text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
Het Geheim van de Alchemist is weer een schitterende actiethriller over Ben Hope. Het is een boek dat je in een ruk uitleest, net als bij Het Mozartcomplot. Dit doet naar meer verlangen. Alleen jammer dat er maar 3 boeken vertaald werden. | 1pos
|
In dit vierde deel is het de beurt aan Cece (Celaeno) om na de dood van Pa Salt haar afkomst te gaan ontdekken. Cece heeft vanaf haar vroege jeugd een verstikkende relatie met haar derde zus Star. In die relatie is Cece degene is de beslissingen neemt en Star degene die in alles zwijgend toestemt. Als Star na de dood van Pa Salt op zoek gaat naar haar biologische familie, onttrekt ze zich langzaam aan Cece's dwingende leefstijl. Het feit dat Star een eigen leven aan het opbouwen is, laat Cece ontredderd achter. Ze besluit om zelf ook haar afkomst te onderzoeken en reist via Thailand naar Australië. De artistieke Cece heeft een paar semester kunstgeschiedenis gestudeerd, maar door haar dyslexie werd haar dat te moeilijk en ook op de Royal College in Londen lukte het haar niet om de opleiding af te maken. Het verminderde contact met Star en het niet krijgen van waarding voor haar schilderkunst maakt haar onzeker. De aanknopingspunten voor haar zoektocht in Australië zijn de naam van een machtige zakenvrouw afkomstig uit Schotland die rond 1900 leefde en een foto van een beroemde Aboriginal schilder. Aan de hand van de foto vindt ze haar grootvader. Door het ondernemen van de zoektocht naar haar biologische familie, vindt Cece haar liefde voor de schilderkunst terug en leert ze zichzelf te accepteren. Ieder boek van de Zeven Zussen gaat over het opzoeken van de biologische afkomst van de door Pa Salt geadopteerde meisjes, volgens de aanwijzingen die hij na zijn dood verstrekt via zijn advocaat. Ze vinden dan misschien niet altijd wie ze willen vinden, maar door hun zoektocht vinden ze wel hun innerlijke kracht en groeien ze als mens. | 1pos
|
Interessant verslag. Dit boek biedt een kijkje in de gijzeling die november 2002 plaats vond in een Russisch theater en waarbij ongeveer 129 gijzelaars om het leven kwamen. | 1pos
|
Voordat Amanda Kyle Williams met schrijven van boeken begon, heeft ze onder andere gewerkt als huisschilder, vertegenwoordiger en koerier. Ook heeft ze bijdragen geleverd aan verhalenbundels en werkte ze als freelance schrijver voor de Atlanta Journal-Constitution. Van 1990 tot 1993 schreef Williams de uit vier delen bestaande, maar niet zo succesvolle, serie over CIA-spion Madison McGuire. In 2010 volgde haar thrillerdebuut, Een onverwacht genoegen. Dit is het eerste boek met privédetective Keye Street als belangrijkste personage. Met dit thrillerdebuut kwam ze meteen op de shortlist voor de Townsend Prize for Fiction en de Shamus Award terecht.
Keye Street is, nadat ze bij de FBI is ontslagen, een eigen detectivebureau begonnen. Ze krijgt diverse opdrachten zoals het arresteren van gezochte criminelen, het afleveren van dagvaardingen en nog meer soortgelijke taken. Af en toe heeft ze een wat grotere opdracht. Meestal op verzoek van haar vriend en rechercheur Aaron Rauser van de Atlanta Police Department. Wanneer Atlanta wordt opgeschrikt door een seriemoordenaar schakelt Rauser de hulp van Keye opnieuw in. Deze moordenaar heeft een identieke werkwijze en laat beten achter op het lichaam van de slachtoffers. Als Street op een dag een brief van de dader ontvangt, komt het voor haar allemaal wel heel erg dichtbij. Want de moordenaar weet wel heel erg veel over haar privéleven.
Het grootste deel van het verhaal wordt verteld vanuit het perspectief van Keye Street, de privédetective. Daarin wordt, in de ik-vorm, verteld wat de reden is dat ze voor dit vak gekozen heeft, wat ze daarin meemaakt en wat haar relatie is met een aantal andere personages. Aangezien dit de eerste thriller is waarin Keye het belangrijkste personage is, wordt dat gedurende het verhaal steeds meer uitgewerkt. Ook de moordenaar heeft, maar dan veel bescheidener, een verhaal. Dit is in de vorm van een blog en daarin wordt beschreven hoe de moorden tot stand komen en worden gepleegd.
Aanvankelijk is het even wennen aan de soms bijzondere en misschien wat eigenzinnige schrijfstijl van Williams, maar daarna merk je al snel dat deze stijl haar, en in feite ook Keye Street, kenmerkt. Bij vlagen is het verhaal doorspekt met humor en cynisme. Die karaktertrekken, zo blijkt steeds meer, horen onlosmakelijk bij het personage Street. Daarnaast is Een onverwacht genoegen een vlot geschreven thriller waarin ook meer dan voldoende spanning zit, regelmatig verrassende wendingen en een onverwachte ontknoping heeft.
De meeste personages komen geloofwaardig over en hebben ieder hun eigen en intrigerende persoonlijkheid. Toch bevat het verhaal wel een paar clichés, zoals het spel dat de seriemoordenaar met de politie en detective speelt. Aardig, maar niet origineel. Ook is het vreemd dat een privédetective mensen kan arresteren en daarvoor eveneens handboeien mag gebruiken. Wellicht dat de wetgeving in Atlanta dat toestaat, maar het komt wel wat merkwaardig over.
Aan Een onverwacht genoegen is, behalve de kennismaking met de personages, niet te merken dat het een debuut is. Street en Rauser hebben alles in zich om zich tot succesvolle seriepersonages te ontwikkelen. En Amanda Kyle Williams zal alle zeilen bij moeten zetten om het niveau van deze thriller op zijn minst te evenaren. | 1pos
|
Koos Terpstra, toneelschrijver en theaterregisseur is de gelukkige ontvanger van de 10 brieven die auteur en cabaretier Tim Fransen schreef tijdens zijn reizen door Europa. 10 brieven, 10 bestemmingen. Het boek is geenszins in briefvorm geschreven behalve dan de aanhef: ‘Beste Koos’ en afsluitzin: ‘Alle goeds, Tim’. Het lijkt eerder alsof de lezer in de theaterzaal zit te luisteren naar een stuk uitstekende podiumkunst. ‘Verliefdzijn’ en ‘halfeen’ schrijft hij aan elkaar waardoor het toch iets van een (handgeschreven) brief wegheeft. Twijfel slaat toe wanneer er meer slordigheden en taalfoutjes in de tekst te vinden zijn. Is dit humor of slecht geredigeerd?
Fransen gaat op reis op advies van Terpstra: stap uit je kleine wereld en ga onbekend terrein verkennen. En dus reist hij af naar plekken die hem zo dicht mogelijk brengen bij de ervaring van de filosofen die hij bewondert. Hij besluit brieven aan Koos te schrijven over deze korte reizen. De brieven zijn gedachten op papier. Mijmeringen over onderwerpen zoals: chaos, sterfelijkheid, de weerzin van het neoliberalisme en de zin van het bestaan; hét ware filosofische vraagstuk. Tussendoor schrijft hij over zijn try-outtour en opkomende theaterpremière. Koos schrijft niet terug, tenminste zo lijkt het. Misschien schrijft hij toch terug want op een gegeven moment staat er: ‘Lief dat je het vraagt, Koos’. Hoewel je dit bij Fransen nooit zeker weet, het zou immers sarcasme kunnen zijn. Hij is tenslotte cabaretier. Aan het eind weet de lezer het zeker: Koos is geen schrijver: ‘Koos is iemand die me nooit een brief terug schrijft’. Fransen is een man met inhoud, en hij heeft nog humor ook!
Fransen bezoekt Leipzig, Londen, Parijs, Turijn, Praag, Wenen, Moskou, Bonn en twee Nederlandse steden. Nietzsche werd geboren dichtbij Leipzig, Karl Marx werkte in het British Museum in Londen, voorheen een bibliotheek, aan zijn magnum opus: Das Kapital. Het Parijs van Albert Camus wordt verkend. Zo vindt hij in iedere bestemming iets van een filosoof terug en krijgt de lezer een beknopt beeld van de wijsgeer in kwestie.
Brieven aan Koos, avonturen van een zolderkamerfilosoof is een fijne afwisseling van korte reisverhalen, filosofische mijmeringen en komedie. De humor is groots en soms absurdistisch, en verveelt geen moment. Een prettige afwisseling tussen cabareteske en serieuze onderwerpen. Fransen gaat niks uit de weg, neemt geen blad voor de mond en zelfspot is hem niet vreemd. | 1pos
|
Net als heel veel andere mensen had ik de reclamebeelden al meermaals voorbij zien komen en heb ik de CD al een aantal keren gedraaid op Spotify. Naar het theater gaan om de productie te zien zit er voorlopig nog niet in, dus ik ben blij dat Studio 100 besloten heeft om het verhaal ook in boekvorm op de markt te brengen.
En de bewerking van de musical tot een jongerenboek is heel goed geslaagd. Nergens voelen dialogen geforceerd aan en ik zou ook niet met zekerheid kunnen stellen welke stukken bewerkt zijn van een song. Daarnaast loopt het verhaal lekker en zijn vooral de innerlijke gevechten die de karakters met zichzelf voeren goed geschreven.
Het boek is overduidelijk geschreven voor een generatie die niet meer uit eerste hand heeft gehoord hoe de tweede wereldoorlog was en wat er toen gebeurd is. Hier en daar is uitleg en achtergrond toegevoegd om bepaalde begrippen toe te lichten en bepaalde scenes beter in de historische context te kunnen plaatsen. Nergens verstoort dit echter het verhaal. Sterker nog, het versterkt het vooral.
Het knappe van het verhaal is het feit dat het oog heeft voor veel mogelijke posities die mensen in een oorlog innamen en deze posities ook uitlegt, zonder daar een eindoordeel over te vellen. Probeerde je er van te maken wat er van te maken viel? Zat je bij het verzet? Was je te bang om echt iets te doen? Wist de SS toch tot je door te dringen en je mee te sleuren in een ideologie die mensen niet meer als mensen zag? Aan het einde, maakt dat niet eens zo heel veel meer uit. Het verhaal maakt vooral duidelijk dat oorlog eigenlijk alleen maar verliezers kent, aan welke kan je ook stond en wat je ook gedaan hebt.
Ik hoop dat het nog gaat lukken om de productie te zien. Ik merkte zelf dat het boek emotioneel niet helemaal binnenkwam, maar ik weet vrij zeker dat ik in het theater tranen met tuiten ga janken. | 1pos
|
Voor de Hebban leesclub mocht ik het boek De Laatste Getuige lezen van Frank Krake. Van dezelfde auteur heb ik Menthol al een gelezen, dus de verwachtingen waren hoog.
In de Laatste Getuige volgen we Wim Aloserij, een man geboren in Amsterdam en opgegroeid bij zijn moeder, stiefvader, zusje en halfbroertje. In het begin van het boek volg je Wim en zijn jonge leven. In zijn vroege jaren leert hij om te gaan met zijn stiefvader die graag te diep in de fles kijkt. Samen met zijn zusje beleeft hij verschillende avonturen.
Een paar jaar later breekt de oorlog aan. Wim wordt opgeroepen voor dwangarbeid en vertrekt naar Duitsland. Nadat hij terugkeert in Nederland breken de helse jaren voor Wim aan. Hij duikt bij verschillende adressen onder, maar de vijand krijgt hem toch te pakken. Via Polizeiliches Durgangslagerkampf Amersfoort komt hij in Neuengamme, Hamburg aan.
In de loop van de jaren heb ik al aardig wat Tweede Wereldoorlog boeken gelezen, maar nog nooit eentje over Neuengamme. Doordat een oudoom van mij dezelfde weg belopen heeft, kwam dit verhaal extreem hard aan. Hij heeft net als Wim ook in Kamp Amersfoort gezeten en vanuit daar begin September 1944 doorgestuurd naar Neuengamme. Hij heeft het helaas niet overleefd, zijn nummer was 49553 (heel dicht bij het nummer van Wim) Met dit feit in mijn achterhoofd ben ik dit boek verder gaan lezen en kwam de ene gruwel na de andere tegen. Op een gegeven moment denk je toch wel alles gehad te hebben en dan wordt het weer extremer. Nu ik eindelijk wat te weten ben gekomen over Neuengamme heb ik zoveel respect gekregen voor degene die er gevangen hebben gezeten. Heel veel bewondering heb ik voor Wim en hoe hij dit allemaal overleefd heeft en hoe hij ermee om gaat.
Met de schrijfstijl had ik, vooral in het begin, best wat moeite. Ik denk dat dat vooral persoonlijk is. Ondanks dat loopt het verhaal lekker vlot en vlieg je door het boek heen. Ook is dit, en dat is zeker het benoemen waard, het allereerste boek geweest wat mij echt aan het huilen heb gemaakt. En daarom krijgt dit boek, mede door alle heftige gebeurtenissen, van mij alsnog 5 sterren. | 1pos
|
Een boek dat je vanaf pagina 1 raakt. De uitkomst is bekend, maar toch leg je het boek niet weg en lees je verder. Het is een boek die je qua emoties alle kanten op duwt, maar geschreven met zoveel humor, drama, avontuur en meer dat ik op slag meer zin in het leven krijg. Hoop dat deze debutant snel met een nieuw boek komt. Ik hou niet van Italiaanse schrijvers, maar hij heeft mijn hart verovert. | 1pos
|
Wanneer Mathilde samen met haar broertje een houten bestek vindt achterin de snoepkast wordt hier door haar moeder nogal mysterieus over gedaan, het enige wat ze erover verteld is dat hun vader dit gekregen heeft na de oorlog. Verder mogen ze er niet meer over praten. Mathilde gaat op onderzoek uit en komt zo heel wat te weten over het verleden van haar vader. Naast Mathilde leren we ook Mart kennen, Mart is de vader van Mathilde. Na een relatief normaal leven, laten de gevolgen van de dwangarbeid zich toch voelen. Aan de hand van Marts dagboek en zijn gesprekken bij de psychiater komen we heel wat te weten over hoe het was om als dwangarbeider te leven.
In de middelbare school kon geschiedenis en de wereldoorlogen mij maar matig boeien, maar door boeken zoals deze wil ik hierover wel meer te weten komen. Dit is nu het derde boek over de oorlog dat ik lees, en ik moet zeggen dat mijn interesse gewekt is. | 1pos
|
Op weg naar schuilhoek, een fantastisch mooi boek.
Vanaf de eerste tot en met de laatste letter is het boeiend!
Het verhaal gaat over Voortrekkers die tijdens een nacht in 1836 overvallen worden. De tieners Petronel en Lourens zijn de enigen die overgebleven zijn. Petronel wordt bij haar zus ondergebracht. Ze voelt haat van haar zus en zwager maar het oppassen op haar neefjes en nichtjes houdt haar op de been. En ook de hoop ooit met Lourens te kunnen trouwen en samen ergens te gaan wonen in een echt huis helpt haar moed te houden.
Wat een liefde en een doorzettingsvermogen om te zoeken naar rust naar een eigen plek!
De omgeving en de wilde dieren worden heel echt beschreven waardoor het lijkt alsof je tijdens het lezen naar een film aan het kijken bent!
Ik kijk uit naar meer boeken van Hans Du Plessis! | 1pos
|
Het is een kort verhaal maar spijtig genoeg zonder afloop.
Wel goed geschreven en met grote verwachting gelezen.
Zeker Insomnia lezen want het smaakt naar meer.
Handyman is de hoofdrolspeler in dit kort verhaal en waarschijnlijk ook in het volgend verhaal. | 1pos
|
Ik vond dit boek (ook al ben ik een echte thriller fan) erg leuk om te lezen.
Er gebeurd veel in de verschillende verhaallijnen. Ondanks de heftige onderwerpen die besproken worden leest het boek luchtig door en weet Josie Silver er een echt 'feel good' boek van te maken. | 1pos
|
Een generatieroman in de geest van vroege John Irving-titels als 'The World according to Garp' (1978) en 'A Prayer for Owen Meany' (1989). Liefde en ongedwongen seks kennen geen taboes. De schattige antihelden voelen dat hun verlangens en weg naar levensgeluk niet meer zijn te rijmen met de missionarismoraal waar ze mee zijn opgegroeid. Een hermafroditische verteller kijkt terug op verschillende incestueuze romances in zijn familiegeschiedenis, tegen de achtergrond van beslissende momenten uit de Amerikaanse geschiedenis van de vorige eeuw (Fordism, de drooglegging, de opkomst van emancipatiebewegingen, etc) Het is echt een Amerikaans epos - dus een beetje gelikt en met de obligate lach en een traan - maar achter die toegankelijke opzet steekt een serieuze roman over gender en identiteit. (Bedankt voor het boek, Andries!) | 1pos
|
Loes stelt me wederom niet teleur. Gewoon een heerlijk boek om te lezen. Eigenlijk vind ik dat met alle boeken van Loes. Deze vond ik wel iets minder dan Vrijdag en Zwanenzang (want die vond ik echt helemaal geweldig) maar toch is Driftleven ook weer de moeite waard. Kom maar op met het volgende boek van Loes. | 1pos
|
Deze roman is een mengeling van een romantisch boek met een vleugje drama, een tikje humor en de nodige spanning. Want naast een verbroken relatie, een ontluikende nieuwe liefde is er ook nog een moord om op te lossen, zijn er figuren met een dubbele agenda en doet niet alleen Carmen haar best het een en ander op te lossen en zich niet af te laten leiden maar krijg je als lezer ook veel informatie om mee te puzzelen.
Gelukkig weet de schrijfster de informatie zo te doseren dat het duidelijk blijft voor de lezer en de verhouding romantiek en spanning ook goed is. Of het kijkje in de keuken van het advocatenkantoor op waarheid berust doet niet ter zake maar het kwam zeer geloofwaardig over.
Door het verleden van Carmen en de onopgeloste zaak geeft het net iets meer aan het verhaal zodat je geen eenvoudige romantische chicklit aan het lezen bent maar heb je een heerlijk leesbare feelgood roman die naar meer smaakt. Het einde gaf een beetje het gevoel van een aflevering van een “who- dunnit” en kwamen alle personages langs en viel alles (nog meer) op zijn plaats. Naar mijn idee was het al opgelost maar het was wel een leuke toevoeging aan het verhaal om alles en iedereen letterlijk nog even samen te laten komen.
Kortom ik was aangenaam verrast met dit debuut en hoop dat er nog meer boeken zullen volgen. | 1pos
|
De Vleugel-trilogie blijft menig lezer steeds weer verbazen en verrassen. Zo ook met Verstrengelde vleugels. Al lezende merkt men dat erin komen geen moeite kost en als de voorafgaande delen gelezen zijn, weet je meteen weer wat er al eerder is voorafgegaan.
Deze keer gaat het verhaal van Max en Lucy vele jaren later verder, iets dat met een originele reden is gedaan. Deze insteek is verrassend voor fans van het nieuwe aangesneden onderwerp en vormt een mooie combinatie met de eerder gebruikte topics. De engel en de Kraai zorgen er samen voor dat de lezer met een voldaan gevoel het boek zal dichtslaan. | 1pos
|
Dit boek is het eerste deel van de boeken van Terra Fabula en heeft de titel het vergeten koninkrijk. Het begint in Londen in het jaar 1897 en gaat over twee kinderen, Martha en William die in een groot huis wonen met bedienden. Hun ouders reizen veel en hebben blijkbaar een belangrijke bijdrage geleverd aan het museum waar de kinderen in het begin van het boek op hen wachten. Hun ouders moeten alweer op expeditie en ze beloven deze keer niet lang weg te blijven. Maar dan komt het vreselijke nieuws dat hun schip op zee is vergaan. Wat moet er nu gebeuren met William en Martha?
Het boek is intrigerend en leest vlot, het boeit zo dat je het moeilijk weg kunt leggen.
Er gebeuren vreemde dingen. Twee wel heel excentrieke dames komen de kinderen halen, ze beweren de tantes te zijn van William en Martha en ze nemen hen mee naar hun eigen woning. Die bevindt zich op een wel heel erg vreemde plek en de tuin die bij hun huis is, is al even excentriek als de tantes zelf. Dan krijgen William en Martha te horen over het vergeten koninkrijk, een magisch rijk waarvan zij de erfgenamen blijken te zijn en zij zijn ook de enigen die dit rijk kunnen redden.
Dan gaan ze ook op reis, met een fantastisch vreemde koets en met de boot van een wonderlijke kapitein. Ze komen op plaatsen die erg tot de verbeelding spreken en ontmoeten diverse wezens.
Het boek staat bol van de vervreemdende en fantasierijke gebeurtenissen, soms gaat het wel erg snel en dat is ook direct de reden waarvoor ik er vier sterren aan geef en geen vijf. Sommige dingen hadden nog wel wat langer uitgewerkt mogen worden wat mij betreft en het open einde zal er wel mee te maken hebben dat dit een serie wordt, dus ik verwacht dat er in het tweede deel op doorgegaan wordt wat er nu precies gebeurt met de antagonist en of er nog dingen worden opgelost.
