text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
Een tijdje geleden heb ik het eerste deel gelezen van De Groene Hand. Toen vond ik het een leuk boek. Het heeft me nieuwsgierig gemaakt om ook deel 2 te lezen. Ik vond dit boek nog spannender dan deel 1. Ik hou wel van spanning in een boek. Vooral omdat doorheen het boek er een gestolen beeld moest teruggevonden worden, het lezen bleef leuk omdat er zoveel verdachte personen aan bod kwamen. Je moet echt doorlezen tot het einde om de echte dader te ontdekken. Er zat ook veel actie en spanning in het verhaal. Het boek heeft echt een mooi en verrassend einde. | 1pos
|
De Happiness-goeroe van Jette Schröder doet wat het beschrijft: het maakt je helemaal happy! Ondanks dat ik normaal niet per se helemaal ondersteboven raak van feelgood YA, vond ik dit boek echt geweldig. Ik heb het ook binnen twee dagen uitgelezen!
Pas op: deze recensie bevat spoilers!
Iris is een ontzettend herkenbaar hoofdpersonage. Ze laat zich meeslepen, en is ontzettend ambitieus, lief een grappig. Ook een beetje onbeholpen en klunzig soms, maar daar herkende ik mezelf enorm in. Ze geeft soms echt 'zero fucks' (zoals ik dat mooi noem), zoals wanneer ze werkt op de Europabeurs, of dat ze een bad neemt in het appartement onder haar, dat helemaal niet van haar is... Maar dan toch schaamt ze zich weer wanneer er iets mis gaat of wanneer ze betrapt wordt. Dat vond ik zó herkenbaar. Soms doe ik ook iets wat niet mag of kan, maar dan schaam je je toch énorm wanneer je betrapt wordt. Iris is daarom ontzettend herkenbaar.
Ook vond ik de Happiness-lifestyle die 'Vlinder' predikt ontzettend leuk bedacht. Af en toe wel wat zweverig, maar ja, zo is het ook wel een beetje bedoeld. Ik vond het ook leuk om te zien dat de lifestyle zeker invloed had op Vlinderaars (zo grappig, dat woord!), en dat mensen er beter van werden. Dat begon natuurlijk met bekendheid Yorinde, die haar vriend dumpt en zich volledig op zichzelf gaat richten. Kortom: Iris, oftwel 'Vlinder', helpt mensen echt enorm met haar plannen.
De ontknoping is daarom ontzettend leuk, omdat de zus van Joost (daar komen we dadelijk op terug) uitlegt dat het misschien wel een beetje gemaakt en zweverig was, maar dat het écht een kern van goedheid in zich had. De plannen gaven meiden echt de kans om zich te bevrijden van negativiteit, en dat vond ik ontzettend realistisch. Iris komt weer terug in de échte wereld, maar het is wel duidelijk dat ze echt wat teweeg heeft gebracht. Het komt ook echt niet over alsof Iris een oplichter is - je gaat als lezer helemaal op in haar nieuwe business, maar je merkt ook écht dat ze het meent.
Dan naar de love-interest: Joost. Joost is een heel erg leuk personage. Hij is grappig (denk: zijn stunt met het standbeeld én het vlaggetje achter op de fiets van Iris.) Ook is hij ontzettend zorgzaam: hij maakt zich zorgen om Iris en om zijn zus Linde. Zijn negatieve kant is denk ik wel dat hij het moeilijk vind om een ander perspectief in te nemen én dat hij misschien een tikkeltje gemeen kan zijn.
Waren er dan nog minpunten? Nee, in mijn ogen eerlijk gezegd niet. De Happiness-goeroe maakt je aan het lachen, is ontzettend herkenbaar en zit vol met happiness. Daarom krijgt het van mij ook 5 sterren! | 1pos
|
Het start allemaal terug in het verleden waar een sneeuwstorm plaats vindt en een alleenstaande moeder Vera terugkomt van haar werk en er achter komt dat haar zoontje Daniel weg is... Daar begint vooral een verhaal wat zich in het verleden gedeeltelijk afspeelt zo heb je hoofdstukken die opeens weer in het verleden afspelen en het verhaal stukje bij stukje duidelijker wordt.. Zo speelt het verhaal in het heden zich af bij Claire die een moeilijke tijd achter zich heeft gehad en haar relatie met haar echtgenoot probeert te herstellen.. ook bevind zich in het heden een sneeuwstorm waardoor het verhaal van de vermiste Daniel weer naar boven komt.. Zal het dan eindelijk worden opgelost.
Sarah Jio laat mij weer heerlijk meeslepen in deze roman, ik lees ze meestal in een ruk uit omdat je gewoon wilt weten wat er gebeurt is.. | 1pos
|
Wederom een heel goed boek van deze schrijver. Deze keer eindigend met een klif hanger. Met dit boek komen we in een hoek die ik nog niet vaak gelezen heb. De wereld van de branden. Als verwacht is een van de verdachten een brandweerman.
Maar het blijft puzzelen van het begin tot het eind. Ook weer een interessant kijkje in het privé leven van Helen en Charlie. | 1pos
|
Ik heb de schrijver mogen ontmoeten op yalfest en na haar gehoord te hebben werd ik erg nieuwsgierig naar haar boek.
En ik moet zeggen ik heb geen moment spijt dat ik hem gekocht heb.
Wauw wat een boek, lang geleden dat ik zo aan een boek gekluisterd zat dat ik hem in 1 keer wilde uitlezen want ik wilde weten hoe dit af liep.
Even totaal vergetend dat dit boek 1 van een trilogie is dus ik nog even geduld moet hebben.
Maar echt een boek vol spanning, raadsels ect. Freaky als je bedenkt dat zoiets zomaar de toekomst zou zijn waar we naar toe gaan.
Ik ben dan ook erg benieuwd waar dit verhaal verder naar toe gaat in de volgende delen | 1pos
|
Het is een zielig en verrassend verhaal, met een sprookjesachtige sfeer en geschreven met heel veel mooie zinnen. Ik hoop dat er een vervolg op dit boek komt. De zwartwit illustraties van Annet Schaap laten een stukje uit het verhaal zien en geven de sfeer weer van het verhaal.
Mijn uitgebreidere recensie vind je op http://www.ikvindlezenleuk.nl/2017/06/schaap-lampje/ | 1pos
|
Wat hebben Tom Hanks (1956 ) en Willem Frederik Hermans (1921-1995), schrijver en ook wel eens de ‘kwelgeest van de Nederlandse letteren’ genoemd, met elkaar gemeen? Fanatiek verzamelen van klassieke tikmachines!
Een stel verhalen is een bundel met 17 korte en fictieve verhalen, goed voor het literaire debuut van een van de grootste filmsterren ter wereld. Wordt de belezen filantroop en topacteur nu ook nog topauteur? Met dit stel gevarieerde verhalen toont Tom Hanks duidelijk zijn veelzijdig talent. Het boek wordt geïllustreerd met foto’s van een aantal oude typemachines uit Hanks’ fraaie collectie.
Zeventien totaal van elkaar verschillende verhalen, zowel qua structuur als qua inhoud. Toch is er steeds een weerkerend element: telkens duikt er ergens een schrijfmachine op. In een hoofdrol of slechts terloops vermeld. Tom Hanks zorgt voor dolkomische toestanden, toch blijft hij ernstig wanneer het ook echt moet. De nieuwbakken auteur legt - zelfs al is het alleen maar tussen de lijnen - discreet de vinger op een zere plek: de menselijke zwakheden. Zomaar een enkel verhaal uitpikken en belichten, het zou de andere volwaardige vertellingen blameren. Dan maar een aantal titels op een rijtje zetten: 'Kerstavond 1953' – 'Ga naar Costas' – 'Steve Wong is perfect'– 'Welkom op Mars' – 'Wij geven om het verleden' … Het zijn stuk voor stuk aantrekkelijke en merkwaardige vertellingen, door Hanks neergeschreven in een toegankelijke taal. Ook ervaar je zijn menselijke gevoelens, emoties die heimwee en weemoed weergeven. Zeventien vertellingen die getuigen van zijn onbegrensde fantasie. Deze opmerkelijke collectie bevat heel wat hoogtepunten, die gaan verschillen van lezer tot lezer. Ontdek zelf maar je eigen favorieten.
Ja, dan toch nog even de zakelijke kant van het schrijversdebuut benaderen. Welk geluid produceert de kassa? Ongetwijfeld wordt dit: rinkel, rinkel! Alleen al in de Verenigde Staten zou de bundel verschijnen in een eerste oplage van 250.000 exemplaren… Het mooiste compliment dat je de schrijver kunt geven na het lezen van het ruim 400 pagina’s tellende boek? Constateren en nadien graag toegeven dat Tom Hanks schrijft als een rasechte auteur, niet als een topacteur. Kom maar op met die eerste knaller van een roman. Een debuut dat menig lezer zal charmeren en verbazen. Leesplezier? Vast en zeker!
Lidwien Biekmann heeft werkelijk voeling met de woorden van Hanks; zij zet dan ook een puntige Nederlandse vertaling neer. | 1pos
|
De boeken van Stephenie Meyer zijn me al een paar keer aangeraden in de boekenhandel maar ik moest er niks van hebben want ik hou totaal niet van boeken die over vampieren en weerwolven en andere fantasiewezens gaat. Totdat ik de film een tijdje terug heb gezien. Ik dus naar de bieb, maar helaas hadden ze Twilight al uitgeleend maar het tweede deel was er wel,dus die maar meegenomen. Ik heb het boek inmiddels uit en ben blij verrast door het verhaal. Het is helemaal niet zo ongelovig als ik had verwacht door dat het gewoon in het heden afspeelt. Ik kon het boek ook erg moeilijk weg leggen en ik ga zeker de andere delen ook lezen! Dus ik zeg niet meer zo snel dat zulke boeken niks voor mij zijn! | 1pos
|
Vlammend psychoanalytisch betoog tegen het reductionistische idee dat mensen gevormd worden door brein/genen tegenover de invloed van de maatschappij en sociale constructies. Verhaeghe redeneert via o.a. Freud, Lacan en Foucault dat 'stoornissen' en bijpassende diagnoses voornamelijk producten zijn van de heersende tijdgeest. Wetenschappelijke objectiviteit is volgens de psychoanalyticus een weerlegbare illusie uit lang vervlogen tijden, maar de misvatting dat alles valt te kaderen lijkt meer dan ooit van zich te spreken in de alom vertegenwoordigde invloedssfeer van instanties voor psychische bijstand.
In eerste instantie is het eigen vakgebied van de psychiatrie gekleurd met diagnoses, labeltjes, kaders, juridisch vastgelegde bescherming en impliciete morele oordelen. Om nog maar te zwijgen over de invloed van marktwerking op hoe zorg wordt geordend en gestructureerd. Hetzelfde geldt voor het onderwijs dat én steeds meer de nadruk legt op afwijkende leerlingen, én dat zijn lesprogramma's aanpast aan de grillen van de markt tegenover klassieke opvattingen van Bildung en pedagogische verantwoordelijkheid. Volgens Verhaege worden identiteiten gevormd rond de zwakke basis van psychiatrische wetenschap en onderwijs als onvoldoende ondergrond om menselijk lijden of falen werkelijk een plek te kunnen geven.
Daarnaast zijn alom vertegenwoordigde cultuuruitingen doordrongen van het 'neoliberale' idee dat afwijken iets is wat zelf hersteld kan én moet worden. Succes en falen zijn in handen van het individu. Eigen voorbeeld: neem een Dr Phil die tips en trucs aanbiedt om ons te leren omgaan met rouw, zwaarlijvigheid, incest, echtelijke ruzies en werkeloosheid. Of denk aan reclamespotjes waarin erectiestoornissen of depressies meteen gekoppeld worden aan de mogelijkheid van medicamenten en behandelmethodes. Of neem het klassieke voorbeeld van photoshop waarmee elk vetrolletje weggeretoucheerd is om vooral geen onvolmaaktheid uit te dragen. Identiteiten van huidige generaties en komende generaties worden steeds gevormd rond een stortvloed aan beelden van maakbaarheid als iets wat binnen handbereik ligt. Die maatschappelijke tendensen vinden óók hun weg in hoe de klassieke instituties zich verhouden tot onderwijs, justitie, (psychische) gezondheidszorg, etc
Vervolgens trekt Verhaeghe de invloed van instituties/beeldvorming door naar een kritiek op een maatschappij waarin de wetten en logica van het neoliberalisme doordringen tot hoe nieuwe identiteiten gevormd worden. Nieuwe generaties groeien op met een zelfbewustzijn, geënt op wat Verhaege neoliberale invloed noemt, dat alles maakbaar is en moet zijn, terwijl vele facetten van mensenlevens op losse schroeven zijn komen te staan. Huwelijken houden geen stand in wisselende liefdesrelaties, arbeidsovereenkomsten zijn zelden van lange duur, regels tot een goede opvoeding worden steeds veranderd of aangepast, uitdragers van autoriteit verdwijnen steeds meer naar de achtergrond en worden niet meer serieus genomen door grote groepen schreeuwers. Maakbaarheid is alleszins geen logische denkwijze in een geglobaliseerde westerse wereld waarin existentiële twijfel religie grotendeels heeft ingewisseld zonder waardig alternatief te bieden.
Voor wie de toegankelijke psychotherapeut tot op de letter volgt, dan zijn we als westerse wereld in een soort overdreven bureaucratische dystopie terecht gekomen à la 1984 of Brave New World. Zelfs als slecht geïnformeerde leek lijkt het mij allemaal een tikkeltje too much. Iedereen met enige kennis over de academische wereld weet hoe ontstellend complex kennisvergaring is doorheen de verschillende disciplines en takken van wetenschap. Verhaeghe gooit termen als 'zelfrealisering' en 'neoliberalisme' in een makkelijk behapbare vorm en verbindt die iets te gemakkelijk met grote conclusies. Vaak zijn die bevindingen niet eens zo wereldschokkend nieuw als de retorisch begaafde psychoanalyticus ze zelf neerpent. Oude wijn in nieuwe zakken.
Toch overheerst bij mij het ontzag voor de retorisch begaafde vorm die op een plezierige manier prikkelt en aanzet tot (zelf-) reflectie. Het is geenszins een oppervlakkig of irrelevant werk, maar het lezen ervan behoeft geen specifieke voorkennis van de complexe materie die erin wordt aangesneden. Verhaege weet psychoanalyse te verkopen* als iets wat een duidelijk relevant tegenwicht biedt aan populaire lifestyle wetenschappers als Kris Verburgh (De Voedselzandloper) of Erik Scherder (Laat je hersenen niet zitten). Identiteit compliceert en zet aan tot denken over nut en noodzaak van wetenschappers die ons 'objectief' evangeliseren met de blijde boodschap van positiviteit en maakbaarheid. Dat Verhaege daarbij zelf chargeert is hem vergeven.
*haha, see what I did there!? | 1pos
|
Ik weet niet waarom ik dit boek niet gelezen heb toen het uitkwam. Als ik het goed zie is het gepubliceerd in 1999. Ik zat toen zelf in groep 8, maar ik vrees dat ik de kinderboeken in mijn beleving toen al een beetje ontgroeid was. (Groep 8 was ook het jaar dat ik Virginia Andrews las, namelijk, en dat ik trots verkondigde boeken van de volwassen afdeling te lezen ;-))
En heel eerlijk? Wat ongelooflijk jammer dat ik dit boek links heb laten liggen! Het boek is namelijk ongelooflijk mooi en ongelooflijk fijn geschreven. Het is toegankelijk en begrijpelijk voor kinderen, ondanks het feit dat het over een heel zwaar en moeilijk thema gaat. En ondanks het feit dat het thema alles behalve leuk is, zijn heel veel scenes heerlijk luchtig en zit het boek vol met, af en toe zelfs morbide, humor.
Alle karakters in het boek zijn op hun manier heel levendig en echt. Van de stoere, levendige Akkie, tot aan de 60-jarige juf die zelf haar man aan kanker is verloren en gedurende het proces meermaals geconfronteerd wordt met haar angsten en zorgen. De kleine details over de kinderen maken dat ook zij allemaal verschillend en eigen worden, waardoor je echt een diverse klas voor je kan zien die samen lacht en samen huilt.
En nu ga ik mijn gezicht maar eens toonbaar maken voor de postbode die zometeen hopelijk een pakje komt brengen. Want ondanks de humor en de luchtigheid, is het alsnog een fiks tranendal geworden! | 1pos
|
Françoise d’Aubigné (1635-1719) is een telg uit de verarmde lage adel die het als Madame de Maintenon tot vertrouweling van koning Lodewijk XIV brengt en zelfs met hem in het huwelijk treedt. Er is in de monografie veel stuitends over haar beweerd. Reden voor Hans Bots en Jan Schillings om in de correspondentie te duiken. Aan de hand daarvan komen ze tot een ander beeld dan dat van de vrouw die voor veel onheil in Frankrijk en Europa verantwoordelijk wordt gesteld. In zekere zin sociaal, begaan met de minder bedeelden maar toch in de eerste plaats ook met zichzelf. Een doorzetter pur sang, die zich ontwikkelt en tot in de hoogste kringen doordringt.
Zoals gezegd stelt ze haar eigen belang net iets hoger en deinst ze er niet voor terug om zogeheten vrienden voor het leven als een baksteen te laten vallen wanneer die vriendschap haar eigen positie in gevaar brengt. We kunnen ons voorstellen dat voor degenen met minder religieuze verdieping de biografie het meest interessante deel van de 260 pagina’s vormt. Slim en wellicht ook een beetje sluw maakt ze de sprong naar de top. Ze krijgt de eerste levenslessen van een tante die de protestantse godsdienst belijdt. Dat is tegen het zere been van haar moeder en een andere (peet)tante die haar snel onder de roomskatholieke vleugels brengen. De godsdienst waarmee ze in haar latere leven diverse blutsen oploopt als ze zich ontvankelijk verklaart voor het Quiëtisme en later het Jansenisme. Ook daar draait ze zich behendig uit.
Door een huwelijk met een veel oudere, ernstig gehandicapte, maar goed belezen Paul Scarron zet ze haar educatie in een versnelling. Het is opzienbarend hoe ze zich om de kinderen van Madame de Montespan bekommert, één van de maîtresses van Lodewijk de XIV. Het maakt grote indruk op de koning die haar grote schenkingen doet, zoals kasteel De Maintenon. Voortaan gaat ze als Madame de Maintenon door het leven. Ze verdringt haar weldoener De Montespan zonder een spoortje wroeging. Het huwelijk met Lodewijk de XIV voltrekt zich ’s nachts. Aan officiële zaken mag ze niet deelnemen, ze krijgt niet de erkenning als echtgenote, maar staatshoofden nemen haar wel degelijk in vertrouwen. De grootste verdienste is dat ze de vorst doet inzien dat de tot dan door hem gevolgde levenswijze weinig voorbeeldig is. Vanaf dat moment geen maîtresses meer, tot grote vreugde van echtgenote Maria Theresia.
Als de koning op 1 september 1715 overlijdt is zij al in Saint-Cyr, het door haar gestichte modelklooster dat als haar ziel en zaligheid kan worden beschouwd. Ze maakt zich sterk voor de langjarige opvoeding van kansarme meisjes, die als volwassenen vrouwen weer in het daglicht treden. Na haar dood krijgt ze op wrange wijze de erkenning als echtgenote-van: revolutionairen ontheiligen haar graftombe en het stoffelijk overschot ligt zelfs 25 jaar in een magazijn alvorens het via via uiteindelijk weer in Saint-Cyr terecht komt.
