text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
Dit is het tweede deel in de Yougian serie. Aryn, de dochter van Allyn, heeft dezelfde krachten als haar moeder en groeit in Yougian op met haar beste vriend Charlie. Na een fikse ruzie loopt Aryn weg van huis. Op haar reis naar het onbekende ontmoet ze vreemde wezens, een oude bekende van haar moeder en een aparte kapitein, die haar nieuwsgierig maakt naar de zeevaart.
Als Aryn er achter komt dat er ergens midden op zee een sinister eiland bestaat waar bloeddorstige monsters dolen, voelt ze de onweerstaanbare drang het eiland te zoeken. Ze wordt echter ontvoerd en komt vervolgens oog in oog te staan met een gevaarlijke tovenares, die haar aan haar donkere macht wil onderwerpen.
Vrienden blijken vijanden en hulp dient zich aan vanuit onverwachte hoeken. Maar of het voldoende is om de macht van de tovenares aan banden te leggen en zelf heelhuids van het horroreiland af te komen ...
Het verhaal gaat verder waar deel 1 eindigt. Aryn loopt weg na een ruzie , ze weet dat ze een half –harpij is. Iedereen kent haar of heeft het over haar. Aryn is eigenwijs, moedig en vastberaden. Soms is ze naief en onbezonnen, maar haar krachten redden haar uit benarde situaties. Toch mag ik haar wel. Charlie is haar vriendje, die het in dit deel erg zwaar met Aryn krijgt. En niet alleen met haar. Hij is slimmer en verstandiger dan Aryn.
Het leukste personage in dit deel vind ik Iliad. Hij is een boswezen. Als je het verhaal leest , weet je waarom hij het leukste is.
Er zijn een heleboel schurken en slechteriken in dit verhaal, die komen allemaal goed tot hun recht .Ze zijn goed beschreven.
Het boek leest vlot, de hoofdstukken zijn niet heel lang en zijn in chronologische volgorde geschreven. Er zit veel humor in, maar ook romantiek en uiteraard actie en spanning. De opbouw naar het eind is goed. Er is een verrassend slot in dit deel. Dat zag ik niet aankomen.
Ook al hoor ik niet tot de doelgroep (12+), ik heb er van genoten.
Ik kijk uit naar deel 3. | 1pos
|
*4, 5 ster.
Ik kreeg van mijn vriend de mooiste boxset ever - de geïllustreerde van Kazu Kibuishi - waardoor ik het dus echt niet kon laten om alle delen weer opnieuw te lezen. Afgelopen vrijdag las ik eindelijk, na drie weken, het vierde deel uit. Welke in deze prachtige boxset maar liefst 734 pagina's heeft. Geloof het of niet, ik vond deze in vergelijking met het vorige deel weer ietsjes minder. Ik lees de boeken nu voor de derde keer, de laatste keer was toen ik zestien was. Hierdoor ben ik weer redelijk open-minded omdat het een flinke tijd geleden is. Maar er zijn een aantal dingen die ik spannender had verwacht. Het kerstbal bijvoorbeeld, op dat moment speelt er een heleboel tussen Ron en Hermelien, wat in het desbetreffende hoofdstuk naar mijn mening veel te weinig naar voren komt. Of de ontknoping terug op Zweinstein, die naar mijn mening véél spannender had gekund. Maar goed, het boek is nu eenmaal zo geschreven, en het blijft prachtig. Af en toe mist het gewoon net dat beetje extra spanning en sensatie. Of ik houd gewoon van dramatische boeken. De karakters zijn stuk voor stuk wel geweldig op papier gezet, en zo goed uitgedacht! Ik houd van J.K. Rowling en alles wat ze schrijft. Deze wereld is simpelweg magisch en je wilt er nooit uit weg. Het beste stuk uit dit boek: alles wat met het wereldkampioenschap Zwerkbal te maken heeft. | 1pos
|
In dit deel gebeurt er iets onverwachts.
Loofpoel wordt verliefd op Kaaiveder, maar dit is in strijd met de krijgscode.
Medicijnkatten horen niet verliefd te worden. Zij hebben een plicht aan hun clan en mogen verder niet romantisch zijn met andere katten. Kraaiveder is ook nog eens van een andere clan. Daardoor wordt het allemaal nog een stapje moeilijker. Verkiest ze Kraaiveder boven haar clan? Maar dan zullen ze alles achter moeten laten en vertrekken. Of ligt haar hart toch bij haar clan?
En dan is er nog de onheilspellende droom waar ze maar niet af komt. Wat betekend het? En wanneer staat het te gebeuren?
Het op een na laatste deel van Warrior Cats 2 is een liefdesverhaal met moeilijke beslissingen. Wel loopt het verhaal mooi door en gebeuren er spannende dingen. Waar ik me wel aan stoor is dat door de vertaling de namen van de katten door elkaar worden gehaald. Katten die allang krijger zijn worden af en toe nog steeds bij hun leerling naam genoemd, in plaats van Loofpoel staat er Sintelvel, en Langstaart wordt verward met Langster. Notabene een clanleider! Dit vind ik slordig. Zeker omdat het boek door meerdere mensen gelezen wordt voor hij wordt uitgebracht. Dit had toch op moeten vallen? Als je zelf gewoon zit op te letten weet je wel wat of wie er bedoelt wordt. Verder een heel fijn boek van Warrior Cats! | 1pos
|
Het lijkt een trend te worden om in een roman een kind met een beperking ten tonele te voeren. Als voorbeeld daarvan kan worden genoemd de roman van Emily Fridlund, getiteld “Een Geschiedenis Van Wolven” (uitgeverij Signatuur).
Ook in de debuutroman “De Groene Eend” van Manu Causse speelt Isaac, een kind met overduidelijk autisme, een hoofdrol. Isaac is een zoon van gescheiden ouders en verblijft permanent in een kinderkliniek. Vader Eric heeft de plicht op zich genomen om Isaac elke week te bezoeken, terwijl zijn moeder zich minder vaak laat zien vanwege haar carrière. Wel probeert zij (nog) steeds te bepalen wat Eric wel of niet mag met de zoon mag doen.
Tijdens het wekelijks bezoek krijgt de vader geen enkel contact met Isaac. Er is geen enkele blik van herkenning, hij kan niet tot zijn zoon doordringen. In de kliniek maakt men overigens geen enkele vordering in de situatie met Isaac.
Uit een erfenis van zijn oom komt de vader in het bezit van oude groene eend. Deze auto trekt op een of andere wijze de aandacht van Isaac. Dit gegeven, het algemeen onbehagen van de vader over de medische behandeling in de kliniek en de psychologische druk van zijn ex-vrouw, leidt tot een ontvoering van Isaac uit de kliniek. Vader en zoon maken tijdens een langdurige reis in Frankrijk van alles mee. Bijzonder is hoe Isaac geleidelijk aan meer met zijn vader weet te communiceren. Voor hen allebei betekent dit een geheel ander leven.
Manu Causse beschrijft dit alles op een amusante wijze die mij bij het lezen van de roman erg prettig is overgekomen. | 1pos
|
Nu is het weer de laatste dagen erg jantje huilt, jantje lacht met het gevolg dat ik regelmatig werd natgeregend, gehageld en zowat van de scootmobiel werd afgeblazen tijdens het hond uitlaten. Dit weer vraagt om een roman. Dus lekker opgekruld bij de kachel heb ik Een goede vrouw van Daniëlle Steel gelezen. Een hele fijne, goed lezende roman over een sterke vrouw die wel heel veel voor haar kiezen krijgt. Het schetst ook een mooi tijdsbeeld ten tijde van de ondergang van de Titanic en de eerste Wereld oorlog en hoe men tegen vrouwen en mannen aankeek in die dagen. Ik heb hem in iedere geval heel graag gelezen. De vier sterren zijn voor mij echt verdient. | 1pos
|
Ik moet eerlijk bekennen: de tranen liepen over mijn wangen bij het lezen van het boek Het Rosie Project. Ik heb in mijn eentje hardop gelachen op het strand van Kroatie. Wat een geestig boek!
Toch bekroop me telkens weer de vraag: wat zouden mensen met autisme van dit boek vinden? Zouden zij ook lachen of het irritant vinden dat er (weer) een feelgood boek bijdraagt aan een stereotyperende beeldvorming over autisme?
De hoofdpersoon in het boek, Don, heeft niet de behoefte een label te plakken op zijn gedrag. “Er is nooit een definitieve diagnose gesteld, ondanks pogingen van de psychiatrie om me in een simplistische categorie in te delen. Ik ben inmiddels van mening dat mijn hersenen anders geprogrammeerd zijn dan die van het grootste gedeelte van de bevolking. Al mijn psychiatrische symptomen waren een resultaat hiervan, niet van een onderliggende aandoening. Natuurlijk was ik depressief: ik had geen vrienden, geen seks en geen sociaal leven, omdat ik anders was dan andere mensen. Mijn concentratievermogen en gedrevenheid werden verkeerd geïnterpreteerd als manie. En mijn aandacht voor orde werd bestempeld als een dwangneurose.”
De hoofdpersoon, maar ook de andere personages, hebben een nuchtere kijk op kwetsbaarheden. Dat spreekt me aan. Wat bij mij wringt is dat de auteur ervoor heeft gekozen om een bepaald beeld van een iemand met autisme neer te zetten: intelligent, uitstekend geheugen, sociaal onhandig, werkzaam in de wetenschappelijke wereld. Maar dit is eerder uitzondering dan regel. Bij vele mensen met autisme is de impact van hun autisme op hun leven veel ernstiger en werkt het autisme dieper door in hun leven.
Dat gezegd hebbende heb ik genoten van het boek en ben ik nieuwsgierig naar wat anderen van het boek vinden.
Ik kreeg al een aantal reacties op deze recensie op mijn eigen website: https://angelathissen.nl/2014/08/12/boekrecensie-het-rosie-project-van-graeme-simsion/ | 1pos
|
Wat een prachtig ebook. Vanaf het begin dacht ik wel te weten hoe het ongeveer ging verlopen. Maar dit versloeg al mijn verwachtingen. Zeker een aanrader en deed me ergens denken aan 13 reasons Why! | 1pos
|
Een indrukwekkend boek over het leven van vrouwen in Iran, de revolutie en hoe het leven in een islamitische staat is. De boekenclub waarin 7 vrouwen samenkomen en boeken bespreken die eigenlijk onbespreekbaar zijn in de Iraanse cultuur. Ik vond het soms moeilijk om te lezen hoe zwaar vrouwen het hier hebben, het likken aan een ijsje is al aanstootgevend en zo staan er nog wel meer bizarre zaken in. Hoe er tegen de literatuur aangekeken wordt, hoe er op gereageerd wordt. Het enige boek dat ik niet had gelezen en wel besproken werd was Lolita maar ook zonder dit gelezen te hebben kun je prima begrijpen waar het over gaat. Het is een boek waarin de politiek en het beleid en de revolutie van Iran uitgebreid besproken wordt. Het is geen roman die je even tussendoor leest. | 1pos
|
Ik ben al een tijdje aan het twijfelen of ik de boeken van de Warrior Cats wilde kopen. Toen dit boekje uit kwam was het voor mij een mooie manier om eraan te proeven. En nu ben ik verkocht. Die arme Hemel clan en die rottige tweebenen. | 1pos
|
Hoe verder ik in het verhaal kom, hoe beter de boeken en de avonturen worden! Het belangrijkste gevecht in het verhaal vindt wel aldoor plaats in de laaste hoofdstukken, waardoor het misschien een beetje te snel gaat, maar het blijft een mooi verhaal vol spanning, drama en natuurlijk romantiek. Ik ben erg benieuwd naar het volgende deel waarin prins Ash de hoofdrol speelt en een manier zoekt om bij zijn geliefde koningin Meghan te zijn. | 1pos
|
“Het is vroeg in de ochtend, de eerste zonnestralen komen net boven de heuvelkam uit. Van bij het raam waar ik uitkijk over de vallei zie ik in de verte twee mensen naderen. (…) Het licht valt zijdelings op de nog minieme gestalten. Ze dalen moeizaam af. Ze verschijnen en verdwijnen naargelang ze tussen de bomen opdoemen of erachter schuilgaan. Daarna komen ze in open hellend grasland en dalen iets sneller af. Daar kunnen ze de half afgewerkte toren zien opdoemen op de hoge rotsmuur, als een vertrouwenwekkend baken. Nu de zon nog iets hoger rijst en de lage vallei beschijnt, zien zij het dorp oplichten.”
Vanuit het dorp Monieux waar hij een huis heeft, reconstrueert Stefan Hertmans (1951) het tragische lot van een vrouw die ooit daar haar toevlucht heeft gezocht. Dit doet hij met groot vakmanschap, persoonlijke betrokkenheid en verfijnd taalgebruik. Vanuit het hier en nu denkt hij weg wat er in de loop der tijd is veranderd en laat hij zijn personages in een tijdloos landschap tevoorschijn komen.
In 1091 kwamen David Todros en Hamoutal in Monieux aan. Hamoutal heet eigenlijk Vigdis Adelais, heeft blond haar en blauwe ogen en is de dochter van een Normandische patriciër. Ze heeft in Rouen een beschermde opvoeding gehad, maar is verliefd geworden op de joodse rabbijnszoon. Toen haar vader had ontdekt dat ze heimelijk met hem afsprak en daar een stokje voor wilde steken, is ze op een nacht vanuit de kloostertuin met David naar diens ouders in Narbonne gevlucht. Daar waren Spaanse joden, hoog opgeleid en tolerant. Ze accepteerden haar als proseliete (bekeerlinge) en ze trouwden, maar de ridders van haar vader achtervolgden haar, zodat ze niet konden blijven. Zwanger en gehavend komt Hamoutal met echtgenoot in Monieux aan. Ze moet wennen aan de joodse gebruiken en het harde leven daar. Alle bodem is onder haar zekerheden weggeslagen, maar met passie en wilskracht slaat ze zich erdoorheen. Teruggaan is onmogelijk; ze zou als ketter vervolgd worden en op de brandstapel belanden. Een paar jaar leiden ze een primitief, maar veilig bestaan en krijgen drie kinderen, maar de kruistocht in 1095 maakt een einde aan de rust en vrede in het dorp:
"Het is niet de Moor die komt, het is een leger recht uit het volk zelf, geen vijand die van buiten komt, maar een die in de harten schuilt en nu onweerstaanbaar naar buiten breekt, gevoed als hij is door jarenlange hetze, kleine afrekeningen, wraakoefeningen op een buur, stemmingmakerij, verwijten over en weer, fabeltjes over rituele joodse kindermoord, over kannibalisme, zogenaamde ontvoering van onschuldigen en door rabbijnen, demonie en duivelsritueel. De joden krijgen de schuld; er ontstaat een opstootje, de rabbijn en de priester slaan de handen ineen om de dorpelingen te bewaren. Haat trekt zich samen als een spier in het hart van de samenleving, men is bang dat de ongecontroleerde energie zal uitbarsten en alles op haar weg zal verwoesten."
De kruisvaarders zijn in grote getalen, willen onderdak en voedsel. Ze overrompelen het dorp en richten een slagveld aan. Alleen met haar jongste kind vlucht Hamoutal oostwaarts. Heel Europa is op drift. Overal zijn godsdiensttwisten, vluchtelingenstromen, wordt er geplunderd, verkracht en brand gesticht. De oude wereld, met haar moeizaam in stand gehouden evenwicht, raakt volledig ontwricht. In Fustat, Egypte, lijkt haar omzwerving voltooid. Ze vindt daar geborgenheid en zelfs welvaart, maar dan krijgt ze een bericht dat haar hervonden evenwicht opnieuw doet wankelen en haar drijft om terug te keren.
Hertmans heeft zich diepgaand ingeleefd in zijn personage en haar lotgevallen. Hij is haar achterna gereisd en schrijft hoe hij haar aanwezigheid op sommige plekken als het ware kan voelen. Zorgvuldig schildert hij met beeldende zinnen de ruimte en de sfeer van tijdloosheid:
“Hier bestaan nog van die droomachtige middagen waarop de trage witte wolken doen denken aan reusachtige, slapende Griekse goden die door het Elysium drijven en ons een glimp beloven van het paradijs. Zelf voel ik steeds sterker het verlangen om hier in die harde grond te worden begraven, als het zover komt. Ik stel me voor dat ik dan nog een paar jaar respijt heb om te liggen luisteren naar het verschuiven van de tijd, het gonzen van de cipressen, het kleppen van de kerkklok, de roep van de uil en het kwetteren van de extatisch glijdende bijeneters boven mijn graf, met dat onaantastbare blauw boven mijn blind geworden ogen. De wereld tolt, maar als je even je adem inhoudt, staat hij stil.”
De roman ademt een meditatieve sfeer uit die het verdient om langzaam te worden geproefd. Daarnaast zijn de parallellen met de huidige vluchtelingencrisis niet te missen. Deze schitterende roman verdient een groot lezerspubliek! | 1pos
|
Tastbaar, ontroerend, soms grappig, aangrijpend.
Dit beschrijft duidelijk hoe het leven in Afrika kan zijn. Het raakt je en maakt je verdrietig. Het verhaal omschrijft de waarheid over hoe het leven kan zijn van vluchtelingen. Het verhaal wist mij te boeien en kon het ook bijna niet weg leggen. Een bijzonder verhaal | 1pos
|
Ted Hughes, Verjaardagsbrieven, 1998
In achtentachtig gedichten openbaart Hughes het testament van de liefde tussen hem en Sylvia Plath. Beiden waren dichter. Plath was een Amerikaanse. Beiden zochten bekend te worden als dichter. Hun liefde was hartstochtelijk en mag misschien zelfs wel een ‘amour fou’ genoemd worden. Beiden waren vurig, maar Plath was een ‘moeilijke vrouw’; zij had al eens in een psychiatrische inrichting gezeten na een poging tot suïcide. Lees haar enige roman De glazen stolp. (En lees die ook werkelijk, want de roman is prachtig!)
Hun relatie liep eveneens stormachtig af, al hadden ze inmiddels twee kinderen. Hughes had een andere vrouw en Plath lukte het deze keer wel zich van de aarde te bevrijden; we schrijven 1963.
Het is Hughes jaren lang aangerekend dat hij Plath de dood in had gedreven. Hij zweeg en verweerde zich niet.
Pas in 1998 bracht Hughes gedichten over Plath en hem en hun relatie naar buiten.
Die gedichten ontroeren enorm. Jaren nadat zij gestorven is, voel je hoezeer hij nog aan haar vastgeklonken zat.
Nergens merk je dat hij zich verontschuldigt voor zijn gedrag of voor zijn falen. Nergens lezen deze gedichten als een apologie voor zichzelf. Nergens pleit hij zich vrij. De kracht van een onmogelijke liefde ademt diep uit deze stroom van poëtische strengen, beelden, mythologische fragmenten.
Hughes’ bedoelingen zijn niet in ieder gedicht glashelder; sterker nog de gedichten zijn tamelijk hermetisch, maar onder al die mythologische beeldspraak en onbekende beelden proef je zijn liefde voor Sylvia Plath en het gemis aan haar, ondanks de onmogelijkheid van hun samenzijn.
De ontroering en de niet-poging tot schoonwassen van zijn’ vuile handen’ verrasten me gigantisch.
Het is niet Connie Palmen geweest met haar Jij zegt het, dat gebaseerd is op de Birthdah Letters, maar Hughes zelf in zijn eigen woorden, die mij overrompeld hebben.
Citaat uit de New York Times van 8-2-1998:
“Almost every poem in the volume is written as a letter addressed directly to Plath, and many allude to Plath's own favorite images (the sun, the moon, the sea) and her vocabulary as a poet.
In fact, one of the things that is so fascinating about "Birthday Letters" is how persuasively Hughes grapples with the memory of his former wife, both with his own remembrances of their experiences together (their wedding, their honeymoon, a trip to the United States, the birth of their two children) and with the mythologized versions of those experiences as they have come down to us in Plath's own poems, journals and letters.
Hughes gives us his own version of the first kiss famously mythologized by Plath ("he kissed me bang smash on the mouth . . . And when he kissed my neck I bit him long and hard on the cheek").”
