text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
Vanaf de eerste paar zinnen wordt je in het boek gezogen met een kracht van 10 op de schaal van Richter.
Een terugblik van elf jaar geleden, de dag dat ze voor de laatste keer zal gaan zwemmen in de zinderende hitte van Seattle, een meisje dat van zichzelf vind dat ze eigenlijk al oud en wijs genoeg is om alleen te gaan op haar fietsje – ze is tenslotte al bijna dertien!
Als je weer in het heden belandt is het leventje van Reeve enigszins in normaal vaarwater terecht gekomen. Haar studie en nieuwe vrienden maken dat ze zich steeds meer “normaal” begint te voelen. Toch heeft ze nog steeds hulp van een psychiater om haar verleden een plekje te geven, te dealen met haar nachtmerries en de gruwelen die ze heeft meegemaakt.
Gezamenlijke deler van de twee hoofdpersonen: Psychiatrie – maar dan wel ieder om hele andere redenen.
Daryl Wayne Flint bevindt zich in een psychiatrisch ziekenhuis en lijkt op een doorsnee patiënt, een einzelganger die niet lastig is en op het oog gewoon een beetje gek. In werkelijkheid is hij al een tijdje bezig een ontsnapping voor te bereiden en ziet op een gegeven moment zijn kans schoon.
En dan begint voor Reeve de nachtmerrie opnieuw – zij schijnt toch het favoriete project van Flint te zijn.
Flint is iedereen te snel af, plannen die al eerder gemaakt zijn zorgen ervoor dat hij in schaduwen verblijft. Bijna Halloween, DE perfecte dag om argeloze kinderen om de tuin te leiden en een nieuwe ontvoering lijkt dan ook niet ver weg. Tijd dringt dus!
Reeve's geheugen laat haar nog steeds in de steek als het om bepaalde details van haar ontvoering gaat. Als ze dan in contact komt met de inmiddels gepensioneerde rechercheur Milo Bender, aarzelt ze geen seconde en gaat terug naar Seattle om samen met Milo in zijn archieven te duiken. Zal ze zich dingen gaan herinneren die kunnen leiden naar de schuilplaats van Flint? Hoe ver gaat Flint om uit handen van de politie te blijven en wie helpt hem om steeds maar iedereen een stap voor te blijven?
Je zit niet gewoon continue op het puntje van je stoel maar het kruipt letterlijk en figuurlijk af en toe onder je huid. Het recht van de sterkste, het vervolg op langs de afgrond (echt ook op zichzelf te lezen!), is weer net zo bloedstollend spannend en perfect opgebouwd met een constante spanningsboog. Je moet oppassen dat je niet af en toe vergeet adem te halen want je bent geneigd om steeds sneller te gaan lezen. In een ruk uitlezen zal dan ook voor dit boek voor weinigen een probleem zijn.
http://josesprakeloos.blogspot.nl/2016/10/carla-norton-het-recht-van-de-sterkste.html | 1pos
|
Titel : De man die zijn baas liet verdwijnen
Auteur : Jaap Stroosnier
Uitgeverij : Karakter Uitgevers B.V.
‘De man die zijn baas liet verdwijnen’, enkel de titel al verplichtte me om de korte inhoud te bekijken.
Ook het kaft oogt prachtig. Donkere wolken die niet veel goeds voorspellen en een gedeukte auto zinkend in water laten misschien al veel uitschijnen maar toch raad ik je met volle overtuiging aan dit boek te lezen.
De zelfzekere, jonge Jack heeft na enkele sollicitatierondes een job bij een chemisch bedrijf. Samen met zijn baas Barend vliegt hij op en af naar het buitenland en leert hij de kneepjes van het vak. Jack geniet van zijn leventje tot hij ontdekt dat Barend hem wil laten opdraaien voor een ernstig zakelijk misdrijf. Het is dè start van een zenuwslopend kat-en-muisspel.
‘Rondom de stomp hout kleurde het blauwgroene jack donkerrood.’
Misleidend is misschien wel ‘Roman’ wat onderaan op het kaft prijkt. Wegens enkele nogal heftige actiescènes zou ik eerder opteren om het boek onder de noemer thriller uit te geven. Zowel Jack als Barend geven niet op. Het zijn twee karakters die aan elkaar gewaagd zijn, twee egotrippers, alfamannetjes die kost wat kost hun ‘gelijk’ willen halen. Zij worden beiden zeer helder geschetst, hun afgunst en haat zijn haast voelbaar. En ja, er komt best vaak seks in voor of er worden al eens wat obsceens verwoord, maar dat is nu eenmaal typerend voor beide mannen. Jack zou Jack niet zijn zonder zijn gelul en zijn narcistische trekjes. Hetzelfde geldt overigens voor de oudere Barend.
Het hoofdpersonage Jack is steeds aan het woord. Hij vertelt over de recente moord op zijn baas, blikt terug op zijn kindertijd, heel kort gesitueerd doch krijg je genoeg informatie mee om een beter beeld te vormen van hem en zijn broer Tom. Van daaruit gaat het terug naar het allereerste contact en de sollicitatie binnen het bedrijf . Wanneer hij uiteindelijk aangenomen wordt gaat de bal aan het rollen.
Diepgaand is het gehele verhaal misschien niet. Buiten het feit dat er twee kemphanen aan het strijden zijn is er geen ander thema dat aan bod komt.
Soms zijn er gruwelijke stukken (enkele misdrijven zijn niet voor tere zieltjes), af en toe is het komisch. Het claustrofobische gevoel haalt weliswaar de bovenhand. Zeker wanneer broer Tom in the picture kwam. Mijn favoriete personage die me af en toe naar adem deed happen.
‘Ik strijk over haar haar en hoop dat haar tranen mijn pak niet bevlekken. Om die gedachte vind ik mezelf een lul.’
Stroosniers manier van schrijven overvalt je wel. Zinnen bestaande uit vijf regels lijken maar een peulenschil voor hem. Mij stoorde het alleszins niet. Misschien kwam dat omdat ik daadwerkelijk het gevoel had dat Jack steeds aan het woord is en niet de schrijver. Het hoofdpersonage is een man van veel woorden, veel daden en weinig empathie. Gelukkig eigenschappen die de auteur mijns inziens niet bezit, want anders had hij zich niet zozeer kunnen inleven in deze verknipte breinen.
Kortom, ‘De man die baas liet verdwijnen’ is vernieuwend en staat sterk in zijn schoenen door enkele zieke geesten. Eén van de betere boeken die ik dit jaar gelezen heb ! | 1pos
|
Allereerst de buitenkant van het boek opvallend en mooi, de titel intrigerend.
Dus op naar de achterkant "geleide gids", "aura's" ja dat spreekt mij wel aan.
Dan het verhaal wauw verrassend, het overbrugt meerdere eeuwen, verschillende levens en alles valt op zijn plaats.
Michelle ervaart een bijna dood ervaring waardoor zij ontdekt dat er veel meer is dan haar huidige leven.
Zielen die terugkomen in andere personages, huidige-, en verleden tijd.
Hou je van een verhaal dat zeven eeuwen overbrugt is dit echt een boek voor jouw. Bijzonder, makkelijk leesbaar en goed neergezette personages.
"Ik ben je geleide gids! Je helpende hand. Het wezen, of de ziel, van elk levend wezen zorgt voor groei en verdere ontwikkeling". | 1pos
|
een goed verhaal,aanrader om te lezen. | 1pos
|
Na Een Idea verschijnt is Metaforen verschuiven het tweede en tevens slotdeel van de bijzonder volumineuze roman De moord op Commendatore. Het succesrijke Japanse exportproduct dat Haruki Murakami (1949) heet, heeft de vertalers Elbrich Fennema en Luk Van Haute opgezadeld met een gigantische opdracht. Dit duo heeft gedurende tien maanden bijzonder sterk werk verricht en levert dan ook een ijzersterke Nederlandse vertaling af.
Metaforen verschuiven gaat naadloos verder waar Een Idea verschijnt is geëindigd. De naamloze portretschilder - en tevens de verteller - woont nog steeds totaal afgezonderd in een huis met atelier, in het gebergte rond Tokio. De pas gescheiden kunstenaar wil opnieuw gaan scheppen en zijn artistieke talenten verder benutten. Het schilderij ‘De moord op Commendatore’, de bemiddelde buurman Menshiki en het dertienjarige meisje Marie zullen het leven van de ongenoemde protagonist voortaan sterk gaan beïnvloeden. Vooral Marie - het stille maar vroegrijpe meisje – krijgt steeds meer de aandacht. Totdat ze verdwijnt en de verteller aan de bak moet om haar te zoeken.
In een onvervalste roman van Murakami zondert de auteur zijn hoofdpersonages maar al te graag af. De ongenoemde schilder uit dit boek is geen uitzondering op deze regel. Vooraleer je het als lezer goed en wel beseft, bevind je je in een extraordinair universum dat gebaseerd is op realiteit en verbeelding. Vreemde, bizarre gebeurtenissen volgen elkaar op. Vergeet alle logica en laat je ongeremd meeslepen. Wat is nu echt, wat is fantasie? Een Japanse versie van magisch realisme wordt voor je uitgespreid. Je belandt in een leefwereld waarin hallucinerende beelden en droomeffecten ontstaan. Helemaal Murakami; ten voeten uit. Niet alle verhaallijnen worden volledig uitgewerkt of afgerond. Verwacht dan ook geen antwoorden op al je vragen.
De roman is bijna één grote metafoor die de lezer overrompelt en aan het twijfelen zet. Het verhaal ontwikkelt zich gestaag verder, waarbij je echt niet aanvoelt waar het naartoe gaat. De schrijver laat eveneens het historische verleden niet ongemoeid. Hij besteedt onder andere aandacht aan de situatie in Wenen tijdens de periode van de Anschluss (de Duitse annexatie van Oostenrijk in 1938). De creaturen uit het schilderij ‘De moord op Commendatore’ gaan een eigen leven leiden, zodat Murakami zich volledig kan uitleven. Verdrinken in zijn eigen beeldspraak doet hij echter niet. Typisch voor zijn oeuvre zijn ook hier de vaak terugkerende componenten van de partij, zoals muziek, kunst, drank, koken, vrouwelijk schoon, isolement en uiteraard metaforen. Zijn opgewonden fans zullen ervan smullen! Variaties op een bekend maar oerdegelijk Murakami thema. | 1pos
|
Dit vond ik een zeer goed en spannend boek om te lezen! Ik heb het bijna niet weg kunnen leggen en dat is voor mij een reden om het een goed boek te noemen. Het verhaal leest lekker weg en is makkelijk te volgen ondanks dat er twee verhaallijnen zijn. Tevens wordt er veel over bijzaken gepraat maar dit stoorde mij zeker niet in het verhaal. Kortom een echte aanrader om eens te gaan lezen! | 1pos
|
Heb dit boek net gelezen. Had hiervoor ook al Vuurkoraal gelezen, wat ik best wel een aardig boek vond. Dit boek "Dossier Tobias" greep me heel erg aan. Het leek eerder op een waargebeurd verhaal, zo natuurgetrouw werd alles geschreven en ook heel boeiend. Ik heb 't achter elkaar uitgelezen en wilde heel graag weten hoe 't verhaal af zou lopen. Toch nog een verrassend einde, alhoewel ik dat wel een beetje heel ongeloofwaardig over vind komen. Maar goed, het is fictie! | 1pos
|
David Joy haalt onderwerpen aan die vaak in diepe holen verscholen liggen en hij legt dit op een scherpe manier vast met zijn woorden. De 34-jarige auteur schrijft naast zijn fictieve boeken ook korte verhalen. Hij heeft momenteel drie romans op zijn naam staan: Where All the Lights Tends to go (2015), The Weight of this World (2017) en The Line that held Us (2018).
The Weight of this World vertelt ons het opmerkelijke verhaal over de twee jeugdvrienden Aiden en Thad. Aiden is in een tehuis opgegroeid nadat zijn vader voor Aidens ogen eerst zijn moeder en daarna zichzelf doodschoot. Thad komt getraumatiseerd terug van uitzending naar Afghanistan. De twee zijn blij elkaar weer teruggevonden te hebben, maar vinden het moeilijk om te gaan met hun verloren tijd. Ze roeien met de peddels die ze in hun sjofele leven hebben en verdrijven de tijd voornamelijk met drank en drugs. Beiden zoeken liefde bij April; de moeder van Thad. Terwijl het leven verder gaat, denken de mannen nog met regelmaat terug aan vroeger.
De auteur raakt zijn lezers onmiddellijk met de proloog, waarin er rauw en gedetailleerd over de jeugd van Aiden wordt verteld. Het zet meteen de toon van het boek. Als je op zo'n nare manier tot wees gemaakt wordt, zou je denken dat je leven niet ellendiger zou kunnen worden. Joy laat ons echter zien dat dat een foute aanname is. Het verleden is daar niet gebleven en levert een grote last op het heden. De tijd vlot terwijl de tragiek zich maar blijft opstapelen. Het een na het andere probleem openbaart zich doordat ze nooit geleerd hebben problemen op te lossen of dingen te laten rusten. Hoe lang kan het verleden je blijven achtervolgen?
'Aiden lay in his mother's blood on the floor, piercing pictures in the popcorn ceiling together like connect-the-dots. The blood was sticky on his back. There was even a sound to it when the law finally came and the deputy peeled him of the floor. His father's eyes still held that same look and there was no chance it would ever change. He would blame his son for eternity, and Aiden would never forget.'
In de relatie van April en Thad is iets kapot gegaan en Aiden is degene die dat graag wil lijmen. Hij heeft in zijn jeugd veel steun aan de twee gehad en vindt het vreselijk om ze nu zo afstandelijk te zien. Toch is er meer aan de hand dan ze hem, maar ook zichzelf, tonen. April vecht met gedane gebeurtenissen die ze maar niet kan vergeten en Thad heeft vreselijk veel moeite zich naar het burgerleven aan te passen sinds hij terug is van uitzending. Joy zet vooral een heel bijzonder en indrukwekkend personage neer met Thad. Handelingen uit zijn diensttijd bepalen zijn gedachten en acties van nu. De manier waarop de auteur verleden en heden samenbrengt in slechts een passage, is briljant te noemen. Imposant en grandioos. Het innerlijke gevecht dat Thad met zichzelf heeft, zit vol emoties en grijpt naar de keel. Je vraagt je af hoe die wanorde in Thads brein is gekomen, wat er is gebeurd dat hem tot bepaalde dingen heeft gedreven. En terwijl je je dit afvraagt, wordt het antwoord al tersluiks gegeven. Gestaag leren de personages om te gaan met oud hartzeer.
'He'd felt this the first time he fired and his life depended on it, the first time that shot wasn't headed for a metal target down range, and the thing about it was he'd come to love that feeling, that adrenaline-fueled madness. He'd been missing and chasing that feeling ever since.'
The Weight of this World is een prachtige roman die wonden van een oorlog op een rauwe manier beschrijft, maar tegelijkertijd dieper ingaat op de psyche van vrienden en familiebanden. Rauw, duister en in vlagen inktzwart, maar subliem verwoord waardoor het verhaal nog even nasiddert. | 1pos
|
Het dossier is de tweede thriller van Anya Niewierra. Na Vrij uitzicht keek ik erg uit naar haar tweede thriller. Het dossier maakte het wachten helemaal waar. In het dossier gaan we terug naar de DDR-tijd. Josta Wolf ontwaakt na voor haar gevoel een korte nacht slaap. Toch is ze weken kwijt in haar tijd. Na onderzoek blijkt ze het slachtoffer te zijn geweest van orgaanroof. Al snel wordt duidelijk dat haar verleden hier mee te maken heeft.
In het dossier ga je terug naar het gevoel van de DDR. Persoonlijk was ik te jong om het bewust mee gemaakt te hebben. De beelden en artikelen die ik er later overlas. Het gevoel dat de inwoners van de DDR hebben gehad zit Anya uitstekend weer. De tijdslijn, het gevoel en het huidige Berlijn komen echt tot leven. Daarnaast weet Anya haar eigen achtertuin zo levendig neer te zetten dat ik voor mijn gevoel door het heuvelland liep.
Josta Bresse is een teruggetrokken vrouw. Ze is graag op zichzelf. Haar onzekerheden en angsten zijn levensecht. Ze heeft bondgenoten nodig en deze vind ze in Tom. Hij gaat er helemaal voor en weet de angsten van Josta op een mooie manier om te zetten in actie.
Het dossier heeft een bijzondere verhaallijn. Het is een thriller waarin persoonlijke angst voelbaar is. Het plot is een beetje voorspelbaar maar maakt het dossier niet minder spannend. De karakters, beeldende situatieschetsen en de Stasi verhalen maakte dat ik het dossier moeilijk kon loslaten. | 1pos
|
Het Dodenhuis vertelt het verhaal van een aantal kinderen die leven in het Dodenhuis. Een huis, afgezonderd van de wereld, waar kinderen wonen die ´Defect´ zijn. Het verhaal wordt verteld vanuit het perspectief van Toby.
Sarah Pinborough heeft een prachtige opbouwende en meeslepende schrijfstijl. De auteur heeft personages gecreëerd die heel echt overkomen en waar ik mezelf in kon inleven. Het karakter van Toby heeft ze heel mooi opgebouwd en als lezer krijg ik duidelijk de verandering in zijn karakter mee als hij Clara ontmoet. Voordat hij Clara ontmoet is Toby boos, zonder hoop en lusteloos. Hij verandert in een jongen die door Clara weer hoop krijgt en weer zin krijgt in het leven. Ze willen samen zelfs ontsnappen een vrij leven gaan leiden. De relatie tussen Clara en Toby wordt niet beschreven als een prille jeugdliefde. Toby en Clara houden zielsveel van elkaar en dat merk ik ook aan de handelingen van Toby. Voorheen dacht Toby alleen aan zichzelf, maar aan het einde van het boek verandert dat. Daarnaast beschrijft ze alle aspecten die gepaard gaan met liefde, zoals opoffering, pijn en vreugde.
Ik heb het boek in een ruk uitgelezen, maar ik bleef toch met een aantal vragen achter. Ik vond het niet erg dat het verhaal direct begon in het Dodenhuis, maar naarmate ik verder las vroeg ik me af wat ´defecten´ precies zijn en of er een genezingsmiddel is. Het verhaal zou beter tot zijn recht komen als de auteur meer aandacht had besteed aan worldbuilding, bijvoorbeeld meer informatie over de wereld waar het verhaal zich afspeelt.
Al met al heeft Sarah Pinborough een meeslepend en aangrijpend verhaal geschreven vanuit het oogpunt van ´defecte´ kinderen. Ze beschrijft heel meeslepend de angst, hoop en verlies die de kinderen meemaken en wat dat met hun doet. | 1pos
|
De acht bergen is het boek waarmee Paolo Cognetti, een Italiaanse schrijver en documentairemaker definitief doorbreekt in Italië en wellicht ook daarbuiten.
Cognetti beschrijft de levenslange zoektocht naar geluk van twee vrienden op een schitterende filmische wijze met zoveel oog voor detail dat je regelmatig het gevoel hebt samen met Pietro en Bruno op de berg te staan. Het is een verhaal over de ongenaakbaarheid van de natuur en het lot, over het leven, de liefde en de dood.
De ouders van Pietro zijn geboren en getogen in de bergen maar zijn na hun huwelijk in Milaan gaan wonen, wel huren ze elke vakantie een huisje in de bergen om daar te wandelen en te genieten van de mooie natuur.
Op aandringen van de moeder wordt er een huis gehuurd in Grana, een gehucht in de bergen.
Het is ook de moeder die Pietro een duwtje in de rug geeft om vriendschap te sluiten met Bruno, een jongen die opgegroeid is in de bergen van Grana en hier de verantwoordelijkheid heeft over een aantal koeien.
De beide jongens lijken op elkaar: het zijn eenlingen, hebben beide niet veel woorden nodig en ook beide hebben een slechte relatie met hun vader, met wie ze allebei de band op latere leeftijd verbreken.
Toch kunnen ze goed opschieten, ze voelen zich op hun gemak bij elkaar en trekken er samen regelmatig op uit.
Het contact verwaterd echter wanneer Pietro gaat studeren en niet meer in Grana komt.
Wanneer de vader van Pietro overlijdt voor Pietro het contact weer heeft kunnen herstellen hoort hij voor het eerst het levensverhaal van zijn vader, iets wat diepe indruk maakt en ook begrip kweekt voor zijn vader, iets wat er nooit geweest is; Pietro had altijd het gevoel zijn vader enkel teleur te stellen.
Ook erft Pietro een stukje land, hoog in de bergen van Grana, waar een vervallen hut blijkt te staan.
Als vanzelf komt Bruno hem helpen bij het herstellen van de hut.
Waardoor ze vele uren, dagen en weken in elkaars gezelschap, maar verder in totale eenzaamheid doorbrengen op de berg.
Is de vriendschap van vroeger er nog steeds? Of is deze veranderd?
Hoe gaat Pietro om met het feit dat Bruno wél een goede band met de vader van Pietro bleek te hebben? Wat overheerst: jaloezie of een oude vriendschap?
Het boek is met veel liefde voor het berglandschap geschreven en met een ongelooflijke precisie voor details. Je ziet de schoonheid van de bergen voor je, je voelt de eenzaamheid en loopt samen met Pietro en Bruno de berg op.
Voor wie van mooie precieze beschrijvingen houdt in een traag tempo verteld met alle aandacht voor de natuur, gevoelens en vele kleine details is dit boek een absolute must! | 1pos
|
Oorspronkelijke titel: Six Years
Auteur: Harlan Coben
Genre: Thriller
Oorspronkelijke uitgever: Dutton, Penguin Group
Nederlandse uitgever: De Boekerij bv, Amsterdam
Vertaling: Sabine Mutsaers
ISBN-nr: 978-90-225-5910-9
Verschenen in 2013
‘Ik zou doen wat Natalie me had gevraagd. Ik zou haar met rust laten. Ik zou iedere dag aan haar denken, maar haar niet bellen of mailen en haar zelfs niet opzoeken op internet. Ik zou me aan mijn belofte houden. Zes jaar lang.’
Harlan Coben is een Amerikaanse auteur die sinds de jaren 90 elk jaar het thrillergenre verrijkte met een nieuwe bestseller. Zes jaar kon hij in 2013 bij op zijn lijstje zetten. De titel vertelt ons nog niet zo veel, maar eens je begint met lezen wordt alles klaar en duidelijk opgelicht. Het boek vertelt het verhaal over een jonge man Jake Fisher, een professor politicologie aan de universiteit van Lanford in het westen van de Verenigde Staten. Zes jaar geleden zag Jake zijn grote liefde Natalie in het huwelijksbootje stappen met ene Todd Sanderson. Jake moest haar een belofte maken. Hij moest beloven geen contact met haar te zoeken en haar met rust te laten. Zes jaar later ziet Jake het overlijdensbericht van Todd op het internet staan. Hier begint zijn zoektocht naar zijn grote liefde waarvan hij zich nooit heeft kunnen losmaken. Doorheen het boek wordt het meer en meer duidelijk dat het niet ging om de liefde van Natalie voor Jake maar dat er levens op het spel staan en liefde dit niet in de weg mag en kan staan. Hij komt te weten dat er al jaren een soort van geheim netwerk bestaat waar dat bijna al zijn vrienden deel van uit maken. Niemand is meer te vertrouwen en grootse feiten komen aan het licht. Het verhaal krijgt hoofdstuk na hoofdstuk een andere wending toegezegd waardoor je als lezer het boek niet kan neerleggen. Wij weten niet meer dan het hoofdpersonage en dat maakt het boek des te beter. Dit boek sleurt je zo mee in het verhaal en laat je niet meer los. Het is een echte pageturner.
Hoewel het een vlotte schrijfstijl bezit is het verhaal zelf soms moeilijk te volgen. ‘Zes jaar’ bevat een goed uitgewerkt verhaal met een soms iets te Amerikaanse touch waardoor het een dramatisch effect geeft. Er is een hoge inlevingsfactor aanwezig doordat het wordt verteld door een persoonlijke ik verteller. Zo zien en beleven we alles door de ogen van het hoofdpersonage. De suspens die heerst mocht iets beter zijn uitgewerkt, maar het is zeker en vast geen boek waarbij je in slaap valt. De verwijzingen naar de universiteit van Lanford maken het boek zeer realistisch aangezien dit een bestaande universiteit is gelegen in New York.
Eén ding is zeker, het boek verveelt je nooit. Tijdens het lezen betrapte ik mezelf erop dat ik geen enkele keer de neiging had om het opzij te leggen omdat het saai of vervelend werd. Dit boek lukt erin de lezer constant gefocust te houden op het verhaal.
‘Zes jaar’ lijkt in het begin te gaan over een vrouw die haar man verlaat om met iemand anders te trouwen maar wie dat denkt zit fout. Het vertelt ons de strijd die Jake Fisher aangaat om de waarheid te ontdekken, mensen uit de nood te helpen en te gaan voor wat hij voor ogen heeft.
