text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
Linda Jansma is gewoon een heel goede schrijfster. Al haar boeken zijn aanraders. Van begin tot eind gestroomlijnde verhalen met de nodige spanning. | 1pos
|
Ik had dit boek liever 4½ duimpje gegeven(had ook moeite om erin te komen maar zo rond de 70 blz was dat geen enkel probleem meer),maar vond 4 te weinig dus dan maar 5. Kan me ook helemaal in Maria's beschrijving vinden hieronder ! | 1pos
|
Een betoverend boek staat op de achterflap en dat is het ook! De abrikozenboom vertelt het verhaal van Elisabetta Shapiro, een oude joodse vrouw maar ook de jongste dochter uit een Joods gezin. Dit gezin bestaat uit een arts als vader en een zangeres als moeder en drie dochters, Judith, Rahel en Elisabetta. Het gezin weet lang uit de klauwen van de nazi’s te blijven maar uiteindelijk overleeft alleen Elisabetta. Ze leeft nu terug getrokken in het ouderlijk huis in Wenen. Alleen met haar bittere herinneringen. Haar contacten met de buitenwereld zijn er niet meer op eentje na, die met een jong Duits meisje, Pola, die haar onderhuurster is. Langzaam maar zeker weet Pola tot Elisabetta door te dringen. Elisabetta wordt gedwongen om de feiten onder ogen te zien, feiten die ze al vele jaren heeft verdrongen en die haar tot de oude verbitterde vrouw hebben gemaakt die is geworden. Het hele verhaal wordt verteld rondom het jam maken van de abrikozen van de abrikozenboom in de tuin van de ouderlijke woning. Elisabetta maakt in navolging van haar moeder jaarlijks abrikozenjam, alle potten staan in de kelder. De oudste pot is uit 1944 en gemaakt door haar moeder en heeft een bijzondere inhoud……De abrikozenboom is inderdaad een betoverend boek. De auteur weeft de geschiedenissen van Pola en Elisabetta langzaam ineen, wat is hun gemeenschappelijke geschiedenis? En is Elisabetta in staat tot vergeving? En Pola? | 1pos
|
Doodskleed,
Met een heel dubbel gevoel ben ik dit boek gaan lezen, omdat dit het laatste deel is in de serie rondom Jessica Haider, maar toch keek ik er enorm naar uit omdat ik vrijwel zeker wist dat dit weer een steengoede thriller zou worden.
Corine Hartman heeft met Jessica Haider ( Jessy ) een werelds karakter neergezet, een ontzettend mooie vrouw, met een hele donkere maar toch rechtvaardige kant.
Dit boek begint waar het vorige boek is geëindigd , Jessy is op bezoek bij haar ex man die voor de jonge Sem zorgt, de dochter van Jessy’s, helaas overleden partner bij Saligia.
Tijdens een gezamenlijk uitje van hen drietjes gebeurd er een ongeluk wat de wereld van het meisje weer op haar kop zet.
Jessy wil een nieuwe opdracht uit gaan voeren voor Saligia, de opdracht waarvoor deze organisatie haar uitgekozen heeft. Ze moet hiervoor opnieuw haar familie achterlaten, en dit zorgt ook weer voor spanningen bij haar dierbaren.
Deze opdracht brengt haar naar het grensgebied tussen Mexico en de VS waar een dodelijk virus is uitgebroken wat vooral kinderen treft.
Saligia denkt dat dit een moedwillig verspreid virus is, en willen dat Jessy de viroloog die dit volgens hen op zijn geweten heeft uitschakelt.
Als Jessica arriveert in Mexico blijkt de vork heel anders in de steel te steken wat een kettingreactie aan gebeurtenissen veroorzaakt en waardoor Jessica erachter komt dat niemand te vertrouwen is.
Voor Jessica betekend dit heel veel en verliest ze de greep op haar leven nog meer dan ze al deed.
Er lijkt geen weg terug nu haar leven als een kaartenhuis instort, toch is er nog een lichtpuntje aan het eind van de donkere tunnel, of toch niet……..?
Dit verhaal is weer goed geschreven en vind het ook een van de beste uit deze serie.
Corine schrijft pakkend, en laat je in de huid van de hoofdpersonen kruipen zodat je je een voelt met het verhaal. De verhaallijnen komen samen in dit laatste deel tot een hele pittige ontknoping die de lezer tot de laatste bladzijde, en zelfs erna op het puntje van hun stoel laten zitten.
Als je eenmaal begint met lezen dan kun je niet meer stoppen!
De manier waarop Corine Hartman haar boeken schrijft is diepgaand, niet alleen deze serie rondom Jessica Haider maar al haar boeken schrijft ze op dezelfde manier, pakkend en diepgaand.
Het grijpt je vanaf de eerste bladzijde tot dat je het boek uit hebt, en laat je tussendoor niet met rust.
Ik ben heel benieuwd naar nieuw werk van deze schrijfster, ik kan niet wachten! | 1pos
|
Trainingskampen, meedogenloze marteltechnieken en chantage zorgen dat zelfs een meest vredelievend persoon zich radicaliseert tegen het Westen en zich inzet voor de idealen van de ander, in dit geval IS. De Reiger heeft jarenlang onder erbarmelijke omstandigheden in Afghanistan doorgebracht, en dat zeer zeker niet op vrijwillige basis. Hij koos voor een totaal onverwachte overlevingstactiek waarmee hij een kans wist te creëren uit de moorddadige handen van IS te komen. Op slinkse wijze en vol van wraak zet hij vervolgens zijn stappen richting Europa, einddoel Antwerpen. Maar ondanks zorgvuldige maatregelen en het onder de radar opereren wordt zijn aankomst toch opgemerkt en de jacht op hem geopend. Wat is er zo bijzonder aan deze Reiger? Er is informatie bij de veiligheidsdiensten terecht gekomen dat hij plannen heeft om wraak te nemen en een harde klap uit te delen aan de Vlaamse samenleving. Het speciale team van Staatsveiligheid, gevestigd in ‘De Bunker’, wordt op jacht gestuurd. Aan hen de twijfelachtige eer de Reiger te vinden, te stoppen en te arresteren voordat hij onmenselijke grote schade toebrengt. Ze beschikken over opsporingstechnieken om dat te doen maar merken dat ze soms achterlopen op het gebied van technische snufjes, iets wat hen behoorlijk frustreert en belemmert, terwijl tijd zo’n kostbaar goed is. De grootste weerstand ervaren ze echter van het feit dat de Reiger een schim lijkt te zijn, hen elke keer net een stap voor is. Wat volgt is een frustrerende en levensgevaarlijke jachtpartij waarin niet altijd duidelijk is wie op wie jaagt. Een psychologische oorlogsvoering is een feit.
Le Bon schrijft gedetailleerd en heel beeldend. Je vraagt je af of dit boek is geschreven, al kijkend naar de desbetreffende aflevering van de VTM serie of andersom (en dat is als een zeer groot compliment bedoeld!) Want al lezend ´kijk´ je mee, Le Bon beschrijft het allemaal heel filmisch, heel realistisch. Er is geen moment de gedachte geweest dat iets niet klopte of er iets overdone was. Angstige scenario’s door toedoen van doorgedraaide IS extremisten zijn levensecht en tot in detail beschreven. Toch weet Le Bon, net als in zijn vorige boeken, zo nu en dan met een knipoog behoorlijk heftige situaties iets meer lucht te geven. Maar dat doet hij alleen wanneer daar ruimte voor is en daar heeft hij een neus voor. Wie denkt dat het niet mogelijk is om in een dergelijke dramatische setting ook te kunnen glimlachen om een subtiel geintje tussendoor, moet dit boek maar eens lezen. Het is een stijl die Le Bon zich duidelijk eigen heeft gemaakt. Je zou kunnen spreken van typische Le Bon humor.
Dit verhaal, met de mysterieuze Reiger in de hoofdrol, heeft een zeer actuele nieuwswaarde. Het radicaal extremisme heeft recent Frankrijk en vooral ook België ten nadele bezig gehouden. Die dreiging en die angst zijn duidelijk voelbaar in dit boek. Het team van De Bunker krijgt te maken met informatie die wijst op een bloedige aanslag op de nationale feestdag in België, de verwachting is in Antwerpen. Ze zijn echter wel aan tijd gebonden en lopen tegen de welbekende muren van bureaucratie aan. De tijd tikt intussen genadeloos door. De hoofdpersonages zijn zeer divers, zowel qua taakvervulling en kwalificaties maar ook van afkomst. En juist dat verdient lof. Generaliseren is geen kunst en dus laat Le Bon zich daartoe niet verleiden, ondanks het omstreden onderwerp van het verhaal. In een internationaal onderzoek horen diverse nationaliteiten en dat maakt het nog geloofwaardiger. Juist ook omdat kennis en achtergrondinformatie zo stukken aannemelijker overkomen en van toepassing. Want dat is ook typisch iets voor deze auteur. Niets is overbodig, alles en iedereen heeft zijn functie voor het verhaal. Alles wat met bedreiging van onze veiligheid heeft te maken komt angstaanjagend dichtbij door het lezen van dit boek. Wapenhandel, radicalisering, witwaspraktijken, vriendjespolitiek en verraad in alle regionen en op alle niveaus. Niemand is te vertrouwen lijkt wel. Die twijfel en die spanning zijn een sterk aspect in het geheel. Tot op het laatst toe word je in de ban gehouden, lukt het wel of lukt het niet? Plotwendingen volgen elkaar in rap tempo op en weten daardoor de spanning lang vast te houden waardoor je het boek ineens uitleest.
Bijzonder is de kijk in de keuken van de veiligheidsdiensten. De werkdruk is enorm, het team moet ongekende snelle beslissingen nemen en gokken dat ze in de goede richting zitten met de soms weinige informatie die ze tot beschikking hebben. De informatievoorziening is niet 100% sluitend en dus is intuïtie hun aanvullende raadgever. Doordat Le Bon beroepsmatig bekend is met het handhaven van veiligheid merk je dat het hem geen moeite heeft gekost dicht bij de werkelijkheid te blijven en toch een fictief verhaal te schrijven. Zijn subtiele sneren naar de tekortkomingen vanuit regeringen m.b.t. beschikbare budgetten en middelen zijn netjes maar wel voelbaar. Het belang is te groot om daarop te bezuinigen en daar loopt het team van De Bunker wel tegenaan. Juist die combinatie van non-fictie en fictie (ook wel faction genoemd) is een intrigerende manier voor een lezer om een boek te beleven. Want faction komt gevoelsmatig het dichtst in de buurt voor een genrebeschrijving van dit spannende, realistische en razendsnelle boek.
Net als zijn boeken ‘Sara’ en ‘Benissa’, alhoewel vanuit een ander perspectief, is dit ook weer een actiethriller van hoge kwaliteit. Het wachten is nu op het derde deel in de ‘Mooie moorden-reeks’, Naomi, dat in dit voorjaar wordt verwacht. Wellicht dat we ook nog meer van het team van De Bunker te lezen krijgen? Laten we het vooral hopen! Het leest allemaal heerlijk weg, complimenten daarvoor! | 1pos
|
“Dit is beslist geen verhaal over liefde op het eerste gezicht.
Maar het is wel een liefdesverhaal.
Nou ja.
Min of meer.”
Dit zijn de eerste zinnen die je leest wanneer je de achterflap bekijkt. ‘Sterrenstof’, geschreven door de Australische dame Krystal Sutherland, is één van de vele boeken uit de “Young & Awesome” serie. Krystal Sutherland schreef meerdere boeken in het Engels maar deze zijn, jammer genoeg, nog niet vertaald naar het Nederlands.
In dit boek maak je kennis met Henry Page en Grace Town. Henry is een normale, 17 – jarige jongen die enorm gepassioneerd is door schrijven. Grace Town is allesbehalve een normale studente. Ze draagt jongenskleren, ziet er onverzorgd uit en als je denkt dat het niet erger kan, verplaatst ze zich ook nog eens met een wandelstok. Toch voelt Henry zich aangetrokken tot de mysterieuze kant van Grace.
Wanneer beide gevraagd worden voor de functie van hoofdredacteur van hun schoolkrant, komt Henry’s droom uit. Grace daarentegen ziet dit niet zitten, maar Henry begrijpt deze keuze niet. Het is namelijk een grote verantwoordelijkheid en een buitengewone kans. Daarom gaat hij achter Grace aan in de hoop haar te kunnen ompraten. Tot zijn grote verbazing slaagt hij erin om haar te overtuigen de functie toch aan te nemen. De vele tijd die ze samen spenderen zorgt ervoor dat ze elkaar steeds beter leren kennen. Al snel wordt duidelijk dat Grace een heel verleden heeft.
Net zoals de andere boeken uit de “Young & Awesome” serie, las ook dit boek zeer vlot. Alleen al hiervoor zou ik dit boek, en andere boeken uit deze reeks, aanraden aan mensen die niet graag lezen. Je wordt vanaf de eerste bladzijde meegesleept in het verhaal van Henry en Grace. Ongeveer in de helft kom je eindelijk te weten wat er met de mysterieuze Grace gebeurd is, volhouden dus! De oorzaak van het vreemde gedrag van Grace neemt heel je ziel in vervoering en zorgt voor een krop in de keel. De manier waarop dit verteld wordt, is zo rustig en oprecht dat je enorm meeleeft met Grace.
Het toewerken naar de uiteindelijke gebeurtenis van Grace gaat over het algemeen redelijk traag. In sommige fragmenten van het boek, wordt er te veel gepraat over dingen die niets te maken hebben met het verhaal zelf. Over het algemeen stoorde dit mij niet, maar voor jongeren die graag van spanning houden, kan dit snel als vervelend ervaren worden. Overigens wordt er soms een te lange beschrijving gegeven van een belevenis.
Doorheen het boek wordt gebruik gemaakt van filosofische en figuurlijke citaten. Dit zal het voor anderen moeilijk maken om geconcentreerd te blijven en niet af te dwalen. Ik vind dat dit een persoonlijke toets geeft aan het boek en je doet nadenken over dingen waar je in je dagelijkse leven niet over nadenkt.
“Als ik naar de nachtelijke hemel kijk, besef ik weer dat ik slechts besta uit de as van dode sterren. Een mens is een verzameling van atomen die zich voor korte tijd ordenen en dan weer uiteenvallen. Dat vind ik een troostrijke gedachte. Ik ben maar een onderdeeltje.”
Een leuke toevoeging van Krystal Sutherland, is het tonen van gesprekken tussen Henry en Grace. Dit zorgt ervoor dat het verhaal een eigentijdse toets krijgt.
Zoals je wel merkt, heb ik met dit boek een hele goede ervaring gehad. Ik raad het zeker aan, aan mensen die niet goed weten waar te beginnen en mensen die aanvankelijk niet graag lezen. Dit boek brengt je echt naar een andere wereld door de goede beschrijving van de gevoelens. | 1pos
|
We blijven overwegend blij met de hang van de uitgeverswereld naar het uit de kast halen van (al dan niet rechtenvrije) klassiekers. De schatkamer van Meulenhoff heeft bijvoorbeeld onder meer al geleid tot de herwaardering van de boeken van John Fante (1909 – 1983). En natuurlijk is daardoor ook het beperkte, maar wonderbaarlijke oeuvre van de stilistische geweldenaar Bruno Schulz ( 1892 – 1942) weer beschikbaar. Waarover (een weinig later) meer.
Van wat recentere datum is de verhalenbundel Heilige beelden van de in het Engelse Devon wonende, van oorsprong Ierse schrijver William Trevor (1928) die in het origineel in 2004 als A Bit on the Side verscheen en waarvan de vertaling in 2006 niet al te veel opgemerkt in Meulenhoffs archieven belandde.
De twaalf verhalen in deze bundel vormen een bijzondere eenheid, huizen als het ware samen tussen de twee kaften. Het verkrijgen van een dergelijke eenheid vereist een groot vakmanschap. William Trevor (Cox) werkt dan ook al sinds zijn debuut in 1958 gestaag aan een imposant ingetogen oeuvre waarbij de invloed van het verleden op gebeurtenissen in een later stadium van het leven van zijn personages, of zelfs op latere generaties een belangrijke rol speelt. Elke waarachtige literator schrijft over herinnering, over tijd, over ‘lijken in de kast’, over welke vreemde machten, over welke emoties een mens drijft.
De kracht van de teksten ligt in de terloopsheid waarmee je binnen de belevingswereld van de personages wordt getrokken. Steen voor steen worden monumenten opgebouwd voor geschonden mensen c.q. de zwakkeren in de samenleving: bejaarden, teleurgestelde middelbare vrijgezellen, zowel mannen als vrouwen, en vooral ongelukkig getrouwde stellen. De realiteit is maar moeilijk te verkroppen en daarom creëert men een eigen wereld waarin naar believen teruggetrokken kan worden, waar men zelfs een zekere tevredenheid ervaart. Dat alles natuurlijk wel in eenzaamheid, het cement binnen deze verhalen.
In Afzondering, reist een vermogende vrouw rond over het Europese continent, haar overleden ouders ‘achterna’. (Denk aan Trevors roman Het verhaal van Lucy Gault waar de ouders van hotel naar hotel trekken om te vergeten.) Haar vader was vroeger veel van huis, op onderzoek als Egyptoloog, een escapist met alleen de flauwe intentie om ooit een keer boeken over het onderwerp te laten verschijnen. O, geschreven had hij ze wel. Moeder, degene met een flinke erfenis, had een minnaar, en dochter imaginaire ondersteuning van maar liefst twee vriendjes. Het reizen van de vrouw als volwassene heeft iets van een tijdelijk oplossing voor haar gemis, voor haar eenzaamheid, voor haar schuld, maar het krijgt een permanent karakter. Ze kan eigenlijk niet meer terug, heeft het schijnleven nodig, een artefact.
Waar Trevor in al zijn tederheid nog weleens wreed kan zijn als het leven zelf, gunt hij de vrouw hier een uitweg. Een eveneens Engelse heer groet haar bij een wandeling op de boulevard in Italië. Ze raken aan de praat, en ze vertelt hem met halve woorden wat er in haar jeugd is gebeurd met de minnaar van haar moeder in het trappenhuis, door haar toedoen.
‘De onopgestoken sigaretten worden vertrapt onder een schoen. Er is het knappende geluid, de versplinterde leuning. Er zijn van uit de diepte opkijkende ogen. Er is de doodsgrijns.’
O, wat laat Trevor je de behoefte van deze vrouw intens voelen om één keer werkelijk contact te maken. Haar gesprekspartner is begripvol.
‘Bij hen lag de schuld, [ … ] bij hem omdat hij haar niet genoeg kende, bij haar omdat ze dat ten volle uitbuitte. Bij hen lag de schaamte, maar toch betoont hun geest zich mild in ons gesprek: schuldgevoel hoeft niet altijd vreselijk te zijn noch schaamte onwaardig.’
Maar, is deze Engelse heer misschien ook een imaginaire vriend?
‘Want we leven een leven van onvoltooide of nooit gevoerde gesprekken.’
Het ongemak straalt af van het openingsverhaal Stervensbegeleiding. Een vrouw heeft haar hele getrouwde leven lang met een bullebak samengewoond. Zeventien bunder land, een schapenfokkerij en een huis met meubilair had ze van een tante geërfd vlak na haar trouwen. Haar man hield zich zonder een schrijntje succes bezig met renpaarden, steeplechases en dergelijke. (Veel hindernissen!) Zijn mislukking uitte zich in opgekropte woede. Verwensingen tegen zijn vrouw. Stemverheffingen, grove taal, tegen eenieder die zich op hun land waagde. Veel geschreeuw, weinig wol. Als hij eens een keer fysiek was geworden, had ze dat beter kunnen verdragen. Van de zeventien bunder land was vlak voor zijn dood nog maar een lapje over, op het huis rustte ineens een hypotheek.
Dan verschijnen vlak na de dood van de man ineens twee godsvruchtige dames aan de deur. Zusters van in de zestig die nabestaanden opvrolijken.
‘“We hoorden dinsdag pas van uw nood,” verontschuldigde de magerste en kleinste van de twee zich. “Dat gebeurt een enkele keer, dat wij er niet van horen.”’
De vrouw beslist om haar hart uit te storten, om eindelijk eens tegen iemand – er mocht van haar man nagenoeg niemand langskomen – de waarheid te vertellen, ondanks de motieven van de zusters, zieltjeswinnen namelijk. Ze zegt dat ze nu eindelijk het restant kan verkopen, dat ze eigenlijk nooit van haar man heeft gehouden, dat hij een moeilijk mens was, dat hij met haar om het geld en het huis getrouwd is, dat er geen rouw in het huis is. De vrouwen zien het als hun taak om haar te kalmeren, willen niet echt luisteren, zeggen dat ze door de dood van haar man uit haar doen is.
En dan daalt de twijfel ook bij de weduwe weer in. Dat ze zelf toch ook gebleven is, voor het huis dat haar in goed vertrouwen is geschonken én toch ook omdat hij zich alleen niet zou redden. Ze verzacht haar eigen woorden, zegt dat ze niet de indruk had willen niet van haar man te hebben gehouden. Ze ontkent, durft zelf ook niet de hele waarheid onder ogen te zien en geeft zichzelf de schuld.
Het titelverhaal, in de Nederlandse vertaling welteverstaan, speelt opnieuw in een rurale setting in Ierland. Corry’s vrouw Nuala is alweer zwanger en er is eigenlijk nauwelijks geld om het gezin draaiende te houden. Gelukkig hebben ze een bescheiden huis en een lapje grond. Een (nieuwe) bezitster van een landhuis heeft jaren her het geld voor dat arbeidershuisje voorgeschoten omdat Corry een enorm talent heeft, hij kan als geen ander houten beelden snijden, hele heiligenstallen op levensgroot formaat als het moet. Maar er is geen werk voor hem. Een priester zegt dat hij te laat is geboren, dat er in een andere tijd meer dan voldoende voor hem te doen zou zijn geweest. De veranderende wereld, geen interesse meer voor vakmanschap. (Wellicht ook een sneer van Trevor naar de tanende belangstelling voor de literatuur. In ieder geval een verwijzing naar de tijden van weleer in Ierland, ‘Trevors minnares ‘, de Engelse titel A Bit on the Side in gedachten. Hijzelf al sinds de jaren zestig woonachtig in Devon.)
Corry gaat bij de bezitster van het landhuis op bezoek om geld te vragen voor een jaar onbezoldigd studeren bij een steenhouwer. Na dat jaar kan hij dan in loondienst letters aanbrengen in zerken. De reis naar het landhuis – de bus en de huurfiets gaan natuurlijk eigenlijk al boven het budget – loopt op niets uit. Ook het landhuis is vervallen. (Zoals ook in Het verhaal van Lucy Gault.)
Zijn vrouw Nuala zit ook niet stil en biedt haar ongeboren kind, uiteraard met niet zo veel woorden, aan een kinderloos middenstandechtpaar aan, dat wil zeggen, alleen aan de vrouw in bedekte termen. Een simpele transactie, wat spaargeld van de een, een kind van de ander. Maar de kinderloze vrouw wijt haar voorstel aan de zwangerschap. (Net zoals bij de vrouw van de steeplechaser aan de verse dood van haar man.) Nuala heeft niets gezegd tegen haar man. Ze moet hem troosten, omdat hij nu als wegwerker aan het werk moet, ze moet sterk zijn. Gelukkig heeft ze zijn houten heilige beelden waarbij ze troost kan vinden.
De verhalen van William Trevor zijn delicaat, getuigen van veel wijsheid, iets dat natuurlijk te verwachten is van de nestor van de Ierse/Engelse literatuur. Heilige beelden is een verhalenbundel die staat als een huis. | 1pos
|
Voor het verhaal van Barberine inspireerde Josephine Schreibers zich op de dagboeken van graaf dHane, danstraktaten, het Fonds Vliegende Bladen en andere archiefstukken uit de Gentse Universiteitsbibliotheek. Literatuur en geschiedenis dus, nauw verweven in een misdaadverhaal.
Barberine is door de historische context geen makkelijk boek. Het 18e eeuws taalgebruik is niet altijd even evident voor jonge lezers maar gelukkig staat er een lexicon met moeilijke woorden online op Barberines site.
Het boek is geïllustreerd door 26 full color kleurentekeningen van Serge Baeken, die net zijn eerste graphic novel, The NO stories , heeft uitgebracht. De illustraties voor Barberine werden gemaakt met de hulp van de familie en vrienden van Josephine: zij stonden model voor de schetsen. Je vindt een aantal hillarische fotos van dit creatieproces op de website. Het resultaat zijn mooie, levendige tekeningen in een -voor het onderwerp- uitsekende kleurkeuze.
De schrijfster van dit boek is in het dagelijkse leven educatief medewerkster bij de Genste opera en die achtergrond komt duidelijk tot uiting. Barberine is meer dan een boekje: het is leerzaam en historisch correct. Het hele project wordt bovendien ondersteund door een pracht van een website, waar je achtergrondinformatie over zowel het boek als het Gent van de 18e eeuw kunt vinden. | 1pos
|
In dit boek geeft Joachim Meyerhoff goed weer hoe zijn leven bestaat uit verschillende werelden. Twee verschillende belevingsomgevingen waarin hij zijn leven leeft of toelaat dat het wordt geleefd door de omstandigheden. Hij voelt zichzelf niet, maar het is alsof hij naar zichzelf kijkt en dusdanig handelt. Zoals een toeschouwer van een acteur verwacht.
De auteur heeft zo een boeiende schrijfstijl, waardoor ik het boek in één keer uitgelezen heb en het genomineerd is om nog een keer gelezen te worden.
De aanwezige humor speelt in deze beslissing zonder meer een grote rol, zoals;
“Bij het afscheid sloeg ze me met zoveel geweld op mijn rug dat ik luid 'Au' riep, en daarna spuugde ze volgens een oud ritueel in de toneelwereld drie keer over mijn schouder en riep: 'Toitoitoi!'.
Eigenlijk spuug je niet echt, maar suggereer je het alleen door het geluid na te doen. Maar mijn grootmoeder hield niet van simuleren. Ze spoog de klodders als een lama over mijn schouder. Omdat ze kleiner was en niet goed mikte, vlogen er ontelbare spuugdeeltjes op mijn T-shirt.” Je zit dit gebeuren, terwijl je leest.
