text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
Dit boek is een toppertje van Loes, één van mijn favorieten.
Het boek leest heerlijk weg en je leeft helemaal mee met het gezin en de vreselijke tiranieke vader. Geweldig geschreven en voor mij wel geloofwaardig ! | 1pos
|
Een tijdje geleden won ik dit boek via de schrijfster Janine van der Hulst-Veerman. Het heeft even geduurd maar deze week had ik eindelijk eens tijd me te verdiepen in het leven en werk van de Huizer vissers aan het begin van de 20e eeuw. Het boek verraste me zeer; niet alleen zijn het eigenlijk twee boeken ineen, Gevangen Wind wordt voorafgegaan door Lieve Hart, maar ik leerde ook dat er vanuit Huizen en andere plaatsen in het Gooi veel kaas verkocht werd door venters in Limburg en later ook in Duitsland. Met veel historische correctheid neemt Janine je 100 jaar mee terug in de tijd om haar verhaal te doen over de moedige vissers uit Huizen (HZ) op de toen nog woeste Zuiderzee en de brutale maar ook dappere kaasventers die ver van huis en haard zorgden voor brood (met kaas) op de plank. Ik moet wel eerlijk bekennen dat de personages wat vlak blijven en ook zijn de gebeurtenissen misschien een beetje zo geschreven zodat de historische context beter uit de verf komt. Maar al met al heb ik deze twee verhalen met veel genoegen gelezen en ik heb er ook nog eens een goede geschiedenisles door gekregen! | 1pos
|
Misschien ben ik niet de juiste persoon voor een recensie van een boek van Dimitri Verhulst. Meteen vanaf het begin wordt ik weer gegrepen door zijn unieke en creatieve taalgebruik. Het is een kleine honderd pagina's genieten en balen dat het enige minpunt is voor mij dat het verhaal zo kort is.. | 1pos
|
Arnaldur Indriðason staat bekend om zijn mooie schrijfstijl. De IJslander laat zijn verhalen nauwelijks druipen van het bloed maar zoekt het meer in de psychologische richting. Zo ook met Verdwijnpunt.
Erlendur Sveinsson, collega van Sigurdur Oli, zijn beiden werkzaam bij de politie van Reykjavik. Erlendur gaat tijdens zijn vakantie terug naar het dorpje waar hij is geboren en waar hij ook zijn broertje Bergur is kwijt geraakt.
Maar er is meer, Matthildur Kjartansdóttir is ook tientallen jaren geleden spoorloos verdwenen in de bergen tijdens een sneeuwstorm. Merkwaardig is dat een groep soldaten door dezelfde storm zijn overvallen, op hetzelfde traject en wel terug zijn gevonden, enkele dood en andere levend. Erlendur vindt dat uiterst merkwaardig en gaat proberen te achterhalen wat er tientallen jaren eerder is gebeurd. Een paar mensen zijn nog in leven al zijn ze wel stevig op leeftijd. De speurtocht naar het verleden is begonnen.
Verdwijnpunt is een beetje merkwaardig verhaal maar oh zo des Indriðasons. Rustig voortkabbelend en steeds een klein stukje van de waarheid boven tafel halend, ontwikkelt zich het verhaal. Het is niet zozeer de spanning die je overeind houdt maar meer de intelligentie die er achter het denken van Erlendur schuilt. Mooi en indrukwekkend verhaal maar Sigurdur Oli wordt node gemist! | 1pos
|
Na haar debuut Vele hemels boven de zevende en het ongekende succes van Kom hier dat ik u kus is het tijd voor een verhalenbundel van Griet Op de Beeck: Gij nu. Korte verhalen zijn een vak apart en met deze bundel laat Op de Beeck zien dat dit genre haar erg goed ligt. De verhalen zijn de auteur ten voeten uit: indrukwekkend in de trieste en wanhopige onderwerpen, maar vlijmscherp waar het haar taalgebruik betreft.
In Gij nu staan veel verschillende korte verhalen. Die hebben één ding gemeen; ze gaan allemaal over de menselijke wanhoop. De hoofdpersonages bevinden zich in een crisis, ze plegen een moord, nemen wraak op geliefden, kampen met irrationele angsten of ze zijn het onverwachte slachtoffer of de dader van geweld.
Heftige situaties
Het zijn die heftige situaties die Op de Beeck in haar verhalen probeert te doorgronden. Constant op zoek naar gedachtegangen, dat wat de mens bezighoudt en bezielt. De keerpunten en wanhopige situaties worden door de hoofdpersonages van een opvallende afstand bekeken. ‘Hij moest iemand verwittigen. Hij keek het water in en nam akte van de suizende stilte.’ Het niet handelen op momenten tussen leven en dood maakt de verhalen niet ongeloofwaardig, maar benadrukt waarom mensen beslissingen kunnen nemen die voor anderen op het eerste gezicht misschien onbegrijpelijk zijn. Op die manier weet Op de Beeck het ongrijpbare onder woorden te brengen.
Vlijmscherpe taal
Het is de taal die hierin een grote rol speelt. De vlotte korte zinnen en Vlaamse dialogen in spreektaal lezen snel. Bij vlagen zijn de verhalen grappig en zelfs herkenbaar, al zijn de situaties dat vaak niet. Het is duidelijk dat Op de Beeck elk woord heel weloverwogen gekozen heeft om de inhoud en haar boodschap te versterken. Ze weet als geen ander de details precies te vangen: ‘Hij droeg zijn knalrode das luid.’ Natuurlijk kan je een das niet luid dragen, letterlijk gezien, maar je hebt er meteen een overduidelijk beeld bij. Hetzelfde geldt voor zinnen als: ‘Hij had een gezicht waar hij geheimen goed in kon bewaren.’
[Deze recensie verscheen eerder (2016) op CLEEFT] | 1pos
|
'Iemand klopt aan. Ik zeg niets'.
Wie komt er naar het huis waarin Linda Conrads, schrijfster, zich heeft verschanst na de dood van haar zusje Anna?
Ze heeft 'haar moordenaar zien vluchten' hij heeft haar zijn gezicht laten zien.
Ze weet niet waarom hij haar niet heeft aangevallen'.
Als iemand tegen haar zegt: 'Of u schrijft een boek’ besluit Linda er gehoor aan te geven, ze schrijft een thriller en daagt de moordenaar van haar zus uit, hij komt naar haar toe.
Het is een interessant en verrassend geschreven thriller waarin de Duitse schrijfster Melanie Raabe een extra verhaallijn beschrijft, aanvankelijk is de samenhang met de dood van Anna niet zo duidelijk.
Gaandeweg begint er een frame te ontstaan waarin de hele dramatische geschiedenis lijkt te passen.
‘Twijfel is net een splinter die je maar niet te pakken krijgt’.
Ik heb het debuut ‘De Val’ van Melanie Raabe met veel plezier gelezen.
Leuk vond ik de verwijzingen naar het werk van Vincent van Gogh zoals het beschrijven van een nachtelijk tafereel als ‘Van Gogh’s sterrennacht’.
De Val is soms echt crepy, onvoorspelbaar, een prettig onderhoudende thriller, een aanrader! | 1pos
|
Vorige week vrijdag bracht de postbode mij een dik pak: Het verloren labyrint van auteur Kate Mosse is in deze vertaling maar liefst 528 pagina’s dik. Daarbij krijg je dan ook nog een leuke magnetische boekenlegger én het geheel ligt voor slechts € 18,95 in de winkel. Allemaal goede redenen om dit boek aan te schaffen. Nog betere redenen zijn echter vervat in het boek zelf: voor iedereen die ‘fan’ is van speurtochten naar de Heilige Graal en dergelijke is dit boek een onbetwiste aanrader. Dus zeer geschikt voor liefhebbers van Dan Brown (Da Vinci Code) en Katherine Neville (De acht) maar ook liefhebbers van boeken die zich in verschillende eeuwen afspelen: Als het verleden heden wordt (Barbara Erskine) en de Reiziger-serie van Diana Gabaldon.
Ik moet even zeggen dat ik noch het interview met Kate Mosse, noch de recensie die Kim over dit boek schreef, had gelezen voor ik aan het boek begon. De flaptekst hoef ik hier natuurlijk niet te herhalen, hoewel ik onmiddellijk geïntrigeerd werd toen ik deze gelezen had. Het boek zelf heb ik in de bekende ruk uitgelezen, want het is zeer goed in elkaar gezet en heel toegankelijk geschreven. Wat mij aansprak was het oog voor detail dat Kate Mosse toont, en dan vooral haar beschrijvingen van het licht en het landschap in het Frankrijk van de 12e én de 21e eeuw, en natuurlijk ook het intelligente gebruik van de langue d’Oc. Het is voor een leesgek en taalliefhebber heel leuk om gaandeweg het boek de overeenkomsten te zien tussen deze taal en het ‘nieuwe’ Frans. Overigens hoeven lezers die het Frans niet beheersen zich geen zorgen te maken want waar nodig wordt alles – zonder drammerig te worden – goed uitgelegd.
Waarom krijgt het boek dan toch vier sterren van mij in plaats van vijf? Ten eerste: voor mijn smaak vind ik het taalgebruik hier en daar een beetje ‘te’. Ik begrijp bijvoorbeeld niet waarom de auteur het steeds heeft over een ‘telefoontje’ als ze een mobiele telefoon bedoelt. Waarom niet gewoon ‘telefoon’? Verder vind ik de beeldspraak die de auteur gebruikt hier en daar nogal gekunsteld overkomen (te veel voorbeelden om hier neer te zetten). Ten tweede: ondanks alles had ik toch wel graag iets meer diepgang gezien in Alice. Alaïs komt veel beter uit de verf, terwijl Alice net zo belangrijk is. Nu heb ik soms toch het gevoel dat ik wat achtergrond mis bij bepaalde acties van Alice. Ook met andere belangrijke personages in het boek krijg ik als lezer niet zo’n binding als eigenlijk wel nodig is voor het ultieme leesplezier. Desalniettemin herhaal ik wat ik hierboven al heb gezegd: Het verloren labyrint is een onbetwiste aanrader. | 1pos
|
Misschien hebben jullie al eerder kennisgemaakt met deze dichtvorm?
Een Elfje is een gedichtje van elf woorden. Net zo licht en betoverend als een elfje uit een sprookje en soms ook net zo luchtig maar vaker juist diepzinnig, mooi en raak. Een Elfje bestaat, zoals gezegd, uit 11 woorden met in de eerste zin 1 woord, in de tweede zin 2 woorden, in de derde zin 3 woorden en in de vierde zin 4 woorden. De vijfde zin wordt weer krachtig afgesloten met 1 woord. Amanda de Vries, de schrijfster van dit boekje (dat echt heel klein en vederlicht is) schrijft graag gedichten en geeft daarnaast trainingen in intuïtief en creatief schrijven. Ze is freelance journalist en tekstschrijver van beroep en geeft aan verslaafd te zijn aan het schrijven van Elfjes.
Elfjes lijken, door het beperkt aantal woorden en de naam, licht en luchtig. Ze dwarrelen als een vlinder in je hoofd maar hebben toch diepe gronden. Licht en luchtig met diepe gronden maakt de gelijkenis met hun naamgenoten toch wel groter dan in eerste instantie gedacht. De Elfjes in dit boek zijn met liefde geschreven en tonen liefde voor het leven en het durven houden van jezelf. Ze laten zien dat we mooie karaktertrekken hebben en dat we daar trots op mogen zijn, al ziet niet iedereen die trekken direct.
De titel van het boek geeft aan dat je elke week een Elfje kunt lezen. Dit wordt snel elke halve minuut een Elfje, dan weer van voren af aan beginnen en weer elke halve minuut een Elfje lezen. Telkens een gedichtje per week lezen en het boekje tussendoor wegleggen is moeilijk als je het boekje in je handen hebt en snel de bladzijde kunt omslaan naar een volgend elfje. Toch is het aan te raden om het gedicht echt tot je te laten komen en opnieuw te lezen en over je tong te laten rollen. Dan dringen ze het beste door en wordt gevoeld hoe raak de meeste gedichten zijn. Het zou prachtig zijn om deze Elfjes in een weekkalender of agenda te plaatsen en dan op maandag de week er mee beginnen, of juist de week op de zondag afsluiten met een Elfje. Daar kun je dan een week op teren.