De heimelijke echtgenote van Lodewijk XIV is in menig opzicht een ongrijpbare vrouw. Spijtig dat van de correspondentie met de vorst nauwelijks iets is achter gebleven. Je zou zo graag weten waarom deze autoritaire vorst zich in zekere zin liet muilkorven door een vrouw van lage komaf. De auteurs zijn zeer zorgvuldig tewerk gegaan: ze laten het oordeel aan de lezer over. Jammer dat er dan toch iets als op bladzijde 64 doorglipt, waar ‘fantastische goed’ nooit uit hun pen zal zijn gekomen. Al met al een tribuut aan waarheidsbevinding en een must voor historici met de focus op dit stuk Franse geschiedenis. | 1pos
|
Hij overleed net voor zijn laatste boek Zweedse laarzen in ons taalgebied verscheen. Henning Mankell (1948-2015) verloor de ongelijke strijd tegen het vreselijke monster dat longkanker heet. Tijdens zijn aftakelingsproces schreef de Zweedse auteur de autobiografische roman Drijfzand, nadien gevolgd door Zweedse laarzen, een losstaand vervolg op de geprezen roman Italiaanse schoenen. Ook nu geen nukkige politie-inspecteur Kurt Wallander meer, die is intussen al een hele tijd van het thrillertoneel verdwenen. Wallander en zijn geestelijke vader Mankell werden dankzij elkaar wereldberoemd.
Ex-chirurg Fredrik Welin is bijna 70 jaar en woont afgezonderd van de buitenwereld. Zijn huis vat tijdens een herfstnacht vlam. Fredrik ontwaakt en kan pas op het allerlaatste moment de vlammenzee ontvluchten. Hij ontsnapt aan een gewisse dood, nadat hij eerst nog snel twee linkse Zweedse laarzen heeft aangetrokken. Van zijn woning op een eilandje in de Oostzee blijft niets meer overeind; hij is alles kwijt. Tot overmaat van ramp wordt hij ook nog beschuldigd van brandstichting. Fredrik voelt zich oud, nutteloos en moet dus zijn leven heroriënteren. Totaal onverwacht krijgt hij hierbij de hulp van zijn onstuimige en wispelturige dochter Louise. Dan verschijnt ook Lisa, een jonge journaliste in zijn leven. Vanaf dat moment laait het vuur in hem opnieuw op en borrelen gevoelens en emoties op, waarvan hij dacht dat hij die nooit meer zou kunnen krijgen. Als nog twee huizen in het Scherengebied afbranden, start men het onderzoek naar de pyromaan.
“Ik vroeg me plotseling af hoe ik de pijn en het verdriet die me hadden getroffen moest zien te verdragen. Ik was te oud om opnieuw te beginnen. De toekomst deed er het zwijgen toe. Ik hoorde en zag geen uitweg.”
Een melancholisch verhaal over veroudering, eenzaamheid en het zoeken naar antwoorden op bijzondere levensvragen. Op een intens weemoedige wijze blikt de auteur zelf terug op het verleden en denkt met afschuw aan zijn nakende dood. Hij uit zijn diepste respect voor de natuur die hij met oog voor detail beschrijft en steekt een waarschuwende vinger uit naar de huidige maatschappij.
De passage waarin Henning Mankell vertelt over een kankerpatiënt bezorgt de lezer een bijzonder bittere nasmaak. Zeker de wijze waarop de auteur het in zijn boek verwoordt.
In Zweedse laarzen is de dood nooit veraf. Fredrik vraagt zich af wat hij zijn dochter Louise moet achterlaten na zijn overlijden. De twijfel slaat toe, zelfs op verschillende terreinen. Een oude man blikt terug op zijn leven, terwijl hij zich vastklampt aan wat hij nog over heeft. Hij heeft ervoor gekozen om na zijn bruusk stopgezette carrière in isolement te gaan leven. Fredrik is eenzaam, toch smacht hij naar wat aangenaam gezelschap. Een mooie paradox.
Zweedse laarzen is net als Italiaanse schoenen geen thriller maar een melancholische roman. De schrijver verdiept zich over veroudering, liefde, verlangen en bedrog. Zonder twijfel heeft Mankell in zijn laatste boek ook autobiografische elementen verwerkt. Het thema spanning is in dit boek echt van ondergeschikt belang.
De lezer krijgt een ontroerend verhaal waarin de auteur zijn rustige vertelstijl aanhoudt. Hij geeft een inzicht in de menselijke psyche. Hoe moet je omgaan met eenzaamheid, met ouderdom en ja, met de dood? De twijfels van de oude chirurg Fredrik lijken opvallend veel op die van de soms onzekere en verdrietige inspecteur Kurt Wallander. We herkennen hier duidelijk de hand, maar zeker ook enkele karaktertrekken van Mankell zelf.
Met Zweedse laarzen neemt deze alom geprezen schrijver op een waardige manier afscheid van zijn ontelbare fans. Vaarwel, Henning Mankell. We zullen u missen! | 1pos
|
Tja, wat moet ik hier nu van zeggen. Het duurde echt een paar hoofdstukken voor het verhaal bij mij aansloeg. Bijna had ik het boek al verwijderd van mijn speler. Maar ik ben blij dat ik toch even heb doorgezet. Het werd met recht spannend en met dat vleugje romantiek en erotiek. Jammer genoeg kakt het verhaal aan het einde wat in met oneindige beschrijvingen. Ook vond ik het einde erg plotseling met een zeer onverwachte ontknoping. Jammer dat dat allemaal zomaar uit de lucht komt vallen en met een paar zinnen wordt verklaard. Toch krijgt dit boek de 4 sterren omdat het, overm het geheel genomen, onderhoudend, interessant, aantrekkelijk en spannend was om naar te luisteren. Een saillant detail: Dit boek van Nora Roberts werd voorgelezen door een man, iets wat je bij haar boeken niet verwacht. Je verwacht bij haar boeken een vrouwelijke stem. Maar deze man deed het prima. | 1pos
|
Er zijn drie manieren om bij het uitzichtpunt in het plaatsje Castle Rock te komen: Route 117, Pleasant Road en de zogenaamde Suicide Stairs. In de zomer van 1974 neemt de 12-jarige Gwendy Peterson elke dag de trap, die stevig verankerd zit met bouten in de bergwand. Als Gwendy op een dag boven aan de trap op adem staat te komen, wordt ze aangesproken door een vreemdeling. Op een bankje in de schaduw zit een man met een zwarte broek aan, een zwarte overjas en een wit overhemd. Op zijn hoofd heeft hij een zwart hoedje. Er zullen dagen komen dat Gwendy nachtmerries heeft over dat hoedje.
Deze beschrijving van het boek heb ik pas gelezen nadat ik het boek gelezen had. Als enorme Stephen King fan gaf ik mij blind op voor de Hebbanbuzz en begon ik ook blind aan het boek. De cover sprak me heel erg aan en past ook zó bij het verhaal.
De samenwerking tussen King en Chizmar (ook zeker geen onbekende in de horrorwereld) is wat mij betreft een succes. Er is geen duidelijk onderscheid te maken tussen de stukken geschreven door King en die van Chizmar, het verhaal leest heerlijk weg.
De knoppenkist is een intrigerend ding. Je vraagt je af hoe het precies werkt, wat doen de knoppen en wat zou je doen als je zoveel macht krijgt?
Het enige minpunt van deze novelle? Het is te kort! Toch hoeft er geen vervolg te komen; het is een duidelijk afgerond, heerlijk en mysterieus verhaal waar ik weer zeer van genoten heb. | 1pos
|
Engelen van sneeuw is bepaald geen wervende vakantiefolder voor Finland geworden. Alleen een idioot wil na het lezen van dit spannende boek nog naar dit Noord-Europese land emigreren. Daarentegen heeft auteur James Thompson Finland wel als het meest intrigerende Scandinavische land op de kaart gezet.
Inspecteur Kari Vaara moet de Finse winterkoude in nadat een Somalische filmster gruwelijk vermoord in de sneeuw wordt aangetroffen. De vrouw moet voor vlak voor haar dood door een hel gegaan zijn. Een racistische tekst die op haar buik is gekrast, moet het vermoedelijke motief weergeven.
Denemarken, Noorwegen en Zweden hebben weinig geheimen meer voor de ervaren thrillerlezer. Een bloeiende televisie- en filmindustrie heeft de rest gedaan. Thompson negeert deze landen en laat ons kennis maken met de bewoners die tegen de Russische grens wonen. Dat gebeurt door de ogen van Vaara. Hij observeert zijn landgenoten en beschrijft ze vervolgens voor zijn zwangere vrouw Kate. De Amerikaanse runt een toeristisch complex in Hullu Poro, ver weg in het Finse, hoge noorden. De communicatie tussen deze echtelieden staat voor de communicatie met de lezer.
De politieman moet boeven vangen in de regio waar hij is opgegroeid. In het gebied wonen zijn ouders en zijn ex-vriendin. Als ook zij een rol gaan spelen in de moordzaak komt de kennismaking met Vaara goed op gang. Thompson neemt er ruimschoots de tijd voor. De politieman heeft meer aan zijn hoofd dan deze gruwelijke moordzaak. Tot zijn huwelijk met Kate heeft de Fin het niet makkelijk gehad. De ups and downs komen uitvoerig aan bod. Als dan ook nog eens de zwijgzame volksaard een sombere deken over een mensenleven kan leggen, wordt duidelijk dat tegenslag in Finland je letterlijk de dood in kan drijven.
De auteur heeft een heldere, doorpakkende schrijfstijl. Gedurende het verloop van het politieonderzoek wordt de mentaliteit van de toch wat onbekende Finnen enigszins inzichtelijk gemaakt. Wel mag Thompson af en toe wat meer haast maken. Hoewel de moord uiteindelijk in een relatief korte tijd wordt opgelost, is het soms wachten op spannende ontwikkelingen. Maar de zinderende finale van deze thriller doet het uitgebreid stilstaan bij Vaara's privésores weer vergeten.
Scandinavië heeft een schaduwzijde en klaarblijkelijk is dat Finland. Juist op een moment dat dit type thriller mogelijk een hoogtepunt heeft bereikt, maken we kennis met deze nieuweling. Door zijn rauwheid een aanvulling en geen dubbeling met wat bekend mag worden beschouwd. Als Thompson in zijn volgende thriller nog beter Vaara's werk en zijn persoonlijke ontwikkelingen combineert, is er geen enkele belemmering om wederom dieper op Finland in te gaan. | 1pos
|
De debuutroman van Anne-Fleur van der Heiden bevat autobiografische aspecten maar het moet gelezen worden als fictie. Vanuit het perspectief van Noor, volg je haar leven maar vooral dat van haar familie: haar moeder, stiefvader, oma en stiefopa. Het zit Noor niet mee: ze leeft in een isolement, raakt haar vriendje kwijt en verliest langzaamaan ook haar baan als autoverkoper. Maar vergeleken met de situatie waar haar ouders en grootouders in verkeren, waar drugs, drank en verslavingsproblematiek een hoofdrol spelen, valt het leven van Noor zelf nog reuze mee. Daar middel van flashbacks krijg je een kijkje in de kindertijd van Noor: de thuissituatie was toen niet veel beter.
Van der Heiden schrijft in een helder stijl, korte zinnen, korte hoofdstukken, een lekker leesbaar verhaal. Met af en toe originele zinnen die de schrijnende situatie zeer goed weergeven:
In de deuropening zag ik niet mijn moeder, maar een versie van haar waar meerdere keren bouillon van was getrokken.
'Je kunt trouwens ook je teen op sterk water laten zetten en naast de urn van Las op het dressoir zetten.'
Ik kan nu een liniaal waterpas tegen haar samengeknepen lippen leggen.
Van der Heiden slaagt erin om een hard leven, liefelijk op te schrijven, knap! Al mis ik soms een klein ruw randje in het taalgebruik. | 1pos
|
Michelle Huijbers leidt een luxueus bestaan in haar mooie huis in Oostvoorne. Haar man Lennart is een succesvol belastingadviseur, de kinderen Sophie en Thom groeien voorspoedig op en haar moeder Theresa is de perfecte, zorgzame moeder. Lennart en Michelle zijn beiden geïnteresseerd in kunstschilderijen. Met de financiële steun en adviezen van Lennart runt Michelle een succesvolle galerie.
Toch mist Michelle de warmte en empathie bij de ambitieuze Lennart. Als jeugdvriend Jacob in hun leven verschijnt wordt hij een goede huisvriend. Michelle voelt zich erg aangetrokken tot de stoere, aimabele Jacob en stort zich vol overgave in een passionele verhouding met hem. Om haar gezin, met name de kinderen, niet tekort te doen door haar verhouding met Jacob, stelt ze oude schoolvriendin Maartje aan als haar rechterhand. Maartje draait mee in de kunstgalerie, zorgt voor het huishouden en de kinderen.
Plots krijgt Michelle een auto-ongeluk waardoor ze in een coma belandt. Flarden van haar leven en gebeurtenissen dringen zich steeds meer op in haar hoofd. Ze balanceert op het randje van de afgrond. Beetje bij beetje vallen alle puzzelstukjes op zijn plaats. Was het wel een ongeluk? Wie is Maartje eigenlijk? Welke rol speelt haar moeder in het geheel? Wat heeft er zich in haar jeugd afgespeeld?
Michelle gaat het gevecht aan met het leven en de waarheid.
En Passant vertelt het verhaal grotendeels vanuit het perspectief van Michelle. In korte hoofdstukken met titels die terugkomen in het hoofdstuk. Het verhaal van moeder Theresa (zou Esther bewust voor deze naam gekozen hebben?) komt in een aantal hoofdstukken aan bod alsmede korte notities opgemaakt op een note-book van een belangrijk persoon in het verhaal. Het eerste deel van het verhaal springt van de hak op de tak. Verschillende personages komen voorbij en de tijdsspanne is moeilijk te plaatsen. Toch lezen de zinnen vlot weg en blijft het verhaal vanaf het begin intrigerend. Naarmate het boek vordert worden de personages dieper uitgewerkt en kom je dichter bij de ontknoping. In de laatste hoofdstukken neemt het verhaal een andere, onverwachtse wending. Scherp plot!
Erg verrijkend in het verhaal zijn de verschillende quotes van profeten en achtergrondinformatie over schilders en hun schilderijen. Het geeft het boek een bepaalde intelligentie mee.
Esther Kreukniet is een veelzijdig auteur. Ze is freelancejournaliste bij diverse tijdschriften en kranten, bracht een serie geluksboekjes uit, schreef romans en thrillers. Haar eerste thriller Carte Blanche, uitgegeven in 2011, werd goed ontvangen in thrillerlezersland en de lovende recensies bleven dan ook niet lang uit. In oktober 2014 verscheen haar nieuwste thriller En Passant. Mijn eerste kennismaking met Esther Kreukniet.
De cover is sober met, zoals op zoveel thrillers, een foto van een dame. Jammer, een “dertien in een dozijn”- omslag. De titel vind ik niet erg voor de hand liggend. Ik vermoed dat deze titel is gekozen omdat haar vorige boeken eveneens een franse benaming hebben; Carte Blanche, Facade en Beau ravage. Leuk om de titels naast elkaar in de boekenkast te hebben staan maar ik vind het een gemiste kans. Een titel als Coma past beter bij de inhoud van het verhaal. Vandaar geef ik een mager zesje voor de cover/titel.
Ondanks mijn kritische noot over de cover/titel ben ik aangenaam verrast door het boek en zijn schrijfster. Het verhaal is krachtig, boeiend en aannemelijk. Let wel; het is geen makkelijk boek. Zoals Esther in haar dankwoord schrijft; “Het is een verhaal met een boodschap over geloof, hoop en liefde. Het is aan de lezer om zijn eigen boodschap uit het verhaal te halen. Oordeel niet te snel en sta open voor de andere kant van het verhaal.” Mooi verwoord van Esther en het verhaal blijft zeker nog even bij me en geeft me stof tot nadenken.
Als er een volgende Esther Kreukniet thriller uitkomt, ga ik deze zeker lezen en mag het boek mijn kast verrijken; 4,5 ster! | 1pos
|
Net gelezen De verleiding van het kwaad door Chris Tvedt. De Noorse advocaat Mikael Brenne heeft samen met zijn secretaresse een klein advocatenkantoor die het financieel niet goed doet. Dan krijgt de hoofdfiguur een lucratieve klant twee Serviërs die in de horeca zitten, al snel blijkt dat een dekmantel is voor het witwassen van geld en gewin uit drugshandel. Een echte aanrader. | 1pos
|
Geweldig boek weer van Simone van der vlught, genoten van dit verhaal.
De spanning bleef er goed in, Het boek leest lekker vlot weg. | 1pos
|
“Niets is Onmogelijk”, een vertaling van Elizabeth Strout’s “Anything is Possible”, is een subtiele beschrijving van een wereld vol vooroordelen, waarin afkomst bepalend lijkt te zijn.
In negen korte onderling verbonden verhalen wordt in “Niets is Onmogelijk”, vanuit meerdere perspectieven meer diepgang gegeven aan de personages uit “Ik heet Lucy Barton”. Strout beschrijft in levensechte dialogen op een geloofwaardige manier eenzaamheid, armoede en banden tussen familie en kennissen.
Acht verhalen vertellen over de levens van mensen uit Lucy’s verleden. In het verhaal “Zus” staat Lucy zelf centraal.
Na jaren gaat Lucy terug naar het huis in Amgash om haar broer op te zoeken. Ook haar zus komt langs. De herinneringen, de confrontatie met het verleden, blijken voor Lucy veel heftiger dan ze had kunnen bedenken. “Oh help, God, alsjeblieft. Ik kan er niet tegen, ik kan er niet tegen, ik –“
Een intrigerend, ontroerend boek over liefde en medeleven. | 1pos
|
Wat een mooi en indrukwekkend boek over de rassenscheiding, een zwarte bladzijde uit de geschiedenis van Amerika. De auteur neemt ons mee naar Jackson Mississippi van de jaren 60. Ze vertelt op geloofwaardige wijze het verhaal over Aibileen en Minny, twee zwarte vrouwen die beide werken als hulp in een blank gezin en over Skeeter, de jonge blanke journaliste, die samen met hen hierover een boek wil schrijven.
Vanaf het begin heeft het verhaal me in de greep. Het roept van alles bij me op. Boosheid, vanwege de onrechtvaardigheid, het gevaar en de vernedering, die de vrouwen moeten doorstaan. Lachkriebels, vanwege de humor die schuil gaat in de vaak rake opmerkingen en gedachten van Aibileen en Minny. Ontroering, omdat blijkt dat vriendschap en liefde toch volkomen los staat van huidskleur. De karakters werden zo levendig neergezet, zo goed invoelbaar, dat ik ze als het ware kon zien en horen. Je krijgt een band met hen en daarom heb ik ook na het lezen van de laatste bladzijde, met tegenzin afscheid genomen van deze drie sterke vrouwen.
Eén kleine kritische noot... het zangerig Zuidelijk accent komt vertaald naar het Nederlands niet helemaal tot zijn recht. Dit is echter slechts een kleinigheid in vergelijking met wat het boek je verder als lezer te bieden heeft. Een keukenmeidenroman zou eigenlijk door iedereen gelezen moeten worden. Behalve dat het prachtig geschreven is, zet het je ook tot nadenken. Racisme zit zo diep geworteld dat het, waar dan ook ter wereld, helaas nog lang niet volledig tot de verleden tijd behoort.
Een zeer goed debuut van Kathryn Stockett. Ik ben benieuwd naar de boeken die hopelijk nog van haar gaan verschijnen.
****½ afgerond naar 4 duimen. | 1pos
|
De wondere wereld van Arreola
*een paar spoilertjes*
Hoe moeilijk is het toch om een verhalenbundel te bespreken? En zeker zo’n bundel korte verhalen van Juan José Arreola, waar absurdisme hand in hand gaat met woordspelletjes, omkeringen zich neervlijen met opgeheven vingertjes. Langzaam savoureren, niet alle stukjes achter elkaar er doorheen jassen; een snoepje voor het slapen gaan, een oppepper voor je gemoed en innerlijke staat. Een echte slow-reader dus.
