text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
Het verhaal gaat over Ellen, Norbert, Liesbeth en David die per hoofdstuk hun verhaal vertellen. Alle 4 hebben ze iets te maken met het verleden van Ellen. Als je denkt dat je weet wat er is gebeurt is er wel weet iets anders dat je op het verkeerde been zet.
Het eind plot had van mij wel iets langer gemogen en ook het personage van Rogier had iets uitgebreid gemogen.
Ik vindt de schrijfstijl van dit E-book heel prettig lezen. Korte hoofdstukken die goed spannend opgebouwd worden. Na een langzame start ( ereader deed het even niet) E-book in een keer uitgelezen.
Het is de eerste keer dat ik iets van Yvonne Fransen heb gelezen maar ga dat zeker vaker doen.
Geef het E-book 4 sterren. | 1pos
|
De Canades gepensioneerde oud-leerkracht Janet Wees schrijft al sinds haar negende. Als onderdeel van de Holocaust Remembrance reeks schreef zij De jongen in de Schaduw.
Een verhaal gebaseerd op het waargebeurde verhaal van Walter Bartfeld. De Joodse Walter groeit op ten tijde van de Tweede Wereldoorlog. Om zijn leven te redden zit hij ondergedoken. Een groot deel van die periode brengt hij door in het 'Verscholen Dorp'. Hutjes in de bosrijke omgeving van Vierhouten, die deels ondergronds zijn gebouwd. Hier brengt hij zijn tijd door met vele anderen, en dat is zeker niet zonder risico.
Wees schetst het verhaal vanuit verschillende oogpunten. Het verhaal wordt verteld vanuit de ogen van Walter. Het gaat over zijn ervaringen, die gecombineerd worden met brieven aan zijn oma. Brieven die soms waar zijn, maar heel vaak een rooskleuriger beeld schetsen. Prachtig hoe een kind er op uit kan zijn om zijn oma in bescherming te nemen.
Het boek is overduidelijk een kinderboek, dat soms wat meer spanning zou mogen bevatten, maar overall een goed beeld geeft van Walter zijn leven tijdens de oorlog. Bovendien komen ook thema's zoals vertrouwen en vriendschap duidelijk naar voren. Het is mooi om terug te lezen hoeveel niet-Joodse mensen, hun eigen leven op het spel hebben gezet om zo anderen te hulp te schieten.
De foto's in het boek lijken er wat klakkeloos aan toegevoegd. Tegelijkertijd geven ze een extra realistische gevoel aan het verhaal. Want waar ik als kind zelf al een bezocht bracht aan het verscholen dorp, is het voor veel mensen een onbekend verhaal.
Een prachtig kinderboek dat het verscholen verhaal verteld van overleven tijdens de oorlog. Her en der zou het wellicht wat meer diepgang of avontuur mogen hebben. Aan de andere kant is de vraag of dit de betrouwbaarheid van het verhaal aan zou tasten. Mogelijk heeft Wees er bewust voor gekozen het zo neer te zetten.
Het boek is zeker een meerwaarde voor de Nederlandse jeugd, helemaal wanneer je het combineert met een bezoek aan het Verscholen Dorp! | 1pos
|
Ellen is als meisje van 14 verkracht door een onbekende man. Het eerste hoofdstuk vertelt over deze verkrachting, in de rest van het boek is Ellen een volwassen vrouw, ze woont samen met haar honden op een oude boerderij in een bos. Ellen en haar man Rogier zijn uit elkaar en sindsdien is hun relatie verbeterd! Ze zijn niet officieel gescheiden. Op een dag wordt een van haar honden in het bos doodgeschoten door een voor Ellen onbekende jongeman. Ook ontvangt ze sinds kort vreemde dreigmails, die ze in eerste instantie negeert maar nadat de jongeman uit het bos vermist lijkt te zijn begint ze zich af te vragen of het één iets met het ander te maken heeft.
De onbekende jongen in het bos is het begin van een complex verhaal waar iedereen wel iets te verbergen lijkt te hebben en waar Ellen, zonder zich daar bewust van te zijn, misschien wel een grote rol in heeft.
Ieder hoofdstuk wordt verteld door een ander persoon:
Ellen
Norbert – dit is de man die Ellen 22 jaar geleden verkracht heeft
David – dit is een vriend van Rogier (de (ex)man van Ellen)
Liesbeth – dit is de vriendin van Ellen
Voor de lezer is al vanaf het begin duidelijk wie alle personen zijn en wat hun relatie met Ellen is, althans dat denk je! Hoe verder je komt in het boek hoe meer vragen je bij iedereen krijgt. Doordat je alles vanuit verschillende personen leest weet je soms meer dan Ellen en kan je daar je eigen conclusies uit trekken. Vrij snel weet je wel wie/wat/waar en hoe maar alleen nog niet: waarom? Het uiteindelijke plot voel je wel aankomen maar dit is zeker niet erg, je wilt gewoon blijven lezen!
Het boek is prettig geschreven, soms misschien iets aan de zakelijke kant waardoor je niet echt met een personage meeleeft maar ik vond dat geen bezwaar. Voor mij was dit de eerste kennismaking met Yvonne Franssen en ik ga zeker nog andere boeken van haar lezen! | 1pos
|
Dat is toch mijn favoriete type thriller: politieman van vlees en bloed, geen type onverwoestbare superheld, puzzelt naar de oplossing van een misdaad, en de lezer puzzelt mee. Denk aan Wallander, aan Morse, aan Rebus.
Het debuut Schone kunsten van Corine Hartman heeft ook zon menselijke speurder in de vorm van inspecteur Nelleke de Winter. Midden veertig, gescheiden en nu samenwonend met vriend en zijn drie puberdochters. Dat levert herkenbare situaties op als een eeuwig lege chocopastapot en het per definitie niet uit bed kunnen komen s ochtends omdat je als avondmens steevast laat gaat slapen.
Bovendien is de Winter, en dat zegt vast ook wat over de schrijfster, een verwoed lezer. Tijdens de case in Schone kunsten probeert ze tijd te maken voor De tweeling van Tessa de Loo, en als ze langs de boekwinkel loopt wordt vermeld welke thrillerschrijvers ze graag leest (Elisabeth George, Sue Grafton, Henning Mankell). Het voegt misschien niet veel toe aan het verhaal, maar ik vind het leuk om te lezen.
Maar dit soort boeken staat of valt met de gepleegde misdaad en het gepuzzel naar de oplossing. Het zijn wel heel veel verhaallijnen die de schrijfster uitzet. Een moord in een galerie in Lichtenvoorde, een zaak in Utrecht, en later nog een in Doetinchem, een vrijgelaten pedofiel met wraakneigingen, het verleden van de speurder met scheiding, verdwenen kind en adoptie ouders, een nukkige chef, teamleden van wie de een twijfelt of hij niet liever naar de rock academie gaat en de ander eerst een kunstwerk jat en even later ook nog gaat scheiden. Wonder boven wonder weet Corine Hartman de belangrijkste verhaallijnen op overtuigende wijze aan elkaar te knopen. Het feit dat het de eersteling is zal er de oorzaak van zijn dat er wat, weinig ter zaken doende, eindjes open blijven. Niet erg, de eerste Wallander was ook niet perfect. | 1pos
|
Na een kernoorlog is Ann Burden de enige overlevende. Na een jaar blijkt er toch nog iemand anders de oorlog te hebben overleeft, John Loomis.
In eerste instantie is Ann bang, maar ook opgewonden omdat ze nu niet meer alleen is. Door een stommiteit krijgt John stralingsvergiftiging en wordt ziek. Tijdens zijn koortsige nachtmerries heeft hij het steeds over Edward. Vanaf dat moment kan het verhaal alle kanten op: John wordt beter en ze worden samen gelukkig, John sterft en Ann is weer alleen, John vermoord Ann tijdens één van zijn nachtmerries, en Edward? is het mogelijk dat hij ook nog leeft?
De naam van de hoofdpersoon is goed gekozen in dit verhaal: Ann Burden.
Het is zeker A(nn) Burden, een hele last om als enige te overleven. Hoe het verhaal uiteindelijk afloopt mag de lezer zelf ontdekken. | 1pos
|
De vele lovende kritiek had mij ertoe verleid dit boek te kopen. Nieuwsgierig begon ik erin te lezen en ik heb er geen moment spijt van gehad. Deze thriller is ongelooflijk knap geschreven ! Hij houdt je van het begin tot het einde in de ban. Het verhaal is op zo'n realistische manier geschreven, dat ik me een tijd in een ander leven waande. Toch spijtig dat er een einde aan kwam, ondanks de ruim 600 bladzijden ! | 1pos
|
Henry James is een zeer geroemd auteur, en "The portrait of a lady" is voor velen James meesterwerk, al vinden anderen, waaronder hijzelf, "The ambassadors" nog beter. Toch las ik tot nu toe alleen kort werk van James, want ik durfde zijn romans niet aan. Die leken mij te complex van taal, te moeilijk, te taai en saai ook. Maar onlangs las ik alsnog “The portrait of a lady”, en werd ik tot mijn verrassing totaal weggeblazen, overrompeld en overweldigd. Het bleek een meesterwerk van de zeldzame buitencategorie, dat mij door de oogverblindende schoonheid van zijn stijl en vorm helemaal hilair maakte. Het bleek een van de geniaalste boeken die ik de afgelopen jaren las, even verbijsterend goed als bijvoorbeeld “Anna Karenina” van Tolstoj, met Nabokoviaans prachtige en euforiserende zinnen op elke pagina. Ik word snel enthousiast van mooie boeken, maar “The portrait of a lady” vind ik echt hoogst exceptioneel: Henry James is door dit boek meteen een van mijn persoonlijke favorieten geworden, van wie ik nog veel meer wil lezen. En “The portrait of a lady” hoop ik nog meerdere keren te kunnen herlezen. Subliem, mensen, totaal subliem.
Hoofdpersoon is de onconventionele Isabel Archer, een aantrekkelijke en intelligente Amerikaanse jongedame met aanstekelijk beschreven enthousiasme, intellectuele nieuwsgierigheid, vrijheidsdrang en levenshonger. Maar ook een dame die haar enthousiasme, belezenheid en intelligentie helaas niet altijd paart aan inzicht in de grillige gemeenheden van het leven. Na de dood van haar vader wordt zij door haar hoogst excentrieke tante meegenomen naar Engeland; vervolgens reist zij door de wereld, met name Europa, en wordt zij overweldigd door de schoonheid en het goede leven in Florence en Rome. Door een forse erfenis is zij ook puissant rijk geworden, hetgeen haar duizelingwekkend veel extra duizelingwekkende vrijheid geeft om het leven te onderzoeken, zonder te worden geknecht door conventies of beperkingen van het alledaagse. Ze wijst daarom enkele huwelijkskandidaten af, die voor meer conventionele geesten een ‘goede partij’ zouden zijn geweest, maar niet voor de oneindig nieuwsgierige en onderzoekende Isabel. Vooral vrijheidsdrang, en daarmee het snakkende verlangen naar open blijvende horizonten, weerhoudt Isabel volgens mij van het kiezen voor een huwelijkspartner en een vast liggende bestemming. Verbazend genoeg wordt ze echter toch in een ongelukkig huwelijk gemanoeuvreerd, met Gilbert Osmond, een hoogst onconventionele en anti-maatschappelijke estheet, die bij nader inzien ook behoorlijk kil, steriel en onverschillig blijkt. Extra teleurstellend is bovendien de ontdekking dat de door haar zo bewonderde madame Merle, een aanvankelijk wat onduidelijk soort vriendin van Osmond, het tot stand komen van dat huwelijk gemanipuleerd blijkt te hebben. Een crisis kan niet uitblijven, maar het verhaal eindigt met een intrigerend open einde: we zijn als lezers deelgenoot gemaakt van Isabels stuwmeren van teleurstelling, twijfel, verloren hoop en innerlijke worsteling, we weten daardoor dat ze een pad voor zich ziet, maar we weten niet wat dit pad is en hoe zij dit pad zal gaan lopen. En zelfs niet OF ze dat pad zal lopen: elk ik en elk levensverhaal lijkt bij James een omhulsel van steeds veranderende omstandigheden, een onvoorspelbare kluwen van ongewisse aanhangsels, een vloeiende openheid waarbij alleen een open eind past.
Een verhaal dus dat draait om illusies en het verlies daarvan, om de complexiteit van existentiële keuzes en het omgaan met de onvoorspelbare en vaak teleurstellende gevolgen van die keuzes, om het zoeken naar schoonheid en levensvervulling buiten de stoffige wereld der conventies, om passie en verraad, om puurheid en de bezoedeling daarvan, om het kwaad dat zich op vele manieren subtiel en ongezien in de loop der dingen weet te verknopen, en nog veel meer. Ook is het naar mijn gevoel een roman die borende existentialistische thema’s aan de orde stelt, nog voordat het existentialisme was uitgevonden: de gedoemdheid om vrij te zijn en te moeten leven zonder richtsnoer, de even onmogelijke als essentiële opgave om eigen authentieke keuzes te maken in een absurde wereld zonder duidelijk houvast en waardenkader. Naar mijn gevoel is dat waar Isabel onder meer mee worstelt: door haar fortuin had ze ultieme vrijheid, in die vrijheid heeft ze keuzes gemaakt met totaal onverwachte gevolgen, en nu weet ze niet hoe het verder moet. Een situatie vol gillende leegte en vertwijfeling, en vol geniaal beschreven existentiële angst. Maar ook Osmond vind ik een existentialistisch personage, door zijn totale innerlijke leegte, en omdat zijn esthetische onthechting aan alle conventies geen bevredigend antwoord biedt op de vraag “hoe te leven zonder te worden geknecht door vervreemdende conventies?”. Hij is dus voor mij veel meer dan alleen maar een eendimensionaal beschreven schurk. Dat geldt nog sterker voor madame Merle: zij staat op bijna ijzingwekkende wijze voor de ruïnes van haar wereldbeeld, en veel van haar manipulaties lijken niet alleen uit boosaardigheid voort te komen maar ook uit afgrondige en aangrijpende desillusie. En echt een heroïsch personage vind ik Ralph, de dodelijk zieke neef van Isabel, door zijn ziekte totaal onthecht aan het bestaan en van illusies bevrijd. Maar vol humor, geestkracht en onbaatzuchtige -want: illusieloze- liefde voor Isabel. Al pakt dat laatste deels weer negatiever uit dan bedoeld, om redenen die de lezer zelf maar moet ontdekken. Ook Isabel zelf is naar mijn gevoel zonder meer heroïsch: ze is deels weliswaar slachtoffer van eigen verkeerde keuzes en eigen onjuiste inschattingen, maar ze peilt en doorvoelt de gevolgen daarvan, en de eigen angsten en ruïneuze desillusies, met opmerkelijk veel moed.
Maar ik bewonder -neen: adoreer!- “The portrait of a lady” vooral vanwege zijn briljante stijl en zijn ongehoorde en in mijn beleving ongeëvenaarde psychologische subtiliteit en diepgang. Toegegeven, James vertelling heeft het trage tempo van een gammele postkoets of een apenrelaxte flaneur. Dat komt doordat er weinig actie is, aangezien er enorm veel wordt nagedacht, gereflecteerd en gepraat. Maar ook door het gebruik van lange, soms zeer lange en zeer kunstige zinnen, met veel komma’s, punt- komma’s en allerlei subtiliteiten, nuances, toespelingen, raadsels die van meerdere kanten worden bekeken maar niet worden opgelost. Daarna komt er weer zo’n zin, die dezelfde raadsels op nog weer andere wijze omspeelt of juist nieuwe raadsels oproept, zodat de voorafgaande zin nog mooier en rijker wordt dan hij al was, maar vaak ook raadselachtiger. Soms worden die zinnen aaneengesmeed tot ellenlange zelfreflecties van met name Isabel, waarin ze op ongehoord fraaie wijze alle details analyseert van alles wat haar met stomheid slaat. Soms verwoorden die zinnen allerlei hypothetische, tastende, maar steeds briljant en ultra-subtiel geformuleerde gedachten van de naamloze verteller: over wat Isabel, half bewust, denkt, of over Isabels tegenstrijdige en soms onbewuste drijfveren. Die zinnen van de verteller bevatten vaak opmerkelijk pregnante symbolische taferelen: Isabel die in een afgesloten ruimte zit met alleen een nauw raam, zodat de lezer beter beseft dat ze in een kooi zit dan Isabel zelf; Isabel die naar de Romeinse ruïnes kijkt en daarin een raadselachtig soort troost vindt voor haar eigen innerlijke ruïnes; Osmond die een kopie maakt van een tekening van een inmiddels niet meer bestaande munt; personages die vertwijfeld staren naar een tapijt alsof ze ook in dat tapijt vergeefs zoeken naar een duidelijk patroon; enzovoort enzovoort. Bovendien zijn er ook nog die vele meesterlijke, vaak ellenlange dialogen, waarin ook vaak weer dat soort enorm lange en genuanceerde zinnen opduiken. Dialogen waarin vaak zeer veel wordt gezegd tussen de regels door, en onder de oppervlakte. Dialogen die vaak enorm vermakelijke wonderen van conversatiekunst zijn, maar met een raadselachtige onderstroom. Dialogen ook die steeds tipjes van de sluier oplichten, en tantaliserende glimpen laten zien van wat Isabel en de vele andere personages beweegt. Dialogen kortom die het raadsel dat alle personages zijn nog verder verrijken en verdiepen.
Die zinnen van James zijn wonderen van subtiliteit, genuanceerdheid en kunstzinnig vernuft. Ze zijn naar de smaak van velen vast gekunsteld: niemand denkt of praat immers in de stijl van James verteller en James personages. Maar juist door hun kunstzinnige subtiliteit geven die zinnen ook een enorm rijk beeld van onze zo grillige, veelkantige en vaak raadselachtige psyche. Er zijn volgens mij maar heel weinig schrijvers die zo’n rijk geschakeerd beeld weten te geven van de psyche van hun personages, inclusief alle raadselachtige schaduwen daarin. En er zijn ook maar heel weinig schrijvers die zo genuanceerd en subtiel kunnen schrijven over existentiële wanhoop, diep gevoelde vreugde, de verrukking van schoonheid, verdrongen angst, het zoeken naar zin en het twijfelen aan die zoektocht, en zo meer. De stijl van James is uniek; precies dankzij die unieke stijl is hij in staat om prachtig genuanceerde perspectieven te weven op onze zo raadselachtige psyche. En om dat laatste bewonder ik hem. Uitbundig.
“The portrait of a lady” was mijn eerste, late, maar ook verpletterende kennismaking met Henry James als romancier. Vol vreugde mijmer en geniet ik nog even na. En dan ga ik eens nadenken wat ik zal gaan doen. Ga ik “Mrs Osmond” lezen, de nieuwe door John Banville geschreven sequel op “The portrait of a lady”? Of ga ik voor een roman van Henry James zelf, bijvoorbeeld "The ambassadors"? Hoe dan ook: klaar met Henry James ben ik tot mijn vreugde nog lang niet! | 1pos
|
Vanaf de eerste bladzijde duik je in het leven van Anne Dyeward. Anne wordt op haar zestiende uitgehuwelijkt aan kroonprins William. In eerste instantie moet Anne niks van William weten, maar naarmate de tijd verstrekt begint ze hem te vertrouwen en worden ze vrienden. Uiteindelijk wordt ze ook verliefd op hem.
Daarnaast is Anne een gedreven vrouw dat veel over geneeskunde wil leren. Het is hoogst ongebruikelijk dat Anne de ruimte van William krijgt om zich in de geneeskunde te mogen verdiepen. Hoewel het haar helpt om kruiden te kunnen mengen, heeft dit ook een zwarte rand. Waardoor eventuele vergiftigen meteen naar haar kunnen verwijzen.
Wanneer de spanning zijn hoogtepunt heeft bereikt, besluit William om samen met zijn vrouw Anne het hof te ontvluchten.
Je beleeft de veertiende eeuw vanuit het perspectief van Anne Dyeward. De schrijfstijl van Juliëtte is zo geweldig, dat je als lezer het gevoel hebt dat je zelf Anne bent. De gevoelens en gedachten van Anne worden daardoor ook zo mooi beschreven. Ook de beschrijvingen van de ziektes zijn duidelijk beschreven.
Iedereen die van spannende en romantische verhalen houdt, moet echt dit boek gaan lezen! Vanaf de eerste bladzijde zit je in het verhaal en wil je niet meer stoppen. | 1pos
|
Hoogwaardige fantasy staat niet op het lijstje bekende Duitse exportproducten. Onze oosterburen staan bekend om hun degelijkheid en orde, niet direct om hun creativiteit. Als we echter de Duitse lezers en pers mogen geloven is auteur Wolfgang Hohlbein de uitzondering op deze regel. Hohlbein wordt geprezen als de top van de Duitse fantasy met tientallen titels achter zijn naam. De Hamer van de Goden is de prequel van de door Hohlbein geschreven Asgardsage, over de avonturen van de Germaanse god Thor. De Hamer van de Goden vertelt het verhaal over hoe Thor alleen in Asgard terechtkwam, maar het boek levert meer dan alleen die informatie. De Hamer van de Goden start met een scène waarin de vloot van Thor in een allesverzengende storm terecht is gekomen. Tot overmaat van ramp mengt zich ook nog een enorme zeeslang in de strijd. Dit maakt dat de vloot uiteen wordt geslagen en dat Thor, samen met de overgebleven bemanning van zijn vlaggenschip Naglfar, strandt op een klein eiland. Uiteraard moet Thor op onderzoek uit op het eiland, hij moet voorraden hebben en is ook wel van nature nieuwsgierig, zoals iedere held die in de problemen moet belanden. Hij neemt Torben, de kapitein van de Naglfar, en enkele dappere mannen mee en gaat op zoek naar zoet water. Vanaf het begin voelt het eiland niet goed en dat wordt bevestigd als Thor en zijn mannen worden aangevallen door Dauger, ondoden die niet (nogmaals) gedood kunnen worden, maar slechts door enkele gerichte amputaties tot stoppen kunnen worden gebracht. Thor, Torben en de overgebleven krijgers vluchten naar een verlaten, ruïne-achtige stad, waar Thor de smidse vindt waar zijn machtige hamer Mjöllnir gecreëerd is. Lang kan Thor hier niet stil bij blijven staan, want ook in de verlaten stad worden Thor en zijn mannen al snel belaagd door de angstaanjagende Dauger. Thor en Torben weten levend te ontsnappen aan de Dauger en vluchten terug naar hun schip, de Naglfar. Daar zetten ze direct alle zeilen bij om zo snel mogelijk zo ver mogelijk van het eiland vandaan te geraken. Helaas voor hen worden ze ook nu weer achtervolgd door de Dauger die ook blijken te kunnen zeilen. In de eindstrijd die dan ontbrandt, weet Thor zijn vege lijf te redden door de Naglfar aan de Dauger te laten, waarna deze ondoden tevreden zijn met de behaalde buit en Thor en de zijnen verder met rust laten.
De Hamer van de Goden is een prequel die slechts 160 pagina’s van een niet al te groot formaat telt. Het verhaal geeft inzicht in de achtergrond van Thor en de relatie die hij heeft met Asgard. Ook wordt duidelijk dat de goden en de reuzen van Asgard elkaar al sinds mensenheugenis dwars zitten, een strijd die in de Asgardsage voort zal woeden. Maar eigenlijk gaat het verhaal slechts over twee personen, Thor, de net-niet god en Torben, gewone sterveling en de man die Thor als kleine jongen heeft opgevangen en hem heeft opgevoed. Thor is inmiddels zijn heer geworden en de ontwikkelingen die Torben bij hem waarneemt, stemmen hem verre van vrolijk. Deze ontwikkeling is prachtig beschreven in het boek, waar de relatie tussen de beide mannen vanaf het begin vreemd is, maar gaandeweg het boek duidelijker wordt en aan diepte wint.
