text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
Mijn verwachtingen van ‘Oorlog en kermis’ klopten niet met de praktijk. Hoewel ik het eerst nog niet in de gaten had, begon er na meerdere hoofdstukken toch iets te irriteren in het onderbewustzijn. Dus: verwachtingen bijstellen om niet van een koude kermis thuis te komen. Ik dacht een reisverhaal te gaan lezen in de trant van ‘Aan de oevers van de Yangtze’. De korte samenvattingen (internet, flaptekst) bevestigen dat idee: Olaf Koens trekt langs de randen van het grootste land ter wereld. Als dan de eerste helft van het boek alleen maar gaat over Oekraine, dan ga je na 100 bladzijdes toch te denken: wanneer begint die trektocht?
Uiteindelijk – nadat ik mijn verwachtingen had bijgesteld – vond ik het toch een heel goed boek, ook het eerste deel. Koens is een van de weinige journalisten die zijn nieuwsverslagen met menselijke diepgang op papier weet te krijgen, en dan ook nog met een vlotte en aantrekkelijke schrijfstijl. Kortom: het las lekker weg en in de tussentijd ben ik veel te weten gekomen over dat aantrekkelijk afstotende Rusland. Wat te denken van die bezopen antihomopropagandawet. Lachwekkend (pakken melk moeten uit de winkel omdat er een regenboog op staat) als het niet zo verschrikkelijk zou zijn. Afijn, een stuk wijzer geworden, dus een welverdiende vier sterren. | 1pos
|
Paasilinna (moeilijke naam, evenals Piazzolla) kan wat niemand anders kan, een tragisch personage in een donkere maatschappij beschrijven op een manier waar het plezier van afspettert. Af en toe moet je als lezer op adem komen. Een heerlijk boek. | 1pos
|
Literaire recensie: “Waanzin – Mel Wallis de Vries”
• Beschrijving
Claire is 17 jaar oud en is met haar vader verhuisd naar Rotterdam. Haar moeder is vorig jaar overleden en haar vader heeft pas een nieuwe vriendin, Bernadette. Hier is Claire niet blij mee en ze mist haar vriendinnen uit Amsterdam. Zoë is een vriendin waar ze nog veel contact mee heeft en die haar probeert te steunen. Vier meisjes die in de buurt van Amsterdam wonen verdwijnen kort na elkaar en Claire kan het volgende slachtoffer zijn. Claire vreest voor haar leven…
Mel Wallis de Vries is geboren op 8 februari 1973 te Leiden. Ze studeerde journalistiek en biologie en ronde dit in 1997.
Na een tijdje als freelance journalist voor De Telegraaf en in de marketing te hebben gewerkt, stopte ze hiermee toen haar dochter werd geboren. Nu combineert ze moederschap met schrijven. Ze woont in Amsterdam met haar man en kinderen Pien en Teun. Nederlandse schrijfster Mel Wallis de Vries is een bekende auteur. Ze is het meest succesvol op vlak van thrillers voor jeugd met inmiddels een flinke collectie boeken op haar naam. Enkele zeer populaire werken van haar zijn 'Fout', 'Schuld', 'Klem' en 'Kil'. Haar nieuwe boek ‘Haat’ is ook al zeer gekend. Pagina voor pagina word je meegesleept in een nieuw onderdeel van het mysterie.
Schrijven was voor haar altijd al de rode draad in haar leven, maar lezen ook. Als kind las ze veel boeken, daarvan die passie voor zelf te beginnen schrijven. Ook weet ze nog precies welke boeken ze tijdens iedere vakantie las. Doordat ze zelf veel aan boeken heeft gehad tijdens haar jeugd is ze ook boeken voor de jeugd gaan schrijven. ‘Ik sluit niet uit dat ik ooit nog een boek voor volwassenen ga schrijven, maar tot nu toe ben ik nog erg tevreden met mijn jeugdboeken.’
Uiteraard moet Mel wel het een en ander af weten van de jeugd van tegenwoordig om zo een geloofwaardig verhaal neer te zetten. Ze gebruikt veel van haar eigen schoolervaringen en gevoelens om in haar boeken te verwerken. ‘Gevoelens als onzekerheid en bewijsdrang gelden voor elke generatie tieners. En ik heb een nichtje van 18 jaar waaraan ik veel dingen vraag. Jammer genoeg wordt ze steeds ouder…’
• Interpretatie
In het verhaal komen de thema’s moord, seksualiteit, rouw om haar overleden moeder en eenzaamheid aan bod. Claires moeder is één jaar geleden overleden aan kanker en ze heeft het er nog steeds moeilijk mee. Het feit dat haar vader sinds kort al een nieuwe vriendin heeft doet haar ook pijn. Wanneer ze zich eenzaam voelt, denkt ze er nog heel vaak aan, ze heeft namelijk niet zo veel vrienden. Vroeger had ze wel veel vriendinnen uit Amsterdam maar sinds ze verhuisd is naar Rotterdam en op een nieuwe school zit valt het niet zo goed mee. Ze heeft wel één goede vriendin namelijk Zoë, tegen haar kan ze alles zeggen. Op een bepaalde dag begon ze te sturen met een zogezegde “Nick”. Ze belde vaak met hem en ze kon heel goed met hem praten, ze werd verliefd op hem. Nick was een man die ze nog nooit gezien had, hij was in de twintig en werkte al. Maar op dezelfde tijd werden er al 4 meisjes vermoord in de omgeving van Amsterdam. Claire komt te weten dat ze het volgende slachtoffer kan worden, ze vreest voor haar leven…
De auteur maakt gebruik van thema’s die wel zeer hard van toepassing zijn op deze tijd. Er worden vaak meisjes misbruikt door mannen, meisjes gaan hier dan op in en lopen in de val. Claire had dit ook bijna voor. De auteur heeft dit thema er bewust ingestoken, het kan ook wel eens een les zijn voor meisjes. Je moet oppassen met mannen die je niet echt kent, je kunt ze niet altijd vertrouwen. Het thema ‘verlies’ is ook zeer toepasselijk, het komt bij veel mensen voor en vaak heeft de man of vrouw die overblijft al snel een andere vrouw en dit kan kwetsen. Seksualiteit komt ook aan bod in dit verhaal, Claire gaat op een nacht naar bed met een jongen die ze totaal niet kent. De dag daarna kwam hij naar het huis van Claire en bleef hij haar achtervolgen. Het is weer een waarschuwing dat je moet oppassen met jongens die je niet kent want ze kunnen misbruik van je maken.
Het verhaal heeft als doelpubliek jonge meisjes rond de 16 jaar. Ik heb er zelf zeker wat uit geleerd. Het boek schrikte me soms wat af, en ik was soms even bang nadat ik het gelezen had. Er zit een boodschap in voor alle meisjes, ze moeten oppassen met onbetrouwbare jongens. Ik zou nooit met een jongen afspreken die ik nog nooit heb gezien.
In het verhaal zitten 2 verhaallijnen, de ene gaat over het leven van Claire en de andere verhaallijn zijn stukjes in het boek die gaan over de moord van elk meisje. Het verhaal is dus chronologisch verteld met tussendoor de fragmenten van de vermoorde meisjes.
• Evaluatie
Het boek ‘Waanzin’ is zeker een aanrader voor jonge meisjes zoals ik. Alle thema’s die op onze leeftijd afspelen komen er wel in voor, daardoor kun je je ook heel goed inleven in het hoofdpersonage, dat maakt het boek zo goed. Het boek zit vol spanning en je zou het in één keer willen uitlezen. Als je klaar bent met een hoofdstuk wil je onmiddellijk het volgende lezen, het leest ook echt vlot want voor je het weet heb je het uit. Het is niet een té dik boek, een leuk boek om tussendoor eens te lezen. Het is dus echt wel een goed boek, het is met momenten wel heel spannend, dat het echt bloedstollend is, maar dat maakt dat je het zo snel wil uitlezen. Ik moet ook zeggen dat er plots onverwachte dingen plaatsvonden in de boek, waardoor de spanning nog verhoogd werd.
Lisa Thoelen
Mel Wallis de Vries (2009) Waanzin – Mel Wallis de Vries. Geraadpleegd op 3 oktober 2016. | 1pos
|
Mooie afsluiter van de "zwaar" serie. Ik vond dit deel tevens de mooiste van allemaal maar wat mij betreft is "geknipt voor jou" nog steeds het allerbeste boek van Chantal. | 1pos
|
Anya Niewerra (1964) is algemeen directeur van de VVV Zuid-Limburg en bestuurslid van de Europese organisatie Necstour. Ze debuteerde in 2013 met de thriller Vrij Uitzicht en werd genomineerd voor de Debutantenprijs, de Schaduwprijs en voor de Beste Thriller.
Korte inhoud:
Josta Bresse wordt slachtoffer van orgaanroof, haar nier wordt gestolen. Ze heeft geen idee waarom. Ze doet aangifte en de recherche stuit op haar DDR verleden. Haar duistere DDR verleden…
Josta keert terug naar Oost Berlijn, waar ze vroeger, voor de val van de Muur, deel uitmaakte van de kunstversalsersgroep de Koningstein Gruppe. Ze werkte in opdracht van het Stasiregime en werd later afgevoerd naar de gevangenis Hohoenschonhausen.
De reden was Het Dossier. 25 jaar later is dit nog steeds de reden waarom Josta wordt opgejaagd als een wild dier.
Recensie:
Dit boek stond hoog op mijn verlanglijstje om te lezen. Ik kreeg het aangeraden na het lezen van Ster van het Noorden van D.B. John.
Mede daarom wilde ik - later in het jaar - toch nog dit boek recenseren en jullie dit superspannende en intrigerende verhaal niet onthouden.
Het boek is grotendeels geschreven in de “ik” vorm. Even schrok ik hiervan, omdat ik hier niet echt van houd, maar Josta Bresse zat al snel in mijn hart en vergat ik dat het in de “ik” vorm was geschreven.
Josta is Duitse van geboorte en is opgegroeid in de DDR. Ze heeft een verschrikkelijke jeugd gehad en is opgegroeid in eenzaamheid. Ze had talenten en werd hierdoor door de Stasi in de gaten gehouden. Ze moest haar talenten ontwikkelen en muntte uit in schilderen. Al snel werkte ze als meestervervastser voor de Koningstein Gruppe. De groep vervalste meesterwerken van beroemde schilders zoals bijvoorbeeld Paul Klee. Daar is een dossier van bijgehouden.
Later werd ze gevangen gehouden in Hohenschonhausen, een Stasi gevangenis. Josta werd gemarteld en degelijks verkracht door haar ondervrager. Dit met als reden om er achter te komen waar Het Dossier is gebleven, en wat er mee is gebeurd.
Josta komt er al snel achter dat er mensen achterhaar aanzitten en roept de hulp in van Tom Adler, journalist.
“ De personen die in Hohenschonhausen binnen kwamen hadden in principe maar drie uitgangen. De gevangenis, de dood of Ausburgerung, wat betekende dat je aan het Westen werd verkocht en je familie of vrienden nooit meer terug zag”
Dit geeft een beetje aan wat Hohenschonhausen voor gevangenis was.
Het verhaal van Josta is erg heftig, en soms moest ik even stoppen met lezen om na de tenken over wat ik net gelezen had. Schokkend! Zolang is het Stasi bewind nog niet geleden tenslotte.
Je kan jezelf goed met Josta iditenfiseren en sluit haar dan ook in je hart, wat ze ook gedaan heeft.
In cursief wordt er nog een verhaal geschreven en wat later kom je erachter wie dit vertelt Het verhaal van deze persoon is stuitend en tragisch tegelijk. Op een verwrongen manier kan je nog begrip voorhem opbrengen ook.
Ook het karakter Tom Adler wordt goed uitgewerkt, en je zit echt in het leven van Josta en Tom.
Soms heb ik wat feiten gegoogeld om wat meer achtergrond informatie te krijgen. Dat gaf het verhaal nog meer diepgang.
Langzaam maar zeker wordt het Josta duidelijk wat er aan de hand is en komen alle draadjes op een sublime manier samen. De puzzelstukje vallen naadloos in elkaar. Je stevent af op een verbijsterend plot.
Dit boek is met stip het op twee na beste boek wat ik gelezen heb dit jaar! Het Dossier moet je echt lezen. Een razendsterke thriller waarvan je ook nog wat opsteekt over de DDR. | 1pos
|
De meeste mensen hebben nog nooit gehoord van Marie Anne Tellegen en toch is zij één van de belangrijkste vrouwen uit de geschiedenis van de vorige eeuw. Je zou zelfs kunnen zeggen, één van de machtigste. Het boek gaat voor een groot deel over de periode 1945-1959 als Marie Anne Tellegen Directeur van het Kabinet der Koningin is. Niet de makkelijkste periode uit de geschiedenis van ons vorstenhuis. Ze was al 45 toen ze deze functie kreeg en ook haar leven voor die tijd was meer dan boeiend. In de oorlogsjaren heeft ze een uitermate belangrijke rol gespeeld in het verzet en in haar jonge jaren wist ze uit haar leven te halen wat erin zat. Prachtboek! | 1pos
|
“Op mijn vijfendertigste verjaardag liet Signora A. plotseling de onverzettelijkheid varen die haar in mijn ogen meer dan elke andere karaktereigenschap kenmerkte, en verliet, reeds opgebaard in een bed dat veel te groot leek voor haar lichaam, de wereld die wij kennen.”
Dit is het vertrekpunt van waaruit de ik-figuur zijn relaas uit de doeken doet in ‘Het zwart en het zilver’ van Paolo Giordano. In flashbacks lezen we hoe Signora A. in het leven van de ik-figuur (die naamloos blijft) en Nora verschijnt en welke rol zij in hun leven en hun gezin, na de geboorte van zoon Emanuele, speelt. Deze lijkt vooral de rol van katalysator te zijn, die spanningen en onbegrip in de onderlinge relaties neutraliseert. Na 8 jaar trouwe dienst besluit Signora A. het gezin te verlaten. “Ik ben moe,” verklaart ze. Ze blijkt longkanker te hebben. Na het vertrek van Signora A. wordt steeds duidelijker, dat zij de bindende factor in het gezin was. Het gezin wordt op zichzelf teruggeworpen en de gezinsleden drijven steeds verder uit elkaar. Terwijl Emanuele min of meer wordt buitengesloten, beijveren de ik-figuur en Nora zich om zo goed mogelijk voor Signora A. te zorgen in haar laatste levensjaar. Ieder afzonderlijk.
“We zijn afhankelijk van het levenssap dat in ons stroomt. De overeenkomst tussen kanker en melancholie is dat die beide veroorzaakt worden door een teveel aan zwart levenssap. Het is net of ik het kleverige sap, een stroom teer, door mijn lymfatisch systeem voel vloeien. Het hare [Nora’s] is vloeibaar zilver, het witste van alle metalen, de beste van alle geleiders, het metaal dat het felst weerkaatst.”
Uit de conclusie van de ik-figuur dat deze twee sappen niet kunnen samenvloeien, spreekt een grote eenzaamheid. De eenzaamheid voel je door het hele boek, zonder dat het melodramatisch of zwaarmoedig wordt. Net zoals de liefde, niet naar elkaar uitgesproken, voelbaar is tussen de regels door. Mooi verwoord in het citaat over liefhebben, waarmee het boek opent.
Het boek leest prettig. Vanuit het ik-perspectief boort de schrijver diepere lagen aan in de persoonlijkheid van de ik-figuur. De belevenissen van zowel de ik-figuur als Nora worden in rake, sketch-achtige scenes gegoten, afwisselend verteld in tegenwoordige en verleden tijd. Zoals het onderlinge contact in hun relatie vaak ontbreekt, word je niet ín het verhaal gezogen, maar volg je hun zoektocht naar hoe-nu-verder vooral, heel toepasselijk, eenzaam vanaf de zijlijn. | 1pos
|
Normaal houd ik niet van korte verhalen maar deze is echt heel eng
en goed. Eventjes tussendoor gelezen omdat ik zo gauw geen ander
boek bij de hand had. | 1pos
|
De thriller van de helaas veel te vroeg wijlen gegane Stieg Larsson, Mannen die vrouwen haten, is een boek om in rond te grasduinen. Bijna 600 bladzijden Zweeds wooncomfort. Hoewel geen literaire thriller, -daarvoor is het te prozaïsch- leest het als een boeiende reportage. En hoewel mijn ontdekking van de Milleniumreeks wat laat is, past deze thans perfect in de actuele, pas onstane, situatie van kredietcrisis, omtuimelende industriegiganten en onthulling van grootscheepse financiële malversaties. (Iceland Bank, Madoff)
Larsson heeft zijn epos groots opgezet, met invloeden van de Scandinavische verteltraditie zoals in `Het geslacht Björndall waarvan een gelezen inhoudstypering zou kunnen slaan op de Familie Vanger in Larssons boek: `'s Winters is men volkomen geïsoleerd en zéér op elkaar aangewezen. De oude gewoonten worden in ere gehouden en doorgegeven aan de volgende generatie. Het is een familieverhaal waarin een treffend tijdsbeeld geschetst wordt. Breed uitgesponnen gedachten van de hoofdpersonen maken het een boek van lange adem. Alleen geschikt voor volhardende lezers.
En met een knipoog naar Pippi Langkous. Inhoudelijk heb ik niets toe te voegen aan wat er hierboven in andere recensies al is geschreven. Vijf sterren.
Toch knaagt er iets na het uitlezen van deel een, want ik weet nog niet of elk deel op zichzelf staat: Er vindt geen gerechtigheid plaats maar wellicht komt dat in het laatste deel dat ook zo getiteld is.
De hoofdpersonen ontraadselen een gruwelijk familiegeheim, maar wat ik mis is dat inspecteur Morell die er zijn halve leven mee bezig is geweest, na de climax geen rol meer speelt. En hem kennende zou hij toch veel vragen te stellen hebben, losse einden, die zouden hebben moeten leiden tot een gedegen en diepgaand onderzoeksinitiatief van politie en justitie als derde partij.
Mikaël en Lisbeth, die per onderzoeksjournalistiek aan harde bewijzen komen van een reeks vreselijke onopgeloste misdaden, doen er op verzoek van de familie van de dader zelfs niets mee, wat in feite strafbaar is. Niet duidelijk is, of los van dat, de politie heeft liggen slapen na de opheldering van het raadsel of dat die misschien wel is omgekocht door het machtige Vangerconcern?
Larsson heeft met Lisbeth Salander een indringend psychologisch portret neergezet van een getraumatiseerde jonge vrouw, zoals ook wel vakkundig is geschetst in de Nicci French reeks, maar dan hier meer van vlees en bloed. Haar undercover- en hackersactiviteiten hebben een wat al te stripverhaalachtig superwomangehalte maar toch blijft ze als kwetsbaar mens ook supergeloofwaardig wat vooral in de eindalinea tot uitdrukking komt. | 1pos
|
Hoewel de titel A hell of a day anders doet vermoeden is het gewoon een in het Nederlands geschreven boek. Hoewel
Tegelijkertijd is het een ongewoon en on-Nederlands boek geworden. Te vaak ontdekte ik in het verleden tijdens het lezen van een binnenlandse thriller dat de schrijver kennelijk een te beschermd leven heeft geleid voordat hij of zij achter de tekstverwerker ging zitten om een boek te schrijven. Enige levenservaring is toch echt een vereiste om geloofwaardig een levensechte angst op te wekken. De schrijver, Guido van der Kroef, is iemand die met overduidelijk plezier zijn pen in een inktpot doopt om een heerlijke en vlot lezende thriller te produceren. Het is duidelijk dat hij niet een voorstander is van snelle mannen, snelle autos en snel verdiend geld. De tijdloze wijsheid van Kluk Kluk, de onhandige indiaan van Pipo de clown, Haastige spoed, zere voet, bewijst ook hier zijn waarde.
Het verhaal draait om Marcel Kwast, een aan hinderlijke zweetvoeten lijdende zakenman in onduidelijke zaken, die een deal moet afsluiten in een hotel. Het is voor Marcel Kwast al lastig genoeg wanneer hij een oude vriend als concurrent tegenkomt bij deze deal, maar wanneer er onverwacht een derde bieder opduikt zorgt dat voor nog meer onzekerheid. Zijn vriend weet wel een oplossing om van deze lastige hindernis af te komen. Marcel Kwast wordt daarbij tegen wil en dank gedwongen zijn eigen persoonlijke grenzen te overschrijden. Alles wordt voor hem en de lezer nog verwarrender als blijkt dat zijn tegenstrevers niet altijd lijken wat ze zijn, en andersom. De lezer wordt daardoor net als Marcel Kwast zelf door de schrijver steeds vakkundig op het verkeerde been gezet. Onverwacht duiken verloren gewaande vrienden en vijanden weer op de juiste momenten op. Of juist op het verkeerde moment.
Door in het begin dus een paar verkeerde keuzes te maken zinkt Marcel Kwast langzaam maar zeker steeds verder weg in een moeras van leugens en bedrog. Dit leidt uiteindelijk ongewild en onbedoeld tot moord en doodslag. Maar wie is daarvoor nu echt verantwoordelijk? Hijzelf soms of wordt hij slechts door anderen gemanipuleerd? Zijn zelfs de doden wel dood of speelt zijn verbeelding een verwarrend spel met hem? Tegelijkertijd hoopt hij dat het allemaal snel voorbij zal zijn en dat de tragiek van alledag gewoon weer zijn intrede zal doen. En dat is voor Marcel Kwast al treurig genoeg met een wankel huwelijk en een vermiste vriendin in het buitenland. Het is een boek over de gewone man die onverwacht in een diepe poel vol ellende wordt gegooid en uit puur lijfsbehoud zijn instincten moet aanspreken om te kunnen overleven.
Aanstekelijk is ook de psychologische diepgang, die de schrijver zijn personages heeft kunnen meegeven. De verwarring en de wanhoop zijn bijna tastbaar. Geen wonder eigenlijk; de schrijver is zelf opgeleid tot psycholoog. De verschillende personages komen daardoor duidelijk meer tot leven en het zorgt er, ondanks alles, vrijwel zeker voor dat de lezer gedurende het lezen ietwat medelijden gaat krijgen met die Marcel Kwast. Die het toch allemaal aan zichzelf te wijten heeft. Of juist niet?
Dit alles levert uiteindelijk een heerlijk, bijna surrealistisch boek op dat een breed publiek verdient. De buitenstaander wordt gedurende het lezen van dit boek zonder twijfel het verhaal binnengezogen. Zelfs als titel is A hell of a day al bijna een understatement. | 1pos
|
Ik begrijp niet waarom sommigen dit een minder boek vinden van McDermid.
Het leest als een trein en is spannend van begin tot einde.
Het is eens niet de gewone who done it, is ook anders opgebouwd en vanuit een ander perspectief geschreven dan de klassieke thrillers.
Voor mij een van steengoeie McDermids, zonder twijfel. | 1pos
|
Boeken als deze kom ik niet vaak tegen. Het begin is verwarrend maar grijpt je onwijs bij de keel. Het taalgebruik is bijzonder en gaat diep waardoor je ieder woord meeleeft. Het einde is bevredigend, maar maakt ook nieuwsgierig naar de rest van de serie. | 1pos
|
Ik heb alle romans van Douglas Kennedy
gelezen en van allemaal genoten.
De recentste "Een liefde in Parijs" vond ik
alleen wat minder maar ik ben toch weer
heel benieuwd naar zijn nieuwe boek.
Helaas moet ik daar nog even op wachten
want deze komt in 2010 uit.
Hopelijk in januari want dan duurt het
niet meer zo lang. | 1pos
|
Ik ben niet bang gaat over de negenjarige Michele die in een afgelegen dorp in Zuid-Italië, zijn woonplaats, een bijzonder geheim ontdekt. In een hol in de grond vindt hij namelijk een jongen; Leeft hij nog of is hij dood? En wat doet de jongen daar?
Het hele verhaal is verteld vanuit Micheles perspectief, waardoor het boek snel en makkelijk te lezen is. Bovendien begrijp je zijn zienswijze als kind erg goed. De verschillende personages in het boek worden goed beschreven. De kinderen voelen echt - de volwassenen ietwat neergezet als kwaadaardige monsters. (Echt grappig om te lezen hoe kinderen soms naar volwassenen kunnen kijken..)
Tijdens het lezen probeerde ik samen met Michele het geheim te ontrafelen en langzamerhand werd het steeds duidelijker wie de ontvoerders van het jongetje waren. Het boek is spannend en moeilijk weg te leggen. Ik wilde weten hoe het af zou lopen. Maar, het einde heeft me wel een beetje teleurgesteld. Het boek was plots uit en ik wilde nog zoveel dingen weten..
Al met al een spannend en mooi verhaal, maar het einde laat toch wat vraagtekens achter. Daarom 'slechts' vier sterren voor Ik ben niet bang. | 1pos
|
Een psychologe die te kampen heeft met een midlifecrisis, raakt gefascineerd door Zetá. Zetá is een mysterieuze vrouw wier pad ze herhaaldelijk kruist. De ontmoetingen zijn het begin van een ingewikkelde liefdesverhouding, die de laatste zekerheden in het leven van de psychologe onderuithaalt.