Sommige Elfjes gaan pas echt leven als je ze vaker leest. Ze voelen als een vederlichte aanraking van je hoofd, je huid maar ook je hart. Ze raken niet allemaal even sterk maar er zaten een paar pareltjes bij zoals deze:
Hier ben ik
Uit
mijn schulp
is kwetsbaar, naaktheid
geeft de parel zoveel
Glans
Voor de liefhebber van korte gedichten, mooie uitspraken die de ziel raken of ter kennismaking met Elfjes is dit een prachtig boekje om in huis te hebben.
Ik las dit boek als boekenblog klus en schreef er dus ook een blog over
https://www.hebban.nl/p/elegieen/nieuws/boekenblog-klusje-elke-dag-een-elfje | 1pos
|
Dit boek is eigenlijk een samengaan van filosofische overpeinzingen over en een verhaal rond leven en liefde, dood, geweld en verlies. Het verhaal gaat over Ari, die na in Keflavik te zijn opgegroeid naar Denemarken trok voor werk en gezin, en nu terugkeert naar Keflavik voor zijn vader die stervende blijkt te zijn. Het verhaal wordt verteld door iemand die hem wel zeer goed moet kennen, zijn jeugd met Ari heeft meegemaakt en ook in diens verleden duikt, en ons de familiegeschiedenis van Ari's grootouders volledig uit de doeken doet. Het mysterie rond die vertellende ik-persoon wordt daardoor nog wat groter en kan eveneens ook leiden tot verschillende interpretaties ....
Het boek begint onmiddellijk met een filosofisch gedeelte over het leven en de dood. Zo wist ik ook meteen waar ik aan begon! Ik had wel een aantal pagina's nodig om er in te komen maar uiteindelijk werd ik gewoon aan de toon en het ritme en liet ik me maar al te graag mee drijven.
De schrijfstijl is echt kenmerkend: als dit je eerste boek is van Jón Kalman Stefánsson, word je zeker verrast. In zeer poëtische, beeldende verwoordingen vertelt hij verhalen over mensen tegenover een ruige en donkere achtergrond (Keflavik is de 'donkerste' stad van Ijsland.) en gaat hij veelvuldig de filosofische toer op.
Voor een keer wil ik toch enkele citaten toevoegen hier, al was het maar zodat ik ze mezelf goed kan herinneren:
"Maar ze liep met deze glimlach het strand op naar Odd, ze had een jurk uit Canada aan, haar haar was kastanjebruin, naar achteren gekamd als om de nadruk te leggen op haar hoge, welgevormde voorhoofd, ze liep naar hem toe en hij wachtte op haar en moest zijn vuisten ballen. Ze zag het en werd in haar binnenste helemaal warm en die warmte stroomde uit haar ogen. Toen moest hij zijn vuisten nog steviger ballen, machteloos, verslagen, hij balde allebei zijn vuisten, dat was zijn liefdesverklaring, zij wist dat hij zo een liefdesgedicht voor haar schreef."
"[....]: de nachten kunnen hier zo stil en kalm zijn dat de fjord zich met engelen vult, de lucht met het zachte geruis van engelenvleugels. En dan is het alsof er nooit iemand meer zal sterven."
"[...], en ze zingt nog steeds als de deur opengaat en ze binnenkomen, vader en zoon, Odd was als eerste aan land gekomen en wachtte op zijn zoon die midden in het liedje van zijn moeder binnenkomt, moe, uitgeput, maar met rechte rug, trots, en Margret houdt abrupt op met zingen alsof haar stem in stukken is geknipt, ze kijkt naar de twee mannen, ze staan daar zij aan zij."
" 'Maar het pijnlijkst moet het zijn nooit genoeg te hebben liefgehad,' en ik kijk uit het raam van de woonkamer, maar zie niets behalve de wervelende sneeuw."
Voor de categorie: Een tiende boek van een auteur | 1pos
|
Vanaf het begin voelt ‘De dagen’ van Anita Larkens beklemmend. Als Frida en Mees verdwijnen wordt je van de ene naar de andere verdachte geslingerd, en volg je de verdenkingen die de politie heeft, maar probeer je ook op je eigen gevoel af te gaan. Anita Larkens doet dit goed, want ze laat kleine subtiele hints vallen in het boek, waardoor je regelmatig van verdachte wisselt én op het verkeerde spoor gezet wordt.
Beklemmend en vooral verwarrend, je leeft helemaal mee met Maud, hoewel je haar ook regelmatig door elkaar wil schudden. Maar ja, wat is normaal gedrag in zo’n bizarre situatie? Kun je haar beoordelen op het gedrag wat ze vertoont als je zelf niet weet wat je in zo’n situatie zou doen? Dat zijn vragen waar je mee worstelt als je ‘De dagen’ leest. Ik vond het vooral heftig om het verlies van Maud en Maarten te lezen, en kon het boek daarom niet in één ruk uitlezen.
En dat terwijl het verhaal zo aan je trekt, je wilt weten wat er met de twee kleuters gebeurd is. Aan de ene kant wil je door blijven lezen, aan de andere kant beklemd het verhaal en de bijbehorende emoties zo erg dat je er het liefst klaar mee wilt zijn. Wat een kracht hebben de woorden van Anita Larkens.
Het einde slaat in als een bom, want die had ik echt niet aan zien komen. Een verrassende plotwending zorgt ervoor dat ik even met mijn mond vol tanden zat. Ik zag het niet aankomen en vond dit echt heel goed gedaan. Toch krijgt het boek niet de 5-sterren die het misschien zou verdienen, omdat ik dat beklemmende gevoel op momenten te heftig vond. En dat terwijl ik geen kinderen heb, ik kan me zo voorstellen dat ouders dit boek helemaal heftig vinden.
Met ‘De dagen’heeft Anita Larkens een heel beklemmend en heftig boek neergezet. Op momenten te heftig, want ik kon het niet achter elkaar uitlezen. Toch bleef het boek in mijn hoofd hangen. Het einde vond ik heel erg verrassend en knap gedaan. | 1pos
|
Wat een debuut en vooral wat een boek, zelden zo'n ongelooflijk goed boek gelezen, verveelt nergens, blijft boeiend tot het eind.
Wel een heleboel narigheid wat de hoofdpersonen overkomt maar toch blijf je hopen op een happy end.
Dit boek zal mij nog heel lang bijblijven! | 1pos
|
Er is al veel informate over dit boek te vinden, dus ik beperk me tot het volgende.
Een heerlijk leesavontuur. Een lekkere dikke pil waar je doorheen vliegt.
Twijfel tusen 4 en 5 en kom uit op 4,5.
Omdat halfjes niet kunnen, wordt het (gelet op mijn eigen gevoel bij 5 sterren): 4 sterren. | 1pos
|
Prachtig boek, schitterend verhaal, maar iets te veel religieuze invloeden naar mijn smaak. Desondanks heeft het verhaal me wel geraakt. | 1pos
|
Na het lezen van Eilandliefde van Reina Crispijn trok het nieuwe boek, Het huis aan de Vecht, van Margreet en Reina Crispijn met meteen aan. Een leuke titel met een mooie cover deden daar aan mee. Al had ik na het lezen toch een iets andere cover gekozen, maar dat terzijde!
Huize Vechtlust in Wetteringen aan de Overijsselse Vecht, is de plek waar dit verhaal zich grotendeels afspeelt, waar alle personages samenkomen. We leren in de eerste hoofdstukken vijf dames kennen, die allemaal door persoonlijke omstandigheden belanden in een baan in Huize Vechtlust. Vervolgens leren we ze beter kennen in hun doen en laten in het seniorencomplex. Ook maken we kennis met diverse bewoners van het complex. In het begin loopt alles op rolletjes maar hoe langer iedereen er werkt en hoe beter ze elkaar leren kennen, hoe meer vreemde dingen er gebeuren.
De zussen Crispijn hebben een heerlijke roman neergezet. Het verhaal leest vlot, makkelijk taalgebruik, herkenbare personages en een fijn stukje romantiek. Personages worden ook mooi neergezet, alledaagse mensen die we elke dag tegen kunnen komen. Het verhaal is een tikkie voorspelbaar maar dit doet helemaal niks af aan het verhaal.
Ik heb er van genoten, je dompelt je helemaal weg in dit verhaal waardoor het in no-time uit is. Uiteindelijk is het jammer dat het uit is, ik kon nog heel lang doorlezen over de bewoners en medewerkers van Huize Vechtlust. Een heerlijk boek wat van mij 4 sterren heeft gekregen! | 1pos
|
Het eerste boek dat ik van Jan Siebelink kocht was De herfst zal schitterend zijn. In het voorwoord van De herfst zal schitterend zijn staat een passage die relevant is voor Jas van belofte: ‘Siebelink heeft al bewezen een meester te zijn in de beschrijving van de fascinerende grensgebieden tussen realisme en droom, tussen filosofie en symbolisme’. In veel van zijn werk en ook Jas van belofte staat de aandacht voor gewone mensen centraal. De kleine man die ploetert en steeds de verkeerde keuze maakt. Deze mensen krijgen daardoor een ander karakter, mysterieuzer, raadselachtiger. Ze worden daardoor bijzonder. In Jas van belofte komen motieven uit zijn werk terug: het geloof en zeker ook het ‘zware geloof’ van zijn vader, de kwekerij waar hij de auteur opgroeide (die het karakter krijgt van het verloren paradijs), het onderwijs, trouw zijn. En er zijn ontzettend veel bijbelse verwijzingen. Zo merkt Siebelink fijntjes opdat in de Bijbel homoseksualiteit gekoesterd wordt.
Het meest opvallend is natuurlijk de titel van het boek, ontleend aan het boek Koningen 2:12.
“Daarop nam Elia zijn mantel en sloeg op het water van de Jordaan dat zich her- en derwaarts verdeeld, zodat hij met Elisa, zijn opvolger, kon oversteken. Aan de overkant wachtte hem een vurige wagen en vurige paarden. Aldus voer Elia ten hemel, verdween uit het oog. Daarop raapte Elisa de mantel op die van hem gevallen was tijdens de opneming.”
Een jas van belofte dus, een perspectief op de toekomst.
Precies op de dag dat Arthur elf jaar wordt ziet hij zijn vader op voorgoed op de fiets ziet verdwijnen, weg van de kwekerij. “Vaders achterlicht trok een flakkerende rode streep op het asfalt” (verwijzing naar de vurige wagen) en enkele meters verder ligt de jas van zijn vader. Arthur pakt hem op en hoort iemand op hem toe lopen die over zijn haar strijkt. Maar hij ziet niemand. Het is alsof hij toch de bescherming van zijn vader voelt. Overigens komt die vurige wagen aan het eind van het verhaal terug en is de cirkel rond.
In Jas van belofte gaat het over Arthur Siebrandi. Hij krijgt een beroerte en wordt met vliegende sirene naar het ziekenhuis gebracht. In cursieve passages volgt de lezer het wegglijden, afscheid nemen van zijn leven. Arthur beschouwt zijn leven kijkt er op terug, vraagt zich af wat hij achterlaat en wie ‘zijn jas’ op gaat pakken. Het lijkt wel over Siebelink terugblikt op zijn schrijverschap. Er zijn dan ook allerlei parallellen tussen Arthur en Jan Siebelink. Arthur krijgt een beroerte, Siebelink een tia. Arthur worstelt met het schrijven van zijn grote roman. Knielen op een bed violen was voor Siebelink de roman die hij moest schrijven. Dat boek gaat net als het boek van Arthur over zijn vader. Arthur is docent Frans en bezig met een proefschrift over een Franse schrijver uit het fin de siècle. Jan Siebelink was ook docent Frans en maakte studie van J.-K. Huysmans eveneens schrijver uit die periode.
Met deze achtergrond in gedachte is het enorm genieten van het verhaal. Arthur is een docent Frans die alleen nog maar invalwerk doet, gefrustreerd door al het gedoe in het onderwijs.
Op schoolblijven steeds meer docenten vanwege de chaos thuis. De vernieuwers dachten dat ze het zwarte garen hadden uitgevonden.