Naast het goed beschreven verhaal over de veranderende verhouding tussen Thor en Torben is ook het prozaïsche, beeldende taalgebruik van Hohlbein absoluut een genot. Hohlbein presteert het zinnen te schrijven die regelmatig vier of vijf regels beslaan en op die manier het verhaal laten lezen als een film. Dit is met name bij de gevechtsscènes, en dat zijn er een flink aantal, duidelijk te merken, de lezer heeft hier niet veel fantasie bij nodig om het te zien gebeuren. Voeg daarbij het pakkende begin van het boek en hoge tempo van de gebeurtenissen en het moge duidelijk zijn dat Hamer van de Goden een prettige leeservaring oplevert. Zijn er dan geen minpunten? Ja, die zijn er wel. Door Hohlbeins rijke taalgebruik sluipen er af en toe dubbelingen in het verhaal, dan wordt er twee keer in een alinea gebruik gemaakt van dezelfde metafoor, zonder dat dit overigens erg hinderlijk wordt. Daarnaast is er slechts één enkele verhaallijn en zou het Hohlbein sieren als hij het daadwerkelijke verhaal van de Asgardsage meer complexiteit zou geven dan deze prequel.
De Hamer van de Goden kan in het rijtje van goede Duitse exportproducten worden gezet. Hohlbeins stijl is beeldend en vlot en los van de discussie of dit typisch Duits is of niet, is het zeer zeker de moeite van het lezen waard. | 1pos
|
Met 'Het Dossier' schrijft Anya Niewierra haar tweede thriller. En wat voor eentje...
Het begint al met de cover natuurlijk. De gele kleur die erg in het oog springt met daarbij de letters die de titel vormen en ogen door laten schemeren. Bij openslaan van het boek ontdek je op de binnenkant een prachtig kunstwerk van Angeles Nieto. Ik moet zeggen dat ik me dan direct al meer betrokken voel bij zo een boek, als ik merk dat de cover mij zo aanspreekt!
En dan begin je te lezen....En dan slaat de geheimzinnigheid je vanaf pagina 1 om de oren....
De opbouw van het verhaal, de psychologie van de personages, de (mag ik wel zeggen, verschrikkelijke) historische achtergrond...alles draagt bij tot een thriller die net wat anders is... En die je ook laat zien dat de wereld zoals wij die kennen, niet overal en altijd zo was. Dit is wel ontnuchterend als je ook even gaat Googelen naar de desbetreffende zaken.
Er zijn geen adrenaline-verhogende, bloedstollende scenes maar de spanning weeft zich door het hele boek, als een rusteloze ondertoon.
De schrijfstijl is erg prettig en vlot leesbaar, zonder té makkelijk te zijn. Het boek houdt je wel zodanig in zijn greep dat je graag wil doorlezen en toch graag wil weten hoe het nu allemaal precies in elkaar zit. Ik weet niet of het einde helemaal onverwacht is maar daar zit dan zeker ook weer een emotionele component in verweven wat het bijzonder maakt.
Ik heb het boek voor de Hebban Leesclub gelezen, wat maakt dat je er nog dieper op ingaat maar dan nog zou ik deze aan iedereen adviseren die houdt van een thriller met een extra laagje. Ik heb in ieder geval genoten! | 1pos
|
Enkele weken geleden kwam het nieuwste boek van Toni Coppers uit. Enkele weken geleden meldde Hebban Crimezone dat er een leesclub zou komen rond dit boek. Het was al lang geleden dat ik nog aan een leesclub heb deelgenomen, dus ik twijfelde geen moment om me aan te melden. Ik wist niet eens waarover het boek ging, maar Toni Coppers is één van het select groepje auteurs die ik blind lees. Hiermee bedoel ik gewoon dat ik de achterflap niet meer lees. Het maakt niet uit waarover het gaat, het verhaal is altijd een topper. :-)
De cover is mooi blauw, met in het midden een jong meisje. Qua kleur vind ik deze cover de mooiste in de Liese Meerhout-reeks.
Het verhaal speelt zich weer af in Antwerpen. De 12-jarige Emma verdwijnt spoorloos. In eerste instantie denkt men aan een weggelopen kind, maar als blijkt dat Emma geen gsm en haar levensreddende medicijnen niet mee heeft, lijkt het meer op een ontvoering. Enkele dagen later verdwijnt Femke ook spoorloos. Liese Meerhout en haar team zetten alles op alles om de kinderen terug te vinden. De media zit hen op de hielen. Als enkele dagen ook Niels verdwijnt, is het hek helemaal van de dam. Het speurteam wordt nerveus en werkt dag en nacht om deze zaak tot een goed einde te brengen. Een zaak die een schokkende waarheid boven water brengt...
Het is een spannend verhaal dat heel vlot leest. Je vliegt doorheen de pagina's. Ik had het boek in 2 dagen uit. Lang geleden dat dat nog eens gebeurd is.
Ondanks dat ik weet dat Hilde De Baerdemaeker en Luk Wyns respectievelijk de rollen van Liese Meerhout en Michel Masson zullen gaan vertolken in de reeks Coppers, zie ik hen nog niet voor mij. Waarschijnlijk zal ik eerst een aflevering moeten zien, vooraleer ik ze ook ga inbeelden als ik de boeken lees.
Ik heb weer genoten van dit boek. Het is een spannend, goed opgebouwd verhaal met enkele verrassingen in. Een aanrader om te lezen. :-) | 1pos
|
Als onderdeel van Verre Paradijzen gelezen op aanraden van iemand, die op mijn opmerking dat ik niet zo heel erg dol ben op de Nederlandse literatuur, dit boek noemde als verfrissend anders. En ik moet zeggen: het is niet slecht, helemaal niet slecht . Springer is (inderdaad) een uitstekend verteller en het boek is knap opgezet. Spelend in Angola, waar de hoofdpersoon de opdracht heeft om de nieuwe machthebbers over te halen om de landbouwmachines aan te schaffen van het bedrijf waar Enders voor werkt. Heel geleidelijk aan verdwijnt Enders als hoofdpersoon en wordt hij eerst luisteraar en daarna toeschouwer van King Velderman. Velderman is het ook waard om naar te luisteren en te observeren, want het is een intrigerende man met een rijk en avontuurlijk verleden eerst in India en later in Angola.
Wat er waar is van King's verhalen en wat King erbij fantaseert blijft onduidelijk, maar het is volkomen begrijpelijk dat Enders in zijn ban raakt. Net zoals de gebeurtenissen in het wildpark Quissama een logisch uitvloeisel zijn van King Velderman en zijn leven.
Origineel qua onderwerp, meeslepend en boeiend tot het einde, is dit boek een aanrader voor iedereen die eens wat anders dan anders van een Nederlandse schrijver wil lezen. | 1pos
|
Altijd een beetje lastig, zo’n tweede boek in een trilogie. Want waar een schrijver in deel één de lezer nog kan verrassen met zijn originele wereld of interessante karakters, is hij dat voordeel in zo’n tussenboek kwijt. Met een beetje pech is het een boek waarin je als lezer vooral zit te wachten op het laatste deel, waarin alles tot een zinderende climax komt.
Zo niet bij N.K. Jemisin. Na de verpletterende opening van haar Broken Earth-trilogie, The Fifth Season, laat ze de lezer ijskoud nóg eens duizelig en betoverd achter in dit tweede deel: The Obelisk Gate. Een boek dat – na de Hugowinst van deel één – is genomineerd voor de Hugo van 2017.
Hierin keert ze terug terug bij Essun/Syenite/Damya uit deel één. Sinds Essun het spoor van haar verloren dochter Nassun verloor, heeft ze onderdak gevonden in een ondergrondse gemeenschap. Orogenes zoals Essun, die de aarde kunnen manipuleren, leven hier samen met gewone mensen en zelfs steeneters. En daar duikt ook Alabaster weer op, de sterkste orogene die de wereld ooit heeft gekend. Hij is stervende, hoorden we al in deel één en Essun beseft dat zíj de taak zal moeten afmaken die hij begonnen is. Maar hoe? En vooral: tegen welke prijs?
Een tweede lijn volgt het verhaal van Nassun. Toen hij ontdekte dat zijn zoontje een orogene was – en daarmee gevaarlijk, minderwaardig en minder dan menselijk – vermoordde hij het kind. Bij zijn geliefde dochtertje kan hij dat niet over zijn hart verkrijgen en neemt haar mee op een reis, op zoek naar genezing. Nassun moet leren omgaan met een instabiele vader, die haar tegelijk haat en liefheeft.
Het is verbijsterend hoe Jemisin ook in zo’n lastig tweede boek de lezer weet te bespelen. Je denkt haar wrede wereld te kennen, met zijn eeuwig onrustige aardlagen, krampachtige hiërarchiën en onbuigzame regels en rücksichtloze doelmatigheid. Een wereld waarin elke ademtocht – maar ook elke alinea – doem in zich draagt.
Toch weet Jemisin compleet nieuwe lagen aan te boren. Denk aan de steeneters, die in deel één hoogstens zijdelings aandacht kregen, maar hier vol voor het voetlicht komen. Anders, veelzijdig, origineel. Spannend. Of de Guardians, de wreed-liefdevolle bewakers van de orogenes die in het Fulcrum zijn getraind. In deel één voelde je al dat er meer aan de hand was. In deel twee wéét je het. En er is meer, véél meer, verborgen in de diepten van de Evil Father Earth.
Voor de karakters geldt hetzelfde. De lezer die dacht dat hij wist wie Essun was op grond van de 486 pagina’s uit deel één, komt bedrogen uit. Haar dochtertje Nassun? Zoveel meer dan een getraumatiseerde 8-jarige. Zelfs Schaffa, Essuns griezelige mentor blijkt moeilijker vast te pinnen dan je eerst dacht. En zelfs lastiger dan je daarna dacht. Jemisins personages zijn uien die onder elke rok weer een nieuwe verbergen, zonder dat ze één moment ongeloofwaardig worden.
Is er dan helemaal niets aan te merken op dit boek? Nou… misschien één dingetje. Juist tegen het einde, in de finale (of halve finale, gezien het feit dat de echte eindstrijd nog voor ons ligt), trek je misschien je wenkbrauwen op en kun je je afvragen of Jemisin het niet een beetje té groot heeft aangepakt. Maar dan volgt het laatste hoofdstuk en sta je weer met je voeten op de grond en denk je alleen nog maar: hoe lang moet ik nog wachten op The Stone Sky? | 1pos
|
Schietpartijen op school. Helaas komen ze veel te vaak voor. In 54 minuten beschrijft Marieke Nijkamp zo'n schietpartij vanuit verschillende perspectieven. Al deze vertellers hebben op de een of andere manier met de schutter te maken. Een stem mis ik eigenlijk in dit boek: die van de schutter. Wat motiveert iemand om zo iets verschrikkelijks te doen? Ik ben daar wel benieuwd naar.
Ik vond het boek ontzettend goed geschreven. Waarom? Nou ik huil niet echt vaak bij boeken, maar door dit boek moest ik echt janken. Ik heb het in een dag uitgelezen, omdat ik gewoon verder moest. Hoe verschrikkelijk het ook was wat er allemaal gebeurde.
Het was ook niet onduidelijk dat je uit verschillende perspectieven las. Ieder had zijn eigen stem en ik heb het gevoel dat ik ze allemaal goed ken. Ik zou zelfs willen dat ik daar naar toekon om hun te steunen. De personages voelen als vrienden aan, omdat ik hun geheimen weet.
Waarschuwing: Je moet het echt aankunnen om dit boek te lezen. | 1pos
|
Dit boek kon ik niet meer wegleggen, met name het tweede deel van het boek (WOII) in één ruk uitgelezen. | 1pos
|
Eén waarschuwing voordat je aan dit boek begint : Eenmaal begonnen, kun je er niet meer in stoppen en wil je het in één keer uitlezen!
Dit boek is het debuut van Linda Jansma, en met dit boek mag ze zich wat mij betreft gelijk plaatsen bij één van de beste thrillerschrijfsters van Nederlandse bodem en andere grote internationale auteurs! Wat kan deze vrouw ontzettend goed schrijven!
Je voelt je gelijk erg betrokken en verbonden met de hoofdpersoon uit het boek, Janine. Ze is eigenaar van een club in Amsterdam, haar man Albert wordt voor de deur van de club vermoord. Wie zit hier achter, is haar familie veilig en hoe komt ze af van de spoken uit haar verleden?
Het boek heeft dit jaar niet voor niets de schaduwprijs gewonnen.
Ik ben fan en kan niet wachten op de volgende boeken van deze geweldige schrijfster! | 1pos
|
Het is zomer 1860 wanneer Joséphine Fesser de kunstschilder Johan Barthold Jongkind ontmoet. Joséphine, een vrijgevochten vrouw van middelbare leeftijd, die gescheiden leeft van haar man en kind, valt meteen voor die lange slungelige vagebond met de mooie blauwe ogen. Ze delen een gemeenschappelijke passie voor de schilderkunst, maar ook hun afkomst, ze zijn beide Hollands.
Algauw worden de twee onafscheidelijk. Joséphine, die hunkert naar een allesomvattende liefde en die zich volledig over Jongkind ontfermd, wordt zijn grote steun en toeverlaat.
Maannachten is het aangrijpend verhaal over de kunstschilder Johan Barthold Jongkund en zijn levensgezellin Joséphine Fesser. Het is een beeldend verhaal over het samenleven met een kunstenaar met best moeilijk karakter, die aan de voet stond van het impressionisme, over de kracht van de liefde en een sterke vrouw die er alles voor over heeft voor het welzijn van haar geliefde.
Het boek is vlot geschreven en leest prettig weg. Het verhaal is opbouwend met een vleugje spanning. Wie graag meer wil weten over het interessant leven van Jongkind en zijn Fientje, moet niet langer aarzelen en dit boek lezen. | 1pos
|
Ik ben dit boek aan het lezen, maar wat is het moeilijk om het weg te leggen. Je zit er zodra je het oppakt weer direct in. Je proeft de pijn en het verdriet waar Esther en haar gezin doorheen zijn gegaan. Ze laat zien dat ze christen is, maar niet op een manier waardoor het mensen af kan schrikken die niet geloven. Het is er mooi subtiel in verwerkt en laat zo zien dat ze een bepaalde hoop in haar leven is. Ze is heel eerlijk over haar eigen rol in het verhaal en dat is iets wat ik heel moedig vind. Dit boek is zeker een aanrader als je zelf te maken hebt met een geliefde die alcoholverslaafd is of als je gewoon meer wil weten over dit onderwerp. Esther heeft een heel prettige schrijfstijl en het is duidelijk dat dit niet zomaar een verhaal is, maar waar gebeurd is.
Een uitgebreidere recensie vind je hier: https://yoo.rs/rachel/blog/boekrecensie-liefde-door-scherven-heen-1554489445.html. | 1pos
|
Een toch wel aangrijpend boek over een man die zich heeft ontworstelt aan zijn afkomst, maar er door de dood van zijn zus weer met zijn familie wordt geconfronteerd wat bij hem een soort van schuld gevoel oproept.
het verhaal speelt zich af en een zeer kort tijdsbestek.
Het is echter aan te raden eerst Zondagsgeld van de zelfde schrijver te lezen je weet dan precies hoe zijn achtergrond en familie band is. Er zullen voor veel lezers herkenning punten in zitten.
Het boek is zeker de moeite waard om te lezen..Ik geef het 4 sterren | 1pos
|
Grace leert Jack kennen als een super charmante gentleman, wie haar en haar zusje Millie op handen draagt. Niets is hem te gek voor Grace. Al snel besluiten zij te gaan trouwen. Hun geluk kan niet op of toch wel? Jack draait direct na de bruiloft als een blad aan een boom om, de huwelijksnacht laat hij Grace al direct alleen. Als zij hem in paniek probeert op te sporen, begint Jack de psychische mishandeling. Het grootste deel van hun huwelijksreis brengt ze opgesloten in de hotelkamer of balkon door. Als ze thuiskomen is het de slaapkamer waar Grace haar dagen slijt, alleen af en toe vrijgelaten om een rol te spelen van perfect getrouwd stel tegenover "vrienden" en collega`s.
BA Paris schrijft het verhaal in Achter Gesloten Deuren voor het grootste gedeelte vanuit het oogpunt van Grace. Dit maakt dat je als (vrouwelijke) lezer, je haast direct met haar verbonden voelt en haar angst je fysiek meevoelt. De ergenis, irritatie en walging betreffende Jack wordt met de bladzijde sterker. In gedachten moedig je Grace aan om inventief te zijn en aan te sterken. De karakters van vooral Jack en Grace zijn ijzersterk neergezet door BA Paris.
Wonderlijk maar waar weet BA Paris in dit trieste verhaal van Grace een dosis humor te verwerken in de vorm van "Zjorz Koeni". Zonder verder uit te wijden, zal je bij het lezen ervaren dat dit iets van lucht brengt in het verhaal. Het karakter Millie, geestelijk gehandicapt zusje van Grace, brengt een extra dimensie in het verhaal, zowel in de angst als in de kracht van Grace om te blijven vechten. Millie zelf is prachtig beschreven door BA Paris. Mede door haar doortastendheid is Achter gesloten deuren een absolute pageturner.
Zelfs al het boek zijn ontknoping nadert, blijft er de twijfel. Is het gelukt of is dit toch weer een van Jacks trucjes? BA Paris heeft de lezer zo wantrouwend en bang gemaakt ten opzichte van Jack, dan je gewoon niet durft te hopen. Dit is het grootste pluspunt van Achter Gesloten Deuren. BA Paris geeft je op geen enkel moment het gevoel dat je haar debuut aan het lezen bent, ze kan zich direct meten met gerenomeerde thrillerschrijfsters. | 1pos
|
Aan het begin van het boek had ik een beetje mijn twijfels over het verhaal uit het verleden. Dat loopt in het gehele boek mee. Ook dat was erg spannend uiteindelijk.
Verrassend hoe heden en verleden samen kwamen, naast de verhaallijnen van de al bekende hoofdpersonen. Ik heb het echt met heel veel plezier gelezen. En ik kan niet wachten om met de volgende delen te beginnen. Ik kwam erachter dat er nog drie delen zijn. Ik heb genoten! | 1pos
|
Hoofdpersoon in ‘Hunkering’ is de 52-jarige Julia Leander. Wanneer haar man Patrick haar op zekere dag te kennen geeft dat hij wil scheiden, stort haar wereld in. Zij trekt tijdelijk bij haar dochter in, maar kan al vrij snel een appartement aan de Amstel huren. De lage huurprijs wordt gecompenseerd door de schoonmaakwerkzaamheden die Julia er moet uitvoeren en het ‘omkijken’ naar een van de inwoners; de oudere meneer Todi.
Todi blijkt een uiterst brommerige en nauwelijks benaderbare Portugees Julia staat al op het punt om haar prachtige onderkomen direct weer te verlaten. Zij vermant zich echter en ziet met veel geduld en vriendelijkheid, kans om door het pantser van de oude heer heen te breken. Er ontstaat zelfs een intieme vriendschap c.q. relatie tussen de twee. Todi kampt met onverwerkte emoties en schuldgevoelens uit het verleden. Op zeker moment neemt hij een besluit en gaat –samen met Julia- naar zijn geboorteplaats Setúbal om zijn vroegere geliefde te zoeken.
“Vreemd. Nu ze op zichzelf woont, voelt ze zich niet meer alleen. De paniekaanvallen worden minder, al is dat gif van hopeloosheid nooit helemaal weg. In sommige nachten blijft ze weerloos voor de demon van de zelfafwijzing; een duistere schaduw waarin ze gevangen zit en waardoor ze geen kant op kan.”
Een waarlijk prachtig en ontroerend verhaal over eenzaamheid, verbondenheid, medemenselijkheid en passie. Boonzaaijer brengt dit verhaal met zoveel invoelingsvermogen en mededogen dat het van het begin tot het einde binnenkomt en emotioneert.
“Hij neemt haar van hoofd tot voeten op. Ze krijgt de neiging zich klein te maken voor die blik. Ze kent dat dedain van sommige mannelijke leeftijdsgenoten voor hun vrouwelijke equivalenten maar al te goed: je bent niet meer jong en verblindend mooi, niet meer glad en sappig. Ga uit mijn ogen, je wekt mijn afkeer.”
Bovendien, en dat heeft de auteur in haar vorige roman ‘Joodse buren’ al bewezen, hanteert Boonzaaijer een fraaie schrijfstijl en verfijnd taalgebruik.
De dialogen zijn, zonder enige uitzondering, van hoge kwaliteit en natuurlijk. Haar personages zijn uitstekend uitgewerkt. Julia en Todi zijn uitgesproken beminnelijk en aan Patrick en Magda krijg je vrij eenvoudig een hekel. Wanneer beschreven personages sympathie danwel antipathie weten op te wekken, dan is dat een compliment voor de auteur. Tenslotte ziet Boonzaaijer kans om je over diverse issues na te laten denken, haast zonder dat je het in de gaten hebt.
“In het donker, gezeten in de leren fauteuil houdt hij zich doodstil. Hij herkent haar voetstappen. Kwamen die nu maar dichterbij, in de richting van zijn kamer. Ging die deur maar open en zag hij haar gestalte nu maar, klein en slank, als een wezen uit een andere wereld.”
Kortom, ‘Hunkering’ is een uitstekende roman en met dit boek bewijst Boonzaaijer hoe veelzijdig ze is.
Over de auteur
Maria Boonzaaijer is docent drama, stemcoach en chansonnière. Hunkering is haar vierde roman. Haar debuut Papa Tango (2009) schreef ze tijdens een vierjarige zeilreis rond de wereld. In 2013 verscheen Het vreemde meisje, in 2015 de familieroman Joodse buren.
Uitvoering
Uitgeverij Aspekt
ISBN10 9463382542
ISBN13 9789463382540
Paperback, 272 pagina’s
Over Hanneke Tinor-Centi
Hanneke Tinor-Centi (1960), eigenaar van HT-C Communicatie en Marketing, literair agent, boekmarketeer en recensent.
http://ht-c-communicatie.nl/ | 1pos
|
Hoewel redelijk voorspelbaar toch enorm genoten van het positieve gevoel, met wat ontroering. Helmaal mooi toen bleek dat het boek, op waarheid gebaseerd is. | 1pos
|
Echt een super leuk boek! Het is echt een kei tof boek! Het is zeker een echte aanrader. Zeer spannend met een kei leuk historisch verhaal. :) Zeker een boek om te pakken om verveling te voorkomen! | 1pos
|
Wat een ontdekking. Zowel het boek als de grootmeester Velazquez. Ik was zo onder de indruk dat ik meende een brief te moeten schrijven aan de auteur.
Enkele uittreksels uit die brief:
'... Uw boek was een plezier. Een mooi boek, gekoppeld aan dat heerlijke gevoel iets nieuws te ontdekken, is meer dan enkel maar een verademing. Het is meer. Veel meer. U bracht mij naar een tijd, dat ooit lang geleden realiteit was. U liet mij in die voorbije werkelijkheid wandelen. Samen met u ging ik langs bij het Spaanse hof. Te gast bij koning Filips IV. Met u wandelde ik doorheen het Victoriaanse Engeland. U toonde mij een Engeland, waarin standen en klassen het sociale leven strikt reguleerden. Aan uw hand ging ik naar veilingen. De voorlopers van de vele musea en kunstgalerijen. Op die kunstveilingen kreeg het geïnteresseerde publiek vaak de enige mogelijkheid kunstwerken te aanschouwen. U nam mij mee naar het atelier van Velázquez. Ik keek toe terwijl hij schilderde. U fluisterde mij weetjes in het oor. Weetjes over de schilder. Zodat ik hem beter zou begrijpen. Zodat ik met een juiste en/of betere kennis naar zijn werken zou kijken ...'
