text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
Ik lees vrij veel Mulisch de laatste tijd, maar ook aardig wat OVER Mulisch: het werk van die man is behalve fascinerend ook best moeilijk, en dan is het leuk om te kijken wat 'een expert' ervan vindt. Dit boek van Marita Mathijsen, hoogleraar en Mulisch-expert, was dan ook leuk en nuttig. Ze gaat aardig diep in op Twee vrouwen (dat ik dus net hiervoor had gelezen), en op allerlei steeds terugkerende motieven in het overige werk van Mulisch. Daardoor weet ik nu bijvoorbeeld dat Mulisch in allerlei boeken zinspeelt op het klassieke motief van 'de vier elementen'(water, aarde, lucht en vuur) en de spanningsvolle strijd ertussen, die dan weer model staat voor de spanningsvolle worsteling van de personages. Nuttig en verhelderend om dat soort dingen te weten.
Jammer vind ik wel dat Matthijsen dit soort dingen niet diepgravend duidt: ik weet dus nu DAT Mulisch zinspeelt op het klassieke motief van de vier elementen, maar niet WAAROM. Wat wil hij nou UITEINDELIJK daarmee zeggen? Waarom DEZE keuze voor DIT motief? Dat soort dingen werkt Mathijsen niet heel expliciet uit. Maar ze geeft wel allerlei instrumenten en aanzetten waar je als lezer zelf mee aan het werk kan. En daar heb ik mij dan weer prima mee vermaakt. Zo koppelt ze het werk van Mulisch bijvoorbeeld met 'het begrip subliem in de betekenis van de vereniging van tegenstellingen waarbij pijn en esthetisch genot beide aanwezig zijn. Ziekte en schoonheid, dood en esthetiek, vernietiging en pracht kunnen bij elkaar komen en dat geven wat 'de sublieme ervaring' genoemd wordt. [...] Vernietiging, ondergang of dood leiden tot een hogere ervaring - of andersom: een mystieke ervaring brengt de ondergang mee. [...] Terwijl de hoofdpersonen ondergaan, komen ze tot grandioze inzichten en verenigingen, of tot vrede. Op de achtergrond verenigen de elementen zich dan, in een onweer of storm, of in een apocalyptisch spektakel. De vereniging van de elementen is alleen via dood of ondergang -en dus vernietiging- mogelijk en geeft dan een kort moment van helderheid'.
Mathijsen doelt hier op het aloude onderscheid tussen 'het schone' (gekenmerkt door harmonie, zoals bijvoorbeeld in klassieke beeldhouwkunst of schilderkunst) en 'het sublieme' (gekenmerkt door disharmonie, zoals b.v. in het grillig vormenspel van de barok). Bij 'het schone' is de afgebeelde realiteit te vangen in een harmonische vorm, bij 'het sublieme' echter draait het om iets wat ons begrip te boven gaat zodat het niet in een harmonische vorm is te vangen. De sublieme disharmonie in de vorm (en de al even sublieme combinatie van tegenstellingen) drukt dan uit dat de afgebeelde realiteit ons fascineert, maar ook ons begrip te boven gaat. Mulisch nu maakt veel gebruik van mythen, en die (zo besef ik nu ineens) zijn allemaal 'subliem' van aard. Die mythen draaien immers om ongrijpbare oerkrachten, om raadsels van leven en dood, om potenties in onszelf die alleen in de verbeelding te bereiken zijn en in de realiteit niet. De mythe van Orpheus bijvoorbeeld, die afdaalt in het dodenrijk om zijn geliefde Euridice weer tot leven te wekken: voor even slaagt hij, even lijkt hij in staat haar mee te voeren naar de bovenwereld, en dan gaat het alsnog mis. Een onmogelijk verhaal, alleen in de verbeelding mogelijk, en ook een verhaal vol tegenstellingen: er is glorieuze liefde die voor even sterker is dan de dood, maar tegelijk is er de tragiek van de uiteindelijke ondergang van Orpheus en Euridice. Of de mythe van Oedipus, die -zonder het eerst te beseffen en gestuurd door het ondoorgrondelijk lot- zijn vader vermoordt, zijn moeder huwt en kinderen bij haar verwekt. In Mulisch' interpretatie overwint Oedipus daarmee voor even de tijd: hij is immers tegelijk echtgenoot en zoon, broer en vader; hij doorbreekt de normale chronolgie van familiebanden en afstamming, en onttrekt zich aan de wet van de vader omdat hij zelf de vader wordt. Maar ja, hij gaat uiteindelijk ook aan dit alles ten gronde. Bovendien is het raadselachtig wat Oedipus drijft: zijn onbewuste, zijn ondoorgrondelijk lot, toeval? Ook de Icarusmythe is knap dubbeliznnig: Icarus vliegt met zelfgemaakte vleugels naar de zon, en stort neer. Ondergang dus door overmoed, maar tegelijk heeft hijn DANKZIJ die overmoed voor even een ervaring van enorme intensiteit en onbegrijpelijke vervoering. Ondergang en triomf, laakbare overmoed en bewonderenswaardige passie ineen: een duidelijk sublieme combinatie van tegendelen. Dat soort 'sublieme' mythen zitten door al Mulisch' boeken verweven, en daardoor horen ook zijn boeken (besef ik nu) bij 'het sublieme'.
Daar komt nog bij dat Mulisch' boeken eigenlijk vol zitten met paradoxen en spanningsvolle tegenstellingen. Alleen al door paradoxale titels als 'Het zwarte licht' of 'Het stenen bruidsbed'. En dan inderdaad ook door het verhaalverloop. Het zwarte licht eindigt met een inderdaad apocalyptische instorting van de wereld, waarin de zon alleen maar 'zwart licht' afgeeft en alles zijn bekende gedaante verliest, en waarbij hoofdpersoon Akelei zich onderdompelt in een soort chaotische oerzee. Het stenen bruidsbed draait om het raadsel van redeloos en allesvernietigend oorlogsgeweld: een raadsel dat niet opgelost wordt, maar dat de roman zwaar uit zijn voegen laat barsten. Twee vrouwen draait om een onmogelijk intense liefde, die regelrecht naar de ondergang leidt maar tegelijk ook een nauwelijks te vatten rijkdom van ervaring behelst. De aanslag is een harmonisch en strak gecomponeerd verhaal, maar onder het oppervlak kolken de onoplosbare spanningen: het uiteindelijk onverklaarbare geweld waardoor de familie van Anton Steenwijk is vermoord, de ongeziene vrouw die in het onbewuste van Anton uitgroeit tot een soort moedersubstituut. Mulisch vindt m.a.w. 'de normale werkelijkheid' of 'het schone' niet interessant genoeg: hij wil dieper tasten, of verder reiken, en komt dan uit bij 'het sublieme'.
Dit alles staat niet expliciet bij Mathijsen: ik bedenk het hier ter plekke. Ik zou het mooi gevonden hebben als Mathijsen zelf ook op deze manier wat verder doorgegraven had. Maar aan de andere kant geeft ze de lezers wel mooie aanzetten en handvatten om zelf mee aan de slag te gaan: zonder haar boek had ik alle hierboven bij elkaar geassocieerde gedachten niet gehad. En daarom ben ik toch blij met dit boek. | 1pos
|
Dit boek heb ik gewonnen bij een winactie van Hebban. Ik had nog nooit van deze schrijfster gehoord en was dan ook heel benieuwd. In het verhaaltje op de achterkant wordt verteld over een auto met pech langs de weg. In de auto zitten drie kinderen, de moeder is hulp aan het halen. Maar de moeder keert niet meer terug en Jack ontfermt zich over zijn twee jongere zusjes. In het boek zijn drie verhaallijnen aanwezig, die in de loop van het boek bij elkaar komen. Normaal gesproken, als ik een boek lees met verschillende verhaallijnen, vind ik een verhaallijn altijd het mooiste en meest pakkende om te lezen. In dit boek boeiden mij alledrie verhaallijnen evenveel, wat voor mij een aangename verrassing was. Toen de verhaallijnen eenmaal bij elkaar kwamen, kreeg het boek mij echt in zn greep en kon ik bijna niet meer stoppen met lezen. Jack ontdekt op een gegeven moment wie de moordenaar is van zijn moeder en raakt uiteindelijk betrokken bij het politieonderzoek. Ondanks dat je op een gegeven moment (bijna zeker) weet wie de dader is, blijft het boek tot op het einde boeiend om te lezen, mede door de ontzettend prettige schrijfstijl, het einde vond ik subliem en heel mooi beschreven. Wat mij betreft is dit boek een absolute aanrader en krijgt het van mij zonder enige twijfel 5 sterren! | 1pos
|
Lekker boek om te luisteren. Al had ik in het begin het idee dat ik het boek al gelezen had. Maar dat was niet waar gelukkig. Er kan een vervolg aankomen volgens het einde. Dat wil ik dan zeker ook luisteren. Ik denk dat de auteur groeit in het verhaal, dus ook in een mogelijk vervolg deel. | 1pos
|
Ademloos is het derde deel van The Dark Elements-serie van Jennifer L. Armentrout. De voorgaande delen waren witheet(boek 1) en steenkoud(boek 2).
Het boek gaat over een zeventienjarige Layla die half demon en half wachter wordt en hierdoor haar twijfels begint te krijgen. Voor welke wereld moet zij kiezen... de demonenwereld of voor de wereld van de wachters. Bij beide werelden ziet Layla wel twee jongens zitten. Gaat ze voor de sexy Roth of voor de knappe en beschermende Zayne? Maar voordat ze een besluit maakt, ontsnapt er een gevaarlijke demon genaamd de Lilin. Hierdoor komt er veel gevaar en verkeert haar grote BFF Sam in gevaar. Door dit alles raakt Layla
verscheurd tussen twee werelden en twee verschillende jongens. Uiteindelijk moet ze de juiste keuze maken om haar vriendin te redden en daarvoor gebruikt Layla haar hart.
In het verhaal komen zowel actie, drama, liefde en verdriet in voor. Een echte mustread! | 1pos
|
Titel : Slender Man
Auteur : Guido Eekhaut
Uitgeverij : Uitgeverij Vrijdag
ISBN : 9789460015571
Aantal pagina’s : 254
Soms kom je als lezer toevallig een boek tegen waarvan je reeds op voorhand weet dat je een verbluffend sterk ‘iets’ in handen hebt. ‘Slender Man’ is er zo één. De aantrekkingskracht van de cover, de sfeer en het gevoel dat jíj een rol speelt zorgen ervoor dat dit een thriller van formaat is.
Een donkere cover die een mystieke sfeer weergeeft. Enerzijds zie je een vrouwelijk figuur in een mistig steegje terwijl de reflecterende schaduw in een plas water een man laat zien. Het grauwe gevoel dat het kaft doet uitschijnen wordt doorheen het ganse boek doorgetrokken.
Londen. Het lijkt een dag als geen ander. Vriendin Nicky is naar haar werk, buiten is het nog donker. Charlotte (Charlie), een gepensioneerde politie officier, vult haar dagen met rondkuieren, nadenken en wachten op haar vriendin. Enkel die ene winterse ochtend, wanneer ze gluurt naar het raam bij de buren verandert alles : twee meisjes, één mes, een oude vrouw. Wanneer ze haar vroegere collega’s van de Londense politie erop afstuurt wordt er geen lijk gevonden. Het gebeuren laat haar niet meer los … ze moet en zal te weten komen wat er aan de hand was. Charlie ontdekt bij tijd en stond dat gerechtigheid een prijs kent.
Guido Eekhaut hanteert op een clevere, vloeiende wijze het vermogen om vanaf de eerste bladzijde een onderhuidse, ondraaglijke spanning in het verhaal te weven waardoor het hippe, kleurrijke leven in Londen constant bedekt wordt door een donkere waas. Interessant uitgangspunt van de auteur om vanaf de eerste zin de je-vorm te gebruiken. Als lezer voel je je nauwer bij het verhaal betrokken, jij bènt Charlie. Je volgt dus het hoofdpersonage op de voet, voelt haar ontwikkelingen. Charlie ontdekt opnieuw zichzelf, ze wordt geconfronteerd met haar eigen doortastendheid, ze heeft terug een dagopvulling.
Een mooie taalgebruik en korte, maar krachtige conversaties geven dit boek een verfijnde literaire touch. Verwacht je zeer zeker niet bloederige taferelen, het is meer een visie over de gang van zaken in de elite-maatschappij. Wie machtig is, kan zich veel permitteren. Naast het sluimerende donkere spanningsgehalte staat voornamelijk ook Charlie an-sich centraal. Je volgt haar in haar denken, haar omgang. Een vleugje sarcasme hier en daar geven af en toe wat luchtigheid teweeg wat zeer te smaken valt.
Het was een eerste kennismaking met Guido Eekhaut, maar het zal gegarandeerd niet bij deze ene keer blijven. | 1pos
|
In Dolle mythes geeft Linda Duits een verhelderend overzicht van de tweede feministische golf, met alle clichés die daarbij opgeworpen worden. Waren de feministen echt allemaal zeurderige, lesbische mannenhaters of viel dat wel mee?
Het belang van praatgroepen voor vrouwen wordt verduidelijkt, samen leren formuleren waar het gaat. Zowel voor de individuele vrouw als voor de groep.
Linda Duits neemt de verschillende vooroordelen onder de loep en weerlegt ze. Maar geeft ook een duidelijk beeld van het ontstaan van deze vooroordelen en verklaart ze.
Zij doet dat aan de hand van een aantal thema's:
Alle feministen van de Tweede Golf waren humorloos.
Deze stelling kan weerlegd worden. Dolle Mina had bijna De Versierde Kut geheten, omdat volgens de Dolle Mina's vrouwen vaak (door mannen) zo gezien worden. Dat Dolle Mina een aantrekkelijker naam was, speelde ook mee.
Alle feministen van de Tweede Golf waren zeurders.
In feite is dit waar. Daar staat tegenover dat het zeuren noodzakelijk en productief was. In praatgroepen werd besloten wat gedaan moest worden en dit werd omgezet in acties. Het zeuren kan dan ook niet als iets negatiefs gezien worden.
Alle feministen van de Tweede Golf waren mannenhaters.
Vanaf de start van de Tweede Golf waren er mannen bij betrokken. Maar er was een kleine groep zeer radicale feministen die mannen haatten en ervoor zorgde dat alle feministen de naam kregen mannenhaters te zijn. De overgrote meerderheid was dat niet. Zij zagen het belang van samenwerken.
Alle feministen van de Tweede Golf waren lesbisch.
Er werd veel nagedacht over het heersende patriarchaat en de daaraan verbonden norm van hetero zijn. Veel vrouwen werden politiek lesbisch, vanuit hun politieke overtuiging werden vrouwen gestimuleerd hun seksualiteit te ontdekken en dat gebeurde in de intimiteit tussen vrouwen. Dit neemt niet weg dat veel vrouwen (daarnaast) ook intiem waren met mannen, maar zij leerden mannen duidelijk te maken wat zij fijn vonden.
Alle feministen van de Tweede Golf waren wit.
Het is een feit dat witte vrouwen weinig aandacht hadden voor vrouwen van kleur . Zij beseften niet dat de problemen van vrouwen van kleur anders waren dan die van hen. Gelukkig was er een groep vrouwen van kleur die hen dat duidelijk wilde maken en daar aandacht voor vroegen (en vragen). In dit verband wordt Sojourner Thruth uitgebreid besproken. Zij werd in 1797 in slavernij geboren, maar vrijgekocht. Daarna trok zij door de Verenigde Staten als prediker en voorvechtster van antislavernij en vrouwenrechten.
Dat gekleurde vrouwen meer problemen hebben om gehoord en gezien te worden wordt verhelderend uitgelegd aan de hand van "Bob de blauwgestreepte driehoek".
Dolle mythes is een boek dat je aan het denken zet, vooral het hoofdstuk "Wit". Het is een aanrader voor vrouwen en mannen.
Het is belangrijk dat we het gesprek aangaan en van elkaar blijven leren. | 1pos
|
Het verhaal gaat voorbij de ontroerende clichés en toont hoe complex het leven kan zijn. Zo is de vader meer dan een botte drankverslaafde en de moeder meer dan een geflopte kunstenaar met depressie. De nuances die gelegd worden zijn noch naïef noch wrokkig. In klare taal toont Jeannette hoe haar leven was, de ups én downs. Met veel gevoel voor humor duidt ze waarvoor ze haar ouders dankbaar is, maar ook waar het grondig fout liep. De genuanceerde houding maakt het verhaal bijzonder intrigerend. Je gaat vanzelf nadenken over algemene waarden en normen. Een reactie die bij een emotionele tearjerker waarschijnlijk achterwege was gebleven omdat je dan te veel medelijden met de verteller hebt om het ruimere plaatje te zien.
Het glazen kasteel is een memoire die zo literair geschreven is, dat je vergeet dat je een waargebeurd verhaal en geen roman aan het lezen bent. Het is een boek dat raakt zonder dat je er tranen met tuiten van moet huilen. Vorig jaar werd het boek verfilmd. Ik heb het voorlopig nog niet in de winkel gevonden, maar wil de film wel graag bekijken.
Mijn volledige recensie kan je lezen op mijn blog: https://www.hebban.nl/spot/smakelijk-lezen/nieuws/een-goed-geschreven-memoire-het-glazen-kasteel-jeannette-walls | 1pos
|
Dit is eigenlijk een boek voor 14+, maar zelfs ik vond het behoorlijk heftig. Het is een onstuimig verhaal over gevoelens die geheim moeten blijven, jaloezie en keuzes. Siska wordt verliefd op haar engelse leraar en dit blijkt wederzijds. Er volgt een omstuimige liefdesrelatie. Voor Siska is hij de liefde van haar leven, hij neemt het echter niet zo heel serieus en papt met nog een andere tiener aan, Ruth. Dit heeft grote gevolgen voor alle betrokkenen. Ruth verdraaid de waarheid maar Siska blijft echter vasthouden aan haar eigen keuzes. | 1pos
|
Met Hells Corner of Rechteloos is David Baldacci toe aan zijn 20ste boek voor volwassenen. In dit boek keert John Carr aka Oliver Stone weer terug naar het strijdperk. Eens was hij Amerikas beste moordenaar, maar sinds een tijd was hij niet meer welkom bij de overheid. Toch krijgt hij een nieuwe opdracht van de president van Amerika. Een zeer belangrijke en geheime missie waar Stone geen nee op kan zeggen, aangezien hij ze nog wat schuldig is. Op een van zijn laatste avonden voor hij aan zijn misschien wel laatste opdracht begint, rust hij uit in Lafayette Park, tegenover het Witte Huis. Hij kwam hier altijd al zeer graag.
Die avond werd de Britse premier gehuldigd en wanneer hij uit zijn auto stapt om zijn hotel binnen te gaan, gaat enkele tientallen meters verder in het Lafayette Park een bom af. Er wordt natuurlijk direct aangenomen dat dit een geplande terroristische aanval was op de belangrijkste man van Engeland. Speciaal om deze zaak op te lossen, komt Mary Chapman van de MI6 overgevlogen uit Londen. Omdat Stone aanwezig was in het park wordt zijn missie afgeblazen en wordt hij Chapmans partner in de zoektocht naar de dader.
Het boek heeft alles wat het nodig heeft. Het hoofdpersonage is Stone en zijn gedachtegangen zijn zeer goed te volgen. Dit is ook wel nodig want het is een zeer ingewikkeld verhaal met enorm veel wendingen, maar voor mij was het alleszins begrijpelijk. Ook zeer positief aan deze wendingen is dat de spanning altijd aanhoudt. Aangezien sommige personages al in meerdere boeken zijn voorgekomen, bouwt hij voort op wat er reeds gebeurd is, maar het verhaal staat op zich. Het is niet nodig om de voorgaande boeken te lezen.