Arreola heeft niet ontzettend veel geschreven, zo laat vertaler, Guy Posson, ons in een uitleiding weten; het meeste schreef hij jaren 40-50, 20e eeuw. Arreola beweegt zich meer in de traditie van Borges dan in de lijn van Marquez, Vargas Llosa, Cortazar. Posson bedoelt: Arreola was geen linkse politieke activist. Ik denk als argeloze lezer: maar voorkeur voor een of ander soort absurdisme en magisch-realisme (deze prachtige term heb ik laatst opnieuw ontdekt) hebben al deze midden- en Latijns-Amerikaanse auteurs toch wel in zekere mate gemeen.
Arreola heeft er een handje van je steeds op het verkeerde been te zetten, als je denkt dat je de richting in een verhaal hebt ontdekt kan het zomaar zijn dat hij weer compleet een andere kant opschiet. Dat is heel grappig maar ook in zekere zin vermoeiend. Je moet als lezer goed bij de les bijven. Nu moet je als serieuze lezer altijd goed bij de les blijven....
Arreola houdt ervan de spelen met taal, met gezegdes en uitdrukkingen, met bijbelse spreuken en citaten.
Een voorbeeld van het uitbundig spelen met taal en spreekwoorden is het eerste verhaal, dat heet ‘Parturient montes’, en de regel daaronder citeert Arreola verder ...nascetur ridiculus mus. Horatius, Ad Pisones, 139. (mus is geen mus, maar muis). Latijn lijkt wel af en toe op het Nederlands maar soms toch ook weer niet (*knipoog*).
Het duurde even voordat ik me realiseerde dat het Nederlands een vergelijkbaar spreekwoord kent: ‘De berg heeft een muis gebaard’; mijn Latijn is niet meer wat het ooit was; en ooit was ik geen uitmuntend Latinist. Dat van die bergen en die muis werkt Arreola uit, maar op een heel andere wijze dan je zou verwachten. En het loopt eigenlijk af met een behoorlijke anti-climax. Ook al herken je niet direct het spreekwoord dan nog is het een prachtig maar ook een beetje zielig verhaal.
Ik ben toch maar eens internet gaan afspeuren naar de fabel van Horatius en de vreemde Latijnse vorm ‘parturient’. Ik citeer Onze Taal:
https://onzetaal.nl/taaladvies/de-berg-heeft-een-muis-gebaard
“ 'De berg heeft een muis gebaard' wordt gezegd als er hoge verwachtingen waren gewekt, maar het resultaat weinig bleek voor te stellen. Een hoop drukte om niets dus, veel geschreeuw en weinig wol.
Dit spreekwoord gaat terug op een fabel van Phaedrus, een Romeinse schrijver uit de eerste eeuw na Christus. In de fabel Mons Parturiens ('De barende berg') wordt verteld dat op een keer een berg moest bevallen (alsof het de gewoonste zaak van de wereld is – moeten we denken aan een vulkaanuitbarsting of een lawine?). De berg begon geweldig te beven en iedereen keek vol schrik en spanning toe. Toen alles weer rustig was, bleek dat de berg alleen maar was 'bevallen' van een muis. (Ook hier wordt verder niets over vermeld – misschien kwam er een muisje uit de berg gehuppeld?) Phaedrus zegt daarna dat deze fabel van toepassing is op iemand die grote bedreigingen uit, maar uiteindelijk niets doet.
In het spreekwoordenboek van F.A. Stoett staat bij 'De berg heeft een muis gebaard' dat het “eene navolging van Horatius” is (parturiunt montes, nascetur ridiculus mus – 'de bergen zijn in barensnood; er zal een lachwekkend muisje uit komen'). Horatius gebruikte de fabel van Phaedrus als onderdeel van zijn advies aan schrijvers om een verhaal in simpele (niet-bombastische) woorden te beginnen.”
Horatius heeft zijn fabel ontleend aan de ‘oude Griek’ Phaedrus, wiens fabel vertaald wordt in het Latijn als ‘ Mons Parturiens’. Bij Horatius heet het: ‘Parturiunt montes...’
En nu snap ik pas hoe ook Arreola in zijn verhaaltje speelt met het Latijn; hij combineert de beide titels, die veel op elkaar lijken, maar grammaticaal verschillen (en grammatica heeft altijd mijn volle belangstelling genoten); zie hierboven: parturiens en parturiunt in een eigen verzinsel parturient, tenzij Arreola zich verschreven heeft en mijn uitleg nergens op slaat. Ik houd het voor een knappe woordgrap en een woordpuzzel voor taalidioten (dus dan ben ik er ook eentje). In zijn titel zou het volgens mij in correct Latijn moeten zijn: Parturientes montes.... een soort van potjeslatijn: altijd vermakelijk, one way or the other.
Misschien ben ik hierboven een beetje te diep ingegaan op Arreola’s woordgrapjes, maar een goed voorbeeld is het wel. Je leest een eenvoudig verhaaltje, en het is het eerste ook nog dus je bent als lezer helemaal blanco, en denkt: waar gaat dit over? Hoe zit dit in elkaar? En dan ga je puzzelen en overdenken en dingen opzoeken in het grote Latijnsche Woordenboek, op internet en savoureert langzaam het gelezene.
Quod erat demonstrandum: men leze Arreola heel langzaam en met meer dan volle aandacht.
Andere verhaaltjes hebben iets minder van doen met taalgrappen maar met een ander soort absurditeit, zoals het titelverhaal: Het wonderbaarlijk milligram. Hmmm, dacht is, wat is een milligram? want je denkt direct aan een waarneembaar - met welk zintuig dan ook - object. Maar dat is het natuurlijk niet: het is een gewichtsaanduiding, een abstract begrip. Het verhaal is een soort De nieuwe kleren van de keizer plus een flinke dosis kritiek op het kapitalisme / bankwezen (maar die zijn ook nu nog een soort van inwisselbaar, toch?). Dus hier toont Arreola ons toch een soort van linkse kritiek. Maar dan wel helemaal op zijn heel eigen wijze.
Dieren spelen vaak een rol zijn eigenzinnige fabels. Er is ook een bundeltje met fabels van Arreola uitgebracht, Bestiarium, zie bijvoorbeeld: http://uitgeverijoevers.nl/juan-jose-arreola-bestiarium/ .
De dieren zijn in hun beestachtigheid vaak menselijker dan de mensen zelf. Het moralisme en de kritiek op mens en samenleving kennen een zeer lange traditie in de literatuur van over de hele wereld. Soms om de directe kritiek een beetje te verhullen, vanwege censuur en andere nasty business. Soms gewoon omdat het leuk is en je het zo lekker hilarische kunt uitvergroten.
Een van de thema’s van Arreola is het onbegrip tussen de seksen, dat ook al zo oud is als de wereld, als ook de discrepantie tussen individu en samenleving, als in Het wonderbaarlijk milligram of de Parabel van de ruil, maar eigenlijk wel in elk verhaal.
Posson vertelt ons dat er veel van Arreola’s eigen leven en welzijn verstopt zit in zijn verhalen.
Lees de bundels gewoon zelf, bij voorkeur voor het slapengaan, misschien ga je dan ook wel magisch-realistisch dromen (*knipoog*).
Als laatste wil ik Uitgeverij Oevers een groot compliment maken over de uitvoering van de bundels: een prachtig stevige kaft, die dus niet meteen gaat omkrullen als je het boek aan het lezen bent, en een binnenwerk dat zich uitstekend laat buigen tijdens het lezen. Dat zie je tegenwoordig niet zo heel veel meer. De grafische vormgeving is ook schitterend.
Over de auteur:
Juan José Arreola Zúñiga (September 21, 1918 – December 3, 2001) was a Mexican writer and academic. He is considered Mexico's premier experimental short story writer of the twentieth century. Arreola is recognized as one of the first Latin American writers to abandon realism; he used elements of fantasy to underscore existentialist and absurdist ideas in his work. Although he is little known outside his native country, Arreola has served as the literary inspiration for a legion of Mexican writers who have sought to transform their country's realistic literary tradition by introducing elements of magical realism, satire, and allegory. Alongside Jorge Luis Borges, he is considered one of the masters of the hybrid subgenre of the essay-story. He published only one novel, La feria (The Fair; 1963).
(Wikipedia)
Bibliografie:
Titel: Het wonderbaarlijke milligram
Auteur: Juan José Arreola
Uitgever: Uitgeverij Oevers
Vertaling: Guy Posson
Verschijningsdatum: december 2017
Druk: 1e druk
Aantal pagina's: 190 pagina's
ISBN13: 9789492068149 | 1pos
|
Had alleen de essays van Joke Hermsen gelezen, want lees namelijk meer non fictie dan romans. Maar was toch nieuwsgierig geworden naar deze roman, en blij verrast veel filosofische thema's in dit verhaal over tijd, rouw en vergankelijkheid terug te vinden. Zeer mooi en beeldend geschreven.
Max | 1pos
|
Wie nog leesvoer zoekt voor de kerstvakantie kan best 'Made in Sweden' van Roslund en Thunberg in huis halen. 729 blz die je een paar dagen in de ban zullen houden. Het feit dat deze thriller gebaseerd is op waargebeurde feiten (Zweden, begin jaren 90) geeft sowieso een extra dimensie aan het verhaal.
Anders Roslund is de ene helft van het bekende schrijversduo Roslund & Hellström. Thunberg is de broer van de hoofdpersonen in 'Made in Sweden', de enige van vier broers die niet betrokken was bij de gewelddadige bankovervallen waar het boek om draait. Het bestaan van deze vierde broer wordt in het boek overigens doodgezwegen.
De Zweedse versie van dit boek draagt de originele titel 'Björndansen', letterlijk 'de berendans', een titel die in de loop van het verhaal trouwens uitgelegd wordt. De vertaler van dienst heeft echter voor een radicaal andere titel 'Made in Sweden' gekozen, wat ik persoonlijk een goede beslissing vind. Ander opmerkelijk feit zijn de covers. Ons taalgebied krijgt de loop van een pistool te zien, terwijl de Zweden acht kogelgaten te zien kregen die samen een lachend gezicht vormen, een cover die perfect bij een scène uit het boek past.
De auteurs nemen je afwisselend mee naar het heden en het verleden, maar nergens wordt het verwarrend. Je maakt kennis met de drie broers, de vriendin van één van hen, en de vader en moeder van het trio. Daarnaast bijna vanzelfsprekend ook met een Stockholmse inspecteur die de gewelddadige overvallers hoopt op te pakken.
Ik betrapte mezelf erop dat ik wisselende sympathieën had, heel confronterend. Wat is goed en wat is slecht ? 'Made in Sweden' is een psychologische thriller met als belangrijkste vraag : Wat doet geweld met een mens ?
'Made in Sweden' is een absolute aanrader die van mij 4,5 sterren krijgt. | 1pos
|
Weer net zo goed als vorige delen! Ik ben blij dat er nog een deel 3B is - jammer genoeg het allerlaatste deel - zodat ik nog even kan genieten van deze prachtige en magische serie. Heerlijk geschreven en het einde van dit boek maakt me erg nieuwsgierig! | 1pos
|
Briljant idee: een biografie bedenken over het leven van God. Vlot geschreven en met de nodige humor wordt het een prettig leesbare filosofisch denkwerkje. De drie - over het algemeen wat sullige - aartsengelen stelen de show.
Zelf ben ik veel meer fan van Jezus (naastenliefde) dan van de strenge en straffende God van het Oude Testament. Zo volgt deze biografie wel een beetje mijn eigen visie op het Christendom, althans dat wat de mens ervan gemaakt heeft. En de mens heeft er niet zo heel veel moois van gemaakt. Zo verzucht ook God op het eind en dan besluit hij samen met Satan maar met pensioen te gaan en het werk aan Jezus over te laten. Dat lijkt me een goed idee. De wereld kan vandaag de dag wel wat liefde en vergeving gebruiken. Ik hoop dat God en Satan van hun pensioen genieten. | 1pos
|
Als je verwacht dat dit een boek is met een rustige opbouw dan zit je er ver naast. Al vanaf de eerste pagina wordt je geconfronteerd met spanning en mysterie. Je krijgt dan ook geen voorbereiding op wat er zal gebeuren maar wordt er als lezer meteen midden in gesmeten. Geen voorbereiding op de hoofdpersonages, je weet niets over hun voorgaand leven of hoe Merel en Jas nu in die situatie terecht zijn gekomen, wie is “een man”? En waar is Don naar toe? Of een nog betere vraag, wie is Don eigenlijk? Dit zijn vragen die allemaal doorheen mijn hoofd gingen bij het lezen van het eerste hoofdstuk.
Ik was dan ook blij dat na het eerste hoofdstuk er uitgebreid de tijd (of de tekst) werd genomen om alle vijf vrienden voor te stellen. Niet in hun huidige leven maar in het verleden, op de dag dat ze elkaar leerde kennen en een verbond vormden.
De schrijfster kiest er voor om telkens over en weer te schakelen van heden naar verleden, in het begin was dit wat verwarrend maar eens je wat verder in het verhaal zit ben je benieuwd naar wat er in het verleden is gebeurd en welke invloed dit nu heeft gehad op het heden, zoals onder andere de verdwijning van Don.
Omdat de schrijfster je meteen meeneemt naar de grootste gebeurtenis in het verhaal, het ongeluk dus, krijg je als lezer de kans om het mysterie mee op te lossen. Soms sta je aan de kant van de vrienden en begrijp je hun beslissingen en een andere keer sta je weer aan de kant van inspecteur Heerema die het maar een vreemde zaak vindt en vaak niet goed weet wat hij nu weer moeten denken van die hechte band tussen de vijf vrienden en wat ze allemaal onderling bespreken of achterhouden.
Een schitterend ongeluk is een verhaal waar zich nog andere verhalen in afspelen. Je denkt “er gebeurt een vreemd ongeluk en ze gaan op zoek naar de oorzaak” maar uiteindelijk blijken er nog vele andere dingen te spelen. Er werden dingen verzwegen in het verleden, er is sprake van een dubbel leven en zelfs de dader is niet de persoon of persoonlijkheid die je het hele verhaal lang in je hoofd hebt.
Zelfs wanneer je denkt “een happy end, het verhaal is uit” weet Inge Ipenburg je nog te verassen door op de laatste pagina’s een extra portie drama te voorzien. (alsof er nog niet genoeg spanning zit in het boek). Je blijft als lezer zeker niet op je honger zitten op dat vlak en ze weet je te boeien tot de allerlaatste pagina dankzij de onverwachte wending. Al was ik als lezer ook licht teleurgesteld, ik had graag nog wat antwoorden uit Jas gesleurd en wat komt er nu van Lisa en haar zoontje? Ik kan alleen maar hopen dat we dit mogen ontdekken in een vervolgend boek?! | 1pos
|
Een volwassen vrouw die nog in sprookjes geloofd en haar leven ervaart als een sprookje. Zo begint het debuut van Joyce Willemse. Kyra, getrouwd, moeder van 2 kinderen, belandt bij een “kruidenheks” omdat ze nog een kind wil. Een beetje een Chicklit idee had ik in het begin en ik moest soms even lachen, Kyra komt over als een “simpele vrouw” die nog niet genoeg heeft. Ze moet een derde kind en het moet een meisje worden. Andere opties zijn er gewoon niet. Ze raakt zwanger en krijgt haar droomvilla…alles lijkt perfect te gaan.
Het stond me eerst tegen, hoe kan iemand dat zeggen? Het is toch het belangrijkste dat je kindje gezond is? Ze krijgt toch echt alles voor elkaar die Kyra; droomleven en een droomdochter. Werkt niet buitenshuis en voelt zich gelukkig. Gaandeweg kom je erachter dat die wens voor een meisje niet zomaar ergens vandaan komt en welk groot verdriet erachter schuilt.. Ook de relatie met haar moeder en haar man loopt niet lekker en de donkere wolken verschijnen over die mooie roze wolk. Je leest het al in de beschrijving van het boek. Het gaat mis en goed ook. Het kwam voor mij toch nog onverwacht en. Ik was echt even van de kaart. De manier waarop Joyce het verhaal laat “keren” van vrolijke roman naar drama is zo mooi maar zo intens beschreven dat je samen met Kyra het verdriet ervaart.
Hoe snel kun je alles om je heen verliezen en wat krijg je ervoor terug? Welke stappen zou jij nemen en wat doet Kyra? Dat is de essentie van dit verhaal. Daarnaast speelt natuurlijk de onherroepelijke vraag, hoever ga je om je eigen droomwereld te creëren…Wat onderwerpen betreft zou dit een perfect boek zijn voor een leesclub!
Assepoester is mijn heldin is in mijn ogen een droomdebuut. | 1pos
|
Het boek begint met een vrij heftige proloog die in 1993 speelt.
Daarna gaat het verhaal verder in 2017.
Het jaar van het 5de lustrum van een groepje studenten, die een belangrijke gebeurtenis met elkaar delen dat altijd geheim moet blijven.
Het wordt gevierd op de Veluwe in het buitenhuis van Jochem, "de leider" van het groepje.
Omdat Jochem bang is dat er gesprekken uitlekken vraagt hij zijn secretaresse Roos of zij iemand wil regelen voor de catering en de schoonmaak.
Deze vrouw moet wel discreet zijn.
Op deze baan solliciteert Hannah, een vriendin van Roos.
Er gebeuren allerlei dingen in het weekend.
Iedereen liegt en bedriegt en heeft een dubbele agenda.
Jet van Vuuren (1956) schrijft thrillers met vrouwen in de hoofdrol.
De schrijfstijl is vlot, het boek leest makkelijk.
Dit komt door de overzichtelijke hoofdstukken.
Tussendoor zijn er terugblikken waarin je leest wat de gevolgen zijn van de gebeurtenis in 1993.
Hierdoor ga je Hannah beter begrijpen.
Jet heeft zich volgens mij in het studentenleven, het corps, verdiept.
Er komt veel gebral in voor over oa. auto's en vrouwen.
Het verhaal blijft tot het einde spannend en daardoor blijf je lezen. | 1pos
|
Deze reactie bevat spoilers, selecteer de tekst om de spoilers te lezen. Ik vind het heerlijk een boek te lezen wat qua setting of gebeurtenissen een beetje onbekend terrein is - tenminste voor mij dan - en waarin handig gebruik wordt gemaakt van de feiten/historische gebeurtenissen. Dit is typisch zo'n boek. Het speelt zich af in het Ethiopie vanaf de Tweede Wereld Oorlog tot en met de jaren zeventig. Een periode waarin de politieke situatie van het land aan verandering onderhevig is (interessant!).
We volgen het leven van de tweelingbroers door de ogen van Marion: het opgroeien in/bij het Missing Hospitaal waar de veelal arme bevolking wordt geholpen, het samenleven met de lokale bevolking en hun gebruiken (helemaal interessant!), de interesse en liefde voor de geneeskunst, de politieke situatie, kortom je krijgt een fictief autobiografisch levensverhaal gepresenteerd, waarvan ik gesmuld heb.
Wat er voor mij verder uitsprong is dat mooi naar voren komt dat acties en belissingen nooit zonder gevolgen zijn (al lijkt dat op het moment niet zo of wordt het later niet beseft.) Ik vond dit erg goed beschreven aan de hand van het verraad van Shiva en hoe dit verder doorwerkt in het leven van Marion (en het einde van Shiva).
