwagen. Louis raakt hierdoor in coma. Volgens de artsen is de kans op herstel nihil en geven hem vier weken de tijd, hopend op een wonder. In eerste instantie is Thelma zo van de kaart dat ze de verdoving zoekt in alcohol, totdat haar moeder waarmee ze slecht contact had haar wakker schudt. Thuis vindt Thelma onder het bed van Louis een 'dromenboekje'. Hierin heeft Louis bijzondere wensen opgeschreven die hij eens wil gaan uitvoeren. Bij Thelma rijpt het onconventionele plan om de wensen van Louis zelf ten uitvoer te brengen in de hoop hem hiermee uit zijn coma 'wakker' te schudden. Zo komt het dat Thelma naar Tokio vertrekt om daar een druk kruispunt over te steken, een voetbalclinic volgt en een tattoo laat zetten. Maar bij de laatste wens van Louis aangekomen, moet Thelma even slikken; mijn echte vader vinden.
Voor mij zat het fascinerende in dit boek vooral in de tussenzinnetjes, die soms zoveel van betekenis deden veranderen. De beschrijving van Tokio, dit moet op ieders bucketlist. | 1pos
|
Evas oog was Karin Fossums eerste boek en betekende meteen haar doorbraak. Het boek kreeg de Riverton-Prijs en de Glazen Sleutel voor de beste Scandinavische misdaadroman. Het is het eerste boek uit de serie met inspecteur Konrad Sejer.
Het verhaal gaat over een alleenstaande moeder, Eva. Zij heeft geldproblemen omdat haar man het gezin verlaten heeft en zij niet veel verdient met haar beroep als schilderes. Maya, Evas beste vriendin van 25 jaar geleden, wil Eva snel geld laten verdienen. Namelijk door prostitutie. Maya wordt echter kort daarna bruut vermoord door een klant. Dit houdt Eva verborgen voor de politie, om zelf niet in de problemen te komen. Dit lukt haar een lange periode. Maar op een dag als ze weer eens gaat wandelen met haar dochter, Emma, ziet ze een dode man in de rivier. Hierdoor weet ze dat haar periode van rust voorbij is.
Het verhaal bevat plotse wendingen waardoor het aangenaam blijft om te lezen. In het begin mist het boek actie maar naar het einde toe weet Fossum de spanning goed op te bouwen.
Het verhaal wordt afwisselend verteld door een hij/zij verteller. Meestal zien we het verhaal door de ogen van Konrad Sejer of Eva maar er zijn ook andere personages die ons een stukje van het verhaal laten zien. In het begin is het soms wat moeilijker om Evas gedachtegang en reacties te begrijpen maar naarmate het verhaal vordert, wordt het duidelijker. Fossum maakt ook gebruik van woordspelingen en humor.
Het is een interessant boek. Je wordt er echt in gezogen waardoor je elk personage gaat begrijpen. Vooral Eva. Zij laat je zien hoe mensen in een hopeloze situatie reageren.
Af en toe mist het verhaal wel actie maar dat werd goed gemaakt door een onverwachtse wending in het verhaal.
Als je ook wil ontdekken hoe mensen reageren in hachelijke situaties kun je maar beter een plaatsje vrijmaken in je boekenkast! | 1pos
|
Eleanor Oliphant is ....completely Fine gaat over een jonge vrouw, die nogal vastgeroest zit in een vast patroon. Niemand ziet haar staan en dat vindt ze prima, niemand weet dat ze elke dat het zelfde eet, drinkt en elke dag tijdens de lunch de krant haalt voor de kruiswoordpuzzels en verder niemand spreekt. In het weekend verdoofd ze zichzelf met 2 flessen wodka en elke woensdag belt ze met frisse tegenzin met "mummy" en ze vindt dat alles prima. Niks mis mee, dit is haar eigen keuze en ze is niet eenzaam. Alles is prima.
Met vrijkaartjes van kantoor, treft ze zichzelf op een concert en valt met heel haar hart voor de zanger van de band uit het voorprogramma. In aller haast verlaat ze het concert en maakt plannen om goed genoeg voor een relatie met de zanger te zijn. En daar start een ontroerend verhaal over de ontwikkeling van Emily, die voorheen altijd prima was. Ze zoekt naar opties om respectabel voor de dag te komen en neemt een nieuw kapsel, nieuwe kleding en de wereld ziet haar staan. Ze ontmoet Raymond de IT-er van kantoor, die Eleanor neemt zo als ze is en haar uit haar schulp haalt. Stukje bij beetje verteld het verhaal steeds meer over Eleanors verleden en begrijp je steeds meer, waarom ze geworden is wie ze nu is.
Het verhaal verteld over een verdrietige geschiedenis over een vrouw waar je van gaat houden, die je alles gunt wat ze in haar hart durft te dromen. Een verdrietige geschiedenis, maar met heel veel humor. Met een lach en een traan en een mooie toekomst. Een verhaal over vriendschap en vertrouwen en een leven van verschuilen achter Prima, om niet te hoeven denken aan alles wat niet Prima is. Als iemand vraagt hoe het met je gaat, dan zeg je "het gaat goed, alles prima" maar is dat ook zo? | 1pos
|
Advocaten Lacy Stolz en Hugo Hatch zijn al tien jaar werkzaam bij BJC (Board on Judical Conduct), een overheidsdienst die onderzoek verricht naar het gedrag van rechters. Het leidt niet tot bijzonder spectaculaire zaken, al worden wel twee rechters uit hun ambt gezet.
Greg Meyers heeft in zijn verleden als advocaat een projectontwikkelaar vertegenwoordigt die veel geld verduisterde. In samenwerking met de FBI, die deze man vervolgde, heeft Greg het op een akkoord gegooid: informatie voor strafvermindering. Als gevolg daarvan leeft hij onder een nieuwe identiteit.
De enige cliënt die Greg heeft wil een corruptiezaak aanhangig maken aan de hand van de klokkenluiderswet van Florida.
Lacy en Hugo storten zich op de zaak en hebben geen idee waar het toe zal leiden, toch zakken ze steeds dieper in zaken die het daglicht niet kunnen verdragen.
zodra je de eerste blz. heb gelezen voelt het vertrouwd aan, John Grisham weet je als geen ander mee te nemen naar de wereld van rechters en advocaten met al hun regels.
De regels en wetten met betrekking tot het grondgebied van de Tappacola indianen verschillen enorm met de rest van de staat, dit geldt ook voor wat betreft het afhandelen van zaken. Het casino op hun grondgebied zorgt ervoor dat er veel zwart geld wordt afgeroomd.
De twee verhaallijnen hebben ieder hun eigen leven, maar beetje voor beetje komen ze steeds dichter bij elkaar te liggen, waardoor het een hecht en krachtig geheel wordt.
Door de verschillende subtiele wendingen blijf je nieuwsgierig en alert en over het verloop van het plot is goed nagedacht. Als de ontknoping er eenmaal is, is het ook ineens afgelopen . Persoonlijk had ik graag nog iets meer willen weten over het verloop van het proces. Dit zou het boek net iets meer hebben gegeven.
Geld witwassen, corruptie en hebzucht zijn de elementen in dit boek . Dit speelt ook in de huidige maatschappij en daardoor is het heel herkenbaar.
John Grisham heeft met “De klokkenluider” weer een ouderwetse Grisham neergezet met in het verhaal de juiste dosis spanning en onvoorziene wendingen. Ook de vaart in het verhaal is weer als vanouds. | 1pos
|
Na een paar dagen krankzinnig lijden en walgelijk ziek zijn gaat het lampje (gelukkig) uit. Tenzij je resistent blijkt en het geluk –of is het pech?- hebt bij die ene procent overlevenden te horen. Om je heen niets dan stervenden en ten slotte doden. Het leven zoals je dat kende over, voorgoed. Tot stilstand gekomen. Bevroren in de chaos van de allesoverheersende paniek. Geen duidelijk doel meer hebben. Alles waar je voorheen hard voor werkte –dure televisies, sieraden, mooie huizen, geld- ligt zó voor het grijpen- maar is nu absurd onbelangrijk.
Dat is de situatie zoals King die schetst. Aan de hand van levensechte personages toont hij de aftakeling, bij ieder een verschillend proces, maar bij allen met dezelfde bizarre uitkomst: hoe dan ook ellende. Een tijdperk waarin blijkt of je een sterk of zwak karakter hebt breekt aan. King zou natuurlijk King niet zijn als er geen bovennatuurlijk aspect zit in zijn verhaal en als het Goed en het Kwaad niet in conflict geraken. De overlevenden met een zwak karakter worden gerekruteerd door de zogenaamde Duistere Man, wiens snode plannen tegen die van de goede Moeder Abagail indruisen. Zij is het verzamel- en middelpunt van de overlevenden met een sterk karakter. Die in principe kiezen voor het goede, in zichzelf en voor elkaar. Dat het niet meevalt om een democratisch en vreedzaam bestaan op te bouwen blijkt wanneer de nieuwe samenleving schoorvoetend overeind krabbelt. En groeit.