De twee kinderen moeten in dit verhaal steeds meer de verantwoordelijkheid op zich nemen en groeien daardoor. Ik vind dit een aanrader en lees vooral ook de handleiding van professor DeWillis, want anders gebeuren er misschien met dit boek gekke dingen tijdens het lezen. | 1pos
|
Het boek begint met een proloog wat meteen ontzettend spannend is. Daardoor werd ik nieuwsgierig en wilde ik alleen maar verder lezen. In hoofdstuk 1 spring je terug in de tijd en wordt je mee genomen met de reis die Nina beleeft. Zo heel af en toe waren en hoofdstukken vanuit Sebastiaan geschreven. En mijn mening over hem is een beetje verdeeld want soms ging hij mij net te snel en was hij mij net wat te dominant. Maar ondanks dat snapte ik de gedachten gang wel. Persoonlijk had ik wel iets meer vanuit Sebastiaan willen lezen.
Ondanks dat was het een erg spannend, leuk en mooi verhaal. Je wordt mee genomen over een langere periode waarin Nina en Sebastiaan veel mee maken. De schrijfstijl is erg fijn want het leest makkelijk weg. Aan het einde is er een epiloog en dat vond ik erg leuk om te lezen zodat het ook echt een afsluiter is. Ik ben erg nieuwsgierig geworden naar de verhalen die nog gaan komen over de andere personages die in het boek voorkomen. | 1pos
|
Wat een meeslepend verhaal en zo zie je maar weer wat verslaving met jezelf en je gezin kan doen.
Het verdriet en de pijn en de onmacht.
Een verslaving die meer kapot maakt dan je lief is. | 1pos
|
Een spannend YA doorleesboek. Hou je van heksen, de rituelen eromheen en de opbouwende spanning...Hazels Pentakel heeft het allemaal. Marte Jongbloed heeft wederom alles goed bestudeerd voor ze de rituelen ging benutten in haar boek en dat is te merken! Je leeft enorm mee met Hazel en de ontwikkeling die zij doormaakt. Ik ben erg benieuwd naar deel 2!!! | 1pos
|
Annabel Wismar (59) is een paar jaar geleden geopereerd aan een soort van kanker. Ze moet iedere keer op controle en steeds weer is alles in orde. Tot blijkt dat het helemaal fout is en er mogelijk fouten zijn gemaakt tijdens die controles. Ze is zelfs al opgegeven door de oncoloog.
Ze wil een second opinion en gaat daarvoor naar Leuven (België) Daar zien ze nog wel mogelijkheden om haar te behandelen.
Haar zoon David gaat met haar mee en besluit bij zijn moeder in te gaan wonen om er voor haar te kunnen zijn.
De manier waarop alles omschreven wordt tijdens deze behandelingen en bijwerkingen en 'herstel' tussendoor is wel heel erg realistisch omschreven. Zeer herkenbaar voor mijzelf daar ik net behandelingen heb afgesloten en vele anderen die dit ook meemaken of meegemaakt hebben.
Het verhaal wordt afgewisseld van het heden naar het verleden. Je beseft dat Annabel vroeger iets heeft meegemaakt wat veel indruk heeft gemaakt voor haar verdere toekomst.
Stukjes tekst die schuin geschreven zijn, daar die uit haar dagboek komen.
Delen waarin Annabel omschrijft hoe zij zich voelt en ondergaat tijdens deze heftige periode.
David, die zich overal tegen verzet en heilig gelooft in het herstel van zijn moeder. Ondertussen is hij ook druk met zijn prive leven, waar niks op rolletjes verloopt. Hij krijgt veel steun van zijn familie tijdens deze hectische periode
Ik heb deze roman met dubbele gevoelens gelezen. Het is zeer realistisch neergezet en de schrijfstijl is zeer prettig, waardoor het boek ook makkelijk leest. Je wordt meegezogen in deze mooie roman.
Aan het eind besef je, dat er veel is om over na te denken, het leven, de mensen om je heen. Het verhaal blijft hangen
Respect voor deze auteur, ze heeft zo een waardig verhaal geschreven over haar moeder. | 1pos
|
Ik heb dit boek graag gelezen. Het duurde even voor ik in het verhaal kwam, maar eens je de personages beter leert kennen, word je toch steeds nieuwsgieriger naar de afloop. Het tweede deel van het boek is erg spannend, met in de laatste 100 blz. tal van totaal onverwachte wendingen. Niets is wat het lijkt... Een aantal puzzelstukjes, rond het gedrag van Nathalie, waar ik mij in het begin aan ergerde, en waarbij ik even dacht dat het verhaal niet geloofwaardig overkwam, vielen uiteindelijk absoluut op zijn plaats; Eens je het totaalplaatje kent, plaats je ook beter sommige acties van in het begin van het boek. Ook de verhaallijn van de rechercheurs vond ik boeiend en de karakters (en dilemma's) zijn goed uitgewerkt. Het is eigenlijk een erg heftig en ook wel triest verhaal, over hoe iemand door omstandigheden is geworden wie hij is. Ik lees heel graag thrillers, en mis soms het "tikkeltje meer", bovenop "de misdaad en de oplossing". In dit boek heb ik dit zeker wel gevonden. Ik heb genoten van dit verhaal en ben blij dat ik het heb gelezen. | 1pos
|
Het boek, gebaseerd op feiten, namenlijsten en cijfertabellen, en geïllustreerd met zwart-wit foto’s, bevat talrijke bondige levensbeschrijvingen van slachtoffers en ontsnapten, maar ook van hun vervolgers en moordenaars. Ook aan de terugkeer van overlevenden wordt aandacht besteed.
Op het twintigste transport van kazerne Dossin naar Auschwitz zaten 1.631 mensen, over het algemeen allemaal niet-Belgische joden. Ongeveer 150 daarvan overleefden de oorlog.
Drie jonge Belgische mannen dwongen de trein tussen Boortmeerbeek en Haacht tot stoppen. 231 gedeporteerden konden ontsnappen waarvan 115 mensen op de vlucht bleven, 90 weer opgepakt zijn en 26 doodgeschoten zijn tijdens hun vlucht. Het was de grootste actie om Joden uit een trein naar Auschwitz te redden .
Door de persoonlijke verhalen van de overlevenden wordt ook duidelijk hoe gruwelijk en mensonterend de kampen waren en bovenal hoe wreed de Duitsers waren. Het boek is zeer toegankelijk geschreven, en dat is echt een pluspunt want op deze manier is het boek voor iedereen te lezen maar ook te begrijpen. Het is een indrukwekkend boek die je bij blijft, je hebt echt even tijd nodig het een plaatsje te geven, de heldenmoed, de ontberingen en gruweldaden…
Laat dit boek een boodschap zijn opdat we nooit vergeten en dat dit nooit weer mag gebeuren. Aanrader voor een ieder die van geschiedenis houdt. | 1pos
|
Wie niet weg is van M. J. Arlidge is het zesde deel in de Helen Grace serie. Na de cliffhanger in het vorige deel wilde ik snel verder lezen. Het boek verraste me. Had niet verwacht dat Helen in deze situatie zou belanden. Ook de moordenaar in dit boek vond ik verrassend. Lang word je op het verkeerde been gezet. Weer een mooi deel! | 1pos
|
Goed geschreven boek en erop geattendeerd doordat ik de schrijfster over dit boek zag in het programma "boeken". Ik kende de schrijfster niet.
Ik lees er graag in, ben nu halverwege.
Het leven in een hele grote stad komt me heel bekend voor als Rotterdammer.
Hoewel ik hier nog nooit vossen ben tegengekomen, laat staan een Jean die de vossenpopulatie in kaart brengt, zoals deze hoofdpersoon in Londen doet.
Een grote, dynamische stad die ook 's nachts altijd maar doorgaat, herken ik beslist en zoveel mensen die hier een leven proberen op te bouwen vanuit vele landen van de wereld afkomstig. Deze inwoners, altijd immigranten en soms illegaal,
zo schamper door Theresa May "citisens of nowhere" genoemd die weten waar de vossen zijn en hopelijk ook het jongetje.(verhaal speelt in Londen).
In mijn stad wonen 180 verschillende nationaliteiten, in Londen 100 vgls. wikipedia.
De verhaallijnen zijn goed en ook realistisch opgebouwd, of ze het jongetje met zijn allen vinden, weet ik nog niet, dus spannend is het ook.
De titel snap ik prima, zonder ongeluk geen geluk, maar feitelijk is dit niet de paradox van geluk, maar zijn tegenhanger.
De onderlinge hulpvaardigheid en het mededogen herken ik ook van mijn stad, mijn wijk. Die mooie waardes dragen mensen uit, in het boek en gelukkig ook daarbuiten.
Dat ervaarde ik vanmorgen nog: moest met mijn fiets een heel eng bruggetje oversteken, Direct hulp van een onbekende man: "Hier hou vast"en gaf mij zijn eetspullen doe hij droeg en hup! nam mijn fiets mee onder zijn arm. Dat is gaaf!
dat is een wereld die ik herken. Die sfeer zit in het boek ook! | 1pos
|
Zonden van een minnares.
We hebben allemaal wel eens gehoord, of zijn getuige geweest van de klassieke 'Love Triangle'.
Het speelt in veel bekende tv shows als The Vampire Diaries, waar Damon en Stefan vechten om Elena.
En we mogen de spannende driehoeksverhouding tussen Bella, Edward en Jacob in The Twilight Saga niet vergeten.
Maar deze ingewikkelde relaties zijn niet alleen voor vampiers.
In Zonden van een minnares nemen zevenentwintig auteurs je mee in het leven van een minnares. Wanhoop en eenzaamheid van het bekrompen wereldje waarin haar bestaan zich afspeelt. Wordt ze radeloos? Verlangt ze naar bitterzoete wraak? Is ze geobsedeerd van haar (ex)minnaar? Wordt de affaire hen fataal?
Zonden van een minnares verbijstert. Een thriller-bundel die schokt!
Met bijdragen van; Roos Boum, Debora Degreef, Bella Makatini, Femke Bakker, Anneke van de Laar, Mirjam Hildebrand, Joyce Rookhuizen, Evelien Siersema, Marloes Vrijdag, Sylvia Peters, Karin Bisschops, Astrid Marijn, William Wilson, Walter van Dijk, Bert Kobus, Eugene Ammann, Oscar Spaans, Gert-Jan van den Bemd, Soraya van Kooij, Paula Reitsma, Bjorn ter Horst, Ingrid Wimpel, Johan van de Velde, Ysbrand Drost, Elena Machetti, Inge Moons en Suzanne Slotboom.
Mijn recensie:
Er wordt in de verhalen goed aangegeven wat er kan gebeuren als er een ander in het spel is. De wraak van een bedrogen echtgenote of de minnares die eigenlijk alles wil. De fantasie van de lezer gaat op de loop en je kan je goed verplaatsen in de situatie van beide kanten. Mocht je partner ooit vreemd gaan, kan je hier hele goede ideeën opdoen. Bij enkele verhalen heb ik moeten lachen vanwege de humor en andere – waren nagelbijtend spannend. Ik heb van de eerste 4 verhalen een korte recensie gemaakt.. Alle verhalen zijn zeer de moeite waard en heel verrassend. Voor mij is dit boek 5 * waard.
1) Weekendlover: Roos Baum
Wendy en Michel hebben een weekendrelatie. De laatste tijd wordt Wendy steeds teleurgesteld. Ze twijfelt: is er soms een ander in het spel? Wendy besluit op onderzoek uit te gaan en ontdekt Michels grote geheim en zij niet alleen.
2) De engel Gabriël. Debora de Graaf
Cynthia is de minnares van Rob. Alleen wil Cynthia meer. Ze besluit een confrontatie aan de gaan met zijn vrouw. Dan ontdekt Cynthia iets wat haar stoutste verwachtingen overtreft.
3) Verkeerde verwachtingen: Bella Makatini
Fay ontmoet de alleenstaande Ella in de spreekkamer van de verloskundige. Ella heeft alles wat Fay niet heeft: maatje 36, ze is knap, slank, blond en aardig. Als ze wat meer met elkaar praten, trekt Fay haar conclusie. Is haar man Rick werkelijk trouw aan haar? Wie is de geheimzinnige verwekker van Ella's kind?
4) Trouwring: Femke Bakker
Samantha valt maar op 1 soort man: degene die een trouwring draagt. Dat brengt haar in eens levensbedreigende situatie. Wat zijn de gevolgen: eigen schuld of dikke pech. | 1pos
|
Wil je een lekker vakantieboek lezen dat een combi is van thriller, broeierige seksscènes en chicklit, lees dan Het Luxor Resort door Candy Brouwer. Ik heb genoten van de avonturen van Moon (Monica) die naar Egypte met vakantie gaat en daar de mysterieuze Jamal ontmoet, een sexy gebruinde kanjer Met hem beleeft ze allerlei avonturen, niet in het minste op seksgebied dat tegen SM aanschurkt maar nooit onder dwang gebeurt.
Toch is het niet alles koek en ei in het Luxor Resort, een Engelse toeriste is verdwenen en wat weet Jamal daar van? Moon is een mooie blondine met hersens en zij gaat op onderzoek uit. En lees dit boek in de zon, op het strand, op het balkon of in de tuin of waar dan ook. Als je al te verhit raakt door de seks heb je in de zon een prachtig excuus.
Ik heb een aantal prettige leesuurtjes beleefd met dit boek en ik een aanrader voor de vakantie. Ik geef het boek vier sterren. | 1pos
|
Wie houdt van een meeslepend verhaal met personages die zo weggelopen lijken te zijn uit de beroemde avonturenromans uit de literatuurgeschiedenis zal zeker veel leesplezier met dit boek beleven.
De schrijfstijl van Tom Hillenbrand leest gemakkelijk weg en is goed te volgen. Hij leidt je op aangename wijze door de gebeurtenissen heen. In sneltreinvaart krijg je in deze spannende roman een beeld van de zeventiende eeuw. De auteur kiest ervoor om de grote gebeurtenissen uit de geschiedenis van die tijd in zijn roman te verwerken, en geeft je een beeld van de maatschappij en levens van de mensen, en van de natuurkundige en technologische vooruitgang.
De hoofdpersoon Obediah Chalon is een jonge opportunistische Engelsman die leeft in de 17e eeuw. Na een aantal mislukte zwendels wordt hij door de VOC gevraagd om koffieplanten te stelen in Turkije. De productie van koffie lag geheel in Turkse handen, en dat was in die tijd van constante oorlogen en wisselende machtsverhoudingen een gegeven dat voor problemen zorgde. Wat volgt is een zoektocht naar de juiste mensen en een avontuur met vele gevaren. | 1pos
|
Karin de Roos sleept je met Dubio de middeleeuwen in. De roman speelt zich af in de periode voorafgaand aan de onafhankelijkheid van het graafschap Holland en de cultivering van de moerassen. Alles klopt, de gebruiken, de bekende historische personages, en de voor het verhaal door de schrijfster toevoegde personen. De (familie) verbanden tussen de hoofdpersonen zijn goed uitgewerkt.
Dubio is een makkelijk toegankelijke page-turner die de heden en verleden naast elkaar schetst en in elkaar laat vloeien. Het verhaal is door de wendingen in de tijd niet voorspelbaar en daarmee spannend.
Karin de Roos heeft een fantastische debuutroman geschreven. Ik hoop spoedig meer van deze schrijfster te mogen lezen. | 1pos
|
Dit boek had zeker wel 100 bldz meer mogen bevatten. Ik vind het dan een duur boek om het binnen een paar uur uit te lezen.
Op zich vond ik het wel een goed verhaal, spannend, al denk je op een gegeven moment te weten hoe het zit, gelukkig had ik het mis en was het einde toch nog spannend. | 1pos
|
''Halsoverkop'' is het debuut van Aline van Wijnen, die de schrijfwedstijd van het blad ''Vriendin'' won met dit verhaal.
Uitgeverij ''Zomer & Keuning'' bracht het uit en onder andere ik mocht het lezen voor de Hebban leesclub!
Nicole van Klaveren is een echte boekenwurm, 32 en single, want tja geen enkele man van vlees en bloed kan tippen aan de fictionele droomman!
Totdat ze tijdens haar lunchauze een man buiten in de zon een boek ziet lezen, ze is gelijk ''halsoverkop'' verliefd op de boekenman!
Terwijl Nicole, de boekenman niet uit haar gedachten kan verbannen, hebben haar vriendinnen Lora & Krista zo hun eigen problemen...
''Halsoverkop'' is een feel good roman die heerlijk vlot weg leest en die herkenbaar is voor menig boekenwurm.
Leuk dat er veel namen van auteurs en titels van boeken voorbijkomen, sommige kende ik en had ik zelf ook gelezen en weer andere kende ik wel, maar ga ik nu zeker eens lezen!
Ergens aan het einde is er een gebeurtenis die naar mijn idee niet echt wat toevoegt en wat voor verwarring zorgt.
Desalniettemin is ''Halsoverkop'' een heerlijk boek voor de zomer met liefdesperikelen, veel boeken, vriendschap en een echte boekenman! | 1pos
|
Bovenstaande zin is een quote uit het boek 'oog om oog'.. Ik vond deze zin wel treffend voor één van de hoofdfiguren en het was er één die in mijn hoofd bleef zitten.
Het verhaal gaat over Jaap-Jan. Hij wordt veel gepest op school en is het pispaaltje van Ivar. Ivar zorgt ervoor dat Jaap-Jan elke dag in angst leeft en zijn schooltijd is meer een strijd om te overleven.
Als Jaap-Jan achttien is besluit hij te gaan studeren. Hij gooit het roer om en begint aan een studie psychologie en gaat op kamers. In eerste instantie een smoezelige kamer ergens in de stad. Al snel komt hij Scrabble tegen die hem een kamer aanbod doet die hij niet kan weigeren. In een groot huis woont Scrabble met twee andere vrienden waar Jaap-Jan van harte welkom is.
Jaap-Jan weet niet wat hem overkomt en vooral het gevoel van verbazing dat je zomaar vrienden kan maken en ook kan genieten van het leven overvalt hem. Als alles voor hem op de rails lijkt te staan komt hij Ivar weer tegen..
De eerste regels van het boek " Voordat je dit boek gaat lezen , moet je één ding weten: dat het me spijt. En dat ik het een volgende keer weer zou doen".
Een goede opening die je gelijk scherp zet. Wie heeft dit gezegd? Wat heeft hij gedaan? Wat is er gebeurd?
Vervolgens val je een verhaal binnen waarin 22 korte hoofdstukken kennis maakt met een aantal personages die allen hun eigenaardigheden en een verleden meedragen.
De schrijver heeft gedachtenspinsels en herinneringen aan het verleden van Jaap-Jan in het verhaal verweven waardoor je meer te weten komt over hoe hij de persoon is geworden die hij nu is. Het geeft ook een verklaring over hoe hij nu denkt en doet.
Ook weet hij zo te vertellen dat je het gevoel hebt er bij te zijn in het verhaal. Het moment dat Jaap-Jan weer oog in oog staat met Ivar geeft jezelf ook bijna dat benauwde gevoel.
Het verhaal is rauw, mooi, vol emoties en al had ik het einde anders verwacht vind ik het een heel mooie afsluiting | 1pos
|
Toen ik de cliffhanger van deel 1 las had ik hoge verwachtingen voor dit boek!
En inderdaad het was weer een pracht van een boek. De liefde tussen Reed en Ella wakkert aan. Ook de gebeurtenissen op school maakten het af.
Ik ben heel benieuwd voor deel 3! | 1pos
|
Dit is een van die zeldzame klassieke en beroemde meesterwerken waar superlatieven tekort schieten en waar je eigenlijk zes sterren voor zou moeten geven. Ik had deze enorme pil (ruim 900 blz.) twintig jaar geleden al eens vol bewondering gelezen, in het Duits, en hij stond vanaf toen onwrikbaar in mijn top tien. In 2011 herlas ik het in de vertaling van Pé Hawinkels, en mijn bewondering nam nog toe. Nu, in maart 2018, las ik het ademloos voor de derde keer, in vertaling Hans Driessen, naar aanleiding van de Hebban-leesclub over "De Toverberg". En weer is die bewondering alleen maar toegenomen. Nee, het boek leest zeker niet lekker weg: het is enorm dik, en alle bladzijden zijn erg rijk en complex van stijl en inhoud. Je moet dus de nodige moeite doen voor dit boek. Maar donders, wat een leesgenot en wat een overdaad aan gedachten en ervaringen krijg je voor al die moeite terug. Ik had in 2011 al een recensie geschreven: hieronder staan mijn jubelkreten uit 2011 (2e Toverberglezing), aangevuld met jubelkreten en nieuwe indrukken uit 2018 (3e Toverberglezing).