'... Uw boek is om nog een andere reden een absolute aanrader. Doorheen uw boek verweeft u het verhaal van jongeman en boekhandelaar Snare. Hij koopt een schilderij, waarvan hij vermoedt dat het een verloren werk is van Velázquez. Zijn vermoeden wordt een zekerheid. Zijn zekerheid wordt een obsessie. De boekhandelaar gaat ten onder aan zijn obsessie. Dat is vaak zo met obsessies. In zijn val neemt hij zijn hele familie mee. Blind geworden door zijn vermeende grote gelijk. U gaat op onderzoek uit. U tracht de redenen voor die vastberadenheid van een jongeman te begrijpen. Uw zoektocht leest als een detectiveroman. Als een ware Hercule Poirot tracht u de beweegredenen van de verschillende betrokkenen te achterhalen. U reconstrueert het verleden. Geeft ons inzicht. Om dan tot een eindconclusie te komen. Een conclusie, die ons het hele boek heeft voortgedreven. Want ook wij willen begrijpen. Ook wij willen weten ...'
De volledige brief kan u nalezen op mijn blog via de link: http://www.wimbackx.blogspot.be/2016/01/uitgelezen-achter-het-verdwijnpunt-op.html | 1pos
|
Gilded Cage is het debuut van Vic James. Een vroege versie van het verhaal won een grote online award van Wattpad voor most-talked-about Fantasy. Met zo'n prijs en de positieve reviews uit het buitenland is het een verrassing dat deze YA-fantasy nog niet vertaald wordt in het Nederlands. Is het echt zo goed?
Gilded Cage is de mix tussen een eeuwenoud sprookje en de moderne dystopian fantasy. Alle 'normale' mensen moeten tien jaar als slaaf door het leven gaan om daarna normaal te kunnen functioneren in de samenleving. De mensen met krachten zijn hier een uitzondering op. De Hadley familie wil hun tien jaar als slaaf samen doorbrengen en door een slim spel van de oudste dochter Abi Hadley worden ze toegewezen om op een landgoed te gaan werken in plaats van in de sloppenwijken. Maar dit is niet zomaar een landgoed: dit is het landgoed van de machtigste familie van heel Groot-Britannië. Dan blijkt dat Luc Hadley toch wel naar de sloppenwijken moet. Hij maakt daar nieuwe vrienden, maar deze hebben andere idealen dan hijzelf.
De onderlinge verdeling in de samenleving en het idee dat alle normale mensen tien jaar als slaaf moeten dienen om als volwaardig te worden gezien zorgt voor een nieuw soort dystopische wereld. De familie moet alles achterlaten om tien jaar ergens als minder dan een mens te leven, en dit valt ze zwaar. Vooral Luc is het niet eens met de keuze van zijn ouders en heeft het er nogal moeilijk mee:
"He was not going to start crying over a car, of all things."
Ja Luc, stel je niet zo aan. Over minder dan vijftig pagina's kom je in de hel terecht en je maakt je druk om een auto?
Abi Hadley en de rest
James laat veel karakters aan het woord in haar debuut; de hoofdstukken wisselen van perspectief tussen zeven karakters. Van Luc an Abi Hadley tot de gevaarlijke Gavar Jardine en zijn bride-to-be Bouda. Hierdoor krijg je een heel volledig beeld van het verhaal en is het minder zwart-wit dan gewoon 'goed' vs. 'slecht'. Vooral in de scènes tussen Gavar en zijn dochter Libby kreeg ik steeds meer sympathie voor de man. Toch is mijn favoriet Abi Hadley, vooral omdat ik me met haar kan identificeren. Ze is, natuurlijk, een lezer: "She didn't do people, dammit. She did books. A world of difference."
Haar broertje Luc denkt daar wat anders over, hij vindt de smaak van zijn oudere zus niet helemaal literair verantwoord:..
"The Heir's Temptation. How someone as smart as his big sister could read such rubbish was beyond him."
Zullen de titels als Her Master's Slave en The Heir's Temptation de reden zijn waarom Abi graag nu, in de bloei van haar leven, haar dagen als slaaf wil beginnen op het landgoed van de machtigste familie van het land? Oh en toevallig rijdt de ene erfgenaam altijd op een motor en de ander verplaatst zich het liefste per paard. Ze lijkt het wel een beetje geromantiseerd te hebben, maar wie zou dat niet doen?
De wereld die James schept is heel goed in elkaar gezet, maar het is heel duidelijk dat dit het eerste boek uit de trilogie is. Er is een constante sluimerende spanning, maar het duurt even voor alles op gang komt. De grote klapper komt pas tegen het einde - waarna je moet gaan wachten tot het tweede deel. De karakters zijn wel heel goed neergezet en zorgen ervoor dat je helemaal meeleeft met het verhaal. De vele karakters maken het gelukkig ook niet verwarrend, maar zorgen er juist voor dat je iedereen beter leert kennen. There's more than meets the eye. En nu maar wachten op het tweede deel. | 1pos
|
Een indrukwekkend en vlot lezende roman over het Beleg van Haarlem in 1572. Je zit gelijk in die tijd door de beschreven artikelen van die tijd zoals turf, de brandstapel en galg, duiten, bierpullen, stadspoorten en dienstmeiden.
Kenau Simonsdochter Hasselaer is een sterke, strijdbare, moedige en geëmancipeerde vrouw die na het overlijden van haar man de scepter draait over een scheepswerf en houthandel in Haarlem.
Als na Zutphen en Naarden de Spanjaarden Haarlem willen veroveren, wordt Kenau de 'Madre de Dios' en verzet zich, met gevaar voor eigen leven, met alle vrouwen van de stad om de Spanjaarden te dwarsbomen.
Het is leuk om plaatsen die nu nog bestaan in Haarlem zijn verwerkt in de roman zoals Huis ter Kleef, Bakenessergracht, het Spaarne en de Bavo. | 1pos
|
Vreemd is dat als je een boek leest dat je denk ik geef het 3 a 4 punten,en als je het dicht hebt geklapt en even laat bezinken weet je toch zeker welk punt het word.
Het verhaal heeft nog een paar dagen door mijn hoofd gespookt dus daarom wil het wel zeggen dat het indruk heeft gemaakt.
Zo had ik dat ook met dit boek,ik moest in het begin erg wennen aan al die verhalen van vroeger dus dat vond ik wat minder,maar zeker bij de 100 blz wist ik dat je sommige stukjes toch echt wel nodig had voor dit boek.
Een mooie roman . | 1pos
|
Danielle schrijft zoals ze is: eerlijk & oprecht. Erg dapper en heel mooi! Hier kunnen veel vrouwen inspiratie uit halen. De ontdekkingsreis leidt ons door haar bewogen leven als dochter van Willeke Alberti, en daarna al jong als voetbalvrouw. Ze maakt een spirituele zoektocht door die heel bijzonder en intiem is om als lezer te mogen ervaren. Zeker een aanrader voor iedereen die op zoek is naar meer liefde in het leven: dat vind je namelijk als eerste bij jezelf. | 1pos
|
Tjonge wat een debuut. Ik heb van het begin tot het eind genoten. Schrijf maar lekker door Elizabeth. U heeft er een fan bij!
Voor mij is dit boek 5 duimpjes waard! | 1pos
|
Een zeer goed opgebouwd realistisch verhaal, waar heel wat actuele thema's op een prachtige manier in verwerkt zitten. De verschillende personages spelen allemaal een even belangrijke rol in het geheel. De spanningslijn is mooi opgebouwd , met toch nog een verrassend einde. Knap geschreven. | 1pos
|
Deze thriller is vlot geschreven. Leest lekker weg en heeft de nodige spanning maar is niet van een hoog niveau. De fans van de boeken van Suzanne Vermeer, Linda van Rijnen Patricia Snel zullen dit boek zeker waarderen. Alleen jammer dat er meerdere grove fouten in het boek zijn blijven staan.
Qua schrijfstijl zou schrijfster Patricia Snel wel eens achter het pseudoniem Kiki van Dijk kunnen zitten.
Zeevlam van Kiki van Dijk:
De vier vriendinnen Ellen, Dayenne, Suus en Kelly gaan elke vrijdagmiddag naar de strandtent Ons op het strand van Scheveningen waar ze genieten van veel drank.
Ze zijn al 22 jaar vriendinnen die denken alles van elkaar te weten maar niets is minder waar.
Zo weten de vriendinnen niet dat het huwelijk van Ellen niet zo goed is, als ze denken. Haar man woont in Parijs bij zijn nieuwe vriendin. Ze heeft een kortstondige verhouding gehad met Ron, de vader van een leerling. Al na een nacht dumpt Ron haar en maakt haar zwart bij haar collega's van de school waar ze werkt. En haar dochter Cato lijkt te ontsporen. Ook Suus heeft huwelijksproblemen en verteld haar vriendinnen over haar affaire met Kees, de man die ze ontmoet heeft via Tinder.
Ook de andere twee vriendinnen hebben zo hun geheimen.
Als de vriendinnen op een avond in strandtent Ons hebben afgesproken verschijnt Kees, de man waar Suus een verhouding heeft. Kees blijkt ook dezelfde persoon te zijn als Ron, de man waar Ellen de nacht mee heeft doorgebracht. Ze brengen de avond met zijn vijven door.
De ochtend erna wordt Ron door Ties dood in de branding gevonden.... | 1pos
|
Dit boek gelezen terwijl het buiten in december 2015 in de opmaat voor kerst 14 graden is! Wat verlang ik naar een Kerst op Sandhamm, of in ieder geval naar de kerstsfeer die in Richting het kwaad wordt opgeroepen. Opnieuw volgen we de belevenissen van Nora en Thomas en zoveel andere bekenden uit de vorige titels van Viveca Sten. Ook nu weer is er een moord gepleegd op Sandhamm en de zoektocht naar de dader(s) wordt boeiend beschreven, terwijl ook de privé levens van de hoofdpersonen opnieuw op een aantrekkelijke manier in het verhaal zijn verweven.
Het is plezierig als je de vorige boeken van Viveca Sten ook hebt gelezen omdat de hoofdpersonen steeds dezelfde zijn en het boeiend is de voortgang van hun levens te volgen, maar het is niet strikt noodzakelijk. Ik denk echter wel dat als je met dit deel begint de behoefte de andere delen ook te lezen zich onvermijdelijk zal aandienen.
Het verhaal is spannend omdat de lezer heel lang nieuwsgierig blijft naar wat nu precies de aanleiding is geweest voor de moord. Viveca Sten weet als geen ander een sfeervol en spannend verhaal te schrijven.
Het boek leest als een trein en doet je hopen dat het volgende boek zeer snel zal verschijnen. | 1pos
|
Ik vond Jan in Villa Gladiola al een top personage maar nu hij aan de bak gaat in Rotterdam ben ik nog meer van hem houden. In dit boek heb ik hoofdpersonage Jan beter leren kennen. Ik hou ervan als een personage meegroeit en ik hem stapje voor stapje beter leer kennen. Deze stoere en gevoelige vent heeft 't wel weer pittig in deel 2. Ik hoop dat hij (in deel 3?!?) een beetje geluk mag vinden en zijn leven in rustiger vaarwater zal komen.
Ik heb met veel plezier Eeuwig donker gelezen en heb de wendingen in het verhaal niet aan zien komen.
Go Jan! | 1pos
|
Wauw dat dacht ik toen ik dit boek uit had. Een mooi boek waarmee je af aan toe even stilstaat bij je eigen leven. | 1pos
|
In de reeks 'Literaire Juweeltjes' van B for Books verscheen onlangs 'Ibiza'. Cees Nooteboom schreef dit literaire reisverslag in de jaren vijftig, toen hij nog een twintiger was. Hoewel amper 65 minipagina's dik, onooglijk bijna, verdient deze betoverende literaire parel een prominente plaats in ieders boekenkast.
De verteller is een ietwat verdrietige reiziger die, zonder te weten waarom, de winter op Ibiza gaat doorbrengen. Al tijdens de heenreis wordt hij overvallen door onnoemelijke heimwee naar zijn thuisstad Amsterdam. Toch zet hij dapper door in zijn zelfkwelling met de lusten en lasten van het eilandleven. Ter afleiding stort hij zich in het gebruikelijke vertier: een kitscherige circusvoorstelling en een bevreemdende kerstmis bijwonen, uitputtende en teleurstellende wandeltochten ondernemen in de meest onherbergzame uithoeken van het eiland, 'warmte zoeken bij een menigte ongehoorde dranken', schudden en hotsen op de gruwelijke lokale bussen, zich vertwijfeld in het nachtleven storten of zich onder de andere 'Locos' mengen ('gekken', epitheton waarmee de eilandbewoners 'Los Estranjeros' bekleden). Die blijken vooral aspirant-kunstenaars of -schrijvers te zijn:
'Ze zitten in hun kleine witte kamertje met dat witte doek of dat witte schrift, en nu moeten ze het waarmaken: het grote Idee, dat waar ze eindeloos over gedroomd en gezeurd hebben: 'Als ik de kans nog eens krijg'... en daar is De Kans. Maar helaas, de aspirant raakt in paniek, haast zich uit de onheilszwangere stilte, waaruit maar geen vers, geen schilderij, geen boek wil ontluiken en vlucht in het dichtstbijzijnde café, waar de Anderen hem bereids opwachten.'
Nooteboom verkent in 'Ibiza' nauwgezet woord en beeld. Als een volleerde meester beschrijft hij minutieus landschappen, dieren, planten en mensen en kleurt zijn waarnemingen met een rijke fantasie. Hij beschikte als twintiger al over een buitengewone opmerkingsgave en lyrische taal:
'De regen is er nog steeds, de zinken wolken hangen laag en zwaarmoedig boven ons, het rode stof van de weg is bitter en droevig, en donkere, doodstille pijnbomen staan gebogen over hun honderdduizend bruine dode naalden. De boeren die wij tegenkomen, worden door al dat verdriet niet beroerd. Zij bekijken ons rustig en uitvoerig vanaf hun hoge, tweewielige strijdkarren, en als zij geen boosheid bij ons bevinden, groeten zij langgerekt: 'Hola! Buénaaaas!''
Sierlijk en trefzeker schetst hij het eiland als paradijselijk én hels decor en plaatst de vreemdeling met fijnbesnaarde ironie en milde zelfspot in dat decor:
'Wellicht overweegt de vreemdeling nu of hij een meisje ten dans zal vragen, maar misschien is hij ook bang dat hij zich dan eerst aan haar moeder voor moet stellen. In elk geval, hij doet het niet, en verdwijnt in de regen van de nacht, die die nacht kerstnacht heet.'
In bijna surrealistische passages verkent Nooteboom de angsten, onzekerheden en vervreemding van de eilandreiziger:
'Ik loop op voorzichtige tenen, er is geen adempje licht. Wel het vermoeden van een horde boosaardige vleermuizen, en eenogige geestenoproepers die het op mij gemunt hebben en over het plafond, dat ik niet eens kan zien, met mij meewandelen om me straks, bij de uitgang, gemeen te laten struikelen in een scherpe, verwarrende rozenstruik die daar vroeger nooit was, en die met lange wapperende vleugels weg zullen vliegen, mij meenemend naar een triest oord van eeuwige verbanning. Ik bewonder mijn eigen moed, en beloof mezelf dat ik de volgende keer weer door de tunnel zal gaan, en dan fluitend.'
Ook de melancholie slaat met de regelmaat van de klok toe in de gemoedsgesteldheid van de verteller:
'Dan brengt de waard een kaarsje op een schoteltje, en u wandelt ermee naar uw kamer. De trap kraakt, zoals dat hoort, en het bed is een grootvadersbed. De eeuw wordt langzaam een andere eeuw. U mist uw lange, witte nachthemd en uw slaapmuts, maar u wilt het voor deze keer wel zonder doen. Het raam is open. Buiten is het koel.'
Ik heb me waarlijk verkneukeld met dit prachtig geschreven, geestige en pretentieloze reisverhaal. Dit Literair Juweeltje is puur genieten! | 1pos
|
Na het voor mij teleurstellende deel 2 na het geweldige eerste boek heeft Simsion zich gerevanceerd wat mij betreft. Ten eerste is het leuk om te zien dat de schrijver een tijdssprong van elf jaar durft te maken. Je kan immers ook Don Tillman met een baby beschrijven, een peuter, een kleuter en pas daarna een tiener.
Nu heeft Hudson meteen een eigenzinnig karakter en gaat het niet meer alleen om de aannames die Don doet en waar hij zich mee in moeilijkheden brengt, het gaat nu ook om zijn eigenzinnige zoon die niet alleen zijn zoon is maar ook die van Rosie.
Daardoor is Rosie3 geen herhaling van zetten maar een logisch vervolg op het eerdere verhaal. En tussendoor weet Simsion heel subtiel en ook soms minder subtiel de lezer onder ogen te houden dat autisme geen containerbegrip is waar je alles maar in kunt gooien. Wat dat betreft is Rosie3 perfect getimed. | 1pos
|
Ik vond het een heel leuk boek. De basis van dit boek is heel cliché, daarom wilde ik het ook eigenlijk lezen, Ik hou van cliché's, maar alleen als ze ook echt goed geschreven zijn en toch hun eigen twist hebben. Dit boek was dat! Het is een goed geschreven boek, wat vlot te lezen is. Daarnaast heeft het ook nog een leuke twist, die ik persoonlijk niet zag aankomen. Al met al een heel leuk boek om te lezen | 1pos
|
Op een zondagmorgen in juni wordt een jonge vrouw dood gevonden in The Arthouse, de kunstgalerie van Lichtenvoorde. Inspecteur Nelleke de Winter en haar team worden op de zaak gezet. Volgens haar baas commissaris Markant is de zaak wel duidelijk: zelfmoord. Maar is dit wel zo of was het toch moord? De Winter heeft een aantal verdachten op het oog en die moeten worden gehoord. Wie heeft er nu gelijk, inspecteur De Winter of haar baas? De tijd dringt, want Markant geeft haar niet veel tijd om de zaak op te lossen. Haar vriend Jaap maakt zich zorgen om haar. Levert deze zaak niet te veel stress voor haar op? Een oude bekende die opduikt maakt de zaak er niet makkelijker op.
Dit boek is het misdaaddebuut van Corine Hartman, die naast schrijfster ook kunstschilder is. Het verhaal speelt zich af in een klein plaatsje in de Achterhoek. Deze omgeving wordt heel leuk omschreven zodat je je kan makkelijk kan voorstellen waar Nelleke woont met haar vriend Jaap en zijn drie dochters. Ook van de personen in het boek krijg je een goed beeld.
Na een aantal bladzijden kon ik het boek bijna niet meer wegleggen. Ondanks de vele personen en gebeurtenissen uit het heden en verleden is het boek heel goed te volgen. De spanning wordt goed opgebouwd. Ik moet zeggen dat ik een paar keer op het verkeerde been werd gezet. De enige Nederlandse misdaadschrijver die ik ooit had gelezen was A.C. Baantjer, gewoonlijk lees ik n.l. Engelse schrijvers zoals Elizabeth George, Reginald Hill en P.D. James. Na het lezen van dit boek ben ik ervan overtuigd dat er ook zeer talentvolle Nederlandse misdaadschrijvers zijn. In ieder geval kijk ik nu al uit naar de volgende zaak van De Winter die Corine Hartman aan het schrijven is en die waarschijnlijk in maart uitkomt. | 1pos
|
Verhalen over anorexia nervosa hebben mij altijd geïntrigeerd. Hoe kan het dat je zo erg controle wilt hebben dat je jezelf uithongert? Toch is dit niet alleen een boek over anorexia. Het gaat vooral over verdriet en hoe moeilijk het soms is om hiermee om te gaan.
Het boek leest makkelijk weg, niet alleen omdat het filmisch geschreven is, maar ook omdat het een fascinerend verhaal is. Het verhaal gaat heen en weer in de tijd en is zowel beschreven vanuit het standpunt van de vader als van de dochter. Het verhaal begint bij de vader, hoe hij zich staande houdt met zijn verdriet. De blik vanuit de vader is nog wel het mooiste weer gegeven. Vooral erg knap, als je bedenkt dat de schrijfster van het boek zelf lang tegen anorexia heeft gevochten. En dus goed beseft wat een gevecht tegen anorexia met de naasten kan doen.
Pas in het laatste hoofdstuk begrijp je de voorkant. Dit hoofdstuk leek aan de ene kant wat gekunsteld, maar geeft wel mooi de hoop weer.
De proloog is het meest stugge deel van het verhaal. Als je hier voorbij bent, word je opgezogen in een prachtig verhaal over een vader en dochter en hun verdriet. | 1pos
|
Zebra. Een hels geheim
‘Píep zei de muis in het vóóóórhuis’
Meteen beginnen met een parafrase: het is voor iemand als ik een heel eigenaardige gewaarwording om een boekrecensie te schrijven. Er zijn echter redenen genoeg het toch te doen. Dit boek komt me om heel uiteenlopende redenen nabij. Ook ik heb me tegen katholieke opdringerigheid, zij het van geheel andere aard, moeten verweren. Dat mij dat lukte heeft veel met de ontwrichtende tussenkomst van de jaren zestig te maken. Niet veel later werd de omgeving van de Posthoorn onderdeel van ook mijn habitat, zij het alweer van heel andere aard. Zelfs aan het kelderluikje van de bakker in de Prinsenstraat heb ik in het holst van meer dan een nacht staan krabbelen. En sinds ruim vijftien jaar is dagboekschrijfster Anne Frank een prominente aanwezige in mijn beroepsleven.
Het is goed gebruik auteur en hoofdpersoon van elkaar te onderscheiden. In dit geval is dat niet eenvoudig. Toch ga ik het doen, in de hoop dat het zal lukken ze uiteindelijk weer te herenigen.
Zebra is een asymmetrisch boek. De inhoudsopgave laat dat direct zien. Twee hoofdstukken, een van 176 en een van 39 bladzijden. Maar de asymmetrie zit ook in de essentie, in de hoofdpersoon versus wat ik maar eufemistisch omschrijf als haar antagonist. Het meisje, een machteloos kind. De volwassene, een kapelaan met onbegrensde autoriteit binnen elk facet van haar leven. Behalve haar verbeelding. De dissociaties, het ‘outsourcen’ van angst en pijn, hebben als basale overlevingsstrategie hun effect. In het rijk van de verbeelding is alles mogelijk, ook het mobiliseren van denkbeeldige hulptroepen.
Meer asymmetrie is er tussen de gruwelijke en de grappige passages. Dat zit niet zozeer in de verhouding tussen de twee, of überhaupt in het tekstuele. Dit is een kwestie van receptie. De eerste categorie ligt een stuk zwaarder op de lezersmaag. De passage waarin een plankenkast en een verdwaalde toeristenbus figureren is onbedaarlijk grappig. Aan vrolijke passages gelukkig geen gebrek, al kunnen ze het donkere wolkje niet geheel verdrijven.
Onvermijdelijk zijn een paar woorden over de kapelaan, die onder verschillende bijnamen zijn ellendige rol speelt. Hij komt in naar ik aanneem authentieke brieven aan het woord. Storend is vooral, afgezien natuurlijk van zijn geweld, zijn flierefluiterig negeren van de – hoeksteen van het priesterschap – celibataire geloften. Kennelijk verhinderde het hem niet zijn herderlijk gezag onder de parochianen te laten gelden. Dat hij zich voor zijn zelfrechtvaardiging gelegenheidsargumenten laat aanreiken door een jezuïet, dat zal dan weer voor geen enkele goede verstaander een verrassing zijn.
En dan de helpsters, gestreepte Samantha en dagboekschrijfster Anne. Ontroerend zijn de passages waarin zij de hoofdpersoon te hulp komen. Soms te laat, soms ook achteraf. Maar ze doen het, beiden op hun eigen wijze, terwijl ik vermoed dat ze van verschillend en toch gelijk belang zijn. Deze onverwachte symmetrie geeft het grotere geheel dan opnieuw een asymmetrisch aspect mee. Paradoxen, wie is er niet groot mee geworden? En waar het aankomt op de rol van deze ‘noodhelpsters’, daar komt het punt waar hoofdpersoon en schrijfster eigenlijk niet meer te scheiden zijn.
