text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
Als ex-kunstacademiestudente snoof ik de sfeer van zo'n academie hier en daar weer heel even op tijdens het lezen van Schone kunsten. Jeugdsentiment, herinneringen aan een onbezorgde tijd. Maar daar gaat het hier niet over. Wat ik ermee wil zeggen, is dat ik misschien bevooroordeeld was, dus, omdat het verhaal over kunst gaat. Ik heb Schone kunsten met veel plezier gelezen en vond het verhaal, en zeker ook de plot, zeer de moeite waard. De schrijfster neemt gelukkig de tijd om mij mee te nemen in het verhaal en maakt mooie schetsen van de Achterhoekse omgeving; haar opleiding tot scenarioschrijfster is hier wellicht debet aan? Ik heb slechts één of twee boeken van E. George gelezen, maar ik kan me voorstellen dat die vergelijking opgaat. Een bewogen leven van de hoofdpersoon, zodat ik in eerste instantie dacht, is dat niet too much; wonder boven wonder weet Corine Hartman één en ander zo vorm te geven, en mij daarin mee te slepen, dat ik met Nelleke de Winter mee ga leven en verdorie wil weten of.... nee ik mag daar inhoudelijk niets van zeggen, natuurlijk. In ieder geval laat ik zeggen dat er wel een tweede moet komen. Intussen ga ik deze dan nog wel een keer lezen. | 1pos
|
Margaretha Geertruida Zelle, geboren 7 augustus 1876 te Leeuwarden.
Ze zou beter bekend worden als Mata Hari, de exotische danseres die tot de verbeelding spreekt tot aan vandaag de dag.
Ik wist dat ze Nederlandse was, een danseres met mooie gewaden, gewaagd en sensueel (zeker voor die tijd!) en dat ze een spionne was en ter dood is gebracht ten tijden van de Eerste Wereldoorlog (1917).
Maar verder?
Het boek boeide me gelijk, ik wilde wel eens meer weten van deze dame!
Ook de foto´s in het boek brengen haar personage dichter bij.
Evenals de foto´s van haar ex man (Rudolph MacLeod) en haar kinderen (Norman en Louise bijnaam Non).
Ze reageert op 19 jarige leeftijd op een contactadvertentie in de krant en komt zodoende in contact met MacLeod. Een man die twintig jaar ouder was en al getekend door de Atjeh oorlog. Ze trouwden in 1895 te Amsterdam. Dit huwelijk gaf haar aanzien en twee jaar later vertrok het gezin (hun zoon was al geboren) naar Nederlands Indië. Pat Shipman weidt een groot deel van haar boek aan het verblijf in Nederlands Indië. Je krijgt ook gelijk informatie mee over de gebruiken van die tijd, de oorlog, en de seksuele moraal. MacLeod had syfilis en heeft dat overgedragen op Greta (zoals ze toen genoemd werd) en zo ook op de kinderen. Een groot verdriet vind plaats als hun zoon Norman overlijd op twee jarige leeftijd. Waarschijnlijk aan de gevolgen van een kwikbehandeling voor aangeboren syfilis.
Hun huwelijk kenden vooral diepe dalen. Hij wordt neergezet als een jaloerse man die het niet kon hebben dat Greta van flirten hield.
Ook toen al straalde Greta charisma uit, was ze sociaal aangelegd en aantrekkelijk. Het lijkt erop dat ze haar latere dansen hier heeft opgepikt van de lokale bevolking. Het huwelijk was zo slecht dat ze terug gingen naar Nederland en gingen scheiden. Hij ging er vandoor met hun dochter en berooid van gezin, geld en toekomst besloot ze naar Parijs te gaan.
Dan volgen in het boek haar hoogtepunten als danseres onder haar artiesten naam Mata Hari (oog van de dag). De foto´s zijn leuk om te zien. haar outfits sensueel: veel sieraden, een hoofdtooi, de kleurrijke gewaden die wat mysterieus aan haar personage en dans gaven. Haar durf om bijna of geheel naakt op podiums te dansen bracht mannen het hoofd op hol. Ze was ook een courtisane van vele officieren. Ze had een sterke voorkeur voor mannen in uniform. Op die manier (dansen en mannen) verdiende ze ook veel geld wat ze even hard weer uitgaf. Ze hield van luxe en was ijdel en wist haar sterke punten te benadrukken.
Ze was een ster, eindelijk, dit is wat ze wilde...
Als de Eerste Wereldoorlog aanbreekt veranderd er van alles. Frankrijk kijkt met argusogen naar buitenlanders en de spionage koorts slaat toe.
Dan volgt in het boek een paar hoofdstukken over hoe het zover kon komen dat Mata Hari voor spion kon worden aangezien. Het komt erop neer dat ze naar alle waarschijnlijkheid geen spion was. Het bewijs is flinterdun, maar een aantal mannen van justitie zijn op een veroordeling uit. Hoogstwaarschijnlijk speelden eigenbelang, vooroordelen en minachting mee. Ze was ten slotte een "internationale" vrouw met een laag moraal, een hoer.
Ze verblijft de laatste maanden van haar leven in gevangenis Saint Lazare, waar de omstandigheden smerig zijn: ratten, luizen, slechte voeding, slechte hygiëne. Ze raakt ondervoed en klaagt in vele brieven over de barre omstandigheden en hoe die hun tol eisen. Ze smeekt om vrijstelling, uit haar onschuld keer op keer maar er wordt geen gehoor aan gegeven, dan vraagt ze maar om haar toiletartikelen die haar ook niet gegund worden.Ze "breken" haar fysiek als geestelijk...
Ik had met haar te doen...
Op 15 oktober 1917 wordt ze, in de vroege ochtend, gefusilleerd.
Dit is aangrijpend. Ze schijnt waardig haar einde tegemoet getreden te zijn.
Haar lichaam werd niet opgeëist en haar hoofd werd over gebracht naar het museum voor anatomie in Parijs.
Ik vond het opvallend dat Nederland een summiere rol heeft gespeeld om haar burger terug op Nederlandse bodem te krijgen. Ze werd schromelijk in de steek gelaten door de Franse en Nederlandse overheid als ook mensen (minnaars)om haar heen.
Hoe schrijnend is het ook dat niets van haar erfenis naar Non is gegaan omdat de Franse overheid haar kostbare spullen geconfisqueerd had. Non stierf twee jaar na de dood van haar moeder, op haar 21e. Waarschijnlijk ook als gevolg van de aangeboren syfilis. Dit gebeurde vlak voordat ze naar Nederlands Indië zou gaan om lerares te worden.
Mata Hari' s dood is tragisch: ze was in de verkeerde tijd op de verkeerde plaats. Het land dat haar zo lief was, waar ze haar hoogtij dagen als Mata Hari had beleefd had haar nu haar leven ontnomen... | 1pos
|
Turtles was een erg bijzonder boek, omdat het herkenbaar, frustrerend en eng tegelijk was. Je ontmoet Aza Holmes, een meisje dat overduidelijk last heeft van anxiety problemen en van OCD. Ze zit, om het simpel te verwoorden, vast in haar eigen hoofd. Volgens haar eigen zeggen zit ze vast in een steeds strakker wordende spiraal van gedachten, waar ze niet uit kan ontsnappen.
Ik vond dit boek super goed, en dat terwijl ik normaal erg kritisch ben over de boeken van John Green. Aza Holmes maakt een goede ontwikkeling door in het verhaal, van ontkenning van haar probleem tot acceptatie. De focus van dit verhaal ligt dan ook echt op Aza's probleem, en niet echt op de zoektocht naar de vader van Davis, de billionaire. Toch lijkt Aza zich, door haar relatie met Davis, steeds meer bewust te worden van haar probleem en hoe dat effect heeft op de mensen in haar leven, zoals Daisy, maar dus ook Davis.
John Green laat in dit boek goed zien wat de verwoestende effecten zijn van mental illness, zoals tijdens de confrontatie met Daisy of het incident in het ziekenhuis. Sommige momenten met Aza waren ontzettend herkenbaar, aangezien ik als tiener ook nog wel eens een flinke dosis anxiety heb, maar sommige momenten waren ook ontzettend eng en frustrerend. En dit boek combineert begrip met frustratie ontzettend goed. We krijgen beide kanten van één ziekte te zien, en dat doet dit boek zo goed.
Om eerlijk te zijn, kan ik daarom ook moeilijk iets negatiefs te zeggen over dit boek. Het was zo ontzettend goed, en daarom vind ik het ook het beste boek dat John Green tot nu toe geschreven heeft. En ook misschien wel het belangrijkste boek. Iedereen zou dit moeten lezen. | 1pos
|
Winnie M. Li is een Taiwanees-Amerikaanse die opgegroeide in New Jersey. Op Harvard specialiseerde ze zich in Keltische talen en literatuur. In 2000 werd ze geselecteerd als George Mitchell Scholar en studeerde ze een tijdje in Cork, waar ze haar master behaalde. Vandaar trok ze verder naar Londen waar ze aan de slag ging bij Ugly Duckling Films / Left Turn Films. Ze was betrokken bij het producen van zes award-winnende films. Na Londen werkte ze ook nog in Qatar en Singapore. Enkele jaren geleden heeft ze het Clear Lines Festival mee helpen oprichten, waar ruimte wordt gegeven om over aanranding en verkrachting te praten, met name door middel van verschillende kunstvormen.
Zwarte bladzijde vertelt om en om het verhaal van Vivian, het slachtoffer, én Johnny, de dader. Vivian wordt tijdens een wandeling in Belfast aangerand door Johnny, een tienerjongen uit een Iers Traveller-kamp. Vivian ondergaat na haar aanranding de noodzakelijke onderzoeken en ondervragingen van de politie, terwijl ze voelt dat ze steeds verder van de realiteit af komt te staan. Met de hulp van haar vrienden probeert ze haar angsten en PTSS te bestrijden. Zal ze ooit weer zorgeloos door het leven gaan? Of blijft deze gebeurtenis haar de rest van haar leven achtervolgen? Johnny langs de andere kant, probeert uit de gevangenis te blijven. Ook hij ontdekt wat echte angst is en wordt gedwongen om in te zien dat zijn acties gevolgen hebben.
Het hoofdpersonage, Vivian Tan, is autobiografisch. Winnie M. Li werd zelf verkracht in 2008, toen ze in Belfast was. Het grote verschil tussen haar verhaal en het verhaal van Vivian is de rechtszaak. In Winnie’s geval pleitte de dader ‘schuldig’ en daardoor werd zij bespaard van een vernederende getuigenis, waarbij het verhaal van het slachtoffer door de verdediging onderuit wordt gehaald. Of dat wordt toch uit alle macht geprobeerd. Dit is ook hoe het in dit boek wordt beschreven. Zwarte bladzijde is gedeeltelijk non-fictie en gedeeltelijk fictie. De korte ‘hoofdstukken’ wisselen steeds van perspectief tussen Vivian en Johnny. Door de breuk in schrijfstijl, wordt het verschil tussen de beide personages erg benadrukt. Vivian en Johnny komen uit andere lagen van de maatschappij en dit speelt een rol in de vraag die tussen de regels van het boek kan gevonden worden: waarom vergrijpt Johnny zich aan Vivian? Hij komt uit een Iers Traveller-kamp en mist een leidende hand in zijn opvoeding, als je al van een opvoeding kan spreken. Als hij in een andere omgeving grootgebracht was, had zich dan hetzelfde voorgedaan?
De schrijfstijl wisselt mee met de perspectieven. Als je de alinea’s leest, hoeven er niet eens namen gebruikt te worden, je voelt het verschil tussen Vivian en Johnny. De perspectiefwisselingen en korte ‘hoofdstukken’ houden het spannend en zorgen ervoor dat je steeds wil doorlezen, zeker naar het einde van het boek toe. Waar Vivian eigenlijk een personage is dat constant in ontwikkeling is en een rijk boeket aan gevoelens tentoon spreidt, blijft Johny daar toch wat achter. Zijn Pavee-afkomst houdt hem toch in een keurslijf dat hij niet afgeworpen krijgt. Dit voelt wel wat clichématig aan, maar misschien is de waarheid dat soms gewoon wel. De vijf delen van het boek beschrijven de vijf periodes in het leven van Vivian en Johnny die gecreëerd worden door de verkrachting: de aanranding zelf, de uren/dagen/weken na de aanranding tot Johnny in de boeien wordt geslagen, het tussenliggende jaar tot de rechtszaak, de rechtszaak zelf en de jaren ná de uitspraak.
Dit boek is meer dan de memoires van iemand die aangerand is. Het is een verhaal met twee kanten. Het is een kritiek op de maatschappij, want hoe ontstaat een ‘misdadiger’? Is het milieu en de omgeving van een jongere in sommige gevallen niet allesbepalend voor de ontwikkeling? Wat als iemand nooit een goed voorbeeld heeft gehad? Deze vragen zijn tussen de regels in dit boek te vinden en het is knap dat Winnie M. Li haar eigen verhaal op die manier probeert om te zetten tot een voorbeeld. | 1pos
|
De negentiende-eeuwse kop-hals-rompboerderij Schokland heeft ruim honderdvijftig jaar weer en wind getrotseerd als zij uiteindelijk barsten begint te vertonen. Dat ligt niet aan achterstallig onderhoud of een zwakke fundering, het is te wijten aan de gevolgen van gaswinning. De ene na de andere historische hoeve bezwijkt op het Hogeland van Groningen. De drie bewoners van Schokland, opa Zwier, dochter Trijn en kleindochter Femke zien met lede ogen aan hoe er steeds meer scheuren in de muren verschijnen. Ondertussen proberen zij gedrieën het boerenbedrijf met een koppel van honderd stuks melk- en kleinvee draaiende te houden.
Trijn wil het bedrijf verder uitbreiden, terwijl Femke zich beraadt op een overstap naar de biologische veehouderij. Het liefst zou zij voortgaan met een zogenaamde familiekudde, waar alle koeien tegelijk tochtig worden in het voorjaar en de kalfjes langere tijd bij hun moeder mogen blijven. Van die ideeën moet Trijn weinig hebben, terwijl Zwier bereid is naar zijn kleindochter te luisteren en haar wijst op de uitdagingen die een dergelijk bedrijf te wachten staan. Ondertussen rommelt de aarde voort, komen er dik betaalde experts langs wiens levensdoel eruit bestaat de schade te bagatelliseren. Als iemand de door gaswinning veroorzaakte schade erkent, worden er nieuwe protocollen opgesteld en ontkennen andere schade-experts dat de vergruizende hoeve het gevolg is van de activiteiten van ‘de fakkelaars’.
Buurman Fokko heeft zijn hoeve al moeten verkopen, tegen een spotprijs. Boerderij Wijde Wereld, die hij helemaal in haar oude glorie had teruggebracht, werd onbewoonbaar verklaard en is gesloopt. Sindsdien zwerft hij rond en uiteindelijk belandt hij in zijn Mercedesbusje op het erf van Schokland waar hij een ‘oorlog’ tegen de fakkelaars voorbereidt. Dat brengt extra spanningen teweeg, terwijl die er al genoeg zijn.
Zwier, Trijn en Femke zijn geen praters. Vooral de spanning tussen Trijn en Femke loopt regelmatig hoog op, waarna dochterlief naar de omliggende rietlanden vlucht. Even lijkt buurvrouw Daniëlle haar troost te bieden, maar dat loopt uit op een deceptie. En ondertussen volhardt de overheid in onverschilligheid en laat de bewoners van het ruige land barsten. Multinationals, die moeten gekoesterd worden, wat doen die honderdduizend burgers er nou toe…
Als het niet zo hartverscheurend was, zou ‘Schokland’ een mooie streekroman zijn. Goldschmidt weet echter de bizarre situatie ten gevolge van de gaswinning zo sterk van binnenuit te beschrijven, dat de verontwaardiging van de lezer zienderogen toeneemt. Hoe is het mogelijk dat dergelijke toestanden in een beschaafd land kunnen optreden! En dat terwijl ingenieur Willem Meiborg al in 1960 heeft gewaarschuwd voor de gevolgen van gaswinning. Zijn voorstel een deel van de opbrengsten te reserveren voor schadeloosstelling in de toekomst is er nooit gekomen, Meiborg werd weggehoond. Inmiddels heeft Nederland meer dan 300 miljard euro verdiend aan Gronings gas. Zowel de NAM als de overheid blijven de gedupeerde bevolking traineren door processen jarenlang te laten voortduren en schadeloosstelling op de lange baan te schuiven door middel van juridisch steekspel. Sluwe adviseurs en slinkse consultants vullen hun zakken, malafide aannemers spelen onder een hoedje met de NAM en de gedupeerde bevolking raakt uitgeput. Inmiddels lijden meer dan tienduizend getroffenen aan zware psychische gevolgen, hun levens zijn verwoest.
Met ‘Schokland’ heeft Goldschmidt treffend onder woorden gebracht wat voor een leed de mensen daar, mede door de Nederlandse overheid, wordt aangedaan middels deze sterke roman. | 1pos
|
Het roept je al vanaf de kaft toe met kreten als laughing out loud. En inderdaad is dit een heel grappig boek. Wel je mobiel bij de hand houden want als je geen native speaker bent zul je niet alles begrijpen. Veel plezier! | 1pos
|
Evelien is moeder, vrouw, schrijfster. Ze probeert naar de buitenwereld de ideale moeder, vrouw te zijn. Maar vanbinnen is ze chaotisch, onzeker. Evelien voelt zich mijlenver verwijderd van haar echtgenoot Taeke. Ze vindt dat hij veel te weinig thuis is dat het ouderschap vaak alleen op haar schouders rust. Wanneer ze hierover in gesprek wilt gaan met Taeke voelt ze zich vaak niet begrepen. Dit zorgt dan weer voor de nodige frustraties bij Evelien.
Op een dag ontmoet ze Kees met wie ze meteen een emotionele connectie heeft. Hij brengt als het ware haar innerlijke stem naar boven en zorgt er ook voor dat ze haar eigen waarden en normen onder een vergrootglas legt. Het leven is niet enkel denken maar ook ‘voelen’. Hoe wil ze verder met haar leven. Gaat ze de uitdaging aan om te vechten voor haar gezin of kiest ze voor het onbekende. Kan de verliefdheid het van de liefde winnen.
Een verhaal over gezin, liefde, zoektocht naar jezelf, de nodige frustraties die het ouderschap met zich meebrengt. Dit zal veel vrouwen bekend in de oren klinken. ‘De ideale man’ wordt vertelt vanuit het standpunt van Evelien. Je wordt als lezer meegezogen in herkenbare situaties die de schrijfster met de nodige humoristische soms sarcastische ondertoon benadrukt.
” Het beloofde weer een romantisch uitje te worden. Vandaag op de agenda: ons gezinsleven en hoe het beter kon. Het voelde als een evaluatiegesprek waarin hij de baas was en ik de niet-presterende werknemer.” (p.44)
Een sterk verhaal met de nodige luchtigheid geschreven. ‘De ideale man’ zweeft tussen het genre fictie en non-fictie. Een vervolg is al in de maak hoera! | 1pos
|
De bijna vijfenvijftig jaar geleden in Hasselt geboren Jo Claes bleef na zijn studies Germaanse filologie hangen in de Vlaams-Brabantse universiteitsstad Leuven. Hij woont er nog steeds en vult zijn dagen met lesgeven, genieten van het leven, het verzamelen van objecten in de religieuze sfeer en schrijven.
Zijn eerste boek, De stenen toren hield hij dertig jaar geleden boven de doopvont. Na een aantal romans en non-fictie, waarin ook het christelijke geloof centraal staat, resulteerde een weddenschap in 2008 in De zaak Torfs, het spannende debuut van deze aimabele Bijbelkenner. Verleden jaar volgde De blinde vlek en nu is met Dood in december het derde deel in de reeks van de Leuvense speurder Thomas Berg in de winkels aanbeland.
De verkoop van een zeldzame wiegendruk uit de vijftiende eeuw zorgt voor heel wat animo in het wereldje van bibliothecarissen, verzamelaars, antiquairs en historici. Als de huidige eigenaresse van het boek op een winterse ochtend volledig ontkleed dood wordt teruggevonden aan de oever van de Dijle, heeft hoofdinspecteur Thomas Berg meteen een mogelijk spoor. De onderzoeksrechter is echter niet overtuigd en denkt eerder in de richting van een zedenmisdrijf. Het Leuvense rechercheteam staat voor de moeilijke zoektocht naar motief en dader. En net als ze denken alles op een rij te hebben, zorgt oudejaarsnacht ervoor dat de gedurende het onderzoek opgestelde hypothesen onderuit gehaald worden.
Als we spannende boeken zouden vergelijken met drankjes, zijn het gros van deze werken pilsjes, die vlotjes geconsumeerd kunnen worden, maar waarvan de smaak niet lang blijft hangen. Enkele zijn echter topwijnen: zeldzame pareltjes die voor altijd in het geheugen blijven hangen. Dood in december is een longdrink, een cocktail: het straalt een zekere klasse uit en is vooral bedoeld om rustig van te genieten.
De keuze van de auteur om zijn misdaadverhalen te situeren in de wetenschappelijk-historische wereld van de restauratie, archeologie of ditmaal de incunabelen, geeft er automatisch een zeker cachet aan. Zijn rustige vertelstijl, die het verhaal aan de lezer ontvouwt in het tempo van een kabbelend beekje, staat ook deze keer weer garant voor enkele uren leesgenot.
Het is eigen aan de longdrink dat het beduidend meer glasvulsel, in de vorm van frisdrank of fruitsap, bevat dan alcoholhoudende vloeistoffen. En dat je goed moet schudden of roeren om een evenwichtig drankje te verkrijgen. Ook dit is terug te voeren op Jo Claes meest recente pennenvrucht: tijdens de zeer uitgebreide inleidende fase van het boek, lijkt het verhaal zich te ontwikkelen tot een licht erotische novelle, maar net als de lezer zich begint af te vragen wanneer het eindelijk spannend wordt, wordt de alcohol onderaan het glas bereikt en gaat het verhaal echt van start. De ingrediënten zijn er, maar waren gewoon niet goed door elkaar geroerd.
De opgevoerde personages worden op uitzondering van onderzoeksrechter Hove na, die een echt karikatuur is van de dwarsliggende ambtenaar wondermooi getekend en komen zeer levensecht over: het zijn geen actiehelden, maar figuren zoals wij allen met zorgen en (on)hebbelijkheden. Toch moet Jo Claes ervoor waken de focus niet te zeer te verplaatsen van de plot naar de personages, want de lezer zit niet echt te wachten op de kleinste details waarmee de protagonist zijn oudejaarsmaaltijd bereidt.
