text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
‘Vechten tegen de golven’ is een avontuurlijk en spannend leesboek, je wordt helemaal meegenomen in de persoon Dirk. Je krijgt een goed beeld van het leven op Marken zo’n 100 jaar geleden. Maar ook hoe het was om op te groeien in een vissersfamilie. Ondanks dat dit verhaal in een andere tijd speelt zullen kinderen zich vast herkennen in Dirk, of misschien wel in één van de andere personages uit het boek. Het verhaal leest lekker weg, er worden soms wat oudere woorden gebruikt die normaal waren voor in die tijd. Achter in het boek vind je een woordenlijst met de betekenis van deze woorden. Het verhaal heeft niet heel veel diepgang, er wordt niet heel diep ingegaan op de verschrikkelijke gebeurtenissen die er toen zijn geweest. Dit zorgt ervoor dat dit boek geschikt is om zelf te lezen vanaf 9 jaar. Achter in het boek vind je een korte samenvatting van de stormvloed en een kaart uit 1916 met de overstroomde gebieden.
Ik vind het een heel mooi en leerzaam boek waarin een stukje Nederlandse geschiedenis weer tot leven komt. Eigenlijk zou dit boek op elke school aanwezig moeten zijn. De geschiedenis van Nederland mag niet vergeten worden!
De schrijfster Ineke Kraijo heeft met dit verhaal een duidelijk beeld geschetst van deze gebeurtenis en het leven in die tijd. Ze heeft het boek zo geschreven dat je geboeid blijft lezen. Om voor te lezen of om zelf te lezen. Een aanrader voor jong en oud!
Via internet is er ook een lespakket te downloaden. Waardevol om in het onderwijs te gebruiken. | 1pos
|
Ik heb dit boek aan mijn cadeaukind gegeven voor zijn 10e verjaardag. Annemiek had het zelfs voor hem gesigneerd, waarvoor grote dank!
We vonden hem allebei erg leuk om te lezen! Hij bedelt nu al om deel twee! Wij kijken er erg naar uit om verder te lezen en kopen dan ook snel deel twee van deze serie!
Erg leuk om eens een boek voor te kunnen lezen die zowel voor zijn leeftijd, als voor mijn leeftijd heel goed werkt! Wij waren er erg blij mee, en hopen dat er van deze schrijfster nog veel meer mooie boeken komen. | 1pos
|
Sky woont samen met haar adoptiemoeder Karen, die haar dochter beschermen wil tegen de bronnen van kwaad uit de buitenwereld. Zo heeft Karen Sky haar hele leven thuisonderwijs heeft gegeven en hebben ze geen tv, internet en telefoon. Maar het laatste schooljaar mag ze dan toch naar een school, mede dankzij haar enige vriendin haar buurmeisje Six.
Op school is ze een buitenbeentje.
In een supermarkt ziet ze Dean Holder een mooie jongen, met een niet al te beste reputatie, en is direct diep onder de indruk: "Wat is aan hem zo anders dan dat hij mijn allereeerste lichamelijke reactie op een ander mens uitlokt?". Six waarschuwt haar voor Holder.
Holder is erg geinteresseerd in Sky en is vasthoudend en blijft tijdens het hardlopen contact met haar zoeken. Sky probeert afstand te houden maar dat lukt niet echt. Langzaam bouwen zij een band op en blijkt Holder heel anders te zijn dan verwacht, hij is lief, geduldig en zorgzaam.
Naarmate hun relatie langer duurt , en Holder in zijn slaap enkele dingen gezegd heeft, komen er bij Sky allerlei herinneringen en geheimzinnigheden naar boven uit haar verleden, dingen die ze verdrongen heeft. Wat is de werkelijkheid en wie kan ze echt vertrouwen?
Dit new -adult boek is zeker voor volwassenen ook een aanrader.
De karakters zijn goed uitgediept en het verhaal is boeiend en omvat veel emoties van liefde tot haat, van hoop tot hopeloosheid en van vertrouwen tot verrraad. Je wordt meegenomen in het leven van Sky en voelt wat zij voelt.
Het enige minpuntje is dat het af en toe wat onrealistisch is en sommige stuktjes teveel op een liefdesromannetje leken, maar al met al een boek dat heerlijk wegleest en je meesleept in het leven van Sky.
Ik ga zeker Sterrenregen lezen, waarin Dean Holders kant van het verhaal verteld wordt | 1pos
|
Hmmm nog tot Februari wachten op nog meer Gretchen Lowell | 1pos
|
Leuk om een fantasy boek voor kinderen te lezen dat zich gedeeltelijk afspeelt in Eelde- Paterswolde en waarin hoofdpersonen zowel een jongen als een meisje zijn met een bijzonder talent. Zo op het oog lijkt Mort een doodgewone jongen. Hij is leerling op basisschool De Ekkel (nu de Westerburcht) in Eelde. Hij heeft het niet zo op met schoolse zaken. Hij heeft een boezemvriend, wordt met regelmaat gepest en droomt regelmatig weg in de klas. Met zijn ouders woont hij in de voormalige boswachterswoning op het landgoed de Braak. Zijn ouders runnen er een Bed & Breakfast. In plaats van naar school te gaan struint Mort liever het omringende bos af, waar altijd wel wat te zien te zien is. Toch is Mort allesbehalve gewoon….
De verhaallijn in het boek, bestemd voor kinderen van 13 tot 15 jaar, geschreven door auteur Hans Lenstra, speelt zich af in Eelde-Paterswolde. Een aantal locaties zullen voor de (jonge) lezers uit eigen dorp zeker herkenbaar zijn: het landgoed de Braak, de bossen van Vosbergen, het Paterswoldse meer en de basisschool aan de Jan Steenweg.
Als Mort 6 jaar is wordt er op een avond twee keer aangebeld. Twee mannen sleuren de vader van Mort mee naar buiten en zetten het hele huis op de kop. Wat ze zochten zou pas 6 jaar later duidelijk worden. In al die jaren werd van vader niets meer vernomen….
Rond zijn twaalfde jaar schrikt Mort op een nacht wakker doordat er specht op het keukenraam tikt. De vogel vliegt naar de schuur waar vader altijd z’n werkplaats had. Daar laat het beest iets uit z’n snavel vallen. Het is een sleutel. Waarschijnlijk waren de overvallers van jaren geleden daar ook naar op zoek. Na een intensieve training belanden beide jongens in het rijk van Huroro: het land van Maa, een land vol magische wezens waar middeleeuwse omstandigheden heersen. De macht van de keizer moet gebroken worden en zijn hang naar machtsuitbreiding moet een halt worden toegeroepen. Een gevaarlijke missie gaat beginnen. Als blijkt dat er een klasgenootje, Britt, door de keizer gevangen wordt gehouden, worden de omstandigheden er niet beter op.
Nieuwsgierig geworden? Lees dan het boek ‘Sleutelkinderen”, geschreven door Hans Lenstra. Het is verkrijgbaar via internet. Het ISBN-nummer is 978-94-6266-310-7. Aan te bevelen voor kinderen van 13 tot 15 jaar. Er komt na dit boek nog een vervolg. | 1pos
|
Redmond O’Hanlon, dat is toch een bioloog die reisverhalen schrijft over verre exotische oorden vol ontberingen? En dan nu een boek over Almere? En warempel, het gaat ook deze keer over natuur en ontberingen, het zit opnieuw vol humor en scherpe waarnemingen, en het is een boek met plaatjes!
Na het eerste hoofdstuk, waarin Redmond zijn afschuw uit, over wat hij bij zijn eerste kennismaking in Almere aantreft, vroeg ik me af of ik wel verder moest lezen….
Gelukkig deed ik dat toch, heerlijk, hij heeft echt een neus voor goede verhalen en brengt veel met elkaar in verband. Hij beweegt tussen het romantische en tragische verhaal van “Haddock” en het mogelijk iconische van de Fuut. Hij neemt de lezer mee op omzwervingen naar de periferie van de stad en ook ver daarbuiten. De Markerwadden staan voor hoe het toen gegaan is op de plek waar Almere nu ligt….
Zo wordt Almere, ooit ontstaan op splinternieuw, uit zee gewonnen land, ingebed in verhalen over architectuur en geologie, ook archeologisch en biologisch van allerlei connotaties voorzien, en uiteindelijk wordt deze stad bijna geschilderd als typisch Nederlands! Eigenlijk maakt hij deze stad tot heerlijk en heus Nederlands cultureel erfgoed: het is een stad waar geen kind huilt, het is een stad zonder angst! | 1pos
|
De auteursinformatie meld: Kim van Schie is een echte verhalenverteller (…). Dit is zeker waar. Met een fijne schrijfstijl weet ze dit boek zeker tot een lesgenot om te toveren. Ik vloog met een enorme vaart door het boek. het verhaal zelf is natuurlijk ook het vertellen waard. Het verhaal van liefde. Ik denk dat dat het beste woordje is, liefde! Een liefde voor een moeder voor haar kind, dat van een vader voor zijn kind en dat van het kind voor haar (nieuwe) ouders. Dit boek is daarnaast ook nog eens een openbaring voor een ieder die niet tot nauwelijks weet wat adoptie inhoud. Wachten, stress, boosheid. Elke emotie wordt aangewakkerd in zo’n procedure. Kim beschrijft erg mooi, hoe zij en haar man dat allemaal hebben ervaren.
Ik geef met een heel fijn gevoel vijf sterren aan dit boek! | 1pos
|
Ik ben een echte thriller lezer en vond het erg leuk om aan deze leesclub mee te mogen doen. Een gezellig boek waarmee ik kon lachen en relaxt achterover kon leunen in mijn stoel in plaats van op het bekende puntje van de stoel.
Het boek gaat als volgt:
Noor heeft een tijdelijke baan aangenomen in Amsterdam, in het van Gogh museum, wat een droom voor haar is. Dat ze daarvoor haar verloofde Ewald en ouders achter moet laten in Limburg neemt ze voor lief. Evenals de kleine kamer waar ze woont.
In het begin van het verhaal leer je meer over Noor en hoe ze haar nieuwe leven leidt in Amsterdam, terwijl ze nog met 1 been in Limburg staat en probeert beide levens te combineren. Wanneer ze een oude studievriend tegenkomt, die haar aanbiedt om samen een huis op de Herengracht te delen, komt ze tot bloei. Daar gaat ze samenwonen met haar kleine zusje en haar oude studievriend Joost.
Het huis wordt verbouwd door klusjesman Gijs. Alle drie de huisgenoten werken ieder voor een ander museum en hebben thuis afgesproken om niet over het werk te praten.
Dan komt Noor tot de ontdekking dat er mogelijk een schandaal in de kunstwereld aan de gang is. Ze vindt het heel moeilijk om dit niet thuis te kunnen bespreken met haar huisgenoten.
Het verhaal is in de ik-vorm geschreven, waardoor ik snel ging mee leven met Noor en hoe ze in het leven staat. Een groot deel van het verhaal speelt zich af in de kunstwereld en geeft de lezer een kijk in deze wereld. In het begin wist ik als lezer niet goed waar het verhaal naartoe zou gaan en wat ik kon verwachten, maar dan komt het verhaal ineens in een stroomversnelling. Hierdoor wordt het steeds duidelijker wat er gaat gebeuren. Door de schrijfstijl leest het verhaal lekker weg en is men als lezer benieuwd hoe het verder zal gaan met Noor, Kiki en Joost! | 1pos
|
En het zou zomaar wéér kunnen gebeuren... | 1pos
|
Net als een ander Hebban lid doe ik af en toe figuraties voor film en TV. Dit boek geschreven door een overlever van de vreselijke overval op de Delhaize supermarkt in Aalst, waar 8 klanten in koelen bloede werden vermoord, stond al jaren op mijn leeslijst. Toen ik vorig jaar vernam dat het verfilmd zou worden door Stijn Coninx was het evident dat ik (1) het boek meteen zou lezen en (2) me kandidaat zou stellen om te figureren.
Uiteindelijk heb ik drie keer mogen figureren als familielid van de slachtoffers van Aalst in drie verschillende periodes: 1985 begrafenis - 1996 hoorzitting bij de parlementaire commissie - 2010 jaarlijks infomoment door het Belgische gerecht voor de nabestaanden over de vorderingen van het onderzoek. Het was drie keer een heel aangrijpende scène vooral omdat je weet dat het geen fictie is en dat verschillende families dit hebben moeten doorstaan.
De jaren 1982 tot 1985 werden in België getekend door de misdaden van de Bende van Nijvel. Aanvankelijk overviel de bende wapenhandelaars, een leverancier van kogelwerende vesten, restaurants, waarbij soms een of twee slachtoffers vielen. Maar in 1985 werd het blinde terreur toen bij drie overvallen op supermarkten in totaal 16 klanten op de parking en in de winkel werden vermoord, waaronder verschillende kinderen en dit voor een buit van soms een paar duizenden of tienduizenden euro. Het was opvallend dat deze overvallen heel professioneel en in ware commando stijl werden uitgevoerd. In totaal maakte de Bende officieel 28 dodelijke slachtoffers en volgens bepaalde onderzoeksjournalisten moeten daar nog minstens 10 slachtoffers bijgeteld worden, omdat er in bepaalde milieus die gelinkt werden aan de Bende een aantal mensen vermoord werden of in vreemde omstandigheden overleden.
Tot op vandaag zijn deze vreselijke misdaden nog niet opgehelderd, wat bij de bevolking het vermoeden in stand houdt dat er hoge 'piefen' bij betrokken waren en dat de misdaden in opdracht werden gepleegd door hetzij militairen hetzij goed getrainde politie 'mensen'.
David Van de Steen heeft als 9-jarige de bloedige aanslag in Aalst, de laatste misdaad van de Bende, overleefd, maar verloor hierbij zijn ouders en zijn zusje van 14. Het zijn haar laatste woorden die de titel zijn van het boek. De auteur geeft ons een inkijk in het leven van een doodgewoon gezin tot die fatale dag van 9 november 1985. Hij beschrijft met een ijzingwekkende precisie het verloop van de overval, het moment waarop zijn vader en zusje worden afgemaakt, zijn moeder probeert nog te vluchten en schreeuwt hem toe dat hij moet rennen. In de winkel vuurt één van de overvallers op David terwijl hij het kind in de ogen kijkt. Alles staat in zijn geheugen gebrand en je krijgt het gevoel dat je deze huiveringwekkende gebeurtenis zelf meemaakt.
De auteur neemt ons mee doorheen zijn leven en dat van andere familieleden na de overval. Daarbij is zijn grootvader Albert ook een rode draad door het verhaal. Hij wordt opgevangen bij zijn grootouders nadat hij maanden in het ziekenhuis heeft verbleven en talrijke operaties heeft ondergaan. We volgen David tijdens zijn verblijf in het ziekenhuis, als hij probeert de school terug op te pikken, als opgroeiende tiener bij wie de emotionele gevolgen van de aanslag een zware impact hebben en als jonge man. Hij is vandaag nog steeds invalide door de gevolgen van de overval.
Grootvader Albert is er van meet af aan van overtuigd dat het niet om een gewone overval en niet om gewone criminelen gaat en zal tot op de dag van zijn dood samen met David strijd leveren met alle instanties (gerecht, rijkswacht, politie, politiek) om de waarheid aan het licht te brengen. Het wordt zijn levensdoel om de daders van deze brutale moorden veroordeeld te krijgen. Hij heeft het nooit mogen meemaken.
Niet schieten, dat is mijn papa! is een vlot geschreven boek dat aangenaam leest hoewel het een zwaar en emotioneel onderwerp behandelt. Heel vaak leest het als een thriller, bv het stuk van de overval zelf, maar ook in de passages waarin wordt beschreven hoe de familie Van de Steen onder druk wordt gezet om te stoppen met het zoeken naar de waarheid. Helaas is het geen thriller, maar voor talrijke families een dagelijkse realiteit.
Voor het eerst worden deze misdaden beschreven door de bril van een jong slachtoffer, een overlever. Je krijgt als lezer een beeld van de impact van een dergelijk drama op het leven van een jong kind en zijn familie, wat de term 'zwaargewond' in werkelijkheid betekent, van de manier waarop slachtoffers behandeld of zeg maar mishandeld worden door de overheid en van de manier waarop het onderzoek naar deze Bende vakkundig werd verknoeid. Toch zijn er hier en daar ook humoristische anekdotes in het boek verwerkt en laveer je als lezer tussen een glimlach, woede en tranen.
Dit is een heel uitgebreide recensie geworden, maar het zijn misdaden die ook mijn jeugd getekend hebben en dit onopgeloste dossier maakt me nog steeds boos en opstandig, net zoals het nog sterk leeft bij vele landgenoten. Het laat ons niet los.
Dit boek zou verplichte lectuur moeten zijn voor alle rechters, politiemensen, politici … in ons land, want het is een schoolvoorbeeld van hoe onze overheid heeft gefaald bij het beschermen van kinderen, vrouwen, mannen. Het is een schoolvoorbeeld van hoe binnen het overheidsapparaat duistere krachten hebben samengespannen om de waarheid verborgen te houden en daarbij geen enkele middelen hebben geschuwd. Het is een schoolvoorbeeld van hoe de overheid heeft gefaald bij de opvang, ondersteuning en bejegening van slachtoffers, zelfs tot op de dag van vandaag.
Niet schieten, dat is mijn papa! is een boek waarvan je hoopte dat het nooit geschreven had moeten worden, want niemand zou dergelijke drama's moeten meemaken. Ik kijk uit naar de film. Het tweede boek van David Van de Steen is voorzien in de herfst van 2018. Het staat op mijn leeslijst. | 1pos
|
Het vierde deel in de VT-thrillerreeks met het rechercheurs-duo Sanne Philips en Luca Borra.
En wat een heerlijk boek weer. De beste uit de reeks voor mij.
Melissa Skaye heeft zich weer overtroffen met dit deel.
In slechts enkele uurtjes verslonden. Geen boek voor tere zieltjes want er passeren best gruwelijke zaken.
Ik vind deze cover ook mooier dan de vorige delen.
Nu wachten op het volgende deel van het duo, waar ik inmiddels een enorme fan van ben geworden.
5 welverdiende sterren. | 1pos
|
Vanaf de eerste bladzijde boeide het boek. Door het grote aantal hoofdrolspelers uit verschillende lagen van de Zweedse bevolking, wordt er veel geschakeld. Absolute hoofdpersonen zijn Olivia Rönning en Tom Stilton.
Olivia aanvaardt, als student aan de politieopleiding, een 23 jaar oude Cold Case, waaraan haar vader jaren geleden werkte: een werkelijk bizarre moord die op de eerste bladzijden van het boek wordt omschreven.
Meerdere mogelijk daders worden aangevoerd maar de plot is werkelijk verrassend te noemen met als kers op de taart, een plot in de plot waarvan ik tijdens het lezen al dacht: het zal toch niet? Wel dus, en dat kwam toch weer als verrassing.
Leuke bijkomstigheid: Ik heb de gewoonte om in het boek omschreven zaken als namen, gebouwen, steden en straten op internet te verievieren.
Tijdens het lezen, moet u weten, staat de radio meestal op ClassicFm.
Ter hoogte van de omschrijving van één van de namen van een Estlandse zwerver die eigenlijk Silon Karl heette maar zichzelf Arvo Pärt (dus ik zoeken wie dat was) noemde, werd Spiegel im Spiegel van deze Estlandse componist gespeeld.
Ik ben benieuwd naar het tweede deel van Cilla & Rolf Börjlind dat in mei Jo. is uitgekomen. Het ligt intussen naast mijn bed. Kan nooit meer lang duren dus. | 1pos
|
Eigenlijk was er de gedachte dat Mijn zoon, Ajacied weer zo’n afzeikboek ging worden. Over hoe bikkelhard de jeugdopleiding van Ajax wel niet is en hoe tere kinderzieltjes worden vertrapt in de blinde ambitie van een beroemde voetbalclub om weer een nieuwe Marco van Basten of Dennis Bergkamp uit de grond te stampen. Niets is echter minder waar. Het boek van Hajo de Boer is een zeer komisch en vooral herkenbaar verhaal van en over een vader die helemaal in de war raakt als zijn zoon voor Ajax mag gaan spelen. Een vader van een jonge keeper die eigenlijk helemaal niet zo geïnteresseerd is in een carrière als voetbalicoon en liever thuis op de iPad of de Playstation zijn spelletjes speelt. De vader is echter enorm trots, verliest af en toe de realiteit een beetje uit het oog en ziet zijn zoon al een Champions League finale keepen en vlak voor tijd de winnende strafschop uit de bovenhoek tikken.
De praktijk is echter wat minder fraai dan de droom. Bij Hajo de Boer regeert echter voornamelijk de droom en hij doet bijna alles om zijn zoon Felix net zo fanatiek te krijgen als hij zelf is als liefhebber en voetbalvader. Keepers moeten tweebenig zijn en dus koopt hij een dure Derbystar bal nummertje vier. Identiek aan wat ze bij Ajax gebruiken. Felix moet thuis zijn slechte been oefenen tegen een met zorg geselecteerd muurtje, zodat ze bij Ajax zien dat hij vooruit gaat. Dat hij thuis ook traint en er werkelijk alles aan doet. Helaas voor Hajo is zijn zoon met z’n mindere been nog niet goed genoeg en met het eerste schot verdwijnt de bal over de muur in de Kostverlorenkade. Weg dure bal. Voorbij is de extra training. De moeder van Felix kan er hartelijk om lachen, maar voor de voetbalvader is het alsof zijn nieuwe, denkbeeldige wereld even instort.
Mijn zoon, Ajacied is een explosie van de lachspieren. De auteur kan zijn belevenissen als vader van een zoon in de meest beroemde jeugdopleiding achteraf heerlijk relativeren. Zonder zijn eigen rol mooier te maken dan die is, vertelt hij in het boek werkelijk alles wat er op ouders afkomt als hun zoon naar Ajax mag. De al genoemde trots, maar ook alle onzekerheid (is hij wel goed genoeg?), de omgang met andere voetbalouders, het moeten accepteren van alle regels van Ajax en het probleem om je zoon los te laten als je beseft dat hij het uiteindelijk zelf moet gaan doen. De Boer brengt haarscherp in beeld dat de jeugdopleiding sinds de zogenaamde fluwelen revolutie van Cruijff blijkbaar niet duidelijker is geworden. Veel trainers zijn zelf nog zoekende. Winnen is niet meer belangrijk. Het gaat om de ontwikkeling van de individuele kwaliteiten van de spelers. Ze moeten alles kunnen, alles leren, multifunctioneel zijn en – indien mogelijk – ook nog een beetje plezier hebben.
