text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
'Voor wie de klok slaat' was voor mij de eerste kennismaking met de reeks rond Thomas Berg van Jo Claes en die is me heel goed bevallen.
Claes zet volwaardige personages neer. De uitwerking daarvan krijgt evenveel aandacht als de uitwerking van de plot. Al heel snel in het boek waren de personages geen vreemden meer. Meestal duurt het veel langer voor ze me 'grijpen'.
De plot zelf is mooi uitgewerkt volgens de regels van de kunst: geef de lezer slechts bij mondjesmaat informatie zodat deze niet te snel op het juiste spoor wordt gezet en doe dat zodanig dat de lezer zich niet bekocht voelt. Missie geslaagd in dit geval.
Het verhaal slabakt ook nergens. Alhoewel het verhaal op zich geen thema aansnijdt dat niet al eerder in boekvorm is verschenen (een uit de hand gelopen familieruzie die haar wortels heeft in het verleden + homofobie), wordt het toch zeer snel spannend en blijft het dat tot op het einde. Ik heb van elk vrij moment gebruikgemaakt om verder te lezen. Ik was nieuwsgierig naar het verdere verloop en dat is toch precies wat je als lezer verlangt van een thriller?
(Ik kwam tijdens het lezen een viertal taal- en spellingfouten tegen. Pleegde i.p.v. placht, moment i.p.v. monument, enz. Jammer dat de redactie van de uitgeverij deze over het hoofd heeft gezien. Een mooi boek als dit verdient absoluut een gedegen taalcorrectie.) | 1pos
|
Prachtig weer, in zo'n boek raak je gewoon verloren. In het begin kon ik de link niet goed leggen waar Owen ineens vandaan kwam,want het is al even geleden toen ik gestrand las,maar daar was ik al snel achter, Het is niet zo'n dik boek en het had van mij nog dikker gemogen want het is zo mooi en beeldend geschreven dat ik ook dit boek niet snel zal vergeten. | 1pos
|
De eerste keer dat ik op Hebban.nl de crimezone open klikte en de cover van het boek Eden van schrijver J. Sharpe zag, was ik verkocht. De gedachte van een plaag die de Heilige, Hemelse tuin zou treffen prikkelde mijn interesse. Toen ik de flaptekst las, was het zeker. Ik moest dit boek hebben. Zo snel mogelijk ben ik naar de boekenwinkel gegaan om het te bestellen zodat ik het kon lezen en ik was niet teleurgesteld. Het was alles wat ik ervan verwacht had en meer. Wat kan immers een door de Hemel aangestuurde Apocalyps overtreffen? Niets! Dat is waarom dit boek zo geweldig is.
Beschrijving van de auteur met korte inleiding tot het boek
J. Sharpe, ook wel gekend als de pseudoniem van Joris van Leeuwen, heeft al veel bijgedragen aan de literaire wereld. Niet alleen heeft hij verschillende spannende thrillers, fantasy boeken en korte verhalen geschreven waarin hij zijn genres mixed zodat ze vaak horror, sci-fi of fantasy elementen bevatten. Maar ook werd hij in 2011 al zodanig gerespecteerd om als jury lid mee te werken voor The Pure Thrillers Award. Verder is hij ook sinds 2014 lid van het Genootschap van Nederlandstalige Misdaadauteurs. Zijn boek Eden is naar mijn mening een echt meesterwerk waardoor ik zeer graag meer van zijn boeken zou lezen en aangezien hij al debuteerde in 2005 met de novelle Duivelskind, ben ik er vrij zeker van dat ik veel keus heb.
Eden is een apocalyptische thriller vol met actie. Vanaf het begin wordt er al duidelijk gemaakt dat je niet zal rusten tot je het boek uit hebt. Het hoofdpersonage is een jong meisje genaamd Anna Meisner. We stappen in het verhaal wanneer zij wakker wordt in een kale ruimte. Nadat ze gevonden wordt en sterk genoeg is om haar eigen pad in te slaan, lijkt de wereld naar de vaantjes te gaan. Er worden bommen gedropt, mensen worden uitgemoord door engelen en God is nergens te bespeuren. Anna staat er grotendeels alleen voor en haar enige hoop is om haar broer te vinden. Tijdens haar tocht wordt ze echter op de proef gesteld. Ze wordt opgejaagd, heeft amper eten of drinken en kan zich nooit ontspannen. Tegelijkertijd leren we Abel kennen. Als engel hoort hij Gods bevelen op te volgen, althans dat heeft hij altijd geloofd. De opdracht om de mensheid uit te roeien geeft hem echter twijfel waardoor er voor hem ook een avontuur begint. Hij moet proberen deze nieuwe gevoelens te begrijpen en tegelijkertijd zijn collega engelen te ontwijken. Zij beschouwen hem immers als een Dwaling die uit de weg geruimd moet worden.
Interpretatie
Het verhaal zelf is religieus getint. Er zijn veel referenties naar engelen uit de Bijbel. Zo heb je Muriel, een engel die volgens de Bijbel een hoge rang heeft en andere engelen bevelen geeft (Eph. 1:21; Col. 1:16). In het boek wordt hier ook gebruik van gemaakt, zij straalt immers een gezag uit waardoor Abel naar haar hoort op te kijken. Abel is ook een engel al zijn hier geen directe referenties van te vinden in de Bijbel waar hij enkel wordt beschreven als de tweede zoon van Adam en Eva. Hij werd vermoord door zijn oudere broer Cain wanneer hij slechts veertien was en wordt beschreven als de eerste martelaar. Later zou hij ook de zielen van andere martelaren moeten beoordelen. Hiervan is geen sprake in het werk van J. Sharpe.
Wat mij vooral opvalt is het feit dat God tijdens het verhaal zeer afwezig is. Is dit misschien een hint naar het hedendaags leven waar vele mensen bidden in tijden van wanhoop met IS die aanvalt in plaats van door God gestuurde engelen? We weten het niet al is het wel duidelijk dat de mensen in dit verhaal geen antwoord krijgen van God en nog steeds worden afgestraft al hebben ze niets te maken met het onrecht in de wereld. God grijpt niet in wanneer Zijn engelen miljarden mensen ombrengen in koele bloede. Hij laat het schaamteloos toe om Zijn engelen te testen. Wil dit zeggen dat de auteur niet geloofd in een rechtvaardige God? Het lijkt wel zo, niet dat ik het hem kan kwalijk nemen.
Deze indruk wordt versterkt door Anna uit wiens standpunt het boek geschreven is, met uitzondering van een paar hoofdstukken vanuit Abels perspectief. Doorheen Annas gedachtegang weten we hoe de mensen zich gevoeld moeten hebben tijdens deze Apocalyps. Abel helpt ons dan weer te begrijpen hoe moeilijk het was voor de engelen om beroep te doen op hun vrije wil en niet blinds bevelen te volgen. In de serie Supernatural zie je een andere engel, Castiel, die net als Abel problemen heeft met het concept van vrije wil. Het is immers moeilijk om alles wat je vertrouwd is in twijfel te nemen om de mensheid te helpen. Staan engelen niet boven de mens? Misschien wel, toch moeten ze de mensheid steunen. Dit was namelijk één van de bevelen die God gegeven had nadat hij de mens schiep.
Evaluatie
Zelf heb ik zeer genoten van Eden. Ik ben niet gelovig, maar wel een grote Supernatural fan waardoor mijn interesse direct gewekt werd wanneer ik de korte inhoud van het boek las. De gelijksoortige thematiek van de serie en het boek hebben ervoor gezorgd dat ik me tijdens het lezen geen seconde verveeld heb. De taal was niet te moeilijk om te begrijpen en telkens ik een naam las die ik herkende werd ik nieuwsgieriger naar hoe het volgende hoofdstuk zou verlopen.
Ik herkende veel van Castiel (Supernatural) terug in Abel, terwijl ik Dean Winchester (Supernatural) zag verschijnen in Anna. Ze hebben elk nog steeds hun unieke kantjes, maar ik kon mezelf niet helpen ze te vergelijken. De goede uitwerking van de personages hielp hierbij ook zeer veel. Ik kan Eden dan ook zeker aanraden aan menig Supernatural fan, al hoef je geen fan te zijn van de serie om van het boek te genieten. Het is simpelweg een goed bedacht verhaal voor elke boekenliefhebber.
Verder krijg je ook genoeg actie en spanning zodat je steeds op het puntje van je stoel zit. De onwetendheid wanneer de volgende aanslag zal plaatsvinden, staat je toe te proeven van de angst van de personages. Een boek waarin je je zo goed kan inleven moet gewoon gelezen worden! | 1pos
|
Wat een heerlijk feel good boek van Veronica Henry...
***Echte liefde vind je in de boekhandel ***
Dit boek móest ik lezen... het gaat over Emilia Nightingale, die de boekwinkel van haar vader gaat runnen na zijn dood.
Zo’n heerlijk ouderwetse boekwinkel, in een oud Engels stadje, je ziet het al helemaal voor je....
Kan ze de boekwinkel behouden? De financiën laten te wensen over en er is ook een kaper op de kust.
Daarnaast zijn er ook mensen die haar aan alle kanten helpen.
Een boek om bij weg te zwijmelen, vol boeken, maar ook lekker eten.
Twee passies van mij, dus ik kwam met dit boek helemaal aan mijn trekken. Zeker toen er nog een AGA fornuis in werd benoemd... die paste helemaal in het plaatje!
Ik zou er zo naar toe willen verhuizen...
Dit boek verwarmt en omhelst je... het is absoluut geen literair epistel, maar gewoon een heerlijk boek om te lezen! | 1pos
|
3.5 sterren. Heel poëtisch verteld verhaaltje over een Ambonese jongen die in een door oorlog geteisterd Indonesië op zoek gaat naar de Nederlandse njonja en haar piano. Meer een prozagedicht dan puur proza, soms zo overdadig als het werk van de Tachtigers: “...vogels verderop vliegen klapwiekend takkenkrakkend...”. Thomese is een meesterstilist en er zijn prachtige beschrijvingen in dit boek te vinden. Op den duur zit al dat versierwerk het, toch al vrij dunne, verhaaltje een beetje in de weg.
3.5 sterren. Heel poëtisch verteld verhaaltje over een Ambonese jongen die in een door oorlog geteisterd Indonesië op zoek gaat naar de Nederlandse njonja en haar piano. Meer een prozagedicht dan puur proza, soms zo overdadig als het werk van de Tachtigers: “...vogels verderop vliegen klapwiekend takkenkrakkend...”. Thomese is een meesterstilist en er zijn prachtige beschrijvingen in dit boek te vinden. Op den duur zit al dat versierwerk het, toch al vrij dunne, verhaaltje een beetje in de weg. | 1pos
|
Er zijn al vele soorten parodies op 'Alice in Wonderland' mag wel zeggen dat dit een uniek verhaal is. Het verhaal gaat over Alice die na het ongeluk op haar ouders en zusje Emma liever 'Ali' genoemd wil worden. Haar hele leven lang dacht zij dat haar vader gek was, nooit mochten ze in de avond naar buiten want dan zouden de monsters komen. Haar vader leert haar allerlei vechttechnieken want volgens hem moet ze toch voorbereid zijn. In het ziekenhuis ontmoet ze Kat die haar beste vriendin wordt en haar door dik en dun bijstaat wanneer zij op een nieuwe school terecht komt. Hier komt zij in aanraking met Cole Holland, een 'bad boy' waar volgens zeggen ze uit de buurt moet blijven, maar waar komt die aantrekkingskracht vandaan en wat voor gekke visioenen heeft zij? Al snel breekt de tijd aan dat Alice moet vechten tegen de zombies, en dit is niet zonder consequenties want vele zijn al gestorven.
Het boek komt meteen goed op gang, je bent direct in het verhaal en je wordt erin meegesleurd. Lang geleden dat ik een YA had die dat voor elkaar kreeg. Het verhaal is totaal uniek, het zijn niet de tastbare zombies die wij gewend zijn, en niet iedereen kan ze ook zien. Het zijn geesten die na de dood ervoor gekozen hebben slecht te worden. Dit is al een heel unieke draai aan het verhaal. De personages zijn goed uitgediept en de aantrekkingskracht tussen Alice en Cole is zo goed beschreven dat je het haast zelf voelt en ervaart. Ik moest telkens verder lezen hoe het verder ging.
Ben zeer benieuwd naar het tweede deel. | 1pos
|
Prima boek, leest lekker weg. Had het boek ook snel uit. De plot was voor mij niet verrassend. Had het al een tijdje door dat het die kant moest opgaan. Goede hoofdpersonen in het boek. Hiermee raak je al snel vertrouwd. Ik kijk uit naar het volgende boek van deze schrijfster. | 1pos
|
Joseph Sylvester (Menthol), een ondernemer pur sang uit Saint Lucia, kwam na jarenlang zwerven in de jaren twintig van de vorige eeuw terecht in het provinciestadje Hengelo. Als verkoper van zijn Babajaba tandpasta maakte hij naam als de man die Nederland leerde tandenpoetsen.
Marie Borchert (Roosje), bakkersdochter en het mooiste meisje van Hengelo, maakte carrièrre als mannequin. Als vrijgevochten jonge vrouw volgde ze altijd haar eigen gevoel en trok zich weinig aan van wat anderen over haar dachten.
Joseph en Roosje ontmoetten elkaar in Amsterdam, waar Joseph op de markt stond en Roosje modeshows liep, en het was liefde op het eerste gezicht.
‘Menthol’ is een prachtig en boeiend boek dat op beeldende wijze verhaalt over de levensloop van Joseph Sylvester en zijn geliefde Roosje.
Het verhaal van Joseph Sylvester is een aaneenschakeling van bijzondere en ongelofelijke gebeurtenissen. Het is dat je weet dat het allemaal echt gebeurd en ook goed gedocumenteerd is, of je zou de auteur betichten van een op hol geslagen fantasie. Joseph is dan ook een uiterst creatief mens die altijd in oplossingen denkt en een groot gevoel voor humor bezit. De persoonlijkheid van Joseph komt in het boek goed uit de verf. De talrijke illustraties, zoals foto’s, krantenadvertenties en -artikelen en persoonsdocumenten, brengen het verhaal tot leven. De levenslust spat van de portretten af. Josephs humor en vindingrijkheid blijken uit de manier waarop hij zijn producten aanprijst. Zo noemt hij zijn Babajaba Menthol tandpasta “het natuurgeheim van het zwarte ras” en zijn fokkonijnen “Atoomsplits Torpedo Dekrammen”.
Niet alles in Josephs veelbewogen leven was pais en vree. Meermaals kwam hij in aanraking met racisme. Hij was het geweld en de rassenhaat in de VS ontvlucht, maar ook in Nederland ondervond hij met enige regelmaat de gevolgen van vooroordelen en tegenwerkingen van de blanke bevolking. Daarmee raakt het boek ook aan de actualiteit. In onze tijd is rassendisriminatie nog steeds een heet hangijzer. De wijze waarop Joseph met racisme en onderdrukking omging, kan dienen als voorbeeld voor velen. Hij liet zich niet ontmoedigen en behield zijn positieve kijk op de wereld. Hij was trots op zijn afkomst en noemde zich zelfbewust “voldbloedneger”.
Het levensverhaal van Joseph (en Roosje) is geschreven vanuit het perspectief van een verteller. Als lezer word je meegenomen in hun leven als toeschouwer. Het is alsof je als het ware naar de film van hun leven kijkt. “Het publiek gelooft zijn ogen niet. Joseph buigt door zijn knieën, houdt zijn handen uitgestrekt naast zich alsof hij een vogel is en zet zijn tanden in de leuning van de stoel. Langzaam tilt hij de stoel een centimeter of dertig omhoog met het jongetje […] er doodstil op.” Je ziet het hele tafereel zo voor je.
Hoewel het boek grotendeels de feiten opsomt uit de levens van Joseph en Roosje, wordt dit door de fascinerende en verrassende levensloop van beide personages en de beeldende schrijfstijl als uiterst boeiende en vlotte literatuur ervaren.
‘Menthol’ vertelt op beschouwende en levendige wijze het ongelofelijke levensverhaal van de creatieve en positief gestemde Joseph Sylvester en zijn Roosje; een verhaal dat het actuele thema racisme omvat. Het boek boeit van begin tot eind en leest vlot als een verhalende roman. Een verhaal met een lach en een traan. | 1pos
|
Sommige recensies praten of een ongeloofwaardig en doorgeslagen verhaal. Natuurlijk mag iedereen zijn mening hebben. Iedereen kent de verhalen van achterkamertjes politiek, de mannen in de witte pakken, verdwenen fotorolletjes
Ik geloof dat niet aan het publiek alles wordt verteld en dat is soms misschien maar goed ook.
Dit is de basis voor het boek de hondenmoorden van Jens Hendrik Jensen.
De eerste hoofdstukken beginnen met de trektocht van Niels Oxen en de drie moorden.
De hoogonscheidende militair Niels Oxen leeft een zweverend bestaan. Voor zijn innerlijke rust trekt hij met zijn hond in de buurt van een oude burcht. De eigenaar en zijn hond blijkt later vermoord. Niels Oxen wordt uiteraard verdacht. Later blijkt hij ooit een conflict te hebben gehad met de vermoorde eigenaar.
Daarna blijkt er nog een tweede vergelijkbare moord eerder te zijn geweest. En ook deze vermoorde persoon blijkt hij een conflict mee te hebben gehad. En ook bij dit slachtoffer is eerst de hond vermoord. Het bewijs is echter dun en Niels wordt weer vrijgelaten. Bij terugkomst bij zijn kamp blijkt zijn hond ook te zijn vermoord. Niels met zich weer bij het onderzoekteam. En dan wordt hij onofficieeel ingehuurd om de moorden verder te onderzoeken. Hij krijgt hier hulp bij van Magrete.
De inzet van Oxen door de hoogste baas van de inlichtingendienst verbaasd iedereen. En dan begint het verhaal pas.
Mijn nieuwsgierigheid is dan gewekt en dat de oogenschijnlijk niemand kwaaddoende Niels Oxen betrokken wordt bij een moord, maakt de spanning voor mij alleen maar beter.
Spanning : Ik heb het boek dat ook in 1 dag uitgelezen.
Karakter van Niels Oxen is goed uitgewerkt.
Toch is nog niet alles duidelijk in het verhaal en ik hoop dat dit de rode draad is van de trilogie. Niet alle karakters zijn dus duidelijk geworden, maar het is duidelijk dat er meer te vertellen is over Niels.
Originaliteit: er zijn meer zweverende underdogs die de hoofdpersoon spelen, zoals Thomas ravenfeld van krefeld, stilton in van het schrijversduo Börjlindt.
Echter zijn dit alle (ex-)rechercheurs. Alle pakken deels hun leven weer op na het
Eerste deel. Het verschil geen rechercheur en het lijkt erop dat Oxen zijn zweverend bestaan juist oppakt aan het einde van het boek.
Schrijfstijl is prima te lezen.
Daarom geef ik aan dit boek
5 sterren | 1pos
|
Wat een mooi en bijzonder boek, meeslepend, grappig,ontroerend. Binnen 2 dagen uitgelezen, ik kon het maar niet wegleggen. | 1pos
|
Bij het zien van de schitterende cover krijg je het gevoel dat het verhaal zich in de Alpen afspeelt, alsof de hoofdpersonen van een afstand in de gaten worden gehouden. De titel maakt nieuwsgierig en wordt in het boek uitgelegd waar het op slaat. Het is niet alleen een spannend verhaal, maar slaat ook op iets anders.
Net zoals het vorige deel, is ook dit deel verdeeld in 3 delen; twee delen vanuit Mathis ogen bekeken en één deel vanuit Mila's ogen bekeken. Mocht je vergeten zijn waar het vorige deel over ging, dan wordt dat in het begin in het kort verteld zodat je weer weet waar het allemaal om draait. Het einde is een open einde waarin duidelijk gemaakt wordt dat er een derde deel aan komt. Het verhaal kent, net als het vorige deel, vele verrassende wendingen, steeds als je een vermoeden begint te krijgen hoe het verhaal gaat, blijkt het weer anders te lopen.
Je belandt van de ene nachtmerrie in de andere waarvan je hoopt dat Mila & Mathis er uiteindelijk uit zullen komen, dat ze uiteindelijk ontdekken waar ze echt in zijn beland en wat ze kunnen doen om eruit te komen. Je wilt weten waarom de Yua het op Mathis hebben voorzien, waarom ze hem toch zo graag willen hebben.
Lees verder op https://surfingann.blogspot.nl/2018/03/alpengloed-eva-linden.html. | 1pos
|
Ik vond het een mooi boek om te lezen, ook erg herkenbaar omdat ik zelf ook geen makkelijke bevalling heb gehad. Ik wil de film ook zeker nog een keer gaan bekijken. | 1pos
|
Het verhaal speelt zich voor een deel af in de voormalig DDR. Dit is zeer echt beschreven waardoor je je goed kunt voorstellen hoe erg het daar geweest moest zijn. Je wordt meteen in het boek gezogen en het laat je niet meer los, ook al heb je het boek al uit.
Er is van hoofdpersonage Josta een nier gestolen. Waar wie heeft dat nu gedaan?Het hele verhaal gaat over de zoektocht naar de dader en het waarom van deze brute roof. Het verhaal is enorm spannend en heel goed opgebouwd.
De angst die Josta al haar hele leven ervaart is voelbaar voor de lezer. Het verhaal beklemt je. Dit is een zeer goed geschreven boek op hoog niveau. Anya doet het genre literaire thriller echt eer aan. Het is het meest spannende boek wat ik in jaren heb gelezen! Ik ben benieuwd naar haar eerste boek en wat er hierna gaat volgen. | 1pos
|
Mensen zonder uitstraling is de debuutroman van Jente Posthuma. In 2012 won Posthuma de A.L. Snijdersprijs voor het beste zeer korte verhaal en ze publiceerde eerder verhalen in onder andere De Revisor en Das Magazin. Haar debuut is zonder al te veel opsmuk. Als je eens lekker een ‘gewoon’ verhaal wil lezen ben je bij Posthuma aan het goede adres.