Nu ga ik ook nog Ariel van Sylvia Plath lezen en daarmee mag ik 2016 wel uitroepen tot een persoonlijk Sylvia-Plath-en-Ted-Hughes-jaar. Eerst herlas ik haar De glazen stolp en de Brieven tussen haar en haar moeder, door haar moeder bezorgd. Toen Jij zegt het van Connie Palmen, en ik herlas dat nog een keer, want bij eerste lezing snapte ik er niet veel van. Ondanks dat ik nu snap dat de Birthday Letters van Hughes het ruwe materiaal vormden voor Palmens boek, kan ik er nog steeds niet erg van gecharmeerd zijn. Daarom was ik zeer verrast dat de Verjaardagsbrieven zo een ontroering bij me teweeg brachten. Nu rest me nog om Ariel, naar ik meen Plaths enige gedichtenbundel, te lezen. Dan is mijn project, dat ik me overigens niet van te voren heb voorgenomen, compleet.
4 uit 5 | 1pos
|
In dit boek vertelt de dochter (Keggie Carew) het ;levensverhaal van haar verhaal, maar ook dat van zijn vader en de familie van haar moeder. Al deze lijnen kunnen makkelijk tot een warboel lijden, maar de schrijfster slaagt erin om deze draden niet te ver uit te spinnen en het toch ook boeiend op te schrijven.
Haar vader heeft in WOII een aantal zeer gevaarlijke geheime operaties uitgevoerd. In Frankrijk en in Birma heeft hij maandenlang onderdeel uitgemaakt van het verzet en diverse guerrilla activiteiten ontplooid. Zijn onverstoorbaarheid en zijn manier van omgang met de lokale mensen maakten hem zeer geliefd. Zo is hij zeer goed bevriend geraakt met de vader van Aung San Suu Kyi (Ang San)!
Tussen deze verhalen door vertelt de dochter over het heden, over hoe zij probeert om te gaan met haar nu dementerende vader.
Na de oorlog probeert haar vader een nieuw leven in de "gewone" wereld op te bouwen. Dat gaat gepaard met de t nodige hobbels.
Ik vond het een zeer boeiend boek doordat de aandacht gevestigd wordt op hoe ogenschijnlijk kleine persoonlijke inspanningen van doorslaggevende betekenis zijn voor het verloop van de geschiedenis.
Maar ook wat er aan dit alles voorafgaat in de persoonlijke familiesfeer is zonder schroom opgeschreven en geeft aan hoe dit alles doorwerkt op hoe mensen zijn wie ze zijn.
Gelardeerd met vele (persoonlijke)foto's een aantrekkelijk boek. | 1pos
|
Verboden verleden is het tweede boek van Isa Maron,een boek dat in een bedreigend sfeertje geschreven is.
Twee verhaallijnen zijn er,de ene gaat over Ariane de andere over hoe de seriemoordenaar te werk gaat.
De spanning wordt langzaam opgevoerd,uiteindelijk kreeg ik wel in de gaten wie de dader was,maar het bleef spannend tot het einde toe! | 1pos
|
Door de mindere recensies dit boek lang laten liggen. Omdat ik het volgende boek van Elizabeth George wel graag wilde lezen en ik de juiste volgorde wilde aanhouden eerst "Verloren Onschuld" gepakt. En.........ik heb weer genoten van Barbara Havers, van Inspecteur Lynley, van de fijne manier van schrijven, van de sfeer in het boek en ook zeker van Lucca (Italië). Van het "Italiaans" af en toe heb ik totaal geen last gehad. Er werd duidelijk aangegeven wat bedoeld werd en het gaf wel de Italiaanse sfeer weer. Het plot (of eigenlijk 2 plots) had wat mij betreft iets minder uitgebreid gemogen en dan vooral het tweede gedeelte. Maar ik heb weer erg veel leesplezier gehad en kan binnenkort door naar een volgende "Elizabeth George". | 1pos
|
Ik mocht voor de club van echte lezers van Atlas contact dit bijzondere boek alvast lezen, Lekhoofd komt in september in de boekhandel.
Noah heeft een bijzondere manier van de wereld ontdekken, verkennen en benoemen, zijn ouders kunnen hier totaal niet mee omgaan. Zijn vriend Teun gelukkig wel.
Samen steken ze er veel tijd en energie in om de wereld te ontdekken. Als pubers maar dan net iets anders.
Hij kan het zijn moeder niet uitleggen wat er in zijn hoofd omgaat, ik had er ook moeite mee om zijn gedachtegangen te begrijpen. In het begin springt het boek een beetje van de hak op de tak, later wordt het rustiger qua vorm. Toen genoot ik ook meer van het lezen.
Hij brengt veel tijd met Teun door, Teuns vader is psychiater en kan soms ook apart uit de hoek komen maar dat begrijpt Noah dan ook wel weer.
Dan krijgt Noah een soort aanval in de klas en belandt hij in het ziekenhuis. Epilepsie is de diagnose.Het proces daarna wordt precies beschreven. De medicatie én de bijwerkingen. Vooral dat brengt hem later soms in de problemen.
Dan is er nog Feiko, zijn begeleider in het centrum waar hij nu zit, het duurt even voor je erachter komt waar Noah zit en waarom. Dat geeft het verhaal wel een zekere spanning mee. Je moet doorlezen anders kom je er niet achter.
Eigenlijk is het een heel gedetailleerd verhaal over een tiener die zichzelf ontdekt en daarbij obstakels tegenkomt. Naast de epilepsie zit hij soms zichzelf behoorlijk in de weg omdat hij net op een andere manier naar de wereld kijkt. Het gaat over vriendschap, de relaties onderling en met de ouders. Kortom, de doelgroep is duidelijk. De open en eerlijke schrijfstijl heeft ervoor gezorgd dat ik het boek met plezier heb gelezen. Met tussenpozen omdat het wel een boek is dat je raakt en dat je niet zomaar even tussendoor leest. | 1pos
|
Op klaarlichte dag van Simone van der Vlugt is een ontzettend goed boek. Het verhaal is heel spannend van begin tot einde. Ik kan dit boek iedereen aanraden, je moet dit echt lezen! Er komen telkens andere wendingen aan het verhaal zodat het blijft boeien. Je denkt dat je weet hoe het zit en dan is het toch heel anders. De hoofdpersoon Nathalie blijkt ook heel anders te zijn dan je denkt. Het einde is ook mooi, het verhaal eindigt echt goed!!!!
Ik geef dit boek een cijfer: 10. | 1pos
|
Aan de hand van dagboekfragmenten, brieven, transcripten van therapiesessies, sms-jes, Snapchats, uitspraken van ‘wijzen’, e-mails etc wordt het verhaal verteld van een dertigjarige vrouw, Ottila, die probeert haar leven een andere wending te geven. Van een leven vol drank, drugs en seks dat uiteindelijk toch niet bevredigend genoeg is, naar een gelukkiger leven. Maar wat is dat dan geluk? En hoe ontworstel je je aan oude gewoontes en oude vrienden die dat nieuwe leven in de weg staan? En bestaat er zoiets als genetische aanleg voor psychisch lijden? Allemaal vragen die voorbijkomen in deze boeiende roman die toch ook met de nodige humor geschreven is. Het is knap hoe de schrijver van alle losse fragmenten een samenhangend verhaal heeft weten te maken. De worsteling van Ottila met zichzelf en haar omgeving wordt pijnlijk duidelijk. Al met al een aanrader om te lezen. | 1pos
|
Siegfried Lenz: ik heb verhalen nodig om de wereld te begrijpen.
•
Een roman over mensen en hun verhalen. Het verlangen naar rust en geluk en de onvermijdelijkheid van maatschappelijke betrokkenheid. Medemenselijkheid. | 1pos
|
Dit boek vertelt over het leven van Marnie, haar jeugd met een paar heel dierbare vrienden. En daarna met stappen in de tijd over het sterven van een van de vrienden. Heel gevoelig is de vriendschap en het ziekbed / sterven beschreven. | 1pos
|
Ik hou van muziek. Ik hou van festivals. En ik hou van zogenaamde festivalmuziek. Allemaal redenen om enthousiast ja te roepen toen gevraagd werd of ik dit boek wilde lezen.
En al ben ik nog nooit op Lowlands of een ander meerdaags festival geweest, ik heb zeker festivals bezocht en zelfs gewerkt op festivals. De scene is me dus enigszins bekend.
Het verhaal draait om de leden van de band Dark Mist Rising die aan de vooravond van hun optreden op Lowlands staan.
In de 5 delen van het boek maken we kennis met de verschillende leden Ka en Janus, Olaf, Pandora, Zeb en Duncan.
Zo wordt het verhaal vanuit 5 perspectieven vertelt en krijg je het complete verhaal mee. Wat ik hier vooral leuk aan vond was dat er ook mensen in het verhaal terugkomen waarvan je het bestaan bijna was vergeten, maar die dan wel een sleutelrol blijken te hebben. En de kleine verwijzingen naar eerdere gebeurtenissen in het boek. Dat maakt het verhaal dynamisch en daardoor nog interessanter.
Het is een New Adult en dus is er sprake van een vaststaand verloop en spetterende seksscènes. Dat kan plat en voorspelbaar zijn. Of spannend.
In dit boek is het zeker spannend en absoluut niet plat, al vindt er ook seks plaats in douches om maar iets te zeggen.
De sfeer van het festival lijkt mij goed neergezet, je kunt merken dat de dames geen “festivalmaagden” zijn. Wat bij mij de vraag oproept: hebben ze de bucketlist van Duncan ook af kunnen strepen?
Ik heb mij heerlijk vermaakt met dit boek. Zeker als je een muziekliefhebber bent is het erg leuk om over het wel en wee van een band te lezen.
Aanrader!
4,5 sterren | 1pos
|
net als Verwelken, een prachtig en intrigerend boek dat ook weer met een vreselijke cliffhanger eindigt. ,Chemical Garden: Vrees is het vervolg op het indrukwekkende en succesvolle debuut Chemical Garden: Verwelken van de Amerikaanse schrijfster Lauren DeStefano. DeStefano schept met Vrees een futuristisch beeld van een door een virus geteisterd Amerika, waardoor jongeren nooit volwassen worden. In die wereld worden jonge meisjes ontvoerd en moeten onder dwang trouwen. Rhine is zon meisje, de hoofdpersoon in 'The Chemical Garden Trilogy'. Mede door de vreselijke cliffhanger waar Verwelken op eindigde, heb ik met smart op het tweede deel gewacht. De vraag was of DeStefano zich nog steeds zou weten te redden met een totaal andere omgeving waarin zij het verhaal zou laten afspelen.
Vrees gaat verder waar Verwelken is geëindigd. Rhine en Gabriel zijn ontsnapt uit het huis van Rhines gedwongen verloofde Linden en haar gestoorde schoonvader Vaughn. Rhine en Gabriel gaan samen op zoek naar Rhines broer, Rowan, in de overblijfselen van New York. Maar dat klinkt makkelijker dan het lijkt in een wereld waar mensen nooit volwassen zullen worden en prostitutie, bedelarij en menselijke proeven tot de orde van de dag behoren. Ze zijn nog geen week ontsnapt of ze belanden op een eng kermisterrein, vol met prostituees en drugs, geleid door de mysterieuze en gestoorde Madame. Rhine en Gabriel, ook wel de Tortelduifjes, worden haar klapstuk en ze laat ze niet meer gaan. Ontsnappen gaat niet makkelijk, want ook Rhines schoonvader zit de twee op de hielen. En als ze kunnen ontsnappen, in wat voor gevaren zullen ze dan belanden? Vrees introduceert ook veel nieuwe en interessante personages, die elk hun steentje bijdragen aan de overlevingspogingen van Rhine en Gabriel. Zullen ze Rhines broer vinden of lukt het Vaughn om Rhine opnieuw te ontvoeren? En deze keer zal hij haar niet meer laten gaan.
Heeft Lauren DeStefano met Vrees net zon fenomenaal boek geschreven als met Verwelken? Het antwoord is ja. DeStefano sleept de lezer mee in het verbrokkelde en grimmige Amerika. Het is alsof je er zelf in zou kunnen leven, zo gedetailleerd en levendig heeft ze de omgeving geschetst, alsof ze driedimensionaal schrijft. Dit ging gepaard met originele en onvoorspelbare plotwendingen, die je maar lieten doorlezen, samen met de levendige en interessante nevenpersonages. Deze brachten nog meer leven in het boek. De onvoorspelbare plotwendingen zorgen er enkel wel voor dat Vrees geen ontspannend boek is, want DeStefano laat je door het boek vliegen als Rhine steeds maar in het ene na het andere gevaar belandt. Je begint je af te vragen of haar leven als bruid toch niet zo vreselijk was als je over alle gevaren van de buitenwereld leest.
Rhine is het personage dat er in het boek echt uitspringt. Ze is heldhaftig en een echte doorzetter. Dit is meteen een kritiek punt, want je lijkt Rhine door en door te kennen, maar Gabriel niet. In beide boeken is hij een van de hoofdpersonages, maar je weet nauwelijks iets over hem. Het grootste deel van het boek is hij ziek of onder invloed van drugs, wat hier ook niet aan meewerkt.
Vrees is, net als Verwelken, een prachtig en intrigerend boek dat ook weer met een vreselijke cliffhanger eindigt. Ik ben gek op de originele en grimmige wereld die Lauren DeStefano schetst met deze serie. Ik kan werkelijk niet wachten op het derde en laatste boek! | 1pos
|
Wat een prachtig boek! Ik heb vrijwel alles van Mankell gelezen; De Chinees was een van de laatste die nog op mijn lijstje stonden. Wat een goed boek om het nieuwe jaar mee te beginnen. Een 'normale' thriller en een historische thriller in één. Mankell geeft je tegelijk inzicht in het interne conflict waarmee wereldmacht China zich geconfronteerd ziet en dat is uitermate boeiend. Met Mankell reisde je vooral in Afrika - en ook dit keer kom je daar weer even - maar nu is toch vooral China. Erg boeiend!
Enig minpuntje is het wat onafgemaakte eind. Je blijft met wat losse endjes zitten en ook al is het niet echt erg moeilijk om er zelf een soort eigen 'epiloog' aan te breien, ik heb liever dat de schrijver het verhaal netjes af maakt. Maar los daarvan toch 5 sterren! | 1pos
|
Als je dit boek leest, waan je je in Zuid Afrika. Het verhaal speelt zich af in de buurt van de Knysna rivier. Dalene kon (ze is overleden) mensen en hun denk en gevoelswereld prachtig beschrijven in een tijdsbeeld op een historische plek.
Ik heb al haar boeken gelezen. Aan sommige moet je wennen, maar als je eenmaal de smaak te pakken hebt wil je ze allemaal lezen.
Ik heb Kringen in een bos ook in het zuid afrikaans. De taal ervaar ik als een gevoelstaal. | 1pos
|
De tekst op de achterflap wist me te intrigeren en zorgde ervoor dat ik die boek wilde lezen, ook al wist ik niet goed wat ik er van mocht verwachten. Af en toe kom je zo een boek tegen dat je onverwachts uiterst positief verrast en dat was gelukkig het geval met ‘De gloriedagen van Walter Gom’.
Tijdens het lezen bleek al snel dat dit boek een aangename verrassing was. Walter Gom speelt daar uiteraard een grote rol bij. De term ‘uitzonderlijk’ lijkt te beperkt om deze man te omschrijven. Excentriek is dan weer wat overdreven. Eén ding is zeker … Walter Gom is een bijzonder personage. Een man die naar eigen zeggen geen talenten heeft en wiens grootste zorg is dat hij overlast ten alle tijde wil voorkomen.
Ik moest in het begin een beetje wennen aan de wisselende tijdstippen. We volgen het hele boek vanuit Iris haar perspectief, maar toch zit er steeds een afwisseling doorheen het verhaal. Zo wisselen fragmenten van hun allereerste kennismaking elkaar af met scènes waarin hun relatie zich al in een verder gevorderd stadium bevindt. Of volg je later in het verhaal zowel de ontwikkelingen op het werk als die in Iris familie.
Hierdoor duurde het iets langer vooraleer ik volledig in het verhaal opging, maar zodra dat het geval was kon ik enorm van dit boek genieten. Zowel van de grappige scènes als de ontroerende fragmenten. Net als Graeme Simsion slaagt Marcel Vaarmeijer er volgens mij perfect in om een personage tot leven te brengen dat net door zijn eigenaardigheden en imperfecties erg overtuigend overkomt. | 1pos
|
Ik heb nog niet zo heel veel van King gelezen omdat mijne absolute favoriet Dean Koontz is. Maar deze is er weer rad op.
Ik heb het boek op verlof gelezen en het was uit en in mijn mail verscheen ergens dat Misery op broadway loopt en in de hoofdrol Bruce Willes.
Ik zie het voor mij de perfectie maar dat is wel door King omdat zijn verhalen ijzersterk zijn.
Het is al een ouder boek maar waanzinnig goed. | 1pos
|
Als je eenmaal in ‘Zondagskind’ begonnen bent, wil je door blijven lezen. Het is een prachtig, boeiend en indrukwekkend verhaal over een meisje met het syndroom van Asperger. Als lezer weet je door de flaptekst vanaf het begin wat er met Jasmijn aan de hand is. Dat maakt het boek extra mooi. Je leest een verhaal over een meisje dat met vallen en opkrabbelen leert hoe ze zich in sociale situaties staande kan houden. En dat maakt heel veel indruk!
Judith Visser kwam er op volwassen leeftijd achter dat ze het syndroom van Asperger heeft. Met deze roman blikt ze terug op haar jeugd. Dat geeft het boek iets extra’s. Op een geweldige en duidelijke manier weet zij weer te geven hoe de wereld er voor Jasmijn uitziet en hoeveel moeite zij met sommige zaken heeft. De ene persoon die zij tegenkomt, weet daar beter mee om te gaan dan de andere persoon. ‘Zondagskind’ laat zien hoe de hersenen van Jasmijn anders werken en hoe graag ze “Normale Jasmijn” wil zijn.
Visser heeft met deze roman iets heel bijzonders geschreven. Een aanrader voor iedereen om te lezen! Zorg wel dat je wat tijd hebt, want als je eenmaal met dit boek begonnen bent wil je liever niet meer stoppen. En Jasmijn sluit je voor altijd in je hart… | 1pos
|
Het orgineel van mijn review kan je vinden op mijn blog:
http://www.linda-linea-recta.nl/dode-...
De titel van het boek is intrigerend.
Van dode mannen win je niet, ……….
Het verhaal word verteld uit het oogpunt van de stiefvader, een vreselijke agressieve, bange en narcistische man.
Die heel bewust een kwetsbare vrouw uitzoekt, deze totaal inpakt en vervolgens regelmatig in elkaar slaat.
Tijdens het verhaal word gebruik gemaakt van tijdssprongen waardoor gaandeweg het verhaal van Wesley en zijn moeder Dimphy duidelijk word.
Een vreselijk verhaal, over een vreselijke man met ontzettend losse handen
Het bleef me intrigeren, en onbewust zat ik op de dood van de stiefvader te wachten.
Wat de titel doet suggereren.
Op de cover zie je een slang, de stiefvader ziet slangen, als hij agressief word.
Hij ziet ze en is er doodsbenauwd voor
Drank, slangen angst agressie.
In dit boek onlosmakelijk met elkaar verbonden. | 1pos
|
Ik ben dit boek nu aan het lezen. Het is (nu) alweer net zo boeiend als alle andere boeken van Naima. Wat mij betreft zijn al haar romans aanraders.
