text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
Dat dit boek behoorlijk heftig was, dat had ik al meerdere keren gehoord. Maar ook dat het echt gelezen moest worden.
Nu heb ik in mijn leven al héél véél boeken gelezen, maar zélden heb ik zitten huilen om een boek. Dit is dus één van die boeken.
En niet alleen om het verhaal van Angel, maar ook om de schrijnende voorbeelden die Maria Genova in haar nawoord benoemt.
Angel wordt al van heel kleins af aan misbruikt. Voornamelijk door haar vader, die haar overigens ook doodleuk uitleent aan zíjn vader, Angels opa. Aangezien opa ook wel een extra centje kan gebruiken, mogen er meerdere mensen van hem gebruik maken van het lichaam van zijn kleindochter. Tegen betaling dus.
Angels moeder wéét niet allen van het misbruik, maar doet er zelf ook aan mee.
Buiten het seksuele misbruik, wordt Angel ook psychisch en lichamelijk mishandeld; ze zou het kind van de duivel zijn, en de oorzaak voor alles wat haar ouders overkomt. Ze wordt opgesloten, geslagen, gesneden, de ellende houdt niet op.
Maar 'gelukkig' overkomt dit alles haar niet voor niets, zo vertelt haar vader. Dit alles doen ze haar aan om haar te beschermen, om het slechte uit haar te krijgen.
Angel heeft dit haar hele leven te horen gekregen, weet dus niet beter en gelooft het.
Als Angel op de middelbare school een oplettende mentor heeft, die doorheeft dat er iets niet klopt, is dat de eerste keer dat ze iets loslaat over wat er thuis gebeurt. Over de incest zwijgt ze dan nog.
Ze wordt tijdelijk uit huis geplaatst, maar voor korte duur. Angel moet weer terug naar haar ouders, waar ze direct de gevolgen van haar 'verraad' moet ondergaan.
Ze wordt diverse keren uit huis gehaald, en net zo hard weer teruggestuurd, of aan haar lot overgelaten. Aangezien ze niets anders kent, is de enige optie die ze dan zelf kan bedenken ook: weer naar huis.
Ook als volwassene is Angel nog slachtoffer van haar ouders, met name haar vader. Gehersenspoeld als ze vroeger is, houdt ze vast aan oude gewoontes en gedachtes.
Wanneer ze haar huidige echtgenoot leert kennen, leert ze wat geluk en liefde zijn.
Maar daarmee is ze er nog niet. Want het trauma is nog niet verwerkt. En Angel heeft hulp nodig. Helaas, net als in haar jeugd, is dat makkelijker gezegd dan gedaan.
Wat een schrijnend verhaal. Wat een ellende. Wat een hufter! Zó veel verdriet...
Het verraad van de ouders, de mensen waarop je als kind júist op zou moeten kunnen vertrouwen, diegenen die voor een kind een basis moeten leggen waarop je je leven kunt bouwen.
Ik kan er met mijn pet niet bij. Hoe? Waarom?
En de familie die het ergens allemaal wel wist maar hun gezicht ervan afwendde...
Ook ik herhaal wat men tegen mij zei: dit boek moet je lezen. Jij, maar ook (vooral) de mensen die de touwtjes in handen hebben bij de instanties.
Een enórm heftig verhaal, dat je niet zal vergeten. Dat onder je huid kruipt. Dat er hopelijk voor zorgt, dat mócht je ergens mishandeling of misbruik vermoeden, dat je dan ingrijpt.
Ik geef normaal geen score aan waargebeurde verhalen, maar aangezien ik hier íets in moet vullen, 4 sterren
http://www.watiknouvind.com/2018/06/wat-ik-nou-vind-van-het-duivelskind-van.html | 1pos
|
De verborgen geschiedenis wordt al in de proloog onthuld en daarom gaat het verhaal niet meer om het 'wat' maar om het 'waarom'. Wat zet deze groep excentrieke studenten Grieks aan tot deze daad? Het boek bestaat uit twee delen en beslaat een collegejaar. Het eerste deel draait om het opbouwen naar het waarom, het tweede deel over de nasleep. Beide delen zijn even intrigerend. De rationale manier waarop de studenten spreken over hun daad in het eerste deel gaf mij een onbehaaglijk gevoel. In het tweede deel voelde ik mee met de spanning van het onbekende en de emoties die de studenten ondergingen.
Door de mooie schrijfstijl heb ik het boek niet ervaren als een dikke pil. Donna Tartt neemt ruim de tijd om haar personages te karakteriseren. De lezer wordt hierdoor net als hoofdpersoon Richard langzaamaan opgenomen in de groep. Hoewel Bunny door de groep wordt gevreesd door zijn labiliteit, is dat voor mij juist Henry omdat hij zo ondoorgrondelijk is. Heeft hij het beste met de groep voor of is hij berekenend? Het einde zag ik dan ook niet aankomen. | 1pos
|
Dit boek confronteert je met wat je eigenlijk niet wilt zien. Het laat zien dat verslaving niet altijd aan de oppervlakte ligt.
Het boek laat je nadenken over de mensen om je heen maar vooral ook de mensen uit je verleden.
Ik denk dat iedereen wel een Marlena kent. De auteur van dit boek laat zien hoe omstandigheden, mogelijkheden en onmogelijkheden zorgen voor een tragisch einde van het leven van iemand die haar heel dierbaar is. | 1pos
|
‘Mazzel tov’ is het autobiografische verhaal van Margot Vanderstraeten. Gedurende haar studententijd begeleidt Margot zes jaar lang Elzira en Jakov, de kinderen uit het Joodse gezin Schneider. Via de kinderen krijgt Margot steeds meer toegang tot de gesloten joods-orthodoxe wereld.
“Wij zijn modern-orthodox. We bezoeken andere synagogen en hebben andere rabbijnen. Chassidische kinderen gaan naar andere scholen, die veel strenger in de religie zijn dan de onze.”
De religieuze wetten en eeuwenoude tradities kan de Vlaamse studente maar moeilijk plaatsen in de huidige tijd en ook de Schneiders raken bekneld tussen tradities en het moderne leven. Het feit dat Margot ongehuwd samenwoont met haar Iraanse vriend wekt achterdocht. Gaandeweg ontstaat er echter een wederzijds respect. Jaren later, wanneer Elizira en Jakov zijn afgestudeerd, bezoekt Margot haar voormalige pupillen.
“Jakov vertrok naar het buitenland. Eerst zou hij in Israël gaan studeren, daarna in New York en Boston, daarna weer in Israël. Hij wilde nu ook graag officieel ‘master in business’ worden.”
‘Mazzel tov’ is het autobiografische en confronterende relaas over opgroeiende kinderen in een modern-orthodox joods milieu, gezien door de ogen van een niet-joodse jonge vrouw. Het biedt een unieke kijk in deze –voor velen- onbekende wereld. Bovendien hanteert Vanderstraeten een zeer fraaie schrijfstijl.
“Aan dit gebrek aan ruimtelijk inzicht moest ik denken toen ik met Elzira sprak. Zij leek niet te dolen, zelfs niet te twijfelen aan de route die ze wilde nemen. Daarmee wil ik niet zeggen dat ze niet bang was voor wat haar te wachten stond: dat was ze wel.”
Vanderstraeten deelt via ‘Mazzel tov’ haar ervaringen met het jodendom, de orthodoxie, maar ook haar gevoelens van afkeer en afweer die zo nu en dan de kop opsteken. Begrip vanwege de Holocaust en een onbehaaglijk gevoel van onbegrip vanwege de Palestijnse kwestie strijden in haar boek om gelijk. Op schurend eerlijke wijze vertelt de auteur over haar afgunst jegens de Joden die een gemeenschap vormen waar zij nooit bij zal horen.
In ‘Mazzel tov’ staat de vraag centraal hoe wij in al onze diversiteit toch kunnen samenleven. Een indrukwekkend boek over relevante en actuele kwesties als integratie en segregatie. Een absolute aanrader voor een ieder die geïnteresseerd is in het Jodendom.
Over de auteur
Margot Vanderstraeten is schrijfster en journalist. Ze publiceerde eerder ‘Alle mensen bijten’ (debuutprijs), ‘De vertraging, Mise en place’ (nominatie Halewijnprijs), ‘Het vlindereffect’ en een tweetal interviewboeken: ‘Schrijvers gaan niet dood’ en ‘Het geweten van onze strafpleiters’.
Uitvoering
Uitgeverij Atlas Contact
ISBN10 9045033852
ISBN13 9789045033853
Paperback, 336 pagina’s
Over Hanneke Tinor-Centi
Hanneke Tinor-Centi (1960), eigenaar van HT-C Communicatie en Marketing, literair agent, boekmarketeer en recensent.
http://ht-c-communicatie.nl/ | 1pos
|
Stel: je bent een van die mensen die eerst het einde lezen voordat ze aan het boek beginnen (ze bestaan!). Waarschijnlijk komt het einde van My Brilliant Friend dan nogal mal op je over. Alsof er grote drukte wordt gemaakt om iets volslagen onbenulligs. Lees je het boek echter van begin tot einde dan is die onbetekenend lijkende afloop plotseling zonder twijfel verschrikkelijk. Het is de magistrale opbouw die ervoor zorgt dat de climax zo’n kracht bezit en zo aangrijpend is.
My Brilliant Friend is het eerste deel van de 4-delige ‘Napolitaanse’ serie van de Italiaanse Elena Ferrante. Hierin volgen we de kindertijd en tienerjaren van Elena Greco en haar vrienden, waaronder vooral haar beste vriendin Rafaella Cerullo, die door Elena Lila wordt genoemd. De tienerjaren beslaan het grootste gedeelte van de roman.
In zekere zin is My Brilliant Friend een verhaal in een verhaal (handig voor de challenge!), want het boek begint als Elena een zestiger is. De zoon van Lila zoekt contact omdat zijn moeder verdwenen is zonder een spoor achter te laten. Dat prompt Elena tot het schrijven over hun jeugd in een poging om het bestaan van Lila vast te leggen. Dat klinkt alleraardigst, maar het is eerder geboren uit wrok. Meteen is duidelijk dat Elena in een eeuwige competitie met Lila is verwikkeld.
Elena is de ik-figuur met een vleugje alwetende verteller omdat ze vanzelfsprekend al weet wat er gebeurd is tot het moment waarop ze de pen ter hand neemt. We leren Elena dan ook het beste kennen. Daar komen nogal wat kleinzielige karaktertrekken bij kijken. Niet ongewoon voor een tiener. Het maakt Elena niet sympathiek, maar wel erg menselijk. Daarnaast leren we Lila bijzonder goed kennen, hoewel ze nergens helemaal doorgrond wordt. Het zweempje mysterie dat haar als personage extra interessant maakt, blijft gelukkig. Ferrante slaagt erin om, terwijl alles door de ogen van Elena wordt beleefd, de lezer meer inzicht te geven in de persoonlijkheid van Lila dan Elena heeft. Dit komt doordat Elena sommige dingen simpelweg niet begrijpt vanwege haar jonge leeftijd. Niet alleen is dit meer volwaardige beeld dat de auteur van Lila schetst leuk voor de lezer, het is ook nog eens enorm vernuftig gedaan.
Iets anders wat Ferrante feilloos beheerst is het terugblik-aspect. Elena kijkt terug op haar leven, maar het verhaal voelt geen moment als oud nieuws. Het behoudt te allen tijde de urgentie van iets wat nu aan de gang is in plaats van iets wat in het verleden heeft plaatsgevonden. Evenmin trapt Elena (lees: Ferrante) in de valkuil van het té exact verslag doen. Elena put uit haar herinneringen en die zijn zelden volledig, nauwkeurig of buitengewoon gedetailleerd. Het verhaal wordt dan ook geregeld niet chronologisch verteld. Ze blikt terug, ze kijkt vooruit, het ene ding herinnert haar aan het andere. Soms wijdt ze uit over iets dat alleen maar zijdelings te maken heeft met het plot. Dat is hoe het geheugen werkt en Ferrante heeft dit meesterlijk vormgegeven zonder de leesbaarheid uit het oog te verliezen.
Zo kan ik nog wel even doorgaan met alles wat Ferrante perfect beschrijft in deze prachtige roman. Het gewelddadige leven in de arme wijk van Napels waar Elena en Lila opgroeien. Hoe de invloed van de oorlog nog steeds doorklinkt in relaties en machtsverhoudingen. Hoe klein de kans is om je via scholing omhoog te werken in de maatschappij omdat onderwijs nou eenmaal geld kost. Het uiteenlopende effect dat de armoede en de uitzichtloosheid heeft op mensen. Dit alles wordt ongelofelijk sterk neergezet.
Dit is werkelijk een geweldige roman. Lees dit boek! | 1pos
|
‘’Ik weet niet of ik nog gelukkig kan worden met jou’, zei hij.
‘We kunnen het toch op z’n minst proberen?’
Ik wil het denk ik niet meer proberen. Erg hè?’
‘Ja, erg.’
‘Ik voel het niet meer, de koek is op, het vuurtje is uit, ik hou niet meer van je.’ ‘(p.30)
‘Ik wachtte tot alles weer goed was.
In de tussentijd probeerde ik de twijfel van man, de angst voor het uiteenvallen van mijn gezin, in mijn blogstukjes in woorden te vangen, probeerde ik het uit elkaar vallen van onze liefde met woorden tegen te houden, mijn gezin met de taal weer bij elkaar te krijgen. Dat wat ons weer bij elkaar had gedreven, moest ook datgene zijn wat ons weer bij elkaar kreeg.
In de tussentijd vond ik mijn geloof, op een plek waar ik het niet aan het zoeken was. Ik bleek al die tijd bezig te zijn met het boek dat ik niet schrijven wilde.’ (p. 31)
Het boek dat Geurts niet wilde schrijven, dat lees je dus. Wat betekent dat nu eigenlijk? Ze schrijft dit boek tegen wil en dank? Ze schrijft een inhoud waarmee zij het niet eens is? Schrijft zij een therapeutisch boek, voor zichzelf en voor de lezer? Of schrijft het boek zichzelf en gaat het in een richting die zij zelf niet wil, als een self fulfilling prophecy. Is het ook een boek met een snufje maatschappelijke ironie over een vinex-lokatie met allemaal redelijk jonge, hippe mensen die soms een beetje de weg kwijt zijn: een zedenschets? Ik acht het niet uitgesloten dat al deze vragen hun plekje krijgen in dit boek van Geurts.
Haar boek lijkt een simpel geval van een vrouw die tegen haar wil in de steek gelaten wordt door haar man en daarmee moet zien te dealen.
Het lijkt een super eerlijk en kwetsbaar ego-verslag van een verlaten vrouw en moeder. Ik las eerder wat stukjes van Geurts’ hand, en die gedachte kwam als eerste bij me op. Een dergelijke houding van een auteur neemt de lezer direct voor haar in. Je krijgt onmiddellijk sympathie voor die vrouw, die jezelf niet hoopt te zullen worden, of wanneer je zelf wel in een dergelijke situatie bent gekomen, dat je je dan vrouwmoediger zult gedragen en je je niet zult vastklampen aan zijn broekspijp.
Het knappe van dit boek is dat Geurts met deze emoties en bovengestelde vragen op intelligente wijze speelt. Het lijkt een ego-verslag maar het is een zorgvuldig gecomponeerd verhaal van een vrouw. Die vrouw lijkt natuurlijk op Geurts zelf, maar vergis je niet, lezer, het is geen autobiografie. Natuurlijk zitten er sterk autobiografische stukken in, maar Geurts weet haar ervaringen zorgvuldig en deskundig te vermetselen met fictie.
Niet alleen gaat dit boek over een scheiding; minstens even belangrijk is het thema van het schrijven van een boek over de scheiding. Een boek over het schrijven van een boek. Daar ben ik dol op: Droste-verpleegsters-perspectief. Geurts is namelijk ook schrijfdocent. Zij leert anderen te schrijven, waardoor zij ook verder kan met haar eigen schrijfwerk.
Vrijwel onmiddellijk moest ik denken aan de boeken van een schrijfster, die ik die jaar ontdekt heb: Rachel Cusk. Deze schrijft in drie romans over de gevolgen van haar scheiding op haar persoonlijk, op haar rol als moeder en op haar identiteit als schrijfster. Ook Cusk is in haar romans schrijfdocente en weet zich evenmin als Geurts een houding te geven tov haar leerlingen. Ook Cusk heeft een writer’s block, als Geurts.
Geurts kent Cusk, noemt, bespreekt en citeert haar ook uitgebreid (heel toeval kiest Geurts een citaat dat ik ook uitgekozen had, haha). Geurts noemt als nog een aantal schrijfsters die verslag doen van hun scheiding en hun verwerking daarvan, zoals Renate Rubensteins Niets te verliezen en toch bang, een boek dat, dat geef ik schroomvallig toe, ik nog steeds moet lezen en volgens mij al een paar decennia in mijn boekenkast staat.
-- Over Cusks boeken heb ik in 2017 twee recensies geschreven; over Contouren en Transit. Nasleep heb ik onbesproken gelaten. De grappige omstandigheid deed zich voor dat ik Cusks boeken in een totaal verkeerde volgorde heb gelezen. Maar soms is dat helemaal niet erg. Het lezen van romans is een uitermate persoonlijke en eigenzinnige ervaring.--
Geurts is een heel andere auteur dan Cusk. De eerste maakt de indruk een tamelijk wanhopige flapuit te zijn - dat is natuurlijk ook gewoon role playing, maar daar is niets mis mee, haar kwetsbaarheid is zeer innemend. Cusk is een ‘moeilijke’ schrijfster, die haar zinnen beeldhouwt, waardoor zij lezers misloopt, dat is tenminste mijn ervaring; maar zij is veel ingenieuzer, diepgaander en filosofischer dan Geurts. Cusks zinnen, daar moet je wel even je tanden inzetten, maar zij is ongelooflijk meedogenloos in haar observaties en overdenkingen (sic! let op de binnenrijmen met ‘o’, rdv ;-)) Toch is het boek van Geurts niet echt een eenvoudig ‘leessnoepje’. Ze schrijft bepaald niet eendimensionaal en weet goed de weg in haar schrijf-binnenste, met verdubbelingen, vermommingen, grapjes, ironie, observaties, beschouwingen e.d. Maar lees niet zo dat je je beeld van E. (zoals ze zichzelf in het boek noemt) precies laat passen op Elke Geurts, de verlaten vrouw in de realiteit. Het is boek is geen echte autobiografie.
De structuur van Geurts’ boek is strak: ongeveer een jaar, of ruim een jaar, ongeveer de seizoenen rond. Daarbinnen is het een prettig gestoord ‘rommeltje’ van stukjes die alle kanten opgaan, ook in de tijd dansen we op en neer, als een Argentijnse tango, die dan weer netjes in de dansrichting gaat en dan weer terugkeert op zijn schreden.
Maar nergens raak je de weg kwijt en dat is erg knap. Ook zit er in het geheel een bepaalde ontwikkeling, de persoonlijke ontwikkeling van de hoofdpersoon.
Misschien is het boek iets te lang, maar storend is het niet. De boeken van Cusk zijn betrekkelijk dun, maar als je op iedere zin moet kauwen, ben je per saldo meer leestijd kwijt.
Luister naar E’s man / ex, die tegen haar zegt:
‘’Jij verbindt weer eens allerlei zaken met elkaar die niets met elkaar te maken hebben. Jullie schrijvens zetten alles naar jullie hand. Ik schrijf gewoon R. onder aan die briefjes omdat ik R. ben. Laat mijn vader en mijn familie erbuiten. Dat gaat jou niets aan. Daar ga jij niet over.’
‘Sorry, het was nodig je te duiden.’
‘Dit is jouw verhaal,’ zegt hij. ‘Niet het mijne.’
‘Dit is ook jouw verhaal.’
‘Ik heb hier niets mee te maken.’
‘Jij komt erin voor.’
‘Ik heb mijn eigen verhaal’, zegt hij. ‘En daar heb jij niet meer mee te maken.’ (p. 59)
Deze dialoog kun je op minstens twee manieren interpreteren: die van een ex-man tegen zijn ex-vrouw, die dat feit nog wil erkennen. Maar ook van een man in de werkelijkheid die niet wil dat zij, de schrijfster, er met zijn werkelijkheid vandoor gaat. En zij schrijft om zichzelf te redden - therapeutisch.
Zij schrijft niet alleen haar kant van hun gemeenschappelijk verhaal, zij schrijft gewoon FICTIE.
Leve de fictie!
Wat mij betreft een absolute must read.
Over de auteur:
Elke Geurts (1973) studeerde aan de Hogeschool voor de Kunsten Utrecht. Ze schreef toneelstukken en hoorspelen alvorens ze doorbrak met korte verhalen. Ze was de eerste winnaar van de verhalenwedstrijd Duizend Woorden en won de Nieuw Proza Prijs Venlo 2008.
Publicaties
Het besluit van Dola Korstjens, korte verhalen, Nieuw Amsterdam, 2008
Lastmens, lange verhalen, Nieuw Amsterdam, 2010
De weg naar zee, korte roman, Bezige Bij, 2013
Ik nog wel van jou, roman, Lebowski, 2017
Auteur: Elke Geurts
Uitgever: Lebowski
Verschijningsdatum: november 2017
Druk 1
ISBN10 904883533X
ISBN13 9789048835331
Categorieën: Gezondheid & Psychologie Familie & Relaties
Literatuur & Romans Literaire romans
Literatuur & Romans
Nederlandstalig 256 pagina's | 1pos
|
Isabel Dieudonné krijgt in dit tweede deel van de serie wederom te maken met een seriemoordenaar.
Er is een lijk gevonden in het bos, doorboord met een scherpe tak, daaraan hangt een soort vlag met het woord "klaar" erop. Binnen korte tijd volgt er een tweede lijk, zelfde modus operandi, dit keer met het woord "voltooid". Isabel en het politieteam, waar zij als adviseur deel van uitmaakt, moeten alle zeilen bijzetten om deze moorden op te lossen en de moordenaar te pakken.