Nog een pluspunt is dat alle personages voldoende zijn uitgewerkt, maar toch niet tot vervelens toe. Dit staat Baldacci toe om ook romantiek in het verhaal te verweven. De romantische toetsen zorgen voor even een andere sfeer maar de spanning blijft aldoor aanwezig. Wat opvallend is bij Baldacci, is dat het verhaal zich steeds afspeelt in een politiek gebied met zeer veel strubbelingen. De machtsverhoudingen zijn zeer sterk aanwezig in zijn werken. Ook in Rechteloos was dit het geval. De verschillende overheidsinstanties bespioneren elkaar, vertrouwen elkaar niet. Tijdens het lezen zag ik een link tussen de politiek in dit boek en het doel heiligt de middelen principe. Het geeft een heel ander beeld op de politieke handelingen en situaties van een land dan het alledaagse beeld dat wordt opgehangen in de media.
Kort samengevat heeft het boek alles wat ik vind dat het nodig heeft. Het is voldoende spannend, je kunt je inleven in de personages en het verhaal blijft continu evolueren en boeien. Er is actie aanwezig, net als romantiek en verdriet. Baldacci vertelt een heel ingewikkeld verhaal op een manier dat het toch te verstaan is. Het lezen van Rechteloos was zeer aangenaam en verrijkend. | 1pos
|
een niet-te-geloven-knap geschreven en op-een-leuke-manier-boeiend boek. | 1pos
|
Een stap te ver is de debuutroman van Tina Seskis. Het verhaal gaat in hoofdzaak over Emily Coleman die schijnbaar het perfecte leven heeft. Een gelukkig huwelijk en gezin, leuk huis, en toch besluit ze op een ochtend om alles en iedereen achter te laten.
Ze start een nieuw leven in Londen als Cat. Ze geeft een nieuwe baan en vrienden maar laat ze haar verleden achter zich? Waarom vertrok ze? Welk geheim draagt ze met zich mee?
Het boek is opgebouwd uit vier delen en speelt zich in heden en verleden af. Deze tijdsprongen gebeuren soms met korte intervallen maar dit doet geen afbreuk aan het verhaal. Taalkundig zitten er hier en daar wat fouten in het verhaal maar door het vlot lezen stoorde dit niet echt. Je krijgt een beeld van het leven van Emily en van enkele vrienden en familie rond haar. Toch worden deze andere personages niet gans in detail uitgewerkt ook dit werkt niet storend, het verhaal draait om Emily en je krijgt genoeg details om te begrijpen hoe haar band is met de andere personages in het verhaal.
Ik heb het boek heel graag gelezen. Het las vlot en snel en wekt je nieuwschierigheid. Een thriller is het boek echt niet, een psygologisch roman kan je het boek wel noemen.
Je krijgt een antwoord op de "waarom" vraag en het einde was best ontroerend. | 1pos
|
Amélie Notomb weet van het begin tot het einde te boeien. Haar zeer eigen vertelstijl kluistert de lezer aan het verhaal. Zij beschikt over een ongelooflijk groot inlevingsvermogen. Zo bezorgt ze de lezer de vreemde en soms beangstigende gewaarwording om zich in de geest en de gedachtewereld van een lustmoordenaar te verplaatsen. Een absolute aanrader, maar niet voor broekjes... | 1pos
|
Dit is een zeer interessant Boek over de IJsselmeerpolders.
Als ik nu in de polders ben,zal ik altijd met andere ogen en gedachten aanwezig zijn.
Het is een aanrader om te lezen. | 1pos
|
Fleur de Weerd is journaliste en historicus, ze heeft een tijd gewerkt als correspondent in Kiev. In dit boek beschrijft ze persoonlijke ontmoetingen die ze heeft gehad met allerlei verschillende mensen uit de Oekraïense samenleving. Deze mensen zijn op een integere en geloofwaardige manier beschreven. Deze verhalen worden afgewisseld met informatie over de geschiedenis van dit land. Dit is op een begrijpelijke en fijne manier beschreven zonder dat het saai wordt.
Ik heb door dit boek te lezen echt een betere kijk op dit land gekregen, mijn interesse in dit land is een stuk groter geworden. Vannacht, toen ik hoorde dat Oekraïne het songfestival gewonnen had dacht ik gelijk weer aan dit boek. Misschien zijn er mensen die wat meer willen weten over dit land, die raad ik zeker aan om dit boek te lezen! | 1pos
|
Rachel kijkt elke ochtend vanuit de trein, bij het stoppen voor het rode sein, naar de bewoners van een rijtje huizen. Een stel in het bijzonder intrigeert haar en ze fantaseert voor dit stel, dat ze 'Jason' en 'Jess' noemt, een heel perfect leven bij elkaar en mijmert daarmee over het leven dat ze zelf ooit had. Op een dag ziet ze plots iets gebeuren in de tuin van 'Jason' en 'Jess'. Wanneer Jess enige tijd later van de aardbodem lijkt te zijn verdwenen, stapt Rachel met haar getuigenis naar de politie. Maar in plaats van dat ze het goede heeft gedaan, lijkt dit juist tegen haar te keren en ze raakt hiermee ongewild meer en meer meegetrokken in een gevaarlijke situatie waarin niemand meer te vertrouwen lijkt te zijn.
De periodes van het verhaal wordt belicht vanuit de beeldvorming en gedachten van drie verschillende vrouwen. Dat maakt het plot en de wendingen levendig, het verhaal blijft vaart houden en boeien en tot vrijwel het einde blijft onduidelijk wat er is gebeurd en wie er achter zit. Prima 'who-done-it' met blijvende vaart.
Paula Hawkins (1972), in Salisbury, Zimbabwe geboren, verhuisde toen zij 17 jaar was naar Londen. Daar ging ze politiek, economie en filosofie studeren. Onder het pseudoniem Amy Silver schreef ze o.a. Confessions of a Reluctant Recessionista, All I Want for Christmas, One Minute to Midnight en The Reunion. Onder haar eigen naam brak ze in 2015 door met The Girl on the Train, dat op 1 februari 2015 op nummer één van The New York Times Fiction Best Sellers stond en stond maar liefst 16 weken op de eerste plaats. De opvolger van deze bestseller is Into the Water. Hawkins was journaliste voor The Times en schreef ook een financieel adviesboek voor vrouwen; The Money Godess. | 1pos
|
Een aangrijpend en liefdevol geschreven boek door Hugo Borst over zijn moeder Joke Borst die Alzheimer heeft.Leest vlot ondanks dat het toch een zwaar onderwerp is.Heel herkenbaar voor mensen die er ook mee te maken hebben,een verhaal met een lach en een traan.Aanrader! | 1pos
|
Boek was mij aangeraden door een Hebban tipgever: een schot in de roos! Keuze gebasseerd op mijn wens om iets te lezen in de stijl van kleine huis in het bos en Aan het eonde van wereld, trefwoorden Middle of Nowhere, blokhut, zelfvoorzienend.
Ook al is het een hard ruw leven in Alaska met z'n lange winters toch weet Linda er ook de schoonheid van het leven in een dergelijk land (schap) neer te zetten: de verbinding tussen de mensen, de voldoening van een zelfvoorzienend leven leiden, het noorderlicht aanschouwen.
Je wordt vanaf het begin in het verhaal gezogen ik kon het masr moeilijk wegleggen. Een aanrader wat mij betreft! | 1pos
|
In haar nieuwe roman Als we elkaar terugzien onthult Kristin Harmel ons een onbekend stukje Amerikaanse geschiedenis. We reizen af naar het Florida van 1944. Als we goed door de suikerrietvelden turen zien we tientallen mannen aan het werk. Wie zijn deze mannen? Zijn het wrede Duitse SS´ers? Of jonge Duitse mannen, slechts tieners nog, die door hun leider gedwongen waren om te vechten? Peter Dahler is opgepakt in Afrika, waar hij maandenlang door hitte, honger, dorst en dood was omringd. Het werk op het Amerikaanse krijgsgevangenenkamp is zwaar, maar Peter is opgelucht dat hij weg is uit de Afrikaanse hel. Op een dag ontmoet hij op de suikerrietplantage het meisje van zijn dromen, Margaret. Als de oorlog voorbij is moeten de krijgsgevangenen het land verlaten. Peter belooft Margaret dat ze elkaar weer terug zullen zien.
Het is 2014, de 36-jarige journaliste Emily Emerson is zojuist ontslagen en zit thuis te treuren. Haar leven is tot nu toe een opeenstapeling van ellende geweest. Tot voor kort kon ze met al haar zorgen bij haar grootmoeder terecht, maar nu ze overleden is, voelt Emily zich ellendig en eenzaam. Dan ontvangt Emily een prachtig schilderij waarop ze een jonge versie van haar oma herkent. Er zit een handgeschreven briefje bij met de tekst “Hij bleef altijd van haar houden”. Wie heeft dit pakje gestuurd? Wie heeft het mooie schilderij gemaakt? Zou de grote liefde van haar oma nog leven? Waarom had oma eigenlijk nooit contact met haar familie? Wat gebeurde er allemaal in het krijgsgevangenenkamp? Emily besluit om na twintig jaar weer contact op te nemen met haar vader. Samen gaan ze op zoek naar antwoorden.
Wat mooi is aan deze familiegeschiedenis is dat schrijfster Kristin Harmel in haar boek enkele zeer gevoelige onderwerpen bespreekbaar maakt, zoals: het hebben van een relatie met de vijand, het afstaan van een kind, tienerzwangerschappen en het bestaan van krijgsgevangenenkampen in Amerika.
Gelukkig heeft uitgeverij “De Boekerij” niet voor dezelfde coverfoto gekozen als de Engelstalige versie van het boek. Deze foto is namelijk al twee keer eerder gebruikt, bij “Margie” van Jillian Cantor en “Flora” van Gail Godwin. Maar ook met de foto van de Nederlandse versie ben ik niet zo tevreden. De foto is mooi, maar past niet zo goed bij het verhaal. Er komt helemaal geen jong meisje in voor. Zelf zou ik voor een foto van het geheimzinnige schilderij gekozen hebben; een jonge vrouw in een rode jurk op een suikerrietplantage. De schilderijen van de onbekende schilder worden door Harmel zo levensecht beschreven dat je ze het liefst met eigen ogen wilt zien.
Wat heel bijzonder aan het verhaal is, is dat de woorden die op het briefje staan eigenlijk voor alle hoofdpersonen gelden. Ook Emily en oma bleven hun hele leven van hun jeugdliefde houden. De mooie brief die Emily’s vader, aan het eind van het verhaal, aan zijn (ter adoptie afgestane) kleindochter schrijft maakt het verhaal van de familie prachtig rond. Zal Emily haar dochter ooit nog terugzien?
Zie hier de drie dezelfde boekcovers: https://www.hebban.nl/spot/boeken-met-een-ster/nieuws/margie-2 | 1pos
|
Dit boek behoort tot de reeks van de Liese Meerhoutthrillers als je daarmee tot het besluit komt dat het boek 'eentje uit de reeks is', dan heb je het mis. Het boek is een aanrader zowel als je al eerdere thrillers over Liese Meerhout hebt gelezen of als je voor het eerst dit boek tegenkomt in de boekhandel.
Het boek neemt je mee naar de werkvloer van commissaris Liese Meerhout die belast wordt met een verdacht verkeersongeval. Het blijft echter niet bij een verkeersongeval wanneer er een aantal gruwelijke moorden worden verricht. Maar wat is nu het verband tussen die moorden en het verkeersongeval? Liese is ondertussen ook rechtstreeks betrokken geraakt in het onderzoek wat het voor haar zeker niet makkelijker maakt zowel bij het maken van professionele keuzes als op privévlak.
Toni Coppers neemt je mee in het spannende verhaal, gaat geen uitdaging uit de weg om ongestoord culturele passages te beschrijven en laat niets aan de verbeelding over bij de gewelddadige scenes alsook de feeërieke beelden van de stad Antwerpen als de rustige plattelandssfeer in Rijkevorsel en ander plaatsen. Toch vind je rust en ontspanning op elke bladzijde door de vlotte schrijfstijl en de typische karaktertrekken van elk personage in het boek te kunnen ontdekken doorheen het verhaal.
Maar wat betekent nu De Vleermuismoorden? Wat heeft het boek te maken met een bibliotheek in Portugal? En vooral wie is in staat om zulke gruwel aan te richten zodat het team van Liese, Laurent, Masson, Sophie, ... letterlijk met de handen in het haar zitten? | 1pos
|
Na een inval bij Daedalus om Bethany te bevrijden, werd Katy gevangen genomen. Daemon is er kapot van komt er nu achter hoe zijn broer zich heeft moeten voelen toen Dawson was ontsnapt, maar Bethany nog in hun handen was. Maar Daemon is nog een tandje erger, hij kan niet leven zonder Katy, alles wat in zijn weg staat om bij haar te komen maakt hij kapot. Maar Daedalus is een ander verhaal. Deze organisatie bestaat al jaren en aan de verhalen van Dawson en Bethany te horen voeren ze verschrikkelijke experimenten uit op Luxen, hybriden maar ook gewone mensen. Katy moet noodgedwongen zulke experimenten ondergaan en als ze erachter komen dat haar band met Daemon sterker is dan ze hadden gedacht, ziet het er niet naar uit dat ze haar ooit nog laten gaan. Maar Daemon heeft een plan, een ontzettend dom, irrationeel en impulsief plan. Maar zij hebben zijn Katy en niemand stopt hem om haar terug te krijgen.
Het verhaal is overweldigend, mooi, bruut en goed doordacht. De uiterst explosieve relatie die zich tussen Daemon en Katy opbouwt komt natuurlijk niet echt uit de lucht vallen. Het ligt er redelijk dit bovenop dat die twee telkens weer bij elkaar uitkomen. Dat is het voorspelbare aan deze serie. Maar de wereld die om hun relatie is opgebouwd door de auteur is erg spraakmakend. Als je je ervoor open stelt wordt je er helemaal door meegesleept. Al kan het af en toe een beetje afgezaagd of voorspelbaar zijn, als de auteur het zo weet te brengen dat je niet mérkt dat het afgezaagd of voorspelbaar is, dan is dat toch wel bijzonder.
Verder wordt de spanning in elk boek steeds een beetje verder opgebouwd, maar verlies je nooit het uiteindelijk doel uit ogen. Afgewisseld met wat romantiek, directe humor en verschillende personages die even naar voren treden of juist weer wat naar de achtergrond verdwijnen lijkt dit een bijna perfecte serie te zijn. Dit vierde deel is net weer wat gruwelijker dan het voorgaande boek. De experimenten zijn afschrikwekkend, maar worden niet expliciet beschreven waardoor jongere lezers deze serie als nog zouden kunnen lezen. Hetzelfde geldt voor de romantische scènes, die zijn mooi gedoseerd waardoor het échte YA boeken blijven. | 1pos
|
Wat een geweldig leuk boek; humor en tragedie, het zit er allemaal in. Ik heb het boekje in één ruk uitgelezen. Prachtig taalgebruik. | 1pos
|
Stel je eens voor dat een auteur in zijn eigen boek, door het autobiografische karakter, verstrikt raakt in een complot om hem kapot te maken. Niet zo maar doodschieten of zo, nee door een web van intriges zo ver te krijgen dat hij bijna in de onwaarheid gaat geloven. Max Rhode is die auteur en het boek waardoor dit alles aangezet is heet “de Bloedschool” een gruwelijke thriller die een groot succes is geworden. Hij is nu bezig met een nieuw boek, waarvoor hij de nodige research op het internet moet doen.
Juist dat blijkt hem fataal te gaan worden, waarbij de rol van het slachtoffer niemand minder dan zijn eigen dochter Jola blijkt te zijn. Jola is geen gewoon meisje. Ze werd geboren in een “gezin” van drugsverslaafden en door de kinderbescherming bij Max en zijn vrouw Kim geplaatst. Jola is bijzonder volwassen voor haar leeftijd en komt door haar sterke gevoel voor rechtvaardigheid nog wel eens in botsing met haar school.
Het wordt allemaal nog erger wanneer plotseling Cosmo de broer van Max ten tonele verschijnt. Max wist niet beter dan dat Cosmo dankzij een TBS met dwangverpleging nooit meer op vrije voeten zou komen. Max wordt gedwongen om flinke misdrijven te begaan om het liefste wat hij in zijn leven heeft, Jola, te redden uit de klauwen van een sinistere samenzwering.
In het verdere verloop blijkt juist Cosmo een belangrijke medestrijder tegen alles wat Max overkomt. Door het hele boek heen loopt een onbegrijpelijke rode draad, waarvan je als lezer geen begin of eind kunt ontdekken en dat maakt dit boek zo fascinerend.
Tot het eind van het verhaal wordt je in de opperste spanning gehouden en juist wanneer een goed einde in zicht komt krijgt het verhaal zijn laatste gruwelijke wending.
Een boek dat je helemaal inhaleert, opvreet. | 1pos
|
In het boek Schemeruur vertelt de Zweedse schrijver Johan Theorin het dramatisch verhaal over de verdwenen Jens.
Hij wordt in 1972 spoorloos verloren op het eiland Oland.
20 jaar later krijgt zijn Moeder Julia bericht van haar Vader, hij heeft per post een kindersandaal ontvangen.
Was deze schoen van Jens?
Johan Theorin heeft een sfeervolle spannende thriller geschreven.
Zijn beschrijvingen van het Zweedse eiland Oland zijn zeer levendig. Zij roepen voortdurend de juiste sfeer op,de verlatenheid,de wind,kou, het geluid van de golven, de schemering. De oude mensen die er overblijven nadat de toeristen zijn verdwenen na de Zomer en de leegstaande Zomerhuizen geven aan dat het eiland Oland is teruggekeerd naar haar wortels,ruw,kaal met de opvallende en unieke Alvaret.
Theorin beschrijft ook de gevoelens van de Moeder,Julia die wanhopig haar kind probeert te overleven, soms heeft Theorin mij daarmee ontroerd.
Johan Theorin laat het verleden herleven, hij vertelt over de verontruste levensloop van Nils Kant met een heftige ontknoping aan het einde van de Tweede Wereldoorlog.
Wie is Nils Kant?
Schemeruur is een aangrijpende geschiedenis geworden als het lot van Jens eindelijk zekerheid geeft aan Julia. | 1pos
|
‘Onzichtbaar’ – Edith van Walsum
Genre: Roman
Uitgeverij: LetterRijn
ISBN: 9789491875724
Uitvoering: hardcover
Aantal pagina’s: 162
Verschijningsdatum: november 2018
Met grote dank aan Uitgeverij LetterRijn voor het recensie-exemplaar.
Inhoud
We volgen als lezer twee naast elkaar wonende personages die elkaar door een ongeval ontmoeten en zich met elkaar verbinden zonder dat ze qua leeftijd, geslacht of achtergrond zaken gemeen hebben. Toch ontstaat er iets moois voor zowel Hendrik, de aan alcohol verslaafde weduwnaar die vroeger journalist was en Diane het tienermeisje die een slechte relatie heeft met haar ouders. Wat volgt is een ontroerend verhaal.
Mijn mening
Het boek heeft een opvallende omslag met de schaduw van een man en een kind. De omslag wint aan schoonheid wanneer je het boek ook hebt gelezen. Het maakt dat je er op verschillende manieren naar leert kijken. Eenzaamheid in al zijn triestheid wordt getoond vanuit twee totaal verschillende werelden. De hoofdstukken wisselen van personage en dragen afwisselend de naam van Hendrik en van Diane als titel. In de derde persoon wordt het verhaal vervolgens verteld. Soms gaan we terug in de tijd en weer naar het heden maar het blijft altijd gemakkelijk te volgen.