Daarom vind ik het ook zo waardeloos dat zij na haar roman "De verstotene" met de
dood bedreigd is. We leven in een democratie en mogen gelukkig schrijven en zeggen wat we willen. Dat een aantal mensen in Nederland zich hierin niet kunnen vinden is tot daar aan toe maar iemand bedreigen is echt min en kinderachtig. | 1pos
|
Baantjer – De Cock en de dode diva
‘Het is enigszins een privékwestie.’ ‘Toen Lou nog optrad was ik een groot bewonderaar van haar. Ik had Lou in mijn jeugdige onbezonnenheid een briefje geschreven dat ik haar fantastisch vond en zo, en op een dag nodigde ze mij uit! Achter het toneel, de coulissen, haar kleedkamer…’ ‘En, nou ja, kort en goed, ze heeft mij toen in de liefde ingewijd.’ ( De Cock en de dode diva, Peter Römer, 2015, p. 7 )
De oorspronkelijke boeken van ‘Baantjer’ werden geschreven door Appie Baantjer, hijzelf was een Nederlandse schrijver van detectiveromans en een oud-politieman. Begin jaren zestig bedacht Baantjer De Cock, dat hij op twee van zijn collega’s baseerde. Hij schreef circa zeventig boeken waarvan een televisieserie werd gemaakt, gebaseerd op figuren uit de boeken. Nadat Baantjer aan hartfalen stierf nam Peter Römer de draad op. Hij is een Nederlandse acteur, televisieproducent en -regisseur alsook scenarioschrijver. Peter Römer schreef vele scenario’s voor televisieseries, hij zegt dat het schrijven van deze scenario’s hem beïnvloed heeft bij het schrijven van boeken. Veel schrijvers vertellen een verhaal over hun personages. Hij laat zijn personages het verhaal vertellen, omdat hij dit gewend is vanuit het schrijven van scenario’s ( Interview Peter Romer, 2012 ). Bij de vorige vijf Baantjer boeken dat Peter Römer schreef was niet goed aangeduid dat ze door Römer en niet door Baantjer geschreven werden. Op de voorkant van ‘De Cock en de dode diva’ is dit wel duidelijk aangeduid. Er staat: 'Een nieuwe De Cock door Peter Römer.’ ( Römer, 2015) Vanaf de Cock en de dode diva zijn de Baantjer-boeken van Römers’ hand. Peter Römers’ ‘de cock-boeken’ zijn geheel in de geest en de stijl van A.C. Baantjer en worden geprezen om de authentieke verhalen. Het boek heeft nog geen prijzen gewonnen. Het boek werd uitgegeven door uitgeverij de fontein, de eerste druk was in februari 2015 en de tweede druk in maart 2015. Het verhaal gaat over een diva die dood wordt aangetroffen in haar huis. Op het eerste zicht lijkt het een natuurlijke moord waarbij de diva uit haar traplift gevallen is, maar de dokter vertrouwt het niet helemaal. Lou Montaigne, de dode diva, werd een week voor haar dood nog onderzocht door haar dokter, die zei dat ze gezond was. Lou Montaigne had haar wandelstok met een bandje aan haar arm vastgemaakt, omdat ze de laatste tijd nogal vergeetachtig is en haar stok vaak kwijtgeraakt. Op de plaats van het bandje is een bloeduitstorting te zien die er volgens de dokter een week voordien nog niet was. Daarom roept de dokter rechercheur De Cock er bij omdat hij bang is dat iemand aan de diva haar stok heeft getrokken en haar zo heeft vermoord. Daarom start de Cock een onderzoek, hij gaat langs bij familie, vrienden en kennissen van de diva.
De thematiek is liefde. Tijdens het verhaal gaan De Cock en Vledder op zoek naar de moordenaar op de Diva. In het verhaal komen ze over veel mensen te weten dat ze ooit verliefd waren op de diva. De diva viel op jongere mannen en ging regelmatig met hun naar bed. Zo is de commissaris ooit met haar naar bed geweest. Maar ook geld is de thematiek van het verhaal. De diva trouwde ooit met een rijke man, om dan later met de helft van zijn fortuin te gaan lopen toen ze terug scheidden. Ook heeft de erfenis van de diva veel met het verhaal te maken. Zo belde de diva enkele dagen voor haar dood dat ze haar testament wou laten veranderen. Maar… voor wie is de erfenis nu?
Het boek is honderdveertig pagina’s dik en heeft een verteltijd van ongeveer vijf uur. De vertelde tijd is enkele weken. In het verhaal zitten ook af en toe flashbacks, er zijn enkele flashbacks over mannen die terugdachten in de tijd dat de diva nog jong was, en ze de liefde met haar bedreven.
Het verhaal heeft een goede en duidelijke structuur dat makkelijk te volgen is. Het is een eenvoudige structuur waarbij De Cock opdracht krijgt de moord te onderzoeken, verdachten en getuigen ondervraagt, daarna een tweede moord ontdekt en deze moet onderzoeken en uiteindelijk de moorden oplost na vele ondervragingen, onderzoeken en bekentenissen. Het boek heeft een vlotte stijl met typische elementen uit de télévisiereeks van Baantjer. Zo zegt De Cock telkens wanneer hij zich aan iemand voorstelt dat hij De Cock is met ‘ceeooceekaa’. De boeken en de series gelijken heel hard op mekaar. Het gedrag en de gewoonten van De Cock en Vledder zijn zowel in de series als in de boeken hetzelfde. Het boek heeft geen boodschap, het is eerder geschreven met de bedoeling om zich te kunnen ontspannen. De boeken van Peter Römer zijn toch verschillend van de authentieke ‘Baantjer-boeken’. De moordenaren worden ontmaskerd, maar waarom de tweede persoon gedood werd is nogal onduidelijk en onlogisch.
Het boek is zeer goed, ook al is het niet door Baantjer zelf geschreven heeft het nog veel gelijkenissen met de authentieke Baantjer boeken. Het boek doet mij denken aan toen ik klein was en de afleveringen van Baantjer zag. Net zoals vroeger gebruikt Baantjer zijn ‘cliché’-uitspraken en eindigt het verhaal wanneer Baantjer met zijn vrouw praat over hoe de misdaad is opgelost en wie de schuldige is. De Cock maakt tijdens ondervragingen vaak humoristische opmerkingen. Het boek leest zeer vlot, ik heb het in een keer uitgelezen. Helaas was het niet zo helder waarom de tweede moord juist werd gepleegd. Wat toch ook zeker een pluspunt is, is dat het boek in 2015 geschreven is, waardoor je het boek bijna zo goed als nieuw in de bib kan ontlenen.
Dit boek is een echte aanrader voor zij die graag thrillers en detectives lezen. Wie de tv-series van Baantjer goed vindt moet dit boek ook zeker eens lezen. Het boek gelijkt op de afleveringen, maar bij het boek kan je jouw eigen fantasie nog gebruiken zodat het verhaal nog meer tot zijn recht komt.
Bibliografie:
Appie_Baantjer, laatst bewerkt op 9 sep 2015 om 01:00, geraadpleegd op zaterdag 24 october 2015, via https://nl.wikipedia.org/wiki/Appie_Baantjer
Peter Römer, laatst bewerkt op 31 mrt 2015 om 17:13, geraadpleegd op zaterdag 24 october 2015, via https://nl.wikipedia.org/wiki/Peter_R%C3%B6mer
Hebban Crimizone, laatst bewerkt op 21 mei 2012, geraadpleegd op zaterdag 24 october 2015, via https://www.hebban.nl/artikelen/interview-peter-romer
Thrillerlezers, geplaatst door Thrillerlezers op vrijdag 3 april 2015, geraadpleegd op zaterdag 24 october 2015, via http://thrillerlezers.blogspot.be/2015/04/de-top-tien-van-best-verkochte-thrillers.html | 1pos
|
In "Vliegen zonder vleugels' neemt Elisabeth Riphagen haar lezers mee tijdens haar bijzondere ontmoetingen met bewoners van de eilanden Java, Sulawesi, Flores, Sumatra en Bali. Daarmee geeft Riphagen een prachtige kijk op de gedachten en gevoelens van de eilandbewoners en hun dagelijkse leven.
Zeer verschillende personen passeren de revue. Zo is daar de zeventienjarige Roos die een geheim met zich meedraagt en de jonge Selma, die kanker heeft. Petria die strijd levert met haar geloof maar dat verborgen houdt voor haar diepgelovige echtgenoot. De jonge en intelligente Klaudia die niets liever wil dan studeren aan een universiteit.
“Petria trekt geschrokken haar hand terug en slaat haar ogen neer. Het is lang stil tussen ons en ik zie Petria naarstig naar een antwoord zoeken. Petria en ik kennen Roos goed. Het is een kwetsbaar meisje met een avontuurlijke geest. Het liefst zou ze journalist of arts willen worden.”
Riphagen weet de vrouwen waarmee zij spreekt, prachtig over het voetlicht te brengen. Met al hun trots, verdriet, verlangens, breekbaarheid én kracht. Zij spreekt met deze vrouwen over de cultuur waarin zij leven. Een cultuur waar de man de baas is en men nog altijd in geesten gelooft.
Wanneer je één ding ontdekt in ‘Vliegen zonder vleugels’ dan is het wel dat het leven van deze eilandbewoners haaks staat op dat van ons. De cultuur en de politieke en religieuze ontwikkelingen aldaar maken het leven een stuk ingewikkelder dan het leven zoals wij dat kennen. Ondanks de problemen waar zij mee kampen zijn deze mensen stuk voor stuk een en al vriendelijkheid en gastvrijheid en tonen een veerkracht waar wij nog wat van kunnen leren.
“Selma veegt een traan weg en gaat verder. Ik ontdekte ook dat er dingen waren waar ik geen antwoord op zou krijgen. In de kanker ben ik op mezelf aangewezen. Niemand weet hoe het verder moet. Zelfs de knapste arts niet.”
Riphagen vertelt bovendien over de hoop waarmee veel bewoners van Indonesie vervuld waren na de val van Soeharto. Het was hun diepgewortelde wens dat het land een christelijke president zou krijgen. Men was verheugd over het feit dat een gematigd moslim, Wikodo, gekozen werd. Zijn invloed blijkt echter beperkt en hij kan niet tegen tegen de enorme ‘verborgen’ macht van de allengs groter wordende Islam op.
Kortom, een boek dat beklijft, personen die je bij blijven en dat een geheel ander beeld van Indonesie en haar inwoners biedt, dan zoals de meesten van ons het kennen. Tel daar de fraaie schrijfstijl van de auteur bij op en je hebt een ware aanrader!
Over de auteur
Elisabeth Riphagen is theologe, verhalenverteller, ontwikkelingswerker en auteur van verschillende boeken. Jarenlang heeft gewoond, gewerkt in Indonesië. Veelal in afgelegen en arme gebieden.
Uitvoering
Uitgeverij Ambilicious
ISBN: 9789492551351
Paperback, 442 pagina’s
Over Hanneke Tinor-Centi
Hanneke Tinor-Centi (1960), eigenaar van HT-C Communicatie en Marketing, literair agent, boekmarketeer en recensent.
http://ht-c-communicatie.nl/ | 1pos
|
Ondanks dat het superdun is (Boekenweek geschenk 2014), krijgt Wieringa het toch voor elkaar een volledig verhaal neer te zetten. Een mini-roman.
Ik heb ervan genoten en vind het jammer dat het maar zo dun is! Ik had graag een volledig boek gelezen over dit verhaal.
Ik raad het zeker aan te lezen, leuk, rauw en op een manier confronterend.
Je hebt medelijden met de hoofdpersonage maar aan de andere kant denk je; eigen schuld dikke bult.
Dat is knap, vind ik, als je zo'n gevoel weet op te roepen bij de lezer. | 1pos
|
Geweldig boek met kippenvel einde.
Mooi vanuit verschillende oogpunten geschreven. Duidelijk maar soms mysterieus.
Situaties mooi geschetst en neergezet. | 1pos
|
Walter Eekhaut is hoofdinspecteur bij de Brusselse politie. Zijn superieuren zijn niet zo blij met hem
Ze vinden dat hij te eigengereid is. En dat is nog netjes gezegd. Dus sturen ze hem naar Amsterdam waar hij fijn met de AIVD mag samenwerken in het onderzoek naar een rijke Russische zakenman. Deze Keretsky heeft net een flinke hoeveelheid aandelen in de Fabna-bank gekocht en is in Nederland om kennis te maken. Zijn belangen in Nederland worden verder vertegenwoordigd door Andreï Tarkovski. Maar dan wordt een jongeman vermoordt, ene Pieter van Boer, die de avond voordat hij vermoord wordt ingebroken heeft in het bureau van politica Van Tillo. Van Tillo is hoofd van een omstreden politieke partij, Partij Dierbaar Nederland, en Van Boer heeft de hand weten te leggen op een lijst met daarop de naam van iedereen die heeft bijgedragen aan de partijkas. Zijn vriendin Eileen Calster is er nu met de lijst vandoor met de Russen op haar hielen.
Absint is een zeer leesbare thriller die zich afspeelt op vaderlandse bodem, gezien door de ogen van Walter Eekhaut. Auteur Guido Eekhaut (elke overeenkomst met bestaande personen is puur toeval) heeft met Walter een integer en interessant karakter neergezet. De beide verhaallijnen, over de omstreden politieke partij en de invloed van rijke Russen op de Nederlandse economie, worden vakkundig aan elkaar geknoopt tot een verhaal dat nergens geheel onwaarschijnlijk wordt. De observaties van Walter over het leven in Amsterdam zijn soms grappig maar vaker nog oprecht te noemen, en de verklaring van de titel is sterk neergezet zonder de boventoon te gaan voeren.
Wat vooral aanspreekt in dit boek is de echtheid van het geheel. Je zou zo maar denken dat bepaalde krantenberichten morgen zouden kunnen verschijnen, zoals bijvoorbeeld over de schietpartij waarin een jonge rechercheur van de AIVD zich plotseling bevindt.
Guido Eekhaut is een Vlaming die de kunst verstaat een intelligent en spannend boek te schrijven in een heel mooi Nederlands, hier en daar gelardeerd met Vlaamse uitdrukkingen. Elke sfeerbeschrijving klopt, de karakters worden netjes uitgewerkt en nergens wordt het karikaturaal.
Een boek dus dat door zowel Nederlanders als Vlamingen beslist gelezen moet worden. | 1pos
|
Ik heb dit kookboek gelezen voor de challenge maand januari lees en bekijk eens een kookboek. Ik heb alle boeken van Rens Kroes gelezen en dit is de nieuwste. Ik vind deze eigenlijk de beste tot nu toe. Ik moet door ziekte gluten en lactosevrij eten en in dit boek staan echt een heleboel recepten die ik niet hoef aan te passen of maar weinig wat ik moet aanpassen. Ik geef het 5 sterren! | 1pos
|
Bling-Bling3 is het derde en afsluitende deel van een trilogie rond een dubbele diamantroof. Deze vonden plaats in deel 1, respectievelijk deel 2. In die zin is het wel nodig deze twee eerste delen te hebben gelezen om ten volle de verhaallijnen uit dit derde deel te kunnen volgen. Deel 3 is er de ontknoping van. Je hoeft echter je enkel de hoofdlijnen te herinneren. Zelf had ik deel 2 een jaar geleden gelezen en kon moeiteloos inpikken op het verhaal.
Zoals in de vorige twee delen is ook dit boek opgedeeld in grotere en kleinere hoofdstukken. Binnen elk hoofdstuk wisselen de verhaallijnen voortdurend tussen de verschillende personages en plaats van gebeuren. Dit geeft het verhaal een specifieke en boeiende dynamiek. Deze voortdurende decorwisselingen veroorzaken geen verwarring en zijn gemakkelijk om volgen.
Integendeel: je volgt alle personages vanuit hun eigen verhaallijnen.
Het verhaal begint wanneer één van de gestolen diamanten wordt teruggevonden in India. Dit zet een cascade van gebeurtenissen in gang. Hoofdrolspelers zijn daarbij de Georgische maffia van Paata en de politie. Een derde speler is het duo Zurab-Victor, die hun eigen agenda hebben. Elk van hen hebben hun eigen methode om hun doelstellingen te bereiken, m.n. de daders en de diamanten vinden.
Er vallen dan ook de nodige slachtoffers. De auteur blijft echter wel spaarzaam met geweld. Waar nodig wordt dit meer aangeduid dan in detail beschreven.
Doorheen het boek speelt de auteur zo met de metafoor van de 'tien kleine negertjes', waarbij er uiteindelijk maar één overblijft. Vandaar de ondertitel van het boek.
De karakters zijn goed en treffend uitgewerkt, waardoor zowat alle personages en locaties moeiteloos tot leven komen. Deze laatste zijn ook goed en levensecht onderbouwd. Men merkt dat de auteur jarenlang woordvoerder is geweest van Brussels Airlines en zodoende de vele plaatsen en eigenheden uit eigen ervaring kent. Denk maar aan de verhaallijnen die in India spelen.
Ik heb het boek in mijn titel een avonturenthriller genoemd. Het is inderdaad meer dan een gewone misdaadroman. Internationaal niveau zeker ook. | 1pos
|
Dit was voorlopig het laatste boek wat ik nog moest lezen van Chantal. En tjonge wat heb ik weer genoten. Ik wist het eigenlijk al maar nu weer helemaal zeker dat Chantal toch echt wel mijn meest favoriete schrijfster is op het gebied van chicklit. Het was weer een verhaal waar je heerlijk meegenomen werd in de levens van de hoofdpersonen. Een aanrader! | 1pos
|
Fijne bundel, ik ben trots om met een verhaal hierin te staan. Ik heb alle verhalen gelezen en een rapportcijfer gegeven. Het gemiddelde was dik voldoende. Deze vijf kregen van mij zelfs een 8 of 9:
- Lammy Vriesinga - Tjilp.
Een grappig verhaal, dat speelt met taal en me aan het lachen maakte.
- Sylvia Vermont - De Uitdaging.
Over een neurotische opruimwoede, met een grappig einde.
- Bibi Boom - Beterland.
Een lief, mooi en zorgzaam verhaal.
- Alice Bakker- Letterbrij.
Een lekker gek letterverhaal.
- Violet Bakker - Rood.
Een intens en indrukwekkend verhaal van verlies. | 1pos
|
Mooie personages en langzaam opgebouwde spanning. Dat duurde wel een beetje lang. De verhoudingen tussen de personages komen onder druk te staan. Zelf ook geen idee wie de dader uiteindelijk was. Tot op de laatste bladzijde een verrassing.
Ik heb genoten van dit boek en dit verhaal. Vier sterren van mij. | 1pos
|
Na een fatale confrontatie in een steeg in een van de smerigste buurten van Atlanta, sleept politieagent Jimmy Lawson zijn zwaargewonde partner Don Wesley naar het ziekenhuis. Het is duidelijk, ‘The Shooter’ heeft nog een slachtoffer toegevoegd aan zijn lijst. Maggie Lawson, zus van Jimmy en tevens politieagente bij het Atlanta Police Department, bijt zich meteen vast in de zaak van ‘The Shooter’ om de onderste steen boven te krijgen. Alleen wordt haar aandacht voor de zaak niet gewaardeerd door haar mannelijke collega’s. Vrouwen kunnen tenslotte geen rechercheur worden in het politiekorps van Atlanta.
Diezelfde dag begint Kate Murphy aan een nieuwe fase in haar leven. Na de dood van haar echtgenoot Patrick besluit ze een geheel nieuwe draai aan haar leven te geven en als politieagente bij het Atlanta Police Department te starten. Bij het binnentreden van de briefingruimte wordt het Kate duidelijk dat het niet gemakkelijk is om als vrouw in deze functie te moeten optreden. Betastingen, verwoordingen, bespottelijkheden en andere zaken zijn niet vreemd op de vroege ochtend. En dat door mannelijke collega’s. Kate wordt gekoppeld aan de eigenlijke rot in het vak, Maggie dus. Kate, nog groen als gras, is gedwongen mee te gaan in het tempo van Maggie en moet zich bewijzen. Stuntelend met de veiligheidspal van haar wapen en de flapperende mouwen van haar uniformhemd moet Kate zien te gedijen in een wereld van aan heroïneverslaafde prostituees, transseksuele pooiers en bovenal haar mannelijke collega’s die zich als haantjes gedragen. Wanneer Maggie inziet dat Kate serieus voor haar baan als politieagente wil gaan, besluit ze haar te betrekken in het onderzoek naar ‘The Shooter’. En die heeft het inmiddels op een nieuw slachtoffer voorzien.
Karin Slaughter nam een pauze met haar Grant County reeks en besloot met ‘Veroordeeld’ haar eerste stand-alone thriller te schrijven. En ‘Veroordeeld’ is precies zoals we van Slaughter gewend zijn. Rauw, nerveus, realistisch en gevuld met ijzersterke personages. Het meest interessante tintje aan dit boek is de setting in de jaren ‘70, een tijd die Slaughter zelf niet bewust meemaakte vanwege haar kindertijd. Maatschappelijke vraagstukken zoals de Vietnam oorlog en gebeurtenissen uit de geschiedenis, zoals de hongerwinter die tijdens de Tweede Wereldoorlog in Nederland plaatsvond, zijn onderwerpen waarin Slaughter zich gretig heeft vastgebeten. Slaughter besloot een Nederlands perspectief aan haar boek mee te geven door de moeder en oma van het personage Kate Murphy van Nederlandse afkomst te laten zijn. Een kleine verwijzing en dankbetuiging richting haar Nederlandse fans.
