text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
Hè, gelukkig. ..eind goed al goed. Het kwade wordt overwonnen, nieuw leven ontstaat, liefde bloeit enzo voort. Het derde deel in deze serie heeft een hoog chicklit gehalte. Jongen ontmoet meisje, ze krijgen wat met elkaar, dan komt er een ruzie/strijd/ongeluk/misverstand en de relatie wordt verbroken. Gelukkig is dit niet het einde. We zien de liefde toch weer overwinnen.En de jongen en het meisje leefden nog lang heel gelukkig. .. | 1pos
|
De kersverse studente Tessa ook wel “Theresa” verheugd zich heel erg op het studenteleven in Washington dat ze gaat krijgen. Ze heeft dan namelijk niet haar overbezorgde moederen meer en haar soms toch saaie vriendje die zich de hele tijd met haar bemoeien. Tessa heeft alles in haar leven gepland: studeren haar vriendje en zelf haar toekomstige auto. Wanneer ze de rebelse Hardin ontmoet gooit die haar goed georganiseerde leven toch helemaal door de war en voelt ze zich erg sterk tot hem aangetrokken, maar ze heeft ook een hekel aan hem. Kan ze van iemand houden en tegelijkertijd ook een hekel hebben aan dezelfde persoon?
Deel 1 van de After serie van Anna Tod is zoals ik het zelf graag noem een echt Bad boy/ good girl verhaald. Het verhaal begint meteen met “actie”. Ze besteden dus niet veel tijd aan de onbelangrijke aspecten van het verhaald. Op sommige punten is dat wel jammer omdat ze dan ook sommige personen ook niet uitleggen of duidelijk maken. Maar er is ook nog een deel 2, 3 en 4 dus misschien worden daar sommige personen nog wel beter in uitgelegd.
Het verhaal is erg gedetailleerd geschreven vanuit de belevenis wereld van Tessa. Daardoor leef je echt met haar mee. Er komen ook erg intieme scenes in het boek voor, die ook erg gedetailleerd worden geschreven. Voor mij was het soms wel echt iets te veel details, maar als je daar van houd is het boek wel echt iets voor jou.
Het is een echt mooi boek omdat je mee gaat leven en gaat voelen hoe het is om van iemand te houden die niet van jou houd. Je kan echt merken wat dat met Tessa doet, wat echt super mooi beschreven is.
WAUW!! Het boek eindigt met een fikse cliffhanger waar je U tegen zegt!! Als je op het einde bent wil je meteen deel 2 lezen.
Omdat het boek zo succesvol is komt er een film van het boek uit in April 2019. | 1pos
|
Boektitel Hallo lieverd
Auteur Kim van Schie
ISBN 9789078905004
NUR 401 / non-fictie / waargebeurd
Particuliere verkoopprijs € 20,--
Datum verschijning 25-03-2017
Uitgeverij De Brouwerij | Brainbooks
Recensie
Hallo Lieverd door Kim van Schie
Kim en haar man Menno willen graag een kindje adopteren.
Hun keus is om een kindje uit Nigeria te adopteren dat in eigen land geen kans heeft om geadopteerd te worden en dus in een gezin in eigen omgeving op te groeien.
Kim beschrijft eerlijk haar gevoelens voor, tijdens en na de adoptie.
Alles lijkt tegen te zitten waardoor ze, als ze dan eindelijk in Nigeria zijn, daar langer moeten blijven dan de paar maanden waar ze op gerekend hadden.
Ook ziekte, corruptie en vertrouwensmensen die toch niet te vertrouwen blijken maken het allemaal nog moeilijker.
Leeservaring:
Vanaf de allereerste bladzijde heeft dit boek mij geboeid.
Kim omschrijft zo goed het verlangen naar een kindje, de twijfels, de reacties van anderen, de niet aflatende steun van hun ouders.
De ontmoeting met hun dochter, de aandacht die ze vraagt en krijgt, de steun die Kim en Menno bij elkaar zoeken en vinden.
Ook het voortraject van een adoptie, de reis, het verblijf in Nigeria en de thuiskomst worden uitgebreid beschreven.
Het is zeker geen geromantiseerd verhaal maar een eerlijk verslag van een adoptie.
Ik zou het leven van dit gezin graag verder willen volgen, wens hun heel veel geluk samen.
Dit boek krijgt van mij 5 sterren. | 1pos
|
Fulia groeit op in een klein dorpje : Sayleche. Van de een op de andere dag is haar leven compleet anders. Ze moet met haar moeder vertrekken uit het dorp. Haar moeder is gravin van Gander.
Ze gaan naar het klooster van Nivantes. Ze komt daar steeds meer te weten over het verleden van haar moeder. Haar moeder heeft nooit veel losgelaten over haar rol in de val van het Verbond.
Fulia denkt steeds vaker terug aan haar ontmoeting met de geheimzinnige ridder van het Verbond. Hij sprak over het fort Agiana en ze weet dat haar weg daarheen moet gaan. De wereld is in de ban van het kwaad: Mirrax teisteren de mensheid. Elke mens op hun pad komt verschrikkelijk aan zijn einde. Deze wezens zitten vol haat en zijn bloeddorstig!
Ze vertrekt met haar beste vriendin Eymee en samen proberen ze zoveel mogelijk mensen te bereiken om het op te nemen tegen het kwaad. Fulia staat op tegen dit kwaad en wil het opnemen tegen de Marrix. Ze moet eerst het Verbond herstellen, dat gaat niet zo makkelijk. Veel volkeren zijn boos op elkaar en willen niets met elkaar te maken hebben. Hoe gaat ze dit voor elkaar krijgen en houden ze stand tegen het kwaad?
Het boek geeft een middeleeuws gevoel. De straten, de kampen, de kleding en de leefwijze nemen je mee terug in de tijd. Dat gevoel kreeg ik echt! Het is alsof je terug gaat in de tijd.
Het is een boek zonder magische krachten, maar met de kracht van vriendschap en vertrouwen.
Boosaardige heersers en geloven in het Verbond. En dat geloof is magie op zich. Dus zit er toch wel degelijk magie in. Het boek heeft geweldige gevechten, een tegen een. En strijdmachten die tegenover elkaar komen te staan in een gevecht. Het is heel mooi op papier gezet. Ik ziet het zo voor me tot leven komen! Zwaarden, Speren, Ridders het verhaal heeft het allemaal.
De cover is prachtig en als je het boek leest, dan weet je waar Fulia naar kijkt op de cover.
Het boek bestaat uit vrij lange hoofdstukken met een heerlijk lettertype! Maar dat de hoofdstukken lang zijn, daar merk je weinig van, het leest als een speer (om in termen te blijven)! De hoofdstukken hebben geen titelnummers maar zijn vernoemd naar de plaats waar het zich afspeelt.
Het einde smaakt naar meer en ik wil ook zeker het volgende deel lezen! 4**** | 1pos
|
Jonathan Stride is nog aan het herstellen van zijn lichamelijke en geestelijke verwondingen van zijn val van de brug in het vorige boek, als zijn hulp wordt gevraagd bij twee zaken die zich in één nacht hebben afgespeeld.
Bij een rijk doktersgezin is een baby ontvoerd. Van de dader is geen spoor. De verdenking gaat uit naar de vader die die nacht alleen was met het kind en er niet rouwig om blijkt te zijn dat het kind verdwenen is.
Dezelfde nacht is politieagente Kasey Kennedy bij toeval getuige van een seriemoordenaar die voor de vierde maal toeslaat. De moordenaar weet te ontsnappen. Kasey heeft iets bij hem losgemaakt dat ervoor zorgt dat hij haar gaat stalken en berichtjes voor haar achterlaat.
Freeman heeft aan deze ingrediënten genoeg om de lezer een meesterlijke tragedie voor te schotelen. Want een tragedie is het. Elk personage in dit boek ondergaat wel een kwelling en aan het eind haalt niemand onbeschadigd de finish. Oude geheimen zorgen voor schrijnende onthullingen en het onvermogen van personages om zich ergens over uit te laten zorgt voor nog meer ellende.
Freeman staat wat betreft het vertellen van een verhaal op eenzame hoogte en dat demonstreert hij opnieuw in De kelder. Als geen ander weet hij een spannende thrillerplot te combineren met aandacht voor de persoonlijke beslommeringen van zijn personages, die hij ook stuk voor stuk interessante trekjes meegeeft. En dat doet hij op zon boeiende manier dat je helemaal wordt meegezogen in het boek.
Tragisch, maar mooi. Het boek heeft Freeman pijn en moeite gekost om te schrijven en dat is te merken. Meer over de inhoud vertellen zou zonde zijn. Laat elke lezer zelf maar ondervinden wat er allemaal gebeurt. Maar lees het boek wel! Freeman heeft weer een meesterprestatie neergezet. | 1pos
|
En daar startte ik in het zesde deel, eigenlijk met de bedenking dat het korte losse verhalen waren, zat ik fout! Het zijn korte verhalen maar ze geven antwoord op een aantal vragen of de auteur neemt je mee in het verleden van de personages.
Als je antwoord wil op deze vragen:
Hoe was de band tussen Scarlet en Michelle, hoe kwam Scarlet aan haar rode hoodie?
Hoe kwam Cinder bij de familie Linh terecht?
Hoe zag het leven van Wolf eruit voor hij Scarlet leerde kennen?
Hoe waren de kinderjaren van Thorne?
Hoe kwam Cress in de ruimte terecht?
En hoe zat het met Winter haar gave?
En Leefden ze nog lang en gelukkig?
De gordijn wordt omhoog gerold, als je dacht dat je alles wist, zit je echt verkeerd en moet je dit boek lezen. Het boek leest super vlot en is zo mooi ingedeeld met prachtige titels, die echt de verhalen laat kloppen. Misschien een klein minpuntje, en dan is het echt muggenziften, alle hoofdstukken kloppen gewoon enkel staat er één verhaal tussen dat ik echt niet kan plaatsen aan onze personages, of zegt niet meer over de Lunar Chronicles. | 1pos
|
Zoals alle boeken - tot hiertoe - van Glenn Cooper, speelt ook dit boek zich af in verschillende tijden, waardoor je automatisch, meerdere verhaallijnen door elkaar krijgt. Het verhaal leest vlot en blijft steeds boeien. Wie zijn (schoolse) kennis onderhouden heeft, ziet hier meerdere historische personen & gebeurtenissen voorbij komen. Voor de andere kan het de interesse wekken, om daar eens meer over op te steken. Wel een opmerking aan de schrijver. Ik mis in zijn dankwoord achteraan de naam van Jean M.Auel. Ik kon immers hoofdstuk 17 (30.000BC) niet lezen zonder steeds zaken te herkennen die Auel me geleerd heeft via haar 'Aardkinderen-serie". En dan heb ik het niet over één of twee verhaalelementen maar over meerdere.
Eigenlijk ben ik benieuwd of de schrijver in zijn volgende boeken (en dat zijn er al zes ondertussen) gaat vernieuwen. Of dat er daar ook, evenveel parallellen zullen te vinden zijn, als tussen dit boek en zijn trilogie over een oude bibliotheek. Hopelijk gaan ze ook zijn andere boeken vertalen. Dan gaan we het antwoord weten en hebben we weer verse leesvoer. | 1pos
|
Selim Özdogan schreef met 'Die Tochter des Schmieds' (2005) een subtiel, klein streekverhaal over een smidsfamilie in Anatolië. De grote levensthema's trekken voorbij: geboorte en dood, het verstrijken van de verschillende seizoenen, periodes van economische voorspoed en malaise. Özdogan weet op een terloops manier maatschappijkritiek (op de positie van de vrouw en het patriarchale systeem) te verwerken in een roman waarin Gül, de smidsdochter uit de titel, voelt als een gelaagde, menselijke figuur. De roman is zo geconstrueerd dat de grote gebeurtenissen die Gül's leven vormen, meestal plaatsvinden buiten haar gezichtsveld en toch is de doorwerking ervan pijnlijk voelbaar. Gül maakt domme keuzes, cijfert zichzelf weg en is passief als het erop aankomt dat ze haar eigen grenzen aan moet geven, maar ze is ook een sterke, zorgzame persoonlijkheid die door omstandigheden wordt gedwongen om vroeg volwassen te worden. Door die tegenstrijdigheden voelt Gül's levensverhaal als de bitterzoete herinneringen van een ouder iemand die terugkijkt naar haar eigen jeugd, die onbereikbare periode vol gemiste kansen, niet verwezenlijkte verlangens en de sleutelmomenten die het verdere leven zijn gaan bepalen. Ze verlangt terug naar de onschuld van toen maar voelt tegelijk pijn om de onveranderbare realiteit. | 1pos
|
Ondanks dat ze acht weken geleden zelf moeder is geworden van dochter Ella voelt het niet als een roze wolk voor Anna. Al meer dan een jaar wordt ze achtervolgd door nachtmerries die alles te maken hebben met de plotselinge dood van haar ouders. Haar vader pleegde zelfmoord en nog geen zeven maanden later stapte ook haar moeder uit het leven, op exact dezelfde wijze als haar man. Althans, zo luidt het officiële politieverslag. Anna mist haar ouders vreselijk en had professionele hulp nodig om staande te blijven bij dit enorme verlies en kan het allemaal niet plaatsen. Dat ze beide zelfmoord zouden hebben gepleegd en van de hoge klif op Beachy Head zijn gesprongen, past niet bij het beeld dat zij van haar ouders had.
Het is precies een jaar geleden dat haar moeder overleed wanneer Anna een merkwaardige verjaardagskaart ontvangt waardoor haar gevoel dat er iets niet klopt verder wordt aangewakkerd.
Valse hoop, de derde psychologische thriller van Clare Mackintosh, is weer totaal iets anders dan voorgangers Mea Culpa en Ik zie jou. Deze auteur blijkt in staat totaal vernieuwende situaties te schetsen en deze op een indringende wijze uit te bouwen tot een verhaal dat je amper kunt wegleggen. De sfeer in Valse hoop kruipt meteen onder je huid en zet zich vast in je systeem. Zoals ook in haar vorige boeken gebeuren er dingen die gevoelsmatig niet kloppen, maar je kunt niet uitleggen waarom dat is en hoe het dan wel zou moeten zijn. Ze houdt daarmee de gemoederen tijdens het lezen continu bezig en het wegleggen van het boek is dan ook een uitdaging op zich.
Anna neemt contact op met gepensioneerd rechercheur Murray. Hij draait baliediensten bij het lokale politiebureau en is geïntrigeerd door de hulpvraag van Anna. Hij besluit om eerst zelf uit te zoeken of de beweringen van Anna raakvlakken heeft met wat hij kan vinden over de dood van haar ouders. Murray ziet duidelijk de strijd die Anna voert en belooft zich in de zaak te verdiepen. Vanaf dat moment schiet het verhaal in een hogere versnelling en is de aanzet tot een aantal bijzonder akelige gebeurtenissen gegeven. De spanning in het verhaal loopt subtiel op. Mackintosh speelt met suggesties en zorgt dat je iedereen gaat wantrouwen die zich op Anna’s pad begeeft. En wonderlijk genoeg zit je elke keer fout.
Cursieve passages geven een uitleg aan wat er speelt. Wie achter deze gedachten zit, lijkt voor de hand te liggen. Richting de plot geeft Mackintosh daar nog eens een merkwaardige draai aan, oké…die zag ik niet aankomen. Het lijkt een trucje van deze auteur te zijn, net wanneer je denkt te weten hoe het zit (nadat je al een aantal keren je mening hebt gewijzigd), moet je wéér tot de conclusie komen dat ze je opnieuw op het verkeerde been heeft gezet. Ik hou daarvan. Het feit dat een auteur je uitdaagt mee te denken om je vervolgens eigenlijk voor aap te zetten, want ja je zat dus fout met je veronderstellingen, is mooi meegenomen in een thriller. Tel daarbij op dat Mackintosh bijzonder aangenaam schrijft, dat de vertaling goed is gedaan en dat je je snel identificeert met de personages en je hebt een pageturner te pakken. Valse hoop is zowel onheilspellend als doordrongen van angst. De beschermings-drang van een moeder voor haar kind is tastbaar. Het gevaar komt dichterbij en Anna heeft geen idee uit welke hoek ze dat kan verwachten en wie te vertrouwen. Intussen is de uiterst sympathieke Murray bezig Anna te helpen maar ook hij loopt tegen zijn grenzen en misleidingen aan. Iedereen is zo bezig zich staande te houden dat je ze zou willen waarschuwen voor het gevaar dat zich duidelijk aandient.
Het hele boek, de sfeerschetsen, de oplopende spanning en vooral de originele inslag van het verhaal maken Valse hoop opnieuw tot een absolute aanrader voor thrillerliefhebbers. Geen overdreven bloedige taferelen maar onderhuidse spanning zorgen dat je je het liefst zelf over Anna wilt ontfermen, een arm om haar heen wilt slaan en beschermen. Maar dát kan nou nét niet. En dus zit je de rit uit. Tot op het laatst weet Mackintosh je in spanning te houden, en dat doet ze goed!
Ondanks dat je even nodig hebt om het verhaal te pakken laat het je vervolgens niet meer los. Een vicieuze cirkel van leugens, teleurstelling, bedrog en woede maken Valse hoop tot een psychologische thriller van een grote klasse, zo lust ik er nog wel eentje (of twee, drie…) 4,5 dikke ster is dan ook wel op zijn plaats. | 1pos
|
Pelecanos' nieuwe protagonist Lorenzo Brown - ex-crimineel, nu controleur van het welzijn voor dieren - is een waardige persoon om vanuit zijn ogen de zieke wereld van de drugsdealers en crack-hoertjes te zien. Nihilistisch, maatschappij-kritisch en rauw als wat, Pelecanos ten voeten uit. Het lijkt inderdaad of deze schrijver met elk boek beter wordt. Meer dan ooit heeft hij de maniertjes en taal van de verschillende etnische minderheidsgroepen in de V.S. in de vingers. Ik raad iedereen aan om zijn werk in de oorspronkelijke taal te schrijven. De schrijfstijl van Pelecanos komt simpelweg niet tot zijn recht in het Hollands. Sterker nog, ik denk zelfs dat de hele sfeer en feel eraan gaat.
Tot slot nog een tip: de serie The Wire doet sterk denken aan het werk van deze schrijver. Ik geloof zelfs dat hij eraan meegewerkt heeft. Zeer de moeite waard voor de liefhebbers van zijn oeuvre. | 1pos
|
In Amerika is I Am Number Four van Pittacus Lore al een tijdje een rage. MTV meldde al dat het de Nieuwe Twilight wordt, maar in Nederland moet het boek nog doorbreken. Lang zal dat echter niet op zich laten wachten. De film, gebaseerd op het gelijknamige boek, komt in maart uit, en de Nederlandse vertaling van het boek ligt nu al in de winkel. Is het de rage waard?
I Am Number Four, in het Nederlands Ik ben nummer vier, gaat over een jongen die niet zo normaal is als hij mag lijken. Ten eerste zijn zijn papieren vals, zo heet hij in het begin van het boek Daniël, maar al na een paar hoofdstukken ineens John Smith. Ook is hij vaker verhuisd dan de meeste mensen in tien levens zullen doen. O ja, en dan moeten we ook niet vergeten dat hij van Loriën komt, en dus praktisch gezien een alien is. Op zijn eigen planeet was hij een Erfgave, een beschermer van zijn planeet, maar toen deze werd aanvallen door Moragons, werden hij en acht andere Erfgaven met hun Ceradonen (een soort beschermers/ouders) op een ruimteschip naar de Aarde gezet. Helaas voor hen vinden de Moragons niet dat het gevecht daarmee ophoudt, dus is nummer vier zoals hij door de beschermspreuk die op hem rust heet voortdurend op de vlucht voor deze wezens. Zijn andere negen soortgenoten moeten namelijk op volgorde van hun getal gedood worden, maar de eerste drie zijn al dood, en na drie komt immers vier.
Het boek is zodra het opengeslagen is nog maar met moeite weg te leggen. Steeds als je denkt dat er nu niks meer zal gebeuren, en dat de hoofdpersoon zal sterven, gebeurt er weer iets onverwachts en is niets meer wat het lijkt. Ondanks dat het verhaal zelf te gek is om te geloven, is het toch erg realistisch beschreven, waardoor je bijna gaat denken dat er echt Moragons over aarde dwalen en je buurjongen misschien wel nummer acht is. Dat er vooraan in het boek vermeld staat dat alle gebeurtenissen waargebeurd zijn, helpt daar natuurlijk nog een beetje bij.