Het boek speelt aan het begin van de vorige eeuw, in een sanatorium in Davos. Hoofdpersoon is de simpele, maar beminnelijke jongeling Hans Castorp, geen hoogvlieger maar geen stomkop (iemand dus zoals u en ik), die aanvankelijk alleen maar op bezoek is maar uiteindelijk zeven jaar in dat sanatorium blijft als patient. Dat sanatorium is een wereld op ijle berghoogten, waarin jaargetijden totaal in de war raken en waarin de tijd heel anders beleefd wordt dan hier. Of liever: een wereld waarin elk besef van tijd meer en meer verdwijnt, waarin elk houvast en elk zingevend verband verdwijnt, waarin elk idee van een zinvolle chronologische levensloop meer en meer door eenvormige onverschilligheid en oneindigheid wordt opgeslokt, en waarin veel personages -Hans Castorp incluis- helemaal onthecht raken van alles. Een wereld ook waarin ziekte, dood en verval het bestaan doordesemen, waarin veel personages een merkwaardige vrijheid voelen omdat ze immers toch verloren zijn gegaan voor het normale leven, en waarin alle normale begrippen tussen haakjes zijn gezet. "Orgiastische vrijheid", noemt de verteller van "De Toverberg" dat: de bijna bedwelmende sensatie dat je net zo goed levend zou kunnen zijn als dood, de hallucinatoire gewaarwording dat alles kan omdat helemaal niets enige zin heeft. Een opmerkelijk soort tegenwereld dus, dat sanatorium op "De Toverberg", die ijl en onwerkelijk boven de normale wereld zweeft. Mann beschrijft dat prachtig. Overigens ook geweldig ironisch, zoals ik vooral bij mijn derde lectuur sterk voelde: we volgen de hele tijd de gedachten van de simpele Hans Castorp, in de zeer ironische parafrase van de verteller, en door die ironie wordt de onwerkelijke toverberg-wereld nog onwerkelijker. Alles wordt immers extra dubbelzinnig door die ironie, alles wat serieus lijkt en soms ook is wordt tegelijk ook lachwekkend door het ironisch spottend oog van de verteller. Alle tragiek van de vaak dodelijk zieken wordt tegelijk lachwekkend, elke tragische figuur wordt tegelijk een komische figuur, elke passage vol serieuze hooggestemdheid krijgt tegelijk een spottende ondertoon die deze hooggestemdheid volkomen ondermijnt. Tot op het carnavaleske af, soms. Wat we zien is dus niet een objectieve beschrijving van een onwerkelijke wereld van zieken: we zien die wereld door het oog van de simpele Hans Castorp, en het ironische oog van een verteller die Hans' innerlijke ontwikkeling met milde spot volgt. Zeker in zijn commentaar op Hans' overdenkingen over ziekte versus gezondheid, waarin Hans meer en meer neigt te kiezen voor de wereld van zieken omdat die de "gezonde" wereld van het "laagland" (de wereld beneden de toverberg) ontstijgt. En de ultieme tragische ironie is dat zowel de onwerkelijke toverberg-wereld als de "gezonde" wereld van het laagland beiden op hun laatste benen lopen, zonder dat iemand dit vermoedt: "De Toverberg" speelt zich immers af in de laatste zeven jaren voor de eerste wereldoorlog, "vroeger, eertijds, in de oude tijd, in de wereld van voor de grote oorlog, met het begin waarvan al zoveel begon dat waarschijnlijk nog lang niet opgehouden is te beginnen". Dit boek beschrijft dus een onwerkelijke en onthechte wereld, die ook nog eens helemaal is verdwenen na het "wereldfeest van de dood" van WO I: alleen dat besef al maakt de voortdurende ironische toon van het boek wel extra ironisch.
Het is wel een krachttoer die Mann hier uithaalt: de soms wel zeer geïroniseerde overdenkingen van Hans gaan namelijk over dilemma's en worstelingen waar Mann zelf zijn leven lang niet uitkwam. Met name de worsteling tussen het wereldbeeld van "de conventionele burger" en dat van de anti-conventionele kunstenaar, die - zeker in de ogen van die burger- abnormaal is en ziek. Mann heeft prachtige en geïnspireerde essays geschreven over Nietzsche en Dostojewski, twee rusteloze zoekers en mentale ontdekkingsreizigers die gefascineerd waren door de extatische kanten van ons driftleven, door de chaos van onze affecten, door de grillige rijkdom van ons onbewuste, en door de vermogens van anti-maatschappelijke, "zieke" of "waanzinnige" kunstenaars om al deze grilligheid in te kunnen zetten bij het scheppen van nieuwe en verontrustende kunst. Mann was kortom erg geïntrigeerd door het vermogen van "zieke" of "waanzinnige" kunstenaars om werkelijkheidservaringen voort te brengen die veel rijker waren dan die van conventionele burgers. Tegelijk echter gaf Mann het perspectief van de aan conventies hechtende "burger" nooit helemaal op: feitelijk zoekt hij steeds opnieuw naar een nooit te vinden wankel evenwicht tussen de gezonde, maar al te eendimensionale burger en de geniale, maar soms al te abnormale verbeelding van de anti-conventionele en anti-burgerlijke kunstenaar. Zo ook in "De Toverberg". In zijn eigen inleiding tot "De Toverberg" (een lezing voor de studenten van Princeton University, in de vertaling van Hans Driessen opgenomen als nawoord) zegt Mann niet voor niets dat juist dood en ziekte zorgen voor "een geweldige potentiering en stimulering van de eenvoudige held boven zijn oorspronkelijke karakter". Tevens zegt Mann dat Hans komt "tot een begrip van menselijkheid die de idee van de dood en al het duistere, geheimzinnige van het leven weliswaar niet rationalistisch miskent en versmaadt, maar haar incalculeert, zonder zich erdoor te laten beheersen". Mann vergelijkt dat met de mythe van de "quester hero", van de "guileless fool" die zoekt naar de heilige graal. Die graal, zegt Mann, "is de idee van de mens, de conceptie van een toekomstige, door ziekte en dood gepasseerde humaniteit" Maar ook: "De graal is een geheim, maar de humaniteit is dat ook. Want de mens is zelf een geheim, en alle humaniteit berust op eerbied voor het geheim van de mens". Die conceptie van een door ziekte en dood gepasseerde humaniteit is kortom geen kant en klaar inzicht, geen afgerond eindbeeld, geen conclusie, geen opgelost probleem: het is een GEHEIM. En EERBIED voor dat geheim is voor Mann het belangrijkst: dat betekent dus dat dit geheim ook in "De Toverberg" ALS geheim wordt gepresenteerd. Precies daarom houdt die ijle, onwerkelijke wereld van ziekte en dood in "De Toverberg" voortdurend een dubbelzinnig karakter. Precies daarom zien we die wereld niet door het oog van een wijze die alles weet, maar door het oog van een simpele jongeling die niet alles begrijpt. En precies daarom wordt die jongeling niet gevolgd door een verteller die streng beoordeelt en die het geheim met filosofische en alwetende blik fileert en ontraadselt, maar door een verteller die het geheim met zijn alles dubbelzinnig makende ironie nog verder vergroot.
Bijzonder fascinerend is dan hoe Hans Castorp in deze ijle, tragikomische en voortdurend geïroniseerde tegenwereld de tijd en ruimte neemt voor zijn innerlijke ontwikkeling, door te experimenteren met ervaringen, gedachten en gevoelens. Hij bestudeert o.a. werken over geneeskunde en biologie, en komt daardoor op even dilettantistische als prachtig verwoorde conclusies over de raadsels van het leven: het verbijsterende feit dat materie oneindig deelbaar is, het fenomeen dat elk organisme uit deelorganismen bestaat, het raadselachtige onderscheid tussen anorganisch en organisch leven, de rol van ziekte plus dood en verval. Ook komt hij tot prachtige gedachten over het raadsel van de tijd en de tijdbeleving, over verschillen tussen beleefde tijd en de tijd van onze klokken: gedachten die door een alwetende verteller nog weer verder worden verrijkt. Schitterend zijn ook de passages over Hans' fascinatie voor muziek, en voor de hartstocht die opstijgt uit die muziek. Behalve schitterend zijn die gedachten echter tegelijk vaak behoorlijk komisch, niet omdat Hans ze komisch bedoelt maar omdat hij, door zijn dilettantisme en zijn simpelheid, van alles door de war haalt. En de ironische wijze waarop de verteller Hans' denkbeelden parafraseert maakt duidelijk dat al Hans' vaak uiterst complexe wetenschappelijke conclusies, die in elk geval mij nogal imponeren door hun ingewikkeldheid en diepzinnigheid, bepaald niet helemaal serieus genomen kunnen worden. De redeneringen waar Hans in zijn "speurwerk" toe komt zijn werkelijk onnavolgbaar: de oerverwekking van de materie is volgens hem bijvoorbeeld alleen te verklaren als "ziekte, prikkelwoekering van het immateriële" en "de geboorte van het organische uit het anorganische was dan alleen nog maar een kwalijke intensivering van de lichamelijkheid tot bewustzijn". En hij komt tot die redeneringen door ellenlange onnavolgbare parafrases van hele bakken aan wetenschappelijke literatuur. De eerste twee keren dat ik "De Toverberg" las was ik vooral geïmponeerd door de enorme geleerdheid van Thomas Mann, want die moet zich toch fors verdiept hebben in wetenschappelijke inzichten van die tijd. En ik was ook geïmponeerd door de wijze waarop al die wetenschappelijke kennis vooral onze verbijstering voedt over de raadselachtige veelvormigheid van de werkelijkheid. Mooi vond (en vind) ik bovendien hoe ook deze wetenschappelijke speurwerkzaamheden weer leiden tot verwondering over de onoplosbare scheidslijnen tussen ziekte en normaliteit, leven en dood. Maar bij mijn derde Toverberg- lectuur valt mij op hoe al die wetenschappelijkheid ook nog eens ontaardt in totale carnavaleske kolder, ten eerste door de nogal dilettantistische wijze waarop Hans tot zijn inzichten komt, maar ook door de ironische blik die de verteller op die inzichten werpt. En dat past allemaal volgens mij prima bij de "eerbied voor het geheim" waar ik het over had. In een meer conventioneel "Bildungsverhaal" of initiatieverhaal zou de hoofdpersoon de geheimen doorgrond hebben, en tot serieuze inzichten zijn gekomen door zijn onderzoek. Maar in "De Toverberg" wordt het geheim door het wetenschappelijke speurwerk alleen maar groter. En komischer.
Geweldig zijn ook de vele discussies tussen Naphta en Settembrini, twee intellectuelen die beiden een soort mentor willen zijn voor Hans Castorp, maar ook twee intellectuelen met een totaal verschillend wereldbeeld. Mann zet die twee wereldbeelden werkelijk geniaal neer, met een enorme rijkdom aan argumenten: Settembrini als de humanist die helemaal gaat voor de vrijheid van de mens en de Rede, alhoewel hij paradoxaal genoeg ook vrijmetselaar is en een tragi-komisch personage omdat hij geen antwoord of rationeel verweer heeft tegen zijn eigen ziekte; Naphta als obscuur katholiek-communist, die helemaal gaat voor omverwerping van alles wat menselijk is (dus ook de menselijke Rede) en voor een wereld waarin alle materie is onderworpen aan de Goddelijke Geest. Prachtig is ook hoe beide heren elkaars wereldbeeld geregeld aan flarden schieten, soms ook zelf in allerlei contradicties verzeild raken: hun discussies demonstreren ruimschoots de glorie en rijkdom van het filosofisch denken, maar toch ook de tekortkomingen daarvan. En heel mooi is hoe Hans Castorp naar een soort eigen middenweg zoekt in al dit intellectuele geweld. Maar die middenweg vindt hij niet, onder meer omdat de discussie tussen beide heren verhitter en verhitter en verhitter wordt, en uiteindelijk eindigt in gewelddadige confrontatie. Mann bouwt dat alles schitterend op: door ellenlange dialogen op te schrijven van werkelijk ongehoorde intellectuele kracht die tegelijk bol staan van innerlijke tegenspraak en verwarring, door de tragi-komische statuur van beide personages, en door de wijze waarop het irrationele gehalte van de dialogen steeds meer toeneemt zodat zij wel MOETEN eindigen in fysiek geweld. Wat op een griezelige wijze symbool staat voor de groeiende agressieve irrationaliteit die leidde tot WO I. Naphta en (vooral) Settembrini zijn zonder meer belangrijk als mentoren voor de "quester hero" Hans Castorp, en voor zijn zoektocht naar diepere en hogere kennis. Maar uiteindelijk leidt ook die zoektocht niet tot eenduidig inzicht, vanwege alle tegenspraak, tegenstrijdigheid en verwarring. Het enige inzicht is, misschien, de onvermijdelijkheid van verwarring, de onmogelijkheid om via rationele dialoog te komen tot een alles verklarend inzicht. En dat dus elk weten gepaard gaat met niet-weten. Oftewel, zoals ik Mann eerder citeerde: "Want de mens is zelf een geheim, en alle humaniteit berust op eerbied voor het geheim van de mens".
Ook de krachtmeting tussen Naphta en Settembrini lees ik nu, bij derde lezing, toch anders dan de eerste twee keer. Nog steeds sta ik paf van de rijkdom van de denkbeelden, en van de ongelofelijke intellectuele kracht van Thomas Mann: het is ongehoord hoeveel denkkracht hij samenbalt in deze twee intellectuele giganten, het is verbijsterend hoe scherp hij hun dispuut inhoudelijk neerzet. Bij derde lezing vind ik beide intellectuele giganten ook erg intrigerend als personages. Naphta heeft een wel zeer barok intellectueel wereldbeeld: eigenzinnig en scherpzinnig Jezuïtisch christelijk gedachtegoed wordt verknoopt met een wel heel particulier soort Marxisme, en die cocktail van vreemde gedachtegoeden mondt uit in een negatie van alle waarden en een revolte tegen elke conventie. Intellectueel zeer uitdagend, vind ik, en in zijn griezelige radicaliteit soms verontrustend raak: het lijkt alsof Naphta, juist door zijn volstrekt uitzinnige radicaliteit, de komende oorlogsgruwelen en de menselijke irrationaliteit beter duidt dan Settembrini. Tegelijk is Naphta echter ook een verscheurd mens, die door progroms zijn hele familie verloren heeft: die persoonlijke achtergrond geeft in mijn beleving extra contouren aan zijn radicale wereldbeeld, en maakt hem als personage extra ontroerend. En zijn hele voorkomen geeft hem bovendien iets grotesks, iets door en door tragi-komisch. Iets soortgelijks is aan de hand met Settembrini, de man van het bijzonder scherpzinnige humanistische gedachtegoed en de ongehoord eloquente vertolker van de stem van helderheid en rede. Niet alleen zijn gedachten zijn imponerend, minstens zo imponerend is hoe hij soms letterlijk "het licht aandoet" in de duistere kamer van de al te veel dromende Hans Castorp. Maar hij staat machteloos tegenover zijn eigen, steeds voortwoekerende ziekte. Hij staat soms met zijn mond vol tanden bij de argumenten van Naphta. Zijn uiterlijke verschijning is zo armoedig dat Hans hem steeds met een orgeldraaier vergelijkt. En hij raakt in verwarring door de irrationaliteit van het wereldgebeuren en van alle ziekte en waanzin om hem heen. Kortom, ook Settembrini is een tragische figuur, bijna een soort vergeefs strijdende Don Quichotte. Maar dat maakt hem als personage extra ontroerend. Bovendien heeft hij op sommige momenten ook een bepaalde tragi-komische grootsheid: omdat hij BLIJFT vechten voor de rede, en omdat hij in de gewelddadige confrontatie met Naphta weigert ten volle te kiezen voor geweld. Prachtig kortom vind ik hoe dit enorm rijke intellectuele debat vorm krijgt via twee zulke ontroerende, veelkantige en verscheurde personages. En die veelkantige verscheurdheid rijmt weer fraai met Manns ironie: de ironische wijze waarop hij de debatten laat uitmonden in totale verwarring, de ironische wijze waarop hij laat zien hoe in Hans Castorps naïeve hoofd de grootse denkbeelden van beide heren nog verder wordt vervormd. En door dat alles komt de innerlijke zoektocht van Hans Castorp, die sterk beïnvloed wordt door het dispuut van Naphta en Settembrini, wel heel sterk in het teken te staan van verwarring en tragi-komische ironie.
Fascinerend is ook de emotionele ontwikkeling van Hans Castorp. Ten eerste is er natuurlijk zijn steeds groeiende onthechting, door de ijle sferen van de wereld waarin hij zeven jaren leeft. Daarnaast is hij getuige van veel verval en dood, ook van mensen die hem dierbaar zijn. En vooral belangrijk is zijn tragi-komische passie voor Clawdia Chauchat, een passie vol van voor hemzelf duistere en zelfs dubieuze kanten, een passie vol onverantwoordelijkheid die niet tot iets concreets leidt, maar wel een passie die hem een en ander leert over de rol van irrationaliteit en ziekte (ook in de zin van waanzin en koorts). Castorps gesprekken met Clawdia Chauchat vind ik hoogtepunten van het boek. Vooral ook door hun bijna carnavaleske en onwerkelijke karakter: veel dingen kan Hans alleen maar zeggen in het Frans, in een hem vreemde taal, en tijdens een carnavalesk feest op een schrikkeldag, dus in een situatie die zodanig onwerkelijk is dat hij voor even zijn remmingen en conventies kan vergeten. Zodat zijn verhouding met Clawdia ook duidelijk het karakter krijgt van een liefde die alleen maar tijdelijk en alleen buiten de wereld van de conventies kan bestaan. En ook dit wordt door de verteller uiteraard weer met ironisch oog bezien. Maar ook met mild spottende bewondering, want die zeer onwetende, zeer voorlopige en zeer tijdelijke liefde leert Hans wel "iets" over zijn eigen aandriften. Hoe onduidelijk en geheimzinnig dat "iets" ook blijft. Dat geldt naar mijn smaak nog wat sterker voor Castorps kennismaking met Mijnheer Peeperkorn, een personage dat lijkt te staan voor een soort ontembare en onverwoordbare levenskracht: steeds pratend in halve, maar niettemin imponerende zinnen, drinkend als een tempelier en feestend als een beest, onverstaanbaar maar indrukwekkend orerend en gebarend bij het immense lawaai van een klossale waterval. Waarbij eigenlijk de natuurkracht van die waterval, die elk geluid van elke mens totaal overstemt, de kern is van wat Peeperkorn 'betoogt'. Ook die onverwoordbare oerkracht (gepersonifieerd in Peeperkorn) is door Mann weer prachtig beschreven. Evenals de overweldigende indruk die deze oerkracht op Hans Castorp maakt. Maar ook hier is dubbelzinnigheid weer troef, want wat te denken van de verscheurdheid en angst die Peeperkorn ook kenmerken, en wat te denken van het feit dat Peeperkorn er meestal niet in slaagt om zijn levenskracht te articuleren in begrijpelijke zinnen?
Wat Hans Castorp uiteindelijk leert, volgens mij, is om het leven te proeven in alle facetten, zowel de rationele als de irrationele. In tegenstelling tot veel mede-sanatoriumgasten volstaat hij niet met zwelgen in irrationaliteit, ziekte, dood, verval en waanzin: er is ook nog zoiets als rationaliteit, vorm, rede, harmonie, helderheid. Dat laatste heeft hij vooral van Settembrini wel geleerd. Maar anders dan Settembrini verabsoluteert hij de redelijkheid niet: dood, verval en waanzin horen ook bij het leven, evenals irrationele passie en onverwoordbare oerkracht. Mann zelf spreekt, zoals ik eerder al citeerde, van "de idee van de mens, de conceptie van een toekomstige, door ziekte en dood gepasseerde humaniteit": DAT staat voor mij centraal in "De Toverberg". Dit leerproces van Hans Castorp is niet gemakkelijk, en in het (ook weer briljant geschreven) slot wordt duidelijk dat hij zelf er misschien niets aan heeft omdat WO I de wereld verzwelgt. Ook doorgrondt Castorp zijn eigen gedachten soms niet: ergens in de roman heeft hij een werkelijk geweldig beschreven visioen waarin hij als het ware 'ziet' hoe harmonie en schoonheid een spanningsvolle eenheid vormen met ziekte en dood, maar later vergeet hij dit visioen helaas. Bovendien is het leerproces -en dus ook de roman als geheel- vol met onduidelijkheden, paradoxen, ongerijmdheden, openstaande vragen. Het leven is (zo lijkt Mann ons te willen zeggen) niet simpel en kenbaar, maar een oneindig complex en verknoopt 'geheel' dat geen eenduidige conclusies toelaat. Mann ziet de humaniteit als raadsel, en acht eerbied voor dat raadsel van essentieel belang: daarom is elke pagina van "De Toverberg" van raadselachtige dubbelzinnigheid doordesemend. En daarmee zegt hij volgens mij dat we de raadselachtige complexiteit van het bestaan niet moeten pogen ontraadselen, maar moeten doorleven. Dat is volgens mij de complexe les van Mann, maar wel een waardevolle les die nog indrukwekkend en meeslepend is opgeschreven ook. En misschien kunnen wij meer met deze les doen dan Hans Castorp. Wij, lezers, kunnen immers dankzij dit boek extra geïnspireerd zoeken naar nieuwe manieren om de "zieke" en "waanzinnige" kunstenaar in ons te ontdekken, naar boven te halen, en in wankel evenwicht brengen met de conventionele burger in ons. En wij kunnen met dit boek in de hand ons vele uren lang verwonderen over de paradoxale rijkdom van het bestaan. We kunnen met dit boek in de hand dus "speurwerk' doen, net zoals Hans Castorp dat doet met allerlei wetenschappelijke boeken. Dat gaat ons geen antwoorden opleveren, net zomin als Hans Castorp. Maar wel langdurig plezier en inspirerende verwondering over de vragen die "De Toverberg" ons stelt.