Deze thriller van Coben bevat dus vast en zeker ook een moraal. Men moet gaan voor zijn/haar doel en er alles aan doen dit te bereiken. Men mag de hoop niet opgeven. ‘Zes jaar’ is een echte aanrader voor iedereen die houdt van niet al te moeilijk geschreven boeken. Het was me een plezier het te lezen en ik was zeker niet teleurgesteld over het verhaal. Het blijft je meesleuren tot op het einde. Men kan niet zeggen of het verhaal een goed of een slecht einde bevat. Volgens mij is het aan de lezer zelf om dat te beslissen. | 1pos
|
Zelden een boek gelezen dat al zo snel, in het tweede hoofdstuk, een gruwelijke wending neemt. Met verbijstering over dit onderwerp gelezen en het verhaal greep me direct.
De tienjarige Jack wordt ontvoerd door leden van een geheim genootschap maar tijdens deze ontvoering gaat er van alles mis. Wat er verder gebeurd met Jack en de diverse hoofdpersonen, speelt zich af gedurende de acht beschreven dagen.....
Het boek leest als een trein, Mark van Dijk heeft een heerlijk leesbare schrijfstijl.
Als je er eenmaal in bent begonnen kan je niet meer stoppen om erachter te komen wat er gaande is.
Niet lezen vlak na het eten want Hannibal Lecter (Silence of the Lambs) is er niets bij vergeleken.... Dit boek is een aanrader. | 1pos
|
Nasleep was het eerste boek van Peter Robinson en het zal zeker niet het laatste zijn!
Wat kan die man schrijven.
Ook al stond het boek niet bol van de lugubere details, het heeft me geen moment gestoord.
Elke zin, elke alinea, elk punt en elke komma heb ik genoten.
Voor mij dubbel en dik 5 sterren waard! | 1pos
|
Als ik goed heb geteld dan is Broertje de achtste thriller van Michael Berg. Dan kun je ook stellen dat ik al zeven thrillers lang fan ben. Nu staan alle acht thrillers keurig in de kast. Met voldoening kan ik ernaar kijken, want van alle acht heb ik genoten.
Door de jaren heen zijn de thrillers wel veranderd en wel in die zin dat ze steeds beter worden. Met Broertje is dat weer bewezen!
Vanaf de eerste pagina schept Michael Berg al een bijzondere sfeer. Achtereenvolgens maak je als lezer kennis met Amin, Lotte, Felix en inspecteur Fillon. Stuk voor stuk worden de karakters goed beschreven.
De goede karakterbeschrijvingen maken dat het niet alleen de moorden zijn die je bezighouden, maar ook de karakters. Fillon, uitkijkend naar zijn pensioen, maar die ook zorgt voor zijn zieke vrouw. En er is Felix, wiens gedrag zo goed en mooi is beschreven dat ik hem voor me zag. Lotte, een bekend cabaretiére in Nederland, die geen contact heeft met haar vader en familie. Tussen haar en Felix heeft in het verleden iets gespeeld, waardoor bij hen beiden nog spanning nog in de lucht hangt. Dan nog Amin, die samen met zijn broertje vlucht uit Syrië en met zijn angsten en gevoelens een nieuw leven moet opbouwen.
Door het verhaal heen verweven is dan de link van de moorden met de vader van Lotte en Felix. Wat is het motief? Fillon lijkt maar geen voortgang te kunnen boeken, maar langzaamaan ontvouwt het verhaal zich stap voor stap. Als lezer dacht ik te weten wie de dader is, maar toch raakte ik dan weer aan het twijfelen.
Met Broertje heeft Michal Berg zich wat mij betreft overtroffen en het zou me verbazen als hij voor deze thriller ook niet weer een prijs in de wacht weet te slepen.
Een dikke aanrader. Koop dit boek en ga het lezen! | 1pos
|
Weer een heel goed boek van Elizabeth George. Ik ben al een fan van deze schrijfster en dit boek is wederom erg goed. Twee jonge mensen worden dood gevonden op de hei. Lynley gaat er naar toe en al gauw blijkt dat het meisje een leven heeft gehad waarbij ze wat vijanden heeft gemaakt. Het onderzoek richt zich dan ook op haar leven. Alle details worden onderzocht. Barbara Havers is gedegradeerd tot agent, maar dat laat ze zich niet weerhouden door toch met het onderzoek mee te doen. Zij botst hierdoor steeds met Lynley. In het begin vroeg ik me af wat het proloog nou eigenlijk met het verhaal te maken heeft, maar pas na blz 400 wordt het duidelijk. Verder loopt het verhaal goed door, er zit eigenlijk geen saai stuk in het boek en het boek is 644 blz dus dat wil wel wat zeggen... Een aanrader dus! | 1pos
|
In deel 2 van de Blingg serie is het verhaal heftiger dan in deel 1. Frederick probeert zijn jaloerse gedrag opzij te zetten maar doordat dit niet lukt gaat het goed mis. Tijdens de time-out waar Sophie voor gekozen heeft gaat zij met Matthijs uit, wat ik vanaf het begin al een beetje een raar persoon vind. En ook Eduard zou niet mijn type persoon zijn. Wat een vervelend en gemeen mannetje is dat. Sophie reageert wel erg makkelijk op de situatie met Eduard. Ik hoop dan ook dat hij zijn verdiende loon nog zal krijgen! Ergens zou het ook leuk zijn als Sophie en Rens weer samen komen.
Naar mate het boek vordert merk je toch dat Sophie en Frederick voor elkaar gemaakt zijn. Het is een lange weg die zij te gaan hebben en Frederick zal haar moeten gaan vertrouwen. Sophie vertelt één van haar geheimen die zij samen met Rens heeft. Een geheim die ik zelf niet had verwacht. Het andere geheim waar iets over los gelaten wordt had ik wel een beetje verwacht, maar ondanks dat hoop ik dat daar ook nog de waarheid van naar boven komt. Het einde heeft een behoorlijke cliffhanger! Daarom ben ik heel benieuwd naar het volgende deel.
De schrijfstijl is weer erg fijn. Omdat het verhaal direct doorgaat op waar deel 1 gestopt is, is het erg makkelijk om verder te lezen. Een rollercoaster van emoties en gebeurtenissen komen voorbij. Er zitten ook spannende stukken in. Weer een boek wat lastig weg te leggen is en je nieuwsgierig maakt naar wat er nog meer zal gaan komen. | 1pos
|
Anna Fox is getrouwd met Ed. Samen hebben ze een dochter, Olivia van acht jaar oud. Anna en Ed zijn uit elkaar en Anna woont alleen in het grote herenhuis in New York. Ze is depressief en lijdt aan agorafobie. Daardoor zit ze al tien maanden thuis want ze durft de straat niet meer op. Om de tijd door te komen vult ze haar eenzame dagen met het kijken naar klassieke zwart-wit films van Hitchcock, met het drinken van Merlot (een beetje te veel) en met het bespieden van haar buren. Met haar Nikon-camera houdt ze hen nauwlettend in de gaten. Dan komt het gezin Russell tegenover haar wonen, aan de andere kant van het park. Het gezin bestaat uit een Alistair en Jane Russell en hun zestienjarige zoon Ethan. Zo zag Anna’s leven in het verleden er ook uit:
One house away, one door down, there’s the family I had, the life that was mine – a life though lost, irretrievably, except here it is, right across the park.
Anna is erg geïnteresseerd in haar nieuwe buren. Op een avond, stomdronken en onder invloed van veel te veel medicijnen, ziet Anna dat Jane in haar huis door iemand wordt neergestoken. Ze probeert hulp in te schakelen. Maar was het wel écht wat ze gezien heeft? Is Anna paranoia? Hallucineerde ze door haar medicijnen? Of hebben de buren iets te verbergen? Anna weet wat ze gezien heeft…
Het eerste deel van het boek leest als een roman. Het is geschreven in de eerste persoon vanuit het perspectief van Anna. Anna’s depressies, angsten, hoge alcoholconsumptie en haar slordige medicijngebruik maken haar een ‘onbetrouwbare verteller’: als lezer weet je niet zeker of wat Anna denkt en ziet echt waar is. We maken kennis met haar en met haar ziekte. Het is knap hoe Finn de lezer een kijkje geeft in het hoofd van iemand met depressies en agorafobie waardoor hij begrip en empathie voor Anna opwekt. Finn heeft zelf ook last gehad van depressies en heeft deze ervaring in zijn boek gebruikt. Anna is een intelligente, kwetsbare maar toch eigengereide vrouw die bijvoorbeeld aan haar psychiater de antwoorden geeft die hij wil horen, terwijl haar gedachten het tegenovergestelde beweren.
Soms zijn er flashbacks doordat Anna terugdenkt aan haar verleden met Ed en Olivia. Toespelingen in het boek verwijzen naar iets dat in het verleden gebeurd moet zijn. Waarom zijn Anna en Ed uit elkaar gegaan? Wat heeft ervoor gezorgd dat Anna nu aan depressies en agorafobie lijdt? Beetje bij beetje vult Finn de details uit Anna’s verleden in waarbij hij de psychologische spanning langzaam opbouwt en de lezer het verhaal intrekt. De gebeurtenissen uit haar verleden zijn schokkend.
Finn is als liefhebber van klassieke Hitchcock-films geïnspireerd door Hitchcocks Rear Window. Net zoals in The Woman in the Window is in deze film ook iemand aan huis gebonden en bespioneert iemand door zijn achterraam met een verrekijker en fotocamera de appartementen aan de overkant. Dezelfde sfeer ‘noir’ zoals in Hitchcocks films, creëert Finn in The Woman in the Window door de somberheid van Anna’s leven, haar depressies, angsten, eenzaamheid en paranoia.
A.J. Finn is het pseudoniem van Daniel Mallory, redacteur bij Uitgeefhuis William Morrow/HarperCollins. Met The Woman in the Window heeft hij een fantastisch debuut neergezet, een overtuigende psychologische thriller met een prachtig uitgewerkt hoofdpersonage, vol met onverwachtse plotwendingen en een weergaloze ontknoping. Niets is wat het lijkt in The Woman in the Window. | 1pos
|
Met "De lichte jaren" heeft Elizabeth Jane Howard de aftrap gegeven van een vierluik over de familie Cazalet in de victoriaanse nadagen van Engeland in de periode van 1939 tot 1947.
In dit eerste deel maken we kennis met de gegoede familie met aan het hoofd het echtpaar William (de Generaal) en Kitty (de Baronie) Cazalet. Samen met hun 3 getrouwde zoons, Edward, Hugh en Rupert en hun vrijgezelle dochter Rachel, vormen ze een familie die veel belang hechten aan het samen zijn.
Zoals elk jaar de gewoonte is komt ook in 1937 de gehele familie, met aanhang en kinderen, bij elkaar in het vakantiehuis in Sussex om gezamenlijk de zomer door te brengen. De dagen worden gevuld met tennis, spelletjes, lezen en het nuttigen van uitgebreide maaltijden. Ook het huishoudelijk personeel, de juf en chauffeur volgen de familie naar het buitenhuis.
De lezer krijgt hiermee ook een inkijkje in de gewoonten en de onderlinge verhoudingen van de familie. Op een rustige, meeslepende en beeldende manier neemt de auteur je mee in het wel en wee van de drie generaties. Gewoonten uit de victoriaanse tijd, de kleding en de maaltijden worden uitgebreid beschreven.
Na een voorstelronde van alle personages, komen we te weten dat er wel wat haken en ogen zitten aan deze schijnbaar hechte en romantische setting. Rivaliteit, jaloezie, verdriet en intriges houden velen danig bezig.
Het is opvallend te noemen dat er in de relaties onderling zoveel niet wordt uitgesproken, maar wel voor elkaar wordt ingevuld. De waarheid voor elkaar aanpassen of helemaal achterhouden, wordt genegenheid genoemd.
"Door dit duel werd geacht de sleur of het netelige pad van het dagelijkse huwelijksleven te effenen. De tirannie ervan was geen van beiden duidelijk".
Wanneer er berichten komen dat er weer een oorlog zou kunnen komen, staan enkele familieleden op scherp en worden er voorzorgsmaatregelen genomen. De Grote Oorlog ligt bij de volwassenen nog vers in het geheugen en heeft haar sporen nagelaten.
Ook de kinderen geven blijk van hun angst en onzekerheden.
Het is heel knap te noemen dat de auteur zich zo goed kan inleven in de dingen die de kinderen bezig houden, de gesprekjes en rivaliteit onderling, de angsten, de kijk op de volwassenen.
Voor wie een kabbelend verhaal weet te waarderen, is dit eerste deel een heerlijke inleiding naar de drie delen die nog zullen volgen.
Elizabeth Jane Howard (1923-2014) woonde in Engeland en heeft haar eigen familie model laten staan voor de serie over de Cazalets. | 1pos
|
Annie Proulx (1935) behoeft geen introductie meer. De Amerikaanse verwierf faam met klassiekers als Scheepsberichten, De gouverneurs van Wyoming en Twee cowboys (later verfilmd als het Oscar-winnende Brokeback Mountain). Ze won diverse prestigieuze prijzen, waaronder een Pulitzer Prize en de National Book Award. In al haar omvangrijke romans hebben het platteland en de natuur de belangrijkste rol. Zo ook in Schorshuiden, dat wordt gezien als haar beste werk ooit en nu door de fraaie vertaling van Regina Willemse in de Nederlandse schappen ligt. Het is een schotschrift voor het behoud en herstel van het bos en bevat een indringende waarschuwing aan de gehele mensheid.
Het verhaal begint in Nieuw-Frankrijk, 1693, met de stugge seigneur Claude Trépagny die het plan heeft gevat een groot bos te ontginnen om vruchtbaar land te creëren voor zijn nakomelingen. Omdat het een omvangrijk project is, neemt de rijke kolonist twee jonge Franse contractarbeiders in dienst die voor hem het zware kapwerk moeten doen: René Sel en Charles Duquet. Zij vormen de basis voor de rest van het boek, dat driehonderd jaar generaties beslaat, voortkomend uit de twee ambitieuze landarbeiders.
René Sel trouwt met een Miqmaq-vrouw, die als slaaf werkt voor Trépagny en zo haar twee zonen eten en onderdak kan bieden. Ze behoort tot één van de vele Indiaanse stammen in de omgeving, de oorspronkelijke, inheemse bevolking van Nieuw-Frankrijk, die door de komst van de kolonisten hun land en leven kwijtraken. Het verhaal van hun nakomelingen vertelt over indianen met veel woud- en natuurkennis, die worden genegeerd door de winst gedreven ondernemers die zich daardoor vijandig opstellen tegenover de indianen en hun nageslacht. Ze leven een arm, maar gelukkig leven.
Charles Duquet ontwikkelt zich tot één van die nietsontziende uitbuiters. Hij bouwt vanaf nul een groot familie-imperium op door met de juiste mensen handel te drijven, overeenkomsten te sluiten en coalities aan te gaan. Zijn handelsdrift geeft hij vervolgens door aan de generaties na hem, zodat uiteindelijk het hout- en pelsbedrijf Dukes & Sons ontstaat.
Met het verstrijken van de tijd, de vele personages die geboren worden, hard werken, hun eigen rol hebben in de familiegeschiedenis en uiteindelijk sneuvelen, is ook de ontwikkeling van de visie van de mens ten opzichte van de natuur een heftige. Waar Charles en René nog gedreven werden door hebzucht en ondernemingszin, zijn macht en geld de oogkleppen van de volgende generaties die de gevolgen voor de toekomst verborgen houden. Met de plundering en kaalslag van het bos, de verspilling van gezond, waardevol hout en het uitputten van de grond zaagt de mensheid de eigen benen onder hun vandaan. De familie Duquet (later Duke geheten) is daarin leidend, terwijl de afstammelingen van René Sel hun Indiaanse trots opzij moeten zetten om gedwongen aan het werk te gaan.
Proulx’ liefde voor de natuur blijkt uit het contrast dat ze soms in zinnen en alinea’s legt. Ze toont de lezer al de pracht van de natuur en brengt haar boodschap op een confronterende en haast belerende wijze, waarbij ze de lezers uitdaagt om na te denken:
Schorshuiden is een bijna achthonderd pagina’s tellende reprimande over de teloorgang van het Noord-Amerikaanse woud. Proulx verpakt dit in een krachtig verhaal, vol historische details, levendige beschrijvingen en beeldend taalgebruik, waarbij het enige minpunt is dat je alle generaties en hun bijzondere verhalen te kort meemaakt. Het waren afzonderlijk geweldige verhalen geweest als hun complete leven was verhaald, zonder de grote – maar voor dit boek noodzakelijke - sprongen in de tijd. Nu heeft Proulx ze samengevoegd tot één meeslepend, lijvig en urgent verhaal. Het is een keiharde realiteit in een fantastisch familie- en bomenepos. Schorshuiden is een boek waarin je enkele weken kunt leven en eindigt met een besef dat de mensheid er een enorme puinhoop van heeft gemaakt. | 1pos
|
In het Engels gelezen. Meesleepend verhaal en goede karakterbeschrijving, maar behoorlijk ongeloofwaardig als je erover doordenkt. Toch vier sterren omdat het een 'page turner' is. | 1pos
|
De Jessica Haider boeken beginnen altijd met een “wat voorafging” en dat is heel fijn, want er is al veel gebeurd in de vorige delen, dus zo ben je weer een beetje op de hoogte.
Doodskleed begint meteen goed, al in hoofdstuk drie valt de eerste dode en twijfel je aan Jessy’s geestelijke gezondheid. Je vraagt je dan ook af of het verstandig is dat ze naar Mexico vertrekt. Maar daar komt toch de oude Jessy weer een beetje naar boven, met haar enorme drang naar rechtvaardigheid, goedschiks of kwaadschiks, maar wel vanuit haar hart.
Wat baal ik dat deze serie met dit vijfde deel aan zijn einde is gekomen! Ik ben enorm fan van de onconventionele Jessy Haider. De stoere Pink Floyd liefhebster, met haar drank, sigaretten en drugs en haar seksverslaving. Een keiharde en beschadigde vrouw, maar diep vanbinnen toch een gevoelige dame.
Doodskleed is een steengoed, bloedstollend slotdeel in de serie en heeft een knallend einde. Echt een boek dat je in één ruk uit wilt lezen, continue op het puntje van je stoel: wat gaat ze doen? Wat gaat er gebeuren? Weet ze alles weer op een rijtje te krijgen?
Ik neem met pijn in mijn hart afscheid van Jessica Haider, maar niet van Corine Hartman! Benieuwd naar wat er nu gaat komen… | 1pos
|
Humoristisch, herkenbaar en aantrekkelijk. Die woorden zijn vanaf de eerste bladzijde uit het boek onlosmakelijk verbonden met het debuut van Sara Zonneveldt. In april 2016 verrijkt zij op 15-jarige leeftijd de jeugdliteratuur met het feelgoodboek Dromen, waarin ze het typische pubermeisjesleven van Lucy beschrijft.
Lucy woont in een klein dorp waar haar ouders het café bestieren dat Lucy later tegen haar zin in over moet nemen. Samen met vriendin Karen probeert Lucy de saaie dagen op school door te komen en thuis helpt ze haar ouders in het café. Ondertussen droomt ze over reizen over de wereld. Iets wat altijd een droom zal blijven, als ze haar ouders moet geloven. Maar dan gebeurt er iets wat haar leven bijzonder maakt. Ze ontvangt een brief van een onbekende, mysterieuze, maar vooral attente jongen en besluit hem terug te schrijven. Op papier leren ze elkaar steeds beter kennen. Zal ze er ooit achter komen wie hij is?
Tegelijkertijd ontmoet ze in het café Jack, de zoon van een bekende hardloper. Jack is in training voor de marathon, een wens van zijn vader. Wanneer Jack een date voorstelt, kan Lucy niet weigeren. Als een echte gentlemen neemt hij haar mee naar een dorpje in Nederland, gewoon op ‘zwerftocht’. Langzaam maar zeker ontstaat een hechte band.
De kracht van Dromen ligt duidelijk bij de schrijfstijl die Zonneveldt hanteert. Middels uit het leven gegrepen dialogen trekt ze ons direct mee in Lucy’s verhaal en schetst ze realistische situaties waar eenieder zich een beeld bij kan vormen: ‘Wisten wij veel dat de quiche niet vijftig, niet zeventig, maar twintig minuten in de oven moest.’ Daarbij zorgt ze voor een mooie afwisseling tussen dialogen en gedachtegangen en houdt ze het verhaaltempo hoog. Diverse humoristische passages in het verhaal zorgen voor de luchtigheid die kenmerkend is voor Dromen: ‘En de grond had ik heel modieus gedecoreerd met eeuwige troep, die er op de een of andere manier altijd bleef liggen.’
Ook de gesprekken tussen Jack en Lucy zijn aandoenlijk. Niet alleen wordt het contact tussen de twee jongeren heel liefdevol beschreven, Zonneveldt creëert met Jack en zijn reisplannen een soort ‘escape’ voor Lucy, in wie je de beginselen van de romantische Finch uit Waar het licht is van Jennifer Niven terugvindt. Ook al zijn de zwerftochten niet zo volledig uitgewerkt, en is Jack hooguit een schim van Finch, Zonneveldt bezorgt met deze stukken een hartverwarmend gevoel: ‘Het leek alsof de grond onder ons verdween, alsof de regen in vuurwerk veranderde. Alsof mijn lichaam alleen bestond uit mijn wild kloppende hart en mijn lippen, die samensmolten met die van Jack.’
In de kern bevat Dromen een goede boodschap. De plicht die Lucy en Jack voelen jegens hun ouders, waardoor ze iets tegen hun zin gaan doen, wordt goed uitgewerkt. Ook de briefwisseling tussen Lucy en de mysterieuze jongen is origineel en maakt het verhaal aantrekkelijk. Helaas ontstaan er gedurende het verhaal te veel andere problemen, zonder dat die problemen écht uitgediept worden. Ouderschap, faillissementen, vluchtelingen en de ‘zwerftochten’ van Lucy en Jack; alles wordt aangehaald, maar summier besproken. Dromen krijgt hierdoor haast een overkill aan verhaallijnen, die het verhaal zeker boeiend maken, maar de diepgang tenietdoen. Daarbij zorgt deze uitwerking soms voor niet-realistische verhaalelementen: Lucy’s familieproblemen krijgen van haar ouders zo weinig aandacht, dat het onrealistisch wordt.
Toch blijft Dromen een verhaal om lekker bij weg te dromen. Na een misschien wat overdreven en gemaakt happy-end laat Zonneveldt ons vooral achter met een fijn gevoel. De humor, de luchtige schrijfstijl, het hoge verhaaltempo en de realistische weergave van de gebeurtenissen maken Dromen tot een prima jeugdboek.
‘En zolang we elkaar de doen in dromen lieten zien, was er niemand die ons kon tegenhouden.’ | 1pos
|
Een ode aan een vergeten bloem, dat is het leidmotief van De geheimzinnige tuin. In het nawoord vertelt Sarah Jio (1978) over haar liefde voor camelia’s, een betoverend elegante bloem die in de moderne tuinen bijna helemaal ontbreekt. Zeer ten onrechte, want de prachtige camelia’s in vele kleuren en met glanzende smaragdgroene bladeren zijn een echt botanisch juweeltje.
Het boek vertelt het verhaal van twee vrouwen in twee verschillende tijdperken. Beide vrouwen gaan op zoek – met zeer uiteenlopende motieven- naar een mysterieuze en bijzondere camelia, de laatste en enige van haar soort, de Middlebury Pink.
De eerste verhaallijn, die zich afspeelt aan de vooravond van de Tweede Wereldoorlog, laat de lezer kennismaken met Flora, enthousiaste amateur-botaniste, die zich gedwongen door de slechte financiële situatie van haar ouders laat inhuren door een bloemendief om op zoek te gaan naar Middlebury Pink. Haar dekmantel is om te gaan werken als nanny in een groot herenhuis met een immense tuin, waar het laatste exemplaar van Middlebury Pink te vinden zou zijn. Langzaam komt Flora erachter dat er vele geheimen schuilen in het huis en in het verleden van meerdere gezinsleden.
De tweede verhaallijn start in het jaar 2000 als Addison, een jonge tuinarchitecte, besluit met haar man Rex naar Engeland te gaan, om even uit te rusten op het landgoed van haar schoonouders. Addison is op de vlucht voor de schaduwen uit haar verleden, waar haar man geen weet van heeft en meent veilig te zijn op het Engelse platteland. Het landgoed is hetzelfde huis waar Flora ooit heeft gewerkt als nanny en het huis herbergt nog steeds vele onopgeloste mysteries en geheimen.
Het verhaal van De geheimzinnige tuin is op zich niet bijster origineel en de mysteries zijn vrij simpel en eenvoudig te ontrafelen en toch gebeuren tijdens het lezen diverse plezierige zaken. De liefde voor bloemen, die beide vrouwen verbindt en die zo overduidelijk ook een eigenschap van de schrijfster is, doet het verhaal uitstijgen boven het gemiddelde omdat de tekst echt en levendig aanvoelt. Niet in de laatste plaats is dat ook een verdienste van de uitstekende en elegante vertaling van Titia Ram.