'Veroordeeld' is een thriller met gedegen personages, een interessante setting en een loeispannende ontknoping. Een must-read voor de Slaughter fans. | 1pos
|
Ben ik nog een "eerlijke" recensent als fan van het eerste uur. Ik blijf de boeken van Harlan fantastisch vinden. Natuurlijk is de 1 wat beter dan de ander maar de plotwendingen blijf ik nog steeds geweldig vinden. Ik zeg wel eens tegen mijn vrouw dat die schrijver een enorme kronkel in z'n kop moet hebben om telkens weer zo iets te kunnen verzinnen. Over dit boek kan ik kort zijn, dit is weer zo'n "ouderwetse" Coben die in zijn rijtje zeker niet uit de toon valt en bij zijn betere werken hoort. Lees en geniet van dit boek, een echte page-turner dus niet eenvoudig weg te leggen en nodigt alleen maar uit om het boek in een keer uit te willen lezen. Ik kijk alweer uit naar zijn volgende boek en hoop ook dat de franstalige film van niemand vertellen ook in Nederland op dvd wordt uitgebracht. | 1pos
|
Onder het motto "goede wijn behoeft geen krans" heeft de Amerikaanse auteur Harlan Coben eigenlijk geen introductie meer nodig. In eigen land behoort de schrijver tot de best verkopende thrillerschrijvers van dit moment en prijken zo'n beetje alle belangrijke Awards voor het genre op zijn CV. Na zijn debuut in 1990 zou het echter toch nog vijf jaar duren voordat de Amerikanen Coben en zijn alter ego Myron Bolitar in hun harten sloten. Ook in ons land werden de eerste Bolitarboeken uitgegeven, maar voor de doorbraak van de Amerikaan moesten we hier wachten tot zijn hogelijk gewaardeerde stand-alones als Niemand vertellen en Spoorloos.
Het succes van Cobens opzichzelfstaande romans heeft de Nederlandse uitgever enige tijd geleden doen besluiten alsnog een stevig Myron Bolitaroffensief in te zetten. De hoofdrolspeler is, als voormalig topbasketballer, eigenaar van een sportagentschap en speurneus tegen wil en dank, een op-en-top Amerikaanse antiheld. Voeg hier de vaste cast aan toe met even hilarische namen als uiterlijke kenmerken, neem bijvoorbeeld zijn beste vriend Windsor "Win" Horne Lockwood III en ex-worstelkampioene en collega Esperanza "Little Pocahontas" Diaz, én de kurkdroge humor van geestelijk vader Harlan Coben en het is op papier een behoorlijke uitdaging om de Nederlandse lezer te veroveren. Humor én spanning is in ons land een - letterlijk - dodelijke combinatie als je het hebt over de kans op succes.
Toch lijkt het erop dat Myron Bolitar ondanks die wetenschap een sterk groeiend aantal fans voor zich heeft gewonnen en terecht, want of je het nu hebt over zijn stand-alones of over zijn Bolitarserie: Harlan Coben staat altijd garant voor (meer dan) een “good readâ€, zoals collega-recensent Michel onlangs aanhaalde.
Ook het zevende Bolitar-avontuur getiteld Laatste kans (eerder verschenen als Oud zeer) is zo'n "good read" waarin Myron weer het nodige voor zijn kiezen krijgt. Door de verkoop van zijn ouderlijk huis en de hartinfarct van zijn vader moet hij onder ogen zien dat het leven - inclusief dat van hem - vergankelijk is. Het bezoekje van ex-vriendin Emily en niet veel later de confrontatie met zijn grootste aartsrivaal Greg brengen de gebeurtenissen uit het verleden die Myron maar wat graag heeft weggestopt weer heel dicht aan de oppervlakte. Emily smeekt Myron op zoek te gaan naar een spoorloos verdwenen donor, de enige die het leven van haar zieke zoon Jeremy kan redden met een beenmergtransplantatie. Myron en zijn vrienden trekken alles uit de kast als blijkt dat Jeremy het product is van zijn slippertje met Emily op de avond voor haar huwelijk met profbasketballer Greg.
Ondanks de opeenstapeling van hilarische gebeurtenissen en de onophhoudende stroom grappen en grollen is Coben ook de ingrediënten van een goede thriller niet vergeten. Laatste kans is namelijk een ademloze race tegen de klok met een aantal onverwachte wendingen en het verhaal leunt volledig op een goed uitgewerkte plot. De personages zijn soms behoorlijk karikaturaal neergezet en bij vlagen flink over de top, maar ze zijn stuk voor stuk on-ver-ge-te-lijk. Harlan Coben bewijst met zijn Bolitarreeks dat humor en spanning echt hand in hand kunnen gaan. Laatste kans krijgt van mij vier sterren omdat we inmiddels weten dat de Harlan Cobenlat nog een behoorlijk stuk hoger ligt dan "zeer goed".
(Door: Sander Verheijen) | 1pos
|
Dat David LAGERCRANTZ een topper is heeft hij al bewezen met " Wat ons niet zal doden. "
In " De val van Turing " weet LAGERCRANTZ , zij het dan in een ander genre, opnieuw zijn personages op een meesterlijke manier realistisch te typeren. Onmiddellijk ben je als lezer mee. We worden onmiddellijk neergezet in de na-oorlogse, wantrouwende tijdsgeest van spionage, contra-spionage en vooroordelen over met name homosexualiteit!
De nogal rare manier van zelfmoording van Alan Turing, een onverbeterlijke " flikker ", een briljant wiskundig genie, ex-medewerker van het ministerie en " vermeend misdadiger " moet tot op het hoogste niveau worden onderzocht! Deze zaak moet de hoogste prioriteit krijgen, wat ongetwijfeld te maken heeft met het werk dat Turing tijdens de oorlog voor het ministerie deed.
Nochtans blijft het onderzoek bedenkt met een sluier van geheimzinnigheid!
Rechercheur Leonard Corell wordt belast met het onderzoek. Corell is een vrij introvert persoon die een heleboel jeugdtrauma's meesleurt. Hij is, wegens het gebrek aan hogere studies, een intelligente politieman die een blitz-carrière maakt, maar dan in een godvergeten gat, Wilmslow, terecht komt. Een typerende quote over zijn jeugd zegt veel over die man:
" Soms beschouwde Corell zijn jeugd als een land dat hem stukje bij beetje is afgepakt. Zijn kinderjaren leken hem een heel concrete reis naar de eenzaamheid. "
Neen, een gelukkig man is Corell niet, noch privé, nog in zijn werk!
De enige waar hij zich goed kan voelen is zijn tante Vicky! Ook contacten met het andere geslacht zijn voor hem zo hoed als onmogelijk!
Bij het onderzoek in het huis van Turing, na diens zelfmoord, vindt Corell een brief, " de brief. " Tegen alle voorschriften in levert hij deze brief, geschreven door Turing en gericht aan Robin Gandy, niet in bij zijn oversten! " De brief " zal als een rode draad door het verhaal blijven lopen, ook na afloop van het officiële onderzoek. Hij gaat op zijn eentje op onderzoek uit en neemt contact op met Robin Gandy. Gandy is een ex-medewerker van Turing, tijdens de oorlog.
Maar ondanks alle verdere contacten en al zijn goede voornemens komt hij geen stap verder, integendeel! Alles wordt steeds maar geheimzinniger en ook het wantrouwen in zijn persoon wordt steeds groter!
De volgende quote blijft Corell achtervolgen:
" wat doe je in een oorlog met een wiskundig genie en een schaakmeester? "
Corell komt het, door persoonlijke interesse in wiskunde en grondig opzoekwerk aan de weet: Turing kraakt de Enigma-code van de Duitse marine tijdens WOII!
Deze triomf zorgde bij zijn medewerkers voor een grote afgunst, jaloezie en een groot wantrouwen wegens zijn " misdadige en onwettelijke homosexualiteit. " Turing werd als het ware een staatsvijand die zelfs door zijn geaardheid zelfs in de gevangenis terecht kwam. Zijn isolement dreef hem tenslotte de dood in!
Door zijn verder onderzoek wordt Corell echter ook een soort gevaar voor de staatsveiligheid en dat loopt dramatisch af!
" Eigenlijk, dacht hij, had hij nauwelijks geleefd, hij had zich alleen maar somber voortgesleept, en nu hij zich eindelijk ergens op had gestort, was alles misgegaan. "
David LAGERCRANTZ vertelt hier een schitterend verhaal.
De plaats van Turing in de ontwikkeling van de computer maakt hem tot één van de belangrijkste wiskundigen uit de 20e eeuw: een wiskundig genie, een zonderling ( zoals vele genieën ), een homo die omwille van zijn geaardheid uitgespuwd werd door een kortzichtige tijdsgeest, omgeven door een cocon van wantrouwen, ...
Om het met de woorden van de Britse Premier Gordon Brown in 2009 te zeggen:
" Het spijt ons. Je had zoveel beter verdiend. "
De Scandinavische auteur beheerst onmiskenbaar de kunst om zijn lezers te blijven boeien, honderden bladzijden lang: secure beschrijving van de omgeving, plaatsing van het verhaal in een woelige tijd, grondige voorkennis en een vrijwel ongeziene vertelkunst. Dit alles doorweven met typerende quotes die de lezer ontegensprekelijk de gemoedstoestand van de diverse personages laat aanvoelen: je kan je als lezer als het ware verplaatsen in het hoofd van de personages!
De flashbacks en het feit dat diverse gebeurtenissen beschreven worden vanuit het standpunt, de gemoedstoestand en het te bereiken doel van de betrokkenen maken van dit boek een TOPPER in zijn genre!
NAWOORD
Op de flap, achter de cover, staat een leesfragment. Een mooi fragment uit het boek!
Omdat de figuur van Leonard Corell mij het meest fascineert zou ik het volgende leesfragment plaatsen:
" ... Dus u kent Alan Turing? Ik heb zijn dood onderzocht. Je zou zelfs kunnen zeggen dat het het startschot voor mijn cartière was. Inderdaad, een droevig verhaal; hij was homo, weet u, maar scherpzinnig. Hij heeft de grondslag gelegd voor de programmeerbare rekenmachine, een apparaat dat ... O, u kent het? Ja, er is veel om te doen geweest. Misschien weet u dan ook dat ik zelf nog een paar verbeteringen heb aangebracht? Die bedacht ik toen ik zijn essay lasop King's College, in juni 1954, in die vreselijk regenachtige zomer. Herinnert u zich die? Roget Bannister doorbrak de magische grens op de mijl. Eind juni was er een zonsverduistering ... O, die hebt u gezien? Interessant. Zelf had ik toen net Julius Pippard ontmoet. Die naam zegt u vast niets. Hij was volkomen onbeduidend; zijn wetenschappelijke inspanningen zijn volkomen mislukt en hij was ook heel onsympathiek , een boerenkinkel ... Dat klinkt misschien hard, maar weet u, Mr. Pippard draaide mij een moet. Hij belde mijn baas. Dat werd een vreselijk circus , maar eigenlijk moet ik hem dankbaar zijn. Dankzij hem ging ik weg bij de politie ... O ja, ik ben het helemaal met u eens, het is eerzaam, goed werk, maar het stimuleerde mij niet genoeg. Ja, nu is dat anders, nu heb ik nauwelijks tijd voor mezelf. Dank u, dank u ...Leuk om te te horen dat u mijn werk waardeert. U ook succes! En vergeet niet: je krijgt in dit leven niets voor niets; ooit begrijpt u dat ik volkomen wanhopig was terwijl ik in een hotelkamer ijsbeerde en droomde dat ...
Leonard Corell, toch het hoofdpersonage in dit boek, ten voeten uit, subliem beschreven in deze tekst, ..... een onverbeterlijke, wanhopige dromer, ... | 1pos
|
Dit boek vond ik eerst niet zo interessant, erger nog, ik wou het boek niet eens uitlezen. Toch heb ik het boek 5 sterren gegeven. Waarom? Omdat hij na het eerste gedeelte zo ongelooflijk goed werd! Het eerste deel is ietwat saai, het tweede deel is heel erg spannend en het derde deel van het boek is briljant! Ik wil niet te veel verklappen, dat zou echt zonde zijn, maar geef het niet op. Alex wordt ontvoerd, dat is het verhaal van het eerste deel van het boek, in deel 2 en 3 is er iets heel anders aan de hand. Vaag? Absoluut. Maar meer vertellen zou de verrassing bederven. Lees het nou maar gewoon. | 1pos
|
Na Lichte jaren en Aftellen is Verwarring het derde deel over de belevenissen van de familie Cazalet. In dit deel is er veel aandacht voor de drie oudste kleindochters van de Generaal en de Baronie, Louise, Polly en Clary. Louise stort zich in een huwelijk met de oudere Michael maar is daar duidelijk nog niet aan toe. Ze wordt snel zwanger en na een horror bevalling worstelt zij enorm met haar moeder gevoelens en raakt ze steeds meer verwijderd van haar man Michael. Polly en Clary zijn jonge vrouwen geworden en gaan wonen en werken in Londen bij Louise in huis. Polly voelt zich ten opzichte van haar vader Hugh schuldig omdat ze vindt dat ze hem in de steek laat door niet bij hem te gaan wonen en voor hem te zorgen. Clary gelooft nog steeds dat haar vader Rupert leeft. Ze dromen over hun toekomst en krijgen veel steun van Archie. De hoofdstukken over de meisjes worden afgewisseld met hoofdstukken over de familie, hierin lees je over de belevenissen van de andere leden van de Cazalets.
Verwarring is een goed gekozen titel, niet alleen de familie Cazalet is in verwarring maar ik als lezer ook. Door het hoge tempo in dit deel heb ik regelmatig het begin van een hoofdstuk over de familie opnieuw moeten lezen om te begrijpen over wie het ging. Af en toe moest ik aan een soap denken met alle liefdesperikelen hierdoor krijg je voor mijn gevoel minder te lezen over het dagelijks leven in de oorlog. Het boek eindigt op zijn soaps met een echte cliffhanger. Ik miste wel de uitgebreide beschrijvingen van de natuur, kleding en maaltijden uit de eerste twee delen. Ik kijk uit naar het vierde deel Bevrijding en hoop dan antwoord te krijgen op mijn vragen. | 1pos
|
De Noorse Anne B. Ragde schrijft voor zowel kinderen als volwassenen en mocht voor haar werk al enkele prijzen in ontvangst nemen. De auteur is vooral bekend om haar Leugenhuis-trilogie (ook wel gekend als de Neshov-trilogie), waar in Noorwegen zelfs een toneelstuk en een televisieserie van gemaakt werden.
1. Het leugenhuis (Berlinerpoplene)
2. Het wenshuis (Eremittkrepsene)
3. Het droomhuis (Ligge i grønne enger)
De verhalen lopen naadloos in elkaar over, in feite is de trilogie één lang verhaal. Het gaat over de familie Neshov die in de buurt van Trondheim een varkensboerderij heeft. Van de drie kinderen woont alleen Tor nog op de boerderij, Margido is begrafenisondernemer en komt al jaren niet meer thuis, en Erlend heeft al twintig jaar geleden de deur achter zich dicht getrokken en is naar Denemarken verkast.
In deel 1 maken we eerst uitgebreid kennis met bovengenoemde personages en met Torunn, de ongekende dochter van Tor. Zij zullen immers allemaal samenkomen rond het sterfbed van Anna, de moeder van Tor, Margido en Erlend. Uiteindelijk wordt er een schokkende bekentenis gedaan. Vier sterren.
Deel 2 geeft de lezer meer inzicht in de levens van de personages, zowel op de boerderij (Trondheim) als in de stad (Oslo en Denemarken). Het contrast platteland-stad komt erg goed uit de verf. Er is veel aandacht voor details, ik denk b.v. aan het werken met de varkens. De gewoontes en eventuele onhebbelijkheden van de personages worden goed uit de doeken gedaan. Een ontzettend meeslepend boek, het beste van de drie. Vijf sterren, absoluut.
In deel 3 veel aandacht voor de zorgen en twijfels van Torunn. Een hoofdrol ook voor de oude grootvader van Torunn, die nog steeds op de boerderij woont. Ook het duo Erlend en Krumme en hun plannen krijgen de nodige aandacht. Vijf sterren.
Ik hou enorm van de manier waarop Anne B. Ragde het verhaal aan het papier heeft toevertrouwd. Gedeeltelijk schrijft ze in de derde persoon, gedeeltelijk worden rechtstreeks de gedachten van de personages weergegeven. Alle karakters zijn enorm goed uitgewerkt, het is alsof je ze persoonlijk kent. De Leugenhuis-trilogie is een absolute aanrader. | 1pos
|
De meid van Marlies Allewijn,
Speelt zich af in het begin van de 20ste eeuw.
Neeltje lokerse is een Zeeuwse dame die als dienst meid werkt.
Ze hoord tot de lagere klassen.
Ze droomd van liefde en van een gezin.
Naar een mislukte liefde vanwege het stand verschil gaat Neeltje in Amsterdam aan het werk als dienst meid.
Aangezien het in Amsterdam in trek is om een Zeeuwse dienst meid te nemen vind ze er snel werk en verhuist erheen.
Later verhuist ze ook naar Den Haag.
Ze komt op voor vrouwen uit de lagere klassen die vaak geruïneerd achterblijven.
Neeltje word zelf ook verliefd op een knappe man uit hogere stand krijgt een bastaard kind en word alleen achter gelaten zonder geld. Dan neemt ze wraak op de vader van haar bastaard kind door hem neer te schieten. Door dit te doen vraag ze aandacht voor de vrouwen uit lagere klassen die geruïneerd achterblijven.
Neeltje is ene bijzondere vrouw met een bijzonder verhaal.. | 1pos
|
Een boeiend en vlot geschreven verhaal over familiekwesties.
Geschreven op de manier zoals Indridason dat prachtig kan.
Het verhaal is niet echt spannend te noemen , maar toch wil je blijven doorlezen.
Prachtige verhaallijnen komen samen tot een goed einde.
Ik heb wederom erg genoten van dit boek. Jammer dat het uit is, kan weer niet wachten op zijn volgende boek.
5* sterren | 1pos
|
Wat een aangrijpend boek! Zeldzaam mooi!
Het verhaal - een liefdesgeschiedenis tijdens de tweede oorlog in Tsjechië - raakt je diep, maar ook de schrijfstijl van Mark Slouka is ongekend. Woord voor woord is pakkend, elke zin is raak. Zijn proza is prachtig poëtisch, elke zin is een schoonheid.
Het verhaal kruipt diep onder je huid. Het is geen oppervlakkig oorlogsverhaal waarin een romance dient als kapstok om de geschiedenis van de oorlog aan op te hangen. Hier is het omgekeerd: de oorlog is een achtergrond van een intens liefdesverhaal, vertelt door een jongen die per se zijn moeder's verleden wilde kennen. Zij kon er nooit over praten en na haar zelfmoord ging hij naar Praag en 'reconstrueerde' zelf haar liefdesgeschiedenis. Met Slouka is een schrijver aan het woord die niet alleen zijn vak verstaat, maar die ook in staat blijkt bloot te leggen wat normaliter onder de oppervlakte blijft als er naast wat wij waarnemen veel meer aan de hand is. | 1pos
|
Dit eerste deel van Broederband verteld het verhaal van een jongen die al jong zijn vader verliest bij een plunder tocht. De beste vriend van de vader beloofd voor de jongen en zijn moeder te zorgen maar verliest op de terugweg zijn hand waardoor hij zijn belofte in eerste instantie niet nakomt.
In vroegere tijden werden er plunder en rooftochten gepleegd. Dit dient als uitgangspunt voor deze jongens avonturen roman. Nu ben ik geen jongen en ik heb zeker van dit eerste deel genoten.
De grijze jager serie is van dezelfde schrijver.
Ondanks dat dit boek eigenlijk meer verteld over hoe het eigenlijk allemaal komt met de broederband van de hoofdpersoon is het toch heel vermakelijk. Ook voor een oudere persoon als ik.