Haar persoonlijke besognes gaan verder waar deel een eindigde, en er is op dit gebied aardig wat ontwikkeling. Een nieuw personnage, collega Damon, doet zijn intrede. Het verhaal is misschien een tikje minder spannend dan deel een, maar dat komt omdat deel een naar mijn mening ook echt knalde!
Ik heb spijt dat ik boek niet gelezen maar geluisterd heb, want als ik de luisterboekkwaliteit als zodanig moet beoordelen, dat is om te huilen en daar wil ik geen woorden aan vuil maken omdat ik me er al genoeg aan geërgerd heb.
Het verhaal zelf is gewoon heel goed en ik kijk dan ook uit naar een volgend deel. | 1pos
|
Wat een leuk boek om te lezen zo rond de feestdagen! Het is een onvoorspelbaar, onderhoudend maar vooral heel erg grappig verhaal! Wat mij betreft is het niet echt een thriller! | 1pos
|
Clairy Polak was, of is natuurlijk een begenadigd interviewster, schrijven kan ze echter ook getuige de roman Voorbij, voorbij.
Een indrukwekkend liefdevol relaas over de vernietigende kracht van Alzheimer. Wegleggen voelt bijna alsof je Clairy Polak zelf in de steek laat, alsof je bagatelliseert wat het is Alzheimer, wat het doet met de patiënt, met de partner, hun relatie, hun gedeelde verleden.
Ooit stond op ieders lijstje die iets wilde weten over dementie en aanverwante aandoeningen met stip op één Hersenschimmen van Bernlef, deze kan ook op dat lijstje, en dan eigenlijk wel bovenaan. | 1pos
|
Dit boek kun je geen thriller noemen, echt spannend is het niet. Maar het is wel een goed geschreven psychologisch verhaal, ik wilde almaar doorlezen om te weten hoe het verder ging. Gordon Reece heeft een heerlijke schrijfstijl waardoor het leest als een trein. Voor mij geen topper maar absoluut het lezen waard! | 1pos
|
Wie de reeks "De zeven zussen" een beetje heeft gevolgd, weet dat er intussen héél veel fans zijn van deze boeken, en dat "Parel" het vierde boek is een reeks van zeven.
Elk boek vertelt het levensverhaal van één van de zussen, die allemaal geadopteerd zijn door Pa Salt, en na zijn overlijden allemaal met de van hem ontvangen aanwijzigen op zoek gaan naar hun roots.
Lucinda Riley neemt ons deze keer mee naar Thailand en Australië, en vertelt ons alweer een pakkende familiegeschiedenis, tot de verbeelding sprekend, ontroerend, en zeer herkenbaar.
In haar intussen gekende vlotte schrijfstijl, weet zij de lezer te boeien van begin tot eind, en wisselt zij vlotjes af tussen heden en verleden.
Na vier boeken durf ik echt wel zeggen dat dit een topreeks is, voornamelijk voor een vrouwelijk publiek, maar dat kan de pret niet bederven.
Dames, laat u verrassen en meeslepen, en reis in uw verbeelding de hele wereld over met elk van de zussen, elk op haar manier zeer getalenteerd en boeiend als personage. Have fun ! | 1pos
|
Uitgever: Cargo
Auteur: Anita Terpstra
Nederlandstalig Paperback 9789403118802
juli 2018
286 pagina's
Samenvatting:
In de balletwereld vormen de Nederlandse Mischa en de Russische Nikolaj een beroemd droompaar, en ook in het dagelijks leven lijken zij perfect bij elkaar te passen, en vormen een leuk gezin., zo lijkt het
Het auto-ongeluk waarbij hun dochtertje om het leven is gekomen, lijkt hen nog dichter bij elkaar te hebben gebracht.
Maar dan breekt er brand uit in het huis waar ze tijdelijk wonen. Mischa en Nikolaj overleven het vuur,maar liggen beiden met zware verwondingen in het ziekenhuis. Als de politie de brand onderzoekt, is al snel duidelijk
dat deze is aangestoken. Het geluk van het danspaar blijkt niet meer dan een zorgvuldig geconstrueerde leugen.
Mischa beschuldigt Nikolaj ervan de brand te hebben gesticht. Op zijn beurt beweert Nikolaj dat Mischa hem wil vermoorden.
Wie van de twee spreekt de waarheid? En wie liegt?
Anita Terpstra is freelance journalist en redacteur, maar ze vindt ook de tijd om regelmatig een thriller te schrijven.
'Vonk' is de nieuwste in het rijtje, het verhaal speelt zich af in de balletwereld, een interessante insteek die voor een originele plot kan zorgen.
De Nederlandse Mischa en de Russische Nikolaj zijn een beroemd danspaar in de balletwereld en ook privé zijn ze een koppel. Ze lijken voor elkaar gemaakt. Maar schijn bedriegt. Want wanneer er brand uitbreekt in hun tijdelijke woning en ze beiden de ramp maar nauwelijks overleven en zwaargewond in het brandwondencentrum liggen,beschuldigen ze elkaar ervan de brand te hebben aangestoken met de bedoeling de ander te vermoorden.
Tijdens het lezen van het verhaal krijg je heel wat aanwijzingen, waaruit je zou kunnen opmaken wie de dader is. Aanwijzingen van beide kanten...
Alleen, ze kunnen het natuurlijk niet allebei gedaan hebben.
Wie haatte de ander het meest? Wie had het grootste motief voor deze misdaad? Wie spreekt de waarheid en zal die ook aan het licht komen? Het zijn vragen waar Terpstra uiterst langzaam naartoe werkt. Het is bijna onmogelijk als lezer te ontdekken wie de ander naar het leven staat en waarom.
Mischa en Nikolaj doen om de beurt hun verhaal, allebei in de ik-vorm. Maar storen doet dat geenszins. Er wordt heel veel gesprongen in de tijd, er zijn flashbacks naar tien jaar terug,negen jaar, twee jaar, enzovoort, om een beetje duidelijk te maken hoe alles zo gelopen is...
De personages zijn goed uitgewerkt, je krijgt echt een beeld van hun karakter, hoe ze denken en handelen.
Dit was het eerste werk dat ik van deze auteur heb gelezen, en ik moet zeggen, ik ben erg benieuwd geworden naar haar andere boeken.
Ik ga zeker meer werk van haar lezen! Ik heb erg genoten van Vonk! | 1pos
|
Ondanks dat dit boek in het begin wat langdradig is en er veel hetzelfde verteld word, heb ik toch enorm genoten van het verhaal. Toen ik vanmorgen wakker werd heb ik de laatste 100 pagina's in 1 ruk uitgelezen, het was zo spannend dat ik niet meer kon stoppen met lezen. Dit is met recht een psychologische thriller en een echte aanrader, jammer van het wat langdradige begin! | 1pos
|
Simone Arts Fashion Academy Flamenco meets Flowerpower.
Het boek gaat over een nieuwe modeacademie die gerund word door Donna Sofia.
Dit is niet een gewone school. Er is maar plaats voor een klein aantal leerlingen en de schoolkosten zijn hoog. Je moet eerst op gesprek en laten zien wat je kan voor je erop mag.
Verder moet je ook intern. Het is dus een kostschool. Ook moeten de leerlingen in een uniform. Een saai wit geval. We maken in dit eerste deel kennis met de leerlingen. Extra aandacht is er voor Falk, de jongen die met een beurs naar de school mag. Anders had hij er zeker niet opgekomen, want zijn familie heeft niet veel geld. Wel is zijn vader kleermaker, dus hij weet al best veel. Dit in tegenstelling tot Jewel, die wel een eigen beautyblog heeft, maar nog nooit iets met naald en draad heeft gemaakt. Mijn dochter van 11 en ik lazen het boek samen. Wat een ontzettend leuk boek. Het deed me wel weer een klein beetje denken aan de boeken van de Dolle Tweeling. Hoewel het van mij nog wel een stuk ondeugender mocht. De leerlingen zijn mij eigenlijk nog veel te braaf allemaal. Niet alleen het verhaal is erg leuk, ook de tekeningen geven een supertoevoeging. De tekeningen van Tante Beun zijn mooi strak getekend en passen goed bij het boek. Het geeft alles een moderne uitstraling. Al met al is het boek is echter zo leuk, dat we direct aan het tweede deel gaan beginnen, want we willen graag weten hoe het verder gaat. | 1pos
|
Dit boek maakt duidelijk hoe het is om in de omgeving van een gevaarlijke narcist te leven en je dan tegen hem te keren. Alle artikelen over de rechtszaken van de afgelopen jaren slaagden daar niet zo goed in als wat Astrid Holleder opschreef | 1pos
|
Beste Marion Pauw, Bedankt voor Drift!
Wat een waanzinnig spannende en goede thriller heb je geschreven. Ik hou erg van dit genre, maar dit boek overtrof mijn verwachtingen. Ik vind je schrijfstijl geweldig, leest lekker, goede humor en het hield mijn aandacht continu vast. Ik heb het boek dan ook in 1 dag uit gelezen. In één woord formidabel en ik verlang nu al naar je nieuwe boek. Zorg dat dat net zo spannend wordt. Succes! | 1pos
|
Geir Tangen - Meesterwerk
Over de auteur.
Geir Tangen , Noors van geboorte,( 1970) is opgeleid als leraar Noors en maatschappijleer en beheert de grootste crimeblog van Noorwegen. Hij beschrijft zichzelf als een dromer, nog steeds de gekke tiener, die geen grenzen kent in zijn dromen. In het dagelijks leven een vader en opa, een man en een vriend. Een leraar en een schrijver.
Het interview in Samenlezenisleuker van 9 februari 2013 geeft een ontzettend mooi inkijkje in de manier van werken van Geir Tangen. Hij geeft aan dat de ongeveer 80 scènes nauwgezet ingepland zijn, alvorens hij begint met schrijven. En dat hebben wij als lezer gemerkt.
(Bron: interview Samenlezenisleuker van 9 februari 2018)
Meesterwerk is het eerste deel van een trilogie, waarbij het tweede deel reeds in Noorwegen is gepubliceerd en deel drie grotendeels klaar is en in het najaar van 2018 zal verschijnen, althans in Noorwegen.
Over het boek
Viljar Ravn Gudmondsson is journalist en werkzaam bij de kleine lokale krant ‘Haugesunds Nieuws’
Op 13 oktober 2013 ontvangt hij een mail, waarin een zekere Stein Amli een hebzuchtige vrouw veroordeelt. De straf zal 14 oktober 2013 voltrokken worden. Een dreigbrief? Een idioot die het recht in eigen hand neemt en maatschappelijke uitvreters bestraft?
Wanneer de moord werkelijk wordt uitgevoerd, komt hij in contact met Lotte Skeivoll, inspecteur bij de politie van Haugesund, 32 jaar en leidster van het onderzoeksteam.
Beiden hebben grote privé problemen. Bij Viljar is er vier jaren geleden iets gebeurd waardoor hij uitgeblust is en last heeft van hyperventilatie, paniek- en angstaanvallen, angst, depressies. Hij functioneert niet meer. Lotte heeft een vijf jongere zus, Anne, die verslaafd is aan de hard drugs.
Het blijft niet bij een moord.
In een tweede tijdlijn, die speelt in het jaar 2010, gebeuren zaken die vreselijke gevolgen hebben voor de hoofdrolspelers. Het gevolg is dat er een direct verband is tussen de gebeurtenissen van 2010 en de moorden van 2014.
Maar welk verband? Wat is er gebeurd dat van Viljar de sterjournalist, een sjofele medewerker heeft gemaakt?
Conclusie
Tangen heeft een fantastische plot in elkaar gedraaid waarbij, in het tijdvak van 13 tot 20 oktober 2013, de lezer meegenomen wordt in een draaikolk van gebeurtenissen en ontwikkelingen. Het bekende thema van de eenzame wolf, niet uniek, zie Jo Nesbo, die de kakkerlakken wil verdelgen die door de mazen van het net van politie en justitie zijn geglipt, is erg goed uitgewerkt.
Waar de hoofdrollen zijn toebedeeld aan Viljar Ravn Gudmondsson en Lotte Skeivoll, die beiden psychologisch goed worden neergezet,is Tangen er ook in geslaagd een groot aantal bijrollen van collega’s en kennissen naturel te beschrijven.
Het boek kent een aantal zeer goed uitgewerkte zijlijnen.
De dader vergelijkt de uitvoering van zijn moorden met de partituur van een requiem. In dit geval het requiem ( zielenmis) van Wolfgang Amadeus Mozart – Requiem, een mysterieus Meesterwerk (sic!) want het gaat over een reis naar de ultieme bestemming: de dood. Tangen geeft de hoofdstukken, waarin de verziekte en ontspoorde geest van de moordenaar aan het woord komt en die tot de beste uit het boek behoren, namen uit dit requiem: Introitus,Confitutis Maledictis. Een zeer fraaie vondst van Tangen.
Het boek is vooral ook een eerbetoon aan de Scandinavische misdaadliteratuur.Het aantal verwijzingen naar auteurs en titels is groot en op een gegeven moment zat ik volop mee te denken naar de betekenis van afkortingen. En zowaar, in een geval was ondergetekende de politie voor. Dat deed me deugd.
Maar ook het falen van de politie, de fiasco's en blunders, de onderlinge rivaliteit en competentiestrijd binnen het politieapparaat komen ruim aan bod. Met name de gefrustreerde Lotte Skeivoll staat symbool voor een groot aantal fouten in het hele onderzoeksproces.
Als negatief aspect dient zeker de wisselende schrijfstijl van Tangen genoemd te worden. De auteur gebruikt veelal metaforen die de toonzetting aandikken, waar dat helemaal niet nodig is. Jammer van de oververhitte, overdreven en soms naïeve schrijfstijl die meer past bij een actie- of oorlogsthriller.
Geir Tangen heeft een volwaardig en uitermate fraai debuut afgeleverd. In korte hoofdstukjes, laverend in de tijd en met een groots plot dat enorm spannend is uitgewerkt, worden een aantal bijzondere wendingen verwerkt. Het is een donker boek, volledig passend in de traditie van ‘Nordic noir’ .
4,5 sterren.
Jac Claasen | 1pos
|
Een nogal domme en wereldvreemde Portugese historicus en cryptoanalist (hij heeft een jaar nodig om een anagram van 9 letters op te lossen) wordt ontboden in Iran om een mysterieuze code te ontcijferen. Het blijkt om een geheim document van Albert Einstein te gaan. Men vermoedt een formule voor de ontwikkeling van goedkope kernbommen. Zowel de geheime dient van Iran als de CIA houden hem in de gaten. Gaandeweg ontmoet hij diverse leermeesters die hem natuurwetenschappelijke kennis en theorieën onthullen waarbij het ontstaan van het universum en het bestaan van God centraal komen te staan. De gelijkenis met De Celestijnse Belofte dringt zich op. Het verhaal begint heel boeiend en met een razend tempo waarbij je het boek niet weg kunt leggen. De 550 pagina's laten zich snel lezen. Als in de tweede helft de filosofische lessen de overhand krijgen wordt het avontuur en daarmee de vaart een stuk minder. Voor veel lezers zullen de hypotheses abracadabra zijn. Het bewijs voor het bestaan van God, het doel van dit boek, is op zijn minst aanvechtbaar. Sommigen vinden dit boek beter dan De Da Vinci code van Dan Brown. Het moge zo zijn dat de theorieën wetenschappelijke grondslagen hebben, maar het dragende verhaal zelf is uiteindelijk minder spannend en minder verfilmbaar dan De Da Vinci code. | 1pos
|
Hoe moeilijk kan het zijn? is weer zo'n heerlijk boek van Maven Publishing, de uitgever die zich heeft gespecialiseerd in boeken over menselijk gedrag. Jasper van Kuijk vertelt in dit boek wat er niet klopt aan het ontwerp van heel veel producten en diensten, waardoor het gebruiksgemak ervan een stuk minder is dan het zou kunnen zijn; een ergernis die we allemaal regelmatig hebben.
Het boek toont direct het statement dat een goed ontwerp onzichtbaar is totdat het ontbreekt: de voorkant van de cover staat niet in de leesrichting zoals we gewend zijn (in dezelfde richting als de tekst binnenin en aan de achterkant), waardoor je je er ineens van bewust bent dat er achter de gebruikelijke leesrichting een ontwerp schuilgaat.
Hoe moeilijk kan het zijn? is opgebouwd uit steeds 2 pagina’s per product, dienst of ander item, waarin Jasper vertelt wat de missers ervan zijn en hoe het beter kan. Dat doet hij op een ironische en humoristische manier. Hilarisch, zoals hij bijvoorbeeld het gehannes met een beamer die niet doet wat je wilt, weergeeft in een discussie die in zo’n situatie ontstaat met behulpzame collega’s. Regelmatig kom je ook fraaie neologismen tegen als ‘bloemkoolwijk’ (ingewikkeld woonerf) en ‘verappiseren’ (een bestaande dienst als app aanbieden).
Jasper van Kuijks commentaar beperkt zich niet tot consumentenproducten als paaseieren, rookmelders en auto’s; hij neemt ook zulke uiteenlopende zaken als corporate marketing, formulieren en architectuurrecensies onder de loep. Zo komt bijvoorbeeld het debacle van de Fyra aan bod, waar het fout ging en wat de verkeerde reactie van de NS was, nl. de keus maken om voortaan alleen treinen off the shelf aan te schaffen en niet zelf te ontwerpen en ontwikkelen (wat overigens niet het geval was bij de Fyra – die was uitbesteed). Terwijl de NS nota bene bij een eerdere trein heeft laten zien dat ze dat juist prima zelf kan.
Helaas komt slecht gebruiksgemak niet alleen bij consumentenproducten en -diensten voor maar heeft Jasper daar ook voorbeelden van gevonden in ziekenhuisapparatuur. Toch een verontrustend idee.
Ik heb slechts twee kleine puntjes van kritiek.
1. Bij de bespreking van de micro-USB zegt Jasper dat standaardiseren slecht is voor de introductie van nieuwe oplossingen. Bij het onderwerp ‘ecosysteem’ (bijvoorbeeld een netwerk van producten, software, diensten e.d.) stelt hij dat er daarvoor slechts twee opties zijn: monopoliseren of standaardiseren. In het licht van de eerdere stelling klinkt dat voor mij dat als de antithese van een win-winsituatie.
2. Jasper heeft ook een eigen ontwerp in het boek opgenomen, nl. voor het (nog niet bestaande) digitale privacy kompas. Daarin zou de leesbaarheid van de lettertjes langs de assen verbeterd zijn als die een iets minder zeer lichtgrijze kleur hadden gekregen.
Ik heb Hoe moeilijk kan het zijn? in (bijna) één ruk uitgelezen. Door zijn indeling van 1 onderwerp per 2 pagina’s is het ook bij uitstek geschikt voor op het toilet als leesvoer tijdens de, eh, zitting. | 1pos
|
Ken Follett schetst in dit vuistdikke deel twee van de Kingsbridge serie een voortgaande karikatuur van het leven in de Middeleeuwen. Enerzijds de wreedheid en bekrompenheid van de geestelijke, adelijke en wereldlijke macht, anderzijds de inzet en kracht van het individu om het welzijn en de leefomstandigheden van de mens te verbeteren. Net als deel één, dat zich afspeelt in de 12e eeuw merk je dat er in tweehonderd jaar tijd het decor weliswaar veranderd is - maar niet het kleinzielige gedrag van het gros van de mensheid. Heel erg leuk en grappig om te lezen, omdat kleinzielige machtsspelletjes nog steeds aan de orde van de dag zijn. Vaak frustrerend en hemeltergend maar waar, want onderdeel van een dynamische wereld. Hoe vaak word jij als mens in een rol of op een plek gezet waar je niet om gevraagd hebt of andersom projecteer je vooroordelen en overtuigingen op een onschuldige ander? Leerzaam, omdat je dankzij deze herkenbare typen kunt bepalen waarvoor jij in het leven kiest en staat. Welke wortel jaag jij als lezer na? Ben je een gelukszoeker of een wereldverbeteraar? Of meer er tussenin? Iedereen vertolkt zijn plaats op het huidige wereldtoneel.
Sowieso is het volop genieten van dit verhaal. Elk hoofdstuk weer opnieuw totdat Ken Follett er een punt achter zet. Zijn plot is namelijk een perpetuum mobile van krachtmetingen. Een schommeling tussen tegengestelde krachten, die moeten samenleven en samenwerken het merendeel tegen wil en dank.
Heel interessant is de rol van de pest in dit boek. Die gemene ziekte maakte geen onderscheid tussen machtig of machteloos. Gelovige of ongelovige. Adelijk bloed of laaggeborene. Iedereen zit in hetzelfde schip en machtsverhoudingen raken verstoord door een gezamenlijke vijand. Echt eendracht schepend blijkt dit fenomeen niet geweest te zijn. Apart om te bedenken dat wij allen genetisch bestand zijn tegen de pest! Wij zijn voortgekomen uit degenen die de pest konden overleven of er resistent voor waren. | 1pos
|
‘Tien’ is een novelle met autobiografische aspecten. De namen van de personen in dit verhaal zijn gefingeerd.
Elk hoofdstuk begint met een haiku. Een haiku is in oorsprong een Japanse dichtvorm, die met weinig woorden een verhaal vertelt, een emotie uitdrukt.
De auteur neemt de lezer in tien kortverhalen, die samen één verhaal vormen, mee naar het dorp en huis waar Jikke opgroeide.
De cover toont een afbeelding van de kerk; het geloof, dat als een rode draad door het verhaal loopt.
Door jou vertel ik
Verhalen over vroeger
Je bent dicht bij mij
Jikke en haar autistische zoon Jop bezoeken op Hemelvaartsdag het kerkhof waar haar ouders begraven liggen. Jop noemt dit ‘graffen’ en trekt een gepast gezicht als hij de steen schoonpoetst en bloemen neerzet.
Op een bank genieten ze van de rust tot Jop met zijn harde stem de stilte verbreekt; ‘Je vader en moeder waren niet altijd goed voor jou toen jij klein was, hé?’
