text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
Een realistisch probleem, een speurtocht door de ruimte op zoek naar een oplossing. Vele avonturen, gevangen genomen, ontsnapping, romantiek...
Goede beschrijvingen, snelle aktie. Top! | 1pos
|
dit boek leest wel lekker maar is geen geweldige literatuur. Het verhaal is bij tijd en wijlen spannend maar kent weinig verassingen. Naar het einde toe word er wat spanning gecreëerd alhoewel je wel steeds duidelijker het plot doorkrijgt.
De laatste paar bladzijden eindigen in een spannende strijd waarin de ontknoping beschreven word. En dan is het ineens uit! geen lang boek dus er kan ook weinig ingegaan worden op detail. Bepaalde scenario's worden bijna vluchtig beschreven.
Ik heb ook nieuwe buren gelezen en vond dat boek inhoudelijk veel meer hebben. Ook het boek afgunst ken ik en dat had veel meer spanning dan deze. In het het boek terug naar de kust word veel meer de tijd genomen om een goed verhaal neer te zetten en dat is een complete thriller. Al die factoren mis ik een beetje in dit boek.
Ik heb dit boek gelezen omdat ik benieuwd was of het lijkt op het boek , het reservaat. Onlangs heeft saskia een rechtszaak wegens plagiaat verloren tegen de schrijfster van dit boek. Ik ga nu dat andere boek lezen om een oordeel te vellen. | 1pos
|
Lang geleden dat ik nog zo werd meegesleept in een boek. Ik liet mij al verleiden door de mooie foto op de kaft, en hoopte dat het verhaal niet zou onderdoen. En ja hoor, al vanaf de eerste bladzijden wordt je helemaal één met de personages, je raakt helemaal in de ban en wil de ontknoping weten van het spannende verhaal. Helemaal in een roes, alles en iedereen om je heen vergetend.....zaaaaaaalig toch? Het boek leest als een trein, waar je niet van wil afstappen! Hopelijk volgt er een vervolg, Johnny Bollé, ik kijk er alvast naar uit ! | 1pos
|
Kate werkt als verpleegkundige in een privékliniek. Ze kampt met slaapproblemen en krijgt de diagnose narcolepsie. Bang om haar baan kwijt te raken besluit ze niets te vertellen op het werk. En als ze na haar baas te hebben betrapt met een andere vrouw van hem in ruil voor haar zwijgen de functie van verpleegkundige op de nieuwe VIP-afdeling (die de kliniek uit zwaar weer moet helpen) krijgt, komt het wel goed uit dat ze daar weinig hoeft te doen en tijd heeft voor dutjes tussendoor.
Maar dan slaat het noodlot toe. Een tweetje over de patiënt van de VIP-afdeling, vanaf Kates mobiel, zet haar wereld op zijn kop. Haar leven wordt één grote nachtmerrie… Wie heeft het op haar voorzien? En waarom?
Het verhaal begint vrij rustig, op de cursieve hoofdstukken waarin een moordenaar aan het woord is na, maar de sfeer wordt steeds dreigender. Je hebt Kates aandoening, waardoor ze de grip op de realiteit een beetje kwijt is, ze weet nooit precies wanneer ze zomaar ineens in slaap zal vallen. En je hebt diegene die achter haar aan zit, het moet iemand zijn die dichtbij haar staat. Er zijn allerlei puzzelstukjes die heel langzaam in elkaar vallen in een heel spannend kat en muisspel…
Het verhaal is sowieso al spannend, maar door de ziekte van Kate wordt het allemaal nog veel beangstigender. Ze heeft er weinig controle over en ze raakt steeds geïsoleerder. Maar bij de pakken neerzitten doet deze stoere dame niet. Bewonderenswaardig.
Hilde Vandermeeren heeft weer een heel spannend verhaal geschreven, met een vrij unieke twist eraan. Een verhaal wat je van begin tot eind en zelfs daarna in zijn greep weet te houden! Brrrrr… | 1pos
|
Fiona Caligue heeft een gewoon leven: ze haalt gewone resultaten op school en heeft geen bijzondere vriendschappen. Dit laatste verandert wanneer ze Circe ontmoet. Dit meisje is mysterieus, ze verschijnt en verdwijnt weer. Zijn ze vrienden? Hartsvriendinnen? Fiona begint te beseffen dat alles in haar leven enkel bergafwaarts gaat sinds ze Circe heeft ontmoet. Heeft Circe het wel goed voor met haar?
Circe werd geschreven door Nell De Smedt, een meisje van 15/16 jaar. De cover nodigt uit tot lezen. Het meisje met de gele regenjas roept meteen heel wat vragen op. De schrijfster heeft een vlotte schrijfstijl en het was aangenaam om te lezen.
Er gebeuren dingen die ik niet verwacht had… Wat is werkelijkheid en wat is verbeelding? Naarmate het verhaal vordert is de scheidingslijn tussen realiteit en waanzin steeds dunner geworden. Je zit in een web van leugens, bedrog en waanbeelden. Hierdoor wil je steeds verder lezen. | 1pos
|
Voor dit goede boek heb ik ook 4 sterren gegeven. Heel goed want ik vond het zeer aangrijpend en ook weer realistisch op bepaalde punten. Heel duidelijk, ook in dit boek, de relaties onder elkaar, gedrag en gevoelens naar elkaar en met elkaar. Helaas het verhaal liep wat te snel van stapel, vond ik, maar dat heeft verder geen afbreuk gedaan op de inhoud van het boek! | 1pos
|
Ik had de film eerst gezien. Het was een leuke actiefilm. Toen heb ik toch maar het boek gelezen. Binnen een weekend uit.
Alsof ik een van de soldaten was. Sommige stukken brachten mij hartkloppingen. Of pijn op het moment van gevangenschap. Sindsdien heel veel gelezen van Andy. Leuke schrijver, mooie verhalen. Hij heeft mij gestimuleerd om meer de lezen. Ook van andere schrijvers. | 1pos
|
Vreugde en verdriet liggen soms dicht bij elkaar. Lesley is net zwanger wanneer er een knobbeltje in haar borst ontdekt wordt. Dit knobbeltje blijkt kwaadaardig te zijn en een operatie is nodig. Familie en kennissen weten nog niks van de zwangerschap, dus Lesley en Andy melden hen zowel goed als slecht nieuws. Hun eerste bezorgdheid gaat uit naar hun ongeboren kind. Ze hebben al een dochtertje verloren na 7 maanden zwangerschap (aan een open ruggetje) en een tweede kind verliezen kunnen ze niet aan. De dokters verzekeren hen dat de behandeling geen kwaad kan, maar in de wetenschap is niets zeker. Lesley doorstaat de operaties en de chemo's goed, al hebben ze ook af en toe diepe downs (zoals de tachycardie, te snelle hartslag, van Marnix rond de 20 weken). Op 30 juni 2010, een maandje te vroeg, wordt hun zoontje Marnix geboren.
Mamalief had ook veel interesse in het boek. Toen ze weer eens in mijn kast kwam snuffelen, nam ze dit boek mee. Twee uurtjes later was het boek uitgelezen. Ik verschoot er werkelijk van. Maar na het lezen van het boek weet ik waarom. Bij mij scheelt het ook niet veel, maar ik lees wel trager dan mama. Het leest dus enorm vlot. Andy heeft een soepele schrijfstijl. Je leeft gewoon mee met dit koppel.
In het midden van het boek staan er enkele mooie foto's van Lesley tijdens die verschrikkelijke periode. Een foto van het moment dat haar haar afgeschoren wordt, een foto wanneer Marnix juist geboren is, ...
Er komen ook enkele medische termen aan bod. Ik heb een medische achtergrond, maar zelfs zonder medische achtergrond is het perfect verstaanbaar aangezien Andy het in mensentaal uitlegt.
Een nadeel aan het boek vind ik de kaft. De voor- en achterflap zijn niet gedrukt op het boek, maar op extra papier. En dat extra papier er dan gewoon rond. Dit leest niet gemakkelijk want dat papier schuift altijd weg. Ik had dan liever paperback of hardcover.
Ik vond het een heel mooi boek, heel mooi geschreven. Gelukkig is het allemaal goed afgelopen en hebben Lesley en Andy de wereld iets meegegeven: Kanker betekent niet noodzakelijk geen zwangerschap kunnen voldragen. Kanker betekent niet noodzakelijk dat het baby'tje gehandicapt zal worden. Daar is Marnix het levende bewijs van. Kanker en zwangerschap kunnen samen gaan, maar eigenlijk blijft die kanker het beste ver weg van de wereld. | 1pos
|
Nadat ik eerst Blinde razernij gelezen had, ben ik dit weekend begonnen aan Duister kwaad. Ik kan alleen maar opmerken dat dit boek nog beter is dan Blinde razernij. Het boek is dermate goed opgebouwd dat het in een keer wil uitlezen. Alex Kava staat vanaf nu op mijn lijst van schrijvers waarvan ik ieder boek wil lezen. Ben benieuwd of De val ook zo goed is. | 1pos
|
Na het veelbelovende debuut Ik reis alleen komt Samuel Bjørk nu met de thriller De doodsvogel. Ik reis alleen was een goedgeschreven, spannend debuut met hier en daar wat mankementen. De vraag is of Bjørk in het vervolg dezelfde spanning kan opbouwen en zijn vorige tekortkomingen kan oppoetsen.
De doodsvogel pakt het verhaal ongeveer op waar de vorige thriller is geëindigd. Dit keer wordt er in een verlaten bos het lijk van tienermeisje gevonden. Ze ligt op een bed van veren, tussen kaarsen in de vorm van een pentagram met daarbij haar lichaam in een onnatuurlijk houding. Wederom lijkt dit het werk te zijn van een psychopathische moordenaar die mogelijk zint op meer geschifte daden. Dit blijkt zeker wanneer er beeldmateriaal opduikt van het vermoorde meisje. Op deze beelden is te zien hoe ze als een huisdier werd vastgehouden in een kooi. Tezamen is dit de aanleiding om Holger Munch en Mia Krüger op zoek te laten gaan naar deze gestoorde moordenaar.
Net als in Bjørks vorige boek komen Holger en Mia goed uit de verf. Mia schittert als verslaafde, suïcidale, maar geniale agent en Holger is de zorgzame, vaderlijke rechercheur. In tegenstelling tot Ik reis alleen is er geen opeenstapeling van karakters, wat het boek alleen maar ten goede komt. De beschreven hoofdpersonages hebben veel diepgang en hierdoor kan je je goed inleven in de karakters De keerzijde van de kleinere hoeveelheid karakters is dat een interessant personage zoals hacker Gabriel Mørk een stuk vlakker naar voren komt.
Ondanks dit kleine nadeel is De doodsvogel een ware pageturner, misschien nog wel meer dan Ik reis alleen. Waar Bjørks vorige thriller soms voorspelbaar was, is dat bij dit boek geen moment aan de orde. De plottwisten komen – zoals het hoort – altijd onverwacht en hierdoor wordt de suspense in het boek goed opgebouwd. Alle verhaallijnen zijn relevant voor het verhaal, al heb je soms het idee dat er wat losse eindjes over blijven. Het verhaal eindigt zelfs met een cliffhanger, waardoor je al hunkert naar het volgende avontuur van Holger Munch en Mia Krüger.
Al met al kan gesteld worden dat Bjørk met De doodsvogel een geslaagd vervolg heeft geschreven. Bjørk heeft nogmaals een pageturner afgeleverd die je het liefst in één adem uit wilt lezen. Het aftellen tot de volgende zaak is voor mij alvast begonnen. | 1pos
|
Heb dit boek ingesproken als audioboek. Een prettig boek met interessante personages, dat uitnodigt om verder te lezen. Enige aanmerking is dat de Nederlandse vertaling matig is, wat de leesbaarheid van sommige zinnen (met drie of meer bijzinnen) niet ten goede komt. Maar het verhaal is boeiend en de opbouw erg goed.
Enigszins onbevredigend einde voor wat betreft de situatie met Riley, maar voor de rest niks te mopperen. Ik vond de vertaling niet ijzersterk, zoals al gezegd, met name in de eerste helft, de delen die zich in Garland afspelen en waar veel lange, beschrijvende zinnen voorkomen. Mijn inziens had een aantal zinnen, die nu uit een opeenhoping van bijzinnen bestaan opgesplitst mogen worden voor betere leesbaarheid.
Wat me positief verbaasde is dat Grace een nogal onsympathiek personage is en je als lezer toch hoopt dat het allemaal goed met haar komt. Dat vind ik een erg goede kwaliteit van een boek.
Het staat gekenmerkt als thriller, maar ik vond het meer een roman met een beetje spanning. | 1pos
|
De onvolprezen schrijver Maarten 't Hart (1944) is een eigenzinnig en intelligent mens met diepgaande kennis van zaken op allerlei gebied. Dat komt tot uitdrukking in zijn boeken en essays die altijd echt ergens over gaan. 't Hart is van huis uit bioloog en werkte ooit als etholoog. Ethologie noemt men ook wel gedragsbiologie. Men bestudeert het natuurlijke gedrag van dieren. Hij heeft een aantal wetenschappelijke publicaties op zijn naam. Veel van zijn boeken en essays bevatten autobiografische elementen. Zijn eerste roman dateert al van 1971 en in de loop van de jaren publiceerde hij met een bijna vaste regelmaat nieuwe boeken en essays over alle mogelijke onderwerpen.
Het boek De wereld van Maarten 't Hart is een bloemlezing uit de beste stukken die hij schreef over natuur, literatuur, religie en muziek. Je zou deze vier onderwerpen kunnen bestempelen als zijn belangrijkste interesses. Zijn kennis van zaken als het gaat om klassieke muziek (andere muziek bestaat niet volgens Maarten) is legendarisch. Jarenlang schreef hij cd-recensies in het blad Luister. Hij schreef boeken over componisten als Bach en Mozart. Bach is zijn grootste liefde en dat steekt hij niet onder stoelen of banken.
Ook zijn fascinatie ten aanzien van religie is welbekend. Zijn boek Wie God verlaat heeft niets te vrezen. De Schrift betwist. deed heel wat stof opwaaien. Zijn weerzin tegen reizen heeft hij nooit overwonnen. Sport vindt hij een onzinnige bezigheid alhoewel hij graag naar de Tour de France kijkt. Alleen zijn die wielrenners zo hinderlijk in beeld en ontnemen hem het plezier om naar die mooie natuur te kijken. Nu kijkt hij sowieso vrijwel geen televisie want hij gaat iedere avond heel vroeg naar bed. Toch komt hij zelf wel graag op televisie en werd hij bij het grote publiek bekend door de serie Maartens moestuin.
Het lijkt wel of Maarten 't Hart overal een mening over heeft en die mening schuurt vaak met de mening van de gevestigde orde. Hij zet je op de één of andere manier altijd aan het denken over de meest uiteenlopende zaken.
De wereld van Maarten 't Hart bevat stukken uit zijn hele loopbaan. Het eerste dat we lezen is Incestvermijding uit De kritische afstand, 1976. Alhoewel het een essay is uit een boek over de verschillen tussen menselijk en dierlijk gedrag en dus eigenlijk zijn vakgebied, weet hij als geen ander de leek te boeien. Je vraagt je altijd af, gaat het hier over een bepaald onderwerp of gaat het hier over Maarten 't Hart? Maar hoe het ook zij, hij weet altijd weer de aandacht vast te houden en laat je nadenken over zaken waar je wellicht eerder nog niet bij stilstond. Bijvoorbeeld het essay waarin hij de vraag stelt: ‘Waarom maken vrouwen zich op?’. Een heel serieus stuk met veel interessante observaties, maar tegelijk is het ook humoristisch. Maarten 't Hart weet heel vaak een glimlach te ontlokken bij de lezer.
Het is mooi om zo'n verzameling van zijn beste stukken door de jaren heen in één boek te hebben. Het is natuurlijk maar een fractie van wat hij geschreven heeft, maar niettemin geeft het een uitstekende kijk op ‘De wereld van Maarten ’t Hart’ die toch altijd weer boeiend is. Een boek om met heel veel plezier te lezen. | 1pos
|
Anya Niewierra heeft 3 passies - al sinds haar jeugd: reizen, schrijven en schilderen. Ze maakte van reizen haar beroep en schreef daarover. En ze schilderde als hobby. Ze is directeur van VVV Zuid-Limburg en eigenaar van De Witte Lelie, dat vakantiewoningen in Zuid-Frankrijk verhuurt en een B&B heeft in Zuid-Limburg. Haar thrillerdebuut Vrij Uitzicht is ingeïnspireerd door haar tijd in Frans Catalonië. Hiervoor werd ze genomineerd voor de Schaduwprijs 2014 (beste thrillerdebuut), de Hebban Crimezone Thriller Award 2014 en de Hebban Debuutprijs 2014.
De prachtige omslag met uitgesneden letters is gemaakt door Mariska Cock grafische vormgeving. Ángeles Nieto is verantwoordelijk voor de geweldige afbeelding aan de binnenkant van de omslag. Ze is een Spaanse beeldend kunstenaar die al jaren in Nederland woont. Ze was werkzaam als illustrator voor de Bijenkorf en de Nederlandse tv. Nu is ze zelfstandige en haar werk kenmerkt zich door hun kleurigheid en levendigheid.
Het idee voor Het Dossier ontstond toen Anya een reis maakte door het voormalig Oostblok, nadat de Muur was gevallen. Ze interviewde jongeren uit de DDR en kwam erachter dat hoewel ze nu vrij waren, er veel onzekerheid was. Hoofdpersone Josta Bresse-Wolf is gebaseerd op het verhaal van een ex-gevangene van de Stasi. Hij had totaal geen problemen met de val van het totalitaire regime. En dat ze van Josta een kunstenaar maakte, was geen verrassing. Zonder vrijheid geen creativiteit.
Josta Bresse (meisjesnaam Wolf) wordt op een ochtend wakker en komt erachter dat ze het slachtoffer is van orgaanroof: haar nier is gestolen. De Nederlandse recherche doet onderzoek en hun spoor lijkt te worden gedwarsboomd vanuit Oost-Berlijn, waar Josta vandaan komt en deel uitmaakte van de Königstein Gruppe. Ze moet en zal achter de waarheid konen. Maar hoe dieper ze graaft, hoe meer gevaar ze loopt. Haar verleden als kunstvervalser in dienst van de DDR blijft haar achtervolgen en iemand wil haar dood. Als product van haar opvoeding, die totaal gericht was op het ontwikkelen van haar schildertalent, is Josta argwanend naar anderen en besluit zelf iemand te vinden om haar te helpen, omdat ze voelt dat ze het alleen niet redt. Want hoe vecht je tegen iemand die boven de macht staat? Ze neemt contact op met Tom Adler van de Frankfurter Allgemeine en samen duiken ze in haar geschiedenis om te achterhalen wat er precies gebeurd is en wie er achter haar aanzit. Een zeer belangrijk document is Het Dossier, waar alle vervalste kunstwerken gecatalogiseerd zijn met alle relevante gegevens. Deze vervalsingen werden als authentiek verkocht en spekten zo de staatskas. Langzaam achterhalen ze steeds meer informatie over de wereld van de voormalige DDR en zijn (Stasi)medewerkers en methodes. Maar ten koste van wat en durven ze tot het bittere einde door te gaan?
Het verhaal van Josta wordt afgewisseld met die van de ondervrager van Josta in Hohenschönhausen, de Stasi gevangenis. Hij moest achterhalen waar Het Dossier was en wie het had gestolen. Hij ondervroeg Josta en haar medekunstenaars. Langzaam wordt duidelijk wie hij is en wat hij heeft gedaan.
Op een mooie, langzame manier bouwt Anya aan haar verhaal. We leren de personen goed kennen. Iedereen is driedimensionaal, niet alleen goed of slecht. Bij iedereen worden de motieven duidelijk waarom ze bepaalde dingen hebben gedaan. Daar kun je het mee eens zijn of niet. Ze schetst een prachtig beeld van het leven achter de Muur. De gruwelijke methoden van de DDR om mensen in het gareel te houden. Één op de vijftig mensen was een spion voor de Stasi, dus niemand was zijn leven zeker. Vooral de Einzelbildung van mensen van wie werd vermoed dat ze een talent hadden, dat wat kon opleveren, wordt erg goed beschreven via de herinneringen van Josta. Het sociale isolement, het blijven herhalen van oefeningen onder barre omstandigheden, de angst om te falen. Niet weten of je familie er nog was als je thuiskwam. De paniek die Josta overvalt als ze geen uitweg meer ziet en denkt dat haar leven voorbij is en ze weer naar de gevangenis moet, is voelbaar op elke pagina. Dat haar verleden haar toch nog inhaalt en ze alles verliest. Vlucht ze of vecht ze? Je kunt je bijna niet voorstellen dat dit nog niet zo lang geleden gebeurde.
Het Dossier is een prachtig in elkaar gezet verhaal over een deel van de geschiedenis, dat velen misschien nog steeds willen vergeten. Met Josta als protagonist heeft Anya een heerlijk personage geschreven dat opstaat en vecht voor de waarheid en haar toekomst. | 1pos
|
Een boek dat zich afspeelt uit de eerst wereld oorlog. Het verhaal van een kind. Heel vlot te lezen. Een boek over de oorlog dat niet negatief is. Maar heel leuk is om te lezen. Hoe een kleine jongen zijn moeder wil helpen met geld te verdienen. Hij komt er achter waar zijn vader zit en vind het de normaalste zaak van de wereld dat hij zijn vader in zijn ogen gaat bevrijden uit het ziekenhuis.
Een boek dat moet gelezen worden.
http://infoboeken.blogspot.be/2016/09/john-boyne.html | 1pos
|
Wat een prachtig boek en wat een nachtmerrie tegelijkertijd. Maar ik heb bijna alle boeken van Picoult gelezen en de dilemma's die zij oproept zijn altijd zo indringend... ik vind ze allemaal aan te raden. | 1pos
|
Ik was heel nieuwsgierig naar dit boek en bedank dan ook uitgeverij Moon voor hun superactie op Facebook waardoor ik dit boek voor hen mocht lezen en beoordelen.