Nu ik het boek heb gelezen snap ik de rage in Amerika helemaal. I Am Number Four is een ontzettend spannend boek met een beetje liefdesdrama voor de meisjes en genoeg bloed, vuur en actie voor de jongens. Ik weet in ieder geval al wat ik in november 2011 ga kopen: het tweede deel. | 1pos
|
Het is een geweldig boek voor kinderen en een ontspannend lekker verhaal voor de ouderen. Goed en eenvoudig geschreven door briljante auteurs. Al wat jonge mensen bezig houdt en wat ze meemaken en ervaren, zit er in vervat : een jonge liefde, een vriendschap die op de proef wordt gesteld, vragen die gesteld worden .... Een prachtig initiatief. Conscience leerde zijn volk lezen en Erik Persoons leert zijn volk schrijven. Een aanrader voor kinderen en jonge tieners. Ik hou alvast het boek bij de hand voor mijn kleinkinderen. | 1pos
|
Een afgelegen kliniek met gevaarlijke criminelen in de Franse Pyreneeën. Goede personages en een psychologische invalshoek. Door Minier samengevoegd tot een sterk verhaal waarbij je het verhaal bijna voor je ziet gebeuren.
Lugubere gebeurtenissen met onverklaarbare bewijzen die worden gevonden zijn ingrediënten voor een heerlijk verhaal. Het leest soepel en blijft tot de laatste pagina de aandacht vasthouden. Het grootste minpunt is dat het boek uit is.
wat mij betreft een aanrader. | 1pos
|
Jaren geleden belandde ik in een file op de autoweg vlakbij mijn huis, er bleek een zwaan op de weg te tippelen en iedereen manoeuvreerde voorzichtig om het beest heen. Ik weet niet hoe het toen is afgelopen met deze zwaan maar ik hoop dat iemand de dierenambulance gebeld heeft. Want na het lezen van dit boek weet ik dat een zwaan een flinke ruimte nodig heeft om op te stijgen en dat gaat dus niet op een weg met allemaal obstakels (auto's). Reddingsacties als deze, daar staat dit boek vol mee en het is zo leerzaam om na elk avontuur even iets bijzonders te lezen over het betreffende dier. Ik heb er ook van geleerd en heb diep respect voor de mensen van de dierenambulance. Veelal doen ze dit werk ook nog vrijwillig. Mooi beschreven in kindertaal, zeer geschikt voor toekomstige dierenredders. | 1pos
|
Ik won onlangs het boek en alleen al de (vernieuwde) cover sprak mij erg aan. Ondanks de 334 pagina's las ik het toch uit in twee dagen. Simone Grimberg zet een ijzersterk realistisch verhaal neer, waardoor je niet ontkomt aan enkele korte nachten. Willens nillens móet je doorlezen. De schrijfster slaagt er zelfs in de spanning- die er toch al van in' t begin goed in zit- op te drijven tot en met de laatste bladzijden. Ze hanteert hierbij een zeer vlotte schrijfstijl, weinig personages en soms heel korte hoofdstukken. Het 'denken' van de hoofdpersoon wordt steeds in cursief weergegeven, wat het lezen nog wat spannender maakt. Dé verademing komt pas helemaal op het laatst. Het is een erg actueel en realistisch verhaal. Blijft hangen !!! | 1pos
|
Wat een aangrijpend verhaal! Heel indrukwekkend om te lezen hoe Kim de tijd voor en na de transplantatie heeft ervaren. Ik was al overtuigd van het belang van donor zijn, nu ben ik dat nog meer... | 1pos
|
Een geestig, onderhoudend verhaal met af en toe een serieuze ondertoon. Spannende, grappige, hier en daar verdrietige, maar altijd hoopgevende inhoud.
De personages zijn geloofwaardig en levensecht en ze ontroeren me diep.
Dit boek is een opsteker voor ieder die ouder wordt, een ode aan optimisme, aan hoop en aan dromen. Een boek over de toekomst, ook als jaren gaan tellen en over de maakbaarheid van het leven.
De roman leest als een film, zeer beeldend geschreven en met prachtige metaforen.
Een pageturner van de bovenste plank; ik kon het boek niet wegleggen en het heeft me heel wat uren nachtrust gekost. Dat had ik er graag voor over. Van het begin tot het einde genoten van Volle bloei! | 1pos
|
Deze Wijngenietgids van Neerlands beroemde Vinpressionist Hubrecht Duijker is een kruising tussen boek en magazine en speelt in op de nieuwe trend van wijnbeleving, genieten!
Hubrecht Duijker zegt over dit boek het volgende:
'Welnu, dit boek is bestemd om dat genieten te verrijken, te optimaliseren. Op een manier die mijzelf aanspreekt, niet via lange verhandelingen, maar puntsgewijs, helder en vaak met een glimlach.'
Hij heeft 365 genummerde tips, adviezen en wetenswaardigheden overzichtelijk gegroepeerd en samengebracht in dit boek. Als extra is er de smaakkatern 'Drinken op druif', waarin hij profielen weergeeft van veelvoorkomende druivenrassen en hoe te combineren met spijs.
Als je kunt proeven wat je eet, kun je in principe ook wijn proeven.
Dit kan heel eenvoudig in drie fasen:
• kijken naar de kleur van de wijn;
• Ruiken aan de wijn;
• Proeven. Slurp gerust, dat is een aanbeveling om de smaak tot
zijn recht te laten komen op je tong en in je mond.
Maar let op, proeven is meer dan alleen wijn in de mond nemen; het is ook in sterke mate ruiken, zowel rechtstreeks door de neus als via een omweggetje door de neusholte.
Er wordt steeds meer wijn gedronken in Nederland en het aantal wijngenieters neem toe. Ik geniet zelf ook graag van een lekker gekoeld glas witte wijn, en mijn voorkeur gaat uit naar de Sauvignon Blanc. Zowel als aperitief, bij salades, groenteschotels, vis, schaal- en schelpdieren èn ... bij kaas! Verrassend en lekker, ik spreek uit eigen ervaring. Ik vind het dan ook erg leuk dat er een stukje over de kwestie kaas en witte wijn staat vermeld.
Kaaskwestie (nummer 89, blz. 42)
'Te veel wijnobers bevelen bij kaas alleen Port of rode wijn aan, terwijl tal van kazen - waaronder de romige en van geitenmelk - juist beter door witte wijnen kunnen worden begeleid. Hulde daarom voor Stephen Fowler, de sommelier van Les Sources de Caudalie (hotel in Martillac, Bordeaux). Die vroeg na het inschenken van de rode wijn bij het hoofdgerecht: "Zal ik het glas met witte wijn weghalen, of wilt u dat bewaren voor bij de kaas?"
De laatste jaren is wijn drinken steeds meer een sociale aangelegenheid geworden, ook wel wijngathering genoemd. Ik heb begin dit jaar zelf ook een wijnproeverij met een aantal vrienden aan huis gehad. Het was een gezellige en zeer memorabele avond, aan te bevelen!
Wijnregime (nummer 202) vind ik als boekenliefhebber erg geestig:
'De Franse auteur Simenon, schepper van commissaris Maigret, schreef maar liefst vierhonderd boeken, sliep met tienduizend vrouwen, werd 86 jaar - en dronk dagelijks twee flessen Bordeaux!'
Ik vind deze Wijngenietgids een mooi naslagwerk dat je rustig op je tafel kunt laten liggen om af en toe te lezen, alleen of met je (wijn)vrienden en uiteraard onder het genot van een lekker glas wijn. Dat is lachen en ongemerkt ook leren over wijn, een wi(j)n-wi(j)n situatie ;-) | 1pos
|
David Schijndels is een zesjarige Nederlandse jongen die geniet van de spannende uitstapjes met zijn excentrieke vader. De trein naar Brussel, de stad en het Museum voor Natuurwetenschappen zijn het decor voor de ontdekking van een wereld vol schoonheid en kennis, waarin eveneens de tedere band tussen vader en zoon centraal staat. Papa ontwikkelt echter ook andere bijzondere interesses die het daglicht niet mogen zien. David stelt zich hierover steeds meer vragen, terwijl zijn identiteit en zelfbewustzijn zich ontwikkelen. Hij zoekt antwoorden in de ontluikende vriendschap met zijn oppas Sarah, maar brengt vooral ook meer tijd alleen door, waarbij hij geleidelijk aan opgeslorpt wordt door de verbeeldingskracht van het museum.
'In het museum', verschenen bij Uitgeverij Vrijdag, is het debuut van wetenschappelijk onderzoeker en docent Joost van Driel. Het is een fictief verhaal waarin de auteur een aantal autobiografische elementen heeft geïnjecteerd, als vader en als zoon, maar vooral ook als liefhebber van Brussel en de Belgische musea.
Het museum uit de titel is niet alleen de belangrijkste fysieke achtergrond voor de handeling, maar wordt ook op een slimme manier uitgewerkt als uitgebreide metafoor: het is een “plek waar de tijd – hun tijd, hun nietige tijd – was stilgezet”. Het wordt een toevluchtsoord voor de opgroeiende David, die steeds meer wordt geconfronteerd met de veranderingen, leugens en onduidelijkheden in het zogenaamde “ware leven” van zijn vader, en die zich ook bewust wordt van de invloed hiervan op zijn moeder én op zichzelf.
Joost van Driel slaagt erin om de contrasterende personages uit dit gezin heel menselijk uit te werken, waarbij ook hun liefde en genegenheid, samen met hun individuele kwetsbaarheid op een subtiele manier worden geschetst. De auteur wisselt nuchtere, eerlijke, korte zinnen af met fragmenten vol zwierige, lyrische volzinnen, waarmee hij ons laat proeven van zijn brede schrijverskwaliteiten. Zijn taal is verzorgd en hij varieert met mooie beelden en een stevige dosis symboliek die samen een interessante gelaagdheid in deze roman brengen. Toch is er geen stilistische overdaad en krijgt het verhaal en de ontwikkeling van de personages voldoende aandacht in dit bijzondere familiealbum, waarin ook bewust enkele foto’s ontbreken: geheimen van de vader waarmee zowel David als de lezer geconfronteerd worden.
'In het museum' is een mooie, subtiele maar ook zelfverzekerde roman, waarin Joost van Driel het verhaal ontvouwt en de lezer voorbereidt op het gedurfde, bijna sprookjesachtige einde waaraan menig leesclub nog boeiende uren zal beleven. In dit debuut toont de auteur dat hij kan schrijven en dat hij ideeën heeft, die hij bovendien ook goed kan verbeelden. Als deskundige in de middeleeuwse literatuur heeft hij ongetwijfeld nog voldoende thema’s en motieven ter beschikking die kunnen verwerkt worden in zijn volgende romans, zodat deze debutant met ervaring een mooie plaats kan verwerven in het literaire landschap van de Lage Landen. | 1pos
|
WOW wat een superspannend verhaal. Net de laatste bladzijde verslonden van Vergeef Me van Anja Feliers.
Geweldige schrijfster ze wordt steeds beter.
Voor mij de maximale 5 sterren | 1pos
|
De Kids of Appetite is het boek dat ik precies op het juiste moment heb gelezen. Het heeft precies de goede snaar geraakt en daarmee zou mijn recensie al mee kunnen eindigen. Toen ik net over de helft van het boek zat, had ik al een idee dat dit boek nét een tikkeltje anders zou worden dan de rest. Helemaal verstopt tussen de kleine zwarte letters vond je een schat aan levenslessen. En dat verdiende een extra blogje op mijn blog. Lees het artikel over de kracht van levenlustige boeken en vurige zinnen en dan weet je meteen waar ik het over heb.
Al bij pagina één moet je als lezer gewoon doorhebben dat dit boek speciaal zal zijn, ook al weet je nog niets. Al met de eerste zin, slaat David Arnold meteen de toon:
Stel je eens voor: de miljarden mensen op de wereld met hun miljarden ‘ik bens’.
– David Arnold, De Kids of Appetite
Meteen weet je als lezer dat je heel goed zal moeten lezen en dat dit boek je geen seconde zal loslaten.
Ik moet eerlijk bekennen dat ik echt verdrietig ben dat ik dit boek nu al uitheb. Ik heb zo genoten van Davids schrijfstijl en de verborgen woorden tussen de regels. Ik hield van zijn soms moeilijke taal die me twee keer liet nadenken en vervolgens luidop AAAH, WAUW zeggen. Ik hield ervan hoe hij me heeft kunnen vangen tussen zijn woorden en me niet meer heeft losgelaten tot aan de laatste pagina en verder.
Schrijfstijl is altijd een heel belangrijk iets voor mij, maar personages vind ik misschien zelfs nog belangrijker. Arnold weet hoe hij personages op papier moet zetten en hoe hij ze zo écht moet laten voelen. Als je dit boek aan het lezen bent, is het precies alsof je écht het leven van Victor en Mad voorbij ziet flitsen en dat je bij jezelf gewoon denkt: wat buitengewoon mooi en verdrietig tegelijkertijd. David Arnold wist precies een aantal zielen te vangen en heeft ze zo echt als hij ze maar kon brengen aan ons laten zien. Ze lijken buitengewoon, maar ik herkende zoveel eigenschappen en karaktertrekjes van zijn personages in mezelf dat ik er soms helemaal niet goed van werd.
Zoals ik al zei heeft dit boek een gevoelige snaar bij me geraakt. Mensen die me kennen, maar dan ook écht, weten welke dat zou kunnen zijn geweest. Misschien heb ik dan geen ziekte of zijn mijn ouders niet dood, ik ben nog steeds een mens met een paar irritante, vervelende stemmetjes in mijn hoofd. De Kids of Appetite heeft me wel getoond dat ik die maar lekker vaarwel moet zeggen en dat betekent heel veel voor me als ik een boek lees.
Naast al dat geweldigs weet ik nog een paar geweldige dingen. De Kids of Appetite weet je gewoonweg te verrassen. Het is naast ultrapoëtisch mooi ook nog eens razend spannend. Ik bleef maar bladzijdes omdraaien omdat ik wou weten wat er was gebeurd. Ik bleef maar lezen en lezen en sneltreinlezen. Best jammer, want eigenlijk had ik het wat langer willen rekkken. Uiteindelijk ben ik dan niet teleurgesteld, de plottwist was zo geweldig gevonden dat ik eigenlijk iets voelde tussen hilarisch en O nee! Ik bedoel: wat een gelijktijdige tegenstrijdigheid.
De Kids of Appetite is weer een boek van Blossom Books. Het verbaast me echt niet meer. Myrthe Spiteri weet er altijd de pareltjes uit te halen die net meer glimmen dan de andere pareltjes. Het boek was een werkelijke openbaring en bevestigde nog maar eens de dingen die ik al lang in mijn hoofd had zweven. In zijn prachtige camouflagejas zit een échte schat vol rode lichtjes die plots een vuurwerk geven. Ja, die botsing met dit boek had ik nodig en ik weet zeker als je het uitgehouden hebt om mijn recensie uit te lezen, jij die ook nodig hebt. Lees het, dames en heren. Het is zo’n boek dat je voor altijd bij je wilt hebben. Net zoals Mads The Oudsiders. Maar pas op: het heeft geweldige gevolgen. | 1pos
|
Ik was van te voren iets sceptisch , maar was blij verrast door dit indrukwekkende oorlogsverhaal dat mij op een andere manier naar de tweede wereldoorlog heeft laten kijken. Absolute aanrader vind ik. | 1pos
|
Dit boek is een prachtig verhaal dat ondanks de heftige thema's nooit te zwaar wordt.
De hoofdrol is voor Sam, een dakloze tiener, die inbreekt in huizen als de bewoners op vakantie zijn, om er een paar dagen te kunnen wonen. Hij houdt de sleutels als aandenken. Sam en zijn oudere broer Avery, die autisme heeft hebben een traumatisch verleden, en Sam voelt zich verantwoordelijk voor Avery, die moeite heeft om mensen te begrijpen en hierdoor in aanraking komt met verkeerde mensen.
Als Sam op een dag Moxie leert kennen, een meisje dat in een van de huizen woont waar hij heeft ingebroken, valt hij voor haar.
Tijdens het lezen krijg je steeds flashbacks naar het verleden van Sam en Avery. Hierdoor ga je Sam steeds beter begrijpen, en worden de foute beslissingen die hij maakt logischer. Avery wordt ontzettend goed neergezet, niet als de stereotypische autist die geen contact kan maken, maar als een echt persoon, die moeite heeft om de wereld te begrijpen.
Al met al een heel mooi verhaal, dat fijn wegleest. | 1pos
|
Je zit helemaal in dit verhaal. Heel spannend geschreven over een situatie (pas bevallen met kraamhulp) die voor veel mensen herkenbaar is. | 1pos
|
Niet alle boeken van Dean Koontz kunnen mij bekoren. Zo heb ik onlangs De gave na 70 blz. aan de kant gegooid omdat ik me ergerde aan de schrijfstijl en de quasileuke humor. Maar met Wie goed doet heeft Koontz me weer helemaal te pakken! De plot, de interacties en de tussenstukken waarin de moordenaar aan het woord komt, het leidt allemaal tot een oplopende spanning in het verhaal. Waarom moet Linda, het doelwit van de huurmoordenaar, dood? En wie wil haar dood hebben? Ze heeft geen familie, geen man, geen kinderen - en toch wordt er fanatiek op haar gejaagd. Tim wordt in eerste instantie voor de huurmoordenaar aangezien door de opdrachtgever en besluit uit nieuwsgierigheid poolshoogte te gaan nemen. Samen gaan Tim en Linda er vandoor, achtergenazeten door een bruut die je al naar de andere wereld helpt wanneer je gezicht hem niet aanstaat. Gelukkig heeft Tim meer in zijn mars dan alleen muurtjes metselen...
Goed boek, lekker spannend. Dit soort boeken vind ik ideaal voor luie zondagen of vakanties. | 1pos
|
Een prachtig verhaal over Tété, Zarité, een slavin die op negenjarige leeftijd wordt verkocht als huisslaaf. Ze wordt misbruikt door haar meester, krijgt een zoon, van Valmorain, haar meester, dat haar wordt afgenomen, verzorgt het kind van haar meesteres als was het haar eigen kind. Als ze weer een kind van Valmorain krijgt mag ze het houden, hij erkent het echter niet als zijn kind. Er komen slavenopstanden en Tété weet haar meester en de kinderen te redden. Ze vluchten naar New Orleans en ondanks een brief van Valmorain waarin hij haar de vrijheid geeft krijgt ze die niet. Valmorain trouwt opnieuw en dat maakt het leven van Tété er niet prettiger op. Na een heftige aanvaring met zijn vrouw wordt Tété verbannen naar de plantage. Uiteindelijk weet ze, samen met haar dochter, de vrijheid te krijgen waar ze zo lang op heeft gewacht. Maar het blijkt nog steeds een schijnvrijheid omdat er veel regels zijn voor gekleurde mensen. Het boek is een geschiedenisroman, je krijgt veel informatie over de slavernij, en de opstanden die er plaatsvonden. Dit maakt dit boek heel bijzonder. Isabel Allende beschrijft de personen zoals zij alleen dat kan, beeldend en uitgebreid. Ik vind het boek een aanrader. | 1pos
|
Sterker door strijd leest verrassend eenvoudig wat alles te maken heeft met de soepel lopende zinnen die als ware het filmbeelden aan je netvlies voorbijschieten. Met regelmaat dans je al lezende over poëtische zinnen die aandoen als een moderne choreografie van de Nederlandse taal.
Het verhaal zelf zal voor velen veel herkenning opleveren. De rode draad van de liefde, gepaard met droombeelden, onzekerheid, jaloezie en vertrouwen heeft alle kenmerken van het pad waar een liefde langsloopt. De liefdesscenes zijn smaakvol en beeldend zonder ook maar ergens goedkoop te worden. Op subtiele wijze worden wetenswaardigheden over Rotterdam prijsgegeven. Leuk voor lezers die dit herkennen, maar ook voor mensen die de stad niet kennen een leuke toevoeging omdat zo het decor waartegen het verhaal zich voornamelijk afspeelt mooi wordt opgebouwd. Het personage van buurvrouw Sjaan zou zelfs een mooie spin-off van dit boek kunnen zijn.