Wat betreft de locaties, of het nu cafés, eetgelegenheden of historisch erfgoed betreft, de auteur slaagt er telkens in de lezer te verrassen met bijzonder mooie plekjes in het Leuven dat hij kent als zijn broekzak. En het oud gemeenteraadslid kan het niet nalaten het huidige stadsbestuur af een toe een veeg uit de pan te geven door het hoofdpersonage kritiek te laten spuien op het huidige beleid. Dit alles resulteert in een zeer realistisch kader, dat de geloofwaardigheid van het geheel ten goede komt.
De combinatie van onderwerp, stijl en locaties hult Dood in december en bij uitbreiding de hele reeks in een zeer aparte sfeer die de lezer het unieke gevoel geeft een historische roman in handen te hebben die zich wonderwel niet in lang vervlogen tijden, maar in het heden, afspeelt. En daarmee verzekert de auteur zich terecht van een eigen plaatsje in de Vlaamse wereld van het spannende boek.
Een paar kleine, verwaarloosbare, details niet meegerekend, is Dood in december een pareltje van een misdaadroman, waarmee Jo Claes zijn kunnen bevestigt. Het boek is dan ook een aanrader voor elke lezer fans van spannende literatuur en anderen en verplichte lectuur voor zij die de interesse voor kunst en geschiedenis, gecombineerd met een misdadig plot, hoog in het vaandel dragen. | 1pos
|
Brynn en Mia worden behandeld als ware monsters door het stadje waarin ze zijn opgegroeid. Hoe dat komt? Iedereen is ervan overtuigd dat ze hun beste vriendin Summer vermoord hebben. Zoveel jaar later, zit Brynn in een afkickkliniek om aan alle veroordelende blikken te ontsnappen en is Mia vastberaden om schoon schip te ruimen met alle troep die haar moeder in de loop van de jaren verzameld heeft en waar hun huis letterlijk van uitpuilt. De twee vriendinnen zijn uit elkaar gegroeid en hebben geen contact meer. Wanneer Mia tijdens het opruimen een taak vindt van Summer zet dit haar aan het denken. De taak staat vol rode krabbels van de leerkracht, maar Summer kon toch verhalen schrijven zonder fouten… Of niet? Mia besluit Brynn op te zoeken en uiteindelijk gaan de twee voormalige vriendinnen op zoek naar de waarheid, bijgestaan door Abby, Owen en Wade.
Ik wist niet echt wat ik kon verwachten toen ik van start ging met dit verhaal. Ik had al eerder een boek van Lauren Oliver gelezen dat me niet helemaal weggeblazen had, maar ik desondanks toch gewoon goed vond. Daarom was ik heel erg nieuwsgierig of dit deze keer ook het geval zou zijn of niet. Broken Things kon me in eerste instantie niet overtuigen. Ik vorder heel erg moeizaam en het verhaal kon mijn aandacht niet voor de volle honderd procent vasthouden. Maar gaandeweg veranderde dit, ergens in het midden raakte ik enorm geboeid en wou ik steeds meer te weten komen wat er op die bewuste avond van Summers moord nou werkelijk gebeurd was.
Lauren Oliver heeft heel erg levendige personages gecreëerd. Brynn, Mia en Summer waren helemaal weg van Lovelorn. Een boek met een wel heel erg abrupt einde. Ze waren er zo’n fan van dat ze besloten hun eigen fanfictie te schrijven. Maar al snel werd duidelijk dat enkel Summer bepaalde welke stukken er in hun verhaal zouden voorkomen en welke niet. Summer domineerde de andere meisje op een manier die wel heel erg deed terugdenken aan Pretty Little Liars. Zo moedigde ze Brynn aan wanneer ze merkte dat haar vriendin voor haar gevoelens koesterde om haar de volgende dag belachelijk te maken tegenover de hele school. Summer was dus niet zo’n heel erg lief meisje, maar je kon merken dat Mia en Brynn echt om hun vriendin gaven. Het vinden van haar moordenaar was als het afsluiten van een hoofdstuk voor hen.
Broken Things is een echte aanrader voor iedereen die houdt van een goede YA-thriller. Het is een verhaal dat traag op gang komt, maar op een bepaald moment sleurt het je toch mee in zijn verhaallijn, of je dat nu wilt of niet. | 1pos
|
Donna Tartt weet de aandacht 925 pagina's lang vast te houden. Wat een spannend verhaal! Prachtig taalgebruik en bijzonder sfeervolle beschrijvingen van de omgeving waar het verhaal zich afspeelt. Misschien hebben sommige recensenten gelijk dat het allemaal wel iets minder uitgebreid had gekund, maar ik vond het boek boeiend tot de laatste bladzijde. Echt een aanrader! | 1pos
|
Dit boek heeft me erg aangegrepen, ongelofelijk wat deze vrouw als kind tijdens de tweede wereldoorlog allemaal heeft moeten doormaken. Voor de rest leest het lekker weg en kan ik net als de reacties hieronder niet anders concluderen dan dat het een goed boek is. | 1pos
|
Ijsmaan: vol emotie en indrukwekkend.
Aandacht voor wel een heel apart boek: Qua spanning haalt het wellicht nipt 3 sterren. Het is nu bepaald niet een verhaal wat zo spannend is dat de koude rillingen je over de rug lopen! En toch heb je daar tijdens het lezen van dit boek wel behoorlijk last van! De auteur weet de gevoelens van de hoofdrolspeler na het overlijden van zijn vrouw, zodanig weer te geven dat je er ijskoud van wordt! (verklaart IJSmaan). De woorden die aan je netvlies voorbijtrekken maken veel emotie los. Het is de auteur gelukt om het verhaal én de menselijke kant van alle personages zo te presenteren dat het lezen van dit boek je ontroert en aangrijpt. Zelfs de dader krijgt een menselijk gezicht. Een geniaal boek derhalve wat ondanks de matige spanning gemakkelijk het predikaat topper verdient. 5 sterren derhalve voor dit indrukwekkende boek. | 1pos
|
Dit boek heeft voor mij alles wat nodig is om het in één ruk uit te lezen.
Als Carice plotseling verdwijnt, dan voel je de radeloosheid, pijn en woede van Marjon...zo goed is het karakter Marjon beschreven dat je er helemaal in mee gaat.
Ik vond het ook niet echt een thriller, maar gewoon een heel goed boek en dat voel je al vanaf de eerste bladzijde. Loes weet een bepaalde sfeer te brengen in het verhaal, waardoor ik het boek niet kon weg leggen. Ik werd verrast door het einde van het verhaal, wat lekker spannend was!
Ga zo door Loes, ik heb wederom weer genoten van je boek en ik hoop dat er nog velen zullen volgen.
Knap en invoelbaar geschreven boek en daarom van mij een dikke 5* Ik ben een fan! | 1pos
|
De verzamelaar van John Fowles heb ik zo'n twintig jaar geleden gelezen. Het heeft zoveel indruk op me gemaakt dat ik daarna vrijwel alle publicaties van Fowles ben gaan lezen. Alleen al de aanblik van de omslag bezorgt me nog steeds kippenvel. Een zeer beklemmend boek en een absolute aanrader. | 1pos
|
Wat een retespannend boek weer van tess gerritsen! Oh mijn god. Een twist op het eind en totaal onverwachts. Wat is zij goed zeg. In 1 ruk uitgelezen. | 1pos
|
Ik werd gelijk de eerste minuut gegrepen door het verhaal. De gruwelijk geschreven proloog zorgt daar wel voor. Daarna komt het verhaal in een rustiger vaarwater, maar dat gaf niet. De karakters zijn goed uitgediept. Ondanks dat het boek heel spannend geschreven is, wist ik snel de dader te ontmaskeren. Het thema gereformeerd in combinatie met erotiek is gewaagd, maar wel uniek. Al hadden voor mij de erotische scenes eruit gekund, vond dit geen toegevoegde waarde. Toch kon ik het boek niet wegleggen. Voor mij toch heel boeiend. | 1pos
|
In het boek "De zaak Magritte" draait het om het leven van weduwnaar Alex Berger.
Zijn leven is verwoest sinds zijn echtgenote Camille is omgekomen bij de aanslagen in Parijs.
Het verhaal doet je beseffen wat een impact een dergelijk verlies heeft op de nabestaande van de slachtoffers van de aanslagen die daadwerkelijk in Frankrijk en België hebben plaats gevonden. Door de soepele schrijfstijl kun je je goed inleven in het schuldgevoel dat bij Alex is ontstaan omdat hij zijn vrouw niet heeft kunnen redden omdat hij aan het werk was en pas een dag later in Parijs zou arriveren.
2017 is het hommagejaar aan Rene Magritte en ter ere daarvan heeft Toni Coppers op verzoek van de erven Magritte dit boek geschreven.
De cover van het boek verwijst naar het schilderij "Les Amants" uit 1928. In het verhaal wordt naar het schilderij "La trahison des images" beter bekend als "Ceci n'est pas une pipe" uit 1928-1928 verwezen door de verwijzing " Ceci n'est pas un suicide " die de moordenaar bij zijn slachtoffers achterlaat.
Na een hoop speurwerk wordt de dader gepakt en krijgt Alex Berger eindelijk wat zielenrust.
Het menselijke dat Alex dankzij de schrijfstijl krijgt doet mij vragen om een vervolg verhaal. | 1pos
|
Direct vanaf het moment dat je eraan begint word je meegenomen in het verhaal. Je wilt het in een ruk uitlezen. Het is minder futuristisch dan de titel suggereert. De verhaallijnen zijn goed te volgen. En de belevenissen en ervaringen van de biomens die wel onbedoeld bewustzijn heeft zijn wonderbaarlijk beschreven. De auteur is er zeer goed in geslaagd om dit bijzondere wezen een karakter te geven. Zonder moeite verplaats je je in een situatie waarin je zelf een gekloond wezen zou zijn. Na afloop verlang je naar een vervolg. Wat gebeurt er met de eigenaar en oprichter van de kloon-fabrieken? En hoe vergaat het Maaike? Het zet je ook aan het denken. Hoever willen we gaan met klonen en DNA technologie? Een bijzonder verhaal met een zeer actueel thema. Een echte aanrader voor wie van spannende boeken houdt. | 1pos
|
Een verhaal over vriendschap en de liefde voor bergen, een verhaal over tegenstellingen en eenzaamheid en dat alles op een prachtige manier beschreven.
De verteller is Pietro, de zoon van twee mensen, die elkaar gevonden hebben in de liefde voor de bergen. Vooral de vader voelt zich uitgedaagd door de bergen en probeert elke keer weer verder te komen. Helaas moeten ze in de stad gaan wonen om geld te verdienen. Op een gegeven moment hebben ze voor de zomer een huisje in het dal Grana en daar ontmoet Pietro, Bruno en die ontmoeting luidt een jarenlange vriendschap in. Pietro gaat mee met zijn vader de bergen op maar door hoogteziekte kan hij er niet echt van genieten. Later als zijn vader is overleden en hij weer teruggaat naar Grana en ontdekt hij samen met Bruno, de schoonheid van de bergen en overwint hij de hoogteziekte. Als volwassenen scheidden hun wegen zich, Pietro reist en werkt in Nepal en Bruno blijft op de berg wonen waar hij een boerderij begint en een gezin sticht. Pietro blijft alleen, hij heeft wel relaties maar veel verder komt het niet.
Het verhaal wordt ingetogen verteld, het is de ontdekking wat vriendschap kan opleveren tussen twee jongens, die beiden van de bergen houden, volwassen worden en hun eigen weg gaan en tegelijkertijd elkaar steeds weer nodig hebben.
De schrijfstijl is beeldend, je kijkt mee met de ogen van de schrijver, die de natuur van de Dolomieten én van Nepal beschrijft en dat alles in relatie met de beiden jongens en later mannen.
De schoonheid en de liefde voor de bergen is op elke pagina te vinden en dat wordt nergens teveel, juist door de ingetogenheid en de rust in het verhaal loop je mee, beleef je het mee. | 1pos
|
Als fijn verjaardagsgeschenk kreeg ik dit boek, 2 dagen later had het verhaal me helemaal verslonden, ben op zoek naar nog zo'n boek waarin ik zo opgenomen wordt, vol spanning, maar momenteel kan niks De verborgen geschiedenis evenaren! Echt waar, ik vond het een absoluut hoogtepunt in mijn leeservaringen en een superaanwinst voor mijn persoonlijke bibliotheek! | 1pos
|
Ik stond beneden en keek hoe Jan zingend tegen de schoorsteenpijp omhoogklom. Op het hoogste punt zwaaide hij, triomfantelijk. Hij riep nog iets, ik kon niet goed verstaan wat, – ‘Ik heb de zee gezien!’, zou hij dat hebben geroepen? – en toen is hij gevallen en ben ik naar huis gerend: er is niets gebeurd, er is niets gebeurd.
De zee zien van Koos Meinderts begint met een ongeval waarbij Jan overlijdt. Zijn beste vriend Kees is getuige van de val. Ze zouden eigenlijk samen in de schoorsteenpijp klimmen, maar Kees haakt op het laatste moment af, omdat hij niet durft. Kees vertelt niemand dat hij erbij was toen Jan stierf.
Moeilijk viel het me niet, dat net doen alsof ik van niks wist. Ik had Jan dan wel zien vallen en daarna zien liggen, maar zoiets onwerkelijks is pas echt gebeurd als het je wordt aangezegd.
Zo snel mogelijk een bh losmaken
In het heden is Kees bijna 70 en haalt hij herinneringen op aan de zomer van 1959, toen hij 15 was en Jan leerde kennen. De vriendschap begint met een klap. Jan beweert dat Kees zijn visplek heeft ingepikt. Terwijl Jan Kees een dreun op zijn neus verkoopt, hapt een grote snoek toe. Samen halen de jongens de hengel op, het begin van een innige vriendschap. Jan doet denken aan Tommy Wierenga’s Joe Speedboot, een jongen vol bravoure, voor niks en niemand bang. Hij leert Kees onder andere hoe hij zo snel mogelijk een bh los kan maken. Ze oefenen met een exemplaar van Marijke, de zus van Jan, op wie Kees heimelijk verliefd is.
Lees verder op mijn website | 1pos
|
05 apr 2013
De Fluitspeler speelt zich af in de periode van de eerste wereldoorlog toen veel jonge mannen gerekruteerd werden om in Europa te vechten.
In deze tijd keert Hank verminkt terug uit het oorlogsgebied naar Mars Hill Verenigde Staten. Samen met zijn zus Lauren woont hij in het dal van de Blue Ridge Mountains, het is er eenzaam, ze zijn op elkaar aangewezen en verstoken van vrijwel ieder menselijk contact.
Als Lauren op een dag zich over een zieke man ontfermt, veranderen de levens van de drie jonge mensen voorgoed. De stomme en schuwe Walter werkt mee aan de verbouwing van de boerderij en er groeit langzaam genegenheid tussen Walter en Lauren.
Het prille geluk van de geliefden wordt echter bedreigd door de onophoudelijke argwaan van Lauren en door de geesten die nog altijd aanwezig zijn in het verlaten gebied van de Appalachen, in deze broeierige sfeer van naderend onheil ontwikkeld zich een onmenselijk drama.
De kracht van De fluitspeler is de manier waarop Ron Rash het boekheeft geschreven, zijn schrijfwijze is zo kundig, zo levendig, zo beeldend en is tegelijkertijd zo ontzettend onheilspellend.
Het is het onherbergzame, woest landschap, een bergketen in North Carolina met flora en fauna zo gedetailleerd en fantastisch omschreven door Rash wat de beklemmende sfeer versterkt, het maakt De Fluitspeler een machtig boek | 1pos
|
Titel : Uitgebroed
Auteur : Pat Craenbroek
Uitgeverij : Paris Books
Een cover dat uitermate perfect past bij het totale verhaal. De kindertekening is zeer goed te plaatsen. Het gezicht met doordringende ogen omvangt zowel de voor -en achterflap en laat duidelijk zien waar de basis van het verhaal ligt. De woorden die verdoken rondzwermen op de kaft hebben mijns inziens geen meerwaarde en beïnvloeden op negatieve manier de sterkte en eenvoud die er anders zou heersen.
Lilith Van Winckel kan het niet meer aan, haar leven wordt te zwaar om te dragen. Haar verdriet is immens groot waardoor ze besluit het leven de rug toe te keren en zich voor een trein te werpen. Haar familieleden krijgen afscheidsbrieven en blijven achter met hun grote verdriet als metgezel. Naar aanloop van enkele gebeurtenissen blijkt dat Van Winckel voor haar dood toch nog grootse plannen had.
‘Zijn bloed, dat op het einde als dikke, zure room nog maar moeizaam door zijn bloedvaten kroop, stond helemaal stil toen de dood hem bij zijn schouders nam.’
‘Uitgebroed’ bevat verschillende verhaallijnen die na lange tijd mooi samenvallen. Het is best een indrukwekkend en knap verhaal doch rijzen er voornamelijk bij het begin vaak vragen op bij de structuur van het boek. Als lezer was het tot iets na de eerste helft serieus doorbijten. Het boek is samengesteld uit een proloog, 5 delen en een machtige epiloog. Sommige hoofdstukken krijgen aan het begin een titel met vermelding van de centrale spelers, terwijl dan weer andere delen een titel met een meer algemenere omschrijving krijgen. Je mist een vast stramien, het is tè chaotisch. Het leek alsof het creatieve brein van de schrijfster de logica soms in de weg zat. De invasie van karakters èn het teveel aan gewissel tussen heden en flashbacks zorgt voor heus wat verwarring. De auteur had de intentie om de lezers uit hun lood te slaan door bv. plots een hoofdstuk rond een ik-persoon te laten draaien of een hoofdstuk te starten waarbij je pas na enkele paragrafen eindelijk snapt over welk personage men nu schrijft. Dat inspelen op de onwetendheid en op die manier nieuwsgierigheid wekken is een leuke zet, maar geeft in dit geval, door de intrede van teveel rollen, een eerder averechts effect.
Een ander gevaar dat soms (vooral in de eerste helft) opduikt is herhaling. Als je bijvoorbeeld weet dat één van de personages een dakloze is, weet je dat die persoon vaak honger heeft. Dat hoeft dan niet talloze keren te worden vermeld.
Opmerkelijk is dat pakweg de eerste 140 bladzijden een ware worsteling zijn en het daarna lijkt alsof Craenbroek je in één stromende lijn naar het einde begeleid. Je krijgt het gevoel dat de auteur tussendoor een pauze heeft ingelast en daarna vol goede moed haar boek heeft afgewerkt … en hoe !
‘Het gevoel van macht en opwinding wint het van de angst.’
‘Uitgebroed’ is een zeer schrijnend verhaal over o.a. armoede, wraak, wederopstanding. Opmerkelijk zijn de twee vrouwelijke hoofdrolspeelsters die vanuit hun zwakte plots de kracht vinden en hun dominante gedrag laten zegevieren.
Het duurt best even vooraleer je went aan Craenbroeks stijl. Af en toe doet ze me denken aan de Duitse thrillerauteur Petra Hammesfahr, zij kan acties, wisselwerkingen tussen personen zeer vlak beschrijven waardoor sfeer en emotie te vlak worden uitgegomd. Ook qua woordkeuze is het soms wenkbrauwen fronsen. Sommige bewoordingen zijn me iets te gekunsteld : ‘de kleine man’ (een andere benaming voor piemel), edelmoedig (een woord dat ik m.i. nog nooit gebruikt heb in een conversatie), …
De eerste helft ontbrak het aan kracht, enkel deel twee had heel eventjes een grotere hoeveelheid power. Vanaf de tweede helft manifesteert de bubbel van actie en gedrevenheid . Daar werd emotie en dynamiek op een voetstuk geplaatst en had je als lezer meerdere keren een ècht wauw-moment. Dus het is best wel serieus op je tanden bijten, maar naar het einde toe sta je zo versteld zodat het is alsof je vanuit een toeristentreintje plots in een TGV terecht komt.
Met dank aan Pat Craenbroek voor dit recensie-exemplaar.
3.5/5 ***1/2 | 1pos
|
Judi van der Werff wordt op een nacht in haar woonboot in Amsterdam overvallen door een man en bijna vermoord. Ze weet de overvaller van zich af te slaan. Hij ontsnapt maar Judi weet wie het is. Tarik Rashukan is er de oorzaak van dat Judi in Amsterdam woont. Vier jaar geleden werkte zij als vertrouwenspersoon op een school en begeleidde Leila, het zusje van Tarik. Leila werd verliefd op een Nederlandse jongen en schond daarmee de eer van de familie. Omdat het er naar uitzag dat Tarik voor het herstellen van de eer buitensporig geweld zou gebruiken, dat niet alleen Leila maar ook Judi zou raken, voelden ze zich gedwongen te vluchten en in anonimiteit een nieuw leven te beginnen. Blijkbaar is Tarik er in geslaagd te achterhalen waar Judi en Leila tegenwoordig wonen want de geschiedenis lijkt zich te herhalen. Hij zal de opdracht om het leven van de twee vrouwen te beindigen alsnog uitvoeren want zo heeft de familie beslist. Judi overleeft de aanslag maar Leila is minder gelukkig en zij belandt in kritieke toestand in het ziekenhuis terwijl haar vierjarig zoontje Cem van de aardbodem lijkt de zijn verdwenen. Omdat de politie in de ogen van Judi veel te laks optreedt, besluit ze zelf de confrontatie met Tarik en diens familie aan te gaan. Een besluit dat haar opnieuw in een levensbedreigende situatie brengt. Een belangrijke vraag bij dit alles is of Tarik degene is die het leven voor Judi en Leila tot een hel maakt. Judi weet het zeker maar volgens de politie heeft Tarik steeds een sluitend alibi. Linda Jansma debuteerde in 2010 met de thriller Caleidoscoop, die werd gevolgd door Tweestrijd, Houvast en Schuilplaats. Met haar thrillers won zij verschillende prijzen of werd daarvoor genomineerd. In Doelwit staat het thema van de eerwraak centraal en dan met name zoals het door de Koerdische Jezidi wordt beleefd en gepraktiseerd. Eerwraak is een cultureel bepaald gebruik waarbij de geschonden eer van de familie wordt hersteld door het straffen van de veroorzaker van de schending. In het uiterste geval kan dit met de dood zijn. Door de komst van mensen uit landen waar eerwraak nog een algemeen geaccepteerd fenomeen is, komt eerwraak ook in Nederland voor en vaker dan men zich over het algemeen realiseert. De cijfers spreken voor zich. Linda Jansma heeft dit thema heel kundig verwerkt in een geweldige thriller. Doelwit kent twee verhaallijnen. De eerste speelt zich af in 2008 en gaat over de onvoorstelbare gebeurtenissen die uiteindelijk leidden tot de vlucht van Judi en Leila. De tweede verhaallijn speelt zich af in 2012 als Tarik, Judi en Leila weer op het spoor komt. De twee lijnen, die af en toe onderbroken worden door de persoonlijke overpeinzingen van Leila, hebben ieder hun eigen dynamiek en pas aan het einde van het verhaal komen zij samen en wordt duidelijk wat er zich in werkelijkheid heeft afgespeeld. De personages zijn goed uitgewerkt en herkenbaar. Je kunt je van Judi, Leila en Tarik een goede voorstelling maken. Linda Jansma toont hier haar talenten. Je krijgt van Tarik het beeld van een op het eerste gezicht aardige man die echter van de ene seconde op de ander kan veranderen in een uiterst gewelddadige agressieveling. De wijze waarop Leila haar leven binnen de familie leidt en beleeft en haar pogingen om zich aan de strenge regels die de familie aan haar stelt te onttrekken, beschrijft zij met veel gevoel en respect. De spanning in het verhaal is goed gedoseerd en de ontknoping verrassend. Er komt in het verhaal een aantal passages voor die niet helemaal geloofwaardig zijn en aan het einde blijft de lezer achter met een paar onbeantwoorde vragen. Dat doet afbreuk aan de kwaliteit van een overigens overtuigende en heftige thriller. Doelwit is echter niet alleen een degelijke thriller maar het bevat ook een aanklacht tegen de gruwelijke praktijken van eerwraak. In sommige culturen wordt eerwraak misschien als normaal beschouwd maar in Nederland wordt het tot de ernstigste misdrijven gerekend. Het blijkt dat Doelwit een schot in de roos is want hoewel veel gevallen van eerwraak zich in het verborgene afspelen, leeft het onderwerp wel degelijk en ontving Linda Jansma veel emotionele reacties van geschokte lezers en vrouwen die slachtoffer van eerwraak zijn of zijn geweest en van wie een aantal nog steeds in een onvoorstelbare angst voor hun leven moet vrezen. Doelwit verdient brede aandacht. | 1pos
|
Milena Michiko Flašar geeft ons in dit prachtige boek naast een beschrijving van een bijzondere, tedere vriendschap ook een mooie inkijk in de Japanse samenleving; iets waar ik tot op heden nog niet zoveel over gelezen had.