Het hoofdpersonage leeft haar hele leven in de schaduw van haar moeder, een ontevreden actrice die er prat op gaat zo min mogelijk calorieën per dag te eten. Zelfs wanneer haar moeder overlijdt voelt de ik-persoon zich nog steeds nooit goed genoeg. Ze blijft alleen achter met haar vader, die zijn patiënten in de psychiatrische inrichting aanraadt hun bezigheden in tijdsblokken in te delen. Dat is ook het advies dat hij zijn dochter meegeeft.
Simpel
De schrijfstijl van Posthuma is helder en simpel. Haar roman leest daardoor als een trein; geen ingewikkelde zinnen, geen literaire stijloefeningen en weinig beeldspraak. Toch weet Posthuma op verschillende momenten juist met haar gewone stijl de kern te raken. ‘Ze had het ook vaak over uitstraling, en vooral over mensen die dat niet hadden. Dat waren verschrikkelijke mensen. Die waren nog erger dan lelijke mensen.’ Onder de oppervlakte weet Posthuma zo een beeld te creëren van de personages die ze opvoert en laat ze tegelijkertijd veel aan de eigen verbeelding van de lezer over door niet in te gaan op de details.
Korte verhalen
Dat Posthuma sterk is in korte verhalen is ook terug te zien in haar debuutroman. Eigenlijk bestaat haar roman uit verschillende in elkaar verweven korte verhalen over het ik-personage. Verschillende levensfases komen voorbij. Het ene moment speelt het zich af op het schoolplein, het volgende gaat het over haar man en eigen kind. Af en toe schept dit wat verwarring maar het houdt je als lezer bij de les. Op de achtergrond speelt de moeder altijd een rol, waardoor het boek uiteindelijk meer over haar gaat dan over het hoofdpersonage zelf. Haar invloed is continue aanwezig en dat maakt Posthuma in het laatste hoofdstuk op een intrigerende manier af.
[Deze recensie verscheen eerder (2016) op CLEEFT] | 1pos
|
Dit is een spannend boek, geen actieboek, maar gewoon degelijk onderzoek.
Een model valt of wordt geholpen te vallen van een balkon en overlijdt. Zelfmoord of moord. Een privédetective wordt op de zaak gezet. Deze man heeft schulden, heeft zijn vriendin verlaten, heeft geen woonplaats en heeft een nieuwe secretaresse die hij niet kan betalen. Plots krijgt hij toevallig een zaak en samen met zijn nieuwe secretaresse duikt hij in de wereld van glitter en glammer, rock heroes, drugs, geld, leugens, bedrog en listen.
Het gebeurt zelden dat ik niet voor het einde weet wie de dader is, maar in dit geval had ik echt geen idee. Ik hoop dat er nog vele van deze boeken volgen want hiermee kan gemakkelijk een reeks gemaakt worden.
Het maakt me niet uit wie het geschreven heeft, J.K.Rowling of Robert Galbraith, het is gewoon een goed boek en ik begrijp wel waarom ze onder een pseudoniem wil schrijven. Geef haar die kans want ze kan echt een goede thriller schijven. | 1pos
|
Skye leeft in de Appwereld, een virtuele versie van de echte wereld. Ze is ingeplugd zodat zij een beter leven kan hebben, haar moeder en zus zijn achtergebleven in de echte wereld. Inmiddels leeft Skye al tien jaar in de Appwereld en woont ze bij haar vriendin Inera. Ze is zestien jaar en kijkt uit naar de dag dat ze in dienst mag: dan zal ze uitpluggen en weer terugkeren naar de echte wereld. Maar dan worden de grenzen tussen de twee werelden gesloten en is uitpluggen niet meer mogelijk. Skye is echter vastbesloten om haar familie weer te zien, als het niet via een veilige legale weg kan, dan vindt ze wel een andere manier…
In eerste instantie trok vooral de mooie helderblauwe cover van 'Unplugged' mijn aandacht en daarnaast vind ik het idee van de twee werelden heel interessant. Hoe is het mogelijk om compleet virtueel te leven? De twee verschillende werelden worden uitgebreid beschreven door Donna Freitas. Eerst de virtuele wereld waarin Skye eerst leeft en daarna hoe Skye de echte wereld ervaart. Vooral het eerste deel van het boek bestaat dan ook vooral uit beschrijvingen en het bouwen van een geloofwaardige verhaalwereld.
De Appwereld is langzaam ontstaan doordat mensen steeds meer tijd doorbrachten in virtuele wereld door telefoons en tablets. Freitas weet met dit verhaal maatschappijkritiek aan te stippen die voor veel lezers heel herkenbaar zijn. ‘Mensen raakten zo verslaafd aan het kijken op hun tablets dat ze niet meer naar buiten gingen en zelfs stopten met praten tegen hun echte vrienden en familie.’
Vooral in het tweede deel van 'Unplugged' komt er vaart in het verhaal. Er is veel actie met spannende achtervolgingen, verraad en dodelijke slachtoffers. Freitas weet de lezer verschillende keren op het verkeerde been te zetten. Het is moeilijk in te schatten wie te vertrouwen is en zelfs na de ontknoping ben ik er nog over aan nadenken.
'Unplugged' is een spannend verhaal in een interessante verhaalwereld. Van mij mag deel twee snel komen want eigenlijk wil ik gewoon direct verder kunnen lezen! | 1pos
|
Na de dood van haar jongere broer kan studente Rêve zich er niet meer toe zetten om naar de universiteit te gaan en zwerft ze doelloos en verloren door de stad, terwijl haar ouders denken dat ze aan het studeren is. Ze voelt zich schuldig over de dood van haar broer en in haar verlangen naar discipline en om iets zinvols te kunnen doen, schrijft ze zich in voor het leger en meldt ze zich aan om naar Syrië te worden uitgezonden.
“Ik moest weg uit mijn huis, mijn stad, mijn thuisland – of ik zou eraan onderdoor gaan. Ik wilde vluchten voor de schuld, de schaamte, de verveling, de fouten die allemaal samen mijn oude leven waren”
Door de duidelijke regels en het gevoel nodig te zijn, voelt Rêve zich in Syrië vaak ronduit gelukkig en voor het eerst in haar leven mag ze zichzelf. Als ze door een stom ongeluk haar pols breekt en daardoor terug naar Nederland moet, raakt ze de houvast die het leger haar bood kwijt. Het lukt haar niet om het gewone leven weer op te pakken, ze voelt zich eenzaam en onbegrepen en ze glijdt steeds verder af tot ze uiteindelijke compleet ontspoort.
Lief van je is een indringend en aangrijpend verhaal van een jonge vrouw die de weg kwijt raakt na traumatische gebeurtenissen in haar leven. Roanne van Voorst (1983) heeft dit boek gebaseerd op verhalen van militairen en geeft een beeld van wat er in het hoofd van iemand met PTSS afspeelt. | 1pos
|
Alweer het 6de deel in de reeks met Helen Grace en opnieuw een geslaagd verhaal, zelfs beter dan het vorige deel niettegenstaande dit boek een onvervalst vervolg is!
In dit boek staat Helen Grace in het middelpunt, niet als rechercheur maar als gevangene, was trouwens de cliffhanger van 'Naar bed, naar bed'. Net als de vorige boeken blijft de structuur hetzelfde: korte hoofdstukken, hoog tempo en vooral veel spanning. Nochtans had ik op een bepaald moment de indruk dat het niet meer vooruit ging, maar plots is de ommekeer er en zijn we vertrokken voor de rest van het verhaal.
De plot is er weer één om duimen en vingers van af te likken. Op naar het volgende boek! | 1pos
|
Gubbels schrijft met 'NIKS ' een goed verhaal met een verrassende plot. Het verhaal is hiermee volledig af '.
Niks leven is wat men noemt een puinhoop, zowel fysiek als emotioneel wankelt hij en het speelt zich volledig naast het juiste spoor af. Een vechtscheiding en de breuk met zijn zoon brengen hem in een soort vacuüm: niets spreekt hem nog aan behalve alcohol en wat , .... broccoli, .. Neem daarbij het verleden, .... Nik verst(r)ikt in zijn eigen netten, ....
Maar, als een kat die meerdere levens heeft, ' staat hij als het ware op uit een nakende dood '. Een grote uitdaging in China opent enorme perspectieven. Hij kan er alleen maar bij winnen, .... en verliezen, ... Gruwelijke toestanden brengen hem fysisch op de rand van het aardse bestaan, ... een grote chaos, een ' Chinees doolhof waaruit moeilijk te ontsnappen is, ...
Zijn ' grauw-roze ' situatie in China brengt echter ook wat lichtpunten in Niks leven, ..
De auteur durft het aan om toch enkele moeilijke thema's in zijn boek te verwerken: op menselijk vlak, maar ook sociaal-maatschappelijke thema's schuwt Koen Gubbels niet. Hij slaagt er in om deze thema's netjes in het verhaal te gieten, vaak met een schepje humor er bovenop. De aanvankelijk zeer directe stijl gaat de auteur later afwisselen met een meer verhalende, vertellende stijl. Dat maakt dat het nooit ééntonig of vervelend wordt, laat staan saai, ... Het is een spannende roman met een zeer verrassend einde.
Het verrassende einde is het unieke Lego-blokje in een structuur waarin alle andere blokjes naadloos in elkaar passen, .... Het enige, unieke blokje geeft het ganse bouwwerkje een heel ander uitzicht, ... | 1pos
|
Wat een kunstenaar is Lize Spit. Alle lijnen en details zijn geloofwaardig neergezet en haken vroeg of laat in elkaar, alles geschreven in een prachtige stijl. Heel zelden krijg ik de neiging tekstblokken in een boek te markeren om ze later nog eens terug te kunnen lezen. Dit boek lezende, stond ik graag even op om een pen te pakken. Als voorbeelden:
‘De rugleuning van de stoel draagt vaders hemd met opgetrokken schouders. Daarboven, op de witte muur, is een grote zwarte schimmelvlek waarvan Jolan ooit beweerde dat die de vorm van de Europese Unie had. Beide zijn inmiddels uitgebreid.’(pag. 126)
‘… van mama blijft alleen over wat ze met slaappillen niet weggevaagd krijgt.’
Noem het langdradig, ik noem het prachtig.
Bijzonder vond ik het hoe Eva zonder een greintje zelfmedelijden mijn medelijden als lezer opriep. Sluimerend groeide bij mij de vraag wat Eva in vredesnaam gaat doen met het blok ijs in haar kofferbak. Het verhaal ontvouwt zich en sluit zich zonder losse eindjes; een kunstwerk. Het is er één om nog even door te laten dreunen in mijn hoofd. | 1pos
|
Hoe krijg je eenvoudig een boekcrush? Vraag het maar aan Jodi Ellen Malpas want zij weet het zeker en vast! In lange tijd niet meer zo'n goed boek gelezen in dit genre. Het hoofdpersonage neemt je er helemaal in mee. Spijtig dat het een stand-alone is. Een serie had me best gelegen. | 1pos
|
Wat een supergoede titel. Na ... . als tijdsbepaling. Je hebt je leven en dan is er het leven na een ingrijpende gebeurtenis; een persoonlijk drama (bv het overlijden van een geliefde/kind) of een wereld schokkende gebeurtenis (bv 11 sep).
Hier worden herinneringen aan en een leven voor, met en na Mattias verhaald door een achttal personen die elkaar niet allemaal kennen. De Relaties tot Matthias zijn heel verschillend van oppervlakkig tot heel dichtbij en intiem en zo ook de verhalen. De schrijfstijl is heel toegankelijk maar het mooie van Zantingh is dat op een of andere manier elke persoon een eigen passende schrijfstijl lijkt te hebben , waardoor ze gaan leven en tot je spreken.
Ik was een beetje bang dat het een zwaarmoedig boek zou zijn, maar dat is het zeker niet. Ik denk dat ik over een tijdje dit boek nog eens ga herlezen.
Ben blij dat ik dit e-boek van Hebban het morgen lezen. | 1pos
|
Wat een boek. In een ruk uitgelezen. Wat kan een mens allemaal meemaken. Onvoorstelbaar dat niemand ingreep toen ze misbruikt werd en dat ze niet gelooft werd.
Een boek dat vele jonge meisjes zouden moeten lezen in het tijdperk van de loverboys. | 1pos
|
Een verhaal over een familiedrama of eigenlijk gezegd meerdere. Hoever ga je als ouders om je kinderen te beschermen en andersom?
Vanaf het begin van het verhaal word je het boek ingetrokken en houd het verhaal je vast. Erg fijn om weer eens een thriller te lezen die je verrast verbaasd en in het verhaal trekt tegelijk.
Er zijn meerdere verhaallijnen en er word continue gewisseld tussen de verhalen en personages. Zijdelings hebben al die personages met elkaar te maken maar ook weer niet direct.
Alle personages zijn spannend op zich en ontwikkelen zich op hun eigen manier. Je vraagt je continue af wat gebeurt er en waar gaat het verhaal naartoe? De verhaallijnen zelf zijn verrassend en geschreven in een Amerikaanse omgeving. De omgeving word levendig omschreven en je ziet het voor je.
Ook blijft de vraag wat zijn de overeenkomsten tussen de verhaallijnen en waar vinden ze elkaar? Nou dat gebeurt eigenlijk pas in de laatste 30 bladzijdes. Maar niet op een storende langdradige manier.
Van begin tot eind blijft het verhaal boeien en gretig om het uit te lezen.
Ik heb erg genoten van dit boek en heb het bijna in een keer uitgelezen. Ik ga zeker veel meer van deze auteur opzoeken. | 1pos
|
Deze opvolger van het ijzersterke debuut van het schrijversechtpaar Ahndoril "Hypnose" is al net zo'n sterke thriller, maar een compleet andersoortig verhaal. Hoofdpersoon is, net als in Hypnose ook nu weer, de in Finland geboren, maar in Zweden werkzame commissaris Joona Linna.
Contract vliegt meteen aan met heel veel gebeurtenissen, een heel vreemde moord, vermeende zelfmoord, een vlucht met achtervolging, brandstichting en een poging daartoe, actiegroepen en bemoeienis van de veiligheidsdienst Säpo ........ en de moorden en collatoral damage nemen fors toe naarmate het verhaal vordert. De pacifistische Penelope Fernandez is vredesactivist en voorzitter van de vredesbeweging in Zweden, een bekend persoon dus. Zij is het middelpunt van het verhaal en haar vriend Björn Almskog is ongewild, maar zeker niet onschuldig, deelgenoot van de acties die tegen Penelope gericht zijn. Haar angst is in het boek bij wijze van spreke voelbaar. Het waarom, hoewel het begin van het verhaal wel enige houvast biedt, lijkt lange tijd verborgen te blijven, totdat bij elk hoofdstuk de informatie naar de lezer verder toeneemt, de personages onderling meer verband krijgen en allemaal meegevoerd worden naar het dodelijke einde. Zo wordt de overheidsinstelling ISG (Inspectie Strategische Goederen) en wapenhandel onderdeel van het verhaal en de richting waarheen dit verhaal naar toe gaat wordt dan duidelijker en tegelijkertijd wordt het levensverhaal van inspecteur Axel Riessen van deze dienst ook meegenomen in het boek. Joona Linna van de Stockholmse rijksrecherche moet al zijn kwaliteiten en vaardigheden inzetten om steeds te doorgronden wat er gebeurt is en vooral, uit welke hoek de dreiging komt. Zijn analytisch vermogen en het feit dat hij (in stilte, in gedachten, soms bijna mediterend) zaken kan overzien om juiste conclusies te trekken komen hem ook hier weer goed van pas. Soms leidt dat zelfs tot briljante ideeën, zoals bij het vaststellen van een datum aan de hand van de foto, die in dit verhaal een bijzondere hoofdrol speelt - laat je vooral verrassen door het onderzoek dat de schrijvers hiervoor gedaan moeten hebben om tot dit idee en uitwerking te komen.
De toevoeging van extra personages gedurende het verhaal brengt weer steeds een extra laag aan die je aandacht opslokt. Hoe verhoudt alles zich tot elkaar? Verhaallijnen die los van elkaar beginnen, elkaar later overlappen om vervolgens in complete plaatje op te gaan waardoor de lezer regelmatig in verwarring achtergelaten wordt, onkundig van naderende ontwikkelingen, hetgeen verderop wel weer door duiding in een volgend hoofdstuk -op andere locatie of binnen andere verhaallijn- steeds weer goedgemaakt wordt. Hierdoor dwingt het verhaal je bijna steeds om verder te willen lezen.
Spanning, actie en een uitstekende opbouw van een web van acties, misdaad, intriges en belangen van personen. Goed recherchewerk gecombineerd met veel -en goed uitgelegd- forensisch speurwerk zijn de fijn gecombineerde ingrediënten van deze thriller. Heel veel vaart in het verhaal, snelle acties en afwisseling van verwikkelingen zorgen ervoor dat je geen zin om het boek even aan de kant te leggen - spannend van begin tot eind; bijblijven is de boodschap. Een achtbaan van spanning met heel veel ontwikkelingen en personages, maar wel heel volgbaar en vlot geschreven. Een uitstekend verhaal, die behoorlijk realistisch blijft -nergens zwaar over de top of volslagen ongeloofwaardig- die waard is om verfilmd te worden. Een absolute aanrader dus. | 1pos
|
Huurmoordenaar Henry krijgt van maffiabaas Jimmy de opdracht een concurrent, Charlie Wagons, uit te schakelen. Ik heb hem altijd graag gemogen, zegt Frances, Henrys vrouw, later. Ik ook, antwoordt Henry. Dat houdt hem echter niet tegen de job te aanvaarden. Maar Henry mist, en Charlie besluit wraak te nemen door een boekje over Jimmy open te doen bij justitie. Een jaar later wordt Charlie in afwachting van het proces ondergebracht in diens villa op Sint-Maarten. Wat hij niet weet is dat Henry daar zijn gebuur is. Voor Jimmy komt dat wel mooi uit: de twee mannen die hij wil uitschakelen, de ene omdat hij tegen hem wil getuigen, de andere omdat hij een goedbetaalde klus niet heeft afgewerkt, zitten naast elkaar.
Van Anthony Bourdain verschenen eerder al Tot op het bot en De uitsmijter, waarin al eens een arm in een vleesmolen wou terechtkomen. Of waarin een man de armen van zijn geliefde oom breekt. Scènes die niet zozeer in het geheugen blijven hangen omdat ze zo bloedig zijn, maar omdat je erbij in lachen uitbarst. Een uiterst zeldzame eigenschap in thrillerland. Geschift is een tikje minder grappig, misschien omdat een groot deel van de actie zich afspeelt op het exotische en relaxte Sint-Maarten en niet in het van maffia vergeven New York. Toch zijn er weer een paar onvergetelijke scènes, vooral die met Jimmy Pazz, de geschifte maffiabaas. Hij droeg een jurk, wat hij in gezelschap van vrienden of zakenrelaties vaak deed. In dit geval was het een overgooier in een blauw-groene Schotse ruit die de afmetingen had van een kleine kampeertent. En wat te denken van Kevin, naar het eiland gestuurd om Charlie te vermoorden, die elke morgen een lijstje opstelt met dingen die vandaag gedaan moeten worden, en als eerste vermeldt: meer aandacht besteden aan persoonlijke hygiëne. Hilarische scènes vind ik dat.
Om te besluiten: Geschift is een geschift boek over geschifte maffiabazen van een geschifte chefkok uit New York. Ideaal om enkele uren te ontsnappen aan de geschifte buitenwereld. | 1pos
|
Steen, papier, schaar is een prachtig geschreven boek. De poëtische taal is erg beeldend, je hebt het gevoel alsof je zelf erbij bent en mee kijkt met Alma. De taal is vol; "mijn vingertoppen - mijn vleugels, ik was een enorme vogel die ieder moment op kom stijgen - scheerden over het water, er kroop modder tussen mijn tenen en grassprieten kleefden tegen mijn benen."
Dit coming-of-age verhaal van Alma en haar vrienden Calma en Marito is erg mooi geschreven. Vooral de opbloeiende romance tussen Alma en Marito is met zoveel tederheid geschreven dat het voelt alsof er met een zachte hand over je eigen hart wordt gestreeld. De naïviteit van Alma zorgt ervoor dat ze niet door heeft dat het grote klassenverschil tussen hen speelt. Ze is geen sympathiek karakter, zelfs wanneer haar moeder op shopping spree gaat in Miami gaat er geen belletje rinkelen. Ik heb weinig kennis over de politieke onrust in Argentinië, en helaas blijven hierover de feiten nogal op de achtergrond door de houding van Alma.
Al met al een heel mooi boek, maar helaas wat minder informatie over de Argentijnse politieke onrust dan ik hoopte. | 1pos
|
Ik begon met lezen en eigenlijk zat ik er direct in. De paniek die een moeder voelt als een kind aan je aandacht is ontsnapt ken ik als ouder heel goed. Gelukkig loopt dat meestal goed af, maar in dit geval dus niet. Wat als een gewoon boek begint, bouwt zich steeds meer op met details, om aan het eind een genadeslag uit te delen. Alles lijkt zo makkelijk geschreven, dat je een idee hebt hoe het gaat eindigen, maar nee hoor het loopt toch heel erg anders. Ik heb al tijden niet gelezen, en vond dit een mooi boek om weer eens ergens goed in te duiken. Voor mij was dit een super boek | 1pos
|
De toegewijde tuinier van John Le Carré is een dik boek van vijfhonderd pagina’s met redelijk grote bladeren, maar het is een zeer meeslepend verhaal. Het zorgt ervoor dat je het boek in één keer zou willen uitlezen, omdat je wilt weten hoe het eindigt met de personages.
Justin, het belangrijkste hoofdpersonage, doet een onderzoek naar Dypraxa, een geneesmiddel tegen tuberculose in Afrika. Hij doet ook onderzoek naar het bedrijf Karel Vita Hudson en Treebees, de distributeur van het middel. Hij leest het onderzoek van zijn vermoorde vrouw Tessa en zet het onderzoek zelf verder. In het boek zie je ook echt die documenten en kan je ze dus zelf lezen. Dit is een leukere manier om de documenten te lezen dan dat het personage verteld over wat de documenten gaan. De documenten van Tessa en haar e-mails zijn in een goede, duidelijke structuur weer gegeven. Zo kan je zelf proberen dingen begrijpen en linken zoeken met alles wat je al weet.