Zelf heb ik in elk geval weer zeer van deze roman genoten, vooral door de geniale stijl waarin hij is opgeschreven. Want naast een waardevolle les, en waardevol inzicht in het geheim van het bestaan, geeft dit boek door zijn stijl en zijn geniale ironie vooral ook veel esthetisch genot. En wie weet een onuitputtelijk genot. Ook al omdat het boek nog veel meer is dan de erratische ontwikkelingsgang van Hans Castorp: het is ook een grandioos tragi-komisch adieu aan een voorbij tijdperk van voor de eerste wereldoorlog, een fabuleus tragi-komisch monument voor de wereld van de geest en het scherpzinnig filosofisch dispuut, een ongelofelijk rijke ideeënman, een prachtige reflectie op de door de naderende eerste wereldoorlog instortende waarden en werelden, een onnavolgbaar rijke filosofische verhandeling over het raadsel van de tijd en onze beleving van tijd, en meer. Ik heb "De Toverberg" nu voor de derde keer gelezen, maar ik ben vast van plan hem ooit nog een vierde keer te beklimmen. Wat een boek, mensen, wat een boek! | 1pos
|
Aansprekende personages zijn er niet echt in dit boek en daar gaat het m.i. ook niet om. Hoofdthema is het destijds maar halfbegrepen pamflettisme van Elsschot: hij zal zich geërgerd hebben aan de zelfverrijkers in oorlogstijd. Al is dit boek is misschien iets minder doorvoeld, de stijl is nog steeds des Elsschots. Een van de dingen die mooi zijn aan die stijl is volgens mij zijn helderheid - al lijkt hij hier niet anders dan korte, krachtige zinnen te willen schrijven, op het doelmatige af. Dat doet niets af aan de diepgang, tenminste bij mij niet.
Het is bekend dat in de borst van Elsschot verschillende zielen rondwoelden. Daar was de reclameman, die gashaarden aan inwoners van Death Valley kon verkopen, de gewiektste zakenman, de sentimentele huisvader/opa (zie 'Tsjip'), de filosofische schrijver... In mijn ogen zien we een soort monologue intérieure van Elsschots geweten tegenover zijn handelsgeest.Hoe je de Belastingen flikt, dat zal hem gefascineerd hebben. Geen wonder dat het het wemelt van de informatie over belastingconstructies. Om het te dóen - daar was Elsschot misschien teveel Gutmensch voor. Geen wonder dat hij iets van zich af moest schrijven. In mijn ogen is zijn boodschap duidelijk: oorlog is een smerig bedrijf dat 'the ugly face of capitalism' tevoorschijn doet komen. Ik zou zo'n zaakje 'immoreel gedrag' noemen, op de Zuidas heet het 'belastingontwijking', of 'een transactie'. Als de volgende oorlog komt, weten we al waar de mensen zitten die geen scrupules hebben om er rijk van te worden. Precies in die notabele kringen waar Elsschot ze ook 75 jaar geleden al zag schuiven.
Mij spreekt deze anti-oorlogsboodschap van dit boek al net zo aan als zijn meer persoonlijke werk. Ik roep nog maar 's dat ik nog steeds vochtige ogen krijg van Tsjip/De Leeuwentemmer (loflied op kleinzoon) terwijl dat in de meest transparante, bijna kinderlijk simpele taal geschreven is.Ik kende dit boek niet zo goed, maar door de leesclub ben ik het des te meer gaan waarderen. | 1pos
|
Een uitnodiging aan vrienden en kennissen mondt uit in een gezellige reünie die echter voor heel wat verrassingen zorgt. Tijdens deze bijeenkomst wordt de lezer gaandeweg geconfronteerd met het verleden van de hoofdpersonages en geraakt verstrikt in een netwerk van gebeurtenissen en gemoedstoestanden die hem niet meer loslaten. Een kleurrijk verhaal, boeiend verteld, waarbij fictie geleidelijk ingehaald wordt door de werkelijkheid van ons menselijk bestaan. De reünie is als het ware de bron van netjes in elkaar verweven verhaallijnen. Een aanrader voor mensen die houden van echte levensverhalen. | 1pos
|
Ik heb dit boek met veel plezier gelezen. De schrijfstijl en het verhaal spraken zeer tot de verbeelding. De eerste 100 bladzijden zijn misschien een beetje verwarrend, maar volhouders zullen merken dat alles later op zijn plaats valt. Er is een snelle schakeling tussen het politieonderzoek in het heden en het oorlogsverhaal. In de tweede helft van het boek vond ik het mooi te lezen dat hoofdpersoon Tommy Bergmann aannames doet over wat er in de oorlog gebeurd is en dat je meteen daarna leest wat er werkelijk is gebeurd. Dat houdt her verhaal erg levend. | 1pos
|
De schrijver weet de spanning in dit boek te houden. Het is echt zo'n boek dat je in één keer wil uitlezen.
Het verhaal speelt in 2 verhaallijnen. Die van Carl Mørk een politie-agent die cold-cases behandeld en die van politica Merete Lynggaard. De verhaallijnen zijn goed gescheiden, waardoor duidelijk is welk personage je aan het volgen bent.
Merete wordt ontvoerd en opgesloten in een kooi. Haar broertje en zij zijn hun ouders kwijtgeraakt in een auto-ongeluk, waarbij haar broertje een zwaar trauma heeft opgelopen. Ze is al een aantal jaar verdwenen als politie-agent Carl Mørk overgeplaatst wordt naar de afdeling Q, welke nog opgericht moet worden en welke cold-cases moet gaan oplossen. Hij vind de zaak van Merete interessant en gaat op onderzoek uit.
Een van de betere boeken die ik ooit gelezen heb, en zeker een aanrader om de rest van de serie Q te gaan lezen. | 1pos
|
Hoe ver ga jij om je gezin te beschermen?
Wow, wat een supergoed boek! Eenmaal begonnen is hij niet meer weg te leggen.
Het is zo ontzettend knap geschreven en alles klopt. Ik ben erg verrast door dit boek, die je helemaal meesleurt in het verhaal en waarbij je ontdekt wat voor schokkende dingen kunnen gebeuren in een gezin. Tja...en hoe ver ga je dan om je gezin te beschermen.. Het is zo levensecht beschreven, dat het ook werkelijkheid had kunnen zijn. Het zal je maar gebeuren. Een absolute aanrader!! 5* | 1pos
|
Mea Culpa komt heel traag op gang, maar eens de spanning begint wil je constant verder lezen om te weten hoe het afloopt. Het verhaal heeft mij een aantal keren verrast. | 1pos
|
In de adembenemende thriller Het Joshuaprofiel van Sebastiaan Fitzek leer je Max kennen. Hij is thrillerschrijver en leeft samen met zijn vrouw en 10-jarige pleegdochter Jola.
Nadat Max het bericht krijgt dat Jola terug moet naar haar biologische ouders, begint er een bizarre tocht waarin je als lezer steeds op het verkeerde been wordt gezet.
Er volgen in een hoog tempo allerlei gebeurtenissen en hoe ingewikkeld de verschillende verhaallijnen ook in elkaar verweven zijn, het is Fitzek gelukt om het op een heldere manier op te schrijven.
Het verhaal is met veel vaart geschreven. Het bevat behalve humor ook historische feitjes over Berlijn. De thema’s zetten aan tot nadenken, het is een boek wat je zeker niet zomaar vergeet. Een aanrader!! | 1pos
|
De schrijver Joost de Vries kan ik zeer waarderen: zowel zijn debuut ‘Clausewitz‘ als zijn tweede roman ‘De republiek‘ vond ik zeer de moeite waard.
En dan nu dit boek. dat kan worden gekenschetst als een verzameling van essays. En dat is wederom genieten! Joost schrijft over van alles: herinneringen uit zijn jeugd en bespiegelingen over zijn eigen leven, zijn mening over het overmatige gebruik van ironie door de jongere generatie en essays over bekende schrijvers, zoals Arnon Grunberg, Hilary Mantel en Tommy Wieringa. Eigenlijk maakt het niet zoveel uit waar Joost over vertelt, hoe dan ook is het bij hem boeiend en wist hij mijn aandacht zeker vast te houden. Zoals ook een kostelijk stuk over hedendaagse (of ja; alweer enigszins gedateerde) pop-cultuur als Jackass en The Walking Dead. Ook het stuk over de film The Grand Budapest Hotel (die ik zelf ook fantastisch vond) was erg sterk. En zo is dit weer een boek om van te smullen. In een paar dagen tijd uitgelezen! | 1pos
|
Engelenmoord is een debuut van een moeder en een dochter. Ik heb er in het thrillergenre nog niet eerder van gehoord. Het is een debuut dat 4 sterren waard is. Ik hoop dat er spoedig nieuwe boeken geschreven worden door dit tweetal. Het verhaal gaat over een seriemoordenaar die een imitatie neerzet van een pas ontwikkeld computerspel. De makers van dit spel hebben in het verleden ook te maken gehad met een seriemoordenaar en er loopt ook nog een andere moordenaar rond. Het verhaal is goed voor veel spanning en naarmate het verhaal vordert neemt deze spanning steeds meer toe.
Wel is duidelijk te merken dat twee vrouwen dit verhaal geschreven hebben. De vrouwelijke karakters komen meer uit de verf dan de mannen. Daarnaast kreeg ik naarmate het verhaal vorderde steeds meer het gevoel dat een of beide vrouwen problemen hadden met de lijn. Al hoewel dat op de omslagfoto niet te zien is. De mannen kampen vaak met een buikje en kijken jaloers toe als een magere man iets lekkers eet. Dit is een wederkerend thema. Hier en daar komen ook nog wat losse draadjes voor. Een lid van het computerbedrijf draagt stijve laarzen en er wordt gesuggereerd dat dit iets te maken heeft met een van de seriemoordenaars, maar later blijkt dat dit onmogelijk is. Kortom, een echte pageturner. | 1pos
|
De strijd om de macht is het eerste deel van de nieuwe crimeserie Kaya Crime. Een serie boeken die los van elkaar te lezen zijn met steeds weer een nieuw origineel misdaadverhaal. Zeker vergelijkbaar met Baantjer, maar dan vlotter, jonger en frisser. Een verrassende reeks die ongetwijfeld een ruim publiek aan zal spreken.
In ‘De strijd om de macht’ zijn Kaya en haar loyale collega Chris drukdoende met een langdurig onderzoek naar een goedgeorganiseerde groep loverboys. Wanneer duidelijk is dat iemand van hun eigen collega’s informatie doorspeelt naar deze misdadigers krijgt het verhaal een spannende wending. Kaya wordt beschuldigd van dit verraad, maar Chris kan niet geloven dat nu juist zij de schuldige is. Hij wil Kaya – koste wat het kost – helpen, maar zij vertrouwt hem echter niet meer. Kaya is verward omdat Chris kort daarvoor had aangegeven niet langer meer met haar samen te willen werken. Ze zoekt d’r toevlucht bij haar kersverse, aantrekkelijke en zeer charmante vriend Daniël, maar of dit nou zo verstandig is…
‘De strijd om de macht’ leest gemakkelijk weg en is een leuke eerste kennismaking met een serie die hopelijk tot een heel lange reeks van misdaadboeken uit zal groeien. ‘De strijd om de macht’ is aangenaam leesvoer, een verhaal zonder ingewikkelde hersenkrakers en tenenkrommende zinnen. Gewoon fijn ontspannen genieten dus. Een heerlijk boek voor een paar boeiende uurtjes vermaak. | 1pos
|
Vind het een erg mooi maar ook leuk boek om te lezen. Ook de foto's vind ik prachtig!
Zelf ook gereisd, daarom vind ik dit zo geweldig! Daarbij vind ik Floortje een super wijf. | 1pos
|
Een familie kroniek vol emoties.
De schrijver neemt je mee in zijn herinneringen aan zijn jeugd. Een boek wat vooral sfeer beschrijft. Niet om in een ruk uit te lezen, maar in kortere gedeelten zeer boeiend. | 1pos
|
De feniks (2005) was het straffe romandebuut van Chika Unigwe (1974), een Nigeriaanse auteur die een hele tijd in Turnhout gewoond heeft met haar Belgische man en kinderen, maar in 2013 naar Amerika verhuisde. Het was het portret van een kwetsbare, jonge Nigeriaanse vrouw in België, die na het verlies van haar vijfjarig zoontje meegesleurd wordt in een spiraal van depressie en ontworteling. De roman viel op door een eigenzinnige, unieke stijl en de krachtige emoties. Met Fata Morgana (2007) bevestigde Chika Unigwe dat haar eerste roman geen toevalstreffer was. We delen de lotgevallen van vier jonge Afrikaanse vrouwen die via een vrouwensmokkelaar vanuit Nigeria in het Belgische prostitutiemilieu terecht komen. Een levendige, snedige roman, een stuk toegankelijker voor het grote publiek bovendien dan haar debuut.
Ook haar derde roman Nachtdanser (2011) heeft mij veel leesplezier bezorgd. Deze keer speelt alles zich af in Nigeria, meer bepaald in Ibo-land, de streek waarvan de auteur afkomstig is. De jonge vrouw Mma heeft een moeilijke jeugd gehad. Ze groeide op zonder vader en voelt een diepe wrok t.o.v. haar pas overleden moeder. Waarom verliet deze eigenwijze vrouw haar echtgenoot en familie om het leven van een verstotene te gaan leiden en sleurde ze haar dochter daarin mee? Mma verlangt heel erg naar een normaal leven en vooral naar de vader die zij nooit gekend heeft. In het tweede deel wordt de situatie belicht vanuit een andere invalshoek en ontdekken we samen met Mma hoe ongelooflijk moedig haar moeder zich gezien de omstandigheden gedragen heeft. We voelen aan den lijve hoe verstikkend traditionele, patriarchale structuren kunnen werken. De vrouwelijke personages in het boek hebben elk hun eigen manier om met vernederingen om te gaan en hun plaats op te eisen in een dergelijke samenleving. Berusten in het lot lijkt de gemakkelijkste oplossing, maar op die manier verandert er natuurlijk nooit iets. Nachtdanser komt literair misschien minder ambitieus over dan de vorige boeken van Chika Unigwe, maar het vrouwenverhaal dat ze ons hier voorschotelt is dankzij de eenvoudige taal en structuur zeker niet minder meeslepend. | 1pos
|
Binnen de Nederlandstalige speculatieve literatuur is Mathijs Hulster een auteur van esoterische fantasy. Zijn boeken kenmerken zich door een rijkdom aan verwijzingen naar verschillende spirituele tradities en een beeldende manier van schrijven. In zijn tweede boek, ‘De staf van Apohis’, gebruikt de auteur dit om het thema persoonlijke groei met uitermate rijke verbeelding uit te werken.
In het boek zijn twee motieven belangrijk: gave en macht. Beide spelen voor de belangrijkste personages een grote rol. Met name voor Jessy, omdat zij naarmate ze zich meer bewust wordt van haar gave ook beseft welke verantwoordelijkheden en macht dit haar geeft. Waar ik enorm van genoten heb is de ontwikkeling van hogepriester Thyranoen. De ethische keuzes van deze geestelijke zijn gezien zijn positie opmerkelijk, maar daardoor wordt hij juist een uitermate boeiend personage.
Een bijzonder intrigerend spanningsveld is de relatie tussen magie en technologie, omdat het ook een licht filosofisch tintje aan het verhaal geeft. Voor mijn gevoel is het de bedoeling van Hulster hiermee te laten zien dat de mens zijn talenten heeft te ontwikkelen om zichzelf te worden. Technologie is in dit leerproces een vervreemdende factor en belemmert het wordingsproces doordat de mens afhankelijk wordt van haar.
Verder associeerde ik tijdens het lezen enkele passages met de magie uit ‘The winged bull’ van Dion Fortune, omdat magie hierin heel sterk aanwezig is, ondanks dat er weinig gebeurt. Deze subtiele eenvoud maakt dan de personages nog sterker en geeft ze zelfs iets dreigends.
Tot slot kan ik dit heerlijke boek over zelfontwikkeling en de ontdekking van de gave in jezelf aan iedereen aanraden. Een tip wil ik nog wel meegeven en dat is dat het verstandig is om eerst het eerste deel te lezen. Verder is dit boek voor spirituele lezers een mustread! #destafvanapophis #mathijshulster #uitgeverijzilverbron | 1pos
|
Een van de boeken die mij het meest hebben geraakt is ‘Brieven aan mijn kleinzoon’ van Abel Herzberg. Hierin vertelt hij onder meer aan zijn kleinzoon over het joodse leven in Oost-Europa en de familieleden voor de tweede wereldoorlog. Al lezende realiseer je dat er binnen vijf jaar in Europa naast zes miljoen mensen ook een rijke traditie van Joodse cultuur is verdwenen.
In Misschien Esther gaat de kleindochter zelf op zoek naar dit Joodse verleden en haar verdwenen (over)grootouders in Polen, Rusland, Duitsland en Oostenrijk. Claar van Lieshout en Nico van der Sijde hebben hier al twee uitstekende recensies over geschreven die een goed beeld van het boek geven.
Ik vond het een ontroerend boek waar de schrijfster in korte hoofdstukken vertelt over de sporen die ze vindt van haar lang geleden verdwenen familieleden. En over haar grootmoeder Margaritha die ze wel gekend heeft maar die al geestelijk verdwenen was. Eigenlijk wilde ze niets over deze grootmoeder schrijven ‘omdat ik haar heldere momenten niet heb meegemaakt’. Ze besluit uiteindelijk alleen te schrijven over haar jaren voordat de waanzin toesloeg.
Beeldend schrijven kan Katja Petrowskaja. Een voorbeeld. Zij is op zoek in een archief om meer te weten te komen over een oom die de Duitse ambassadeur in Rusland heeft beschoten in 1932.
(..)‘Misschien ben ik de eerste die deze ordners leest. Er liggen overal gele snippers. Elke dag als ik naar huis ga, blijven er op mijn tafel kleine papiersnippers met gotische letters uit de lente van 1932 achter. Duitsland verkruimelt, wordt steeds onbegrijpelijker. De snippers blijven aan mijn kleren hangen, in de toetsen van mijn computer, ik draag dat jaar naar mijn omgeving uit, verspreid het, schud die gouden voorraad uit in de lucht, midden in Berlijn, in de herfst, en neem hem mee naar huis.(..)
(…)‘Ik lees langzaam (…) hoe langzamer ik ben hoe langer die niet bijzonder stabiele maar nog steeds mooie maanden duren, april, mei, juni 1932, steeds meer zon, nog steeds vóór Hitler.’(..)
Als je van taal houdt en geniet van de grote scala aan mogelijkheden die taal biedt om beelden te scheppen en gevoelens uit te drukken, dan is dit boek een genot. Waarom ik dan toch geen vijf sterren geef? Eerlijk gezegd kreeg ik door deze korte stukken niet goed een totaalbeeld van haar familie. Ik vind dat jammer. Een stamboom achterin had kunnen helpen. | 1pos
|
Café Zon & zee is mijn eerste kennismaking met auteur Jenny Colgan. Via Hebban kreeg ik de mogelijkheid om deel te nemen aan de leesclub over dit boek.
De achterflap van het boek vermeldt dat het gaat om Flora McKenzie, een jongedame wie is opgegroeid op een klein schots eiland maar deze heeft verruild voor de anonimiteit van een grote stad. Voor haar werk moet zij echter plotseling terug naar het eiland en zal zij har familie en haar verleden weer onder ogen moeten zien. Zij vindt dan een kookschrift van haar moeder. Flora ontdekt haar liefde voor koken en opent een pop-up restaurant op het eiland.
De eerste pagina van het boek is direct heel herkenbaar. Hierdoor ben ik met goede zin in het boek begonnen. Het boek vertelt het verhaal van Flora. Na de dood van haar moeder heeft zij het eiland verlaten. Echter voor haar werk zal zij weer terug moeten na het eiland en het verleden weer onder ogen moeten zien. Mede door de verliefdheid op haar baas en haar manier waarop zij het eiland heeft verlaten ziet zij hier erg tegenop. Zij heeft al die jaren haar vader en broers niet gezien en amper gesproken. Bij terugkomst draait zij direct weer mee in het gezin. Gedurende haar tocht naar wie zij daadwerkelijk is ontdekt zij haar passie voor koken.
Jenny Colgan omschrijft het boek als een verhaal met vitamine F; feelgood. En dat komt duidelijk in het boek naar voren. De personages worden goed uitgewerkt. Het boek bevat voldoende humor, spontaniteit, liefde en romantiek. Maar ook het herstel van de familiebanden is erg belangrijk.
De schrijfstijl was prima om te lezen, de lange zinsopbouw in het begin van het verhaal is wel even wennen, maar ook dat was later in het boek minder opvallend.