Zetá verlaat op achttienjarige leeftijd haar ouderlijk huis en trekt naar Spanje op zoek naar haar wortels. Zij belandt daar echter in de schimmige wereld van illegalen en verboden liefde en ziet zich telkens opnieuw gedwongen te vluchten. Terug in Noordwest-Europa blijkt ze grote geheimen met zich mee te dragen, die ze langzaam aan de psychologe prijsgeeft.
Waarom kiest Zetá juist deze psychologe uit om haar verhaal aan te vertellen? Stukje bij beetje ontdekt de psychologe Zetá’s drijfveren en de redenen van haar vlucht. Dit leidt echter ook tot een pijnlijke confrontatie met haar eigen leven. Welke gevolgen heeft het einde van Zetá’s verhaal voor hun samenzijn? Je leest het in ‘Liefde is een rebelse vogel’.
Mijn visie
In ‘Liefde is een rebelse vogel’ vertelt Mounir Samuel het verhaal van een uiterst gecompliceerde liefdesrelatie. Met zijn prachtige schrijfstijl weet Samuel de hoeveelheid emoties en de emotionele conflicten in dit boek, heel zorgvuldig te brengen. Het komt over, het komt binnen.
“Haar hart klopte in haar keel. Ze haalde diep adem en duwde met een luid gekraak de slaapkamerdeur open. Binnen enkele passen was ze in de woonkamer en overzag de situatie: tante Isabel zat ineengedoken op de tegelvloer, een rozenkrans bungelde tussen haar knokige vingers, een forse man stond over haar heen gebogen, de aders in zijn nek gezwollen door woede, alcohol of een combinatie van de twee.”
Het verhaal neemt de lezer mee door een verscheurd Europa. Met de hartstochtelijke klanken van de opera Carmen op de achtergrond, verhaalt ‘Liefde is een rebelse vogel’ over een veelheid aan emoties.
Schuld en boete, identiteitsvragen, illegaliteit, geaardheid, geslacht en het vluchten voor innerlijke conflicten, het zijn allemaal ingrediënten van ‘Liefde is een rebelse vogel’
“Onhandig bewoog ik haar heen en weer. Het begon een vertrouwd schouwspel te worden, dat wiegen in mijn kamer. Eerst mijn moeder en ik, nu zij in mijn armen. Maar Zetá liet zich veel makkelijker troosten. Ik kuste haar tranen een voor een weg, tot mijn mond haar lippen vond.”
Bijzonder gegeven is dat ‘de psychologie’ in het verhaal geen naam en geen uiterlijk krijgt toebedeeld. Dit personage blijft als het ware geheel anoniem. Dit zou de lezer als een gemis kunnen ervaren, maar zo ervoer ik het in elk geval niet. Ondanks dat dit personage naam- en gezichtsloos door het boek gaat, krijgt de lezer toch een goed beeld van haar. Bovendien komt door deze anonimiteit van de psychologe, Zetá juist extra goed uit de verf. Alsof de spots geheel op dit personage zijn gericht. Heel bijzonder en knap uitgewerkt!
“Het was absurd en ronduit grootheidswaanzin om te denken, maar Henri Meilhac en Lucovic Halevy moeten mij op het oog hebben gehad bij het schrijven van het libretto van deze wereldberoemde opera. Ik vond het een mooie maar ook onheilspellende gedachte.”
Kortom, ‘Liefde is een rebelse vogel’ is een zeer indrukwekkend, mooi en emotioneel boek!
Over de auteur
Mounir Samuel (1989), voorheen bekend als Monique Samuel, is opiniemaker, politicoloog en Midden-Oostendeskundige. Hij schreef voor De Correspondent, Trouw, NRC Handelsblad, en levert regelmatig bijdragen voor de Groene Amsterdammer, waarvoor hij fly-in-correspondent Midden-Oosten en Noord-Afrika is. Hij werd bekend als vaste tafelgast bij Pauw & Witteman en schreef negen boeken. Voor zijn reisverhalen en reportages won hij de Dick Scherpenzeel Aanmoedigingsprijs voor grootste journalistieke talent van Nederland en Vlaanderen (2012) en de Lira Correspondent Prijs voor jonge correspondenten (2015). ‘Liefde is een rebelse vogel’ is zijn romandebuut.
Uitvoering
Uitgeverij Jurgen Maas
Paperback, 244 pagina’s
Boek code: 9789491921254
Over Hanneke Tinor-Centi
Hanneke Tinor-Centi (1960), communicatiemanager, tekstschrijver, boekrecensent en blogger.
http://hanneketinorcenti.nl/ | 1pos
|
Vrouwe Middernacht gaat over Emma Carstairs, haar ouders zijn 5 jaar geleden vermoord. Door wie is nog niet bekend en Emma is vastberaden te achterhalen wie de dader was.
Emma is een schaduwjager, een Nephilim en jaagt op demonen.
In haar zoektocht krijgt zij hulp van Julian, haar paratabai, zijn familie en haar vriendin Cristina.
De band tussen twee paratabai is een hechte bijzondere band en die band versterkt de runen die men op elkaars lichaam schrijft. Echt liefde, hartstochtelijke liefde is verboden tussen paratabaiwaarom is niet duidelijk, maar “ De wet is de wet, en de wet is hard.”
De Blackthorn-familie bestaat uit Julian met zijn broertjes en zusjes en hun oom. Julian heeft de vaderrol op zich genomen en die valt hem soms zwaar.
Dan stuit Emma op bizarre moorden. De overschotten vertonen symbolen die ook op haar vermoorde ouders stonden, het maakt haar vastbesloten de moordenaar te ontmaskeren.
Ondertussen mengen de Elfen zich ook in het onderzoek en brengen zij Mark terug, de broer van Julian, die jaren geleden met de Elfen mee moest.
Het leven bij de Elfen heeft Mark veranderd. Past hij nog wel in het Blackthorn gezin?
De moorden gaan door en het wordt duidelijk dat het om een demonisch complot gaat. Langzaam maar zeker sluit het net zich en komen de schaduwjagers achter de waarheid, dan wordt ook duidelijk wie Vrouwe Middernacht is en vindt er een verbijsterende ontmaskering plaats.
Emma en Julian worstelen met hun gevoelens voor elkaar. Waar houdt de ene vorm van liefde op en waar begint de andere?
Van sommige boeken word ik zo gelukkig en dit is er 1 van.
Alleen de cover al is het waard om het boek in handen te nemen, die is namelijk prachtig.
Cassandra Clare heeft een manier van schrijven die je direct gevangen houdt in het verhaal. Je wordt meegesleurd door haar vloeiende manier van schrijven en de prachtige poëtische manier waarin zij dingen omschrijft.
“ Ze keek naar haar vingers; om de een of andere reden waren ze verstrengeld, alsof ze zo een kooi vormden die haar gevoelens binnen kon houden.”
“ Het is niet allemaal een kleur, je haar. Hey is niet alleen maar goud; het is amber en taan en karamel en tarwe en honing”
Het is een snel verhaal en zit vol actie, niet alleen qua gevechten, maar ook met onderzoeken en normale alledaagse dingen. Het verhaal staat niet stil, kabbelt niet rustig voort.
Zaak is om je mee te laten nemen en erin te duiken. Ik had geen andere keuze.
Het verhaal is niet alleen vanuit het perspectief van Emma geschreven, maar ook van Julian, Cristina en Mark, ook dit zorgt voor het vlotte, soepel lopende verhaal.
Vrouwe Middernacht is echt een YA-boek, er is rekening is gehouden met de zinsopbouw en lengte van zinnen. Het is wellicht wat minder complex dan volwassenen fantasy, maar dat neemt niet weg dat volwassenen hier ook van kunnen en zullen smullen.
Alhoewel het een dik boek is, 700 blz, voelde dat absoluut niet zo. Het had van mij nog veel langer mogen zijn.
De personages zijn zo goed beschreven dat je ze voor je ziet. Zo is 1 van de broertjes, Ty, echt fantastisch beschreven, de jongen heeft autistische kenmerken die precies zo zijn zoals bij mijn zoon, ik sloot Ty dan ook gelijk in mijn hart. Hij was zo herkenbaar, zo tastbaar.
De zinderende, snijdende spanning tussen Emma en Julian is te voelen en als lezer wil je niets liever dan dat alles goed komt voor deze twee.
Diverse thema’s komen aan bod ; Liefde, verantwoordelijkheidsgevoel, schuldgevoel, beschermingsdrang, opoffering, bedrog.
Kan liefde alles overwinnen? Is liefde genoeg? Het einde smaakt wrang. Ik als lezer wilde niet dat het zo zou eindigen en ik kan niet wachten totdat het vervolg verschijnt.
“ Er was hier iets gaande, iets wat tentakels uitstak naar de Benedenwereld en klauwde aan de wortels van alles wat ze kenden” | 1pos
|
Wow. Wat een prachtig boek is dit. Ik ben er eigenlijk een beetje stil van. In het laatste hoofdstuk lees je wat het Grote Geheim is dat Emily en haar Robbie delen. Het boek begint in het nu met de zelfmoord van Robbie die het water inloopt en niet meer terugkomt. Hij laat een roos en een briefje achter waarmee hij afscheid neemt. Robbie en Emily (hij scheepsbouwer en zij arts) hebben een roerig leven achter de rug. Als Robbie de diagnose Alzheimer krijgt en de mist in zijn hoofd regelmatiger dikker wordt
besluit hij haar te verlaten. Uit bescherming, uit liefde. Door de reis terug in de tijd kom je te weten wat er jaren geleden is voorgevallen en waarom het zo vreselijk zou zijn als de waarheid uit zou komen. Prachtig boek! Aanrader.
Vier sterren. | 1pos
|
Moordenaarsstorm van Inge Ipenburg mocht ik lezen voor de leesclub. Ik had al eerdere boeken van Inge gelezen en was erg nieuwsgierig naar haar nieuwste boek.
Toen ik het boek kreeg, was mijn eerste reactie dat het erg zwaar voelde en dat de letters erg klein waren. Dat heeft zeker tijdens het lezen de pret niet minder doen zijn. De foto op de kaft, maakt je nieuwsgierig en maakt dat je het boek in wilt duiken.
Het begin van het boek pakte me vast en maakte dat ik door wilde lezen en de karakters wilde leren kennen. Ik had namelijk heel erg het gevoel dat er veel meer bij de karakters hoorde dan je ontrafelt in het boek. En dat klopt ook wel.
Op het moment dat Herman zijn verhaal vertelt, zat ik er helemaal in. Wat een mooi verhaal en hoe mooi hoe de andere personages hier mee omgaan. Heel fijn ook dat hier steeds weer naar verwezen wordt in de rest van het boek en het niet alleen maar een momentje is.
Daarna viel ik even in een gat. Heel veel uitleg en details werden beschreven. Het hoort allemaal in het boek en ik zou het niet hebben willen missen, maar het haalde de spanning een beetje uit het verhaal.
Maar vanaf het moment dat Max het moeilijk krijgt, dat de puzzelstukjes langzaam in elkaar gaan vallen, kon ik het boek gewoon niet meer weg leggen. Ik moest weten hoe het af ging lopen, ik wilde de hele puzzel af hebben. Heerlijk! Maar toen... het einde van het boek. Ik moet gewoon het volgende deel ook lezen, ik moet weten hoe het verder gaat. Nog ruim een week na het uitlezen van het boek, zitten de personages nog in mijn hoofd. Ik kan het boek nog niet loslaten. Lang geleden dat een boek dit met me deed. Dank je wel Inge! | 1pos
|
Ik weet wat jij denkt is alweer een oudje uit 2010. Het is Verdons debuut met Dave Gurney in de hoofdrol, inmiddels zijn er alweer twee boeken verschenen van zijn hand te weten; Sluit je ogen en laat de duivel rusten. Al in de eerste hoofdstukken maken we kennis met Dave Gurney en zijn vrouw Madeleine. Als Dave op een dag een telefoontje krijgt van een oud medestudent, die bij hem langs wil komen en hem een aantal vreemde berichten toont en zijn vriend dan ook nog wordt vermoord begint de ellende. Verdon heeft met Dave Gurney een innemende en boeiende hoofdpersonage neergezet. Het verhaal begint rustig aan. Verdon neemt er alle tijd voor, je maakt dan ook uitgebreid kennis met Dave en Madeleine en volgt hen in hun dagelijkse beslommeringen. Het verhaal zit goed in elkaar en nodigt uit om verder te lezen. Stap voor stap volg je de ontwikkelingen van het onderzoek. Het duurt dan ook wel even voordat de echte spanning zich aandient. Maar dan is het eindelijk zover, het onderzoek vordert de spanning neemt toe en mijn interesse als lezer is gewekt. De schrijfstijl is eenvoudig, het boek leest dan ook makkelijk weg. De plot zit goed in elkaar, Verdon weet dan ook hoe hij zijn lezers moet vermaken. Geen al te ingewikkeld verhaal, maar een verhaal dat goed te volgen is en lekker weg leest. Ik ben dan ook weer een aantal uurtjes vermaakt en ga zeker zijn andere twee boeken ook nog lezen.
Spanning: 3 sterren
Plot: 4 sterren
Leesplezier: 4 sterren
Schrijfstijl: 4 sterren
Originaliteit: 4 sterren
Psychologie: 3 sterren | 1pos
|
Mijn mening
Ik heb dit boek uit mijn mega-nog-te-lezen-stapel gevist. Jeffery Deaver is toch wel een van mijn favoriete thrillerschrijvers. En ook dit is weer een fijn boek om te lezen, spannend tot aan het einde. Regelmatig wordt je op het verkeerde been gezet, precies zoals het hoort bij een thriller.
In dit boek staat een forensisch taalkundige centraal: Parker Kincaid. Na jaren voor de FBI te hebben gewerkt is hij nu particulier onderzoeker en huisvader. De FBI benadert hem om te helpen in het onderzoek naar de Digger en verdere aanslagen te voorkomen. Na behoorlijk wat twijfel besluit hij te helpen.
Het boek speelt zich in ongeveer 24 uur af, met name op Oudjaarsdag 1999.
Ik vond het een op-het-puntje-van-je-stoel-boek. Nagelbijtend spannend. En net als je denkt, hè gelukkig, weet Deaver er nog weer een tandje bij te zetten. Geweldig al die onverwachte wendingen!
Lincoln Rhyme, een vast personage van Deaver heeft ook nog een bijrolletje. Leuk detail.
Door het hele verhaal heen komt een raadsel terug. Gelukkig wordt aan het einde ook de oplossing uit de doeken gedaan. Maar het raadsel wordt ook gebruikt om de onderzoekers alert te houden, het besef te gevn dat je soms ook anders moet denken. Buiten de gebaande paden.
Wat ik bijzonder vind is dat het boek geschreven is voor de aanslagen van 11 september. En hoe geloofwaardig de paniek en wanhoop door Deaver wordt beschreven. Maar vooral het verhaal lezen met de wetenschap wat er in de toekomst nog zou gebeuren…
Aanrader! | 1pos
|
Rauwe thriller. Top geschreven. Goed verhaal. Spannend. | 1pos
|
Toen ik de achterflap van dit boek las, deed het me een beetje denken aan ‘De 100-jarige man die uit het raam klom en verdween‘ en de boeken van Hendrik Groen. Natuurlijk komt dat geheel door het feit dat Norbert Jones 77 is.
‘Het kleine leven van Norbert Jones’ is een fijne en ontroerende roman over ouder worden, herinneringen en liefde. Je leert op je gemak Norbert Jones kennen en dat kabbelende vind ik heel goed bij het verhaal passen. Marloes Kemming heeft een hele prettige schrijfstijl, waarbij ik ook het gevoel kreeg dat het verhaal van Norbert werd verteld door iemand heel dicht bij hem, wat het net een meer persoonlijk tintje gaf.
Norbert laat in het boek zien dat er aan spullen herinneringen kunnen zitten, herinneringen die je misschien vergeten was of niet aan wilde denken. Net als geuren je aan iets of iemand kunnen laten denken en dat vond ik echt een heel mooi gebaar. Iedereen wil tegenwoordig maar ontspullen (ik ook hoor!), maar sommige dingen kun je gewoon niet weggooien omdat er zo’n mooie herinnering aan zit. Dan is het fijn om die dingen er af en toe weer bij te pakken en je weer terug te laten voeren naar mooie gebeurtenissen en mensen die je mist.
Ik vind ‘Het kleine leven van Norbert Jones’ een ontroerende roman, waarbij de onderliggende boodschap zo mooi is. Ik heb zeker wel een traantje weggepinkt, wat een mooi boek. | 1pos
|
Een schitterend boek,kan er niets anders van zeggen!!!!!!! | 1pos
|
Borealis van Marloes Morshuis is een spannend en avontuurlijk verhaal dat zich afspeelt in de wildernis van Alaska. De hoofdpersoon is Joppe en samen met 179 andere kinderen van over de hele wereld zit hij opgesloten in het koude en afgelegen Borealis. Ze zijn ontvoerd en hebben geen idee waarom ze vastzitten. Wel krijgen ze onderwijs en de lessen die ze krijgen gaan allemaal over hoe ze moeten overleven na een grote natuurramp. Na een paar dagen op deze plek krijgen ze eindelijk te horen waarom ze opgesloten zitten. Na de bekendmaking dat door de klimaatverandering het einde van de wereld nabij is en dat de 180 kinderen moeten zorgen voor een wederopbouw begint Joppe te twijfelen. Hij gelooft dat het allemaal wel meevalt en hij mist zijn eigen huis en familie. Samen met een paar huisgenoten zet hij alles op alles om zijn vrijheid terug te krijgen. We lezen over de ontsnapping van Joppe en zijn vrienden. Hoe ze proberen te overleven in de ijzige kou en over een heftige aanval van een beer. Na een paar dagen in de kou slaat de twijfel toe. Hoe ver zijn ze nog verwijderd van de bewoonde wereld? Waarom worden ze niet achtervolgd door de Crew, de bewakers van Borealis?
Borealis houd je meteen vanaf de eerste pagina in de greep en het boek is maar moeilijk weg te leggen. Een belangrijk thema in dit boek is het milieu en dan met name de klimaatverandering. Andere thema’s die aan bod komen zijn vriendschap, samenwerken, verdriet om verlies en opkomen voor jezelf. Er gebeuren best heftige dingen in dit boek. Alle emoties komen aan bod en de kinderen moeten een manier zien te vinden om hier mee om te gaan. Er zijn meerdere verrassende wendingen in het verhaal en de kinderen weten niet wie ze kunnen vertrouwen. Als lezer leef je mee met de personages en word je net zo nieuwsgierig als de kinderen. Is de klimaatverandering de echte reden dat ze vastgehouden worden of is er meer aan de hand? De schrijfstijl is erg prettig en met het fijne grote lettertype is het boek binnen een paar uur uit. Enig minpuntje is voor mij de laatste bladzijde. Het einde had nog iets meer afgewerkt morgen worden en was nu niet helemaal bevredigend. Al met al een spannend en leerzaam jeugdboek. Niet alleen voor kinderen, maar ook volwassenen zullen dit boek waarderen. | 1pos
|
Dit boek staat bij mij nr. 2 op de Crimezone Canon van de misdaadliteratuur. In tegenstelling tot enkele andere boeken van Levin, is dit een geniaal boek.
De thriller van Ira Levin stamt uit de jaren '50 van de vorige eeuw maar is zeker niet gedateerd. Het verhaal is bijzonder spannend, knap geconstrueerd en met verrassende wendingen (je wordt behoorlijk op het verkeerde been gezet).
Zoals enkele recensenten al beweerden: een van de beste thrillers uit de geschiedenis. Inderdaad een boek om in korte tijd uit te lezen, want lang wegleggen is er niet bij.
Het boek is ook een paar maal verfilmd, maar de films halen het niet bij het boek. | 1pos
|
Harry Potter en het Vervloekte Kind deel een en twee is een origineel, nieuw verhaal bedoeld als toneelstuk. Het is geschreven door J.K. Rowling, John Tiffany en Jack Thorne. Het is het achtste Harry Potter deel.
Het boek is dus een toneelscript en geen romanverhaal, dat levert voor de lezer dus een uitdaging op. Eentje waar je overigens snel al aan went en de regie aanwijzingen geven eigenlijk een extra dimensie aan het verhaal.
Een nieuw begin maar tevens ook een déjà-vu. Op het station van King’s Cross vertrekt de Zweinsteinexpres en iedereen maakt zich zorgen over de schoolafdeling waarin ze straks worden ingedeeld. Echter ditmaal zijn de hoofdpersonen niet Harry, Ron of Hermelien maar zijn we een generatie opgeschoven en we leven mee met Harry’s tweede zoon Albus, die aan zijn eerste jaar op de tovenaarsschool begint. Albus wordt ingedeeld bij Zwadderich, de afdeling waarmee Harry Potter altijd een strijd voerde. Ook raakt hij bevriend met Scorpius, de zoon van Harry's vijand Draco Malfidus, samen proberen ze een fout uit het verleden te herstellen. Dit bij elkaar zijn goede ingrediënten voor een nieuw spannend verhaal, waarbij er vele personages uit de vorige boeken aan deelnemen.
De schrijversrol van J.K. Rowling heeft absoluut een grote rol gespeeld. Je herkent haar opbouw van spanning en de onverwachte wendingen in het verhaal. Hoe dit verhaal neergezet wordt op een toneel is ook heel interessant om te lezen. Wat natuurlijk wel mist in dit boek zijn de emoties van de personages. Deze worden uitgebeeld door de acteurs op het toneel maar met genoeg inlevingsvermogen en terugdenkend aan de vorige delen kun je zelf tot een hele goede stemming komen. Het boek leest snel door vanwege de korte scenes en dompelt je voor één keer nog helemaal onder in de de geweldige Harry Potter sfeer.
Tevens geeft dit verhaal je mee, via het personage van Harry Potter, dat er een tijd komt dat je het verleden moet laten rusten zodat je kunt genieten van dat wat nu is. Het is daarmee ook absoluut een slotstuk geworden. | 1pos
|
Het is haar vierde liefdesroman. Met Erfgoed wil Geertrude Verweij weer een spannende feelgoodroman neerzetten. Over haar eerdere boeken was de pers vol lof. De verwachtingen waren dan ook hoog gespannen bij de Hebban redactie. Spanning en liefde, dat moest het boek bevatten.
Barones Elaine van Santhove gaat trouwen. Het kan dan ook niet anders dan dat daar een geweldige fotoreportage van gemaakt moet worden. Om daar zeker van te zijn, huurt ze professioneel fotografe Donna Moree in. Elaine weet alleen niet dat Donna vroeger een relatie had met haar broer Floris. Tijdens het verblijf op Landgoed van Santhove krijgt de liefde van Floris nieuwe betekenis. De vraag is echt of iedereen wel zo blij is met deze ‘nieuwe’ ontwikkeling.
Liefdesverhaal gezocht? Liefdesverhaal gevonden. Erfgoed is een heerlijk verhaal dat overloopt van de liefde. In eerste instantie nog niet, maar al snel blijkt dat Donna en Floris voor elkaar gemaakt zijn, maar het moeilijk vinden om hun weg in de relatie te vinden. Het feit dat Floris baron is en Donna er daardoor een heleboel rompslomp bij krijgt, werkt de relatie ook tegen. Het hele boek hoop je dat de twee bij elkaar komen. Je voelt de liefde en gunt het hen allebei om het geluk te vinden in elkaar.
Dat in combinatie met prachtige beschrijvingen van het landgoed laten je wegdromen in een wereld die voor grote delen bekend is. De clichés als ‘een baron mag niet met een gewone meid trouwen’ en ‘we hebben onze plichten aan een verstandshuwelijk’, worden door Geertrude niet vermeden. Storend zijn ze niet. Of ze echt iets aan het verhaal toevoegen? Ja, het laat duidelijk de reden van de onzekerheid tussen Donna en Floris zien.
Maar waar is de spanning dan, vraag je je wellicht af. Het is duidelijk dat iemand een plan heeft dat niet gedwarsboomd mag worden. Op een gegeven moment wordt er een moord gepleegd en het is duidelijk dat er andere rare dingen gebeuren. Het lijkt wel alsof iedereen een verborgen agenda heeft. De dader blijft tot de laatste pagina’s een verrassing. Persoonlijk zag ik de plotwending(en) niet aankomen.
Enige opmerking die gemaakt kan worden: wellicht had het verhaal wat meer diepgang gekregen wanneer het vanuit meervoudig perspectief was geschreven. Het is jammer dat we Floris nu niet écht leren kennen. Geertrude probeert dit wel op te lossen doordat Donna dagboeken van hem vindt, maar toch had zijn perspectief zeker wel toegevoegde waarde gehad. Hoe ervoer hij alles? Vooral het vooraf geplande leven als baron had wat meer diepgang mogen krijgen.
Erfgoed is een verhaal over liefde. Niet alleen over ware liefde, maar ook over de kern van liefde. Niet elk huwelijk is of wordt een goed huwelijk en geheimen kunnen een huwelijk tot in de kern kapot maken. Geertrude heeft met dit boek duidelijk een fijne feelgoodroman neergezet. | 1pos
|
Chris Polanen schreef met Waterjager een indrukwekkende, spannende roman, die aan alle genres voorbij gaat..