Kings bespiegelingen zijn treffend en confronterend. Hij is hard in zijn oordeel. De mens is per definitie zwak. Zijn overlevers hebben slechts uitstel gekregen; vervallen snel weer in hun oude destructieve gewoontes, zo, dat het niet anders kan dan dat de wereld over een eeuw of anderhalf alsnog zal uitsterven.
De Beproeving is niet echt een makkelijk boek om te lezen. Niet zozeer qua stijl, want die is briljant. Kings vertelkunst sleept je het ruim 1200 pagina’s dikke boek door. Tegelijkertijd is die omvang Kings achilleshiel aangezien hij te véél wil vertellen. Niet voor niets was de oorspronkelijke uitgave van De Beproeving aanzienlijk dunner en is het pas tien jaar later –toen zijn naam eenmaal was gevestigd- in volledige, onverkorte versie verschenen. Als sociologische, psychologische roman is dat een verrijking, temeer omdat je als lezer als het ware vergroeit met de (aanvankelijk wel verwarrend vele) personages. Het vergrote ‘soapgehalte’ gaat echter wel danig ten koste van het boek als (post)apocalyptische thriller. Het eerste deel is verbijsterend spannend, het zindert en overweldigt en ook daarna is de onwerkelijke desolate situatie goed voor zenuwslopende nieuwsgierigheid. Die prikkelende suspense kabbelt helaas grotendeels weg zodra de mens zich herpakt en weer ‘normaal’ begint te leven. Intriges en oorlog steken de kop weer op – reële gegevens, ons maar al te goed bekend en zo is het niet langer het fascinerend mysterieuze dat naar de keel grijpt.
Wie eenmaal begint met lezen zal waarschijnlijk niet meer kunnen stoppen. Hoewel dus wat onevenwichtig in zijn opzet is De Beproeving in de eerste plaats een meeslepende, sfeervolle fantasie. Vooralsnog. Een tijdloos verhaal dat haast gelezen kan worden als handleiding voor hoe het dus níet moet. Het zal bij lezen blijven. Gewoon van genieten en als je ’s nachts wil kunnen slapen vooral je kop in het zand gestoken houden... | 1pos
|
Het verhaal grijpt je zo aan dat je eens goed nadenkt wat oorlog allemaal teweeg brengt. Het verhaal vertelt het verhaal van de moeder die geleden heeft tijdens de oorlog en dit zo veel mogelijk probeert te verdringen en dan heb je de dochter die wel weten wat er allemaal gebeurd is en haar moeder niet begrijpt. | 1pos
|
Werner Mans, de hoofdpersoon uit de verkeerde vriend, is een weinig ambitieuze man wiens leven voortkabbelt tussen werk, waar hij zijn dagen uitzit, en de camping dichtbij huis waar hij een stacaravan heeft en in de zomermaanden leeft samen met vrouw en dochter. Het leven van Werner neemt een wending als zijn dochter Roos voor het eerst uitgaat naar een discotheek waar ze een vriendje krijgt. Vanaf dan loopt alles uit de hand. Dit wordt ook gespiegeld in de roman, het komt traag op gang. Er is tijd voor rake observaties en humor. Naar het einde toe komen de gebeurtenissen in een stroomversnelling en leren we Werner van een andere kant kennen.
Met deze verhaallijn zou je het boek kunnen classificeren als thriller. Daarvoor mist het verhaal spanningsopbouw. Ik zou het eerder een psychologische roman noemen. Alles wordt beschreven vanuit het perspectief van Werner. We komen dan ook veel te weten over hoe Werner denkt. Hij is niet bepaald de sympathieke hoofdpersoon en blijkt er vreemde denkbeelden op na te houden. Mede door zijn acties escaleert het rustige leven op de camping met zware gevolgen. Een minpuntje is dat de andere personen vlak blijven en alleen fungeren als figuranten in het verhaal. De psyche van Werner Mans geeft ons voldoende stof tot nadenken en tot het einde toe weten we nog steeds niet wie nu eigenlijk ‘De verkeerde vriend’ is.
De verkeerde vriend is de debuutroman van Gert-Jan van den Bemd. Je kunt wel merken dat hij al heel wat schrijfuren in zijn pen heeft zitten en met zijn korte verhalen een aantal mooie prijzen heeft gewonnen. Zijn schrijfstijl is vlot en vol rake observaties die hij erg beeldend neerzet. Zien we hierin de beeldend kunstenaar terug?
Kortom, een fijn boek, dat gemakkelijk leest met spanning, humor en psychologische elementen. Ik ben benieuwd naar het volgende boek van Gert-Jan. | 1pos
|
De boeken van Jane Austen zijn heerlijk. Ik ben vooral fan van haar schrijfstijl (heerlijke ironie) en van haar personages. Austen is één van de grondleggers van romantische fictie, maar zij schrijft het genre op een intelligente manier die vlot leest. 'Persuasion' voelt als een reis in de tijd en aan het einde van het boek vind je het gewoon jammer dat die reis voorbij is. Dit verhaal is iets minder bekend dan 'Sense and Sensibility' en 'Pride and Prejudice', dus hier wist ik nog niet hoe het zou aflopen en dat maakte het lezen nog leuker.
Update 28/12/2018: Ik had op zich wel wat inhoudelijker mogen zijn in deze recensie, dus ik zal wat toevoegen. Anne, de hoofdpersoon, is zeventwintig jaar - de oudste heldin van Austen. Daardoor heeft dit boek wat minder speelsheid en wat meer waardigheid, maar het wordt absoluut niet saai. Anne is een van de weinige heldinnen van Austen met een verleden en het is mooi hoe het verleden zo'n rol speelt in het heden, iets wat in moderne fictie ook vaak gebeurt. Hoewel Anne misschien niet de meest sprankelende hoofdpersoon is - die eer gaat natuurlijk naar Elizabeth uit 'Pride and Prejudice' - is ze wel een ontzettend intelligente hoofdpersoon die erg veel leert tijdens het verhaal.
Het is lastig uit te leggen waarom Anne me aanspreekt. Misschien is het omdat ze hoop vertegenwoordigt, of omdat ze duidelijk haar eigen keuzes maakt, of omdat ze een 'goed iemand' is die niet bewust bezig is met een 'goed iemand' zijn. Mensen die zichzelf opofferen klagen nogal graag, delen het liefst plaatjes op Facebook waarin ze zichzelf een 'sterke vrouw' of weet ik wat voor allergie-opwekkende termen noemen en willen dat de hele wereld weet wat voor martelaars ze zijn. Bij Anne is hier geen sprake van, ze is een 'goed' personage dat niet saai goed is, niet overdreven goed en niet zielig goed. Ze is gewoon zo. Het lijkt me heel moeilijk om zo'n personage geloofwaardig en niet irritant te schrijven, maar in dit boek krijgt Austen dat voor elkaar.
Het is jammer dat de vrouwen bij Austen vaak beter zijn uitgewerkt dan de mannen, waardoor we vooral lezen dát Anne verliefd was/is, maar niet vóélen waarom. Ik vermoed dat deze afstand bewust is gehouden wegens fatsoensnormen, maar als moderne lezer vind ik het toch jammer dat net dat stukje diepgang mist. Misschien is dit niet het boek om mee te beginnen als je besluit dat je Austen gaat lezen, maar als je één van haar andere boeken leuk vond, is dit een goede tweede.
Ik twijfel tussen 4 en 5 sterren, dat deed ik tijdens mijn eerste waardering ook al, maar voorlopig blijft het bij 4, ik wil niet te gul zijn.
P.S. Als je dit boek wilt lezen, kies dan voor de Engelse versie, 'Persuasion'. Het boek is wel in het Nederlands vertaald als 'Overtuiging', maar die versie is heel naar vormgegeven en daardoor nauwelijks leesbaar. | 1pos
|
Super om te lezen hoe haar leven is vergaan.
Bijzonder dat ze zo openhartig is geweest. | 1pos
|
gebouwd rond een combinatie van feiten en plaatsen die herkenbaar zijn,
en die die je enkel tegenkomt in je beste én vooral slechtste dromen.
een mooi debuut dat naar meer smaakt. | 1pos
|
Er zijn al meer boeken geschreven over attractieparken, waar het een en ander per ongeluk of met opzet, verkeerd gaat.