Op het einde lees je hoe het verdergaat met de verschillende personages. Justin die naar de plaats gaat waar Tessa vermoord is. Daar kijkt hij naar de verschillende soorten bloemen die er groeien. Dit is ook een goede verwijzing naar de titel. Justin is een toegewijde tuinier die zich vaak bezighoudt met de flora. Voor de dood van zijn vrouw werkte hij op de ambassade in Afrika en volgde hij zonder problemen de opdrachten van zijn baas en thuis tuinierde hij graag. Hij heeft een passie voor flora. Na de dood van Tessa maakte hij een evolutie mee en gaat hij zelf op onderzoek. Hij luistert niet meer naar zijn baas, doet dingen achter de rug van de ambassade. Op het einde kijkt hij dus terug naar de flora. Het is een open einde maar zeer ontroerend want spijtig genoeg maakt Justin hetzelfde mee als zijn vrouw Tessa. | 1pos
|
Geweldig boek, echt de moeite om te lezen.Net zoals alle andere boeken van Aspe. Echt ideaal voor wie van spannende lectuur houdt. Ge moet het gewoon lezen om te weten hoe fantastisch het is. | 1pos
|
De opwindvogelkronieken is verrassend goed gevuld. Het boek zit stampensvol plots, personages, vreemde voorvallen en mystieke situaties. De toon die Murakami aanslaat in dit vuistdikke boek is prettig, toegankelijk en simpel. Hierdoor vlieg je letterlijk door de pagina’s heen. Zoals gebruikelijk hangt er een dikke mist van mysterie over de verhaallijnen, maar alles blijft begrijpelijk. Murakami is dan weer grappig, dan weer erg duister. Boris de Viller en de herinneringen van luitenant Mamiya alsmede die van de vader van Nootmuskaat zijn gruwelijk. Deze kant kende ik nog niet van hem, en ik was er zeer van onder de indruk. Niet zozeer vanwege de gruwelijkheid, maar vanwege de vanzelfsprekendheid waarmee Murakami de feiten bespreekt. Zonder extra drama, zonder melancholie. Daarnaast bevat het boek humor, hele fijne dialogen en zoals ik al eerder aangaf ruim voldoende plotontwikkeling. En met die put viel het ook wel mee.
Zoals Murakami in De opwindvogelkronieken schrijft: “Op sommige vragen wil je geen antwoord hebben“. Zo is het met deze roman: verwacht geen alles verklarende antwoorden, maar gewoon een heerlijke Murakami met zonderlinge voorvallen -zoals je nu eenmaal van hem mag verwachten- en een opvallend luchtige schrijfstijl. De opwindvogelkronieken is met stip mijn top drie van Murakami-titels binnengekomen, en een knappe Murakami die hem daar weer weg krijgt.
Deze recensie verscheen eerder op tessaheitmeijer.com | 1pos
|
Ik heb de serie gezien voordat ik ben begonnen met het lezen van de boeken. Heb lang getwijfeld of ik ze wel zou gaan lezen of niet. Ik was bang dat ik het saai zou gaan vinden zoals ik(en sorry als ik mensen beledig) het eerste boek van lord of the rings. Ik kwam daar gewoon niet doorheen. Na lang getwijfeld te hebben, heb ik de eerste 2 boeken gekocht. Eerste heb ik al een tijde uit en ga nu beginnen met het tweede.
Was het boek saai? Absoluut niet. Natuurlijk waren er hoofdstukken die ik liever las dan andere maar in het algemeen heb ik genoten om het te
lezen. Het is deels fantasy(waar ik veel van hou), gaat over koninkrijken(wat ik ook graag lees), romantiek, geweld, Boek heeft bijna echt alles.
Ik heb de serie nu 2 keer gezien. De eerste keer snapte ik de ballen waar alles om ging (het deel dat ze aan het vechten zien wie op de troon komt snapte ik nog)en was het me te ingewikkeld al die verhaallijnen. Maar na het lezen van het eerste boek en daarna nog eens het te kijken vond ik het veel duidelijker waar het allemaal om ging. Verder geef het boek ook wat meer informatie dan dat je bij de serie ziet.
Kan niet wachten op de rest van de delen te lezen | 1pos
|
Wauw! Wat een slot van deze gave serie! Deel 2 eindigt echt onwijs spannend en ik heb gelijk deel 3 erachteraan gelezen. Ik zat er gelijk weer helemaal in al wordt het na een paar hoofdstukken pas echt spannend. Als je het einde nadert barst het echt los. In 1 adem uitgelezen! Ik hou van de humor, de liefde en spanning in deze serie. De draken zijn helemaal geweldig en ik was dan ook blij verrast dat 1 van hen ook aan het woord komt in dit boek. De personages en hun emoties komen heel echt over zodat je hardop moet lachen en soms ook moet huilen. Dat heb ik echt niet vaak met boeken. Ik hoop echt dat de schrijfster nog meer van dit soort boeken gaat schrijven! | 1pos
|
Heerlijke thriller van Michael Berg, opvallend zijn de sfeerbeschrijvingen van het landschap, soms zelfs herkenbaar, de situatie in departement Creuse Frankrijk, in België en de fraaie finale in erg treffend beschreven Maastricht.
Het is een goed en meeslepend verhaal over een onbekend meisje, een verliefd stel; onbegrepen door hun omgeving. Een verdwijning, een liquidatie.
Ik werd meteen gegrepen door de situatie waarin Anne&Guido terecht kwamen, ze vinden een meisje vlak voor hun huis, en dan, hoe verandert dit meisje hun leven.
Wat is er feitelijk gebeurt?
En wie zijn het zo duidelijk verliefde stel; Anne&Guido, hoe zijn ze tot elkaar gekomen, waar komt al dat geld vandaan?
Met onderhuidse spanningen en met veel vaart geschreven is ‘Het meisje op de weg’ een zeer toegankelijk boek, volgde met plezier de zoektocht naar sporen uit het verleden, soms werden vermoedens bevestigd, soms waren er opmerkelijke ontwikkelingen, en ik dacht misschien laat de ontknoping een lijntje open…
‘Het meisje op de weg’ van schrijver Michael Berg; een boek zoals een boek moet zijn, meteen gegrepen door het verhaal, houd bovendien van 'Franse sfeer'. | 1pos
|
Mensen zijn geen bijen, wij werken niet samen, wij hebben geen besef van een groter goed (blz 93).
Nuri en Afra moeten vluchten uit Aleppo, wanneer ze alles al zijn verloren: hun zoontje Sami, hun bezittingen en bijenvolken maar ook door alles zijn ze elkaar kwijtgeraakt. Samen beginnen ze aan hun vlucht uit Aleppo, en hopen Engeland te bereiken.
Een verhaal waarin alles intens wordt beschreven, de wederzijdse liefde tussen Nuri en Afra, hun liefde voor Sami maar ook de liefde van Nuri voor bijen: je voelt zijn pijn als zijn bijen door de oorlog worden vernietigd; de verschrikkingen die ze tijdens hun vlucht mee moeten maken. Onmenselijk: het vluchtelingenbestaan. Ondanks alle tegenslagen en ontberingen houden ze vast aan hun droom om Engeland te kunnen bereiken en daar een nieuw bestaan op te bouwen.
Een boek om in een adem uit te lezen, wat je lang bijblijft, en dat je doet beseffen dat vrede en vrijheid het grootste goed is wat er bestaat! | 1pos
|
'Vertellen, herinneren is altijd subjectief, maar onwaar is het daarom niet'
- Alfred Andersch
Ik las zojuist de novelle 'De vader van een moordenaar' van de, mij volstrekt onbekende, duitse auteur Alfred Andersch. Een puntgave vertelling in de vorm van een autobiografische herinnering; geschreven in een heldere, exacte taal. De geschiedenis levert de connotatie: de titelgever is de vader van Heinrich Himmler. De novelle geeft de lezer de mogelijkheid om de gedachten te laten gaan over onderwijs, verantwoordelijkheid en te speculeren over de bron van het nazisme. Veelzeggend is het nawoord van de schrijver, waarin hij zijn motieven toelicht. Lezen, mensen! | 1pos
|
In 280 bladzijden neemt Svea Ersson je in 'Na Melanie' mee in haar rollercoaster-thriller. Zonder ook maar een moment de spanning te verliezen, heeft ze de touwtjes van de intrige strak in handen. Steeds weer weet ze je te verrassen met nieuwe ontwikkelingen in het leven van Rosalin, die met haar vriend Jochem de stad verlaat en op een dorp een huis met een geschiedenis betrekt.
Dat Rosalin, in tegenstelling tot de hoofdpersonages in 'De reünie' van Simone van der Vlucht of 'Terug naar de Kust' van Saskia Noort, niet dom of naïef is leest een stuk beter. Eigenlijk is Rosalin in haar eentje de detective, die op zoek gaat naar de moordenaar van Melanie. Tijdens die zoektocht stuit ze telkens op nieuwe mogelijkheden maar ze dringt door tot de waarheid, door voortdurend de juiste keuzes te maken. Omdat de auteur korte stukken vanuit het ik-perspectief van de dader tussenvoegt, weet ze de lezer ook nog eens feilloos op het verkeerde been te zetten.
Ik ben tamelijk onbekend met dit thrillergenre. Onlangs las ik de romans van Noort en Van der Vlucht, die ik hierboven noem, maar Svea Ersson wint wat mij betreft de hoofdprijs in dit genre.
Toch heb ik wel een paar puntjes van kritiek. De relatie tussen Jochem en Rosalin vind ik wat onderbelicht, waarom ze van hem houdt en juist met hem een kind wil, wordt wel verteld, maar niet echt geshowd. Op het einde van het verhaal worden de draadjes wat te snel en glad afgehecht. Plus dat Harmen geen rol meer speelt. Ook Erik-Jan had in het begin naar mijn smaak wel iets sterker neergezet mogen worden als beste vriend van Jochem. | 1pos
|
Met dank aan Nienke Pool voor het recensie-exemplaar.
Auteur: Nienke Pool
Illustraties: Ingrid van der Knaap
Uitgever: Droomvallei
Aantal pagina’s: 55
Genre: Kinderboek
Verschijningsdatum: maart 2017
Over de auteur:
Nienke Pool is een geboren Drentse en voltooide in Nijmegen tot tweemaal toe een studie geschiedenis hetgeen in haar verhalen door spiegelt. Met haar kinderverhaal En met de regen kwam de wind, over het Oude Egypte sleepte zij een Vlaams Filmpje in de wacht en is daarmee op alle basisscholen in België te lezen. Haar verhaal Johannes 14:6 is de in fictie omgezette vorm van haar eindscriptie Martelaressen in de vroegchristelijke kerk. Momenteel werkt zij aan een spannend YA boek genaamd Vasco en het geheim van de Rozenkruisers over de spannende tijd van de Renaissance, waarvan de voltooiingsdatum nog geheel onzeker is.
( Bron: www.droomvalleiuitgeverij.nl )
Cover:
Geweldige en in het oog springende cover vind ik dit! Mooi ook in hardcover uitgevoerd. Het heeft de uitstraling van een sprookjesachtig kinderboek.
Achterflap:
Ga mee op reis naar het oude China!
‘Komt de hele wereld uit een ei?’ vroeg ik ongelovig.
Mijn moeder lachte terwijl ze gouden linten in mijn lange, zwarte haren vlocht. ‘Ja lieverd, Yin en Yang kwamen ooit uit een reusachtig ei. Alles zat vroeger doorelkaar, de wereld bestond nog helemaal niet en er waren zelfs geen mensen.’
Ik wist dat het mooiste stukje van het verhaal nog moest komen. ‘Bestond China niet en was de Goddelijke keizer er zelfs nog niet? Zaten we echt met z’n allen in een ei?’ Ik trok vol gespeelde verbazing mijn smalle wenkbrauwen op.
‘Dat was dan behoorlijk dringen geblazen.’
Een prachtig boek voor kinderen die meer willen weten over de oude culturen en de geschiedenis.
Mening:
Wat een prachtige en sprookjesachtige uitstraling heeft dit boekje! Laat je echter niet helemaal op het verkeerde been zetten, want naast dat dit verhaal inderdaad ook sprookjesachtig is, is het doorspekt met volwassen, historische en educatieve onderwerpen.
In de ik -vorm vertelt Mayka-Ling haar verhaal van hoe haar leven beter en gelukkig werd. Het ademt en het ‘is’ het oude China en Pool schrijft toegankelijk, beeldend, direct en weet fictie en feiten op een vloeiende en knappe wijze te mixen. Het is makkelijk genoeg weg te lezen, en naast gelukkig ook de liefde en vriendschap gaat Pool onderwerpen als bijvoorbeeld de ondergeschikte positie van de vrouw, geweld en bedrog niet uit de weg.
Zo op het oog oogt het als een kinderboekje, maar inhoudelijk is dit vooral geschikt voor kinderen vanaf een jaar of 11-12. Dat geschiedenis en cultuur hard kunnen zijn is een feit. Dat kinderen echt wel wat kunnen hebben ook, maar toch heb ik mijn twijfels bij het verwoorden van een aantal situaties. De beschrijving van de castratie is duidelijk en kan wat mij betreft ook wel, de wensen van vader voor de nacht heb ik echter wat vraagtekens bij. Het bloed langs de benen vanonder het jurkje ( dat ik tijdens het lezen dacht: lees ik dit nu goed? ) tezamen met de beschrijving van het mooi en klein maken van de voetjes gaat mij de grens dan toch over. Wanneer moeder met een hamer de wreven van de voetjes kapot slaat, er bovenop gaat staan om het af te maken zodat het bot over elkaar heen kan schuiven, ja daar ben je me qua wijze van verwoorden en beschrijven dan even kwijt voor wat betreft de doelgroep.
Dit zijn dan momenten want verder is dit een magisch verhaal met mooie en ondersteunende illustraties die perfect passen in dit indrukwekkende gebeuren en waarbij ook je eigen fantasie en inbeelding intact blijven. Mijn favorieten zijn met stip de nakomelingen van de Ba Xian.
“De aanwezigheid van zo’n klein, statig mannetje met zijn lange, dunne grijze baard en zijn gouden lange jas, garandeerde een lang en gelukkig leven. Je kunt een Ba Xian niet kopen of uitnodigen; ze dwalen rond tot ze een geschikt mensenkind vinden. Ze kunnen zich alleen hechten aan iemand met een gouden hart.”
Het ‘Er was eens’ eindigt met een heerlijke en humorvolle knipoog naar het ‘Op ieder potje past een deksel’ en toch ook nog de zaligheid van het ‘Ze leefden nog lang en gelukkig.’ Misschien niet geschikt voor de kleintjes maar zeker een origineel en meer dan onderhoudend boekje voor de bovenbouw!
Drie en halve sterren voor Yin en Yang.
Karin Meinen. | 1pos
|
Over de auteur
Nicolet Steemers (1958) schreef eerder vier boeken:Het hart en de moordkuil (2006), Zachte heelmeesters (2007), Lichtval (2010) en in 2011 Overspel; de ‘verboeking’ van de gelijknamige tv-serie. Tweedracht (2015) is haar nieuwste thriller en vijfde boek.
Over het boek
Een mooie cover. Door de donkere bovenkant en de rode kleur van de (uitstekend gekozen) titel maakt het een dreigende, onheilspellende indruk én nieuwsgierig.
Het verhaal is verdeeld in 41 hoofdstukken. Fijn lettertype, goede bladspiegel.
Het verhaal
Lucy en Danielle zijn zussen: een eeneiige tweeling. Lucy heeft een carrière als cabaretière en Danielle vecht voornamelijk tegen haar verslavingen. Zij klopt op een dag in mei weer bij haar zus aan, als ze clean is en klaar voor een nieuwe kans in het leven: een nieuw baan, een nieuwe liefde.
Lucy kan, gelet op het verleden, niet direct geloven dat Danielle clean en veranderd is, maar het is toch haar zusje, dus ze neemt haar – tijdelijk – in huis. Dan staat enige tijd later de politie op de stoep: er is een vrouw vermoord. Deze vrouw, Clarice Woltering, was tijdens haar werkzame leven verbonden als psychologe aan het NMI: het Nederlands Meerlingen Instituut. Lucy en Danielle zijn in hun jeugd jaren door deze Woltering getest en begeleid. De politie heeft aanwijzingen dat de zussen iets met de moord te maken (kunnen) hebben.
Mijn mening
Mijn motto ‘kwaliteit drijft altijd boven’ komt gelukkig weer eens uit. Steemers heeft mij destijds al helemaal ingepakt met Zachte heelmeesters. Ook nu blaast ze me uit de schoenen met, wederom, een goede thriller die - zoals al vaker bij Steemers – vooral psychologisch erg sterk is.
Het verhaal wordt verteld door een van de zussen, Lucy, in de ik-vorm. Omdat wij, lezers, weten hoe Danielle doorgaans te werk ging, voel je als lezer de onmacht, de verontwaardiging en het ongeloof van Lucy dubbel zo sterk, niet alleen tijdens de verhoren bij de politie, maar tevens in de contacten van Danielle met de vriend (Martin) en de impresario (Jurgen) van Lucy. Zelfs in de contacten met hun ouders ervaar je de spanningen.
Dat Lucy van humor haar beroep heeft gemaakt is een pluspunt, want de heerlijke humor van Steemers komt met regelmaat terug in de teksten van Lucy. Genieten! Zo wordt het een verhaal waar je (letterlijk) met een lach en een traan kennis van neemt.
Een bijzonder verhaal, dat heel goed en gelaagd in elkaar steekt en stukje bij beetje steeds meer geheimen prijsgeeft. Een mustread, vind ik.
Ben blij voor Steemers dat dit boek onlangs 4 sterren mocht krijgen van de VN Thrillergids.
5 sterren van mij. | 1pos
|
In 'Blind date' zet Marelle Boersma de lezer rechtop van nieuwsgierigheid.
Wat is er gebeurd met Moon in die bewuste nacht in november? Daar kom je niet meteen achter, de auteur laat je in spanning achter na een spannende proloog.
In het begin van het boek gaat het er daarna vrij gemoedelijk aan toe en op deze manier leer je de drie personen die het verhaal van Moon vertellen beter kennen... althans, dat denk je.
De knappe opbouw en meeslepende wijze van beschrijven zorgen er voor dat je in het verhaal van Moon gevangen blijft.
'Het was november. Een koude wind blies over de stille straten in het centrum. Ze schold zichzelf de huid vol dat ze voor mooie kleding in plaats van voor iets warms had gekozen. De kille wind ging moeiteloos door haar dunne spijkerjasje heen waar slechts een hemdje onder zat. Er was niemand op straat en ze neuriede mee met het liedje dat in haar hoofd was blijven hangen.
I will follow you.
Follow you, where ever you may go.'
De terugkijkjes naar het verleden leveren geen duidelijke antwoorden op maar zorgen er wel voor dat je de betrokkenen niet meer sowieso gelooft. Zoals je zult zien zorgen de verschillende perspectieven voor heel verschillende beschrijvingen van de personen en hetgeen gebeurd is. Je vraagt je af wie de waarheid vertelt? Je zult ook een van de hoofdpersonen daadwerkelijk op een leugen kunnen betrappen.
Het verhaal is goed opgebouwd, zo goed zelfs dat de spanning op plaatsen te snijden is, daarna een beetje afzwakt naar een kabbelend gedeelte dat ook veel vraagtekens oproept voor de lezer. Om opnieuw nieuwsgierigmakend en beklemmend terug te komen. Al snel worden je de gevaren van internetdating duidelijk.
Boersma heeft bovendien met de totaal onverwachte ontknoping in 'Blind date' gezorgd voor een heerlijke thriller met hier en daar een erotische scene die helemaal past op die plek in het verhaal.
Ik kan niet anders zeggen dan: 'Graag gelezen'! | 1pos
|
Verhaal
In deze graphic novel draait het verhaal rond Simon Antonisse. Samen met Laura baat hij de boekenwinkel uit die hij van zijn vader geërfd heeft. De zaken gaan echter niet zo goed en Laura probeert Simon te overtuigen om de winkel te verkopen.
Maar dan vindt er een ingrijpende gebeurtenis plaats: Simon is getuige van een zelfmoord. Nachtmerries en levendige herinneringen aan zijn kindertijd worden hierdoor gewekt.
Op een dag ontmoet hij toevallig Regina, een jong schoolmeisje, dat dieper tot hem weet door te dringen.
Zal hij eindelijk de rust vinden waar hij zo naar verlangt?
Aimée De Jongh
De Rotterdamse Aimée De Jongh (1988) is een talentvolle illustratrice die ook bekwaam is in het maken van stripverhalen en animatie. Om een idee te krijgen van haar uiteenlopende tekenstijlen, kan je een kijkje nemen op haar – uiteraard – mooi vormgegeven website.
Haar eerste strip ‘Aimée TV’ publiceerde toen ze amper 17 jaar was.
Momenteel blijkt ze vooral gekend te zijn van haar strip ‘Snippers’ in het Nederlandse Metro-krantje.
Maar zoals je kan lezen op haar website, heeft zij ook reeds heel wat andere mooie projecten op haar naam staan.
Leeservaring
Het eerste wat opvalt wanneer je deze graphic novel openslaat, is het ontbreken van kleur. Zwart-witte tekeningen vullen de bladzijden.
Hierdoor ligt de focus als het ware op de essentie van het verhaal en op de duidelijk zichtbare emoties van de personages. Deze tekenstijl heeft iets eenvoudigs, maar is tegelijk enorm krachtig.
Verschillende verhaallijnen worden op een zeer knappe manier uitgewerkt om geleidelijk aan bij elkaar te komen en een mooi afgewerkt geheel te vormen.
Wat hierbij opvalt is dat de voortdurende overgang tussen heden en verleden (wanneer Simon geplaagd wordt door herinneringen aan zijn kindertijd) heel soepel verloopt. Hetzelfde geldt voor de overgangen tussen de nachtmerries en de wakkere periodes.
Hoewel er niet erg veel tekst aanwezig is en je dus de indruk zou kunnen krijgen dat het gaat om een licht tussendoortje, bevat het verhaal toch heel veel diepgang. Er staat als het ware geen woord te veel, maar ook niet te weinig. Overal is de gedachtegang duidelijk, ondanks het feit dat niet alles altijd uitgesproken wordt. De expressieve tekeningen dragen hier hun steentje aan bij. We mogen dus spreken van een geslaagde wisselwerking tussen woord en beeld.