Onmiddellijk na het lezen had ik even een moment voor mezelf nodig om alles te overdenken en te verwerken. Dit boek gaat deels over rouwverwerking en na het lezen moest ik het afscheid van Violet en Finch zelf verwerken. Een boek dat dit kan verwezenlijken, is een topper die iedereen zou moeten lezen!
Violet Merkey is een populair meisje dat alles heeft wat ze wil tot de dag dat haar zus verongelukt. Ze voelt zich schuldig en trekt zich helemaal terug. Op de verjaardag van haar zus komt ze bovenop de klokkentoren van haar school terecht. Daar ontmoet ze Theodore Finch, de jongen die iedereen op school gestoord vind. Hij kampt vaak met zelfmoordgedachten, maar toch praat hij Violet van de richel. Finch maakt zich zorgen om Violet en besluit haar te helpen weer plezier in het leven te krijgen door middel van een schoolopdracht waarvoor ze verschillende uitstappen moeten doen.
2 jongvolwassenen ontmoeten elkaar in één van hun zwakke momenten. Violet probeert de hele wereld buiten te sluiten, maar Finch laat zich niet wegduwen. Hij heeft vaak het gevoel dat hij in een zwart gat verdwijnt en dankzij Violet verdwijnt dat gevoel. Ik had al vlug het vermoeden dat Finch een bipolaire stoornis had. Het ene moment is hij hyperactief en wil hij niet slapen en het andere moment komt hij zijn kamer niet meer uit. Door zich op Violet en hun schoolopdracht te richten, is hij minder met zichzelf bezig en voelt hij zich meer normaal. Helaas duurt het niet lang. Terwijl Violet langzaam maar zeker haar verdriet en schuldgevoelens te bovenkomt, zakt Finch dieper weg in zijn gevoelens. Violet probeert op haar beurt Finch te redden, maar kan ze dat wel?
Het boek bouwt heel goed op. In het begin lees je gewoon een verhaal, maar gaandeweg raak je meer en meer betrokken bij Violet en Finch. Gedurende het verhaal leren ze elkaar kennen en leert ook de lezer hun gevoelens en geheimen kennen. Je hoopt dat beiden hun negatieve gevoelens leren verwerken en dat ze elkaars licht in de duisternis zijn.
Het laatste deel van het boek is dan ook een grote schok ook al had ik het verwacht. Ik vind het mooi dat ze beiden alle uitstappen hebben gedaan, want elke locatie zorgde voor de verdere verwerking van hun verdriet en gevoelens.
En ja, ook ik heb enkele tranen gelaten hij het laatste deel van het boek.
Jennifer Niven heeft een prachtige schrijfstijl en het boek staat vol zinnen die je doen nadenken.
Enkele zinnen die mij bijbleven:
Violet: “Het waarom is dat het er allemaal niets toe doet. School niet, cheerleaden niet, vrienden of vriendinnen niet, of feestjes of programma’s creatief schrijven of … Het is allemaal maar tijdvulling tot we doodgaan.”
Finch: “Misschien. Misschien ook niet. Of het nu tijdvulling is of niet, ik ben behoorlijk blij dat ik hier ben. Als ik iets geleerd heb, dan is het wel dat je er alles uit moet halen.”
“Waar het op aankomt is je leven te aanvaarden zoals het nu voor je ligt, voorgoed veranderd. Als je daarin slaagt zul je ook de rust vinden waarnaar je verlangt.”
Sorry als ik wat vaag blijf over het boek, maar ik wil niet teveel vertellen omdat je dit het beste zelf kan beleven. Lees dit boek en je leven zal een beetje rijker zijn dan ervoor. Ik ga het alvast aan iedereen aanraden! | 1pos
|
De eerste drie boeken van Jess Walter zijn in vertaling verschenen. Met zijn derde boek sloeg Walter een andere weg in: hij liet het thrillerelement los en richtte zich meer op de literatuur. Dat geldt ook voor zijn zesde boek Beautiful ruins. Met de beste wil kun je daarin een moord en geweld ontdekken, maar het boek richt zich voornamelijk op de karakterontwikkeling van de personages.
Beautiful ruins speelt afwisselend in het Italië van 50 jaar geleden, tijdens de opnames van de film Cleopatra met Liz Taylor, en het Amerika van tegenwoordig. In de jaren zestig zoekt een jonge Amerikaanse actrice de rust in een afgelegen Italiaans hotel nadat ze te horen heeft gekregen dat ze niet lang meer te leven heeft. Een omgekochte dokter heeft deze valse diagnose gesteld. In werkelijkheid is ze zwanger van Richard Burton, de tegenspeler van Liz Taylor. De hoteleigenaar Pasquale,die onder de indruk is van de actrice, doet er alles aan om dit recht te zetten. Na vijftig jaar ontmoeten Pasquale en de actrice elkaar opnieuw.
Volgens het nawoord heeft het Walter 15 jaar gekost om Beautiful ruins te schrijven. Hij bleef het aan het herschrijven, en ondertussen wijdde hij zich aan andere romans, totdat hij uiteindelijk tevreden was met het resultaat. En dat mag er zijn. Beautiful ruins heeft weinig met een thriller te maken, maar is wel een pageturner geworden door de verzameling boeiende karakters die elk op hun eigen wijze beschadigd raken door de omstandigheden en eigen toedoen. (Door: Anne Terwisscha) | 1pos
|
Wat is er in hemelsnaam zojuist gebeurd? Wat heb ik net gelezen? Waarom moet ik in vredesnaam wachten tot 2019 op het volgende boek? Hoe ga ik dat überhaupt overleven?
Vrij minuten geleden heb ik dit boek dichtgeslagen en ik ben nog steeds verbijsterd, lichtjes verward en vooral heel erg onder de indruk. Tahereh Mafi heeft het gedaan. In plaats van haar originele trilogie kapot te maken door met iets verder te gaan hoewel er geen verhaal meer te vertellen is, komt ze met een verhaallijn die grootser is dan die van haar originele trilogie. En het allerergste? Het is volkomen logisch.
Het boek is geschreven vanuit twee perspectieven. We hebben Juliette's perspectief in de ene helft van de hoofdstukken en Warner's in de andere helft. Wat ik heel gaaf vind, is dat hun stemmen, de manier waarop ze spreken, maar ook waarop ze denken, zo verschillend zijn van elkaar. Ik hoef de titel van het hoofdstuk niet te lezen om te weten door wiens ogen ik kijk. Ik weet het door de manier waarop ze praten, denken en welke woorden ze gebruiken om zichzelf uit te drukken.
Het verhaal is voor vijfenzeventig procents psychologische en emotionele ontwikkeling. Het gaat over hoe Juliette er zich bewust van is dat ze de eerste oorlog gewonnen heeft, maar hoe ze geen idee heeft wat ze nu moet doen. Ze weet niet hoe ze moet leiden en regeren. Ze worstelt met haar nieuwe baan, haar verantwoordelijk en ze begint zich langzaam af te vragen of ze geen vergissing begaan heeft door de leiding te nemen. Het gaat over Warner, die worstelt met wie hij is en wie hij was, met het verleden dat achter hem aan blijft zitten, met het feit dat hij ergens wel op zijn vader rouwt, met de angst dat delen van zijn verhaal voor Juliette verzwijgen hun relatie kapot zal maken en met de angst dat Juliette alles over hemzelf vertellen hun relatie ook kapot zal maken.
We ontmoeten daarnaast een aantal interessante nieuwe karakters. Ik hoop dat we meer van hen te zien krijgen in het volgende boek, want we hebben ze maar heel kort ontmoet en toch hebben ze me al nieuwsgierig gemaakt. Lena maakte me aan het liggen, Nazeera baanden zich een weg naar mijn hard en ik weet zeker dat er ook meer te zeggen is over de andere die we maar kort gezien hebben.
Ik kan echt niet wachten op het volgende boek en ik kan niet wachten te zien waar het naartoe gaat. We hebben gezien hoe de oorlog in sector 45 is afgelopen, maar in deze trilogie gaan we de rest van de wereld zien en ik heb er ongelooflijk veel zin in! | 1pos
|
Dertien jaar is Lisa pas wanneer ze als vluchtelinge aankomt in London. Helemaal alleen, met een ‘Kindertransport’. Zo jong als ze is, moet ze leren zich staande te houden bij een pleeggezin in een wildvreemde omgeving waar ze niemand kent en ook de taal moet leren.
Terwijl ze haar best doet om te integreren, heeft ze elke dag angst om haar ouders en broertje, want wat is er met hen gebeurd? Zullen ze elkaar ooit nog terugzien? En dan, tijdens de Blitz, is de ramp compleet: Ze raakt haar geheugen kwijt.
In een nieuw pleeggezin moet ze opnieuw haar draai vinden, opnieuw vechten tegen de vooroordelen van Engelsen tegen Duitsers, en ondertussen heeft ze ook geen idee meer waar haar ouders zijn, waar haar pleegouders zijn en of ze ooit nog zal weten wie ze is.
Op haar nieuwe school krijgt ze een goede vriend, Tommy, die het voor haar opneemt tegen de bullies van die tijd. Net als Harry dat deed bij het eerste pleeggezin. Twee jongens, totaal verschillend, die allebei gevoelens voor haar hebben. En zij voor hen.
Als haar oude en nieuwe leven bij elkaar komen, leren Tommy en Harry elkaar kennen. Blijft ze met één van hen samen? En zo ja, voor wie kiest ze dan? Harry, die zo verbonden is met haar jeugd, of Tommy, die ze pas in Engeland heeft leren kennen?
Krijgt ze haar geheugen terug met hulp van haar nieuwe pleegmoeder die zo haar eigen problemen heeft?
Overleven haar ouders het? Zal ze haar broertje nog zien?
Al deze vragen blijven door je hoofd spelen en maken dat je dit boek niet zomaar weglegt.
Diney Costeloe neemt ons mee in het leven van Lisa tot een jaar na de oorlog. Van angstige tiener naar jonge volwassen vrouw. Het verhaal bestrijkt dus zes jaar uit haar leven. Het verhaal mist daardoor wat diepgang want de karakters verdienen het meer naar voren te komen. Waarom doen ze de dingen die ze doen? Her en der zitten er gaten in de tijd. Logisch, want het is maar één boek, maar het had best een trilogie mogen zijn omdat ik de karakters graag nog beter had leren kennen.
Ontroerend, mooi, en een heel fijn boek om cadeau te doen voor Kerstmis! Of te krijgen natuurlijk ... | 1pos
|
In een natuurgebied in Kopenhagen is een dode vrouw aangetroffen. De vrouw komt echter niet voor op de lijst van vermiste personen en verder onderzoek van de patholoog wijst erop dat ze tijdens haar leven ernstig verwaarloosd is en een zeer geïsoleerd bestaan moet hebben gehad. Na enig speurwerk blijkt het te gaan om een Lisemette die dertig jaar geleden, tijdens haar verblijf in zwakzinnigeninstelling Elisesund, al overleden zou zijn aan een longontsteking. Hier is duidelijk meer aan de hand! Zeker als blijkt dat de vrouw nog een tweelingzus blijkt te hebben die gelijktijdig ook aan een longontsteking overleden moet zijn, stijgt deze zaak in belangrijkheid.
Samen met haar collega Eik Nordstrom staat inspecteur Louise Rick voor een groot raadsel. De vraagtekens worden alleen maar groter als ze tijdens hun zoektocht een tweede levenloze lichaam vinden. Houden deze twee zaken verband met elkaar of is het toeval? En als de eerder gevonden dode vrouw dus blijkbaar al die tijd nog in leven bleek te zijn, waar is haar zusje dan nu? Het lijkt een onmogelijke zaak om op te lossen, want elk spoor lijkt te ontbreken. Enig speurwerk in met name de geschiedenis van de zwakzinnigeninstelling leidt tot een lugubere en erg verrassende ontknoping! Eentje die bij afloop nog wel een tijdje na blijft dreunen!
Het boek schommelde voor mij continu tussen goed en zeer goed. Er zat een lekkere vaart in het verhaal, er hing een continue spanning, het verhaal was toch erg onvoorspelbaar en hield je lezend. De hoofdpersoon is, ondanks dat ik de voorgaande delen niet gelezen heb, goed uitgewerkt. De cover van het boek is ook ijzersterk! Mensen die van boeken houden die iets weg hebben van zenuwslopende verhaallijnen als bij Silence of the Lambs en De Therapie kan ik dit boek zeker aanraden. | 1pos
|
Je weet natuurlijk al lang voordat je Gerechtigheid open slaat dat dit het laatste boek van Stieg is. En toch vind ik het ongelooflijk jammer wanneer ik dit boek dicht sla. Wat is Stieg toch een schrijver van wereldklasse! Ik heb echt van de eerste tot de laatste letter van dit boek genoten. Nergens werd het langdradig of vervelend en overal bleef ik gemotiveerd om door te lezen. Voor een boek van 651 blz., vind ik het best een hele prestatie om iemand zo lang zo intens te boeien!
Ik zal de personages echt wel missen, zeker omdat ze zo goed uitgewerkt zijn! En laten we met z'n allen hopen dat er (please, please, please) ergens nog een verborgen vervolg ligt... | 1pos
|
Mijn eerste Finder valt heel goed mee en is vier sterren waard. Het verhaal over industriele spionnage komt waarheidsgetrouw over en blijft spannend zonder sex en bloedvergieten. | 1pos
|
Dave Eggers heeft met dit boek een overstap gemaakt naar non-fictie. Mokhtar groeide op in San Francisco. Zijn leven kent ene hele hoge bergen , maar ook diepe dalen.
Uiteindelijk besluit hij zich te verdiepen in koffie. Koffieplant komt net zoal Mokhtar uit Jemen. Maar er komt nu nauwelijks koffie uit Jemen. Mokhtar wil de koffie van Jemen weer op de kaart.
In dit boek wordt tevens de koffie geschiedenis behandeld. Als je van een lekker bakje koffie houdt, dan is dit extra leuk om dit boek te lezen.
Het boek is een heel goed verhaal. Over een jonge ondernemer die na enkele ups en downs een gigantisch succes boekt.
Na de cirkel is dit mijn tweede boek van Eggers. Dave Eggers blijkt weer een goede verhalenverteller. Ik heb gelijk weer 2 boeken van Dave Eggers gekocht. | 1pos
|
Kraaien tellen is een apart boek, waar je van moet houden. Het heeft je volledige concentratie nodig. Ik heb het halverwege weg moeten leggen om het een aantal weken later weer op te pakken en uit te lezen. Het is op een tragisch komische manier geschreven. De eenzaamheid straalt van Tobias af.
Tobias Gouweleeuw, de veegwagenbestuurder wil het liefste met rust gelaten worden, alleen dit lukt niet. De maatschappij dringt zich aan hem op. Als een journalist hem in een bar per ongeluk interviewt heeft dit interview ver strekkende gevolgen voor Tobias. | 1pos
|
Een boek wat meteen je aandacht trek met de kaft en waardoor je het gelijk wil gaan lezen. Tomi Adeyemi heeft haar eerste deel van de serie zo geschreven dat we gelijk in het verhaal getrokken worden. Ze beschrijft het op zo'n manier dat het lekker vlot te lezen is maar je toch niet ontkomt aan haar boodschap wat zij uitdraagt via dit boek en komende serie. Het verhaal begint bij een van de hoofpersonen Zélie, dochter van en maji die door de koning op gruwelijke wijze omgebracht is. Magie is letterlijk een doodvonnis waardoor iedereen in constante angst leeft. De koning heeft gezorgd dat er geen magie meer is , maar is dat wel zo?
Zélie gaat op zoek samen met haar broer Tzain en onderweg komen ze de prinses tegen die zich bij hun voegt maar op hun hielen gevolgd haar broer de prins. Het verhaal laat de onderdrukking, discriminatie van volkeren zien in een zeer vlot en makkelijk geschreven magisch verhaal | 1pos
|
Dit was weer een lekker spannend verhaal van P&C. Ik ben zelf begonnen met De onderwereld en Kraaienvoer, en heb nu dus Hellevuur gelezen. Ik geef 4 sterren en ik zal uitleggen waarom. Ik vond Dominee Buck in dit verhaal bijzonder irritant. Ik vond de preken veel te langdradig wat naar mijn zeggen veel korter had gekunt. Ik heb de halve bijbel voorbij zien komen, en dat is helaas niet helemaal mijn ding. Verder vond ik dit verhaal toch heel anders dan bijvoorbeeld De onderwereld en Kraaienvoer. Klinkt misschien raar, maar ik vind dit verhaal realistischer dan die andere twee, en dat was wel even afkicken. Maar verder was dit weer een lekker spannend verhaal, en de verslaving wordt steeds erger want zit nu te twijfelen welke ik nu weer moet gaan lezen! | 1pos
|
Een prachtig omschreven, breekbaar verhaal over een man die zijn moeder verliest aan alzheimer. Het is geen vloeiend compleet verhaal, maar in korte fragmenten (je zou het inderdaad gestameld kunnen noemen) weet de auteur de lezer aan zich te binden. | 1pos
|
Voor leesclub de perfecte buren had ik mij opgegeven om deel te nemen aan de Arlidge marathon. k had al veel over deze boeken gehoord, maar nog niks van gelezen. Wat mij vooral aantrok ware de titels, allemaal gebaseerd op kinderversjes. Bijzonder, maar ook voor mij moeilijk de volgorde uit elkaar te houden hierdoor.
Ik begon in deel 1, Iene Miene Mutte, en werd gelijk in het afschuwelijke verhaal gezogen. Ik hoorde al van andere dat het verhaal alleen maar afschuwelijker zou worden, dus ik zette me al schrap voor wat komen zou, En ze kregen gelijk....
Vooral aan het eind wordt je nog even getracteerd op een stukje waarbij je zeker kippevel krijgt! (zeker als beeldenlezer!)
Maar eerlijk is eerlijk, halverwege vond ik het verhaal minder spannend worden. Maar ondanks dat een heel goed boek en ik begon dan ook al heel gauw in deel 2.
De titel van het tweede deel is piep zei de muis. En ook dit deel begint, zoals het eerste deel, afschuwelijk, spannend en het zuigt je mee in een verhaal waarvan je gewoon weer wilt weten hoe het afloopt!
In deel 2 vond ik wel dat de hoofdpersoon, Helen, harder werd. en ik begon haar daardoor onaardiger te vinden.
Echter wanneer ze eindelijk oog in oog komt te staan met de moordenares, komt haar zachte kant naar boven. Dat ontroerde zelfs even, omdat het verhaal verder zo ontzettend hard is. En wanneer je alle feiten weet, voel je zelfs met de moordenares mee en hoop je op een ander einde...
Anders dan in deel 1 eindigd deel 2 met een epiloog. Hierdoor het boek een afgerond geheel.
Wel is de opbouw van het verhaal het zelfde, daardoor verwacht ik dat deel 3, Pluk een roos, wederom zal beginnen met afschuwelijke taferelen!
Ik benwel blij dat de boeken zo gemakkelijk weg lezen, Over elk boek heb ik ongeveer een week gedaan (wat voor mij erg snel is, maar dit kwam vooral door de "tijdsdruk" van de leesclub om alle vier de boeken in 1 maand uit te lezen). Dus ik verwacht de volgende twee delen binnen het einde van de maand uit te lezen.
Laat ik dan maar gauw beginnen in deel 3!
En deel 3 is inderdaad weer steengoed. Ik vond het beter dan deel 2. Dit kwam omdat er een andere verhaallijn in zat (waardoor het dus minder voorspelbaar was) en je steeds hoopte dat dit deel wel eindigd met en goede afloop.
Hij is wederom zeer spannend geschreven en het verhaal zet je een paar keer op een verkeerd spoor.
In dit deel vond ik Helen, net als in deel 1, aardiger. Of dat kwam door de vriendschap en vertrouwen in Charley weet ik niet, maar ik vond dat wel prettig.
Hopelijk weet de schrijver me in deel 4 opnieuw te verrassen. (Ik vind dat toch wel erg knap hoor, hoe een schrijver steeds nieuwe inspiratie vind, zonder in herhaling te vallen. Vooral bij spannende boeken vind ik dit erg knap. want je wilt je lezer natuurlijk wel vast houden!)
Klikspaan was opnieuw een heel spannend verhaal.Met opnieuw een andere invalshoek waardoor het spannend bleef om te blijven lezen.
Het was ook het eerste boek waarin opeens de titel van het boek letterlijk in het verhaal geschreven was. (waarbij ik mij wel afvroeg hoe dit in de Engelse taal zou staan, of dat dit in de vertaling er extra ingezet was).
Maar ik vond het wel leuk om te zien. Het was een echt he momentje.
Helen wordt in dit verhaal steeds "menselijker" en laat meer haar emotionele kanten zien.)
Wel miste ik het dat er geen enkele verwijzing naar het neefje in staat, terwijl dit in het vorige deel zo belangrijk was.
Mijn slot conclusie is: ik vind heel spannende boeken, welke goed geschreven zijn, met een goed verhaal. Deel 1 en deel 3 vond ik het beste. En daarna deel 4.
De volgende delen wil ik, wanneer ze uitkomen zeker ook gaan lezen! Dus Arlidge, schrijf je nog even door? Dan lees ik ook nog even door! | 1pos
|
Vorig jaar las ik "De dode kamer" van Bronja Hoffschlag en keek sindsdien reikhalzend uit naar het 2e deel van wat uiteindelijk een trilogie moet worden.
De dode kamer maakte behoorlijk indruk op mij, zeker rekening houdend met het feit dat het hier een debuterend auteur betreft.
De Skinner methode is dus het vervolg hierop en de cover maakt dit al meteen duidelijk. Deze cover behoudt dezelfde stijl als deze van “De dode kamer”: het zelfde type gele letters op een blauwe achtergrond.
Op de cover prijkt het label "psychologische thriller" en ook deel 2 maakt deze claim helemaal waar.
Het boek is opgebouwd rond (en schakelt voortdurend tussen) de perspectieven van de hoofdrolspelers. Dezelfde gebeurtenissen worden zelfs vanuit meerdere vertelperspectieven belicht. Bronja Hoffschlag werkt deze aanpak op een vrij indrukwekkende manier uit en slaagt erin haar personages haarscherp neer te zetten.