Ondertussen werkt hij aan een roman. Dat wordt opgepikt door criticus Edwin Woppereis die zijn eerste verhaal, Wit-Zwart, heeft gelezen en dat wil opnieuw wil uitgeven. (Dit verwijst naar het eerste verhaal van Siebelink Witte Chrysanten en zijn eerste verhalenbundel Nachtschade). Edwin dringt zich aan Arthur op en neemt de regie over diens roman in wording over. Arthur herkent zijn eigen boek niet meer en legt het weg. Er komt een breuk met Edwin. Lisette is de echtgenote van Arthur. Ondanks het feit dat hij erg gecharmeerd raakt van zijn leerlinge Caroline blijft hij haar trouw. Ze zijn open naar elkaar. Caroline wordt als het ware als lid van het gezin beschouwd. Lisette en Arthur hebben een doodgeboren dochter gehad en Caroline is voor hen haar ‘vervangster.’ Ze houden van haar. Dan is er nog zijn vriend Lout IJzertje, een echt vriend waar hij diepzinnige gesprekken mee voert. Vriendschap is zeker een belangrijk thema in dit verhaal.Als Lout sterft maakt Arthur zijn roman af, wars van de kritiek van Woppereis. “Schijf zoals jij denkt dan het moet,” zei Lout immers.
Fijnzinnig geformuleerd, doordacht, ieder woord op de juiste plek, vaak poëtisch in de woordkeus. De scenes over het onderwijs zijn humoristisch en zorgen voor wat ‘ontspanning’. De wijze waarop tijdverdichting toegepast is tussen Arthurs 58e en 72e verjaardag gebeurt in een paar bladzijden. Toch wringt het niet.
"Wat ligt deze straat er vredig en kalm bij in het ochtendlicht! Waar deze aan het eind op de spoorbaan stuit, hangt een lage mistbank, die vanbinnen verlicht lijkt."
Jas van belofte is een echte Siebelink. Knap om zo’n verhaal in 94 bladzijden te vertellen. Er valt nog veel meer in te ontdekken dan in deze recensie geschreven is. Denk bijvoorbeeld aan het feit dat Lout IJzertje het alter-ego is van auteur Louis Ferron. Hopelijk houdt Siebelink zijn schrijversjas nog lang aan. | 1pos
|
Wat een heerlijk vermakelijk boek! Duidelijk geschetste karakters waar ik hartelijk om heb gelachen. Zeker de moeite waard! Net als de film overigens die ik daarna ook nog gekeken heb. | 1pos
|
Joke schrijft mooie, lieve en grappige boeken. Zo zielig dat Wouter zijn moeder verliest en wat is Petra lief voor hem.
Die vader ..... | 1pos
|
Snel, flitsend en bij momenten glamoureus: zo zijn de boeken van James Patterson. Is het nog nodig om de Amerikaanse succesauteur voor te stellen? Voor Private: de hoofdverdachte werkte Patterson samen met Maxine Paetro. Sinds 2005 schreef ze mee aan een aantal boeken uit Pattersons serie 'Women's Murder Club'. Met de thriller Private: de hoofdverdachte hebben zij hun lucratieve, literaire samenwerking vernieuwd.
'Private' is het detectivebureau van Jack Morgan. Het staat garant voor uiterste discretie bij het behandelen van de persoonlijke problemen van rijke beroemde Amerikanen die liever niets te maken hebben met de politie. In Private: de hoofdverdachte komt Jack zelf in nauwe schoentjes te staan. Zijn ex-vriendin Colleen vindt hij vermoord terug, in zijn eigen bed. Alle forensisch bewijsmateriaal wijst in zijn richting. Bijgevolg is hij de enige hoofdverdachte van de politie. Jack kan alleen op zijn eigen bureau vertrouwen om uit te zoeken door wie hij er wordt ingeluisd. Niet iedereen behoudt echter het vertrouwen in Jack. Zijn gezworen medewerkster Justine, psychologe en de nummer twee van Private, twijfelt aan hem. Tegelijkertijd moet het bureau een aantal andere zaken succesvol proberen af te ronden. Door omstandigheden uit het verleden behoort de maffioso Carmine Noccia tot het klantenbestand van Private. Jack moet tegen zijn geweten in op zoek gaan naar een minibusje van Noccia dat vol gestolen narcotica zit. Daarnaast moet Private de opkomende wispelturige hollywoodster Danny Whitman uit de problemen houden. Tenslotte komt de aantrekkelijke zaakvoerder van de Sun Hotelketen, Jinx Poole, aankloppen met een aantal onopgeloste moorden. Kan Private zijn voortrekkersrol onder de detectiveagentschappen blijven spelen? Kan Jack uit de gevangenis blijven? Zal hij uiteindelijk achterhalen wie de moordenaar is van zijn oude geliefde, Colleen?
James Patterson heeft van Jack Morgan de ideale hoofdpersoon gemaakt om een detectivebureau te leiden. Jack Morgan is geen onbesproken figuur. Hij heeft in het leger gezeten en gediend in Afghanistan. Private is hem in de schoot gevallen. Vanuit de gevangenis, waar hij een week later vermoord werd, vertrouwde Jacks vader hem de leiding over het bureau toe. Dit was tevens de doodsteek voor de getroebleerde relatie met zijn tweelingbroer Tommy. Jack kan daarnaast zijn privéleven en werk moeilijk gescheiden houden, bijvoorbeeld in zijn vroegere relatie met Justine. In Private: de hoofdverdachte heeft Jack het moeilijk om niet te vallen voor de charmes van Jinx Poole. Ook de nevenpersonages worden geraffineerd gekarakteriseerd. Rick Del Rio, Jacks partner bij Private, was Jacks copiloot van de helikopter waarmee ze in Afganistan neerstortten. Beide ex-mariniers zouden voor elkaar door het vuur gaan. Hun medewerker Emilio Cruz was voordien politierechercheur en middengewichtbokser. Inspecteur Tandy en rechercheur Ziegler van de politie worden daarentegen minder sympathiek afgeschilderd.
De stijl van het boek doet anders aan dan bij Patterson gebruikelijk is. Vooral de scènes met het personeel van het detectivebureau, het gebruik van de korte zinnen, het uitsluitend aanspreken van collega's met familienamen waaruit hun etnische afkomst blijkt, roepen eerder de sfeer op van een gangstermilieu dan van een gerespecteerd detectivebureau. Naarmate het verhaal vordert slaat de sfeer van het boek wel om, en straalt het detectivebureau professionalisme uit. Voor de rest is Private: de hoofdverdachte, net zoals de andere boeken van James Patterson, ingedeeld in korte hoofdstukken. Patterson blijft dus trouw aan zijn geijkte techniek om het verteltempo hoog te houden. Naarmate het boek vordert, wordt het complexer. De verschillende zaken waarmee Jack te maken heeft en bijgevolg de verschillende subplots, beginnen door elkaar te lopen. De lezer wordt daardoor dieper en dieper meegezogen in het verhaal. James Patterson heeft ook geen thriller gecreëerd met een aanloop naar het verhaal. De lezer krijgt geen respijt en is meteen getuige van de moord op Colleen en de kaping van het narcoticabusje van Carmine Noccia. Kortom, met zijn boeken rond detectivebureau Private heeft James Patterson weer een serie gecreëerd waarmee hij nog een tijdje kan doorgaan.
Private: de hoofdverdachte heeft alles wat een uitstekende thriller moet hebben. Het boek bevat een complex verhaal, een held van dienst, coole nevenpersonages (vooral de ploeg van Private) en een spanning die de aandacht van de lezer vastketent aan het boek. De optelsom is verschrikkelijk entertainend. | 1pos
|
'Be faithful to that which exists within yourself'
- André Gide
Het bizarre leven van Klaus Mann
Vandaag wordt op innitiatief van het Klaus Mann Initiative Berlin, het zeventigste sterfjaar van Klaus Mann herdacht in het Goethe Instituut met het stuk 'Überfällige Worte - Fiktives Gespräch zwischen Klaus und Thomas Mann'. In de dialoog op basis van nagelaten teksten, ook die van Thomas Mann, wordt de complexe vader-zoon relatie tot uitdrukking gebracht.
Een mooie gelegenheid om aandacht te schenken aan het boek 'De tovenaarszoon' van Adrian Stahlecker. Er is al veel geschreven over Klaus Mann, maar de mythe van deze oudste zoon van Thomas Mann blijft groot en interessant.
Stahlecker heeft - met deze fraaie hardcoveruitgave van Geldermalsen Publications - een uitstekend gedocumenteerde biografie geschreven, waarbij hij zich niet alleen heeft gericht op Klaus, maar onlosmakelijk ook op de rest van de familie Mann. De bijzonder gespannen omstandigheden in het gezin, zijn homoseksualiteit en de afstandelijke houding van zijn vader zijn van grote invloed. Niet alleen Klaus plukt hier de wrange vruchten van, maar ook de andere gezinsleden.
Klaus - Essie genoemd door zijn broers en zussen - wordt in München geboren op 18 november 1906 als tweede kind van de niet onbemiddelde Thomas Mann en Katia Mann-Pringsheim. Hij wordt niet alleen vernoemd naar de tweelingbroer van Katia, maar ook naar de protagonist uit Königliche Hoheit, de pas voltooide roman van Thomas.
Bij de geboorte van Erika, het oudste kind, is Thomas hevig teleurgesteld dat het een meisje is. In een brief aan zijn broer Heinrich Mann beklaagt hij zich hierover. Een zoon zou volgens hem poëtischer zijn, 'meer als een voortzetting en nieuw begin van mijzelf onder nieuwe bedingingen'. Deze wetenschap is een zware last op de schouders van Klaus, die hij zijn verdere leven mee moet torsen en een opgave zal blijken die hij niet waar kan maken. Met zijn moeder heeft hij een liefdevolle relatie, zij staat immer altijd en onvoorwaardelijk voor hem klaar. Vanaf het moment dat hij zijn eerste woordjes kan schrijven, schrijft hij schriften vol verhalen en houdt een dagboek bij. Zijn eerste werk Kindernovelle komt uit in 1923. Hij is dan amper zeventien jaar oud.
Wanneer Klaus in 1915 door een buikvliesontsteking en totale darmafsluiting ernstig ziek wordt, verkeert hij op het randje van de dood. Deze ervaring leidt tot een bijzondere fascinatie voor de door en hij schrijft daar later over:
'Ik geloof dat het belangrijk voor mijn verdere leven was dat ik op die leeftijd zo dicht bij de dood was. De schaduw heeft me duidelijk getekend.'
Met Erika en zijn jongere broertje Golo heeft Klaus een sterke band, maar met Erika ontwikkelt hij een soort geheimtaal. De grote afwezigheid van hun vader en de voortdurende dreiging dat ze zich vooral niet mochten laten horen, leidt ertoe dat de kinderen een eigen universum creëren. Voor Klaus staat al heel vroeg vast dat hij een grote drijfveer heeft om beroemd te worden.
De biseksuele Erika en Klaus - die geen geheim maakt van zijn homoseksuele geaardheid - vormen, tot grote zorg van hun ouders, een nogal recalcitrant duo. Erika en Klaus tonen zich ware pacifisten en zijn niet in toom te houden. Hierop worden ze naar een internaat gestuurd. Een zware psychische crisis voor zijn examen maakte zijn ouders radeloos.
Later staan Erika en Klaus samen op het toneel en reizen de wereld over om lezingen en interviews te geven. Tijdens een bezoek aan Marokko komt Klaus in aanraking met verdovende middelen. Dit leidt ertoe dat hij een te grote hoeveelheid gebruikt en in het ziekenhuis belandt. Hij zegt hier later over dat het 'de hel' was, maar hij zal zijn verdere leven drugsverslaafd blijven.
Met de liefde wil het ook niet echt lukken en hij zoekt zijn seksuele vertier in allerhande artistieke gelegenheden. De depressieve trekken ontwikkelen zich steeds heviger.
'Overal zal ik een vreemdeling blijven, een mens met mijn aard is steeds en overal volkomen eenzaam.'
Na vele omzwervingen door onder andere Europa en Amerika en het verblijf in ballingschap in Amerika tijdens WOII en verscheidene betrekkingen belandt de flamboyante Klaus in Frankrijk, waar hij op 21 mei 1949 in Cannes een einde aan zijn leven maakt.