Ondanks de humor en de met veel zelfspot beschreven situaties, is het tussen de regels door ook een beetje een klacht tegen die jeugdopleiding. Want feitelijk doen die trainers maar wat. Ze weten dat ze een grote naam hebben en wereldberoemde spelers hebben afgeleverd, maar niemand weet eigenlijk precies hoe ze dat hebben gedaan. Als ze bij Ajax ontdekken dat muzikanten feitelijk zeer creatieve mensen zijn, dan krijgen twee elftallen plotseling een of twee keer per week muziekles in plaats van een normale voetbaltraining. Om te ontdekken of ze door het bespelen van een triangel of een basgitaar misschien tijdens de wedstrijd wél die Messiaanse steekpass kunnen geven. Als je Hajo de Boer mag geloven, is het bij Ajax één groot experiment en hopen ze nog altijd de juiste ingrediënten te vinden die er voor moeten zorgen dat ze inderdaad invloed hebben op de vorming van jeugdige talentjes tot toekomstige topvoetballers. In de praktijk kan het best wel eens zo zijn dat jongens met enorm veel talent uiteindelijk goede voetballers worden, maar alleen als ze dat zelf ook daadwerkelijk willen. En dat matige voetballers altijd matige voetballers zullen blijven. Hoeveel individuele trainingen je ze ook geeft. Goed wordt gedeeltelijk beter, maar slecht en matig blijven altijd middelmatig.
Mijn zoon, Ajacied is een geweldig boek. Komisch. Eerlijk. Interessant. Het geeft een kijkje in het leven van een talentvolle keeper en wat de magische naam van Ajax met een gezin kan doen. De laatste tien pagina’s van het boek zijn leeg. Jammer. Want Hajo de Boer had ze nog wel mogen vullen. Zijn verhaal smaakt namelijk in alles naar meer. | 1pos
|
Het vierde deel in de Millenium-reeks die tot nu toe geschreven werd door Stieg Larsson.
Dit is het eerste boek van de hand van David Lagercrantz, hij laat de personages Mikael Blomkvist en Lisbeth Salander verder leven....
Het blad Millenium heeft inmiddels nieuwe eigenaren en er wordt beweerd dat journalist Blomkvist zijn beste tijd gehad heeft.
Als Blomkvist gebeld wordt door professor Frans Balder, die Blomkvist dringend wil spreken over een zeer delicate zaak, en die aangeeft ook al met Lisbeth gesproken te hebben, dan ruikt Blomkvist een goed verhaal wat misschien wel eens de redding van zijn l;oopbaan als journalist kan zijn en van het tijdschrift Milennium.
Balder is professor op het gebied van kunstmatige intelligentie en zegt gevoelige informatie te hebben over de Amerikaanse inlichtingendiensten.
de ontmoeting met Balder verloopt helaas niet zoals gepland...
Het autistische zoontje van Frans Balder speelt een belangrijke rol in het verhaal en vormt een weg naar de ontrafeling van het verhaal.
Ook Lisbeth haar tweelingzus duikt op en krijgt, hoewel ze in de eerdere boeken slechts een bijrol speelde, een eigen verhaallijn.
Het verhaal doet wat spanning betreft niet onder voor de boeken van Stieg Larsson, hoewel er wel verschillen aan te wijzen zijn. Het is een waardige opvolger, met ook nu weer een open einde.... | 1pos
|
Dit is een boek waarin een niet-alledaags onderwerp wordt verhaald : het circus. Maar hoe mooi wordt dit beschreven. Tesamen met een liefdesverhaal (voor mens en dier), wordt de wereld van het circus en zijn artiesten, op een zeer prettige manier verteld. Ik heb dit boek zeer graag gelezen. Een aanrader ! | 1pos
|
J. Sharpe heeft een duistere wereld gecreëerd met zijn tweeluik Territoria. Dit eerste deel is als een wervelwind die je in hoog tempo meezuigt. Spannend vanaf de eerste letter, met verrassende plotwendingen en realistische hoofdpersonen.
Met dit vierde boek van zijn hand heeft hij mijn verwachtingen ruimschoots overtroffen.
Cindy, die op korte tijd teveel begrafenissen heeft gezien, wordt zelf het doelwit van moordenaars. Ze vlucht, maar wordt neergeschoten. Haar dood voert haar terug naar een andere wereld. Een wereld waar het Kwaad overheerst. Haar moeder en zusje worden gevangengenomen. Ze probeert hen te redden, maar al snel leert ze dat je niemand kunt vertrouwen. Iedereen ziet in haar de Verlosser, iets wat ze zelf niet gelooft.
Een van de laatste dorpen die veilig zouden zijn, is ook vijandig. Ze moeten naar de stad waar de vijand op zijn sterkst is om haar familie te redden. Als eenmaal alle drie de kettingen van Amarath in handen van de vijand zijn, is de overwinning uitgesloten. Een magische ring zou hun kansen nog kunnen keren. Ook hier weet de vijand de hand op te leggen. Cindy weet te vluchten, maar voor hoe lang? | 1pos
|
In de communicatiewetenschappen is het een bekend gegeven: een objectieve beschrijving van de werkelijkheid bestaat niet. Elke getuigenis is gedoemd een zeer persoonlijke impressie te zijn. Aan het begin van zijn boek Verdwenen onschuld speelt misdaadauteur Arne Dahl uitvoerig met dit verschijnsel.
Tijdens een schoolreisje is de veertienjarig Emily verdwenen in een bos dat grenst aan een snelstromende rivier. Wat is er gebeurd? Is zij verdronken? Is zij in de handen gevallen van pooiers uit Litouwen die Zweedse meisjes ronselen? Is zij het slachtoffer van een van de pedofielen die in de buurt wonen? In ultrakorte hoofdstukjes geven een flink aantal getuigen, allen in de ik-vorm, hun mening over de verdwijning. Het lijkt een omslachtig begin van wat in twee zinnen verwoord had kunnen worden. Maar als op pagina 25 rechercheur Gunnar Nyberg de vraag stelt: Zijn dit echt de beste getuigenverklaringen? blijkt dat Arne Dahl een statement heeft willen maken. In de rest van het boek zal het onvermogen tot objectief waarnemen een intrigerend, onderliggend thema van het verhaal blijven.
Het hoofdthema van Verdwenen onschuld, dat in Zweden zeven jaar geleden al verscheen, is overigens nog steeds zeer actueel. Het boek gaat over een internationaal opererend pedofielennetwerk dat gebruik maakt van zeer geavanceerde internettechnologie om misselijkmakende fotos en filmpjes te verspreiden. Drie leden van het A-team (speciale eenheid van de rijksrecherche voor geweldsdelicten van internationale aard), worden op de zaak van de verdwenen Emily gezet, maar al spoedig ontdekken zij dat het schijnbaar eenzelvige meisje minder onschuldig is dan zij lijkt en op internet dingen doet die niet bij haar leeftijd passen.
Verdwenen onschuld is een onvervalste politieroman. Net als in de werkelijkheid vordert het onderzoek stapsgewijs. Er worden veel mensen ondervraagd en specialisten proberen de codes van computers te kraken om belastend materiaal boven water te krijgen. Maar hoe meer men ontdekt, hoe meer problemen zich aandienen. Het A-team wordt niet alleen geconfronteerd met de verdwijning van Emily, maar ook met die van een elektricien. Er wordt een onthoofd lijk op een bankje ontdekt en onderzoek wijst uit dat er het afgelopen jaar buitenproportioneel veel mannen om het leven zijn gekomen van wie het stoffelijk overschot onherkenbaar verminkt werd. Een commissaris wordt ontvoerd en een lid van het A-team wordt beschuldigd van seksuele intimidatie. Bovendien blijkt de moeder van de verdwenen Emily een geheim bij zich te dragen, evenals de drie pedofielen die in de buurt wonen van de plek waar Emily verdwenen is. En dan is er nog een geheim genootschap met duistere doelstellingen.
Arne Dahl heeft het zich niet gemakkelijk gemaakt. Hij leidt het A-team en de lezer over hoofdwegen, B-wegen, dwaalwegen en doodlopende wegen. En alle wegen hebben weer zijwegen die de nodige vragen oproepen. Alle menselijke perversies krijgen dankzij het pedofielennetwerk, een curieus geheim genootschap en een 18e-eeuwse relikwie ruim baan. Het is een zeer complexe plot met vele subplots, die zich echter eenvoudig laat lezen. Arne Dahl ontpopt zich als een vakman pur sang, een filosoof die de zin van het leven probeert te doorgronden en een taalvirtuoos die prachtige, originele beschrijvingen geeft van mensen en de natuur. Dat hij de talrijke verhaallijnen en de persoonlijke ontwikkelingen van de leden van het A-team op een natuurlijke wijze ineen laat vloeien is een kunst op zich.
Dahl is een grootmeester van de finesse, het detail. Alleen aan het slot van het boek geeft hij zich over aan effectbejag. De massale schietpartij tussen alle partijen die in het boek zijn opgevoerd, lijkt rechtstreeks ontleend aan een scene uit The Avengers of James Bond. Het is de gerechtigheid van Dirty Harry. Ideaal voor de verfilming van het boek, maar ongeloofwaardig en detonerend met de zorgvuldige opbouw en alle inventieve intriges.
Dat neemt niet weg dat Verdwenen onschuld een superspannende politieroman is, die diep ingrijpt in het privéleven van de lezer: eten, slapen, liefde, de kinderen en de hond, alles en iedereen moet wachten tot de laatste pagina geconsumeerd is. Wegleggen is geen optie. De wereld moet even wachten. En dat alles dankzij Dahl. | 1pos
|
Oorspronkelijke recensie op mijn blog: hillybillybeauty.nl
Buiten vallen de mussen dood van het dak door de warme periode in ons land, maar een boek met als titel ‘Het Sneeuwmeisje’ is absoluut niet misplaatst om tijdens deze hitte te lezen. Een roman met een thriller randje, een verhaal wat zich steeds meer ontplooit, absoluut een fantastisch boek!
De cover is echt prachtig. Mooie kleuren met letters die als het ware ‘op’ het boek liggen. Witte letters die wel wat weg hebben van sneeuw wat op de grond ligt. Echt prachtig gedaan.
Achterflap
“Hoeveel kilometer je ook hebt moeten rennen. Hoelang je ook weg bent geweest, het is nooit te laat om gevonden te worden.
Madison verdween op vijfjarige leeftijd in het bos. Dat was drie jaar geleden. Hoewel de kans dat ze nog leeft bijzonder klein is, huren haar ouders een specialist in: Naomi Cottle, bijgenaamd ‘de kindvinder’. Naomi begrijpt verdwenen kinderen beter dan wie dan ook, omdat ze zelf ooit is ontvoerd.
Naomi’s zoektocht naar het meisje voert haar terug naar haar eigen verleden, naar het pleeggezin waar ze geborgenheid vond. Van de tijd daarvoor herinnert ze zich niets. Maar hoe dieper ze het bos in loopt, hoe dichterbij haar verleden komt.
Diep in dat duistere woud woont een meisje dat denkt dat ze een sneeuwmeisje is. Omdat ze altijd binnen moet blijven, in de hut die ze deelt met een jager, heeft ze een rijke innerlijke belevingswereld. Haar redding ligt in fantasie, hoop en liefde op een plek waar je die niet verwacht.”
Rene Denfeld schetst een sneeuwwitte wereld waarin je jezelf verliest. Door de rijke manier van schrijven verloor ik mijzelf al vrij snel in dit prachtige verhaal. Het verhaal wordt afwisselend verteld door Naomi, haar beleving en haar gedreven zoektocht naar Madison, en door een jong meisje die haar gedachtes met ons deelt. Door deze afwisseling blijf je gefocust en blijft het verhaal van minuut tot minuut interessant en pakkend.
Op een prachtige manier wordt het magische realisme beschreven. Het sneeuwmeisje weet door haar fantasiewereld de dagen door te komen. Heftige scènes die de auteur heel goed weet te beschrijven. Als lezer weet je wat het meisje overkomt, wat het verhaal een zeer donkere kant geeft. Maar door de magische wereld die de auteur schetst, waardoor het meisje hoop blijft houden, heeft het verhaal een lichte kant. Het verhaal straalt hoop uit! De wil om te overleven straalt van elke letter af.
Naast het opsporen van Madison heeft Naomi haar eigen issues om te ontrafelen. De nachtmerries die ze heeft, wat betekenen ze? Stukje bij beetje krijg je als lezer steeds meer informatie en wil je eigenlijk niet stoppen met lezen omdat je wil weten hoe het zit.
Het Sneeuwmeisje heeft mij van het begin tot het eind geboeid. De prachtige manier van schrijven is absoluut 5 sterren waard! | 1pos
|
Dit is het tweede boek over Helen Grace en ik was me toch een potje benieuwd! Iene Miene Mutte had een enorm spannend einde, dus ik had hoge verwachtingen.
In een leegstaand huis wordt een vermoorde man gevonden. Niet veel later wordt zijn hart bij zijn vrouw en kinderen -bezorgd. Inspecteur Helen Grace weet dat hij niet het laatste slachtoffer zal zijn. Maar waarom is een gelukkig getrouwde man midden in de nacht zo ver van huis?
Je duikt meteen weer terug in de wereld van Helen, een jaar na het incident uit Iene Miene Mutte, is Helen weer terug. Tijd voor de volgende seriemoordenaar. Ook in dit boek bekijk je in de korte hoofdstukken het verhaal van verschillende kanten, dit keer ook vanuit de dader. Hoe verder je komt, hoe meer puzzelstukjes er in elkaar vallen. Het "spannende" einde was dit keer minder lang, maar nog wel spannend. De gebeurtenissen in het einde vielen me wel een beetje tegen, maar ik zal hier niet meer over kunnen zeggen zonder te spoilen...
Doordat het "spannende" einde een stuk korter was dan in boek 1 en ik deze iets makkelijker weg kon leggen tussendoor, krijgt het boek 4 sterren. | 1pos
|
Ik had hoge verwachtingen van dit boek toen ik begon te lezen. Echter, ik vond het lastig om door het begin heen te komen. Ik moest voor dit boek dus wel moeite doen om er in te komen, maar als je eenmaal in de verhaallijn zit, is het moeilijk om er weer uit te komen! Het boek houd je zeker in zijn greep tot het einde! Ik moet natuurlijk even benoemen dat de schrijfstijl van John Green hier een grote rol in speelt, door zijn woorden wordt het verhaal een stuk aantrekkelijker om te lezen en het is zeker een aanrader voor alle contemporary-fans onder ons. | 1pos
|
Dit is de beste thriller die ik dit jaar gelezen heb. Ondanks mijn gefrustreerde gepuzzel (ik verdacht op het laatste iedereen, had al een heel rijtje) kon ik de dader niet vinden. En als ik dacht dat ik hem had, zat ik er nog naast. Van begin tot einde spannend, af en toe gelachen en met een glas tegen de grond gelegen. Alles moet je uitproberen ;). Ik hou van de schrijfstijl en het ritme, volledig mijn ding. In elk hoofdstuk gebeurd er iets. Ik kan niet wachten op het volgende boek van Cis. Ik lees niet zo graag whodunnit thrillers maar laat die van Cis maar komen! | 1pos
|
Dit is een kort verhaal van 46 bladzijdes, Quasis geeft deze verhalen uit als Splinters.
Het verhaal speelt zich af in de verre toekomst. In deze tijd is het opwarmen van de aarde eindelijk opgelost, alleen heeft men dan weer een ander probleem. Al het zoete water van de wereld ligt op tien mijl hoog rond de beide polen . Zeebekkens zijn gortdroge gebieden geworden.
De Nederlanders hebben nog steeds “iets” met water. Ze trekken met hun ijskaravanen de toendra’s over op zoek naar het water. Dat kunnen ze dan weer verhandelen aan de bewoners.
Je maakt kennis met Joachim en zijn familie, die net een megagroot ijsblok hebben opgehaald, ze zijn onderweg naar Casablanca. Onderweg loeren bizarre gevaren zoals loerende landmijnen die ze moeten omzeilen of de kannibalistische Morlocks van de Britse Kanaaltunnel. Moord en liefde .. Joachim maakt het allemaal mee. Hij is nog jong maar krijgt veel te verduren.
Zullen ze het redden?
=====
Omdat het een kort verhaal is, worden de karakters niet uitgebreid beschreven maar je kan je wel inleven in Joachim. Hij zou zo uit deze tijd kunnen komen. Hij heeft humor en is slim. Adele vind ik een aparte dame, wel een pittig ding.
Het verhaal leest vlot, je hebt het zo uit. Het is een futuristisch, dystopisch verhaal met spanning en humor.
De cover is prachtig, een tekening die onmiskenbaar van Tais Teng afkomstig is. | 1pos
|
Zo… Lis Lucassen heeft de eerste tonen van haar nieuwe duologie absoluut goed gezet! Grenzeloos trekt je mee over vele denkbare grenzen van zowel de fictieve personages - die overigens zeer echt aanvoelen! - als van jezelf. Het zet je aan het denken hoe jij tegenover bepaalde zaken in het leven staat en je zult jezelf meer dan eens te rade gaan over de keuzes waar men mee te maken krijgt. Wat zou jij zelf doen? Volg je het leven wat je altijd al hebt geleefd, omdat het de meest veilige bubbel is die je kent en waarin je dus precies weet hoe alles werkt, of waag je de sprong en kies je eens echt voor jezelf?
Het zijn enkele zaken waar hoofdpersonages Becca en Thor mee te maken krijgen in deze razende rollercoaster. Het zijn twee tegenpolen, die ondanks hun verschillen en geheimen continu naar elkaar toegetrokken worden en die elkaar stiekem weigeren los te laten. Maar daartegenover staat nog iets veel krachtigers en iets wat ik ontzettend goed beschreven vond: liefde, in meerdere vormen. En het maakte ze eigenlijk in eerste instantie niet eens uit of het ware liefde is of tijdelijk: ze laten elkaar zien dat het goed is, ook al ziet het leven er nog zo donker uit op bepaalde momenten, en sterken elkaar in de verdere stappen in hun eigen toekomst.
Vanaf het eerste moment dat Becca Thor ontmoet, voelt ze het aan alles: hij zal haar hele leven op z’n kop zetten. Hoe ze zich er ook tegen verzet, hoe haar hoofd en hart ook keihard met elkaar botsen als het om haar gevoelens gaat, ze weet niet zeker of ze nog de kracht heeft om zoiets goeds als hém op te geven. Thor is haar persoonlijke “rots in de branding”, de steun die ze juist nodig heeft op dit punt van haar leven, al moet ze wel aan hem wennen. Hij is zo totaal het omgekeerde als zij… Zij komt uit een zeer beschermde thuissituatie, heeft al jaren hetzelfde leven geleefd en dacht altijd dat het goed was. Ze hoefde zich eigenlijk nooit zorgen te maken en stond er al zeker nooit zo bij stil dat het ook anders zou kunnen zijn. Tot Thor haar in laat zien dat ze ook aan zichzelf mag denken, zichzelf op de eerste plaats mag zetten in plaats van eerst altijd de rest. Durft ze haar oude leven op te geven en de sprong in het diepe te wagen met hem?
Thor weet als geen ander hoe het is om jezelf te laten zien zoals de rest van de wereld je graag ziet… en dat is tegelijkertijd zijn grootste valkuil voor zichzelf. Als Becca in zijn leven verschijnt, begint hij steeds meer te twijfelen over zijn echte eigen ik, en of hij nog wel op dezelfde manier door wilt gaan of eindelijk eens voor zichzelf wilt kiezen; tevens één van de lessen die hij haar juist keer op keer meegeeft. Zij is zijn lichtbaken, wanneer hij tot het besef komt dat hij hier al die tijd naar heeft gezocht, al wist hij het (danwel) niet direct dat hij iets miste in zijn leven. Het ging altijd prima… toch? Hij voelt meer dan eens dat de vriendschap die ze delen zich steeds meer uitbreidt, in ieder geval voor hem. En dat is het moment dat één van de kenmerkende karaktereigenschappen van hem opnieuw naar boven komt: hij wilt winnen, hoe dan ook. Hij weet in ieder geval één ding: hij wilt haar liever niet meer laten gaan…
Lis Lucassen heeft zichzelf weer overtroffen. Hoewel van haar vorige boeken Zomer mijn absolute favoriet is - de andere boeken zijn ook zeker aanraders, maar Zomer raakte mij diep… -, stoot sterspeler Thor (samen met Becca en de rest natuurlijk) Grenzeloos naar een gedeelde eerste plek. Door de spanning die per pagina voelbaar is blijf je doorlezen, en de zeer verrassende plottwists die je niet aan ziet komen snijden door merg en been. Zakdoekjes in de buurt houden is geen overbodige luxe, ik waarschuw je maar vast. Pfoe… op een gegeven moment ben ik een bepaald moment steeds maar weer over en over gaan lezen, om te zien of ik het écht goed begrepen had… *zoekt eigen tissues weer op*
Al met al ben ik echt verliefd op Grenzeloos.
Thor is om te zwijmelen, al is het echt wel een typetje (maar wel een heerlijke variant ervan ;) ), Becca is een jonge vrouw wie haar krachten en kunnen steeds beter leert kennen, en dan heb ik het nog niet eens gehad over de bijpersonages die ik haast geen bijpersonages meer durf te noemen. Ze stelen je hart stuk voor stuk net zo hard als de twee vurige personages om wie het hoofdzakelijk gaat, maar ze laten je het verhaal nog meer voelen. Over één van die ‘bijpersonages’, Jax, gaat het vervolg, trouwens. Ik kan in ieder geval niet wachten om ook zijn verhaal te lezen!
Oh, en had ik al gezegd dat Grenzeloos gewoon gelezen moet worden? Lezen dit boek, je zult er geen spijt van krijgen! :) | 1pos
|
Een fenomeen, een begrip, een groot kok en een vakman tot op het bot. Dat was Auguste Escoffier. De in 1846 geboren Fransman liet diepe sporen na in de culinaire wereld. Zijn Guide Culinair, ook wel “de Escoffier” genoemd, werd in 1902 geschreven en in 1985 voor het eerst in het Nederlands vertaald en uitgegeven en is tot op heden een veel geroemd en geprezen standaardwerk voor professionele koks en ook zeker voor de betere amateurkok.
Je kunt je afvragen of dit boek vandaag de dag nog nut heeft aangezien de manier van koken aan grote veranderingen onderhevig is geweest in de afgelopen eeuw en eigenlijk nog dagelijks verandert. Na Escoffier zijn er andere grote vernieuwers gekomen en wellicht is Het kookboek van de klassieke keuken derhalve volledig achterhaald?