Boektrailer
Heb je graag een idee van de tekenstijl in ‘De terugkeer van de wespendief’?
Kijk dan naar de boektrailer.
Verfilming
Wist je dat deze graphic novel ook verfilmd werd? De filmtrailer kan je bekijken op Vimeo.
Graag meer info over de film? Neem dan een kijkje op IMDB. | 1pos
|
Walter Lucius is het schrijverspseudoniem van scenarist en producent Walter Goverde. De Vlinder en de Storm is zijn eerste fictiedebuut van de Hartland-trilogie. In het boek komen heftige themas aan bod zoals kindersmokkel en politiek machtsmisbruik op internationale schaal. Het boek telt ruim 450 bladzijden en ik heb het boek geboeid zitten lezen, het heeft internationale potentie. In het boek komen vele verhaallijnen voor maar Lucius zorgt er uitstekend voor dat de lijntjes mooi in elkaar overvloeien.
De van oorsprong Afghaanse journaliste Farah Hafez raakt betrokken bij een meisje die gevonden wordt in het Amsterdamse bos, het meisje blijkt later een jongen te zijn die misbruikt is bij Bacha Bazi, een Afgaans ritueel. Het jongetje wordt na een aanrijding voor dood achtergelaten en belandt op de intensive care. Farah gaat op onderzoek uit en maakt kennis met de rechercheurs Joshua Calvino en Marouan Diba en Farah stuit op hele smerige zaken. Het blijkt een zaak op wereldwijd niveau te zijn. Van haar baas Edward krijgt ze groen licht om deze grootse zaak te gaan onderzoeken waarbij ze assistentie krijgt van zijn eigenzinnige neef Paul Chapelle. Farah en Paul blijken een gezamenlijk verleden in Kabul te hebben maar hebben elkaar 30 jaar niet meer gezien. Ruim over de helft komen diverse verhaallijnen bijeen in een wonderlijk, groots ongeluk op de A9, dat haast een ongeloofwaardige vorm aanneemt, voor mij het enige minpuntje.
Walter Lucius weet een bijzonder beeld te scheppen van mensen met een niet Westerse achtergrond in ons kille Nederland. Gezien zijn achtergrond geen verrassing. Een aantal sfeerbeelden in Kabul zijn haast dromerig beschreven waarna moeiteloos wordt overgeschakeld op een meedogenloze afrekencultuur. Dit boek heeft veel in huis wat een thriller tot succes maakt, spanning, romantiek, actuele themas. Een goede verhaallijn, uitstekend plot en aansprekende personages. Laat deel twee van deze trilogie maar snel komen. | 1pos
|
Een bijzonder verhaal, gegoten in een verrassende constructie, met Nijmegen als decor. Gewoon een heerlijk boek om te lezen, om in één ruk door te lezen naar het einde, omdat je wilt weten of het echt waar is wat gesuggereerd wordt. | 1pos
|
Een boek dat aansluit bij het Vlaams naturalisme: een - al dan niet gulle - lach met een serieuze ondertoon en een - min of meer gerelativeerde - traan.
Dit verhaal vanuit de ik-vorm gaat over 2 andere personen, vader en zoon, die als oom en neef tegenover de verteller staan. Het is een familieepos over tegenstellingen, menselijkheid, vooral in de kleine kantjes van de mens dan.
Tegen een achtergrond van sport, en vooral wat er rond de sport gebeurt.
Een meeslepend verhaal dat je niet loslaat maar toch ook afstoot omdat je als lezer van bij het begin aanvoelt dat dit niet goed zal aflopen.
De eenvoud van het verhaal (de plot) past bij de zuiverheid van de schrijfstijl die correct Nederlands combineert met wat door de culturele elite aanvaardbaar werd geacht. | 1pos
|
Bevrijding is alweer het vierde boek van Elizabeth Jane Howard over het wel en wee van de Cazalets. Wat in eerste instantie het laatste boek leek te zijn bleek jaren later alsnog een vervolg te krijgen en dat is maar goed ook.
In dit vierde deel over de familie Cazalet en verwanten, gesitueerd in de povere eerste jaren na de Tweede Wereldoorlog, worden veel vragen en verwikkelingen uit eerdere delen besproken en deels ook afgerond. Dat betekent niet dat een vervolg overbodig zou zijn; als je de Cazalets in je hart gesloten hebt, wil je altijd nog meer over hen weten. Dat betekent ook niet dat men dit boek niet zou kunnen lezen als stand alone. Als men goed gebruik maakt van samenvattingen van eerdere delen, waardoor de personages, hun relaties en hun hebbelijkheden verduidelijkt worden, is het een plezierig geschreven boek. Anderzijds doet de lezer zichzelf te kort door de eerste drie delen niet te lezen want de belevenissen van deze uitgebreide familie vervelen nooit.
De Cazalets moeten na de bevrijding hun leventje weer oppakken. Vooral voor de jongere generatie is het zoeken naar hoe de wereld functioneert en, mede door de oorlog, zijn de jonge Cazalets niet optimaal voorbereid op een zelfstandig leven en het aangaan van relaties. De wat oudere generatie zal zich vooral moeten richten op het behouden van relaties die, niet altijd door de oorlog, hier en daar onder druk kwam te staan.
Het meest opvallende aan deze vierde roman in de serie is de verfijning van de bijzondere schrijfstijl en haar manier van opbouwen van het plot. Door het wisselen van het perspectief komt men over vele personages te weten wat zij beleven maar geregeld leert de lezer ook een eerdere gebeurtenis in een ander perspectief te zien. Elke episode begint midden in het verhaal (in medias res) van dit personage maar door herinneringen en flashbacks, op onverwachte momenten, kom je als lezer toch nog te weten wat er eerder gebeurde. Flashbacks zijn natuurlijk niet nieuw in de literatuur maar Howard weet ze op een bijzondere manier in te zetten die telkens verrast. Ook kan een episode zo starten dat de lezer even aan het werk gezet wordt om uit de context te halen vanuit welk personage het perspectief afkomstig is.
De belevenissen doen vaak denken aan een soap maar de geloofwaardigheid en de prachtige schrijfstijl doen het verhaal hier ver bovenuit stijgen. Zo weet de auteur in twee korte episodes zeer krachtig uit te beelden hoe het proces van dementie van binnenuit ervaren wordt.
In dit deel leest men tussen de regels weer veel over het tijdsbeeld van het naoorlogse Londen. Ook is tussen diezelfde regels door te lezen hoe Howard aankeek tegen die oorlog, het jodendom en de politieke beslommeringen op dat moment.
Bevrijding is een heerlijk boek, met personages om van te houden en personages die afkeer oproepen, maar die altijd blijven boeien. Het voelt goed dat er nog een vijfde deel zal volgen. | 1pos
|
Een heerlijk ontspannend boek. Herkenbare situaties. Een mooie rol
voor de huishoudster Marie en natuurlijk een happy end voor de 4
vriendinnen. | 1pos
|
De korte omschrijving achterop het boek sprak mij aan. Alleen vind ik de lading van deze tekst niet echt de inhoud van het boek weergeven. Dus dat was even omschakelen. Het verhaal is goed en op een mooie manier beschreven. De schrijver heeft veel gebruik gemaakt van schitterende vergelijkingen. Neem de tijd voor dit boek om de inhoud goed tot zijn recht te laten komen. De lezer kijkt mee met de, soms wat filosofische, gedachten van de hoofdpersoon. Die zijn vriendschap beschrijft met zijn inmiddels overleden vriend. Waarbij de verschillende stadia in de relatie naar voren komen. Daarnaast vertelt de schrijver bijna alle achtergronden en (buitenechtelijke) relaties van de andere personages in het verhaal. | 1pos
|
Mooi boek.
Het verhaal is geschreven in de stijl van Doyle.
Het is een goed verhaal,spannend en wat humoristisch .Wat wel opvalt de mensen die mee in het verhaal opgesomd worden zijn allemaal aartslelijk.Maar kortom een aan te raden boeken. Zeker voor de liefhebbers van de verhalen van Sherlock Holmes.
Ik heb het boek met plezier gelezen. | 1pos
|
"Ik hoop dat je sterft aan dit boek." Bam, qua opdracht kan dat tellen. En de rest van het boek is al even rechttoe-rechtaan. 286 pagina's zelfdestructie en zelfhaat, waarbij de schrijfster tipjes van de sluier oplicht over wat de oorzaak van dit gedrag zou kunnen zijn. Tegenover al het andere "naakt" en "alles op tafel" net iets te weinig opgelichte tipjes... Op de cover worden we - met de woorden van Ronald Giphart - aangeraden "dit vuige taalbombardement" te lezen. Dat "vuige" neem ik met een knipoog. "Taalbombardement": jawel. Veel woorden, snel ritme, nog meer taalcreativiteit. Eén van de redenen trouwens om te blijven lezen. Ik heb genoten van een heel aantal nieuwe woorden. Hier is niet zomaar wat geschreven, hier is nagedacht. Als lezer wordt dan ook heel wat tegendenkwerk van je verwacht. Woorden lezen, zinnen volgen, betekenissen achterhalen, beelden zien. Na een tijdje zit er evenveel chaos in je hoofd als in dat van het hoofdpersonage. En dan gaat het boek opzij, om even later weer op je schoot te belanden. Want Eva kruipt wel onder je vel. Willen of niet. Lang getwijfeld tussen 3 of 4 sterren. Ik geef er 4 omdat Pussy album me veel beter is bevallen dan ik had verwacht. Met dank aan het rijke en creatieve taalgebruik. En nu even het hoofd leegmaken. Het is nodig. | 1pos
|
‘Het verdronken land’ toont direct aan het begin een desastreus beeld van ons land. Na twee verwoestende watersnoodrampen staat de helft van Nederland onder water. Een totale chaos is het gevolg. Er is nauwelijks meer elektriciteit, onderdak of voedsel te vinden, er zijn veel doden gevallen en de grenzen zijn dicht. De enkeling die nog de beschikking heeft over financiële middelen, probeert aan boord te komen van een particuliere vlucht. De EU wil pas hulp sturen wanneer de regering weer enigszins orde geschapen heeft. Maar is dat niet veel te laat?
‘Het verdronken land’ kent een drietal hoofdpersonen, te weten Felix Rutgers, zoon van een vooraanstaand politicus, Loekie Laroes, dochter van een televisieverslaggeefster en haar beste vriend Jacinto Zondervan wiens ouders het land willen ontvluchten. Het drietal komt in benarde situaties terecht wanneer de Turkse premier van Nederland, Emir Berk, wordt vermoord.
“De knal kwam uit het niets. Eerst dacht Loekie dat het een explosie was. Een gaslek, ergens in het gebouw. Een onveilige generator die zichzelf had opgeblazen. Toen zag ze de vrouw in de gang naar de fietsenstalling. Haar lange groene haar. Het embleem op haar sweater. Het oog van haar pistool dan van Berk naar Loekie gleed.”
Terwijl de situatie van het centraal staande trio er met de dag slechter op wordt, ontrafelen de tieners een complot dat de toekomst van heel Nederland in gevaar brengt. Zijn ze samen sterk genoeg om het tij te keren? Je leest het in ‘Het verdronken land’.
Enfin, ‘Het verdronken land’ is bedoeld als jeugdboek of Young Adult zo je wilt, maar tjonge…wat een boek. Ik ben ervan overtuigd dat mening volwassene dit boek eveneens ademloos verslindt. Natuurlijk, het avontuur wordt beleefd door drie tieners, maar de politieke intriges en letterlijk grensoverschrijdende kwesties, maken het boek geschikt voor een veel breder lezerspubliek. Ponjee hanteert bovendien een fijne, vlotte schrijfstijl die daar eveneens aan meewerkt. De jong volwassen lezers én de volwassen lezer zullen de stijl van Ponjee als zeer toegankelijk ervaren.
“Felix wist dat hij zich uit de voeten moest maken. Nu. In de laatste paar woorden dat Ten Cate van hem stond afgekeerd. Maar het was of zijn benen op slot zaten. Alsof hij schreeuwde tegen zichzelf zonder geluid.”
Ik heb slechts één verbeterpunt en dat is gelegen in het feit dat sommige verhoudingen naar mijn mening wat ondoorzichtig zijn. Dat geldt overigens zowel voor de verhoudingen binnen de politieke fracties als voor de relatie van de hoofdpersonen jegens de politiek. Daar zou het verhaal wat beter mogen. Dat is echter slechts één aspect uit een verder zeer boeiend geheel.
Over de auteur
Olga Ponjee (1983) schrijft boeken, films en games. In haar vrije tijd maakt ze historische kostuums en metselt ze muurtjes van baksteen. Ze woont in een klein dorpje samen met haar vrouw, haar man, twee zoontjes, twee katten en drieduizend boeken.
Uitvoering
Uitgever: LetterRijn
ISBN 9789491875700
Hardcover, 330 pagina’s
Over Hanneke Tinor-Centi
Hanneke Tinor-Centi (1960), eigenaar van HT-C Communicatie en Marketing, literair agent, boekmarketeer en recensent.
http://ht-c-communicatie.nl/ | 1pos
|
Florian wil na vrijwilligerswerk in Engeland met vriendin Donna weekendje naar Schotland. Door omstandigheden komt Donna niet opdagen. Florian besluit na teleurstelling alleen te gaan en komt op station 2 mensen tegen die hem meenemen naar een commune. Hij komt daardoor in een sekte terecht.
Donna en zijn moeder Amanda proberen hem daar weg te krijgen ..
Ik vond het een pakkende boek, goed geschreven en je komt meer te weten over wat er afspeelt in sektes en alle gevolgen van dien. Complimenten voor Bibi | 1pos
|
Een verhalenbundel voor iedereen die niet snel bang is. De Zwarte muren komen in elk verhaal op je af. Je kunt er niet aan ontkomen!
Je leest over allerlei Freaky en Creepy dingen…..
Wat gebeurt er bijvoorbeeld nu echt als je sterft?
*Een glijbaan die wel hele vreemde dingen uithaalt met mensen. En lost mensen en problemen op!
*Sophie rijdt iemand aan, het lijkt een zwerver te zijn. Ze besluit er vandoor te gaan. Maar de blik in haar achteruitkijkspiegel blijft haar achtervolgen.
*Jurgen is gedeserteerd uit het Nazieleger. Hij heeft namelijk gezien wat er gebeurt in een speciale kamer, een geheime kamer in Auschwitz. Als hij een geheim luik vindt in zijn opvanghuis moet hij weten wat er achter zit.
*Je gaat wel twee keer nadenken als je een tweedehands apparaat gaat kopen. De zaag in dit verhaal is dodelijk gevaarlijk!
* Is deze vampier een metafoor? Of bestaat hij echt?
* Een mes kan iemand tot waanzin drijven.
* Krijgt de nieuwste verschrikkelijke plaag jou ook te pakken in de nabije toekomst?
* Kijk eens om je heen naar de onbekende op straat……….Je zou het nooit kunnen zeggen of ze zomaar een hapje uit je willen nemen….En je verslinden!
*Een vrouw ligt verlamd in bed. Aan het voeteneind zit de Duisternis op har te wachten.
* Een jongen wordt geplaagd door de Vreemdeling.
* Door het Vizier zien dingen er ongelofelijk anders uit? Of toch niet?
Er zijn een verhalen die echt direct iets met elkaar te maken hebben. Hoe, wat en welke dat zijn, moet je echt zelf uitvinden!Echt hele goede verhalen. Hier heb ik van genoten. Dank je wel Anthonie!
De Plaag is echt mijn favoriete verhaal uit dit boek. Waarom? Het is echt een hoog King/Cook gehalte, een dodelijke combinatie! De persoonlijke tekst in het boek is ook echt waar….zo nu en dan moest ik wel even achter me kijken. Ik voelde me niet op mijn gemak. 4 sterren**** | 1pos
|
Het beste boek wat Jac. Toes heeft geschreven. Zeer mooie stijl. Krachtig, humoristisch, maar vooral gevoelig. Fotofinish werd een "juweeltje" genoemd. De vrije man is een juweel van grote klasse. | 1pos
|
Als door een terroristische bomaanslag in London Rose om het leven
komt zijn de gevolgen voor het gezin Matthews rampzalig.
Vijf jaar later is Moeder bij haar behandelende therapeut gaan wonen. Vader zoekt vergetelheid in alcohol en besluit voor een goede werkplek te verhuizen. Het inmiddels tienjarig broertje Jamie van Rose en haar tweelingzus Jasmine gaan met hem mee.
In hun nieuwe woonomgeving blijkt Jasmine te worstelen met voedselproblemen en Jamie vindt alleen vriendschap bij zijn kat Roger en het Moslimmeisje Sunya.
Alles lijkt erop zich te ontwikkelen tot een enorme tragedie, het schrijnend gemis van de Moeder door Jamie, zijn verboden omgang met Sunya, Zusje Jas die spijbelt van school en de Vader die amper zorg draagt voor zijn kinderen.
De enige die nergens last van heeft is Rose, zij staat op de schoorsteenmantel, ze wordt geliefd, gekoesterd en heel erg gemist.
Schrijfster Annabel Pitcher heeft mij met haar eenvoudige maar scherpe schrijfwijze regelmatig geraakt.
Zoals in de passage waarin Jamie naar huis komt na een partijtje voetbal in zijn juist gekregen, te kleine, voetbalschoenen voor zijn verjaardag. Vol verwachting over post van zijn Moeder opent hij de voordeur en kijkt naar de deurmat zoekend naar post....
Mooi, zijn ook de zinnen die er zo natuurlijk geschreven in voorkomen, één ervan is wanneer Jasmine over haar overleden zusje zegt: 'Stel je eens een schaduw voor zonder persoon erbij,'
Het boek onderscheid zich doordat Annabel Pitcher niet alleen ontroerd, zij heeft humor en hoop verweven in actuele onderwerpen als Terrorisme, discriminatie, verwaarlozing en verdriet.
Mijn zus woont op de schoorsteenmantel is volgens uitgever Mistral bedoeld voor Young Adult.De uitgever kan ermee in de handjes klappen want ieder ouder zal het boek ook waarderen. | 1pos
|
Om te beginnen: heb jij dit boek al gelezen? Nee? Waar wacht je dan nog op?! Allez hup!
De wereld achter het hek kaart, net als zovele kranten, columns, reportages,… , de vluchtelingenproblematiek aan. Maar dan toch net een beetje anders. Ten eerste omdat het verhaal fictief is maar toch echt (als je begrijpt wat ik bedoel?). Verder omdat het geschreven werd door de ogen van de vluchtelingen in de vluchtelingenkampen. Meer bepaald door de ogen van een jongentje, geboren in het Australische vluchtelingenkamp waar hij al zijn hele leven woont. Door de ogen van een jongentje dat nooit anders gekend heeft. Voor wie het kamp de normaalste zaak van de wereld is.
Deze unieke kijk op het leven in de kampen maakt heel wat emoties los.
Doorheen het verhaal leer je welke betekenis de, in het begin, ietwat vreemde elementen van de cover hebben. Iedere combinatie van letters en cijfers, ieder vogeltje,.. draagt zijn steentje bij aan dit sombere maar tegelijk onwijs mooie verhaal.
Het verhaal wordt vertelt door de ogen van een kind, met de gedachten van een kind, met de woorden van een kind, met de fantasie van een kind. Het doet beseffen dat er ook veel onschuldige kinderen opgesloten zitten in die kampen, want ze zitten er en sommigen van hen al hun hele leven lang.
De verhaallijn van Jimmie was wat minder uitgewerkt, maar persoonlijk vond ik helemaal oké. Als je heel aandachtig oplet zie je uiteindelijk hun beide werelden samenvloeien. Zo blijkt maar weer dat we allemaal hetzelfde zijn, mensen van vlees en bloed, maar allemaal worden we anders behandeld.
Zana Fraillon heeft een fantastisch boek geschreven. Eentje met veel diepe betekenissen. Eentje die je je ogen doet openen. Eentje die je doet nadenken over het onrecht in de wereld.
Als dit boek een toespraak zou zijn zou ik haar een immens applaus en een staande ovatie geven.
Wie doet er met me mee? | 1pos
|
Ik heb van dit boek genoten. Het is het eerste boek dat ik van hem lees, maar ik heb nu zeker zin om meer van zijn boeken te verslinden. Ik vind het ook heel leuk hoe de laatste woorden in het verhaal werden verwerkt. | 1pos
|
Zeker zeven boeiende verhalen, waarbij je via de levenservaringen van deze vrouwen meer te weten komt over de maatschappelijke, sociale en politieke situatie van eind 19e en 20e eeuw. Confronterend om te lezen hoe er zo kort geleden nog met elkaar werd omgegaan. Hoe rangen en standen, geloof en sekseverschillen voor neerbuigende en elkaar niet accepterende situaties leidde. Tegelijkertijd ook de behulpzaamheid naar elkaar in moeilijke tijden. Veel veranderingen op allerlei gebied zijn er doorgevoerd en ontwikkeld met enorme gevolgen. Goed om hierbij stil te staan. Informatief en openhartig geschreven. | 1pos
|
Dit is een supermooi boek. Je leert de leden van de familie meyer kennen alsof het vrienden zijn! Ondanks dat hij zo dik is vond ik het jammer om hem uit te hebben! | 1pos
|
4 Vrienden met ieder zijn eigen persoonlijkheid. 1 Verhaal dat onder de huid kruipt. Het boek trekt je langzaam mee in de emoties. | 1pos
|
Titel: In het kille ochtendlicht
Auteur: Anthonie Holslag
Uitgeverij: Zilverspoor
490 pagina's
Anthonie Holslag is geboren in Amsterdam, maar verhuisde op een zeer jonge leeftijd naar de Verenigde Staten waar hij tot zijn tienerjaren heeft gewoond. In 2006 is zijn eerste gedichtenbundel Het gezicht van het verleden verschenen en in 2009 verscheen zijn boek In het gesteente van Ararat over de langdurige gevolgen van collectief geweld. Naast schrijven geeft Anthonie Holslag ook (internationale) lezingen en voordrachten, daarnaast heeft hij diverse artikelen, gedichten en verhalen in tijdschriften en verzamelbundels gepubliceerd . In 2012 kwam zijn eerste bundel met fictie uit, Zwarte muren. In 2013 verscheen bij Zilverspoor zijn novelle De kerstboom. In 2014 verscheen zijn boek Een bloedovergoten dageraad, waarvan alle royalty's naar WarTrauma zullen gaan en zal het vervolg In het kille ochtend licht in 2016 verschijnen. Anthonie is werkzaam op de Universiteit van Amsterdam en is Cum Laude afgestudeerd in Culturele Antropologie.