Naast het liefdesleven van de hoofdpersoon, speelt werk carrière en vriendschap een even zo grote rol. Opvallend was hoe het personage zich in tweeën kan splitsen tussen wat ze werkelijk denkt en daadwerkelijk zegt om haar doelen te bereiken en haar successen te beïnvloeden. Zo lijkt ze iedereen een stap voor te zijn maar zelfs dan blijkt dat niet alles maakbaar is. | 1pos
|
Het is een goed boek dat lekker vlot leest. Aanvankelijk had ik wat moeite met het gegeven van eeuwig leven maar daar stap je dan toch snel overheen en zit je snel in het verhaal. Ik heb getwijfeld over drie of vier sterren maar zoals ik al zei leest het boek erg vlot en zeker aan het einde kun je het niet meer wegleggen en daarom dus toch vier sterren. | 1pos
|
Bij het zien van de cover van Knock-out van Cis Meijer krijg je een soort angstgevoel, je weet dat er iets niet pluis is en wilt weten wat er is gebeurd. De titel maakt nieuwsgierig, maar je krijgt in combinatie met de cover wel al een vermoeden van wat er bedoeld wordt en wat er is gebeurd. De vraag is alleen waarom, door wie en wie zijn de omstanders? Zijn dat de daders of toevallige toeschouwers van iets afschuwelijks?
Het verhaal begint al gelijk spannend, maakt je nieuwsgierig. Je wilt alleen nog maar verder lezen, je wilt weten hoe het verder gaat en wat er werkelijk is gebeurd. Het verhaal kent diverse verrassende, spannende wendingen. Steeds als je een vermoeden hebt hoe het zal gaan, blijkt het weer anders te lopen. Bepaalde personen blijken totaal anders te zijn dan je eerst vermoedde. Je voelt de angst, het verdriet, de boosheid, het ongeloof en de ongerustheid van de diverse personen. Het plot is een totale verrassing omdat je totaal andere personen had verwacht, ook al wist je niet precies wie, maar deze persoon had je zeker niet verwacht dat die er wat mee te maken had. Het is van het begin tot het eind spannend.
Lees verder op https://surfingann.blogspot.com/2018/06/knock-out-cis-meijer.html. | 1pos
|
Dit is een lijvig en complex boek waarvoor je minimaal een week de tijd moet hebben om veel en intensief te lezen. Het gaat over twee mannen waarvan de een (afkomstig uit Pakistan) het verhaal van de ander (Zafar, oorspronkelijk uit Bangladesh) maar daar doorheen ook zijn eigen verhaal vertelt. En dat met een interpunctie zonder aanhalingstekens en veel wisselingen in locatie en tijd. Pfff, dat viel niet altijd mee…
Je krijgt te maken met thema’s als vriendschap, verraad, klassenverschillen, cultuurverschillen, hypocrisie, verbanning, ontworteling, identiteit en ga zo maar door.
De auteur neemt ook het bankwezen, de financiële crisis, de Pakistaanse geschiedenis, de oorlog in Afghanistan onder de loep, ageert tegen corruptie en westers paternalisme en praat een aardig woordje mee over (vooral) wiskunde, psychologie en religie. Verder filosofeert hij er bezielend, soms woedend op los over allerhande complexe economische, politieke en historische problemen. Regelmatig onbegrijpelijk en met verwarrende kronkel- en zijwegen maar vaak ook helder en treffend zoals in dit citaat:
‘Het incident bepaalt alles, verandert alles, niet alleen daarna maar ook ervoor. Mensen kunnen niet tegen het onverwachte, en zijn geneigd hun herinneringen aan te passen en zo te draaien dat het lijkt of het onverwachte juist werd verwacht. Net zoals de natuur een afschuw heeft van vacuüm, verafschuwen de mensen een vacuüm in de geschiedenis, de discontinuïteit die veroorzaakt wordt door het onverwachte. Ze gaan terug in hun herinnering en vullen de leemtes op, ze proberen erachter te komen waarom ze dat niet hebben zien aankomen, waarom hetgeen ze blind waren opeens zonneklaar is. We denken terug en herzien onze kijk op de wereld naar aanleiding van wat er is gebeurd.’
De rode draad in de roman is het verhaal van Zafar over zijn grote liefde Emily. En de niet helemaal frisse zaken waarbij ze betrokken zijn. Wat is er rond die twee toch voorgevallen op de VN compound tijdens een humanitaire missie in Afghanistan? Maar zoals we kunnen leren uit de Onvolledigheidsstellingen van Gödel: ‘de waarheid kan niet altijd worden achterhaald en we weten niet of de waarheid überhaupt onthuld kan worden’.
Kortom een knap boek maar neem de tijd! | 1pos
|
Ik heb onlangs geprobeerd om dit boek voor de tweede keer te lezen. Normaal doe ik dat niet, maar ik herinnerde me dat ik dit boek destijds ZO goed gevonden had, dat ik het nog eens wou beleven. Ik vind het nog steeds een erg knap geschreven boek, en het verhaal spreekt me heel erg aan. Maar toch heb ik mijn tweede "lezing" voortijdig afgebroken wegens "geen vaart achter het verhaal". Wat me enkele jaren geleden zo heeft kunnen bekoren, vond ik nu zo saai... Maar goed, ik zou dit boek nog altijd aanbevelen en hou me toch bij het label "zeer goed" omdat ik er ooit zo van onder de indruk was. | 1pos
|
De reactie van mensen, als ze zien dat je zo'n dik boek leest, is in eerste instantie begrijpelijk. Wie begint er nou aan zo'n dik boek? Voor veel mensen is dit de reden dat ze dit boek niet zullen lezen. Maar daar doen ze zichzelf tekort aan! Zoals je enorm ingewikkelde, dunne boeken hebt, heb je ook heel goed leesbare dikke boeken. En dit is er een van die laatste categorie. Een aanrader, als je op zoek bent naar een boek dat je kan verslinden (en waarbij je heel lang niet bang hoeft te zijn dat het boek uit is).
Dit boek vond ik geweldig. Dit heeft zoveel redenen, dat ik ze onmogelijk allemaal kan noemen. Ik noem een paar redenen, in willekeurige volgorde.
1. Het boek geeft een zeldzaam inkijkje in de wereld van Frankrijk na Napoleon. Er worden maatschappelijke en politieke ontwikkelingen beschreven, die heel boeiend zijn. (Dus niet lange verhalen over politiek, maar echt spannende zaken). Dit is nog beter, doordat het verhaal niet in onze tijd geschreven is, maar ook echt toen.
2. De wraakneming is heel slim en goed doordacht. Ookal zou je het er eigenlijk niet mee eens zijn, je wil het laten slagen. Gewoon vanwege het 'perfecte' plan.
3. Je wordt door de personages van de ene naar de andere emotie gebracht en dat is heel pakkend.
4. Het exotische en excentrieke van de graaf, is niet alleen interessant voor de mensen in het boek, maar ook voor de lezer.
5. De verwijzingen die Alexandre Dumas naar zichzelf maakt, zijn grappig.
Enz.
Je leest het al, ik ben fan van dit boek. En ik raad het boek aan bij iedereen!! | 1pos
|
Ik vond de verhaallijn in dit boek makkelijk te volgen.
Ook waren de verschillende personages naar mijn mening goed bij te houden.
Toch vind ik dat, als ik op het boek terug kijk, het boek toch over het algemeen een grimmige sfeer heeft.
Alcohol, eetverslavingen en stress lijken in dit boek aan de orde van de dag te zijn.
Wat dan wel weer als effect heeft dat je een bepaalde uitspraak op (bijna) het einde van het boek zowat letterlijk mee schreeuwt..
Al met al een prima boek dat lekker makkelijk weg leest. | 1pos
|
Aangetast is het 1ste deel in de reeks Dossier Metselaer. Het boek is opgebouwd uit 4 delen: oorzaak, bijzaak, noodzaak en hoofdzaak.
In het 1ste deel moest ik wat wennen aan het verband tussen de personages. De hoofdstukken zijn soms bijzonder kort, heden en verleden wisselen elkaar vlug af en zeker in het begin was dit niet altijd makkelijk te volgen.
Uiteindelijk leest het volledige verhaal heel vlot en het plot is verrassend.
Het laatste hoofdstuk geeft onmiddellijk zin om het volgende deel in de reeks te lezen! | 1pos
|
In 1 woord: fan-tas-tisch! Na Mannen die vrouwen haten kon ik nauwelijks wachten op deel 2, maar het was het wachten meer dan waard.
Geloofwaardige en interessante karakters, goede verhaalsopbouw en de spanning wordt langzaam maar zeker opgevoerd. Geen van de 586 pagina's waren een verspilling en op geen enkel moment vond ik het verhaal langdradig worden.
Ben helemaal enthousiast en ik hoop dat het laatste deel ook snel uitgegeven wordt.
Absoluut een aanrader! | 1pos
|
Dit is razend spannend. Een jongeman wordt na 10 jaar gevangenis vrijgelaten en keert terug naar het dorp waar zijn vader woont, waar hij betrokken is geweest bij het verdwijnen (moord?) van twee meisjes. En dan begint de miserie. Opnieuw verdwijnt een meisje en uiteraard is hij de hoofdverdachte. Jaloezie, redden van het eigen vege lijf, ieder voor zich en schuif de schuld maar in de schoenen van de man die al in de gevangenis heeft gezeten. Geweldig. | 1pos
|
De elfjarige Boris groeit op in het kleine dorpje Saint-Martin. Met zijn vrienden speelt hij regelmatig ‘verzet’ in de Provencaalse bossen. Zijn kameraden gingen er vanuit dat zijn vader een verzetsheld was waardoor ook Boris in hun achting was gestegen. Boris genoot van zijn status en maakte er schandelijk misbruik van. Elke ochtend trokken ze tot zonsondergang erop uit om het doen en laten van de Duitsers te volgen. Een saai spelletje want de Duitsers hadden hun altijd al snel in de gaten. Maar Boris verzint steeds andere dingen en de aard daarvan wordt ….En dan gebeurt er iets dat het daglicht niet kan verdragen. Een situatie die ten allen tijd geheim moet blijven. Dit is het begin van meer fatale gebeurtenissen veroorzaakt door een persoon die voortdurend de dans weet te ontspringen.
‘De steen beukte, zonder dat ik er erg in had, hard op zijn schedel in. En nog eens, en nog eens. Ik proefde zijn bloed in mijn mond.’
De tragische eindes van Boris Basterache wordt vertelt vanuit het perspectief van Boris, in de eerste persoon. Als alwetende verteller neemt hij je mee in dit verhaal dat in eerste instantie redelijk onschuldig lijkt te beginnen. Maar na het ene voorval ontwikkelt Boris zich als een man die zich door niets of niemand in de weg staan. En niet zomaar een man, we zien deze man verworden tot een psychopaat die alle moeilijkheden gewoon uit de weg ruimt. Een man met twee gezichten, en de mensen om hem heen zien alleen zijn schijnbaar goede kant.
Strobbe laat zich met dit boek op zijn best zien. Met zijn prachtige schrijfstijl trekt hij de lezer het verhaal in en slaagt er op ongelofelijke wijze dit verhaal van begin tot eind interessant te houden. Het verwachtingspatroon dat in eerste instantie gecreëerd wordt, weet hij volledig onderuit te halen en de lezer wordt telkens weer met verbijstering achtergelaten. Zoals de auteur dit personage neerzet lijkt er weinig voor nodig te zijn om je als een psychopaat te ontwikkelen en lijkt het ook erg makkelijk te zijn om je straf te ontlopen. Iedereen weet dat het anders in elkaar zit, maar waarom juist Boris zich heeft ontwikkelt tot een psychopaat blijft verborgen. Dat is iets wat de lezer zelf mag invullen.
De tragische eindes van Boris Basterache is een indrukwekkend geconstrueerde thriller en Strobbe en zet zich hiermee definitief op de kaart als thrillerauteur.
https://www.passievoorboeken.com/de-tragische-eindes-van-boris-basterache-koen-strobbe-recensie/ | 1pos
|
Een erg aangrijpend verhaal over Elle die kunstmatig in leven word gehouden omdat ze zwanger is.
Sommige stukken vond ik te lang duren in de rechtzaak maar de stukjes terug naar het verleden waren weer erg mooi.
Het laatste gedeelte is erg aangrijpend en ik weet zeker dat het verhaal toch nog even blijft hangen bij mij. | 1pos
|
In een heruitgave is bij Uitgever de Kern het boek Matilda's laatste dans
van Tamara McKinley verschenen.
Het is het prachtige verhaal van Matilda en Jenny. Als Jenny de erfenis van
haar overleden man in ogenschouw neemt wordt ze getroffen door de
fantastische omgeving. Ze besluit enige tijd op de schapenfarm Churinga,
gelegen in de binnenlanden van Australië, te blijven.
Een oude kist met kleding en dagboeken trekt haar aandacht.
Als nazaat van haar Ierse ouders moet Matilda al op jonge leeftijd de verantwoording nemen
over Churinga. Het wordt een moeizaam bestaan. Armoede, ontberingen, de natuur die weergaloos, onafwendbaar zijn tol eist en de vijandschap van haar buren lijken haar te dwingen de farm te verkopen. Matilda, gesteund door de Aboriginals, geeft niet op.
Ook Jenny ervaart de krachten van het natuurgeweld. Ze is echter vastbesloten om de nalatenschap van haar man te koesteren en gaat niet in op het riante aanbod Churinga te verkopen. Jenny probeert zich als vrouw 'in het oude hart van Australië' te handhaven. Ze voelt een nauwe gemeenschappelijke band met Matilda en door het lezen van haar dagboeken voelt ze zich gesterkt.
Tamara McKinley schrijft: "Ze had het gevoel dat ze verwante zielen waren,
dat hun levens op de een of andere manier met elkaar verweven waren-en wist
dat hoe verschrikkelijk de weg ook was, ze Matilda haar reis niet alleen kon laten maken."
Het zal tevens de reis van Jenny worden.
Tamara McKinley weet met haar woorden de natuurlijke omgeving in te kleuren, ze kan de geuren laten ruiken, ze kan de emoties laten voelen.
Matilda's laatste dans is een boek wat tot leven komt, een mooie, ontspannende roman! | 1pos
|
"Waarom zit Kiona Laseur te plassen achter de rozenstruik van mijn moeder?" ~ p8.
Het verhaal begint met een hilarische scene, waardoor je gelijk wilt weten wat er aan de hand is. Dit is slechts een kleine vooruitblik, en nadat je genoeg geprikkelt bent draait de tijd zich terug naar het begin van alles. Het zet absoluut de toon voor het hele verhaal. Dit is het moment waarop je de popcorn erbij wilt pakken en klaar gaat zitten voor een geweldig verhaal!
"Een ordinaire staarwedstrijd. Nou, wat zij kan, kan ik ook. Ik ben getraind. Ik heb een kat, toevallig." ~ p29.
Scoop! is het verhaal van Esmée Evers, die een kleine leugen tegen haar vriendinnen Jasmijn, Dominique en Mei-Lan verteld wat haar carriere betreft. Haar beste vriendin Andrea dient als klaagmuur en therapeut als de leugen uit blijkt te komen wanneer Jasmijn ook bij Moo Moo Media wordt aangenomen. In de functie die Esmée beloofd (en waar ze dus over gelogen had) was notabene!
Het verhaal is een geweldige combinatie van Bridget Jones, The Devil wears Prada, The Ugly Truth en een tikkeltje Sweet Home Alabama. Alles waar een goede chicklit aan moet voldoen is aanwezig, inclusief de flinke dosis humor met een druppeltje sarcasme. Precies zoals ik ze graag lees!
"Ik hap naar adem en probeer te ontdekken waar ik nu precies naar kijk en wat de situatie is. Gevaarlijk of niet? Lachwekkend of triest?" ~ p309.
Dit boek is echt een absolute aanrader voor wie van chicklits houdt. Iris Houx is voor mij echt de nieuwe, nederlandse Sophie Kinsella. Ik hoop dat er nog heel veel boeken gaan volgen... en bij deze beloof ik plechtig dat ze allemaal in mijn kast terecht komen!!! Ik ben fan ♡ | 1pos
|
Eindelijk weer eens een goed! boek.... spannend en gewoon niet weg te leggen.
Zeker een top 10 boek! | 1pos
|
Het verhaal wordt geschreven uit twee perspectieven en speelt zich af in twee verschillende tijdperken.Hoewel de twee vrouwen in de twee verschillende tijdperken op het eerste oog niets met elkaar te maken lijken te hebben. Kan bijna niet anders of er moet wel een connectie zijn. Of dit inderdaad zo blijkt te zijn zul je zelf moet en gaan lezen.Het verhaal is beeldend en realistisch beschreven. Dit boek is een mustread! In een klap verandert het onbeduidende leven van Andrea Cooper. Een traumatische gebeurtenis zorgt ervoor dat Andrea het vermoeden krijgt dat haar moeder allerlei geheimen verborgen houdt. Maar ja, kent een dochter ooit echt haar moeder? | 1pos
|
Dit boek bouwt in mum van tijd een inwendige spanning bij je op.
Je voelt het probleem aankomen, maar tot aan de laatste pagina’s stel je je oordeel steeds opnieuw bij.
Heel goed bedacht debuut voor deze man! | 1pos
|
Samenvatting
De aarde heeft veel mensen en krijgt wellicht in de toekomst te maken met voedselschaarste of natuurrampen. Men wil op Mars een start maken om een nieuwe nederzetting van mensen mogelijk te maken. Leven op Mars moet gestalte krijgen. Vier astronauten reizen af naar Mars om daar als eerste mens voet aan de grond te zetten en voorbereidingen te treffen voor deze nieuwe kolonie van de mensheid. Er wordt op de televisie volop aandacht aan geschonken door het programma De Rode Magneet. Er zijn voorstanders en tegenstanders. Tijdens de missie gaan er dingen mis waardoor het leven van de astronauten op het spel komt te staan.
Leeservaring
Het boek leest als een raket (om in ruimtevaartthermen te spreken). Een prettige vlotte schrijfstijl voert je mee in een mix van thriller en science fiction. Het lettertype en de korte hoofdstukken dragen zeker bij een “gaan als een raket ervaring”.
De personages zijn zeer betrokken bij het ruimtevaartproject. Hun karakter en gedrevenheid zijn goed uitgewerkt. Ook het emotionele aspect van de hoofdpersonen is beschreven. Je raakt als lezer echt betrokken bij de ervaringen en emoties van de personages.
Goed te merken is dat de auteur weet waar ze over schrijft. Het verhaal komt hierdoor zeer realistisch over. Je krijgt echt het gevoel dat de Marsmissie in de toekomst best eens mogelijk kan worden. Een origineel onderwerp voor een psychologische thriller. Een ware pageturner. | 1pos
|
Het 3de en laatste deel in de prachtige trilogie!
Dit boek neemt je weer mee langs vele grote veldslagen en oorlogen.
Ik ben altijd gefascineerd geweest door Saladin. De machtigste man van het Heilige land. Zijn allerbeste vriend John,vecht voor de vijand. John zijn Koning Boudewijn ligt op sterven. Hij heeft lepra en langzaamaan teert hij weg. Ondertussen, terwijl hij nog leeft is de strijd om de troon al los gebarsten. John probeert hem te beschermen tot het bittere eind. John is in dienst bij de heilige grafkerk. Hij is eerst priester en word later zelfs aartsdiaken en de leider van de heilige grafkerk. John word ook een dagje ouder.
Saladin is verandert. Hij is niet meer zo nobel als hij in het verleden was. Hij is zichzelf kwijt. Toch wil hij Jeruzalem veroveren. Hij is een stuk ouder, zijn zoons vechten nu mee in de oorlogen die hij voert.
Tussen alle veldslagen door komen John en Saladin elkaar steeds weer tegen. Alleen vecht John voor Saladin’s vijand. Toch kunnen de oude vrienden elkaar geen haar krenken.
John gaat op een gegeven moment terug naar Engeland omdat Saladin hem laat ontkomen. Hij gunt zijn oude vriend een goed leven, dus laat hem gaan. In Engeland mist John Het Heilige land steeds meer. Hij is thuis bij zijn broer, maar hij voelt zich er niet meer thuis. Hij besluit om weer terug te gaan. Maar hij kan het hele eind niet op eigen kracht bewandelen. Dus hij sluit zich aan bij Koning Richard Leeuwenhart. Leeuwenhart blijkt een ongenadige man te zijn. Een zeer goed krijgsheer, de mannen houden van hem. Maar het lijkt wel of hij voor oorloog leeft. Hij voert zijn legers, samen met onder andere de fransen aan naar het Heilige land. Saladin moet toekijken hoe hij steeds meer steden in neemt. Hij besluit dat hij deze leeuw moet temmen, wat er ook gebeurt.
Of er echt vrede kan ontstaan tussen de Christenen en de Moslims? Wie zal het weten.