Deze interessante biografie is bijzonder uitgebreid gedocumenteerd en beschrijft alle zijtakken en omstandigheden die van invloed zijn geweest op de ontwikkeling en het leven van Klaus Mann. De auteur heeft ervoor zorg gedragen dat het geen droge opsomming van feiten is geworden. Het is zeer prettig leesbaar en geeft een magnifiek verslag van een deze ongekende, extravagante man/Mann.
De stamboom van de familie én het persoonsregister zijn van een grote aanvullende waarde.
Kortom: een absolute must read voor de Mann-liefhebber.
Auteur
Adrianus Johannes Petrus Stahlecker (Den Haag, 23 juli 1937) is een Nederlands kunstschilder en schrijver.
Stahlecker studeerde in Den Haag aan de Vrije Academie en kreeg privélessen van Hessel de Boer. In 1961 debuteerde hij in Kunstzaal Plaats in Den Haag en kort daarna verhuisde hij naar Barcelona waar hij tot 1973 woonde.
In Spanje deed Stahlecker mee aan de Salon de Mayo en de Salon de Hospitalet, had solotentoonstellingen in Madrid en Barcelona, maar ook in Londen, Berlijn en Parijs. In Madrid exposeerde hij een paar keer onder auspiciën van de Nederlandse Ambassade. Op 2 oktober 1964 werd in Galerie Grifé y Escoda in Madrid door prinses Irene en haar toenmalige echtgenoot Carel Hugo van Bourbon-Parma een van zijn tentoonstellingen geopend.
Naast bloemen en stillevens schildert Stahlecker ook portretten, waaronder veel bekende Nederlanders. Daarnaast kreeg hij bekendheid door zijn schilderijen van Mathilde Willink en leden van het Koninklijk Huis; en was eigenaar van de bekende Galerie Stahlecker in de Haagse Javastraat, die decennialang het trefpunt was van veel bekende kunstenaars en schrijvers.
Rond 2000 begon Stahlecker ook met schrijven. Hij schreef boeken als Filmkunst in Ballingschap (over Duitse acteurs en actrices die moesten vluchten voor het naziregime in de periode 1933-1945); Hildegard Knef,een ster en een tijdperk; Goebbels Droomfabriek; Een liefde tussen oorlog en vrede (over de stormachtige liefde tussen Marlène Dietrich en Jean Gabin); Schilderswijk en Society en de biografie over oud-ballerina en actrice Ine Veen.
(Bron: https://nl.wikipedia.org/wiki/Adrian_Stahlecker)
Titel: De tovenaarszoon
Auteur: Adrian Stahlecker
Pagina's: 240
ISBN: 9789072370129
Geldermalsen Publications
Verschenen: mei 2018 | 1pos
|
‘Lieve mama’, begin van het boek, geschreven door een mama die zelf beweert iets verschrikkelijks te hebben gedaan …
Wat is er gebeurd, drie weken eerder?
De familie Möhring lijkt alles vrij goed voor mekaar te hebben: een mooi luxueus huis, moeder Helen waakt over haar drie kinderen en heeft bovendien een job die haar voldoening schenkt, vader Werner is een druk bezette restauranthouder. Ogenschijnlijk het ideale plaatje.
Een gewelddadig incident die vrijdagavond zet alles op de helling.
In korte hoofdstukken wordt heen-en-weer geflitst tussen twee totaal verschillende werelden. Samen met de personages probeert de lezer te achterhalen wat er juist is gebeurd (waar blijft Brian?) en beleef je van op de eerste rij de gruwel ten huize Möhring (probeer je daar maar eens een voorstelling van te maken, met al die mensen die over de vloer komen, om nog niet te spreken van de kinderen!). De relatie tussen Helen en Werner vertoont steeds meer barsten: wat is er toch met Werner? vanwaar die wisselende stemmingen, waarom lijkt hij soms zo onbereikbaar? en hoe zit dat met Lex? had mama dan toch gelijk? De onzekerheid, de vertwijfeling, de malaise, de beklemming, de angst, … spatten van de bladzijden.
Dit is een boek over passie en wat die met een mens kan doen en over wie een kuil graaft voor een ander …
‘Lieve mama’, einde van het boek. De cirkel is rond.
Alweer een pareltje van Esther Verhoef, al had ik wel wat moeite met het einde van het boek, dat is bij mij binnengekomen als een mokerslag en ook een tikje ongeloofwaardig, want 'what are the chances'? .
Dit terzijde, next please! | 1pos
|
Van VRG Publishing ontving ik op de laatste dag van februari een toffe dystopische duologie van eigen bodem. Observant van Ole Nyland wist me aangenaam te verrassen, dus ging ik vol goede moed verder in het vervolg Manipulator. En ook dit boek wist me zeker te smaken.
Let op! Manipulator is het vervolg op Observant. Als jet het eerste boek van dit tweeluik nog niet gelezen hebt, kan onderstaande recensie spoilers bevatten. Over Manipulator zelf spoiler ik natuurlijk niet.
In de wereld van Kalle en Vita woont de rijke opperklasse in Kernen, terwijl het minderbedeelde Uitschot in Nederzettingen ver buiten deze Kernen leeft. In Observant vluchtten Vita, voormalig huisbediende van de familie Rae, en Kalle, de observant van de zoon des huizes, naar het eiland Arran.
In Manipulator is Vita vastbesloten om haar belofte aan Rebellenleider Espen na te komen. Samen met Kalle en Leif vertrekt ze van Arran. Ze vindt een vastberaden meester Rae tegenover zich, die alle middelen inzet om haar en Kalle te vinden. Kan Vita vechten voor de rechten van het Uitschot zonder tegelijkertijd te veel bloed te vergieten?
Manipulator start een aantal maanden na het einde van Observant. Vita en Kalle zijn nog altijd op het eiland Arran, maar niet voor lang. Samen willen ze een revolutie beginnen om het Uitschot te bevrijden. Daarom trekken ze, vergezeld door Leif, Svend, Morten en Niklas, naar de rebellen. Maar hier blijkt algauw dat hoofdvijand nummer één, Meester Rae, de afgelopen maanden ook niet stil heeft gezeten. Het plot verrast van begin tot eind, al had de dystopische wereld van mij een klein beetje beter in de verf gezet mogen worden. Het klinkt allemaal erg origineel, maar iets meer achtergrondinformatie was fijn geweest.
Ook het tweede boek van deze serie zit vol met actie. Hierdoor wil je Manipulator geen moment wegleggen en aan een stuk doorlezen. Het is tof om verschillende nieuwe personages te leren kennen, zoals Svend, Niklas, Tova en Thure. De originele namen geven het boek een heel eigen karakter. Ook vond ik het interessant en realistisch om te lezen hoe de Rebellen het niet altijd eens zijn met de werkwijze van Vita. Toch laat deze stoere chick zich niet gemakkelijk uit het veld slaan en zet ze haar eigen plannen door.
Manipulator is een spannend vervolg op Observant. Het boek zit vol actie en leest als een trein. De beschreven wereld blijft origineel en de personages voelen levensecht aan. Ik ben onder de indruk van deze Young Adult duologie van eigen bodem!
Deze recensie verscheen ook op Oog op de Toekomst. | 1pos
|
Dit is mijn eerste Fossum en ik heb hem in 2 dagen uitgelezen! Het is heel vlot geschreven, de personages herkenbaar (en o zo menselijk) en het verhaal neemt mooie wendingen die je doen snakken naar meer. Vooral de verhaallijn over de vriendin-prostituee vond ik een aangename verrassing.
Ik heb me soms geërgerd aan de verkeerde beslissingen van het hoofdpersonage en soms kon ik haar perfect begrijpen. En net dat maakt dat het voor mij een eersteklas thriller is.
Een aanrader ! | 1pos
|
Favorite read of 2018 and one of my favorites of all time. One you wish you could read again for the first time. One to remember. ♡
Favoriete boek van 2018 en één van mijn topfavorieten aller tijden. Een boek waarvan je wenst het nog een keer voor de eerste keer te kunnen lezen. Een boek om te herinneren. | 1pos
|
Ik ben echt dol op dit soort thrillers. Vanaf het begin, zet de schrijfster je aan het denken. En ik werd steeds op het verkeerde been gezet! Heerlijk, om lekker te verdwalen in een verhaal waar zelfs de hoofdpersoon de uitkomst niet weet. Sterker nog ze weet niet eens wie ze is, waar ze vandaan komt en is haar geheugen kwijt na een ernstig auto-ongeluk. Na haar ongeluk kan zij maar aan een ding denken: Waar is Vero? Ze is nog zo klein en ze zat bij haar in de auto. Nicky Frank is al 22 jaar samen met haar man Thomas Frank. Maar als Wyatt het auto-ongeluk en de vermissing van Vero onderzoekt, lijkt er toch iets niet goed te zijn. Hij wil het onderste uit de kan te halen en doet zijn best om het op te lossen. Hij geeft nooit op in een onderzoek, maar naar mate ze verder komen….Vraagt hij zich af, of hij de uitkomst wel wil weten. Dit verhaal brengt je namelijk naar Het Poppenhuis. Een groot landhuis waar allemaal dingen gebeuren die echt niet door de beugel kunnen!
Ik kreeg echt de kriebels van dat huis. En ook van een aantal personages.
Je weet op een moment niet meer of iets nu echt gebeurt is of dat het is verzonnen?!!!! Het zit zo goed in elkaar dit verhaal dat het niet weg te leggen is, dit boek. Heerlijk een thriller die gewoon super spannend is en waarin je mee kunt denken. Het zit allemaal anders in elkaar dan je denkt. Uitermate goed geschreven! Je leest stukjes vanuit het oogpunt van Nicky. Ze denkt aan theepartijtjes met Vero en andere dingen. Maar wat is er nu toch echt aan de hand?
Psychologisch gezien is dit echt een thriller die in mijn Top 5 staat de afgelopen 6 maanden. Ik had hoge verwachtingen en deze zijn allemaal uitgekomen. Heerlijk een thriller, die in mijn ogen aan alle kanten klopt. Van het begin tot het einde knaagt het aan je. En het laat je niet meer los.
De cover is ook echt mooi. En ik vind het ook heel goed bij het verhaal passen. Hoe of wat, daar moet je het boek echt zelf voor gaan lezen. Maar als je het boek dicht slaat kun je de cover en de titel verklaren. En dat vind ik altijd geweldig!
Geschreven in duidelijke taal. Lekker lettertype en dun papier. Echt moeilijk weg te leggen.
Deze thriller krijgt van mij echt 5 volle sterren. Heerlijk om weer eens een thrillertopper te lezen!
5***** | 1pos
|
Met veel plezier en bewondering heb ik zojuist "Krakatiet" uitgelezen, een vergeten klassieker uit 1924 van de geniale Karel Capek (1890-1938). Ik vond het geloof ik nog mooier dan "Oorlog met de salamanders", en het is typisch zo'n boek waardoor mijn leesjaar (2016) meteen al geslaagd is, zelfs als ik vanaf nu alleen maar de Donald Duck te lezen krijg.
Het onnavolgbaar grillige en groteske verhaal wordt in beweging gezet door de maffe scheikundig ingenieur Prokop, die een alles verwoestende springstof heeft uitgevonden met de naam Krakatiet (naar de explosieve vulkaan op het eiland Krakatau). Zelf raakt hij die springstof door allerlei koortsachtige verwikkelingen eerst kwijt, terwijl anderen er fanatiek jacht op maken, want met die springstof heb je een soort Faustiaanse almacht over de hele wereld, en ook het bijna orgiastisch makende vermogen om de hele schepping in vlammen te verzengen of om de wereld te transformeren door middel van explosieve alchemie. Het principe van die springstof is atoomsplitsing: je zou dus kunnen zeggen dat Capek anno 1924 reeds de atoombom voorzag. Tegelijk is die springstof ook een soort groteske metafoor die naar WO I verwijst, de vernietigende oorlog die toen nog erg vers in ieders geheugen zat. En tevens is '"krakatiet" voor Prokop het bewijs dat het hele menselijk bestaan en de hele wereld doordesemd is van explosief materiaal. Want: "Al wat is, vormde een standvastig, geduldig afwachtend explosief [...]. Al wat gebeurt, de omloop van de sterren en tellurische bezigheden, alle entropie, het vlijtige en onverzadelijke leven zelf, dat alles knabbelde slechts oppervlakkig, haast onmerkbaar en onmeetbaar aan deze ontploffingskracht die materie heet. Je moet dus weten dat de keten die haar bindt niet meer is dan spinrag dat over de ledematen van een slapende tiran ligt; geef me de macht hem op te porren en hij doet de aardkorst sidderen en werpt Jupiter op Saturnus. En jij, mensheid, bent enkel een zwaluw die haar nest onder de kap van het kosmische kruitmagazijn heeft weten vast te maken; je kwettert in de oosterzon, terwijl in de vaten onder je stilletjes het verschrikkelijke potentieel van de ontploffing rommelt...".