In dit geval wordt dr. Warne teruggeroepen om zijn computersysteem die alle robots in het park aanstuurt, uit te schakelen, omdat er een aantal ongelukken zijn gebeurd. Dit wordt hem pas later verteld en eerst denkt hij dat hij geroepen is om zijn systeem uit te breiden. Hij verheugt zich op dit bezoek aan het park en neemt zijn dochter mee. Daar ontmoet hij ook zijn vroegere geliefde, waar zijn dochter niet bepaald mee op kan schieten.
Zijn geliefde is thans directeur van het park. Tijdens hun eerste ontmoeting geeft zij hem zijn eerste robot terug: de hond-robot Vleugelmoer. Een van de eerste robots, die hij gemaakt heeft en die aan het einde een grote rol krijgt toebedeeld.
De ongelukken blijken opzet te zijn en de jacht op de daders gaat beginnen.
Dit boek is te vergelijken met een van de achtbanen die in dit boek een grote rol spelen. Je gaat langzaam ophoog en dan opeens met een noodvaart naar beneden. Het is met zoveel vaart geschreven dat ik soms ademloos aan het lezen was. Daarnaast is er ook ruimte gecreëerd voor een beetje humor, zoals de rol van Vleugelmoer; een robot, die zich als een uitstekende hond gedraagt. Romantiek speelt ook een rol en uiteindelijk vindt Andrew, samen met zijn dochter zijn geluk. Heel sterk is ook de beschrijvingen van het futuristische park zelf, uitgebreid, zeker niet saai en graag zou ik een dergelijk park ook in werkelijkheid graag willen zien.
Er is ook een rol weggelegd voor tragedies. Bijvoorbeeld als de directrice van het park haar geliefde verliest, of als Andrew het gevoel heeft dat zijn dochter vermist wordt en hij haar tracht te redden. Echt een topboek en ik hoop dat er snel weer een boek van Lincoln Child uitkomt. | 1pos
|
Zakenman Yoshitaka en zijn vrouw Ayane krijgen een bevriend echtpaar te eten in hun fraaie appartement in Tokyo. Tijdens het voorbereiden meldt Yoshitaka terloops dat hij van Ayane wil scheiden, omdat zij geen kinderen kan krijgen. Wat heeft een huwelijk voor zin zonder erfgenaam? Zijn diep geschokte eega besluit dat het tijd wordt om dat zakje witte poeder te gebruiken...
De lezer van Redding van een heilige kijkt dan ook niet vreemd op als na deze proloog blijkt dat Yoshitaka dood in huis gevonden wordt, terwijl zijn vrouw bij haar zieke ouders aan de kust op bezoek is. Wie en waarom van deze moord zijn duidelijk, de vraag is meer hóé Ayane het dodelijke vergif in de koffie van haar man heeft gekregen, terwijl ze er zelf niet bij was. Een perfecte moord?
Auteur Keigo Higashino is de best verkopende misdaadschrijver van Japan. Met tientallen romans, filmscripts en televisiescenarios zou je hem de James Patterson van Tokyo kunnen noemen. Of de sir Arthur Conan Doyle, want hij heeft een grote liefde voor ingewikkelde puzzels, waarbij de lezer met de speurder van dienst meedenkt. In Higashinos geval is dat professor Yukawa, die altijd gebeld wordt als de politie er niet uitkomt. Diens motto luidt, vrij naar Doyle, dat als je al het onmogelijke hebt geëlimineerd, het resterende, hoe onwaarschijnlijk ook, wel de waarheid moet zijn.
Yukawa is er dol op om allerlei vergezochte theorieën op de geplaagde rechercheur Kusanagi af te schieten. Maar die is in Redding van een Heilige nogal gecharmeerd van de hoofdverdachte en niet echt in de stemming om met Sherlock Yukawa mee te denken. Gelukkig voor de professor komt de auteur met een alternatieve sidekick: de verse rechercheur Kaoru Utsumi. Zij is ervan overtuigd dat vrouwen anders denken en deduceren en gaat volledig haar eigen gang. Tot groot genoegen van de professor, die haar baas wijst op Utsumis talenten.
De uitdaging voor schrijver Higashino lag duidelijk in het bedenken van het ondenkbare. De lezer kan niet anders dan meegaan in zijn puzzelplezier. Aanvankelijk lijkt de pittige Utsumi een extra lading aan het boek mee te geven. Maar halverwege beperkt Higashino zich steeds meer tot het ingenieus afhandelen van de plot. De karakterontwikkeling is minimaal en waarom bijvoorbeeld rechercheur Kusanagi zon zwak heeft voor de verdachte, blijft volstrekt onduidelijk. En waar blijven zijn privéproblemen, zijn sociale filosofieën? Goed, dit is geen Skandinoir, maar een beetje meer saké, lust en onlusten was fijn geweest.
Desondanks is het fijn een nieuwe, Japanse, Holmes te begroeten en te genieten van zijn sublieme deducties. | 1pos
|
De juiste man is het tweede boek van Max van Olden, maar het eerste dat ik las.
Het is mij prima bevallen, na een noodlottig ongeval met de zoon Jelte van de hoofdpersoon Oscar Seefelt, wat een emotionele gebeurtenis is, springt het verhaal naar bijna 20 jaar later. Dat is dus net voordat het 'misdrijf' zal verjaren.
Of het een misdrijf is, is niet zeker in de ogen van een rechter volgens mij. Voor de vader staat die vraag uiteraard niet ter discussie.
Daarom doet Oscar er dan ook alles aan om de juiste dader voor de verjaringstermijn ter verantwoording te roepen. Omdat de dader (alleen) voor Oscar helder voor ogen staat en hij tevergeefs geprobeerd heeft de autoriteiten hiervan te overtuigen, stelt hij letterlijk alles in het werk om zelf de dader te ontmaskeren.
Het verhaal boeit van begin tot eind! Op het einde van het boek zit er nog wel een open eind aan het verhaal wat ik persoonlijk een beetje jammer vind. Ook het eigen rechter spelen van Oscar kan mijn goedkeuring niet verdragen, hoewel ik het na zo'n dramatische ongeval wel kan begrijpen.
Al met al een boek dat de moeite waard is om te lezen, het is niet echt gecompliceerd, leest makkelijk weg. Daarom zal ook de debuutthriller van Max op mijn te lezen lijstje zetten. | 1pos
|
Ooit bijna wanhopig een boek willen uitlezen? Dit beschrijft ongeveer mijn gevoel bij het lezen van achter gesloten deuren. Een onderhuidse spanning wordt aangeboord en bij tijd en wijle kroop het boek onder 'my skin'.
De meer dan sadistische hufter Jack haalde het bloed onder mijn nagels vandaan met zijn lugubere acties en psychologische oorlogsvoering. Wat had ik hem graag een kopje kleiner gemaakt.
In het boek draait het om het perfecte huwelijk van Grace en Jack Angel. Grace was tot aan haar huwelijk een succesvol inkoper van fruit en reisde de hele wereld over. Jack is een gerespecteerd advocaat, gespecialiseerd in huiselijk geweld. Na hun huwelijk stopt Grace met werken en houdt zich bezig met huis en haard. Ze bereidt zich voor op de komst van haar zusje Millie. Hun ouders willen niet voor Millie zorgen en Grace neemt deze taak graag op zich. Millie heeft het syndroom van Down. Als ze achttien jaar wordt zal ze bij Jack en Grace gaan wonen. Het lijkt een sprookje allemaal!
Maar net als in sprookjes is hier ook een kwade geest aan het werk. In het echt lijkt alles perfect voor de buitenwereld maar schijn bedriegt. Heel veel kan ik niet kwijt over de verhaallijn want een spoiler ligt zomaar op de loer.
BA Paris heeft een meeslepende thriller geschreven die je regelmatig naar adem doet happen. Het kostte mij geen enkele moeite om mij in Grace te verplaatsen. De wanhoop, boosheid en machteloosheid is duidelijk voelbaar. Millie heeft mijn hart gestolen en speelt een cruciale rol in het boek. De wisseling van heden en verleden brengt een extra stuk spanning mee want er wordt een klein beetje prijsgegeven hoe het verder gaat. De relatief korte hoofdstukken eindigen soms met een cliffhanger. Kortom een boek die je in één ruk uitleest want je wilt alleen nog maar weten of en hoe Grace uit deze hel ontsnapt. | 1pos
|
Een ontroerend boek waarvan ik de verhaallijn aanvankelijk erg verbrokkeld vond. Maar gaandeweg raakte ik eraan gewend. En aan het einde komt het allemaal weer goed, hoewel je niet echt van een happy end kunt spreken. Dat is denk ik ook de kracht van het boek: het leven neemt zijn eigen loop en het gaat meestal niet zoals we denken en willen. Daar moet je vrede mee hebben.