Door zijn openheid en eerlijkheid is het een prachtig verhaal geworden, doordrenkt met herinneringen aan zijn ouders en vooral zijn grootouders.
Vooral de genegenheid waarmee hij schrijft over zijn grootouders heeft me ontzettend ontroerd.
Zijn grootouders blijven voor hem ook na hun dood het meest aanwezig in zijn overdenkingen van deze tijd uit zijn leven.
De duidelijke manier van beschrijven zorgt er voor dat de lezer als het ware meekijkt door de ogen van de auteur, waardoor je heel dichtbij komt.
Zijn zinnen zijn kort en krachtig, maar soms wat langer als dat nodig is door de situatie of de aard van het karakter. De een is tenslotte niet de ander. De auteur heeft de vrijheid genomen om het verschil aan te geven.
De keuze voor de titel is voor mij heel vanzelfsprekend. Het betreft een regel uit de tekst van een theaterstuk van Werther. Omdat de hoofdpersoon om Werther te kunnen spelen (in het theater) de tweespalt in zichzelf accepteert. Daarover gaat het in het hele verhaal. Bovendien zijn er mogelijkheden die duidelijker worden voor de hoofdpersoon.
De auteur heeft me wederom ontroerd en verbaasd. Ik heb het boek ontzettend graag gelezen. | 1pos
|
David Baldacci heeft met ‘De schuldigen’ het vierde deel van de serie rondom professioneel huurmoordenaar Will Robie in de schappen van de boekwinkels laten neerdalen. Een serie die, net zoals de andere reeksen van deze Amerikaanse auteur, het allemaal zeer waard zijn om gelezen te worden. En dat zelfs seriemoordenaars ‘gewone’ mensen blijken te zijn bewijst het avontuur dat Will Robie in dit verhaal beleeft.
Will Robie is bezig met de uitvoering van een moordopdracht en na het overhalen van de trekker ziet hij tot zijn grote schrik dat niet alleen het opgegeven doel dodelijk is geraakt. Dezelfde kogel is ook door het lichaam van een vierjarig jongetje gegaan, met hetzelfde resultaat als het hoofddoel.
Robie kan het idee dat door zijn toedoen een onschuldig kind is gedood, niet uit zijn hoofd zetten en een volgende opdracht mislukt ook. Vanuit het bestuurlijk commandocentrum krijgt hij van zijn baas, Roger Walton bijgenaamd Blauw Man, het advies om naar zijn voormalige woonplaats te gaan omdat zijn vader is gearresteerd. Hij wordt verdacht van moord.
Robie arriveert in zijn ouderlijk huis en is verwonderd over de situatie die hij daar aantreft. Naast de actualiteit en de waan van de dag, ligt er nog een behoorlijk zware emotionele erfenis op hem te wachten. De strijd begint, enerzijds het overwinnen van zijn vroegere frustraties en anderzijds de gedachte dat zijn vader een moordenaar blijkt te zijn, moet ook nog maar bewezen worden.
In dit vierde deel heeft Baldacci een meesterlijk verhaal neergezet. Hij laat Robie emotioneel teruggaan naar zichzelf maar tegelijk worden er moorden gepleegd waar hij geen vinger achter krijgt. Spannend, intelligent en voortdurend verrassend, dat is de conclusie na de laatste pagina. En zoals in alle voorgaande boeken van deze auteur, er wordt geen onzin geschreven, ieder woord doet ertoe. In een zinderende ontknoping weet hij ook alle verrassingen tot het laatst te bewaren waarna met een grote zucht alles verklaard wordt. En ja, zijn goede collega Jessica Reel komt op het moment suprême natuurlijk ook de hoek om geraasd. Alles samengevat is er maar een conclusie mogelijk na het lezen van ‘De schuldigen’. Met zoveel verschillende emotionele velden en de voortdurende spanning en verrassingen zijn vier sterren te weinig. Dus hier ligt mijn eerste vijf sterren-thriller van 2016, het is wel zeer vroeg in het jaar, dat klopt! Maar dik verdiend, dat klopt ook!
Eindoordeel: 5 sterren
Spanning: 5 sterren
Plot: 5 sterren
Leesplezier: 5 sterren
Schrijfstijl: 5 sterren
Originaliteit: 5 sterren
Psychologie: 5 sterren | 1pos
|
Gelezen nav de 2012 thriller-nominaties. Wat mij betreft een terechte nominatie. Is mijn eerste Guliker. Zijn schrijfstijl is lekker: eigentijds, herkenbaar. Het verhaal is spannend: whodunnit? Leuke karakters, goede opbouw, verhaallijnen die bij elkaar komen. Originele, verwarrende tekst op achterflap. Humoristisch. Erotisch.
Gaaf om te lezen dat Jeroen zich niet heeft laten kisten en zelf zijn eigen weg is gegaan. Gelukkig maar. Verborgen vrucht is een echte aanrader. Ben benieuwd naar zijn nieuwe boek: Havana. | 1pos
|
Na Virtuele tango volgt deel 2 van de vt-thrillerreeks, Verboden tranen. Een topboek van Nederlandse bodem! Echt een pageturner waarin ook rechercheurs Sanne Philips en Luca Borra iets meer worden uitgediept. Volgens mij schuilt er achter Sanne een groot verhaal, maar er blijft een spanning, mede door de komst van paragnost Will de Jager. Ik hoop hem echt terug te zien in het derde deel van deze reeks! In dit deel krijgen de rechercheurs veel op hun bord, vermissing en moord in Hoorn (de woonplaats van de schrijfster), en het wordt ze niet makkelijk gemaakt. Ze moeten 20 jaar terug in de tijd duiken en zo krijg je als lezer te maken met een heel bijzondere vrouw, die je in je hart sluit: Sarah. Ik kon het boek moeilijk wegleggen. Het is bloedstollend geschreven en een verhaal dat in mijn hoofd blijft zitten. Kom maar op met deel 3! | 1pos
|
Zonder meer een goed boek van John Grisham. Inderdaad zoals de flaptekst aangeeft, (gelukkig) deze keer geen alcoholist of een sukkelaar, maar een succesvolle pro deo advocaat. In dit boek spelen zich in tegenstelling tot andere boeken meerdere rechtzaken af. Ze worden niet allemaal gewonnen, wat het ook al bijzonder maakt. Er is één verloren rechtzaak waarbij Sebastian de schuld van het verlies krijgt en daarom vraagt zijn cliënt de kosten ad 200.000 terug, wat Sebastian nogal in verlegenheid brengt.
Eerlijk gezegd heb ik liever een lange zaak dan meerdere korte kwesties. Daarom een sterretje minder, zeker nog meer dan de moeite waard. | 1pos
|
Dit boek vertelt het verhaal van de inwoners van Toreno, een schijnbaar onbeduidend dorp in Catalonië, Spanje. De roman beslaat een tijdspanne die gaat vanaf de Spaanse burgeroorlog, de Franco-periode, en doorgaat tot in de tijd van het herstel van de democratie tot het jaar 2002.
Een onderwijzeres/fotografe, Tina vindt in een oud schoolgebouw, dat de volgende dag gesloopt zal worden, een sigarenkistje met schriftjes. In die schriftjes heeft de schoolmeester Oriol Fontelles zijn levensverhaal gedaan. Dit verhaal grijpt haar zozeer aan dat ze verder onderzoek gaat doen via mensen die deze onderwijzer mogelijk gekend hebben.
Maar daarbij krijgt ze ook contact met de zeer rijke en invloedrijke zakenvrouw, die een belangrijke rol heeft gespeeld in het geheel van de situatie van Toreno en in het leven van Oriol Fontelles. Zij blijkt niet erg bereid mee te werken bij het onderzoek van Tina en probeert op verschillende manieren beslag te leggen op de schriftjes. Hoewel het plot langs verschillende verhaallijntjes beschreven is, is dit ongeveer hoe het verhaal begint en zich verder ontwikkelt.
De schrijver maakt het de lezer niet zómaar gemakkelijk. Zorgvuldig lezen is noodzakelijk om te kunnen genieten van het boek. Maar het is de inspanning waard. Een prachtboek! Met een heel eigen schrijfstijl en voldoende toegankelijk om er van te kunnen genieten.
Een scène wisselt soms binnen één zin of in een volgende zin zonder verdere verduidelijking. Zelfs hele plotwendingen worden soms in een korte zin of een halve zin als toegift even ingezet. Ook het perspectief van waaruit situaties of dialogen geschreven worden wisselen binnen een zin of in de volgende zin door verandering van persoon of persoonsvorm.
Maar deze manier van schrijven heeft een verrassend effect en bovendien verlevendigt dit het verhaal en worden verbanden gemakkelijk gelegd en scènewisselingen soepel gemaakt. Wel is het zaak om gebeurtenissen en situaties in verleden en heden goed vast te houden, zodat een wisseling ook sneller op te pakken valt.
De schrijver hanteert verder een schrijfwijze die ik ingehouden zou willen noemen, ook bij situaties die bij mijzelf als lezer emoties oproepen. Juist deze ingehoudenheid geeft een passende lading aan het verhaal die het hele boek door aanwezig is. Passend omdat ook de inwoners van Toreno waren gedwongen zich in te houden. Je kon zomaar aangegeven worden bij de falangisten door kennissen, buren, collega’s, familie of vrienden. Het kon je letterlijk de kop kosten als je te emotioneel reageerde op onderdrukkende gebeurtenissen.
Het aantal personen, die een rol spelen in het boek, blijft beperkt. Dit zorgt er voor dat het verhaal overzichtelijk blijft en de verschillende beschreven scènes en situaties snel te plaatsen zijn.
Bovendien is het een luchtig geschreven boek; en korte toevoegingen, functioneel weliswaar, ofwel langere herhalingen, die aandoen als een refrein, geven extra accenten of een wat sarcastisch effect en maken dat je af en toe de neiging voelt tot glimlachen.
Het einde gaf, in letterlijke zin, te denken.
Een heel bijzonder boek, een waardevolle aanrader! | 1pos
|
Alles van waarde is weerloos.
Lucebert
Deze quote verwijst naar wat klein en kwetsbaar is. Dat dit het meest waardevolle is wat er bestaat wordt duidelijk in Wankelmoed.
In Wankelmoed wordt de lezer meegetrokken in het leven van Jasmijn, die als zeventienjarige slachtoffer werd van seksueel geweld. De auteur putte voor dit verhaal uit eigen ervaring.
Jasmijn heeft net een huis gekocht; bij het opbergen van haar spullen stuit ze op een lichtblauwe doos. Op de doos plakt een sticker met een grote letter ‘J’. Vertwijfeld vraagt ze zich af: openen of niet? Ze tilt de deksel op en ziet wat losse spullen, schriften, tekeningen, maar vooral teksten en brieven. Zonder de inhoud verder te bekijken verdwijnt de doos naar de tweede verdieping.
Op de cover staat de blauwe doos afgebeeld voor een deur waarvan het onderste gedeelte van hout is en geen uitzicht biedt; daarboven het raam, dat weer wat licht in de duisternis laat zien. De titel is na het lezen van dit verhaal pakkend; ‘wankel (en) moed’ treffender had deze niet kunnen zijn.
Op zoek naar een stal voor haar paard maakt Jasmijn kennis met Sanne Gelder, die haar een stal en wei aanbiedt voor haar paard. Deze bijzondere vrouw ziet en hoort al snel meer dan dat Jasmijn uitspreekt.
Thijs heeft ze ontmoet terwijl ze buiten een sigaret aan het roken was.
Jasmijn heeft een adviserende functie bij een woningcorporatie; met haar collega’s Hein, Daan en Carine klikt het.
Jasmijn vindt het moeilijk om voor zichzelf op te komen, twijfelt aan zichzelf, is op zoek naar eigenwaarde en je kunt haar alles laten doen voor wat waardering. Ze weet wat ze wil en kan, maar vindt het lastig om door te zetten.
Bij mannen heeft ze een dubbelgevoel: ze vindt ze leuk; hunkert naar een arm om haar heen en intiem te zijn en van de andere kant wantrouwt ze mannen door haar verleden. Jasmijn verafschuwt haar lichaam.
Vlindertje, wees lief voor jezelf … je hele ik … elk plekje.
Het seksueel geweld heeft nog altijd een grote invloed op Jasmijn haar leven; ze weet haar geheim jaren goed verborgen te houden voor de buitenwereld. Ze is twee keer in behandeling geweest; dacht daarna dat het verleden geen rol meer speelde. Niks is minder waar; ze krijgt herbelevingen, wordt extreem angstig en in haar hoofd is het een grote chaos. Bezig zijn, haar gedachten afleiden is het enige dat de warboel in haar hoofd kan stoppen. Dan lukt ook dit niet meer. Jasmijn gaat voor de derde keer in behandeling. Ze wordt keer op keer geconfronteerd met bureaucratie in de gezondheidszorg; wachtlijsten zijn onmenselijk lang. De bedrijfsarts kan zich totaal niet verplaatsen in Jasmijn; is zelfs vijandig. Wat dit met Jasmijn doet wordt duidelijk verwoord. De hartverscheurende emoties, die alle kanten opgaan, zijn merkbaar.
Alles gilt in me dat ik mijn geheim en angst er wil uitschreeuwen.
Realistisch en indrukwekkend wordt het verhaal vanuit het perspectief van Jasmijn verteld; de worsteling en keuzes waar ze mee te maken krijgt raken diep. Jasmijn spreekt haar gedachtegang hardop uit; hierdoor krijgt de lezer een betere voorstelling van hetgeen allemaal in haar omgaat.
In het boek zijn de nodige bladzijden cursief gedrukt; over de brieven die ze schreef aan zichzelf na de verkrachting en over Thijs.
Het leven kan alleen achterwaarts begrepen worden maar moet voorwaarts worden geleefd.
Tijdens haar derde behandeling ontmoet ze ‘J’ in het bos. In eerste instantie blijft ze op afstand. Na een tijdje kan ze stapje voor stapje ‘J’ dichterbij laten komen. Kan ze haar diepste gevoelens die ze jaren heeft weggestopt weer toelaten? Ze weet als ze ‘J’ kan omarmen dat ze verder kan met haar leven.
Gaat haar dit lukken?
De aueur heeft een eenvoudige schrijfstijl; een enkele keer lopen zinnen niet vloeiend, maar dit doet niks af aan het leesgenot. De dialogen tussen de verschillende personages en die Jasmijn met zichzelf voert zijn levendig, waarbij de gedachten en gevoelswereld van Jasmijn sterk worden weergegeven.
De laatste brief aan ‘J’ is aangrijpend. De epiloog is verrassend.
Jasmijn is een sterke vrouw met veel moed; nu en dan wankelt ze, maar weet vol te houden. In het boek wordt aandacht besteed aan het uit de weggaan van seksueel misbruik, er niet mee weten om te gaan door buitenstaanders.
Slachtoffers zullen waarschijnlijk situaties, gebeurtenissen en de beleefwereld van Jasmijn herkennen.
Verhaal: 5*****
Psychologie: 5*****
Schrijfstijl: 4****
Taalkundig: 3*** | 1pos
|
"Waar ben ik? Ik knipper nog een paar keer met mijn ogen, het zicht verandert echter niet. Alles is pikzwart. Met mijn pijnlijke, koude handen tast ik over de grond. Het voelt zacht aan. Ik wil me bewegen. Met pijn en moeite strek ik voorzichtig mijn armen. Ik voel aan mijn gezicht. Alles zit er nog aan. Pas als ik mijn benen wil bewegen, merk ik dat ik vastzit. Shit. Waar ben ik in hemelsnaam? "
Anna is een echte geluksvogel. Ze is populair bij haar vrienden, heeft een goede relatie met haar ouders en ook op school gaat het haar voor de wind. Aan het begin van de zomervakantie geeft Anna een groot feest voor haar zestiende verjaardag. Wat begint als een vrolijke avond, eindigt voor Anna in een nachtmerrie. Als ze zich even in het donker afzondert, komt er plots een man met een bivakmuts haar kamer binnen. Hij verkracht haar en laat haar in shock achter. Anna zegt niets tegen haar vrienden en gaat de volgende dag helemaal alleen op onderzoek uit. Alle mensen in haar omgeving lijken verdacht. Algauw komt Anna de dader op het spoor. Maar heeft ze het wel bij het rechte eind? Of zal er voorgoed een einde komen aan haar geluk?
Jennefer Mellink schrijft boekrecensies, columns, Engelstalige songteksten, korte (spannende) verhalen en hedendaagse artikelen. ‘Gebroken’ is haar eerste boek en verschijnt in juni 2014.
De proloog zet meteen de toon : er zit iemand opgesloten in een donkere ruimte. Wie dit is en waarom zij wordt vastgehouden wordt niet duidelijk en is iets wat ook pas aan het einde van het boek duidelijk wordt.
In hoofdstuk 1 maken we kennis met Anna. Het is tien minuten voor het einde van de les en het begin van de zomervakantie. Ze is aan het dagdromen. Haar ouders vertrekken diezelfde avond/nacht voor drie weken naar Frankrijk en zij zal alleen met haar broer (die er overigens vrijwel nooit is) thuis blijven. Geheel tegen de regels van haar ouders in geeft ze een groot feest voor haar zestiende verjaardag bij haar thuis voor al haar vrienden. Het feest is een groot succes en er komen een heleboel mensen op af, ook mensen die ze niet heeft uitgenodigd.. Als Anna, na iets teveel wijntjes, heel even alleen wil zijn op haar kamer, wordt ze aangevallen en verkracht. Uit angst dat haar ouders erachter zullen komen dat zij een feest heeft gegeven, besluit zij haar mond te houden. Ze neemt zelfs haar beste vriendin Sylvie niet in vertrouwen. De enige aan wie Anna vertelt wat er gebeurd is, is haar mentor. Anna is vastberaden de dader te vinden en ze richt zich op iedereen in haar directe omgeving. Al snel komt ze tot de conclusie dat diegene die haar verkracht heeft, maar één iemand kan zijn. Ze is overtuigd van haar gelijk en gaat verder op onderzoek uit om het ultieme bewijs te vinden van zijn schuld. De dader heeft namelijk iets persoonlijks van haar meegenomen na de aanval en als ze dat kan terugvinden, heeft ze het bewijs dat ze nodig heeft om hem bij de politie aan te geven. En dan gaat het mis….Anna wordt betrapt en als ze op de vlucht gaat, wordt ze door iemand overmeesterd en opgesloten. Na een hele tijd weet ze te ontsnappen en zint ze op wraak..
Het verhaal wordt door twee mensen verteld. Aan de ene kant heb je Anna. Anna wordt goed neergezet, je leert haar kennen als een mooie, populaire en gelukkige jonge meid (en een wandelende horoscoop). Alles gaat haar voor de wind: ouders die alles voor haar over hebben, een vriendin (Sylvie) waar ze alles mee doet en kan delen, goede cijfers op school. Anna is gelukkig en tot aan haar zestiende verjaardag kon niets daar verandering in brengen. Tot de avond van haar ‘sweet sixteen’. De verkrachting zet haar leven (hoe kan het ook anders) compleet op z’n kop. Wie heeft dit gedaan en waarom? Is het een van haar vrienden geweest? Of toch die ene die onuitgenodigd op het feest was? Anna gaat heel ver om erachter te komen wie de dader is….te ver, met alle gevolgen van dien.
"Ik ben de schrijver, de regisseur en de hoofdrolspeler. De verhaallijn ligt volledig in mijn handen. Zelfs de duur van de film bepaal ik. Het einde is onbekend, maar hangt volledig af van mijn eigen planning en acteerkwaliteiten."
De dader komt ook aan het woord. In dagboek-vorm vertelt hij over zijn obsessie met Anna. Zijn grote fantasie, zijn droom die uitkomt op het moment dat hij Anna te pakken krijgt en gevangen houdt. Het hoe is al snel duidelijk, het waarom blijft tot de laatste bladzijde bewaard!
Het verhaal wordt op een vlotte en prettige manier verteld. De personages en hun karakters komen goed tot leven en er zijn wat mij betreft geen personages overbodig of niet voldoende uitgewerkt.
Het enige waar ik me soms aan stoorde, is de manier waarop alles ‘ondertiteld’ werd. Sommige stukjes zijn iets te lang en te gedetailleerd beschreven, terwijl het in mijn ogen op dat moment niet iets toevoegt aan het verhaal. Jennefer Mellink weet vanaf het begin de spanning goed op te bouwen en de lezer tot het laatste moment op het verkeerde been te zetten. Het plot is goed uitgewerkt en verrassend. Een debuut om trots op te zijn en een aanrader! | 1pos
|
Dit boek haalt niet het niveau van Alleen hij; Gross vervalt regelmatig in herhalingen en de amoureuze gevoelens van de hoofdpersoon zijn wel een beetje bouqetreeks-achtig.
Maar het verhaal is prima; goed gegeven, spannend en leest als een trein. | 1pos
|
Ondanks dat Alfie's vader altijd heeft gezegd dat hij niet mee zal gaan vechten in de (eerste wereld)oorlog, vertrekt hij enkele dagen later toch naar het slagveld in het buitenland. In het begin ontvangen ze regelmatig enthousiaste brieven, maar na enige tijd stopt dit berichtenverkeer. Na een tijd vrezen ze het ergste. Moeder vermoedt dat haar man is omgekomen. De pientere Alfie heeft echter zijn eigen ideeën. Na 4 jaar, als de oorlog bijna voorbij is, werkt hij als schoenpoetsertje op het station, ook om zijn moeder financieel wat te kunnen helpen. Daar ontdekt hij, via enkele vreemde ontmoetingen, dat zijn vader nog in leven moet zijn, maar niet meer als soldaat in de oorlog vecht. Hij verblijft kennelijk in een hospitaal, ergens in Engeland. Alfie besluit om zijn vader te gaan zoeken. Via een paar toevallige gesprekjes, en enkele moeizame omzwervingen, komt hij aan in het hospitaal voor getraumatiseerde soldaten en vindt daar uiteindelijk zijn vader. Bij het zien van al dit welhaast onbeschrijfelijke leed stelt de jongen alles in het werk om zijn vader uit dit vreselijke oord te ontvoeren. Zijn listige plan slaagt, maar hij heeft er niet op gerekend dat de geestestoestand van zijn vader toch nog tot een onvermoede ontknoping leidt. Uiteindelijk komt alles toch nog goed; de liefde van de jongen voor zijn vader overwint alle moeilijkheden.
Ik heb dit boek met veel belangstelling gelezen. Ook al zitten er in de tekst enkele vervelende drukfoutjes, toch blijft het verhaal boeien tot het eind. Wellicht wordt dit boek net zo gewaardeerd als 'De jongen in de gestreepte pyjama', van dezelfde auteur. Ofschoon het vanuit de gedachtenwereld van een kind is geschreven, zou ik het geen kinderboek willen noemen. Vooral volwassenen zullen zich er in herkennen, maar vanaf de leeftijd van zo'n 13-14 jaar zal het zeker de moeite waard gevonden worden. | 1pos
|
Prachtig boek over het levensverhaal van een jonge man, dat samenvalt met een deel van de geschiedenis van Spanje Wat mij opviel was het enorme verschil tussen arm en rijk, de enorme invloed van de kerk en er wordt duidelijk uitgelegd waarom de Joden zo gehaat werden. Mooi, meeslepend geschreven en ook nog eens leerzaam! Aanrader! | 1pos
|
Dit boek heb ik gelezen als één van de deelnemers van de feelgood leesclub van Hebban. Nadat ik de beschrijving van het boek had gelezen, werd ik nieuwsgierig. Het feit dat het over een soort van Freakshow gaat sprak mij enorm aan.
Het boek is ook heel mooi, het is een meeslepend en soms ook triest verhaal. Maar verwacht bij het lezen van die boek niet dat je op het puntje van je stoel zit. Het is eerder zo dat je echt meegenomen wordt door de personages in het boek die hun verhaal vertellen.
Het speelt zich zowel in het heden ( het heden van het boek dan ) als het verleden af. De stukken die zich in het verleden afspelen leiden eigenlijk elk hoofdstuk in en zijn in cursief lettertype. Elk hoofdstuk wordt verteld vanuit Cora of Ezekiel.
In dit boek leer je de personages echt goed kennen. Ze hebben in dit boek ruim de tijd om te laten zien wie ze zijn en zich te ontwikkelen.
Ik vond het vooral mooi om te zien welk groei Cora heeft doorgemaakt van klein en redelijk naïef meisje tot een sterke jonge vrouw.
De schrijfstijl is heel mooi, het is echt een verhaal en alles wordt gedetailleerd besproken. Je moet er wel echt van houden, het verhaal moet het vooral hebben van de karakters en hun emoties. Ik vond dit erg goed beschreven.
Een mooi boek wat ik misschien niet snel zelf gekocht zou hebben maar wat zeker de moeite van het lezen waard is. | 1pos
|
Het verhaal speelt zich af in een fantasywereld in de toekomst. Jill en haar ouders wonen in Greenwood. Ze droomt van een lever ver weg van de Zienersfamilie en hun tirannieke bewind. Ze vind haar geluk in de dokterspraktijk van haar vader. Op een dag wordt haar land, Latana, aangevallen door Cerynese soldaten, ook wel “Hellestrijders” genoemd. Weg droom,zij en haar broer Joshua worden opgeroepen om hun vaderland te verdedigen Helaas is alles tevergeefs en valt Latana. De hel breekt los. Haar vader brengt Jill in veiligheid door haar aan boord van hun boot de Sabriëlle te brengen zodat ze kan vluchten. Jill laat haar familie achter en vlucht naar het woud. Ze wil een eind aan haar leven maken omdat ze het niet meer ziet zitten, als ze een gewonde strijder uit het Vrijheidspact vind. Sam, zoals hij heet, wordt haar redding. Ze beseffen dat samenwerken en vertrouwen hun enige uitweg is. Ze beginnen een race tegen de klok met als doel de hel van Latana ontvluchten. Onderweg worden ze achterna gezeten door Hellestrijders en maken ze allerlei hachelijke situaties mee. Jill en Sam zijn op elkaar aangewezen en worden zelfs vrienden. Ze geven om elkaar en hebben alles voor elkaar over. Maar ze moeten eerst een veilige plek zien te bereiken. Zou het lukken ?