De manier waarop bepaalde personages zich ontwikkelen, is bijzonder intrigerend. Dit geldt niet in het minst voor Lennart Larsen. Lennart Larsen maakt een mooie evolutie door van werkloze, aan genotsmiddelen verslaafde leegloper tot iemand die zijn verantwoordelijkheden ten opzichte van zijn jongere broer (Misha) wil opnemen. Deze evolutie lijkt deels door zelfreflectie en daaruit resulterend schuldbesef geïnspireerd te zijn.
De cast biedt in totaliteit een grote diversiteit aan personages.
Misha Larsen is hoogbegaafd, autistisch en kan ook wel als asociaal omschreven worden. Na het overlijden van zijn ouders heeft hij een ongelukkige jeugd in een pleeggezin gekend. Deze gebeurtenissen hebben tot een sterke drang naar het nemen van wraak geleid.
Seriemoordenaar Donald Skinner is een echte psychopaat die tot alles in staat lijkt. Toch wordt ook hij niet als een ééndimensionaal doorslecht personage neergezet en kan hij door zijn vreemde rechtlijnigheid op een heel klein beetje begrip rekenen.
Celgenoot Jamie Hirsch lijkt op het eerste zicht een goede inborst en iemand die veel te zwaar moet boeten voor de fouten die ook hij gemaakt heeft. Er is nog voldoende ruimte om dit personage in deel 3 uit te werken.
De plot werkt naar een ontknoping die er logischerwijze (vermoedelijk) pas op het einde van deel 3 komt. Doorheen dit deel wordt er mooi naar (tussen)ontknopingen gewerkt en worden er tevens nieuwe verhaallijnen opgebouwd die nog voldoende materiaal overlaten voor een (alweer dik) derde deel.
Er wordt zeker niet te vroeg teveel bekend gemaakt. Sommige verwikkelingen komen er zelfs plotsklaps zonder dat je ze zag aankomen (zonder voorafgaande hints).
De hoofdthema’s (het gevangenisleven, drugsverslaving, drankmisbruik, kindermishandeling, …) zijn op een vrij realistische manier met het verhaal verweven. Er wordt van de lezer slechts een beperkt “suspension of disbelief” gevraagd om in het verhaal mee te gaan.
De auteur hanteert geen moeilijke schrijfstijl, het boek is vlot leesbaar. Wel moet je er door de hoge informatie-densiteit je volledige aandacht bijhouden.
Bronja Hoffschlag heeft mijn al hooggespannen verwachtingen nog overtroffen. De Skinner methode gaat inhoudelijk en stilistisch verder waar De dode kamer stopte maar Bronja heeft haar stijl verder verfijnd en uitgewerkt. De dialogen zijn van een nog hogere kwaliteit en er wordt nog meer en gepaster van vertelperspectief gewisseld. Ook inhoudelijk heeft de plot me verrast. Na het lezen sta je in bewondering voor alle energie en tijd die de auteur in dit werk gestopt heeft.
In ieder geval kijk in reikhalzend uit naar het afsluitende deel van de trilogie. Ook haar eerder werk zet ik op mijn leeslijst. | 1pos
|
Opnieuw een thriller die met kop en schouders boven de rest uitsteekt, en laat zien dat met de dood van Larsson het misdaadgenre een groot verlies heeft geleden (Friesch Dagblad) Schrijver Stieg Larsson die overleden is in 2004 heeft de hele wereld een grote erfenis achtergelaten in de vorm van drie complete romans die samen de Millennium-trilogie vormen. Het tweede boek van deze trilogie, De vrouw die met vuur speelde, is weer een schot in de roos. Deze thriller, uitgegeven door Norstedts Förlag in 2006, werd al snel een internationale bestseller.
Het vervolg op Mannen die vrouwen haten handelt natuurlijk weer over de twee tegenpolen Lisbeth Salander en Mikael Blomkvist. In het verleden werkten Salander en Blomkvist samen aan het mysterie van Hedestad (Mannen die vrouwen haten) maar plots verdwijnt Salander naar het buitenland. Na haar terugkeer naar Zweden wordt ze beschuldigd van drie moorden, gepleegd op eenzelfde avond. Salander, een intelligente computerhacker maar met een psychiatrisch verleden om u tegen te zeggen, wordt afgeschilderd in de media als sociopaat en massamoordenaar. Zelf lijkt ze in het niets te zijn verdwenen. De gehele politiebemanning zoekt haar en maakt van haar de meest gezochte moordenaar. Toch blijft Blomkvist in haar onschuld geloven. Als hij bij de politie geen gehoor vindt, start hij zijn eigen onderzoek.
Lisbeth Salanders schijnbaar tegenstrijdige opvattingen en handelingen werden in het eerste deel van de trilogie al uitvoerig beschreven, maar pas naarmate het tweede deel vordert, wordt het duidelijk wat de oorzaak van deze opvattingen en handelingen is. Salanders uiterlijk wordt beschreven als klein en mager, zwart geverfd haar, piercings en tattoos. Ze heeft nooit haar basisschool afgemaakt, nochtans is ze een enorm intelligente, jonge vrouw met veel inzicht en hacker van wereldklasse. Door haar psychiatrisch verleden, voortgekomen uit Al Het Slechte, heeft ze geen vertrouwen in overheidsinstanties en heeft ze een ... | 1pos
|
In Koudegolf oorspronkelijke titel Kleifarvatn (2004) - ontmoeten we wederom Erlendur en zijn medewerkers . In de reeks rondom deze IJslandse commissaris is dit boek een vervolg op Engelenstem dat in 2005 in Nederlandse vertaling verscheen.
Het verhaal begint met de vondst van een skelet in het meer Kleifavatn. Doordat het waterpeil is gedaald, wordt het skelet zichtbaar. In de schedel zit een gat en al snel wordt duidelijk dat het lange tijd in het water heeft gelegen. Opmerkelijk is dat aan het skelet een zendapparaat vastzit van Russische makelij. Uit forensisch onderzoek blijkt dat het lijk vóór 1970 in het water is gegooid. Lang geleden dus en dit betekent dat commissaris Erlendur, Sigurður Óli en Elínborg, de vrouwelijke rechercheur, op zoek moeten naar sporen uit een ver verleden.
In Koudegolf is de hand van historicus Indriðason prominent aanwezig. Hij reconstrueert een verhaal dat zich tijdens de Koude Oorlog afspeelt in Dresden, Oost-Duitsland. Jonge mensen, vol van idealen over de wereld, geloven in de maakbaarheid van een betere samenleving. We volgen hen in het communistische Oost-Duitsland waar partijdiscipline boven alles staat en afwijkende meningen worden onderdrukt. Met als gevolg : wantrouwen en verraad.
Arnaldur Indriðason weeft twee verhalen door elkaar. Het verhaal over Oost-Duitsland ten tijde van de Koude Oorlog en het onderzoek naar het gevonden skelet in de huidige tijd. Het kost geen enkele moeite te schakelen tussen de beide verhaallijnen. De structuur en opzet zijn helder en gaandeweg komen tijdslijnen samen.
Het privé-leven van Erlendur en de problematische relatie met zijn dochter Eva Lind en zijn zoon Sindri Snær vormen een onderdeel van het verhaal. Het is overigens de eerste keer in de serie dat de lezer kennismaakt met de zoon van Erlendur. Eva Lind kwam in vorige titels voorbij. Sindri niet.
Zoals uit eerdere delen van de serie bleek is vermissing een terugkerend thema in het leven van Erlendur. In Koudegolf is dit een rode draad die op meerdere manieren wordt uitgewerkt. Onzekerheid bij nabestaanden over het lot van vermisten en het niet kunnen afronden van een rouwproces worden zichtbaar.
Is het een somber boek? Nee, ik vind van niet. Melancholie komt weliswaar voorbij maar er is ook humor in de vorm van droogkomische beschrijvingen van gedachten en observaties van Erlendur en anderen. De behoudzucht van de commissaris is soms geestig en aandoenlijk.
De spanning in de boeken van Indriðason zit in het willen ontrafelen van de puzzel vanuit betrokkenheid bij de lotgevallen van de personages.
Deze schrijver blinkt uit door zijn sobere stijl met krachtige dialogen; het lijkt alsof er nooit teveel wordt gezegd. Alsof al het overbodige is geschrapt waardoor dat wat er echt toe doet, overblijft. De personages zijn vaak gewone mensen die door omstandigheden of door verkeerde keuzes in nood zijn gekomen. Dat maakt hun lotgevallen herkenbaar en brengt het verhaal dichtbij.
Indriðason beschrijft, vanuit een historische context, herkenbare universele themas. die onopgesmukt en zachtmoedig worden opgetekend. Hierdoor is ook Koudegolf weer een intens en ontroerend verhaal.
Dit boek is in eigen land genomineerd voor de literatuurprijs. Begrijpelijk, de hokjesgeest overwonnen. | 1pos
|
In een aflevering van het tijdschrift Filter uit 1997 wordt de vertaling van de Canciones van Federico Garcia Lorca besproken: Liedjes heet het boek simpelweg en Bart Vonck is de vertaler. Vonck krijgt een beetje op zijn donder omdat hij de ritmische cadans zou hebben opgeofferd aan de (wel) keurig overgebrachte semantische aspecten van de liedjes. Dat komt misschien, zo wordt verondersteld, omdat Lorca's verzen "qua taalgebruik en compositie eenvoudig aandoen en er dus minder is om de aandacht af te leiden. (Ook al is die eenvoud, zoals Vonck in zijn nawoord terecht opmerkt, bedrieglijk; onder simpele woordjes als ‘maan,’ ‘sinaasappel,’ ‘nacht’ en ‘groen’ gaat een wereld van symboliek schuil, waar tientallen interpreten zich de laatste halve eeuw het hoofd over gebroken hebben.)"
Tobias Tak is een van die tientallen mensen die zich het hoofd over deze liederen heeft gebroken, maar hij is er op een heel bijzondere manier mee aan de slag gegaan: hij interpreteert én vertaalt vervolgens twintig van de Canciones niet alleen naar het Nederlands maar ook in tekeningen. Zie bijvoorbeeld het eerste lied Preludio/Prelude:
Onderaan de pagina is de originele dichtregel van Lorca afgebeeld en bovenaan de Nederlandse vertaling van Tak, maar wat vooral opvalt zijn de tekeningen die een complete fabelachtige droomwereld tonen gebaseerd op die paar woorden:
De populierenlanen gaan ervandoor,
maar ze laten hun weerspiegeling achter.
Hoe grandioos en overweldigend die wereld van Tak ook is, hij neemt een enkele keer de regels van Lorca erg letterlijk, zoals te zien is aan de achtergelaten weerspiegeling van de verdwenen populieren. Dat ondergraaft de betovering, omdat je direct weer teruggevoerd wordt naar de woorden. De kale woorden, welteverstaan, want het (eigen) beeld is overgenomen door Tak. Gelukkig komt dat niet vaak voor en is het verblijf over het algemeen ongestoord in die betoverende wereld waar woorden en beelden niet van elkaar te onderscheiden zijn.
Eén nadeel van deze kleurige, wervelende Lorcawereld is, misschien, dat het bijna onmogelijk zal blijken te zijn om in het vervolg je eigen verbeelding aan het werk te zetten bij het lezen van (de rest van) de Canciones of ander werk van Lorca.
Zon, wind, zee, bomen, Federico Garcia Lorca, maan, mens- en mensachtigen, krokodillen, griffioens, Tobias Tak zelf en allerlei andere 'vogels' van zeer diverse pluimages bevolken dit boek als levende bewoners van Canciones. Zelfs de dag is een personage. Het mooiste, meest glorieuze gedicht is het afsluitende Lied van de dag die weggaat, dat achttien pagina's lang is. Tak neemt alle ruimte tussen de regels die hij nodig heeft om zijn eigen interpretatie weer te geven in vloeiende, zachte kleuren ondersteunt door de bijna dromerige woorden van Lorca.
Lied van de dag die weggaat
Dag, wat een moeite kost het me
je te laten gaan!
Je gaat weg, vol van mij, je keert terug en je kent me niet.
Oh, wat een moeite kost het me de mogelijke werkelijkheden
van onmogelijke minuten op je borst achter te laten!
Een Perseus vijlt 's avonds jouw
ketenen door, en jij vlucht weg
over de heuvels,
je voeten verwondend.
Mijn vlees noch mijn tranen,
kunnen jou verleiden,
noch de rivieren waar jij
je gouden siësta slaapt.
Van Oost naar West
draag ik jouw ronde licht.
Jouw enorme licht, dat mijn ziel,
in hevige spanning, ondersteunt.
Van Oost naar West
wat een moeite
kost het me
je te dragen met je vogels
en je armen van wind.
Je kunt de Canciones natuurlijk hardop voordragen en zodoende van het ritme van deze vertaling beoordelen, maar dat zou jammer zijn omdat deze versie van de verzen hun magie doorgeven via ogen, neus, en handen, waarbij het omslaan van de bladzijden elk vers van een eigen, uniek ritme voorziet. Lorca zou ervan genoten hebben. | 1pos
|
Wat was dit een ontzettend spannend, schokkend, liefdevol en intrigerend boek. Ik heb zelfs stiekem een traantje gelaten op het einde. Ik kijk er naar uit om meer boeken van Marja Boomstra te gaan lezen: | 1pos
|
De kellner en de levenden (1949)
Simon Vestdijk (1898- 1971) schreef teentwintig romans, drieëntwintig essaybundels en duizenden gedichten. Hij was lange tijd de belangrijkste Nederlandse kandidaat voor de Nobelprijs voor de literatuur (negen keer genomineerd in de periode van 1950-1964). Hij ontving de P.C. Hooftprijs en de Prijs der Nederlandse letteren. Hij stond bekend als de man 'die sneller kon schrijven dan God kon lezen.'
Roman
De alleswetende verteller van de kellner en de levenden stelt met vileine pen de protagonisten voor: een dominee, een toneelspeler, een journalist, een schoenenverkoper, een onderwijzeres. Bij aanvang steekt hij openlijk de draak met hun onvolkomenheden, hun bezigheden, hun onhebbelijkheden en de vele zonden die ieder van hen te beurt valt.
De archaïsche ' naamval' en de lange stilistische zinnen zijn een streling voor het oog en geest, en is duidelijk het werk van een literair genie.
De roman bestaat uit twaalf hoofdstukken en kan min of meer in drie 'stukken' opgedeeld worden.
Flatbewoners worden door 'agenten' weggevoerd en na een busrit door een lege, donkere stad, worden zij afgezet bij een theater, en verwelkomt door klokken, trompetgeschal en de 'Armageddon Ramblers' band.
Door helpenden met een witte band om hun arm worden mensen geselecteerd op geboortedatum en van elkaar gescheiden. 'Als makke schapen' schuifelt de mensenmassa zo door de poort. Door de mensenmassa's schelt regelmatig een s.o.s. van een vermist meisje uit de zeventiende eeuw. De flatbewoners denken dat ze in een gekkenhuis zijn terechtgekomen.
'Op weg naar boven', sluit een Duitse herder zich bij de stoet aan, terstond krijgen de bezoekers nog de mededeling dat zij onder geen beding contact met de andere rijen wachtenden en reizigers mogen initiëren, ook is het niet toegestaan de anderen de weg te wijzen, noch worden zij geacht van plaats te verwisselen.
Via een lift, die zowel voor-, als zijwaarts zich naar boven verplaatst - hé, dat klinkt bekent toch, Potter? - komt het gezelschap aan bij een spoor emplacement. Eenmaal bij de treinen aangekomen, is het gedaan met de structuur en de schuifelende mensen. Er heerst chaos. Mensen worden in overvolle wagons gepropt. Er klinkt gevloek, en geblaf van honden. .
Waar het gezelschap in een wachtruimte mag verpozen, is het 'de broodmagere, kadaveuze mensen' niet toegestaan binnen te komen. Hun wordt de toegang ontzegd. Verboten!! Het kan de lezer niet ontgaan zijn, wel gruwelijk tafereel de schrijver illustreert....
Ondertussen rijden tjokvolle treinen af en aan. Treinen, die net boven de rails lijken te zweven De kinderen vinden het allemaal prachtig, de volwassenen pakken echter angstig hun bijbels en bidden om verlossing.
De apotheose van de roman is zowel briljant, geniaal als ontroerend, als één van het gezelschap - 'een Byronisch volktribuun, die een volksoproer zal ontketenen, - de knevels van Ophelia in een wegrijdende trein gooit, waarmee haar ten langen leste een plek in het Paradijs is gegund.
Thema's uit o.m Hamlet, als (Ophelia's) waanzin en (zelf-/) dood, zijn alom in de roman vertegenwoordigd. Is het hier Vestdijk, die eigenhandig het Laatste Oordeel velt over de mensheid, en haar in dit boek confronteert met de complete waanzin en de ontelbare oorlogen en twisten, gevoerd uit naam van een god?
De roman leest gemakkelijk, maar is een uiterst complexe en gelaagde vertelling, tjokvol met verwijzingen naar de bijbel, kunst, filosofie en Shakespeare.
De flatbewoners filosoferen over existentiële zaken, zoals is er een god, zonder traceerbaar waarnemen, beschikt de mens over een vrije wil, wie is verantwoordelijk, waarom bestaat een god, en waar is hij dan? En waarom heeft hij dan een imperfect, oorlogszuchtig wezen geschapen, die niet weet wat 'heb u naaste lief' is.
Het gemijmer en het biechten van de flatbewoners in de wachtruimte beslaat een groot deel van de roman. Deze ruimte doet een beetje aan een aquarium denken: ze hebben zicht op wat er zich buiten op de perrons afspeelt, echter, een deur is nergens te vinden. Het lijkt er sterk op dat Vestdijk hier 'Nighthawks' van Edward Hopper (1882-1967) ensceneert.
Hopper is wereldberoemd door de sfeer die zijn werk oproept. De mensen in zijn schilderijen zijn nooit gelukkig, en stralen eenzaamheid uit. Een gevoel van 'samen, maar toch alleen, niet in contact staand met de buitenwereld.' Zo zijn er veel werken van hem, waar personen bij een theater wachten op de voorstelling. Geen van de personen staan of zoeken contact met de ander. Het zijn mensen, in gebouwen.
Het lukt het gezelschap uiteindelijk om te ontsnappen, en bij thuiskomst is het de kellner die hen opwacht. In zijn speech bij thuiskomst, legt hij hen de zin van hun tocht uit. Volgens de kellner, een Christusfiguur, is het bestaan onvolmaakt. Hij noemt het een illusie, dat er een scheiding kan gemaakt worden tussen goed en kwaad. Het is de mens die, hoe moeilijk ook. het bestaan dient te accepteren en zich zelf in alle onvolmaaktheid dient te omarmen.
Lieve help, wat een geniaal, machtig en prachtig boek, wat mij betreft één van de aller-allermooiste romans uit de Nederlandse letterkunde. Vroeger gelezen voor de lijst, nu een herlezer met de Literatuurclub. Het boek, en die indruk die het toentertijd al achterliet, heeft na al die jaren niet aan kracht ingeboet. Dit is wat literatuur literatuur maakt. Een aanrader.
****** 5 sterren :) | 1pos
|
Een nostalgische herlezing. Dit was het eerste "grote mensen" boek dat ik las ergens begin jaren '80. Ik werd als 16-jarige betrapt toen ik het zat te lezen op de achterste bank in klas tijdens een minder inspirerende les.
Vele jaren later blijft dit een leuke satirische roman (maar niet meer) over de kleine kantjes van volwassen mensen, en met name van die volwassen mensen die voor mij toen het hoogst bereikbare leken: universiteitsprofessoren. Mijn ambitie om er ooit een te worden werd hier wellicht in de kiem gesmoord. Gecombineerd met mijn aangeboren luiheid, uiteraard.
Indertijd had dit een dikke vijf sterren gekregen, een volwassen leven later toch nog een mooie vier.
Straks eens kijken naar https://anderetijden.nl/aflevering/50... om eindelijk te weten waar Hermans zijn stof voor het verhaal haalde. | 1pos
|
Een van de mooiste verhalen die ik ooit las. | 1pos
|
De tweede thriller van Carla Vermaat speelt zich grotendeels in Nederland af. Het begint al meteen met het gruwelijke einde van een man. Dit feit speelt op de achtergrond een rol. Nachtval gaat namelijk over Sandra en Amanda Driehuis. Sandra Driehuis is een gewone huisvrouw. Ze leidt een rustig leven, heeft een man en twee volwassen dochters, tot haar man op een dag niet meer thuiskomt. Zij wéét waarom. Amanda is haar dochter. Zij bezoekt haar ouders en als die weg blijken te zijn, wordt ze ongerust. Later treft ze haar moeder thuis aan, waar zij van de vermissing van haar man vertelt. Kort daarop wordt het lijk van de man gevonden die op een gruwelijke wijze om het leven kwam. Sandra identificeert haar man. De politie denkt dat hij om het leven kwam doordat hij aangereden werd.
Nachtval is een heel ander boek dan Kunstlicht, de vorige thriller. Het politieonderzoek dat in Kunstlicht nog een belangrijke rol speelde, is nu amper relevant. Het gaat meer om de gedachtes en gevoelens van de hoofdpersonen, en wat zij doen. Dat is ook te merken in de wijze waarop Vermaat haar boek schreef. Er zijn nauwelijks beschrijvingen. Hoe zien mensen eruit, waar speelt het verhaal zich af? Het zou bijna overal in Nederland kunnen zijn. De hoofdpersonen zouden, bij wijze van spreken, mijn buren kunnen zijn. Alleen de passages die zich in Engeland afspelen, zijn anders. Daar zijn er beschrijvingen van locaties, zoals van het eiland Tresco, en begint het boek voor mij levendiger te worden. Daarom zou het boek wat mij betreft zich helemaal in Engeland mogen afspelen.