Je kunt het ook een sciencefictionroman noemen, of preciezer, een toekomstroman. Klimaatverandering en de daarop gerichte milieu-akkoorden zijn dagelijks onderwerp van gesprek en daarbij spreekt de stijging van de zeespiegel het meest tot de verbeelding. Niet alleen Nederland, ook Suriname en met name Paramaribo zal daardoor worden getroffen. Chris Polanen, geboren en getogen in Paramaribo maar tegenwoordig wonend in Amsterdam, toont hoe de wereld in Paramaribo er dan uit kan gaan zien: een op zichzelf staande gemeenschap, verlaten door een centrale overheid, een plaats waar avonturiers hun geluk komen zoeken, goudzoekers, vissers, drugshandelaren en prostituees. Jean Christophe, kortweg JC genoemd, heeft zich samen met zijn vader opgeworpen als de heersers die chaos en anarchie binnen de perken proberen te houden. Ze heffen belasting, beschermen vrouwen… Wanneer zijn vader is gestorven, gaat JC daarmee door. Met dit kleurrijk getekende decor begint de roman.
Het tweede hoofdstuk voert Joshua ten tonele, de jongere broer van JC, die op zijn dertiende samen met zijn moeder naar Nederland is gekomen, naar de totaal andere cultuur van grijze luchten en sneeuw, van stijfheid en geslotenheid. Joshua vormt met JC de twee verhaallijnen, die al snel samenkomen op het toneel van het ondergelopen Paramaribo wanneer Joshua naar zijn broer reist. Twee verhaallijnen die door elkaar heen gaan lopen, elkaar overlappen, aanvullen, waarbij de invalshoek van Joshua, besmet met de Nederlandse, Westerse manier van kijken, de belangrijkste blijft. JC is dan wel de waterjager uit de titel, maar Joshua is de hoofdpersoon.
Deze wereld wordt heel realistisch weergegeven, gevuld met boeiende personages die hun relaties onderzoeken, invullen, uitvechten. En daarbij gaat Polanen verder dan de fysieke werkelijkheid, want Waterjager is ook een Zuid-Amerikaanse roman die ons huis van geesten, of de geesten van ons huis onderzoekt.
Tegelijkertijd is het helemaal geen toekomstroman, maar een metafoor voor het leven, waarin de tijd alles wegspoelt. Het merendeel van wat we meemaken zakt weg in ons onderbewuste, slechts een beperkt aantal herinneringen blijven concreet boven het wateroppervlak uitsteken, een aantal andere worden soms een beetje zichtbaar vlak onder de oppervlakte, vloeibaar, beweeglijk, ongrijpbaar. Chris Polanen lijkt samen met zijn hoofdpersoon Joshua naar die herinneringen op zoek; op zoek naar een plek om je thuis te voelen, zoals de voorkant van het boek expliciet maakt. Ook in dat opzicht reikt de roman de lezer wat aan.
Flapteksten willen de werkelijkheid van een boek nog wel eens mooier voordoen dan hij is, maar soms klopt hij helemaal en dat is hier het geval, want in deze roman “schept Polanen een exotische, droomachtige wereld en neemt hij de lezer mee in een wervelend verhaal over broederliefde, ontheemding en verlangen.”
Waterjager is dus een heleboel, waar nog een heleboel over vertelt kan worden, maar bovenal is het een prachtig verhaal dat je moet lezen.
(Paul van Leeuwenkamp) | 1pos
|
“Je moest voldoen aan de verwachtingen die men van je had. Je leefde achter een masker.”
In De jongen achter het masker brengt Greet Beukenkamp ons bijna 3300 jaar terug in de tijd, de tijd van Toetankhamon. Middels historische feiten creëert Beukenkamp een eigen verhaal en wekt ze Maïa, Toets’ verzorgster, tot leven. Beukenkamp slaat daarbij, gelukkig, de welbekende regeerperiode van Toets over, en focust zich op indrukwekkende wijze op het leven na Toets dood. Daarmee slaat ze de spijker op de kop: De jongen achter het masker is nét even anders.
Beukenkamp start haar verhaal waardig: “Om het verhaal goed te begrijpen is het belangrijk iets te weten over de geschiedenis voorafgaand aan de regering van farao Toetankhamon.” In vogelvlucht doceert ze ons de geschiedenis voor Toets regeerperiode, voor we naar Maïa’s verhaal gaan. Maïa komt in beeld wanneer Toets overlijdt. Hij laat vrouw Ankh achter en Maïa neemt de zorg voor Ankh op zich. Via Maïa krijgen we een beetje informatie over Toets. Meerdere malen duikt ze weg in haar gedachten en spreekt ze de dode Toets rechtstreeks aan, middels de goedgekozen ‘je’-vorm. Waar deze truc in het begin gaat vervelen door de herhaling ervan, blijkt dezelfde truc naarmate het verhaal vordert van groot belang: Maïa’s herinneringen wekken Toets tot leven. Toets blijkt niet alleen de stoere, jonge farao te zijn. Via Maïa leren we de echte farao kennen: “‘Ik ben juist blij,’ zei je, ‘want ik wil helemaal geen farao worden.’”
In afwachting van de graflegging moet Ankh een nieuwe echtgenoot kiezen. Al snel biedt de gemene Horemheb zich aan. Om te voorkomen dat Ankh met hem moet trouwen, zoekt ze haar heil bij een Hettische prins. Echter, om met hem te kunnen trouwen, moet ze tot die tijd Horemheb ontvluchten. Ondertussen krijgt Maïa opnieuw gevoelens voor haar oude liefde en stadsgenoot Nakhtmin. Wanneer de gevoelens wederzijds blijken te zijn, blijken die gevoelens de plannen van Nakhtmins vader Aye te verstoren. Hij wil dat Nakhtmin koning wordt. Op de dag dat Maïa een slang in haar bed aantreft, besluit ze samen met Ankh en Nakhtmin te vluchten naar Mendes.
De jongen achter het masker is rijk aan geschiedenisfeiten. Beukenkamp wekt middels zorgvuldig gekozen details – Toets benen zijn niet even lang, zijn voet is kapot en zijn been is verbrijzeld – de indruk haar geschiedenis te kennen. Ze gebruikt de feiten om fictie te creëren en maakt daarmee toch haar eigen verhaal. Daarbij maakt ze Maïa en Ankh tot levensechte personages uit de tijd van de farao. Niet alleen handelingen en de couleure locale passen in die tijd, ook opmerkingen van de koninklijke leden sluiten aan: “‘Kist?’ herhaalt Ankh. ‘Kistén zult u bedoelen. U denkt toch niet dat ik aan één kist genoeg heb?’” Eenieder zal zich kunnen verplaatsen in één van de protagonisten. Ook Toets wordt, middels een bijzondere constructie vol emotionele herinneringen van Maïa, een mens van vlees en bloed: “‘Ik ben ook niet verdrietig dat ik geen mama meer heb, hoor’, fluisterde je in mijn oor. ‘Ik heb jou toch?’”
De graflegging van Toets nadert en Ankh zal de nieuwe voorbereidingen moeten treffen, haar huwelijk met een Hettische prins lijkt verder weg dan ooit. Beukenkamp bouwt de suspense in De jongen achter het masker zorgvuldig op. Hoewel menig lezer aan zal zien komen dat dingen in het leven van Ankh en Maïa door noodlottige wendingen verkeerd zullen gaan, blijft het verhaal indrukwekkend en boeiend. Uitgebreide beschrijvingen, prachtige dialogen en emotionele gedachtegangen sieren Maïa’s verhaal op bijzondere wijze en maken het verhaal uniek.
De jongen achter het masker eindigt gehaast en onvolledig. Toch weet Beukenkamp de lezer te verrassen met haar slotpassages. Daarmee sluit ze Maïa’s verhaal waardig af. Dit boek bevat bijna alle facetten – van prachtige beschrijvingen en mooie dialogen tot diepgang middels het Icarus-motief – voor een goed boek en wordt daarmee een echte must-read met een verhaal dat nét even anders is. | 1pos
|
komt de spanning van alle kanten op je af.,Jarenlang waren de rechten van de boeken van Carlos Ruiz Zafón gevangen in een juridische twist, maar gelukkig is deze twist opgelost en kunnen lezers van over de hele wereld nu van zijn debuut uit 1992 genieten: De nevelprins. Maar is het ook de juridische rompslomp waard om te lezen?
De vader van Max Carver besluit als de oorlog begint van de stad naar een klein dorp te verhuizen, in de hoop dat hij zijn gezin daar meer veiligheid kan bieden. Al snel blijkt dat het dorpje weliswaar klein en saai is, maar dat het vol zit met geheimen. Vlak nadat Max zijn nieuwe vriend Roland heeft ontmoet, ziet hij overal een zespuntig sterteken, dat ook in de beeldentuin vlakbij zijn huis staat, opduiken, en ook de kat die zijn zusje Irina meenam, duikt soms op de gekste plekken op. Als Irina een paar dagen later een ongeluk krijgt, vertrouwt Max de boel niet meer en gaat hij met Roland praten, die hem meeneemt naar zijn adoptiefgrootvader. Al snel blijkt deze man, Victor, alles te weten, en hij vertelt over zijn ervaringen met Dr. Cain, ook wel de Nevelprins genoemd, die wensen vervult in ruil voor een wederdienst, of leven. Maar Victor vertelt niet alles, totdat de rampspoed toeslaat..
In het begin komt De nevelprins een beetje langzaam op gang, maar als je je door het eerste hoofdstuk heen hebt gebeten, komt de spanning van alle kanten op je af. De enge Dr. Cain, die de basis blijkt van alle rare gebeurtenissen, is waarschijnlijk gebaseerd op de klassieke clownsfobie die sommige mensen hebben, want Zafón laat geen enkel moment na te vermelden dat hij een eng clownsgezicht heeft. Zodra je eenmaal een beetje in het boek zit, is het moeilijk om het boek weg te leggen want het lijkt wel of er op elke bladzijde iets nieuws gebeurt of een nieuw raadsel wordt onthuld. Kortom: een goed boek, met prachtig taalgebruik, maar wel met een wat moeilijke start. | 1pos
|
******************************************RECENSIE ****************************************************
MENING
Ik heb dit boek een paar weken geleden gewonnen bij een winactie van Zomer en Keuning. Ik lees bijna geen romans of New Adult, maar dit verhaal sprak mij heel erg aan en was erg blij dat ik het boek had gewonnen.
Het boek gaat over een meisje genaamd Paisley en heeft een relatie , maar door een ongeluk komt ze in contact met Jagger, een erg aantrekkelijke man die haar hart sneller laat kloppen. Gaat Paisley voor deze hunk of blijft ze bij haar vriend? Zal ze de waarheid vertellen over haar ziekte?
Hoe gaan haar ouder er op reageren? Zal Jagger echt zo fantastisch zijn of heeft hij iets te verbergen? Hoe gaat het met de opleiding die Jagger volgt? Samen belanden ze in een rollercoaster vol emotie, liefde en vertrouwen.
Ik heb dit boek met plezier gelezen en had het zo uit. De erotische kant van het boek was er wel maar niet veel. Ik vind dat zelf een plus punt. Lees liever het verhaal dan de daden. De karakters zijn duidelijk en goed beschreven en ik kon me er goed in verplaatsen.
Het verhaal komt langzaam op gang maar na de eerste 75 zat ik er goed in.
Wou het boek ook gelijk uitlezen.
Het boek zelf heeft 348 bladzijden een heerlijk aantal. De hoofdstukken zijn ook netjes duidelijk en niet te lang. De overgang van Paisley en Jagger is goed en niet verwarrend. De kaft is romantisch net als het verhaal maar geeft niet de passie weer zo als de liefde tussen Paisley en Jagger.
Il zal dit boek echt aanraden onder de New Adult lezers. Zelf ben ik positief verrast over dit boek en kijk er naar uit om de andere delen te lezen.
STERREN
Ik geef dit boek ☆☆☆☆
bookloversaphira | 1pos
|
Anna Jones deed wat velen van ons niet durven. Ze zegde haar baan op en volgde haar droom. Ze begon een opleiding bij Jamie Oliver’s Fifteen. Na zeven jaar en een schat aan ervaring rijker begon ze voor zichzelf als schrijver en foodstylist.
Anna Jones leende haar visie op eten van Michael Pollan: Eet voedsel, niet te veel, en liefst plantaardig. Maar dan wel modern en vernieuwend. Daarmee wil ze een eetpatroon bieden dat eerlijk, gezond, snel en voedzaam is. Dat klinkt goed.
Een nieuwe kijk op eten is haar solodebuut en brengt ruim 200 moderne vegetarische recepten die deels ook veganistisch (circa 70) en glutenvrij (circa 80) zijn. Ze bouwt op vier pijlers: smaak, textuur, uiterlijk en een extra accent die het gerecht iets extra’s geeft. Bijvoorbeeld een lepel yoghurt, gehakte chili, kruidenolie of geroosterde noten.
Het boek bevat een schat aan vegetarische recepten voor elk moment van de dag. Van ontbijt, zoals bananenpannekoekjes naar hoofdmaaltijden als regenboogpastei en tomatencassoulet met kokos. Voor de lekkere trek is er bijvoorbeeld chocoladecake met gesmolten chocolade of pistachecake met vlierbessenglazuur. Zelfs aan diverse drankjes is gedacht. Leuk zijn de persoonlijke verhalen van Anna voorafgaande van de bereidingswijze. De recepten zelf zijn duidelijk en worden overzichtelijk uitgelegd.
In het boek staan diverse handige lijsten. Bijvoorbeeld welke groenten en fruitsoorten in welk seizoen beschikbaar zijn. Ook leuk zijn de lijstjes met bouwblokjes om vele soorten soepen, pesto’s of salades te maken. Veel van de recepten gebruiken moderne alternatieven voor bloem, granen, zuivel en suiker. Denk aan kokosmeel, quinoa, amandelmelk en ahoornsiroop. Deze zijn vaak makkelijk te vervangen voor de 'reguliere' producten maar dat doet dan wel af aan Anna’s concept. Deze ingrediënten zijn merendeels bij de supermarkt te verkrijgen maar voor sommige zal je naar de natuurvoedingswinkel moeten.
De vormgeving van het boek is strak. En dat is iets waar je van moet houden. Het is te strak voor mijn smaak. Doordat alle recepten in het zwart en wit zijn mis ik wat sfeer. De hulplijsten en informatie zijn dan wel weer in groen, rood en zwart wat het geheel iets breekt. De tekst van de recepten begint op één derde van elke pagina waardoor recepten soms onnodig op een nieuwe pagina doorlopen.
Dat Anna Jones ervaring heeft met foodstyling blijkt uit de smaakvolle foto’s. Er is nagedacht over de kleuren van de gerechten en de aankleding die erbij hoort. De ingrediënten zijn vaak mooi zichtbaar en ook de strakke lijn van het boek wordt daarin doorgetrokken. Wel jammer je Anna zelf bijna nergens (herkenbaar) terug ziet in het boek of geen foto’s met een bereidingswijze is te zien. Ook zijn lang niet alle recepten voorzien van een foto. Mooie gerechten verdienen dat wel.
De pizza voor willekeurig welke avond.
Voor de pizzabodem
1 middelgrote bloemkool, in flinke stukken
100 g gemalen amandelen
100 g havervlokken
Een flinke snuf gedroogde oregano
Zeezout en versgemalen zwarte peper
2 biologische of scharreleieren losgeklopt
Olijfolie
Voor de vulling
½ blik van 400 gram tomatenblokjes
Flinke bos basilicum
1 bol van 125 g biologische mozzarella
2 handenvol bladgroente (ik gebruik spinazie of rucola)
½ venkelknol, met een dunschiller in plakken geschaafd
Pecorinokaas, om erover te raspen
Verhit de oven tot 220 graden en bekleed een bakplaat met bakpapier.
Hak de bloemkool in de foodprocessor tot hij een fijne, rijstachtige textuur heeft. Doe hem in een kome, voeg de gemalen amandelen, havervlokken, oregano, zout en peper toe en meng alles met de hand. Maak een kuiltje in het midden en doe de eieren erin. Meng alles goed en vorm hier met de handen een bal van. Het lijkt niet op klassiek pizzadeeg, het is immers natter en minder stevig.
Vet het bakpapier in met olijfolie, leg de deegbal erop en druk hem met de hand uit tot een ½ cm dikke cirkel die langs de rand iets dikker is. Bak hem in de oven in 20 minuten net goudbruin. Pureer intussen de tomaten met de helft van het basilicum, een flinke snuf zout en peper en een flinke scheut olijfolie.
Haal de bodem zodra hij bruin is uit de oven en schakel deze naar 240 graden. Verdeel de tomatensaus erop met daarop mozzarella, bladgroente en geschaafde venkel. Sprenkel er nog wat olie over en hem weer 8 minuten in de oven.
Maak de pizza af met de rest van de basilicum, wat olie en wat geraspte pecorino.
Ik maakte deze pizza volgens recept maar bleek bij het uitrollen een te kleine bakplaat of teveel “deeg” te hebben om een cirkel van een ½ cm dik uit te rollen. Daardoor werd mijn deeg dikker en moest ik het eigenlijk langer bakken dan het recept voorschrijft. De pizza was dus in eerste instantie nog wat aan de slappe kant al was hij wel gaar. Het deel dat bij de tweede ronde de oven in ging, kwam er een stuk steviger uit. Je krijgt dan een hartige bodem waarin de amandelen en haver een heerlijke notige smaak afgeven. De hoeveelheid tomatensaus was te weinig. Een dubbele hoeveelheid op de pizza is aan te bevelen. De gehele combinatie van de saus met venkel, spinazie en mozzarella paste perfect bij de bodem. Het geheel zorgde voor lekkere diverse smaken. Ik ga dit recept zeker nog een keer maken omdat het gewoon lekker is en niet zo zwaar op de maag ligt. En je krijgt er op eenvoudige wijze veel groente mee binnen. Ook handig als je kinderen hebt.
Anna Jones geeft met haar boek invulling aan een groeiende behoefte bij het publiek om steeds gebalanceerder te eten en minder vlees en vis op het menu te zetten. Als niet-vegetariër vind ik dit boek een smakelijk inzicht bieden in de veelzijdigheid van de vegetarische-en deels ook de veganistische en glutenvrije keuken. Het biedt je de mogelijkheid om met moderne varianten op bloem, granen, zuivel en suiker te koken en die smaken ook te ervaren. Voor mensen die vegetariër of veganist zijn of glutenvrij moeten eten biedt het een massa aan veelzijdige recepten voor elk moment van de dag. Ben je een omnivoor die wil minderen met vlees of vis of gewoonweg meer wil variëren in de keuken, dan geeft dit boek je een hoop smaakvolle recepten.
Een nieuwe kijk op eten biedt iedereen een smaakvolle en gevarieerde stap buiten de al gebaande paden. | 1pos
|
Een boek met een prachtige cover, die mij heel erg aanspreekt. Vrij uitzicht is een boek met een spannend plot in een prachtig omschreven Franse omgeving. De hoofdstukken zijn op een bijzondere manier ingedeeld. Niet te lang. Met een vlotte schrijfstijl. Het begin van het boek werd door mij gedurende het boek een paar keer opnieuw gelezen. Hierin zocht ik aanwijzingen naar antwoorden op de vragen die je je als lezers steeds meer krijgt. Heel boeiend opgebouwd. Ik kon dan ook niet meer stoppen met lezen. Anya Niewierra heeft een heel mooi debuut geschreven en ik verheug mij op haar volgende boek. | 1pos
|
Dit is het eerste deel van een trilogie genaamd Magycker, geschreven door Nederlands grootste fantasyauteur, Adian Stone.
Het verhaal speelt zich af in een fantasyland, de Pelargo Archipel. Al eeuwenlang hebben de Magyckers van het eiland Aimerey een monopolie op de magie in de wereld. Als je genoeg geld hebt, kan je een spreuk kopen. De spreuken zijn echter maar eenmalig te gebruiken. Om te voorkomen dat deze nog een keer gebruikt kan worden, wordt de spreuk uit het geheugen van de Magycker gewist. Spreuken zijn dus alleen weggelegd voor de welgestelden.
Op een dag komt een delegatie Magyckers naar de stad waar Marit en haar autistische broertje Auric wonen, er liggen namelijk grote rotsblokken op de doorgaande route naar de stad. Het stadsbestuur heeft grof geld betaald deze te laten weghalen door een spreuk.
De hel breekt letterlijk los als blijkt dat iemand de spreuk herhaalt…Dit zal Aimerey in gevaar brengen. De Magyckers willen dit voorkomen en gaan op zoek naar de persoon die de spreuk herhaalt heeft…
Het boek heeft veel hoofdpersonen, maar de belangrijkste zijn Marit en Auric. Het karakter van Marit wordt vrij oppervlakkig beschreven, maar dat heeft een reden. Je kan je wel in haar inleven. Ze is een dappere vrouw, die de zorg heeft over haar broertje. Auric is pas 12, hij is naïef en een autist waardoor hij gevoelig is voor veranderingen en prikkels. Je kan je wel in hem inleven, maar op sommige momenten is hij best irritant en zou je willen dat hij wat meegaander is. Maar hij heeft aan de andere kant een hoog knuffelgehalte. De andere hoofdpersonen worden voldoende beschreven om je in te kunnen leven.
Het verhaal leest vlot, de schrijfstijl van de auteur is helder, zonder moeilijke woorden. Ondanks dat er veel verschillende personen in voor komen, kan je het verhaal goed volgen.
De opbouw naar het plot is goed, je komt steeds dichterbij de ontknoping. Een verrassend plot …dat zie je niet aankomen. Het verhaal is nog niet afgelopen, maar toch vind ik dit een bevredigend plot voor een eerste deel.
Het is een historische fantasy vol met spanning, actie en de nodige humor. Er komt magie in voor en draken, maar anders dan je zou verwachten.
De cover is prachtig. Ook is er een mooi getekende landkaart in het boek opgenomen
Ik ben erg benieuwd naar het volgende deel.
4,5 sterren. ( in hebban is dat helaas 4...) | 1pos
|
Een tijdje geleden lag dit boekje in de bus. Ik was geselecteerd voor The Reading Challenge Pre-read club. Hartstikke leuk natuurlijk!
The Reading Challenge bevat een heleboel uitdagingen en opdrachten. Zelf lees ik meer dan 100 boeken per jaar, dus tja, wat voor uitdaging heb ik op leesgebied dan nog nodig? Maar na het boekje even doorgebladerd te hebben kwam ik er toch nog genoeg tegen.
Bijvoorbeeld een bepaalde periode achtereen een boek per dag lezen. Nou, er is nog genoeg dat ik wil lezen, alleen ontbreekt me aan de tijd om een boek per dag te lezen. Soms lukt het wel, maar er is altijd wel weer iets anders dat even de aandacht nodig heeft. Maar wie weet ga ik deze uitdaging nog eens een keer aan. Heerlijk lijkt me dat, een boek per dag te lezen.
En dan heb je de uitdaging om een boek met meer dan 500 of 1000 bladzijden te lezen. Heb hier een aantal boeken met meer dan 500 bladzijden liggen, alleen voor een boek van meer dan 1000 bladzijden moet ik nog even op zoek. Als iemand een suggestie heeft houd ik me aanbevolen.
Zo zijn er nog meer leuke uitdagingen en opdrachten, waarvan een aantal heel gemakkelijk zijn, maar er zitten ook best pittige opdrachten tussen. Voor elke boekliefhebber is er genoeg uitdaging uit te halen.
Momenteel ben ik samen met een aantal andere bloggers bezig met de 30 dagen Foto Challenge. Dertig opdrachten te vervullen in 30 dagen, waarbij sommige opdrachten een beetje extra aandacht nodig hebben.
Al met al is The Reading Challenge een ontzettend leuk boekje met al deze uitdagingen en opdrachten en een aanrader voor die boekliefhebbers die een uitdaging nodig hebben om eens uit hun comfortzone te stappen. Ik ben in ieder geval wel van plan zoveel mogelijk uitdagingen aan te gaan en deze zo goed mogelijk te gaan vervullen. | 1pos
|
Het vijfde boek alweer in de reeks over de familie Cazalet en definitief het laatste. Bijna twintig jaar moesten de fans wachten op dit afscheid van de personages die ze ondertussen in hun hart gesloten hadden. De generaal en de baronie zijn van het toneel verdwenen, maar de jongere generaties doen nog steeds stof opwaaien. Geluk en ongeluk, lief en leed, het zijn ook nu de vaste ingrediënten van Howard.
De wereld is veranderd, de Tweede Wereldoorlog ligt al tien jaar in het verleden. Toch laat die nog altijd zijn sporen na, met name in het houtbedrijf van de familie, dat meer dan ooit wankelt. Tussen de broers is nog steeds niet alles koek en ei en Louise blijft haar heil zoeken in relaties die bij voorbaat gedoemd zijn. Gelukkig zijn er nog altijd Polly en Clary die uit een heel ander vaatje tappen. Rachel en Sid zijn natuurlijk ook van de partij. Heel wat aandacht ook voor de talrijke kleinkinderen van de broers Edward, Hugh en Rupert.