Prachtige beschrijvingen van de tuinen, planten en tuinontwerpen zijn origineel, levendig en prikkelen de verbeelding. Lezen over de geheimzinnige tuin, over de verrassende kas met vele exotische planten, over de aantekeningen en schilderijtjes van bloemen, waaronder de grande dame Middelbury Pink, tilt het boek naar een volgend, hoger level. De twee verhaallijnen zorgen voor een goede opbouw van de spanning en maken het stoppen met lezen vrij moeilijk. Last but not least, het boek is voorzien van een prachtige en zeer aantrekkelijke cover. De uitgeverij heeft via Facebook de Nederlandse lezers verzocht hun stem te geven aan een aantal covers en het resultaat is beslist schitterend te noemen. De geheimzinnige tuin is een feelgoodroman met een vleugje mysterie en zorgt voor een aantal zeer aangename leesuren. | 1pos
|
Mijn eerste indruk van het boek: de cover van het boek trok mij gelijk aan. De rode en zwarte kleuren en de afbeelding zien er duister uit. Het boek heeft een mooie prijs van € 19,95 en bevat een hoeveelheid van 291 pagina's De beschrijving maakt mij nog nieuwsgieriger naar het verhaal. Dit boek zou ik in de winkel ge;lijk oppakken.
Het verhaal: ik verwachtte een goed boek, want ik ben fan van deze schrijver. Hij heeft aan mijn verwachtingen voldaan, met een fijn en vlot geschreven verhaal, wat je van begin tot het eind opslokt. Dit verhaal is lekker duister en op zijn tijd grof en bruut, wat echt bij deze schrijver en het verhaal past. Het verhaal heeft sterke hoofdkarakters, Toby en Suzan die goed meegroeien met het verhaal. Ze zijn krachtig en goed uitgewerkt, waardoor ik me eigen goed in hen kan plaatsen. In dit duistere verhaal komen ze voor moeilijke keuzes te staan. Het verhaal is goed opbouwend en heeft een goede dosis spanning. Hoe verder je in het verhaal verdwijnt hoe spannender het word. De Duistere wereld waar het verhaal zich afspeelt, heeft bijzondere wezens, personen, gevechten en veel gebeurtenissen in deze duistere maar bijzondere wereld. Dit verhaal is een gevecht tussen goed en kwaad wat Terrence weer prachtig heeft neergezet.
Ik raad dit boek echt aan, vooral voor de horror/ fantasy lezers.
Dank je wel Terrence voor deze fantastische leeservaring. Ik kijk uit naar meer werk van u.
STERREN
Ik geef dit boek 4,5 sterren.
BOOKLOVERSAPHIRA | 1pos
|
Een heerlijk boek voor wie van de Young Adults houdt. Wat ik er erg origineel aan vond was dat alle deelnemers een soort van Pokemon kregen. En ja mijn zoons waren jarenlang verslaafd aan Pokemon dus daar weet ik wel het een en ander vanaf.
Het boek is gemakkelijk geschreven, ik had het binnen 3 dagen uit! Ik wil heel graag het 2e deel lezen dus het verhaal heeft me goed gepakt! | 1pos
|
Een vrouw in Havana is een prachtige en meeslepende liefdesroman over een onmogelijke liefde in het warme, maar corrupte Cuba. Het klimaat, de geuren en de kleuren van het Cubaanse leven heeft Susana López Rubio in een deze prachtige roman gevangen. Zwoele Cubaanse avonden, de geuren en geluiden van deze warme stad, zelfs de zwermen vliegen als Gloria op het plattenland is, stromen uit het boek wanneer je het openslaat.
Het is duidelijk te merken dat Rubio scriptschrijver is. Met haar beschrijvende manier van vertellen wordt je in het verhaal gezogen en het voelt alsof je van een afstandje meekijkt op de set van een film. Ze neemt je mee en laat je pas weer los als je het boek dicht slaat. Met veel details krijgt de lezer mee hoe het er aan toe gaat in het prachtige warenhuis El Encanto, het Cuba van vóór Castro en het liefdesleven van twee voor elkaar bestemde personen, maar waarbij het lot ze geen handje helpt. Het draait om trouw, het maken van verstandige keuzes en keuzes op basis van je gevoel, om de verschillen tussen arm en rijk, maar vooral om liefde.
Maar in het boek is er niet alleen aandacht voor een onmogelijke liefde of het leven in El Encanto, maar ook Einstein, Che Guevara en Ava Gardner hebben een plekje gekregen in het boek. Daarmee is Een vrouw in Havana een roman vol passie, cultuur, nostalgie en historie. Een boek dat van mij verfilmd mag worden in een mengelmoes van Mr. Selfridge en een film over maffiosi. 5 sterren. | 1pos
|
een 8- voor 'Noem mij maar Percy D'Arezzo Y Mac Shimonoseki', dat ik las als tweede deel van de bundel 'De eilanden van de avond'. Ook dit boek kenmerkt zich door de ongeremde verbeelding van Tais, die met ogenschijnlijk gemak de meest vreemde wereld uit zijn hoge hoek tovert, voorzien van kleurrijke details, die ook nog eens lijken te passen, en voor een groot deel ook nog eens een zekere wetenschappelijke geloofwaardigheid. Zijn taalgebruik past bij die verbeelding, evocatieve woorden, maar geen overdreven lange zinnen of ingewikkelde constructie. Niet mooischrijverij om de mooischrijverij, maar werkelijke versieringen in de vorm van taal met als doel de lezer te betoveren. De verhalen zijn ook niet langer dan ze moeten zijn, bevatten geen onnodige uitwijdingen en bouwen op zorgvuldige wijze op naar het slot, dat eigenlijk bijna altijd onverwacht is, maar kloppend. Tais schaamt zich er niet voor dat in zijn verhalen de ideeen het belangrijkst zijn, precies zoals het hoort in het genre. Dit is eigenlijk een 'moziekroman' - een roman vertelt in de vorm van losse verhalen. Het volgt de Percy uit de titel (volgens mij heb ik in een ander kort verhaal zijn einde gelezen), die door zijn vader als erfgenaam wordt benoemd, ook zijn schulden blijkt te hebben overgenomen en zich daarom maar uitgeeft als de held die zijn vader in werkelijkheid was. Allerlei buitenaardsen doen een beroep op hem, maar het is slechts met dom geluk en de hulp van de vindingrijke Alfven dat het goed komt. Een parade van fascinerende werelden (De Schachten op 'Isabel-is-een-feeks' zou ik zelf wel willen verkennen) en buitenaardse levensvormen, en een niet bijster snuggere hoofdpersoon. Ik vond deze verhalen uiteindelijk echter allemaal een beetje op elkaar gaan lijken, met steeds dezelfde toon, en de ontknopingen hadden wat scherper aangezet kunnen worden. Ook vond ik Percy misschien voor 1 verhaal een interessante hoofdpersoon maar hij begon me eigenlijk steeds meer te vervelen. Bij het laatste verhaal was ik pagina's aan het tellen. Hoewel bijvoorbeeld op Pluto helium tegen muren opkruipt en slim gebruik wordt gemaakt van supergeleiders om warmte af te voeren, vond ik de wetenschap in deze verhalen over het algemeen minder sterk toegepast. Het was meer 'science fantasy' dan 'harde SF'. Zoals ik zei, niet helemaal mijn favoriete genre en niet het type hoofdpersoon waar ik graag over lees. Maar ik weet dat anderen gezegend zijn met andere voorkeuren, dus er zullen lezers zijn die meer dan ik zullen smullen van de lotgevallen van Percy Darezzo en nog wat. | 1pos
|
Bernhard Schlink: De vrouw op de trap. Cossee, 2014. Vertaling: Gerda Meijerink
Na twintig jaar ziet een man een schilderij terug van een vrouw die naakt een trap af komt. Destijds was hij verwikkeld geraakt in een conflict tussen de schilder Carl Schwind en de eigenaar Gundlach. Bij het zien van de vrouw van het schilderij - eerst echtgenote van Gundlach en toen met Schwind weggegaan - raakt de ik onmiddellijk verliefd op haar. De eigenaar beschadigt het schilderij steeds en Schwind repareert het steeds. Dan is er een ruil, het schilderij wee Rosario Schwind en Irene de vrouw terug naar haar man. Irene bespeelt de man om haar te helpen het schilderij te stelen en hij, In de verwachting dat zij dan altijd bij elkaar blijven doet dat. Maar ze komt net naar hem, ze verdwijnt onmiddellijk. Het leven gaat verder, de man groeit in zijn werk, trouwt en krijgt kinderen en nu, na twintig jaar is hij oud, zijn vrouw verongelukt, zijn kinderen vervreemd.
Als hij het schilderij ziet in The Art Galery in Sidney, zoekt hij via een privédetective op waar de eigenares, inderdaad Irene, woont. Het blijkt op een eilandje te zijn waar geen reguliere verbinding naar is. De man zegt tegen het thuisfront dat hij voorlopig niet komt en vertrekt naar het eiland. Daar blijkt Irene te wonen in een gammel huis en ze is ziek, doodziek en oud. Ook komen ineens Schwind en Gundlach op het eiland; Irene heeft het schilderij laten tentoonstellen om hen naar haar toe te lokken; ze wil nog een keer zien wat er was en hoe ze zijn. Als blijkt dat er niets te halen is - het schilderij heeft Irene aan het museum geschonken en Gundlach heeft het nooit als gestolen opgegeven - vertrekken ze weer zonder aandacht voor haar en met minachting voor de man.
Er groeit een vertrouwelijke band tussen Irene en de man en hij blijft bij haar tot ze dood is.
Dat is de verhaallijn maar wat het boek interessant maakt is hoe het personage van de man is uitgewerkt. Eigenlijk is hij niet zo aardig, een zeer formeel afstandelijk mens die tussen de bedrijven door vertelt over zijn huwelijk en zijn kinderen en daar word je niet vrolijk van. Niet zo vreemd hoe hij is, als je over zijn jeugd hoort maar toch. Tegelijk is hij ook op een bepaalde manier ontroerend en dat komt het sterkst naar voren als je meekijkt met Irene. | 1pos
|
Nog nooit zo hard gelachen om een boek, geweldig :) . De interactie tussen de hoofdpersonen was hilarisch. Dit boek was verfrissend. Ik kan dit echt aanbevelen. | 1pos
|
Frederik Baas, pseudoniem van Jan van Mersbergen, zet met 'Dagboek uit de rivier' zijn eerste schreden op het thrillerpad. En hopelijk niet zijn laatste.
'Dagboek uit de rivier' is een prachtige vertelling, in een bedrieglijk eenvoudige stijl: fijngevoelig, een genot om te lezen voor wie houdt van mooie, zuivere schrijfsels. Hoe simpel het ook lijkt, er hangt een geladenheid omheen die je voortdrijft naar de laatste bladzijde. Je wilt erachter komen wat er gaande is (geweest) en wat er nog staat te gebeuren.
Barbara, haar zevenjarige zoon Rens en haar vriend Robbert brengen een week in de Ardennen door. Een van de auteurs van Robbert, die uitgever is, woont daar en werkt al jaren aan zijn tweede boek. De auteur en Barbara bedenken een spel om Rens buitenshuis te vermaken. Vier jaar geleden is in deze streek een meisje verdwenen. Haar ‘dagboek’ leidt tot een spannende speurtocht, die niet alleen Rens, maar ook de volwassenen bezighoudt. Wordt de grens tussen spel en realiteit overschreden?
We zien de gebeurtenissen door de ogen van de auteur, wiens naam onbekend blijft. Hij verwoordt ook de gedachtegang van Barbara, wat enerzijds bevreemdt, anderzijds effectief is. Er ontstaan misverstanden en verdenkingen, de onderlinge verhoudingen veranderen. Frederik Baas schetst een fantastisch mooi plaatje van de Ardennen, je waant je ter plaatse.
Het ‘spel’ kent een niet heel verrassende maar wel bijzondere afloop. Zoals het hele boek(je) bijzonder is: geen moord- en doodslag, gruwelijkheden, misdrijven of naarstig onderzoek door getroebleerde rechercheurs, maar een verfijnd en boeiend verhaal dat nauwelijks spannend wordt. Subtiele spanning, naar mijn smaak net té subtiel. Met een ietsje meer zou ‘Dagboek uit de rivier’ dicht in de buurt van de vijf sterren gekomen zijn.
#hebbanbuzz | 1pos
|
Dit boek heb ik in meerdere klassen voorgelezen. De leerlingen vonden het een spannend verhaal. De cliffhangers doen het goed: het ene hoofdstuk lees je vanuit de jongen en het andere hoofdstuk lees je vanuit het meisje. Je stapt na een hoofdstuk dus over naar een ander verhaalperspectief en blijft met vragen zitten. Hoe gaat het nu verder met haar? Wat gaat hij nu doen? Zo wordt de spanning opgebouwd en wil je wel verder lezen. Leerlingen vinden het boek ook leerzaam, omdat ze dingen leren over epilepsie. Maar ook over trauma's en het verwerken daarvan. Het boek levert genoeg gespreksstof op! | 1pos
|
'Het laatste zwijgen' is het tweede deel van de David Hunter-reeks, waarvan op 22-05-2017 deel vijf verschijnt, getiteld 'Watergraf'. Deel 2 dateert uit 2007. Nu pas gelezen, alle reeksen bijbenen is niet te doen en Beckett moest wachten.
Met 'Het laatste zwijgen' benadrukt Simon Beckett zijn vakmanschap: tien jaar na dato valt het boek geenszins uit de toon tussen actuele thrillers. Tijdloos dus, wat lof verdient! Forensisch antropoloog David Hunter zou niet misstaan in CSI en aanverwanten, al gebruikt hij in plaats van hypermoderne apparatuur vooral zijn deskundigheid en hersenen.
De door Beckett gekozen locatie is interessant: de Buiten-Hebriden (Schotland). Het verhaal speelt zich af op Runa, dat weliswaar fictief is, maar dat mag de pret niet drukken, het gaat om de sfeer.
De vertaling zou hier en daar zorgvuldiger kunnen, aannemende dat de tekst van het origineel, 'Written in Bone', beter is.
Op naar David Hunter #3, 'Het sanatorium'. | 1pos
|
Geweldig hoe dit verhaal zich steeds verder ontrafeld. Ik vond het
heel spannend om te lezen het boek zit heel goed in elkaar, King
werkt zijn personages weer heel gedetaileerd naar het plot toe. | 1pos
|
Dit is het eerste boek van Karin Fossum dat ik heb gelezen en het is héél goed meegevallen!!
Na een paar hoofdstukken denk je te weten wie de dader is, maar op het einde is er nog een verrassende wending...
Een aanrader!! | 1pos
|
Achter de melancholische stem die al meer dan 50 jaar Amerikanen kalmeert gaat een veel rustelozer ziel schuil dan je zou denken. Mark Ribowsky citeert niet voor niets Mark Twain (uit Following the Equator): ‘everyone is a moon, and has a dark side which he never shows to anybody’. Ribowsky neemt ruim (400 bladzijden) de tijd om dat te onderzoeken, maar het resultaat is een overlevingsgids die er mag zijn. Zoveel sterren uitgedoofd, zoveel heroïnegebruikers gebroken, hoe is het mogelijk dat juist deze introverte popheld nog leeft?
Hoe introvert is Taylor eigenlijk? Vraag het of Carole King, die bijna kapotging aan toen hij haar dumpte. Taylor klínkt aaibaar, maar begon pas in zijn derde huwelijk te ontdooien. Tot die tijd vluchtte hij in de modedrug van de jaren zestig: heroïne - en niet zo’n beetje ook. Achter het imago van de knuffelsongwriter (‘You’ve got a friend’) ging een tikkende bindingangstbom schuil die bovendien giftig uit de hoek kon komen naar opdringerige fans en zijn vele exen. Toen zijn zoontje Ben op sterven lag, ging hij de hort op – de directe aanleiding tot zijn scheiding van Carly Simon. Die had natuurlijk alles verkeerd gedaan. Nee, 'aardig' was James niet in die tijd, hoe zoet zijn liedjes ook klonken.
Succes, vrouwen, drugs - recipe for disaster. Het meest verbazende is niet dat Taylor van zijn leven een puinhoop maakte, het verbazende is dat hij op latere leeftijd zoveel milder en wijzer werd: ‘enjoy the passage of time’ werd zijn motto. Zo kan hij genieten van de records die hij brak – 100 miljoen platen verkocht - van de kinderen uit zijn derde huwelijk en van zijn ranch. Overleven. Dáár zit en levensles in, meer nog dan de soms wel heel sentimentele liedjes.
Wat veel van de narigheid verklaart is dat James die angst van huis uit meekreeg. Geld was het probleem niet – anders dan zijn tijdgenoot Bruce Springsteen groeide hij op in gezin dat 'alles’ had. Liefde daarentegen was er met een onvoorspelbare, werkverslaafde vader en een verbitterde moeder weer heel weinig. Zo’n artiest wordt meestal maar 27 – de magische leeftijd waarop Jimi Hendrix, Jim Morrison. Kurt Cobain en wie al niet overleden. Bij Taylor scheelde het soms niet veel: ‘ik ben al die mensen die iets van mij moeten zó zat… …ik wist niet dat roem zo zwaar was’, verzuchtte hij ooit levensmoe. En dat zei hij toen hij nog maar net in de twintig was!
Sociaal contact was voor Taylor een soort hel. ‘His life was a carousel of pain’, schrijft Ribowsky. Maar iets hield hem op de been. Er waren de vele liefhebbende echtgenotes die hem zijn wangedrag steeds maar weer vergaven, de artsen in de afkickklinieken, maar ook iets van binnen dat overeind bleef. Taylor vond uiteindelijk toch ergens rust in zijn gekwelde ziel. Daarom wordt naar het eind toe het boek interessanter. Hoe doet hij dat? Riboswki komt een heel eind in het analyseren van dit enigma. Een voorbeeld: na de aanval op het wereldhandelscentrum in New York in september 2011 bleek dat hij veel te geven had aan een verward en verdrietig Amerika en begon hij weer op te treden. De introverte egoïst werd een soort liefhebbende grootvader van heel Amerika. Is dat niet een mooie manier om oud te worden? | 1pos
|
Lilith van Winckel lijkt op het eerste zicht een vrij gewone vrouw die werkt als hulpje van de pathologen in het mortuarium. Echt gelukkig is ze niet. Haar man Jim, is niet de meest liefhebbende echtgenoot en met haar kinderen heeft ze geen goede band. Maar Lilith heeft een plan dat zich in haar hoofd nestelt en stilaan ontkiemt. Een plan dat, wanneer het uitgebroed is, verstrekkende gevolgen heeft.
Uitgebroed is een spannend, meeslepend maar ook soms grappig verhaal van Pat Craenbroek. Eenmaal je begint te lezen wil je meer weten over de verschillende intriges en de personnages en hoe deze met elkaar verbonden zijn. Ieder personnage wordt zo goed beschreven dat je bijna het gevoel krijgt dat je ze kent. Telkens je denkt te weten hoe dit verhaal afloopt, krijg je nieuwe wendingen en kan je niet anders dan verder lezen. Hoewel het hoofdpersonnage eigenlijk wel een wraakzuchtig iemand is, kan je eigenlijk alleen maar sympathie voor haar opbrengen. En ook al is alles in dit boek fictie, het doet je toch nadenken over de realiteit. | 1pos
|
Allereerst wil ik vermelden dat dit een zeer bijzonder en uniek boek is om te hebben. Een mooie zwarte kaft met gouden letters en afgeronde hoeken. En binnenin is het lettertype ook goudachtig. Prachtig!
Het boek volgt bankier Bella Klaas, een man wiens schulden vereffend zijn. Ondanks dat veel mensen dit geweldig lijkt, vindt Bella het helemaal niks. De schrijver weet dit zeer overtuigend over te brengen, wat ik heel knap vind. Het is makkelijk om je in te leven in Bella. Hij is het hoofdpersonage, en alles wordt vanuit zijn ogen verteld. Zo lees je al zijn gedachtes en krijg je ook de motivatie achter zijn acties te weten.
Tijdens het lezen blijf je je constant afvragen wie de rekeningen van Bella betaald. Tot aan de laatste pagina's weet je niet wie het doet. Dit komt dan ook echt als een verassing.
Ik vind dit boek een erg leuk onderwerp hebben. Ik heb er nooit eerder iets over gelezen, dus erg origineel. Jos Pierreux is een Vlaamse schrijver, maar dit is niet veel te merken in dit boek. Ondanks de paar Franse zinnen was dit boek makkelijk te volgen. Zijn schrijfstijl is erg prettig, het boek leest erg vlot. Ook heb ik een aantal keer hardop moeten lachen. Dit boek zit vol humor.
Zoals op de voorkant vermeld staat is dit een roman. Apart dat we dit verhaal door Hebban mochten lezen voor de Thriller-leesclub, maar ik ben blij dat ik dit boek heb gekregen en mocht lezen. Zeker een aanrader! | 1pos
|
Erg leuk feel good verhaal over de familie Krank die voor één keertje kerst willen overslaan. Lekker vlot geschreven. Een heerlijk tussendoortje voor rond de kerstdagen. | 1pos
|
Laat ik deze recensie beginnen met een pluim voor de vertaler. Anne Jongeling heeft een enorme krachttoer geleverd. Net als in “Een fractie van het geheel” toont Toltz in “Moeras” zijn taalvirtuositeit door een woordenbom op de lezer af te schieten. Het is bijzonder knap dat de kracht, de humor, de tragiek en het woordenspel ervan in de vertaling overeind blijft.
Het verhaal wordt verteld door Liam, die ondanks verwoede pogingen er niet in slaagt om een succesvol schrijver te worden en uiteindelijk meer door toeval dan door strategie bij de politie belandt. In een laatste poging om zijn schrijversdroom waar te maken besluit hij het levensverhaal te vertellen van zijn beste vriend Aldo; een eeuwige pechvogel bij wie “nooit iets in de schoot viel, behalve gloeiend hete thee.” Aldo wil kost wat kost rijk worden en laat zich niet uit het lood slaan door herhaaldelijke mislukkingen. Liam zegt het volgende over zijn vriend: “Hij had geen excuus en hij had geen verklaring, hij had wel anekdotes.” Deze zin typeert ook Moeras, het hele verhaal is een aaneenschakeling van kleinere verhalen en gebeurtenissen uit hun gezamenlijk leven. Het verhaal wordt afgewisseld door de schrijverspogingen van Liam en het verhaal van Aldo en vertelt op die manier de evolutie van hun vriendschap.
Door de gedetailleerde beschrijvingen en uitgebreide opsommingen krijg je een goed beeld van hun leefwereld, maar komt het verhaal ook erg traag op gang. Zo heeft Liam 20 regels nodig om op te sommen wat hij allemaal haat aan zijn werk als politieagent. Het effect is best grappig, maar deze truc wordt zo vaak herhaald dat het na verloop van tijd zijn effect begint te missen. Soms lijkt het alsof Toltz de controle verliest en niet meer weet waar hij moet stoppen en dan maar genadeloos verder ratelt. Door het anekdotische karakter van het verhaal is er geen duidelijk afgelijnde plot en duurde het tot ver over de helft van het boek voor ik een beetje doorhad waar de auteur naartoe wou (hoewel me dat zelfs na het uitlezen van de roman nog steeds niet helemaal duidelijk geworden is).
Het lezen van Moeras vereist een zekere concentratie van de lezer, het is geen boek dat je in stukken en brokken kan lezen omdat je dan verstrikt kan raken in de woordenstroom. Zo zijn er betrekkelijk weinig rustpunten in het boek, waardoor ik herhaaldelijk het idee had dat ik mijn greep op de personages verloren had. Pas wanneer ik een langere tijd door kon lezen, werd ik meegesleurd in een prachtig vertelde reeks gedachten. Op die momenten is het intens genieten van de taalspelletjes die Toltz speelt en van de beelden die hij gebruikt om de wereld van Liam en Aldo te scheppen. Bij zinnen als “De tijd gleed weer in de trage kindertijdzomermodus” kon ik de sfeer die opgeroepen werd helemaal voelen.
Door Toltz’ scherpe observatievermogen wordt de grens tussen vriendschappelijke gunsten en misbruik maken van loyaliteit haarfijn ontleed. Dit levert een mooie balans tussen humor en tragiek op. Moeras het grappigste boek van het jaar noemen (zoals op de achterflap in grote letters gedrukt staat) zet mensen volgens mij op het verkeerde been. Hoewel er zeker komische elementen aanwezig zijn, is dit boek evenzeer tragisch en gruwelijk. Mensen die louter en alleen op zoek zijn naar een grappig boek zouden wel eens kunnen merken dat hun lach halverwege het verhaal bevriest en plaats moet ruimen voor een flinke krop in de keel.
Er is geen twijfel over Toltz’ kwaliteiten als schrijver. Met Moeras levert hij alweer een scherpzinnig en origineel boek af. De uitvoerigheid van zijn beschrijvingen maakten het voor mij echter te moeilijk om mijn aandacht helemaal bij het boek te houden en stiekem was ik ook wel blij toen ik de laatste pagina kon omslaan. | 1pos
|
Naast de drie Nederlandse titels heb ik - natuurlijk - ook de drie Engelse titel (The Runner, Snakehead en Chinese Whispers) gelezen. Omdat ik nauwelijks op een 7e boek kan wachten heb ik via zijn eigen site (het adres staat op Crimezone) aan Peter May gevraagd wanneer deel 7 verschijnt. Groot was mijn teleurstelling toen hij mij terugmailde dat er geen 7e deel komt. Zijn volgende serie speelt zich af in Frankrijk. Kunnen wij allen - als thrillerfans - hem niet overhalen? Allemaal een smeek-mail sturen? | 1pos
|
Titel: Als ik mijn ogen sluit
Auteur: Elizabeth Musser
Uitgeverij: Kok
Blz.: 400.