De tweede thriller van Carla Vermaat is dus qua setting verrassend anders. Qua woordkeus en zinsopbouw is er een - te verwachten - continuïteit. Het is een boek over verlies, en het verschillend verwerken ervan. Andere prominente emoties zijn eenzaamheid en gefrustreerde liefde. Daarom is het een echte psychologische thriller, met de nodige suggestieve spanning. Want wat was de dubieuze rol die Sandra speelde bij de verdwijning van haar man? Vooral de zin op pagina 74 houdt mij aan het lezen: "Was het mogelijk dat je zo snel kon veranderen van iemand van onbesproken gedrag in iemand die crimineel gedrag vertoonde?". De uitkomst laat zich op een gegeven moment wel raden. Mijn eindconclusie: Nachtval is een behoorlijk geschreven thriller, met een keurig tegen elkaar uitgespeelde moeder-dochter relatie. Desondanks blijft mijn voorkeur uitgaan naar Kunstlicht en dat is een kwestie van smaak. | 1pos
|
Een hele goede schrijver, bepaalde gedeeltes zijn ongeloofwaardig maar zo spannend geschreven, dat ik het boek in 1 ruk heb uitgelezen. | 1pos
|
Boem Boem 1 is het eerste deel van een tweeluik en speelt zich afwisselend af in Antwerpen, België en Duitsland. Hoewel de titel erg strategisch gekozen is komt hij wel degelijk voor in het verhaal. Van der Cruysse laat twee verhaallijnen naast elkaar lopen. De ene speelt in het jaar 2020 en voor het andere moeten we terug naar 1986. In dat jaar was België in de ban van CCC en de Bende en in Duistland was er de Baader-Meinhof groep.
1986
Moon Kroon en Korneel De Backer zijn beiden sergeant in het Belgische leger en tewerkgesteld bij de munitiecompagnie in Lüdenscheid, Duitsland. Als ze onderweg zijn met een konvooi krijgt hun camion – volgeladen met granaten - panne. Na overleg zit er niets anders op dan de kistjes handgranaten over te laden in een andere vrachtauto. Door een stom toeval komen vier kistjes met granaten terecht bij Moon & Korneel. Wat moeten ze daarmee aanvangen? Dit krijgen ze niet verkocht aan hun overste. Dus komt Moon met een plan. Alleen loopt dat plan heel anders dan verwacht.
2020
Honderd jaar na datum – de eerste marathon dateert van de Olympische spelen 1920 in Antwerpen – staat Antwerpen op zijn kop voor de jubileum editie van de marathon. Wat een groot feest had moeten worden eindigt in mineur als een granaat afgaat tussen de lopers. Als de hulpdiensten terplekke zijn gaat een volgende granaat af, en nog één. Vrij snel na de aanslag eist IS die op, maar even vlug is men het erover eens dat de aanpak niets te maken heeft met de modus operandi die IS hanteert. Het onderzoeksteam zit met de handen in het haar en blijven in het duister tasten naar een mogelijke dader of daders. Als Alexandra Vierendeel – ooit legerofficier van de munitie eenheid in Lüdenscheid - aanklopt bij de onderzoekers om haar verhaal te doen, verschijnt er een lichtje in de tunnel en vallen er verschillende stukjes op hun plaats. Maar het einde is nog lang niet in zicht!
Waar velen onder ons bewust of onbewust bang voor zijn laat Van der Cruysse werkelijkheid worden in Boem Boem 1. Een aanslag tijdens een groot event. Het decor: Antwerpen. De auteur laat het je beleven alsof je er middenin zit. De chaos, de paniek, de eerste hulp die arriveert. Het is erg levendig en realistisch neergezet. Daarna komt de vraag wie en waarom? Zoals we gewend zijn van Jan schrijft hij met kennis van zaken. Dat Lüdenscheid gekozen is als uitvalbasis voor zijn verhaal is geen toeval, om de simpele reden dat hij daar zelf zijn legerdienst heeft gedaan. Daardoor is dit verhaal niet enkel levensecht qua setting, maar ook exceptioneel filmisch.
De karakters zijn - naargelang hun rol in het geheel - goed uitgewerkt. Jan heeft het weer geflikt een verhaal to the point en zonder omwegen neer te zetten. Beide verhalen zijn uitgewerkt tot in detail en komen naar de plot - min of meer - samen. De sfeerschetsen zijn expressief en de zalige schrijfstijl zorgt voor optimaal leesplezier. Hoewel het thema wel erg dicht aan de werkelijkheid leunt, zorgt de scherpzinnige ‘Van der Cruysse’-humor dat je van tijd tot tijd met een big smile op je gezicht zit.
Dat Van der Cruysse een vlotte pen heeft is weer maar eens bewezen. Het verhaal blijft boeien en verveelt geen moment. De plot is er eentje die je niet ziet aankomen en ik moest nog eens teruglezen of ik het wel goed had begrepen. Hoewel de opbouw redelijk complex in elkaar zit – twee verhaallijnen elk in een andere tijd en verschillende plaatsen – blijkt het weer een goed geconstrueerd verhaal te zijn.
Van der Cruysse heeft het weer geflikt. Een vlot verhaal, overtuigend en helder neergezet en het zakt geen moment in elkaar. Nu we kennis hebben gemaakt met de personages, ben ik heel benieuwd naar deel twee. Want buiten het feit dat er een heleboel zaken om opheldering vragen blijft ook de vraag hoe het verhaal verder gaat…. We zullen het meemaken in Boem Boem 2!
Voor nu 4,5 knallende sterren. | 1pos
|
Heel spannend boek waar ik geen moment moeite had om in het verhaal te komen,wel eerst even IJsprinses lezen !! | 1pos
|
Silo is een boek dat gaat over Juliette, die leeft in een gemeenschap onder de grond, met strenge regels. Wie er zich niet aan houdt wordt buiten gezet, waar de lucht giftig is en mensen binnen een korte tijd dood gaan. De silo heeft een geschiedenis, die maar weinig mensen kennen en een bevelhebber die alleen maar aan zijn eigen gewin denkt. Een goede formule voor een spannend boek.
In het begin was het niet duidelijk hoe de omgeving eruit ziet en wat de regels zijn in de silo maar je wordt nieuwsgierig genoeg gemaakt om verder te willen lezen. Naarmate je verder in het boek komt, wordt er steeds meer duidelijk, maar de spanning blijft, omdat er veel onverwachte dingen gebeuren. Het is het eerste deel van een trilogie en ik kan niet wachten om de andere 2 boeken te lezen. Dit was het eerste boek dat ik las van Hugh Howey maar ik ben erg onder de indruk! | 1pos
|
Het verhaal sleept je mee in het leven van Aza. Aza heeft een angststoornis en een dwangstoornis. John Green laat de lezer kennismaken met deze stoornissen. Hij laat zien hoe het leven er dan uit kan zien en wat het doet met mensen die dichtbij staan. Daaromheen neemt John Green je mee op avontuur naar de zoektocht van een miljardair, in het leven van zijn kinderen, naar de sterren en diep onder de grond.
John Green laat iets van zichzelf zien in het boek en probeert begrip te creëren voor mensen met psychische problemen. Het is een onderwerp waar weinig mensen begrip voor hebben en waar weinig aandacht aan besteed wordt. werk Bedankt John Green voor het mooie verhaal.
Geschikt voor jong en oud! | 1pos
|
Jubelientje viert dit jaar alweer haar 25ste verjaardag. Schrijver Hans Hagen en illustrator Philip Hopman vieren dat met een nieuw boek van het vrolijke meisje, Jubelientje en de hoed van oma Blootje.
Het Wat Heb Je Op Je Hoofd Museum
Jubelientjes oma wordt 66 jaar. Om dat te vieren bezoekt ze met Jubelientje en Dirk-Jan zes musea in Nederland. Ze zoeken een onzichtbare ridder in het Muiderslot. Ze meten het skelet van een dinosaurus in het Museon. Ze staan in het Spoorwegmuseum onder een locomotief die zo sterk is als duizend paarden. De rode draad in het boek is Het Wat Heb Je Op Je Hoofd Museum, dat Jubelientje en Dirk-Jan samen aan het oprichten zijn. Ze verzamelen hoeden, helmen, haren en zelfs een hertengewei om tentoon te stellen.
Buurman ho-ho-ho
Het boek is een genot om voor te lezen. Heerlijk, die kinderlogica van Jubelientje, die aan haar oma vraagt of ze later ook een mummie wil worden. En die chagrijnige buurman, die door de kinderen Buurman ho-ho-ho wordt genoemd en in Het Wat Heb Je Op Je Hoofd Museum de oordoppen het mooist vindt. Er is een grappig bijrolletje in het boek voor illustrator Philip Hopman, die in het Kinderboekenmuseum een workshop hoeden maken geeft. Ook zijn er veel getekende grapjes van Hopman, bijvoorbeeld het ronde gereedschap, waar je ‘een kilo pleisters’ bij nodig hebt.
Zwierige stijl
De zwierige stijl van Philip Hopman past goed bij de tekst van Hans Hagen. Ze hebben samen een levensecht karakter geschapen; de eigenwijze, bijdehante, maar ook lieve en grappige Jubelientje. De illustraties van Hopman zijn zo vrolijk. Gelukkig heeft hij af en toe een dubbele pagina gekregen waarop je je ogen uitkijkt. Zoals de tekening van Het Wat Heb Je Op Je Hoofd Museum, waarop Hopman alle hoofddeksels portretteert die Jubelientje en Dirk-Jan gedurende het boek hebben verzameld; van een piratenhoed en een kroon tot de mijter van Sinterklaas.
Lees verder op mijn site | 1pos
|
Eerste kennismaking met deze schrijfster. Voor mij een page-turner. Ik kon het boek moeilijk uit mijn handen leggen. Vlot leesbaar. Ik schaf mij
zeker haar vorige boeken en haar nieuwste aan. | 1pos
|
In de nieuwe roman van Christiaan Weijts “Het valse seizoen” komen drie musici afwisselend aan het woord. Het eerste hoofdpersonage is Pablo Sleedoorn, de ooit gevierde cellist en componist met wereldfaam, wiens carrière ontspoorde en die op gevorderde leeftijd als gedesillusioneerde Über-chauffeur aan de kost komt. Zijn vroegere leerling Camiel is de zelfingenomen tweede violist van het gerenommeerde Corretto Kwartet, waar de spanningen oplopen met een dreigende breuk als gevolg. De jonge Française Nadège werkt in de prostitutie maar is tevens een het eigen instinct volgende straatmuzikante en bevlogen self-made altvioliste, die met een verdrietige jeugd en mishandeling worstelt.
De drie hoofdpersonages worden gekenmerkt door een verschillende instelling of attitude maar kennen geen noemenswaardige ontwikkeling doorheen het verhaal. Geen van deze drie personages spreekt mij echt aan maar je kan wel geregeld begrip voor hen opbrengen. Camiel zou ik omschrijven als conservatief, intellectueel, romanticus, de eeuwige tweede (viool), tobber, egoïst terwijl Pablo eerder de adjectieven cynisch (maar soms wel humoristisch), grofgebekt, gedesillusioneerd en geïrriteerd bij mij oproept. Nadège ten slotte wordt neergezet als wild, sensueel, idealistisch en mysterieus met een uit één of andere natuurkracht ontsproten intuïtieve muzikaliteit. Ze worden een tikkeltje te stereotiep uitgewerkt zodat ik mij bij momenten afvroeg of het de bedoeling was een persiflage neer te zetten (wat ik overigens uiteindelijk niet meer denk). Deze hoofdpersonages communiceren met elkaar via brieven hoewel het eerder monologen betreft. Aan de hand van de muzieksleutels en de specifieke vertelstijl wordt het relatief snel duidelijk wie wanneer aan het woord is. Vooral de bedenkingen van Pablo zullen mij bijblijven, niet één welbepaalde bedenking in het bijzonder veeleer de algemene teneur en hoe zijn desillusie, irritatie en cynisme doorklinkt, vb. “Hele volksstammen beschouwen vluchtigheid tegenwoordig als handelsmerk van het gewichtige”.
Het spanningsveld tussen “kunst voor de kunst” (esthetisch doel) en kunst die een rol moet vervullen vormt voor mij het belangrijkste thema van deze roman. Is kunst die troost moet bieden (of antwoorden geven) nog wel kunst of eerder kitsch? In “Het valse seizoen” wordt geregeld verwezen naar het esthetische versus het ethische. Vooral Pablo heeft problemen met deze functionele invulling van kunst terwijl voor Nadège het engagement (en dus het maatschappelijk belang) primeert. Het onderscheid tussen echt/authentiek en onecht/vals sluit hier vrij naadloos op aan. Hoe leven in een wereld waarin niets meer echt is? Welke rol kan muziek/kunst spelen in een wereld die haast continu in brand lijkt te staan? Wanneer wordt het sublieme banaal en vice versa? Andere (verwante) thema’s zijn het apollinische versus het dionysische, zelfvernietiging en de lotsbestemming.
Er wordt wat de schrijfstijl betreft duidelijk hoog ingezet met “een roman als een strijkkwartet”, literatuur als muziek dus. Aan het vakmanschap van Christiaan Weijts mag inderdaad niet getwijfeld worden. Maar de hoge ambitie resulteert ook in een (over)volle, misschien wel overdadige stijl. De schrijfstijl is intellectueel, appolinisch, kennis van en bewondering voor klassiekers uit de literatuur komen overduidelijk aan de oppervlakte (middels citaten en verwijzingen) maar tevens besteedt hij aandacht aan het inbouwen van de nodige thrillerelementen (een verdwenen kostbaar instrument, vlucht voor de politie, de reis met de replica van de Titanic waar de onderlinge spanningen tot een kookpunt komen, ...) met een spannend plot waarbij de verhaallijnen aan het slot samenkomen.
Het verhaal kent frequente perspectiefwisselingen: er zijn drie vertellers die middels brieven met elkaar communiceren (hoewel het eerder monologen betreft) zonder aanduiding van tijd of plaats met soms dubbelzinnige of geheimzinnige briefpassages (vb. in de brieven van Nadège). Het mogelijk onbetrouwbaar karakter van de brieven is een bijkomend spanningselement. Flashbacks vertellen ons meer over de tragische gebeurtenissen die de drie hoofdpersonages in hun verleden meegemaakt hebben. De lezer krijgt gaandeweg en mondjesmaat meer informatie opgelepeld, de geheimen worden beetje bij beetje prijsgegeven.
De auteur heeft mij niet echt kunnen raken maar daar is op zich niets mis mee. De schrijfstijl is nu eenmaal hoofdzakelijk intellectueel en appolinisch. Zijn kennis van en bewondering voor klassiekers uit de literatuur komen overduidelijk aan de oppervlakte (middels citaten en verwijzingen). Bij monde van de hoofdpersonages krijgen we ook een aantal rake observaties voorgeschoteld, waarbij geregeld desillusie, irritatie en cynisme doorklinken. Er zijn drie vertellers die middels brieven met elkaar communiceren maar - vermits het hier eerder monologen betreft – wordt er tussen hen ook geen nauwe band opgebouwd.
Het lijkt voor de hand te liggen dat dit boek enkel aan te raden is aan “die-hard” fans van klassieke muziek. Maar hoewel het boek geregeld tot frustratie van niet-melomanen zal leiden, heeft het voldoende andere troeven om toch door te bijten (de rake observaties, de bevlogen schrijfstijl, de citaten en verwijzingen naar de literatuurklassiekers). Gepast leesvoer dus voor de literatuurliefhebber die ook (bij momenten) minder toegankelijke boeken kan waarderen en een intellectuele schrijfstijl kan smaken. Zoals reeds eerder aangegeven moet je als lezer bij de les blijven en je volle aandacht gaande houden: geen strandlectuur dus. | 1pos
|
Ik vond het een heerlijk boek, met name het eerste deel over haar kindertijd en naar het einde toe. In het tweede deel raakte ik de rode draad wel even kwijt. Dat vond ik storend. Die kwam weer tevoorschijn en toen heb ik het voor mijn gevoel in vijf minuten uit gelezen. Aanrader. | 1pos
|
Rome wordt opgeschrikt door een aantal moorden die geïnspireerd lijken op schilderijen van Caravaggio, waarop Christelijke martelaars op gruwelijke wijze de dood vinden. Al snel blijkt dat de slachtoffers een gemene deler hebben: ze kenden allen Sara Farenese, een professor in de geschiedenis die veel tijd doorbrengt in het Vaticaan, waar op datzelfde moment een machtsstrijd aan de gang is tussen de kardinalen die betrokken zijn bij het beleid van een financiële instelling, die in slechte papieren is komen te zitten. Als de rechercheur op retour Luca Rossi en zijn jonge partner Nic Costa Sara aan de tand voelen, is al erg snel duidelijk dat ze om onduidelijke redenen een en ander verzwijgt. En ondertussen gaat de moordenaar rustig zijn gang...
De Brit David Hewson was vroeger journalist, maar heeft die job opgegeven om zich voltijds op het schrijven toe te leggen. Nadat er in de tweede helft van de jaren 90 al eens twee boeken (Semana Santa en Waan) van zijn hand in het Nederlands verschenen, kreeg hij met De Vaticaanse moorden een nieuwe kans op de Nederlandstalige markt. En deze keer lijkt het de goede keer, want de opvolgers Het Bacchus offer en De Pantheon getuige zijn ook al in de winkels te vinden. Ondertussen heeft de auteur er nog twee afgewerkt en volop bezig aan nummer zes van de reeks met Nic Costa in de hoofdrol.
Het citaat op de cover, Intelligenter en beter geschreven dan Dan Browns bestseller ... laat de lezer direct weten dat dit boek een van de vele was die het licht zagen in de nasleep van de hype die door De Da Vinci code veroorzaakt werd. Maar of deze quote nu verantwoordelijk is voor betere verkoopscijfers of integendeel veel lezers heeft weerhouden het boek ter hand te nemen, weet ik niet. Wat ik wel weet is dat dit bewijst hoe zeer een potentiële lezer erdoor misleid kan worden want, hoewel het begin wel degelijk dicht bij Dan Brown gelegen heeft, heeft De Vaticaanse moorden verder weinig gelijkenissen met het oeuvre van deze laatste.
Zijn journalistieke achtergrond komt duidelijk tot uiting in zijn schrijfstijl: historische feiten, achtergrondinformatie, beschrijvingen en het verloop van het verhaal zijn perfect vermengd tot een tekst die constant blijft boeien, zonder in de val van oppervlakkigheid te trappen, die dikwijls gepaard gaat met (te) vlot weglezende boeken. Toch ontstaat de indruk dat dit boek is samengesteld uit drie verschillende delen: het eerste deel vertoont duidelijke kenmerken van een reli-thriller. Dan wordt het een volbloed detectiveroman, om wat later weer een totaal andere sfeer uit te ademen. Feit is dat hierdoor het boek niet als een consistent geheel overkomt. Is het te wijten aan enige onkunde van de schrijver? Of is het een gewiekste poging om de lezer zelfs op dit niveau op het verkeerde been te zetten? Waarschijnlijk het laatste, want de plot zelf is ook zo opgezet dat de lezer meermaals, en als een donderslag bij heldere hemel moet vaststellen dat hij of zij weer de verkeerde kant uitkeek.
Dit meesterlijk uitgedachte plot is er dan ook eentje om duimen en vingers van af te likken. Gecombineerd met uitwerking van de interessante levensechte personages die allen hun kleine geheimen met zich meedragen, resulteert dit in een werk van hoge kwaliteit. Om dan nog maar te zwijgen van de plaats van het gebeuren: Rome, de eeuwige stad met bijna meer monumenten dan gewone gebouwen. De auteur, die wordt beschouwd als een kenner van de stad en er zelfs een tijdje resideerde, weet de zijn locaties perfect uit te kiezen. Jammer dat hij echter eenmaal in de fout gaat door de wereldberoemde Trevifontein toe te schrijven aan Bernini en ze te situeren op de Piazza Navona, maar dit is slechts een klein smetje op deze Rome-gids.
Samengevat is De Vaticaanse moorden niet intelligenter dan Dan Browns werk en ook niet beter. Wel intelligent en goed. Maar vooral anders. | 1pos
|
Zeeer pakkend boek, dat je in één adem uit wil lezen. Tranen met
tuiten gehuild. | 1pos
|
Henning Mankell overtreft zich zelf met Kennedy's brein. De zoektocht van een moeder naar de oorzaak van de dood van haar enige zoon. De zoektocht breidt zich uit over diverse continenten en een mystieke dreiging is doorheen het gehele boek aanwezig en dat zorgt er mede voor dat de nieuwsgierigheid naar elke volgende pagina groot is. Wat mij het meeste opviel was dat Mankell hier een bepaalde vrijheid in schrijfstijl en verhaallijn verwerft die we bij de Wallanderreeks niet te zien hebben gekregen, het lijkt of de Mankell zijn vleugels uitslaat en zich volledig laat gaan, dit boek is dan ook met de nodige passie geschreven. Voor elke boekliefhebber een aanwinst in zijn boekenkast!! | 1pos
|
letterlijk en figuurlijk!,Michael White had in 2006 met zijn debuutthriller Equinox moeten doorbreken maar dat is, gezien de reacties, in Nederland niet helemaal gelukt. De Borgia ring was een beter lot beschoren en als die stijgende lijn zich doorzet zou dat het beste moeten betekenen voor Whites laatste product, De moordkunstenaar.
Hoofdinspecteur Jack Pendragon wordt belast met een wel zeer merkwaardige moord. Van het slachtoffer is het hoofd, vanaf de voorkant, volledig uitgehold. Het aangezicht is verdwenen, het gat heeft een cilindervorm van ongeveer 15 cm en achterin ligt een groene appel. Het lichaam is rechtop in de zithouding gezet en aan een paal gebonden om alles overeind te houden.Korte tijd later wordt door een trimster een volgend merkwaardig lichaam gevonden. In een boom is een volledig geplet lichaam gehangen. Het lichaam is niet dikker dan 2,3 tot 2,4 mm, de lengte is 3,50 meter, de breedte 2,25 meter.Jack Pendragon staat voor een compleet raadsel, zij het dat beide slachtoffers aanwezig zijn geweest op de opening van een kunstgalerie. Een eerste onderzoek levert op dat de slachtoffers in poses zijn achtergelaten van bekende schilderstukken.