Het verhaal is niet in te delen in een bepaald genre, het is een fantasy met science fiction elementen, romantiek en een spannend oorlogsverhaal tegelijk. Het zou zelfs een waargebeurd verhaal kunnen zijn op sommige momenten. De verhaallijn is goed en in chronologische volgorde opgebouwd. Vanaf de proloog zit je op het puntje van je stoel, de sfeer en de spanning zitten er meteen in. Je voelt dat je moet doorlezen, je kan het boek niet meer wegleggen.
De karakters van Jill en Sam komen goed naar voren in het verhaal, met beide kan je je prima identificeren. Je voelt hun ellende, wanhoop en liefde. Op sommige momenten moet je zelfs een traantje wegpinken. Toch is het niet alleen maar ellende, er zit ook humor en romantiek in. De omgeving waarin het zich afspeelt, is gedetailleerd beschreven. Je krijgt een goed beeld van Latana.
De schrijver is er in geslaagd de spanning tot het laatst op te voeren zodat het eind verrassend is.
Wat mij befreft is dit een zeer gelaagd debuut. Ik kan niet wachten op meer boeken van de hand van Dieter Ryckewaert.
5 sterren. | 1pos
|
Sally Greens eerste boek, Half Zwart, staat al eeuwen in mijn kast. En als ik zeg eeuwen, dan bedoel ik het ook echt. Maar even geleden kreeg ik de kans om de leesclubcoördinator te zijn voor The Smoke Thieves, Sally's nieuwe boek dat in mei uitkwam. Het leek me een geweldig fantasyverhaal, met een heel leuke setting én plot: dus waarom niet?
Ik moet eerlijk zijn dat wanneer ik begon aan het boek, ik helemaal in contemporary stemming was en ik niet zoveel zin had om aan het boek te beginnen. Het is een dikkertje van bijna 500 pagina's en het lettertype is redelijk klein, maar eens ik begon, was ik helemaal vertrokken en kon ik het boek geen minuut meer loslaten.
Ik denk dat dat op de eerste plaats kwam door de meerdere perspectieven. Het boek is namelijk geschreven vanuit 5 hoofdpersonages die elk iets te maken hebben met elkaar, al beseffen ze dat in het begin niet. Het is leuk om op die manier een boek te lezen, omdat je zo als lezer in verschillende landen terechtkomt. Je switcht ook telkens van verhaal en op het einde zie je die op miraculeuze wijze samenvloeien.
Ten tweede was het leuk dat ik het leuk vond om vanuit elk personage te lezen. Niemand was saai of minder interessant. Ook vond ik dat ze wel elk hun stem hadden, wat soms in andere boeken wel eens mis kan gaan. De hoofdstukjes waren ook telkens klein waardoor ik helemaal niets anders kon doen dan lezen, lezen, lezen om te weten te komen wat er de personages te wachten stond.
Bovendien vond ik dit boek ook geweldig origineel. Ik hield van de manier waarop de demonen in het boek waren verwerkt, want het was helemaal anders dan wat ik gewend ben. Ook denk ik dat we met dit boek alleen nog maar de oppervlakte van heel het verhaal hebben gelezen, dus eh: waar blijft boek twee?
Toch kan ik niet helemaal laaiend zijn over het boek, want uiteindelijk had ik wel bij sommige dingen mijn bedenkingen. Zo vond ik de oorlogsscènes in het boek een beetje kort door de bocht, terwijl het wél heel belangrijk was. Ook vond ik dat sommige dingen de personages te gemakkelijk afging, en zo werd het boek wat voorspelbaar.
The Smoke Thieves is écht een goed eerste deel in een nieuwe serie van Sally Green. Naar mijn weten wordt die helaas niet vertaald, maar ik raad toch aan om dit boek eens een kansje te geven in het Engels! Het is een vlotte fantasy, die ondanks de dikte héél snel leest. Een aanrader dus voor de fans van Sally. | 1pos
|
Daisy vind op een dag een enorme schat aan goud, juwelen en schilderijen in haar huis in verborgen kamer in haar kelder. De schat blijkt door Duitse officier in de oorlog van Joden toegeëigend. Samen met heer vriendin Femke zetten ze een plan op om het geld zo goed mogelijk te beheren. Door alles wat Daisy in het verleden heeft mee gemaakt wil ze wraak op de boosdoeners uit haar verleden. Daisy is opgegroeid bij een alcoholistische vader die regelmatig agressie vertoonde en een moeder die geen liefde toont voor Daisy en haar zus Kirsten. De mannen die Daisy dacht lief te hebben hebben haar ook vaak teleurgesteld. Haar zusje Kirsten is bij een auto-ongeluk om het leven gekomen.
Het boek is geschreven vanuit de ogen van Daisy. Ze begint met een korte voorstelling van zichzelf. Het verhaal gaat vanuit het heden terug in de tijd. Het eerste deel gaat over het vinden van de schat en hetgeen ze onderneemt om wraak te nemen. Het tweede deel gaat over het verleden van Daisy. Alles wat ze heeft mee gemaakt en wat haar heeft doen besluiten datgene te doen wat zich in het eerst deel afspeelt.
Het verhaal leest makkelijk weg. Je wordt meegezogen in het leven van Daisy. Dit maakt je geheel betrokken bij het verhaal en zorgt dat je het boek moeilijk opzij kunt leggen. Er gebeuren wel heftige dingen in het boek wat je ook tot nadenken zet. Hierdoor kan het je zo nu en dan iets somberder stemmen, vooral als je zelf ook sommige dingen herkent in je eigen leven. Dit maakt het verhaal ook erg realistisch. Het is een ware page-turner die je gelezen moet hebben! | 1pos
|
In een adem UIT: Ik zeg: heel snel een vervolg, wil zo graag weten hoe het verder gaat. . Spannend tot het laatste woord! | 1pos
|
Masoud Aqil vertelt in zijn boek zeer helder en moedig zijn verhaal over zijn gevangenschap in IS gebied.
IS martelt zijn gevangenen waaronder zelfs hun eigen aanhangers zowel lichamelijk als geestelijk.
Masoul zelf heeft maar liefst 280 dagen vast gezeten.
Hij heeft gruweldaden gezien, gehoord en zelf ook mee gemaakt.
Hij word gemarteld op ondenkbare manieren en de leefomstandigheden in zijn gevangenschap zijn zeer schrijnend.
Ik heb daarom het grootste respect dat hij met zijn boek met de waarheid naar buiten komt.
hij verteld heel helder in feiten wat er gebeurd is. deze krachtige man is een groot voorbeeld voor alle slachtoffers van IS.
Masoul helpt de duitse overheid aan te geven welke daders er vrij rondlopen en ook in Europa dus gewoon vrij rondlopen.
Ik hoop van harte dat de Europese overheden strenger gaan optreden tegen extremisten.
Vergeet niet dat een extremist heel iets anders is dan een vluchteling!
Masoul Aqil legt heel duidelijk uit, dat niet elke vluchteling een terrorist is, maar dat er wel terroristen tussen de stroom vluchtelingen zitten!
Een strengere Screening bij de intake kan voorkomen dat deze IS aanhangers vrij rond kunnen lopen in Europa.
De meeste vluchtelingen zijn gewoon vriendelijke burgers die niks liever willen dan in veiligheid leven.
Helaas worden er steeds meer vluchtelingen verkeerd benaderd uit angst voor de extremisten.
Masoul legt ook uit dat dat zeer pijnlijk voor hem is. want hij wil niks liever dan een veilige leefomgeving voor iedereen.
door het lezen van Masoul Aqil zijn verhaal ben ik heel anders gaan denken over de grote stroom vluchtelingen.
Ik voel mij schuldig en schaam mij over mijn eigen vooroordelen en heb een brok in mijn keel als ik daadwerkelijk lees hoe
het is om daadwerkelijk je land te moeten ontvluchten, op de vlucht voor je eigen landgenoten! omdat ze IS dienen.
ook is het niet zo dat elke vluchteling maar een arm hoopje ellende is die hier geluk komt zoeken.
de meeste mensen hadden een mooi leven en waren gelukkig in eigen land.
het verhaal van Masoud Aqil heeft voor veel bezinning en gesprekken gezorgt.
Ik vind dat iedereen zijn verhaal zou moeten lezen! zodat je een meer op waarheid berust beeld krijgt van de omstandigheden.
Mijn ogen en hart zijn geopend.
ik kan niks anders zeggen dan dat ik een heel diep respect heb voor Masoud Aqil! dat hij met de waarheid naar buiten is gekomen.
ik hoop dat vele andere slachtoffers van IS dat ook doen zodat er met samengebonden krachten eens en voor altijd een einde aan de schande die IS heet zal komen. | 1pos
|
Ons soort mensen van Juli Zeh is geselecteerd voor de Europese literatuurprijs 2017, wat ook de reden is waarom ik dit boek gelezen heb. De Europese literatuurprijs is een prijs die niet enkel naar de schrijver gaat, maar ook naar de vertaler van het boek. Juli Zeh is op dit moment één van de grootste schrijfsters op Duitstalig grondgebied. Ze won reeds tal van prijzen voor haar boeken en brak door met Speeldrift bij het grote publiek. Ok haar essaybundel Briefroman werd warm onthaald.
Ons soort mensen gaat over het dorpje Underleuten dat in Duitsland gelegen is. Op een dag worden alle dorpsbewoners verwacht op de gemeenteraadsvergadering, omdat er een windmolenpark op een afgebakend grondgebied zal worden geïmplementeerd. Hierdoor ontstaat er conflict tussen de verschillende dorpsbewoners. Zo willen Flieβ, de vogelbeschermer en zijn vrouw dat er geen windmolenpark komt om zo de kemphaan die daar verblijft te beschermen en ze starten een petitie. Mevrouw Franzen daarentegen bezit grond op het gebied waar het windmolenpark kan komen. Zij bezit slechts een klein aandeel van dat grondgebied, waar zowel Gombrowski als Meiler jacht op maken. Franzen die een droom heeft om haar eigen ranch te beginnen profiteert echter van deze situatie. Ook de oude vete tussen Krom en Gombrowski komt weer naar boven drijven en zo leer je alle intriges tussen de verschillende dorpsbewoners kennen.
Door heel de hetze rond het windmolenpark leer je de verschillende dorpsbewoners beter kennen. Doordat het boek in verschillende hoofdstukken is opgebouwd die iedere keer de gedachten van een andere dorpsbewoner aan het licht brengt, leer je de personages beter kennen en leer je ook oude intriges en vetes beter begrijpen. Zo leer je Franzen kennen als iemand die zeer berekend is in haar gedrag en mensen bedriegt om zo haar zin door te drijven. Zo gebruikt ze zowel Gombrowski als Meiler om haar ranch voor haar paard Bergamotte te kunnen bouwen, want met het geld dat ze zal verdienen door haar stuk grond te verkopen, zal ze dit kunnen bewerkstelligen. Gombrowski leren we dan kennen als iemand die zijn vrouw bedriegt en misbruikt, maar is hij daadwerkelijk zo hardvochten als hij eerst lijkt? Zo leer je mensen beter kennen en krijg je meer sympathie voor hen als ze eerst antipathiek lijken of krijg je meer antipathie als ze eerst sympathiek lijken. Je krijgt naarmate dat het boek vordert dus steeds meer inzicht in het handelen van de verschillende personages wiens gedrag soms op het irrationele af kan zijn.
Qua vertaling is dit boek zeer vlot vertaald. Het leest zeer aangenaam en de taal is ook zorgvuldig gekozen. Ook het feit dat het boek in relatief korte hoofdstukken is opgedeeld, bevordert de leessnelheid. Dit boek is zeker een aanrader als je geïnteresseerd bent in de psychologie van de mens, want op deze manier leer je hoe mensen denken en hoe ze de wereld en andere mensen percipiëren. | 1pos
|
Nadat topcrimineel Danny Hecker op spectaculaire wijze weet te ontsnappen uit de gevangenis, tast de politie volkomen in het duister. Als Hecker een tijdje later dood uit het water wordt gevist, tezamen met een bij de politie onbekende vrouw, loopt het onderzoek dood. Via een politiebericht op de televisie wordt Fred Benter bij deze zaak betrokken. Hij is de enige die zijn ex, de dode vrouw Jaël Zamka, kan identificeren. Dit is het begin van een klopjacht op de moordenaar, niet alleen door Benter en zijn bevriende journalist de Wacht, maar ook door de politie. Het lijkt er op dat de politie alles in de doofpot probeert te stoppen en de dood van Hecker wil afdoen als een ongeval. Door nieuwe ontwikkelingen in de zaak bombardeert de politie Benter ineens tot hoofdverdachte. Alleen hoofdagente Yvon Matiber, een oude bekende van Benter, geeft hem het voordeel van de twijfel.
Advocaat Fred Benter en journalist Donald de Wacht spelen in De afrekening, de tweede misdaadroman van Jac. Toes, wederom de hoofdrol. Eerder deden ze dat al in Dubbelspoor, waarin ook Jaël Zamka een rol speelde. Benter, de Wacht en hun onorthodoxe methoden om misdaden op te lossen, maken de boeken interessant en erg spannend. Juist de combinatie van advocaat en journalist is een goede vondst. Beide mannen hebben hun eigen kennis en bronnen. Verder laat Jac. Toes vooral in dit boek zien dat research zijn handelsmerk is. Het politieapparaat is in nog geen enkele andere misdaadroman zo grondig en duidelijk omschreven. Je gaat je hierdoor zelfs afvragen waarom dit boek nergens meer verkrijgbaar is. Niet voor niets was De afrekening destijds genomineerd voor de Gouden Strop.
Het boek sleurt je mee in gebeurtenissen die ontleend zijn aan de IRT-affaire, die in de jaren negentig politie en justitie in Nederland teisterde. Moord, zelfmoord, omkoping, verduistering, alles komt aan de orde. Dat het boek in 1994 al verscheen, is nauwelijks te merken. Hier en daar wordt echter nog over de gulden als betaalmiddel gesproken en is de mobiele telefoon een noviteit. Maar dat zijn kleinigheidjes die zeker niet storend zijn. Het verhaal heeft zoveel vaart, is nog steeds zo actueel en bezit zodanig goede karakters, dat je je afvraagt waarom De afrekening nooit is verfilmd, of waarom er geen televisieserie van is gemaakt? Want Benter en de Wacht doen zeker niet onder voor Grijpstra en de Gier, De Cock en Vledder of Boks.
Jac. Toes heeft met Fred Benter een fantastische hoofdrol-speler voor zijn boeken gecreëerd. Echt verrassend is het dan ook niet dat Jac. Toes na tien jaar afwezigheid en vier boeken verder Fred Benter weer op het toneel laat verschijnen in zijn laatste misdadroman De kleine leugen. Toch leer je Fred Benter nergens beter kennen dan in de eerste drie "Benter en de Wacht" boeken; Dubbelspoor, De afrekening en Verraad. Hopelijk is er weer een begin gemaakt en gaat Jac. Toes weer verder met dit ijzersterke duo. | 1pos
|
Een prachtig, zinderend en super-spannend boek, zeker een aanrader!
Mijn recensie van dit boek is te lezen op de website van Leesfanaten via deze link:
http://leesfanaten.nl/thrillers/1519-melissa-skaye-virtuele-tango | 1pos
|
Je hebt van die boeken waar je naar blijft terugkeren. Voor mij is dit zo'n boek. Het is zo verrassend, grappig en ontroerend.
Venetia Summers is in de dertig en een pas gescheiden moeder van drie kinderen: twee leuke, uitbundige jongetjes en één klein meisje dat zij The Beauty noemt. Venetia is niet de meest georganiseerde persoon, wat tot grappige situaties leidt. Zij wil graag een plattelandsleven leiden, maar de uitvoering hiervan is toch minder idyllisch dan ze in gedachten had. De relatie met haar ex-man en zijn nieuwe partner (De Gifkikker) is turbulent te noemen.
Het boek beslaat ongeveer een jaar in haar leven. Een echte aanrader! | 1pos
|
Robert Bryndza, die oorspronkelijk acteur was, begon zijn carrière als auteur met het schrijven van romantische komedies. Met zijn boek Het meisje in het ijs stapte hij over naar het genre misdaadthrillers. Op dat moment had hij al op veel plaatsen in de wereld gewoond. Op zijn achtste verhuisde hij van het Verenigd Koninkrijk naar British Columbia in Canada. Vervolgens kwam hij in Los Angeles in een appartement vlak bij Hollywood Boulevard terecht. Met zijn Slowaakse Ján kwam hij in 2010 naar Slowakije om vakantie te vieren. Dit beviel zo goed dat ze besloten te blijven.
De hoofdpersoon in zijn misdaadthrillers is Erika Foster. Ze is geïnspireerd door Bryndza's leven in Slowakije. Erika werd geboren in Slowakije en verhuisde op 18-jarige leeftijd naar Manchester om er als au pair te gaan werken en Engels te leren. Inmiddels woont ze al 25 jaar in Engeland. Ze volgde er een politieopleiding, waarbij ze haar toekomstige echtgenoot Mark ontmoette. Deze kwam met vier van haar collega's om bij een politieactie tegen drugsdealers. Bryndza heeft van haar een interessant personage gemaakt, dat in de loop van de serie een ontwikkeling doormaakt. Is zij in Het meisje in het ijs nog een tang, in het derde boek Donker water laat ze haar zachte en vrouwelijk kant zien. Ze is nog steeds onverschrokken, vastberaden en gedreven, maar nu lacht ze meer, sluit ze vriendschappen en heeft ze aandacht voor vrienden en familie. Haar collega's zijn niet langer instrumenten, maar personen waarmee ze samenwerkt. Ze worstelt nog steeds met het gemis van Mark, haar overleden echtgenoot en zij uit haar gedachten en gevoelens over deze trieste ervaring.
In Donker Water zit Erika niet meer in het Murder Investigation Team in Lewishham Row, maar werkt ze op het politiebureau van Bromley in een team dat de georganiseerde misdaad bestrijdt. Na een aanwijzing vindt het team niet alleen een grote voorraad drugs, maar ook de overblijfselen van een meisje. Uit identificatie blijkt dat het om Jessica Collins gaat, een meisje dat 26 jaar op weg naar een verjaardagspartijtje verdween. Erika moet oude dossiers doorspitten en betrokkenen ondervragen. Daaronder is de vroegere onderzoeksleidster Ananda Baker die er niet in is geslaagd de zaak op te lossen, uit dienst is gegaan en nu een drankprobleem heeft. Al snel blijkt dat de familie Collins geheimen heeft.
Bryndza is sterk in het beschrijven van de familiedynamiek. Zo is er niet alleen de familie Collins met een katholieke moeder met aanhang, maar ook Erika's eigen familie in de vorm van haar zus en kinderen, die plots voor Erika's deur staan. In het boek spat de actie er beslist niet af; het verhaal verloopt nogal traag, maar blijft toch boeien door de goede schrijfstijl, de ontwikkeling van de karakters en de plotwendingen.
De boeken over Erika Foster zijn standalones, dus in beginsel is het niet nodig ze op volgorde te lezen, maar het bevordert een beter begrip van de karakterontwikkeling van de personages door dit wel te doen.
Inmiddels zijn er nog drie delen in de Engelstalige versie van de serie verschenen. Hoe zal Erika zich verder ontwikkelen? | 1pos
|
Kersvers hoofdinspecteur Patrick De Vuyst stelt zich voor aan zijn leidinggevende, commissaris Christelle De Clercq. Deze laat hem daarop meteen weten dat zijn aanstelling niet haar keuze geweest zou zijn.
De Vuyst moet volgens het boekje werken en niet een eigen interpretatie aan de wetten geven, is haar waarschuwing aan hem.
Dat begint al lekker; zo'n kennismaking. Gelukkig heeft hij een prettiger contact met zijn collega's.
De Vuyst heeft zijn kantoortje nog niet kunnen inrichten als het bericht binnenkomt dat in een verlaten bos het lijk van een jonge vrouw is aangetroffen. Het blijkt om een prostituee uit Nevele te gaan. Nevele ligt op ongeveer twintig minuten rijden afstand van Zomergem.
Wanneer uitkomt dat de vrouw een relatie had met dokter De Vlieger en dat diens echtgenote barones de Vosselaere kort nadien eveneens vermoord wordt, lijkt de zaak eenvoudig. Maar niets is minder waar.
De Vuyst krijgt het onderzoek in handen en verzeilt zo in het Brusselse gok- en drugsmilieu. Hij is ervan overtuigd dat een mol in zijn team het onderzoek boycot en daarom is voorzichtigheid geboden!
Van Rompuy heeft een knap debuut afgeleverd in de vorm van deze misdaadroman. De hoofdpersoon in dit boek gaat in een niet al te snel tempo de waarheid onderzoeken. Hij is vriendelijk, niet helemaal volgens het boekje, humoristisch maar wel ter zake kundig. Hij deed me een beetje aan De Cock denken. Dit is geen snelle thriller, maar een gemoedelijke misdaadroman.
De Nederlandse lezer moet er rekening mee houden dat het boek in Vlaams of Zuid-Nederlands is geschreven. Verbaas je daarom niet als je soms een andere zinsbouw ziet dan je gewend bent.
Ik kijk zeker uit naar een volgend verhaal met De Vuyst in de hoofdrol. | 1pos
|
Mijn eerste boek van Pfeijffer is Peachez. Ik denk dat ik beter eerder La superba of de dagboeken uit Genua had kunnen lezen.
Nu is mijn eerste kennismaking op zijn minst ambigue. Ik vind het altijd jammer als ik boek dat ik gelezen heb minder mooi vind dan ik had gedacht.
Een classicus, een latinist, die zich vooral bezig houdt met de vroege kerkvader Tertullianus, wordt aan het eind van zijn universitaire loopbaan gecatfisht. Alles zet hij op het spel om bij de liefde van zijn leven te zijn. En uiteindelijk vindt hij het allemaal de moeite waard: aan het eind van zijn leven vond hij de liefde. Hoop, geloof en liefde, maar van de drie is de liefde de grootste. Wie de liefde niet heeft gekend heeft niet geleefd. - Vrij naar Paulus in het eerste boek der Korinthiërs, als ik het goed heb -.
Het eerste deel van Peachez las ik als een parodie / pastiche. Een stoffige universiteitsprof wordt uit zijn stof der eeuwen getrokken. Een overtrokken expositie van zijn kennis der late Romeinse schrijvers en ook wel de klassieken als Vergilius en Ovidius doet sommigen van ons wikipedia afstruinen op zoek naar duistere schrijvers en passages. Ik heb op de middelbare school een aardige basis meegekregen.
Hij laat zich strikken door een virtueel meisje.
Overtuigend vind ik het niet; Pfeijffer heeft mij niet kunnen overhalen dit deel geloofwaardig te vinden. Ik lees het veeleer als een poging van Pfeijffer, zelf classicus, af te rekenen met dit milieu.
Geniaal daarentegen vind ik zijn retoriek omtrent God en liefde, waarbij ik niet anders kan lezen dan God = Liefde. God kunnen wij niet aanschouwen, maar wij geloven desondanks; het virtuele meisje kan de prof niet aanschouwen, toch wordt hij aangedaan door de Liefde, die van haar komt.
Iets wat we niet kunnen zien kan desondanks op ons een grote aantrekkingskracht hebben en wel zodanig dat we ons hele leven veranderen.
Dit heeft Pfeijffer bijzonder knap gedaan. Ook overtuigend is het besef van de prof dat hij ondanks het hem aangedane leed gelukkig is omdat hij de liefde gevonden heeft. | 1pos
|
Dit boekje is geschreven in 44voor Christus en voor mij is er nog altijd veel van Cicero's denken over het oud worden nog altijd actueel. Ik vond het heel leuk om dit te lezen en nog eens terug te denken aan mijn klassieke studies. Zo heb je ook nog Ovidius met de kunst van het liefhebben. | 1pos
|
De levens van Jan Six
Een familiegeschiedenis
Geert Mak
Van het eerste tot het laatste woord gebiologeerd zijn van een boek gebeurt mij niet altijd. Meestal heb ik wel passages of hoofdstukken die ik als het ware oversla. Bij het nieuwste boek van Geert Mak, De levens van Jan Six, was ik vanaf het eerste moment gevangen. Gevangen in het leven, de tijd, de geschiedenis. De beelden die het bij mij opriep waren beelden van verbazing, van ongeloof, van misschien ook wel jaloezie bij sommige Jan Six’en. De ene Jan Six is de andere niet gebleken. De genen die zijn doorgegeven zijn in sommige gevallen dominanter dan bij anderen. Een van de kenmerken is die van verzamelaar. Het Rijksmuseum zou, overdreven gezegd, niet zo’n rijkdom hebben, als niet juist Jan Six zijn kunstschatten had verzameld.
De oorsprong van de Six’en ligt in het Noord-Franse stad St. Omer – ‘Wijmer’.
Het beroep waar ze mee starten was die van de handel, koopmansgeest bleek een van de kernkwaliteiten te zijn van de Six’en. Het heeft later bij een van de Six’en een belangrijke invloed gehad bij de opkomst van Amstel, tot in Amerika aan toe, zelfs groter dan Heineken, naar het schijnt.
Geert Mak weet je mee te nemen in de tijd waarin de betreffende Jan zijn leven leidt. Zijn passies of zijn ondernemerschap of zijn tijdgenoten spelen daarbij een grote rol. Dat Rembrandt of Vondel een belangrijke rol hebben gespeeld in het leven, dat zelfs er persoonlijke schetsen of woorden bewaard zijn gebleven.
Het boek vertelt in feite ook de geschiedenis van Nederland, van Amsterdam in het bijzonder. Het verhaalt ook over de klassen, de rangen en de standen.
Misschien vertelt het ons ook wel iets van waarom dingen zijn zoals ze zijn in deze tijd. Geert Mak weet mij op een zodanig manier te blijven boeien dat je de tijdsgeest tot in je poriën weet te voelen. | 1pos
|
Amusant boekje over Poef de poes.
Zeer herkenbaar voor allen die zo'n beestje hebben of hebben gehad. En interessant voor anderen die er ietsje meer willen over weten.
Voor rooie Harry gingen alle buurtpoezen op de vlucht.