Het enige wat ik jammer vond aan het boek was dat ik het zo snel uit had… | 1pos
|
Ik wil meteen even een waarschuwing geven; het moment waarop je begint met lezen in deze thriller is het moment waarop je een streep kunt zetten door alles wat je later die dag nog van plan was. Je zult niet kunnen stoppen met lezen.
Prooi begint met een quote van Friedrich Nietzsche:
'Wie vecht tegen monsters, moet ervoor zorgen dat hij in het proces niet zelf een monster wordt.'
In het laatste deel van het boek zal duidelijk worden hoe toepasselijk deze quote voor de inhoud van dit boek is.
Evelyn (Evy) Meyer is een Nederlandse studente die samen met een groepje niet-alledaagse en enigszins zonderlinge jongeren in Londen woont. Hier huurt ze een kamer van Joy McAllen, die haar familie verloor in een vliegtuigcrash.
Evy hoopt dat ze door haar vertrek naar Londen een streep kan halen door de herinneringen aan vreselijke gebeurtenissen die haar nog steeds parten spelen. Ondanks professionele hulp blijft ze achtervolgd door hallucinaties en nachtmerries.
Alleen haar medestudente, de auteursdochter Lily-Rose Summers probeert haar te helpen. Wanneer Evy financieel in de problemen komt wil ze niet nog een keer bij haar welgestelde ouders aankloppen met het verzoek om haar huur te betalen. Lily-Rose stelt haar voor aan familievriend en
regisseur Martin Dumont. Hij biedt Evy een hostessbaan aan op zijn plezierjacht met de naam: Live X.
Het lijkt erop dat de toekomst voor Evy er weer rooskleuriger uit kan gaan zien, maar dan blijkt ze getuige te zijn van een gruwelijke moord. Zelf zit Evy ook onder het bloed, maar het vreemde is dat ze zich niets kan herinneren van wat er gebeurd is.
Nog een waarschuwing: Zorg op dit moment in het verhaal dat je genoeg te drinken bij je hebt staan, want daar heb je vanaf nu geen tijd meer voor. Want dit is nog maar het begin van een reeks bizarre voorvallen, die niet door Evy te verklaren zijn…
De quote van Alan Moore bij het titelblad van deel twee Licht zegt meer dan je op dat moment weet:
'Behind this mask there is more than just flesh. Beneath this mask there is an idea... and ideas are bulletproof.'
Prooi heeft een witte cover, waarop een gedeelte van de kop van een (Noord-Amerikaanse Gray) wolf met zijn prachtig blauwe ogen afgebeeld is.
De titel is in bloedrode letters met een paar bloedspatjes weergegeven waardoor je aandacht meteen aanwezig is.
Prooi is een duistere en spannende thriller zoals ik er niet eerder een gelezen heb. Een echte thriller!
De lekker korte zinnen en fraaie dialogen waarin je de vertwijfeling soms voelt van degene die aan het woord is, zorgen er voor dat wegleggen van het boek geen optie is.
Op een bepaald moment in het verhaal dacht ik dat het verhaal een beetje overdreven en ongeloofwaardig werd, maar dat was de bedoeling van de auteur.
Met deze thriller heeft Lydia van Houten bevestigd dat het schrijven van een geloofwaardige thriller met een totaal onverwacht einde aan haar over gelaten kan worden.
Zoals ik al eerder aangaf; niet eerder ben ik zo verrast door een plot!
Ik waardeer deze thriller met vijf verdiende sterren *****. | 1pos
|
Er is al veel geschreven over goed en kwaad, maar Tiffany McDaniel doet het op een geheel nieuwe manier in een formidabele schrijfstijl. Voor de lezers van Angel door Elizabeth Taylor.
De zomer die alles deed smelten
De zomer van 1984 is er een om nooit te vergeten. Althans voor Fielding Bliss, dertien jaar. Die zomer teistert een hittegolf zijn woonplaats Breathed in Ohio. Die zomer wordt hij vrienden met Sal, een gehavende dertienjarige, die beweert de duivel te zijn. Fieldings familie neemt de jongen in huis maar niet iedereen is opgetogen over zijn komst. Roddels verspreiden zich en de spanningen lopen op, net als de temperatuur. Als ook vreemde incidenten zich voordoen, geloven steeds meer plaatsgenoten dat Sal écht is wie hij beweert te zijn. Terwijl de familie Bliss haar eigen demonen moet verslaan, stevent de gemeenschap af op een catastrofe die het slaperige stadje voorgoed verandert.
Scherp als een tweesnijdend mes
‘De hitte kwam met de duivel mee. Het was de zomer van 1984 en de duivel was uitgenodigd, maar de hitte niet.’ De duivel uitgenodigd? Jawel, door Autopsy Bliss, de vader van Fielding. Zijn naam betekent ‘met eigen ogen zien’. Als zijn moeder met een ongelukkige val haar geloof verliest, is haar indoctrinatieproces al gelukt. ‘Mijn vader was het hout van zijn moeders draaibank, stevig vastgeschroefd en jaar na jaar gefreesd door haar geloof.’ Autopsy vindt zijn levensdoel in de rechtbank, die hij ziet als filter voor het kwaad op aarde. Hij wil alleen nog zien of het kwaad écht bestaat. Dus nodigt hij de duivel uit, maar de dertienjarige Sal komt opdagen. Daarmee begint het verhaal dat de inmiddels hoogbejaarde Fielding vertelt, verweven met de sores van zijn oude dag.
De zomer die alles deed smelten is origineel en gedurfd, ontroerend en pijnlijk, ongrijpbaar diepgaand. Waar ligt de scheidingslijn tussen goed en kwaad? Of is het niet zo zwart-wit? Natuurlijk is het dat niet. Er is al veel geschreven over goed en kwaad, maar Tiffany McDaniel doet het op een geheel nieuwe manier in een formidabele schrijfstijl.
McDaniels taalgebruik is poëtisch, maar niet overdreven of gekunsteld. De verteltrant past perfect bij de beklemmende sfeer van dit verhaal dat zowel duister als verlichtend is. Het boek staat vol prachtige zinnen die zo perfect passen in de sfeer dat je er gauw overheen leest, omdat het als vanzelfsprekend aanvoelt. Zoals deze zin: ‘Het ergste is trouwens niet eens de stramheid, het is de pijn die zich opdringt en blijft plakken als giftig deeg dat zich onderhuids ophoopt tot knobbels en bulten met de hartslag van een dondersbui.’ Je voelt meteen hoe de oude Fielding zich voelt: stram, onrein, gekweld door pijn die zich concentreert op plekken waar hij zijn hart voelt kloppen in afwachting op een dondersbui die met de scherpheid van een mes losbarst.
De auteur is onder meer dichter en kunstenares. Dat is duidelijk te merken. De metaforen zijn creatief en origineel, maar ook het verhaal zelf blinkt uit in originaliteit. De personages zijn erg realistisch, maar toch ook artistiek. Alledaagse gebeurtenissen weet zij in haar fictieve vrijheid lading te geven door ze te verbinden aan andere gebeurtenissen, als een zorgvuldig geweven spinnenweb. De symboliek is overweldigend aanwezig in de details. De zomer die alles deed smelten is als de aarde ingekapseld tussen zeven lagen hel en hemel. | 1pos
|
‘Zondagochtend breekt aan’ is één van de meest spannende boeken uit de Frieda Klein reeks. Het begint meteen goed als er een lijk onder de vloer van Frieda’s huis wordt gevonden en gaat daarmee direct verder waar ‘Als het zaterdag wordt’ eindigde. Spannende gebeurtenissen volgen elkaar vervolgens in een vlot tempo op.
Maar op ongeveer drie kwart van het boek zakt de spanning helaas weer weg. De dader is dan bekend gemaakt en wat overblijft is het uitwerken van een ongeloofwaardig en wat slap motief.
Ook speelt Dean Reeve weer een belangrijke rol in dit boek. Maar toch is zijn rol niet zo groot als je zou verwachten van het één-na-laatste boek in deze serie. Hoewel hij een prominente rol speelt aan het begin van het boek, draait het verhaal vervolgens weer om een andere zaak. En dat is toch wat teleurstellend.
Wat wel heel leuk is, is dat we de vrienden van Frieda nog wat beter leren kennen. Zelfs in het zevende deel van deze serie blijven deze karakters zich ontwikkelen.
Daarom ben ik heel benieuwd naar het laatste deel van deze serie. Niet alleen omdat Dean Reeve wel een grote rol in de finale moet spelen, maar ook om te weten hoe het alle andere karakters zal vergaan. | 1pos
|
Een historische roman welke vanaf hoofdstuk 1 vol spanning zit, wauw!
Het boek heeft een erg mooie hardcover, in een opvallende kleur met gestanste afbeeldingen. Een aanwinst voor de boekenkast.
De achterzijde beloofd een “spectaculaire historische roman”.
De gevleugelde is een historische roman over Alberto Santos-Dumont. Alberto was een Braziliaanse luchtvaartpionier. Hij was de eerste die in Europa een vlucht uitvoerde met een toestel dat zwaarder was dan lucht.
Het boek begint meteen met een mooie zin op bladzijde 10: "De enige manier het hart dan nog kloppend te krijgen is op zoek te gaan naar het verhaal erachter".
In de eerste hoofdstukken is ook veel spanning verwerkt, waardoor je het boek bijna niet kunt wegleggen.
Ik vond zowel de mooie, poëtische schrijfstijl als de ontwikkeling van het vliegen spectaculair. De verwachtingen zijn waargemaakt.
Ik had nog niet eerder iets van Arthur Japin gelezen. Naar aanleiding van dit boek ga ik zeker op zoek naar zijn andere boeken. | 1pos
|
Ik heb Schipper en Zn. gewonnen via Verse inkt van Bol.com.
De korte inhoud had me erg nieuwsgierig gemaakt, en dit boek staat bij de kanshebbers voor de Hebban Debuutprijs 2017.
Ad en Eef hebben een huis aangekocht met een perceel grenzend aan het bos. Ze hebben Schipper & Zn. opdracht gegeven de tuin aan te leggen. Ad is op militaire missie in Afghanistan en daarom moet Eef een week lang in een caravan op het erf leven om de eventuele vragen van de werkmannen te kunnen beantwoorden. Ad komt op zondag weer thuis en Eef wil de tuin af hebben voor die tijd.
Schipper is een norse man die bevelen rondblaft en zich strikt aan zijn eigen plan houdt. De zoon lijkt helemaal tegenovergesteld en wint Eef langzaamaan voor zich.
Het boek is vrij dun maar je hebt het idee dat er zoveel meer in zit, omdat er gewoon erg veel tussen de regels gebeurt.
De schrijfstijl van Cobi van Baars is afwisselend. Ze gebruikt deze om de personages te karakteriseren. Vader Schipper spreekt in korte, botte zinnen en gebruikt zelden een persoonlijk voornaamwoord. Eef haar taalgebruik is veel vloeiender en ze zegt ook op een gegeven moment dat ze praat alsof ze een folder aan het schrijven is. De zoon luistert vooral naar Eef en observeert haar nauwgezet, en als hij dan het woord neemt zijn het vooral rake opmerkingen over haar doen en laten. Niet zozeer veroordelingen, maar eerder vaststellingen die hij goed onder woorden brengt.
De sfeer in het boek varieert heel erg van pagina tot pagina. Wat zich buiten in de tuin afspeelt is grimmig, het slechte weer van de maand november overschaduwt als het ware het boek. Maar wat zich in de caravan afspeelt daarentegen is met momenten broeierig. Als lezer voel je het verschil op het moment dat de caravandeur opengaat, de gure wind die binnenstroomt en de hitte die ontsnapt. Het is net als bij het openen van een pot, waar het vacuüm van wordt opgeheven.
Je wordt als lezer steeds bewuster van de onderliggende spanningen. Eef heeft te kampen met verdriet en woede ten opzichte van Ad, maar doordat hij al maanden zo ver van huis zijn deze weggestopt. Door de week in de caravan door te brengen wordt ze zich steeds bewuster van haar eigen emoties, en kampt ze met een tweestrijd in zichzelf. Zal ze haar grenzen verleggen of toch gehoorzaam blijven?
Ik heb erg genoten van het boek. Ik werd er helemaal in meegenomen. Het is erg realistisch geschreven wat maakt dat je als lezer de sfeer echt proeft.
Ik kijk al uit naar het vervolg op dit debuut! | 1pos
|
Toen ik in Anna begon had ik echt iets van, waar ben ik in hemelsnaam mee begonnen? Ik had veel goede verhalen over Niccolò Ammaniti gehoord. Even doorzetten. Maar nu na het lezen heb ik nog steeds het gevoel dat het verhaal een tikkeltje raar was.
Het is al bekend dat er geen volwassenen meer zijn in de wereld. Er is een virus die iedereen vermoord als ze in de puberteit komen. Maar zoals jongens met Anna omgaan geloof ik niet dat zij maximaal vijftien zijn. Ja jongens puberen later dan meisjes. Dus als bij Anna haar menstruatie gaat zij dood. Om het even zo te zeggen.
Maar die schrijfstijl van Ammaniti is geweldig. Ik was er blij door verrast. Dat is voor mij een reden om meer van hem te lezen. Maar als al zijn boeken zo warrig zijn weet ik het nog niet. Ammaniti doet prachtige beschrijvingen van het leven in Italië. Het leven van Anna om precies te zijn. Ik vind dat hij dat prachtig heeft gedaan.
Als Anna een greep uit de toekomst is word ik bang. Dat betekent voor mij maar een ding, ik ga dood. Ammaniti heeft een serieus boek gemaakt, waar soms een grappige noot aan zit. Ik heb er vooral door de schrijfstijl enorm genoten van Anna.
Voor meer recensies kijk op www.jaikevsdeboeken.nl | 1pos
|
Deze debuutroman van Suzanne Brink neemt je vanaf de allereerste pagina mee in de gevoelige en kwetsbare wereld van Sara – een beginnend kunstenaar die genoeg heeft van het voorspelbare en kleurloze van het gelovige milieu en het uitzicht op een ‘droevige pony’. De kunstacademie is haar ontsnappingsroute, het studentenhuis haar nieuwe leven. Wat volgt is een hunkering naar vrijheid en (echte) liefde, een zoektocht waarin Sara naar de lezer toe weliswaar een open boek is, maar in haar gedrag naar anderen immer onzeker en kwetsbaar blijft. Het is een puur en mooi verhaal, vol ijzersterke observaties en subtiele humor. Prachtig en invoelbaar verwoord, waardoor je als lezer al snel met Sara meeleeft, in de hoop dat het toch nog goed komt. Maar Sara weet intussen ook dat een goede schilder ‘de essentie van een kwetsbare, zoekende, in wezen eenzame mens’ treft. En Suzanne Brink kan prachtig schilderen. | 1pos
|
De cover maakt nieuwsgierig. Je wilt weten wat voor rol die aansteker speelt en of die vlek nu een wijnvlek is of een bloedvlek.
Als je eenmaal de proloog hebt gelezen, wil je alleen nog maar verder lezen. Je wilt weten wie die vijfde brief heeft geschreven en waarom zij dat heeft geschreven. Wat zit erachter die frustraties en aan wie heeft die persoon zo'n hekel?
Je wordt heen en weer geslingerd tussen het heden en verleden waarbij er af en toe ook terug gekeken wordt naar de tijd hoe ze elkaar hebben leren kennen en hun schooltijd. Geregeld moet je lachen, vooral om Joni en haar biecht aan de pastoor. Je ziet ze zo samen zitten ieder aan hun kant. De een heel verhaal ophangend, waarbij ze eerst onhandig verteld hoe ze erbij kwam om te gaan biechten en de ander vol interesse luisterend en haar tussendoor onderbreekt om een vraag te stellen of een opmerking te plaatsen. Soms is het even spannend, dan wil je weten hoe een bepaald stukje afloopt, maar je wilt ook de reden weten, waarom er zo gereageerd werd. Tussen de eerste hoofdstukken door lees je steeds een stukje uit de vijfde brief. Steeds als je denkt dat je weet wie de vijfde brief heeft geschreven, krijg je een tegendeel te lezen en begin je een ander te vermoeden. De uiteindelijke briefschrijfster is dan ook een totale verrassing, zij was de laatste waar je aan dacht. Een bepaald stukje is wel erg voorspelbaar, maar de verassende wendingen en het plot maakt alles goed. Het is mooi dat de auteur er aan het eind voor heeft gekozen om te laten weten hoe het met de vier vriendinnen nu gaat en hoe hun leven tot nu toe is gelopen, wat ze nu doen.
De belangrijkste vragen in dit boek zijn; hoe goed kennen ze elkaar? Hebben ze echt geen geheimen voor elkaar of houden ze allevier de schijn op en blijken ze allemaal zo hun geheimen te hebben waar ze het liever niet over willen hebben? Het laat je ook naar je eigen vriendenkring kijken. Je begint je af te vragen hoe goed jij je vrienden kent en of je ook geheimen hebt voor ze en andersom, zij ook voor jou. Tegelijkertijd kunnen bepaalde dingen herkenbaar zijn zoals bijvoorbeeld de onzekerheid over het moederschap en over hoe je naar anderen kijkt.
Kortom, als je van young adult romans houdt met een mooi verhaal, dan is dit boek een echte aanrader.
Lees verder op https://surfingann.blogspot.nl/2017/10/de-vijfde-brief-nicola-moriarty.html. | 1pos
|
De boeken van Donna Leon zijn een reeks van Venetiaanse misdaadromans. De locatie is zeer passend bij de verhaalinhoud en levert dus een grote bijdrage aan het geheel (het boek). Vooral wanneer de lezer al op het merendeel van de locaties is geweest, kan hij/zij het allemaal nog levendiger voorstellen. Wat bij mij het geval was, door de Italiëreis dit jaar.
Qua inhoud vind ik een geslaagd verhaal terug, met een duidelijke inhoud en een verhaallijn die makkelijk te volgen is. Met een klein beetje verbeelding komt dit allemaal nog beter over. Er zitten heel veel realistische aspecten in dit verhaal, waardoor sommige dingen zeker herkenbaar overkomen. Als je al meerdere boeken van deze auteur hebt gelezen dan zul je merken dat ze altijd het familiale aspect laat doorschijnen, zo de typische familiale taferelen laat meespelen in het verhaal.
Verder zorgt al het speurwerk ervoor dat je volledig in het verhaal verweven zit, waardoor ik dit boek een pageturner mag noemen.
Het verhaal zelf: Brunetti is de rechercheur die altijd terug komt in haar verhalen. Brunetti heeft een dochter, een zoon en een geliefkoosde vrouw. Deze personages zorgen voor het familiale en realistische aspect.
Er wordt een moord gepleegd waarbij de man onherkenbaar verminkt is en bovendien verkleedt is als een vrouw. Het feit dat de man wordt gevonden op een plaats waar travestieten veelal hun diensten leveren zorgt ervoor dat Brunetti en zijn crew zich gaan verdiepen in de wereld van de travestieten in Venetië. Het blijkt later om een bankdirecteur de gaan. Maar de zaak wordt opgehouden door allerlei complicaties en leugens. Maar na nog drie moorden wordt de moordenaar of worden de moordenaars aangehouden.
Ik vind wel dat als je bepaalde elementen, die je doorheen het verhaal ontdekt, op een rij zet, kan je zelf makkelijk het mysterie ontsluieren.
Toch is het zeker het lezen waard!
Ik heb het boek graag gelezen en heb bijna het hele reeks van Venetiaanse romans, door haar geschreven, doorlopen.
Ik heb dus zeker deze schrijver weten te appreciëren. | 1pos
|
In "Alles verloren" wordt de vluchtelingenproblematiek goed beschreven, zonder belerend te zijn. Vaak weten we maar de helft van het verhaal, door het lezen van dit boek zijn er toch elementen naar voor gekomen die ik niet echt wist. Het verhaal van Soumaya zou waar kunnen zijn, spijtig genoeg. Enkel de vergaderingen in Brussel zijn bij momenten iets te langdradig, maar gelukkig zijn dat maar enkele passages. Graag gelezen. | 1pos
|
Kasper zit op de basisschool en zijn belevenissen staan geschreven in een boek met een vrolijk geel kaft. Als Kasper zich zorgen maakt over zijn broer, zijn ouders of school veranderd hij in een dier. Dat is best vervelend. Zo veranderd Kasper de eerste keer in een spin, maar zijn kat Voorzitter Miauw heeft niet door dat Kasper de spin is. Bovendien lust Voorzitter Miauw best een vers spinnetje.
Ook wordt er nog even stilgestaan bij de filosofische vraag of spinnen 8 billen hebben; want ze hebben ook 8 poten.
Samir, Hogan en Flora zijn de vrienden van Kasper en weten van zijn geheim dat hij in dieren kan veranderen. Hoewel iedereen een beetje bang is voor Flora, vanwege haar slimheid en scherpe tong, is ze tot grote steun voor Kasper. helaas is Dylan, de grootste klier van school, ook op de hoogte van Kaspers geheim.
Al met al is dit een heel vrolijk boek. Het beschrijft de serieuze zorgen die kinderen kunnen hebben vanuit het kind, toch wordt het verhaal niet zwaar. Het boek ademt positiviteit uit.
Het leuke is dat er dingen worden uitgelegd in een ander lettertype, zodat het boek begrijpelijk is voor alle leeftijden.