Beide gegevens zijn echter nog ver van de oplossing en de moorden gaan in razend tempo verder. Een tweede verhaallijn is een briefwisseling van William Sandler aan Sonia Thomson. Hij vertelt zeer gedetailleerd dat hij vier prostituees van het leven heeft beroofd. Wat de aanleiding is geweest en hoe het een en ander in zijn werk is gegaan.Het opmerkelijke is dat deze moordpartijen zich honderddertig jaar geleden hebben voorgedaan. Vergelijkingen tussen heden en verleden zijn snel gemaakt maar of er echte overeenkomsten bestaan is nog niet zo zeker.
Met De moordkunstenaar heeft Michael White het juiste recept gevonden voor een succesvolle thriller. Jack Pendragon is teruggekeerd en dat was een wijs besluit van de auteur. Anders dan de cover doet vermoeden is De moordkunstenaar geen historisch moordverhaal maar een hedendaagse die uiterst goed is verteld. Met een opbouwende spanningslijn waarbij White bijna op iedere straathoek een verminkt lijk achterlaat, struint de arme Pendragon stad en land af voor de moordenaar.Lezers vragen zich verwonderd af wat het doel van de tweede verhaallijn is en de relatie met de hedendaagse moordpartijen. Wees gerust, alles komt op zijn pootjes terecht. Alles klopt! Meesleurend aan de hand van Pendragon durf je nooit als eerste de hoek om, dat laat je wijselijk over aan de inspecteur. Michael White evenaart met De moordkunstenaar de auteurs die in dit genre hun sporen reeds hebben verdiend. Na het dichtslaan van de laatste pagina zal deze lezer Michael White nooit meer de rug toekeren, dat vertrouwen is hij voorgoed kwijt!
Een moordboek, letterlijk en figuurlijk! | 1pos
|
Zo mooi geschreven en fantastische beschouwingen. Heerlijk om zo af en toe zo'n mooi boek te mogen lezen. Ik heb dit boek digitaal gelezen, maar zou een papieren versie aanbevelen voor toekomstige lezers omdat je af toe zinnen wilt teruglezen, omdat ze zo strak in elkaar zitten. Bijna filosofisch. | 1pos
|
Jan Jacobs Mulder (1940) bracht zijn kleuterjaren door in een jappenkamp. Die pijnlijke jeugd verstoorde zijn dromen. Jaren later zou het resulteren in een boek over een jongen in een kamp, Jacobs wapen. Naast zijn werk als beeldend kunstenaar bleef hij schrijven, wat onder andere resulteerde in de bijzondere verhalenbundel: Engelen met heimwee. Joseph, de zwarte Mozart is Mulders vierde publicatie.
Joseph Boulogne overdenkt op zijn sterfbed zijn leven. Het is 1799 en als bastaardzoon van een zwarte slavin heeft hij het niet gemakkelijk gehad in Parijs. Toch heeft hij het weten te maken als beroemd componist en is hij kampioen schermen geworden.
Het verhaal begint niet direct met zijn jeugd. Joseph gaat in zijn herinneringen eerst terug naar de tijd dat hij volop in het leven stond, de dames aan zijn armen had hangen en hij gewaardeerd werd als componist. Het is al snel duidelijk dat hij een flamboyant persoon is, maar erg op zoek naar erkenning. Als mulat (kind van een zwarte en blanke ouder) heeft hij het zwaar en wordt hij regelmatig uitgescholden of zelfs in elkaar geslagen. Als hij van zijn vader hoort dat zijn moeder stelselmatig werd verkracht toen zij nog een slavin was, gaat hij op zoek naar de daders en zint hij op wraak.
“Ik werd altijd als bijzonder gezien, als iets excentrieks, zoals een kermisattractie met twee hoofden of met drie armen, in ieder geval als een buitenstaander, waar ik ook hier in Parijs en daarbuiten verscheen. Hier ben ik aangevallen, niet omdat ik iets bijzonders had gedaan, niet omdat ik iemand had geattaqueerd, had bespot of had bedreigd, maar gewoon omdat ik een andere huidskleur heb. Voor sommigen hoor ik hier niet, ben ik een aap, een aangekleed dier.”
Mulder weet alles met bloemrijke taal te vertellen. Ik durf zelfs een hele kleine vergelijking te maken met Arthur Japin.
Vooral in de eerste twee delen (het boek is in vier delen opgedeeld) leef je echt mee met Joseph, maar krijg je ook een goed beeld van zijn relatie met zijn vader, moeder, nanny Anna en zijn vriendin Elisabeth. Deze personen zullen de belangrijkste in zijn leven zijn en de liefde die hij voor hen voelt spat van het papier af.
Echter, vanaf deel drie zakt mijn interesse een beetje weg. Het wordt een beetje te eentonig, te saai. Het is duidelijk dat de muziek een erg grote rol speelt in het leven van Joseph, en de ontroering die zijn composities teweeg brengen komen duidelijk op de lezer over, maar er komt wel veel muzikale techniek om de hoek kijken. Alhoewel Mulder duidelijk weet waar hij het over heeft, is het voor een leek af en toe te langdradig en technisch.
De politieke gebeurtenissen in Frankrijk –de revolutie en de vlucht van Lodewijk VI- worden een beetje te gehaast verteld en afgeraffeld, met erg veel namen en Franse plaatsen, die je niet even gemakkelijk onthoudt. Ook enkele personen die Joseph in deze tijd ontmoet worden niet uitgewerkt en komen niet tot leven.
In deel vier komt de spanning gelukkig weer terug, als Joseph vertelt over zijn tijd dat hij meevecht in de Franse revolutie, maar ook op de Franse koloniën in de Cariben, om mee te helpen de slavernij daar af te schaffen. Zo komen we ook te weten hoe hij gewond is geraakt en dat hij daarom op zijn sterfbed ligt.
Al met al is Joseph, de zwarte Mozart een mooi document geworden, met overduidelijk een aanklacht tegen de slavernij en het racisme.
Wat een erg leuk detail is, is dat achterin het boek een link wordt vermeld naar Spotify, waar de composities van Joseph zijn te downloaden. Zo wordt deze flamboyante en intelligente mulat nog levensechter. | 1pos
|
Wat jij niet ziet is op veel vlakken een bijzonder boek. Alleen het feit al dat Parker blind is, maakt dat je het verhaal beleeft uit een heel ander perspectief. Geen beschrijvingen van omgevingen of het uiterlijk van personages - dingen die eigenlijk maar bijzaken zijn - maar beschrijvingen aan de hand van stemgeluid en gedrag. Dat heeft in dit boek erg goed uitgepakt. Je hebt geen enkel moment het idee dat je iets mist, terwijl het wel erg veel toevoegt.
De personages in dit boek zijn echt geweldig. Meeleven met Parker, Sarah en niet te vergeten Scott is niet moeilijk. Ik heb bewondering voor hoe Parker omgaat met moeilijkheden in het dagelijks leven en hoe haar vrienden haar hier bij helpen. Hardlopen als blinde lijkt onmogelijk, maar Parker laat zien dat niet alles wat onmogelijk lijkt dat ook is.
In dit boek wordt blind zijn meer als een eigenschap beschreven dan als een erg groot probleem. Blind zijn is dus ook niet het grote thema van dit boek; het gaat over veel meer dan dat. Vriendschap, liefde, vergeving, vertrouwen, dood, rouw, ga zo maar verder. Dit had ik niet verwacht, maar maakte het boek een stuk sterker.
Er worden in het boek dus veel onderwerpen aangestipt, maar niet allemaal even goed uitgewerkt. Het geheel bleef soms een beetje oppervlakkig en dat is ook de reden dat het verhaal niet helemaal is blijven hangen.
Wat jij niet ziet werpt licht op tot nu toe onbelichte thema's en laat je nadenken over onderwerpen als vertrouwen en vriendschap. Want wij kunnen zeker nog wat leren van Parker. | 1pos
|
Susanne Koster (1957) schrijf met Zwarte lieveling haar eerste jeugdroman. Daarna volgden Dertien en Macho’s en mietjes. Daarna heeft ze het roer omgegooid en is ze van het schrijven van realistische jeugdromans overgestapt naar psychologische thrillers. De trap naar de hemel werd meteen een groot succes. Achtergelaten is het vervolg op Zwarte lieveling en is opnieuw uitgegeven als tweede deel van de Oneindigheidstrilogie.
Sinds haar moeder samenwoont met Bak, de stiefvader van Jonka, is het er voor Jonka allemaal niet beter op geworden. Zij en haar zus Saskia worden met regelmaat geestelijk en lichamelijk mishandeld door Bak. Haar moeder is niet sterk genoeg om tegen Bak in te gaan, zeker niet sinds Freddie is geboren. Omdat Bak vindt dat Jonka onhandelbaar is en omdat haar moeder ziek is wordt Jonka in een tehuis geplaatst. Tijdelijk wordt haar gezegd, totdat haar moeder weer beter is. Als Jonka eenmaal in het tehuis zit blijkt alles langer te duren dan verwacht. Ze is door Bak gewaarschuwd: als ze maar een ding over thuis verteld…Dus Jonka houdt haar mond. Maar dat haar moeder haar zomaar heeft laten vertrekken doet pijn en de hoop blijft dat haar moeder voor haar zal kiezen.
‘Buiten de deur houd jij je smoel over wat er hier in huis gebeurt, heb je dat goed begrepen?
Achtergelaten is het tweede deel van de Oneindigheidstrilogie over mishandeling, hoop en oneindige liefde. Het verhaal wordt verteld vanuit het perspectief van Jonka, in de derde persoon. In hoofdstuk 1 lezen we dat Jonka naar het tehuis wordt gebracht en de manier waarop dit gaat verteld al genoeg over haar stiefvader Bak. Je voelt al meteen veel medelijden voor Jonka en hoopt samen met haar dat het allemaal beter gaat worden. Gelukkig hoeft ze in het tehuis niet meer bang te zijn voor haar stiefvader. Maar ondanks dat het een fijn tehuis is blijft Jonka op haar hoede. Ze kan verder niets vertellen uit angst dat haar moeder of haar zus de dupe gaan worden. Door alles wat er thuis is gebeurd is Jonka het vertrouwen in de mens kwijtgeraakt en haar inziens staat ze er helemaal alleen voor. De enige die ze volledig vertrouwd zijn haar oom en tante, maar ook zij staan met hun rug tegen de muur en kunnen verder niets doen voor Jonka.
‘Ze moest hier blijven. Ze zouden haar niet meenemen. Ze wilden wel, maar Bak zou…Bliksemschicht. Donderslag. ‘Waarom moet altijd alles gaan zoals hij het wil? Hij heeft er toch geen last van als ik bij jullie zou wonen? Waarom …’
De makkelijke en toegankelijke schrijfstijl maakt dat het boek vlot leest en er zijn zo veel gebeurtenissen dat het verhaal geen moment stilstaat. Al vanaf het eerste hoofdstuk kruipt Jonka onder je huid. Koster zet dit meisje zo intens neer dat je niet anders kan dan dit meisje in je hart te sluiten. Ondertussen is er boosheid naar de stiefvader toe en het is ook moeilijk te begrijpen dat een moeder haar kind zo in de steek laat. Maar ook haar moeder staat onder druk al is Jonka nog te jong om dit in te zien. Als jezelf bent opgegroeid in een warm gezin is dat wat Jonka overkomt bijna niet voor te stellen maar helaas komt het vaker voor dan gedacht. En Koster zet hier een heel scherp en realistisch beeld van neer. De auteur beschikt over een groot inlevingsvermogen waardoor ze de gevoelens en gedachten van Jonka indringend weet neer te zetten en goed tot de lezer weet door te dringen. De vele teleurstellingen die Jonka moet verwerken in haar jonge leven, de pijn en het verdriet zorgen voor een logische)karakterverandering en ook dit weet Koster realistisch neer te zetten. Achtergelaten is een realistisch maar ook confronterend verhaal rondom het thema kindermishandeling dat doet inzien dat de ogen niet altijd gesloten mogen blijven… | 1pos
|
Weer een heerlijk boek van deze fantastische schrijfster. Sommige verhalen kon ik al omdat ik ze al van haar website af had gehaald. Andere waren weer nieuw. Een heerlijk boek voor de zomer maanden met een leuke preview van haar komende nieuwe boek wat afgelopen najaar uit kwam | 1pos
|
In je dromen ga jij - Inge van der Krabben.
Een boeiende roman over drie generaties Marokkaanse vrouwen.
‘In je dromen ga jij’ heeft een dromerige cover, een foto die zou kunnen zijn gemaakt in Marokko. De cover heeft voor mij iets raadselachtigs. Is het een droombeeld? Vind ik in de inhoud van deze roman dit beeld terug? De lezer mag op zoek gaan.
Inge van der Krabben hoorde van een vriendin een familieverhaal uit de Marokkaanse cultuur en het inspireerde haar tot dit boek. Zij kende de Marokkaanse cultuur niet goed genoeg om dat in een roman te verwerken, dus ging ze op zoek in Marokko, zij nam interviews af, verdiepte zich in de cultuur… met als resultaat: Deze roman die in beeldende taal vertelt over drie generaties vrouwen. De taal is helder, de opbouw is consistent, de relatie tussen de drie vrouwen is warm beschreven. De vrouwen gaan voor je leven alsof ze naast je wonen, alsof het je buren zijn. De culturele achtergrond komt duidelijk en mooi naar voren, met de daarbij horende dillema’s!
Safia, de moeder van Mariam en de grootmoeder van Aya ligt in het ziekenhuis. Haar tijd was om, voelt ze. Maar ze heeft een geheim en dat wil ze nu met haar jongste dochter Mariam delen, alleen met haar! De anderen mogen het niet weten: “Zoek mijn eerstgeborene: Mimoun, ik heb hem achter gelaten en wil hem nog zien, nog vasthouden. Nog maar nauwelijks heeft ze dit aan Mariam gevraagd of ze krijgt een hersenbloeding en raakt in coma. De flash-backs van Safia laten deze comateuze toestand prachtig in taal uitkomen. Zij herinnert zich haar huwelijksnacht.
“….Hij kreunt, glijdt uit me …. Iets maakt dat ik mijn hoofd naar rechts draai. Mijn adem stokt. Heksenvingers omklemmen de doek..”(pag.64)
Wat een mooi gebruik van woorden en taal. Als de schoonmoeder later in het verhaal ‘de heks’ wordt genoemd, ben je door deze verwijzing al op de hoogte!
Voor Mariam is het vinden en ophalen van die eerstgeborene een moeilijke opdracht. Ze piekert..
“…als, als, als bleef het waterwiel herhalen. Van schoep naar schoep naar schoep….” (pag 56.)
Oma Safia heeft een geheim, maar kleindochter Aya ook. En het is niet alleen dat zij met haar studie geneeskunde wil stoppen. Haar ouders zullen dat niet kunnen begrijpen. Zij hebben zelf nooit de kans gehad om te studeren, zijn speciaal voor de kinderen naar Nederland gekomen om hen wel die kans te geven… en dan gaat hun talentvolle dochter, waar ze zo trots op zijn, stoppen ?? Aya durft haar geheimen niet te vertellen.
Mariam en Ayub, haar echtgenoot, gaan naar Marokko. Om het familiehuis te verkopen? Of om de eerstgeborene te zoeken, dat moet Mariam haar man in Marokko nog vertellen. Tijdens haar zoektocht word je door de taal en de opbouw van de tekst bijna een deel van Mariam. Zal het haar lukken, wie is die schaduw bij de poort, die schim in dat krot?
In de beschrijving van de personen lees je veel over de Marokkaanse cultuur en tradities, over ongeschreven regels die het leven richting geven. Zeker bij het huwelijk van Aya worden de gebruiken prachtig beschreven. Het kan een dilemma vormen voor Aya, maar ook voor Mariam: volg ik de tradities of mijn hart, mijn gevoel .
“…. Wie eerlijk is naar zichzelf, is eerlijk naar de ander…”(pag. 273)
Een prachtige roman over de nauwe relatie tussen grootmoeder, moeder en dochter. De personen, hun cultuur, hun drijfveren en emoties zijn krachtig beschreven. Het boek kruipt in je, je wilt, als het uit is, eigenlijk nog veel meer weten over deze vrouwen.
“…. Soms vertraagt de tijd, soms haalt hij ons in en soms is het gewoon tijd!.....” (pag. 287
Een besliste aanrader! | 1pos
|
Na het overlijden van haar moeder wacht Laura de taak om het huis leeg te halen en het te verkopen. Er komen echter herinneringen boven die ze liever ver weggestopt had gelaten. Ook Hilde, de tante van Laura, speelt daarin een rol. Zelfs Laura's huwelijk komt onder druk te staan door de ontdekkingen die ze doet.
Laura maakt in het boek een ontwikkeling door van een onzekere vrouw die altijd steunt op anderen naar iemand die best initiatief durft te nemen door op die trein te stappen en te gaan zoeken naar iemand uit het verleden van haar moeder. Het verhaal zakt nergens in en blijft spannend tot de laatste punt.
Tessa Putman beschrijft op een kleurrijke manier de herinneringen van Laura. Ze neemt de lezer mee naar het verleden en zet op een indringende manier de gevoelens op papier. Een sterk debuut van deze auteur. | 1pos
|
In november verdwijnen er opeens 2 kinderen. Sophie ( de beste vriendin van Kyra Slaghter) is met haar oppaskind Jesse bij de kinderboerderij ‘De Buiktuin’ als die plotseling verdwijnt maar gelijktijdig ergens anders verdwijnt er ook ineens één kind. Kyra wordt gebeld door Sophie en gaat helpen zoeken . Tijdens de zoektocht op de kinderboerderij loopt Kyra Maud Mertens tegen het lijf. Dit is het begin van de mysterieuze wijze opeens overal kinderen verdwijnen. Na mate er steeds meer kinderen verdwijnen groeit de onrust in het gehele land. Kyra is inmiddels begonnen met de opleiding forensische recherche. Onlangs hebben ze kaarten van haar vier jaar geleden verdwenen zus Sarina bezorgd gekregen en begint een onderzoek . Waarom komen de kaarten pas na 4 jaar aan en tegelijkertijd laat de verdwijning van de kinderen haar niet los. In IJskoud wordt de nachtmerrie van elke ouder werkelijkheid er verdwijnen op plotselinge en raadselachtige manier allerlei kinderen en niemand ziet er iets op het moment van de verdwijning. Vanaf het begin is de spanning voelbaar en wordt gedurende het verhaal alleen maar hoger opgevoerd. Maud kan hierdoor een oude zaak niet loslaten en wil dit nu zeker tot een goed einde brengen. Ondertussen gaat Kyra verder met haar onderzoek naar de verdwijning van haar zus . IJskoud is het tweede deel van de Noordzeemoorden en ook hier speelt de verdwijning van Kyra’s zus Saar een rol . Dit wordt wederom op een hele mooie manier in het verhaal verweven. IJskoud leest net als het eerste deel vlot en trek je het verhaal in en dit laat je ook niet meer los. IJskoud is minder hard ,rustiger en is mede hierdoor een stuk volwassener geworden . De karakters zijn mooi uitgediept en zijn sterker geworden. Isa is enorm gegroeid in dit boek dit beloofd wel wat voor het volgende deel . Ik kijk er in ieder geval erg naar uit en als het aan mij lig mogen deze twee delen bewerkt worden voor een tv serie. | 1pos
|
Een zomer begint op een camping in Frankrijk. Een echtpaar ruziet over de vraag of hun puberzonen een weekje samen achter mogen blijven. De moeder is tegen, de vader heeft zo zijn eigen redenen om een weekje zonder de jongens te willen zijn. Het uiteindelijke besluit om hun zonen achter te laten zet hun huwelijk danig onder druk. Een zomer gaat over de pijn van loslaten en over de vraag hoe samen verder te gaan als de zorg voor de kinderen wegvalt. Met haar toegankelijke en toch scherpe pen slaagt Tineke Beishuizen erin de wankelende relatie tussen twee mensen herkenbaar en invoelbaar te maken.
Het verhaal gaat over het gezin bestaande uit vader Lennart. Hij is dierenarts en getrouwd met Bente. Zij is lerares. Samen hebben ze twee zonen Lars van 17 en Ole van 15.
Lennart heeft geen fijne jeugd gehad. Hij is zijn vader en moeder kwijtgeraakt nadat zijn broertje Robbie van 12 is verongelukt. Zijn vader overlijd aan verdriet en zijn moeder heeft het alleen nog maar over Robbie. Bente komt uit een gezellig gezin maar zij raakt overspannen doordat er iets met een leerling aan de hand is .
Er is duidelijk iets aan de hand in de relatie van Lennart en Bente. Je leest veel over de strubbelingen. Hun liefde voor elkaar is gesleten aan de sleur van het leven. Op hun vakantie in Frankrijk loopt het helemaal uit de hand. De jongens zijn inzet van hun botsing. Lars wil graag een week langer in Frankrijk blijven met vrienden. Lennart besluit dat ze beide een week langer mogen blijven en Bente is het er totaal niet mee eens.
Bente weigert zich erbij neer te leggen dat hun zonen een eigen leven gaan leiden en Lennert is jaloers op de energie van de jongens.
Thuis gekomen blijven ze ruzien. Op dat moment krijgt Bente een telefoontje dat er iets is gebeurt in Frankrijk. . Ze reizen direct af naar Frankrijk. Hier komen ze er beide achter wat er speelt bij hun partner.
Mijn eerste indruk van het boek zelf is dat het een mooie stevige kaft heeft met een mooie zomerse foto. De titel past goed bij het verhaal. Het boek heeft een prettige schrijfstijl en leest vlot weg. Voor mij was het ook wel herkenbaar. Een moeder die wil dat haar kinderen veilig zijn. Voor mij een echte aanrader en ik geef het daarom 4 sterren
| 1pos
|
Wat aan de buitenkant lijkt is in werkelijkheid heel anders.
Een gezin met een jong dochtertje, vader huisman, moeder carrière vrouw. Voor de buurt een gelukkig gezin, maar binnenshuis heeft moeder het heft in handen. Huishoudelijk geweld, geestelijke mishandeling iedere keer weer opnieuw. Dagelijks leven met de angst hoe zal de dag vandaag verlopen?