Dit korte verhaaltje is ....oh... gedaan ! | 1pos
|
Titel : Showstopper
Auteur : Hayley Barker
Uitgeverij : De Fontein Jeugd
ISBN : 9789026143809
Een mooie, imposante tent met rode en witte kleuren. De acrobaten, de clowns met hun oversized schoenen, de dieren, … alles baadt in een mysterieuze sfeer. De meesten trekken grote ogen op, verwondering bij de kleintjes, applaus dat ganse circus vult. Terwijl anderen zodanig onder de indruk zijn dat het allemaal iets tè beklemmend wordt. Een eventuele angst voor maskers, clowns, … is dan niet meer ondenkbaar. Zelf vind ik ook dat het lijkt alsof je een totaal andere wereld betreedt … het onbekende.
"Wie een plaats in het Circus krijgt, is verzekerd van de dood."
‘Showstopper’ speelt zich volledig af in dit aparte wereldje.
We bevinden ons rond het jaar 2045. Een dystopische wereld opgedeeld in de Zuiveren en Droesems. Hoshika werd op zeer jonge leeftijd als Droesemkind bij haar ouders ontvoerd. Al jaren woont ze nu in erbarmelijke omstandigheden tussen vele andere Droesemkinderen in het Circus. Het voor de buitenwereld betoverend mooie Circus waar spreekstalmeester Silvio de plak zwaait. De Zuiveren kijken er steeds naar uit wanneer het Circus met een heuse parade toekomt in hun stad. Deze keer is Londen aan de beurt. Ben(edict), zoon van de minister van Droesemhandhaving, neemt vanuit zijn kamer een glimp op van de stoet. Hij is helemaal in de ban van de acrobate die hij in de verte op één van de praalwagens en in één van de dansende hologrammen ziet verschijnen. Zijn nieuwsgierigheid wordt dusdanig aangewakkerd en hij wil koste wat kost zijn ouders overtuigen om samen naar een voorstelling te gaan. Maar het beeld dat hij jarenlang voor ogen had blijkt misvormd te zijn.
Het kaft van ‘Showstopper’ is verbluffend mooi ! Een zwarte ondergrond, goudkleurige rand, sierlijke rode letters en prachtig getekende vleugels van een vlinder waar op de voorgrond dan weer een opvallend gemaquilleerd gezicht te zien is. Ook de cirkels gevormd door doodshoofden zijn niet te negeren. Het sierlijke, uitbundige gevoel contrasteert zeer sterk met de dood.
"Ze staat op, ik ook, we bewegen samen, alsof we een dans uitvoeren die we samen hebben geoefend."
Naarmate het verhaal van Hoshiko en Ben vordert stijgt de afschuw. Barker zou het toenemende geweld naar minderheden in Engeland als basis genomen hebben voor dit verhaal. Maar hoe verder ik in het boek kwam, hoe meer ik de link maakte met de afschuwelijke concentratiekampen en Hitler. Het feit dat de auteur zich voornamelijk op zeer jonge slachtoffers en benadeelden richt, maakt het hele gebeuren met momenten misselijkmakend eng. Deze YA is duidelijk niet bestemd voor zeer jonge pubers of tere zieltjes, want er zitten ruimschoots horrorelementen in verweven. De schrijfster heeft zich niet ingehouden met enige martelingen. Ledematen worden door Barker soms in de lucht gejongleerd alsof het niks is.
De karakterisering van haar personages is magnifique. De kleine Droesem Greta met haar rode bolle wangetjes, de staalharde moeder/minister Viviane Baines, de tirannieke Silvio, … één voor één kan je plotsklaps een voorstelling maken van hen.
Hetzelfde doet Barker ook met de creatie van het Circus. Je hoort als het ware de fanfare, het rumoer van het publiek, … maar tevens voel je de angst en de pijn die de Droesems aanvoelen.
De hoofdstukken zijn kort (soms zelfs zeer kort), maar krachtig. Afwisselend zijn Hoshiko of Ben aan het woord, allebei vertellend vanuit de ik-persoon. Zeer clever, want de betrekking met beide personages en hun omgeving wordt hierdoor nóg maar eens vergroot.
‘Showstopper’ telt een 415 bladzijden, maar je raast er zo doorheen. De optelsom van afkeer, hoop, verzet en liefde zorgen voor een prachtig, maar schrijnend resultaat. | 1pos
|
De bewoners in een doorgaans rustig, haast slaperig, stadje in Colorado worden wreed wakker geschud wanneer er een jong meisje wordt vermoord. Lucinda Hayes was het populairste en mooiste meisje uit de klas. ‘Meisje in de sneeuw’ verhaalt over een drietal personen die nauw betrokken zijn bij het onderzoek dat volgt op deze misdaad.
Zo is er Cameron, de jongen die Lucinda op afstand observeerde; hetgeen hem verdacht maakt; Russ, de agent die haar moord moet onderzoeken en Jade, beginnend schrijfster met een moeder waarmee ze een problematische relatie heeft. Door de tragedie gaan deze drie personages noodgedwongen de confrontatie aan met hun diepste geheimen in de hoop troost te vinden, de waarheid of allebei.
“Zoals altijd ga ik voor mijn raam zitten, terwijl ik weet dat Cameron zich vanavond niet zal laten zien. Hij verraadt zichzelf altijd door de capuchon van zijn sweater, waardoor hij duidelijk afsteekt tegen de schaduwen; de witte koordjes op zijn borst reflecteren het maanlicht.”
Net als in het echte leven, leert de lezer deze drie, en vele andere inwoners van het stadje, langzaamaan beter kennen en worden er, op subtiele wijze, steeds meer verbanden blootgelegd. De rode draad in het verhaal is weliswaar de vraag wie deze brute moord op zijn of haar geweten heeft, maar draait in feite allemaal om de drie hoofdpersonen en het effect van de moord op hun leven.
“Een misselijkmakend gevoel door de grond te zakken had me in zijn greep, alsof ik overtuigd was geraakt van iets wat Zap eerder had gezegd: je bent een wegwerpmeisje. Iets tijdelijks. Een puinhoop van huid en vet met daaronder broze, steeds dunner wordende botten.”
Een knap, psychologisch verhaal met bijzondere personages en voldoende spanningsmomenten, waarbij Kukafka met regelmaat de vage grens tussen liefde en obsessie raakt. De hoofdpersonages zijn alle drie –zacht uitgedrukt- bijzonder en niet alledaags en het feit dat de auteur slechts mondjesmaat de karakters van deze personen openbaart, is intrigerend. Geen ‘overdosis’ informatie om de lezer zo snel mogelijk een beeld te geven, maar stukje bij beetje presenteert Kukafka haar personages.
“Hijgend wankelde Cameron naar de rand van de klif. Dat was maar zo’n zes meter hoog: vanaf daar daalde de grond plateau een plateau af naar het water. Cameron ging op een kleine rots zitten in de buurt van de plek waar het land overging in lucht, en haalde de porseleinen ballerina uit zijn zak.”
De auteur legt een fraaie, bijzondere schrijfstijl aan de dag waarbij de noodzaak niet lijkt te zijn om zoveel mogelijk spanning in het boek te verweven, maar om haar personages zo goed mogelijk te karakteriseren. Wat mij betreft is Kukafka daarin geslaagd.
De auteur
Danya Kukafka studeerde aan de Gallatin School of Individualized Study, onderdeel van New York University. Momenteel werkt ze als redacteur bij Riverhead Books. ‘Meisje in sneeuw’ is haar debuutroman.
Uitvoering
Uitgeverij Hollands Diep
ISBN 9789048832897
Paperback, 320 pagina’s
Over Hanneke Tinor-Centi
Hanneke Tinor-Centi (1960), eigenaar van HT-C Communicatie en Marketing, literair agent, boekmarketeer en recensent.
http://ht-c-communicatie.nl/ | 1pos
|
Als hoogsensitief persoon was dit boek één en al herkenning voor mij. Het boek geeft een duidelijk beeld van hoogsensitiviteit en hoe je dit als kracht kan gebruiken. Uiteraard raken veel (hoogsensitieve) mensen zo nu en dan overprikkeld. In het boek staan veel tips en adviezen om met overprikkeling om te gaan, en nog beter, om overprikkeling te voorkomen. Het boek is erg overzichtelijk en heeft een duidelijke opbouw. De vele praktijkvoorbeelden zijn erg herkenbaar en de korte teksten/uitspraken hebben mij erg aan het denken gezet. Ieder hoofdstuk gaat in op één van de belangrijke terreinen van het leven, waardoor je ook gemakkelijk alleen dat stuk kan lezen dat jou aanspreekt of wat op dat moment belangrijk is in je leven. Het hoofdstuk wordt steeds afgesloten met EHBO (Eerste Hulp Bij Overprikkeling), praktische tips die je direct kan toepassen in de praktijk. Ik vind het een erg waardevol en fijn boek! Het leest prettig weg en heeft mij veel handvatten gegeven om met mijn hoogsensitiviteit en overprikkeling om te gaan. Ik zou dit boek niet alleen aan iedereen die (vermoedelijk) hoogsensitief is aanraden, maar ook aan iedereen die iemand kent die hoogsensitief is. Door het lezen van dit boek zullen zij ongetwijfeld meer begrip en waardering krijgen voor hoogsensitieve mensen. | 1pos
|
Roodkapje, zo heet dit nieuwste boek van Unni Lindell. Er was bij de uitgever enige tijd twijfel of de titel misschien Nachtboek moest worden. Begrijpelijk want het Nachtboek een dagboek maar dan tijdens de nacht geschreven - speelt een belangrijke rol. Deze keer geen Cato Isaksen in de hoofdrol. Wie wel? Drie zussen en hun grootmoeder. Judith, Lisbet en Carol Manner, zo heten de zussen. Hun moeder heeft het gezin verlaten waarna de grootmoeder de meisjes moest opvoeden. De zussen zijn volwassen en één van hen vermoordt al geruime tijd mannen. Waarom doet ze dat? En wie van de drie is het?
Roodkapje heeft als thema's: pedofilie en geschondenheid. Het is een verhaal over de pogingen om ondanks traumatische ervaringen een vrij normaal leven te leiden. Unni Lindell schakelt over van de ene zuster naar de andere, het verhaal wordt vanuit verschillenden invalshoeken verteld. Jeugdervaringen worden onder andere via Nachtboek belicht. Als achtergrond fungeert de winter in Noorwegen met zijn ijzige kenmerken. Een buurman verricht naspeuringen naar de zusters. Hij is een oude politieman die al geruime tijd vermoedt dat er bij de vrouwen iets niet helemaal deugt. Een onvergetelijke bijrol is weggelegd voor de oude dementerende oma die, in schemertoestand, haar leven geprojecteerd ziet op de wand van een kamer in een verpleeghuis.
Unni Lindell roept een beklemmende sfeer op. Haar grote kracht ligt in haar schrijfstijl, in de manier waarop ze gevoelens en gedachten verwoordt. Regelmatig komen passages voorbij waarbij ik de behoefte voelde ze nogmaals te lezen. Omdat ze prachtig geschreven zijn en tot nadenken stemmen. Melancholiek en beklemmend. Bij de compositie van het boek heeft Lindell gebruik gemaakt van de themas als : vorst, sneeuw, noorderlicht en ijs. Aan het eind van het boek komen ze nog eens terug.
De ontknoping is verrassend. Roodkapje is een boek waarin de agressie van een vrouw een belangrijke rol speelt, soms resulteert dit in gewelddadige scènes. In het nawoord schrijft Unni Lindell dat ze al jaren met het idee voor dit boek heeft rondgelopen. Een verhaal over geschondenheid en hoe hiermee verder te leven is al eerder verteld. Unni Lindell doet het opnieuw, via een misdaadroman en op haar eigen wijze. Prachtig en beklemmend geschreven. | 1pos
|
Ten eerste was het een super magisch boek. Nu ben ik best wel thuis is het genre magie, maar dit was een hele andere kant en heel tof om te ontdekken. De wereld wordt in geuren en kleuren verteld en het voelt op zo'n manier dat het onwijs echt aanvoelt.
Ook de band tussen de twee zussen is supersterk en het was fijn om een boek te lezen waarin zo'n soort liefde de hoofdrol speelt, in plaats van liefde in de romantische zin. Naast deze hartverwarmende zussenband, is er ook de leuke en een tikje mysterieuze Julian, over wie je eigenlijke rest van het boek allerlei verdenkingen hebt en je afvraagt wat zijn precieze rol is.
En steeds als je denkt dat je snapt hoe het in elkaar zit, is het weet helemaal anders, wat het boek spannend maakt en waardoor je het liefst zelf ook een kijkje wilt nemen in de bijzondere wereld van Caraval.
Zeker een aanrader dus, als je meegesleept wilt worden in een andere wereld! | 1pos
|
Het verhaal begint gelijk alweer goed. Reacher komt al snel in de ellende terecht. Als hij Susan Turner wil bezoeken op de basis, krijgt hij te horen dat hij schuldig wordt bevonden aan doodslag. De doodslag blijkt echter al van 16 jaar geleden te zijn terwijl het slachtoffer recent overleden is, Reacher is zich dan ook van geen kwaad bewust. Reacher wordt weer onder de wapenen geroepen zodat hij voor de krijgsraad moet verschijnen. Tevens is Susan verdwenen, Reacher doet zijn best om haar te vinden. En natuurlijk zou Reacher geen Reacher zijn, hij vindt Susan die vast zit voor omkoping in een cel, bevrijd haar en samen gaan ze er vandoor van de basis. Zo begint dan ook weer een spannend verhaal over de personage Jack Reacher.
Lee Child heeft met Reacher een schot in de roos gedaan. Reacher zal dan ook kunnen rekenen op een trouwe schare fans. Voor vrouwen is hij de redder in nood, voor mannen het schoolvoorbeeld van een stoere held die zich overal weet uit te redden en altijd zijn mannetje staat. Ook in dit verhaal is Reacher weer goed op dreef. Lee Child heeft een constante pen en weet na 17 delen nog steeds met een verrassend verhaal te komen. Plot en ontknoping zijn weer oké. Was dan ook weer een toppertje, op naar deel 19 dan maar.
Spanning: 4 sterren
Plot: 4 sterren
Leesplezier: 4 sterren
Schrijfstijl: 4 sterren
Originaliteit: 4 sterren
Psychologie: 3 sterren
Eindoordeel: 4 sterren | 1pos
|
Zoals jullie ondertussen wel weten begin ik behoorlijk op de kleurrijke Geronimo Stilton boeken gesteld te raken. Terwijl ik voorheen dacht dat ze me te druk en onrustig zouden zijn! Maar dat is dus niet het geval, ik vind ze juist erg origineel, vrolijk en bijzonder.
Naast weer veel humor en woordspelingen – “In zijn pootsporen treden” “Als twee druppels kaas” “Bemuizing” van het schip – was dit verhaal ook nog eens educatief. Er werd uitleg gegeven over van alles; Portugal, Vasco da Gama, Fado muziek, Lissabon… En, in alle boeken, worden moeilijke woorden of uitdrukkingen met een asterisk aangegeven en onderaan de pagina uitgelegd.
Ik leer Geronimo en zijn familie steeds beter kennen en dat vind ik erg leuk! Ik wil nog véél meer van deze speels vormgegeven boeken verzamelen:-) | 1pos
|
Met zijn graphic novel Bella maakt Joost Vandecasteele (1975) zeker een opmerkelijke entree in de wereld van de beeldromans. Joost Vandecasteele mag zich met recht en rede een literaire duizendpoot noemen als schrijver en theatermaker alsook columnist zijnde. Hij won dan ook al de Vlaamse Debuutprijs voor zijn boek ‘Hoe de wereld perfect functioneert zonder mij’.
Het is moeilijk om het boek Bella ergens in een categorie onder te brengen. Het is geen roman met een verhaallijn met een duidelijk begin en einde maar het is ook geen klassieke graphic novel waar men dan onmiddellijk denkt aan tekeningen met tekstballonnen met al dan niet veel tekst. Het is geen van beide en daardoor subliem. Het is geïllustreerde stand-up comedy in de ware zin van het woord. Terwijl je de tekst leest hoor je de stem van Joost Vandecasteele deze declameren, daardoor beleef je het verhaal wat dan ook nog versterkt wordt door de fantastische tekeningen gemaakt door Jeroen Los.
Dit verhaal is een aaneenschakeling van science fiction-achtige elementen afgewisseld met herkenbare situaties, dit alles voorzien van een enorme hoeveelheid absurde humor die binnen dit concept geweldig goed werkt en de lachspieren meer dan eens doet werken. Dit boek is zo absurd dat het niet anders kan dan steengoed zijn in zijn genre. | 1pos
|
Een boek naar mijn hart, spanning, romantiek, realistisch, fijne schrijfstijl. Kortom hij hoort bij mijn favorieten. Dacht dat ik op een goed spoor zat maar er kwam een heel verrassend einde. Binnenkort starten met deel 2. Is in mijn ogen vergelijkbaar met Borglind. Er komen steeds meer Scandinavische schrijvers die mijn aandacht vast houden! | 1pos
|
Goed verhaal waar ik wel even in moest komen. Vooral de cursief gedrukte stukken waarin ze min of meer tegen zichzelf praat vond ik in het begin even wennen.
Dina is een zeer eigenzinnige meid die zich voor niemands karretje laat spannen. Ze doet precies waar ze zelf zin in heeft of dat nu tegen alle conventies in is of niet. Zeker voor de tijd waarin het speelt heel bijzonder. | 1pos
|
Na Hypnose gelezen te hebben was ik verkocht. Contract is het tweede deel van inspecteur Loona en deed de verwachting waarmaken en nu hebben ze met het derde deel getuige bewezen dat het een plaats verdiend om de boeken van Lars Kepler gelezen te hebben.
In Getuige is inspecteur Loona ook weer de hoofdpersoon die betrokken is met de moord op een meisjesinternaat. Hij is niet geliefd bij iedereen en is nu ook als waarnemer betrokken bij dit onderzoek. Er is een intern onderzoek bezig naar zijn functioneren. Maar hij weet op zijn eigen manier zich toch met het onderzoek te bemoeien en bezighouden.
Het boek is vanaf de eerste pagina spannend en heeft je in de ban. Tijdens het lezen wordt je aangenaam verrast door de plotselinge wendingen en personen die het verhaal compleet maken. Het is nu nog helaas wachten op deel 4 want deel 3 heeft een super mooi open eind wat naar meer smaakt en hier wil ik zeker getuige van zijn. | 1pos
|
‘Dust’ is het nieuwste Engelstalige boek van Joanne Carlton (ook wel bekend als Sandra J. Paul met Nederlandstalige boeken) wat mij aangeboden werd als recensie-exemplaar door haarzelf in samenwerking met Hamley Books Publishers. Ik lees graag in het Engels en keek uit naar het lezen van dit verhaal, vooral door de ondertitel ‘Would you choose survival or extinction’. Een onderwerp waarover ik gek genoeg vaak zelf over nadenk en over fantaseer. Oftewel ik was benieuwd hoe Joanne dit uiteen zou zetten in een thrillerboek met SciFi sferen?
Ook al heb ik nog een andere titel van deze schrijfster in bezit was ik eerder nog niet toegekomen om een boek van haar hand te lezen. Dus had ik geen idee hoe haar Engelse manier van schrijven mij zou bevallen. Vanaf de allereerste pagina merkte ik dat de schrijftaal zeer toegankelijk is, probleemloos las en losjes vorderde tot de laatste pagina. Het inhoudelijke verhaal intrigeerde mij.
“What has become of us that names have become insignificant and no longer matter? How did we stoop so low?”
Wat ik vooral pakkend vond aan het verhaal is dat het zich afspeelt in de tijd die voor ons eigenlijk al voorbij is, maar ik wel bewust gekend heb omdat ik zelf toen al in leven was. Niet het gehele tijdperk wat het verhaal bestrijkt, maar wel het tijdsbestek dat de belangrijkste rol speelt in ‘Dust’. Dit stuk is in zijn geheel verweven met een andere realiteit die zomaar waar had kunnen zijn of nog waarheid kan worden.
“As far as I’m concerned, they should let humanity go extinct, when all that is left, are people like them.”
Juist dit bovengenoemde component zorgt voor originaliteit, personage ontwikkeling als in omgevingsbeleving waarin het geheel zich afspeelt. Het geeft de lezer stof tot nadenken, een andere kijk op de wereld van vroeger, nu en de toekomstige wereld. Het enige minpuntje voor mij aan het geheel is dat het plot mij niet kon verassen, ik zag het namelijk vanaf de eerste hoofdstukken al aankomen, maar dit deed voor mij geenszins af aan het leesplezier dat ik beleefd heb aan dit voortreffelijke boek. | 1pos
|
Thomas ontwaakt in een lift, deze brengt hem naar de Laar, een grote open ruimte omringt door gigantische muren. Het enige dat hij zich kan herinneren is zijn naam. In de Laar wonen alleen jongens, ook zij hebben geen herinneringen, behalve hun naam, en geen idee waarom ze zich midden in een labyrint bevinden. Hun dagelijkse leven staat in het teken van een uitweg vinden uit het labyrint en overleven. Deze taak is voor de Renners. Overdag zijn er grote deuren in de muren die zich ’s nachts sluiten. Dan is het de tijd van de grievers, monsters die zich in het labyrint schuilhouden. Thomas kan zich dan wel niets herinneren, maar een ding weet hij zeker, hij moet een Renner worden en het mysterie van het labyrint oplossen. Als er vlak na hem nog iemand in de Laar arriveert, verandert alles en raken ze in een stroomversnelling van gebeurtenis op gebeurtenis die op hun beurt weer een hoop vragen oproepen.
James Dashner heeft een heel eigen wereld gecreëerd met een eigen taaltje, nobie, klunk, sjakkel, griever. Dit is even wennen, maar zodra je in het verhaal zit (en dat is snel), is het vanzelfsprekend en passend. Hij beschrijft veel maar weet de spanning er goed in te houden. De lezer weet net als Thomas niet wat er vooraf is gegaan aan het moment dat hij in de Laar terecht is gekomen en ook niet wat ze nog te wachten staat. Gaande weg kom je samen met hun steeds meer te weten. De personages zijn echte eigen persoonlijkheden met gevoelens en zorgen. Je leeft met ze mee en zit op het puntje van je stoel. Wat zou er nu gaan gebeuren?
Het einde is redelijk snel en onverwacht. Is het buiten het labyrint wel beter? Wat staat hun nog allemaal te wachten na wat ze tot nu toe al hebben doorstaan?
Ik kijk uit naar het vervolg! | 1pos
|
Treffend boek in combinatie met de tekeningen. Herkenbaar voor mensen net een bevindelijk-gereformeerde achtergrond. Vlot geschreven. | 1pos
|
Op het eerste gezicht lijkt het misschien een van de vele blogs over brood bakken: www.uitdekeukenvanlevine.nl. Een website met een wat amateuristisch uiterlijk, maar volgepakt met recepten en tips voor het bakken van brood. En er is de enthousiaste blogster, Levine van Doorne, die altijd klaarstaat met advies en antwoord op vragen. Geen wonder dat de website in zijn achtjarig bestaan is uitgegroeid tot een waar succes. Als kroon op het werk is er inmiddels ook een boek verschenen van de hand van Van Doorne: Brood uit eigen oven.
De 57-jarige Van Doorne heeft van brood haar leven kunnen maken. Naast haar blog en nu het boek, geeft ze workshops ‘Broodbakken voor de thuisbakkers’. Brood uit eigen oven is een bundeling van haar kennis. De eerste 50 pagina’s bestaan uit uitleg over gebruikte ingrediënten, benodigd materiaal en verschillende basistechnieken. Van Doorne laat ziet hoe je deeg vormt in bijvoorbeeld bolletjes of driehoekig brood, en vertelt je hoe je moet werken met voordegen. Daarnaast gaat ze uitgebreid in op de bakkersformule, waarmee je uit kan rekenen hoeveel je van elk ingrediënt nodig hebt voor elk soort brood. Een handig trucje, zeker voor wie serieus met brood bakken bezig is.
In Brood uit eigen oven zijn recepten te vinden voor busbroden, vloerbroden, verschillende soorten broodjes, desembrood en feestbrood zoals appelkaneelbroodjes. Ieder recept in het boek is voorzien van een eenvoudige maar aansprekende foto.
Pakvol informatie
Het mooie van Brood uit eigen oven is dat het alle doelgroepen bedient, zonder ze daarbij tekort te doen. Echte beginners kunnen leren van de vele stap-voor-stap foto’s, heldere uitleg en eenvoudige recepten vooraan in het boek. Van Doorne is er tijdens het hele proces bij en zegt dingen als “Weersta de neiging om bloem toe voegen, het deeg wordt tijdens het kneden vanzelf minder plakkerig.” Fijn, want zo worden veel fouten vermeden. Gevorderden mogen zich uitleven op de bakkersformule en aan de slag met hun eigen zuurdesem en luxer brood. En er staan zelfs aanwijzingen in voor het gebruik van de broodbakmachine.
Brood uit eigen oven bestaat uit een ruime collectie recepten, inclusief tips voor variatie, en biedt vele uren bakplezier. Een boek dat iedere (amateur)broodbakker en -liefhebber in de kast moet hebben staan.
Recept: sterbroodjes met honing en anijs
“Deze broodjes in de vorm van een ster ontbreken nooit bij ons kerstontbijt. Onweerstaanbaar lekker met een lik boter en jam. Voor het vormen van de sterren heb je een ongebruikelijk attribuut nodig: een bankpasje. Succes gegarandeerd!
Ingrediënten
Deeg:
450 gram tarwebloem
9 gram droge gist
1 theelepel gemalen anijszaad
8 gram zout
200 gram volle melk 20-25°C
60 gram ei, losgeklopt
60 gram vloeibare honing
50 gram zachte, ongezouten roomboter, in klontjes.
Afwerking:
grove suiker (appelflapsuiker) of rietsuiker
Verder:
zonnebloemolie om kom, werkplek en handen mee in te vetten
bankpasje/creditcard, afgewassen
bakplaat, bekleed met bakpapier
Deeg in een standmixer kneden: Doe alle ingrediënten voor het deeg behalve de boter in de kom en kneed alles in ongeveer 8 minuten tot een stevig deeg. Voeg dan de boter, klontje voor klontje, toe en blijf kneden tot er een soepel deeg ontstaat waar je een vliesje van kunt trekken.