Het is nergens voor nodig dat een boek als dit alle kantjes voor alle lezers netjes afhecht. Dat gebeurt dan ook niet, waardoor ik soms wel even het spoor verlies. De kunsten spelen duidelijk een rol in het geheel, ook al kost de verbinding zien mij moeite. Binnen de context van het boek worden zowel beeldtaal als titels van de spaarzame afbeeldingen licht verontrustend. Wellicht is dat meteen de verklaring. Onmiskenbaar pijnlijk is het moeizame proces waarin zij, hoofdpersoon én schrijfster, haar leven terugkrijgt. Of beter gezegd, herovert. ‘Dit gaat lukken’, dat is desondanks de overheersende sfeer in deze relatief korte passages. Ik weet inmiddels wel uit goede bron dat het een langdurige kwestie is geweest. Ik realiseer me dat ik menig goed karakter onder de personages veronachtzaam, maar het wordt al veel te lang. Ik ben blij dat ik de schrijfster heb leren kennen. Minpuntje is dat nu Triootje op mijn tafel ligt en ik wel aan mijn goed fatsoen verplicht ben daar eerdaags aan te beginnen. Gelukkig zijn er ergere dingen. Daar laat Zebra geen twijfel over bestaan.
Gertjan Broek, Historisch onderzoeker at Anne Frank Stichting | 1pos
|
I think that the true beauty of Someone Like You comes from the way in which the narrator draws the reader in, speaking to them confidentially, so often in the guise of the detached observer, so that we are moved to a kind of complicity even when an act of true repugnance is taking place. These stories may be generally fantastical, but we are encouraged to think of them as scenarios which could truly befall someone and in particular, someone like us. We feel genuine discomfort as the voyeur in Nude Dimittus chips away at the painting to reveal the lady’s undergarments beneath – I let out a gasp of sympathy at the closing lines of Galloping Foxley – a wince of disgust at the sight of the wife’s hand in Man from the South – Roald Dahl reveals himself time and again as a masterful storyteller, his adult fiction no less worthwhile than that which he produced for his younger audience.
There is a certain flavour to the tone in this work that reminds me of Ian Fleming, whose writing I recent suffered through in The Spectre Trilogy, yet despite a similar dismissive attitude towards women and a clear attraction towards the violent, there is greater depth to the motivations of Dahl’s characters, which means that they have weathered the decades far more successfully than the dinosaur James Bond. We sense Mary Maloney’s blank despair as her husband announces his plans to leave her and so we understand how she comes to wield a piece of frozen lamb against him. We are party to Mr Botibol’s frantic logic as he seeks to recoup his losses in A Dip in the Pool and can only shake our heads in rueful dismay as his plan is foiled. So often schemes fall apart in Someone Like You, Dahl seems determined to take us to humanity’s very darkest moments.
There is something very particularly powerful about short fiction – with less apparent ammunition, the writer has to draw events together in a much shorter window but the impact is often only the greater for it. Having read a fair bit of Roald Dahl’s shorter work, I would point out that it is rare to get to the end of a story without the words ‘Oh no’ crossing one’s mind, but that is in many ways merely a proof of Dahl’s precision as a writer. Other than perhaps Dickens, I can think of few others who can equal him as a story-teller. A friend recently expressed surprise when I offhandedly referred to Dahl as a cad but while Someone Like You is a world away from The BFG, it is nonetheless a must-read for connoisseurs of short fiction and a true classic of the genre | 1pos
|
In Sempera is het bloed dat door je aderen stroomt tijd en daarmee geld waard. Je kunt je bloed afstaan en laten veranderen in munten die je meer tijd geven.
De familie Gerling heerst over het rijk en bezitten meer tijd en geld dan alle mensen in Sempera samen.
Jules is zeventien, hechtte nooit veel waarde aan haar bloed tot ze het kon laten afnemen voor haar stervende vader. Met een jarenlang gekoesterde wrok jegens de Gerlings, zet ze alles op alles om haar vader te redden. Zelfs al moet ze daarvoor terug naar Everless, het landgoed van de Gerlings waar ze is opgegroeid maar na een ongeluk van weg is moeten vluchten.
Haar terugkeer naar Everless is gevaarlijk, als iemand, vooral de oudste broer Liam, haar herkent zal het haar leven kosten. Maar hoe langer ze er verblijft hoe meer geheimen aan het licht komen. Over de Gerlings, Everless, haar vader maar ook over haar zelf.
Na de motiverende woorden van Myrthe, uitgeefredacteur van Blossom Books, kon ik niet wachten om in Everless te beginnen. En ik had het gevoel dat ik na het eerste hoofdstuk al verslaafd was aan het verhaal. Ik moest en zou weten wat er vroeger voor had gezorgd dat Jules uit Everless had moeten vluchten en waarom ze zo bang was dat Liam, of Ivan van de koninklijke garde, haar zouden herkennen.
De herinneringen aan Everless zijn niet echt gedetailleerd waardoor het een tijdje duurde voordat ik die informatie kreeg. Maar Jules had die periode uit haar leven diep weggestopt in de hoop er nooit meer aan terug te hoeven denken. Maar zodra ze voet zet in het paleis komen de herinneringen langzaam terug. En zeker als ze de zachtaardige en vriendelijke Roan weer tegenkomt. De jongste zoon van de Gerlings waar ze vroeger altijd mee speelde terwijl Liam aan de zijlijn hen in de gaten hield.
Dan begint het verhaal pas echt vol met geheimen en intriges. Hoe verder ik in het verhaal terecht kwam hoe meer vragen er bij me opkwamen, maar precies deze vragen worden letterlijk ooit door Jules zelf gesteld in het verhaal. En al die vragen roepen spanning op waardoor je door wilt blijven lezen.
Aangezien Jules in het begin zo een afkeer voelt tegenover Liam en Ivan, kreeg ik het gevoel dat er nog wel een confrontatie met beide in het verhaal zou zitten. Ook werd hier over de lijfwachten en anderen in dienst gesproken alsof ze geen respect voor de meisjes en vrouwen hebben, maar dit komt verder in het verhaal niet heel specifiek aan bod. Hier en daar miste het verhaal een beetje diepgang, ook bij sommige personages zoals Amma, Jules’ beste vriendin en haar zusje en Alia die Jules onder haar hoede neemt in Everless. Hier werd verderop in het verhaal weinig tot geen aandacht meer aan besteed, wat ik wel jammer vond.Maar daar tegenover staat dat Jules een heel aantal schokkende ontdekkingen doet en daar wellicht helemaal niet meer mee bezig is of kan zijn.
Verder had ik gewoon het gevoel dat dit boek in één ruk uitgelezen moest worden. Een middag en twee avond heeft het me gekocht om dit boek uit te lezen en het was het meer dan waard. Sommige dingen had ik voorzien, bijvoorbeeld de trekken en acties van Liam, maar andere personages kwamen heel onverwacht uit de hoek. | 1pos
|
Super leuk boek!! Heb het wel in het Engels gelezen! Heel leuk voor jongeren was zelf begonnen met deze serie op mij 16e (ben nu 17), vind het nog steeds heel leuk! Alleen wel wat minder, omdat er zo veel delen uit zijn. Iets te veel als je mij vraagt | 1pos
|
Het is heerlijk om Smoky (en Bonnie), Alan, Callie en James weer te ontmoeten.
De auteur weet opnieuw een gruwelijk verhaal te vertellen. De ontknoping was (voor mij) heel onverwacht. Ook wat onwaarschijnlijke voorvallen tijdens het verhaal, werden op het eind zeer goed verklaard. De letterlijke inhoud van allerlei (soms lange) mails had voor mij niet opgenomen hoeven worden, maar verder vond ik het wel weer een verhaal om van te smullen.
Gewoon 5 duimpjes (want wegleggen kun je hem niet), maar toch vind ik zijn eerste (de stilte van de hel) de beste.
Vette aanrader.
Enige 'minpunt' is dat je het verhaal beter kunt volgen als je eerst 1 tot en met 3 (op volgorde) hebt gelezen.
Maar of dat nu een minpunt is.. | 1pos
|
Wat vond ik ervan?
Vanaf bladzijde één merk je dat Reece wat heeft meegemaakt. Hierdoor wil je heel graag verder lezen om er achter te komen wat zij dan heeft meegemaakt. De omschrijving van het dorpje, de mensen en de omgeving waren perfect. Je had echt het gevoel dat jezelf in Wyoming, Angel’s Fist stond. Ik kon bijna de natuur ruiken, de sfeer van het gezellige dorpje proeven en de mensen in de omgeving zag ik bijna als mijn vrienden. Maar toch deed ik bijna 2.5 week over dit boek en dat kwam omdat er zoveel in gebeurde dat ik het af en toe moest wegleggen om het even op een rijtje te krijgen, daarnaast was het ook heel spannend. De moordenaar had het goed gespeeld om een gekke vrouw nog gekker te lten lijken.
Helaas heb ik blijkbaar niet meer boeken van Nora Roberts gelezen, maar dat ga ik nog zeker wel doen. Het boek zelf deed mij denken aan een boek die ik had gelezen toen ik 10 was, namelijk het zwarte hart. Dit was toen een van mijn favoriete boeken, dus om dan een soort gelijk boek te lezen was heerlijk.
Wat vond ik minder?
Wat ik erg vervelend vond is dat er zomaar uit het niets werd geswitcht van personages. Dus ik las bijvoorbeeld vanuit Reece en twee seconden later las ik weer vanuit Brody. Hierdoor wist ik soms niet welke gedachte bij wie hoorden, dit was soms erg verwarrend. Dit is echter ook mijn enige opmerking.
De personages
Aan elke personage van het boek werd veel aandacht aan besteed, dit is vast een van de redenen waarom dit boek bijna 500 pagina’s dik is. Maar doordat Nora Roberts dit had gedaan bouwde je ook echt een band op met de mensen van Angel’s Fist. Reece de hoofdpersonage vond ik echt ontzettend goed beschreven, het gevoel dat je niet op je eigen geheugen kan vertrouwen lijkt mij echt verschrikkelijk. Brody vond ik in het begin een arrogante saaie klootzak en op het einde van het boek nog steeds maar naast die dingen vond ik hem aan het eind van het boek ook loyaal, lief en erg beschermend. Joanie de baas van Reece was een pittige tante maar met een hart van goud.
Helaas kan ik niet alle personages gaan beschrijven want dat zijn er echt teveel!
Het slot
Laten we zeggen dat ik het slot niet zo spannend vond als ik het rest van het boek vond. Voor mijn gevoel was het einde een beetje afgeraffeld en ging mij ook te snel. Het was ineens van pats boem einde. | 1pos
|
Virginia Andrews schrijft heel aangrijpend./ De boeken zijn goed onderbouwd en lezen heel vlot. Ze is intussen gestorven en er is een heel goede schrijfster aan haar verloren gegaan | 1pos
|
Bij spionageverhalen denk je al gauw aan grootmachten zoals Amerika en Rusland die elkaar de loef proberen af te steken. James Bond komt in gedachten en de Koude Oorlog-thrillers van John le Carré. Maar om Engeland een spionagestrijd op hoog niveau te laten voeren met Zweden? Met Brussel als achtergrond? Het ligt niet voor de hand, maar desondanks, en misschien juist daarom heel verrassend, slaagt Andreas Norman er met Stille oorlog op een formidabele wijze in.
De Zweedse Bente Jensen woont met haar man en twee zoons in Brussel. Ze werkt zogenaamd bij een computerbedrijf maar in het echt is ze een spion. Via een overloper krijgt ze een USB-stick met belastende informatie over de aanwezigheid van Engeland in Syrië in handen. Deze informatie zou de Engelse veiligheidsdienst behoorlijk in diskrediet brengen. Reden voor MI6 om alles op alles zet om deze USB-stick terug te krijgen. De spion Jonathan Green mag alle middelen gebruiken om dit doel te bereiken.
Stille oorlog wordt verteld aan de hand van Bente Jensen en Jonathan Green. Het verhaal gaat niet alleen in op hun spionageactiviteiten, maar vooral ook op welke weerslag deze hebben op hun privéleven. Jensen kampt met een autistische zoon en met een partner die steeds meer van haar vervreemdt. Green bedriegt zijn eigen vrouw, maar ontdekt dat hij daarmee te hoog spel heeft gespeeld. Zowel Jensen als Green lopen er tegenaan dat ze er helemaal alleen voor staan door het vak dat ze gekozen hebben.
Norman weet hun geïsoleerde positie goed weer te geven, en dat lukt hem door een schrijfstijl te hanteren die afwijkt van het advies ‘Show, don’t tell’. Stille oorlog is in de tegenwoordige tijd geschreven en geeft voornamelijk weer wat de hoofdpersonen denken, voelen en doen. Daardoor leest het als een afstandelijk verslag, alsof het slechts een weergave is van wat er op het moment gebeurt, zonder oordeel van de auteur. Dat versterkt de eenzaamheid van de hoofdpersonen en daardoor word je als lezer nog meer door hen geboeid. Wat beweegt hen? Waarom doen ze dit? Norman geeft een inkijkje, maar tegelijkertijd zijn zijn hoofdpersonen net zo onbereikbaar als andere mensen die een dubbelleven leiden.
Norman wordt al getipt als de Zweedse John le Carré en dat is niet onterecht. Stille oorlog heeft alles wat een goed spionageverhaal maakt: een realistisch plot ingebed in een actuele setting, intrigerende hoofdpersonen en een dosis actie. En dat allemaal hier om de hoek in Brussel. | 1pos
|
..een moordenaar voor vijand en helper voor degene die bij niemand anders terecht kan. Af en toe komt de lezer, tussen de hoofdstukken door, iets te weten over Evans verleden als 12-jarige jongen. Deze 'orphan' werd op die leeftijd geselecteerd en door Jack John opgeleid tot de beste geheimagent.
Toch ook een beetje met een zacht kantje waardoor hij sympathiek overkomt.
Dit boek bevat korte hoofdstukken waardoor het zeer vlot leest.
Filmisch en spannend geschreven actiethriller met een knappe verhaallijn.
Mede door het vele researchwerk van Gregg Hurwitz kan men alle acties en beschrijvingen op de voet volgen. Letterlijk.
Als liefhebber van Jack Reacher en Jason Bourne heb ik ook genoten van het turbulente leven van Evan Smoak.
Dus aan alle andere fans van J. B. en J. R. = LEZEN dit boek !
Ondertussen heb ik in dezelfde week deel 2 'De nergensman' (stomme titel, in het Engels klinkt die zoveel beter) ook razendsnel verslonden.
Laat boekdeel 3 maar aanrukken :).... | 1pos
|
Dit prachtige lees-, maar vooral kijkboek rondom de meest grandioze en iconische stripreeks aller tijden is een mooie aanvulling voor de bibliotheek van tintinologen. Het postume werkstuk van Pierre Sterckx, de vorig jaar overleden Brusselse kunstdocent én vriend van Hergé, staat vooral stil bij de artistieke waarde en connecties van Kuifje. Het is daarom jammer dat de oorspronkelijke titel van dit boek, L’Art d’Hergé, Hergé et l’art, niet bewaard is in de enigszins misleidende tot nietszeggende titel Kuifje, Hergé’s klassieker.
Behalve vele schitterende schetsen en (details van) Kuifje-platen, die veelal te bewonderen zijn in de wisselende collectie van het Hergémuseum in Louvain-la-Neuve (dat in ruil voor het gebruik ervan prominent aanwezig is in dit boek), telt het boek ook flink wat artwork van Hergé (toen hij nog publiciteit maakte) en zelfs minder bekend jeugdwerk (toen hij voor de scouts tekende) tot foto’s die ik niet eerder of elders heb gezien. Nogal wat van die foto’s, gemaakt op Hergé's kantoor of thuis, zijn gekozen omdat er kunstwerken op figureren. In een van de exporuimtes in het Hergémuseum wordt bij enkele schilderijen uit Hergé's collectie stilgestaan bij zijn bewondering voor moderne kunstenaars, en bij zijn poging tot abstracte kunst (die hij snel staakte omdat zijn werk er niets wezenlijks aan toevoegde: ‘Ik kan me maar 100% geven’, zei hij altijd, ‘en die 100% gaat naar mijn strips.’).
Qua feitelijke informatie draagt Sterckx ook niets nieuws bij: de mogelijk koninklijke afstamming van Hergé's vader, het ontstaan van Kuifje, zijn vriendschap voor en het belang van Tchang, zijn huwelijksdepressie… Dat is allemaal al bekend en Sterckx gaat er dan ook snel overheen. Bij Hergé's half-foute oorlogsverleden staat hij ook nauwelijks stil, al wijst hij op de slechte invloed van zijn ‘vrienden’ bij de rechtse krant Le XXième. Sterckx’ visie is dan wel weer interessant wanneer hij uit eerste hand spreekt: bijvoorbeeld over ‘de onterechte reputatie van fascist. Naar mijn oordeel was hij een vrije, onafhankelijke geest’ (p. 54). Naar mijn oordeel ook, afgaande op bijvoorbeeld de Hitler-spotprenten in de gagreeks Quick & Flupke. Of wanneer Sterckx zijn vriend citeert over zijn naderende dood aan leukemie: ‘Gewoon een verspreiding van moleculen’ (p. 74).
Sterckx biedt ook een originele kijk op de verschillende hoofd- en terugkerende personages. Over de (dubbele) ‘lichtdrager’ en eeuwig irritante verzekeringsmakelaar Serafijn (een engelennaam) Lampion bijvoorbeeld. Of de in verschillende albums figurerende papegaaien: als uiting van castratieangst, als stem van de doden en als symbool van reproductie. Een makkelijke reproductie was trouwens de reden voor het gebruik van de klare lijn, in tegenstelling tot unieke, complexe en ‘hogere’ schilderkunst.
Is Kuifje dan lagere kunst? Kunst alleszins, tenminste in de betekenis van iets met eeuwigheidswaarde. Als ontregelend, zoals Marcel Duchamp kunst graag ziet, kan Kuifje bezwaarlijk genoemd worden. Strips passen overigens in het rijtje ‘lagere’ kunsten die sinds begin vorige eeuw hun opgang maakten (van fotografie, jazz en detectives tot film, mode of reclame).
Het onvoltooide album Kuifje en de Alfakunst is voor Sterckx een godsgeschenk om Hergé's houding tegenover kunst onder de aandacht te brengen. In het verhaal krijgt Kuifje te maken met een artistieke goeroe/kunstvervalser. Kapitein Haddock raakt gefascineerd door conceptuele kunst, die in feite totaal tegengesteld is aan de erg figuratieve kunst die het beeldverhaal is.
Sterckx staat stil bij het levendige kleurgebruik in Kuifje en Hergé's vloeiende Chinese penseelvoering die zijn werk minder bloedloos en strak maakt dan de echt klare lijn, oorspronkelijk een term uit de tuinbouw. Boeiend zijn de parallellen die Sterckx ziet met het werk van Holbein (identiteit scheppen in het portret), Ingres (beweging), Miró (details) of Fontana (de absolute lijn), langs wie voor sommige Kuifje-liefhebbers een aantal artistieke werelden kunnen opengaan.
Tot slot nog dit: dat in deze vertaling de Franstalige illustraties gebruikt blijven stoort niet, maar verwijzingen naar Franstalige, echter ook vertaalde boeken, zoals dat van Benoît Peeters, had vermeden mogen worden. | 1pos
|
Alhoewel we allen de afloop kennen blijft dit boek boeien - een prima sfeerschepping van hoe het er in het Romeinse rijk aan toe moet gegaan zijn. Immoreel, decadent maar met een techniciteit die pas een millennium later geëvenaard werd. | 1pos
|
Wat een heerlijk boek heeft Karin Fossum weten te schrijven! Het boek begint gelijk sterk waardoor de lezer geprikkeld wordt om verder te lezen. Veenbrand heeft twee verhaallijnen wat ten eerste lekker wegleest en ten tweede je nieuwsgierig houdt over het waarom.
Bonnie heeft geen makkelijk leven met haar 6-jarige zoon Simon maar haar werk en haar beste vriendin houden haar op de been. Bonnie doet er alles aan om haar zoon Simon een zo makkelijk mogelijk leven te geven. Als ze op een dag een oude caravan zien kan Bonnie ook geen nee zeggen om er een nachtje te gaan slapen. Nadat ze de boer heeft gevraagd of ze de caravan een nachtje mogen lenen halen ze de slaapspullen thuis op. Niet wetende dat zij meer thuis zullen komen.
Inspecteur Konrad Sejer en Jacob Skarre zijn collega worden op de zaak gezet maar tasten in het duister waarom juist zij vermoord zijn. Ze bemerken al snel dat zij niet alle informatie ontvangen van Bonnie haar moeder. Wat maakt dat zij niet alles wil vertellen?
Eddie, een bijzondere jongeman van 21 en zijn moeder wonen samen met hun hond. Eddie werkt niet en wil graag meer weten over zijn overleden vader. Na een speurtocht gaat hij het graf bezoeken van zijn vader. Als niet veel later blijkt dat zijn moeder ongeneselijk ziek is en op sterven ligt beseft Eddie dat hij er alleen voor komt te staan. Op het sterfbed van zijn moeder hoort hij nog meer over zijn eigen verleden. Hou gaat Eddie hiermee om nu hij er alleen voor Staat?
Ondanks dat ik al vrij vlot door had wie de moorden had gepleegd bleef ik nieuwsgierig naar de reden van de moord. Karen heeft het Veenbrand goed weten op te bouwen. | 1pos
|
Caryl Férey is een minder bekende Franse thrillerschrijver.
De meeste van zijn boeken spelen in derde wereld landen met een recent pijnlijk verleden.
Zo ook "Zulu" dat in het Zuid-Afrika van na de apartheid speelt, op de vooravond van het WK voetbal. Het boek werd in Frankrijk met prijzen overladen, waaronder als voornaamste de Grand prix de littérature policière.
Ali Neuman is - na een traumatische jeugdervaring - nu hoofd van de misdaadpolitie in Kaapstad. Het is een Kaapstad, waar geweld, drugs en aids hoogtij vieren.
In een park wordt het verminkte lijk gevonden van een jonge blanke vrouw.
Ali Neuman wordt met zijn team op de zaak gezet. Al spoedig blijkt dat er een onbekende drug in het spel is, die een verwoestende uitwerking heeft. Maar tevens blijkt dat het ook een dekmantel is voor bepaalde medische experimenten.
Het verhaal speelt voornamelijk in de townships rond Kaapstad.
Het schetst een gitzwart beeld van het leven in deze sloppenwijken. Zwarte bendes zwaaien er de plak; geweld en moord zijn er schering en inslag.
De corruptie teelt weelderig binnen alle lagen de samenleving.
De Apartheid is dan weliswaar voorbij, maar de problemen zijn het allesbehalve, ondanks de Waarheids- en Verzoeningscommisie.
Het beeld dat Caryl Férey van Zuid-Afrika schetst is veel somberder dan bij voorbeeld dit van Deon Meyer.
Caryl Férey hanteert een vlotte schrijfstijl en weet de spanning mooi op te bouwen.
Maar bij deze harde realiteit en de beschrijving van het geweld heeft de auteur ook veel aandacht voor de mens achter de agent of de crimineel. We leren hun dagelijkse problemen en hun frustraties kennen, maar ook hoe dit alles in verband staat met de geschiedenis van hun land.
Een goede thriller over Zuid-Afrika, die echter voor mij niet het niveau van Deon Meyer haalt. | 1pos
|
Heb jij je weleens afgevraagd hoe het met de radiozenders ging in de tweede wereldoorlog?
Toen de Duitser in 1940 ons land binnenvielen, hadden ze ook eisen voor de radiozenders in Hilversum. Ze besloten samen te gaan werken en de Duitsers gebruikten de radio veel voor hun eigen muziek en voor nieuwsberichten. Alles stond onder controle.