De verhalen gaan over een terugkerende mist die dood en verderf zaait, over concentratiekampen in Duitsland van nog voor de oorlog, over een apocalyptische wereld die gevangen is in een gil, over de trauma van een soldaat die Irak niet kan vergeten of een vader die zijn zoon niet kan loslaten.
Een bundel met psychologische horror. Menselijke horror. Maar bovenal een bundel die de thema's van Zwarte muren en Een bloedovergoten dageraad met elkaar verbindt en de echo en broosheid weergeeft die geweld achterlaat. Het is In het kille ochtendlicht waar essentiële vragen naar voren komen. Vragen over onze donkere kanten, over de psyche. Over jou, over mij. Durf je mee te kijken? Durf je in de spiegel te kijken? Durf jij je ware ik in het kille ochtendlicht te zien?
In het kille ochtendlicht is mijn eerste kennismaking met Anthonie Holslag als schrijver. Het boek bestaat uit 18 verhalen die verschillende lagen van je psyche benadert. Je raakt verward, verdrietig en soms somber door de omschrijvingen die je in je ziel raken.
'Soms kun je met gordijnen de wereld niet buiten houden, soms nodigt hij zichzelf uit en dineert hij met je mee'
De omschrijvingen van de personages in zijn verhalen zijn intrigerend en meeslepend en waarbij elk verhaal zijn eigen climax heeft dat goed is beschreven dat je het idee hebt of je een heel boek aan het lezen bent.
Zo wordt je in Vergulde dagen meegetrokken naar de Sloterplas, sta je in De man met de zwarte ogen stil bij de nasleep van een brute verkrachting en krijg je de rillingen over je lijf bij het titelverhaal In het kille ochtendlicht. In het verhaal De alleseter voel je het verdriet vanbinnen uit knagen alsof de schimmel ook jou komt halen.
Anthonie heeft een schrijfwijze die wel de nodige aandacht vergt. Het is geen boek dat je zo even oppakt om een verhaaltje te lezen, het trekt je mee en houdt je daarna nog wel even vast.
Aangezien dit het slot is van een drieluik zoals hij het zelf noemt ben ik ten eerste erg benieuwd naar de eerste twee delen maar ook naar zijn nieuw werk dat er hopelijk snel aankomt.
'Wees geen slaaf, laat je niet leiden door angst of luiheid. Wees vrij en dans, dans zelfs aan de rand van de. afgrond'
Nietzsche
Plot 4
Schrijfstijl 3,5
Originaliteit 3,5
Psychologie 4
Leesplezier 3
Spanning 3,5
Ik geef In het kille ochtendlicht 3,5 sterren | 1pos
|
Eerlijk geschreven columns van Halina Reijn. Ik vind haar na het lezen van dit boek een nog leuker persoon, in wie ik het één en ander herken en die ik goed kan volgen. Ze durft zichzelf open en kwetsbaar op te stellen. Dat vind ik moedig en ik waardeer het aan haar. Het lijkt mij niet makkelijk. Vooral niet als bekend persoon. Alles wat je zegt/schrijft kan je snel aangerekend worden. Niet alle blogs vond ik even interessant, maar dat hoeft ook niet. Ik vind dat Halina goed kan schrijven, het boek leest vlot weg, en ik vind haar tevens een goede actrice, al heb ik niet zoveel films en tv-series met haar gezien, en geen enkel theaterstuk. Dit boek geef ik ruim een voldoende. 4* | 1pos
|
Schrijfster Catherine Sampson is van oorsprong journaliste. Dat de journalistiek een grote rol speelt in haar thrillerdebuut Uit Beeld is dus niet verwonderlijk. Hoofdpersoon Robin Ballantyne is een journaliste die al een tijd met zwangerschapsverlof is vanwege de geboorte van haar tweeling. De vader van de kinderen, haar collega Adam, heeft haar voor de geboorte in de steek gelaten. Op een avond ziet Robin aan de overkant van de straat iemand uit een raam vallen. Voor ze het weet raakt ze persoonlijk verstrikt in het voorval, zeker als blijkt dat het slachtoffer een beroemde politica is die weer connecties had met Adam en ook met andere vrienden van Robin. Als niet snel daarna Adam wordt overreden, notabene met Robins auto, is Robin hoofdverdachte geworden in deze moordzaak. Ze gaat op onderzoek uit en maakt gebruik van de bronnen die ze nog heeft uit haar journalistieke tijd. Robin stuit op allerlei politieke gevoeligheden en niet iedereen is even blij met haar gespeur.
Uit beeld is een boek dat je direct meesleurt. Doordat het voorval waar het om draait (de val uit het raam van de politica) direct op de eerste paginas plaatsvindt, zit de lezer snel helemaal in het verhaal. Wat dit boek in mijn ogen erg sterk maakt, is dat er erg logisch gestapeld wordt. Er gebeurt constant iets, in elk hoofdstuk is er wel een voorval dat de spanning verder opvoert. Deze voorvallen zijn wel passend in het hele verhaal, wat maakt dat het geheel niet onlogisch of ongeloofwaardig wordt. Het verhaal doet bij vlagen denken aan Michael Robothams De Verdenking. Verschil is dat dit boek duidelijk vanuit een vrouwelijk perspectief is geschreven en dat er wat meer vaart in zit. Misschien dat mannen daarom dit boek wat minder kunnen waarderen, want het moederschap en de daarbij behorende dilemmas spelen wel een prominente rol in het doen en laten van hoofdpersoon Robin.
Sampson hanteert een bijzonder vlotte pen. Haar stijl is niet bepaald literair, maar eerder losjes en het geheel leest lekker weg. Mijn inziens kan dit een geslaagd thrillerdebuut worden genoemd: het is spannend, vaardig en het verhaal is goed uitgewerkt. Ik vond het een echte pageturner en ben benieuwd naar Sampsons tweede thriller. Al vraag ik me af of Robin Ballantyne nog meer moet meemaken. Blijkbaar wel, want zij is volgens de achterflap ook de hoofdpersoon in het volgende boek. | 1pos
|
Een aangrijpend boek over een meisje dat probeert te ontsnappen aan het gezin waarin zij leeft. Een gezin waarin het net niet erg genoeg is om de boel te laten escaleren, maar wel erg genoeg om levenslange sporen achter te laten. De tragiek zit vaak in het kleine en doet je beseffen dat er in werkelijkheid meer kinderen op deze manier (zonder warmte) moeten opgroeien. En dat ze er niks aan kunnen veranderen.
Het taalgebruik is mooi dankzij zijn eenvoud. Het verhaal is afstandelijk beschreven wat mooi past bij Amber, het meisje dat zo hard probeert om haar ouders en broertje emotioneel op afstand te houden. | 1pos
|
‘De ideale man’ is een deels autobiografische roman van de hand van Mathilde Hoekstra, werd uitgegeven door Uitgeverij Luitingh-Sijthoff en telt 303 blzn.
In de roman, vanaf pagina één, deel je als lezer de gebeurtenissen, gedachten van Evelien in haar struggle for life. Als jonge mama voelt zij zich verstikt door haar verantwoordelijkheden, ze heeft het gevoel overal achteraan te hollen, lijkt tekort te schieten in alles wat ze onderneemt – vooral wat haar kinderen betreft- en wordt verteerd door schuldgevoelens. Op de achtergrond is er haar echtgenoot Taeke die niet echt door lijkt te hebben hoe moeilijk zij het wel heeft: voor hem is geluk heel gewoon, niks waar je speciaal naar op zoek dient te gaan. Een onverwachte ontmoeting zet haar leven, en uiteindelijk ook dat van haar gezinsleden, op zijn kop en doet haar knopen doorhakken. Bestaat de ideale man?
Mathilde Hoekstra brengt met deze roman een heel herkenbaar, bij momenten confronterend verhaal over een moderne vrouw en echtgenote die, ondanks alles wat ze bezit aan materiële rijkdom, zichzelf is kwijtgeraakt in de mallemolen van het leven, die wegvlucht in overmatig drankgebruik en rookt als een schouw. Haar roep om te ‘voelen’, om vrijheid is bij momenten hartverscheurend.
Alhoewel ik me niet kan vinden in de manier waarop Evelien met haar problemen omgaat en ik een regelrechte aversie opvatte voor één van de hoofdpersonages, toch weet Mathilde Hoekstra in een rechttoe-rechtaanverslag van ‘het leven zoals het is’ te boeien door haar realistische manier van schrijven, haar humor (ja! die is er ook!) en haar mooie treffende beeldspraken. Ik had echt het gevoel bij elke scène aanwezig te zijn: alle emoties die de revue passeerden heb ik mee beleefd. Ik heb mee gefilosofeerd, woorden mee gewikt en gewogen, me laten meevoeren op de tonen van ingevoegde stukjes liedjesteksten en Evelien soms zelfs schoorvoetend gelijk moeten geven om een terecht gemaakte bedenking. Als Belgische lezer vind ik sommige typisch Hollandse uitdrukkingen – denk ik – een aparte toets toevoegen aan haar schrijfstijl. Het boek leest vlot wat de schrijfstijl betreft, maar ik moest soms een pauze inlassen om de heftige gevoelens te verwerken.
Dacht ik na het zien van de cover een feelgoodverhaal te gaan lezen, dan heb ik mijn verwachtingen serieus moeten bijstellen. Het is geen boek waar je als lezer zomaar happy van wordt, maar het doet je wel stilstaan bij je eigen leven, normen, waarden en verwachtingen. Zonder veroordelend te worden kan je je afvragen of je als partner, moeder, vader, resoluut voor je eigen geluk kan of mag gaan, of je je eigen geluk mag laten primeren boven dat van je gezin. Is het gras dan toch groener aan de andere kant van de heuvel?
4**** | 1pos
|
Een verhaal waarbij je van begin tot einde "op het puntje van je stoel zit". Ik kon het boek niet neerleggen. Een echte aanrader voor wie van ijsverhalen houdt. | 1pos
|
Ze worden gezien als boodschappers van het leven en dan vooral de vreugde van het leven. Deze optimistische houding in de wereld van vandaag? Zie dat maar eens voor elkaar te boksen in de tijd waarin we nu leven. Je kunt er dan als individu wellicht weinig aan veranderen maar een betere wereld begint nog altijd bij jezelf, en die boodschap is helder. Het leven is een feestje, je moet alleen zelf voor de slingers zorgen. Cliché? Wellicht, maar na het lezen van dit bijzondere en hartverwarmende boek kun je gewoon niet anders dan dat gegeven beamen. Verrek, ze hebben nog gelijk ook! Deze twee altijd goedlachse heren die je vast wel kent uit de pers.
Hun levens staan in het teken van een groter doel. De functies die zij bekleden liegen er niet om, hun staat van dienst is wellicht nog indrukwekkender en iedere dag groeit dat verder aan. Laat je niet misleiden door hun glimlach want hun verhaal is duidelijk. Het is dan ook bijzonder knap dat ze in het leven staan zoals zij dat doen, het is niet te onderschatten hoeveel ze hebben moeten ondergaan, vooral ook qua tegenslagen, om te komen waar ze nu zijn. Wellicht daardoor of juist dankzij dat gegeven kunnen zij hun verhalen delen met de rest van de wereld, en wat je daarmee doet is geheel aan jou. Op geen enkel moment is er sprake van ‘je moet dit’ of ‘dit zeg ik je te doen’. Nee, het een verhaal met impact, een verhaal van het hebben van gevoelens voor je medemens. Maar let wel, de heren weten heel goed waar ze het over hebben en wat hun invloed is. Het intellect straalt van ze af zonder pretentieus te zijn, niet betweterig, zo is het boek ook totaal niet opgezet. Twee oude wijze mannen maar wat een charisma en wat een levensvreugde stralen zij uit. Kijk alleen al eens naar de cover! Op pagina 270 staat een foto, onderaan, die je hart doet smelten. Echt…..juist als je het verhaal helemaal hebt gelezen moet je eens terug naar die ene foto.
Iedereen krijgt te maken met tegenslag, het is de manier waarop je daar mee omgaat die de impact daarvan voor de rest van je leven kan bepalen. Makkelijk gezegd, maar feitelijk is het wel zo. Het is een kwestie van keuzes maken en de gevolgen daarvan accepteren. Of dat nu vanuit een geloofsovertuiging of vanuit levensvisie, het maakt niet uit. De heren maken dat ook heel duidelijk, het is geen boek der bekering. Het is boek dat is bedoeld hun ervaringen te delen met elkaar en met jou, de lezer. Het is geen beladen verhaal maar het is, op een regelmatige knipoog na, wel een serieus boek, dat zeker. De levens van de twee zijn allesbehalve over rozen gegaan. Het is de manier waarop, die zo fascinerend is en ze hun ervaringen hebben omgezet in de boodschap ‘Het boek van vreugde’. Behalve de fases uit hun levens, die behoorlijk indrukwekkend en heftig zijn, hebben ze het ook over hoe ze deze ervaringen hebben omgezet in het behouden van levensvreugde. Of het nu ballingschap of discriminatie is, ze hebben het meegemaakt. De kern van hun levens toont het vermogen tot incasseren, relativeren en doorzetten, eigenschappen die je ontwikkelt en verfijnt tijdens je leven en als je er ook echt iets mee doet is het een interessant, moeilijk en jarenlang leerproces. Het verrijkt je leven, zelfs wanneer het gruwelijk tegenzit. Daar weten de heren dus uit eerste hand alles van. ‘Er is een Tibetaans gezegde dat tegenslagen kunnen veranderen in kansen.’
Het boek voelt daarom totaal ook niet aan als een levensles, ‘kijk mij nou eens’, nee ze delen hun levenservaringen en die zijn van heftig en indrukwekkend tot vertederend en grappig. Er is duidelijk sprake van diep wederzijds respect en vriendschap. Precies zoals het beeld in de loop der jaren over de twee is gevormd.
‘In feite zijn het de pijnlijke ervaringen die op een bepaalde manier bijdragen aan geluk, en doordat ze zo’n scherp contrast vormen met vreugdevolle ervaringen.’
Het verhaal is opgetekend door Zijne Heiligheid de Dalai Lama, Aartsbisschop Desmond Tutu en auteur Douglas Abrams. Deze laatste was bij gesprekken tussen de twee aanwezig en dat resulteerde in dit meer dan bijzondere boek. Het levert je met tijden een traan, een brok in de keel maar ook een glimlach op. Een mooi voorbeeld van die humor is het gesprek over hun laatste reis naar het hiernamaals waarin de Dalai Lama aangeeft dat Tutu als eerste ‘zal gaan’. “De Dalai Lama zegt tegen Desmond Tutu: ‘Jij, als rechtgeaard christen, gaat als eerste.’ De Aartsbisschop lachte nu hardop en de ruimte leek wel een ballon die leegliep. ‘Dan moet jij me maar helpen om ons bij elkaar te brengen.’ We moesten lachen bij de gedachte aan de Aartsbisschop die bij de hemelpoort met Petrus onderhandelde om speciale permissie te krijgen voor de Dalai Lama.” Dit soort humor is kenmerkend voor het oeverloze respect dat ze voor elkaar en elkaars religie hebben. Mooier kan toch niet?
Het boek bevat feiten die je als bewonderaar van beide heren onbekend waren. Zo nu en dan waren ze zelfs verbazingwekkend en totaal onverwacht. De uitstraling en wisselwerking tussen de twee, het verloop van de gesprekken over diverse onderwerpen van het geboren worden (je aankomst) tot
aan je dood (de laatste groet) heeft de auteur weergaloos samengevat. De samenvattingen van al deze gesprekken tussen de twee ‘gewone’ grootheden kunnen je zomaar eens een goed gevoel geven, ongeacht je leeftijd, levensfase en zelfs religieuze achtergrond. Alles wat aan bod komt benadrukt juist onze overeenkomsten in plaats van verschillen. Daar zou het in het leven ook om moeten gaan, wat ons bindt is de mensheid met alle voors – en tegens, niet onze verschillen. Het gaat om het vinden van vreugde in je leven, ook én vooral wanneer het tegenzit, het (her)vinden van je balans.
Het verhaal in combinatie met de persoonlijke overtuigingen en diepzinnigheid van de heren is mooi en integer verwoord en zelden las ik een zo oprecht verhaal. Het is totaal niet zweverig, het is juist bijzonder en puur, het is genieten. Dit is ook typisch een boek dat je nog eens geregeld ter hand zult nemen, even nalezen en die optimistische gedachte terugpakken. Natuurlijk is het boek spiritueel, dat kan niet anders met deze twee. Maar spiritualiteit op dit niveau is puur genieten, met een lach en een traan. Voor iedereen bereikbaar en te begrijpen. Het is een cadeau voor jezelf en een ander om dit boek te mogen ervaren. En dat meen ik oprecht.
5 stralende sterren voor het meest pure boek dat ik ooit las. | 1pos
|
Hoe ver zou jij gaan om de moordenaar van je dochter in de ogen te kunnen kijken?
Het is een normale vraag die Kevin Guilfoile op de cover van Moordenaar zonder gezicht stelt, waar niemand eigenlijk een normaal antwoord op kan geven.
Ook al is moordenaar op dit moment een te vaak voorkomend misdrijf, helemaal zeldzaam kun je het ook niet noemen.
Dr. Davis Moore, mede-eigenaar van de New Tech Zwangerschapskliniek, denkt te moordenaar van zijn 17 jarige dochter Anna te kunnen vinden door hem te klonen. Davis is in het bezit gekomen van sperma en haar van de dader.
De jonge Justin Finn wordt geboren en Davis volgt zijn jeugd. Justin komt op latere leeftijd in aanraking met het computerspel Schaduwwereld waarin je je eigen leven online kunt naspelen.
Daar komt hij Sally Barwick en Sam Coyne tegen, beiden fanatieke Schaduwwereldspelers.
Davis denkt uiteindelijk, via het spel, de moordenaar van zijn dochter te kunnen ontmaskeren.
Het verhaal start met veel informatie om de gebeurtenis (de moord) goed te kunnen positioneren. Die periode kunnen je niet bestempelen als snel en flitsend, wel is het interessant. Op het moment als de moordenaar steeds meer in beeld lijkt te komen en de zoektocht explicieter wordt, groeit de spanning. Verrassende wendingen en reagerende personages, maken dat de tweede helft volledig compenserend is voor de eerste. Daarmee is Moordenaar zonder gezicht een verhaal dat zeker anders is dan de doorsnee thriller en volledig verrast, zeker het onverwachte einde is daar debet aan! | 1pos
|
Meteen nadat ik het boek had gekregen, heb ik de proloog gelezen en wist ik
nú moet ik verder lezen. Het boek is verrassend goed. Jesse Haider is een niet alledaagse rechercheur, werkzaam en woonachtig in Zuid-Limburg. Ze gebruikt drugs, werkt het liefst solo, houdt er zeer speciale verhoormethoden op na en is beslist niet vies van een ruwe vrijpartij. In deze psychologische thriller gebeuren de meest gruwelijke dingen en de lezer blijft niets bespaard
Als je denkt, dat op het eind alle zaken zijn opgelost, dan kom je bedrogen uit!
Het eind kwam voor mij als een totale verrassing en pas toen begon voor mij het echte gruwelen en griezelen. Kortom: een ijzersterke thriller, waarvan ik het vervolg zeker moet lezen! | 1pos
|
Wat als je je kindje niet in bed vind als moeder en wat als je als vader je kindje dood terug vind in je wagen? Wat is er nu echt gebeurd?
Jelka vind het vreemd dat ze niet is wakker geworden van haar zoontje en dat ze zo lang geslapen heeft. Ze herinnerd zich alleen de stem van Oscar die zegt: "Ik drogeer haar wel". En dan doordat ze haar zoontje Cody niet vind, probeert ze Oscar te bellen en te vragen of hij Cody mee heeft , maar die neemt niet op. Waar zit hij en wat gebeurd er allemaal? Uiteindelijk is hij op het politiebureau met hun dode zoontje en begint de vraag hoe hun zoontje gestorven is en wie nu de schuldige is. Dit is een verhaal die ook in het echte leven al realiteit geweest is spijtig genoeg en ouders kunnen soms door vermoeidheid of andere factoren hun kindje vergeten in de auto. Dit boek leest echt heel vlot en blijft spannend tot het einde en is echt de moeite waard om te lezen en is een mooi debuut van deze schrijfster | 1pos
|
"Het hart van ieder mens is groot genoeg om heel de mensheid te omvatten. We hoeven het alleen open te stellen, zonder vrees."
Op geheel unieke wijze schetst dit boekje de kracht van geloof, de kracht van liefde. Met de angst van tereur in de harten van velen, ligt het haten op de loer. Dit boekje laat zien dat geloven, de Islam, de Jihad zoveel meer is en vooral zoveel anders dan wat teroristische organisaties ons willen doen geloven.
Waar de Jihad tegenwoordig samenhangt met terorisme, in de ogen van velen... wordt het hier omschreven zoals het omschreven hoort te worden... een innerlijke strijd, waarbij het geloof een rol kan spelen.
De kracht van de liefde op pakkende en ontroerende wijze weergegeven. Een absolute aanrader die je een kijkje geef in de mens, in het geloof en de liefde die daar mee samenhangt. | 1pos
|
Na de eerste twee delen Vaelin Al Sorna en De Torenheer is eindelijk het langverwachte derde deel De Vuurkoningin verschenen. Het is het laatste deel van de trilogie In de schaduw van de raaf. Anthony Ryan had na vele afwijzingen in eigen beheer het eerste deel als e-boek uitgebracht. Onverwachts werd dit een enorm succesvol debuut , waarna hij alsnog de trilogie bij een uitgever kon onderbrengen. Wordt De Vuurkoningin het kroonstuk op zijn werk?
