text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
Wat een verhaal, het begint simpel, in Mark zijn zonnebankcentrum verongelujkt in de douche. Dan neemt hij de totaal verkeerde beslissing. In plaats van de hulpdiensten te verwittigen probeert hij zelf het lijk weg te werken. Zo komt hij in een negatieve spiraal terecht. Tot overmaat van ramp wordt hij ook nog eens verliefd op de dochter van het slachtoffer.
Het verhaal leest heel vlot. Ik vond het niet bepaald spannend, maar ik heb hier zo van genoten. Geen 13 in een dozijn verhaal, maar verfrissend origineel. Sommige stukken deden me hardop lachen. Wat kan die Mark domme dingen doen zeg. Voor de rest zat het goed in elkaar en de te verwachten plottwist was er eentje om u tegen te zeggen.
Ik raad dit boek sterk aan. | 1pos
|
In the series "Palandins of Jack Vance" the novel Phaedra: Alastor 824 by the Dutch writer Tais teng. This novel takes places in Jack Vance’s well beloved story universe of the Alastor books: the far flung future where humanity has spread between the stars and every planet has developed its own unique culture. The young Gunnar arrives with his mother on Pahedra, Alastor 824, a planet where mysterious Elder Galleons sail the equatorial canal and where the inhabitants of every picturesque metropole consider all others mere bumpkins. Two girls catch Gunnar’s heart, the tricky Lavoine who is the last Voodoo queen, and Semele the huntress who is only interested in a boy who is worthy. But when Lovoine is trying to wake up the Elder, the aliens who once moved whole planets and wrote messages on the surface with mountain ranges, things get interesting.
Tais Teng writes a great, colorful novel which is worthy to be called a complement to the books of Jack Vance. It has grand, weird cultures and customs. A great, engaging adventure which was a lot of fun to read. I hope to read more of these books in the future. | 1pos
|
Kamer is een ontroerend en aangrijpend verhaal ,een verhaal dat verteld wordt vanuit de ogen van Jack,een vijfjarig jongentje.
Daardoor moest ik wel even wennen aan de schrijfstijl.
Jack woont met Mam alleen in Kamer,daar heeft hij zijn 5 jaren gewoond samen met Mam waar ze af en toe bezoek krijgen van Ouwe Nick.
Komt Ouwe Nick dan moet Jack in Kast,later mag hij weer naast Mam komen liggen.
Alle dingen in de kamer hebben een naam,Kast,Bed,Vloer,Muur.
Op een dag vertelt Mam dat er ook een wereld bestaat buiten Kamer,Jack kan dat haast niet geloven.
Langzaam maar zeker bereidt ze een ontsnappingspoging voor en als dat gelukt is breekt er voor Jack en Mam een moeilijke tijd aan,het wennen in de nieuwe wereld valt niet mee.
Het is een boek dat me bijblijft en ik moest terugdenken aan de werkelijkheid van Kampusch en Fritzl. | 1pos
|
Onherbergzaam
Dit is zo'n boek waarin je je volledig geborgen voelt. Het is alsof je geen lezer bent, maar een medebewoner van een onherbergzaam IJslands dorp, waar iedereen elkaar kent en waarin het gevoel de ruimte heeft om te gisten. Slechts 400 mensen wonen er in dit dorp. Voor het sociale verband en de werkverschaffing waren er het abatoir, de zuivelfabriek, de Co-op en de breifabriek. Zo is dit boek, er is geen afstand.
Het verhaal van deze wonderlijke gemeenschap wordt verteld door ‘we’, dit zijn niet nader genoemde bewoners, maar zij kunnen het weten, zij leven hier. In de inleiding beloven ze te vertellen over ‘vreugde en eenzaamheid, bescheidenheid en nonsens, leven en droom-ach ja, dromen.’
Verspringen
In acht hoofdstukken wordt er iedere keer verteld over één of meerdere personen die alleen of met elkaar een bijzondere band hebben, krijgen of willen. Daarbij komen de andere bewoners min of meer zijdelings ook aan bod, maar de focus ligt op de hoofdrolspeler van dat moment. Stuk voor stuk raken de verhalen de kern van het bestaan, zoals gezegd gaat het onder andere over eenzaamheid. Na het failliet van de breifabriek kreeg Helga een gecreëerde baan, ze werd achter de telefoon gezet op een school:
‘Zo simpel is het, desalniettemin is het niet zo eenvoudig. Sommige mensen bellen alleen maar op om te kletsen, zijn eenzaam, willen iemands ademhaling horen, anderen daarentegen moeten opeens alles kwijt, al het ondraaglijke, de hele ergernis en onrust die het kortademige heden in ons opwervelt. Solrun beweerde dat Helga’s werk de mensen van hun stress zou verlossen, bij anderen de knagende eenzaamheid zou verlichten. Over stress schreef ze in een brief: ‘... een fenomeen dat zich in ons ophoopt en dus noodzakelijkerwijs af en toe moet worden geventileerd.’
De personages worden geweldig beschreven. Hun, vaak imperfecte, uiterlijk maakt hen menselijk en contrasteert met de enkele bewoner die begerenswaardig rijk bedeeld is door moeder natuur; prachtige haren, weelderige vormen of een krachtig, gespierd lijf. Dat lijfelijke is beslist een rode draad in alle verhalen. Wederzijdse of juist niet wederzijdse aantrekkingskrachten spelen gedurende alle seizoenen een grote rol, niet dat er altijd zo open over wordt gedaan, maar het is er altijd. Net alsof de oerdriften daar in het hoge noorden behoren tot de cultuur.
Contrasten
Het hele boek staat vol contrasten, waarvan de allerbelangrijkste het leven tegenover de dood is en waartussen de scheidslijn heel dun is.
‘Er wordt beweerd dat leven en dood hand in hand gaan, dat er enkel een dunne scheidingswand tussen zit en dat wij daarom soms schaduwen uit het dodenrijk zien. We hebben het over de dood en denken dan aan geesten en spoken, want ooit stond er op de plek waar vandaag de dag Het Warenhuis staat een boerderij waar zich bepaalde dingen afspeelden: een boer ging in het visseizoen naar Snæfellsnes, kwam ’s nachts terug en vond zijn vrouw in de armen van een onbekende man met donker haar, onwezenlijk knap’
De tegenstelling in de titel is ontleend uit het laatste verhaal. Hij heeft iets heel moois, maar is ook bedreigend vanwege die dunne scheidslijn. Gesproken wordt er wel, maar veel vaker wordt er gezwegen, waardoor de spanning te snijden is. Je voelt en ziet de stugge figuren worstelen met hun gevoelens, de kop in de wind gooien of de zaak met de botte bijl forceren. Poëtisch en rauw taalgebruik wordt afgewisseld, soms gebeurt dit volstrekt onverwacht, ook dat levert spanning op. Eigenlijk leef je met elk personage mee, dader of slachtoffer, allemaal blijven het personages met hun eigen verleden, afwegingen en dromen.
Universum
Een apart plekje verdient de directeur van de breifabriek. Op een nacht droomde hij in het Latijn en sindsdien is niets meer hetzelfde in het dorp. Zijn naam werd De Astronoom, hij verkocht zijn hele hebben en houen om Latijn te leren in Reykjavik en vele exclusieve oude boeken te kopen over astronomie. Hijzelf veranderde ook, hij richtte zich meer tot de hemel dan tot de aarde.
‘Zijn vastberaden blik was verdwenen, in plaats daarvan was iets gekomen waarvan we niet wisten hoe het te benoemen, misschien was het verstrooidheid, misschien dromerigheid en tegelijkertijd leek het alsof hij dwars door alles heen keek, door al het gedoe, het geleuter en de poeha die ons leven kenmerkt, dat we ons druk maken over overgewicht, over geld, rimpels, de politiek en een kapsel.’
Zijn kennis gebruikte hij om lezingen te geven in het gemeenschapscentrum en later kwam die kennis nog van pas toen er vragen gesteld werden over bijgeloof, want dat hoorde ook bij het leven van de dorpelingen. Het verleden heeft zijn sporen achtergelaten en wanneer je overgeleverd bent aan lange, donkere winters en er vinden onverklaarbare dingen plaats kun je zomaar bijgelovig worden. Maar een antwoord komt er niet, zeker niet van De Astronoom.
Vissen tellen
De man die zich afvraagt waarom hij noch de vissen noch zijn tranen kan tellen is de man die een vraagteken zet bij de reden van zijn bestaan. Gevlucht in cijfertjes leidt hij z’n leven. Hij is de meest eenzame figuur, stel je voor hoe het moet zijn wanneer je je zorgen maakt dat je de vissen niet kunt tellen. Dit is wel heel mooi verwoord, vooral in combinatie met de tranen en dat alles op het door zee omsloten IJsland. Maar juist deze man wordt gered uit totaal onverwachte hoek.
Mijn conclusie
Adembenemend! Omdat het hele boek raakt aan de ziel, de lelijke en mooie kanten erkent en beschrijft en de mens één maakt met de natuur met al zijn driften.
Ongepolijst en puur, zo wil ik er wel meer lezen, machtig mooi! | 1pos
|
Gaaf boek! Je blijft nieuwsgierig en het einde is geweldig! | 1pos
|
Al sinds haar jeugd en in de jaren van haar huwelijk leeft Julia een leven dat in het teken staat van onderdrukking. Een eigen mening mag ze niet hebben, gewoon doen wat er gezegd wordt en verder onzichtbaar zijn. Haar 40ste verjaardag wordt groots gevierd, al zijn het alleen haar man en de uitgenodigde zakenrelaties die plezier mogen hebben. Julia haar opdracht is de drank aan te voeren. Als ze de volgende morgen beneden komt is het niet alleen een gigantische puinhoop dat ze aantreft, tussen de puinhopen ligt het dode lichaam van haar man. Voor Julia betekent dit haar bevrijding en ze gaat nu eindelijk genieten van haar leven. Echter, meerdere opvolgende gebeurtenissen zetten haar leven weer op zijn kop. Opnieuw wordt ze weer het slachtoffer.
Vilein verhaalt vanuit de ik-vorm. Julia is niet treurig over het feit dat haar man dood is. De vraag is alleen, was het een ongeluk of moord. En als het moord is, wie heeft hem dan vermoord? De eerste dagen brengt Julia in een roes door. Het is allemaal nog onwerkelijk, maar al snel pakt ze haar leven op en moet er aan wennen dat ze geen verantwoording meer hoeft af te leggen. Tussendoor schrijft ze in een soort dagboek waarin ze haar verhaal richt aan Sophie. Deze fragmenten worden cursief geschreven en de vraag is: Wie is Sophie?
“Ik heb helemaal niemand en toch heb ik altijd geweten dat er iemand bij me hoort. Dat er iemand is geweest, die sinds die fatale nacht weer terug is.”
Het verhaal pakt meteen, er zijn veel onzekerheden die nieuwsgierig maken en waarvan je meer wilt weten. De drastische veranderingen in Julia haar leven maken haar verdacht maar voor haarzelf is het onduidelijk wat haar rol in het geheel is. Ontbrekende stukjes uit haar verleden maken het alleen maar moeilijker. Marcella weet het in Vilein allemaal mooi te verpakken en doordat er maar langzaam meer wordt prijsgegeven, blijft het voortdurend raden. Ondanks dat ik al snel een vermoeden had, werd dit vermoeden steeds weer door wendingen aan de kant gezet en bleven er twijfels.
“ Ik haat het dat mijn hoofd tegenwoordig zo’n warboel is en ik vaak niet meer helder kan denken. De laatste tijd heb ik zoveel meegemaakt, dat ik de kluts kwijt ben.”
Julia wordt in Vilein sterk neergezet, al is het wel de vraag hoe iemand zo snel kan schakelen. Maar als je er goed over nadenkt, er is zo’n grote opluchting dat al het andere niet meer belangrijk genoeg is om over na te denken en dit wordt naar de achtergrond geschoven. Als er meer over het verleden van Julia bekend wordt, krijg je ook wel bewondering voor dit personage, toch knap dat ze al die jaren overeind is gebleven en zichzelf niet helemaal is kwijtgeraakt. Naderhand bleek mijn vermoeden niet helemaal verkeerd te zijn. Ik had het juiste personage voor ogen, maar de wijze waarop alles zich ontwikkelde en tot een ontknoping kwam, had ik niet kunnen voorspellen. Marcella heeft een prettige, vlotte schrijfstijl en ze is er goed in geslaagd een uniek verhaal te schrijven. En, zoals we van Marcella gewoon zijn, vinden we in het verhaal een verfijnd stukje psychologie. Vilein is een verhaal dat je laat nadenken en twijfelen totdat uiteindelijk de echte waarheid aan het licht komt. | 1pos
|
Je waant je in de tijd en heb echt genoten van het boek
Toch had ik niet het gevoel om door te lezen | 1pos
|
‘Falco en de gestolen Stympha’s’ is het debuut van de Nederlandse Nienke Pool. Vooraleer het boek op de wereld losgelaten werd, zagen al heel wat van Nienkes kortverhalen het licht, ze is dus niet bepaald onervaren als schrijfster. Het boek wordt omschreven als fantasy voor kinderen en YA. Dat neemt niet weg dat ook volwassenen van het boek zullen smullen.
We maken kennis met de natie Concordia die na een verschrikkelijke gebeurtenis in het verleden, de zogeheten Melt Down, in vijf gebieden is versnipperd. De Alkeiden trekken door het land en gaan op zoek naar bezit en grondstoffen die ze nodig hebben voor de heropbouw van hun eigen regio (water, paarden, olie, …). Wanneer ze in de streek van Falco aankomen en tegenover het Vogelvolk komen te staan, stelen ze de Stympha’s, de gevogelde vrienden van het volk die echter bijzonder gewelddadig tegenover vijanden kunnen zijn.
Vanzelfsprekend gaat Falco samen met zijn beste vriend Tycho, en met de steun van heel wat andere vrienden op zoek naar de gestolen vogels. Hij maakt kennis met mensen van de meest uiteenlopende pluimage, waaronder een soort van engelen die Falco willen helpen, prinsen en prinsessen uit de verschillende gebieden. En wat is dat toch met die Vogelheks en die president die steeds gemener lijkt te worden ?
‘Falco en de gestolen Stympha’s’ is een verhaal over vriendschap en loyaliteit, over manipulatie en machtsdrang. Een boek met een bijzonder originele insteek en een ontzettend goed plot. Behoorlijk indrukwekkend hoe Nienke Pool niet alleen een goed verhaal heeft weten te verzinnen, maar tegelijkertijd ook een fictieve wereld uit de grond wist te stampen. Een wereld die bovendien te veel gelijkenissen met de realiteit vertoont om nog van toeval te kunnen spreken.
Jammer dat het boek ontsierd wordt door de nodige slordigheden qua taal en spelling (op naar die tweede druk dus !). Afgezien daarvan kunnen we zeggen dat Nienke Pool een dijk van een debuut heeft afgeleverd, lezenswaardig voor jong en oud. | 1pos
|
Schaduwzwart is het tweede deel van de Spellslinger-serie en het verhaal van Kellen gaat verder. In dit deel is Kellen een vogelvrijverklaarde en moet zien te overleven samen met Reichis eekhoornkat en Ferius. Op een gegeven moment komt hij een geblinddoekt meisje, Seneira, tegen. Zij doet alsof ze blind is en haar geheimen zorgen ervoor dat Kellen betrokken raakt bij een complot vol intriges.
Allereerst is de cover net als bij Vogelvrij prachtig ontworpen en laat elementen zien die met het verhaal te maken hebben, bijvoorbeeld het geblinddoekte meisje Seneira, Kellen en de eekhoornkat Reichis. Daarnaast illustreert de cover dat magie en kaartspelen een belangrijk element spelen in Schaduwzwart.
Sebastien de Castell heeft een meeslepende en beschrijvende schrijfstijl. Dit draagt bij aan de worldbuilding van het verhaal en aan het magische element van het verhaal. Hij beschrijft de magische elementen heel nauwkeurig en beeldend, waardoor ik ook echt het gevoel krijg dat ik de handbewegingen die Kellen of de andere magiërs maken voor me zie.
In Schaduwzwart blijkt dat Kellen, de anti-held, ook te maken krijgt met moeilijke keuzes en de auteur heeft de strijd die Kellen ondergaat heel opbouwend beschreven. Ik denk als lezer mee met de keuzes die Kellen moet maken bijvoorbeeld welk pad wil hij volgen of beslissen of iemand te vertrouwen is. Daarnaast vond ik het humoristische element heel leuk om te lezen. De relatie en interactie tussen Reichis en Kellen is geweldig om te lezen.
Sebastien de Castell heeft een geweldig vervolg geschreven en ik kan niet wachten om deel 3 te lezen. De fantasy wereld van Sebastien de Castell is heel goed beschreven en de schrijfstijl zorgt ervoor dat je als lezer wordt meegezogen in de wereld van Kellen. Schaduwzwart is een verhaal vol spanning, intriges, plottwisten en liefde. Na het lezen van Vogelvrij moet je Schaduwzwart lezen! | 1pos
|
Vooral de beschrijvingen van de verschillende soorten ijs en sneeuw zijn prachtig en beeldend beschreven. Het verhaal wordt steeds onderbroken met herinneringen van de hoofdpersoon. Dit is in het begin even wennen omdat dit vaak zomaar lijkt te gebeuren. Een spannend verhaal waarbij de hoeveelheid aan namen soms wel wat onduidelijkheid kan brengen. | 1pos
|
'Goede dochter' is een stand-alone van Karin Slaughter. Het was alweer een tijdje geleden dat ik haar boeken had gelezen en omdat ze zó goed schrijft, vond ik het hoog tijd om weer een boek van Slaughters hand te lezen.
In 'Goede dochter' leer je vader Rusty en zijn dochters Charlotte (Charlie) en Samantha (Sam) Quinn kennen. 28 jaar geleden heeft een gruwelijke gebeurtenis hun hele leven overhoop gehaald en inmiddels is Sam van Charlie en Rusty uit het oog verloren.
Na al die tijd komt de familie weer bijeen, opnieuw door een ongelukkige gebeurtenis.
Het was gruwelijk goed genieten. Gelijk vanaf het begin word je het verhaal in gezogen! De gruwelijke gebeurtenis van 28 jaar geleden zorgt voor kippenvel. Soms keek ik even weg voor ik weer verder las, zo beeldend is het geschreven. Zo heftig komt het binnen.
Het is een goed verhaal en anders dan ik van Slaughter gewend ben; meer juridisch, minder whodunnit. Zeker heel boeiend en geweldig tot het einde.
Een absolute aanrader. | 1pos
|
Letterlijk... Ik was down! En dat ben ik gister zo ongeveer de hele dag geweest nadat ik de laatste pagina had omgeslagen...
Wát een boek.
Ik kocht dit boek om de cover die ik niet kon weerstaan. Maar eigenlijk werd ik al vanaf de eerste zin in het verhaal gezogen. Ik heb gelachen, ik heb gescholden en ik heb gehuild. écht gehuild. Gejankt als een klein kind misschien zelfs! En geloof me: het is erg lang geleden dat een boek dit voor elkaar kreeg.
Ik vond de schrijfstijl heerlijk, al werd het midden iets te zoetsappig voor me. Gelukkig was dit met een paar pagina's weer voorbij en ging het weer om het verhaal. Verder ga ik er niet teveel over zeggen omdat ik het niet wil verklappen.
Ja, Tillie heeft er een vaste lezer bij, ik ben erg nieuwsgierig geworden naar nog meer boeken van haar! | 1pos
|
“30 dagen” is de tweede thriller die ik lees van Bert Bergs (pseudoniem van Robert Vandenberghe) en de schrijver heeft mij opnieuw verrast.
Bert Bergs blijft zijn biotoop “de universiteit” trouw en weet met en rond dit instituut een mooi en spannend boek af te leveren.
Het verhaal draait om een seriemoordenaar die zijn slachtoffers één voor één een brief toestuurt exact dertig dagen voor hun dood.
Deze seriemoordenaar laat zich niet op stel en sprong vatten, en dolt met de Gentse recherche die blijkbaar niet tegen hem is opgewassen.
Het boek begint met een origineel stukje, nl. “Auteur in gesprek”.
Dit gesprek in het gekende Gentse café “Het Waterhuis aan de Bierkant” tussen enerzijds de auteur en anderzijds hoofdinspecteur De Nolf en onderzoeksjournalist Marc Ackein, geeft beeldend de rivaliteit tussen de hoofdpersonages aan en wijst er ook op dat het verhaal zich uitsluitend in Gent situeert.
De daaropvolgende proloog lijkt in se niets te maken te hebben met de rest van het verhaal, maar niets is wat het lijkt!
In hoofdstuk één worden we geconfronteerd met de eerste moord en van dan af weet Bert Bergs met de nodige spanning en intriges en zelfs met een prille love-story tussen journalist Marc Ackein en inspecteur Sara Vits de lezer te boeien.
De gebeurtenissen volgen zich in ijltempo op en Bert Bergs schets een fraai beeld van de werking van de Gentse recherche, het justitieapparaat en de (onderzoeks-) journalistiek.
De verhaallijnen zijn mooi opgebouwd en vloeien mooi in elkaar over en leiden tot een verrassende plot.
De hoofdpersonages zijn voldoende diep uitgewerkt en de vele bijfiguren zijn nooit storend in het verhaal.
Naast het grote thrillergehalte heeft hij ook oog voor de mooie stad Gent en geeft subtiel hints naar niet te missen bezienswaardigheden.
Bert Bergs heeft een aangename, vlotte schrijfstijl en hij weet de lezer van begin tot einde in de ban van het verhaal te houden.
30 dagen is een aanrader! | 1pos
|
Dit boek is niet alleen qua verhaal bijzonder maar ook qua vertelswijze. Door middel van korte hoofdstukken kom je steeds meer te weten over het verschrikkelijk leven van Shelley. Het einde van het boek is niet echt zeer verrassend, maar het is meer de wijze waarop het zover gekomen is waar het hele verhaal om draait. Eigenlijk zit je vol verbazing, verwondering en afgrijzen het levensverhaal van Shelley te lezen op een wijze waardoor je het gevoel hebt dat je er zijdelings zelfs bij betrokken bent. | 1pos
|
Dat moet heerlijk zijn: schaapherder in de Schotse Highlands, schrijvend aan een boek, terwijl je dieren rond je grazen. Onder de blote hemel, met een superbe natuurlandschap voor je ogen. Dan zou je toch gedichten schrijven? Of aquarellen schilderen, vol zwaarbeladen wolken à la William Turner? Maar neen, James Oswald kiest voor een thrillerserie rond hoofdfiguur Tony McLean, waarin menselijke organen in meer dan een opzicht belangrijk zijn.
Het verhaal begint nochtans neutraal. Tony is politie-inspecteur in Edinburgh, niet al te ambitieus maar wel nauwgezet. Geduldig probeert hij voor iedereen de kerk in het midden te houden. De omstandigheden werken echter niet mee. Zijn grootmoeder bijvoorbeeld, het enige hem resterende familielid, sterft na een maandenlange coma. Ze laat hem alles na.
