text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
Lekkere schrijfstijl, leuke personages kortom een thriller zoals ik hem graag lees. Totaal verrast door het plot, had hier geen rekening mee gehouden. Ga zeker meer van deze schrijfster lezen, kende haar niet. | 1pos
|
Het beste boek van Hans Peter Roel nog steeds.
Heb het al 3 x gelezen en blijf de schrijfstijl prachtig vinden.
Het mooiste spirituele boek wat mij betreft. | 1pos
|
Jeroen is jarig en geeft een feestje. Uiteraard is het geen gewoon feestje. Hij woont immers in een huis met wel twintig kamers en sommige kinderen zeggen dat het er spookt. De hele klas is uitgenodigd, maar alleen de dapperste klasgenootjes durven te komen. Na de taart gaan de kinderen verstoppertje spelen. Een erg moeilijke verstopplek mogen ze niet kiezen, want Bas werd vorig jaar volgens Jeroens moeder niet teruggevonden, of wel?
Waar was Bas? moet het griezeligste prentenboek van dit jaar zijn. Het verhaal is spannend en de tekeningen onderstrepen dat nog eens extra. Een jongetje gaat op zoek naar een goede plaats om zich te verstoppen in een gigantisch huis vol donkere hoekjes. Hij loopt van kamer naar kamer tot hij de zolder bereikt en een ontdekking doet.
Gouden Griffel-winnares Bette Westera schreef de tekst. De zinnetjes zijn kort en eenvoudig geformuleerd. Ze hebben de ideale lengte om gemakkelijk voor te kunnen lezen. De kleine druk is een minpuntje, net zoals het spel met verschillende opmaak en wisselende kleur van de tekst op één bladzijde. Dat is overbodig en voegt in dit geval niets toe. Het leidt eerder af. Westera heeft een origineel verhaal bedacht. Hoewel het hoofdpersonage acht is en daarmee iets ouder is dan de kinderen uit de doelgroep (5+), is het verhaal voldoende herkenbaar. Welk kind speelt er niet graag een keertje verstoppertje? Het verrassende thema maakt dit boek bijzonder. Er zijn weinig prentenboeken die zich afspelen in een spookhuis. Echt bang zullen de lezers gelukkig niet worden, fascinerend is de setting wel.
Illustrator Jan Jutte voorzag het verhaal van donkere prenten met een zware lijnvoering. De tekeningen bepalen mee de sfeer van het boek. Groen, grijs, zwart en bruin overheersen. Toch zijn de prenten niet saai. Door te werken met kleuraccenten en grappige details is het een plezier om ernaar te kijken en blijft het voor het doelpubliek leuk om het boek te lezen. Er zit bijvoorbeeld een zwarte kat onder de eettafel, aan het gewei van het hert hangt een kous en op de zolder woont een stel vleermuizen. Wie goed oplet kan ook de andere kinderen vinden die zich hebben verstopt. Onder een gordijn piept een stel voeten vandaan en een meisje verschuilt zich achter een deur.
Waar was Bas? houdt de lezers op het puntje van hun stoel en maakt ze nieuwsgierig. Samen met een moedig jongetje ontdekken ze allerlei rare dingen en misschien wordt Bas ook gevonden, tenzij de moeder van Jeroen alleen maar een grapje maakte natuurlijk. | 1pos
|
Origineel boek, met name het idee van de 'psychohistory' en de uitwerking daarvan in de keten van verhalen. Doordat het gaat om een keten van korte verhalen rond de Seldoncrisissen (voorzien scharnierpunt in de voortdurende geschiedenis), mist het wel diepgang in de uitwerking van personages, sfeer en wereldbeschrijving. Hierdoor is het niet zo verslavend als het zou kunnen zijn als het wel die diepgang had; ik vond het leuk, maar ik hoef niet de andere werken in de Foundation-serie te lezen. | 1pos
|
Ik heb genoten van deze biografie over twee 'strijdbare' freules. Ik noem ze revolutionair, omdat wij Nederlandse vrouwen veel te danken blijken te hebben aan hun tomeloze inzet om de positie van de vrouw te verbeteren. Het waren twee vrouwen met hun hart op de goede plek, want hun teweeggebrachte revolutie voltrok zich niet koste wat kost qua privé leven. Veel zorg, aandacht en toegewijde liefde ging uit naar man, kinderen, elkaar, vrienden en bekenden, de kunst en de familie. Vaak ten koste van zichzelf als bijproduct van hun goede bedoelingen en principiële levenshouding. Ze probeerden gewoon hun liefde voor het vrouwelijke neer te zetten in een tijd waar gedebatteerd werd of een vrouw ook mondig kon zijn. Net als een man.
In theorie is alles heel mooi, maar maak het maar eens waar in de praktijk. Ik heb grote bewondering gekregen voor deze bijzonder krachtige vrouwen en hoe ze vorm gaven aan hun ideeën over het verhogen van de kwaliteit van hun leefwereld. Ze hebben zich niet alleen ingezet voor de vrouw, maar ook als muze voor de kunst en ter bescherming van dieren. Ze maakten zich sterk tegen de heersende 'gruwelmode'. Grote hoeden met vogelveren.
Idealen zijn per definitie strijdig met de werkelijkheid. Wat Elsa herhaaldelijk opschreef in haar dagboeken: "...en de werkelijkheid is toch altijd zoo veel gecompliceerder dan ik hier kan beschrijven." Ik schrijf ook graag mijn gedachten op in mijn dagboeken en besef vaak genoeg hoe moeilijk het is om woorden te geven aan je gevoel en verbeelding van deze werkelijkheid. Alles wat ik beschrijf doe ik in het besef dat niets ooit teruggelezen wordt. Niet door mij, niet door latere generaties. Onder mom 'niet-interessant-genoeg'. Deze freules achtten hun documentaties juist wel hoog en dat stimuleert mij ook weer om te gaan bloggen en me wat meer te verdiepen in de schrijfkunst.
Wat de Hebban recensent Jeanette van Culinette's Kookpunt op 30-11-2015 zegt is waar! "Een boek om in één adem uit te lezen en langzaam te herlezen." | 1pos
|
Het eerste woord wat in mij opkomt na het lezen van dit boek is: heftig. Sanne Janssen heeft veel nare dingen meegemaakt, maar ze heeft het helder verwoord en ik vind het altijd dapper en bewonderenswaardig als iemand zo'n heftig en persoonlijk verhaal met de wereld durft te delen. Ik vind Sanne erg sterk overkomen. Een boek waarin je herkenning kunt vinden, maar waar ook hulpverleners wat van kunnen leren. Een klein nadeel vind ik dat er best wat tikfouten in het boek staan, maar dat doet niet af aan het verhaal zelf. Vier sterren! | 1pos
|
Leeservaring Wie het mooist valt van Sara Novic
.
Ja hoor, ik heb weer een pareltje in handen.
.
Samenvatting. Zagreb, 1991. De tienjarige Ana Jurić leidt een zorgeloos bestaan. Maar wanneer in Joegoslavië de oorlog uitbreekt wordt haar idyllische jeugd ruw verstoord. Het dagelijks leven wordt opeens gekenmerkt door voedselrantsoenen, luchtaanvallen en mitrailleurgeweld. Buren beginnen elkaar te wantrouwen en Ana's gevoel van veiligheid brokkelt langzaam af. Wanneer ze er plotseling alleen voor komt te staan, moet Ana haar weg zien te vinden in een gevaarlijke wereld.
New York, 2001. Ana studeert en woont in Manhattan. Hoewel ze getracht heeft het verleden achter zich te laten, kan ze niet aan haar oorlogsherinneringen ontsnappen – ze heeft geheimen die ze zelfs voor haar geliefden verzwijgt. Achtervolgd door de gebeurtenissen die haar familie voor altijd hebben veranderd, besluit ze na tien jaar naar Kroatië terug te keren, in de hoop vrede te sluiten met de plek die ze ooit thuis noemde.
.
Ooit heb ik de film Warriors gezien. De film ging over VN soldaten gestationeerd in Bosnië die de burgers moesten beschermen tegen de burgeroorlog. Diep onder de indruk was ik toentertijd. Dit boek geeft ongeveer dezelfde indruk als toen met de film. Vooral het einde van deel één is een pittig stuk.
.
Dit boek speelt zich niet af in Bosnië, maar in Kroatië. Toch een oorlog waar ik veel minder over heb gehoord dan de oorlog in Bosnië. Maar absoluut niet minder indrukwekkend. Ook deze oorlog moet gehoord worden en mogen we niet vergeten.
.
De titel vind ik overigens heel bijzonder en past bij het verhaal. Zodra je een stuk hebt gelezen, weet je waarom het boek deze titel heeft gekregen.
.
Kortom: nogmaals een aanrader. Prachtig boek.
.
Instagram: vrouwzoektboek | 1pos
|
In de spannende proloog lees je over drie angstaanjagende mannen die na een ontmoeting twee weken eerder opnieuw een bezoek aan een jongen brengen. Ze verlangen iets van hem en zullen in ruil daarvoor zijn ouders en zusje met rust laten. Tenminste, dat was de afspraak…
‘In de ban van de wolf’ is een spannend verhaal in het fantasy-genre voor Young Adults vanaf 14 jaar en ouder. Er geldt geen maximum leeftijd om van dit boek te kunnen genieten.
De woorden in het Vlaams zijn bepaald geen hindernis in het verhaal; ook als Nederlandse lezer weet je precies wat bedoeld wordt. De gebeurtenissen worden uitgebreid beschreven; je ruikt de geuren, ziet de kleuren, hoort de geluiden en proeft de smaken!
Esther wordt op school lastig gevallen door Sandra en haar aanhangers; hierdoor verliest ze zo nu en dan de controle over zichzelf en dan gaat het helemaal mis! Ook Hector, die zoveel mogelijk voor haar zorgt als menselijk mogelijk is, kan op die momenten weinig voor haar doen.
De auteur heeft een lekker vlotte schrijfstijl, waardoor ik ‘In de ban van de wolf’ in een dag helemaal uitgelezen had. Ik kon het moeilijk wegleggen; zelfs een onderbreking om te lunchen kwam me erg slecht uit.
De hoofdstukken zijn niet te lang en niet te kort, de lengte past helemaal bij het verhaal dat verteld wordt en nodigen uit om snel verder te lezen.
Ook humor en romantiek ontbreken niet in dit verhaal; hierdoor zat ik niet steeds met een frons op mijn gezicht te lezen, maar was ik meestal met een glimlach op mijn gezicht aan het genieten van het verhaal.
Zo nu en dan moest ik mezelf er even aan herinneren dat de hoofdpersoon een nog vrij jonge meid is en daarom wellicht niet alles meteen in de gaten heeft wat er met haar gebeurt. Ze is met heel andere dingen bezig en heeft weinig mensen om op terug te vallen voor hulp in haar zoektocht naar de waarheid. Zowel de karakters als de gebeurtenissen worden duidelijk beschreven!
Het verhaal is bijna realistisch. Ik heb nog niet alle boeken in de trilogie gelezen, daarom kunnen eventuele vragen later nog beantwoord worden.
Ik kijk er naar uit om het tweede deel van de trilogie te lezen. Deze heeft de titel ‘Jacht op het antiserum’!
Ik heb genoten van ‘In de ban van de wolf’. | 1pos
|
Wat vind ik "Wonder" een wonderschoon boek! Toen ik het zag, wist ik gelijk dat ik het wilde lezen. De kaft en de omschrijving spraken mij erg aan en nu ik het gelezen heb, kan ik zeggen dat het mij zeker niet is tegengevallen. Eerst dacht ik dat het verhaal alleen vanuit August's perspectief geschreven is. Later werd duidelijk dat er meerdere mensen aan het woord komen. Eerst was ik hier niet zo enthousiast over, maar toen ik verder las, vond ik het wel fijn. Het geeft vaak weer een andere kijk op dingen en je leert de mensen om August heen beter kennen. Het boek leest heerlijk weg en het is soms erg verdrietig, maar het bevat ook humor en mooie, waardevolle levenslessen. De personages komen tot leven, het werden echte mensen voor mij, en August heeft mijn hart gestolen. Ik heb hem voorgoed in mijn hart gesloten. Het verhaal heeft mij geraakt en mij weer iets wijzer gemaakt. Vijf sterren! | 1pos
|
Hoevaak ik de veelzijdigheid van Joanne Carlton/Sandra J Paul kan aanprijzen weet ik niet maar met Dust flikt zij het weer. Dit keer een verhaal dat door zijn post apocalyptische omgeving een science fiction sfeer uitstraalt. Een man moet het lot van de hele wereld op zich dragen. Het verhaal van de hoofdpersoon is erg mooi uit gewerkt in een serie flashbacks die je steeds weer meer terugbrengen naar het einde van de wereld. Het boek grijpt je vanaf de eerste pagina. Er zitten een paar mooie plottwists in het verhaal die de lezer met aandacht het verhaal verder laat lezen. Het zou een ideale film zijn voor verfilming. De wereld die geschetst wordt verschilt niet veel van de onze, de grote boodschap over hoe kwestbaar wij zijn voor veranderingen in het mileu staat hier als een paal boven water. Dust is een geweldig boek. Een Nederlandse vertaling genaamd Onder het zand is in de maak. Een aanrader. | 1pos
|
De franse slag is een heerlijk boek om te lezen. Spanning romantiek en een grote vleug humor. Mijn humor omdat het Zoutendijk humor is. Het speelt zich af in Den Haag en Frankrijk. Mijn geboorteplaats en mijn favoriete land. Wat moest ik anders dan dit boek kopen en lezen. Maar ook voor lezers die hier geen band mee hebben is het een leuk en gezellig boek! Ik kijk uit naar het vervolg. Een aanrader dus. | 1pos
|
Dit boek is zoveel meer dan een standaard kantoorromance.
Er zijn momenten dat je hardop kan lachen en momenten dat het je hart zal breken. Ik verslond het.
Wat een heerlijke chemie tussen de personages.
Lees dit boek en ontmoet Reese & Chase | 1pos
|
Het boek Tijl is geen biografie over het leven van Tijl Uilenspiegel. Het geeft een beeld van het leven in de zeventiende eeuw door de ogen van gewone mensen. Mensen die allen te maken hebbenmet Tijl Uilenspiegel.
Na het lezen van dit boek zul je niet gauw meer spreken over "die goede oude tijd" want erg goed was die niet; strijd tegen de armoede, de honger overleven, de angst voor de straf van god of boze geesten, door bandieten overvallen te worden op reis, de wreedheden die gebeuren tijdens de 30-jarige oorlog, en zovoort.
Alle problemen en angsten waar veel mensen dagelijks toen mee te maken hebben, worden door Kehlmann beschreven alsof hij er zelf middenin heeft gestaan. Het verhaal wordt verteld vanuit verschillende perspectieven zoals de vader van Tijl, de dochter van de Engelse koning - gehuwd met de "Winterkoning" uit Bohemen.
Graag had ik aan het einde nog een verantwoording gelezen over de keuzes die Kehlmann heeft gemaakt rondom historisch feitelijkheid en fictie. Nu blijft het vermoeden dat ongeveer alles fictie is wat heel misschien rust op betrouwbare historische feiten. In een ander boek van Kehlmann - "Het meten van de wereld"- had ik meer het gevoel een non-fictie boek te lezen met geromantiseerde passages. | 1pos
|
Deze aangrijpende, autobiografische graphic novel is geschreven in 1988. Al Davison wordt in 1960 geboren met spina bifida, een ernstige afwijking (open ruggetje) waarbij de dokters sterk betwijfelden of hij het wel zou overleven. In dit boek doet hij verslag van zijn opgroeien. De eerste levensjaren lag hij onafgebroken in het ziekenhuis en leert tegen de verwachtingen in lopen. Wel is en blijft hij altijd anders. Hij krijgt te maken met agressie en vooroordelen, anderen zien hem als mankepoot, spast en mislukkeling. Hij wordt regelmatig aangevallen en uitgescholden door skinheads. Na het leren van kungfu en karate kan hij terugslaan en houden de aanvallen op. Zijn doorzettingsvermogen en wilskracht helpen hem zijn beperkingen te aanvaarden en daarna te overwinnen en zo een menswaardig bestaan op te bouwen. Hij ontmoet de liefde van zijn leven en ontwikkelt zich als kunstenaar. Ook verdiept hij zich in het boeddhisme. Dit geeft hem energie en helpt hem zijn leven positief vorm te geven.
Het verhaal is niet chronologisch opgebouwd en springt voortdurend in tijd heen en weer. Heftige vechtscénes worden afgewisseld met kinderdromen, dan weer zijn er vage, onduidelijke tekeningen van toen hij tijdelijk blind was. Of hij doet verslag van de verwarrende en destructieve gedachten die door zijn hoofd gaan. Dat maakt het geheel wat chaotisch en daarom is het wel leuk om wat interviews met Davison te lezen. Je krijgt dan een beter beeld van hoe het boek in elkaar steekt. Wat fragmentjes:
‘Ik tekende mijn dromen. Omdat ik als kind nooit uit die ruimte was geweest, kon ik geen onderscheid maken tussen de werkelijkheid en mijn droomwereld, waarin ik een soort meermin was. Dat heeft de zuster me op een gegeven moment uitgelegd.
Inmiddels kan ik veel beter tekenen dan toen. Ik heb meer kaas gegeten van anatomie en mijn personages zien er inmiddels beter uit. Maar De spiralen kooi is een afspiegeling van de Al Davison die ik was toen ik het maakte. Daarom heb ik er uiteindelijk toch niets aan veranderd. Het is begonnen als een dagboek. En een dagboek herschrijf je ook niet omdat je nu andere woorden zou gebruiken als vroeger. Dit ben ik, zoals ik toen was.
Ik wilde met De spiralen kooi laten zien hoe ver je kunt komen als je uitgaat van je eigen kracht, als je je beperkingen accepteert maar je je niets aantrekt van alles wat anderen over je roepen. Als je anders bent, stuit je op veel agressie. Dat heb ik aan den lijve meegemaakt, heel vaak zelfs.
Door mijn jarenlange verblijf in het ziekenhuis heb ik een sterke fantasie ontwikkeld. Ik zat daar alleen in mijn isolatiecel, opgesloten in mijn eigen wereldje waarin ik alles kon wat ik wilde. Ik dagdroomde veel. Die dagdromen heb ik ook verwerkt in het boek. Als kind ben je je nog helemaal niet bewust dat je anders bent. Dat komt pas als je ouder wordt. Als kind zit je nog opgesloten in je eigen wereldje. Pas later wordt je geconfronteerd met de boze buitenwereld.’ | 1pos
|
Toen ik dit boek voor het eerst zag dacht ik een grappig boek te lezen over schapen. Zeker toen ik de cover bekeek dacht ik dat ik een zeer grappig boek zou lezen want je ziet een schaap op de cover met blauwe achtergrond.
Had nooit gedacht dat Religie, God en kerk staan centraal zouden staan in het boek. Ik heb bijna nooit een boek gezien dat vanaf de eerste bladzijde hierover begint toen ik het boek voor me zag liggen had ik nooit gedacht dat het over religie zou gaan. Bepaalde stukken in het boek vond ik erg prachtig.
De schrijfstijl motiveert me om verder te lezen. Ik heb zat boeken gezien waarvan ik dacht boring sla maar dicht heb hier heen zin meer in. Gelukkig was het hier niet zo. Ik was een beetje bang dat vertaalboeken niet zo leuk zouden zijn zeker met een religieuze ondertoon. Heb ik vaak genoeg meegemaakt. Ik zou zo willen geloven dat een Nederlandse dit boek heeft geschreven mocht ik de auteur niet hebben gezien. Ik lees niet zo graag romans die over religie gaan maar Joanna Cannon bewijst maar weer dat haar boek graag gelezen moet worden. Humoristisch was het boek wel zeker.