Wanneer is het klaar, neem je het heft weer in eigen hand. Hoever ga je voor je gezin. Je voelt de beklemming, daarnaast snap je niet waarom iemand dit toelaat. | 1pos
|
Het huis van de nacht is een serie over vampiers maar niet de vampiers die iedereen kent. Ik vind het boek erg origineel omdat ik zoiets nog nooit gelezen had. Ik vind het een geweldige serie met elk boek weer een andere draai. Het enige nadeel vind ik dat na ongeveer boek 6 wordt het uit verschillende hoofdpersonen geschreven en rond boek 10 is bijna elk hoofdstuk een ander persoon. Zelf vond ik dat wat minder maar dat mag het verhaal niet ten slechte komen. Het is een goed verhaal wat heerlijk weg leest als je er eenmaal aan begonnen bent moet je gewoon het einde lezen! | 1pos
|
Ik kan niet anders zeggen dan dat ik het een prachtig verhaal vindt. Het is wel wat minder verhalend geschreven, maar dat doet er niet aan af. Ik werd gelijk in het verhaal meegezogen en kon het boek slecht wegleggen. | 1pos
|
De roman De verkeerde vriend weet je van begin tot eind te boeien. De uitgebreide en gedetailleerde manier van schrijven zorgt ervoor dat de lezer zich heel erg goed kan verplaatsen in het boek. Er is een lichte humoristische ondertoon in het boek zonder dat dit afdoet aan de geloofwaardigheid. Daarnaast zitten er regelmatig verwijzingen in het boek die op een later moment terugkomen. De oplettende lezer zal dit doorzien en zeker kunnen waarderen. Ook passages die initieel geen toegevoegde waarde blijken te hebben zorgen wel degelijk voor een (toevallige) samenloop van omstandigheden en zijn daarmee onmisbaar in het verhaal. Het verhaal krijgt een absoluut spannende en onverwachte wending waar je nog dagen lang over na blijft denken. Ook het psychologische element, waarbij een (verzonnen) eigen werkelijkheid en dé werkelijkheid akelig dichtbij lijken te komen, zet je aan het denken. Door de zeer vlotte schrijfstijl is dit boek een absolute aanrader voor ook de minder fervente lezer! | 1pos
|
Werkelijk een prachtig boek over het verschil tussen blank en zwart in 1962 te Jackson, hoofdstad van Mississipi. Een blanke vrouw, Skeeter genaamd, besluit een boek te gaan schrijven over de zwarte hulpen die voor het huishouden en de kinderen zorgen van blanke vrouwen. Het is niet makkelijk om hulpen te vinden die hun verhalen willen vertellen, maar Aibeleen is de eerste die de moed heeft. Minny is de tweede en wanneer een zwarte hulp onnodig achter de tralies beland volgen er meer. Het wordt een boek vol ontroerende verhalen, soms schokkend maar ook zeker met humor geschreven. De keukenmeidenroman is op een luchtige manier geschreven, maar heeft een sterk verhaal. Het leest als een trein en het is erg moeilijk om het weg te leggen. Het boek doet me denken aan de films North & South en Roots, waar racisme ook duidelijk een rol in speelt. De keukenmeidenroman zou ook zo verfilmd kunnen worden! Enige minpunten aan het boek vind ik toch echt de titel en de cover. Ik zie het toch als een afbreuk op dit ontzettend mooie boek. In Amerika heet het boek The Help. De uitgeverij had beter deze titel kunnen vertalen en het boek De Hulp kunnen noemen. Ook de cover vind ik slecht gekozen. Een blank meisje die de afwas doet? Het gaat juist om zwarte hulpen! Erg jammer dat de uitgeverij hier niet beter over na heeft gedacht, want het doet het boek geen eer aan… | 1pos
|
Deze thriller met actuele onderwerpen als terrorisme en de vluchtelingenproblematiek maken dit boek tot een realistische thriller. Waargebeurde aanslagen zoals die in Parijs en luchthaven Zaventem passeren de revue.
De personages van Carrie en Adam hebben beide een eigen historie. Ze zijn getekend door heftige gebeurtenissen uit het verleden, die invloed hebben op hun handelen. De schrijvers geven dit mee en weten zo de personages menselijkheid en diepte te geven. Het verhaal is geschreven vanuit wisselende perspectieven: de Special Force agenten, de daders van de aanslagen, maar ook vanuit de vluchtelingen die gebruikt worden voor de uitvoering van de aanslagen. De schrijvers hebben de scenes levensecht neergezet waardoor de lezer zich goed kan inleven. Daarnaast wordt gebruik gemaakt van mini-cliffhangers in het verhaal, die een paar hoofdstukken later pas weer opgepakt worden waardoor de spanning continu aanblijft. Als lezer wordt je meegesleept in het geweldige plot, dat eindigt in een boeiend slot.
Zwarte weduwe is een maatschappijkritisch verhaal. Zijn het alleen IS en andere extremistische vluchtelingen die aanslagen plegen of zit er meer achter? Ross en Hartman zetten ook vraagtekens bij de rechtse politici die alle grenzen voor de vluchtelingen willen sluiten. | 1pos
|
Na zijn vrijwillige vertrek uit de LAPD in het vorige boek (stad der beenderen), is Harry Bosch nu ambteloos burger. Hij heeft voor de vorm zijn privé detective-vergunning aangevraagd, maar heeft er nog niet veel mee gedaan. Bij zijn vertrek heeft hij nog wel een paar onopgeloste dossiers meegenomen, waar de politie niets meer aan doet. Eén van deze dossiers pakt hij op na verzoek van een oud-collega. Hij raakt verzeild in een wereld van terrorisme-bestrijding, waar de rechten van verdachten makkelijk en bijna routinematig geschonden worden.
Het lijkt erop dat dit een belangrijkste boodschap is die Michael Connelly met dit boek heeft willen uiten. De plot van het verhaal zit goed in elkaar, maar zoals eerdere recensenten al opmerkten lost Harry de moord uiteindelijk (te) simpel op. Wel zitten er weer mooie Bosch-momenten in, zoals de manier waarop hij de terrorisme-unit van de FBI in de luren legt en de verwijzingen naar oude bekenden en oude zaken.
Wat mij nog wel opviel is dat dit boek voor het eerst geschreven is vanuit het 'ik-perspectief'. Dit is voor het eerst bij een Harry Bosch en het is vast geen toeval dat dit samenvalt met het eerste boek over Bosch buiten de LAPD. Toch is het verschil met de vorige boeken niet zo groot als het lijkt. Ook in de 'derde-persoon' boeken wist de lezer niets meer dan Bosch. De beschrijvingen en dialogen waren daarbij ook al altijd vanuit het gezichtspunt van Bosch beschreven. Het lijkt dus vooral een stijloefening en een manier om aan te geven dat Bosch' leven wezenlijk is veranderd door zijn vertrek bij de politie. | 1pos
|
Een schitterend mooi boek over familie, liefde, oorlog, verdriet, elkaar missen en verraad.
Het is bijzonder en meer complex in elkaar dan zijn vorige boeken. Ik denk voor een schrijver meer werk en moeilijker. Dus daarvoor mijn grote lof. De verhaallijnen zijn uitstekend uitgedacht, het speelt zich af in verschillende tijden, landen, verschillende mensen die elkaar eerst niet kennen en dan weer wel.
En knap staaltje verhaal-lijn werk van de schrijver.
En toch vond ik De vliegeraar en Duizend schitterende zonnen beter, mooier, pakkender. Ze bleven me langer bij. Zo zie je maar, een verhaallijn kan nog zo ingewikkeld en knap ik elkaar zitten; het draait uiteindelijk toch allemaal om het verhaal. De emotie in het boek. Tenminste, dit geldt voor mij zo.
Ik zou dit boek zeker aanraden om te lezen. Maar mijn favoriete blijven de twee eerdere bestsellers van deze geweldige schrijver die ik absoluut adoreer. | 1pos
|
Dit boek stond al een tijdje op mijn lijst om te gaan lezen. In de boekwinkels heb ik 'waar het licht is' vaak in mijn handen gehad. Eerst al toen alleen de Engelse versie er was en ook later de Nederlandse versie. Toch nooit gekocht. Begin april was op Hebban de boekentipper actie waarbij je aan kon geven wat drie van je favoriete boeken waren en aan de hand daarvan kreeg je een verrassende leestip. Bedoeld om juist eens wat anders te gaan lezen. Ik zag 'm vlak daarna bij de bibliotheek liggen en gelijk meegenomen om eindelijk te gaan lezen.
Wellicht heb ik, ook doordat ik veel recensies voorbij heb zien komen, in het begin te hoge verwachtingen gehad. Het duurde echt een tijdje voordat ik in het verhaal zat. Ik denk dat het kwam doordat ik Finch in het begin vreemd vond. Dit veranderde zodra ik meer in het verhaal kwam en de stukjes werden afgewisseld vanuit Finch en Violet.
Theodore Finch is gefascineerd door de dood en wil een einde aan zijn leven maken, maar doet het toch steeds niet doordat er iets gebeurt waardoor hij het uitstelt. Violet Markey wil weg omdat ze niet langer geconfronteerd wil worden met pijnlijke herinneringen aan haar gestorven zus Eleanor.
Zij ontmoeten elkaar op de rand van de hoge klokkentoren op hun school waarbij zij elkaar redden. Al is het niet duidelijk wie wie nou heeft gered. Vanaf dat moment groeit iets bijzonders tussen hun en delen ze meer met elkaar, ook hun geheimen. Al is het nog maar de vraag of Violet echt alles weet van Finch.
Ik wil niet te veel onthullen over het verhaal, maar wat ik erg bijzonder eraan vond was hoe zij elkaar vonden. Op een gegeven moment ook met mooie teksten, vaak ook gerefereerd uit boeken of Finch maakt er een liedje van.
Een voorbeeld van een gesprek tussen hun is:
"Sterren in de lucht, sterren op de grond. Moeilijk te zeggen waar de lucht ophoudt en de aarde begint. Ik voel de behoefte iets indrukwekkends en poëtisch te zeggen, maar kom niet verder dan : Het is prachtig.
Prachtig is een prachtig woord dat vaker gebruikt zou moeten worden, zegt hij."
Hun band werd alleen maar hechter. Ik las dat er mensen moesten huilen bij dit verhaal en dat heb ik niet gehad. Het verhaal zorgde er wel voor dat ik kippenvel kreeg en er zelfs over was gaan dromen gezien het heftige onderwerp.
Ik vind het goed dat zelfmoord, wat toch een onderwerp helaas nog is waar vaak niet over gepraat kan worden, in deze band tussen jongeren uitgebreid naar voren komt. Niet continu overigens, soms ook juist meer onder de oppervlakte. Voor mij is het wel een verhaal dat blijft hangen. | 1pos
|
Mening
Dit was weer een lekkere thriller.
Ik heb echt genoten van dit boek.
Vind het lekker lezen en goed spannend.
Helaas als je er in begint wil je niet meer stoppen en dan is het ineens uit.
Weer een echte page turner.
De cover ziet er echt leuk uit past goed bij de rest van de reeks. Het formaat van het boek is ook fijn en de titel vindt ik geweldig, was ook de reden waarom het boek mij aansprak en hem heb gekocht.
De schrijfstijl en het verhaal zijn lekker vlot en niet te ingewikkeld.
Dit boek is een echte aanrader.
Ben heel erg benieuwd naar het 2 de deel.
Sterren
Dit boek krijgt van mij ☆☆☆☆ | 1pos
|
Hoe doet ze het? Het beschrijven van een eeuw geschiedenis, gevangen in een familiekroniek; zes generaties die door draadjes van een wandkleed aan elkaar gevlochten worden, met prachtige zinnen die je doen watertanden als ware het heerlijke chocolade, en dan ook nog boeien tot te laatste bladzijde.
Nino Haratischwili (1983, Tbilisi, Georgië) woont in Hamburg. Naast toneel- en romanschrijfster is ze ook werkzaam als theaterregisseur, al heeft ze voor dit epos het regisseren (tijdelijk) aan de kant gezet. Het Achtste leven (voor Brilka) werd voorafgegaan door twee andere Duitse romans. Met Juja (2010) won ze de debuutprijs van het Buddenbrookhuis van Lübeck. Haar tweede roman Mein sanfter Zwilling (2011) was goed voor de Duitse Hotlist-Boekenprijs van Onafhankelijke Uitgevers. Haratischwili heeft voor deze roman zeer veel research gedaan naar een eeuw geschiedenis van Georgië en Rusland waarbij ze stootte op hiaten in de kennis over deze tijd over Georgië maar ook andere post-Sovjetstaten. Ze geeft een mooi inkijkje in deze eeuw maar dan vooral gezien vanuit de (Georgische) bevolking.
Haratischwili weet de lezer vanaf de eerste zinnen in de proloog te vangen door prachtig geconstrueerde zinnen, mooie metaforen, bijzondere verwijzingen naar de mythologie maar vooral door een sluier van geheimzinnigheid. Ze lijkt enerzijds alles weg te geven in deze proloog maar dat weet je pas als je het boek van begin tot het eind gelezen hebt. Alle aspecten uit de proloog, die de lezer nieuwsgierig maakt, die oproept tot verder lezen, die de lezer prikkelt en doet smachten naar de volgende episodes, komen later stukje bij stukje terug. Toch blijft elke gebeurtenis, iedere ontwikkeling, alle onderdelen van dit epos verrassen tot de laatste bladzijde. Deze laatste, bijzondere bladzijde, geeft enorm veel stof tot nadenken. Maar eerlijk gezegd, dat doen alle 1247 eerdere bladzijdes ook.
Het boek is opgedragen aan Brilka, de jongste telg uit een Georgische familie. Zes generaties uit deze familie, waarbij een begenadigd chocoladefabrikant aan het hoofd staat, worden beschreven aan de hand van gebeurtenissen in een eeuw geschiedenis. Of juist anders om: de geschiedenis wordt vertelt aan de hand van zes generaties uit een Georgische familie. Het geweld van oorlog, onderdrukking en indoctrinatie heeft zijn weerslag op de familieleden en hun omgeving. Hoe doorstaan ze barre tijden en welke draden houdt ze bij elkaar? Vanaf Stasia, de betovergrootmoeder van Brilka, die haar danscarrière opzij zette voor haar gezin, naar Brilka, die haar prille danscarrière moedwillig stopt, vertelt Nitza, de tante van Brilka, hun verhaal.
Poëtische passages zijn in fel contrast met de vaak rauwe beschrijvingen van de opstand, oorlog en revolutie. De auteur maakt geregeld gebruik van vooruitwijzingen die je als een golf overspoelen. Met het terugtrekken van de golf, het terugtrekken van de zee, grijpt ze terug naar het verhaal dat je zo in zijn greep heeft dat je telkens opnieuw verrast wordt door de volgende golf. De tijdgeest wordt gevangen door lokale gebruiken, eetgewoontes en de allesoverheersende plaatselijke en wereld politiek. De opkomst en de ondergang van de Sovjet Unie wordt beschreven en beleefd. Enerzijds wordt alles smeuïg vertelt met een laagje mysterie en magie, anderzijds zijn de personages zo realistisch beschreven dat men plaatsvervangende boosheid, schaamte en machteloosheid voelt. Ze zijn zo levensecht dat men de neiging heeft op te zoeken of de personages daadwerkelijk bestaan hebben. Ze dansen voor je ogen en nemen je mee in hun choreografie waarbij niet elke choreografie een mooie afloop kent. Door het gebruik van leuzen, kreten, wensen en citaten worden de hoofdstukken ingeluid en de sfeer bepaald. De satirische ondertoon ontlokt geregeld een grimlach en maakt de visie van de schrijfster over de politieke situatie helder.
Het achtste leven is een boek voor lezers van diverse pluimage. Lezers die houden van geschiedenis, van familiekronieken, lezers die zoeken naar een goed en realistisch plot maar ook voor lezers die zoeken naar het licht mystieke of de mythologische verwijzingen. Alle aspecten komen voorbij in dit boek. De structuur, beschreven in episodes die acht vaak onfortuinlijke personages van zes generaties, maakt dat iedere episode voelt als een afgerond verhaal. Toch gaat de lezer direct op zoek naar het vervolg tot het prachtige eind waarin de eeuw rond is. Ondanks de grote chaos in de familie en de wereld is het boek hemels. | 1pos
|
Wie jeugdboeken zegt, zegt Carry Slee. Ze heeft al een rits aan kinder- en jeugdboeken op haar naam staan, te veel om op te noemen, en de 68-jarige schrijfster blijft maar schrijven. Haar idee om haar boek over het thema ‘grooming’ te schrijven, want daar gaat #LaatsteVlog over, komt van het Canadese meisje Amanda Todd. Zij pleegde op 15-jarige leeftijd zelfmoord nadat ze aan grooming ten prooi was gevallen. In het tv-programma Koffietijd op 11 september 2017 vertelde Carry Slee dat ze aan de ene kant een boodschap mee wil geven, maar aan de andere kant vindt ze het ook heel mooi om erover te schrijven. Niet alleen over grooming, maar ook over andere dingen. ‘Nu lezen ze het, en ik denk dat dat toch helpt.’
In #LaatsteVlog volg je het leven van vier personen, Roos, Noud, Gijs en Femke. Gijs en Noud zijn twee vrienden die samen aan het trainen zijn voor de marathon van New York. Bijna elke dag gaan ze samen hardlopen. Maar er komt een eind aan de hechte vriendschap als Noud Gijs laat vallen in een noodsituatie. Iedereen maakt Noud uit voor lafaard, zelfs zijn vriendinnetje Sara. Maar Roos komt voor Noud op, ze heeft namelijk nog steeds een oogje op hem. Samen willen ze bewijzen dat hij helemaal geen watje is, door extreme vlogs op YouTube te zetten.
Toch heeft ook Roos zo haar problemen. Haar vader is overleden en sinds korte tijd heeft haar moeder een nieuwe vriend: Chris. Roos vindt Chris helemaal oké, maar zijn dochter Suzan is een ander verhaal. Toen Roos Suzan net leerde kennen vond ze haar een leuke en toffe meid, een meid waarmee je kon lachen. Maar opeens wil Suzan bij haar vader gaan wonen. Ze doet raar, is teruggetrokken en leent steeds geld van Roos. Roos snapt niets meer van de nieuwe Suzan. Maar als Noud en Roos erachter komen dat Suzan bij duistere en enge praktijken betrokken is gaan ze actie ondernemen. Er is maar één manier om alle problemen op te lossen: een laatste vlog maken.
Slee mixt allerlei elementen in #LaatsteVlog. Zo is Roos een echte fotografe, dagelijks maakt ze foto’s, bewerkt deze en post ze op Instagram. Het is haar grootste hobby. En Gijs is bijvoorbeeld een echte vlogger, met zijn stunts haalt hij veel views op YouTube. Maar Suzan daarentegen ziet de andere kant van het internet. Door ongewilde acties komt ze in een benarde positie terecht, ze wordt gechanteerd. Slee laat door haar verhaal zien dat internet mooi kan zijn, dat je net als Roos een passie kan delen met je volgers. Maar ze laat ook zien dat er een heel andere kant bestaat, namelijk de verkeerde mensen op internet. De afpersers, de groomers.
Maar naast een boodschap heeft Slee ook een fijn en goed verhaal neergezet. Met hier en daar wat simpel taalgebruik, wat soms kinderlijk kan overkomen, geeft ze een mooi verhaal weer. Vriendschap, verliefdheid en pesten zijn zomaar wat thema’s die Slee vaak in haar boeken terug laat komen, en zeker ook in #LaatsteVlog. Ze creëert een vriendengroep die van alles meemaakt, uit elkaar groeit en weer samenkomt.
Maar missen hoeven we Carry Slee nog niet, ze is namelijk al weer bezig aan een volgend boek. Een boek voor 9 jaar en ouder, en ook dit keer zal ze de realiteit weer mixen met haar fantastische fantasie. Een boek om naar uit te kijken! Maar eerst natuurlijk #LaatsteVlog (her)lezen! | 1pos
|
Met veel plezier heb ik "Incognito " gelezen,er was maar één nadeel...
Het was té snel uit.
Vond het boek spannend en erg verrassend. | 1pos
|
geweldig boek... je blijft je afvragen waar ze naartoe wil.
en het eind geeft dan toch wat je in het begin even dacht... ik vind het Marion Pauw's 'leukste' boek tot nu toe... | 1pos
|
Prachtig geschreven melancholiek portret van twee mannen in het oosten van Nederland die niet geslaagd zijn in het leven en die ook de wereld om hen heen zien afbrokkelen. De eerste helft van het boek kent twee hoogtepunten, wat mij betreft: de vlucht van de Rus en de sexreis van de twee mannen naar Azië. De tweede helft ontbeert zo’n hoogtepunt en zakt een beetje in, maar is des te ontroerender. De gedachtenwereld van de ‘oosterling’ met zijn onderdrukt minderwaardigheidscomplex ten opzichte van het westen is erg goed getroffen.
De heilige Rita is patrones van de hopeloze gevallen maar, merkwaardig genoeg ook van slagers en vleeshandelaren en daarmee van de vijanden van de hoofdfiguren, dat is een beetje jammer. | 1pos
|
Wat een boek. Dit was het eerste boek dat ik van Colleen Hoover heb gelezen, maar ik snap nu alle liefde voor deze schrijfster. De bekentenissen in het boek zijn niet verzonnen door Colleen Hoover, maar ze zijn echt. Ze heeft een oproep gedaan voor bekentenissen en deze heeft ze ontvangen.
We leren Auburn kennen als ze 15 is en in het ziekenhuis op bezoek is bij haar vriendje Adam, die stervende is. Het volgende wat je van haar te weten komt is dat ze 5 jaar later een advocaat nodig heeft, maar waarom en ze heeft geld nodig om deze te betalen. Op weg naar huis komt ze langs een bordje met Hulp gevraagd. Ze vraagt zich juist af of ze zal reageren als de deur open gaat en dan leren we Owen kennen. Owen is kunstenaar, een schilder. Hij schildert zijn schilderijen aan de hand van anonieme bekentenissen. Het spreekt Auburn gelijk aan, maar wat haar nog meer aanspreekt is Owen zelf. Het is de eerste keer dat ze zich, sinds Adam, tot een jongen voelt aangetrokken. Dit gevoel is geheel wederzijds. Wat je ook komt te weten is dat Owen haar al eerder heeft gezien, maar waar? Helaas is de liefde niet altijd gemakkelijk, zeker niet met geheimen.