De uitvoerige beschrijvingen en zeer trage schrijfstijl uit vorige boeken is in ‘Veranderingen’ niet meer terug te vinden. In plaats daarvan gaat alles zeer snel en zijn er bijzonder veel korte hoofdstukken, dit boek kent veel meer vaart dan de vorige. De auteur heeft haar uiterste best gedaan een mooi afscheidsrondje langs alle personages te doen, meer dan waarschijnlijk is dat er gekomen op vraag van de lezers.
De Cazalet-kronieken van de Britse Elizabeth Jane Howard verschenen voor het eerst in de jaren 90 van de vorige eeuw. De auteur nam ons mee naar het Engeland van de jaren dertig, de jaren voor het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog. Vervolgens zou de aandacht op het leven van de famile Cazalet tijdens en na de oorlogsjaren komen te liggen. Het toemaatje ‘Veranderingen’ is, hoewel ietwat anders van opzet en stijl, een waardige afsluiter van de reeks. | 1pos
|
Niet oppakken als je snel iets belangrijks te doen hebt, want eenmaal begonnen, MOET je het uitlezen - en wel in 1 keer! Superspannend! | 1pos
|
Lars Mytting is een auteur uit Noorwegen, bekend van zijn eerdere boeken De vlamberken en De man en het hout. De vlamberken was winnaar van de Noorse Boekhandelprijs.
De zusterklokken speelt in 1880 in Butangen in Zuid Noorwegen, een klein stadje, gesitueerd in een afgelegen dal.
In dat kleine dorpje woont Astrid Hekne, een jong meisje van twintig jaar , die nog bij haar ouders woont, op de afgelegen Hekne boerderij.
Astrid is anders dan de andere meisjes uit het dorp.
Ze is eerzuchtig en leergierig en heeft veel meer interesses dan alleen een leven in het kleine dorp , een leven waarin er meer gebeurt dan alleen maar trouwen en kinderen krijgen.
Op een dag komt er een nieuwe dominee naar het dorp, hij neemt zijn intrek in de pastorie en Astrid gaat als dienstmeisje bij hem werken .
Deze dominee, Kai Schweigaard, heeft grootse plannen , zo wil hij bijvoorbeeld een nieuwe kerk laten bouwen en de oude staafkerk afbreken.
Astrid schrikt daar erg van, de oude staafkerk is erg belangrijk voor Butangen, een groot deel van die belangrijkheid heeft te maken met de klokken van de kerk, die de zusterklokken worden genoemd.
Deze klokken zijn gemaakt van brons met zilver en werden ooit geschonken door een rouwende voorvader van Astrid, Eirik Heikne, als herinnering aan zijn overleden dochters, de getalenteerde Siamese tweeling Halfrid en Gunhild.
Deze meisjes maakten prachtige wandtapijten, een ervan werd voltooid vlak voor hun dood.
Aan de zusterklokken worden bovennatuurlijke krachten toegeschreven, zo zouden ze de bewoners van het dorp waarschuwen bij naderende rampspoed, zoals bijvoorbeeld overstromingen.
De staafkerk wordt uiteindelijk verkocht aan de universiteit van Dresden.
Deze universiteit stuurt een architectuur student naar Butangen , om tekeningen van de kerk te maken en het proces van afbraak en transport te begeleiden.
Astrid is intussen verliefd geworden op de dominee, haar gevoelens worden beantwoord door hem, maar beiden weten niet goed wat ze met deze gevoelens aan moeten.
Het kan simpelweg niet.
Maar na aankomst van Gerhard Schoenauer, gebeurt er iets onverwachts, Astrid wordt verliefd op hem.
In deze moeilijke situatie wil Astrid Hekne maar een ding , dat is de staafkerk voor Butangen behouden.
Zal dit haar gaan lukken?
De zusterklokken , gebaseerd op een oude legende, is een prachtig boek, geschreven in de kenmerkende aansprekende schrijfstijl van Lars Mytting, waardoor het verhaal echt tot leven komt.
Als lezer is het bijna niet mogelijk te stoppen met lezen, de mooie beschrijvingen van de natuur en de mensen spreekt erg tot de verbeelding en natuurlijk wil je weten hoe de afloop van deze bijzondere geschiedenis zal zijn.
De personages komen echt tot leven, het harde leven voor de mensen in deze streek wordt beeldend beschreven, het is niet moeilijk je hun handelingen en keuzes voor te stellen.
De zusterklokken is zeer de moeite van het lezen waard. | 1pos
|
Na "de onschuldige magiër" een waardig vervolg! Ook dit boek is smullen! | 1pos
|
Na het clichématige ‘dorp van hoofdpersoon wordt verwoest door trollen’, had ik zo mijn bedenkingen over hoe het verhaal verder zou gaan.
Gelukkig bleek mijn vrees al gauw ongegrond. Eindelijk eens een avontuur-verhaal waar het bestaan van de leeftijdscategorie -10 jaar wordt erkend! Ja, zelfs voor de trollen, die dan meteen ook meer worden dan gemene monsters die zonder gewetensbezwaren aan het zwaard geregen kunnen worden.
Als de reisgezelschappen van Brian en Eleanor elkaar ontmoeten, krijgt men een interessante mengelmoes van personages met ieder een duidelijk karakter dat de platte clichés overstijgt. Helaas door de veelheid van personages heeft niet iedereen de kans om dat goed te laten zien. Wat soms echt wel zonde is, want je gaat van ze allemaal houdenl!
De Verdoemenis maakt zijn naam zeker waar met wezens die zowel lekker origineel als zeer angstaanjagend zijn. De vechtscènes zijn realistisch en meeslepend en omvatten net iets meer dan simpel zwaardgekletter.
Na een erg meeslepende tocht was het verhaal net iets te vroeg afgelopen met te veel vragen en te weinig antwoorden, waardoor het boek niet echt op zichzelf staand gelezen kan worden. Ik heb er echter alle vertrouwen in dat deel 2 en 3 dat helemaal gaan goedmaken. | 1pos
|
In de Valkunstenaar van Coen Peppelenbos wordt het verhaal beschreven van de jonge Bas Jan die zichzelf de kunst van het vallen heeft aangeleerd. Als valkunstenaar wil hij graag aangenomen worden op de kunstacademie. Naast het trainen voor zijn stunts is Bas Jan druk met de verzorging van zijn vader, die dementerend is, en zijn jongere zus. Bas Jan besluit samen met hen en de hond op fietsvakantie te gaan naar Den Haag. In Den Haag woont oom Vincent en Bas Jan hoopt dat zijn vader door de beelden uit het verleden weer op zal knappen. Hij wil het bezoek combineren met zijn toelatingsgesprek voor de academie.
Het boek laat vaak op zachte en lichte toon het bijzondere leven zien van dit gezin. Het lijkt een gewoon gezin, maar de gebeurtenissen, hobby’s en personages zijn toch wat afwijkend van de doorsneegezinnen. De hobby van Bas Jan, vallen, is vrij ongewoon. Zijn zus Sasja verminkt Barbies tot enge popjes. De vader was vroeger goochelaar en moeder is al vroeg in het leven van Bas Jan en Sasja verdwenen omdat ze de kinderen niet interessant vindt. De gezinssituatie; twee pubers die zorgen voor een demente vader, lijkt tevens bijzonder. Ook de bedachte fietsvakantie, waarbij het gezin bijvoorbeeld op een nudistencamping terecht komt, ligt niet direct voor de hand. Het verhaal is daardoor verrassend. Zo is het bezoek van het koninklijk echtpaar aan de school van Bas Jan met humor beschreven. Bas Jan kan het niet laten om zijn valkunsten te laten zien aan het paar, waarmee hij natuurlijk de landelijke pers haalt, maar ook het ziekenhuis.
Het boek laat een verrassende ontwikkeling zien zonder al teveel diepgang. Het vallen als kunst is wellicht wat moeilijk te begrijpen, maar in het licht van de adolescentie, het verlangen om positief op te vallen op school is wel herkenbaar. In die zin kun je de reis zien als symbool voor het volwassen worden van Bas Jan. Is het vallen daarbij ook een symbool? Of kun je het vallen verbinden aan de geestelijke val die vader maakt? Het proces wordt zonder al teveel invulling beschreven op een luchtige manier. Kortom, een tintelend, prettig verhaal, met verrassende wendingen, dat de moeite waard is om te lezen. | 1pos
|
Veroordeeld
Dit boek is wederom een echte page turner. Het verhaal is spannend vanaf het eerste moment.Het verhaal speelt zich af in de jaren 70. In deze jaren hadden de mensen het moeiljik. In deze tijd was er ook veel racisme tegenover de donkere mensen joden en homo"s wat goed uit de doeken wordt gedaan.
Het verhaal leest lekker weg ,hethele verhaal wordt zeer uitgebreid en beeldend beschreven,en doordat het korte hoofdstukken zijn blijft t constant boeien.
Je maakt in het boek kennis met Kate die bij haar eerste werkdag wordt geconfronteerd met een moord op een politie agent een seriemoordenaar De Shooter.
Kate wordt flink gepest door haar mannelijke collega's ,maar dat weet ze te doorstaan,ook maken we kennis Jimmy en Maggie Lawson die beide ook iets te verbergen hebben,gedurende het lezen van het boek komen we erachter hoe het met deze personen verloopt.Het verhaal wordt afwisseld vertelt door door Maggie en Kate over deze twee sterke dames die op moeten boksen tegen de harde mannenwereld.De karakters zijn goed beschreven alleen over Maggie kom je niet alles te weten.
Wat ik ook leuk vindt aan het boek is dat je pas bijna aan t einde komt te weten wie de dader is.
het boek bevat voor mij alle dingen die een boek nodig heeft er zat uiteraard spanning in gruwelijke moorden, en een verrassende ontknopping,kortom een heerlijke thriller die je in een middag uit wilt lezen | 1pos
|
Machtsstrijd is een boek dat leest als een trein. Het boek betreft korte hoofdstukken die elke keer vanuit een andere hoek verteld worden. Wouter heeft een beeldende schrijfwijze waardoor je letterlijk in het verhaal waant. Door het boek op meerdere continenten te laten plaats vinden zorgt ervoor dat de lezer te maken krijgt met meerdere culturen en regelgeving.
Chris Hurkman werkt al zijn gehele werkleven bij de het bedrijf De Graaff en Hurkman. Zijn vader was medeoprichter van dit goedlopende bedrijf maar is helaas toen Chris klein was overleden bij een ongeluk. Hierbij was zijn moeder ook betrokken. Het bedrijf houdt zich bezig met het opgraven van Coltan. Een zeer winstgevend erts.
Anthonie de Graaff is nu directeur van het bedrijf maar als hij onverwacht zelfmoord pleegt komt het bedrijf te vallen onder de erfgenamen. Chris, als enige erfgenaam van de Hurkman tak en Cecil en Victoria van de De Graaff tak. Het goedlopende bedrijf zal nu verdeeld moeten gaan worden.
Cecil zet alles op alles om de zaak te krijgen maar Chris duldt geen tegenspraak en wil een gezamenlijke verdeling. Dit levert een felle strijd op waar dood en verderf helaas toch gevolg zijn. Cecil zet allerlei middelen in om Chris tot de afgrond te krijgen maar als een echte man betaamd geeft hij zich niet zonder slag of stoten gewonnen. Mede met de hulp van Sofie Lafleur komt hij ook achter de waren reden van het ongeluk die zijn ouders hebben gehad. Heeft dit te maken met de bedrijfsperikelen?
Maar wie zal de uiteindelijke slag gaan winnen?? Helders heeft de passende titel tot een mooi, pakkend uitgewerkt boek weten te verweven.
Als lezer moet je geen bloederige taferelen verwachten maar een vlot geschreven boek die wacht op het vervolg van zijn debuut. | 1pos
|
Het boek van Joe door Jonathan Tropper
Dit is een Colibri-uitgave, dat wil zeggen: heel klein en in dit geval heel dik (510 pagina’s). Dat is even wennen maar het ligt echt goed in de hand.
Een verhaal dat begint met 2 stukken songtekst van The Boss (Bruce Springsteen), dan ben ik al verkocht. Toch even. En dan weer even niet meer. En dan heel hard en kon ik het boek niet meer wegleggen.
Het boek gaat over Joe, die na 17 jaar terugkeert naar zijn geboortedorp Bush Falls. Zijn vader ligt in coma en hij voelt zich moreel verplicht om op bezoek te gaan. Die terugkeer ligt nogal gevoelig omdat Joe na het verlaten van zijn dorp een (fictie-) boek over zijn verleden heeft geschreven. Dat boek werd een hit, het werd zelfs verfilmd. Joe is daar best rijk door geworden maar heeft zich ook de woede van alle dorpsgenoten en zijn familieleden op de hals gehaald omdat zij er allemaal nogal bekaaid vanaf kwamen.
Joe komt in het begin van het verhaal over als een enorme macho hufter (vandaar mijn korte afkeer). Maar al snel blijkt het verhaal van Joe en Joe zelf niet zo zwart-wit te zijn. Naast een geweldig verhaal is het boek ook immens mooi en vlot geschreven. Ik ben er in begonnen en heb het in één dag uitgelezen. ‘Binge lezen’ ;) Ik was verslaafd (en ben nu een beetje in een zwart gat gevallen) en kijk al enorm uit naar de verfilming.
Ik heb enorm veel onderlijnd: zinnen maar ook halve pagina’s. Omdat ze me ontroerden, aan het denken zetten, herkenbaar waren, vol wijsheden stonden,… De verwijzingen naar teksten en liedjes vind ik ook geweldig. Omdat ik van Springsteen hou, omdat ze bij het verhaal passen maar ook omdat ik die song-bezetenheid herken van mijn eigen jeugd.
Het boek van Joe leest als een van de pagina’s afspattende coming-of-age biografie. Want wie zegt er dat volwassen worden op je 18de moet gebeuren? Alle personages, alle dialogen, elke beschrijving is er knal op. Levensecht en bruisend. Je ziet het boek voor je ogen tot leven komen. Dat is een gave die Tropper deelt met Springsteen. In feite is Het boek van Joe één lange songtekst die Bruce dringend op plaat moet zetten.
Neem een paar uurtjes vrij en laat je onderdompelen in de wereld van Joe en zijn vrienden. Al heel snel zullen het ook jouw vrienden zijn… | 1pos
|
Drakenzieler is een serie van drie boeken, het eerste deel Spiegelgeest (april 2014) heb ik gelezen, gevolgd door deel twee sluimergeest (april 2016), en deel drie schemergeest (september 2016). Naast deze trilogie is Cocky van Dijk begonnen aan een volgende trilogie genaamd Drakenijs, waarvan het eerste deel, (die ik nu recenseer) Kristallen hart reeds is verschenen (mei 2017). Deze boeken zijn uitgegeven door Zilverspoor.com.
Cocky van Dijk zit al haar hele leven met haar neus in de boeken. Dit leidde ertoe dat ze beheerder werd van MagicTales.nl, ze de manuscriptenwedstrijd met Luitingh Fantasy mede organiseerde en jureerde, bij de Fantastels heeft gejureerd en zelf is gaan schrijven. Diverse toneelwerken zijn bij toneeluitgeverij Vink uitgegeven en worden door heel het land opgevoerd.
Cocky van Dijk heeft een hele originele manier van schrijven. Ze schrijft alle losse flarden en ideeën op papiertjes en die doet ze in een ideeënbusje, voor inspiratie schudt ze deze leeg. De serie de drakenzieler is ontstaan uit een kortverhaal, de jury bij dat korte verhaal heeft geadviseerd een compleet boek hierover te gaan schrijven, bijzonder dus dat dit een complete trilogie is geworden.
Waar gaat het boek over?
Isa, de Hoeder van het Zielenhof, is ten einde raad. Nu een groep Ijsdraken zich heeft afgesplitst van de Drakenburcht, is het in stand houden van het ijs, waarin mensen aan het eind van hun levensdagen worden ingevroren, een probleem geworden. Isa ziet letterlijk het hof in elkaar storten. De groep Draken weigert echter te hulp te schieten.
De Aos Si hebben het kind van Borak en Nora gewisseld met een van zichzelf. Borak en Nora besluiten het kind, ondanks hun verdriet, op te nemen in het gezin om de wraak vaan het Andervolk te voorkomen. Het kind groeit op zonder weet van zijn anderszijn. Tot hij wordt opgeroepen door zijn eigen ras…
Fenna gaat op studie bij de Ijsdrakenburcht. Vanaf het moment dat ze voet zet in dit ijzige land voelt ze zich instinctmatig dat er iets niet klopt. Een oud kwaad roert zich…
Dit is een geheel nieuw avontuur in de wereld van de Drakenzielers dat zonder kennis van voorgaande delen te lezen is.
Wat vond ik van dit boek?
Wat ben ik aangenaam en positief verrast. Het derde deel van de vorige trilogie viel voor mij best tegen. Hierdoor had ik eigenlijk niet zoveel zin om aan dit deel te beginnen. Als voordeel heb je dan dat een boek vaak alleen maar kan meevallen en dat is hier gebeurd. Wat een fris, compleet ander verhaal in een compleet andere setting. Ik vond Fenna veel leuker, als personage, als persoon. Ook de nieuwe personages die in dit boek erbij zijn gekomen, zorgen voor een hele andere sfeer van het boek. Een sfeer met meer geloofwaardigheid, een verhaal met smeltend ijs, dat relevant is, een verhaal met ingevroren mensen, mensen met hoop. Ook zeer relevant en geloofwaardig. Cocky ik ben om.
Op Elfia, ga ik zeker toch deel 2 van deze serie aanschaffen, ben zeer benieuwd hoe het verhaal verder gaat.
4* | 1pos
|
Ik ben zelf geneticus van beroep, dus ik vond alleen al vanwege de titel dat ie niet in m'n boekenlijstje mocht ontbreken (ik heb hem in het Engels gelezen). Ik heb er geen spijt van gehad. Fantastisch verhaal (zoals alle Cook boeken die ik tot nu toe heb gelezen)! Hij brengt het zo overtuigend dat ik me voor kan stellen dat mensen met iets minder verstand van genetica al snel zullen denken dat het echt kan ...... gelukkig (nog) niet. | 1pos
|
Is dit het meest verontrustende boek van 2018, vroeg het NRC zich eind oktober af. Zonneklaar: Ja!
Leg dat wat je momenteel leest maar even opzij.
Als je niet beter zou weten zou je dit boek als een zoveelste complottheorie kunnen lezen. Maar dat past bij lange na niet bij de statuur van auteur en hoogleraar geschiedenis (Yale) Timothy Snyder. Wel is duidelijk dat hij dit boek met een groot gevoel van urgentie heeft geschreven. Zijn in vorige boeken (Bloedlanden, Zwarte aarde) gebruikelijke distantie laat hij hier los. Dat is zeer te begrijpen; zelfs als hiervan de helft maar klopt, blijf je ontzet achter.
De weg naar onvrijheid duidt aan de hand van bekende feiten (MH17, annexatie van de Krim, presidentsverkiezingen VS) hoe Poetin c.s. de wereld aanschouwen en manipuleren. En hoe Trump in dat licht beoordeelt kan worden.
Snyder breekt een lans voor het zoeken naar wat echt is; juist in tijden van internettrollen en manipulatie. Het is daarom logisch dat hij dit boek opdraagt aan verslaggevers: "de helden van onze tijd".
"Informatie in de digitale betekenis is oneindig, kennis wordt steeds schaarser en wijsheid vloeit weg".
Lezen! | 1pos
|
Wat zie jij als je in de spiegel kijkt? Tijdens en na het lezen van dit boek, ga je misschien wel anders naar jezelf kijken.
In dit verhaal volg je 4 tieners. Ze zijn allemaal buitenbeentjes en anders. Totdat ze samen een band beginnen. Zo leren ze wat het is om vrienden te krijgen. Ze leren zichzelf kennen en accepteren hun ware ik steeds meer. Totdat er op een dag een van hun spoorloos verdwijnt. Ze missen een stukje van hunzelf. Het leven gaat door, maar voor hun staat de wereld stil. Hun vriendin wordt teruggevonden, maar ze ligt in coma. Ze heeft een vreemde tattoo en de politie denkt dat ze zelfmoord heeft geprobeerd te plegen. De vrienden weten zeker van niet… ze willen uitzoeken wat er is gebeurd. Ze komen iets vreselijks op het spoor. Kunnen ze dit doorstaan als vrienden of gaan ze er aan onderdoor?
Het verhaal is aangrijpend, emotioneel en pakt je vast. Soms zit er humor in. Maar het mysterie maakt het tot een pageturner. Als lezer ga je namelijk dingen van jezelf vinden in dit verhaal. De titel is daarom ook perfect gekozen. De auteur houdt je een spiegel voor. De grootste boodschap is: wees jezelf, en niet de persoon die anderen willen dat je bent! Niet veel is wat het lijkt te zijn. Groei op en blijf jezelf of wordt jezelf. Met vallen en opstaan kom je er wel. En iedereen heeft vriendschap nodig: Zeker als er slachtoffers vallen, je wereld niet meer veilig is en je gaat twijfelen aan wie je nog kunt vertrouwen…...:
Ik geef deze mysterieuze coming of age roman 4**** | 1pos
|
Wat ik heb genoten van het boek Kismet. Hoewel ik het eerst een vooral zoet verhaal vond, kwam er halverwege het verhaal meer diepgang en werd het zelfs een beetje spannend. Want wat speelt er nu in hemelsnaam met Finn?
.
Samenvatting: De negenentwintigjarige Moira Singer kent de liefde alleen maar uit speelfilms en liedjes, lekker veilig en op afstand. Pas als ze op een feest de vijf jaar oudere Finn ontmoet leert ze te denken met haar hart.
Tijdens een warm weekend, midden in de zomer, voelt het alsof ze zijn voorbestemd, of zoals Finn het uitdrukt: dit is kismet.
Finn is innemend en charmant, maar verschuilt hij zich niet achter zijn nonchalante houding? En waarom weet hij al zoveel over haar, terwijl ze elkaar net achtenveertig uur kennen. Langzaam beseft Moira dat ze ook haar hoofd erbij moet houden.
Kismet is een roman over liefde, lotsbestemming en loslaten en neemt je mee naar Leiden, Parijs en New York.
.
Heel bijzonder verhaal. Je ziet het misschien een klein beetje aankomen, maar alsnog is het bijzonder. Mooi, lief en ook wel een beetje triest.
.
4 ⭐️⭐️⭐️⭐️ | 1pos
|
Ooit, lang geleden, was ik aan dit boek begonnen. De bladwijzer van toen zat er nog in en ik kon me zelfs nog herinneren wat er allemaal gebeurd was. Om de ene of de andere reden, die ik me niet meer kon herinneren, had ik het boek toen weggelegd. Maar aangezien King of Scars over een paar weken uitkomt, wilde ik me toch even goed voorbereiden door dit boek eindelijk uit te lezen.
En ik wist al snel weer waarom ik het ook alweer opzij had gelegd. Het boek is heel technisch. Het is schaken op heel hoog niveau en voor 80% wordt er gefocust op die schaakpartij, de listen die verzonnen worden, de plannen die gesmeed en uitgevoerd worden. Hierdoor moet je echt bij elk woord je kop erbij houden, waardoor het boek met vlagen traag leest.
Ik ben daarnaast een enorme emotie-lezer, en juist op dat vlak zijn de zes helden van dit verhaal niet heel sterk. Combineer dat met niet echt een honderd procent klik hebben met één van de hoofdpersonen en het is niet heel raar dat het boek een hele tijd aan de kant heeft gelegen.
Maar, ik heb me erdoorheen geslagen en toen aan het einde alle puzzelstukjes in elkaar vielen (en Sturmhund zijn opwachting maakte) werd het verhaal ineens een stuk leuker. Als je merkt waar al die opbouw heen gaat en hoe goed alles is uitgedacht, zet dat het hele verhaal weer in een ander licht. Het einde is namelijk gewoon briljant, waardoor de hele opbouw van het boek niets anders dan geniaal genoemd kan en moet worden.
En na de korte glimp van Sturmhund die we hier krijgen, kijk ik ongelooflijk uit naar King of Scars! | 1pos
|
Een enorm boeiend verhaal door Lisa Gardner geschreven, op dit moment is het een beetje een hype om over verdwenen meisjes te schrijven en Lisa heeft er een intrigerend verhaal van gemaakt. Je maakt kennis met Flora, die heel lang vastgehouden is door haar ontvoerder op de meest afschuwelijke manier en die de ontvoering overleeft heeft maar eigenlijke geen overlever is, zoals het haar gezegd wordt. Zij probeert op haar manier in het reine te komen met haar ontsnapping door andere verdwenen meisjes te redden. Ze gaat er op haar eigen manier mee om, waardoor ze de aandacht van D.D. trekt, die haar werkwijze wantrouwt. Een zeer spannende thriller. | 1pos
|
Kate Parker is een weduwe die met haar zoontje Jack in Oxford woont. Zij heeft op de dag van haar huwelijk haar beide ouders door een eigenaardig auto-ongeluk verloren en enige tijd later werd haar echtgenoot Hugo door autodieven vermoord. Zij heeft een allesoverheersende missie in haar leven en dat is zichzelf en haar zoontje te beschermen tegen elk denkbaar onheil dat op hun weg kan komen. Voor alle activiteiten die door haar of Jack worden ondernomen heeft zij kansberekeningen voor mogelijke ongelukken gemaakt en haar huis is, na een aantal inbraken, veranderd in een onneembaar fort. Niet iedereen in haar omgeving en zeker niet haar schoonfamilie, heeft enig begrip voor het bijna obsessieve gedrag van Kate.