Blijkbaar raakt hij een gevoelige plek bij Jikke. Ze reageert niet zoals Jop verwacht had. Jop kijkt verstoord; autisme kent geen gevoelens. Jikke kan haar zoon in één opslag lezen; als geen ander kent ze zijn vreemde angsten en preoccupaties. Jikke stelt voor om terug te gaan naar het dorp waar zij als kind woonde. Jop is verzot op alles wat met vroeger te maken heeft en zijn gezicht klaart op.
Ze rijden het dorp binnen; Jikke ziet haar ouderlijk huis, dat aan het pleintje lag, niet.
Jop, die een fotografisch geheugen heeft, merkt verbaast op: ‘Ik zie alleen de gaper, die is toch van de drogisterij, maar die zie ik niet.’
Ze gaan op onderzoek uit. De drogisterij van haar vader is tot woonhuis verbouwd. Jikke trekt de stoute schoenen aan en belt aan. Van de oudere dame die er nu woont mogen ze binnenkomen en rondkijken.
Al lopend door het huis komen de herinneringen bij Jikke bovendrijven; de lijfstraffen van haar streng gelovige vader. De heftige flashbacks maken haar duizelig; ze laat het gebeuren. Haar broers en zussen passeren de revue en dit levert vaak een glimlach op.
Hoe jong ik ook was, ik wilde toch een daad stellen.
De auteur verwoordt in eenvoudig taalgebruik de sterk neergezette karakters en het reilen en zeilen van haar familie. Ze vertelt dit zo puur en emotievol, dat het lijkt alsof je naast haar aan de keukentafel zit.
Op indringende wijze weet de auteur, in slechts zevenennegentig bladzijden, een goed beeld te schetsen van haar jeugd, waarin trauma’s, geheimen en het streng protestants geloof een grote rol speelden. Ze laat zien wat een streng gelloof in psychisch opzicht kan doen met kinderen.
Daarnaast geeft Joke een inkijk in de gedachten- en beleefwereld van Jop; een niet gemakkelijk leven.
Jop zegt: ‘Mijn hoofd zit te vol, ik heb er last van.’
Jikke antwoordt: ‘We laten alle gedachten van vandaag over vroeger naar de hemel varen.’
‘Kan dat echt?’ vraagt Jop nog een keer voor alle zekerheid.
‘Natuurlijk, als wij dat willen, kan dat.’
‘Tien’ is klein van formaat, maar groots qua inhoud. | 1pos
|
Het tweede deel van de Test trilogie is echt geweldig. Er worden nog meer geheimen onthuld over het verenigd Gemenebest en over de Test. Ook geeft Tomas eindelijk toe dat hij Zandri heeft vermoord, ik had dat vermoeden al omdat hij erover zweeg tegen Cia in het eerste deel. In dit boek worden opnieuw onschuldige mensen vermoord door docter Barnes en zijn team. En als Cia niet snel iets doet, komt er opnieuw een oorlog tussen de president van het verenigd Gemenebest en haar rebellen en docter Barnes en zijn team. Er is een enorme plottwist aan het eind van het boek waardoor je het volgende deel MOET hebben. | 1pos
|
Wat een heerlijk boek!
Gisteravond in begonnen, net uitgelezen, het leest echt als een trein. Moeilijk weg te leggen ook, dus hij ging overal mee naartoe en heeft me flink wat nachtrust gekost. Maar dat is helemaal niet erg, want ik heb wel heerlijk kunnen wegdromen bij het verhaal van Lynn en Daan.
Minder porno (maar toch heerlijk broeierig) en meer diepgang dan ik had verwacht. Dat laatste vond ik vooral echt heel tof, beide personages worstelen enorm met zichzelf, zijn absoluut niet perfect en staan op een punt in hun leven waarin ze belangrijke keuzes moeten maken. De problemen en geheimen waarmee auteur Lis ze heeft opgezadeld, zijn niet 13 in een dozijn maar wel ontzettend menselijk, en dat vind ik echt de grootste kracht van het boek.
Ook dat het niet allemaal direct duidelijk is, maar je steeds een beetje meer over ze te weten komt, maakt dat je steeds denkt, ahh nog één hoofdstukje dan...
Ik had verwacht dat de personages iets ouder zouden zijn zodat ik mezelf wat meer met ze kon identificeren, maar voor het verhaal was dat eigenlijk gewoon niet mogelijk en dat was dan ook prima zo.
Oh en je krijgt zo'n zin om op vakantie te gaan naar een lekker warm, romantisch oord! De auteur heeft de sfeer op zo'n tropisch eiland echt heel goed kunnen grijpen en vastleggen, je ziet de prachtige verstopte baaitjes gewoon voor je en voelt de zon bijna je huid verwarmen (snif, ik wil nog geen herfst!).
Dit boek is wat mij betreft een dikke aanrader voor mensen die van het new adult genre houden, Lis doet met haar schrijven in mijn ogen niet onder voor de 'groten' binnen dit genre, zoals Jennifer L. Armentrout of Rebecca Yaros.
Gelukkig is er al een vervolg uit, 'Razend', ik hoop dat dat net zo genieten wordt, maar eigenlijk heb ik daar alle vertrouwen in. Thanks Cisz voor dit mooie cadeautje en Olga Hoekstra voor het schrijven van dit fijne tripje naar de zon ☀️. | 1pos
|
Leven zonder filter, mijn ervaring met hoogsensitiviteit door Fleur Van Groningen
Mijn potlood heeft geen punt meer. Ik heb de helft van dit boek onderlijnd; een feest van herkenning. Dolblij dat ik dit geweldige boek heb gelezen. Dikke dank u wel Fleur, om dit boek te schrijven.
Fleur heeft een boeiend, educatief, vlot leesbaar, herkenbaar, pijnlijk eerlijk boek geschreven. Een boek dat leest als een trein, dat boeiend is maar ook grappig. En aangezien 1 op 5 personen hoogsensitief is, een boek dat veel mensen moeten lezen.
Net als Fleur las ik ooit Hoog sensitieve personen van dr. Elaine N. Aron en vanaf toen wist ik zeker dat ik hoogsensitief was. Dit boek is anders, nog meer herkenbaar. Dit boek lijkt wel helemaal over mij te gaan. Behalve de autobiografische delen was quasi echt alles ‘oh ja, dat heb ik ook’. Het feit dat dit boek is geschreven door iemand die geen wetenschappelijke achtergrond heeft maakt het volgens mij nog meer herkenbaar. De vlotte taal, de humor, de ervaringen die ons allemaal overkomen, beschrijvingen van het gewone dagelijkse leven, dat alles maakt dit een boek dat vol inzichten en herkenningspunten staat.
Fleur neemt het hele spectrum van HSP (Hoog Sensitieve Personen) zijn op in dit boek: de eigenschappen van HSP, de worsteling met het etiket HSP, de moeilijkheden in je jeugd, het anders zijn, HSP en vriendschap, HSP en werk,… Daarnaast legt ze ook verbanden met depressie, parentificatie, hoogbegaafd zijn, spiritueel zijn,… En ze geeft tips en tools om met je hoogsensitiviteit om te gaan.
Praktische, haalbare dingen zoals rustmomenten inlassen, aan introspectie doen, emmertjes ledigen,…
Iedereen die zelf HSP is of iemand kent die het is moet zeker dit boek lezen. Het is zo fijn om te lezen dat je niet alleen bent met al je eigenaardigheden.
Hoewel het een heel persoonlijk verhaal is, is het ook een heel universeel verhaal, namelijk het verhaal van 20 procent van de bevolking. En hoewel het niet door een wetenschappelijk expert is geschreven bevat het wel veel wetenschappelijke informatie en verwijzingen naar relevante literatuur.
De vorm van dit boek is geweldig qua opbouw. Het begint met het opsommen van de HSP eigenschappen die Fleur bezit, daarna heeft ze het over haar jeugd en kindertijd waarin die eigenschappen naar boven kwamen, waarna ze vertelt over haar zoektocht naar meer informatie, hulp en innerlijke wijsheid om te eindigen met een hoofdstuk over alle positiefs dat HSP haar al gebracht heeft.
Tijdens die zoektocht in het boek ga jij als lezer op zoek naar jezelf. Je leert jezelf beter kennen doordat je Fleur beter leert kennen, knap gedaan.
Het is een boek dat vele mensen gaat helpen, dat gedeeld moet worden, waarover gepraat moet worden. Een mooi, moedig, belangrijk boek.
Hou je geslepen potlood klaar… | 1pos
|
Iedereen die van Dickens houd zou dit boek moeten lezen.
Beslist geen makkelijk verhaal maar wel boeiend.
Een min puntje de schrijver dwaald af en toe af van het verhaal. | 1pos
|
Dit was mijn eerste Murakami-boek en ik was niet teleurgesteld.
Spannend, geheimzinnig en tegendraads met alle kenmerkende Murakami ingredienten. | 1pos
|
Brieven aan de Duisternis is een uniek voorbeeld dat mensen niet altijd zijn wie ze blijken te zijn. Declan en Juliët zijn hier een perfect voorbeeld van. Via brieven vinden ze elkaar onwijs aardig en durven ze elkaar alles te vertellen, maar in het echte leven kunnen ze elkaar niet echt uit staan.
Dit vond ik erg boeiend om te lezen, want de lezer weet dat Declan en Juliët met elkaar communiceren, maar zij weten dit niet van elkaar. Je ziet dat ze doormiddel van brieven elkaar alles durven te vertellen, maar in levenden lijve toch wat de kriebels van elkaar krijgen. Hierbij zie je maar hoe verschillend dit dan kan zijn.
Het fijne aan het verhaal is dat ze elkaar begrijpen. Dit spat van de bladzijden af. Allebei hebben ze een dierbare verloren en in dit opzicht vinden ze elkaar. Ze vinden namelijk iemand waarmee ze kunnen praten en het verdriet en gemis kunnen delen, ook al weten ze niet wie de andere persoon is.
Brieven aan de Duisternis toont de ware aard van het rouwproces, maar ook hoe men ermee leert te leven en dat het leven niet ophoudt. Het toont dat mensen niet altijd zijn wie ze blijken te zijn en dat vooroordelen snel gemaakt zijn. Het laat zien dat er mensen voor je zijn, ook wanneer dat niet zo blijkt te zijn. | 1pos
|
Zijn versjes zeggen soms hetgeen wat je denkt en voelt, maar waar je eenmaal op papier niet de woorden voor weet te vinden. Want hoe leg je uit dat je jezelf alleen voelt, terwijl je weet dat iedereen echt nog wel om je geeft? Hoe omschrijf je die ene vriendschap in woorden?
Ik las de bundel bewust niet achter elkaar, maar steeds in stukjes. Soms bladerend, soms een versje een paar keer achter elkaar lezend. Ik ben blij dat het versjes zijn over alledaagse zaken en gevoelens die vrijwel iedereen wel eens heeft, je kan er wat mee en het maakt je eigen hoofd leeg.
De volledige leeservaring staat op mijn blog | 1pos
|
Van Dis laat zijn liefde voor Parijs goed blijken door zijn prachtige, poëtische beschrijvingen. Gelardeerd met mooie foto's van (half vergane) affiches op muren geeft het boek een schitterend beeld van het wel maar ook van het wee van Parijs.
Een boek om zeker nog eens te herlezen. | 1pos
|
Een erg luchtige kijk op de geschiedenis. Je krijgt leuke inzichten en feitjes (waar of niet waar) over europa.
Knap | 1pos
|
Voor de buitenwereld lijkt het een gewoon gezin, dat het verlies van het jongste kind heeft verwerkt. Maar het ligt anders. Een van hen heeft de kenmerken van een tijdbom en brengt de anderen regelmatig in beroering. En in conflict. Astrid van Velzen is de moeder van dit gezin en op een dag in juni ontdekt ze iets wat niet alleen een gevoelige snaar raakt, maar ook de voorbode blijkt te zijn van geweld en dreiging. Ze vermoedt dat haar zoon hier iets mee te maken heeft. Hoever ga je als moeder om de daden van een kind goed te praten? Hoelang lukt het je de andere kant op te kijken? Wat moet er gebeuren om je zover te krijgen dat je ingrijpt? Het antwoord blijkt alle perken te buiten te gaan
Troostkind is een heel mooi en aangrijpend verhaal dat je pakt en niet meer loslaat tot de laatste letter. Knap beschreven hoe een moeder onvoorwaardelijk van haar kind houdt en toch een grens overschrijdt. Het zieke karakter van de zoon is goed beschreven maar ik voelde zelf ook de pijn van de moeder. Prettig leesbaar door de gebruikte perspectieven en ondanks de niet geheel verrassende ontknoping wél ongelofelijk boeiend en meeslepend. Het is wel een indrukwekkend verhaal. Alhoewel voor mij al snel bekend was wie de moorden had gepleegd, was de (eigenlijke) moord op zijn zusje Meike voor mij niet voorspelbaar. Jammer dat ik hem zo snel uit had maar sommige boeken laten zich nou eenmaal niet meer wegleggen. Ik heb hem met veel plezier gelezen.! Krijgt van mij 4 sterren! | 1pos
|
Nikkie Zeevenslooten is anders dan andere 13 jarige meisjes.
Met haar rode haar, kleine, platte lichaamsbouw, en altijd met haar schetsboek in de aanslag.
Als Nikkie De Heksenwaag in Oudewater bezoekt, gebeurd er iets raars!
Ineens ziet ze overal om haar heen heksen, dit is beangstigend, maar zij zien Nikkie ook!
En dan word ze ontvoerd..
Dit zijn geen lieve, mooie, aardige heksen, Nee deze zijn van het lelijke, gemene soort, het soort heksen waarbij kotervlees op het menu staat!
Zal het Nikkie lukken om te ontsnappen uit de klauwen van de Heksen, voordat ze zelf op het bord beland?
Wat heb ik Waanzinnig genoten van ''Heksenwaan''!
''Heksenwaan'' leest heel vlot, en ik kon het boek ook niet wegleggen.
''Heksenwaan'' is het eerste boek van het duo The Grim Collective, die bestaat uit: Martijn Adelmund en Iris Compiet.
De fantastische schrijfstijl wordt begeleid door de schitterend grimmige illustraties van Iris Compiet.
Haar werk is door het hele boek te vinden met o.a. kaart, plattegrond en heel veel schetsen van heksen en ander gespuis.
Leuk detail vind ik dat het in het boek gezien wordt als het schetswerk van Nikkie.
Want tijdens het lezen heb ik vaak naar de geschetste platen achterin gebladerd om te zien hoe Nikkie die heksen eruit vond zien.
Nikkie vond ik een leuk karakter en ik kon mij dan ook goed in haar verplaatsen.
''Heksenwaan'' is voor mij een Fantasy topper van Hollandse bodem en ik kijk ernaar uit om ''Heksenkind'' te gaan lezen en te ontdekken hoe het Nikkie verder zal vergaan. | 1pos
|
Ook ik heb dit boek in bijna één adem uitgelezen, een boeiend jeugdboek dat mijn aandacht vast wist te houden. Boy 7 heb ik ook gelezen van deze schrijfster maar wat mij betreft was dit boek beter! Prettige schrijfstijl en inderdaad zoals Mieke hieronder ook al zegt met de nodige humor geschreven. Absoluut een aanrader voor liefhebbers van jeugdboeken. | 1pos
|
Hoewel twee vriendinnen mij gewaarschuwd hadden dat dit boek veel te traag uit de startblokken kwam en zij na een honderdtal bladzijden hadden afgehaakt, wou ik het toch zelf uitproberen.
Ik moest hen gelijk geven: het boek komt langzaam op dreef, maar gelukkig vond ik de moed om verder te lezen en dat heb ik me geen moment beklaagd.
Wat mij betreft, is de Schaduw van de wind een prachtige poëtische roman. Het verhaal - eens op dreef - is boeiend en laat je niet meer los. De personnages worden mooi in de verf gezet. Kortom: dit boek werd terecht een bestseller.
Waarom dan maar vier sterren en geen vijf. Dat heeft meer te maken met deze site, dan met het boek zelf. Het boek is immers helemaal geen thriller en hoort mijns inziens niet thuis op een thrillersite. | 1pos
|
Het was een perfecte dag om Expres te Verdwalen.
Bij zonsopgang stond juf Wervelwind op het uitkijkplatform van de vuurtoren van haar Avonturenschool. Boven haar draaide langzaam een brede lichtstraal rond. De lerares tuurde door een verrekijker, terwijl haar twee corgi’s toekeken. Vanuit het westen kwamen onheilspellende legers van donkere wolken aanmarcheren. Het zou slecht weer worden. Maar eigenlijk was het hier, bij de Grote Witte Vuurtoren aan Zee, altijd slecht weer.
‘Denken jullie dat het gaat stormen, jongens?’
Abel likte aan zijn poot en stak hem in de lucht om de windrichting te bepalen. Tasman knkte bevestigend. Ja, het zou waarschijnlijk gaan stormen.
Juf Wervelwind tuurde de horizon af en zag in de verte vijf vage voorwerpen door de lucht suizen. Ze vlogen in een V-formatie, als ganzen die voor de winter naar het zuiden trekken maar dit waren geen ganzen. Het waren dozen, vijf grote dozen. Ze vlogen naar het noorden toe, boven de weg langs de rotsige zeekust, recht op de school af. ‘Ze zijn er!’ Juf Wervelwind haastte zich naar binnen en holde kletterend de wenteltrap af, rond en rond. (blz. 29)
In deze vijf dozen zitten vier meisje, één van de dozen is onderweg opengegaan en het meisje dat erin zou moeten zitten is verdwenen. Deze meisjes zijn door hun zeer drukke ouders opgestuurd naar de avonturenschool van juf Wervelwind. Ondanks dat deze meisjes thuis weinig aandacht kregen willen ze hier helemaal niet zijn. Ze willen terug naar huis… Ze worden naar hun slaapzaal gebracht en even later krijgen ze uitleg van juf Wervelwind over de avonturenschool.
En even later lopen de vier meisjes in de stromende regen achter juf Wervelwind aan. Dan komt er een heel harde windvlaag, de Hemelbezemwind, en ze worden de lucht ingeblazen. Ze gaan op zoek naar Dahlia, het verdwenen meisje. Maar om haar te verdwenen moeten ze eerst Expres Verdwalen. En dat lukt. Als de wind gaat liggen hebben ze geen flauw idee waar ze zijn. Het regent ook nog steeds, maar juf Wervelwind leidt de meisjes naar een Regenschermboom.
Zullen ze Dahlia terugvinden? En wat zullen de meisjes nog meer leren op de avonturenschool?
Lees de rest van mijn recensie op Ikvindlezenleuk | 1pos
|
Vogelvlucht is de tweede dichtbundel van de op Aruba geboren Giselle Ecury. In 2004 debuteerde ze met Terug die tijd, een bundel die ze aan het ziekbed van haar moeder schreef en die meteen de aandacht trok. Daarna publiceerde ze twee romans: Erfdeel (2006) en Glas in lood. (2009) In 2010 viel haar gedicht over Aruba ‘Paradise lost’ op in de bloemlezing Vaar naar de vuurtoren (gedichten over 12 eilanden van het Koninkrijk der Nederlanden). Het ontheemde gevoel nergens meer thuis te zijn was daarin prachtig verwoord.
Vogelvlucht laat een heel andere kant van Giselle Ecury zien dan haar debuut. Het is een bundel vol levenslust. Het gedicht ‘vroeger later’, dat als een motto de bundel opent is misschien meteen het beste gedicht en barst van de energie.
Vroeger later
vliegen op vleugels van draad en veren
wieken op wind boven water
al wat passeerde,
mag me niet deren
want al doende
wordt vroeger toch later
De bundel, slechts 27 gedichten, is een waagstuk van Giselle Ecury. Tegen alle ongeschreven regels van dit moment in durft ze over de liefde te schrijven en ook nog in rijm. Nu is geluk haast per definitie gevaarlijk, vooral als het om literatuur gaat. En toch slaagt ze erin op een heldere, pijnlijk herkenbare wijze te schrijven over het leven dat we allemaal kennen. Over de momenten die we met iedereen willen delen en de momenten die we liefst voor eeuwig zouden willen verzwijgen. ‘Zie je’ is zo'n gedicht. Hier zakt de vloer onder iemand vandaan, haar leven stort in.
Zie je
Zie je, zei je
je bent niet meer als toen,
tien, twaalf jaar geleden
voor mij is het voorbij
ik weet wat ik wil doen met mijn leven
als ik om me heen kijk;
daarbij verlang ik naar het kind
dat jij me niet kon geven.
Even
geloofde ik mijn oren niet
een felle wind
sloeg dertien deuren dicht
in mijn gezicht
beroofd, verdoofd
met lege handen
bleef ik achter in de nacht
het hoofd -
met de mond vol uitgeslagen tanden -
in mijn schoot:
de krater, waarin ik pas veel later
het hart op de tong terugvond
zie je, zei je
maar tot op heden zag ik niet
Veel van de gedichten van Giselle Ecury gaan over de heel ‘gewone’ dingen, het houden van een ander, het zitten op het strand met de hond, het wandelen door de duinen. Zo ‘gewoon’ dat je haast vergeet erover te schrijven. En toch zal iedereen zich in dit gedicht herkennen.
Alles laten gaan
wandelgang door het bos
windstil
en dan vooral: zo stil
alleen dichtbij
je stap
op zand- en schelpenpad
ver weg
het dreunen van de zee
om even- zo verloren -
tegenaan te leunen
alles laten gaan
dan daarna
opstaan en herboren verder lopen
Zoals al eerder gezegd schrijft Giselle Ecury ook rijmende gedichten. Een gedicht, ‘Kerkhof in Frankrijk’, zijn de liefhebbers van haar werk al in haar roman Glas in lood tegengekomen. Tussen de vele liefdesgedichten valt dit gedicht op. Het heeft een vanzelfsprekendheid die je het rijmen doet vergeten en staat dan ook heel terecht in deze bundel.