Als hij zou willen ligt Tony op het bureau voortdurend in de clinch met hoofdinspecteur Duguid, een arrogante bullebak, die hij echter zo weinig mogelijk voor het hoofd stoot. Dat is uitstekend, vindt hoofdcommissaris Jayne McIntyre, die de wrijvingen tussen Tony en Duguid wel onderkent, maar pleit voor professionaliteit en discretie. Vooral van Tony’s kant dan. Ze houdt hem onledig met een serie inbraken en een cold case. Bij dat laatste mag McLean zich bekommeren om een meisje wier organen 60 jaar geleden op een rituele manier werden verwijderd. Het enige bewijsstuk is een oude manchetknoop. De enige zaak met allure wordt intussen ingepikt door collega Duguid, die er een show van maakt en al dadelijk de moordenaar inrekent.
Pech voor Duguid, die uiterlijk vertoon verwart met competentie. Zich al volop wentelend in genoegzaamheid na zijn snelle oplossing, wordt hij gecounterd door nieuwe feiten. Zijn moordenaar blijkt een seriemoordenaar, die dus nog vrij rondloopt. Tony van zijn kant voelt aan zijn water dat zijn kleine zaken allebei wel eens gelinkt kunnen zijn aan die seriemoorden.
Bovendien wordt Tony in het onderzoek getrokken als betrokkene. In het huis van zijn grootmoeder wordt er ingebroken. In het huis van de inbreker vindt Tony de tweede van het setje manchetknopen. De bankier die de erfenis van Tony ’s tante regelt, wordt op zijn beurt gruwelijk vermoord. Ook hij schenkt zijn hele vermogen … aan Tony. Te veel toevalligheden, waardoor hij overal op ongeloof en onwil stoot. Als klap op de vuurpijl wordt een agente uit zijn kleine team overreden door een camionette. Het is duidelijk dat McLean was geviseerd.
Daar zit meteen de dip in het verhaal. Te veel feiten. De opeenvolging van moorden, aanwijzingen en verdenkingen is wel vereist om de theorie van het boek te kunnen funderen, maar maakt de plot nodeloos ingewikkeld en haalt er soms de vaart uit. Alles verwijst naar iedereen. Oswald knoopt alle eindjes goed aan elkaar, hij heeft er tenslotte genoeg wol voor, maar omdat hij er ook op staat zijn personages vlees en bloed te geven, gaat dit soms ten koste van de vaart in het verhaal. De spanning is helemaal geconcentreerd rond de whodunit, waardoor Tony McLean bijna in het lijkenhuis woont. De patholoog-anatoom denkt er ernstig aan Tony aan zijn moeder voor te stellen. Alle kadavers worden overigens uitgebreid klinisch beschreven.
Dit is het eerste boek van Oswald in Nederlandse vertaling. Op dit ogenblik zit hij echter al aan vier. Nog meer geblaat dus, nog meer wol. Voor mij mag het. Wat minder bloed, misschien. | 1pos
|
Een mooie cover met een kale stoel als strafbankje en een ouderwets bord vol krijtvegen. Pure nostalgie.
De samenvatting op de achterflap is een verzameling van potentiële conflicten waarvan je je al direct afvraagt welke er zullen uitgewerkt worden.
Geen biografie, maar wel een verwijzing naar "schrijverscollectief Moordwijven". Dat alleen al is verfrissend en toch ook wel grappig.
Ik verwacht geen "leuk" verhaal en ook geen thriller waar het bloed van af druipt. Ik vermoed dat psychologie een belangrijke rol zal spelen en hoop op verwikkelingen waarbij ik steeds op het verkeerde been gezet word door onverwachte plotwendingen. "Thriller" betekent voor mij puntje-van-de-stoel-spanning, liefst omdat er een moord moet opgelost worden. Ik hoop op een originele uitwerking van het thema dochter-docent-verhouding.
Tijdens het lezen ontwikkelt het verhaal zich in grote lijnen zoals verwacht (ttz conform de samenvatting op de achterflap). Al is van in het begin de uitwerking psychologisch erg geladen en zit er veel meer vaart in het verhaal dan verwacht. Je wil echt weten hoe het verder gaat. Heel wat details komen als een verrassing en doen je het vorige opnieuw evalueren. Daardoor lees ik langzamer dan gewoonlijk maar ook met meer aandacht.
Ik heb zeker het gevoel dat de karakters evolueren, al is "beter uit de verf komen" misschien een juistere omschrijving. Je leert de karakters steeds beter kennen (en niet bepaald van hun beste kant). Maar toch is het niet onverwacht. De evolutie is geleidelijk en de karakters veranderen niet echt, ze worden gewoon duidelijker, eerlijker en harder, minder behangen met het patina van beschaving. Dat maakt het niet zo leuk maar wel spannend.
De plot, zoals Marlen die in haar Nawoord beschrijft, zit goed in mekaar. Een (vreselijk genoeg) haast dagelijks gegeven (grensoverschrijdend gedrag, incest) met complicaties zodat het een thriller wordt. De setup is goed. Een beperkt aantal personen, wat de leesbaarheid ten goede komt, die allemaal gedetailleerd worden voorgesteld, met 1 duidelijke hoofdpersoon, Eva, als verteller.
Van bij het begin krijg je steeds meer informatie die je dwingt om je mening en verwachtingen te herzien. Met als bonus nog eens een dubbele schok helemaal op de laatste bladzijden. Maar: het is te veel tegelijk. Alle elementen worden in de loop van het verhaal aangereikt en komen pas op het einde samen wanneer alles duidelijk wordt gemaakt. Maar dat einde komt, ondanks dat, erg onwaarschijnlijk over. En door al die last-minute plotwendingen wordt het een komedie in plaats van een thriller. Alles kan je volgens mij onmogelijk zien aankomen maar de kans is groot dat je eigen oplossing ergens de revue passeert.
Het is zeker een boeiend verhaal met zwaar beladen inhoud. Dat vind ik ook positief: een boek dat je aanzet tot nadenken en filosoferen. Het zenuwachtige rondgejakker van BO en de perspectiefwijzigingen tussen het hoofdverhaal (Bo) en de cursief gedrukte stukjes van Sten samen met de korte hoofdstukken zorgen dat het leestempo hoog blijft. Dat dwingt je automatisch om er je aandacht bij te houden, anders mis je te veel en moet terugbladeren.
Een vlotte schrijfstijl met hedendaags woordgebruik zonder in lokaal patois te vervallen bevordert het leesgemak.
Het is een hard boek over een actueel maatschappelijk zwaar geladen onderwerp met uitvergrote aandacht voor de kleine psychologische kanten van de personages. Samengevat: hypocrisie in het kwadraat. | 1pos
|
Heerlijk verhaal waardoor je in een vakantiestemming komt en tegelijkertijd inspiratie krijgt om nieuwe recepten uit te proberen. Vier deelnemers van een kookcursus leren elkaar kennen in het prachtige Sicilië. Ze hebben allemaal een andere reden om hun vakantie juist daar door te brengen. Vier vrouwen die ergens naar op zoek zijn. En hoewel ze aanvankelijk enorm van elkaar verschillen, sluiten ze, in de acht dagen durende vakantie, vriendschap met elkaar.
Het verhaal wordt verteld in een rustig vakantie-tempo. Het boek is zeer geschikt om in de zomer te lezen, maar is ook in de winter hartverwarmend Het open einde laat ruimte voor je eigen fantasie. Het leest lekker vlot weg. Kookschool d'Amore is een heerlijk ontspannend boek voor tussendoor. Niet alleen voor enthousiaste amateurkoks, hoewel de recepten aan het eind van het boek een leuke bonus zijn. | 1pos
|
Het eerste deel van dit eerste boek in de 7-delige serie, las bijna als een thriller. Pa Salt is een adoptie vader van 7(?) dochters, maar is eigenlijk al gestorven voor het boek begint. Maia is de enige dochter die nog in een bijwoning op het ouderlijk landgoed woont, de andere dochters zijn uitgezworven. Voordat het mysterieuse testament kan worden voorgelezen, moeten eerst alle dochters 'thuis' zijn. Als dat eindelijk het geval is, wordt het testament voorgelezen, waarin niet alleen allen goed worden bedeeld, maar er ook een tipje van de sluier wordt opgelicht waar de wortels van de dochters liggen.
Maia is de eerste, qua behandeling in de serie, die naar haar geboorteland Brazilië vertrekt. Daar begint de zoektocht samen met de auteur van het boek waarvan Mai de vertaling naar het Frans heeft gemaakt. Dit is het thrillerachtige deel.
Eenmaal haar familie gevonden, is er een lange flashback (contradictie interminus?) naar de overgrootmoeder van Maia, die vlak voor haar huwelijk een cultuurreis naar Europa maakt. Dit was voor mij vooral een feelgood stuk.
Naar het einde toe wordt Maia, ik zou zeggen uiteraard verliefd op de auteur en komt de ontknoping aan de orde over de biologische moeder. Hier mag ik niet te veel over schrijven, want dan verklap ik teveel. Maar dit deel zal, zonder dat ik de dames te kort wil doen, een tranentrekker voor veel vrouwen zijn.
Al met al een zeer toegankelijk boek dat makkelijk wegleest met interessante historische feitjes verweven in het verhaal. | 1pos
|
In dit prachtige verhaalt volgen we de dertienjarige Mehmet , jongste zoon van een turkse familie woonachtig in het oosten van Turkije. Zijn vader is/was een man van hoog aanzien en een meesterverteller. Hij verkeert in goed gezelschap want Murat Isik is een meesterverteller. Ik heb dit boek in een adem uitgelezen. Ik was al voor de bijl gegaan voor z`ijn tweede boek “wees onzichtbaar”. Dit boek wat zijn debuut roman was bewijst dat hij een beganiduigd schrijver en verteller is. Een aanrader voor iedereen die van mooie en pakkende verhalen houdt. | 1pos
|
Nadat een hevig noodweer het land verlaten heeft, wordt in de duinen het lijk van Ernst Richter gevonden. Een paar weken eerder was zijn vermissing al bij de politie gemeld. Richter was eigenaar van een omstreden bedrijf in alibi's. De politie verwacht dat deze moord veel media-aandacht zal krijgen en heeft daarom niet veel zin de zaak op zich te nemen. Een speciale eenheid, De Valken, wordt er nu mee belast. De kapiteins Bennie Griessel en Vaughn Cupido krijgen de ondankbare taak de moord op te lossen. Een op het oog bijna onmogelijke opgave omdat ze niet de medewerking krijgen die ze willen, maar ook omdat ze hun eigen problemen hebben.
Icarus is de vijfde thriller van Deon Meyer waarin Bennie Griessel zijn opwachting maakt en kent twee verhaallijnen. De eerste, die op 17 december 2014 begint, is die van het onderzoek naar de moord op Richter. Dit onderzoek, hoewel het team van De Valken soms de wanhoop nabij is, vordert gestaag en kruipt langzaam naar de datum van de tweede verhaallijn toe: 24 december 2014. Dat is de dag dat Francois du Toit bij een advocaat een verklaring aflegt over de toedracht van de moord op Richter.
Ondanks dat Griessel in vier eerdere boeken ook het belangrijkste personage was, is het geen enkel probleem dit boek los van de andere te lezen. Meyer heeft Icarus zo geschreven dat je een goed beeld van hem, maar ook van de andere personages, krijgt. Geen enkele keer heb je het gevoel iets te missen, omdat Meyer een uitgebreidere uitwerking uit eerdere boeken soms kort samenvat.
Het verhaal in Icarus is goed opgebouwd en heeft soms verrassende wendingen en een onverwachte ontknoping. De persoonlijke omstandigheden van Griessel, hij is alcoholist, zijn soms aangrijpend en delen van het verhaal van Du Toit zijn zelfs tragisch. Doordat Meyer alle personages op een menselijke manier beschrijft, kun je voor ieder van hen sympathie opbrengen. Zelfs voor Richter, die zich vaak anders voorgedaan heeft dan hij werkelijk was.
De schrijfstijl van Deon Meyer is bijzonder aangenaam en komt natuurgetrouw over. Dit laatste geldt eveneens voor de dialogen en de medewerkers van de speciale eenheid. Zij worden niet als superhelden neergezet, maar als gewone mensen met hun eigen specifieke problemen en emoties.
In de Griekse mythologie heeft Icarus zijn ontsnapping als gevolg van zijn overmoed niet overleefd. In het boek Icarus heeft Ernst Richter, die ook steeds overmoediger werd en daardoor risico's nam, het ook niet gered. Griessel en Cupido bleven uiteindelijk wel met beide benen op de grond staan waardoor ze persoonlijk succes hebben geboekt. Dat succes is ook voor Deon Meyer weggelegd. Omdat zijn Icarus een hoogvlieger is die niet ten val komt. | 1pos
|
Wouter Helders (1983) werkt tegenwoordig als communicatieadviseur voor het Ministerie van Defensie. Hiervoor werkte hij als militair journalist. In die functie bezocht hij tijdens uitzendingen en werkbezoeken de nodige conflictgebieden. De dingen die hij daar meemaakte zorgen mede voor een grote inspiratiebron in zijn boeken. ‘Opgejaagd wild’ is het derde boek met journaliste Sofie Lafleur, hetzij in dit boek met een (bij)rol.
Commando Sam de Wild is op oefening in Frans Guyana. Die begint verre van vlekkeloos voor hem na een mislukte sprong boven de jungle en hij er alleen voor komt te staan.
‘Met elke stap werden zijn voeten vastgezogen in de modder. De planten grepen naar zijn ledematen, leken hem te willen verscheuren met hun klauwen’.
In zijn tocht naar het rendez-vouspunt stuit hij tot zijn verbazing op een groepje Aziaten op quads. Dit mondt uit in een dodelijke confrontatie terwijl Sam maar net weet te overleven. Vervolgens wordt er van hogerhand besloten, onder druk van de Franse kolonel Boisdeffre, Sam te ontslaan en naar huis te sturen.
Na enkele maanden van thuiszitten grijpt hij dan de kans ook met beide handen aan als hij als huurling wordt gerekruteerd voor SFS. Dit private beveiligingsbedrijf werkt voor natuurorganisatie (Sawcon) om bedreigde diersoorten in het Krugerpark, in Zuid-Afrika, te beschermen tegen stropers.
Een van de tuskers, olifant Mzilikazi, wordt vervolgens om het ivoor vermoord door, zoals het lijkt, stropers. Sam komt er daarna achter dat lang niet alles is wat het lijkt bij SFS en slaat op de vlucht!
Sofie Lafleur, de journaliste die we kennen uit de vorige twee delen, heeft na een aanslag op haar leven last van nachtmerries en zware migraine aanvallen.
Ze zit tijdelijk ziek thuis en probeert zo haar leven weer op de rit te krijgen. Ze is door een oude vriend op de hoogte gesteld van het ontslag van Sam. Als Sam na zijn vlucht in Afrika opgepakt is wil hij zijn verslag maar aan een persoon kwijt: Sofie. Omdat Sofie benieuwd is naar zijn verhaal stapt ze in het vliegtuig naar Johannesburg. Daar ontmoet ze een lokale correspondente Evi en samen doen ze verder onderzoek naar het verhaal van Sam, Sawcon en SFS. Dit leidt tot een ontdekking van een bizar complot!
Ik heb zijn eerste twee boeken ook gelezen en Wouter is duidelijk ‘gegroeid’. Hij heeft een prettige, snelle en beeldende schrijfstijl. Je waant jezelf regelmatig op de plaatsen zoals die beschreven worden. De korte hoofdstukken en locatiewisselingen houden de vaart in het verhaal. De plot is goed opgebouwd, de (hoofd)personages prima uitgewerkt en de verschillende verhaallijnen komen uiteindelijk op mooie wijze samen. Het thema stroperij is realistisch beschreven en laat zien wat hebzucht met mensen kan doen.
Kortom weer een prima actie-thriller met een actueel thema van Wouter Helders.
****4 sterren | 1pos
|
De vorm waarin deze roman is gegoten was aansprekend. In een tijdsspanne van ongeveer 11 uur maakt de verteller (Broeder Daniël) de lezer deelgenoot van zijn herinneringen aan de familie Tromp. Hierin springt de verteller soepel van de ene naar de andere generatie. De verschillende relaties tussen ouders, kinderen en kleinkinderen komen goed naar voren, waarbij je als buitenstaander een soort inkijkje krijgt in de onderlinge verhoudingen. Een verhaal waarin tradities en veranderingen hun tol eisen. Waarin dromen wel en niet worden opgegeven. Tegelijkertijd wordt in het verhaal stilgestaan bij de sociale, politieke en economische ontwikkelingen van Curaçao. Waarbij de Trinta di mei (waargebeurde staking in Curaçao in 1969) een belangrijke plek in het verhaal krijgt. Momenten van ontroering, hoop maar ook wanhoop worden door Stefan Brijs op een vrij luchtige manier beschreven zonder dat dit afbreuk doet aan de situatie. | 1pos
|
Evalien besluit om samen met haar man Rik en hun dochter Pippa van het drukke Amsterdam naar het rustige Zeeuwse geboortedorp van Rik te verhuizen. Een traumatische gebeurtenis heeft hun leven op zn kop gezet en ervoor gezorgd dat de relatie tussen de gezinsleden onder druk staat. Evalien is ervan overtuigd dat de verhuizing ze goed zal doen en dat ze allemaal weer de oude kunnen worden. Maar wat Evalien niet weet is dat er vroeger in het, op het eerste gezicht gemoedelijke dorp, heel wat is gebeurd en dat juist hun komst ervoor zorgt dat de geschiedenis weer tot leven komt.
Het lukt het schrijverduo Tupla M. behoorlijk goed om je vanaf het begin mee te slepen in deze literaire thriller. De duidelijke omschrijvingen van alles maakt dat het verhaal prima tot je verbeelding spreekt. Ook de verschillende geheimen die langzaam onthult worden, maakt dat je verder wil lezen. Je wil als lezer antwoorden zien en weten wat er schuil gaat achter het verdriet van deze familie. Schuld is geen thriller met allemaal moord, bloed en spannende hoofdstukeinden, maar echt een familieverhaal met een rauw randje.
Eerlijk is eerlijk, sommige ontrafelde geheimen vielen een beetje tegen. Misschien omdat ik het niet had verwacht, of misschien omdat het vanuit mijn oogpunt niet zon ramp is, terwijl dat vanuit het oogpunt van één van de personages wel een probleem is. Feit is dat iedereen er anders over zal denken. Laat dit je niet weerhouden om het boek niet te lezen. Het is verder een heerlijke thriller en als je eenmaal begint, kun je het niet meer loslaten. | 1pos
|
Rot was mijn kennismaking met de psychologische thriller schrijfster, Mo Hayder. Het bleek dan ook een aangename kennismaking te zijn, aangezien Mo Hayder de gevoelige snaren van haar lezers probeert te raken. Ze probeert het verhaal zo lang mogelijk mysterieus te houden door het verhaal twee verschillende verhaallijnen te laten volgen.
De zussen Zoë en Sally Benedict hebben ieder hun eigen leven en hebben nooit echt een liefdevolle relatie gekend met elkaar. Sally heeft steeds een zorgeloos leventje geleid tot er een bruusk einde komt aan haar huwelijk met Julian. Geld was nooit een kwestie, maar na de scheiding moet ze rekenen om rond te komen. Ze verdient bij door te poetsen bij David Goldrab, een louche man die al jaren niet onbekend is in de pornowereld. Bovenop komt nog eens het probleem dat Millie geld geleend heeft bij de plaatselijke drugsdealer, Jake The Peg. Wat nu? Julian weigert enige hulp te bieden. Ze staat er deze keer alleen voor. David Goldrab biedt haar een administratieve job aan die bovendoen nog goed verdient, dus ziet ze geen andere oplossing dan deze aan te nemen. Ze raak verstrikt in de geheime pornowereld van David en komt gevaarlijke zaken te weten die ze maar best niet aan de buitenwereld blootlegt. Hij maakt het haar dan ook erg duidelijk. Sallys perfecte leventje wordt omgegooid naar een complete nachtmerrie.
Het verhaal wordt opgedeeld in drie delen, waarvan het tweede deel snoeiharde kanten bevat. Ze geeft steeds gedetailleerde omschrijvingen van de meest abominabele omstandigheden, zoals verkrachtingen. Mo Hayder legt de kwetsbare ziel van een vrouw bloot die er alleen voor staat. Het gevoel om nooit helemaal genoeg te zijn, om niet dat te kunnen geven wat er van je verwacht wordt. Dit maakt haar als schrijfster een verrijking voor de boekindustrie.
In het eerste deel wordt vaker naar vroeger verwezen, om zo de lezer te laten kennismaken met de jeugdjaren van Zoë en Sally Benedict. Dit is het meest informatieve gedeelte, waar niet echt veel actie in voorkomt. Dit stoorde me niet echt, aangezien men hierdoor toch wel een voldoende beeld krijgt van de zorgwekkende situatie van het gezin.
Het tweede deel is dan weer het gedeelte waar spanning en actie zeker niet mogen ontbreken. Hier komt de harde realiteit naar boven die zeker en vast geloofwaardig wordt aangebracht in dit boek. Er komen wel ongeloofwaardige elementen aan bod in het boek, maar dit maakt de verhaallijn alleen maar sterker.
Het derde deel legt het verrassende einde bloot. Het einde heeft een grote boodschap voor de lezer. Het is soms gek dat alles in het leven zo bedrieglijk kan zijn, dat niets is wat het lijkt. Dat sommige mensen niet de mensen zijn die we denken dat ze zijn.
Rot is een aanrader voor lezers die houden van de snoeiharde kanten die het leven met zich mee kan brengen. Het gaat vaak niet om de buitenkant, maar om de binnenkant. De solidariteit binnen familie, daar gaat om. Soms is het oké om verkeerde dingen te doen voor een goede reden. In Rot staat alles en iedereen in verband met elkaar. Het bevat realistische en emotionele onderdelen uit het menselijke leven die gedetailleerd omschreven worden. Mo Hayder is een vrouw die van wanten weten en van schrijven weet. Met Rot kan ze een bron van moed zijn voor sommige vrouwen die er alleen voor staan. | 1pos
|
Jenna Murphy is terug uit New York en keert terug naar haar geboortedorp.De luxe Hamptons kent ze op haar duimpje en ze is blij dat ze hier weer een nieuwe start kan maken als rechercheur.In het plaatselijke "seven ocean drive" een villa aan de zee, worden een aantal moorden gepleegd .Jenna gaat op onderzoek en duikt in het verleden.De nachtmerries van vroeger blijven haar achtervolgen en worden steeds duidelijker.Ik heb al veel boeken van Patterson gelezen,de korte hoofdstukken en de toega kelijke schrijfstijl maakt deze boeken erg fijn om te lezen!Nu vind ik "Moordhuis" heel erg goed uitgediept,het verhaal zit heel erg goed in elkaar.In het begin moest ik er even inkomen maar daarna kun je het niet meer wegleggen!Een echte aanrader! | 1pos
|
Recensie door Truusje
Uitgeverij Aspekt
Na de goed ontvangen verhalenbundel 'Arme tak' is onlangs deze nieuwe bundel van de hand van Jan de Rooy uitgekomen, met diverse verrassende verhalen.