Over de auteur:
Elizabeth Musser schrijft ‘entertainment with a soul’, zoals ze het zelf zo mooi omschrijft, vanuit haar tuinhuisje vlak bij Lyon, waar ze woont met haar man Paul. Een groot deel van het jaar is ze met hem op pad voor de zendingsorganisatie International Teams om zendelingen pastoraal te begeleiden. Haar romans, zoals 'Aan de andere kant van de bergen', getuigen van haar liefde voor mensen die het minder goed hebben dan wij.
Bemoediging speelt een grote rol in de romans van Elizabeth Musser. Eerder verschenen van haar hand onder andere de romans 'Het huis op de heuvel', 'Aan de andere kant van de bergen' en 'Dichterbij dan je denkt'.
Het verhaal:
Jason, het 6-jarige zoontje van Henry en Libby Blough, lijdt aan een ernstig hartdefect en moet binnenkort zijn vierde operatie ondergaan. Henry werkt bij een drukkerij en kan al die dure operaties niet van zijn loon betalen. Zonder dat zijn vrouw het weet, stelt hij zich beschikbaar als huurmoordenaar, net als zijn vader ooit deed.
Maar hij faalt. Josephine Bourdillon, de vrouw die hij had moeten vermoorden, is niet dood, maar ligt in coma. Ondertussen wordt Jase' toestand kritiek. Wetend dat hij niet voor de mislukte opdracht betaald zal worden, probeert Henry Josephine opnieuw te vermoorden, maar haar ziekenhuiskamer wordt goed bewaakt en hij slaagt er niet in om bij haar te komen. Als hij thuiskomt, wacht zijn vrouw hem op met goed nieuws: het geld is binnen en Jase kan geopereerd worden. Henry is opgelucht, maar ook bezorgd. Waarom is hij toch uitbetaald?
Mijn mening:
Als ik mijn ogen sluit is een indrukwekkende roman met een Christelijke boodschap maar zorgt ook zeker voor de nodige spanning. Elizabeth Musser vertelt deels uit eigen ervaring het bijzondere verhaal van Josephine Bourdillon. Josephine is getrouwd met Patrick en ze hebben twee geweldige dochters, Paige en Hannah. Josephine is schrijfster van romans en wordt door haar meeste fans op handen gedragen. Ondanks dat het geluk haar op alle fronten toe zou moeten lachen worstelt ze continu met haar gevoelens. Het schrijven vergt veel van haar en na het uitkomen van elke roman trekt ze zich een maand terug in het zuiden van Frankrijk, die tijd heeft ze nodig om tot rust te komen.
Na het verschijnen van haar laatste roman wordt ze slachtoffer van een aanslag die ze ternauwernood overleeft. Het gezin komt in een ware nachtmerrie terecht.
Henry, zelf in nood vanwege zijn doodzieke zoontje Jase, laat zich inhuren als huurmoordenaar om geld bij elkaar te sprokkelen om zijn zoontje in leven te houden. Als lezer voel je de machteloosheid van Henry die uit onmacht handelt, zijn zoontje moet gered worden, dat is het enige wat telt.
Deze twee verhaallijnen spelen in eerste instantie ieder een afzonderlijke rol in dit verhaal waar alles draait om gevoel, verstand, (on) geloof en vergeving. Langzaamaan smelten de verhalen samen en komt er steeds meer wederzijds begrip.
Het is, ook als niet Christen, bijzonder te lezen hoe iemand gevangen raakt in zijn eigen onvermogen en steun kan vinden in het geloof.
Er wordt in dit prachtige verhaal duidelijk dat er geen volmaakte mensen bestaan, helaas kent dit verhaal vooral veel slachtoffers die moeten leren omgaan met de gevolgen van hun eigen handelen. Dat het geloof hierin van grote steun kan zijn is mooi.
Geloven en geestelijk labiel zijn sluiten elkaar niet uit.
Als ik mijn ogen sluit is een verhaal waarin vooral het omgaan met, en open en eerlijk zijn over gevoelens centraal staan, het verwerken van emoties en traumatische gebeurtenissen een plekje geven doet ieder op zijn eigen manier. Het is de kunst mensen niet te snel te veroordelen, alles wat gebeurt in het leven heeft een rede….
Als ik mijn ogen sluit heeft een wonderbaarlijk einde waarbij mijn hart een sprongetje maakte.
Als niet Christen heb ik enorm genoten van dit bijzondere verhaal, het zet mij als lezer weer even met beide benen op de grond.
Als ik mijn ogen sluit krijgt van mij 4 sterren.
Bianca | 1pos
|
Ex-agent Dale Harding wordt vermoord teruggevonden in het pakhuis van de beroemde basketballer Marcus Rippy. De basketballer heeft zojuist een aanklacht tegen verkrachting weten te ontduiken. Will Trent en zijn collega Faith Mitchell worden op deze zaak gezet. Ook de vriendin van Will Trent, de patholoog anatoom Sara Linton wordt bij de zaak betrokken.
Bij het lichaam van Dale Harding wordt een grote hoeveelheid bloed aangetroffen en dit bloed is niet van hem maar van een vrouw. Haar leven is in gevaar en zij blijkt een oude bekende van Will te zijn. Deze zaak trekt Will verder terug in zijn verleden en wordt hier meer over duidelijk
Wat een geweldig boek weer, poeh ik kon er geen genoeg van krijgen. Wat een schrijfster en wat een verhaal!
Het verhaal en het plot zijn goed uitgewerkt en is verrassend. Sommige wendingen in het verhaal zag ik al aankomen, maar dat komt misschien omdat ik er maar over na bleef denken voordat ik verder ging lezen.
Het boek is los te lezen, maar er is sprake van een doorlopende verhaallijn. En wow wat wordt er weer een hoop duidelijk over de hoofdpersonen. Het liefst zou ik hier alles uit de doeken doen, maar dat is niet leuk voor de mensen die het boek nog willen lezen.
Ik kan niet anders dan dit boek 5 sterren geven. Ik wilde niet dat het boek uit was, ik wil verder lezen! Hopelijk verschijnt er nog een nieuw deel. | 1pos
|
Dit boek moest geschreven worden, zei Jeroen Brouwers, éminence grise van de vaderlandse literatuur, tegen Wim Brands in het VPRO-programma Boeken op 28 december 2014, zonder dit verder toe te lichten. Nee, persoonlijk was hij niet seksueel misbruikt, wel veel geslagen met een voorwerp als de stoffer zonder haren uit Het hout, maar autobiografisch was het verhaal niet (sic! ik ga nog eens een beschouwing wijden aan het begrip 'autobiografisch' in fictie).
Laat ik eerst zeggen dat Jeroen Brouwers al een jaar of dertig tot mijn favoriete schrijvers behoort; en dat Het hout ook weer een geweldige roman is. Ik vind het moeilijk een toegankelijke recensie te schrijven over een boek waar ik zo enthousiast over ben omdat het zo gelaagd is en zoveel verschillende facetten kent (vergelijk het met een kaleidoscoop). Brouwers' stijl en taalgebruik zijn haarscherp en loepzuiver; zijn metaforen zijn helder en zijn nooit over the top. Zijn thema's en motieven weet hij als bijna geen ander te weven door het lopende verhaal, waardoor je een veel dieper niveau van lezen en beleven krijgt.
In het kort is het verhaal als volgt: er is een kwetsbare jongeman, met de naam Eldert Haman. Zijn moeder is Duitse en sterft op jonge leeftijd; zijn vader wordt in de oorlog door de Gestapo weggehaald en komt niet meer terug. Eldert wordt door een oom en tante in Rotterdam opgevoed. Na de oorlog raakt hij als leraar Duits verzeild in het jongenspensionaat in Rodakerken (Kerkrade, Bleijerheide) bij de broeders Franciscanen. Daar wordt hij als een makkelijke prooi ingesponnen in het web van de broeders. Eldert raakt zijn naam, zijn fiets, zijn inkomen, zijn boeken en dus zijn vrijheid en zijn identiteit kwijt. Hij wordt broeder Bonaventura. Het dieptepunt in zijn leven is nog niet bereikt: zijn baan wordt hem afgenomen door de nieuwe broeder Mansuetus (in deze naam zie ik het Latijn voor zwijn 'sus'), de ergste tiran van het pensionaat - niet toevallig een Duitser -, die jongens mishandelt en van alle broeders tot de ergste seksuele handelingen overgaat. Bonaventura weet van het misbruik en de mishandelingen maar weet niet goed wat hij daartegen moet ondernemen. Hij wil op de een of andere wijze de jongens beschermen en dat is voor hem de reden het klooster niet te verlaten. Dan krijgt hij kiespijn die zo erg is dat hij buiten de kloostermuren mag gaan om een tandarts te raadplegen. Natuurlijk wordt hem een hart onder de riem gestoken door de mede-broeders, die zeggen dat geen menselijke pijn zo erg kan zijn als het lijden van Jezus en de martelaren. Dat lijden van Bonaventura wordt zijn redding. Hij ontmoet de vrijgevochten weduwe Patricia, zijn troosteres en zij is het begin van zijn nieuwe menswording.
Het einde van Het hout is een apotheose op Witte Donderdag, de dag van het Laatste Avondmaal, de belofte van Jezus aan zijn volgelingen en de ontmaskering van het verraad van Judas. Een on-Brouwersiaans einde, zoals hij zelf ook zei tegen Wim Brands.
Het verhaal bestaat uit drie delen, die genummerd zijn maar geen titel hebben. In deel 1 staat Eldert Haman / Bonaventura centraal; in deel 2 Mansuetus; in deel 3 Patrica. Het vertelde 'nu' vindt plaats in de Heilige Week, waarin voorbereidingen getroffen worden voor het bezoek van de bisschop en diens bijwonen aan de mis op Witte Donderdag. De voornaamste suspence in dit 'nu' is waar Mark Freelink is en wat er met hem en zijn vriend Wil van Lanschot gebeurd is. Als lezer raak je op de hoogte van van alles en nog wat door flash backs. Tijd en gebeurtenissen en symboliek zijn ingewikkeld maar begrijpelijk verknoopt.
Thema's zijn onder andere: felle aanklacht tegen het seksueel misbruik van katholieke-kerkdienaren; tegen de uitwassen van de RK kerk; tegen de dehumanisering door het kloosterleven; verlossing is mogelijk. Ik denk dat Brouwers niet gelovig is, maar wel is het zo dat hij met opzet christelijke motieven gebruikt voor bewustwording en bevrijding. Het kan ook niet anders: de christelijke kerk maakt al 2 millennia deel uit van ons bewustzijn en onze cultuur. Gelovig of niet, het lijden van Christus staat symbool voor het lijden van de mens; en daarbij is het instituut kerk niet per se nodig.
Het gebruik van de motieven heeft zo'n beeldende functie dat je het voor je ziet als een schilderij of een bewegend schilderij (ik weet niet zeker of dat een 'film' is) en tegelijk roept het een diepe emotie op. Natuurlijk speelt ook de symboliek van deze motieven een heel belangrijke rol. Motieven zijn onder andere - er zijn er legio -: de bril die achterblijft, als zijn vader door de Gestapo wordt weggevoerd, maar ook de bril van Patricia; de fiets die Eldert Haman wordt afgenomen. De bril staat voor het scherpe zien, het juiste zien. De fiets staat voor de vrijheid.
Dan is er natuurlijk ook het hout, de stoffer zonder haren en vooral de strijkstok, waarmee de jongens geslagen worden. Maar vanzelfsprekend is dat hout ook het hout waaraan Christus gestorven is; dat Hout komt in de Goede Week in het jongenspensionaat naar beneden gedonderd. Die gebeurtenis is symbolisch en humoristisch; en dat is een knappe combinatie van betekenissen. Symboliek kan al te nadrukkelijk aanwezig zijn en een verhaal moeilijk leesbaar maken. De combinatie met humor maakt het geheel lichter en van een gelaagde betekenis.
Hoe Mansuetus en Benedictus praten en taal bezigen is uiterst humoristisch, sarcastisch zelfs.
Haman is de naam van de de Perzische eerste minister in het boek Esther uit het Oude Testament, een jodenhater, die door toedoen van de joodse Esther, zelf opgehangen wordt aan de paal die Haman bestemd had voor de joden in het Perzische rijk -. Ik vraag me nu wel af waarom de hoofdpersoon die naam draagt. Is hij een verdoemde? Is Het hout een omgekeerd Esther-verhaal? Opmerkelijk is dat Bonaventura tijdens zijn penitentie in Duitsland het Oude Testament gaat lezen, dat hij niet kende. Het is zo dat voor katholieken het Nieuwe Testament belangrijker is dan het Oude; en voor protestanten omgekeerd. De naam Bonaventura betekent 'goede toekomst'; misschien moet ik het zo lezen dat de jonge Eldert, een verdoemde, door zijn ervaring als Bonaventura in een klooster, tot loutering komt; een nieuwe mens wordt. Niet voor niets speelt het 'nu' van de roman zich af in de Goede Week: de week van het Lijden en de Opstanding van Christus: de diepste wanhoop leidt tot verlossing.
En die paal van Haman is natuurlijk ook een Hout, een Kruis.
Ook de namen Mansuetus en prior Benedictus zijn vol betekenis.
Klein puntje van kritiek heb ik wel: Patricia is voor een vrouw in het Zuidlimburgse 1953 wel erg vrijgevochten en feministisch avant la lettre. De oranje muts en wanten, die Patricia draagt en die symbool staan voor haar eigenzinnige vrijmoedigheid, horen meer thuis in de jaren 1970 dan in 1953.
En ook het onverwachte einde is een ietsepietsie te theatraal, maar anderzijds past het emotioneel en symbolisch gezien goed. Het zij Brouwers vergeven.
Ik laat het - voorlopig - hierbij. Het is niet zozeer het verhaal wat mij aanspreekt. Het is de combinatie van taalgebruik, thema's, motieven, symboliek, hartstochtelijke aanklacht en humor, die mijn bewondering oproept. Dit is een boek dat je echt verschillende keren moet lezen omdat je makkelijk allerlei zaken ontgaan. Brouwers schrijft naar eigen zeggen maar 15 regels per dag (sinds zijn attaque); misschien moet ik dat als lezer ook doen: 15 regels Het hout per dag! | 1pos
|
Deze recensie is niet objectief, en ik heb zelfs getwijfeld of ik er een recensie over zou gaan schrijven. Maar zoals jullie lezen, ja dus wel gewoon gedaan.
Wanneer ik het boek opensla bemerk ik na een aantal bladzijde al dat ik nog net niet van de bank af val, hoe vaak ik Nee, of Nah, of Niet, heb geroepen zijn op één hand niet te tellen. Allereerst wil ik Bloem complimenteren met haar openheid haar eerlijkheid en haar verhaal. Hoe stoer dat je dit op papier zet, wat een enorm sterkte vrouw. Want het boek het verhaal had mijn verhaal kunnen zijn. De pijn, de acceptatie, de reacties, en de behandelingen het was of ik keek in een spiegel. Maar het heeft me ook mijn ogen geopend.
“Van luiheid zal niemand mij betichten. Door het zwart op wit te zien kon ik niet anders dan erkennen dat ik enorm wispelturig was. Dat was mild uitgedrukt. Ik had het uitgevonden. Het beeld dat ik door het lezen kreeg was anders dan ik het had ervaren. Ik vond vaak dat ik niets deed maar de agenda`s gaven een weergave van een buitengewoon eigenwijze vrouw die stelselmatig jarenlang over haar grenzen ging.”
Met een brok in mijn keel lees ik deze zin, en moet ik bekennen dat ik de zin op één woord kan veranderen. Ging word Gaat …. De angst wat een ander van je denkt omdat je niets aan de buitenkant ziet, niet willen beticht worden van luiheid of te beroerd om te werken. Compenseer je door alles aan te pakken en op alle vlakken je grenzen te overschrijden. Met alle gevolgen van dien.
Bloem beschrijft haar leven met pijn, de verslaving aan pijnstillers om toch maar te kunnen functioneren. Maar mijn grootste respect gaat naar haar openheid over de relatie met haar man en haar kinderen. Dit boek is een eyeopener voor een ieder die chronische pijn heeft, het geeft je het gevoel niet alleen te staan.
Ik wil Bloem heel graag ontmoeten, en ik wil Nienke zo enorm bedanken voor dit boek, wat ik sluit met traan op mijn wang maar ook met gevoel gehoord te zijn. Ik voel me niet meer alleen. | 1pos
|
"Eet als de Fransen eten en blijf slank" staat op de voorkant van Het Parijs dieet van dr. Jean-Michel Cohen. Nu moet ik eerlijk bekennen dat ik in mijn leven niet veel dikke Fransen ben tegen gekomen, dus wie weet kom ik nu achter het geheim.
Dr. Jean-Michel Cohen is een bekend voedings- en ervaringsdeskundige. Hij heeft jaren als een voedingsdeskundige in een onderzoekslaboratorium gewerkt. Dankzij zijn inzet zijn de producten in Frankrijk voorzien van een voedingslabel.
Het boek is verdeeld in vier delen. In het eerste deel begint Cohen met het uitleggen van de evolutie van eten en de tactieken van de voedingsindustrie. Let bijvoorbeeld goed op wanneer op de verpakking calorieën per portie zijn aangegeven en kijk dan naar de grootte van een portie. Vaak is deze een stuk kleiner dan in de verpakking zit. Er zijn vele producten waarvan we denken dat ze gezond zijn, maar helaas is dat niet het geval. Als je een muesli-reep gaat vergelijken met een Snickers kom je er al snel achter dat beide net zoveel calorieën bevatten. Ik maar denken dat ik gezond bezig ben als ik een reep zaden met noten naar binnen zit te werken in plaats van een reep chocolade.
Waarom willen we eigenlijk afvallen...om onszelf lekkerder te voelen? maar waarom nog meer? We hebben het er met z’n allen maar over afvallen, tijdens de koffie of lunch met collega’s, in de reclames op tv of radio, in de supermarkt. Het is een beetje een obsessie aan het worden.
De ene nieuwe methode wordt gevolgd door de andere. Is het geen acupunctuur, dan is het wel een pilletje of een shake.
Het Parijs dieet is ontworpen om je lichaam te voeden met evenwichtige hoeveelheden eiwitten en suiker, zodat elk orgaan krijgt wat het nodig heeft, terwijl het lichaam energie onttrekt aan de vetreserves, met gewichtsverlies als resultaat.
Het tweede deel beschrijft hoe we ons doel gaan bepalen. Wat is een realistisch streven, want het figuur van een fotomodel of filmster is dat in ieder geval niet. Vergeet niet dat er iets bestaat als Photoshop. Ik heb de berekening ook voor mezelf gedaan. Voordat ik dit boek las wilde ik eigenlijk nog wel 4 kilo kwijt, maar als ik van de berekening uit ga die Cohen geeft, dan hoef ik er nog maar 1,5 kilo. Dit getal is je potentiële stabiele gewicht, als je dit gewicht voor een periode van zes maanden hebt gehandhaafd moet je je BMI controleren. Als dit te hoog is moet je opnieuw de berekening op pagina 56 uitvoeren.
Verder wordt er hier aangegeven wat de beste aanpak is met betrekking tot boodschappen doen of de verschillende methodes om licht te koken.
Er staat ook een hele lijst in met welke kruiden goed bij welke ingrediënten passen. Kortom een hoofdstuk vol praktische informatie.
In deel drie gaan we aan de slag. Het Parijs dieet bestaat uit een driefasenprogramma, maar niet al die fasen zijn verplicht. Er is een Caféfase dat is een kickstart, optionele fase, waarin je tot 1 pond per dag zult afvallen. Dan heb je de Bistrofase, om 2 tot 3 weken in te verkeren en je zult 8 tot 11 pond afvallen. De Gourmetfase is de laatste fase en deze kun je zo lang doen als je maar wilt. In de eerste mand kun je dan nog makkelijk 8 tot 11 pond afvallen maar daarna minder 6 tot 9 pond.
Voor elke fase staan er recepten en keuze mogelijkheden in, Wat ga ik nu doen, want ik hoef niet zoveel af te vallen. Nou heb ik ook het Dukan-dieet een periode gedaan, en wat ik daaraan heel zwaar vond was de eerste fase. Ik werd erg chagrijnig van deze fase. Om een beeld te krijgen van het dieet ga ik het een week proberen.
Na de berekening te hebben gemaakt moet er 1,5 kilo af om op mijn streefgewicht te zitten. Dat is niet zoveel, maar die laatste kilo’s zijn altijd het moeilijkst er af te krijgen. Ik ben begonnen met een dag de Caféfase om mijn lichaam een kickstart te geven, en inderdaad viel ik een pond af deze dag. Ik heb wel de drie maaltijden aangevuld met tussen door een snack van komkommer of een appel. Ik wil altijd om de twee uur iets eten zodat zijn suikerspiegel zo constant mogelijk te houden zodat ik geen vreetbuien krijg. De rest van de week heb ik de ene helft de bistrootjes en de andere de gourmetfase. Tijdens deze fases ging het gewicht maar langzaam naar beneden, maar aan het eind van de week ben ik iets meer dan een kilo kwijt. Ik moet dus nog even door voor de laatste grammetjes. De laatste dag van mijn test was een leuke want dan ik had een verjaardagsdineetjes en kon meteen de richtlijnen uit het laatste hoofdstuk testen. Dit etentje had uiteindelijk nauwelijks schade aangericht, gelukkig!
Het belangrijkste om succes vol af te vallen is denk ik toch wel hoe je begint. Denk je alleen maar aan het negatieve of maakt je excuses waarom je het niet kan, begin er dan maar niet aan want dan gaat het ook niet lukken. Met positieve gedachten beginnen is stap 1, stap 2 zou dit boek absoluut kunnen zijn.
Wat ik erg fijn vind is dat voor iedere fase de dagmenu’s zijn helemaal zijn uitgeschreven, dan hoef je daar niet over na te denken. Het begin is toch al zo moeilijk. De lunch zal wat meer voorbereiding nodig hebben dan het smeren van boterhammen, dit zou ik in één keer doen voor de hele week. Het is gewoon weer in een nieuw ritme komen, en daar is dit boek een goed hulpmiddel voor. | 1pos
|
Recensie “Weekend Terschelling” van Els Kerhoven – juni 2014
Cover: vind ik niet direct een cover voor een thriller, is meer voor een roman. Ik zou het wel opnemen omdat het waarschijnlijk bij de thrillers zal liggen. Mijn score is een 6
Voordat Isa naar Zweden vertrekt, gaat ze met haar zusje Daan en hun beste vriendin Sylvie nog een keer terug naar Terschelling, het vakantie-eiland van hun jeugd. De trip down memory lane krijgt een dramatische wending als Sylvie spoorloos verdwijnt. Daan en Isa zetten alles op alles om Sylvie te vinden. Hun zoektocht verandert in een regelrechte nachtmerrie.
Isa en Daan zijn twee zusjes maar wel elkaars tegenpolen wat betreft uiterlijk, kledij en instelling. Jaren geleden toen ze nog kind waren gingen ze iedere zomer naar Terschelling met hun ouders. Isa wil nog een keer terug naar het eiland omdat ze binnen vier weken naar Zweden verhuist voor haar nieuwe baan, ze kan Daan over de streep trekken om mee te gaan nu Daan weet dat haar achtjarig zoontje Billy bij opa en oma zal logeren.
Sylvie en de zusjes zijn hartsvriendinnen en de meiden nodigen haar uit om mee te gaan op weekend. Sylvie is nog altijd in de rouw want haar echtgenoot Martijn is onlangs verongelukt. Sylvie heeft veel angsten en ze neemt ook een geheim met zich mee naar Terschelling waar de zusjes niet vanaf weten. Ze houdt dit angstvallig voor zichzelf. Het is haar geheim, haar probleem.
Aangekomen op het eiland nemen ze de sleutel in ontvangst van Frank die hen het vakantiehuisje verhuurt. In hun oude vakantiehuisje kunnen ze niet terecht omdat er werkzaamheden bezig zijn nadat het huisje bijna is afgebrand. Nog geen uur later lopen ze al in het centrum om hun inkopen te doen. Als ze terug thuiskomen is Sylvie vergeten te pinnen en ze wil per se nog terug om dat te gaan doen. Hoewel dit niet hoeft van de zusjes gebruikt ze toch dit excuus om eens even alleen te zijn.
Jannetje zit ondertussen voor haar venster sperziebonen te kuisen en van hieruit ziet ze iedereen voorbij lopen. Ze merkt Sylvie op en stiekem hoopt ze dat Gerben en Loek, haar twee zonen, eens met een schoondochter zullen verschijnen. Jannetje worstelt enorm met zichzelf omdat ze Alzheimer heeft en ze probeert zo goed en zo kwaad als ze kan dit te verbergen voor haar zonen. Ze vindt het maar niets dat haar zonen Annemarie laat komen. Annemarie is de huisarts van Jannetje en daar is ze totaal niet mee opgezet omdat ze Annemarie al van kindsbeen af kent. Ze mist ook enorm haar echtgenoot Gerrit en zoontje Wietse die al overleden zijn. Moedig als ze is probeert ze toch haar dagen te slijten op een normale manier.