Iedereen die zich Saladin herinnert, weet dat Saladin een groot man was. Door hem is Jeruzalem geworden wat het nu is. Zal hij het redden? Allebei hebben ze goed recht op het land. Zal Jeruzalem ooit niet in handen van alleen de Christenen of Moslims zijn????Kan het word gedeeld? Zal het ooit rustig worden daar? Ze vinden dat ze recht hebben op het gebeid. De Rots van de islam en het Ware kruis horen er thuis! Je kun niet echt een kant kiezen in dit verhaal. Je begrijpt John. Je voelt een soort haat opkomen voor Richard Leeuwenhart, wat een akelige man was dat! En voor Saladin voel je compassie. Er is eigenlijk geen kant te kiezen. Je moet wel neutraal blijven, omdat deze twee vrienden dat ook kunnen zijn wat hun vriendschap betreft. Ze begrijpen elkaar! Nu de rest van de wereld nog! 5 sterren***** | 1pos
|
Maarten, de ik-figuur van Tomatensoep met blaren, is bijna tien jaar oud. Hij vertelt over zijn leventje, over zijn school en over het leuke meisje in de klas. Het lijkt een doorsnee boek te worden, maar dit verandert wanneer hij meemaakt dat zijn kleine zusje Emmy hete tomatensoep over zich heen krijgt. “Ik zie Emmy staan, helemaal onder de tomatensoep. Eerst wil ik lachen, het ziet er grappig uit. Dan draait mam zich om en gilt.”
Door deze ernstige verbranding van Emmy verandert het leven van het hele gezin. Er volgt een heel moeilijke tijd en een bijzonder lange opname in het ziekenhuis voor Emmy. Dan mag Emmy eindelijk naar huis, maar de brandwonden zijn nog niet weg en er zullen nog veel huidtransplantaties volgen…
Voor Maarten is het moeilijk, maar hij probeert Emmy zoveel mogelijk te helpen. Aan het eind van het boekje is alles ‘’bijna net zoals vroeger”, zegt Maarten maar "natuurlijk is er veel veranderd.” De gezinsleden kunnen er op hun eigen manier wat beter mee omgaan, maar ze blijven toch het gezin met ‘dat kindje’.
Het verhaal is geschreven vanuit de bijna tienjarige Maarten en je ziet alles dan ook door zijn ogen. Hij beschrijft de reacties van de verschillende gezinsleden, maar ook zijn eigen schuldgevoelens. Heel mooi is zijn gevoel van alleen-zijn en het-ook-aandacht-willen beschreven. Ook de reacties van de andere gezinsleden en de mensen om hem heen zijn erg invoelend weergegeven. Vooral het enorme schuldgevoel van zijn moeder is goed in te voelen.
Een mooi en soms ontroerend boekje rond het thema brandwonden, waarin op een duidelijke en prettige manier verteld wordt wat een dergelijk ongeluk teweeg kan brengen. De tekst heeft eenvoudige woorden met veel dialogen in korte hoofdstukken. Hierdoor is het voor veel kinderen vanaf 9 jaar goed te volgen. Belangrijk bij het lezen van dit boek is ook de haast op een terloopse manier gegeven informatie over brandwonden en hoe die te voorkomen (“We mogen niet in de keuken als ze kookt”).
Tomatensoep met blaren is met duidelijke letters gedrukt op wat grauw papier. Dat laatste is een beetje jammer. Het maakt het boek minder mooi en wat goedkoop ogen. De tekeningen zijn duidelijk en passen goed bij de tekst.
Nancey Mostrey heeft ook een jongerenroman over brand en brandwonden geschreven: Vuurvogel, in samenwerking met de Stichting Brandwonden. De hoofdfiguur heet hier Emilie, een bewuste naamkeuze?
De illustratrice Myriam Berenschot maakt tekeningen voor veel kinderboeken en lesmethodes. Ook ontwerpt zij logo's en ansichtkaarten. | 1pos
|
Wat een ongelovelijk K*T einde... en dan... een proloog voor deel 2, Nevel... gelijk zit je weer in het verhaal. Wil je niets liever dan verder lezen, maar dan stuit je tegen het blauw van de achterpagina... FRUSTREREND!!!!
Olga is door mij bij deze uitgeroepen tot de Nederlandse Karin Slaughter. Flinke dosis lugubere details in combinatie met ziekelijke verlangens, zo geschreven dat je niets liever wilt dan verder lezen... Ik hoop dat zij blijft schrijven tot ze niet meer kan, en vele planken in mijn kast vult met haar verhalen! Zowel de new adults als de thrillers ♡
Nu flink door sparen voor Nevel... gelukkig bijna jarig ;) | 1pos
|
Arjen wordt als veelbelovend eerstejaars student op een dag aangesproken door Tomas, die zijn aantekeningen wil lenen. Hij is erg onder de indruk van de persoonlijkheid en enorme kennis van Tomas, die graag met feiten strooit en niet zo’n hoge pet op heeft van de anderen studenten. Tussen de twee ontstaat een hechte vriendschap en als Tomas op jonge leeftijd totaal onverwacht overlijdt, moet Arjen zonder hem verder zien te gaan.
Op een dag besluit hij naar Alexandrië te gaan om een plan uit te voeren dat hij ooit samen met Tomas bedacht had en om op zoek te gaan naar de tombe van Alexander de Grote. We volgen Arjen op zijn reis door Alexandrië, waarin hij veel terugblikt op zijn vriendschap met Tomas en de leegte die hij na zijn dood heeft achtergelaten. Bijzonder zijn de amateuristische zwart wit foto’s van de reis.
Aantekening over het verplaatsen van obelisken is een mooi opgebouwde roman, die erg goed in elkaar steekt en waarin veel thema’s worden aangesneden. Vriendschap en rouw springen er het meeste uit, waarbij de stukken over rouw erg raak geschreven zijn (blz 175):
"Rouw heeft geen scheppende kracht; het kan alleen iets uitvergroten wat al in je was. Kleine scheurtjes in de liefde kunnen kloven worden; sluimerende onvrede over een baan of een huis kan opbloeien en gaan woekeren. Je grijpt de dood aan als breekijzer om te slopen wat toch al stuk moest.” | 1pos
|
Bij de nederlaag van Hitler en het Duitse Rijk in de Tweede Wereldoorlog komt er eindelijk een einde aan zijn dictatuur. Voor Duitsland een vernedering, voor de rest van de wereld een groot moment van vreugde. Wat men nergens weet is dat een briljante Duitse naziwetenschapper het grootste geheime wapen van het Rijk weet te redden en voorkomt dat het vernietigt wordt.
In het grensgebied van Soedan vindt een explosie plaats die een heel dorp in 1 klap van de aardbodem doet verdwijnen. Alex de Klerck werkt voor een geheime antiterreureenheid in Brussel, genaamd Operations. Hij wordt samen met een collega, Susanne, naar de plek des onheils gestuurd om er achter te komen wat voor iets gruwelijks daar nou precies heeft plaats gevonden.
Eenmaal in Khartoem aangekomen blijkt al snel dat het geen gewone simpele klus is. De contactpersoon is een onguur type waarvan Alex direct twijfelt of hij wel te vertrouwen is. Het gebrek aan getuigen vormt uiteraard een probleem en mensen die iets van de zaak lijken te weten durven er niet over te praten. Hoe dichter Alex en zijn team bij de waarheid komen hoe groter de jacht van hun tegenstander op hen wordt. Waar het begon met achtervolgingen en overvallen moet het team uiteindelijk meerdere malen vechten voor hun leven. Als de tegenstander na weer een bloedstollend gevecht voorlopig afgeschud lijkt krijgt Alex geheime informatie toegespeeld waarmee hij direct naar Argentinië vertrekt waar zich een kroongetuige heeft gemeld.
In Argentinië aangekomen komt Alex erachter dat hij zich in het hol van de leeuw bevind. De ontploffingen in Soedan zijn uitgevoerd door een machtig man (Xavier De Queiroz) die op het punt staat een ware revolutie te ontketenen in Zuid-Amerika! Kan Alex met behulp van deze mysterieuze kroongetuige de man stoppen en de revolutie, en misschien zelfs wel een nieuwe wereldoorlog voorkomen?
Wat volgt zijn een aantal spannende ontsnappingen, achtervolgingen, gevechten en andere gebeurtenissen. De beeldende manier van schrijven zorgt ervoor dat je jezelf als het ware in een actiefilm waant. De ontzettende losse manier van schrijven van Pjotr Vreeswijk zorgt ervoor dat je door het boek heen raast en zorgt ervoor dat je continu op het puntje van je stoel zit. Er is eigenlijk geen moment dat je echt tot rust gaat komen want de actie blijft continu aanwezig.
Als klein punt van kritiek vind ik dat de hoofdrolspeler(s) iets te weinig uitgediept worden, waardoor je niet echt en band of klik met Alex of 1 van de anderen krijgt. De psychologische aspecten mogen voor mij in een eventueel vervolgdeel(?) iets uitgebreid worden.
Al met al een masterlijk debuut en ik kijk uit op een vervolg met Alex en team Operations!
Spanning 4*
Schrijfstijl 5*
Plot 4*
Psychologie 2*
Originaliteit 3*
Leesplezier 3* | 1pos
|
Eerst moeilijk in te komen maar uiteindelijk kun je het boek niet meer wegleggen. Spannend, mooi en luguber tegelijk.
Het is voorstelbaar dat het op een zeker moment uit de hand loopt, ieders rol hierin is zuiver en goed beschreven.
Het eind is knallend.
Ik zou alleen nog graag willen weten hoe het een paar andere hoofdpersonen is vergaan.
Verder niets dan lof!! | 1pos
|
De Duitse Corine Bomann is 43 jaar en is zeer bekend om haar mooie bloemenromans. Ze woont een gedeelte van het jaar op het platteland om haar mooie boeken te kunnen schrijven. Het andere deel woont zij in Berlijn. Haar romans staan in Duitsland hoog in de bestsellerlijst. Bij Boekerij verschenen al meer titels.
Samenvatting
Het verhaal speelt zich af in de Duitse badplaats Heiligendamm, gelegen aan de Oostzee. In het jaar 1902 hebben de ouders van Johanna en Christian daar een mooi hotel. Als Christian een paar weken voor kerst met zijn paard Bruno langs het strand rijdt, weet hij niet wat hem overkomt. En jongedame gewikkeld in een zeildoek ligt op de grond. Gelukkig ademt ze nog. Helaas weet ze niet hoe ze heet en waar ze vandaan komt. Het enige wat ze wel weet, is dat ze de tak van de fruitboom die ze stevig vast heeft, zeker niet kwijt wil. De jonge vrouw wordt opgenomen in het huis van Johanna en Christian en zij en Johanna worden dikke vriendinnen. Johanna heeft zo haar eigen problemen want haar ouders hebben de perfecte huwelijkskandidaat gevonden. Of ze hiermee zal trouwen en hoe het afloopt met de drenkeling, de fruittak en de andere zaken, dat lees je in "Winterbloesem".
De elementen
De cover is werkelijk prachtig. Roze bloemen sieren het kaft maar ook de zijkanten van het boek. De titel geeft een mooie samenvatting weer. De bloesemtak die de drenkeling in haar handen heeft is een belangrijk item in het boek. De auteur vertelt er achter in het boek meer over, en dat is een mooie aanvulling op het boek. De vertelperspectief is 3e persoon. We lezen over Johanna en wat zij meemaakt in haar 21e levensjaar in de winter van het jaar 1902.
In mooie zinnen zet Corina Bomann een verhaal neer, waar je als lezer zo in zit. Het is niet erg ingewikkeld en uitgebreid beschreven zoals Montefiore wel doet. Alles is goed gedoseerd: niet teveel personages, beperkte beschrijving van omgeving, maar toch voldoende achtergrond zodat het helder en duidelijk is. Het familieverhaal staat voorop. Enige lange vertellingen over huizen, straten en plaatsen blijven achterwege. Op sommige gedeeltes had dit meer tot zijn recht mogen komen.
Bomann's vertelwijze is naast dit kleine gebrek aanstekelijk. Eenmaal begonnen wil je als lezer eigenlijk alleen maar doorlezen. Het verhaal wordt goed opgebouwd Aan het eind volgt enige spanning en komt alles mooi bij elkaar.
Conclusie
Winterbloesem is een heerlijke feelgood-roman over liefde en verraad en een bloem die uit de knop ontwaakt. Over familiegeheimen en wantrouwen en hoe dit allemaal tot een goede einde wordt gebracht.
Waardering: 4,5 sterren. | 1pos
|
Wish you were here is niet het eerste boek van schrijfster Evelien De Vlieger. Ze schreef al verschillende boeken voor adolescenten, maar ook voor kinderen. Een van haar favoriete onderwerpen is de liefde en dan vooral de absurditeit daarvan. Naast het schrijven, vertaalt De Vlieger ook boeken en kookt ze enorm graag.
Wish you were here gaat over de achttienjarige Hazel, die er voor kiest om als au pair naar Engeland te gaan, om zo over haar liefdesverdriet te komen. Hazel kan haar telefoon maar niet loslaten in de hoop een berichtje te krijgen van haar ex, maar al snel eisen de kinderen haar aandacht op. Kan ze de zorg voor een baby en een achtjarige wel aan? En waarom kan niemand haar vertellen waar de moeder is?
Het gehele verhaal wordt verteld vanuit het perspectief van Hazel. De gekke gedachtegang van Hazel is dan ook wat het boek het leukste maakt. Haar kijk op de gebeurtenissen is ongefilterd en dat is een fijne verfrissing. Ook de achtjarige Isaac zorgt voor heel wat absurditeit met zijn bijzondere manier van denken.
Samen met Hazel kom je in een bizarre situatie terecht. De kleine Isaac met de grote mond, de vader die een beetje stijf en teruggetrokken is, de baby en de verdwenen moeder. Niemand kan zeggen waar zij is en al snel wordt zij het grote mysterie van het hele verhaal. De auteur slaagt er goed in om je als lezer helemaal het leven van Hazel in te trekken. En hoewel sommige situaties een beetje vreemd aandoen, is het onmogelijk om gevoelloos te blijven lezen.
Het boek begint met Hazel en haar obsessie voor haar gsm omdat ze hoopt een sms’je van haar ex-lief. Het gebroken hart overheerst het eerste deel van het verhaal. Maar langzaam breken de kinderen door de bubbel rond Hazel heen en wordt het verhaal groter dan het liefdesverdriet. Het leven van de familie sijpelt langzaam bij Hazel naar binnen. Dat is wat dit boek zo sterk maakt. De schrijfster geeft weer hoe allesoverheersend de pijn van een relatiebreuk kan zijn, maar ze plaatst het ook mooi in perspectief.
Langzaam wordt Hazel het leven van het gezin ingetrokken en dat is heel mooi om te volgen. Je merkt hoe hard de kinderen hun moeder nodig hebben en Hazel beseft dat er andere dingen belangrijker zijn dan haar relatie. Het zorgen voor twee kinderen is niet gemakkelijk en leert haar enkele harde, maar belangrijke lessen.
Hoewel de thema’s zwaar zijn, is Wish you were here helemaal geen droevig verhaal. Claudio, de Italiaan die Hazel leert kennen in een café in de buurt, zorgt voor een erg nodige en luchtige wind. Ook hij voegt een extra perspectief toe aan het verhaal. Door de verschillende perspectieven toe te voegen aan Hazel’s persoonlijke drama slaagt De Vlieger er in een prachtig beeld te scheppen van een relatiebreuk en de effecten ervan.
Wish you were here geeft enorm mooi de complicaties van menselijke relaties weer. De zwaktes en de sterktes van personen, de verschillende achtergronden en verhalen die mensen met zich meedragen. Iedereen is anders, maar iedereen heeft zijn redenen voor zijn acties. En daar gaat dit boek over: menselijke fouten.
De spanningsopbouw in het boek is prachtig en de onthullingen op het einde zijn dat ook. De Vlieger slaagt erin om je te verbazen en kan sterk eindigen met zowel antwoorden als nieuwe vragen. Het einde van het boek zet je zeker aan het denken.
Wish you were here is een ode aan menselijke relaties en een gebroken hart. Het boek heeft een bizarre kant, maar dat houdt je niet tegen om ervan te genieten. Zeer aangename literatuur. | 1pos
|
Het is toch het ergste dat je kan gebeuren als jongen van elf, twaalf jaar: in een spel wordt je beste vriend voor je ogen gegrepen door een vrachtwagen. Het overkomt Kevin met Bjorn. Wat daarna volgt is een nachtmerrie: ziekenhuis, verdrietige ouders. In hun wanhoop nemen de ouders van Bjorn hem mee naar het buitenland, daar zouden dokters zijn met meer kennis dan die in Nederland. Zij kunnen Bjorn redden.
Kevin gaat door met zijn leven, een nieuwe school, nieuwe vrienden, al kan niemand ooit Bjorn vervangen natuurlijk. Dolblij is hij dus als na een jaar of twee Bjorn, de échte oude Bjorn van vroeger, de klas in komt lopen, naast hem komt zitten en zijn naam nog weet.
‘Achteraf kan ik er dit over zeggen: het is afschuwelijk om je vriend te verliezen. Het is fantastisch als je hem na een paar jaar weer terug krijgt. [..] En omdat het zo grandioos was geloofde ik het.’
Al valt het hem vanaf het begin wel op dat er dingen veranderd zijn aan Bjorn en dat zet de vriendschap onder druk. Want je beste vriend verraadt je toch niet aan de leraar Wiskunde als je spiekt? En al helemaal niet als je écht een goed cijfer nodig hebt om over te gaan! Bovendien was de oude Bjorn relaxter, de nieuwe maakt z’n huiswerk veel te netjes. En waarom beweegt hij zo houterig? Om te checken of Bjorn wel echt is, probeert Kevin uit wat Bjorn zich nog herinnert van vroeger. Dat is ook raar: hij weet nog details die Kevin zelf niet eens heeft onthouden. Wat is er aan de hand met Bjorn? Is het zijn vriend nog wel? Is het wel dezelfde Bjorn? Wat is er eigenlijk gebeurd in Japan, het verre buitenland waar ze hem nog konden helpen?
Ondertussen verschijnen er allemaal vreemde mensen op school en in de straat, het lijkt alsof Bjorn en Kevin voortdurend worden gevolgd. Samen met Joris, één van Kevins nieuwe vrienden, en klasgenootje Anne die Bjorn ook goed kende, gaat hij op onderzoek uit en ontdekt een bizarre cyberwereld.
Cyberboy gaat over rouw, verdriet, vriendschap, en een toekomst (of zou het nu al zover zijn?) waarin de wereld geregeerd wordt door technologie. Dat maakt het verhaal ook interessant: zou het ooit echt mogelijk zijn een menselijke robot te maken? En wie heeft dan de macht? Of winnen menselijke emoties als vriendschap het uiteindelijk van technologie?
Cyberboy laat ook twee kanten zien van alle technologische ontwikkelingen in onze tijd: het is fijn dat Bjorn er weer is, of toch niet? Het laat de lezer nadenken over een dilemma: hoever ga je om het leven van een mens te redden? Al met al is Cyberboy een interessant verhaal dat je aan het denken zet.
Tanja de Jonge (Uden, 1968) heeft al veel boeken geschreven, onder andere Dubbel Vermist voor dezelfde leeftijdsgroep, maar ook educatieve boeken zoals Een gevaarlijke ontdekking. Ze werkt ook op de educatieve afdeling van de bibliotheek. Het is haar passie is om de creativiteit van kinderen te stimuleren, dus ze schrijft graag fantasierijke boeken en dat ze je terug in dit verhaal.
De Jonge heeft een heldere schrijfstijl. De afwisseling van lange en korte zinnen, de korte hoofdstukken met een cliffhanger aan het einde maken het verhaal makkelijk te lezen en spannend. Voor een gemiddeld kind van tien jaar is het taalgebruik passend, zeker niet te kinderachtig.
Cyberboy is gekozen als leestip voor de Jonge Jury en is geschikt voor kinderen van 10 jaar en ouder. | 1pos
|
Als klein meisje wordt Emma Stein gekweld door Arthur, een geest. Ruim 28 jaar later is ze een ambitieuze psychiater, zwanger en getrouwd met Philipp. Hij is succesvol als onderzoeksleider van de afdeling daderprofilering bij de federale recherche. Het noodlot slaat hun geluk aan flarden; in een hotelkamer wordt Emma het slachtoffer van een verkrachter. Vanaf dan is ze nog slechts een schim van zichzelf en ziet in elke man een potentiële dader. De Kapper, zoals hij wordt genoemd, scheert zijn prooien immers kaal. Emma is voorlopig de enige dame die het ook nog kan navertellen…
Het leed is nog lang niet geleden; zeker niet nadat ze een pakje van de postbode in ontvangst heeft genomen. Het pakket, ter grootte van een schoenendoos, is evenwel bestemd voor A. Palandt, de buurman die ze nog nooit heeft gezien. Eigenaardig toch, ze woont al sinds vier jaar in deze kleine doodlopende straat.