Waarom ik dan toch ' maar' 4 duimpjes geef in plaats van 5? Puur en alleen door de beleving tijdens het lezen: te druk, te veel aan het hoofd en daardoor (denk ik) niet geheel door het verhaal meegevoerd kunnen worden. Maar trek je van mij verder niets aan, het is en blijft een prachtig boek! | 1pos
|
Het boek heb ik op een paar bladzijdes na uitgelezen, ik moet zeggen dat ik het boek heel anders had verwacht. Hiermee bedoel ik dat het boek leek alsof er alleen maar romantiek in voor kwam, dit is gelukkig bijna niet zo. Het verhaal zit vol met humor, maar het verhaal heeft ook best saaie kanten. Op de humorischtische kanten van het boek kon ik het niet wegleggen, maar bij de saaie kanten kon ik dit wel. Maar goed verder is het een top boek en ben ik ook haar andere verhalen aan het lezen. | 1pos
|
Bernard Maris is een onbekende bekende. De hoogleraar economie en economie-redacteur van het Franse satirische tijdschrift Charlie Hebdo werd op 7 juni 2015 samen met zeven collega’s, twee politieagenten en twee anderen vermoord toen het Charlie Hebdo redactiekantoor in Parijs bestormd werd door twee gewapende mannen. De aanslag leidde tot demonstraties van miljoenen Parijzenaren, online protest ('Je suis Charlie') en tot een enorme stijging van de verkoop van het tijdschrift.
Economie is geen wetenschap is Maris’ laatste boek. Het verscheen in 2014 in Frankrijk met als titel Houellebecq economiste. In die titel ligt zowel de kracht als ook de zwakte van het 125 pagina tellende essay besloten, want door de enorme stroom aan citaten uit Houellebecq’s werk is het met name interessant voor diegenen die bekend zijn met diens werk. Deze Franse auteur weet al vanaf zijn debuut De wereld als markt en strijd (1994) de gevestigde politieke, financiële en culturele elites te provoceren door haarscherp de kille eenzaamheid van individuen in neoliberale samenlevingen te beschrijven. Maris legt uit aan de hand van citaten uit Houellebecq’s werk wat er mis is met de economische wetenschap en het neoliberale politieke discours. Literatuur is volgens Maris veel belangrijker is dan 'wat ondoorgrondelijke economen en sociaal-psychologen tevergeefs aan ons leven proberen te onttrekken om het ons in scheepsladingen vol theorieën en cijfers terug te geven terwijl ze ons radio- en tv-debatten lang laten kauwen op iets wat lijkt op een mengsel van as en zaagsel' (p16). En dat is nogal wat, als we hem moeten geloven, immers 'Om het leven te begrijpen proberen economen het voortdurend te ontdoen van alle pit, liefde, begeerte, geweld, angst, ontzetting…uit naam van de rationaliteit van het menselijk gedrag' (p17).
Om zijn nogal uitgesproken stellingname te verklaren, neemt hij de lezer in vijf korte hoofdstukken mee door de ontwikkeling van economie als afsplitsing van de moraalfilosofie. Aan de hand van korte beschrijvingen van het werk van economen Marshall, Schumpeter, Keynes, Marx, Fourier en Malthus illustreert hij waar het volgens hem misging in de ontwikkeling van economie als wetenschap. Waar denkers als Adam Smith en David Hume tijdens de 18e-eeuwse Schotse Verlichting nog oog hadden voor de emoties van subjecten, verschuift het denken in de 20e eeuw naar het blinde geloof in het bestaan van rationele utilitaristisch denkende individuen. Een dergelijk betoog is op zich niet bijzonder, maar de compositie wel. Maris bouwt zijn betoog namelijk op aan de hand van tientallen citaten uit de boeken van Houellebecq. Het resultaat is een op licht-ironische toon geschreven aanklacht tegen de consumptiemaatschappij en het neoliberalisme. Diegenen die het werk van Houellebecq niet kennen, zullen na het lezen van Economie is geen wetenschap ongetwijfeld geïnspireerd zijn om daar wat aan te veranderen. Maar voor alle anderen is het absoluut de moeite waard om door dit boek met een frisse blik Elementaire deeltjes of een van Houellebecq’s andere romans weer eens open te slaan. Hoewel, in de week waarin in de Tunesische badplaats Sousse een toeristenhotel werd aangevallen met dertig doden tot gevolg, is het toch wel bijzonder wrang om nog eens aan diens bijna huiveringwekkend actuele pen te worden herinnerd. 'Daarna hoorde ik van zee het geluid van een motor komen, die direct werd uitgezet. Vooraan op het terras kwam een grote blonde vrouw overeind en ga een schreeuw. Toen klonk er een eerste salvo, een kort geratel.' (Platform, p280). Maris’ werkje neemt stevig positie in het maatschappelijk debat maar verdient het niet alleen daarom te worden gelezen. | 1pos
|
Het blijft een bijzonder fenomeen dat het soms makkelijker is om een leeservaring onder woorden te brengen van een boek dat maar zo-zo was dan van een boek dat van het begin tot het eind indruk maakt. Ik ben namelijk erg gecharmeerd van de roman Het laatste jaar van Marvellous Ways, maar ik vind het erg moeilijk om de vinger op de juiste plek te leggen waaróm ik het zo'n fijne leeservaring vond. Het is mysterieus, beetje sprookjesachtig, maar ook keihard confronterend met de ontwrichtende effecten van een oorlog en de traumatiserende werking van buitengesloten worden. Tegelijkertijd is het een verhaal vol liefde en warmte en menselijke aandacht. Het is een raar boek, het klopt volgens mij soms van geen kant en toch is het precies goed. You love it or you hate it. I love it!
Meer weten? Lees dan even mijn blogpost op mijn eigen boekenblog: Pak maar m'n hand. | 1pos
|
Een bemande missie naar Mars... Het lijkt nog ver weg, maar dit verhaal speelt zich af in de nabije toekomst en het is helemaal niet ondenkbaar dat het op de beschreven manier tot stand zou kunnen komen.
Heel nuchter, zonder de ijzingwekkende details die we tegen zullen komen wordt in de korte proloog in het kort verteld wat er in het verhaal gebeurt.
In de hoofdstukken die volgen hebben als titel de naam uit wiens perspectief we mee kunnen lezen. Deze afwisseling zorgt voor een extra demensie en geeft de auteur de kans de spanning nog meer op te bouwen.
Vanaf het moment dat ontdekt wordt dat een ruimtepak verdwenen is, kom je bij de bemanningsleden en de leden van ground control in Houston soms onbegrip maar vooral wantrouwen tegen. De personages zijn goed beschreven zodat je ze een goede plek in het verhaal kunt geven. Men is het er over eens dat ze niet alles weten wat er zich afspeelt in het universum, misschien is er meer leven dan we weten, maar dat mag een belemmering vormen voor hun missie. Niemand wil toegeven dat er wellicht toch iets over het hoofd is gezien, dat zou een ware blamage zijn! Dat gegeven maakt het verhaal zeker spannend en de lezer wordt heel lang in onzekerheid gehouden over wat precies gevonden is op Mars en na het lezen weet je echt nog niets helemaal zeker wat dat betreft. Heel knap gedaan, ook dat verhoogt de spanning.
De spanningsboog groeit gestaag naar het einde toe en je zult zeker verrast worden.
Maar de mens met zijn/haar eigenschappen maakt dit boek tot een ware thriller. | 1pos
|
Wat een heerlijk vakantieboek.
Dit werd me aangeraden om te lezen. En inderdaad. Het leest heerlijk weg.
Op een gegeven moment dacht ik dat ik het door had hoe de vork in de steel zat. Maar daarna sloeg ineens weer de twijfel toe.....
Echt een aanrader voor als je een lekker te lezen spannend boek zoekt!! | 1pos
|
Het basisinkomen is een feit en de robotisering van de samenleving is begonnen, maar nog niet voltooid. In deze wereld gaan twee mannen op reis. De ik-figuur wordt overgehaald om mee te gaan, veel is daar niet voor nodig, alleen het gevoel nodig te zijn. Bovendien heeft hij net zijn moeder begraven en is hij uit zijn routine van wekelijkse bezoekjes. Hij weet niet wat het doel van deze reis is, alleen dat het iets te maken heeft met een geheim project waar hij jaren geleden aan meegewerkt heeft.
De naam van de ik-figuur komt de lezer niet te weten. Wel weten we dat de ik-figuur, de verteller, schrijver is. Dit geeft als het ware een extra dimensie aan het verhaal, want binnen de verbeelding van de daadwerkelijke schrijver (Rob van Essen) kan dus ook verbeelding van de schrijver in het verhaal (de ik-figuur) voorkomen: “en ik beschrijf wat ik heb meegemaakt en hoe ik hier ben gekomen, en alles wat nog gaat gebeuren verzin ik erbij” (blz 211). Alles wat er in het verhaal klakkeloos als waar aannemen, dat kan dus niet zomaar.
De ik-figuur vertelt niet alleen over de reis die hij nu meemaakt, maar blikt ook terug op zijn leven. Zijn werkzaamheden in het archief en later bij het geheime project en zijn relatie met zijn inmiddels overleden moeder zijn hierbij de belangrijkste onderwerpen. Opvallend aan de schrijfstijl in dit boek is dat de zinnen vaak erg lang zijn: “Toch hou ik van hotelkamers, hoe onpersoonlijker hoe beter, ik denk dat we beter af zouden zijn als we in onpersoonlijke interieurs zouden wonen, al dat gedoe om ons thuis te voelen, om een thuis te scheppen, dat is allemaal tevergeefs, of tijdelijk, wij zijn zelf de samenhang, zodra je dood bent is het weg, dat zag je bij het kamertje van mijn moeder” (blz 61). Het is even wennen, deze lange zinnen, maar het neemt de lezer wel echt mee in de mijmeringen van de ik-persoon en maakt daardoor de afstand tussen lezer en ik-figuur kleiner. Soms zijn deze mijmeringen filosofisch, soms cynisch.
De goede zoon vertelt een boeiend verhaal over hoe je je identiteit ervaart in een veranderende wereld. Het verhaal heeft een verrassende afloop, de ik-figuur weet iets eerder dan de lezer wat hem te wachten staat. De cover van het boek krijgt in dit licht ook ineens meer betekenis. Een verhaal dat zich goed leent om nog een keer te lezen om alle gebeurtenissen en gedachten verder te kunnen ontrafelen. | 1pos
|
Tilly komt na 20 jaar terug in het dorp waar ze als kind leefde. Door een gebeurtenis waarbij een jongen omkomt moest ze het dorp verlaten. Nu is ze terug om voor haar moeder te zorgen.
Tilly is veranderd, maar het dorp en de mensen erin niet. Er wordt geroddeld en de mensen maken misbruik van de naaikunsten van Tilly en laten haar net zo hard vallen als het zo uitkomt.
Maar Tilly laat het er niet bij zitten en neemt wraak.
Een mooi verhaal. In het begin komen er veel personen aan bod, alle dorpsbewoners leer je kennen als lezer. Daarna wordt je als lezer het verhaal ingetrokken. Het kleingeestige van een dorp drijft constant door het verhaal, normen en waarden, maar vooral veel roddel en achterklap. Liefde en dood, alles komt voorbij, en het einde is onverwacht.
Mooi verhaal, ik ga zeker de film nog kijken. | 1pos
|
In Dumplin' volg je Willowdean Dickson. De zestien jarige Willowdean probeert te strijden tegen pesten. De zeer herkenbare fragmenten binnen het aangaan van de eerste liefdes prikkelen zijn om van te smullen. De vraag wil ik er bij horen, vind ik mezelf mooi komen groots aan bod en zetten de lezer aan het denken.
De liefde voor Dolly Parton geeft het boek de nodige humor mee. Zo krijgen de liedjes Dumb Blonde en Jolene een nieuwe achtergrond.
De kracht van vriendschap weet Julie Murphy sterk over te brengen. Ook de rol van de ouders word goed belicht. Waardoor het boek ook een echte aanrader is voor de ouders van tieners.
Met teksten zoals
weet Julie Murphy je in het boek te trekken.
Julie Murphy schrijft met vaart en weet de spanning er in te houden. De overgang van het ijzersterke beginnen en het meeslepende slot is wat stroef maar in het nawoord weet je waarom. Nu hopen dat er een tweede deel komt. Al moeten we daar waarschijnlijk nog lang op wachten.
Kortom Dumplin' is een boek met liefde aandacht voor de minder doorsnee vrouw, de kracht van vriendschap en het zijn van een voorbeeld voor anderen. Een aanrader voor de liefhebbers van Voor jou door Jojo Moyes. | 1pos
|
De uitgever heeft veel aandacht besteed aan de vormgeving van dit bijzondere boekje. Sabien Clement zorgde voor een zeer mooie kaft! Na het lezen van het boek merk je als lezer pas echt op hoeveel elementen van het verhaal er in deze sobere en subtiele kaft verwerkt zijn.
"Nooit had David Schijndels durven hopen dat hij in een dinosaurus zou veranderen. De dag was niet slecht begonnen, maar dat het leven zo mooi zou eindigen...."
De beginregels van dit boek maken de lezer meteen nieuwsgierig. David heeft aanvankelijk een gelukkig leventje met zijn ouders . Maar met het ouder worden merkt hij toch al snel dat de situatie niet ok is. Ida, de moeder, en Nico, de vader, zijn elkaars tegenpolen. In het begin werkt dit wel in hun relatie, maar vanaf dat er een gezin is wordt dat steeds moeilijker. Ida wordt een brave huisvrouw. Nico wil een vrij leven met veel aanzien. Nico en David reizen regelmatig met de trein naar Brussel. David voelt zich daar steeds meer thuis in het natuurwetenschappelijk museum. Het museum is een veilige en vertrouwde plek voor David. Hier staat de tijd even stil en kan hij zichzelf zijn. De 'buitenwereld' kan hij niet vertrouwen en daar verliest hij ook het vertrouwen in de mensen. In het begin gebruikt Nico, bewust of onbewust, zijn zoon als dekmantel bij zijn geheimzinnige praktijken in Brussel.
Er zit iets sprookjesachtig in dit boek. Misschien heeft het met dromen en realiteit te maken? Moeder, vader en zoon hebben ieder hun dromen en verwachtingen, maar in de realiteit zijn die moeilijk haalbaar.
Het mooie einde sluit perfect aan bij het begin. Beetje geheimzinnig, maar wel heel mooi!
Ik heb alvast genoten van de schrijfstijl, mooi & ingetogen. Er werd veel gezegd in niet al te veel woorden. | 1pos
|
Vrouwenliefhebber Werner Zilch is een succesvolle jonge ondernemer in het New York van de jaren zeventig. De zaken gaan goed en hij wordt steeds bekender in de zakenwereld. Toch is niet alles in zijn leven rooskleurig. Hij heeft geen bloedverwanten in zijn familie en heeft geen idee wie zijn biologische ouders zijn. Zijn adoptiegezin is altijd erg liefdevol geweest, maar thuis heeft Werner zich daar nooit gevoeld.
Dan ontmoet hij op een dag de mooie Rebecca. Hij is op slag verliefd en weet haar op zijn eigen wijze voor zich te winnen. De toekomst lijkt een uitgemaakte zaak, totdat Rebecca hem aan haar moeder voorstelt. Zij kijkt hem aan alsof ze in hem de duivel in eigen persoon ziet. Niet echt de ideale ontmoeting met je potentiële schoonmoeder. Werner heeft geen idee waar die reactie vandaan komt. Als Rebecca vervolgens niks meer van zich laat horen stort Werner zich weer in zijn oude leventje waarin hij de ene na de andere vrouw verovert. Toch lijkt hij Rebecca maar niet te kunnen vergeten.
In een genre waarin vrouwen de overhand hebben, weet De laatste van ons zich te onderscheiden door middel van een mannelijke hoofdpersoon. Dat zorgt meteen voor een originele insteek. Het is interessant om een dergelijke verhaallijn eens vanuit een mannelijk oogpunt te volgen.
De zoektocht naar Werners verleden brengt ons naar een naoorlogs Duitsland. De oorlog loopt ten einde wanneer Werner geboren wordt. De lezer wordt vervolgens meegenomen in de tijd, tot het moment waarop Werner uiteindelijk afgestaan wordt ter adoptie, enkele jaren later. De hoofdstukken uit het heden en de jaren 40 wisselen elkaar af. Hierdoor weet de lezer vaak net iets meer dan de meeste personages. Desondanks heeft Adelaïde de Clermont-Tonnerre enkele verrassingen in petto die het verhaal vervolgens de compleet andere kant op sturen.
Met De laatste van ons zet De Clermont-Tonnerre de lezer aan het denken. In hoeverre kunnen we het kinderen de daden van hun ouders aanrekenen? En welke positie hebben zij in onze maatschappij nu slachtoffers en hun nabestaanden naast de nabestaanden van daders leven. Een interessant concept dat met veel aandacht voor detail is uitgewerkt. Daarnaast vraagt De Clermont-Tonnerre aandacht voor een heel andere zaak; weten waar je vandaan komt.
Het kunnen zwaar belanden onderwerpen zijn, maar ze worden luchtig behandeld in De laatste van ons. Dat maakt het tot een intrigerende roman vol liefde die de lezer in zijn grip houdt. | 1pos
|
Ik ben zeer onder de indruk van Nesbø. Hij weet de lezer steeds opnieuw op het verkeerde been te zetten.
Iedereen die van thrillers houdt moet Het pantserhart lezen! | 1pos
|
(Recensie komt oorspronkelijk hier vandaan: https://nlboekenrecensies.wordpress.com/onder-mijn-huid-marlies-slegers/)
Onder mijn huid – Marlies Slegers
Je weet dat je eigenlijk geen keus hebt, Coco. Je wilt toch niet dat ik de foto echt verspreid? Dat ik je leven tot een hel maak? Zeg het maar… Coco is al heel lang verliefd op Nick. Ze is dan ook over the moon als hij laat merken dat hij haar ook leuk vindt. Met Nick kan ze over van alles praten, ook over de moeizame relatie met haar vader. Dan vraagt hij of ze een naaktfoto van zichzelf stuurt. Coco aarzelt, maar doet het toch wanneer hij belooft alles meteen te deleten. Het gaat een tijdje goed, tot Coco erachter komt dat Nick screenshots van haar aan zijn vrienden heeft laten zien. Ze is woedend en maakt het uit. Niet lang daarna krijgt ze via een anonieme afzender een naaktfoto van zichzelf toegestuurd. Als ze niet binnen 24 uur een nieuwe stuurt, gaat haar foto viraal… Wie bedreigt haar? Is het Nick? Of iemand anders?
Coco heeft als een tijdje een crush op Nick, helaas heeft deze Nick wat met Merel, waardoor het vrijwel onmogelijk is voor Coco om Nick aan de haak te slaan. Als Nick dan laat merken dat hij wel wat voelt voor Coco, is Coco helemaal gelukkig. Nick kan echter het nog niet uitmaken met Merel omdat zij een zware tijd tegemoet gaat.
Coco en Nick appen veel en besluiten via de webcam ook contact met elkaar op te nemen. Hoewel er soms wel eens wat foto’s werden door gestuurd via whatsapp, twijfelt Coco toch wel een beetje als Nick vraagt om een stripact van Coco. Uiteindelijk besluit ze dit toch te doen, op de voorwaarde dat Nick de foto’s en het filmpje gelijk verwijderd.
De volgende dag bij gym doen de vriendin van Nick raar tegenover Coco, Coco snapt het niet, tot ze de blik in de ogen van een vriend ziet, en hoort wat hij zegt. Ze is ontzettend boos dat Nick de foto’s heeft laten zien aan zijn vrienden en wil hem niet horen of zien.