Onzichtbaar is een goed gekozen woord als titel die past bij eenzaam zijn en voelen. En ieder gaat op zoek naar troost en middelen om het gevoel van leegte het hoofd te bieden. Overmatig drankgebruik en het vluchten in een schijnwerkelijkheid komen in dit verhaal aan bod. Het fragment waarin Hendrik verslag doet van het afscheid van zijn vrouw Marga staat voor mij symbool voor de schrijfstijl van de auteur. Korte en langere zinnen wisselen elkaar af, geen woord teveel wordt gebruikt om je diep in je binnenste te raken. Teksten met een melodie in C-mineur.
Het verhaal vraagt om aandacht voor alle mensen die alleen zijn en niet in staat zijn om hulp te vragen. Het leven weer van meerwaarde laten zijn, doordat je je erop verheugt de ander weer te zien, is een prachtige conclusie die ervoor zorgt dat de slachtofferrol of het vluchtgedrag wordt verlaten. En we gaan leven en doen. Met en voor elkaar. Met een lach en een traan. Het boek gaat over leven en overleven.
Eindoordeel
Soms kun je met kleine dingen grote resultaten bereiken. Dat is in het geval van dit boek uitstekend gelukt. Een klein boek heeft groots aandacht gevraagd voor het feit dat veel mensen alleen zijn en zich eenzaam voelen. Een actueel en zorgelijk thema binnen onze westerse maatschappij van individualisme, egoïsme en solisme waarbinnen echt contact tussen mensen steeds zeldzamer is. Het boek bevat de les dat wanneer je contact maakt met mensen in je omgeving, ook al zijn ze totaal verschillend, het de eenzaamheid verdrijft en je niet langer onzichtbaar bent voor de mensen om je heen.
Ik ben onder de indruk en wil graag meer lezen van Edith van Walsum. De auteur heeft het talent om weinig woorden te gebruiken om veel te zeggen. Ook wanneer het boek allang uit is. Het boek krijgt van mij vier zichtbare schitterende sterren.
Peter van Bavel - recensent De Perfecte Buren
Mijn persoonlijke songtekst
‘And I like cream in my coffee
And I like to sleep late on Sunday
And nobody knows me like my baby
And I like eggs over easy
With flour tortillas
And nobody knows me like my baby
And nobody holds me
And nobody knows me
Nobody knows me like my baby
(Lyle Lovett – Nobody Knows Me) | 1pos
|
Heel indringend en vlot geschreven verhaal over de affaire van een jonge Spaanse kunstenaar met een oudere Fransman in Parijs. De auteur weet de verwarring en tegenstrijdige gevoelens van de hoofdpersoon goed te verwoorden. Prachtige passages. Door de gekozen vertelstructuur valt het verhaal soms in herhaling. Absoluut een interessante auteur!
Heel indringend en vlot geschreven verhaal over de affaire van een jonge Spaanse kunstenaar met een oudere Fransman in Parijs. De auteur weet de verwarring en tegenstrijdige gevoelens van de hoofdpersoon goed te verwoorden. Prachtige passages. Door de gekozen vertelstructuur valt het verhaal soms in herhaling. Absoluut een interessante auteur! | 1pos
|
Ik las dit boek in het Engels. De volledige recensie is te lezen op bookstruck.nl
Ken je het fenomeen dat als je een boek leest dat je dan de eigenschappen van het hoofdpersonage gaat aannemen? Nou dat deed ik bij dit boek. Ik was stil. Heel stil. Dus dwong ik mezelf om met mensen te gaan praten want het is niet goed om zo stil te zijn. Maar ik begreep het heel goed die stilheid van Tess. Tess is introvert. 15 jaar oud, middelbare scholier, het buitenbeetje maar wordt door haar vader gepushed om meer te zijn dan dat ze is. En zij zal haar best doen om meer te zijn dan ze is! Totdat blijkt dat haar hele leven een leugen is en ze het vertrouwen in de mensen om haar heen opzegt. Als introvert, als Pluto, ziet ze alleen geen manier om haar frustratie en ongenoegen te uiten en vervalt ze daarom in stilzwijgen. Haar enige gesprekspartner wordt een zaklamp in de vorm van een goudvis.
Young adult literatuur
Wat voor boek hebben we hier voor ons? Young adult literatuur it is. Het is een verhaal dat zich zo echt had kunnen afspelen. Heel Engels in zijn verwoordingen en omgevingsschetsen. Ook heel realistisch in zijn mensen en klanken en kleuren. Het speelt zich af in Manchester en ja ik ben daar eens geweest en ik zag het zo voor me. Meer nog. Tess was zo levendig dat ik me zelf weer een middelbare scholier voelde. Haar wanhoop, frustraties en haar stille woede stralen uit de pagina’s. Ze is een persoon en ik voelde me die persoon en het was heel moeilijk om mij los te trekken van Tess. Nee ik heb nooit de situatie van Tess meegemaakt maar ik kon me heel makkelijk mijn eigen puberteitsgevoelens voor de geest halen. Dat maakte dat ik me heel erg verbonden voelde met Tess en met Henry. Dat het leven onbegrijpelijk is en vreemd en frustrerend en onrechtvaardig. En dat je wilt schreeuwen en trappen en roepen, maar dat je alleen maar kunt zwijgen. | 1pos
|
Als je houdt van een spannend boek, met actiescenes, maar ook met persoonlijke ontwikkelingen, dan zul je dit boek graag lezen!
Bij de gaswinning in Groningen ontsnapt een oude bacterie, die leidt tot een besmetting van een groot deel van de bevolking. Besmette mensen veranderen in een soort van zombies, die steeds op zoek gaan naar ‘vers’ bloed. De overheid sluit de noordelijke provincies af om besmetting te voorkomen.
In het boek leef je mee met 3 hoofdpersonen:
Homme Olivier, een kamerlid die zich bezighoudt met de gaswinning en zelf uit Friesland komt. Op het moment van afsluiting bevindt zijn vrouw zich in de quarantainezone. Hij gaat haar opzoeken in dit gebied.
Karin Werkman, een journaliste bij een televisiezender die onafhankelijk nieuws wil blijven brengen en daarbij noodgedwongen tegen regeringsmaatregelen ingaat.
Charlie Houblon, een medisch onderzoekster, die is achtergebleven in een ziekenhuis in het besmette gebied. Zij is naarstig op zoek naar een geneesmiddel, wat de besmetting tot stilstand kan brengen en de bacterie zou uitroeien.
Vanuit deze 3 mensen maak je mee wat er in het gebied gebeurd.
Het is een spannend boek, waarin veel (soms heftige) acties plaatsvinden, zeker als besmette mensen en het leger of onbesmette mensen elkaar treffen. De hoofdpersonen worden uitgebreid omschreven en je volgt hen, zodat je ook aan het denken wordt gezet over deze situatie: ‘Hoe zou jij reageren?’
Ik vond het boek meeslepend geschreven en een aanrader voor mensen die van spanning en ontwikkelingen houden. Tot het eind blijft het boeiend, omdat je wilt weten hoe het de hoofdpersonen zal vergaan. | 1pos
|
Met veel gevoel en detail beschreven leven van een resident en zijn omgeving in Indië, waarbij het tot een conflict komt tussen de rechtlijnige nuchterheid van de Nederlandse overheersers en de mysterieuze en gevoeligere cultuur van de lokale bevolking. Heel interessant om te lezen hoe het er destijds aan toe ging. Alleen dwaalde mijn gedachten soms af, wanneer Couperus in zijn beschrijvingen te milities uitweidde. | 1pos
|
Dit is echt een super spannend boek! Ik heb meerdere malen mijn ramen en deuren gecheckt of ze wel dicht zaten. Elk boek wat ik tot nu toe van deze schrijver heb gelezen is super spannend! | 1pos
|
Sarah Dessen kan geweldige personages schrijven! Ze hebben allemaal zo hun eigen karakter. Het hoofdpersonage Ruby is erg herkenbaar. En de schrijfstijl is geweldig! Alles wordt zo mooi beschreven.
Dit boek is zeker het lezen waard. | 1pos
|
Het mysterie van de 100... - Rob Bakker
Auteur: Rob Bakker
Titel: Het mysterie van de 100...
Uitgeverij Logikos
347 pagina's
De auteur:
Rob Bakker (Bussum, 19 oktober 1949) is een Nederlandse journalist, auteur en historicus uit Baarn. Als docent Nederlands en Zakelijke Communicatie is hij verbonden aan de Hogeschool voor de Kunsten in Utrecht.
Bakker schreef romans, waaronder Graven, Een Pad Voorbij over vrijwillige euthanasie en De Toespraakschrijver. Hij maakte zijn thrillerdebuut met FE! in 2000. In 2015 verscheen de Vierdaagse thriller De dood wandelt mee en dit jaar Het Mysterie van de 100...
De achterflap:
De christenen in het Oosten staan onder druk. Als uiting van solidariteit zal een missieschip vanuit het Oosten de Donau en de Rijn afvaren naar Nijmegen, waarbij priesters uit Oost en West aan boord zullen komen om gezamenlijk de Vierdaagse Mis bij te wonen van de 100ste Vierdaagse. Een Nederlandse Foundation is financier van dit mooie initiatief. Echter: niemand weet dat deze Foundation de dekmantel is van een terroristische organisatie, die een aanslag beraamt met de codenaam Operatie Saladin. Het brein achter Operatie Saladin is De Pers: een internationale terrorist, voorheen Talibanstrijder en nu bankier van terreurorganisaties. Voor eigen gewin wil hij een grote diamanten ring veilen die hij als Talibanstrijder buit heeft gemaakt.
Inspecteur Van Dorp krijgt al snel lucht van de zaak en komt op het spoor van opmerkelijke geldtransacties. Voor hij het weet wordt Van Dorp meegesleurd in een achtbaan van ontwikkelingen die gaan van internationale terroristenbestrijding en een spectaculaire diamantenroof in Frankrijk, tot de zorg om de veiligheid van de Vierdaagse wandelaars.
De 100ste editie van de Nijmeegse Vierdaagse trok al meer aandacht dan menig voorafgaande. Het zouden weer vier lange dagen worden voor de wandelaars met zoals al vaker een start met extreme hitte en de kans op zware onweersbuien is een feit.
Met die gegevens start ik met het lezen van het boek Het mysterie van de 100.., waarin al vroeg duidelijk wordt wat de missie is van Operatie Saladin. Hierdoor heb je de neiging om snel door het boek te bladeren om er zeker van te zijn dat de missie niet gaat lukken, tenminste dat is de hoop die jezelf koestert. Maar is dat wel zo? Loopt dit verhaal wel goed af? Een vraag die ook elke wandelaar zich vanaf de start afvraagt. Haal ik de finish, of moet ik vroegtijdig het veld verlaten?
De priesters op het schip hebben geen idee waarmee ze vervoerd worden, zodra ze ook maar enige argwaan uiten, zijn ze hun leven niet meer veilig.
Aan land heerst de drukte van de Vierdaagse, waarbij weinigen het besef hebben wat er daadwerkelijk dreigt te gebeuren. En op de achtergrond dringt de tijd.
Als je iets weet en je weet dat je het weet maar je kunt het je niet meer herinneren, dan moet je de gedachte loslaten van dat onderwerp. En dan komt het vanzelf in je geheugen weer op.
De manier hoe het verhaal geschreven is, waarbij geen enkel detail wordt overgeslagen, maakt het dat je op sommige momenten teveel tekst moet verwerken.
De personages worden op bijzondere wijze neergezet waarbij je de emotie en haat die ze met zich meedragen volledig kan volgen en ook hier ontbreekt geen enkel detail.
Het iets te voorspelbaar plot is tot in de puntjes uitgewerkt en laat je dan ook met geen enkele vraag achter.
Door alle precieze en uitvoerige omschrijvingen wordt de vrije gedachte van de lezer wel teniet gedaan waardoor het thrillereffect mijn inziens ontkracht wordt. Wat ik persoonlijk wel jammer vind. Rob Bakker leidt je door zijn meesterwerk van details en diepgaande gesprekken en weet je als tevreden lezer over de finish te trekken.
De 100ste Vierdaagse is afgelopen, het boek kan dicht.
Plot 3,5
Schrijfstijl 4
Originaliteit 4
Psychologie 3
Leesplezier 3,5
Spanning 3,5
Het mysterie van de 100.. krijgt 3,5 sterren. | 1pos
|
Boeken die zich afspelen voor, in of na de Tweede Wereldoorlog, ik heb er meerdere gelezen. Inmiddels ook gelezen hoe men in Polen de oorlog beleefde door de boeken van Irma Joubert, maar nog niet zo vaak las ik over hoe men in voormalig Oost en West Duitsland de oorlog beleefde. Dit boek leert mij daar veel over.
We maken kennis met de familie Dietz die in de jaren na de oorlog in het gebombardeerde deel van Hamburg hun leven weer probeert op te bouwen. Zonder man en vader want die is nog steeds spoorloos. Verder maken we kennis met de familie Anquist die in de voormalige DDR, tegen Polen aan, aan het einde van de oorlog in een prachtig landhuis woont met koeien, paarden en landbouwgrond. Als laatste maken we kennis met Anna Meerbaum, haar verhaal speelt zich af in 1992.
De drie verhalen lijken eerst geen verband te hebben met elkaar. De familie Dietz die in een kamer woont en leeft van de opbrengsten van de naai- en verstelwerkzaamheden die de moeder van het gezin doet, en van de opbrengsten van de zoon Hanno, hij struint door de platgebombardeerde stadsdelen en zoekt tussen het puin naar spullen die hij kan ruilen op de zwarte markt. Zodat er brood op tafel kan komen of dat er kolen gekocht kunnen worden. Zijn kleine zusje Wiebke helpt hem daarbij door bij de handkar te blijven staan terwijl hij door het puin heen loopt en dat op de handkar legt. Op een dag vindt hij in een kelder hout wat hij kan gebruiken, maar ook ziet hij daar een bloot lijk liggen, hij schrikt en vlucht de kelder uit, hij gaat toch terug voor het hout en ziet naast het lijk iets glimmends liggen en pakt dat ook mee. Bij zijn zusje ziet hij een jongetje wat er netjes gekleed uit ziet maar geen woord zegt. Ze nemen na enige discussie het jongetje mee naar huis waar het uiteindelijk zal opgroeien als hun broertje Joost Dietz.
We leren de familie Anquist ook uitgebreid kennen, aangezien zij rijk waren wordt tegen het einde van de oorlog hun huis geconfisqueerd door de Russen. Ze mogen er eerst nog blijven wonen als ze vluchtelingen opnemen, wat ze natuurlijk doen. Later verhuizen ze naar de hut aan het meer achter het landhuis en is het landhuis helemaal gevuld met vluchtelingen van divers pluimage. Uiteindelijk zullen ze vluchten naar Lübeck en later naar Hamburg vanwaar ze willen proberen te vluchten over zee naar Spanje samen met twee vluchtelingen die zij in hun landhuis hadden opgenomen.
In het verhaal wat zich onder andere rond Anna in 1992 en in 1993 afspeelt komen uiteindelijk alle verhalen samen, en hoe!
Een boek dat stemt tot nadenken en als je dan op tv beelden van oorlogen in andere landen ziet vermoed je dat het er wellicht heden ten dagen in oorlogsgebied nog best wel eens zo aan kan toegaan…. | 1pos
|
Zoals je weet ben ik heel gevoelig voor mooie covers. Voor mij is dit één van de mooiste covers die ik dit jaar tegenkwam. Pluim voor de mensen van Podivium! Hij straalt helemaal de sfeer uit van het boek. Ook de uitvoering, een gebonden hardcover met een leeslint. De klasse van de rijke adel in de renaissance. Het past helemaal.
De manier waarop Jeroen Terlingen het bewogen verhaal over het leven van de componist Carlo Gesualdo verteld is heel mooi. Vier toch wel sterke vrouwen die deel uitmaakten van zijn leven vertellen hun fase uit het leven van Gesualdo. Ik moest altijd denken aan de madrigalen die hij schreef en het feit dat Jeroen Terlingen hier ook vier stemmen aan het woord laat. Vier vrouwenstemmen die dezelfde persoon ‘bezingen’. Elk met een andere klankkleur.
Het boek begint met een voorwoord van prof. Dr. Harald Hendrix over de muziek van Gesualdo. Daarna een stuk over de feiten die bekend zijn over de componist. Dit is aangenaam voor je begint te lezen aan het eigenlijke verhaal.
De auteur is een muziekliefhebber en dat voel je. De muziekterminologie kan voor een leek onverstaanbaar overkomen maar daar kan je gewoon over lezen. Dat stoort niet. Ook de feiten in het verhaal zijn zeer uitgebreid, al de plaatsen in Italië en de personages. Op een bepaald punt in het boek waren het voor mij wat veel personages en kon ik ze even niet goed plaatsen. Even overlezen en dan had ik de draad weer te pakken. Af en toe wat extra opzoekingswerk vond ik prettig.
Je voelt de sfeer van de rijke en machtige adellijke families die het in Italië te zeggen en de strijd met de Kerk. Het dagelijks leven in de renaissance is goed beschreven. Je krijgt ruime details mee van de kleding de gebruiksvoorwerpen en de bezigheden uit die tijd.
Het bewogen leven van Gesualdo kreeg voor mij plots een andere betekenis vanaf het moment dat hij vertelt over zijn eigen moeilijke jeugd. Wat hij gedaan heeft valt niet goed te keuren maar het wordt wel begrijpelijker.
Een boek om rustig te lezen en te laten bezinken. Ondanks het feit dat het boek niet echt lijvig is krijg je een heel compleet beeld van de componist. Het heeft bij mij een grote indruk nagelaten. Gesualdo is een intrigerend figuur.
Deze recensie is geschreven vanuit mijn ervaringen en die van mijn echtgenoot. Het is de eerste keer dat wij allebei hetzelfde boek lezen. Hij leest historische fictie en mij interesseerde het boek vooral omdat het over een componist gaat. Het was heel leuk om er over te praten samen. Moeten we meer doen. Dus laat nog maar wat boeken verschijnen van dit genre. | 1pos
|
Moederhart is een totaal ander boek dan de boeken die eerder zijn geschreven door Middelbeek. Waar die luchtig en grappig waren is dit boek wat meer beladen. Want het is niet niks als je op 30ste te horen krijgt dat je moeder niet je biologische moeder is en al helemaal niet als je zwanger bent.
Het boek gaat over de zoektocht naar de de afkomst van Anna want nu ze zwanger is wil ze toch graag weten of er erfelijke ziektes in haar familie voorkomt, maar ze is ook op zoek naar zichzelf, kan ze wel een goede moeder zijn?
Het is een verhaal dat ze meteen pakt en je weet vast te houden, ook al is Anna alleen maar met zichzelf bezig en wat minder met haar zwangerschap. Het is wel zo geschreven dat ik dat niet storend vond. Omdat ik erg nieuwsgierig was naar het feit of ze haar moeder zou vinden en wat de reden van de adoptie was, had ik het boek dan ook snel uit. Het verhaal is goed geschreven en ik leefde echt met Anna mee. Zeker een aanrader dit verhaal. | 1pos
|
In het begin van het verhaal ligt de nadruk op de verwerking van de gebeurtenissen uit het tweede deel van de serie: Hart van Vuur en op de emoties die loskwamen bij de verschillende personages. Miranda Peters beschrijft dit op zowel een serieuze manier als ook met een lichte dosis humor. Dit geeft een mooie verdieping aan het verhaal. Doordat de personages voor deze verwerking de gebeurtenissen uit het vorige deel nog eens voor de geest halen, zit je gelijk ook weer goed in het verhaal. De drie delen van de serie vormen samen één geheel.