De plot ontwikkelt zich geleidelijk en kent een spannende opbouw. Ik voelde me zeker uitgenodigd om verder te lezen. Karakters zijn goed uitgewerkt in het boek. Ik ben zeker erg tevreden met dit boek. Heb hem heel graag gelezen. Hopelijk jullie ook | 1pos
|
Recensie- Patricia Snel- De expat
Julia en Paul, zijn al 6 jaar samen als Paul wordt uitgezonden als Expat naar Singapore. Hij is werkzaam bij een bank, een echte analyticus en voor een make-over van De United Bank of Singapore Pacific naar Singapore gehaald. Julie heeft haar baan opgezegd in Nederland, en is helemaal verrast door de schoonheid en aangename warmte van het land.
Het is een druk leven in Singapore, de financiele wereld lijkt 24/7 te draaien. Paul is daarom veel van huis en Julia is op zoek naar een nieuwe baan. Hierdoor loopt het niet altijd ze gladjes tussen die twee. De bewoners van het appartementen complex zijn erg aardig en iedereen heeft zijn eigen maid, die voor het huishouden zorgt. Zo blijft er meer tijd over voor leuke dingen en zonnen bij het zwembad. Bij het zwembad is ook de aardige overbuurman. Hij nodigt haar uit voor een drankje.. Julia ontdekt iets in zijn kamer. Als daarna zijn maid dood wordt aangetroffen, gaan er bij Julia een aantal belletjes rinkelen. Wat is er gebeurt? Loopt er iemand gevaar? .......Je leest het in De expat.
Patricia Snel heeft hiermee een spannende en meeslepende thriller neergezet. Waarin ze gelijktijdig een belangrijk maatschappelijk probleem aan de kaak stelt. Het verhaal leest vlot weg, de personen worden goed uitgewerkt. Het is een duidelijk verhaal met spanning die zich opbouwt naar een ware climax. En een mooi “afgerond” einde.
Citaat: < “Het leek wel een stomme film, die zich voor de ogen van Julia afspeelde”>
De Elementen:
Het boek speelt zich af in Singapore en is geschreven vanuit de 3e persoon. Julia is de hoofdpersoon, maar Paul is ook een belangrijk karakter. De expat vertelt het verhaal van de mooie maar ook minder mooie kanten van het altijd zonnige Singapore. De thema’s uit het boek zijn: Liefde, verdriet, hebzucht, rijkdom en verlies.
Op de cover zwemt een vrouw, dit zou Julia kunnen zijn, die een duik neemt in het zwembad en daarna haar zo aardige buurman ontmoet. De vraag is: wat wil hij van haar?
De titel De expat slaat meer op de persoon Paul, gezien hij de echte uitgezonden Expat is.
Bestsellerauteur Patricia Snel (1967), groeide op in Gouda en studeerde in Leiden Italiaanse taal-en letterkunde en kunstgeschiedenis. Na haar studie werkte zij enkele jaren voor een marketing en communicatiebureau, richtte ze diverse bedrijfjes op en reisde o.a. een half jaar lang door Zuid-Amerika en Afrika. Nu woonachtig in Singapore, waar ze tevens research heeft gedaan voor het succesvolle boek De expat. Haar verblijf daar als Expat en tevens haar overbuurman hebben haar geïnspireerd tot dit boek!
Beoordeling: Het boek is met plezier gelezen en krijgt 4 sterren!
Originaliteit: 5
Spanning: 4
Verhaallijn: 4
Plot: 4
Einde: 3
Het is een aanrader, voor de lezers van: Saskia Noort, Esther Verhoef, Marion Pauw, etc. | 1pos
|
Een heerlijke roman vol intriges,waar ik van heb genoten!
Echt zo'n boek die je in één adem uitleest. | 1pos
|
Was goed en spannend. Ik hou ervan als er nieuwe creatieve toekomsten bedacht worden.
De dialogen zijn lekker pittig
Hoofdpersonen kan je goed mee meeleven | 1pos
|
Een heerlijk boekje om te lezen. Ontroerende en humoristische verhaaltjes. Tellegen kan in een kort fragment een hele wereld aan sferen neerzetten. Vele stukjes en dialogen tussen de diertjes hebben een diepere laag. Leuk om voor te lezen aan kinderen én volwassenen. | 1pos
|
Een mooi boek, dat volgens mij terecht is bejubeld in de pers en op Dizzie en Hebban. Het is opgebouwd uit zes verhalen, die in stijl en lengte nogal verschillen, maar samen toch een eenheid vormen. Elk verhaal werpt namelijk een ander perspectief op hoe Roy Fenn terugkijkt op de neergang en brute zelfmoord van zijn vader James Fenn, troosteloze vrouwenjager, mislukte tandarts, en totaal falende visser en woudloper.
Alle verhalen draaien in mijn beleving vooral om prangende en voor Roy onoplosbare vragen: wat is er precies gebeurd? En waarom? Wat ging er in mijn vader om? Wat ging er in mijzelf om? En wat voel ik nu? Maar die vragen worden niet expliciet gesteld en zeker niet beantwoord: ze worden voelbaar gemaakt tussen de regels door. Bijvoorbeeld in speculaties van Roy over de concrete DAAD van de zelfmoord: "He may have paused for a moment to reflect, but I doubt it. His momentum was made up only of air, without the distraction of ground". Roy kan alleen maar denken in termen van 'zou kunnen' en van twijfels: in termen van speculaties en onzekere vermoedens, dus. En heel passend daarbij is zijn vermoeden dat het momentum van zijn vader alleen uit 'lucht' bestaat, geen 'grond' heeft. En zijn eigen wereld trouwens ook niet. Roy kan ook zijn eigen emoties niet beschrijven: hij beschrijft alleen hoe hij apathisch kijkt naar een viskom, of speelt met een pistool, of volkomen vergeefs een gesprek poogt te voeren met sleutelfiguren uit zijn vaders leven, of vol vervreemding kijkt naar de wereld om hem heen.
Maar juist die vervreemding - en de ingehouden emotie die onder die vervreemding schuilt- ontroert. Bijvoorbeeld in de volgende passage, waarin Roy kijkt naar een vis in de rivier: "Red snapper swollen and discolored, eyes popping, exploded swim bladders protruding from their mouths like secundary, translucent tongues. Brought from a world where weight and air were known differently, a world held in place, as it turned out, by nothing at all". Die andere wereld van die vis, zwijgend en raadselachtig stil, met een ander gewicht en bijeengehouden door niets, DAT is zoals Roy zich voelt. Vann doet dat geniaal: afgrondige gevoelens worden niet tot in detail uitgeschreven, maar worden indirect 'getoond' in dit soort beelden. En ook in ijzingwekkende beschrijvingen van de rauwe en door regen en sneeuw geteisterde wildernis in Alaska, die dan a.h.w. de gemoedstoestand spiegelen van Roy en zijn vader. Of ook in de vorm van de verhalen. In het hart van het boek staat bijvoorbeeld een lange novelle, waarin alles wat over die zelfmoord was gezegd weer totaal wordt omgekeerd: eigenlijk is wat in die novelle gebeurt zelfs helemaal niet te rijmen met de andere verhalen, en KAN het niet zijn gebeurd. Maar precies DAAROM vind ik die novelle zo sterk: hij onderstreept, juist door zijn onwaarschijnlijkheid en onmogelijkheid, op m.i. prachtige wijze hoe ongrijpbaar de zelfmoord van zijn vader voor Roy is. En opmerkelijk genoeg wordt juist in de 'onmogelijke' novelle alle rouw en verdriet wel op papier gesmeten, op netvliesscheurende wijze. Wat even effectief werkt als de doelende apathie van Roy in de andere verhalen.
Het boek is deels autobiografisch, want ook Vann's vader heeft op vergelijkbare wijze zelfmoord gepleegd. Dat maakt dit boek voor mij nog imponerender: niet vanwege de omvang van Vann's eigen leed, maar omdat hij dit op zo'n creatieve en originele wijze tot literatuur heeft omgewerkt en daarbij ook alle sentimentele tranentrekkerij vermijdt. Daarmee laat hij zien dat het mogelijk is om ook aan dit soort bruut en onbegrijpelijk leed een eigen vorm te geven, door daar je eigen verhalen over te vertellen: verhalen waarin onbeantwoordbare vragen, die anders verstikkend zouden werken, niet zijn beantwoord maar wel prachtig zijn geformuleerd. Dat is knap, en troostrijk bovendien. | 1pos
|
Als je aan dit boek begint kun je niet meer stoppen met lezen. Ik heb het in een keer uitgelezen. Al kende ik het verhaal toch wilde ik alleen maar door lezen. Je valt van de ene in de andere verbazing hoe het in Nederland geregeld is met de wetten. Goed geschreven Esther. Je hebt me geraakt van het begin tot het einde. | 1pos
|
Harari beschrijft een korte geschiedenis van de mensheid in vier delen. En dit kan je wel vrij letterlijk nemen. Honderduizend jaar Homo Sapiens gespreid over 445 pagina's is net genoeg om een zekere nieuwsgierigheid op te wekken. Verwacht hier dus zeker geen uitgebreide analyses en uiteenzettingen. Het valt mij ook op dat vooral de laatste 500 jaar veel aandacht (meer dan de helft van het boek) krijgen waardoor de geschiedenis wel heel kort gebracht wordt. Volgens mij is dit een ideaal boek om op te nemen als verplicht leesvoer voor humaniora studenten. Een eerste kennismaking om naargelang je eigen interesse verder te verdiepen in aangeraakte onderwerpen via meer gespecialiseerde literatuur. | 1pos
|
Francisca groeit op in een kleine, sektarische geloofsgemeenschap in de buurt van Rotterdam. Als ze 29 jaar is, valt deze gemeenschap uit elkaar. Vanaf dat moment moet Francisca een eigen leven opbouwen met een eigen identiteit. Over haar jeugd in deze geloofsgemeenschap en haar zoektocht naar zichzelf tijdens en na het leven in deze geloofsgemeenschap heeft ze de biografische roman Een briefje uit de hemel geschreven.
De Kring, zoals de geloofsgemeenschap heet, is een afsplitsing van een kerk. Jojo, de leider van de Kring, is weggegaan bij de kerk omdat haar daar onrecht is aangedaan (wat is onduidelijk) en een aantal anderen hebben zich bij haar aangesloten. Ze geloven niet in een kerngezin en de kinderen vallen dus niet zozeer onder de verantwoordelijkheid van de ouders, maar onder die van de hele Kring. Met een wit hart leven is een belangrijk doel en de opvoeding draait hier dan ook om. Met de hele groep gaan ze op vakantie, waarbij er leuke dingen georganiseerd worden, zoals muziekoptredens. Het leven in de Kring lijkt heel leuk en gezellig, maar er is een strak regime en Jojo bepaalt alles, maar dan ook alles voor de leden.
Het boek is opgedeeld in vier delen. Het eerste deel gaat over haar vroege kindertijd. Het tweede deel, dat veruit het grootste deel van het boek vormt (163 bladzijden van in totaal 284 bladzijden), loopt vanaf haar tienerjaren tot aan het uiteenvallen van de geloofsgemeenschap. In het derde deel is Francisca erg bezig met de verwerking, zo begint zij nu ook kritische gesprekken met haar ouders te voeren over hoe het leven in de geloofsgemeenschap was. In het vierde en kortste deel rond zij haar zoektocht en daarmee ook haar verhaal af.
Het eerste deel is niet zo lang, maar dat is ook niet zo gek omdat het om haar vroege kindertijd gaat en ze hier waarschijnlijk dus ook niet zo veel meer van kan herinneren. Uit de herinneringen die ze in dit gedeelte met de lezer deelt, krijgen we wel een aardige indruk. Er wordt veel gepraat met de kinderen, waarbij verwacht wordt dat ze open en oprecht zijn. Op elk slakje wordt zout gelegd en elk misgrijp wordt meteen afgestraft, vaak op een manier die overtrokken overkomt. Zo zit Francisca op vakantie nog op bed te spelen, terwijl ze eigenlijk moet slapen. Als dat ontdekt wordt, wordt ze in een kast opgesloten. De toon is gezet: De volwassenen gaan lang niet altijd even pedagogisch verantwoord met de kinderen om. En dat is zacht uitgedrukt. Mishandeling komt voor, zowel lichamelijk als op emotioneel gebied. De kinderen mogen bijvoorbeeld ook niet echt kind zijn, er wordt van ze verwacht dat ze altijd goed en blij zijn, wat je natuurlijk van geen mens kan verwachten. Als ze dan weer even bij hun ouders zijn, gaat dat vaak mis:
“Het is net alsof we even moeten afreageren dat we ons zolang goed hebben gehouden” (blz 53).
De zinnen zijn kort en eenvoudig. Dit taalgebruik past goed bij het vertelperspectief van de jonge Francisca. Dit taalgebruik blijft echter vrij lang zo, terwijl Francisca (nu Franny genoemd, want dat heeft de leider bepaald) inmiddels al volwassen is. Door het taalgebruik komt het hoofdpersonage nog erg jong over en daardoor is het even een verrassing te lezen dat ze ineens een stuk ouder is. In het tweede deel gaat dit ook erg snel. In het eerste hoofdstuk van dit deel zit Franny net in de brugklas, aan het einde van dit deel is ze bijna 29. Niet alle jaren zijn dus volledig beschreven, maar er is een keuze gemaakt voor een aantal herinneringen door de jaren heen. Toch doet het verhaal daardoor niet fragmentarisch aan. Dat komt vooral doordat de beleving van de gebeurtenissen consistent is.
Francisca ervaart de verschillen tussen het leven in de Kring en het leven daarbuiten. Zeker als ze ouder wordt, is het niet altijd gemakkelijk voor haar om die levens met elkaar te verenigen. Daarnaast krijgt ze binnen de Kring vaak het gevoel dat ze het nooit goed genoeg kan doen. Jojo stippelt haar toekomst uit: welke opleiding ze gaat doen, met wie ze zich verlooft, welk huis ze koopt. Zelf heeft ze dus geen enkele regie over haar leven. De invloed die dit op haar heeft, zowel op het moment dat dit alles gebeurt als in de nasleep van het leven na de Kring, wordt pijnlijk duidelijk.
Francisca laat zien hoe sterk en dapper ze is door haar verhaal als een roman uit te geven. Het is een aangrijpend boek geworden waarin de lezer mee kan voelen met hoe het leven in de Kring was en wat dit met een kind doet. | 1pos
|
Dit is geen keurige recensie. Het zijn een paar korte aantekeningen bij het boek.
-Gender-problematiek,
-disfunctioneel gezin,
-coming-of-age van een meisje, dat tegen wil en dank een meisje/jonge vrouw wordt.
-David Vann-achtige wreedheid en heftigheid over onmogelijkheid van contact en communicatie tussen mensen: gezinsleden (ouders-kinderen; kinderen onderling), tussen vrienden.
-Heel precieze beschrijvingen. Spannend. Langzaam toe werkend naar climax; drie verhalen door elkaar:
---het ‘nu’ van de volwassen Eva met flash backs;
---de heftige zomer van 2002: Eva en haar vriendjes, de puberteit;
---het gezin met focus op Tesje met haar dwangneuroses.
-Centrale plek neemt het raadsel in (ik kende het, maar dat maakt het niet minder spannend). Het Vlaamse Nederlands, dat in mijn Nederlandse ogen, fijn en gezellig aandoet, is extra schrijnend.
-Het leven in een klein Vlaams dorp is niet leuk!
-Heel knap debuut!
-Het had van mij wel iets korter mogen zijn dan de 478 pp.; maar anderzijds schrijft Spit zodanig goed dat je wel wilt blijven lezen. | 1pos
|
Verliefd overtreft zijn vorige misdaadromans. Een ontzettend gevoelig, spannend en prachtig misdaadverhaal met een verrassende ontknoping. Het leest zeer vlot en de passie die hij beschrijft is zo mooi dat je maar één ding wil: blijven doorlezen, een echte aanrader! met dit boek verdient hij meer dan een nominatie.
Niemand kan ontkennen dat De Bruyn één van de beste misdaadauteurs in Vlaanderen is. Zijn boeken bekoren je zodanig, alsof je zelf al die vreselijke angsten en gebeurtenissen kunt meemaken.
Proficiat Mr De Bruyn, het is je weer gelukt. Begin maar alvast aan de volgende misdaadroman want voor mij is het een groot genot om zo'n boeken te mogen lezen. | 1pos
|
Wow wow wow wat een heerlijk boek. Onwijs spannend en lekkere cliche met een mooie man en een mooie vrouw die zalig om elkaar heen draaien. Ik hou er van en ga meteen door in het volgende boek! | 1pos
|
Een mooi klein boekje over herdenken, menselijkheid en verbinding. Met plezier gelezen terwijl ik zat te wachten bij de kapper. Door de korte teksten in de vorm van briefjes leest het bijzonder vlot. Eigenlijk het enige nadeel van het boek; je hebt het zomaar uit. Klein maar fijn, dus. Door de vorm en de inhoud wordt je het achterliggende verhaal ingezogen. Het pakt en laat veel indruk achter. | 1pos
|
Dante Alighieri schreef dit boek rond 1308-1321 in het noorden van Italië. Het verhaal situeert zich in de paasweek van het jaar 1300. Als moderne laat-middeleeuwer flirt hij reeds met de renaissance: niet God staat centraal in dit boek, maar het individu. Het hele boek draait immers rond Dante zelf. Hij is niet alleen de auteur van dit boek, maar ook de actor.
Wegens politieke ideeën is de man verbannen uit de door hem bijzonder geliefde stad Firenze. Hij bevond zich daar aan de top van het politieke en diplomatieke leven. Zijn verbanning kwam keihard aan en met onze hedendaagse termen zouden we wellicht een depressie bij hem vermoeden, of toch zeker een grote dip, die ook nog eens gepaard gaat met een midlifecrisis.
"Nel mezzo del cammin di nostra vita
mi ritrovai per una selva oscura
ché la diritta via era smarrita."
Dante onderneemt dan een bijzondere tocht, een spirituele reis. Hij wordt daarbij vergezeld door zijn idool, Vergilius. Hij daalt af in de hel, hij gaat heel heel diep. Daarna beklimt hij een berg, de louteringsberg, waarbij hij stap voor stap letterlijk meer gelouterd wordt. Helemaal op de top van de berg komt hij in het aards paradijs terecht, waar hij zijn (overleden) platonische geliefde, zijn Beatrice, weerziet. Dit is echter nog niet het toppunt van de reis: Beatrice neemt hem mee naar de hemel, waar hij de ene katholieke verrassing na de andere meemaakt en zelfs een glimp van god mag zien!
De goddelijke komedie is een enorm vol boek. Dante schreef het in de volkstaal en bovendien op rijm. De teksten dansen en zingen, zeker in het Italiaans. Dante verzint niets nieuws, hij etaleert zijn buitengewoon grote kennis in dit boek. Wetenschappen, kunsten, theologie, mythologie, astrologie... alles passeert! En alles wordt tegen het licht van het katholicisme gehouden, want het ware geloof vomt natuurlijk de grote kapstok van dit boek.
Het mag duidelijk zijn dat Dante over een heel grote kennis bezit en over een fenomenaal geheugen. Dat hij af en toe een foutje maakt hier en daar - zoals ook blijkt uit de broodnodige voetnoten in dit boek - , vergeven we hem graag. Internet of encyclopedieën - feitelijk schreef hij er een met die boek - had hij natuurlijk niet, zelfs van de boekdrukkunst was in zijn tijd nog geen sprake...