Het is een heerlijk verhaal waar je in word meegesleurd. Er staan prachtige schilderijen in, wat het hele verhaal nog echter maakt. | 1pos
|
In deze opmerkelijke roman wordt door de auteurs lef en een buitengewone verbeeldingskracht getoond. Het verhaal heeft de vorm van een psychedelische western met een lone ranger in de persoon van een AI die zich Imojiman noemt, een aantal villains met zeer kwade bedoelingen en een plek - de wereld - die nodig gered moet worden. Een zeer bijzondere leeservaring, een superlekkere mix van high en low culture, waar je je wel even aan over moet willen geven.
De AI Imojiman kwam − volgens het intro − in de prequel Planet Paradroid tot leven in een koud en nat Damstad, hoofdstad van de Lage Landen. Daar heette hij nog VDR, was hij therapeut en zorgde een mindtransfer naar het brein van een mens ervoor dat hij de beschikking over een lichaam kreeg. In dit vervolg bevindt VDR zich als een alwetende, bewuste entiteit in de woestijn van het zuiden van Spanje en heeft hij cybernetische planten verrijkt met zijn bewustzijn. Hij noemt zichzelf Imojiman en zijn offspring zijn Imojikids; zijn wens om zich voort te planten is uitgekomen! Imojimans missie is duidelijk: hij wil het leven beschermen.
De menselijke personages in het verhaal, die bijna allemaal een relatie hebben met Imojiman hebben vanuit zijn verleden als therapeut, lijken door dit leven echter op nogal noodlottige wijze te worden voortgestuwd. Het onvermijdelijke einde komt dan ook regelmatig dichtbij. Als lezer besef je dat we wel dénken dat we keuzes hebben, maar ook hoe relatief deze zijn. Leven en dood gaan met enorme power hun eigen gang en wij staan erbij en kijken ernaar.
Dit alles wordt zo rauw en levensecht neergezet, dat je je als lezer voortdurend in ‘die andere wereld’ waant en het onmogelijke geloofwaardig wordt.
Imojiman is naast heerlijk om te lezen ook nog eens een uiterst maatschappelijk relevant boek: als we zo doorgaan is het snel gedaan met de aarde. Onderliggende boodschap die in dit waanzinnige avontuur verborgen ligt: ‘Wat gaan we daar aan doen, mensen?’ En: wat is binnen die context belangrijker, bewustzijn of intelligentie? Een vraag die Imojiman zichzelf stelt en die je ook als lezer probeert te beantwoorden. Grappig is dat het boek je ook in die zin een spiegel voorhoudt. Hoe lees jij dit boek eigenlijk?
Het is bijzonder hoe dit verhaal alles tegelijk lijkt te zijn: het zit vol duisternis, ellende en hardheid, maar ook vol humor, schoonheid en vriendelijkheid. Dit is zondermeer te danken aan de schrijfstijl die op prachtige wijze laag over laagt weeft en jou als lezer uitnodigt om gewoon je aandacht te laten rusten in de gebeurtenissen, gedachten en gevoelens die tot je komen.
Imojiman is kortom een echte aanrader, een psychedelisch spiegelpaleis waarin de AI de enige gladgeslepen spiegel lijkt te zijn die zonder oordeel, met oprechte, maar altijd liefdevolle verwondering de werkelijkheid weergeeft zoals die is. Dat die werkelijkheid uiteraard nooit geheel kenbaar zal zijn laat de slotscène prachtig zien. | 1pos
|
Ook het 18e boek van John Sandford met Lucas Davenport in de hoofdrol stelt weer niet teleur. Alyssa Austin is weduwe; haar man Hunter is een paar jaar daarvoor met zijn vliegtuigje verongelukt en nu woont zij met haar volwassen dochter Frances in het grote huis. Op een dag komt Alysse thuis. Frances is er niet, terwijl het alarm toch niet aan staat. Alyssa krijgt echter pas argwaan als ze geheel toevallig wat opgedroogd bloed ziet op het bloemenbehang in de hal… De politie, traditiegetrouw, weigert om direct actie te ondernemen want jonge vrouwen verdwijnen wel vaker een poosje. Ten einde raad neemt ze Lucas in de arm. Die heeft daar niet zo’n zin in maar aangezien Alyssa een oude vriendin is van Weather, wil hij het toch wel proberen. Hij heeft het samen met Del wel erg druk bij het schaduwen van de mooie Heather Toms. Zij is de vrouw van een gevluchte, beruchte crimineel, Siggy. Lucas en Del geloven er niets van dat Heather nu in armoede in een klein flatje moet wonen. Ze verwachten dat Siggy elk moment terug kan komen en dan pakken ze hem.
De speurtocht naar Frances wordt gehinderd vanwege het feit dat veel mensen haar gezien hebben maar niemand weet meer precies met wie en waar. En dan is er nog ene ‘Fairy’, die een geheimzinnige rol schijnt te spelen in het uitgaansleven.
Hoe onzichtbaar en onvindbaar kan iemand zijn? In Phantom Prey blijft de gezochte lang een ‘phantom’. Om niet te veel van het plot weg te geven kan ik er niet eens veel over zeggen. Wat ik wel kan zeggen is dat John Sandford weer knap de twee verhaallijnen bij elkaar knoopt. Hoevéél ze dan met elkaar te maken hebben moet ook nog even geheim blijven. Ondanks het feit dat Lucas Davenport een gelukkig gezinsleven heeft, wordt dit feit nergens zo ver voorop gezet dat het vervelend gaat worden. Hij is en blijft gewoon zichzelf. Zijn tegenspelers in dit boek worden overtuigend neergezet en de spanning wordt naar behoren opgebouwd, met enkele zeer spannende hoogtepunten. Vakwerk, alweer! (Door: Jannelies Smit) | 1pos
|
spanning, erotiek en geheimzinnigheid; je vindt het allemaal terug in deze wervelende thriller. ,James Patterson hoeft nauwelijks nog voorgesteld te worden. Deze in Florida wonende Amerikaanse auteur staat sinds jaar en dag bovenaan de bestsellerlijsten. Wereldwijd verkocht hij reeds meer dan 130 miljoen exemplaren van zijn boeken. Hij won diverse prijzen en verschillende van zijn werken zijn verfilmd. De Affaire schreef hij samen met zijn collega auteur Michael Ledwidge.
Rechercheur Lauren Stillwell leeft werkelijk in een droom. Zij heeft een knappe succesvolle echtgenoot die ontzettend van haar houdt, een mooi huis en zelf maakt ze een blitscarrière bij de NYPD. Op een dag betrapt ze echter louter toevallig haar echtgenoot Paul Stillwell op een slippertje met een knappe mysterieuze blonde vrouw in hartje Manhattan. Ondanks haar verdriet en teleurstelling in Paul besluit ze om voorlopig haar relatie met Paul verder te zetten. Ze besluit de leugens die hij haar verteld heeft over zijn doen en laten, zolang voor lief te nemen.. Lauren vindt veel steun bij collega Scott Thayer, een undercoveragent die zich vooral bezig houdt met drugsdelicten. Uit wraak maakt Lauren dezelfde fout als Paul. Een afspraakje met Scott loopt uit de hand en eindigt op zijn beurt tussen de lakens. Vanaf dit punt wordt Lauren meegezogen in een spiraal van intriges, leugens, liefde en verlangen. Welke gevaarlijke geheimen spelen zich af in haar eens zo eenvoudig leventje? Is haar echtgenoot daadwerkelijk de ideale man die ze dacht, welke geheimen heeft hij nog voor haar? Is Scott met reden de undercoveragent die prat gaat op zijn goede reputatie? Voor Lauren start een wedloop om iedereen van wie ze houdt uit het spoor van de politie te houden, in de eerste plaats zichzelf, maar welke prijs wil ze hiervoor betalen en hoe ver kan ze gaan?
Als er een spreekwoord bestaat dat dit nieuwste boek van Patterson in één zin kan samenvatten is het wel dit. De waarheid heeft slecht één gezicht
maar de leugen verschuilt zich achter vele maskers. Patterson en Ledwidge (men weet immers nooit in hoeverre zijn co-writer heeft bijgedragen aan het verhaal); hebben met De Affaire een boek geschreven dat je niet kan wegleggen. Het verhaal is één lange rit op een achtbaan. Telkens wanneer je denkt dat het einde van de rit in zicht is neemt het verhaal een nieuwe wending. Ook de structuur van het boek is opgesteld om het te lezen in een sneltreinvaart. 328 paginas en 117 hoofdstukken resulteren in supervlot leesbaar boek.
De personages op zich blijven eenvoudig en zijn weinig uitgewerkt. De kracht van het boek ligt immers in het vertellen van een onwaarschijnlijk verhaal. Iets waar de auteurs absoluut in geslaagd zijn. Het boek biedt voor elk wat wils. Actie, spanning, erotiek en geheimzinnigheid; je vindt het allemaal terug in deze wervelende thriller. Deze op zichzelf staande thriller laat zelfs de deur op een kier staan voor een vervolg, misschien zelfs de start van een nieuwe reeks. Iets wat ik alleen maar zou kunnen toejuichen. Wie staat er niet te wachten op een nieuwe Alex Cross? | 1pos
|
Wat een waanzinnig boek! Ik mocht het lezen voor de Hebbanbuzz... een ongecorrigeerd leesexemokaar. De omslag vind ik erg saai die sprak me niet aan, de achterflap wel! Dus meteen begonnen met lezen.
Jelka is getrouwd met Oscar en samen hebben ze een kindje Cody. Op een dag ligt Cody dood op de achterbank in de auto van Oscar! Beiden kunnen zich niet herinneren hoe dit komt...
Ik wilde alleen maar lezen lezen lezen, gaandeweg het boek dacht ik .. ik weet wie het gedaan heeft. Bij de allerlaatste bladzijdes bleek dat ik er compleet naast zat! Wat een fantastische laatste bladzijden. Super uitgewerkt echt een aanrader! Dankjewel Hebban dat ik dit boek mocht lezen | 1pos
|
Heel erg genoten van dit boek. Van begin tot eind, spannend,
mysterieus en apart. Een echt bijzonder boek. | 1pos
|
De cover is heel mooi, maar toch had er beter voor een realistischer cover gekozen kunnen worden, met een, desnoods getekende, siamese tweeling, want daar gaat het boek per slot van rekening over. De titel kan je op meer manieren opvatten, zowel positief alswel negatief.
Al gelijk vanaf de eerste bladzijde in Onafscheidelijk wordt je geraakt door het verhaal dat is geschreven vanuit Dasja. Dasja, een vrouw die waarschijnlijk het meest heeft geleden en waar je alleen maar sympathie voor kan hebben. Je had zo graag gewild dat ze haar dromen kon verwezenlijken. Je hebt te doen met beide vrouwen die niet met, maar ook niet zonder elkaar kunnen. Na het lezen van het verhaal heb je wel meer begrip voor Masja gekregen. Je begrijpt beter waarom ze was zoals ze was.
Onafscheidelijk is een hartverscheurend verhaal van een siamese tweeling die gelijk bij de geboorte bij hun moeder is weggehaald. Langzaamaan kom je steeds meer te weten waarom er zo met ze werd geëxperimenteerd, vooral in het laatste gedeelte kom je erachter wat er echt is gebeurd in hun jeugd, waarom Masja en Dasja bij hun moeder zijn weggehaald. Je komt erachter hoe het is om altijd letterlijk aan elkaar vast te zitten, hoe het is dat je nooit iemand 'privé' kan spreken, hoe eenzaam je kan zijn ook al ben je altijd samen, dat zelfs siamese tweelingen als dag en nacht kunnen verschillen van karakter, hoe men vroeger in Rusland dacht en omging met mensen die gehandicapt waren.
Lees verder op https://surfingann.blogspot.nl/2018/04/onafscheidelijk-juliet-butler.html. | 1pos
|
Bevroren vlammen is met afstand het beste deel van de Oxentrilogie. Fans die ervan balen dat het verhaal nu afgelopen is, kunnen gerust zijn: auteur Jens Henrik Jensen werkt aan een vierde boek met Niels Oxen. De titel is nog onbekend of geheim. Het verhaal staat los van de Danehoftrilogie, wel wordt het een reünie met Margrethe Franck en Axel Mossman én we gaan 'echt' kennismaken met Oxens zoon Magnus. Er is meer te melden: de Oxentrilogie wordt verfilmd! De bron van al dit goede nieuws is de website van de auteur, jenshenrikjensen.dk. (Tip: in het Deens wordt meer informatie aangeboden dan in de Duitse en Engelse vertaling.)
Niels Oxen hebben we in delen 1 en 2, respectievelijk De hondenmoorden en De schaduwmannen leren kennen als een man die het zowel met zichzelf als in de omgang met andere mensen moeilijk heeft. Hij is een oorlogsveteraan die de hoogst haalbare militaire onderscheiding opgespeld heeft gekregen, hij lijdt aan PTSS en hij gaat niets en niemand uit de weg. Het geheimzinnige Danehofnetwerk is niet alleen zíjn grote vijand, maar ook die van Margrethe Franck en Axel Mossman.
Stand van zaken bij de start van deel 3 is, dat Franck en Mossman op een zijspoor zijn gerangeerd en dat Oxen zich op een Zweeds eiland bevindt alwaar hij is aangespoeld. Niets tegen Danehof ondernemen is voor Oxen geen optie. Immers, als Danehof ontdekt dat hij nog leeft, zal zijn leven snel voorbij zijn. Als de politie ontdekt dat hij nog leeft, zal hij als moordverdachte achter de tralies belanden. Passend bij zijn karakter besluit Oxen dat de aanval de beste verdediging is. Het spreekt vanzelf dat hij daarbij de hulp van Franck en Mossman inroept, want die willen ook hun leven weer zelf in de hand krijgen. Slaagt het drietal erin de leden van Danehof op te sporen en het netwerk uit te schakelen?
Jens Henrik Jensen stijgt in Bevroren vlammen boven zichzelf uit, vergeleken met de eerste twee delen, die de potentie van de auteur toonden, maar niet helemaal bevredigden. Ook aan de vertaling – door Corry van Bree – en redactie is duidelijk meer aandacht besteed, al is de tekst niet foutloos. (Je kruit droog houden, bijvoorbeeld, doe je met een T.)
Jensen maakt een spannende vertelling van dit ‘slot’ van de trilogie, gestructureerd en gestroomlijnd, de lezer pushend, uitdagend, om door te lezen. Bevroren vlammen is hard, meedogenloos, verrassend en getuigt van intelligentie. Dat de auteur tussen de vele ontwikkelingen door als het ware geruisloos samenvat hoe de kwesties rond Niels Oxen en Danehof precies in elkaar steken, is erg prettig, vooral wanneer de minder overzichtelijke en complexere delen 1 en 2 al enigszins in het geheugen van de lezer weggezakt zijn.
Denemarken heeft er een thrillerauteur bij die zich met de besten kan meten! | 1pos
|
Thomas Verbogts “Als de winter voorbij is” gaat over vergankelijkheid, afscheid nemen, schuld, schaamte, relaties en liefde.
In 39 korte niet chronologische hoofdstukjes wordt een verhaal verteld, waarin herinneringen, dromen en gedachten worden beschreven, waarmee Thomas, de ik-persoon, nadenkt over het verleden en de toekomst.
“Ik blijf hangen in de woorden ‘als de winter voorbij is’. Die hoor ik vaker, want winters volgen elkaar snel op. Er sluimert weemoed in. En een belofte. Ik heb altijd het gevoel dat ik me in winter een beetje verberg, dat alles langzamer mag dan daarvoor of daarna en dat ik als het langer licht wordt, in een nieuwe tijd stap. De laatste jaren maak ik soms een schatting van de winters die ik nog heb.”
Een paar seconden kunnen de rest van je leven voorgoed veranderen. Onbewust opgeslagen herinneringen. Wat is waarheid en werkelijkheid?
“Als ik iemand vertel wat ik heb meegemaakt, weet ik vaak niet wat heb ik verzonnen en wat is gebeurd, maar wat ik heb verzonnen is natuurlijk ook gebeurd.”
Het verhaal begint met een verhuizing. Wat neem je mee?
“Aimee pakt een nieuwe vuilniszak. Paar dagen geleden stonden er dertig op de stoep, dertig loodgrijze, lompe, vormloze omhulsels van een vergeetbaar verleden. ….. Op de schouw staan nog wat foto’s die ik niet in een doos heb gelegd. Die steek ik straks in mijn binnenzak. “
Foto’s van zijn ouders en zijn tien jaar oudere zusje Becky én een geboortekaartje; onuitwisbare herinneringen.
In één en soms in meerdere hoofstukjes worden steeds nieuwe herinneringen, dromen en gedachten beschreven. Herinneringen aan zijn jeugd in Nijmegen, aan Becky, aan de zomer voordat hij twintig werd, waarin zijn opa overleed en hij als leider meeging naar het jaarlijkse schoolkamp. Dromen over verlatingsangst en Lin. Herinneringen aan oude liefdes en studievrienden.
Een roman om rustig te lezen en herlezen om verbanden goed te zien en doorgronden, omdat steeds nieuwe personages en verhaallijnen hun intrede doen. | 1pos
|
De Bijbel is een verhalenbundel met verhalen die door overleveringen zijn doorverteld. In de Bijbel voor ongelovigen hebben de verschillende hoofdpersonen hun verhaal er van gemaakt; " een gebeurtenis of een uitspraak die ze niet bevalt weglaten, ze zullen andere toevoegen, want een verhaal is als een levend organisme, dat groeit en van vorm verandert tot het misschien ooit volwassen is" (pag. 268).
Guus Kuijer heeft Genesis op zijn eigen manier verteld. Boeiend en met vaart en geloofwaardig omdat hij ook de vragen stelt die menigeen heeft gesteld. Met rake uitspraken zoals: " Hoe kan een oorlog heilig zijn? " Een boek dat je vaker kunt lezen! | 1pos
|
Deze worp van Eggers heeft net als zijn debuut (afgekort EHVVDG) een nogal lange naam: “Uw vaderen, waar zijn zij? En de profeten, leven zij voor eeuwig?” Het is niet toevallig dat dit een quote is (uit de Bijbel overigens), want het hele boek is één grote verzameling quotes, of beter gezegd: is één lange serie dialogen zonder ook nog maar één beschrijvende zin. Stilistisch is dit boek dus zeer bijzonder. Het verhaal is dat ook, want dat draait om een enigszins verknipte jongeman die 5 mensen ontvoert en opsluit in een verlaten legerbasis. De gesprekken die hij met hen voert zijn prikkelend en raken aan allerlei eigentijdse thema’s. Net zoals in ‘The Circle‘ is Eggers dus weer erg relevant en actueel. Maar of dit boek hiermee inhoudelijk ook zo sterk is? Tja, ik vond het zelf erg gekunsteld bij tijd en wijle en het verhaal moet ook steeds meer overeind gehouden worden door gekke toevalligheden. Maar desondanks is dit nieuwste werkje van Eggers toch nog steeds zeer boeiend. Het is niet voor niets dat ik alles heb gelezen wat hij uitgebracht heeft… | 1pos
|
Prachtig in elkaar gezet boek, mooi om te lezen dat er zoveel liefde is binnen een deel van het gezin terwijl ze allemaal onderdruk van een sekte leven. De zussen veroordelen elkaar niet maar achteraf dol blij en trots dat ze elkaar weer in de armen mogen sluiten met de rest van de broers en zussen. Kippenvel boek! Bizar dat dit nogsteeds voort leeft in het leven wat we nu leven. | 1pos
|
Een mooi boek gevonden. 'Olga' van Bernhard Schlink.
Het speelt in Duitsland in de buurt van Pommeren en Tilsit maar het gaat ook over ver daarbuiten: waaronder Duits-Zuidwest-Afrika en Argentinië. Het gaat over Olga, een armoedig, maar leergierig weesmeisje en Herbert Schröder, zoon van een grootgrondbezitter. Ze zijn verliefd maar leven grotendeels gescheiden van elkaar, en schrijven brieven over hun wetenswaardigheden. Het verhaal begint zo ongeveer einde 1800 en gaat door in de twintigste eeuw.
Rijk ook door de geschiedschrijving en de beschrijvingen van de verschillende locaties over de wereld, een avontuurlijk relaas van de vele omzwervingen die Herbert soms zelfs in het spoor van Alexander von Humboldt maakt. Tussen de reizen door met het hoge streven ooit de Noordpool te bezoeken ontmoeten Herbert en Olga elkaar. Later als Herbert vermist blijft op de Noordpool gaat het verhaal verder over Olga.
Olga
Bernhard Schlink
Uitgeverij Cossee
Vertaald door Marcel Misset
Ik heb het boek Olga uitgelezen:
Na veel jaren waarin Herbert vermist blijft, Olga zich terug trekt gaat het verhaal verder maar dan vanuit het gezichtspunt van Ferdinand.
Hij heeft Olga als klein kind leren kennen toen ze bij hem thuis was als naaister om kleding te herstellen. Ze raken aan elkaar gewend en Olga verteld hem over Herbert, zijn reizen en haar liefde voor hem.
Als Olga op hoge leeftijd komt te overlijden erft Ferdinand veel van haar bezittingen. Ferdinand is altijd geïnteresseerd gebleven in Herbert en besluit naspeuringen te doen naar zijn leven en zijn verdwijning op de Noordpool. Vanuit zijn voorliefde voor oude ansichtkaarten komt hij op het idee naar Tromso in Noorwegen te gaan om naar de brieven te zoeken die Olga Rinke jarenlang poste restante naar Herbert Schröder in Tromso schreef, mogelijk waren ze al die jaren bewaard gebleven.
Hij vindt uiteindelijk eenendertig persoonlijk geschreven en onthullende brieven, de eerste dateert van 29 augustus 1913 en de laatste 4 juli 1973, een hele geschiedenis daartussen in, twee wereldoorlogen en meer.