Alle bekende personages zijn ook in dit deel weer aanwezig, zo ook Lyssa, de vrouw die Hester vaak ziet in haar dromen. Zij probeert Hester en haar vrienden te helpen, maar kan dit alleen doen door in raadsels te spreken. Buiten deze raadsels zijn er nog meer geheimen in de vorm van cryptische omschrijvingen die ze moeten oplossen, willen ze mutanten kunnen verslaan en Sophia redden.
Miranda Peters heeft een zeer aangename schrijfstijl, het verhaal leest net als de andere delen lekker vlot. De personages zijn wederom goed uitgewerkt en de dynamiek tussen hen is zeer prettig, ik heb wat dat betreft vooral genoten van Kasper en Mirella. Helena blijft een mysterieuze vrouw, je weet bij haar niet of ze te vertrouwen is of dat ze er een geheime agenda op na houdt.
Wat ik ook goed vond aan dit deel, is dat blijkt dat niet alles zo zwart wit is als je van te voren had gedacht. Vooral Hester heeft het hier in het begin moeilijk mee. Verder heeft dit derde deel van de GAIA-serie de juiste mix van spanning, humor en emoties. Er zijn enkele onverwachte en zeer spannende plottwisten, die ik niet zag aankomen. Miranda Peters verraste mij ermee en ik werd nog nieuwsgieriger hoe het verhaal verder zou gaan en naar wat voor een einde zij toewerkte met dit deel, dat het slotdeel is van de serie. Ik was enorm verrast door het einde! Miranda Peters heeft me flink weten te verrassen, op verschillende vlakken. Af en toe waren er situaties die niet geheel realistisch overkwamen, maar dit stoorde mij niet tijdens het lezen.
Ik heb van begin tot het einde genoten van de GAIA-serie. Deze serie is echt een aanrader voor Young Adult lezers, die van een spannend verhaal met bovennatuurlijke elementen houden, in dit geval tieners die speciale krachten hebben, die hen oersterk maken. Ik geef het derde deel van deze serie, Hart van Smaragd, graag 4 sterren. | 1pos
|
Als hoofdpersonen in ‘Vol van Maan’ voert auteur Sandra Bernart Laurens en Maan ten tonele. Laurens en zijn mede-studente Maan doen mee aan een liftwedstrijd naar Lissabon. Terwijl Maan de wedstrijd beschouwt als een reis en zich gemakkelijk afleiden, is Laurens gebrand op winnen.
Hun reis leidt hen langs ranzige parkeerplaatsen, de slippers van Chris Froome, broederlijke onmin, een devote Deen, Baskische passie en een handvol pelgrims. ‘Vol van Maan’ is een licht absurdistische en bevrijdende roadnovel over het voldoen aan andermans verwachtingen, met angst als katalysator en leugens als smeerolie.
“Een tijdje staarde ik naar de gesloten deur. Even overwoog ik aan te bellen, maar omdat ik geen idee had wat ik moest zeggen, leek me dat onzinnig. Regendruppels spatten op mijn gezicht terwijl ik omhoog keek om te zien of ergens een licht aanging.”
Met haar debuutroman ‘Ik zag Menno’ bewees Bernart al over een zeer fraaie schrijfstijl te beschikken. Met ‘Vol van Maan’ kunnen we dat onomstotelijk vaststellen.
De wijze bovendien waarop Bernart de gevoelige en kwetsbare Laurens laat optreden, zijn emoties beschrijft en hem zijn grenzen laat verleggen, zijn waarlijk prachtig. Maan is zijn tegenpool en dat resulteert in een verhaal vol compassie, tederheid, liefde en verbinding.
“In mijn hoofd schoten mogelijke dialogen met mijn vader voorbij. Onze vlog zou hij vast al hebben bekeken. Hij zou positief verrast zijn om onze vindingrijkheid. Dat zeker. De belofte hem voor zes uur te laten weten waar we zaten, had ik verbroken. Ik had geen flauw idee waar we precies zaten.”
‘Vol van Maan’ kent derhalve twee totaal verschillende personages; elk met hun eigen rafelrandje en oh zo geloofwaardig in relatie tot elkaar. Het vleugje humor waar Bernart zich hier en daar van bedient, maakt dat het geheel niet te zwaar op de hand wordt.
Kortom, ook deze tweede roman van Bernart is een waar pareltje!
Over de auteur
Sandra Bernart (1973, Hamont, België) studeerde Economische Psychologie aan de Universiteit van Tilburg. Ze publiceerde in verschillende verhalenbundels en op literaire websites en haar korte verhalen vielen regelmatig in de prijzen. ‘Ik zag Menno’ was haar debuutroman, waarmee ze de finale behaalde van de Coffeecompany Book Award 2015 en de shortlist van de Hebban Debuutprijs 2016. Bernart is getrouwd met Bastiaan. Samen hebben zij drie dochters, een zwarte Cocker Spaniël en een rode Westfalia buscamper.
Uitvoering
Uitgeverij Palmslag
ISBN 9789491773822
Paperback, 231 pagina’s
Over Hanneke Tinor-Centi
Hanneke Tinor-Centi (1960), eigenaar van HT-C Communicatie en Marketing, literair agent, boekmarketeer en recensent.
http://ht-c-communicatie.nl/ | 1pos
|
Eerst en vooral ik vond de titel en de cover heel erg leuk, maakte me nieuwsgierig om het boek te gaan lezen.
Ik zat meteen mee in het verhaal, de schrijfstijl was aangenaam.
Leuke personages.
Jammer dat ik de film eerst gezien heb, ipv het boek eerst te lezen.
Eerst vond ik de film geweldig, maar na het boek gelezen te hebben. Had ik zoiets van naar whaaaaat the hell heb ik aan het kijken geweest ???!!!
Dus even een aanrader lees eerst het boek voor je de film kijkt om een teleurstelling te besparen
Ik heb het boek in 2 dagen uitgelezen.
Een dikke aanrader, ik kijk uit naar het volgende deel | 1pos
|
Sabaa Tahir dompelt je onder in de dystopische wereld van het Imperium. Bewandel de wegen van de Geleerdenwijk, waar kinderen op de stoeprand vechten om etensrestjes, waar achter kleurrijke gevels Geleerden vermoord of tot slaaf gemaakt worden en waar ondergronds het Verzet strijdt voor de vrijheid van hun eens zo invloedrijke volk. En te midden van dit alles is er Laia, een jong Geleerdenmeisje dat gedwongen toekijkt hoe een Masker haar grootouders vermoordt en haar broer gevangen neemt. Aanschouw hoe dit bange, weerloze meisje haar innerlijke moed leert ontdekken in een levensgevaarlijke spionagemissie op Blackcliff, een eliteschool voor Maskers. Om te overleven zal ze moeten vertrouwen op een onverwachte bondgenoot: Elias, de meest getalenteerde Masker-in-opleiding, die meer met haar gemeen blijkt te hebben dan dat beide jongeren hadden durven denken.
De lezer wordt bij deze gewaarschuwd: De heerschappij van de Maskers is een prachtboek dat misschien traag op gang komt, maar eens je enkele hoofdstukken ver bent, laat het verhaal je niet meer los.
Eén punt staat vast: Tahir weet hoe ze spanning moet opbouwen. De hoofdstukken van De heerschappij van de Maskers zijn weliswaar kort, maar slagen er telkens weer in om de lezer op het puntje van zijn stoel achter te laten. Daarnaast wordt er steevast afgewisseld tussen het vertelstandpunt van Laia en Elias, waardoor er een volledig plaatje geschetst wordt en het boek nooit verveelt. Het Imperium van De heerschappij van de Maskers herbergt een ontzettend uitgewerkt systeem, met onderbouwde, geloofwaardige personages die je doen meeleven, huiveren en lachen. En bovenal doen smachten naar meer.
De heerschappij van de Maskers is een sprankelend debuut voor Tahir en een aanrader voor al wie voldoende tijd ter beschikking heeft… Want eens begonnen, zal je dit boek niet meer kunnen neerleggen. | 1pos
|
Deze roman gaat over liefde en verlies, vriendschap en ontrouw, geheimen en een moord. Gedurende een week volg je het leven van drie vrouwen waarvan het leven totaal ondersteboven wordt gegooid wanneer er, bij ieder van hen, een geheim aan het licht komt. Hierdoor raken hun levens ook nog eens op een merkwaardige manier met elkaar verbonden.
Naast de vele ontwikkelingen, beschreven vanuit verschillende perspectieven, staan vooral de emoties en gedachten van de hoofdpersonen centraal. Zo komen ze veel te weten over miscommunicatie, zelfkennis, berouw en eerlijkheid. Dit boek heeft een duidelijke vraag; hoe goed ken je de ander en hoe goed ken je jezelf?
Zelf in de epiloog word alles wat bovenwater is gekomen opnieuw volledig in twijfel getrokken. Het is ook een verhaal wat in alle tijden en bij een ieder zou kunnen gebeuren. Thema's als; de verschillen tussen man en vrouw, het loslaten van kinderen, roddels en relatie perikelen komen allemaal voorbij
De personages zijn ruimschoots uitgeschreven en er zit een goede verhaallijn in.
Toch zijn de vele personages aan het begin van het verhaal wat overbodig en ruimte voor zelfinterpertatie is er niet want de schrijfster heeft alles volledig ingevuld. Ook het wachten op de onthullingen uit de brief laten wat lang op zich wachten. Het brengt het verhaal echter geen schade toe want het is een zeer vermakelijke roman die in één ruk uitleest en je ondanks zijn luchtigheid toch aan het denken zet. | 1pos
|
In een kleuterklas komt een nieuw klasgenootje. Het blijkt een spookje te zijn. Spookje moet erg wennen aan de schoolomgeving met regels en nieuwe vriendjes. Wanneer een Apenkoning langs het raam zweeft om Spookje op te halen verstoppen alle kinderen zich onder de dekens en lijken ze allemaal op Spookje. De Apenkoning vliegt teleurgesteld weg. De kinderen en Spookje lachen hem na. Hierna blijkt dat het fijn is om met Spookje te spelen. Ze kan dingen, die de kinderen niet kunnen.
Wat een leuk boek om kinderen te laten zien dat iedereen anders is en kwaliteiten heeft, die je kunt gebruiken om samen plezier te beleven. Het verhaal speelt zich af in een herkenbare situatie, een kleuterklas. Door het jaar heen komen er in de klas steeds nieuwe kinderen bij. De een verlegen, de ander stoer. Allemaal op zoek naar een veilig plekje in de groep. De auteur Ma Bu laat met Een spookje in de klas zien, hoe klasgenootjes die anders zijn je wereld kunnen vergroten.
De bijbehorende tekeningen zijn eenvoudig maar heel lief. Ze staan allemaal tegen een witte achtergrond en passen helemaal bij de sfeer van het verhaal. | 1pos
|
Geen andere woorden voor
WAUW! | 1pos
|
Het verhaal wordt vanuit meerdere gezichtspunten verteld. De gezichtspunten van Marie- Laure en Werner komen uiteraard het vaakst voorbij, maar ook anderen vertellen af en toe een deel van hun eigen verhaal. Met name in het begin van het boek wordt er wel erg snel gewisseld tussen de gezichtspunten. Een hoofdstuk dat vanuit een bepaalde persoon is geschreven kan soms maar twee bladzijden lang zijn. Aan de ene kant leer je zo snel meerdere hoofdpersonen kennen en hoef je nooit lang te wachten om te zien hoe het verder gaat met iemand. Aan de andere kant is het steeds mentaal moeten omschakelen naar een ander gezichtspunt ook wel vermoeiend. Later in het boek worden de hoofdstukken iets langer.
Doordat Marie-Laure in een bezet stadje woont en Werner bij de bezettingsmacht hoort, leer je twee kanten van de oorlog kennen. Ook zie je dat de Duitse soldaten niet per sé allemaal wrede mensen waren, maar dat ze soms ook noodgedwongen deden wat de omstandigheden van hen vereisten. Je ziet ook dat de ene soldaat de andere niet is en dat de ene burger ook heel anders reageert dan de andere.
Het gezichtspunt van Marie- Laure is uiteraard extra bijzonder omdat ze blind is. Haar onzekere situatie wordt extra onveilig omdat ze alleen door middel van gehoor, reuk en tast en af en toe de woorden van anderen kan ontdekken wat er gebeurt en waar het gevaar vandaan komt. Toch redt ze zich uiteindelijk, mede dankzij haar scherpe verstand, behoorlijk.
Ondanks dat je gedurende het verhaal meerdere aanwijzingen krijgt, vond ik de manier waarop de verhaallijnen van Marie-Laure en Werner elkaar uiteindelijk raakten toch verrassend en bijzonder.
Gedurende het verhaal kom je ook steeds delen tegen uit het boek 20.000 mijlen onder zee van Jules Verne. Deze fragmenten verbinden mensen met elkaar en bieden meerdere mensen in het boek troost. Dat is voor een boekenliefhebber natuurlijk altijd leuk om te lezen.
Ik vond dit een mooi boek, waarin je vele aspecten van het leven in WOII leert kennen. Het verhaal wordt mooi afgerond doordat er een kort stuk is toegevoegd waarin het leven van de belangrijkste hoofdpersonen na de oorlog wordt beschreven. Dit stuk is ook heel realistisch, want het leven in de oorlog heeft voor velen duidelijk sporen nagelaten. Dit boek is een goede keuze voor mensen die geïnteresseerd zijn in verhalen over de oorlog en daarbij verschillende standpunten willen leren kennen | 1pos
|
Twee zelfstandige vrouwen, met ieder met een eigen carrière,
ontmoeten onafhankelijk van elkaar dezelfde man, die hun levens volledig
overhoop weet te halen.
Tijdens de crematie van haar moeder ontdekt Marit iemand een man
tussen het publiek die wel veel op haar vader lijkt. Hij is wel de laatste
persoon die ze had verwacht. Later komt ze erachter dat hij door meer mensen is
gezien en ook is herkend. Haar moeder heeft het verleden altijd verzwegen , maar
nu ze is overleden verandert dit en wordt iets in gang gezet waarop Marit in
deze verdrietige periode niet op zit te
wachten.
Bea , de andere vrouw, is single en op wandelvakantie in
Oostenrijk. Ze leert de vader van Marit kennen en wordt verliefd op hem. Dit had
ze niet van zichzelf verwacht. Hij draagt een geheim met zich mee en blijkt dat
hij ineens een dochter, genaamd Marit, heeft.
Marit en Bea zijn beide sterke vrouwen die om moeten leren gaan
met nieuwe situaties.
Door de makkelijk, vlotte en toegankelijke manier van schrijven
van José leest het heerlijk weg. Ze laat de twee verhaallijnen in het boek heel
harmonieus in elkaar overlopen. De twee grote onderwerpen worden op een
beeldende manier uitgelicht. Dat wil zeggen: de vaderrol van een man op latere
leeftijd en het moeilijk vinden zich over te geven aan
verliefdheid.
José heeft veel gevoel en emotie in de karakters gelegd en op een
mooie manier zwelt dit aan. Het verhaal heeft meer in zich dan je aanvankelijk
denkt.
Door de beeldend geschreven dialogen in deze familieroman, die je
volledig meevoeren krijgt je het gevoel dat je er onderdeel van
uitmaakt. | 1pos
|
M.P.O. Books heeft alweer een derde misdaadroman geschreven over het politiekorps district Heuvelrug. Het lijkt wel of elk boek van Books beter wordt. De dialogen worden beter, de omschrijvingen van de omgeving en natuurlijk de spanning. Natuurlijk kan er hier en daar wat verbeterd worden, maar deze opmerkingen, zouden nog steeds in het niets blijven bij het verrassende slot.
De auteur weet je steeds op het verkeerde been te brengen en dat maakt zijn boeken goed. Nadelig vind ik de toch al weer wat verouderde tekst. Bijvoorbeeld de middagkrant, dit terwijl het Utrechts Nieuwsblad nu al meer dan een jaar een ochtendkrant is en eigenlijk niet meer bestaat (overgenomen door AD). Maar het zal de meeste lezers niet opvallen en voor het verhaal was een middagkrant ook handiger. Wat de meeste mensen trouwens niet weten is dat M.P.O. Books zeer snel schrijft en al meerdere scripts heeft wachten op uitgave. Je zou haast zeggen, waarom kan een Baantjer wel twee boeken per jaar uitgeven en een Books niet. Het zal wel te maken hebben met de verkoopcijfers en uitgeverij. Wat mij betreft is het dan ook te hopen dat M.P.O. Books gauw bekender wordt en hopelijk een grotere uitgever treft die het aandurft de Nederlandse Christie uit te geven, en daar dan ook reclame voor maakt.
Voor zover... nu het verhaal zelf; Books weet je via Doorn, Wijk bij Duurstede, Amersfoort en Veenendaal, over de hele Utrechtse Heuvelruhg mnee te slepen in een ontvoering. Waar het met een ontvoering begint, blijkt veel verder te gaan. Alle mogelijke misdaden kunnen passeren. En zoals gezegd goed beschreven, M.P.O. Books is een der beste Nederlandse Politieroman auteurs. | 1pos
|
SAMENVATTING EN MIJN MENING
Durf te leven: laat los, droom en fantaseer.
De kleuren oranje, geel en rood op de cover stralen warmte uit. Ze nodigen uit om met de in het rood geklede vrouw, mee te gaan op pelgrimstocht naar Compostela.
Viola ontdekt dat haar mama kanker heeft.
Opa vertelde haar ooit over zijn vriend Jacques in Compostela, een tovenaar die wonderen en mirakelen verricht. Als die man nog leeft kan hij vast en zeker mama genezen, denkt Viola.
Ze gaat bij Tantinne en ome Piet logeren, omdat mama vaak naar de dokter moet en veel moet rusten. Ze vindt het daar niet leuk en loopt weg. Ze gaat terug naar huis.
En dan gebeurt waar ze op had gehoopt. Ze gaat met opa naar Compostela. Viola is bubbelblij.
Om grote oma, de vrouw van opa, niet boos te maken gaan ze eerst één dag naar de Efteling. Daar komen ze Poppea tegen. Ze draagt een bruidsjurk en huilt. Opa heeft medelijden en vraagt wat er aan de hand is. Als ze hoort dat opa en Viola naar Compostela gaan wil ze mee. Viola vindt dit drie keer niks. Het is een ‘rara vrouw’ en ze zal wel liegen, denkt ze.
De dag erna gaat het grote avontuur beginnen. Ze beleven van alles. Lopen vaak de verkeerde route en moeten met vreemde mensen op één kamer slapen in stapelbedden. Soms is er geen W.C. in de buurt en dan moeten ze in het weiland hun behoefte doen. Opa is al wat ouder en is snel moe en heeft pijn aan zijn voeten. Dan verliest opa ook nog zijn beurs. Hoe moeten ze nu eten kopen en ergens slapen? Viola bedenkt allerlei plannetjes om aan geld te komen. Gaat haar dit lukken?
Onderweg komen ze andere mensen tegen die een vreemde taal spreken, waar ze niks van begrijpen.
Tijdens het lopen denkt Viola niet meer aan Tantinne en ome Piet, die tijdens de logeerpartij wel iets heel geks aan haar vroeg. En dan staan ze opeens voor hun neus. Wat komen die nu doen?
Elke keer als we een obstakel overwonnen, werden we sterker en meer verbonden.
Als ze dichter bij Compostela komen vraagt Viola zich af of ze nog steeds boos is op haar vriendin Praline, die eigenlijk Pauline heet. Tijdens een uitstapje naar Nederland had ze het gevoel dat Praline haar in de steek liet. En de pelgrimstocht waar ze toen aan meededen vond ze ook al niet leuk.
Plots had opa voor haar neus gestaan en haar meegenomen naar de Efteling.