In dit boek is bijna elke zin gestyleerd, poetisch en mooi. In het begin moest ik daar even aan wennen en vond ik het wat teveel, maar 'it grew on me'. De mooie vriendschap tussen een Hikikomori (iets waar ik nog nooit van gehoord had) en een oudere man. Een Hikikomori is iemand die weigert het ouderlijk huis te verlaten omdat hij/zij bang is voor wat er buiten gebeurt. In dit boek wordt mooi en langzaam en rustig duidelijk gemaakt waarom iemand tot zo'n besluit komt en wordt ook, volledig geloofwaardig, bondig beschreven hoe iemand weer uit het isolement kan komen.
Ontroerend. | 1pos
|
Dit boek is een schot in de roos. De passie, ontreddering én ontroering waarmee Hofstede een liefdesbreuk beschrijft tussen de ik-persoon, Bregje, en haar man – ze zijn een paar jaar geleden getrouwd – Luc, is van zo’n kracht dat ze je onverbiddelijk meesleurt in haar verhaal. Op een nacht na een zoveelste ruzie vertrekt Bregje thuis, enkel met een rugzak volgeladen met dagboeken, schriftjes die ze heeft volgeschreven met haar intieme gedachten over haar zelf en haar relatie, hoe ze in de wereld staat. Ze gaat de straat op in Brussel waar ze tot dan toe samen woonden, en zwerft er een aantal dagen rond, van de ene AirBnb naar de andere. Het verhaal lijkt erg geworteld te zijn in het leven van de auteur en veel van wat er gebeurt in dit boek blijkt autobiografisch te zijn.
Middels flashbacks naar haar leven als kind en verschillende momenten met Luc samen kom je langzamerhand te weten hoe Bregje was als kind en is opgegroeid en hoe haar relatie met haar jeugdvriend Luc, die ze op het gymnasium al leerde kennen, tot stand is gekomen en wat voor een nauwe vriendschap ze met elkaar hadden ontwikkeld. Zo nauw eigenlijk dat Bregje twijfelt over haar eigen identiteit als individu en probeert los te breken uit een al te versmachtende liefde. Dat niemand van haar verwachtte dat ze zo maar zou opstappen, maakt het allemaal wel veel moeilijker.
Haar problemen, verzuchtingen en twijfels over haar relatie met Luc heeft ze dan ook altijd voor zichzelf of eerder voor haar dagboeken gehouden. Die dagboeken zijn al een eerste probleem: het feit dat zij altijd alles genoteerd heeft en met haar schriftjes bezig was, zorgde al voor verwijdering met haar man. Daarnaast durft zij hém niet vertellen dat zij ook een masker voor hem hoog houdt en daar komt bovenop dat Luc jaloers wordt op haar als ze begint te fantaseren over andere mannen. Het ene misverstand stapelt zich zo op de andere. De schrijfster in Bregje is er mede de oorzaak van dat de relatie stuk loopt. Vele conflicten en ruzies die ze beschrijft, zijn natuurlijk erg exemplarisch voor menige liefdesrelatie. Enerzijds worden die wel wat uitvergroot, anderzijds maken ze dit verhaal ook erg herkenbaar.
De stukken uit haar kindertijd komen ogenschijnlijk van haar eerder verworpen debuutroman De welp van Hofstede. (In werkelijkheid debuteerde ze met De hemel boven Parijs). Er zijn ook wel een aantal stukken over dit boek in het boek die niet helemaal overeenkomen met elkaar: Welp-Bregje is enig kind en sluit zich op in de auto omdat ze niet naar school wilt, Drift-Bregje heeft zussen en laat haar partner onverwacht achter. Die verschillen tussen feit en fictie, die verschillende identiteiten, daar gaat het boek onder andere over. Wie is de echte Bregje? Wie willen we zijn voor wie? Welk masker zetten we op voor elkaar?
Het personage Bregje excelleert in uiterst gedetailleerde beschrijvingen voor het veilinghuis waarvoor ze werkt (want dit kan de prijs opdrijven van hun spullen) wat je bijvoorbeeld ook tegenkomt tijdens haar omzwerving in Pompeï, de stad die onder de as kwam te liggen en waar ze ons in rondleidt. In haar schriftjes heeft ze alles van naadje tot draadje bijgehouden en zo wordt het boek uiteraard ook kraakhelder, misschien zelfs iets te uitgebreid bij tijd en wijle. Schaamteloos en rücksichtslos is ze zeker wel. Hofstede rekent in dit boek af met haar eigen liefdesbreuk, dit verhaal moest er blijkbaar gewoon uit bij haar. De schrijfster heeft een scherp observatievermogen en analyseert meedogenloos de ex-partner maar ook zichzelf. Haar taalregister is rijk, haar zinnen zijn erg raak maar ze schrijft zonder franjes of enig bombast. Ze heeft een scherpe eigenzinnige pen en ze houdt een aantal metaforen consequent vast doorheen dit boek. Knap werk! | 1pos
|
Geweldig boek over reizen door de wereld van kunst en geschiedenis,
over mannen en vrouwen te paard.
Indrukwekkende foto's van mooie steden en natuur.
De schrijver heeft er 10 jaar voor gereisd en geschreven.
Veel persoonlijke verhalen en 7oo foto's zijn er in verwerkt.
zie ook : www.ruiterstandbeeld.nl
aanbevolen door Mea Otterloo | 1pos
|
Harlan Coben weet als geen ander hoe je een boeiende, actuele en goed geschreven thriller moet schrijven. Dat bewijst hij wederom met Houvast. De karakters zijn geloofwaardig. Het verhaal zonder overbodige opsmuk en zeer spannend. En Harlans observaties over het leven zijn actueel, zeer treffend en hebben diepgang. Leuk is ook de gastrol van een tweetal personages uit zijn vorige boek. Absoluut top dit boek! | 1pos
|
Vanaf het begin was ik al nieuwsgierig naar Duizend hoog. Op de Facebook pagina van uitgeverij Moon werden af en toe sneak peaks gepost. Na het lezen van de achterflap tekst was het helemaal klaar. Ik had zojuist besloten dat ik Duizend hoog zo snel mogelijk moest gaan lezen. Er is geen ontkomen aan. Ik wilde zo snel mogelijk in deze nieuwe wereld stappen. Oh jongens als jullie dit boek nog niet hebben moeten jullie hem snel aanschaffen!
Duizend hoog is niet precies wat je gewend bent van het typische dystopian genre. Ook ik werd er blij door verrast. Stel je New York voor waar een gigantische toren met duizend verdiepingen staat. Moet je ten eerste al na gaan wat er allemaal in die toren gebeurd. De toren is namelijk een complete buurt. Alles wat je nodig hebt kun je er vinden. Ik ben echt onder de indruk van de worldbuilding. Menig auteur kan hier nog wat van leren.
Na de proloog had ik het oh mijn god gevoel al te pakken. Er is een meisje van de toren af gevallen. Het is alleen niet duidelijk of dit een ongeluk was of dat het met opzet gebeurde. ‘Hoe hoger je bent, hoe dieper je valt.’ is een van de citaten die mij vanaf het begin al bezig hield. Het bleef maar rondspoken in mijn gedachten terwijl ik bezig was met het lezen van Duizend Hoog.
Het verhaal wordt vanuit de proloog opgebouwd door vijf verschillende personages. Alle vijf die mensen zijn op de een of andere manier bij die val betrokken raken. Ik had de eerste honderd pagina’s ontzettend veel moeite om het verhaal door te komen. Ik dacht eerst nee dat kan geen geweldig boek zijn. Het is een grote chaos. Maar op het moment dat het kwartje viel en ik de personages ging herkennen wilde ik niet meer stoppen met lezen. Totdat ik op het moment kwam dat ik dacht waar is de spanning gebleven? Waar is die interesse gebleven die ik in het begin had? Het was allemaal weg. Totdat in de laatste honderd pagina’s een feit waren. Toen was Duizend hoog ook uit voordat ik het eigenlijk door had.
De manier waarop alle personages met elkaar verweven zijn is zo prachtig om te lezen. Je kan duidelijk zien dat ieder een eigen rol in de grote toren heeft en dat mensen uit lagere verdiepingen niet om gaan met mensen die boven hun wonen. Avery is het perfecte mens, nee ik heb het niet op haar. Toch kan ik niet zeggen ja hij of zij is mijn favoriete personage aan het einde van Duizend Hoog.
Duizend hoog is een boek waarvan ik niet meteen die wauw factor had. De personages waren zeer rommelig maar de setting was fantastisch. Op dat moment ben ik ook meteen uit mijn reading slump gesleurd. Het was precies wat ik op dat moment nodig had. | 1pos
|
Prachtig, prachtig, prachtig boek. Het eerste (en absoluut niet het laatste) boek dat ik van deze auteur heb gelezen. Elke 2 november zal ik aan dit boek denken. Ik ben nog nooit in Berlijn geweest, maar heb de neiging de boel de boel te laten en af te reizen... op zoek naar Victor en Arno, gaan eten bij Schultze... de wandelingen maken die Arthur maakt (zonder camera, maar wel naar voeten kijkend ). Maar ook wil ik, net als Elik, meer weten van die eksterkoningin! | 1pos
|
Mooie meisjes van Karin Slaughter is een bloedstollende thriller. Wat kan ze toch goed schrijven. Je start met lezen en wil het liefst niet meer ophouden tot het eind.
Er wordt een meisje vermist en dat herinnerd Claire en Lydia aan de vermissing van hun eigen zusje Julia 24 jaar geleden. Ieder op zijn eigen manier, want Claire en Lydia hebben zo’n 17 jaar geen contact meer vanwege dat Lydia de vriend van Claire had beschuldigd van verkrachting.
Op een dag heeft Claire met inmiddels haar echtgenoot Paul afgesproken om ergens wat te drinken. Claire had een tijdje een enkelband gehad en dat was die dag eraf gehaald. Daar gingen ze maar eens op drinken. Na het drinken gaan ze weg en Paul trekt Claire het steegje in om daar seks te hebben. Het zou eens iets heel anders zijn, maar ze worden gestoord en ze worden beroofd en Paul komt in de strijd te overlijden.
Op de dag van de begrafenis van Paul wordt er ingebroken in het huis van Paul en Claire. Als nadien Claire de computer van Paul bekijkt stuit ze schrikbarende beelden.
Ze weet totaal niet wat ze moet doen en belt na bijna 18 jaar haar zus Lydia en die komt naar haar toe. De zoektocht gaat dan beginnen en de actie blijft doorgaan.
Dit boek vind ik een echte aanrader. Het bevat ook aardig wat gruwelijke details, maar daar hou ik wel van. | 1pos
|
Zal hij het klaarspelen om in minder dan 100 bladzijden een boeiende thriller te schrijven? Dat was de vraag en het antwoord is 'ja, absoluut'. Deon Meyer is het nog niet verleerd, zijn personages Bennie Griesel en Vaughn Cupido raken bij mij de juiste snaar. Ook de andere personages komen, ondanks hun kleinere bijdragen, goed uit de verf. De vrouw in de blauwe mantel is een logisch opgebouwd en goed gestructureerd verhaal. Het kent een goed plot, een verrassende ontknoping en is lekker spannend. Geen probleem wanneer je dit boekje als kennismaking met de Bennie Griessel-reeks leest, het kan perfect los van de andere boeken gelezen worden. Ik ben ronduit positief over het geschenkboekje van de Spannende Boeken Weken. Meer van dat alsjeblieft. | 1pos
|
Het verhaal van Maribeth wordt verteld door een soort voice over, deze manier van schrijven ken ik van de andere boeken van Gayle Forman en kan ik zeer waarderen want het brengt een soort van nuchterheid in het verhaal. Het wordt me in de eerste zin al duidelijk, `Maribeth Klein moest overwerken om de laatst opgemaakte proeven van het decembernummer door te nemen, toen ze een hartaanval is gezet` De toon is gezet en er zit gelijk een soort spanning in het verhaal. Je wordt door haar drukke dag heen geloodst en wacht maar tot ze in zal storten. Ze voelt zich niet lekker en wordt door de huisarts naar de eerste hulp gestuurd. Ze denkt dat het zo voorbij is, nee haar man hoeft niet te komen. Ze moet een hartkatherisatie ondergaan, een kleine procedure. Dan gaat er van alles mis tijdens de hartkatheterisatie en als ze een hele poos later wakker wordt heeft ze een tube in haar mond en ligt ze aan allerlei slangen. Ze heeft op dat moment een complete by-pass operatie achter de rug en moet herstellen.
Als ze een poosje erna weer naar huis mag pakt iedereen het gewone leven weer op. Haar gezin, haar moeder die tijdelijk over is gekomen en haar werkgever ook. Maar dan met iemand anders. Voor vele moeders herkenbaar: dat je het rustig aan moet doen maar…wil je wel de kinderen naar bed brengen.
Maribeth is zichzelf niet meer en voor ze opnieuw instort pakt ze haar koffer en gaat ze weg. Alleen. Niemand weet waar ze is.
Het mooie aan dit verhaal is dat je vanaf dat moment ook alleen het verhaal en de worstelingen van Maribeth ziet. Er is totaal geen contact met thuis. Dus als lezer heb je geen idee wat haar man nu doet en met wie. Hoe de kinderen verzorgd worden, of haar moeder nog in haar huis is enz. Maribeth lijkt zich er niet zo mee bezig te houden, ze komt in een appartementencomplex met lieve buren. Zoekt een nieuwe cardioloog en doet haar best om anoniem te blijven. Ze wil niet gevonden worden. Ze wil nu nog niet terug.
Aan de ene kant geniet ze van de rust van haar nieuwe leven en haar nieuwe kennissenkring maar dan komt er toch onrust op haar af. Ze blijkt geadopteerd te zijn en om erachter te komen of er hart/ en vaatziekten in de familie zijn moet ze op zoek.
En daarnaast hoort ze ook niets van haar gezin en vriendin uit New York, die missen haar blijkbaar niet…….
Wat een strijd! Bedacht ik toen ik het boek uit had. Veel herkenbaarheid van het drukke moederschap en de sociale druk die er soms kan zijn ook al ben je ziek.
De wat afstandelijke ´Voice-over-stijl´ maakt dat je als lezer een beetje een afstand kunt nemen, Maribeth neemt veel aan, ze zullen wel denken of ze missen me niet. Het is ook keihard om als moeder en echtgenote alles achter je te laten. Dan komt er een zin die in het begin terloops in het boek lijkt te staan, ik bedoel over haar eigen adoptie, ineens naar boven drijven en Maribeth gaat op zoek naar haar biologische moeder. Ze zoekt en vindt informatie over vroeger. Ze vindt daarnaast zoveel meer. Ze schrijft alles op voor haar kinderen en mist ze enorm. De grote vraag is of ze uiteindelijk rust zal vinden en thuis zal komen, en bij wie.
Net als bij haar andere boeken heeft Gayle Forman me weer heel erg ontroerd, hoe ze laat zien dat een ziekte iemand kan veranderen en dat de patiënt en zijn-haar omgeving een nieuwe manier moet vinden om ermee om te gaan. Een mooie manier van schrijven vind ik.
Wat ik ook belangrijk vindt is dat Gayle Forman door middel van dit boek een kwestie aan de kaak stelt die heel erg belangrijk is voor vrouwen. De symptomen van een hartaanval zijn heel anders dan bij mannen. De Hartstichting kan daar mooie voorbeelden van vertellen dat de klachten bij vrouwen vaak op overgangsklachten lijken, vaak zeurderige klachten zijn in plaats van steken op de borst en dat zie je ook mooi in dit verhaal. Niemand herkent de klachten van Maribeth en dat wordt haar bijna fataal. Misschien redt dit boek wel levens….. | 1pos
|
Wat een heerlijk boek. Maria Genova heeft zowel in het Oosten als in het Westen geleefd, en dus zowel het communisme als het kapitalisme meegemaakt. In dit boek vertelt ze op een heerlijk verhalende wijze over haar ervaringen en observaties. Hoewel het strikt genomen over geschiedenis en politiek gaat, is het absoluut geen droge kost. Het leest lekker weg en het boek staat vol met grappen en moppen over zowel het oosten als het westen. Aangezien de meesten van ons alleen maar in het westen geleefd hebben, zou dit boek verplichte kost moeten zijn voor iedereen, en ik weet zeker dat iedereen dit boek met veel plezier zal lezen en er ook nog eens wat van zal leren! | 1pos
|
De achttienjarige Joan Bulmer wordt door haar vader gedwongen te trouwen, omdat hij schulden heeft. Zij moet akkoord gaan met een huwelijk met de zoon van de schuldeiser. Haar man is erg gewelddadig en Joan ontvlucht hem door gouvernante te worden bij hertogin van Norfolk in Chesworth House, waar zij de zorg krijgt voor de opvoeding en het welzijn van zes meisjes van adellijke afkomst. De jongste van deze meisjes is de veertienjarige Kate Howard, een puberale wildebras die steeds impulsief reageert.
Dan valt Kate de eer te beurt hofdame te worden van Anna van Kleef, de vierde vrouw van Henry VIII en Joan gaat met haar mee als begeleidster. Dat is geen gelukkig huwelijk en Henry VIII laat zijn oog op Kate vallen.
Het hele verhaal wordt geschreven vanuit het perspectief van Joan Bulmer. Zij is de dochter van een verarmde edelman. Mede daardoor is zij gewend thuis met het huishouden te helpen en is weinig etiquette en decorum gewend. De meisjes waar zij gouvernante van wordt, komen uit rijke, adellijke families en moeten klaargestoomd worden voor een zo goed en gunstig mogelijk huwelijk en moeten daarom juist alles over etiquette leren, maar zij zijn meer aangetrokken tot de aandacht die de mannen in het huishouden hen geven. Op een humoristische manier wordt beschreven hoe de meisjes Joan in eerste instantie testen en uitdagen. Zo hebben zij al veel gouvernantes “versleten”. Ondank dat zet Joan zich volledig in om haar moeilijke taak zo goed mogelijk te doen. Hierdoor ontwikkelt zich een band tussen gouvernante en de meisjes, vooral met de jonge Kate Howard.
Als Kate hofdame van Konigin Anna wordt, heeft Joan haar handen vol aan het bijsturen van de wispelturige Kate. Daarnaast ziet zij de gevaren die het hofleven voor Kate heeft. De twijfel en angst die Joan voelt, zijn heel goed beschreven, als lezer is het heel makkelijk inleven in deze gevoelens.
Zowel de tijd die Joan in Chesworth House als aan het hof van Henry VIII doorbrengt, zijn op een beeldende manier geschreven en geven een mooi inkijkje in het leven in de periode 1536 tot 1542. Het verschil tussen het tamelijk luchtige leven van de meisjes in Chesworth House en het hofleven met al zijn intriges en roddel kan haast niet groter zijn, waar status, etiquette en omgangsvormen belangrijk zijn maar vergeten worden als daar voordeel mee verkregen kan worden. Daarnaast is er de overheersende angst voor de luimen van Henry VIII, die er niet voor terugdeinst ook zijn geliefde Kate, zijn roos zonder doorns, te laten onthoofden.
De schrijstijl van Kate Howard: Bloedlijn is vlot en en de dialogen zijn goed en op een natuurlijke manier geschreven. Door de spanning in het geschrevene wordt je aandacht goed vastgehouden. Je kunt je goed verplaatsen in de karakters van de personen in het boek, door de goede beschrijvingen door de ogen van Joan.
Bijzonder aan dit boek is dat Kate op een heel positieve manier wordt neergezet, als een dartel jong meisje en later liefhebbende en zorgzame vrouw. Dit in tegenstelling tot wat vaak over haar gezegd wordt. | 1pos
|
Prima boek, met wisselende optiek: zowel vanuit de daders als vanuit de politie. Een minpuntje echter: regelmatig blijkt dat er een mol bij de politie zit die steeds de laatste ontwikkelingen doorgeeft aan de dader. Er wordt echter niet duidelijk gemaakt wie dat is. Jammer! | 1pos
|
Het boek bestaat eigenlijk uit kleine romannetjes die Matheus als verbindend element hebben. Vlot en soepel te lezen. | 1pos
|
Na de in 2007 verschenen thriller Het zwarte pad is Asa Larsson weer terug met een boek over officier van justitie Rebecka Martinsson. Hoewel Tot de woede is geluwd boek vier is in een zesdelige serie laat het zich makkelijk zelfstandig lezen.