Sylvie wordt ontvoerd en als ze ergens wakker wordt op de grond heeft ze geen idee wie haar ontvoerders zijn en wat ze eigenlijk willen van haar. Ze begrijpt het helemaal niet, is het echt persoonlijk tegen haar gericht of is ze juist een willekeurig slachtoffer?
Als Sylvie na anderhalf uur nog altijd niet terug is worden de zusjes ongerust en besluiten haar te gaan zoeken. Dit levert echter geen resultaat op. Daan krijgt eventjes telefonisch contact met Sylvie maar het enige dat ze hoort is gekreun. Niet veel later ontvangt ze een sms van Sylvie met de woorden “laat me met rust”. Daan begrijpt er totaal niets van en is woedend. Isa wuift het weg en denkt dat Sylvie gewoon een leuke vent tegen het lijf is gelopen en dat ze wel terug tevoorschijn zal komen als ze terug huiswaarts keren. Daan heeft hier gewoonweg geen goed gevoel bij, dit is echt niet de Sylvie die ze kent.
Daan besluit om verder op zoektocht te gaan in plaats van met Isa een huifkartocht te doen. En dan komt ze Greben tegen die ze jarenlang niet gezien heeft. Daan besluit om alles op te biechten tegen Greben en hij besluit om mee te gaan helpen zoeken naar Sylvie.
Isa komt terug thuis en ontdekt dat er iemand in het huisje geweest is, Isa is zeer ongerust en als Daan eventjes later thuis komt wuift die dat weg. De zusjes hebben weer een onenigheid en Daan en Greben vertrekken terug om alle bars af te gaan in de hoop dat toch iemand Sylvie heeft gezien. Daan besluit dan ook vanaf nu naar Sylvie te gaan zoeken zonder de hulp van haar zusje.
Daan is verbijsterd dat de politie nog altijd geen actie wil ondernemen. De vermoeidheid begint haar parten te spelen en ze wordt echt moedeloos. Greben moedigt haar aan om toch maar verder te zoeken. Samen zetten ze verder hun zoektocht voort.
Het plot was een echte verassing voor mij en hoe alles verliep en alle puzzelstukjes in elkaar pasten.
Sommige dingen hebben mij enorm ontroerd wat de ziekte van Alzheimer met zich meebrengt, ook al is dit een thriller, hier sta je toch eventjes bij stil wat voor een verschrikkelijke ziekte dit is. En ook hoe je denkt iemand zo goed te kennen en het dan nog bij het verkeerde eind te hebben. Het spreekwoord “Wie een put graaft voor een ander valt er zelf in” kwam ook spontaan bij mij naar boven.
Dit boek heeft mij aangenaam verrast qua schrijfstijl, de vele emoties die dit boek teweeg brengt en het plot, mede daarom geef ik het 4 sterren.
Uitgeverij Luitingh-Sijthoff
ISBN nr. 978 90 218 0918 2 | 1pos
|
Het meisje in de trein was deze zomer een echte rage, maar is dit boek ook echt de moeite waard? Iedereen die dagelijks de trein neemt, kan zich vinden in dit boek. Als je elke dag dezelfde trein neemt naar de zelfde plaats, kom je dezelfde mensen tegen. Je leert de mensen toch een beetje kennen. Je merkt op wat ze elke dag doen, waar ze afstappen en hoe ze zich kleden. Toch ken je deze mensen helemaal niet, want zodra je de trein uitstapt, gaat iedereen weer gewoon terug naar zijn of haar leven. Het meisje in de trein is het eerste thrillerdebuut van Paula Hawkins. Het stond in Engeland en de Verenigde Staten op één in de bestellerlijsten. België volgde al snel. Paula Hawkins werkte vijftien jaar als journalist voordat ze begon met het schrijven van fictie. Ze werd geboren in Zimbabwe, maar verhuisde op zeventienjarige leeftijd naar London. Het boek kreeg vijf sterren in de jaarlijkse thrillergids van Vrij Nederland (VN) en werd bekroond tot beste uitgave in het thrillergenre van het afgelopen jaar. Het boek gaat over Rachel. Rachel is een volslanke, gescheiden alcoholist. Ze neemt dagelijks de trein naar London. Elke dag stopt de trein voor hetzelfde rode seinlicht. Hier staan rijhuizen, waar zij voor haar scheiding ook woonde. Elke dag kijkt ze naar een koppel dat in één van die huizen woont. Ze kent het stel niet, maar ze fantaseert over hun perfecte leven. Ze noemt hen ‘Jess’ en ‘Jason’. Op een dag wanneer Rachel zeer dronken is, gaat ze haar ex-echtgenoot opzoeken. Diezelfde avond verdwijnt ook Jess. Rachel vraagt zich af of zij hier iets mee te maken heeft of niet.
De thema’s zijn zeer klassiek voor een thriller: overspel, wraak, moord en verraad. Wraak is vooral het hoofdthema in het boek. Rachel wil wraak nemen op haar ex-man en zijn nieuwe vriendin. Terwijl Anna (de nieuwe vriendin) op haar beurt weer wraak wil nemen op Rachel. Dit maakt het boek zeer interessant. Het boek wordt verteld door drie vrouwen. Er wordt dus gesproken vanuit drie verschillende perspectieven. Deze personages worden naarmate het verhaal vordert, steeds duidelijker. Wanneer Megan (echte naam van Jess) vertelt, is dit steeds een flashback. We spreken dus over een vertellende ik. Dit maakt het boek spannend omdat je zo meer en meer te weten komt over de verdwijning van Megan. Rachel en Anna beleven het verhaal in het heden. Dit zijn dus belevende ik-vertellers. Het boek is zeer welbedacht gestructureerd. Doordat de drie vrouwen praten, is het begin nogal moeilijk te volgen, maar naarmate het boek vordert wordt het wel duidelijk wat er speelt in hun leven. Het hoofdpersonage Rachel heeft veel problemen met zichzelf. Ze is verslaafd aan drank, werkloos en depressief omwille van haar scheiding. Dat zijn meestal niet de kenmerken die een hoofdpersonage heeft. Het valt me ook op dat Paula Hawkins geen medelijden heeft met haar. Ze wordt zeer genuanceerd beschreven. Het gevolg hiervan is dat je op het einde van het verhaal beseft dat Rachel nog steeds niet perfect is, maar begrijpen doe je ze wel. Dit boek is zeer leesbaar voor verschillende leeftijden. Vanaf een leeftijd van 15 jaar moet je dit boek zeker en vast wel begrijpen. Volwassen lezen dit soort boeken ook wel graag denk ik. Of er een bepaalde boodschap in dit verhaal zit, weet ik niet goed. De alcoholverslaving staat wel centraal in dit verhaal waardoor Hawkins een zekere taboe doorbreekt. Het gevolg van overmaat drankgebruik is een black-out. Dit kent iedereen natuurlijk wel, maar door dit verhaal ben ik er wel even bij blijven stilstaan. Het is verschrikkelijk als je iets overkomt of doet wanneer je de volgende dag van niets meer weet. Dit was dan misschien de bedoeling van Hawkins. De lezer laten stilstaan bij de gevolgen van overmaat alcoholgebruik.
Ik vond het een zeer aangenaam boek, maar ik heb er wel al betere gelezen. In het begin had ik last om het verhaal te volgen. Dit omdat er drie vrouwen aan het woord waren. Deze personen waren nooit in dezelfde tijd aan het vertellen. Het ene hoofdstuk was een flashback dan was het weer heden. Dit was moeilijk te volgen als je nog niet helemaal in het verhaal zit. Hawkins sprong wel niet van de hak op de tak met deze personages waardoor je wel steeds kon wennen aan één bepaald personage. Uiteindelijk vond ik wel dat de kijk van Rachel en Megan het interessantst waren. De kijk van Anna was niet vernieuwend. Ze herhaalde veel wat Rachel had gezegd. Dit is een minpuntje. Een pluspunt aan deze drie perspectieven is wel dat je je niet inleeft in één bepaald personage, maar je krijgt een duidelijke kijk op wat deze drie vrouwen denken en doen. In het begin van het boek heb je geen idee welke kant het verhaal opgaat. Het verhaal start zeer traag. Eerst is er een zeer lange beschrijving over hoe Rachel fantaseert over Jess en Jonas. Ze beschrijft hoe zij hun leven heeft ingedeeld in haar fantasie. Dit heeft geen nut voor het vervolg van het verhaal. In dit boek spreekt niemand de waarheid. Iedereen heeft hier uiteraard zijn eigen redenen voor. Hierdoor komt er veel spanning in het verhaal. Je blijft raden wie de waarheid spreekt. Ik heb ieder personage wel als schuldige aangeduid in dit verhaal. Op een gegeven moment lijkt iemand enorm sympathiek terwijl ze even later weer helemaal anders beschreven worden. Hierdoor wordt de lezer dus telkens op een verkeerd spoor gezet. Op het einde zitten nog veel plotselinge gebeurtenissen in het verhaal waardoor de ontknoping zeer verrassend is. Valerie Vaes, een dame die het boek ook heeft gelezen, heeft een zeer mooie vergelijking gemaakt voor dit boek. Zo vergelijkt zij het boek met een trein. In het begin heeft het verhaal tijd nodig om op gang te komen. Als lezer heb je het gevoel dat je even moet wennen aan de setting, maar eenmaal vertrokken, neemt de snelheid toe en aan het einde is het een heuse TGV. Dit spannende boek bezorgt je dagenlang geen slaap!
Paula Hawkins (25 oktober 2015). Geraadpleegd op 26 oktober 2015 via htt-ps://en.wikipedia.org/wiki/Paula_Hawkins_(author)
Het meisje in de trein (datum onbekend). Geraadpleegd op 24 oktober 2015 via http://www.standaardboekhandel.be/seo/nl/boeken/literaire-thriller/9789400503885/paula-hawkins/het-meisje-in-de-trein
Cobra (6 mei 2015). Het meisje in de trein – Paula Hawkins. Geraadpleegd op 24 oktober 2015 via http://cobra.canvas.be/cm/cobra/boek/1.2330030
Vaes, V. (28 mei 2015). Het meisje in de trein – Paula Hawkins. De leesfabriek. Geraad-pleegd op 24 oktober 2015 via http://www.deleesfabriek.nl/2015/05/het-meisje-in-de-trein-paula-hawkins/ | 1pos
|
JENNIFER ZEI NEE TERWIJL ZE JA HAD MOETEN ZEGGEN. TEGEN HAAR TOEKOMSTIGE MAN WELTEVERSTAAN.
Hij liep een aantal jaren ervoor de boekwinkel binnen waar ze destijds werkte en ze werd verliefd op hem. Hij bleek steenrijk te zijn en niet veel later veranderde ze van kringloopjunkie in Prada-fanaat. Er ging een wereld voor haar open, toch knaagde er diep vanbinnen iets. Ze had pas drie maanden voor haar huwelijk door hoe oppervlakkig haar leven eigenlijk was, maar er was geen weg meer terug, dacht ze. Tot één seconden voor haar jawoord.
Op het moment suprême besluit Jennifer haar verloofde, Terence, voor het altaar te laten staan en vertrekt in haar peperdure jurk van haar eigen bruiloft.
Haar zus Miranda is haar reddende engel en neemt haar mee in haar mintgroene Volkswagenbusje. Bij de Mac komt het besef: ze heeft helemaal niets meer. Wat nu? Ze wil haar ex-verloofde en zijn ouders niet onder ogen komen dus besluit ze dat de enige mogelijkheid is het land te verlaten. Ze verkoopt haar peperdure trouwjurk en komt daarvan een ticket naar haar oom Charlie in Rainbow Lake Town, Canada. Daar wordt haar leven een heel stuk spannender dan verwacht.
RECENSIE:
Wat een heerlijk boek is Van Chanel naar Flanel! Het is spannend geschreven met een vlotte pen, heeft een leuk leuk plot, is hartverwarmend en ontroerend tegelijkertijd.
Om me heen waren de kinderen de keet aan het afbreken, maar ik kreeg er (te) weinig van mee. Ik zat helemaal in het verhaal en vergat dus letterlijk alles om me heen. Later op de avond kon ik het niet wegleggen en moest ik nog voor de nacht weten hoe het zou aflopen.
Van Chanel naar Flanel is een boek dat binnen no time uit is, maar nog dagenlang in je brein blijft hangen en je hart een beetje verwarmd.
Wat heeft Marijke Vos weer een geweldig boek afgeleverd! | 1pos
|
Dutertre, een jongeman die bij de Franse bankier Albert Kahn in dienst is als diens chauffeur, krijgt in 1908 een –voor die tijd- moderne fotocamera overhandigd door zijn baas, met de opdracht te leren fotograferen.
Multimiljonair en pacifist Albert Kahn heeft namelijk een droom, een ideaal. Hij wil alle volkeren over de gehele wereld laten fotograferen. Dat zal hem hét 'archief van de planeet' opleveren. Kahn leeft in de volle overtuiging dat deze foto’s de vooroordelen en angsten van mensen jegens elkaar zullen wegnemen en zijn archief zal derhalve vrede op aarde bewerkstelligen.
“Beleefdheid is een trap. Op de onderste trede staat de uiterlijke vormelijkheid (mij niet vreemd!). Daarna volgt de geestelijke beleefdheid. Deze vorm vraagt om een soepele geest. Zodat je je op het gezichtspunt van de ander kunt stellen.”
Al snel is Dutertre niet meer de enige met een fotocamera van Kahn. Kahn stuurt een groot aantal fotografen op pad. Hij stuurt hen naar de native Americans, naar Afrikaanse stammen en onbekende volkeren in Mongolië met de opdracht hen vast te leggen op de gevoelige plaat.
Dutertre blijft aan de zijde van Kahn. De jongeman krijgt inzicht in de beweegredenen van Kahn en gaat de man allengs beter begrijpen. Bovendien vervoert hij de meest boeiende personages naar de villa van Kahn, waaronder Rudyard Kipling, sir Chamberlain en Kahns grote vriend, de filosoof Henri Bergson.
Ondanks de gloedvolle ideologie en de nobele bedoelingen slaagt Kahn niet in zijn voornemen en het bewerkstelligen van een alomvattende wereldvrede blijft een utopie. Dat is wat velen rondom hem al hebben geconcludeerd, maar Kahn zelf, het is dan 1939, kan en wil dit niet aanvaarden. De nasleep van de beurskrach en de oorlogsdreiging maken het hem echter onmogelijk zijn project voort te zetten. Het breekt Kahn en uiteindelijk heeft hij nog slechts zijn trouwe Dutertre over, die zich gedurende de jaren aan de zijde van zijn baas, ontwikkeld heeft van 21-jarige blaaskaak tot steun en metgezel van de verzwakte Kahn.
“Geen foto’s van uitgestorven dorpen, verwoeste steden, geen enkele foto van duizenden en nog eens duizenden mensen op drift, maar wel, wél het Reimse wichtje met de pop in haar armen. Mijn God, de glasplaten waren te gaaf, te proper, de afbeeldingen hadden hun betekenis verloren.”
De BBC documentaire ‘De man die de wereld wilde fotograferen’ zette Tilon op het spoor van Albert Kahn (1860-1940). Ze doet uitgebreid onderzoek naar deze excentrieke man en zijn bijzondere project en besluit haar bevindingen in een roman op te tekenen. De keuze voor de romanvorm is een bewuste en, in mijn ogen, verstandige. Met deze vorm zal een groter lezerspubliek kennis willen nemen van het verhaal van deze bijzondere man. Ondanks het feit dat de auteur kiest voor de geromantiseerde vorm, heeft zij zich in haar boek aan de historische feiten gehouden voor zover deze waren te achterhalen.
Tilon heeft veel tijd besteed aan het verzamelen van feitelijke gegevens en daarnaast het secuur bijgehouden dagboek van Dutertre gelezen. Maar er bleven evenwel een aantal manco’s over die ingevuld moesten worden om er een prettig leesbaar verhaal van te kunnen maken. Daartoe heeft Tilon haar fantasie gebruikt, zonder de feiten geweld aan te doen. Zó ontstond de roman: ‘De Archivaris van de wereld’. Het indrukwekkende relaas van een man met een missie.
Het boek kent overigens twee verhaallijnen die elkaar voortdurend afwisselen. In het ene deel vertelt Kahn’s metgezel Dutertre, die Kahn trouw verzorgt en bijstaat in diens villa in Boulogne. De andere (ondergeschikte) verhaallijn is een weergave van het dagboek van Dutertre uit de periode dat hij met Kahn op wereldreis was. Vanuit deze twee verhaallijnen voorziet Tilon haar verhaal voortdurend van perspectiefwisselingen hetgeen een levendig geheel oplevert.
Voor de karakteriseringen van de personages had Tilon niet veel input, maar met het weinige dat er voorhanden was, heeft zij hen bijzonder knap neergezet. Vooral in relatie tot elkaar. Bovendien komt de vastberadenheid waarmee Kahn zich in zijn project vastbijt, prachtig over het voetlicht evenals de ontwikkeling van Dutertre. Overigens veroorzaakt de keuze om Dutertre als hoofdpersonage neer te zetten en niet Kahn zelf, dat Kahn van enige afstand beschouwd wordt en dat geeft ‘Archivaris van de wereld’ een extra dimensie.
De schrijfstijl van Tilon is van hoog niveau. Kort en bondig, zonder al te veel taalkundige versierselenk. Toch kan haar schrijfwijze evenwel worden omschreven als zeer gedetailleerd. Een stijl die naadloos aansluit bij hetgeen zij te vertellen heeft.
Kortom, ‘Archivaris van de wereld’ is een indrukwekkend boek. De vele historische feiten, verwerkt in romanvorm, hebben een fraai geheel opgeleverd dat een groot lezerspubliek verdient.
Over de auteur
Lia Tilon (Broek in Waterland, 1965) is auteur, schrijfdocent en communicatietrainer. Ze volgde een opleiding klassiek ballet aan de Scapino Dansacademie, maar maakte deze niet af. Lange tijd werkte zij als penitentiair inrichtingswerker in een Huis van Bewaring. In 2002 verscheen haar veelgeprezen debuut ‘Huizen van papier’, gevolgd door ‘Nummer 3’. In 2012 verscheen haar roman ‘Zielhond’. Daarnaast publiceerde Tilon korte verhalen in literaire tijdschriften De Gids en Tirade. Momenteel werkt zij aan een multimediaal project getiteld ‘Vreemde ogen dwingen’, een literair avontuur rondom een foto van de Amerikaanse kunstenaar, fotograaf Gregory Crewdson.
Uitvoering
Uitgever Cossee
ISBN 9789059366923
Paperback, 288 pagina’s
Over Hanneke Tinor-Centi
Hanneke Tinor-Centi (1960), eigenaar van HT-C Communicatie en Marketing, literair agent, boekmarketeer en recensent.
http://ht-c-communicatie.nl/ | 1pos
|
Live Love Run is een vermakelijk boek over hardlopen. Ik loop recreatief hard (het moet vooral leuk blijven er geen druk achter zitten) en het meeste wat er in staat weet ik eigenlijk al wel. Is ook een kwestie van logisch nadenken.
Wat het leuk om te lezen maakt, is dat het boek niet een technisch verhaal is (soms een klein stukje) maar vooral een boek met eigen ervaringen. En dat ook de doorgewinterde (marathon)hardlopers wel eens een baaldag hebben en een training overslaan of dat het verwachte doel niet behaald wordt. Ik vond het leuk om te lezen hoe Annemerel daar mee omgaat.
Op een gegeven moment viel het me wel op dat er herhalingen inzitten, maar daardoor kan je eigenlijk in elk gewenst hoofdstuk beginnen en hoef je niet bij de begin van het boek te starten en kun je ook informatie makkelijker terugzoeken.
Persoonlijk vind ik wel dat het het merk Nike erg veel aangehaald wordt ondanks de opmerking dat ze daar niet voor betaald krijgt, ik mis de voor mij bekende merken Odlo en Asics (op de regels na dat Asics twee schoenmaten heeft in verband met de wreef).
Als je licht materiaal over hardlopen wilt lezen, is dit een zeer geschikt boek. | 1pos
|
Als je katten hebt, heb je geen televisie meer nodig. Dat vindt ook schilder en schrijver Veronique Puts, die ervan geniet simpelweg haar eigen katten te bestuderen. Ze heeft er twee van een ras dat je niet vaak ziet, de Devon Rex. Het voornaamste uiterlijke kenmerk van dit ras is de dunne krullenvacht. Dit jaar verschenen er van haar hand meerdere boeken én een kattenkalender 2018, waarop rexjes Pernod en Cootje prijken.
Puts heeft 50 columns gebundeld in een prachtig vormgegeven boekje, licht geïllustreerd met tekeningen van eigen hand en eigen kat. Dat baasje Puts zo nu en dan doodsangsten uitstaat dankzij de capriolen van haar katten, die duidelijk rekenen op ál hun negen levens, lezen we al in de eerste column. Haar kat besluit vriendschap te sluiten met een enorm paard en onbekommerd rond zijn enorme hoeven te kroelen.
Voor een katteneigenaar zijn het erg bekende stukjes allemaal. De hooghartigheid, de nuffige blikken, de hysterische mauw-partijen. Herkenbare taferelen zijn gezellig en leuk opgeschreven. We lezen over de rare capriolen, de gedurfde avonturen, de liefdevolle knuffelmomenten, maar ook over de periode vol zorg als kat Chatblis ziek wordt. Dankzij Puts invoelende schrijfstijl schiet je zelf ook vol als Chatblis komt te overlijden en Pernod in zijn eentje verder moet.
Naast vermaak bieden de columns van Puts ook nog regelmatig een handige wetenswaardigheid over kattengedrag en over het juiste moment om je gewonnen te geven aan je volhardende kat, die eten, knuffels, snoepjes, naar buiten, naar binnen, op schoot, in bed wil.
Dierendag staat voor de deur. Zoek je nog snel een mooi uitziend cadeautje vol vermaak, dan is Kat is Koning een goede keuze. Wil je de allernieuwste verhalen en bovendien een rijker en met foto's geïllustreerde uitgave, dan kun je gaan voor (het duurdere) Vier poten op een buik. | 1pos
|
Via Facebook won ik dit boek van uitgeverij Moon als e-book. Een recensie-exemplaar dus. Ontzettend bedankt, Moon! Aangezien ik heel veel goede dingen over dit boek had gehoord, was ik ontzettend benieuwd naar het verhaal en wat het te maken had met diversiteit. Niet veel later had ik het boek uit en was het tijd voor een recensie!
Dumplin' gaat over Will. Will is dik. Dat weet iedereen. En dat is de diversiteit van het verhaal: overgewicht hebben en anderen die daarop reageren.
Ik heb nooit eerder een boek gelezen waarin de hoofdpersoon dik is, want veel schrijvers creëren alleen maar perfecte hoofdpersonen, omdat ze denken (en worden aangeraden) dat niet-perfecte hoofdpersonen lezers afschrikt. Flauwekul, noem ik dat. Daarom vind ik Julie Murphy heel dapper, want in deze wereld waar schoonheid geprezen wordt, moet er ook gekeken worden naar de zogenoemde 'lagere klassen'.
Wat ik ook nooit eerder heb gelezen, is een boek waarin de hoofdpersoon meedoet aan een Missverkiezing. Hoe dat allemaal te werk gaat weet ik niet, want ik woon eenmaal niet in de VS, dus was het erg interessant om te zien hoe Will mee besloot te doen aan de verkiezing. Neem mij niet kwalijk, maar ik wist niet dat het boek daarover zou gaan, aangezien ik amper flapteksten lees (behalve van boeken waar ik echt niet meer op kan wachten, zoals Hof van Mist en Woede).
De schrijfstijl is erg vlot en het zorgde ervoor dat ik dit boek in no time uit had. De romantiek is ook erg fijn. Het laat zien dat mensen met overgewicht niet altijd een relatie aan hoeven te gaan met andere mensen met overgewicht. En dat is fijn.
Dit boek is een dikke aanrader (hehe, zie je die woordspeling? Geniaal, toch?). Dumplin' gaat niet alleen over een Missverkiezing, nee, het gaat over blij zijn met jezelf. En daarom raad ik je aan om het op je nog-te-lezen-lijst zet en het leest. Want het is een geweldig boek. Ik ben benieuwd waar het volgende deel over gaat! | 1pos
|
Wat een sneeuwstorm doet met de mensen in de straat van de hoofdpersoon. Elk is uniek en heeft een verhaal en de kou brengt bij elk van hen verandering te weeg.
Overigens dekt deze titel veel beter de lading en is de voorkant veel mooier dan de daarna uitgekomen vertaling: "Liefde is alles". | 1pos
|
Zodra je door Ruth Reichl aan de hand wordt genomen voor een (culinaire) ontdekkingsreis door New York, zou je niet kunnen vermoeden dat de auteur van deze feelgood-roman eens gevreesd werd als restaurantcriticus voor The New York Times. In diverse vermommingen bezocht zij ooit restaurants in de stad om vervolgens met scherpe pen een oordeel te vellen over de geserveerde gerechten. Haar kritieken waren dusdanig gezaghebbend, dat restaurants gerechten van het menu schrapten als Ms. Reichl een negatief oordeel gaf.