Ik denk echter van niet. Escoffier was zijn tijd ver vooruit. Groente wordt heel kort gekookt, vis heel kort gepocheerd en de nadruk ligt op vers. Zijn manier van koken bracht eenvoud en verfijning in een tot dan toe pompeuze culinaire wereld.
Een volmaakt boek? Zeker niet. In het Woord vooraf (ook uit 1985) schetst Wina Born een eerlijk beeld van de man Auguste Escoffier en van zijn boek. Beide hebben wel degelijk minder goede kanten en het is goed die vooraf te weten. Het lezen van het voorwoord van zowel Wina Born als Jaap Klosse is absoluut noodzakelijk om een goed (tijds)beeld te krijgen van dit boek en er optimaal gebruik van te maken. Wellicht is voor veel mensen dit grote standaardwerk van de klassieke keuken meer een leesboek dan een kookboek, ondanks het feit dat er toch ook heel wat geweldige recepten en bereidingswijzen instaan.
Escoffier schreef het boek voor de professionele kok en gaat er vanuit dat kook- en braadtijden derhalve bekend waren. Slechts hier en daar geeft hij op dat gebied een summiere aanwijzing. Veel meer aandacht is er voor basisbereidingen en technieken. Die worden over het algemeen zeer uitgebreid beschreven. Behalve een enorme hoeveelheid grondbeginselen, basisbereidingen en recepten bevat dit boek heel veel tips en vooral ook suggesties om gerechten te combineren.
Twee voorbeelden die goed weergeven wat je van dit boek kunt verwachten.
Côte de veau napolitane (Kalfskotelet napolitaine)
De kotelet in boter bakken, afdrogen en aan beide kanten bedekken met een laag ingekookte béchamelsaus, gebonden met eierdooier en waaraan geraspte parmezaanse kaas is toegevoegd. Paneren à l’anglaise; aan beide zijden laten kleuren in geklaarde boter en opdienen met een bouquet garnituur napolitaine.
Crème frangipane
Verhoudingen: 250 g suiker, 250 g bloem, 4 hele eieren en 8 eierdooiers, 1½ l melk, een stokje vanille, een mespunt zout, 50 g verbrokkelde bitterkoekjes en 100 g boter.
Werkwijze: de melk aan de kook brengen en de vanille hierin laten trekken. In een casserole: suiker, bloem, eieren en dooiers en zout; met een lepel mengen en geleidelijk aanlengen met de geparfumeerde melk. Onder voortdurend roeren op het vuur dik laten worden, 2 minuten laten doorkoken en de crème in een kom schenken. Boter en bitterkoekjes toevoegen en het oppervlak tamponeren met een stukje boter.
Auguste Escoffier was in zijn tijd een echte vernieuwer. Wie denkt dat zijn recepten en technieken niet meer van onze tijd zijn heeft het mis. Natuurlijk is er heel veel veranderd en natuurlijk moet je dit boek en de recepten niet beschouwen als modern. Maar het is en blijft een feit dat Escoffier de grondlegger is van de klassieke Franse keuken zoals we die nu nog kennen. En heel veel van zijn kennis die hij in dit boek overdraagt kunnen we vandaag de dag nog altijd in de praktijk brengen.
Er staan hier en daar wat foto’s in maar die zijn van geen belang en ook niet echt bijzonder. Achterin het boek staat een receptenregister in het Frans en in het Nederlands en dat is geen overbodige luxe. Het is heel leuk om ook recepten voor “vergeten groente” als crosne tegen te komen.
In 1995 is het boek herzien en alle uitgaves daarna hebben hier en daar aanwijzingen die specifiek op de Nederlandse keuken van toepassing zijn. Het is een onmisbaar naslagwerk als het gaat om basisbereidingen en -technieken en in alle opzichten een plezier om te lezen. Ik kan mij niet voorstellen dat er een kok op de wereld is die alle technieken en benamingen die in dit boek staan uit zijn hoofd weet. Alleen al daarom is het een boek om te hebben want Auguste Escoffier heeft met dit boek een kookbijbel afgeleverd die hem nog lang zal overleven. | 1pos
|
In 1991 werd de zwarte Rodney King in Los Angeles bij zijn arrestatie zwaar mishandeld door de politie. Een buurtbewoner filmde het geweld met zijn videorecorder. In 1992 werden de vier politieagenten vrijgesproken van mishandeling. Als gevolg daarvan ontplofte de stad en was Los Angeles zes dagen lang het toneel van rellen, plunderingen, moord en brandstichting, tot daar door het leger een einde aan werd gemaakt. Dit is het Los Angeles van Ryan Gattis’ derde roman, Zes dagen (All Involved ).
Bruut politiegeweld tegen zwarte Amerikaanse burgers; het klinkt maar al te actueel. Maar dit is slechts de achtergrond van Ryan Gattis’ knap gecomponeerde roman. De auteur richt zich voornamelijk op wat er in Los Angeles gebeurde terwijl de stad een grote, brandende chaos was: bendes konden elkaar ongestoord te lijf gaan. In zeventien monologen laat de auteur ons kennismaken met zijn uiteenlopende personages: Latijns-Amerikaanse bendeleden, een brandweerman, een verpleegster, een dakloze, en buurtbewoners die hun best doen niet in de ellende verzeild te raken. In hun wijk, Lynwood, is een vijfenveertigjarige praktisch een bejaarde: zo groot is de kans dat je voor het bereiken van die respectabele leeftijd al door geweld om het leven bent gekomen. Ernesto, die in het eerste hoofdstuk op brute wijze vermoord wordt, is zo’n ongelukkige. Hij hoort niet bij een bende, maar zijn broer en zus wel, en daarom kan ook hij niet ontsnappen aan de spiraal van geweld die bij het bendeleven hoort. Vanaf Ernesto’s dood volgen we de bende van Big Fate, die Ernie’s dood wil wreken, en de mensen die soms tegen wil en dank betrokken raken bij alles wat volgt. Zes dagen bevat het ene na het andere memorabele karakter, zoals de sluwe strateeg Big Fate die opeens beseft dat de politie het te druk heeft en dat hij kan doen wat hij maar wil; brandweerman Anthony voor wie het normaal is dat hij bij het blussen van branden beschoten wordt door de mensen die hij probeert te helpen; en zwerver James die praat met de stad.
Gattis weet het leven in een wijk als Lynwood, in een stad als Los Angeles, op zeer authentieke wijze neer te zetten. Zijn karakters zijn soms keihard, bruut en gewelddadig, maar ook menselijk. Ze kunnen het ene moment koelbloedig een shootout voorbereiden, en het volgende moment dromen over een huis in een buitenwijk, een studie, een gezin. Gattis romantiseert niet, en hij vergoelijkt ook niet. Zes dagen is een filmische mozaïekvertelling over de bendehoofdstad van de wereld, een uitgestrekte stad met honderdveertig nationaliteiten en waar zesentachtig talen worden gesproken. Dit is een roman die op rauwe, poëtische wijze raakt aan belangrijke thema’s als ras, politiegeweld en problematiek in achterstandswijken. Een boek als dit, waarin actuele problematiek wordt aangekaart maar waarin de auteur evenveel oog heeft voor menselijkheid en schoonheid, laat zien dat literatuur nog steeds een belangrijke rol vervult.
Ten slotte is Zes dagen ook nog eens een boek vol memorabel taalgebruik, zelfs in de Nederlandse vertaling van Gerda Baardman waarin de vlotte Amerikaanse straattaal moeiteloos overeind blijft; een prestatie. De ene oneliner volgt de andere op en de zware en harde gebeurtenissen worden soepel, rechtdoorzee en met humor verwoord. Op zijn best is Gattis wanneer hij af en toe de stad zelf, Los Angeles, toont als zijn meest prominente karakter, waarbij de stad een levend organisme wordt: “De stad is een overlever. Hij gaat altijd door, wat er ook gebeurt, dwars door alle vlammen heen, en aan de andere kant komt hij weer tevoorschijn, kapot, mooi en nieuw.” | 1pos
|
Is tijd een illusie? Ons bestaan en het hele universum kunstmatig?
Op de achterflap van Tijdloos, de debuutroman van Sybold Deen (1962) is te lezen:
‘Gebeurtenissen in het schemergebied tussen droom en realiteit, een fictieve reis naar Mars, een dementerende vader, een stukgelopen huwelijk, maar ook een nieuwe liefde én de drang tot schrijven vormen de ingrediënten voor een intrigerende zoektocht naar de werkelijkheid.’
Bovenstaande tekst vat het boek mooi samen, waarbij vooral het filosoferen tussen de hoofdpersoon, een schrijver en zijn nieuwe liefde Yvonne, een natuurkundige over het begrip ‘tijd’ intrigeert en stemt tot nadenken.
'Stel dat wij gelijk hebben en tijd een illusie is,'zegt Yvonne, 'wat verbergt die illusie dan en waarom?'
'De werkelijkheid,'zeg ik. 'En ik heb echt geen flauw idee waarom.'
'En de werkelijkheid is dat tijd niet bestaat?' vraagt ze.
'Exact! Alles is allang gebeurd.'
'Alles is allang gebeurd,'herhaalt ze.
Ze proeft de woorden. Ze proeft de implicatie. Ze proeft de werkelijkheid.
Sybold Deen weet op een knappe manier het verhaal over de dementerende vader, het stukgelopen huwelijk en de nieuwe relatie ineen te weven. Dat het verhaal zich afspeelt op meerdere plekken (o.a. Zwitserland, Amsterdam, Ameland en Normandië) zorgt voor variatie en houdt de aandacht vast. Daarnaast zit de kracht van het verhaal vooral in de dialoog: wanneer de hoofdpersoon en zijn nieuwe liefde op zoek zijn naar de werkelijkheid.
Want … bestaat dat? De werkelijkheid? Wat is echt? Heeft iedereen niet een andere werkelijkheid? Bevinden we ons in een simulatie? Zijn we maar poppetjes? Stel dat we bestuurd worden? Worden degenen die ons besturen dan ook weer bestuurd etc.? Is alles al een keer gebeurd? Zijn we er misschien altijd al geweest? En zo ja: waarom herinneren we ons dat dan niet? | 1pos
|
Een werkelijk prachtig boek heb ik in handen wanneer de postbode komt. Wauw dit boek roept erom, om gelezen te worden. Deze uitvoering heeft zoiets origineels.
De pakkende manier waarop het boek begint, maakt je gelijk nieuwsgierig naar meer. De eigenzinnige William Fawkes, pakt je in. Hij maakt je nieuwsgierig en heeft iets over zich wat gelijk in pakt. De Ragdoll slachtoffers, hebben ditzelfde effect. Toch is er iets waardoor je heel alert moet blijven in het begin, de vele personages en dan ook nog een hoofdinspecteur die iedereen van zijn team bijnamen geeft, zorgt ervoor dat je even opletten moet. Maar hier heb je wanneer je verder in het boek bent totaal geen last meer van. Het verhaal is te goed om je hieraan te storen.
Al snel zit je midden in het intrigerende verhaal van tijdsdruk, moorden, onverwachte wendingen en zelfs nog relationele ontwikkelingen welke je niet los laten. Het verhaal is indrukwekkend, maar heeft wel een bepaalde flow waardoor je alert moet blijven omdat er zoveel tegelijk gebeurd. Je gaat van het onderzoek naar de lichamen van het aan elkaar genaaide lijk, naar het onderzoek naar de dader en de zoektocht naar de slachtoffers op de lijst. Hierdoor moet je wel gefocust blijven, anders mis je net de clou!
“Elke lafaard kan gaan vechten wanneer hij zeker is van de overwinning; maar geef mij de man die het lef heeft te gaan vechten wanneer hij zeker is te verliezen”
Cole, zet in Ragdoll de personages sterk neer waardoor je een goed idee krijgt van de karakters van de personages, Wolf is een eigenaardige, vooral buitenissige en opmerkelijk karakter welke zijn eigen gang gaat. Door de manier waarop Daniel Cole hem heeft beschreven kost het geen moeite om je in te leven in het verhaal, ook Baxter, Edmunds, Simmons en Vanita geven het verhaal een extra dimensie. Of er meerdere boeken met deze personages komen, weet ik niet maar het zou mogen van mij.
Ragdoll is een Mustread.
Daniel Cole heeft een ijzersterk debuut neer gezet, hij zet je meerdere malen op het verkeerde been, zeker op het einde houd hij je in zijn greep, het wordt te spannend en je raakt flabbergasted over de twisten en de ontwikkelingen? Regelmatig dacht ik tijdens het lezen; “Nee, het zal toch niet!” Daniel Cole heeft het in zich om een groot schrijver te worden, (als hij dat niet al is!) eentje die zich kan meten met Harlan Coben, en James Patterson. Deze schrijver zal vanaf zijn eerste boek op menig lijstje komen te staan, deze schrijver wil je in de gaten houden
Voor dit boek kun je niet anders als 5 sterren geven, al hadden het er ook 6 mogen wezen.
Lieve Leesgroet Moon | 1pos
|
Een - voor Agatha Christie - ietwat ongewone opbouw: de verschillende hoofdpersonen worden via flashbacks uit het ik-perspectief aan de lezer voorgesteld en hun standpunt ten opzichte van de eerste overledene wordt verduidelijkt. In deel twee volgt dan de opbouw naar het hoogtepunt in de tegenwoordige tijd maar nog steeds vanuit het ik-perspectief. Dit loopt faliekant af met een tweede dode tot gevolg - dit keer is het duidelijk moord. Pas in het derde deel krijgen we de typische whodunit in Christie-stijl te zien. Origineel, onverwachte wendingen, iedereen is verdacht, geniale oplossing. Topper. | 1pos
|
Mijn prille jeugd bestond uit het lezen van geschiedenisboeken, natuurgidsen, atlassen en encyclopedieën. Saai zullen heel wat mensen waarschijnlijk denken maar voor mij was dit wegdromen in werelden ver van de onze. Reizen in mijn hoofd in het hier en nu en in het verleden, het ontdekken van nieuwe levensvormen, en andere omgevingen. Deze vakken werden later mijn lievelingsvakken op school.
Toen ik via een mail van Uitgeverij Signatuur las dat dit boek ging verschijnen heb ik onmiddellijk gereageerd voor een recensie-exemplaar.
Ik doe nog steeds aan ‘leunstoelreizen’. Computer op en rondzwerven op Google Earth. Zo ben ik al op ontelbare plekken geweest op aarde. Als juf leer ik mijn leerlingen over Rapa Nui, Paaseiland, voor de vrienden. Een afgelegen eiland met een heel vreemde historie. Ook Jules Vernes ‘Reis om de wereld in tachtig dagen’ maakt deel uit van mijn lesprogramma. De datumgrens komt dan aan bod en de eilanden die op de grens liggen. Het is dus niet vreemd dat ik dit boek gewoon moest lezen.
De cover is heel simpel en mooi. De atlas heeft een mooie ondertitel. ‘Vijftig eilanden waar ik nooit ben geweest en nooit zal komen.’ Dit boek is werkelijk een atlas met kaarten van de eilanden in. Maar tevens ook een roman. Judith Schalansky verzamelde over deze vijftig eilanden informatie. Verhalen die verteld zijn door mensen die het eiland bezocht hebben of door mensen die iemand kennen die er geweest is. Het zijn non-fictie verhalen, verslagen, feiten die tot een verhaal gemaakt worden zodat het ook weer fictie is. Ze heeft zelf niks verzonnen.
Het zijn eilanden die onbewoond zijn, onherbergzaam, of wel bewoond maar waar vreemde gewoonten heersen doordat ze zo afgelegen zijn en als het ware in een vacuüm leven.
Het boek start met een heel uitgebreid voorwoord over haar ervaring met atlassen en het is op een heel poëtische en grappige manier beschreven. Ze noemt met een lach het vingerreizen in een atlas een erotisch gebaar en de reliëf globe de pornografische tegenhanger. Verder vertelt ze over de cartografie en het wereldbeeld van de mens. Volgens mij zou Mercator dit graag lezen. Ze doet een poging om de cartografie tot de poëtische genres te laten rekenen en de atlas tot de schone letteren. De oorspronkelijke benaming van de atlas is ‘Theatrum orbis terrarum’ wat betekent ‘theater van de wereld’. Klinkt ook heel poëtisch.
De wereld wordt daarna in vijf zones verdeeld met elk een deel afgelegen eilanden. Sommige eilanden klinken mij bekend in de oren, anderen zijn helemaal nieuw.
Voor elk eiland trekt ze een dubbele pagina uit. De linkerpagina geeft informatie over de ligging, grootte, naam van het eiland, aan wie het eiland toebehoort, welke nationaliteit en de afstand tot andere eilanden of landen. Een tijdsbalk geeft aan wanneer het eiland ontdekt is en nog een aantal andere interessante data die van belang zijn voor het eiland. Daarna volgt een verhaal dat telkens anders is. Een reisverslag van een ontdekkingsreiziger, een gedicht, een verhaal over de vreemde gewoonten op het eiland. Verkrachtingen, kannibalisme, atoomproeven, geboortebeperking…
Op de rechterpagina staat een kaart van het eiland met de schaal bij. Een grijs eiland in de blauwe zee. Enkel kleurschakeringen van zwart over grijs naar wit. Hier aan daar staan bijzonderheden aangegeven zoals plekken die een naam gekregen hebben op het eiland of gebouwen die aanwezig zijn. De hoogte van een berg. Als het bewoonde eilanden zijn de steden en het wegennet netjes in geel aangegeven. Schalansky tekende zelf al haar kaarten.
Dit is een prachtig boek, meer dan een doorsnee atlas. Een atlas met een absolute meerwaarde. Ik ben vooral versteld van de manier waarop wij omgaan met die afgelegen eilanden. Hoe de mensen daar leven en hun eigen invulling gegeven hebben aan hun maatschappij en hoe die verschilt van de onze. Ook de tussenkomst van onze gewoonten op het leven op een afgelegen eiland. Wat doet het leven op een verlaten eiland met een mens. Kortom een boek dat aanzet tot denken, filosoferen over onze aarde onze tussenkomst als mens.
Een boek dat je vast neemt om weg te dromen naar een onbekend eiland om even helemaal van de wereld te zijn. Een uniek boek. Ik heb heerlijk genoten en ga het blijven doen. Bedankt uitgeverij Signatuur. | 1pos
|
Een spannend boek maar dan anders. Geen moord waarna een rechercheur deze na de nodige tegenslagen oplost, maar een zoektocht in heden en verleden met een dreigende en spannende ondertoon. Het boek is gebaseerd op het Bloedbad van Nanking in 1937, tijdens de Tweede Chinees-Japanse oorlog.
Een heel bijzonder boek dat zondermeer anders dan anders is. Knap opgezet en mooi uitgewerkt. Zeer gedurfd. | 1pos
|
Schrijfster Bregje Bleeker probeert het leven van haar moeder te beschrijven aan de hand van een vroege herinnering over hoe het eens was in 'Princenhagen' maar ze vertelt ook over haar eigen herinneringen.
Ze begint erover te vertellen als ze de reis naar 'de wereld zou rijden die van de wereld was afgesloten' in 1993.
Ze ondernam net als haar moeder vele jaren eerder 'de treinreis naar Moskou' de reis naar de landen 'achter het ijzeren gordijn'.
Op het station nemen ze afscheid: Eva en Bregje, haar dochter: 'Dat beeld vergeet ik niet, net als het verlangen naar wat niet had bestaan'.
Tegelijk is er een prachtig tijdsbeeld van de leefomstandigheden eerst in omgeving Breda later in Amsterdam, terug naar de jaren zestig en de flinke beroering daarna; 'de jaren tachtig, er was crisis en werkeloosheid en dat was elke avond op tv'.
Na de geboorte van de kinderen, de vele werkzaamheden van het echtpaar Bleeker is er de hoogste roem behaald:
‘Eva was achtenveertig toen ze hoogleraar werd’.
‘ze had toen al moeite om haar betoog goed op papier te krijgen’.
‘Hoe is het wanneer je lichaam én je geest je geleidelijk en tergend langzaam in de steek laten.
Het is een aandoenlijk en triest verhaal, het begin is zo veelbelovend, zo ontzettend levendig, langzaam ontstaat de ontzetting bij iedereen van het gezin, misschien wel het meest bij Eva zelf, ze voelt zich zo ontredderd en is er op die momenten zo alleen in.
De liefdevolle hulp van haar dochters, haar man is niet meer toereikend
Toch gaat Bregje nog samen met Eva winkelen of naar lunchrooms en terrassen over die tijd schrijft Bregje Bleeker: 'ik vond haar vertederend'.
Het is ontluisterend om te lezen hoe Eva tenslotte wordt ondergebracht in 'Verpleeghuis Polderburen', 'ze woonde in huisje veertien, dat was een afdeling voor 'jongeren' tot ongeveer vijfenzestig jaar'.
Ze zei: Breg, het is maar tijdelijk'.
Het gezin van Jacob en Eva was 'door haar ziekte verslagen, maar deelde het verdriet niet. Ze maakte ruzie over 'de duif van Picasso'.
Zo vochten ze allemaal een eenzaam gevecht met de slopende ziekte die Eva steeds verder aftakelde.
Bleeker schrijft het meest schrijnende te vinden dat 'ze weg wilde, naar huis wilde'.
'Eva is langzaam verdwenen'
'Ze is negenenvijftig geworden'
Ik heb ‘Eva’ met tranen in de ogen uitgelezen.
Bregje Bleeker heeft een prachtig ontroerend portret van haar moeder geschetst, zo levendig, zo mooi in de tijd geplaatst, zo actueel, zo sfeervol maar bovenal zo ontzettend liefdevol. | 1pos
|
Wat een zalig verhaal...
Toen ik in dit boek begon, had ik niet kunnen denken dat ik het zou dichtslaan met zoveel verlangen naar deel 2. Het begint heel kalmpjes, je valt in een scène die vrij klassiek lijkt - twee sparrende schildknapen. Maar al snel komt het verhaal op gang, en voor je het weet, word je meegetrokken in een avontuur.
'Avontuur' is zo'n woord dat vaak wordt gebruikt in de beschrijving van een verhaal, maar ik vind het bij dit boek écht op zijn plaats. Het doet me een beetje denken aan de eerste Rode Ridder-strips die ik als kind las en waar ik helemaal verslingerd aan raakte. Een écht avontuur, met een wereld die je dolgraag wil ontdekken, nieuwsgierig als Indiana Jones.