In boek vier volgen we officier Rebecka Martinsson in haar onderzoek naar de verdwijning van twee jongeren, Wilma Persson en Simon Kyrö. Wanneer het bevroren lichaam van Wilma een jaar na haar verdwijning in het Vittangimeer wordt gevonden denkt de plaatselijke politie eerst dat het hier om een noodlottig ongeluk gaat. Al snel wordt het Rebecka duidelijk dat dit niet het geval is. Simon is nog altijd spoorloos en autopsierapport toont niet alleen aan dat Wilmas lichaam is verplaats maar ook dat er een worsteling heeft plaatsgevonden vlak voor haar dood. Rebecka is na dit nieuws vastbesloten om achter de waarheid te komen. Wat is er nu precies met Wilma en haar vriend Simon gebeurd? Tijdens haar onderzoek stuit Rebecka op verwarrende zaken en ook de familieleden van Wilma zorgen voor de nodige problemen. De antwoorden liggen vlak voor Rebeckas neus maar deze zaak laat zich niet zo makkelijk oplossen.
Het boek begint met een sfeervolle beschrijving van het landschap en een beschrijving van de laatste dagen van Wilma en Simon. Na haar dood blijft Wilma nog een belangrijke rol spelen in het verhaal. Door haar ogen zien we wat voor effect haar dood heeft op familieleden en op iedereen die betrokken is bij haar verdwijning en moord. Dat lezers het verhaal door de ogen van een dode kunnen volgen maakt Tot de woede is geluwd een origineel en boeiend verhaal. Het verhaal leest vlot en door de passages waar Wilma aan het woord is krijgt het boek een extra bevreemde sfeer. Hoewel het verhaal in het midden af en toe wat inzakt, is het einde toch verrassend.
Tot de woede is geluwd is vooral een literaire thriller met de nadruk op literair. Voor de meeste thrillerlezers zal dit boek misschien niet spannend genoeg zijn, maar voor iedereen die graag boeken van Scandinavisch auteurs leest is het zeker de moeite waard. Larsson bewijst namelijk met haar schitterende beschrijvingen en aantrekkelijke personages dat zij een bijzondere manier van schrijven heeft. Dit boek is gewoon fijne literatuur uit Scandinavië. | 1pos
|
Mooi, meanderend geschreven portret van een grootvader die
noodgedwongen als militair in de 1e wereldoorlog de gruwelijkheden
ter nauwernood overleefde. In zijn hart was hij een kunstschilder,
net als zijn vader, vandaar ook de titel. Prachtig boek, met liefde
geschreven, liefde voor de grootvader en liefde voor de schrijf-en
beeldende kunst. | 1pos
|
Maannachten door Marja Visscher
Het verhaal is goed geschreven en lees lekker weg. Als lezer wordt je soms in verwarring gebracht. Maar later in het boek valt alles op zijn plaats.
Het boek beschrijft het leven van Joséphine waarin zij voornamelijk haar leven met Johan Jongkind beschrijft.
Josephine leeft gescheiden van haar man André en zoontje als zij Johan in een kunstsatellier ontmoet. Zij valt eerst voor het schilderij Maannachten van hem en is op slag verliefd als zij de kunstenaar ook in het echt ziet.
De moeizame relatie, de vele reizen en de problemen worden allemaal beschreven. De hoogte en dieptepunten en de ingewikkeldheid van relaties en de (voor) oordelen van de maatschappij.
De verleidingen van drank, maar ook seksuele geaardheid is in het boek aanwezig. En wat dit met mensen doet. Dubbellevens. Vergetelheid in drank en leugens.
Dit boek is echt een aanrader, het beschrijft het leven hoe het kan zijn van mensen, zonder veel poespas. Een echte aanrader, zeker als je ook geïnteresseerd in kunst bent. Door het boek werd ik nieuwsgierig naar een aantal zaken, welke ik opgezocht heb, waardoor het verhaal nog meer is gaan leven voor mij. | 1pos
|
Je hebt de neiging om elk goed boek wat je net hebt gelezen tot beste boek te bestempelen van die bepaalde schrijver. Is natuurlijk niet helemaal objectief maar wel logisch. Toch behoort De illusionist tot de betere boeken van Deaver. Alhoewel ik niet kan zeggen dat er eentje uitermate slecht is. Maar hier wordt zo mooi gebruik gemaakt van de schimmigheid die er rond illusionisten hangt en het komt allemaal ten goede aan het verhaal. Ik begin me wel stilletjes af te vragen of Deaver dit nog kan overstijgen. Ik wacht met "spanning" de volgende zaak van Rhyme en Sachs af. In de afsluiting wordt er alle ruimte gegeven aan een opvolger dus .... | 1pos
|
Dit boek heeft niet alleen een uiterlijk om verliefd op te worden – liefde op het eerste gezicht – maar ook een binnenkant waar ik helemaal weg van ben! Van alle prachtige handlettering-kunstwerken en ook van hoe het er als geheel uitziet. Je gelooft haast niet dat je zelf ook zoiets moois op papier zou kunnen krijgen…
Maar dat is juist wel wat Karin Luttenberg voor elkaar krijgt met dit boek! Er staan zoveel heldere voorbeelden, uitleg en tips in, dat je heel goed op weg geholpen wordt om zelf aan het “handletteren” te gaan. En wat is het verslavend als je eenmaal begonnen bent!! Ik heb echt een nieuwe hobby ontdekt. Net begonnen en nu al reuze-enthousiast!
Ik houd van tekenen, maar doe het niet vaak genoeg, en ik houd van mooie woorden, die twee liefdes kan ik met handletteren samenbrengen. Perfect gewoon! (sorry voor alle uitroeptekens!) Ik heb al een aantal materialen die Karin tipt in het boek aangeschaft en ga lekker op zoek naar meer.
Dit boek zit boordevol inspiratie. Ik heb al onwijs veel ideeën in mijn hoofd zitten, nu nog uitvoeren en flink blijven oefenen. Maar dat komt wel goed! Bedankt Karin en Moon voor dit creatieve pareltje! | 1pos
|
Celeste de Blasis is een rasvertelster die heel boeiend de geschiedenis van Alex en haar familie in beeld brengt. De cover doet vermoeden dat het hier om een soort bouquetreeks-achtig boek, maar dat is absoluut niet het geval.
Het is het verhaal van een sterke vrouw, die we als jong meisje in Engeland aantreffen. Ze heeft een moeilijke jeugd maar vindt na veel omzwervingen het geluk in Amerika. De historische context is ook zeer indrukwekkend.
Dit boek kent nog een aantal vervolgen die ook allemaal zeer leesbaar zijn en waarin het verdere leven van Alex en haar kinderen wordt gevolgd. Mooie romans! | 1pos
|
Eindspel is het vierde en laatste deel van de serie De Noordzeemoorden. Eerder verschenen al Galgenveld, IJskoud en Ritueel.
In het laatste deel komen de verhaallijnen bij elkaar, hoewel elk boek ook zijn eigen verhaallijn heeft. In Eindspel is de eigen lijn de moord op een bejaard echtpaar. Het oplossen van deze misdaad is eigenlijk maar bijzaak als gekeken wordt naar de verhaallijnen die door alle vier de boeken lopen. De te verwachten afloop daarvan zorgde er voor dat er met spanning werd uitgekeken naar de verschijning van dit boek.
Mooi in het boek is te zien dat de rechercheurs ook maar mensen zijn door te schetsen hoe hun privéleven vaak nauw verweven is met hun werk en dat beide elkaar behoorlijk kunnen beïnvloeden.
Hoewel er soms wel sprake is van toevalligheden bij het oplossen van de verschillende zaken is het toch een boek dat zo snel mogelijk uitgelezen wil worden.
Isa Maron is als schrijfster er in geslaagd om een spannende en pakkende serie neer te zetten. | 1pos
|
Dit is een iets oudere titel van Indridason die nog niet in het Nederlands was verschenen. Nu dus wel en gewoon met Erlendur in de hoofdrol.
De misdaad is triest, een verslaafd jong meisje wordt dood gevonden op het graf van de grootste vrijheidsstrijder van IJsland. Langzaam aan wordt alles duidelijk, met zoals gewoonlijk aan de basis een sociaal probleem. Droevig, maar zoals bij hem gebruikelijk ook erg goed. Indridason levert altijd vakwerk. Een psychologische thriller met een enkele keer fors geweld, maar weinig nodeloos gooi- en smijtwerk. Klasse! | 1pos
|
Een boek met als titel Meesterwerk schept verwachtingen: een boek met zo’n titel moet haast wel een Meesterwerk op zich zijn. Geir Tangen is misschien wel de bekendste crime-blogger van Noorwegen. Naar eigen zeggen is hij een groot fan van Jo Nesbø.
Viljar Gudmundson is journalist voor het Haugesunds Dagblad, ongemotiveerd, depressief, heeft last van Alcoholproblemen en kampt met paniekaanvallen. Hij is gescheiden en zorgt in de weekenden voor zijn zoon. Voorbij zijn glorietijd ontvangt Viljar een e-mail die zijn leven en dat van de mensen om hem heen zal veranderen. Lotte Skeisvoll is rechercheur bij de locale politie. Onder haar leiding onderzoekt een team van politiemensen een reeks moorden die gepleegd worden. Lotte wordt hierdoor gedwongen samen te werken met haar oude mentor van de politieacademie en Viljar Gudmundson.
Het Meesterwerk volgt een verhaallijn in het heden: de verhaallijn waar Viljar de e-mails ontvangt en er moorden gepleegd worden. Ook is er doormiddel van flashbacks meer achtergrond informatie beschikbaar: een verhaallijn van vier jaar geleden, de verhaallijn van Viljars hoogtepunt in zijn carrière. De ene verhaallijn kan niet zonder de andere en zijn op een geniale manier met elkaar verweven. Interessant ook zijn de perspectiefwisselingen. Alle hoofdstukken worden vanuit een derde persoon geschreven behalve de hoofdstukken vanuit de moordenaar. Deze zijn in een ik-perspectief geschreven waardoor Geir Tangen veinst dat de moordenaar daadwerkelijk zelf het verhaal vertelt.
Ik las de Nederlandse vertaling van het boek en de vertaling zat redelijk goed in elkaar. Het is geen perfecte vertaling, soms wordt er gekozen voor een wat makkelijke vertaling. Ik vind het vaak een afknapper op een boek, wanneer er duidelijk sprake is van taal en vertaalfouten. Echter het verhaal in het Meesterwerk was dusdanig pakkend dat ik mij over de vertaling heb heengezet en door heb gelezen. Qua verhaal is het Meesterwerk geniaal bedacht en origineel uitgevoerd. Geir Tangen laat zijn kennis over Scandinavische thrillers goed doorvloeien in het verhaal. Het Meesterwerk is op schrijfvlak zeker te vergelijken met eerdere Scandinavische toppers van Jo Nesbø én Henning Mankell. En qua hoofdpersonen houdt Viljar Gudmundsun zeker stand tegenover gevestigde boekenhelden als Harry Hole en Kurt Wallander.
Deze recensie verscheen eerder vergelijkbaar op mijn website Creans.nl | 1pos
|
Verschrikkelijke prachtig boek.
Het grootste verdriet van ouders zo mooi beschreven.
Taalgebruik is prachtig, emoties over de geboorte en het sterven van Isa zeer invoelend beschreven.
Hoop, wanhoop, ontreddering, acceptatie druipt van de pagina's af. Als lezer ervaar je het verdriet fysiek.
Wat is het woord voor ouders die een kind verliezen? | 1pos
|
Demian is een boek, waar ik me 's morgens al op verheugde om het 's avonds te gaan lezen. Het beschrijft de ontwikkeling van een jongen die het Kaïn teken heeft (althans volgens hem). Tegelijkertijd beschrijft Herman Hesse hier de grote zaken des levens. Zeer actueel is de beschrijving over Europa, mensen die zich gaan groeperen vanwege angst, terwijl het gaat om het samen ontwikkelen. Het het boek eindigt in de 1e wereld oorlog. | 1pos
|
Mick heeft een zware persoonlijkheidsstoornis. Het twaalfjarige jochie heeft er plezier in om anderen pijn te zien hebben en verdriet toe te doen. Zijn ouders, Valerie en Oscar, zijn radeloos. Het gedrag van hun zoontje gaat van kwaad tot erger en ze hebben geen idee wat ze moeten doen om het te kunnen stoppen. Het gaat zelfs zover dat Oscar besluit zijn gezin te verlaten, omdat hij er niet meer mee om kan gaan.
Valerie komt er alleen voor te staan. Ze heeft de scheidingspapieren ondertekend en daarmee heeft ze geaccepteerd dat Oscar afstand doet van zijn zoon. Hun liefde voor elkaar is eigenlijk nog onverminderd, maar de situatie in huis is onhoudbaar. Mick en Oscar vliegen elkaar regelmatig in de haren en de visie die Valerie voor haar zoontje heeft (alles zoveel mogelijk zelf proberen te doen en zeker Jeugdzorg niet inschakelen) staat haaks op wat Oscar wil. Maar hoe lang kan het zo nog doorgaan? En wanneer is het punt bereikt dat Mick's daden zover gaan dat zijn eigen moeder misschien zelfs slachtoffer wordt? En kan Valerie in haar eigen verleden antwoorden vinden voor het gedrag van haar zoontje?
'Zonder jou' is eigenlijk gewoon een afschuwelijk boek. Je moet er toch niet aan denken dat je een lief klein jongetje op de wereld zet, dat binnen de kortste keren al zijn onschuldigheid en liefde verliest en verandert in een gewetenloze jongen die vol zit met haat. Maar het boek is wel afschuwelijk goed, want de zussen Van Gastel weten de spanning op te bouwen en de afschuw voor Mick's gedrag over te brengen, maar tegelijkertijd zorgen ze ervoor dat je Valerie als radeloze moeder heel goed begrijpt.
Natuurlijk houdt een moeder van haar eigen kind en zal ze tot het allerlaatste moment alles doen wat in haar macht ligt om haar kind te beschermen. Maar Mick is de persoon tegen wie iedereen beschermd dient te worden, dus hoe lang houdt Valerie dit vol? Aanvankelijk kijk je tegen Oscar aan als een slappe vent die afstand doet van zijn gezin omdat hij zijn eigen kind niet in de hand kan houden. Maar hoe verder het verhaal vordert en hoe meer je te weten komt over Mick, des te meer begrip je voor Oscar krijgt.
'Zonder jou' is voornamelijk geschreven vanuit Valerie, maar bevat ook verschillende hoofdstukken die geschreven zijn vanuit Mick. Je krijgt daardoor een kijkje in het brein van een gewetenloze jongen die heel doortastend plannen maakt om andere mensen schade toe te brengen. Het besef dat je te maken hebt met een jongetje van twaalf, maakt het des te afschuwelijker. Langzaam maar zeker kom je meer te weten en werk je als lezer toe naar een schokkend en onverwachts plot. Een knap staaltje werk, zeker als je nagaat dat de auteurs voor het eerst samenwerken en beiden nog nooit eerder een thriller geschreven hebben. Mede daarom is dit boek de vijf sterren meer dan waard. | 1pos
|
Met elk boek lijkt Colleen beter en beter te gaan schrijven. Dacht ik bij de eerste nog, 'Dit is wel erg overdreven' worden haar personages elk boek geloofwaardiger en haar verhaallijnen ook. Mijn hart brak bijna bij het geheim van Auburn, maar toen Owen met het zijne kwam... Zoals ik al zei, OMG!!!!! Ik weet het, dit is een recensie van niets, maar alle boeken van Colleen verpest je , wanneer je iets dieper ingaat op het verhaal. Ik wil het hier graag bij laten en iedere CoHo-fan aanraden het boek te lezen!!!!! | 1pos
|
Het schitterd boek! Je voelt je heel dicht betrokken bij dat jonge meisje en het is werkelijk ongelofelijk wat zij in haar jonge jaren heeft meegemaakt. Echt een aanrader! | 1pos
|
In een futuristisch Nieuw-Beijing leven mensen en androïden door elkaar. Cinder, een getalenteerde monteur, is een cyborg en daardoor een tweederangsburger. Ze woont bij haar valse stiefmoeder, die haar beschuldigt van de ziekte van haar dochter. Maar Cinders stiefzusje is geen uitzondering: er woedt een dodelijke plaag in Nieuw-Beijing, die de bevolking verwoest.
Als prins Kai opeens in haar werkplaats staat, verandert Cinders hele leven. En het laatste wat ze had verwacht, is dat ze het middelpunt van een intergalactische strijd zou worden. Cinder zal moeten kiezen tussen plicht en vrijheid, loyaliteit en verraad - maar om de toekomst van haar wereld te beschermen, zal ze eerst de geheimen uit haar verleden moeten ontrafelen.
Ik begin de recensie met het omschrijven van de cover. Naar het kijken van de cover was ik al meteen benieuwd naar het verhaal. Het is echt een super mooie cover om in je boekenkast te hebben staan. Doordat hij nu opnieuw uitgegeven is door Blossom Books is het ook nog eens een super mooie Hardcover geworden die ik persoonlijk echt super graag in mijn kast wil hebben!
Nu snel over naar het verhaal, want daar draait het uiteindelijk om. En wauw, wat een heerlijk verhaal. Het boek heeft mij totaal niet teleurgesteld en had het boek dan ook in 1 dag uit. Ik kon het boek gewoon niet weg leggen, helemaal toen ik na het einde naderde.
Het verhaal neemt je mee naar Nieuw-Beijing waar mensen en androïden samen leven in 1 maatschappij. Cinder daar in tegen is een Cyborg en Cyborgs zijn niet welkom in deze nieuwe wereld. Doordat de pest heerst in de wereld, moeten Cyborgs zich of vrijwillig opgeven of wordt hun ID-nummer omgeroepen en zijn ze verplicht deel te nemen aan het vinden van een geneesmiddel van de pest. Als Cinder vrijwillig opgegeven wordt door haar stiefmoeder, komt Cinder meer te weten over zichzelf.
Het verhaal is echt super goed uitgewerkt door Marissa Meyer, door haar schrijfstijl zit je er echt van begin tot eind in. Doordat het een re-telling is van een sprookje, weet je het een en ander wel over de verhaallijn. Maar dat neemt niet weg dat er zeker wel een paar twist in zitten die ik zelf nooit had verwacht en sommige dingen had ik wel verwacht maar dat was zeker niet erg want dat maakte het juist wel weer leuk.
Aan het begin van het verhaal weet je al meteen dat Cinder een Cyborg is, maar wat is nou een Cyborg? Dit vroeg ik mij eigenlijk best wel lang af, ik snapte niet wat er nou mee bedoeld werd. Ik vroeg mij dan ook af of alle andere mensen wel gewoon 'normale' mensen waren of dat het ook een soort roborts waren. Nou uiteindelijk kwam ik er achter, maar persoonlijk vond ik dat dit wel eerder uitgelegd mocht worden. Wel is het heel gaaf dat er in deze futuristische wereld mensen gewoon delen kunnen hebben van een robot, ik vond dat best wel gaaf bedacht! Als ik mocht kiezen, dan zou ik wel een laserarm willen hebben of net als Cinder een apparaat waarmee wordt gezegd of iemand liegt of niet. Wat zouden jullie willen hebben als jullie konden kiezen?
Ik geef dit boek 4 sterren, omdat ik dit gewoon een geweldig boek vond. Het neemt je mee in de wereld van Nieuw-Beijing en het verhaal vond ik erg origineel ondanks dat het een re-telling was van een sprookje. Het einde is ook echt totaal onverwachts, maar het einde vond ik ook erg zielig en had ik totaal niet verwacht. Deel 2 heb ik ook meteen gereserveerd in de bieb en uiteindelijk komen de mooie pareltjes in mijn kast terecht. | 1pos
|
die zijn voorganger op zowat alle fronten overtreft, heeft Simon Beckett de hoge verwachtingen meer dan ingelost.,Na zijn goed ontvangen en zeer geapprecieerde De geur van sterfelijkheid het eerste boek met forensisch patholoog David Hunter in de hoofdrol zijn de verwachtingen betreffende dit boek zeer hoog gespannen.
In dit boek wordt David Hunter gevraagd om een onderzoek in te stellen naar een bijna volledig verbrand lichaam dat gevonden werd in een verlaten, vervallen boerderijtje op Runa, een klein eilandje ten noordwesten van Schotland. Een klus van niets, ware het niet dat zijn werk fel gehinderd wordt door pech, barre weersomstandigheden en de stuurse bewoners van het enige dorpje op Runa. Of is er meer aan de hand...
Waarom een succesformule wijzigen? moet Simon Beckett gedacht hebben toen hij aan Het laatste zwijgen begon, want de gelijkenissen met zijn voorganger zijn opvallend: een lijk waar amper nog iets van rest; op een quasi van de buitenwereld afgesloten plaats; met een lokale gemeenschap die buitenstaanders wantrouwt. En in het begin van het boek steekt het gevoel de kop op dat dit enkel maar een doordrukje is van zijn monsterhit. Maar daarna wordt het boek bijna ongemerkt beter en beter en ontwikkelt het zich tot een volwassen en consistent geheel, waardoor je in het verhaal gezogen wordt en het boek niet meer kan wegleggen vooraleer je ogen het laatste leesteken gepasseerd zijn.
Het boek wordt gedragen door de vlotte schrijfstijl van de auteur, waardoor het zich laat lezen als een wielerwedstrijd: beschrijvingen van personages en landschappen als het peloton aan een gezapig tempo de kilometers afmaalt, afgewisseld met snedige demarrages van actie en stilaan opbouwend naar een incidentrijke eindspurt met een onverwachte winnaar.
Een andere verdienste van de auteur is dat hij erin slaagt het aantal personages tot een minimum te beperken: in heel het boek komen maar een dertigtal namen voor, huisdieren inbegrepen, waarvan de helft een grote rol toebedeeld kreeg. Deze personages worden degelijk uitgewerkt en getypeerd met hun (on)hebbelijkheden groeien ze uit tot levensechte personages. Ook het ruige landschap en de weersomstandigheden worden zo duidelijk beschreven, dat de lezer zich moeiteloos de sfeer kan voorstellen en hij er zich kan in inleven.