Het laatste deel pakt het verhaal op waar het tweede deel is geëindigd. Koningin Lyrna stelt alles op alles om haar eigen hoofdstad weer terug in handen te krijgen. Nadat ze de Volariaanse indringers heeft uitgeroeid, is haar honger naar oorlog niet meer te stillen. Ze wil de oversteek maken naar het Volariaanse rijk, alles plat branden en haar eigen Verbonden Rijk vergroten. Intussen gaat Vaelin Al Sorna noordwaarts in opdracht van de koningin om de oude, onsterfelijke man te vinden. Alleen als ze deze man kunnen vinden, dan kunnen ze de oorlog winnen van de Bondgenoot. Zowel Lyrna als Vaelin slaan hun handen ineen met de mensen van de Zevende Orde, de tot nu toe altijd gevreesde begiftigden met angstaanjagende krachten.
De Vuurkoningin ligt geheel in lijn met de voorgaande twee delen, wederom is het een geslaagd boek in een sublieme fantasyreeks. In de schaduw van de raaf is uniek in zijn soort en kan het meest vergeleken worden met de welbekende reeks Het lied van ijs en vuur. Toch zijn er dit keer wat storende factoren die in de vorige twee delen minder relevant waren.
Elk boek is opgebouwd uit een aantal delen, waarvan standaard gestart wordt met een verslag van schrijver Vernier. In de voorgaande delen voegde dit gedeelte iets toe aan het verhaal, maar nu leidt het af. Het voelt alsof je verplicht de reclame moet kijken tijdens een enorm spannende film. Daarnaast is er een overdaad aan vijanden met gelijkende namen, onder andere Kuritai, Varitai en Arisai. Dit is dermate verwarrend, dat je op den duur niet meer weet hoe je de vijanden in je hoofd moet inschalen. De laatste storende factor is het feit dat het boek maar liefst 782 pagina’s nodig heeft om het verhaal te vertellen. Met enkele honderden pagina’s was het verhaal zeker niet minder geweest.
Los van deze minpunten, moet gezegd worden dat De Vuurkoningin wederom een ijzersterke fantasy is. Je voelt dat het verhaal langzaam opbouwt naar een groots spektakel. De lange hoofdstukken worden naarmate het einde nadert korter, waardoor je voelt dat de climax nadert. Gelukkig stelt dit spektakel niet teleur en het was de lange zit zeker waard.
Ondanks dat In de schaduw van de raaf een geweldige trilogie is, blijf je met een wrange nasmaak achter. Het verhaal bevat verscheidene mindere kanten, maar de versnelling aan het einde maakt veel goed. De Vuurkoningin kan het beste samengevat worden als een verhaal waarbij de reis belangrijker is dan de eindbestemming. Probeer vooral te genieten van deze geweldige reis. | 1pos
|
Het eerste deel van deze serie, Penryn & het einde der dagen, was al verschrikkelijk en gruwelijk om te lezen (alleen op een uiterste positieve wijze bedoeld ;) ) dus toen ik Penryn & de nieuwe wereld opende, was ik al voorbereid op wat ging komen. Dat dacht ik tenminste... Nu blijkt dat Susan Ee er in geslaagd is om een nog ijzersterker horror verhaal te schrijven over wezens waarvan wij altijd dachten dat ze tot de good guys behoorden. Van elke bladzijde heb ik gesmuld. Jammie! Oké, het was erg wat er zich allemaal voor mijn ogen afspeelde, maar hoe het geheel in elkaar was gezet en uitgevoerd was, heb ik niets dan bewondering voor. Zodra je het boek opent wordt je gewoon opnieuw meegesleurd in de afschrikwekkende wereld die Susan Ee gecreëerd heeft en waarnaar ik graag terug wil keren om te weten hoe het met mijn, ondertussen favoriete, personages Penryn en Raffe af zal lopen…
Penryn is gelukkig niet veranderd sinds haar bijna doodervaring met de schorpioenengelen. Nog steeds probeert ze kostte wat kost haar familie te beschermen. Alleen moet ze eerst zien uit te vinden wat er precies met haar zusje gebeurd is. Wat hebben ze met haar gedaan? Is het nog wel haar zusje? Ik weet niet wat ik gedaan zou hebben als mijn zusje van de een op de andere dag in een monster iemand anders verandert. Ik zou graag willen zeggen dat ik haar nog steeds met open armen zou ontvangen, maar… het is mijn zusje niet echt meer. Met diezelfde worsteling speelt Penryn ook en dit vond ik echt mooi weergegeven door de schrijfster. Het vergt namelijk een zeker aanpassing als je zusje opeens in een of ander dodelijk wapen verandert is… Gelukkig blijft Penryn ondanks haar aarzeling de geweldige grote zus die ze is en gaat wederom op zoek naar haar zusje als ze na een traumatische gebeurtenis verdwijnt.
Raffe kwam jammer genoeg op het eind van het verhaal pas opdagen. Niet dat Penryn het verhaal in haar eentje niet kan dragen, integendeel! Maar ik vind het gewoon heerlijk om de onderlinge aantrekkingskracht die die twee uitstralen te ervaren en om meer over Raffe te weten te komen. Ook al helpt een zeker zwaard ook wel een handje in dat opzicht, gelukkig. Enfin, het gedeelte van het verhaal waarin we in zijn gezelschap mogen verkeren laat zien dat ook hij niets veranderd is en nog steeds prins op het witte paard-materiaal is en zijn eigen charmante zelf. Welkom terug Raffe en ga nu aub niet meer weg!
Ik brand van nieuwsgierigheid om uit te vinden wat Susan Ee nog voor hen in romantisch opzicht in petto heeft. Want hij is en blijft een engel en zij is en blijft een dochter der mensen. Hun samenzijn is verboden… dus hoe gaat Susan dit oplossen? Ik hoop op een hele positieve en bevredigende manier, want iets anders verdienen deze twee dappere helden niet. Oh, ik kan niet wachten tot ik het laatste deel in handen krijg!
In mijn recensie van het eerste deel gaf ik aan dat ik dat boek op sommige momenten iets te vergezocht was of dat situaties te makkelijk opgelost werden in mijn ogen. Met andere woorden: ik was niet genoeg in het verhaal verdiept om me niets aan te trekken van dit soort details. Een gedeelte van me bleef onbewogen. Penryn & De Nieuwe Wereld heeft dat koppige stukje omver geblazen. I’m in alllll the way! Dit boek is te super om er niet totaal in verdiept te zijn! Maar nog steeds geen 5 sterren? Ja dat klopt, maar dan ook kantje boord. Eigenlijk komt het omdat ik totaal geen indruk kan krijgen waar dit verhaal en Penryn en Raffe heen gaan. Dus heb ik dit afwachtend naar beneden afgerond in de hoop dat het laatste deel me totaal zal overtreffen en me niet met een gebroken hart zal achterlaten…
Conclusie
Susan Ee heeft zichzelf overtroffen met Penryn & De Nieuwe Wereld. Het verhaal is nog beter dan ik had kunnen dromen en Penryn en Raffe zijn even geweldig als toen ik afscheid van ze nam. Dit boek en deze serie zal ik nooit bij genoeg mensen kunnen aanraden, want dit is echt een serie die je gelezen moet hebben om al de epicness zelf te ervaren, die het zeker waard is om gelezen te worden. Dus begin vooral! Ik ga nu kijken waar ik het laatste boek vandaan kan halen! Ik moet weten hoe het met mijn geliefde Raffe en Penryn afloopt! | 1pos
|
Ik was een van de uitverkorene om een recensie te mogen schrijven.
In het begin dacht ik wat kan ik hier van verwachten maar ik kan niet anders zeggen het smaakt naar meer. Lekker vlot geschreven en het houdt je net in spanning tot de laatste bladzijde.
Een Romantische thriller; ja het vleugje romantiek komt hier af en toe in voor in ieder geval niet storend. Thriller gehalte ja ; regelmatig wordt je op het verkeerde been gezet naar de ontknoping toe daardoor krijgt dit verhaal toch een bepaalde spanningsopbouw. Het Antwerpse accent wat in het verhaal naar voren komt is toch wel heel aangenaam en grappig om te lezen. De personage's in het verhaal Steve en Jojo zijn mensen zoals jij en ik dat maakt het een realistisch verhaal.
Al met al een boek wat je mee kan nemen op vakantie. Meeslepend verhaal, een goede opbouw. Leuke personage's in het verhaal neer gezet. Ja ik kijk naar haar volgende boek tocht wel uit. | 1pos
|
Titel:Ragdoll
Auteur: Daniel Cole
Uitgever: Luitingh-Sijthoff
399 pagina's
De Britse Daniel Cole (1983) werkte als ambulancebroeder. Ragdoll is zijn debuutthriller. Ragdoll maakte van Cole een overnight success story. De rechten werden inmiddels aan meer dan 30 landen verkocht en het zal worden verfilmd voor tv.
Zes slachtoffers, één lichaam
Omstreden rechercheur William Fawkes, bijgenaamd Wolf, keert na maanden van psychologisch onderzoek terug bij het korps. Samen met collega’s Emily Baxter en Alex Edmunds moet hij de meest bizarre zaak uit zijn carrière zien op te lossen; diverse lichaamsdelen van verschillende slachtoffers zijn aan elkaar genaaid als een menselijke pop – een lijk dat in de pers al snel ‘de lappenpop’ wordt genoemd.
De zaak komt in een stroomversnelling als er een lijst met zes namen opduikt, compleet met data waarop de ‘lappenpop moordenaar’ zal toeslaan. De laatste naam op de lijst is die van Wolf…
Het komt maar zelden voor dat ik een boek in de handen heb waarbij de cover mij zo een geweldig gevoel geeft. Dit is er zo één. En als de cover de inhoud zou moeten voorspellen dat zat ik er met dit boek warmpjes bij.
De rode draad, waar waarschijnlijk de ‘lappenpop’ mee aan elkaar is genaaid ligt in de zijkant van het boek verweven en deze is na elke 16de blz weer zichtbaar in het boek. De lappenpop laat je niet los.
Het verhaal loopt vanaf het begin vlot en de personages van het korps hebben hun plaats ingenomen. De spanning wordt telkens een standje hoger opgevoerd en bij het naderen van de volgende datum op de lijst hoop je dat ze er op tijd bij zijn om een volgend slachtoffer te voorkomen. Toch weet je dat dat niet gebeurt want dan zou het boek heel anders moeten verlopen. Hierdoor mis ik dan toch de echte onderhuidse spanning in dit verhaal.
Wolf en Emily hebben een sterke band met elkaar maar worden door omstanders geregeld op de proef gesteld in hun vertrouwen naar elkaar, ook hier mis ik dan net even dat tikkeltje extra dat het net allemaal iets geloofwaardiger wordt. Gaande weg nadert de datum waarbij Wolf het slachtoffer zal worden en ga je je afvragen wie dit nog gaat stoppen? Het einde zorgt nog wel voor een aardig plot maar dat helaas net te simplistisch is neergezet waardoor ik ook hier niet echt een huiverend effect binnen krijg.
Ragdoll mag dan misschien bij vele een topper zijn ik heb het ‘wauw’ effect niet gevoeld, alleen in eerste instantie bij de cover. En zoals de uitspraak dan luidt: ‘Don’t Judge a book by his cover’, bij dit boek heeft het voor mij de omgekeerde betekenis.
Plot. : 3
Schrijfstijl. :3,5
Originaliteit : 3,5
Psychologie : 3
Leesplezier : 3,5
Spanning. : 3
Ik geef ‘Ragdoll ’ 3,5 sterren
Danielle | 1pos
|
Verknipte figuren zijn er in soorten en maten, maar het zijn de meest zieke geesten die uiteindelijk als seriemoordenaar in de database van de politie belanden. Tony Hill, hoofd van de Nationale Taakeenheid Profilering, heeft er in de loop der jaren al heel wat leren kennen. Wennen doet dat nooit, maar hij heeft geleerd dit soort mensen en hun misdrijven met professionele distantie tegemoet te treden. In één geval is hem dat echter niet gelukt: de zaak-Jacko Vance. Twaalf jaar geleden bleek de ex-topsporter, ex-televisiepersoonlijkheid verantwoordelijk voor de dood van dertig jonge meisjes en een jonge rechercheur. De gruwelijkheid van Vances misdrijven was ongekend en alleen het horen van de naam Jacko Vance volstaat om Hill koude rillingen te bezorgen. Het nieuws dat Vance erin geslaagd is uit de gevangenis te ontsnappen, slaat dan ook in als een bom. Tony beseft dat iedereen die destijds bij het onderzoek en Vances arrestatie betrokken was, acuut gevaar loopt: Vance zal wraak willen nemen! Het is niet moeilijk te bedenken hoe zijn hitlist eruit zal zien: bovenaan staat ongetwijfeld hoofdinspecteur Carol Jordan, die hem destijds in de boeien sloeg; op twee zal Tony Hill zelf staan en op plaats drie Vances ex-, die hem na zijn arrestatie als een baksteen had laten vallen. Zij krijgen dan ook onmiddellijk politiebescherming. Maar vooralsnog lijkt dat niet echt te helpen. Vance heeft zijn vergeldingscampagne namelijk met de hulp van een maatje buiten de gevangenis zorgvuldig voorbereid en slaagt er aanvankelijk in de politie steeds een stap voor te blijven; met gruwelijke gevolgen.
Val McDermids fans kennen Jacko Vance en zijn gruweldaden ongetwijfeld nog uit The Wire in the Blood uit 1997, een van de eerste romans met Tony Hill in de hoofdrol, die bij ons onder de titel Het profiel verscheen. Ergens in dat boek tekent de verteller de volgende overweging op: De beste profielschetsers hebben waarschijnlijk meer gemeen met seriemoordenaars dan met de rest van de menselijke soort. Dat komt doordat ook moordenaars goede profielschetsers moeten zijn. Een moordenaar maakt een profiel van zijn slachtoffers. Maar ook van degenen die jacht op hem maken, en daardoor heeft dit soort thrillers vaak iets van een spelletje mastermind: wie heeft het beste inlevingsvermogen, wie kan het best het gedrag van de ander voorspellen?
Natuurlijk is dat uiteindelijk de profielschetser, Tony Hill in dit geval. Dat is een van ijzeren wetten van het genre en dat maakt dit soort romans behoorlijk voorspelbaar. Dat mag van mij best een kritische kanttekening bij McDermids nieuwste thriller, Moment van afscheid, zijn. Toch is deze roman beter dan wat ze de laatste jaren geschreven heeft. Een duister domein, Een spoor van bloed en Blinde obsessie kregen op crimezone.nl niet meer dan drie sterren en dat is te weinig voor een auteur met zo'n staat van dienst. Moment van afscheid leest tenminste weer lekker weg. Het verhaalverloop mag dan voorspelbaar zijn - er vallen diverse slachtoffers voordat Vance oog in oog met Tony Hill komt te staan - maar je weet niet wie die slachtoffers zijn en evenmin waar, wanneer en hoe die onvermijdelijke confrontatie zal plaatsvinden en dat houdt je geboeid.
Dat wil echter niet zeggen dat het boek een plaats verdient tussen het beste wat Val McDermid ooit geschreven heeft. Door de Vance-verhaallijn heeft ze een tweede verhaallijn geweven: die van de zoektocht naar een seriemoordenaar die het op prostituees heeft voorzien. Op zich best een boeiend verhaal, maar het heeft helemaal niets met de zoektocht naar Jacko Vance te maken en dat geldt binnen het métier toch echt als een technische onvolkomenheid; een ervaren schrijver verbindt ze met elkaar. Een beetje jammer is ook dat zij zoveel melodrama in de relatie tussen Tony Hill en Carol Jordan verwerkt heeft. De moeizame verhouding tussen die twee heb ik altijd een van de boeiendste 'Leitmotive' in McDermids werk gevonden. Hill en Jordan zijn beschadigde mensen, die eigenlijk wel weten dat ze van elkaar houden, maar door de beschadigingen die zij hebben opgelopen, niet in staat zijn elkaar echt te vinden. In haar vroege werk geeft McDermid dat patroon van aantrekken en weer afstoten op een subtiele, intrigerende manier vorm. In haar nieuwste boek kiest zij meer voor effectbejag en dat overtuigt niet helemaal.
Ondanks deze tekortkomingen bleek Moment van afscheid een boek dat me voortjoeg naar het einde; absoluut willen weten hoe het afloopt is toch nog steeds het belangrijkste wat je van een thriller mag verwachten. Van mij krijgt de nieuwste Val McDermid een acht min; vier - kleine - sterren. Daarbij vraag ik me overigens af wat haar Nederlandse uitgever bewogen heeft zo'n nietszeggende titel te kiezen. In het oorspronkelijk Engels heet het boek The Retribution, de vergelding. Dat is precies waarover deze thriller gaat, genadeloze vergelding, en dat was een veel betere titel geweest. | 1pos
|
In het begin was het wennen aan de schrijfstijl voor mij omdat ik andere chicklits gewend ben.
maar eenmaal goed in het verhaal werd ik meegesleept in het mooie,trieste,romantische verhaal.
Wat voor mij wil zeggen dat er zeker een tweede boek van Marian Keyes in mijn kast komt | 1pos
|
De beide dagboeken van Bridget Jones heb ik met veel plezier gelezen. Ook de films waren hilarisch. Maar Helen Fielding was nog niet klaar met Bridget. Ze schreef nog een derde dagboek. En ik ben blij dat ze dat gedaan heeft. Mad about the boy is weer een heel erg leuk boek.
In dit derde deel in de reeks is Bridget heel wat jaartjes ouder. Ze woont in Londen met haar twee kinderen. De tand des tijds begint toe te slaan. Nog meer dan ooit probeert ze zo jong mogelijk te blijven. Maar Bridget is nog steeds verzot op calorierijk voedsel en alcoholhoudende dranken. Ze is vastbesloten om als vrouw van middelbare leeftijd zo goed mogelijk mee te komen met de nieuwigheden van deze tijd. Ze gaat op twitter en neemt zich voor om eindelijk eens uit te vinden waar al die afstandsbedieningen in haar huis van zijn. Haar kinderen van 4 en 8 helpen haar daar maar wat graag mee. Ook op liefdesgebied ontdekt ze nieuwe dingen.
Bridget is terug en net als de vorige dagboeken is dit ook weer heerlijk om te lezen. Ook dit boek is weer in dagboekvorm geschreven, waardoor de vaart er lekker in blijft zitten. Bridget is geen spat verandert. Ze is nog steeds erg grappig. Ik heb haar avonturen weer met een glimlach op mijn gezicht zitten lezen. Er zit weer genoeg humor in. Bridgets kijk op de nieuwerwetse wereld is herkenbaar. Ze krijgt te maken met de nodige problemen op het gebied van liefde, opvoeden en social media. Maar ze slaat zich er als van ouds door heen. Als je genoten hebt van de vorige twee dagboeken, zul je ook van dit boek genieten. | 1pos
|
Job kan niet wachten om vandaag naar school te gaan, hij heeft leuk nieuws! Zijn papa heeft gezoend met de mama van zijn beste vriendinnetje Roos en hij wil dit zo snel mogelijk aan haar vertellen. Op school hebben ze een kringgesprek waar iedereen om de beurt mag zeggen wat hij heeft beleefd. Job verteld de klas dat zijn papa op de mama van Roos is. Maar Roos reageert heel anders dan Job had verwacht, ze is boos. De juf neemt beide kinderen apart en is daarbij heel begripvol, daarna vraagt ze de moeder van Roos om haar kind op te halen en ook de vader van Job ontvangt hetzelfde verzoek. Roos gaat met haar moeder en broertje naar het strand waar haar mama besluit de waarheid te vertellen. Roos snapt het daarna beter en als ook Job en zijn vader naar het strand komen is ze niet langer kwaad op haar beste vriend en besluiten ze voor altijd goede vriendjes te blijven.
Mijn papa is op jouw mama is dankzij het aannemelijk geschreven verhaal en de vrolijke illustraties een fijn voorleesboek. Ideaal om klassikaal een toch zwaar onderwerp als scheiding van ouders bespreekbaar te maken. Ook een aanrader voor de ouders zelf die in een vergelijkbare situatie zitten. Dit boek kan dan een prettig hulpmiddel zijn om het onderwerp bij jonge kinderen aan te kaarten. Het prentenboek kan kinderen – vanaf ongeveer vier jaar – helpen bij de verwerking en het wennen aan een nieuwe thuissituatie | 1pos
|
Mooi boek over de wanhoop van een moeder die echt alles wil doen voor haar doodzieke dochter. Je blijft erin lezen, je wilt toch weten of ze echt tot illegale transplantatie bereid is... Ik was wel blij met de reactie van de dochter toen ze erachter kwam dat er iemand voor haar zou moeten sterven zodat zij met een nieuwe lever verder zou kunnen leven... | 1pos
|
de perfecte moeder bestaat die echt ?
Nelleke en Helena twee vrouwen met een verleden dat door heel het boek afwisselend wordt verteld daar had ik in het begin wel wat moeite mee maar als het boek vordert valt alles op zijn plaats.
het is een ontroerend verhaal alles lijkt niet zo rozengeur en maneschijn er zijn ook emotionele dingen bij die je wel bezig houden | 1pos
|
MENING
Ik heb dit boek als e-book gewonnen. Ik ben er gelijk aan begonnen want had gewoon zin in een New Adult. Ook dit deel was weer erg leuk om te lezen en moeilijk weg te leggen. Het verhaal gaat nu over Jolien die een zomer bij haar broer doorbreng om het verdriet van haar ouder s te verwerken. Haar broer zit in een band Full Moon die overal optreed en ze gaat mee met ieder optreden. Er is één bandlid John waar ze een speciale klik mee heeft en dit is wederzijds. om haar broer niet te kwetsen proberen ze hun gevoelens voor elkaar te verbergen voor iedereen. Dit brengt de nodige spanning mee.
Ook dit boek vond ik erg fijn om te lezen. Veel New Adults hebben veel erotiek en weinig verhaallijn, bij dit boek is dat andersom. Het verhaal is fijn om te lezen en sluiten mooi aan bij de vorige delen. Je zou ze zelfs apart kunnen lezen maar dan komt het verhaal niet helemaal tot zijn recht. De schrijfstijl leest lekker vlot en beschrijft alles goed waardoor ik mijn eigen goed kon plaatsen in de 2 hoofdkarakters.
De cover van het e-book past mooi bij het verhaal en de andere delen van deze reeks. Het boek heeft nog geen 200 bladzijden persoonlijk had het van mij wel wat dikker gemogen.