Deeg in een broodbakmachine kneden: Doe alle ingrediënten voor het deeg behalve de boter in de bak en kneed alles in ongeveer 8 minuten tot een stevig deeg dat van de wand van de bak loslaat. Voeg dan de boter, klontje voor klontje, toe en blijf kneden tot er een soepel deeg ontstaat waar je een vliesje van kunt trekken.
Deeg met de hand kneden: Doe alle ingrediënten voor het deeg behalve de boter in een kom en roer door elkaar tot alles goed gemengd is. Stort het deeg op de werkplek en kneed het in ongeveer 10 minuten tot een stevig deeg. Voeg dan de boter, klontje voor klontje, toe en blijf kneden tot er een soepel deeg ontstaat waar je een vliesje van kunt trekken. Weersta de neiging om bloem toe te voegen, het deeg wordt tijdens het kneden vanzelf minder plakkerig!
1e rijs: Vorm een bal van het deeg en leg de deegbal in een licht met zonnebloemolie ingevette kom, 1x draaien zodat alle kanten met een beetje olie bedekt zijn. Dek de kom af met ingevet plasticfolie of een douchemuts en laat het deeg op kamertemperatuur in ongeveer 60 minuten in volume verdubbelen. Het deeg is goed gerezen als je er met een vinger in prikt en het gat blijft staan.
Vormen: Stort het deeg op een licht met zonnebloemolie ingevette werkplek en duw de lucht eruit. Verdeel het deeg met een deegsteker in 12 gelijke stukjes. Bol de stukjes deeg op en laat ze afgedekt met ingevet plasticfolie ongeveer 10 minuten rusten.
Druk telkens een bolletje met de palm van je hand plat. Zorg ervoor dat het deegstukje rond blijft. Bestreek het deegstukje met een kwastje met water en strooi er suiker op. Maak in het midden van het deegstukje met de korte kant van de creditcard een insnijding, zorg ervoor dat de zijkant van het deeg heel blijft. Snijd het deeg nog 3 of 4 keer op dezelfde wijze in, zodat een stervorm ontstaat. Pak het deegstukje op, duw de punten met je vingers naar boven en keer het deeglapje binnenstebuiten. De punten zitten nu aan de buitenkant van het deegstukje. Leg de sterren met de suikerkant naar boven ongeveer 5 cm uit elkaar op een bakplaat (of verdeel ze over twee bakplaten, bak de sterren direct na elkaar). Dek het deeg af met ingevet plasticfolie.
2e rijs: Laat de sterren op kamertemperatuur in ongeveer 60 minuten tot bijna in volume verdubbelen. Ze zijn goed als je er met een (natte) vinger op drukt, de afdruk even zichtbaar blijft en dan langzaam terugveert.
Oven voorverwarmen: Verwarm tijdens de 2e rijs de oven voor op 180°C (boven- en onderwarmte). Als je met hete lucht wil bakken verlaag dan de temperatuur met 20°C of volg de gebruiksaanwijzing van de oven.
Bakken: Bak de sterren in 10-15 minuten gaar en goudbruin. Leg ze direct na het bakken op een rooster en laat ze afkoelen. | 1pos
|
Op een dag kwam er een heel bijzonder boekje met de post, dit zijn van die boeken waar ik erg blij van word omdat er van de eerste hoofdletter tot de laatste punt zoveel aandacht is besteedt aan lay out, tekeningen, teksten en versieringen.
Ik dacht nog even op de echte winter te wachten want dan zou ik helemaal in de stemming komen maar dat duurde te lang.
Ik begon te lezen en genoot van het verhaal van Valerie en Abu,
Zij zitten op een hele bijzondere school, namelijk de fashion academy. Het is mijn “eerste” fashion academy boekje (je bent nooit te oud om te leren toch?) en ik was erg blij met de uitleg voorin het boek anders had het wel langer geduurd voor ik alles snapte wat er gebeurt in het verhaal.
Enfin, Valerie, Abu, Pleun en Jewel zitten dus op deze school en nadat ze weer gewend zijn om na de vakantie te beginnen staat alles al snel in het teken van de winter. Ze verheugen zich op schaatsen (wat niet echt lukt) oefening baart kunst gelukkig. Valerie heeft na de eerste schaats les een probleempje. Ze krijgen les over Chanel en Valerie krijgt dé geheime opdracht. Allemaal zaken die ervoor zorgen dat de lezer, en daarbij bedoel ik vooral de jongere lezer zal genieten van dit boek. Het is een vlot en modern geschreven verhaal dat je het gevoel geeft dat jij ook best naar zo’n school zou willen. Het zijn niet al te lange hoofdstukken en de tekeningen passen er echt helemaal bij. Het einde van het verhaal is spannend, mooi en verrassend. De spanning komt omdat het voortbestaan van de academy in het geding komt en de verrassing komt omdat er toch een stukje diepgang in zit. Daar ga ik niets over verklappen maar het is erg mooi en het onderwerp raakte me echt.
Het papier voelt heerlijk glad en zacht, En het geheel is afgemaakt met een leeslint, een luxe die je niet vaak meer ziet bij boeken.
AL met al is het een leuk boek, geschikt voor modebewuste jongens en meiden en ’s avonds als zij in bed liggen ook voor hun moeders. Je wordt gestimuleerd om door te lezen en dan kijk ik met een schuin oog naar de andere delen……..die zien er ook zo mooi uit! Is goed los te lezen van de rest maar ik denk dat je de rest ook wilt lezen. | 1pos
|
Het boek begint meteen waar het om gaat. Martin confronteert (en chanteert) Simon met zijn geheime mails, die hij heeft gelezen omdat hij zijn mail open had laten staan. Martin wil dat Simon ervoor zorgt dat Abby, de beste vriendin van Simon, ervoor zorgt dat hij met Abby iets kan doen. Het boek gaat verder met pogingen van Martin om Abby voor zich te winnen, ruzies tussen Leah (andere beste vriendin Simon) Simon en Abby, Nick (beste vriend Simon) en gesprekken met de geheimzinnige Blue.
Het hele boek door blijft Blue een geheimzinnige persoon, wie is deze jongen?
Aan het eind van het boek volgen verschillende gebeurtenissen elkaar heel snel op, wat ik jammer vind. Simon komt uit de kast doordat er iets is gebeurt waardoor hij wel moet, we komen erachter wie Blue is en er zijn ruzies die opeens ook weer opgelost zijn.
Als Becky dit iets meer had verspreid over het boek was er meer ruimte voor details geweest, en had ik er waarschijnlijk meer van genoten.
De vragen die Simon zichzelf (en Blue) stelt, en de opmerkingen die hij maakt komt bij iedereen wel bekend voor, of je nou hetero, homo of bi bent. Het boek zette mij aan het denken, maar ik heb ook echt genoten van het mysterieuze van Blue en de kracht van de vriendschap tussen Leah, Abby, Simon en Nick. | 1pos
|
'Ze zijn allemaal dood. En hij is daar nog ergens,'
Uit: De laatste meisjes
Riley Sager
Uitgeverij Ambo/Anthos
Vertaling: Roelof Posthuma
Zo begint 'De laatste meisjes', sterk.
Het gaat over:
Luisa Milner, zij was in het studentenhuis in Indiana waar Stephen Leibman met een jachtmes voor de deur stond, er waren 9 slachtoffers te betreuren.
Samantha Boyd zij kwam Calvin Whitmer 'de Zakman' tegen in motel de 'Nightlight Inn’ in de staat Florida, 6 doden.
Boshut 'Pine Cottage’ in Hemlock Creek Pocono's Pennsylvania daar overleefd Quincy Carpenter, 10 jaar geleden, een bloedbad aangericht door Hem, al haar vijf studiegenoten zijn dood.
Samen zijn ze de 'Final Girls'. De enorme dramatische gebeurtenissen binden hun maar ze zagen elkaar nooit, dat verandert als een van de meisjes zichzelf dood.
Wie zijn ze?
Er is verder de vriend van Quincy: Jefferson Richards, een pro-deo advocaat
en Franklin Cooper: de agent die Quincy Carpenter redde in de bossen van Pennsylvania en er is Hem, wiens naam Quincy Carpenter niet kan noemen.
Het boek is een ‘roller coaster’ aan bizarre gebeurtenissen, ik kon niet stoppen met lezen, het bleef tot het ongelofelijke einde waanzinnig goed.
Riley Sager schreef met ‘De laatste meisjes’ wat mij betreft een van de beste, zo niet dé beste thriller van 2017, vond het boek steengoed, klasse!
Claar van Lieshout 21 oktober 2017 | 1pos
|
De bons op de deur komt 's ochtends vroeg, als het net licht wordt.
'Opendoen! Opendoen! We hebben een evacuatiebevel voor deze flats. Vertrek over vijf minuten. Vijf minuten voor iedereen!'
Je kan horen hoe ze de gang door gaan, overal aankloppen en steeds weer dezelfde instructies geven. Ik heb geen oog dichtgedaan, maar oma is in haar stoel weg gedut en nu schiet ze vloekend overeind.
'Godallemachtig, Adam. Hoe laat is 't?' Haar gezicht ziet er oud en verkreukeld uit, te oud voor bij haar paarse haar.
'Halfzeven. Ze zijn er.'
Ze kijkt me moe en op haar hoede aan.'Dus het is zover,' zegt ze. 'Ga maar gauw je spullen bij mekaar zoeken.'
Ik kijk haar aan en denk: Ik ga nergens heen. Niet samen met jou.
We hebben dit zien aankomen. Het is al vier dagen kamperen hier in de flat, en toekijken hoe de straat daarbeneden steeds dieper onder water komt te staan. Ze hadden iedereen gewaarschuwd dat de zeewering het wel zou begeven. Die was jaren geleden aangelegd, voor het zeeniveau steeg, en zou het niet houden als een volgende storm samenging met een springvloed die voor extra hoge golven zou zorgen.
Wij dachten dat het water zou komen en dan weer zou verdwijnen, maar het kwam en het bleef. (blz. 5)
Informatie over het boek
Titel: De chaos (Deadline 2)
Schrijver: Rachel Ward
Bladzijden: 336
Uitgeverij: Lemniscaat 2010 (1e druk)
Vertaler: Aleid van Eekelen-Benders (The chaos, Groot-Brittannië 2010)
Doelgroep: 12+
Een uitgebreide recensie vind je op mijn website Ikvindlezenleuk:
http://www.ikvindlezenleuk.nl/2014/01/rachel-ward-de-chaos-deadline-2.html | 1pos
|
Een geweldig horrorverhaal dat je vastgrijpt en níet meer loslaat.
Rianne Lampers heeft een vlotte schrijfstijl en een fantastisch omschrijvend vermogen dat ervoor zorgt dat je vanaf het eerste hoofdstuk in het verhaal wordt gezogen. De spanning wordt door het boek heen goed opgebouwd en vastgehouden zodat je vol verwachting verder leest. Het plot is verrassend en smaakt naar meer. Van mij had het boek nog wel wat dikker mogen zijn! | 1pos
|
Ik weet niet of auteurs het beseffen, maar als fervent lezer is het zelfs al genieten als je het enthousiasme kan aflezen in berichten die gepost worden over hun nieuwe ‘kindje’, hun nieuwe tere boorling (behalve een teveel aan posts, dat is uiterst irritant en werkt bij mij sowieso averechts).
Dat enthousiasme en dat gedreven fiere gevoel dat Karin Hazendonk reeds geruime tijd verspreidt werkte dus in op mijn nieuwsgierigheid. Dank aan ThrillZone en Uitgeverij LetterRijn dat ik kon deelnemen aan de leesclub rond ‘Waanidee’.
Wanneer Victor Bronckhorst op 11-jarige leeftijd zijn ouders verliest wordt hij vanaf dan opgevoed door zijn oma en opa. Hij verhuist naar een warme omgeving, leeft in een huis gevuld met heerlijke aroma’s van ouderwetse kost en geniet van de vriendschap die hij heeft met zijn opa waar hij een zeer sterke intense band met heeft. Vijf jaar later wordt Victor door zijn opa tot ‘uitverkorene’ bestempeld. Het gedrag van grootvader wordt grimmiger alsook het verdere leven van Victor. Van kleine jongen groeit hij uit tot een autoritaire zakenman. Ook na de dood van diens opa blijven de gesprekken tussen hen beiden bestaan. Een idee groeit en wordt grootser en grootser. Samen met enkele eenzaten wordt het idee omgezet naar realiteit en ontstaat er op nationaal vlak een immense verandering.
‘Hij moest dankbaar zijn voor alles wat opa en oma voor hem deden en hij mocht geen vragen stellen over de manier waarop dat gebeurde.’
Ik loop niet graag mee met de massa. Ben eigenzinnig en doe liever mijn eigen ding. Misschien is het juist daardoor dat ‘Waanidee’ hèt toppunt is van het, met momenten zelfs immens, teweegbrengen van een beklemmend gevoel. Het is dat ene zinnetje in het begin van het verhaal dat je reeds denkt : ‘Als dit het hoofdpersonage is, dan wordt dit in een later stadium een hels persoon !’
Bij het verder lezen werd dit gevoel enkel en alleen maar bewaarheid. Victor is zo creepy neergezet dat hij jou als lezer meermaals effectief koude rillingen schenkt. De kilte die Victor uitstraalt is af en toe adembenemend (in negatieve zin) en erg doordringend in het boek. Maar Hazendonk pronkt niet enkel met een sterke Victor, ook de andere personages worden in een uitzonderlijk krachtig pak (of misschien beter geformuleerd uniform) gestoken. Hun aura straalt gewoonweg door de letters en woorden heen. En eerlijk, het is geen mooie sfeer, een erg donker, zwaarmoedige thriller. Dit boek leeft niet enkel door die perfect uitgebalanceerde spelers, maar ook door een zeer gepaste sfeer en setting. Die sfeer straalt gedeeltelijk ook uit van de cover. Enkel spijtig dat de letters en weinig contrasterende kleurkeuze roet in het eten gooien.
Hazendonk switcht gretig doorheen de jaren en is niet terughoudend om meermaals flashbacks te gebruiken. Wat eigenlijk helemaal niet als hinder te ervaren valt. Op deze manier wordt er meer inzicht verkregen in het verleden van Victor. Ook de wisseling in perspectieven wordt duidelijk aangegeven en schenkt ‘Waanidee’ een aangenaam ritme. Het geeft de mogelijkheid de situatie en het denken per persoon te kunnen aanschouwen.
De auteur hanteert een vlotte, aangename stijl van schrijven. Geen moeilijke woorden, perfect gedoseerde beschrijvingen en informatie en nogmaals zeer creatief in het implementeren van sfeer. Het lijkt alsof een periode uit de geschiedenis een herintrede doet, weliswaar in een moderner tintje. En zoals Karin Hazendonk zich de vraag stelt in haar nawoord : Hoever ligt deze situatie van ons verwijderd ? Inderdaad een gruwelijke gedachte als je het mij vraagt.
Kortom dit is een regelrechte aanrader, zet je schrap want ‘Waanidee’ ademt angst uit! | 1pos
|
Ben jij dapper, sterk en slim?
Kun jij goed geheimen bewaren?
Vind jij een oplossing voor elk probleem?
Ben jij voor niets of niemand bang?
Heb jij veel doorzettingsvermogen?
Grote kans dat het ministerie van zeer geheime zaken op zoek is naar jou! Zet je telefoon en computer alvast maar aan en wacht op instructies.
Als midden in een heel koude winter de sloten in Niemandsford maar niet willen bevriezen denken de inwoners dat het om een natuurverschijnsel gaat. Het ministerie van zeer geheime zaken vertrouwd het niet. Tom, de zoon van de minister, zoekt een aantal kinderen uit die het mysterie op moeten gaan lossen. Houk, Hubert en Pip ontdekken in een fort een eigenaardige professor met een ingevroren leger en maken kennis met de aardsvijand van de minister, Redboth Griswald. De opdracht van het ministerie blijkt gevaarlijker dan de kinderen ooit hadden kunnen vermoeden.
Het verloren legioen is een hartstikke leuk boek voor toekomstige geheim agenten. Het is spannend en leest lekker weg. Om het verhaal allemaal nog echter te maken zit er een (uitneembare) plattegrond bij en bestaan alle illustraties uit archiefstukken, bewijsmateriaal en plaatjes van locaties. Verder kun je op internet bewijsmateriaal downloaden. Hierdoor lees je niet zomaar een verhaal, je zit er zelf middenin! Je gaat mee op missie met Pip, Hubert en Houk. Hartstikke handig, want zo ben je goed voorbereid als het ministerie jouw hulp een keer nodig heeft!
Bij deze wil ik minister Maximus bedanken voor dit mooie boek. Wij zouden het zogenaamd gewonnen hebben voor de schoolbibliotheek. Ik denk zelf dat minister Maximus op deze manier veel kinderen hoopt te bereiken zodat zij (na het lezen van het boek) goed voorbereid zijn als hún mobieltje afgaat ……. | 1pos
|
Ik pak het boek op en het heeft een griezelige uitstraling een omslag waar je totaal geen idee bij kan krijgen, wat is de bedoeling waarom die breuk? Wat heeft het te betekenen? “Je leven bleek een leugen. De waarheid Dodelijk”
Nadat Lydia met Doodstil haar thriller debuut maakte, komt ze terug met Het Vervloekte Huis. Doodstil las ik ook en daar was ik opbouwend kritisch op, en ik mag dit nieuwe boek ook lezen . ik voel me vereerd dat ik één van de vooruit-lezers mag zijn.
“Hij was mijn man, siste ik hem toe. Ik probeer te begrijpen wat er aan de hand is. En waarom hij geheimen had. Waarom iedereen hier zo geheimzinnig doet”
Dat ik gelijk gepakt ben, van Doodstil had ik al genoten van de schrijfstijl van Lydia, maar wat geniet ik van dit boek. Het is gelijk pakkend vanaf het begin, want waarom heeft Steven de man van Mikayla het huis in Rocky Roads verzwegen voor zijn gezin? Wat is het geheim? Het maakt me ontzettend nieuwsgierig, en al die bewoners van Rocky Roads weten er meer van .. En waarom heeft hij in hemelsnaam zelfmoord gepleegd wat is de waarheid, mijn nieuwsgierigheid is gewekt en ik zit midden in het verhaal. Als ik denk dat er al genoeg spanning is in het Vervloekte huis geeft Lydia een draai aan het verhaal waardoor de spanning alleen maar oploopt. Op sommige momenten gaan de haren op mijn armen overeind staan bij verschillende personages, en heb ik tijdens het lezen echt geen idee wie wel te vertrouwen is of wie juist niet .
“Ik weet niet of je de waarheid wilt weten”
Het verhaal is pakkend dat hebben jullie inmiddels wel door, maar de personages zijn zo beschreven dat je van verschillende personages de kriebels krijgt. Vanaf het begin heb ik respect voor de kracht van Mikayla, ik had allang al mijn biezen gepakt en terug gegaan naar de beschaafde wereld. Maar wie is te vertrouwen, de arme Donald die niet helemaal 100% wordt beschreven en door iedereen de schuld in de schoenen geschoven krijgt? Die denk ik wel maar de rest vertrouw ik voor geen meter. En als je je zo kan vereenzelvigen met een boek dan is de schrijfster goed bezig geweest!! Had ik bij Doodstil nog een aantal opmerkingen. Lieve Lydia, bij Het vervloekte Huis heb je je zelf overtroffen. Mijn complimenten.
Rocky Roads is niet mijn vakantiebestemming voor 2016 dat is één ding wat zeker is. Lydia heeft het zo beschreven at volgens mij niemand daar naar toe wilt gaan. Het thema van het boek is in mijn ogen echt wel kracht en waarheid, Mikayla doet er alles aan om achter de waarheid te komen en al word ze meerdere malen op verschillende manieren gewaarschuwd ze gaat door vastberaden om de waarheid te achterhalen. Ook haar vertrouwen wordt op de proef gesteld, ze weet niet meer wie ze kan vertrouwen. Dit thema, de hele setting en de heerlijk beschreven personages maken dat ik vanaf bladzijde één tot het laatste woord geboeid ben, gevangen in de woorden van Lydia van Houten. Had ik bij Doodstil nog opmerkingen bij Het Vervloekte Huis hou ik me stil en geniet ik alleen maar.
Dat het verhaal meerdere malen een wending neemt, waarmee Lydia me echt op het verkeerde been zet. En dat ik sommige echt niet aanzag komen je het hebt weleens bij een boek “oh, zo zou het wel gaan” maar in dit geval had was ik volkomen verrast, en het maakte dat ik de laatste twintig bladzijde op het puntje van de bank zat maar ook baalde dat het boek bijna uit was.
Gelukkig is Lydia al bezig met een nieuwe boek, en ook deze zal ik heel graag lezen.
Het Vervloekt Huis is de 5***** sterren dik waard, door de personages, de wendingen, de spanning en het onderliggende psychologische gedeelte wie kun je vertrouwen en wie niet!!! Kortom een echte MUSTREAD.
Lieve Leesgroet Moon | 1pos
|
Ontroerend boek over een grote liefde, over twee mensen die zo'n eenheid vormen, dat ze op het eind van hun leven zich elkaars verleden herinneren. Ze zijn één persoon geworden. Op een paar punten lijkt het op Harold Fry (van Rachel Joyce), maar er zijn grote verschillen. De uitwerking is in elk geval heel anders. Veel humor en licht absurd. Wat is echt en wat hun verbeelding? Ik ben er ook nog steeds niet zeker van dat Etta werkelijk op reis is gegaan of alleen in haar geest. | 1pos
|
In 2005 verscheen bij De Geus het boek Niks om handen van de eerder onbekende Amerikaan Iain Levison. Nu, drie jaar later, ligt De overvaller in de boekhandel, en prijkt op de cover een prachtige Crimezonequote. Die klinkt zo: ‘Spannend, krachtig, origineel en direct. Levison is zo’n beetje de Jan Cremer van het misdaadverhaal.’ Deze lofzinnen zijn zo over te nemen voor De overvaller. Het is zo’n onwaarschijnlijk goed boek, dat je onmiddellijk Niks om handen wilt lezen en beseft dat je vanaf nu voor elke nieuwe Levison smachtend aan de winkeldeur zal staan.
Wat maakt een boek tot een onwaarschijnlijk goed boek? Dat is voor elke klepper vast anders, maar bij De overvaller heeft het te vooral maken met emoties. De overvaller bespeelt uitersten, van lachspier tot traanklier. Het grappige zit vooral in het begin. Dixon, een ex-bajesklant, overvalt samen met drie anderen een bank, maar nog tijdens de rit op weg naar de bank bedenkt hij al dat hij opgescheept zit met amateurs. Amateurs parkeren tien meter voorbij de ingang, amateurs houden zich bezig met kleingeld, amateurs kicken op macht. Dixon begrijpt binnen de seconde dat hij op zichzelf aangewezen is en verlaat de bank voor de politie arriveert. Natuurlijk zal hij heel snel overal gesignaleerd staan, en is een onderduikadres zoeken prioritair. Zo’n adresje krijgt hij als was het een goddelijk geschenk in de schoot geworpen bij Elias White, een jonge professor. Dixon betrapt Elias op een gemoedelijk onderonsje met zijn minderjarig buurmeisje. Geruchten over pedofilie zouden de academische carrière van Elias ernstige schade kunnen toebrengen. Dat kan hij missen als kiespijn, zeker nu hij door zijn nieuwe visie op de Jodenvervolging op het punt staat om een geweldige drive aan die carrière te geven. Echt van harte verloopt de interactie tussen Dixon en Elias niet, maar de twee leren elkaar stilaan waarderen.
Tijdens zijn vlucht is Dixon geld van de overval kwijtgeraakt. Dat geld zet de bloedhonden van de FBI op zijn spoor en zo komt FBI-agente Denise aan in het stadje waar Elias White woont. Denise is gefrustreerd. Ondanks haar inzet en capaciteiten bevindt ze zich nog altijd op dezelfde positie als waarin ze haar loopbaan bij de FBI begon. Ze ziet jonge, minder bekwame kerels de postjes innemen waar zij haar oog op liet vallen. Ze weet verdomd goed waar het haar aan ontbreekt: een penis.
In een bij momenten huiveringwekkend kat-en-muisspel draaien de drie hoofdrolspelers, Dixon, Elias en Denise, om elkaar heen. Vooral Elias wil het lot wel eens te uitbundig tarten. Daar komt narigheid van waarbij het lachen je vergaat.
Naast deze emoties is De overvaller ook gewoon verschrikkelijk goed geschreven, heeft het de vaart van een hogesnelheidstrein, een slechterik die je hart steelt en een slachtoffer die je door elkaar zou willen rammelen. Het is een aanrader, maar dat had u vast al begrepen. (deze recensie verscheen eerder op ezzulia.nl) | 1pos
|
Voordat je dit boek gaat lezen is het wel nuttig om je enigszins te verdiepen in de historische achtergrondinformatie over Tijl Uilenspiegel. Een personage die we van naam vrijwel allemaal kennen, al is het maar uit de kinderboeken die we vroeger gelezen hebben.
Tijl Uilenspiegel is een personage uit de Nederlands-Duitse folklore van de 14e eeuw. Volgens de sage was Uilenspiegel een deugniet die zo vrij als een vogel leefde. De grappen waren eerder platvloers in die tijd. Tijl zou in 1350 in Mölnn gestorven zijn. In 1525-1547 verscheen in Antwerpen het eerste boek over Tijl Uilenspiegel, door Michiel van Hoochstraten. Tijl Uilenspiegel raakte pas echt bekend door het boek van Charles De Coster uit 1867. In zijn verhaal is Tijl in 1527 geboren in Damme en strijdt Tijl met de geuzen mee tegen de Spanjaarden.
De geboorteplaats van Tijl is onbekend. Volgens sommige verhalen zou het Mölnn zijn, volgens andere verhalen is het weer Knesselare of Kneitlingen. In dit boek van Daniel Kehlmann wordt niet duidelijk waar de jeugd van Tijl zich afspeelt. De schrijver houdt daardoor eigenlijk rekening met het historisch feit dat de geboorteplaats onbekend is. Het graf zou van Tijl zou in Mölln of Damme liggen.