Maar de grootste sterkte dit werk is toch wel de plot: het verhaal ontplooit zich op een logische en geloofwaardige wijze, en pas op het eind wordt de dader en zijn beweegredenen bekend gemaakt, en zelfs daarna serveert de auteur nog enkele verrassinkjes, waardoor het zo goed als onmogelijk is om het einde van het boek te voorspellen. Puur vakwerk.
Met Het laatste zwijgen, die zijn voorganger op zowat alle fronten overtreft, heeft Simon Beckett de hoge verwachtingen meer dan ingelost en bewijst hij tot de top van het gerne te behoren. Deze moet je gelezen hebben. | 1pos
|
IS(IS): we hebben allemaal van gehoord. Op het nieuws is de toestand in Syrië niet weg te denken. Maar hoe gaat het nou écht in zijn werk? Natasza Tardio verwerkte dit actuele onderwerp in een spannende jeugdthriller waarin een meisje verdwijnt naar Syrië. De vraag is of ze vrijwillig is gegaan of werd gedwongen; daar verschillen de meningen over. Dat het aan het denken zet, en dat het ook nog eens een leerzaam boek is, daar is ze in geslaagd!
Het epiloog is verrassend, zeer schokkend en bovenal gruwelijk realistisch. De verhaallijn is goed uitgedacht en hoewel de spanningsboog mij wat tegenviel, zijn de personages goed neergezet. De opbouw van het verhaal is goed, en de perspectiefwisselingen geven bredere inzichten. Je volgt wat de politie denkt, de vrienden Lieke en Lukas, de misdaadjournalist en wat Isra zelf beleeft. Bij Isra leef je vooral in het moment zelf en niet in haar gedachten of ervoor, maar dat kan ook niet anders in verband met spoilers. Ik had het leuk gevonden als er ook nog vanuit Mo’s perspectief werd geschreven, omdat je nu alleen vanuit de anderen over Mo las.
Het verhaal vorderde goed. En dan dat einde.. Wow. Het is zo knap wat Natasza heeft geschreven, er zijn bijna geen woorden voor. Ik kan gewoon niet anders zeggen: DAT. BOEK. WAS. ZO. GOED.
--
Lees mijn volledige recensie hier: https://femkel33st.wordpress.com/2015/07/03/meedogenloos-natasza-tardio/ | 1pos
|
Met heel veel plezier heb ik dit boek gelezen, veel onverwachte wendingen en spannend tot de laatste bladzijde! Vanaf het begin zit de vaart erin, wat het moeilijk maaktom het even weg te leggen! | 1pos
|
Een rite de passage
Misschien wel Tonke Dragts beroemdste boek gaat een nieuwe levenscyclus in: De brief voor de koning wordt door Netflix ‘verseried’. Het boek werd in 2008 al verfilmd door Pieter Verhoeff. Op 5 oktober 2004 kreeg De brief voor de koning ter gelegenheid van de vijftigste Kinderboekenweek de 'Griffel der Griffels' voor het beste kinderboek van de afgelopen vijftig jaar. In het seizoen 2007/2008 ging een gelijknamige musical het land rond. De eerste druk is uit 1962, een periode waarin aan het kinderboek nog maar mondjesmaat aandacht besteed werd.
Dit boek was, samen met het vervolg Het geheim van het Wilde Woud, een lievelingsboek van mij. Ik las ze toen ik een jaar of 8, 9 was. Genoeg reden om De brief aan de koning nog een keer te lezen om erachter te komen of het boek me nog steeds zo goed bevalt.
Hoofdpersoon is de 16-jarige Tiuri, zoon van Tiuri de Dappere, die met zijn maten een nacht moet waken in een kapel. De volgende dag zullen zij tot ridder worden geslagen in dienst van hun koning Dagonaut. Maar een persoon die dringend om hulp vraagt, wordt door Tiuri gehoord. En op deze wijze verlaat de knaap de kapel om aan een Opdracht gehoor te geven. Het zijn empathie en moreel gevoel die deze jongen leiden. Vanzelfsprekend beleeft hij vele avonturen en gaandeweg de reis krijgt hij enerzijds meer helderheid omtrent zijn Opdracht en anderzijds worden de geheimen steeds groter.
‘Dit is een verhaal van lang geleden, toen er nog ridders waren. Het speelt zich af in twee koninkrijken: Het land van Koning Dagonaut ten oosten van de Grote Bergen en Het Land van Koning Unauwen ten westen van de Grote Bergen. Zo heten ook de hoofdsteden van de twee rijken: de Stad van Dagonaut en de Stad van Unauwen. Er wordt ook gesproken van een ander land, maar daarover valt nu nog niets te vertellen.
Het verhaal begint in het Land van Koning Dagonaut. Eerst moet je echter weten van hem en van zijn ridders. Ik heb daartoe een paar stukjes overgeschreven uit een oud, oud boek.’ (1983: 7)
Ik las hier en daar dat het om de Middeleeuwen zou gaan, maar als kind had ik al door dat het verhaal lijkt op een middeleeuws ridderverhaal maar het niet is. Het gaat immers om een fictief land en al lijken de personages op middeleeuwse figuren, ze zijn het eenvoudigweg niet. De omgang tussen mensen van verschillende klassen - want standen mag ik het niet noemen - is in dit boek toch veel minzamer en eenvoudiger dan in de Middeleeuwen. Je voelt als lezer direct al aan dat het ook gaat om meer dan ridders en oorlog.
Religie is wel aanwezig in dit boek, maar erg belangrijk is ze niet. Ze is er gewoon, ze maakt deel uit van het gewone en het rituele leven.
De brief voor de koning is niet alleen een avonturenroman. De entourage lijkt een beetje op de verhalen van de Ronde Tafel rond de schimmige koning Arthur, waarin morele en spirituele moed en bovenzinnelijkheid belangrijk zijn. De bovenzinnelijkheid ontbreekt in dit verhaal rond Tiuri.
Ook heeft het verhaal iets weg van In de ban van de Ring, ook al omdat ringen in Tiuri’s verhalen een voorname rol spelen. Niet hoeft Tiuri zijn ring te verbranden, hij moet een belangrijke brief bezorgen aan de koning van het naburige land, Unauwen. Maar Tiuri heeft het emotioneel en moreel iets minder zwaar dan Frodo. Tiuri leeft nog meer in het stadium het kinderlijke vertrouwen dan Frodo. De opdracht van de laatste is ook veel zwaarder, maar onderschat moet het gewicht van de brief niet worden.
Al zijn zaken geheimzinnig en unheimisch, er is geen sprake van tovenarij en bovennatuurlijke zaken.
Een van de grote thema’s in dit boek is de drieslag: vertrouwen, twijfel en volharding. Het vertrouwen is intuïtief en het lijkt erop dat dat vertrouwen bij mensen met een zuiver geweten ‘beter’ werkt. Dit is een motief dat ook in Arthurromans belangrijk is. De ridder met het zuivere geweten is in staat de graal te vinden.
Maar twijfel slaat toe als je je in een benarde positie bevindt, gevangenschap of dreigend levensgevaar; hoe moet je dan handelen? Je komt erachter dat vertrouwen soms niet terecht is en dat wantrouwen een grote rol speelt. Volharding aan de goede zaak, de opdracht is de kwestie, ondanks je eigen ongemak of zelfs als je leven in gevaar is. Het is een queeste, een heilige opdracht.
Opmerkelijk vond ik in dit boek dat het verhaal nog niet helemaal afgelopen is wanneer Tiuri bij koning Unauwen geweest is. Er is nog een staartje. Een beetje om de held eer aan te doen en ook om een nieuw verhaal aan te kondigen.
Heel treffend vond ik de uitspraak van de nar van koning Unauwen, die ook ridder is trouwens, een ongewone combinatie, dat wie op zoek gaat naar het land onder de regenboog bedrogen uitkomt; niet het doel is belangrijk maar de reis erheen. Het is niet het belangrijkste dat Tiuri de brief afgeeft; zwaarder wegen de reis die hij maakt, de zaken die hij onderweg meemaakt en mensen die hij leert kennen.
Tiuri verkrijgt zijn ridderslag gaandeweg en onderweg, met zijn reis door de psychisch-emotionele stadia van vertrouwen, twijfel en volharding heen. Dat is zijn queeste, zijn rite de passage: hij wordt volwassen. Hij leert dat de dingen en de mensen niet altijd zijn wat en wie zij lijken te zijn. Door schade en schande wordt hij wijs, als wij allen.
En misschien verliest hij ook wel iets van zijn morele onschendbaarheid? Kinderen schijnen ons immers vaak moreel hoogstaander toe dan volwassenen. Hiermee ga ik wellicht een beetje te ver. Het valt me echter op wat een échte held Tiuri is. Hij leert twijfel kennen, twijfel die hij tevoren nauwelijks kende. Die twijfel maakt dat hij de drempel overgaat naar de volwassenheid. En vandaar de rite de passage: van jongeling naar jongeman.
Een ander groot thema is dat van de vriendschap, met name die tussen Tiuri en Piak. De vriendschap tussen de jongens is zo sterk dat ik nu, als volwassene bijna denk aan een relatie. Maar anderzijds kinderen en pubers hebben wel degelijk innige vriendschappen voordat verliefdheden en relatievorming roet in het eten gaan gooien.
Nu, dus zo’n zestig jaar nadat Tonke Dragt het boek geschreven heeft, gelden iets andere waarden en normen. Zo’n brave en goede held als Tiuri zien we niet zo veel meer. Tegenwoordig is het meer het grijze gebied tussen goed en kwaad, juist en verkeerd, licht en donker dat onze beleving kenmerkt. Kwetsbaarheid noemen we dat misschien. We durven meer onze menselijkheid te tonen, we zijn geen goden noch duivels. Middelmatiger, realistischer en daarin schuilen nu onze morele keuzes. Welke tijd ook, er zijn altijd morele keuzes te maken.
Toch is er wel iets van dat grijze gebied terug te vinden in dit boek: Tonke Dragt laat zien dat je als mens eigenlijk nooit ergens helemaal thuis bent, het onderweg zijn, fysiek en psychisch-emotioneel, hoort nadrukkelijk bij het mens zijn, en dat je op een beslissing altijd terug kunt komen: Piak keert aanvankelijk terug naar zijn thuis in de bergen en besluit later toch Tiuri te volgen naar de stad van Dagonaut.
Ik geef eigenlijk geen sterren meer aan mijn gelezen boeken. Voor dit boek wil ik een uitzondering maken: 5 sterren, waanzinnig goed boek, nog altijd, na zestig jaar!
Over de auteur:
Antonia Johanna Willemina (Tonke) Dragt (Batavia, 12 november 1930) is een Nederlandse schrijfster van kinderboeken.
Dragt werd geboren in Nederlands-Indië. Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd zij samen met haar moeder en haar zussen ondergebracht in Tjideng, een interneringskamp voor vrouwen. In het kamp is ze gaan schrijven, volgens eigen zeggen omdat er niets te lezen was.
Na de oorlog kwam zij met haar moeder en zusjes naar Nederland, waar ze – zoals veel Indische Nederlanders – niet echt warm werden ontvangen. Ze deed eindexamen HBS en ging naar de academie voor beeldende kunsten in Den Haag en haalde de akte tekenen A en B. Daarna ging ze tekenles geven en voor de klas vertelde ze vaak ook verhalen.
In 1958 debuteerde ze in het tijdschrift Kris Kras. De daarin gepubliceerde verhalen waren zo succesvol dat Dragt het aandurfde met Miep Diekmann te gaan praten en zo kwam ze terecht bij uitgeverij Leopold.
In 1961 verscheen haar eerste boek, Verhalen van de tweelingbroers, een boek over twee broers die zo veel op elkaar lijken dat ze steeds met elkaar verward worden. Hierdoor beleven ze vele avonturen.
Een jaar later kwam Dragt met De brief voor de koning, een avonturenverhaal over de aankomend ridder Tiuri. Dit boek, het vervolg Geheimen van het Wilde Woud en de verhalenbundel Het gevaarlijke venster spelen zich af in de fictieve landen Dagonaut en Unauwen.
Op 5 oktober 2004 kreeg De brief voor de koning ter gelegenheid van de vijftigste Kinderboekenweek de 'Griffel der Griffels' voor het beste kinderboek van de afgelopen vijftig jaar. Het boek is in 2008 verfilmd door Pieter Verhoeff.
Een ander bekend boek van Dragt is De Zevensprong (1966), dat door Karst van der Meulen verfilmd is tot televisieserie. De boeken van Tonke Dragt worden nog steeds uitgegeven door Uitgeverij Leopold.
Op 5 februari 2013 verscheen het boek ABC Dragt – de werelden van Tonke Dragt, geschreven door Joukje Akveld en Annemarie Terhell. ABC Dragt zapt door Tonkes leven en werk aan de hand van de letters van het alfabet. Van de Boot die haar vanuit Batavia naar Nederland bracht tot het (nog) onvoltooide tweeluik Zeeën van tijd. 26 letters, 50 verhalen – want voor een schrijfster als Tonke Dragt schiet één alfabet tekort.
Tegenwoordig woont Tonke Dragt in Den Haag. In een interview met Libelle uit 2005 vertelt ze dat ze te veel poppenhuizen in huis heeft.
Bibliografische gegevens:
Auteur: Tonke Dragt
Titel: De brief voor de koning
Uitgever: Leopold
Hardcover; verschijningsdatum juli 2017
Druk 49
Aantal pagina's: 464
Aanbevolen leeftijd: 10 jaar
ISBN 13 9789025873530
Betrokkenen Categorieën: Sprookjes, Mythen & Fantasie Geschiedenis Kinderboeken Zelfleesboeken | 1pos
|
Niet direct een chicklit, wat je misschien verwacht van deze auteur die al een paar toppertjes op haar naam heeft staan. Toch een heel aangenaam boek om te lezen. Femke neemt de lezer door middel van haar dagboek mee door haar co-schappen. Van een kritische studente verandert ze langzaam maar zeker in een meelevende arts. Mooie, gevoelige en soms keiharde beschrijvingen van alles waarmee ze in aanraking komt. Daarnaast spelen ook de liefdesperikelen een rol in het verhaal. Een roman die ietwat traag op gang komt, maar die je daarna in zijn greep houdt. | 1pos
|
Ik kreeg dit boek cadeau en had tot nu toe nog niets van deze auteur gelezen. Het is een fijn boek met onderhuidse spanning. De familie is intrigerend en ik heb het boek in een dag uitgelezen. Dus nu is het voor mij tijd om de andere boeken van deze auteur te lezen. | 1pos
|
Ik vond het een fantastisch, goed in elkaar gezet verhaal. Bij mij kwam er geen onbevredigende gevoel bij het laatste stuk. Alleen ik had even voorbij de helft van het boek, een kleine inzinking. Ik werd een beetje ongeduldig ... maar al gauw zat de vaart er weer in.
Het was mijn eerste kennismaking van deze schrijver en ik ben benieuwd naar de volgende boeken van hem.
Wat mij betreft 5 duimpjes. | 1pos
|
Een imponerende en heel wonderlijke roman, van een wel heel intrigerende auteur. Shusaku Endo was ooit dicht bij de Nobelprijs, maar tegenwoordig helaas vrijwel vergeten. Hij was katholiek, wat voor een Japanner vrij verrassend is, en beschrijft in zijn romans een van twijfel en wanhoop doordrenkt Christendom. En dat doet hij op enorm fascinerende wijze, ook fascinerend voor een verstokte agnosticus als ik.
Het verhaal speelt in Japan rond 1640. De Portugese priester Rodrigo is naar Japan afgereisd om de met dood en marteling vervolgde Christenen aldaar in het verborgene te ondersteunen. Het fascinerende aan het verhaal is dan hoe Rodrigo, geconfronteerd met de ellende van de Japanse gelovigen, ook zelf meer en meer vertwijfelt aan zijn geloof. Dit geloof is in het relatief welvarende westen nog een rustgevende metgezel, een bron van troost en rust, maar in Japan (bij herhaling een ‘moeras van modder’ genoemd) werkt dat niet langer zo. Endo beschrijft op bijna pijnlijk suggestieve wijze de folteringen en peilloze pijn waar Rodrigo getuige van is. Maar nog pijnlijker beschrijft hij de twijfel die Rodrigo doordesemt: twijfel omdat het leed zo zinloos is, twijfel omdat God niet ingrijpt, twijfel vooral omdat God bij al dat zinloze leed ZWIJGT. Als enige boodschap klinkt een oorverdovende stilte. Of een zinloze ruis. ‘Net zoals zoëven ging de krekel met zijn droog geluidje verder met tsjirpen. Wind was er niet. Net als daarstraks zoemde een vlieg, met een dof geluid van vleugels, rond zijn gezicht. Niets was veranderd in de wereld daarbuiten. Hoewel er toch een mens was gestorven, was er niets veranderd’.
Endo is heel goed in dat soort sfeerbeelden: de zee die onaangedaan doorruist, het duister dat onaangedaan duistert, vliegen die onaangedaan rondzoemen. Allemaal beelden van een natuur die gewoon zijn gang blijft gaan, en onverschillig staat tegenover alle leed. Een natuur die volgens Rodrigo soms angstwekkend leeg en stil is, en soms lachwekkend absurd, maar in elk geval van elke zin verstoken. In zijn vertwijfeling zoekt Rodrigo steun bij het beeld van Christus, immers ook een lijdende mens. Maar geleidelijk aan wordt het vriendelijk en troostend gelaat dat hij van Christus kent door een soort Japans tegenbeeld verdrongen: een uitgeholde beeltenis van een dodelijk vermagerde en gemartelde Christus, vol voetsporen van godloochenaars die op Christus' gelaat hebben getrapt. Het tegendeel dus van de triomferende Christusfiguur die hij meent te kennen. En Rodrigo’s enige ‘metgezellen’ in zijn zoektocht zijn evidente Judasfiguren: zwakkelingen die de bodem van hun menselijkheid hebben bereid en alle lafheid en smerigheid binnen zichzelf maar al te goed hebben leren kennen. Rodrigo beseft dat zijn lot meer op het hunne lijkt dan op dat van (de westerse) Christus: vol haat en afkeer beseft hij dat juist die regenaten, in hun zwakte en eenzaamheid, het foeilelijke maar getrouwe spiegelbeeld zijn van hemzelf.
De beproeving en verlatenheid van Rodrigo is kortom bijna te pijnlijk om te lezen, en zijn vertwijfeling is dus maar al te voorstelbaar. Dat hij zijn geloof loochent is dan ook geen verrassing. Maar het geniale van dit boek is dat precies op DAT moment, als Rodrigo dus weerloos staat tegen de verpletterende werkelijkheid en alles kwijt is wat hij heeft, hij TOCH de stem van Christus meent te horen. Die stem vertolkt geen boodschap die alle ellende overstijgt, integendeel. Wel is sprake van een soort vertwijfelde acceptatie van de zwakte, eenzaamheid, twijfel en slechtheid in hemzelf en van het zinloze leed in de wereld, en van een moeilijk te verklaren solidariteit met alle andere zwakke en slechte mensen om hem heen. Christus openbaart zich alleen als glimp, als vermoeden van een totaal zelfopofferende en onvoorwaardelijke liefde die Rodrigo niet meer kan opbrengen. Dat geeft Rodrigo wel een vreemd soort wrange berusting, maar geen verlossing. Daar gelooft Endo kennelijk niet in. Christelijk geloof is bij Endo geen bron van rust, maar van prangende vragen tot op het bot naar de zin van het leven in deze zo zinloze wereld. Bij Endo is geloof dus ook meteen geloofscrisis. Ik hou daar wel van: niet dat ik mij voortdurend dat soort levensvragen of zingevingsvragen stel (daar ben ik te slap en/of te nuchter en/of te oppervlakkig voor), maar boeken als deze laten volgens mij wel goed zien hoe peilloos diep en problematisch dit soort vragen zijn. En daarom heb ik dit ijzingwekkend deprimerende boek toch met grote bewondering en plezier gelezen. | 1pos
|
Charles Burns schrijft in Zwart gat over een mysterieus virus dat de tieners van de stad in zijn greep houdt. De setting en uiterlijk van de jongeren is Seattle, jaren 70 Amerika. De kapsels van de meisjes lijken kopieën van Farrah Fawcet’s haar in Charlie’s Angels. De bakkebaarden en lange matten regeren bij de heren. De sfeer is grimmig doch iedereen gaat er in een relaxte manier mee om. De boodschap lijkt te zijn: je hoeft niet bang te zijn voor het onbekende. Terwijl iedereen rare lichaamsvormen krijgt na het hebben van seks, worstelen de jongeren ook met gewone alledaagse strubbelingen: sex, drugs, feestjes, onzekerheden, afwijzingen en angst.
Deze graphic novel is donker en bizar, maar er zitten wel punten in om over na te denken. De stijl tekenen is minimaal, maar toch genoeg om heel mysterieus en ietwat eng naar voren te laten komen. Het zou me niks verbazen als dit getekend is na een psychedelische trip tijdens de vrije jaren 70, maar het boek stamt uit 2013. Zwart gat scheert niet weg voor het blote, het vreemde, het groteske. Je moet er ook tegen kunnen dat alle verhaaltjes losse eindjes hebben. Iets unieks heeft Charles Burns in ieder geval neergezet. | 1pos
|
“Er waren duizenden, misschien wel miljoenen waterlelies, roze, wit, blauw, zover het oog reikte ging het maar door.” De Heer der Planten, verrukt en verward, kijkt uit over het Marlgu Billabong, een hoefijzerige poel waar de rivier zijn loop heeft verlegd, in het uiterste noordwesten van Australië. Verward omdat de kleurenpracht tot één variabele soort is terug te brengen – verrukt om de betoverende aanblik. Weelde door zijn kleurenpracht en zijn hoeveelheid, al maakt Carlos Magdalena, naamgever en auteur van Heer der Planten, doorgaans jacht op die ene overlevende plant om deze van de ondergang te redden.
Het redden van die ene overgebleven plant is het beroep van Carlos Magdalenaen meer nog zijn roeping, Heer der Planten zijnkoosnaam. Hij reist er de hele wereld voor af, verzamelt stekken en zaden om deze op zijn thuisbasis, de Londense koninklijke hortus botanicus Kew, te vermeerderen en vervolgens de jonge planten terug te brengen naar hun oorspronkelijke habitat in de hoop dat zij het voortaaan zonder zijn hulp redden.
Café marron
Dat brengt de schrijver niet alleen bij de waterlelies in het Australische Kimberley. Hij ontmoet eveneens de reuzenwaterlelie in het Amazonegebied en in Peru, waar hij zich inzet voor herbebossing op de pampa en de aloude huarango terugbrengt, tezamen met de Peruaan Félix Quinteros, van jongsaf aan pleitbezorger van de woudreus.