Zes jaar werkte Reichl voor The NY Times als recensent, waarna ze hoofdredacteur werd van het glossy tijdschrift Gourmet. Ook hier stak ze haar mening over onkunde, onzin en ongezond eten niet onder stoelen of banken. Het tijdschrift floreerde onder haar leiding. De auteur werd geboren in 1948 in New York, waar zij ook nu woont. Ze groeide op met een moeder die volgens haar zeggen ‘smaakblind’ was. Bij de schrijfster wekte dit juist een interesse op voor eten: koken en smakelijk voedsel bereiden werd uiteindelijk voor haar een levensvervulling én haar beroep.
In Verrukkelijk is Billie Breslin is een jonge vrouw die het liefst onopvallend door het leven gaat. Niet alleen wordt ze geplaagd door een minderwaardigheidscomplex, ook is ze getekend door een traumatisch verlies. Vanuit Californië verhuist Billie naar New York, waar ze als managementassistente bij foodtijdschrift Delicious! gaat werken. Delicious! is gevestigd in Huize Timbers, een oud maar nog altijd statig herenhuis en het personeel dat er werkt bestaat uit een groepje eigenaardige, maar kleurrijke karakters, die allemaal een eigen gevoelig verleden met zich meedragen. Op zaterdagen werkt Billie in een Italiaanse delicatessenzaak, waar ze door de familie als een van hen wordt opgenomen en kennismaakt met de interessante vaste klantenkring van Fontanari’s.
Net als ze uiteindelijk gesetteld is in New York, wordt het tijdschrift plotseling opgeheven en mag alleen Billie nog aanblijven om lezersvragen te beantwoorden. In die eenzame uren alleen in dat grote pand, ontdekt ze achter de bibliotheek een geheime kamer. Hier vindt ze brieven uit de Tweede Wereldoorlog, geschreven door de jonge Lulu Swan en geadresseerd aan een culinair correspondent, James Beard. Deze brieven fascineren Billie, niet alleen om de geschiedenis die ze vertellen, maar ook omdat ze haar op weg helpen om met andere ogen naar zichzelf te leren kijken. Alhoewel het boek fictie is, heeft deze James Beard overigens echt bestaan. Hij was kookboekauteur en vader van de Amerikaanse Cuisine. Naar hem zijn de in de Verenigde Staten prestigieuze James Beard Awards vernoemd, prijzen die jaarlijks worden uitgereikt in een aantal culinaire genres, ook wel The Oscars of Food genoemd.
Het mooi ontworpen omslag en de goed gekozen titel van Verrukkelijk doen het boek eer aan; het is inderdaad verrukkelijk leesvoer. Alle smakelijke ingrediënten zijn daarvoor dan ook aanwezig: een melancholieke hoofdpersoon, een oud en mysterieus huis, een raadselachtige geschiedenis en een kijkje in het dagelijkse leven in een wereldstad. Voor de liefde is wat minder plaats gemaakt, de romance die ontstaat komt pas laat tot ontwikkeling en blijft dan vooral bijzaak. Maar de schrijfster heeft dit, bewust of onbewust, gecompenseerd door de romantiek in prachtige sfeerbeschrijvingen te verwerken.
Het verhaal kent geen extreme pieken of dalen, maar kabbelt rustig voort. Sommige situatie zijn wat voorspelbaar en eerlijk is eerlijk: soms draaft de auteur wat door in gedetailleerdheid. En soms komt Billie’s gepuzzel met woordspelingen om haar zoektocht naar de brieven te vervolgen wat té geforceerd over. Toch wordt dit nergens hinderlijk, want de karakters zijn zo sympathiek weergegeven en gaan dusdanig voor je leven, dat je ook alleen maar wilt dat het hen goed gaat.
Verrukkelijk is vooral een emotioneel smakelijke roman, waarin de auteur haar liefde voor New York en voor verfijnd eten mooi heeft weten te verwoorden. In combinatie met een op te lossen mysterie is dit een boek dat je moeilijk weg kunt leggen. | 1pos
|
Deze prachtige, zeer verzorgde en vooral pure roman speelt zich af in verzorgingshuis Beth Varda. In dit huis, geïnspireerd door Casa Verdi in Milaan, krijgen oude joodse musici zorg op maat. Vanaf de eerste bladzijde word ik meegetrokken in de zielenroerselen van Selma, zij woont met haar man Hajo in Beth Varda, Hajo’s gezondheid is zeer slecht en hij komt al snel te overlijden. De ontroerende manier waarop Tsafrira Levy het verdriet van Selma, hun goede vriend Asjer alsmede het overlijden van Hajo beschrijft heeft mijn in 1 klap fan gemaakt van haar schrijfwerk. Kwetsbaarheid, zelfreflectie en humor gecombineerd met “gewone” leven in een verzorgingshuis zijn de hoofdingrediënten van dit boek. Dit alles overgoten met een mooie saus van het joodse geloof en tradities, ik heb gesmuld van dit pareltje! | 1pos
|
Smeulende waanzin wordt op de cover beschreven als 'Romantische suspense' en dat kan ik alleen maar onderschrijven.
Een verhaal dat zich voornamelijk afspeelt in een dorp in Koksijde aan de Vlaamse Kust. Zoals in elk dorp is ook hier sprake van roddels over alles en iedereen en dat is een heel belangrijk gegeven in het verhaal.
Omdat dit boek geschreven is in Vlaams dialect, heb ik een paar woorden opgezocht tijdens het lezen omdat ik de betekenis wilde weten. Het verhaal stuurde me wel een bepaalde richting in, maar helemaal zeker was ik pas nadat ik het woord opgezocht had. Het mooiste woord vond ik: 'koeketiene'. Dat is volgens het Vlaams woordenboek een bijzit, of maîtresse. Een verbastering van het Franse woord 'concubine'. Ik ben weer een paar woorden rijker geworden. Prachtig!
Denk nu niet dat het verhaal daardoor niet gemakkelijk leest; niets is minder waar. Het leest lekker vlot en soms ruik je zelfs de zee in de zomer tijdens het lezen.
Er gebeurt meer dan genoeg om je mee bezig te houden. De personages en gebeurtenissen zijn realistisch en geloofwaardig beschreven door Lizi Mulder.
De proloog speelt zich vijftien jaar eerder af dan de rest van het verhaal en is geschreven vanuit het personage Hanne. De meeste hoofdstukken zijn geschreven vanaf 28 juni vanuit het perspectief van Lore, met zo nu en dan een terugblik in een droom van Hanne. De verhaallijn van Lore wordt in de meeste hoofdstukken afgewisseld met de verhaallijn van andere personages. Let goed op wat er gebeurt...
Het verhaal groeit en groeit. Het groeit steeds meer naar een punt waar je bijna zeker weet wat er gebeurd is, maar dat niet zeker weet. Dat houdt de auteur ook lang verborgen voor de lezers. Je zou van minder waanzinnig worden, bedacht ik me tijdens het lezen. De titel Smeulende waanzin is dan ook heel goed gekozen, naar mijn mening. Liefde is een groot onderwerp in dit prachtig verhaal van Lizi Mulder.
Ik heb wat langer over dit verhaal gedaan dan gebruikelijk, maar er zeker niet minder van genoten. Smeulende waanzin verdient het dat je er de tijd voor neemt. | 1pos
|
Ben ondertussen een echte Henning Mankell fan geworden.
Telkens wordt er een actueel thema aangesneden. Het is zeker
niet minder boeiend om het nu te lezen, in tegendeel. Door het
nu te lezen werp je een blik in het verleden van de maatschappij
toen en de evolutie naar nu.
Ik ben de Wallander reeks beginnen lezen bij boek 1 en ik vind
echt dat de personages gegroeid zijn, goed uitgewerkt en vooral
erg belangrijk, het is realistisch geschreven. Geen superheld die
in één, twee, drie alles oplost.
Dus mijn mening, een echte aanrader dit boek. De vorige boeken
vond ik gewoontjes, maar nu is het echt goed!!
Hopelijk zijn de volgende boeken ook van dit caliber. | 1pos
|
Dit boek heb ik steeds met moeite neer kunnen leggen. Wat een geweldig goed verhaal heeft deze auteur hier afgeleverd in de vorm van 'Negen'. De keuze voor titel is helemaal duidelijk na het lezen van het verhaal.
Het is de prequel van zijn debuut 'Zonder gezicht'. Ik heb dat boek niet gelezen, maar zet het nu in ieder geval op mijn verlanglijstje, omdat ik nu weet wat er aan dat verhaal voorafgegaan is.
De proloog die me mee terugnam in de tijd en me nog nieuwsgieriger maakte naar het verhaal dan ik al was, laat de reis zien die een brief heeft afgelegd en hoeveel mensen daar bij betrokken geweest zijn.
Daarnaast bestaat het boek uit twee delen, onderverdeeld in hoofdstukken. Tijdens de beschrijving van de gebeurtenissen die zich afspelen gedurende een paar weken voorafgaand aan kerst leerde ik een aantal personen kennen, vaak in een eigen tijdlijn. De inhoud van deze tijdlijnen die elkaar afwisselen zijn stuk voor stuk belangrijk. Belangrijker dan ik eerst dacht dat ze zouden zijn.
Telkens weer is er een verwijzing naar de brief uit de proloog en weet je iets meer over wat er zich afspeelde.
Van het ene op het andere moment wordt het hartstikke spannend. Ik zag het in gedachten gebeuren;
'Karen legde de telefoon met een zucht neer, liep naar de hal en keek om zich heen. Ze zag niets geks. Tot ze omlaag keek. Vanaf de voordeur, de hele hal door en verder de hoek om de gang in lag nu doorzichtig beschermfolie uitgerold.'
Overpeinzingen van een dader;
'Nu was het voorbij. Hij werd gezocht door de politie, naar alle waarschijnlijkheid ook ver buiten Zweden en Denemarken. Het maakte dus niet uit hoelang hij zich schuil zou weten te houden. Het was gewoon een kwestie van tijd…' en 'Hij had nog zoveel ideeën die hij nog niet had kunnen uittesten.'
Stefan Ahnhem wist me meerdere malen door knappe plotwendingen op het verkeerde been te zetten. Ik wilde alleen nog maar verder lezen om te zien hoe de vork in de steel zat. En het heeft nog een hele tijd geduurd, eer ik dat precies wist. Wat een enorm slimme moordenaar is dit!
Zoals tegenwoordig voor iedereen duidelijk is, heeft de politiek op alle gebieden veel in de pap te brokkelen. Niet altijd met de beste bedoelingen voor alle burgers voor ogen. Ook hier is dat het geval.
Een epiloog die nog de laatste losse eindjes wegwerkt, gaf me een tevreden gevoel.
Dat gevoel van veiligheid bleef totdat ik de woorden las uit het laatste hoofdstuk: X, 4 januari 2010.
Om niets weg te geven vertel ik niet welke woorden dat zijn; dat moet je zelf ervaren.
Mijn mening: 'Negen' is een angstaanjagend verhaal met details waar je nachtmerries van zou kunnen krijgen. Een heerlijke thriller!
Ik heb het gevoel dat dit verhaal nog niet afgelopen is en ik huiver...
4,5/5 vette sterren | 1pos
|
Wàt een heerlijk boek weer van Loes den Hollander. Het leest heerlijk weg en voor je het weet is die alweer uit, helaas...
Het verhaal is zeker niet superspannend wat je toch wel zou denken, maar het is meer een psychologische roman met een thriller-accent. Op de achtergrond blijft het broeierige sfeertje tot aan het einde van het verhaal.
Ondanks dat ik niet op het puntje van mijn stoel zat, heb ik weer enorm genoten van dit boek. Ik hou veel van de schrijfwijze van Loes den Hollander.
Op het eind van dit verhaal over deze drie vriendinnen, krijgt het verhaal een wending, waardoor je op het verkeerde been gezet wordt.
De uiteindelijke dader was voor mij toch wel een verrassing! Héérlijk boek! 5* en een zeer toepasselijke cover! | 1pos
|
In eerste instantie vond ik het jammer dat het nieuwste boek van een van mijn favoriete schrijfsters geen vervolg was op haar bestaande reeks.
Echter dit boek overtrof mijn verwachtingen.
Slaughter heeft de gave om je vanaf bladzijde 1 te boeien.
Je wordt direct in het verhaal gezogen en wil door blijven lezen.
De karakters zijn mooi uitgediept maar ook weer niet zo dat het langdradig wordt. Je leeft met de personages mee.
Het verhaal is geen moment saai, het is spannend en meeslepend.
Ook komt er soms wat humor, drama en romatiek doorheen geslopen.
Al weet je al ver voor het einde wie de dader is, toch blijft het spannend omdat je niet weet hoe dat af gaat lopen.
Een echte aanrader! | 1pos
|
....soms is een belofte houden onmogelijk. En moet je jezelf afvragen of je iemand aan zijn belofte moet/kan houden!!! | 1pos
|
Jolien Janzing heeft haar roman Audrey & Anne deels gebaseerd op waar-gebeurde feiten en uitgebreid onderzoek. Dit boek is dus geen biografie, vermeldenswaardig om misverstanden te voorkomen.
Op twee overeenkomsten na - namelijk dat Audrey Hepburn en Anne Frank allebei in hetzelfde jaar werden geboren èn de Tweede Wereldoorlog meemaakten - verliep hun leven totaal anders. Ze behoren inmiddels tot twee van de grootste iconen uit de 20ste eeuw. Daar waar Audrey Hepburn uiteindelijk beroemd werd door haar prachtige verschijning op het witte doek en als ambassadeur van Unicef, verging het Anne Frank allesbehalve rooskleurig.
"Audrey en de dochter van Otto Frank waren allebei in de lente van 1929 geboren. Anne Frank lag nu in de koude grond en zou eeuwig vijftien blijven, terwijl Audrey inmiddels furore maakte als actrice."
Janzing start dit verhaal in 1957 met een bezoek van Otto Frank aan de jonge filmster Audrey Hepburn. Zijn vraag aan Audrey om de rol van Anne te spelen brengt haar danig van haar stuk en werpt haar terug in haar herinneringen. Ze laat deze liever waar ze horen, in het verleden. Want stel dat Otto te weten zou komen hoe haar familie, en met name haar moeder, tegenover de bezetter stond?! En dat is nu net waar Janzing inzoomt in dit verhaal, het verleden van Audrey en Anne, waarbij ze meandert tussen hun beider levens en ervaringen.
Ze belicht de bevoorrechte positie die Audrey's familie had, niet alleen door haar afkomst, maar ook door het omstreden contact van haar moeder Ella met de bezetter. Deze foute actie van Ella bracht brood op de plank en verleende hen privileges die anderen moesten ontberen. Parallel loopt het verhaal van Anne, die onderdook met haar gezin en van wie we weten hoe het hen is vergaan. Janzing heeft het einde van Anne's leven zo nuchter beschreven, dat juist daardoor de impact enorm is. Ik kreeg spontaan een brok in mijn keel, zoals me elke keer overkomt wanneer ik over Anne lees.
Wat me bijzonder aanpreekt aan de schrijfstijl van Janzing is haar kracht om zonder opsmuk het verhaal tot leven te wekken. Ze laat wat ruimte over voor de lezer om tussen de regels door te lezen. Dit prikkelt de eigen beeldvorming en maakt het verhaal des te indringender. Ik vind deze combi van Anne & Audrey heel bijzonder, niet zozeer door de overeenkomsten, maar bovenal door de scherpe tegenstellingen in hun leven, waarbij die van Anne gruwelijk en abrupt werd afgebroken. Janzing heeft ze met haar boek weer tot leven gebracht. Twee iconen die we nooit zullen vergeten, Audrey & Anne. | 1pos
|
Titel: De Vuurproef
Auteur: Megan Shephert
Uitgeverij: Uniebroek
Jaar uitgave: 2017
Aantal pagina’s: 317
Prijs boek: 19.99
Informatie over de auteur:
Megan Shepherd groeide als dochter van twee boekhandelaars op tussen de boeken. De boekwinkel van haar ouders en vele reizen inspireerde haar voldoende om zelf verhalen te schrijven.
Ze heeft een young adult trilogie geschreven, The Cage is het eerste deel, De Jacht is het tweede deel en de vuurproef is het derde deel. Over dit derde deel gaat deze recensie.
Hiernaast heeft Megan nog een Young adult trilogie geschreven: The Magman’s Daughter, maar deze is nog niet naar het Nederlands vertaald.
Waar gaat dit boek over?
Cora en haar vrienden zijn ontsnapt uit het ruimtestation van de Verwanten en geland op Amstrong. Ze moeten de Vuurproef winnen, een wedstrijd die bestaat uit een reeks uitdagende puzzels waarmee ze de menselijke intelligentie kunnen bewijzen en zichzelf kunnen bevrijden. Maar Armstrong is geen paradijs. Het is een gewelddadige wereld die geregeerd wordt door een op macht beluste sheriff, die de tieners als slaven in haar mijnen laat werken. Het lot van het hele universum staat op het spel en Cora is bereid om alles te doen wat nodig is om deel te nemen aan de Vuurproef, ook als dat betekent dat ze haar lichaam en geest naar het breekpunt moet duwen. Maar de Sheriff is niet haar enige zorg. Andere intelligente soorten – de Axion, de Verwanten, de Verzamelaars en de Mosca – hebben allemaal hun eigen redenen om haar te stoppen. Cora moet op haar instinct vertrouwen om de wedstrijd te winnen. Ze kan de wereld veranderen, of ze gaat ten onder tijdens haar poging.
Wat vond ik van dit boek?
Het eerste deel van deze serie wist me niet 100% te overtuigen, ik vond de personages niet goed uitgewerkt. Het boek was echter leuk genoeg om wel verder te lezen. En ik gaf het drie sterren. De serie wilde ik echter niet vervolgen.
Van een vriendin, kreeg ik deel 2, de Jacht. Ze heeft me overtuigd om deze toch een kans te geven. In dit deel was ik verbaasd over hoe het verhaal verder ging. De personages waren veel beter neergezet, je leerde iedereen veel beter kennen. Ook de meer ontwikkelde figuren werden eindelijk uitgelegd, waardoor je nu wel begreep waar het boek over ging, het kreeg meer inhoudt. Het boek was spannend en origineel. Daarnaast eindigde het verhaal met een super cliffhanger, waardoor ik toch (uit mezelf) heb besloten, het derde deel aan te schaffen. Dit was echt een goede keuze. Dit derde deel is namelijk het beste boek van deze trilogie. Spanning werd super goed opgebouwd. Het verhaal klopte en was origineel, de kennismaking met Willa, de chimpansee was echt geniaal. Daarnaast heeft het boek een prachtig einde.
Deel 1, de Cage kreeg 3*
Deel 2, de Jacht kreeg 4*
Dit deel is niet goed genoeg voor 5*, maar een super afsluiting van deze trilogie, dus 4.5* | 1pos
|
Een klein boek. Op de omslag een foto van een schilderij van Amedeo Modigliani, de schilder ‘die je ziel bloot kon leggen’. ‘Een romance’. In Moeders Zondag vertelt Graham Swift een verhaal over liefde en lust, dat zich in slechts een paar uur afspeelt, maar dat een diepe indruk achterlaat bij de lezer.
Moeders zondag, de dag waarop zonen en dochters hun moeders eren. De Engelse Jane heeft geen moeder om te bezoeken. Zij is wees: ergens rond 1901 geboren en te vondeling gelegd. Haar naam is willekeurig gekozen, net als haar geboortedatum. Moederloos en identiteitsloos. Ze is in dienst bij de welgestelde familie Niven, die zwaar getroffen is door het verlies van hun zonen Philip en James. Beiden zijn omgekomen in de Eerste Wereldoorlog op het continent, net als Dick en Freddy, twee zonen van de familie Sheringham.
Het boek opent met de scène waarin Jane naakt op het bed van Paul Sheringham ligt. Hun geheime verhouding duurt al zeven jaar en dit is de eerste keer dat ze in zijn bed ligt, in zijn kamer is, in zijn huis is. Het is de eerste keer dat ze niet stiekem haar fiets in de bosjes hoeft te verstoppen, maar hem gewoon tegen het grote huis aan kan zetten. Het is de eerste keer dat ze schaamteloos naar de spiernaakte Paul mag kijken, en hij ook naar haar. Het is de dag waarop iedereen weg is, dus niemand hen zal betrappen: Moeders Zondag. De ouders van Paul hebben een afspraak met de ouders van Emma Hobday, de ouders van de verloofde van Paul. Ook de Nivens, als buren, zijn daarbij aanwezig. Het personeel van de Nivens en de Sheringhams hebben een vrije dag gekregen om naar hun moeders te kunnen. Jane zou ergens in het park een boek van Joseph Conrad gaan lezen.
Paul heeft een afspraak met zijn aanstaande bruid, maar heeft geen haast. Een verstandshuwelijk zal het zijn: de bijna berooide Paul trouwt de rijke Emma. Nog een laatste keer heeft hij seks met Jane, waarna hij vertrekt zonder om te kijken. Jane mag zolang in het huis blijven als ze wil en naakt zwerft ze van kamer naar kamer, zich voor even Lady of the House wanend. Swift neemt uitgebreid de tijd om de lezer mee te nemen in haar denkwereld. Uiteindelijk keert ze terug in de slaapkamer van Paul, waar het ineens voelt alsof alles niet echt gebeurd is. Eenmaal weer buiten, realiseert Jane zich dat haar leven zojuist een aanvang heeft genomen. "Het was alsof de dag binnenstebuiten was gekeerd, alsof datgene wat ze achterliet niet afgesloten was, (...)." Op dat moment begint haar carrière als verhalenverteller, al zal ze dit verhaal nooit vertellen… In een indrukwekkende monoloog interieur vertelt Jane het verhaal dat ze nooit eerder heeft verteld. Ze kijkt niet alleen terug, maar tegelijkertijd ook vooruit.
Moeders Zondag is veel meer dan het verhaal over een mooie, zonovergoten dag in maart 1924. Al op pagina 82 krijgt de lezer een duidelijke aanwijzing over de afloop van het verhaal. Als lezer weet je dan: het gaat niet om de dag zelf, er is meer, veel meer. Swift verwerkt op een intrigerende manier zijn opvattingen over het schrijverschap zelf in Moeders Zondag. Als schrijver totaal afwezig in de tekst, maar tegelijkertijd zo aanwezig. Buitengesloten en ingesloten tegelijk. Jane neemt de lezer mee in een diepgaand spel van tegenstellingen en bespiegelingen. Zou de werkelijke aard van dingen veranderen als je ze anders noemt? "Een woord was geen ding, nee. Een ding was geen woord. Maar op een of andere manier waren die twee -dingen- aan elkaar gekoppeld." Dingen kunnen woorden heiligen en woorden kunnen alles heiligen.
Jane concludeert dat het erom gaat dat je trouw bent aan het leven zelf en dat je de essentie pakt van wat het betekent om te leven. Je moet een taal vinden om je verhaal te vertellen. Daarmee legt Swift op een fantastische manier zijn ziel bloot in Moeders Zondag. | 1pos
|
Uiterlijk van het boek.
Een zeer mooie kaft. Een relief in het kaft.
Mooie warme kleur van de kaft.
Als je dit boek in de boekwinkel tegenkomt dan is het wel een cover wat me zou aantrekken.
Persoonlijk vind ik de covers een van de belangrijkste items van een boek.
De cover moet je aandacht trekken. En dat doet deze cover
16 hoofdstukken. 382 bladzijden.
Virgin river een dorp met 600 inwoners. Deze mensen wonen in het dorp of in de bossen.
De mensen hier zijn niet rijk. De meesten kunnen net hun hoofd boven water houden.
De meeste inwoners zijn gewoon eenvoudige boeren. Ze worden wel genoemd in de verhaallijnen. Maar je weet de namen vaak niet.
Een enkele boeren familie word met naam genoemd.
Jack en Preacher, Doc, Hope mc Crea , de Andersons en nog veel meer personages kom je tegen in dit boek.
Melinda Monroe heeft genoeg van Los Angeles. Na het overlijden van haar man in een avondwinkel, waar haar man door de overvaller doodgeschoten is. Ze kan niet bovenop haar verdriet weer komen. Daarom vlucht ze en komt ze in Virgin River terecht.
Daar heeft ze een baan aangenomen als verpleegkundige en verloskundige.
Maar alles wat haar beloofd is komt niet uit. De blokhut waar ze een jaar gratis in mag wonen ziet er op de foto heel anders uit. Er zou een school zijn. Er zou een brasserie zijn.
Ze komt in een vervallen blokhut terecht. Waar een vogelnestje in de over zit. Op het oude matras vieze vlekken. Het huisje is niet eens schoongemaakt.
De school blijkt niet in het dorp te zijn. De brasserie is al jaren gesloten. Het enige wat er is is de bar van Jack en Preacher. Jack runt de bar. Precher runt de keuken.
Waar ze de heerlijkste koffie kunnen krijgen en goedkoop het lekkerste eten kunnen krijgen.
En dan gebeurt er elke keer weer iets wat Mel in Virgin River blijft.