Een opluchting was het voor me dat het niet weer een boek was dat over Afghanistan en de taliban ging. Die ellende kennen we nu wel zo’n beetje. Het land en zijn roerige geschiedenis speelt op de achtergrond wel een rol, maar het is vooral een soort familieroman, die zich afwisselend in Afghanistan, Griekenland - het eilandje Tinos -, Frankrijk en Amerika afspeelt.
Het boek is met vaart geschreven en vooral het gedeelte dat zich afspeelt in Afghanistan ademt veel sfeer uit. Je ruikt als het ware de geur van het land. Hoesseini’s eerste boek ‘De Vliegeraar’ vond ik geweldig. Het staat niet voor niks in mijn top tien. Zijn tweede roman ‘Duizend Schitterende Zonnen’ kon me niet boeien, ik heb het niet eens uitgelezen. Maar met dit boek komt Khaled Hoesseini ijzersterk terug. | 1pos
|
Wat weer een fantastisch deel van deze serie. Ik heb er echt van genoten. Ik weet niet of ik de delen in de goede volgorde lees, maar tot nu toe komt het allemaal nog logisch over dus ik houd maar gewoon mijn volgorde aan. | 1pos
|
Als nieuw lid van Hebban heb ik een fout gemaakt met recenseren: ik begon bij de 1e ster wilde naar de vier maar helaas.....dat ging niet meer.
Dit boek is zonder meer 4 sterren: een debuut van een schrijfster die het voor elkaar krijgt je vast te houden van de eerste tot de laatste pagina met een spannend, onderhoudend verhaald: je wil blijven doorlezen. Dus sorry Cathy: het moeten 4 sterren zijn !!! Succes met je tweede boek, ik kijk er naar uit | 1pos
|
In Ijsprinses moest ik erg wennen, Predikant daarentegen zat ik zo in. Ook ik had al een idee van de dader, maar dit maakte het boek niet minder leuk. Heb het met veel plezier gelezen en kan niet wachten om Steenhouwer te gaan lezen. | 1pos
|
Een boek geschreven vanuit het perspectief van Warner. Waar hij in boek 1 vooral een meedogenloos leider leek waar je niet anders als een hekel aan kon hebben, geeft dit deel een blik in zijn binnenwereld. Begrip volgt. | 1pos
|
Echt, dit is een prachtig boek. Er staan hele mooie beschrijvingen in van Alaska in de winter met lange nachten. Ook de personages zijn interessant, met die twee agressieve vrienden van weleer. Maar ik begrijp niet waarom ze uit moorden gaan. Ik zie geen duidelijk motief voor wraak, of vergelding. Misschien heb ik de hele clou van het boek gemist, maar ondanks dat zeker genoten. | 1pos
|
Dit boek is het eerste boek wat ik heb gelezen van Suzanne Vermeer, direct fan! Goed verhaal waar ik ook direct in zat, het leest ook makkelijk weg | 1pos
|
Hawkins heeft na 'Het meisje in de trein' de verwachting weer ingelost met haar nieuwe boek. Spanning opbouwen vanaf de eerste bladzijde, de lezer mondjesmaat informatie geven en dan.... op het einde blijkt dat ze je toch weer op het verkeerde been had gezet. Ik ben vanaf nu een Hawkins-fan!! | 1pos
|
Meteen vanaf het begin wist Arlidge mijn aandacht te grijpen en vast te houden tot en met het bloedstollende einde! Er was geen enkel moment tijdens het lezen dat mijn aandacht verslapte, zo lekker zat de spanning en de vaart erin. En wat leef je ontzettend mee met de eenzame Kassie die zoveel ellende moet zien en door niemand geloofd wordt en met Adam die zulke vreselijke dingen mee moet maken. En dan ook nog de klopjacht van de politie op de dader die maar nieuwe slachtoffers blijft verminken…
Wat een achtbaan! Wat een nachtmerrie! Echt een retespannende thriller! Ik miste Helen natuurlijk wel, maar ook deze thriller is gewoon een echte topper met interessante personages en lekker veel vaart.
Bereid je maar goed voor als je aan dit boek gaat beginnen (500+ pagina’s!), want eenmaal begonnen… | 1pos
|
Nathalie Pagie (1974) is schrijfster van meerdere thrillers. Sinds 2013 schrijft ze en in 2017 won ze met haar thriller Casa Familia de Thrillzone award voor beste Nederlandse thriller.
Haar boeken spelen zich voornamelijk buiten Nederland af en ze is er goed in geslaagd de lezer te laten denken dat hij/zij met een buitenlandse schrijfster te maken heeft.
Ijsengel speelt zich af in Zweden in de winterperiode.
Het verhaal gaat over een bekende en rijke man, Berndt Müller, die wordt ontvoerd. Hij heeft alles wat iemand zich kan wensen; een lieve vrouw, 2 dochters, een goedlopend mediabedrijf en voldoende geld om luxe te leven.
Daartegenover staat Rasmus, een jonge twintiger die op straat leeft en moeite heeft om zijn verleden een plekje te geven.
Rasmus voert samen met zijn goede vriend Mikkel en diens vriend Tore de ontvoering uit en zij brengen Berndt naar een verlaten eiland voor de kust van Göteborg. Maar wat zij niet weten is dat het vervallen hotel waar zij Berndt onderbrengen niet verlaten is.
Wanneer de familie van Berndt toch het losgeld betaald tegen het advies van de politie in, hopen zij hun vader en man snel terug te zien. Dat blijkt alleen niet zo eenvoudig te zijn.
Berndt zit ondertussen in de vrieskou met zijn hand vast aan een waterleiding en maakt kennis met Svenja, een lief achtjarig meisje dat ook in het vervallen hotel aanwezig is.
Wat doet zij daar en kan zij Berndt helpen?
Heeft het betalen van het losgeld nut gehad en ziet de familie Berndt weer terug?
Waarom heeft Jannike (vrouw van Berndt) geen contact meer met haar vader en vraagt ze hem nu om hulp?
Komen Rasmus, Mikkel en Tore weg met de ontvoering en het losgeld?
Er rijzen allemaal vragen op die gaandeweg het verhaal worden beantwoord.
Het plot wordt rustig opgebouwd en valt niet te voorspellen. De karakters zijn goed uitgewerkt en de schrijfstijl is prettig leesbaar. Het zijn korte hoofdstukken die elk verteld worden vanuit een ander personage en de lezer heeft moeite met het wegleggen van het boek.
Tijdens het lezen van Ijsengel mag de kachel wel wat hoger want de schrijfster heeft de ijskoude sfeer perfect beschreven en de kou dringt het lichaam binnen alleen door het lezen van deze ijskoude thriller. | 1pos
|
Tis is het zevende boek dat ik lees van Santa Montefiore en als ik dacht dat ik onder de ombu-boom al zo prachtig vond. Heeft deze me nog eens te meer geraakt.
De Franse tuinman is een aangrijpen romantisch verhaal over een onmogelijke liefde. Ik vind deze meer dan een aanrader. | 1pos
|
In dit boek volgen we psychiater-in-opleiding Edgar Simons. Sinds een dodelijke zelfmoord van een patiënt van hem, staat hij onder toezicht van zijn opleider. Als persoon is hij een eenzaat, maar als zijn oma belt, springt hij meteen recht om naar haar toe te gaan. Aangezien zijn privéleven niet veel voorstelt, stort hij zich op zijn werk. Vooral met één patiënte, Stella, bouwt hij een bijzondere band op. De afstand moet bewaard blijven, want ze zijn tenslotte arts-patiënt, toch is dit gemakkelijker gezegd dan gedaan...
Het boek heeft korte hoofdstukken. Doorheen de hoofdstukken leer je Edgar beter kennen, maar toch niet helemaal. Hij wordt neergeschreven als een eenzaat en dat gevoel krijg je als lezer ook. Hij is moeilijk te doorgronden. Stella is dan weer zo neergeschreven dat je ze meteen voor je ziet. Iedereen kent zo'n meisje wel, ook al heeft zij dan niet meteen borderline.
De auteur gebruikt heel veel medische termen. Voor professionelen in de zorgsector komt het allemaal bekend voor, maar voor de zogenaamde leken is het misschien handig om een woordenboek erbij te halen. Niet alle medische termen hoefden voor mij in het verhaal te staan. Een voorbeeld hiervan zijn de woorden clavicula en sternum. Deze woorden hebben eigenlijk niets te maken met het verhaal op zich, dus hier kon de auteur beter sleutelbeen en borstbeen gebruiken, zodat het toch een bredere toegankelijkheid heeft. Het woord suïcide wordt ook vaak gebruikt. Dit is al een meer bekend woord, ook voor de leken, maar hier kon evengoed zelfmoord gebruikt worden. Aan de ene kant begrijp ik het gebruik van de medische termen wel, maar aan de andere kant vind ik het jammer voor de leken en de toegankelijkheid van het boek.