Naast het etaleren van zijn grote kennis, gebruikt hij zijn prachtige schrijfstijl ook om van zijn boek een politiek pamflet te maken. Zijn tegenstanders stopt hij met groot plezier in de hel, zijn medestanders krijgen een beter plekje toebedeeld. Vooral met een aantal pausen, die hij verwijt veel te veel wereldlijke macht en wereldse luxe na te streven, rekent hij meedogeloos af. En doordat hij zijn boek situeert een aantal jaar voor hij het schreef, kan hij bovendien ook voorspellingen doen. Ingenieus bedacht!
De landschappen, steden en personages die in dit boek voorkomen, bestaan ook allemaal. Niets verzint Dante, alles is gebaseerd op wat en wie hij kent.
Een bijzonder rijk en mooi boek dus, maar doordat de zoektocht naar het ware geloof de kern ervan vormt, passeren ook grote stukken uit het oude en nieuwe testament en een pak theologische vraagstukken. Maar voor deze hedendaagse mens is de overdosis religie na ruim 860 pagina's toch wat veel...
(Ik las de vertaling van pater Kops uit 1929-1930) | 1pos
|
Lang, lang geleden kwamen drie godinnen, drie zussen, samen om de geboorte van een nieuwe koningin te vieren. Elk van hen wilde de koningin een bijzonder cadeau geven, een onsterfelijk cadeau, een cadeau dat eeuwig voor haar zou schijnen. Ze ontwierpen de Sterren van Vuur, IJs en Water en stuurden deze naar de hemel om daar te stralen. De vierde zus, ook een godin maar veel minder vriendelijk, wil de drie Sterren voor zichzelf. Als zij de Sterren in handen krijgt, zal de wereld sterven en de duisternis zegevieren. De drie godinnen volgen elk hun eigen ster, zijn erbij wanneer deze uit de hemel valt en verbergen ze daarna zo goed als ze kunnen. Later, veel later, zullen velen er naar op zoek gaan. Sommigen voor het goede, Nerezza, de vierde godin, voor het kwade. Sasha, een kunstenares, vormt met haar vijf nieuw verworven vrienden de Wachters en is op zoek naar de Ster van Vuur. Elk van de Wachters beschikt over bijzondere vermogens, zo is Sasha helderziend en haar nieuwe liefde Bran een magiër. De zoektocht naar de Ster van Vuur begint op Corfu, de Wachters arriveren een voor een, leren elkaar kennen en vertrouwen. Samen vormen ze een team en gaan de strijd aan met Nerezza. Nerezza op haar beurt verwacht dat de gewone stervelingen voor haar de Ster gaan vinden waarna ze deze eenvoudig kan overnemen. De tijd dringt voor Sasha en haar Wachters, zullen zij op tijd hun bijzondere vermogens met elkaar kunnen combineren om een superteam te vormen?
Mijn mening: Nora Roberts heeft weer een prachtige start van een trilogie gemaakt. Haar pen is vlot, het verhaal is spannend en ook de liefde wordt niet vergeten. Leuk ook hoe de bijzondere vermogens van elk van de Wachters worden uitgewerkt, is er dan toch meer tussen hemel en aarde? 4 sterren meer dan waard! | 1pos
|
Het orgineel van mijn review kan je vinden op mijn blog:
http://www.linda-linea-recta.nl/een-w...
Dit boek is me aangeraden door mijn dochters, en terecht!!! Het doet me denken aan Love Story. Natuurlijk is het een dramatisch verhaal, maar het is zo vreselijk goed geschreven, met een gezonde dosis humor. Het ene moment zat ik vreselijk sentimenteel te zijn, het volgende moment zat ik te grinniken om een cynische komische opmerking.Het is het gewoon een goed boek wat je uit moet lezen!
*Je gaat er pas aan dood als je ze aansteekt,* zei hij terwijl mijn moeder voor ons stopte. *En ik heb er nog nooit eentje aangestoken. Het is een metafoor, snap je : je stopt dat ding wat je dood kan maken gewoon tussen je tanden, maar je geeft het niet de macht je te doden.
Hazel Grace, zou ik, met mijn beperkte intellectuele capaciteiten, een brief kunnen verzinnen van Peter van Houten met zinnen als “onze triomfaal gedigitaliseerde contemporaniteit?”
Ik ben net, net… Ik ben net een granaat, mam. Ik ben net een granaat en er komt een moment dat ik ontplof en ik wil het aantal slachtoffers graag tot een minimum beperken.
En pas nu ik van een granaat hield, begreep ik hoe dom het van mij was geweest om anderen te proberen te behoeden voor mijn eigen dreigende versplintering
Het mag duidelijk zijn, ik heb het niet drooggehouden, ondertussen terugdenkend aan Iris, die tijdens het lezen van het boek bij mij uit kwam huilen. | 1pos
|
Een jong stel van een jaar of dertig leven in een rustige omgeving en zijn tevreden, maar ook niet meer. Maar dan komt een kat in hun leven en langzam aan wordt hun relatie steeds beter. Eerst beginnen ze meer over de kat te praten en dan organiseren ze hun leven ook veel meer. De simpele liefde en aanhankelijkheid van de kat heeft een enorme invloed op hun realatie. Alleen maar door simpele dingen als spelen, komen eten en je aankijken. Als kattenliefhebber krijgt deze roman dus vijf sterren; | 1pos
|
11 februari 2011
Yorkshire, een heide- en heuvelland in Noord- Engeland, is de inspiratie geweest voor de Bronte zusters Charlotte, Emily en Anne, zoals bijv. de boeken “Jane Eyre” en “Wuthering Heights”. Deze zelfde sfeer kunnen we terugvinden in het boek van Charlotte Link: Het huis van de zusters. Francis Gray heeft haar levensgeschiedenis opgeschreven en goed opgeborgen in het huis. Ook na haar dood is het manuscript niet terug te vinden. Elke keer als Laura, de huidige bewoonster, haar huis verhuurt voor Kerst, is ze bang, dat het manuscript boven water komt en ook een paar dingen, die gebeurd zijn in het verleden.
Dit jaar is het huis Westhill House in Yorkshire, Noord- Engeland voor de Kerstdagen verhuurd aan een Duits juristenechtpaar Barbara en Ralph Amberg. Barbara probeert met deze reis als geschenk aan haar man voor zijn veertigste verjaardag hun huwelijk nieuw leven in te blazen. Als ze daar aankomen, gaat het zo erg sneeuwen, dat ze afgesloten raken van de buitenwereld. De verwarming valt uit, de telefoon doet het niet meer, ze hebben heel weinig te eten en moeten hout hakken voor de open haard. Dit is totaal anders dan wat ze zich hadden voorgesteld van hun vakantie. Wanneer Barbara in de schuur is om hout op te halen, vindt ze als ze valt, onder de planken vloer, een manuscript. Nieuwsgierig geworden gaat ze dit lezen en het blijkt geschreven te zijn door Frances Gray, die vroeger in Westhill House gewoond heeft. Zij heeft deelgenomen aan de strijd voor het vrouwenkiesrecht in Engeland als suffragette. Ze kwamen in de gevangenis en gingen uit protest in hongerstaking. Daarop werd er onder dwang voedsel toegediend.
De geschiedenis van het huis en zijn bewoners wordt door Frances Gray verteld, verweven met de geschiedenis van Engeland vanaf het begin van de twintigste eeuw tot en met de tweede wereldoorlog. Laura, de huidige bewoonster van het huis, is aan het logeren bij haar zuster Marjorie. Deze komen ook voor in het manuscript. Aan het eind maken we kennis met Fernand, die het huis heel graag in zijn bezit wil krijgen en daar een manier voor gevonden heeft, nl. chantage. Wat weet hij over Laura?
Het huis van de zusters is een raamvertelling en zou een thriller zijn. Voor mij is het een roman met een spannend einde. Afwisselend lezen we over het echtpaar, dat vastzit in het huis en al het mogelijke doet om de ingesneeuwde dagen goed door te komen en over de geschiedenis van de zusters Frances en Victoria. Dit is de eerste kennismaking met deze schrijfster en het is mij goed bevallen. Ze heeft een prettige schrijfstijl. Ik heb gelezen, dat sommigen dit boek langdradig vinden. Dat vond ik helemaal niet. Het verhaal van de zusters vond ik het meest interessant. De karakters zijn goed uitgewerkt, misschien iets te stereotiep. Barbara identificeert zich met Frances. Dat had ik zelfs tijdens het lezen van het boek, dat bepaalde trekjes weer de kop opstaken. Het boek doet wel wat met je.
Charlotte Link werd in 1963 geboren in het Duitse Frankfurt. Op haar zestiende schreef zij al haar eerste boek. In 2004 werd haar boek Het einde van de stilte genomineerd voor de Duitse Boekenprijs. Er zijn wereldwijd al miljoenen boeken van haar verkocht. Charlotte Link woont in Wiesbaden, Duitsland. Het huis van de zusters vond ik een meeslepend verhaal. Ik kon het boek maar moeilijk aan de kant leggen. Ik heb er echt van genoten. Vijf sterren! | 1pos
|
Het voorgaande boek van Lotte Hendrickx vond ik zo goed, dat ik haar nieuwe boek direct kocht. En wat een verrassing; dit boek is nog beter dan haar debuut. De roman gaat over een schatrijke weduwnaar, die in Wassenaar een gezapig leventje leidt met zijn bedienden. Zijn enige zoon woont en werkt in New York en de vader heeft weinig contact met de jongen. Pieter L. besluit het familiegraf te Middelharnis te vergroten en moet het daarom uitdiepen teneinde een extra kelder te maken. Maar er blijkt al een extra kelder aanwezig te zijn. Daarin zijn er drie loden kisten bewaard gebleven. Een van de kisten is bijzonder zwaar. Ook komen er geheime documenten uit de zestiende eeuw tevoorschijn. Als Pieter L. zijn zoon gaat inlichten ontmoet hij in de eerste klas van het vliegtuig een vrouw waarmee hij direct een bijzondere band krijgt; Rachel Le Maire komt ook uit een roemrijk VOC geslacht en er ontstaat een innige relatie tussen de twee, die na een romantische zomer uitmondt in een verloving. Het feest gaat echter niet door....
Ik heb het boek in een adem uitgelezen; het heeft prachtig taalgebruik, het is spannend, grappig met een schaterlach om de Haagse relativerende humor, leerzaam en het zet je aan het denken, over carrièrejagers, over graaiers, ambtenaren, Kamerleden en regeringsleiders, zakenlieden, nieuwe rijken en de adelstand. Iedereen denkt naast of buiten de wet te mogen leven, zo lijkt zijn boodschap, een ietwat hypocriet.
Rachel woont in Londen en als Pieter haar voorzichtig eens polst of de prins op het witte paard al is langsgekomen merkt Rachel op: 'Er kwam onlangs wel een prins naar Londen, maar die had te lang onder de sneeuw gelegen'. Of een Haagse penosefiguur met bijzondere humor die opmerkt, als Pieter hoopt dat Bacchus hem bij het nieuwe badseizoen van Scheveningen bij moge staan: "Bacchus, die staat mijn altijd bij, en die componeert ook mooie musiek, niet?"
Het is een prachtig boek en ik hoop dat Lotte deel 2 snel uitbrengt, want ik kan niet wachten om te lezen hoe het afloopt. | 1pos
|
Sky Beaumont, took me on a journey to explore Arnhem in a way I didn't look to Arnhem in normal life. Every day I had to read!, to see what was happening the book kept catching my attention till the end. It was great for me visualization how Sky was travelling through Arnhem. Sky visited a lot of known places for me, but also interested me for some unknows.
Obvious the first book I read was "The bridge too far" showing the history of Arnhem.
I am not a regular reader of English books, but this was great reading and boosting my English vocabulary (and a few Australian slang words). | 1pos
|
De titel geeft je al te denken. Zou ik meedoen aan een experiment? Dit experiment gaat over het vergeten van traumatische herinneringen.
Marc Lucas heeft bij een tragisch ongeluk zijn vrouw en ongeboren kind verloren. Op een wanhopig moment besluit hij te schrijven op een advertentie van een kliniek die belooft traumatische herinneringen te wissen. Dat is het begin van een reeks onverklaarbare angstige momenten. Het boek neemt je mee in die avonturen en laat je niet meer los. Je kan het bijna niet wegleggen en wil het in een keer uitlezen. Toch vond ik de plot, de clou van het verhaal uiteindelijk wat zwak, wel erg ver gezocht en dat liet me ietwat met een kater achter. Maar al met een geweldig boek van een hele goede schrijver. Dit was mijn tweede boek dat ik van hem gelezen had, ga op zoek naar de volgende | 1pos
|
“Het eerste wat je over me moet weten, is dat ik niet Carter Blake heet. Die naam was net zomin van mij als de hotelkamer waarin ik verbleef toen het telefoontje kwam.”
In dit eerste deel van een nieuwe Amerikaanse politieserie leren we Carter Blake kennen als een mysterieuze man, die leeft in hotelkamers en incognito door het leven gaat. Hij wordt door de FBI ingehuurd om de ontsnapte ter dood veroordeelde Caleb Wardell te zoeken die zonder scrupules moordend het land doortrekt. Blake moet samenwerken met agenten Elaine Banner en Steve Castle. Aangezien Blake gewend is om altijd zijn eigen gang te gaan, hebben Banner en Castle af en toe moeite om hem bij te houden en in zijn eigengereide aanpak te vertrouwen. Dat er toch iets moois opbloeit tussen Blake en Banner is bijna onontkoombaar, want het blijft tenslotte een Amerikaanse verhaallijn. En daarbij hoort dus ook de strijd tussen Blake en Castle. Dat er een sympathisant van Wardell geïnfiltreerd is bij de FBI komt ook niet als een volslagen verrassing.
Toch is het een erg goed verhaal. De manier waarop Cross de zoektocht naar Wardell en het kat-en-muisspel beschrijft is spannend en goed bedacht, met af en toe een plottwist. Blake is de verteller van het verhaal en hiervoor wordt de ik-vorm gebruikt. Als de gedachten van de moordenaar worden beschreven, worden deze in de derde persoon verwoord. Zo weet je direct met wie je in elk nieuw hoofdstuk te maken hebt.
Blake wordt weggezet als een sympathieke, rustige man met veel empathisch vermogen en een geweldig instinct. Het is erg prettig om hem als hoofdpersoon te leren kennen. Dat zijn leven en verleden één groot mysterie is, maakt het nog aantrekkelijker.
Banner en Castle zijn wel stereotiep. Banner is een alleenstaande moeder die eigenlijk te weinig tijd vrij maakt voor haar dochter en Castle is het alfamannetje dat de leiding heeft over het onderzoek en niet echt open staat voor andermans ideeën. Het boek leest af en toe als een film, met name als de auteur vechtscènes beschrijft. Dit doet hij heel erg beeldend en je ziet het gewoon voor je hoe ze elkaar te grazen nemen. Dat het soms onrealistisch is dat de held altijd wint –ook al heeft hij drie zware jongens tegenover zich staan – nemen we voor lief. In films is dat tenslotte ook altijd het geval en het past helemaal in dit verhaal. Deze nieuwe serie is een aanwinst voor iedereen die toe is aan een nieuwe misdaadheld.
Mason Cross is in Glasgow geboren in 1979, waar hij nu nog woont met zijn vrouw en 3 kinderen. Hij heeft enkele korte verhalen gepubliceerd. Deel 2 van de Carter Blake-serie (The Samaritan) komt in februari 2016 in de US uit. Het Jachtseizoen verscheen op 20 oktober 2015 in Nederland. | 1pos
|
Mijn kennismaking met Els Ruiters. Het verhaal is vlot geschreven, met enkele spannende twists. Je leert Ava ook kennen als een mens van vlees en bloed. De afwisseling tussen haar leven en het onderzoek naar de verdwijning van Merel is leuk. Moeilijk om opzij te leggen. Ik ga haar andere boeken ook lezen. Aanrader!! | 1pos
|
Naar boven afgerond: 4 sterren. Een spannend boek met verschillende verhaallijnen die op het eind weer mooi naar elkaar toe verweven worden. Ook een beladen onderwerp. Vraag die bij mij bleef hangen: maakt niet alleen liefde blind maar soms ook de onvoorwaardelijke liefde voor je kind(eren)? Knap verhaal van Lisa Gardner. | 1pos
|
Ik heb al veel werk van deze schrijver gelezen dus verrast zou je niet meer moeten zijn.
Toch weet hij me weer te grijpen door met een fluwelen pen en prachtig beeldvormend en sfeervol verhaal te vertellen.
Best gek eigenlijk, een niet heel dik verhaal, vrij traag verteld, en zeker niet superspannend, het bloed druipt niet van de pagina's en er worden geen superhelden opgevoerd,
Indridason neemt je mee naar een stille plek,bij een knapperend haardvuur en verteld een verhaal wat je onherroepelijk onder de huid gaat zitten.
Heerlijk!!!
Spanning: 2**
Plot: 3***
Leesplezier: 5 ***
Schrijfstijl: 5 ****
Originaliteit: 3 **
Psychologie: 4 ** | 1pos
|
Het is een zeer interessant boek, zeker voor tieners ik heb er uit geleerd dat je niet zomaar mensen moet toevoegen op Facebook. Zeker een aanrader, en het is een zeer spannend verhaal. | 1pos
|
De mooie cover van Schuilpaats maakt me nieuwsgierig. Wie is dat meisje en naar wat kijkt ze? Wat heeft de titel met het verhaal te maken? Het boek ligt heel prettig in de hand en voelt heerlijk zacht aan.
De proloog is meteen raak, heel spannend en laat de lezer achter met vragen zodat je geprikkeld wordt om verder te lezen.
De opbouw van het verhaal is heel duidelijk en gestructureerd, de hoofdstukken bevatten een datum zodat je direct weet in welke tijd je dit moet situeren. Aan de aanhef van het hoofdstuk zie je ook goed in welke verhaallijn je zit. Het boek wordt grotendeels verteld vanuit pleegmoeder Mayke afgewisseld met vooral het verhaal van Mus.
De karakters zijn zeer realistisch neergezet, geen overdreven karakterschetsen. Je voelt de warmte, overgave, bezorgdheid en liefde van Han en Mayke voor hun pleegkinderen, die allemaal een rugzakje dragen. De pleegkinderen zelf heeft ze ook mooi beschreven. Het zijn kinderen met een eigen interesse, eigen karakter. Ik vind de setting waar het verhaal zich afspeelt ook bijzonder mooi. Tijdens het lezen had ik het gevoel of ik zomaar in de boerderij en op het erf kon rondlopen.
Er heeft zich in het verleden van Mayke iets vreselijk voorgedaan, dat is duidelijk maar wat juist dat blijft tot laat in het verhaal verborgen. De spanning wordt heel geleidelijk opgebouwd. Daarbij komt het verhaal van Mus en ook van de drie zusjes.
Ik vind het knap hoe ze de verschillende verhaallijnen uit mekaar kan houden en hoe je als lezer dan stukje bij beetje ziet dat er verbindingen ontstaan tussen de verhaallijnen. Linda weet er behoorlijk de spanning in te houden. De ontknoping zit goed in mekaar en is verrassend.