Maar blijft ze er ook. Of gaat ze toc uiteindelijk naar haar zus en zwager en de 3 kinderen.
De schrijfster
Robyn Carr haar schrijfstijl is meeslepend. Ze neemt je helemaal mee in haar verhaal.
Een boek wat je zelf ook meegemaakt zou kunnen hebben.
Er zijn nog heel veel delen in deze serie. Dus na dit deel kan je nog heel veel lezen. En nog veel meer meegesleept worden in alle verhalen.
Veel personages kom je weer tegen in de andere delen van Virgin River. En in Elk deel staan er weer een aantal mensen in de hoofdrol. | 1pos
|
Deel 10 al weer en nu is sigimor aan de beurt.. hij komt in Engeland terecht en zit in een kerker. Jolene is een Engelse en vraagt zijn hulp om daar weg te komen omdat haar neefje bedreigd wordt door een neef van haar.
Ze vluchten en haar neef komt haar achterna en laat een spoor na. In Schotland krijg ze steeds te horen dat ze een Engelse is en komt op voor haar zelf. Ondanks dat ze altijd alleen is geweest ref ze zich aardig. Ook andere personen van de vorige delen komen terug maar Ook van toekomstige boeken.
Het blijven heerlijke verhalen en kijk uit naar de volgende.. | 1pos
|
Annabel Lee woont bij haar Oom Truck en zijn angstaanjagende, afgetrainde Duitse Herder. De hond heeft geen naam en ontvangt commando’s in het Duits. Annabel Lee is uitvoerig door haar oom opgeleid en heeft een talent voor talen. Op een dag wordt ze halsoverkop door haar oom opgesloten in een militaire bunker diep onder de grond, samen met de hond. Ze mag de deur enkel opendoen voor hem en dan nog enkel wanneer hij hun afgesproken codewoord toepast. Onwetend blijft ze alleen achter met een hond waar ze bang van is. Wat is er toch allemaal aan de hand?
We volgen het verhaal door de ogen van Trudie Coffey (die samen met haar ex-man Samuel Hill – tevens een trouwe vriend van Truck - een detectivebureau heeft uitgebaat), The Mute (sluipschutter in dienst van Truck die niet kan spreken door een oorlogswond) en Annabel Lee. Trudie en Samuel worden plots belaagd door de geheimzinnige Dr. Jonathan Smith, die op zoek is naar wat Truck verborgen heeft. Ze duiken onder en kruisen hun pad met The Mute, waarna ze hun door Truck verkregen instructies moeten samenleggen om het meisje te kunnen vinden. De verschillende perspectieven zorgen er voor dat je telkens een puzzelstukje van het gebeuren meekrijgt, waardoor het spanningsniveau hoog blijft. Een sterk staaltje strategieën en loyaliteit naar Truck toe typeren deze zoektocht.
Ook het mysterieuze karakter van Oom Truck prikkelt je nieuwsgierigheid: wat is er gaande? In wat voor zaken is hij verzeild geraakt? Waarom wordt Annabel Lee verborgen gehouden in een ondergrondse, haast niet te vinden bunker met een enge, afgerichte hond? Waarom is iedereen plots op zoek naar dit meisje?
Het is onbegrijpelijk dat Mike Nappa in zijn dankwoord aantoont dat niemand van de uitgeverijen interesse had in zijn verhaal. Mike Nappa heeft een ijzersterk thrillerdebuut neergeschreven, met een flinke portie spanning en mysterie als hoofdingrediënten. Dit boek is zo spannend geschreven dat je hem als een sneltrein uitleest. De naam ‘page-turner’ waardig! | 1pos
|
Prettig boek. Ik weet niet of ik het echt een thriller wil noemen, maar ik heb me er prima mee vermaakt. | 1pos
|
Bij het zien van de schitterende cover van Bühne 9 krijg je het gevoel dat je, net in de vorige delen, een cultureel boek gaat lezen. De titel behoeft inmiddels geen uitleg meer. Net als in vorige delen hebben diverse auteurs een plaatsje op... of in dit geval in de Bühne gekregen waar ze hun verhaal, gedicht, essay en over hun favoriete loctie vertellen. Zoals van Bühne gewend, is ook dit deel een mooie mix aan ondere andere verhalen, essays, een herinnering en een eerbetoon aan iemand.
Noud Bles neemt je mee naar Jalta, de plaats waar een schitterend standbeeld staat van iemand die hij bewonderd en eindigt met een heel mooi gedicht. Bert van Galen heeft de hand weten te leggen op een nooit gepubliceerd interview met Armando. Het is een mooi interview die gelukkig toch niet verloren is gegaan.
Hélène Jolles neemt je mee naar het Parijs in mei '68. Je verlangt haast even een dagje terug naar de tijd dat men nog niet met computers en smartphones in de weer is, maar nog echt praatte met elkaar, meer bewust was van de omgeving waar hij was en luisterde naar de hoorspelen op de radio. Het niet altijd bereikbaar zijn had zo zijn nadelen, maar zeker ook zijn voordelen.
Lees verder op https://surfingann.blogspot.com/2019/04/buhne-9.html . | 1pos
|
In Sneeuwwolf slaagt Glenn Meade er in de spanning hoog te houden, van het begin tot het einde. De menselijke (en soms onmenselijke) emoties en conflicten zijn zo realistisch weergegeven, dat je meeleeft en meevoelt met de hoofdpersonnages tijdens hun barre onderneming. Sneeuwwolf is een prachtig boek, dat je niet meer opzij kunt leggen. | 1pos
|
De hoofdrol in dit boek is weggelegd voor Paula Maguire. Ze is geen norse politie-inspecteur of een bikkelharde tante, zoals je vaak in thrillers tegenkomt. Maguire is een persoon met wie je je kunt vereenzelvigen. Ze is echt, vol menselijke fouten en onzekerheden, zonder een Bridget Jones te zijn. Ze is erg toegewijd aan haar werk, maar is niet koud voor de liefde.
Het verhaal zit goed doordacht in elkaar en de schrijfster weet de lezer meerdere keren op het verkeerde been te zetten. De ontknoping is verrassend, maar zeker realistisch. Sowieso zou het hele verhaal waargebeurd kunnen zijn.
Zonder eindeloos veel flashbacks weet de schrijfster heden en verleden goed te verbinden. Het verweven van de Noord-Ierse geschiedenis is buitengewoon knap gedaan. Hier ligt tegelijkertijd ook de zwakte van het boek: juist met Noord-Ierland als decor had ze de lezer nog meer spanning kunnen laten voelen en meenemen in de strijd die tekenend is voor dit gebied.
Meer psychologische elementen zouden het verhaal sterker hebben gemaakt. Dit mag de lezer ook verwachten, omdat een forensisch psycholoog de hoofdrol speelt. Naar het eind neemt Maguire haar rol steeds beter op, maar ze komt net niet tot haar recht. Hierin kan het hoofdpersonage zich dus nog ontwikkelen.
Al met al een aanrader. Vlot geschreven met realiteitszin. Het verhaal is duidelijk, zonder dat het te expliciet wordt uitgelegd. Niet op alle vragen komt een antwoord, waardoor er voldoende aanknopingspunten zijn voor een vervolg. Een vervolg dat niet snel genoeg kan komen. | 1pos
|
Dit boek is niet te lezen zonder het eerste deel te hebben gelezen, want de voorkennis in DDK heeft men echt wel nodig. DSM is opgebouwd uit zeven boeken, waarin ook een nieuw personage naar voren komt. Daar waar het eerste boek zich ook nog afspeelde in Nederland, speelt dit tweede gedeelte zich af in de VS. Het is wederom een enorm boeiend verhaal. Ik heb de schrijfstijl van Bronja in mijn hart gesloten en het gevoel dat je meer wenst na het dichtslaan van dit boek, is een understatement. Ik heb er nog dagen over nagedacht en kan dan ook niet wachten op het derde deel! Go Bronja! | 1pos
|
Martine Bijl heeft dit boekje opgedragen aan haar grote liefde Berend Boudewijn. In de korte hoofdstukken beschrijft ze op lichtvoetige en geestige wijze hun leven samen in Maarssen.
Maar ook van de anekdotes van reisjes die ze 'moet' maken voor haar werk zul je zeker genieten.
'Jaren geleden was ik op Cuba, vanwege de opname van een nieuwe HAK-spot. Nou ja, het was voor tropisch fruit; daar moet je héél ver voor reizen natuurlijk. Al dacht ik bij mezelf; in de kas van de Hortus is het óók tropisch. Maar dat zei ik niet, ik ben niet gek. Cuba!'
Deze korte verhalen gaan over de meest uiteenlopende zaken, over het vertalen van musicals, collega's, 'De weerzegger', dieren, buurvrouwen, maar ook over haar liefde voor tuinieren.
In het hoofdstuk 'Gelijk' schrijft ze over woorden die verdwijnen of bezig zijn te verdwijnen, maar ook over woorden die plotseling ontstaan. 'Hindergroen' is een woord dat ik voortaan zal gebruiken in plaats van onkruid.
Persoonlijk is er bij de auteur ook sprake geweest van hindergroen; haar hersenbloeding. In de in- en uitleiding schrijft ze over het langzame proces van haar herstel.
In 'Hindergroen' lees je over het artsengezin waarin ze opgroeide en waar liefde ver te zoeken was. En toch leest dat niet als een veroordeling, maar eerder als een waarschuwing.
Martine Bijl schrijft in een ironische en sympathieke stijl over van alles wat op haar weg kwam; soms zet je dat aan het denken, maar meestal is het gewoon lekker lezen.
Hindergroen geeft in de 40 vrolijke en luchtige hoofdstukken een beeld van de wereld van Martine Bijl. De manier van schrijven zorgt er voor dat je het leest alsof je een verhaal leest dat geschreven is door je beste vriendin; je begrijpt meteen wat bedoeld wordt.
Een leuke roman om bij te ontspannen, om zo nu een dan een hoofdstuk uit te lezen of om cadeau te doen. | 1pos
|
In 1972 verdwijnt een zesjarig jongetje in de mist op het Zweedse eiland Öland. Ondanks een intensieve zoektocht wordt zijn lichaam nooit gevonden. Na twintig jaar ontvangt de grootvader per post de sandaal die het jongetje destijds droeg. Reden voor hem contact op te nemen met zijn dochter Julia die er van overtuigd is dat haar zoontje nog leeft. Ze haast zich naar het eiland om uit te zoeken of ze gelijk heeft.
De titel Schemeruur slaat op het uur waarin het donker wordt en de mensen op het eiland Öland nog geen licht ontsteken, maar elkaar enge verhalen gaan vertellen. Twintig jaar na de verdwijning van zijn kleinzoon merkt de grootvader Gerlof dat hij nog steeds vasthoudt aan deze traditie. Samen met twee vrienden bepraat hij keer op keer de gebeurtenissen van destijds met als doel een aanwijzing boven water te halen die al die tijd over het hoofd is gezien. Ze hopen dit ook te doen door er veel met andere mensen over te praten. Eigenlijk menen ze wel te weten wie ervoor gezorgd heeft dat de kleinzoon is verdwenen: Nils Kant, een man die van geen kanten deugt en in 1945 van het eiland vluchtte nadat hij enkele moorden had gepleegd. Dat hij sindsdien nooit meer op het eiland is gezien is voor de oude mannen geen reden om te denken dat hij niet betrokken was bij de verdwijning.
Het praten van de oude mannen heeft effect. Als, na wat een ongeluk lijkt, de eerste dode valt te betreuren, wordt het al snel duidelijk dat er nog steeds iemand is die niet wil dat de verdwijning van de kleinzoon wordt opgelost.
Net als veel Scandinavische thrillers heeft Schemeruur een trieste sfeer. De personages hebben stuk voor stuk last van eenzaamheid: de grootvader Gerlof die weduwnaar is en amper bezocht wordt door zijn twee dochters die op het vasteland wonen, de moeder Julia die gescheiden is, verslaafd aan rode wijn en alleen staat in haar overtuiging dat haar zoon nog leeft, de moeder van Nils Kant die na zijn vlucht alleen is achtergebleven en jarenlang blijft hopen dat ze hem nog eens zal zien.
In afwisselende hoofdstukken vertelt Theorin wat Nils Kant al die jaren heeft meegemaakt. Ook zijn leven kent grote eenzaamheid. Hij leeft in havensteden in Zuid-Amerika en hoopt ooit nog eens terug te kunnen gaan naar Öland.
Schemeruur is het debuut van Johan Theorin, een man die in zijn jeugd elke zomer doorbracht op Öland. In het nawoord vertelt hij dat hij de plaatsen op Öland in het boek bedacht heeft. Het is zijn bedoeling om vier thrillers te gaan schrijven die zich op Öland afspelen, elk boek gekoppeld aan een seizoen.
Theorin kan trots zijn op zijn debuut. Goed verhaal, interessante personages, mooie dialogen.
Schemeruur is het herfstboek. Ik kijk al uit naar de volgende seizoenen. | 1pos
|
Barre grond is het vervolg op Verloren, op volgorde lezen is wat mij betreft een must anders kun je het leven van Paula Maguire niet volgen. Dit boek gaat over het kidnappen en ontvoeren, vermoorden van baby's en ook een betrokken arts moet het ontgelden. De zwangere Paula Maguire maakt zich enorme zorgen over haar eigen zwangerschap. Om hier meer over te weten te komen moet ik snel verder in het vervolg: De stille doden. Dit gaat dus zeker binnenkort gebeuren want ben zeer nieuwsgierig hoe het leven van Paula, Guy en Aidan verder zal gaan. | 1pos
|
Rose vindt Dimitri nog altijd erg leuk, wanneer ze merkt dat hij het erg goed met iemand anders kan vinden, vind ze het verschrikkelijk. Ze kan zich hierdoor een stuk moeilijker inhouden dan eerst waardoor ze zichzelf nogal in de problemen begint te werken. Steeds als ze wilde praten met Lissa, leek ze te druk of zelf te zeer van streek dus houd Rose haar problemen zoals altijd maar voor zichzelf. Ze wilt niet dat Lissa door haar nog meer van streek raakt. Beetje bij beetje leren ze meer over de speciale krachten van Lissa en de verbondenheid die Rose en zij hebben.
De verbondenheid zorgt ervoor dat Rose vrijwel direct merkt dat er iets is met Lissa. Wat goed uitkomt nu er berichten komen dat de Strigoi steeds meer Moroi aanvallen. Omdat een van de laatste aanvallen redelijk dicht bij de academie was, heeft de academie bedacht om met alle leerlingen een ski-trip te maken, zodat de leerlingen alsnog van een vakantie kunnen genieten zonder zich al te druk te hoeven maken over de Strigoi.
Tijdens de ski-trip heeft Lissa een aantal koninklijke gebeurtenissen waar ze bij moet zijn. Rose heeft hierdoor meer tijd voor zichzelf dan dat ze zelf eigenlijk wilt. Ze begint steeds meer te piekeren wat te doen met de aandacht van jongens die ze krijgt. Mason is super lief, grappig en ziet er goed uit, dus waarom kan ze hem niet gewoon leuk vinden?! Ze besluit te genieten van haar tijd en haar liefdesleven op zijn beloop te laten. Misschien gaat ze Mason wel leuk vinden, daten kan geen kwaad toch?!
Alles verloopt redelijk tot dat Rose merkt dat een aantal van haar klasgenoten er zelf op uit getrokken zijn om achter Strigoi aan te jagen. Samen met Christian probeert ze hen terug te halen, maar dat schijnt nog niet zo gemakkelijk te zijn als het lijkt.
Ik vind het heerlijk dat het boek direct aansluit op het eerste en dat er geen maanden of jaren tussen zitten. Hierdoor krijg je niet het idee dat je dingen mist of dat de personen ineens een heel stuk gegroeid zijn in de tussentijd. Je wordt steeds hechter met de personages en dat maakt het verhaal een stuk meeslepender en spannender. De gebeurtenissen worden steeds heftiger en tekenen het leven van Rose en Lissa steeds meer. Het verhaal laat je lachen, maar ook met een flinke brok in je keel achter.
Een rollercoaster vol emotionele gevoelens en heftige gebeurtenissen! | 1pos
|
Van het begin tot het einde spannend; fijne schrijfstijl; pittig verhaal in een fantastische setting in Rhenen; voor mij een aantal herkenbare elementen en diepgang van de personages; kortom: een aanrader! | 1pos
|
Toen Dag 7 in de brievenbus viel maakte ik een vreugdedansje. Vorig jaar genoot ik ontzettend van Cel 7, een spannend boek waarin de rechtspraak in handen is van een reality-tv programma. De kijker bepaalt of iemand schuldig of onschuldig is. Ik besloot voor maximaal leesplezier te gaan. Ik herlas eerst het eerste boek van Kerry Drewery. Daarna ging ik meteen verder in Dag 7. Gelukkig wist Drewery met dit vervolg aan mijn hoge verwachtingen te voldoen.
Let op! Dag 7 is het vervolg op Cel 7. Als je het eerste boek niet hebt gelezen, kan onderstaande recensie spoilers bevatten. Over Dag 7 zelf spoiler ik natuurlijk niet.
De zestienjarige Martha Honeydew wordt - met een geweer in haar hand - naast het lijkt van multimiljonair Jackson Paige gevonden. Ze bekend de publiekslieveling vermoord te hebben en komt terecht in Cel 1. In de toekomstige maatschappij waarin Martha leeft komen er geen rechters aan de rechtsspraak te pas. De kijkers van het populaire tv-programma Dood is gerechtigheid beslissen door middel van stemmen of iemand schuldig wordt bevonden of niet. Zo beslissen ze of diegene de doodstraf krijgt of niet. Gedurende zeven dagen gaat Martha van Cel 1 naar Cel 2 en zo verder totdat ze in Cel 7 terecht komt, waarin de elektrische stoel voor executie alvast klaar staat. Voor het geval het publiek haar schuldig heeft bevonden.
Aan het einde van Cel 7 werd Martha Honeydew vrijgelaten uit de dodencel. Op het nippertje bekende Isaac schuld en nu is hij gevangengenomen. Toch is Martha in Dag 7 niet echt vrij. De corrupte overheid houdt elke beweging van haar nauwlettend in het oog. Isaac heeft Martha's leven gered en nu is het haar beurt om het zijne te redden. Maar ze is nog steeds een doelwit. Zullen zij en Isaac ooit met elkaar herenigd worden en in een betere wereld leven?
Dag 7 is opnieuw een spannend boek van de hand van Kerry Drewery. Het feit dat het verhaal slechts zeven dagen omvat, zorgt dat er veel actie in korte tijd is. Realistisch? Misschien niet. Maar het boek leest als een trein en het leesplezier is hoog. Drewery kiest ervoor om uit veel verschillende standpunten te schrijven. Hierdoor zie je dat veel mensen belang hebben bij een bepaalde afloop en dat niet iedereen aan dezelfde kant staat. Dit maakt het verhaal ook spannend; precies als er iets staat te gebeuren wisselt de auteur van perspectief. Hierdoor moet je wel verder lezen om de afloop te ontrafelen.
Drewery is niet bang om haar personages voor hete vuren te plaatsen. In dit tweede boek is het Isaac die in de dodencel zit. Omdat hij opgesloten zit in dezelfde cellen waar Martha aan ontvlucht is, maakt hij veel dingen mee die Martha in het eerste boek meemaakte. Dit brengt de personages dichter bij elkaar, maar is voor de lezers soms iets te veel herhaling. Wat niet wegneemt dat beide personages heel anders met dezelfde situatie omgaan. Daar scoort Drewery wat mij betreft punten mee. De personages zijn niet alleen realistisch, maar hebben ook allemaal een geheel eigen persoonlijkheid. De romantiek daarentegen is me soms iets te veel gezwijmel.
Net als haar voorganger heeft Dag 7 een interessante setting. Het tv-programma Dood is gerechtigheid wordt omschreven als de hoogste vorm van democratie, maar aangezien iedere stem geld kost kan de armste laag van de bevolking niet stemmen. Daarnaast zijn er vermoedens dat er met de stemmen gesjoemeld wordt. Sowieso vertelt de media vaak maar een kant van het verhaal. Op deze manier stelt Kerry Drewery de onpartijdigheid van de media aan de kaak. In hoeverre bepaalt de berichtgeving in de media onze standpunten? Als we slechts gedeelten van het bewijsmateriaal zien - hoe kunnen we dan een oordeel vormen?
Doorheen het boek zet de auteur je aan het denken. Niet alleen over de toekomstige samenleving die ze schetst, maar ook over de onze. Hoe worden wij beïnvloed door de media? En vertelt de media altijd het complete verhaal? Of enkel de dingen die hen het beste uitkomen?
Dag 7 is spannend vanaf de eerste pagina. Toch had ik van het einde eerlijk gezegd iets meer verwacht. Desalniettemin ben ik erg benieuwd naar het derde en laatste boek in deze reeks. Ik wil heel graag weten hoe het verhaal afloopt.
Dag 7 speelt net als haar voorganger handig in op onze hang naar reality-tv, alsook de actuele discussie rond Fake News. In een tv-programma beslissen kijkers of een zogenoemde crimineel de doodstraf krijgt of niet. Een interessante premisse die tot in de details goed is uitgewerkt. Het verhaal telt slechts zeven dagen, maar maakt ontzettend nieuwsgierig naar meer. Ik kijk al uit naar Finale 7!
Deze recensie verscheen ook op Oog op de Toekomst. | 1pos
|
Hoewel het gegeven vrij statisch is (de onderhandelingen rondom de vrijlating van gijzelaars) gebeurt er zoveel dat de spanning er vanaf het begin afspat. Arthur Potter is de FBI-onderhandelaar en Lou Handy is de gijzelnemer, die samen met 2 andere gevangenen is ontsnapt uit de gevangenis. Handy is ijzig kalm en Potter kan, ondanks zijn jarenlange ervaring als onderhandelaar, geen vat op hem krijgen. Daarbij wordt hij dwarsgezeten door andere instanties die op eigen houtje proberen de gijzeling te beëindigen.
Op het eind lijkt het allemaal toch nog met een redelijke sisser af te lopen, maar dan heeft de lezer buiten één van de beste thrillerschrijvers van deze tijd gerekend: hij heeft nog een zeer verrassend einde in petto. Deaver is weer superieur! | 1pos
|
Marit is 39, was ooit een succesvol strafadvocate, en heeft nu na een carrière switch een succesvolle yogaschool in de Jordaan. Nadat ze haar relatie met Joost zag stranden ( hij ging er met een ander vandoor) is ze single en dat terwijl ze graag een vaste relatie zou willen en zeker moeder zou willen worden.
Haar vriendin Susan raadt haar aan eens een account aan te maken op de dating site Perfect Match. Een kostbare site en daardoor zijn de mannen ook van een hoger niveau. Samen maken ze een account aan en er reageren direct een aantal mannen. Ook de Zweedse plastisch chirurg Nils, die in Nederland woont, reageert. Marit valt als een blok voor hem en al snel spreken ze af. Het klikt en ze krijgen een relatie, Marit ziet in hem de vader van haar kindje. Nils biedt Marit aan haar oren te corrigeren, ze heeft er last van en bedekt ze steeds. Een kleine ingreep die hij graag voor haar doet. In een weekend rijdt Marit naar zijn praktijk en daar krijgt haar leven een dramatische wending .Marit wil nog maar een ding: wraak nemen op degene die haar toekomstdromen vernietigd heeft. Ze schakelt daarbij zelfs haar voormalige clientèle in.
Patricia Snel heeft een prettig te lezen spannend boek geschreven dat taalkundig en wat spanningsboog betreft goed in elkaar zit. Het onderwerp datingsites en orgaanhandel is niet uniek maar zijn wel goed in het boek verwerkt. De datingsite komt steeds terug als draadje in Marits speurtocht.
De personages zijn wat vlak, de karakters worden weinig uitgediept. De hoofdpersoon Marit is de enige waarvan je iets meer te weten komt. ( wel een leuke centrale figuur voor een volgend boek, met haar verleden als advocate). Misschien dat het daardoor allemaal wat afstandelijk blijft.
Het was mijn kennismaking met de boeken van Patricia, maar zeker niet het laatste boek dat ik van haar zal lezen.
Ik waardeer het met 3 ½ ster ( wel een van de betere boeken in dit genre) | 1pos
|
In de boeken waarmee het duo Nicci French beroemd is geworden, is de hoofdrol altijd weggelegd voor moderne jonge vrouwen die hun zaken ogenschijnlijk op orde hebben, tot een wreed voorval een einde maakt aan hun veilige bestaan. Na veertien succesvolle thrillers rond vrouwen in nood, besloot Nicci French zichzelf te vernieuwen en een achtdelige vervolgserie te schrijven met psychoanalytica Frieda Klein in de hoofdrol. In 2011 verscheen het alom bejubelde eerste deel, Blauwe maandag. Zopas verscheen het tweede deel, Dinsdag is voorbij.