Ben heel benieuwd naar deel twee. Welke avonturen gaan ze verder beleven? De broederband. | 1pos
|
Een schitterend boek het eerst wat ik van Linda Jansma heb gelezen zeker niet de laatste
Haar debuut Caleidoscoop ga ik zeker lezen | 1pos
|
De laatste jaren is onder boekenliefhebbers, Young Adult aan een ware opmars bezig. Het betreft zowel boeken die net niet onder de volwassen sectie van een bepaald genre te vatten vallen, als schrijfsels die net iets te zwaar zijn om jeugdige lezers te kunnen bekoren. Niettegenstaande de benaming Young Adult relatief nieuw is, bestaat deze categorie al geruime tijd. Net zoals de term literatuur zegt dit echter meer over het beoogde doelpubliek, dan de uiteindelijke lezers. Zo kiezen steeds meer volwassenen voor een Young Adult boek, mede onder invloed van de vele Engelstalige releases die onze contreien al dan niet verfilmd aandoen. Denken we maar aan De Labyrintrenner, De Hongerspelen, Twilight of Divergent.
Sandra Vets, ook gekend onder haar schrijverspseudoniem S.J. Paul richt zich voor haar debuut meteen als één van de weinige Vlaamse schrijvers tot deze doelgroep.
heteilandcoverStef Peeters, een zestienjarige jongeman, komt op een onbekend eiland terug bij bewustzijn na een niet nader bepaald voorval. Hij kan zich echter niet herinneren hoe hij daar is terecht gekomen. Het Eiland lijkt op het eerste zicht verlaten, maar wanneer hij op verkenning gaat, komt hij in contact met een handvol jongeren dat op het eiland woont in een soort commune. De jongeren hebben geen weet van de moderne buitenwereld en lijken op het eerste zicht perfect gelukkig in hun idyllische samenleving. Stef kan zich echter niet vinden in een leven zonder zijn familie en vrienden en gaat op zoek naar een uitweg van dit eiland. Tijdens zijn zoektocht leert hij de gevaren kennen die overal rond hen schuilen en ontdekt hij al snel dat het eiland een eigen leven leidt.
De lezer wordt van bij de aanvang van het verhaal in het hele gebeuren ondergedompeld. Met korte ritmische zinnen geeft de schrijfster haar hoofdpersonage niet de tijd zich ten volle van zijn omgeving bewust te worden, maar draaft de openingssequentie op hoog tempo verder. Naarmate het verhaal vordert en de rust voor het hoofdpersonage wat terugkeert, volgt ook het verhalend karakter deze lijn en neemt de schrijfster de tijd om wat beschrijvender de plot uit te werken.
Naargelang hun bijdrage tot het verhaal, worden de personages met wisselende diepgang uitgewerkt. Ook romantiek is in mindere mate in het plot verweven, al voelt dit eerder aan als obligaat gegeven door het plotse karakter binnen de verhaallijn. Van ontluikende liefde voor het hoofdpersonage is geen sprake, het is eerder iets wat hem en de lezer op een bepaald moment overkomt.
De gebeurtenissen in het verhaal volgen elkaar in hoog tempo op, zodat er geen tijd is om als lezer je gedachten te laten afdwalen. De schrijfster koos er tevens voor om niet te gaan voor een uiterst rechtlijnig verhaal, maar voorzag het plot van voldoende wendingen om haar publiek telkens op het verkeerde been te zetten en geboeid te houden. Helaas is het hoge verhaaltempo niet over de gehele lijn een succes. De strak geregisseerde verhaallijn laat geen ruimte voor lyriek, waardoor bij momenten het verhaal als objectieve verslaggeving aanvoelt.
Door het hoge verhaaltempo en beperkte diepgang balanceert het verhaal tevens op het dunne randje tussen oudere jeugd en young adult.
S.J. Paul maakte de dappere keuze om niet netjes binnen de lijnen van de populaire genres te gaan kleuren en zet met een treffende combinatie van fantasy, thriller en mysterie haast een eigen genre op de kaart. Ondanks de schoonheidsfoutjes die af en toe de kop opsteken is dit een opmerkelijk debuut. We kijken alvast uit naar de volgende delen van dit vierluik. | 1pos
|
Pien is dol op problemen en wil deze allemaal oplossen in het nieuwe kinderboek Pien en de spoken. Myrthe van der Meer, bekend van haar psychiatrische romans Paaz en Up, maakte dit bijzondere werk vol kleurrijke prenten.
Pien woont in een groot kasteel met haar ouders en haar drie grote zussen én ze heeft haar eigen pony. Pien gaat met haar mama elke middag op avontuur; samen lossen ze alle problemen op. En als ze klaar zijn dan liggen ze lekker in het gras, want samen luieren is net zo fijn! Maar zomaar op een dag is Piens mama verdwenen en gaat Pien naar haar op zoek…
Als eerste gaan Pien en Pony naar de allerhoogste toren van het kasteel. Daar woont Radia, Piens oudste zus, met de langste haren van het land. ‘Mama zit een beetje in de put,’ vertelt Radia. ‘Laat haar maar even met rust.’ Pien gaat meteen de kasteelput in, maar ze vindt haar moeder daar niet. En de butlers en lakeien die op het kasteel werken weten ook al niet waar mama is.
Pien gaat dus maar naar Roza, haar tweede zus, die in het grote-wilde-beestenbos werkt als grote boze boswachter. ‘Mama ligt in bed,’ zegt Roza. ‘Mama heeft last van haar gedachtes. Die spoken door haar hoofd.’ Piens moeder ligt inderdaad in bed en Pien denkt een oplossing te hebben voor de spoken: beren, heel veel beren. Maar iedereen op het kasteel heeft last van de beren, dus moeten deze uiteindelijk weer weg.
Aster, Piens derde zus, zit in de garage. Zij is heel slim en heeft een poetsmachine ontworpen. ‘Mama heeft last van… donkere gedachtes. Net zoals bij nachtmerries,’ laat Aster weten. Pien denkt opnieuw een oplossing te hebben gevonden, maar ook deze werkt niet. Dan gaat ze maar naar haar vader, de koning. Hij legt precies uit wat er scheelt: ‘Mama heeft een depressie,’ zegt hij onder meer. ‘Dat is niemands schuld.’ Nu snapt Pien eindelijk beter wat er met haar moeder aan de hand is en hoe ze haar kan helpen…
Pien en de spoken is een nieuw sprookje van Myrthe van der Meer waarin zij aan kinderen uitlegt wat een depressie is. Dit is een moeilijk thema voor kinderen, maar Van der Meer weet het op een goede manier – met humor en kleurrijke illustraties – te brengen. Er zijn problemen in de wereld en als kind wil je graag dat deze er niet zijn. Maar je kunt nu eenmaal niet alle problemen snel oplossen.
Myrthe van der Meer benadrukt ook dat een kind zich niet schuldig hoeft te voelen als een ouder of iemand uit de omgeving mentale problemen heeft. Een kind kan zich namelijk verantwoordelijk voelen en het gevoel krijgen dat het tekortschiet, maar door het (voor)lezen van dit sprookje zal het kind beter begrijpen dat hij of zij er niet alleen voor staat en dat depressie een probleem is dat vaker voorkomt. Ook zal het zich door Piens ervaringen minder eenzaam voelen en hoopvol naar de toekomst kunnen kijken.
Niet alleen het verhaal is mooi neergezet, ook de omlijsting van Pien en de spoken is prachtig. Onderstaande tekening zie je bij het openen van het boek en geeft de familieband weer van Piens ouders en zussen op het kasteel. De sprookjesvorm is dan ook een leuke manier om een serieuze boodschap te vertellen en kinderen zullen hier zeker van kunnen genieten.
Ook de tekeningen van Myrthe van der Meer zijn uitstekend; ze weet Piens wereld voor de lezer te openen en de humor uit het verhaal komt extra tot zijn recht door de illustraties die erbij staan. Van der Meer blinkt dus niet alleen uit met haar verhalen, maar ook haar tekenkunsten zijn niet mis. Vandaar dat we ook met recht uit kunnen kijken naar het tweede deel over Pien, een bijzonder meisje dat je meteen in je hart sluit.
Deze recensie schreef ik voor http://kinderboeken.blog.nl. | 1pos
|
Twee jaar geleden verscheen het eerste deel in de Century-trilogie; de drie boeken die Ken Follett wil schrijven over de afgelopen eeuw. Deel 1 speelde tijdens de eerste wereldoorlog, deel 2 heeft de tweede wereldoorlog als achtergrond.
Wie deel 1 heeft gelezen, zal niets nieuws ontdekken in deel 2. Op zijn eigen meeslepende wijze gaat Follett verder met het verhaal. De personages uit deel 1 zijn ouder geworden en hebben kinderen gekregen. De focus ligt voornamelijk op de avonturen van deze kinderen en welke impact de geschiedenis op hun levens heeft.
Follett begint met de Rijksdagbrand in 1933 en neemt vervolgens de lezer mee op een tocht langs families in verschillende landen, die geregeld met elkaar in contact komen. Naast alle historische gebeurtenissen waar Follett zijn personages mee confronteert, zoals de aanval op Pearl Harbour, is er ook nog aandacht voor persoonlijk leed. Zo zijn er bijvoorbeeld enkele bastaardkinderen uit deel 1 die nog moeten horen wie hun vader is.
Ondanks het dikke formaat, besteedt Follett niet teveel tijd aan alle scènes. In behoorlijk snel tempo vliegt hij door de jaren heen. En tussendoor ontstaan er natuurlijk weer diverse relaties waar kinderen uit voortkomen, want er moet wel een volgende generatie zijn om de hoofdrollen te spelen in deel 3. | 1pos
|
Ik kreeg het gevoel een ontbrekend hoofdstuk van 'Reis naar het einde van de nacht' te lezen. Dat is zoals iedereen weet het beste boek dat ooit is geschreven (op de bijbel en het telefoonboek na, om met Reve te spreken).
'Een vrouw die veel te mooi was voor mij, die kon krijgen wie ze wou, en die ook al had gekregen wie ze wou, een vrouw, dé vrouw op wie ik misselijkmakend hard verliefd was, en niet eens alleen om het mooie vlees waarin ze resideren mocht, die vrouw vroeg aan mij, een middelmatigaard, of ik met haar in de Provence wou wonen. Of ik elke ochtend naast haar wakker worden wou, terwijl het licht via de blauwe vensterluikjes naar binnen viel. Of ik elke avond met haar naar de krekels wou luisteren en nadenken over het moeilijke, dagelijkse levensvraagstuk wat zullen-we-nu-weer-eten. Wat denk je dat mijn antwoord was?'
Ik ga meer van Dimitri Verhulst lezen! | 1pos
|
Wie persisteert in de opvatting dat het barbarisme van nazi-Duitsland pas in de Tweede Wereldoorlog tot ontplooiing komt, wordt door het lezen van Hitlers Eerste Slachtoffers ontnuchterd. Timothy W. Ryback plaatst het begin van de Holocaust daar waar het hoort: onmiddellijk na het aantreden van Hitler in 1933. In feite is het een voortzetting van wat reeds in 1919 de kop opstak in de vorm van een ongekende geweldsspiraal. Op 13 april krijgt Jozef Hartinger, plaatsvervangend officier van justitie, te maken met de moord op vier joden in het net gereed gekomen Konzentrationslager Dachau. Het is het voorportaal van bestiale wreedheid tegen met name joden en communisten.
De beschrijving ervan is niet iets om mee de nacht in te nemen. Hartinger bijt zich er samen met de onkreukbare secondant Flamm in vast. Het is verbazingwekkend hoe nadenkende, geletterde mensen zich door het nazigebral van het rechte spoor naar de valse marsroute laten dirigeren. De openbare aanklager laat zich er niet door ontmoedigen, ook al valt de ene na de andere man-van-stavast in de handen van de nazi’s. De explosie van geweld op deze plek overstijgt die van de kruitfabriek die er vroeger stond, vele malen. SA- en SS-gepeupel, plebs in het bruin, maakt zich schuldig aan martelingen die goed kunnen concurreren met wat er jaren later in Auschwitz en de andere concentratiekampen gebeurt. Het "Wir haben es nicht gewusst" komt daarmee op losse schroeven te staan. Ook dan verbrandt men lijken om sporen uit te wissen. Met grote volharding lukt het uiteindelijk om kampcommandant Wäckerle van zijn post te ontheffen en andere moordenaars in de verdachtenbank te plaatsen (Wäckerle speelt later een voorname rol op 10 mei bij de Grebbeberg en komt om het leven in Rusland).
Schijnwinst, want de opvolgers zijn een graadje erger en straffen worden met een speciale wet kwijtgescholden. Het recht komt dan al lang uit de loop van het geweer. Het gezond verstand legt het af tegen de grote bek. Je kunt hooguit zeggen dat wat in Dachau handmatig gebeurde, later een industrieel karakter kreeg. En dan, op bladzijde 227, zomaar ergens tussenin, lezen we dat Hartinger zich zowel aan het oost- als het westfront in de oorlog die volgde, heeft geroerd en zelfs twee jaar krijgsgevangen werd gemaakt. We hadden op z’n minst van de auteur een verklaring verwacht hoe een man die zoveel moeite deed om de nazi-praktijken te ontmaskeren, die zijn leven in de waagschaal zette, tot die ommezwaai kwam.
Een andere losse zin over denazificering geeft geen enkele bevrediging. Ongetwijfeld was deze Hartinger iemand met burgermoed, maar om hem ook maar in de schaduw van Raoul Wallenberg en Oskar Schindler te plaatsen gaat ons mijlen te ver. Het feit dat hij tientallen jaren op verzoek van de Beierse premier zijn verhaal achter de kiezen hield tast de status van heldhaftigheid aan. Misschien een te snelle conclusie van een journalist die niet onder deze omstandigheden verkeerde. Waardering blijft voor het gedegen onderzoek waarmee de ommezwaai van een volk van rede in een met een open mind voor het wrede kan plaatsvinden. | 1pos
|
'Schiet maar, ik ben toch al dood' Julia Navarro.
Fantastisch en deskundig geschreven, het begint in de tijd van de tsaren, het eindigt ergens in Israel in een nieuwe eeuw.
Door al die tijden heen zijn situaties van toen nog altijd actueel
'Op mijn leeftijd doet de tijd er niet zo toe’, zegt de oude man; Eziechel Zucker tegen Marian Miller, zij komt voor een gesprek over het 'nederzettingsbeleid' in Jeruzalem.
Miller vraagt Zucker wat hij kan vertellen 'over het leed van de ontheemden' en zo komen we uit op de voorouders van Zucker;
'Russen', 'Mijn grootvader was bonthandelaar'. Hij reist door Europa en trouwt met een Parisienne, woont in omgeving van Warschau en neemt zijn oudste zoon Samuel mee naar Frankrijk ten tijden van de moord op de tsaar, zijn gezin wordt slachtoffer van de pogroms. Het is rond 1880.
Isaac vertrekt vanuit zijn geboorteplaats met Samuel naar St. Petersburg. Hij probeert er kledingstukken uit Parijs en bontmantels, bontjasjes 'naar de Parijse smaak' aan het hof te verkopen.
Het lot van vader en zoon in St.Petersburg verergert als de nieuwe tsaar nieuwe regels invoert, de situatie voor Joden verslechtert.
'Volgend jaar in Jeruzalem’ met die woorden vertrekt eind 1800 Samuel uit Rusland om via Parijs naar Israel te vertrekken.
De dag dat Samuel met de boot in Jaffa aankomt, ziet hij een vrouw op de kade. Hij 'werd gefascineerd door de schittering van haar grote en diepzwarte ogen'. De man, Achmed Ziad, die bij haar is zegt tegen hun zoon Mohamed;'Op een dag zul jij ook met zo'n boot reizen’.
En zo begint in 'Het Beloofde land' de tweede verhaallijn.
Toevalligheden kruisen het pad van Samuel en Ahmed en met het gezin komen ze aan bij de Damascuspoort 'een van de toegangspoorten tot 'de Oude Stad'.
Met het verdiende geld van pelzen en bontmantels in Parijs koopt Samuel landerijen, zo worden Samuel en Achmed buren. Geheel volgens de ideeën van Marx zet Samuel samen met enkele mannen en vrouwen afkomstig uit Vilnius en Moskou een nieuwe nederzetting neer; ‘De Tuin van de Hoop’. 'We zijn socialisten' zei een van hen maar 'ze wisten geen van allen iets van de grondbeginselen van de landbouw'. ‘Na verloop van tijd begon Ahmed te wennen aan die vreemde buren'.
Zo neemt schrijfster Julia Navarro mij verder mee in een reis door de tijd en lees ik onafgebroken in ‘Schiet maar, ik ben toch al dood’ over twee families die elkaar nabij zijn gebleven.
In heb de geweldige, imposante en historische roman ‘Schiet maar, ik ben toch al dood’ van Julia Navarro met enorm veel genoegen gelezen, een indrukwekkend tijdsbeeld trekt voorbij.
Het is een prachtig verhaal over verbintenissen, geboorte en sterven, de geschiedenis van Israel, van Rusland en van enkele mensen die mij gedurende het lezen dierbaar zijn geworden.
Wat een verhaal, meeslepend, ontroerend en avontuurlijk, ik heb ervan genoten. | 1pos
|
Ik heb dit boek met veel plezier gelezen. Het is vlot geschreven en boeiend.
Mila gaat met haar vader in Amerika op zoek naar een oude jeugdvriend die is verdwenen op het moment dat zij hem zouden gaan bezoeken. De vriend, Matthew, heeft een vrouw en babyzoon achter gelaten. Ze rijden naar zijn hut aan de Canadese grens en ontdekken dat daar een vriendin van hem woont, die een zoon blijkt te hebben die misschien wel zijn zoon is. Maar in dat geval is deze buitenechtelijke zoon ongeveer tegelijk geboren als een andere zoon, die bij een ongeluk om het leven is gekomen. En het is niet helemaal duidelijk of Matthew misschien wel schuld heeft aan dit ongeluk.
De afloop van het boek vond ik verrassend, maar wel interressant.
Ik heb nu drie boeken van Meg Rosoff gelezen. Drie zeer verschillende boeken. Maar ik heb van alle boeken genoten. Maar 'Hoe ik nu leef' blijft er voor mij wel met kop en schouders boven uit steken. | 1pos
|
Aan de recensies van Crimezone|Ine en Crimezone|Kim heb ik eigenlijk niets toe te voegen: wervelend, stormachtig en goed! Ben helemaal met Kim eens dat het verhaal verfilmd moet worden, ik zie het voor me: enorme (nep-)tornado's en rondvliegend puin op een groot bioscoopscherm en natuurlijk de personages, zoals Blanchard ze in het boek neergezet heeft.
Voor de manier waarop zowel de hoofdpersonen als de tornado's in deze thriller tot leven komen heb ik maar één woord: klasse! Ik had niet verwacht dat tornado's en het ontstaan ervan zo boeiend konden zijn.
Dit was mijn eerste Blanchard, ik begin vandaag meteen aan Onder de huid. | 1pos
|
Heerlijk boek, leest prettig en is spannend, kon niet stoppen zo nu en dan. Ga zeker meer van deze schrijfster lezen | 1pos
|
Bevrijding is het vierde boek over de familie Cazalet en speelt zich af net na de WOII.
Het dagelijkse leven is nog steeds niet makkelijk, er moet puingeruimd worden en Engeland moet weer opgebouwd worden.
Dit geldt niet alleen voor het land maar ook zeker voor de Cazalets, waar ze tijdens de oorlog met de hele familie samen in Home place gewoond hebben zijn ze nu op zoek naar een plek voor het eigen gezin.
Ook wordt er puingeruimd op relatiegebied, er worden relaties verbroken die al tijden niet goed waren en er bloeien nieuwe relaties op.
Howard vertelt dit alles weer vanuit verschillende perspectieven, zowel vanuit de persoon zelf als uit het perspectief van de partner, een familielid of een buitenstaander. Dit maakt dat je een mooi compleet beeld krijgt van de situatie en maakt dat je meeleeft met al die personages die je na de eerste drie boeken al zo goed kent alsof ze tot je eigen familie behoren.
De beschrijvingen zijn net als in de vorige delen weer schitterend en beeldend, wel lijkt het tempo weer wat hoger te liggen wat het lezen prettiger en toegankelijker maakt voor een grotere groep lezers.
Howard weet te boeien en bouwt spanning op en houdt de lezer alert door regelmatig aan het begin van een hoofdstuk even onduidelijk te laten over wie het gaat, maar na een paar regels heb je dit ontcijferd en lees je verheugd verder.