Gaat het Viola en opa lukken om bij Jacques te geraken en kan die de mama van Viola beter maken? Wat is de reden dat opa naar Compostela wil en waarom heeft hij rode schoenen met hoge hakken bij zich? Waarom neemt Viola Barbie mee? En hoe gaat het verder met Poppea?
De auteur heeft op een fijne, levendige wijze een verhaal voor groot en klein weten te creëren met onderliggende boodschappen, wijze levenslessen die we dagelijks kunnen toepassen. Het is een sprookje vol creativiteit en verbeelding.
Een dubbele regenboog: symbool voor de brug van onze wereld naar de fantasiewereld en omgekeerd.
Door het fantasierijk taalgebruik van de auteur, zoals colacoole, fantablauw, bubbelblij, donutdapper en peperkoekpret weet ze zich goed in te leven in de kinderziel en het maakt dit boek extra leuk en spannend.
Een zwaar en moeilijk onderwerp weet ze luchtig te verwoorden, waarbij de angst van Viola serieus wordt genomen. Ze laat zien dat een begrijpend en liefdevolle persoon kan helpen om het een plaats te geven of er mee om te gaan.
De dertig korte hoofdstukken hebben allemaal een bijpassende illustratie die getekend is door de auteur.
Wie zich als volwassene durft mee te laten slepen door dit boeiend sprookje zal genieten en zich weer even dat kind van toen voelen.
Mensen praten te veel. Ze horen niet wat er gezegd wordt. Luisteren moet je leren.
Luister naar sprookjes. Ze vertellen alles wat je weten moet. | 1pos
|
Het is van het begin tot het einde een spannend boek. Zoals bij meer boeken van Baldacci blijft het geboeid tot het laatste ogenblik. Ook de terugkeer van Sean King en Michelle uit het boek Onbewaakt ogenblik en de verwijzingen erna zijn goed. Kan niet wachten op de volgende van Baldacci. | 1pos
|
Ik kon dit boek niet wegleggen, het was echt geweldig!
Het verhaal raakte me, het was triest, spannend een mooi tegelijk. Het sprak me vooral hoe het zich zowel in het heden als het verleden afspeelde. De verhalen sloten perfect op elkaar aan.
Ik vond helaas dat ik het boek veel te snel uit had. | 1pos
|
Het boek bestaat uit twee delen “Donker” en “Licht”
Het is alweer een poosje geleden dat ik zo’n intens spannend boek gelezen heb. Zodra je ermee begint vergeet je gewoon alles om je heen en is stoppen geen optie meer.
Ik heb dit boek dan ook in één keer uitgelezen en het is waanzinnig gruwelijk spannend, dus een dikke aanrader!
Voor iemand met een zwakke maag misschien niet.
Het verhaal verteld over Evy, die Nederland ontvlucht is en in Londen is terecht gekomen vanwege haar studie. Ze woont in een huis met meedere studenten.
Evy komt in de problemen als ze geen geld meer heeft, ze kan de huur niet meer betalen en moet zo snel mogelijk een baantje vinden.
Ze komt in een zeer gevaarlijke wereld terecht, maar uiteindelijk doet ze alles voor geld, wat er voor zorgt dat haar leven niet meer veilig is.
Ze wordt bovendien lastig gevallen door een stalker die figuurlijk de tanden in haar gezet heeft en haar niet meer loslaat.
Het verhaal wordt met veel vaart geschreven en is nergens saai. Je zit in een achtbaan van spanning, gruwelijke details en een daverend plot!
Ik vond “Doodstil” en “Het vervloekte huis”al steengoed en deze is zeker net zo goed! Een dik verdiende 5* | 1pos
|
Ik heb dit boek gewonnen via een giveaway, hier op hebban, en ik ben er echt heel blij mee. Het is echt een super leuk kookboek. Er staan veel leuke gerechten in en ook zeer veel mooie, kleurrijke foto's. Ik heb nog geen gerecht geprobeerd, maar ze zien er niet zo moeilijk uit. Perfect dus voor een beginnende kook als mij. Ik ga binnenkort zeker eens iets proberen te maken uit dit kookboek! | 1pos
|
Bij het zien van de schitterende cover van Het Binnenhof blijft verbazen van Ronald van Raak krijg je door de zinkende bootjes het gevoel dat je een boek over de politiek gaat lezen. Voor een ieder die de Nederlandse politiek ook maar een beetje volgt, weet wie die man op de cover is. De titel maakt nieuwsgierig. Je wilt weten wat de auteur allemaal beleefd in Den Haag, wat hem allemaal verbaasd.
Voor diegenen die vrezen dat het een saai, droog en langdradig geschreven boek is, dat is het allerminst. Ronald van Raak heeft een vlotte pe... eh... toetsenbord waardoor zijn columns alles behalve saai, droog en langdradig zijn. Hij heeft een oplettend oog waardoor hij alles wat hij waarneemt goed kan beschrijven, daarnaast kan je in diverse columns van hem merken dat hij zich vooral interesseert voor de geschiedenis en uiteraard de politiek.
In de inleiding vertelt de auteur waar hij is begonnen met schrijven en kom je iets meer te weten over dit boek. De eerste column gaat over de ochtendtrein naar Den Haag, naar zijn werk. Het is een mooie column om mee te beginnen. Voor de meeste mensen is dat ook, naast de gebruikelijke ochtendrituelen voordat je naar je werk vertrekt, een start voordat je op je werk bent.
Lees verder op https://surfingann.blogspot.com/2019/05/het-binnenhof-blijft-verbazen-ronald.html . | 1pos
|
het aantal wendingen is talrijk en de karakters zijn meesterlijk vormgegeven. ,Precies 10 jaar geleden kwam Bloedbeeld van Michael Connelly in een Nederlandse vertaling op de markt. Het publiek kende Connelly niet en leek hem ook niet te willen kennen. Geruisloos verdween één van de beste thrillers uit de geschiedenis van het misdaadverhaal uit de schappen. Nu, tien jaar later, wordt Michael Connelly erkend als de absolute grootmeester van de crimenovel, een schrijver die zijn gelijke niet kent. En opnieuw is Bloedbeeld uitgebracht, absoluut een reden om het boek nu wel te kopen. Bloedbeeld is een evergreen, een klassieker in zijn eigen tijd.
Hoofdpersoon is voormalig FBI-agent Terry McCaleb, die dankzij een harttransplantatie weer zicht heeft op een toekomst. Hij brengt de dagen in alle rust door op zijn woonboot als hij wordt aangeklampt door Graciela, een mooie jonge vrouw die hem vertelt dat hij nog leeft dankzij het (donor)hart van haar doodgeschoten zuster. Graciela vraagt McCaleb de onopgeloste moord te onderzoeken. Uit een soort schuldgevoel gaat McCaleb, tegen de wens van zijn dokter en de politie in, op onderzoek uit. Hij ontdekt dat er een verband staat tussen de vermoorde jonge vrouw en een doodgeschoten accountant. Ook hier schoot de moordenaar met bivakmuts doelgericht en ogenschijnlijk zonder reden een willekeurig iemand dood. En er is in het verleden nog iemand op identieke wijze vermoord. De FBI staat voor een raadsel en verdenkt McCaleb zelfs van de moorden. Na langdurig onderzoek ontdekt McCaleb een verband: alle drie de slachtoffers waren bloeddonor en stelden na hun dood hun organen beschikbaar. Maar waarom dit hun dood betekende? McCaleb ontdekt zaken die hij liever niet had willen ontdekken en die hem bijna het leven kosten.
De drijfveer van McCaleb in dit boek is zijn grote ethische besef. Niet het feit dat hij een moordenaar wil vinden, maar het feit dat hij dankzij het hart van een overleden jonge vrouw nog leeft, brengt hem in actie. Een drijfveer die hoogst origineel genoemd mag worden in een thriller. Het karakter van de labiele McCaleb was gebaseerd op Connelly’s beste vriend Terry Hansen, die na het krijgen van een donorhart lange tijd moest revalideren. In Bloedbeeld beschrijft Connelly nauwgezet de medische en emotionele reis die zijn vriend, en dus ook McCaleb, moesten maken om hun oude leven weer te kunnen hervatten.
Het is niet alleen een fysieke, maar ook een psychische reis waarbij de integere en loyale McCaleb alle pieken en dalen van de menselijke geest onder ogen ziet. Hij is zowel euforisch als depressief, maar altijd plichtsgetrouw en volhardend tot het bittere einde.
Bloedbeeld laat alle facetten vann het menselijk leven zien: hoop, wanhoop, levendigheid, apathie. Diep innerlijk leven vol twijfels en innerlijke razernij, maar eveneens keiharde actie,wraazucht, moord en bloeddorst. Van alle boeken die Connelly heeft geschreven is Bloedbeeld het meest persoonlijk en intens. Gelukkig heeft hij de techniek in huis om die intensiteit ook in thrillervorm te verwoorden. De plot van het boek is doorwrocht, het aantal wendingen is talrijk en de karakters zijn meesterlijk vormgegeven. Het is kenmerkend voor Connelly’s opvattingen over thrillers. Een goed plot is voor hem bloedeloos totdat het gevuld wordt met het bloed van de karakters. Bloedbeeld, ooit onder de titel Bloodwork verfilmd met Clint Eastwood in de hoofdrol, is dan ook een onnavolgbaar hoogstandje op thrillergebeid. Een thriller die je gelezen moet hebben. | 1pos
|
Spuitende slagaders en Overstromende oceanen van Jesse Goossens & Linde Faas.
Wat was het een genot om dit naslagwerk voor kids (en grote mensen) te mogen lezen.
Een sprankelend, kleurrijk, mooi geïllustreerd boek wat een soort van Eerste Hulp handleiding is. Maar dan in heldere taal. Leuk om met kinderen mee te lezen, uit te leggen en in gesprek te gaan.
Ook interessante opmerkelijke weetjes die voor de grote mensen ook leuk zijn, staan vast wel weetjes tussen die niet ieder groot mens al wist. Ieder ongelukje of ramp wordt goed en duidelijke uitgelegd en je krijgt tips hoe je moet handelen als je in zo’n situatie beland.
De hoofdstukken worden geïllustreerd door fraaie tekeningen van Linda Faas. Het boek is lekker stevig en de bladzijdes zijn wat dikker.
Het is een kinderboek maar samen lezen zodat je wat verdieping kan geven is een mooie aanvulling om sommige, toch lastige, onderwerpen onder de aandacht te brengen. Zo zie je dat je veel wijsheid uit dit boek kunt halen.
Een eyeopener “Hoe reageer je als er een ramp plaatsvindt”, vaak leren we kinderen 112 te bellen maar bij een echte ramp heb je andere dingen nodig.
Al met al een leerzaam boek en niet alleen voor de kinderen. Leuke samenwerking tussen de schrijfster en illustrator. Deze twee ga ik in de gaten houden.
Dikke 4 sterren! | 1pos
|
Amanda Stevens - De verschijning
Boek 4 van deze heerlijke serie.
Amelia restaureert begraafplaatsen. Dat is op zich nog niet zo heel vreemd… Maar: ze ziet ook geesten. Ze zijn altijd aanwezig, zeker als het schemerig begint te worden…. Dan zorgt ze het liefste, dat ze thuis is. Of op gewijde grond. Ze wil liever niet lastig gevallen worden door geesten.
Er verschijnt een geest voor haar met een wel heel bijzondere cryptische boodschap, over sleutels. Ze vraagt zich af of het iets met haar nieuwe restauratie klus heeft te maken.
Ze vindt een oude stereogram in haar kelder. Daar staat iemand op, waar ze kippenvel van krijgt. Ze moet achterhalen wie het is! Haar geliefde Jon Devlin helpt haar een handje, hij is rechercheur. Deze hele zaak komt alleen veel te dichtbij………
De begraafplaats is een duistere plek. Er liggen allemaal slachtoffers begraven van zelfmoord. Ze waren allemaal lid van een commune. De hele plaats voelt verkeerd, dat krijg je als lezer goed mee, door de beeldende manier van schrijven.
Iemand probeert haar onderzoek te dwarsbomen, maar wie dat is blijft nagelbijtend spannend. Ik zat echt op het puntje van mijn stoel. Een echte pageturner!
Vlot geschreven, je vliegt Er doorheen. Heerlijk griezelen van tijd tot tijd. En het blijft naar meer smaken. Gelukkig is boek 5 en 6 er ook al. Ik lees deze in een soort van marathon. De recensies verschijnen daags na elkaar. Zo zit je helemaal in deze , voor ons onzichtbare wereld.
5*****, ik blijf dit een van de mooiste series vinden. Ik ben fan van de graveyard Queen! | 1pos
|
Ik heb meer boeken van Roos Boum gelezen, dit is de eerste thriller in boekvorm die ze geschreven heeft. Ze heeft al eerder spannende verhalen geschreven, die ook bekroond zijn... Haar schrijfstijl doet me denken aan Simone van der Vlugt, maar ik wil Roos Boum geen te kort doen. :-) Waar van der Vlucht redelijk analytisch schrijft, voegt Boum er een ontzettend gedetailleerd vermogen aan toe zich in te leven in de zieke gedachtegang van een seriemoordenaar. Stukje bij beetje geeft ze terrein vrij. Met een haast sadistisch genoegen beschrijft ze hoe de moordenaar een klein meisje weet mee te lokken, en hoe deze persoon zich in allerlei bochten wringt om het beste voor het laatste te bewaren. Want het kind moet dood, maar niet zomaar...het moet volgens een vast stramien. Ik heb het boek in twee dagen uitgelezen. Het is een echte page-turner. Ik ga geen details prijsgeven, je moet het boek zlf maar lezen... Dikke 4 sterren verdiend, Roos!Ik kijk uit naar je volgend werk. By the way, grappig hoe ze een van haar eerdere boeken, De mythe van Mellifera, terug laat komen in dit boek .... | 1pos
|
Evan was nog maar twaalf jaar oud toen hij door Jack uit een kindertehuis gehaald werd voor een trainingsprogramma binnen de geheime dienst dat officieel niet bestond. Dat programma had de naam 'Orphan-project'. De kinderen die uitgekozen waren, werden door de geheime dienst opgeleid tot de beste geheim agenten ter wereld en ook tot moordenaars.
En steeds zijn er de geboden, waar hij zich aan te houden heeft. Dat is voor zijn eigen bestwil, zegt Jack.
Zoals met alles kan er maar één de beste zijn; in dit geval was dat Evan Smoak. Ze noemden hem 'Orphan X'.
Na verschillende moeilijke operaties die over de hele wereld werden uitgevoerd door Evan en zijn mede-orphans, verdwijnt Evan in het niets.
'Proefpersoon Orphan X is net als alle andere proefpersonen uitermate goed getraind in het ontsnappen, ontwijken en overleven van onvoorziene gebeurtenissen. Hij zal met elke seconde die verstrijkt moeilijker te vinden zijn en gevaarlijker worden...
We hebben een gevaarlijke man geschapen. Als Orphan X uit is op wraak, dan moge God ons bijstaan!'
Hij komt terug als de Nowhere Man!
Mensen die bij niemand anders terecht kunnen voor hulp, kunnen contact opnemen per telefoon en de Nowhere Man helpt hen door alles wat hij geleerd heeft op alle mogelijke manieren te gebruiken. Er wordt zelfs beweerd dat hij nooit faalt!
Evan heeft jaren nodig gehad om een veilig leven op te bouwen dat hem zekerheid heeft. Hij heeft bewust een scherm om zich heen gebouwd. Het is wel een geïsoleerd leven, ondanks dat hij in een flatgebouw in een drukke stad woont.
Dit scherm brokkelt een klein beetje af wanneer hij zichzelf als kind terugziet in de persoon van een buurjongetje...
Het is duidelijk dat de auteur zich goed thuis voelt in de wereld van Evan Smoak. Het gevaar dat op de loer ligt, de gevechtskunst maar ook het mythische van de Nowhere Man en een beetje romantiek maken dit tot een boek waarbij je alleen maar op een vervolg mag hopen. | 1pos
|
Lang geleden dat het een boek gelukt is om mij 'stil' te krijgen,
Tanner, de hoofdpersoon in het boek is bi. Niet dat je daar echt heel erg iets van merkt, hij heeft namelijk vanaf het begin al gevoelens voor Sebastian. Helaas voor hen beiden is Sebastian mormoon en 'mag' hij niets met de wederzijdse gevoelens doen.
Aan de ene kant heb je de ouders van Tanner, die hem en zijn gevoelens accepteren maar omdat ze in een gelovig stadje wonen, wel van hem vragen er niet openlijk voor uit te komen, en aan de andere kant heb je Sebastian, die de zoon van een Mormoonse bisschop is en in een zwaar gelovig 'kleine-huis-op-de-prairie-gezin opgroeide, waar het niet geaccepteerd is en hij het dus moest verzwijgen. Tel daarbij ook nog op dat Tanner's moeder vroeger ook heel gelovig is opgevoed maar daarmee brak toen ze zijn vader ontmoette, en je begrijpt dat dit garant staat voor enorm veel drama. Het is lastig om dit boek te recenseren omdat bijna alles dat je zegt een spoiler is...
Tanner moet voor school een boek schrijven, en hoe hij ook zijn best doet, hij kan het niet laten om zijn gevoelens voor Sebastian op te schrijven, als ook de dingen die ze samen meemaken. Iets dat aan het eind van het boek voor flinke problemen kan zorgen...
Als iemand die opgroeide zoals Tanner, met ouders zoals die zijne die geen problemen hebben met de geaardheid van hun kinderen, wat die ook mag zijn, kon ik me maar moeilijk inleven in de wereld van Sebastian, en in het feit dat er mensen zijn die niet zichzelf kunnen zijn vanwege het geloof waar hun ouders ze mee laten opgroeien. Mensen die niet kunnen toegeven aan wat ze voelen omdat het volgens hun ouders/omgeving/opvoeding verkeerd is.
Meer dan eens wilde ik Sebastian door elkaar schudden en roepen 'Je weet niet wat je doet man! Geef nou gewoon toe!'
Een prachtig boek, dat elke jongen (Of meisje...) met gevoelens voor hetzelfde geslacht eigenlijk zou moeten lezen. En ook als je dat niet hebt, moet je het nog steeds lezen want het is gewoon een erg mooi boek.
Mijn enige puntje van kritiek zou zijn dat de engelse titel van het boek (autoboyography), en de engelse cover veel beter bij het boek passen dan de (nietszeggende) Nederlandse titel en cover. | 1pos
|
Bestseller schrijfster Colleen Hoover is er wederom in geslaagd om een prachtige liefdesverhaal te schrijven. Ze neemt je mee in een rollercoaster van emoties waardoor je het gevoel krijgt als of je zelf mee speelt in het verhaal.
De bij passende muziek maakt het geheel nog echter en gevoeliger. Een boek wat je van het begin tot het eind boeit en niet meer wil weg leggen. Het moet uit.
De romantische/emotionele scènes worden zo beschreven dat je er een brok van in de keel krijgt, klamme handen en met de mooie muziek op de achtergrond blijven de tranen niet binnen.
Dit boek zou verplicht moeten zijn voor elke feelgood liefhebber.
De schrijfstijl is prachtig en levens echt, goed en duidelijk en vlot te lezen.
Jammer dat je maar vijf sterren mag geven. | 1pos
|
"Om niet verdrietig te zijn, moest je dus geen geheimen hebben."
Daniel leert al op jonge leeftijd dat het niet verstandig is om geheimen te hebben, omdat het alle betrokkenen verdrietig maakt. Tegelijkertijd weet Daniel, door de tijd die hij in de bibliotheek van zijn moeder doorbrengt met het lezen van de daar beschikbare boeken, dat mensen "die boeken maakten, konden tenminste verzinnen, liegen en opschrijven wat ze maar wilden. Als Daniel dat nou ook eens zou kunnen, dan werd het een stuk makkelijker om in het echt géén geheimen te hebben."