Zijn debuutthriller Die Therapie verscheen met een startoplage van 4.000 stuks, in 2006. De Duitse auteur Sebastian Fitzek (1971) was er toen helemaal zeker van dat zijn eerste boek meteen ook zijn laatste zou zijn. Intussen zijn we elf jaar later en wordt hij zelfs de Duitse grootmeester van de psychologische thrillers genoemd. Onlangs won hij de Ripper Award, een prijs die eens in de twee jaar wordt uitgereikt tijdens het internationale crimefestival Mord am Hellweg. Hiermee wordt Fitzek beloond voor zijn bijzondere bijdrage aan de crimeliteratuur in Europa. Zijn naam misstaat niet in de nog korte erelijst; zijn voorgangers heten immers Henning Mankell, Håkan Nesser, Fred Vargas en Jussi Adler-Olsen.
Stap binnen, in de gruwel en paranoia van Het pakket, door Fitzek voor zijn lezers klaargestoomd en vlotjes uitgeschreven. De auteur weet je vanaf de eerste zinnen voor zich te winnen. Neen, erger nog: hij gijzelt je gewoonweg. Een psychologische thriller die bol staat van allerlei spanningselementen. Een verhaal, meesterlijk in elkaar geknutseld, voorzien van een plot op topniveau. Hij kan het echt niet kan laten, hij profileert zich als een onvervalste manipulator: korte hoofdstukken om de spanning erin te houden en je te dwingen om verder te lezen. Ook gaat hij op het juiste moment een loopje nemen met zijn lezers. Door middel van tijdsprongen doorbreekt hij de chronologie met een perfecte timing. In een rotvaart knal je steeds maar verder, op weg naar een furieuze apotheose.
De schrijver – of is het de misdadiger - speelt erg verraderlijke spelletjes met zijn getormenteerde hoofdpersonage Emma Stein. Hetzelfde doet hij laconiek met zijn lezers. Tijdens het lezen van Het pakket zou je zelfs het gevoel krijgen dat de auteur hallucineert. Het zal toch niet waar zijn dat hij - en niemand - anders de psychopaat is? Waanzin! Wie spreekt de waarheid, wie is de echte leugenaar en de verschrikkelijke psychopaat? Wat een helse kwelling een lezersbrein moet doorstaan, niet? De laatste 15 pagina’s worden opgevuld door degenen die de eindverantwoordelijken zijn voor zijn enorm succes: de lezers. In hun persoonlijke boodschappen brengen ze allen op gepaste wijze hulde aan ‘Tien jaar Fitzek’. De ijzersterke vertaling uit het Duits is van Lucienne Pruijs.
Dit keer levert Sebastian Fitzek een mysterieus pakket af, gevuld met subliem leesvoer, paranoia en psychologische hoogspanning. | 1pos
|
EEN ZOMER IN PARIJS van Denise Grover Swank
De cover van het boek vond ik leuk en sfeervol en samen met de omschrijving op de omslag nodigden deze aspecten mij ook gelijk uit om met het lezen te beginnen.
In het boek krijg je te maken met verdriet van jonge mensen over de echtscheiding van hun ouders en het verwerken hiervan, maar er ook het verdriet om het overlijden van een ouder. Aspecten zoals verliefdheid, liefde, wraak en jalouzie nemen ons mee in het verhaal.
In eerste instantie sprak Sophie mij het meeste aan maar dat komt ook omdat het boek vanuit haar gezichtspunt en persoonlijke ontwikkeling wordt beschreven. Al lezende kreeg ik ook een beeld van het familiedrama en werd ik geraakt door hetgeen de familieleden hadden meegemaakt.
Ik denk dat de schrijfster met dit boek ook heeft willen aangeven dat je moet proberen om je dromen te volgen en daar waar mogelijk moet proberen om deze dromen waar te maken. Eén ding is zeker, je hebt dan later geen spijt dat je het niet hebt geprobeerd.
Piano spelen maakte deel uit van het leven van Sophie. Door het beschrijven van dit voor haar belangrijke levensdoel krijg je al lezende ook het gevoel dat dit voor haar heel belangrijk is en leef je met haar mee.
Het verhaal is goed opgebouwd, het boek was prettig leesbaar en hierdoor ontstond bij mij het gevoel dat ik wilde blijven doorlezen. Hoewel de plot goed was, vond ik het toch wel jammer dat het boek uit was.
Mijn verwachtingen van Een Zomer in Parijs zijn zeker wel uitgekomen. Het was een heerlijke feelgood roman die ik met plezier heb uitgelezen. Tijdens het lezen heb ik ook veel van Parijs meegekregen en ik ben ervan overtuigd dat ik voor het ervaren van de sfeer van Parijs met alle bijzondere gelegenheden en gebouwen naar Parijs moet gaan om zelf alles in het echt te kunnen beleven. | 1pos
|
Weer een echte Judith Visser! Anders dan haar vorige boeken, maar opnieuw met bizarre en opmerkelijke vondsten. Het boek leest heerlijk weg en het verhaal heeft onverwachte wendingen. En niet onbelangrijk: een origineel onderwerp. | 1pos
|
Ik had gehoord dat dit werk was uitgegeven ten voordele van een organisatie ter preventie van zelfmoord en als je van lezen houdt en een goed doel wil sponseren, is dit een mooie combinatie.
Nu, ik ben wel een beetje vertrouwd met het werk van Owan Drake, maar geef toe dat deze schrijver een categorie apart is. Voor mij was het een beetje wennen. Ik moet zeggen: het was een verhaal tegen alle regels in.
Ik verwachtte meer iets met Romeinen, maar kreeg er een soort van horror fantasy voorgeschoteld, waar ik even niet goed van was. Ik heb er even over moeten nadenken hoe ik dit moet beoordelen. Hoe.? Wel, het raakte me. Het liet me niet onverschillig, dus denk ik dat het boek ondanks zijn waanzin geslaagd is.
Ik kan het technisch gaan beoordelen, maar dan ben ik ver van af. Dus … Nee, dit is geen normale lectuur en ook geen literatuur, maar even ontspannen en uit je comfort zone gaan.
Het verhaal zelf uitleggen, is nogal moeilijk, want eigenlijk is het een bundel van verhalen, die allemaal met elkaar verband houden en tja ... | 1pos
|
Met Meditatie willen Daniel Goleman en Richard J. Davidson vaste (lees: wetenschappelijke) grond onder de voeten krijgen voor hun stelling dat meditatie tot permanent veranderde eigenschappen in de hersenen kan leiden.
Nadat beide auteurs in de jaren 70 tijdens hun studententijd met oosterse meditatie in aanraking waren gekomen, besloten ze hier hun onderzoeksdomein van te maken. Door te weinig ‘harde metingen’ in de jaren 70 en 80 (met bijgevolg weinig gegevens en moeilijk te interpreteren resultaten), door het gebrek aan herhaling van onderzoek, door afwezigheid van adequate apparatuur voor hersenmeting (zoals MRI), door de niet-digitale technologie van die tijd, en ja (leve de zelfkritiek), zelfs door de eigen vooringenomenheid (de onderzoekers mediteren zélf) leidde hun onderzoek toentertijd niet tot de harde bewijzen voor hun stellingname.
Pas wanneer in de jaren 90 de neurowetenschap wolwassen werd en digitale meetinstrumenten tot betrouwbare resultaten leidden, konden beide wetenschappers hun theorie wetenschappelijk beginnen onderbouwen. Het lab dat Davidson oprichtte telt onder haar medewerkers bewust ook wetenschappers die sceptisch staan ten aanzien van meditatie, publiceerde ook ‘tegenvallende’ resultaten en ‘mislukte’ herhalingen van onderzoek, hanteerde de strengst mogelijke wetenschappelijke maatstaven, was zéér streng in de zelfevaluatie van haar onderzoek en hield rigoureus het aantal uren en het soort meditatie van hun proefpersonen bij.
De gegevens die de onderzoekers in Davidsons lab zo bijna 20 jaar lang verzamelden en de resultaten van de onderzoeken die Goleman en Davidson uitvoerden, verschaffen beide wetenschappers vandaag voldoende bewijs om hun stelling (meditatie leidt tot permanent veranderde herseneigenschappen) wetenschappelijk hard te maken.
Uiteraard zetten Goleman en Davidson in Miditatie uitvoerig uiteen dat er in mediteren gradaties bestaan en dat veranderde herseneigenschappen enkel door de zogenaamde yogi (met tienduizenden uren meditatie op de teller) bereikt kunnen worden. Toch staat volgens hen nu wetenschappelijk vast dat meditatie leidt tot het vlugger herstellen van stress, het beter opbrengen van ‘compassie’ (naastenliefde), een grotere geluksbeleving, een hogere concentratie, het succesvoller vasthouden van aandacht, een verbeterde werking van het geheugen, een verhoogd welzijn, een betere beheersing van impulsen, een verscherpt metabewustzijn, minder egocentrische gevoelens, minder piekeren, grotere weerstand tegen verslavingen en het beter tot rust kunnen brengen van de geest.
Zelfs op medisch vlak bewijst meditatie volgens de auteurs haar voordelen: een vermindering van ontstekingsreacties, een lagere bloeddruk, het afremmen van genetisch bepaalde ziektes, het vertragen van hersenkrimp bij het ouder worden, een toename van de omvang van bepaalde hersengebieden … zouden (let op de voorwaardelijke wijs!) door meditatie bewerkstelligd kunnen worden. Hier wijzen Goleman en Davidson dus duidelijk op een wetenschappelijk voorbehoud waarbij noodzakelijk verder onderzoek doorslaggevende bewijzen moet leveren. Wel is het volgens hen wetenschappelijk bewezen dat psychische angsten, depressies en pijn ten gevolge van posttraumatische stress door meditatie sterk kunnen verminderd worden.
Beide auteurs benadrukken dat deze veranderde herseneigenschappen dan wel alleen bij de geoefende yogi mochten vastgesteld worden, maar dat zelfs beginnende mediterenden al hun voordeel kunnen doen op het vlak van concentratie en het tonen van compassie (naastenliefde). Wil men dit tot blijvende hersenkenmerken maken, dan is volgehouden meditatie echter noodzakelijk. Ook een eigen meditatiecoach lijkt hen geen overbodige luxe, wil men blijven vooruitgang boeken in het mediteren.
Dat meditatie (mindfulness) steeds meer aandacht krijgt in sectoren zoals de gezondheidszorg en het onderwijs (met o.a. vele gebruiksvriendelijke, maar niet altijd betrouwbare apps) juichen Goleman en Richardson alleen maar toe en vinden zij zelfs een conditio sine qua non in tijden van aandachtsstoornissen als add en adhd. Bovendien zien zij hierin ook de bevestiging van hun overtuiging dat er in de toekomst nog meer onderzoek naar meditatie moet gebeuren.
In Miditatie vind je dus geen uitleg over hoè je moet mediteren. Ook geen uiteenzetting over wàt mediteren nu eigenlijk is, maar wel een wetenschappelijke bewijsvoering dat mediteren tot veranderde herseneigenschappen kan leiden. Mogen de non-believers hiermee voor goed over de streep zijn getrokken. | 1pos
|
04 mei 2010
Twee verminkte kinderen: Alice loopt met een mank been na een skiongeluk en Mattia met een beschadigde ziel na het verdwijnen van zijn tweelingzusje. In hun jeugdjaren ontstaat er een uiterst kwetsbare relatie tussen hun beide, gepijnigd als ze zijn, zijn ze niet in staat om hun gevoelens te uiten. Later blijven ze door een onzichtbare draad met elkaar verbonden. of zoals Giordano in het boek: De eenzaamheid van de priemgetallen zegt: "De anderen zagen als eersten wat Alice en Mattia pas jaren later zouden begrijpen." Giordano heeft het leven van Alice en Mattia wondermooi beschreven, een boek wat verschrikt vraagt om gelezen te worden | 1pos
|
Na de Q-serie komt Jackie van Laren opnieuw met een geweldige roman vol liefde en muziek.
Anne, jong en keurig opgevoed, werkt voor een blad dat op de rand van de schandaaljournalistiek balanceert en is verloofd met de al even keurige, kreukvrije Ian. Ze interviewt Rory Maquary, beruchte Hollywood Bad Boy, leadzanger van een wereldberoemde rockband en gelauwerd acteur, en ze blijkt een onverwachte connectie te hebben met zijn driejarige zoontje Rowland, die het erg moeilijk heeft sinds zijn moeder met de noorderzon vertrok. In een opwelling doet Rory Anne een aanbod dat ze niet kan weigeren: als ze drie weken meegaat met de Amerikaanse tournee van zijn band en op Rowland past, mag ze een exclusief diepteartikel over de band schrijven. Anne pakt zonder aarzelen haar tas en gaat. Ze houdt zichzelf voor dat ze het doet voor haar carrière als journalist en voor het kind, maar bijna tegen wil en dank vallen Anne en Rory voor elkaar…
Vallen is een zeer goede opvolger van de Q-serie en Jackie van Laren blijkt ook heel goed in staat te zijn om een stand alone te schrijven. Het boek begint een beetje abrupt, je valt gelijk in het verhaal maar later leer je de weg naar het begin kennen. De karakters ontwikkelen zich totdat je je nauw verbonden met ze voelt.
De schrijfstijl van Jackie van Laren is heerlijk, je leest het zo weg. Wel zijn de hoofdstukken aan de lange kant maar daarentegen zijn het kleine verhaaltjes op zich en erg goed afgerond. De schrijfstijl zorgt ervoor dat je het boek maar niet weg wilt leggen want er wordt continue spanning opgebouwd rond de verschillende relaties in het boek dat je gewoon moet weten hoe het verder gaat. Dit boek is zo meeslepend, je leest het echt in een ruk uit.
Vallen is een stand alone en er zit dan ook een duidelijk einde aan het verhaal maar toch kost het wel even loskomen van Rory en Anne omdat je je zo goed in kunt leven in hun wereld. Aan het einde van het boek is iedereen die bij de band hoort ook een beetje familie van jou geworden.
Dit boek is zeker een van de beste romans van dit moment! | 1pos
|
Het boek
‘Tot waar we kijken kunnen’ van Inge van der Krabben is een prachtige, ontroerende roman over een moeder-dochterrelatie. Loslaten, loskomen, volwassen worden, verbinden, afscheid nemen en rouw zijn de ingrediënten van dit boek.
Hoofdpersoon Janne staat op de rand van een burn-out en realiseert zich dat het tijd wordt om voor zichzelf te kiezen en zich los te maken van haar moeder. Dan blijkt dat haar moeder ongeneeslijk ziek is en spoedig zal overlijden. Samen gaan ze op zoek naar een nieuw evenwicht in hun relatie.
Visie van de recensent
Met haar debuutroman ‘Tot waar we kijken kunnen’, geeft Van der Krabben overtuigend haar visitekaartje af. Een indringende en ontroerende roman over de relatie tussen een moeder en een dochter. De fijne schrijfstijl van de auteur, die zelfs wat luchtigheid in het heftige thema weet te brengen, voorkomt dat het een ‘zwaar’ boek wordt.
“Haar hand bewoog rustig en zeker en ze schreef woorden die dansten, die klopten, vloeiend en troostend in een gedicht voor haar moeder, haar eigenwijze moeder, die er straks niet meer zou zijn.”
Dochter Janne is een hardwerkende jonge vrouw die haar uiterste best doet zich professioneel te profileren en mogelijk promotie te maken. Nadat haar de promotie waar zij vast op had gerekend, wordt geweigerd, raakt zij in een burn-out. Zij gaat, met behulp van een psycholoog, met zichzelf aan de slag. Moeder Dina is –qua karakter- volledig tegengesteld en vooral dat maakt de relatie tussen de twee zeer moeizaam. Het moment dat Dina de mare krijgt dat zij alvleesklierkanker heeft, is een keerpunt in de relatie van de twee vrouwen.
“Liever dan een berg van goud heb ik jou als herinnering in mijn hoofd.”
Van der Krabben weet op bijzonder aangrijpende wijze de periode van verbinden en afscheid nemen voor het voetlicht te brengen. Als lezer voel je de intense emoties zoals adoratie versus regelrechte hekel en houden van versus irritatie van de pagina’s afspatten. Veel lezers zullen zich identificeren met moeder of dochter. Uw recensent deed dat in elk geval. Het verhaal van Dina en Janne schuurde met regelmaat langs mijn herinneringen; niet fijn, maar het zegt wel veel over het schrijftalent van Van der Krabben. Ze komt ‘binnen’, in elk geval bij mij en ik ben daar ongetwijfeld niet enig in.
“Haar moeder kon een stem opzetten die geen tegenspraak duldde, die nooit iets hoefde te herhalen omdat ieder woord luid en duidelijk overkwam. Kon zij maar zo praten.”
Aangezien het verhaal vanuit beide perspectieven wordt verteld is het echter mogelijk je in te leven in alle twee de personages.
Een mooie ontroerende roman over een moeder-dochter relatie die je recht in het hart raakt.
Over de auteur
Inge van der Krabben wordt in 1972 in ’s Hertogenbosch geboren. Zij groeit op in de Bommelerwaard en verhuist naar Utrecht waar zij Algemene Letteren studeert. Daar woont zij nog altijd, inmiddels met haar twee kinderen.
‘Tot waar we kijken kunnen’ is het debuut van Van der Krabben. Zij werkt momenteel aan haar tweede roman. Daarnaast schrijft ze korte verhalen (waarvan ‘Laatste dans’ is gepubliceerd door literair tijdschrift Extase), blogt ze wekelijks over schrijven in haar blog ‘Krabbels’, geeft ze bij de bibliotheek Vleuterweide met veel plezier les in creatief schrijven en runt zij haar eigen tekstbureau ‘Texting’.
Uitvoering
Uitgever Ambo|Anthos
Paperback, 239 pagina’s
ISBN10 902633141X
ISBN13 9789026331411
Over Hanneke Tinor-Centi
Hanneke Tinor-Centi (1960), communicatiemanager, tekstschrijver, boekrecensent en blogger. | 1pos
|
Het Poppenhuis was het eerste boek van Hewson dat ik gelezen heb. Direct heb ik er een favoriete schrijver bij.
Het Poppenhuis speelt zich in Amsterdam af waarbij Hewson duidelijk weet te omschrijven hoe de omgeving er uit ziet. Het verhaal is goed opgebouwd en bevat de benodigde spanning om mijn aandacht er bij te houden. Het geheel paste bij elkaar met interessante personages die goed samen gaan.
Inmiddels meer van Hewson gelezen en is een zekere aanrader. | 1pos
|
Tijdens haar zwangerschap gaat de schrijfster op zoek naar het ware verhaal achter haar mysterieuze ‘bommenneef’. Ze wil haar zoon naar hem vernoemen, maar eerst wil ze de ware toedracht achter de aanslag in 1946 weten.
Het verhaal leest als een detective en door de zwangerschap zit er een duidelijke deadline aan de speurtocht. Je leeft mee, je wilt zelf ook weten wat waar is en wat er verzonnen is over de aanslag. Maar het wordt ook duidelijk dat er niet alleen in de oorlog, maar ook daarna nog een grijs gebied was wat betreft goed en fout.
Ondertussen vliegen de zwangerschapshormonen je om de oren en heb je af en toe medelijden met de personen die op haar pad komen. Ook een zwangerschapsvergiftiging gooit roet in het eten. De vlotte schrijfstijl met een dosis humor zorgt ervoor dat het verhaal geen enkele keer naargeestig wordt. Met een einde als ‘Hij heeft een naam’ wil je direct gaan uitzoeken hoe het zoontje heet ;-)
Een heerlijk boek en wat mij betreft een welverdiende plek op de shortlist van de Libris Literatuurprijs van 2018. | 1pos
|
Ik volg je van Marelle Boersma
Eerder dit jaar had ik het boek Moederziel gewonnen. Schitterend boek, ben daarna ook alle andere boeken van haar gaan lezen. Mag ook wel zeggen dat ik een grote fan ben geworden.
De verwachtingen van het boek Ik volg je, waren dus al hooggespannen.
De cover heeft al meteen een uitstraling van : dit wordt spannend en indrukwekkend.
Zodra je dit boek gaat lezen, gebeurt het eigenlijk al meteen, je zit vast in het verhaal en je wilt alleen maar verder lezen. Als ik meer tijd had gehad, zou ik dit boek zeker in 1 keer uit hebben gelezen. Het heeft mij in ieder geval van mijn nachtrust verstoord.
De proloog begint al benauwend eng en stoppen met lezen is bijna onmogelijk.
De hoofdpersoon is Pien, een alleenstaande moeder, die in een dorp op de Veluwe woont.
Een dorp waar een alleenstaande moeder niet zo snel geaccepteerd wordt , en Pien moet ook heel veel moeite doen om op te boksen tegen te vooroordelen die de mensen in dit dorp hebben.