De schrijfstijl is vlot, maar niet zo vlot dat je het boek kunt bestempelen als "tussendoortje". De zinnen zijn mooi, maar af en toe moeilijk, opgebouwd. Je kunt het ook niet gewoon lezen, je moet er echt wel bij nadenken af en toe.
Al bij al vond ik het een prima boek. Helemaal in mijn genre, korte hoofdstukken, een mooi verhaal en herkenbare personages. Mooi debuut van Erik Rozing. | 1pos
|
Een ontroerend verhaal, een onthulling over het ontstijgen van de oppervlakkigheid van een man die niet anders gewend is dan zijn zin te krijgen en te doen wat hij wil doen. Meer heeft hij niet nodig totdat hij Faye ontmoet.
Faye is niet iemand die meteen voor hem valt en dat maakt haar in zijn ogen interessanter. Dat verbaast hem en opent deuren naar hem die tot dan toe gesloten waren.
Tycho is een nuchter persoon die heel charmant kan zijn en vol humor reageert op dingen die hij tegen komt in zijn leven, zelfs na het dood ter wereld komen van hun zoon Olivier kan hij soms koel en onverwacht nuchter reageren op Faye.
Het zijn heerlijk korte hoofdstukken die me meegenomen hebben in leven van deze hoofdpersoon waarin hij veranderde in wie hij nu is. Er wordt op een lichte, soms onbevangen en vaak humoristische manier geschreven over het verdriet van een vader die zijn kind heeft verloren.
Een boek met veel diepgang, ik kon het niet goed wegleggen.
Een ijzersterk debuut van Guido den Aantrekker.
Ik kijk uit naar zijn volgende liefdesroman. Onlangs las ik dat hij in Marrakesh inspiratie opgedaan heeft. Iets om naar uit te kijken.
Deze debuutroman 'De kinderhater' heb ik graag gelezen en waardeer het boek met 4/5 sterren. | 1pos
|
Absolute top toch wel in z'n genre, vind ik... en "Unputdownable", zoals ze in 't Engels wel eens plegen te zeggen. Sluit goed aan bij het oeuvre van Harlan Coben, maar de ironische stijl van Siegel voegt toch wel een extra dimensie toe. Uiterst geloofwaardige plot, waarbij je je telkens weer in de plaats stelt van het hoofdpersonage. Naar het einde toe gaat Siegel wel een beetje de mist in met een knullig georchestreerde plotwending om het plaatje te laten kloppen, maar ik had mij toen al dermate laten meeslepen door het verhaal dat ik me er niet zó erg aan stoorde. | 1pos
|
De overgang van Apartheid naar Regenboognatie is niet gemakkelijk. Bram Vermeulen beschreef het moeizame proces aan de hand van een schietpartij waarbij vier doden vielen. Dat gebeurde in 2008 en de dader was een witte jonge man die in een thuisland vier zwarten doodschoot.
Waarom?
Bram Vermeulen wilde als een echt goede journalist "hoor en wederhoor" toepassen. Maar de blanke Zuid-Afrikanen verwachtten steun en begrip van de blanke (Nederlandse!!!) reporter. En de zwarten waren sceptisch over zijn belangstelling.
Bram Vermeulen was zelf ook sceptisch over zijn gedrag. Hij wilde niet discrimineren en racistisch zijn, maar...
Zijn bezoek aan KwaZulu Natal waar Jacob Zuma vandaan komt zette ook zijn mening over de president op z'n kop. De normen en waarden waarmee Bram Vermeulen is grootgebracht gelden ook in Zuid-Afrika, maar wel op 'n andere manier. Jacob Zuma doet op zijn manier ook veel goeds voor de bevolking.
Johann Nel, werd veroordeeld tot levenslang. In het nieuwe Zuid-Afrika zijn wit en zwart gelijk. Maar het verleden zorgt voor heel wat kinderziektes. Niet iedereen is zo wijs en onbaatzuchtig als Nelson Mandela (en Frederik de Klerk). | 1pos
|
Wat een akelig boek is dit. Akelig goed, wel te verstaan. Gelukkig ben ik al heel wat jaren getrouwd, anders had ik het vast niet meer aangedurfd. Ik vind het boek heel goed en invoelbaar geschreven. Bij vlagen is het verhaal wat traag, daarom een dikke ****. | 1pos
|
Dit boek van Loes pakte door de schrijfstijl weer vanaf het begin. Mij zie je niet gaat over een moeder, die haar dochter verliest door zelfmoord ten gevolge van pesten op school, een zeer actueel onderwerp dus. De moeder is natuurlijk heel verdrietig, maar ook heel boos en gaat op oorlogspad. Het boek leest als een trein, maar één ding vind ik een beetje vreemd, haar wraak richt zich niet op de pesters zelf, maar op mensen die eigenlijk niets te maken hebben met dit specifieke geval van zelfmoord, maar die in haar ogen wel verantwoordelijk zijn. Maar dit is voor mij dan ook het enige puntje van kritiek, voor de rest< dit boek is absoluut de moeite waard! | 1pos
|
De man die haast had is het derde boek van Jan Vantoortelboom. De schrijver heeft Germaanse Filologie gestudeerd in Gent. Hierna is hij een aantal jaar accountmanager geweest, waarna hij Engels is gaan doceren op de Hogeschool Zeeland. Werkzaam in het onderwijs begeleidt hij toekomstige auteurs bij het schrijven van romans. Vantoortelbooms debuut De verzonken jongen was een groot succes en is met lof en trofeeën overladen. Waar in die roman iemand geleidelijk achter een mysterieuze familiegeschiedenis komt, staat in Vantoortelbooms tweede roman Meester Mitrailette iemand centraal waarbij schuldgevoelens zijn leven ontwrichten. Ook in zijn nieuw verschenen roman laat Vantoortelboom op bijna dieptragische en meeslepende wijze zien hoe gebeurtenissen in een mensenleven dusdanige impact kunnen hebben dat daardoor de rest van het leven getekend kan worden.
Leon groeit als enig kind op in een klein dorpje in Zeeuws-Vlaanderen. Zijn vader is een man die al zijn tijd en energie steekt in zijn baan bij een fabriek en zijn moeder vertoont bipolaire verschijnselen. Leon begrijpt niet veel van zijn ouders en heeft dan ook weinig echt contact met hen. Met zijn oppas Elsie ontwikkelt Leon als kleuter wel een diepgaandere relatie, voor zover daar sprake van kan zijn op die jonge leeftijd. Voor haar krijgt hij zoveel affectie dat hij tijdens een avond oppassen probeert zijn vijand, ‘de tijd’ , uit te schakelen door een handdoek over de klok in de kamer te gooien. Op die manier kan Leon de tijd negeren en kan hij meer tijd doorbrengen met zijn oppas. Het noodlot slaat echter toe als Elsie zestien is, ze valt en raakt onherstelbaar gehandicapt. Deze gebeurtenis en de nasleep hiervan zullen het leven van de dan nog jonge Leon bepalen.
Tijd speelt een bijzondere rol in het leven van Leon. Vantoortelboom omschrijft tijd op een gegeven moment als “een banaal mysterie”. Dat verwoordt exact hoe Leon met de tijd om gaat. Als jongetje heeft hij er een broertje dood aan tijdens het samenzijn met Elsie en ook later heeft hij een minachting ontwikkeld voor de mensen die hun leven laten leiden door het begrip tijd. Leon lijkt totaal los van de tijd te leven. Brengt de komst van een nieuwe lerares op de school waar hij werkt daar verandering in?
Jan Vantoortelboom zet een bijzonder verhaal neer. De roman is niet lang, wat wel past bij het verhaal dat hij vertelt en daardoor niet storend is, maar toch is het jammer dat er na de laatste bladzijde niets meer te lezen is. Vantoortelboom heeft een makkelijk lezende schrijfstijl die past bij de snelheid en het karakter van het verhaal. Hij weet met subtiele kenmerken van personages zeer treffende beelden neer te zetten, waardoor het inleven en over de schouder van de hoofdpersoon meekijken een plezierige aangelegenheid is. Leuk boek om te lezen op een gure zondag of tijdens een lange treinreis. | 1pos
|
Gezonde voeding is steeds belangrijker geworden. Steeds meer mensen kiezen ervoor om veganistisch te eten of moeten door een allergie of voedselintolerantie hun eetpatroon aanpassen. In het kookboek Andere Koek wordt hier perfect op ingespeeld, want dit kookboek staat boordevol vegan, glutenvrije en lactosevrije recepten. Ook hebben de makers geprobeerd zo min mogelijk geraffineerde suikers te gebruiken.