Dan ontmoet zij op een dag Jago Martin. Hij is professor aan de universiteit van Oxford en heeft een boek over statistieken en ongelukken geschreven. Kate voelt zich tot hem aangetrokken en als zij hem vertelt over de paranoïde manier waarop zij leeft, ziet hij mogelijkheden haar te genezen en weer een normaal leven te laten leiden. Kate accepteert zijn aanbod en langzaam maar zeker lijkt het erop dat de oude Kate weer terugkomt. Maar klopt het allemaal wel en wie is die enge buurman die plotseling onaangekondigd bij haar op de stoep staat?
Een goede moeder is na Kom je buiten spelen de tweede misdaadroman van de Schotse schrijfster Louise Millar. Het boek verscheen in Groot Brittannië onder de titel Accidents happen. Beide titels dekken de lading. Louise Millar heeft een plezierige en vloeiende schrijfstijl die het lezen van het boek aangenaam maakt. De personages zijn goed uitgewerkt. Kate, Jack en de kwaadaardige schoonmoeder Helen komen goed uit de verf. Oxford wordt op een dusdanige manier beschreven dat je bijna de neiging krijgt er een weekendje heen te gaan. Het komt wat traag op gang maar als je er eenmaal in zit ontwikkelt zich een boeiend verhaal waarin beetje bij beetje ontrafeld wordt wat er werkelijk aan de hand is en naarmate dit proces vordert neemt de spanning evenredig toe. Aanvankelijk heb je de indruk dat je een goed geschreven roman aan het lezen bent met alle ingrediënten voor een gelukkige afloop en die komt er ook maar op een geheel andere manier dan je verwacht. Langzaam maar zeker wordt de toon in het verhaal wat duisterder en de atmosfeer dreigender. Je voelt aankomen dat het plot een andere kant uit zal gaan dan je verwacht maar je hebt geen enkel idee welke. De ontknoping van het verhaal is verrassend en letterlijk en figuurlijk voorzien van een wervelende spanning. Kate zonder het houvast van de kansberekeningen die haar leven bepalen zorgt daar wel voor.
Een goede moeder is een uitstekende misdaadroman met een origineel gegeven, een goed uitgewerkt plot, levensechte personages en een spannende en overtuigende ontknoping. Alles aan dit boek klopt en dat maakt het een fantastische leeservaring. | 1pos
|
De opbouw is werkelijk meesterlijk. Aanvankelijk lijkt het verhaal van de hak op de tak te springen, maar uiteindelijk klopt alles. Jess Walter slaagt er niet alleen in om de verhalen van de meest uiteenlopende personages met elkaar te verbinden, maar ook om een tijdspanne van meer dan een eeuw te overspannen. Liefde staat in alle verhalen centraal, zonder dat het boek romantisch kan genoemd worden. Elk personages is goed uitgewerkt en de afwisseling maakte het lezen alleen nog interessanter omdat ik over hen allemaal meer wou weten. Ik vond het indrukwekkend dat het ritme op geen enkel moment inzakt. De verhalen komen uiteindelijk samen in een fantastisch slothoofdstuk, dat zowel humor als verdriet bevat.
Mijn volledige recensie vind je op mijn blog: https://www.hebban.nl/spot/smakelijk-lezen/nieuws/mooi-mooi-mooi-schitterende-ruines-jess-walter | 1pos
|
In een maatschappij waar het bij tieners en de schoolgaande jeugd draait rond hip en trendy zijn, mee zijn met de modernste snufjes en gadgets, maar ook speciale noden is de sociale netwerksite NODIG heel aanlokkelijk om je in te schrijven en je hartewens in vervoering te zien gaan.
Voor wat hoort wat, en van onschuldige grapjes tot moord is een heel dunne scheidingslijn… en sommigen gaan ver om dat te krijgen wat zijn/haar hartje verlangt…
Nodig is weer een supersterke young adult-thriller van de hand van Joelle Charbonneau, de auteur die we reeds hebben leren kennen met de Testing-trilogie.
Ieder hoofdstuk wordt ingeleid met de naam van de tiener waar het hoofdstuk aan gewijd wordt, zodat het verhaal makkelijk te volgen is zonder ingewikkeld te zijn.
Waar het verhaal in het begin rustig opgebouwd wordt, komt het snel in een stroomversnelling zodat je niet anders kan dan blijven lezen, want de verwikkelingen stapelen zich op en je bent zo benieuwd welke opdracht de volgende tiener krijgt om zijn noden in vervulling te zien gaan.
Superspannend, goed geschreven verhaal, niet alleen voor de jong volwassenen onder ons, maar ook voor de rijpere lezer. Voor je het weet is het boek uit, maar niet voordat de auteur nog een extra twist aan het verhaal geeft. Knap geschreven en eentje dat in mijn top tien van 2016 komt te staan. | 1pos
|
Normaal ben ik niet zo'n persoon die van literaire werken houdt. Geef mij maar een fantasy-boek, dan ben ik blij, zeg ik maar. Eerder had ik ander literatuur gelezen, die allemaal waren tegengevallen (op Joe Speedboot van Tommy Wieringa na), dus had ik het idee dat dit boek net zoals de andere zou zijn. Niet dus!
Mijn volledige recensie is hier te lezen: http://debookgeek.blogspot.nl/2016/01/recensie-het-diner.html
Ik ben benieuwd naar andere boeken van Herman Koch, want wat dit boek vond ik erg leuk! | 1pos
|
De voorlopige drie delen heb ik de voorbije weken opnieuw gelezen, nu gewoon op elkaar volgend. Het is een buitengewone prestatie, wat het koppel hier presteert. De ontwikkeling van de personages is boeiend. De historische situering en nuancering is, alweer, indrukwekkend. De verhaallijn is duidelijk en verrassend. Wel "bezondigen" Monaldi en Sorti zich opnieuw aan eindeloze beschrijvingen van gerechten en andere faits divers. Anderzijds maakt dat uiteraard ook de eigenheid van de boeken uit. Wat mij betreft: een reeks op heel eenzame hoogte. Benieuwd op het duo hetzelfde niveau kan blijven aanhouden voor de komende delen. Ik zie er alvast naar uit! | 1pos
|
Ik denk dat iedereen wel in de ban raakt van Shirley's boeken als je er eenmaal aan begint. Ze sleept je mee in een wereld vol Demonen, Mythologische wezens en ander gespuis, wat zich afspeeld in ons ouwe Rotjeknor. Je kunt er zo heerlijk je fantasie op de loop laten. De karakters in het boek worden goed uitgelicht, ze hebben daar echt een bestaan. Dank je wel Shirley, voor het delen van jou "wereld" :) Ik kijk uit naar deel 4. | 1pos
|
Wát een prachtig, ontroerend boek...
Guille is 9, en woont samen met zijn papa. Zijn mama is stewardess en woont tijdelijk in Dubai.
Gelukkig schrijft ze hem iedere week een brief.
Guille is gek op Mary Poppins. Dat heeft hij van zijn moeder. Zijn vader vindt dit wat minder.
Als hij op school laat weten dat hij later als hij groot is, zélf Mary Poppins wil zijn, besluit zijn juf dat hij misschien eens moet praten met María, de leerlingenbegeleidster.
Ook heeft Guille een goede vriendschap met zijn Pakistaanse buurmeisje Nazia. Als dan ook blijkt dat zij misschien niet kan blijven, maakt Guille zich ernstige zorgen.
Was Mary Poppins er maar.... dan zou alles goedkomen...
Mr. Poppins gaat over de vrijheid om jezelf te zijn. Over trouw. Over vriendschap, over verdriet, en over zorgen.
"Zorgen moet je niet maken, maar doen."
Guille doet beide. Meer dan een ieder vermoedt.
Het boek is geschreven vanuit diverse standpunten; Guille zelf, zijn vader, zijn juf, María.
Dit is absoluut níet verwarrend of vervelend, maar maakt dat het een ontzettend mooi boek wordt.
Al gauw wil je, net als de overige personen in het boek, Guille een hand toereiken, hem een troostende knuffel geven en hem in je hart sluiten.
Als iedereen een beetje meer zoals Guille zou zijn, zou de wereld een stuk mooier zijn.
Niet minder dan 5 duimpjes voor 'Mr. Poppins'.
http://www.watiknouvind.com/2018/03/wat-ik-nou-vind-van-mr-poppins-van.html | 1pos
|
Ik wou dit boek al lang lezen, aangezien er zoveel over gezegd, geschreven werd.
Het is zeker een aanrader! Het mocht nog wel spannender zijn. Wat het echt goed maakt is, dat je telkens vanuit een ander personage dezelfde situatie beleefd, waardoor je een heel andere kijk op de situatie krijgt.
Ondanks dat het niet super spannend is, was het toch een boek dat ik niet kon wegleggen. Ik haalde het heel de tijd boven als ik ergens moest wachten of even de tijd had! | 1pos
|
Niks verbaast en neemt je mee van Nederland naar Azië. De hoofdpersoon, Nik, heeft eigenlijk niks meer. Huwelijk kapot, geen contact met zijn zoon en een bedrijf wat slecht gaat. Voor hem blijft uiteindelijk alleen de alcohol over. Dan reageert hij op een email waar een opdracht uit voort lijkt te komen. Helaas loopt dat niet zoals hij verwacht. Hij raakt nog meer kwijt in China. Iets wat echt van hemzelf was. Geholpen door nieuwe vrienden weet hij het uiteindelijk te redden. Ook het contact met de familie wordt weer hersteld. Maar dan blijkt dat het allemaal toch voor NIKS was.
Fijne, snelle schrijfstijl, die je het verhaal in trekt. Je beleeft het echt mee. Soms spannend, niet echt een thriller, maar het verhaal blijft je boeien en heeft veel spannende momenten. Goed debuut van deze schrijver met mooi bedachte dingen (kan niet teveel uitweiden, want dan hoef je het niet meer te lezen). Het einde zal je verbazen. Ik hoop op een volgend boek. | 1pos
|
melk en honing is een
verzameling gedichten over
liefde
verlies
trauma
misbruik
helen
en vrouwelijkheid
Zo staat achter op het boek. Op een bijzonder poëtische wijze brengt de auteur deze onderwerpen aan het licht. Openlijk, eerlijk, rauw en hartverscheurend.
Dit verhaal laat je gedachten op een heel andere manier de woorden en zinnen verwerken dan in een boek dat uit hoofdstukken, volledig correcte zinnen en een doorlopend verhaal bestaat. De poëtische vormen zijn goed uitgewerkt, redelijk simpel om te lezen en iedereen kan er een andere betekenis achter zoeken en vinden.
Ook de illustraties die op elke twee pagina’s gebonden zijn aan een woord of een dubbele betekenis in de tekst zijn het benoemen waard. De auteur heeft deze ook zelf getekend wat blijkt dat ze op meerdere fronten creatief is. Een mooi extraatje: de illustraties kon je de bladzijde ervoor al zien doorschemeren. Zo overlapten sommige tekeningen elkaar wat soms een bijzonder effect gaf. Of als je de bladzijde omslaat, zie je de illustratie in spiegelbeeld, onder een ander stuk tekst, wat het soms in een heel ander daglicht stelt. Geen idee of dit bewust gedaan is, maar ik vond het zeker van meerwaarde voor de beleving van de teksten
Erg bijzonder om op deze manier over dit soort onderwerpen te lezen. Het vertelt niet een afgerond verhaal, maar is meer een aanprijzing, een steuntje in de rug, een stap in de goede richting of juist eentje terug. Het zet je aan het denken over bepaalde onderwerpen, maar zijn ook weer niet té filosofisch. Het is wel altijd maar de vraag of je het gedicht op de juiste manier interpreteert, maar zoals in dit boek staat:
je moet op een gegeven moment
stoppen met het zoeken naar het waarom
je moet het met rust laten
Sommige zinnen of teksten kun je in een andere context geplaatst of gelezen, maar dat is misschien ook wel het mooie aan zo een boek. Het ligt er ook maar net aan op wat voor punt je in je leven begeeft of wat je net hebt meegemaakt. Ik denk dat dit een boek is dat je op meerdere punten in je leven kunt lezen en er elke keer een andere boodschap of een andere gedachte uithaalt. | 1pos
|
Vlak voor de première van de film van het tweede deel van Stieg Larssons Millenniumreeks, De vrouw die met vuur speelde, heb ik het boek uitgelezen. Dit deel beviel me beter dan het eerste, vooral wat de compositie betreft. Het verhaal is tot het einde zeer spannend, hoewel het wat traag op gang komt. Wij vernemen nu veel over de familie(geschiedenis) van Lisbeth Salander. Ik vind haar een even excentrieke romanfiguur als special agent Pendergast van Preston en Child.
De echte ontknoping vindt naar ik mag hopen in deel 3 plaats.
Aanrader! | 1pos
|
Ergens waar je niet wil zijn vertelt het verhaal van alledaagse beslommeringen in kleurrijke aquarelprenten. Het verhaal begint met Bert, nogal een grijze muis, die een feestje houdt in zijn appartement. Gesprek van de avond is echter de populaire Robbie die niet aanwezig is. Wat volgt is een melancholische bespiegeling van het leven vol herkenbare dialogen. Naar de kapper gaan, dansen, drinken, one night stands, solliciteren naar een nieuwe job, platgedrukt worden in de metro: je vindt het allemaal in deze prachtige graphic novel van Brecht Evens.
Waar Brecht Evens je aandacht weet te trekken met zijn kleurrijke tekeningen, is het verhaal absoluut niet te onderschatten. Door de hoge herkenbaarheidsfactor is het boek hilarisch grappig, om op volgende momenten opeens bijna pijnlijk te zijn in haar observaties. Met weinig woorden weet Evens de juiste sfeer op te roepen op zo'n manier dat tekst en beeld naadloos in elkaar overgaan. Dialogen voelen echt en nooit kunstmatig aan. Hoewel het verhaal ergens een soort eenzaamheid uitstraalt, weet het de lezer ook met een positieve noot te raken. Schaterlachen gegarandeerd. Het enige minpunt is dat het boek veel te snel uit is.
Deze recensie verscheen ook op Boekvinder.be. | 1pos
|
Waarschuwing : trek voldoende tijd uit om Verpest te lezen...eenmaal begonnen leg je het niet meer neer. Het thema is helaas nog steeds zeer actueel en Verpest zou goed passen op de boekenlijsten van scholen om pesten bespreekbaar te maken en pesters een kijkje te geven in het hoofd van degene die Verpest wordt voor het leven... | 1pos
|
Weidmanns redding.
Dit boek leest als een film. De lezer krijgt volop de gelegenheid zich een voorstelling te maken van de beschreven personen, situaties en landschappen. Zo nu en dan wordt de film heen en weer gespoeld waardoor er regelmatig wordt gekeken naar gebeurtenissen die eerder hebben plaatsgevonden maar ook op zaken die nog in het verschiet liggen. Het decor wordt gevormd door de Grensgang, een volksfeest met een optocht langs de grenzen van het provinciestadje Bergenstadt dat nog het best valt te omschrijven als een kruising tussen carnaval en een kermis waarbij ook nog eens nationale gevoelens op de voorgrond treden. Gedurende drie dagen zijn alle remmen los en wordt er uitbundig feest gevierd waarbij bier en schetterende muziek een grote rol spelen. Er waaien veel vlaggen en de rijen zijn vast gesloten. Te midden van al dit feestgedruis zoeken de twee hoofdpersonen naar hun evenwicht. Allereerst is er Kerstin Werner, een levenslustige gescheiden vrouw die de zorg op zich heeft genomen voor haar dementerende moeder en haar puberzoon Daniël. Zij voelt zich aangetrokken tot Thomas Weidmann de klasseleraar van haar zoon. Thomas is na een cum laude promotie en een aanvankelijk glorievol ogende carrière mislukt als universitair docent en terug gekeerd naar zijn geboortestad. Ook de relatie met zijn vriendin Konstanze is verbroken. Samen met Granitzny, het hoofd van het Stedelijk Lyceum kijkt Thomas naar een voetbalwedstrijd waarbij Granitzy aan Thomas in overweging geeft om plaatsvervangend directeur te worden. Hoewel deze positie een belangrijke salarisverbetering met zich meebrengt vindt Thomas het aanbod toch niet aantrekkelijk. Ook al is hij gedegradeerd tot leraar aan een school in een provinciestadje toch heeft hij zijn hovaardigheid als geesteswetenschapper nooit afgelegd en verder denkt hij dat het in een doodlopende straat niet bijster belangrijk is om snel vooruit te komen. Na incidenten op school waarbij Kerstin`s zoon Daniël betrokken is voeren Kerstin en Thomas een aantal gesprekken waarbij zij tenslotte toch in de slaapkamer van Thomas terecht komen. Thomas overdenkt hierbij:”Als ontgoocheling onvermijdelijk voortvloeit uit het feit dat onze behoeftestructuur en de realiteit zo vreselijk slecht op elkaar zijn afgesteld dan is er veel voor te zeggen om weliswaar niet je heil maar in ieder geval je toevlucht te zoeken in vertraging. Bij voorkeur met zijn tweeën”. Zonder een bericht achter te laten vertrekt Kerstin voor dag en dauw daarbij Thomas in vertwijfeling achterlatend. Na het ontwaken, denkt hij terug aan de voorafgaande nacht als zijn redding, Weidmann`s redding, en hij betrapt zich er op dat hij vaker, intenser en met meer warmte aan Kerstin denkt dan aan andere vrouwen. Hieraan voorafgaande heeft er al een ontmoeting plaats gevonden tussen Thomas en Kerstin die vergezeld door haar vriendin Karin, een bezoek brengt aan een afgelegen zogenaamde parenclub. Iedereen is op zoek naar een zinvolle invulling van het leven en geluk. Uitvoerig wordt de omgeving en de inrichting van de parenclub omschreven en ook de gemoedstoestand van de beide ondeugende dames wordt nauwkeurig geanalyseerd. Het avontuur eindigt met een desillusie en tijdens de terugtocht naar huis wordt er in de auto alleen maar gezwegen en vermijden de vriendinnen elkaar aan te kijken. .De zorg voor haar moeder wordt Kerstin te zwaar, zij wordt opgenomen in een verpleeghuis waar zij kort daarna overlijdt. Na een rouwperiode van een maand begeeft Kerstin zich opnieuw in het feestgedruis en ontmoet daar Thomas die uiteindelijk toch heeft besloten om de functie van plaatsvervangend schooldirecteur op zich te nemen. Beiden zijn zij vastbesloten om niet weer opnieuw de kans op geluk door hun vingers te laten glippen. Er is al te veel tijd verspild. Wekenlang was hun verlangen bedolven onder vergeefs getob. Hand in hand betreden zij de hal van Kerstin`s huis.
Wat vooral opvalt in dit boek zijn de originele en buitengewoon rake formuleringen van de gedachten van de beide hoofdpersonen. Veel minder geslaagd zijn de pogingen om het Duitse dialect om te zetten in een vergelijkbaar Nederlands. Dit kromme taalgebruik had beter achterwege kunnen blijven in een overigens voortreffelijke vertaling.
Weidmanns redding door Stephan Thome,uitgever Cossee,vertaling Pauline de Bok,ISBN 9789059363076.
L.Lasschuijt. | 1pos
|
Steffen Jacobsen heeft met zijn eerste thriller rond politie-inspecteur Lene Jensen en privédetective Michael Sander de lat zeer hoog gelegd. Trofee was van grote klasse, maar weet de auteur met Vergelding hetzelfde niveau te halen of zou hij zijn beste kruit al verschoten hebben? Die gedachte alleen al maakt het extra spannend om dit boek te lezen.
Het verhaal hakt er van meet af aan in.
Met deze woorden spreekt Samir de jonge Nabil moed in om een zelfmoordactie uitvoeren.
Het inleidende hoofdstuk waarin dit geschreven staat, is slechts het aangrijpende voorspel van wat uitmondt in een zinderende politieke thriller.
Lene Jensen staat op non-actief en maakt zich nuttig bij de Levenslijn, een telefonische hulpdienst. Zij wordt gebeld door een Palestijnse serveerster, die zegt iets vreselijks te hebben gedaan. Dan springt belster Ain voor de metro. Dossier gesloten. Maar niet voor Lene en Michael Sander, die een verband vaststellen tussen Ain en zelfmoordterrorist Nabil. Lene en Michael ontdekken dat er veel meer aan de hand is.
Vergelding dendert onstuitbaar door en boeit alle 445 pagina’s lang. De ene verrassende wending volgt op de andere. Ondanks de complexiteit van het verhaal raak je nergens het overzicht kwijt, want de auteur heeft de diverse verhaallijnen prachtig met elkaar verweven, fraai geconstrueerd. Jacobsen zet aan tot nadenken over de islam, (beweegredenen die leiden tot) terrorisme, Deense politiek, wereldpolitiek, inlichtingendiensten en meer. Het is alsof hij zijn lezers wakker wil schudden, zo van ‘kijk eens wat er kan gebeuren’. En het is gebeurd, onlangs in Brussel.
Tussendoor spelen de privélevens van Lene en Michael, bij beiden loopt niet alles op rolletjes. Jacobsen begaat niet de fout deze perikelen uit te vergroten, het terrorismeverhaal houdt terecht de overhand.
Vergelding is in een zeer prettige stijl geschreven en overtreft zijn voorganger Trofee. Petje af voor Steffen Jacobsen! Nu wachten op de vertaling van deel 3, in het Deens getiteld Et bjerg af løgne, oftewel ‘Een berg leugens’. Te zijner tijd zullen we weten of dat inderdaad de Nederlandse titel wordt. | 1pos
|
Lastig boek om ín te komen. Deon Meyer zit waarschijnlijk niet op advies van leken te wachten, maar de startpagina's mogen iets toegankelijker en overzichtelijker. (Zelfs ik had neiging het boek weg te leggen.)
Gewoon doorlezen, blijkt het devies, het wordt heel goed en heel spannend.
Bennie Griessel krijgt te maken met lijken, een ontvoering en - zoals te doen gebruikelijk - met zichzelf. De drank ligt nog steeds op de loer en is een geducht tegenstander voor Bennie. Tegelijkertijd speelt de verhaallijn van zakkenroller Tyrone Kleibooi.
Deon Meyer trakteert de lezer op een zinderende story, doorspekt met Engelse en Afrikaanse woorden. Het is even wennen om traaien te lezen waar proberen bedoeld wordt, om maar een voorbeeld te noemen, maar het is o zo toepasselijk voor Zuid-Afrika. Heerlijke sfeer, prachtig werk!
De volgende Bennie Griessel is getiteld 'Icarus' en verschijnt in oktober 2015 in het Nederlands. Een dezer dagen krijg ik de Afrikaanse editie, ik ben benieuwd of het me lukt die te lezen en tevens te begrijpen. | 1pos
|
Geweldig leuk deze gedichten heb er van genoten! Je verwacht steeds een ander eind dan er uiteindelijk komt. De illustraties zijn ook erg leuk en echt een aanvulling op de gedichten. Je gaat ze daardoor beter begrijpen. Ze zijn eenvoudig geschreven, maar zeggen toch heel veel. Deze gedichten wil ik graag in de klas gebruiken! | 1pos
|
De ik-figuur in de delen een en deel drie is Junia/Mary; ze lijdt al een jaar aan ondiagnosticeerbare ziekten die haar leven bepalen en heeft voor de behandeling daarvan heel veel geld nodig.
Deze PAK-behandeling (Pneuma-adaptieve Kinesthesie: 'feng shui voor het energetisch lichaam, een guerrillaoorlog tegen negatieve vibes') is haar aangeraden door haar vriendin Chandra en wordt gegeven door therapeut Ed.
De behandeling lijkt aan te slaan, maar om de hele kuur te kunnen betalen is nog veel meer geld nodig en Mary besluit een bijbaantje te gaan zoeken.
Chandra is sinds twaalf jaar bevriend met haar en ze helpt Mary waar maar mogelijk is.
Wanneer Mary uitgeput door alles op de vloer wakker wordt, werd het haar duidelijk:
"Terwijl ik daar toen op de vloer lag, werd het werkelijke gewicht van onze liefde voelbaar, perste tranen uit mijn hoofd.
Ze was alles wat ik had."
Mary Parsons is een beetje wereldvreemd kijkt alleen op een computer voor haar werk. Ze heeft geen mobieltje, alleen een vaste telefoonlijn, ze heeft geen televisie en kijkt nooit op internet. Ze is ook nog nooit naar een film geweest.
Wanneer ze weer op haar werk is, besluit Mary te reageren op een flyer waarop een baantje aangeboden wordt en al na een paar minuten komt een auto-reply binnen van de heer Matheson met in de bijlage alle formulieren die nodig zijn om met de sollicitatie mee te sturen.
Zouden ze er nu ook achter komen dat haar echte naam Junia is?