Het verhaal speelt zich af vlak bij een dorp waar ik zelf woon ( maar niet geboren ben), en bovenstaand gegeven is mij dan ook niet helemaal onbekend.
Pien werkt bij de thuiszorg en moet regelmatig medicijnen ophalen bij de apotheek.
Ze krijgt een uitnodiging van Theo, de apotheker, om een avondje samen met een andere collega en haar vriend te komen eten. Dit is het begin van een verschrikkelijke angstaanjagende periode, waarbij Pien flink teleurgesteld wordt in de mensen omdat ze haar niet willen geloven en bijna iedereen in het dorp tegen haar is.
Het verhaal is vlot geschreven en van het begin tot het einde zeer spannend, maar ook heel indrukwekkend. Voor iemand die dit nog nooit is overkomen, is het ook bijna niet voor te stellen.
Maar wat een impact heeft dit op je leven, verschrikkelijk.
Marelle heeft met Ik volg je zeker weer een heel goed verhaal op papier gezet en ik kijk alweer uit naar haar volgende boek. | 1pos
|
In het derde deel van de Percy Jackson serie was het 'eindgevecht' waar het hele verhaal naar toe ging, pas in het 17e hoofdstuk (van de 20) en in de 19e was het al weer voorbij. Ook gebeurde er gewoon niet zo veel dingen die je echt 'spannend' kunt noemen. Het is wat dat betreft toch meer voor jongere kinderen geschreven. Maar ik vond het boek toch leuk en de volgende delen zijn veelbelovend. De spanning bouwt zich al een beetje op nu de 16e verjaardag van Percy over slechts 2 jaar is en dan duidelijk zou worden wat die voorspelling inhoudt. Ik ben benieuwd! | 1pos
|
Na het lezen van Duet met jou, denk je dat het bijna niet geweldiger kan. Maar Dani Atkins overtreft met dit boek alles. Wat een prachtige schrijfstijl, wat een liefde straalt uit dit boek, zo bijzonder, zo emotioneel. Zonder zakdoeken in de aanslag kun je dit niet lezen. En als je denkt dat je weet hoe het verhaal eindigt, word je door Dani helemaal op het verkeerde been gezet! Een toppertje! | 1pos
|
Dick van den Heuvel (22 augustus 1956) is een Nederlandse schrijver van scenario's, boeken en theaterstukken. Van den Heuvel doorliep het Atheneum B en ging daarna als 17-jarige naar de Nederlandse Film en Televisie Academie. Daar studeerde hij af in 1978, waarna hij zich tot 1986 bezighield met productieleiding en regieassistentie.
Voor het Amsterdamse amateurgezelschap Toetssteen schreef hij in die tijd al regelmatig toneelstukken, maar begin jaren negentig ging hij ook voor professionele gezelschappen en productiemaatschappijen scripts schrijven. Voor de KRO schreef hij de 13-delige jeugdserie De Legende van de Bokkerijders. Ook schreef hij de serie Nosmo King voor de NPS, Combat voor Veronica en samen met Stan Lapinski en Simon de Waal de serie Russen (waarvan een aantal seizoenen op dvd is uitgebracht).
Met Stan Lapinski en Henk Apotheker schreef Van den Heuvel de politieserie Van Speijk. Deze serie werd in 2006 en 2007 door Talpa uitgezonden.) Verder schreef hij, samen met Simon de Waal, vier thrillers over de speurder-apotheker C.J. van Ledden Hulsebosch, waarvan de titels zijn: "Moord in Tuschinski", "De Wraak van de Keizer", "Spelen met Vuur" en "De Rembrandtcode" (alle bij Uitgeverij De Fontein).
Voor het theater bewerkte hij kinderboeken als De Zevensprong en De Brief voor de Koning (beide van Tonke Dragt) en "De Griezelbus" en "Dolfje Weerwolfje" (beide van Paul van Loon) tot musicals. Ook was hij de bewerker van Jan Wolkers' roman Turks Fruit die als musical in seizoen 2005/2006 drie Musical Awards won, waaronder Beste Kleine Musical. Hij schreef het script van de musical "Ramses" (seizoen 2011/2012) over het leven van Ramses Shaffy, geregisseerd door Peter de Baan en geproduceerd door Albert Verlinde.
In 2011, schreef hij het boek Nova Zembla, naar het filmsenario van Hugo Heinen en Reinout Oerlemans. Dit boek is namelijk ook door andere auteurs geschreven. Het boek is uitgegeven door Carrera Uitgeverij, Amsterdam. Het boek heeft 222 pagina’s en is te koop voor 16.95
Waar gaat het boek Nova Zembla over?
Nova Zembla is het spectaculaire verhaal over Willem Barentsz en Jacob van Heemskerck, de zeevaarders die in de zestiende eeuw afreisden naar het ijskoude Nova Zembla.
Nova Zembla vertelt het legendarische, waargebeurde verhaal van de avontuurlijke ontdekkingsmissie van Willem Barentsz, dat destijds is opgeschreven door het jonge bemanningslid (schrijver, geen zeevaarder), Gerit de Veer. Hij is de assistent van de bekende dominee Petrus Plancius en bovendien verliefd op diens mooie dochter Catharina. Als grote initiator van de ontdekkingsreis besluit Plancius heimelijk om Gerrit mee te sturen op de expeditie om te bewijzen dat hij de liefde van zijn dochter waard is.
Nova Zembla is het aangrijpende verhaal van regisseur Reinout Oerlemans over overleven onder erbarmelijke omstandigheden en het uithoudingsvermogen van de bemanning van het schip van Willem Barentsz tijdens zijn laatste ontdekkingsreis. Het is ook de onvoorstelbare reis van een jongen die uitgroeit tot een groot leider.
Wat vond ik van dit boek?
Dit boek is voor mij het bewijs dat het wel eens goed is en interessant is om een boek te lezen dat eigenlijk niet echt je genre is. Normaal lees ik nooit waargebeurde verhalen, maar dit boek leert je een groot stuk geschiedenis, verteld vanuit een jongeman zijn hart. En ik als bijna oudere vrouw kon me nog inleven ook.
Ik heb genoten van het boek en van het verhaal, al moest ik aan het begin best even wennen aan de schrijfwijze en de taal van de zeevaarders.
Wel heb ik begrepen dat er fouten in het boek staan, met betrekking tot de waarheid van de geschiedenis, maar dat het verhaal in grote lijnen wel klopt.
Ik geef het boek 4* | 1pos
|
Het is een indrukwekkend verhaal: Uitbreken uit een gemeenschap waar je bent opgegroeid, die je veilige en vertrouwde wereld zou moeten zijn. De schrijfster voelt zich in elk geval niet thuis in de Chassidische gemeenschap waarin zij opgroeit met alle regels, geboden en verboden. Vrouwen en meisjes tellen niet echt mee. Scholing is voor hen niet nodig en boeken mogen niet worden gelezen. De gemeenschap waarin Deborah opgroeit wil zich ook niet mengen met andere bevolkingsgroepen. Zij zien assimilatie met anderen als oorzaak van de toorn van God die hen daarvoor ook heeft gestraft. Eigen gebruiken, een eigen taal, eigen scholen en veel sociale controle moeten daar zorg voor dragen.
In het boek leren we Deborah kennen als zij een jaar of 14 is en de middelbare school voor meisjes bezoekt. Althans voor wat daar voor moet doorgaan. Zij krijgen onderwijs in het Jiddisch en het verplichte Engels is voor veel meisjes een stom uur. Niet voor Deborah. Zij heeft zichzelf deze taal geleerd door boeken te lezen. Deborah ziet de wereld om zich heen en voelt dat er meer is dan kleine, gesloten gemeenschap waarin zij opgroeit. Zij verlangt naar vrijheid, waarin zij boeken mag lezen en ze niet hoeft te verstoppen. Als zij op haar zeventiende wordt uitgehuwelijkt, lijkt ze eerst blij met nieuwe vrijheden die zij krijgt. Al snel blijkt dit toch ook een gevangenis. Langzamerhand rijpt haar plan om zich vrij te maken van de Chassidische gemeenschap. Ze gaat studeren, gaat stiekem broeken dragen en ze laat haar haar weer groeien. Het breekpunt is wanneer zij op een avond een auto-ongeluk krijgt. Dan heeft ze haar besluit genomen.
Het boek geeft een interessante kijk in de gemeenschap van de Chassidische Satmargemeenschap in Brooklyn met alle regels en gebruiken. Ik zou me niet kunnen voorstellen dat ik me daar als vrouw prettig bij zou voelen. Je bent er om de man te behagen en om kinderen te krijgen.
Deborah heeft ook haar eigen proces mooi beschreven. | 1pos
|
Rudy Soetewey, de auteur van Terecht, is als persoon voor mij geen onbekende maar als auteur was dit wel zo het geval.
Door een aantal gesprekken in het verleden met de auteur, had ik een hoge verwachting van zijn boek.
Er komen zoveel boeken op de markt en je kan niet alles of iedereen lezen, zodat een boek van Rudy Soetewey wel aangekocht werd maar steeds ongelezen in de kast belandde.
Via de eerste leesclub die georganiseerd werd door Cees van Rhienen ism Thrillzone was dit voor mij het uitgelezen excuus dan toch eindelijk een boek van deze auteur ter hand te nemen.
Goed georchestreerd, interessant verhaal dat misschien wel op waarheid kan berusten gaf me de drive om dit boek steeds vast te nemen als ik een momentje tijd had om te lezen.
Een thriller kan ik het niet noemen maar de onderliggende spanning van het verhaal komt het dichtsbij het gevoel van een thriller.
Goed uitgewerkte plot, verrassende wendingen en duidelijke personages maken van Terecht voor mij zeker een aanrader.
En dit boek is de aanzet om Rudy’s vorige boek Bewijs het maar uit de kast te nemen en zo snel mogelijk ook te lezen. | 1pos
|
Alweer haar derde bundel met verzamelde en opnieuw bewerkte columns. Na het zeer succesvolle "Taal is zeg maar mijn ding" (2009) en "En dan nog iets" (2012) was het anno 2018 hoog tijd voor weer een nieuwe verzameling humorvolle, ironische, boeiende en hilarische overdenkingen en observaties over de Nederlandse taal, geplukt uit haar werk voor o.a. NRC. Next. Zij analyseert er weer lustig en briljant op los, verduidelijkt wat zij opmerkt en deelt haar kennis over onze taal met de lezer.
Zij is uitermate oplettend en constateert en signaleert krom of creatief taalgebruik, vernieuwing of verruwing, en ja, zelfs waardevermindering en maakt melding van gemoderniseerd jargon of kreupele zinsopbouw. En we kunnen er wat van als je het allemaal zo leest.
Paulien Cornelisse maakt ons nog immer vrolijk met het vol enthousiasme vastleggen van hetgeen zij leest en hoort.
Geen thriller, roman of biografie, maar een lekker tussendoortje waarvan je wat korte stukken leest en die je dan ook even kunt wegleggen. | 1pos
|
Het boek Over het spoor valt onder de noemer 'psychologische thriller'. En er werden wat spelletjes gespeeld met mijn hoofd. De vele vragen die aan het eind worden beantwoord, maken het verhaal spannend tot de laatste pagina.
De personages worden uitgebreid besproken en de beschrijvingen zijn tot in de puntjes uitgewerkt. Stella is de hoofdpersoon. Zij besluit uit fascinatie voor de zaak een boek te schrijven over Ingmar. Je leert Stella goed kennen. Het wordt een vriendin van je. Soms wordt er afgedwaald van het hoofdverhaal en raak je op een zijspoor.
De verschillende delen van het verhaal (stukken van het boek van Stella afgewisseld met de avonturen van Stella) houden de snelheid in het boek. Je vraagt af: "wat is er gebeurd die avond? Zijn ze onschuldig?" Je wilt doorlezen tot het einde van het boek. De verwijzingen naar 'echte zaken' maken het verhaal rond. | 1pos
|
"Je moet er gewoon ingaan."
Goudvissen en Beton van Maartje Wortel is de ideale metgezel wanneer je je een beetje verloren voelt. Neem er een kopje thee bij en neem de tijd om dit boekje in één keer uit te lezen (het zijn minder dan 60 pagina's), en daarna nog eens opnieuw te beginnen met een markeerstift in de aanslag.
Laat je meevoeren door de taal, zonder je al te veel zorgen te maken over waar het verhaal nu eigenlijk over gaat of wat het precies betekent. Want dat zou ik je ook niet precies kunnen zeggen... Wat ik wel weet is dat dit verhaal oneindig is, in de vele bedenkingen die het in mijn hoofd in gang heeft gezet, en in de manieren waarop het kan geïnterpreteerd worden. Ik ben er van overtuigd dat dit niet voor iedereen is. Voor mij was dit echter exact wat ik nu nodig had, op een moment waarop de wereld even echt niet logisch lijkt.
Daarnaast zou ik ook echt heel graag de illustraties die Janine Hendriks voor dit boek heeft gemaakt in het groot boven mijn bed willen hangen: zo mooi. | 1pos
|
inhoud boek (overgenomen achterzijde boek)
Een fascinerend beeld van dit intrigerende fenomeen uit de geschiedenis. Aan de hand van historische bronnen en tal van pikante, geestige en ontroerende anekdote's laat de schrijver ons kennismaken met de groten onder de castraten. De Farinelli's en de Caffarelli's, die triomfen vierden en die door het publiek op handen werden gedragen. Maar ook toont Barbier ons de massa minder gelukkigen: de castraten voor wie de operatie niet het gewenste effect had gehad. Bespot door hun medemensen en vervuld van haat jegens hun ouders, die verantwoordelijk waren voor de zinloze verminking, leidden zij een kommervol bestaan.
mijn mening:
Een zeer informatierijk boek. Waarin veel aspecten rondom de castraten verteld wordt. Een goed tijdsbeeld wordt weergegeven, hoe belangrijk muziek destijds was, hoe verweven dit met de maatschappij en kerk was. Leuk ook om te lezen wat de gewoontes waren in Italië bij het bijwonen van de opera's. Het blijft niet bij Italië alleen, heel Europa wordt erin meegenomen, hoe andere landen tegenover de castraten stonden. Soms wordt de informatie wat droog opgesomd, maar is goed leesbaar en op een prettige manier beschreven. | 1pos
|
Dit boek van Chantal van Mierlo leest lekker vlot. Coco moet toezien hoe haar bankrekening geplunderd wordt, haar facebook account gehackt en misbruikt, hoe haar computer en webcam van een afstand overgenomen worden. Kortom hoe een gestoorde Razvan haar leven met een paar muisklikken op z'n kop weet te zetten. De schrijfster probeert volgens mij niet alleen een goed verhaal met een actueel thema te schrijven, maar ook een onderliggende boodschap aan de lezer mee te geven. Een boek dat zeker ook "young adults" aan zal spreken. | 1pos
|
In seizoenen draait om Annabel en David, moeder en zoon. Bij Annabel is er de laatste vijf jaar een aantal keer vulvakanker ontdekt. Elke keer werd de tumor met ruime marges weggehaald en om de drie maanden moest ze op controle komen. Als ze op een gegeven moment een knobbel in haar lies voelt en er een scan van wordt gemaakt, krijgt ze van de Daniël den Hoed-kliniek te horen dat er niets meer aan te doen is en dat ze moet gaan denken ‘in seizoenen’. Zowel David en Annabel kunnen niet geloven dat dit het is en gaan naar België voor een second opinion. In België krijgt ze te horen dat er zeker nog wel iets aan te doen en hier storten ze zich vol overgave in. Vooral David kan zich niet neerleggen bij de ziekte van zijn moeder en klampt zich overal aan vast. Annabel kan het allemaal wat beter accepteren, maar wil sterk zijn voor haar zoon. Beiden vluchten tijdens het ziekteproces af en toe naar het verleden, om te ontsnappen van de (kei)harde realiteit.
De kaft van het boek is wit, met op de voorkant een jong meisje dat een fazantenveer voor haar ogen houdt. Als ondertitel staat er ‘roman over het gevecht tussen vasthouden en loslaten’. De complete omslag past echt perfect bij het boek. Werkelijk alles op de kaft komt terug in het boek en is een hele mooie weerspiegeling van het verhaal. De cover valt op en is in mijn ogen zeer goed geslaagd.
Het boek is opgedeeld in de verhaallijnen van twee personen; David en Annabel. Je krijgt zo een goed inzicht hoe beiden omgaan met het feit dat Annabel een tumor in haar lies heeft. David die intrekt bij zijn moeder om voor haar te zorgen en ook gedeeltelijk om niet thuis te hoeven zijn. Annabel die probeert sterk te zijn en af en toe vlucht naar het verleden. Ik vond het persoonlijk een toevoeging aan het verhaal om dit proces te zien van twee kanten. Je wordt er op deze manier helemaal in meegetrokken en je leeft helemaal mee. Beide personen ga je begrijpen gedurende het verhaal, maar je gaat er ook genuanceerder naar kijken doordat je ook het verhaal van de andere kant weet.
Het eerste hoofdstuk begint in de toekomst, in ieder geval volgens de titel. Na het lezen van dit hoofdstuk heb je gelijk een hele prangende vraag en op het einde zal je pas het antwoord weten op deze vraag. Dit gebeurt trouwens het hele boek door; je komt met vragen te zitten, deze worden beantwoord en vervolgens heb je weer tal van nieuwe vragen in je hoofd. Dit zorgt ervoor dat je almaar verder wel lezen, want je wil het antwoord weten op al je vragen.
Dat Judith Visser een thrillerschrijfster is komt toch wel naar voren in deze roman. Er is een situatie in het boek, wat ik steeds met verbazing las en waar zeker ook een thrillerspanning vanuit ging. Het gaat om een ‘relatie’ die David aangaat welke eigenlijk niet te begrijpen is en het kan ook gewoon echt niet. Het is een beetje een cryptische omschrijving, maar ik wil natuurlijk niet teveel verklappen!
Een minpuntje aan het boek vind ik dat het soms een beetje onrealistisch is. Er zijn een aantal gebeurtenissen die met David te maken hebben waar hij erg obsessief mee is en moeilijk kan loslaten. Als er dan uiteindelijk in deze gevallen iets voorkomt, laat David opeens heel erg snel los. Dit lijkt mij niet helemaal realistisch en ik vind eigenlijk dat Visser hier iets langer bij stil had kunnen/moeten staan.
De schrijfstijl van Visser is ook erg prettig om te lezen. Korte, duidelijke zinnen met niet teveel moeilijke woorden. Het leest hierdoor makkelijk en lekker weg en dit zorgt ervoor dat je het boek zo uit hebt gelezen. Daarnaast zit er het hele verhaal (uiteraard) een emotionele ondertoon in, die helemaal tot uiting komt in het laatste gedeelte van het boek. De tranen zullen bij de meesten over de wangen rollen. Erg mooi geschreven en ook zeer meeslepend.
De debuutroman van Judith Visser geef ik uiteindelijk vier sterren. Het is een mooi en emotioneel verhaal, geschreven vanuit het perspectief van David en Annabel. Hierdoor wordt je helemaal meegetrokken in het ziekteproces en de flashbacks maken het verhaal helemaal af. Het enige minpuntje dat ik kan noemen is het soms onrealistisch snel loslaten van David. Al met al dus zeker een boek om te gaan lezen! | 1pos
|
Rundell had geen typische jeugd. Als kind heeft ze tien jaar lang in Zimbabwe gewoond, waar ze vrij was. Waar ze op blote voeten liep, in bomen klom en zwemwedstrijden hield. Toen ze naar Brussel verhuisde veranderde dit. Hoewel haar geest zich verbreedde, werd ze gedwongen zich aan te passen aan de Europese leefstijl.
Dit vind je ook terug in haar onlangs vertaalde boek “Feo en de Wolven”. Feo is opgegroeid met alleen haar moeder en de wolven. Ze is wild en de mensen vaan het naastliggende dorp vinden haar maar vreemd. Ze helpt haar moeder met het verwilderen van de getemde wolven, die de Russische aristocratie naar ze opsturen. Dit is echter een beroep dat verboden wordt door de opperbevelhebber van het leger. Wanneer haar moeder hiervoor gearresteerd wordt, gaat Feo, vergezeld door haar wolven en een jonge soldaat, naar de gevangenis om haar moeder te bevrijden.