Niet lang na deze gebeurtenis krijgt Coco een berichtje met haar foto, haar naaktfoto. Als ze binnen 24 uur geen naaktfoto terug stuurt, stuurt Anoniem deze foto rond. Coco weet niet meer wat ze moet doen, is het Nick? Is hij boos op haar omdat ze het heeft uitgemaakt, of is het iemand anders?
Dit boek was erg realistisch, het was zo’n verhaal waarvan je je niet zou verbazen als iemand op school dit zou overkomen. Ook omdat dit soms in het nieuws is, een meisje die gechanteerd wordt met een naaktfoto, waarna ze zelfmoord pleegt. Ik zou persoonlijk wel een verhaal willen lezen waarin een jongen het slachtoffer is, je leest het vaak vanuit het perspectief van een meisje, maar andersom zal het toch ook wel gebeuren?
Ik moest ook meeleven met de hoofdpersoon, in vertrouwen laat ze haar lichaam zien aan iemand, ze maken ergens een afspraak over en omdat hij zich niet aan de afspraak heeft gehouden, maakt iemand misbruik van haar.
De opbouw van het verhaal was ook erg goed, het was zo opgebouwd dat het een hele realistische twist kreeg, de beschrijvingen speelden daar een grote rol bij.
Dit boek was ook niet voorspelbaar in mijn mening, ik had hier een totaal iemand anders in mijn gedachte, wie Anoniem was. Dat het achteraf iemand anders was, liet mijn mond open vallen.
De spanning aan het einde is niet te snijden, maar ik wil er niet al te veel over te verklappen, je moet het boek gewoon zelf lezen!
Ik geef dit boek 4,5/5 sterren. | 1pos
|
Het is 1958. De Russen hebben op 4 oktober van het jaar daarvoor hun Spoetnik-1 de ruimte ingeschoten. De druk op de Amerikanen om de Explorer I te lanceren is enorm. Tegen deze achtergrond speelt het verhaal van Luke, een man die zijn geheugen is kwijtgeraakt en op zoek gaat naar zich zelf. Langzamerhand komt hij erachter dat hij een vreselijk geheim ontsluierd heeft en dat daarom zijn geheugen is gewist. Met behulp van zijn vrienden moet hij achter de waarheid zien te komen voordat de lancering een feit is.
Het boek leest vlot weg en al gauw zit je in het verhaal. Via flashbacks krijg je een kijk op het leven van Luke en zijn vrienden om in het heden de spanning op te voeren in de race met de klok.
Voor meer info over de eerste ruimtevluchten: klik hier | 1pos
|
De verhalen in Dubbelzien van Wim van Teutem zijn boeiend, afwisselend, herkenbaar en gelaagd (dubbelzien). De schrijfstijl is direct, maar ook beeldend. Kortom een boek om van te genieten. | 1pos
|
Je zou Maangloed kunnen beschouwen als een (niet lineaire) biografie van Chabons opa van moederszijde. Niets is minder waar. Maangloed begint in 1957, op het moment dat opa zijn werkgever met een telefoonsnoer probeert te wurgen. Een dappere secretaresse grijpt in en voorkomt een gewisse dood. Wat een vreemde snuiter, denk je, maar al snel wordt duidelijk dat deze oude baas, die op zijn sterfbed zijn kleinzoon vertelt over zijn leven, niet zomaar iemand was.
“The mission you can fly!” Zo luidt de advertentie op de eerste pagina van Maangloed. Een advertentie geplaatst door Chabon Scientific Co. Chabon, opa van vaderszijde, de man die goedkope arbeidskrachten zocht en daarvoor aanklopte bij de gevangenis. Zo leerde hij de ingenieur lucht- en ruimtevaarttechniek kennen, het opgewonden standje dat zijn baas had proberen te wurgen. Diens speciale belangstelling voor rocketscience is mede ingegeven door zijn ontdekking van een V2-raket in nazi-Duitsland, tijdens de bevrijding. Daar stuitte hij op concentratiekamp Mittelbau-Dora, waar knappe koppen waren tewerkgesteld om de V2 te ontwikkelen, geniale geesten, ondergebracht in mijnen onder een berg. Bij aanblik van de uitgehongerde gevangenen, na het vernemen van hun verhalen, besloot hij de aanstichter van dit alles en tevens uitvinder van de V2 op te sporen. Hij nam zich voor hem, Graff Werner von Braun, daarna ter plekke te vermoorden. Daarbij had hij een troef in handen: alle documentatie, tienduizenden pagina’s, waarin de ontwikkeling van de V2 was vastgelegd. Helaas gaf Von Braun zich aan een onwetend groepje Amerikanen over vlak voor de protagonist hem had achterhaald. In de decennia erna werd de oorlogsmisdadiger niet berecht, maar groeide hij uit tot een Amerikaanse volksheld die aan de basis stond van de eerste maanlanding. Toen dat live werd uitgezonden op tv, verliet de ingenieur de kamer. Later, op een congres, kwam hij hem dan eindelijk tegen, Von Braun, Graff Werner, pissend in een pot met een ficus, in de lobby van het conferentiecentrum. Daar liet hij hem in leven, maar zette hem een hak die Von Braun tot grote woede dreef, misschien wel tot aan het eind van diens leven.
De roots van Michael Chabon waren tot dit gesprek met zijn opa door mist omgeven. Tijdens zijn leven was opa een zwijgzame man, ook de moeder van Michael Chabon liet zelden het achterste van haar tong zien. En dan begint opa te vertellen. Ineens blijkt oma een heel andere vrouw dan degene zoals zij zich altijd heeft voorgedaan. Allerminst was zij het Joodse weeskind uit Frankrijk dat na WO-II naar de VS emigreerde. En haar visioenen van het Gevilde Paard hadden niets te maken met de leerlooierij waarin zij zegt te zijn opgegroeid. Opa besloot zich vast te houden aan die andere waarheid, aan dat ‘alternatieve feit’. Hij verschuilt zich in de grote liefde die hij voor haar heeft gevoeld. Door de verhalen die Michael Chabon in die laatste dagen van zijn opa verneemt, wordt de ui gepeld, ontdekt hij zijn achtergrond, kan hij gebeurtenissen uit het verleden plaatsen.
Allerminst is Maangloed een ‘ordinaire’ biografie. Het is een ontdekkingsreis, een associatief ondergaan van de emoties die horen bij een bijzonder leven. Zoals The Guardian terecht schreef over deze roman: “Chabon is a spectacular writer, a language magician!” Maangloed, wát een boeiend relaas, en hoe schitterend geschreven… | 1pos
|
Het konijn Lucy heeft een mooie hoge hoed. Lucy is niet zomaar een konijn, maar een goochelkonijn! En de hoed is niet zomaar een hoed, maar een toverhoed! Wat kan Lucy allemaal voor moois uit haar toverhoed goochelen? Als een ware artiest tovert Lucy van alles uit de hoge hoed.
Wat komt er uit de hoed? is een vrolijk prentenboek dat is geschreven en getekend door Satoshi Kitamura. Lucy het konijn is een groot wit konijn dat van alles toveren kan. Op de voorkant van het prentenboek word je gelijk al verrast met een leuk effect. De achtergrond van de voorkant is mat, waardoor de glimmende, stickerachtige illustratie van konijn Lucy er lekker uitspringt. Dit geeft een mooi en opvallend resultaat op de kaft van het boek. De illustraties in het boek zijn simpel en daarom zeer geschikt en leuk voor jonge kinderen. In eerste instantie vullen de tekeningen nog niet de hele pagina, maar Lucy goochelt langzaam steeds meer uit de hoge hoed, waardoor aan het eind van het boek de bladzijden goed gevuld zijn en er van alles te ontdekken valt. De teksten bij de illustraties zijn kort, en staan in een duidelijk en groot lettertype bij de tekeningen, zodat deze goed te lezen zijn.
Dit prentenboek is uitgegeven door Uitgeverij De Vier Windstreken en is grappig voor nieuwsgierige kinderen. Want wat kan Lucy allemaal uit de hoge hoed goochelen. Soms zie je al een klein stukje van wat er in de hoed zit, je kunt dan raden en op de volgende bladzijde kijken of je het goed geraden hebt. Zo kun je samen met je kind een leuk raadspelletje doen aan de hand van dit boek. Kinderen kunnen zo vormen leren kennen. Door het raden en de nieuwsgierigheid naar wat er allemaal in de hoed zit zul je door het verhaal heen vliegen en voor je het weet is het verhaal helaas uit. De tekeningen bevatten ook grapjes, waardoor je heerlijk kunt lachen om wat er allemaal gebeurt.
Wat komt er uit de hoed? is een vrolijk prentenboek over dieren en goochelen. Ik geef het boek 4 sterren.
@In de Boekenkast | 1pos
|
Vanaf de vroegste jeugd wordt ons bijgebracht, dat de je altijd de waarheid moet spreken. Het is eigenlijk nooit onderwerp van enige discussie. Salami, de nieuwe spannende roman van Rudy Soetewey, staat het begrip waarheid op progressieve wijze centraal.
Als de beginnend klusjesman Bart Colenbunders op zekere dag wordt gevraagd uit een laboratorium een ‘gestolen’ uitvinding terug te halen ziet hij geen enkel probleem om dit verzoek uit te voeren. Het klusje lijkt namelijk erg eenvoudig te zijn: hij weet waarnaar hij moet zoeken en ook waar en bij wie hij het kan vinden. Als hij in contact treedt met uitvindster en slagersdochter Lara van Acker blijkt dat de uitvinding per ongeluk door de vader van Lara is verwerkt in een salami. Er lijkt tussen Lara en Bart een soort pact te ontstaan om de uitvinding te beschermen, waarbij de lezer wordt meegezogen in een hilarisch kat- en- muisspel. Bart blijkt zeker niet de enige te zijn, die zijn zinnen op de salami heeft gezet. Uiteindelijk resulteert dit verhaal in een ontknoping, waarin alle verhaallijnen op de juiste manier samenkomen en het motief van de schrijver onomstotelijk duidelijk wordt.
De Vlaming Rudy Soetewey (1955) heeft met Salami een uitermate spannend en origineel verhaal op de markt gebracht. Hij toont aan dat spanning en humor prima samen kunnen gaan. Deze bijzondere combinatie is nog niet vaak door thrillerschrijvers gebruikt. Soetewey blijkt hierin een meester te zijn. Gedurende het verhaal heeft de jacht op de salami met het bijzondere stofje daarin veel weg van een slapstick. In de jacht naar de uitvinding blijkt veel geoorloofd, inclusief het stellen van lachwekkende, impertinente vragen. Deze vragen laten de lezer in eerste instantie gissen naar de bedoeling. Maar naarmate het verhaal vordert wordt dit steeds meer duidelijk.
De lezer, die bereid is dit verhaal nader te analyseren, ontdekt dat Rudy Soetewey niet alleen een humoristisch, spannend verhaal heeft geschreven. Hij geeft ook zeker, op geraffineerde wijze, een meer filosofische boodschap aan zijn lezers mee. Het begrip waarheid is daarbij het kernbegrip. Het verhaal biedt mogelijkheden voor interessante discussies over dit onderwerp. Alleen al hierom zal dit boek niet alleen in de smaak vallen bij de liefhebbers van spanning. Het is geschikt voor een veel bredere doelgroep.
Het is bijzonder lastig om op deze plaats op de genoemde filosofische gedachtegangen van de auteur een nadere toelichting te geven zonder daarbij te veel prijs te geven over de clou van het verhaal. Het is zeker de moeite waard deze clou te gaan ontdekken. Zij die bereid zijn dat te doen zullen dan zeker gaan ontdekken, dat aan deze recensie geen woord is gelogen. | 1pos
|
De volgende intrigerende serie van James Patterson. Weer met een enigsinds rebels clubje wat niet helemaal volgens het politieke politiespel werkt, maar vanuit een heel andere invalshoek. Ik kijk met groot genoegen uit naar de volgende in de reeks. | 1pos
|
Een graphic novel gemaakt van een animatiedocumentaire (link zie hieronder)
Ik kan me voorstellen dat de film wat sterker overkomt, alleen al door het effect van de muziek. Toch vond ik deze omzetting behoorlijk indrukwekkend. Een uitleg van hoe het proces van deze omzetting is gegaan, staat achterin het boek vermeld.
Het verhaal wordt verteld vanuit de cineast Ari Folman, hij blijkt te hebben verdrongen wat er is gebeurd tijdens de periode dat hij in 1982 als negentienjarige in dienst was van het Israëlische leger. In die periode vond het bloedbad in de vluchtelingenkampen Sabra en Shatila plaats. Naar aanleiding van een nachtmerrie zoekt hij vrienden op uit die tijd om er achter te komen wat hij eigenlijk zelf allemaal heeft gedaan.
De waanzin van de oorlog, een beklemmende, onwerkelijke en apocalyptische sfeer wordt opgeroepen.
Bashir is overigens Bashir Gemayel, de Libanese politicus wiens moord vermoedelijk de reden was voor het bloedbad van Sabra en Shatila.
window.addEvent("domready", function(){var FO1307377985 = { movie:"http://www.youtube.com/v/ylzO9vbEpPg", width:"300", height:"247", majorversion:"8", build:"0", xi:"true" };UFO.create(FO1307377985, "divID1307377985");}); | 1pos
|
'Gauw is dood, maar langzaam leeft nog.'
Robert Hansen uit Kopenhagen wordt de nieuwe dorpsagent in een afgelegen dorpje op het Zuid-Jutse platteland. Daar regelt men alles zo een beetje op zijn eigen manier. Kwestie van hier met scha en schande achter te komen en het gewoon te aanvaarden!
Alle superlatieven schieten te kort om deze knappe roman te beschrijven. Het grappigste boek dat ik sinds lang gelezen heb! Hilarisch, grotesk, filmisch (het boek werd trouwens verfilmd), hallucinant, wrang, zwart-komisch en toch op een ontregelde manier ook ontroerend. Een humoristische topper met weerhaakjes. Erling Jepsen rules! | 1pos
|
Een boek dat heel vlot leest. En zowel mooie als minder mooie kanten van Queen Victoria beschrijft. Het boek geeft naast het leven van koningin Victoria, ook een mooi tijdsbeeld van een tijdperk dat heel belangrijk is in de geschiedenis. Een tijdperk van vele sociale en culturele veranderingen, vele uitvindingen waar we heden ten dage nog steeds gebruik van maken. Een tijdperk van andere beroemde mensen zoals Florence Nightingale en Charles Dickens.
Kortom, het is een heel indrukwekkende en eerlijke biografie van een koningin die je leert kennen vanaf haar geboorte tot aan haar overlijden en hoe Engeland op haar overlijden reageerde in die dagen. | 1pos
|
Dinsdag is voorbij is het 2de deel in de dagenreeks van Nicci French.
Het was al ruim een jaar geleden dat ik het 1ste deel 'Blauwe maandag' las, maar het was totaal geen probleem om onmiddellijk weer mee te zijn met de hoofdpersonages. Ook het verhaal uit het dit 1ste deel wordt op een subtiele wijze weer herhaald. Knap gedaan!
In dit boek passeren heel wat nieuwe personen de revue en het is totaal geen probleem om ze allemaal uit elkaar te houden. Op een bepaald moment zal ik wel in de goeie richting te denken hoe het plot ineen zou zitten.
Ik mis wel een beetje echte spanning, maar toch zeker de moeite om de rest van de dagen ook te lezen. | 1pos
|
Na het vervelende ' Hypnose' heb ik Lars Kepler geruime tijd links laten liggen.
Maar goed, iedereen verdient een tweede kans.
Met 'Getuige' hebben Alexandra Goetho en Alexander Ahndoril zich goed gerevancheerd.
Goede thriller, vooral toen Saga Bauer haar intrede deed.
Jammer genoeg slechts voor een kort optreden. Ik hoop dat deze rebel terugkeert in het vervolg van deze serie.
De loodzware noodlotsbestemming bezwangert het leven van Joona Linna. Het is ' nordic noir'op z'n zwartst.
Geen spatje humor of cynisme.
Een mooie cliffhanger, dat weer wel.
Ik ben een beetje fan geworden. | 1pos
|
‘Narcotica’ is het tweede boek van Emelie Schepp, na haar debuut ‘Memento’, met Officier van Justitie Jana Berzelius in de hoofdrol. Dit keer wordt ze op de zaak gezet van een bolletjesslikster die dood in de trein wordt gevonden. Uit getuigenverklaringen blijkt dat de vrouw niet alleen reisde, maar van haar medepassagier ontbreekt elk spoor. En net als in Memento is Jana hier wederom persoonlijk bij betrokken. Het onderzoek wijst naar Danilo, haar jeugdvriend die al haar geheimen kent, en daardoor een groot gevaar voor haar vormt. Ze doet er dan ook alles aan om Danilo eerder te vinden dan de politie.
‘Narcotica’ gaat bijna naadloos verder waar ‘Memento’ eindigde. Ondanks dat de uitgever aangeeft dat dit tweede deel als een op zichzelf staand verhaal te lezen is, is het aan te raden toch eerst ‘Memento’ te lezen. Als je dit niet doet mis je toch veel informatie met betrekking tot het verleden van Jana. Waar in ‘Memento’ het verleden van Jana vóór haar adoptie een rol speelde zijn dat in ‘Narcotica’ haar langzaam terugkerende herinneringen na haar adoptie. Schokkende herinneringen waar haar vader, Karl Berzelius, een grote rol in speelt en die hij koste wat kost liever voor Jana geheim had willen houden.
Emelie Schepp stelt, zoals veel Scandinavische auteurs, met het onderwerp drugs opnieuw een sociaal probleem aan de orde. Het verhaal is af en toe een beetje ongeloofwaardig is, maar dat is haar vergeven. Haar prettige schrijfstijl en de spanning die ze op weet te bouwen zorgen voor een boeiend verhaal. Ook de karakters blijven interessant, met name Jana. Het bijzondere aan Jana is natuurlijk dat ze Officier van Justitie is en ervoor moet zorgen dat er recht gedaan wordt. Maar zelf heeft ze een crimineel en gewelddadig verleden. Weliswaar is dit haar grote geheim, maar om dit geheim te houden is ze genoodzaakt om ook in het hier en nu te grijpen naar criminele methoden en dat doet ze dan ook nietsontziend. Een bijzonder dubbelleven, dat hier en daar wat barstjes beginnen te vertonen. Ook de andere hoofdrolspelers groeien in hun rol en krijgen meer een eigen karakter. Dat belooft iets voor het derde boek in de serie, want als je, nadat je de laatste bladzijde gelezen hebt, het boek dichtslaat, is duidelijk dat het verhaal van Jana nog lang niet helemaal verteld is. | 1pos
|
Een ietwat duistere literaire thriller maar wel heel erg goed. De personages zijn goed uitgediept en voor mij was de dader verrassend. Omschrijvingen van de omgeving e.d. maken dat je de buurt zelf lijkt te kennen, zonder dat ze vervalt in eindeloos gezever. Ook het persoonlijke leven van de rechercheurs Vegter en Talsma blijft interessant. Kortom, ik heb genoten en zie uit naar de volgende | 1pos
|
Prachtige debuut thriller waarin het verhaal zich in rap tempo ontvouwt. Van het begin tot einde spannend en met een goed in elkaar gezet plot. Wat mij betreft zeker een aanrader! | 1pos
|
Een ex geheim agent in ruste wordt weer aangesproken om te helpen met een moordonderzoek die geinspireerd lijkt te zijn uit het boek dat hij ooit schreef.
Aan de andere kant het verhaal van de Saraceen, een moslim-extremist, die van plan is Amerika een enorme slag toe te brengen met het pokkenvirus.
Ik vond dit gedeelte ook erg interessant hoe iemand een moslim-extremist wordt, je wordt het gemaakt, althans in het geval van de Saraceen, die getuige was van het feit dat zijn vader onthoofd werd, omdat hij kritiek tegen zijn land, Saoedie-Arabie had.