De titel van het boek is ontleend aan het verhaal met dezelfde naam. De ik-verteller is op de fiets onderweg naar de Slachthuiskade, gelegen in een armoedige buurt, met opengescheurde vuilniszakken op straat, slordig geparkeerde auto's, met onkruid overwoekerde wrakken en huizen met verveloze, scheefgezakte deuren.
De ik-figuur heeft al langere tijd last van aanhoudende hoofdpijn en slapeloze nachten en heeft derhalve een afspraak gemaakt met mevrouw Speksnoer om hem 'in zijn kaarten te laten kijken'. Ze roept de ik-figuur met veel omhaal naar boven. Eenmaal binnen blijkt het er naar kattenpis te stinken. Een papegaai vloekt krijsend en laat zich alleen de snavel snoeren wanneer er een doek over de kooi wordt gegooid. Mevrouw Speksnoer - noem me maar Carla - verstaat de kunst om haar sessies te rekken en voert hem whisky. Ondertussen zit haar broer, Prins Hendrik, op zijn balkon en weet zich van de prins geen kwaad...
'Het medium keek mij doordringend aan.
'We komen op deze manier niet verder,' zei ze, 'laten we ontspannen op de bank gaan zitten.'
Ik wilde in een makkelijke fauteuil plaats nemen, maar dat mocht niet omdat het de plaats van Mimi was, de gemene poes. Ik moest naast Carla op de bank zitten die vol met kleren en kranten lag. We zaten dicht tegen elkaar aan, ik rook haar lichaam en de whisky. Ze legde een hand op mijn knie.
[...] 'Wat wil je?' vroeg ik.
'We moeten even gaan liggen, je bent te gespannen omdat je jezelf niet accepteert. Laten we naar onze slaapkamer gaan.' Ze duwde me in de richting van een deur op de overloop. 'Onze slaapkamer,' herhaalde ze.
Zou ze dat bed, die twijfelaar, delen met haar broer?'
Hoe zouden de hoofdpijn en slapeloosheid uiteindelijk oplossen in het niets?
De verhalen zijn verschillend qua lengte, onderwerp en ook het perspectief wisselt van de eerste persoon naar de derde persoon enkelvoud. Met name de korte verhalen zijn heel kernachtig neergezet en met weinig woorden - soms maar twee bladzijden - weet de auteur een inleiding, plot en verrassend einde te creëren. Hij verstaat de kunst om met slechts weinig woorden precies datgene te vertellen wat hij voor ogen heeft gehad. De manier van schrijven is filmisch te noemen.
Het zijn afspiegelingen van alle dag met een verrassende twist, die veelal flink wordt uitvergroot. De langere verhalen geven de lezer meer gelegenheid om zich in te leven in de hoofdpersoon, maar dat kan ook een puur persoonlijk gevoel zijn.
In 'Kaviaar, een modern sprookje' ziet de ik-figuur een meisje zwemmen die steeds langer lijkt te worden en zelfs achter haar eigen benen aan zwemt.
'Tussen de vakantiefoto's die ik op het eiland Marmara heb gemaakt zit een kiekje van een zwemmende blondine. Men zou denken dat de benen, die een meter of twee achter haar schouders boven het water uitsteken, een ander toebehoren. Maar het zijn haar eigen benen. Hoewel?'
Een beklemmend verhaal is 'Koop een haan'. De ik-figuur heeft tijdens een zomercursus Italiaans een nogal gereserveerde Deense ontmoet. De opluchting was groot toen ze halverwege de cursus terugvloog naar Denemarken. Uit beleefdheid werden er adressen uitgewisseld en zou het contact wel snel een wisse dood sterven. De Deense Marit echter stuurde hem elke maand steevast een kaartje met de vraag of hij niet naar Kobnhavn - Koop een haan - wilde komen. En zo geschiedde, maar Marit blijkt nogal veel van structuur te houden.
'Onder het eten werd er nauwelijks gesproken. Ik at weinig omdat al mijn handelingen nauwlettend werden gevolgd. Als ik mijn glas wilde neerzetten en de boog van mijn beweging leidde niet doelgericht naar het onderzettertje, dan schoof Marit dat naar de plaats van de verwachte landing. Op het tafelblad neervallende broodkruimels bleven niet langer dan enkele seconden zichtbaar; twee vingers zochten als miereneters naar de microscopische restantjes.'
Het centrale thema in deze bundel is de intermenselijke relatie tot de ander en wat voor gevoel het gedrag, gewoonte en houding van de ander bij je kan bewerkstellen. De Rooy weet de lezer ook op een heel geraffineerde manier op het verkeerde been te zetten. De spanning die wordt opgebouwd leidt de ene keer naar een onthutsend of ontluisterend einde en laat een andere keer de lezer met een glimlach achter.
De cover ziet eruit als een ouderwets cahier en doet misschien wat saai aan, maar mijn collega-blogger haalde laatst al eens aan; 'Don't judge a book by it cover'. Daar wil ik me volmondig bij aansluiten.
Van een literaire kwaliteit zijn de meeste verhalen absoluut, maar er zit ook een enkel verhaal bij dat ik meerdere malen heb gelezen en het voor mezelf niet helder kreeg wat de onderliggende gedachte is. Maar goed ligt dat aan de boodschapper of aan de ontvanger? Wie zal het zeggen?
Een heel mooie bundel die prachtig onder de kerstboom zal liggen.
Auteur
Jan de Rooy heeft meerdere werken op zijn naam staan;
2017, Arme Tak
2013, Kleine oma
1997, Granaatappels
1994, Leda Styx
1992, Hoed je voor petten
1988, Kus mijn schoenen
1987, Het gelaarsde lijk
1986, Bouillabaisse
1986, Het Spaanse goud
1984, Brandzalf
1983, Nachtvlinders
Titel: Prins Hendrik
Auteur: Jan de Rooy
Categorie: Literatuur, verhalen
Pagina's: 122
ISBN: 9789463385251
Uitgeverij Aspekt
Verschenen: november 2018 | 1pos
|
Het boek is een beetje voorspelbaar maar daarom niet minder mooi.
Ik vindt dat het boek zeer fijn leest en best ontroerd vooral op het einde.
Het is een boek vol liefde en bedriegen door naaste en er zit een stuk geschiedenis is van de Tweede wereld oorlog.
wel over sommige dingen teveel en sommige dingen te weinig. | 1pos
|
Een robot als huisdier klinkt mij als muziek in de oren. Ik ben gek op technologische gadgets en ik denk niet dat ik verantwoordelijk genoeg ben om een levend wezen te verzorgen. De baku's - een robot-huisdier waarmee je honderd keer zoveel kunt doen als met een smartphone - uit Jinxed spraken mij dan ook meteen aan. Gelukkig viel het boek van Amy McCulloch me niet tegen!
Lacey droomt van kinds af aan van een baan bij Moncha. Dit is het technologiebedrijf dat de baku heeft uitgevonden. Om dit doel te bereiken wil Lacey naar Profectus, een eliteschool waar alles draait om hightech. Wanneer ze wordt afgewezen, omdat ze zich geen geavanceerde baku kan veroorloven – maar alleen een simpel insect: de Nokia onder de baku's – valt haar droom in duigen.
Dan vindt ze onder een struik de kapotte resten van een level 3 baku. Met veel precisie en haar soldeerbout in de aanslag weet ze het ding te repareren. Opeens staat er een adembenemend mooie kat voor haar, die ze Jinx noemt. Tot haar vreugde krijgt ze met Jinx alsnog toegang tot Profectus. Maar dan beginnen de problemen. Jinx is anders. Hij lijkt soms wel een echte kat. Met een eigen mening en een eigen wil. Kan ze het geheim van Jinx bewaren? En waarom is haar gezworen vijand Carter zo bovenmatig in hem geïnteresseerd?
Ik was aangenaam verrast door Jinxed. Vooral het feit dat meisjes in dit boek in verband worden gebracht met technologie vind ik een groot pluspunt. Het hoofdpersonage Lacey is een echte knutselaar - een maker - die wel raad weet met soldeerbout, 3D-printer en ander gereedschap. Haar beste vriendin Zora is dan weer een kei in programmeren. Ik hoop dat dit boek veel jonge meisjes kan inspireren en hun interesse voor wetenschappen weet aan te wakkeren!
Het verhaal zelf is een typisch Young Adult verhaal waar wel wat clichés in voorkomen. Een afwezige vader (ik vermoed dat deze later in de serie zal opduiken), een hoofdpersonage dat wel heel perfect is, een verliefdheid gebaseerd op iemands prachtige ogen, een belangrijke wedstrijd, een eerstejaars die direct de hele school verrast, ... Toch stoorde dit me tijdens het lezen nauwelijks. Ik had wel zin in een luchtige YA en dat kreeg ik op een presenteerblaadje. Ik las het boek in één heerlijke avond uit.
Op de cover wordt Jinxed overigens omschreven als "Harry Potter in Silicon Valley" en dat vind ik een compleet foute marketingstrategie. Het is inderdaad zo dat Lacey naar een bijzondere school gaat waarover ze weinig aan de buitenwereld mag vertellen - maar buiten dat zie ik geen enkele overeenkomst met Harry Potter. Daarvoor lijkt de wereld van Jinxed te veel op de onze en is er te weinig strijd tussen goed en kwaad. O, en er komt ook geen magie aan te pas. Wat ik juist zo goed vind aan het boek van Amy McCulloch is dat ze haar verhaal laat ontstaan uit een wetenschappelijke basis.
De geschetste wereld vond ik echt heel tof en origineel. De baku's zijn heel interessant en Jinx is super cool! Ook de Baku Battles brengen een interessante vraag aan de oppervlakte. Kan een robot gevoelens hebben? Of proberen wij enkel menselijke gevoelens op het metaal? Waarom doet het dan toch zo zeer als er Baku's beschadigd raken?
Het einde daarentegen kwam wel een beetje abrupt. Hoewel deze cliffhanger nieuwsgierig maakt naar meer, hoop ik dat het verhaal niet te veel gerekt gaat worden. Het zou jammer zijn als de clichés de overhand kregen.
Jinxed is absoluut een boek van nu, dat aansluit bij de maker cultuur. Hoofdpersonage Lacey heeft weinig geld, maar ademt do it your self. In haar hok in de kelder van haar appartementencomplex knutselt ze van alles in elkaar. Ik vind het fantastisch om over zo'n vindinrijk personage te lezen - al is het op een gegeven moment wel een beetje over the top dat zij (ongeschoold) betere technische kennis heeft dan alle leerlingen en leerkrachten van Profectus. Desalniettemin ben ik blij dat een boek als deze jonge, slimme vrouwen aan technologie koppelt. Dat geldt bijvoorbeeld ook voor Zora - die ontzettend goed kan programmeren - en voor Ashley. Hoewel het verhaal niet altijd even onvoorspelbaar is en een hoop clichés bevat, kan ik niet anders dan positief zijn. Ik hoop dat Jinxed veel jonge meiden kan inspireren te kiezen voor exacte wetenschappen. En ik hoop dat iemand ooit een robot-huisdier voor mij ontwerpt!
Deze recensie verscheen ook op Oog op de Toekomst. | 1pos
|
Lidewijde Paris is ruim vijfentwintig jaar actief in het boekenvak als boekverkoper, etaleur, journalist, interviewer, redacteur en uitgever. Kortom: ze is een vakvrouw met passie voor literatuur. Haar doel is om literatuur voor een breder publiek toegankelijk te maken.
Lidewijde Paris laat in “Hoe lees ik?” zien hoe literatuur werkt en waarom het zo werkt om zo het plezier van het lezen te vergroten. In “Hoe lees ik?” behandelt zij begrippen als motief en thema, perspectieven en vertellers, fabel en sujet, spanningsboog, vergelijkingen, metaforen en de structuur van het verhaal. Ze neemt de lezer mee op een zoektocht naar de verborgen signalen die de auteur, bewust of onbewust, in zijn boek verstopt heeft. Ze laat de lezer zien hoe zij de verschillende lagen in een boek probeert te ontdekken, waardoor het boek extra betekenis krijgt.
“Hoe lees ik?” is niet alleen een theoretisch verhaal. Met behulp van inspirerende citaten en verhalen uit de literatuur laat Lidewijde Paris de lezer zien hoe zij haar zoektocht in een boek uitzet en neemt ze de lezer mee tijdens deze zoektocht om de puzzel in het boek op te lossen: hoe ontdek je nu of de schrijver je nog iets anders wil vertellen dan het verhaal dat je leest? Zij doet dit op een persoonlijke, inspirerende, enthousiasmerende wijze én met humor.
Om nog gemakkelijker zélf aan de slag te kunnen, is achterin het boek een register opgenomen om snel begrippen, schrijvers en titels terug te kunnen vinden. Ook zit achterin een samenvatting met de belangrijkste begrippen en een lijst met vragen die je jezelf kunt stellen tijdens het lezen van een boek. Lidewijde Paris heeft ook een aantal leesideeën toegevoegd met vragen specifiek voor een bepaalde titel om over na te denken Dit maakt het een echt doe-boek.
“Hoe lees ik?” is bedoeld voor mensen die hun leesvaardigheden willen vergroten, die meer uit een boek willen halen, op ontdekkingstocht willen: wat wil die schrijver nou? En waarom? Dit boek is minder interessant voor mensen die alleen maar vermaakt willen worden met een verhaal.
Al lezende dacht ik terug aan mijn leraar Nederlands op de middelbare school. Hij had een motto: “Met literatuur meer mens”. Ik geloof dat ik nu mede door “Hoe lees ik?” begin te begrijpen wat hij bedoelde! | 1pos
|
Zoals bij heel veel verfilmingen is het boek vaak beter. En dat vind ik ook in dit geval. De film is spannend, maar het boek is echt beter. Volgens de flaptekst op het boek wordt Kôji Suzuki wel eens vergeleken met Stephen King, vanwege zijn mix van horror-, fantasy- en thrillerelementen. Het is waar dat al deze elementen in Ring voorkomen, en het is echt reuze spannend om te lezen, maar mijn mening is dat met een vergelijking met Stephen King, Kôji Suzuki de norm toch net niet haalt. Dat komt vooral omdat het zich volledig afspeelt in Japan, en alle namen van plaatsen en personen Japans zijn. Sadako Yamamura, Ryuji, Asakawa, Takashi Yamamura, het Oshima Onsen hotel, Mai Takano, Kamakura, Ashikaga, Shizu, de Tohoku-snelweg en de Fukuzawa-universiteit
het maakt het lezen er niet echt gemakkelijker op en maakte het moeilijker voor mij om 'lekker in het boek' te gaan zitten. Als je dat naast je neer kunt leggen is het weldegelijk een superspannend verhaal om te lezen en zeker aan te raden als je de film Ring goed vond. Het boek geeft namelijk veel meer diepte in wat er nu eigenlijk afspeelt dan de film, waarin toch veel zaken zijn aangepast. De hoofdpersoon in de film is de vrouw Reiko, ze pakt de dingen net wat anders aan dan de man Asakawa in het boek. Uiteindelijk dondert in de film Reiko de put in waar het meisje ooit levend begraven is. In het boek is dat heel anders (ik verklap verder niets). De hoofdlijnen zijn wel hetzelfde als het boek, maar niet alles wat in het boek staat is opgenomen in de film die ervan gemaakt is en sommige dingen in de film zijn gedramatiseerd vergeleken met het boek. Het boek is beter! | 1pos
|
Tijdens een braderie vroeg de dame achter een boekenkraam of ik van draken hield. Zoja, dan was het boek van Patty van Delft , 'Zij die hoort', wel iets voor mij. De omslag van het boek, met drakenoog en veel paars en zwart, had mijn aandacht inderdaad al getrokken.
Eenmaal begonnen in het boek vond ik het heel verfrissend dat draken op een leuke manier worden beschreven, en niet als slechterik met een slechte adem. De gesprekken tussen mens en draak zijn erg grappig beschreven door Patty van Delft. Wat mij opviel, de schrijfster introduceert een eigen taal in het verhaal, maar een aantal benamingen zijn vertaald naar het Engels. Waarom daar ook geen mooie drakenwereldterm voor bedacht?
Ik ben in geval erg benieuwd naar deel twee en drie van deze trilogie!. | 1pos
|
"Geloof me maar" was het laatste boek dat ik nog moest lezen van Gillian King. Op een vrije middag heb ik dit boek in één ruk uitgelezen. Heerlijk! Ik heb echt ontzettend genoten van dit boek. Wat een humor en wat een ge-wel-dig-e gênante situaties waarin June en haar vriendinnen terecht komen. Een paar keer flink hardop moeten lachen en de tranen stroomden daardoor over mijn wangen. Gewoon een heerlijk boek. Maar dat zijn we natuurlijk gewend van Gillian.. | 1pos
|
Enige tijd geleden las ik het boek Zaira al van Catalin Dorian Florescu,een geweldig mooi boek om te lezen.
Jacob besluit lief te hebben doet daar niet voor onder,opnieuw een prachtig verhaal om te lezen,een verhaal dat je meeneemt naar de jaren twintig van de vorige eeuw naar het Roemenië van toen.
Het boek begint met Jakob die, nadat hij lang heeft gezworven in aanraking komt met Elsa Obertin.
Hij had in de krant gelezen dat ze een man zocht ,het lijkt hem wel wat om met haar te gaan trouwen want ze komt uit een welgestelde familie.
Zijn plannen gaan door en hij trouwt met haar en samen krijgen ze een zoon Jacob
De boerderij waar Elsa woont was afgebrand en met behulp van zigeuners wordt alles weer opgebouwd.
Zigeuners spelen een grote rol in het boek,vooral zigeunerin Ramina.
Jacob laat ons kennismaken met de verhalen over de voorouders van de Obertins die vertellen over het heden en het verleden.
Van een zwak jongentje groeit hij op tot een sterke man die maar weinig liefde van zijn ouders heeft gekregen.
Jacob gaat studeren en eenmaal weer terug in Triebswetter wordt hij door de Russen gevangen genomen, nadat hij door zijn vader verraden is, en op transport naar Siberië gezet.
Hij weet te ontsnappen en komt uiteindelijk weer terug in zijn dorp.
Uiteindelijk vergeeft hij het zijn vader en besluit lief te hebben.
Florescu is een verhalenverteller die je vertelt over macht en bezit,over de strijd die er was om te leven en te overleven.
Het is een prachtig, boeiend en meeslepend verhaal waarin liefde en ook haat op een mooie manier beschreven worden.
Een boek dat me zeker zal bijblijven. | 1pos
|
Heel erg mooi boek, in 1 dag uitgelezen. Top op het laatst blijf je twijfelen wie dit op zijn geweten heeft dus je wilt alleen maar doorlezen.
Aanrader! | 1pos
|
Ik ben Pelgrim gekocht als ebook en zag dus pas later in de winkel hoe dik het boek wel niet was en aarzelde om er aan te beginnen.
Wat een fantastisch debuut. De schrijfstijl leidt je soepeltjes door de vele pagina's en het verhaal pakt vanaf pagina 1. De personages zijn goed uitgewerkt en het soms teruggrijpen naar het verleden van een van de hoofdfiguren, doet je hen of de situtatie alleen maar beter begrijpen. Spannend, intrigerend en (helaas voor onze wereld) ook realistisch.
Doet een beetje denken aan Dan Brown.
kan niet wachten op de volgende Terry Hayes. | 1pos
|
18 januari 2011
Die laatste zomer begint met de terugweg van hun vakantie op het eiland Noirmoutier, een vakantie aan het strand, die Antoine Rey heeft geregeld voor zijn zusters 40 - ste verjaardag. Op het eiland zijn ze voor het laatst geweest in 1973. Destijds was Antoine 10 jaar, zus Melanie een paar jaar jonger. Ze hebben daar als kind menig vakantie doorgebracht in hetzelfde hotel. Het jaar erna is hun moeder overleden en zijn ze er nooit weer heengegaan. Dat is al meer dan 30 jaar geleden. Als ze dan naar huis rijden en Mélanie eindelijk de moed gevonden heeft om aan Antoine te vertellen wat ze weet, verongelukken ze. Als ze herstelt in een ziekenhuis dichtbij, probeert Melanie zich te herinneren wat de reden was waarom ze de macht over het stuur verloor. Daar ontmoet Antoine ook Angèle, die hem helpt over zijn problemen heen te komen. Op het moment, dat ze op vakantie gaan, zit Antoine in een moeilijke periode. Zijn vrouw heeft hem verlaten voor een andere man, terwijl hij nog steeds van haar houdt. Hij mist het leven met zijn gezin. Als zijn drie kinderen eens in de 2 weken op bezoek komen, worstelt hij met de opvoeding van zijn 2 pubers. Hij gaat gebukt onder zijn eigen opvoeding en wil het voor zijn eigen kinderen beter doen. Ook zijn werk als architect biedt hem geen uitdaging meer. Mélanie heeft een aantal relaties achter de rug, maar de ware Jacob heeft ze nog steeds niet gevonden. Nu ze veertig geworden is, begint de klok te tikken. Zij wil ook een gezin.
Tijdens hun verblijf op het eiland Noirmoutier komen allerlei herinneringen boven: gelukkige, maar ook minder gelukkige. Hun vader was na de dood van hun moeder snel hertrouwd, alle herinneringen werden uitgewist. Er werd ook nooit meer over haar dood gesproken. Hier en daar staan tussendoor liefdesbrieven van hun moeder Clarisse afgedrukt. Je weet niet, aan wie ze gericht zijn. Haar echtgenoot is in een hele vakantie maar een paar nachten op het eiland, de rest van de vakantie kan ze haar kamer met iemand anders delen. Deze herinneringen zetten hen aan tot een speurtocht naar de vroegtijdige dood van hun moeder. Antoine is vastberaden te ontdekken waarom zijn moeder in de familie Rey na haar dood is "doodgezwegen". Stukje bij beetje wordt de familiegeschiedenis ontrafeld. Thuisgekomen bezoekt Antoine diverse familieleden om na te gaan of hun teruggekomen herinneringen inderdaad op waarheid berusten.
Die laatste zomer is een boeiende psychologische roman over relaties en familierelaties. Het verhaal wordt verteld vanuit het perspectief van Antoine Rey. Er zit een goede verhaallijn in het boek dat je aan het lezen houdt. Het is een roman waarin liefde, relaties en de dood een hoofdrol spelen. In het eerste gedeelte komen de brieven van Clarisse geheimzinnig over. Dat bouwt spanning op. Het verhaal is wat traag, maar is wel boeiend. De karakters en de emoties worden goed beschreven. De sfeer wordt prachtig beschreven. Wij zijn zelf in 1989 in die contreien geweest, ook op het eiland Noirmoutier en Ile de Ré. De Gois bij Noirmoutier hebben wij ook gezien en zijn zelf over de gois naar het eiland Ré gereden (tijdens een tijd dat het niet meer mocht, wat het heel spannend maakte. Nu lees ik in Die laatste zomer, dat er veel mensen verongelukken, die ook zo stom gedaan hebben.) Die laatste zomer is een verhaal van een moderne familie, de relaties binnen die familie en wat dit voor je hele verdere leven voor impact kan hebben. Een aanrader! | 1pos
|
De cover van het boek nodigt meteen uit om te lezen. Hij is donker, mysterieus en zet je aan tot nadenken. Als je het boeken openslaat duurt het dan ook niet lang voor je wordt ondergedompeld in mysterie.