Feo groeit enorm als persoon in dit boek. Waar ze eerst enorm mensschuw is, gaat ze van hen houden. Ze ontmoet andere kinderen, die haar zullen helpen haar moeder te bevrijden. Het boek is goed te lezen voor kinderen rond de 10 jaar oud. Belangrijpe onderwerpen zijn verzet en het te slim af zijn van de volwassenen, iets waar elk kind over droomt. Het gaat over dapperheid en vriendschap, wilskracht en verdriet. Het boek bevat ook zwaarder onderwerpen, zoals mishandeling en de dood, waardoor het voor jongere kinderen misschien iets te heftig wordt.
Het boek is geschreven vanuit de jonge Feo en past goed in de beleveniswereld van een kind. De Russische woorden die her en der gebruik worden, geven het boek iets authentieks en de Russische beleving is meer aanwezig. Het boek is geschikt voor de dappere, jonge lezer. De lezer die droomt van verzet, van vrijheid. Feo is een leuk en lief personage, maar niet heel realistisch. Al met al is het een mooi verhaal over een jonge held, die haar moeder wilt redden en verwikkeld raakt bij een opstand. Een jonge held en haar wolven, die leert te houden van de mensen en van wie de mensen leren houden. | 1pos
|
Deze serie is echt iets aparts. Of het nu de Schotse hooglanden zijn met kastelen en slagvelden, de Franse society in Parijs of de gebeurtenissen aan het frivole hof van Versailles, een stormachtige bootreis en inboorlingen, of zoals nu het harde leven op de prairie in de nog ongerepte koloniën, Gabaldon beschrijft alles tot in detail. Geen wonder dat dit ook op het beeldscherm overtuigend overkomt. Alles is zo mooi en gedetailleerd beschreven dat ook dit vijfde boek, hoewel het pittigste exemplaar tot nu toe, nauwelijks weg te leggen is. Je moet en zal weten hoe dit bijzondere verhaal verder gaat. Het is zoveel meer dan een machtig liefdesverhaal. Het bevat alles, beeldende sfeerschetsen, geschiedenis (met waargebeurde details en bestaande personen), sterke personages. Maar tussen de oorlog en de dreigingen door is er ook ruimte voor grappige situaties. Het is echt een all-in avontuur. Het is genieten in hoofdletters.
Opvallend detail in dit boek was wel dat het tijdreizen vaker ter sprake kwam. Want dat is tenslotte wel de rode draad in deze serie. Het is afwachten wat Gabaldon daar verder nog mee gaat doen. Het is inmiddels wel duidelijk dat het niet alleen Claire is die hiermee te maken heeft.
Een prachtig, meeslepend verhaal, maar met vlagen wel even doorbijten. 4 sterren. | 1pos
|
In het boek ‘Vertel me drie dingen’ volgen we het leven van de 16-jarige Jessie. Ze is haar moeder verloren en ze moet het zien te redden met haar vader. Haar vader blijkt (stiekem) verliefd te zijn geworden op een nieuwe vrouw die hij via het internet heeft leren kennen. Ze verhuizen van Chicago naar Californië en Jessie moet alles achterlaten. Ze komt bij een vreemde vrouw in huis te wonen, krijgt een stiefbroer en komt op een dure school terecht met allemaal verwende scholieren.
Zeven dagen nadat Jessie is begonnen op haar nieuwe school krijgt ze een anonieme mail van een schoolgenoot die zich Iemand Niemand noemt. Iemand Niemand biedt zich aan als Jessies virtuele gids, een persoon aan wie ze hulp kan vragen om het op school te overleven. Ze wil niets liever dan weigeren. Aangezien ze bang is dat ze in de maling word genomen. Toch gaat ze op het aanbod in, omdat ze zich ontzettend eenzaam voelt.
‘733 dagen nadat mijn moeder is overleden, 45 dagen nadat mijn vader zich heeft laten strikken door een vreemde via internet, 30 dagen nadat we bij de vreemde zijn ingetrokken en 7 dagen nadat ik ben begonnen op een kakschool waar ik helemaal niemand ken ontvang ik een anonieme mail’
Op school sluit ze ondertussen vriendschappen (dankzij Iemand Niemand), ze vindt een baantje en wordt verliefd. Ze krijgt ook een steeds betere band met Iemand Niemand, maar wie is het? Wat als Iemand Niemand niet de persoon blijkt te zijn die Jessie hoopt dat hij is?
Vanaf de allereerste zin van het boek ben je om, je wilt alleen nog maar verder lezen. Je voelt je meteen verbonden met het hoofdpersonage. Je leeft met haar mee, wilt haar beschermen en soms wil je ook samen met haar huilen. De mailwisseling in het boek tussen Iemand Niemand en Jessie is ontzettend leuk om te lezen. Het geeft het boek een extra dimensie. Elk hoofdstuk word je nieuwsgieriger naar Iemand Niemand en net als Jessie begin je te hopen, dat Iemand Niemand de jongen is waar ze haar hart aan heeft verloren.
Vertel me drie dingen is een heerlijk boek die je in een zucht uitleest, omdat je hem gewoon niet weg kan leggen. Absoluut een aanrader vooral als je van Love, Simon hebt genoten. | 1pos
|
Dinah Jefferies (1948) heeft een bewogen leven achter de rug. Op haar negende verhuisde ze naar Engeland, waar ze de warmte van haar geboorteland Maleisië heel erg miste. Ze werkte als au pair in Italië, leefde met haar man en twee kinderen in een commune in Engeland en ging vervolgens aan de slag als leerkracht. Toen haar 14-jarige zoon omkwam bij een motorongeluk stond haar wereld stil. Ze verhuisde naar Andalusië en debuteerde op haar 65e met The Seperation (Het afscheid van de tropen). Ondertussen woont ze opnieuw in Engeland en heeft ze de smaak van het schrijven helemaal te pakken. Vorig jaar verscheen The Tea Planter’s Wife (De vrouw van de theeplanter) en dit jaar voegde ze The Silk Merchant’s Daughter (nog niet vertaald) aan haar oeuvre toe. Verschillende elementen uit haar leven, zoals haar liefde voor Azië en het verlies van haar zoon, zijn in haar werken terug te vinden. Desondanks zijn het geen autobiografische boeken, maar een combinatie van historische fictie en feelgood literatuur.
De vrouw van de theeplanter speelt zich af in de jaren 1920 en 30. De 19-jarige Gwen wordt verliefd op weduwnaar Laurence; ‘een man die door vrouwen werd aanbeden en door mannen gerespecteerd’. Hoewel ze nog nooit verder geweest is dan Londen twijfelt ze geen seconde om met hem te trouwen en hem te volgen naar zijn theeplantage in Ceylon (het huidige Sri Lanka). Ze maakt de overtocht vanuit Engeland helemaal alleen en bruist van energie en optimisme.
De eerste kennismaking met haar nieuwe wereld is de mysterieuze Savi Ravasinghe, die ze op de boot leert kennen en met wie ze meteen vriendschap sluit. Op de theeplantage moet ze haar avontuurlijke kant beteugelen en heeft ze moeite om te wennen aan de plaatselijke gewoontes. Bovendien worden haar vriendelijkheid en openheid niet door iedereen gewaardeerd. Zowel haar schoonzus Verity als de Amerikaanse Christina willen Laurence voor zichzelf en maken haar het leven zuur. Hoewel Laurence dol is op Gwen, staat zijn verleden als een muur tussen hen in. Wanneer ze de geheimen van haar man probeert te ontrafelen raakt ze zo verward in een kluwen van intriges dat ze niemand meer durft te vertrouwen.
Vanuit Gwens perspectief verkent de lezer het nieuwe land, het huis en de bevolking. Hierdoor identificeert de lezer zich gemakkelijk met haar. Wanneer Gwen een keuze maakt die tot een onwaarschijnlijk geheim leidt, komt dit dan ook als een schok. Enerzijds is Gwens keuze moreel verwerpelijk, anderzijds heeft Dinah Jefferies haar hoofdpersonage zo sympathiek afgetekend dat Gwen bij de lezer voldoende krediet heeft opgebouwd. De dubbele positie waarin de lezer wordt geplaatst tilt dit boek over de grenzen van de traditionele feelgoodroman heen. Het schuldgevoel dat Gwens persoonlijkheid beetje bij beetje aantast, wordt zenuwslopend echt tot uiting gebracht. Wat is de prijs van de waarheid en wanneer ben je bereid die te betalen?
De verschillende mysteries zorgen ervoor dat je het boek niet kan wegleggen, maar maken het ook erg chaotisch. De vele verhaallijnen lopen door elkaar en worden niet allemaal even zorgvuldig en geloofwaardig uitgewerkt. Hoewel Gwen een grote evolutie doormaakt, blijven de overige personages eerder vlak. Dat het hoofdverhaal overeind blijft is vooral te danken aan de prachtig beschrijvende stijl. De omschrijving van kleuren, geuren en geluiden geven de tijdsgeest en de exotische omgeving haarfijn weer. Dit wordt verder versterkt door verwijzingen naar historische gebeurtenissen als de opstand van de arbeiders en de opkomende onafhankelijkheidsbeweging. Door de schrijfstijl en de intriges word je helemaal het verhaal ingetrokken en rust je niet voor je antwoorden hebt op al je vragen.
De vrouw van de theeplanter is een spannend, aangrijpend boek dat door de vele lagen en historische invalshoek een ruim lezerspubliek zal aanspreken. Wanneer de vele typfouten in de tweede druk weggewerkt zijn, is dit boek absoluut een aanrader. | 1pos
|
Soldaat Harvey Cole, boerenzoon en luitenant Rupert Atkins, beeldend kunstenaar en afkomstig uit een gegoede familie belanden in 1917 in de Vlaamse loopgraven en raken allebei gewond. Soldaat Harvey raakt danig lichamelijk verminkt. Luitenant Atkins zit dan weer geestelijk in de knoei. Beide heren komen in het revalidatiecentrum Sonnehaert in Krombeke terecht. En later zelfs in dezelfde kamer.
Beide heren worden nogal stereotiep neergezet. De soldaat, een boerenzoon, is behept met een dosis nuchter verstand, moed en een gezonde appetijt naar de zuster van dienst. De luitenant is fijngevoeliger, durft de zaken weleens naar zijn hand te zetten en kijkt ook wel op anderen neer. Op het eerste zicht lijken ze tegenpolen en hebben ze weinig tot niets met elkaar gemeen. Maar schijn bedriegt. Niet alleen raakten ze beide gewond maar hebben ze ook beide te lijden onder het gevoel niet goed genoeg te zijn in de ogen van hun vader.
In alternerende hoofdstukken, met flashbacks uit twee verschillende levens en de gebeurtenissen in en rond het centrum, beschrijft de auteur hun revalidatieproces, hoe ze daarbij houvast vinden bij elkaar en uiteindelijk ook bij zichzelf.
Beeldend proza, op het lugubere af. Zeker wanneer de auteur het leven in de loopgraven beschrijft – om het koud van te krijgen en te gaan verlangen naar een warm bad. Onthutsend stoer en ontroerend boek, zonder al te sentimenteel te worden. Knap debuut! | 1pos
|
De Vlaamse thriller is in opmars. Onder anderen de Vlamingen Pieter Aspe, Bob Mendes, Luc Deflo en Bram Dehouck worden steeds meer in Nederland gelezen. En zij worden vergezeld door Bart Debbaut. Hij heeft reeds vier thrillers waarin het speurdersduo Cattendyck en Leyssens de hoofdrol spelen op zijn naam staan. Met zijn vijfde bewijst hij een thrillerauteur van formaat te zijn die ook een Nederlands publiek verdient.
Het nieuwe boek van Bart Debbaut, Cold case 0212, begint met een fantastische cliffhanger. In een paar bladzijden wordt het verslechterende huwelijk van politicus Peter Beckers en zijn vrouw Rita beschreven. Het huwelijk loopt op zijn eind. Toch maken zij getweeën nog een uitstapje. Op een verlaten parkeerplaats stappen ze uit. Peter heeft voor haar een verrassing in de kofferbak. Een vreemde klik deed de merel en heel wat andere vogels verschrikt opvliegen. De hemel scheurde open, de lucht kleurde bloedrood. Even later word Peter Beckers in zijn auto gevonden. Zelfmoord lijkt het. Zijn vrouw en een collega zijn verdwenen, hebben ze hem vermoord? En wat zat er in de kofferbak, wat is er gebeurd op de parkeerplaats? Tijdens het onderzoek wordt er een beerput opengetrokken. Chantage, vrouwenhandel en prostitutie blijken onderdelen van de Leuvense gemeentepolitiek, maar de verdwijningen en de moord worden niet opgelost. Tien jaar later worden er twee lijken gevonden. Zal dit leiden tot de oplossing van de perfecte moord?
Vanwege de vele dialogen leest Cold Case 0212 als een trein. Maar Debbaut is niet alleen een vlotte schrijver, hij heeft ook humor. Meerdere malen tovert hij de lezer een glimlach rond de mond. En met minimale inspanning weet hij personages en relaties volkomen geloofwaardig neer te zetten. Daarnaast is de vorm van de thriller opmerkelijk. Het boek bestaat uit twee delen. Het oorspronkelijke onderzoek en het cold caseonderzoek dat zich tien jaar later afspeelt. Voor ons gemak duidt Debbaut de tijd door enkele gebeurtenissen te noemen die in de beschreven jaren plaatsvinden (het is inderdaad de vraag of Obama wordt herkozen nu de Amerikaanse verkiezingen zich hebben ontwikkeld tot een nek-aan-nekrace). Als laatste dient gezegd dat de plot van Cold Case 0212 zeer origineel is. Voor de oplettende lezers heeft Debbaut in het eerste deel al een aantal hints verwerkt, maar het blijft een van de meest onverwachte en originele ontknopingen van de laatste jaren. Kortom, een vlotte, goed geschreven thriller, met de nodige humor en een zeer onverwachte plotwending op het eind. | 1pos
|
Marseille zou de zonnige hoofdstad van het mediterrane Frankrijk moeten zijn, maar in Izzos Chourmo regeert vooral de duisternis. Zelden las ik een misdaadroman die zo een zwartgallige sfeer naar boven brengt. De themas zijn er dan ook naar: kansarme Algerijnen (steevast naffers genoemd) die in de voorsteedse woonblokken in de armen gedreven worden van misdaad en fundamentalisme, en daartegenover een politiemacht die, onder invloed van die extreem-rechtse partij, de pedalen verliest. Je zou beginnen twijfelen waar je nu het meest voor moet vrezen.
Vorig jaar las ik het eerste deel van Izzos trilogie, Teringzooi. Een te complexe verhaallijn en een soms schokkende rol voor het openlijke racisme, waren mijn twee conclusies. Die blijven grotendeels overeind, zeker wat het beangstigende betreft. Het verhaal op zich is eenvoudiger, maar mij toch niet altijd even duidelijk (al zal dat wel aan mijn verwarde geest liggen). Intussen is ook deel drie van de trilogie, Solea, verschenen. Nog leeswerk voor de boeg dus. | 1pos
|
Patrick Davis heeft het niet gemakkelijk. Hij en zijn vrouw Ariana zitten in een huwelijkscrisis en hij is ontslagen als scenarioschrijver bij de prodcutie van de film waarvoor hijzelf het script heeft geschreven. Als klap op de vuurpijl ontvangt hij DVD's waaruit blijkt dat hij is gestalkt en hij wordt min of meer gedwongen om opdrachten uit te voeren. Als hij dat doet, zal alles goed komen wordt hem in e-mails beloofd. Maar is dat wel? Patrick zakt steeds dieper weg in de misère, tot hij zelfs van moord wordt verdacht. Waarom doen de mensen die hierachter zitten hem dat aan? Wat in hun plan? Waarom hij? Langzaam maar zeker krijgt hij grip op de situatie; dan wordt Ariana ontvoerd....
Dan sterft ze was mijn eerste kennismaking met deze auteur en ik heb ervan genoten. Goed, spannend verhaal met steeds verdere opbouw van de suspense. O.a. door de vlotte schrijfstijl en de korte hoofdstukken wordt je steeds verder in het boek getrokken en wil je alleen maar verder lezen. Toch bekroop mij naarmate het verhaal vorderde wel een ongemakkelijk gevoel: het was allemaal net een beetje teveel van het goede en het slotstuk vond ik ongeloofwaardig. Maar de plot was erg goed gevonden en goed uitgewerkt.
Gregg Hurwitz debuteerde in 1999 met The Tower en heeft inmiddels ruim 10 boeken, een aantal Comics en heeft meegewerkt aan verschillende TV-series. Verschillende van zijn boeken zijn o.a. in het Nederlands vertaald. | 1pos
|
Het is een kinderboek, maar dat valt eigenlijk niet op. Het leest lekker weg. Het gaat over een magische bol en drie vriendinnen. Ik ben benieuwd naar deel 2. | 1pos
|
Dit boek is echt leuk , fantasie met realiteit erdoorheen geweven.
Ik heb het zeker twee keer gelezen, en de film gezien.
Je leeft helemaal mee tot het einde.
Over een reis met een magische ring met een vloek,
met zeer spannende gebeurtenissen
De ring moet worden vernietigd in een ver land
gaat dat lukken ? | 1pos
|
Hoe langer ik over dit boek nadenk, hoe beter ik het boek ga vinden. Ondertussen is het alweer een paar uur geleden sinds ik het boek heb dichtgeslagen. Dit keer niet met tranen over mijn wangen, maar wel met een soort van besef dat er helaas meer Yana's op deze wereld zullen rondlopen dan ik denk en hoop.
Net als in de andere twee boeken van deze serie die ik al gelezen heb, [gewoon] anders en [gewoon] gevoelig, beschrijft Luc Descamps op een hele toegankelijke, begrijpelijke en vlotte manier een aantal hele zware thema's. Al vanaf het moment dat de studentendecaan, waar ze hulp bij zoekt als ze de pesterijen echt niet meer kan verdragen, zijn hand op haar dijbeen legt, wist ik waar het boek heen ging en het maakte me zowel triest als ongelooflijk ongemakkelijk. Want hoeveel meisjes, en jongens, worden in de steek gelaten door de mensen die ze het allermeest vertrouwen en nodig hebben?
Maar, wat ik vooral mooi, en fijn, vond aan dit boek was hoe dit boek ook liet zien hoe het wel moest. Ik was heel erg verrast door het gebrek aan oordelen van de mensen die er echt toe deden. Ik denk dat het voor jongeren die in een vergelijkbare situatie zitten echt een duwtje in de rug kan zijn om hulp te vragen aan de juiste mensen, mensen die er echt voor ze willen zijn en hen echt willen helpen en begrijpen. Want als er iets is dat dit boek uiteindelijk, ondanks alle ellende, laat zien, is het dat deze mensen OOK bestaan.
Ik hoop dat alle Yana's een einde mogen vinden zoals deze Yana. Jullie verdienen het. Allemaal. | 1pos
|
Ook dit deel van de Rizzoli & Isles-serie was weer geweldig! Het verhaal is direct spannend. Het boek beschrijft twee verhalen waarvan je in eerste instantie de link niet kent. Uiteindelijk komen de twee verhalen op een fantastische manier samen. Je wordt meerdere keren op het verkeerde been gezet, het verhaal blijft verrassen. Echt weer een heerlijk boek van Tess Gerritsen. | 1pos
|
De gebeurtenissen wisselen elkaar snel af en zijn eerlijk en herkenbaar. Met veel humor worden alledaagse zaken als eten bij je ouders, een filmmiddag met vriendinnen of een avondje in de sportschool vanzelf bijzonder. Dit is naast de inhoud ook te danken aan de vlotte en luchtige schrijfstijl van Van Gastel.
Het boek in inhoudelijk niet het meest hoogstaand en het plot niet het moeilijkste wat ooit verzonnen is.Is dat erg? Helemaal niet! Juist in deze eenvoud blinkt het boek uit: Isa zit in ons allemaal. Bovendien voegt Isa’s baan als dierenarts een intelligente dubbele laag toe aan het boek en, ik geef het toe, ik heb met tranen in mijn ogen de verhalen over haar patiëntjes gevolgd.
Het is al een wat ouder boek, maar Zwaar verliefd! is een fantastisch debuut. Ik kan niet wachten om ook de andere boeken van deze schrijfster te gaan lezen. Enorme aanrader om in één ruk uit te lezen in het zonnetje langs het zwembad ;) | 1pos
|
Realistisch, spannend, bloedstollend. Zo kun je Vogelman van Mo Hayder in drie woorden samenvatten. Dit boek leest als een film...het bevat prachtige personages (je leeft helemaal met ze mee) en het zit vol vaart en spanning. Door de perfect getimde cliff hangers blijf je doorlezen en is de spanning soms om te snijden. Gelukkig is er al een 2e deel van deze prachtige thriller. | 1pos
|
Heerlijk boek om bij weg te lezen. Het is een feelgood book dus als je daar van houd zekers lezen. | 1pos
|
‘‘Niemand kíést zijn leven. Ik heb dat zeker niet gedaan.’ Gertie lacht bitter. ‘Dit is hoe het gaat: je maakt keuzes en vervolgens maken die ook weer keuzes. Je keuzes maken keuzes. Je gaat studeren, wat heet, om te beginnen doe je eindexamen, dat is alvast één manier om je kansen te vergroten. Wat jij nu doet… ik heb echt geen flauw idee hoe het verder met je moet. Jij ook niet.’’