Aan hetgeen Linda schrijft merk je duidelijk dat ze behoorlijk wat research doet voor haar boek en dat komt de kwaliteit ten goede. Voor mij is Schuilplaats een zeer goed verhaal dat helemaal in balans is. Je hebt er een fan bij Linda. | 1pos
|
Een nog spannender boek als deel 1. Een aanrader! nu maar weer wachten op de vertaling van deel 3. | 1pos
|
AUTEUR:
Mo Hayder 1962
Deze Britse thrillerschrijfster is doorgebroken in 2000 met Vogelman en heeft sindsdien meerdere toppers op haar naam staan. Waaronder “De behandeling” dat in Belgie in 2014 is verfilmd door Hans Herbots. https://www.youtube.com/watch?v=-YkneLHoORs
Je houdt van haar boeken of niet, deze spannende en soms lugubere taferelen zijn niet voor iedereen ontspannend leesvoer. Jammer dat het al enkele jaren stil is rond deze schrijfster, want ik verslind haar boeken maar al te graag
“Het hand is opgezwollen en zwart en de nagels komen omhoog uit het nagelbed.”
THRILLER:
Inspecteur Caffery is nog steeds op zoek naar antwoorden i.v.m. zijn vermiste broer uit zijn jeugdjaren en komt hierdoor in contact met “De zwerver”. Deze wil hem enkel helpen in ruil voor een wederdienst. Hij moet op zoek naar de eigenaar van een weggelopen hond. Zijn zoektocht mondt uit in Donkey Pitch. Een plaats waar 14 jaar geleden een gruwelijke dubbele moord heeft plaats gevonden. Een plaats waar de familie Anchor-Ferrers rustig wil vertoeven. Tot Matilda de vrouw des huizes een macabere ontdekking doet, dan is alle rust verleden tijd.
MIJN MENING:
Het wordt verteld vanuit verschillende verhaallijnen die naadloos in elkaar passen met veel spanning en soms best lugubere momenten. Het boek had mij van in het begin in zijn greep en las als een trein door zijn vlotte schrijfstijl en korte hoofdstukken. Ieder personage komt om beurten aan bod en leer je zo beter kennen. Zelf had ik een zwak voor Oliver, een moedige slimme en gevoelige man die er alles voor over zou hebben om zijn gezin te beschermen. Het plot deed mijn mond open vallen van verbazing. Of het realistisch is? Neen , dat hoeft voor mij zeker niet, ik wil gewoon vastgeklemd zitten aan het boek.
RAAD IK DIT BOEK AAN?
Absoluut! Maar niet voor gevoelige lezers!
MIJN WAARDERING:
4* | 1pos
|
Het derde deel verhaald over hoe Aïn zijn troepen van elfen, mensen en dwergen verzameld. Hoe ze optrekken naar de zwarte magiër Nemroth. Daarnaast zie je hoe de achterblijvers vergaan in de belegerde en veroverde steden in Silkon en Ash Nebula.
Dit derde deel vind ik de beste in de serie de Kronieken van Ulriach de Waanzinnige. Met haar vlotte pen weet ze de strijd mooi weer te geven. Ze heeft een goede spanningsopbouw die uitmond in een daverend slot. | 1pos
|
Het zal vast echt gebeurd zijn, maar het blijft een beetje ongeloofwaardig dat een meisje dat tegen niemand wil praten ineens wel tegen de leerkracht gaat praten. Het bijzondere is dat het meisje allemaal aparte dingen vertelt. De schrijfster (tevens onderwijzeres) duikt helemaal in deze zaak en probeert te achterhalen wat er nu precies aan de hand is. Het onbevredigende vond ik wel dat niet duidelijk naar voren is gekomen wat er nu precies met het meisje aan de hand was. Het blijft een beetje gokken, helaas. | 1pos
|
In de thrillers van Peter de Zwaan speelt humor vaak een belangrijke rol. Toch is het plot van zijn boeken zeer doordacht en op het eind klopt het precies. In afwijking tot zijn voorgaande thrillers speelt De voeder zich deze keer af in een bestaande (Amerikaanse) locatie en kan het verhaal zich meten met dat van andere Amerikaanse thrillerschrijvers. De hoofdpersoon - die zich teruggetrokken heeft in een hut op een eenzame berg - wordt door huurmoordenaars belaagd en besluit van prooi jager te worden. Een terugkeer naar de grote stad is dan ook onvermijdelijk, met alle bloedige gevolgen van dien! De eigenaardige titel blijkt de lading toch wel te dekken; de lezer dient hier zelf achter te komen!
Een uitermate spannend boek, dat je reikhalzend doet uitkijken naar de volgende thriller van Peter de Zwaan. | 1pos
|
Hoofdpersoon is Emma een 32-jarige vrouw die al jaren samenwoont met Lukas.
Ze is bezig met haar proefschrift en helpt haar moeder in haar galerie.
Haar leven is een beetje een sleur aan het worden totdat ze bij toeval Boris ontmoet.
Emma zit op een terras op haar beste vriendin te wachten als Boris een foto van haar maakt.
Ze vindt hem meteen leuk en zoekt hem later op.
Boris haalt haar uit haar comfortzone en laat haar dingen doen die ze anders nooit zou doen, zoals foto's in een vervallen hotel maken.
Emma verlaat Lukas.
Hoe het verder gaat kan ik niet vertellen want dan geef ik teveel weg.
Mijn beeld van jou is het debuut van Susan van Eijck en wat een debuut.
Ze heeft een vlotte schrijfstijl die makkelijk leest.
Ik kon niet meer stoppen met lezen zo graag wilde ik weten hoe het verder ging met Emma en Boris.
Één advies geef ik nog leg de zakdoekjes klaar die heb je nodig. | 1pos
|
Helemaal goed!!! ik kon me helemaal in het boek inleven, ik voelde me ook helemaal k** toen ze achterna werden gezeten door de politie. Echt een super boek!! | 1pos
|
Calla is de alfa van haar Nachtschade roedel. Ze is de alfa van haar roedel van Wakers, mensen die wanneer ze maar willen in wolvengedaante kunnen veranderen. Ze moet van de Hoeders, de mensen die bevelen geven aan Wakers, trouwen met de Akonieten alfa, Ren. Op een dag, wanneer ze met haar vriendin Bryn patrouilleert in het bos, komt ze een vreemde jongen tegen. Hij wandelt door bossen waar mensen niet mogen komen, en wordt op dat moment aangevallen door een beer. Calla zou hem dood moeten laten gaan. Hij was gewond, en ze mocht haar identiteit niet aan hem laten zien. Toch redde ze hem en sindsdien bewondert hij haar. Waarom is hij niet bang voor haar zoals alle andere mensen wel zijn? Ze hoort met Ren te trouwen, maar toch trekt die vreemde jongen (Shay) haar aandacht. Voor wie moet ze kiezen? Moet de haar hart volgen, of haar roedel?
Het is echt een super spannend boek vol liefde en ook veel schokkende ontdekkingen over Calla's geschiedenis en die van haar roedel. En welke grote rol speelt Shay in al deze vreemde gebeurtenissen? Waarom moet Calla hem bewaken van Logan, een van de Hoeders? Ik raad mensen die van actie, drama en liefde houden dit boek zeker aan! | 1pos
|
dit boek wil ik al 20 jaar lezen.
toen ik vroeger op school zat , hing er een poster in het lokaal nederlands met een afbeelding van dit boek erop. hele lesuren tuurde ik in gedachten naar die poster en wilde het boek graag lezen. Ik heb het nooit geleend van de bieb destijds.
Nu jaren later kwam ik het tegen in de bieb en ik had het gevoel van dit moet ik alsnog lezen.ik ken bijna elk detail van de omslag omdat ik er zo vaak naar gestaard heb tijdens lesuren.
Ik heb het in 3 uur tijd uitgelezen. Het is een heftig verhaal ...een uit een dozijn en het is naar mijn mening niet erg origineel geschreven. het heeft een voorspelbaar verloop en niet heel veel diepgang. maar goed het is dan ook maar 180 bladzijde lang. desondanks drie sterren omdat dit een onderwerp is wat vandaag de dag nog steeds aandacht verdiend. Helaas zijn dit wel verhalen die vaak voorkomen toen al en nu nog steeds. Ik denk dat de schrijfster dat hiermee duidelijk heeft willen maken. In de tijd dat dit geschreven is waren er ook nog niet heel veel boeken over dit onderwerp dus het is goed dat hier aandacht voor gevraagd is , alleen is mijn persoonlijke mening dat het verhaal wat meer spanning diepgang en details had mogen bevatten.
het is nu een beetje voorspelbaar..meisje heeft het moeilijk jongen komt haar helpen , leraar komt in actie en dat is het. | 1pos
|
Het was mijn eerste kennismaking met dit genre boeken. Zowel het genre als het boek kon mij bekoren. Al moest ik mij doorheen de wetenschappelijke indeling en informatie van CERN worstelen. Natuurlijk is enige achtergrondinformatie vereist maar toch kon de schrijver dit wat beknopter hebben gemaakt. De verhaallijn zelf kon mij uitermate boeien. Je hebt het gevoel dat je het boek niet opzij kan leggen maar wil blijven lezen. De spanning wordt gedurende het verhaal opgebouwd en je wilt zo snel mogelijk het mysterie ontrafelen. De lezer kan zijn eigen theorieën over de dader en de afloop de vrije loop laten.
De gebouwen en kunstwerken worden uitvoerig besproken zodat het de lezer in staat stelt deze te kunnen herkennen en situeren in Rome. Het boek is vlotter te volgen als men Rome al bezocht heeft. Bepaalde hoofdstukken zouden kunnen levendiger voorgesteld worden. Het feit dat ik de personages kon voorstellen op plaatsen die ik zelf bezocht heb, maakte het voor mij des te boeiender om dit boek te lezen.
Ik zal ongetwijfeld nog meerdere boeken uit dit genre lezen. Het heeft mij, tegen alle verwachting, in zeer kunnen bekoren. Misschien lees ik nog wel eens andere boeken van deze schrijver. | 1pos
|
Ik heb heel erg genoten van "Het gezelschap van leugenaars"! Negen vreemden worden tot elkaar veroordeeld in een vlucht voor de pest, negen verschillende mensen die allemaal met een leugen leven. De karakters zijn prachtig uitgewerkt.
Een psychologisch verhaal waar we terechtkomen in de wereld van een heersende dodelijke ziekte “de pest”, en waar we snel kennis maken met negen mensen die met elkaar zullen moeten leven, in afwachting van de ontwikkeling van de pest, en zich dienen te beschermen tegen de zekere dood van deze ziekte. De negen mensen lijken geheimen voor elkaar te hebben, en er lijken heel wat zaken totaal anders te zijn dan dat ze in werkelijkheid zijn. Bedrog , verborgen waarheden en veel wantrouwen ligt aan de voet van hun vriendschappen. En ze vrezen dat de pest ook hen zal aantasten. Het is en boek dat je zal bijblijven! | 1pos
|
Wat een geweldig spannend boek weer van Tess!!! Van begin tot eind ontzettend spannend!
De serie van Jane en Maura blijft mijn favoriet!!! | 1pos
|
Het is alweer even geleden dat ik dit boek las, maar ik weet nog dat ik zo meeleefde met de hoofdpersonen.
Het overnemen van een bestaande kraam, in dit geval een bus. Alles wat erbij komt kijken en de saamhorigheid tussen de kraameigenaren, hoe men elkaar helpt.
Het is allemaal zo levensecht beschreven, alsof het over je zusje gaat.....ik heb echt genoten van het boek en het is zo vlot geschreven dat je er moeite mee hebt om het boek weg te leggen. | 1pos
|
Geweldig deze serie van ALEX, CAMILLE en IRENE. Een aanrader voor
iedereen die van zeer spannende boeken houdt. TOPPERS!! | 1pos
|
Tonke Dragt (1930) heeft dankzij haar fantasierijke geest een enorm repertoire aan verhalen op haar naam weten te zetten. In Als de sterren zingen zijn veel van haar werken, zowel bekende als minder bekende, gebundeld tot een ruim 400 pagina’s tellend boek. De korte en langere verhalen zijn geschreven tussen 1955 en 2009, maar zijn niet in volgorde van verschijnen opgenomen. Sterker nog, niet alle verhalen die in de bundel zijn te lezen, werden gepubliceerd. Hierdoor is deze hardcover vol verhalen ook erg verrassend voor de lezer die Dragts werk kent.
Al bij het openslaan van het boek komt het eerste verhaal over je heen gebuiteld. Aan de binnenkant van het omslag is het verhaal over Sir Gawain en de groene ridder tentoongesteld en daarmee begint gelijk het leesplezier. Vervolgens zijn de verhalen in het boek in vijf delen samengepakt; sprookjes en vertellingen, sagen en avonturen, raadselverhalen, sciencefiction en tot slot nachtverhalen. Afwisselend spannend, grappig en mysterieus, zit er altijd iets van je smaak bij. Los de raadsels op tijdens je bezoek aan de ambassade van Bureaucratië, zet je schrap voor het spookmes, kijk (niet) uit het gevaarlijke venster en geniet van het sprookje ‘de djinn uit de fles’.
Deze bundel is geen boek dat je achter elkaar uitleest, maar het is wel uitermate geschikt om kriskras een verhaal uit (voor) te lezen. De verscheidenheid aan verhalen in Als de sterren zingen laat zien dat Tonke Dragt niet alleen sterk is in het schrijven van hele boeken, maar ook in korte verhalen. Keer op keer weten ze de lezer op te slokken. In alle verhalen zet Dragt personages neer, weet ze de spanning op te bouwen en verrast ze je met haar originele plots. Wie de werken van Tonke Dragt kent, is wellicht serieuze verhalen gewend, maar zal aangenaam worden verrast door de humor die ze er soms in heeft verweven.
Met haar 87 jaar is het bewonderenswaardig dat Tonke Dragt deze prachtige selectie van haar werk heeft gebundeld en de verhalen óók nog heeft voorzien van een persoonlijke noot. Elk verhaal sluit Dragt af met een aantal bladzijdes waarin ze bijvoorbeeld vertelt voor welke gelegenheid ze een stuk schreef of wat haar inspireerde. Dit geeft niet alleen een mooi beeld van de tijd waarin ze zijn geschreven, maar ook van hoe Dragt als schrijfster, kunstenaar én docent moet zijn geweest. Creatief, vol fantasie en inspirerend voor haar lezers, toeschouwers en leerlingen. Even zit je bij haar aan haar schrijftafel of in de schoolbanken. Zo vertelt ze dat ze, zonder het zelf te weten, een verhaal schreef voor de verloving van prinses Beatrix en een geheim schrijversgenootschap liet ontstaan op het lyceum waar ze als docent werkte.
Niet alleen de verhalen in de bundel zijn van haar hand. Alle vertellingen zijn verrijkt met beelden en illustraties die door Tonke Dragt zelf zijn gemaakt. Ze gebruikt hiervoor tekeningen, collages en foto’s. De verhalen, de korte noten en de illustraties zijn een prachtige bundeling van al haar talenten. Een biografie in verhalen en beelden.
Als de sterren zingen is een fantastisch werk voor kinderen in de basisschoolleeftijd die het fijn vinden om voorgelezen te worden. Maar ook volwassenen die vroeger zelf groot zijn geworden met de verhalen van Tonke Dragt zullen smullen van de verhalen uit deze prachtige bundel. Even voelen zij zich weer kind wanneer ze sommige personages of de typische schrijfstijl van Dragt herkennen. Met Als de sterren zingen krijgt de lezer een geweldig beeld van het oeuvre van een van de meest talentvolle schrijfsters die Nederland rijk is. | 1pos
|
Op school heb ik met station zuid (technisch lezen) een stukje uit de F-side story gelezen. Dit vond ik zo leuk dat ik het hele boek wilde lezen.
Het boek gaat over Naomi, een meisje uit Rotterdam (010) die een groot Feyenoord fan is (net zo als ik).
Naomi moet verhuizen naar Amsterdam (020) waar iedereen natuurlijk voor Ajax is. Toch gaat ze met haar Feyenoord sjaal van haar vader om naar school. Want Naomi is geen bang meisje! Toch word ze meteen geplaagd. En haar problemen worden steeds groter als ze ook nog eens verliefd word op een Ajax fan (Yo).
Ik vind de kaft er mooi uit zien. De tekeningen passen goed bij het verhaal.
De titel word in het boek duidelijk. Want er staan allerlei liedjes in uit de West side story. Ik kende deze musical niet maar samen met mijn moeder hebben wij deze liedjes opgezocht bijv. Amerika en Maria.
Ik vond het een leuk boek. Maar soms ook zielig. Het leukst vond ik de stukjes die over voetbal gingen. Het maakt niet uit voor welke club je bent, het boek is voor iedereen leuk om te lezen!!
Ik geef het boek daarom 4,5 sterren.
Robbert, 10 jaar.
Nadat Robbert enthousiast thuis kwam dat hij dit boek wilde lezen, ben ik hem natuurlijk gelijk voor hem gaan opzoeken.
Hij heeft hem eerst zelf gelezen en daarna hebben we hem samen voorgelezen. Je merkt dan wel dat de liedjes niet goed overkomen wanneer hij het boek zelf leest, omdat hij de musical niet kende.
Het verhaal was duidelijk en zat goed in elkaar. Het las ook goed voor. Het is een boek dat geschikt is voor zowel jongens als voor meisjes.
Eigenlijk ben ik net zo enthousiast als mijn zoon en ik geef het boek 4 sterren. Een aanrader! (ook wanneer je niks met voetbal hebt zoals ik!) | 1pos
|
Waarin het eigenlijk heel normaal begint in De schaduw van Elvira, is het in werkelijkheid allemaal niet wat het lijkt. Hoewel er in het begin al het een en ander wordt prijsgegeven, steekt er meer achter dan menig lezer meteen zal doen vermoeden. Hoofdpersonage Maura heeft duidelijk al veel meegemaakt. Wat dit precies is, wordt stukje bij beetje onthuld. Het is daardoor een verhaal dat je moeilijk weg kunt leggen en Scholten weet je feilloos naar een plot te brengen, waarvan je wel lang van zult nagenieten. De personages zijn zo goed uitgewerkt, dat de lezer wel ongemerkt zal gruwelen. Een rillend goede thriller, die geniaal is uitgewerkt. Een auteur met een pakkende schrijfstijl en een ware aanwinst voor het genre. Zorg er nu maar eens voor dat je niet plotseling van je stoel aftuimelt… | 1pos
|
Niemand schrijft met zoveel vaart en zoveel humor zo hartverscheurend mooi als Mano Bouzamour. Lees hoe hoofdpersoon Mohammed de werelden waarin hij leeft uiteindelijk via de liefde voor fictie weet te verbinden. Mano bevrijdt zijn generatie zoals Reve, Cremer en Wolkers dat deden voor hun generatie. Niets en niemand is heilig, ook hijzelf niet, toch schrijft hij pure liefde. Deze tweede roman na zijn overrompelde debuut 'De belofte van Pisa' is nog mooier, nog scherper, nog harder en nog onontkoombaarder. Een boek om voor jezelf te houden en om cadeau te geven aan iedereen die zichzelf een humanist noemt. | 1pos
|
Naar aanleiding van de Europese literatuurprijs 2017 lees ik de volledige shortlist dit jaar om mijn mening te vormen over de boeken. Schittering is het tweede boek dat ik lees van die shortlist. Margaret Mazzantini debuteerde in 1994 met het boek Het zinken teiltje. Ze schreef ook andere romans, waaronder Ga niet weg, Ter wereld gekomen, Niemand overleeft alleen en Morgenzee. Zowel als schrijfster als als actrice heeft ze enkele prijzen gewonnen, waaronder een Goya Award.