Je verveelt je geen moment in dit boek, en de schrijfster betrekt je subtiel steeds verder in haar kleurrijke wereld. Sluipers, vervloekte Fluisterbossen, graafschappen en revolutie... en als je denkt dat je wel weet wat je kunt verwachten, komt er toch nog een twist.
Ik wil méér! Laat deel 2 maar komen. (En heel stiekem ben ik ook al benieuwd of de cover daarvan net zo 'word-je -spontaan-verliefd-op' zal zijn. ) | 1pos
|
Ik ben er even tussenuit geweest. Het was een hele korte vakantie. Niemand heeft het gemerkt. Ik ben mijn huis ook niet uit geweest, maar toch heb ik een heuse interrail tocht gemaakt door Europa. Ik begon in Londen waar ik via Parijs, Amsterdam, München, Venetie, Florence en Madrid weer terug kwam. Ik bevond me in het gezelschap van een Engels gezin, de Petersens. Pa Douglas is wetenschapper van beroep en moeder Connie is meer van de artistieke kant. Een beter voorbeeld van tegenpolen die elkaar aantrekken kun je niet hebben. Hun 17-jarige zoon Albie was ook mee. Niet dat hij zat de wachten op een reisje met zijn ouders, maar hij had geen keus. Omdat hij na de zomer het huis uit gaat, wordt het leeg in huize Petersen. Connie heeft Douglas dan ook midden in de nacht verteld dat ze hem wil verlaten. Douglas wil koste wat het kost zijn huwelijk redden en organiseert een laatste vakantie voor het hele gezin in de hoop dat alles goed komt.
Degene voor wie bovenstaande situatie bekend voorkomt, weet dat ik het boek Wij heb gelezen van David Nicholls. Voor de overige lezers heb ik de volgende boodschap: lees dit boek!
Het verhaal wordt voornamelijk verteld door de ogen van Douglas. Douglas is wetenschapper, is heel precies en doet alles volgens het boekje. Zijn vrouw Connie is totaal het tegenovergestelde. Zij is chaotisch en houdt ervan om van de gebaande paden af te wijken. Ook hun zoon Albie lijkt meer van Connie te hebben dan van Douglas. Iets waar Douglas toch wat moeite mee heeft. Terwijl Albie graag van zijn hobby fotografie zijn werk wil maken, ziet Douglas hem liever in een 'echte' baan. De relatie tussen vader en zoon wordt er daardoor niet beter op. Naarmate de jaren vorderen is het ook voor Connie steeds duidelijker dat ze niet met Douglas als echtpaar verder wil. De twee hebben heel veel meegemaakt en Douglas wil zijn gezin graag bij elkaar houden.
De personages komen stuk voor stuk realistisch over. Douglas bedoelt het allemaal zo goed, maar Connie en Albie gooien ieder op hun eigen manier roet in het eten. Het heden wordt afgewisseld met het verleden. Je komt te weten hoe Douglas en Connie elkaar hebben leren kennen en hoe zij hun roerige leven hebben gedeeld. Het zijn korte hoofdstukken, waardoor er vaart in het verhaal blijft zitten. Het is een verhaal met een humoristische kant, maar ook een ontroerende. Het verhaal is zo goed geschreven, dat je ook echt mee leeft met iedereen.
Daarnaast neemt Nicholls je ook echt mee op roadtrip door Europa. In veel van de steden die het gezin aan doet, ben ik zelf ook geweest. Met de kunst in de verschillende musea heb ik dan wat minder. Maar het is allemaal zo beschrijvend geschreven, dat je het echt voor je ziet. Ook als je er nooit geweest bent. Ik weet nu bijvoorbeeld precies hoe Venetië eruit ziet. Je bent echt even weg. Het is allemaal heel gedetailleerd geschreven, maar het wordt nergens langdradig. Het leest als een feelgood film. Dit boek zou overigens niet misstaan als boekverfilming.
Wij is een boek waar je alleen maar van kunt houden. Het is humoristisch en ontroerend tegelijk. Een heerlijk feelgood boek. | 1pos
|
Het leven van Harm en Ellen Kaakmans neemt een dramatische wending wanneer hun zesjarige zoontje Colin spoorloos verdwijnt. In de jaren daarna proberen zij zich, tezamen met hun dochter Christina, krampachtig staande te houden. Dat lijkt echter niet te lukken.
Christina, inmiddels achtentwintig, raakt verslaafd aan drugs ten gevolge van haar schuldgevoel, vader Harm begraaft zich in zijn werk en zijn vrouw Ellen ligt dagenlang achtereen met migraine in bed. Heeft Ellen werkelijk migraine of is er iets anders aan de hand? Christina onthult stukje bij beetje haar moeders ‘geheim’, maar kan ze de situatie ook keren of wordt ze er in meegesleurd?
“Voor het eerst komt de mogelijkheid in me op dat mijn moeder zichzelf niet had verwond laatst, maar dat iemand anders dat heeft gedaan. Een koude rilling loopt over mijn rug bij het idee en ik moet mijn best doen om niet te huiveren.”
Een heftige psychologische thriller van deze Geraeds. Zij heeft het vermogen haar lezers direct te boeien en deze aandacht vast te houden tot aan de laatste pagina. Haar schrijfstijl is vloeiend en qua sfeer uitstekend passend bij het verhaal. Die sfeer is haast bizar te noemen en daarmee onderscheidt Geraerds zich van mening andere thriller.
“En dan ziet ze hem. Hij staat met zijn enge dunne armen in een vuilcontainer te graaien, met de traagheid die ze zo goed van hem kent. De traagheid die haar zo’n angst aanjaagt elke keer als hij op haar af komt.”
Geraeds weet haar personages prima te karakteriseren. Vooral Ellen en Christina komen heel goed uit de verf. Haar dialogen zijn heel natuurlijk en bevatten nergens informatie die niet in een dialoog thuishoren. Een kunstgreep waar sommige auteurs zich nog wel eens van willen bedienen.
De opgetekende gedachten en stemmen die zich afspelen in het hoofd van Christina, geven het verhaal nog verdere diepgang en de bijzondere constructie waarbij alleen de hoofdstukken van Christina in de eerste persoon zijn geschreven brengt een fijne variatie in het geheel.
Kortom, een onderscheidende en uiterst spannende psychologische thriller!
Over de auteur
Geraeds (1981) schreef reeds op zeer jonge leeftijd haar eerste gedichtjes. Op haar 15e begint ze aan haar eerste (jeugd)boek Achtervolgd door de Dood, dat ze in 2005 in eigen beheer uitgeeft onder het pseudoniem Jayda Rosa. Ook liet ze in dat jaar een bundel met gedichten drukken.
Na de middelbare school volgt Geraeds de lerarenopleiding Engels en werkt enkele jaren als docente op een middelbare school. Daarna gaat ze als boekhouder aan de slag. In haar vrije tijd blijft ze echter schrijven.
Inmiddels is Geraerds fulltime met schrijven bezig. Ze is in 2011 een eigen bedrijf gestart: Tekstbureau Charizma, volgde de opleiding voor Docent Creatief Schrijven aan de HVA en geeft cursussen creatief schrijven.
Uitvoering
Uitgeverij Kramat
ISBN: 9789462420984
Paperback, 262 pagina’s
Over Hanneke Tinor-Centi
Hanneke Tinor-Centi (1960), eigenaar van HT-C Communicatie en Marketing, literair agent, boekmarketeer en recensent.
http://ht-c-communicatie.nl/ | 1pos
|
Met dank aan uitgeverij Aspekt voor dit recensie-exemplaar
Korte inhoud
Esther en Kristinia zijn tweelingzussen en binnenkort zullen zij hun zeventigste verjaardag vieren. Kristinia bereidt haar eigen solo vioolconcert voor dat ze op haar verjaardag wenst te geven. Tijdens de voorbereidingen voor dit concert blikt ze terug op het verleden, maar ook haar zus Esther denkt na over het verleden.
Esther en Kristinia zijn geboren tijdens de oorlogsjaren in een muzikaal gezin. Als tweelingzusjes is hun leven gelijklopend, zelfde school, zelfde vriendjes, … tot het tijd is waarop zij elk een muziekinstrument mogen kiezen.
Esther kiest voor de cello en blijkt al snel een natuurtalent te zijn. Haar ouders zijn dan ook trots op haar en sturen haar naar speciale scholen waar ze haar muziektalent verder kan ontwikkelen. Uiteindelijk wordt Esther een wereldberoemde muzikante en heeft ze alles wat haar hartje verlangt, een liefhebbende echtgenoot, minnaars, succes, … maar dan slaat het noodlot toe.
Kristinia kiest voor de viool, ze speelt goed maar niet subliem zoals haar zus Esther. Ze verandert niet mee naar de dure school waar Esther naartoe mag maar blijft op dezelfde school. Hier scheiden dus de wegen van de zusjes. Ze leren andere mensen kennen, muziek is voor Kristinia niet het belangrijkste. Hoewel hun wegen gescheiden zijn, zijn ze er nog steeds voor elkaar wanneer de nood het hoogst is, of…bedriegt de schijn?
Niet alleen in het leven blijken beiden een andere weg ingeslagen te hebben ook op persoonlijk vlak blijken ze tegenpolen te zijn geworden. De lieve Kristinia met haar zachte karakter die altijd klaar staat om anderen te helpen, volgt meer haar gevoel en is niet carrièregericht. Esther is ‘de’ ster van de familie, dominant en egoïstisch precies het omgekeerde van Esther.
Conclusie
Wat was ik verrast door dit boek. Laat jullie zeker niet misleiden door de korte inhoud en de achterflap zoals ik deed. Dit is niet een boek die ik zo maar zelf zou oppikken en kiezen om te lezen, integendeel… maar nu ik het wel heb gelezen ben ik toch wel tevreden dat ik het heb gedaan. Want het is toch wel een bijzonder verhaal met vele dubbele bodems.
Het boek bestaat uit verschillende delen, chronologisch vertelt de auteur vanaf de oorlogsjaren, toen Kristinia en Esther nog baby’s waren hoe ze opgroeien tot volwassenen. Tussen deze verschillende hoofdstukken laat zij ook afwisselend Esther en Kristinia aan het woord die nu bijna zeventig jaar zijn en hoe zij naar hun verleden terugkijken. Door de twee hoofdpersonages zelf af en toe aan het woord te laten leert men hen als lezer ook zeer goed kennen. Je krijgt zeker sympathie voor de lieve Kristinia, die voor iedereen klaar staat en met Esther zal je zeker geen medelijden hebben wanneer het noodlot toeslaat. Er komen heel wat thema’s aan bod zoals echtbreuk, syndroom van Down, egoïsme, adoptie, liefde, … soms lijkt het wel alsof de auteur te veel thema’s wil aankaarten maar dit stoorde mij niet.
Let wel het boek werd voor het eerst uitgegeven in 2015 en speelt zich ook dan af, de zussen werden in 2015 zeventig jaar. Een aandachtige lezer houdt dit best in het achterhoofd want anders kan het wat verwarrend overkomen: het boek speelt zich in het heden af, ze worden zeventig en toch hebben ze de oorlog meegemaakt.
Victoria Schuurman schrijft op een eenvoudige wijze en gebruikt klare, duidelijke taal. Daarom zou het zeker ook passen als schoollectuur (vanaf 14-15 jr). De auteur vertelt het verhaal op een wijze waarop het moeilijk wordt dit boek opzij te leggen, je wilt echt wel weten waarom Esther geen cello meer speelt, waarom zij is hoe zij is, etc… en het zet je af en toe aan het nadenken. Het einde van het verhaal is bovendien verrassend, had ik niet zien aankomen. Van mij krijgt dit boek dan ook 3,5 sterren. | 1pos
|
Ik klem mijn handen om de thermoskan, ook al is de warmte van de thee allang vervlogen in de ijzige lucht. Mijn spieren spannen zich krampachtig samen tegen de kou. Als er nu een roedel wilde honden opduikt, is de kans klein dat ik in een boom kan klimmen voor ze me aanvallen. Eigenlijk moet ik opstaan, rondlopen, mijn stijve ledematen losschudden. Maar in plaats daarvan blijf ik zo roerloos als de rots onder me zitten, terwijl de dageraad langzaam het bos verlicht. Tegen de zon kan ik niets beginnen. Ik kan alleen maar machteloos toekijken hoe ze me een dag in trekt waar ik al maanden tegen opzie. (blz. 6)
Dit is het tweede deel van de serie De hongerspelen. Katniss en Peeta hebben de hongerspelen overleefd. Ze gaan het hele land door om als overwinnaars aan het volk getoond te worden. Ze merken dat er onvrede heerst onder de mensen. Er begint een opstand tegen het Capitool.
Lees de rest van mijn recensie op Ikvindlezenleuk | 1pos
|
Als je het boek ziet, word je al vrolijk: een en al roze, zomers en gezellig…. Totdat je in een heel fijn lijntje de omtrek van een revolver ziet met daar overheen in dikke zwarte lettert: Op jacht. De kaft straalt precies uit het wat het boek is: een luchtige chicklit en een spannende thriller inéén. Kan dat? Ja hoor, Rhonda Pollero bewijst het!
Maak kennis met Finley Anderson Tanner, koopjesjaagster, charmante blonde verschijning en ongemotiveerde juridisch assistente op een advocatenkantoor. De grote baas schuift een klant op haar af: mevrouw Stacy Evans, een rijke weduwe. Haar man Marcus is omgekomen bij een ongeluk. Dat zegt iedereen: de politie, de lijkschouwer, de getuigen van het ongeluk en toch is mevrouw Evans ervan overtuigd dat haar man is vermoord.
Finley gaat samen met de sexy privé-detective Liam McCarrity op zoek naar de oorzaak van de dood van Marcus Evans. Hij blijkt niet de enige dode te zijn: de afgelopen maanden zijn nog een paar mannen verongelukt. Liam en Finley ontdekken een connectie tussen hen: ze hebben allemaal in de jury gezeten bij het proces tegen een chirurg die is aangeklaagd wegens wanprestatie. Maar de chirurg is van alle blaam gezuiverd en vrijgesproken, dus hij heeft geen enkele reden zijn juryleden te vermoorden. Toch?
Finley raakt steeds meer overtuigd van het feit dat de verongelukte mannen wel degelijk zijn vermoord en probeert tussen allerlei perikelen door – het weerstaan van de steeds grotere aantrekkingskracht van Liam, de problemen met haar moeder die op jacht is naar haar zoveelste echtgenoot, het in de achterwerk gebeten worden door waakhonden, het op non-actief gesteld worden door haar baas en anonieme bedreigingen – te achterhalen wie de moordenaar is….. en waarom de dode mannen vermoord zijn.
Ik heb het boek met heel veel plezier gelezen. Het is hilarisch, vermakelijk en ook het thrillerdeel komt goed tot zijn recht. De plot wordt goed opgebouwd en hoe verder je leest hoe meer je tot de overtuiging komt dat Finley wel maf is maar zeker niet gek. Er loopt een moordenaar rond, maar wie is dat? Af en toe wordt het een beetje ongeloofwaardig, bijvoorbeeld wanneer Finley laat op de avond, na zich eerst angstig schuil te hebben gehouden voor haar anonieme bedreiger, besluit een kijkje te nemen op het afgesloten garageterrein waar de auto van Marcus Evans heen is gesleept……
Elk hoofdstuk begint met een toepasselijke spreuk, zoals: ‘Achter elke geweldige oplossing, schuilt een nog groter probleem’ en ‘Denk altijd na voordat je iets doet – denk eerst altijd héél goed na’. Leuk boek, spannend boek en ik hoop dat Rhonda Pollero nog meer Chicks&Crime gaat schrijven! | 1pos
|
Richting het kwaad is deel zes in een serie over rechercheur Thomas Andreasson en zijn jeugdvriendin Nora Linde. Het boek snijdt actuele thema’s aan. Toenemende vreemdelingenhaat, een partij die inperking van vluchtelingen op de politieke agenda heeft staan en een vechtscheiding met vergaande gevolgen voor een kind.
Deze onderwerpen spelen zich af tegen de lieflijke winterse achtergrond van de Zweedse scherenkust in Sandhamn. Viveca Sten zorgt met haar prettige schrijfstijl voor een aantal zeer aangename leesuren. Het wordt nergens echt spannend maar deze boeken lezen gewoon heerlijk weg en zorgen voor pure ontspanning.
Een journaliste die veel schrijft over politiek gevoelige onderwerpen vindt op kerstavond een twijfelachtige dood. De volgende dag wordt ze dood in de sneeuw aangetroffen. Voor Thomas en zijn team geen Kerst maar hard werken tijdens de feestdagen. Lange tijd lijkt de zaak redelijk gemakkelijk op te lossen maar op het eind komt er een twist in het verhaal die zorgt voor een verrassende ontknoping.
De hoofdstukken zijn kort, de schrijfstijl is boeiend en dat maakt dat je het boek snel uit hebt maar dat ook je aandacht vastgehouden wordt. Het verhaal van collega Aram die zelf een vluchteling is geeft het boek een meerwaarde. De verhaallijn van Alice is eveneens schrijnend, misschien had deze iets meer uitgediept kunnen worden. Daarentegen is de rol van Nora in de huidige vorm misschien overbodig, het voegt niet zoveel toe. Maar als je de andere delen hebt gelezen snap je ook dat Nora toch een rol in het geheel moet krijgen. Maar wellicht is het een voorproefje van wat ons te wachten staat in deel zeven.
Misschien is Sten niet de ‘Grand Lady’ onder de thrillerauteurs maar door haar plezierige manier van schrijven krijgt dit boek van mij toch vier sterren. Actuele onderwerpen, de eerder genoemde schrijfstijl maakt dat deze serie voor mij toch steeds een plezier is om te lezen. | 1pos
|
Soms kan perfectie helemaal niet zo perfect zijn als het iedereen doet lijken. In dit boek lees je over het perfecte huwelijk dat uitdraaide in de perfecte leugen.
Het boek is geschreven door de Frans-Ierse B.A. Paris. Ze heeft tot nu toe nog maar twee thrillers geschreven, maar beide waren ze meteen een schot in de roos. Haar boeken gaan kort samengevat over emotionele mishandeling binnen een relatie. ‘Achter gesloten deuren’ is haar debuut, waarmee ze meteen bekend werd als schrijver. Het boek gaat over Jack en Grace, een net getrouwd koppel dat op huwelijksreis gaat. Wanneer ze aankomen in Thailand veranderd het leven van Grace drastisch als ze te weten komt dat Jack helemaal niet de echtgenoot is waarvan ze zo gedroomd had. Hij blijkt een goed-voorbereide psychopaat te zijn die Grace op elke stap dat ze wil zetten, zal voor zijn.
Iets wat ik goed vond aan het boek was de schrijfstijl. De schrijfster gebruikte gemakkelijke zinsbouw en zeer weinig moeilijke woorden waardoor het boek echt niet moeilijk was om te lezen. Het vertelperspectief was ook altijd vanuit dezelfde persoon, wat het ook makkelijker maakte je op het verhaal te focussen en dat je niet altijd moest nadenken over wie het nu eigenlijk ging. Wat ik het beste vond aan het boek was de structuur. De schrijfster sprong altijd over van heden naar verleden, dit deed zij om dingen die in het heden gebeurde uit te kunnen leggen in het verleden. Het bracht ook afwisseling in het verhaal, waardoor het lezen leuk bleef. Ook wist de schrijfster er telkens een cliffhanger in te brengen zodat je ernaar hunkerde om verder te kunnen lezen in diezelfde tijdsperiode. De schrijfster wil volgens mij zeggen dat je niet altijd je eerste indruk moet geloven, er kan altijd iets heel anders aan de hand zijn dan wat je eerst dacht. Het kan een misleidend iets zijn waardoor het moeilijk is om hierdoor te kijken. Dit heb ik nu zelf ook wel uit het boek geleerd dat je niet altijd moet geloven wat je ziet, maar dat je dat moet proberen te doorprikken verder te kunnen kijken dan het oppervlakkige. Het boek is bedoelt voor iedereen dat een beetje van spanning houdt en er ook oud genoeg voor is.
Ikzelf vond het een goed boek. Niet enkel de schrijfstijl, de structuur,… zaten goed, maar ook de verhaallijn. Om te beginnen zijn thrillers mijn favoriete genre en zeker als ze goed zijn opgebouwd. De schrijfster schreef in het begin over hoe gelukkig het koppel Jack en Grace was. Het was zo geloofwaardig dat ik begon te twijfelen of dit echt wel het koppel was waarover het verhaal zou gaan, totdat uiteindelijk Jack zijn ware aard liet zijn. Naarmate het verhaal vorderde, ging de spanning ook de lucht in. Ze zocht andere oplossingen die steeds gevaarlijker werden en voor de lezer dus ook spannender. Alles moest in het geheim dus de angst om betrapt te worden zorgde ook voor veel spanning. Je werd zo meegesleept in het verhaal dat het soms ook frustrerend was, omdat je wist dat er niets aan te doen viel. Het is gewoon oneerlijk om geen macht of inspraak te hebben en dat bracht de schrijfster ook goed over. Ik vond het in het begin wel moeilijk om echt in het verhaal te komen omdat er lang niets ergs gebeurde tussen hen, maar uiteindelijk werd het dan wel duidelijk waarom er nog geen spanning was tussen Jack en Grace want dit hoorde natuurlijk allemaal bij zijn plan.
Dit boek is absoluut een aanrader zodat je het achter gesloten deuren in stilte en in één keer kan uitlezen. | 1pos
|
Joe Hill (4 juni 1972) is een pseudoniem van Joseph Hillstrom King, tweede zoon van Stephen en Tabitha King. Zijn eerste boek bestond uit een verzameling korte horrorverhalen waarmee hij meteen in de prijzen viel, waaronder de prestigieuze Bram Stoker Award. Zwart hart was zijn eerste horrorthriller, gevolgd door Hoorns. Nosferatu (oorsponkelijke Engelstalige titel: NOS4A2) is de derde en tot nu toe meest succesvolle.
“Iedereen leeft in twee werelden. In de eerste plaats de echte wereld (…) en daarnaast ook in de wereld in zijn of haar eigen hoofd. Een innerlijk landschap, een wereld van gedachten. Krachtige creatievelingen kunnen het stiksel tussen die twee werelden doorsnijden en ze bij elkaar brengen.”