Prachtige passage, vind ik: mooi vind ik vooral het contrast dat Capek oproept tussen de fragiliteit van ons eigen bestaan (met tere beelden als spinrag, een zwaluw, een zwaluwnest) en de onmetelijke explosiviteit van het bestaan rondom ons. Dat ons hele bestaan niks meer is dan een zwaluwnest dat aan een kruitvat hangt was in 1924, zo tussen twee wereldoorlogen in, een wel heel pregnant en raak beeld. Maar ja, dat is het nu nog steeds. En "Krakatiet" zit vol met dit soort beelden: daardoor is het uiterst overtuigend als anti-utopische science-fiction, en als waarschuwing tegen de demonische krachten die huizen in de mens. Het boek is dus zeer te bewonderen omdat het annu nu net zo verontrustend is als in 1924.
Maar nog mooier en bewonderenswaardiger vind ik dat dit boek veel meer is dan alleen maar verontrustend en anti-utopisch. Het is ten eerste ook oerkomisch en hilarisch grotesk, vol scenes waar Monthy Python nog een puntje aan kan zuigen. Het is daarnaast ook tot de rand gevuld met onderhoudende en spannende avonturen, waarin Prokop koortsachtig en voortblunderend zo'n beetje heel Tsjechie doorkruist. Het bevat naast alle verontrustende of komische kolder ook veel opmerkelijk dichterlijke passages, zoals bijvoorbeeld: "Hoe wonderlijk lopen de wegen der wereld. Wat zou het een ingewikkeld vormenspel opleveren wanneer je al je stappen en reizen in kaart zou brengen! Want met al je stappen schets je je eigen landkaart". Het boek zit vol megalomane droom en almachtsfantasie, die aan de ene kant nogal idioot en afschuwwekkend zijn maar aan de andere kant soms ook verontrustend herkenbaar en zelfs ontroerend. Want het vergeefse verlangen om heel de wereld te kunnen omvatten ontroert ook door zijn vergeefsheid. Maar met name op het eind van "Krakatiet" staan er ook sprookjesachtig mooie passages over de schoonheid van het kleine, fragiele en onaanzienlijke. Ook bevat "Krakatiet" een aantal liefdesgeschiedenissen, van de onooglijke maar kennelijk erotiserende Prokop met meerdere vrouwen. Die liefdesgeschiedenissen zijn dan weer buitensporig grotesk en vol grillige irrationele begeerte, en illustreren daarmee dat de menselijke binnenwereld al net zo explosief is als alle materie om ons heen; de geliefde vrouwengestalten zijn eerder metamorfoserende droombeelden dan personages, droombeelden bovendien die veranderen van lelijk naar mooi en van angstwekkend in lachwekkend kolderiek. Bovendien heeft de van begeerte bezeten Prokop veel weg van een clown of van een van alle ratio verstoken marionet. En toch hebben die lachwekkende liefdesgeschiedenissen ook hun poetische en ontroerende elementen; Capek offreert ons de totale parodie OP en tegelijk de intense poezie VAN liefdesgeschiedenissen.Hij vervormt alles wat wat meenden te verstaan onder het begrip "liefde", en uit die vervorming ontstaat dan iets wat tegelijk poetisch en grotesk-komisch is. Geen idee hoe hij het voor elkaar krijgt, maar hij krijgt het voor elkaar.
Wat ik dus vooral bewonder aan het boek is zijn groteske veelvormigheid. Het boek bevat zeker veel waarschuwend vermaan, omdat het in zulke pregnante beelden de irrationele en onbeheersbare explosiviteit laat zien van onze wereld en onze geest. Het waarschuwt dus tegen het irrationele binnen en buiten ons. Maar tegelijk is het volgens mij ook een carnavalesk vrolijke lofzang op het irrationele, door de uitbundig komische stijl en de groteske maar poetische liefdes. Ik lees dit boek vooral als een soort dichterlijke evocatie van het irrationele, en van alle onheilspellende en lachwekkende kanten daarvan. Behalve een onheilspellend boek is het dus vooral ook een enorm dichterlijk, fantasievol en rijk boek. "Krakatiet" is voor mij niet alleen een anti-utopische waarschuwing, maar ook een lofzang op de grillige veelvormigheid. En daarom heb ik ook zeer van "Krakatiet" genoten. | 1pos
|
Het Bedrog van Quisco”- Daan Hermans
De journalist Evander Clovis krijgt van zijn hoofdredacteur de opdracht om een verdwijningzaak in het stadje Quisco te onderzoeken. Het toeval wil dat hij daar oud-tante heeft wonen. Of was het geen toeval? En wie nodigt wie uit?
De journalist probeert zoveel mogelijk te weten te komen over de inwoners van Quisco en de geschiedenis van het stadje. De burgermeester verleent hem alle medewerking . Evander ontdekt steeds meer over Quisco, zijn merkwaardige bewoners en hun dubieus verleden. Maar hij leert ook meer van zichzelf want welk duister geheim draagt Evander mee?
De auteur Daan Hermans (Daniëlle Hermans) heeft een mysterieuze thriller of een thrillerachtige mysterie geschreven. De stijl van Daan Hermans is vlot. Geen ellenlange zinnen maar een goed geschreven verhaal. Als je de laatste bladzijde hebt gelezen, krijg je de neiging om het opnieuw te gaan lezen want het mysterie wordt alleen maar groter. Wordt het “Bedrog van Quisco” opgelost. Ja, dat is de grote vraag. Maar het is een goed boek. | 1pos
|
"Dentro le Muro", in het Nederlands "Binnen de Muren", speelt zich bijna volledig af binnen de stadsmuren van Ferrara. Auteur Giorgio Bassani (1916-2000) wordt blijkbaar gerekend tot één van de belangrijkste Italiaanse moderne schrijvers. Na lezen van deze bundel van vijf verhalen, begrijp je helemaal waarom.
Zou er een standbeeld staan voor hem, vroeg ik mij halverwege het boek af. Denk het niet. Als jij je nu afvraagt, waarom ik denk van niet: de vijf verhalen zijn genadeloze portretten van de burgers van Ferrara.
Elk houdt burgers, de stad, de provicie Ferrara, Italie en een internationaal lezerspubliek een spiegel voor. Niets ontziend en niets verhullend, beschrijft Bassani hoe het was om binnen de muren van Ferrara te leven tussen pakweg 1920 - 1950.
Elk verhaal staat op zichzelf en kan los gelezen worden, maar soms is er een verband. De lezer vindt een gebeurtenis of personage uit een eerder verhaal terug. Elk verhaal speelt in een specifieke periode; maar bevat vaak een terugblik.
Gebeurtenissen worden verteld, vanuit de ervaringen en interpretaties van één of meer personages. Die gebeurtenissen zijn vaak nauwkeurig te plaatsen, doordat een huis of plein of straat vermeld wordt.
Wat de verhalen zo aangrijpend en indrukwekkend maakt, zijn de "herinterpretaties" van gebeurtenissen. Bassani beschrijft hoe mensen feiten via herinneringen en verdraaingen tot iets totaal anders kunnen maken. Een waarheid, waarmee men kan leven.
Nauwkeurig en zonder opsmuk wordt hier verteld over het leven van arme lui, arbeiders, middenstanders, strebers, idealisten, verraders, corrupte machthebbers - overlevers. Ze leven in het Italië van net na de eerste Wereldoorlog, van een opkomend fascisme, van Mussolini, van strijd tussen nationalisten en communisten, de Tweede Wereldoorlog en wat er volgde.
Neem verhaal nummer 3: "De gedenkplaat in de Via Mazzini". Het beschrijft de terugkeer naar Ferrara van Geo Josz. Zijn huis is bezet. Het heeft gediend als gevangenis en martelkamer voor één politieke beweging. Nu is het "eigendom" van een andere. Meneer Josz moet er maar begrip voor hebben.
Wanneer Josz na maanden Graaf Scocca mept, reageert heel Ferrare met onbegrip. Dat bijna niemand weet wat de aanleiding was? Dat niemand geïnteresseerd is in wat Geo Josz meegemaakt heeft?
Dat doet er niet toe. Die mep is ongehoord, onverklaarbaar, onvergeeflijk en uiteraard helemaal Josz' fout: "... Dat lag helemaal aan het wonderlijke van Geo's karakter - volgens degenen die die dingen vertelden en er met analyses en veronderstellingen op terugkwamen ..." (p. 109)
In Ferrara hebben vanaf de Middeleeuwen Joden gewoond. Die speelden een grote rol tijdens de bloei-periode van de stad. Het Ghetto werd afgeschaft, maar Mussolini her-introduceerde rassen-scheiding en razzia's. De Duitsers bezetten het land en pakweg een derde van de Joodse burgers werd gedeporteerd naar Nazi concentratie-kampen. Zeven hebben dit overleefd. Bassani was Joods en zijn personage Geo Josz is één van de zeven overlevenden.
Bassani beschrijft wat er zich af speelt binnen de muren van een Italiaanse stad, die in het reine komt met het recent verleden. Maar zijn verhalen zijn eigenlijk universeel. De terugkeer van Josz heeft zich ook afgespeeld in andere Europese landen en speelt zich waarschijnlijk ook af nu, ergens waar "etnische zuiveringen" hebben plaats gevonden.
Het maakt "Binnen de Muren" ijzersterk en vaak weerzinwekkend. Een prachtig boek van nog geen 210 pagina's, met waar nodig noten met uitleg. Voor mij een indrukwekkende eerste kennismaking met Bassani's werk, waarvan er meer vertaald is. Even op adem komen - dan wellicht één van de andere zes lezen. | 1pos
|
Ken Follett kondigde twee jaar geleden al aan dat hij op veler verzoek bezig was met een vervolg op het magistrale De kathedraal. Het wachten is beloond: Brug naar de hemel is een waardige opvolger geworden.
Brug naar de hemel speelt zich zon tweehonderd jaar later af. De kathedraal staat nog steeds in Kingsbridge, maar de stad wordt bedreigd door een economische crisis die te wijten is aan een slechte verbinding. Het bouwen van een betere brug moet hiervoor de oplossing zijn, maar niet alle hooggeplaatste inwoners van Kingsbridge en nabijgelegen plaatsen zijn het daarmee eens. Met de Honderjarige Oorlog op de achtergrond geeft dit boek de strijd weer die de voorstanders van de brug moeten leveren om hun ideeën gerealiseerd te krijgen.
Natuurlijk kun je stellen dat dit boek niet meer diepgang heeft dan een soap, maar door de meesterlijke verteltrant van Follett is dit geen bezwaar. Follett weet als geen ander hoe hij zijn lezer een pakkend verhaal moet voorleggen, vol met intriges, politieke spelletjes, machtsmisbruik, onbeantwoorde liefdes, verkrachtingen, moord, chantage en ga zo maar door. Elfhonderd paginas lang word je als lezer meegezogen in een overzichtelijke, middeleeuwse wereld, waarbij je je verwikkeling na verwikkeling afvraagt hoe dit moet aflopen. Follett laat weer diverse verhaallijnen tegelijkertijd naast elkaar lopen en verweeft die handig met elkaar.
De kracht van Follett schuilt ook in het gemak waarmee hij de lezer op de hoogte stelt van middeleeuwse gebruiken en de technische kennis om bijvoorbeeld een goede brug te kunnen bouwen.
Voor degenen die genoten hebben van De kathedraal zal Brug naar de hemel een feest van herkenning zijn. Een heerlijke leeservaring van begin tot eind. | 1pos
|
Dit zijn dus de thrillers waar je slapeloze nachten voorover hebt, waar je afspraken door vergeet en je je kinderen verlaten op het schoolplein laat staan. Want eenmaal hierin begonnen lees je hem uit ook!