Schittering vertelt het verhaal van Guido en zijn vriend Constantino, over hun vriendschap en hoe die is geëvolueerd naar een liefdesrelatie. Guido is van goede komaf en woont in hetzelfde flatgebouw als Constantino, wiens vader conciërge is van datzelfde gebouw. Ze gaan samen naar dezelfde school, waar Guido goede punten haalt en Constantino met de hakken over de sloot naar het volgende jaar mag. Ze worden vrienden, maar al snel blijkt dat er meer speelt tussen hen. Guido en Constantino hebben in hun pubertijd zo nu en dan een vriendinnetje en op latere leeftijd trouwen ze zelfs met hun echtgenote, maar ze stoppen nooit met elkaar te zien en houden dit verborgen voor hun echtgenotes totdat het noodlot toeslaat.
Het verhaal is een relaas vanuit het standpunt van Guido. Hij vertelt over zijn gevoelens voor Constantino die evolueren naar liefdesgevoelens en hoe hij zich dan ook aangetrokken voelt tot Constantino. Constantino lijkt het moeilijker te hebben met zijn homoseksualiteit dan Guido en trouwt dan ook al vrij vroeg en begint aan kinderen. Guido doet het op professioneel vlak goed in die mate dat hij professor is in Groot-Brittannië en dan ook verhuist naar daar en waar hij ook zijn vrouw, Izumi leert kennen die reeds een dochter heeft Leni. Naast die relatie spreekt hij ook af en toe eens af met Constantino en ze houden dit beiden geheim. Maar Guido lijkt zijn homoseksualiteit toch gemakkelijker te omarmen dan Constanino. En dit zal ook blijken uit het einde van het boek.
Het boek is een zoektocht naar je eigen identiteit en seksuele geaardheid. Het gaat over ontluikende homosekualiteit en hoe de beide hoofdpersonages ermee omgaan. De ontkenning in de beginfase, de fase van het experimenteren en de fase van het al dan niet aanvaarden van het homo-zijn. Het is een boek dat door de beschreven gebeurtenissen blijft nazinderen en die aanzet tot nadenken. Ook qua vertaling is het een goed boek. Het boek leest zeer vlot en is in een mum van tijd uit. Het boek is zeker een aanrader, want het is zoveel meer dan het zoveelste liefdesverhaal. Het is een verhaal met diepgang en personages die mee-evolueren met het verhaal. Een must-read dus! | 1pos
|
Toen ik in dit boek begon, was het waarschijnlijk niet het goede moment. Boek daarom een tijd weggezet en maanden later weer opnieuw begonnen. In het begin was het even doorbijten, maar als je er eenmaal in bent gevallen is het moeilijk om het boek los te laten. In het ene hoofdstuk zit je in Frankrijk bij Marie-Laure en het andere moment kijk je mee in het leven van Werner.
Het boek is zo geschreven dat je nieuwsgierig wordt naar de omgeving (google afbeeldingen is vaak voorbij gekomen).
Ik heb al best WO2 boeken verslonden en dan is het moeilijk om een boek te vinden die je verbluft en bijblijft, maar Anthony Doerr heeft dit zeker bereikt.
Ik kan niet anders zeggen dan lees het boek en ervaar het zelf. | 1pos
|
Het heeft even geduurd maar ik heb het boek uit ! Wat een plaatje om te ziet echt prachtig gedaan !! En het verhaal is ook goed maar ik had meer spanning verwacht. Het is niet de page turner die ik had verwacht maar wel een goed verhaal! | 1pos
|
Lijmen/Het been is een klassieker van Willem Elsschot (1882-1960), ook verfilmd en waarschijnlijk één van zijn meest gelezen boeken. De romans Lijmen (1923) en Het been (1938) zijn moeilijk apart te beschouwen. Het verhaal van Lijmen staat nog wel op zichzelf, maar Het been kan niet apart gelezen worden van het eerste deel. Is dit werk zoveel jaren later nog vlot te lezen en actueel? Het antwoord is volmondig ja!
Elsschot/Alfons De Ridder rekent in dit boek af met de reclamewereld waarin hij zelf werkte om zijn kost te verdienen. Want ook werkelijk al Elsschots boeken hebben enkele autobiografische kenmerken meegekregen, overgoten met een fictieve saus. In het begin van Lijmen leert Elsschots alter ego, Frans Laarmans, op een avond in de kroeg de heer Boorman kennen, het is overigens het eerste boek waarin beide heren ten tonele gevoerd worden. Laarmans is in zijn eigen leven het spoor even bijster en als Boorman hem als het ware verordent bij hem te komen werken, weet hij niet hoe het af te slaan en komt hij te werken voor het ‘Algemeen Wereldtijdschrift voor Financiën, Handel, Nijverheid, Kunsten en Wetenschappen’. Hij zal meer en meer beïnvloed worden door de onvermurwbare sluwe zakenman die Boorman is en die in hem zijn opvolger ziet. Door bij verschillende soorten zakenlui te gaan ‘lijmen’ om in dit tijdschrift te adverteren en ineens een groot aantal exemplaren zelf aan te kopen, verdienen Boorman en nu ook zijn nieuwe collega hun geld. Maar het is eigenlijk allemaal gebakken lucht. De teksten waarin ze hun klanten voorstellen, zijn als het ware een ‘template’ die tegenwoordig met een computerprogramma gemakkelijk ‘gepersonaliseerd’ zouden kunnen worden.
Op een dag komen ze terecht bij een smederij van liftjes van Mevr. Lauwereyssen en haar broer, waar die eerste de broek draagt en de bevelen uitdeelt. Door de handige Boorman wordt ze echter ‘gelijmd’ omdat hij in haar ogen zo mooi spreekt over hun zaak, en op die manier worden ze voor een groot geldbedrag – zeker in die tijd voor een kleine zaak – in de luren gelegd. Aan Laarmans de ondankbare taak om elke afbetaling te gaan innen, waar hij overigens meer en meer last mee zal krijgen. Mevr. Lauwereyssen heeft een been dat haar parten speelt en dat niet meer mee wil. In Het been komen Boorman en Laarmans, als ze na een hele tijd samen weer op tocht gaan, heel toevallig Mevr Lauwereyssen terug tegen, en voelt Boorman zich eindelijk schuldig door de toestand waarin zij zich bevindt, omdat zij haar been verloren heeft. Hij wil die schuld koste wat kost terugbetalen wat hem heel wat hoofdbrekens zal kosten. Zij wil namelijk helemaal niets meer te maken hebben met hém.
Zijn gebruik van ironie en zijn heerlijke taalgebruik maken dit tot een heel hilarisch boek, toch zeker zijn eerste verhaal Lijmen heeft heel wat humor en woordspelletjes in zich. Elsschot schrijft dikwijls het één terwijl hij het ander bedoelt:
Dit komt in het boek uit de mond van meneer Boorman, maar het is net hij die goed zal varen om zo snel mogelijk de twijfel van zijn klanten om zijn contracten te tekenen de kop in te drukken. Het tweede deel, Het been, is een wat minder komiek verhaal waarin de schuldaflossing en het proces met Mevr Lauwereyssen de hoofdmoot vormt.
Zijn taal mag dan hier en daar wat archaïsch voorkomen nu, toch zijn Elsschots boeken door zijn korte en eenvoudige zinnen – zeker in vergelijking met zijn literaire tijdgenoten – nog vrij goed te begrijpen in onze tijden. De pen waarmee hij de gehaaide trucs van Boorman beschrijft, is vlijmscherp en kan nu nog gezien worden als kritiek op de multinationaal ontwikkelde bedrijfswereld. De dialogen kan je door je eigen ogen en oren mee beleven, en klinken volledig plausibel, ook al is er soms wat naïviteit gemoeid bij de tegenpartijen van Boorman, in het eerste deel dan toch.
Het naschrift van de Nederlandse Vrouwkje Tuinman sluit door haar persoonlijke noot over haar ervaringen met Elsschot in haar studietijd volledig in dezelfde humoristische stijl het boek af. | 1pos
|
Stille stem begint als Inspecteur Vera Stanhope omwille van gezondheidsredenen aan sport moet doen. Terwijl ze in een plaatselijk wellness-centrum baantjes trekt, treft ze in de sauna het lichaam van een vrouw aan. Het blijkt hier om een moord te gaan. De vrouw die Jenny Lister heet en maatschappelijk werkster was, woonde samen met haar dochter Hannah. Hannah blijft alleen achter met haar vriend Simon. Er wordt al gauw een link gelegd met het werk van Jenny en een moord op een jongetje. Hebben die dingen iets te maken met de moord op haar? Vera zoekt het samen met haar team uit.
Wel, het boek is vele malen beter dan de serie. Ann Cleeves is heel goed in het plastisch omschrijven van de omgeving, mensen, situaties, de alledaagse beslommeringen. De gedetailleerde beschrijvingen verfraaien het boek. Je wordt er vrolijk van als je het leest. Vergelijkingen die ze maakt zijn ook heel levendig beschreven. Een hele mooie schrijfstijl.
Het hoofdpersonage Vera wordt prachtig neergezet. Ik zat met de Vera van de TV serie in mijn hoofd die ik al fantastisch vond maar deze is nog beter. Een ongegeneerde, plompe, slome vrouw die toch stiekem beschaamd is over hoe ze er uit ziet. Ze komt stoer over maar draagt toch een trauma mee van in haar jeugd. Eigenlijk is ze een heel emotionele, lieve, bezorgde, warme, bemoederende dame.
De collegas van Vera worden ook goed neergezet. Elk met hun karakter, uitgewerkte persoonlijkheid en specifieke capaciteiten. De andere personages die in dit boek voorkomen zijn mooi getypeerd. Het zijn er ook niet teveel want dat zou het te ingewikkeld maken.
Het is een boek dat heel vlot leest, mede dankzij de korte hoofdstukken. Je neemt er altijd nog ééntje bij en voor je het weet is het boek uit. Het plot zit geweldig goed in mekaar. Je wordt als lezer meegenomen in het hart van het onderzoek. Alle mogelijke onderzoeksstrategieën worden doorlopen op een manier die begrijpbaar is. Echte Britse crime, degelijk opgebouwd, rustig naar de ontknoping toe. | 1pos
|
Trouweloos is weer een onvervalste Karin Slaughter: goed verhaal en gruwelijke details. Sara en Jeffrey zijn weer bij elkaar. Als ze op een keer door het bos lopen, struikelen ze over een pijp die uit de grond steekt en die in verbinding blijkt te staan met een kist met daarin een overleden vrouw. Deze vrouw blijkt afkomstig uit een boerengemeenschap met zwartekousenachtergrond.
Karin heeft ook weer de nodige aandacht voor de menselijke tragedies: Lena die een abortus ondergaat, een man die zijn vrouw mishandelt, Jeffrey die te horen krijgt dat een ex van hem hepatitis heeft en hij misschien nu ook, Sara die de man ontmoet waar haar moeder een korte tijd een relatie mee heeft gehad en die een zoon heeft die sprekend op Sara lijkt. Zou het kunnen dat.....?
Las in een interview met Karin Slaughter dat haar volgende boek waarschijnlijk niet over Sara, Jeffrey en Lena zal gaan. Jammer. | 1pos
|
De omslag van het boek verraad:” Culinaire roman” maar dit boek is zoveel meer.
Het boek neemt je mee naar Afrika, om precies te zijn de kleine Karoo, naar Tannie Maria en het plaatselijke krantje “de klein Karoo Gazette”.
Daar begint het smakelijke verhaal over eten, vriendschap, liefde, verraad en moord.
Het verhaal wordt zo geschreven dat je jezelf als snel daar waant, daar in de kleine Karoo.
Sommige stukken zijn echt mooi en ontroerend geschreven.
Een voorbeeld hiervan:
“felle bloemen zijn gemakkelijk te zien maar je hebt een speciale blik nodig om een bruin dier in de schaduw te onderscheiden. Misschien vond ik ooit nog een man met die speciale blik”
En
Hattie was altijd als een hoge sterke boom, maar nu stond ze gebogen, alsof er een stormachtige wind waaide. Maar ze was nog niet geknakt.
Hattie stond weer rechtop, de wind was even gaan liggen. Maar het voelde alsof de storm nog niet voorbij was.
Deze stukjes vielen mij met name op en geven goed weer hoe de schrijfster Sally Andrew de natuur betrekt in haar verhaal.
De beschrijving van de Natuur van Afrika doet je verlangen er naar toe te gaan. En de beschrijving van het eten dat de hoofdpersoon Tannie Maria kookt doet je watertanden.
Tannie Maria steelt je hart, haar manier om liefde te voelen en te tonen door te eten en te laten eten, haar observaties van het gedrag van de dieren, het natuurschoon, haar bescheidenheid en tevens haar humoristische inborst doet je als lezer meer dan eens glimlachen.
En dan het verhaal zelf, wie heeft de moord gepleegd?
Op het einde wordt de lezer verast terwijl het in het begin van het verhaal zo vanzelfsprekend lijkt wie het gedaan moet hebben.
De weg naar de ontknoping van het verhaal is boeiend, humoristisch, romantisch, spannend, soms confronterend maar altijd mooi en vlot geschreven.
Als kersje op de appelmoes zitten achterin het boek recepten zodat je de heerlijkheden van Tannie na kunt maken
Tannie Maria ik ben fan, en wacht met ongeduld op het volgende boek waarin jij de ster bent.
Sally Andrew, ik blijf jou volgen en ben benieuwd wat je nog meer voor ons in het verschiet hebt. | 1pos
|
Een originele handleiding over wat je zelf kunt doen bij kleine en grote rampen.
Het boek is verdeeld in 3 stukken: Rampen in en om het huis, Grote rampen en Rampen ver weg.
Het is geschreven voor iedereen van negen jaar en ouder. Een boek om lekker doorheen te bladeren en te lezen over allerlei grappige, griezelige en geweldige weetjes over alle mogelijke catastrofes.
.
Het is een heel grappig boek zowel door de grappige beschrijvingen van Jesse Goossens maar zeker ook door de leuke kleurrijke tekeningen van Linde Faas. Deze tekeningen passen zich echt aan bij het onderwerp en zijn een geweldige aanvulling op de tekst.
Op een leuke manier leer je veel over EHBO en hoe je kan reageren als er een ramp gebeurt.
Ook wordt er aandacht geschonken aan het maken van een eerste hulpkit, noodpakketten en survivalkits.
Elk hoofdstukje is opgebouwd uit drie delen: een korte beschrijving van het onderwerp daarna de "wist je dat" en tenslotte "dit je moet doen".
Het is een handig naslagwerk met leuke wetenswaardigheden.
Wel vraag ik me af of het zo praktisch is om bijvoorbeeld te reanimeren als je dit nog nooit eerder hebt gedaan.
Maar iets doen is wellicht beter dan niets doen. Spuitende slagaders en overstromende oceanen leest stukken leuker dan een EHBO boek.
Als aanvulling een jeugd EHBO-cursus lijkt mij best verstandig.
Een deel van de opbrengst van dit boek wordt geschonken aan het Rode Kruis.
Het Rode Kruis bestaat in Nederland 150 jaar.
Prinses Margriet heeft als erevoorzitter van het Nederlandse Rode Kruis het voorwoord geschreven voor dit boek.
Conclusie een heel leuk boek voor kinderen die gek zijn op allerlei wetenswaardigheden en graag een ander helpen! | 1pos
|
Het verhaal van Eddy flitst je terug naar de tijd toen je zelf niet wist welke kant je leven op ging en je die onzekerheid weg stak onder een air van onverschilligheid en onbezorgdheid. Een boeiend, vlot geschreven coming of age verhaal dat ik alvast in 1 ruk uit las en zeker nog opnieuw zal lezen! | 1pos
|
Thriller sleept je mee in een ogenschijnlijk normaal gezinsleven. Het boek is in Ik-vorm geschreven, hierdoor kun je je helemaal inleven in Ymke (de hoofdpersoon). Door de gemakkelijke schrijfstijl wordt je meegesleept in de nachtmerrie waarin Ymke terecht komt als de vriendin van haar zoon verdwijnt en de verdenkingen binnen het gezin steeds groter worden. Kortom, een meeslepend boek wat je echt moet lezen, als je eenmaal begint kun je niet meer stoppen! | 1pos
|
‘Misschepsels van Meh: de schemerling’ van J.J.Miro is een boek dat overdag gelezen moet worden, want wie er aan begint kan het niet aan de kant leggen tot het uit is. Een komisch boek over persoonlijke waarheid, illusies en angst.
Het thema egocentrisme wordt door de auteur op komische lichtvoetige wijze beschreven. De eigen visie is voor verschillende personages de enige waarheid en als die door de vangst van de schemerling aan het wankelen wordt gebracht, rijst al snel de vraag: wat is mijn waarheid en wat is illusie?
Een belangrijk motief met betrekking tot het thema zijn illusies. Miro laat op een beeldende wijze hiervan verschillende vormen aan bod komen. Er kan een tweedeling in gemaakt worden. Als eerste zijn er de macabere creaties van de hersenspinners, wezens die waanbeelden creëren. De auteur beschrijft dit op een heerlijke, macabere vindingrijke wijze, waardoor de lezer meegesleept wordt in het verhaal.
En het zelfbeeld van met name de mannelijke personages is compleet verkeerd. De wijze waarop zij zichzelf zien is geheel anders, dan dat hun omgeving en naasten hen zien. Deze lichte mysandrie maakt hen niet alleen komisch, maar geeft ook een beeld van wat er leeft in de schaduwzijde van het mannelijke ego. De manier waarop Miro dit doet is overtuigend, creatief, maar vooral grappig.
Een ander belangrijk motief in het verhaal is angst. Heel veelzeggend laat het verhaal zien hoe gevaarlijk het is om zich te laten leiden door angst, omdat hierdoor de persoonlijke wereld klein wordt. Het gaat er om door het gevoel van angst heen te gaan, waardoor persoonlijke groei mogelijk is.
Van alle geweldige verhaalfiguren uit ‘Misschepsels van Meh’ is Jonos mijn favoriet, omdat hij uitersten van licht en duisternis in zich verenigd en een sterke tegenhanger is van de elfen.
Kortom, voor iedereen die een komisch boek wil lezen over de illusie van persoonlijke waarheid kan ik ‘De misschepsels van Meh: de schemerling’ van J.J. Miro van harte aanraden. #misschepselsvanmeh #jjmiro #uitgeverijzilverbron | 1pos
|
Een eeuwenoud thema dat een inspiratiebron is voor veel auteurs. Zo ook voor Tamera Alexander, zij weet met dit thema de lezer steeds opnieuw te boeien. Deze roman is gebaseerd op een echt bestaand huis met een rijke geschiedenis. Zij schrijft over een jonge kunstenares die zich op crimineel vlak heeft begeven. Door noodlottige omstandigheden moet zij opeens vertrekken naar onbekend gebied. Opnieuw beginnen lukt haar beter dan verwacht, maar hoe tijdelijk is haar nieuw gevonden geluk als haar verleden haar langzaam inhaalt? Gelukkig voorziet ook deze roman van Tamera Alexander in de liefde. Een aantal karakteristieke, sommige op historie gebaseerde personages, worstelen allen met hun eigen sores; liefde, dood, geloof. Al dan niet als gevolg van de Amerikaanse Burgeroorlog. | 1pos
|
Hoewel de Britse Mo Hayder in eerste instantie op jonge leeftijd de school verliet om haar weg te zoeken in het echte leven, behaalde ze, na een aantal jobs in Groot-Brittannïe, USA en Japan en een mislukt huwelijk, toch nog diplomas voor creatief schrijven en filmografie.