Het kookboek begint met een inleiding en vervolgens een hoofdstuk over de chemie van het bakken, waarin de Food Bandits uitleg geven over het gebruik van verschillende ingrediënten die effecten geven in je baksels. Heel handig om ook een beetje achtergrond te weten bij de ingrediënten die je gebruikt. Vervolgens volgen vele recepten, zoals taarten, cakes, koekjes, voorraadkastrecepten, brood, desserts, wafels en pannenkoeken en enkele recepten die geschikt zijn voor kids. Allemaal heerlijkheden, waar de Food Bandits verantwoorde en bewuste recepten voor hebben bedacht. Er staan klassiekers in, zoals tiramisu en een appelkruimeltaart, maar dan een verantwoorde variant, maar ook vele andere recepten, zoals quinoabrood en choco-pindakaastaart.
Andere koek heeft een stijlvolle, rustige lay-out. Alle recepten zijn voorzien van prachtige foto’s in rustgevende kleuren waarin het eindresultaat centraal staat. De recepten zijn duidelijk en overzichtelijk weergegeven. Het recept begint met een introductie en symbolen die aangeven welke allergenen in het recept zitten. Vervolgens volgt een lijst van ingrediënten en staat stapsgewijs de beschrijving weergegeven.
Naast kookboek wordt er in dit kookboek ook aandacht besteed aan fotografie. Achterin het boek staan enkele hoofdstukken over foodstyling, fotografie, tips voor perfecte Instagramfoto’s en het maken van foto’s met je mobiel. De Food Bandits moedigen je aan om je eigen fotografiestijl te ontwikkelen en een verhaal te vertellen met de foto’s die je maakt. Verder staan er ook meer technische tips die je kunnen helpen nog mooiere foto’s te maken. Deze laatste fototips zijn een mooie toevoeging aan het kookboek en leuk voor mensen die hun foodfoto’s willen verbeteren en delen op social media.
Andere koek is een prachtig vormgegeven kookboek. Het boek bevat veel heerlijke, gezonde recepten die geschikt zijn voor mensen met allergieën of voedselintoleranties. Ook als je gewoon lekker wilt bakken, zonder allerlei toevoegingen is dit kookboek zeer geschikt. | 1pos
|
Ik zat er een beetje tegenaan te hikken om aan dit boek te beginnen, maar heb hem toch uiteindelijk uit de kast gehaald. En wat ben ik blij dat ik dat heb gedaan! Ik vind het een super mooi boek, vooral de verhalen van Marianne. Het is een heel apart verhaal, en het 'gespring' van het heden naar het verleden (die sommige hier juist irritant vinden) vond ik juist leuk. Super boek! | 1pos
|
Emma, Frankie en Peaches, drie verschillende vrouwen, koesteren een enorme haat tegen één man: Joeri Chordinski. Hij heeft hun leven verwoest. Nu willen ze maar één ding: gerechtigheid.
We maken op een rustige manier kennis met de drie vrouwen en leren hun motieven kennen waardoor ze zo een enorme haat koesteren tegen de Rus Chordinski. Het verhaal lijkt op het eerste gezicht een dikke pil, maar dat valt echt enorm goed mee. Het leest enorm vlot en je wilt steeds verder lezen om te weten wat er verderop zal gebeuren!
Ik had dit boek half gelezen toen ik op reis moest vertrekken. Ik had beslist van geen papieren boeken mee te zeulen (te zwaar!!!), maar ik kon het echt niet over mijn hart krijgen om deze leukerd thuis te laten liggen! Het las zo vlot en ik leefde zo mee met de drie vrouwen! Ik was superbenieuwd naar de afloop en voila zo mocht ‘platina’ toch mee op Spaanse trip! Het heeft me zeker niet teleurgesteld! | 1pos
|
Zeg nu zelf! Aan welke begrippen denk je het eerst als je het woord “China” hoort? Natuurlijk denk je eerst aan de klassiekers zoals Peking, Shanghai, Chinese Muur, Plein van de Hemelse Vrede, Verboden Stad, Mao Zedong, Deng Xiasping en natuurlijk uit onze jeugd “Made in China” zoals het vaak geschreven stond op het speelgoed. Misschien denk je nadien aan de begrippen “éénkindpolitiek” of aan meer dan een miljard bewoners maar velen komen niet veel verder dan dat. Toch wel vreemd voor een land dat het vierde grootste ter wereld is. Alles heeft natuurlijk te maken met de jarenlang gesloten politiek van China maar ook met het gebrek aan interesse in ons onderwijssysteem voor de culturele en politieke geschiedenis van dit enorme land. Wat er in China werkelijk leeft blijft dus hoofdzakelijk een gesloten boek voor ons westerlingen. Des te verrassend was het voor mij dan ook om dit boek ”Dochters van Mulan” in handen te kunnen houden van de Nederlandse journaliste Bettine Vriesekoop. Een Nederlandse die als westerlinge diep weet door te dringen in de verschillende lagen van de gesloten samenleving in China. Bettine Vriesekoop tracht met dit boek een beeld op te roepen van de vrouw in de Chinese geschiedenis, haar emancipatie en haar huidige positie in de samenleving. Een niet geringe opdracht die uiteindelijk zal uitmonden in een boek met hoofdzakelijk de seksuele geschiedenis van de Chinese vrouw van vroeger tot nu. Aan de hand van een reeks openhartige en vaak heel intieme interviews met Chinese vrouwen uit alle lagen van de bevolking met gerespecteerde en niet gerespecteerde beroepen weet de auteur een beeld te schetsen hoe de Chinese samenleving naar elk van deze vrouwen kijkt en vooral steeds ook een (voor)oordeel klaar heeft staan over hun wijze van leven en meestal van overleven in deze ultra harde mannenmaatschappij. Bettine Vriesekoop laat geen enkele steen onberoerd tijdens haar interviews tot zij tot de bittere waarheid of werkelijkheid is doorgedrongen van de Chinese samenleving en de positie van de vrouw. Dit werd haar niet altijd in dank afgenomen door de geïnterviewde Chinese vrouwen, hoewel zij steeds vrijwillige akkoord waren gegaan om geïnterviewd te worden. 30 jaar leven en werken in China door de auteur gaf haar dan ook de nodig kennis en ervaring in het ontmijnen van de Chinese gevoeligheden zodat de spanningen tijdens een interview nooit uit de hand liepen. Gelukkig heeft de auteur ook heel wat humor in dit boek gestoken zodat ik op gepaste tijden hartelijk moest lachen. Na het lezen van dit boek ga je de vrouw in de Chinese samenleving met heel andere ogen bekijken. Bovendien wordt je heel wat wijzer over bepaalde Chinese uitdrukkingen: Wat bedoelt een Chinees wanneer hij een man “een kale tak” of een vrouw “een etensrestje” of “lala” noemt? Een ding is duidelijk na het lezen van dit boek: China is en blijft voor ons westerlingen een mysterieus land met haar eigen geschiedenis en tradities waar men nog een heel lange weg zal moeten afleggen op alle niveaus van de samenleving maar door de tomeloze inzet van een nieuwe generatie vrouwen zijn de eerste beloftevolle stappen in de goede richting gezet. Een boek dat elke vrouw in Nederland zou gelezen moeten hebben om te beseffen hoe goed de meeste Nederlandse vrouwen het op dit moment hebben in vergelijking met hun zusters in China! Een aanrader! | 1pos
|
De roman Een eigen eiland verteld het verhaal van de jonge Marianne. Het verhaal brengt ons terug naar het Ibiza van 1987. Een eiland die bij velen geliefd is als vakantieoord. In Een eigen eiland beschrijft Esther J. Ending echter een geheel andere kant van Ibiza. Een riskant eiland waar Marianne woont en een losbandig leven lijkt te leiden.
De zeventienjarige Marianne heeft het niet gemakkelijk met een criminele vader die vaker weg is dan haar lief is en een irritante moeder die zich voornamelijk bezig blijkt te houden met het geven van alternatieve workshops aan mensen die op zoek zijn naar hun ware ik. Marianne die haar het hardste nodig heeft wordt daardoor vaak verwaarloosd. Marianne is aantrekkelijk, een muzikaal talent, maar vooral erg eenzaam en stort zich volledig op de drank, drugs, hier en daar wat sex en het over de grens smokkelen van geld. Wanneer ze de knappe Ramiro ontmoet voelt ze zich direct tot hem aangetrokken. Er is echter een probleempje, hij is één van de oh zo gehate Guardia civil.
Een eigen eiland is het droevige verslag van een eenzaam meisje op weg naar volwassenheid. Die voornamelijk dankzij het bizarre voorbeeld van haar ouders niet zo goed weet wat ze met zichzelf aan moet. Dit gecombineerd met een heftig portret van het eiland Ibiza maakt het boek tot een uniek psychologisch drama, waarbij vooral de gesprekken tussen moeder en dochter kenmerkend zijn. | 1pos
|
Ik ga geen recensie schrijven die zijn er al genoeg over dit boek. Maar ik wil wel zeggen : Wauw! Het is lang geleden dat ik zo een heerlijke New adult heb mogen lezen. Het is niet alleen heet en zinderend maar er zit echt een goed verhaal in, geen voor de hand liggende cliché geheimen, die tegenwoordig in veel boeken staan.