Michael Berg neemt je in zijn boek mee naar het heden en verleden van Anne Givernaud. Hierdoor krijg je als lezer een uitgebreid beeld over het leven van de vrouw, haar werk, familie en de voorgaande gebeurtenissen die haar leven gevormd hebben. Dit zorgde er voor mij voor als lezer voor dat ik in een sneltempo wou lezen. Je wil dingen te weten komen, zit met honderden vragen en wil zo snel mogelijk het mysterie oplossen (dat ingewikkelder blijkt te zijn dan je verwacht). Maar tegelijk is het verleden ook interessant en wil je ook daar zo veel mogelijk over weten.
Alle personages in het boek zijn goed uitgewerkt. Je weet over iedereen voldoende om het verhaal goed te kunnen volgen en er worden ook geen te lange stukken over uitgeschreven waardoor het je niet afleidt van het effectieve verhaal.
Het verhaal brengt je van Frankrijk naar Maaseik en dan weer naar Maastricht. Wat het voor mij zo reëel maakte was de paniek en onervarenheid van Anne Givernaud. Ik kon me zo inbeelden wat ik zou doen op die momenten en dit kwam helemaal overeen met haar acties, al zou ik waarschijnlijk niet zo moedig zijn.
Doorheen het boek daalt de spanning nooit. Af en toe dacht ik “ze geeft het op en herneemt haar leven weer” maar niets was minder waar. Ondanks het feit dat het een thriller is bevat het ook veel romantiek, als lezer had ik vaak het gevoel dat het om echte liefde draaide aangezien Anne niet op gaf en alles op het spel zette om antwoorden te krijgen.
Ook de mysteries lijken niet opgelost te geraken. Is het ene bijna opgelost, dan duikt er weer een ander op. Tot het allerlaatste moment weet je als lezer, net zoals Anne, niet wat er allemaal aan de hand is. Het maakt het boek ongelofelijk spannend en je kan gewoonweg onmogelijk stoppen met lezen.
Zelfs als je denkt “en nu is alles opgelost” zorgt Michael Berg toch weer voor een extra gebeurtenis die het leven van Anne voorgoed zal veranderen. Al zat ik daar als lezer toch nog met wat vragen, denkend aan de familie en vrienden van Anne.
Ik kan het boek zeker aan iedereen aanraden die van spanning en mysteries houdt en kijk alvast uit naar zijn volgende boek! | 1pos
|
Eerst en vooral bedankt aan Hebban om mij te laten meedoen in deze geweldige leesclub!
Sarah Morgan is voor mij een onbekende auteur dus kon ik met een openblik aan het verhaal beginnen, geen vooroordelen of verwachtingen geweldig is dat!
Het boek gaat over Paige en haar vriendinnen die samen een bedrijfje opstarten. In het begin loopt dit niet goed en worden ze gedwongen om hulp aan te nemen van Jake. Iets wat Paige niet graag doet, ze wil op haar eigen benen staan en wil alles zelf doen. Dit heeft ook met Jake zelf te maken want Paige is stapelverliefd op hem!
Ik vond het begin wat langdradig, maar wanneer er word beslist om zelf een zaak op te starten komt er vaart achter het boek te zitten. Mede dankzij Sarah Morgans aangename schrijfstijl, die je weet mee te nemen in het verhaal, word het erg lastig om het boek weg te leggen. Er werd een leuke afwisseling gemaakt van emoties en humor.
Het verhaal speelt zich af (zoals de titel al doet vermoeden) in New York. Enkele bekende plaatsten worden aangehaald wat natuurlijk heel leuk is! Je kunt je er zo iets bij voorstellen.
Heel leuk waren de wijsheden van Paige, Eva en Frankie die bij elk nieuw hoofdstuk worden meegedeeld. De wijsheden kwamen ook goed overeen met hoe zij zijn, hoe hun karakter in elkaar zit. De leukste vond ik deze: Verstop pas een lijk in de kast wanneer je zeker weet dat niemand je kleren wilt lenen. – Eva. Die was zo passend dat ik even luidop moest lachen.
De drie vriendinnen zijn ook heel verschillend qua karakter wat natuurlijk heel erg leuk is. Ik had graag wat meer gelezen rond Eva want zij was mijn favorietje :) Ik vond haar optimistische houding heel erg leuk.
Hoewel ik gesmuld heb van dit verhaal heb ik toch een puntje van kritiek: de liefde tussen Jake en Paige is wel romantisch en meeslepen maar ook heel cliché. Jake heeft bindingsangst en heeft het moeilijk om zijn liefde te uiten en zijn gevoelens een naam te geven. Dit is niet de eerste keer dat ik zoiets lees. Ook vond ik het soms wat irritant dat er telkens werd gehamerd op het feit dat Paige niet wil beschermd worden en alles zelf wil doen. Maar dit heeft me niet tegengehouden om het boek toch met veel enthousiasme te lezen! Een grote aanrader voor mensen die zoeken naar een meeslepen, romantisch en makkelijk verhaal. Ik denk dat ik de vervolg boeken over Franky en Eva zeker zal lezen! | 1pos
|
Als je wilt weten hoe het op dit moment met Zuid-Afrika gesteld is ben je bij Het Vogelalfabet van S.J. Naudé aan het goede adres. Aan te raden aan iedereen die denkt dat het daar nu vast wel heel goed gaat sinds het einde van de apartheid, en zó realistisch geschreven dat je je haast niet kunt indenken dat de gebeurtenissen in de verhalen níet werkelijk hebben plaatsgevonden.
De ongeneeslijk zieke verpleegster Sandrien heeft in ‘Het busje’ het beste voor met een groep aan aids stervende townshipbewoners, maar de zwarte elite is alleen geïnteresseerd in de luxe lodge die gebouwd wordt waar misschien wel de president komt logeren. Het project is – vanzelfsprekend, zou je bijna zeggen voor wie de berichten uit Zuid-Afrika volgt – omgeven met corruptie.
Haar principes maken het alleen maar gemakkelijker Sandrien als een pion te offeren in een schaakspel tussen de machthebbers. "Jij wilt toch HIV-remmers hebben, yes? Nou, I’ll get them for you. [] Jij moet met Walter praten. Je moet naar hem toegaan in Port Elizabeth, een weekend bij hem doorbrengen. [] Je weet dat hij heel erg op je valt. Geef hem wat hij wil hebben. En jij moet hem overhalen. Jij moet hem overhalen om het onderzoek naar corruptie te laten vallen." De overeenkomsten met de zelfverrijking rond het nieuwste paleis van Jacob Zuma zijn vast geen toeval. Dit schreeuwt natuurlijk om wraak, maar het verhaal eindigt onbevredigend. Later in het boek zal blijken dat Naudé een (door niet alle Nederlandse recensenten begrepen) spel speelt met de lezer.
In ‘VNLS’ wil de blanke Ondien met haar multiraciale zanggroepje uit het moderne Kaapstad de wereld van binnenuit veranderen. Na een griezelig avontuur bij een blanke boer waar ze verblijven wordt ze echter onterecht gearresteerd. Niemand is geïnteresseerd in haar verhaal, de politie al helemaal niet. Haar twee zwarte bandgenoten zouden volgens een pensionhoudster waar ze verbleven weer terug zijn naar het Township. "De politie heeft het laten weten. Allebei terug naar KwaZulu. [] Naar hun eigen familie. Ja, zegt mevrouw Nyathi, naar hun eigen mensen. Daar zullen ze nu lekker kunnen zingen hoor!" Einde zanggroepje, einde idealen. Ondiens zus zucht ondertussen in Amerika onder de agressie van haar psychopathische ex-echtgenoot en maffe zoontje; haar broer voelt zich verbitterd en nutteloos ondanks materieel succes als bankier in Londen.
Naudé snijdt in dit verhaal een gevoelig thema aan: Blanke Zuid-Afrikanen schijnen vaak aan ontheemdheid te lijden. Het strak georganiseerde land van voor 1990 bestaat niet meer, en in het buitenland voelen ze zich ook niet echt thuis. Hun teleurstelling dat er zo weinig terechtkomt van de belofte van Mandela dat het allemaal beter zou worden na de omwenteling is voelbaar in elk van de verhalen in deze bundel. Ook de grote leider zou er als hij nog leefde niet goed van worden. In de jaren negentig had hij het al te stellen met twijfelachtige oligarchen als Tokyo Sexwale, wiens naam nu opduikt bij de Fifa. Lees de uiterst leerzame memoires van zijn assistente Zelda Lagrange er maar op na.
Op de achterflap beveelt André Brink, een van de zogenoemde ‘Zestigers’ die de apartheid kritiseerden, Het Vogelalfabet bij ons aan. De in 2015 overleden literatuurwetenschapper was destijds de eerste Afrikaans schrijvende auteur wiens boeken werden verboden door de toenmalige regering. Wie had gedacht dat het 50 jaar later wéér nodig zou zijn om machtsmisbruik en corruptie in Zuid-Afrika aan de kaak te stellen. Of Naudé de nieuwe Brink is moet we nog even afwachten, maar Het Vogelalfabet heeft er alle kenmerken van. | 1pos
|
Een ondertoon van liefde gaat over wijn en de invloed van wijn in de wereld van restauranthouders en sommeliers. Als je zelf je flesje uit de supermarkt haalt besef je niet hoe belangrijk dit goedje is voor sommige mensen. Een van die mensen is Ivy, zij leeft voor wijn. Zij kan de wijn herkennen aan de geur. Ze weet er alles van en is de droom kandidaat voor de titel “Master Sommelier” Samen met haar twee beste vrienden vertrekt ze naar Aspen om deze titel in de wacht te slepen. Dan gebeurt er iets naars en ze vlucht naar Nederland. Om als het ware onder te duiken in de nachtclub van een vriend. Daar ontmoet Ivy de eigenaar van een restaurant, Alexander. Hij ziet haar talent en vraagt haar om te werken in zijn restaurant. Alles lijkt goed te gaan tot de dag dat alles weer verpest wordt. Het eerste wat ze doet is vluchten. Terug naar haar basis, maar gelukkig heeft ze echte vrienden die haar talent hebben gezien en haar stimuleren om niet meer te vluchten maar de confrontatie aan te gaan met het verleden en het verleden te verslaan.
Dat klinkt lekker vaag maar ik wil echt niets van de clou weggeven want ik heb er zo van genoten om te ontdekken waar dit verhaal naar toe gaat. Dat gun ik jullie ook.
Tijdens de eerste hoofdstukken moest ik er even inkomen, de wereld van de wijnkenners ligt ver weg bij de mijne. Maar dan komt er romantiek om de hoek kijken en vormt er zich een verhaal waarin het verleden het heden in lijkt te halen. De erotische scenes verhogen de spanning tussen de hoofdpersonen behoorlijk, had van mij iets minder gemogen. De boodschap in het boek zelf vond ik heel erg mooi. Dat je niet weg moet vluchten van je problemen maar dat je, zoals Ivy, aangespoord door de mensen die echt van je houden de confrontatie misschien juist aan moet gaan om er beter uit te komen.
De schrijfstijl leest prettig, niet te lange zinnen en teveel afdwalen, daar houd ik van. Je pakt het verhaal zo weer op als je het even hebt weggelegd/
Dit is een heerlijk zomerboek, romantisch en mooi geschreven.
Er is gelukkig een deel twee! Dus het verhaal gaat verder……
Deel twee heet: Volle overgave. Ik ben benieuwd. | 1pos
|
Raadselachtig verhaal verteld door Elisabeth, als ze terugblikt op Wenen anno nu en Wenen tijdens de tweede wereldoorlog. Het verhaal springt heen en weer en lange tijd blijft het onduidelijk wie wie is en wie zich waar en in welke tijd bevindt. Elisabeth woont al haar hele leven in haar ouderlijk huis. Ze verhuurt de bovenverdieping. Het verhaal komt op gang als de vorige huurster met stille trom vertrekt en er een nieuwe huurster haar intrek neemt. Hanika schrijft op zo'n manier dat je wel aan haar lippen wilt blijven hangen. Het is een heel teder verteld liefdes verhaal. Op een manier neergezet dat je het wel kunt voelen, maar toch wel weer met zoveel afstand dat je er niet ingezogen wordt. Wellicht ook wel prettiger want er zijn ook diepzwarte gedeelten door het hele verhaal heengeweven. Door deze verteltrant wordt het niet te zwaar en te melancholiek. De abrikozenboom en de abrikozenjam blijven het hele verhaal door een rol spelen. | 1pos
|
Het zijden huis is mijn eerste kennismaking met Anthony Horowitz en de verhalen van Sherlock Holmes. Het boek is mij bijzonder goed bevallen. Het verhaal is boeiend en spannend tegelijk. De schrijfstijl is prettig en zorgt ervoor dat je het boek al gauw sneller uit hebt dan je wilt. De personages worden goed neergezet en met een beetje fantasie zie je tijdens het lezen al snel een film aan je voorbij trekken. Horowitz weet dan ook een goede sfeer op te roepen en neemt de lezer mee naar de Victoriaanse tijd, waarin hij zeker geslaagd is. Kortom, een boek dat smaakt naar meer
. | 1pos
|
De pelikaan. Een komedie. Maar wel een met een donkere ondertoon. In het boek volgen we de wederwaardigheden van Andrej, een postbode, en Josip, een kabeltreinbestuurder in een Kroatisch dorp net voor het uitbreken van de Balkanoorlog. In een heerlijk kat en muisspel weten ze elkaar bezig te houden met een alternatieve inkomstenbron, het plegen van chantage. Beide onwetend wie de chanteur is. Het boek wordt met de nodige humor beschreven, echter als we achter de façade van de personen kijken zien we veel onverwerkt leed. Van een totaal mislukt huwelijk tot het niet kunnen komen tot een geslaagde relatie. De beschrijvingen van de hoofdrolspelers en hun mededorpsgenoten is te lezen als een parabel van de ontwikkelingen op de Balkan.
We komen oud strijders, onder Tito, tegen, jongelingen die, helaas?, de Grote Oorlog gemist hebben, Duitsers met wroeging, rabiate anti-semieten, Servië-haters, kortom het hele scala is terug te vinden in een van de opgevoerde karakters. Het boek leest heel luchtig weg, maar de onderliggende problematiek maakt dat je nog lang nadenkt over het geschrevene. Een aanrader. | 1pos
|
Super debuut van Eveline Karman. Vanaf het eerste hoofdstuk zit je aan dit boek gekluisterd. Het boek leest heerlijk; vlotte schrijfstijl. Je raakt zo betrokken bij het journalist Eline, dat je wilt weten waar haar baas Boris is gebleven, hij lijkt namelijk van de aardbodem verdwenen. Bij deze zoektocht komt ze terecht in de wereld van de escort in Amsterdam. De opbouw van het boek is erg goed, de verhaallijnen van Eline en Desire lopen door elkaar, zodat je beide personage leert kennen, de groei van de personages is erg goed. Daarnaast wordt je over sommige personages op het verkeerde been gezet door Eveline Karman, zijn dit nou ‘goede’ of ‘slechte’ mensen?? Wie is de dader?? Als je het denkt te weten, ga je toch weer twijfelen!
Het is duidelijk dat Eveline Karman zich heft verdiept in de escort-, glamour-, en journalistiekwereld, want het is een origineel, maar realistisch verhaal.
Het is een prachtige debuut, spannend en het leest heerlijk! Ik ben al nieuwschierig naar Eveline Karman haar volgende boek! | 1pos
|
Anthonie van de Wardt beschrijft in zijn novelle 'Het grote slapen' de ontsnappingstocht van Sophie. Ze is op de vlucht voor zichzelf en haar verleden. Nauwgezet heeft ze haar vertrek voorbereid. Vanuit haar woonplaats Maastricht vertrekt Sophie (Alias Wendy) met de trein naar Sittard vanaf dat moment probeert ze haar verleden achter zich te laten.
Op haar vlucht route komt ze door verschillende steden en ontmoet ze mensen die als doel hebben, het bereiken van Santiago de Compestella. Dit is voor haar een uitstekende schuilplaats. Tijdens de Camino wordt ze geraakt door de religieuze sfeer waardoor ze steeds meer belast wordt met het vreselijke geheim dat ze met zich meedraagt. Voor velen probeert ze haar identiteit geheim te houden om te voorkomen dat instanties, die waarschijnlijk al vanuit Nederland naar haar opzoek zijn, haar kunnen vinden. Alleen bij André, de eigenaar van een hotel, geeft ze iets van haar verleden prijs. Waarop hij reageert met de woorden: ' in dit huis vragen we niet, maar luisteren we alleen'.
Een mede-pelgrim Marc ontmoet ze voor de tweede keer tijdens haar tocht, en hij voelt zich tot Sophie (alias Wendy) aangetrokken, waarbij ze besluiten om samen verder te lopen. In het dorp Pamplona ontmoeten ze Wim en Marga, een broer en zus uit Terschelling. Samen lopen ze het laatste stuk richting Santiago de Compestella. Aangekomen bij de kathedraal in Santiago neemt Sophie een definitieve beslissing.
Tijdens het lezen van het boek ben ik als 'virtuele' pelgrim meegelopen in de Camino. Plaats voor plaats beleefde ik op intense wijze de tocht. Op het moment dat Sophie haar verleden bloot geeft ben ik even de weg kwijt, tranen springen spontaan in mijn ogen, en ik voel de spanning die ik tijdens mijn virtuele tocht heb opgebouwd vrijkomen. Gelukkig herpak ik me weer en neem ik 'virtueel' weer deel aan het laatste stuk naar het gezamenlijk einddoel. Santiago de Compestella is bereikt.
Anthonie van de Wardt heeft een mooie novelle neergezet, waarbij je als een ware pelgrim de Camino naar Santiago de Compestella meeloopt. Een goed verhaal dat je vasthoudt totdat je, met een meeslepend plot, het einddoel hebt bereikt. Aangezien dit mijn eerste novelle is, is er geen vergelijkbaar materiaal. Wat mij betreft ook helemaal niet nodig, want het verhaal heeft me geraakt en ik zal het dan ook zeker niet vergeten.
In de toekomst hoop ik de Camino zelf eens te kunnen lopen, waarbij ik dit verhaal zeker meeneem in mijn tocht als herinnering van een mooi avontuur. 5/5 | 1pos
|
Ik ben stil. Huil tranen met tuiten. Als je eens een geliefde hebt verloren ga je met dit boek terug naar die tijd.
De pijn zo herkenbaar. Wat kan ik jaloers zijn op Sietske Scholten, dat zij dit zo prachtig en helder kan verwoorden.
Dank je wel dat je deze strijd en het verlies hebt willen delen. | 1pos
|
TOPPER!!! Het beste boek dat ik ooit gelezen heb. Wat een overrompelend bombardement van gruwelijkheden. Nog nooit ben ik zo van de kaart geweest van een boek, maar dan wel op een positieve manier. Zat dit met open mond aan het strand in Italië te lezen en m'n vrouw vroeg wat er was. Nou, na een korte samenvatting van een beschreven martelpartij werd ze al misselijk.... Voor de rest van het boek heb ik haar maar behoed. Een boek waar, terecht enorm veel ophef over is geweest. Maar, toch maar lezen is mijn advies!!! | 1pos
|
'The path of totality' is de debuutroman van de Ierse Bronagh Curran. Het boek verscheen vorig jaar eerst in zijn Nederlandse vertaling, een jaar later wordt nu de originele Engelse versie uitgegeven. De wereld op zijn kop.
Nat (Nathaniel) Dobbs is niet bepaald voor het geluk geboren. Op school wordt hij gepest en vrienden heeft hij niet. Wanneer hij voor de zoveelste keer van school verandert, en daarvoor zelfs met het hele gezin naar een andere stad verhuist, lijkt het tij echter te keren. Maar schijn bedriegt, al komt hij door de fratsen van zijn nieuwe klasgenoten wel in contact met Mr Quincy, een 65-jarige man die voor pedofiel aanzien wordt. Wanneer Nat ontdekt dat Quincy stervende is en voor zijn dood graag de zonsverduistering in Kentucky wil meemaken, zet hij alles op alles om die droom werkelijkheid te maken.
'The path of totality' is een boek over vriendschap en dromen. Over jezelf durven zijn en je eigen weg kiezen, zelfs als je daarmee tegen de stroom ingaat. Geen kleffe toestanden, wel een mooi verhaal. Je ziet het zelfvertrouwen van Nat groeien, hij doet zelfs zijn eerste schuchtere stapjes op amoureus vlak. Met de relatie met zijn ouders wil het nog niet zo lukken, maar ook daar wordt aan gewerkt.
Naast Nat en Quincy wordt dit verhaal grotendeels gedragen door Celeste, een meisje dat heel anders blijkt te zijn dan ze zich voordoet. Alle personages, ook degene die een minder grote rol spelen, zijn bijzonder goed uitgewerkt en komen helemaal tot leven. De auteur laat ons zowel met hun mooie als minder mooie kanten kennismaken, waardoor alles heel realistisch overkomt.
Het boek begint met wat tienerdrama en het daarbij horende taalgebruik. Vervolgens gaat het verhaal verder in niet al te moeilijk Engels. Er zijn heel veel dialogen, wat het boek de nodige vaart geeft, maar er is ook genoeg aandacht voor serieuze thema's.
Bronagh Curran lijkt, na een aantal carrièrewissels, met schrijven haar ding gevonden te hebben. Een viertal andere romans, waaronder een trilogie, zouden klaar zijn om op de wereld losgelaten te worden. En laat dat nou goed nieuws zijn! | 1pos
|
Een familiedrama in de outback van Australië. De vader schiet zijn vrouw en zoontje neer en pleegt vervolgens zelfmoord. Althans, dat is de aanname. Was de vader echt gek geworden door de jarenlange verzengende hitte en ellende, of is er meer aan de hand? Dat is de hoofdvraag van dit boek. Natuurlijk mag je er gelijk vanuit gaan dat niets zo simpel is als wat het lijkt, want als het zo was zoals het in de krant stond hadden we nu geen thriller.
We volgen Falk, een man die na vele jaren weer terugkeert naar het dorpje waar hij uit verbannen werd toen hij nog een tiener was. De man van het gezin, die schijnbaar zelfmoord heeft gepleegd na de daad, was namelijk zijn jeugdvriend. Maar algauw wordt Falk gegrepen door de zaak en gaat hij op onderzoek uit. Maar door een andere tragische dode uit zijn verleden waar hij mee in verband werd gelegd is hij niet bepaald welkom meer.