Kurt Sky is een acteur die het geheim van de liefde wil doorgronden en Mary wordt uiteindelijk uitgekozen voor de rol van Emotionele Vriendin (die al zijn gevoelens begrijpt). Ze heeft daarvoor wel haar andere baan op moeten geven.
Andere vrouwen krijgen de rol van Boze Vriendin (om ruzie mee te maken), Moederlijke Vriendin (om zijn was te doen) en een Banale Vriendin (om mee rond te hangen). Deze vrouwen zijn de ik-figuren in het tweede deel van De antwoorden.
De vrouwen zijn onderdeel van een experiment dat heel ver gaat; men hangt hen vol met sensoren, ze zijn verplicht bepaalde voorgeschreven regels tijdens hun dagelijks leven te volgen en bovendien worden er door middel van bepaalde stroomstootjes data ingebracht in hun lichaam en geest om hen te laten doen wat van hen verwacht wordt zodat het ook lijkt of het hun eigen idee is. Matheson regelt dit alles als een soort verlengstuk van Kurt en heeft eigenlijk geen eigen inbreng.
De acteur Kurt die zoveel geld heeft dat hij niet meer weet wat hij er mee zal doen, neemt het voor lief dat de levens van deze vrouwen wellicht onherstelbaar aangetast worden omdat het voor hem een leuk experiment is. De vrouwen stemden er mee in, dat wel. Maar maakt dat alles goed?
Dit verhaal daagt uit om na te denken over liefde. Is liefde allesomvattend en is liefde maakbaar? Is het mogelijk om iemand te programmeren om alle behoeftes van een ander te laten vervullen en dat dan liefde te noemen? Ik moet er niet aan denken!
Wat ik me afvroeg na het lezen van De antwoorden: is het niet veel belangrijker om te weten wie je zelf bent? | 1pos
|
Dit boek is natuurlijk vooral bekend geworden door de verfilming ervan door Clint Eastwood (die toen nog iets scherper was dan die vertoning onlangs als wezenloze wauwelende man op de Republikeinse conventie). De film oogstte volop lof, maar het boek is ook zeker te genieten. In vergelijking met de andere boeken die ik van Lehane las, zoals zijn kostelijke Moonlight Mile, is dit duidelijk een wat diepgaander en zwaarder en ook persoonlijker boek. Het speelt natuurlijk in Boston en gaat over hoe de relatie tussen drie jeugdvrienden enorm gecompliceerd raakt nadat één van de jongens het slachtoffer van verkrachters, ook als ze inmiddels opgegroeid zijn. Als dan de dochter van een van de drie wordt vermoord, en één van de anderen verdacht lijkt, begint de ellende. Dit leidt tot een dramatische climax, die door Lehane vakkundig wordt opgebouwd.
Conclusie: gewoon een erg goed boek van een erg goede schrijver! | 1pos
|
Dit boek doet niet onder voor de boeken die hij samen met Preston geschreven heeft. Heel spannend, bijna niet neer te leggen wat het egoisme van een individu kan aanrichten. Jammer genoeg bijna net zo erg als de realiteit. | 1pos
|
Na het success van Cold Granite, Dying Light en Broken Skin komt MacBride nu met een boek dat nog spannender, nog intenser is: Flesh House. In de haven van Aberdeen duikt een container op waar mensenvlees tussen het dierlijke vlees blijkt te zitten. Logan McRae en zijn collega’s krijgen de eer om uit te zoeken hoe dat zit. Twintig jaar geleden zijn ze ook al eens geconfronteerd met een dergelijke zaak. Alleen, toen werkte McRae nog niet bij de politie. Zijn superieur David Insch wel. Die heeft toen samen met zijn baas Brooks aan de zaak gewerkt, die helaas nooit werd opgelost. Er staat nu dus des te meer druk op hem om het wel op te lossen… Maar net als toen lijkt de moordenaar volledig ongrijpbaar.
Spannend, spannend, spannend! Wat kan je zeggen van een boek waarin de gebeurtenissen elkaar in hoog tempo opvolgen, we dag na dag meeleven met een overwerkt en onderbetaald team, we zien hoe de moordenaar steeds maar weer kans ziet zijn slachtoffers te benaderen zonder dat zij er erg in hebben? Gelardeerd met pagina’s met krantenkoppen leven we mee, van minuut tot minuut. Déze zaak blijkt toch wel heel ingewikkeld te liggen omdat er blijkbaar twintig jaar geleden nogal wat fouten zijn gemaakt bij het toenmalige onderzoek. Die fouten zijn er de oorzaak van dat het onderzoek bepaald niet verloopt zoals het zou moeten verlopen.
Macbride heeft er voor gekozen om dit keer Insch en Steel beiden een iets grotere rol te geven, wat de opbouw van de spanning in dit geval ten goede komt. Flesh House is een bloederig verhaal, letterlijk en figuurlijk. De slechterik heeft de gewoonte zijn slachtoffers nogal bloederig af te maken. Erger nog… hij laat stukjes slachtoffer achter en later blijkt zelfs dat hij stukjes slachtoffer aan andere mensen voert. Je moet er even tegen kunnen. Gelukkig weet Macbride het wel allemaal zo te brengen dat je er nog net niet misselijk van wordt; daarvoor is het allemaal té spannend. Nadat de lezer vakkundig op het verkeerde spoor is gezet, en ik bedoel écht vakkundig, blijkt de uiteindelijke oplossing toch wel een tamelijk bijzondere te zijn. Stuart Macbride schrijft door; zijn vijfde boek, Blind Eye, verschijnt in het voorjaar van 2009. Ik kan nu al niet meer wachten… | 1pos
|
Traiders 1 - Het gevecht is een leuk en origineel fantasy verhaal, geschreven door Esmee Buijze. Zal Jade ooit nog veilig zijn?
Jade Bennet komt uit Nederland en woont sinds vijf jaar in Amerika. Ze heeft een leuk leven totdat er tijdens haar scheikundeles, in het hok met scheikundige stoffen, een bom afgaat. Ze ontkomt ternauwernood en wordt met verwondingen opgenomen in het ziekenhuis. Als ze daar wakker wordt krijgt ze van agenten te horen dat de aanslagpleger nog niet gepakt is en dat ze gevaar loopt.
“Aan het einde van de gang staan mensen, maar ik kan door de rook niet zien wie het zijn. We strompelen verder terwijl we alle drie hoesten. Het lijkt een oneindig lange gang.” Esmee Buijze
Eenmaal thuis krijgt Jade bezoek van een agente, Alice McCathy, die haar zal helpen met het uitzoeken van een nieuwe identiteit. Jade moet alles en iedereen achter zich laten. Ze gaat naar Silverleaf, een school voor moeilijk opvoedbare kinderen, omdat deze school goed beveiligd is. Dat ziet Jade helemaal niet zitten. Wat moet zij op zo een school? Zij heeft toch niets gedaan? Maar ze heeft geen keus.
Als Jade op deze school zit, merkt ze dat het daar toch niet zo erg is als ze had gedacht. De meeste leerlingen zijn aardig en ze raakt bevriend met Olivia, Skylar en Stark. Ze heeft het eigenlijk best naar haar zin en omdat alles in eerste instantie rustig lijkt te blijven, durft Jade soms ook wel eens na te denken over een terugkeer naar haar ‘normale’ leven.
Maar dan weet de aanslagpleger haar toch te vinden en gaat alles mis. Zal Jade ooit nog wel een normaal leven kunnen leiden?
Traiders 1 - Het Gevecht is een aantal jaar geleden al een keer uitgegeven. Esmee Buijze heeft besloten het boek opnieuw uit te geven en heeft het verhaal hiervoor compleet herschreven. Daardoor bevat het een paar zeer actuele feitjes.
Het verhaal van Traiders 1 - Het gevecht is origineel, spannend en ook de romantiek krijgt hier en daar de ruimte. De personages zijn stoer en tolerant. Mensen en situaties die anders of nieuw zijn worden makkelijk geaccepteerd. Wat ik leuk vind is dat het, in het begin, niet direct duidelijk is welke kant het verhaal op zal gaan en dat maakt het verloop verrassend. Het boek is prettig geschreven, weet te boeien en leest fijn. Wel zitten er een paar onvolkomenheden in het verhaal waardoor ik bij die stukjes wat afgeleid werd. Toch is mijn gevoel bij dit boek grotendeels positief en ben ik benieuwd naar een vervolg. Ik geef Traiders 1 - Het gevecht van Esmee Buijze 3.5 sterren.
Deze recensie schreef ik voor, en is terug te vinden op, de blog In de Boekenkast: https://indeboekenkast.wordpress.com | 1pos
|
Recensie ‘kwijt’ van Anja Feliers
Hier hou ik van
Vermits ik nog geen van de voorgaande boeken uit deze reeks van Anja Feliers gelezen heb, was ik wel benieuwd of ik het verhaal goed genoeg zou kunnen volgen. Dat bleek gelukkig inderdaad geen probleem. De cover vind ik heel intrigerend mooi, maar ook na het lezen van het boek zie ik de link niet echt met het verhaal. 'Kwijt' is vanaf het begin een erg spannend verhaal. Ik heb er van genoten en heb nooit de neiging gehad om het boek enkele dagen opzij te leggen. Ik wilde graag weten hoe het afliep. De figuren waren goed te volgen en ik was in het spannende verhaal ingezogen .Het is het soort van thriller waar ik wel van hou. Op het einde van het verhaal ben je echt op het verkeerde been gezet en ook dat is fijn. Het enige waar ik bedenkingen over heb in het verhaal is de verhaallijn van de mensen die 's nachts aan het bed van Josje staan. Het lijkt nogal bij de haren gesleurd en liet me de wenkbrauwen fronsen. Deze manier van contact zoeken lijkt me wat ver gezocht. Men kan immers veel gemakkelijker Josje bezig zien als ze in de dag buiten gaat. Dit lijkt me dan ook het enige 'zwakke' draadje in het verhaal. Voor de rest is het verhaal heel sterk en soms ijzingwekkend. Kortom voor mij is het boek vier sterren waard en ik kijk er naar uit om ook haar andere boeken te lezen (waarvan ik er ondertussen ook nog een aanschafte). | 1pos
|
Ik heb erg genoten van de schrijfstijl van Claire King, het is bijzonder knap hoe ze het boek uit het kinderoogpunt van een vijfjarige heeft geschreven.
Vanaf het begin is het een boeiend verhaal met alles wat er in een goed boek moet zitten, verdriet, vreugde, liefde. | 1pos
|
Angelique woont op het eiland Michilimack. De Britten hebben het eiland bezet. Vijf jaar geleden is de jeugdvriend Pierre van Angelique van het eiland vertrokken om bonthandelaar te worden. Tevens houdt hij zich bezig met spionage-activiteiten.
Angelique woont bij haar extreem strenge stiefvader die de aparte naam Ebenezer draagt, en zijn tweede vrouw. De stiefvader heeft haar moeder op haar sterfbed beloofd dat hij toto haar achttiende voort Angelique zou zorgen. Ze wordt aan banden gelegd en wordt om een klein ‘vergrijp’ soms een paar dagen in haar kamer opgesloten.
Elke morgen brengt ze eten bij Miriam, Pierres moeder. Op een morgen op weg daarheen, wordt ze bedreigd door een soldaat en bevrijd door Pierre. Hij is terug op het eiland en doet alsof hij haar niet meer kent. Later komen ze elkaar weer tegen en ontdekken dat ze een onweerstaanbare aantrekkingskracht voor elkaar hebben. Maar tijdens zijn afwezigheid heeft Pierres broer Jean Angelique ten huwelijk gevraagd. Hij vecht in het Amerikaanse leger en Angelique wil hem trouw blijven, hoewel ze niet van hem houdt.
Het duurde even voor ik goed in het boek zat. Ik had nog nooit van dat eiland gehoord en ook over die oorlog was me nauwelijks iets bekend. De onvertaalde Franse woorden werkten daar ook aan mee. Zoals: raconteur, bourgeois, savoureren, voyageur. Voyageur is bonthandelaar, dat haalde ik later wel uit de tekst, maar ik het begin had ik moeite met de Franse woorden. Een verklarende woordenlijst achter in het boek zou handig zijn geweest.
De achterflaptekst klopt niet helemaal. Er staat dat Pierre, als hij Angelique uit handen van de militair bevrijdt, niet weet dat ze bevriend is met de dochter van de Britse bevelhebber. Dat klopt niet, want de dochter komt pas later op het eiland.
Miriam is in een jaar tijd blind geworden en als lezer blijf je in het ongewisse waardoor dat gekomen is. Als Pierre dat aan Jean (die dan weer op het eiland is) vertelt, schrikt Jean en vraagt Pierre om hem alles te vertellen. Dan verwacht je een verhaal over de oorzaak van de blindheid. Maar nee, er staat slechts dat Pierre alles vertelt. Wat dat ‘alles’ is, daarover zwijgt de auteur. De gevoelens van Angelique en Pierre worden realistisch beschreven. Liefhebbers van romantiek kunnen hun hart ophalen.
Het christelijke karakter van het boek blijkt uit het veelvuldig bidden van Miriam, de verandering in Pierres leven nadat hij God heeft gevonden en het bidden van Angelique.
In het nawoord geeft de auteur achtergrondinformatie over de oorlog. Dat had beter een voorwoord kunnen zijn omdat die oorlog en dat eiland mij niet bekend waren. Nu kom je er al lezende achter, maar een voorwoord zou meer duidelijkheid hebben gegeven en dat had je direct geweten dat dit verhaal in een oorlog speelt. | 1pos
|
Wat een debuut! Inge heeft me in mijn hart geraakt en tot tranen toe geroerd. Ze heeft een heerlijke schrijfstijl, waardoor het verhaal vlot leest. De korte overzichtelijke hoofdstukken dragen hier ook aan bij.
De thema’s loslaten en loskomen, verbinden en afscheid nemen zijn heel goed uitgewerkt. Zo mooi verwoord. Het is nergens te zwaar, maar ook niet te luchtig, het is precies goed gedoseerd. Met een lach en een traan heb ik dit boek in no-time uitgelezen.
En toen bleef ik met een heel apart gevoel achter… Verdriet om iets wat mij niet was overkomen, maar wat iedereen zou kunnen overkomen. Een soort gemis, maar ook herkenning en dankbaarheid. Ik was enigszins verward en moest echt weer even tot mezelf komen. Ik was compleet in het verhaal meegezogen en was helemaal in Janne opgegaan.
Ik kan dan ook heel kort en krachtig zijn: als je mij zo kunt raken (geloof me, dat lukt echt niet elke auteur!), dan heb je de volle 5 sterren meer dan verdiend. Ik kan alleen maar zeggen: Inge, ga vooral door met schrijven! Ik kan niet wachten tot je volgende boek. Ik leg de zakdoeken alvast klaar… | 1pos
|
de Maradonna van het geschreven woord.,Hij is de Michael Phelps onder de thrillerschrijvers, de Maradonna van het geschreven woord.
Hij is de grootste, de meest onnavolgbare. Maar dan wel op zijn sterkste momenten, als hij in vorm is. Michael Connelly heeft zich niet tot crimewriter ontwikkeld, hij is in die hoedanigheid geboren. De vraag bij dergelijke fenomenen is echter altijd of de laatste prestatie even goed is als de vorige, want op de laatste prestatie wordt een schrijver beoordeeld. Gelukkig is daar de nieuwste Connelly, Het laatste oordeel, ter beoordeling van de lezer.
Michael Connelly is een schrijver die naast zijn superieure serie met rechercheur Harry Bosch in de hoofdrol ook stand alones heeft geschreven met andere hoofdpersonen. Ook gunt Connelly zichzelf nu en dan het genoegen om personages uit verschillende boeken bij elkaar op bezoek te laten gaan. Zo was ex FBI-agent Terry McCaleb uit Bloedbeeld te gast in het ijzersterke Harry Bosch-verhaal Donkerder dan de nacht. In Het laatste oordeel herhaalt Connelly dit trucje door Mickey Haller, de hoofdpersoon uit De Lincoln-advocaat in contact te brengen met Harry Bosch.
Advocaat Mickey Haller heeft een zware periode achter de rug. Na een lange revalidatie is hij verslaafd geraakt aan pijnstillende middelen. Hij heeft zich een jaar lang teruggetrokken uit de advocatuur. Maar als zijn collega Jerry Vincent wordt vermoord, krijgt Mickey (ook bekend als de Lincoln-advocaat omdat hij zaken op de achterbank van zijn auto afhandelt) in één keer alle 31 cliënten van Vincent toegewezen. Belangrijkste klant is een steenrijke filmproducent die ervan wordt verdacht zijn jongere vrouw en haar minnaar te hebben vermoord. Terwijl Mickey zijn beste krachten wijdt aan de onsympathieke filmbaas, kruist hij het pad van Harry Bosch die zich heeft voorgenomen de moord op advocaat Jerry Vincent op te lossen. Hoewel de mannen zeggen samen te werken is het meer een kat en muisspel waarbij zij elkaar proberen te gebruiken. Nadeel voor Mickey is wel dat iemand het op zijn leven voorzien heeft.
Het laatste oordeel is een Legal thriller pur sang. Alles draait om de processen die de Lincoln-advocaat moet voeren. Een rustige inwerkperiode is er voor de Lincoln-advocaat niet bij. Hij wordt bijgestaan door zijn zelfverzekerde ex-vrouw Lorna, de potige sidekick Cisco, een boom van een kerel vol tattoos en een afgedwaalde jonge surfer. Kleurrijke figuren die overigens niet echt stevig worden uitgewerkt.
Waar de lezer op zit te wachten is natuurlijk de confrontatie tussen Mickey Haller en Harry Bosch. En eerlijk gezegd roept die tweeslachtige gevoelens op. Beide mannen zijn egocentrische eenlingen die ieder vanuit hun eigen morele overwegingen keihard kunnen zijn. De vraag is dus of Connelly hen laat samenwerken of dat hij hen tegenover elkaar laat staan. Michael Connelly heeft niet echt gekozen voor één van deze opties en dat betekent dat de mannen samen voor weinig vuurwerk zorgen. Mickey Haller zelf komt het beste uit de verf. Logisch, het verhaal draait om hem. Maar Harry Bosch is helaas een vage afspiegeling van zichzelf. Weggerukt uit de goten waar hij normaliter bivakkeert, los van de junks, de hoeren, de psychopaten en seriemoordenaars, ontdaan van corrupte collegas, is hij slechts een slimme, gepensioneerde rechercheur opererend aan de zijlijn. In Het laatste oordeel is zijn rol dan ook volstrekt inwisselbaar.
Michael Connelly heeft dit keer bewust gekozen voor de wereld van de rechtbank. Uitvoerig en ter zake kundig verhaalt hij over tal van juridische procedures. De spanning bestaat voornamelijk uit de vraag of Mikeys cliënt, de filmproducent nu wel of niet de moorden heeft gepleegd en waarom de man zo zeker is van het feit dat hij de rechtzaak wint. Op een lager niveau speelt de zoektocht naar de moordenaar van de advocaat en de bedreiging van Mickeys leven. Toch is Het laatste oordeel weer een echte Connelly. Een goede plot, een zeer natuurgetrouw en geloofwaardig verhaalverloop met een verrassend slot. Ouderwets gedegen vakwerk, met een legendarisch duo in de hoofdrol. Old soldiers never die. | 1pos
|
ADAM EN EVA IN BALLINGSCHAP*
‘Op het moment dat hij verdween woonde Epstein al drie maanden in Tel Aviv.
Niemand had ooit zijn appartement gezien. Zijn dochter Lucie was wel met haar kinderen bij hem op bezoek geweest, maar Epstein had ze ondergebracht in het Hilton. Daar kwam hij ze opzoeken aan het overvloedig ontbijt en dan nam hij alleen maar een paar slokjes thee.’ (begin van het verhaal van de rijke advocaat Jules Epstein, p. 13)
‘De Filistijnen stonden te wachten. Met ingehouden adem. Er kletterde een helm op de grond. Er wapperde een rode vlag in de wind, gescheurde zijde. Er weerklonk een grote stilte over de de vallei. Maar van David geen spoor.
En nu stak een Filistijn zijn hand omhoog om een foto met zijn iPhone te maken. Waar ben je? typte hij, en terwijl hij zijn strijduitrusting rechttrok, drukte de Filistijn op send en liet zijn bericht los op de cloud.’ (einde van het verhaal van Epstein, die in een film de oude koning David speelt, die de woestijn in loopt. De echte acteur was ziek geworden; p. 290)
‘Het idee dat je op twee plaatsen tegelijk kunt zijn leeft bij mij al heel lang. Eigenlijk al zolang ik me kan herinneren, moet ik zeggen, want een van mijn vroegste herinneringen is dat ik naar een kinderprogramma op tv zit te kijken en mezelf opeens tussen een groepje studiogasten zie zitten [....] Je zou kunnen zeggen dat het besef van het eigen ik bij jonge kinderen nog steeds poreus is. Dat het oceanische gevoel een tijd blijft aanhouden, ...’ (begin van het verhaal van de schrijfster, p. 49)
‘In ons huis waren de lampen aan. Door het voorraam kon ik mijn kinderen op de grond zien spelen, met hun hoofd over een spel gebogen. Ze zagen me niet. En een poosje zag ik mezelf evenmin, zittend op een stoel in de hoek, al aanwezig.’ (einde van het verhaal van de schrijfster; p. 298)
Waar gaat het over?
Donker woud van Nicole Krauss is geen makkelijk boek, het is daarbij ook een overvol boek en een boek met één groot leidmotief: de dubbelganger. Laat ik beginnen met een korte samenvatting.
Jules Epstein is een rijke advocaat die het aan het eind van zijn leven op zijn heupen krijgt, zo lijkt het. Langzamerhand is hij zijn kostbare schilderijenverzameling aan het weggeven, hij is zijn geld aan het verdelen over goede doelen, hij scheidt van zijn vrouw. Dit zijn zijn eigen beslissingen. Epstein woont een klein galadiner bij voor de president van de Palestijnse Nationale Autoriteit, Abbas. Als hij aan het eind zijn jas wil ophalen blijkt die door een vreemde, een Palestijn, te zijn meegenomen. Zijn dure iPhone zat in zijn zak en zijn boekje met Joodse wijsheden. Onderweg naar zijn huis wordt hij in Central Park door een zwerver beroofd van zijn geld. Op deze wijze is hij het meeste van zijn aardse bezittingen al kwijt. Hij gaat naar Israël om een gedenkteken voor zijn ouders op te richten en zijn laatste geld op te maken aan goede doelen. Bij dat etentje ontmoet hij de rabbijn Menachem Klausner, die in Israël een project runt voor Amerikanen die de joodse mystiek willen bestuderen. De rabbi gaat een belangrijke rol spelen. Misschien aast hij op Epsteins geld, misschien wil hij de advocaat onderwijzen.
In Israël, waar hij als veel andere Amerikaanse Joden kind aan huis is, lukt het Epstein zijn laatste materiële ballast van zich af te werpen, niet altijd uit vrije wil overigens. Laten we zeggen dat Epstein ‘Adam’ is.
‘Eva’ is dan de schrijfster - het ik-personage - , die met man en kinderen eveneens in New York woont, die een ‘writer’s block’ heeft en totaal vervreemd is van haar man. Zij is evenals Epstein kind aan huis in het Hilton Hotel in Tel Aviv. Zij vertrekt erheen om te kunnen schrijven. Zij wordt daar achtervolgd door een professor in de letterkunde, die haar zijn Kafka-project opdringt, waar Epstein door Klausner in de houdgreep genomen wordt.
Epstein en de schrijfster kennen elkaar niet. Ze hebben niets met elkaar te maken behalve dat zij Joodse Amerikanen zijn die vaak in Israël komen, een beetje halve zionisten. En dat zij in het oude land vertroosting en (spirituele) verdieping hopen te vinden.
Leidmotief: de dubbelganger
- een beetje - *spoileralert*
Het hele boek is doordesemd van het concept dubbelganger. Heel eerlijk gezegd vond ik dit aanvankelijk een lastig begrip. Op internet kom ik niet veel verder dan verwijzingen naar de dubbelgangersroman bij uitstek: De donkere kamer van Damocles van W.F. Hermans, wat een ongelooflijk schitterend boek is met een Jekyll&Hyde-motief, een vorm van psychologische dissociatie, een uiterst van zichzelf vervreemd zijn.
Ik heb het begrip hier iets ruimer opgevat. Niet alleen is de dubbelganger iemand die veel op de persoon lijkt en dan met name diens negatief - ook in de zin van meer negatieve of meer dierlijke eigenschappen - een beetje als Jungs archetypisch begrip schaduw. Bij de schrijfster zien we aan het begin en het einde daar een haast letterlijk voorbeeld van: in feite is dat een vorm van - verbeelde of psychische - bilocaliteit: dat je op eenzelfde moment op twee verschillende plekken kunt zijn. Je kunt dat metaforisch zien als een dissociatie of een uiterste vervreemding van zichzelf.
Maar ook in de situatie waarin Epstein koning David speelt kun je daarin een dubbelganger zien. Houd bovendien in gedachten dat rabbi Klausner Epstein alsmaar probeer te paaien met diens ‘Davidische stamboom’; de Epsteins zouden helemaal teruggaan tot koning David zelf.