Sam Copeland, de schrijver van dit boek, komt uit Engeland en hij kan kippen temmen. Dit is zijn eerste boek en er zitten er nog meer aan te komen. Een originele auteur met originele boeken. | 1pos
|
Ik loop elk jaar met heel veel plezier de 4 daagse, maar ik verheug me ook elk jaar weer op een nieuwe thriller van Rudy Dek. Vandaag heb ik hem ontmoet en heb hem ook gezegd dat ik het geweldige boeken vind, ik heb ze dan ook allemaal 1 ruk uitgelezen en het is ontzettend knap om er elke keer weer voor te zorgen dat je pas aan het einde van het boek begrijpt hoe het in elkaar zit.
Ik had het boek reeds op 23 juni jl gekocht. | 1pos
|
Met Pretty Boy heeft Ingrid Oonincx heeft opnieuw een origineel en spannend boek afgeleverd. Het verhaal speelt zich op verschillende locaties af. Deels in het droge lege landschap van New Mexico, USA in het plaatsje met de prachtige naam Turth or Consequences. Ook gaan we naar een klein Nederlands dorpje met een hechte gemeenschap, waar de Nederlandse Hannah is neergestreken. Oonincx weet beide plaatsten sfeervol te beschrijven.
De verschillende verhalenlijnen verweeft ze moeiteloos met elkaar, evenals de sprongen in de tijd, om uiteindelijk allemaal bij elkaar te komen. En dan wordt alles duidelijk.....in een zeer verrassend plot.
Zoals al haar boeken, is ook dit een pageturner waardoor je het moeilijk weg kunt leggen. Ik heb het boek met veel plezier gelezen. | 1pos
|
Een thriller schrijven, dat kost best veel research. Carla Norton hoefde niet veel onderzoek meer te doen: zij schreef al een aantal true crime-boeken over ontvoeringszaken in de Verenigde Staten. De kennis die ze opdeed over ontvoeringszaken, gebruikt ze inmiddels voor haar fictieve schrijfwerk. Het grootste verschil tussen non-fictie en fictie? Als ze wakker werd tijdens het schrijven van fictie dacht ze: ‘Dit kan ik gebruiken’, terwijl ze bij non-fictie dacht: ‘God, dit is echt gebeurd.’
In Het recht van de sterkste is de hoofdrol voor de tweede keer weggelegd voor Reeve. De studente heeft inmiddels haar leven weer aardig bij elkaar gelijmd nadat ze jarenlang in de kelder van de psychopaat Daryl Wayne Flint is gemarteld en verkracht. Flint verblijft in een streng bewaakt psychiatrisch ziekenhuis. Zijn advocaat en hij hebben echter voor elkaar gekregen dat hij niet in de strengst bewaakte groep zit, waardoor hij de kans ziet te ontsnappen. En dat betekent dat alle jonge vrouwen in de omgeving van Seattle in gevaar zijn.
Reeve besluit dat ze niet simpelweg achterover kan leunen terwijl er niemand is die hem beter kent dan zij. Daarom besluit ze naar Seattle af te reizen en samen met de gepensioneerde FBI-agent Milo Bender te helpen met het onderzoek. Reeve wordt gedwongen haar eigen verleden te verwerken en racet tegen de klok om Daryl Wayne Flint tegen te houden nog meer slachtoffers te maken.
Het recht van de sterkste wordt verteld vanuit meerdere perspectieven, waaronder natuurlijk die van Reeve, maar ook van Daryl Wayne Flint en de FBI. Vooral Flint is heel goed neergezet. Het is verfrissend dat verkrachting niet per se de reden is voor zijn fixatie op jonge meisjes, maar hij vooral een fascinatie heeft voor een mooie huid. Daarnaast is de karakterontwikkeling van vrijwel alle personages goed neergezet.
De perspectiefwisselingen zorgen voor een goede vaart in het verhaal. We weten als lezer meer dan Reeve en de FBI. Hierdoor voelt het geheel echt als een kat-en-muisspel. Want hoe lang duurt het voordat ze Flint op het spoor komen? Echter weet Norton ook nooit echt te schokken door deze stilistische keuzes: we weten immers al ver van tevoren wat Flint van plan is. Iedere zet op het schaakbord is daardoor te voorspellen. Zorgt dat ervoor dat het verhaal minder spannend wordt? Dat niet: als je het gevoel hebt dat er iets aan zit te komen en je door een perspectiefwisseling moet wachten om erachter te komen of je gelijk hebt, blijf je alsnog op het puntje van je stoel zitten.
Een ander knelpunt zit hem in het gemak waarmee Reeve zich in het onderzoek weet te mengen. Ze is betrokken, zeker, maar hoe kan het dat de FBI haar zo makkelijk overal aan mee laat werken? En waarom weet één meisje meer dan een heel FBI-team bij elkaar? Omdat ze jaren in zijn kelder vast heeft gezeten? Norton omschrijft nooit dat Reeve allerlei diepzinnige gesprekken met Flint heeft gehad.
Kijk je daar doorheen, dan blijft er een spannende, psychologische thriller achter waarbij je de protagonisten aanmoedigt om de antagonist te pakken te krijgen. | 1pos
|
Wat een boek van Van den Broeck! | 1pos
|
In een woord:geweldig!!! | 1pos
|
Ik maakte pas een paar maanden geleden kennis met Helen Vreeswijk, toen ik ‘Zwijgplicht‘ van haar las. Een verrassend en ongebruikelijk onderwerp en dat is met ‘Bloedbroeders’ ook het geval.
Vanuit het oogpunt van een totaal andere cultuur als waar ik zelf mee bekend ben, zorgt Helen Vreeswijk weer voor een gigantisch spannend verhaal. Op de eerste pagina van het boek staat vermeld dat ‘Bloedbroeders’ een op waarheid gebaseerd misdaadverhaal is, dat maakt het gelijk al een stuk heftiger.
Helen Vreeswijk legt niet per se uit welke cultuurverschillen er spelen, het ene deel van de familie is opgegroeid in Nederland, het andere deel in India, maar het gevoel van de verschillen zit er wel in, tussen Ayaan en Reza is ie vooral duidelijk te voelen. Maar ook de moeder van Reza en de moeder van Ayaan hebben andere meningen. En dat is nou precies wat ik zo knap vind aan de schrijfstijl van Helen Vreeswijk. Ze kan van een ongewone situatie een boeiend en geloofwaardig verhaal maken.
Zeker het einde, de laatste honderd bladzijdes wilde ik het boek niet uit mijn handen leggen. Ik moest eigenlijk weg, maar niet voordat ik het boek uit had. De spanning wordt zo opgebouwd dat je werkelijk op het puntje van je stoel zit.
Met ‘Bloedbroeders’ heeft Helen Vreeswijk wederom een spannende YA neergezet, waarbij ze een gevoel van familie en eer centraal zet. Haar ervaringen bij de recherche spelen duidelijk een rol en daarom komt ook dit boek zeer geloofwaardig over. Het element van waarheid zorgt ervoor dat het nog heftiger overkomt. | 1pos
|
Een verslavende werking heeft die pen van Aspe, binnen een dag uitgelezen. Worden ze trouwens al verfilmd? Lijkt me zéééérr geschikt materiaal. Pieter weet het alweer spannend te maken in deze nieuwe thriller; al lezende maakt men zich een voorstelling van Van In, Hannelore, Versavel en overige personages. Ik zou zo de neiging krijgen om in de auto te stappen en naar Brugge te rijden om ze in actie te zien, de sfeer van de beschreven café's/eethuizen te proeven etc.. (Ik zou alleen niet zoveel Duvels achterover kunnen slaan zonder afgevoerd te moeten worden). Zeker en vast een aanrader dus weer. Ik kan amper wachten tot de volgende weer van zijn pen druipt ...... april ...mmmmmhhhh.
Een zeer zwaar aan Aspe verslaafde Nederlandse, Dees. | 1pos
|
Dit derde deel is voor mij tot nu toe het beste deel. Ik had in het begin misschien momenten dat de hoeveelheid verhaallijn met overrompelde, maar naarmate het boek vorderde snapte ik het. Ze raakte verweven en kwam tot elkaar en het geheel werd meer en meer duidelijk. Mijn favoriete karakter blijft wel Cinder, niet omdat ze het eerst is uitgebeeld in een boek of omdat zij de wereld (hopelijk) gaat redden, maar haar rebelse en toch ook kwetsbare vind ik prachtig. Daarom ben ik blij dat je haar groei en ontwikkeling ook duidelijk in de deel leest.
Cress is afgeleid van Rapunzel, een sprookje wat ik niet goed ken. Wel weet ik, dat ik Cress sterker en boeiender vind dan Rapunzel. Ze is gewoon een stoere vrouwelijke hacker, ondanks dat ze wereldvreemd is, staat ze haar mannetje. Dankzij haar groeit en bloeit Thorne zich ook, al wil hij het nog niet erkennen. Ongewild ontdekt Cress ook een deel van haar eigen geschiedenis en daarmee leren wij ook iets over een eerder personage. Dit deel van het boek raakte me echt. Ik kan met recht zeggen, Cress heeft me op sommige momenten in mijn ziel geraakt.
Voor een volledige recensie:
http://www.biancaschrijft.nl/2017/04/11/recensie-cress-marissa-meyer/ | 1pos
|
Eindelijk, eindelijk, eindelijk, een vervolg op de Gone-serie!
Monster is de eerste van maar liefst drie nieuwe delen.
Ik mocht afgelopen maand een digitaal vooruit-exemplaar lezen, maar vanaf nu is Monster dan ook echt verkrijgbaar.
Vierenhalf jaar geleden las ik Light, deel 6 van de serie die veel indruk op mij heeft gemaakt. Zoveel, dat ik ná het lezen van de digitale versies de papieren nog heb aangeschaft. Ik ben fan.
Afgelopen jaren heb ik, omdat ik Gone zo goed vond, bijna alle andere boeken van Michael Grant gelezen, op zoek naar een boek dat Gone misschien wel kon evenaren. Dat was wat mij betreft niet helemaal het geval, helaas.
Zou Monster wel een waardige opvolger zijn?
Waar gaat het boek over:
Vier jaar na het instorten van de koepel van de FAKZ is de nachtmerrie nog niet voorbij. Nieuwe, gelijksoortige asteroïden dreigen in te slaan op de aarde.
Shade Darby, die van buitenaf heeft gezien hoe het er in de FAKZ aan toe ging, wil niet opnieuw hulpeloos toekijken als het misgaat.
Ze weet een brokstuk van de asteroïde te bemachtigen, neemt er wat van in en merkt al snel dat ze begint te veranderen.
En niet alleen zij: over de hele wereld vallen brokstukken neer en krijgen mensen met mutaties te maken. Zo ook Dekka Talent die een jaar heeft vastgezeten in de FAKZ.
De één heeft er betere bedoelingen met de brokstukken dan de ander.
Zo wordt het een soort helden tegen slechteriken oorlog. De Derde Wereldoorlog.
Mijn mening:
Wat mij betreft is Michael Grant helemaal terug met Monster.
Het boek gaf mij al snel weer het gevoel van de dystopische wereld van de FAKZ. Alleen blijft het onheil nu niet beperkt tot een koepel, maar spreidt het zich uit over de hele wereld. Er is geen ontkomen aan.
Naast een paar oude bekenden komen er veel nieuwe personages naar voren. In de FAKZ was niemand ouder dan zestien. Dat kan nu wel. Zo is Dekka inmiddels 19.
Ik kan niet wachten om de volgende delen te gaan lezen.
Dit is nou het soort boeken dat mij leesverslaafd maakt. | 1pos
|
Ik had eerlijk gezegd nog nooit van Matthew Quick gehoord. Maar toen ik las dat hij ook de schrijver is van Silver Linings Playbook werd ik enthousiast. Alhoewel ik dat boek niet gelezen heb, heb ik wel enorm genoten van de film. Ik was dan ook blij verrast dat ik deel mocht nemen aan de leesclub en het prachtige hardback boek thuis gestuurd kreeg. Ik heb het in een rap tempo uitgelezen, want het is een dun boekje. Maar al op de eerste bladzijde van het eerste hoofdstuk werd ik geraakt doordat Finley denkt 'het geeft me de kans pa blij te maken'. En vanaf dat moment was ik door het boek gegrepen. Prachtig hoe het leven in een Amerikaanse achterstandswijk (in Philadelphia) beschreven wordt, hoe belangrijk sport is in Amerika en hoe je je kunt proberen aan een milieu te onttrekken. Daarbij spelen twee vriendschappen een belangrijke rol: Finleys vriendschap met Erin en zijn ontluikende vriendschap met Boy21 die door zijn coach aan hem wordt toevertrouwd. Misschien af en toe wat gek hoe Boy21 zich gedraagt (maar past wel bij wat ik al kende van Silver Linings Playbook), maar ik vond het nog wel geloofwaardig.
Kortom: 4 sterren voor een mooi verhaal over drie jongelui die alledrie het een en ander meemaken of al meegemaakt hebben en hoe je daar toch sterk uit kan komen! | 1pos
|
Dimitri Bontenakel (1971) woont en werkt in Antwerpen. Na twee eerdere romans heeft het, mede doordat hij allerlei nevenactiviteiten ontplooide, vijf jaar geduurd voordat hij nu met zijn derde boek acte de présence geeft: De steek van de schorpioen. Maak kennis met Lemmy Planck, volgens de cover 'de Big Lebowski van de Lage Landen.'
Daarmee wordt de toon al gezet; het is dan ook heel lastig om dit boek in een bepaalde hoek te zetten. Op de achterkant staat: 'komisch noir' en daar houd ik het ook maar bij. Het stempel 'thriller' past niet direct bij het boek en ook andere kwalificaties voldoen niet echt. Wat dat betreft heeft Bontenakel een eigen genre gecreëerd; een genre overigens waar ik graag meer van zou willen lezen. Hij zet je continu op het verkeerde been door een zin te beginnen en deze aan het eind met een paar slotwoorden een hele andere lading of een komische noot mee te geven. Gelukkig doet hij dat wel redelijk gedoseerd want te veel van het goede is toch te veel.
Het verhaal begint met de thuiskomst van de mislukte schrijver Lemmy Planck. Twee jaar geleden is hij gescheiden en is zijn eerste boek geflopt, waarna hij de kuierlatten heeft genomen en op wereldreis is gegaan. Bij thuiskomst vindt hij het dagboek dat 'de Chileen', een man die hij tijdens zijn reis heeft ontmoet, hem heeft gestuurd. Al gauw blijkt dat er veel belangstelling voor het boek is en dat men over lijken gaat om het in handen te krijgen. Er ontwikkelt zich een waanzinnig verhaal waarin Planck er alles aan doet om het dagboek in handen te houden en en passant zijn eigen nieuwe boek uitgegeven te krijgen en zijn achtervolgers even hard hun best doen om het boek te pakken te krijgen. Het verhaal lijkt compleet te ontsporen, maar Bontenakel ziet kans zijn personages goed in de hand te houden (al sneuvelt er hier en daar wel eentje) en zowel Planck als de lezer voor te bereiden op een grande finale met een hoofdrol voor zijn schorpioen, die hij net als het dagboek heeft geërfd van de Chileen.
Het geheel is een waanzinnige, absurde geschiedenis met slapstickelementen, afgewisseld met prachtige metaforen en harde misdaad. En met een fikse knipoog naar zijn eigen vak(genoten), uitgevers en nog veel meer. Daarbij laat Bontenakel een zeer zorgvuldig taalgebruik gepaard gaan met een bij tijd en wijle hilarische maar ook poëtische, aantrekkelijke schrijfstijl.
Een aanwinst voor de Nederlandstalige literatuur. | 1pos
|
Nazomer – Esther Verhoef
Over de schrijfster:
Esther Verhoef (1968) is een van de succesvolste auteurs van Nederland. Van haar psychologische thrillers werden meer dan een miljoen exemplaren verkocht. Verhoef won tweemaal de Zilveren Vingerafdruk/ Crimezone Thriller Award, eenmaal De Diamanten Kogel en eenmaal de NS Publieksprijs. Genomineerd was zij viermaal voor de NS Publieksprijs, driemaal voor De Gouden Strop, viermaal voor de Zilveren Vingerafdruk/Crimezone Thriller Award en viermaal voor De Diamanten Kogel.
Non-fictie
Ook buiten het thrillergenre maakt Verhoef grote indruk. Samen met Daniëlle Hermans schreef zij Stil in mij (2014), het schokkende verhaal van seksueel misbruik en fysiek en psychisch geweld door nonnen binnen de Rooms-Katholieke Kerk, gebaseerd op interviews die Verhoef en Hermans met tientallen slachtoffers hadden.
Pseudoniem
Verhoef schrijft ook onder het pseudoniem Marique Maas. Onder dit pseudoniem wil ze in alle vrijheid het genre van het erotische boek verkennen.
Achterflap:
Twee werelden. Eén vrouw. Nazomer.
Modeontwerpster Vivian D staat op het hoogtepunt van haar carrière. Haar bedrijf floreert, ze wordt op handen gedragen. Vlak voordat ze op een groot evenement in Parijs de rode loper betreedt, krijgt ze echter schokkend nieuws. Het dwingt haar na te denken over haar turbulente levenspad en een ingrijpende gebeurtenis die ze al tientallen jaren verdringt… In de haar kenmerkende meeslepende stijl beschrijft Esther Verhoef hoe de jonge Claudia opgroeit in een wereld die niet bij haar past en verandert in de succesvolle Vivian D. Welke offers heeft Claudia moeten brengen, en voor welke keuzes staat Vivian nu?
Mijn mening:
Nazomer springt gelijk in het vizier door de bijzondere cover, opvallende kleuren, een waar kunstwerk die voortreffelijk past bij het thema van het verhaal.
Claudia Konings groeit op in een voor velen bekend als standaard, onopvallend, doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg gezin. Uitspattingen in werk, hobby’s worden weinig tot niet getolereerd.
Tijdens het lezen van de jeugd van Claudia krijg je continu het ohja gevoel, zeker als je als lezer opgegroeid bent in Brabant. Tijdens het lezen komen er met regelmaat liedjes voorbij die de jaren 80 een extra dimensie geven, heerlijk gevoel.
Claudia jaagt haar dromen na, moet hier huis en haard voor verlaten, en dit gaat nog een stukje verder dan gewoon vertrekken.
Ze bouwt een waar imperium op in de modewereld maar steeds blijft er iets knagen. Het leven van Claudia gaat niet over rozen en het maken van keuzes vergt veel geven en nemen, maar vooral geven. Roem en rijkdom zijn geen garanties voor geluk, dit wordt door Claudia aan den lijve ondervonden.
Of dit het allemaal waard is, is een vraag die heel het boek door mijn hoofd spookt? Ik voel bewondering maar merk dat ik soms ook moeite heb met de drang naar succes ten kostte van alles.
De duur van een vriendschap zegt uiteindelijk niets over de mate waarin je iemand kent….
Nazomer is een roman zoals een roman hoort te zijn, boeiend, realistisch en aangrijpend geschreven.
Helaas heb ik geen onderbuikgevoel ervaren, dat was jammer.
Twee verhaallijnen waarvan een in het heden, de ander in het verleden smelten langzaam samen.
Inmiddels is duidelijk dat Esther Verhoef in staat is tot het schrijven in vele afwisselende genres.
In elke genre blinkt ze uit en weet ze de aandacht van de lezer van het begin tot het eind vast te houden. Zowel de thrillers als de boeken die zij onder het pseudoniem Marique Maas heeft geschreven heb ik met veel plezier gelezen.
Nazomer is voor mij zeker 4 sterren waard.
Bianca | 1pos
|
De meest zinderende thriller die je dit jaar zult lezen staat er op het kaft van het boek MAESTRA!
Via de media werd er heel veel over dit boek geschreven en aandacht aan gegeven.
Nu mocht ik het zelf lezen en heb dit boek gekregen van The House of Books!
De auteur
L.S. Hilton is opgegroeid in Engeland. Ze studeerde Engels en kunstgeschiedenis. Maestra, het eerste deel in een trilogie is het thrillerdebuut en zal ook in tientallen landen vertaald worden en ook de filmrechten werden al verkocht aan Colobia Pictures.
Optimistich als ik ben begon ik dit verhaal te lezen.
Judith Rasleigh is een jonge vrouw van 27 die als assistent werkt in een Londens veilinghuis British Pictures.
Op een dag komt ze in contact met een vroegere klasgenoot Leanne, die zichzelf Mercedes noemt en die haalt haar over om ook te gaan 'werken' in de Gstaad Club.
Ze gaat daar 'werken' onder de naam Lauren en ontmoet daar de oudere zeer welvaren, rijke James. Op een dag wordt ze op staande voet ontslagen door haar baas Rupert en eigenlijk weet ze niet wat ze verkeerd heeft gedaan. Ze was op dat moment een schilderij aan het onderzoeken of het wel echt was.
Dus als James voorstel of ze meegaat naar Nice, gaat Lauren daar samen met hem en Mercedes naar toe.
En daar begint haar wraak, avontuur of waarheid. Of hoe je het ook noemen wilt.
Niets laat ze zich daarbij in de weg staan. Wraak is niet interresant dus zoals ze het zelf zegt omdat het kon.