In 2000 debuteerde ze met het gruwelijke, maar door de lezers zeer positief onthaalde, Vogelman. Dat was meteen ook de eerste kennismaking met Jack Caffery, de rechercheur die de zware last, die het verdwijnen van zijn broer Ewan voor hem is, met zich meesleurt. Na het tweede boek in de reeks, De behandeling, was de schrijfster uitgekeken op Jack en publiceerde ze twee op zichzelf staande boeken: het magistrale Tokio en het tegenvallende Duivelswerk, die bij pers, critici en publiek gemengde gevoelens opriepen. De hang naar succes dreef de schrijfster terug naar Caffery, die in Ritueel dan ook weer de hoofdrol toebedeeld kreeg.
Ritueel begint als politieduikster Phoebe Flea Marley een mensenhand uit het troebele water van de Bristolse haven opduikelt. Een andere hand wordt in dezelfde buurt gevonden en onderzoek wijst uit dat de ledematen geamputeerd werden bij een nog levende jongeman. Jack Caffery, die naar Bristol is overgeplaatst krijgt de zoektocht naar dader en slachtoffer toegewezen. Het onderzoek brengt hem tot diep in het drugsmileu alsook in de Afrikaanse gemeenschap van de stad.
Als een volleerd vertelster weet Mo Hayder van bij het begin van het boek, door een ietwat gruwelijke ontdekking te combineren met heel veel geheimzinnigheid, de aandacht van de lezer vast te pakken, om die op een paar kleine dipjes na, niet meer los te laten tot aan de ontknoping van het verhaal. Haar aangename schrijfstijl doet de rest.
De hoofdfiguren zijn allemaal figuren met een verleden waaraan de nodige zelfs op het randje van te veel aandacht aan wordt besteed. Zo heeft Flea nog altijd de dood van haar ouders niet verwerkt en de trouwe lezers weten al dat Jack zich wellicht nooit over de verdwijning van zijn broer zal kunnen zetten. Eigenlijk is het nogmaals oprakelen en uitmelken van Jacks zoektocht naar Ewan iets te veel van het goede, want dat onderwerp is al tot op het bot behandeld in de twee eerste delen van de reeks. Lezers voor wie Ritueel de kennismaking met deze reeks vormt, zullen dit gegeven niet als negatief beschouwen, maar eerder als een verrijking van het personage.
Het verhaal zelf, waarmee ze zich in thematisch opzicht in de voetsporen begeeft van Michael Gruber, is professioneel opgebouwd, geloofwaardig verteld en voorzien van meer dan voldoende bokkensprongen die de lezer trachten op het verkeerde spoor te brengen. Ook maakt ze dankbaar en misschien wel net iets te veel gebruik van het loskoppelen van bijnamen en echt namen van personen om verbanden in het verhaal en relaties tussen de personages te verdoezelen. Maar het werkt wel; dat moet gezegd worden.
Ritueel wint heel wat van de door Duivelswerk verloren plaatsen terug, waardoor Mo Hayder weer wat opklimt in de ranglijst van goede auteurs. Toch moet gezegd worden dat er na de laatste bladzijde nog wat vragen onbeantwoord blijven. Of dit met opzet is, of niet, zal moeten blijken bij het lezen van haar volgende boek Skin, dat in het Engelse taalgebied ergens in maart 2009 zal verschijnen waarin Jack Caffery en Pboepe Flea Marley weer van de partij zijn. Dit boek was alvast zeer degelijk en onderhoudend, waardoor het een aanrader is voor iedere liefhebber van het genre. | 1pos
|
Max en Cade zijn twee leuke jonge mensen die beiden een deel van zichzelf verborgen houden, zij het voor de buitenwereld, voor hun ouders of voor hun vrienden. Het boek is prettig geschreven en leest dan ook vlot weg. Je wordt meegesleept in de beleving van deze twee mensen. Ikzelf vond het een goed boek dat ik zeker nogmaals zal lezen. Het is geen zwaar of moeilijk boek, ik vond het vooral een lekker niet te moeilijk rustig leesvoer boek. Zeker aan te raden! | 1pos
|
Voor Vaders & zonen trok Jeroen Siebelink (1968) op pad, volgde en interviewde twaalf vaders en hun zonen, en maakte een portret over het vaderschap. Nu ja, zonen … sommige zonen blijken dochters te zijn. De titel van het boek dekt de lading bijgevolg niet helemaal. Sommige kinderen zijn ook nog te jong om te worden geïnterviewd en komen daarom zelf niet aan het woord. Niet erg, want het geeft de portretten diversiteit. Verschillende soorten vaders komen aan bod. Er zijn bezorgde vaders, strenge vaders, zorgeloze vaders, afwezige vaders en nog een handvol andere types. Allen bouwden ze een eigen band op met hun kinderen en zoveel vaders als er zijn, zoveel verschillende relaties ook. Soms vertelt de vader zelf niet zo heel erg veel maar is het vooral het kind dat aan het woord is. Want stille vaders, die bestaan ook.
De vaders in kwestie zijn Jan Siebelink (Jeroens eigen vader), Gerard Spong, Marc Lammers, Bart Chabot, Bart van der Weide, Gert Jakobs, Eric Schneider, Alex Pastoor, Felix Maginn, Rik Launspach, Henny Vrienten en P.F. Thomése. Zo goed als allemaal zitten ze in de muziek of in de sport, of schrijven ze, en hebben ze succes (gehad). Dat maakt van hen in principe BN’ers, wat niet wegneemt dat niet alle namen noodzakelijkerwijs een belletje doen rinkelen. Maar ook dat is niet erg want je hoeft de vaders niet te kennen om iets waardevols te halen uit de stukjes.
De vaders zijn natuurlijk zelf ook allemaal zoon van een vader (geweest) en sommigen praten daar ook over. Het is leerrijk om te lezen of dat hun omgang met hun eigen kinderen beïnvloed heeft of niet. De ene vader heeft bewuster over het vaderschap nagedacht dan de andere, of doet dat nog steeds. Het is mooi om de onderlinge relaties te zien evolueren. De vader die eerst een superman is, later van zijn voetstuk valt, in conflict komt met zijn kind, waarna de twee toch stilaan weer naar elkaar toegroeien. In zo goed als elk stuk zie je die evolutie terugkomen. Soms raakt de vader-zoon-rol zelfs omgedraaid: zonen van een aantal vaders zijn zich mettertijd zorgend of beschermend gaan opstellen naar hun vader toe, meestal toen deze wat ouder werd.
Siebelink is erin geslaagd de portretten iets intiems mee te geven. De meeste vaders schijnen zich niet ongemakkelijk te hebben gevoeld bij de totstandkoming ervan, en dus wordt er vrijuit gesproken. Wie zelf vader is, zal regelmatig dingen herkennen. Confronterend is dat soms, maar ook geruststellend. Uiteindelijk doen ouders maar wat, en hopen ze dat dat het juiste is. Meestal komt dat gewoon goed, ook in dit boek.
De achtergrond van elke vader wordt steeds duidelijk door Siebelink uitgewerkt zodat je weet in welk milieu de vader-zoonrelatie gegroeid is. In een aantal gevallen besteedde de schrijver te veel aandacht aan wat de vader beroepshalve doet of gedaan heeft, en zien we die vader-zoonrelatie te weinig. Dat is jammer, want omdat het BN’ers zijn, kunnen we dat aspect van hun leven al op Wikipedia lezen. Daar hebben we dit boek niet voor nodig. De fijnste stukken in het boek zijn dan ook deze waarin vader en kind veel met elkaar praten over de vaderrol. Je voelt dan soms de liefde tussen beiden, of het respect, maar soms ook de conflicten en dan wordt het even pijnlijk. Dan zijn de vaders op hun kwetsbaarst. Siebelink heeft er goed aan gedaan dat niet te verbloemen. Het maakt de portretten alleen maar eerlijk en lezenswaardig. | 1pos
|
Als fervente lezer keek ik jaarlijks uit naar de toekenning van de Nobelprijs literatuur. Keek ja, want de toekenning van deze voor mij belangrijke prijs aan Bob Dylan het afgelopen jaar trof me als een slag in mijn gezicht. Het gevolg was dat ik mij voor nam in de toekomst toch wat nuchterder te kijken naar al die toegekende prijzen en hun winnaars. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan en dus volgde ik – weliswaar maar met een half oog- toch ook dit jaar de toekenning van deze prijs. De gelukkige was de Brits-Japanse schrijver Kazuo Ishiguro. Dat zei me niets. Toch even googlen naar wat hij geschreven had. Ah, daar had je hem weer die cover met dat meisje in het blauwe kleed. Hoeveel keren heb ik in boekhandels en bibliotheken dit boek niet in mijn handen gehad en toch weer niet mee naar huis genomen. Oh, en hij was ook de schrijver van het verfilmde boek ‘The remains of the day’. Er zat niets anders op, ik zou Kazuo Ishiguro gaan lezen, en kijken of hij voldeed aan mijn verwachtingen over wat een schrijver in petto moest hebben om een Nobelprijswinnaar waardig te zijn.
Neen, ik ben niet begonnen met het lezen van zijn met de Booker Prize bekroonde en verfilmde roman “De rest van de dag”. Ik begon met het boek dat ik al ontelbare keren in mijn handen had gehad: “Laat me nooit alleen”. Ik was verkocht. Snel daarna las ik “Toen wij wezen waren”. Ook weer een klasse roman. Nu wou ik toch wel eens weten of zijn meest bekende roman “De rest van de dag” de beide eerder genoemde romans nog kon overklassen?!
Het antwoord is zonder meer positief. Dit is literatuur zoals literatuur voor mij moet zijn. Aan de inhoud van het verhaal ga ik geen woorden vuil maken. Deze is genoegzaam gekend: “ Ouder wordende butler blikt terug op zijn leven in dienst van de hogere Engelse klasse”.
Wat als eerste opvalt als je een roman van Ishiguro begint te lezen is zijn ingetogen manier van schrijven. Zijn personages zijn steevast zorgelijke personen welke hun lot eerder gelaten aanvaarden. Ze nemen het leven heel ernstig, ze schieten te kort op het vlak van relativering. Zij lijken steeds te berusten in wat hen overkomt, ze zijn toegewijde plichtsbewuste personen.
Specifiek voor zijn roman “De rest van de dag” is het taalgebruik. Het statige, het onderdanige, het waardige wat je toeschrijft aan een butler blijkt uit elk woord, uit elke zin. De taal zorgt dat je je als lezer waant in de jaren dertig en veertig in Groot-Brittannië. Je gaat op in de sfeer, de etiquette die bij deze tijdsgeest horen. Je doorkruist het huis samen met zijn bewoners. Je ziet de eetkamer, de tuin, de slaapvertrekken van de bediendes werkelijk voor je. Je ontvangt samen met de Butler de gasten. Je laat je meevoeren met wat niet uitgesproken is, je geniet van het suggestieve dat de taal bij je oproept. Want de taal geeft de emotie van de hoofdpersonages op een prachtige manier weer. Een verdienste die we in de eerste plaats mogen toeschrijven aan de vertaler Bartho Kriek. Om het in het hedendaagse taalgebruik te benoemen, hij leverde puik werk. | 1pos
|
Geert Mak trad in de voetsporen van de auteur die hem inspireerde tot het schrijven van zijn bestseller In Europa. Mak was betoverd door het reisverslag Reizen met Charley uit 1962 van John Steinbeck, de beroemde Amerikaanse auteur van onder andere Of mice and men en Grapes of wrath. In 2010, vijftig jaar na dato (de reis vond plaats in 1960) maakte Mak –vanaf de voordeur van het huis van Steinbeck- dezelfde reis. Met een soortgelijk doel: Amerika (als natie) zoeken. En tegelijkertijd kijken naar veranderingen sinds die tijd, in Amerika zelf en in de verhouding tussen Europa en Amerika.
Het is een keuze, maar stiekem wel een aanrader om éérst het boek(je) van Steinbeck zelf te lezen. Ervaar hoe betoverend het inderdaad is. Naast terugblikken en vergelijkingen met andere, dergelijke rondreizen ondernomen in diverse tijdvakken, keert Mak steeds weer terug in de schoenen van Steinbeck. Elk aangegrepen fragment uit Reizen met Charley tovert automatisch een glimlach om de mond en het vergroot beslist het leesplezier. Belangrijker eigenlijk nog is de eigen mening die je vooraf kunt vormen omtrent het boekje, want na het lezen van Mak lees je het een stuk minder onbevangen, en bevooroordeeld.
Mak constateert dat Reizen met Charley eigenlijk geen non-fictie is. Veel van dat reisverslag is aangepast of zelfs verzonnen. Zo reisde Steinbeck niet wekenlang stoer en eenzaam met zijn poedel Charley, maar werd hij dikwijls vergezeld door zijn innig gemiste vrouw Elaine, waarover met geen woord gerept wordt. Het is één van meerdere onwaarheden en aanpassingen die Mak tijdens de reis en zijn onderzoek naar boven haalt. Jammer wellicht, uit journalistiek oogpunt, maar Mak maakt er bijna een halszaak van. Zeker in de eerste hoofdstukken van Reizen zonder John klinkt zijn teleurstelling onversneden door en is zijn reactie bepaald vilein. Opmerkingen als “[Van Steinbecks voornemens] zou weinig van terecht komen” hebben een negatieve bijklank en het heeft er soms wat van weg dat Mak zijn lezers wil aansporen vooral door te lezen voor meer sappige onthullingen. Die overigens ook volgen.
Is het erg, dat Reizen met Charley geen non-fictie blijkt te zijn- vraagt Mak zich opgegeven moment af. Hij neemt hier uiteindelijk geen duidelijke stelling over in, behalve de conclusie dat dit feit niets afdoet aan de betovering van het ‘prentenboek in woorden’. En inderdaad, het grote verschil tussen Steinbeck en Mak – schrijver respectievelijk journalist/historicus- is de brille van eerstgenoemde. Reizen zonder John is een mengelmoes van journalistiek proza, geschiedenis en persoonlijk ingekleurd onderzoek. Mak ‘zwenkt’ van de ene historische anekdote naar de volgende en tovert citaten en statistieken tevoorschijn waarvan hij de bronnen niet binnen de tekst verklaart, maar –zonder voetnoten, voor de leesbaarheid- pas achteraf meldt in een aparte verantwoording. Een beetje storend is dat wel; tenslotte heeft hij zijn lezer zelf aangezet tot een sceptische houding ten opzichte van feit en fictie. Vervolgens lijkt hij zelf enigszins laks wat betreft expliciete duidelijkheid rond persoonlijk opgedane en navertelde indrukken. Overigens is Maks trant van vertellen –zij het niet sprankelend als Steinbeck- wel prettig genoeg. Nergens zijn zijn weetjes en feitjes droog of saai. En al telt het boek bijna zeshonderd pagina’s, gevoelsmatig is het toch niet dik genoeg.
Dat laatste kan natuurlijk dubbelzinnig worden opgevat. Mak eindigt niet met een concreet antwoord op zijn doelstelling- dat kan natuurlijk ook eigenlijk helemaal niet. Zijn talloze verhalen en zijn visie op de Amerikaanse samenleving en politieke en economische zaken zijn leerzaam en verhelderend voor de ‘leek’, maar op zich weinig (wetenschappelijk) onthullend. De grootste waarde van dit boek ligt in de schets van een tijdsbeeld, de aangename beschrijving van de stand van zaken anno nu. Dáár is Mak net als zijn inspirator heel behoorlijk in geslaagd. | 1pos
|
Wat zou een lezersleven toch prettig zijn als er slechts 50 boeken per jaar zouden worden uitgegeven die je blindelings zou kunnen aanschaffen en lezen omdat het uitsluitend en alleen fantastisch goed geschreven, interessante en boeiende verhalen zou betreffen. Helaas worden er per jaar rond de 2.200.000 uitgegeven (volgens wikipedia) waarvan alleen al in Nederland 11.500, en het is geen geheim dat niet al die boeken even geweldig zijn. Gelukkig heeft Lezen Etcetera van Pieter Steinz, voor het eerst uitgebracht in 2003, lezers die de weg in boekenland kwijtgeraakt waren, al die jaren geholpen op hun zoektocht.
Via dit naslagwerk kon je kennis maken met Virginia Woolf, Paul Auster, A.S. Byatt, Kate Chopin, Haruki Murakami, Kazuo Ishiguro, Margaret Atwood, Harry Mulisch herontdekken, net als W.F. Hermans, Hella S. Haasse en Simon Vestdijk en vele, vele andere fantastische schrijvers. Eenmaal het boek opengeslagen was het onmogelijk om de verleiding te weerstaan om van het ene naar het andere boek en van de ene naar de andere auteur te surfen. Op papier én online, want de inhoud van het boek was en is te vinden op de site van The Ledge.
Onovertroffen hulpmiddel bij het ontdekken waren de 'boekenplanken' van de uitgelichte schrijvers, want als er op die van Auster, Murakami, Calvino, Coetzee en vele andere auteurs van schitterende boeken altijd één of meer boeken van Kafka stonden, dan moesten die verhalen de moeite waard zijn, toch?
En nu is er dan Steinz, gids voor de wereldliteratuur waarin 416 karakteriseringen van auteurs uit 26 taalgebieden, 52 boekwebben, 104 samenvattingen van klassieken uit de wereldliteratuur, 26 ‘one-book wonders’, 52 literaire landkaarten en 26 quizzen rondom literaire thema’s zijn opgenomen. Door Pieter Steinz en zijn dochter Jet bijgewerkt tot en met 2014 en prachtig uitgevoerd is Steinz een genot om open te slaan op een willekeurige pagina en dan te gaan dwalen. Dat urenlang surfen van toen kan nog steeds, net zoals er weer een ongebreidelde hoeveelheid ideeën voor 'het volgende te lezen boek' kan worden opgedaan. De pittige quizzen zijn een aardig tijdverdrijf voor de liefhebbers, en het is fantastisch om je nu alvast te storten op de literaire landkaart van je vakantiebestemming. Sla bijvoorbeeld vast Hotel du Lac van Anita Brookner, Frankenstein van Mary Shelley, Asterix en de Helvetiërs van Goscinny & Uderzo en De uitverkorene van de heer van Albert Cohen in om je vakantie aan de oever van het Meer van Genève nog fijner te maken.
Ook zo genoten van de verhalen van Nobelprijswinnares Alice Munro? Duik dan eens in de verhalen van Joyce en Mansfield of van Eudora Welty, Hemmerechts, Edna O'Brien, Carver, Carol Shields, Lorrie Moore of Ali Smith. Groot fan van Henning Mankell? Probeer vervolgens dan eens de romans van Simenon of de Martin Beck-romans van Sjöwall en Wahlöö of neem de lijst Scandithrillers door.
Die themalijsten zijn een feest op zich, omdat er - net als bij de literaire landkaarten - zo'n verscheidenheid van boeken in is opgenomen. De Sportlijst bevat o.a. de dikke, 'caleidoscopische' Underworld van Don DeLillo, Killing me softly van Nicci French, De angst van de doelman voor de strafschop van Peter Handke en Joe Speedboot van Tommy Wieringa. Van honkbal, via bergbeklimmen en voetbal naar armworstelen, waarbij niet alleen de sporten zeer divers zijn, maar de verhalen en de wijze waarop ze verteld worden evenzeer.