Zorgen dat je geen geheimen hebt, is niet hetzelfde als altijd en overal de waarheid vertellen, maar het komt er dichtbij en het is beslist niet makkelijk om altijd maar een open boek te zijn. Toch slaagt Daniel er heel behoorlijk in om zich aan zijn voornemen te houden. Anderen, zoals zijn vader en moeder die denken dat geheimen aangevuld met stilzwijgen uit schaamte voor of piëteit met anderen uiteindelijk het beste is voor iedereen, merken op den duur dat dat niet zo is.
Toch lijkt niemand daarvan te leren en heeft vrijwel iedereen rond Daniel iets te verbergen. Dat dat voor soms tragische misverstanden en ruzies zorgt, is onvermijdelijk. Zo is Daniel ervan overtuigd dat zijn vriend Rens boos op hem is omdat Jasmijn, het meisje waar Rens verliefd op is, contact met Daniel heeft gezocht omdat ze Daniel leuk(er) vindt. Daniel biecht dat direct op aan Rens en meldt daarbij dat hij ook verliefd op haar is. Maar Rens is niet boos. Niet op Daniel en niet op Jasmijn. Er is een andere reden dat Rens zich heeft teruggetrokken. Een reden die hij verborgen heeft gehouden voor Daniel. Uit schaamte.
Daniels observaties worden gepresenteerd in de vorm van korte hoofdstukken, die worden afgewisseld door de belevenissen van het echtpaar Goetmakers en een enkele keer door de observaties van anderen, zoals zijn vader. De heer Goetmakers heeft baby Daniel geopereerd, nadat deze van de ontwikkelvloeistof had gedronken in het fotoschuurtje van zijn vader. Dat is de eerste keer dat zij elkaar ontmoeten, maar er volgen meer ontmoetingen, waarvan de laatste ontmoeting als gevolg van - natuurlijk - een geheim nogal heftig verloopt. De al behoorlijk op leeftijd zijnde Goetmakers en zijn jongere vrouw Leonoor zijn dol op elkaar en zijn in staat om alles wat er in hun hoofd opkomt te realiseren:
"Dokter Goetmakers had plannen. Er was al een tijdje niets meer aan het huis veranderd. Hij zou de schuur verbreden. Er kon eigenlijk ook nog wel een carport bij, vond hij.
'Mij best, maar dan wil ik een facelift.'
De - vaak korte - hoofdstukken waarin de Goetmakers gevolgd worden, zijn heerlijke, spitsvondige, bijna maar net niet karikaturale inkijkjes in een zorgeloos lijkend leventje dat op den duur toch ook zo zijn problemen en probleempjes oplevert.
Lykele Muus heeft een geweldig fijn, leesbaar en onderhoudend debuut geschreven, waar - als ik de deelnemers van de leesclub mag geloven en waarom zou ik dat niet mogen? - iedereen van kan genieten. Of je nu van thrillers of fantasy of feel good of literaire romans houdt, Eland zorgt ervoor dat je van Daniel gaat houden. En van broertje Pepijn, oppas Winnie, vader Leon, vriend Rens en om enorm de pest te krijgen aan een enkele naarling(e). Wat is het toch heerlijk als je zo kunt liegen en bedriegen! | 1pos
|
lees hier waarom ik dit boek 4 sterren geef
Ik had mij al een paar keer ingeschreven bij Hebban voor een leesclub maar telkens had ik pech dat ik niet geselecteerd werd. Ook voor dit boek schreef ik mij in omdat de titel en de cover mij opvielen en na het lezen van de korte inhoud was ik overtuigd dat ik wilde meedoen, maar .....
een paar dagen later deed ik zonder verwachtingen mijn mailbox open en ik was dolblij dat ik dit keer wel geselecteerd was. Dit is dus mijn eerste leesclub ervaring.
The loneliest girl in the universe is een boek dat behoort bij de Epic Read Challenge 2018
Het is geschreven door Lauren James
Het boek dat we ontvangen heeft een hardcover en dustcover.
Zoals ik al zei de titel trok mij aan en verwijst in die zin wel degelijk naar de inhoud van het verhaal. Ook de cover trok mij aan al is ons boek afwijkend van deze op internet maar beide coversverwijzen naar de inhoud van het verhaal.
Lauren James neemt je mee in het verhaal van Romy Silver. Haar ouders waren 2 astronauten die meededen aan een expeditie naar aarde 2. Romy is aan boord van het ruimteschip infinity geboren en heeft buiten haar ouders nog geen enkel anders mens ontmoet.Ze moet in haar eentje leren leven op de infinity en ook nog eens de angsten en nachtmerries overwinnen. Door de dood van haar ouders is ze de enige overlevende.
Molly is de enige contactpersoon die ze heeft op aarde en elke dag schrijft ze trouw een mail, maar door de afstand tussen de infinity en de aarde duurt het jaren voor ze een mail terug krijgt. Vaak worden Romy's gedachten verwoord, ze verlangd naar menselijk contact. Dan komt het nieuws dat er een 2de ruimteschip de Eternity is gelanceerd richting aarde 2 die 7 keer sneller is dan de Infinity en ook met dit schip komt ze via mail in contact met capitein J.
Capitein J is een jongeman die maar enkele jaren ouder is dan Romy en na enkele mails komt ze tot de ontdekking dat het heel goed klikt tussen hen zelfs misschien wel meer ..... Is het mogelijk dat ze verliefd wordt op iemand die ze nog nooit had ontmoet ? of komt het door haar eenzaamheid? Maar er klopt iets niet met J's mails ...... en Romy gaat op onderzoek ..... Is J wel wie zij denkt dat hij is ?
Langzaam aan leer je Romy kennen. Haar emotie's, hoe ze overleeft, haar angsten en haar nachtmerries. Alle beschrijvingen komen nogal oppervlakkig over. Ook Romy komt heel jong en naîef over. Ze is veel te snel van vertrouwen (misschien door haar jonge leeftijd of door het feit dat ze naar menselijk
contact verlangd, of door gebrek aan mensenkennis). Een echte beschrijving van eenzaamheid ontbreekt wat ik jammer vind (titel)
Volgens mij kon er in het begin van het verhaal veel dieper ingegaan zijn in het gevoelsleven, de angsten en nachtmerries en de liefde die ze voor J voelt ...... maar, ik ga er vanuit dat dit boekgeschreven werd voor een jonger lezerspubliek en dan vind ik het niet echt een gemis daar jonge
mensen minder levenservaringen hebben. Het boek leest heel vlot, geen moeilijke woorden en is opdie manier een ware pageturner zeker als je over de helft van het boek zit komen er meerdere wendingen waardoor de plottwist toch nog gedeeltelijk onverwacht op je af komt.
Door die wendingen en die plottwist weet ik niet meer in welk genre dit boek nu echt past ....
Young Adult - Sciende Fiction en ..... Thriller
Voor een jong lezerspubliek is dit een prachtig verhaal maar ook voor mij is dit een heel leuk boek die ik met veel plezier heb gelezen.
Ontdek snel zelf dit mooie verhaal, veel leesgenot | 1pos
|
Henk Koetzier noemt De Da Vinci Code in Het Parool een “schoolvoorbeeld van een pageturner”. Daar is alleszins geen woord van gelogen. Brown slaat de lezer dan ook om de oren met spanningselementen als vooruitwijzingen en cliffhangers waardoor ophouden met lezen al een misdaad op zich is. Deze zeer originele misdaadroman weet dan ook van de eerste tot de laatste bladzijde te boeien.
Bovendien houdt Brown de lezer ook inhoudelijk danig in de ban door hem deelgenoot te maken in het geheim van een al even geheimzinnig broederschap ‘De Priorij van Sion’. Met een wel heel doordachte mix van elementen uit de kabbala, de vrijmetselarij, de kunst, de geschiedenis en het geloof brouwt de auteur een theorie die de inhoud van het Nieuwe Testament op losse schroeven zet.
Wanneer de protagonist dan ook nog eens –tegen wil en dank- verdacht wordt van moordslag op de conservator van het Louvre en bovendien door uitgerekend een politieagente gered wordt en vervolgens op de hielen wordt gezeten door de echte moordenaar én de politie, zijn we vertrokken voor een bijzonder spannende en mooi geconstrueerde crimi.
Toegegeven, de opeenvolging van de gebeurtenissen heeft een sterk Kuifjesgehalte en een en ander grenst aan de ongeloofwaardigheid, maar het boek stààt er. Daar kan je niet omheen.
Meegenomen is ook dat je gaandeweg wat opsteekt over de figuur van Leonardo Da Vinci. Zo zou het eigenlijk wenselijk zijn om je als lezer vooraf over deze homo universalis te informeren. Ook de lectuur van een viertal andere romans is aanbevolen vooralleer je De Da Vinci Code ‘decodeert’:
- De Slinger van Foucault (Umberto Eco)
- De Ontdekking van de Hemel (Harry Mulisch)
- De Naam van de Roos (Umberto Eco)
- De Wereld van Sofie (Jostein Gaarder)
Het is namelijk zo dat De Da Vinci Code de succesrijke compenenten van deze vier romans in zich verenigt: de kabbalistische elementen die tot de verbeelding spreken uit De Slinger van Foucoult; de zoektocht naar de graal uit De Ontdekking van de Hemel –hoewel daar de stenen tafelen gezocht worden- ; het ontrafelen van een religieus gegeven uit De Naam van de Roos en het deelgenoot maken van nieuwe kennis uit De wereld van Sofie – het vrouwelijke hoofdpersonage heet ook hier Sofie en wordt ook hier ingewijd in nieuwe kennis-.
Mooi is ook dat in het boek o.a. verwezen wordt naar Fibonacci’s gulden snede en dat precies in het midden van het boek (p. 212) Sofie door Leigh Teabing zal ingewijd worden in de geheimen van de Priorij van Sion.
Puur vakmanschap! | 1pos
|
Wat een heerlijk boek!
Ik werd meegesleurd in een ongrijpbaar liefdes verhaal, niets is wat het lijkt en ik bleef maar door lezen. Hoopvol wacht ik op een volgend boek! | 1pos
|
Telkens als de nette dame; Elvira Knip, thuis komt staat haar weer een verrassing te wachten en geen leuke! Zij heeft drie kleine aapjes in haar opgeruimde huis, maar hoewel ze erg lief zijn maken ze er elke keer als Elvira weggaat weer een grote bende van. De schattig ogende aapjes vervelen zich snel en zitten vol apenstreken. Op een dag kan Elvira er niet meer tegen, ze is verdrietig en moppert tegen de aapjes, ze wil niet meer in een grote bende thuiskomen! De eerstvolgende keer dat ze de aapjes alleen moet laten komt ze tot haar verbazing thuis in een heel ordelijk huis, maar waar zijn de aapjes gebleven?
Drie kleine aapjes is ontstaan uit een leuke samenwerking tussen de zeer ervaren Quentin Blake – die inmiddels al heel wat kinderboeken op zijn naam heeft staan – en zijn (ex-) leerling; Emma Chichester Clark. Het resultaat mag er dan ook zijn. Drie kleine aapjes is een vrolijk geïllustreerd voorleesboek geworden waarbij drie ondeugende aapjes (de “kinderen” van Elvira Knip) de hoofdrol spelen. Alleen ze luisteren niet zo goed en maken de vrouw die voor ze zorgt (en ze zonder twijfel liefheeft) soms boos of verdrietig. Een plezierig boek om uit voor te lezen en waarin kinderen – en volwassenen – zich zouden kunnen herkennen. | 1pos
|
Tess Gerristen heeft al wredere en spannendere thrillers geschreven dan deze!
Maar ik geef deze 5 sterren omdat het zo goed geschreven is, zich situerend in de 19 de eeuw toen het leven veel harder was dan nu. Een heel leerrijk boek. Het is moeijlijk voor te stellen dat in die tijd de lijken gepikt werden om ontleed te worden door toekomstige artsen. Ze heeft het verhaal zo goed geschreven dat je je helemaal kan inleven in de tijd van toen.
Ik ben elke keer weer verbaasd als ik een boek lees van haar.
Knap werk !!! | 1pos
|
Het boek zit vol met avontuur en is zo pakkend geschreven dat je blijft doorlezen! Je kan je meteen inleven in de wereld van Amina en haar vrienden en dat maakt het boek erg boeiend. Er gebeurt bijna ieder hoofdstuk wel iets onverwacht waardoor je gewoon niet kan stoppen met lezen. Het boek is voor mij dan ook een absolute aanrader! | 1pos
|
Sarah Pinborough verteld een geweldig verhaal waarin ik, vanaf de eerste bladzijde, word meegenomen en waarna ik, bij het sluiten van het boek, het gevoel heb uit een achtbaan te stappen.
Een recensie schrijven zonder spoilers is dan ook erg moeilijk want het boek is zo verrassend dat bijna alles een spoiler is.
Het gaat over 3 vrouwen, Lisa, haar dochter Ava en haar beste vriendin Marilyn.
Deze vrouwen hebben elk een geheim dat zo heftig is dat ze het niet kunnen delen.
Maar het beheerst hun leven zo enorm dat ze toch iets in gang moeten zetten om zichzelf en elkaar te beschermen.
Het boek is prettig geschreven in hoofdstukken per vrouw waardoor je regelmatig een cliffhanger hebt omdat je dan verder gaat met de lijn 1 van de andere vrouwen.
Ik heb het boek moeilijk kunnen wegleggen en heb elke vrije minuut gebruikt om weer verder te kunnen lezen.
Van mij krijgt “belofte maakt schuld” 5 dikke sterren. | 1pos
|
Leuk om te lezen hoe de jeugd van Metin is geweest en het leven in de Bijlmer.
Alhoewel zijn leven niet gemakkelijk is geweest, met een tiran als vader en zijn klasgenoten op school.
Vond sommige stukken wel erg langdradig.. bijvoorbeeld over het voetbal... | 1pos
|
Yvonne Keuls is een echte vertelster en ook in dit boek weet ze haar vriendschap met Hella S. Haasse heel beeldend te verwoorden. Het gaat natuurlijk ook heel veel over haarzelf, maar ook dat is erg onderhoudend en boeiend verteld. | 1pos
|
Lucky Boy vertelt het verhaal van twee sterke vrouwen en hun gezamenlijke liefde voor een kind. Soli, een jonge Mexicaanse vrouw die haar huis en familie achterlaat om een beter leven te zoeken in de Verenigde Staten. En Kavya, een dertiger van Indische afkomst die zo graag een kind zou willen, maar niet zwanger raakt.
Gaandeweg komt Soli erachter dat het leven in de Verenigde Staten niet zo rooskleurig is als haar beloofd was. Tegelijk komt het huwelijk van Kavya steeds meer onder druk te staan door haar verlangen naar een kind. En dan is er het jongetje Ignacio, van wie beide vrouwen zoveel houden.
Lucky Boy neemt je in het eerste hoofdstuk mee en laat je niet meer los. Het is erg goed en mooi geschreven en leest heerlijk weg. De verhalen van Soli en Kavya wisselen elkaar af en hoe verschillend de vrouwen ook zijn, je kunt niet anders dan met ze meeleven. Het is een hartverscheurend verhaal over moederschap, liefde, verlies en verschillende culturen en met de huidige situatie in de Verenigde Staten actueler dan ooit. | 1pos
|
Het is moeilijk dit boek te zien als een thriller...........maar dat is het wel.............een afschuwelijk verhaal wat verteld wordt door Arine alsof ze tegenover je zit. De schrijver Hugo Verkley heeft het verhaal tot een "goed" boek gemaakt.
Zeker doordat het verhaal zich spiltst in 2 delen, zodat je de geweldadige gebeurtenis niet in een keer te lezen krijgt, maakt het boek goed leesbaar. Anders zou je die afschuwelijke moord niet kunnen bevatten.
Zodra je het boek uit hebt, ga je nadenken over hoe en wat er nu eigenlijk gebeurd is, wat er nog steeds gebeurd in Zuid Afrika en hoe zo'n losgescheurde familie zich weer moet herpakken................Het geeft je stof tot nadenken. | 1pos
|
Heerlijk boek, na maanden in een leesdip te hebben gezeten is dit het eerste boek wat ik binnen 1 dag uit had. Fijne schrijfstijl, niet superspannend maar gewoon leuk! | 1pos
|
Ik had net De huid van de draak gekocht, toen ik las dat er nog een boek voor zat met de zelfde hoofdpersoon. Die heb ik dus bij de bieb gehaald. In de naam van Ismael. Ik vond het een erg goed verhaal, maar ik ben het wel met een vorige lezer eens dat het soms wat afleidt, als je steeds van de een naar de ander moet overstappen. Aan de ene kant inspecteur Montorsi 1962 en dan weer naar 2001. Het haalt de spanning er soms wat uit. Maar eigenlijk vond ik het meest vervelende van het boek de taal- en vertaalfouten. Ik heb nog nooit een boek gelezen met zoveel fouten. O.a. als de hoofdpersoon bij een lijk op de autopsietafel het heeft over de bijziende ogen van de dode. Volgens mij moet het zijn de nietsziende ogen van de dode. Ook las ik op blz.340 over een rijke stinkaard. (rijkaard of rijke stinkerd). En als hij het over de minister van Buitenlandse Zaken van Amerika heeft Kissinger praat de vertaler over de staatssecretaris. Een veel gemaakte vertaalfout (secretary of state). En dan nog ergens in het begin van het boek een vreemd woord als overgelijkelijk. Ik zou zeggen onvergelijkbaar of niet te vergelijken met. Ik vraag mij af worden dit soort vertalingen niet nagekeken door een redactie of zo? Ik zag wel dat De huid van de draak een andere vertaler heeft. Ik hoop dat deze beter werk aflevert. Verder vond ik het een erg goed verhaal. | 1pos
|
Niemand anders dan Rendell kan een eenvoudig verhaal vertellen met zulke onderhuidse spanning als in De eerlijke vinder het geval is. In dit boek worden de hoofdrollen gespeeld door de rijke kunsthandelaar Eugene Wren, zijn verloofde Ella, huisarts, de tamelijk vreemde Joel Roseman, de zo mogelijk nog vreemdere Uncle Gib en de jonge crimineel Lance Platt. De vondst van een enveloppe met cash geld die Eugene doet (geld dat Joel is verloren), is de start van een verhaal dat Rendell op haar heel speciale manier neerzet. Het gaat over ziekte, criminaliteit en verslaving
maar er komt ook heel veel liefde in voor. De liefde van Eugene voor Ella en de liefde van Lance voor Gemma.
Eugene is op zijn manier een getourmenteerd man. Nadat hij zijn alcohol- en nicotineverslaving heeft overwonnen en op latere leeftijd Ella heeft ontmoet, neemt hij zich voor om met haar te trouwen en een nieuw begin te maken. Op bijna dezelfde dag als de vondst van het geld koopt hij voor het eerst een doosje zoete snoepjes
En een nieuwe verslaving is geboren. Het hele boek door worstelt Eugene met zijn verslaving, evenals Joel worstelt met de naweeën van zijn bijna-doodervaring en Lance worstelt met het feit dat Gemma hem het huis heeft uitgezet.
De levens van deze zo heel verschillende personages worden haarscherp neergezet. Je zou Eugene wel eens door elkaar willen schudden en Lance, die onder erbarmelijke omstandigheden bij zijn oom Gib woont, een schop onder zijn bips willen geven.
Een mooi tegenwicht zijn de vrouwen: Ella weet niets van Eugenes verslaving maar blijft van hem houden, terwijl Gemma precies weet hoe Lance in elkaar zit en zij hem toch niet los kan laten.