Kerkhof in Frankrijk
onze doden huizen in de hof van eden
wat van hen rest, laten wij nimmer los
zij rusten daar en in ons hart in vrede
leed en liefde paren hoopvol in het mos
ommuurd verdriet houdt ons gelaten samen
steen verzet zich stram tegen de pijn
zon zoekt koesterend onnoemelijke namen
die door de eeuwen heen vergeten zijn
naar eindeloze hoogte wijzen populieren
duizend bloemen bloeien badend in het licht
het is alsof ze zo het leven vieren
vlak naast de dood zijn zij dat aan elkaar verplicht
kon ik zelf toch eens zo rusten in dat gras
de heuvels glooiend aan mijn gestorven voeten
de wereld transparant als helder glas
en dan die bloemen die mij goudgeel groeten
Een bijzonder gedicht. Neem de derde strofe waarin de populieren worden gebruikt zonder dat je meteen aan Denkend aan Holland moet denken. Of de 'duizend bloemen bloeien' waarin volksmenner Mao doorklinkt. En toch zie je zo'n typisch Frans kerkhof voor je: de vervallen zerken en de verschoten foto's. De schoonheid die huist in verval. Een gedicht van heel andere orde is als ik je bloemen schik. Misschien bewijst dit gedicht wel dat het 'makkelijker' is te schrijven over ongeluk dan over geluk. Al vraag ik mij wel af of het niet valse schaamte is die liefdesgedichten meteen degradeert tot 'mindere' poëzie. In ieder geval doet dit gedicht, en ik doel daarbij vooral op de laatste strofe, aan de peilloos eenzame schilderijen van Hopper denken. Als ik je bloemen schik (fragment)
in mijn hoofd ontwaakt degeen
met wie je niet de liefde,
maar wel je leven deelt
ik schenk je beide
jij schuift alles terzijde
als het laken, dat mij zo veel gaf
van die dingen die jij achterlaat
je staat op, stapt erover heen, uit mijn bed,
uit mijn kamer
mijn huis, mijn straat
ik vraag me steeds vaker af:
wie van ons is eenzamer
als ik de kaarsen uitblaas
je bloemen schik in een vaas
en met eten op schoot de tv aanzet
Vogelvlucht is een kleine, diverse bundel. Giselle Ecury heeft zichzelf de vrijheid gegeven als de vogels in haar gedichten. Dat levert gedichten op die soms enorm verschillen van vorm, toon of atmosfeer. Waarschijnlijk wilde de dichter loskomen van haar vorige bundel en dat is dan ook zeker gelukt. Toch is het duidelijk dat haar derde bundel moeten laten zien waar ze voor kiest. Zelf verkies ik de vrije vogel in de poëzie: de vrije vorm. Al heeft ‘Kerkhof in Frankrijk’ mij wel aan het twijfelen gebracht. | 1pos
|
In dit kortverhaal krijgt een jong meisje die op het punt staat naar de middelbare school te gaan van een vreemde man een knoppenkist. De kist heeft knoppen en hendels in verschillende kleuren, de kleuren stellen continenten voor en daarmee kan je iets beïnvloeden. De hendel geeft iedere dag een piepklein gedetailleerd chocolaatje.
Gwendy, zo heet het meisje neemt de kist mee naar huis en is in eerste instantie alleen in het chocolaatje geïnteresseerd. Na enkele maanden merkt ze dat haar leven ten goede veranderd is, maar ze weet niet hoe dat komt.
Ze houdt de knoppenkist jaren bij en verandert in een meisje dat het precies helemaal maakt in het leven.
Wat de kist nu precies doet ga ik hier niet verklappen.
Als je met een Stephen King te doen hebt, weet je dat er eigenlijk iets tegenover zal staan en King kennende, gebeuren er ook gruwelijke dingen voordat de dingen op zijn pootjes terecht komen. Niet in dit boek en dat vond ik wel jammer. Ja, er gebeuren mysterieuze zaken die in het 'normale' leven niet kunnen, maar het blijft allemaal een beetje soft. Het had wel wat harder gemogen. Komt het omdat het een kortverhaal is of omdat Stephen King het niet alleen geschreven heeft? Geen idee. Toevallig heb ik net Elevation gelezen en ook daar zit geen gruwel of horror in. Wordt de man op zijn oude dag een beetje soft?
Het is uiteraard ook lastig om in zo'n kort verhaal veel karakters goed uit te werken.
Gwendy's knoppenkist is niet direct een boek dat zal blijven hangen, maar het is wel een Stephen King-boek dat levensvragen oproept over verantwoordelijkheden en macht.
Een boek dat in tegenstelling tot sommige van zijn andere ook best door jongeren gelezen kan worden. | 1pos
|
Oh.....wat mooi. Zo treffend. Het kan niet anders zo zijn dat een van de twee zelf wel eens last heeft van een manie. Dit moet je zelf meegemaakt hebben, anders kun je het volgens mij niet zo helder neerschrijven. Ik las het boek toen ik net zelf uit een manie klom. Ik kan jullie vertellen dat de manie heel eng echt is neergeschreven. Het leek alsof ik zelf in het boek rondliep.......de vanzelfsprekenheid waarin je in totaal krankzinnige situaties terecht komt. Later als je weer eens met de benen op de grond terecht komt besef je wel dat jij het bent geweest die daar rondgedoold heeft. Ik heb gejankt en vind het een aanrader voor mensen die wel eens last hebben van een manie en volgens mij is het voor de mensen eromheen ook wel fijn om te lezen. Je kunt de 'gedachtengang' van een manisch iemand wat volgen. Shit, dit is wel een erg persoonlijk relaas geworden..afijn. | 1pos
|
Dylan en Griff zijn twee broers die de uitverkorene zijn van een gelukkig gezin. Na zowat de wereld doorgetrokken te hebben, beslist het gezin om eindelijk hun gelukkig leven met hun vieren een vaste thuis te geven. De tijd om zich ergens te settelen was aangebroken. Maar als de plannen nog niet definitief op tafel liggen, slaat het nootlot toe. De ouders van Dylan en Griff overlijden tijdens een auto ongeluk en de vorm van een vaste plaats spatte uitéén.
Toen ik in dit boek begon, wist ik niet welke richting het uit zou gaan. Met deze tragische gebeurtenis kon de schrijfster een zeer emotioneel boek neerschrijven, maar dat is niet de weg waar ze voor gekozen heeft. Toch greep het op bepaalde momenten erg naar de keel. Dit was een groot stuk te wijten aan de bijzondere schrijfstijl. Soms ervaarde ik het als lichte poezië met diepe intense gevoelens erin verwerkt.
Wat zeer merkwaardig was aan dit verhaal was de vraag en wat nu met de kinderen? Dit is een punt waar heel goed over nagedacht is. Een realitisch beeld hoe de broers na de dood van hun ouders verder moesten gaan met hun leven kwam sterk aanbod. Gepaard met gekende gebeurtenissen. Zo zie je dat Dylan zich over zijn broer ontfermt, het steeds opnieuw op een nieuwe plek, maar vooral het verwerkingsproces dat bij de één anders loopt dan de ander.
Het was de plottwist die effectief mijn hart brak. Ik had ervoor al heel wat medelijden wat Dylan en Griff, maar dat werd getroost door de gelukkige momenten die ze beleefd hadden. Maar de plottwist liet me tot ontdekking komen dat welke pad de schrijfster ook voor mij had uitgeschreven, ze me toen al op de verkeerde richting had gezet. Of ik wou de richting gewoon niet volgen.
Conclusie. Door de prachtige schrijfstijl van Long, met hier en daar een lichtte tint poëzie. Het is geen boek waar je van pagina 1 tot het einde alleen maar loopt de huilen, verre van. Als lezer wordt je verwarmt door de liefde dat het gezin met zich droeg. Het is een zeer realitisch verhaal, met de centrale vraag en hoe nu? Waar goed over gedacht is. Maar dan de plottwist .... | 1pos
|
Notabene op haar eigen bruiloft met Hakim hoort juf Josje een schreeuw om hulp van een dier in nood. Ze bedenkt zich geen moment, neemt een hap van een schoolbordkrijtje en verdwijnt… Maar het loopt deze keer heel anders dan ze had gedacht. Juf Josje wordt ontvoerd en belandt op de Zuidpool! Daar weet ze te ontsnappen en zo ontmoet ze Albert de Albatros. Ze ontmoet ook Mister P. Hij lijkt heel aardig, maar klopt dat wel…?
Janneke Schotveld werd in eerste instantie, hoe kan het ook anders, juf! Ze heeft het schrijven en het voor de klas staan een tijdje gecombineerd, maar is sinds 2012 fulltime schrijfster. Superjuffie op de Zuidpool is het zevende deel in een reeks boeken over de avonturen van juf Josje, ook wel: Superjuffie!
Superjuffie op de Zuidpool is met recht een spannend, ijskoud avontuur waarbij juf Josje alles in het werk moet stellen om de pinguins te redden! En dat kan natuurlijk alleen maar als ze Superjuffie wordt! Schotveld houdt de vaart en de spanning erin in dit nieuwe avontuur van Superjuffie. Want niet alleen wordt het heel spannend daar op de Zuidpool, maar gaat de bruiloft nog wel door?
Het boek is prima los te lezen, maar het is nog leuker wanneer je alle delen uit deze serie van Schotveld leest, want verschillende personen komen in de boeken terug. Zo is meneer Jan uit de dierentuin deze keer getuige op de bruiloft! Wat het boek ook aantrekkelijk maakt is het feit dat Superjuffie kan communiceren met dieren. Dit zal alle kinderen aanspreken en levert mooie verhaallijnen op. Naast veel humor en komische situaties heeft het boek ook een serieuze ondertoon en snijdt het vraagstukken aan als ‘hoe gaan we om met het milieu?’ en ‘hoe zuinig ben je zelf met energie?’.
De illustraties zijn van de bekende illustratrice Annet Schaap, die ook meewerkte aan de bekende ‘Hoe overleef ik..?’-reeks van Francine Oomen. Vrolijke, grappige en herkenbare tekeningen komen ook ruim aan bod in dit boek, veelal in zwart-wit. Annet Schaap wilde altijd al tekenaar worden, of schrijver, of ontdekkingsreiziger. Dat laatste is ze misschien ook wel geworden – zeker via haar verhalende tekeningen beleeft ze de mooiste avonturen.
Die avonturen kunnen lezers van Superjuffie op de Zuidpool ook beleven; het boek is geschikt om voor te lezen vanaf zeven jaar en om zelf te lezen vanaf acht jaar. | 1pos
|
Alweer een relaxed en toch spannend boek van Lashner. Zijn vaste hoofdpersoon Victor Carl is niet de enige die een relatie heeft met de geheimzinnige Hailey Prouix. Als Hailey vermoord wordt, is Victors oude studiegenoot Guy de hoofdverdachte. Hij was namelijk verloofd met Hailey en bovendien aanwezig op de plaats delict. Victor gunt Guy van harte een levenslange gevangenisstraf en desnoods de doodstraf, want hij is natuurlijk flink jaloers dat Hailey er meer minnaars op na hield.
Toch begint hij na verloop van tijd te twijfelen; er zijn aanwijzingen dat Guy onschuldig is.
Victors zoektocht leidt naar Las Vegas en naar diverse plattelandsgemeenschappen in de VS. Je reinste filmscript. De toon is vaak onderkoeld, en toch slaagt Lashner erin om je soms op het puntje van je stoel te brengen. Die combinatie is goud waard, en verdoezelt de minpunten: uiteindelijk zijn de gebeurtenissen een tikje onwaarschijnlijk en vergezocht, maar dan heeft de lezer al volop kunnen genieten. | 1pos
|
Ook ik heb eerst De Da Vinci code gelezen. Die vond ik zo sterk dat ik meteen begonnen ben aan Het Bernini Mysterie. De eerste 100 pagina's had ik echter iets van 'been there, done that, seen it'. De schets van de personages is wel zeer gelijkend aan De Da Vinci code. Een meisje verliest een dierbaar familielid (vader, grootvader), waarbij er een code wordt achter gelaten en Langdon wordt ter hulp geroepen.
Maar aangezien dit boek vóór De Da Vinci code werd geschreven kunnen we hier niet spreken van herhaling.
Na die eerste 100 pagina's barst het boek pas echt los en sleept het mij mee in een razendsnelle race tegen de tijd en tegen de misdaad.
Dit boek gaat veel sneller, veel spannender te keer dan De Da Vinci code.
Ik kon echt niet wachten om verder te lezen en heb dit boek dan ook in een recordtempo uitgelezen.
De schrijfstijl is uiteraard dezelfde dan in dat andere grote werk en weet de lezen mee te sleuren in het schitterende verhaal.
Het einde van het boek was er ook voor mij een beetje te veel aan. De laatste 60 pagina's duurden te lang en brachten niet echt toegevoegde waarde aan het boek. Ik zal dit boek echter wel aan iedereen aanraden! Dan Brown is wel degelijk dé schrijver van het moment en daarom ga ik nu beginnen aan Het Juvenalis dilemma! | 1pos
|
Pittig
Intens
Tweestrijd
Top
Angstaanjagend
Dit boek leest bijzonder vlot. De korte hoofdstukken, die telkens over een ander personage gaan, zorgen ervoor dat je steeds wil verder lezen.
De proloog maakt je meteen warm. Je bent meteen vertrokken. Onmiddellijk flakkeren de vraagtekens door je hoofd. Wie? Wat ? Waarom?
Een kind verdwijnt, een man is vermist. Welke angsten moeten die families niet doorstaan.
En daar eindigt het niet mee. Wat bezielt die wreedaard, die we leren kennen als ‘de man’ om te doen wat hij doet?
*****“ Het was begonnen met een fantasie, een fantasie die steeds grotere vormen aan nam en hem niet meer losliet”******
Ogenschijnlijk hebben de verschillende personages niets met elkaar te maken, maar is dat wel zo? {Dat we enkelen herkennen we uit de Rani-Diaz fanclub maakt het alleen maar leuker om te lezen}
Stilaan wordt het motief duidelijk : ‘Wraak voor wraak’, de puzzelstukjes vallen in elkaar, de mist trekt op, de cover (bootje) en titel krijgen hun betekenis. Wat je als lezer ook verwacht, er is altijd wel een twist die je niet had voorzien.
Zoals we gewoon zijn, komt ook het privé-leven van Rani en haar vrienden aan bod. In dit boek staat Rani in de schijnwerpers. Ze spookt wel wat uit deze keer. Welke beslissing zal ze nemen? We komen het wellicht te weten in het volgende boek.
*****"Terwijl ze wegreed, glimlachte ze”******
Weerom is Sterre er in geslaagd ons aangename uurtjes te bezorgen en ons reeds reikhalzend naar het volgende boek te laten uitzien. | 1pos
|
Wat een verschillende meningen, ik vond dit boek fantastisch! Ik had weer niet zoveel met In vreemde handen dus begon een beetje sceptisch aan dit boek maar ik vond het erg mooi en krijgt absoluut een top 10 plek! | 1pos
|
Luna, een in Italië opgroeiend meisje, vindt het leven niet gemakkelijk. Omdat zij een albino is, ook nog eens kampend met slecht zicht waardoor zij letterlijk in de schaduw leeft, probeert ze door een enorme verbeeldingskracht en levendige fantasie haar leven kleurrijker te maken dan de werkelijkheid haar biedt.
Ze heeft een broer Luca, van wie ze zielsveel houdt. Luca brengt zijn dagen voornamelijk surfend op zee door, totdat het noodlot toeslaat en hij verongelukt.
Luna en haar moeder, Serena, moeten met dit immense verdriet zien om te gaan, iets wat vooral haar moeder niet lukt. Ze is niet meer in staat om zich om haar dochter te bekommeren en Luna hoopt tevergeefs op tekenen van haar broer, die natuurlijk niet komen.
“Wat de golven brengen” is een boek dat het waard is gelezen te worden, het maakt je verdrietig maar regelmatig tovert het ook een glimlach op je gezicht. | 1pos
|
In het boekje ” Figuren ” zijn zo een honderd columns gebundeld en handelen over de meest alledaagse dingen, zoals bijvoorbeeld het in de rij staan bij de kassa, wie herkent het niet. De auteur observeert de mensen en hun verhaal en dat leidt dan weer naar een humorvolle column. Is het alleen maar humor? Nee het vervolg verhaal van bijvoorbeeld Mevrouw de Bree is ontroerend en wederom herkenbaar in de huidige maatschappij.
Een boekje dat vlot en boeiend geschreven is , lekker voor even tussendoor. Een must voor wie graag van columns houdt. | 1pos
|
‘Een gat in de golven’ vertelt over het leven van Erik. Erik ontdekt pas laat in zijn leven dat de verdrinking van zijn jeugdvriendinnetje Madelein op verregaande wijze invloed heeft gehad op zijn hele leven. Dit besef maakt zijn latere jaren, tot een uitzichtloos bestaan aan boord van een afgedankte kotter in een afgelegen plezierhaven.
“Op het moment dat hij een arm in het watergat stak sloten zich de golven en deinde het schip weer op de groengrijze watermassa.”
Terwijl de dagen zich in sleur en gewoonte aaneenrijgen, ontmoet Erik op zeker moment Floor en Truffel. Deze drie mensen zoeken, in hun gemeenschappelijke eenzaamheid, elkaars gezelschap. Wanneer zij hun levensverhalen aan elkaar hebben verteld wordt duidelijk dat hun besluit, om met een vage bestemming de zee op te gaan, eerder voortkomt uit een onbestemd zoeken naar iets anders, dan uit een gezonde zucht naar avontuur.
Heine vertelt het verhaal wisselend vanuit het perspectief van de jonge Erik en de volwassen, eenzame man die Erik later wordt. Dit maakt het boek tot een uiterst intrigerend geheel. Als lezer blijf je je afvragen hoe anders het leven van Erik eruit had kunnen zien wanneer zijn Madelein niet was omgekomen.
“Was hij misschien het slachtoffer van zichzelf, en kon dat eigenlijk wel? Dat niet de gebeurtenissen om je heen je lot bepalen, maar dat je het zelf bent, dat je je eigen lot bent? Dat zich dat nu eenmaal voltrekt zoals het zich voltrekt, omdat het nu eenmaal zo moet en zo is.”
Heine hanteert een boeiende, haast wat lome, schrijfstijl die prima aansluit bij het verhaal dat hij te vertellen heeft. Zijn taalbeheersing is zeer verzorgd en de personages leer je langzaam maar zeker steeds beter kennen. Vooral Erik, Floor en Truffel worden simpelweg bekenden; zeker wanneer zij hun levensverhalen hebben geopenbaard.
“Toen ik terugkwam was ze er niet en de balkondeur stond open. Ik begreep het niet. We woonden op de zevende verdieping en beneden op straat werd er gegild. Iedereen kwam toelopen en keek naar boven. En daar stond ik, als versteend.”
Een mooi en boeiend boek over eenzaamheid, lotsbeschikking, verlies en vriendschap!
Over de auteur
Frank Heine (1945) woont in Amersfoort en schrijft gedichten en korte verhalen. Hij heeft diverse functies bekleed binnen de culturele sector. Zo was hij zakelijk leider van het Nederlands blazers ensemble, theaterdirecteur Veendam, directeur Nederlands Centrum voor Amateurtheater in Amersfoort, directeur van muziekscholen in Zutphen, Winterswijk en Leusden. Hij publiceerde eerder 'Meisterstück' en 'Hemelzangen'. ‘Een gat in de golven’ is zijn derde roman.
Uitvoering
Uitgeverij Aspekt
ISBN 9789463381734
Paperback, 296 pagina’s
Over Hanneke Tinor-Centi
Hanneke Tinor-Centi (1960), eigenaar van HT-C Communicatie en Marketing, literair agent, boekmarketeer en recensent.
http://ht-c-communicatie.nl/ | 1pos
|
De hoofdpersoon in Wegversperring is Richard, een Nederlander. Samen met zijn vrouw Paula en dochter Shirley van negen is hij op vakantie in Noord-Amerika. Vanaf de allereerste bladzijde is de spanning voelbaar. Ook tussen de dochter en haar vader.
Ze komen midden in de woestijn in een file terecht en de reden daarvoor is niet duidelijk. Het wordt nog mysterieuzer wanneer de autoradio uitvalt. Na een ontploffing in de verte doen de accu's van de auto's in de file het ook niet meer. Er is geen tegemoetkomend verkeer. Waarom niet?
De auteur beschrijft een sfeer van opgesloten zitten in een open ruimte. Heel knap gedaan.
Omdat het water dat ze bij zich hebben niet voor een langere tijd toereikend is en men ook niet weet wanneer en óf er hulp op zal komen dagen besluiten Richard en een paar anderen het er op te wagen en te voet de beschaving op te zoeken.
Het verhaal wordt verteld vanuit Richards gezichtspunt en via hem leren we de anderen wat beter kennen. Maar het onderlinge wantrouwen groeit alleen maar meer; wie is wel en wie is niet te vertrouwen?
In deze situatie waarin ze van elkaar afhankelijk zijn is de groeiende spanning goed voelbaar voor de lezer. De verschillende karakters zijn noodgedwongen bij elkaar en zijn van elkaar afhankelijk om zichzelf en elkaar te beschermen tegen kwade invloeden van buitenaf. En tegen elkaar?
Ze verwachten duidelijkheid maar krijgen wat anders voor hun kiezen.
Bovendien speelt het verleden van Richard op en de woede en haat die met dit trauma gepaard gaan maken het er niet gemakkelijker op. Een gevecht dat hij aan moet gaan met zichzelf.
De spanningsboog is door het hele verhaal aanwezig, licht gespannen maar overduidelijk!
Een verrassende draai in het plot en het einde is zeker verrassend!
Dit is een heerlijke Sci-Fi thriller die je gelezen moet hebben. | 1pos
|
Wat een heerlijk boek.
Vol emotie, liefde en lust.
En ook nog spanning.
Heerlijk
Ik kon gewoon niet meer stoppen met lezen.
Op naar het tweede deel van de serie | 1pos
|
Tamara Geraeds (1981) werd geboren in het Zeeuwse dorpje Arnemuiden. Al op haar 6e schreef ze haar eerste gedichtje: ‘Een knufje voor jou en een knufje voor mij en zo gaat het leven voorbij’.