Ook met het plaatsen van Tijl Uilenspiegel in een historische tijd wordt nogal gespeeld. Daar waar sages zich in de 14 eeuw en de boeken zich in de 16e eeuw afspeelden, zet Daniel Kehlmann het personage tegen de tijd van de Dertigjarige Oorlog van de 17e eeuw. Als lezer leren we daardoor heel veel over deze periode, want wie tijdens het lezen de verschillende personages op internet zal opzoeken komt er achter dat alle gebruikte historische figuren daadwerkelijk echt bestaan hebben en alle gebeurtenissen ook echt gebeurd zijn. Het is vrijwel duidelijk dat de schrijver het personage Tijl Uilenspiegel gebruikt heeft om op een aangename en verhalende wijze de lezer meer te leren over de periode van de Dertigjarige Oorlog. In feite is uiteindelijk dat ook wat in dit boek centraal staat en niet, zoals wel verwacht, Tijl Uilenspiegel zelf.
Vroeger was een uil de naam voor een dom persoon. Met zijn grappen zorgde Tijl niet alleen voor vermaak tijdens zware perioden, zoals in tijden van de Dertigjarige Oorlog, maar hield hij daarmee mensen ook een spiegel voor om ze te laten zien hoe dom ze zijn. In de openingsscène van het verhaal van Daniel Kehlmann wordt deze rol duidelijk gemaakt, wanneer Tijl met zijn optreden de mensen laat zien wie zij werkelijk zijn.
Alhoewel er in normale hedendaags taalgebruik geschreven wordt is de schrijfstijl in het begin wel enigszins wennen. De zinnen hebben soms de neiging lang en onhandig opgebouwd te zijn, maar dit past wel in de tijdsgeest waarin het verhaal zich afspeelt. Het draagt bij aan de middeleeuwse sfeer zonder dat het echt moeilijk wordt. Ook bepaalde woorden worden tegenwoordig zelden gebruikt en verdienen het dus om even opgezocht te worden.
Het boek volgt niet de chronologische tijd. Er wordt tussen hoofdstukken continu van tijd en vertelpersoon gewisseld. Dat maakt het lezen wel iets onprettig, omdat elk hoofdstuk weer aanvoelt als het begin van een nieuw boek. Steeds weer moet er opnieuw georiënteerd worden en het kan daardoor ook lastig zijn om het chronologische overzicht op het verhaal te behouden. Van de andere kant maakt dit het boek wel weer interessant en past het ook wel binnen het chaotische karakter van Tijl Uilenspiegel. De tijdssprongen hebben de indruk verder geen toevoegende waarde te hebben, er worden bijvoorbeeld geen spanningsbogen mee gecreëerd.
In het verhaal zijn op subtiele wijze kleine tegenstrijdigheden verwerkt die geen invloed hebben op de verhaallijn. Het voelt wel alsof je continu op het verkeerde been wordt gezet en eigenlijk voel je je als lezer ook wel een beetje voor de gek gehouden. Het is precies in de sfeer van wat Tijl met zijn publiek doet. En misschien maakt de schrijver, die in de huid van Tijl is gekropen, daarmee duidelijk hoe dom mensen zijn om alles wat in boeken geschreven staat bereid zijn achteloos als waarheid aan te nemen. Zeker met dat waar Tijl Uilenspiegel voor staat is het creëren van deze kleine tegenstrijdigheden, waardoor de schrijver met de lezer speelt, een passend element in het verhaal.
Daniel Kehlman weet met dit boek de Dertigjarige Oorlog voor de lezer heel dichtbij te halen. Het lijkt zelfs bijna of we de historische personages gewoon daadwerkelijk zelf gekend hebben. Wie echter verwacht een verhaal over Tijl Uilenspiegel te gaan lezen raakt in dit boek enigszins teleurgesteld. | 1pos
|
Dit misschien wel bekendste boek van Hemingway is eigenlijk eerder een novelle, zo dun is het! Het leest in ieder geval als een trein en is in een mum van tijd uit. Maar dit komt natuurlijk ook door de meesterlijke vertelstijl van Hemingway. Hij gebruikt geen woord teveel in het verhaal en neemt je op die wijze mee in het verhaal over de oude Cubaanse zeeman Santiago die met zijn sloepje de zee op vaart en daar een enorm grote vis aan de haak slaat. Al snel wordt de klus om dit enorme beest binnen te halen een strijd van leven op dood.
Hemingway, van wie ik eerder For Whom The Bell Tolls las, bewijst met dit boek wederom een geweldig schrijver te zijn, en hij geeft je met dit, op zich kleine verhaal, ook een paar hele mooie diepere inzichten mee. Want natuurlijk spat het symbolisme van het verhaal af. Super! | 1pos
|
Dit boek was mijn eerste kennismaking met een Vlaamse misdaadroman, maar het smaakt naar meer!
Aanvankelijk dacht ik dat een thrillerboek minder impact op me zou hebben dan een film, maar Patrick De Bruyn bewees mij ongelijk.
In het begin van zijn boek lopen de verhaallijnen wat dooreen waardoor ik het wat moeilijk had om te volgen, maar eenmaal een goede 50 pagina's verder genoot ik echt van het verhaal. Zijn gedetailleerde beschrijvingen en levensechte voorstelling van mensen is beklijvend. De herkenbare situaties zorgen ervoor dat je meegesleurd wordt in het verhaal!
Het boek is zeker een aanrader voor wie van spanning houdt. Een verrassend plot, jammer dat het zo vroeg in het verhaal weggegeven wordt! | 1pos
|
In dit boek leren we Evert kennen. Sinds kleins af aan wil hij een meisje zijn, maar hij wordt tegengewerkt door zijn ouders. In de middelbare school wordt hij gepest. Pas wanneer hij naar een andere school en opleiding gaat, wordt hij wat gelukkiger. Maar hij zal nog gelukkiger zijn als hij gewoon een vrouw is...
Het verhaal wordt afgewisseld door twee "stukken". Enerzijds is het gewoon het verhaal van Evert, anderzijds geeft Evert tips om mensen zoals hij te benaderen. Deze tips zijn korte hoofdstukjes en cursief gedrukt.
Het verhaal leest heel vlot. Anna Woltz is de auteur, maar het lijkt alsof Vicky het geschreven heeft. Het komt recht op de lezer af en je beseft dat het verschrikkelijk moet zijn om "opgesloten" te zitten in een jongenslichaam als al de rest, je denken en doen, een meisje is. Of juist omgekeerd natuurlijk. Er zijn nog niet veel boeken over dit onderwerp, maar begin dit jaar was er in Via Annemie ook een reportage over dit onderwerp. Het mag nog meer onder de aandacht komen, vind ik.
Evert is trouwens een pseudoniem. Het verhaal is gebaseerd op Vicky's verhaal, maar alle namen zijn veranderd.
Meisje van Mars is een goed boek over een onderwerp dat nog niet vaak aan bod is gekomen. Geschreven op het niveau van adolescenten, maar zeker ook leesbaar voor volwassenen. | 1pos
|
Debet is het vervolg op De eetclub. In principe hoef je niet eerst De eetclub gelezen te hebben, maar het is aan te raden dit toch maar eerst te doen voor je Debet leest. Debet is vlot geschreven. Het begin en het eind bevatten actie; in het midden kabbelt het verhaal voort. De Gooische vrouwen gedragingen die in deze fase beschreven worden, kennen we van de Eetclub, en bieden weinig nieuws. Kortom aardig geschreven en tegelijkertijd pretentieloos amusement (waar op zich niks mis mee is). Ik heb het boek met plezier gelezen. | 1pos
|
Tjerk Noordraven laat in zijn Engste Serie Ooit prachtig zien wat het betekent als kind te leven in een wereld vol razendsnelle veranderingen. En dat doet hij heel knap door juist te schrijven over een analoge wereld met klassieke elementen: de vriendelijke vampier (Dragos), de meedenkende mummie (Prins Toet), de slimme Faun (Eus), de betrouwbare en stoere hellehond met drie koppen, en het meisje Nera afkomstig uit een circusfamilie. De vlotte schrijfstijl dient de geweldige vaart van het verhaal en de originele plotwendingen. Als een vleermuis fladdert hij van decor naar decor, fantasierijk en spannend. Eng wordt leuk als het goed gedaan is, en ja: Noordraven durft, maar altijd vergezeld van een betrouwbare, aimabele kwaliteit. Geloofwaardige karakters krijgen gaandeweg de serie meer en meer diepgang, worden geconfronteerd met hun beperkingen, twijfels en onderlinge conflicten. Maar wat de serie echt onweerstaanbaar maakt als kinderboek is het gegeven dat in de grote boze wereld met al zijn gevaren vooral steeds weer nieuwe vrienden te vinden zijn, onverwachte mogelijkheden en kansen, en dat als je gelooft in jezelf en goed samenwerkt je verder komt dan je misschien ooit had gedacht. En precies dat geloof is wat de kinderwereld zo blijvend aantrekkelijk maakt; alles kan en is nog mogelijk… Soms zou je willen dat je zelf nog kind was. Ach, lees Noordraven vooral lekker samen met je kinderen, en ontsnap met deze heerlijke boeken voor even uit de onmogelijkheden van alledag.
Kracht van de serie zijn het vloeiende pallet van constante metamorfosen, de moderne taal en het speelse gemak waarmee Noordraven de jonge lezertjes overtuigend meeneemt op zijn wonderlijke avonturen. Hij neemt kinderen serieus, met humor, wijsheid en spanning. En wat te denken van de prachtige vormgeving van de boeken…
Ooit voorgesteld hoe het zou zijn als een dierentuin vol met vriendelijke dieren plotseling verandert in een vreselijke… ? Lees het zelf in het tweede deel van de Engste Serie Ooit: De Transsylvanië Express! | 1pos
|
Disclaimer: deze recensie verscheen eerder in Fantastische Vertellingen nr 46. Meer van dit soort recensies lezen (en korte verhalen, strips en essays)? Neem dan een abonnement!
7,5 Elk nieuwe science fiction-boek van eigen bodem is het in mijn opinie waard om toegejuicht te worden. We zijn op dit moment nog niet zover dat er in Nederland net zo veel SF-boeken worden gepubliceerd als fantasyromans, en het vraagt moed van een auteur om te schrijven in een genre dat geen garantie biedt op commercieel succes. Dat biedt het fantasygenre ook niet, natuurlijk, maar dat daar lezers voor bestaan blijkt wel duidelijk op de verschillende fantasyfestivals en comic cons. De laatste tijd groeit echter de belangstelling voor SF-verhalen en de komende jaren zouden wel eens een verschuiving kunnen laten zien. Zo ver is het echter nog niet en deze roman, de eerste van een trilogie, is dus nog vrij uitzonderlijk.
Wat in mijn optiek heel mooi is, is dat nu in een vroeg stadium van de SF-renaissance in ons taalgebied al blijkt hoe breed het genre eigenlijk is. Dit is namelijk geen high tech vertelling over nieuwe wetenschappelijke ontdekkingen en bizarre ontwikkelingen. Dit is een verhaal waarin menselijke relaties centraal staan in plaats van techniek en waar emoties belangrijker zijn dan rationele speculatie. De schrijfster vertelde me dat ze haar boek op festivals probeert te verkopen als een vorm van fantasy, omdat nog veel lezers een vooroordeel hebben tegen science fiction. En het bevat inderdaad elementen die veel fantasylezers waarschijnlijk kunnen waarderen: andere volken, telepathie en telekinese en een bijzonder kristal. Toch is dit pure SF, of op zijn minst toch science fantasy. Buitenzintuigelijke waarneming viel in het verleden gewoon onder science fiction en wordt ook hier gebracht als gevolg van genetische mutatie en niet als bovennatuurlijke eigenschap. Bovendien is het uitgangspunt van het verhaal klassieke SF: een planeet die ooit door de mens is gekoloniseerd, werd daarna eeuwen lang aan zijn lot overgelaten. Nu is de Aarde weer in staat een ruimteschip te sturen om te zien wat er van de beschaving daar is geworden. Een ongeluk zorgt ervoor dat de bemanning op de andere wereld vast komt te zitten en de hulp moet inroepen van de inheemse volken. Die zijn echter behoorlijk veranderd en het is de vraag of de astronauten op tijd bondgenoten kunnen vinden … Dit soort ‘planetary romances’ waren in de tijd van Jack Vance (denk aan ‘Grote planeet’) gemeengoed.
Aan boord van het Aardse ruimteschip bevinden zich in dit geval de arts Virginia, die probeert de beschaving op de planeet Terra 7 zo weinig mogelijk te beïnvloeden; Conrad, die zich geroepen ziet in te grijpen in de situatie; en Redbod, die wordt ontvoerd door de technologisch relatief hoog ontwikkelde Afranen. Als die zijn kennis kunnen aanboren, zouden ze hun heerschappij over de hele planeet kunnen uitbreiden. Nu al manipuleren ze de Terrazones, zoals de naam suggereert een ruitervolk waar vrouwen de dienst uitmaken, en onderdrukken ze de Beryl, een oerwoudvolk van mensen met een groene huid en bijzondere gaven. De neergestorte Aardlingen ontmoeten de Terrazone Zania en de Beryl Dion. De twee gaan langzaam inzien hoe hun volken tegen elkaar worden uitgespeeld. Voor ze elkaar kunnen accepteren als gelijken moeten ze echter nog flinke barrières overwinnen …
Esther geeft de Aardse schipbreukelingen overtuigend futuristische techniek mee, maar suggereert ook dat die niet per se helpt bij het overleven in de wildernis. De vreemde volken op Terra 7 hebben een goed uitgedachte eigen identiteit en eigen rituelen en hun onderlinge verhoudingen zijn mooi en geloofwaardig uitgewerkt. Vooral later in het boek, als we als lezer het oerwoud betreden waar Dion vandaan komt, weet de auteur de omgeving echt tot leven te wekken en een andere beschaving weer te geven (compleet met diverse politieke ontwikkelingen). De buitenaardse aspecten van Terra 7, zoals de verschillende levensvormen, worden dan goed uitgewerkt. De karakters komen in dit deel van het boek ook echt tot leven. Hun interacties, opluikende liefde, ervaringen uit het verleden die naar boven komen, het conflict tussen relaties en verantwoordelijkheden, en de worsteling met onderdrukkende mensen en filosofieën zijn met behoorlijk inlevingsvermogen weergegeven en ik voelde als lezer werkelijk met de hoofdpersonen mee. De thematiek van het boek sprak me persoonlijk aan en wordt op meerdere niveau’s uitgewerkt, van de telepathie onderdrukkende helmen van de Afranen en de verhoudingen tussen de geslachten bij de Terrazones, tot de dynamiek in de tempel van de Beryl en de pijnlijke ervaringen uit het verleden van een van de hoofdpersonen. De boodschap bleek ook niet plat, maar er kwamen meerdere dimensies aan bod waardoor vrijheid van onderdrukking en het recht je eigen grenzen aan te geven niet altijd vanzelfsprekend kunnen zijn, maar wel goed om naar te streven. Het einde vond ik goed opgebouwd en ik ben ook werkelijk nieuwsgierig naar het tweede deel van de trilogie.
Dat had ik echter niet verwacht toen ik begon met lezen. Het eerste deel van dit boek, ruwweg de eerste 160 pagina’s, vond ik namelijk een stuk minder geslaagd. De schrijfstijl was in mijn ogen erg eenvoudig. Maar wat nog meer stak, was dat we niet de kans kregen de hoofdpersonen te leren kennen, de bewoners van Terra 7 niet en de bemanning niet, voor het ruimteschip neerstort. Dat maakt daarom niet zoveel indruk als had gekund. Gebeurtenissen volgen elkaar voortdurend in een heel hoog tempo op. Twee karakters uit totaal verschillende achtergronden worden verliefd op elkaar, zonder dat daar reden voor bestaat en we moeten dat als lezer maar geloven. Mensen besluiten samen te werken en gaan om elkaar geven in een tijdspanne van uren, hooguit dagen. Het kwam op mij niet geloofwaardig over (zo snel gaan vijanden elkaar niet sympathiek vinden) en zorgde dat ik niet met de karakters kon meeleven. Bovendien waren de beschrijvingen in dit deel nogal summier. Ik had meer informatie willen hebben over de omgeving, de verschillende dieren, over de mensen en hun eigenschappen. Nu wordt gesuggereerd dat een stad anders is dan een Aardse stad en een oerwoud er vreemd uitziet, maar op welke manier, daar mag de lezer naar raden. Die beschrijvingen kwamen later in het boek gelukkig wel wat meer voor, en daardoor kon ik me vanaf het tweede deel wel prima een voorstelling maken van wat er gebeurde in het verhaal, maar in deel 1 gaf de auteur me daarvoor te weinig informatie. Het hielp ook dat vanaf deel 2 een stuk minder karakters aan de orde kwamen.
Met terugwerkende kracht hielp het tweede deel me het eerste deel van het boek meer te waarderen, en ik vermoed zelf dat het tekort van het eerste deel eraan te wijten is dat dit het eerste was dat de auteur schreef en dat ze zelf tijdens het proces gegroeid is als schrijver. In het tweede deel komt haar talent, dat ontegenzeggelijk aanwezig is, namelijk pas goed tot uiting. Ik verwacht daarom ook veel van het volgende boek. Met Esther Wagenaar is Nederland een interessante en enthousiaste SF-schrijver rijker. Het groene kristal zal het genre misschien niet ingrijpend veranderen, daarvoor lijkt het te veel op eerdere boeken en verhalen en sluit het niet aan bij recente wetenschappelijke ontwikkelingen, maar het biedt wel een boeiende, opvallend gelaagde wereld om als lezer een paar uur in rond te dwalen, met enkele originele vondsten wat betreft de ontwikkeling van menselijke culturen. Het kan misschien wat moeilijk zijn je door het eerste deel te worstelen, maar wie doorzet wordt vanaf het tweede deel voor de inspanning rijkelijk beloond. | 1pos
|
Boek net uit! Wauw!!!!!!!!!!!! Woorden schieten tekort en zullen dat ook altijd doen! Wat een FAN-TAS-TISCH verhaal! Zo gedetailleerd geschreven alsof ik er middenin stond. Soms heb je van die boeken waarbij je maar door wilt blijven lezen. Ik lees heel veel boeken, maar dat gevoel van maar willen doorlezen heb ik niet zo vaak. Dit boek echter, is er daar wel 1 van! Het is meelevend en spannend, zelfs de liefde vloeit er voelbaar in door! Als je van Fantasy boeken houdt dan MOET je dit boek echt lezen! Ik kan niet wachten op het volgende boek!!!!!! Nog steeds sprakeloos!!!! | 1pos
|
Ik kon er een beetje moeilijk inkomen, maar ik denk dat het aan mezelf lag. Eenmaal de draad te pakken, liet het me niet meer los. De worstelingen van het verleden van de hoofdpersoon waren echt. Ik kon goed met haar meeleven ook omdat ze echt tot leven kwam. Overigens de rest van het gezin ook.
Naarmate het verhaal vordert wordt het steeds spannender. Krijgt haar man gelijk en zijn de gebeurtenissen toeval?
Meer wil ik over de inhoud niet kwijt. Ik was bijna in tranen op het einde.. Ik heb echt genoten! | 1pos
|
Vond het een supergoed boek. Dat je de plot reeds in het midden van het boek kunt voorspellen is larie en apekool volgens mij, aangezien je dan nog niet weet wat er op Kohler's tapeje stond. Verder krijgt dit boek van mij geen 5 sterren omdat de 'jump' uit de helicopter ongeloofwaardig is. Het had hier volgens mij beter geweest om bvb dat scherm aan de cilinder te koppelen zodat de cilinder net op de juiste afstand tussen de helicopter en de mensen op de grond zou ontploffen ofzoiets dergelijks. Verder vinden blijkbaar veel mensen 'het gefilosofeer' te veel maar ik vind dit niet. Vind het zeer intigrerend en de plot is ronduit geweldig gevonden. Supergoed boek en volgende week ga ik mijn tanden in De Da Vinci code zetten! | 1pos
|
Strak geschreven met een sterk oog voor detail en een hoofdpersoon die je maar al te graag omarmt.Niet alleen zijn missies maar ook zijn persoonlijke verhaal, zijn dagelijkse bezigheden worden heel goed door het boek verweven.
Als Evan op twaalfjarige leeftijd door Jack Johns wordt meegenomen uit het tehuis weet hij niet wat er van hem verwacht wordt en hoe zijn toekomst er uit zal zien.
Als duidelijk wordt dat Evan uitgekozen is om aan het geheime Orphan-project deel te nemen begint zijn uiterst zware training. Jaren wordt hij door Jack opgeleid op allerlei vlakken. Lichamelijk, psychisch maar ook zijn algemene kennis en sociale vaardigheden worden er tot in de puntjes ingestampt.
Doel: Een geheimagent en tevens huurmoordenaar die door alle gelederen van de Amerikaanse overheid stellig zal worden ontkend, een eenling die wereldwijd mensen en situaties ontmoet waarbij hij nooit moet twijfelen en gewoon moet opruimen – slecht volk bedoel ik dan ;-)
Jack Johns leeft volgens bepaalde regels, zogenaamde geboden, en Evan zal die ten alle tijden in acht moeten nemen. Het is dan ook niet verwonderlijk dat ze elkaar maanden, zelfs jaren niet zien. Ook de Orphans zelf hebben geen idee wie hun mede-agenten zijn, ze zijn slechts een letter van het alfabet.
Het wordt wel duidelijk dat Evan als de beste wordt beschouwd, door zijn hoge percentages van bekwaamheid wordt hij dan ook vaak ingezet. Hij vergaart daarbij een aanzienlijk kapitaal.
Als het op een dag fout lijkt te lopen neemt hij contact op met Jack en eist een ontmoeting.
Maar die ontmoeting zal Evan zijn hele leven betreuren ….
Hij neemt afstand van het Orphan-project en verdwijnt in anonimiteit. In de loop der jaren heeft hij voor zichzelf een aantal safe-houses ingericht met allerlei hightech snufjes en evenzoveel vervoersmiddelen die ook aan zijn strenge veiligheidsnormen moeten voldoen.
Hij besluit zijn kennis, vaardigheden en geld alleen nog maar in te zetten voor goede doelen en heeft daarvoor een RoamZone telefoon. Een gesprek dat op die telefoon binnenkomt is er altijd een van iemand die hulp nodig heeft, een kwestie van leven en dood waarbij hij door de hulpvraag van de beller in actie komt. Wanner zo'n telefoontje komt is nooit voorspelbaar en er kan aanzienlijk wat tijd tussen zitten.
Evan, de Nowhere man, is een mysterieus figuur, een soort superheld die niemand zomaar ontmoet.
Als hij op je pad komt zit je waarschijnlijk diep in de shit … aan de goeie of de slechte kant van het verhaal.
Orphan-project, het lijkt te zijn opgedoekt tot de dag dat Evan erachter komt dat hij het volgende doelwit is van een van de andere Orphans – welke en waarom? Dat moet je zelf maar eens haarfijn uitvinden als je dit machtig goed geschreven boek leest ;-)
http://josesprakeloos.blogspot.nl/2017/02/gregg-hurwitz-orphan-x.html | 1pos
|
De romans van Andrea Camilleri spelen zich steevast af op Sicilië, dus kunnen de maffia en politieke afrekeningen niet ontbreken. Ingenieur Luparello sterft een natuurlijke dood (nou ja) maar is toch het middelpunt van minder zuivere verwikkelingen. Aan commissaris Montalbano om deze te onrafelen. Verwacht je niet aan uitwijdingen of flash-backs, wel aan een rechttoe, rechtaan verhaal met knappe dialogen en af en toe een ironische noot. | 1pos
|
Met de deur in huis vallen
Deze bundel bevat tien korte verhalen van wisselende lengte van de Tsjechische filmmaker Pavel Juracek (1935-1989). De verhalen gaan over gewone mensen in gewone plekken, meestal op het platteland met al hun zorgen, zorgjes, wantrouwen, roddels en achterklap, verlangens, jaloesietjes op buren en dorpsgenoten, woedeuitbarstingen, dronkenschappen en verzoeningen. Het zijn allergewoonste mensen: hardwerkende ambachtslui, argeloze studenten, alleenstaande moeders, bezorgde moeders. Maar in een enkel verhaal komt het communisme ter sprake. Maar op een heel gewone manier, beetje zijdelings, of eigenlijk heeft dat communisme zich gewoon aangepast aan de bestaande dorpscultuur. Het gaat niet om het communisme, het gaat om hoe de mensen dat ingekapseld hebben in hun dagelijkse bestaan.
‘Een straat zonder ambitie’
Laten we het langste verhaal en naamgever aan de bundel wat nader beschouwen. **- Er staan wel wat spoilers in -.** ‘Een straat zonder ambitie’ heet het; het gaat over een alledaagse straat in een klein dorp ergens op het platteland niet ver van Praag, Het verhaal laat zich vertellen als de straat met zijn bewoners: als een draad met kralen, die trouwens wel een ronde ketting vormen. Eerst komt de schoenmaker in beeld met de vrachtwagenchauffeur. De schoenmaker voelt zich een magere minkukel naast de stoere vrachtwagenchauffeur. Zijn werkplaats bezoekt ook de mooie serveerster, een alleenstaande moeder, die door de vrouwen in het dorp met argusogen wordt bekeken en door de mannen achterna gejaagd wordt. Dan komt de schoenmakerszoon, een potverterende student in beeld, die een stevig oogje heeft op de serveerster. Later in het verhaal komen die twee romantischerwijze nader tot elkaar. De vrachtrijder laat zich in de loop van het verhaal van zijn minder goede kant zien; dat komt door zijn verregaande staat van dronkenschap. De moeder van de student vertoont zich ‘in a split second’ onverzoenlijk tegenover haar losbol van een zoon. Hij moet thuiskomen om te werken. Even komt de landbouwcommune om de hoek kijken, maar die speelt geen rol van betekenis. Daarna dreigt de serveerster te gaan trouwen met de vader van haar zoon, zes jaar na dato. Die vader is inmiddels afgestudeerd en wil vrouw en zoon meetronen naar Praag. Zij mag / moet dan opzitten en pootjes geven; daar heeft de zelfstandige vrouw helemaal geen zin. Het huwelijk wordt tot opluchting van het manlijke deel van het dorp afgeblazen. De vrachtrijder verzoent zich met zijn minder stoere vrachtwagen en met een dorpsgenoot wiens zoon hij de tanden heeft uitgeslagen in die bewuste dronken bui. In deze situatie was trouwens de schoenmaker de grote held; hij sloeg de agressieve vrachtrijder neer met een zweep die nog toevallig bij hem aan de kapstok hing: de sukkel werd voor even een machtige held.