Zoals de titel al doet vermoeden is de droogte en hitte in het boek een belangrijk thema. Het schoolplein wordt verwaarloost, de boeren hebben het moeilijk, en langzaam maar zeker worden de gemoedstanden van de inwoners van het kleine dorpje steeds meer op de proef gesteld. Daardoor zou iedereen wel de dader kunnen zijn zonder een duidelijk motief te hoeven hebben. Dit betekent dat er voldoende spanning door het boek heen is en je je blijft afvragen wie van die onschuldig ogende personages wellicht de dader zou kunnen en wat hun motief zou kunnen zijn.
Het verhaal volgt grotendeels de standaard thriller weg. Plot twists, clues - ze zijn niets nieuws, maar toch weten ze je aandacht vast te houden dat je het boek het liefst dezelfde dag nog uit wil lezen. De personages schijnen allemaal een geheim met zich mee te dragen en je wilt weten wat.
Alle vragen worden tegen het einde van het boek aan beantwoord. Er zijn geen losse draden, wat aan de ene kant bevredigend is voor de lezer, maar ook veel van de zogeheten ‘naspanning’ van het boek weghaalt. Toch zijn er gebeurtenissen en ontknopingen in het boek waarvan je na het lezen van het boek de hoofd zal doen schudden op een goede manier.
Al met al is het een goede debuut thriller, maar het brengt niets nieuws naar het genre. Het is wel een heel vermakelijk boek en houdt je aandacht goed vast zonder ergens te verslappen. Clichés zijn aanwezig, sommige dingen wat vergezocht en ongeloofwaardig, maar toch blijft het verhaal met de eigenzinnige personages en beklemmende setting je vasthouden tot aan de laatste zin. | 1pos
|
Dit was weer zo één van de boeken die ik het liefst in één tijd had uitgelezen.Qua spanning is het verhaal zo opgebouwd dat het net spannend genoeg is om te willen door lezen.Het verhaal begint ver voor onze tijd in 1218 in bagdad waar akram op de markt de dood ontmoet,later in het boek word duidelijk waarom dit in dit verhaal thuis hoort, mij leerde het vooral dat je de dood niet kunt ontlopen en dat de dood bij het leven hoort en het altijd zo geweest is.Dan komt er een deel dat terug keert naar 1987 ook dit deel word duidelijk later in het verhaal,verschillende meisjes verdwijnen en worden dood terug gevonden.Het hier en nu speelt zich af bij de antwerpse politie,verschillende personen vinden de dood en het lijkt op het eerste zicht om natuurlijke overlijdens te gaan.Alexandra is nieuw in het team en samen met Raoul onderzoeken ze een paar overlijdens,Alexandra vind sommige daarvan verdacht maar Raoul en wetsdokter Tom zien geen patroon en denken eerder aan noodlottige ongevallen.wat natuurlijk niet zo is.Ik vond het een prachtig verhaal,het boek had voor mij 100blz meer mogen zijn als daarmee de politie en de wetsdokter meer in beeld waren geweest.Tom worstelt vooral met zijn verleden en moet verplicht naar de psycholoog daardoor verliest hij de grip op de realiteit.Het verhaal van de dader is vertelt,ook het hoe en waarom, maar voor mij is het verhaal niet af en dat vind ik spijtig.Waarom ik dat vind word duidelijk als je het boek zelf leest.,toch heb ik het met veel plezier gelezen en ervan genoten.
Elkéén die van misdaad verhalen houd zal van dit boek genieten en alhoewel de delen pan en meesterdood afzonderlijk gelezen kunnen worden is het toch aan te raden met pan te beginnen wil je de voorgeschiedenis en het verhaal, van wetsdokter Tom kunnen volgen.
Tot slot een pluim voor Ria Maes en Aron Wade,proficiat. | 1pos
|
Hij zat nog geen vier jaar in de Tweede Kamer. Toch werd hij, begin 2017, uitgeroepen tot eerlijkste politicus vanwege zijn inzet voor ontwikkelingslanden en kinderrechten en schreef onder meer een baanbrekende initiatiefwet tegen kinderarbeid. In zijn openhartige boek 'Eerlijk duurde niet zo lang' laat PvdA-er, Roelof van Laar, zien hoe hij achter de schermen resultaten boekte voor kinderen in Nederland en ver daarbuiten. Hoe hij voorstellen aangenomen kreeg en zag sterven in schoonheid.
Naast dit alles doet Van Laar een boekje open over de schaduwkanten van het politieke werk. Die strekken zich uit van tegenwerking door partijgenoten tot geld voor vluchtelingen dat werd ingezet om zijn steun af te dwingen. Van Laar schetst een tot nu toe onbekend beeld van het werk in de Kamer. Een beeld van een Kamerlid op de achterste bankjes die resultaten boekt die nauwelijks aandacht krijgen. ‘Eerlijk duurde niet zo lang’ toont aan dat alles in de politiek persoonlijk is.
“Zoals vaker in de politiek zijn de beschouwingen pas bij vertrek lovend. Dat geldt ook voor Diederik. Ineens blijkt hij een goed politicus te zijn en komt er ruimte in de kolommen om waardering uit te spreken.”
Van Laar geeft in ‘Eerlijk duurde niet zo lang’ de lezer de gelegenheid om een ruime blik te werpen op hoe het er binnen de wandelgangen van het Binnenhof aan toegaat. Van Laar neemt daarbij geen blad voor de mond en juist dát maakt zijn boek interessant.
“De FMS heeft een project dat Fair Politics heet. Het programma houdt bij welke Tweede Kamerleden zich inzetten voor een rechtvaardiger Nederlands beleid ten opzichte van ontwikkelingslanden.”
Van Laar werd begin 2017 uitgeroepen tot 'eerlijkste politicus' vanwege zijn inzet voor kinderrechten. Zijn gedrevenheid om vanuit idealen dingen te veranderen, werd hem echter niet door iedereen in dank afgenomen. Dat is wellicht ook de reden dat hij bij de laatste Tweede Kamerverkiezingen op een onverkiesbare plek terechtkwam. Van Laar is daarover niet rancuneus, maar zou wel graag terugkeren. Zelf heeft hij het gevoel ‘nog niet klaar te zijn’.
“Het lot van kinderen laat mij niet meer los en de politiek zie ik als de plek waar he hun lot kunt verbeteren.”
Van Laar beschrijft in zijn boek ook de regelmatige teleurstellingen. Daarbij ging het met name over onderwerpen waarvan hij meende dat het échte PvdA-onderwerpen waren, zoals bijvoorbeeld de armoedebestrijding. Dergelijke onderwerpen kregen in zijn ogen te weinig aandacht doordat men toch vooral bezig was de coalitiepartij tevreden te houden. Van Laar is daar wars van en wil knokken voor zijn idealen.
Kortom, ‘Eerlijk duurde niet zo lang’ is een openhartig boek waarbij diverse politieke collega’s niet worden gespaard evenmin als het reilen en zeilen binnen de politieke arena.
Over de auteur
Roelof van Laar is sociaal ondernemer voor kinderrechten. Hij was lid van de Tweede Kamer voor de PvdA van mei 2013 tot maart 2017. Over zijn werk tegen kinderprostitutie schreef hij het boek ‘Een meisje als Roopa, de strijd tegen meisjeshandel’.
Uitvoering
Uitgever LM Publishers
ISBN 9789460224607
Paperback, 190 pagina’s
Over Hanneke Tinor-Centi
Hanneke Tinor-Centi (1960), eigenaar van HT-C Communicatie en Marketing, literair agent, boekmarketeer en recensent.
http://ht-c-communicatie.nl/ | 1pos
|
Het is me nog nooit overkomen. Of ik vind een boek mooi, of indrukwekkend, of ontroerend, of alledaags, of, maar dat valt niet zo vaak voor, de moeite van de tijd niet waard en zonde van de vermorste drukinkt. Toen ik daarnet de laatste zin half luidop naprevelde, overviel me een gevoel van diepe dankbaarheid dat ik deze roman van Tommy Wieringa heb mogen savoureren. Wat een magistrale opbouw, wat een zinderende symboliek, wat een beklijvende schrijfstijl en vooral, wat een expressieve virtuositeit in de soms huiveringwekkende beschrijvingen en analyses van toestanden en belevenissen. Het lezen van Wieringa’s Caesarion hield me gans de tijd in een fascinerend houdgreep en bezorgde me bij afloop een gevoel als bij de laatste tonen van een aangrijpend orgelrecital. | 1pos
|
Een indrukwekkend boek, even komisch (geen dijenkletsers, wel voortdurende ironie) als tragisch, mooi van stijl en knap van structuur. Wel een roman die de lezer vaak op het verkeerde been zet en die veel te raden overlaat, maar ik hou daar juist van. Het heeft de melancholie om het verloren verleden van Brideshead Rivisited (ik bedoel daarmee de serie en het boek), de harmonische onderkoelde stijl (en onderdrukte emotie) van Henry James, en bevat allerlei intrigerende verwijzingen naar de Engelse literaire wereld rond WO I.
De roman beslaat een grote tijdsspanne: hij speelt van 1913 t/m 2008, in vijf delen. Tussen die delen worden steeds grote tijdssprongen gemaakt, zodat je wel ziet dat diverse sleutelpersonages zijn veranderd, maar niet precies hoe die verandering in zijn werk is gegaan en wat er in de tussentijd is gebeurd. Je ziet dus steeds alleen puzzelstukken van de levensloop, geen complete geschiedenis, en juist die incompleetheid intrigeert de lezer. Precies die incompleetheid is ook het grote thema van dit boek: de onmogelijkheid het leven van anderen te begrijpen, de onmogelijkheid zelfs de eigen levensloop als sluitend verhaal te vertellen. In deel I zijn we getuige van de nogal dandyeske en provocerende dichter Cecil Valance, die de piepjonge Daphne het hoofd op hol brengt, om nog maar te zwijgen van haar broer George. Hij schrijft een gedicht, met allerlei aantekeningen en varianten, waarin hij o.a. een geliefde bezingt. Maar de vraag is: liefde voor wie? En is die geveinsd of niet? Veel later wordt het gedicht gezien als patriottische hymne, nog veel later als volkomen mislukt. Maar definitief uitsluitsel wordt daarover niet geboden, en ook niet over de vraag wie Cecil Valance eigenlijk was en wat hij voor zijn familie en geliefden betekende. De meeste gevoelens in deze roman zijn onuitgesproken: innerlijke worstelingen met de vraag 'wat voel ik eigenlijk' en 'wat denkt die ander van mij' die niet tot een conclusie komen en ook niet worden uitgesproken.
Die innerlijke worstelingen beschrijf Hollinghurst overigens briljant, met een voortdurende 'tongue in cheek' humor. Even briljant laat hij de voorlopigheid van dat soort worstelingen zien: sommige van de personages uit deel I blijken in deel II zomaar uit het leven weggerukt door de oorlog, zij die overleefden hebben ineens een heel ander perspectief op de gebeurtenissen uit het verleden, en in deel III en later is ook dat andere perspectief weer veranderd. Daphne schrijft op wat latere leeftijd een boek over haar relatie met Cecil Valance, maar niet iedereen gelooft dat boek. Op hoge leeftijd wordt ze aan de tand gevoeld door een biograaf, maar dan zegt ze andere dingen dan ze denkt. Bovendien is niet duidelijk wat ze eigenlijk denkt: ook op hoge leeftijd is haar levensverhaal niet sluitend, zelfs voor haarzelf niet. De biograaf komt vervolgens met zijn verhaal, maar ook dat is incompleet en door persoonlijke (en veranderende) emoties gekleurd, en door zijn zoektocht naar zijn eigen identiteit. Allerlei teruggevonden brieven van nevenpersonages, vol verheimelijkte liefde, werpen nog weer een ander licht op de zaak, maar dat licht zorgt eerder voor extra onduidelijkheid dan voor verheldering. Temeer ook omdat je van niemand weet wat er voor verzwegen gedachten schuilgaan onder de publieke boodschap van die brief. De personages in Kind van een vreemde krijgen geen greep op hun eigen levensverhaal en geen greep op het verhaal van hun naasten. Dat is hun tragiek, en die tragiek wordt door Hollinghurst prachtig getoond. Tegelijk wordt op indrukwekkende wijze de passie van de personages voelbaar gemaakt om te blijven vertellen: ze blijven proberen om, met inzet van al hun verbeeldingskracht, de details van hun eigen levensloop en de levensloop van anderen aaneen te smeden tot een zinvol geheel. Dat lukt niet en kan niet lukken, maar toch dwingt die passie ontroering af: inzet van verbeeldingskracht, hoe onvolkomen ook, is altijd nog te verkiezen boven berusting in totale zinloosheid.
Tragiek en passie dus, in een roman die een mooie stijl combineert met een vernuftige structuur en met humor. Wat wil een mens nog meer? | 1pos
|
Een boek waar je zo induikt. Bloedprint is een officieel uitgegeven fanverhaal, een fanfictie, van Nederlandse bodem. Dit verhaal combineert spanning en romantiek en is een prachtig voorbeeld van de nieuwe generatie fanfictie.
Het Verhaal
Ze lijkt normaal. Het hoofdkarakter van Bloedprint is Charlotte O’Connel, een jonge vrouw op de vlucht. Al probeert ze dat laatste geheim te houden. Ze wordt namelijk achterna gezeten door de Melias, een groep die uit is op macht. En laat Charlotte nou een Reva zijn, iemand die speciale krachten bezit. De Melias willen de Reva gebruiken om de gewone mensen te overheersen.
Het verhaal start vrijwel op het moment dat Charlotte de pech heeft, of het geluk, om haar wederhelft tegen het lijf te lopen. Maar hoe combineer je een romantisch leven als de vijand het continue op je gemunt heeft?
De Sfeer
Dit boek bevat een volledig avontuur, verspreid over 153 pagina’s, waarin het hoofdkarakter een ultimatum gesteld krijgt, oog in oog komt met de vijand en ook nog eens moet wennen aan romantiek en alles wat daarbij komt kijken. Een zoetsappig avontuur waarbij de lezer mee wordt genomen in een boek vol knappe mannen, ongewenste advances, verleidingen en misverstanden. Uitermate aantrekkelijk voor Young Adults en tieners. Ondanks dat de romantiek volop door het verhaal heen geweven zit, en af en toe een Twilight gevoel geeft wanneer de knappe man en zijn familie Charlotte willen redden, is het ook heel sterk een krimi. De vijand gedraagt zich als ware criminelen, inclusief kidnap en warenhuis scènes met wapens. De balans tussen deze twee uitersten – het gevaar en geweld aan de ene kant en de worsteling van gevoelens en de liefde aan de andere- houden het verhaal goed in evenwicht.
Naast het nodige gevaar waar de vijand wel voor zorgt, zit er ook een gezonde dosis humor in dit boek, kan het hoofdkarakter soms lekker sarcastisch uit de hoek komen en zijn er genoeg moderne referenties om dit interessant te maken voor de doelgroep. Denk hierbij aan verwijzingen naar Avatar the Last Airbender en acteurs zoals Johnny Depp.
Nieuwe Generatie Fanfictie
Dat fanfictie al jaren gepubliceerd wordt is iets dat niet algemeen bekend is. Een fanverhaal moet aan bepaalde regels voldoen, denk aan copyright wetgeving en creative commons. Daarom zijn fanverhalen vaak parodieën of gebaseerd op verhalen uit het publieke domein. Dit verhaal wijkt daarvan af, omdat de knappe wederhelft van het hoofdkarakter niemand minder is dan Ian Somerhalder.
Het is niet uniek dat fanfictie steeds vaker gepubliceerd wordt. Denk aan Mainstreet: Een onverwacht spannende vakantie (een verhaal over een boyband, het winnende verhaal van een wedstrijd), of aan de verhalen van Sophie Hannah die Poirot weer nieuw leven inblaast (met support en toestemming van de familie van Christie).
Uitgeverij Fanflicks speelt in op deze behoefte en is daarin wel uniek. Deze uitgeverij is speciaal voor fanfictie verhalen in de Nederlandse taal en zet daarmee een stap die niet veel uitgevers durven doen: het openlijk toegeven dat een verhaal fanfictie is en de schaamte van het woord weghalen.
Het gevaar met een fanfic waarin de hoofdrol vervuld wordt door een zelfverzonnen personage, in dit geval Charlotte, is dat dit karakter zich vaak ontwikkeld als een Mary Sue: een onoverwinnelijk karakter zonder fouten. Charlotte is dat niet, en dat is een hele verademing. Als lezer is het redelijk makkelijk om je in te leven in haar personage. Ze heeft haar fouten en ja, ze heeft speciale krachten, maar genezende krachten zitten daar niet bij. Dat is fijn want daardoor blijft de dreiging in het verhaal reëel. Ze weet dat ze nog steeds dood kan gaan. Ze weet dat ze mensen kan verliezen om haar heen.
Ook de schrijfstijl laat zien dat dit van oorsprong een fanfic is. Zo hebben hoofdstukken elf, twaalf en dertien ieder een bijzondere opbouw waarin er niet alleen vanuit Charlotte, maar ook vanuit Ian en zelfs Jay’s oogpunt beschreven wordt wat er gebeurd. Een typische troef uit de wereld van de fanfictie online, maar ook een gevaarlijke. Wanneer dit niet goed wordt toegepast is dit afleidend. Echter, Elke past deze techniek toe op een moment waarop de karakters gescheiden zijn en creëert daarmee een split-screen effect. De splitsing en de verandering van oogpunt in deze hoofdstukken is niet hinderlijk. Het is hier juist een heerlijk moderne schrijftechniek die op dit punt in het verhaal veel toevoegt.
Aanrader
De twee hoofdthema’s zijn hierboven al genoemd en voor liefhebbers van krimi en romantiek is dit zeker een geschikt boek. Ook voor tieners die net beginnen met de liefde te ontdekken of hun eigen emoties te verkennen is dit een boek om lekker bij weg te dromen. Het heeft iets weg van een chicklit romantiek gecombineerd met een maffia avontuur, met ook wat bovennatuurlijke krachten en een hoop knappe acteurs die makkelijk in de rollen van de mannen te plaatsen zijn.
Een realistische wereld met een beetje extra en een verhaal met een gelukkig einde.
Goede Doel
Een percentage van de aankoopprijs van het boek gaat naar de stichting Make-a-Wish Nederland. Deze stichting zet zich in om wensen van kinderen met een levensbedreigende ziekte te vervullen. Als je dit boek koopt help je meteen mee aan een goed doel. Nog een goede reden om dit boek aan te schaffen dus. | 1pos
|
Als haar vriendje Henrico in coma ligt neemt Johanne een cassettebandje met herinneringen op voor hem. Hierdoor word je als lezer meegenomen naar de gebeurtenissen voor het ongeluk.
Johanne verhuist met haar hippiemoeder en broertje Paulie van de stad Utrecht naar een klein dorp. Ze probeert aansluiting bij de andere jongeren te vinden en wordt al snel verliefd op de knappe Henrico. Ze krijgen een relatie met alle strubbelingen van dien zoals die bij pubers vaak komen kijken. Jaloezie en onzekerheid spelen een grote rol in hun prille liefde.
Moeder Kat is vooral met haar schilderijen bezig en laat de kinderen veel alleen. Paulie zoekt zijn heil bij buurman Lomme. Hij is imker en de jongen is hierdoor enorm gefascineerd. Langzamerhand kom je erachter dat Lomme een naar verleden heeft. Het verhaal bereikt een climax die voor veel personages niet goed afloopt.
Door de cassette bandjes en de genoemde muziek waande in me weer in de 80er jaren. Ook het leven in een klein dorp was erg herkenbaar voor me. De personages waren goed uitgewerkt en het verhaal leest heel prettig. Ook is er tijdens het verhaal ruimte opengelaten om zelf dingen in te vullen.
Het boek heeft het predicaat young adult maar hier zou ik me niet door laten leiden. Het is zeker ook voor volwassenen heel erg leesbaar. Ik vond het een heel goed debuut. | 1pos
|
Dit is een debuut maar eentje om U tegen te zeggen. In het begin zou je het niet gezegd hebben dat het zo spannend en goed zou zijn maar hij had gewoon even tijd nodig om op gang te komen. En ook al is het een dikkertje, hij leest als een trein.
Het verhaal is afwisselend in perspectief van Pelgrim geschreven, alhoewel je pas laat te weten komt hoe hij aan deze naam komt, en van de Saraceen. Het boek is zeer volledig, echt alles wordt verantwoord en uitgelegd en heeft zijn functie in het verhaal. Tussendoor geeft de schrijver ook op voorhand aan bij sommige gebeurtenissen dat dit later van belang is of dat we dit in het oog moeten houden omdat het bepaalde gevolgen zal hebben. Het helpt om het verhaal volledig te begrijpen.
En het mag dan een soort van spionage verhaal zijn, het is niet alleen dat. De levens van Pelgrim en de Saraceen worden bijna van het prille begin uit de doeken gedaan. Zoals gezegd, Hayes is zeer volledig en dat kunnen we alleen maar toejuichen. Hij heeft dit op zo'n vlotte en boeiende wijze gedaan dat je je volledig kunt inleven zelfs in beide personages. Af en toe is er zelfs wat humor in het verhaal geslopen.
Naarmate het verhaal dan vordert, wordt langzamerhand duidelijk hoe alles in elkaar grijpt. En hoe verder je komt, hoe meer actie. Het wordt immens spannend, je kan niet snel genoeg lezen om deze de baas te blijven. Ook knap hoe het onderzoek van Pelgrim vordert. Hij vertrekt bijna van niets om dan uiteindelijk toch de volledige waarheid te achterhalen. Geweldig om dit proces te kunnen volgen.
Ik ben Pelgrim is een geweldig goed debuut en Terry Hayes heeft zich hiermee onmiddellijk in de top van de beste schrijvers gemanoeuvreerd. De vijf sterren zijn dubbel en dik verdiend. | 1pos
|
A bit complicated but a die-hard thriller reader doesn't let himself distracted by it. Is it so wrong to help eachother? | 1pos
|
Na (vooral) Serena en De fluitspeler waren mijn verwachtingen hoog gespannen. Te hoog misschien? Boven de waterval bevat zeer zeker elementen die mij goed bevallen, zoals de prachtige beschrijvingen van de natuur en de uitwerking van de diverse karakters en hun problematiek. Het 'thrillergehalte' speelt wat mij betreft niet zo'n grote rol, en dat vind ik ook niet zo erg. Dat is hooguit de drager van de eerder genoemde elementen. Wat me wel gestoord heeft, is de vertaling. Die is slordig in mijn ogen. Sommige woordkeuzes zijn op zijn minst bijzonder te noemen. Ik weet dat eerder bij Serena door sommigen de vertaling ook als storend werd ervaren, dat had ik toen niet. Maar nu dus wel (het betreft dezelfde vertalers). Ik twijfelde, met name door de vertaling, tussen 3 en 4 sterren, maar Rash krijgt het voordeel van de twijfel, want de vertaling kan en wil ik hem niet aanrekenen. | 1pos
|
Spookman (Ghostman) is het thrillerdebuut van Roger Hobbs. Hij schreef het boek in 2011 tijdens het laatste jaar van zijn studie Engels (onderwerp scriptie: Edgar Allan Poe) aan het Reed College in Portland, Oregon. Behalve Engels studeerde Hobbs filmwetenschappen (film noir), literatuurtheorie en Grieks en Latijn. Hobbs schreef eerder voor The New York Times. Verder werkte hij o.a. als schietinstructeur en beveiligingsbeambte. Al voor het verschijnen van Spookman werden de filmrechten verkocht aan Warner Bros.