Natuurlijk kun je commentaar leveren op de gemaakte keuzes en je afvragen waarom deze auteur wel of dat boek niet is opgenomen, maar dat is zinloos en 'een beetje dom' omdat er zoveel goede, fijne schrijvers en boeken wél zijn opgenomen in deze prachtgids van de wereldliteratuur. Iedereen kan wel een auteur verzinnen die erin had moeten, maar er zijn maar weinig mensen die én in staat zijn én het verdienen om dit geweldige naslagwerk voor fictie samen te stellen. En er is er maar één wiens naam voortaan in de titel mag voorkomen: Steinz. Pieter Steinz. | 1pos
|
Debbie Macomber (1948) is een succesvolle Amerikaanse auteur. Haar hartverwarmende boeken zijn enorm populair in de Verenigde Staten en belanden ook steevast in de top tien van The New York Times. Enkele titels zijn inmiddels ook verfilmd. Niet slecht voor iemand die pas rond haar negende leerde lezen en behept is met dyslexie. Ooit begon ze als moeder van vier jonge kinderen met schrijven aan de keukentafel, vastbesloten om haar droom gepubliceerd schrijfster te worden waar te maken. Na een flink aantal afwijzingen kwam haar uiteindelijke doorbraak in 1982 met Heartsong. Een roman die meteen positief werd gerecenseerd in Publishers Weekly, het gerenommeerde Amerikaanse tijdschrift dat zich richt op boekbesprekingen. Hierna is de reputatie van Debbie Macomber als auteur van romantische titels blijven groeien. Haar boeken zijn gebaseerd op verhalen, observaties en ervaringen uit het dagelijkse leven, thuis en in haar omgeving. Deze herkenbare real-life verhalen zijn daarmee niet groots, maar wel meeslepend. Met de Rose Harbor-serie krijgt Debbie Macomber ook in Nederland steeds meer vaste voet aan de grond.
Liefdesbrieven in Rose Harbor is het derde boek uit de Rose Harbor-serie. Het is niet nodig de twee eerdere titels over de B&B gelezen te hebben om in dit boek met die uitnodigende cover te duiken. Het pension staat in Cedar Cove, een fictief stadje dat luchtig gebaseerd is op Port Orchard, een kustplaatsje in de staat Washington en de thuisbasis van de schrijfster.
In de turbulente periode na de plotselinge dood van haar man Paul heeft Jo Marie Rose in Cedar Cove een klein pension opgekocht, dat zij heeft weten om te toveren tot de sfeervolle B&B Rose Harbor. Het is een heilzame plek om oud zeer te laten genezen en het is een veilige haven, zowel voor haar gasten als voor Jo Marie zelf.
In elk boek ontmoet de lezer een paar bezoekers die enkele dagen bij Jo Marie verblijven. Het zijn karakters die zijn aangeslagen en gevormd door de problemen in hun leven en die op zoek zijn naar troost. Zo vergaat het ook de gasten in dit boek; Ellie Reynolds, een onzekere, jonge vrouw, die zeer tegen de zin van haar overbezorgde moeder een afspraak heeft in Cedar Cove met Tom, een man die ze via internet heeft ontmoet. Vrij snel na de blind date met Tom wacht Ellie een onaangename verrassing, en met de waarschuwende echo van haar moeders woorden nog in haar hoofd begint ze opnieuw te twijfelen aan zichzelf. Tegelijkertijd arriveert het echtpaar Roy en Maggie Porter, dertigers met nog jonge kinderen, die na een periode van verwijdering hun best doen weer dichter tot elkaar te komen. Op het moment dat ze elkaar de gemaakte misstappen willen vergeven, doet Maggie een ontdekking die haar huwelijk wederom op het spel zal zetten. En dan is er nog de klusjesman, de zwijgzame Mark, die regelmatig voor Jo Marie in en rond de B&B aan het werk is. Ongemerkt, en tot haar ergernis en verbazing, is Mark een steeds grotere rol in het leven van Jo Marie gaan spelen. Die worsteling en het gemis van haar echtgenoot vormen de rode draad, die dit derde Rose Harbor-boek verbindt met de voorgaande.
Interessant is dat de verhalen van de B&B-gasten in de derde persoon worden verteld en het leven van Jo Marie vanuit een ik-perspectief. Daarmee weet de auteur soepel de verschillende verhaallijnen samen te voegen tot een aantrekkelijk geheel. Debbie Macomber heeft op originele wijze prachtige en sympathieke karakters neergezet, die allemaal een indringende geschiedenis met zich meedragen. Dat de romantische relaties zich ook nog eens anders ontwikkelen dan verwacht, nodigt uit om verder te willen lezen. De feelgood-magie van de B&B doet zijn werk als het boek uit is; Rose Harbor is een volgend bezoek meer dan waard. | 1pos
|
Vooraf was ik ontzettend nieuwsgierig naar dit boek. Hoe het zou zijn vormgegeven en wat er in voor komt. De cover van het boek is wat simpel, maar de titel en het bijschrift trokken me gelijk. Christie schrijft dat dit boek is opgedragen als eerbetoon aan alle verpleegkundigen, patiënten en hun naasten. Tijdens het lezen van dit boek was het voor mij niet echt duidelijk voor wie het boek nou echt opgedragen was. Het was voor mij meer een autobiografisch boek dan dat ik het idee had dat het voor iemand was opgedragen. Maar goed, terug naar het boek. De inleiding en het eerste hoofdstukje, daar moest ik me echt doorheen 'worstelen', ik vond het moeilijk om door te lezen, het was namelijk vooral geschiedenis en dat trekt mij niet zo. Ook al is het de geschiedenis van de geneeskunde. Tijdens het lezen van het 'echte' hoofdstuk kwam ik wel meer in het boek. Wat wel opvalt is dat ze soms van de hak op de tak springt, wat ze naar mijn idee beter had kunnen doen in een specifiek hoofdstuk, dan wat ze nu gedaan heeft met stukjes over dezelfde onderwerpen in drie verschillende hoofdstukken.
Wel vond ik de verhalen van Christie interessant om te lezen, hoe ze met patiënten omgaat en wat ze allemaal meemaakt in de zorg. Eerst dacht ik dat het boek zich afspeelde in Amerika, maar dit bleek later om Engeland te gaan.
Christie is ook werkzaam geweest in verschillende takken van de verpleegkunde, dit was interessant om te lezen. Zo krijg je een beetje het idee wat er daar gebeurt. Tussen de ervaringen van Christie, beschrijft ze de geschiedenis van de verpleegkunde. Aan de ene kant interessant om te lezen, aan de andere kant soms wat langdradig en saai.
Wat ik zelf niet zo erg vond, maar ik kan begrijpen dat dit wel een irritatie kan zijn bij andere lezers, zijn de medische termen die Christie gebruikt in haar boek. Als je niet weet wat die betekenen dan moet je ze eerst opzoeken, en dan zit je soms niet meer in het verhaal. Wellicht had Christie achterin het boek een lijst kunnen maken wat die medische termen betekenen, zodat je het verhaal ook beter snapt. Wat ik soms ook een beetje miste waren de echte emoties van Christie, als ze die duidelijker had beschreven dan was het (voor mij) een nog beter boek geweest.
Zelf vond ik het een interessant boek om te lezen, toen ik er eenmaal in zat had ik het ook zo uit. | 1pos
|
Dit is echt zo'n boek wat je in een ruk uit wilt lezen. Ontzettend grappig, ietwat pikant maar zeker niet storend. Lekkere vlotte schrijfstijl en een heerlijk feelgood boek! Ik ben erg benieuwd naar Regards andere boeken! | 1pos
|
Meestal ven ik het op dezecsite eens met de recensies van Hebban- recensent Marloes. Bij dit boek lopen onze wegen uiteen. Ik vind het van begin tot eind een spannend verhaal, ook aantrekkelijk voor leerlingen in het voortgezet onderwijs. De perspectiefwissel zorgt wel dat je je aandacht bij het verhaal moet houden, maar werkt voor mij wel. Ik heb dit boek met plezier gelezen ondanks het feit dat boeken met een sterk Amerikaanse achtergrond niet mijn voorkeur hebben. Qua beoordeling zit ik dan ook een ster hoger. Dit boek is niet slechter dan- pak 'm beet - boeken van Mirjam Mous, Eva Burgers of Mel Wallis de Vries. | 1pos
|
Omdat het verhaal tussen heden en verleden door elkaar liep, was ik bang dat ik de draad niet te pakken zou kunnen krijgen. Maar niets was minder waar. Het boeit tot de laatste letter.
Verdriet, wanhoop, doodsangst, boosheid, alle menselijke gevoelens komen aan bod.
Het verplaatsen in de hoofdpersoon kostte dan ook geen enkele moeite. Het is heel moeilijk om meer te zeggen omdat ik echt niets over de inhoud kwijt wil. Een top boek. Ik heb genoten! | 1pos
|
'Vluchten was weglopen van iets. Het was een beetje reizen, maar zonder te weten waarheen. Niemand wachtte op ons.'
'Alles komt goed' laat je met ontroering achter en zinnen herlezend. Het boek zit vol oranje plakkertjes. Met dat ik dit schrijf, besef ik dat dit oranje zo passend is. Onbeschrijfelijk mooi. Nee helaas, alles komt niet goed.
De kerntitels voor de Kinderboekenweek 2019 zijn bekend, mag deze als bonus op de lijst? Alsjeblieft?
De 10-jarige hoofdpersoon Alice woont met haar gezin in Ieper. Ze heeft een blikken wereldbol vol snoepjes. De echte wereld verandert. 'Vluchten leek veiliger dan blijven.'
Alice maakt veel mee, wordt door de schrijnende, absurde omstandigheden van de Grote Oorlog rap volwassener en moet de zorg op zich nemen van de jongere kinderen in het gezin. Ja, ook zij zijn op de vlucht. Zij moet en zal naar 'Chartreuse de Neuville'. Alles is verwoest, letterlijk en figuurlijk. De wereldbol is aan het eind verkleurd.
In mooie taal die je meer laat lezen dan er in één zin staat geeft Vereecken de lezer een pakkend en boeiend verhaal dat helaas nog steeds de werkelijkheid is in veel werelddelen. De illustraties bekijk je na het lezen nog een keer met dan andere ogen. Je ziet geen ogen, mensen worden gezichtloos in een oorlog.
Voor de vormgeving niets dan lof. Ik heb niets opgezocht en bij het dichtslaan weet ik waarom: Piet Chielens heeft de inhoudelijke revisie verzorgd. O, toch één woord heb ik gevraagd aan mijn dochter: obus. Eén woord en zal mij bijblijven in combinatie met de eerst wel zingende merels in de appelboom.
Dit is geen samenvatting, het zou een epistel worden met oneindig veel citaten. Dit is werkelijk een goed boek over WOI vanuit een kind geschreven en dat op iedere school thuishoort, m.n. nu dit onderwerp in een methode meer naar voren komt. Docenten groep 8 en middelbareschooldocenten: lees het voor!
'Ik had altijd gedacht dat thuis vooral op huis leek. Het was tenslotte maar één letter verschil.' | 1pos
|
las "Riskante relaties" van Choderlos de Laclos (1782)
De bekende film (met John Malkovich) heb ik nooit gezien.
Het thema sprak mij niet zo aan.
Maar nu, het boek: het is een brievenroman. Nee nee, niet wegrennen. Het is nl. een SCHITTERENDE brievenroman.
De twee hoofdpersonages, vicomte de Valmont en marquise de Merteuil, schrijven brieven aan elkaar. Heel veel brieven.
“Vicomte de Valmont, een geduchte libertijn, heeft net het plan opgevat om de kuise, vrome présidente de Tourvel te verleiden. Maar dan stelt marquise de Merteuil, bondgenote in het kwaad, hem een ander slachtoffer voor: de piepjonge naïeve Cécile, met wier aanstaande echtgenoot beiden een appeltje te schillen hebben.”
Het boek is in een mooie vlotte stijl geschreven. Je zou helemaal niet zeggen dat het al zo oud is. En het is spannend!
Zal “het vroompje” de vicomte kunnen weerstaan, of loopt ook zij in de val?
Het boek geeft tevens een interessante inkijk in de wereld van de aristocratie, aan de vooravond van de Franse Revolutie. | 1pos
|
Het duo Danielle Braun en Jitske Kramer hebben een bijzonder managementboek neergezet!
Het ziet er prachtig uit, met prachtige foto’s. Echt een boek voor op de salontafel om af en toe in te kijken.
Inhoudelijk is het ook zeer de moeite waard: Op bijna elke bladzijde las ik wel wat me interesseerde, nog nooit zo bekeken had of iets wat ik nog niet wist.
Het boek is bestaat uit 3 delen: In het eerste deel wordt over cultuur verteld en hoe de antropologie daar onderzoek naar doet, in het tweede deel wordt ingegaan op relaties; hoe gaan wij en anderen met elkaar om. En in het derde deel hoe je deze kennis toepast in het veranderen van organisaties.
Het bijzondere aan dit boek is dat het een antropologisch uitgangspunt heeft. Door middel van allerlei verhalen over verre volkeren wordt een vertaling van dezelfde patronen gemaakt naar organisaties dicht bij huis.
Het is een zeer inspirerend boek, met verschillende eye-openers. Zeker een boek wat ik nog vaak ter hand zal nemen. | 1pos
|
Marjolein Uitzinger heeft met haar politieke thriller ‘De Huisgenoot’ een mooi staaltje vakmanschap neergezet.
Het verhaal gaat in sneltreinvaart en leest bijzonder plezierig. Al vanaf de eerste bladzijde word je in het verhaal gezogen en wil je het in één ruk uitlezen.
De hoofdpersoon Florian von Bismarck, politicus van beroep, doet alles om zijn eigen toekomst centraal te zetten en in het schaduwkabinet te komen als minister van Justitie. Alles maar dan ook echt alles moet daarvoor wijken. Het schetst een bepaald beeld van de politiek waar ieder voor zich gaat ten koste van anderen. Het is moeilijk voor te stellen hoe berekenend en hoe koel Florian kan zijn, maar daarentegen ook weer lief en attent naar anderen toe. Aan de ene kant kan ik sympathie voor hem opbrengen, maar aan de andere kant verafschuw ik zijn daden.
Het verhaal is klein gehouden en er zijn maar weinig andere personages. De personages die ertoe doen zijn goed uitgewerkt.
Het verhaal heeft verschillende wendingen en het einde is zeer onverwacht.
Een echte aanrader!
Ik ben heel benieuwd naar Marjolein haar andere werk en ga deze auteur zeker volgen.
Silvia van Elzelingen | 1pos
|
Korte inhoud
1929, Berlijn likt nog steeds zijn wonden na Wereld Oorlog I. Gereon Rath, voorheen rechercheur op de afdeling moordzaken in Keulen, werd na een incident weggepromoveerd naar Berlijn en is op de afdeling van zedenpolitie terechtgekomen. Dit mede zijn vaders invloed, anders had hij zijn carrière bij de politie wel vaarwel kunnen zeggen.
Maar Gereon voelt zich niet op zijn plaats bij de afdeling van de zedenpolitie en het werk daar vindt hij maar nutteloos. Veel liever zou hij terug op de afdeling moordzaken werken. Hiervoor moet hij zich terug bewijzen en nadat het lichaam van een zwaar toegetakelde Rus uit de Spree wordt opgevist, beslist Gereon zelf op onderzoek uit te gaan. Hij wil zijn meerdere de oplossing van de vermoorde Rus op een dienblaadje aanbieden om zo bij de afdeling moordzaken terug aan de slag te kunnen. De Rus blijkt zeer zwaar gemarteld te zijn geweest en zijn identiteit is ook moeilijk (zelfs bijna niet) te achterhalen. Zo komt Gereon terecht in het web van de Berlijnse onderwereld en hij weet niet meer wie hij kan vertrouwen; zijn het de communisten, de SA, de cocaïnehandelaars ? Hij blijkt er ook maar een zootje van te maken waardoor hij bijna zelf beschuldigd wordt van een moord.
Conclusie
‘Babylon Berlin’ is dé duurste Duitse (én zelfs Europese) productie ooit, maar liefst veertig miljoen euro werd in de serie gepompt en dit is ook te merken. Als kijker bevind je je in het Berlijn tussen de twee Wereldoorlogen. De eerste twee seizoenen heb ik gebinge-watched en natuurlijk toen het boek waarop de serie gebaseerd werd in het Nederlands verscheen was ik er als de kippen bij, dit moest ik lezen! De verwachtingen voor ‘Schaduw over Berlijn’ waren voor mij dan ook zeer hoog.
De auteur Volker Kutscher is een gekend Duits scenarioschrijver en dit is zeker te merken zijn in schrijfstijl. Alles wordt zeer filmisch geschreven, het voelde alsof ik in Berlijn van toen rondliep. Niet alleen de omgeving wordt gedetailleerd omschreven, maar ook de personages. Je kunt hen allemaal zo voorstellen en langzaam aan leer je ook wie ze echt zijn, want niet iedereen lijkt te zijn wie hij wel is. Dit is een van de aspecten die de spanning wel hoog houden in het boek. De personages zijn allemaal intrigerend, vooral Inspecteur Wolker, Gereon Rath en Charlotte Ritter. Het kan wat misleidend zijn als je eerst de tv serie hebt gezien en daarna het boek leest omdat sommige personages in het boek een minder prominente rol hebben.
Door de langzame opbouw van het verhaal verdrinkt de auteur ook zichzelf niet in de vele details. Het is nog altijd een thriller en bij teveel details gebeurt het soms dat het verhaal verloren gaat en hierbij de spanning verdwijnt. Dit is zeker niet het geval in Schaduw over Berlijn, wat ik wel zeer opmerkelijk vind, gezien voor een thriller alles zeer gedetailleerd omschreven wordt.
Zijn inspiratie haalde de auteur van de film ‘M- Die Stadt sucht einen Mörder’ van Fritz Lang, de Amerikaanse film ‘Road to Perdition’ en de tv-serie ‘The Sopranos’. Kenmerken voor het boek zijn dan ook de decadente jaren ’30, het maffia –en misdaadmilieu, een beetje de gekende grauwe gangster scènes, complotten, en corrupte politieagenten. Lezers die hier graag over lezen, zullen zeker genieten van dit boek.
Het verhaal heeft veel onverwachte plotwendingen, en hoewel ik al eerst de tv-serie gezien had bleef het verrassen. Een tip aan diegene die het boek gaat lezen en de serie nog niet heeft gezien, is zeker om eerst het boek te lezen en daarna pas de tv-serie te bekijken. Beide zijn goed, maar zoals meestal het geval is, is het boek beter. Soms was het voor mij wat verwarrend omdat in het boek het vooral draait rond hoofdinspecteur Rath en in de tv-serie ook Charlotte Ritter vaak in beeld komt. Hierdoor komt de tv-serie wel wat vrouw-vriendelijker naar voren dan het boek. De echte feministen zouden zich wel eens kunnen ergeren aan het boek gezien alles vanuit het standpunt van een mannelijke karakter geschreven is en in de tijdsgeest van de jaren ’20. Vaak wordt het boek dan ook omschreven als thriller voor mannen, maar ik heb er als vrouw ook enorm van genoten en ben dan ook enorm benieuwd naar het vervolg (als ik zolang ga kunnen wachten, misschien dat ik al ergens de Duitse versie lees).
Als liefhebber van geschiedenis vond ik de periode tussen de twee Wereldoorlogen op een goede manier in beeld gebracht, vooral hoe de Duitse bevolking het niet makkelijk had. Het is duidelijk dat de auteur zeer veel research gedaan heeft over die periode. Wat ik zeker interessant vond waren de verwijzingen naar de SA en een man met een Charlie Chaplin snor (Hitler). Het overheerste niet in het boek, maar het werd op een subtiele toets af en toe aangehaald.