Vond het een mooi boek en veel prachtige beschrijvingen van een landschap en een goed tijdsbeeld in Duitsland in de afgelopen eeuw, niets overheerste, er was een goede balans. Schrijver Bernhard Schlink maakte aan het einde de cirkel rond, daar houd ik wel van.
Claar van Lieshout 24 mei 2018 | 1pos
|
Josta Bresse is een zesenveertig jarige vrouw uit het voormalige Oost-Duitsland. Ze is weduwe en woonachtig in het Zuid-Limburgse Mechelen, waar ze als kunstenares een rustig en teruggetrokken leven leidt. De enige waar ze een goed contact mee heeft is haar buurvrouw Eva Hermans.
Als Josta op een ochtend wakker wordt komt ze tot ontdekking dat ze heel lang heeft geslapen en tijdens het douchen doet ze de ontdekking dat ze littekens op haar buik heeft. Later krijgt ze van haar huisarts te horen dat er een nier bij haar is verwijderd.
De Nederlandse recherche stuit tijdens hun onderzoek op haar verleden in de DDR, waar ze deel uitmaakte van de ‘Königstein Gruppe’, een groepering die zich bezighield met kunstvervalsingen. Tijdens deze periode is er een geheim dossier aangelegd.
Vlak voor de val van de Berlijnse muur werden de vervalsers door de Stasi afgevoerd naar de gevangenis Hohenschönhausen, omdat ze op zoek waren naar het geheime dossier. Na vijfentwintig jaar blijkt dit nog steeds van groot belang te zijn en wordt er jacht op gemaakt.
Het verhaal wordt vanuit Josta verteld en is in de ik-vorm geschreven. Hierin blikt de zwaar getraumatiseerde Josta terug naar haar tijd in de DDR. Ze wil dit het liefst vergeten, maar om achter de waarheid te komen zal ze toch de confrontatie moeten aangaan. Uiteindelijk is er geen andere weg dan naar de onheilsplaats af te reizen en daar op zoek te gaan naar antwoorden. Josta beseft dat ze dit niet alleen kan en schakelt hulp in om deze beerput geopend te krijgen. Ze moet er fysiek als geestelijk heel diep voor gaan.
Er is een tweede verhaallijn aan toegevoegd door middel van brieven waarin veel uitleg wordt gegeven over het hoe en waarom het destijds zo is gegaan.
Je stapt in een wereld die veel ongeloof en verbazing met zich meebrengt. Het leed is haast niet te beschrijven, al is het de schrijver wel heel goed gelukt. Met name voor wat betreft de psychologische aspecten die slachtoffers nooit te boven komen.
Anya Niewierra heeft in het boek een sfeer gecreëerd die je als lezer tot in je ziel raakt en daardoor is het voor mij een meesterwerk van hoog niveau.
In 2013 heeft ze “Vrij uitzicht” als een stevig debuut neergezet, maar met “Het Dossier” heeft ze de overtreffende trap behaald, en daarmee een hoge lat gelegd voor een volgend boek. | 1pos
|
Sabine is een meisje van 23 die als secretaresse werkt bij een bank in Amsterdam. Na een jaar met een burn-out thuis te zijn geweest en weer deels zal beginnen met werken, leest ze over de aanstaande reünie van haar middelbare school in Den Helder. Hierdoor komen de herinneringen rondom de onopgeloste verdwijning van klasgenote Isabel na 9 jaar weer omhoog. Op de basisschool was het haar hartsvriendin, op de middelbare een kwelgeest die haar erg pestte. Sabine denkt te weten wat er is gebeurd, maar kan niet bij haar weggestopte verdriet komen. Omdat ze nu toch wil weten wat er gebeurde, gaat ze naar Den Helder en zoekt mensen op, zodat er steeds meer terugkomt.
In het eerste deel van het boek leer je voornamelijk Sabine kennen. Je leest hoe ze na een jaar weer terugkomt op haar werk en hoe ze dat ervaart. En ook haar karakter wordt goed beschreven. Ze krijgt contact met een voormalige vriend van haar broer, waar ze mee gaat daten. Hoe lief hij soms ook is, zijn karakter kent een keerzijde; woede aanvallen en agressie. Eigenlijk verlangt ze terug naar haar jeugdliefde Bart die ze vlak voor de reünie tegenkomt in het park. Als Olaf in de gaten krijgt dat die twee weer met elkaar uithangen wordt hij woest. Dit brengt behoorlijk wat spannende scenario’s met zich mee en als hij Sabine bedreigt verdenkt ze hem voor de verdwijning van Isabel.
Ik moet zeggen dat ik het boek bij de eerste paar hoofdstukken nog niet zo denderend vond, maar toch beet ik me er doorheen. Ik ben blij dat ik heb volgehouden, want uiteindelijk vond ik het toch wel een goed en spannend boek! Ik probeer altijd verbanden te leggen tussen situaties en personen, om er achter te komen wie de dader is. Je wordt hierbij continu op het verkeerde been gezet. Uiteindelijk zat ik er volledig naast met mijn gedachten en heeft het einde van het boek me heel erg verrast! | 1pos
|
Alya’s keuze van Hay van den Munckhof is een historische roman over het jonge meisje Alya. Deel 1 van dit tweeluik, Alya, vertelt dat ze als tolk naar het christelijke Navarra werd gestuurd door de emir. Alya belandde als slavin in het land van de Franken. Na een barre tocht door Europa kocht een Friese veehouder haar voor zijn jonge vrouw Alfgarde. Bij haar vond Alya eindelijk wat rust. In deel 2, Alya’s keuze, zet een drakenschip Alya’s leven opnieuw op de kop. Ze wordt meegevoerd naar een vreemd land. Maar deze keer niet als slavin. Zou Alya nieuwe hoop vinden en een kans om haar vader en haar geboortestad Cordoba ooit nog terug te zien?
Ik ben in deel 1 Alya achtergelaten op het strand en keek met smart uit naar deel 2 omdat ik wilde weten hoe het verder zou gaan met dit bijzondere meisje. Enfin, ze is dus op het strand waar ze het leven van de Viking Hamar redt. Hij neemt haar mee naar zijn land in het koude Noorden. Daar ontmoet ze een slavin die net zo donker is als zij, Fatima. Samen met Fatima en Hedda, de zus van Hamar, heeft ze ondanks alles een mooie tijd aan het hof. Ze wordt de vrouw van Hamar en na een tijdje is ze in verwachting. Dan bedenkt de koning van de Vikingen een plan om zijn rijk en rijkdom uit te breiden naar het zuiden en is er een kans dat ze terug kan keren naar haar vader die ze zo mist. Alya verkeert in tweestrijd omdat ze mee moet als tolk. Ze wil graag naar haar vader, maar niet ten koste van alles wat ze nu liefheeft….
Alya groeit in dit deel in versneld tempo op van meisje naar jonge vrouw. Er is zelfs ruimte voor gevoelens als liefde voor een van de Vikingen. De lezer ziet de oude Alya weer terug. De Alya die goed inspeelt op de situaties waarin ze verzeild raakt en dan met een slimheid en haar gave voor talen haar eigen leven redt. Ze voelt zich aardig thuis in het Noorden en kan ook goed met haar schoonzusje overweg tot alles weer verandert.
Onderweg naar het zuiden maken de hoofdpersonen mooie en verschrikkelijke dingen mee die dit boek een spanning geven waardoor je door blijft lezen. Het einde kwam voor mij een beetje abrupt. Hay van den Munckhof heeft een bijzonder mooi en uitgebreid tweeluik neergezet waarbij hij een grote en oude wereld klein maakt. De personen uit het verhaal komen met gevoelens en gebeurtenissen uitgebreid aan bod en er is nu ook meer ruimte voor een beetje romantiek. De romantische scènes en de geweldsscènes zijn heel integer geschreven dus zeker ook geschikt voor de oudere jeugd. Ik heb genoten van dit tweede deel en vind het een mooie afsluiter van het verhaal van Alya. | 1pos
|
n 1931 verlaat Karen Blixen Afrika en keert terug naar haar geboorteland Denemarken. Op Rungstedlund aangekomen, het landgoed van haar familie, probeert ze een nieuw leven op te bouwen maar ook probeert ze zich te verzoen met het verleden.
Op haar landgoed leeft ze in beslotenheid en in creëert ze haar eigen wereld omringt met haar personeel. Ook hun moeten zich aanpassen aan haar grillen . Ondanks haar nukken en grillen ontstaat er ook wederzijds respect en leven ze met z’n allen als één familie op Rungstedlund.
Fru Carlsen de nieuwe huishoudster en haar zoontje Nils zorgen voor de frisse wind op Rungstedlund. Nils steelt het hart van Karen Blixen en ziet haar als haar eigen zoon en dit zorgt nog al eens voor een wrijving tussen haar en Fru Carlsen.
Het huis aan de Sont is het verhaal vanuit Fru Carlsen ( Caroline) geschreven. Dolores Thijs beschrijft op een geheel ontluikende manier het leven van de mensen die leven op het landgoed Ringstedlund. Vanaf de eerste blz krijg je het gevoel dat je in hun leven stapt en deelgenoot ben van hun leven daar. Prachtig om te lezen is hoe de verstandhoudingen onderling zijn en de vriendschappen met wederzijds respect. Dolores Thijs beschrijft aan het eind van het boek hoe het tot stand is gekomen nadat ze het landgoed Rungstedlund heeft bezocht. Hier ontmoet ze Caroline Carlsen en luistert ze naar de verhalen van haar tijd daar.
Tijdens het lezen van dit boek heb ik alleen de scenes terug beleefd aan Out of Africa als het te sprake kwam . Ik heb enorm genoten van het verhaal en het was of ik er zelf bij was | 1pos
|
Manipulatie is een spannende thriller.
Van begin tot eind zit de spanning er goed in.De personages hadden wel wat beter uitgewerkt mogen worden,maar ik stoor me er niet heel erg aan.
Spannend einde ook,
dit boek is zeker een aanrader! | 1pos
|
Alweer een maand geleden kreeg ik na de win-actie Hebban twee filmkaartjes, een poster én het boek Hotel de grote L.
Een verhaal over de dertienjarige Kos die op een bijzondere manier een dagboek bijhoudt waarin hij vertelt over zijn overleden moeder, zijn vader die een hartaanval krijgt naast het voetbalveld en over Isabel, het mooiste meisje van het heelal. Serieuze onderwerpen op een kostelijke manier weergegeven. Een heerlijk verhaal, je voelt je weer even kind. Je ontkomt er niet aan tijdens het lezen hardop te lachen.
De film is een aanrader, het boek die in 2015 werd bekroond met een Zilveren Griffel moet je absoluut lezen. Een aanprijzing voor puberjongens, pubermeisjes en volwassenen. | 1pos
|
Op het moment dat Kitty's huwelijk een dieptepunt doormaakt krijgt Kitty te horen dat ze de erfenis van haar overgrootvader ontvangt. Ze heeft nooit iets vernomen over deze man Dmitri en niemand van de naaste familieleden is nog in leven om ernaar te informeren. Hij heeft haar een blokhut aan een meer in Michigan nagelaten. Ze besluit om er naar toe te vliegen, enerzijds om afstand van haar man Tom te nemen en anderzijds om te ontdekken wat voor man Dmitri was.
In twee verhaallijnen wordt het mysterie omtrent Dmitri ontrafelt. De verhaallijn van Dmitri begint in Rusland tijdens de 1e wereldoorlog en beschrijft vele historische gebeurtenissen zoals o.a. de Russische revolutie en de familie Romanov. De gebeurtenissen zijn deels gebaseerd op waarheid, deels op fictie. Fictie of niet, het wordt op een boeiende manier verteld.
De andere verhaallijn betreft Kitty in het heden, die worstelt met haar gevoelens voor Tom.
De verhalen wisselen elkaar af, wat een prettige manier van luisteren was.
Het is een prachtige, historische liefdesroman, die van begin tot einde blijft boeien. Moeilijk om weg te leggen. | 1pos
|
"Er zijn nu al 4 bommen afgegaan, maar er schijnt nog een explosief in de school te zijn dat elk moment kan ontploffen." ~ p9.
De nachtmerrie van iedere ouder, de hel voor ieder schoolgaand kind. Wat een indrukwekkend verhaal om te lezen!
"Als jij wilt geloven dat ik een slecht mens ben, kan ik je niet tegenhouden." ~ p150.
Tijdbom is een YA-thriller, waarin een bomexplosie op school centraal staat. Het verteld het verhaal van 6 jongeren die ten tijde van een aanslag in de school aanwezig zijn. Vanuit een wisselend perspectief lees je hun beleving van deze dag, en hun reden om juist die dag op school aanwezig te zijn. Maar wie zegt dat de aanslagpleger niet één van hen is?
Joelle Charbonneau zorgt ervoor vanaf de eerste bladzijde dat je iedereen voldoende wantrouwt. Er wordt precies de juiste mysterie om elke personage gehouden, zodat je pas aan het einde de puzzelstukjes in elkaar kan passen. Dit zorgt ervoor dat je gewoon moet blijven lezen, totdat je zeker weet dat iedereen veilig is. Naja, iedereen... De personage zijn zeer uiteenlopend, waardoor er denk ik voor iedereen wel een tussen zit om een zwak voor te hebben. Om je een beetje extra zorgen om te maken. In het begin vroeg ik me af of het wel handig was om en verhaal vanuit 6 personages neer te zetten, maar uiteindelijk werkte het, juist op deze manier!
"De media zijn machtig. Ze verslaan niet alleen het nieuws. De onderwerpen die ze voor de TV selecteren, vormen de manier van denken van mensen." ~ p242.
Zo enthousiast en dan toch maar 4 sterren? Ik hoor het je vragen. Ja ik zit absoluut in de fangirl modus wat dit boek betreft, het enige waar ik een beetje meer zit is het einde. Zie het alsof je net heerlijk in je lievelings restaurant heb zitten smikkelen, met je favoriete voor- en hoofdgerecht. Je verheugt je enorm op dat ene luxe toetje, maar je wordt afgescheept met 1 bolletje vanille ijs. 1 bolletje! Beter dan dit kan ik het niet uitleggen zonder te spoileren. Dus nee, ik heb echt super lekker gegeten, maar ik mis dat laatste hapje! | 1pos
|
het is spannend, het is ongrijpbaar en ook nog eens goed geschreven.,Net als veel andere boeken van de hand van Coben begint Geen tweede kans weer meteen enorm spannend en fascinerend. Marc Seidman wordt wakker in een ziekenhuisbed met een kogel in zijn lijf, zijn vrouw is vermoord en zijn dochtertje is ontvoerd. Met zon binnenkomer moet een verhaal wel spannend worden.
Met boeken als Spoorloos en Niemand vertellen heeft Coben al laten zien dat hij verschrikkelijk spannend kan schrijven. Ik ken weinig auteurs die in staat zijn je zo snel mee te sleuren een verhaal in en je ook heel lang in het ongewisse kunnen laten over de achterliggende motieven. Coben is een rasverteller binnen het thriller-genre. Ook Geen tweede kans heeft weer alle kenmerken van een topthriller in zich. Het heeft vaart, het is spannend, het is ongrijpbaar en ook nog eens goed geschreven. Persoonlijk vind ik deze titel iets minder dan Spoorloos en Niemand vertellen doordat de gebeurtenissen soms iets over the top zijn en het geheel daardoor wel erg ongeloofwaardig wordt. Zeker nog een extra wending in de plot aan het einde was niet meer nodig geweest. Maar toch is dat niet erg voor een thriller van dit formaat overigens, het boek is nog steeds zijn 4 sterren dubbel en dwars waard. Laatste opmerking tot slot: ik vind de omslagen van de boeken van Coben niet erg aansprekend. Ze maken dat de boeken er uitzien als doorsnee thrillers, terwijl de thrillers van Coben dat echt niet zijn. | 1pos
|
In de Science Fiction boekwinkel in Malmö viel mijn oog op Remake van Ilima Todd. De cover sprak me direct aan en de eerste regels tekst op de achterflap deden me denken aan Uglies. Ik besloot de gok te wagen en kocht direct de eerste twee boeken in deze reeks. Gelukkig wist Remake me vanaf de eerste pagina mee te slepen in een tof verhaal.
In de nabije toekomst wordt de populatie van de mensheid gereguleerd door de Makers. In Freedom One wordt iedere maand een batch van tien jongens en tien meisjes geproduceerd. Ze groeien gezamenlijk op en zijn allemaal identiek hetzelfde. Op hun zeventiende verjaardag is het Remake Day en mogen ze bepalen hoe ze er de rest van hun leven uit zullen zien en welk beroep ze willen hebben.
Nine is het negende meisje uit haar batch, met haar rode haar en sproeten valt ze op tussen de anderen. Ze wil niets liever dan identiek hetzelfde zijn en is dan ook erg zenuwachtig voor haar Remake Day die er bijna aankomt - Nine heeft nog altijd geen enkele keuze gemaakt. Ze twijfelt over haar toekomstige geslacht, de uiterlijke kenmerken die ze zal selecteren en welk beroep ze zal kiezen. De tijd begint te dringen om haar keuze te maken.
Remake deed me een beetje denken aan Uglies, al kan ik me niet meer herinneren of je daar ook zelf je uiterlijk mocht kiezen. Erg interessant aan Remake vind ik echter dat je op je zeventiende ook je geslacht mag kiezen. Het hoofdpersonage Nine stelt haar gender voortdurend in vraag. Wat maakt iemand een man? En wat is vrouwelijk? Een gedurfde thematiek voor een Young Adult boek. Hier en daar gaat de schrijfster misschien iets te kort door de bocht met clichés als 'sterk zijn is mannelijk', maar tegelijkertijd is dit enkel een manier voor Nine om afwegingen te maken. Het is haar manier om te kijken of ze zich meer man of vrouw voelt en een manier om te ontdekken welke kenmerken iemands gender bepalen.
Ik vond Nine een heel fijn hoofdpersonage om over te lezen, juist doordat ze zichzelf en de maatschappij in vraag durft te stellen. Sowieso maakt ze gedurende het verhaal een hoop ontwikkeling door, wat ik altijd een pluspunt vind in een boek. Dat het plot hier en daar wat cliché is - want natuurlijk is Nine een special snowflake en komt er een liefdesdriehoek in het verhaal - neem ik deze keer maar voor lief. Het boek leest vlot en doet je verlangen naar meer.
Doorheen Remake zitten een paar christelijke waarden verwoven, evenals enkele citaten uit de bijbel. Ondanks het feit dat ik niet gelovig ben, heeft dit me totaal niet gestoord. Waarden als familie zijn voor mij namelijk ook heel belangrijk, ongeacht wat ik geloof. Op Goodreads zie ik overigens veel commentaar dat omdit boek tegen homoseksualiteit en transgenders zou zijn, maar zelf heb ik dat er totaal niet uit opgemaakt. Misschien is dit een kwestie van interpretatie? In het begin zegt een personage dat hij net zoveel van Nine zal houden ongeacht welk geslacht ze kiest en dat vind ik behoorlijk vooruitstrevend.
Remake is een interessant verhaal over een nabije toekomst waarin iedereen de vrijheid heeft om zijn/haar eigen geslacht, uiterlijk en beroep te bepalen. Hoofdpersonage Nine merkt echter algauw dat deze vrijheid niet absoluut is. Het spannende Young Adult verhaal biedt een gedurfde kijk op gender - wat maakt iemand mannelijk of vrouwelijk? - en toont ook het belang van familie, vriendschap en liefde. Een vlot lezend boek dat me doet verlangen naar meer. Gelukkig heb ik het vervolg Resist al in mijn bezit!
Deze recensie verscheen ook op Oog op de Toekomst. | 1pos
|
Boeiend boek wat je uitleest en weer moet/wil lezen. Het zet je aan het denken en laat je inzien dat het echt anders kan met de verhouding tussen arm en rijk.
Zo belangrijk dus is het nakomen van financiele verplichtingen aan de overheid. Niet alleen de rijken maar ieder op zijn eigen plek in zijn eigen positie. | 1pos
|
Dit boek is wederom een echte pageturner! Spannend vanaf het allereerste moment. Je maakt kennis met Kate Murphy, een nieuwe agent. Haar eerste dag begint verschrikkelijk en ze vraagt zich af of ze wel voor het werk gemaakt is. De mannen in het korps zijn enorme pestkoppen. Ze gaan echt heel raar met vrouwen om. Het verhaal speelt zich af in 1974. Er was ook veel racisme tegenover donkere mensen en ook tegen homo’s en joden. Kate komt op de eerste dag terecht bij Jimmy Lawson als partner. Maar als snel werkt ze met Maggie Lawson, de zus van Jimmy samen. Seriemoordenaar: De Shooter is aan het moorden geslagen in Atlanta. Er worden steeds meer agenten op dezelfde na wijze vermoord. Een schot in het hoofd van dichtbij! Ze gaan opzoek naar de seriemoordenaar. Maggie heeft altijd het gevoel dat ze zich moet bewijzen tegenover haar broer en oom Terry. Terry is ook een agent..En een van de ergste….Grote mond en gewelddadig! Jimmy’s partner word ook doodgeschoten. Kate en Maggie ontdekken dat Jimmy niet de waarheid verteld over wat er nu precies is gebeurt. Kate heeft zo haar eigen verleden en probeert sterk te blijven. Maggie is een stoere meid. Samen besluiten ze op onderzoek uit te gaan. Voor ze het weten komen ze terecht in de meest gewelddadige toestanden. Er komt veel grof taalgebruik voor in het boek. Van het begin tot het einde spannend! Het boek is niet weg te leggen! Je moet weten wie de Shooter is.
De actie spettert van de bladzijdes af! | 1pos
|
De technicolor tijdmachine past daar goed in: aansprekende karakters, vaart en humor. Voordeel is dat het minder 'over the top' is, en minder 'hard sf' (verre planeten, ruimte-oorlogen) dan de roestvrijstalen rat-serie, of bijvoorbeeld planeet der verdoemden.
Uitstekende manier om het werk van Harry Harrison, die meer diepgang heeft dan je op het eerste gezicht zou denken, te leren waarderen. | 1pos
|
Subsets and Splits
No saved queries yet
Save your SQL queries to embed, download, and access them later. Queries will appear here once saved.