Hoofdpersoon is Jack, een crimineel gespecialiseerd in verdwijningen. Jack leidt een zeer geheim leven. Zonder adres, telefoonnummer, om geen vingerafdrukken achter te laten heeft hij zelfs ooit zijn vingertoppen verbrand. In het verleden heeft hij wel honderd bankovervallers helpen ontsnappen, maar tijdens een bankoverval in Kuala Lumpur is iets gigantisch misgegaan, waardoor hij bij de opdrachtgever − Marcus − in het krijt staat. Wanneer Marcus hem belt om na een overval op het casino van Atlantic City de puinhoop op te ruimen, kan Jack niet anders dan de opdracht aanvaarden. Een van de overvallers is dood. De andere is gewond en houdt zich ergens met de buit schuil. Het geld is voorzien van een GPS-tracker en geprepareerd waardoor het binnen 48 uur zal ontploffen. Zoveel tijd heeft Jack dus om de klus te klaren. Hij moet al zijn criminele talenten aanspreken om de opdracht tot een goed einde te brengen. Zeker wanneer de FBI hem op het spoor is, plus de lokale maffiabaas van Atlantic City.
Spookman is een hard boek. Niets voor tere zieltjes. Uitgezonderd de proloog is het hele boek geschreven vanuit het perspectief van de spookman, een niets ontziende beroepscrimineel. Een ijskoude kerel, zonder zwakte of moraliteit. Het enige wat Jack lijkt te emotioneren zijn de Latijnse en Griekse klassieke schrijvers die hij leest en ter ontspanning vertaalt. Jacks levensmotto komt uit Vergilius Aeneis: Flectere si nequeo superos, Acheronta movebo (Als je geen invloed hebt op de hemel, laat dan de hel losbreken). Jack is als een machine die geen angst kent Gelukkig loopt door het boek de mislukte overval in Kuala Lumpur waar we een beetje een andere Jack leren kennen. Een man die de kneepjes van het vak nog moet leren en die onderwezen wordt door de actrice Angela, een nogal geheimzinnige vrouw. Het is goed dat de schrijver deze lijn heeft ingebouwd, anders was Spookman een tamelijk eendimensionale actiethriller geworden.
Het boek maakt een buitengewoon authentieke indruk, alsof Hobbs — voor hij ging schrijven — uitgebreid gesproken heeft met de elite van het misdaadgilde. Spookman staat vol tips over vluchtautos, het veranderen van identiteit, onopvallende kleding, vanaf welke hoteletage je het snelst kunt ontsnappen, martelen, wapens. Hobbs schrijft er buitengewoon overtuigend over, in korte afgemeten hoofdstukken die steevast met een cliffhanger eindigen, en in een strak proza waar menige debutant jaloers op zal zijn. Hobbs beheerst zijn materiaal als geen ander. De scènes spreken tot de verbeelding en dat het boek verfilmd wordt mag geen verrassing heten.
Misschien is het niet allemaal even origineel en kan de plot sterker, Roger Hobbs is een kundige verteller en een sterke debutant die met spookman Jack een personage heeft gecreëerd waarmee hij nog wel even vooruit kan. Aanrader! | 1pos
|
C.J. Sansom is de auteur van o.a. een vijftal historische thrillers met advocaat Matthew Shardlake in de hoofdrol. Zijn debuut (Dissolution) is in 2003 in het Nederlands verschenen onder de titel Onthechting en is eind 2011 opnieuw uitgegeven onder de titel Kloostermoord. Het tweede boek, Het zwarte vuur, zal in 2012 heruitgegeven worden. In 2007 verscheen zijn bestseller Winter in Madrid.
Hoofdpersoon in Kloostermoord is de gebochelde advocaat Matthew Shardlake, die door Lord Cromwell in 1537 naar het klooster in Scarnsea wordt gestuurd om de moord op gezant Robert Singleton te onderzoeken. Het is de tijd van de reformatie; Henry VIII heeft gebroken met de katholieke kerk en staat op het punt om alle kloosters te ontmantelen. Singleton was naar Scarnsea gestuurd om de akte van overgave te laten tekenen, maar voor het zover kon komen werd hij vermoord. Wanneer Shardlake en zijn helper Mark Poer met hun onderzoek beginnen, komen ze er al gauw achter dat de moord alleen door iemand in het klooster gepleegd kan zijn. Er gebeurt van alles binnen de kloostermuren wat het daglicht niet kan verdragen. Maar is dat ook reden voor moord? Shardlake raakt verstrikt in de vele intriges tot hij een dun draadje uit de kluwen van leugens en misleidingen in handen krijgt. Wanneer er nog een moord wordt gepleegd weet hij dat hij op moet schieten met zijn werk, anders konden Mark en hijzelf wel eens de volgende slachtoffers worden.
C.J. Sansom schrijft in een aangename, vlot lezende stijl. Kloostermoord is meer een historisch detectiveverhaal dan een superspannende thriller, met goede aandacht voor de uitwerking van plot en personages en een onthutsend inkijkje in het middeleeuwse kloosterleven. Het is het eerste deel in een serie historische thrillers met als hoofdpersoon Matthew Shardlake, een man van vlees en bloed die een scherp oog voor de menselijke natuur paart aan een rechtvaardigheidsgevoel dat eerlijkheid boven (wereldlijke en kerkelijke) macht stelt. Ook zijn eigen gevoelens van jaloezie wanneer Mark en hij allebei verliefd worden op de jonge dienstmeid Alice, neemt hij streng onder de loep.
Shardlake is een sympathiek en aansprekend personage dat in Kloostermoord nog niet helemaal uit de verf komt. Hij laat zich nog niet helemaal zien en blijft een beetje onderbelicht temidden van de kleurrijke monniken die hem met argwanende blik bekijken en hem het liefst zo gauw mogelijk zien vertrekken. Maar er zijn genoeg aanwijzingen dat daar in het volgende boek verandering in gaat komen. En dan kan Shardlake zomaar uitgroeien tot een waardig opvolger van die andere bekende middeleeuwse detective, brother Cadfael uit de Ellis Peters-boeken. Ik kijk er naar uit! | 1pos
|
Christoffel Plantijn (1520-1589) was de belangrijkste drukker en uitgever van zijn tijd. Hij bouwde in de zestiende eeuw aan een imperium dat met strakke hand vanuit handelscentrum Antwerpen werd geleid. Dat ging niet zonder slag of stoot, zo beschrijft historica Sandra Langereis in een boeiende biografie.
Aan de Vrijdagmarkt in hartje Antwerpen kan men in het Museum Plantin-Moretus nog altijd de drukpersen zien waarop Christoffel Plantijn zijn boeken drukte. Het huis en de bijbehorende werkplaatsen zijn in een perfecte staat behouden gebleven en vormen het decor van de vroegste geïndustrialiseerde boekdrukpraktijk. Nadat Johannes Gutenberg in Duitsland de boekdrukkunst uitvond – de reproductie van boeken door middel van uit losse loden letters samengestelde pagina's – bracht Plantijn die techniek met een grote versnelling de wereld in.
Kanten kragen
Sandra Langereis levert een grondige studie af. Ze volgt Plantijn van zijn jeugd in Lyon en Parijs, via zijn opleiding tot boekbinder in Caen tot zijn eigen onderneming in Antwerpen. Een bijzondere loopbaan voor een jonge ambachtsgezel die het geluk heeft een vak te kunnen leren, terwijl hij het niet moest hebben van zijn afkomst. Nog opvallender is het feit dat Plantijn na zijn opleiding een eigen bedrijf start in Antwerpen, dat hij binnen korte tijd levensvatbaar maakt en tot een succes weet uit te bouwen.
Zijn ambitieuze ondernemerschap wordt gekenmerkt door een grote dosis realiteitszin: gedurende zijn hele werkzame leven als drukker en uitgever dreef Christoffel ook nog een lucratieve handel in kanten kragen on the side. Met de opbrengsten van deze typisch Vlaamse koopwaar kon hij de perioden dat hij als drukker te weinig inkomsten had goed overleven.
Polyglotbijbel
Veel aandacht is ingeruimd voor de twee hoogtepunten uit het oeuvre van Plantijn. Hij bracht als eerste de rommelige Nederlandse taal systematisch bijeen in een omvangrijk en wetenschappelijk verklaard woordenboek. Redacteuren en taalkundigen werden aangesteld om deze klus in een aantal jaren te klaren. Als volgende project produceerde hij de Polyglotbijbel: een meertalige bijbel in de grondtalen Hebreeuws, Grieks, Aramees en Syrisch met daar direct naast, van iedere taalsoort, een Latijnse vertaling.
Langereis laat uitstekend zien hoe deze monsteruitgaven een riskante investering vormden in de zestiende-eeuwse werkelijkheid: de boekdrukkunst zorgde voor een geweldige opleving in de uitwisseling van kennis, zodanig dat de burgerlijke en kerkelijke autoriteiten nerveus begonnen te worden. Dat gedrukte teksten zomaar gereproduceerd en verspreid werden, ging regelrecht in tegen het toen geldende adagium 'hou jij ze dom, hou ik ze arm'.
Als boekdrukker lag Plantijn stevig onder vuur van met name de geestelijkheid. De controle op zijn drukwerken was streng ten tijde van de sluimerende Reformatie en steeds vaker voorkomende beeldenstormen. In 1562 werd hij bankroet verklaard – en werd zijn drukkerij onteigend – vanwege de verspreiding van een boekwerkje dat aan de strenge censuurregels had weten te ontsnappen. Vanuit zijn schuiladres in Parijs liet Plantijn zijn geveilde inboedel in het geheim opkopen door vrienden en vertrouwelingen en begon een paar jaar later weer opnieuw met een sterk ingekrompen, en dus minder zichtbare, drukkerij.
Steve Jobs
In onze tijd zou Christoffel Plantijn een soort Steve Jobs zijn geweest: een entrepreneur die in een opkomende markt op zoek is naar een niche waarmee hij zich kan onderscheiden van zijn concurrenten. En precies zoals Jobs bij Apple deed, wist Plantijn op te vallen door de superieure kwaliteit van zijn belangrijkste producten. Hij investeerde in exclusieve letterstempels en in speciaal vervaardigde papiersoorten, hij zorgde voor een betrouwbaar distributiesysteem en was, toen al, jaarlijks zichtbaar op de Büchmesse in Frankfurt waar hij zijn Europese opdrachtgevers ontmoette.
Met de Spaanse koning Filips II als zijn belangrijkste klant – tegelijk ook de moeilijkste, want er werd onregelmatig betaald – wist Plantijn in zijn hoogtijdagen 22 drukpersen aan de gang te houden. Ondertussen bleef hij zich bewust van zijn persoonlijke missie: hij geloofde heilig dat de verspreiding van gedrukte teksten, de toegang tot kennis in een gemeenschappelijke taal de ontbrandende tegenstellingen tussen de bevolkings- en religieuze groepen zou doen blussen. Die bijzondere doelstelling maakt deze illustere zestiende-eeuwer tot dankbaar onderwerp van een zeer leesbare biografie.
@8WEEKLY/André van Dijk | 1pos
|
Ik heb dit boek niet in deze vertaling gelezen, wel in die van Paul Claes en Mon Nys. Het is zeker niet mijn absoluut favoriete roman, maar Ulysses is wel het enige boek waar ik met veel genoegen regelmatig nog eens flarden uit herlees, bijvoorbeeld elke 16de juni (Bloomsday). Als je 't boek leest met de "handleiding" van Geert Lernout (Ulysses, een introductie, uitg. Ath. Polak & Van Gennep, 2002), dan wordt het boek een stuk toegankelijker en jawel, erg grappig, onderhoudend, intrigerend, ... Ulysses uitlezen maakt je toch een beetje een ander mens. | 1pos
|
Sterker door strijd is zowel een liefdesverhaal als een tijdsdocument. Julie van Mol neemt je mee naar het Rotterdam van 2007 met veel actuele en herkenbare plaatsen. Prettige beeldende schrijfstijl die je snel meeneemt in het leven van hoofdpersoon Anouk en haar carriere en liefdesleven.
Absoluut de moeite waard. | 1pos
|
Per toeval kreeg ik de kans dit boek van Kathy Reichs te lezen. Ik kende de schrijfster slechts van naam. Ik ben er in begonnen zonder de achterflap te lezen. Zodoende wist ik niet wat ik kon verwachten maar ik heb genoten. Ik vond Tempe Brennan een geloofwaardige hoofdpersoon worstelend met haar libido en emoties zowel in haar werk als privé en met de nodige humor. Het grappige is dat ik helemaal geen Cornwall fan ben maar Reichs smaakt naar meer. | 1pos
|
Vanwege de goede recensies van de stille doden maar bij het eerste deel begonnen. Verloren is het eerste deel met Paula Maguire in de hoofdrol en ik heb haar gelijk in mijn hart gesloten. Het verhaal leest als een trein en bezorgt je de nodige spanning en familiedrama. Ook het persoonlijke leven van Paula gaat als een rode draad door het verhaal. Ben enorm benieuwd hoe dit verder gaat. | 1pos
|
Dit boek is een aanrader voor mensen die van roadtrips houden, van geschiedenis of van menswetenschappen. In dit boek loopt van Herman Vuijsje van Santiago de Compostela naar Amsterdam; de omgekeerde pelgrimroute. Het leukste aan dit boek vind ik het taalgebruik van Vuijsje als hij zijn observaties verbindt aan zijn gedachten. Hij beschrijft bijvoorbeeld het verschil in kruisje slaan en verbindt dat met “de franse slag” of beschrijft de “vooruitgangspessimist”. Vaak heb ik dit om soort omschrijvingen moeten lachen.
Citaat: De tijd heeft hier, in samenwerking met beeldenstormers en zure regen, de scherpe kantjes van het middeleeuws dualistisch wereldbeeld afgesleten. De good guys en bad guys, afgebeeld in het veertiende-eeuws reliëf van het kerkportaal, hebben dezelfde vage contouren gekregen.
Het boek (uitgave 2018) begint met een nieuwe, actuele inleiding, waarin Vuijsje de link legt met de ontwikkeling van de pelgrimsroute tot 2017. Hij noemt het “voortschrijdend inzicht”. Deze inleiding laat zijn gedachten zien, die ook na het lopen van de route met de tijd zijn meegegaan en meer relativeren.
Tijdens zijn omgekeerde pelgrimsroute komt hij op de heilig plekken, beschrijft hij de bouwwerken, kunstwerken, zoekt hun religieuze betekenis en beschrijft het landschap als ware het een oud schilderij. Daarnaast beschrijft hij zijn ontmoetingen met bijzondere mensen. Tegemoetkomende pelgrims die onderweg zijn met elk hun eigen missie, tegenwoordig niet meer religieus maar wel spiritueel of om tot een nieuw inzicht of andere stap in hun leven te komen. Ontmoetingen met bewoners, die ofwel de pelgrimroute nieuw leven in willen blazen ofwel de pelgrimreizigers gastvrij onthalen. Allemaal mensen die iets van gedachten meegeven aan Vuijsje, terwijl Vuijsje meer probeert te begrijpen van hun motieven en van de religieuze betekenis die door de tijd heen aan deze pelgrimroute werd verbonden. De zoektocht naar het vagevuur, naar de hemel, naar kwijting van schuld. Hij beschrijft ook de verschillen door de streken en route heen, de verschillende geschiedkundige en religieuze wetenswaardigheden. Deze laatsten waren voor mij wat taaier om te lezen. Desondanks biedt dit boek een kleurrijke en boeiende reis in het hoofd van Vuijsje. | 1pos
|
DE AUTEUR
Dat Samuel Bjork het schrijven van een thriller in de vingers heeft is door zijn boek ' Ik reis alleen ' zeer duidelijk geworden. In een vlotte schrijfstijl, zonder hoogdravend te zijn, zet hij op een realistische manier een aantal leeslijnen uit die uiteindelijk allemaal netjes in elkaar vloeien. De auteur verstaat de kunst om de lezer meerdere keren op het verkeerde been te zetten in een steeds stijgende opbouw van de spanning. Ook de beschrijving van de personages en hun privéleven, vooral van de inspecteurs Holger Munch en Mia Krüger, worden zeer realistisch beschreven. Al deze ingrediënten samen zorgen voor een zeer opmerkelijk debuut van een getalenteerde thrillerauteur.
Ondanks het feit dat Samuel Bjork hier een aantal niet zo eenvoudig bespreekbare thema's aan bod laat komen is hij toch op een merkwaardige manier sereen gebleven. Ik neem aan dat de thema's kinderontvoering, kindermoord, verwaarlozing van kinderen, sektes en zelfmoord niet zo eenvoudig zijn om in één verhaal te laten meespelen.
HET VERHAAL
Een zesjarig kind wordt opgehangen gevonden door een wandelaar. Op het lichaampje worden allerlei merkwaardige voorwerpen aangetroffen: een boekentas met schoolboeken, poppenkleren, een inscriptie in een nagel van het kind en een vliegtuiglabel met daarop de tekst ' Ik reis alleen '.
Het land staat in rep en roer en het onderzoek krijgt de hoogste prioritieit: een eerder ontbonden onderzoeksteam wordt terug samengesteld onder leiding van Holger Munch. Samen met de aan lager geraakte Mia Krüger moet hij er voor zorgen dat dit alles zo snel mogelijk wordt opgelost, vooral omdat men al vlug ontdekt dat het niet bij die ene kindermoord zal blijven. Allerlei pistes worden onderzocht maar lijden aanvankelijk tot niets en de nervositeit scheert hoge toppen, vooral wanneer Holger Munch betrokken partij wordt. In een verrassend plot stijgt de spanning ten top en mede door de zeer scherpe opmerkzaamheid van Mia Krüger wordt deze zaak opgelost.
MIJN BEOORDELING
Ik heb dit boek ervaren als een zeer geslaagde, meeslepende thriller die van begin tot einde kon boeien. De achterliggende privéproblemen van de personages dragen voor een groot stuk bij aan het slagen van dit verhaal. De onderzoekmethodes zijn zeer realistisch beschreven en de verhaallijnen lopen op een serene manier in elkaar en leiden tot een opmerkelijke plot.
Een aanrader.
Ik heb dit boek prompt ***** 5 sterren gegeven. | 1pos
|
het zweet van je voorhoofd vegen en hopen dat het volgende boek niet lang meer op zich laat wachten.,Ondanks het feit dat James Patterson een uitstekende auteur is, zijn de boeken die hij buiten de serie rondom Alex Cross schrijft, vaak minder van kwaliteit. Met als uitzondering dan weer de boeken over de Womens Murder Club, die over het algemeen ook een zeer hoog niveau weten te halen. De laatste jaren schrijft Cross die op zichzelf staande boeken trouwens niet altijd meer zelf, maar geeft hij alleen nog de grote lijnen aan en laat hij andere talentvolle auteurs het werk doen. Een manier van werken die ook wordt toegepast door bijvoorbeeld Tom Clancy, al is de Nederlandse uitgever daarbij wel zo eerlijk om de naam van de co-auteur eveneens op de cover te plaatsen. In het geval van James Patterson blijft dat vreemd genoeg (vooralsnog?) achterwege en lijkt het daardoor met name dit jaar wel alsof hij een explosie van ongekende creativiteit aan de dag heeft gelegd. Het samen met Andrew Gross geschreven Zomer van Verraad is namelijk al zijn tweede boek dat in 2006 wordt uitgebracht, terwijl nummer drie ook al op punt van verschijnen staat.
In totaal is Zomer van Verraad het vierde boek dat Patterson samen met Andrew Gross heeft geschreven. Reeds eerder was er een zeer succesvolle samenwerking met het tweede en derde deel van de Womens Murder Club, terwijl ook het fantasyachtige en nog niet vertaalde The Jester als duo werd geschreven. In schrijfstijl doet Gross weinig onder voor James Patterson en met Zomer van Verraad bewijst hij dat eens te meer. Het is het verhaal van Ned Kelly, die door vier jeugdvrienden wordt overgehaald mee te werken aan een zeer lucratieve diefstal van een drietal schilderijen. Er kan in totaal maar liefst vijf miljoen dollar worden verdiend en Kelly hoeft daar amper iets voor te doen. Maar dan blijkt dat alles fout loopt en zijn vrienden op brute wijze worden vermoord en de FBI bewijzen in handen heeft dat Kelly de dader is. Er volgt een enorme klopjacht waarbij Ned Kelly uit handen van de politie probeert te blijven in een poging om uiteindelijk zijn onschuld te kunnen bewijzen.
Een simpel maar tevens onweerstaanbaar gegeven, dat door Patterson en Gross op prachtige wijze wordt uitgewerkt. Zomer van Verraad is een heerlijk boek, vol met vaart, actie, humor en dramatiek. Natuurlijk is het een schrijfstijl waar je van moet houden en is het niet te vergelijken met bijvoorbeeld de meer verfijnde literaire hoogstandjes van collegas als Indridason en Mankell (om twee willekeurige voorbeelden te noemen). Maar de vele liefhebbers van de hapklare brokken die James Patterson altijd weet te bieden, zullen hier met volle teugen van weten te genieten. Ongecompliceerde spanning, waarbij aansprekende hoofdpersonen, een luchtige romance en onvoorwaardelijke vriendschap in botsing komen met corruptie, ongekende wreedheid en een golf van geweld. Alles zit uitstekend in elkaar en door de zoals altijd weer zeer korte hoofdstukken is Zomer van Verraad een boek dat zich in een paar uur laat uitlezen. Na afloop kan je vervolgens niets anders dan uithijgen, het zweet van je voorhoofd vegen en hopen dat het volgende boek van James Patterson niet lang meer op zich laat wachten.
Deze auteur is een fenomeen, een held en een klassiek voorbeeld van een schrijver die precies weet wat zijn publiek van hem verwacht. En hen vervolgens iedere keer weer op hun wenken weet te bedienen. | 1pos
|
Eerste YA debuut van Mirjam Hildebrand en wat heb ik genoten! Je zit gelijk in het verhaal en het was alsof ik me echt in dezelfde ruimte als Emma bevond en alles meemaakte van dichtbij. Ik kon het boek niet meer
wegleggen en heb het in 1 ruk uitgelezen! Dit boek is origineel en totaal niet te vergelijken met andere Young Adults. Boek heeft inmiddels een mooi plekje in mijn kast. En het tweede deel, wat in mei, uitkomt, heb ik al in reservering staan! | 1pos
|
In het begin had ik wat moeite met de vele omschrijvingen en namen en ik vroeg me daarom ook af of ik het boek wel wat vond. Ongeveer halverwege dacht ik hier niet meer over na en vond ik het prachtig. Het einde vond ik wel iets te langdradig en veel herhalingen van het mooie middengedeelte.