Er vielen vreemde ontslagen. Veel Joodse medewerkers werden de laan uitgestuurd. Arie Herweyer was in oorlogstijd de directeur en lid van de NSB. Bepaalde dingen daar zit echt een luchtje aan, Vandaar de titel. De bezetter had uiteindelijk de touwtjes in handen, maar gaf de radio toch vrijheid. Toch heeft Herweyer Joodse mensen weten te redden van de Duitsers.
Willem van Den Hout had een programma waar hij grappen in maakte over de geallieerden en de Duitsers.
Er komen Radio programma’s aan bod en diverse medewerkers.
Na de oorlog was Radio Gil meteen in de lucht, en konden ze berichtgeving doen over de bevrijding en hun blijheid laten horen. Voor de oorlog hielden ze de mensen ook op de hoogte, in een klein gebied. De Gil was een voorganger van De Speld. Deze site kent iedereen ondertussen wel.
De sfeer in dit boek straalt uit hoe het echt was in Hilversum. Erg interessant om te lezen!
Er staan ook hier en daar wat foto’s in, die nog een beter beeld vormen.
Cijfer: 7 (3,5 sterren) | 1pos
|
“Selfies” is het zevende deel over rechercheur Carl Mørck en zijn collega’s Assad, Rose en Gordon van de afdeling Q van de Deense auteur Jussi Adler-Olsen. De afdeling Q probeert oude, onopgeloste moordzaken op te lossen.
In dit deel spelen verschillende verhaallijnen: de oude moord op Stephanie Gundersen in 2004 die overeenkomsten vertoont met de recente moord op Rigmor Zimmermann. Daarnaast is er een moordenaar actief die het heeft gemunt op jonge vrouwen met veel aandacht voor hun kleding en uiterlijk en die leven van een uitkering zonder dat zij moeite doen om aan een baan te komen en niet schromen om de sociale dienst op te lichten. Deze moordenaar probeert op een geraffineerde wijze de politie om de tuin te leiden. Is er een verband tussen al deze zaken?
Rose is met ziekteverlof doordat gebeurtenissen uit haar verleden haar achtervolgen. Ze laat zich opnemen in een psychiatrisch ziekenhuis. Haar collega’s houden zich erg met haar bezig. In de vorige delen over de afdeling Q hebben we al gezien dat Rose leidt aan een persoonlijkheidsstoornis. In dit deel wordt duidelijk waarom Rose niet altijd zichzelf wil zijn. Maar dan lijkt Rose ineens verdwenen te zijn. Haar collega’s proberen uit te vinden wat er in haar verleden gebeurd is om haar te kunnen helpen.
Je hoeft de overige delen niet gelezen te hebben om aan dit zevende deel te beginnen. In vorige delen is het verleden en privéleven van Carl aan de orde geweest. In dit deel vertelt de auteur meer over Rose. Zou Jussi Adler-Olsen het volgende deel over een ander personage laten gaan? Misschien over Assad? Door de serie heen is wel duidelijk gemaakt dat deze mysterieuze buitenlander een geheimzinnig verleden heeft.
In het boek wisselt het perspectief tussen de rechercheurs, de slachtoffers en de moordenaar waardoor de lezer al deze personages leert kennen en hun manier van denken begrijpt. Het verhaal gaat net zoals in de andere delen over afdeling Q niet alleen over het oplossen van moorden. Het gaat ook over de mensen in het team waardoor het échte mensen worden en niet alleen maar rechercheurs blijven.
De plot zit slim in elkaar. Het middenstuk is wat langdradig als de vaart uit het verhaal is gehaald. Op het einde neemt de spanning weer toe. Het is een geloofwaardige thriller, maar niet de beste uit deze serie. | 1pos
|
Dit boek neigt naar het boek : "de vrouw in de kooi" van Jussi Adler-Olsen.
Origineel aan dit boek vind ik het terugtellen van de hoofdstuknummering. Het boek begint met de dood van een moeder en de verdwijning van haar twee kinderen. Alexander Zorbach is een ex-agent en journalist, die achter de moordenaar van de vrouw (zijn minnares) aan zit. Hij ontmoet een blinde fysiotherapeute die beweerd contact te hebben gehad met de Ogenverzamelaar. Maar omdat hij gezien is op de plaats van het misdrijf en omdat zijn portemonnee ook daar gevonden is, begint de politie langzaamaan Alexander te verdenken van de moord.
Het boek is goed geschreven, het blijft boeien en blijft spannend. Het is einde is een echte verrassing, compleet onverwacht en zeer goed opgebouwd.
Een goed boek, dat uitnodigt om meer van deze schrijver te lezen. | 1pos
|
Ik begin langzamerhand een groot fan van de boeken van Michael Connelly en van speurder Harry Bosch te worden! Het verhaal zit zo logisch in elkaar en wordt zo zorgvuldig opgebouwd, dat je er als lezer alleen maar van kan genieten. Enig minpuntje voor mij is dat het in het begin allemaal wat langzaam gaat, zodat het moeilijk was om erin te komen, maar toen het verhaal eenmaal goed op gang was gekomen wilde ik alleen maar doorlezen.
Zoals gezegd: het verhaal zit goed in elkaar. Harry Bosch overpeinst op een gegeven moment dat details in een zaak zo belangrijk en dat ook nu waarschijnlijk één detail de speurders op het goede pad zal brengen. En dat is ook zo.
Goede opbouw van spanning, mooie karakters en een goed verhaal; wat wil je nog meer. | 1pos
|
Twee verhaallijnen, Lizzy en Clara. Heden (1995) en verleden (vanaf eind twintiger jaren)
De verhaallijn van Clara is het meest aangrijpend (tranentrekkende verhaallijn) en tenenkrommend als je leest op welke manier zij terecht is gekomen in een krankzinnigengesticht waar barbaarse methoden worden gehandhaafd onder het motto…’we willen je beter maken’.
Clara is een fysiek en mentaal kerngezonde jonge vrouw van achttien jaar die de liefde van haar jonge leven is tegengekomen, hij heet Bruno. Clara wil maar een ding, trouwen met haar lief maar haar strenge snobistische ouders denken hier niet hetzelfde over.
Als Clara in opstand komt tegen haar onrechtvaardige ouders en hiervan de vreselijke gevolgen moet dragen wou ze dat ze nooit en te nimmer tegen haar vaders wens, een gearrangeerd huwelijk die ze absoluut niet zag zitten, was ingegaan.
Ze komt terecht in een vreselijke inrichting waar geesteszieken worden opgesloten en streng bewaakt.
De vreselijk mensonterende omstandigheden waarin deze mensen ( en Carla) verblijven is niet in woorden samen te vatten.
Clara moet het er mee doen, een andere uitweg lijkt er niet te zijn…
Prachtig maar aangrijpend verhaal, de moeite waard!
De volledige recensie staat op Sonja leest&schrijft. Link in bio | 1pos
|
Ik vond het een bijzonder boek. Het is wel een boek met een "zwaar" verhaal. Daar moet je wel voor in de stemming zijn. In het begin dacht ik nog dit is niks voor mij maar naarmate ik verder las, begon het me steeds meer te boeien. Uiteindelijk vond ik het een prachtig boek, maar ik denk dat ik toch meer iemand ben voor een wat luchtiger verhaal. | 1pos
|
Kirstin maakt iets verschrikkelijks mee samen met de mevrouw waar ze als hulp in dienst is, Lenie. Ze worden beiden overvallen en ze besluit met haar kinderen bij de oude mevrouw in huis te trekken. Deze omslag in haar leven komt op een moment waarop ze wel een meevaller kan gebruiken. De zoon van Lenie blijkt een oude jeugdliefde van Kirsten te zijn en al snel bloeit er tussen hun tweeën wat op. Dat stuit echter tegen verzet van haar oudste zoon Rik. Die wil geen nieuwe vader want zijn vader is dood en die was niet goed voor hun.
Het hele dorp is in de ban van een of meerdere verkrachters van vrouwen van allerlei leeftijden en er wordt oa een buurtwacht ingesteld en niemand durft meer alleen over straat.
Dan gebeurt er iets dat ieders leven op de kop zet en loopt Kirsten gevaar, de tijd dringt maar wat heerst is vooral de vraag waarom zij?
Recensie
Ik vind de titel erg passend bij het verhaal, het geeft precies de gevoelens van de hoofdpersoon weer en de foto is ook mooi gekozen. Maar halverwege het verhaal stel ik mezelf de vraag of ze wel bevrijd is of dat ze ooit helemaal bevrijd zal zijn?
De meeste gebeurtenissen die op de achterkant van het bevrijde hart staan hebben voor het boek begint al plaatsgevonden, hierdoor weet je wel goed wat de achtergrond is van de personen in dit boek en dat leidt tot meer begrip. Het begint als een heerlijk lezen roman maar wordt naarmate het verhaal vordert steeds meer richting de spannende roman geduwd. En dat leest prettig.
Kirsten zie je in dit verhaal ook steeds meer groeien van een afhankelijke, verdrietige vrouw naar een zelfstandige dame die weet wat ze wil. En vooral wat ze niet wil. Weer afhankelijk zijn van een man, nooit meer.
Haar zoon leert ook steeds meer begrip te krijgen voor de nieuw man in hun leven hoewel dat niet zonder slag of stoot gaat.
Er is wel aandacht voor het onderwerp ‘narcisme’ maar gelukkig wordt het boek geen documentaire over narcisten. De overleden man van Kirsten heeft een grote rol want zijn daden hadden veel effect op het gezin zoals het nu is. En dat is mooi gedaan. De relatie tussen Kirsten en de mannen waar ze nu mee te maken heeft loopt moeizaam en dat komt door wat ze in het verleden heeft meegemaakt. Dit is mooi weergegeven. Wel iets te gemakkelijk opgelost maar een boek moet op een gegeven moment een einde hebben. Misschien dat er nog mogelijkheden zijn voor een vervolg? Ik heb de personages nu goed leren kennen en nu is er ruimte voor hun toekomst. | 1pos
|
Als rechtgeaarde Ken Follett fan koop ik altijd blindelings zijn nieuwste boek. Ook dit keer werd ik niet teleurgesteld. Met Sneeuwjacht levert Follett weer een gedegen spannend verhaal af wat zich afspeelt rond de Kerst in een koud en winters Schotland. Alle menselijke aspecten van liefde, overspel, onzekerheden, geldzucht, bedrog enz komen aan de orde en brengen de personages tot leven. De onverwachte wendingen houden je op het puntje van de stoel. Sneeuwjacht is een ouderwets zenuwslopende thriller. Vlot geschreven, spannend tot de laatste bladzijde en vol vaart. | 1pos
|
Het verhaal begint- BAM- met een mislukte zelfmoordpoging van de hoofdpersoon Sully Moss. Ooit een mooie veelbelovende jongen, nu is hij bijna 40, werkeloos, egoïstisch, onbetrouwbaar, stevige drinker, pafferig gezicht, kortom een sul. En zelfs een zelfmoord plegen lukt hem niet. In het ziekenhuis beseft hij dat hij toch nog iets goed wil doen met zijn leven en besluit om zijn nier (nog zgan) aan een onbekende te doneren. Dat betekent wel dat hij gezond moet gaan leven, geen alcohol meer drinken en een baan vinden. Zal hem dit nu wel lukken? Hoewel het onwaarschijnlijk aandoet, dat je vlak na een zelfmoordpoging kan bedenken dat je een nier wil afstaan, was ik wel meteen door het verhaal gegrepen.
De schrijfster Debra Oswald heeft reeds vele stukken geschreven voor theater, film en tv. En dat is te merken, niet alleen Sully, maar ook de andere personen worden uitgebreid beschreven, waardoor je met ze meeleeft: de onzekere Natalie, de kordate Astrid, de stugge Gordana.. En zelfs voor Sully, een ontzettende klootzak, krijg je sympathie en wil je het verhaal uitlezen. Houdt Sully het vol om zijn leven te beteren en zijn nier te doneren?
In dit genre verwacht (hoop) je op een happy end, maar het verhaal kent een paar onverwachte wendingen, waardoor je nog meer getriggerd wordt om door te lezen.
Ik heb het meest genoten en moest geregeld lachen om Oswalds beschrijvingen van personen en de netelige situaties waar ze zich in hebben gemanoeuvreerd. Zoals Natalie en Gordana die met het lichaam van Natalies overleden vader gaan sjouwen.
ZGAN is een boek over familie, vriendschap en liefde, maar raakt je vooral door de herkenbare worstelingen van de hoofdpersoon en de anderen. Feilloos beschreven door Debra Oswald. Dat er meer boeken van haar mogen volgen! | 1pos
|
Knap geschreven mengeling van fictie en non-fictie waarbij het verhaal wordt verteld van de Sovjet-Unie en de kortstondige economische groei die het doormaakte na het Stalinisme. Belangrijke personages zijn allemaal figuren uit de wetenschap of de culturele elite, die zich op de één of andere manier verhouden tot hoe de maatschappij vorm wordt gegeven. Zij zijn óf de dromers die vooruitgang zien, óf zij belichamen de mensen die de onontkoombare rafelrandjes waarnemen. Het schetst het beeld van hoe idealen nagstreefd bleven worden terwijl deze in werkelijkheid steeds verder van het praktische nut af kwamen te staan. Wel een taaie roman door de immense hoeveelheid karakters en de droge feitelijkheden die ertussendoor worden benoemd. Toch weet Francis Spufford het op een manier te vertellen dat je van begin tot eind meegenomen wordt in een romantisch verhaal over idealisme en desillusie. | 1pos
|
Natuurlijk komt de inhoud van een boek steeds op de eerste plaats te staan. Net als bij mensen is voor mij het innerlijke belangrijker dan de verpakking. Toch bestaat de uitdrukking ‘Het oog wil ook wat’ niet voor niets. Wat een geluk dus dat ‘Alice in Wonderland’ meteen voor allebei zorgt. Ik hou immers van de bijzondere cover van dit boek. Zowel van de mooie print op de dustcover als het contrast met de felgroene hardcover. Heel mooi hoe enkele uiterst herkenbare Alice in Wonderland-elementen hierin zijn verwerkt.
Door de titel had ik verwacht dat we in dit boek een bijzondere fantasywereld zouden ontdekken, maar dit is niet het geval. Alice Bell leeft in een uiterst herkenbare wereld, maar dan wel eentje met een aantal opmerkelijke afwijkingen.Misschien komt hier nog verandering in bij de volgende delen, maar in dit eerste boek krijg je slechts af en toe een verwijzing naar de bekende klassieker te zien. Desondanks wist dit boek me aangenaam te verrassen.
‘Alice in Zombieland’ begint op een nogal herkenbare manier. Een knap tienermeisje wordt vrij plots wees, verhuist naar een nieuwe woonplek én school en komt daar al meteen op haar eerste schooldag in contact met de knapste jongen die zijn alom gekende slechte imago met trots draagt. Ondanks die feiten die we al meerdere keren tegenkwamen in andere Young Adult-verhalen springt dit boek er toch tussenuit.
Een vader die minder gek lijkt te zijn dan je aanvankelijk zou denken, een school waar de studenten veel weg hebben van de geïnterneerden in een jeugd-instelling, grootouders die een jongeren-taaltje proberen te hanteren, … Dat laatste veroorzaakt oncomfortabele gesprekken voor Alice, maar is tegelijkertijd hilarisch leesvoer voor ons. Hetzelfde telt voor de genante situaties waarin haar grootouders mannelijk bezoek onderwerpen aan een spervuur van vragen dat veel weg heeft van een kruisverhoor.
Het verhaal leest ontzettend vlot weg dankzij Gena Showalter’s vlotte schrijfstijl. Ik hield van de spanning, de actie, de gruwel, de loyale vriendschap, de grappige conversaties tussen Cole en Alice, … Een heel aantal pluspunten, het zal jullie dan ook niet verbazn dat ik heel graag wil verder lezen in het tweede deel van deze ‘The White Rabbit Chronicles’. | 1pos
|
'A Killing In The Hills' is de oorspronkelijke titel van deze debuutthriller van Julia Keller. Helaas heeft de Nederlandse uitgever gemeend daarvan 'Onderhuids' te moeten maken, weinig origineel en zeer onopvallend tussen de vele boeken van hetzelfde genre. Dit boek verdient beter. 'Onderhuids' dekt weliswaar de lading van het verhaal, maar helpt het totaalplaatje om zeep: 'A Killing In The Hills' straalt een en al West Virginia uit, zoals de auteur dat bedoeld heeft.
(Uiteraard staat dit los van mijn beoordeling, ik meld het omdat ik het jammer vind.)
Julia Keller beschrijft West Virginia zodanig beeldend dat je je in het gebied waant. De bergen, de natuur, de volksaard, de gewoontes en gebruiken, het is alsof je erbij aanwezig bent. Tijdens het lezen speelden voortdurend de country roads van John Denver door mijn hoofd:
"Almost heaven, West Virginia,
Blue ridge mountain, Shenandoah river,
Life is old there, older than the trees,
Younger than the mountains, growing like a breeze.
..."
Keller gaat zeer gedetailleerd te werk. Uitweidingen over niet ter zake doende (lijkende) zaken kunnen soms storend zijn in een thriller, maar met haar prachtige schrijfstijl mag het. Het wordt nergens saai, het tempo is goed zoals het is. Het verhaal voert de lezer mee zoals de Shenandoah river zijn water, dit met een knipoog naar de veelvuldige beeldspraak in 'Onderhuids'. Misschien net iets te veelvuldig, anderzijds vaak heel mooi gevonden en verduidelijkend. Het verhaal is zwart en droevig, kent weinig vrolijke momenten, en wordt goed gedoseerd verluchtigd met humoristische opmerkingen. Een leuke: "Ze is ordinair, ze is onbeschoft, ze heeft geen smaak en ..., ik bedoel, heb je die jurk gezien? Jezus, in vergelijking met haar ziet Dolly Parton er verdomme uit als een amisj." (Dat gevloek is overigens niet standaard, zit toevallig in dit fragment.)
Hoofdpersoon Bell Elkins is openbaar klager en werkt nauw samen met sheriff Nick Fogelsong. Zij moeten de moord op drie oude mannen oplossen, neergeknald in een plaatselijk restaurant. Bells dochter Carla was daarbij aanwezig en heeft de moordenaar herkend, maar ze weet zijn naam niet. Eigenbelang belet haar deze wetenschap met haar moeder te delen, desondanks probeert ze de naam van de man te achterhalen, met alle risico's van dien.
Armoede en uitzichtsloosheid in de regio werken drugsgebruik in de hand, Bell ziet het als een missie daartegen te strijden en de grote baas/bazen achter de handel op te sporen. Een lovenswaardig streven, maar ook niet zonder risico. Zowel Bell als Carla zijn interessante vrouwen: koppig, eigenwijs en intelligent. Er spelen nog andere dingen, maar het is beter daar niets van te verklappen al zijn ze interessant genoeg.
De verschillende verhaallijnen lopen zeer natuurlijk in elkaar over, alles is logisch, alles klopt.
Als enig minpuntje zou ik willen opmerken, dat het in een ons-kent-ons-gemeenschap, waar iedereen op iedereen let, een tikkeltje ongeloofwaardig overkomt dat de drugsbaas niet alom bekend was. Maar goed, het kan.
Ik kijk uit naar een vervolg op Bell Elkins #1. 'Onderhuids' is een afgerond verhaal, maar Bell Elkins is nog lang niet klaar in het fictieve stadje Acker's Gap. En dochter Carla ook niet, of toch?
[plot 4, spanning 3, leesplezier 5, schrijfstijl 5, originaliteit 3, psychologie 4] | 1pos
|
Amanda Prowse is een internationale bestsellerauteur die talloze boeken op haar naam heeft staan. Wat heb ik gedaan? is haar tweede boek dat in het Nederlands is vertaald.
Na jarenlange mishandeling van haar man is Kathryn het zat. Ze neemt het heft in eigen handen en vermoordt hem. Door deze actie komt ze terecht in de gevangenis. Wanneer ze jaren later vrijkomt, moet ze opnieuw een leven opbouwen en hoopt ze weer contact te krijgen met haar kinderen. Zitten die echter wel te wachten op een moeder die hun vader heeft gedood?
Wat heb ik gedaan? begint ontzettend sterk. Op de eerste pagina doodt Kathryn haar man en belt ze vervolgens de politie om zichzelf aan te geven. Tijdens de ondervraging die volgt, weet je net zo min als de agenten en dit zorgt voor voldoende vraagtekens. Al heel snel wordt duidelijk dat Kathryn zowel lichamelijk als emotioneel wordt mishandeld en dat ze dit voor de buitenwereld – zelfs haar eigen kinderen – geheim heeft gehouden. Als lezer word je direct in het verhaal gezogen en wil je alleen maar weten wat er precies is gebeurd en of het haar lukt acceptatie van haar kinderen te krijgen.
Het boek is zodanig opgebouwd dat je steeds iets meer te weten komt. Er lopen twee verhaallijnen die elkaar per hoofdstuk afwisselen. De ene keer gaat het over de periode nadat Kathryn haar man heeft vermoord en de andere keer over de periode voordat ze dit deed. Deze indeling zorgt soms voor verwarring, met name wanneer er in een van de verhaallijnen een flashback voorkomt. Hierdoor weet je soms niet in welke periode je nou eigenlijk zit.
Kathryn is een ontzettend lief personage, dat het hart op de goede plek heeft en het is ongelooflijk dat je zo snel een band met haar krijgt. Dat heeft Prowse heel goed gedaan, want het is niet gemakkelijk om je lezers mee te laten leven met iemand die een moord heeft begaan. Je begrijpt haar keuzes en motivaties en je raakt meermaals geëmotioneerd. Zo is er een scène waarin een kennis van Kathryn haar littekens ziet. De scène lijkt heel simpel, maar juist door de reactie die volgt, is het een heel heftige en mooie scène.
Halverwege verdwijnt de vaart uit het boek helaas een beetje en lijkt er weinig te gebeuren. Gelukkig zorgt de schrijfstijl van Prowse er wel voor dat je door blijft lezen. Mocht je toch aarzelen wanneer je bij dit stuk komt: lees het boek vooral uit. Puzzelstukjes zullen op hun plaats vallen.
Is Wat heb ik gedaan? van Amanda Prowse een echt romantisch boek? Eigenlijk niet, maar tegelijkertijd juist wel. Je hoeft geen romances te verwachten. In plaats daarvan lees je over een vrouw die vecht voor de liefde van haar kinderen en die haar eigen geluk weer probeert te vinden. Wat dat betreft kan het boek dus prima onder romance vallen.
Wat heb ik gedaan? is geen luchtig boek en dat is ergens wel fijn. Het laat zien hoe heftig en intens (emotionele) mishandeling kan zijn. Een onderwerp waar we ons best wat meer bewust van mogen zijn. | 1pos
|
Eens een heel ander boek over de oorlogstijd. Je voelt wel dat de oorlog rondom Anna en de Zwaluwman woedt, maar door de sprookjesachtige manier van schrijven voelt de oorlog wel wat verder weg. De vader van de 7-jarige Poolse Anna wordt door de Duitsers opgepakt en de apotheker bij wie haar vader haar had achtergelaten wil/durft haar niet bij zich te houden. Op straat maakt Anna kennis met de Zwaluwman die indruk op haar maakt door tegen een zwaluw te 'praten', waarna de zwaluw op zijn vinger neerstrijkt. Anna besluit de man te volgen. De Zwaluwman blijft mysterieus, maar heeft het beste voor met Anna en loodst haar de moeilijke oorlogsjaren door. Zeer mooie schrijfstijl en vooral de vergelijking van de Zwaluwman van de Duitsers als wolven en Russen als beren vind ik zeer treffend. **** | 1pos
|
Als je toe bent aan een heel menselijk, heel lief en tegelijk hartverscheurend verhaal, dan ben je toe aan De blikman van Sarah Winman.