Het verhaal boeit vanaf de eerste pagina en de spanning loopt tijdens het lezen steeds meer op. Vervolgens ver na de laatste bladzijden laat het je pas los, want verscheidene keren wordt je op het verkeerde been gezet met een overweldigende intensiteit.
Het verhaal wordt verteld vanuit drie hoofdpersonen en deze worden zo goed beschreven dat je voor alle drie een anti- en empathie voelt. Doordat de hoofdpersonen ieder afzonderlijk uitgebreid aan het woord komen krijg je een duidelijk beeld van wie ze zijn. Hun onmacht, verdriet en pijn is dan ook zo intens beschreven dat ze allemaal wel een reden kunnen hebben om meer met de verdwijningen te maken te hebben dan je in eerste instantie zou vermoeden.
De sfeerbeelden zijn prachtig, je waant je op het eiland. Nergens heeft het verhaal een inzinking en ook het einde is een totale verrassing. Het geeft de waanzin van het denken aan, als je maar genoeg in en bepaalde richting geduwd wordt overstijgt dat alle andere logica en ga je uit van het ergste. Maar ook de lijn tussen haat en liefde, wraak en vergeving wordt tot op het scherpst van de snede beschreven en daardoor kan ik niet anders concluderen dat Sharon Bolton tot de beste thrillerschrijvers behoort | 1pos
|
Korte inhoud:
Het hart van America Singer behoort slechts toe aan één man, Aspen Leger. Door omstandigheden komt ze echter terecht in de Selectie en moet ze met 34 andere meisjes strijden om het hart van de prins, Maxon. America raakt bevriend met de prins en wil hem helpen in zijn keuze naar zijn ware, maar dan blijkt dat Maxon gevoelens voor America koestert...
Mijn mening:
Ergens was ik bang dat dit de zoveelste dystopische trilogie ging worden en dat er weinig origineel aan ging zijn. In veel aspecten doet het me wat denken aan The Hunger Games, zoals het kastensysteem, de rebellen en de liefdesdriehoek. Maar ik moet zeggen dat ik toch aangenaam verrast was door het verhaal, want het is ondanks de gelijkenissen met The Hunger Games toch een origineel verhaal.
Vijfendertig meisjes vechten (niet in de letterlijke betekenis van het woord) om het hart van prins Maxon totdat hij die ene kiest. Ze halen alles uit de kast om hem te kunnen behagen, maar de prins moet vrij snel al meisjes naar huis sturen, dus een eerste indruk is zeer belangrijk. America Singer komt in de selectie terecht en sluit vriendschap met de prins, omdat haar hart toebehoort aan Aspen. Ze belooft de prins om hem te helpen in zijn keuze en duidt Marlee aan als een interessante kandidate. Maxon en America groeien steeds meer en meer naar elkaar toe en America komt helemaal in een emotionele roetsjbaan terecht, wanneer Aspen op het kasteel verschijnt.
De Selectietrilogie heb ik altijd al de "jurkentrilogie" genoemd omwille van de jurken op de kaft. Ook in het verhaal spelen die jurken een belangrijke rol, want de nieuwe prinses moet een mooi voorkomen hebben. Daarom vraag ik me ergens af waarom deze trilogie nog niet verfilmd is, want ik denk dat er potentieel in zit om een film van te maken. Visueel zou het zeer mooi zijn met al die jurken.
De Selectie leest zeer vlot (ik heb het boek op zes dagen uitgelezen en als ik de tijd had gehad, ging het nog sneller uit geweest zijn) en Kiera Cass blijft verrassen met onverwachte wendingen in het verhaal. Ondertussen heb ik het tweede boek ook al uit (recensie volgt) en ik moet zeggen, het blijft spannend en het smaakt naar meer. Ondertussen heeft Kiera Cass er ook al een vierde en vijfde deel (dat laatste deel is onlangs verschenen) aan gebreid en ik wil ze zeker lezen en hoop dat het even interessant en spannend zal blijven. | 1pos
|
De gebeurtenissen van de hoofdpersonen in de roman De pelikaan laten zich zonder al teveel fantasie lezen als een allegorie op de economische en politieke situatie van de verschillende etnische groepen in het Joegoslavië van vlak voor de burgeroorlog. In een wurggreep van wederzijdse afhankelijkheid en net geen vriendschap houden de hoofdpersonen/bevolkingsgroepen elkaar in balans. Totdat het misgaat, dan gaat het ook goed mis.
Josip en Andrej leven allebei hun levens, niet ongelukkig maar zeker niet gelukkig. Josip bestuurt het antieke kabelspoor dat niets anders doet dan op en neer de berg op en af rijden. Hij is getrouwd met Ljubica, een ziekelijk jaloerse vrouw en heeft een zwakzinnige dochter waar hij zielsveel van houdt. Hij zorgt met overgave voor hen en gunt zichzelf hiervoor een overspelige relatie met een mooie vrouw uit Zagreb. Andrej is postbode, ongetrouwd en een beetje wereldvreemd. Hij opent de post en neemt waar hij dat gerechtvaardigd vindt geld uit enveloppen of houdt brieven achter wanneer hij daar in zijn oordeel recht toe heeft.
Josip wordt betrapt door Andrej, Andrej wordt betrapt door Josip. Door een speling van het lot kennen zij nu elkaars geheim en beginnen elkaar te chanteren. Dan neemt het lot een nog grilliger wending en worden de mannen ook nog eens iets wat je heel dicht bij vrienden zou kunnen noemen en ontstaat er een micro-economie waarin ze niet meer zonder elkaar kunnen. Ze worden afhankelijk van elkaar zonder elkaar echt te kunnen vertrouwen en zijn veroordeelt tot elkaar zonder elkaar nog te kunnen laten gaan.
Driessen is een meesterlijk verteller die naast een leven als romancier ook een leven als opera- en toneelregisseur gekend heeft. Dat is te merken aan de theatrale setting van de roman. De roman kent als ondertitel “Een Komedie”, en dat is het. Tot de oorlog daadwerkelijk losbarst. Maar setting, wending en oorlog daargelaten, wat een virtuoos verteller is Driessen. Mooie landschapsbeschrijvingen, komische scenes en schitterend taalgebruik wisselen elkaar af. De Pelikaan heeft het allemaal en biedt een leeservaring die ik in de Nederlandse literatuur nier eerder zo ervaren heb.
Het boek is terecht genomineerd voor de Libris Literatuur Lijst. | 1pos
|
“Emma wil leven” is een aangrijpend boek over een puber die strijdt tegen anorexia. Een ziekte die veel meer impact heeft dan je beseft als je erover hoort. Niet alleen voor de persoon die het treft, maar ook voor iedereen in zijn/haar omgeving.
De ziekte krijgt Emma steeds meer in zijn greep en dit heeft ook grote invloed op het gezin waar zij uitkomt. Haar ouders en zusjes proberen haar op alle mogelijke manieren te helpen, maar zien in dat zij dat niet alleen kunnen. Als haar bloedsuikerspiegel onrustbarend laag is, wordt Emma opgenomen in het ziekenhuis en treft daar gelukkig een kinderarts die haar echt om haar geeft.
Dan hoort zij over Human Concern, een organisatie van ervaringsdeskundigen die mensen vanaf 18 jaar met een eetstoornis proberen te helpen in Portugal. Op dat moment is zij dat nog niet.
Soms gaat het wat beter met Emma en kan zij weer wat eten, maar dan valt zij terug en neemt de anorexia weer de overhand. Dan kan zij onmogelijk eten. De enige mogelijkheid is sondevoeding, maar dat wil ze niet en zij strijdt daar tegen.
Het boek begint in 1999 als Emma een baby is en volgt haar tot haar dood in 2016. In korte hoofdstukken laat Josha Zwaan haar ouders, zusjes en vriendinnen aan het woord, alsmede artsen en hulpverleners die Emma van nabij meegemaakt hebben. Daar tussendoor staan dagboekfragmenten van Emma, waarin haar gevecht met de anorexia heel duidelijk naar voren komt. Zij weet haar gevoel en emoties goed te verwoorden. Je leest de onzekerheid over wie ze is, de moeite die zij heeft zichzelf te accepteren en hoe zij hunkert naar liefde en begrip. Hoe zij denkt over de behandeling die zij krijgt en maar niet wil, zij denkt dat zij het met hulp van haar ouders zelf kan oplossen. Uit alle fragmenten komt naar voren dat Emma ondanks haar ziekte een heel krachtig meisje was.
Vooral het laatste stuk is erg aangrijpend. Als zij 18 jaar is gaat zij naar Portugal. Daar wil zij los zijn van haar familie om zo ook los te kunnen komen van haar ziekte. Helaas komt deze opvang door Human Concern voor Emma te laat.
De titel van het boek geeft precies weer wat Emma wilde. Zij wilde niet dood. Zij wilde leven, leuke dingen doen, de wereld ontdekken. Maar zij kon de anorexia niet verslaan.
Er staan veel foto’s in het boek. Je ziet Emma als gezonde baby en levenslustige tiener. Daarna zie je haar vermageren en verzwakken.
In “Emma wil leven” wordt helder en duidelijk uitgelegd dat anorexia niet een streven is om af te vallen, maar een ernstige aandoening van lichaam en geest. Het is niet dat de persoon niet wil eten, maar dat de persoon niet kan eten. Dit wordt vaak niet onderkend door hulpverleners en dit boek kan een hulpmiddel zijn hier meer duidelijkheid over te geven. Dat het niet helpt als gezegd wordt dat je wel beter wordt als je maar gaat eten.
Het is een boek dat je raakt.
Emma had zich voorgenomen een boek te schrijven over anorexia, maar dat kon niet meer. Daarom werd aan Josha Zwaan gevraagd dit boek te schrijven. Zij schreef het boek “Emma wil leven” op basis van de gelijknamige documentaire van Jessica Villerius. Daarnaast keek zij veel filmmateriaal en had intensief contact met de ouders en zusjes van Emma, ervaringsdeskundigen, artsen en hulpverleners.
In 2019 is er een theatervoorstelling van gemaakt waarin Lisse Knaapen de rol van Emma speelt.
Josha Zwaan (1963) is auteur en schrijfdocent. Ze schreef onder andere ‘Zijspoor’ over de impact van een nierziekte op haar zoon en haar gezin. | 1pos
|
Vele landen kennen zwarte bladzijden in hun geschiedenis.
Die van Amerika zijn pikzwart: wat betreft het vervolgen en uitroeien van de indianen en
wat betreft de slavernij!
Dit verhaal gaat over het gruwelijke lot van de slaven tijdens hun ontvoering, roof uit Afrika en het uitbuiten en mishandelen op de katoenplantages.
De hoofdpersoon Cora moet het al op jonge leeftijd zonder moeder zien te rooien, zij is zonder dochter gevlucht! Het is een onthutsende beschrijving van het leven op de plantage. (Dieren worden nu met meer respect behandeld dan de slaven toen!)
Samen met Ceasar vlucht Cora later haar moeder achterna
Via de ondergrondse spoorweg weten ze in South.Carolina te komen. Het lijkt vrij maar hier worden geniepige experimenten uitgevoerd op gevluchte 'vrije' slaven. En wat een baan krijgt ze in het museum! Levend tentoon gesteld worden Bovendien zit Ridgeway - een door het evangelie ‘geïnspireerde’ psychopaat/slavenjager- haar op de hielen.
De schrijver geeft dan in subtiele woorden verwijzingen naar de toekomst . Zo bouwt de spanning zich op en ontwikkelt het verhaal zich van roman naar thriller.
Weer vlucht Cora, het verhaal neemt bizarre wendingen aan. Ze weet via de ondergrondse spoorweg te ontsnappen naar North Carolina, maar daar gaat haar 'vrijheid' bestaan uit een (onderduik -) vliering, door een gaatje in het dak is ze getuige van gruwelijke ophangingen: het wordt gevierd als een feest in het park!
Ze wordt verraden, degene die haar verbergen worden opgehangen.
Ridgeway ontdekt haar en neemt haar mee.
Iedere keer als Cora weet te ontsnappen, hoop je: nu krijgt ze rust, maar …
Als er in het verhaal ‘open eindjes’ blijven ( zoals heeft de moeder van Cora de vrijheid bereikt) dan wordt dat later als ‘flash-back hoofdstuk’ opgepakt. Je leest het boek dus ook als detective! Puzzelstukjes vallen in elkaar!