Het verhaal eindigt waar het begon: met de vrachtrijder die zijn wagen met een ferme trap op de rem laat stoppen voor de werkplaats van de schoenmaker. De eerste barst van het zelfvertrouwen en de luim, de tweede is een beetje pissig om al die herrie. Eind goed al goed.
Schrijfstijl
De toon van Pavel Juracek is niet zwaar en licht ironisch, misschien zelfs zwemend naar absurdisme. Wat opvalt is zijn liefdevolle blik op de gewone mensen die maar moeten ‘dealen’ met hun leven. Hij heeft veel oog voor detail; zijn opmerkingsgave is groot. Pavel Juracek gebruikt tegenstellingen om de dynamiek en het ‘zwemend absurdisme’ te vergroten, zie ook hierboven: stoer - sukkel; man - vrouw; student-arbeider; dorp - stad; praatjesmaker - gewoon-doenerij; authentiek - mooie sier willen maken.
Achtergrond en nawoord
De verhalen zijn geschreven in de jaren vijftig van de vorige eeuw. Pavel Juraceks zoon kwam ermee aanzetten in 2014 toen hij het archief van zijn vader overhandigde aan de Václav Havel Bibliotheek in Praag. Het archief had voor het grootste deel betrekking op de filmcarrière van zijn vader, regisseur en dramaturg binnen de ‘new wave’ van de Tsjechoslowaakse film van de jaren zestig. Pavel Juracek zelf was de zoon van een alleenstaande moeder (zie het verhaal hierboven); hij groeide op in een dorp in de buurt van Praag. Hij was als student nogal een losbol. Hij begon als journalist bij een plaatselijke krant maar studeerde daarna aan de beroemde Praagse filmacademie. Na het einde van de Praagse lente was het voor Pavel Juracek ook zo’n beetje schluss. Hij voelde zich niet thuis onder de dissidenten al was hij wel bevriend met Václav Havel. Omdat hij Charta 77, dat het opnam voor de mensenrechten, ondertekende moest hij emigreren naar Duitsland. Na zes jaar keerde hij gedesillusioneerd naar huis en hij overleed nog voor de Val van de Muur.
Edgar de Bruin schrijft in zijn nawoord ook nog dat de deze verhalen van Juracek niet bedoeld waren om gepubliceerd te worden en dat ze daarom ook niet gepolijst zijn en niet geredigeerd. Ze hebben een deels autobiografische contekst.
Samen met anderen zit Edgar de Bruin in de redactie van de reeks ‘Moldaviet’, die Tsjechische literatuur vertaalt en uitbrengt bij uitgeverij Voetnoot. Een bijzonder project!
Pavel Juracek, Een straat zonder ambitie
Vertaald en van een nawoord voorzien door Edgar de Bruin
Verschijningsdatum: december 2016; uit het Tsjechisch, oorspr. 2014
212 pp.
ISBN10 9491738275
ISBN13 9789491738272
Uitgeverij: Edgar de Bruin / Stichting Voetnoot, Amsterdam; reeks ‘Moldaviet’ | 1pos
|
Ik heb alle boeken van Gerda De Preter gelezen maar dit vind ik haar beste. Ja, het gaat over een vluchteling, maar in dit boek wordt het cliché vermeden doordat de vluchteling niet de hulpbehoevende is. Integendeel, Alfie is de steun en toeverlaat van Ciel, een meisje dat het moeilijk heeft met de nieuwe vorm die haar familie heeft aangenomen. Om haar verwarring en eenzaamheid te lijf te gaan doet Ciel ook beroep op een ingebeelde vriend, die het niet altijd goed met haar voor heeft. Het is schitterend op welk een natuurlijke manier al deze personages in mekaar verweven zitten. Het boek staat vol drama's maar de schrijfster weet de snaren van dit drama met lichtheid te bespelen, zodat het nooit klef wordt, maar fris en hoopgevend. Een bijzonder puike prestatie. Verder is er uiteraard de prachtige taal. Iedereen die omgaat met kinderen die in de knoei zitten met zichzelf zou dit boek moeten gelezen hebben. | 1pos
|
In een tijd dat er niets was....... in een tijd dat met nog door had dat je eerst spaarde door hard te werken en dan kocht wordt Cokkie groot. Geboren in 1921 in een gezin met 5 meisjes komt ze er al snel achter dat de wereld niet eerlijk in elkaar zit. Haar moeder heeft tuberculose in in de katolieke omgeving waar ze groot wordt is veel niet toegestaan. Ze wordt op 4 jarige leeftijd, samen met haar 4 zusjes, achtergelaten in een kindertehuis bij de zusters waar de tucht heerste. Veel vraagtekens rijzen bij mij op als ik haar levensverhaal lees. En soms krijg ik echt grijze haren. En zo naïef als kinderen werden gehouden..... door haar naïviteit maakt ze ook fouten.
Wat mij wel enorm aansprak in dit boek is dat ze veel gewoon aanneemt als zijnde "het is zo nu eenmaal". Zeker geen slecht leven maar door de ziekte van moeder, crisis, katoliek geloof en tweedewereld oorlog getekende vrouw die er met een lach op haar gezicht het beste van maakt.
Mooi zijn sommige omschrijvingen als bijvoorbeeld: Een boeren kaar reed langzaam achter hen aan...... (blz. 10) en "Kijk riep ze, "daar gaat een hindenburg". (blz. 30). Cokkie had een blik uit de voedseldroppingen te pakken kunnen krijgen en vond het zachte Zweedse wittebrood het heerlijkste brood dat ze ooit had gegeten (blz. 155). De uitspraak dan maar geen stoelen siert haar eenvoud.
Haar "huwelijksreis" voor een trouwfoto 40 km op de fiets naar "wereldstad" Alkmaar.
In het tweede deel van het boek wordt haar huwelijksleven beschreven. Ook hier is ze enorm naïef in. Ze weet niet wat een huwelijk inhoud en de pastoor is ook niet echt een hulp. Ze krijgen wel "huwelijkslessen" maar die dingen die ze wil weten kan ze niet aan een man vragen, laat staan aan een pastoor! Duidelijk is het gemis van haar moeder. Ze heeft een goede band met haar schoonmoeder maar ze durft daar eigenlijk ook heel weinig aan te vragen. Haar man Jan is heel lief voor haar maar niet haar grote liefde. Ze zorgt heel goed voor haar gezin maar wil eigenlijk maar twee kinderen, de eerste twee zijn een jongen en een meisje, in haar ogen genoeg. Maar de kerk vind anders en na een voorval durft ze niet in te gaan tegen God........... ook hier sieren prachtige omschrijvingen het tijdsbeeld en het leven als een huisvrouw terwijl ze verpleegster wilde worden. Hoe hard het leven is beschrijft bijvoorbeeld: "Nog een reden was dat ze, bij gebrek aan schoenen op zijn schoenen naar de kerk moest (blz 187). Ze wil ook dat haar kinderen het beter hebben als zij. Ze wil ook graag dat ze doorleren. Daar doet ze alles aan om dat voor elkaar te krijgen. Haar man overlijd vroeg in 1977, ze is dus tot 2006 weduwe. Aan het eind als iedereen begint weg te vallen wil Connie niet meer...... het is ondertussen 2006 geworden.....
Belangrijk is
niet de weg die je gaat
maar het spoor
dat je achterlaat
-onbekend- | 1pos
|
Jan Guillou (1944) een kleurrijke Zweedse schrijver, vestigde zijn naam als internationaal succesauteur in 1986 met de spionagereeks ‘Coq Rouge’, met als hoofdpersonage spion Carl Hamilton. Daarna heeft hij een historische trilogie geschreven met in de hoofdrol de tempelier Arn Magnusson. Jan Guillou is als persoon even kleurrijk als zijn boekenhelden. Zijn naam is in de zeventiger jaren verbonden met een schandaal rondom de Zweedse inlichtingendienst. Tegenwoordig is hij actief als commentator met betrekking tot diverse buitenlandse onderwerpen en zijn controversiële ideeën over homoseksualiteit en feminisme krijgen regelmatig wat (negatieve) aandacht.
Guillou heeft zijn naam als auteur definitief bevestigd door zijn fenomenale serie ‘De grote eeuw’, door uitgeverij Prometheus trots aangekondigd onder de noemer ‘drie broers, twee oorlogen, een eeuw’. Het eerste deel ervan, Bruggenbouwers, is verschenen in 2011 en werd door het Nederlandse lezerspubliek direct liefdevol omarmd. Bruggenbouwers werd opgevolgd door Dandy uit het Noorden, Tussen rood en zwart, De kop in het zand, Blauwe ster en het zesde deel, Echte Amerikaanse jeans.
Dit zesde deel speelt zich af in twee tijdslijnen: een in de jaren vijftig, waarin de lezer de verteller, kleine Eric, de kleinzoon van Oscar, volgt op zijn weg naar volwassenheid. De tweede tijdslijn bevat de stukken uit 1968, waaruit blijkt dat het door Eric vertelde verhaal ontstaan is door een weddenschap.
Verschillend ten opzichte van de vorige delen is het perspectief van een kind waardoor de lezer geleidelijk aan een andere kijk krijgt op de leden van de familie Lauritzen, hun lotgevallen en karaktereigenschappen. De puberteit van Eric speelt zich af tegen de coulissen van de jaren vijftig, een sterk veranderende wereld na de Tweede Wereldoorlog, voor een adolescente jongen aantrekkelijk en vol verrassingen. De Amerikaanse bevrijders hebben een aantal nieuwigheidjes met zich meegenomen naar het onder de oorlogswonden lijdende Europa, en die nieuwe dingen zijn inspirerend en verfrissend. Zo leert Erik Engels en ontdekt samen met de Amerikaanse kuif (een kleine herinnering hierbij aan Jan Wolkers en zijn geweldige boek Kort Amerikaans), ook echte Amerikaanse jeans, films en muziek. Maar er heerst ook angst, vooral door een groeiende dreiging van een nucleair conflict.
Guillou grijpt de gelegenheid wederom aan om de lezer een stukje wereldgeschiedenis bij te brengen, de roerige jaren na de Tweede Wereldoorlog, waarin de landen verdeeld werden tussen de overwinnaars in een tweetal invloedsferen, de westerse en de oostelijke. Omdat een groot deel van het verhaal verteld wordt vanuit een kinderperspectief en de wereld, zoals hij is, gezien wordt door de ogen van een kind, zijn het vaak de kleine, relatief onbeduidende dingen, die volop aandacht krijgen. Spaghetti Bolognese en Coca-Cola zijn in het leven van een kind belangrijkere zaken dan aanstaande revoluties. Door in 1968 een achteraf commentaar te leveren, worden de ontbrekende en wellicht te optimistisch geschetste zaken rechtgetrokken en uitgediept.
Echte Amerikaanse jeans is een bijzondere boek, doorspekt met humor, zachtaardige, prachtige taal (alle honneurs voor de geweldige prestatie van de vaste vertaler van de reeks, Bart Kraamer) en een realistisch beeld van de tijd waarin de grondbeginselen van de huidige Zweedse verzorgingsstaat zijn opgebouwd. Een boek dat het lezen meer dan waard is. Een levendig en steeds actueel vervolg op de reeds verschenen monumentale delen. | 1pos
|
Sommige auteurs hebben een uniek stemgeluid. Iemand die ooit Lucebert, Buddingh’ of Campert heeft horen voordragen, kan nooit meer hun gedichten lezen zonder aan die markante stem of voordracht te denken. Klemtoon en ritme worden voor de eeuwigheid vastgelegd. Anneke Claus is een dichter die dat ook heeft. Heb je haar gehoord dan blijft die stem doorklinken.
Tijdens de presentatie van Tsead Bruinja’s bundel Angel las ze in Perdu uit eigen werk voor. Iemand uit het publiek raakte onwel en Anneke verloor voor een moment haar concentratie. Voor de tweede keer begon ze aan het, al eerder die avond voorgelezen, gedicht ‘Koelkast zei je’. Ze stopte alras. Van mij had ze door mogen gaan. De manier waarop ze haar teksten voorleest is blijvend interessant. Er is sprake van ironie, afstand en toch blijft er ruimte voor humor.
Anneke Claus heeft met de gedichten in Dat was dat een grote stap vooruit gezet. Het zaad dat al in haar debuutbundel Bonzai! aanwezig was, is ontkiemd. Het goede bleef behouden maar de taal is krachtiger en de gedichten zijn meer coherent. In ‘Pleinvrees (binnenrotte)’, een gedicht in Bonzai! zie je Claus zich als het ware ontwikkelen. Eigenlijk schrijft ze twee keer hetzelfde. Eerst in haar ‘vroege’ taal met binnenrijm, vervolgens in een meer kale, strak gedirigeerde woordenstroom die door minder te schrijven meer zegt.
Hier spreekt een dichter die haar taal gevonden heeft. Daar waar je zou kunnen zeggen dat haar gedichten iets vrouwelijks vertonen is het zelden wollig, integendeel, Claus schrijft scherper dan veel van de manlijke dichters van haar generatie. Slechts het onderwerp of de ervaringen verraden soms haar sekse.
Dat was dat bestaat uit drie afdelingen: ‘Mijn andere familie’,’ Correspondentie’ en ‘Meisjes zoals ik’. De bijbehorende motto’s zijn van Herman de Coninck, Samuel Beckett en Yasmina Reza. Het citaat van de laatste ‘Je zou vrouwen moeten hebben die je uit kon zetten’ komt nog het meest overeen met het beeld dat de auteur van zichzelf schetst. Dit is geen kat zonder nagels. Claus draait er niet omheen. Soms krijg je zelfs de indruk dat ze de confrontatie opzoekt. In een gedicht als ‘Koelkast zei je’ staat:
al die mensen zouden ze preventief
een spuitje moeten geven
ik ben voor het leven in het algemeen
en tegen de doodstraf in het bijzonder
ijskoud zoals men zegt.
Ook als ze dit gedicht voordraagt, blijf je als toehoorder in verwarring achter. Speelt ze met ironie? Is het cynisme? Toont ze ons de wereld van vandaag in domweg vastgelegde opmerkingen? Het is een spel dat Anneke Claus met ons speelt. Haar vrouwelijkheid wordt daarbij op optimale wijze gebruikt. Botheid combineert ze met dubbelzinnigheid, zelfspot met cynisme. En dat allemaal binnen een gedicht. Neem ‘Proms’, met regels als:
het is niet veel, het is zelfs maar de vraag
of zoiets nog met recht decolleté mag heten.
mijn billen lijken niet te groot
dankzij het bloemetjesmotief
maar ook, iets verder in het gedicht
ik vind echt dat we een stukje vooruitgang
hebben gebewerkstelligd
hij is goed uitgerust, de sportleraar
hij is natuurlijk niets voor mij
zou hij ook shownieuws kijken
en hoe wil hij zijn biefstuk
Parlando komt regelmatig voor in deze bundel. Soms tot op de rand van het proza, zoals in het gedicht ‘The man in me’. Fragmenten uit brieven, flarden van gesprekken, weerberichten, dromen, alles komt haar van pas om die sfeer van heldere, niets verhullende poëzie te creëren. De vraag is echter of ze werkelijk alles met de lezer deelt. Die indruk wekt ze immers. Laatste regels van gedichten wijzen in een andere richting. ‘Daar zijn wij het niet mee eens’, ‘en dan nog iets – niets’, ‘iets van die godvergeten strekking’, ‘dan zal het weer kunst’. Het zijn de regels waarmee ze het tafelkleed onder haar vorige strofen wegtrekt.
Anneke Claus is een meester in ontregeling. Taal en toon hanteert ze met zoveel gemak dat je er haast overheen leest. Haar voordracht zorgt ervoor dat die toon wordt gezet. Het is wachten op haar volgende bundel, hopelijk voorzien van cd. Als die een soortgelijke progressie als die van Dat was dat vertoont, zal Claus de nodige dichters van hun troon gaan stoten. Tot dat moment zullen we het met haar optredens en met het herlezen van Dat was dat moeten doen. | 1pos
|
Had er al veel van gehoord en werd me door verschillende kennissen aangeraden, bleek het volledig waard te zijn! De schrijfstijl, spanning, opbouw en sfeer liggen mij volledig en kan ik ook anderen aanraden. | 1pos
|
Simon woont naast Margo. Margo durft alles wat Simon niet durft en ze neemt hem een nachtje mee, waarin ze o.a. inbreken in Seaworld. Simon keek altijd al enorm op tegen zijn buurmeisje, maar nu is hij ook verliefd. De dag erna blijkt ze echter spoorloos. En dan begint een puzzel als ware het een whodunnit. Simon vindt allerlei aanwijzingen waardoor hij uiteindelijk denkt dat hij weet waar ze is. Hij moet er weliswaar zijn diploma-uitreiking voor missen, maar gaat toch samen met zijn vrienden (die ook hun diploma-uitreiking missen) op pad. Dan begint het road trip gedeelte waarin duidelijk wordt hoe de vriendschappen ervoor staan. Dit gedeelte van het boek vond ik het sterkst omdat Simon daarin steeds scherper begint te zien hoe zijn vrienden én Margo in het leven staan.
Een mooi boek over liefde, voor iemand die je eigenlijk helemaal niet goed kent, en vriendschap, voor mensen die je heel je leven al kent, maar nu pas echt leert kennen. Mooi! | 1pos
|
Net als in een soap is in Oorlog en Vrede een overzichtelijk aantal personages verstrikt in een kluwe van intriges. Een vijftal families kruist voortdurend elkaars pad. Zonen en dochters worden verliefd, trouwen en scheiden.
Maar Tolstoj wil meer dan een verhaal, hij wil eigenlijk te veel. Hij wil vertellen en beleren, hij wil grootse panorama's schilderen en de kleine geheimen van de ziel blootleggen. Hij wil een wijsgerig-historisch debat uitvechten en een filosofie van het leven uiteenzetten.
Maar wat Tolstoj vooral wil meegeven is dat de geschiedenis niet door zogeheten 'grote persoonlijkheden' wordt gemaakt, maar door de alledaagse strevingen van gewone mensen. Zelfs oorlogen worden niet door generaals gemaakt maar door de kleine luiden op het slagveld. De historische werkelijkheid van de campagnes van 1805 en 1812 en de veldslagen bij Austerlitz en Borodino zijn van pleisterplaats naar bloedbad op de voet te volgen. Zij zijn weergaloos beschreven.
Oorlog en vrede is bij nader inzien eerder een psychologische roman dan een louter historische, de onderlinge verstandhoudingen van de personages zijn eigenlijk veel belangwekkender dan die veldslagen. | 1pos
|
gewoon een goed boek spannende personages en leuke
wendingen | 1pos
|
Poe, poe een zeer indrukwekkend boek.
Wel wat lastig te lezen. Het is erg fragmentarisch, na de dood van zijn moeder komen Brouwers gedachten en gevoelens in alle heftigheid bovendrijven. Vooral over de jaren vol verschrikkingen samen met zijn moeder, grootmoeder en zus in het Jappenkamp. ‘het is of er opeens deuren openklappen die tot hier gesloten waren geweest en of ik deur na deur moet door gaan om terug te keren naar een of ander begin in de mist van mijn bestaan,- maar ik wil niet door al die deuren terug naar het verleden.’
Soms vond ik het zeer aangrijpend, de passage waarin hij zijn in elkaar geslagen moeder voorleest uit ‘Daantje gaat op reis’ bracht bij mij de tranen dichtbij.
Op andere momenten raakte ik ook wel geïrriteerd. Als kind heeft Jeroen in het Jappenkamp gezien wat zijn moeder is aangedaan, dat bepaalde zijn houding tegenover zijn moeder maar ook ten aanzien van andere vrouwen. Maakt begrip voor sommige passages erg lastig…
Als zijn moeder tot bloedens toe getrapt en geslagen is: ‘Vanaf dat moment ben ik verdwaald. Mijn afkeer van het leven en mijn verlangen om er niet te zijn. Vanaf dat moment weet ik dat ik verder, voortaan, altijd het liefst alleen zou wensen te zijn, zonder mij aan iemand of iets te hoeven binden, want ik wil niet zien hoe mijn liefde en de schoonheid die ik koester worden verwoest of beschadigd.’
En ook ‘mijn moeder en ik raken voorgoed verkeerd verbonden’
Het schrijven van dit boek brengt Brouwers kennelijk enige rust: ‘wat ik heb geschreven hoeft niet langer door mij te worden onthouden, het mag nu beweging veroorzaken in de bewustheden en onbewustheden van anderen. Niets bestaat dat niet iets anders aanraakt’. | 1pos
|
Esmee Evers werkt bij het showbizz-magazine Go Glam! als redactie-assistente, terwijl ze haar rijke en goed-uitziende vriendinnen vertelt dat ze als redactiechef op de redactie rondloopt. Als één van haar vriendinnen, Jasmijn, de baan van redactiechef krijgt (terwijl het Esmee beloofd is tijdens haar sollicitatiegesprek), komt haar geheim toch echt uit. De redactiechef moet namelijk echt weten wie haar slaafje is.
Toch heeft Esmee het op liefdesgebied op elkaar: ze is 'happy in love' met de knappe makelaar Hugo. De plannen om samen te gaan wonen zijn er al, maar een nieuw huis echter nog niet. Toch kan het voor haar niet langzamer gaan, maar Hugo is een perfectionist en wil alleen het beste voor zichzelf en zijn vriendin. Binnen de kortste keren verandert het leven van Esmee op gebied van werk, vriendschap en liefde, maar gelukkig kan ze altijd terecht bij haar beste vriendin Andrea, die bekend staat om haar prachtige quotes. Voor afleiding neemt Andrea Esmee mee naar de organisatie van het feest in hun ouderlijk dorp. Ze komt daar oog in oog met haar oude crush Rik, die haar liefde nooit heeft beantwoord op de middelbare school. Zal ze hem voorgoed haten voor die ene avond of begint het leven van Esmee nog erger te wankelen dan het al deed?
Scoop! is een heerlijk creatief geschreven boek en met eigen verzonnen woorden heeft Iris echt een origineel en geweldig verhaal weten neer te zetten. Wat dacht je van 'Rachel Hazes-oranje', 'bavianenkontroze' en 'persoonlijke bikinilijnwaxspecialist'? Naast het feit dat dit geen verhaal is zoals ieder ander, maken deze nieuwe woorden het boek humoristisch, waardoor je met een glimlach op je gezicht het boek omslaat.
Het verhaal mist echter wel een laag van spanning, waardoor het begin nogal traag op gang komt. Je leest alleen maar over het werk als redactie-assistente en daar blijft het bij. Op een gegeven moment komt er meer actie en automatisch spanning in het leven van Esmee, waardoor je amper nog kunt stoppen met lezen. Scoop! leest dus niet meteen als een trein, maar de 447 pagina's heb je in no time uitgelezen.
Met thema's als voor jezelf opkomen, relatie tussen vriendschap en werk, ongelijkheid op de werkvloer, vertrouwen en het liefhebben van een ander is dit boek niet geheel verrassend. Scoop! is wat dat betreft wel een chicklit voor verschillende leeftijden. De schrijfstijl is misschien net iets meer gericht voor (jong)volwassenen tussen de 20 en de 30, maar zelfs als je iets ouder of jonger bent, is Scoop! prima geschikt.
Hoofdpersonage Esmee is op het begin naast een tikkeltje onhandig, ook bang voor de mening van anderen. Hierdoor komt ze eigenlijk niet voor zichzelf op en laat ze erg over zichzelf heenlopen. Nergens voor nodig, want de kwaliteiten om een geweldige redactiechef te worden heeft ze alleen de kansen liggen niet voor het oprapen. Je krijgt medelijden, want als 'slaafje van de baas' moet ze alles doen, maar krijgt ze niet de credits. Langzaam maar zeker verandert ze in een zelfverzekerde vrouw die weet waar ze voor staat en wat ze wil. Om deze reden kun je je eenvoudig herkennen in Esmee.
De overige personages zijn óf om in je hart te sluiten of om te haten. Er zijn speciale karakters, die zijn gebaseerd op showbizz-figuren zoals het hilarische zingende duo Timo en Jack of het showbizz-koppel Kiona (een realityster met een dikke kont) en (rapper) Jay-Nay? Zo is het toch makkelijk te raden om wie ze zijn gebaseerd: er zitten natuurlijk verschillen in, maar raden om wie het gaat, kan natuurlijk altijd.
Scoop! is dus naast een origineel geschreven verhaal een heerlijk herkenbaar boek. Hoewel het even wennen is op het begin, sluit je de personages op een gegeven moment in je hart of verstoot je enkele andere personages juist en daardoor heb je de 447 pagina's in no time uit. Deze chicklit is wat mij betreft zeker een aanrader! | 1pos
|
Persoonlijke leestip van de Hebban redactie. Dank jullie wel!
Ongebruikelijk vertelperspectief. De dader is aan het woord. Hij richt zijn persoonlijke getuigenis tot Wesley. Wesley is de zoon van een vrouw, waarmee hij jaren geleden een relatie heeft gehad. Hij heeft deze jongen nooit los kunnen laten. Een aangrijpende en ongemakkelijke rode draad in dit verhaal. Het kabbelt voort, van de hak op de tak en tussen de regels door neemt de spanning met de bladzijde toe. Een tikkende tijdbom. Wat gebeurde er met Wesley en zijn moeder? Van den Berg heeft zich akelig goed ingeleefd. Het einde heeft iets terloops, maar is tegelijkertijd veelzeggend en ijzersterk. | 1pos
|
Van zulke boeken krijg ik nooit genoeg, ik weet niet wat het is met Simone maar ze weet me gewoon altijd mateloos te boeien met haar boeken. Dat heb ik ook met Loes den Hollander, het ene boek is soms iets minder dan het andere maar toch weten ze me altijd te pakken. Van Simone vond ik Herfstlied tot nu toe de beste maar Schaduwzuster is ook zeker de moeite waard. Ik vond m dus ook totaal niet voorspelbaar, pas in de laatste paar hoofdstukken had ik de dader en het hoe en waarom door. Heerlijk leesvoer! | 1pos
|
Tot nu toe speelden de boeken van de Amerikaanse auteur Dennis Lehane zich in het verleden af en waren het vooral mannen die de belangrijkste rol opeisten. Na vijftien jaar wilde hij wel eens wat anders en heeft zijn nieuwste thriller De vrouw in de spiegel, uitgebracht in januari 2018, een vrouwelijke hoofdpersoon. Daarnaast voelde hij er ook wel voor om een boek te schrijven in een Hitchcock-achtige setting. Zijn veertiende boek is goed ontvangen en de filmrechten, waarvoor Lehane het script schrijft, liggen bij DreamWorks.