Om mij heen hoorde ik van meerdere lezers dat zij erg moe(s)ten wennen aan de schrijfstijl van Winman, met name omdat zij misschien wat van de hak op de tak springt, zowel qua hoofdpersonage als qua tijdsperiode. Ik heb gelukkig die moeite niet, sterker nog, ik vind die schrijfstijl (die ik herken van de andere romans die ik van haar gelezen heb) juist één van de fijne elementen. Zo zie je maar weer, iedereen leest en ervaart anders. En gelukkig is de keuze uit boeken heel ruim :-)
In deze roman komen eigenlijk twee personen aan het woord, de twee mannen/vrienden Ellis en Michael. En die twee geschiedenissen blijken enorm met elkaar verweven, tot een zeker punt. Meer ga ik er hier niet over schrijven, behalve dan dat ik heel blij ben dat ik deze roman uit de grote voorraad nog te lezen boeken heb uitgekozen.
Op mijn eigen boekenblog schreef ik een meer uitgebreide leeservaring. Interesse? Volg deze link: Een foto van vroeger. | 1pos
|
Een heerlijk tussendoortje waar ik van genoten heb. Lekkere vlotte schrijfstijl van deze auteur. Ik heb inmiddels al menig boek van haar gelezen, | 1pos
|
Al dertig jaar zijn ze vrienden. Merel, Jasper, Karin, Timo en Daniel hebben elkaar op jonge leeftijd leren kennen en vanaf die tijd een onverbrekelijke band met elkaar. Ze delen alles, geheimen voor elkaar hebben ze niet. Maar dan raken Merel en Jasper betrokken bij een ernstig auto ongeluk. De omstandigheden zijn verdacht en langzamerhand blijkt dat ze elkaar toch niet alles verteld hebben. Bij een ieder komen geheimen boven water, geheimen die de nodige gevolgen zullen hebben op hun hechte vriendschap.
De cover van Een schitterend ongeluk is opvallend vanwege de gekozen kleur. Hierdoor heeft het boek een goede aantrekkingskracht. De sleutelbos die op de cover afgebeeld staat is symbolisch voor het verhaal. Voorin het boek staan een aantal citaten en een gezegde die allemaal te maken hebben met vriendschap. Wat in dit boek frappant was, is dat mijn eigen woonplaats heel even werd vermeld, een dorp dat toch niet bij iedereen bekend is. Altijd weer leuk om iets herkenbaars terug te zien in een boek.
Het verhaal begint met het ongeluk van Merel en Jasper. Het volgende hoofdstuk gaan we terug in de tijd en lezen we hoe de personages elkaar hebben leren kennen en hoe hun hechte vriendschap is ontstaan. Gedurende het hele verhaal zal er teruggesprongen worden naar het verleden en deze gedeeltes zijn cursief geschreven. Het verhaal wordt afwisselend verteld vanuit de perspectieven van de diverse personages, in de derde persoon. Het was een hele aparte gewaarwording, maar zelf had ik steeds het gevoel midden in een kring te staan met de hoofdpersonages om me heen en hun verhalen aanhoorde.
Het verhaal heeft al snel iets ongrijpbaars in zich. Na de kennismaking met de personages en het een en ander gelezen te hebben over hun verleden, komen er verschillende gedachten bij me op. Er is een scala aan mogelijkheden hoe dit verhaal zich gaat ontplooien, maar er is net niet achter te komen hoe nu precies de vork in de steel zit. En tijdens het verloop van Een schitterend ongeluk kom je als lezer meermaals voor verrassingen te staan. Een hechte vriendschap die zich toch heel anders ontwikkelt dan dat je eerst in gedachten had. Ze dachten echt alles te weten van elkaar, ook door de jaren heen zouden ze geen geheimen voor elkaar hebben gehad. Maar dit blijkt niet zo te zijn en dit zal gevolgen hebben voor deze hechte vriendengroep.
Het verhaal wordt op vlotte wijze verteld en de geheimen die boven water worden gehaald, houden nieuwsgierig. Af en toe zijn er passages waar een onbekende man aan het woord is en wie die man is blijft voor lange tijd een raadsel. Naar de ontknoping toe wordt de spanning steeds verder opgevoerd om de lezer bij de plot wederom te verrassen.
Het debuut van Inge, Het gerecht, heb ik vorig jaar gelezen, een leuke thriller, moest toen alleen wennen aan de schrijfstijl van Inge. Ik vind de schrijfstijl vlotter geworden wat dit boek heel prettig leesbaar maakt. Strakke zinnen en minder (overbodige) uitvoerige beschrijvingen vergeleken met het vorige boek. Een schitterend ongeluk is een origineel verhaal, knap bedacht, Inge Ipenburg heeft een goede fantasie. Onlangs hoorde ik haar vertellen dat ze constant verhalen in haar hoofd heeft en wat mij betreft mag ze al die verhalen op papier zetten, ik ben er in ieder geval heel benieuwd naar.
4,5* | 1pos
|
Dit was pas mijn eerste Nesbø, maar zeker niet de laatste! Het boek is absoluut goed te lezen zonder de voorkennis uit de eerdere Harry Hole boeken.
De Dorst heeft een doordachte verhaallijn, waarin de lezer regelmatig op het verkeerde been wordt gezet. Daarnaast is met name het slot zeer goed aangepakt en (in tegenstelling tot sommige andere thrillers) niet afgeraffeld. De schrijfstijl is vlot en stapje voor stapje vallen alle puzzelstukjes op hun plek.
Enig minpunt is het ietwat trage en langdradige middenstuk met weinig relevante actie en meer psychologische problematiek. Verder niks op aan te merken en heerlijke pageturner! | 1pos
|
Deaver is al jaren een van mijn favoriete auteurs, en ook nu heeft hij dat weer waargemaakt! Punt van kritiek is de uitgebreide colleges over elektriciteit. Als ik zovéél van elektriciteit had willen weten, dan was ik wel elektrotechniek gaan studeren... Hij verpakt de uitleg wel slim en deskundig, door bijvoorbeeld een whizzkid op het gebied van elektriciteit e.e.a. uit te laten leggen aan Sachs, waardoor het wel keurig in het verhaal past. Kenmerkt maar weer de deskundigheid van Deaver. Maar voor iemand als ik, die er alleen het hoognodige van weet en van wíl weten, was het taaie kost. Enige uitleg is weliswaar vereist, maar het had wel wat minder gekund en gemogen wat mij betreft. Verder was het weer helemaal top! Een maniak vermoordt op gruwelijke wijze met behulp van elektriciteit een groot aantal mensen en verwondt er nog velen meer. Het is aan Rhymes en zijn team om deze gek te stoppen. Maar het bewijs is niet eenduidig en het is een race tegen de klok. Diverse plotwendingen, net als je denkt te weten wie het is, blijkt deze het niet te zijn. De motieven die naar voren komen zijn niet altijd even geloofwaardig, maar Deaver werkt toe naar een zinderend en bevredigend eind.. Het was weer volop genieten! | 1pos
|
Raven is een laatstejaarsleerling Delicatus op de Slavenschool in het Stadsdeeel Acht. We schrijven het jaar 2558 en de wereld ziet er heel anders uit dan nu. Er zijn slaven, heel veel slaven, wat Vrijen en Genoten die rijk zijn en doen en laten wat ze willen. De slaven zijn de lageropgeleiden van nu en Slaves moet eigenlijk S.L.A.V.E.S. zijn, wat staat voor: Superfoundation of Labour Answers to Valuable Employees Society (leuk verzonnen) en hoe zijn we zover gekomen. Raven geeft zelf ergens in het boek het antwoord, maar het komt erop neer dat: Werken geen rijkdom meer opleverde, alleen nog een beperkte toegang tot voedsel en minimale ziekenzorg. Door het overaanbod van werkelozen, als gevolg van automatisering en het doorbreken van de robotica, werden de lonen steeds lager. Werkelozen boden zich uiteindelijk aan in ruil voor voedsel en onderdak. Het departement SLAVES werd opgericht waarna de banenmarkten een nieuw naam kregen: Slaves markets, waarna overgegaan werd op halsbanden voor identificatie. Deze staat van de wereld kwam in stand in 2310. Het grootste deel van de bevolking zijn Trasher slaven en hun levensverwachting is ongeveer dertig jaar. De Delicatus slaven worden opgeleid in de Slavenscholen tot bedienden (in alle gradaties) van de Genoten. Het kan maar zo dat Slaven, of dat nu Trashers of Delicatus zijn, door hun meester geslagen en geschopt worden tot de dood er soms op volgt en niemand die er iets om geeft of er iets aan doet.
Het is een grimmige wereld, met maar een kleine elite die toegang heeft tot alle geneugten des levens. Raven is dus een Delicatus. Ze heeft een bewaker, Seamus genaamd, een Vrije, die als Opzichter klasse Y, een heel lage status heeft en de zoon is van de Slavenschool directeur Cym. Seamus is verliefd op haar en verleent haar soms gunsten, maar straft haar ook om haar te dwingen hem aardig te vinden. Raven kan hem niet uitstaan. Ze haat hem en zijn moeder erbij.
Als het verhaal begint wordt Raven weer eens gestraft. Raven was weer eens ongehoorzaam en haar prestaties op de school zijn ver onder de maat. Ze kan zich er niet toe zetten om Grieks te studeren of blokfluit te leren spelen. Ze zit al een hele nacht in een dwangbuis en kan net met de punten van haar tenen de grond raken. Haar voeten zijn opgezwollen en het is koud. Ze kan door het dwangbuis alleen maar oppervlakkig ademhalen. Ze wacht tot ze bevrijdt wordt, want vandaag is het de Delicatus lenteveilig en haar vriendin en mentor Adaline wordt verkocht en dan heeft ze nog maar een vriend op school: Castro.
Het verhaal had me al snel in zijn greep. De korte hoofdstukken maakten dat je welhaast ongemerkt door het boek heen racete en het was veel te snel uit. Ik had het niet erg gevonden als ik een tweede deel er meteen achteraan had kunnen lezen, maar ik vrees dat we daar nog even op moeten wachten. Ik kan niet anders dan me lovend uitlaten over Raven en haar wereld, alhoewel ik niet weet of er over vijfhonderd jaar nog wel helikopters zullen zijn. Ik zou ze denk ik iets van gyrokopters of helidrones genoemd zou hebben. Maarja… als dat het enige is… waar zeur ik dan over. Lezen en genieten en samen met mij lijdzaam wachten op het tweede deel.
Jos Lexmond | 1pos
|
UIT, wat een heerlijk boek was dit alweer haar 4de boek inmiddels. Een schrijfster waar ik een groot FAN van ben. Spannend,ontroerend en met een vleugje romantiek geschreven.
Kan weer niet wachten op haar volgende boek, hoop dat die snel komt.AANRADER | 1pos
|
De komst van een baby in huis is zowel banaal en gewoon (het komt in de beste huishoudens voor) als wonderlijk en mysterieus tegelijk. Isol illustreert in haar kenmerkende minimalistische stijl hoe een baby de wereld op zijn kop zet. In een humoristische, pseudo-antropologische beschrijving van het nieuwe wezentje doet ze de lezer opnieuw met verwondering en bewondering naar dat kleine usurpatortje kijken.
In 2013 kreeg de Argentijnse schrijfster/illustrator Marisol Misenta de prestigieuze Astrid Lindgren Memorial Award. We leerden haar kennen als de auteur van heel eenvoudige, maar intelligente en grappige boekjes, waarin heel gewone dingen soms erg ongewoon zijn. Ook De Kleine – een ‘waargebeurd verhaal’ (allicht!) – maakt gebruik van dat procedé: geen vergezocht fantasieverhaal of verrassende plotwendingen, geen spectaculaire en indrukwekkende tekeningen, maar daarentegen herkenbare, dagelijkse situaties, echter met een twist.
Alles is rustig, de kat slaapt, de dagen volgen elkaar netjes op, totdat… De Kleine verschijnt. Opeens komt-ie uit de lucht vallen, letterlijk. Zijn ouders vangen hem nog net op en dan is het uit met de rust. Isol verbeeldt dat – simpel, maar goed gevonden – door de lijntekeningen in een andere kleur te verdubbelen, waardoor ze een bibberig, gehaast en druk effect krijgen. Daarna volgt een geïllustreerde handleiding bij de baby, geleverd door een oplettende, maar weinig met baby’s vertrouwde observator. Veelal grappig: ‘De Kleine maakte een hele lange reis en moet nodig slapen’, ‘Hij heeft twee kleine bovenraampjes om te kunnen zien wat er buiten allemaal gebeurt’ of ‘Gelukkig heeft hij een loeiende sirene om te laten merken dat hij iets nodig heeft’. Maar ook poëtisch: ‘De Kleine floept midden in de nacht aan. Een keer, twee keer, drie keer… De Kleine laat zijn alarm voor de zekerheid altijd aanstaan. Want de nacht is een boef, die de kleuren steelt.’ En ontroerend: ‘De Kleine is ook een spiegel. Het heeft geen enkele zin om tegen hem te doen alsof.’ Maar altijd raak en vanuit de logica en het perspectief van de kleine invallers: zo hebben de Kleinen hun eigen, ingewikkelde taal, die mensen niet begrijpen, waarop de Kleinen dan maar beslissen de taal van het huis te gaan spreken. Of hoe ze uiteindelijk merken dat mensen ooit ook Kleinen waren en daarom besluiten maar te blijven.
De lezer, die al wel perfect weet wat baby’s doen en betekenen in een gezin, denkt gewoon een grappig boekje te lezen, maar stiekem doet Isol dankzij haar talige en grafische humor hem nog eens ongemerkt stilstaan bij dit wonder van de schepping. Eenvoudig, maar knap gemaakt boekje, dat net lang genoeg is om leuk en spits te blijven. | 1pos
|
Alhoewel rechercheur Gabriella Versado al het één en ander gezien heeft, slaat dit toch alles. Op een verlaten weg in Detroit wordt een zeer bijzonder levensloos wezen aangetroffen: het bovenlichaam van een tienjarig jongetje, op de een of andere manier vastgelijmd aan het onderstel van een hert.
Tegen de achtergrond van hedendaags Detroit, het symbool bij uitstek van het industrieel verval van de Verenigde Staten en stad waar hipsters en kunstenaars van allerlei pluimage de macht lijken te hebben gegrepen, start Gaby Versado haar jacht op de seriemoordenaar bezeten door de droom die hij wil verwezenlijken. Veel lezers zullen tot de ongemakkelijke vaststelling komen dat de moordenaar uiteindelijk nog het meest onze sympathie kan opwekken. In een stad waar bewoners bij de vleet uit hun huizen worden gezet en anderen deze zonder veel scrupules in bezit nemen, wordt de moordenaar ook bezeten - maar dan door een droom. Is hij dan zoveel meer schuldig als hij gedreven wordt door een ziekelijke zucht naar erkenning?
Lauren Beukes heeft de personages adequaat uitgewerkt en geloofwaardig neergezet. Gabriella Versado is een “harde tante” als rechercheur en probeert voor alles een rationele verklaring te vinden. Ze heeft haar handen vol met de combinatie van haar veeleisende job met haar rol als alleenstaande moeder. Jonno is New York ontvlucht na het op de klippen lopen van zijn vorige relatie en tracht o.a. met behulp van de nieuwe technologie zijn carrière op de rails te krijgen en erkenning te vinden voor zijn al dan niet vermeende talent. Layla lijdt onder de scheiding van haar ouders en wordt geloofwaardig beschreven als een puber die zich samen met haar vriendin Cas en bij gebrek aan ouderlijke supervisie behoorlijk in nesten zou werken. Clayton was eens een succesvol kunstenaar maar nu het meest gebroken monster van allen. TK is een soort vaderfiguur voor de daklozen van Detroit, dwaalt door de stad, heeft een gewelddadig verleden.
Lauren Beukes neemt haar tijd om de verschillende protagonisten te introduceren. De verschillende verhaallijnen komen samen naarmate het verhaal vordert en de spanning wordt geleidelijk opgebouwd om in een climax uit te monden. Het verhaal speelt tegen de achtergrond van een stad in verval, het verpauperde Detroit met veel bewoners aan de zelfkant van de maatschappij (zoals één van de personages het beschrijft - de favoriete bestemming voor pelgrims die de dood van Amerika aan de lijve willen ervaren).
Gebroken monsters kan ook gelezen worden als een roman over het economische verval van Detroit en omstreken. De meerdere point of views staan dan ten dienste hiervan. Sterk is in elk geval hoe de schrijfster de verschillende personages inzet om scherp te stellen op hedendaags Detroit. De wisselende chronologie vereist wel dat de lezer er de volle aandacht bijhoudt.
De hoofdrollen in dit boek worden ingevuld door gebroken personages of mensen die op breken staan. Bij de moordenaar sluipt iets monsterachtigs binnen langs deze breuklijnen. Moeten we de titel op deze wijze invullen?
Op basis van de cover en achterflaptekst verwachtte ik een verhaal dat zich in het grensgebied tussen thriller en fantasy situeert. Ik verwachtte ook dat het economische verval van Detroit een prominente rol speelt in het boek. Het boek maakt voor mij de verwachtingen grotendeels waar. De zeer hedendaagse schrijfstijl van Lauren Beukes, de veelheid aan personages en verhaallijnen en de “cross-over” tussen verschillende literaire genres (is het een thriller?, fantasy? of een roman over het economische verval van de regio rond Detroit?) maken dit tot een bijzonder boek dat zeer moeilijk neer te leggen is.
Gebroken monsters krijgt van mij een dikke 8 omdat dit bijzondere, gelaagde boek mij een fascinerende leeservaring bood. | 1pos
|
Hier was ik heel erg nieuwsgierig naar. Tijdens mijn bezoekjes aan de boekwinkel, was het vooral de kaft die de aandacht trok. De rug is namelijk met rode draad aan elkaar geregen. Dit past perfect bij een boek dat gaat over een gevonden lijk dat is samengesteld uit 6 aan elkaar genaaide lichaamsdelen. Ik kocht het boek en het ik heb het inmiddels gelezen. Ik heb daarbij nog een voordeel ontdekt van de aparte rug. Je kunt het boek lezen zonder dat de rug knakt! Het werkt echt perfect.
Maar goed, terug naar het verhaal zelf. Het begint in de rechtszaal waarin een man terecht staat voor een aantal moorden die hij heeft gepleegd. Hij wordt echter vrijgesproken. Dit tot groot ongenoegen van rechercheur Wolf. Hij draait door en valt de dader lichamelijk aan. Vervolgens keer je meteen terug in het heden. De zogenaamde lappenpop wordt gevonden. Wolf wordt samen met collega's Baxter en Edmunds op de zaak gezet om het op te lossen. Het blijkt een race tegen de klok te zijn. Via Wolf's ex-vrouw krijgen ze een lijst met volgende slachtoffers en Wolf staat er als laatste op.
Het verhaal is met een enorme vaart geschreven, het is alsof je een film kijkt. Ook zit er hier en daar wat humor in. Vooral in de dialogen, dat maakt het toch iets luchtiger. Het is ook helemaal niet voorspelbaar. Een voor een wordt geprobeerd om de mensen op de lijst te redden. Dat volgt elkaar in rap tempo op.
De personages afzonderlijk zijn realistisch. Er wordt genoeg over hun privéleven beschreven om een band met ze op te bouwen. Dat is vooral zo met Edmunds. Hij is de jonge hond in het team, pas overgeplaatst vanuit afdeling Fraude. Dat wil ook zeggen dat hij lange dagen maakt en vaak ook nachten van huis weg is. Met een kindje op komst is dat niet echt handig. Hij zal dan ook moeten kiezen tussen thuis en werk.
Wat ik iets minder vond aan het verhaal is hoe het uiteindelijk in elkaar zit. Op een gegeven moment is het duidelijk wie het gedaan heeft en vanaf dat moment zakte mijn enthousiasme over dit boek toch een beetje in. Pas na de helft komt er een soort flashback over de dader. Ik heb het idee dat ik ook wat achtergrond gemist heb. Ook door het einde van het boek vond ik het toch wat minder dan dat ik verwacht had. Maar verder is het een prima thriller. | 1pos
|
John Brosens gaat met deze thriller passen in het rijtje De Waal/Baantjer en schrijversduo Terlouw. Een boek met helder geschreven dialogen die lekker wegleest. De hoofdpersoon van het boek, Roelof Zijldijk, heeft potentie om in een nieuwe John Brosens te schitteren. | 1pos
|
Voor het schrijven van het boek De duik ontving Sjoerd Kuyper een werkbeurs van het Nederlands Letterenfonds. Met deze beurs op zak vertrok Kuyper naar Curaçao, waar de passaatwind hem het verhaal van Mila en Roly influisterde.
De uitklappagina’s aan het begin van het boek zijn gevuld met een mooie, zonnige en vrolijke aquarelprent van de St. Annabaai. Voordat je nog maar één regel in het boek gelezen hebt, krijg je het gevoel dat je niet meer op de bank in je woonkamer zit. Je staat op de Pontjesbrug… je voelt de wind, het water en de zon!
Roly en Mila zijn op dezelfde dag geboren en elkaars beste vrienden. Roly en zijn vader nemen regelmatig een duik van de Pontjesbrug en komen dan terecht in de geschiedenis van Curaçao. Tijdens het duiken ontmoeten zij Roly’s betovergrootvader en maken zij de afschaffing van de slavernij mee. Op een dag duikt Roly’s vader alleen het water in en komt niet meer terug. Roly’s moeder denkt dat haar man er met een vrouw vandoor is gegaan en besluit met haar zoon terug te keren naar Nederland. Bij zijn vertrek geeft Roly zijn dagboek aan Mila. Gelooft Mila wat Roly geschreven heeft en kan zij Roly’s vader redden?
Sanne te Loo, die het verhaal van illustraties voorzag, laat zich van haar beste kant zien. Het boek staat vol kleurrijke aquarellen, mooie potloodtekeningen en zwart-wit prenten. Welke techniek Te Loo ook hanteert, alle illustraties zijn ontzettend mooi. Ze brengen je als lezer helemaal in tropische sferen.
Net als Sanne te Loo is Sjoerd Kuyper ook van alle markten thuis. Elk hoofdstuk wordt op een andere manier verteld. Zo schrijft Roly in zijn dagboek, sms’t hij met Mila, schrijft hij een opstel voor school (inclusief schrijffouten!), is er een strip, een gedicht en zijn er filmscènes. Ook wisselt de schrijver steeds van lettertype. Een gewaagde opzet omdat het gevaar bestaat, dat je als lezer de verhaallijn een beetje kwijt raakt. Maar waarschijnlijk is dat een probleem voor de trage hersenen van volwassenen. Kinderen van een jaar of tien, voor wie dit boek bestemd is, hebben hier helemaal geen last van. Zij springen met hun computers en mobieltjes immers ook de hele dag van de hak op de tak. Kuyper speelt hier dus goed op in.
Het verhaal laat zich lastig in een hokje plaatsen. Het is een spannend avontuur, een mooi liefdesverhaal, maar ook een boeiende geschiedenisles. Eigenlijk is het gewoon een juweeltje! En voor het Nederlands Letterenfonds: ‘Danki pa tur cos’, want zonder hun steun hadden Kuyper en Te Loo dit mooie boek niet kunnen maken. | 1pos
|
Ik had dit boek al vaak in de boekwinkel gezien en had ook vaag meegekregen dat er een film van was, maar ik had het boek nooit opgepakt en gelezen. Tot ik 1,5 week geleden dit boek won via uitgeverij Moon op facebook.
En wat heb ik een spijt dat ik het niet eerder ontdekt heb! Ik heb het boek in twee ochtenden uitgelezen, met een lach en een traan op mijn gezicht. Het is echt het soort verhaal wat ik zelf zou willen schrijven en het is daarnaast ook nog eens heel mooi opgebouwd en neergezet.