De kennis die ze heeft voor de kunst en haar hang naar hetzelfde leven als de rijken brengen haar dit leven. Maar dit gaat wel over lijken en er is geen weg terug.
Ze moet dit overleven en duikt daardoor nog dieper in de problemen en moet vluchten.
Maar haar missie is geslaagd en ze krijgt haar eigen galerie Gentileschi.
Jaren later is de chique rijke zakenvrouw die ze wilde zijn en ontmoet ze haar oude baas Rupert die geen idee heeft wie er voor hem staat.
Wordt vervolgd!
Het verhaal was vooral in het begin niet wat ik ervan verwachtte, maar lieverlee kwam de spanning er met volle vaart in! Een verhaal met een sterke, intelligente vrouwelijke hoofdpersonage!
Mijn mening is dat het niet echt erotisch was, maar bam gewoon hard, gezien de vulgaire taal die ze gebruikt voor de sex scenes.
De schrijfstijl is duidelijk en je wordt uiteindelijk wel in het verhaal meegezogen. Het verhaal wordt steeds boeiender en ik wacht op het vervolg van deze trilogie!
Het boek geeft ook spanning en is daarom voor mij meer een thriller, dan dat het erotisch is.
Met dit boek heeft de auteur L.S. Hilton een spannend verhaal neergezet met een vrouw met ballen waar je niet omheen kan! | 1pos
|
Vijf ontmoetingen in de hemel is een harde kijk op het leven na de dood. Voordat we gelukkig kunnen zijn moeten we vijf mensen ontmoeten die op een of andere manier belangrijk zijn geweest en dat leidt tot harde confrontaties. Ik vond dit een heel goed en aangrijpend boek en de film die erbij hoort was ook heel aardig. | 1pos
|
Met veel plezier heb ik het debuut roman IK ZAG MENNO van Sandra Bernart uitgelezen. Het hoofdpersoon Vincent gaat in Spanje op zoek naar zijn doodgewaande broer Menno, hierbij laat hij zijn geplande en voorspelbare leventje achter in Nederland. Meer over het plot ga ik niet verklappen. Mijn advies is koop of leen dit boek en laat je verrassen door dit frisse debuut en onthoud haar naam Sandra Bernart. | 1pos
|
Suspence ten top. Je wordt helemaal meegesleept in de broeierige sfeer. Kan gewoon niet beter. | 1pos
|
In 2010 verscheen haar eerste boek Juja, een boek van “maar “299 bladzijden, een boek dat lovend werd ontvangen en direct in de prijzen viel.
Met Het Achtste leven (voor Brilka) met maar liefst 1248 bladzijden overtreft de Georgische schrijfster Nino Haratschwilli (1983) zichzelf ruimschoots, zeker als je de publicatie rondom dit boek gaat bekijken.
Vier jaar deed de schrijfster over het origineel dat in 2015 in het Duits verscheen en dan nu vertaald is naar het Nederlands.
Naast een proloog vertelt het boek in 7 hoofdstukken het leven van de Georgische familie Jasji vanaf begin 20ste eeuw tot nu. Zes generaties lang volg je de familie met al haar wetenswaardigheden en deel je in al het lief en het vele leed dat hen overkomt en zie het effect wat een recept van heerlijke warme chocolademelk kan hebben. Heel mooi door het verhaal verweven lees en leer je over de geschiedenis van Georgië en Rusland, welke invloed dat op velen heeft gehad en nu nog heeft.
Nino Haratschwilli heeft het vermogen om de lezer ruim 1200 pagina’s te blijven boeien. Dit doet ze door mooie , soms poëtische zinnen af te wisselen met het beschrijven van de geschiedenis op dat moment. Om vervolgens je , door haar suggestieve en mysterieuze zinnen, uit te nodigen om verder te lezen.
“…en je vroeg je af waar je je kindertijd eigenlijk bewaarde, en ik weet nog dat ik antwoordde dat je hem verborgen hield tussen je eigen ribben, in je lever- en je moedervlekken, in je haargrens, boven je hart en in je lach.”p.21
Niet alleen de geschiedenis weeft Haratschwilli door het leven van de familie Jasji heen, ook kom je door het verhaal heen verschillende citaten of leuzen tegen. Hoewel niet altijd helemaal duidelijk is wat de schrijfster op dat moment precies bedoelt met het citaat/de leuze, geeft het wel weer wat en hoe de mensen op dat moment beïnvloed werden.
Het Achtste leven (voor Brilka) is een boek dat zich qua omvang zeker kan meten met de dikke boeken van Tolstoj en Dostojevski. Ook de inhoud doet er zeker niet voor onder. Uren genieten van lief en leed van de familie Jasji verweven in de geschiedenis van Georgië en Rusland. | 1pos
|
Deel twee van deze serie geeft me een beetje een dubbel gevoel. Het duurde, in tegenstelling tot het eerste deel, vrij lang voor het me te pakken had. Maar toen ik eenmaal in het verhaal zat kon ik het niet meer wegleggen. Vooral het moment dat mijn vermoeden bevestigd werd over de band tussen Ally en Thom raakte me en moest ik zelfs even een traantje wegpinken. Deel drie ligt klaar voor mijn vakantie over drie weken, maar ik ben bang dat ik zo lang niet kan wachten! | 1pos
|
Ik vond het een prachtig en ook heel verdrietig boek, de rest van de serie ook, het boek is mij altijd bij gebleven en ooit ga ik alles opnieuw lezen! | 1pos
|
Elizabeth Jane Howard (1923-2014), dochter van een rijke houthandelaar en een balletdanseres, is een Engelse schrijfster die na een aantal andere boeken in 1982 op bijna 60-jarige leeftijd besloot een familiesaga te gaan schrijven. De familiesaga is gebaseerd op de geschiedenis van haar eigen Londense familie. De vijfdelige autobiografische romanserie The Cazalet Chronicles omspant tien jaar (1937-1947) en biedt niet alleen een scherp, gedetailleerd en met een uiterst gevoelige pen geschreven beeld van het familieleven van de gegoede burgerij in die tijd, maar ook dat van hun personeel. Verwarring is het derde deel in de Cazalet romanserie en volgt hiermee de voorgaande delen Lichte jaren en Aftellen op.
In Verwarring staan de lange donkere jaren van de oorlog centraal. Een oorlog met voedselschaarste, constante dreiging vanuit de lucht en berichten van gesneuvelde geliefden en vrienden. Louise stort zich in het huwelijk met de veel oudere Michael. Een huwelijk dat gedoemd lijkt doordat Michael meer om zijn carrière en moeder geeft dan om Louise. Polly heeft het moeilijk na de dood van haar moeder en probeert haar leven weer op te pakken. Ze trekt met Clary naar Londen om daar te gaan wonen. Zoë krijgt een affaire met Jack, een Amerikaan. En Clary geloofd nog steeds dat haar vader, Rupert, uit de oorlog terug zal komen.
Verwarring speelt zich af in de laatste jaren van de oorlog net voor de bevrijding. We volgen de familie Cazalet weer op de voet. Centraal staan de meisjes Louise, Polly en Clary. Tussendoor lezen we nog het een en ander over de andere familieleden. De schrijfstijl is ook deze keer weer boeiend en vol met prachtige beschrijvingen en citaten. Elizabeth Jane Howard heeft ervoor gekozen om het verhaal wat soepeler en vlotjes te vertellen. Hiermee leest het verhaal heerlijk weg, heel anders dan de eerdere delen. De titel Verwarring loopt als een rode draad door dit boek heen. En die verwarring is alom aanwezig door alle gebeurtenissen die elkaar in een rap tempo opvolgen. We springen van Londen naar Sussex en terug. Het lijkt wel één grote soap gevuld met verliefdheid, trouwen, bedriegen en overspel. De auteur sleep ons mee in het verhaal van de Cazalet-familie en je kunt niet anders dan doorlezen of je nu wilt of niet. Aan het einde van dit verhaal wacht ons een mooie cliffhanger. En dit maakt dat we deel vier sowieso willen gaan lezen.
We hoeven gelukkig nog geen afscheid te gaan nemen van de Cazalets, want in het najaar van 2018 kunnen we genieten van het laatste vertaalde deel uit deze serie, Bevrijding. | 1pos
|
“Sluipwesp”
Het debuut van schrijfster Annerieke de Vries.
En wat voor een debuut!
Het boek gaat over Maud. Een hoofdpersoon met een behoorlijk heftig verleden.
Zij woont en werkt op een nogal “ongewone” plek: Het Uitvaartcentrum!
Hier voelt ze zich veilig en prima op haar gemak. (In ieder geval meer dan in de “gewone” wereld.)
Helaas komt daar abrupt een einde aan wanneer haar goede vriend Sjoerd op een dag plotseling op haar tafel ligt.
Tijdens zijn verzorging blijkt namelijk dat ze hem helemaal niet zo goed kende als ze dacht.
In haar zoektocht naar antwoorden, wordt ze onverwacht ook geconfronteerd met haar eigen verleden.
Maar, is ze wel klaar voor alles wat ze op het punt staat te ontdekken?
Sluipwesp is een boek dat zich in het heden afspeelt, met flashbacks naar het verleden.
Vooral in het begin wordt er veel informatie gegeven, waar je al snel mee wilt gaan puzzelen om de stukjes in elkaar te krijgen.
Toch zul je geduld moeten hebben totdat je alle stukjes bij elkaar hebt, voordat je de puzzel compleet kunt maken.
Ik heb het voorrecht gehad om dit boek al voor verschijning te mogen lezen en heb er enorm van genoten.
Hopelijk komt er snel nieuw werk van Annerieke de Vries en dat mag van mij best een vervolgverhaal over Maud zijn! | 1pos
|
Niet eerder een boekje van deze schrijfster gelezen. Een eerste kennismaking die goed is bevallen. Een makkelijk leesbaar verhaal, waarbinnen toch een aantal belangrijke sociale, ethische en psychologische thema's kort worden aangehaald. Ben benieuwd of in haar andere boeken deze thema's wat meer worden uitgewerkt. Dus wat mij betreft werkt zo'n kleine boekengift wel, om zo in contact te komen met andere auteurs. | 1pos
|
Oktober was mijn eerste Deense thriller en dus ook mijn eerste kennismaking met de Scandinavische thrillerauteurs, maar het zal zeker niet mijn laatste zijn.
The Killing kent iedereen wel, net als vele anderen was ik een grote fan , dus als de trigger voor dit boek is 'de maker van', ja dan was ik bij voorbaat wel wat bevooroordeeld.
Sterk boek, vlot geschreven. De enige opmerking die ik had, is dat het af en toe wat koud overkwam. Mogelijk is dit door de schrijfstijl die ik niet gewend ben, maar de soms lakonieke manier van omgaan met deze gruwel, was even wennen.
Desalniettemin was dit een nagelbijter, waar ik ontzettend van genoten heb. Ik zag het allemaal voor mijn ogen gebeuren. Zeer sterk. 4,5 sterren! | 1pos
|
De hoofdrolspelers in dit dikke boek zijn Colomba en Dante. Beiden hebben traumatische ervaringen gehad in het verleden en beiden worden langs een niet officiële weg betrokken bij de moord op een moeder en ontvoering van haar zoontje. Juist door hun verleden raken zij beiden geïntrigeerd door deze moord en ontvoering en naarmate het verhaal vordert, raken zij steeds meer overtuigd van hun hypothese. De autoriteiten stellen dit echter niet op prijs, maar waarom? Zijn er misschien meer belangen in deze zaak? Wie kan je nog vertrouwen? Het staat in ieder geval vast dat Colomba en Dante flink tegen gewerkt worden in hun onderzoek om de waarheid boven tafel te krijgen.
Ondanks dat het een flinke pil is, houdt het verhaal je tot het laatste moment op het puntje van je stoel. In het begin denk je te maken hebben met een ‘gewone’ moordzaak en ontvoeringszaak, maar het gaat veel dieper. Het is zeker ook een politiek actueel onderwerp over wantrouwen in autoriteiten en complot theorieën.
Ik vond het fascinerend om te lezen en het is zeker een boek wat nog langere tijd in je hoofd blijft hangen. | 1pos
|
Het is weer een knap geschreven Esther Verhoef. Ik vroeg me heel lang af hoe de twee verhaallijnen in hemelsnaam bij elkaar moesten komen. Op het moment dat de verhalen bij elkaar komen, weet je eigenlijk ook al hoe het gaat aflopen. Het is dus spannend, leest lekker weg, maar ik heb niet zo 'in het verhaal' gezeten als bv. bij 'De Kraamhulp', die kon ik echt niet wegleggen.
Ik had er wel moeite mee dat er door de minderjarige pubers gewoon alcohol gedronken werd. Ik snap dat je daardoor een beter/sneller/makkelijker verhaal krijgt, zeker in deze setting, maar ik ben nogal een voorstander van 'Niks', dus het viel me op. | 1pos
|
4.5*
“Never Flinch.' A cold whisper in her ear. 'Never fear. And never, ever forget."
My heart... I'm going to need a minute to process everything I just read... what a book!
I definitely found a new favorite!
Mia's familia is killed by 3 people when she was just 10 years old.
Now she is 16 and hell bent on revenge. Her way of getting it? Joining a school for killers of course!
Although it took me a while to get into this book, the start is very confusing, I fell in love with it and I fell hard! I totally didn't expect the events in the last few chapters of this book though and although I absolutely loved it, as it made this story freakin' awesome, I don't know if my heart will ever recover... | 1pos
|
Door de flaptekst wilde ik gelijk weten wat Emilia’s vader had gedaan. Ik ging ervan uit dat het begon met wat hij had gedaan en dat ze daarna pas vertrok. Ik ging ervan uit dat het chronologisch ging. Dat was niet het geval.
Door de eerste zin wil je gelijk verder lezen. Wat heeft Emilia’s vader nou precies gedaan en wat een bizarre familie heeft Emilia (of eigenlijk: wat een bizarre families zitten er in dit boek).
Als je bijna op de helft van het boek bent kom je erachter. Dan weet je wat Emilia’s vader heeft gedaan. En dat is niet niks.
Verder vond ik het ook erg leuk dat er verschillende types in dit boek zitten. Iedereen is apart en heeft een eigen verhaal. Emilia is anders (en soms vet irritant). Net als Jim en Seth en Abby. En ze zijn allemaal fantastisch. Ze hebben allemaal een eigen verhaal en ze zijn allemaal even belangrijk. En je wil gewoon dat het goedkomt. Je houdt van ze om wie ze zijn en ze zijn gewoon fantastische vrienden. En je leert dat leeftijdsverschil er niet toe doet bij vriendschappen. Het maakt allemaal niet uit. Ook merk je dat vooral Emilia door het boek heen groeit.
Ook wordt alles erg gedetailleerd beschreven. Ik kon het zo voor me zien en het was duidelijk te merken dat Anna Woltz er ook was op het moment dat orkaan Sandy New York trof. Daardoor was het des te echter.
De flaptekst liet merken dat het verhaal vooral zou draaien over de orkaan. Nu draaide een groot deel over de orkaan, toch werden ook andere onderwerpen naar voren geschoven. Emilia’s dwangneurose (in het begin was het nogal vaag en snapte ik niet het niet echt, later werd het wel duidelijker (hoewel het ook gewoon zou kunnen liggen aan mijzelf)), het vreselijke dat haar vader heeft misdaan, haar nieuwe vrienden… Dit was wel fijn, omdat je normaal gesproken ook niet altijd focust op een orkaan.
Daarbij vond ik het leuk dat je begint met een stukje van de Federalist Papers. Door de musical Hamilton heb ik daar wat meer begrip voor gekregen en dan is het leuk om dat dan terug te zien. | 1pos
|
Als achtergrond voor dit verhaal heeft Maria Dueñas de Spaanse kolonie van Manhattan in de jaren dertig gekozen. En passant komen er historische namen en locaties voorbij. Deze worden soms met minder, soms met meer woorden toegelicht. Zo is er een rolletje weggelegd voor Alfons van Bourbon en Battenberg, graaf van Covadonga, ofwel de troonopvolger van de op dat moment in ballingschap levende koning Alfons XIII.
Het is 1929 als Emilio Arenas besluit zijn met de winden meewaaiende bestaan op te geven en zich te settelen in Manhattan. Hij neemt een eettentje over dat hij El Capitán noemt. Al gauw is dat onder de Spaanse emigranten zijn bijnaam. Vervolgens laat hij zijn vrouw en drie dochters uit Spanje overkomen. Zonder slag of stoot gaat dit niet want de dochters peinzen er niet over hun bestaan in het hun bekende sociale arbeidersmilieu op te geven. Dus geheel tegen hun zin arriveren de zussen aan de andere kant van de oceaan bij een vader die ze nauwelijks kennen.
Beter wordt hun situatie niet als Emilio omkomt bij een ongeluk op de kade. De zussen staan er alleen voor en zien zich genoodzaakt hun hooghartigheid te laten varen. Ze zullen er tegenaan moeten. De oudste zus de verstandige, berekenende. De middelste de praktische. En de jongste de impulsief onstuimige. Met een moeder die zich al jaren terug in de slachtofferrol heeft geplaatst. Ze krijgen te maken met schulden, de noodzaak om geld te verdienen voor brood op de plank, een procedure voor schadeloosstelling, onbetrouwbare figuren, bedreiging, afrekening, misbruik. Maar de zussen, min of meer opgegroeid als straatkinderen in de straten van Malaga, laten het er niet bij zitten. Hoe verschillend ze ook zijn, als het erom gaat slaan ze de handen samen.
Maria Dueñas schrijft het verhaal in monsterlijk lange zinnen, die ook nog eens geregeld niet soepel lopen. Dat maakt het lezen er niet altijd makkelijk op. Tegelijkertijd zorgt het perspectief van de alwetende verteller voor afstand. Zo heeft ze het geregeld over “de moeder”, “de jongste zus Arenas”, etc. Je krijgt daardoor geen beeld van de innerlijke beleving van de vrouwen. Het heeft daarentegen wel als effect dat je als lezer het idee krijgt naar een film te kijken. Het filmscript ligt als het ware voor het grijpen. En bepaald zoetsappig gaat het er in deze film niet aan toe. Geregeld heb je het idee naar een soort Spaanse wildwest te “kijken”.
Wat betreft de sterrenwaardering maakt dit het lastig. Als roman, waarin de innerlijke beleving niet uitgelicht wordt, volstaan 3 sterren. Ga je voor een filmisch verhaal in een historische setting is het vier sterren waard. | 1pos
|
Dit boek had ik tijden geleden al getipt als mogelijk interessant boek voor de verbeeldingsliteratuur. Er werd me gezegd dat Vloed niet zo boeiend is vanwege de mateloze seks die erin voorkomt, waardoor ik het leesplan terzijde schoof. Nu toch gelezen en daar geen spijt van.
Het verhaal van is geen puur genreboek als je het "zomaar" en "vlot" leest. Dan zou het zelfs een saai boek kunnen zijn. Voor de goede lezer blijkt het een magisch-realistisch boek te zijn met de horror tussen de regels door en een open einde. Er zijn veel verwijzingen in verweven, onder meer naar Griekse drama's (Oedipus, Orpheus, Minotaurus, etc), maar dat moet je wel kunnen zien. Wat dat betreft is het geen boek voor beginners of vlotte lezers, je moet er af en toe bij nadenken, hoe wat je leest in het totale plaatje past, het verhaal achter de tekst.
Het taalgebruik varieert nog al, van korte, eenvoudige zinnen tot lange, bijna psychedelische teksten. Dat blijkt ook nut te hebben: de korte zinnen komen voor in het saaie leven van de hoofdpersoon, ze drukken de verveling uit, ook door herhaling van zinnen. De langere zinnen, die veel bloemrijker zijn, accentueren verwondering en opwinding want door de waterval van woorden in een prima ritme merk je hoe de hartslag omhoog gaat. In tegenstelling tot veel lectuur zijn in deze tekst de kortere zinnen ook ritmisch en sluiten ze goed bij elkaar aan.
Het taalgebruik was een genot om te lezen, zeker nadat ik recent nogal wat lectuur heb verwerkt waarin de kromme (korte) zin en de slechte tekststructuur steeds een hoofdrol in het verhaal gingen spelen. Na een tijdje maakte het niet meer uit waar Vloed over ging, alleen al het proza was voldoende om door te lezen.
Opvallend vond ik wel dat de tekst nogal Nederlands was, gezien het feit dat het een Vlaamse schrijver is. Typisch Vlaamse zinsvorming komt er niet in voor, wel enkele Vlaamse woorden, zoals frigobox en het schitterende woord gensters, die echter het lezen in het minst belemmeren.
Het verhaal speelt zich af in een studentenflat op een berg bij een niet nader genoemde universiteitsstad. De flat heeft wel een naam, Torres, waardoor het voor de hand ligt dat de stad Leuven als voorbeeld heeft gediend, want daar is inderdaad een studentenhuis met de naam Torres. Ook heeft Leuven een (bekend) begijnhof. Toch blijkt het vooral fictie te zijn, want Leuven heeft geen berg ter hoogte van wat in Vloed wordt beschreven.