Een traantje heb ik ook zeker weg gepinkt. Kortom echt een aanrader! Ben nu zo benieuwd naar haar andere boek. | 1pos
|
Tijdens de taxatie van een oud, leegstaand schoolgebouw in Edinburgh ontdekt een makelaar in een van de torentjes van het gebouw een skelet. Aan hoofdinspecteur Karen Pirie en rechercheur Jason Murray van de afdeling Cold Cases de taak uit te zoeken om wie het gaat en hoe dat skelet daar gekomen is. Het is een complex onderzoek dat uiteindelijk leidt naar een gehucht in Kroatie waar zich tijdens de Balkan-oorlogen gruwelijke taferelen hebben afgespeeld.
Twee juristen van het Joegoslavië-tribunaal doen onderzoek naar een lek binnen de eigen organisatie dat geleid heeft tot het elimeneren van oorlogsmisdadigers voordat zij berecht konden worden. In hun onderzoek ontdekken zij een verband met Maggie Blake, een professor aan de universiteit van Oxford die gedurende de Balkan-oorlogen in Dubrovnik verbleef en daar een relatie had met een Kroatische generaal.
De Schotse Val McDermid is een succesvolle misdaadauteur die met haar thrillers vele prijzen (o.a. de Diamond Dagger Award) won of daarvoor werd genomineerd. Van haar boeken over psycholoog Tony Hill werd een succesvolle tv-serie gemaakt (Wire in the blood). De vrouw die niet opgaf (The skeleton road) is het derde deel uit een serie over Karen Pirie maar kan heel goed als afzondelijk boek worden gelezen.
Het verhaal begint met een aantal afzonderlijke lijnen die aanvankelijk niets met elkaar te maken lijken te hebben. Daardoor onstaat een schokkerig beeld maar als de verbanden eenmaal duidelijk beginnen te worden verloopt het verhaal vloeiend en is de leeservaring aangenaam. De sfeer van het verhaal is duister en wanneer de Balkan-oorlogen ter sprake komen, gruwelijk. Val McDermid schrijft vooral vanuit de optiek van Kroatië maar ook het Servische aandeel in de oorlog blijft niet ongenoemd. Zij neemt geen standpunt in en oordeelt ook niet. Het Balkanconflict is een uiterst ingewikkeld conflict en laat geen ruimte voor een snel en gemakkelijk oordeel.
Het boek is heel goed geschreven en de personages, vooral krachtige vrouwen, zijn overtuigend en met de nodige diepte uitgewerkt. Het veelbelovende en goed geconstrueerde verhaal waarvan de spanning goed is opgebouwd, heeft een verrassende ontknoping die echter beter uitgewerkt had kunnen worden. Aan het einde blijven er een paar vragen over, vooral ethische, waarop Val McDermid geen antwoord geeft. Dat laat ze aan de lezer over.
De vrouw die niet opgaf is niet het beste boek dat Val McDrmid heeft geschreven maar het is verre van slecht. Het is een overtuigende thriller met elementen van een gruwelijke oorlog , een thriller die boeit en erg plezierig leest. | 1pos
|
Tess Gerritsen heeft zo'n verslavende schrijfstijl! De boeken van Gerritsen worden gekenmerkt door een goed uitgewerkt plot en zenuwslopende spanning.
Na het lezen van "Het aandenken" kon ik meteen naar de manicure... Dit is een thriller zoals een thriller hoort te zijn; intrigerend, verrassende plotwendingen die de lezer steeds op het verkeerde been zetten, onmogelijk weg te leggen, spannende cliffhangers aan het einde van de hoofdstukken en net als je denkt "dit was het, nu weet ik het", komt er nóg een laatste verrassende wending in het verhaal, het toefje slagroom op de taart! Spanning van het begin tot het einde, pageturner pur sang! | 1pos
|
Na "Achter gesloten deuren" nu een boek van B.A. Paris met daarin een totaal ander type verhaal. Was het eerstgenoemde boek een echte 'domestic noir'-thriller, is "Gebroken" een ouderwetse whodunnit. De boeken zijn dan ook niet te vergelijken.
Cass Anderson rijdt 's avonds laat in een regenachtige storm via een verkorte route door het bos naar huis. Ze stuit op een stilstaande auto met daarin een vrouw die op iemand lijkt te wachten. Omdat ze denkt dat de vrouw geen hulp van haar nodig heeft, rijdt ze na lang aarzelen verder naar huis. De volgende dag echter wordt de dame in kwestie vermoord aangetroffen in haar auto. Cass voelt zich schuldig. Als ze vanaf dat moment dreigtelefoontjes ontvangt, is ze bang dat de moordenaar het op haar gemunt heeft. Ook wordt Cass steeds vergeetachtiger, waardoor ze aan alles begint te twijfelen. Beeldt ze zich in dat de moordenaar achter haar aan zit? Of heeft ze het toch bij het rechte eind?
Tot op 80% van het boek is het de vraag wie er achter Cass aan zit en waarom. Door de manier van schrijven word je als lezer telkens weer op het verkeerde been gezet en ga je alles en iedereen verdenken. In de laatste hoofdstukken wordt duidelijk hoe de vork in de steel zit, en dan blijkt het - helaas - simpeler in elkaar te steken dan gedacht. Voorspelbaar dus, maar haalt niet weg dat het een sterk geschreven verhaal is. 4 sterren dus! | 1pos
|
Ik ben jarenlang een zeer grote fan geweest van schrijfster Elizabeth George. Hoofdpersonen Lynley en Havers boden interessante tegenstellingen en George was een kei in het neerzetten van een verhaal met psychologische diepgang. Inderdaad, ik schrijf in de verleden tijd. Want toen kwam Verrader van het verleden uit en dat was werkelijk een draak van een boek met een erg flauw plot. Daarbovenop kwam een nog dikkere Zijn laatste wil, een boek dat ik met pijn en moeite heb uitgelezen. Ik was vreselijk teleurgesteld. Het was net of ze het schrijven was verleerd en de bekende hoofdpersonen Lynley en Havers verdwenen in deze boeken ver naar de achtergrond. Ik begon dus zeer sceptisch aan In volmaakte stilte. Maar na ruim 50 paginas was ik helemaal om. Dit is weer ouderwets goed!
In het verhaal dalen we weer af in de krochten van de ziel van allerlei verknipte mensen. Maar ook de dagelijkse worstelingen van Havers en Lynley met hun afkomst, levensstijl en onderlinge verhouding zijn weer prachtig beschreven. George is een kei in het beschrijven van maatschappelijke en interpersoonlijke tegenstellingen. Zwart tegenover wit, rijk tegenover arm, welopgevoed tegenover slecht opgevoed, commissaris tegenover agent etc. Allerlei confrontaties komen aan bod en worden op een mooie manier verweven in het verhaal. De grote wending in het boek (welke ik hier niet uit de doeken doe) is wat mij betreft prima gevonden en geeft het boek een extra dramatische lading.
Zoals al opgemerkt is George hier en daar wat breedsprakig en dit leidt dan weer tot een erg dik boek van ruim 600 paginas. Overigens zitten er wel erg veel witte pagina's in het boek en het heeft een erg groot lettertype, dus het had ook wel wat minder dik gekund. Dat zeult wat makkelijker... Maar belangrijker, het is wel weer goed geschreven, ze kent het kunstje gelukkig nog. Bovendien laat George ook nog eens genoeg materiaal liggen voor een volgend deel, wat ik zeker wel weer ga kopen. Omdat ik zo blij ben met een echte ouderwetse George krijgt ze van mij maar liefst vijf sterren. En nu maar hopen dat haar komende boeken weer van hetzelfde kaliber zullen zijn en we haar voorgaande twee boeken kunnen beschouwen als incidenten. | 1pos
|
Op een dag besluit de jongen van huis te vertrekken. Met de dreiging van naderende stemmen van dorpsgenoten, verschuilt hij zich in de olijfboomgaard. Stampende voetstappen boven zijn schuilplaats doen hem dieper ineen krimpen voor zover de nauwe ruimte dit toelaat. Als hij beseft dat het na enkele uren echt stil is, beseft hij dat hij voor het eerst in zijn leven echt alleen is. Bij het vallen van de avond verlaat hij zijn schuilplaats en na enige tijd in het duister gewandeld te hebben, valt zijn oog op een kampvuur.