De levens van deze zo verschillende mensen raken elkaar maar een korte periode, maar na alle gebeurtenissen is niemand meer wie hij of zij was. En toch weet Rendell het zo te brengen dat je hier als lezer volkomen vrede mee kunt hebben. | 1pos
|
Het is wat voorspelbaar, het verhaal.
Maar ik heb het boekje met plezier uitgelezen.
In de VN gids heeft dit boek maar 2 sterren,ten onrechte. | 1pos
|
Fergus ontsnapt aan de dood, de aardappelziekte, het armenhuis, de zwarte koorts. Steeds weet hij overeind te blijven in de barre tijden in het Ierland van 1847. Hij leert er nieuwe vrienden kennen, verliest die weer en gaat zo steeds verder in de richting van zijn droom: land voor zichzelf en geld om te overleven. En als dat land in Amerika ligt, dan gaat Fergus daar toch heen. Hij is een overlever ondanks alles. Een schitterend opgetekend verhaal. Je ziet de arme Ieren zo voor je door de treffende teksten van de auteur, rauw, ongecensureerd. | 1pos
|
Het derde boek van J.K. Rowling vond ik ook weer super om te lezen. De fantasiewereld blijft je meeslepen in het verhaal. | 1pos
|
Afgelopen week heb ik het prachtige Pussy Album van Stella Bergsma gelezen. Ik wil het jullie allemaal aanraden. Het is op het eerste gezicht een rauw boek over een jonge vrouw, Eva, die het spoor bijster raakt. Zonder enige concessies aan de lezer, maak je mee hoe Eva steeds meer beschonken en rond-sexend in het leven staat.
Stella vertelt met Pussy Album een cynische geschiedenis echter zonder dat je hoop en sympathie voor de hoofdpersoon en de goede afloop verliest. En na alle sex, braaksel en eenzaamheid, blijkt, sla je het boek dicht met een dikke thumbs up voor alle gepassioneerde mensen in de wereld.
Het interesante is dat ik in het begin best bleef hangen op alle ruwheid in het boek. Maar de combi van 'in your face' klaarheid en het prachtige poëtisch taalgebruik, de verassende gelaagdheid in de vertelling en het liefdevolle einde, maken dat ik al gaande weg het boek heel anders ging ervaren. De excessen werden een begrijpelijke bijzaak in het grote geheel van het liefdevolle (of juist liefdelege) leven van Eva. En dat vind ik zo knap. Daarom: lezen dat boek! | 1pos
|
De gevangene van de hemel is het derde deel uit de serie rondom het Kerkhof der Vergeten Boeken en Zafón heeft er weer een prachtig boek van gemaakt. Fermín de Romero de Torres gaat trouwen en om te trouwen heb je officiële papieren nodig, die heeft hij niet. Hij moet zijn vriend Daniel Sempere de waarheid vertellen over zijn verleden.
Wat Zafón zon goede schrijver maakt is dat je meegezogen wordt in het verhaal. Je wilt alleen maar meer. Ik vind het ook erg knap hoe Zafón de geschiedenis van Spanje weet te verweven met de geschiedenis van zijn personages. Soms lijkt de serie over het Kerkhof der Vergeten Boeken wel een droste-effect. In de verschillende boeken wordt direct verwezen naar de eerdere boeken. Zo vindt Daniel aan het eind van De gevangene van de hemel een kopie van Het spel van de Engel, het vorige boek uit de reeks. Hetzelfde gebeurd met de verschillende personages. Hierdoor krijgt het geheel een gevoel van realiteit, je gelooft wat hij schrijft.
Al met al een aanrader, zowel voor mensen die de eerdere delen hebben gelezen als zij die nog moeten beginnen. | 1pos
|
In beeld is een goed en leuk boek..Leest lekker weg en op het einde is het nog superspannend ook..In beeld is deel 1 van Barbara politievrouw. | 1pos
|
Viktor Mann, broertje van de beroemde Heinrich en misschien nog wel beroemdere Thomas schreef dit boek vlak voor zijn dood. Terugkijkend op zijn leven als benjamin van de gegoede familie Mann. Ook Viktor kon dus schrijven, maar met twee zulke broers is het goed voor te stellen dat hij zich er (heel lang) niet aan waagde.
Het is geen Toverberg of Buddenbrooks of Blauwe Engel geworden. Geen filosofisch traktaat of scherpe satire. Het is een verhaal over een bijzondere familie in een bijzondere tijd. Twee wereldoorlogen, waarbij in de aanloop naar de eerste de broers Heinrich en Thomas van elkaar vervreemd raken. Viktor bagatelliseert dat door steeds maar te benadrukken dat ze geen ruzie hadden, maar elkaar vermeden. Maar dat het doordreunt in de familie is duidelijk.
Viktor, als benjamin, staat eigenlijk overal een beetje buiten. Zelfs buiten de oorlogen, omdat hij tijdens de eerste ziek wordt en teruggehaald wordt van het front, terwijl hij over de wijze waarop hij de tweede WO overleeft niet al te veel vertelt. Hij vertelt wel veel over de wijze waarop hij de boeken van zijn broers leest, wat hij erin herkent en wat hij eruit begrijpt. Het maakt duidelijk hoe anders een 'ingewijde' de verhalen kan lezen. Aan het einde concludeert hij ook dat hij moet ophouden met zoeken welk personage welke levende persoon vertegenwoordigt.
Ik had gehoopt meer over de achtergronden van de boeken van Heinrich en Thomas Mann te weten te komen. Dat was een teleurstelling... sterker nog, achteraf zou het beter zijn geweest, denk ik, een aantal boeken, zoals De onderdaan, De blauwe engel, maar vooral Buddenbrooks en Dr Faustus, vooraf te hebben gelezen. Als het boek echter (ook) de bedoeling heeft om de nieuwsgierigheid naar deze boeken op te wekken, dan is dat uitermate goed geslaagd! | 1pos
|
Wat een zoektocht krijgt Rani weer op haar bord in dit boek. Wanneer Manon het lijk van haar vriendin Flore vindt, begint de nachtmerrie voor haar nog maar. Ze wordt gezien als hoofdverdachte.
Kort daarna worden twee verminkte lichamen in een afgelegen hoeve gevonden. Is er een verband en als dat er is, wat is het dan?
Rani werkt in dit boek met een iets ander team dan ze gewend is. Petra is zwanger en mag alleen administratief werk doen en Fien is aan het revalideren na een schotwonde. Ze moet het dus met enkele nieuwkomers doen.
Dit boek met een erg lelijke cover kwam traag op gang. De vorige boeken uit de reeks hebben een veel mooiere cover en passen ook meer bij elkaar, dit vond ik echt een gedrocht van een cover. Gelukkig maakt het verhaal veel goed. Soms vind ik het geneuzel over de familie van Rani in deze serie wat overdreven, maar in dit boek valt het allemaal goed mee.
Een boek dat je in een paar avonden uit hebt. | 1pos
|
Het boek begon meteen zoals ik me een New Adult had voorgesteld…met een vluggertje in ‘de bezemkast’… Maar daarna kwam er toch wel echt een verhaal in. Al duurde het wel een tijdje voordat ik Riley een aangenaam persoon vond. Ik ben niet zo’n fan van jongemannen die zuipen en hun jongeheer achterna lopen en in elk loslopend meisje willen stoppen namelijk.
Het verhaal begint met de verhuizing van Arabella, haar moeder heeft een kamer voor haar gevonden. Het huis waarin deze kamer zich bevindt is van de moeder van Riley, tenminste dat idee kreeg ik wel, en Riley is dus een jongeman, geen meisje. Arabella vindt het raar dat haar moeder haar hier laat wonen, samen met een jongen. En dan nog wel een jongen met een tongpiercing en tattoos! Riley op zijn beurt ziet in Arabella, die hij Arie noemt, een volgende verovering op zijn lijstje met meisjes voor een nacht.
De hoofdstukken worden omstebeurt uit naam van Riley en uit naam van Arabella verteld. In het begin raakte ik weleens in de war, was de ' ik persoon' nu Arabella of nu toch Riley, 'terugswipen' dan maar en even checken wie het was.
Zowel Arabella als Riley dragen een rugzak met zich mee en gaandeweg het boek kom je daar de inhoud van te weten. Riley zal zeker niet mijn vriend worden, maar ben ik toch wel een stuk aardiger gaan vinden dan in het begin.
Ik moest door het boek wel terugdenken aan hoe ik zelf was als achttienjarige, wat deed ik toen en wat deed ik nog niet. Overigens super steamy of zo vind ik het boek niet en eerlijk gezegd dat hoeft ook niet perse van mij, dit was prima zo. | 1pos
|
In 1996 doen archeologen vlakbij Leiden een spectaculaire ontdekking, een bronzen viziermasker uit de Romeinse tijd. Toch doen er al snel geruchten de ronde dat er nog een opzienbarender ontdekking is gedaan, eentje die de wereldgeschiedenis zou kunnen veranderen.
Deze wetenschap vormt het uitgangspunt van De bekentenissen van Petrus. Bij de opgraving treffen Peter en geschiedenisstudent Judith namelijk niet alleen het masker aan maar ook collega-archeoloog Thomas, die vechtend voor zijn leven op de grond ligt. Iemand is duidelijk op zoek geweest naar iets wat het waard was om zijn collega zo ernstig te verwonden. In de tijd dat Peter hulp zoekt vertrouwt Thomas het gewraakte object aan Judith toe, een geheimzinnig kistje met een Griekse inscriptie. Zou dit kistje iets te maken hebben met het stellige geloof van Thomas dat de apostel Petrus niet in Rome begraven ligt maar veel dichter bij huis? Een ding is duidelijk, vanaf het moment dat Peter en Judith het kistje in handen hebben zijn er verschillende personen opeens bovenmatig geïnteresseerd in het duo.
De bekentenissen van Petrus is een literaire thriller die je in een wervelwind meeneemt langs alle hoogtepunten van de sleutelstad zoals het Leidens ontzet, de bekende universiteit, de Hortus Botanicus en de Pieterskerk. Dit boek lijkt dan ook goed aan te sluiten bij initiatieven als de 4-daagse thriller, waarin moord en doodslag plaatvinden tegen de achtergrond van het wandelfestijn. Steeds meer auteurs lijken hun boeken te situeren in een specifieke regionale setting; Amsterdam lijkt daarom niet langer het alleenrecht te hebben op de titel thriller-hoofdstad van Nederland.
De flaptekst geeft aan dat het boek aangeraden wordt aan liefhebbers van Dan Brown; net als de auteur van The DaVinci Code, gebruikt Windmeijer historische gebeurtenissen en documenten waar het verhaal omheen geweven wordt. In De bekentenissen van Petrus is dit een briefwisseling tussen de apostelen Petrus en Judas. Dit is absoluut geen belemmering voor lezers die minder bekend zijn met de Bijbel; Windmeijer weet een goede balans te vinden tussen het verhaal in Leiden en de christelijke context die nodig is om het belang van Petrus voor de stad te duiden. Vaart is het boek echter niet te ontzeggen; vanaf het moment dat hoofdpersoon Peter de Haan een telefoontje krijgt over de vondst van het masker heb je ook als lezer amper de tijd om op adem te komen. Achtervolgingen en Houdini-achtige ontsnappingen wisselen elkaar, vooral in het begin van het boek, in hoog tempo af.
Windmeijer heeft met De bekentenissen van Petrus inderdaad een thriller afgeleverd die de liefhebbers van Dan Brown zal bekoren. In navolging van zijn Amerikaanse voorbeeld zijn sommige theorieën misschien een tikje vergezocht en is werkelijk niemand in het boek wie hij in eerste instantie zegt te zijn. Toch zal het boek voor mensen die Leiden een beetje kennen een feest der herkenning zijn; vrijwel alle belangrijke plekken uit de stad passeren namelijk de revue. Als voormalig student en inwoner van de stad zal ik in ieder geval nog eens extra achterom kijken als ik de sleutelstad weer aan doe. | 1pos
|
'Ginny Moon heeft gelijk' gaat over een veertienjarig autischtisch meisje dat geadopteerd werd.
Het boek werd geschreven vanuit het standpunt van Ginny.
De auteur, zelf adoptieouder van een autischtisch tiener kan zich heel goed in de gedachtegang van Ginny inleven en kan vanuit zijn ervaring grappige conversatiesen situaties weergeven.
Het verhaal gaat dus over Ginny die het voortdurend over de 'babypop' heeft en dat ze er voor kan zorgen en weet wat ze moet doen.
Het duurt echter een tijdje voor de lezer door heeft wat de babypop echt is en hoe de pop het leven van Ginny en haar entourage beïnvloed heeft en nog steeds doet.
Het is een vlot leesbaar boek dat, eenmaal begonnen, heel erg moeilijk weg kan leggen. Je wil altijd maar weten hoe het nu verder gaat en hoe het hoofdpersonnage nu weer gaat reageren op de situaties die ze meemaakt.
Kortom een echte aanrader, niet alleen voor mensen die in het echte leven met autistische kinderen, te maken hebben, maar voor iedereen! | 1pos
|
Hoorde dat het tweede deel niet zo goed zou zijn. Dus ging met twijfel het boek in. Kan snappen waarom ze het een “minder” goed boek vinden. Toch had ook dit deel mij weer helemaal te pakken. | 1pos
|
In 2015 was de succesvolste Zuid-Afrikaanse thrillerauteur Deon Meyer met Cobra, de vierde Bennie Griessel-thriller, genomineerd voor de International Dagger Award van dat jaar. Het lukte hem niet om deze prestigieuze prijs in de wacht te slepen. Een jaar eerder werd dit boek in Zuid-Afrika nog beloond met de ATKV-prijs voor de beste thriller. Dat hij zoveel succes heeft, heeft ook een keerzijde, want hij kan nergens meer verschijnen zonder herkend te worden. Dit is een reden voor hem om wat minder in zijn eigen land te zijn.
In een gastenverblijf van een wijnboerderij in Franschhoek worden drie lichamen aangetroffen en lijkt er iemand te zijn ontvoerd. Bennie Griessel verricht het eerste onderzoek. De slachtoffers zijn alle door het hoofd geschoten, het lijkt dus op een professionele afrekening. Op de gevonden hulzen staat de afbeelding van een spugende cobra, wat het team van Griessel voor een raadsel stelt. Dit blijkt echter wel hun enige aanwijzing te zijn, dus het lijkt een gecompliceerde zaak te worden. Tot, op last van hogerhand, de nationale veiligheidsdienst het onderzoek overneemt. Daarnaast heeft Griessel ook nog te maken met zijn eigen problemen.
Het begin van Cobra liegt er niet om. Door de vondst van drie lichamen is het al direct interessant, heeft het spanning en bevindt de lezer zich volop in het verhaal, dat eigenlijk nog moet beginnen. En dan is dat in feite nog maar de eerste verhaallijn, want, zoals zo vaak, er is ook nog een tweede. Daarin draait het vooral om Tyrone Kleinbooi, een kleine straatcrimineel, eigenlijk zakkenroller. Op een dag rolt hij de portemonnee van een vrouw, maar dat loopt voor hem niet goed af. Vanaf dat moment komt hij in een rollercoaster van gebeurtenissen terecht waar een doorgewinterde misdadiger angstig van kan worden. En, heel subtiel, beide verhaallijnen komen op een gegeven moment samen tot één geheel. Voor de lezer brengt dat spanning mee, maar diezelfde lezer krijgt ook sympathie voor Tyrone, want in wezen is hij niet eens zo heel erg slecht.
Net als in de voorgaande boeken uit de serie komen de persoonlijke problemen en valkuilen van Griessel ook ruim voldoende aan bod. Meyer doet dit echter wel gedoseerd, want je krijgt nergens het gevoel dat je al die sores nu wel een keer kent en gezien hebt. Waarschijnlijk komt dat ook omdat er in ieder boek weer een nieuwe dimensie aan toe wordt gevoegd. Een handige zet van de auteur, mede omdat je daardoor steeds meer over Griessel te weten komt, het boek krijgt daardoor toch ook weer wat meer diepgang.
Hoewel Cobra vooral een thriller is, geeft het toch ook een vrij goed beeld van en over Zuid-Afrika. Meyer heeft er min of meer zijn handelsmerk van gemaakt om in zijn boeken de maatschappelijke problemen van zijn land aan de kaak te stellen. Daarbij is hij ook wel eens kritisch. Niet erg, want daarmee stijgt zijn werk op de realiteitsmeter. De Afrikaanse woorden die in het verhaal voorkomen, maken het eigenlijk nog realistischer. De lezer waant zich, en dat komt ook door de beeldende schrijfwijze van de auteur, in Zuid-Afrika. Dit mag dan de vierde thriller uit de Griessel-serie zijn, maar daar is niets van te merken. Het boek kan uitstekend afzonderlijk van de eerdere gelezen worden. Daar waar nodig, geeft de auteur een goede en duidelijke uitleg over wat sommige personages in de eerdere boeken hebben meegemaakt. Maar eigenlijk is dat heel sporadisch, vooral omdat dat helemaal niet nodig is.
Op basis van dit boek wekt Meyer geen enkel moment de indruk dat het tijdperk Bennie Griessel voorbij is. De auteur lijkt nog meer dan voldoende inspiratie te hebben om de serie flink uit te breiden. Cobra is daarvoor het onomstotelijke bewijs. | 1pos
|
Dit verhaal is waargebeurd, het beschrijft de verhoudingen tussen ouders en kinderen.
In hoeverre kun je ze zelfstandigheid geven, vertrouwen.
Tijdens een feestje gebeuren er nare dingen, de vader gaat er als een detective achteraan. Wie kan je vertrouwen, het tegenwoordigen app gebeuren waardoor ze elkaar waarschuwen.
Beschuldigen is makkelijk, maar wie is de werkelijke dader. Allochtonen worden erop aangekeken, maar zijn zij ook de werkelijke daders?
Het verhaal is vlot geschreven, de jeugd van tegenwoordig.
De nabeschouwing vond ik zeker zo interessant hoe ging men vroeger met elkaar om, wat is er veranderd?
De hyperwereld internet iPhone etc hoe gaan wij als ouders hiermee om?
Waar zijn de echte gesprekken gebleven de arm om je heen, de bekende schouder.
Spreek met ze, bespreek, interesseer, corrigeer, stel grenzen, maar vooral blijf rechtvaardig.
Wij hechten soms teveel aan dingen en aan ikke, sluiten onze ogen voor alles buiten onze comfort zone.
Goede opvoeding geeft zelfverzekerdheid.
Inzicht helpt je te begrijpen. | 1pos
|
Toen ze uit Rotterdam vertrokken ... de vele miljoenen euro’s die aan 'het havenschandaal' hechten. Frank de Kruif duikt er in. Volgt het proces van het prille begin in 1998 tot aan de uitspraak in hoger beroep juni 2015. Heel kort door de bocht gaat het om een garantie die Willem Scholten als directeur van het Havenbedrijf verstrekt aan de RDM van Joep van den Nieuwenhuijzen. Het kost beide mannen hun reputatie, want boven hun hoofd, bewezen of niet, hangt omkoping. Het verhaal van rijk, rijker en rijkst. Van een gebrek aan controle die het twee mannen mogelijk maakt om beslissingen te nemen die grote invloed hebben op de massa. Rechters weten er nauwelijks raad mee. Rotterdam en het Havenbedrijf lijden stevige schade, maar die steekt nog bleek af bij het bedrag dat banken erbij inschieten. Een oogje dicht bij transacties die niet door beugel kunnen als gevolg van immense hebzucht. Liet Scholten zijn mooie carrière en geluk bezoedelen door diezelfde drijfveer? Werd hij door een getructe Van den Nieuwenhuijzen ingepakt? Blokkeerde zijn gezond verstand bij het verstrekken van onverantwoorde garanties? Zadelde hij in die zin zijn geliefde Havenbedrijf op met een miljoenenstrop?