Bij het dichtslaan van het boek overheerst toch de gedachte aan het
mooie, en het gevoelige van het boek en vond ik het toch zeker de moeite van
het lezen waard. | 1pos
|
Norrlandse aquavit vertelt het verhaal van een oude man ,zijn dorp en gemeente.
Na jaren keert hij terug en niets is meer zoals hij het verliet.Het verhaal is dusdanig mooi verteld dat je zinnen een aantal keer wilt lezen,bijna iedere zin is een feestje. | 1pos
|
Prachtig boek waarin de relatie tussen moeder en twee dochters wordt beschreven. Of ik moet zeggen juist het gebrek aan verbondenheid tussen hen wat langzaam aan verbeterd in het verhaal. De reden hiervan? Dat moet u echt zelf lezen. Het is een ontroerend, mooi en soms zelfs een droevig verhaal. | 1pos
|
Door de blog van Maria Foerier over dit boek (zie haar onvolprezen website) was ik erg nieuwsgierig geworden. En ze heeft gelijk: het is geweldig!
Het onderwerp is nogal afstotend: ene Marino castreert zijn vriend Bruno, vermoordt hem vervolgens op rituele wijze, en eet daarna een deel van hem op. Alles met instemming van Bruno, ja, zelfs op diens eigen initiatief. Tamelijk onsmakelijk, zodanig zelfs dat dit voor veel mensen een reden zal zijn het boek niet te lezen. Maar op de een of andere manier slaagt Petry er toch in een zeker begrip en zelfs medegevoel op te wekken voor de motieven van Bruno, hoe bizar die ook mogen zijn. Bruno streeft naar een intensiteit van ervaring die voorbij onze conventies ligt, en voorbij onze taboes. Hij walgt van de kuddegeest, en van de al te eendimensionale identiteit die wij allen hebben. Daarom bewondert hij ook auteurs als Nabokov: auteurs die - volgens Bruno tenminste - recht doen aan onze volle uniciteit en complexiteit. Een uniciteit en complexiteit die in ons dagelijks leven - waarin we vasthouden aan conventies en aan onze redelijk vastomlijnde identiteit - niet erg op de voorgrond treedt, maar die in bepaalde literatuur juist in al zijn grilligheid wordt gevierd. Daarom is Bruno dol op Nabokovs Lolita, waarin alle taboes worden doorbroken op zoek naar een nieuwe en onbekende soort schoonheid. En Bruno zelf probeert zijn leven tot een soortgelijk kunstwerk te maken: door zijn eigen dood te ensceneren bevrijdt hij zich van alle knellende banden van het leven, en door het bizarre karakter van die dood - de castratie, het kannibalisme, de rituele band met zijn moordenaar Marino - bereikt hij voor even een even onbekend als ongeremd genot. Een intensiteit van ervaring, die je alleen bereikt door met alle taboes te breken. Een extase ook die hem ook voor even doet ontsnappen aan de grenzen van zijn identiteit. Want juist door het kannibalisme voelt hij, en Marino met hem, 'Voor het eerst sinds lang [...] opnieuw iets als een intens en onpersoonlijk samenzijn. Dit was een verhouding in vlees en bloed, veel oorspronkelijker dan een uitwisseling van woorden, veel intiemer dan geslachtelijke betrekkingen konden zijn. Deze ontmoeting voltrok zich in alle stilte, en voerde naar een stilte voorafgaand aan elk ik of jij'.
Een dergelijk duister ervaringsgebied kun je in de dagelijkse werkelijkheid maar beter niet betreden, want dan ga je onherroepelijk dood. Maar in fictie is dit mogelijk: daar kun je dit soort onmogelijke ervaringen exploreren zonder existentieel risico. Exact dat is wat Petry doet. En in een schitterende stijl: ik althans vind dat laatste citaat bijzonder goed geschreven, en daardoor ook prachtig in al zijn gruwelijkheid. Maar ook over meer 'normale' gevoelens of verschijnselen schrijft Petry heel goed. Zo zegt Bruno: 'Het geheim van een levenslang huwelijk, heb ik mij laten vertellen, zou er onder andere in bestaan dat je dwars door alle vertekeningen die de tijd aanbrengt in de figuur van de partner - het verzwaren en verbleken, het verzakken en verzuren - toch in staat blijft je het oorspronkelijke beeld voor te stellen dat je ooit liefde en trouw hebt beloofd'. Prachtig, die beginrijmen tussen de gedachtestreepjes, prachtig ook hoe die beginrijmen samengaan met een vrij meedogenloze blik op de vertekeningen des tijds: verzakken, verzuren. En ook mooi vind ik zo'n tussenzinnetje als 'heb ik mij laten vertellen': een formulering die even onnadrukkelijk als duidelijk laat zien dat Bruno, bewust buitenstaander in alles, dit 'geheim van een levenslang huwelijk' niet kent en er ook niet erg in gelooft.
Zo is er op alle bladzijden veel te genieten, dankzij Petrys stijl. Bovendien vind ik het fascinerend hoe hij ervaringswerelden aan gene zijde van onze taboes exploreert en voor de lezer aanschouwelijk maakt. Zijn hoofdpersoon Bruno is volkomen overtuigend als estheet die alles aan zijn estheticisme opoffert, tot zijn leven aan toe. Je snapt zijn verlangen, je voelt mee met zijn walg van de conventionele wereld, je begrijpt zijn zucht naar extreme ervaringen. En dat Bruno zo overtuigend is, is puur te danken aan de schrijfkunst van Petry. | 1pos
|
dit is een super goed boek en en het klopt dat er veel in word gescholden maar het is een ''waargebuerd verhaal'' dus ik vindt dat het dan wel mag en daar hoort het leven in de kroeg ook bij. Het is een van de weinige boek waarin word gescheld maar het woord kanker niet gebruikt. | 1pos
|
Ik ben Rosie en ik ben 12 jaar ik vind dit zo’n mooi boek en dat vind omdat het gewoon klopt het leven gaat over de gang van dood gaan. Echt aangeraden!!! | 1pos
|
Voor mij was het de eerste Deflo die ik las, maar het zal zeker niet de laatste worden.
Deflo schrijft vlot, de plot zit goed in elkaar en, zoals het een goede triller betaamt blijft het spannend tot het einde. De jacht op psychopaat Truyts wordt goed uitgewerkt, en telkens als je denkt dat hij gevat gaat worden, vindt hij weer een uitweg. Toch komt alles heel realistisch over en eigenlijk kan het net zo goed realiteit zijn.
Zo geeft deze goede triller toch ook stof tot nadenken. | 1pos
|
William Lambe wordt op dag dat de openingsceremonie van de Olympische Spelen van Australie plaats gaat vinden, 100 jaar en daarom heeft het comite (in alle geheim) hem uitgekozen om als symbool voor het land te dienen.
Als ze hem opgespoord hebben, treffen ze hem echer meer dood dan levend aan en is het zaak om hem levend te houden tot het moment supreme.
Ondertussen is men ook op het spoor gekomen van het enige familielid (achternicht) van hem, Aurora Beck, een junk die samen met Wynter een uitzichtloos bestaan leidt.
Het verhaal begint bij William als hij 6 jaar is en de hoofdrol mag vertolken in een kerstspel dat de Forellenopera wordt genoemd, hij wordt uitgedost in een gigantisch forellenpak, dat aan het eind van het boek ook weer komt opduiken.
Op het moment dat Aurora in contact komt met haar oom William en hem uit handen weet te krijgen van het Olympisch comite, is er geen peil meer op te trekken welke kant het verhaal op gaat, maar het blijft ongemeen boeien tot de laatste letter.
Het levert alles bij elkaar een geweldige mooie roman op en het verbaast me eigenlijk wel dat ik de eerste reactie plaats, want dit boek verdient het om door een grote schare lezers gelezen te worden. | 1pos
|
Bente was een bekend topmodel en leefde het leven van een topmodel. Ze trouwde een rijke man en samen waren ze gelukkig. Althans dat leek zo. Na het overlijden van haar man, stort Bente zich op de alcohol en eindigt in een verpleeghuis met Korsakov. Haar oudere zus wordt bewindvoerder en treft een chaos. Tot overmaat van ramp is er iemand die Bente chanteert en Floor moet dit gaan regelen. Samen met haar dochter Kim probeert ze de problemen van en voor Bente op te lossen. Dit gaat alleen niet zo makkelijk aangezien Floor met een burn-out thuis zit en wereldvreemd is.
Een spannende thriller net anders dan de boeken die ik tot nu toe gelezen heb. Geen moord en doodslag en het onderzoek daarna, maar een andere verhaallijn die toch spannend is. Als je verder nadenkt zou het ook jouw of mij kunnen overkomen. Een aanrader, zeker voor iemand die eens een 'wat anders' wil.
Ik heb dit boek ontvangen en mogen lezen als buzzboek via de website www.hebban.nl, nogmaals bedankt! | 1pos
|
Indianenmeisje Indi krijgt een hoofdtooi voor haar verjaardag. Een rode tooi zonder veren. Want, zo legt haar vader uit, de veren moet je zelf verdienen. Vol goede moed trekt Indi het oerwoud in om de dieren te helpen. Dat valt niet mee, maar gelukkig krijgt ze hulp van haar vriendje Kai.
De avonturen van Indi en Kai - Twee dappere indianenkinderen van schrijversduo Marianne Busser en Ron Schröder bestaat uit vijf korte verhaaltjes. In elk hoofdstuk redt Indi een dier en krijgt zij er een veer bij op haar tooi. Ze ruimt rommel op in het bos, jaagt een houthakker weg, helpt een beer en een zielig vogeltje en redt zelfs een hele kudde zebra’s.
Het boek hoort thuis op de peuterspeelzaal en in de groepen 1 en 2. Het verhaal leest fijn voor en het is voor peuters en kleuters heerlijk om zich in te leven in de wereld van de indianenkinderen. In het boek komen ook wereldproblemen voorbij, zoals milieuvervuiling, de jacht op beschermde diersoorten en het kappen van de bossen. Jammer dat deze zaken in de grotemensenwereld niet op een Busser en Schröder-manier kunnen worden opgelost! Voor wie niet genoeg kan krijgen van de schattige verhaaltjes van Indi en Kai is er goed nieuws: het schrijversduo werkt al aan een vervolg.
De illustraties zijn gemaakt door ivan en ilia. Het zijn allemaal paginagrote collages waarop verschillende technieken zijn gebruikt. Op de geschilderde achtergrond zijn kleine tekeningetjes en delen van foto’s geplakt, een vrolijk en kleurrijk geheel, waarop voor kleuters van alles valt te ontdekken. Enkele dieren zoals de haas, de eekhoorn, de slak en de uil duiken geregeld op. Het is leuk om deze bosbewoners in elk hoofdstuk op te zoeken. Welke dieren kunnen de kinderen vinden? Wie ontbreekt er dit keer?
Het verhaal laat zich goed gebruiken bij knutsel- en spelactiviteiten. Ook kan het als leidraad dienen bij een indianenfeest, zoals een verjaardagspartijtje thuis of een themafeest op school.
Het indianenfeest
Na het voorlezen krijgen de kinderen een kale hoofdtooi (een gekleurde strook papier) om hun hoofd. Net als Indi en Kai kunnen zij op het feest veren verdienen door allerlei opdrachten uit te voeren. Enkele leuke opdrachten zijn:
· Een vredespijp roken d.m.v. een bellenblaaspijpje.
· Een totempaal maken door een lege keukenrol te beschilderen.
· Indianenstrepen op de wangen schminken.
· Een wigwam bouwen van stokken, oude lakens, touwen en knijpers.
· Pijl- en boogschieten.
· Een speer maken van een tak en deze versieren met vrolijk gekleurde lintjes. Wie van de kinderen kan het verste gooien?
· Stokpaardenrace.
· Berenjacht. Laat de kinderen afdrukken van de berenpoten zoeken die op de grond getekend zijn.
· Lasso werpen met een hoepel aan een touw.
· Het feest wordt natuurlijk afgesloten met een heuse indianendans.
Wedden dat de kinderen aan het eind van het feestje net zo trots op hun verentooi zijn dan als Indi en Kai? | 1pos
|
Geheel des Maartens een voor mij heel prettig en herkenbaar boek. Meestal voel ik me enorm thuis in zijn verhalen, in die soms vreemde - buiten het gangbare - realiteit. Dit boek bevat 12 verhalen waarvan sommige snel wegzakken en sommige je niet meer verlaten: Het Russische Concert, De Huismeester, De Beproeving en Een principieel weekend. Sowieso zijn de verhalen altijd wat bevreemdend omdat doodgewone dingen wel een rariteitenkabinet lijken, gewoon net een ander realiteitsperspectief maar daarmee ontzettend echt, want wat is nou eigenlijk normaal?
De sfeer die hij altijd weer neer weet te zetten: deels nostalgisch vroeger, deels interactie tussen mensen, en de omgeving die in een enkele zin omschreven, maakt dat ik met hem mee kijk over het water naar Rozenburg, of op de fiets naar Schipluiden. Zelf woon ik in Schiedam en ben graag te voet buiten, soms is het of ik naast hem sta.
Er is door de jaren heen zat geschreven over Maarten 't Hart en zijn tegenstellingen omtrent geloof, huwelijk en mensen, bijna plat geanalyseerd zonder overeenkomstige conclusies. Wat zou het, ik geniet van de beelden en sferen waar hij me brengt, zo van de koude grond met alle mankementen in menselijk aard van dien, reëel en vaak weer met die lekker bevreemdende twist. Heerlijk.
Als persoon wordt 't Hart altijd gebracht als een aparte; met zijn eigen issues over het geloof, feminisme,muziek en zijn voorliefde voor vrouwenkleding. Zelf heb ik hem gezien in het tv-programma De Wereld Draait Door 03-02-2009 waar hij sprak over "verdrongen homoseksualiteit" van paus Benedictus XVI. Hij trachtte deze bewering te staven met indicaties als Ratzingers verhandeling over Broederschap uit de jaren '60, en diens rode schoenen. Oneerbiedig zeg ik: "zeer vermakelijk, niet serieus nemen" , maar wel vreemdere dingen zijn gebeurd. Dus wellicht is hij als persoon niet altijd mijn "cup of tea" maar in zijn boekwerelden verlies ik mij graag. | 1pos
|
Wanneer je alles al gelezen denkt te hebben, lees dan deze debuutroman van Jason Mott.
De schrijver kwam op het idee van het boek na een droom, waarin zijn overleden moeder terugkwam.
Ik had nog nooit van deze auteur , die poëzie en literatuur gestudeerd heeft aan de University of North Carolina, gehoord.
In het boek De Teruggekeerden keren mensen die soms al jaren geleden overleden zijn terug naar de aarde en naar hun familie en geliefden. Bij hun terugkeer zien ze eruit zoals ze waren toen ze overleden en hebben ze ook die leeftijd gehouden.
We lezen in het verhaal hoe verschillend de mensen reageren op het terugkomen van de, soms al lang geleden, overleden personen.
Voor een groot deel volgen we de geschiedenis van Harold en Lucille Hargrave, van wie hun acht jaar oude zoon Jason op een dag op hun drempel staat. Jason was vijftig jaar daarvoor in een vlakbij hun huis gelegen rivier verdronken.
In het boek komen we er als lezer niet precies achter waarom de mensen teruggekomen zijn, maar uiteindelijk is dat niet zo belangrijk, omdat het om de reacties van de mensen op de optredende situatie gaat
Wanneer er steeds meer mensen terugkomen, gaat de regering zich ermee bemoeien en stelt regels op waaraan de teruggekeerden zich moeten houden.
Er rijzen allerlei vragen bij de mensen, zoals wie er verantwoordelijk is voor de teruggekeerden.
Daar wordt door iedereen verschillend over gedacht, wat de hele zaak niet gemakkelijker maakt.
Door de hele toch wel behoorlijk eigenaardige geschiedenis - beginnen de mensen te veranderen, normen en waarden, zaken die voor iedereen vastlagen, veranderen.
Het verhaal laat je nadenken over het leven en over je eigen leven en relaties in het bijzonder.
Het boek is goed en vlot geschreven, de personages zijn goed en vaak verrassend weergegeven. Het einde - waar op een goede manier naartoe geschreven wordt - vond ik heel bijzonder.
Goed debuut van Jason Mott. Ik denk dat we nog veel van deze auteur gaan horen.
D | 1pos
|
Agent Zigzag begint zijn loopbaan met het opblazen van brandkasten. Beland in de gevangenis waar hij uiteindelijk een aanbod van de Duitsers krijgt voor hen te gaan werken. Hij laat zich opleiden tot spion,wordt boven Engeland gedropt waar hij nadat hij is opgepakt besluit voor hen te gaan werken.
De gegevens uit zijn dossier betreffen een allerminst droge opsomming van de feiten. Opportunist, crimineel en door zowel de Duitsers als de Engelsen vaak gewantrouwd blijft hij loyaal ten aanzien van degenen die hij als zijn vrienden beschouwd en het land waar hij geboren en getogen is op wel heel onnavolgbare en soms vermakelijke wijze.
Iets wat hem er overigens niet van weerhield hen te bestelen of misleiden.
In een adem uitgelezen | 1pos
|
Ik ben nog jong. Soms met de illusie dat ik al een gevorderde lever (levende? levenaar?) ben, soms kwetsbaar als een baby die haar armpjes uitstrekt naar iemand die groter, ouder en wijzer is. Die me oppakt en me weer neerzet op de plek waar ik hoor te zijn, en het liefst pas als ík er klaar voor ben. Leven. Hoe moet dat eigenlijk? Waarschijnlijk net als vele anderen, moi incluis, is Claudia de Breij, gedreven door – jawel – het leven, op een moment gekomen waarop het verlangen naar het antwoord op die vraag te groot werd om te laten rusten. Een grandioos moment, mag ik wel zeggen, daar op dat moment dit boek ontsproten is. Zoekende naar houvast, wijsheid en nieuw vertrouwen, gingen zij en haar zaken- en levenspartner Jessica van Geel in gesprek met grootse namen. Grootse namen horende bij grootse mensen die ons voorgingen. Die al heel wat afgeleefd hebben, hopelijk nog heel wat af te leven hebben, en die bereid waren daar best een heel inspirerend boekje over open te doen. Vaak zonder dat de geïnterviewden zich bewust waren van de ankers die ze met hun verhalen bij zich droegen, pikte Claudia ze er feilloos uit en deelde ze met ons. Gemengd met een intiem kijkje in de keuken, de woonkamer en het bed van Claudia, over hoe zij de dingen wel of juist niet doet, is met Neem Een Geit een 208-pagina’s tellende blauwdruk van het leven ontstaan. Een subtiel malletje. In plaats van een belerend u-moet-en-u-zal, neemt Claudia de lezer mee in haar zoektocht. Op de recht-door-zee en humoristische manier die haar zo eigen is. Bovendien schittert haar eigen wijsheid en authentieke zelf, zo parallel aan wat zij op het podium laat zien, tussen de regels door. Eenieder die het zichzelf toestaat een ferme, uitgestoken hand vast te pakken, zal vanaf bladzijde één aan de lippen hangen van Hanneke Groenteman, Erica Terpstra, Paul van Vliet, Hedy d’Ancona, Claudia’s pedicure en vele anderen. (Claudia, of je een vervolg wil schrijven met daarin wat de geïnterviewden tegen uitgelubberde onderlippen kunnen doen?) Zij gingen ons voor, zij deden het al eerder. De drempel overgaan waar ik nog steeds niet overheen kan kijken, de sprong wagen in het diepe, terwijl jij nog wat wiebelig op het randje staat. Rouwen en liefhebben. Leven. En óók als je met Neem Een Geit verwacht een gebruiksaanwijzing van het leven gepresenteerd te krijgen (en die dan wél leest), of juist dan: sla hem open, sla het op en geef het door. Wat mij betreft is dat levensles numero één die Claudia ons met haar boek probeert mee te geven: wij zijn allen op zoek en schrijven samen voortdurend - met een hoop typex en gekras - aan de handleiding van ons leven. Iedere dag spijkeren we hem bij, wissen we wat uit en voegen we iets toe. Om de geüpgrade versie weer door te geven. Oh, en laat ik deze levensles niet vergeten: neem een geit! Waarom? Wees gerust: Claudia legt het uit. Gemekker zal nooit meer hetzelfde zijn. | 1pos
|
Het boek gaat over een Koreaanse familie van ongeveer 1910 tot 1989. Centrale figuur is Sunja de enige dochter van Hoonie en Yangjin. Sunja vertrekt, zwanger van de zakenman Hansu, samen met haar man Isak vanuit het bezette Korea naar Japan. Het leven voor hen is daar niet makkelijk. Koreanen worden in Japan beschouwd als minderwaardige mensen. Er is veel wat Koreanen niet mogen. Gelukkig hebben de hoofdpersonen allemaal een goed karakter, een goede wil, sterke armen of goede hersens. Allen zijn bijzonder vlijtig en kunnen hard werken. De mensen proberen zich er zo goed mogelijk door heen te slaan. Soms lukt dit, maar er zijn ook diverse tegenslagen. Telkens is er weer een nieuwe moeilijkheid die overwonnen moet worden en daarom blijf je doorlezen: je wilt tenslotte weten hoe het afloopt.
Het boek heeft geen sombere sfeer, maar wel iets van hopeloosheid en gelatenheid met betrekking tot het leven.
Literair gezien is het misschien geen hoogstandje, maar ik vond het een prachtig verhaal en ik heb het in één adem uitgelezen. | 1pos
|
De keiharde werkelijkheid. Wat doet het met je en met je omgeving als je ernstig ziek bent. Het proces van het begin tot het einde beschreven vanuit de moeder, die het overkomt en haar zoon, die bij haar intrekt om voor haar te zorgen.
Ik ben diepgeraakt door de personages maar ook door de afloop van het boek. Tot in de details beschreven. Het is heel erg goed gedaan! Diep respect voor de schrijfster. Het is beslist geen gewone roman. Het geeft stof tot nadenken en het is niet "zomaar even" een tussendoortje. Het verhaal is erg heftig en confronterend. Ik kon het niet droog houden. | 1pos
|
Carlos Ruiz Zafón schreef Marina voordat zijn latere romans (o.a. De Schaduw van de wind) bestsellers werden.
Marina speelt zich af in Barcelona, rond 1980. Het verhaal wordt verteld door de vijftienjarige Oscar Drai die, als hij op een dag het vervallen huis van Germán Blau en zijn dochter Marina ontdekt, door hen gefascineerd raakt. Marina neemt Oscar mee naar een mysterieuze begraafplaats, waar maandelijks een gesluierde dame in een koets verschijnt die een roos op een anoniem graf legt. Ze volgen haar en dat is het begin van een angstaanjagende zoektocht.