Zo omschrijft een van de personages in Nosferatu wat er aan de hand is met Victoria “Vic” McQueen. Zij is een van die krachtige creatievelingen. Haar twee werelden brengt ze samen middels een overdekte brug, waar ze alleen maar overheen hoeft te rijden om te komen waar ze zijn wil, meestal om verloren spullen terug te vinden. Maar Vic is niet de enige met die gave. Ook Charles Talent Manx kan de werkelijke wereld koppelen aan de wereld in zijn hoofd. Kerstland is zíjn innerlijke landschap, waar hij kinderen in zijn Rolls-Royce Wraith uit 1938 met kenteken NOS4A2 naartoe brengt die in zijn ogen door hun ouders opgevoed worden voor het ongeluk. In zijn Kerstland hoeven die kinderen niet bang te zijn, zullen ze altijd vrolijk en gelukkig zijn. Echter is er nooit een kind teruggekeerd. De enige die dat wel doet, is Vic. Door haar ontsnapping wordt Manx opgepakt en opgesloten in de Federale gevangenis Englewood in Colorado, waar hij uiteindelijk overlijdt. Of toch niet? Zijn lichaam, waarop inmiddels autopsie is verricht, verdwijnt uit het mortuarium en vanaf dan is de nu volwassen Vic haar leven niet meer zeker, want Manx wil wraak. En die wraak hoopt hij te krijgen door Vic haar dierbaarste bezit af te nemen: haar zoon Wayne.
Wat het meest opvalt aan Nosferatu is de vloeiende schrijfstijl waarmee Joe Hill de lezer aan zich weet te binden. En niet alleen de schrijfstijl is vloeiend, ook de hoofdstukken lopen van tijd tot tijd in elkaar over, wat een apart effect teweegbrengt. Lijkt het eerst alsof er een stuk tekst is weggevallen, daarna snap je de bedoeling en kun je het waarderen, of niet.
In de eerste (krappe) helft van het boek lezen we hoe het Vic in haar jeugd vergaat. Hoe ze ontdekt dat ze op haar fiets – een Raleigh Tuff Burner – over de overdekte brug kan rijden naar plaatsen waar ze alleen maar aan hoeft te denken. En hoe ze terechtkomt bij Manx en aan hem ontsnapt. Daarna komen we te weten van Manx’ dood en zijn verdwijning uit het mortuarium. Vanaf dat punt wordt het moeilijk om te stoppen met lezen. De karakters in het boek zijn zo levensecht, de sfeer is zo voortreffelijk neergezet, dat het bijna verslavend werkt. Je móét doorlezen om erachter te komen hoe het verder gaat met Vic, Wayne, Manx en de rest van de gemêleerde personages die je leert kennen. En dat is toch wel een belangrijk criterium voor een goed boek: dat je je als lezer helemaal verliest in het verhaal.
Hier en daar zijn er een paar flinterdunne raakvlakken met het werk van Joe’s vader te ontdekken. Zo wordt de Shawshank gevangenis terloops genoemd en komen er puntjes naar voren die rechtstreeks uit De Donkere Toren komen. Dat Joe Hill verder niet hoeft te leunen op zijn wereldberoemde vader blijkt wel uit zijn tomeloze verbeeldingskracht, die door het hele boek heen niet uitgeput lijkt te raken en pas goed tot uiting komt in de grand finale, als de onvermijdelijke interactie tussen Vic en Manx plaatsvindt. Berg je dan maar voor de wonderlijke, bijna sprookjesachtige, maar tevens gruwelijke fantasie die van de bladzijden spat.
Nosferatu is een boek dat je ofwel helemaal geweldig vindt, ofwel volledig verafschuwt. Ben je echter een liefhebber van een spannend verhaal met een vleugje horror, een heleboel fantasie, en heerlijke droge humor, dan kom je met dit boek zeker niet bedrogen uit. Sterker nog: zet het dan meteen maar op je lijstje snel aan te schaffen must-reads. | 1pos
|
Een ruim half jaar na het debuut “Ontspoord” komt Rick Gemma met hun nieuwe roman: Bloedband.
Rick Gemma is het pseufdoniem van Katrien Dierick, Hans van Gemert en Dana Martens.
Dit trio leerde elkaar kennen via blogsite Yoors, waar ik ook lid van ben, en de drie auteurs met veel plezier volg. De auteurs schrijven om de beurt ieder één a4, wat uiteindelijk resulteert in een roman.
Enthousiast over ontspoord bestelde ik onmiddellijk dit tweede deel, deze keer bij Hans van Gemert, het is een dingetje van mij dat ik mijn boeken graag gesigneerd wil hebben, en Dana’s handtekening staat in deel 1, een volgend deel overweeg ik bij Katrien te bestellen.
Bloedband is een 239 pagina’s dikke roman. Door de sepia kleurstelling wordt het snel duidelijk dat het verhaal je mee zal nemen naar het verleden. Ook dit boek is gedrukt in een vrij groot, en gemakkelijk leesbaar lettertype.
De 40 jarige Martin Klein is als jonge jongen geadopteerd door Sonja, met wie hij een moeder-zoon-band heeft opgebouwd. Dan ontvangt hij een briefje van zijn biologische moeder, waarin ze hem vraagt naar haar toe te komen, omdat ze hem de waarheid wil vertellen.
Aangekomen bij zijn ouderlijk huis vindt Martin een bebloed mes, maar niet zijn biologische moeder.
Vanaf dat moment start een spannend, en emotioneel verhaal.
Tegelijkertijd lees je over Martin’s vrouw, Paulien, die nooit een fijne band heeft gehad met haar schoonmoeder, en die op zijn verzoek niet mee is gegaan naar de ontmoeting.
Vanaf de eerste pagina sleept het schrijverstrio je mee naar het neerslachtige dorp waar Martin opgroeide. Je ziet bijna de gordijntjes bewegen, je voelt de uitgestorvenheid van het geheel.
Met regelmaat liep tijdens het lezen het kippenvel over mijn lichaam, dit door de aangrijpende manier waarop gebeurtenissen beschreven zijn.
Ik leefde mee met Martin, voelde bijna zijn pijn en verdriet. Aan bepaalde personages had ik direct een grondige hekel, anderen sloot ik in mijn hart.
Bloedband maakt duidelijk waar het in het leven om draait, wat er kan gebeuren in een mensenleven, en dat valt niet altijd mee.
Waar ik in het vorige boek van Rick Gemma delen herkende als geschreven door de individuele auteurs, was dit in deze roman nauwelijks merkbaar, het voelt alsof de auteurs bijna zijn samengesmolten tot één persoon. Mijn complimenten aan de auteurs hiervoor!
Ik las bloedband uit in twee dagen, eenmaal begonnen is het lastig het boek weg te leggen.
Ik heb begrepen dat er gewerkt wordt aan een derde boek, het zal je niet verbazen dat ik ook dit zal bestellen zodra dit mogelijk is.
https://y.is/PX4TV | 1pos
|
Een kostelijk boekje met 40 vrolijke, compleet gekscherende , maar ook serieuze columns en gedichten. Het gedicht van De Dood vond ik één van de mooiste en aan de andere kant meest serieuze gedichten die in lange tijd gelezen heb. Het is een prima boekje om iemand cadeau te geven, maar het is ook een kostelijk boekje om meermaals te lezen! Chapeau, Martine. | 1pos
|
Ik vond het fascinerend en boeiend om te lezen. Hoe de schrijver je meeneemt in het verhaal is prachtig. Zeker de moeite waard om te lezen! | 1pos
|
Dit is een mooi Feel Good boek. Je wordt meegenomen in de zoektocht naar de roots van de geadopteerde dochters. Je wordt heel nieuwsgierig en dit gevoel blijft tot het eind. Mooi ook dat er ook iets van de achtergrond van het betreffende land wordt meegenomen in het verhaal. | 1pos
|
Dit is nu toch ook weer zo'n serie die als je er eenmaal aan bent begonnen je niet meer loslaat.
Wat mij betreft mag Markus Heitz zich scharen onder het gezelschap van Robbin Hobb en Terry Goodkind.
Hoe meer delen hoe beter, ook in "De triomf van de dwergen" ben je al snel zo diep verzonken dat het boek in no time alweer uit is.
Met de terugkeer van Tungdil Goudhand maar ook de andere welbekende karakters voel je je al snel weer vertrouwd en hoewel het cru klinkt wordt je bijna blij dat de veiligheid nog lang niet behaald is, want hierdoor worden er vele avonturen beleefd.
Er is al veel over geschreven en ik kan het alleen maar bevestigen, een verhaal vanuit het oogpunt van de dwergen geeft toch een uniek perspectief waar ook de humor zeker een belangrijke rol speelt maar waar de onverzettelijkheid veelal tot de overwinning leidt. | 1pos
|
Paul Baaijens (1989) is gefascineerd door het Engelse voetbal. In 2006 zag hij samen met zijn vader voor de eerste keer een voetbalwedstrijd in Engeland, daar is zijn liefde en fascinatie begonnen. Zijn schrijversdebuur maakte hij bij de Arbeiderspers.
In Matchday! Vertelt hij uitgebreid over zijn ervaringen en belevingen met het Engelse voetbal. De speciale vriendschappen in en rond het stadion, die je enkel vind in de voetbalwereld. De goede en slechte tijden van verschillende bekende voetbalclubs. Ook verteld hij over hooliganisme en hoe de echte Engelse voetbalsupporters erover denken. Wat ook erg boeiend wordt beschreven is de geschiedenis van zon voetbalclub en de trots die ermee gepaard gaat.
TrEen prachtig quote uit het boek, komt van Mick Greenaway (1945-1999), wellicht de bekendste Chelsea-supporter aller tijden:
..." I believe matches are won 90 % on the terraces by giving encouragement. "...
Matchday! is een aanrader voor alle voetbalfans, in het bijzonder degenen die van het Engelse voetbal en hun geschiedenis en tradities. Ook voor minder grote fans is het een fijn boek om te lezen, dan is het alleen wat moeilijker doorkomen. | 1pos
|
De hoge verwachtingen worden niet helemaal waargemaakt. Daarvoor ligt de symboliek er te dik bovenop en heeft het net een paar herhalingen teveel. Toch is het een buitengewoon aangrijpend werk over hoe goed en kwaad verbleken bij de massaliteit en de vernietigende kracht van de eerste wereldoorlog. Het heeft een mooie rustige opbouw die uiteindelijk naar een grandioos slotstuk leidt. Bij nader inzien ga ik omhoog met mijn stem. Het heeft een moeilijk te doorgronden poëtische schoonheid in hoe het plattelandsleven in afwachting van de op handen zijnde verwoesting, weergeeft. De meeste werken gaan over de tragiek van de oorlog zelf, maar hier wordt zeer treffend een artistieke impressie gegeven van de sfeervolle momenten die eraan vooraf gingen. Letterlijk de stilte voor de storm. Zo komt de uiteindelijke algehele destructie nog pijnlijker aan als iets wat alle mogelijke verbeelding te boven gaat | 1pos
|
Ik zelf vond het een heel goed boek, Leest lekker weg en je blijft ook echt geboeid in het verhaal. Het is inderdaad wel lastig lezen met de afkortingen CIA, GEM e.d. | 1pos
|
Een debuut. En nog een knap ook.
Een geheim telefoongesprek tussen twee groten der aarde. Lap. Het orgelpunt van het boek al dadelijk in de picture op de achterflap. Dat had niet gemoeten, het haalt de spanning enigszins weg. Gelukkig is de omkadering en de inhoud al niet dadelijk verklapt en valt er toch nog een en ander te ontdekken voor de lezer dan toch. De spelers weten uiteraard van niets en kunnen helemaal voluit gaan om de dingen die gebeuren een plaats te geven.
Dit even terzijde want zodra je aan het lezen bent, vergeet je die flap en kun je genieten van het verhaal. Een verhaal met een plot die er helemaal staat. Er zijn wel wat personages en uiteindelijk twee hoofdrolspelers. Het is dus even opletten geblazen. Joshua Lambert is hoofdrolspeler numero uno. En dat lezen we uiteraard ook in de korte inhoud. Een normale mens, werkend als IT'er, geen relatie voor het moment en zijn grootmoeder is zijn enige directe familie. Hoofdrolspeler twee is Douglas Schermerhorn, een bijna gepensioneerde maar niet zo geliefde medewerker van de AIVD, de Nederlandse geheime dienst. Nolet is er helemaal in geslaagd om zijn personages een zeer menselijk gezicht te geven. In beurtelingse hoofdstukken wisselt het perspectief tussen deze twee personages, en soms ook al eens andere. Het is niet dadelijk altijd even duidelijk wie op dat moment aan het woord is en de vele andere personages met wisselende nationaliteiten en rare namen maken het er niet gemakkelijker op. De personages zijn ook niet altijd wie ze lijken te zijn. Nolet durft de lezer alsook zijn personages zelf, al eens op het verkeerde been te zetten.
Uiteindelijk is het wel zo dat vooral het verloop van het verhaal primeert. De historische feiten kloppen, het gevoerde gesprek waar het verhaal om draait is echter een literaire vrijheid, de auteur bevestigt dit in zijn verantwoording. Het is de reden waarom de dingen gebeuren zoals ze gebeuren in het boek en maakt van het boek een coherent verhaal. De gestage weg naar de ontknoping is een mooi proces om te volgen.
Zoals gezegd een heel erg goed verhaal. Nolet heeft het dan ook nog gebracht met veel flair. Humor is er af en toe ook en dat vergroot het leesplezier alleen maar.
Versleuteld is een debuut dat er absoluut mag wezen, Nolet heeft heel wat in zijn mars. Hopelijk kunnen we uitkijken naar volgende boeken van zijn hand. | 1pos
|
Met haar nieuwste boek Blow-up neemt Belinda Aebi (voorlopig?) afscheid van haar Gentse geesteskinderen, rechercheur Maud Gelderman en haar team. Haar zevende misdaadroman, of is het een thriller, is anders dan anders want deze is op een opvallende manier neergezet. Je weet onmiddellijk wie de schuldige is, zelfs vooraleer rechercheur Gelderman aan haar opdracht begint. Dergelijke verhalen neerschrijven is geen eenvoudige opdracht, je moet als thrillerauteur immers de spanning en spanningsopbouw nauwgezet in de gaten houden.
Vanuit een uitkijkpost spot en fotografeert Saskia dieren. Deze amateurfotografe is tijdens het nachtelijke spotten samen met haar vriend Ruben getuige van een ongeval, waarbij sprake is van vluchtmisdrijf en het aangereden meisje voor dood wordt achtergelaten. Met een automatische reactie maakt ze hiervan foto’s, na de blow-up (!), de uitvergroting van deze foto’s, stelt ze tot haar verbijstering vast dat ze de gevluchte aanrijder herkent. Hij is een bekende topman uit de mediawereld. Saskia besluit om niet naar de politie te stappen, maar de schuldige te chanteren. Tegen de wil van haar vriend in. Ruben gaat als proefpersoon naar het UZ Gent om daar gedurende een week een nieuw geneesmiddel uit te testen.
Hoe een jeugdtrauma jaren later nog tot uitbarsting komt en kan leiden tot verschrikkelijke gebeurtenissen. Hoe een hechte vriendschap tussen twee mensen evolueert, nadat één van die twee een grote fout heeft gemaakt. Het laatste thema uit het boek behandelt de digitalisering in de medische wetenschap. Een wel erg beangstigende vaststelling!
Belinda Aebi wordt nog steeds ondergewaardeerd, onderschat door veel thrillerlezers in Vlaanderen en Nederland. Volkomen onterecht! Deze auteur beschikt over een bijzonder vlotte pen waarmee ze in een vloeiende taal een spannend en boeiend verhaal weet neer te zetten. Zonder franjes geeft ze haar verhaal weer; korte dialogen en een erg toegankelijke schrijftaal zijn haar troeven. Uitermate geschikt voor een zeer ruim lezerspubliek. Het politieonderzoek is ondergeschikt aan de andere verhaallijnen. Het plot is niet echt ingewikkeld, het is echter wel keurig uitgetekend. Vakwerk. Zoals in haar vorige boeken heeft Aebi ook nu weer haar vertrouwde seriepersonages niet erg diep uitgewerkt. Precies alsof ze in haar hoofd al afstand heeft genomen van het rechercheteam van Maud Gelderman. Dit heb ik echter niet als een storende factor ervaren; het zijn de andere hoofrolspelers in Blow-up die centraal staan en waarbij flink wat emoties worden opgeroepen. De onderwerpen vloeien harmonieus in elkaar. Vluchtmisdrijf, haat en wraakzucht, chantage, de evolutie in de moderne medische wereld…. Elk afzonderlijk onderwerp levert een eigen bijdrage aan dit verhaal. Mensen zijn, gelukkig maar, nog steeds geen machines of robots. Er kan echt wel wat aan haperen…
Geboeid was ik vanaf de allereerste pagina. Benieuwd wat ging volgen. Dit boek bevat geen doorsnee verhaal over “wie heeft het gedaan”… Ik zou Blow-up zelfs typeren als een psychologische misdaadroman.
Het achtste boek wordt een stand-alone. Wat nadien gaat volgen… zelfs de auteur weet het nog niet. Krijgt ze toch opnieuw de smaak te pakken om verder te gaan met Maud Gelderman en co? Is er ook nog een specifieke reden om Blow-up aan te schaffen? Jazeker: de schrijfster schenkt haar royalty’s van dit boek integraal aan Artsen Zonder Grenzen. Dergelijk diepmenselijk gebaar verdient dan ook een tegenprestatie van de lezers. Kopen! | 1pos
|
Mijn vader raadde mij ooit de Schaduw van de Wind aan en sindsdien ben ik boeken gaan lezen. Ik was dan ook zeer verheugd dat dit een vierluik bleek te zijn (deel 4 moet nog verschijnen). Gelijk dus dit boek en later 'De Gevangene van de hemel' gekocht.
Ik vond dit boek iets minder, maar dat komt ook dat ik zelf helemaal weg ben van de Schaduw van de Wind. Dit is puur persoonlijk. Ik zou wel aanraden dit boek eerst te lezen, alhoewel de Schaduw van de Wind eerder is geschreven. Je kunt ze ook in willekeurige volgorde lezen. Wel zou ik de Gevangene van de Hemel als laatst lezen. Zafon zelf geeft aan dat het niet per se hoeft, maar zo mis je een hoop informatie en achtergronden van de karakters.
Wel echt weer een heel mooi beschreven boek vol drama tegen de achtergrond van het Spanje van begin 20e eeuw. Ook bij dit boek direct weer de neiging om een ticket naar Barcelona te boeken en het daar nog eens te gaan lezen! | 1pos
|
Mooi laatste deel van Warrior Cats - De nieuwe profetie.
Tijgerster heeft een manier gevonden om in de dromen van Braamklauw en Havikwind te verschijnen. De broers bezoeken hem 's nachts om van hem te leren. Tijgerster heeft het beste met ze voor, maar is het 'beste' wel datgene wat Braamklauw wil? Havikwind slikt alles voor zoete koek en is bereid tot het uiterste te gaan. Braamklauw wil zou graag clancommandant worden, maar tegen welke prijs? En hoe zit het dan met Grijsstreep?
In dit deel is er veel tweestrijd. Motvleugel krijgt een leerling, Wilgpoot, maar maakt zich zorgen of zij haar wel goed op kan leiden aangezien ze niet in de Sterrenclan geloofd. Loofpoel probeert haar bij te staan. Vuurster worstelt met de vraag of Grijsstreep terug zal komen, en of er dus een nieuwe commandant gekozen moet worden. Binnen de Donderclan heerst verdeeldheid aangezien Stormvacht is binnengekomen samen met Beek, en de meningen zijn verdeeld over of het tweetal wel mag blijven. Braamklauw en Havikwind ontmoeten in hun dromen de machtige Tijgerster. Tijgerster moedigt hen aan om hun ambities na te jagen.
*SPOILERALERT* Het eind van dit boek vond ik een beetje simpel. Tijgerster is het hele boek door bezig met zijn zoons te beïnvloeden om de macht te grijpen. Wanneer Vuurster in een vossenval loopt en dreigt te stikken wil Braamklauw hem redden, maar Havikwind keert zich tegen hem en er ontstaat een heel klein gevecht die ook zo voorbij is. Maar wat nu? De serie is af.. Wat is de reactie van Tijgerster? Hoe reageert de Rivierclan? Het lijkt me onwaarschijnlijk dat dit pas in de volgende serie benoemd gaat worden, aangezien dat waarschijnlijk weer over een andere kat zal gaan. Dus het verhaal was in mijn beleving niet helemaal afgerond. Wel is het goed dat het een ander eind is dan een kolossaal gevecht tussen de clans of tegen andere tegenstanders. Dat wordt anders weer een beetje eentonig. Heerlijk genoten van dit boek! | 1pos
|
Ik ben verslaafd aan de Gone boeken. En kon dan ook niet wachten tot deel vijf eindelijk uit zou komen. De manier waarop Michael Grant de kinderen bladzijde na bladzijde dwingt te overleven onder erbarmelijke omstandigheden is fascinerend. Iedere keer weten ze je te verrassen als de hoofdpersonen weer iets nieuws ontdekken.
Zoals in elk deel eigenlijk begint is het leven in de FAKZ weer even positief, rustig. Sam hunkert er echter naar om iets te doen, iets anders dan leiding geven aan alle kinderen bij het meer.
Terwijl hij een nog gevaarloos project oppakt slaat de sfeer bijna direct om. Diana’s zwangerschap verloopt anders dan de boeken haar vertellen, de muur wordt zwarter en zwarter. En dan is er nog Drake. Niemand weet immers of hij nog leeft …
Als de zwarte duisternis toeslaat bereikt het noodlot de top. Want hoe vecht je tegen je vijanden en zorg je voor orde als je grootste angst overal is, je hem inademt en er niet aan kunt ontsnappen?
Ik vind het een spannend, moeilijk weg te leggen vervolg. Af en toe spettert er wat bloed van de pagina’s en Grant past zijn gemaakte creaties graag aan om zijn lezers te verwarren. Personages die in eerdere delen afschuwelijk waren, winnen nu je vertrouwen. Maar dat geldt ook andersom. Kortom de chaos is compleet in Angst.
Ik hoop dat het slotdeel snel uitkomt! | 1pos
|
Verhaal zoals altijd vlot geschreven, boek blijft tot einde verhaal spannend. Blij met nieuw personages. | 1pos
|
Wauw wat is dit verhaal mooi geschreven. Het leest gemakkelijk ondanks de erge gebeurtenissen. Het is zon mooi geschreven dat je helemaal in het verhaal gezogen word. Waardoor je blijft lezen. Ik heb al verschillende verhalen gelezen met het thema tweede Wereldoorlog. Maar dit boek word van een andere kant belicht; iemand die met een nazi samen is. En niet vanuit een joodse gevangene. Heel mooi verhaal. Vol liefde, vriendschap en gruwel! | 1pos
|
Een nieuw begin is het thrillerdebuut van Angelique Haak. En wat voor een debuut! Een boek dat erg goed in elkaar zit, vele plotwendingen waardoor je regelmatig op het verkeerde been wordt gezet. De personages zijn aansprekend, er zit een flinke dosis spanning in met lugubere moorden. De perfecte mix voor uren leesplezier.