Hij wil zich wreken, tegen de amerikanen, die hij de schuld geeft van de verloedering van het moslim geloof.
De ex geheim agent komt langzaam op het spoor van de op handen zijnde aanslag, en krijgt de naam de Pelgrim voor dit object.
In een adembenemende wedloop komt langzaam maar zeker het eind van het verhaal in zicht.
Een geweldig boek, dat me soms deed denken aan Ludlum op zijn best (dag van de Jakhals bijv) maar dan wel met minder namen om te onthouden, waardoor je geen stukken verhaal verliest tijdens het lezen, en dat is op zich al heel bijzonder in zo'n boek, een pil van 734 bladzijden. | 1pos
|
Wanneer officier van justitie Margot van Wateringen plotseling verdwijnt maakt haar vriendin en collega Louise zich aanvankelijk niet zoveel zorgen. Zij gaat ervan uit dat er voor de verdwijning een goede verklaring is. Dit gevoel verandert echter wanneer Louise in Margots bureau een belangrijk dossier vindt dat zij eigenlijk helemaal niet in haar bezit zou mogen hebben en waaruit een aantal essentiële bladzijden verdwenen zijn. Als ook van Peter, Margots partner ieder spoor ontbreekt en Louise een nietszeggende email van Margot ontvangt, besluit ze op onderzoek uit te gaan.
Ze weet haar broer Rob, die als rechercheur verbonden is aan het bureau Amsterdam-Amstelland en haar vriendin Suzan ervan te overtuigen dat Margot in groot gevaar verkeerd. Ze beginnen een zoektocht die hen in levensbedreigende situaties brengt en waarin vriendschap en vertrouwen danig op de proef worden gesteld. En in dit gevaarlijke spel moeten Louise en Suzan ook een antwoord vinden op ontluikende gevoelens die verder gaan dan normale vriendschap.
Liesbeth van Kempen was werkzaam als accountmanager, communicatietrainer en tekstschrijver. Haar grootste passie is schrijven en het eerste resultaat hiervan is haar debuutthriller Gevaarlijk spel. Er komen in Nederland veel thrillers op de markt en wat daarbij opvalt is dat een groot aantal van deze nieuwe boeken nauwelijks uitstijgt boven de middelmaat. Zelfs thrillers die met intensieve promotiecampagnes worden gelanceerd kunnen beloften als “de beste thriller van het jaar” nauwelijks waarmaken. In deze grauwe saaiheid is Gevaarlijk spel een positieve uitzondering en een verademing.
Liesbeth van Kempen trakteert de lezers op een origineel en goed uitgewerkt verhaal dat vanaf de eerste pagina boeit. De schrijfstijl is prettig, beeldend en goed verzorgd. Door verrassende plotwendingen en hoofdstukken met een open einde, creëert zij een aangename spanning die uiteindelijk uitmondt in een opwindende ontknoping. De personages zijn goed beschreven en je kunt je van hen een heel goede voorstelling maken. Of het nu gaat om Louise die alles in het werkt stelt om haar vriendin Margot te vinden of om Max Winter, de doodenge en geslepen crimineel, alle personages overtuigen.
Een goede thriller moet voldoen een aantal criteria, zoals bijvoorbeeld spanning, originaliteit van het plot en leeservaring. In Gevaarlijk spel zijn deze elementen goed verzorgd en dat maakt het een degelijke thriller. Maar er is meer. Liesbeth van Kempen voegt aan het verhaal subtiele humor toe, geeft het een broeierige erotische lading mee en strooit kwistig met heerlijke, ongekunstelde dialogen waardoor het boek aan kracht en kwaliteit wint. En daarmee is het ineens een van de beste thrillers van Nederlandse bodem van dit jaar.
Gevaarlijk spel is een krachtige, opvallende en verfrissende thriller. Een debuut waarmee Liesbeth van Kempen grote indruk maakt. | 1pos
|
Judith heeft in dit boek 2 verhaallijnen beschreven in 2 tijdsvakken. Olga is de hoofdpersoon in het verhaal dat zich afspeelt in 1972 en Cassandra is de hoofdpersoon 40 jaar later.
Cassandra komt uit een relatie en koopt een huis in Rockanje. Ze wilt daar opnieuw beginnen en haar droom als voedingsdeskundige te realiseren. S’nachts hoort Cassandra gegil en gaat op onderzoek uit waar de gil vandaan kan komen. Ze krijgt hulp van een vriendin die journaliste is. Samen duiken ze erin en stuiten ze op een drama wat destijds heeft afgespeeld ... Iemand wil dat de waarheid boven tafel komt maar ze worden tegengewerkt met verschillende gevolgen.
Beide verhalen zijn opgebouwd uit korte hoofdstukken, hierdoor ben je voordat je er erg in hebt een aantal hoofdstukken verder aanbeland in het boek. Wat ik soms niet prettig vond is dat de hoofdstukken van het heden en verleden om en om zijn. Ik geef er de voorkeur aan dat de hoofdstukken in het heden of verleden iets langer zullen duren dan één hoofdstuk. Judith heeft met deze 2 totaal verschillende tijdzones een samenspel gecreëerd die staat als een huis. Als je het verhaal dat zich afspeelt in 1972 leest, dan waan je je ook daadwerkelijk in die tijd. Beide verhaallijnen hebben een eigen spanning en plot en die werken gezamenlijk naar een ontknoping die je niet verwacht. | 1pos
|
Het vijfde deel uit de reeks met Olivia Rönning en Tom Stilton. De verhaallijnen spelen zich deze keer in totaal verschillende landen af.
tom Stilton is in Thailand, in het retraite van zijn half-zus. Hij weet het even niet meer, zit met een duister geheim dat hem kapot maakt.
In Zweden wordt een auto opgeblazen door een explosief. Niet zomaar een willekeurige aanslag want in de wagen zat een belangrijke officier van justistie. Terrorsme of wraak voor een veroordeling?
Mette stelt een team samen en Olivia vormt een team met Lisa, ze zijn niet echt vriendinnen, maar moeten samenwerken en ze krijgen de toch wel vervelende taak om alle dossiers van de vrouw uit te pluizen. Al snel wordt door een ander team een verdachte opgepakt. Hij blijft ontkennen, maar er zijn zoveel bewijzen tegen hem, dat hij het wel moet zijn. Rechtszaak en klaar.
Maar niet zo voor Mette en Olivia. Vooral Olivia want die gelooft er niets van dat hij het gedaan heeft.
Ondertussen in Tom in Thailand met een onderzoek bezig op vraag van een vrouw in een rolstoel. Zo heeft hij iets te doen en komt hij misschien uit zijn zwaarmoedige buien.
Wie de andere delen gelezen heeft, ziet dat er wel enige structuur in alle boeken terugkomt. Tom Stilton die op de rand van een depressie staat, Olivia die haar wil doordrijft, Mette die het werk niet kan opgeven en eigenlijk op pensioen moet, Abbas die opdraaft wanneer er gevochten moet worden.
Dit doet allemaal niets af aan de actie en de snelheid van het boek. Geen idee hoe lang dit stramien nog blijft werken, maar zolang de plot goed is, is het voor mij ook goed. | 1pos
|
Het verhaal gaat over WO 2. Een blind Frans meisje en een Duitse weesjongen.
Het perspectief verspringt per hoofdstuk en ook de tijd verspringt per boekdeel (13) . Het verhaal speelt zich af tussen 1934 en 2014.
Het meisje vlucht met haar vader vanuit Parijs naar Saint Malo. De jongen komt bij de Hitlerjugend terecht. Langzaam zie je in het verhaal hun levens naar elkaar toekomen (zonder dat ze dat zelf overigens weten) tot ze elkaar in 1945 éénmaal ontmoeten.
Tijdens het verhaal bouwt de spanning zich prachtig op. Knap verhaal en mooi taalgebruik.
Het is nog maar februari maar dit zou best eens mijn mooiste boek van 2016 kunnen zijn. | 1pos
|
Ik kreeg hiervan een tijdje terug het Engelstalige boek in handen en in eerste instantie dacht ik niet direct dat dit een boek voor mij zou zijn. Australië, eind jaren 70? Maar ik las het eerste hoofdstuk en ik was eraan verslingerd, heb het in één ruk uitgelezen. Deze vijf vrouwen maken heel veel mee, en hoewel ze in eerste instantie weinig met elkaar gemeen lijken te hebben, groeit er tussen hen een vriendschap die zorgt dat ze keuzes kunnen en durven maken die ze anders nooit gekund en gedurfd hadden. En het schitterende Australische landschap is bijna een zesde personage in het boek! Heerlijk meeslepend, ik was er even helemaal uit. | 1pos
|
Niet vaak lijdt mijn nachtrust onder een boek. Deze keer wel. Het is een boeiend verhaal en als lezer wordt je keer op keer op het verkeerde been gezet. Ik begrijp dan ook niet dat een van mijn voorgangers het een voorspelbaar boek vindt.
Het komt wat traag op gang maar tegen het einde kun je het boek echt niet meer rustig neerleggen.
De spanning wordt goed opgebouwd. Ook boeiend is de sfeertekening van het eiland.
In het verhaal krijgt de persoonlijke ellende van de politieman wel wat erg veel aandacht. Ook de huiselijke spanningen in het huis van een van de hoofdrolspeelsters mocht van mij wel iets minder dik worden aangezet.
Maar goed, het blijft een prima boek maar wat mij betreft niet spannend genoeg voor 5 sterren. | 1pos
|
Maak kennis met Shadow. Shadow zit aan het begin van het boek nog in de gevangenis, maar heeft zijn tijd bijna uitgediend. Hij wil naar huis en zijn leven met zijn vrouw voortzetten. Een paar dagen voor zijn vrijlating word hem verteld dat zijn vrouw Laura is overleden. Zonder doel reist hij terug en komt onderweg de vreemde Wednesday tegen welke hem een baan aanbied. Uiteindelijk neemt hij dit aan en begint er een vreemde rondreis door Amerika. Niets en niemand is wat het lijkt te zijn.
De vreemde mensen en de levendige dromen doen Shadow aan alles twijfelen. Ondertussen lijken steeds meer vreemde figuren onderdeel te worden van zijn leven. Langzaam aan komt Shadow erachter wie welk spel speelt en weet hij zelfs een godenoorlog te voorkomen.
Het boek is zeker een aanrader, maar kennis van de mythologie is een fijn houvast hierbij om veel van de vreemde figuren die het boek bevolken te ontmaskeren.
Het originele boek is eerder in 2002 in het Nederlands verschenen, deze versie bevat echter zo’n 200 pagina’s meer. Ondertussen is er ook een tv-serie van gemaakt. | 1pos
|
Dit boek leest zoals de omslag van het boek zich wat mij betreft toont, ik voelde steeds onbehagen en had de neiging om tegen meneer Chartwell te schreeuwen: 'ksssjt, ga weg'. Wel heel knap van de schrijfster om zo'n sfeer te creeeren, om het 'ondier depressie' zo neer te zetten. Je voelt de onmacht en benauwdheid. Eigenlijk was ik blij dat ik 't boek uit had, maar geef toch 4 duimpjes omdat ik het knap geschreven vind. | 1pos
|
Nadat hun enige zoon Michael is verongelukt (of ligt dat toch even anders?) besluiten Hildegard en Karl Kratz een kind van dezelfde leeftijd te adopteren: Julien. Deze zestienjarige jongen verblijft sinds twee jaar in het Pelzer-Hoffmann instituut, een tehuis voor wezen en kinderen wiens ouders niet meer voor hen kunnen zorgen. De jongen deelt een kamer met de veel oudere Neil, een verwarde geest die continu quizvragen stelt aan Julien. Ze zijn volledig op elkaar gericht.
Het liefst was Julien teruggekeerd naar zijn moeder, die echter in een verpleeginrichting verblijft. Hij verlangt naar geborgenheid, naar ‘gewoon’: gewoon samen aan tafel, gewoon samen tv kijken, gewoon samen zijn, zoals in een gewoon gezin. Daarom is hij dan ook verheugd als de familie Kratz hem komt halen. Vanaf dat moment is alles erop gericht maar te mogen blijven, samen gezinnetje te spelen. Alles wat (vooral Hildegard) Kratz hem voorstelt, vindt hij oké, wat zij mooi vindt, vindt Julien mooi, wat zij afwijst, wijst hij af. Kortom, hij cijfert zichzelf helemaal weg. Aan de andere kant doet ook Hildegard haar best het de jongen zoveel mogelijk naar de zin te maken, ten koste van zichzelf. Het verlangen van Julien naar Neil kan zij echter niet bevredigen, zelfs niet nadat deze ongevraagd een weekje is blijven logeren. Als Hildegard Neil weer terugbrengt naar het instituut, verneemt ze wat er daadwerkelijk is gebeurd met Michael. Ineens staat haar relatie met Karl op het spel.
De nieuwe Kratz is van een verontrustende schoonheid. Onheilspellend vanaf de eerste pagina’s. Enerzijds wil je het boek wegleggen, omdat je de waarheid niet onder ogen wilt zien, anderzijds kun je niet stoppen met lezen. Wát een boek! | 1pos
|
Feyre en haar familie hebben het niet zo rijk en ze besluit op jacht te gaan. Wanneer zij een wolf neerschiet, wat een vermomde elfide blijkt te zijn die normaal gesproken in het rijk Prythian leven. Gezien het verboden is om op elifdes te jagen, staat de dood op Feyre te wachten, maar Tamlin, een hoge Fae, besluit dat Feyre mee moet naar zijn rijk. En daar begint het leven voor Feyre in Spring Court...
Dit was voor mij wel even een flinke sprong in het diepe! Het was het eerste fantasyboek dat ik in járen las en daarbij ook meteen in het Engels. De eerste 30 pagina's gingen vrij moeizaam, want wist ik veel als fantasy-maagd dat je buiten fairy's ook nog faeries hebt, haha!
Maar na die 30 pagina's begon ik het een beetje te begrijpen en heb ik serieus álle pagina's volop zitten genieten. Anders dan anderen, zat ik er meteen helemaal in en werd ik buitengewoon verrast door de mooie omschrijvingen van de prachtige werelden van de hofjes. Freyre, Tamlin, Rhys, maar zeker ook de fantasiewezens zijn stuk voor stuk goed neergezet. Buiten liefde krijgen we gelukkig ook een boel actie, angst en verraad. Maakt het toch altijd net een beetje spannender :-).
Normaal gesproken zou ik dit misschien een beetje teveel van het goede hebben gevonden, omdat het hierdoor soms best langdradig over kan komen, maar daar heb ik bij Thorns & Roses eigenlijk geen last van gehad. Werd door de beeldende omschrijvingen juist dieper het verhaal ingetrokken. En ik kwam er ook pas uit toen ik de laatste bladzijde omsloeg.
Wat een fantastisch verhaal! En het heeft me geleerd dat fantasy helemaal niet zo verschrikkelijk is dat ik altijd dacht. Hierom absoluut 5*. | 1pos
|
Spannend van de eerste bladzijde. Ik vond het erg dat ik het boek moest neerleggen om mijn huishoudelijke taken en zo te doen. Een aanrader!! | 1pos
|
Soms lees je een boek waarvan je baalt dat het uit is, Half Face is zo’n boek.
Auteur Mara Li maakt diepe indruk met de Young Adult thriller Half Face. In dit verhaal is Juliette precies op het verkeerde moment op de verkeerde plaats. Kort nadat ze een bank inloopt om postzegels aan te schaffen wordt de bank overvallen. Ze overleeft het voorval en neemt daarna de dappere beslissing om tegen een van de overvallers te getuigen. Hij noemt zichzelf Half Face. Ze heeft oogcontact met de man gehad en kan hem dan ook goed beschrijven.
Deze Ierse man weet echter op slinkse wijze de rechtbank te ontvluchten en neemt Juliette, kort na haar getuigenis tegen hem, mee als zijn gijzelaar. Hij blijkt ervan overtuigd te zijn dat er iets kwaads in hem schuilt, een demon wellicht. Half Face dwingt Juliette met hem mee te reizen naar het verre Mongolië waar hij hoopt eindelijk verlost te kunnen worden van zijn kwelgeest. Zij moet mee, want hij ziet Juliette min of meer als zijn reddende engel. Wat volgt is een pakkend verhaal, een survivaltocht dat zich afspeelt in een fascinerend land.
Mara Li heeft een verrassend goede, ietwat filmische, schrijfstijl. Vanaf het begin tot het einde weet ze de aandacht van lezer vast te houden. De personages zijn intrigerend en het verhaal grijpt je als het ware bij de keel. Het hele verhaal is geschreven in de ik-vorm, je kijkt als lezer continu mee over de schouders van Juliette en maakt zo de gijzeling van begin tot het eind vanuit haar belevingswereld mee.
In het verhaal wordt het stockholmsyndroom niet vergeten. Juliette is bang voor Half Face en walgt echt van hem, maar ze krijgt tegen wil en dank toch ook sympathie voor haar ontvoerder. Het boek heeft hierdoor een psychologisch tintje gekregen en wordt daardoor alleen maar extra boeiend. De strijd in hun zelf, maar ook tussen Half Face en Juliette komt geloofwaardig over. Het is fascinerend te lezen hoe de twee elkaar afwisselend aantrekken en afstoten. Het proces dat ze doormaken en hoe ze zo nu en dan in tweestrijd zijn met hun gevoelens en gedachten is interessant. Natuurlijk dragen ze allebei een verleden met zich mee en dit komt in het verhaal goed naar voren. Zo leef je als lezer met Juliette mee en hoop je dat ze weet te ontsnappen, maar krijg je als lezer ook bijna begrip voor het agressieve gedrag van Half Face. Kortom Half Face is een aanrader voor jongeren, maar zeker ook aan te bevelen als je al wat ouder bent. | 1pos
|
Omdat ik via via al jaren de Vriendin lees, had ik al heel veel columns van Robert gelezen. Toen hij begon ging jongste dochter Suus nog maar pas naar school. Nu zijn al zijn dochters volwassen en sommige zijn zelfs al moeder.
Het is altijd leuk om een kijkje in andermans leven te krijgen en Roberts gezin met vijf dochters is natuurlijk wel heerlijk column-materiaal.
Volledige leeservaring: klik hier | 1pos
|
Prachtig boek, echt een aanrader, met enkele bekende personages en populaire plaatsen in Gent. Ik hou van het hoofdpersonage, Pat Somers, en zeker van zijn eigenzinnige manier van doen en zijn hoog sarcasmefactor. | 1pos
|
Vol ongeduld heb ik op dit laatste deel gewacht. Nu ik het ademloos uitgelezen heb blijf ik een beetje verweesd achter.
Ik wacht nu vol ongeduld op verdere avonturen van de schaduwjagers. | 1pos
|
het eerste deel van Het patroon speelt Ithana de hoofdrol. Een stugge jongedame die zich niets over haar verleden herinnert. Twee elementen die haar een heerlijk personage maken. Fijn om eens vanuit een sarcastisch en bot personage te lezen. Hoewel het hoofdpersonage zich verre van hartverwarmend gedraagt, ben je toch met haar begaan. De vreselijke herinneringen die beetje bij beetje haar geschiedenis inkleuren, laten zien waarom Ithana is zoals ze is. Deze invulling van haar achtergrond wordt goed gedaan. Stukjes informatie worden op de juiste momenten weggeven en zorgen voor diepgang.
De andere personages zijn eveneens goed uitgewerkt. Hun beweegredenen liggen er niet te dik bovenop, maar blijken uiteindelijk wel logisch. Arentsen slaagt erin om je van ieder personage te laten houden, hoe klein diens rol ook is. Dat heeft ze heel knap gedaan, zelfs nadat het boek uit is, laten ze je gedachten niet helemaal met rust.