Op haar 15e begon ze aan haar eerste (jeugd)boek ‘Achtervolgd door de Dood’, dat ze in 2005 in eigen beheer uitgaf onder het pseudoniem Jayda Rosa. Datzelfde jaar kwam er een bundel met gedichten uit met de naam: ‘De tijd staat even stil’. Tamara droomde jaren van een carrière als schrijfster, in 2011 kwam haar droom eindelijk uit. Karakter Uitgevers gaf de bundel ‘Bergen Bloedt’ uit met daarin haar spannende verhaal ‘Elf november’. In 2012 debuteerde ze met ‘Nergens’ dat bij Kluitman verscheen. Tamara Geraeds stortte zich volledig op het schrijven en startte begin 2011 haar eigen bedrijf: Tekstbureau Charizma. Ze volgde de opleiding voor Docent Creatief Schrijven aan de HVA en geeft nu cursussen. Met ‘Echo’ laat Geraeds een geheel andere kant van zichzelf zien.
Sara groeit op bij haar moeder. Gevangen binnen de muren van hun huis leidt ze een leven vol pijn, vernedering en ontbering. Niemand weet van Sarah’s bestaan. Ze wordt uitgebuit en geslagen door haar demonische moeder. Toch weet Sarah overeind te blijven en hoop te houden, ook al is het leven nog zo zwaar. Ze blijft vechten voor haar leven en de vrijheid waar ze zo naar verlangt. Zal ze ooit kunnen ontsnappen aan de tirannie van haar moeder?
‘Echo’ is het tragische verhaal van de jonge Sarah die door haar moeder vernederd en mishandeld wordt. Op de cover staat een foto waarop ze ineen gedoken ligt. Vanaf de allereerste pagina’s houdt deze thriller je in zijn greep om je vervolgens niet meer los te laten. Wegleggen is absoluut geen optie meer. De ene gruwelijke gebeurtenis volgt de andere in rap tempo op en doet je de adem benemen. Spannend, gruwelijk, verdrietig, mensonterend is wat er door je hoofd schiet. Hoe kan een moeder dit haar kind aandoen!
‘Sara hield haar adem in toen ze de blik in Moeders ogen zag. Fase Geërgerd was duidelijk voorbij. Even twijfelde ze of Moeder zich in Fase Boos of Kwaad bevond. Tot ze met haar hoofd tegen de lage kast smakte…’
Tamara Geraeds weet hoe ze een thriller moet schrijven. Spannend, creepy en vooral erg luguber. Dagenlang na het lezen spookt het verhaal nog door je hoofd! Geraeds heeft een vlotte, gemakkelijk te lezen schrijfstijl en weet je aandacht te vangen. Het verhaal wordt op zo’n manier verteld dat je het meisje Sarah meteen in je hart sluit en wilt beschermen. Voor de moeder kan ik echter geen sympathie opbrengen, zoiets doe je gewoon niet! ‘Echo’ bestaat uit twee delen en heeft korte hoofdstukken. Het ene deel is nog gruwelijker dan het andere. Het verhaal is gebaseerd op fictie, maar het zou zo allemaal in het echt kunnen gebeuren. De plot is verbijsterend! Als je nog niet van het ene gruwelijke deel bekomen bent duik je meteen in het volgende. Spanning ten top!
Voor lezers die van horror en gruwel houden is dit boek zeker een aanrader. Ik waardeer het dan ook met 4,5 sterren. Een boek wat me blijft achtervolgen… Mijn petje af Tamara! | 1pos
|
In de dikke halve eeuw dat Jo Claes op deze aardkloot vertoeft, schreef hij al een aardig oeuvre bij elkaar. Zijn schrijversloopbaan begon veelbelovend met de verhalenbundel De stenen toren die in 1985 de Prijs van het Beste Debuut won. Romans en novellen volgden, tot hij het in 2002 over een andere boeg gooide en samen met twee coauteurs non-fictie begon te schrijven. Die werken over Griekse en Romeinse mythologie, Bijbelverhalen en vooral heiligenherkenning maakten zijn naam in Vlaanderen onsterfelijk. Vorig jaar kwam Claes’ eerste thriller op de markt, De zaak Torfs. Zoals Aspe Brugge laat leven, zo koos Claes de Vlaamse universiteitsstad Leuven als uitvalsbasis. In De zaak Torfs trad hoofdinspecteur Thomas Berg aan, in De blinde vlek werkt hij aan zijn tweede case.
Het verhaal start in het Turkse Sagalassos. Op die belangrijke archeologische site leggen drie Leuvense professoren, geholpen door de meest veelbelovende studenten, oude schatten bloot. Wie denkt dat samenwerken aan een dergelijk project vriendschapsbanden voor het leven smeedt, komt bedrogen uit: er is veel haat en nijd onder de academici. De vluchtige affaire die de knappe student Simen Paulus heeft met de vrouw van één van de professoren, doet de sfeer ook al geen goed. Als er een waardevolle collectie oude munten gestolen wordt, is het hek helemaal van de dam. Er is geen bewijs maar de Turkse politie beschouwt Simen als hoofdverdachte. Daarom vlucht Simen halsoverkop naar Leuven waar hij de laatste weken van de zomervakantie gebruikt om nog wat bij te verdienen. Hij vindt een studentenjob in het Provinciehuis, een hoog, stenen gebouw vlakbij het Leuvense station. De tiende verdieping van het Provinciehuis is uitgerust met een kunstwerk, dat van ver op een eenzaam balkon lijkt. Op een morgen ligt een levenloos lichaam onder dat balkon: werk aan de winkel voor hoofdinspecteur Thomas Berg en zijn team. Thomas Berg werd recent overgeplaatst van het drukke Brussel naar het gezapige Leuven omwille van een onverkwikkelijke driehoeksverhouding die een weerslag had op zijn werk. Berg vond een nieuwe vriendin, een jonge Française, maar helemaal vlekkeloos verloopt die relatie evenmin. Gelukkig kan hij zijn tanden zetten in het mysterie van de dode aan de voet van het Provinciehuis.
Claes
is een vaardig auteur en dat blijkt ook uit De blinde vlek. In een vlotlezende taal zet hij interessante personages neer om wiens perikelen je echt bezorgd bent. Of het er nu om gaat of een inspecteur zijn gestolen fiets terugvindt, dan wel of Berg uit zijn tumultueus liefdesleven geraakt: je bent nieuwsgierig en wil verder lezen. Ook de afwikkeling van het onderzoek creëert een spanningsboog. Het onderzoek gaat gepaard met vallen en opstaan en wil je wel eens het gevoel geven dat er geen schot in de zaak komt, maar net hierdoor voelt het geheel erg levensecht aan. Claes weet het trouwens zo neer te pennen dat de beelden tijdens het lezen over je netvlies flitsen. Bij het dichtklappen van De blinde vlek heb je het gevoel dat je de film zag. Een ander pluspunt van dit boek is dat je op een leuke, absoluut niet belerende manier interessante weetjes voorgeschoteld krijgt over Leuven en haar kunstwerken, maar ook over mythologische verhalen of zelfs taalaspecten. Kortom: Vlaanderen heeft er een veelbelovend thrillertalent bij! (deze recensie verscheen eerder bij ezzulia.nl) | 1pos
|
Misschien niet helemaal eerlijk. Het boek "de Amerikaanse prinses" is een pareltje, maar zij is van oorsprong geen prinses. Prachtig en interessant geschreven over een Amerikaanse uit de 19de eeuw, Allene Tew. Geboren in 1872 in een Amerikaans gehucht, n.l. Jamestown. Door haar instelling en prestatiedrang wordt zij na een aantal huwelijken een Europese prinses en immens rijk. Zij blijft haar leven lang zeer optimistisch, ook na veel tegenslagen.
Haar leven is het dik waard om over geschreven te worden en als dat dan ook nog gedaan wordt door Annejet van der Zijl, is het pareltje geboren. Het boek krijgt van mij alle 5 de sterren. | 1pos
|
Ik houd van boeken die je op meerdere niveaus kunt lezen. En in die categorie hoort In Transit zeer zeker. Het is enerzijds een spannend verhaal van een aantal jongeren (17-18 jarigen) die op onderzoek zijn hoe hun wereld in elkaar steekt en hoe zij hun toekomst voor zich zien. Anderzijds zet het aan tot nadenken over onder andere het risico van klakkeloos geloven en accepteren van wat "de leiding" zegt. Ik vond het een fijne leeservaring. Op mijn boekenblog heb ik een uitgebreidere ervaring opgenomen (waarin ook de uitleg van de titel van de blogpost): Róddóp! | 1pos
|
Als eerste: "Dankjewel Stefan, dat je mij je boek hebt gemaild. Wat een fantastisch debuut. Ik ben in ieder geval nu al benieuwd naar je volgende boek".
Als je eenmaal aan dit liefdesverhaal begint, wil je doorlezen tot het eind. Het is romantisch, grappig en vooral verrassend.
Het is geen roman zoals je "gewend" bent. Waarom? Tja, dat zul je zelf uit moeten vinden. Gewoon het boek gaan lezen. | 1pos
|
Als je van de 50 tinten serie hebt genoten dan moet je deze serie
ook gelezen hebben. In het eerste deel komt er iets meer erotiek in
voor maar dit deel vond ik zelf wat beter omdat er meer over de
hoofdpersonen duidelijk wordt. | 1pos
|
Jon McGregor (1976) is een Britse schrijver. In 2002 stond zijn eerste roman op de longlist van de Booker Prize, waarmee hij de jongste mededinger ooit werd. Uiteindelijk zijn drie van zijn romans genomineerd geweest voor de Man Booker Prize. Hij won onder meer de prestigieuze IMPAC Dublin Literature Prize. Naast schrijver is hij ook nog professor in Creative Writing aan de Universiteit van Nottingham in Engeland.
Reservoir 13 gaat over een tienermeisje (Becky Shaw) dat vermist wordt tijdens de kerstvakantie terwijl ze met haar ouders in het dorp Chorlton verblijft om de feestdagen te gaan vieren. In het dorp kent iedereen elkaar zoals het wel vaker in dorpen voorkomt. Ze gaan uiteraard met zijn allen op zoek naar Becky onder leiding van de politie. Ondertussen gaat het gewone leven door. Tien jaar lang lees je het wel en wee van de bewoners van het dorp, over de natuur, de seizoenswisselingen met in het achterhoofd nog altijd de vraag wat is er met Becky gebeurd?
De cover is heel donker. Het is heel intrigrerend.
Ik had even nodig om in het boek te komen. Om erachter te komen hoe de onderlinge verhoudingen zitten. Daarna leest het vlot weg. Het is niet een boek wat zich alleen maar op het vermiste meisje focust, maar je leest ook over hoe het nu verder gaat met de mensen in het dorp en de natuur. Het is heel mooi beschreven. Heel poëtisch. Het was jammer dat het boek uit was. Ik had rustig verder kunnen lezen over het wel en wee van de mensen. Het voelde bijna alsof je een serie aan het kijken was. | 1pos
|
Boek: Negendoder
Auteur: Ule Hansen
Uitgever: Luitingh-Sijthoff
Vroeger heb ik veel Duitse crimi-series gezien. De Duitse stijl heeft mij altijd aangesproken. Echter nog nooit een boek gelezen. Na de Deense en Zweedse boeken heb ik nu eindelijk eens de mogelijkheid gekregen om deze Duitse thriller te lezen. Eigenlijk ben ik vanaf het eerste moment gegijzeld en gebiologeerd door het verhaal.
Het speelt zich af in een van de mooiste plaatsen in Duitsland, namelijk Berlijn. Ule Hansen neemt je mee naar plekken in Berlijn die je wellicht eigenlijk anders nooit zou bezoeken. Emma Carrow de profiler is de leidende en de lijdende persoon in het boek. Zij neemt je mee in haar gedachten, in haar angsten en in haar verleden, maar bovenal ook in haar psyche. Wat is het dat zij zich zo sterk kan inleven in haar rol als profiler, is het haar achtergrond of geschiedenis of is het gewoon haar karakter als nieuwsgierig en onderzoekende vrouw? Waarom heeft zij zo moeite met contacten en desondanks heeft zij haar beschermers om zich heen.
Het verhaal begint bij het verdwijnen van een tienjarige jongen die van klimmen houdt. Na zijn terugkomst heeft hij het over aliens. Het blijken gemummificeerde lijken te zijn, gewikkeld in tape, hangend in een constructie van buizen, uitkijkend op Berlijn. En dan begint het echte werk voor Emma Carrow. Opeens samenwerkend met een nieuw lid in het team. Wat zou dat met haar doen? De competitie, de strijd, het verlangen…
Hoe leeft zij zich in, hoe achterhaalt zij het profiel van de dader of de daders? Kunnen profilers het in één keer goed doen? Immers profiling is geen exacte wetenschap, het heeft alles met inleving, alles met verzamelen van informatie te maken. Of zou het ook met je eigen ervaring te maken hebben? Het nieuwe lid van het team, Felix, zou misschien haar wel eens fijntjes kunnen wijzen op haar verleden. Want het verleden is niet zomaar achter je te laten…Of toch wel.
De Negendoder is voor mij een boek dat mij van het begin tot eind heeft meegenomen in het leven van Emma. Zeer bijzonder. | 1pos
|
Genoten van het nieuwe boek van Corine Hartman. Het is alleen zo jammer dat je hier heel lang naar uitkijkt en daarna het vervolgens in 3 dagen uit leest. Nu moet ik weer een hele tijd wachten.
Het was weer een erg boeiend verhaal met een verrassend einde. Door de verschillende verhaallijnen werd ik steeds op het verkeerde spoor gebracht. Knap geschreven! | 1pos
|
De bekentenis van Adria is een heel bijzonder boek waarbij je in het begin even moet wennen aan de manier van vertellen. De hoofdpersoon, Adria, heeft Alzheimer en besluit voordat zijn herinneringen definitief vervagen zijn verhaal op te schrijven. Vanwege zijn Alzheimer springt hij wel van de hak op de tak. Als je eenmaal bent gewend aan deze aparte manier van schrijven, krijg je een prachtig en uniek verhaal voorgeschoteld. Het is het verhaal van Adria, de geschiedenis van zijn leven, de geschiedenis van zijn familie, zijn omgeving, maar ook de geschiedenis van een viool, een zeer waardevolle Storioni. Adria wordt liefdeloos opgevoed door zijn vader, Felix Ardevol, die alleen zijn intellectuele capaciteiten ziet, en door zijn moeder, die alleen oog heeft voor zijn muzikale kanten. Als zijn vader wordt vermoord, voelt de hoogbegaafde Adria zich hiervoor verantwoordelijk en probeert hij te achterhalen wie de moordenaar is en welke rol de Storioni hierbij heeft gespeeld. Daarnaast wil hij weten welke mensen er allemaal in het bezit zijn geweest van deze viool. Adria schrijft alles op voor zijn geliefde Sara. Van de ene zin op de andere kun je in een andere tijd terechtkomen, in een andere geschiedenis. Zo wordt het verhaal verteld van hoe de viool gebouwd wordt, welk hout is gebruikt, de geschiedenis van de maker. Op een ander moment bevinden we ons in Auschwitz, en lezen we over gruwelpraktijken in het concentratiekamp. Of we bevinden ons in de tijd van de Inquisitie. En alles heeft met elkaar te maken. Het zijn echter geen losse verhalen, de ene geschiedenis vloeit namelijk over in een volgende. De bekentenis van Adria is een boek om langzaam te lezen, om alles goed in je op te nemen. Het is een van de mooiste boeken die ik ooit heb gelezen. Een meesterwerk! | 1pos
|
Als je geen tijd hebt moet je het maken, want eenmaal begonnen in dit boek wordt je gepakt en wil je eigenlijk alleen het volgende hoofdstuk uitlezen en jezelf beloven dat je de rest voor morgen bewaart, maar wachten tot morgen duurt te lang. Net zoals het verhaal dat zich binnen 24 uur afspeelt, moet je dit boek dus ook gewoon in 24 uur uitlezen. Zeldzaam pakkend, en je wordt op elke meter meegesleurd. Het is vooral ook boeiend omdat het een visie op Geloof en wetenschap weerspiegelt, die telkens weer een spiegel voor jezelf is, maar dan wel een spiegel die onverwachte en soms tegengestelde gedachten oproept. Maar dat hoort blijkbaar ook bij de illuminati. Het krijgt een vooraanstaande plaats in mijn boekenkast. | 1pos
|
Het boek wordt volledig beleefd door de ogen van een 55 jarige vrouw en haar hond. Ik vond het fascinerend om te lezen. Het was net of ik naast de persoon mee liep in het mistige Engelse landschap. Ik kon het zo voor me zien omdat ik er ook weleens geweest ben. Het verhaal is aangrijpend en spannend. Het liet mij niet meer los.
Niet dat het een actie thriller is maar het is boeiend tot de laatste letter! Ik wil zeker meer van deze schrijver lezen! | 1pos
|
Stel je eens voor je dat je langzamer alles verliest wat je lief had in je leven. Je ouders verliezen hun baan, je krijgt een avondklok en uiteindelijk wordt je zelfs weg genomen uit je huis en opgesloten in een kamp en dit alles simpelweg alleen maar vanwege je geloof.. Dit is wat er met de zeventien jarige Layla Amin en haar ouders gebeurd. Samen met alle moslims worden zij in het nieuwe Amerika in het kamp Mobius gezet. De president en zijn volgers vinden namelijk dat de islam gevaarlijk is en een bedreiging vormt voor de nationale vrijheid.
Layla is een personage wat even duurt voordat je haar in je hart kunt sluiten. Ze is puber die zich impulsief gedraagt, wat logisch is voor haar leeftijd. Maar ondanks dat ze haar vrijheid verliest, weet ze in het boek steeds beter haar stem en wilskracht te gebruiken om terug te vechten. Het personage van de directeur vind ik helaas wat minder goed uitgewerkt. Je krijgt alleen zijn slechte racistische, manipulatieve en gewelddadige kanten in het verhaal te lezen, zonder een reden waarom. Het personage Jake groeit daarin tegen samen met dat van Layla in het verhaal. Daarbij komt het thema keuzes maken in je leven en waar je voor staat en wat dat kan brengen, erg goed naar voren.
Ondanks dat dit een fictief verhaal is, laat het nawoord ons weten dat dit helaas in het verleden al is gebeurd, maar dat deze kampen tegenwoordig zelfs nog steeds bestaan! Dit is uiteraard hartverscheurend!
'Ingesloten' is een boek dat in dit tijdperk nodig is om te worden gepubliceerd. Het is een boek wat je aan het nadenken zet, omdat het helaas al te veel aspecten vertoond van onze huidige maatschappij. Naast angst, haat en islamofobie brengt het boek vooral een mooi verhaal over hoop, eigen kracht, geloof, vriendschap en liefde. Het is dus zeker een boek wat gelezen moet worden! | 1pos
|
The Idiot is het fictiedebuut van Elif Batuman. Deze dochter van Turkse immigranten is geboren in de VS, groeide op in New Jersey en heeft aan Harvard gestudeerd. Eerder schreef zij haar memoires, genaamd The Possessed, over haar grote liefde voor de Russische literatuur. Dezelfde passie klinkt door in haar roman. Ook vinden we hierin bepaalde autobiografische elementen terug. ‘Write what you know’, zal ze gedacht hebben en dat pakt zeer goed uit.
Selin, de 18-jarige dochter van Turkse immigranten, begint in de jaren negentig haar eerste jaar aan Harvard. Als grap verstuurt ze een email aan Ivan, een Hongaarse student en klasgenoot van haar bij een Russische cursus, over hun lesmateriaal. De emailwisseling die volgt, resulteert in sneltreinvaart in ongemakkelijke intimiteit gecombineerd met pretentieuze vaagheid. Geen van beiden lijken ze te weten wat ze precies willen of in staat te zijn om hun gevoelens helder naar elkaar te communiceren. Welkom in de hel/hemel van adolescentie!
In het dankwoord aan het einde van The Idiot roemt Elif Batuman de inspiratie voor, op zijn minst, de titel van haar boek.
'Fyodor Mikhailovich: when it came to titles, and not just titles, what writer could ever touch the hem of your lofty garment?'
Ook ín het boek speelt ze met een terloopse verwijzing naar het beroemde, gelijknamige werk van Dostojevski. Het gebeurt al vroeg. Althans, dat verwacht je wanneer pagina 7 eindigt met de woorden “stopped by to borrow my copy of Dotoevsky’s The…’ Aha! denk je als lezer. Om er vervolgens, als je de bladzijde omslaat, achter te komen dat de zin hervat met “…Double.” Ongeacht of de plaatsing bewust of onbewust is – je hoopt natuurlijk bewust – dit staaltje misleiding stelt een zelfvertrouwen van de auteur tentoon dat zeker niet ongegrond is. Daarbij geeft het goed weer hoezeer de roman een boek over boeken is. Selin probeert de wereld te interpreteren aan de hand van boeken. Bij gebrek aan levenservaring, is dat haar referentiekader. Ten slotte is dit milde bedrog een uitstekend voorbeeld van de fijnzinnige humor waarin de roman uitblinkt.
Qua onderwerp doet het boek niet onder voor de klassieker The Girls’ Guide to Hunting and Fishing van Melissa Bank. Waar de gemiddelde roman zou draaien om de relatie van Selin met Ivan, gaat The Idiot over wat deze relatie betekent voor Selin als persoon. Haar ontwikkeling van jonge vrouw naar semivolwassene wordt verkend door middel van deze verwarrende, frustrerende en pijnlijke eerste liefde.
Hoewel The Idiot thematisch licht lijkt, is de uitvoering van de materie van een bijzonder hoge kwaliteit. Vooral de milde, intelligente humor schittert in deze historische coming-of-age roman over een tijd waarin email nog een relatief nieuw fenomeen was. | 1pos
|
Een prachtig verhaal over hoe mensen leren vrede te vinden ook al loopt hun leven heel anders dan ze gedroomd hadden. | 1pos
|
“Neem een geit” is een boek vol luchtige levenslessen, vertelt door bekende Nederlanders in de leeftijd 70+. Het boek is niet al te diepzinnig of psychologisch getint, maar daardoor niet minder leuk!