Jennifer Brugman is jaren geleden vanuit Rotterdam naar Groningen verhuisd. Na de traumatische dood van haar ouders besloot ze in het hoge Noorden een nieuw leven op te bouwen. Ze volgt de politieschool in Drachten en ze wordt een bekwame rechercheur. Het noodlot slaat opnieuw toe in Groningen en Jennifer gaat opnieuw op de vlucht voor haar verleden.
Ze gaat weer in Rotterdam wonen en werken en komt in een hecht politieteam terecht. Het team wordt geconfronteerd met een afschuwelijke moord. De dader laat sporen achter die verwijzen naar de Griekse mythologie. Het blijft niet bij deze ene moord en Rotterdam komt in de greep van een seriemoordenaar die het gemunt heeft op vrouwen die vreemd gaan.
Het verleden haalt Jennifer in en de afschuwelijke gebeurtenis in Groningen gaat weer een grote rol in haar leven spelen. De stalker is nog niet klaar met zijn karwei en achtervolgt Jennifer. Haar angst is duidelijk voelbaar evenals haar angst om haar geheim te delen met haar collega's.
De moordenaar is ook aan het woord in het boek, deze persoon is behoorlijk verknipt maar door deze kant van het verhaal te lezen kun je ergens wel begrijpen wat de moordenaar beweegt. Aan het eind wordt het nog flink spannend en de ontknoping is behoorlijk verrassend te noemen omdat in mijn beleving veel personages verdacht waren.
Angelique Haak heeft met haar thrillerdebuut een stevig boek neergezet die om een volgend boek vraagt. | 1pos
|
Het was wennen om een verhaal als script te lezen, maar daarna las het als een trein. Wederom een intrigerend en vasthoudend verhaal. Het had mij net zo in de greep als de voorgaande delen. Ook een mooi vervolg, wat goed aansloot op de rest van de serie. De karakters zoals Harry, Ron en Hermelien zijn nu volwassen, maar weinig veranderd en daardoor herkenbaar. Mooi om de relatie tussen Harry en Draco te zien veranderen door de vriendschap van hun zonen. Van mij mag J.K. Rowling nog verder schrijven. | 1pos
|
Wat een heerlijk boek, in 1 keer uitgelezen met veel plezier.
De vaart zit er direct in. De personages zijn zo levendig en helder beschreven dat je ze ziet en hoort lopen, praten, handelen.
Zou zo een script voor een zeer goed avondvullend toneelstuk kunnen zijn.
Ik raad het iedereen aan die van komedie, drama, Who done it's en mooie Nederlandse taal houdt... Wie dus niet?
Aankomende lezers, veel plezier ermee. | 1pos
|
Oorsprong is een boek van Dan Brown met oude bekende Robert Langdon in de hoofdrol.
Robert wordt door oud-student en ondertussen dierbare vriend Edmond Kirsch uitgenodigd om bij een event aanwezig te zijn in het Guggenheim Museum in het Spaanse Bilbao. Kirsch heeft een boodschap te verkondigen die de wereld zal veranderen.
Nieuwsgierig geeft Robert hieraan gehoor, wetende dat hij door een bezoek aan dit museum behoorlijk uit zijn comfortzone gehaald zal worden. Het Guggenheim is tenslotte moderne kunst terwijl Robert, zoals bekend, meer van de klassieke kunst een voorstander is.
De avond neemt een dramatische wending wanneer Kirsch word neergeschoten net op het moment dat hij op het punt staat zijn boodschap wereldkundig te maken. Robert zou Robert niet zijn als hij besluit om dan samen met museumdirecteur Ambra Vital op zoek te gaan naar het wachtwoord dat nodig is om alsnog de boodschap openbaar te maken.
Wat volgt is een speurtocht door Spanje waarbij de nodige culturele kennis van de kunst, poëzie, architectuur, theologische vraagstukken en (innovatieve) wetenschap word aangereikt aan de lezer om deze queeste te voltooien. Uiteraard gaat dit niet zonder slag of stoot en krijgt het duo met de nodige obstakels te maken. Gaat het Robert lukken erachter te komen wat de boodschap inhoud en heeft dit werkelijk een impact op de wereld zoals hij nu is?
Dan Brown heeft weer in zijn geheel eigen stijl een avontuur op papier gekregen die eigenlijk maar een paar uur duurt maar door alle info die erin verweven word een geschiedenis op zich behelst.
Door de onderwerpen zou het kunnen dat de meningen over dit boek weer lijnrecht tegenover elkaar komen te staan. Denk dat dit voor Dan Brown inhoud: Missie geslaagd! | 1pos
|
Iene Miene Mutte is een boek dat echt als een trein leest. De hoofdstukken zijn allemaal heel kort en eindigen vaak op zo’n manier dat je wel door wilt blijven lezen. Doordat de hoofdstukken zo kort zijn, had ik steeds zoiets van één hoofdstuk kan nog wel en dat elke keer opnieuw waardoor ik uiteindelijk vaak nog een uur langer aan het lezen was. Dit komt ook omdat ik vanaf moment één wilde weten wie er achter de ontvoeringen zit en vooral het waarom erachter.
Elke keer als het verhaal een bepaalde kant op lijkt te gaan, weet Arlidge weer voor een compleet andere wending te zorgen waardoor al de ideeën die je als lezer misschien al gevormd hebt over een mogelijke dader zo weer de prullenbak in kunnen. Het verhaal blijkt namelijk steeds toch weer anders in elkaar te zitten dan je dacht.
Het boek Iene Miene Mutte is geschreven vanuit verschillende perspectieven. In sommige hoofdstukken kijk je mee in het hoofd van rechercheur Helen Grace, maar het volgende gaat net zo makkelijk vanuit het perspectief van één van de ontvoerden of zelfs vanuit de dader. Het voordeel van deze manier van vertellen is dat je als lezer de kans hebt om veel verschillende personages beter te leren kennen en zo ook beter te kunnen meeleven met het verhaal en de personage. Iets minder vind ik wel dat het perspectief soms ook binnen een hoofdstuk ineens wisselt. Dit leverde voor mij af en toe verwarring op over over welk personage het op dat moment nou precies ging.
Iene Miene Mutte is een ontzettende goede thriller. Misschien wel één van de best die ik ooit heb gelezen. Het verhaal zit goed in elkaar tot in de kleinste details en Arlidge weet je steeds op het verkeerde been te zetten, waardoor ik tot het einde geen idee had over het wie, wat en waarom van deze interessante en gruwelijke zaak. De wisselende perspectieven bieden je als lezer inzicht in de gedachtegang van veel verschillende personages, al was het soms wel wat verwarrend omdat het perspectief wel heel vaak wisselt. Al met al een lekker spannende thriller die wat mij betreft echt een aanrader is om te lezen. Ik ben heel erg benieuwd naar de andere boeken van M.J. Arlidge. | 1pos
|
Leuk boek voor tussendoor. Een echt vakantieboek. Liefde, humor, verdriet en hoop. Vele gevoelens komen aan bod.
Het verhaal is al diverse keren omschreven, vandaar op deze manier. | 1pos
|
Samson Segal is een in zichzelf gekeerde, contactgestoorde, werkloze man die met zijn broer Gavin en diens vrouw Mollie in het huis woont dat zij van hun moeder hebben geërfd. Samson voelt zich altijd eenzaam en alleen en vooral onbegrepen. Hij houdt er de eigenaardige gewoonte op na om mensen te observeren. Van heel veel mensen weet hij hun hele doen en laten, zo ook van Gillian Ward die met haar man Tom en dochter Becky in dezelfde straat woont. Zij vormen op het eerste oog een gelukkig gezin maar de schijn bedriegt en Samson weet dat.
De vriendelijke maar zeer gereserveerde weduwe Carla Roberts wordt door haar dochter dood gevonden in haar appartement op de achtste verdieping. Zij is op gruwelijke wijze vermoord. Hetzelfde lot treft de weduwe Ann Westley die alleen in een mooi huis woont ver van de bewoonde wereld. Inspecteur Peter Fielder en zijn assistente Christy McMarrow onderzoeken de zaak en vinden aanwijzingen dat beide vrouwen zich bewust waren van een groot gevaar dat hen bedreigde. Dan wordt Tom Ward vermoord en valt de verdenking op Samson.
Zoals zoveel boeken van de Duitse schrijfster Charlotte Link is De toeschouwer gesitueerd in Engeland. In dit boek is dat Southend-on-Sea, een stadje aan de oostkust waar de rivier de Thames in de Noordzee stroomt. Charlotte Link heeft een mooie en vloeiende schrijfstijl waardoor het verhaal makkelijk leest. De personages worden levensecht beschreven. Het verhaal kent veel mooie en natuurlijk klinkende dialogen. Het plot is knap in elkaar gezet en kent de nodige verrassingen. Het feit dat alleen Fielder en McMarrow zonder verdere professionele ondersteuning aan deze gecompliceerde zaak werken is ongeloofwaardig.
Al ruim voor het einde weet je wie de dader is maar dat ik vond eigenlijk geen bezwaar. Je weet wel wie het is maar je weet nog niets van het motief. De gruwelijke feiten die tot de moorden hebben geleid, worden tijdens de spannende ontknoping beetje bij beetje in het verhaal ingeweven. Aan het einde is het verhaal compleet en zonder losse eindjes.
De toeschouwer is een goede en soms aangrijpende misdaadroman, mooi geschreven en een aanwinst voor wie van de boeken van Charlotte Link houdt. Haar vorige boek Het andere kind vond ik beter. Charlotte Link koos voor dat boek een aansprekender onderwerp en zij schreef met meer passie. Dat doet echter niets af aan het feit dat De toeschouwer van begin tot einde boeit en overtuigt. | 1pos
|
'Wij, Omega’s, waren met onze gebreken net als deze taboe verklaarde restanten: gevaarlijk.' Cass, de hoofdpersoon uit De vuurpreek groeit op met het idee dat zij, als Omega, gevaarlijk en mismaakt is. Francesca Haig beschrijft in haar debuut – het eerste deel uit de Fire Sermon-trilogie – een bijzonder en heftig verhaal, maar vergeet vooral in het eerste deel tempo te houden.
In het land waar Cass woont, groeien allemaal tweelingen op: telkens een jongen en een meisje. De een is mismaakt, de Omega, de ander is perfect, de Alfa. Ook bij Cass en Zach is dit het geval. Tot hun dertiende levensjaar is onduidelijk wie de Omega is, maar dan blijkt Cass dit te zijn. Ze is een ‘ziener’ en heeft visioenen. Ze wordt weggehaald bij haar familie en krijgt de stempel ‘Omega’. Dan blijkt ze ook niet veilig te zijn in het gebied van de Omega’s. Al snel wordt ze daar weggehaald en komt ze in een cel terecht. Wanneer ze daar weet te vluchten, vindt ze Kip, een jongen die ze redt. Wat is er aan de hand? Wat heeft Zach met dit alles te maken?
De vuurpreek start heel onduidelijk en daarmee trekt Haig direct je aandacht. Al snel ontstaan vragen als ‘in welke cel zit Cass?’ en ‘wat heeft Cass’ broer gedaan?’ Helaas wakkert de schrijfster deze nieuwsgierigheid niet verder aan. Door ellenlange gedachtebeschrijvingen van Cass’ gedachten en gevoelens haalt ze het tempo uit het verhaal. De eerste negentig bladzijden bevatten vrij weinig actie en spanning, waardoor je aandacht verslapt. Je ervaart vooral de angsten en gedachten van Cass, maar er gebeurt vrij weinig. Gelukkig verandert het verhaal, met de komst van Kip, Cass’ partner in ‘crime’. Het tempo in het verhaal gaat omhoog en Haig zet dit door tot de laatste bladzijde.
De thematiek in De vuurpreek is bijzonder. Haig combineert een modern, fantasierijk verhaal met aloude gebeurtenissen die doen denken aan de Tweede Wereldoorlog. Het gegeven dat iedereen als lid van een tweeling geboren wordt en samen overlijdt, is een mooi basisgegeven voor een spannend verhaal. De behandeling van de Omega’s door de Alfa’s doet denken aan de manier waarop de Nazi’s de joden in WO II behandelden. De registratie van de personen, de stempels die lieten zien dat je een Omega was en zinnen als ‘en we vingen geruchten op over vermiste kinderen. Experimenten’ refereren aan taferelen uit die eerdere tijd. Haig combineert dit op prima wijze met actuele thema’s als kinderverwaarlozing en discriminatie. Met kleine opmerkingen als ‘De Alfa’s laten hun kinderen hier gewoon achter?’ laat ze je nadenken over de idioterie van het heersende systeem. Daarbij gebruikt ze functionele terugblikken naar het verleden.
Via diepgaande en mooie zinnen als ‘Jij kiest wie je bent’ geeft Haig de essentie van het verhaal weer. Met uitingen vol beeldspraak, ‘mijn lichaam was nu een kompasnaald die nauwkeurig naar de reservoirruimte zocht en die ik nu sterker bespeurde dan ooit’, maakt ze De vuurpreek speciaal. Helaas gebruikt Cass woorden die niet bij haar leeftijd passen. Dit zorgt voor verwarring: hoe oud is het meisje nu eigenlijk? Woorden als ‘foerageren’, ‘gotspe’ of ‘respijt’ passen niet binnen het taalgebruik van jongeren van die leeftijd en zorgen ervoor dat het lastig wordt Cass helemaal te begrijpen.
‘Ik zag het marktplein, waar Kip en ik pruimen hadden zitten eten, zag dat de keien glibberig waren van het bloed.’ Aan het eind van De vuurpreek wordt Cass’ lot langzaam duidelijk: ze ziet dingen die ze niet wil zien. Het verhaal krijgt nog meer tempo en je nadert, via verwachte en onverwachte wendingen, het verrassende einde. Haig heeft in het eerste deel van de Fire Sermon-trilogie op unieke wijze moderne thematiek gecombineerd met de verschrikkingen die je doen denken aan WO II. Cass’ verhaal eindigt open; Haig maakt een mooie aanloop naar het tweede deel van de serie. Hopelijk creëert ze in dat deel meer tempo, maar behoudt ze de belangrijke, boeiende thematiek. 'Het draait om hoe jij de wereld ziet! Dat je Alfa’s en Omega’s niet als tegenpolen beschouwt!’ | 1pos
|
Olivia – Liv - ontwaakt na een week uit een coma. Ze overleefde op het nippertje een zwaar verkeersongeval. Algauw blijkt dat ze hier niet helemaal ongehavend uitgekomen is. Ze lijdt namelijk aan geheugenverlies. De laatste vier jaar van haar leven lijken wel gewist. Zullen deze herinneringen ooit terugkomen?
Jessi Kirby verweeft in een spannend verhaal thema’s als vriendschap, liefde, jezelf (her)ontdekken en vooral ook jezelf niet verloochenen.
Aanvankelijk heeft Liv het heel moeilijk met haar geheugenverlies. Ze weet niet meer wie ze was, hoe ze was, wat ze wel en niet leuk vond. Ze doet verschrikkelijk haar best om een Olivia te zijn die ze zich zelf niet meer herinnert. Dat is tegelijk heel vermoeiend en heel frustrerend. Kirby gaat bijna de filosofische toer op: moet je zijn wie je bent of wie anderen van je verwachten? De innerlijke strijd die Liv voert is heel goed geloofwaardig uitgewerkt en herkenbaar voor jongeren.
Liv komt voor een aantal vraagtekens te staan: wat liep er mis tussen haar en haar beste vriendin? Waarom hield ze op met haar voornaamste hobby? Waarom voelt ze niets voor haar vriendje als ze zo smoorverliefd waren als iedereen beweert? Waarom lijkt Walker, de jongen die haar leven redde, haar te ontwijken? Ze wil uitvinden wat er die dag van het ongeluk echt gebeurd is en hier sluipt de spanning, de intrige in het verhaal.
De taal is eenvoudig, maar bij momenten best poëtisch. De kustplaats waar het verhaal zich afspeelt wordt in een beeldende taal geschetst. Die beeldende taal wordt in het hele verhaal doorgetrokken, wat voor sfeer en inleving zorgt.
Veel jongeren zullen zich vinden in de thematiek die aangeboord wordt. Liv gaat niet alleen op zoek naar haar verleden, maar ook naar zichzelf. Een verhaal om nog even over na te denken. | 1pos
|
Als ervaren gids loodst hij je probleemloos door het gure noordpoolgebied of de wildernis, waar ook ter wereld. Voor zijn nieuwste thriller Niemandsland maakte Frank van Zwol (1963) een barre researchtocht naar het noordpoolgebied. Met een loodzware rugzak trok hij in zijn eentje door de desolate Arctische toendra. Hij kampeerde onderweg in een tentje dat omringd was met struikeldraad, om ongewenst bezoek van ijsberen te vermijden. Van Zwol vertrekt deze maand met vrouw en husky voor een kanotocht van enkele weken door een stuk Zweedse natuur; ditmaal niet bedoeld als inspiratiebron voor zijn volgende thriller maar als avontuurlijke reis. De actualiteit in deze spannende en niet-alledaagse thriller is nooit ver weg. De gespannen situatie tussen Rusland en Oekraïne is hier jammer genoeg een schrijnend voorbeeld van; de vliegtuigramp met vlucht MH17 ligt eveneens nog vers in het geheugen.
De held in dit verhaal weet van geen wijken, hij zal gedreven blijven doorzetten tot alles aan het licht komt. De geloofwaardigheid waarmee dit verhaal opgetekend werd, is een belangrijk pluspunt. Een saillant detail: er zijn autobiografische elementen uit het leven van Frank van Zwol in Niemandsland verwerkt. Zoals zijn vorige thrillers Het Thule incident en Klem, is ook Niemandsland op waargebeurde feiten gebaseerd.
Tom Brandt is een oud-marinier, werkt als fotograaf voor National Geographic en dit is voor hem de ideale dekmantel om als lid van de MIVD (Nederlandse militaire dienst) zonder enige verdachtmaking te kunnen functioneren. Wanneer hij op Spitsbergen satellietschotels onderzoekt, ontdekt hij toevallig een wrakstuk van een Toepolev. Een gps-ontvanger van een Russisch vliegtuig dat in 1996 is neergestort met 141 inzittenden aan boord, vooral mijnwerkers. Na onderzoek van de gps blijkt meer aan de hand te zijn dan een ongelukkige crash. De Russen hebben na dit ongeval de nabijgelegen spookstad Pyramiden verlaten. Schuilt er dan toch enig kwaad opzet achter de dood van 141 onschuldige mensen? Tom moet niet op enige medewerking rekenen, integendeel, hij stuit op verschillende obstakels.
Zeer aantrekkelijke compositie van het verhaal, waarbij fictie en realiteit mekaar perfect weten te vinden. De auteur gijzelt je vanaf de allereerste pagina, hij dropt je in het gure noordpoolgebied en laat je pas vrij na ruim 300 pagina’s nagelbijten. Een spannende actiethriller en avonturenroman met een steeds aanwezige politieke achtergrond. Frank van Zwol hanteert een eigen schrijfstijl waarbij hij graag gebruikmaakt van specifieke vaktermen die voor een leek enig opzoekwerk met zich meebrengen. Hij is niet vies van een dosis snedige humor.
De auteur heeft zelf de grauwheid van Spitsbergen, Pyramiden en Barentszburg ondervonden tijdens zijn researchtocht. Dit ervaar je dan ook wanneer je het verhaal leest; je wordt bijna letterlijk ondergedompeld in de gure Noordpool. Van Zwol schotelt je een thriller voor waarbij de exclusieve locaties als een foto op je netvlies worden gebrand.
Beschouw je het hoofdpersonage Tom Brandt als een hedendaagse versie van Indiana Jones, of als een avontuurlijk alternatief voor James Bond? Feit is dat Niemandsland staat voor een bijzondere avonturenroman met een stevige dosis spanning, ingekleurd met interessante wendingen. | 1pos
|
Vanaf het eerste hoofdstuk is Fataal spel meteen heel erg meeslepend. De spanning zit er al snel goed in en daardoor wilde ik het boek toen ik er aan begonnen was eigenlijk niet meer wegleggen. Fataal spel is een redelijk dun boek en daardoor is er eigenlijk constant actie. Het verhaal moet in relatief weinig bladzijden verteld worden en daardoor is er weinig ruimte voor een rustpunt in het verhaal. De gebeurtenissen volgen elkaar dus in hoog tempo op. Aan de ene kant fijn, want het zorgt ervoor dat je aandacht continu bij het verhaal blijft en het ook echt als een trein leest. Aan de andere kant had ik eigenlijk af en toe wel een rustpuntje nodig van alle actie en steeds luguber wordende boodschappen die Carmen krijgt om na te denken wat alles te betekenen had.
Zelf had ik vrij snel een idee wie de dader van de ontvoering van Jessie zou kunnen zijn. Ik zat met mijn idee inderdaad goed, maar het waarom had ik tot het einde geen idee van. Daardoor was het einde voor mij, ondanks dat ik de dader al geraden had toch nog interessant. Aan het einde had ik echt het idee dat alles klopte en dat elk detail van het verhaal goed in elkaar zit en goed uitgedacht is. Wel had er wat mij betreft wat minder uitleg aan het einde mogen zitten. Veel had ik zelf wel kunnen invullen zonder dat alle details uitgebreid beschreven . Vooral omdat de rest van het boek juist in sneltreinvaart gaat, voelde het einde soms wat traag.
Hoewel ik Fataal spel echt een razendspannende thriller vond die echt heel goed in elkaar zit, was er één aspect van het verhaal dat niet helemaal mijn ding was. Carmen en Jessie blijken namelijk tweelingzielen te hebben en daardoor kan Carmen soms meekijken met wat Jessie denkt of voelt. Op zich heb ik niks tegen van dit soort paranormale zaken in boeken, maar voor mij gevoel past het niet zo erg bij een thriller. Het hele concept geeft misschien wel af en toe een nog spannender tintje aan het verhaal, omdat je als lezer ook meekrijgt wat Jessie allemaal meemaakt en voelt, maar ik had dan denk ik liever af en toe een hoofdstuk vanuit Jessies perspectief gelezen. Ondanks dat het hele idee van tweelingzielen mij dan niet helemaal ligt, is het naar mijn idee wel goed uitgewerkt door Chinouk en heeft het mij tijdens het lezen ook niet heel erg gestoord. Ik had het alleen ook niet gemist als het er niet in gezeten had.