Bij het kampvuur treft de jongen een gestalte in een deken aan. Het blijkt een geitenhoeder te zijn die al op leeftijd is. De jongen wordt meteen voor een ethisch vraagstuk gesteld: berooft hij de eigenaar van zijn zadeltas om iets te eten te bemachtigen of vraagt hij beleefd om wat voedsel? Het is de eerste stap in een geborgen vriendschap die de jongen niet eerder in zijn leven gekend heeft. Samen leggen ze een tocht af door het dorre landschap die misschien de poort naar de hel opent of de weg naar verlossing is.
Jesús Carrasco debuteerde in 2013 met de roman De vlucht. Een roman die hij schreef vanwege zijn eigen liefde voor het geschreven woord en niet om een bestseller auteur te worden. De auteur heeft zelf een achtergrond in de literatuur vanwege zijn werkzaamheden als redacteur.
De vlucht raakt de lezer op vele fronten. De scènes die beschreven worden laten de hitte bijna doordringen tot elke porie en de dorst en zure smaken van het schaarse voedsel voelen op de tongpapillen. Carrasco slaagt erin om een natuurgetrouw beeld neer te zetten van de omgeving omdat hij putte uit zijn eigen jeugdervaringen in de streek Extremadura, de droogste en dunbevolktste regio van Spanje.
Bijzonder zijn de poëtische volzinnen die Carrasco in zijn debuut gebruikt. Hij schrijft zo beeldend dat de scènes als een film in het hoofd van de lezer afgespeeld worden, waarin de kracht van de natuur een overhand heeft. Daarnaast wordt de lezer geconfronteerd met de moraal die in het boek naar voren treedt. Want welke keuze de jongen ook maakt, het blijkt verstrekkende gevolgen te hebben voor zijn toekomst. Er wordt daarom gebruik gemaakt van een mooi gedoseerde spanningsopbouw die de lezers laat afvragen of het de jongen lukt om werkelijk te ontvluchten aan zijn gewelddadige verleden.
De vlucht zou het beste gelezen kunnen worden onder de volgende omstandigheden: onder de bloedhete Spaanse zon die de huid kietelt en naast je een glas koud water om de dorst te lessen na het lezen van de droge en stoffige scènes waarin de jongen het pad van het leven bewandelt. In mijn lijst met toptitels uit de Spaanse literatuur prijkt de titel van Jesús Carrasco sinds vandaag tussen o.a. Carlos Ruiz Zafón en Eduardo Mendoza. | 1pos
|
Wat een heerlijk, onderhoudend boek. Je leert de 5 personages heel goed kennen en leeft met ze mee. Het is een echte pagerunner, ik heb het boek in drie nachten uitgelezen. In uitvergrote vorm herken je je eigen vriendinnen (en jezelf!) met alle nodige ergernissen en sympathieën. Overdag naar mijn werk zag ik ook alleen nog maar vrouwen in volle bloei (leuk). Wat zijn de vrouwen op leeftijd van nu zo totaal anders dan de generatie van hun moeders. Ondernemend, levenslustig en kansen grijpend. Het raakt je daarom ook, door net als de vrouwen in het boek niet af te wachten en het leven te pakken nu het nog kan en er vol voor te gaan. Een hele goeie energizer, een boek dat bruist van levenslust en levenskunst.. | 1pos
|
Het boek is bijzonder gemakkelijk te lezen het brengt je als lezer meteen in de sfeer van de oude stad
Roermond en zijn inwoners met hun gebruiken het verhaal verrast je, je hebt gelijk te doen met Louisa en Marnix. Het is zelf fijn te lezen maar ook heel, heel leuk om voor te lezen.
Je zult maar in Roermond wonen als kind : dan moet je dit zeker lezen.
Veel Plezier geniet ervan. | 1pos
|
Toch weer een nieuwe Vlaamse schrijver die een thriller schrijft. Zeker
niet slecht. Een klassiek thema. Moeder met kind gaan wandelen. Moeder sterft onderweg en kind is verdwenen.
Eerste vraag. Is het een ongeval of moord?
Verschillende kandidaten kunnen doorgaan voor moordenaar wanneer men in het verleden van de moeder gaat zoeken. Ook de gedragingen van de moeder voor de dag van de verdwijning zijn verdacht.
Langzaam komen de puzzelstukken bij elkaar.
Spannend tot het einde. | 1pos
|
Dit is de eerste Maggie O'Dell thriller (en sowieso het eerste boek van Alex Kava) die ik heb gelezen en ik moet zeggen.. het smaakt naar meer. Zeker als ik lees dat de eerdere thrillers spannender zijn, want hoewel dit echt niet het meest spannende boek ik wat ik ooit las, bleef ik er wel mee bezig(ondanks alle drukte van deze tijd).
Een enkele keer werd het boek wat vertraagd, bijvoorbeeld door een heel hoofdstuk (die niet lang zijn, mede waardoor het voor mij lekker wegleest)over de gevolgen van een orkaan.
Van mij krijgt het boek 4 sterren omdat het verhaal me wist te boeien. Over het algemeen zit het (wat mij betreft)goed wanneer je in gedachten een potentieel slachtoffer probeert te waarschuwen voor de schurk.
Ja.. ik vind het een aanrader! | 1pos
|
Het verhaal over Matt en Mackenzie begint met een briefwisseling tussen een ter dood veroordeelde en een eenzame vrouw. Ze hebben elkaar in de gevangenis ontmoet waar ze meewerkt aan een hondenprogramma. Ze worden verliefd en gaan na een half jaar trouwen. In de gevangenis want daar komt hij nooit meer uit. Dan heeft Mackenzie een plan om haar man te helpen ontsnappen. Hij kán de ontvoeringen en de moorden niet gedaan worden want tijdens zijn gevangenschap wordt er een meisje ontvoerd…..Als lezer twijfel je ook niet meer. Het verhaal wordt spannender als Mackenzie bedreigd wordt en het allemaal niet meer aan lijkt te kunnen. Ze probeert er alles aan te doen om Matt te helpen ontsnappen voor de executiedatum in zicht komt.
Dit verhaal is geschreven naar aanleiding van een berichtje dat Anita Terpstra las over een vrouw die haar geliefde uit de gevangenis liet ontsnappen met een kooi. Dat is de enige overeenkomst met dit verhaal dat Anita bedacht heeft. Maar wat heeft Anita Terpstra een talent om er zo’n verhaal over te schrijven. Omdat het verhaal van Mackenzie en Matt wordt afgewisseld met fragmenten over wat de ontvoerde vrouwen allemaal overkomt én omdat je niet weet of dit in het heden of verleden heeft afgespeeld wordt je als lezer meer en meer naar het laatste hoofdstuk toegetrokken. Hoe zit het nou? Gelukkig heeft Anita alles in het laatste hoofdstuk bij elkaar geveegd en er zo een mooi afgerond verhaal van gemaakt.
Het verhaal speelt zich af in Alabama, en de beschrijvingen van de personages en de manier waarop de personen in het dorp met elkaar omgaan en hoe ze naar een buitenstaander als Mackenzie kijken lijkt uit het echte leven gegrepen. Ik zag het zo voor me hoe de vrouwen met elkaar achter haar rug roddelen.
Op facebook schreef ik dat ik “flabbergasted was en mijn man (die naast me achter het stuur zat liet schrikken) ik kon er geen andere uitdrukking voor verzinnen. Geweldig geschreven. En zo realistisch geschreven dat deze gebeurtenissen zouden morgen zomaar in de krant zouden kunnen staan | 1pos
|
Een machtsbeluste president van de VS, een huurling in Afrika en een doctoraalstudent farmacie in Japan. Intriges, gevechten en onderzoek. Dit zijn standaard ingrediënten voor een thriller.
Als een bovenmenselijk intelligentie, Akili, wordt gevonden, stuurt de president (bang als hij is voor alles wat hem zou kunnen schaden) een groep huurlingen om deze elimineren.
De leider, Yeager, blijkt echter een dubbele agenda te hebben en besluit anders.
Intussen erft een doctoraalstudent in Japan, Kento, een bijzondere opdracht van zijn vader.
Op vernuftige wijze worden deze situaties met elkaar vervlochten tot onverwachte climax.
Wat deze thriller boven ander uittilt, is de kritische kijk op mensen, zowel individueel als in groepsverband. Hij legt genadeloos de zwakke plekken van de mensheid bloot en durft stellingen aan die je als lezer laten nadenken.
De verschillende verhaallijnen zijn geschreven in een stijl die past bij de situatie. Beeldend als het oerwoud wordt beschreven, rauw als het om gevechten gaat, academisch bij het onderzoek.
Dit boek zet je aan het denken:
citaat: 'Mensen zijn volkomen in staat hun eigen hel te scheppen. Maar nooit een hemel.' | 1pos
|
Subsets and Splits
No saved queries yet
Save your SQL queries to embed, download, and access them later. Queries will appear here once saved.