Wat Ithana ook een geweldig boek maakt, is de wereldbouw. De landschappen die beschreven worden zijn divers. Ze geven het verhaal een eigen karakter en vormen een geweldige setting waarin de scènes zich afspelen. De auteur heeft tevens veel aandacht besteed aan de verschillende rassen. Dat het Arentsen niet aan originaliteit ontbreekt, blijkt hier ook uit. Ze zorgt ervoor dat de wereld gaat leven en dat de wezens loskomen van het papier.
Het verhaal leest lekker door en wist mij meermaals te verrassen. De spanning bouwt zich op tot verschillende hoogtepunten en de laatste bladzijden van het boek hebben me een diepe indruk op me gemaakt. Ithana is het begin van een fantastisch avontuur dat al je emoties oproept. Ik heb gelachen, op het puntje van mijn stoel gezeten en traantjes weggepinkt. | 1pos
|
Ook weer een boek dat je ertoe aanzet om zo snel mogelijk het eind te bereiken, waarbij je steeds blijft hopen dat het eindelijk goed gaat komen. Je kunt je dergelijke praktijken gewoon niet voorstellen, wat Sameem heeft door moeten maken... vreselijk! Ondanks het feit dat ze sinds haar 12e geen onderwijs meer heeft genoten, heeft ze een goed leesbaar boek neergezet. Ik heb bewondering voor haar doorzettingsvermogen en kracht, erg knap dat ze ondanks alles uiteindelijk tóch vrede weet te sluiten met haar moeder. | 1pos
|
In tegenstelling tot de vorige resencent vind ik de spanningsopbouw juist wel erg goed, en is het "grote aantal namen" helemaal geen belemmering voor het zich inleven in de materie.
Het blauwe water was ook al zo'n voltreffer en dit boek, waarin de Nederlandse 'private eye' Max Winter weer een hoofdrol speelt (deze keer zonder vrouwennaam als titel), doet niet voor dat vorige onder. De sfeerschildering van de verschillende milieus en de doeltreffende beschrijving van de gedachtenwereld van de verschillende personages zorgen voor een groot leesplezier, dat tot en met het einde aanhoudt.
Een gouden stropje waard! | 1pos
|
"Vijftig procent van mijn verwekkers is docent Nederlands, waardoor ik de neiging heb om op middelbare scholen reclame te maken voor de Dichtkunst. Dan laat ik de minderjarigen een gedicht lezen en vraag vervolgens wat het betekent. 'Duh,' zegt dan de leerling met een bril, 'een gedicht kan álles betekenen.' De hele klas knikt mee, terwijl ik een kort moment verlang naar de herinvoering van het Spaanse riet."
Zo begint Ellen Deckwitz het tiende hoofdstuk in Olijven moet je leren lezen, waarin ze vervolgens uitlegt waarom een gedicht niet alles kán betekenen. Ze doet dat aan de hand van onderstaand gedicht:
CHARLIE
Als ik in Parijs ben en de roep hoor
van de gier,
zelfs dan wou ik dat ik in Parijs was.
E.D., zeer vrij naar Bashõ
Nee, natuurlijk kan dit gedicht niet (van) alles betekenen, want als je zo vlak na elkaar zinnen leest waarin Charlie, Parijs en gier voorkomen dan zou het vreemd zijn als je daarbij niet aan de aanslag op de samenstellers van Charlie Hebdo denkt. Weet, of begrijp je dan alles van dit gedicht? Nee, want je weet niet wie dit verzucht. Of zegt? Of denkt? Of opleest? Deckwitz gebruikt het tweede gedicht, een haiku, dat hieronder staat, om duidelijk te maken dat een gedicht ook prachtig kan zijn, zonder dat je alles oppikt.
Zelfs in Kyoto,
wanneer de koekoek roept,
mis ik Kyoto.
Bashõ (1644-1694)
Prachtig toch? En dan weet je waarschijnlijk niet eens dat de koekoeksroep in Japan een metafoor is voor de naderende zomer, of dat het de doden kunnen zijn die je hoort roepen naar hun nog levende geliefden. Maar - zo veronderstelt Deckwitz terecht - zelfs voordat je dit weet over de koekoeksroep weet je al dat deze haiku weemoed verbeeldt. Het gaat zelfs nog verder, want nu je deze haiku hebt gelezen, is de kans groot dat je Charlie nog weer anders leest.
Op deze, vaak zeer vermakelijke wijze, met veel tot de verbeelding sprekende voorbeelden, laat Deckwitz je ervaren dat poëzie lekker kan zijn, dat je sommige dichters en hun gedichten misschien moet leren lezen, en anderen nooit zult appreciëren, maar dat je niet dood gaat aan het proeven. Ze zegt het als volgt: "Misschien is poëzie niets voor je, maar dat weet je pas als je haar een kans hebt gegeven, want laten we wel wezen, hoe wist je vroeger dat olijven te eten waren? Of dat een biertje wel lekker kon zijn? Door het gewoon te proberen. Ook gedichten kun je leren eten."
In 23 kleine hoofdstukken vertelt Deckwitz onder andere hoe je erachter kunt komen of poëzie iets voor je is, waarom er zoveel wit in gedichten zit, of vertaalde poëzie de moeite waard is, waarom er tegenwoordig zo weinig gedichten rijmen, waar je moet beginnen met het lezen van poëzie, hoe een gedicht ontstaat, of de Nederlandse poëzie werkelijk een tranendal is en wat je nou eigenlijk aan poëzie hebt. In al die hoofdstukken heeft ze waardevolle tips voor verder lezen opgenomen, zoals werk van dichters als Frank Koenegracht, Esther Jansma, Tomas Tranströmer, Emily Dickinson, Nyk de Vries, Vicky Francken, Charles Bukowski, Florence Tonk, Adonis, Antjie Krog en essaybundels en tijdschriften over poëzie. Ze geeft zelfs, in hoofdstuk 17, leestips voor slechte poëzie!
Olijven moet je leren lezen is een geweldige, vermakelijke en daardoor zeer besmettelijke cursus Genieten van Poëzie, die je helpt uit te vinden of en zo ja, van welke dichters je (nu) houdt. Knoop daarbij dan vooral deze laatste tip van Deckwitz in de oren:
"Bewaar de dagen waar je niets van snapt (prachtige regel overigens) en lees die een jaar later weer." | 1pos
|
Hernan Diaz – In de verte
Over een man die door de woestijnen van west-Amerika trekt in de negentiende eeuw.
Veel mensen zijn opgegroeid met het Amerikaanse, woestijnachtige landschap dankzij de wild west films. Droge gronden, getekend door scheuren, met een paar sprietjes gras of ander groen dat nauwelijks kan overleven. Cowboys en indianen denderden te paard over deze vlaktes. Vetes werden uitgevochten, karavanen aangevallen, indianen uitgemoord. Het vroege Amerika, waar vooral Europese kolonisten neerstreken om een nieuw leven te beginnen en gelukzoekers hun heil zochten om onder barre omstandigheden goud te vinden.
Dit landschap, de pioniers en fortuinzoekers komen we tegen in verschillende romans: een deel van Fortuna's dochter van Isabel Allende speelt rond de goudkoorts in Californië. Een boek dat weliswaar in Nieuw Zeeland speelt, maar ook over die tijd en goudzoekers gaat, is het verrassende Al wat schittert van Eleanor Catton. Arthur Japin schreef in De overgave over indianen en kolonisten, net zoals een beroemde Indiaanse overval (Mountain Meadows, 1857) een thema is in het prachtige Vreemde ogen van Alissa York.
In de verte speelt in de negentiende eeuw, toen er duizenden kolonisten vanuit het oosten Amerika binnentrokken en in lange karavanen richting het gevaarlijke westen reisden, op zoek naar een vruchtbaar stuk land om een nieuw leven te beginnen. Vanuit het westen (Californië) waren het de goudzoekers die Amerika introkken, vastbesloten om rijk te worden en hun vondsten met hun leven te beschermen.
Het verhaal gaat over de Zweedse jongen Håkan. Zijn vader hoopte Håkan en zijn broer een betere toekomst te kunnen geven door ze naar het beloofde land van Amerika te sturen. Håkan echter stapt op een verkeerde boot en terwijl zijn broer in New York belandt, komt Håkan pas in San Francisco van boord, te midden van een massa gelukzoekers. Hij besluit over land naar New York te gaan, op zoek naar zijn broer.
Cormac McCarthy beschrijft op schitterende wijze in De grenstrilogie de grillige en gevaarlijke landschappen, waardoor Håkan's tocht gaat. In de komische roman De gebroeders Sisters van Patrick DeWitt trekken twee cowboy-achtige broers door het landschap en ontmoeten de meest vreemde mensen, net zoals Håkan ook een aantal mensen ontmoet, die hem niet onberoerd laten: James Brennan met vrouw en kinderen radeloos op zoek naar goud, een rijk geworden hoer zonder gebit, een natuurwetenschapper op zoek naar de oorsprong van het leven, Jarvis, een leider van een ploeg kolonisten, namaak-indianen, een sadistische sheriff, Asa, die als een driesterrenkok door de woestijn trekt en tenslotte een heuse wijnmaker.
Dit is niet de zoveelste avonturenroman à la Karl May. Deze machtige roman neigt eerder naar het meesterwerk van McCormac. Het merendeel van de tijd doolt Håkan alleen rond door de uitgestrekte en droge vlakten en beschrijft de omgeving vanuit zijn simpele ik. Al vrij snel is het hem duidelijk dat hij weinig of niets goeds kan verwachten van de mensen die zijn weg kruisen, dus gaat hij hen uit de weg. Heel soms drijven honger, dorst of ziekte hem naar de mensen toe, met wie hij wel of niet een korte vriendschap opbouwt en van alles leert. Totdat hij zijn eigen pad weer op wil, naar het oosten, op zoek naar zijn broer in Nejark (zoals hij en zijn broer die stad noemden).
Wanneer hij een tijdje met een karavaan kolonisten meereist raakt hij betrokken bij een overval, waarbij hij tegenstanders doodt. Sindsdien wordt hij gezocht als een gevaarlijke reus en doet hij er alles aan om uit het zicht te blijven.
Maar hij is geen gevaar voor de medemens. Eerder het tegenovergestelde: een verlegen, simpele jongen, later een man, die zich verbaast over de wildernis en graag leert. Zijn tocht neemt jaren in beslag. Zoveel jaren dat zowel Håkan als de lezer geen idee hebben hoeveel tijd er verstrijkt, behalve dan dat er dorpjes en kleine steden verrijzen en de lezer opeens een spoorweg kan herkennen en een telegraafdraad, die ergens door het landschap zwiert. Håkan is totaal onwetend van de vooruitgang die het land in de greep heeft. Hij is bezig aan zijn eigen odyssee. Hij groeit van jongen naar man, blijft nog even groeien tot bijna reusachtige afmetingen, wat hem heel herkenbaar maakt in de tijd dat hij als de reus Hawk wordt gezocht, waarna zijn naam en de verhalen over hem mythische proporties aannemen. Ondertussen probeert Håkan zijn eigen leven te vinden: rust en geborgenheid.
Het is een sterk verhaal over een man die emigreert, maar in een leeg land terechtkomt en die zichzelf moet behelpen in de weerbarstige natuur. De wildernis in (John Krakauer), maar dan anders.
De schrijver Hernan Diaz, geboren in Argentinië, groeide deels op in Zweden en Argentinië en studeerde in Amerika. Hij weet wat het is om een emigrant te zijn. Hij wil de cowboy-tijd de-mythiseren met dit verhaal en laten zien dat de Amerikanen allemaal van emigranten stammen.
Dat is hem gelukt. Door juist die periode te kiezen, toen Amerika in rap tempo volliep met avonturenzoekers, pioniers en gelukzoekers. Ze vallen op, juist door hun spaarzame aanwezigheid op de pagina's. En ook al komt er best wat geweld in voor, het zijn geen cowboy-indianen verhalen, maar een indringend epos, over hoe Amerika zo'n groot land werd.
De sfeer en de beschrijvingen van de landschappen houden je ademloos vast in deze queeste naar 'Wie ben ik?'. Je gaat van deze lieve, eenzame Håkan houden en bij de dood van Asa heb je de neiging om onmiddellijk Ase's Tod van Edvard Grieg op te zetten om de muziek keihard door de canyons te laten schallen.
Het boek haalde de long list van de Pulitzerprijs 2018. Het is een schitterende Amerikaanse odyssee, spelend in een tijd, nog niet eens zo lang geleden, dat alle Amerikanen, behalve de indianen, gelukzoekers waren. Mooi geschreven en moeilijk weg te leggen tijdens het lezen.
Hernan Diaz – In de verte (In the distance, vert. Ronald Vlek), Atlas Contact 2018 | 1pos
|
Dit was het eerste boek van Peter James wat betref Roy Grace , dat ik gelezen heb.
Maar gelijk een schot in de roos! Zelden zo'n spannend boek gelezen!
Wat een sympatieke hoofdinspecteur is Roy Grace.
Het hele boek leest als een film die je kijkt. Je zit vanaf de eerste regel in het verhaal.
Persoonlijk vond ik de hoofdstukken waarin Michael levend begraven onder de grond ligt, het spannendst.
Al met al zeker 5 sterren waard. | 1pos
|
Het is een grappig, spannend en verrassend verhaal over het leven in een tekening. De zwart-wit illustraties zijn gemaakt door Myriam Berenschot en laten zien op welke plekken Tasko komt. | 1pos
|
Hersenschimmen gaat over Maarten Klein, die langzaam verdwaald in zijn eigen herinneringen. Soms vergeet hij het heden en leeft hij in het verleden. Soms weet hij niets meer. En al deze verschillende hersenschimmen luiden het begin van zijn dementieproces in.
Maarten Klein, 71 jaar, woont in de Verenigde Staten samen met zijn vrouw Vera en hun hond Robert. De kinderen, Kitty en Fred, hebben ze al een hele tijd niet meer gezien. Bij het laatste bezoek dachten Maarten en Vera hetzelfde - misschien was dit wel de laatste keer dat we de kinderen zagen. Voor zijn pensionering werkte Maarten als secretaris bij de Intergovernmental Maritime Consultative Organisation in Boston. Een baan waar hij nog vaak aan terugdenkt, zeker nu zijn herinneringen in de war zijn.
Het boek kent een trage start. Persoonlijk moest ik erg wennen aan de fragmentarische denkwijze van Maarten. Als je er echter eenmaal in zit, dan leest het boek snel en makkelijk. Toch raakte ik - verder naar het einde van het verhaal - ook af en toe in de war van Maartens warrige gedachten.
Hersenschimmen roept zeker emoties op bij mij als lezer. Ik kreeg intens medelijden met Maarten, maar ook met zijn vrouw Vera. Wat verschrikkelijk moet het zijn om iemand waarvan je houdt zo te zien aftakelen! Dementie is echt een verschrikkelijke ziekte en dat wens je niemand toe. Ik moet eerlijkheidshalve wel zeggen dat de herinneringen van Maarten niet altijd even interessant zijn, met name de werkgerelateerde herinneringen vertraagden het verhaal. | 1pos
|
Als je dit boek wilt lezen, krijg je dit persoonlijk van de schrijver gemaild, dat is al leuk!
Ik vind het echt een heel goed en knap geschreven boek, beter dan sommige gehypte boeken. Bij het lezen van het eerste deel denk je dat je richting chicklit gaat, maar je voelt al dat dat het niet is. Het tweede deel heeft dan weer wat thriller-achtige elementenwaardoor het heel fascinerend blijft om te lezen. Stefan geeft je steeds net genoeg informatie om het te snappen en je nieuwsgierig te houden: je wilt gewoon weten hoe het afloopt.
De auteur heeft het zich met dit boek niet gemakkelijk gemaakt en ik kan niet wachten op het tweede deel! | 1pos
|
Het gebeurt niet vaak, maar vandaag las ik een boek uit dat ik met vijf sterren heb gewaardeerd. Het gaat om het boek ‘Björnstad’ van Fredrik Backman. De sfeer van een ijskoud stadje, die in dit boek geschetst werd, zorgde ervoor dat ik zelfs op een warme dag als vandaag met kippenvel op mijn armen aan het lezen was. De gevoelens van wanhoop en moedeloosheid afgezet tegen, of, in sommige gevallen, overgaand in moed en kracht worden prachtig beschreven. Het verhaal over een hechte gemeenschap, die ook destructieve kanten heeft, liet me in veel situaties afvragen: wat zou ik gedaan hebben? Kortom, een echte pageturner die ik iedereen zou willen aanraden om op zijn of haar te-lezen-lijstje te zetten. De drie woorden die het boek voor mij het best omschrijven? Intrigerend, aangrijpend en overtuigend. | 1pos
|
De Praagse Connectie was mijn eerste kennismaking met Christian De Coninck.
Het is vlot geschreven en de spanning wordt goed opgebouwd. Voor mij een ontdekking en een van de betere Belgische misdaadschrijvers. Ik kijk al uit naar deel 2. | 1pos
|
Dit is een boek wat je niet moet gaan lezen als je met een gebroken hart zit, of als je voor een half jaar naar het buitenland gaat om te studeren. Dit prachtig geschreven boek geeft je het gevoel van een gebroken hart. Ik ben toe een een feelgood nu!
Ik was me erg aan het irriteren aan het karakter van Clare. Ze kwam me zo pessimistisch over. In haar ogen is het echt onmogelijk een langeafstandsrelatie te onderhouden, laat staan bij je “high school sweetheart” te blijven. Ik kreeg er zo’n naar gevoel van, omdat ik eigenlijk een beetje in hetzelfde schuitje zit. Mijn vriend werkt bij de marine en is doordeweeks dus sowieso weg en heeft af en toe wat langere vaarperiodes. En dit gaat tussen ons gewoon prima! Maar dit boek geeft de indruk dat langeafstandsrelaties gewoon onmogelijk zijn. Ik snap haar gedachten wel. Want je wilt elkaar de kans geven een eigen leven op te bouwen en nieuwe vrienden te maken. Niet constant maar naar elkaar hunkeren. Maar uit mijn ervaring is het lastig, maar zeker niet onmogelijk.
Het boek heeft een best wel deprimerende ondertoon. Ze struggelen namelijk of ze het wel of niet uit willen maken. De gevoelens die Aiden en Clare voelen, zijn ontzettend goed beschreven. Zo goed zelfs, dat ik zelf echt het gevoel van een gebroken hart voelde. Ik leefde me dus erg goed met de personages in. Ergens was ik wel blij dat het boek zo dun is, want zo werd ik snel “uit mijn lijden verlost”.
Wat ik ook erg leuk vond om te lezen in dit boek, is de indruk die je krijgt over het Amerikaanse universiteitssysteem. Hier ben ik bijvoorbeeld gewend dat je je studierichting kiest zodra je naar het HBO gaat. Je wordt zo goed als altijd aangenomen op je school naar keuze en de afstanden zijn gewoon goed te overbruggen. Amerika is natuurlijk enorm! En dat merkte je goed in dit boek. Aiden gaat studeren in Californië en Clare bij de westkust in de buurt. Ze moeten toelatingsbrieven schrijven om aangenomen te worden en hun hoofdvak kiezen ze pas later. Dit vond ik wel interessant om te lezen.
Verder is de vormgeving, zelfs van het ebook, erg mooi. Bij elk hoofdstuk is de hoofdstuktitel versiert met doodles, welke erg goed passen bij de kaft van het boek. Zo was het dus een plezier voor het oog.