Fataal spel is een lekker spannende thriller die makkelijk weg leest. De vaart zit er continu in behalve aan het eind waar de uitleg misschien wat te lang is. Het hele concept van tweelingzielen sprak mij persoonlijk niet heel erg aan, maar stoorde mij ook niet enorm tijdens het lezen. Al met al heeft Chinouk Thijssen met Fataal spel een hele goede Young Adult thriller neergezet. Een echte aanrader voor wie van een spannende thriller houdt waar alle puzzelstukjes op het eind in elkaar vallen. | 1pos
|
Wow, wat een fantastisch boek is dit ! Locatie : Spitsbergen, dat moest ik dus lezen en ik werd niet teleurgesteld, Frank van Zwol heeft er een grote fan bij. Er zit een enorme vaart in het verhaal, je kunt alleen maar steeds verderlezen, ideaal voor een dag vol leesplezier. Geen idee hoe ik dit boek moet omschrijven : avonturenroman, thriller, ... Het is zo anders dan de doorsnee thriller die ik onder ogen krijg, een absolute aanrader, en niet alleen voor liefhebbers van Noorwegen, denk ik. Op het einde van het boek volgt een 'noot van de auteur', waar duidelijk gemaakt wordt wat realiteit is in dit boek en wat fictie, heftig. Ook een woordje over de politieke status van Spitsbergen, erg interessant. Vijf sterren, absoluut verdiend. | 1pos
|
Het eerste wat opvalt aan dit bijzondere boek is de bijzondere omslag ontworpen door Stephanie Specht; Onder een doorzichtige stofomslag waar de tekst op staat zie je een soort landschap van hoekige vormpjes. Het lijkt op één verstilt beeld in een caleidoscoop. De Tsjechische schrijver Marek Šindelka (1984) vertelt in een interview: “Ik heb dit boek eerst tot in detail uitgewerkt. Vanaf het begin wist ik dat het een web moest zijn, een welhaast ondoordringbaar web. De details in de verschillende verhalen, de personen, zij keren terug. Ik heb er lang over gedaan die puzzel te laten passen, ondanks de nauwkeurige uitwerking voordat ik daadwerkelijk ging schrijven. Daarna heb ik het boek geprobeerd te formeren als een kristal: je ziet allerlei facetten, maar het maakt veel uit van welke kant je kijkt.”
Het is een prachtig, poëtisch geschreven boek, alleen weet ik nog niet zo goed waar het over gaat of beter gezegd; ik snap de samenhang en het verhaal nog niet helemaal. Je kan het lezen als een verhalenbundel, maar je 'weet' dat er veel meer is, veel meer onder de oppervlakte. Ik denk dat ik het nog een keer (misschien wel vaker) zal moeten lezen om de puzzelstukjes die de schrijver bedoelt in elkaar te passen.
Overigens helemaal geen straf om het nog een keer te lezen! Dat doe ik met plezier. | 1pos
|
In haar tweede roman - de eerste was Een hart vol hommel[e]s - laat Petra Hülsmann ons kennis maken met Isabelle, vrijgezel, controle freak [vooral wat eten betreft], met een uitgesproken mening over de ideale man, met haar oude vrienden, waaronder Brigitte, haar collega en tevens eigenares van de bloemenzaak waar ze samen werken en Knut, een taxichauffeur en raadgever in liefdesaangelegenheden voor al zijn cliënten, en dan ook met haar nieuwe vrienden met op de eerste plaats Jens, eigenaar van het restaurant tegenover de bloemenzaak en zijn recalcitrante zusje Merle en Alex, de advocaat die de bloemenzaak moet redden van een dreigend faillissement.
Zoals het hoort in een zomerse feelgood roman gaat het ook in Een man om op te [vr]eten over verliefd worden en over liefdesverdriet, over idealen die niet in vervulling gaan maar waar ook de gevleugelde uitspraak: 'waar er een deur gesloten wordt gaat er een venster open' beslist niet misplaatst is.
Dit alles zouden de ingredienten kunnen zijn van een klef liefdesromannetje, maar gelukkig heeft Petra Hülsman er iets veel beter van gemaakt. Door de humoristische dialogen, afgewisseld met gesprekken met redelijk wat diepgang en levensfilosofie en met personages die je graag in je vriendenkring zou willen hebben, is het een pracht van een roman geworden die moeilijk weg te leggen is vóór de pagina met het 'dessert', het onweerstaanbare recept voor chocolademalheur, bereikt is.
Zelf ben ik niet iemand die spontaan kiest voor een feelgood roman als ik in een boekenzaak mag winkelen [ik mocht het boek lezen, dank zij de We love feelgoodclub van Hebban], maar deze man om op te [vr]eten heb ik met veel smaak verorberd en ik durf hem dan ook aan te raden om mee te nemen in elke vakantiekoffer. | 1pos
|
Spionage en gruwelijke actualiteit vormen in De Saraceense samenzwering een succesvolle en zeer boeiende mix.
Era Richmen houdt er een schroeiend tempo op na. Het verhaal speelt zich op meerdere locaties af en alles gaat naadloos in elkaar over. Je denkt tijdens het lezen vaak, ach nog één hoofdstukje, maar dat worden er steevast twee of drie!
De personages trekken je aan en laten je ook niet meer los. De verschillende lagen die elk personage bezit en de moeiteloosheid waarmee je die ontdekt zijn volledig te danken aan de manier waarop het verhaal verteld wordt.
Lees dit boek en huiver. Niet zozeer door het bloedstollende, maar door het akelig actuele thema. Je gaat nadenken over de wereld en de mogelijkheden die mensen hebben om anderen in het nauw te drijven. Gelukkig zijn er ook strijders voor het goede. Ook al doen die soms ook minder mooie dingen.
Een absolute aanrader! | 1pos
|
Als je De vondeling leest, waan je je in de stilte van het Zweedse landschap. Lijkt het boek aanvankelijk nog te gaan over de vriendschap tussen twee meisjes en de adoratie voor het gezin van één van de twee, al gauw krijgt het boek iets geheimzinnigs door de vondst van een skelet. Het wordt daarna nóg geheimzinniger door de komst en de verdwijning van Maja.
Deze recensie vond ik op internet en die geeft heel goed de inhoud van het boek weer.
Een aanrader! | 1pos
|
Het verhaal gaat over Annemarie die alleen op de rug van een paard zich vrij voelt van alle zorgen. Haar relatie met Eva en Dan is gecompliceerd. Waarom heeft Dan haar nog geen aanzoek gedaan? Het verleden rust nog steeds een schaduw. Nu haar dochter ook nog eens wil rijden op een wilde hengst en net als haar moeder twintig jaar geleden, droomt van olympisch goud.
Nadat ik deel 1 diep in mijn hart heb gelezen kon deze niet ontbreken. Het is een mooi, romantisch en onvergetelijk verhaal. Een boek vol passie. Romantiek en paarden gaan hand in hand. Elke paarden liefhebber snapt het. Ook als je niet thuis bent in de paarden is dit een mooi verhaal. Iedereen begrijpt romantiek. | 1pos
|
Dit is het eerste boek dat ik van Renate Dorrestein heb gelezen,Prachtig zoals de personages worden neergezet. Met vlagen ontroerend, maar ook komisch met een onverwachte wending..
De knappe structuur, de relativerende, vaak humoristische toon maken deze roman, balancerend op het grensgebied tussen psychologische roman en thriller, tot een zeer opmerkelijk boek.
4 sterren omdat het verhaal komt veel te traag op gang
voorbeeld:zo kwam ik achter dat Evertje Polder eigenlijk een hond is, terwijl Dorrestein dit wezen voortdurend afschildert als een mens. . | 1pos
|
Een goed verhaal. Unieke schrijver, steeds wat anders, verveelt niet. Einde wellicht wat voorspelbaar, maar zondermeer TOP!!! | 1pos
|
Het vierde deel uit de Cazalets serie heet Bevrijding wat op meerdere manieren kan worden geïnterpreteerd. Het speelt zich af na de bevrijding van de Tweede wereld oorlog, maar ook de personages hebben te maken met een vorm van bevrijding.
In dit deel komen de bekende personages uit de eerste drie delen weer terug. De kinderen uit deel een zijn inmiddels volwassen en zoeken hun plek in de wereld. Dat gaat niet vlekkeloos. In de zoektocht naar liefde gaat er helaas soms wat mis, maar toch vinden ze uiteindelijk allen hun plek.
Home place neemt niet meer zo’n belangrijke rol in, het leven centreert zich rondom Londen. Ook de Baronie betrekt daar een huis, samen met Dolly en Rachel. De baronie laat zich in dit deel gelden, zij blijkt al die jaren een pientere dame te zijn en er is niet veel dat ze heeft gemist,. Het blijkt dat zij inziet, vaak nog voor dat familieleden het zelf weten, hoe de verhoudingen liggen en weet de familie te helpen zonder een oordeel te vellen.
Bevrijding is duidelijk een afsluitend deel. Verhaallijnen worden grotendeels afgerond en hoewel de levens verdergaan, lijken de Cazalets toch op een punt te komen waarbij ze tot rust komen en gesetteld raken. Het hoofdstuk over de buitenstaanders levert weer verwarring op doordat het niet direct duidelijk is over wie het gaat, maar ook die lijntjes worden afgerond. Archie is opnieuw een steun en toeverlaat voor de familie, en voor hem is er ook een happy end.
Een boek met minder hoog soap gehalte als het derde deel, maar met toch genoeg ontwikkelingen. Daardoor is de eerste helft nog verrassend. De tweede helft bestaat grotendeels uit afrondingen wat helaas af en toe wat saai en minder interessant is. Toch blijft het boeien tot het einde, het willen weten wat de gevolgen zijn van de gemaakte keuzes zorgt ervoor dat je blijft lezen.
Met Bevrijding is Howard er in geslaagd om opnieuw een bijzonder boeiend verhaal neer te zetten over het wel en wee van de Cazalets, waarin veel wordt afgerond, maar evenveel open blijft en nog een vervolg zouden kunnen krijgen.
Het leven van de Cazalalets gaat dus gewoon door, maar Bevrijding zou het laatste deel zijn in deze serie. Toch is nog een vijfde boek verschenen, welke nog niet is vertaald naar het Nederlands. We kunnen alleen maar hopen dat die er nog komt, zodat we nog niet definitief afscheid hoeven te nemen. | 1pos
|
Na 'Vrouwen van Corvallis' en 'Waverly' is deze 'Greenfields' het derde boek in de serie rond rechercheurs Tim en Jude. Het verhaal steekt goed in elkaar, de personages komen echt tot leven en alles blijft geloofwaardig.
Een goeie 300 bladzijdes, een 60-tal hoofdstukken, een eenvoudige en duidelijke schrijfstijl en een zalig lettertype.
Plot 4, spanning 3, leesplezier 5, schrijfstijl 4, originaliteit 3, psychologie 4. | 1pos
|
Dit is de eerste Deaver die ik las, en ik kan zeggen het zal zeker de laatste niet zijn. Dit is klasse. Een interresant thema gegoten in een sterke verhaallijn, heel geloofwaardig. Sterke karakters waar naarmate het boek vordert een sterke binding mee krijgt. Zo moet een goed boek zijn, meer van dat !!!! | 1pos
|
Wat is de jongen met de Japanse ogen van Reggie Baay de moeite waard om te lezen. Gruwelijk, confronterend maar aan de andere kant ook zo vol liefde en mededogen.
De eerste keer dat ik zijdelings met de Birma spoorlijn werd geconfronteerd was een opmerking van mijn docent Frans en biologie. Een heel korte opmerking van hem deed mij beseffen dat er iets vreselijks met hem gebeurd was en vanaf dat moment wilde ik weten wat daar gebeurd was.
Later werden we in onze woonplaats geconfronteerd met de strijd van de Molukkers.
In de zoektocht merkte ik dat de mensen om mij heen terughoudend waren en we weinig van de achtergrond te weten kwamen.
Eenmaal volwassen stuit je op een Nederlandse geschiedenis die een inktzwarte bladzijde is.
Reggie Baay vertelt over de ontberingen die zijn ouders hebben moeten doorstaan als Indo's. Als kind van een Nederlandse en Indonesische ouder namen ze een bijzondere positie in Indonesië.
De Japanse bezetter stuurde de vader van Reggie naar de Birma spoorlijn. Een hel om als dwangarbeider te werken. Na drieënhalf jaar volgt de bevrijding, de verloofde van vader is getrouwd met een ander. Zijn thuiskomst is niet wat hij er van gehoopt had.
De Indonesische onafhankelijkheidsoorlog volgde en vader, net als zoveel ander getraumatiseerde jonge mannen werden na een simpele keuring weer het oorlogsgeweld ingestuurd. De jonge mannen moesten vechten in het Koninklijk Nederlands Indisch Leger. Het werd een bloedige dekolonisatieoorlog. Met aan beide kanten oorlogsmisdaden en slachtpartijen.
Voor de jongens enorm dubbel want ze vochten tegen hun landgenoten in een oorlog die ze niet wilden.
Reggie Baay schetst een onthullend beeld over zijn vader en zijn dienstmakkers, het is te veel om in een mensenleven mee te maken. Angst, twijfel en wanhoop komen voorbij.
Na de oorlog trouwt vader en het jonge gezin vertrekt naar Nederland. Een land waar hun roots niet liggen en waar ze als Indo niet welkom zijn. Het wordt letterlijk een koud ontvangst.
In Nederland moeten ze zich staande zien te houden en moeten ze dealen met hun demonen, sporen achtergelaten door de oorlog en die niet uit te wissen zijn.
Het is een boek die mij heeft gegrepen. Reggie Baay heeft de plaatsen waar zijn vader en moeder hebben gewoond en waar zijn vader als militair is geweest, bezocht. Dit geeft een goed totaalbeeld. Baay schrijft ook over Grote broer, de jongen met de Japanse ogen. De eerstgeboren zoon in het gezin.
Door de ontmoetingen in het heden, het verhaal van zijn vader en de bespiegelingen van Reggie Baay krijg je een boek wat een compleet beeld geeft van de strijd die vele Indo's hebben gevoerd en die hoe wreed amper werd begrepen in hun nieuwe vaderland. De oorlog heeft ook grote invloed gehad op de kinderen van de Indiëgangers.
Het is geen luchtig boek maar door de afwisseling heel goed te lezen.
Ik kan niet anders zeggen dat ik hoop dat veel mensen dit boek gaan lezen en specifiek een aanrader voor in het onderwijs. | 1pos
|
Een bijzonder debuut. In het begin kon het me op een of andere manier niet zo heel erg boeien, ik was snel afgeleid en mijn aandacht veslapte steeds. Maar plots kreeg het boek me toch in zijn greep en heb ik het in één ruk uitgelezen. Het moet me wel van het hart dat alle gebeurtenissen tezamen behoorlijk ongeloofwaardig zijn; ik zal niet teveel verklappen maar dat er wat aan de hand is met een groot deel van het voltallige opsporingsteam is wel érg ver gezocht. Desalniettemin zit het verhaal goed in elkaar, met zéér onverwachte plotwendingen en diverse cliffhangers die ertoe aanzetten om vooral dóór te lezen. Hoewel alle eindjes aan elkaar zijn geknoopt en alle vragen zijn beantwoord, laat het boek wel ruimte voor een eventueel vervolg. Een vervolg dat ik zeker zal gaan lezen als het uitkomt! | 1pos
|
Met een zucht sla ik het boek dicht..mooi ontroerend alle emoties kom je tegen in dit boek.
Rose een lieve meid die haar ouderlijk huis ontvlucht om de spanning op te zoeken in londen...en die krijgt ze ..ze ontmoet drie meiden waar ze bij gaat wonen en brengen hun tijd door in Rainbow Corner...waar ze de oorlog op de dansvloer doorbrengt...
Verleden en heden wisselen zich af de jonge en de oude rose...in het heden is Rose erg ziek en dan ineens staat haar ontspoorde neef Leo op de stoep met zijn kersverse vrouw Jane.....Jane die in veel opzichten lijkt op Rose ook haar thuis ontvlucht en op zoek is naar geluk waarvan jane denkt dat geluk te vinden is als je maar veel geld hebt...en Leo zoekt het in drank en drugs tot afschuw van Rose....Leo probeert zijn leven te betere en ontpopt zich tot een emotionele lieve man..ik vond het jammer dat het boek uit is, je voelt alle emoties van zowel Leo Jane en Rose...erg mooi geschreven.... | 1pos
|
Dit boek wordt helemaal verteld vanuit het gezichtspunt van Daniel Hunter, advocaat van de 11-jarige Sebastian, die beschuldigd wordt van moord op zijn buurjongetje. Daniel herkent veel van Sebastian in hemzelf. Daniel was ook geen makkelijke jongen maar heeft zich opgewerkt tot succesvolle advocaat.
De hoofdstukken vertellen afwisselend het verhaal van Daniel als advocaat van Sebastian, en het verhaal van Daniel als jongen, die als pleegkind bij Minnie op de boerderij terecht kwam. De twee verhaallijnen waren goed opgebouwd en beiden waren interessant om te volgen.
Het verhaal is heel plezierig geschreven zodat ik verder wilde blijven lezen. Natuurlijk wilde ik vooral weten of Sebastian inderdaad schuldig was, en wat er met Daniel gebeurd was waardoor hij Minnie niet meer wilde zien. Hoewel het niet echt spannend was, was het zo toch een pageturner.
Het verhaal roept vragen op over de manier waarop Sebastian behandeld wordt door het Britse rechtssysteem. Ook laat het heel goed zien wat ervoor nodig is voor een kind om een volwassene te vertrouwen. Het verhaal van Minnie en Daniel is hartverwarmend en heel geloofwaardig. Sebastian kon ik niet echt doorgronden, maar aangezien we hem door de ogen van Daniel bekeken, die ook niet zo goed wist wat hij van Sebastian moest denken, klopt dat dus wel. Toch kwam Sebastian daardoor niet echt tot leven voor mij. De rechtszaak was goed in elkaar gezet en mooi om te volgen.
Een prachtige page turner die ik in 2 dagen uitgelezen heb! | 1pos
|
Soms hoor je of lees je iets over een boek en weet je gelijk dat wil ik lezen. Eenmaal begonnen in Raaf Hemelpoort triologe, had ik wel af en toe het gevoel dat het woord Bijbel wel heel vaak voor kwam. Dit duurde gelukkig niet te lang, het was even noodzakelijk om alle personages goed kenbaar te maken.
Al snel werd het spannender, zo spannend dat stoppen met lezen voor zo iets simpels als avond eten al vervelend was.
- Hoe loopt het af?
- Wint goed of kwaad?
- Krijgt het meisje de vriend van haar dromen?
De spanning blijft tot de laatste bladzijde en het is fijn dat het niet al te voorspelbaar is.
Barbara M. Veenman schrijft makkelijk leesbaar en erg vlot, geen elle lange verhandelingen over geschiedenis maar kort en krachtig.
"Denk je eens in, de kunstenaars die dit reliëf hebben vervaardigd hebben waarschijnlijk oog in oog gestaan met de jonge farao!' 'En zijn voeten,'meesmuilde Mikki. 'Allemachtig, die jongen had echt een stel schuiten, zeg!"
Wel jammer dat het Rijksmuseum van Oudheden te Leiden juist nu dicht is tot december 2015. Anders was ik zeker even gaan kijken naar die voeten.
Ik kom zelf vaak in Leiden en het gedeelte hierover is zo herkenbaar geschreven. Met het boek kan je zo een leuke rondwandeling uitstippelen door de stad.
Ook de fragmenten over het schoolleven van een 15 jarig meisje waren zeer herkenbaar.
De vindplaat van deze boeken in de bibliotheek vind ik alleen wel jammer. Nu staan ze bij de c boeken maar ik zal er zeker ook een aantal op de Yong adult afdeling neer leggen.
Nu de vraag kan ik wachten dat Sam op mijn deurmat valt of ren ik nu gelijk naar de bibliotheek om hem te halen en verder te lezen!!! | 1pos
|
Alles houdt op te bestaan is haar vierde boek, maar vooraleer ze zich op het harde schrijfwerk zou gaan storten, schreef ze eerder scenario’s voor het American Film Institute in Los Angeles. De Amerikaanse Elizabeth Brundage – die blijkbaar haar leeftijd angstvallig stil wil houden - werd, net zoals Donna Tartt ontdekt door redacteur Gary L. Fisketjon. Hij heeft ongetwijfeld een neus voor talent. Dit boek is de eerste literaire thriller in het fonds van uitgeverij Hollands Diep. Dan moet het zeker wel om een veelbelovende titel gaan?
Plaats delict ligt in het noorden van New York; het is 1979. George Clare is een jonge hoogleraar kunstgeschiedenis. Als hij op een winterse vooravond thuis aankomt van het werk, vindt hij in de hal van zijn woning zijn driejarige dochter Franny én vervolgens het dode lichaam van zijn vermoorde vrouw. Totaal overstuur gaat hij aanbellen bij de buren, met zijn dochter in de armen. Het meisje is nog veel te jong om de moordenaar van haar moeder te kunnen aanduiden. George wordt uiteraard onmiddellijk beschouwd als verdachte nummer één. Vanaf dat moment blijven er alleen nog maar vraagtekens over. Wat is er precies in het huis gebeurd? Had het echtpaar Clare misschien geheimen voor elkaar? Welke geheimen? Aan het einde van het boek springen we een aantal jaren vooruit in de tijd, om opnieuw geconfronteerd te worden met de belangrijkste personages.
De aandachtige lezer zal het erg snel merken: dit is echt geen gewone thriller. Hij is anders dan anders.
Alles houdt op te bestaan begint als een klassieke whodunit met een gruwelijke moord. Je verwacht aldus een loeispannende thriller. Het verhaal gaat evenwel naadloos over in een “hoe en waarom is dit gebeurd?” Wat vanaf dan volgt is een gecompliceerd portret van een psychopaat en van een zeer onrustig en problematisch huwelijk, met catastrofale gevolgen. Dit betekent dat je belandt in een vernuftig relaas. Meer dan alleen maar een boeiend misdaadverhaal. Een naargeestige vertelling over geweld en de pijn binnen een huwelijk dat één grote vergissing is. Deze complexe thriller met fascinerende personages wordt zodanig gedoseerd weergegeven, dat alle elementen en gebeurtenissen langzaam bij je binnendruppelen. Een belangrijke emotionele impact waarbij je als lezer binnentreedt in het gecompliceerde leven van een psychopaat.