Wat me vooral opviel is dat de emoties zo goed zijn opgeschreven, zo invoelbaar en begrijpelijk. Het was niet moeilijk om met Mia mee te leven en haar dilemma's en zorgen te begrijpen. Daarnaast vond ik het prachtig hoe de muziek letterlijk als een rode draad door het hele verhaal liep. In alle vormen, stijlen en mogelijkheden, in al zijn eenvoud en complexiteit.
Ik las al dat er een vervolg op dit boek was en dat ga ik maar eens snel op mijn verlanglijstje zetten, net als alle andere boeken van Gayle Forman. | 1pos
|
Oorspronkelijke review op mijn blog: hillybillybeauty
“Soms weet je precies wat je wilt…..tot je het krijgt”
Bij het zien van de cover kreeg ik bij dit super warme weer in Nederland meteen zin om in een zwembad te duiken. En dan natuurlijk het liefst in een heerlijk privé zwembad! ;-). Dat wil hoofdpersonage Amber Patterson ook ontzettend graag. Maar ze wil nóg meer, ze wil alles! Al het luxe wat Daphne Parrish heeft wil zij ook…..
Achterflap
“Amber Patterson heeft er genoeg van om voor elke cent te moeten ploeteren. Ze wil meer: geld, macht, glamour. Zoals Daphne Parrish, die getrouwd is met een succesvolle zakenman, in weelde baadt en veel aanzien geniet. Waarom heeft zij alles en Amber niets?
Ze besluit Daphne van haar troon te stoten en niet te rusten voor ze haar man en al haar bezittingen heeft ingepikt. Dat Amber om dit te bereiken zal moeten liegen en bedriegen, vindt ze geen bezwaar. Ze heeft namelijk maar één doel: zelf het perfecte leven van mevrouw Parrish leiden.
Maar is Daphnes leven echt zo perfect als Amber denkt?”
*********
Al meteen vanaf het begin van het boek volg je Amber haar plan om te infiltreren in het leven van de rijke Daphne. Op slinkse wijze weet ze contact te leggen met Daphne en zich op te werken als een heuse vriendin. De manier hoe auteur Liv Constantine deze weg beschrijft is heerlijk om te lezen. De vlotte en humoristische schrijfstijl sprak mij absoluut aan!
De manier waarop Amber in het leven van Daphne binnenkomt is op zeer realistische wijze gebracht. Amber verzint een ziek zusje die is overleden aan taaislijmziekte. Laat Daphne nou precies hetzelfde zijn overkomen met haar jongere zusje en daar een stichting voor hebben opgericht! Het nodige detective werk wat Amber verricht om alles te weten te komen over Daphne en haar partner vond ik erg goed uitgewerkt. Hierdoor komt het verhaal geloofwaardig over en door de manier van schrijven blijf je nieuwsgierig naar de volgende stap die Amber gaat nemen om het leven van Daphne over te nemen.
Wat ik vooral bijzonder goed aan dit boek vond was het lezen vanuit beide perspectieven. In het begin lees je alleen vanuit Amber haar perspectief. Haar duistere en gemene plannetjes, haar dubbelrol waar ze zich in moet passen en haar diepe verlangen naar al die luxe. De jaloezie die zij heeft naar Daphne is ook duidelijk aanwezig en soms vond ik het zeer vermakelijk om haar frustraties te lezen als ze poeslief deed naar Daphne, maar vanbinnen haar wel wat kon aandoen.
Op een gegeven moment ga je vanuit Daphne haar perspectief lezen. Dit geeft een super leuke en interessante twist aan het verhaal. Hier kan ik niet al te veel over uitweiden zonder te spoileren, maar dit geeft het boek wat mij betreft een hele frisse en verrassende touch. En tja…..is al dat “harde werk” van Amber wel zo zinvol geweest?
‘Het perfecte leven van mevrouw Parrish‘ is een geweldige thriller. Niet alles is wat het lijkt….” | 1pos
|
Het boek begint luguber en spannend. Je wilt weten wat er gebeurd is. Dan volgt een stukje wat ogenschijnlijk daar niets mee te maken heeft, het lijkt wel een ander verhaal. Dat middenstuk is soms een beetje langdradig maar uiteindelijk komt het allemaal bij elkaar en kan je niet meer ophouden met lezen.
Al met al een goed boek en ga zeker meer lezen van deze schrijvers. | 1pos
|
Prachtig geschreven verhaal dat
zich afspeelt bij mensen zoals je die elke dag tegen komt. Jammer dat zulke boeken vaak onderbelicht blijven en de aandacht uit gaat naar de meer bekende schrijvers. | 1pos
|
"Brief aan mijn vader en ander proza uit de nalatenschap" bevat alle ongepubliceerde Kafka- verhalen, aangevuld met zijn beroemde (maar nooit verstuurde) brief aan zijn vader. We zien dus de piepjonge Kafka die in "Beschrijving van een strijd" en "Bruiloftsvoorbereidingen op het land" volop experimenteert met stijl en vorm, we zien de fascinerend raadselachtige aforismen die Kafka aan het eind van zijn leven schreef, en we zien allerlei andere prozastukjes van heel wisselende lengte en uit heel verschillende periodes van Kafka's schrijverschap. De meeste prozastukjes zijn onvoltooid, en houden zomaar ineens op. Mogelijk gebeurt dit deels omdat Kafka neigde naar onvoltooibaarheid en open eindes, of omdat hij veel meer geïnteresseerd was in het eindeloos exploreren van alle complexiteit binnen en buiten hem dan in het concluderend voltooien van die zoektocht. Schrijven was zijn passie, iets geschreven hebben niet. Dus iets afmaken al helemaal niet. Bovendien zijn sommige passages in het handschrift onleesbaar, of zoekgeraakt, zodat er onbedoeld nog meer breuken ontstaan in de toch al behoorlijk gebroken teksten. Dat alles maakt dit nagelaten proza zelfs nog gefragmenteerder, en daardoor ook meerduidiger en ongrijpbaarder, dan zijn door hem gepubliceerde korte proza en zijn romans al zijn. Elk prozastukje zet ons daarom steeds een grillig raadsel voor, of zelfs een hele groep aan raadsels en paradoxen. Bovendien zijn de prozastukjes onderling sterk verschillend: dat maakt de bundel als geheel enorm gevarieerd, maar ook ongrijpbaar en onmogelijk samen te vatten. Na dit boek weet ik dus nog minder wat "het" thema is van "het werk" van Kafka. En juist daarom genoot ik er van, met volle teugen. Dat kwam ook doordat de bizarre raadselachtigheid van deze stukjes pas nu, in de echt kraakheldere vertaling van Willem van Toorn, goed tot mij doordrong.
Neem nu het openingsverhaal "Beschrijving van een strijd", dat we in twee varianten aangeboden krijgen. Een droomachtig verhaal, vol Kafkaëske absurdistisch-grillige plotwendingen, vol ook van vederlichtheid en humorvol berustende weemoed. Wel ook getuigend van zwaarmoedig isolement, getuige passages als "Bedenk toch eens hoeveel gelukkige momenten je met het beddengoed verstikt als je alleen in je bed slaapt en hoeveel ongelukkige dromen je ermee uitbroedt". Maar ook vol geëxalteerde verbeeldingskracht, en aanstekelijk plezier in die verbeeldingskracht: "De stenen verdwenen omdat ik dat wilde en de wind bedaarde en verloor zich in de avond. […] Omdat ik van dennenbossen hou liep ik door dennenbossen, en omdat ik graag zwijgend naar de sterrenhemel kijk gingen in de wijd gespreide hemel de sterren langzaam en rustig aan, zoals ze dat anders ook doen". Een wereld die zo prachtvol is als zij is, omdat de verbeeldingsrijke ik-figuur vurig wil dat zij zo is... Je gelooft het, omdat Kafka het hier en in andere passages zo mooi en aantrekkelijk verwoordt. Je gelooft het door de lichtheid en helderheid van zijn stijl. En toch, Vogelaar noemt Kafka in diverse essays niet voor niets de schrijver van het "ja, maar...", een schrijver dus die als hij iets oproept ook meteen de paradoxale spanningen of totale tegendelen ervan oproept. Tegen de ik- figuur wordt namelijk ook gezegd "dat u de ware namen van de dingen vergeten bent en er nu in allerijl toevallige namen over uitstrooit". Hij zegt zelf: "Er is nooit een tijd geweest dat ik uit mezelf overtuigd was van mijn leven. Ik neem namelijk de dingen om me heen alleen in zulke onvaste gedaanten waar dat ik altijd denk dat de dingen ooit hebben geleefd maar nu aan het wegzinken zijn. Altijd, beste mijnheer, voel ik zo'n kwellend verlangen de dingen zo te zien als ze zich wellicht willen voordoen voordat ze zich aan mij vertonen. Dan zijn ze waarschijnlijk mooi en rustig. Dat moet zo zijn, want ik hoor vaak mensen op die manier over ze praten". Dus waar hij eerst jubelt omdat de dingen zijn zoals hij ze fantaseert, treurt hij even later omdat hij de dingen niet zelf kent maar alleen via foute naamplaatjes en onvaste waarnemingen. Hij zegt zelfs: "Zou ik niet eerder met recht bitter mogen klagen dat ik als een schim met hoekige schouders langs de huizen spring en soms verdwijn in de etalageruiten. Wat zijn dat soms voor dagen die ik slijt! Waarom is alles zo slecht gebouwd dat er soms hoge huizen instorten zonder dat er een waarneembare oorzaak voor te vinden is." Ook zijn eigen zelfbeeld is dus een onvaste gedaante, wat wordt bevestigd door uitspraken als "U bent in uw volle lengte uit vloeipapier geknipt, uit geel vloeipapier, als een silhouet, en als u loopt moeten we u horen knisperen. Daarom is het ook onredelijk je druk te maken over uw mening, want u moet meebuigen met elk toevallig tochtje in de kamer". Maar ja, volgens de ik- figuur geldt dat laatste voor alle mensen die hij kent. En is de hele wereld zonder samenhang, zonder vastheid, zonder fundament. Een conclusie die zonder meer als deprimerend kan worden opgevat, ook omdat sommige van de personages zeggen te stikken aan deze wereld. Maar tegelijk voorkomt Kafka met zijn humoreske lichtheid dat dit verhaal deprimerend wordt. Of, liever gezegd: hij offreert ons een tekst die unheimlich is en onvast, daardoor deprimerend, en tegelijk toch licht en humoresk. Een verhaal ook waarin wordt gesomberd maar ook wordt gejubeld omdat in taal en verbeelding alles kan, en tegelijk wordt getreurd omdat de ware gedaante der dingen altijd aan de taal ontsnapt. En dat treuren gebeurt dan weer vederlicht. De toonwisselingen vliegen je kortom om de oren bij dit verhaal, net als de raadselachtige motieven die ik nog lang niet allemaal heb genoemd.
Dit is maar één van de zeer vele teksten uit deze omvangrijke, enorm gevarieerde bundel. En over die ene tekst raak ik al nauwelijks uitgepraat. En dat geldt ook voor alle andere teksten. Prachtig maar totaal anders is bijvoorbeeld het verhaal "De jager Gracchus", over een jager die stierf, maar die ook weer niet stierf omdat zijn dodenschip ergens op weg naar de hemelse wateren uit koers is geraakt. Gracchus heeft dus geen deel aan het hiernamaals: "Ik bevind me altijd op de grote trap die omhoog leidt. Op die eindeloos hoge en brede trap in de ruimte dwaal ik rond , nu eens boven, dan weer beneden, altijd in beweging. Maar als ik zo hoog ben geklommen als het maar kan en het stralende licht van de poort boven al zie, dan word ik wakker op mijn oude, in een of ander eenzaam aards water gestrande schip. De wezenlijke mislukking van mijn toenmalige sterven grijnst me in mijn kajuit van alle kanten aan". Een prachtige fantasie, die ons geloof in 'rusten in de dood' met flink wat onrust en twijfel verrijkt. Nog weer heel anders, hoewel even raadselachtig, is "Het hol". Dit is het verhaal van een onduidelijk soort dier (tevens ik- figuur) dat een wijdvertakt hol graaft met vele gangen en pleinen, wat hij op erg ontroerende wijze vormgeeft als zijn gedroomde thuis waar hij in veilige afzondering en vrede kan leven, en misschien zelfs in onsterfelijkheid. Maar vervolgens wordt hij geteisterd door angst voor aanvallen, en vooral door een hem plagend zacht, nauwelijks hoorbaar, sissend geluid. Wat is de bron van dat raadselachtige geluid? Bestaat het, of is het alleen afkomstig uit de irrationele en daardoor oncontroleerbare angsten van de ik- figuur? Of is het zijn eigen adem die schrik aanjaagt? We weten het als lezer niet, en ook daardoor verbeeldt dit verhaal heel indringend hoe irrationele angst of andere onnoembare dreiging elk veilig toevluchtsoord van binnenuit kan bedreigen. Of: hoe onduidbare dreiging van binnenuit of buitenaf ons verlangen naar veiligheid altijd doorkruist. En nog weer anders is het mooie verhaal "Bij de bouw van de Chinese muur", waarin de oneindigheid van het Chinese rijk - en van de Chinese muur- op onnavolgbare wijze tot metafoor wordt van de ultiem lijkende macht die maar een stipje is in de onmetelijkheid, de nagejaagde waarheid die echter onbereikbaar ver is in tijd en ruimte waardoor hij altijd onkenbaar blijft, en de oneindige verlorenheid in tijd en ruimte van iedereen die de waarheid zoekt Een verhaal dat mij tot mediterende mijmering aanzet, net als "De jager Gracchus", terwijl "Het hol" mij juist ontroert (door het zo mooi opgeschreven verlangen naar veiligheid) en onrustig maakt (door de zo fascinerend opgeschreven dreiging die de veiligheid uitholt). En bijvoorbeeld "De tol" voedt dan weer mijn filosofische verwondering: "Zodra de tol draaide ging de filosoof er achteraan om hem te pakken. [A]ls hij de tol had kunnen pakken terwijl hij nog draaide was hij gelukkig, maar slechts één ogenblik, dan gooide hij hem op de grond en liep weg. Hij geloofde namelijk dat het begrijpen van elke kleinigheid, dus bijv. ook van een draaiende tol, voldoende was om het grotere geheel te begrijpen. Daarom hield hij zich niet met de grote vraagstukken bezig, dat leek hem oneconomisch, als je de kleinste kleinigheid werkelijk begreep, begreep je alles, daarom hield hij zich alleen bezig met de draaiende tol".
Zo is elk verhaal op weer een andere manier raadselachtig en fascinerend. De bundel als geheel maakt mij kortom helemaal hilair door zijn raadselachtige onuitputtelijkheid en onuitputtelijke raadselachtigheid. Ook de roemruchte maar nooit verstuurde "Brief aan mijn vader" draagt daar voor mij veel aan bij, door de genadeloze diepgang en scherpzinnigheid van de analyse en zelfanalyse, door de tot het bot borende blik waarmee Kafka zijn eigen zelfverachting en schaamtegevoel peilt, door de genuanceerde redeneringen waarmee hij onderbouwt dat noch hijzelf noch zijn vader schuld heeft aan hun zeer verstoorde verhoudingen, en door de prachtige replieken die hij zijn vader in de mond legt. Ook de ruim honderd aforismen aan het einde van deze bundel las ik met bewondering. Al die aforismen lijken (zoals Calasso volgens mij ergens ook zegt) wel penseelstreken van een oude meester die sereen verwijlt in het onbenoemde niets, want elk aforisme staart ons als een onverbiddelijk existentieel raadsel in het gezicht. Wat bijvoorbeeld te denken van het aforisme 35: "Er bestaat geen hebben, alleen een zijn, alleen een naar zijn laatste adem, naar verstikking verlangend zijn". Wat vervolgens te denken van aforisme 57: "De taal kan voor alles buiten de zintuiglijke wereld alleen indirect, maar nooit zelfs maar bij benadering in vergelijkende zin worden gebruikt, omdat ze in overeenstemming met de zintuiglijke wereld alleen maar gaat over bezit en alles wat daarmee samenhangt". Zeggen beide aforismen, als je ze met elkaar combineert, misschien dat het "zijn" bovenzinnelijk is, oftewel dat het "zijn" ongrijpbaar is omdat het zo radicaal anders is dan de zintuiglijk toegankelijke dingen die wij menen te bezitten? Varieert Kafka hier, zonder dat te weten, op Heideggers gedachte dat het "zijn der zijnden" zelf geen zijnde is, omdat je alles wat "is" wel grijpen kunt maar het "is" niet? Zo ja, dan is het passend dat het zo ongrijpbare zijn in zulke ongrijpbare aforismen wordt opgeroepen. Maar ja, hoe verhoudt dat zich weer tot de boven aangehaalde zinnen uit "Beschrijving van een strijd", waarin de wereld van de dingen - dus: de zintuiglijke wereld- als bedrieglijk, ongrijpbaar en onvast wordt beschreven? Is de gedachte de dingen te "hebben" niet ook een illusie? Berust dus ook de aanname dat "de zintuiglijke wereld alleen maar gaat over bezit" niet ook op een dwaalgedachte? En maakt dat alles het zijn der dingen, dat Kafka in zijn aforismen al zo sterk als een raadselachtige openheid beschreef, niet nog raadselachtiger en opener? Kortom: hoe langer je naar deze aforismen kijkt, en hoe meer je er over nadenkt, hoe fascinerender en raadselachtiger ze worden.
Kafka schreef naar mijn gevoel, in al zijn romans, verhalen en prozafragmenten, op verbazend raadselachtige manier over de hem verbijsterende raadsels van zijn binnenwereld en zijn buitenwereld. In elke zin verdubbelde hij dat raadsel door zijn beschrijving ervan, en omdat hij dit in elke zin weer anders deed zijn Kafka's boeken onuitputtelijke bronnen van rijke raadselachtigheid. Vaak even vederlicht als deprimerend, soms even tragisch als humoresk, meer dan eens even slapstickachtig als bodemloos diepzinnig. Zijn nagelaten proza las ik net zo ademloos als "Het proces" en "het kasteel". Ook in dat nagelaten proza vind ik het weer ongelofelijk hoe hij het absurde en droomachtig- onwerkelijke laat zien dat onze zogenaamd vertrouwde werkelijkheid doordesemt. Kafka, een van mijn grootste helden: ook dit boek van hem hoop ik nog geregeld te herlezen. | 1pos
|
'Bloedbank' is een mysterieuze thriller die in de financiële sector speelt: niet alleen om het verhaal, maar ook om de auteur: Jakob Bergen, pseudoniem van een insider uit de sector zelf.
Eerst het verhaal. Rob Kemp, net afgestudeerd aan de universiteit, wordt aangenomen bij een bank aan de Amsterdamse Zuidas (ABN Amro, ING, Kempen & Co?). Hij gaat aan de slag in de dealingroom. Kemp komt er al snel achter dat de zogenoemde Hermes Bank synoniem staat voor de spreekwoordelijke jungle. Het is ieder voor zich. Men is er voor het geld, de bonus en die heiligt alle middelen. Het taalgebruik is grof, de hebzucht en de bloeddorst groot en als het moet is men zelfs tot moord bereid. Er vinden enkele lugubere moorden plaats. De jonge Kemp jaagt op de dader, maar de dader jaagt ook op Kemp.
Jakob Bergen heeft een knap boek geschreven. De hele tijd vraag je je af whodunnit? Die spanning weet Bergen tot het einde vast te houden. Dat is knap. De hoofdstukken zijn kort en beeldend, de dialogen verrassend sterk en overtuigend, Dat geldt ook voor de karakters, al zijn het er wel wat veel en zijn ze soms zo cynisch en meedogenloos dat je denkt 'dat kan niet waar zijn'.
Jakob Bergen gaat door waar journalist Joris Luyendijk in zijn gelijknamige besteller is gestopt: hij beschrijft de bank van binnenuit en dat is geen vrolijk beeld. Het boek heeft iets van een sleutelroman. Jakob Bergen, op de achterflap van 'Bloedbank' afgeschilderd als een onherkenbare man met een cowboyhoed, zegt dat 'de moorden zijn verzonnen, maar dat de rest allemaal in een of andere vorm is gebeurd.'
Is 'Bloedbank' het debuut van Bergen of gaat achter het pseudoniem een geoefende schrijver schuil, misschien wel een bestaande bestsellerauteur? Maar daarover twijfel ik. Want Bergen is te goed geïnformeerd. Het boek deed me denken aan 'In koelen bloede' van Truman Capote uit 1965, dat een geromantiseerd maar waar gebeurd verhaal is en dat een nieuw genre introduceerde: faction, een combinatie van feit en fictie.
Ik vond het een boeiend boek. Je leest het in één avond uit, maar toch er blijft iets knagen: who the hell is Jakob Bergen?! | 1pos
|
Leuk boek wat makkelijk leest
Je wil eigenlijk meteen weten hoe het af loopt
De personages zijn stuk voor stuk interessant
Het is spannend en je word in het verhaal meegezogen
Het verhaal is goed bedacht en soms ook grappig en vermakelijk
Je kunt je goed voorstellen wat het betekent
zo te moeten leven bij de dag
De ontknoping is echter verrassend en onverwachts
En ik vond het zelf jammer dat het uit was
Leuk boek voor de vakantie op je strand bedje
Maar zeker ook in de wintermaanden bij de open haard
Vond het aanrader
Zelf als je geen thriller lezer bent | 1pos
|
In Toondoof verkent Krijn Peter Hesselink (1976) grote thema’s als de grenzen van de identiteit, de vader-zoonrelatie en de dood. Hij doet dat op een redelijk ingetogen manier. De poëzie springt niet uit de band en lijkt geworteld in broosheid. De beelden die de auteur oproept hebben echter een originaliteit die aan het denken zet.
De gedichten zijn vrij van vorm en neigen, door de zo nu en dan beschrijvende stijl, in bepaalde verzen eerder naar proza. Dat is vooral het geval wanneer Hesselink duidelijk refereert naar de mythologie en het verhaal een stukje in zijn gedicht integreert.
Er zitten filosofische gedachten in de bundel verweven die van de lezer vragen dat hij even op een gedegen manier stilstaat bij wat de auteur heeft neergepend. Het is een zacht verzoek dat de eigen interpretatie niet in de weg staat, maar het inwilligen draagt bij aan het begrip van wat Hesslink wil overbrengen. Hesselink vraagt zich onder meer af hoe er van anderen kan worden verwacht dat ze zich aan een persoon hechten, wanneer die persoon niet eens op zichzelf kan vertrouwen.
In de bundel zijn vier delen te onderscheiden, waarbij het tweede deel volledig in beslag genomen wordt door een stukje over een gaten etende eend. Dat klinkt vreemder dan Hesslink het brengt en dit intermezzo is fragieler dan de insteek doet vermoeden. Het eerste deel voelt het meest persoonlijk en toegankelijk aan. In het derde en vierde deel lijkt hij meer afstand te scheppen door de eerder genoemde referenties. Nieuw leven en dood worden tastbaar in de beelden die hij schept.
De thema’s in de bundel zijn nauw met elkaar verweven. Wanneer het gaat over de vader-zoonrelatie is het moeilijk te onderscheiden welke rol de schrijver zichzelf toebedeelt. Soms is hij in één en hetzelfde gedicht beide, wat de grenzen van de identiteit doet vervagen. Uiteindelijk maakt het weinig uit wie de schrijver is in het gedicht en of hij zijn identiteit vindt, want hoe persoonlijk ook, het is de lezer die er betekenis aan geeft.