Nadat Haïti getroffen is door een zware aardbeving wordt journaliste Rachel Childs naar het rampgebied gestuurd om er verslag van uit te brengen. Na haar terugkeer krijgt ze steeds vaker te maken met angstaanvallen en dit gaat ten koste van haar huwelijk. Een paar jaar later trouwt ze met Brian Delacroix, die ze nog kent van toen hij privédetective was. Door hem krijgt Rachel haar leven weer onder controle, maar dan komt ze erachter dat Brian zich anders voordoet dan hij in werkelijkheid blijkt te zijn. Kan ze hem nog wel vertrouwen?
Na een nieuwsgierig makende proloog is het eerste deel van het verhaal, het bestaat uit drie delen, een kennismaking met een aantal personages, vooral dat van Rachel, en de zoektocht naar haar vader. In niets lijkt het op dat moment op een thriller, het heeft veel meer weg van een roman, maar wel een waarvan de lezer wil weten hoe het afloopt en of het haar zal lukken haar vader op te sporen. Hoewel het dan nergens spannend is, zorgt de opbouw er wel voor dat er een licht spanningsveld aanwezig is. In dit eerste deel heeft Lehane ook een werkelijke gebeurtenis verwerkt. De zware aardbeving die Haïti jaren geleden geteisterd heeft, zorgt ervoor dat het verhaal tot dan toe realistisch overkomt.
Hoewel het verhaal zich in een langzaam tempo vervolgt, is wel te merken dat de auteur naar een climax toewerkt. Voordat het zover is, is er nog wel een relatief lange weg te gaan, maar ongeveer halverwege slaat het verhaal een andere richting in en wordt het tempo ook wat hoger. Dan wordt het meer thriller, neemt de – vooral onderhuidse – spanning toe en merkt de lezer ook dat de personages zich anders voordoen dat ze werkelijk zijn, dat ze een rol spelen. De plotwendingen nemen toe en de lezer wordt regelmatig op het verkeerde been gezet. In het derde deel wordt De vrouw in de spiegel een echte thriller. Dan wordt ook duidelijk wat Lehane vanaf het begin voor ogen had en dat de plot op een ingenieuze wijze in elkaar steekt.
In een vlotte en fijne schrijfstijl vertelt de auteur een verhaal waar een kop en een staart aan zit. Dit vertellen van verhalen beheerst hij uitstekend en slaagt daar ook deze keer weer in. Hij weet dialogen op een aansprekende manier neer te zetten en geeft een beeldende beschrijving van situaties en omgeving. Het is dus niet zo heel erg vreemd dat hij het schrijven van het script voor de film ook voor zijn eigen rekening neemt. De personages die in het verhaal voorkomen, zijn stuk voor stuk interessant en intrigerend en de meeste van hen hebben de diepgang gekregen die voor dit verhaal nodig is. Het pad dat Lehane met De vrouw in de spiegel ingeslagen is, is geen verkeerde geweest. Want door die keuze zorgt hij er wel voor dat hij niet in een vastgeroest stramien blijft hangen en dat de lezer daardoor af gaat haken. | 1pos
|
Wat jammer....het boek is alweer uit. Maar wat heeft Unni Lindell met Nachtzuster weer een prachtig verhaal neergezet. Het boek is opnieuw lekker vlot geschreven en vanaf de eerste pagina zit je er weer middenin. Uiteraard komt er ook nu weer het nodige speur- en puzzelwerk van de politie, geleid door hoofdinspecteur Cato Isaksen, aan te pas.
Deze keer een uiterst merkwaardige samenloop van omstandigheden. De 14 jarige Kathrine Bjerke wordt al enige tijd vermist. De politie zoekt vooralsnog tevergeefs naar haar als op een avond de melding binnenkomt dat ene Brenda Moen vermoord is aangetroffen. Deze laatste blijkt de oma te zijn van Kathrine Bjerke. Hebben deze twee situaties iets met elkaar te maken? Zou Kathrine Bjerke haar oma veroord hebben...nee toch? Of speelt er misschien iets anders? Kortom weer een leuke opdracht voor Cato Isaksen, die dit mysterie gedurende het verhaal stapje voor stapje probeert op te lossen alleen of hem dat op tijd lukt?
Al met al heel knap geschreven en het leuke is dat je je de hele tijd afvraagt wat hebben die jurk op de voorkant en die nachtzuster er nou mee te maken? Uiteindelijk kom je hier wel achter. Hoofdinspecteur Cato Isaksen was voor mij, nadat ik Honingval gelezen had, al een held maar na dit spannende verhaal zeker! Helaas vond ik het boek iets minder dan De Honingval vandaar 4 sterren. | 1pos
|
Wow, wat een fantastisch boek mocht ik weer lezen van uitgeverij De Fontein. Sinds ik dit boek gelezen heb zit het nog steeds in mijn hoofd. Een aangrijpend, hartverscheurend, maar ook warm verhaal. Een boek wat je aangrijpt en moeilijk loslaat. Een boek wat zeker in mijn favorieten lijst komt van dit jaar, dat kan ik nú al zeggen!
Diney Costeloe
Diney Costeloe is een dochter van een Londense uitgever. Niet zo gek dat zij met boeken is opgegroeid. Voordat zij zich volledig ging wijden aan schrijven heeft ze gewerkt als lerares. Ze schreef ook moderne historische romans en een aantal korte verhalen voor krant en radio. ‘De verloren kinderen’ is haar meest recente boek.
Samenvatting
Engeland, 1948. Rita en Rosie Stevens zijn pas negen en vijf jaar oud als hun moeder Mavis, een oorlogsweduwe, zwanger raakt van de gewelddadige Jimmy Randall. Hij stelt haar voor de keuze: als zij wil trouwen om hun zoon te erkennen moet ze haar dochters opgeven. Mavis tekent de papieren van het weeshuis waar Jimmy de kinderen naartoe wil sturen zonder te beseffen dat ze daarmee al haar ouderlijke rechten overdraagt. Als het weeshuis een groep kinderen naar Australië stuurt ‘om daar een nieuw leven op te bouwen’, maken Rita en Rosie deel uit van die groep – en er is niets wat Mavis daaraan kan doen…
Al meteen vanaf het begin zit je in het verhaal. Je zit meteen in de wereld van Rita Stevens, het negenjarige meisje die voor haar leeftijd al over zoveel lef beschikt. Gedurende het verhaal zat ik geregeld met tranen in mijn ogen. Het idee dat vlak na de Tweede Wereldoorlog dit soort praktijken gebeurden is bijna niet te bevatten. Ik kreeg tijdens het lezen zo ontzettend veel sympathie voor de oma van Rita Stevens, Lily, die alles op alles zet om haar geliefde kleindochters weer terug in haar leven te krijgen. Die dapperheid zie je ook terug in de kleine Rita, want dat zij dapper is dat moge duidelijk zijn. Rita probeert al die jaren zich te ontfermen over haar jongere zusje en beschermt haar zoveel als binnen haar mogelijkheden ligt.
De periode in de weeshuizen is verschrikkelijk. Harteloos, verdriet, pijn, zijn aan de orde van de dag. Als moeder heb ik echt met pijn in mijn hart sommige passages gelezen. Zó verdrietig dat je hoopt dat er aan het einde toch nog een mooie periode voor de meisjes in het verschiet ligt.
Het verhaal is zó realistisch geschreven dat het je grijpt. Een verhaal wat niet zou misstaan als een prachtige film. Over hoe het leven van personen door het lot bepaald kunnen worden. ‘De Verloren Kinderen’ is een boek waar je zeker een doos tissues bij je moet houden.
Het ergste van het hele verhaal is eigenlijk nog wel dat het hele kindertehuis niet had gehoeven. Rita en Rosie hebben een liefdevolle oma die ze met zoveel liefde had willen opvangen. En door de wijze hoe (illegaal) het kindertehuis haar beleid voert wordt dit Lily ontzegt. Zo verdrietig….
‘De Verloren Kinderen’ is een boek die ik iedereen kan aanraden. Een prachtig, verdrietig boek die je zal aangrijpen. De personages worden heel goed beschreven zodat je echt een band met ze krijgt. Het verhaal leest van begin tot einde vlot en is moeilijk weg te leggen. Dit boek heeft bij mij écht een warm plekje in mijn hart veroverd.
Dit boek krijgt van mij 5 sterren!
Deze recensie stond als eerste op mijn blog hillybillybeauty.nl | 1pos
|
Overspel, ingedutte relaties, competitie op het werk, buurtroddels, wie kent ze niet ? Schrijver Mike Bullen heeft al deze ingrediënten op een natuurlijke wijze samengevoegd een lekker weglezende roman. Het is een feest van herkenning en ik kon regelmatig mijn lach niet inhouden. Heerlijk uitgediepte en dik aangezette karakters maken het boek smeuïger dan de gemiddelde roman. Aanrader om lekker aan de realiteit van de dag te ontsnappen! | 1pos
|
Als je je op niet al te ingewikkelde wijze wilt verdiepen in de werking van onze hersenen is dit zeker een aanrader. Heel veel 'oh, zit dat zo' en 'aha' momentjes en geen moment saai | 1pos
|
Wat mij betreft een heel goed boek! Ik heb eerst 'Als papa thuiskomt' gelezen. Dat had mij zo geraakt, dat ik ook de voorganger wilde lezen. Ook dit boek vind ik erg mooi en gevoelig geschreven. Het heeft mij tot tranen toe geraakt. Het verhaal is dieptriest. Misbruik is vreselijk, en er vervolgens zelf de schuld van krijgen is zo pijnlijk. Onbegrijpelijk dat mensen zo hard kunnen zijn. Ik had erg met Toni te doen en ik vind haar een erg sterk persoon. Er is bovendien veel moed voor nodig om dit allemaal zo openlijk te schrijven. Zware, invoelbare kost. 5* | 1pos
|
Dit is zo'n boek waarbij je twijfelt tussen 3 of 4 sterren. Het een voelt te mager, het ander te veel. De grootvader van de auteur vocht als jonge Britse soldaat in de Tweede Anglo-Boerenoorlog. Boling, die de Britse concentratiekampen benoemt als een twintigste-eeuwse wandaad, vindt het onterecht dat deze oorlog grotendeels vergeten is. Hij heeft zijn roman gebaseerd op de herinneringen van zijn opa.
Lettie komt als boerenmeisje van 13 in een concentratiekamp terecht, samen met haar moeder, jongere broer en kleine zusje. Een harde omgeving om volwassen te worden. Boling weet de vroomheid en koppigheid van de boeren goed te schetsen. De innerlijke wereld van Lettie is soms in mooie reflecties gevangen. Maar tegelijkertijd mist er ook zoveel. Het dagelijkse leven in het kamp wordt vrij afstandelijk beschreven. Het feitelijk reilen en zeilen, daar krijg je niet echt een beeld van. En er moeten tussen al die vrouwen toch veel meer akkefietjes zijn geweest dan die ene die kort genoemd is, enz. Het voelt wat mager als het de bedoeling is van de auteur dat de wandaden van deze oorlog onderbelicht zijn. Drie sterren, denk je dan. Maar toch, ondertussen, heeft het ook veel wèl in zich. Kortom, voordeel van de twijfel en toch vier sterren. | 1pos
|
Al sinds het verschijnen van On the Edge of Gone was ik nieuwsgierig naar dit verhaal, over een komeet die recht op aarde afstevent. Laat je niet misleiden door de titel, het boek speelt zich af in Amsterdam - veel dichterbij huis dan de meeste science fiction boeken die ik lees. Ook de prachtige cover maakte mij van begin af aan nieuwsgierig en ik was dan ook heel blij dat ik een Nederlandstalig recensie-exemplaar in ontvangst mocht nemen.
Op de rand van het niets speelt zich af in het jaar 2035, wanneer een vernietigende komeet recht op de aarde afkomt. De zestienjarige Denise wacht gespannen op het moment van de inslag. De gelukkigen zijn al vertrokken in ruimteschepen, op weg naar een nieuwe bestemming, maar vele andere families - inclusief die van Denise - hebben alleen recht op een plaats in een tijdelijke schuilkelder, waarna ze weer terug moeten keren naar de verwoeste oppervlakte.
Dan ontdekt Denise dat op Schiphol een laatste ruimteschip staat dat nog niet vertrokken is. Wanhopig probeert ze een plekje op het schip te bemachtigen, maar de toelatingseisen zijn streng: iedere passagier moet zichzelf nuttig maken en een steentje bijdragen. Voor Denise, die autistisch is, is dat extra moeilijk. Zal het haar lukken een plaats te veroveren of moet ze achterblijven op de straks onleefbare aarde?
Op de rand van het niets is een spannend post-apocalyptisch verhaal, dat me vanaf pagina één wist mee te slepen in het verhaal. De schrijfstijl leest enorm vlot en doet je verlangen naar meer. Op voorhand had ik de achterkant van het boek niet gelezen, dus ik wist enkel dat er een komeet op de aarde afkwam. Hierdoor was het verhaal heel verrassend.
Het hoofdpersonage Denise komt heel echt over. Ze heeft misschien autisme, maar dit wordt nergens de hoofdfocus van het verhaal. Zo heb ik diversiteit het liefste in boeken: als een gegeven dat nu eenmaal zo is, maar niet de loop van het verhaal (compleet) bepaald. Toch leer je heel veel over autisme, omdat je kijkt vanuit de gedachten van Denise - en dus ook leest hoe het voor haar is als andere mensen een stickertje op haar plakken. Ondanks, of misschien zelfs dankzij, haar autisme is Denise een enorm sterke dame. Ze weet wat ze wil en is bereid om hier voor te vechten. Hoe verder ik kwam in het boek, hoe meer respect ik voor haar kreeg. Al moet ik eerlijkheidshalve wel toegeven dat ze af en toe wel iets te perfect was, of iets te makkelijk dingen voor elkaar kreeg.
Op het gebied van diversiteit heb ik nog een kleine opmerking. Hoewel ik diverse personages alleen maar toe kan juichen - zeker wanneer het niet het hoofdonderwerp van het verhaal is - had ik hier af en toe het gevoel alsof de schrijfster een lijstje van diverse personages wilde afwerken. Naast de autistische Denise is er ook een transgender meisje, een drugsverslaafde, een autistische volwassene en minstens één persoon in een rolstoel. Ik vind het oprecht belangrijk dat al deze profielen in boeken voorkomen, maar nu stonden de personages naar mijn idee iets te dichtbij elkaar, waardoor het op mij niet honderd procent oprecht overkwam.
Op de rand van het niets is een spannend en onvoorspelbaar verhaal over een komeet die recht op de aarde afkomt. Het stoere hoofdpersonage Denise geeft de moed niet op en blijft vechten om te overleven. Ook leuk is het om te lezen over Amsterdam, zo'n bekende setting maakt dat het gedachte-experiment van een verwoeste aarde toch net ietsje rauwer binnenkomt. Door de fijne schrijfstijl en de levensechte personages heb ik dit boek van begin tot eind verslonden.
Deze recensie verscheen ook op Oog op de Toekomst. | 1pos
|
Mijn mening
Een totaal witte kamer is een martelmethode. Sluit iemand op in een witte kamer en hij of zij verliest op den duur alle besef van tijd, omgeving en zelfs over wie hij is. Gruwelijker en mensonterender kan bijna niet.
Naast de moord op de journalist staat ook het verhaal van Léon en zijn nichtje Hannah centraal. Hannah heeft als meisje de ontvoering van haar beste vriendin meegemaakt en is daar zelf zwaargewond bij geraakt. Ze weet zeker dat ze niet het hele verhaal kent, dus gaat ze op zoek naar antwoorden.
Ondertussen helpt ze haar geschorste oom bij zijn, clandestiene, onderzoek naar de reden van de moord. Met gevaar voor eigen leven.
Hannah is een sterke vrouw die al veel overleefd heeft en ook veel aankan. Toch wil haar omgeving haar nog steeds beschermen.
Haar oom Léon is een eigenwijs portret die het liefst zijn eigen gang gaat. De politie zit in zijn bloed, al is hij wel bang om jong te sterven. Om die reden wil hij geen kinderen, maar durft dat niet te bespreken met zijn vrouw Mirthe, die juist heel graag moeder wil worden.
Het verhaal is spannend. Ik dacht op een bepaald moment wel door te hebben hoe het in elkaar zat, maar werd aan het einde aangenaam verrast door een twist die ik niet zag aankomen. Altijd fijn bij een thriller!
Wat ik persoonlijk een leuk tintje vind is dat het verhaal zich in mijn woonplaats Leiden afspeelt, al herken ik niet alle plekken…
Samantha Stroombergen heeft met dit boek een verrassend goed debuut geschreven. Ik kijk uit naar volgende boeken van haar! | 1pos
|
‘
Nu ben ik best gewend complexe boeken te lezen, vol duistere geheimen, verhaallijnen die grillig verlopen en relaties tussen personages die pas in de loop van het boek echt helder worden maar dit boek van Svealena Kutschke stelt me voor vragen die blijven spelen, ook nadat het boek uit is. Je zou het een zwakte kunnen noemen – de draadjes zijn niet afgehecht en niet al je vragen zijn beantwoord – maar je kunt het ook de kracht van het boek noemen, met name dat er veel discussie over blijft en je
als lezer nog dagen ermee bezig bent.
Kutschke heeft een boek afgeleverd dat – kort samengevat – de familiegeschiedenis vertelt van drie generaties vrouwen tussen 1902, het geboortejaar van Lucie en de jaren tachtig, als Jessie, vrouw nummer drie rond de 21 jaar oud is. Er zijn veel magischeelementen in verwerkt maar ook veel beschrijvingen van het leven van alledag.
Het begint bij Magdalena die zich hoogzwanger verdrinkt in de Trave bij de geboorte van Lucie. In deze beginscène komen een aantal ingrediënten al naar voren, de rivier de Trave, de Roggenbuk, het bizarre feit dat Magdalena zich verdrinkt voordat Lucie geboren is en dat de zuigeling toch leeft.
‘Vast stond alleen dat de jonge vrouw dood was, ze dreef met haar buik naar boven in de haven, haar haren met algen verstrengeld, haar enkel verstrikt in het touwwerk van een kotter. […] De zuigeling lag op haar buik alsof, men sloeg opnieuw een kruis, de Roggenbuk zelf met zijn knokige vingers bij de bevalling had geholpen en het kindje op haar lichaam had gelegd, of – en die voorstelling leek bijna nog griezeliger – alsof de zuigeling uit eigen kracht op het levenloze vlot was geklommen.’
Haar vader Michél Hinrichs, kunstschilder, pakt Lucie op en neemt haar mee naar huis, een heel klein huis in de Gröpelgrubbe. Dit huis is het centrum van alle generaties vrouwen.
Lucie groeit op zonder moeder tussen schilderijen in wording, de geur van verf, terpentijn en armoede.
De tweede vrouw is Freya de dochter van Lucie en Christoph Petersenn, geboren in 1942 die op haar beurt een dochter krijgt in 1974, Jessie (genoemd naar Jesse James), in haar huwelijk met Jürgen Mertens.
Magdalena, Lucie en Jessie hebben de duivel gezien en communiceren op een bepaald vlak ook met hem. Freya is overgeslagen maar dat maakt haar niet gelukkiger. Alle vrouwen hebben gemeen dat ze vaak passief zijn, alsof ze er niet echt zijn, alsof de duivel ze bodemloos heeft gemaakt. Welke rol de duivel verder precies speelt is niet helemaal duidelijk maar dat hij het leven van de vrouwen ingrijpend beïnvloedt wel.
De Duitse titel is ‘Stadt aus Rauch’ waarmee Lübeck is bedoeld, een stad die in het begin van het associaties oproept met Die Buddenbrooks van Thomas Mann, maar waar hij over de gegoede
burgerij schreef, laat Kutschke ons kennismaken met de armoede, de kleine huisjes en stegen van de stad, de achterhuizen van de grote huizen.
In een tijdsbestek van bijna honderd jaar lezen we over de geschiedenis van Duitsland en dan in het bijzonder die van Lübeck, lezen over de gruwelen van eerste en tweede wereldoorlog, het fascisme, de jodenhaat, het meelopen van de mensen waardoor anderen worden gemarteld, buitengesloten,
gedood.
De stijl van Kutschke is beeldend en soms, zeker tegen het einde, hallucinerend en daardoor lijkt de tekst ongrijpbaar bij eerste lezing. Je snapt niet meteen waar de schrijfster naar toe wil maar bij herlezen kom je tot de conclusie dat elke regel doordacht is, elke regel nodig is om het geheel te kunnen vatten en dat je zoveel mooie beeldende zinnen leest dat je niet kunt kiezen bij de vraag ‘Geef een mooiste citaat’. Onmogelijk. Daarmee is dit een boek dat je minstens drie keer moet herlezen om alles te kunnen vatten en dat is dan ook iets wat ik in ieder geval ga doen.
Will van Sebille
20 mei 2018 | 1pos
|
Als tussendoortje ben ik boeken van Linda van Rijn aan het lezen. Lekker ontspannend en redelijk korte verhalen. Dit boek, "de jaarclub" heeft me heel aangenaam verrast.
Een groep van studenten komt elk jaar bijeen na hun afstuderen. Dit jaar gaan ze naar Wenen en voor de eerste keer gaan hun partners mee. Het is een groep mensen waarbij niet iedereen iedereen kent.
Wat eerst gezellig en romantisch is (het sneeuwt in Wenen) wordt al gauw heel spannend. Herinneringen uit het verleden worden opgehaald en beschuldigingen worden geuit, iemand sterft en de vraag is : wie heeft wat gedaan?
Het verhaal blijft spannend omdat je wel wil weten hoe het afloopt. Het einde van het boek is nog niet klaar... nadien komt er een bijlage "15 jaar eerder" en is het plot toch niet wat je dacht.
Goed gevonden! | 1pos
|
Pitta.
Deel 11 van de Rani Diaz thriller.
Auteur: Sterre Carron.
Uitgevers: Witsand
ISBN: 9789492934178
Dit boek heb ik mogen lezen voor de leesclub Thrillers & More.
Ik was verrast en heel erg blij.
Dit is deel 11 in de Rani Diaz serie. Het hoeft niet maar je kunt ze het beste op volgorde lezen omdat het leven van Rani Diaz er als een rode draad door heen loopt.
De cover is prachtig en verraadt niets van het verhaal. De cover begrijp je halverwege het boek, heel knap gedaan. Ik ben een beetje nieuwsgierig wie de ontwerper is.
Quote:
“Lach, Pascale, je bent vrij nu”.
Voor het eerst sinds dagen voelde ze zich vredig. Ze hoorde muziek en wilde zich er helemaal aan overgeven.
Achterflap:
De zomer barst in alle hevigheid los, maar hoofdinspecteur Rani Diaz heeft geen tijd om van de zon te genieten. Als een meisje uit het ziekenhuis verdwijnt is iedereen in rep en roer. Er wordt met man en macht naar het meisje gezocht. Kort daarna meld een vrouw dat haar verloofde vermist wordt. Twee cases, één dader? Wat drijft deze obsessieveling? Lukt het Rani en haar team om de puzzel compleet te krijgen voor er meer slachtoffers vallen?
Wat ik er van vind:
Een boek dat begint met een hondje dat achter gebleven is in de gang. Het kamergenootje van het zusje van Rani is verdwenen uit het ziekenhuis en niemand heeft iets gezien. Wouw, wat een begin van de nieuwe Rani Diaz, “Pitta”.
Het boek laat je niet meer los, je moet doorlezen.
Fijne schrijfstijl. Korte hoofdstukken waar in er afgewisseld wordt tussen hoofdpersonen.
Door de korte hoofdstukken raak je ook de draad niet kwijt. Er zijn meerdere verhaallijnen waar onder het privé leven van Rani. De personages en verhaallijnen zijn tot in de puntjes uitgewerkt. Zo goed dat ik even een traantje weg heb moeten pinken.
Dit boek heeft alles wat een goede thriller nodig heeft.
Zoals we van Sterre gewend zijn: een loei spannend ijzersterk verhaal.
Sterre Carron: Je hebt je zelf overtroffen. Geweldig.
5 sterren | 1pos
|
Mijn volledige recensie is terug te vinden op:
https://www.linda-linea-recta.nl/net-veertien-andre-platteel/
*Het verhaal roept veel emoties bij mij op. Het duurde en het duurde eer het boek mij echt pakken kreeg, ik bleef een zekere mate van afstandelijkheid voelen. En toch ...
Een ontroerend boek. Maar wel goed!* | 1pos
|
Wat een heerlijk verhaal! Wanneer een oude man vanuit het raam in het verzorgingshuis een circus opgebouwd ziet worden komen al zijn herinneringen aan zijn tijd in het circus weer boven. Beeldend geschreven, duidelijke karakters en een fenomenaal einde. Aanrader! | 1pos
|
Dit boek gaat vooral over de opbouw van je leven na de oorlog, of de onmogelijkheid daarvan.
In flash-backs worden ook oorlogs-ervaringen beschreven. De Poolse Silvana vecht voor haar eigen leven en vooral ook voor het leven van haar zoontje Aurek. Haar man Janusz ontmoet ze later weer in Engeland, maar er zit wel een oorlog tussen hen in. Heel toegankelijk geschreven. | 1pos
|
Subsets and Splits
No saved queries yet
Save your SQL queries to embed, download, and access them later. Queries will appear here once saved.