In Rodrigues ontfermt de schrijver zich over verscheidene planten, die op sterven na dood en vergeten zijn. Daar begint zijn levenslange avontuur met de laatste café marron: hij redt de twee tot drie meter hoge struik van zijn ondergang, waarop diverse botanici hun tanden vergeefs hebben stuk gebeten.
Zijn belevenissen op Mauritius, Rodrigues en elders, steeds op zoek naar die ene laatste plant, zijn te vaak zo gedetailleerd dat de leek gemakkelijk afhaakt en zij zijn vooral te hijgerig – de bezetenheid lijkt de auteur in de weg te zitten. Daarentegen zijn de beschrijvingen van zijn werk elders, zoals in het Amazonegebied en in Peru, meeslepend. De lezer proeft het enthousiasme waarmee de Peruaanse boeren Carlos Magdalena ontvangen, terwijl met de aloude huarango de veerkracht van de natuur bijna letterlijk in beeld komt. De woudreus, eerder gekapt om zijn brandhout, nodig voor het populaire gerecht ‘op hout geroosterde kip’, biedt opnieuw schaduw in de verzengende hitte op de pampa, zijn de jonge twijgen weer een lekkernij voor het vee en de peulen voedzaam voor de bewoners. Daarmee is het terugbrengen van de huarango misschien wel van meer waarde dan het redden van ‘die ene laatste plant’.
Heer der Planten
De schrijver groeit op in het noorden van Spanje – het autonome Asturië, waar zijn moeder, floriste, hem de liefde voor de plantenwereld bijbrengt en hijzelf de verwoestende effecten ervaart van de ongebreidelde boskap onder het Franco-regime. Oeroud eikenbos behoorde al tot het verleden ten gunste van de bouw van zestiende eeuwse galjoenen, maar vanaf 1934 doet generaal Franco er een schepje bovenop. De resterende gevarieerde inheemse bossen moeten plaats maken voor eucaliptussen en dennen, die elke zomer vlam vatten. Niettemin is de flora en fauna in het ruige landschap weelderig en Asturië de plek om de natuur te leren kennen. Daar ontpopt Carlos Magdalena zich als een gepassioneerde bewonderaar van de plantenwereld om in Kew uit te groeien tot Heer der Planten – bezeten en bevlogen.
Zijn jacht op net aan uitgestorven planten, zijn creativiteit en vastberadenheid om deze te vermeerderen en te behouden, bezorgen zijn boek extra gewicht, tegelijkertijd doet zijn jacht, telkens op die ene bijzondere plant, wat ongemakkelijk aan. Sommige delen zijn teveel een opsomming van het bijzondere en unieke, te weinig een boeiend en vloeiend verhaal – zijn passie en bezetenheid lijken hem bij het schrijven in de weg te zitten. Daarbij komt dat hij zijn ego nadrukkelijk etaleert, zoals “Deze boom was zo mooi, ik moest hem wel helpen overleven” – laat liever zien dat het zo is en gun de conclusie aan de lezer. | 1pos
|
Brief aan mijn ontvoerder gaat over een meisje, Gemma, die met haar ouders onderweg op vakantie is. Op het vliegveld waar ze moeten overstappen krijgt ze ruzie met haar ouders en loopt ze weg. Op het vliegveld wordt ze ontvoerd en meegenomen naar de outback in Australië.
Brief aan mijn ontvoerder is waanzinnig goed geschreven. In het boek worden bijzondere aspecten heel goed beschreven zoals het Stockholmsyndroom. Je leest het boek in één teug uit en voor je het weet zit je zelf met een stockholmsyndroom. Het verhaal is heel goed en heel spannend. Je hebt geen idee wat er gaat gebeuren en Ty is ongelofelijk onvoorspelbaar. | 1pos
|
In ‘Bloeden zal je’ zet een mysterieuze foto die spontaan uit een printer komt, het leven van Lindsey en Michael volledig op zijn kop. Wie is de onbekende man die verminkt op een stoel zit afgebonden? Waar is hij en wie heeft deze gruwelijke daad op zijn geweten?
Rechercheur Spencer Bennet en zijn team worden met het onderzoek belast en er ontstaat een kat en muis spel met een ware psychopaat. Terzelfder tijd is Jennifer Rowley bezig met de verdwijning van haar vriend. Ze stuit op een nieuw spoor dat haar vastberaden door doet speuren.
“Hoe moet ze uitleggen dat wat ze zelf niet goed snapt. Nadat de man, waarvan ze dachten dat het haar stalker was, werd opgepakt, vertrok Spencer weer uit haar huis. Dat was de regeling. Hij verbleef bij haar zolang ze bescherming nodig had.”
Lukt het Spencer en zijn team de psychopaat te pakken te krijgen en slaagt Jennifer erin het raadsel rondom de verdwijning te ontrafelen? En wie is de onbekende man met de herdershond die telkens opduikt? Je leest het in ‘Bloeden zal je’.
“Geradbraakt loopt hij richting de lift. Achteraf weet hij nog steeds niet of het wel verstandig was om de informatie te delen met de politie. Misschien moet hij er even goed over nadenken of hij dit alles wel aan Lindsey gaat vertellen.”
In dit deel van de serie ziet Van Hal vooral op uitstekende wijze kans de emoties van haar diverse personages over het voetlicht te brengen. Je voelt hun verdriet, angst, schuldgevoel en wantrouwen. Het is overigens aan te raden de diverse delen in de ‘Bennet & Rowley serie’, waarvan dit boek het tweede deel is, op volgorde te lezen.
Het is mooi om waar te nemen dat Van Hal qua schrijfstijl en taalbeleving gegroeid is ten opzichte van het vorige deel ‘De Verzamelaar’. Qua redactie verdient het nog wat extra aandacht; wellicht een tip voor het volgende deel. Van Hals’ vertellende vermogen is onverminderd goed, de spanningsboog is vrijwel continue aanwezig en leidt de lezer naar een daverend plot. Een plot dat de belofte van een volgend deel in zich herbergt.
Over de auteur
Diana van Hal (Amsterdam, 1980) ontwikkelde in haar tienerjaren een diepe liefde voor boeken, met name thrillers. Ze heeft haar HBO studie klinische chemie en hematologie afgerond in 2002 en is daarna meteen in een ziekenhuislaboratorium aan de slag gegaan. In november 2015 is haar thrillerdebuut 'De Verzamelaar' uitgekomen.
Uitvoering
Uitgever Verba Montem
ISBN 9789082509526 , 9789082509533 , 9789082509540
Paperback, 267 pagina’s
Over Hanneke Tinor-Centi
Hanneke Tinor-Centi (1960), eigenaar van HT-C Communicatie en Marketing, literair agent, boekmarketeer en recensent.
http://ht-c-communicatie.nl/ | 1pos
|
Kasund. Jon Hansen, expediteur en ex hasj dealer, is op de vlucht nadat hij een missie voor de Visser niet heeft volbracht. Hij moest Gustavo vermoorden, maar nam geld en dope aan in ruil diens leven te sparen. Johnny Moe, expediteur en handlanger van de Visser, zit achter Jon aan om dat geld en dope terug te halen en Jon te vermoorden. Jon houdt zich echter schuil in Kasund, waar hij Lea ontmoet en haar zoon Knut. Jon weet dat hij ooit gevonden zal worden, maar overleefd hij dat? En zal Lea zijn liefde voor haar beantwoorden?
Nesbo zet weer een heel goed verhaal neer. Spanning, romantiek en rustige momenten wisselen elkaar goed af. In het begin had ik nog het idee dat het wat saai werd, tot halverwege, toen zat ik ademloos te lezen en moest weten hoe het af zou lopen. Het einde is zelfs verrassend. Een echte aanrader! | 1pos
|
Stop vier mensen in een hogedrukpan en kijk wat er gebeurt. Liefst twee stellen, waar de relationele slijtage heeft toegeslagen en waar elke verandering alleen maar een verbetering kan inhouden. Een geliefd literair procedé, dat we terugvinden van Herman Kochs Het Diner tot Edward Albee's Whos afraid of Virginia Woolf? Ook de Duitse auteur Juli Zeh schept er een bijna sadistisch genoegen in haar vier personages te laten spartelen in een geïsoleerde situatie. In het geval van haar nieuwste roman Nultijd op een klein vulkanisch eiland, al dan niet onder de omringende zeespiegel.
Vakantie is gevaarlijk voor elke relatie, zoals iedereen weet. Als soapie Jolanthe en haar mislukte schrijversvriend Theo een duikvakantie boeken, kan dat alleen slecht aflopen. Aan duikinstructeur Sven en zijn hulp Antje de taak om de lieve vrede te bewaren. Dat lukt één dag, waarna Jola er niet voor terugschrikt om de duikuitrusting van haar Theo te saboteren. Die doet gezellig mee en laat zijn handjes wapperen, wat Jola de nodige blauwe plekken oplevert.
Gezellig. Heb ik weer, denkt Theo. De voormalige jurist was nou net uit Duitsland gevlucht om de ratrace van overambitieuze carrièremakers te ontlopen en los van alles en iedereen zich op de zee te storten. Dat zijn voormalige buurmeisje Antje zijn bed warm houdt, neemt einzelgänger Theo op de koop toe.
En dan slaat het noodlot onvermijdelijk toe. Tussen Jola en Sven ontwikkelt zich een broeierige spanning, die zich een uitweg moet vinden. Met die onderhuidse emoties weet schrijfster Juli Zeh wel raad. Handig laat ze zowel Jola (via een dagboek) als Sven hun kant van het verhaal vertellen, de waarheid moet de lezer maar zelf bepalen.
In de beperking toont zich het meesterschap. Door bewust voor slechts een kwartet personages te kiezen, houdt Zeh de handeling beperkt en overzichtelijk. Denk aan Roman Polanskis 'Het mes in het water': stel op zeilboot ontmoet vreemdeling, waarna alles misgaat wat er mis kan gaan.
In de beperkte kosmos van Nultijd komt het op de kleine details aan. Het claustrofobische gevoel onderwater, de euforie als je langs allerlei fraaie vissen zweeft: duiken kent geen geheimen voor Zeh. Nultijd is een begrip uit de duikwereld, dat aangeeft hoeveel minuten je onder kunt blijven, zonder bij het weer opstijgen gezondheidsrisicos te lopen. Sven, Jola en Theo spelen met vuur. Vooral Jola dweept met het slachtofferschap en probeert Theo te verleiden uit jaloezie fatale stappen te ondernemen. Jola in haar dagboek: "Slachtoffer-zijn zit de mensen in het bloed. Daarom verenigen mensen zich in echtparen, woongroepen, verenigingen, partijen en maatschappijen: zodat er altijd iemand anders is die aan alles schuldig kan zijn. Slachtoffer-zijn is een kunst die makkelijk te beoefenen is als er een geschikte medespeler in de buurt is. Iemand die dom genoeg is om de zondebok te worden. Die toeslaat zonder na te denken en daarna om excuses smeekt. Wie zijn eigen dader heeft, hoeft zich nooit meer zorgen te maken om de slachtofferrol."
De lezer van Nultijd moet zelf bepalen wie binnen het kwartet dader en wie slachtoffer is. Het maakt het boek tot een psychologische thriller, die tot het eind amuseert, maar niet overdreven diep graaft. Pardon, ik bedoel duikt. | 1pos
|
Tegengif gaat over het verhaal van Liam en Jazzlyn. het is een verhaal over liefde en bedrog,het boek bevat ook een goede hoeveelheid spanning en is ook lekker vlot geschreven waardoor het boek goed door leest.Ook had het boek veel verrassende wendingen wat je elke keer opnieuw nieuwsgierig maakte en je aanspoorde om verder te lezen!
De personages zijn ook goed uitgewerkt.Waardoor je je erg goed kan inleven in Jazzlyn en Liam. ze hebben allebei duidelijk een eigen persoonlijkheid en spellen goed op elkaar in!Wat leuk is om te lezen!
ik geef dit boek ⭐️⭐️⭐️⭐️ sterren!, Zeker een aanrader, ik kijk uit naar meer! | 1pos
|
De Japanse minnaar is een mooi verhaal, maar wel op een speciale manier geschreven. De 1ste helft gaat als een sneltrein vooruit, waardoor het mooiste verloren gaat. Het boek leest heel vlot, wel spijtig dat er bitter weinig dialogen in zitten.
Uiteindelijk vind ik het 2de deel van het boek heel emotioneel met een totaal onverwacht einde.
In totaliteit is het boek zeker de moeite om te lezen! | 1pos
|
Jussi Valtonen schetst in 'Ze weten niet wat ze doen' een hele gezinsgeschiedenis, vanaf de geboorte van zoon Samuel, tot een punt ergens in de nabije toekomst. Het is geen vrolijk verhaal: vader Joe kan maar niet aarden in Finland en verlaat het gezin al snel na de geboorte van Samuel, moeder Alina lijkt constant in een soort existentiële crisis te zitten en Samuel vertoont nare trekjes. Of valt dat allemaal wel mee?
Over al dat gezinsdrama heen loopt de rode draad van het verhaal: Joe, neurowetenschapper, houdt zich bezig met dierproeven, iets waar zoon Samuel steeds meer afkeer van krijgt. Ondertussen wordt het gebruik van sociale media steeds meer een factor om rekening mee te houden en blijken de dochters uit Joe's tweede huwelijk zelf ook gebruikt te worden als een soort proefkonijnen voor de wetenschap die Joe mee heeft helpen opbouwen. Geen vrolijke toekomstbeelden in dit boek.
Valtonen blinkt uit in het beschrijven van de zielenroerselen van de drie hoofdpersonen Alina, Joe en Samuel. Hier gebruikt hij zo veel woorden voor, dat het soms vervelend wordt. Maar door die uitgebreide beschrijvingen krijg je wel begrip voor ze en ga je ze bijna sympathiek vinden. Je zou ze door elkaar willen rammelen en tegen ze brullen dat ze nou eindelijk eens een keer met elkaar moeten práten in plaats van alleen maar diepe gedachten denken.
Het tijdverloop in het boek is niet lineair. Er wordt voortdurend teruggesprongen naar eerdere momenten in de levens van Joe, Alina en Samuel. Tot op zekere hoogte werkt dit goed, maar het zorgt er wel voor dat je telkens uit de 'flow' van de hoofdlijn van het verhaal getrokken wordt.
Het is knap hoe Valtonen als Finse schrijver vanuit het standpunt van een Amerikaan beschrijft hoe de Finse volksaard is. Het is bijzonder om te zien hoe Valtonen zichzelf 'schuldig maakt' aan juist datgene wat Joe's grootste klacht tegen de Finse maatschappij is: alles uitgebreid doorkauwen, uitdenken en befilosoferen maar niet naar een oplossing toe werken. En dat roept weer de vraag op, wat de Finnen er zelf van vinden dat ze door Valtonen worden neergezet als gesloten, xenofoob en zichzelf overschattend. Zouden ze écht zo zijn?
"Ze weten niet wat ze doen" is geen spetterend SF-spektakel met wijdse vooruitblikken en al evenmin een spannend avontuur. De nieuwe 'Brave New World'? Beslist niet, daarvoor is het boek bij lange na niet zwartgallig en vervreemdend genoeg.Een plausibele psychologische 'near future'-roman, dat is het zeker. | 1pos
|
Ik heb nu een aantal boeken gelezen van Tess en kan met recht zeggen: ik ben fan!! Ik lees ze niet op volgorde, maar Verdwijn is weer een heerlijke Rizzoli & Isles. Het verhaal is spannend en het plot zit goed in elkaar. Gewoon een erg goede thriller. Op naar de volgende! | 1pos
|
In het begin moest ik weer even wennen aan alle termen en voor mezelf weer op een rijtje krijgen wie wie was en wat ze konden. Toen het bij me terugkwam kon ik me weer heerlijk weg laten zakken in het magische en super spannende avontuur!
De kinderen ontwikkelen zich weer wat meer in dit tweede deel en komen langzaam meer te weten over hun krachten en wat ze ermee kunnen. Als ze samenwerken staan ze sterker en kunnen ze een hoop aan…
Eenmaal begonnen en goed in het verhaal is er weer geen stoppen aan, je moet gewoon weten hoe dit spannende avontuur af gaat lopen! Het is niet alleen spannend, maar ook echt heel erg leuk om in die magische wereld te vertoeven. Ik begrijp helemaal dat Fee in de bovenwereld wil blijven en ben heel benieuwd wat ze daar allemaal nog gaat meemaken en leren.
Het verhaal werkt toe naar een spannende climax, en die vond ik helaas wel een beetje een anti-climax… Het ging ineens érg snel en was heel vlot voorbij, en dat na zo’n opbouw van bijna een heel boek/verhaal… Gelukkig maakte het stuk erna het wel weer een beetje goed en zorgde dat er wel weer voor dat ik sterk verlang naar méér!
Kom maar op met deel 3; ik dompel me met alle liefde weer onder in die gave wereld! | 1pos
|
Eigenlijk is het heel moeilijk om sterren toe te bedelen aan een true crime boek. Wat er gebeurt is staat al vast en het ligt aan het vakmanschap van de auteur om alles netjes op een rijtje te zetten en toegankelijk te maken voor de lezer. Dit geldt zeker als een bepaalde zaak meerdere jaren in beslag neemt. Het is nu al bijna 10 jaar geleden dat de rijke weduwe Jacqueline Wittenberg dood werd aangetroffen in haar woning. Ze was neergestoken.
Al snel viel de verdenking op Ernst Louwes. Hij was fiscaal jurist en stond Jacqueline op financieel gebied bij omdat haar man haar een klein fortuin had nagelaten. In de wandelgangen werd hij echter al snel de boekhouder genoemd. De tweede verdachte, die pas veel later in beeld kwam, was Michaël de Jong, een huisvriend van de familie. Om onnaspeurlijke redenen werd hij de klusjesman gedoopt, vooral door Maurice de Hond die zich in een later stadium met de zaak ging bemoeien.
Bas Haan is onderzoeksjournalist en hij heeft zijn sporen bij o.a. Nova verdiend. Hij houdt zich al jaren bezig met de Deventer moordzaak en hij is vaak in de publiciteit geweest. In dit boek geeft hij een onopgesmukt en eerlijk verslag van alles wat hij in de loop van de tijd over deze zaak heeft onderzocht. Het is een zeer goed leesbaar verslag geworden, zonder droge opsommingen en lange verklaringen. Hij gaat diep in op de vele fouten die er in het onderzoek zijn gemaakt, maar hij geeft ook een inkijkje in zijn gedachten over het geheel. Gedachten dus van iemand die vaker met dit bijltje heeft gehakt, en die gewend is aan het doorspitten van lange verklaringen en andere stukken, om dit vervolgens samen te vatten en tot in de kern te ontrafelen. Wat hij ook heel scherp neerzet is het feit dat men in Nederland in allerlei mogelijke tv-programmas zaken zo kan opblazen, dat de gewone kijker door de bomen het bos niet meer ziet. Bas Haan heeft hier duidelijkheid in gebracht. | 1pos
|
Hoofdpersoon in dit boek is het Haus Landauer, een huis wat zoals Claar al schreef, echt bestaat. Tegen het einde van het boek werd ik er toch wel nieuwsgierig naar en ook naar welke Zuid-Tsjechische stad er werd bedoeld met Mesto. Na wat gegoogle vond ik uit dat het deze villa moet zijn. Het staat zelfs op de Unesco Werelderfgoedlijst!
De overige hoofdpersonen: Liesel, Viktor, Hana, Katalin, Obersturmführer Stahl, Zdenka, Tomáš zijn bewoners of gebruikers van het huis en wèl fictieve personen. Zij worden met name gevolgd in relatie tot Villa Landauer. Het huis is in gebruik achtereenvolgens als prachtig modern woonhuis, Biometrisch Centrum (van de nazi’s), fysiotherapieruimte van het Kinderziekenhuis en tot slot als museum.
De mannen in het verhaal zijn allemaal wat koel, rationeel en niet zo sympathiek, de vrouwen zijn hiervan het tegenovergestelde: open, uitgaand van hun gevoel en emotie, sterk en liefdevol.
Het boek hield me zeker in zijn greep en leest gemakkelijk. Wel vond ik sommige gebeurtenissen en ontmoetingen érg toevallig en ongeloofwaardig maar dat was wel weer boeiend voor het verhaal, dus het is Mawer vergeven.
‘Is de Glazen Kamer een domein van geheimen? Een domein van openheid en transparantie is het zeker, een plek waar niemand leugens kan vertellen.’ | 1pos
|
In deze thriller gaat Arnaldur Indriðason terug naar Reykjavik in de zeventiger jaren. Erlendur is een jonge vent die nog niet zo lang bij de politie werkt. Hij draait veel nachtdiensten met zijn collega’s die in het teken staan van zwervers, dronkenlappen en huiselijk geweld. Tijdens zijn nachtelijke surveillances maakt hij kennis met de zwerver Hannibal. Hij bekommert zich om Hannibal en voor zover het mogelijk is raakt hij met Hannibal bevriend.
Erlendur krijgt op een nacht te maken met een dode man die in een plas bij een veenafgraving drijft. Groot is de schok als hij Hannibal herkent. De zaak wordt niet verder behandeld, Hannibal is waarschijnlijk met zijn dronken kop gevallen en verdronken. De zaak blijft echter door het hoofd van Erlendur spoken, helemaal als hij ontdekt dat er in diezelfde nacht een jonge vrouw is verdwenen.
Indriðason is een meester in het beschrijven van de omgeving, de hersenspinsels die constant door Erlendurs hoofd spoken. Het zijn geen boeken die bol staan van acties maar hij weet de lezer een gevoel te geven alsof je in de huid van Erlendur kruipt. Erlendur die geen bon vivant is, maar een ingetogen introverte man. Indriðason licht een tipje van de sluier op waarom Erlendur is zoals hij is.
Erlendur wil dat het recht zijn beloop krijgt en bijt zich in deze zaak vast, als surveillant is dit helemaal niet zijn taak maar hij brengt zijn collega’s niet op de hoogte van zijn speurwerk. Hij wordt ingegeven door een traumatische gebeurtenis uit zijn jeugd die hem tot in lengte van dagen zal achtervolgen.