Dit boek is een echte aanrader en ik kijk uit naar het volgende deel van deze boekenreeks.
STERREN
Ik geef dit boek 4 sterren. | 1pos
|
In Het kunstboek voor kinderen wordt aan de hand van talloze voorbeelden kunst verkend. Het boek bevat werken die verschillende tijdsperiodes omvatten en nodigt kinderen (8+) op een leuke manier uit om er met nieuwsgierige ogen naar te kijken. Allerlei stijlen en stromingen komen voorbij. Het bevat werk van onder andere Giuseppe Arcimboldo, Pieter Bruegel de Oude, Christo en Jeanne-Claude, Edgar Degas, Jeff Koons en Jackson Pollock.
Het geheel is een speels en goed opgezet boek dat kinderen aanzet om naar details in schilderijen te zoeken, meningen te formuleren, werk te interpreteren en zelf aan de slag te gaan. Het is nergens belerend en stimuleert de lezer om elk schilderij en elke installatie van nabij te bekijken en erover na te denken. Doorheen heel het boek staan de kunstwerken op de voorgrond, er wordt wel wat informatie over de kunstenaar gegeven, maar steeds in functie van de afbeeldingen.
Er wordt thematisch gewerkt en er staat meestal één kunstwerk centraal. In duidelijke bewoordingen wordt het werk besproken en hoe het tot stand kwam. De tekst is vrij klein gedrukt, maar door de luchtige opmaak toch aangenaam om te lezen. Alle informatie wordt op een aantrekkelijke manier aangeboden. De boodschap is alleszins dat kunst zeker niet saai hoeft te zijn en dat is de tekst ook niet. Er is geopteerd voor een directe aanpak die aanzet tot het nauwkeurig bekijken van alle afgebeelde kunst. De informatie is nergens droog of overdreven moeilijk. Hier en daar is er een korte anekdote over de artiest het boek ingeslopen en dat brengt het boek mee tot leven. Een extra pluspunt is bovendien de erg stevige omslag. Samen met de vormgeving en het stevige papier draagt die bij tot de kwaliteit van de uitgave.
Het kunstboek voor kinderen (witte editie) is net zoals zijn gele tegenhanger een feest om in te bladeren en verschillende kunstvormen te verkennen. Het nodigt uit om met het kind op een creatieve manier aan het werk te gaan en duizend vragen te stellen. De samenstellers, Amanda Renshaw en Gilda Williams-Ruggi, spreken de lezertjes bovendien rechtstreeks aan met vragen zoals: is verkleden kunst? Hoe voelen de personen op het schilderij zich? Waarom kiest de kunstenaar voor die stijl? De fantasie en het denken worden gestimuleerd.
Dit boek vormt een ideale en erg diverse kennismaking met kunst, maar zal tegelijkertijd ook kinderen aanspreken die al wat vaker met kunst in aanraking kwamen. Het is een fantastische en vooral heldere uitgave die erg prettig is om door te nemen en in te grasduinen. Bovendien biedt het boek een geweldige gelegenheid om dieper in te gaan op de kunstwerken en stijlen die het kind het meest aanspreken. | 1pos
|
Deze recensie heeft eerder gestaan in Fantastische Vertellingen, nr 45.
7,5 Samenwerkingsverbanden tussen auteurs zijn altijd interessant. Waarin komen ze overeen, wat voegen ze aan elkaar toe, is het geheel meer dan de som der delen? Van Tais Teng, die ik sprak op de terdoopbestelling van Ganymedes 17 begreep ik dat de samenwerking met Jaap Boekestein hem erg bevalt. Ze zitten op dezelfde golflengte en willen hetzelfde bereiken met hun verhalen, namelijk het vermaken van de lezers, en ze delen ook dezelfde levendige verbeelding die met soms buitenissige details een wereld schept waar je in kunt verdwalen. Maar tegelijk hebben ze elk hun sterke punten en kunnen ze iets wat de ander niet goed kan. Dus hebben we eerder al werk van hen samen gezien en komt volgend jaar bij Macc hun eerste grote gedeelde project uit, de bundel met ziltpunkverhalen ‘Orkaanhoeders en dijkenfluisteraars’. Daar ben ik erg benieuwd naar, maar eerst hebben we dit deel in de Snuffel-reeks van St. Fantastische Vertellingen.
En ik moet zeggen, als proeve van hun kunne als duo smaakt ‘Vrouwenwoorden op schildpadhoorn’ zeker naar meer. Dit is een heel ander universum dan hun ziltpunkwereld, dat blijkt uit de proloog, het dagboek van Christopher Columbus. Zijn reis naar de andere kant van de wereld verloopt anders dan in onze historie, en uiteindelijk is Nederland een vernederd land onder de heerschappij van de keizers van China. Hier moet bewust methaan en CO2 in de atmosfeer worden gepompt om de kleine ijstijd tegen te houden, en dienen telramen als computers. Het zijn de details, deels bekend, deels totaal nieuw die het een genot maken je in de wereld van dit boekje onder te dompelen. Van het verhaal wil ik niet te veel vertellen. Het boekje is zo dun dat alles wat ik vertel afbreuk zou doen aan het leesplezier. Het eerste verhaal gaat over een student uit Leiden die de vraag krijgt een bijzonder document te vertalen en daardoor betrokken raakt bij een mysterieuze samenzwering. Het tweede verhaal voert een nazaat van de bekende rechter Tie ten tonele en laat hem onder andere in contact komen met een alternatieve versie van de Nautilus uit Jules Verne. Dat moet genoeg zijn om de verbeelding van de lezer van deze recensie te prikkelen.
Op de schrijfstijl van beiden heb ik niks aan te merken, het schrijfplezier spat ervan af. De karakters zijn niet diep, eerder schetsmatig neergezet, maar de lol van dit boekje zit hem in de wereld en de centrale samenzwering. Er ontbraken een paar woordjes hier en daar, daar had nog wat beter naar gekeken kunnen worden in de eindredactiefase, maar het was niet zoveel dat het me uit het verhaal haalde. Het enige jammere vond ik dat het tweede verhaal (waarin in mijn ogen wat meer de hand van Jaap zichtbaar was) een beetje als mosterd na de maaltijd voelde. Aan het begin ervan grijnsde ik nog toen ik realiseerde dat het in dezelfde wereld speelde als het eerste verhaal , en aan dezelfde gebeurtenissen refereerde, maar Jaaps verhaal kon niks veranderen aan de gebeurtenissen in het eerste verhaal en dat maakte de ontknoping eigenlijk al voorspelbaar, en niet wereldschokkend. Het was dus eerder een voetnoot en het voegde niet iets wezenlijks toe aan de werkelijke climax die al halverwege het boek had plaatsgevonden. Het was misschien beter geweest het eerste verhaal te onderbreken, het tweede verhaal in te passen voor de ontknoping en als auteurs samen een eind te schrijven dat aan allebei de verhalen recht deed. Dan was het tot het eind van de 88 pagina’s spannend gebleven. | 1pos
|
Soms getuigt de echte misdaad van meer fantasie dan eender wat welke schrijver zou kunnen verzinnen. 'True Crime' heet dit door-en-door Amerikaanse genre dat al een barstensvolle boekenkast heeft opgeleverd met dikke pillen over met name seriemoordenaars.
Het kan ook anders, dat bewijst de Berlijnse advocaat Ferdinand von Schirach met zijn bundel Misdaden. Hierin heeft hij elf zaken uit zijn dagelijkse praktijk compact bewerkt tot evenzoveel in alle eenvoud en met het nodige inlevingsvermogen opgetekende verhalen.
De praktijk van Von Schirach mag alledaags wezen, de cliënten zijn dat geenszins. Want wat kan het motief zijn van een 72-jarige dokter om na een ogenschijnlijk gelukkig huwelijk dat veertig jaar heeft geduurd zijn echtgenote te vermoorden? Waarna hij een beroep moet doen op een advocaat, in dit geval Von Schirach (1964, München).
Bijna ongelooflijk en fascinerend is de geschiedenis van een man die na het plegen van een bankoverval rustig met de buit op het grasveld voor de bank gaat zitten, wachtend tot de politie hem aanhoudt. De achtergronden zijn verbijsterend en toch ook heel 'gewoontjes'. Of toch niet?
Met zijn debuut in het genre, Misdaden, biedt Von Schirach de lezer een meeslepend kijkje in een toch op zijn minst ongewoon te noemen baan als advocaat. De gevallen die hij beschrijft handelen over gewone mensen die ongewone daden plegen. En op de een of andere wijze op het pad van de misdaad raken.
De auteur schildert de gebeurtenissen heel koeltjes en laconiek, maar schrijft met veel gevoel over de personen die hij juridisch bijstaat. Von Schirach laat zien dat er veel misdaad is die bepaald niet het werk is van beroeps of andere gewetenloze personen.
De schrijver/advocaat heeft slechts elf gevallen uit zijn inmiddels langlopende carrière opgetekend. Het is zonneklaar dat hij nog veel meer te vertellen heeft. Met die reeds verschenen opvolger, Schuld, staat hij dan ook al in de fictie-top-10 van het weekblad Der Spiegel. Moeten wachten tot deze bundel is vertaald, lijkt bijna ondraaglijk. | 1pos
|
Camille Preaker werkt als misdaadverslaggeefster voor een krant in Chicago. Zij wordt door haar redacteur naar het plaatsje Wind Gap in Missouri gestuurd omdat daar een meisje op gruwelijk wijze is vermoord en een tweede meisje wordt vermist. Camille gaat met grote tegenzin terug naar wat haar geboorteplek is, een plaats waar zij slechte herinneringen aan heeft en waar haar leven getraumatiseerd is. Zij ontmoet haar moeder Adora weer met wie zij nauwelijks contact heeft en ook haar dertienjarige zusje Amma, vroegrijp, dominant in haar vriendenkring en soms onuitstaanbaar. Voor Camille komt het verleden dat zij zo graag achter haar had willen laten in alle hevigheid terug, zo ook de dood van haar zusje Marian jaren geleden. Waarom wordt Camille zo geraakt door de moord op de meisjes ? Waarom is de haat van haar moeder zo groot? En welke rol speelt de dood van haar zusje in wat er in Wind Gap gebeurt?
Teerbemind is een duister boek dat je somber maakt. Je moet er voor in de stemming zijn om het te lezen. Gillian Flynn introduceert een groot aantal personages die allemaal op de een of andere manier verknipt, gestoord of ziekelijk zijn. Haar schrijfstijl is snel en helder. Je krijgt een overtuigend beeld van de broeirige sfeer die in Wind Gap hangt. Naarmate het verhaal vordert wordt steeds duidelijker waarom Camille zo ernstig getraumatiseerd is en waarom zij neigt naar zelfvernietiging. Gillian Flynn maakt van Camille een prachtig psychologisch portret met veel diepgang. Het verhaal is in de ik-vorm geschreven en dat maakt het nog confronterender dan het al is.
Stephen King schreef over Teerbemind dat het "genadeloos spannend" is. Dat is nogal overdreven want veel spanning kent het verhaal niet. Het verhaal is echter op een dusdanige manier in elkaar gezet dat het moeilijk is om met lezen te stoppen. De ontknoping van het verhaal is onverwacht maar ook verontrustend en ontluisterend. Zwarter kan bijna niet.
Gillian Flynn heeft met Teerbemind een uitstekend debuut afgeleverd. Een misdaadroman van hoog niveau die terecht lovend kritieken heeft gekregen. Toch nog een minpuntje: als je het boek gelezen hebt, begrijp je dat de Nederlandse titel slecht gekozen is. De oorspronkelijke titel geeft goed weer hoe ernstige trauma's in een mensenleven vorm en inhoud kunnen krijgen. | 1pos
|
'Niemands gek' is een kroniek over de lotgevallen van de inwoners van het slaperige stadje North Bath. Hoofdpersoon is Sully, die gaandeweg het verhaal de invloed van zijn overheersende, tikje wrede vader van zich af weet te schudden. Ondanks dat blijft Sully Het Lot omarmen als een onoverkomelijk feit, totdat dit zich eindelijk ten goede keert en er een einde lijkt te komen aan zijn 'prutserperiode'. Of, zoals Sully het verwoordt: "Misschien, als we hier lang genoeg blijven zitten, geeft die knieperd van een barman zelfs een rondje". | 1pos
|
Het Amerikaanse echtpaar Port en Kit Moresby, een soort professionele reizigers reist begin jaren vijftig samen met vriend Tunner door de Sahara in Marokko. Het huwelijk en ook de verdere onderlinge verhoudingen zijn nogal gecompliceerd en dit maakt de reis er niet eenvoudiger op.
Aanvankelijk is er hoop dat de reis Port en Kit dichter bij elkaar zal brengen en uit de volgende passage blijkt dat er zeker goede momenten zijn maar tegelijkertijd voel je de onmogelijkheid ervan.
“Plaatsen als deze, momenten als deze waren hem dierbaar boven alles in het leven; dat wist ze en ze wist ook dat het hem het liefst was wanneer zij ze samen met hem kon bleven. En hoewel hij besefte dat juist de stiltes en de leegte hem tot in zijn ziel raakten, haar beangstigden, kon hij het toch niet verdragen daaraan herinnerd te worden. Het was alsof hij altijd bleef hopen dat ook zij, net als hij, geraakt zou worden door de eenzaamheid en de nabijheid van oneindige dingen. ‘Het is je enige hoop’, zei hij vaak, maar ze wist nooit zeker wat hij bedoelde.”
Het voortdurend verder reizen, het vele drinken, het geruzie brengen Port en Kit in gevaarlijke situaties en brengen hen tot geestelijke en lichamelijke instorting. Door gevoerde gesprekken, door de beschrijvingen van landschappen, drukkende hitte en bijvoorbeeld een orkest van trommels voel je het onheil alsmaar dichterbij komen. Een klein voorbeeldje: Port en Kit praten over hun verwachtingen van het leven en Port zegt:
“Het is meer zoiets als een sigaret roken. De eerste paar trekjes smaken heerlijk, en je denkt er zelfs niet aan dat hij ooit opraakt. Daarna vind je het vanzelfsprekend. Opeens besef je dat hij bijna opgebrand is. En op dat moment ben je je bewust van de bittere smaak.”
Een heel mooi, maar ook een zwart, beklemmend en deprimerend boek, in mijn ogen vooral over menselijke relaties maar ook over cultuurverschillen en de moeilijkheden en onmogelijkheden die mensen daarbij ondervinden. | 1pos
|
We ontmoeten Eleanor, een op zijn zachtst gezegd, bijzondere vrouw, waarvan je in het begin van het verhaal geen idee hebt waarom ze de dingen doet die ze doet en wat ze precies bedoeld. Ik vond haar in het begin van het boek dan ook erg autistisch aanvoelen.
Gedurende het verhaal wordt je meegenomen in de belevingswereld van Eleanor (het boek is vanuit haar perspectief geschreven) en leer je haar zo stukje bij beetje beter kennen. Al gauw kom je er zo achter dat er, ook bij haar, meer schuilt dan de eerste indruk die je van haar krijgt. Langzaam maar zeker kom je achter steeds meer van haar verleden en zo begin je haar beweegredenen steeds meer te begrijpen.
Ik kan niet anders zeggen dan dat ik dit een prachtig verhaal vond wat me echt diep en diep geraakt heeft. Ik ben normaal gesproken iemand die niet snel huilt om een boek, maar dit boek is er meerdere keren in geslaagd om bij mij de tranen over mijn wangen te doen stromen. Andere momenten zat ik dan weer hardop te lachen.
Dit is een echt ‘comming of age’ verhaal waarin de karakters en de ontwikkeling van de karakters volledig centraal staat. Verwacht dan ook geen ‘action packed’ verhaal waar enorm veel in gebeurd. Vaak moet dit boek het hebben van zijn simpele eenvoud in combinatie met enorm sterk neergezette en angstaanjagend geloofwaardige karakters.
Ik kan dan ook oprecht zeggen dat Eleanor is gaan aanvoelen als een vriendin, en dat ik na het uitlezen van haar verhaal nog vaak aan haar terugdenk en haar zelfs af en toe best een beetje mis! | 1pos
|
Het is 1896 in New York, wanneer misdaad verslaggever John Schuyler Moore door zijn vriend psycholoog Dr. Laszlo Kreizler wordt ontboden om naar het ernstig verminkte lichaam van een adolescente jongen te kijken. Dit luidt het begin in van een revolutionaire onderneming op het gebied van criminologie. Voor het eerst in de geschiedenis worden details van een misdrijf gebruikt om een psychologisch profiel van de dader te schetsen. Met behulp van een scherpzinnig en vindingrijk team start Dr. Laszlo Kreizer een speurtocht die de lezer meeneemt in het akelige verleden en de verknipte psyche van een moordenaar die zeker opnieuw zal toeslaan voordat het onderzoek voorbij is.
Waarom is dit boek de moeite waard?
De combinatie van het plot, bijzondere personages, het politieke klimaat van New York City in 1896 en een forensisch onderzoek dat in de kinderschoenen staat bleek buitengewoon fascinerend. The Alienist (De ontmaskering) was voor mij een aangename verassing. Ik besloot het boek te lezen in voorbereiding op de Netflix serie. Maar na één hoofdstuk stelde ik mijn leesmotivatie al bij. In plaats van door het boek te racen om de Netflix release datum van 19 april 2018 te halen, ben ik op de rem gaan staan om nog meer van mijn leeservaring te kunnen genieten.
Er zullen vast vele historische misdaadromans verkrijgbaar zijn waarin er jacht wordt gemaakt op een seriemoordenaar. Maar The Alienist (De Ontmaskering) onderscheidt zich door op een onderhoudende manier de ontstaansgeschiedenis van ons huidige forensische onderzoeksmethoden te omschrijven. De tegenwerking die Dr. Laszlo Kreizler’s team gedurende het onderzoek ervaart vanuit de gevestigde New Yorkse orde gekoppeld aan een moordenaar die hun steeds een stapje voor is, zorgt voor de nodige spanning. Voeg daar excentrieke en complexe persoonlijkheden zoals dr. Laszlo Kreizler en zijn volledige team aan toe en je hebt een zenuwslopend verhaal waarvan je moet weten hoe het afloopt.
Wat zijn de minpunten?
Gelukkig is dit een fascinerend boek en beschikt degene vanuit wiens perspectief we dit verhaal ervaren (John Schuyler Moore) over een gezonde dosis humor. Dit omdat het echt niet mogelijk is om het boek voor een langere periode naast je te leggen. Door de grote hoeveelheid aan details en personages is het namelijk heel gemakkelijk om de draad kwijt te raken. Als lezer moet je echter wel alle details, van vooral het onderzoek, op je vizier hebben om te begrijpen hoe men van A bij Z terecht is gekomen. Als aan deze voorwaarde niet is voldaan verliest het spectaculaire eind ongetwijfeld zijn impact.
Wat is opmerkelijk aan dit boek ?
Ik ben oprecht verbaasd dat een misdaadroman met zoveel historische elementen mijn aandacht heeft vast weten te houden. Dit omdat het mijlenver af staat van mijn voorkeur voor fantasie en science-fiction.
Om mijn concentratie vast te houden lees ik mijn boeken bijna altijd synchroon met het audioboek. Daarom had ik in eerste instantie bedacht dat George Guidall, een veteraan onder de voorlezers, verantwoordelijk was voor de aangename leeservaring. Hoewel de voorlees skills van George zwaar meewegen, moet ik bij nader inzien de eer toch echt geven aan auteur Caleb Carr. Door zijn vermogen om zintuigelijke waarnemingen op een nauwelijks te detecteren manier te verwerken in elke scene … werd ik elke keer dat ik het boek opensloeg meteen het verhaal ingezogen. Als lezer ben je je altijd bewust van je omgeving. Niet alleen waar je je in New York bevindt, maar ook hoe het ruikt en hoe het voelt en wat voor effect dit heeft op het humeur van het personage. Kortom … je bent daar!!
Mijn oordeel = ☆☆☆☆☆
Na alles wat ik meegedeeld zal mijn oordeel je vast niet verbazen. Dit oordeel geldt echter alleen voor het boek. Ik ben iets minder onder de indruk van de Netflix serie.
De (TNT) Netflix-serie heeft wel degelijk de atmosfeer van het boek weten te pakken. De kostuums, het New York van 1896 en Laszlo Kreizler en zijn team zijn perfect gevisualiseerd. Helaas krijg je door het hoge tempo waarmee je als kijker van informatie wordt voorzien niet genoeg binding met de hoofdrolspelers om je om hun lot te bekommeren. Daardoor sorteren belangrijke momenten in het verhaal niet het juiste effect of althans niet hetzelfde effect als de leeservaring. Verder komt de tegenwerking gedurende het onderzoek niet goed uit de verf en het gewicht van wat er op het spel staat gaat verloren in de adaptatie.
Dat gezegdhebbende is The Alienist als Netflix serie zeer zeker de moeite waard en Luke Evans (= John Schuyler Moore) is naast een zeer goede acteur, ook best fijn om naar te kijken. In dit geval is het misschien wel beter als je het boek pas leest nadat je de serie hebt bekeken. | 1pos
|
Dit is het derde boek van Nele Neuhaus dat in het Nederlands vertaald is en hoewel het anders is dan haar vorige twee boeken, vond ik het verhaal weer net zo goed.
Deze keer gaat het boek over windmolen parken, waardoor er in tegenstelling tot haar andere boeken- ook een zakelijke component in het verhaal zit.
In het kantoor van Windpro, een bedrijf dat windmolens exploiteert, wordt een nachtwaker dood aangetroffen. Korte tijd later wordt een boer vermoord die voorzitter is van het burgerinitiatief tegen windmolenparken.
De uit de vorige boeken bekende rechercheur Pia Kirchhoff gaat op onderzoek uit.
De vermoorde boer had zoveel vijanden dat er erg veel mensen als verdacht in aanmerking komen.
Dat maakt het voor Pia en voor de andere rechercheur die we al kennen uit de vorige boeken van Nele Neuhaus Oliver Bodenstein nog eens extra moeilijk bij hun onderzoek.
Temeer daar alle verdachten hun eigen motief blijken te hebben.
Ik vind het erg leuk het duo Kirchhoff/ Bodenstein weer terug te zien en vooral ook om meer te lezen over de ontwikkeling van Pia Kirchhoff.