Op het eerste gezicht lijken de verhaallijnen afgerond te worden en voel je het afscheid van deze bijzondere familie naderen…. maar ineens begint het te dagen; er worden ook nieuwe lijntjes uitgezet, het verhaal is niet klaar. De nieuwsgierigheid naar deze ontwikkelingen wordt aangewakkerd.
En gelukkig heeft Howard dit ook zelf beseft en twintig jaar na het verschijnen van Bevrijding besloten om nog een vijfde boek over de familie Cazalet te schrijven. | 1pos
|
Het bijzondere van dit boek is dat ik hiervan het officiële eerste exemplaar in bezit heb, natuurlijk gesigneerd door de auteur. Het duurt te lang om uit te leggen hoe dat zo kwam, daarom maar meteen mijn recensie van het boek. Het basisidee is om te beginnen echt ijzersterk. Dat is kortweg dat vlak voor aanvang van de Tour de France de grote favoriet voor de eindzege, John Ryder, dood wordt aangetroffen in zijn kamer. De Franse rechercheur Thilliez, die helemaal niet van wielrennen houdt, wordt op de zaak gezet en is gedwongen tijdens zijn onderzoek mee te reizen met de Tourkaravaan, aangezien alle verdachten en getuigen dat ook doen. Het verhaal dat volgt is verdeeld in hoofdstukken die precies een etappe beslaan.
Dit boek is een debuut, maar het is toch in een goede, heel duidelijke stijl geschreven en het heeft een mooi rond plot. Inge geeft er ook nog een blijk van veel van het wielerwereldje te kennen. Ze kiest er hiernaast voor om het verhaal vanuit verschillende personen te vertellen; niet alleen de voornoemde Thilliez, maar ook de Nederlandse renner Maarten Bergerink, die overweegt zijn dopinggebruik te bekennen en de ambitieuze onderzoeksjournaliste Patricia Wale. Het plot is daarnaast ook nog eens spannend, als na Ryder ook de volgende favoriet, Baccineri, tijdens de wedstrijd komt te overlijden. Een toeval, of is er meer aan de hand?
Al met al is dit dus een prima boek, dat, ondanks de fictieve setting, een zeer realistisch inkijkje geeft in het wielerwereldje. | 1pos
|
In dit afsluitende deel van de Talon Saga gaan Ember en haar vrienden en bondgenoten van St. Joris de strijd aan tegen de Oudste Draak. Natuurlijk komt er van alles op hun pad. Zouden de tieners bestand zijn tegen de macht en kracht van de oudste draak van de wereld?
Met Strijder, het vierde deel, deed ik vorig jaar mee aan een leesclub op Hebban. Er werd natuurlijk druk gespeculeerd en ondanks dat de meeste dingen wel zijn uitgekomen, was het zeker niet minder leuk om Inferno te lezen.
De karakters waren als vanouds en sleepten me weer mee het avontuur in. Ember is nog steeds heerlijk eigenwijs, al merk je dat ze wat ouder is geworden en verstandigere keuzes maakt. Liefdesnestjes broeien op, maar het mooist is eigenlijk nog wel de kern van het verhaal van de hele reeks: kijk langer dan je neus is! Kagawa heeft een pracht van een nawoord geschreven waarvan één zinnetje nog nagalmt: 'Stel je eens voor wat we allemaal zouden kunnen leren als we de wereld door de ogen van een ander zouden zien.'
Dit komt ze absoluut na, want de band tussen de draken en de soldaten van St. Joris wordt zo ontzettend goed neergezet. Je voelt gewoon de sidderingen en twijfels tussen de teams en je hoopt met heel je hart voor een goede uitkomst. Wat een geweldige serie is Talon toch.
Inferno heeft me gelukkig niet teleurgesteld. Superleuke afsluiting van een geweldige serie.
Nu vol (on)geduld wachten tot eind september tot het eerste boek van haar nieuwe reeks uitkomt: Schaduw van de Vos. Ook daar ben ik héél erg nieuwsgierig naar! | 1pos
|
De band tussen de jonge vrouw en Eugenie is erg mooi beschreven. Ik moet eerlijk zijn dat ik zo nu en dan met een brok in mijn keel zat.
Ik kon het grote landhuis waarin ze woonden zo voor me zien, met de tuin en alles erbij. De hebberige familie waaraan ik me ook daadwerkelijk ergerde. Het was alsof ik naar een familiefilm zat te kijken! Ik heb echt genoten van dit boek! | 1pos
|
In dit boek komen alle verhaallijnen bij mekaar. Sommige ontwikkelingen zie je al van ver aankomen, andere zijn dan weer een complete verrassing. Spannend, zelden 'feelgood', als er al eens iets echt positiefs gebeurt zit er meestal een angel aan vast. Na het boek blijf ik toch met een onvoldaan gevoel achter - vb. de slangen wordt nooit verweten dat ze mensen levend verslinden, hoe zal dat in de toekomst gaan? Heel wat blijft onduidelijk zoals de toekomst van de levende schepen. Toch is het absoluut een goede reeks die ik fantasy liefhebbers zeker kan aanbevelen. Verveling komt er niet aan te pas. | 1pos
|
Een hard verhaal die soms best grof werd vertelt, maar wat niet echt stoorde, omdat het gewoon bij heet verhaal past. Wel een verhaal om over na te denken als je het uit hebt. | 1pos
|
Laat me niet alleen is het spannende relaas van Rachel, van wie het achtjarige zoontje vermist raakt. Volkomen begrijpelijk, maar even onterecht, neemt ze dit zichzelf schuldig. Naarmate de tijd wegtikt groeit haar wanhoop. En alsof dat nog niet genoeg is komt er nog een onaangename bekentenis van haar zus bovenop. Wie kan het haar kwalijk nemen dat ze bijna instort, en af en toe onverstandige dingen doet? Dit is vooral een psychologische thriller, waarbij de emotionele rollercoaster waar Rachel in terecht komt goed beschreven wordt. Maar even goed is het uitkijken en meespeuren naar de uiteindelijke ontknoping, die toch nog verrassend is. Laat me niet alleen is een sterke thriller, die me enkele uren slaap gekost heeft, dus zeker de moeite van het lezen waard! | 1pos
|
Dit boek heeft me vastgegrepen en niet meer losgelaten. Toen ik in de winkel liep werd ik meteen aangetrokken door de mooie kaft. Het verhaal dat erin zat was adembenemend. Vanaf de allereerste pagina zit je erin en wordt je meegenomen in de wereld van Louisa en Will. Nadat ik dit boek had dichtgeslagen heeft het verhaal nog dagen in mijn hoofd gezeten. Tranen hebben over mijn wangen gelopen, en de zakdoekjes waren inmiddels op. Mensen die op zoek zijn naar een grappig maar toch heel serieus verhaal raad ik dit boek absoluut aan! Ik ben erg benieuwd naar het volgende boek van Jojo Moyes! | 1pos
|
Josina Intrabartolo heeft een dagboek speciaal voor hoogsensitieve en/of hoogbegaafde kinderen geschreven en Sonja Kemp heeft de illustraties en vormgeving op zich genomen. De vrolijkheid spat van de kaft af, vol met smileys, want ieder kind verdient een smile op zijn gezicht!
Aan de binnenzijde van de kaft zijn allemaal hartjes als tekstballon opgenomen. Voorin kan je alle dingen schrijven die je leuk vind of waar je rustig van wordt. Achterin kan je al de complimentjes die je krijgt kwijt. Wanneer je je op een dag niet zo goed voelt kan je deze hartjes doorlezen en is de kans groot dat je weer vrolijk wordt.
Na een korte inleiding met uitleg en verduidelijking begint het dagboek. Per dag is er ruimte voor de datum en het aangeven wat wel of minder leuk is die betreffende dag. De smileys vormen een handig hulpmiddel hierbij. De vragen varieren door het boek heen, zodat het invullen ook geen automatisme wordt en de kinderen echt even stil moeten staan bij een te formuleren antwoord. Per dag is er een extra tekst of opdracht, speciaal geformuleerd om het gevoelige kind de onderliggende boodschap duidelijk te maken: “je bent goed zoals je bent”. Er komen in deze leesteksten verschillende onderwerpen aan bod als faalangst, piekeren, het omgaan met prikkels en je zelfbeeld. En er is regelmatig ruimte voor een vrije tekening of notitie. Dit schrift is een ideale manier om een dag goed mee af te sluiten en soms mee voor uit te kijken. De kinderen leren zelfstandig met hun gevoelens om te gaan en komen sterker in hun schoenen te staan.
Het is sowieso eens goed om stil te staan bij de afgelopen dag. Wij waren hier thuis net begonnen dagelijks eens te vragen aan de schoolmeid om een leuke situatie en een minder leuke situatie te benoemen. Zij is nogal gesloten en het lijkt wel of al haar indrukken er ’s nachts uitkomen in de vorm van dromen en slaapwandelen. Al snel nadat we er expliciet om vragen, verteld ze uit zichzelf wat ze mee heeft gemaakt op een dag. Dit schrift heeft even op het dressoir gelegen tot we een topdag hebben gehad en zij dit een ochtend later in kan vullen om mee te beginnen. Ik begin met het laten zien van het dagboek en het summier voorlezen uit de inleiding over de bedoeling. Ze zoekt er een pen bij en gaat direct van start met het invullen van haar naam. Ze tekent het smiley-zelfportret en ze zoekt de datum op haar schoolkalender. Ik heb verteld over de bedoeling van de hartjes-tekstballonnen en ze heeft er direct een beeld van. Ze heeft een paar dagen eerder een groot compliment gekregen, dat heeft ze direct genoteerd in een hartje achterin. Het schrift is officieel in gebruik genomen en we zijn blij met dit handige hulpmiddel. Onze dochter is nog lang geen 9 jaar, de extra leesteksten lezen we samen, dan kan ik gelijk ook uitleggen wat er precies staat.
De auteur Josina Intrabartolo is samen met haar echtgenoot het brein achter Scrivo Media. Hun kinderen zijn zelf hooggevoelig en ze konden nooit slagen voor kinderboeken. Inmiddels heeft Scrivo Media een mooie collectie waar het SmoeltjesSchrift naadloos in aansluit. | 1pos
|
'Afrit Akersloot' geeft een bijzonder inkijkje in gewone plekken, zoals een Van der Valk hotel, Schiphol, een Haagse Volksbuurt. Plekken waar iedereen wel eens is geweest maar waar je over het algemeen niet echt goed om je heen kijkt, ik in ieder geval niet. De NRC-journalisten Carola Houtekamer en Freek Schravesande beschrijven op een grappige, luchtige manier wat er in het dagelijks leven op deze plekken 'te beleven valt', of juist niet. Want zoveel gebeurt er niet in het Haagse Spoorwijk. Er is vooral chaos. Cicero, één van de bewoners antwoordt nuchter wanneer politie en justitie beweren de jacht op de criminele organisaties in de wijk te hebben geopend: 'Niets is hier georganiseerd. Misdaad niet, relaties niet, kinderen niet. Het komt op je pad'.
'Een jaar lang rondhangen in een Haagse volksbuurt' is één van de betere verhalen. Net als 'Een jaar lang rondhangen op een industrieterrein', vind ik. Maar dat komt omdat ik dat industrieterrein ken, het is vlakbij waar ik woon en in de penitentiaire inrichting waar het ook over gaat, ben ik onlangs op bezoek geweest. Dat maakt dit verhaal voor mij ontzettend levendig; wist ik veel wat er zich daar allemaal afspeelde! Andere verhalen vind ik wat langdradig, zoals het eerste, over het Van der Valkhotel. Na een paar bladzijden weet ik het wel.
Maar al met al is de vorm van journalistiek en schrijven zeker aan te bevelen. Vooral de droogheid van sommige stukken bevalt me. Het is zo pijnlijk maar tegelijkertijd grappig waar. In het verhaal over het industrieterrein: 'Criminaliteit de grootste zorg van de ondernemers? Nee natuurlijk niet. Dat is de file.' Mooi hoe de verslaggevers een andere vorm van journalistiek van maken en daar een makkelijk leesbare roman van hebben gemaakt. | 1pos
|
Thea van Dalen wordt op een dag in de schuur bij haar woning neergeschoten. Ze raakt daardoor gewond en beland in het ziekenhuis. Rechercheur Linda de Waard wordt op het onderzoek gezet en stelt een aantal routinematige vragen aan de familie van Thea.
Onder andere deze vragen maken nogal wat los binnen de deels streng gereformeerde familie. Linda krijgt daardoor de indruk dat er hier meer aan de hand is dan ze laten blijken. Als later Esther, een zus van Thea, dood in haar slaapkamer wordt aangetroffen wordt Linda opnieuw belast met het onderzoek. Een verdachte wordt opgepakt, maar ook Johan, de oudste broer, begint zich vreemd te gedragen. Wat is er allemaal aan de hand?
Hoewel Broeinest een fictieve thriller is, kan het verhaal in het 'echte' leven maar zo gebeurd zijn. Een gezin in een streng religieuze gemeenschap wordt getiranniseerd door een godsdienstwaanzinnige vader. En als er al iets gebeurt dat niet volgens de wetten van God kan, wordt het binnen de gemeenschap opgelost en verzwegen.
Het boek leest bijzonder gemakkelijk en heeft een goede opbouw van psychologische spanning. Als lezer voel je je verbonden met Thea en haar andere broer Simon. Aan het eind van het boek denk je dat alle raadsels opgelost zijn, maar dan is er tóch nog een verrassende wending. Het boek blijft je bezighouden en is moeilijk weg te leggen. | 1pos
|
Dit is weerom een heel goed boek van Rendell. Zij staat nog steeds voor degelijk, goedgeschreven leesvoer ! | 1pos
|
Soms is een auteur nog onbekend. Dit is het geval met Carla de Jong. Ondanks dat de schrijfster al diverse romans op haar naam heeft staan, is het lastig een van haar titels te noemen. In maart verscheen De Johansons bij Uitgeverij de Boekerij. Een boek dat geloofwaardig genoeg is om een ereplekje in de boekenkast te krijgen?
Wanneer Anne de Johansons ontmoet, weet ze één ding zeker: ze wil onderdeel zijn van die familie. Langzaam weet ze zich te manoeuvreren in het leven van het gezin. Anne wordt vriendinnen met Daphne, de jongste, en weet zich mede binnen te wurmen door een plek te veroveren in de band van Daphne, Werther en Frederik. Niemand kan om de stem van Anne heen. En dan, dan gebeurt er iets waardoor de hele familie uiteen valt. Kunnen ze elkaar ooit nog vergeven?
De Jong weet je als lezer meteen te pakken. Dit doet ze door te starten in het verleden. Anne is thuis niet gelukkig. Haar ouders sturen haar min of meer op pad. Vanaf het moment dat Anne de Johansons ontmoet, voel je meteen dat er snel een band ontstaat. Daphne is euforisch van Anne en als Werther ontdekt dat hij enorm goed met Anne over literatuur kan spreken, is ook hij fan. Alleen Frederik lijkt Anne niet te accepteren.
Tussendoor lees je over het hier en nu. Niemand heeft nog contact met elkaar. Het gezin, inclusief Anne, is volledig uit elkaar gevallen. Met Werther gaat het niet goed, Frederik heeft zich op zijn werk gestort, Daphne heeft haar handen vol aan haar gezin en Anne beseft dat ze eeuwig single zal zijn. De toenemende dementie van meneer Johanson brengt iedereen weer bij elkaar.
Een weerzien dat niet zonder meer gemakkelijk gaat. Werther wil niet, maar ook Frederik stoot duidelijk af en Anne voelt zich teveel. Toch geeft het idee dat de familieleden pa op blijven zoeken een warm gevoel. Vader brengt iedereen samen. Ook nog op zijn oude dag.
Langzaam, heel langzaam wordt duidelijk hoe de levens van de Johansons en Anne zich verwikkelen. Anne is overal waar Daphne, Werther en Frederik ook zijn. Anne lijkt onderdeel van het gezin. De band lijkt successen te halen. Alles lijkt goed te gaan, en toch… Het hele boek daar weet je dat er ergens in de jeugd iets gruwelijk mis is gegaan. Zo mis, dat een hele familie uit elkaar gerukt is.
De manier hoe De Jong dit omschrijft is bijzonder en bij vlagen beklemmend. Het zet je aan het denken, maakt je dankbaar voor wat je juist wel hebt. Mijn band met mijn zusje, die erg goed is, is dan ook meerdere malen door mijn hoofd geschoten. Wat ben ik dankbaar dat wij elkaar hebben.
De hoofdstukken lezen heerlijk weg en worden zo afgesloten dat je wel verder moet lezen. Tijdens het hoofdstuk wisselt regelmatig het perspectief, zodat je kennis maakt met de gedachten van zowel Anne, Daphne, Werther en Frederik. Dit geeft extra diepgang aan het verhaal.
Na het dichtslaan blijf je nog even met een wauw-gevoel zitten. De Jong blaast je weg met een roman die alles bevat wat een roman nodig heeft, (mislukte) liefde, een geheim, dat eigenlijk best standaard te noemen is, maar toch op zo’n manier is uitgewerkt dat het voldoende diepgang heeft, en personages die je stuk voor stuk in je hart sluit. Een familieroman die je ontroert. | 1pos
|
Het is inderdaad een heel mooi boek, indrukwekkend geschreven. Helaas klopt niet alles, want GHB heeft wel degelijk een ontzettend zoute smaak!
Verder vind ik het jammer dat er niet wordt ingegaan op het hypnothiseren... want het is erg vreemd dat Sam Donovan wel gestopt is met roken door de therapie van de moordenaar?
In ieder geval een aanrader, hoor! | 1pos
|
De negen dagen van Rabbit Hayes is een verhaal dat letterlijk over de laatste negen dagen van de 44 jarige Rabbit Hayes gaat. Zij wordt in de proloog door haar moeder naar een verpleeghuis gebracht om te sterven. De artsen hebben namelijk aangegeven dat ze echt helemaal niets meer voor haar kunnen doen. Toch geeft ze niet op. Terwijl het een feit is dat ze elke dag achteruitgaat en er echt niet aan kan ontkomen aan het feit dat de artsen gelijk hebben. Zij zal moeten accepteren dat ze alle mensen om zich heen los moet laten en zij zullen haar moeten laten gaan. Onvoorstelbaar.
Het verhaal van Rabbit gaat ook vooral over de mensen om haar heen; een bijzondere groep mensen die elke dag langskomen en ieders rouwproces is zo persoonlijk dat je je als lezer wel eens een indringer voelt. Het verhaal is in verschillende perspectieven beschreven. De verschillende manieren waarop Rabbits ouders, broers en zussen, vrienden maar vooral haar dochter zorgen ervoor dat iedere lezer zich wel in iemand kan herkennen.
Haar ouders zoeken nog naar mogelijke behandelingen. Haar vader laat zijn tranen zien. Haar dochter is vooral aan het overleven. Het is een mooi maar schrijnend verhaal.
Niemand wil de waarheid onder ogen zien. En dan hebben ze steeds een dag minder met Rabbit. Het verhaal wordt gekleurd door de vele flashbacks waardoor de lezer zich meer en meer betrokken gaat voelen bij de situatie.
Daarnaast wordt ook het liefdesverhaal van Rabbit en Johnny beschreven, hij was haar grote liefde en zij heeft hem ook al los moeten laten. Je komt er dan wel achter dat Rabbit echt heel veel uit het leven heeft gehaald.
De schrijfstijl met de flashbacks en zonder weglaten van welke gevoelens dan ook zorgt ervoor dat je niet wilt dat het boek ophoudt. Want dat betekend dat Rabbit overlijdt. Toch is het geen verdrietig verhaal, de nuchterheid van deze Ierse familie en de band die ze met elkaar hebben maakt dat dit boek echt voelt als een liefdesverhaal. Liefde in vele soorten en maten. Dat geeft steun aan elkaar.
De negen dagen van Rabbit Hayes is een mooi boek voor de liefhebber van feelgood romans, maar ook voor mensen die in dezelfde situatie hebben gezeten als de familie van de hoofdpersoon. Het was mooi om dit boek gelezen te hebben en er is echt wel een traan gelaten, soms van ontroering maar regelmatig omdat er echt gelachen kon worden | 1pos
|
Het derde boek uit de " A Song Of Ice And Fire" reeks van George Martin werd omwille van commerciële/praktische reden in twee opgesplitst. Dat maakt het voor de lezer natuurlijk moeilijker om een oordeel te vellen over dit eerste deel aangezien beide boeken als één geheel aanzien moeten worden. Toch wil ik een aantal woorden kwijt over dit eerste deel.