Het verhaal begint met de regen, dat het altijd regent. Dit lijkt aanvankelijk de enige oorzaak van de vloed te zijn, maar verderop in het verhaal blijkt dat de hoofdoorzaak een gebroken dam is, waarna het water snel de stad deed onderlopen. De niet-aflatende regen laat de vloed alleen maar stijgen. De vloed lijkt samen te hangen met de Zondvloed (de regenboog speelt ook een rol), hoewel de vernietiging van Sodom en Gomorra meer voor de hand zou liggen.
Het fictieve en magisch-realistische blijkt ook uit het einde, waarin de hoofdpersoon naar het noorden trekt in de hoop op een andere oever. Vanuit Leuven zou je eerder naar het zuiden willen trekken, waar het land hoger ligt. Maar mythisch gezien ligt in het noorden het land van de doden.
Vloed gaat over een hoofdpersoon (de naam wordt aan het einde genoemd als welluidend slotakkoord, een nomen-est-omen) die gaat studeren en in de studentenflat Torres gaat wonen. Hij komt in de ban van Nina, die hem introduceert met seks en Ultra, een drug die "splitsing" veroorzaakt. Juist vanwege die drug wordt de ik-persoon een onbetrouwbare verteller en naarmate het verhaal vordert kun je je afvragen wat de werking van Ultra is, en wat de onbevroede bijwerkingen zijn.
Omdat hij door Nina en haar vrienden Michael en Joke van de studie wordt gehouden, vervalt de hoofdpersoon in een soort lethargie, een eindeloze verveling, een soort 'spleen'. Dat wordt versterkt door de regen en na het breken van de dam door het ontbreken van andere mensen in de studentenflat of daarbuiten. Seks, drugs en drank moeten de verveling verdrijven, maar versterken die juist. Overigens is dat proces precies wat je ziet gebeuren in Utopia, de real-life soap van SBS6 - daar komen de prikkels die het nog enigszins in leven houden van buiten, maar in Torres is er buiten niets, in elk geval niet in het eerste deel van het verhaal waarin de hoofdpersonen de flat niet verlaten (en de flat verder verlaten is).
Er gebeuren wel dingen in Torres, dingen die niet helemaal beschreven zijn maar waarvan je als lezer aan het einde zelf mag uitzoeken wat er is gebeurd, en waarom of hoe, waarbij je niet precies weet wat er echt is: Wat is er met Michael gebeurt en wie heeft daar mee te maken? Wie is de vader van het kind? Waarom blijft Nina de overleden moeder van de hoofdpersoon noemen? Wat is er met de nonnen in het Begijnhof gebeurd? Waarom lijkt de hele stad een BDSM-fetisj te hebben? Waar komen die vreemde planten vandaan? Deze vragen worden beantwoord, maar er zijn meerdere antwoorden en je moet zelf vinden wat de juiste is, afhankelijk van hoe je het verhaal leest, met welke kennis en welke invalshoek.
De vragen brengen de nodige spanning in het verhaal, meer dan vragen als "hoe gaan ze overleven?" want gebrek is er nauwelijks door het plunderen van eerst de flat en later de stad. Doordat de hoofdpersonen op elkaar zijn aangewezen, zijn de onderlinge spanningen niet heel groot wat dus ook weinig effect heeft op het verhaal, maar omdat alle frustratie wordt binnengehouden is de innerlijke spanning bij de hoofdpersoon enorm, hij weet niet wie hij kan vertrouwen en vraagt zich nu en dan af of de anderen net zo gefrustreerd zijn als hijzelf.
Al met al een boek dat het herlezen waard is om het nog eens van een andere kant te bekijken en meer aanwijzingen voor verschillende theorieën te vinden. En heerlijk om nog eens zo'n gedegen proza te kunnen lezen als tegenwicht voor de tonnen slecht proza die worden uitgegeven. | 1pos
|
Hugo Luijten was, voor mij, een nog onbekende schrijver en dit bleek ook nog eens zijn thriller debuut, dus dubbel feest. Een nieuwe (nou ja, voor mij nieuw) schrijver leren kennen en een thriller debuut. Heerlijk. De korte inhoud sprak me al heel erg aan, dus ik begon enthousiast aan dit boek.
Waardoor ik al meteen een goed gevoel bij het verhaal kreeg was door de ietwat knorrige commissaris Cools, die het liefst ook nog zijn eigen zin deed. Heerlijk. Ik krijg dan meteen flashbacks naar de boeken over Hannah Maes, ook zo’n heerlijk eigenwijze commissaris. Maar dit is dan ook meteen de enige vergelijking tussen deze twee personages. Je leest in het verhaal dat er in het verleden iets gebeurd is, waardoor Cools niet meer zo gedreven is als hij was, en je komt als lezer pas later in het verhaal erachter wat er destijds gebeurd is.
Wat ik ook goed gedaan vond, door Luijten is dat hij de politiek een grote rol laat spelen en dat hierdoor het onderzoek op een bepaalde manier beïnvloed wordt.
Dit is echt weer zo’n boek waarbij je weer zelf mee kunt puzzelen wie de dader is en op een bepaald moment kreeg ik inderdaad een gevoel bij een persoon en deze bleek ook de dader te zijn. Waardoor ik hierop kwam… goede vraag… ik denk een soort gevoel doordat ik heel veel thrillers lees en kleine aanwijzingen die Luijten (on)bewust achter gelaten heeft.
Als je van een eigenzinnige rechercheur en levensechte karakters houdt, waarbij niet alles volgens de regels gaat, dan kan ik je dit boek zeer zeker aanraden. En ik hoop dat Luijten ook een vervolg gaat schrijven waarbij Cools een hoofdrol krijgt.
Commissaris Cools zou zelfs niet misstaan tussen de verschillende Belgische politieseries die hier thuis erg populair zijn en waarbij deze beslist ook favoriet zou worden. | 1pos
|
Mijn dochter van 10 heeft er van genoten. Houdt eigenlijk niet van lezen (normaal een Donald Duck lezer) maar dit boeide haar zo dat ze het niet weg kon leggen. Ze werd er echt door gegrepen en heeft er zelfs een traan bij gelaten. Iedere keer als ik dacht te weten hoe het verder zou gaan was het toch weer anders mam... gaaf he. Gaat over een jongen en is volgens mijn dochter ook heel leuk voor jongens van haar leeftijd om te lezen. | 1pos
|
Inmiddels fan van Jonathan Tropper. Ook Leven na Hailey is weer een prachtboek van hem.
"Zelfs als je uitstekend in je vel zit hoef je nóg de borsten van je zus niet te zien, maar het was vooral aanstootgevend om te zien hoe ze ze in mijn huis van rouw als schietklare wapens hanteerde. En zo geschiedde het dat zij het in de studeerkamer druk kreeg met mijn maatje Mike, dus je moet me maar vergeven dat ik me niet erg betrokken voel bij hun geluk. Als Hailey niet was gestorven hadden ze elkaar nooit ontmoet, en nu is hun hele gelukkige toekomst samen, hun huwelijk, hun..." | 1pos
|
Dit is een superleuk boek, omdat bijna alles wat in de eerdere Harry Potter boeken gebeurt is, hierin terugkomt, waaronder Voldemort. Maar nu zijn er andere hoofdpersonen: Harry's zoon Albus en zijn vriendje Scorpius. Iedereen denkt dat Scorpius de zoon van Voldemort is, maar eigenlijk is hij de zoon van Malfidus. Eigenlijk mag Albus Scorpius niet meer zien, omdat Harry denkt dat Scorpius een slechte invloed op Albus heeft. Samen beleven ze een groot avontuur, want ze willen Carlo (uit deel 4 De Vuurbeker) redden van de dood.
Dit boek is anders geschreven dan alle andere Harry Potter boeken. Dit boek is geschreven in de vorm van een toneelstuk. Het leest voor mij iets moeilijker, omdat ik het niet op die manier gewend ben. Maar toch is het een geweldig boek. Veel leesplezier! | 1pos
|
De Tearling is de naam van een koninkrijk dat gesticht is in het oude Europa nadat de wereldbeschaving vergaan is. Tweeduizend Amerikaanse en Britse kolonialen waagden zich aan de Grote Oversteek en probeerden hier een nieuw bestaan op te bouwen. Helaas ging veel kennis verloren en tientallen decennia later verkeert hun beschaving in een staat à la de Middeleeuwen. Omringende buurlanden zijn een stuk geavanceerder en vormen een grote bedreiging voor de Tearling. De machtige Rode Koningin uit Mortmesne poogt haar scepter ook over de Tearling te zwaaien. Na de dood van de laatste Tearse koningin ligt de leiding in handen van een slappe regent die een soort bestand met Mortmesne onderhoudt door maandelijks een gruwelijke belasting te betalen. Na negentien jaar wordt de in verborgenheid opgegroeide prinses Kelsea naar het paleis geleid met het voornemen de troon op te eisen.
Kelsea, opgevoed tot de toekomstige koningin maar nog boordevol puberale fratsen. Met een instant-crush op de mysterieuze rebel en bandiet ‘De Fetch’ die ze onderweg ontmoet en die zij een zwaarwegende belofte doet. Met een minderwaardigheidscomplex wat haar voorkomen aan gaat (ze is lomp en bepaald niet knap) en een verzamelwoede voor boeken (die zeer, zeer zeldzaam zijn: dat krijg je als de beschaving vergaat op het moment dat er alleen nog e-boeken bestaan) Een prinses op wier hoofd een torenhoge beloning staat. Die zich toch naar het hol van de leeuw waagt, van alle kanten aangevallen en aanslagen trotserend. Kelsea wordt dan ook snel volwassen, vastbesloten als ze is een betere koningin te worden dan haar moeder –die ze nooit heeft gekend- was. Eigenwijs en buitengewoon standvastig weet ze zich te manifesteren te midden van haar volk én vijanden. Daarbij creëert ze alleen wel prompt een situatie waarin een oorlog met Mortmesne onvermijdelijk is…
De Kroon van de Tearling van Erika Johansen is een opvallende nieuwe Fantasyserie. Een originele kruising van ‘klassieke’ fantasy met dystopische fictie die tegenwoordig zo populair is: een soort ‘Ronja (de roversdochter) meets Katniss Everdeen’ in een Game of Thrones setting. Inclusief magie en bovennatuurlijke wezens (al dan niet door genetische manipulatie te verklaren). De nadruk ligt toch wel op de Middeleeuwse fantasy. Elke keer als er een in-contemporain element opduikt is het even met de ogen knipperen: oh ja. (Leuk!) Het belooft wat voor het vervolg, want dat kan in principe alle kanten op, óók de meer ‘futuristische’.
Behalve een spannend, episch avonturenboek is De Kroon van de Tearling ook een Coming of Age verhaal. Kelsea groeit in rap tempo (misschien íetsje te rap) van drammende tiener uit tot een overtuigende, verstandige (meestal) heerseres die de harten van haar omgeving voor zich wint (Voorspelbaar, maar niet cliché. Kelsea is een heerlijke koningin, echt een onweerstaanbare meid.) Het valt op dat de Nederlandse uitgeverij dit boek heeft weggezet onder algemene noemer Fantasy en het niet als Young Adult heeft gecategoriseerd, wat het in wezen wel is. Nu bereikt het boek een breder lezerspubliek, en wel terecht, want ook voor oudere Fantasylezers is het beslist een aanbeveling. Johansen biedt ons (in papieren én elektronische vorm) een vernieuwende sage met een flink hoge verslavingsfactor en werkelijk verrukkelijke humor. | 1pos
|
Welkom bij de voorleesfiets
met meer dan honderd boeken..
Elke keer mag iemand in zo'n boek
iets uit gaan zoeken..
De tandarts of de timmerman,
de herder, de student..
Die zoeken snel een versje op
dat je beslist niet kent..
En als ze iets gevonden hebben
lezen ze het voor..
En daarna rijdt de voorleesfiets
weer supervrolijk door.
Zodra je dit boek open slaat, maakt het je meteen blij. Als je dat van de cover niet al werd, want ook die is enorm vrolijk en gezellig.
Het complete verhaal is in rijm geschreven want natuurlijk extra tof is. Super leuk tijdens het voorlezen.
De illustraties in “de voorleesfiets” zijn echt prachtig. Ze zijn grappig, kleurrijk en vrolijk. Ze vullen de tekst perfect aan. Waar het betreffende versje over gaat, zie je terug in de illustraties. Zo kun je bijvoorbeeld vooraf aan de hand van de illustraties aan de kinderen vragen waar ze denken dat het versje over zal gaan. Of ze vragen stellen aan de hand van het voorgelezen versje. Naast de tekst is er dus ook genoeg te bekijken in dit boek. Vooral voor de jongere kinderen is dat erg leuk.
De schrijfstijl van de auteurs (Marianne Busser & Ron Schröder) is lekker luchtig, maar natuurlijk vooral enorm grappig. Zo komt er een versje voorbij over een schaapje dat niet kan slapen en daarom maar bitterballen gaat tellen, of een mol die diep onder de grond rond scheurt op zijn rode brommer, hilarisch! Kinderen zullen hier gegarandeerd om lachen. Je kan er voor kiezen het complete boekje voor te lezen, maar je kunt ook elke keer één of twee versjes doen, ideaal voor kinderen met een korte concentratie boog.
“De voorleesfiets” is het derde boek in de reeks. Eerder verschenen al de boeken “de voorleesboot” en “de voorleestrein”. De verhaaltjes zijn geschikt voor kinderen vanaf 4 jaar. | 1pos
|
In de nacht van 2 op 3 september 1928 wordt de 8-jarige Ingrid Bengtsson op een verlaten scheepswerf vermoord. De jonge en veelbelovende inspecteur John Stierna krijgt de leiding over het onderzoek. Hij belooft de alleenstaande moeder van Ingrid plechtig dat hij de dader van deze laffe moord te pakken zal krijgen. Alle mogelijke sporen worden gevolgd, honderden vingerafdrukken worden afgenomen, ontelbare getuigen gehoord, tips nagetrokken en het leidt allemaal tot niets. Weliswaar sluit het net zich steeds strakker om de moordenaar maar uiteindelijk blijft hij onzichtbaar. In 1953, vijfentwintig jaar na de moord gaat John Stierna met vervroegd pensioen. Hij is teleurgesteld en verbitterd dat hij de belofte aan Ingrid's moeder niet heeft kunnen nakomen. Hij neemt zijn intrek in een hotel in de stad Visby waar hij voor de gasten op de piano speelt en het uitgebreide dossier dat hij over de zaak heeft meegenomen steeds opnieuw bestudeert in de hoop toch nog een beslissende aanwijzing te vinden die de zaak openbreekt voordat de verjaringstermijn verloopt en de moordenaar vrijuit gaat. Een journalist die een reeks artikelen schrijft over beroemde en beruchte misdaden die in Zweden zijn gepleegd, wil over de zaak Ingrid Bengtsson schrijven en hierdoor wordt John Stierna nogmaals gedwongen om de zaak tot in details te reconstrueren.
Een onzichtbare is het debuut van de Zweedse schrijver Pontus Ljunghill en wat voor een debuut. Twee verhaallijnen vormen de basis voor een mooi en intrigerend boek. De eerste verhaallijn gaat over het eigenlijke politieonderzoek en de onmacht van de sterke arm om een beslissende doorbraak te forceren en de dader te ontmaskeren. Daarbij hebben John Stierna en zijn team natuurlijk niet de beschikking over moderne onderzoeks- en opsporingsmethoden. DNA profielen, internet, mobiele telefoons waren er niet. De agenten droegen nog punthelmen en sabels, snorren werden in model gehouden met brillantine, telefoons waren van bakeliet. Toch slagen zij er in steeds dichter bij de moordenaar te komen.
De tweede verhaallijn gaat over inspecteur John Stierna die de plechtige belofte heeft gedaan de moord op te lossen, de dader te pakken en daarin niet slaagt. De frustratie en machteloosheid groeien maar tegelijkertijd ook de vastberadenheid. Hij raakt helemaal geobsedeerd door de zaak, een obsessie die verstrekkende gevolgen heeft voor zowel zijn professionele leven als zijn priveleven. En hij accepteert die gevolgen met een fnuikende en soms onbegrijpelijke gelatenheid.
Die twee verhaallijnen worden door Pontus Ljunghill op prachtige wijze beschreven waarbij vooral de ondergang van de veelbelovende en talentvolle John Stierna staat als een huis. De opbouw van het verhaal is knap en de schrijfstijl sober en indringend. Er zit een groeiende somberheid in het verhaal die verontrust maar uitstekend past bij de ontwikkeling ervan. Over de ontknoping laat ik mij verder niet uit. Ieder woord daarover zou iets kunnen verraden.
Ik ben heel benieuwd hoe Pontus Ljunghill in een volgende boek verder gaat met inspecteur Stierna. Een onzichtbare bestrijkt bijna een volledig leven waarin één misdaad allesoverheersend is. Plaats voor meer is er bijna niet. Ik laat me graag verrassen.
De laatste jaren wordt de boekenmarkt overspoeld door steeds nieuwe misdaadromans en dito nieuwe schrijvers uit Scandinavië. Veel daarvan komen niet of nauwelijks boven de middelmaat uit. Pontus Ljunghill vormt hierop een uitzondering. Met Een onzichtbare laat hij zien dat hij zich kan meten met de besten. Een topper. Het jaar is nog te jong om te spreken van de revelatie van 2013 maar wie weet........... | 1pos
|
Prachtig verhaal dat zich afspeelt in de winter in Friesland. Buitengewoon ontroerend op het einde (de tranen stroomden over mijn wangen). Makkelijk taalgebruik en korte hoofdstukken. | 1pos
|
De poëtische stijl van Kalman zorg ervoor dat de onderwerpen die hij aansnijdt (eenzaamheid, zinloosheid, eindigheid) je diep raken. Dat is zo nu en dan wel even slikken. Dat komt overigens vooral omdat er heel dicht bij ons iemand door een depressie getroffen is. Dan is dit niet echt een makkelijk boek om te lezen. En dus complimenten te meer aan de schrijver. Wat een gevoel. In Kalmans visie is de duisternis vriendelijk en moeten we ‘duisternis niet zwartmaken’. Tja … dat zet je aan het denken.
Een belangrijk thema is veranderingen en dat binnen zo’n besloten IJslandse gemeenschap met al die vreemde snoeshanen. Zoals de directeur van de breifabriek die zijn leven omgooit, naar Reykjavik gaat om Latijn te leren en dan alleen nog lezingen geeft over het heelal en de zin van het bestaan. ‘Zijn vastberaden blik was verdwenen, in plaats daarvan was iets gekomen waarvan we niet wisten hoe het te benoemen, misschien was het verstrooidheid, misschien dromerigheid en tegelijkertijd leek het alsof hij dwars door iedereen heen keek, door al dat gedoe, het geleuter en de poeha die ons leven kenmerkt, dat we ons druk maken over overgewicht, over geld, rimpels, de politiek en een kapsel. Misschien hadden we allemaal naar Reykjavik moeten gaan om Latijn te leren en nieuwe ogen te krijgen, dan was ons dorp waarschijnlijk opgestegen en naar de hemel gezweefd. Maar we gingen natuurlijk niet, je weet hoe het is: iedereen zit vastgeklonken in het magnetische noorden van zijn gewoontes.’
En zo bekijken we door de ogen van de alwetende verteller een handvol van al die dorpsbewoners waarbij de verhalen in elkaar verweven zijn. Je komt op die manier telkens een paar oude bekende tegen en dat is natuurlijk niet zo gek in die kleine besloten gemeenschap. De contrasten worden aangescherpt door het feit dat het in die streek bijna het hele jaar donker is. En als de zon schijnt dan is het ook direct oogverblindend.
Als ik alle stukken uit dit boek moet citeren die mij raakten, dan kan ik het verhaal bijna in zijn geheel overnemen. Dat doen we dus maar niet.
De beeldende en tegelijk invoelende stijl van Kalman is verslavend en ik ga heel snel meer van hem lezen.
Een aanrader! | 1pos
|
Dit boek heb ik als ebook gelezen via de gratis boeken app, de vakantie bieb. Binnen een paar uur heb je het boek uit Het is spannend en leest heerlijk weg. Weg leggen wilde ik het niet, ik moest het lezen.
Ik hou heel erg van escape rooms dus dit verhaal sprak me al heel erg aan, want wat als iemand je opsluit en je echt niet meer laat gaan?
Het verhaal gaat over vier personen die een escaperoom doen, maar langzaam aan beseffen dat er iets mis is. Ineens realiseren ze zich dat ze gevangen zitten en ze doen alles om eruit te komen.
Het boek laat steeds het verhaal vanuit verschillende hoofdrolspelers en de dader zien. Hoe verder je in het verhaal zit, hoe meer hints je ziet. Van sommige hints valt pas later het kwartje. Het verhaal zit echt , tot in detail, goed in elkaar. Als lezer ben je zelf ook flink aan het puzzelen met de hints. Alle vier de hoofdpersonen hebben zo hun geheimen. Het einde vond ik erg goed, zag het niet aankomen.
Mijn dochter van bijna 11 is het boek nu aan het lezen en ik ben benieuwd wat zij er van vindt. | 1pos
|
Subsets and Splits
No saved queries yet
Save your SQL queries to embed, download, and access them later. Queries will appear here once saved.