Geschikt voor iedere lezer, die geïnteresseerd is in leuke verhaaltjes. Verhaaltjes, die blijven hangen, doordat er een wijs gezegde cq. wijze raad in voor komt. Het boek leest heerlijk. Een leuk en bijzonder boek! | 1pos
|
Het gebeurt niet vaak, maar deze keer was de omschrijving van uitgever Tom Harmsen spot on. ‘Alsof je een nieuwe favoriete trui hebt gevonden,’ schrijft hij achterop het boek Ontworteld om de lezer over te halen het aan te schaffen. Verdomd als het niet waar is.
Ontworteld van Naomi Novik is een fijn boek. Het is een sprookjesachtig boek. Het is het eerste boek in lange tijd dat me ertoe dreef om mijn gezonde verstand te negeren en ’s avonds in bed lang door te lezen. Omdat het zo lekker is en je nog even…
Het is het verhaal van Agnieszka, die in een klein dorpje woont aan de rand van het kwaadaardige Woud. Ieder contact met dat Woud, zelfs het inademen van de lucht onder de bomen, kan mensen tot waanzin drijven. Erger is dat het langzaam oprukt, dorpjes verzwelgend op zijn weg. Het enige verweer is de tovenaar Sarkan, De Draak, maar de prijs voor zijn bescherming is hoog. Elke tien jaar kiest hij een meisje uit een van de dorpen dat tien jaar bij hem in zijn toren moet wonen. Als ze terugkomt, is ze ontworteld. Ze past niet meer bij haar dorp en verdwijnt meestal naar de grote stad.
En dan wordt – natuurlijk – de tegendraadse, slimme, onhandige Agnieszka gekozen om hem naar de toren te volgen en natuurlijk blijkt Sarkan niet de man die ze dacht en natuurlijk gaat Agnieszka de strijd aan tegen het Woud, de Draak en de gevestigde orde van haar land. Novik put uit de traditie van Russische sprookjes – de heks Baba Jaga is ook in dit verhaal een mythische figuur. Ze put uit de traditie van Europese sprookjes als Belle en het Beest. Het resultaat is misschien niet verpletterend verrassend, maar wel heel erg fijn om te lezen.
De karakters in het verhaal komen snel tot leven. Novik schuwt het cliché niet: de dappere, sociale, getalenteerde hoofdpersoon, de ruwe-bolster-blanke-pit tovenaar, de door ambitie verblinde tegenstrever. Stuk voor stuk hebben we ze vaker gezien, veel vaker. Maar dat maakt allemaal niets uit. Want Novik gaat met haar personages aan het werk en slaagt erin om binnen die clichés nieuwe diepten te vinden. Agnieszka is fris en brutaal, je voelt de sociale handicap van Sarkan op iedere bladzijde.
Misschien komt dat doordat Novik wel degelijk diepere lagen toevoegt, zoals de vriendschap tussen Kasia, Agnieszka’s mooie, getalenteerde vriendin. Iedereen was er al jaren van overtuigd dat zij gekozen zou worden door de Draak. De verkapte jaloezie die dat in de relatie tussen de vriendinnen heeft gebracht, speelt een prachtige, subtiele rol. Hetzelfde geldt voor de koele afstandelijkheid die de tovenaars ontwikkelen ten opzichte van hun omgeving doordat ze nauwelijks verouderen, of de relatie tussen de held-prins Marek en zijn moeder.
Ontworteld doet denken aan Juliet Marillier op haar best, maar Novik vermijdt het zware love interest van de laatste. Daarnaast hanteert ze een frisse humor, zoals wanneer Agnieszka op het moment dat ze slechts één toverspreuk beheerst –die haar werkkleren verandert in een baljurk met korset en talloze rokken – die inzet om aan de ongewenste avances te ontkomen.
Haar taalgebruik is soepel en beeldend, zonder ook maar een moment hoogdravend te worden. Je voelt de kwaadaardige lucht onder de bomen van het Woud, de kilte van de muren van de toren en de verwarrende uitgestrektheid van de burcht van de koning. En het verhaal zelf, tja, dat sleept je gewoon mee, de avond door, de nacht in…
Er is een reden dat clichés cliché zijn geworden: ze spreken de lezer aan, ze voelen veilig, ze raken thema’s die diep in ons verankerd zitten. Mits goed gebruikt, zijn ze gewoon fijn. Net als dit boek. | 1pos
|
Het boek BMK van HJ Smienk heb ik met veel plezier en in één adem uitgelezen. Ik vind het een echte pageturner. Het kan natuurlijk zijn dat BMK een beetje te rauw is voor de tere vrouwenziel, maar iemand die bekend is met de georganiseerde misdaad weet hoe het er aan toe gaat. En zoals de schrijver HJ Smienk het in zijn boek beschrijft, is volgens mij wel correct.
Ruw-Humorvol en Verrassend. Een aanrader voor mensen die van dit genre boeken houden en weten hoe het in het misdaadwereldje reilt en zeilt. | 1pos
|
In een spagaat tussen mededogen en beschuldiging
Recensie Saturnusplein 3
Korte samenvatting van het verhaal.
Lies treedt als jong meisje als kinderjuf in dienst bij een rijke Joodse familie. We schrijven dan 1934. Zelf is ze ook Joods, maar niet meer praktiserend. Ze wordt snel in de schoot van de familie opgenomen en als zij en de oudste zoon Daniël een relatie krijgen kan ze haar geluk niet op. Daniël is idealistisch en is in de ban gekomen van het communisme. Hij gaat schrijven voor De Tribune. Lies volgt hem in zijn denkbeelden, al heeft ze nu en dan haar bedenkingen. Als de oorlog uitbreekt zijn ze getrouwd, hebben een kind en wonen in Haarlem, aan het Saturnusplein. Het is een zeer gelukkig huwelijk.
Als Lies zwanger is van het tweede kind wordt Daniël, die inmiddels voor het verzet werkt, opgepakt, gemarteld en gefusilleerd. Lies duikt onder, samen met het oudste jongetje, Peter. Koosje, het tweede kind, is nog een baby en wordt ondergebracht in een gastgezin. Na het einde van de oorlog keert Lies gedesoriënteerd en verslagen terug naar haar oude huis in Haarlem. Ook Koos, dan drie jaar, komt weer terug in het gezin.
Als lezer hoop je dat betere tijden nu zijn aangebroken, ondanks het verlies van Daniël, maar Lies kan het lot dat haar getroffen heeft niet accepteren. Ze blijft in wrok achterom kijken en dit heeft zijn weerslag op het gezin. In naam van Daniël wil ze zijn werk voortzetten en ze wordt lid van de communistische partij. Ze bezoekt de partijbijeenkomsten en verricht hand- en spanwerk. Met name het tweede deel van het boek bevat veel historische feiten en politieke informatie. Hierdoor krijgen we een beeld mee van de ontwikkeling van de Communistische Partij (later de CPN) in de tweede helft van de vorige eeuw. Dit had wat mij betreft iets minder gemogen. Zo nu en dan bekruipt je toch het gevoel dat de kennis, verkregen uit de research, iets te veel geëtaleerd wordt.
Ondertussen groeien haar twee zonen op, maar dit gaat niet zonder slag of stoot. De verhouding tussen de twee broers is slecht, Peter is snel jaloers, Koos, die uiterlijk veel op Daniël lijkt, is zachter van karakter en trekt zich in zichzelf terug. Lies versterkt het gedrag van Peter eerder, dan dat ze het in goede banen probeert te leiden. Vooral Koos moet het ontgelden en kan in haar ogen maar weinig goed doen. Naarmate de jaren verstrijken slijt haar verdriet niet, integendeel, ze verhardt in haar houding ten opzichte van haar eigen kinderen en de mensen om haar heen. Ze stoot mensen af en raakt zo steeds meer geïsoleerd. Niet in staat dit te doorbreken vereenzaamt ze en komt ze tot een daad die niet goed valt te praten. In plaats van slachtoffer wordt ze nu zelf dader.
Opbouw van het boek
Het verhaal wordt ingeleid met een brief aan de jongste zoon, Koos. Als lezer begrijp je dat er iets speelt, maar echt de vinger erop leggen kun je niet. Dit maakt dat je meteen vanaf het begin in het boek wordt getrokken. Vervolgens komt er een kort hoofdstuk waarin Daniël wordt geëxecuteerd en dan start het verhaal. In het begin is de toon licht en opgewekt. De dreiging van de aanstaande oorlog is nog zwak, voor Lies ligt de toekomst open en de verhouding met Daniël ontwikkelt zich tot een hechte en hartstochtelijke relatie. Gaandeweg wordt de sfeer in het boek beklemmender. De oorlog heeft een lelijke streep door de toekomst van Lies gehaald en het leven daarna valt haar zwaar. We zien de kinderen met horten en stoten opgroeien en we zien Lies steeds verder vereenzamen. Het boek eindigt opnieuw met een brief aan Koos. Op dat moment vallen alle stukjes op hun plaats.
Stijl
De stijl van Josha Zwaan is helder en toegankelijk. Ze werkt niet zwaar met metaforen, maar als ze deze gebruikt zijn ze treffend. (‘De terechtwijzing reeg zich als een kraal aan de ketting van momenten waarop ze voelde dat haar schoonmoeder vond dat ze tekortschoot.’ is zo’n voorbeeld van een mooie metafoor). Persoonlijk houd ik daar meer van, dan van een boek dat bol staat van de vergelijkingen. Deze zijn nooit allemáál goed getroffen en dan kan het nogal eens irriteren.
Conclusie
De personages zijn geloofwaardig beschreven en als lezer besef je dat de wurgende greep waarin Lies zichzelf en het gezin houdt wel móet leiden naar rampspoed. Het personage van Lies trekt de lezer het sterkst in het verhaal. Haar houding kan afstoten en de meeste lezers zullen meerdere malen de wenkbrauwen fronsen en sommigen zullen misschien zelfs het boek wegleggen. Ik zou willen pleiten om het toch weer op te pakken en uit te lezen. Je zult merken dat je in een spagaat komt tussen mededogen en beschuldiging. Mij overkwam dat in ieder geval en het boek liet me een tijd niet meer los. En dat willen we toch juist in literatuur, nietwaar? Josha Zwaan is hier met dit boek in ieder geval goed in geslaagd.
Vier sterren.
Monique Bout | 1pos
|
Met hoge verwachtingen begon ik aan het boek Tik Tak. Na het lezen van de beschrijving zag het er veelbelovend uit. 6 mensen in een hotelkamer, 1 lijk, 3 uur om de moordenaar te vinden.
Het verhaal heeft 2 lijnen. De ene is het verhaal van wat er zich afspeelt in de hotelkamer en de andere verhaallijn gaat over de jeugd van het hoofdpersonage. Het boek leest vrij vlot en was op zich wel ok, maar geen uitblinker. De schrijver is nog vrij jong, dus ik kijk wel uit naar een volgend boek. Naar mijn mening met hij nog een beetje "groeien"in het schrijven. Al bij al heb ik wel genoten van het boek. | 1pos
|
Ted McKay staat op het punt een kogel door zijn hoofd te schieten, wanneer er plots indringend op de deur gebonkt wordt. Terwijl hij de ongewenste bezoeker probeert te negeren, valt zijn oog op een briefje. Het lijkt geschreven in zijn eigen handschrift, hoewel hij zich niet kan herinneren het ooit geschreven te hebben. Op het briefje staat : Doe open. Dit is je laatste uitweg.
Geef toe, bijzonder origineel begin van een thriller. Wat volgt is aanvankelijk vooral verwarrend. Ted neemt ons mee in zijn gedachten, alleen is niet erg duidelijk wat realiteit is en wat niet. Hallucineert Ted? Leeft hij bij momenten in een andere werkelijkheid?
Een grote rol in het verhaal is niet alleen weggelegd voor Ted zelf, maar ook voor een zekere Justin Lynch, de man die in het begin van het boek aan Teds deur kwam kloppen, en voor Laura Hill, Teds therapeute. Die laatste probeert Ted langzaam weer op het goede spoor te zetten.
Heden en verleden zijn nog best goed uit elkaar te houden voor de lezer, maar waar de scheidingslijn tussen realiteit en fictie zich bevindt, is lange tijd onduidelijk, Ted blijft bijzonder lang verdwaald in zijn eigen gedachten.
Federico Axat heeft een bijzonder ingenieus verhaal geschreven. Wanneer je kunt accepteren dat de auteur je niet netjes van A tot Z meeneemt doorheen het verhaal en je een beetje verwarring geen onoverkomelijk obstakel vindt, dan zul je genieten van 'De laatste uitweg'. De term 'psychologische thriller' lijkt speciaal voor dit boek in het leven geroepen.
Spanning 3, Plot 4, Leesplezier 3-4, Schrijfstijl 4, Originaliteit 5 | 1pos
|
Ik vind het een briljant boek, de spanning wordt steeds meer opgevoerd, zeker de stukjes die door Sandra verteld worden maakt dat je steeds benieuwder wordt, wat is er nu eigenlijk gebeurd?
Ik ga snel door met het volgende boek! | 1pos
|
Een immens spannend thrillerdebuut! Van het 1ste hoofdstuk zit je onmiddellijk in het verhaal en wil je enkel maar doorlezen. De korte hoofdstukjes zorgen ervoor dat het vlug vooruit gaat. Niettegenstaande dat er veel personages in het boek voorkomen, kan je die toch makkelijk uit mekaar houden. Dit boek smaakt naar meer! | 1pos
|
Als ik zou moeten vertellen wat voor soort boek dit is...wordt het een beetje moeilijk. Ik denk dat ik dan zeg: een romantische historische avonturenroman vanuit een behoorlijk fantasievol perspectief en met psychologische trekjes. Kortom: ik weet het gewoon niet. Maar avontuurlijk is het! Leuk en spannend en ontspannend! Ik verheug me alvast op het vervolg. | 1pos
|
Zeer goed. Het boek is geen echte thriller. Het geeft het echte leven weer van de pelsjagers. Het is een avontuurlijke thriller gebaseerd is op waargebeurde feiten. Het boek geeft ook veel info over de pelsjagers en de indianen(lijst met boeken). Het boek doet me denken aan de verhalen van David Crockett. Hierdoor voelde ik me weer jong.
Een levensgevaarlijk gewonde man onderneemt in zijn eentje een tocht van meer dan 5000 kilometer door onherbergzaam gebied om wraak te nemen.
Ik kan begrijpen dat sommige mensen meer van dit boek hadden verwacht als thriller. | 1pos
|
Toen ik in dit boek begon, kon ik het bijna niet meer wegleggen. Het verhaal gaat over Caitlin die vanaf haar veertiende terecht komt in de mensenhandel. Ze wordt ontelbare keren verkracht en dit is haar verhaal. Het boek maakt een onderwerp bespreekbaar waar niemand eigenlijk over wilt lezen. Zeker niet iets van dit zware niveau.
Het verhaal wordt vanuit ‘ik’ geschreven en haalt zware, intense en expliciete dingen aan. Maar de manier waarop het wordt verteld is oprecht, geloofwaardig en houdt bijna niks voor de lezer achter. En hoewel ik over sommige dingen liever niet wilde lezen wist ik dat het van belang was. Dit is wat de schrijfster mee wilt geven, haar boodschap is ook wonderbaarlijk en mooi: ‘Ik vertel mijn verhaal omdat ik hoop dat een meisje – één meisje – het leest en weet dat het niet haar schuld was’.
Ik hoop echt echt van harte dat het voor minimaal één meisje is gelukt. Ik kan me niet voorstellen en wil het me ook niet voorstellen hoe zoiets zou zijn. Maar de manier waarop Caitlin zich zo laat horen en anderen probeert een stem te geven is bewonderingswaardig. Gaande het verhaal spreekt Caitlin ook vaker tegen haar jonge ik. Dan staat er ‘Als ik iets tegen haar had kunnen zeggen…’ Die dingen zijn altijd hartverscheurend om te lezen. Want gelukkig, gelukkig weet ze nu hoe verknipt de situaties waren waarin ze terecht kwam.
De onschuld en onwetendheid van kinderen komt hierin goed naar voren, maar ook de manier waarop de overheid en andere instanties zulke onderwerpen in die tijd het liefst negeerden of afwierpen. Ook het verschil in geloofsovertuiging en racisme komt aan bod. Een boek dat vele aspecten aanhaalt. Heftig, ondenkbaar en hartverscheurend. Want hoe verder je in het verhaal komt, hoe meer je met Caitlin gaat meeleven. Ze wordt sterker maar kan er in haar eentje niet aan ontsnappen. En als ze dan ook nog eens twee dochters ter wereld brengt die gevaar lopen, lijkt het einde nog ver weg. Maar er is ook hoop te vinden in het verhaal, een bijzondere maar ook moeilijke liefde en respect.
Ik zou dit boek ten zeerste willen aanraden aan mensen die waargebeurde verhalen interesseren, want dit is een verhaal, een waargebeurd verhaal zoals nooit te voren. Je wordt er niet blij of gelukkig van als je het leest, maar het raakt je en laat jouw geluksmomenten in je leven van tijd tot tijd uitblinken. | 1pos
|
Heel grappig: als je heel goed kijkt, dan zie je heel vaag op de kaft nog de Engelse titel doorschemeren: The Icebound Land - op mijn uitgave dan toch. Deze cover vind ik trouwens een van de knapste van de hele reeks!
Vroeger vond ik dit boek maar zo-zo, gewoon door wat er in het tweede deel met Will (en Evanlyn) gebeurt, maar ik begrijp nu dat dat het verhaal echt wel ten goede komt. Eerst hechtte ik daar te veel belang aan, nu heb ik dat gerelativeerd.
Eigenlijk denk ik dat dit het boek is waar Flanagan echt zijn stijl heeft gevonden. Vanaf nu komen we zo ongeveer op het gehalte van humor zoals we dat later gewend zijn geworden. Corneille, de vertaler, heeft ook duidelijk zijn stijl gevonden. Er zitten hier en daar zinsstructuurfouten in, maar ze zijn zo overduidelijk dat ik de indruk heb dat ze eigenlijk expres gedaan zijn. Ze geven de boeken een eigen element, een aparte stijl. Sommige woorden die we nauwelijks kennen, laat staan gebruiken, geven ook dat gevoel. Heel aangenaam om te lezen. Zo zie je maar weer dat een 'fout' maken op zich niet altijd slecht is, zolang het maar goed aangepakt wordt.
Dit is meer dan driehonderd bladzijdes aangenaam leesvoer.
8/10 | 1pos
|
Voorlopers 2 is misschien nog wel beter geschreven dan deel 1. Het verhaal verloopt vlot, er is geen moment dat het langdradig wordt en je geniet van de omschrijvingen van de karakters.
Mirjam is geweldig bezig met deze serie! Ik zie niets liever gebeuren dan dat er een deel 3 uit gaat komen! Oh en misschien moeten deze boeken ook wel verfilmd worden. Wat een prachtserie. Ik hou van Emma, Philana en alle andere karakters (oke, misschien minder van Kasper, maar ik ship gewoon Emma en Alex). De groei die Emma mee maakt is er 1 die heel logisch is in deze situatie maar het is ook echt goed omschreven hoe die groei doorgemaakt wordt. Ook Celine is een apart personage en ik kan me in haar zelfs heel goed inleven. Ik had dit boek in 1 dag uit, nadat ik het die middag gesigneerd had gekregen bij de boekpresentatie. IEDEREEN MOET DIT LEZEN!
Lees meer op: http://readingjournal.princesssam.nl | 1pos
|
De cover is bijzonder, een oog kijkt je doordringend aan. En houdt je overal in de gaten, lijkt het wel. De titel slaat op meerdere gebeurtenissen. Maar duidt primair op de verdwijning van Hanne en dat is mooi gekozen. Het is een lange titel, maar past perfect bij het verhaal.
Politie-inspecteur Malin heeft één van de hoofdrollen. Zij komt uit Ormberg en kan zo het 5-koppige team goed informeren over de omgeving en zijn inwoners. De vertelperspectief is 1e persoon. Naast het verhaal van Malin lees je over de 14 jarige Drake, hij vindt iets heel belangrijks. Toch blijft zijn karakterlijn een tijdje op een apart spoor. Het is ook een apart type, zo blijkt. Maar dat is Malin ook, beide komen tot een bepaald besef. En dat is een leuk detail. Tenslotte heeft Hanne ook een hoofdrol. Zij is eerst vermist en is daarna haar geheugen kwijt. Dat is jammer, voor het politie-onderzoek. Maar geeft natuurlijk de mysterie aan het geheel. Zo zijn er dus 3 verhaallijnen die we op de voet volgen.
Ormberg is een grimmig en mistroostig stadje. En niet erg gastvrij tegenover vreemdelingen. Ieder kent elkaar, dat is duidelijk. Camilla Grebe kan het allemaal mooi weergeven. Het verhaal leest makkelijk weg en heeft voldoende beschrijving van personages en geeft een beeldige weergave van de landelijke omgeving. Je zou kunnen zeggen: het heeft een wat eenvoudige schrijfstijl. Maar waarom moeilijk doen? Het makkelijk te lezen begin van het boek doet
niets af aan de kwaliteit.
Dagboek van mijn verdwijning is een verhaal zoals ik het graag lees: een cold-case, een new-case en een dosis mysterie. Het verhaal van Jake vlecht zich door het boek. Wat heeft hij met de verdwijningszaak te maken, zou je zeggen. Naarmate het verhaal vordert, loopt de spanning op. En komt de zoektocht ook meer op gang, ook in het bos waar je als lezer straks niet meer alleen doorheen wil lopen. (Want je weet maar nooit.) Naast het speurwerk, komen er ook verschillende maatschappelijke thema's ten tonele. Met name dementie, de vluchtelingenproblematiek en tenslotte "zoeken wie je werkelijk bent" vindt Grebe erg belangrijk als items in deze thriller.