Het thema van het boek lijkt eenvoudig. In de proloog krijgen vier kinderen bij een waarzegster hun sterfdatum te horen. De rest van de roman wordt verdeeld in vier hoofdstukken waarin elke keer één kind centraal staat. Het boek is als een film, er gebeurt zo ontzettend veel in relatief korte tijd dat je als lezer amper kunt bijhouden wat er allemaal gebeurt. ‘Lees dan langzamer’, zou het advies kunnen zijn, dat lukte mij niet, het is een pageturner. Iedereen kent in zijn leven belangrijke gebeurtenissen die het leven markeren, het moment voor deze kinderen was hun bezoek aan de waarzegster. Er werd nadien niet zoveel over gesproken, maar dat ze allemaal flink aangeslagen zijn is duidelijk.
De vier groeien op in een Joods gezin waarin vader Saul Gold een redelijk succesvol kleermaker is met een eigen zaak en moeder Gertie haar studie afbrak om met Saul te trouwen. Het joods zijn is niet het belangrijkste thema, maar speelt wel een grote rol, vooral Saul is erg religieus. Klara, een van de dochters, gelooft liever in de christelijke hemel, de joodse is haar te somber. Klara is een kleurrijke jonge vrouw met ambitie. Vrijgevochten en fervent liefhebber van goochelen wil ze haar vleugels uitslaan. Jarenlang kreeg ze les van een oudere variétéartiest en erfde van hem de kostbare zwartgelakte houten kist, die je kunt uitklappen tot een tafel, waarop je de trucs uit kunt voeren. Deze kist en meer bagage nemen Klara en de nog minderjarige Simon mee naar San Francisco, hij wordt overgehaald door Klara die al van plan was weg te gaan.
Vol gas gaat hij zijn leven tegemoet, onverschrokken zoekt en overschrijdt hij grenzen, de enorme vaart waarmee dit stuk geschreven is neemt je onder andere mee naar de homoscene in duistere bars. Simon grijpt alle kansen die hij krijgt. Buiten het ontdekken van het nieuwe leven zijn er ook zorgen, tenslotte is het thuisfront in de steek gelaten en de achterblijvers zijn op zijn zachtst gezegd not amused. Simon was voorbestemd de zaak van vader over te nemen, maar hij wil niet en neemt zijn eigen beslissingen. Een van de thema’s is schuld. Door het focussen op één persoon en de alwetende verteller komen we op de zwakkere momenten te weten dat er wel degelijk schuldgevoelens zijn bij de kinderen en jong volwassenen. Door iets te doen of te laten kan een ander schade oplopen, de familie is dan al uiteen gevallen door het plotselinge overlijden van Saul.
Mijn absoluut favoriete personage is Klara. De auteur schroomt niet haar kennis van de Griekse oudheid te delen, het boek leent zich er uitstekend voor. Het hoofdstuk over Klara heeft als titel Proteus, een zeegod uit de Griekse mythologie die van gedaante kan veranderen. Alle thema’s en motieven zou je op haar kunnen toepassen. Als goochelaar is zij de grote illusionist en weet als geen ander wat het inhoudt te transformeren. Met haar gave kan zij invulling geven aan haar bestaan en haar lot onder ogen zien. Haar verhaal is zeker niet vrolijk, maar de intensiteit waarmee ze leeft en haar grenzen opzoekt is meesterlijk beschreven. Ook zij gaat gebukt onder schuldgevoelens ten opzichte van haar familie, ik houd het met opzet wat algemeen om zo weinig mogelijk weg te geven van het verhaal. Ik zei het al, de beelden zijn filmisch, vooral de excentrieke kringen waarin de vier zich begeven zorgen voor een kleurrijke leesbeleving.
‘‘Je karakter. Weleens van Heraclitus gehoord?’ Varya schudt van nee. ‘Een Griekse filosoof. Iemands karakter is zijn lot, heeft hij gezegd. Die twee zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden, als broer en zus. Wil je weten hoe de toekomst eruitziet?’ Ze wijst met haar vrije hand naar Varya. ‘Kijk maar in de spiegel.’
‘En als ik verander?’ Varya kan moeilijk geloven dat haar toekomst al in haar zit, als een actrice die tientallen jaren in de coulissen staat te wachten tot ze eindelijk het toneel op mag.
‘Dan zou je bijzonder zijn. De meeste mensen veranderen niet.’
De rishika draait Varya’s hand om en legt hem op tafel.
‘21 januari 2044.’ Haar stem klinkt nuchter, alsof ze zegt hoeveel graden het is of wie de wedstrijd heeft gewonnen. ‘Je hebt ruim de tijd.’’
De structuur van het boek is bijzonder. Door elk van de vier een eigen hoofdstuk te geven zijn ze bijna afzonderlijk te lezen, maar door de familieverbanden worden de verhalen enorm verrijkt en krijgen ook de frustraties, de spijt en de schuldgevoelens een plek. Hoewel er gedurende het boek zaken opgehelderd worden, komen er ook nieuwe verhaallijnen bij en wordt het af en toe zelfs mysterieus en thrillerachtig.
Tenslotte wil ik nog kwijt dat de omslag enige aandacht verdient, de zwarte ondergrond met de boom symboliseert de vier kinderen, neem ik aan. De goudkleurige accentjes passen goed bij de familienaam Gold, een mooie aantrekkelijke cover van een boeiend boek. Het boek doet veel stof opwaaien en stemt tot nadenken. De keuzes die de vier personages maken kunnen natuurlijk niet los gezien worden van de voorspellingen, wanneer je je sterfdatum weet zal je hoe dan ook je gedrag gaan aanpassen. Aan de lezer om een oordeel te vellen en stiekem na te denken wat je zelf zou doen... | 1pos
|
Volgens de tekst op de achterflap is dit een boek met verhalen over ridders, heksen, religie, mystiek, armoe en de zwarte dood in de middeleeuwen. Deze beschrijving is echter een te beknopte weergave van de werkelijke inhoud.
De 32 verhalen van bijna evenveel schrijvers gaan niet over heksen, maar over vrouwen die beschuldigd zijn van hekserij en hun lot in eigen handen nemen. Het gaat niet over de zwarte dood, maar over een knecht die te midden van deze epidemie zijn eigen belang stelt boven loyaliteit aan zijn leermeester. Het gaat niet over religie, maar over twee minderbroeders die de misleiding door het gezag met eigen wapens bestrijden.
Dit zijn nog maar enkele voorbeelden van de thema’s die in de verhalen ter sprake komen. Wat te denken van het eenzame leven van een beul of van een slavin die een vlucht naar het onbekende prefereert boven een leven te midden van uit de klei getrokken boeren? Voordat je het weet sta je bij een viskraam op de Gentse markt, zit je in een bootje op de Merwede tijdens de Sint Elisabeths vloed, neem je een kijkje in de Romeins-Byzantijnse keuken tijdens de bereiding van een varkensbaarmoeder of ben je getuige bij een edele bevalling.
Kortom, het lukt bijna alle schrijvers om mij bij de hand te nemen en terug te voeren naar de middeleeuwen. Bijna allemaal? Ja, van de 32 verhalen zijn er een of twee die het niet ‘doen’ voor mij, maar dat kan de pret niet drukken.
Een van de voorwaarden voor de verhalen die meededen met de schrijfwedstrijd die door Godijn Publishing en Beleef de Geschiedenis is georganiseerd in 2015 was dat de middeleeuwse feiten moesten kloppen. Dat is naar mijn mening goed gelukt en bij vijf verhalen staat zelfs een historische verantwoording vermeld. Natuurlijk valt te twisten over het waarheidsgehalte van een verhaal over twee meiden die net hun loon hebben opgehaald en samen gaan eten in een taveerne om hun plannen voor het starten van een herberg te bespreken. Wellicht wat veel emancipatie voor 1421?
Mijn enige echte punt van kritiek zijn de fouten in de tekst die vooral in de tweede helft van de verhalenbundel opduiken. Die kunnen echter eenvoudig worden weggepoetst in een volgende druk. Want deze ‘verhalen die niet vergeten mogen worden’ zijn zeker een tweede druk waard. | 1pos
|
Wellicht ben ik nog te zeer onder de indruk van de Wandelhoer om de Wraak van de Wandelhoer genoeg te kunnen waarderen, want hoe zeer ik ook heb genoten van het eerste boek… het vervolg was voor mijn gevoel toch nét niet zo speciaal.
Dat heeft overigens niets te maken met het feit dat er een gat van tien jaar zit tussen het eerste en het tweede deel van deze reeks als hebben de jaren Marie wel enigszins veranderd. In het begin van het boek merkte herkende ik haar nauwelijks. Ze leek weer een beetje op de persoon die ze was voor alle problemen in het eerste boek. Als een jong meisje, wereldvreemd en naïef. Niets van de kracht die zij had opgedaan scheen door in het begin van dit boek. Al snel werd duidelijk waarom. In de tien jaar die ze met Michel getrouwd is, is het haar niet gelukt om hem een kind te schenken. De teleurstelling en de deuk in je zelfvertrouwen die zoiets aanwakkert kan jammer genoeg ik maar al te goed begrijpen. Gelukkig veert haar persoonlijkheid weer helemaal op wanneer er opnieuw moeilijkheden op het pad van Marie en Michel komen.
Hoewel ik heb genoten van de schitterende vertelling over de sfeer in de tijd waarin het verhaal van Marie zich ontvouwt, heb vond ik het verhaal op zich dit eigenlijk wat te langdradig. Er komen in dit deel ook veel meer personages voorbij die lang niet allemaal een échte bijdrage leveren aan het verhaal. De vele namen zorgden daardoor voor niet veel meer dan verwarring.
Ook de details van de oorlog zijn niet echt aan mij besteed en voor mijn gevoel overheerste dat aspect van het verhaal het verhaal van Marie’s zoektocht naar haar Michel. Hierdoor verloor ik meer dan eens de zin om verder te lezen.
Desondanks vond ik het verhaal van Marie en Michel wél heel erg leuk om te lezen. Vooral ook omdat er meer werd geschreven vanuit Michels perspectief. Ik vond hem al een erg interessant personage in het eerste deel en ook nu is hij een leuk personage. De stukken waarin Marie met het leger mee reist als marketentster vond ik ook heel erg leuk en interessant om te lezen. Ik had haar heldhaftige natuur en inventiviteit gemist sinds ik het eerste boek uit had. Dat maakte de lange, gedetailleerd stukken over de oorlog gemakkelijker te accepteren. | 1pos
|
Het meest fantastische aan het boek 'De 100-jarige man die uit het raam klom en verdween', vond ik het absurdistische karakter. Fantastisch; geschiedenis wisselt zich af met de avonturen van Allan in het heden. Wat mij met regelmaat deed schaterlachen waren de momenten waarop Allan dan toch enorm belangrijk 'was gebleken' voor de wereldgeschiedenis. | 1pos
|
Met ‘Circus Cesaria’ verraste Sanne Hillemans me op een positieve manier. Ik kende haar daarvoor niet als auteur en vond mijn eerste kennismaking met haar zeer geslaagd. Ook van haar tweede boek heb ik genoten. Het verhaal zit vol emoties en krachtige personages, waarbij je met name Emily, Noah en Cesar het beste leert kennen. Je leeft met hen mee en ziet de personen en hun achtergronden zo voor je. Dat is de ene keer overigens prettiger dan de andere keer. Knap hoe Hillemans dat voor elkaar heeft gekregen.
Het liefste zou je als lezer nóg een deel over deze boeiende personages lezen, maar het verhaal kent een mooi en afgerond einde. Misschien niet het einde dat je van tevoren verwacht had, maar zelfs daar speelt de auteur op het allerlaatst nog op in. | 1pos
|
Erg origineel verhaal - niet echt horror, maar eerder een existentialistisch verhaal over een zombie die levend wil worden nadat hij verliefd wordt op een levend meisje. Het boek schetst een wereld die ten onder is gegaan door de wandaden van de mens. In het korte verhaal waarop dit boek is gebaseerd (van dezelfde schrijver) was het zombieleven een echte vlucht naar apathie en rust - maar in dit verhaal wil de hoofdpersoon dat de wereld weer levend wordt. Hij wil wel dat het een betere wereld wordt (niet voor niets wordt 'Imagine' enkele keren aangehaald). een goede plot, een goede schrijfstijl, hooguit soms wat te zoet. | 1pos
|
Een prachtig boek is Jij en ik alleen al voor het oog. Het op het eerste oog, simplistische cover past zo goed bij het boek! De rode ballon kan op zoveel manieren geïnterpreteerd worden als je het boek gelezen hebt. Bijzonder en prachtig tegelijk. In het boek komt het helderblauw van de cover terug en zie je geregeld de ballon, nu in het blauw.
Jij en ik kent in totaal 19 verhalen of gedichten. Ieder hoofdstuk is door een andere auteur geschreven. Het is niet een boek die je in 1 keer moet lezen, maar 1 verhaal of gedicht per keer. Op deze wijze kan hetgeen wat je leest echt tot je doordringen. Niet elk verhaal of gedicht zal je evenveel raken, maar dat neemt niet weg dat dit een boek in zijn totaliteit een prachtig geheel is geworden.
Ik raad dit boek echt aan voor op scholen, BSO of thuis. Het boek kan voorgelezen worden, maar voor de geoefende lezer zijn de verhalen goed zelf te lezen.
Maar waar gaat Jij en ik dan over? Elk verhaal vertelt over kinderen die vluchteling zijn (geweest) of iemand kent die ooit hebben moeten vluchten uit hun land. Waar het ene verhaal vertelt over de huidige situatie in Syrië, is het andere verhaal bedacht. De hoofdkern is vriendschap en vluchtelingen.
Elk verhaal kent een andere invalshoek. Zo is in een verhaal een Nederlands kind de vluchteling, is er een bijzonder iemand in de Tweede Wereldoorlog die mensen helpt of een ouder die tegen de stroom vluchtelingen is.
Veel van de verhalen zetten de lezer tot denken. Hoe kijk jij aan tegen een vluchteling? Zou jij een vriendschap aangaan met een vluchteling? Wat als jij zelf op de vlucht was?
Ik zal dit boek niet snel vergeten en geef het dan ook 5 sterren.
Gelezen voor het blog In de boekenkast | 1pos
|
Poeh zeg.... iemand een zuurstofmasker te leen?
Dit boek is van begin tot eind adembenemend spannend, zenuwslopend en bizar eng.
Het begint met docente Vivian, die zich zorgen maakt over Lynn, een van haar HAVO-leerlingen. Ze lijkt steeds magerder te worden en steeds stiller.
Vivian nodigt Lynns ouders uit op gesprek, om ze op de gevaren van anorexia te wijzen. Maar het gevoel dat er méér aan de hand is, bekruipt haar steeds meer.
Ze vermoedt misbruik door de vader, en wanneer ze dit overlegt met Edo, de directeur van de school met wie ze tevens een verhouding heeft, wijst die haar erop dat deze vader wethouder is en niet de juiste persoon om eventueel onterecht te beschuldigen.
Vivian laat het er echter niet bij zitten en doet haar uiterste best een vertrouwensrelatie met Lynn op te bouwen.
Wat er daadwerkelijk met Lynn aan de hand is, gaat je gruwelijkste gedachten te boven.
Lees mijn recensie verder op http://www.watiknouvind.com/2018/11/wat-ik-nou-vind-van-nobody-van-marelle.html | 1pos
|
Dit boek met een mooi thema 'medium' is erg prettig en toegankelijk geschreven.
Allison Dubois beschrijft haar rol als medium. Wat komt ze allemaal tegen en hoe kijken mensen tegen haar gave aan. Een boek dat je laat twijfelen of er nu wel of niet meer is na de dood. | 1pos
|
Salvadors gevoel voor arenden is het vervolg op Salvadors gevoel voor paarden en Salvadors gevoel voor dolfijnen. Dit is een serie over de Spaanse Salvador, zijn Nederlandse vriendin Willemijn en de mensen en dieren om hen heen.
Het derde deel begint met een bijzondere droom. Salvador zweeft door de lucht en hoort de gedachten van een vogel, een arend. Als hij wakker wordt noteert hij het in zijn dromenboek. De laatste tijd komen zijn dromen namelijk nogal vaak uit. Wat zou er met deze arend aan de hand zijn? Ondertussen heeft zijn favoriete hengst Travor een vriendinnetje gekregen, Blika. Blika heeft last van haar been, maar Salvador weet met zijn bijzondere gave de pijn te laten verdwijnen.
Het duurt niet lang voor de vriendengroep met Salvador en Willemijn in een nieuw avontuur belandt; Salvador droomt dat Travor wordt gestolen en dit komt nog uit ook! Gelukkig weten ze de hengst snel terug te vinden. Een poosje daarna wordt Tara uitgenodigd door haar tante Ellen uit Bolivia om een tijdje daar te komen logeren. Salvador komt er ook achter dat Tara ook droomt over arenden en hier prachtige tekeningen van maakt. En ergens in Bolivia bevinden zich Ad en Daan, twee gemene mannen die arenden het leven zuur maken…
Frasco en Dario, de twee vrienden van Salvador, komen hem in Nederland verrassen. En als Tara besluit om naar Bolivia te gaan, vraagt ze of de meiden en de jongens allemaal met haar meekomen! Tante Ellen woont op een prachtige, luxe ranch met paarden. Er blijken ook veel arenden in Bolivia rond te vliegen. Er is zelfs een roofvogelopvang waar de kinderen een kijkje nemen. Daar ziet Salvador Ad en Daan, die ook in zijn dromen voorkomen…
Tante Ellen brengt de groep vrienden met Boyd in contact, een oude man met Indiaans bloed en bijzondere gaven. Samen hopen ze Torak, de arend uit Salvadors dromen, te kunnen redden. Het brengt hun naar een grot, waar vele arenden gevangen zitten. Ze laten ze vrij, maar het blijkt pas het begin van hun reddingsmissie te zijn. Ad en Daan blijken namelijk erg nare mannen te zijn en Salvador gaat met ze mee voor een ‘spoedklus’. De andere achtervolgen, maar al snel raken ze de auto met Ad, Daan en Salvador kwijt. Weten ze het spannende verhaal tot een goed einde te brengen?
Salvadors gevoel voor arenden doet niet onder voor de voorgaande twee boeken. Het is wederom een spannend verhaal waarin veel bijzondere gebeurtenissen vlak achter plaatsvinden, zodat het avontuurlijk is van begin tot eind. Salvadors dromen zijn mooi door het boek heen gevlochten en net wanneer je denkt dat er een oplossing is, gebeurt er weer iets compleet anders. Kortom, Dian van der Veer weet hoe ze een goed lopend verhaal moet construeren dat na afloop logisch in elkaar blijkt te zitten.
Ditmaal leren we veel over het Zuid-Amerikaanse land Bolivia, waar de natuur prachtig is en er veel arenden door de lucht vliegen. Dat deze arenden ook gevaar lopen is een interessant gegeven. Van der Veer brengt de handel in roofdieren onder de aandacht door het uitdiepen van het personage Tara, dat oorspronkelijk uit Bolivia komt en is geadopteerd door Nederlanders. De verhaallijn komt dus opnieuw op een natuurlijke manier tot stand en weet jonge lezers te vermaken én wat bij te brengen.
Naast schrijfster is Dian van der Veer ook werkzaam als vrijwilligster op een basisschool. Daar biedt ze ondersteuning aan leerlingen uit de middenbouw door middel van pre-teaching. De royalty’s van Dian’s boeken gaan naar War Child: “Mijn hart gaat uit naar kinderen die ontheemd zijn. Kinderen die door armoede of door geweld geen voedsel of onderdak meer hebben. Kinderen die hun dierbaren zijn verloren. Daarom gaat mijn hart uit naar War Child.”
War Child helpt kinderen oorlogservaringen te verwerken. Dian heeft ook haar eigen actiepagina bij War Child waarmee ze een steentje bij hoopt te dragen aan het bieden van nieuwe kansen, bescherming, psychische hulp en onderwijs aan kinderen in oorlogsgebieden.
Deze recensie werd geschreven voor Kinderboeken.blog.nl. | 1pos
|
Subsets and Splits
No saved queries yet
Save your SQL queries to embed, download, and access them later. Queries will appear here once saved.