Hoewel Hesselink geen gemakkelijke thema’s heeft gekozen om over te schrijven, voelt Toondoof niet ongemakkelijk zwaar. De auteur vervalt niet in triestheid, maar bouwt op voorstellingen en gedachten die nabij genoeg voelen om een soort verbondenheid te creëren. | 1pos
|
Lezen vanaf ca 12 jaar. Als volwassene moet je wel houden van mysterieuze en sprookjesachtige verhalen. Ik vond het een leuk verhaal en ook spannend. Het was makkelijk leesbaar. Ik zag het zo voor mij. Van dit boek zouden ze best een kinderfilm van kunnen maken. | 1pos
|
Dankzij een geweldige winactie op Hebban kreeg ik de volledige trilogie opgestuurd. Wat was ik in de wolken! Dankjewel Hebban! Ik had net Hof van mist en woede herlezen, omdat ik wist dat Hof van Vleugels en verwoesting eraan kwam. Na het lezen van het tweede deel zat ik weer helemaal in de flow en kon ik niet wachten om te beginnen. Maar toen ik de boeken thuis ontving durfde ik niet te beginnen met het derde en allerlaatste deel van deze geweldige serie! Ik was zo bang dat het derde boek niet zo goed zou zijn als het tweede, want zeg nu zelf, het tweede boek is zo ontzettend goed! Sarah J Maas moest zich hard gaan bewijzen en nog harder haar best doen om het tweede deel te overtreffen.
In het tweede boek draait het iets minder om de relatie tussen Rhys en Feyre, alhoewel er natuurlijk nog enkele pikante scenes te vinden zijn, is dit een heel stuk minder. Er is heel wat minder seksuele spanning. In dit boek gaat het vooral om de oorlog die Hybern veroorzaakt en leren we meer over de andere hoven. We leren de bijpersonages ook een heel stuk beter kennen. We komen meer te weten over Cassian, Azriel, Amren en Mor. Heel leuk vond ik dat! Ook zijn Feyres zussen terug op het toneel verschenen en spelen ze een belangrijke rol in het boek. Naast de bij personages leer je ook Feyre en Rhysand beter kennen. Feyre neemt vol overgave de taak van Edelvrouwe op zich en Rhysand heeft nog steeds struggles met zichzelf.
Dit boek telt ruim 600 pagina’s, een heel dik boek dus, maar het ging nergens vervelen. Er gebeurd altijd wel iets. Wel is het geen boek die je even voor twee minuten erbij neemt of wanneer je er niet echt met je gedachten bij bent. Het vergde voor mij soms wel een inspanning om met alles mee te zijn. Desalniettemin was het gewoon fantastisch. Veel liefde voor jou Sarah! Hoe blijf je het doen?
Het enige puntje van kritiek die ik kan geven is dat niet alle verhaallijnen netjes werden afgewerkt, maar ik heb gelezen dat er een spin-off serie komt met bekende personages, hopelijk worden hier de andere verhalen mooi afgerond.
Dit was een geweldige afsluiter van een super trilogie! Ik kan niet wachten om meer van Sarah J. Maas te ontdekken en wacht vol ongeduld tot 2018 voor de spin-off. Ik gaf dit 4 sterretjes al had ik er wel 4.5 willen geven. Het kon Hof van mist en woede niet overtreffen, maar is nog steeds heel goed! | 1pos
|
Bij het zien van de mooie cover krijg je het idee dat 'Mooi oud zijn mooi oud worden' zal gaan over de de natuur, maar de titel geeft iets anders weer. De boom is een mooie metafoor. Je wordt nieuwsgierig naar het boek.
Op een vlotte manier vertellen Joke Roeleveld en Gertrude Klinkhamer in het eerste deel over de geschiedenis van het ouder worden, oud zijn. Hoe men vroeger met ouderen om ging en hoe men heden ten dage daarmee omgaat, hoe men over ouderen denkt en hoe men tegen de dood aankijkt.
Tevens krijg je tips hoe je mooi oud kan worden en staan er opbeurende quotes en korte stukjes van andere mensen in waarop Gertrude & Joke hun mening erover geven.
In het tweede deel vind je een briefwisseling van Gertrude Klinkhamer en Joke Roeleveld over het ouder worden, het oud zijn. Ze zijn daarin open en eerlijk, maken het niet mooier dan het is. Soms wordt er even heerlijk geklaagd, maar bovenal wordt er gediscusieerd over hoe het is om ouder te worden, hoe ze daarmee omgaan, hoe ze erover denken, wat voor obstakels ze soms tegenkomen bij het ouder worden en hoe ze met elkaar meeleven. Je ziet twee tegenpolen die ieder haar eigen mening heeft over het ouder worden. Het is mooi om te zien hoe verschillend ouder worden wordt ervaren.
Lees verder op https://surfingann.blogspot.nl/2018/04/mooi-oud-zijn-mooi-oud-worden-gertrude.html. | 1pos
|
In april won ik dit boek via Hebban. Vorige week kwam ik er eindelijk aan toe en kon hem vervolgens slechts moeizaam wegleggen.
Jan Visser, meubelrestaurateur, lijkt om het leven te zijn gekomen door een hartaanval, maar rechercheur Eva Paelinck vertrouwt het niet.
In het boek volgen we de levens van Wiktor en Marianne.
Wiktor is een Poolse immigrant. Samen met zijn moeder en zus vluchtte hij als kleine jongen in 1949 naar Parijs. Nu heeft hij een boekwinkel in Amsterdam, waar hij vooral Poolse literatuur verkoopt. Vooral aan liefhebbers, want eigenlijk wil Wiktor zijn boeken niet kwijt.
Ook Marianne vluchtte met haar ouders uit Polen, 20 jaar na Wiktor. Haar leven wordt chronologisch verteld, terwijl we de geschiedenis van Wiktor vooral door flashbacks leren kennen.
De liefde voor boeken, vooral uit Polen, brengt Marianne en Wiktor bij elkaar, maar wat hebben zij te maken met de dood van Jan Visser?
Dit boek vertelt een deel van de Europese geschiedenis, dat mij onbekend was; de vlucht van Joden uit het communistische Polen. Op ingetogen maar indringende manier, zien we wat deze vlucht nog altijd voor invloed is op hun levens. Wolny geeft elk personage een andere stem. De gevoelens en gedachten van Wiktor zijn heel anders dan die van Marianne.
Het boek leest prettig. De spanning wordt langzaam opgevoerd, levens worden meer en meer met elkaar verbonden, geheimen komen naar de oppervlakte en zo is het steeds lastiger om het boek te pauzeren. Gevoelens van Wiktor en ervaringen van Marianne bleven door mijn hoofd spoken. Regelmatig zie ik een mooie quote, die ik zou willen onthouden. | 1pos
|
Wow, wat een supergoed boek! Ik heb nu alle boeken van Anita Terpstra gelezen en ik vind ze geweldig!Anders is een boek die ook echt 'anders' is.. De spanning blijft vanaf de eerste bladzijde en nergens zakt het in, Ik heb dit boek dan ook in één adem uitgelezen.
Zes jaar geleden verdwijnt Sander Meester tijdens een dropping in het bos met zijn vriendje Maarten. Dan, na jaren, meld Sander zich bij het politiebureau in Duitsland en vraagt naar zijn familie. De hereniging met zijn ouders en zus lijkt prachtig, maar schijn bedriegt...want, klopt het verhaal van Sander wel? En wat is er nu echt gebeurd tijdens de nachtelijke dropping?
Heerlijk, dat de waas van geheimzinnigheid door het hele verhaal verweven is en als je denkt te weten hoe het zit, dan blijkt dat je op het verkeerde been gezet wordt.
Anita Terpstra heeft met Anders een topper van een psychologische thriller afgeleverd. De onderhuidse spanning tussen de verschillende familieleden drijft de spanning in het boek naar de top. Je blijft nieuwsgierig hoe het eind zal verlopen en dat is dus werkelijk subliem! Een aanrader!!! | 1pos
|
Nilgün beschrijft in korte verhaaltjes een aantal jaren van haar leven en vooral ook de relatie met haar moeder. De verhaaltjes springen in de tijd heen en weer en het geheel is humorvol uitgewerkt. | 1pos
|
Anita Terpstra heeft als setting in haar nieuwe thriller Vonk voor de balletwereld gekozen. Een harde, pijnlijke omgeving voor balletdansers op topniveau die zich dag in dag uit afbeulen, bezeten van de kick die ze door het dansen ervaren, strevend naar een plekje aan het stralende firmament der balletsterren. Het schipperen tussen gevoelens van afgunst en gunnen binnen een dansgezelschap is een discipline op zich. Jaloezie en haat lijken onvermijdelijk, met eventuele gevolgen van dien. In deze thriller worden de gevoelens evenwel naar een ander niveau ‘gelift’.
Het wereldberoemde dans- en echtpaar Mischa en Nikolaj, verbonden aan Het Nationale Ballet, belandt na een verwoestende brand in het ziekenhuis. Beiden zodanig zwaargewond, dat ze hun danscarrières aan de wilgen kunnen hangen. De idylle van het succesvolle, ogenschijnlijk ideale stel, dat tot dan toe zo sterk en waardig met het verlies van een van hun kinderen omging, valt in duigen: ze beschuldigen elkaar van brandstichting… en een moordaanslag.
Om beurten doen in ik-perspectief Mischa en Nikolaj hun verhaal uit de doeken. Daarbij duiken ze ieder terug in het verleden van afwisselend enkele maanden, een paar jaar en elf jaar geleden. Hun relatie onderling blijkt op zijn zachtst gezegd stormachtig, hun liefde op drijfzand gefundeerd, hun levens de laatste jaren voornamelijk nog met elkaar verstrikt door het delen van een groot geheim. Zowel Mischa als Nikolaj schijnen meer dan genoeg redenen te hebben om elkaar uit de weg te willen ruimen. Kleine en grotere verdachtmakingen lijken daadwerkelijke pogingen hiertoe bovendien te bevestigen. Inspecteur Waanders zoekt de twee telkens weer op in het ziekenhuis, hen onafhankelijk van elkaar verhorend om zo de brandstichter te ontmaskeren. Want dat een van hen de dader moet zijn, is meer dan waarschijnlijk.
Vonk is één grote exercitie in het perspectief van de onbetrouwbare verteller. Of beter gezegd twee vertellers, want Mischa en Nikolaj zijn allebei manipulatoren van de bovenste plank. Daarbij is de plot bijna toneelmatig opgezet. Alle ‘actie’ in het boek vindt namelijk plaats in de flashbacks, terwijl alles in het heden zich afspeelt binnen de vier muren van hun ziekenhuiskamers, zonder veel inmenging van de buitenwereld. De verpleegsters en het weinige ziekenbezoek zijn daarbij niet veel meer dan figuranten. De functie van inspecteur Waanders, als personage eveneens vlak en onbeduidend, is die van katalysator: zijn gestook en beschuldigingen drijven de situatie op de spits en zijn twee machteloze verdachten tot het uiterste. Een van beiden liegt dat het gedrukt staat, maar wie?
Vonk is bijzonder vaardig geschreven, met name het feit dat de voortdurende afwisseling van perspectief en tijd nergens verwarrend noch storend wordt is prijzenswaardig. De lezer wordt genood achterover te leunen en te aanschouwen wat volgens strakke regie aan hem wordt opgevoerd. Het laat zich absoluut moeilijk raden voor wie het doek definitief zal vallen. De finale is daarbij ten slotte passend eclatant, en ook heerlijk een tikkeltje vilein. Geheel in de stijl van egocentrische bühnestrebers. | 1pos
|
Eleanor Roosevelt heeft 30 jaar lang een relatie gehad met de journaliste Lorena Hickok. De historische feiten kloppen (volgens de schrijfster), maar het verhaal is verzonnen. De liefdesgeschiedenis wordt prachtig, ontroerend en realistisch beschreven vanuit het gezichtspunt van Lorena. Hun achtergronden zijn zo verschillend, evenals hun toekomst. Zij moeten het beiden doen met het heden. Eleanor huilde toen haar man president werd, want zij wist dat zij daarna nooit meer een teruggetrokken leven zou kunnen leiden met haar geliefde.
Franklin wist van de verhouding, maar er werd niet overgesproken. Netzomin als over de relaties die hij erop nahield.
De verliefdheid en het vuur is na vier jaar verdwenen, maar de liefde blijft tot aan de dood. In elk geval van Lorena, van de kant van Eleanor ben ik niet helemaal zeker. | 1pos
|
Disclaimer: Ik heb Tais Teng dit jaar ontmoet op de terdoopbestelling van Ganymedes 16. Ik heb al vaker in bundels gestaan waar ook verhalen van hem instonden. Dit boek heb ik gekregen van Mike Jansen, die wist van mijn belangstelling voor wat oudere Nederlandse SF-werken.
7,5 Ik zou op basis van de SF-verhalen voorin in de bundel ruim een 8,5 hebben gegeven. Maar de meer magische verhalen spraken me wat minder aan, net als een paar van de verhalen samen met Paul Harland. De vikingverhalen vond ik weer beter, mythisch, maar niet zo goed als de SF-verhalen. Maar goed, hoe je tot een aantal sterren komt is altijd een beetje arbitrair en de score zegt niet zo heel veel. Belangrijker is de onderbouwing in de tekst. Laat ik daarom beginnen met zeggen dat het een feest is een bundel met verhalen van Tais Teng te lezen. Ik weet niet of er meer schrijvers zijn in de Nederlandse genrewereld met zo'n levendige fantasie als hij, die het ook nog weten te combineren met een grote woordenschat en een levendige schrijfstijl - een waar niks stroperigs aankleeft. Teng heeft ergens gezegd zich te vergelijken met pulpschrijvers en dat zijn verhalen bedoeld zijn om te vermaken. Daar is niks mis mee (zo zie ik mijn eigen verhalen ook), en vermaken lukt Teng behoorlijk. Maar hij is te bescheiden als hij zijn verhalen als pure pulp wegzet. Omdat hij zo'n goed schrijver is schuilen er toch diepere lagen in zijn werk, zoals bijvoorbeeld het verdriet om loslaten van herinneringen aan een ideaal verleden in 'Het uitzicht vanaf hoge plaatsen', of het falen van een poging nog een laatste keer je naam te vestigen in 'Een kroon van bliksem'. In de SF-verhalen die Tais op zichzelf schrijft koppelt hij hieraan ook een overtuigende wetenschappelijke kennis die zelfs de meer buitenissige ideeen geloofwaardig maakt, zoals bijvoorbeeld de natuur van de steden uit de titel van 'Hoe elegant strompelen onze steden'. Zijn achtergrond in de Biologie komt daarin duidelijk terug. Ook verrassend genoeg in 'Nero's draak', dat me deed glimlachen omdat het iets bevatte waar ik gewoonlijk erg enthousiast over ben. 'De urgentie van smeltend ijs' was heel onderhoudend - met een mooie twist, al vond ik het idee van de waterteken niet zo overtuigend (kunnen biologische wezens zo'n hitte opwekken?). 'De verstoorder van alle twijfels' was ook heel sterk, met een duidelijk ecologisch bewustzijn erachter. Iets minder goed vond ik de verhalen met Paul Harland samen - niet dat Harland geen levendige verbeelding had, maar de combinatie klopt niet echt. Harland mist volgens mij de wetenschappelijke onderbouwing van zijn ideeen en geeft iets minder om de strakke opbouw van het plot, dus komen in deze verhalen elementen toe die er puur voor de vreemdheid aan bijgevoegd lijken te zijn (de kevers in 'Fuga in frictieloos porselein' of de kroonluchters in 'De bleke schaduw van de vrouwe'). Ze waren niet zo geloofwaardig, maar speelden ook geen rol in het plot. Dat tweede verhaal had bijvoorbeeld gewoon op Aarde kunnen afspelen, in onze tijd. Het had geen SF-verhaal hoeven zijn. Ik had op basis van de titel en de coverafbeelding verwacht dat dit een bundel met uitsluitend SF-verhalen zou zijn, en het was voor mij wel een beetje een schok opeens fantasieverhalen en mythologische verhalen voorgeschoteld te krijgen. Ik ken de wereld van Hans d'Ancy niet, en de korte verhalen vond ik onderhoudend, maar niet heel bijzonder. Het is niet helemaal mijn favoriete genre en dat kan meespelen, maar ik miste ook kennis over de wereld en wat erin voorkwam om ze echt te vatten. Ik wil wel ooit een van de langere werken over dit karakter en deze wereld lezen. Ik meen zelf sowieso dat fantasy vaak beter werkt in langere vorm. De mythische verhalen over vikingen en hun ontmoetingen met het bovennatuurlijke vond ik mooier. Met name 'Eirik Einarsons saga' dat op een mythische manier verteld is en naar een sterke ontknoping toewerkt. Let wel, de verhalen die ik iets minder vond dan de pure SF-verhalen waren zeker niet slecht en ik heb me met het lezen van deze bundel uitstekend vermaakt. Teng blijft op eenzame hoogte staan in het Nederlandse genrelandschap en zijn verhalen kunnen zich meten met wat in het buitenland verschijnt. Deze bundel bevat ook veel verhalen van Teng uit bijvoorbeeld de oude Ganymedesbundels en Ragnarok, dus als je deze niet wilt verzamelen, maar wel wilt genieten van deze fantasievolle versnaperingen, is deze bundel absoluut een aanrader! | 1pos
|
In Thriller van Suzanne Hazaenberg maken we kennis met de scenarioschrijfster van een soapserie Ymke en haar gezin. Ymke is gelukkig getrouwd met Andy en samen hebben ze 4 kinderen: oudste zoon Troy(19), de tweeling Dylan en Lloyd (17) en dochter Marilynn (15) en hun hond Flynn.Ze heeft haar leventje goed op de rails en haar grootste droom is dat ze ooit eens een echte thriller zal schrijven. Het vertrouwde wereldje van Ymke komt op zijn kop te staan als zij tijdens het opruimen, in haar in de hal een plastic tas vind met wel een hele lugubere inhoud. Als kort daarna blijkt dat er een dubbele moord is gepleegd, begint de twijfel bij Ymke toe te nemen en ze vermoed dat iemand in haar gezin meer weet van het gebeuren. Voor Ymke de moeilijke positie omdat ze haar eigen gezinsleden gaat verdenken. Iedereen heeft wel iets wat bij hem of haar vragen oproept. Dit maakt deze thriller dan ook een echte Whodunit.
Het boek is vanuit Ymke geschreven, dit maakt het verhaal heel persoonlijk met herkenbare gevoelens en emoties. Als lezer voel je de angst, twijfel en onzekerheid van Ymke, het verhaal is echt op de huid geschreven. Daarnaast heeft Suzanne Hazenberg een vlotte en prettige schrijfstijl, het verhaal is boeiend geschreven en leest dan ook als een trein. Veel onderhuidse spanning en je wordt als lezer regelmatig op het verkeerde been gezet. . De verhaallijn zit goed in elkaar en de uiteindelijke ontknoping blijft tot het eind toe goed verborgen. Ik waardeer Thriller met 4****
Spanning: 7 punten
Plot: 8 punten
Leesplezier: 9 punten
Schrijfstijl: 8 punten
Originaliteit: 8 punten
Psychologie: 8 punten
Eindoordeel: 8 punten | 1pos
|
Hoe kan je verder gaan met je leven na de verschrikking van Bergen-Belsen?
In het kamp was het een dagelijks gevecht om te overleven, nu is het voor Nanette Konig-Blitz een dagelijkse strijd om de nachtmerries, herinneringen en verdriet het hoofd te bieden.
In dit aangrijpende relaas vertelt ze over haar leven voor de oorlog, tijdens de bezetting en na de deportatie.Hoe ze van een gezond, onbezorgd tienermeisje veranderde in een meer-dood-dan-levend skelet.
Het gaat allemaal ons voorstellingsvermogen te boven; de angst, de onzekerheid, de mensonterende omstandigheden, de ontberingen, de pijn en het ontdraagbare wat de kampbewoners meemaakten.
Het verlies van haar ouders en broer trof haar het hardst en ontnam haar de wil om te overleven. Een toevallige ontmoeting met haar vroegere klasgenootje Anne Frank in Bergen-Belsen zorgde voor een klein moment van vreugde in de hel waarin ze beiden beland waren. Nanette wist deze hel te overleven, maar wat volgde was ook nog een beproeving; vlektyfus, tbc en een longontsteking.
Na enkele jaren in een sanatorium en in Londen te hebben gewoond leert ze haar huidige echtgenoot kennen met wie ze uitwijkt naar Brazilie. Na meer dan 50 jaar na de bevrijding durft Nanette haar verhaal aan de buitenwereld vertellen. Een aangrijpende getuigenis over de meest gruwelijke gebeurtenissen in de geschiedenis. | 1pos
|
Ik dacht dat dit boek niet echt iets voor mij zou zijn. Ik hield nooit van sprookjes of andere fantastische verhalen en boeken, maar ik wilde het toch eens proberen omdat zelfs mensen die ik ken als uiterst nuchter dit boek tot mijn verbazing lazen en zelfs mooi vonden. Dat maakte me nieuwsgierig.
Ik vond het een heel mooi boek. Hoewel het fantasie is valt er juist veel in mee te leven en mee te beleven. Ik werd helemaal meegezogen in het leven van Ayla en soms in de gedachten en belevingen van enkele andere leden van "de stam". | 1pos
|
Macy Sorensen verliest als ze tien jaar oud is haar moeder. Zowel Macy als haar vader zijn er kapot van. Haar moeder laat een lijst achter voor haar man met belangrijke punten om hun dochter op te voeden. Een punt van de lijst is een een plek waar ze zich terug kunnen trekken.
Een aantal jaar na het overlijden van Macy’s moeder, koopt Macy’s vader een vakantie huis waar ze de weekenden en vakanties doorbrengen. Macy en haar buurjongen Elliot Petropoulos ontwikkelen een hechte vriendschap en in verloop van tijd worden ze verliefd. Tot op die ene noodlottige avond. Macy en Elliot hebben elkaar na deze avond nooit meer gezien of gesproken.
NU.. 11 jaar later.. lopen ze elkaar per ongeluk tegen het lijf. Zouden ze een kans hebben om het goed te maken? Of gaat hier op uit het oog, uit het hart?
In “ik ben je niet vergeten” lees je het verhaal vanuit het perspectief van Macy. Je leest vanuit het toen en nu. Je maakt elke keer sprongen terug naar haar jeugd en ontdekt zo stapje voor stapje het complete verhaal van haar leven. Als rode draad door het verhaal heen loopt de vriendschap tussen Macy en Elliot. Ze vertelde in hun jeugd alles aan elkaar en de band die ze hadden was heel erg bijzonder. Vanaf de eerste ontmoeting tussen Macy en Elliot voel je al dat deze twee mensen gewoon in elkaars leven horen te zijn.
Ze werden als tieners langzaam aan verliefd op elkaar, maar ze waren ook ontzettend bang hun vriendschap te verliezen. Je voelt echt de spanning van een eerste echte verliefdheid. Hun liefde voor elkaar spat van de bladzijdes af. En je hoopt zo dat wat er toen ook gebeurd is, ze hier in het nu overheen kunnen stappen. Soms zijn mensen bestemd voor elkaar, maar heeft het leven iets anders in petto. De auteurs bouwen de spanning goed op. Op een geven moment zit je echt op het puntje van je stoel. Stoppen met lezen is echt onmogelijk, je MOET weten wat er nu precies gebeurd is en of ze hun bijzondere band kunnen herstellen. Is dit de kans om het voor eens en altijd goed te maken. Dit verhaal breekt je hart, maar doet het tegelijkertijd ook smelten!
De schrijfstijl van het auteurs duo Christina Lauren is ontroerend, intens maar toch ook vlot en luchtig. Het opbouwen van spanning kunnen ze als de beste. Zowel in de zin van de passie tussen twee mensen, als de ontknoping van het verhaal. Na het lezen van dit boek wil je meer, veel meer!
Kortom, “ik ben je niet vergeten” is een feelgood verhaal dat je hart sneller laten kloppen. Het maakt je aan het lachen, maar ook aan het huilen. Het is een absolute must read voor liefhebbers van romantische verhalen!
Eerder verscheen van Christina Lauren al de “wild-serie”, de “stouter-serie” en de standalone “Ik weet niet of ik van je houd”. | 1pos
|
Subsets and Splits
No saved queries yet
Save your SQL queries to embed, download, and access them later. Queries will appear here once saved.