Het zakelijke deel in het boek over een actueel thema windmolenparken maakt het boek nog eens extra boeiend om te lezen.
Uiteindelijk gaat het verhaal erover dat ook gewone mensen in staat zijn tot het plegen van een misdaad.
Nele Neuhaus heeft het verhaal heel goed geschreven, de vele verhaallijnen en plotwendingen zetten je voortdurend op het verkeerde been, waardoor het boek steeds spannend blijft en je graag door wilt lezen, om uiteindelijke na het lezen het boek met een zucht van voldoening dicht te slaan.
Ondanks de vele personages die in het boek voorkomen, zoals we van Neuhaus gewend zijn en waardoor je goed je aandacht bij het verhaal moet houden, leest het boek als een trein.
Ik heb het boek daarom ook met veel plezier gelezen en waardeer het met een welverdiende 4 sterren. Ik wacht met smart op het volgende boek van haar. | 1pos
|
Een grappig verhaal over heksjes waarbij het toveren totaal in de soep loopt ;-) Eén van de heksjes zal haar verdere leven moeten slijten als half heks half kat, een menskat dus.
De meerwaarde van dit boekje zit voor mij in het feit dat het makkelijk leest en dus ook al gauw door kinderen zelfstandig gelezen kan worden.
De opdracht achter in het boek: "Doe zelf de grote wisseltruc " lijkt mij een leuke uitdaging voor de leerlingen in mijn klas. Als Denksleutel* (combinatiesleutel) is deze opdracht zeker een aanrader!
* Denksleutels zijn sleutels met daarop een vraag of opdracht die kinderen aanzet tot creatief, analytisch en praktisch denken. | 1pos
|
Tijdens Halloween besluit Moira Llewelyn om haar zus Tabby die wicca is, te helpen bij een ritueel, samen met hun broer Dai. Dit ritueel vindt plaats bij de stenencirkel Meini Hirion, die in Wales ligt waar ze wonen. Tabby wil graag spreken met haar voorvaderen tijdens dit ritueel, met name met haar grootouders.
Tijdens het ritueel komen ze in een vreemdsoortig landschap terecht. Het geheel doet aan als een illusie, als een gemeenschappelijke droom en ze hebben alle drie het gevoel in trance te zijn. Het is niet hetgeen dat Tabby verwachtte te bereiken met haar ritueel. In dit vreemde landschap ontmoet Moira een jongen, genaamd Hayko. Hij zit gevangen in een soort cirkel. Tegen het advies van haar zus in, helpt Moira deze jongen. Ze heeft het gevoel hier goed aan te doen. Eenmaal terug in de echte wereld kan Moira Hayko maar niet vergeten, hij heeft een diepe indruk bij haar achtergelaten. Op het moment dat Moira ’s avonds in slaap valt, ontmoet ze Hayko tot haar verbazing in haar dromen. Wederom is ze van hem onder de indruk. Dit verwart haar enigszins aangezien ze een vriend heeft en Hayko alleen een droom is. Vanaf dat moment ontmoet Moira Hayko vaker in haar dromen en ze begint echte gevoelens voor hem te ontwikkelen. Maar hoe is zoiets mogelijk als hij alleen maar in haar dromen bestaat? Na deze droomontmoetingen, beginnen er echter ook andere vreemde dingen plaats te vinden. Zo ontmoet zij in haar dromen plotseling engelen en op de momenten dat Moira wakker is, ontvangt ze nare en beangstigende boodschappen van een onbekend persoon. Moira gaat op onderzoek uit om te ontdekken wat er aan de hand zou kunnen zijn.
Mening/conclusie: Het boek leest vlot en is vanaf het eerste begin spannend. De schrijfster weet de spanning hoog te houden door gebeurtenissen en plotwendingen die je van te voren niet aan ziet komen en je nog meer tot lezen aansporen. Af en toe kreeg ik zelfs kippenvel, vooral op het moment dat een onbekend persoon Moira persoonlijk (in de echte wereld) begint te bedreigen vanwege haar dromen. Met regelmaat is het verhaal griezelig vanwege de kwade entiteiten die het op Moira voorzien hebben. De ontluikende liefde tussen Moira en Hayko is heel romantisch beschreven. Dat zijn momenten in het boek dat je even heerlijk kunt weg zwijmelen.
De personages zijn goed uitgewerkt, maar vooral de hoofdpersonages Moira en Hayko springen er uit. Beiden zie je tijdens het lezen zo voor je en hun karakters verdiepen zich tijdens het verloop van het verhaal.
De schrijfster weet niet alleen de karakters goed neer te zetten, ook de omgeving van het verhaal weet ze goed neer te zetten. Je voelt duidelijk dat het verhaal zich in Wales afspeelt. De plaats Penmaenmawr en de stenen cirkel Meini Hirion bestaan echt. Ook de droomwereld is fantastisch en beeldend neergezet.
Het proloog is in de ik-persoon geschreven en speelt zich af in Londen. Deze persoon is duidelijk niet Moira. Het stuk is geschreven in een ander (schuingedrukt) lettertype als de rest van het boek. Deze stukken die zich in Londen afspelen komen met regelmaat terug verderop in het verhaal. De hoofdstukken van het boek zelf zijn alleen genummerd, wel geeft de schrijfster tussendoor duidelijk aan waar het verhaal zich afspeelt. Bijvoorbeeld: de delen in het boek dat Moira droomt, hebben allemaal een eigen titel die op haar droom slaan.
De verhaallijn zit uitstekend in elkaar. Een aantal malen wordt er een situatie aangehaald, waarvan je op een gegeven denkt: het wordt zo vaak genoemd, dit móet van belang zijn en de schrijfster stelt je dan ook niet teleur. Het blijkt van een veel groter belang te zijn dan ik tijdens het lezen had kunnen vermoeden.
Er worden een aantal belangrijke thema’s in dit boek behandeld: volwassen worden, het gevolg van persoonlijke keuzes, opofferingen, je lotsbestemming. Jen Minkman weet zaken zowel realistisch al ook mysterieus te beschrijven. Zeer knap gedaan!
Het einde van het verhaal is zonder meer buitengewoon. Het is origineel en onverwacht. Op moment dat ik het boek dicht sloeg, was ik even stil en heb ik het einde nog even laten bezinken. Wat een verhaal!
Wat ik persoonlijk zeer interessant vind aan dit boek, is dat je merkt dat Jen Minkman voor dit verhaal gedegen onderzoek heeft gedaan en veel tijd in research heeft gestopt. Het geeft het boek een aangename diepgang, die andere romantische en apocalyptische fantasy YA vaak niet hebben. Door middel van een vriendin van Moira die religie studeert, kom je erachter dat de dromen van Moira te maken hebben een volk genaamd Yezidi en hun religie. Ik bedacht me tijdens het lezen dat de naam “Yezidi” mij zo bekend voorkwam en heb het op Google opgezocht. Het blijkt dat dit het volk is, dat een tijd geleden in het nieuws is geweest vanwege hun vlucht voor IS en dat tijdens deze vlucht ingesloten werd in een gebergte. Ook zaken als “The Order of the Peacock Angel”, Arkon Daraul en zijn boek “A history of Secret Societies” bestaan echt. Jen Minkman gebruikt deze gegevens als basis voor haar YA roman en weet met hiermee een zeer boeiend en spannend verhaal neer te zetten dat meer dan de moeite waard is om te lezen.
Er zijn van dit verhaal twee versies uitgebracht: als paperback (die ik heb gelezen) in één deel en als e-book in twee delen. De e-books zijn getiteld: “Land van Dromen” en “Land van hoop”.
“Het laatste licht” krijgt van mij welverdiende 4,5 sterren.
Jeanine Feunekes-Both
De Perfecte Buren | 1pos
|
Op een vakantieresort wordt de beroemde actrice Arlena Stuart dood teruggevonden. De politie verdenkt al snel de echtgenoot, maar die heeft een sluitend alibi. Het einde steekt opnieuw supergoed in elkaar en Poirot kan zo de echte moordenaar vatten. Ik gaf dit verhaal een 4/5 op Hebban. | 1pos
|
Ik was enorm benieuwd naar dit 2e deel van Caraval. Dit 2e deel gaat om Donatella Dragna, het zusje van Scarlett.
Ik vond dat het boek wat langzaam op gang kwam, maar eenmaal op gang was het ook spannend en wilde ik graag verder lezen. Omdat Tella heel anders is als Scarlett, gaf het het hele verhaal een ander gevoel. Maar dit was juist een pluspunt.
Het plot was uiteindelijk niet echt verrassend, ondanks dat de schrijfster je in de war probeerde te brengen.
Maar al met al was dit een heel goed vervolg op Caraval en met het open einde ben ik ook zeer benieuwd hoe dit uiteindelijk afloopt. | 1pos
|
een ongelofelijk leuk verhaal over de jeugd van de kerstman,het is als jeugd boek geschreven maar als oudere lezer heb ik er van genoten | 1pos
|
Margo den Ouden en Rinske Verkerk hebben met De ware worden een heerlijk boek weten te schrijven waarbij (bijna) niks onbesproken blijft. Ze stellen zich beiden kwetsbaar op en durven veel van hun liefdesleven met de lezer te delen.
De schrijfwijze is heerlijk te noemen. Alsof ik met mijn eigen vriendinnen op de bank mijn liefdesleven deel. Dit maakt het boek zo herkenbaar en persoonlijk. Om en om zijn Margo en Rinske aan het woord en delen ze hun ervaringen.
In 3 delen, verdeeld in hoofdstukken per deel, nemen de dames de lezeressen (sorry, mannen) mee in hun liefdesleven. Het is vooral een boek waarin vrouwen zich zullen herkennen. Een pluspunt zijn de gedichten en/of quotes bij de hoofdstukken.
Zowel Rinske als Margo beschrijven in het eerste deel hoe ze hun relaties hebben ervaren. Ze hebben deel 1 niet voor niks de naam vallen gegeven.
De dames vertellen over hun eerste relatie en de relaties die daarop volgen. Beiden zijn nog vrij naïef en weten niet zo goed wat ze kunnen en/of mogen verwachten. Margo krijgt een relatie met een man die haar geestelijk en uiteindelijk ook lichamelijk mishandelt. Rinske krijgt na haar eerste relatie een relatie met een Britse jongen die maar 9 maanden standhoudt. De man uit haar eerste relatie laat haar, na zijn huwelijk, niet los en blijft haar opzoeken. Achteraf blijkt deze man het niet zo nauw te nemen met vrouwen.
In het tweede deel (opstaan) krijgen de lezeressen het advies om te vergeven en verder te gaan. Het is een rouwproces dat je doorloopt, maar je ook sterker maakt. In dit deel geven ze 17 sleutels met tips voor een goede man en 8 redenen om te twijfelen aan je relatie. Het zet je weer even op scherp, terwijl de tips niet vernieuwend zijn.
In het derde en laatste deel die Liefde leren heet, vertelt Rinske haar twijfels over het huwelijk, terwijl Margo al na een paar maanden haar ja-woord gaf. Wanneer ben je toe aan een vaste relatie of huwelijk, denk je na over kinderen en wat is de basis van een goede relatie. Veel facetten bespreken de dames. Seks, financiën, vreemdgaan en vertrouwen zijn een aantal facetten die ze aan bod laten komen. Wat zijn voor jezelf belangrijke basisbehoeften?
Gelezen voor het blog In de boekenkast | 1pos
|
spannend, toegankelijk,Ik ben de precieze aanleiding vergeten, maar op een forum liet bezoeker Martin vallen dat hij werkte aan de vertaling van Darkhouse van Alex Barclay. Martin bleek een professioneel vertaler en hij vertelde er nog even achteloos bij dat het boek de titel De rustige kust zou krijgen en dat hij het een heerlijk boek vond dat hij iedereen kon aanbevelen.
Hoe gaat dat met fora. Na een tijdje denk je de bezoekers een beetje te kennen. En als dan iemand zijn nek uitsteekt, en zegt dat boek is de moeite waard, dan wil jij graag de moeite nemen om dat te toetsen. Vandaar dat ik afgelopen weekend verwoed het debuut van Barclay las, en, zo vernam ik, ik niet alleen. De recensie van Ine zal daarom quasi gelijktijdig met de mijne verschijnen. Altijd leuk om te vergelijken!
De rustige kust begint in New York. Na de dramatische afwikkeling van een ontvoeringszaak, is rechercheur Joe Lucchesi totaal gestresst. Bij hem slaat dit trouwens op zijn kaakgewricht. Zijn Franse vrouw Anna vindt het welletjes en eist dat hij ontslag neemt. Joe begint met onbetaald verlof en met hun zeventienjarige zoon Shaun verhuizen ze naar een dorpje aan de Ierse kust. Anna zal daar in opdracht van een magazine een vuurtoren renoveren. Zowel Joe als Shaun snakken in het begin naar een flinke portie metropool, maar uiteindelijk vinden ze hun draai in het gemoedelijke Ierse dorp. Joe wordt vriendschappelijk opgenomen in de pub en Shaun krijgt verkering met de prachtige Katie. Natuurlijk zijn er wel eens woorden over het budget dat Anna voor haar vuurtoren gebruikt en natuurlijk is Shaun wel eens rebels, maar voor de rest is alles peis en vree, daar aan de Ierse kust. Tot Katie verdwijnt
Intussen startte Barclay een tweede verhaallijn. Die speelt zich af vanaf de jaren 70 in Texas en vertelt hoe de ontwrichte Duke Rawlins zijn vriendje Donnie Riggs stilaan meezuigt in een spiraal van geweld.
Zoals dat in goede boeken gaat, grijpen de twee verhaallijnen perfect in elkaar. Een groot deel van de spanning wordt veroorzaakt door het feit dat Joe dit eerder beseft dan de locale politie. Hij kan hen niet overtuigen van zijn standpunten en dat komt ook omdat de eerst zo joviale dorpsbewoners het Amerikaanse gezin na Katies verdwijning zien als indringers, meer zelfs, als moordenaars.
Barclay schreef een intelligent, spannend boek en bouwde er voldoende humor en origineel taalgebruik in. Ze tekent een waarheidsgetrouw beeld van een gemeenschap die op korte tijd van de hemel in de hel belandt. Onder spanning doen gewone mensen ongewone dingen. Ook een schrijnend wraakverhaal komt aan bod. Barclay beschrijft dit alles op een toegankelijke, herkenbare manier. Ze schrijft zo sterk dat ze zelfs niet alles hoeft uit te spellen. Je komt bij wijze van spreken midden in het verhaal een doos spiksplinternieuw speelgoed tegen en zonder dat daar verder een woord aan vuil gemaakt wordt, begrijp je perfect vanwaar dat komt. Daarmee toont ze aan dat ze de touwtjes goed in handen heeft. Een ongewoon veelbelovend debuut. Bedankt voor de tip, Martin! En ik hoop dat Barclays opvolger snel op je werktafel ligt. | 1pos
|
Sommige schrijvers hebben, zeker als ze wat ouder worden, de neiging zich te herhalen. Slechts een enkeling slaagt erin als wijn te rijpen en met de jaren beter te worden. James Salter ( 1925) is zo’n uitzondering die de regel bevestigt. Onder schrijvers en liefhebbers van de Amerikaanse literatuur was hij al jaren een geheimtip. Zijn laatste roman Alles wat is zal, binnen een oeuvre dat al vol hoogtepunten zat, zijn beste boek blijven. Alles wat is zal op een dag zelfs tot de klassiekers van de Amerikaanse literatuur gaan behoren.
Het is het verhaal van Philip Bowman, een marinier die na de Tweede Wereldoorlog naar Amerika terugkeert. De oplettende lezer merkt meteen op dat Salter voor die hele Tweede wereldoorlog slechts dertien pagina’s nodig heeft. Wie zuinig schrijft, heeft niet veel woorden nodig. En een beeld zegt vaak meer dan honderden voorbeelden van wreedheid. Neem deze observatie: ‘Na afloop stonden de palmbomen aan de kust er naakt als palen bij, omdat alle bladeren waren weggeschoten.’ Het gaat Salter niet echt om die oorlog, het gaat erom wat die heeft aangericht, wat die met de overlevenden heeft gedaan en hoe ze vervolgens verder moesten.
Na de oorlog wordt Bowman redacteur bij een uitgeverij en maakt hij al snel deel uit van een wereld die van luxe appartementen en wilde feesten aan elkaar hangt. Vrouwen en de liefde beheersen zijn gedachten. Maar ondanks financieel succes blijkt de liefde voor hem een probleem. Zijn eerste huwelijk, nota bene met zijn ‘droomvrouw’ Vivian, mislukt. Salter legt uit hoe dat komt door haarfijn weer te geven hoe de nog naïeve Bowman Vivian ziet.
‘Hij kon zijn ogen niet van haar afhouden. Haar gezicht zag eruit alsof het nog niet helemaal af was, met broeierige trekken, een mond die niet graag lachte, een opwindend gezicht dat God had voorzien van een simpel antwoord op het leven. En profil was ze nog mooier.’
‘Hij zag zichzelf al met haar stoeien tussen het beddengoed en de zalige geur van het huwelijk, de maaltijden en de vakanties, de gedeelde kamers, de aanblik van haar, half gekleed, haar blonde haar, het bleke dons tussen haar benen, de seksuele rijkdom die altijd zou blijven.’
‘…zag hij dat ze in slaap was gevallen. Haar hoofd was schuin weggegleden en haar mond stond een beetje open. Hij werd overvallen door sensuele gedachten. Haar gladde kousenbenen, om de een of andere reden dacht hij aan beide benen afzonderlijk - de lengte en de vorm ervan. Hij realiseerde zich hoe smoorverliefd hij was. Ze had het in zich om iemand immens gelukkig te maken.’
Bowman komt niet verder dan zijn fantasie en het uiterlijk. En daarin staat hij niet alleen. Door typische ‘mannengesprekken’ weer te geven komt de ware aard van mensen naar boven. Soms is dat ontluisterend. Zoals veel in deze roman die iedere vorm van romantisch denken onderuit trekt. Het gesprek van Amussen met Peter Connors is daarvan een goed voorbeeld. Amussen is oud, getrouwd en rijk. Hij heeft een oogje op Darrin die liever Dare genoemd wil worden. Nomen est omen, denk je dan meteen, want zo jong als ze is heeft ze geen moeite met een man als Amussen. Ze is ad rem en reageert gevat op zijn vragen.
‘Mevrouw Pry? Van Graywillow Farm? Ik heb nog op school gezeten met haar dochter, Sally.’
‘Dat dacht ik al, ja.’
‘Ik bereed al haar paarden en de stalknechten bereden haar.’
Haar grap is een inleiding op de wereld van mensen en paarden. Voor Amussen is er nauwelijks onderscheid tussen vrouwen en paarden. Je kunt ze beiden berijden. Dat blijkt maar al te pijnlijk als hij Dare met Peter Connors bespreekt.
Hij (Peter) was onzeker, hij wilde advies. Het ging over Dare, hij was verliefd op haar maar wist niet zeker wat ze van hem vond.
‘U zat vanmiddag met haar te praten, ik bedoel, ze zweeg ineens toen ik binnenkwam, dus ik vroeg mij af of het over mij ging. Ik weet dat ze u bewondert.’
‘We hadden het niet over jou. Het is een energieke meid,’ zei Amussen, en die zijn soms moeilijk te hanteren.’
Na dit gesprek bevolken wilde dromen over Dare de gedachtewereld van Peter. Op een dag vindt hij de moed om ’s nachts op haar kamerdeur te kloppen. Het is echter Amussen die opendoet met de autoritaire woorden: ‘Ga naar bed.’
En ook in het leven van Bowman blijft het tobben. Een tweede huwelijk komt niet eens tot stand en ook zijn derde kans op geluk gaat in rook op. Steeds weer zien we Bowman na een liefdesdrama opkrabbelen en zich in de volgende affaire storten. Typerend voor Salter is de prachtige stijl waarin hij schrijft. Belangrijker nog is zijn ongelooflijke inlevingsvermogen. Hij weet wat mannen én vrouwen denken. Hij kent de, vaak foute, fantasieën van mannen over de vrouw en durft ze ook neer te schrijven. Vaak komen die zelden overeen met de geliefde. En zelfs als dit het geval is, zoals bij de onverzadigbare Griekse in het verhaal, blijkt het uiteindelijk toch heel anders te zijn dan de verliefde Bowman dacht. De manier waarop Salter mensen en hun gevoelens beschrijft is open. Het doet aan een gesprek met je beste vriend denken. Dat de lezer hierdoor ook opmerkingen leest die ‘je niet kunt maken’ zorgt juist voor de echtheid ervan.
‘Wat vond je van Philips nieuwe vriendin?’
‘Is ze nieuw?’
‘Nou, niet helemaal nieuw, maar zeker ook niet oud.’
‘Nee, ze is een stuk jonger.’
‘Hij ziet er zelf ook een stuk jonger uit.’
‘Ja, dat wordt beweerd, hè?’.
Ook dit is weer typisch Salter, hij ziet kans ‘tussen de regels’ te schrijven. Het is de combinatie van verschillende momenten en opmerkingen die het kwartje bij de lezer doen vallen. James Salter heeft, op zijn oude dag, een meesterwerk geschreven dat moeiteloos kan worden vergeleken met een ander meesterwerk uit de wereldliteratuur, De goede soldaat van Ford Maddox Ford. Het zijn beide romans die de illusie onderuit trekken dat gelukkig leven mogelijk is. Pijnlijk prachtige boeken… | 1pos
|
Het debuut van Paris, Achter gesloten deuren, hoort tot mijn favorieten. Hoewel het makkelijk leest en blijft boeien, een pageturner, haalt Gebroken dit niveau helaas niet. Dit komt vooral door de ongeloofwaardige manier waarop de ik-persoon erachter komt wat er speelt in de wereld om haar heen. Het thema is interessant maar kan confonteren. | 1pos
|
Ik lees veel thrillers en deze past eigenlijk in het rijtje thuis. Zelfs met die bovennatuurlijke trekken. Een pageturner van jewelste. Gemeen einde omdat je tijdens het lezen op iets zit te hopen. Toen dit eenmaal gebeurde voelde ik me rot dat het zo liep. Fantastisch. | 1pos
|
Subsets and Splits
No saved queries yet
Save your SQL queries to embed, download, and access them later. Queries will appear here once saved.