Het leest vlot, de gruwelijke scenes zijn koel, registrerend beschreven, daardoor blijft het leesbaar Bovendien zitten er heel mooi beschreven beelden in, bijna poetisch. Je blijft lezen
Whitehead heeft het ‘ondergrondse netwerk’ van mensen die de gevluchte slaven in de tijd van vlak na de burgeroorlog hielpen naar het Noorden te ontkomen, symbolisch vorm gegeven in de soms surrealistische Underground. Ook verwijzend/symbolisch, is het onderduikadres van Cora: op zolder! En wat te denken van de medische experimenten?
Het boek is een aanrader voor ieder die houdt van mooi geschreven, goed geconstrueerde verhalen, die iets te vertellen hebben! Het toont een deel van de geschiedenis van Amerika, de rassen segregatie, dat nog steeds actueel is. Dit verhaal gaat onder je huid zitten! | 1pos
|
Na de vorige boeken gelezen te hebben, moest ik gewoon verder lezen. Het was te spannend om het er bij te laten.
Het eerste deel vond ik nog wat verwarrend, maar in dit deel ben ik de stijl van de schrijver al wat meer gewend.
Ik vind het moeilijk uit te leggen waar het over gaat. Het is meer dan één verhaal dat in elkaar doorloopt en waarvan ik vermoed dat het op het einde wel duidelijk is waarom al die verhalen bij elkaar horen ... of juist niet?
Dit boek is vlotter geschreven dan het eerste en leest daarom vlotter. De inhoud gaat verder op hetzelfde thema, met dezelfde personages.
Ik heb er van genoten en stel voor dat mensen het zelf lezen, omdat ik het niet verder kan uitleggen. | 1pos
|
Als verhalenbundel zou dit boekje absoluut al geslaagd zijn. Acht korte inkijkjes in het leven van mensen die je overal zou kunnen tegenkomen. Mensen die op zich niet bijzonder zijn, maar wel mooi omschreven worden. Wat mij betreft is het deel over de opa en oma van Mattias al een juweeltje op zich.
Voor wie goed oplet weet de schrijver in kleine zinnetjes de grootste waarheden te verstoppen. Een boekje van deze lengte verleidt haast om het op een regenachtige middag vlot uit te lezen, maar waarschijnlijk ms je dan de essentie van het verhaal. Sommige zinnen verdienen het om even goed tot je door te laten dringen, en om daar eens rustig bij na te denken. Wat dat betreft is de dikte van het boek het bedrieglijkste aspect.
Pas gaandeweg ga je je realiseren dat deze mensen op de een of andere manier met elkaar verbonden zijn; elkaar kennen of met elkaar te maken hebben. Het boek raakt daarmee aan de vraag in hoeverre we nu nog verbonden zijn met elkaar in deze wereld. Meer dan we denken blijkbaar, ook al zijn we ons daar niet altijd van bewust. De wereld is uiteindelijk echt kleiner dan we denken, en dat merken we te weinig. En dan heb ik het nog niet over de vraag wat er nu eigenlijk met de hoofdpersoon zelf gebeurd is. Welnu, dat is wellicht slechts de aanleiding tot dit verhaal, maar zeker niet de essentie. | 1pos
|
In een tijd waarin Bekende Nederlanders voor schrijvers doorgaan en alleen winnaars van Grote Literaire prijzen alle aandacht van de pers krijgen, is het haast logisch dat de doorsnee lezer voorbijgaat aan schrijvers die minder aandacht genereren. Sommige dichters en schrijvers werken noest door aan hun oeuvre zonder dat daar krantenkoppen aan gewijd worden. Soms heb ik het idee dat grote auteurs van vroeger vandaag de dag geen enkele kans zouden hebben. Neem Cornelis Bastiaan Vaandrager, de schrijver van De Hef en De reus van Rotterdam. Die is toch veel te moeilijk voor de hapsnaplezers van nu. Of toch niet? Dankzij de door Karel ten Haaf teruggevonden tekst Sleutels (onlangs verschenen bij uitgeverij Passage) blijkt er nog steeds een vaste schare van bewoneraars te zijn. Dat die bewonderaars soms, zoals Karel ten Haaf en Daniël Dee, ook navolgers blijken te zijn, verheugt mij. Vol verwachting ben ik dan ook aan Meisjespijn, dertig jaar poëzie van Karel ten Haaf begonnen.
Karel ten Haaf is een bijzonder mens. Hij bezorgt de werken van Leon Trotski een tweede leven middels zijn Revolutionair-Socialistische publicaties. Hij is telefonist van het UMCG. Hij schrijft columns voor de weblog van het literaire tijdschrift Tzum. Samen met Daniël Dee beheert hij de literaire website Kortsluiting. Samen met Dee schreef hij een fabelachtig goed en bevlogen geschreven boek over K1. (U weet wel, die vechtsport waarbij erg veel mag en die men liefst in sommige steden zou verbieden.) Een vervolg daarop is in de maak, deze keer de biografie van Peter Aerts, drievoudig K1-winnaar en halfgod in Japan. Ten Haaf stelde de bloemlezing Zieteratuur samen, bracht negen dichtbundels uit in eigen beheer en publiceerde diverse romans, waaronder recentelijk Geen zomer meer en Bokkenvla. En Meisjespijn dus, het dikste poëziedebuut uit de geschiedenis van de Nederlandstalige letteren.
Het komt niet vaak voor dat ik 527 pagina’s poëzie lees. En zeker niet in twee dagen. Dat mij dat lukte, kwam deels door enthousiasme, deels door de lengte van veel van de gedichten. Soms hebben ze de duur van een of twee regels. Soms meer. Soms vormen ze zelfs een reeks die pagina’s doorgaat.
Enkele gedichten worden door een beeld gevormd. U begrijpt het al, dit is geen doorsnee poëzie. Karel ten Haaf kijkt wat je nog meer met taal kunt doen. Waar de grenzen liggen. Of er grenzen zijn. Vaak is humor daarbij een wapen. Voor je het weet, maak je de fout te denken dat het daarom gaat. Maar net als bij C.B. Vaandrager gaat het om meer. Laten we het voor het gemak experimenteren noemen. En ook terug naar de basis. Ten Haaf verdicht dit mooi in zijn gedicht ‘beste dichter’, waarin hij geen kapitalen of interpunctie gebruikt.
beste dichter
aan hans verhagen
in bewondering
die andere hans
die trage dichter
die sleutelaar
zeg maar zei
poëzie zou iets moeten zijn
wat voor iedereen geldt
dat wat
dat zal wel
de spreektaal
der zestigers wezen
de taal van voor
iedereen om te grijpen
begrijpen om te vatten
omvatten wat jij noemde
benoemde hans
het ik van iedereen
dat wat
jij als geen
ander ik
zwijg
mijn spreektaal stil
Veel van Ten Haafs gedichten zijn erotisch. Ze doen denken aan de dagen van Jan Cremer en Jan Wolkers, machotaal en alles behalve vrouwvriendelijk. En toch hebben ze wat. Ze schrijven onverbloemd op wat mannen denken of met elkaar bespreken. Daar kun je aanstoot aan nemen, maar beter is het om erom te lachen (zoals vooral mannen dat doen). De gedichten van Ten Haaf geven daar alle aanleiding toe. Juist door er foto’s van pin-ups aan toe te voegen en, niet te vergeten het icoon Kim Wilde, de natte droom van weleer, welt er nostalgie op uit deze bundel. Je kunt er de vinger niet op leggen en toch brengt het je terug naar de jaren zeventig, tachtig.
En dat noemen ze dan topless- (fragment)
waar ik vroeger veel op benen
en vervolgens vooral kont
ben ik recentelijk heel erg
op borsten zacht maar klein
Veel, erg veel dichters krijgen een ode van Ten Haaf, vaak in de vorm van een pastiche. Buddingh’ kom je tegen, Armando, Vaandrager en Giphart, Jotie ’t Hooft en Bukowski. Ten Haaf citeert ze en begrijpt ze.
Hij blijkt een goede lezer en dichter. Hij brengt je met twee woorden tot lachen (Pleonasme Christendom) of buigt sportcommentaar om tot een readymade. Meteen ben je weer ooggetuige van de bokswedstrijd tussen Marvin Hagler en Thomas Hearns in 1985. Karel ten Haaf toont ons een vorm van literatuur die zeldzaam geworden is. Daarmee is hij een dichter om te koesteren. Low culture verbouwen tot Literatuur is niet iedereen gegeven. | 1pos
|
Aardig boek, spannend, maar mij een beetje te fantastisch. Typisch Amerikaans. Maar als je er eenmaal inzit, is het moeilijk om te stoppen.
Al lezend ontdekt dat dit het tweede deel was. Het eerste deel "Backstage" moet ik nog een keer lezen. | 1pos
|
Onder de bezielende regie van twee door de wol geverfde misdaadauteurs komt een intrigerende bundel met verhalen tot stand. René Appel (1945) en de Amerikaanse Josh Pachter (1951) mogen terecht trots zijn op Amsterdam Noir, het eindresultaat van hun nauwe samenwerking met een aantal schrijvers. De titel geeft het meteen duidelijk aan: de obscure kantjes van de ‘kleine metropool’ worden blootgelegd. Josh Pachter neemt eveneens de vertaling van de bundel naar het Engels op zich. Het boek begint met een verhelderende en inleiding, waarin het ontstaan van Amsterdam beknopt wordt weergegeven. Tevens volgt een kort overzicht van het plaatselijke criminele verleden en verwijzen de samenstellers naar vier Amerikaanse film noirs. Elke filmtitel staat eveneens, heel erg knap gevonden, voor een hoofdthema met een drie- of viertal verhalen. De stad is door de eeuwen heen uitgegroeid tot een levendige en multiculturele hoofdplaats waar zo’n 180 verschillende nationaliteiten met elkaar samen moeten leven.
Het is onmogelijk alle verhalen afzonderlijk te gaan beoordelen, toch vallen ze allemaal onder één gezamenlijke noemer: kwaliteit. De schrijvers hebben het beste van zichzelf gegeven; ze hebben niet zo maar halsoverkop een aantal pagina’s volgeschreven. Integendeel, er is heel veel aandacht besteed aan stijl, keurig of rijk taalgebruik en inhoud.
Het Spui, Schiphol, de grachtengordel, de rosse buurt, de Van der Pekbuurt, het Oosterpark. Dit is slechts een willekeurige greep uit de snel opeenvolgende locaties uit Amsterdam Noir. Elke auteur heeft een andere setting opgenomen in zijn of haar bijdrage.
In vijftien korte en tevens fictieve verhalen blazen de zestien auteurs – een uitgelezen gezelschap, waaronder niet alleen thrillerschrijvers maar ook romanciers - een crimineel en psychologisch geladen nevel over de Nederlandse hoofdstad. Laat je gewoonweg verrassen met dit boek vol attractieve, spannende en soms lugubere vertellingen! | 1pos
|
Een verhaal van wraak, maar ook van hoop. Een familie-epos, maar ook een oorlogsverhaal. Ook een verhaal van de zoektocht van de mens naar zichzelf. En bovenal, een meeslepend verhaal... | 1pos
|
Een mooi verhaal over Jane Bug en haar vader John die het hele land afreizen met een camper. Het verhaals wordt deels verteld door Jane en John.
Ontroerend om te lezen dat ze een hele hechte band hebben en dat de vader Jane onderwijst in de camper. Ik heb dit boek met veel plezier gelezen, al moet ik er wel bij zeggen dat het soms wat onsamenhangend en warrig geschreven was. Maar desalniettemin heb ik mij er vele uurtjes mee kunnen vermaken. | 1pos
|
Zoals op zoveel westerlingen heeft het geconstrueerde beeld van een mythisch Japan een onuitwisbare indruk achtergelaten in mijn jeugdjaren. Geen ridders of cowboys, maar samuráááiiiii, ninjááá en yááákúzááá. Trotse mannen met onwrikbare erecodes, strikte hiërarchieën en de mystieke sfeer van zwaardvechten tussen de bamboestronken; met op de achtergrond besneeuwde berglandschappen, bestaande uit gedetailleerde set pieces, om het artificiële gevoel van rustiek natuurschoon op te roepen. Idyllische panfluitmuziekjes op de soundtrack. Rijsthoed op, werpsterren in de aanslag. Een onbereikbare, exotische plek van eeuwenoude tradities en absurde gebruiken. Het land van de rijzende zon, waar de glorie van het eervol sterven lyrisch wordt bezongen: als het ultieme haalbare in een vergankelijk mensenleven. Waar kamikazepiloten zich dood vlogen op Pearl Harbor omdat zij zoveel liefde voelden voor keizer en vaderland. Termen als ‘sepukku’ en‘hara kiri’ (beiden een vorm van rituele zelfmoord) hebben op mij van jongs af aan een aantrekkingskracht gehad in hun volslagen absurditeit. Zo vreemd, zo…Japans?