Sober maar magistraal geschreven. Een oplopende broeierigheid die tot leven komt in een uitstekend plot. Naast het oplossen van de moordzaak heeft Indriðdason ook oog voor alcoholisme en het zwerversbestaan. Voor de doorgewinterde Indriðason fans gesneden koek maar voor de nieuwelingen kan het jammer zijn dat inspecteur Erlendur Sveinsson geen nadere introductie krijgt. Voor mij op dit moment de beste auteur uit het koude hoge Noorden. | 1pos
|
Een mooie roman over een schrijversfamilie. Wanneer de moeder van Sadie overlijdt erft zij het huis van haar grootmoeder Poet's Cottage. Sadie wil het geheim ontrafelen over de dood van haar grootmoeder en minnaar.
Goed geschreven roman, mooie personages die zowel in het heden als verleden voorkomen. Het plot viel mij eigenlijk tegen en werd zomaar even tussen neus en lippen door verteld. Ik was er al doorheen voordat ik door had dat dit het plot was. Jammer. Deze roman is voor lezers die van mysterie houden. | 1pos
|
In Morgenster, de debuutroman van Dirk van Boxem (1966), herleeft de belle époque, een tijd zo rond het begin van de twintigste eeuw. De welvaart neemt toe en kunst en wetenschap ontwikkelen zich sterk. Men is optimistischer, de wereld verandert onder meer met de komst van de elektriciteit. Morgenster is de naam van een klein, bestaand huis aan de Cogels-Osylei in Antwerpen, dat geklemd is tussen grote burgerhuizen. Dat is symbolisch voor de levens van de personages in dit boek die zich bewegen tussen de oude en nieuwe tijd en met elkaar verbonden zijn. Het huis, waarin de auteur ook gewoond heeft, dateert uit 1904 en is ontworpen in de art nouveau-stijl door architect Jos Bascourt.
In heldere taal meandert Van Boxem net als de zwierige lijnen van de art nouveau door het leven van zijn personages. Hij weet op een vloeiende en geloofwaardige wijze de tijdgeest, de historie, in de vorm van fictie te verwerken. Morgenster (genoemd naar een bloem waarvan de bloemblaadjes naar buiten stralen) is een metafoor om een liefdesgeschiedenis, het zoeken naar vrijheid, sociale en individuele emancipatie organisch te verbinden. Maar wat gebeurt er als de zekerheden van het leven wegvallen, de toekomst onzeker is en men het eigen leven niet meer in de hand lijkt te hebben?
Hoofdpersonage Anna Blanckaert weet haar minnaar, de Duitse vermogende reder Heinz Brugmann, te overtuigen een huis voor haar te bouwen in de art nouveau-stijl, een huis voor haar alleen. De keuze valt op architect Jos Bascourt, in de roman een fictief personage. Het huis moet Anna verbeelden. Op de binnenkaft van de roman is de originele tekening van het huis te zien. Het refereert onmiskenbaar aan het gezicht van een vrouw.
Heinz wil dat het proces van het ontwerp en de bouw voor Anna verborgen blijven. In deze verhaallijn van de roman komt de veranderende positie van de vrouw aan het begin van de twintigste eeuw naar voren. Anna wil zichzelf ontwikkelen, haar vroegere leven achter zich laten. Haar leven wordt echter voor een groot deel door anderen bepaald. Ze heeft alleen haar lichaam om zich te onderscheiden, te uiten.
Ieder van de personages heeft een geheim, is op zoek naar de eigen vrijheid. Heinz leidt verschillende levens op verschillende plekken. Hij is eigenlijk op zoek naar rust in zijn leven, wilde geen reder worden, haat de hectiek en het op en neer reizen tussen Hamburg waar zijn gezin woont en Antwerpen waar hij met Anna is. Zijn vrouw Greta is ambitieus en wil de wereld veroveren door in Zuid-Amerika actief te worden. Jos is enerzijds zakenman, anderzijds kunstenaar: hij kan huizen bouwen in elke stijl, maar hij heeft Anna als inspiratiebron nodig om echt mooie dingen te maken. Een mooie vondst is dat hij het ontwerp van zijn huis letterlijk tekent op de huid van Anna. Hij worstelt met het definitieve ontwerp van het huis, maar ook met de relatie die hij met Anna onderhoudt.
Dan is er ook nog de maatschappelijke emancipatie. Arbeiders die een beter loon willen, algemeen stemrecht. Ze worden daarin gevoed door Leon, een kapitaalkrachtige, anarchistische, activistische man. Iedere structuur die de mens belet zich te ontplooien is volgens hem ten dode opgeschreven. Ook hij zoekt vrijheid én heeft zijn eigen geheim.
Van Boxem heeft een fijne, toegankelijke manier van schrijven, schrijft puntgave dialogen. Morgenster is een sprankelende roman. Het is, om met Bascourt te spreken, een ode aan de liefde, een boek “waar het leven doorheen stroomt, zoals het sap van de planten de bloemen doet bloeien.” | 1pos
|
Weer een fantastisch boek met de mensen uit Oak Knoll in de hoofdrol. Meerdere malen een onbehaaglijk gevoel gekregen, zoals het hoort bij een spannende thriller. Jammer dat er geen zicht is op een mogelijk vervolg. Gelukkig nog wel andere boekn van Tami Hoag die ik kan gaan verslinden. | 1pos
|
Het boek was aangenaam maar zeker wennen om te lezen door de heel korte hoofdstukken van 1 tot 3 blz., wat dus echt nieuwe voor mij was. Het duurde echt wel even voor het vlot was om te lezen. Maar eens ik in het verhaal zat las het vlot. Was het spannend en werd ik van het ene dwaalspoor op de andere gezet. Steeds dacht ik nee dat kan de dader niet zijn ik weet zeker hij de dader is. Wat een verrassend eind. Dit had ik echt niet verwacht; niemand denk ik. Hoe kan …. ? Hij is leuk, intelligent, begripvol,…..?
Wat een boek. Of ik meer van Ellen ga lezen? als er boeken van haar mijn pad kruisen zal ik ze zeker niet laten liggen. Ik zal ze zeker meenemen of uit mijn hek-bib halen om te lezen.
Ellen doe zo verder, je bent goed bezig.
http://infoboeken.blogspot.be/2017/05/ellen-gerretzen.html | 1pos
|
Vriendinnen Fay, Naomi, Emily en Lauren gaan op vakantie naar Kreta, ze mogen daar in het vakantiehuis van de rijke ouders van Fay. Al snel blijkt dat er onderling wel wat strubbelingen zijn, vooral tussen Fay en Lauren. Maar de sfeer wordt nog grimmiger als ze last krijgen van een insluiper.
Wel hebben ze ondertussen lol met de bewoners van het buurhuis, de jongens Leonard, Danny en Nick. Maar zijn ze wel te vertrouwen?
De sfeer in het verhaal, waarin de perspectieven van de meiden wisselen en je dus het verhaal van al hun kanten meekrijgt, is al vrij gauw grimmig en wordt steeds dreigender. De sfeer onderling is af en toe om te snijden, zeker als Fay en Lauren ook nog eens allebei voor Leonard vallen. En dan de spanning van de insluiper, de gestolen dingen en later zelfs nog de dode die valt… Hun vriendinnenvakantie verandert langzaam in een hel. En de vier heel verschillende meiden, met hun eigen privé strubbelingen en crushes, gaan er ieder op hun eigen manier mee om.
Leuk dat er een detective-tintje aan zit doordat Emily, die graag bij de politie wil, de speurneus uithangt. De politie zelf doet niet erg veel namelijk.
Weer een erg realistische en super spannende jeugdthriller van Eva Burgers! Met voor veel tieners herkenbare personages en situaties (hopelijk alleen niet de thriller gedeeltes…).
Durf jij nog met je vriendinnen op vakantie naar Kreta na het lezen van dit boek? | 1pos
|
Vlotlezend gezellig en spannend verhaal. Titel is origineel.
Oplossingen worden wat snel en makkelijk gevonden, het is dan ook een kínderboek met fantasie.
Kan goed als voorleesboek worden opgepakt - korte hoofdstukken, prettig lettertype - er gebeurt iets, niet te beschrijvend. Voor de gemiddelde tot goede lezer in groep 5/6 soms 7.
Google 'Ministerie van oplossingen', het bestaat. | 1pos
|
Wolfgang is een voormalige hoofdcommissaris van de Berlijnse Moordbrigade, hij woont in Spanje en is herstellende van een ernstige ziekte. Dan krijgt hij een mail van zijn voormalige collega met het verzoek om te helpen bij het oplossen van een moord. Het slachtoffer is gevonden op zijn eigen familiegraf op een Joodse begraafplaats. Een journalist die op onderzoek uitgegaan is denkt aan antisemitische motieven. Maar is het dat ook? Deze vraag maakt wel dat de Weissenseemoord zoals hij genoemd wordt, een politiek hangijzer is en Wolfgang zich afzijdig moet houden.
Dan worden er kort achter elkaar 2 vrouwen vermoord. Er lijkt een samenhang te zijn met de eerdere moord, maar wat verbind deze 3 slachtoffers met elkaar.
Wolfgang gaat samen met vriendin en privédetective Gitta en journalist Christov Krug op onderzoek uit, hierbij worden ze geholpen door Esra die bij de Moordbrigade werkt. Ze zijn afwisselend in Berlijn, Antwerpen en Spanje, waarbij je kennis maakt met de diverse personages en hun bizarre hobby’s.
Het boek bestaat uit korte hoofdstukken die vanuit het perspectief van de diverse hoofdpersonen geschreven zijn. De overgangen verlopen soepel en niet één keer heb ik moeite gehad met te bedenken welke hoofdpersoon de verteller was. Daarbij maakt ze ook gebruik van de “gedachten” van de moordenaar en die hoofdstukken (cursief) geschreven, sluiten beangstigend aan op het hoofdstuk ervoor. De spanning wordt hierdoor zeker opgevoerd.
Zerk wordt op de achtercover genoemd als een beklemmende thriller die dreiging en obsessie ademt en die verwachting heeft dit boek voor mij meer dan waar gemaakt.
Zerk is niet het eerste boek van Ellen Gerretzen, maar wel het eerste wat ik gelezen heb. Ze heeft een vlotte schrijfstijl, wat het een snel lezende thriller maakt. Voor mij zeker niet het laatste boek wat ik van Ellen Gerretzen gelezen heb en ik heb me verbaasd over de onbekendheid van deze Nederlandse schrijfster. | 1pos
|
Na een grote brand in een flatgebouw in Londen worden Maeve Kerrigan en haar collega’s opgeroepen. De zaak ligt gevoelig. Niet zozeer vanwege het feit dat de brand is aangestoken of omdat meerdere bewoners om het leven zijn gekomen, maar vanwege het lichaam dat gevonden is op het parkeerterrein direct naast het gebouw.
Het lijkt erop dat politicus Geoff Armstrong werd verrast door de brand en in paniek uit het gebouw is gesprongen. Maar waarom was deze rechtse politicus eigenlijk aanwezig in het verpauperde Maudling Estate? Terwijl Maeve en haar collega Derwent de zwaargehavende flat doorzoeken, stuiten ze op een geheime wereld op de elfde verdieping, waar iedereen wel iets te verbergen heeft.
Mijn visie
‘Na de brand’ maakt deel uit van Casey’s boekenreeks met Maeve Kerrigan in de hoofdrol. Ook ‘Na de brand’ is weer een plezierige thriller van de hand van Jane Casey.
“Hebt u de brand aangestoken? Nee. Nee, natuurlijk niet. Ik was hem daarheen gevolgd. Dat deed ik altijd. Het was daar onveilig voor hem. Ik wachtte beneden, voor het geval hij me nodig had. En toen was dat ook zo. Haar gezicht glom van het zweet en de tranen en het snot dat uit haar neus liep.”
Met name in het begin van het boek, waarin de bewoners van de Murchison flat de revue passeren, zijn de personages goed neergezet. Het zijn overigens stuk voor stuk personen die zich aan de zelfkant van het leven bevinden en derhalve weinig uitzicht op een betere toekomst hebben. Dit sociale aspect is een aardig detail in het boek.
“Op de tiende etage van de flat, drie appartementen links van May Hearn, zat de familie Bellew te eten. Geen diner, en niet aan tafel. De kinderen waren net terug uit school en hadden honger, zoals altijd. Carl Bellew at graag voor de televisie. Hij was een flinke man, groot gespierd en zwaar. Zijn formaat was zijn grootste pluspunt. Als je zo enorm was als Carl, wat het niet nodig slim, handig of snel te zijn.”
Ook de hoofdpersoon, Maeve Kerrigan, wordt prima gekarakteriseerd en dat is knap gezien het feit de auteur haar hoofdpersonage al diverse keren heeft laten acteren in eerdere boeken. Casey moet derhalve een balans vinden waarbij ze zowel haar eerdere lezerspubliek als diegenen die voor het eerst kennismaken met Kerrigan, tevredenstelt. Daar is de auteur uitstekend in geslaagd en maakt dat de diverse delen uit de serie prima afzonderlijk en in willekeurige volgorde te lezen zijn.
Ook het sub thema in ‘Na de brand’, het feit dat Kerrigan al geruime tijd door man wordt gestalked, is goed in het geheel verweven en geeft het zeker een extra spanningsboog.
“Ik vocht tegen een volgende aanval van misselijkheid en keek omhoog naar het gebouw, alsof ik
zocht naar een bloedspoor. De lucht was zwaar van de rook en hoewel het een koude nacht was, werd de stank van het vuilnis me even te veel. Ik deed een stap naar achteren de duisternis in, weg van de
groep mensen die om Armstrongs lijk heen stond.”
Casey heeft een prettige schrijfstijl, het thema boeit en de ontknoping is verrassend. Allemaal elementen die ‘Na de brand’ tot een fijne thriller maken. Enige punt van kritiek: de dialogen mogen in sommige gevallen iets krachtiger.
Dat neemt niet weg dat ‘Na de brand’ plezierig leest en lastig valt weg te leggen.
Over de auteur
Jane Casey (1977) wordt geboren in Dublin en studeert eerst Engels aan het Jesus College in Oxford, en later Anglo-Ierse letterkunde aan Trinity College in Dublin. Ze volgt haar echtgenoot, een advocaat, naar Londen en gaat er aan de slag bij een uitgeverij van kinderboeken. Haar thrillers kenmerken zich door een sterke overtuigingskracht.
Uitvoering
Uitgever: Ambo|Anthos
Paperback, 336 pagina's
ISBN10: 9026335083
ISBN13: 9789026335082
Over Hanneke Tinor-Centi
Hanneke Tinor-Centi (1960), communicatiemanager, tekstschrijver, boekrecensent en blogger.
http://hanneketinorcenti.nl | 1pos
|
Dit boek lag al een tijd op de stapel en uitnodigend is het boek door de dikte niet. Maar ga er voor zitten, kies tussen alle personages er één die je wilt volgen (Howard the Coward werd mijn protagonist) en je beleeft veel plezier aan dit boek. In een hoog tempo loodst Murray je terug door puberteit. En als het niet allemaal zo triest was, had ik erg veel gelachen. Schrijnend, maar met veel liefde geschreven voor de pubers en hun onzin en vriendschappen en angsten en verliefdheid en ..... . En leg je het leventje van Howard er naast, dan zie je dat de manier waarop de volwassene reageert, nog net zo puberaal is. | 1pos
|
‘Jonge gasten’ is de debuutbundel van de Ierse schrijver Colin Barrett (County Mayo, 1982). De zeven verhalen spelen zich af in het fictieve plaatsje Glanbeigh. Het zijn verhalen met een open einde. Wat de verhalen bindt is de dwang en de intimiteit van het kleinsteedse. Ieder weekend ga je naar de Peacock Bar and Niteclub, sla je te veel pints achterover, zie je dezelfde gezichten. Ieder weekend is een herhaling van het vorige. Ieder weekend moet je nieuwe manieren vinden om hetzelfde verhaal te vertellen, dezelfde gezichten te trotseren.
De protagonisten in ‘Jonge gasten’ zijn jongvolwassenen. Hun levens spelen zich in een zeer beperkt kringetje af. Maar wat aanlummelen, daar houden velen in de bundel zich vooral mee bezig. En als je dan toch eens initiatief neemt, zoals Dympna in het honderd pagina’s tellende ‘Rustig met paarden’, dan loopt het slecht met je af. Door middel van handelingen, kleine gebaren in het hier en nu, komen de karakters van de personen haarscherp in beeld. Hoe iemand een slok van zijn bier neemt, wat er op tafel komt. Er gebeurt weinig in de meeste verhalen waardoor de troosteloosheid en uitzichtloosheid van de levens benadrukt worden. Maar evenzeer de verlangens, de liefdes, het kleine geluk.
‘Jonge gasten’ is een uitstekende verhalenbundel die is bekroond met meerdere literaire prijzen. Barrett werkt op dit moment aan zijn eerste roman. | 1pos
|
aangenaam verrast dat Stephen King een liefhebber is van het surrealisme. Dit is natuurlijk niet zo verwonderlijk en komt in dit boek volop tot uiting...
Ik ben een liefhebber van Salvador Dali en deze naam komt niet enkel voor in dit boek maar ook in enkele van zijn andere werken.
Als King fan kan ik dit des te meer appreciëren!
Duma trouwens is een zeer meeslepend en diepgaand boek. Een van zijn betere, zonder meer... | 1pos
|
In Memento worden vluchtelingenproblematiek, onvoorstelbare wreedheden, drugscriminaliteit, mysterieuze tatoeages, Griekse mythologie en het werk van politie en justitie samengebracht in een spannende en enerverende combinatie. Het onbekende maar duistere verleden van officier van justitie Jana, wordt in de loop van het verhaal steeds meer zichtbaar. Een bende gewetenloze drugscriminelen gebruiken vluchtelingen op een uiterst meedogenloze wijze. Nadat het hoofd van de emigratiedienst vermoord wordt gevonden leidt Jana het politieonderzoek naar de daders en hun motieven. Gaat in het begin de vooruitgang nog mondjesmaat, later in het boek neemt de ontknoping steeds sneller vorm aan. De spanning stijgt en uiteindelijk wordt ook de vaart van het boek enorm. De auteur gebruikt voor dit alles een heldere taal zonder al te veel complexe zinsconstructies, het boek leest daarom gemakkelijk. Ik vond het steeds lastiger het boek weg te leggen, benieuwd als ik was naar het einde van het verhaal. Er blijven overigens nog een aantal eindjes open, zodat een vervolg heel goed mogelijk is.
Ik vond het een sterk verhaal, origineel en goed verteld. Met recht dus een puik debuut. | 1pos
|
‘In Wonderland’ is gebaseerd op de zogenaamde ‘RaRa-affaire’ uit 1994/1995, waarbij twee journalisten wegens vermeende betrokkenheid bij terroristische aanslagen verdacht worden. Het verhaal draait om columnist Herman Catz, modejournaliste Caroline Dusart en rechter-commissaris Frans Van Loohuizen en wordt vanuit deze drie invalshoeken verteld.
Hoewel het boek geschreven is vanuit haar eigen ervaringen, schrijft Christine Otten expliciet in haar verantwoording dat het een fictief verhaal betreft.
Op een vroege ochtend doorzoeken rechter-commissaris Van Loohuizen met zijn rechercheurs het huis van Caroline en Herman. Hij vertelt Caroline dat ze zich geen zorgen hoeft te maken: ‘U wordt nergens van verdacht. Uw man ook niet. U hebt geen advocaat nodig. Maar in het belang van het onderzoek kunnen we niet vertellen waarom we hier zijn, wat we zoeken.’
Veertien jaar later wordt Herman Catz benaderd door een regisseur die een speelfilm wil maken over het gebeuren. Terwijl Caroline last heeft van een vaag schuldgevoel over haar rol in de gehele affaire en om die reden contact zoekt met de inmiddels van zijn pensioen genietende rechter-commissaris, is haar man vooral bezig met het verwerken van hetgeen destijds is gebeurd, zoals de kleinerende ondervragingen die hij moest ondergaan. In flashbacks beleeft hij hetgeen hij al die jaren heeft verdrongen: ‘..Wie denk je wel dat je bent? Je weet toch dat je vrouw een vriend heeft? Zullen we je de telefoontaps laten zien van haar gesprekken met hem? Wil je dat? Is echt genieten hoor..’
Doordat Christine Otten ‘In Wonderland’ vanuit verschillende gezichtspunten heeft geschreven verliest het verhaal geen moment zijn vaart. Hiernaast zorgt het verweven van flashbacks en het heden voor een aparte, originele vertelwijze. Ook weet de schrijfster de spanning knap op te bouwen, vooral in de laatste 50 pagina’s waarin Caroline opnieuw Van Loohuizen ontmoet en zint op wraak.
Vanaf de eerste pagina nam ‘In Wonderland’ mij in een stevige grip, om me pas na de 237 bladzijden die het boek telt weer los te laten. Een bijzonder, erg goed geschreven boek. | 1pos
|
Het boek is een pageturner. Het maakt je nieuwsgierig en je wilt steeds meer. Het vertelt niet alleen over het mooie Afrika maar ook over het angstaanjagende. Steven Voien schrijft gedeeltelijk uit ervaring door zijn twee jaar lange werk als diplomaat in de Ivoorkust, waar hij geïnspireerd werd door de dreigende magie van het tropische regenwoud. | 1pos
|
Op aanraden van vrienden ben ik dit boek gaan lezen. Hier heb ik totaal geen spijt van.
Wat een super goed debuut van Corine Vlaminckx.
Van het begin tot het eind is dit boek wel zo ontzettend spannend.Het is op een fantastische manier geschreven en leest dan ook erg fijn.
Het boek start met een proloog.
De vader van Lizzy drinkt erg veel en op een keer vermoord hij haar moeder.
Haar ouders hadden in die tijd al plannen om te gaan scheiden.
Lizzy was toen nog erg jong.
Na de moord op haar moeder gaat Lizzy bij haar oma wonen
Later trouwt zij met Richard en samen krijgen zij ern zoontje Bram.
Als later haar oma overlijdt krijgt Lizzy van haar een soort dagboek over de familie Dijkhuizen.
Dit boekje mag zij nog niet meteen gaan lezen heeft oma haar gezegd. Maar kan Lizzy dat wel laten en wat staat er allemaal in ??? | 1pos
|
Deze serie bestaat uit 37 boeken, allemaal beschrijven ze een immense fantasiewereld. Ik heb deze boeken in een ver verleden (ruim 20 jaar geleden) allemaal wel eens gelezen en ga dat nu opnieuw doen. Ik ben benieuwd of deze boeken mij opnieuw zo in vervoering brengen.
De auteur: Raymond is geboren in 1945 en bracht het grootste deel van zijn jeugd door in Hollywood. Hij studeerde Communicatiewetenschappen aan de universiteit van San Diego.