Het vereist nogal wat doorzettingsvermogen van de lezer om zich door de juridische brei te worstelen. Daar kan de meeslepende wijze van bewoording niet veel aan veranderen. Je moet degelijk ingevoerd en geïnteresseerd zijn in de materie om die worsteling vol te houden. Toch loont dat die moeite. Het boek geeft namelijk inzicht in de nonchalance van overheidsinstellingen. In het speels gemak waarmee gemeenschapsgeld wordt verkwanseld. Maakt duidelijk dat de enige waarheid ook bij de rechterlijke macht niet is te vinden. Het is hoe je er tegenaan kijkt en de rechter is ook maar een mens. De milde straffen die de hoofdrolspelers krijgen opgelegd na elf jaar juridische haarkloverij versterken de mening dat recht aan kapitaal een niet te kloppen tegenstander heeft. De uitdagende, tartende opmerkingen van Van den Nieuwenhuizen geven daaraan voedsel. De Kruif gebruikt het als opleuking van saaie stof, maar laat zich niet verleiden om dat uit de kantlijn te trekken. Door snel schakelen van toekomst naar verleden via heden wint het verhaal aan vaart. Af en toe bekruipt je de gedachte dat de beide hoofdrolspelers wat teveel ‘zendtijd’ toebedeeld krijgen. Daar kun je op zich vrede mee hebben als het dient om mistoestanden duiding te geven. Blijft boven drijven de verbazing over zoveel nonchalance bij beleidsbepalers. Over de gemakzucht waarvan men zich bedient. Haarscherp uitgetekend met de verbazing die daarbij bekruipt.
Lezenswaardig, maar waarschijnlijk niet voor een groot publiek. Wat vandaag het scherm van de tv doet schroeien is een dag of wat later alleen nog goed genoeg voor de krant ... om er een bosje paling in op te slaan. | 1pos
|
Een prachtig debuut. Ik heb ruim 600 pagina's genoten van het verhaal. Ze schrijft heel gedetailleerd en ik kan me voorstellen dat het voor sommige lezers wel iets minder had gemogen.
Voor een debuterende schrijfster had het schrijven van een dik boek haar valkuil kunnen worden maar daar is ze niet in gevallen. Ze wist mij van het begin tot het eind te boeien. Als liefhebber van historische romans kan ik de Naaister van Pernambuco zeker aanbevelen! | 1pos
|
Fantasyverhaal over een jong meisje dat door de Draak uit haar dorp wordt weggehaald om opgeleid te worden tot heks. Als blijkt dat ze een bijzonder talent heeft gaat ze ervoor om haar wereld te verlossen van Het Woud. Het Woud is het kwaad dat dorpelingen al eeuwen in zijn greep houdt.
Het is een boek dat gemengde gevoelens oproept: je blijft het lezen, want het is zo geschreven dat je wilt weten hoe het afloopt. Maar aan de andere kant heeft het zoveel fantasy dat je vaak denkt: yeah right.......
Leuk vond ik wel dat de schrijfster er Poolse elementen in heeft gestopt. Omdat het een fantasyverhaal is kun je het vaak niet plaatsen in tijd of ruimte, maar door deze Poolse elementen ging er in mijn hoofd wel een beeld leven van een mooi Pools bos doorkruist door een brede rivier waaraan kleine dorpjes liggen........ | 1pos
|
Dit is een heel goed boek met verrassende plotwendingen, interessante weetjes over kunt, architectuur en religie (of die weetjes echt waar zijn laat ik in het midden) en is erg visueel voorstelbaar. Deze zaken maken De Da Vinci code een superieur boek dat spannend is van begin tot einde! Een aanrader | 1pos
|
De cover komt rustgevend over, de titel maakt nieuwsgierig.
Het boek is opgedeeld in 7 hoofdstukken die elk hun eigen passende titel hebben waardoor je meteen weet waar de betreffende hoofdstukken over gaan: De geschiedenis van Tibet, Boeddhisme in de wereld en in Tibet, De Kailash, terma's en tertönen, De 14 dalai lama's, In het Tibetaanse klooster, Tibet, Tibetanen en de Tibetaanse cultuur en Economie. Verwacht niet dat je droge, saaie kost gaat lezen, want dat is het allerminst. Op een vlotte, begrijpende manier kom je meer te weten over Tibet en de bewoners. Je komt erachter dat Tibet geen land is, maar wat het wel is kan je in het boek lezen. Het is verrassend om te lezen dat er vele verschillende modellen van het boeddhisme zijn, dat het niet één soort geloof is. Je komt erachter waarom veel Tibetanen een zoon in het klooster stopten, wie er verder in het klooster kwamen en komen en wat men er deed en heden ten dage doet. Dan blijkt dat het leven in het klooster ook niet alles is.
Je komt er achter wie de dalai lama's waren en wie het nu is, hoe men dalai lama wordt, waar je aan moet voldoen, waar het mee te maken heeft. Het is jammer dat de auteur ervoor heeft gekozen om eerst met de huidige dalai lama te beginnen en daarna zijn voorgangers te beschrijven in plaats van van de eerste tot en met de huidige dalai lama te beschrijven.
Ondanks dat er al vele boeken over Tibet zijn geschreven, is dit een mooie, compacte boek waar in het kort de geschiedenis van Tibet is beschreven.
Kortom; mocht je nog nooit over Tibet hebben gelezen, dan is dit een mooi boekje om mee te beginnen, om daarna te besluiten om meer over Tibet te gaan lezen, zodat je nog meer te weten komt over Tibet en haar inwoners.
Lees verder op https://surfingann.blogspot.nl/2017/12/geheimen-van-tibet-robert-jan-blom.html. | 1pos
|
Ik mocht 'de engelse spion' van Daniel Silva lezen om te resenceren. We krijgen hier te maken met een rasechte spionagethriller. De schrijver begint al vanaf hoofdstuk 1 een behoorlijke spanning op te bouwen. Je krijgt vervolgens bijna 500 blz leeslectuur te verwerken die je op het puntje van je stoel houden. Van de meest uiteenlopende intriges, bomaanslagen en moorden danst hij naar een volgende complot alsof het een lieve lust is. Als lezer moet je wel heel erg goed je aandacht erbij houden want Silva zet toch nogal wat personages neer in zijn verhaal, die, zo blijkt in het begin, niks met elkaar te maken hebben, maar uiteindelijk toch allemaal verband houden met elkaar. Lange hoofdstukken diepen gebeurtenissen uit heden en verleden verder uit en starten steeds vanuit een andere invalshoek. Hoe spannender het boek, hoe korter de hoofdstukken worden, wat dat gegeven op zich het verhaal nog een extraatje geeft. Aangenaam is dat de auteur heel veel dingen geleend heeft uit het leven van bestaande personen en / of situaties, wijl hij -in zijn nawoord- benadrukt dat het toch allemaal fictief is geweest. Ook de veelvuldige plaatsen waar de personages vanalles beleven, zijn aangenaam om te volgen, zeker als er herkenbare toeristische trekpleisters worden omschreven.
De schrijver hanteert een aangename schrijfstijl, waarbij hij je soms zelfs doet glimlachen, ook al beschrijft hij dan scènes die niet lachwekkend kunnen genoemd worden. Als hij het bijvoorbeeld heeft over het protocol van een koningshuis, typeert hij dit als 'het koninklijk aquarium'. Op een ander moment in zijn boek beschreef hij een vrouw als 'een vrouw die ooit mooi geweest is'. Meesterlijke omschrijving om een natuurlijk verouderingsproces te omzeilen.
Dit boek was mijn eerste kennismaking met Daniell Silva en een nieuw verhaal uit zijn Gabriel Allon - reeks.
Leesplezier : 5
Schrijfstijl: 5
Plot : 5
Spanning :4
Originaliteit: 4
Psychologie: 4
Krijgt van mij 4,5 sterren. Zekerheid troef dat ik méér met hem te maken wil hebben. | 1pos
|
Heerlijk boek over een 19-jarig meisje dat het zo enorm gehad heeft met mannen dat ze de prostitutie ingaat om een walging (tegengif) op te doen waardoor ze mannen nooit meer aantrekkelijk zal kunnen vinden. Een nogal bizar uitgangspunt vond ik het, maar misschien wel juist daardoor was het enorm boeiend om te lezen. Judith Visser beschrijft de bordelen die in het boek voorkomen zo realistisch dat het voelt alsof ik er zelf gelopen heb en ik kon dit boek niet wegleggen voordat ik hem uit had. Het einde vond ik verrassend!!! Er zit veel humor in, maar ook veel ranzige toestanden met klanten (daar moet je wel tegen kunnen).
Een aanrader! | 1pos
|
Ik vond de voorgaande delen niet zo erg geweldig omdat het allemaal heel kinderlijk beschreven was. (denk aan het gedrag van Bella). Ik was dus enorm aan het twijfelen of ik wel aan dit boek zou beginnen, maar ik wilde toch weten hoe het verhaal zou aflopen. Ik ben er dus aan begonnen, en ik ben blij dat ik dat gedaan heb. Dit boek is echt enorm anders dan de voogaande boeken, veel volwassener en ook veel spannender. Waar de spanning in de voorgaande delen ontbrak, zo enorm spannend en intrigerend was dit boek. | 1pos
|
Recensie : De overlevenden (Darkest minds 1) - Alexandra Bracken
Dit is het eerste deel in een serie van drie. Het is dystopische, YA serie.
Op de achterkant staat :
Als Ruby op haar tiende verjaardag wakker wordt, is iets in haar anders dan de dag ervoor. De verandering zorgt ervoor dat Ruby naar Thurmond, een zwaarbewaakt heropvoedingskamp wordt gestuurd. Ze heeft weliswaar de mysterieuze ziekte overleefd die als een epidemie onder de jongeren van Amerika rondwaarde, maar ze heeft er iets angstaanjagends voor in de plaats gekregen: bovennatuurlijke krachten die oncontroleerbaar zijn. Als Ruby zestien is, behoort ze tot de gevaarlijkste tieners in het land.
Dat klinkt erg interessant, precies als een boek voor mij en ik begin er dan ook vol enthousiasme aan.
In de VS, waar de net 10 jarige Ruby woont, heerst een soort ziekte. Kinderen en tieners gaan er ineens aan dood of ze krijgen bepaalde gaven. Ruby behoort tot die laatste categorie. Ze moet hier mee leren omgaan en beslissingen leren nemen. Ze komt in een soort heropvoedingskamp terecht, dat niet echt uitnodigend is. Echt dystopisch, daar wil je niet wonen. Ze wil niet dat andere erachter komen dat zij ook bepaalde krachten heeft. Als dat wel gebeurd, staat haar leven op zijn kop. Op haar 16e is een van de gevaarlijkste tieners van het land.
Je leert Ruby in de loop van het verhaal kennen als een meisje dat veel lef heeft maar ook moet leren omgaan met haar gaven. Ze zit continue in een soort tweestrijd. Ze moet ook keuzes maken die met har vrienden te maken hebben.. dat is niet makkelijk.
Liam , Chubs en Grey zijn de andere belangrijke hoofdrolspelers. Liam en Chubs vind ik geweldige karakters hebben , passen ook echt bij het verhaal. Grey is niet mijn favoriet maar zijn rol is wel van belang voor het verloop van het verhaal.
Het boek begint meteen al spannend, je wil gewoon weten waarom juist Ruby anders is dan de anderen. Er zitten een paar flashforwards in waardoor het grootste deel van het verhaal zich afpeelt als ze 16 is. Het leest vlot, er zit veel spanning en actie in. Je wordt in het verhaal meegezogen tot het eind. Dat is een eind dat je niet ziet aankomen… Deel twee ligt al klaar om gelezen te worden.
4.5 sterren | 1pos
|
De Amerikaanse auteur Benjamin Percy heeft inmiddels drie romans en twee korte verhalen op zijn naam staan. Daarnaast is hij ook de schrijver van een aantal stripverhalen, waaronder Green arrow. De televisieserie Arrow is aan deze strip ontleend. Percy's eerste boek dat in het Nederlands vertaal is, is de thriller Rode maan.
In het vliegtuig waarmee Patrick Gamble, een rustige en wat schuchtere tienerjongen, op weg naar zijn moeder is, wordt een aanslag gepleegd. Patrick is de enige die deze terroristische daad overleeft en wordt daardoor tegen wil en dank een held. Het blijkt dat ook in twee andere vliegtuigen een soortgelijke aanslag is gepleegd. Daarbij komt iedereen om het leven. In een ander deel van de Verenigde Staten wordt in een weerwolfgemeenschap een aantal gezinnen overvallen. De ouders van Claire Forrester worden neergeschoten en Claire slaat op de vlucht. Waarna er niet alleen op haar, maar op alle weerwolven jacht wordt gemaakt. In Oregon is Chase Williams nog maar acht maanden gouverneur als hij presidentskandidaat is. Wanneer hij president wordt, wil hij een eind maken aan de weerwolfterreur.
Het begin van Rode maan komt wat onwerkelijk over. Want vanuit het niets transformeert een man zichzelf opeens in een weerwolf en gaat als een bezetene tekeer. Er is geen enkele verwijzing naar de reden waarom hij transformeert, of hij een eenling is en wat de beweegredenen zijn van de aanslag. Dat laatste is op zich niet zo'n probleem te zijn, maar al met al zorgt het aanvankelijk wel voor wat onduidelijkheid.
Naarmate het verhaal vordert, eigenlijk zijn het drie verhalen die langzaam in elkaar vloeien, ga je het boek steeds meer begrijpen en realiseer je je dat de weerwolven synoniem staan voor de terroristen die over de hele wereld aanslagen plegen, maar ook voor groeperingen die in het verleden de mensheid hun wil probeerden opleggen. Bij voorkeur door middel van intimidatie, geweld en oorlog. De weerwolven zorgen er in dit verhaal voor dat mensen die nog niet tot hen behoren worden besmet. Een beet van een weerwolf kan daardoor beschouwd worden als het nieuwe aids. Percy heeft daarmee een scala aan wereldproblematiek in zijn boek verwerkt. Een goede aftekening van de werkelijkheid binnen onze maatschappij.
De belangrijkste personages in het verhaal, Patrick, Claire en Chase, zijn voldoende uitgewerkt waardoor je je, ondanks dat die uitwerking niet bijzonder diep gaat, wel met ieder van hen verbonden gaat voelen. Het personage van Patrick zie je zelfs in de loop van het verhaal groeien want hij verandert van een nogal introverte jongen in een zelfbewuste en daadkrachtige man.
Het is jammer dat de ontknoping van het boek enigszins tegenvalt. Het heeft er alle schijn van dat Percy vond dat zijn verhaal inmiddels lang genoeg was en er daarom te gehaast een eind aan heeft gemaakt. Met een aantal bladzijden meer was het hem waarschijnlijk wel gelukt om de tijdens het lezen opgekomen vragen te beantwoorden. Nu blijft je na het dichtslaan van het boek met een wat onbevredigd gevoel zitten en heb je de indruk dat het verhaal niet af is.
Ondanks deze puntjes van kritiek is Rode maan een boek dat van begin tot eind boeiend en bij vlagen spannend is. Het is weliswaar een dik boek, de maatschappelijke problematiek schemert erin door, maar dat houdt niet in dat het ingewikkeld is. Integendeel zelfs. Het boek, dat een mix is van een beetje fantasy, wat horror, veel roman en ook veel thriller, leest namelijk bijzonder prettig. Waarbij het ook nog eens tot nadenken stemt. Want wat gebeurt er met onze wereld als het scenario dat in dit boek beschreven wordt niet tot een einde komt? | 1pos
|
In 1973 wordt Heimaey, een van de Westmanneilanden voor de kust van IJsland, getroffen door een vulkaanuitbarsting. De bewoners worden geevacueerd en veel huizen verdwijnen onder het vulkaanas. Dertig jaar later beginnen archeologen opgravingen in dit Pompeii van het Noorden. In de kelder van een huis worden de gemummificeerde lichamen van drie mensen aangetroffen, die blijken te zijn vermoord en een kartonnen doos met daarin een menselijk hoofd. Het huis behoorde toe aan de ouders van Markús Magnússon. Omdat Markús geprobeerd heeft de opgraving van het huis tegen te houden, valt de verdenking al snel op hem. Als Markús' jeugdvriendin Alda wordt vermoord, pakken donkere wolken zich boven zijn hoofd samen. Hij roept de hulp in van advocate Thorá Gudmundsdóttir. Zij ondervindt tijdens haar onderzoek maar weinig medewerking van de bevolking van het eiland.
Smeulend vuur is een knap geconstrueerd verhaal, daar valt niets op af te dingen. De verschillende verhaallijnen en de vele plotwendingen maken het boek zeer de moeite van het lezen waard. Het verhaal is intrigerend en huiveringwekkend. Er komen veel personages in voor maar door de stijl van schrijven van Yrsa Sigurdardóttir leidt dat nauwelijks tot verwarring. De uitwerking van de personages is echter vlak en ontwikkelen zich gedurende het verhaal nagenoeg niet. Het beeld dat ik aan het begin van het boek bij de meeste personages had, had ik ook aan het einde van het boek.
Het verhaal begint spannend maar na dit veelbelovende begin zakt het verhaal een beetje in. Sommige passages worden breed uitgesponnen en dan verliest het verhaal aan snelheid en kracht. De ontknoping daarentegen zit weer heel goed in elkaar en is verrassend en schokkend.
Yrsa Sigurdardóttir heeft met Smeulend vuur een overtuigende misdaadroman geschreven. De fraaie en beeldende schrijfstijl, de knappe en intrigerende constructie en ontwikkeling van het verhaal en de verrassende ontknoping bewijzen dat zij terecht behoort tot de betere misdaadauteurs. Het boek kent een paar minpunten maar stijgt over het algemeen genomen boven de middelmaat uit. | 1pos
|
Het is officieel; Ik ben FAN van deze serie. FAN ook werkelijk met hoofdletters! Ik heb nog nooit zo'n ontzettend goede reeks thrillers gelezen, waarbij ieder boek mij op een andere manier weer grijpt. In dit verhaal krijg je meer een inkijkje in het leven van Helen Grace. Wanneer het slachtoffer een bekende van haar is, lees je over haar onrust om zelf niet in beeld te komen.
Bij dit boek heeft Arlidge het eveneens gepresteerd om mij met momenten totaal op het verkeerde been te zetten. Als lezer krijg je vermoedens naar de dader en de reden waarom, maar uiteindelijk zit je er volledig naast!
Naar bed, naar bed is voor mij een absolute topper! Wel raad ik iedereen aan om de serie ook in volgorde te lezen, omdat je de personages op die manier steeds beter leert kennen. Ook komen er af en toe verwijzingen naar de vorige boeken en dan is het wel zo leuk als je die verwijzingen ook snapt. | 1pos
|
Ik ben vanmorgen aan dit boek begonnen, met de bedoeling om even een paar hoofdstukken te lezen.
Uiteindelijk heb ik het boek niet weg kunnen leggen en in één adem uitgelezen. Ik vond het een heerlijk boek, al was het hier en daar soms wat voorspelbaar....even goed is het wat mij betreft een aanrader! | 1pos
|
Dit is een prachtig boek. De auteur gebruikt de taal om bijna schilderend het verhaal neer te zetten. Het is niet voor kinderen, omdat de engelse taal gebruikt wordt in het verhaal, zij het op een bijzondere manier. Een leuk kado en als je het bij de juiste boekhandel via het internet besteld kan het ook zonder verzendkosten.
Het boek is geïllustreerd en de schrijver is ook kunstschilder (http://www.jossart.nl).
Een aanrader. | 1pos
|
Subsets and Splits
No saved queries yet
Save your SQL queries to embed, download, and access them later. Queries will appear here once saved.