Plotgewijs ligt de focus nog steeds op de strijd om de ijzeren troon in Westeros, maar ook de gebeurtenissen voorbij de muur krijgen steeds meer belang. Vooral omdat we na de avonturen van Jon nu ook het personage van Samwell Tarly volgen nadat beiden in het tweede boek van elkaar gescheiden werden. De proloog geeft in ieder geval al een goede aanzet hoe het verhaal verder zal evolueren voor Sam. Ook de verhaallijn van Daenerys wordt verder uitgewerkt na haar vertrek uit Qarth.
De sterke punten uit het tweede boek blijven ook in het derde boek aanwezig met vooral de sterke uitwerking en ontwikkeling van personages en de goede plotontwikkelingen (oa met de regelmaat cliffhangers op het einde van een hoofdstuk hetgeen je enkel maar meer doet verlangen naar een vervolg van dit personage). George Martin heeft een prachtige wereld uitgewerkt, met complexe verhoudingen van vriendschap en rivaliteit tussen meerdere families onderling.
Het boek is een goed vervolg op "A Clash Of Kings". Momenteel bekroon ik het met vier sterren, maar een finaal oordeel zal pas volgen wanneer ik ook het tweede deel heb gelezen. | 1pos
|
Als je aan het boek "Kinderen van de regenboog" begint, bereid je dan voor op 2 dagen vol lezen, dit boek leg je niet zomaar even aan de kant, en als je het wel doet, blijft het niet lang op je tafel liggen. Je zult het snel weer oppakken om te lezen hoe het verder gaat.
Het verhaal is zeer goed geschreven, het is spannend en de schrijfstijl en korte hoofdstukindeling, maken dat je iedere keer net een hoofdstukje meer leest als je dacht te doen.
Een goed boek, dat zeker zorgt dat je deze schrijver opneemt in je favorietenlijst. | 1pos
|
Dit vijfde boek van Lars Kepler vond ik minder goed dan de
voorgaande titels. Veel 'TE' : te veel, te ver gezocht, te
langdradig. Jammer maar zijn vorige boeken vond ik echt beter,
zowel op literair- als op thrillerniveau. | 1pos
|
Dolf uit Amstelveen laat zich via een soort teletijdmachine terugkatapulteren in de tijd. Alleen komt hij niet helemaal op de juiste plaats terecht. Voor hij het weet wordt hij meegenomen in een kinderkruistocht, geleid door enkele monikken, op weg naar Jeruzalem. Omdat hij niet op tijd terug op de juiste plaats staat, kan hij niet terugkeren en is hij verplicht bij het leger te blijven.
Het is een ongeregeld zooitje en dankzij Dolf komt er wat structuur in het achtduizendkoppige kinderleger. Hij is de eigenlijke praktische leider want dankzij hem is er eten, beschutting, beveiliging, verzorging van zieken.
Dolf heeft al snel vraagtekens bij de bestemming en de haast die de monikken hebben. Hebben ze een verborgen agenda?
Dit boek is in 1973 geschreven, maar dat lees je daar niet aan af. Als kind heb ik dit boek al eens gelezen, nu nog eens als 50-jarige en ik heb er nog evenveel van genoten. | 1pos
|
Mijn eerste kennismaking met deze auteur Max Bentow, volgens mij ook het eerste boek wat in NL vertaald is. En ik vond het een geweldig boek! Was niet te stoppen in dit boek, heerlijk spannend eigenlijk het hele boek door! Een geweldige hoofdpersoon -> Nils Trojan en een dader die een spoor van moorden achterlaat en ongrijpbaar lijkt! Aanrader!! Van mij mag het andere boek ook snel in NL vertaling uitkomen! | 1pos
|
Kappen nou! is een D-boek voor 15 jaar en ouder, ik vind het als volwassenen een heftig verhaal over 4 jongens die gaan stappen, door omstandigheden te veel drinken, onderling uitmaken wie nog het nuchterst is, door "Dé witte streep! De witte streep waar onze ellende mee begon", en dan op weg gaan in de auto naar huis. Leander is de aangewezen persoon, zonder rijbewijs gaat hij achter het stuur zitten met alle gevolgen van dien. Twee doden en één voor zijn leven getekend.
Alleen Leander komt er lichamelijk goed van af. Geestelijk kan hij zijn geheim niet verwerken en geeft zichzelf na een jaar van schuldgevoelens zelf aan. "Nu ben ik het zat. Mijn gedachten knagen steeds harder, mijn hoofdpijn wordt erger". Dit verhaal beschrijft de gevoelens van Leander, de vraag waarom hij nog wel leeft. Het tekenen van cirkels maakt hem rustig. "Cirkels, cirkels, cirkels, zoals de auto draaide om zijn as. Als het blad vol is, eindig ik altijd met een dikke vette punt als slot. Een rode bloederige punt".
De getuige die als eerste bij het ongeluk aanwezig is, is Henk. Henk heeft vroeger een meisje aangereden en als straf in de gevangenis gezeten, hij wil voorkomen dat de jeugd van Leander ook zo zal gaan verlopen en verzint ter plekke een leugen om bestwil. Leander vraagt zich af waarom Henk hem een alibi heeft gegeven. "Wat is het verschil Henk. Hier kapot gaan of in de cel? Grijp je kans om hiermee weg gekomen. Je bent jong, je hoort te leven, niet opgesloten te worden. Het is niet afgelopen als je vrijkomt. Ze geven je geen huis, je krijgt geen baan, niemand wil er een die uit de bajes komt. Je leven eindigt daar, tussen die vier kale muren en die ijzeren deur".
De keuze is aan Leander. "Als ik niets ga vertellen, is er helemaal niets aan de hand. Dan ben ik slachtoffer van een noodlottig, eenzijdig ongeval dat een van mijn vrienden door drankmisbruik veroorzaakte. Slachtoffer, geen dader". Toch geeft hij zichzelf aan, omdat het te heftig is om te leven met deze leugen, boete doen.
Een indringend verhaal over vriendschap tussen jongens, schuldgevoelens over de ontstane leugens omtrent het ongeluk en drankmisbruik in het verkeer. Leander is een goed neergezet hoofdpersoon waar je duidelijk de schuldgevoelens kunt voelen. | 1pos
|
Wat een geweldige chicklit was dit ,je begint eraan en voor je het weet heb je hem ook weer uit.Je vliegt gewoon door alle humor en liefde heen en je houd er dan ook op het eind een heerlijk gevoel aan over.Toppie | 1pos
|
Kijk uit naar deel 6, inderdaad soms wat traag allemaal maar voor mij absoluut de moeite waard!! | 1pos
|
De moeder van archeologe Linda Francke komt te overlijden en kort daarop verdwijnt haar zus. Vervolgens pleegt iemand een inbraak in haar huis en een man overlijdt onder verdachte omstandigheden. Al deze zaken blijven onopgelost. Tijdens graafwerkzaamheden voor de aanleg van de nieuwe zeesluis in Terneuzen stuit men op het skelet van een baby, die omstreeks 1830 is vermoord. Was archeologe Linda Francke bij toeval betrokken bij het voorbereidende bodemonderzoek? Detective Joop Hamelink en rechercheur Theo de Rooy vinden een gruwelijk verminkt lijk, waardoor de gebeurtenissen, in het anders zo rustige Zeeuws-Vlaanderen, in een stroomversnelling komen. Het spoor leidt naar een kleine sekte in Zuiddorpe, geleid door een charismatische man die angstvallig probeert zijn ware identiteit verborgen te houden. Verleden en heden zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden.
Het eigenlijke doel is natuurlijk het vinden van Katrina Francke, de zus van de archeologe die al sinds een tijd spoorloos verdwenen lijkt te zijn. Linda wil de erfenis van haar moeder afhandelen maar dat kan niet zonder bijzijn van Katrina, of dat de eerlijke reden is laat ik hier even in het midden.
In de eerste instantie worden Joop en Theo voor een geheel andere zaak benaderd door lijkschouwer Leon Francke, hij is een ver familielid van Linda en Katrina en een goede bekende van de beide mannen. Hij maakt zich zorgen over zijn nicht Linda vanwege een inbraak een half jaar eerder. Volgens zijn zeggen leeft Linda sinds die dag in angst. Hij vraagt Joop poolshoogte te nemen.
En dát is het begin van een veelomvattend ingewikkeld verhaal waarin veel gebeurd, waarin veel personages in voorkomen en waar de spanning afwisselend hoog/laag is maar waar je hoe dan ook wordt meegezogen in de verhaallijn. Wat heeft de ene persoon met de andere te maken en wie is nu eigenlijk zuiver op de graad? Ik vertrouw niemand in dit verhaal….behalve de familie Hamelink.
Trefwoorden: spannend, fantasierijk, aanrader! Volledige recensie, ook van de eerder verschenen boeken uit deze serie lees je op Sonja leest&schrijft. Link in bio | 1pos
|
ik vond het een erg goed boek. Goede personages en het verveelde geen moment. Niet superspannend maar wel erg boeiend. Het was mijn eerste kennismaking met de heer Appel en er zullen er meer volgen. Zijn schrijfstijl bevalt mij prima! | 1pos
|
Het indigo van de dood bevat 16 verhalen van de meesterverteller Patrick Brannigan.
Het ene verhaal is nog mooier geschreven dan het andere. Patrick neemt je mee in werelden van het fantastische, via het bizarre tot het gruwelijke.
Favorieten waren voor mij wel:
Echte schoonheid zit van binnen. Over de lelijke Sjoerd, die een middel vind om mooi te zijn, denkt hij...
De pan is machtiger dan het zwaar, een humoristisch verhaal over een dikke dwergen kok die nergens goed voor is, alleen in koken, totdat...
Samhain, een volk strijd tegen een overmacht aan indringers, maar het is Samhain.....
En zo zit de bundel vol met mooie verhalen. Over Bran, de charlatan annex schelm, over de dienaar Pier en hoe hij onder de plak van zijn meester komt, over de vleesplaneet, waar liefde te koop is, of toch niet..., over zoektochten en heldendaden. Zo zitten de verhalen van Patrick vol met mooie vondsten. Echt een aanrader voor liefhebbers van het fantastische korte verhaal. | 1pos
|
“Mijn doel om gelukkig te worden in Amsterdam krijgt langzaamaan steeds meer vorm, behalve dan dat er iets aan me vreet.”
Van uitgeverij Boekerij mocht ik “Drie Vrienden, een huis (en een klusjesman)” lezen voorafgaand aan het tweede deel “Daar heb je vrienden voor” welke 3 augustus verschijnt. We mochten zelfs een aantal vragen stellen aan Astrid Harrewijn. Hoe leuk, ik had al positieve ervaringen gehoord over Drie Vrienden, en nu mag ik het zelf ervaren. Nieuwsgierig pak ik het boek met de mooie, rode, opvallende cover op en ik vraag me af wat ik mag verwachten. Mijn gedachten zijn humor, ingewikkelde relaties en een klusjesman!
Dat mijn verwachtingen al snel bewaarheid worden, maakt het lezen van “Drie vrienden, een huis (en een klusjesman)” een klein feestje. Een heerlijke schrijfstijl, humoristische karakters, ingewikkelde relaties en een klusjesman. Kortom een heerlijke setting voor een boek waarin het Van Gogh Museum een grote rol speelt, dit geeft het verhaal iets extra`s, de informatie over de gevierde kunstenaar leest erg prettig weg en als lezer krijg je meer inzicht in de kunstwereld.
De drie vrienden genieten volop in Amsterdam, en hun reilen en zeilen wordt op een heerlijke wijze beschreven door Astrid Harrewijn. Het heeft een passende snelheid en intrigerende karakters, wat je geboeid houdt tot het einde.
Noor gaat gebukt onder het schuldgevoel dat ze heeft tegenover haar irritante verloofde Ewald, Kiki haar jongere zusje leeft er heerlijk op los, Joost hun huisgenoot welke met lustopwekkende groentes vrouwen voor hem probeert te winnen en de ouders van Kiki en Noor welke hun dochters maar slecht snappen, maar ook op de werkvloer gebeurt een hele hoop interessants wat je als lezer geboeid houdt. Dat het niet alleen maar humor en romantiek is blijkt wanneer Tim de collega van Noor zelfmoord pleegt nadat hij er even tussenuit is, als blijkt dat het onderzoek naar zijn proefschrift van vijf jaar op niets uitloopt. Noor heeft haar twijfels en schuldgevoel over de zelfmoord van Tim en gaat op onderzoek uit. Astrid Harrewijn voegt een goed portie spanning toe aan deze roman, waardoor het voor een ieder een fijn boek is, of je nu van romans houdt of gek bent van thrillers.
Juist het humoristisch geschreven verhaal met de diepgaande informatie over Van Gogh en de kunstwereld, de heerlijke karakters welke in elkaar verweven zijn maakt: “Drie Vrienden een huis (en een Klusjesman)” tot een heerlijk boek wat voor alle boekliefhebbers, maakt niet uit welk genre, een feestje is om te lezen. Astrid Harrewijn heeft mij gepakt met haar schrijfstijl en ik wacht dan ook met smart op het vervolg “Daar heb je vrienden voor” welke deze week uitkomt. Ik ben heel benieuwd hoe het verder gaat met Noor, Kiki, Joost, Gijs en de ouders van Noor en Kiki en alle andere karakters.
• Plot 4 sterren
• Schrijfstijl 4 sterren
• Leesplezier 4 sterren
• Psychologie 3 sterren
• Originaliteit 4 sterren
Eindoordeel 4 sterren voor het boek van Astrid Harrewijn | 1pos
|
Caartje, hartstikke bedankt dat je een blog schreef over dit prachtige boek want anders had ik het denk ik nooit gelezen vooral omdat het valt onder jeugdliteratuur en omdat ik in de boekenwinkel eigenlijk nooit op deze afdeling kijk maar dat ga ik nu zeker vaker doen. Ook schreef jij in jouw blog dit is een juweeltje dat doorgegeven moet worden en door iedereen gelezen moet worden en dit ben ik ook helemaal met je eens.
Dit boek is prachtig geschreven met et veel onderhuidse spanning die echt onder je huid kruipt en je het verhaal in zuigt. Deze spanning mondt uit in ware explosies door gruwelijke, onverwachte wendingen.
Ook vind ik het verhaal heel emotioneel en ik heb het ook niet droog kunnen houden. Het verhaal speelt zich af in Zuid-Afrika ten tijde van de apartheid en dit komt ook in het boek voor.
Op zoek op het internet naar meer info over dit boek kwam ik terecht op de website van Bas Maliepaard; recesent van oa Trouw. Hij schreef op zijn site:
www.basmaliepaard.nl een hele mooie recensie over dit boek.
Met zijn toestemming mag ik ook een klein gedeelte gebruiken voor deze recensie op Dizzie. Dit stukje gaat als volgt:
Maar weinig debuten maken zoveel indruk als deze prachtige cross-overroman, die ook volwassenen zal aanspreken. De ongelofelijk beeldende, bijna filmische stijl zuigt de lezer het boek in. Je zíet het paarse tapijt van jacarandabloemen op de oprijlaan, ruikt moeders zoete parfum, proeft de 'mieliepap' die Lettie klaarmaakt, hoort Buza oude Zoeloeverhalen vertellen en voelt de kille sfeer tussen Emily's ouders.
Ook staan er op zijn website nog veel meer mooie recensies van jeugdboeken en ook een heel mooi artikel over het geit dat het zo jammer is dat de meeste volwassenen niet weten dat er zoveel prachtige jeugdboeken zijn.
"Het jaar dat de zigeuners kwamen
Voor ieders verlanglijst deze AANRADER. | 1pos
|
Ik was één van de gelukkigen die in het kader van de Hebban Zomerlezenactie “De Pelikaan” kreeg toegestuurd en natuurlijk hoort daar een recensie bij!
Het decor is een eenvoudig, onbekend Joegoslavisch vissersdorpje met zo mogelijk nog eenvoudigere mensen, zeer karikaturaal, doch treffend beschreven. Er gebeurt eigenlijk niets, en als er wat gebeurt, weet men er het fijne niet van. En dan is er nog de aanstaande Balkanoorlog die zorgen baart en de mensen verdeelt.
Blz. 10: “Afgezien van het klokkenmuseum waren het vooral de pelikanen die het stadje allure gaven. Het waren roze pelikanen, die elk jaar terugkeerden en bezit namen van de boulevard; onwaarschijnlijke creaturen, haast messiaans in hun verschijning, die zich een paar maanden lieten voederen eer ze naar Afrika terugkeerden.”
Het lijkt wel of de dieren die ook als personages gezien kunnen worden, de enigen zijn die wel slim zijn en/of misschien zelfs paranormale gaven hebben. Ik denk aan Laika, de kleine windhond van postbode Andrej die duidelijk aangeeft bij wie hij niet meer wil horen en zelfs als een mens gaat zitten, de Apollovlinder die als een fotomodel zorgt voor mooie opnames cq bijverdiensten voor de postbode en de pelikanen, zie de citaten hieronder.
Ik heb er voor gekozen om deze keer citaten te kiezen in plaats van een uitgebreide recensie te schrijven. Er staan al heel veel recensies (68 op dit moment) op deze boekpagina en Driessen heeft inmiddels zijn vakmanschap wel bewezen. Ik heb zijn vlotte, eenvoudige, aansprekende schrijfstijl in dit boek zeer gewaardeerd. Er wordt een bepaalde spanning gecreëerd die je nieuwsgierigheid opwekt en zorgt dat je door blijft lezen, hoewel er toch weinig onverwachte gebeurtenissen zijn. Het verhaal kabbelt maar voort… op het ritme van de komende en vertrekkende pelikanen.
CITATEN:
Liefde op het eerste gezicht van Laika voor de zwakbegaafde Katarina, dochter van Josip Tudjman: op blz. 59: “Laika hield haar smalle kop schuin en volgde precies wat ze deed. Katarina strekte haar hand uit en raakte haar neus aan. Laika keek haar met uitpuilende ogen aan, tilde voorzichtig een voorpoot op en legde die op haar knie. Ze kwijlden allebei een beetje”
De dreiging van de pelikanen: blz. 23-24 “Een grote pelikaan was hem tot op vier meter genaderd.(…) De pelikaan bleef staan en keek hem strak aan.”
De Apocalyps is nabij: blz. 153: “Er lagen dode pelikanen, star en zwart, als gemummificeerd voor hun hiernamaals. Een pelikaankuiken, toch al een van de lelijkste schepseltjes die men zich kan voorstellen, stond op het kadaver van zijn moeder of vader, zelf tot aan het snaveltje zwart van de olie, als een kind na een mislukte verkleedpartij.”
De metafoor van de twee elkaar passerende wagons van de kabelbaan op blz. 33 staat voor de twee chanteurs: Andrej en Josip. Maar misschien ook wel voor Josip en zijn vriendin Jana en voor nog wel meer mensen in dit dorp…. Zie ook de cover.
De dubbelchantage op blz. 85: “Zo ontstond een min of meer gesloten boekhouding”.
Andrej en zijn onafscheidelijke Kodak (helaas geen Leica..!) op blz. 21: “De Kodak was zowel zijn wapen als zijn alibi.”
Tot slot nog een paar mooie oneliners:
Blz. 70: “Leugens zijn op de een of andere manier veel persoonlijker dan de waarheid”
Blz. 155: “Alles was niet goed”
Blz. 193: “Het toeval heeft geen geheugen”
De MORAAL van het verhaal volgens Josip:
Blz. 192: “Mensen deden elkaar nu eenmaal dingen aan, en iedereen was verleidbaar”
Het einde vond ik helaas te abrupt en zo mogelijk nog ongeloofwaardiger dan het hele verhaal, maar daarom is “De Pelikaan” volgens de schrijver: “Een komedie”.
VIER STERREN | 1pos
|
Dit boek heb ik met veel plezier gelezen. Vond het van het begin
tot het eind spannend en Julia Crouch weet die typische Engelse
sfeer goed te treffen! | 1pos
|
'Ik wil gaan spreken van gedaanten
die in nieuwe werden veranderd'
Ovidius, Metamorphosen
Eindhoven 1997
Over een aantal dagen zal de verhuiswagen voorrijden. Diederik en Ireen Coppello hebben besloten het huis waar ze vijftig jaar hebben gewoond, te verruilen voor een appartement. Al die jaren is er weinig weggegooid en spullen die overbodig waren geworden verhuisden steevast naar de zolder, maar nu ze kleiner gaan wonen is de tijd gekomen om drastisch op te ruimen.