Feist schrijft bijna al zijn boeken over de werelden van Midkemia en Kelewan. Deze werelden zijn ontstaan doordat Feist ze samen met een paar vrienden verzon voor het spelen van het rollenspel Dungeons & Dragons. Toen hij werkeloos werd besloot hij een boek te schrijven over hoe de hogere magie in Midkemia was gekomen. Dit boek kreeg te titel Magician en werd uitgegeven in 1982. In 1997 is deze vertaald naar Nederlands, genaamd Magiër. (toen ben ik ook direct begonnen aan deze serie en na het lezen van dit eerste boek, was ik verslaafd).
Het boek Magiër omvat de eerste twee delen van de sage van de oorlog van de Grote Scheuring, genaamd leerling en meester. Deze sage vervolgt met Zilverdoorn, hierna Duisternis over Sethanon, Prins van der Bloede en rond af met Boekanier des konings. Over deze boeken zal ik in de loop der tijd ook recensies schrijven.
Waar gaat Magiër over?achterflap
Bij het vestingstadje Schreiborg, aan de uiterste westgrens van het Koninkrijk der Eilanden, wordt het alledaags bestaan plotseling ruw verstoord door de vondst van een raadselachtig scheepswrak. Alles en iedereen geraakt in rep en roer. Alleen hofmagiër Kulgan blijft kalm. Hij stelt dat het schip waarschijnlijk afkomstig is van een andere wereld en in het Koninkrijk verzeild is geraakt via een zogeheten Scheuring in de drie dimensies van de ruimte, een merkwaardig bijverschijnsel bij het plegen van magische bezweringen.
Als kort daarop de elfenkoningin Aglaranna en haar zoon Caelin zich aan de poort van kasteel Schreiborg melden met de verontrustende mededeling dat ook in het elfenwoud en omstreken vreemde bezoekers zijn gesignaleerd, neemt de vrees een invasie toe. Hertog Borric van Schreiborg aarzelt niet langer en vertrekt spoorslags naar Rillanon, in het oosten, om daar Koning Rodric de Vierde persoonlijk om raad en bijstand te vragen.
Tot zijn reisgezeldschap behoren de vinders en de enige getuigen van het geheimzinnige scheepswrak, de magiërsleerling Puc en krijger-in-opleiding Tomas. Vanwege zijn gave zonder hulpmiddelen bezweringen te kunnen doen, lijkt Puc voorbestemd een groot magiër te worden. Het geschenk dat Tomas kreeg van de laatste grote draak van Midkemia is van geheel andere aard…
Zo begint de sage van DE OORLOG VAN DE GROTE SCHEURING
Wat vind ik van dit boek?
Zoals ik eerder deze recensie al vermeld heb, is het 20 jaar geleden dat ik dit boek heb gelezen. Ik was toen nog maar 19 jaar. Ik stond heel anders in het leven dan dat ik nu doe. En mede daardoor kijk ik nu ook heel anders naar boeken die ik lees.
Waarom vond ik dit boek 20 jaar geleden zo goed? Het was mijn kennismaking met fantasie, met magie, met draken en met het bedenken van hele werelden die nog niet bestonden. Evenals de boeken van Harry Potter, die ik ook 20 jaar geleden begon te lezen, Ik heb de boeken verslonden, wachten en wachten tot het volgende boek uit zou komen. Drama vond ik dat. Ik hield ervan om in vreemde werelden terecht te komen. Afsluiten van de wereld waarin we nu leven.
Inmiddels ben ik ouder geworden en zie ik ook hoe de opbouw van een boek, een verhaal tot stand komt. Ik zie personages tot leven komen. Ik zie de ontwikkeling van niet bestaande werelden. Ik heb zoveel respect voor auteurs van fantasie boeken. De manier hoe deze mensen kunnen denken. De werelden van Midkemia en Kelewan zijn zo goed uitgedacht, de personages komen zo mooi samen. Vooralsnog is Feist voor mij een van de beste auteurs in dit genre.
Ik hou van dit boek. Oprecht.
Wel merk ik dat Magiër een ouder boek is. Het taalgebruik is niet meer van deze tijd. Maar gek genoeg stoort dat niet.
Ik geef het boek, net als 20 jaar geleden 5* | 1pos
|
Ondertussen zijn er in het kielzog van The Lord of the Rings en later Harry Potter al heel wat verhalen uitgegeven die thema's als magie, magische wezens en toverscholen hebben aangeroerd. De één al met wat meer succes dan de ander. Taran Matharu zorgde met zijn eerste deel van de Summoner reeks, De Nieuweling, voor een frisse wind door het genre en wist heel wat fantasyliefhebbers te overtuigen. Met De Edele trekt de auteur dit succes verder door en brengt hij opnieuw een vlotte plot met een hoog verhaaltempo. Helemaal origineel kan je de insteek niet meer noemen, gezien de nieuwigheid er nu wel van af is, maar toch slaagt hij er in om jong en oud te bekoren met een verdere uitbouw van de belevenissen van zijn hoofdpersonage Fletcher. Zo krijgen we in dit boek antwoord op een hele resem vragen die het voorgaande deel naliet te beantwoorden en wordt opnieuw een sterke spanningsboog neergepend die op zijn hoogtepunt blijft hangen. De achtergrond van het hoofdpersonage wordt vanuit zijn underdogpositie verder uitgediept en we krijgen meer inzicht in de historiek en afkomst. De vele nevenpersonages die de schrijver aanvoert (zeker wanneer daar ook nog eens hun demonen bijkomen) kunnen af en toe voor verwarring zorgen, maar hinderen de cadans van het verhaal gelukkig niet. Enkele subplots die in het eerste deel werden opgezet, krijgen nu uitwerking en met een aangename regelmaat worden lezers verrast door een leuke plottwist. Matharu beschrijft zijn fantasiewereld met enige zin voor realisme en laat het geheel als echt aanvoelen, waardoor het al snel aanvoelt alsof je als lezer deel van het verhaal uit maakt. Door de vlotte pen die de schrijver hanteert, druipt het enthousiasme van de pagina's en dit werkt uiterst aanstekelijk. Dit tweede deel weet perfect het niveau van deel één te evenaren en doet verlangen tot ook de overige delen verslonden zijn. Een aanrader voor elke fantasy-liefhebber. | 1pos
|
Een serie van zes boeken. Hedendaags bestaan de populairste series uit drie boeken. Trilogieën. Als je anderen vraagt waarom ze geen boeken meer lezen die uit meer dan drie boeken bestaan, zeggen ze: "Oh, het was te langdradig." Is Gone langdradig? Volgen sommigen wel, maar als je deze serie op een normaal tempo leest is het avontuurlijk, én wat veel andere series niet meer te bieden hebben, is dat er meer boeken zijn, en dus meer tijd om ze te verslinden.
Gone is niet een bepaald kind-vriendelijke serie. Kinderen worden op gruwelijke wijze vermoord, alles wordt gegeten, als het maar eetbaar is en je ziet het leven van talloze jongeren langzaam uit elkaar vallen.
Om daarbij op te noemen, de kinderen zitten opgesloten in een koepel en iedereen boven de vijftien is op de dag dat de koepel verscheen verdwenen. Gepoeft.
Het verhaal volgt Sam Temple, een normale jongen, die plotseling de touwtjes van het leiderschap in handen geduwd krijgt. Om het nog complexer te maken volg je ook de verhalen van andere kinderen en krijgen sommigen een bijzondere gave. Mutanten.
Dit alles bij elkaar opgeteld is Gone: een mix van Under the dome, X-men en Lord of the flies.
Ik heb mijn ouders deze serie laten weten en het eerste wat mijn vader zei was: "Dit is gewoon Lord of the flies, maar dan modern." En ik moet toegeven dat ik dat boek nog steeds moet lezen.
Is het waard om Gone te lezen? Dat valt moeilijk te zeggen. Sommige mensen zijn niet bestand tegen alle gruwelijkheden die in het verhaal voorkomen, anderen vinden het verhaal te langdradig, weer anderen houden meer van romantiek dan van actie. En je hebt de mensen die vinden dat Gone juist een geweldige serie is en niet kunnen ophouden om er over te praten.
Wat ik zeg? Lees het gewoon. Als het je niets lijkt kun je het gewoon wegleggen, maar vertel me niet dat je Gone niet hebt geprobeerd te lezen. Op die manier is het onmogelijk om te zeggen of Gone wel of niet iets voor je is. | 1pos
|
Dit jaar is het 150 jaar geleden dat Nederland de slavernij in de voormalige koloniën afschafte. Keti Koti, de verbroken ketenen, zijn het Surinaamse symbool voor de afsluiting van een zeer zwarte bladzijde van onze vaderlandse geschiedenis. Heel terecht komen er ten gelegenheid daarvan de nodige boeken uit. Romans zoals Porto Marie van Els Langenveld, De zwarte Messias van Chika Unigwe, de herdruk van Slaaf en meester van Carel de Haseth en meer historische boeken als De opstand op het slavenschip Meermin van Dan Sleigh en Piet Westra.
Marcel van Engelen koos als journalist voor een heel andere vorm en ging in Het kasteel van Elmina op onderzoek in Ghana, de voormalige Goudkust. Daarvandaan werden Afrikaanse mannen, vrouwen en kinderen op onmenselijke wijze naar Noord- en Zuid-Amerika en het Caribische gebied verscheept. Hij haalt geschiedenis boven die schaamte oproept. Vooral omdat de feiten voor zich spreken.
Zijn interesse komt op bij het bezoeken van een Nederlands kerkhof in West-Afrika. Het graf van de in 1808 vermoorde gouverneur Hogebom zorgt voor kippenvel op zijn rug. Het is alsof de grafstenen tot hem spreken. Dit gevoel zal de journalist vaker overkomen.
Van Engelen bezoekt het kasteel van Elmina, een van vele forten die Nederland aan de West-Afrikaanse kust had. Naarmate hij zich meer in de slavernij en de geschiedenis ervan verdiept, merkt hij dat het eerder vragen dan antwoorden oproept. Zo had Nederland in 1872 dit gebied na drie eeuwen aanwezigheid overgedragen aan Engeland. Sinds de slavenhandel was afgeschaft, leverden de gebouwen immers niks meer op. Maar stel dat het opdelen van Afrika anders was verlopen? Dan was de Goudkust nu geen gewezen Britse kolonie maar een gewezen Nederlandse...
De aantallen mensen die van Afrika naar Brazilië (4,9 miljoen) en de Caraïben (2,3 miljoen) werden verscheept, doen je adem stokken. Ieder zinnig mens vraagt zich af hoe het zo ver heeft kunnen komen. Marcel van Engelen beantwoordt die vraag in het hoofdstuk ‘In slaven’. Hij maakt duidelijk dat er al kritische geluiden klonken toen de Spanjaarden en Portugezen hun, toen nog, Indiaanse slaven barbaars behandelden. Het waren immers mensen? Vooral Spaanse en Portugese geestelijken kwamen met bezwaren. Maar ook de Nederlandse predikant Jacobus Hondius reageerde er negatief op in zijn Swart register van duysent sonden (1679). ‘Dat Afrikaanse slaven werden behandeld alsof het maar beesten waren.’ Het geld dat ermee verdiend werd, was naar zijn zeggen een vloek. De oplossing van de Zeeuwse dominee Udemans voor dit probleem was simpel: ‘Afrikanen die als slaaf voor christenen werkten en zo kennismaakten met de ware God, waren in de nieuwe wereld beter af dan op hun eigen continent dat in staat van barbarij verkeerde.’
Van Engelen durft vragen te stellen. Bijvoorbeeld wie de kopers en wie de verkopers waren. Waren het de Afrikanen die met goud en later mensen als betaalmiddel de Europese spullen kwamen uitzoeken? Of waren het de Europeanen die textiel, huishoudelijk gerei, wapens en munitie als valuta gebruikten om goud en later slaven te kopen? Naarmate het onderzoek vordert, wordt duidelijk dat de macht van Europa niet verder dan de kust met zijn forten reikte. Met andere woorden: Van Engelen verwijst het verhaal dat de technologisch en economisch superieure Europeanen naar Afrika kwamen om daar met spiegeltjes en kraaltjes de argeloze, onwetende, onontwikkelde Afrikanen te manipuleren, naar de prullenbak. De geschiedenis blijkt heel wat ingewikkelder in elkaar te steken.
Zo maakte een onderzoek van de Ghanese historica Akosua Perbi duidelijk dat er al slavernij bestond voordat de Europeanen kwamen. Het ging zelfs zover dat de locale economie volledig afhankelijk was van de slavenarbeid. Het grote verschil met de slavernij in de Nieuwe wereld was dat slaven niet werden buitengesloten van de gemeenschappen maar daarin werden opgenomen. Ze werden na verloop van tijd onderdeel van de familie waarbij ze leefden. Slaven waren een bijproduct van oorlogen. Als er vrede heerste in het binnenland, was het aanbod aan slaven laag. Dat alles veranderde vanaf ongeveer 1700. Afrikaanse volken aan de kust begonnen op de groeiende westerse vraag in te spelen en trokken ten strijde met het doel om slaven te halen en te verkopen.
Zodra Van Engelen werkelijk de slavenhandel gaat beschrijven, komt het schaamrood op je kaken. Het was handel en zo sprak men er ook over. Sommige slaven, zoals die uit de Congo, stonden goed aangeschreven, die uit de Nigerdelta, de zogenaamde Calabares, waren impopulair bij de planters in Suriname. Het best was een ‘melange’. Alsof het koffiebonen betrof… Een grotere diversiteit aan herkomst, en dus talen, maakte de kans op samenspanning tegen de slavenhandelaar kleiner. Om er verzekerd van te zijn dat men de slaven kreeg die men gekocht had, werden ze direct gebrandmerkt. In die dagen schreef ene Bosman: ‘Het komt misschien wat wreed en laf barbaars voor, maar deze gang van zaken is noodzakelijk voor een goed verloop van de handel.’
Iets verder in het boek lezen we over de omstandigheden waaronder de slaven naar de nieuwe wereld werden getransporteerd. Dat ze naar omstandigheden redelijk voedsel kregen, klinkt mij als een vloek in de oren. Dat dit niet uit humanitaire overwegingen gebeurde, mag duidelijk zijn. Een dode slaaf betekende verlies. Sommige historici hebben weinig begrepen van de geschiedenis en gebruiken soms vergelijkingen die stuitend zijn. Piet Emmer vond het nodig de ruimte die Afrikanen hadden op een slavenschip te vergelijken met die op een Boeing 747. Dat zijn metafoor hem veel vrienden heeft gekost, mag duidelijk zijn. Onmenselijkheid komen we echter ook tegen bij de Ashanti als de slavernij eindelijk op zijn eind loopt. Hun koning Osei Bonsu zei: ‘Als jullie de slavenhandel slecht vinden, waarom vonden jullie die eerst dan goed? Waarom willen de Britten alleen nog maar goud en ivoor ontvangen en geen slaven meer?’ Als het aan hem gelegen had, was alles bij het oude gebleven… Door dit soort uitspraken kan het gebeuren dat woedende Surinamers in Ghana tot uitspraken komen als ‘You sold us!’ Of tot de meer gematigde uitspraak: ‘Die Ashanti zouden zelfs hun eigen moeder nog verkopen!’
Het kasteel van Elmina van Marcel van Engelen wijst op een geschiedenis die minder zwart-wit, eerder grijs is, zoals de rol van de Nederlanders in de Tweede Wereldoorlog. Op geen enkele wijze wil Van Engelen de rol van de Europeanen verdoezelen of humaner maken. Wat hij daarover schrijft, toont een eeuwendurende en misselijk makende houding tegenover Afrikanen. Dat er echter meer speelde dan westers geldgewin maakt het boek nog gruwelijker. Er komen ook zwarte bladzijden uit de Afrikaanse geschiedenis naar boven die men, ook daar, liever zou vergeten of verzwijgen. Daarmee schreef hij een pijnlijk boek dat verplicht zou moeten zijn in het middelbaar onderwijs. Het kasteel van Elmina werpt licht op het gruwelijke verhaal van de slavernij waarvan de effecten tot op de dag van vandaag voortduren. Door iedereen voor zich te laten spreken, ook als het woedend makende opmerkingen zijn, kan dit boek een opmaat zijn naar een nog bredere discussie over de waarheid achter de slavernij van weleer. | 1pos
|
Geweldig vervolg op Het Leugenhuis.Alle hoofdpersonen worden gelukkig weer gevolgd.Ik leef echt met iedereen mee.
Hopelijk laat nr.3 niet lang op zich wachten. | 1pos
|
Ik ben gek op boeken die vanuit kindervragen een bepaald onderwerp induiken. En het onderwerp bij dit mooie boek is de natuur. Aan de hand van vragen als: 'Wie geeft de dieren hun naam? Kan ik vriendjes worden met een slang? Zijn vleermuizen echt blind? Hebben dieren landkaarten nodig?' worden allerlei aspecten van de natuur besproken op een manier die kinderen aanspreekt. Behalve de leuke, vrolijke en grappige kindervragen zien de bladzijden er qua lay-out erg aantrekkelijk uit. De korte stukken tekst lezen makkelijk weg en worden verduidelijkt met foto's en tekeningen. De koppen boven de stukjes tekst prikkelen je aandacht en er is een lettertype gebruikt dat kinderen zal aanspreken.
Ik heb het boek thuis voorgelezen aan mijn zoontjes van 5 en 7 jaar oud. En hoewel er best moeilijke woorden en zinnen inzaten hebben ze er , met name door de mooie foto's en plaatjes, ontzettend van genoten. Het boek is dus wel wat geschikter voor oudere kinderen. Ik heb het boek dan ook besproken in een boekenkring in mijn eigen groep 8 en mijn klas was er heel enthousiast over. Ze houden sowieso van leuke informatieve boeken en het leest fijn weg voor kinderen die niet zo van grote lappen tekst houden. Wij vinden het boek dan ook een echte aanrader! | 1pos
|
Wat kan ik nog toevoegen aan al deze lovende reacties....
Fijn meeslepend verhaal. Niet te geloven dat dit een debuut is.
De stijl doet mij denken aan de Potter~ reeks vermengd met een vleugje avontuurzin zoals ik het boek KIRANNE van Jos van der Helm.
Met veel plezier gelezen en vol afwachting van het tweede deel. | 1pos
|
Het eerste boek dat ik van Lars Kepler heb gelezen en het is me zeker niet tegengevallen! Het is goed en spannend geschreven. Er gebeurd heel veel, in mijn ogen soms wat erg veel, maar uiteindelijk valt alles op z'n plaatst. Ingenieus bedacht en daardoor is het spannend van de eerste tot de laatste bladzijde en wil je het in één ruk uitlezen. Ik ga zeker de andere delen van de serie over Joona Linna lezen. | 1pos
|
Elizabeth Brundage schreef met 'Alles houdt op te bestaan' een briljante mozaïekroman. Door het voortdurend wisselende vertelperspectief word je als lezer telkenmale op het verkeerde been gezet. De subjectieve, gekleurde waarneming van de verschillende hoofdpersonen geven de gebeurtenissen en de karakters een enorme gelaagdheid. Tot het allerlaatste hoofdstuk, tot de allerlaatste zinnen en woorden blijft onscherp wat er gebeurde op 23 februari 1979 in het plattelandstadje Chosen. De lezer blijft, net als de inwoners van Chosen, achter met een jeukend gevoel van onvoltooidheid en gefnuikte oplossing.
De vraag: Literaire thriller of spannende roman? Is volstrekt niet aan de orde. Elizabeth Brundage schreef een fascinerend boek. | 1pos
|
Dit boek is onderdeel van de Detective Froster serie. Het is goed los van deel een: Het meisje in het ijs te lezen.
De stalker in de nacht
Het verhaal is geschreven vanuit het perspectief van inspecteur Erika Foster en de dader: De Schim. Vanaf het eerste hoofdstuk is de spanning voelbaar en wordt ook de eerste moord gepleegd. Vervolgens loopt het verhaal als een trein. Mede door de korte hoofdstukken is het zeer goed leesbaar en eer je het in de gaten hebt ben je al halverwege het boek.
Doordat er ook vanuit het perspectief van de dader geschreven wordt, krijg je al snel in de gaten wie dat is. Ondanks dat ik van plotjes verzinnen hou, en me graag door de auteur laat verassen, heeft dit mij niet gestoord. De grote hamvraag blijft namelijk: waarom?
Inspecteur Erika is een ambitieuze volhardende sterke vrouw die zich niet snel van een zaak laat halen. Ook niet door hogerhand en dat wordt haar niet altijd in dank afgenomen. Ze heeft namelijk de neiging om gewoon door te gaan en ten koste van anderen. Ze wordt zelfs van de zaak gehaald. Toch gaat ze gewoon door.
Jij? Je bent van de zaak afgehaald. In mijn optiek is de enige reden daarvoor belangenverstrengeling: je privérelatie met de forensisch patholoog die nu verdachte is.
..
Mijnheer, het spijt me. Maar u moet me geloven: ik probeer altijd alleen maar zo goed mogelijk mijn werk te doen. Ik ben er nooit op uit om mensen voor het hoofd te stoten, maar …
Conclusie
Ik vind het een zeer spannend verhaal wat goed in elkaar zit. Ondanks het feit dat ik deel 1 (nog) niet gelezen heb ben ik om. Op naar het volgende deel. | 1pos
|
Henrik Petterson (HP) vindt een mobiele telefoon, maar al snel blijkt de telefoon speciaal met hem te communiceren. HP, toch al met een ietwat criminele carriere, besluit mee te doen met het Spel en de gevolgen zijn niet te overzien. De opdrachten gaan van kwaad tot erger.
Gelukkig heeft hij een goede vriend, een wizzkid, die hem kan helpen om de bron van het spel en/of de SpelLeider op te sporen.
Rebecca is een veiligheidsagente. Ze is goed in haar werk. Zij heeft een getraumatiseerd verleden, maar weet dat heel goed te verbergen. Op enig moment komen de verhaallijnen van Rebecca en HP samen, maar hoe hun relatie nou werkelijk in elkaar steekt?
Dit boek is verkozen tot het beste Zweede thrillerdebuut en ik begrijp dat helemaal. Het is een eigentijds en snel geschreven verhaal. Er zit de nodige humor in verwerkt en het einde is leuk en verrassend.
Ook krijgen Rebecca en HP van de auteur een eigen "toon/taal/gezicht".
Een dikke aanrader. [Buzz] is het tweede boek van deze auteur. | 1pos
|
Subsets and Splits
No saved queries yet
Save your SQL queries to embed, download, and access them later. Queries will appear here once saved.