Conclusie
Dagboek van mijn verdwijning is een bijzondere thriller. Met een makkelijke leesstijl, 3 hoofdpersonages en een mysterie denk je al vrij snel hoe zaken in elkaar steekt, dat je wel weet hoe het zit. Maar dan kom je toch richting het einde voor een oh-momentje. Ik vindt met name dat einde en de plot echt meesterlijk gedaan. Het is een vlot-lezende thriller en bevat meer dan je op het eerste "oog" zou verwachten!
Waardering 4 sterren
Met een zucht sloeg ik het dicht. Heel goed gedaan, Camilla Grebe! Ik kijk uit naar je volgende boek!
https://birdysboeken.blogspot.com/2018/12/camilla-grebe-dagboek-van-mijn.html | 1pos
|
Lisa Appignanesi is kort na WOII in Polen geboren. Haar ouders zijn Joods en hebben samen met haar oudere broer de oorlog overleefd. Als kind emigreert ze via Parijs naar Canada. In het eerste deel van het boek beschrijft ze haar jeugd en haar ervaringen met betrekking tot het soms opmerkelijke gedrag van haar ouders in die tijd. Op dat moment is ze nog niet geïntresseerd in de verhalen over de oorlog en later, als die interesse wel ontstaat, willen haar ouders er liever niet meer over praten. Pas na de dood van haar vader en als haar moeder vergeetachtig begint te worden, beseft ze dat ze wil weten wat er allemaal is voorgevallen. Vooral om het gedrag van haar ouders beter te begrijpen en meer inzicht te krijgen in haar eigen persoonlijkheid. Ze gaat dan op 'ontdekkingstocht' naar Polen. Langzamerhand wordt duidelijk hoe haar ouders, soms met heel veel moed, maar ook met geluk en hulp van anderen, op wonderbaarlijke wijze aan de dood zijn ontsnapt. Het geeft haar, en ook mij als lezer, veel inzicht in de gevolgen die dergelijke bizarre en angstige omstandigheden hebben op het gedrag van mensen. Ook de schrijfster, kind van na de oorlog, draagt die gevolgen met zich mee. Het boek is bijzonder goed geschreven. De schrijfster heeft veel oog voor opvallende details en weet met name het gedrag van mensen goed te duiden aan de hand van de situatie en de historie. Opvallend is bijvoorbeeld haar conclusie dat in Polen, ondanks het daar wijdverbreide anti-semitisme meer hulp werd geboden aan Joden dan in andere landen. De reden waarom alleen in dat land er de doodstraf op stond. Het boek heeft me ook veel meer inzicht gegeven in de redenen van anti-semitisme in Oost Europa en het weinig opstandige gedrag van de Joden tijdens de Holocaust. Een boeiend boek om te lezen, omdat het een eerlijk verhaal is, dat de overlevenden een gezicht geeft en veel inzicht geeft in de gevolgen voor hen en hun kinderen. | 1pos
|
Ook in Blind vertrouwen heeft Chantal Zwart weer de hoofdrol,net als in het boek Twee zomers.
Het is een prettig leesbaar boek met een spannend plot,
Ook al had ik op een gegeven moment wel het idee wie er achter moord en aanslag moest zitten,dat deed niet veel af aan de spanning.
Heb het boek in één ruk uitgelezen en genoten van het kleine franse dorpje waar het verhaal zich afspeelt. | 1pos
|
Jude en Noah zijn een tweeling van dertien jaar oud als het verhaal begint. Noah houdt van kunst en wil later graag naar een kunstacademie genaamd ASK, Jude houdt van sporten en maakt snel vrienden. Het boek switcht tussen Noah als dertien jarige jongen die er probeert achter te komen wie hij is en alles probeert te doen om op ASK te komen. drie jaar later zien we het vanuit Jude's ogen. Noah en Jude zijn niet alleen uit elkaar gegroeid maar ook zijn ze totaal verschillend, Jude zit op ASK en is bezig met kunst, terwijl Noah de populaire jongen is die er nu helemaal bij hoort. het is geweldig om te zien hoe het verhaal van Noah en Jude zich afspeelt. De dingen die er in gebeuren had ik nooit verwachten, mensen staan dichterbij elkaar dan ze denken. Meestal verrassen boek mij nooit zo, ik weet het einde meestal al te voorspellen maar met dit boek stond ik versteld over hoe anders dingen waren dan ze leken. Het boek is zeker een aanrader. Als het kon zou ik hem iedereen willen laten lezen. Het verhaal is te bijzonder om niet met iedereen gedeeld te worden. | 1pos
|
Wat een prachtig verhaal! Ik had eerst alle delen gezien voordat ik begin met lezen en het viel me op dat de film niet eens veel afwijkt, wat ik helemaal top vind! Geweldig realistisch geschreven, chapeau voor de schrijfster. Ik heb hem in no-time uitgelezen en ga ook snel beginnen aan het volgende deel: vlammen!
Ik raad dit boek zeeeeeeker aan! | 1pos
|
Nadat hun ouders zijn vermoord slaan twee zusjes op de vlucht, hun ouders hebben 'iets' ontdekt en zij hebben het bewijsmateriaal bij zich. Een aantal jaren eerder verdween ook een jong meisje uit Californië spoorloos, zij duikt op in de gedwongen prostitutie in België, een klant van haar beloofd haar te helpen.
En dan is er nog Tim, journalist en zijn ex-vriendin Suzanne.
De hoofdstukken in dit boek zijn kort en steeds geschreven vanuit/over een van de hoofdpersonen. In het begin lijken ze niets met elkaar te maken te hebben maar uiteindelijk blijkt dit wel zo te zijn.
Het is een spannend boek, ik voelde echt sympathie voor de hoofdpersonen in dit boek, zeker voor de meisjes en ik hoopte als lezeres ook echt op een goede afloop.
Na het lezen moest ik het ook even laten bezinken.
Goed gekozen onderwerp van de auteurs, ik geef het boek vier sterren. | 1pos
|
Een spannende en vlot geschreven thriller waarin het verhaal zich afspeelt binnen de hedendaagse actualiteit (terrorisme en uit elkaar vallen van de Europese Unie). Als rode draad loopt de Zwarte Weduwe door het verhaal in verschillende verschijningen. Het verhaal zet je ook aan het denken over de politiek. Het verhaal blijft tot het einde boeien en kort voor het einde ontvouwt het plot zich.
Charles als hoofd van het Special Force team zet zijn mensen, Adam Kaplan en Carrie Montevagio, in om een bomaanslag te onderzoeken. Beide gaan in verschillende landen aan de slag. Omdat zij van elkaar soms niet weten hoe het met de ander gaat, maakt dit het verhaal extra spannend doordat zij zich ook aangetrokken voelen tot elkaar.
Ik kijk uit naar het volgende deel van deze reeks en ga ook zeker het 1e deel lezen. De samenwerking tussen deze thrillerschrijvers vind ik erg goed. | 1pos
|
Zoals de beschrijving al wel duidelijk maakt, is dit geen boek dat je eventjes uitleest. Het is een verhaal dat erom vraagt om langzaam gelezen te worden, met aandacht en concentratie. Iedere pagina staat vol informatie, vol gevoel en bespiegeling waardoor je echt de tijd moet nemen om het verhaal volledig tot je door te laten dringen. Ik geloof niet dat ik ooit een maand heb gedaan over het lezen van een boek met maar 460 pagina’s maar bij deze had ik dat wel. Na het lezen van zo’n twee à drie hoofdstukken iedere dag moest ik gewoon even stoppen om alles te laten bezinken. Niet in negatieve zin, allerminst. Bij sommige boeken kun je gewoon niet door de pagina’s heen jagen omdat dat het verhaal geen recht zou doen. Hoewel het boek ontegenzeggelijk spannend is, is het niet de spanning die mij geboeid hield. Nee, het was het hoofdpersonage en zijn keuzes die mij vasthielden en ervoor zorgden dat ik niet sneller kon en wilde lezen.
Marco is een zeer gelaagde hoofdpersoon. Een moeilijk hoofdpersoon ook. Moeilijk om van te houden, moeilijk om te haten. Waarom? Omdat hij zo menselijk is. Hij is arrogant, hooghartig, strijd voor iets dat verfoeilijk is en waarvan hij diep van binnen weet dat het slecht is, maar toch houdt hij zich vast aan zijn principes en de idealen die eens veel voor hem betekenden maar steeds meer van hem af zijn gaan staan. Maar hij is ook zorgzaam, liefdevol en soms zachtaardig. Misschien zou je hem als lezer moeten haten om zijn keuze voor de SS, om te strijden voor Hitlers afschuwelijke denkbeelden, maar toch kun je het niet. Johan van den Ende zet zijn hoofdpersoon, zijn anti-held, zo goed neer dat je gewoon verder moet blijven lezen ondanks de fouten die Marco maakt. Het zou makkelijk zijn geweest om als schrijver een hoofdpersoon neer te zetten die slecht begint en goed eindigt, maar Van den Ende neemt deze makkelijke weg niet. Hij laat Marco bungelen tussen goed en slecht in en juist daardoor wordt het hoofdpersonage levensecht. Als we terugkijken op de Tweede Wereldoorlog zijn we hard en onverbiddelijk in ons oordeel over de Duitsers, over hun acties, maar verliezen we soms de nuance uit het oog. Want: ook de Duitsers waren mensen. Ook binnen de rangen van de SS zullen er mensen rondgelopen hebben die hun eigen acties misschien wel veroordeelden of verafschuwden of gedwongen waren dingen te doen die ze niet wilden om hun eigen leven en dat van hun geliefden niet in gevaar te brengen. En dat is wat Van den Ende ons toont in dit verhaal, de feilbare, menselijke kant van de vijand. De twijfels over tegenover de trouw aan het nazisme en Hitler, de persoonlijke keuzes en worstelingen tegenover de orders van hogerhand. Praat dit goed wat er is gebeurd? Allerminst, maar het brengt wel een stuk realiteit terug in onze denkbeelden want slecht en goed kunnen in het dagelijks leven en zeker in oorlogstijd bijna onmerkbaar door elkaar lopen totdat zij een verwrongen massa wordt die niet meer uit te pluizen valt. Niet iedere nazi was tenslotte een Hitler of een Mengele. Ik kan alleen maar mijn bewondering voor en mijn complimenten aan de auteur geven die zo’n hoofdpersoon op zo’n voortreffelijke wijze weet neer te zetten.
“Het is de haat die achter de façade van het hakenkruis leeft, die mensen doet geloven dat er veel te winnen is in moord. Ik ken alle gezichten van die moord, de gruwelijke lelijkheid en kilte die hij brengt. Het zijn die beelden die mijn nachten domineren, mij laten baden in het zweet van verantwoordelijkheid.”
Ester is net zo’n complex personage. Ze lijkt te balanceren tussen adolescentie en volwassenheid in haar gedrag. Ze is fel, weigert haar mond te houden als ze het ergens niet mee eens is, verdedigt wat en wie ze is ten alle koste, maar toch houdt ze vast aan haar verliefdheid voor Marco. Op sommige momenten snapte ik die liefde niet, wilde ik haar door elkaar schudden en zeggen dat niets kan excuseren wat Marco allemaal doet en op andere momenten begreep ik waarom ze om hem geeft. Ik vond het prachtig hoe Van den Ende Ester neerzette als sterke vrouw.
“Als je het antwoord op deze vragen weet, vraag mij dan ten dans, in de nacht. Kijk door mijn vermomming heen en zie wie ik ben. Ik zal je dans niet weigeren en als we verdrinken, hebben we de liefde gekend.”
Wat betreft de liefde tussen Marco en Ester ben ik nog wat ambivalent. Op zich wordt deze goed neergezet, maar soms miste ik toch wat verdieping in de groei van gevoelens. Uit de dagboekfragmenten haal je als lezer wel een deel van het ontstaan van deze onmogelijke liefde maar hoe het kan dat Ester na wat ze allemaal heeft meegemaakt nog steeds van Marco houdt, vond ik minder duidelijk. Misschien had het geholpen als er ook een aantal hoofdstukken vanuit Ester waren geschreven waarin haar worsteling nog duidelijker naar voren kwam en waaruit je als lezer had kunnen opmaken waarom ze Marco niet harder veroordeelt. Vooral na wat er met Ester gebeurt op kerstavond 1943 tot aan 3 januari 1944. Hiermee wil ik niet zeggen dat de liefde in het boek ongeloofwaardig is want dat is zeker niet zo, maar soms is ze wel moeilijk te begrijpen en ik had daarom iets meer verdieping gewild.
“Hij wilde bij haar zijn. Een voortdurend willen. En tijdens het lezen had hij haar vast willen houden, haar willen kussen en zeggen dat ze alles was waar hij zolang naar had gezocht. Hij had haar zo laat gevonden, zou hij denken en verzwijgen. Voorbije jaren kunnen frustreren. Daarom zou hij haar zeggen dat haar liefde hem liet vergeten dat de tijd het leven consumeert en onachtzaam verteert.”
De spanning en plot in dit verhaal zijn extreem goed neergezet. Naast de gruwelijkheden van de oorlog en de liefde tussen Marco en Ester heeft Van den Ende een mysterie rondom een speciale viool toegevoegd dat je als lezer van begin tot einde aan het verhaal gekluisterd houdt. De spanning in dit boek is er niet zo een als in een goed geschreven thriller die steeds verder opgevoerd wordt en waardoor je pagina’s om moet blijven slaan, maar een constante aanwezigheid die je nieuwsgierig maakt naar wat er in het volgende hoofdstuk gaat gebeuren. Er zitten geen schokken of trappen in de spanningsboog maar ze is juist een strakke stijgende lijn die nergens wordt losgelaten en uitmondt in een treurige climax die misschien vanaf het begin wel onvermijdelijk was.
Als laatste nog iets over de schrijfstijl en opbouw van het verhaal. Johan van den Ende schrijft in een literaire, poëtische stijl; een stijl die sommigen misschien zal afschrikken of ontmoedigen omdat er werkelijk over iedere zin, ieder woord, is nagedacht. De zinnen zijn complex en het verhaal is gevuld met prachtige metaforen en diepe bespiegelingen die je diep zullen raken. Het is zeker geen stijl die ik persoonlijk vaak lees maar ik heb er wel van genoten.
“Maar mama zei daarover dat droge tranen intenser zijn, omdat ze niet rollen maar schuren langs een wond, waardoor die nooit geneest.”
Qua overkoepelende opbouw en ontwikkeling van de plot zit het verhaal strak in elkaar, maar toch heb ik wel een kleine kanttekening bij de opbouw van de hoofdstukken. Bijna ieder hoofdstuk begint met een informatief gedeelte over bijvoorbeeld het uiterlijk van een gebouw, de kleding van een personage, of de inrichting van een ruimte waardoor dit soms nogal vermoeiend werkte door de hoeveelheid informatie die op je af kwam. Hoewel ik deze informatie zeer nuttig en bruikbaar vond, werd het me af en toe toch iets teveel en had ik soms echt behoefte aan wat luchtigere passages.
Als je op zoek bent naar een boek waarin de geschiedenis op een goede manier in fictieve vorm uitgewerkt wordt, met complexe en realistische personages, waarin gruwelijke gebeurtenissen en innerlijke bespiegelingen elkaar naadloos afwisselen en waarin een onmogelijke liefde tussen twee tegenpolen de hoofdrol speelt dan moet je Witter Zwart zeker lezen! | 1pos
|
Ik heb sinds De Christus smaragd meerdere boeken van Kastner gelezen en ik moet moet zeggen dat het boeiende boeken zijn. Toch wil ik nog even iets kwijt over De Christus Smaragd (deel 1) en De Engelenburcht (deel 2). Jammer is namelijk dat de uitgeverij Karakter niet het derde deel heeft uitgegeven. Want dan weet men pas wat er definitief met de hoofdpersonages gebeurd. Ik ben nu toch maar het derde deel in het Duits aan het lezen en ik moet zeggen dat dit best meevalt, maar dat zal wel komen doordat ik in de grensstreek woon. Nu pas in het 3e deel kom je er achter wat er zich nog verder afspeelt met de dubbele Paus en het geheime genootschap van Totus-Tuus. Geachte heren van Uitgeverij Karakter, het is zeker de moeite waard om te overwegen dit deel ook te vertalen en uit te geven. | 1pos
|
Laatst ben ik even op de borrel geweest bij Selfpub auteur Filip Bastien in het mooie Belgische Turnhout.
Filip is inmiddels bekend van zijn boek Winteruren, een roman, vol liefde en historische gebeurtenissen. Winteruren voert de lezer langs de grote gebeurtenissen van de twintigste eeuw: De Eerste en Tweede Wereldoorlog, De Koude Oorlog, de wereldexpositie in Brussel en de val van de Berlijnse Muur.
Winteruren werd als enige van de 554 inzendingen - driemaal genomineerd voor de shortlists van de Indie Awards 2019:
- beste boek 2018 (juryprijs)
- beste boek (publieksprijs)
- meest memorabele karakter (protagonist Richard Van Waeyenberghe)
EN WON OOK NOG !
Filip Bastien kreeg als eerste Vlaamse auteur de Indie Award juryprijs voor het meest memorabele karakter in zijn boek Winteruren, Richard van Waeyenberghe .
Hoofdpersoon in het boek, Richard van Waeyenberghe, is de grootvader van Filip Bastien welke hij helaas nooit mocht kennen. Toch is het boek geen waargebeurd verhaal. Het boek is fictie, maar doorspekt met reële gebeurtenissen uit onze geschiedenis, wat het erg interessant maakt om te lezen, een stapje terug in de vorige eeuw. Voor iemand die in de streek in België woont, waar het verhaal zich afspeelt zullen de vele herkenningspunten een waardevolle toevoeging zijn. Maar ook als je niet van België bent, is het zeer goed te volgen, want de oorlog kennen we allemaal.
Een roman, welke leest als een sneltrein, waarin je veel liefde voelt ondanks alle ontberingen die Richard van Waeyenberghe moest doorstaan. Liefde die hij telkens vond, maar ook steeds opnieuw weer kwijtraakte door de barre omstandigheden.
Zo zijn er 2 liefdes in zijn leven gekomen, Josephine en Anna Maria. Beide proberen bij Richard vooraan te staan. Richard kiest in eerste instantie voor zijn allereerste liefde, Josephine die hij al op 10-jarige leeftijd ontmoette, maar het lot bepaald iets anders. Richard gaat tijdens de oorlog bij het verzet, wordt verraden en opgepakt, gruwelijk gemarteld door de nazi’s, maar weet weer te ontsnappen. Hij is voortdurend op de vlucht waardoor hij beide liefdes uit het oog verliest. Josephine duikt op de meest onverwachte momenten toch weer op in Richards leven, maar even snel verdwijnt ze weer. Anna Maria is het, die hem steeds de reddende hand lijkt te bieden in zijn penibele omstandigheden. Uiteindelijk zal Anne Maria het zijn die Richard door het leven leidt. Maar ook zij heeft haar geheimen na de doorstane oorlog. En zo rijzen er uiteindelijk toch wel wat vraagtekens bij Richard als hij zijn Anna Maria bijstaat op haar sterfbed. Er dan zijn daar de verrassende onthullingen, die alle puzzelstukjes in het verhaal op zijn plaats laten vallen voor de lezer.
Het verhaal wordt verteld in flashbacks door de ogen van Richard van Waeyenberghe. Er zijn maar 11 hoofdstukken maar ieder hoofdstuk omvat meerdere terugblikken in de tijd, welke duidelijk aangegeven staan met jaartallen en plaatsen boven ieder leesgedeelte. Vlotte schrijfstijl, mooi lettertype wat prettig leest. Er wordt heel beeldend geschreven waardoor je je de angst van de hoofdpersonen levendig kunt voorstellen en zelfs voelen op bepaalde momenten. Zou je als lezer de gebeurtenissen nazoeken in geschiedenisboeken en archieven, dan kom je er ook meteen achter dat er goede research is gedaan door de auteur, iets wat zeker belangrijk is bij een boek waar verwezen wordt naar waargebeurde feiten.
Filip geeft ons met zijn boek Winteruren een kijkje in de historie zonder geschiedenisboek, een stapje terug in de tijd, heerlijk om te lezen.
Filip Bastien komt uit Werchter en is in het dagelijks leven IT systeembeheerder. Daarnaast is schrijven zijn grote hobby. Na de historische oorlogsroman Winteruren, schrijft hij nu aan een thriller. | 1pos
|
Sluipend Gif Corine Hartman
Paperback Cargo uitgeverij 272 bladzijden
psychologische thriller.
Je leest via de website dat Corine Hartman een nieuw boek aan het schrijven is en plots de melding wanneer het boek uitkomt en dan is het boek alweer uit.
Een Psychologische Thriller pur sang.
Jacqueline is getrouwd met Gijs en hebben een dochter Hanna. De moeder van Jacqueline komt eveneens in het verhaal voor.
Jacq en Gijs hebben het goed samen en toch hun dochter is al jaren geleden het huis uitgegaan en naar Frankrijk vertrokken waar ze een goedlopend restaurant heeft. Een kleinkind is er, maar die kennen Jacq en Gijs niet. De moeder van Jacq is manisch depressief en heeft al vaker een zelfmoordpoging gedaan en toch eindigt haar leven anders dan je zou denken.
Na het overlijden van haar moeder lijkt het of Jacq en Gijs bij elkaar komen en toch is dat schrale troost. Gijs is ontslagen bij zijn vorige werkgever en is nu werkzaam als overzetter op een pontje over het water.
Het is het feit dat Jacq vindt dat Gijs altijd wel charmant is voor de buitenwereld, er is niets te veel voor hem alleen in de huiselijke sfeer samen is hij niet meer de man waar ze ooit verliefd op was en mee getrouwd. Het zal zijn tijd nodig hebben, denkt ze, het ontslag verwerken het komt wel weer goed.Maar toch ondervindt ze wel intimidatie en manipulatie van zijn kant. Na een tijdje komt dan ook naar boven Gijs moet dood. Het hoe en wat ga ik niet vertellen uiteraard.