De roman staat vol met bloemrijke proza en prachtige beschrijvingen, die direct de juiste sfeer weergeven. Marina is duisterder en bovennatuurlijker dan Zafóns volwassenromans en een van mijn favorieten van deze auteur. | 1pos
|
"Drie dagen en levenslang" is een roman die je van begin tot eind "in" het verhaal houdt, zoals we dat gewend zijn van Lemaître.
Geen thriller, geen hallucinante suspense, maar een constant niveau van lichte spanning, dat al begint bij het kennismaken met Antoine, 12 jaar oud.
Wat Antoine meemaakt, en hoe het de rest van zijn leven bepaalt, dat is toch wel speciaal... en een kolfje naar de hand van Lemaître om het allemaal vakkundig uit de doeken te doen.
De beschrijvingen van het kleine dorp, zijn bewoners, de buren van Antoine, het dagelijkse leven kortom, zijn weergaloos treffend.
De karakters puntgaaf getypeerd.
En de daad van Antoine... onthutsend.
En toch... Moeten we streng oordelen over Antoine, of moeten we hem het voordeel van de twijfel geven omdat hij nog een kind is?
En wat te denken van de volwassenen die toch een vermoeden moeten hebben?
Je wordt als lezer meegesleept in de gebeurtenissen, zoals steeds bij deze auteur meesterlijk uitgewerkt, en dat is toch precies wat we willen ?! | 1pos
|
Na 41 jaar zien Hendrik (de generaal) en Konràd elkaar weer in een kasteel aan de voet van de Karpaten. Van jongs af waren zij onafscheidelijk, ondanks hun verschillende achtergrond en afkomst. Tot Konràd plotseling verdween, niet lang na Hendriks huwelijk met de mooie Krisztina. Hendrik en Konràd delen een geheim met een bijzondere kracht, ‘een kracht die het weefsel van het leven verschroeit als een kwaadaardige straling, maar aan het leven tegelijk een spanning, een verhoogde temperatuur geeft.’
Eén avond, één nacht duurt de ontmoeting van de twee oude mannen. Hun laatste gesprek is een duel zonder wapens en veel wreder. Met meedogenloze openhartigheid praten zij over passie en vriendschap, over waarheid en leugen. Wat is er 41 jaar geleden gebeurd? En was het verraad van Konràd onvermijdelijk?
Deze roman gaat naar de wortels van ons bestaan en stelt de vraag: wat is de échte zin van het leven. Het gesprek tussen Hendrik en Konràd boort alle grote thema’s van het leven aan: vriendschap, passie, trouw, oud worden, dood, wraak, waarheid, schuld, ... Over alle thema’s laat Sàndor Màrai zijn protagonist vertellen met de wijsheid van iemand die alles heeft meegemaakt, zeer oud geworden is en lang over deze thema’s heeft nagedacht. Hoewel deze prachtig geschreven roman slechts 156 bladzijden telt, krijg je als lezer het gevoel dat alles erin gezegd is wat over het leven kan gezegd worden.
Naast deze verrijkende inzichten, krijgt de lezer bovendien een mooi plot voorgeschoteld dat in wezen rond één moment draait uit het leven van de generaal. Een beslissend moment echter voor zijn relaties: tussen hem en zijn vriend, tussen hem en zijn vrouw en uiteindelijk ook voor de relatie tussen zijn vrouw en zijn vriend ...
Opvallend is dat Màrai verder ook thema’s aansnijdt die sterk doen denken aan de stokpaardjes van Jef Geeraerts: de jacht, de tropen, de passie ... Verder doet de sfeer (en zelfs de plot) sterk denken aan de film “Babettes feest”.
Bijzonder mooi! Om nog eens te lezen, en nog eens, en nog eens ... | 1pos
|
De cover, titel én achterflap maken je nieuwsgierig naar de inhoud. En dat blijkt een fijne verrassing te zijn!
‘Beloof me dat je verder zult gaan waar ik ben blijven haken?’ Ik bezegelde de belofte met een ferme handdruk. ‘De belofte van Pisa’.
Als Samir zijn oudere broer beloofd zijn vwo-diploma te behalen begint zijn eigen avontuur. Zijn Marrokkaanse wortels in Hollandse aarde maken het soms lastig voor hem zich te identificeren. Zijn zoektocht naar wie hij is en waar hij voor staat wordt beschreven in snelle, scherpe dialogen met hier en daar de Amsterdamse tongval. Maar ook thema’s als vriendschap, liefde en loyaliteit komen aan bod.
Met humor beschrijft Mano Bouzamour deze ontdekkingstocht die symbool kan staan voor zijn eigen ontdekkingstocht als schrijver. Maar hij is jong en als dit dan je debuut is, belooft dat veel goeds! | 1pos
|
In Beautiful boy lezen we niet alleen over de relatie tussen een vader en diens verslaafde zoon, maar we beleven hem ook echt. David heeft een tienerzoon Nic uit een eerder huwelijk en een gezin met twee jonge kinderen bij zijn tweede vrouw. Nic is gedurende het hele jaar bij zijn vader, maar vertrekt alleen voor de zomervakantie naar zijn moeder, die aan de andere kant van de VS woont. Vol liefde vertelt David over zijn zoon. Hoe slim en pienter hij in zijn jeugd was, welke talenten en ambities Nic had, om langzaam over te schakelen naar de tijd waarin zijn mooie jongen veranderde in een drugsverslaafde. David neemt de lezer mee in zijn zoektocht naar antwoorden over de chronische ziekte die drugsverslaving heet. Zijn beeldende manier van vertellen en door vele details met de lezer te delen, maakt hij ons deelgenoot van hun heftige en emotionele situatie.
Afwisselend laat David je beleven hoe het is om als ouder te leven met een drugsverslaafde zoon. Hoe de verslaving een karakter verandert, wat het met je doet als je kind tegen je liegt, het zakgeld van zijn broertje steelt en zorgt voor een onveilige situatie in huis. David schrijft eerlijk en open over zijn gevoelens voor zijn zoon, maar ook over de machteloosheid en schuldgevoelens. Wezenlijke vragen passeren de revue: heb ik steken laten vallen, heb ik hem te veel verwend, heb ik signalen gemist? Het is haast onmogelijk om niet mee te voelen met David en zijn worsteling als ouder.
Naast de gevoelens en emoties waar het hele gezin mee te kampen heeft, wisselt David zijn emotionele relaas af met feiten over drugs en verslavingen. Nic is voornamelijk verslaafd aan Crystal meth, een drug die je hersenen kapot maakt, waardoor het nog moelijker is dan bij elke andere drug om er vanaf te komen. De theoretische kennis die David opdoet in zijn zoektocht naar antwoorden deelt hij met ons. Maar ondanks ze wel relevant waren, halen ze je soms wel uit de verhaallijn over de familie. De nieuwsgierigheid naar hoe het de familie zou vergaan, werd onderbroken door de erg op Amerika toegespitste theorie. Beautiful boy is dan ook geen roman, maar een combinatie van een persoonlijk en waargebeurd verhaal met een hoop theoretische achtergronden.
Naast theorie en een persoonlijk relaas, heeft David Sheff ook songteksten, films en boeken opgenomen in het boek. Ze geven een beeld van de tijd waarin het verhaal zich afspeelt en zijn passend bij wat er gebeurt in het leven van Nic en zijn familie. Het laat ook zien hoe de band tussen vader en zoon in elkaar steekt. Behalve een bloedband delen ze ook de passie voor muziek, films, het schrijversvak en surfen. Erg mooi om te lezen, maar ook hier geldt: overdaad schaadt. Het was mooi de titels te lezen, maar soms wilde ik gewoon weten of alles goed zou komen met de familie! Sheff heeft de neiging van de hak op de tak te springen, maar de spanning van het verhaal en de soepele manier waarop David hun verhaal vertelt, zorgen ervoor dat de aandacht niet verslapt.
De titel vertelt ons genoeg: dit is een persoonlijk verhaal van een vader over zijn beautiful boy. Verwacht dan ook niet dat Nic zijn kant van het verhaal uit de doeken doet. Nee, je wordt meegesleurd in de emoties van een wanhopige ouder. Beautiful boy doet je beseffen dat een verslaving geen onwil is, dat het je zomaar kan overkomen en dat het ontzettend lastig is om er vanaf te komen. Beautiful boy raakt elke ouder, tot diep in het hart. | 1pos
|
Isidorus van Rillington heeft een fenomenaal geheugen. Van opleiding is hij geneesheer en verder is hij ook nog een zelfverklaard bouwmeester die ervan droomt een kathedraal te bouwen die groter is dan wat ooit gebouwd werd. Als pasgeboren baby werd hij door kloosterbroeder Giles gevonden in het jaar 1373 en door hem opgeleid. Giles leerde hem zijn geheugen indelen zodat hij werkelijk alles uit het hoofd kon leren. Die indeling noemt hij de ommegang. Na de dood van Giles brengt Isidorus’ zoektocht naar kennis hem langsheen heel de toen bekende wereld. Als hij in 1415 een oude vriend tegen het lijf loopt, beseft hij dat het tijd is om zijn kennis te gaan gebruiken. Dat doet hij zonder scrupules. Maar ondanks die kennis blijkt Isidorus blind voor wat voor de hand ligt. Hij liegt en bedriegt schaamteloos maar ziet niet wanneer hij zelf belogen en bedrogen wordt.
Onwillekeurig denkt men tijdens het lezen wel eens aan Ken Folletts Pilaren van de aarde of de twee vervolgboeken. Wie een boek schrijft dat zich afspeelt in de veertiende en vijftiende eeuw, ontkomt nu eenmaal niet aan een aantal onderwerpen die toen het alledaagse leven erg beheersten, het katholieke geloof en bouwen voor de eer en glorie van God niet in de laatste plaats. Maar naarmate het boek vordert, verdwijnen de overeenkomsten met Follets boeken naar de achtergrond, om pas tegen het einde weer terug te keren. Isidorus van Rillington wordt eerst volwassen en vervolgens ouder en gaat zich steeds vreemder en egocentrischer gedragen. Niet wat men verwacht van iemand die de wereld gezien heeft. Een meesterwerk bouwen blijft belangrijk voor hem, maar het beheerst dit boek niet.
De ommegang is een lijvige, gedetailleerde, boeiende maar ook zeer vreemde historische roman. Schrijver Jan van Aken (1961) neemt zijn lezers mee doorheen Engeland, Frankrijk en Italië richting de Arabische wereld en Azië, terwijl zijn hoofdpersonage zoekt naar het einde van de wereld. Dat einde van de wereld ligt in dit geval in China. Het hoofdpersonage vertelt zijn volledige handel en wandel aan de lezer, al is het maar de vraag hoe waarheidsgetrouw die vertelling is. Ze is immers ontsproten uit het brein van een hoofdpersonage dat zelf alsmaar meer de weg kwijt lijkt te raken tijdens deze antieke versie van een roadtrip. Van Aken is minder braaf dan bijvoorbeeld Ken Follett. Wreedheden en seks zijn heel wat explicieter aanwezig, en er wordt zelden een pot bier gedronken die niet uitmondt in een orgie. Het is allemaal wat over the top maar dat is het personage Isidorus van Rillington ook, dus het voelt niet verkeerd aan. Historisch lijken de grote lijnen allemaal te kloppen en de lezer leert heel wat bij. Het is een doorlopend boeiende vertelling die niet gauw gaat vervelen.
De inzinking komt op het einde. De laatste 100 bladzijden van het boek, dat ruim 620 bladzijden dik is, vallen wat tegen. De ontknoping wordt langdradig uitgesponnen en voldoet helemaal niet aan de hoge verwachtingen die gecreëerd zijn in de rest van het boek. Hooguit illustreert ze andermaal het vermoeden dat Isidorus ze niet meer allemaal op een rijtje heeft en wat last heeft van pathologisch liegen, maar dan nog lijkt een climax hier op zijn plaats terwijl het omgekeerde gebeurt. Het kost dit boek zijn vijfde ster die het tot voorbij bladzijde 500 nochtans heel krachtig vasthoudt. Dat neemt echter niet weg dat het boek een aanrader blijft voor wie zich kan verliezen in historische fictie met een maatje meer. | 1pos
|
Ik las dit boek van Suzanne Vermeer in twee dagen uit. De spanning zit er al in van in' t begin en wordt steeds meer en meer opgebouwd. Het verhaal kent een verrassend plot, komt heel erg onverwacht pas in de laatste dertig bladzijden. Zoals een echte thriller moet zijn dus. Het boek is nauwelijks weg te leggen en vraagt naar (Ver)méér. ☺ | 1pos
|
Over dit boek is goed nagedacht
Nooit gedacht dat na het lezen van Stieg Larsen zijn Millenium reeks ik nog zo een mooi boek zou vinden
Bedankt aan Hebban Crimezone voor de leestip | 1pos
|
Fausto Brizzi speelt met taal, met vorm, met structuur, hij spreekt je als lezer direct aan, laat weten dat hij een roman aan het schrijven is, laat zelfs een paar keer bladzijden open, zodat je zelf mee kan schrijven, maar dat is niet de enige manier waarop hij je meesleurt in zijn roman, want hij speelt vooral met je emoties. Wat zou jij doen als je nog 100 dagen had ? Die 100 dagen aftellen en daar het beste uit halen is absoluut geen slecht idee. Zeker niet voor een roman. Het biedt je duidelijk structuur, je weet waar je naar toe bouwt, je mag de plot op voorhand verklappen, … Of zo laat de auteur het uitschijnen, want in werkelijkheid, de werkelijkheid van de roman althans, zijn het geen 100 topdagen, ook al zijn het de gelukkigste van het hoofdpersonage. Dat kan ook niet anders, het is geen sprookje, ook al is het hoofdpersonage daar verzot op. En het is al zeker geen typische Amerikaanse film, want het hoofdpersonage sterft natuurlijk op het eind. Maar voor het zover is, heeft hij - denkt hij - één belangrijke taak te verrichten, zorgen dat zijn vrouw hem vergeeft. Want hij beging een fatale misstap net voor hij het fatale nieuws kreeg. Naarmate je leest, merk je dat hij in die 100 dagen nog andere taken dan deze vervult. Ook al zitten er echt klote dagen tussen, met de rottigste helemaal op het eind. | 1pos
|
Stephen King is toch een van de best gekende thrillerschrijvers waar toch hier en daar een fantasy tintje aan vast hangt. Bij 11-22-63 is dit dan ook niet anders.
Het hoofdpersonage in dit boek word door de eigenaar van een diner naar een poort geleid die hem altijd doet uitkomen in september van het jaar 1958. Elke terugkeer is een volledige reset van het vorige bezoek. Maar is dit effectief wel zo,en wat heeft de bedelaar met de gekleurde kaart in zijn hoed als functie.De tijd word ook niet graag aangepast en zorgt doorgeen het boek voor de nodige tegenwerkende kracht.En is elke verandering in het verleden wel ten goede van de toekomst.
Het verhaal is enorm gedetailleerd uitgewerkt. Er passeren nogal wat personages ,maar alles blijft zeer goed volgbaar zonder dat men in de war raakt. De lezer word ook in verschillende delen van het boek getrakteerd op onverwachte gebeurtenissen.
Hier en daar kan het wat langdradig overkomen ,maar dit duurt niet lang waardoor dit zeker niet storend is.
We leren in dit boek het hoofdpersonage zeer goed kennen. De taak of taken die hij op zich neemt zijn niet van de makkelijkste waardoor hij doorzetting moet tonen. Hij krijgt dan ook veel te verwerken. Liefde , verdriet,vriendschap en tot zijn eigen ergernis moet hij gebruik maken van bedrog en leugens tov zijn vrienden en geliefde. Moet hij zwijgen of alles vertellen.
Slot
Het slot is mooi uitgewerkt en alle vragen die de lezer kon hebben krijgen hun antwoord.
Conclusie: Een boek het lezen meer dan waard | 1pos
|
Ik weet niet meer precies hoe ik gehoord heb van dit boek. Mogelijk via Goodreads of toch via Hebban? Ik ben blij dat ik dit boek tegenkwam in ieder geval. En het is het eerste deel van een serie. Hoera!
Ik snap niet waarom dit zo'n onbekend boek is. Het is een boek over een interessante vrouw, Roxane, van 34. Ze is privedetective en heeft het moeilijk met het verlies van haar vader, die negen maanden eerder is omgekomen tijdens zijn werk. Ik vind het al een mooi laagje aan het karakter toevoegen dat ze ook na negen maanden nog moeite heeft met zijn dood. In boeken lijkt het soms of iedereen weer vrolijk verder huppelt na een overlijden. Roxanes vader werktte bij de politie en Roxane heeft drankmisbruik met de paplepel ingegoten gekregen. Ze is af en toe een beetje een 'trainwreck' zoals ze door iemand in het boek genoemd wordt en maakt soms keuzes waarvoor ik haar het liefst door elkaar zou willen rammelen.
Het blijft een interessant verhaal en Roxane is nergens zeikerig. Het is geen boek waarvan je het liefst alleen de eerste pagina en de ontknoping zou willen lezen omdat de personages of het verhaal zo onuitstaanbaar zijn.
Ik lees het verhaal van pagina 1 tot en met pagina 321 omdat ik het leuk vind om te lezen. Het leest ook lekker vlot en luchtig. De eerste zinnen, de eerste zin eigenlijk al, zijn meteen al goed:
"Matt said you find things. For a living," the woman said on the phone. I was lying on the carpet underneath my desk. I'd only answered the call to make the shrill ringing stop."
En zo lekker leest eigenlijk het hele boek. Ik zet bijna kruisjes op mijn aftelkalender tot de publicatie van deel 2. | 1pos
|
Het boek is eigenlijk iets te hoog gegrepen voor onze oudste die AVI 4 leest, daarom hebben we het samen gelezen. En wat hebben we gelachen om die boze heks. Ik kan het boek dus ook als voorleesboek aanraden, je kan er met lange uithalen en heel veel nadruk leuke verhalen voorlezen.
Het is de zesde bundel van de boze heks verhalen, dus we hebben gelijk een vol verlanglijstje. Oeioeioei wat is die heks soms boos, ze rent en raasd door het bos en jaagt de andere dieren de stuipen op het lijf. Soms durven ze hun hol of huis niet uit te komen. Totdat de storm gaat liggen en Haas, Egel of Uil bij haar op visite gaan en ze een taart voor ze tovert. Of Haas een karretje voor de heks gaat maken en ze er zelf de wielen onder moet toveren van dennenappels. Toch moeten de dieren altijd op blijven letten, ook als ze ze een snoepje geeft, een wit bolletje dat naar anijs smaakt, want dan ben je ineens onzichtbaar.
Vooral het Hoofdstuk: 1 april spreekt hier erg tot de verbeelding. Verrassend genoeg was het niet de heks die de grapjes uithaalde, maar was ze juist het grootste slachtoffer van de grappen en grollen van …. Tja, dat gaan we natuurlijk niet verklappen.
lmcmr | 1pos
|
Jasmijn Vink is een meisje dat zich anders gedraagt dan de meeste kinderen. Pas als volwassene krijgt ze te horen dat ze autisme heeft. In Zondagskind vertelt Jasmijn hoe zij in haar jeugd heeft geworsteld met situaties die voor veel mensen heel vanzelfsprekend waren, maar voor haar niet. Jasmijn beleeft de wereld anders en weet dat heel goed te verwoorden aan de hand van herkenbare voorbeelden. Aandoenlijk om te lezen wat al die prikkels met haar doen, maar bovenal voel ik bewondering voor haar sterke karakter. Bijzonder vond ik, dat buiten het lezen om, mijn gedachten vaak naar Jasmijn gingen. Ze maakt je deelgenoot van haar leven in dit zeer prettig geschreven boek. | 1pos
|
Hilarisch is dit boek van Verhulst, waar in sappig Vlaams is beschreven hoe Désiré zich voordoet als dementerende. Het boek staat vol geweldige uitspraken, tussen neus en lippen door geschreven. Zo zegt Désiré over de naam van zijn vrouw: "Moniek De Petter. Mooie naam, voor op een grafsteen." en zegt Moniek op haar beurt over Désiré: "Jullie vader brengt het niet meer op om verfborstels uit te wassen, en dus zien we uit naar een appartementje in de stad waar hij op zijn luie kont kan wezen fossiliseren in de zetel." De toon is dus meteen gezet!
Geweldig is ook het stukje over de fake halte voor buslijn 77, die speciaal op het terrein was aangelegd voor de "weglopers", met een zitbank, dienstregelingen op een affiche en de mededeling:"Werkzaamheden in de Hoogstraat, u gelieve rekening te houden met mogelijke vertragingen." Als "een oude pot" denkt te moeten weglopen, laat hij zijn oog vallen op de bushalte en gaat daar zitten wachten. Na een tijdje komt er een verpleegster die roept dat de bus vertraging heeft en of de man niet even vijf minuutjes binnen wil komen voor een kopje koffie...
Geweldig! | 1pos
|
De manier waarop Anita Terpstra de verhalen van de broers en zussen vorm gegeven heeft, maakt dat het een prettig leesbaar boek is geworden. Elk verhaal is een combinatie van een korte weergave van de situatie nu en van haar gesprek daarover met de betrokkene enerzijds en een deels gefictioneerde weergave van de anekdotes en herinneringen anderzijds. Deze keuze maakt het mogelijk je in te leven in de gebeurtenissen die de kinderen uiteindelijk gevormd hebben, schrijnende verhalen vaak, die ze niet altijd zo ervoeren destijds, maar die nu vragen oproepen, bij de één meer dan bij de ander.
Het verschil tussen de jongsten en de oudsten is duidelijk aanwezig, ook als ze eenmaal volwassen zijn. Ze hebben onderling niet veel contact meer, het grote gezin is in groepjes uiteen gevallen. Het leeftijdsverschil is vaak gewoon te groot. Maar ook karakters spelen mee en de taak die ze in het gezin moesten vervullen.
Het komt allemaal helder naar voren en geeft ongetwijfeld een herkenbaar beeld voor wie opgroeide in een dergelijk groot gezin, dat met moeite de eindjes aan elkaar wist te knopen. Het boek doet een beetje denken aan Het zwijgen van Maria Zachea van Judith Koelemeijer, waarin deze schrijfster het grote katholieke gezin van haar vader aan het woord laat, over hun jeugd en over de manier waarop ze nu gezamenlijk hun moeder verzorgen die na een hersenbloeding niet meer kan spreken. Die verzorging is de rode draad waar de rest van de roman omheen gecomponeerd is.
In het huis vol ontbreekt die rode draad. Of het moest de armoede zijn en de overlevingsdrang die niet alleen de grootouders maar ook de kinderen kenmerkt. Maar het verhaal over deze beide Friese families is minstens zo boeiend geschreven. En niet alleen als herkenning voor kinderen uit vergelijkbare gezinnen.
Hele recensie lezen? Zie: https://mijnboekenkast.blogspot.nl/2018/02/anita-terpstra-het-huis-vol.html | 1pos
|
Subsets and Splits
No saved queries yet
Save your SQL queries to embed, download, and access them later. Queries will appear here once saved.