Uitgebreide recensie op mijn blog: https://readinge.wordpress.com/2016/09/30/recensie-hallo-tot-ziens-en-alles-daartussen/ | 1pos
|
Het gaat over een hechte vriendschap tussen Jasper en Sam die op een bijzondere manier ontstaan is door een gebeurtenis in hun jeugd. Het verhaal neem je mee naar Bolder Universty en de levens van Sam en Jasper. Al snel in het verhaal wordt Jasper opgenomen in het ziekenhuis. Wat hij daar te horen krijgt zal zijn leven en dat van Sam veranderen. Jasper gaat zijn laatste wens in vervulling brengen met de hulp van Sam.
Het verhaal neemt je mee in hun levens en na het “verdict” in het ziekenhuis. Het verhaal bijschrijft nauwkeurig de dagen die zich vervolgens afspelen en op het einde een vooruitzicht op de toekomst. Laat je meeslepen in het verhaal, laat je ontroeren door een immens hartelijke vriendschap en laat je Hart-Slag slaan. | 1pos
|
Geweldig boekje en fantastisch voorgelezen door Jan Meng. | 1pos
|
Gelezen februari 2007.
Ik heb genoten van dit boek, net zoals van het vorige boek van deze schrijfster, De quiltclub. In het boek worden de persoonlijke verhalen verteld van de Elm Creek Quilters, de groep vrouwen die quiltcursussen verzorgt: van Bonnie, Gwen, Summer, Diane, Judy, Sarah, Carol, Agnes en de alma mater Sylvia. Eén voor één krijgen we een kijkje in de levens van al deze vrouwen en maken hun verdriet, zorgen en plezier mee. Soms is het wel wat zoet, maar net wanneer je denkt: hmmm, zo kan het wel weer, grijpt het boek je weer door een nieuw hoofdstuk met nieuwe invalshoeken. En natuurlijk een happy end, daar houd ik van :-).
Dit is een logisch vervolg op De quiltclub, waarin we al oppervlakkiger met deze vrouwen hebben kennisgemaakt. Het is leuk om ze op deze manier beter te leren kennen. De boeken zijn zelfstandig van elkaar te lezen, maar om alles en iedereen in het juiste perspectief te kunnen plaatsen, is het prettiger om eerst De quiltclub te lezen en dan dit boek. | 1pos
|
Dit was de eerste keer dat ik iets las van een Vlaamse mannelijke auteur en ik vrees dat ik gelijk verkocht ben om meer te gaan lezen uit dit vriendelijke land. Een goed geschreven eigentijds verhaal heeft Soetewey afgeleverd met een sympathieke hoofdpersoon en de nodige slechteriken. Het boek leest bijzonder prettig mede door de aangename schrijfstijl, met ook wat humor, de korte hoofdstukken en de fijne dialogen. Het leuke Vlaamse taaltje wat hier en daar doorschemert maakt het ook leuk. Ik heb eigenlijk maar 1 minpuntje, er had van mij iets meer spanning in mogen zitten. Het is nu meer een onderzoeksverhaal van een journalist waar je mee meespeurt, en dat is leuk maar de spannende stukjes hadden nog wel iets spannender gekund. Het smaakt wel naar meer en ik zal in de toekomst zeker nog boeken van deze auteur gaan lezen. | 1pos
|
John Brosens kan er wat van. Ik heb dit boek namelijk in een avond (en een fiks deel van de nacht) uitgelezen en dat is me nooit eerder gebeurd. De ontknoping vond ik bizar en zeker onvoorspelbaar. | 1pos
|
MENING
Ook dit deel heb ik met veel plezier gelezen. Dit mooie, spannende, maar ook zeker realistische boek is weer geweldig geschreven. William R. Forstchen heeft een duidelijke, maar ook vlotte schrijfwijze wat je helemaal meevoert in het verhaal.
Het verhaal zelf speelt zich een jaar later na het eerste boek. Dit boek neemt je mee naar hoe het leven zou kunnen zijn na een EMP ramp. In dit deel is er meer aandacht voor onderhandeling en samenvoeging van bendes en een Herstellingsleger. Hier is het hoofdkarakter het niet mee eens en zal alles doen om zich, samen met anderen, er tegen te verzetten.
Persoonlijk vind ik de verhaallijn fijn om te lezen en de ontwikkeling van de samenleving is goed weergeven, maar miste echt de ontwikkeling van de karakters zelf. Ik had gehoopt dat de schrijver, op dit vlak, ook meer informatie zou geven i.p.v alleen de onderhandelingen en strijd. Dit haalt niet weg dat ook dit deel een goede dosis spanning heeft en goed in elkaar zit.
De cover van het boek sluit mooi aan op bij het eerste deel qua uiterlijke en verhaal. Het boek heeft een mooie aantal van 302 bladzijden.
Verder is dit boek wel een aanrader. Ik kan niet wachten tot ik het derde en laatste deel kan lezen.
STERREN
Ik geef dit boek 4 sterren.
BOOKLOVERSAPHIRA | 1pos
|
Ik heb dit jaar al flink wat thrillers gelezen, en zeker niet de minste, maar nog steeds steekt er één met kop en schouders bovenuit: 'Don Quichot' van Jacob Vis. 'Don Quichot' is met bijna 500 pagina´s zijn omvangrijkste thriller tot nu toe. En een van de beste in zijn oeuvre, waarin toch al zoveel moois te vinden is.
Vis verdient als Nederlands meest literaire thrillerschrijver veel meer aandacht dan hij krijgt. Dat ´Don Quichot´ niet in stapels bij Bruna ligt, heeft niets te maken met de kwaliteit van het boek of met de toegankelijkheid van zijn werk: een begenadigd verteller als Vis kan ook een groot publiek ademloos laten genieten. Maar Jacob Vis zit helaas bij een kleine uitgever, die zich weinig promotie kan veroorloven.
De thrillers van Jacob Vis zijn nooit zomaar thrillers. Vaak is er een maatschappelijk probleem dat de plot voortstuwt. In ´Don Quichot´ is dat de klimaatverandering, en dan vooral de halfslachtige manier waarop de politiek daar iets aan probeert te doen. Hoofdpersoon van het boek is waarnemend minister-president Harm Brink, die laat zien dat het ook anders kan. Een aardbevingsramp in Groningen, de burgeroorlog in Oost-Oekraïne en IS, Brink krijgt er allemaal mee te maken. Met een hoeveelheid lef die je ook graag bij de echte politici zou zien gaat hij de problemen te lijf. Vis stuurde het boek overigens op aan minister Wiebes van Economische Zaken en Milieu. Voor mij staat wel vast dat die het ook echt gelezen heeft: hij was eerder dit jaar als het om Groningen ging ineens buitengewoon doortastend.
In mei verschijnt alweer een nieuwe titel van Jacob Vis. Nu zijn vierde Indische roman, eerder aangekondigd als 'Smog', maar inmiddels herdoopt in 'De Borneo-deal'. | 1pos
|
Ik ben blij verrast met dit vervolg op de milennium trilogie.
Voor de lezers van de boeken van Stieg Larsson kan ik aanraden om ook dit boek te gaan lezen en ik ben er van overtuigd dat ze niet teleurgesteld zullen worden.
Persoonlijk kan ik het verschil in schrijfstijl tussen de beide auteurs nauwelijks merken en mede daardoor wordt de erfenis van Stieg eer aangedaan.
Een goed verhaal met veel spanning en intriges, nu wachten op de Zweedse verfilming! | 1pos
|
Luke Scull is een game-designer die daarnaast boeken is gaan schrijven, en dat gaat hem niet slecht af. Het eerste deel van de serie, De Donkere Broederschap, is goed ontvangen, maar de potentie van Scull als schrijver kwam nog niet helemaal naar voren. Met het tweede deel, Het Zwaard van het Noorden, brengt hij hier verandering in. Zoals altijd met tweede delen: pas op, spoilers voor wie het eerste deel niet gelezen heeft.
Het tweede deel draait vooral om Brodar Kayne. We leren veel over Kayne’s geschiedenis en hoe hij de machtige krijger is geworden die bekend stond als Het Zwaard van het Noorden. Dat is allemaal verleden tijd, nu is hij op weg naar zijn vrouw, van wie hij dacht dat ze vermoord was door zijn eigen zoon. Uiteraard is hij op weg met zijn eeuwige compaan Wolf, waar hij al 25 jaar op kan vertrouwen. De reis niet zonder problemen, waarbij Kayne en Wolf niet alleen hun vechterskunsten kunnen laten zien, maar ook de reden waarom ze ooit begonnen zijn als beschermers van de mensen in het noorden.
Naast Kayne krijgen we ook verhalen mee van de personages uit het vorige deel: Cole, Sasha, en alle anderen. Helaas is een 'en ze leefden nog lang en gelukkig' niet weggelegd voor een ieder in dit boek. Eigenlijk voor niemand. Dat is erg vervelend voor hen, maar zorgt voor intrigerende en spannende verhalen. In het vorige deel miste er een overkoepelend verhaal, intriges op hoger niveau. Dat komt in dit deel meer naar voren. De oppermagiërs spelen hun eigen spel, waarbij onze personages hun marionetten zijn, al dan niet gewillig.
De oppermagiërs zijn hard en houden alleen rekening met hun eigen wensen. Al vrij snel blijkt bijvoorbeeld dat de Witte Dame, die heeft geholpen Dorminia van haar tiran Salazar te bevrijden, zelf ook niet bepaald de ideale heerseres is. De manier waarop het doen en laten van de oppermagiërs wordt beschreven, alsmede hun beweegredenen, doet denken aan schakers: het is vervelend om pionnen en zelfs hogere stukken op te geven, maar alles voor de winst.
Hoewel het boek erg donker is qua verhaal, leest het niet zo; de kleine overwinningen blijven hoop geven. Het verhaal leest als een spannende roman, eentje voor een regenachtige zondagochtend die langzaam verandert in een zondagmiddag en -avond. Het is ook te merken dat Scull zijn schrijfkunsten aanscherpt, hoewel er voor de vertaling ook zeker lof mag gaan richting Inge Pieters, de vertaalster. Met betrekking tot de vertaling is er maar één kanttekening: soms staat er Hooglanden, soms Hoogtanden. Helaas heb ik niet de engelse versie om dat te controleren.
Het Zwaard van het Noorden is een ander fantasyboek dan we gewend zijn. Magie is gewoon een onderdeel van het leven en mensen zijn niet meer dan pionnen op een groot schaakbord. De wereld van Scull bevind zich in de Eeuwen van Verval: na de dood van de Goden blijven er nog veel problemen over. De dood van de tiran Salazar was misschien niet zozeer een einde, als wel een begin van iets veel groters. | 1pos
|
Al vanaf het begin van het verhaal hangt er een heel grimmig sfeertje, benauwend bijna. Door de terugblikken van Manon weet je wat voor nare dingen Wessel allemaal heeft gedaan en vertrouw je hem uiteraard in het heden ook niet. Maar ook Manon riep ongemakkelijke gevoelens bij me op, met haar obsessieve gedrag…
Daarnaast voel je (mee met) haar wanhoop en haar eenzaamheid omdat haar vader haar nooit geloofde en haar man en vriendin haar nu ook niet helemaal serieus nemen. En ondertussen gebeuren er vreemde dingen tussen Manon en Wessel en lijken hij en zijn vrouw zo hun geheimen te hebben.
Ik ken je nog is een intens verhaal vol psychologische spanning. Een heel knap debuut. De auteur weet je te doen twijfelen aan wat de waarheid is en aan wie er oprecht is en geeft daarnaast een kijkje in de psyche van gepeste en pester. Een meeslepend verhaal dat ik in één ruk uitlas. | 1pos
|
Zet je leven even op pauze als je in dit boek begint, want je legt het niet meer weg!
Het is zo eens iets anders dan de ‘We zullen eens een moord oplossen’-boeken. Dit is meer een ‘Wat als je ergste nachtmerrie nog altijd erger kan’-verhaal.
Ruth Ware weet hoe ze een bestseller moet schrijven. Het is een goed geconstrueerd en perfect gedoseerd verhaal met alle ingrediënten van een goede, hedendaagse thriller. De onderhuidse spanning tussen de personages op het vrijgezellenweekend doet het verhaal alle eer aan. En het is een intrigerend plot. Vanaf de eerste tot de laatste letter bleef ik geboeid lezen. Het verhaal zakt nergens in. Naarmate het verhaal vorderde werd ik meer en meer verslaafd aan het boek. Een rasechte pageturner dus!
Ik heb er alvast mijn nachtrust voor gelaten en mijn leven anderhalve dag op pauze gezet. Pas dan kon ik weer normaal ademhalen. Dus wees gewaarschuwd! | 1pos
|
Geweldig boek weer van Barclay, kon bijna niet stoppen met lezen. De hoofdpersoon is sympathiek en je leeft helemaal met hem mee, prettige schrijfstijl en je wordt constant op het verkeerde been gezet. Beter kan niet :-). Actueel thema ook: de crisis, en hoe dat mensen kan aanzetten om zich in te laten met louche zaakjes en domme dingen te doen. Aanrader! | 1pos
|
Dit boek gaat, zoals de titel al aangeeft, grotendeels over de elfenkoningin: Emerelle. Leuk om te lezen hoe deze karakter wordt uitgewerkt. Hoe het beeld dat ik me van haar heb gevormd in het eerste boek nu meer diepgang krijgt. En hoe meer inzicht je krijgt in haar dilemma's bij het maken van moeilijke keuzes en in de valkuilen die macht met zich meebrengt. Maar ook andere karakters worden goed uitgewerkt, zoals Orgrim. Ik vond hem eigenlijk wel een sympathieke karakter. Niet alle verhaallijnen worden netjes afgewerkt, ik bleef met wat vragen zitten. Ik had gedacht dat er nog een korte epiloog zou komen waarin bepaalde zaken worden uitgelegd maar dat is dus niet zo. Al met al, een goed boek en een mooie reeks. Waardering: alles in aanmerking genomen toch 4 sterren. | 1pos
|
Het huis met de blinde serre van de Noorse schrijfster Herbjørg Wassmo was boek van de maand april (2014), welke wij met de Facebookgroep Literatuur uit het Hoge noorden gezamenlijk lazen en aan het eind van de maand bespraken. Het huis met de blinde serre van Herbjørg Wassmo speelt zich af rond 1955 en is het eerste deel van een serie, de Tora- trilogie. De andere delen zijn: De stille kamer en Huidloze hemel. Herbjørg Wassmo kreeg voor deze trilogie een hoge literaire onderscheiding in Noorwegen. Ze werkte als lerares in Noord- Noorwegen tot haar debuut als auteur, met een verzameling gedichten. Met haar eerste roman “Het huis met de blinde serre” brak ze door in 1981. Dit is niet het eerst boek wat ik van deze schrijfster heb gelezen en zeker niet het laatste.
De twaalfjarige Tora leeft met haar moeder en stiefvader in een Noors vissersdorpje op een eiland van de Lofoten in Noord- Noorwegen. Tora is geboren uit een relatie tussen haar moeder en een Duitse officier, “de vijand” en is daardoor een 'moffenjong', een bastaardkind. Ze worden door de gemeenschap geminacht en uitgescholden. Haar moeder is hertrouwd met een man, die in de gevangenis heeft gezeten en alcoholicus is. Hij werkt niet en Tora ’s moeder doet veel werk op de visafslag en schoonmaakwerk. Als ze naar haar werk is, wordt Tora seksueel misbruikt door haar stiefvader, voor wie ze doodsbang is.
Tora kan niet praten met haar moeder over wat haar allemaal overkomt, ook niet over het misbruik. Haar moeder kan er zelf niet over praten en stopt haar gevoelens weg, door er over te zwijgen en verwijt haar de moeilijkheden, waarin ze gekomen is, omdat ze nog niet voor zichzelf kan zorgen. Haar tante Rakel, de zus van haar moeder is heel anders en soms fantaseert Tora, dat haar tante haar moeder is. Rakel heeft zelf geen kinderen, en mist dat heel erg in haar leven. Tora wil heel graag de goedkeuring van haar moeder, maar die werkt alleen maar. Ze is niet in staat de liefde van haar moeder te winnen. Gelukkig kan ze altijd bij haar tante terecht en ook heeft ze haar boeken nog, die ze van iemand mag lezen. Daar kan ze helemaal in verdwijnen. Tora fantaseert ook over haar vader, die nu wel in Berlijn zal wonen. Ook tijdens het misbruik probeert Tora in haar fantasie ergens anders te zijn, totdat dat een keer niet lukt …
Het verhaal wordt verteld vanuit het perspectief van Tora. Door haar fantasie probeert ze te overleven. Je voelt haar verdriet een eenzaamheid. Toch heeft Tora kracht in zich. Je leeft mee met Tora en haar moeder, haar tante Rakel en al die mensen, die geen gemakkelijk leven hebben. Het zijn allemaal interessante personages. De schrijfstijl van Herbjørg Wassmo is fijn en ze vertelt beeldend hoe zwaar en moeizaam het leven is op zo ’n afgelegen eiland, helemaal in het noorden. Het huis met de blinde serre is een aangrijpende roman, voor mij vier sterren waard. | 1pos
|
Hoewel het pure fictie is en er totaal geen historie in te vinden is is dit boek mij toch uitstekend bevallen. Ik kon het boek telkens na het lezen moeilijk opzij leggen want het verhaal is erg goed opgebouwd en steeds weer vindt er iets nieuws plaats waardoor je iedere keer iets had om naar uit te kijken. Tom Carter als de atheist die duidelijk maakt dat er geen God bestaat contra Ezechiel die op zoek is naar de nieuwe Messias. Uiteindelijk hebben ze elkaar nodig maar de onderlinge haat blijft. Meer dan de moeite waard om te lezen. | 1pos
|
Ik heb de roman van Guido den Aantrekker gelezen (De Kinderhater) en was nieuwsgierig naar dit tweede boek van hem, ondanks dat het non-fictie is en ik vooral graag romans lees. De schrijver heeft een paar interviews geven, onder anderen aan De Volkskrant, en de manier hoe hij over zijn vak sprak vond ik toch wel triggering genoeg om het boek aan te schaffen.
Hoewel het boek vooral over de wereld van Bekende Nederlanders gaat, waar hij in zijn roman ook al over schreef, vind ik het toch ook geschikt voor een breder publiek dan alleen diegenen die de roddelbladen lezen. Het geeft echt een kijkje achter de schermen over hoe dat soort tijdschriften gemaakt worden. Ik wist bijv. niet dat er zoveel tijd wordt gestoken in het bedenken van de voorpagina, en dat er deals worden gemaakt met bekende mensen, dat verbaasde me echt.
Ik heb vooral geregeld hardop gelachen om de vele anekdotes uit zijn loopbaan van 20 jaar die Den Aantrekker beschrijft. Zijn humor en zelfspot maken het bijzonder leesbaar. Ik bleef er in lezen en heb het op de laatste zonnige dag afgelopen week in één ruk uitgelezen.
Als enige kritiekpuntje kan ik noemen dat je wel geïnteresseerd moet zijn in het omgaan met sterren, want het grootste deel van het boek is daar natuurlijk wel op gebaseerd. Het is ook zeker niet kritisch over roddeljournalistiek en ik kreeg de indruk dat de schrijver het vooral erg leuk heeft gehad al die jaren. Maar dat lees je er ook echt vanaf, het is een beetje ondeugende journalistiek maar wordt nergens grof of echt lasterlijk. De schrijver beschrijft achterin het boek zelfs dat hij van bepaalde verhalen spijt heeft.
De schrijver zegt gestopt te zijn met die vorm van journalistiek. Van wat ik van hem gelezen heb zie ik hem wel een beetje als de Nederlandse versie van David Sedaris, vanwege zijn geestige kijk op situaties met ook veel zelfspot. Misschien een nieuwe toekomst! | 1pos
|
Subsets and Splits
No saved queries yet
Save your SQL queries to embed, download, and access them later. Queries will appear here once saved.