Het aardige is dat Nicci French ditmaal heeft gekozen voor een heldin die haar leven totaal niet op orde heeft. Frieda Klein is onzeker, heeft relationele problemen en voelt zich vaak eenzaam. Het voordeel van de vervolgserie is dat de hoofdpersoon Frieda Klein alle tijd en ruimte krijgt om zich te ontwikkelen. Zo overschreed de psychoanalytica in Blauwe maandag vele grenzen. Als een volleerde detective ging zij op onderzoek uit, snuffelde in andermans huizen en papieren en werkte samen met de politie waarbij ze moeiteloos haar medische beroepsgeheim schond. Bovendien gebruikte ze iemand als lokvogel, die dat met de dood moest bekopen. In Dinsdag is voorbij wordt ze voor dit grensoverschrijdende gedrag aangeklaagd. Ondanks het feit dat zij wordt geteisterd door schuldgevoel, verandert de eigenzinnige Frieda haar gedrag geenszins. Integendeel, opnieuw duikt zij onaangekondigd in andermans levens en weet zij op haar meevoelende wijze de broodnodige informatie los te krijgen.
Dinsdag is voorbij heeft een zeer originele invalshoek. Een sociaal werkster die op bezoek gaat bij een verwarde, psychisch gestoorde vrouw, treft daar in een leunstoel een dode naakte man aan. De man is opgesierd met lippenstift en heeft een koffiebroodje in zijn hand. Omdat de vrouw uitsluitend onzin uitkraamt, tast men volledig in het duister over de identiteit van de vermoorde man. Inspecteur Karlsson roept de hulp in van Frieda Klein. Hij is bereid haar een contract te geven waardoor haar hulp een officieel tintje krijgt, maar daar staat Frieda huiverig tegenover. Intussen begint zij, los van de politie, aan haar naspeuringen. Zij ontdekt dat de dode man een gewetenloze oplichter was die misbruik heeft gemaakt van het vertrouwen van kwetsbare vrouwen. Maar hoe meer Frieda ontdekt, hoe meer gevaar zij zelf loopt.
De zaak van de dode man in de leunstoel is niet de enige verhaallijn in Dinsdag is voorbij. Nicci French borduurt ook intensief voort op de hoofdverhaallijn uit Blauwe maandag, waarin een mannelijke tweeling voorkwam van wie de ene een brave sul was en de andere een crimineel die aan het einde van het boek zelfmoord pleegde. Maar, is er destijds wellicht sprake geweest van persoonsverwisseling? Het levert genoeg verwarring op om Frieda's leven geheel overhoop te gooien. Nicci French geeft de lezer die Blauwe maandag niet heeft gelezen, genoeg informatie om Dinsdag is voorbij als een stand-alone te kunnen lezen, maar kennis van het eerste deel geeft absoluut meerwaarde.
Ook in Dinsdag is voorbij wordt Londen niet als decor, maar als een romanfiguur opgevoerd. Pakkende beschrijvingen van straten, buurten, monumenten en wijken dragen flink bij aan de sfeer van het boek. In dit geval een regenachtige, duistere, mistroostige sfeer, want vrijwel alle personages die worden opgevoerd zijn eenzaam. Dat geldt zowel voor de mooi uitgewerkte hoofdpersonen Karlsson en Frieda als voor de vele secundaire karakters. Eenzaamheid hangt als een grauwsluier over het boek. Genoeg werk dus voor psychoanalytica Frieda.
Dinsdag is voorbij is spannend, slim geschreven, mooi van taal. Het boek kent een geweldige verhaalstructuur, maar bovenal fenomenale karaktertekeningen die de grens tussen literaire en psychologische thriller geheel doen vervagen. Met hun serie rond de eigenzinnige Frieda Klein, de Miss Marple van de geest, is Nicci French bezig aan een onbetwist chef-d'oeuvre, dat nu al in de annalen van moderne klassiekers bijgeschreven kan worden... | 1pos
|
Wat is dit boek mooi geschreven, de pure rauwe waarheid, een geschiedenis die nooit vergeten mag worden. Dit is een boek die mij lang bij zal blijven! | 1pos
|
Firmin
Arme kleine firmin
Nooit gedacht dat ik van een rat zou gaan houden . | 1pos
|
Ik had niet in de gaten dat het een deel was uit een serie. Ik
merkte af en toe wel dat ik daardoor dingen misten, maar het was
toch zonder die eerdere delen goed te lezen | 1pos
|
Via “Thrillers and more” dit boek mogen lezen en beoordelen.
“En later, wanneer hun plan klaar is, zal Kraaidorp alles wat met de Duistere School te maken had voorgoed vergeten" (blz 61)
Alle ingrediënten voor een spannend boek zijn aanwezig: een of andere vage school, mysterieuze leraren en duistere praktijken.
Je zou het boek bijna kopen alleen al om de mooie cover. Die trekt je aan als een magneet.
Het verhaal ontwikkeld zich rustig, maar Sandra J. Paul weet de spanning goed op te bouwen met kleine gebeurtenissen. Je bent en blijft nieuwsgierig naar wat er komen gaat. Ineens komt er vaart in en kan je het boek niet meer wegleggen. Echt heel spannend. Je komt ook verrassende onthullingen en ontroerende momenten tegen. Geen onbeantwoorde vragen op het einde, maar wel genoeg opening voor een eventueel vervolg.
De Duistere school zit goed in elkaar en leest als een trein. Daarom kan ik ook geen punten opnoemen die ik minder goed vind. Die zijn er niet naar mijn mening.
Het is in duidelijke taal geschreven, geschikt voor de doelgroep van 10-12 jaar, maar ook een leuk tussendoortje voor de wat oudere fans. | 1pos
|
Bij dit boek had ik een onderbuikgevoel, ik wilde het heel graag lezen maar ik vind de schrijver nogal een typje wat mij dus weerhield om het te gaan lezen. Deze leesclub was dus zeer welkom en ik was zeer blij dat ik was ingeloot. Want mijn onderbuikgevoel had dus weer eens gelijk. Ik heb 800 pagina's lang verwonderd, bewonderd en genoten van het boek. Beeldspraak, mooi taalgebruik en soms hele moeilijke woorden maar het versterkte het verhaal wat Ilja ons verteld heeft.
In vogelvlucht het boek want ik vind het echt een aanrader.
Als de relatie tussen Ilja en Clio stuk loopt neemt Ilja een hotelkamer in Hotel Grand europa om daar een boek te schrijven over zijn relatie met Clio en hun gezamelijke passie Caravaggio. Er zijn 3 schilderijen van Caravaggio maar 1 is verdwenen en daar zijn ze naar op zoek. Ik het hotel zijn een aantal vaste gasten met wie Ilja goed kan praten en nieuwsgierig als Ilja is vraagt hij alles en ook dit lees je terug in het boek en dan hebben we nog de verhaallijn van het toerisme in Venetie( en later heel Europa) Deze drie verhaallijnen brengt Ilja op geheel eigen wijze tot een geheel en ik vond het prachtig om te lezen en ik vind het ook heel terecht dat hij een nominatie heeft voor de Libris Literatuurprijs. | 1pos
|
Firmin wordt geboren in een oude boekhandel met nog twaalf andere broertjes en zusjes.
Hij is de kleinste uit het nest en heeft altijd honger,vandaar dat hij begint aan het eten van boeken,uiteindelijk eet hij ze niet meer,maar gaat de boeken lezen.
Firmin is een literaire rat geworden ,leest veel en gaat afwisselend naar de bioscoop,geniet van de films,en vindt daar zijn eten ,wat door de mensen is achtergelaten.
In de eigenaar van de boekwinkel denkt hij een vriend te hebben gevonden,maar dat pakt anders uit, hij is erg eenzaam en als dan ook nog de wijk gesloopt moet worden…
Een kostelijk verhaal,geschreven met veel humor,maar tevens ook een ontroerend verhaal,je leert zijn emoties kennen,een rat met menselijke trekjes.
Er staan mooie tekeningen in het boekje en wat Sandra zegt,er hadden er meer in mogen staan. | 1pos
|
Ronald Jeffreys wordt geëxecuteerd voor de gruwelijke moord op 3 jongetjes. Ongeveer 3 maanden na zijn dood wordt er terug een dood kind gevonden, vermoord op dezelfde manier als dat Ronald Jeffreys dat deed. Heeft men de verkeerde persoon geëxecuteerd? Er was toch voldoende bewijs en hij had toch een bekentenis afgelegd?
Maggie O'Dell, profiler bij de FBI wordt erbij gehaald. Maggie haar huwelijk zit in het slop. Haar man wil dat ze stopt met het gevaarlijke werk, ze is al meerdere keren gewond geraakt. Daarnaast moet ze samenwerken met een man die haar niet ongevoelig laat.
Sherrif Nick Morrelli is in de voetsporen van zijn vader getreden, ook sherrif en toevallig de man die Ronald Jeffreys gepakt heeft. Er komt dan ook behoorlijk wat druk bij deze man te liggen. Hij is blijkbaar een knappe man die veel affaires achter de rug heeft, maar voor Maggie voelt hij iets anders.
Al snel na het eerste dode jongetje, verdwijnt een tweede. Het wordt een race tegen de klok om hem te zoeken of de dader te ontmaskeren. Ondertussen komt een spook uit het verleden van Maggie O'Dell ook nog even op bezoek.
Spannend boek, de eerste met Maggie O'Dell. | 1pos
|
Heerlijk romannetje. Personages die je medeleven afdwingen. Wat is er gebeurd met Penny Wentworth? Ook Ada Santorini wil dat weten. Ze is voor haar verdriet gevlucht uit New York en huurt de woonboot waar Penny vroeger op woonde.
Een boek over lief en leed, en een onopgelost mysterie. | 1pos
|
Wat een geweldig boek is dit! Van begin tot eind sleept het je mee in een maalstroom van gebeurtenissen en verwikkelingen waarvan ik daarna echt moest bijkomen. Heel goede plotwendingen en beschrijvingen van situaties welke de nodige research moeten hebben gekost. Simone was nooit beter, she nailed it! Hoop dat dit boek een mooie prijs wint. | 1pos
|
Dit boek is moeilijk in een standaard categorie te plaatsen. Het is een prachtboek. Vanaf de eerste pagina geboeid. Het is een gelaagd boek, een psychologische roman en ook een spannend boek. De bespiegelingen over relaties in deze tijd getuigen van wijsheid en ervaring. Het thema van waarheid en werkelijkheid vind ik prachtig beschreven...en het gebeurt terwijl je leest, tot de laatste pagina. Dit boek moet de debuutprijs winnen !! | 1pos
|
Gelezen in de Azerty-versie, die dezelfde is als deze. Dit was voor mij een van de grootste verrassingen van het jaar. Het boek werd me aangeraden op een boekenforum en de vele positieve reviews die ik online vond, maakten me erg nieuwsgierig.
Toen ik eraan begon, kon ik het niet meer opzij leggen. Het verhaal tussen Rina en Marijn in deel 1, daarna tussen Kris en Marijn en nog later weer tussen Marijn en alle andere personages, maakten het ijzersterk. Een uitstekende psychologische thriller die ook voldoende actie bevat om het een spannend geheel te maken. Ik ben fan! | 1pos
|
Knap om over een onderwerp als pleegzorg zo'n onderhoudend en spannend boek te kunnen schrijven. Linda Jansma heeft een fijne manier van schrijven en daardoor leest het boek erg prettig. | 1pos
|
In kale, meest korte soms 'knallende' zinnen vertelt Robbert Welagen het verhaal van Emilio Lastrucci's zoektocht naar zichzelf. De 52-jarige Emilio is daarvoor uit Zwitserland, waar hij meer dan dertig jaar heeft gewoond en gewerkt, teruggekeerd naar zijn geboortestad Florence. Hij is ten gevolge van een ontsnapping aan een ontvoering - door zich uit een raam te storten - zijn geheugen vrijwel helemaal kwijtgeraakt en hoopt door het bezoeken van plekken van zijn jeugd zijn herinneringen weer terug te krijgen. Hij bezoekt zijn geboortehuis, zijn school, de kerk, loopt diverse keren de routes die hij als klein jongetje gelopen moet hebben, maar herkent niets. De paar flarden herinnering waarover hij nog wel beschikt geven, net als de omgeving, Emilio weinig houvast. Als hij een oude schoolvriend tegenkomt die hem herkent, is het net alsof alles wat die opdiept uit hun gezamenlijke verleden over anderen gaat. Hij herkent en kent niets. Niets van de verhalen en niets van de stad. Alle bedrijvigheid gaat volkomen langs hem heen, terwijl hij door de stad zwerft. Het is, zo bedenkt hij, alsof er een glazen stolp over hem heen is geplaatst. Iedereen en alles buiten die stolp leeft en Emilio kan niets anders dan toezien.
Het verlies van zijn geheugen is niet het enige dat Emilio dwars zit. Hij weet bijna zeker dat hij in de gaten wordt gehouden. Niet alle daders van de ontvoering zijn namelijk opgepakt; een van hen is nog op vrije voeten en de mogelijkheid bestaat dat hij Emilio in de gaten houdt. Een aantal keren meent Emilio een glimp van hem op te vangen en twee keer besluit hij daarom Florence te ontvluchten. Eerst naar een oudtante die net buiten Florence woont en later naar Rome, waar hij gestudeerd heeft. In beide gevallen komt hij meer te weten over zijn verleden, over wie hij was, maar misschien nog wel meer over wie hij altijd geweest is?
Robbert Welagen laat Emilio ronddolen als een angstige holte in een verder met veel precisie beschreven Florence. Die precisie springt vooral in het oog door het bijna eindeloze opdreunen van plaatsen en straten waar Emilio zich wandelend of rijdend in een taxi doorheen beweegt. Op een gegeven moment werkt dat niet meer en verwordt het tot een vermoeiend trucje. Gelukkig is dat niet meer dan een vlekje in een verder goed geschreven vlot, ogenschijnlijk voortkabbelend en eigenlijk verrassend spannend verhaal. Spannend vanwege de contrasterende beschrijving tussen Emilio en de rest van de wereld, vanwege de vraag of Emilio zijn geheugen terugkrijgt of niet en de al dan niet verbeelde dreiging van de achtervolger. Door de suggestie van dat gevaar heel exact te doseren en Emilio's verhaal te vertellen in een onopgesmukte stijl met veel cadans, slaagt Welagen erin om de hijgerigheid waaraan zoveel spannende verhalen lijden, te vermijden.
Gelezen en gerecenseerd voor Dizzie.nl in 2011 | 1pos
|
Ik ben van mezelf erg moeilijk met boeken uitlezen, omdat ik nogal een slechte concentratie heb. Echter, heb ik dit boek voor mijn doen erg snel uitgelezen en dat wilt zeker wat zeggen! Ik vind het een erg goed boek met een lekker lopend verhaal. Het is niet te langdradig en je gaat goed mee in de flow! | 1pos
|
Disclaimer: deze recensie verscheen eerder in Fantastische Vertellingen - het kwartaalblad voor de Nederlandse fantasy- en SF-liefhebber. Neem een abonnement, dan hoef je niets te missen! Ik ken beide auteurs omdat we samen verhalen in diverse bundels hebben gepubliceerd, zoals Ganymedes. Tevens is dit boek uitgegeven bij Macc, waar ook enkele van mijn boeken zijn verschenen. We hebben elkaar dan ook ontmoet bij meerdere gelegenheden. Ik ontving dit boek van de uitgever als recensie-exemplaar.
Het gebeurt niet elke dag dat voor je ogen een nieuw genre wordt gelanceerd. Maar Tais Teng en Jaap Boekestein presteerden het om vorig jaar op Facebook de term ‘Ziltpunk’ te introduceren. Geïnspireerd op benamingen als ‘Cyberpunk’, ‘Steampunk’ en het nieuwere ‘Silkpunk’, kondigden ze aan verhalen te schrijven in een oer-Hollandse context, met beeldtaal geïnspireerd op de Nederlandse interactie met water, zoals de deltawerken, vissersplaatsjes, inpolderingsprojecten en ja, inderdaad, de ‘palingpop’. Ook onze nationale nuchterheid en handelsgeest zouden er een centrale plek in krijgen.
Verhalen in deze trant hebben beide auteurs al wel eerder geschreven, maar de steeds duidelijkere gevolgen van door mensen veroorzaakte klimaatverandering, geven ze een indringende actualiteit. Aangezien een stijgende zeespiegel voor ons achter de dijken al snel grote consequenties zal hebben, is het niet meer dan logisch dat schrijvers zoeken naar manieren waarop Nederlanders hier in de toekomst mee kunnen omgaan.
Het nieuwe genre komt bovendien op een goed moment gezien de voorzichtige renaissance die gaande is in het SF-genre in ons taalgebied. Steeds meer schrijvers wagen zich opnieuw aan toekomstverhalen in plaats van de geijkte fantasy. Maar een heel duidelijke nationale traditie in dit genre is er helaas niet en velen laten zich daarom inspireren door Britse en Amerikaanse auteurs. Als ik voor mezelf mag spreken: de Nederlandse literatuur vond ikzelf nooit zo boeiend. Boeken als ‘De avonden’ illustreerden vooral de Hollandse burgerlijkheid en kleinzieligheid, nogal saai, zoals de brede rivieren die traag door oneindig laagland gaan, of het stukje bos ter grootte van een krant. Niet veel om je mee te identificeren, als je houdt van grotere avonturen en spitsvondiger vondsten.
Toch is er genoeg te bedenken waarin een klein land groot kan zijn, en waarmee schrijvers verhalen kunnen schrijven met een flinke dosis verwondering die toch op en top Nederlands zijn. Kortom, de tijd was er rijp voor. De eerste officiële Ziltpunkbundel van Teng en Boekestein is bedoeld als ‘proof of concept’, met elf novelles en verhalen in vier fantastische toekomstige werelden. Naar mijn mening zijn ze in hun opzet geslaagd. Hun schrijfsels tonen overduidelijk aan dat de Nederlandse beeldtaal en thematiek heel goed als basis kunnen dienen voor goed onderbouwde science fiction vol spectaculaire ideeën.
Dit is niet het eerste verhaal dat ze samen schreven en meestal is niet te zien welk deel van wie van hen afkomstig is. Zo goed zijn ze ondertussen op elkaar ingespeeld. Ze delen allebei het duidelijke plezier in het verzinnen van exotische toekomsten. Ik vind de ‘Buitendijks’-verhalen nog het meest intrigerend, maar dat komt misschien ook omdat ik in andere bundels meer verhalen heb gelezen die zich in deze setting afspelen. Het is in deze verhalen dat het ‘punk’-aspect nog het meest zichtbaar wordt. Ook heel interessant zijn de organische boomsteden, op Jack Vance gebaseerd, in de ‘Tropisch Holland’-verhalen. Geen gebrek aan originele ideeën hier. Dit is een van de eerste keren dat ik in Nederlandse SF de hoeveelheid vondsten en speculaties tegenkom die ik ken uit buitenlandse boeken, met verbeeldingsvolle details die toch connecties hebben met wetenschappelijke ontdekkingen. Op elke pagina genoeg om een boek te vullen. Maar dat zonder het verhaal te overweldigen. De auteurs weten hoe ze de lezer moeten boeien. Vermaak staat centraal. Verwacht hier geen diepe inzichten in karakters, geen meditaties over de leegte van het moderne bestaan, geen zorgvuldig onder de loep gehouden motivaties. De vaart blijft er in zitten en het zijn de werelden die uiteindelijk blijven hangen. Het merendeel van deze verhalen is mede daarom waarschijnlijk eerder ‘Ziltpop’ dan ‘Ziltpunk’ te noemen - vooral in de ‘Orkaanhoeders’-wereld waar de Volendamse muziekscène een belangrijke rol speelt. Er zijn gewiekste handelaars, doortastende dames en veel jonge mensen die in deze complexe werelden hun plek moeten vinden, of het nu is door opdrachten te vervullen voor hun steenrijke ouders of te leren luisteren naar levende dijken. Sommige verhalen hebben een ironisch einde, met een dikke, vette knipoog, zoals ‘Adriaan en de tornadodansers’. Daarin is duidelijk de hand van Boekestein te herkennen. Ik vond het schurkenverhaal ‘Het oog van de orkaan, waar galjoenen rijpen’ tot de verbeelding spreken, ook door de biologische details, bijvoorbeeld de als afweer ingezette gemanipuleerde zeewezens.
In hun opzet (op de Ziltpunkfacebookpagina uitgesproken) om te laten zien dat ook met het broeikaseffect de toekomst nog hoopvolle verhalen kan bevatten zijn de auteurs zeker geslaagd. Gezien door het oog van een eindredacteur kwam ik hier en daar nog wat kleine foutjes tegen, maar zeker niet genoeg om mijn leesplezier te bederven. Ik hoop dat deze bundel andere auteurs ook zal inspireren om SF-verhalen te gaan schrijven, zelfs verhalen met eenzelfde Nederlands tintje, want ook ons taalgebied verdient een eigen SF-traditie. In elk geval beveel ik deze bundel van harte aan bij iedereen die geïnteresseerd is in ideeënrijke, avontuurlijke science fiction. | 1pos
|
Bijna iedereen wil wel ergens bij horen. Vaak ontkomen we er ook niet aan om ergens bij te horen. Altijd is er wel een groep, organisatie, club of natuurlijk familie waar je onderdeel van uitmaakt. Of je nu wilt of niet.
Echter, sommige groeperingen gaan verder dan anderen, en weten het doen en laten van hun leden zo sterk te beïnvloeden dat er voor eigen denkbeelden of ideeën geen ruimte meer is. Feitelijk nauwelijks meer ruimte voor een eigen leven.
Sekten hebben wat dat betreft een slechte naam. Vooral omdat ze vaak een uitzonderlijke toewijding van hun leden vragen.
Toch zijn er ontzettend veel van deze groeperingen over heel de wereld. Denk bijvoorbeeld aan Scientology, De Manson ‘Familie’ of aan The People’s Temple. Er zijn gematigde clubs, maar er zijn er ook die het wel heel erg bont maken.
Tot die laatste categorie behoort de groepering voor wie de hoofdrol is weggelegd in dit 5e boek van Karin Slaughter (Trouweloos). Ze beschrijft op een heel beeldende manier het wel en (vooral) wee van een sekte die ten koste van alles en iedereen uit is op persoonlijk financieel gewin.
Een spannend begin van het boek waarna een rustig voortkabbelend middenstuk de opmaat vormt voor een spectaculaire eindfase.
Echt weer een aanrader. | 1pos
|
De twaalfjarige Nina is gek op haar broer Luca en ze vindt het dan ook niet erg dat haar ouders een weekeindje naar Parijs gaan en haar broer op haar moet passen. Maar dan wordt haar broer gebeld met de vraag of hij dit weekend op de tweejarige Sammie wil passen in het huis van Sammie’s moeder. Nina mag mee, maar eigenlijk vindt ze dat helemaal niet zo’n goed idee, ze slaapt liever in haar eigen kamer. Toch laat ze zich door haar broer overhalen. Het oppassen op Sammie blijkt Nina goed te bevallen. Ze vindt het eigenlijk vooral erg leuk, en samen met Luca gaat ze met Sammie naar het hertenkamp en de speeltuin. Terwijl Sammie zich prima in de zandbak vermaakt, kijken Luca en Nina vanaf een bankje toe. Maar als ze even niet opletten gebeurt er iets dat ze nooit hadden verwacht….
Oppassen is een serieus leuk boek voor kinderen van de bovenbouw. Het hoofdpersonage Nina is twaalf jaar en meiden tussen 10 en 12 jaar kunnen zich vermoedelijk goed met haar identificeren. Het verhaal leest vlot weg en zal voor veel kinderen deels herkenbaar zijn. Selma Noort heeft met Oppassen een spannend, stoer en modern verhaal geschreven dat zeer waarschijnlijk ook jongens aan zal spreken. Hou je van de boeken van Carry Slee dan zal dit boek je zeker bevallen. Oppassen is meer dan alleen een spannend verhaal. Het gaat onder andere over verantwoordelijkheid, vriendschap, jezelf durven zijn, familie, scheiding en liefde. Selma’s boeken zijn al in diverse talen uitgebracht en haar werk werd eerder al bekroond met Zilveren Griffels en Vlag en Wimpels. Mocht Oppassen het eerste boek zijn dat je van haar gaat lezen dan wil je daarna waarschijnlijk nog veel meer van deze auteur lezen. Aanrader! | 1pos
|
Het centrale thema in deze thriller is verkrachting. Er gebeuren er meerdere en het vreemde is dat ze hetzelfde patroon volgen als verkrachtingen van 12 jaar geleden. Gaat het om dezelfde persoon die inspecteur Grace toen ook al niet heeft kunnen oppakken? Gaat het om een copy-cat? Bij alle verkrachtingen spelen dure schoenen met een hoge hak een rol. Daarnaast passeren er verschillende verdachte personen die elk hun rol spelen in dit boek. Niet iedere verdachte is ook een crimineel.
Je komt wel het een en ander te weten over hoe men met verkrachtingsslachtoffers omgaat en ook over de vooroordelen die er vroeger, maar zeker ook nu nog heersen bij de politie wanneer vrouwen aangifte doen van verkrachting. Het varieert van 'ze zal het wel uitgelokt hebben' tot 'ze zal er wel omgevraagd hebben'.
Ik heb me in het begin gestoord aan het wisselen van de verkrachtingen eind jaren negentig en het heden. Dat was soms moeilijk te volgen. Voor de rest wel een spannend boek. | 1pos
|
Subsets and Splits
No saved queries yet
Save your SQL queries to embed, download, and access them later. Queries will appear here once saved.