Het is een heel goed uitgewerkte roman geworden, de verwachting bij mij was redelijk hoog gespannen. En dat heeft Corine waargemaakt. De karakters zijn heel goed uitgewerkt en de verhaallijnen eveneens. Er wordt met flashbacks gewerkt, en ook vooruitblik maar iedereen komt ook aan het woord in het boek. Er wordt steeds meer duidelijk, naarmate je verder in het boek leest.
Ik vind het en dat is persoonlijk, wel een van haar beste boeken, terwijl ik de andere vanaf het begin dat ze is gaan schrijven de boeken in een stijgende lijn zitten. We kunnen nog veel van Corine verwachten.
Het boek heeft een prachtige wending met een zeer verrassend slot. Ik zou zeggen gauw naar je favoriete boekhandel en geniet van deze bijzonder goede thriller van Corine. | 1pos
|
Met "De Jacobsboeken" won Olga Tokarczuk de prestigieuze Poolse Nike- prijs, net als een paar jaar eerder voor het fabuleuze "De rustelozen". En tja, soms zijn prijzen terecht: ik las ook "De Jacobsboeken" met bewondering en plezier. Want het is een fascinerend leesavontuur, dat door zijn omvang van 900 pagina's en zijn caleidoscopische structuur weliswaar veel aandacht en concentratie vraagt, maar dan heb je ook wat.
Het boek draait om een raadselachtige Messianistische figuur, die echt bestaan heeft alhoewel bijna niemand hem (meer) kent: Jacob Frank, een zelfverklaarde verlosser die zo'n 15.000 volgelingen had in het 18e eeuwse Polen, en die in zijn even avontuurlijke als raadselachtige leven drie Godsdiensten en zeven landen aandeed. Over zijn fascinerende geestelijke en geografische omzwervingen wordt verteld vanuit veel verschillende, ook weer heel kleurrijke perspectieven: Tokarczuk schotelt ons een stoet aan verschillende personages voor, die allemaal vanuit een heel verschillende invalshoek kijken naar Jacob Frank, in korte en elkaar snel afwisselende hoofdstukken. Daardoor, en omdat Jacob Frank nooit zelf aan het woord gelaten wordt, blijft Frank een raadsel dat in veelvormigheid wordt uitvergroot, even veelvormig en meerduidig als de wereld. Mogelijk dacht Frank zelf het wereldraadsel opgelost te hebben, maar Tokarczuk kiest er bewust voor om het raadsel Jacob Frank door haar stijl en vorm nog verder te vergroten. Op die manier benadrukt ze vooral de enorme vreemdheid van Franks gedachtegoed: de wijze waarop Frank alle geldende religieuze waarheden en wetmatigheden verwierp, en daarmee de wereld - al dan niet opzettelijk- voorstelde als een caleidoscoop van onbeantwoordbare existentiële vragen. Want we zien nergens Jacob Franks ultieme antwoord op hoe de wereld in elkaar zit, zelfs nergens een antwoord op wie of wat hij is. We zien alleen hoe hij, door de antwoorden van het Jodendom en het Christendom te verwerpen en alle wetten om te keren, diverse vragen opwierp zonder daarop zelf het antwoord te hebben. En vooral hoe hij, door alles wat bekend was radicaal vreemd te maken, diverse personages die zich toch al vragend en tastend door het bestaan voortbewogen nog verder onderdompelt in een volkomen ongewis avontuur vol van onzekerheid.
Precies die avontuurlijke en ongewisse caleidoscoop van raadselen wordt dus in "De Jacobsboeken" volop belicht, niet alleen door de veelvoudigheid van de vertelperspectieven, maar ook door hun fraaie raadselachtigheid. Bijvoorbeeld het perspectief van de oude Jenta, die door een per ongeluk geuite bezwering niet sterft maar eeuwig tussen leven en dood zweeft, en sprookjesachtig vervreemdende verbanden ziet tussen de zo gefragmenteerde aardse dingen, totaal andere verbanden dus dan de verbanden die wij, brave burgermannen, plegen te zien. Maar ook het perspectief van Nachman, de geleerde volgeling van Jacob, die ons verbaast met avontuurlijke ketterse denkwerelden vol van kabbalistische paradoxale gespletenheid. Bijvoorbeeld: "Is het leven zelf deze wereld niet vreemd? En zijn wij niet vreemd en is onze God niet vreemd? En lijken wij daarom niet in de ogen van hen die werkelijk tot deze wereld behoren anders, ver weg, angstaanjagend en onbegrepen? Maar deze wereld is ook voor de vreemde evengoed merkwaardig en onbevattelijk, en haar wetten zijn onbegrijpelijkheid, net als haar gewoontes. Ze komt immers vanuit de verste verte, van buiten, hij moet het lot van de eenzame en weerloze, de volkomen onbegrepen vreemdeling dragen. Wij zijn de vreemden van de vreemden, de Joden van de Joden". Of: "Want wat is in wezen onze opdracht anders dan het vaststellen van het evenwicht tussen de eenheid van God en de veelheid van de door hem geschapen wereld, en vinden wijzelf, de mensen, ons niet in dat 'tussen' geworpen: tussen de Ene en de wereld van de verdelingen. Dat onbevattelijke 'tussen' heeft zijn vreemde kritische punt: De Twee- eenheid. Dat is de eerste ervaring van de denkende mens als hij de afgrond ziet tussen hemzelf en de rest van de wereld. Dat is de pijnlijke Twee, de fundamentele barst van de geschapen wereld die tegenstellingen en alle soorten dualismen voortbrengt". Exact die "fundamentele barst" met al zijn dualismen, waar Nachman over mijmert, wordt in "De Jacobsboeken" spectaculair benadrukt: alle personages veranderen meerdere keren van naam, nationaliteit, religie en identiteit, trekken soms wel zeven geografische grenzen over, beleven binnen die grenzen meerdere omwentelingen van de wereldgeschiedenis, en zijn hun hele leven lang verwikkeld in een turbulente tombola van avonturen. Bovendien zijn zij hun hele leven lang bovendien ook zoekend, soms alle illusies verliezend en treurend dat dit verlossende antwoord een illusie was, soms enige troost of vreugde puttend uit de veelvormigheid van die zoektocht. En soms trouwens toch de Messianistische hoop op verlossing tot het einde toe bezingend, want zonder die hoop zijn wij in deze hopeloos gebarsten wereld volkomen verloren.
"De Jacobsboeken" was voor mij zonder meer een page- turner: wel wat langdradig soms, maar meestal juist enorm onderhoudend en afwisselend door de vele afwisselende avonturen in zeer wisselende periodes en landen. Mooi vond ik bovendien de suggestieve kracht van Tokarczuks stijl, de wijze waarop ze veel zegt in weinig regels, of juist tussen die regels door. Zodat veel korte hoofdstukjes uitgroeien tot raadselachtige parabels in het klein, en de roman als geheel een bonte verzameling van verschillende kleine parabels wordt. Ze heeft ook maar weinig woorden nodig om de sfeer te laten proeven van een Pools dorp, of van het exotische Smyrna, of van de wereldstad Wenen. Zodat elk hoofdstukje heel eigen sfeerbeelden oproept, waardoor de roman het karakter krijgt van een verzameling van sfeerbeelden, en een feest wordt van variatie en diversiteit. Ook heeft Tokarczuk maar weinig woorden nodig om de raadselachtige schoonheid te laten proeven van het ketterse Joodse denken, en om ons via dat denken te laten mijmeren over de fundamentele vreemdheid en verscheidenheid van deze wereld. Zo schitterend als het m.i. echt fabuleuze "De rustelozen" vond ik "De Jacobsboeken" niet. Maar het was wel een intrigerend leesavontuur, dat mij heeft vermaakt, ontroerd en geboeid. En vooral een boek waardoor ik met nog wat meer verwondering naar de barsten in deze zo gevarieerde wereld kijk dan ik toch al deed. | 1pos
|
Erik heeft een mooie balans van feiten en fictie gemaakt, waarbij je bijna geen onderscheiding kunt maken van wat nou precies het feit en wat uiteindelijk de fictie is. Veertien gedurfde verhalen, waarin geen blad voor de mond wordt genomen. Boektriomf heeft met deze bundel een pareltje binnen gehaald. | 1pos
|
Die Uitzinger kan schrijven!
Eenmaal aan de Citytrip begonnen is het moeilijk om het boek weg te leggen, zo spannend is het.
Wat schrijft ze met een denderende vaart, wat heeft ze een scherp observatievermogen. Met bovendien (leuke) humor.
Even op adem komen en dan snel aan haar volgende thriller beginnen. Hoop dat we daar niet al te lang op hoeven wachten.
P.S. Iedere ervaren thrillerlezer heeft reeds op bladzijde 35 in de gaten wie er in de smiezen moet worden gehouden. Ondanks die dikke vingerwijzing-en dat is haar grote verdienste- blijft het boek spannend tot aan de heftige ontknoping.
Naar mijn smaak is het eind iets te zoetsappig. Een echtscheiding, een miskraam of dergelijke ellende was geloofwaardiger geweest. Dit neemt niet weg dat ook deze Uitzinger weer meeslepend is. | 1pos
|
Tannie Maria, een vrouw van in de vijftig, werkt samen met Hattie en Jessie bij de 'Klein Karoo Gazette', een plaatselijke krant. Ze was verantwoordelijk voor de receptencolumn. Door dalende verkoopcijfers willen ze deze rubriek schrappen en er een adviescolumn van maken. Tannie Maria besluit om deze 2 te combineren in 'Tannie Maria's liefdesadvies- en receptencolumn' want liefde en eten gaan hand in hand.
Als ze op een dag merkt dat één van haar trouwe briefschrijfsters vermoord is, gaat ze samen met Jessie op zoek naar de moordenaar, dit tegen de zin van rechercheur Kannemeyer, want die vindt dat de politie haar werk moet doen.
Lopen de beide vrouwen gevaar? Gaan ze de moordenaar vinden?
De schrijfstijl van Sally Andrew is zeer aangenaam. Het boek is zeer beeldend, je waant je zelf in Afrika, waarschijnlijk omdat Sally Andrew daar zelf woont. Er zit ook veel gevoel in, je voelt de liefde en vriendschap die er is, de gedrevenheid van Jessie, je krijgt het water in de mond van de recepten van Tannie Maria - deze kan je achteraan in het boek vinden en zelf uittesten - en er zit ook een goede spanning in het hele verhaal zodat je toch wil blijven lezen.
Dit was een aangenaam boek om te lezen. Er zit in 1 boek zoveel genres: roman, feelgood, detective, culinair.
Door dat het zo een luchtig boek was kijk ik alvast uit naar Sally Andrews tweede boek dat dit jaar nog uitkomt. | 1pos
|
Wat te doen als je weet dat je nog 100 dagen hebt te leven.
Mooi boek, mooi geschreven.
Ik hield het niet droog
Stof tot nadenken... | 1pos
|
Ik vertelde hem over mijn jeugd en over een vroege, tot mislukken gedoemde liefde die tragisch was geeïndigd. Ik gaf zelfs toe dat het mogelijk is verliefd te worden op iemand die je genegenheid niet verdient. Ik vertelde hem alles. Ik sprak over de achttiende eeuw, de negentiende en de twintigste. De omgeving veranderde van Engeland naar Europa, van Europa naar Amerika, en van Amerika terug naar Europa. Ik vertelde hem over mensen wier naam na hu dood was verdwenen en alleen nog voortleefde in de herinnering van hun tegenvoeters, en ik vertelde dat zij op hun beurt waren overleden, zodat er tenslotte alleen nog maar één was overgebleven, zodat alleen nog maar ik was overgebleven, de oudste van hen allemaal.
Een bijzonder boek. Heen en weer springend door de tijd en over de wereld volg je het leven van de 257 jaar oude Matthieu Zéla, lees je over allerlei gebeurtenissen die in geschiedenisboeken staan en begrijp je langzamerhand wat het betekent om iedereen te overleven, om alles mee te maken. Niet iedereen zal dit boek waarderen, het is een komen en gaan van namen en gebeurtenissen, en daar moet je af en toe je kop wel een beetje bij houden. Maar ik heb nooit het gevoel gehad dat ik het niet meer volgde, dat ik niet meer wist wie nou ook alweer Jack Holby was, om er maar eentje te noemen.
Hier en daar een schoonheidsfoutje (drukfoutje), maar al met al zeer lezenswaardig. | 1pos
|
Leuk boek met een goede verhaallijn.
Alleen lijkt dit boek heel erg op de hunger games maar des ondanks heeft het een eigen verhaal.
Maar beide gaan over familie, vriendschap, liefde, vertrouwen en vijanden.
En dat je je vijand beter te vriend kunt houden!! | 1pos
|
Jessi haar relatie staat op een laag pitje. Eigenlijk voelt ze zich aangetrokken tot haar jongere buurman Marius. Met Oudjaar besluit ze om Marius in te palmen en wil ze ervoor gaan. Toch overwint het verstand dan en er gebeurt niets.
Ron is op dat moment samen met haar 2 zonen op vakantie en een telefoontje is het enige teken van leven. Later krijgt Jessi hartverscheurend nieuws. Haar gezin is in een verkeersongeval omgekomen. Verdoofd begint ze aan haar rouwproces. Later blijkt dat ook Marius op datzelfde moment geconfronteerd werd met verlies. Jessi zoekt steun bij Sven en Anja. Door Anja ontdekt ze haar bescherm gids. Marius praat met de nuchtere Vincent over zijn verdriet..Uiteindelijk komen Jessi en Marius door hun verdriet dichter bij elkaar. Wat eerst pure aantrekking was, wordt nu veel meer .
Overwonnen verlangen is een subtiel spiritueel verhaal. Het boek gaat over rouwen dat voor iedereen anders verloopt maar ook over hoop en troost. Het verdrietige verhaal toont de kracht en moed van Jessi en Marius. Het mooie van dit boek zit voor mij in het universele van dit verhaal. Stilaan blijkt dat sommige zaken voorbestemd zijn en dat er misschien wel meer is na de dood. De symboliek die gebruikt wordt past, volgens mij, in elk geloof en overtuiging.
De schrijver heeft een intens verhaal op papier gezet dat niemand onbewogen laat. Hij toont haarscherp aan hoe pijnlijk het leven soms kan zijn. Toch is er ook plaats voor de toekomst. Na een rouwperiode moet er immers terug geleefd worden . Een boek met een vlotte schrijfstijl en wondermooie zinnen. Overwonnen Verlangen is een boek dat , voor wie er voor open staat , troost en nieuwe inzichten kan bieden. | 1pos
|
Een nieuw karakter uit de stal van uitgeverij Kluitman. Klein Konijn ziet er heel schattig uit en op de tekeningen valt veel te zien. Mijn dochter is nogal van de details dus voor haar is het leuk om van alles te kunnen ontdekken in de boekjes. Deze zijn in klein formaat waardoor jonge kinderen ze zelf makkelijk kunnen pakken en doorheen bladeren.
Op elke bladzijde staat een stukje verhaal van vier zinnen. Waar ik tijdens het voorlezen erg aan moet wennen, is dat de laatste woorden van zin drie en vier op elkaar rijmen. Meestal kom ik in kinderboeken tegen dat de laatste woorden van zin twee en vier rijmen waardoor dat voor mijn gevoel vloeiender leest dan zoals het in de boekjes over Klein Konijn is gedaan.
In ‘Klein Konijn wil met de trein’ is opa Ko jarig en wil Klein Konijn samen met zijn moeder naar opa toe. Het plan is om met de trein te gaan maar deze heeft nogal vertraging. Vervolgens gebruiken Klein Konijn en zijn moeder verschillende manieren om toch bij opa Ko te kunnen komen. Zo stappen ze eerst in de bus maar gaat de motor kapot. Dan maar met een boer mee die op zijn trekker zit. Maar oh, dat gaat ook mis. Zullen Klein Konijn en mama toch bij opa Ko aankomen?
In ‘Lang leve Klein Konijn’ is hij zelf jarig. Er komt veel visite en het mooiste cadeau krijgt hij van iedereen samen, een rode fiets! Die wil Klein Konijn natuurlijk meteen uitproberen. Dat gaat eigenlijk best goed in huis en Klein Konijn besluit dat hij dan ook wel even buiten kan gaan fietsen.
Hoewel Klein Konijn dit al best goed kan, is het toch wat anders om echt buiten in het verkeer te fietsen. Botsingen, chaos en ongeruste visite zijn het gevolg…
Klein Konijn heeft alle potentie om een populair konijntje te worden. Van mooie tekeningen tot de ondeugende dingen die hij doet, van zijn lieve koppie tot de gekke situaties waar hij in terecht komt. Dijkstra en Stenvert spelen goed in op wat kinderen leuk vinden. Ik hoop alleen dat de dichtvorm nog een beetje gaat wennen. 4 sterren voor Klein Konijn. | 1pos
|
" Door de boeken van Willem Elsschot wandel je niet zo maar losjes en ontspannen door als door een bos op een warme zomerdag. Zijn werk heeft dieperliggende achtergronden. Die moet je proberen te achterhalen, anders mis je de essentie van alles wat hij schrijft. Één boek van Elsschot lezen is dus geen optie. Je wordt als het ware aangetrokken om zijn ' Volledig Werk " te lezen. Pas dan kan je beginnen om een beeld te vormen van wat Alfons De Ridder zijn lezers wilde vertellen om zo meer te weten te komen over de mens die hij was en hoe hij in het leven stond. "
Leopold (Pol ) Van Domburg trekt met zijn echtgenote, Desideria, vanuit de stad naar het platteland om er een winkeltje te beginnen in-alles-en-nog-wat. Mede door zijn dubieuze handelspraktijken wordt zijn nering al snel een bloeiend en winstgevende zaak. Ook in zijn huwelijk is Van Domburg een nogal erg dominante figuur: dat moet zijn echtgenote aan den lijve ondervinden.
De mensen op het platteland leven ' onder het juk ' van een Graaf, die alles bezit, en de dorpspastoor. Van Domburg heeft het niet zo staan op deze situatie. Hij is een slimme man die als één van de weinigen in het dorp boeken leest en hij heeft het, op zijn minst gezegd, niet zo hoog op met de katholieke kerk. Op een al even dubieuze manier peutert hij zijn huis en zijn grond los van de Graaf en wordt zo als enige dorpeling eigenaar van zijn goed.Met pastoor Holemans kan hij het aanvankelijk nog vrij goed stellen. Maar wanneer pastoor Holemans overlijdt en een nieuwe dorpspastoor wordt geïnstalleerd, pastoor Kips, gaan de poppetjes pas écht aan het dansen.
Dit alles speelt zich af tegen de achtergrond van het opkomende socialisme: een ideologie die ten strijde trekt tegen de gevestigde instanties en opkomt voor de ' gewone ' man in de straat.
Willem Elsschot, pseudoniem voor Alfons De Ridder, zet hier een ijzersterke roman neer. Een roman waarin hij op een sublieme manier de heikele thema's van zijn tijd durft aan te pakken, thema' waarrond een taboe-sfeertje hangt, zoals onder ander seks. De manier waarop hij schrijft over de Kerk als instelling en de ' onderdrukking ' van een grootgrondbezitter voor wie de ganse bevolking werkte, werden de auteur niet altijd in dank afgenomen. Enkele andere elementen zoals de dubieuze handelspraktijken van Van Domburg, de sluwe verkooptechnieken van een zeepverkoper en de hebberigheid van een advocaat uit de stad, je kan ze zo enten op onze huidige samenleving, een samenleving die nol staat van misleidende reclame en al dan niet geoorloofde verkooptechnieken, met als enige doel: zoveel mogelijk geld afhandig maken van de goedgelovige consument. Daarom is het werk van Willem Elsschot gemakkelijk te projecteren op ons huidig maatschappijbeeld. Je zou kunnen zeggen dat het werk van de auteur de tand des tijds op een sublieme wijze heeft doorstaan.
Dit boek heeft mij enorm geboeid, van de eerste tot de laatste letter. | 1pos
|
Als je deel 1 hebt gelezen moet je verder om te weten hoe t met Jamie enClaire verder gaat. Prachtig geschreven dikke pillen! | 1pos
|
Een leuke Young-Adult met thriller- en spirituele elementen, coming-of-age, samengevat in een fascinerend verhaal. Het indigo slaat op mooie blauw-paarse ogen en spirituele gevoeligheid. Het indigo is zichtbaar op de prachtige cover van een ruïne in de bossen met een paarse gloed er overheen. Als je dit boek leest voel je de verwarring bij de hoofdpersoon en krijg je steeds meer vragen waardoor je door blijft lezen. Intrigerend, spannend, modern en goed leesbaar geschreven.
Caro is al haar hele leven bevriend met Nick en Noah en beide gezinnen gaan jaarlijks samen op vakantie. In Portugal aangekomen raakt Caro gefascineerd door de veranderende Nick maar raakt tegelijkertijd bevriend met Pia. Haar ontluikende seksuele gevoelens worden beantwoord en Caro raakt in de war; valt ze nou op jongens of toch meer op meisjes? Haar allerbeste vriend Noah voelt dat de liefde niet beantwoord wordt maar richt zich op de vriendschap. Ondertussen laat haar vader raar gedrag zien waarbij hij regelmatig verwond raakt en lijken ook de volwassenen geheimen te hebben. Bij een ruïne voelt Caro, vergezeld van Pia, een andere aanwezigheid en raakt ze betrokken bij het verhaal van een meisje dat gruwelijke dingen heeft meegemaakt. Rondom de twee gezinnen gebeuren onverklaarbare en enge dingen, waarmee de spanning toeneemt en ook de gezinsleden in gevaar komen. Genieten van ontluikende liefde, terwijl je steeds meer vraagtekens bij iedereen krijgt ….
Met dank aan #UitgeverijLetterRijn voor dit recensie-exemplaar! | 1pos
|
Subsets and Splits
No saved queries yet
Save your SQL queries to embed, download, and access them later. Queries will appear here once saved.