En wat te denken van de mysterieuze professor Friedman, die volgens de neef van de ik, de schrijfster, voor de Mossad zou werken of gewerkt hebben? Dat Friedman ongetwijfeld een dubbelganger is vindt zijn bewijs in de omstandigheden dat de schrijfster hem na haar ontslag uit het ziekenhuis op geen enkele wijze kan terugvinden, evenmin zijn kaartje dat hij haar gegeven had bij hun eerste ontmoeting, en ook de hond, die zo trouw bij haar gebleven is in de woestijn, is van de aardbodem verdwenen. Zo zwaar werkt dit dubbelgangersmotief.
-- Overigens en ter zijde: nu valt op dat al die Joden in dit boek van Krauss - incusief zijzelf - Amerikaans-Duitsige namen hebben. Dat is niet toevallig. Wellicht heeft dat te maken met de centrale thematiek van de Amerikaanse Joden die zo verknocht blijven, die zo’n heimwee hebben naar het oude vaderland: Adam en Eva in ballingschap! --
Ik wil het begrip dubbelganger tegelijk een beetje oprekken naar een relatie tussen mensen of zaken en concepten die juist elkaars tegenovergestelde zijn maar daardoor juist nauw op elkaar betrokken zijn. Feitelijk is dit maar een kleine ingreep; bij de dubbelganger gaat het immers om een persoon en diens negatief-beeld. Dit kun je beschouwen als iemand en zijn tegendeel.
Zoals Epstein en de schrijfster: man - vrouw; adam - eva, oud - jong; hij-persectief in het verhaal - ik-perspectief. Tegelijk vindt Epstein zijn dubbelganger in rabbi Klausner en zijn joodse mystiek, en de schrijfster in professor Friedman, waarbinnen de schrijvende ik weer gekoppeld wordt aan de schrijver Kafka, met hun opposities: vrouw - man, levend - dood, de nieuwe wereld - de oude wereld.
In de hut in de woestijn zet de schrijfster alle huisraad buiten: binnen vs buiten.
De Amerikaanse Jood vs de Israëlische Jood.
De diaspora (bijv in Amerika) vs de alia = emigratie naar Israël (zionisme).
Titel: Donker woud
Een beetje Dante-lezer herkent hierin direct het begin van de Divina Commedia: Op de helft van mijn leven bemerkte ik dat ik mij bevond in een donker woud en dat ik van het rechte pad was afgedwaald (parafrase rdv). Dat is hier ook zo. Krauss verduidelijkt dit achterin haar roman nog een keer extra.
Epstein zoekt in zijn ontspoorde leven nog een laatste redmiddel of beter een laatste goede daad. Hij zorgt ervoor dat een stukje woestijn beplant wordt met een flink aantal bomen, als herinnering aan zijn ouders, die nog niet zo lang geleden gestorven zijn.
De schrijfster zoekt in het gedwongen voetspoor van Kafka haar eigen levensopgave: moet zij scheiden van haar man; ze wil van haar writer’s block af. De tegenstelling is hier dat Epstein niet terugkeert en de schrijfster wel.
Talloos zijn verwijzingen naar boom, bomen, bos, woud, water, erosie, wadi, tuin, de Hof van Eden, leven, letterlijk en metaforisch. Hierdoor en door het vele gebruik van het leidmotief krijgt de tekst een uiterst nauwe samenhang, die claustrofobisch werkt. Zie ook de paragraaf beneden: Boom versus woestijn.
Dante heeft misschien wel het meest ‘menselijke’ boek uit de Westerse geschiedenis geschreven. Niet God staat centraal in dit vroege Renaissance-epos maar de mens in al zijn mogelijke ‘zijns-vormen’. Dante, de held van dit epos, is een ware mysticus. Hij maakt kennis met het volledige leven van de mens: het hiervoormaals en het hiernamaals. Hij krijgt een overzicht over al het menselijke. En zelf doorloopt hij alle stadia van het menselijk leven, in het leven en in de dood. Het is een mystieke reis. Dante is in zijn verhaal samengevallen met zijn dubbelganger: Dante is weer één geworden. Hovaardig is Dante in zijn opvattingen wel, want feitelijk is de staat van één-zijn voorbehouden aan God, de Joodse God feitelijk. De christelijke God is de zijns-staat van drie-eenheid. Dat is een fundamenteel geloofsverschil tuusen Jodendom en Christendom.
Opmerkelijk in dit zo Joodse boek van Krauss is dat Dante niet Joods is. Maar hij had het kunnen zijn, denk ik dat Krauss denkt. Dante is verbannen uit Florence, zijn vaderstad, zijn vaderland. Dante leefde tijdens het schrijven van de Divina Commedia in de ‘diaspora’, zoals zo veel joden in de loop van hun geschiedenis.
Kafka
‘De verdrijving uit het paradijs is in wezen eeuwig; het is weliswaar de definitieve verdrijving uit het paradijs, onontkoombaar voor het leven op aarde, maar de eeuwigheid van het proces maakt het desondanks mogelijk dat wij niet alleen voortdurend in het paradijs zouden kunnen blijven, maar daar ook inderdaad voortdurend zijn, om het even of we dat hier weten of niet.’ Kafka.
De schrijver Kafka speelt een belangrijke rol. Er is een uitgebreid, ongetwijfeld apocrief verhaal om hem heen gesponnen. Hij zou niet dood zijn gegaan, tenminste niet zo jong en niet in Praag. Hij zou geëmigreed zijn naar Israël, daar hovenier zijn geworden en genezen zijn van zijn tuberculose. Friedman heeft een koffer met papieren, die met een omweg via Max Brod, Kafka’s vriend, ook in het oude land terecht zijn gekomen. De schrijfster moet daar iets mee, voldoende in ieder geval om die koffer mee de woestijn in te sjouwen en te verblijven in Kafka’s hut.
Niet alleen de titel van deze roman is donker, evenzo is dat met een flink aantal passages. Hierboven staat het motto van Kafka, zoals Krauss dat zelf in de roman voorin heeft gebruikt. Een motto voorin een roman heeft vaak nauwe betrekking met het hoofdthema. En wat voor een motto: eentje dat je na verscheidene keren lezen nog steeds moeilijk doorgrondt. Ik ga een poging doen. Het motto is een paradox. Volgens Kafka - of volgens de Kafka van de schrijfster - zijn Adam en Eva verdreven uit het paradijs niet omdat ze gegeten hebben van de vruchten van de Boom van Goed en Kwaad, maar omdat ze niet gegeten hebben van die andere paradijselijke boom, de Boom des Levens. Het is zo dat wij mensen wel het vermogen hebben goed en kwaad te herkennen maar onze problemen ontstaan wanneer wij proberen te leven met onze morele kennis. Want dan lijkt die kennis een doel op zich te zijn. Dat is een rationalisatie waardoor wij maar één kant van ons leven zien: het materiële, dat bovendien maar al te makkelijk verwoest kan worden. Het eeuwige leven zien wij niet, omdat wij de kennis missen van de vruchten van de Boom des Levens. Het gebrek aan die kennis is vermomd als een obstakel dat ons het zicht onteemt op de Levensboom en het Paradijs. Feitelijk bevinden we ons nog steeds in het Paradijs, maar we zien dat niet.**
Nu kunnen we weer aanhaken bij Dante: hij zag dat namelijk wel. Dante overzag leven en dood, die deel uitmaken van het eeuwige leven van de mens. Op de een of andere wijze had Dante de kennis van de Boom des Levens tot zich genomen: een wijs man!
Boom versus woestijn
Een aparte en centrale categorie is het tegengestelde dubbelgangerspaar ‘boom versus woestijn’. Boom in al zijn veelvormigheid: bomen, bos, woud, tuin (van Kafka oa), zelfs de Davidische ‘stamboom’, de Hof van Eden van de eerste mensen = het paradijs’. De twee polen hebben een wisselende betekenispotentieel, maar blijven wel tegenover elkaar staan.
Aanvankelijk is ‘boom’ heel positief, in de zin van dat bomen, een bos erosie tegengaan en als zodanig is ‘boom’ een oppositie is van ‘woestijn’, het geërodeerde landschap bij uitstek.
Maar in een bos is het ook zo dat je ‘door de bomen het bos niet meer ziet’, of dat je kunt verdwalen in een bos, als in een sprookje zoals dat van Hans en Grietje; of zoals Dante verdwaald is aan het begin van de Goddelijke Comedie. Dan zie je door de bomen het rechte pad niet meer.
In de paradijselijke tuin, de Hof van Eden, waren de eerste mensen, Adam en Eva, gelukkig in hun staat van zijn, zij waren als de dieren. Tot zij verleid werden te eten van de vruchten van de Boom van Goed en Kwaad. Niet werden zij uit de Hof verdreven omdat zij van de Boom van Goed en Kwaad hadden gegeten maar omdat ze niet hadden gegeten van die andere boom, de Boom des Levens. Zie de paragraaf hierboven over Kafka.
Anderzins heeft de woestijn niet alleen een negatieve betekenis. Wel is het er meestal ‘woest en ledig’, maar als het regent verandert het landschap van dor en bijna levenloos in een groene oase tjokvol leven.
Door de schrijfster, en zij weer in de voetsporen van de hovenier Kafka, die tuinierde in de woestijn, merken we dat die woestijn louterend werkt. De hoge hemel, de droge lucht, de koude nachten werken zuiverend op lichaam en geest - ik krijg een associatie met The Sheltering Sky van Paul Bowles -. Zoals later ook Jezus de woestijn opzocht om van zijn demonen verlost te raken. Het is natuurlijk niet erg comme-il-faut om met Jezus op de proppen te komen in een zo ontzettend Joods boek.
Centraal thema
Deze roman gaat over het verlangen van iedere Jood naar het Oude Land, het moederland, het Beloofde Land - nou, veel Joden in ieder geval en met name Amerikaanse Joden-. Al woont een Jood in de diaspora, zijn dubbelganger woont altijd in Israël. Daardoor voelen veel Joodse mensen zich niet volledig mens, gespleten, opgedeeld, gedissocieerd, en krijgt het verlangen de vorm van heftige heimwee: Adam en Eva in ballingschap; met een dubbelganger in het Paradijs. Daarom is het leidmotief van de dubbelganger op alle niveaus zo vreselijk belangrijk in deze roman.
Stijl van schrijven
Krauss schrijft heel beeldend - zie de citaten hierboven -; je kunt er zo een film van maken. Maar anderzijds is ze ook heel heel talig en filosofisch, zoals het Hebreeuws ook heel talig en filosofisch is, zelfs esoterisch en mystiek, als in de kabbala, die in dit boek overigens niet ter sprake komt.
Krauss’ observaties zijn prachtig, filosofisch en confronterend, maar soms schrijft ze wel heel intellectueel en zelfs een beetje moeilijk. Het hele verhaal rondom Kafka en diens nalatenschap neigt naar te grote zwangerheid (nee, natuurlijk bestaat te grote zwangerschap niet; dat is een literaire overdrijving).
Hierboven heb ik begin en einde van de verhalen in Donker woud gegeven in citaten. Ik heb de neiging veel citaten te willen geven. Ik houd me in.
Kortom
Dit is absoluut een boek dat de moeite waard is. De problematiek is vooral een (Amerikaans) Joodse en als zodanig voor ‘ons’ minder herkenbaar. Ik vind dat geen probleem. Misschien schrijft Krauss hier en daar een tikkeltje te moeilijk, ook waar het bijbelse en mystieke zaken betreft, maar daar is overheen te komen. Gewoon een beetje meer moeite doen als lezer.
Ik geef in ieder geval 4,5 uit 5 sterren.
*Als eerbetoon aan onze grote dichter en toneelschrijver Joost van den Vondel. Vondels tondeelstuk heet: Adam in ballingschap.
** Zie ook bijvoorbeeld: http://www.janvanduppen.be/?p=74
Over de auteur
Nicole Krauss (New York, 18 augustus 1974) is een Amerikaanse schrijfster.
Krauss groeide op op Long Island, waar ze naar haar gevoel 'de laatste Amerikaanse jeugd' had. Vanaf haar twintigste schreef ze poëzie, die zoals ze zelf zei 'voelde als het grote doel van de taal'.
Krauss studeerde af aan de Stanford-universiteit en haalde haar graden aan de universiteit van Oxford, en aan de Courtauld Institute of Art in Londen. Nadat ze haar thesis over Joseph Cornell in Oxford had verdedigd, stopte ze abrupt met het schrijven van poëzie, ze noemde het 'een onmogelijke zoektocht naar poëtische precisie'.
Al tijdens haar studies publiceerde ze artikelen in Engelse literaire tijdschriften. Haar eigen literaire interesse gaat uit naar Rainer Maria Rilke, Zbigniew Herbert en Joseph Brodsky. In New York organiseerde Nicole Krauss verschillende lezingen, onder anderen met de schrijvers Susan Sontag, Derek Walcott en Jonathan Franzen. | 1pos
|
ik moest voor school een boek lezen en toen had ik dit boek gekozen daarna meteen de hele serie aangeschaft | 1pos
|
Een tijd geleden alweer, nadat ik ademloos Austerlitz en De ringen van Saturnus had gelezen, besloot ik alles van Sebald te lezen. En nu ik dan eindelijk zijn debuut Duizelingen gelezen heb, moet ik Sebald maar eens in zijn geheel HERlezen.
Sebald, in 1944 geboren, schrijft altijd op melancholische toon over gemis, het verloren verleden, de rijkdom en ontoereikendheid van het geheugen, en ondoorgrondelijke en verstrijkende tijd. Zijn verhalen zijn steeds combinaties van reisboeken, plakboeken (er staan allerlei geheimzinnige foto's en plaatjes in waar je eindeloos naar kijken kunt), mijmerboeken, dagboeken, essays en romans. Een plot is er eigenlijk niet, wel een verteller die, al meanderend in de intrigerende maar onduidelijke schaduwen van zijn en andermans geheugen, mijmert over de ongrijpbaarheid van zijn persoonlijke verleden. Een verleden dat hem heeft gemaakt tot wie hij is, maar ook een verleden vol raadsels en leemten, en ook nog vol verdrongen leed (vaak verbonden aan de schimmige jaren van WO II). Mijmeren over het verleden leidt bij Sebald ook altijd tot de conclusie dat de mens nooit echt WEET wie hij is. Zijn ik-figuren combineren herinneringen met foto's, tekeningen, getuigenissen van anderen, boeken over het verleden, en zo staat steeds een mooi en vernuftig mozaiek. Maar het raadsel wordt door al dit vernuft alleen maar vergroot en verdiept.
Tja, ik hou daar wel van. Ook omdat ik erg van Sebalds stijl houd. Zo schrijft hij in Duizelingen mooi over een lange treinreis uit zijn verre verleden, waar hij gefascineerd werd door twee mooie dames die helemaal opgaan in hun boek. Maar ja, die treinreis eindigt, en wel als volgt: 'Reeds liepen we de duisternis van het station binnen en werden we allemaal in schaduwen veranderd'. Mooie zin, vind ik, en voor Sebald karakteristiek: alles - ook die treinreis, ook die mooie lezeressen- wordt bij hem uiteindelijk een schaduw, een schim. Maar tegelijk is alles ook een voorwerp van eindeloze beschouwing, niet alleen op het moment zelf maar ook vele jaren later nog: 'Wat is het verband, vroeg ik mij af, zo herinner ik mij, en vraag ik mij nu weer af,tussen die twee mooie lezeressen en de reusachtige constructie van dit stationsgebouw uit het jaar 1932, dat alles overtroefde wat er tot dan toe in Europa aan stations was gebouwd; tussen de zogenaamde stenen getuigen van het verleden en dat wat zich als een vaag verlangen via onze lichamen voortplant om ze te bevolken, de stoffige landstreken en de overstroomde velden van de toekomst' . De ik herinnert zich een mijmering uit het verleden die tot een mijmering in het hier en nu wordt: een mijmering over het zo raadselachtige verband tussen gebouwen, mensen, herinneringen, de loop van de geschiedenis. Een schrijver voor langzame lezers, die Sebald, want dit soort zinnen moet je volgens mij een paar keer opnieuw lezen. Niet omdat ze zo moeilijk zijn, maar wel omdat je ze even voluit moet laten resoneren in je hoofd. Hele aandachtige en beschouwelijke zinnen zijn het, die naar mijn smaak aandachtig en dus langzaam gelezen moeten worden. Althans, zo doe ik het, en met veel plezier. | 1pos
|
Zware kost dit boek, maar verteerbaar, omdat het over de liefde gaat. Het meisje uit de trein gaat over het moeizaam opgroeien van een dapper, vroegwijs en intelligent meisje. Ze moet koste wat kost steeds weer haar oorspronkelijke identiteit verhullen om de meeste kansen in haar leven te krijgen. Dat lukt haar bewonderenswaardig en er wordt heel veel van haar gehouden. Van binnen blijft ze verscheurd, omdat ze niet eerlijk is geweest naar haar adoptie familie toe in Zuid Afrika. Dat conflict wordt uitvergroot als ze naderhand verliefd wordt op de Poolse 'redder' van haar kindertijd. | 1pos
|
Door de goede recencies aangeschaft en ik kan je zeggen dat ik nu al met spanning op haar 2e boek wacht. Het boek leest heel makkelijk.De karakters en de grimmige sfeer in dit boek zijn zo realistiche beschreven waardoor je de omgeving en de situaties met enig inbeelding vermogen bijna levendig voor je ziet. Heel anders dan de meeste 'literaire' thrillers, maar als je er van houdt een aanrader! | 1pos
|
Nicci Gerrard kennen we natuurlijk als de vrouwelijke helft van het schrijversduo Nicci French, maar sinds 2003 schrijft zij ook af en toe een roman op persoonlijke titel. Huis van herinneringen is haar nieuwste solo-optreden en bijzonder geslaagd. Geen thriller, maar wel spannend. Geen misdaad, maar wel geheimen. Karakters die gaan leven, die onder je huid gaan zitten en een boek dat je pas weglegt na de laatste bladzijde. Dát is Huis van herinneringen!
Het verhaal draait om Eleanor, een dame van 94, nagenoeg blind, maar geestelijk helemaal bij. Ze woont nog steeds in het huis dat ze ooit samen met haar overleden echtgenoot is gaan bewonen. Een huis in de provincie, groot en slecht onderhouden. Haar vier kinderen maken zich zorgen om hun moeder die daar zo afgelegen en alleen woont en als zij min of meer per ongeluk een brandje gesticht heeft, weten zij haar te overreden om in een verzorgingstehuis te gaan wonen. Zij eist dat er een vreemde komt om haar te helpen met het sorteren van haar boeken, papieren e.d. en dat is Peter. Peter die zo zijn eigen redenen heeft om dit baantje aan te nemen en voor wie deze periode helend zal blijken te zijn. Eleanor is een bijzondere vrouw, met een bijzondere wijsheid die Peter vrijheid geeft, maar op een gegeven moment ook in vertrouwen neemt en hem haar levensverhaal vertelt.
Het geheim dat zij hem toevertrouwt, heeft te maken met een bijzondere liefdesgeschiedenis, 70 jaar geleden. Een liefde die haar leven heeft getekend maar ook nog steeds kleurt. Beetje bij beetje hoort Peter dit verhaal en leert hij de familie en haar geschiedenis kennen.
Huis van herinneringen gaat over liefde en vriendschap. Trouw en vertrouwen. Afscheid nemen en bij elkaar blijven. Oud worden en jong van hart blijven. De waarde van een gezin en een familie. Universele thema's die het boek zijn kracht geven. Eleanor vertelt hoe lastig het is om ouder te worden, afhankelijk te zijn. "Helpers, verzorgers, hoe je ze ook wilt noemen. Als je oud en blind bent, raak je je privacy kwijt. Dan wordt je leven voor je geregeld. (...) Als ze 's nachts wakker werd, wist ze soms niet meer waar ze was of wanneer het was... 's Nachts kwamen de herinneringen terug. Je leefde erin. De toekomst is kort en het verleden is lang." Maar aan de andere kant is Eleanor nog steeds een krachtige vrouw, een vrouw met een onafhankelijke geest, een vrouw om te bewonderen. Zó zou je oud willen worden!
Een mooi, herkenbaar boek met prachtige beschrijvingen. Nicci Gerrard kan als geen ander een personage invoelbaar maken en een roman zó opbouwen dat er onderhuidse spanning ontstaat. De roman begint met het verhaal dat de jonge Eleanor iemand redt die zelfmoord probeert te plegen. Je moet tot bijna het einde wachten om te ontdekken waar dit verhaal in haar levensgeschiedenis past en om wie het gaat. De kracht van Gerrard is dat je dat ook écht wilt weten.
Tegen het einde van het boek wordt Eleanor 95 jaar en dat wordt gevierd met een groot feest. Een afscheidsfeest. "Eleanor stond op en pakte haar stok. 'Ik wil alleen dit zeggen.' Haar stem was ijl en helder. 'Dit is een huis van herinneringen. Herinneringen aan jong zijn en opgroeien; aan gelukkige tijden, hoop ik, maar ook aan moeilijke en verdrietige tijden. Herinneringen die ons, denk ik, maken tot wie we zijn....Drink niet op mij. Drink op onze herinneringen, op ons huis van herinneringen." | 1pos
|
Bij het lezen van dit boek vraag je je af waarom mensen verzonnen helden hebben. Batman en Spider-Man komen niet in de buurt van de heldhaftigheid van Jannie en Lien. Sterke, Joodse, vrouwen die ondanks al het kwaad goed blijven doen.
Van Iperen heeft grondig onderzoek gedaan en een verhaal geschreven die verteld moest worden, maar nog belangrijker gelezen moet worden. Het verzet, de logistieke Duitse organisatie, het verlies van al je menselijkheid en van alles wat je dierbaar is. De lijdensweg van kamp naar kamp, en hopelijk ook richting vrijheid en hereniging, vliegen je naar de keel.
Mensch durf te leven. Wat een adembenemende mooie mensen heb ik in dit boek mogen ontmoeten. Was hen al dit leed maar bespaard gebleven. | 1pos
|
Als Patrick, zijn bedrijf failliet ziet gaan denkt hij thuis in ieder geval nog zijn echtgenote te hebben. Ook dat is anders. Ze zet hem en zijn koffer buiten de deur. Om tot rust te komen gaat Patrick er met de motor op uit. Na gesprekken met de curator lijkt er dan weer een zonnetje te gaan schijnen als hij een baan aangeboden krijgt. In eerste instantie wil Patrick daar niets van weten. Uiteindelijk neemt hij toch de baan aan. Dat zonnetje blijkt niet echt te schijnen, want dan ontstaan er problemen, waarbij Patrick verdacht wordt van moord op de curator. Dan blijkt ook nog dat zijn bedrijf niet zomaar failliet is gegaan. Wie zit daar achter en waarom? Iets uit het verleden heeft ermee te maken. Wat dat is?
Wat ik ervan vond.
Het boek heeft een mooie cover met een titel die na het lezen heel veelzeggend is. De uitvoering van het boek is nogal zwaar en strak ingebonden waardoor het vasthouden van het boek wat lastig is. Maar….als je eenmaal aan het lezen bent is het wel zeer de moeite waard. De personages zijn goed en uitgebreid beschreven. Zelf vond ik in dit boek erg prettig en vernieuwend de beschrijvingen van de productie van zonnecel energie. Is weer eens wat anders. Misschien is dit niet voor iedere lezer even interessant, maar ook dan is het goed te doen door over die gedeeltes wat sneller en vluchtiger heen te lezen. De verhaallijn is zeker de moeite waard. De moordenaar vond ik nogal kil en cru. Nu is een moordenaar sowieso niet sympathiek, maar deze al helemaal niet. De spanning in dit boek is in het begin gematigd, maar als je eenmaal in het verhaal opgeslokt wordt neemt de spanning meer toe en wil je het boek niet meer neerleggen. Je wilt weten hoe het afloopt. En ja, het eind is toch echt wel verrassend. Ik had dat zeker niet verwacht. Kortom een boek waar ik van genoten heb. Een debuut wat mij nieuwsgierig maakt naar het volgende boek van Kees van Wouw, die trouwens ingenieur en ondernemer in zakelijke financiële dienstverlening en duurzame ontwikkeling is. Al deze aspecten vind je terug in dit boek, maar niet in een al te ingewikkelde schrijfstijl. | 1pos
|
Dit boek is geschreven in de typische vlotte stijl van Mendes. De spanning begint op de eerste bladzijde en kan de lezer boeien tot op het einde. Dit is zeker een thriller om in 1 keer uit te lezen. | 1pos
|
Van Barbara van IJzeren is (nog) weinig bekend. Ja, ze is fervent fan van Ajax en dus ook in het bezit van een seizoenkaart. Vanuit deze hobby heeft ze een deal kunnen maken met haar andere hobby, het schrijven van boeken. Lezend Nederland kan zich alleen afvragen waarom Barbara tot haar 57e jaar heeft gewacht met haar debuutthriller. Met een zinderende klassieker op de achtergrond (Ajax Feijenoord) speelt zich een even zinderend verhaal af dat qua originaliteit nu al gewonnen heeft.. Het eerste doelpunt is dus voor Barbara van IJzeren.