Schaduw over Berlijn heeft terecht de Duitse bestseller lijsten gehaald! Het is een dikke pil van 573 pagina’s, maar je vliegt erdoor heen, ondanks de vele details. Als lezer kan je niet stoppen tot je de uiteindelijke plot weet. Van mij krijgt het dan ook een verdiende vier sterren. | 1pos
|
Hoewel ik doorgaans absoluut geen liefhebber ben van magisch realisme of surrealisme heb ik me geen moment verveeld met dit boek. Ik heb het zelfs ongeveer in één adem uitgelezen. Ondanks de magie was het een warm en levendig geschreven boek, en het realisme ontbrak niet. Knap geschreven bovendien! Ongeveer zo knap als "honderd jaar eenzaamheid" van Gabriel García Marquez, maar veel beter en mooier! | 1pos
|
Allereerst een uitleg over de titel. Het boek wordt namelijk aangegeven als een thriller - hier in Nederland dan tenminste - maar dat was het voor mij zeker niet. In ieder geval niet op de manier dat ik thrillers gewend ben. Wat het wel is, is een zeer uitgebreide omschrijving van de reis van Maria en hond Castor.
Maria is op de vlucht voor haar verleden. Maar is ze ook op zoek naar een toekomst? Of staat die toekomst allang vast?
Hakan Nesser heeft voor mij een heel bijzondere schrijfstijl. Als je zijn boeken niet gewend bent, heb je eerst wel even tijd nodig om daaraan gewend te raken. Zijn schrijfstijl is ontzettend "wollig". Alles wordt heel uitgebreid in heel lange zinnen omschreven. Maar dat is gelijk ook de charme van dit boek. Je wordt echt meegezogen naar Winsford. Echt alsof je er zelf aanwezig bent.
Ik heb enorm genoten van het stapje-voor-stapje meer bekend maken van stukjes van het verhaal. Het enige wat mij echt tegengevallen is is het eind. Ik vond het nogal abrupt en kort door de bocht. Bijna alsof de schrijver het wel gehad had en er vanaf wilde.
Toch zou ik het met de wetenschap die ik nu heb zo weer doen. Ik heb uiteindelijk toch enorm genoten van Maria en Castor en hun reis naar het einde van dit boek. | 1pos
|
Lee Child (1954) is een Engelsman, die eerst afstudeerde in de rechten. Na zijn ontslag bij een tv-zender ging hij thrillers schrijven. Zijn eerste boek, Jachtveld, met Jack Reacher als hoofdpersonage, won gelijk een onderscheiding. Jim Grant (eigenlijke naam) en zijn vrouw verhuisden in 1998 naar de VS, waar zich tot nu toe zijn Reacher serie afspeelt.
In deze vijftiende thriller met Jack Reacher als hoofdpersoon komt hij liftend in een verre uithoek van het winterse Nebraska terecht. Fysiek nog niet helemaal honderd procent fit vanwege zijn vorige avontuur wil hij toch niet doorreizen, als hij weer een misstand ontdekt. Een ontmoeting met een mishandelde vrouw zorgt ervoor, dat hij een wespennest van lokale machthebbers verstoort. Eerst probeert deze familie hem met plaatselijke zwaargewichten uit te schakelen. Vervolgens escaleren de ontmoetingen tussen de held en de slechteriken, zodat men regelmatig op zeer duidelijke beschrijvingen van de vele geweldsuitbarstingen wordt getrakteerd. Intussen ontdekt de lezer, dat er meer aan de hand is dan een enkel geweldsmisdrijf. De Duncans onderdrukken niet alleen decennia lang de afgestompte boeren in dit gebied, maar ze importeren ook al lange tijd kostbare, illegale ladingen uit Canada. Vijfentwintig jaar terug is er een kind spoorloos verdwenen, en Reacher lift dus niet door, maar bijt zich vast in deze cold case. Met eerst aarzelende, maar later toenemende steun van enkele slachtoffers gaat hij de schijnbaar ongelijke strijd aan.
Deze aflevering van de eenzame wreker zal men niet makkelijk tussendoor eventjes weg kunnen leggen. Ondanks de voorspelbare structuur van deze reeks lukt het Lee Child toch opnieuw om de lezer van het begin tot het einde te boeien. De personages worden geloofwaardig geschetst, de motieven en handelingen van de personen komen logisch over, de locaties en de geweldsscènes worden verbazingwekkend knap uitgebeeld. Wat wij waarschijnlijk nooit zouden wagen, maar eigenlijk wel zouden willen, pakt Jack Reacher koelbloedig en vastberaden aan. Ook al weet men, dat Reacher aan het einde weer zegevierend doorreist, toch kan men zich makkelijk met deze moderne ridder identificeren. Met een hoog moreel geweten gaat hij de smeerlapperij te lijf en lift daarna verder de horizon tegemoet. Kortom: toch weer een pageturner van de eerste orde. Trouwens jammer, dat de flap van het boek te veel verraadt. | 1pos
|
Net zoals het debuut Blond 15 van Heleen van der Kemp is Afrekening weer een ware whodunnit en een echte pageturner waar je zo doorheen vliegt. Fijne korte hoofdstukken geschreven in een zeer vlotte stijl. Daar houd ik wel van :-)
In Afrekening lezen we verder over Rechercheur Britt Franken en haar dochter Bo, waar Blond 15 gebleven is. Een groep, genaamd Justitia, gaat voor eigen rechter spelen en allerlei moorden worden gepleegd die met elkaar te maken hebben. Spannend van begin tot het eind en de ontknoping is werkelijk formidabel te noemen! Ontzettend knap bedacht door Heleen en ik kijk alweer uit naar een nieuw boek met Britt Franken!
By the way; deze opvolger is ook goed leesbaar zonder eerst Blond 15 gelezen te hebben, hoewel ik je deze ook zeker aan wil raden | 1pos
|
Ik ben verslaafd geraakt aan Martina Cole vanaf het eerste boek De vlucht wilde ik alle boeken van haar lezen. Nu ben ik op zoek naar haar laatste, welke ik weer met veel plezier zal lezen. | 1pos
|
Tijd om te sterven is inmiddels de vierde thriller van Cody Mcfayden met Smoky Barret en haar team in de hoofdrol.
Soms lees je een thriller die werkelijk alles heeft. Spanning, romantiek, erotiek en emotie. Voor mij alle bestanddelen voor een goed boek. Tijd om te sterven is zon boek.
Smoky Barret en haar team krijgen weer een zaak op hun bord die wederom vreselijk gruwelijk is. Smoky is al gehavend door een eerdere seriemoordenaar, Joseph Sands, die haar man en dochter vermoord heeft. Joseph Sands heeft ook haar beste vriendin vermoord, uitgebeend, en haar dochter aan het ontbindende lijk van haar moeder vastgeketend. Bonnie is aan Smoky achter gelaten en samen zijn ze hersteld van de gruwelijkheden die hen overkomen zijn.
In Tijd om te sterven luistert de seriemoordenaar naar de naam Dali. Op de trouwdag van Callie, een lid van het team, wordt er een vrouw uit de auto gegooid. Deze vrouw wordt al zeven jaar vermist. Maar waarom wordt deze vrouw uit de auto gegooid op een bruiloft vol met FBI-agenten?
Dit is het zinderende begin van Tijd om te sterven. Mcfayden is er wederom in geslaagd om een gruwelijk boek te schrijven. Eenmaal begonnen ben je verkocht en kan je niet meer stoppen. De spanningsbogen zijn van topklasse. Omdat de hoofdpersonen weer hetzelfde zijn als in de vorige drie boeken heb je die inmiddels goed leren kennen. Het is echter geen probleem als je de eerste drie boeken niet hebt gelezen, al is dat natuurlijk wel leuker.
Ook de dader wordt steengoed neergezet, en langzaam wordt er toegewerkt naar een gruwelijke climax!
Tijd om te sterven moet je lezen, maar let op, je kan niet meer stoppen! | 1pos
|
Een bijzonder deel in de serie splinters van uitgeverij Quasis is ‘1897’ van Terrence Lauerhohn. Het is het een eerbetoon aan de Hammer horror en past perfect in de traditie van het griezelverhaal uit de Romantiek!
Net als in de griezelfilms uit de Britse filmstudio, heeft dit verhaal ontzettend veel sfeer. Consistent weet Lauerhohn de atmosfeer op de juiste wijze neer te zetten, waardoor ik onder andere moest denken aan ‘Dracula: prince of darkness’ (1958) en ‘Twins of evil’ (1971). Literair past de keuze voor Venetië uitstekend bij het verhaal, omdat het daarmee niet alleen aansluit bij de literatuur uit de zwarte Romantiek, waarin lust, lijden, angsten, doemdenken en gruwelen centraal staan, maar ook het verlangen naar andere landen. Dus dat de auteur deze creatieve twist toepast en niet Engeland als plaats van handeling kiest, maar Italië is klasse!
Ook de personages doen eer aan de duistere Romantiek. Angst, verlangen en lijden spelen een belangrijke rol in het leven van de karakters. Met name voor Isidora Ottoboni, omdat zij alle kenmerken heeft van een vrouwelijke byronic hero: intelligent, zelfbewust en emotioneel gekweld. Dat geeft haar meer diepgang en iets mysterieus. Een verhaal dat tijdens het lezen af en toe te binnen schoot is ‘Carmilla’ van Sheridan LeFanu, vanwege de sfeer en de mysterieuze vrouwelijke personages. Het verschil tussen beide is dat in ‘1897’ de lezer alle informatie krijgt en ‘Carmilla’ meer fragmentarisch geschreven is.
Verder is het verhaal heel filmisch geschreven in een aangename schrijfstijl. Voor mij versterkt dit de sfeer en het unheimische van het verhaal, waardoor ik er extra van genoten heb.
Hoewel het slechts zesendertig pagina’s is het een meer dan geslaagd eerbetoon aan de griezelverhalen uit de Romantiek en de Hammer Horror! #1897 #terrencelauerhohn #uitgeverijquasis | 1pos
|
Je leest over rechercheur Elizabeth Black die de verbinding is tussen de andere verhaallijnen.
Ze had echter niet verwacht op deze manier met haar verleden geconfronteerd te worden.
Nu wordt ze verdacht van mishandeling en moord. Shanning Shore is slachtoffer in een brute verkrachtingszaak en kan op het begrip van Elizabeth rekenen.
Adrian Wall ging dertien jaar geleden toen hij nog politieman was de gevangenis in. Je kunt je voorstellen dat een politieman het daar niet gemakkelijk zal hebben, maar niemand kan je voorbereiden op wat voor horror je te lezen krijgt. Hij komt vrij, maar is hij nu ook vrij?
Gideon, een veertienjarige jongen staat hem op te wachten wanneer Adrian de gevangenis verlaat.
Dan is er nog de verhaallijn van de moordenaar, ook niet onbelangrijk natuurlijk.
In de proloog, getiteld Gisteren, wordt je aandacht gevangen en zal niet meer losgelaten worden, op een klein stukje na, tot het einde van het boek.
In deze krachtige, diepgaande thriller beschrijft deze auteur heel beeldend een verhaal dat je pakt.
De titel wordt tijdens het lezen duidelijk. Het is goed samengevat.
Je zult merken dat alle hoofdrolspelers een geheim met zich meedragen waar de buitenwereld echt niets van weet. Maar in niet te lange hoofdstukken, steeds gezien uit een ander perspectief neemt John Hart je mee in een soms erg hard verhaal dat groeit en blijft groeien tot een verrassend einde.
De epiloog is een prachtige afsluiting van een meeslepend verhaal. Met recht is hier sprake van een thriller; lekker spannend, geheimzinnig en vol verrassingen.
4,5/5* | 1pos
|
Wat je kunt verwachten van auteur Debbie Macomber is inmiddels voor iedere romancelezer wel bekend: romantiek verpakt in een emotioneel verhaal. Macomber schreef ontelbaar veel romans, die allemaal een doorslaand succes zijn geworden. Toch laat de auteur ons bij haar boek De Ontbijtclub lang wachten op romantiek. De Ontbijtclub gaat over vriendschap, verlies en het maken van een nieuw begin.
Moet je op elkaar lijken om goede vriendinnen te worden? Dat is de vraag die De Ontbijtclub probeert te beantwoorden. We maken kennis met vier vrouwen die elkaar hebben leren kennen tijdens een cursus dagboek schrijven. Hoewel ze alle vier in een compleet andere fase van hun leven zitten, wordt hun vriendschap steeds sterker. Na de cursus besluiten de vrouwen elke donderdagochtend om acht uur samen te ontbijten. Al snel trekken de vrouwen zo veel met elkaar op, dat ze elkaar ook buiten de ontbijtclub spreken.
De afwisseling die het boek biedt tussen de dagboekfragmenten en de verteller is zeer prettig. Macomber laat de lezer een jaar lang meekijken in de levens van de vier hoofdpersonages. De vier vrouwen hebben allemaal één goed voornemen voor het aankomende jaar. Hoewel deze voornemens niets met elkaar te maken hebben, komen de verhaallijnen op een natuurlijke manier bij elkaar naarmate de band tussen de vier dames steeds sterker wordt.
Per personage starten de verhaallijnen heel rustig op, waardoor de lezer in eerste instantie het idee krijgt dat het niet zo'n interessant boek is. De omwenteling, die snel maar bijzonder subtiel komt, zorgt voor een perfecte spanningsboog. Debbie Macomber weet precies welke informatie de lezer nodig heeft en welke nog even achterwege gelaten kan worden. Dit maakt De Ontbijtclub alles behalve saai.
De lezer leert alle personages heel gestaag kennen. Dit zorgt voor empathie en een goede diepgang in het verhaal. Toch is er wat te zeggen over de manier waarop de hoofdpersonages door middel van het dagboek hun eigen verhaal vertellen. Alle vier de vrouwen denken en verwoorden zich op dezelfde manier. Deze manier past perfect bij de dame die zestig jaar is, maar niet bij de dame die midden twintig is. In de dagboeken had daarom iets meer variatie mogen zitten. Een persoonlijk verhaal kan immers nooit op precies dezelfde manier verwoord worden.
Desalniettemin blijkt dit het enige puntje waar een lezer echt over kan vallen. De vier verhaallijnen zijn op zichzelf al boeiend en verrassend genoeg. En een combinatie van deze vier verhalen is al helemaal een genot om te lezen.
De lezer die van ongegeneerd gezwijmel en romantiek houdt, zal wellicht iets minder aan zijn trekken komen bij De Ontbijtclub. De roman bevat, behalve prille verliefdheid, vooral tragische verhalen over verlies, misbruik, gebroken families en stressvolle werksituaties. Dit zorgt er tevens voor dat je meermaals een brok in je keel moet wegslikken, maar oh, oh, oh wat is De Ontbijtclub prachtig geschreven!
De zoete, lichtroze voorkant, de omschrijving op de achterflap en de oubollige titel doen denken aan een groepje roddelende vrouwen die niets beters te doen hebben met hun leven. Wat echter in het boek verscholen ligt, is een emotioneel verhaal over vier sterke vrouwen en hun onverwoestbare band. De Ontbijtclub is een prachtige roman over tijd, acceptatie, dankbaarheid en trouw blijven aan elkaar. | 1pos
|
Aad Goedhart (1957) heeft meer dan dertig jaar als jeugdhulpverlener/gezinsvoogd bij verschillende instanties gewerkt. Het gebruik van (vervangend) gezag binnen de justitiële jeugdhulpverlening te gebruiken voor een verhaal heeft geleid tot dit boek. Een thriller waar fictie dicht bij de feiten komt.
Deze thriller zit goed in elkaar. Er zijn meerdere belangrijke personages maar de belangrijkste zijn naar mijn idee Frank Maes en inspecteur Simoskie. Frank Maes, een ervaren jeugdhulpverlener, wordt geconfronteerd met een oud-cliënt die vol wraak en woede zit. Door de jeugdzorg is deze cliënt in een kindertehuis terecht gekomen en als Frank er achter komt wat daar met de kinderen is gebeurd, gaat hij gebukt onder schuldgevoel. Verder is zijn huwelijk op de klippen gelopen, heeft hij een verhouding met de secretaresse op het werk en gebeurt er wat mijn zijn eigen dochtertje.
Inspecteur Simoskie is belast met een gruwelijke zaak waarbij het slachtoffer gevild is en waarbij andere slachtoffers volgen. Daarnaast heeft hij de nodige problemen in de privésfeer wat ten koste lijkt te gaan van zijn werk. Als er een link wordt gelegd tussen zijn zaak en een loverboy komt hij terecht bij de jeugdhulpverlening en bij Frank Maes. Maar dan loopt het toch weer net even anders dan hij verwacht.
Het verhaal wordt in snel tempo opgevoerd. Vanuit verschillende perspectieven wordt het verhaal belicht. Maes en Simoskie zijn aan het woord, maar ook twee andere personages uit het verhaal. Bij de wisseling van perspectief staat de naam van die persoon vermeldt, zodat er geen verwarring kan ontstaan. Al moet ik zeggen dat ondanks het wisselen van perspectief, sprongen in tijd en locaties de schrijver dat goed weet te doseren, zodat je zelfs zonder die vermelding het goed kan volgen.
Ik kan niet anders zeggen dat Aad Goedhart een goed verteller is. Hij kan zich meten aan schrijvers als Daniel Cole en John Hart. Al kan je bij dit verhaal niet echt een persoon aanwijzen als hoofdpersonage, de rollen zijn onderling evenwichtig verdeeld. Hierdoor leef je als lezer ook met verschillende karakters mee en heb je niet snel een voorkeurspersonage. Wat sowieso niet meevalt in dit verhaal, want ze hebben allemaal wel eigenaardige en niet zulke charmante trekjes. Een reden des te meer voor mij om dit boek extra te waarderen. Het is een stuk origineler dan dat je alleen maar een slechterik hebt en een goedzak. Door al die gefrustreerde personages met elk hun eigen bagage wordt je als lezer ook af en toe flink op het verkeerde been gezet, waardoor je eigenlijk alleen maar wilt doorlezen tot de ontknoping en een bijzonder einde. | 1pos
|
Wie is Jeff Abbott dacht ik bij mijzelf toen ik het boek kocht met de witte, nietszeggende kaft. Inmiddels weet ik wel beter. Deze schrijver heeft inderdaad een potentiële Hollywoodfilm geschreven waarin alle cliché elementen terug te vinden zijn, gevangen in een snel verhaal met spannende wendingen, dat blijft boeien tot het einde.
Halverwege het verhaal kreeg het af en toe 'Ludlum-achtige' trekken, wat zowel als een groot compliment als een klein minpunt kan worden opgevat.
Een schrijver om te blijven volgen. | 1pos
|
Wat een plezier was het lezen van Volle bloei, maar vlak de ontroering niet uit! De vijf vrouwen hebben allemaal een heel eigen stem en een eigen droom, en moeten ieder voor zich iets overwinnen om die te verwezenlijken. Gelukkig hebben ze elkaar, ook al is het soms moeilijk toe te geven dat ze elkaar en de vriendschap nodig hebben. Je gaat als lezer van ze houden, en kunt hardop lachen om dingen die je bij jezelf herkent. Vaak lach je ook om die brok in je keel weg te slikken. Kleinloog weet je te boeien vanaf de eerste pagina en voert je mee op de zoektocht die we allemaal kennen: die naar liefde, succes, inzicht, acceptatie en vrijheid.
Volle bloei is een prachtige, mooi geschreven roman over het leven met al zijn pieken en dalen, en vooral over vriendschap die alles overwint. | 1pos
|
Met grote bewondering voor het onderzoekswerk van de schrijver heb ik dit boek gelezen. Het geeft een goed beeld van de oorlogsjaren rond Rotterdam. Geen gemakkelijk boek dat je even weglegt, want dan raak je de draad kwijt. Ondanks dat bleef het mij boeien tot het eind. | 1pos
|
Subsets and Splits
No saved queries yet
Save your SQL queries to embed, download, and access them later. Queries will appear here once saved.