Inderdaad, aanhalingstekens bij de dialogen ga je niet terugvinden, voor sommigen zal dit gegeven ongetwijfeld een hinderpaal zijn.
De locaties worden prachtig en gedetailleerd beschreven. Brundage is de meesterlijke verteller van dit meanderende, maar toch met spanning opgesmukte verhaal. Een latent aanwezig onheilsgevoel domineert het hele boek, zodat je het moeilijk kunt toeslaan tijdens het lezen. Tevens schetst Elizabeth Brundage een duidelijk tijdsbeeld waarin het verhaal zich afspeelt.
Tot slot toch een voorzichtige waarschuwing: fanatieke lezers van het klassieke thrillergenre zouden wel eens niet aan hun trekken kunnen komen… en teleurgesteld het boek toeslaan vooraleer het uit is. De heerlijke schrijftaal, de broeierige sfeer en de psychologische diepgang tillen dit misdaadverhaal naar een hoger niveau. | 1pos
|
Mooi beschreven hoe Tom worstelt en in een droomwereld leeft. Op een bepaald moment toch niet zo gerust in het verloop van zijn eerste contactname met Rachella. Ook omdat eerder al zijn stoppen door sloegen. Einde nogal abrupt. Blijkbaar leidde de ontknoping toch niet tot een breuk, wel tot zware persoonlijke crisis, gezien zijn wekelijkse sessies op maandag. Is er ooit wat besproken tussen hem en Rachella over de meest dramatische gebeurtenis??? Daar hebben we het raden naar... | 1pos
|
Persoonlijk greep dit verhaal mij meer dan deel 1. Er zit een leuke verhaallijn in en doordat je de personages al kent uit deel 1 zit je zo in het verhaal.
Mia en gabe zetten hun relatie voort en hun personages/levens worden verder beschreven. Deel 2 gaat vooral over Jace. Door de manier van schrijven krijg je ook echt beeld bij Jace. Heerlijk boek, binnen 1 dag uitgelezen terwijl bij deel 1 kwam ik er niet doorheen. | 1pos
|
Ik herinner mij nog dat tijdens de uitlopers van de sixties, de legendarische jaren zeventig veel van mijn vrienden en kennissen met Arafatsjaals rondliepen. ’t Was op een paar witte geëngageerde raven na eerder een uiting van ‘wij alternatievelingen’ dan een politieke betrokkenheid voor een minderheid. Ik heb mij eerlijk gezegd nooit over de Palestijnse strijd durven uitspreken gewoon omdat ik te weinig geïnformeerd was. (shame on me ) Wat ik echter nooit heb kunnen en kan aanvaarden is onderdrukking en laat dat nu net datgene zijn dat in de Amandelboom haarscherp maar bikkelhard losgelaten wordt op de lezer. Het blijft uiteraard een eenzijdige benadering bekeken vanuit de Palestijnse kant van het conflict. Je leest dit schrijnende verhaal dan best ook als een universele aanklacht tegen onderdrukking en geweld. Het is een ‘slikboek’, een boek dat je doet huiveren en ‘slikken’ om emoties in bedwang te houden. Los van deze impressie krijg je hier een schitterend verhaal over de confrontatie met je afkomst, de littekens van een problematische omgeving om in op te groeien maar ook levenskracht van een individu die zich vooropstelt om ‘goed te leven.’ De Amandelboom schenkt je een scherpe aanklacht tegen geweld en
onmenselijke onderdrukking!
http://www.boekensite.gent/node/746 | 1pos
|
Hemelsblauwe jas is een gedichtenboek voor kinderen vanaf 6 jaar met mooie geïllustreerde pagina’s. Nicolle van den Hurk heeft al veel ervaring met illustreren en in dit prentenboek volgt de ene prachtige illustratie de andere op. Voor de eerste keer heeft ze niet alleen de illustraties maar ook de tekst erbij geschreven. In Hemelsblauwe jas komen gedichten voor die verschillende onderwerpen aansnijden, over eb en vloed en koekjes maar ook over veel moeilijker uit te leggen onderwerpen zoals dwangneurose.
Het boek is voor kinderen vanaf 6 jaar maar ook volwassen kunnen er goed uit (voor)lezen. Met duidelijke taal en mooie rijm lees en herlees je de gedichten. Die steeds weer eindigen met een leuke kwinkslag of een diepere insteek.
De vormgeving is uiteraard belangrijk bij prentenboeken en gedichtenbundels, de uitgever en Nicolle van den Hurk zijn er dan ook duidelijk ik geslaagd om een prachtig boek samen te stellen. Een mooie inhoud en prachtige prenten.
Ik heb de gedichtjes met veel plezier gelezen, ze deden me terugdenken aan mijn eigen kindertijd. Ook denk ik dat kleine kindjes zich makkelijk kunnen identificeren met deze gedichten en het bepaalde onderwerpen met hun ouders makkelijker bespreekbaar maakt.
Hemelsblauwe Jas is een mooie gedichtenbundel die ik nu al enkele keren heb herlezen en ik denk dat ik dat nog vaak ga doen. | 1pos
|
mooi debuut van deze schrijfster. het is 'n boek met verschillende elementen. vast hoofdpersoon, haar turbulente privéleven, archeologie, mystiek, verdwijning van 'n kind. de rode lijn in dit boek is de verdwijning van 'n kind tien jaar eerder, hier omheen draaien de voorgenoemde elementen. de schrijfster weet met korte hoofdstukjes de aandacht van de lezer vast te houden. je kunt aan de schrijfstijl merken dat het haar eerste boek is maar dit kan alleen haar volgende boeken tegoed doen. tijdens het lezen van dit boek moet ik elke keer weer denken aan de goede jaren van james herbert en john saul. | 1pos
|
Wanneer twee meisjes ontvoerd worden, denk ik als Belg al snel terug aan Marc Dutroux. Hij heeft drie keer twee meisjes ontvoerd, opgesloten in een kelder, mishandeld, uitgehongerd, misbruikt, het ergste wat je allemaal maar kan bedenken. Vier ervan zijn overleden, twee uitgemergeld net op tijd teruggevonden.
In dit boek worden twee meisjes ontvoerd, tezamen, het zijn vriendinnen. Een van de ouders, die niet bepaald onbemiddeld zijn, vraagt specifiek dat Kim Stone het onderzoek gaat voeren. Normaal wordt de pers ingeschakeld bij ontvoeringen, hoe meer ogen op straat meezoeken, hoe sneller iemand gevonden wordt. Hier wordt er een persstop ingelast. Het is ook geen gewone ontvoering, er is duidelijk meer aan de hand. De ontvoerders eisen geld en gaan te werk als op een veiling, de ouders die het meeste bieden krijgen hun kind levend terug. Wat een onvoorstelbaar smerig spel speel je dan wel niet.
Kim Stone is zo kwaad op de ontvoerders dat ze zweert dat ze ze zal pakken en de meisjes veilig terug thuis brengen. Dat is niet zo eenvoudig want de ouders hebben zo hun geheimen en er duiken ook enkele lijken op van mensen die mogelijk hadden kunnen helpen. Wie zijn die ontvoerders eigenlijk en zijn ze aan hun proefstuk toe?
Kim Stone is zoals altijd zichzelf, hard, vooral voor zichzelf maar ook voor haar team, geen tact want aan politieke spelletjes doet ze niet. Zaken met kinderen raken haar altijd harder en ze is dan nog volhardender dan anders, ze gaat als het ware over lijken.
We krijgen ook een klein beetje een Kim Stone met emoties te zien wanneer ze met haar hond alleen is.
Geweldig boek door het idee van een veiling te houden. Zoals altijd houden de korte hoofdstukken de vaart er stevig in. Bovendien weet je ook dat ontvoeringszaken of snel opgelost worden, of niet, er is dus enige tijdsdruk en dat verhoogt de spanning en de vaart. | 1pos
|
Heel mooi boek met heel veel quotes die in je nazinderen. Vier hoofdstukken uit het leven van een vrouw zuigen je zo mee in het verhaal. Leest ontzettend vlot en wil je niet naast je neerleggen eens je ermee begonnen bent. | 1pos
|
Bij het zien van de schitterende cover van Knalpot van Daan Goppel krijg je al een idee van waar het boek over zal gaan. Het geeft in ieder geval mooi weer hoe het verkeer in Jakarta is en hoe men van alles probeert te verkopen aan het spoor en aan de weg. De titel maakt nieuwsgierig.
Knalpot van Daan Goppel is een bundel vol boeiende en beeldend geschreven verhalen over het leven in Jakarta. Je hebt het gevoel dat je tijdens het lezen in Jakarta bent, zo beeldend is het geschreven. Je krijgt een goed beeld van hoe de mensen daar leven en wonen, wat ze daar geloven, hoe hun mentaliteit is, hoe het verkeer daar is, hoe de luchtkwaliteit daar is, waarom ze meestal blij zijn als ze een blanke persoon zien, waar het leven in de grote steden om draait, waar de huwelijken vaak op gebasseerd zijn, hoeveel geld mannen kwijt zijn aan daten met een vrouw en waarom dat is en hoe je daar het beste kan leven.
Zonder een oordeel te vellen luistert de auteur naar de verhalen van de mensen waarbij hij soms op een gepaste manier zijn mening geeft. Het zijn verhalen van mensen die vaak al van alles hebben meegemaakt.
Lees verder op https://surfingann.blogspot.com/2019/01/knalpot-daan-goppel.html. | 1pos
|
Wytske Versteeg geeft het woord aan Tomas Augustus, die met een flinke dosis sarcasme op zijn leven terug blikt. Hij blijkt een overlever te zijn, de meeste mensen zijn gestorven door een epidemie die de maatschappij heeft ontwricht. Hij was plastisch chirurg met een misvormd gezicht, gevangen in een huwelijk omdat zijn schoonvader zijn kliniek financierde. Nu mijmert hij nog over Maria, een jonge vrouw op wie hij voor het eerst in zijn leven verliefd was. De monologe vertelling springt van passage naar passage, waarbij een woord of een scène associaties oproepen bij Tomas over zijn verleden, zijn huwelijk, zijn werk, zijn affaire en hoe samenleving ten onder is gegaan. Het is bitter, galgenhumor, eenzaam. De spanning zit in het lezen daarin dat je afvraagt hoe het zo ver heeft kunnen komen, omdat er steeds maar gedeeltes van zijn leven worden verteld. De roman heeft een schakelpunt waarbij je denkt natuurlijk, hoe kan het ook anders? Dan blijft de mens over in zijn kern, die er naar verlangt om gezien en aangeraakt te worden.
Wytske Versteeg zet dit stilistisch sterk neer met scherpe zinnen, die je steeds weer kunt herlezen. | 1pos
|
MENING
Ik mocht dit boek recenseren, een echte eer weer om dit te mogen doen en erg leuk.
Het boek heb ik met plezier gelezen, ik had de flaptekst niet gelezen, omdat ik mijn eigen wou laten verrassen. En ik was ook echt positief verrast.
Het verhaal gaat over een jongedame genaamd Eva die voor haar werk verhuist is naar New York. Ze woont daar samen met haar vriend Collin ( een betaalde voetballer). Ze heeft niets te klagen en voelt zich gelukkig waar ze is. Haar heimwee speelt wel vaker een rol dus besluit ze, na een conflict met haar vriend, terug naar Nederland te gaan naar haar vrienden en familie. Haar beste vriendin Vesper is helemaal blij haar te zien en ze gaan opstap want Vespers neef, Brain uit Australië, verblijft ook tijdelijk in Nederland. Het is erg gezellig en het klikt met Eva en Brain erg goed. Hoe zal Collin reageren als hij weet dat ze het zo naar haar zin heeft in Nederland? En Eva's verleden, zal dat haar achterhalen?
Een heerlijk spannend boek met romantiek. De schrijfstijl is erg vlot en leest heerlijk weg. Ik kon mijn eigen erg goed plaatsen in het hoofdkarakter omdat ze goed en duidelijk beschreven is. Het verhaal zit goed in elkaar en komt mooi samen aan het einde. Spanning is ook echt goed aanwezig net zo als de romantiek. Een echt boek waar je voor gaat zitten en gelijk uit wilt lezen.
Het boek zelf heb ik niet gezien, ik heb dit boek gelezen op mijn reader. De kaft afbeelding ziet er mooi uit en past ook erg goed bij het verhaal. De flaptekst komt goed overeen met het boek. Het boek heeft de mooie hoeveelheid van 334 bladzijden.
Ik zal dit boek aanraden onder de romanlezers die van een beetje spanning houden.
Ik kijk uit naar meer schrijfwerk van deze schrijfster.
STERREN
Ik geef dit boek 4 sterren.
BOOKLOVERSAPHIRA | 1pos
|
Dit is het eerste boek van Alice Blanchard dat ik heb gelezen. Ik vind het zeer lezenswaardig, maar niet superspannend.
18 jaar nadat haar vader zelfmoord heeft gepleegd, opent Rachel Storrow, die in de voetsporen van haar vader is getreden en ook bij de politie is gegaan, het onderzoek naar de moord op een gehandicapt meisje dat in die tijd werd gepleegd. Wie is hieraan schuldig? Kent zij de moordenaar? Dan wordt de dochter van een plaatselijke arts ontvoerd; Claire is een zeer populaire docente op een school voor blinden en slechtzienden met een lichamelijke beperking. Rachel wordt betrokken bij de zoektocht naar de docente en kruist hierbij telkens weer sporen die te maken lijken te hebben met de moord van 18 jaar geleden. Of ziet zij meer in de zaken die spelen dan er is omdat haar broer erbij betrokken is? Hij is de vriend van Claire en assistent op dezelfde school waar zij werkzaam was. En wat heeft de ex-vriend van Claire hiermee te maken? De ontknoping is onverwacht en wordt naar mijn idee iets te kort door de bocht maar wel zeer meeslepend verteld! | 1pos
|
Naast de verslavende Grisha trilogie heeft Leigh Bardugo ook 4 korte verhalen geschreven. Dit zijn helaas verhaaltjes die je binnen het uur uitleest. Helaas omdat ze goed zijn geschreven en niet mis te verstaan zijn in de Efteling.
De heks van Duva gaat over vertrouwen durf en tovenarij. Bardugo maakt één sprookje die je aan het denken zet. Haalt het goede uit, vrouw holle, hans & grietje en assepoester. Met zinnen als: "Het enige wat ze nog lekker leek te vinden waren de cakejes die de weduwe Karina Stoyanova bakte, geurend naar oranjebloesem en bedekt met een dikke laag glazuur.' en 'Ga zitten,’ zei ze, terwijl ze zich weer naar het fornuis omdraaide. ‘Eet.". Geeft een goed beeld hoe Leigh Bardugo kan tover met woorden en zo een pracht verhaal creëert in 29blz.
Een echte aanrader voor fans van de Grisha triologie en voor mensen die eens een ander sprookje wil lezen dan Assepoester. | 1pos
|
Denk je maar in: een oud huis aan de Herengracht in Amsterdam, 3 vrienden, een klusjesman en een hond. Zie je het al voor je? De schrijfstijl van Astrid is zo beeldend en pakkend, waardoor het verhaal voor mij als een film afspeelde. Met elkaar en alleen beleven de bewoners van alles in en rondom Amsterdam. Als lezer krijg je een kijkje in het dagelijks leven van allemaal, maar word je ook meegenomen in de gevolgen van hun keuzes. Wat vooral opvalt is, dat Noor (geboren en getogen Limburger), in Amsterdam gelukkig wil worden. Ze verzint hiervoor, op aanraden van haar zus Kiki, een 'tram-plan'. Kiki heeft daarnaast weer haar eigen problemen, maar ook Joost staat bij met raad en daad. Ook hij wordt aan de Herengracht geconfronteerd met keuzes uit het verleden en zal dit voor zichzelf moeten uitzoeken en oplossen. Gelukkig hebben we nog Meneer Janssen, de trouwe hond, die altijd kan zorgen voor een leeg hoofd bij de bewoners. Iets wat we allemaal zo af en toe kunnen gebruiken!
Naar mijn idee een geslaagd boek. Leuk verhaal, unieke schrijfstijl, meer diepgang dan verwacht. 4 sterren voor het eerste deel! | 1pos
|
Wat ik mooi vind aan ‘Nicolas en de verdwijning van de wereld’ is hoe Anne Eekhout zoiets onvoorstelbaar dreigends als een zwart gat dat op de aarde afkomt voorstelbaar maakt door de ogen van een kleine jongen van acht. Nicolas wil de wereld redden, daarvoor moet hij zichzelf pijn doen. Van pijn wordt hij sterker, wordt hij net als zijn stripheld De Adelaar. Maar wie houdt deze kleine jongen tegen als de mensen die zich om hem zouden moeten bekommeren er niet voor hem zijn omdat ze belangrijkere dingen aan hun hoofd hebben of omdat ze zelf zo bang zijn?
Of Nicolas de wereld redt moet je zelf gaan lezen. Voor mij redt hij in ieder geval iets: hoop.
Met kleine, mooie en rake observaties van Nicolas zoog Anne mij direct het verhaal in. Een verhaal vol symboliek en lagen. Ik begon met lezen en wilde niet meer stoppen. Ik vind het haar beste boek tot nu toe. Bravo! | 1pos
|
"Ik heb me de afgelopen tijd allerlei scenario's in mijn hoofd gehaald en met allerlei mogelijkheden rekening gehouden maar dit verhaal is zo bizar dat het gewoon niet waar kan zijn." ~ p127.
Soms staat een boek al jaren op je wensenlijst en duurt het enorm lang voordat je hem eindelijk kan lezen en als je hem dan leest kan je je wel voor je kop slaan dat je hem niet eerder heb gelezen. De dode kamer is absoluut zo'n boek die ik al veel eerder had willen lezen! Terwijl ik nog bezig was in het eerste bestelde ik alvast het vervolg, in de angst dat ik niet gelijk verder kon. Want ondanks de 713 pagina's, je weet dat aan het einde het verhaal nog lang niet afgelopen kan zijn!!!
"Ik weet nog precies hoe ik hier terecht ben gekomen, waar en wanneer het is begonnen, op welke kruispunt Ik heb gestaan en welke afslagen ik heb genomen." ~ p470.
Gevoelsmatig bestaat het boek uit 2 delen. Het eerste deel verteld het verhaal van Lennart, de oudere broer, die leeft op n uitkering en zijn dagen door komt met roken, blowen, bier en goedkope wijn. Ondanks het weinige contact dat hij nog heeft met zijn broertje voelt hij direct dat er iets niet klopt als hij Misha niet te pakken krijgt. Heden er verleden tikken elkaar af in hoofdstukken, en je krijgt een steeds duidelijker beeld van de relatie die de twee broers hebben... Het tweede deel neemt je mee vanuit het perspectief van Misha, wiens verhaal iets later op de tijdlijn begint. Maar ook daar stuiter je als een bal tussen heden en verleden. De tijdlijn van dit boek is echt meesterlijk opgezet, het klopt echt tot in detail! Elk stuk word aangeduid met plaats en datum, bijna alsof het gewoon allemaal echt gebeurd is. De details zijn echt zo goed doordacht. Sommige stukken van Misha en Lennart overlappen elkaar, en ook als zijn de conversaties hetzelfde, de gedachtes van de broers kunnen niet meer van elkaar verschillen, wat het boek voor mij echt een absolute meerwaarde geeft.
"We worden wat we zijn door de keuzes, die we maken, maar waar worden wie we zijn door de dingen, die ons overkomen." ~ p518.
Ik weet gewoon niet goed hoe ik moet omschrijven hoe GENIAAL goed en geweldig dit boek is. Woorden verbleken bij de inhoud van De Dode Kamer, en alles wat ik nu nog schrijf is enkel nog een afgezwakte vorm van de waarheid. De details van het verhaal zijn zo goed, dat je bijna zou denken dat het op waarheid berust is. Om vanuit 2 perspectieven dit verhaal te kunnen schrijven, en het dan zo naadloos in elkaar over te laten gaan, dat kan enkel een meester auteur! Bronja staat voor mij per direct op een voetstuk, en komt daar hopelijk nooit meer vanaf ♡ | 1pos
|
Puur jeugd sentiment. Ik kwam het boek tegen op een rommelmarkt en ik moest hem gewoon hebben. Nu maar hopen dat mijn dochter het net zo leuk vind als ik! | 1pos
|
De titel van het boek “Het regende vogels” wordt in de loop van het verhaal duidelijk.
Het Regende Vogels beschrijft het verhaal van drie oude mannen – Tom 86 jaar, Charlie 89 jaar en de gestorven Ted of Ed of Edward of Boychuck – die zich voor de buitenwereld onzichtbaar hebben gemaakt en zicht in het bos hebben teruggetrokken.
Boychuck is één overlevende van de Great Matheson Fires van 1916 en hij is ook de rode draad door het verhaal.
Over hem doen vele verhalen – al dan niet bevestigde verhalen – de ronde. Hij zou zich hebben weten te redden van de Great Fires door in het water te blijven. De verzengende hitte zou hem – tijdelijk – blind hebben gemaakt en hij doolde rond in zijn habitat op zoek naar de Polson-tweeling – Margie en Anie – met een bloementuil in zijn hand voor zijn liefje.
De auteur vertelt het verhaal via een fotografe op zoek naar overlevenden van de Great Fires en komt na een aantal getuigenissen in het bos terecht waar ze erst kennis maakt met de norse Charlie.
De schrijfster maakt de overgangen naar elk hoofdstuk duidelijk door een cursiefje, waarbij telkens nieuwe personages worden geïntroduceerd.
Het boek is een verhaal over vriendschap, over eenzaamheid, over vertrouwen, over afstandelijkheid, over dood maar bovenal over vrijheid.
Het is een vlot geschreven en prettig te lezen boek over een geromantiseerde gebeurd feit dat bol staat van ontroering en gevoelens.
Het boek is een aanklacht tegen het gevoede seniorenbeleid en wil aantonen dat ouderen ook mensen zijn met een eigen verhaal, met een eigen leefwereld, met eigen verwachtingen waarmee iedereen rekening moet houden.
Ik heb genoten van dit boek en van de mooie beschrijvingen over de verschillende karakters van de personages. | 1pos
|
Subsets and Splits
No saved queries yet
Save your SQL queries to embed, download, and access them later. Queries will appear here once saved.