Het is in een bomvolle Arena waar de fans getuige zijn van een wel zeer verrassende actie van sterspits Olav Nansen. Vrij voor doel tikt hij bewust de bal via de buitenzijde van de paal, naast de goal. Daarbij provocerend zijn middelvinger opstekend naar het publiek. Natuurlijk wordt hij gewisseld en maakt Kevin van der Molen zijn debuut als jonge speler. Wanneer Kevin ook voortijdig plaats moet maken voor meer ervaring in de ploeg, rent hij diep teleurgesteld richting catacombe, voor een vervroegde douche. Nog harder vlucht hij daar weg, tegemoet gelopen door een dolende Marriete Deferre, fanatiek supporter die haar buurman met hartklachten op de tribune heeft begeleid naar de ambulance. Het blijkt dat aan het leven van de probleemzoekende sterspeler Olav Nansen door nog onbekende oorzaak plotseling een einde is gekomen. Alles wijst op moord, niemand durft het uit te spreken. Wel stond een transfer voor een astronomisch bedrag op stapel, gecoördineerd door Prins, zijn zaakwaarnemer. Prins heeft het geld overigens hard nodig omdat anders zijn riant huis wordt verkocht. Olavs vrouw Tanja, betreurt het dat hij dood is omdat ze nu niet meer van hem kan scheiden
Voldoende aanleiding voor een flitsend avontuur van Marriette, haar dochter Sophie (vriendin van Tanja), Kevin (broer van Sophie) en het volledige politiekorps van Amsterdam.
Je kunt alleen maar scoren wanneer je op doel schiet, is een vermaarde uitspraak van Johan Cruijff. Barbara van IJzeren heeft dit goed in haar oren geknoopt en scoort dan ook van grote afstand.
In een zeer aantrekkelijk verhaal weet ze de Achilles van het voetbal te raken en omkleedt dit met onvervalste humor. Met veel fantasie weet ze iedere speler in het verhaal te associëren met bekende spelers uit deze tijd. Ondanks alle doden die er vallen, blijf je het lezen met een brede glimlach om je mond. Met een vette knipoog geeft ze een natuurgetrouwe weergave van het onwerkelijke wereldje van stervoetballers, hun vrouwen en de even trotse als arrogante bestuursleden. De opbouw is verrassend, ieder hoofdstuk laat alle partijen in het boek even aan het woord komen, zodat iedere stap en daad goed te volgen is.
Mocht haar favoriete cluppie dit seizoen net zo scoren als Barbara Van IJzeren met dit boek doet, dan wordt Ajax dit jaar zeker landskampioen. Top!! | 1pos
|
Net als Onrust gaat ook Alles te verliezen in de eerste plaats over de psyche van de vrouw. De titel Alles te verliezen verklapt eigenlijk al heel veel over het verhaal zelf. Het gaat namelijk over een jonge vrouw die al haar zekerheden op het spel zet. We ontmoeten het gezin Van Santfoort, vader Harald, moeder Claire en hun kinderen Fleur en Charlotte, op t Eiland in Nederland. Dit is een soort wijk, afgelegen van de stad waar het gezin een zeer grote villa bewoond. Ook leren we nog 2 criminelen uit Claires verleden kennen, Marius aan de ene kant en Chris aan de andere. De hoofdpersonages in haar boeken zijn niet honderd procent autobiografisch, maar in elk personage zit er wel iets van haarzelf in. In een interview vertelde Verhoef dat ze een vrij negatief ingesteld persoon is. Dit staafde ze bij door te zeggen: ik probeer in het dagelijkse leven positief te denken, maar van binnen ben ik redelijk cynisch. Die binnen- en buitenkant waren continu met elkaar in conflict: vanbuiten vrolijk, van binnen donker. Als je dit weet over Esther Verhoef dan kan je haar negatieve kantje wel terugvinden in het hoofdpersonage, namelijk Claire. Claire werd voortdurend lastiggevallen door Marius met smsjes via het Marius mobieltje. Naar haar gezin en naar andere mensen toe, moest ze zich gedragen alsof er niets aan de hand was, maar vanbinnen ging ze kapot aan angst en verlangens. Ze zat vol met angst doordat ze wist dat wanneer ze niet op Marius zijn aanzoeken zou ingaan, hij op een dag haar verleden zou gaan vertellen in geuren en kleuren aan haar getrouwde man Harald.
Het boek begint met een overlijdensadvertentie over Claire. Dit zet je ook al meteen op het verkeerde spoor waardoor het plot heel verrassend is en inslaat als een bom. Na de overlijdensadvertentie start het verhaal een maand eerder. In de eerste hoofdstukken komen we eigenlijk vooral te weten hoe het gezin woont. Deze scènes werden zo gedetailleerd beschreven dat het daarom naar mijn mening niet vlot las en ik echt het gevoel had dat ik me er moest doorworstelen. Maar deze techniek had natuurlijk ook een voordeel: je kon je echt helemaal voorstellen hoe alles eruit zag en waar het personage zich bevond. De reden waarom Verhoef alles zo goed kon beschrijven is volgens mij omdat ze zelf voor een lange tijd in Nederland heeft gewoond. Een groot deel van het wel en wee dat de Van Santfoorts treft komen we te weten in de laatste tweehonderd paginas van het boek. Het verhaal kreeg plotseling meer vaart aangezien de auteur de gedetailleerde scènes ging afwisselen met heel spannende scènes. Als het verhaal vol spanning zat werd deze spanning afgebroken door een passage waarin Harald praatte over zijn leven. Hierdoor was je gemotiveerd om verder te blijven lezen, want je wou beslist weten hoe het verhaal verder liep. Soms zorgde dit wel voor verstrooiing vond ik persoonlijk maar het zorgde er tegelijkertijd voor dat de spanning er werd ingehouden. Ook werd deze tendens verhaaltechnisch gestimuleerd. Verhoef wisselt passages in de tegenwoordige tijd af met korte flash backs waarin scènes worden beschreven in de verleden tijd. Hier krijg je dus enerzijds de puberende Claire die verteld over wat er in haar verleden gebeurd is en anderzijds is er de volwassen vrouw die soms vreemde keuzes maakt. Zo ging Claire namelijk in op het voorstel van Marius om naar de boot te komen en met hem te vrijen. Door deze afwisseling werd het mysterieuze van de vrouw eigenlijk uitgelegd in de hoofdstukken van de puber. Je kwam echt te weten hoe Claire was, want hoe ze zich voordeed tegenover haar familie, was eigenlijk één grote leugen.
Het boek werd ook nog vanuit een derde vertelstandpunt geschreven. Het verhaal was naar het einde toe meer en meer geschreven vanuit de ogen van Marius. Je had echt het gevoel dat je in het lichaam van Marius zat toen hij Claires boekje open deed bij Harald. De reden waarom Verhoef vanuit zijn standpunt schreef was omdat ze het soms prettiger vond om vanuit een daderperspectief te schrijven in plaats van het slachtofferperspectief te kiezen. Dit zei ze in een interview als volgt: Als dader heb je de touwtjes in handen, als slachtoffer moet je alles gewoon ondergaan en verdragen. Marius is niet alleen een jeugdlief, hij is ook een ruige, knappe vent, een echte vrouwenversierder dus. Hoewel Claire heel gelukkig is getrouwd met de makelaar Harald Van Santfoort, heeft ze zich vanaf de eerste ontmoeting met Marius altijd veel meer aangetrokken gevoeld door hem. Het leven van deze mensen doet ons denken aan een soap. De aantrekkingskracht van Marius is zonder twijfel de beste uitgewerkte scène in het hele boek. De scènes waarin ze de passie tussen Marius en Claire beschrijft zijn heel gedetailleerd. Dit heeft ze volgens mij zo geschreven om haar angsten te overwinnen. Ze had eigenlijk maar één angst en dat was gêne. Ze had het niet speciaal moeilijk met het schrijven van seks en geweld maar wel met het idee dat haar lezers het allemaal zouden lezen en er het hare of zijne van zou denken. Daarom denk ik dat dit debuut haar zeker en vast wel heeft geholpen om deze angst te overwinnen.
In de loop van het verhaal komen we te weten dat Claire en haar moeder na het overlijden van haar vader schulden hadden. Om haar moeder hier zo goed mogelijk in te helpen, ging Claire als 18-jarig meisje in de prostitutie. Ook denk ik dat Verhoef dit boek heeft geschreven om het taboe prostitutie te doorbreken. Volgens mij wil ze de lezer er vooral van overtuigen dat het niet zozeer wil zeggen dat wanneer je in de prostitutie begint, dat je nooit een succesvol leven kan leiden. Hier is Claire een zeer goed voorbeeld van. Persoonlijk denk ik ook dat Verhoef met haar boek vooral wil zeggen dat je eerlijk moet zijn naar de mensen om je heen, ook al schaam je je over je verleden want vroeg of laat komt het toch wel eens uit. Veel mensen, zoals Claire kiezen er niet zelfbewust voor om in de prostitutie te gaan maar worden in dit wereldje zomaar ingegooid door iets wat hen plotseling overvalt, zoals bijvoorbeeld schulden.
Ik ken geen andere Nederlandse schijfster die de psychologie van een vrouw zo grondig en geloofwaardig kan uitschrijven als Verhoef. Het is heel helder en toegankelijk geschreven, waardoor je mee gaat leven met de personages. De vrouwelijke hoofdpersonen moeten vechten tegen hun verliefdheid en hun seksuele driften. Zal Claire er uiteindelijk in slagen om haar verstand te gebruiken? Of zal het toch haar gevoel zijn dat haar in de armen van die mooie, gespierde, maar zo gevaarlijke Marius zal drijven? Lees dan deze rasechte vrouwenthriller van formaat. Het is in de loop van het verhaal een ware pageturner! Heel mooi geschreven met een plot die inslaat als een bom. Een echte aanrader dus. | 1pos
|
De groep bestaande uit Eli, Tabitha, Maxim en Ilna, besluit na hun vreselijke ontdekking in het huis van Eli’s vader om naar het bedrijf Trektonos te gaan waar Eli’s vader als wetenschapper werkte in de hoop antwoorden te vinden. Dit laboratorium ligt net buiten Hamburg. Eli’s vader schijnt iets met de uitbraak te maken te hebben en hij wil erheen om uit te zoeken wat dat is.
Bij Trektonos is alles verdacht stil. Eenmaal in het gebouw ziet het er niet goed uit. Alles is gebarricadeerd. Met veel moeite weet de groep binnen te komen. Eenmaal op de werkplek van zijn vader aangekomen ontdekt Eli dat zijn vader bezig was met onderzoek naar genezing van de ziekte van Ilna.
Maxim vindt een logboek waarin vermeld staat dat er proeven werden gedaan op ratten. Er wordt in dit logboek gesproken over een dokter Pinneau. Ze vinden op de computer mailwisseling tussen Eli's vader en dokter Pinneau. Deze dokter Pinneau zit volgens de laatste berichten veilig in Parijs en is bezig met verder onderzoek voor een geneesmiddel. De groep kinderen besluit daarop naar Parijs te vertrekken voor antwoorden. Tijdens hun reis ontmoet de groep kinderen andere mensen met wie ze een tijd meereizen. Ook deze mensen hebben de nodige ellende meegemaakt en zij zijn op zoek naar familie en vrienden in de hoop dat er overlevenden zijn. Er dreigt niet alleen gevaar vanuit de grommers.
Ilna, die chronisch ziek is en een bloedtransfusie nodig heeft om op te knappen, wordt steeds zieker. Eli hoopt dat ze in Parijs dokter Pinneau zullen vinden en dat hij hen kan helpen met Ilna en misschien zelfs al inmiddels een remedie heeft ontwikkeld tegen het virus dat de mensen in grommers verandert. Maar ook vanuit de groep medereizigers dreigt er gevaar.
Conclusie
Het verhaal sluit direct aan op deel een: Necropolis. Dankzij een terugblik in de proloog ben je weer op de hoogte waar je als lezer bent gebleven. Lettertype en regelafstand maken het verhaal goed leesbaar voor de doelgroep. Er zijn wederom spannende scènes als de zombies (de kinderen noemen ze "grommers") mensen aanvallen en opeten. Zonder in al te veel bloederige en nare details te treden weten de schrijvers overtuigend de zombies neer te zetten.
De emoties van de personages worden goed weergegeven in dit verhaal. Ook al houden de kinderen zich groot en zijn ze (op Ilna na) tieners, je leest tussen de regels door dat ze moeite hebben dat ze allemaal hun ouders hebben verloren en er nu alleen voor staan. De karakters van de personages zijn in dit deel verder uitgewerkt. Eli, Tabitha en Maxim zijn echte tieners met bijbehorend gedrag. Toch weten ze als groep goed te functioneren. Ilna, met haar 7 jaar, is de jongste van de groep en zij houdt het verhaal met regelmaat luchtig door haar opmerkingen. Omdat ze zo jong is realiseert zij zich niet helemaal goed wat er aan de hand is.
De tocht naar Parijs is zwaar en ze krijgen te maken met moeilijke situaties. Ze komen voor onmogelijke keuzes te staan, keuzes waar zelfs volwassenen voor terug zouden schrikken bij het nemen van een beslissing. Vooral Eli heeft er moeite mee om zich aan te passen aan de nieuwe wereld vol gevaren waarin ze nu leven.
De spanning is ook met regelmaat te snijden. Nadat de grote groep reizigers, waaronder de groep van Eli, een gevaarlijk moment heeft beleefd, keert de rust terug en dan is daar plotseling de zin: "Niemand op de trein had een vermoeden wat hen nog te wachten stond." En dan is het moeilijk om het boek aan de kant te leggen.
Ilna wordt gedurende het verhaal langzamerhand steeds zieker. Het is alweer een jaar geleden dat ze een bloedtransfusie heeft gehad om haar ziekte te behandelen en aangezien ze koorts begint te krijgen, zal het niet lang duren voordat ze een nieuwe transfusie nodig zal hebben om te overleven. Dit gegeven zorgt, naast de spanning veroorzaakt door de confrontaties met de grommers, voor een extra spannend element.
Dit tweede deel in de Dodentrilogie doet absoluut niet onder voor het eerste deel van de serie. Het heeft meer vaart en had qua verhaal meer inhoud als het eerst deel. Het wordt in dit deel duidelijk waar de ziekte, die de doden doet herrijzen, vandaan komt. Er speelt ook een morele kwestie: zijn de grommers nog menselijk? Of zijn ze weer uit de dood opgestaan (of zoals in het boek staat: gereanimeerd)?
In mijn recensie van het eerste deel beschreef ik dat het groepje maar weinig andere grommers en/of mensen tegenkwam en nauwelijks besmette dieren. Dat is in dit deel beter en geloofwaardiger aangepakt.
Ook dit tweede deel is qua verhaallijn goed afgesloten, maar de belevenissen en avonturen zijn nog niet afgelopen voor de groep. In het derde deel "Necrotopia” gaat het verhaal verder. Dit deel wordt verwacht in het voorjaar van 2017.
Ik geef “Dodenwereld II - Necrofobie” 4 sterren vanwege de groei ten opzichte van het eerste deel. Ik ben benieuwd naar het laatste deel en hoe dit avontuur zal eindigen. | 1pos
|
Wauw! Wat een boek, aan het begin was het even wennen, maar als snel werd ik meegenomen in het verhaal. De spanning bouwt zich goed op, soms een stukje wat ik op het moment wat minder relevant vond, maar later bleek dit toch weer belangrijke informatie.
De schrijver neemt je goed mee om een beeld te krijgen van de personages. Hierdoor ben ik zelf nog meer geneigd om samen met de rechercheurs de moord(en) op te lossen. De personages die worden beschreven zijn belangrijk voor de spanning en de opbouw van het verhaal. Hoe het afloopt had ik zelf totaal niet verwacht, ik zat zeker weten op een verkeerd spoor. Dit vind ik persoonlijk heerlijk, een stuk beter dan halverwege het boek al te weten wie de moord pleegt. Samuel weet hoe hij je mee moet nemen in het verhaal.
Ik kon het boek bijna niet wegleggen! Ik vind de schrijfstijl van Samuel erg prettig om te lezen. Ik raad dit boek dan ook zeker aan om te lezen! | 1pos
|
Na twee jaar in de sekte Via terra , is Sofia ontsnapt aan de ellende. Maar nu is het zaak om haar leven buiten de sekte weer op te pakken. Daarnaast is ze erop gdbrand om wraak te nemen op sekteleider Oswald. Ze begint een blog over haar leven in de sekte, maar dan gebeuren er dingen in haar leven waar ongetwijfeld Oswald achter zit ook al zit hij in de gevangenis. Sofia neemt een rigoureus besluit en vertrekt uit Zweden in de hoop in Amerika haar leven weer op te pakken. Maar helaas blijkt dit makkelijker gezegd dan gedaan. Het verleden blijft haar achtervolgen terwijl de sekte nieuw leven wordt ingeblazen op het landgoed. Weet Sofia uit de handen van Oswald te blijven of neemt hij wraak op haar.
Een heerlijk boek over een heel serieus probleem dat spannend blijft tot de laatste bladzijde.
Ik kijk uit naar het derde deel. | 1pos
|
‘Donker water’ kan prima als stand alone worde gelezen, maar diep in mijn hart is een serie lezen op volgorde toch wel erg fijn. Ik raad U allen ook aan om deze boeken op volgorde te lezen (kerstvakantie?).
De titel en de cover van ‘Donker water’ zeggen het al, er wordt een lichaam van een jong meisje in het water gevonden. Erika Foster is overgeplaatst naar Bromley. Op zoek naar een gedumpte koffer doen zij en haar team de gruwelijke vondst. Als lezer weet je meer over dit lijk dan Foster en haar team. Maar dat doet niets af aan de spanning. Foster zet alles op alles om de waarheid boven tafel te krijgen. Vergeleken met haar optreden in ‘Het meisje in het ijs’ is zij zo anders geworden. Bryndza heeft natuurlijk een twist in petto. Niet alle verhaallijnen komen tot een einde. Hij geeft goede aanwijzingen voor een volgend boek. Hint: in het Engels is zijn 6e boek al verschenen, dus er liggen nog een aantal zeg maar vele uren leesplezier in het verschiet.
Bryndza schrijft korte, spannende hoofdstukken, hij maakt gebruikt van verschillende perspectieven. Door zijn schrijfwijze (het lijkt wel of hij je voorleest en je persoonlijk toespreekt), blijf je lezen en is de spanning voelbaar. Tijdens het lezen wil je door niets of niemand (behalve kat op schoot) gestoord worden en wat is het schrikken als de bel gaat. Zo ben je bij het verhaal betrokken. In relatief korte tijd lees je daarom ‘Donker water’ uit en verheug je je op het 4e deel. | 1pos
|
En ook dit was weer een erg goed boek van Helen Vreeswijk. En natuurlijk een heel actueel onderwerp, de gevaren van het internet. Je kan in alle boeken van Helen goed zien dat ze haar ervaring bij de recherche voor haar verhalen gebruikt, waardoor alles heel realistisch overkomt. Ik vind alle boeken van Helen lekker lezen maar deze en De stalker springen er voor mij wel uit. | 1pos
|
'Wat in mij opwelt is eigenlijk geen letterkunst of woordkunst. Het is gedachtekunst, geen monument van de taal. De taal is slaaf, een karretje dat voert door landschappen van gedachten.'
De kracht van Belcampo is het verbinden van het grote en het kleine, het aarde en het magische, het knusse en het wrede. Meubels en speelgoed komen tot leven en de mensheid wordt afgerekend op zijn wandaden. Notabelen gaan natuurlijk rechtstreeks naar de hel, maar hoe loopt het af met het bibberende gezin waarover de pop van de dochter nu mag beslissen?
Met dit prettig-absurde verhaal maakte ik kennis in 1975, toen de VPRO een geweldige bewerking uitzond van vormgever Jaap Drupsteen. Wie was de auteur die in zijn eentje het fantasygenre in Nederland belichaamde, glimlachend ondeugende, gekke, spannende verhalen typte in zijn vrije tijd?
er bleek een enorm oeuvrete bestaan. Beïnvloed te zijn door E.T.A. Hoffmann, soms met het intieme in van Elsschot (Tsjip/De Leeuwentemmer), dan weer met de vaart van Vestdijk (De kellner en de levenden). Mooi. | 1pos
|
In Spiegel maak je kennis met Red, Rose, Leo en Naomi. Samen vormen ze de band Mirror, Mirror.
Het boek begint met de vermissing van Naomi en al gauw blijkt dat haar iets ergs is overkomen. Wat is er gebeurd? Kunnen haar vrienden er achter komen wat er aan de hand is?
Spiegel is een boek over vriendschap en een identiteit vinden. Het is vlot geschreven in korte hoofdstukken met af en toe stukjes social media er tussen (screenshot app of Instagram).
Je wilt al snel weten hoe dit afloopt en blijft dus lezen... er zijn momenten dat het een redelijk simpel geschreven boek is, maar dan kwam er toch weer een onverwachtse wending in het verhaal waardoor je weer geboeid verder las.
Een spannend boek van deze tijd, dat me op het laatst ook weer ontroerde. | 1pos
|
'Barre grond' is het vervolg op de literaire thriller van Claire McGowan: 'Verloren' .
Deze verscheen vorig jaar augustus bij Ambo/Anthos Uitgevers en heb ik graag gelezen.
Heel belangrijk in dit verhaal is de keuze van de titel. 'Barre grond' verwijst naar het gedeelte van Ierland waar een paar van de karakters in dit verhaal vandaan komen. Het is dorre, onvruchtbare, schrale grond.
De hoofdpersoon Paula weet niet wat haar overkomt als ze merkt dat ze zwanger is! Hoe lang en van wie is nog niet duidelijk, wanneer ze weer aan een nieuwe opdracht begint als forensisch psycholoog. Deze keer samen met de unit Vermiste Personen: de vermissing van een baby!
Ook in dit boek is de plaats waar het verhaal zich afspeelt heel belangrijk. Het verschil tussen Noord-Ierland en het zuiden blijkt eens te meer. Ook hoe vanaf de andere kant van het water (Engeland) naar Ierland gekeken wordt.
Door haar vloeiende manier van vertellen vanaf de eerste bladzijde, wordt je door de auteur mee op reis genomen door dit spannende verhaal. Net zoals in haar eerste boek, neemt ze de tijd om alles duidelijk te maken voor de lezer. Je kunt dit boek zelfs lezen, zonder het eerste gelezen te hebben. De beschrijving van de karakters is zo goed, dat het echte personen worden voor de lezer.
Wanneer het einde van het boek in zicht komt, wordt het verhaal in een hogere versnelling verteld.
Je vraagt je af, hoe het mogelijk is dat mensen in deze tegenwoordige tijd zo onzichtbaar kunnen zijn, dat ze kunnen doen wat ze willen doen.
Dan leg je het boek écht niet meer weg tot het einde. En dan blijkt ook waarom de ondertitel er staat: ~soms kan een schuld niet ingelost worden...
Wanneer je dan die laatste bladzijde heb omgeslagen, wil je meteen naar een vervolg (dat er nog niet is helaas) omdat je wilt weten wat voor inhoud Paula Maguire aan haar leven zal gaan geven. Gaat ze het aanbod aannemen dat haar is gedaan? En gaat de zoektocht naar haar moeder verder? Dat allemaal lees ik graag in een volgende thriller van Claire McGowan. | 1pos
|
een fantasch spannend boek, waarbij de blij bend dat er nog een
deel aankomt want net zo dik is. | 1pos
|
Weer een heel goed boek van Jo Claes en zoals altijd is de foto op de cover subliem.
Terwijl Thomas Berg op vakantie is in Italië, vallen er enkele verdachte doden in Leuven. Een professor valt in een put van een archeologische opgraving, een vrouw wordt aangereden, vluchtmisdrijf en een oude vrouw overlijdt, hartfalen. Geen van allen echt onrustwekkend, behalve voor 2 mensen. De ene de dochter, journaliste, van de aangereden vrouw, de andere, fotograaf, familie van de oude vrouw.
Die vrouw, Louise was eigenlijk een oorlogsheldin, bij het verzet. Daarnaast had ze veel enorme verhalen over al haar reizen als fotografe over de wereld.
Wanneer haar testament voorgelezen wordt, krijgt de achterneef niet veel. Hij denkt dat er met het testament gesjoemeld is, maar kan het niet bewijzen.
Beide blijven Thomas Berg bestoken met theorieën of hoe het gegaan is. De waarheid moet van ver komen, uit de tweede wereldoorlog. | 1pos
|
Een verhaal over verdriet, verlies en hoop.
Joy's leven is niet gelopen zoals ze het had verwacht, eens getrouwd nu gescheiden. Wanneer de kerstdagen eraan komen gooit ze het roer om en vertrek naar de Pacific Coast.
Wanneer ze terechtkomt bij een gesloten B&B lijken de kansen zich te keren, hoop en liefde lijken voor Joy weggelegd.
Dan veranderd plotseling het verhaal en blijkt alles wat je gelezen hebt een fantasie.
Toch kan Joy de vader en zijn zoontje niet vergeten. Wat is echt en wat niet?
Een mooi verhaal om te lezen tijdens deze donkere dagen. | 1pos
|
Subsets and Splits
No saved queries yet
Save your SQL queries to embed, download, and access them later. Queries will appear here once saved.