Tussen alle spullen staat ook de doos, vol met spulletjes van Heleen. De inhoud gaat stuk voor stuk door haar handen en ze begint te lezen in het schrift dat haar dochter heeft volgeschreven.
Dit brengt haar tweeëndertig jaar terug in de tijd - naar begin maart 1965 - en ze belandt midden in de gedachtewereld van een zeventienjarige. Er is zelfs sprake van herkenning.
'Die verdomde doos. Mijn hart bonkt. Brok in mijn keel. Steken in mijn buik. Ik moet de tranen wegdrukken. Mijn ogen gloeien van het lezen van al die krabbels. Na decennia doodse stilte klinkt in mijn hoofd een heldere meisjesstem. Ik huiver als ik het lees, in dikke vette rode letters. Ze had me nodig, maar ik kon geen troost bieden. [...] Konden we maar weer praten.'
Eindhoven 1965
Het eindexamen van het gymnasium is al over een maand of twee en Heleen, die haar schoolwerk heel serieus neemt, heeft een aantal vakken waar ze nog de nodige aandacht aan wil besteden. Er is ook nog een schoolreis naar Parijs in het vooruitzicht, waar ze niet direct op zit te wachten.
Dit maakt haar wat minder vrolijk, maar gelukkig is daar Rob, haar hoop in bange dagen, twintig jaar, een paar keer gedoubleerd en zodoende haar klasgenoot. Met haar vriendin Margriet kan ze heerlijk kletsen, maar ze weet ook dat het een kwebbelkous is die lastig iets voor zich kan houden.
Rob kan het niet verkroppen dat Heleen tijdens een avondje uit ten dans wordt gevraagd door de docent Nederlands, die toevallig ook in 'De Poort' is en broedt een nogal onhandig plannetje uit om Heleen voor zich te winnen. Een plannetje waartegen ze zich probeert te wapenen en wat hun vriendschap verre van goed doet.
'Jezus, het was hem menens. Ik zweeg, mijn mond viel open, ik werd draaierig in mijn buik, mijn pols klopte razendsnel. Keelpijn. Pure angst. Hij ging gewoon door, zijn blauwe ogen de onschuld zelf:
[...] "Rot op Rob, doe me een lol. Je raaskalt. Ik wil met niemand naar bed. Ik wil niks met jou. Ik wil mijn eindexamen halen. Punt. Uit. Flikker op man."
Toch heeft haar knappe voorkomen ook aantrekkingskracht op andere mannen. Meer dan ze kan bevroeden.
Het zijn eenzame tijden voor Heleen. Haar vader is regelmatig op zakenreis, haar moeder heeft het druk met haar bridgeclubje en eigenlijk is er van een warme band met haar broertje ook geen sprake. In het gezin ervaart ze weinig belangstelling over en weer, en de gezinsleden leiden hun eigen leventje. Steeds vaker vraagt ze zich af waarom ze een bos rood haar heeft en groene ogen, maar daarover praten lijkt steeds weggewimpeld te worden. Van echt praten is sowieso weinig sprake - arme meid, mijn hart breekt.
En wat de schoolreis betreft? Dat loopt uit op een deceptie en sombertjes keert ze huiswaarts. Vol vragen waar ze het antwoord niet op weet en ook niet hoeft te verwachten.
Conclusie
Het boek is op twee niveaus te lezen; genieten van een mooie tijdloze roman, maar zeer zeker ook als een realistische bildungsroman.
Het verhaal is opgebouwd in twee lagen, waarbij het perspectief regelmatig wisselt van Heleen naar Ireen, van 1965 naar 1997, van dochter naar moeder.
De plot wordt vloeiend opgebouwd en er worden successievelijk antwoorden gegeven in de stukjes waarin de moeder van Heleen aan het woord is. Bladzijde voor bladzijde word je meegesleept in de gebeurtenissen in het leventje van de hoofdpersoon.
Verrassend is het om te ervaren dat een mannelijke en oudere (sorry, René) auteur zó geloofwaardig in de huid weet te kruipen van een bijna achttienjarig meisje en eigenlijk heb ik hem er niet op kunnen betrappen dat hij op enig moment uit zijn rol is gevallen.
De zestiger jaren zijn door de auteur weliswaar bewust meegemaakt, maar hij heeft de tijdgeest op een heel consequente manier doorgevoerd in het verhaal.
Er is sprake van veel, heel veel intertekstualiteit, wat het verhaal zijn diepgang geeft. Denk hierbij bijvoorbeeld aan de vele klassieke werken waar een gymnasiast mee geconfronteerd wordt tijdens de studie en de muziek uit de zestiger jaren.
Voor de lezer die de roaring sixties zelf heeft meegemaakt is er veel herkenning, maar de jongere lezers zullen zeker ook getroffen worden door het wel en wee van Heleen.
Een heel fijn geschreven verhaal van een auteur die, qua stijl, met dit boek een andere weg in is geslagen.
De cover is oogstrelend mooi. Door Herman Tjepkema is dit schilderij - 'Portret van Nora Kim' - in olieverf geschilderd op een doek van 150 cm bij 100 cm.
Op YouTube is een indrukwekkende boektrailer te vinden:
https://www.youtube.com/watch?v=lLNpgYOzkD8
Woensdag 18 april 2018 praat Michel Oskam in het boekenprogramma 'Boeken met Michel' bij Omroep NOOS van 19.00 uur tot 20.00 uur met Rene van Rooij over 'Het korte leven van Heleen'.
Luister live op www.omroepnoos.nl
Auteur
Van Rooij (1947) is jurist en auteur
Eerder schreef hij:
- 'Pa, ik heb een patatkraam gekocht', biografie over Ad Scheepbouwer.
- 'De overname'
- 'De benoeming'
- 'De handshake'
Het korte leven van Heleen
Auteur: René van Rooij
Uitvoering: Hardcover, genaaid
Pagina's: 214
ISBN: 9789463383868
Uitgeverij Aspekt BV
Verschenen: 12 april 2018 | 1pos
|
Samenvatting
Myriam komt op een dag een man tegen waar ze helemaal verliefd op is. Ze denkt de ware gevonden te hebben en spoedig is ze getrouwd. Al tijdens de huwelijksnacht blijkt dat hij heel anders is als gedacht. Myriam wordt slachtoffer van een gewelddadige psychopaat. Ontsnappen is geen optie totdat er iemand is die haar wil helpen. Als ze uiteindelijk ontsnapt is blijkt ze niet het enige slachtoffer. Ook na haar ontsnapping is ze haar leven niet zeker.
Leeservaring
Het boek is van begin af aan spannend. Het is een heftig verhaal dat zo nu en dan ook shockerend is. Zeker als de lezer zelf ook geweld heeft moeten doorstaan of getuige is geweest van agressie en geweld kan dit herinneringen oproepen of tot nadenken aan zetten. Een aangrijpende thriller die vlot weg leest en zoveel spanning en actie in zich heeft dat je verder wilt lezen.
De hoofdstukken hebben een prettige lengte en zijn opgedeeld in het heden en flashbacks. Dit is duidelijk weergegeven en niet verwarrend.
De schrijfstijl is prettig. Vlot en soepel wordt je meegezogen in het verhaal.
De personages worden goed omschreven. Het wordt duidelijk hoe ze zijn en je kunt je een prima voorstelling maken van hun uiterlijk.
Ook dit boek is een heerlijk boek det “smaakt” naar meer van deze auteur. | 1pos
|
Mooie journalistieke reportages, lees ik altijd graag. Dus was ook Afrit Akersloot een typisch boek voor mij. Gerard van Westerloo kwam in me op (en ook Simon Kuper), tijdens het lezen, die kon ook zo mooie reportages schrijven. Een andere gedachte ging richting de docentenuitwisseling waar ik vier jaar geleden aan meedeed. Ken was docent journalistiek in Orlando. Zijn studenten zaten soms om copy verlegen, hij begreep dat niet. Wandelend van de auto naar het lokaal keek hij om zich heen en wees. “Een kas daar, dat is een verhaal. Ben ik al tig keer langs gelopen, maar begrijp nog steeds niet wat dat ding daar doet.” Hij had meer voorbeelden. Journalistiek is iets willen zien, de wereld leren begrijpen, nieuwsgierig blijven. Ik ben geen journalist, schrijf wel graag een stukje, een blogje en begreep hem. Als je je best doet, kun je overal een verhaal uit halen.
Houtekamer en Schravesande deden dat voor de NRC. En die reportages kosten soms tijd. Een uurtje in de lobby van een Van der Valk is een indruk. Een week lang elke dag is het begin van een verhaal. In die week vele mensen spreken, nog meer observeren en je hebt een reportage. Het titelverhaal in dit geval.
En zo staat dit boek vol met mooie verhalen over plekken in ons eigen land waar ik nog nooit was. Of waar ik achteloos langs kwam, niet wetende wat er allemaal gebeurde, zoals ze aantonen in een serie over een industrieterrein, waar ze een jaar voor namen. De week op de camping is een tussendoortje, een jaar in een Haagse volksbuurt is echt de moeite. Menig politicus zou blij zijn met de openheid van de bewoners naar de schrijvers.
Mooie verzameling reportages, van mij had het boek wel twee keer zo dik mogen zijn. Ik weet zeker dat ze genoeg interessant materiaal daarvoor hebben. Compliment voor de schrijvers.
Citaat: “Een georganiseerde bende? Jongens uit Spoorwijk die wel eens zijn opgepakt, lachen. Enkelen van hen staan midden op de dag te wachten op de stoep tot het koffiehuis opengaat. (…) Niets in Spoorwijk, zeggen de jongens hier, is georganiseerd. Relaties niet, kinderen niet, misdaad niet. ‘Het komt op je pad.’ “ (p.121) | 1pos
|
Een erg goed boek, Het gaat over twee Britse piloten die in Duitsland tijdens de oorlog worden neergeschoten.
Ze proberen te overleven door de uniformen van twee Duitsers aan te trekken, maar komen dan in een psychiatrische inrichting terecht.
De angst, de lange dagen, de wreedheden, de afstand tussen de twee wordt hier inlevend beschreven.
In het tweede deel van het boek wordt de spanning intenser, ontroerender en heel erg spannend.
Met een slot waar je inderdaad stil van wordt.
Het is een aanrader voor lezers die van oorlogsboeken houden. | 1pos
|
In oktober 2015 werd schrijfster en cabaretier Anke Laterveer (1980) voor haar huis aangerand. Sindsdien schrijft ze openhartig over haar ervaringen en ze duikt graag in het publieke debat om moeilijke onderwerpen bespreekbaar te maken. In september 2016 verscheen haar roman Lefbek over het meisje Lise, die op haar veertiende door een jongen van school seksueel misbruikt wordt. Het boek gaat echter over meer dan dat. Lise is sociaal erg onhandig, maar ze wil er graag bij horen. Daarnaast heeft niemand haar iets geleerd over bepaalde aspecten uit het leven, dus moet ze alles zelf ontdekken. Daardoor gaat veel niet zoals het moet en dat maakt Lise 'anders' dan andere mensen van haar leeftijd.
Het verhaal van Lise lijkt op het verhaal van de schrijfster. In een interview met Bol.com vertelt Laterveer dat ze net als Lise een sociaal onhandig kind was. In haar jeugd voelde ze zich kwetsbaar, maar ze wilde tegenover anderen stoer doen. Deze nare ervaringen heeft Laterveer in haar roman beschreven, maar ze heeft tegelijkertijd voor veel humor en een sprankje hoop in het verhaal gezorgd. Zowel de schrijfster als Lise overleven hun jeugd en zijn 'prima volwassen geworden'. Je hoeft dus niet alles van het leven te snappen om goed terecht te komen. Bovendien is anders zijn soms helemaal niet zo vervelend: 'Het allermeest hoor ik toch bij mij. En dat is de beste plek om bij te horen.'
"Dat het oké is. Wat dan ook. We rotzooien ons allemaal door het leven heen. We gaan allemaal op onze bek. Soms omdat iemand ons pootje haakt, soms omdat we niet op stonden te letten en soms allebei. Maar het geeft niet. Het komt vroeger of later sowieso weer goed. Zelfs als je zoals Lise en ik zoiets heftigs als misbruik meemaakt".
De schrijfstijl van Laterveer werkt mee aan het gevoel dat we als lezers helemaal met Lise meeleven. Daarnaast gebruikt Laterveer bepaalde technieken om de lezer bij de les te houden, zoals de bijzondere en persoonlijke briefjes van Lise die tussendoor in het verhaal zijn verwerkt en de tijdsprongen die bepaalde gebeurtenissen zonder te veel details benadrukken. Laterveers woorden zijn vernieuwend en ze is niet bang om gênante of lastige zaken in haar boek te bespreken. Om die reden is Lefbek een eenvoudig te lezen roman die mensen toch confronteert met moeilijke zaken. Zaken die al gauw worden genegeerd, omdat ze wellicht voor ophef zorgen waar men niet op zit te wachten. De humor in het verhaal verlicht de sfeer en zet kracht bij de leesbaarheid van de roman.
"Iedereen rotzooit maar aan (..) We doen allemaal ons best om er bij te horen, om een aangenaam en toch spannend leven te hebben (..) We doen allemaal ons best".
Laterveer heeft dus een goed en bijzonder debuut geleverd. Met haar vernieuwende schrijfstijl zet ze mensen aan het denken zonder ze in een bepaalde richting of oordeel te duwen. Door de snelle afwisselingen van gebeurtenissen vertelt Laterveer een heel leven zonder te veel op details in te gaan. Het maakt niet uit of je ervaring hebt met de heftige gebeurtenissen die in de roman voorkomen, je leeft sowieso met Lise mee. De roman bevat ook een mooie boodschap: alles komt ooit een keer goed, als je maar van jezelf houdt. | 1pos
|
Op een nacht, bij een bloedrode volle maan, worden de koning en zijn gezelschap vermoord door Ailbrynn en haar leger. Louter Harm blijft over. Hij vlucht naar het neefje van de koning, prins Nathan, om hem te waarschuwen. Nathan wil, in een poging zijn moeder te redden, direct vertrekken. Samen met elf Yarbrin gaat hij, achtervolgd door het leger met de Bloedridders, op zoek naar zijn moeder en dorjé Eleanora.
Het is deze zeer overvolle setting waarmee Evi F. Verhasselt een basis creëert voor het verhaal van Eleanora. Het is dezelfde setting die ervoor zorgt dat De Saffieren Troon, het eerste boek van De laatste erfgenaam, ronduit onaantrekkelijk start. De overkill aan nieuwe, lastige namen en de gekunstelde dialogen in een voor de lezer onbekende taal in combinatie met een nieuwe wereld maken het lastig het begin goed te doorgronden. Het is echter ook deze setting die de basis vormt van een zeer boeiend en interessant fantasyverhaal vol actie. Verhasselt compenseert het onaantrekkelijke begin ruimschoots in de overige vierhonderd bladzijden. Ze laat De Saffieren Troon uitgroeien tot een prachtig verhaal dat je niet zomaar meer loslaat.
Verhasselt stopt, na een onrustig begin, met het aanbrengen van overbodige nieuwe verhaallijnen, nieuwe complottheorieën, nieuwe namen en laat het verhaal z’n werk doen. De lezer kan na een wedren eindelijk verdwijnen in het verhaal van De Saffieren Troon waarin de dialogen en beschrijvingen steeds natuurlijker worden vormgegeven. Yarbrin en Nathan komen al snel aan bij Eleanora en Nathans moeder. Wanneer er die nacht een moordpartij in het dorpje is, besluiten de jongens samen met Eleanora, Nathans moeder en Eleanora’s vader te vluchten richting Eliflain. Al snel blijkt dat ze nog steeds achtervolgd worden door de Bloedridders. Het wordt een ware strijd om leven of dood.
Verhasselt combineert gedurende het hele verhaal een gezonde dosis fantasy met veel actie en avontuur, waardoor De Saffieren Troon geen moment verveelt. Keer op keer verbaast ze de lezer met een nieuwe plotwending, terwijl ze tegelijkertijd de rust en het overzicht in het verhaal weet te behouden. Daarbij beschrijft ze de spannende gebeurtenissen met zoveel passie en oog voor detail dat ze de lezer deelgenoot van alles maakt. Helaas slaat ze hier en daar door in het toevoegen van gebeurtenissen. Gedurende de reis laat ze Eleanora en haar gezelschap zoveel problemen tegenkomen dat een overkill dreigt. Verhasselt zoekt duidelijk naar de grens tussen actievol en té, waarbij ze hem zo af en toe overschrijdt. Het gevolg is een bij vlagen te vol verhaal.
Maar de interessante verhaallijn is niet de enige succesfactor. Met Eleanora zet Verhasselt een volledig uitgewerkte elf neer. Hoewel de andere personages qua typeringen achterblijven, weet de auteur wel diepgang aan te brengen in de hoofdpersoon. Naarmate het verhaal vordert, ontwikkelt Eleanora zich meer en meer als elf, maar ook als mens. Middels gedetailleerde gedachtegangen en uitgebreide beschrijvingen maakt Verhasselt de lezer deelgenoot van dit proces. Ze beschrijft Eleanora van binnenuit en maakt haar tot een begrijpelijk meisje. Door van haar een elf te maken, creëert ze bovendien meer mogelijkheden. Door Yarbrin en Eleanora via gedachten met elkaar te laten communiceren voorziet Verhasselt de lezer van unieke informatie. In tegenstelling tot eerder weet ze hier de grens heel goed te bewaken. Nergens zijn de gesprekken over de top en ondanks de niet-realistische aard, lijkt het aannemelijk.
Binnen het actievolle verhaal worden thema’s als macht, verraad en de vraag ‘wie ben ik?’ uitgebreid besproken. Helaas bewandelt Verhasselt het welbekende pad en toont ze de lezer niet echt een vernieuwende blik. De Saffieren Troon lijkt het vooral te moeten hebben van alle gebeurtenissen en de goed uitgewerkte Eleanora.
Tegen het einde maakt Verhasselt, na een actievolle ontmoeting met de Bloedridders, een aanloop naar het nieuwe verhaal. Eleanora is nog maar net dorjé af of ze hoort dat haar nog meer te wachten staat. Haar schijnveiligheid verandert in regelrechte onveiligheid. “‘Vrijheid? Meisje, je hebt geen flauw idee waarover je praat.’” | 1pos
|
Waarschuwingen vooraf aan argeloze lezers, kwestie van het leesplezier niet te bederven:
1. lees eerst Nachtschade - dat niet doen is als champagne drinken uit een plastic bekertje
2. wees bereid om te huiveren en te gruwen
3. vergeet Patricia Cornwell. Deze dame is ontzaglijk beter.
4. Slaughter is ernstig verslavend | 1pos
|
Coben neemt de lezer weer mee in een wervelend verhaal. Dit keer komt het verhaal (met veel personages) wat minder overweldigend op gang dan in veel van zijn andere boeken. Echter is dat geenszins een nadeel. Sterker nog, dat wordt gecompenseerd in heet laatste stuk van het boek. Dan is het gewoon niet meer weg te leggen. Nachtrust zal eronder lijden. Pluspunten: plot, climax en huidige tijdgeest Minpunten: aantal personages en daardoor (sub)verhaallijnen | 1pos
|
Yes, weer een nieuw boek in de Rizzoli & Isles serie! Ook nu overtreft Tess Gerritsen zichzelf weer.
Een vreemde moord zet Jane weer aan het werk. Samen met Maura komt ze er, na een tweede moord, achter dat er iets meer achter zit dan een simpele moord. De vraag is alleen, wie is hier aan het moorden en waarom? Tot aan het einde is het niet in te schatten wie de moordenaar is.
Vergeleken met de andere boeken in de serie van Rizzoli & Isles is dit wel een iets minder spannend boek. Pas op het einde komt een heel spannend stukje en ook deze is snel afgelopen. Dit maakt het boek echter niet slechter, hoogstuit wat minder thriller dan we gewend zijn van Tess Gerritsen.
Al met al een boek met veel twists erin waardoor moeilijk te raden is wie de moordenaar zal zijn. | 1pos
|
Subsets and Splits
No saved queries yet
Save your SQL queries to embed, download, and access them later. Queries will appear here once saved.