‘The Sailor Who Fell from Grace with the Sea' (1963) is ondergedompeld in een smakelijke saus van dat soort vreemde ‘Japansheid’. Een Japan overigens dat niet bestaat, niet bestaan heeft en, buiten de kunsten, nooit zal bestaan. Toch is het juist de bizarre levensloop rond de auteur die het oeuvre een eigen charme geeft. Yukio Mishima, de auteur ervan, had namelijk een preoccupatie met zijn eigen samoerai-achtergrond. Met een rigoureus trainingsschema wist hij zijn lichaam op te pompen tot een ‘perfecte’ spierenmassa; om vervolgens, op het hoogtepunt van zijn fysieke kracht, datzelfde bodybuilderslichaam te vernietigen door sepukku te plegen. Hoe hard ik probeer om het werk los te zien van de auteur, de bizarre geschiedenis rond de auteur blijft uitnodigen om het mysterie Mishima op te lossen. Zouden er puzzelstukjes in het werk te vinden zijn die zijn waanzin, politieke daad, uitdragen van samoerai-idealen, (homoseksuele) zelfhaat, kunnen verklaren? Schijnbaar was de figuur interessant genoeg dat er zelfs een verfilming over werk en leven gemaakt is: ‘Mishima: A Life in Four Chapters’ (1985). Paul Schrader (scenarioschrijver van veel Scorsese-films) schreef het script; George Lucas produceerde het.
'The Sailor Who Fell from Grace with the Sea' draait om een Freudiaanse driehoeksverhouding tussen jonge weduwe Fusako, haar puberende tienerzoon Noburu en stoere zeebonk Riuji. Noburu begluurt zijn moeder en toekomstige stiefvader in de intimiteit van hun slaapkamer, terwijl hij probeert om menselijke driften en verlangens (opwinding, walging, affectie) te onderdrukken. De psychopathische tienerjongen blijkt onderdeel van een groep leeftijdsgenoten met extreem hardvochtige idealen over een samenleving waar mannelijkheid de norm is, waar elke vorm van 'vrouwelijke' zwakte moet worden bestreden. Meester worden over lichaam en geest; absoluut niet toegeven aan de feminisering (verwestersing?) van de moderne tijd.
Maar het narratief heeft ook een andere kant: de liefdesgeschiedenis tussen stuurman Riuji en moeder Fusako. Hun amoureuze verwikkelingen zijn van een kitscherige sentimentaliteit waar geen boeketreeksboekje tegenop kan. Ongegeneerd romantische sfeerschetsen van de onschuld en het luchtige van een liefdeskoppel dat elkaar net leert kennen. Riuji is de verliefde dwaas. Zo één die in zijn verliefdheid niet helder nadenkt en per ongeluk water op zijn blouseje spuit. In een tearjerker-momentje staat Fusako smachtend aan de kade, bezorgd over het lot van haar nieuwe liefje. Of die scène waarin de twee tortelduifjes, op een kille nieuwsjaarochtend, over het zeegezicht naar de horizon turen. Eerste zonnestralen. Pittoresk gekleurd. De enige warmte vinden zij natuurlijk in elkaars kus.
Het smakelijke aan de roman is de sardonische opzet waarmee Mishima zijn allegorie over het naoorlogse Japan verpakt in plezierige kwaliteitspulp. Rechtdoorzee van plot als een thriller, maar door de vermenging van tonen vervreemdend, bijna cartoonesk. Door het schurende samenspel van inktzwarte misantropie en mierzoete liefdes pathetiek krijgt een luchtige speelsheid; qua toon een prelude op wat regisseurs als Godard en Tarantino later zouden doen met hun geweldrijke cinema. Mishima lijkt ook zijn Oosterse en Westerse literatuur op een rij te hebben. Het werk ademt zowel de nihilistische toon van de Russische klassiekers en deperversie van Markies de Sade, maar evenzeer verwijst het naar (mij onbekende) stromingen van Japans schilder- en theaterkunst. Ook Sartre's existentialisme is niet ver verwijderd van de cynische gedachtesprongen van Noburu. Een grimmige dans tussen literatuur en filosofie van Oost en West -volstrekt artificieel aanvoelend in opzet- maar juist de gekunstelde speelsheid valt bij mij in de smaak. En dan zo'n wonderlijk verhaal om de zoveelste (in werkelijkheid) 'verdoemde schrijver'. | 1pos
|
Weer een spannende deel van Gaia trilogie. Het gaat weer verder van waar het in deel één gestopt is.
Het is een gevaarlijk en avontuurlijke reis. Zal ze Siem redden? Dat kan je in dit deel lezen. Ben zelf benieuwd naar deel drie. Van dat boek zal je tien maart op mijn blog kunnen lezen. Want ben echt nieuwsgierig hoe het gaat aflopen.
Miranda Peters heeft weer een top boek neergezet. Heb haar al twee keer mogen ontmoeten. Een echte aanrader als je van Young adults houd.
Het valt onder urban fantasy. Het speelt af in Groningen. Voor de mensen uit het noorden vaak een herkenbare plek. | 1pos
|
‘Mijn nieuwe Super Soulmate‘ staat er op de cover. Het is een citaat van Oprah Winfrey die haar lof uit over Brené Brown. Ik wil Brené niet mijn soulmate noemen, maar met De kracht van kwetsbaarheid heeft ze mij er wel van overtuigd dat liefde altijd overwint.
Bij het horen van het woord ‘schaamte’ komt er bij velen wel een pijnlijke anekdote bovendrijven. Het gevoel van schaamte is zelfs zo sterk dat ze allesoverheersend kan zijn. Schaamte is de haai die rondzwemt in de zee van het leven totdat een enkele druppel bloed hem instinctief dwingt de hele zee op te eisen in zijn zoektocht naar zijn spartelende slachtoffer. Volgens Brené Brown, die per ongeluk schaamteonderzoeker werd, is onze samenleving zelfs gebouwd of schaamte en een ‘cultuur van nooit genoeg’. Dit is schadelijk, maar gelukkig heeft zij het tegengif: kwetsbaarheid.
In ‘De kracht van kwetsbaarheid’ vertelt Brené op een openhartige, spontane manier over haar tegenstrijdige gevoelens over kwetsbaarheid. Door eerlijk te zijn over hoe zij in het leven staat, maakt ze de theorie toegankelijk en herkenbaar. Je kunt je makkelijk identificeren met Brené omdat zij het boek heeft geschreven als onderzoeker die erkent ook mens te zijn. Haar theorie is gebaseerd op haar jarenlange ervaring als schaamteonderzoeker, maar ze haalt ook andere onderzoeken aan. Dit maakt het boek compleet.
Het voelt niet als een wetenschappelijk onderbouwd boek en misschien is dat ook wel wat dit boek zo sterk maakt. Het voelt alsof je een openhartig en diepgaand gesprek voert met iemand die ook niet perfect is, iemand die haar imperfectie heeft omarmd, en nu haar kennis en ervaring wil overbrengen. Samen werk je toe naar een bezield leven. En dat is volgens Brené de equivalent van geluk.
Ik wil je niet te veel vertellen over de inhoud van het boek, niet meer dan de kern die ik hierboven heb beschreven. Ik wil je zelf op reis sturen om met Brené te ontdekken hoe geluk zich in jouw leven manifesteert. Toch geef ik je drie tips die ik naar aanleiding van het boek heb geformuleerd:
1. Wees kwetsbaar op de juiste momenten en tegen de juiste personen.
2. Geloof dat het het risico waard is je kwetsbaar op te stellen, want hoe groter het risico, des te groter de vreugde als het goed uitpakt.
3. Leef vanuit overvloed en niet vanuit schaarste.
‘De kracht van kwetsbaarheid’ is een inspirerend boek over moed, kwetsbaarheid en leven vanuit overvloed waarbij Brenés liefdevolle benadering van het leven een gids is naar bezield leven.
Deze recensie verscheen eerder op www.alexhoogendoorn.nl | 1pos
|
Mooier dan de metaforische toelichting op de achterkant van het boek kan ik het niet omschrijven:
"In haar roman De stille stad toont Threes Anna met poëtische en pijnlijke precisie hoe vissen sterven als je er het mes in zet, hoe snel het licht in hun ogen dooft zodra je ze uit het water tilt, hoe eenzaam iemand kan zijn tussen miljoenen anderen."
Dit is in feite wat de hoofdpersoon Rosa overkomt.
Het boek laat zien hoe ingrijpend eenzaamheid en vervreemding kan zijn, hoe groot en onbegrijpelijk een cultuurverschil. In hoeverre kan dat ook voor vreemdelingen in ons land gelden? Zomaar een vraag die je jezelf kunt stellen bij het lezen van dit boek. | 1pos
|
De 100-jarige Allan is ondertussen 101 geworden. Om zijn verjaardag te vieren gaat hij samen met zijn vriend Julius een ballontocht maken. Na hun vroegere belevenissen vervelen de twee mannen zich en zijn ze op zoek naar een nieuw avontuur. Hun geld is na hun vorige uitstapje ook zo goed als verdwenen en een nieuwe uitdaging komt dus net op het goede moment. De ballon dwaalt door Allan zijn schuld af en de twee vrienden komen terecht in zee. Hun redder in nood blijkt de Noord- Koreaanse Kim Jong-un en om niet in zee gedumpt te worden bedenken ze een gewaagd plan. Julius en Allan ontdekken al snel dat dit militair schip verrijkt uranium aan boord heeft en deze kennis is hun uitweg. Als zogenaamde kerndeskundige zal Allan er mee voor zorgen dat het kernarsenaal van Noord-Korea vergroot kan worden. Natuurlijk heeft Allan een verborgen agenda en door hun acties komt het zelfs tot een internationaal conflict. Uiteindelijk ontdekt Julius de liefde en deze brengt de twee mannen van Zweden, hun thuisland, zelfs tot in Afrika.
Dit boek is gebaseerd op de actualiteit en bestaande machthebbers hun gedrag zoals bijvoorbeeld dat van Trump en Poetin. Op een humoristische wijze worden hun acties bekritiseerd. De situaties zijn fictief en vaak absurd, maar de kijk op de actualiteit is duidelijk en zet aan tot nadenken. De recente gebeurtenissen zijn talrijk en de informatie is oneindig. Hierdoor is het moeilijk om alles in één keer te laten doordringen. De tijd nemen om het boek stukje bij beetje te ontdekken is dus geen slecht idee. De vraag is, omdat het boek zo actueel is, of het in de toekomst nog interessant blijft om te lezen want dan zal de wereld er helemaal anders uitzien. Jonas Jonasson is er in geslaagd om de huidige wereld te tonen door de bril van een 101-jarige. | 1pos
|
De nieuwe Bennie Griessel stelt niet teleur. Het is een fijn weerzin met de geliefde Zuid-Afrikaanse speurder en zijn collega's Vaughn Cupido en Mbali Kaleni. In dit boek is er best wat aandacht voor de privélevens van de drie, het zijn luchtige momenten in een boek dat voor de rest best heftig is. Zoals altijd is Deon Meyer maatschappijkritisch, hij deinst er niet voor terug om ook de duistere kanten van Zuid-Afrika te benoemen.
De plot is als vanouds goed opgebouwd, maar vraagt wel de nodige aandacht. In een boek als '7 dagen' was de (economische) materie bijvoorbeeld minder goed te vatten, dit boek heeft daarentegen alles in zich om de lezer mee te slepen. 'Prooi' is zeer goed geschreven, wat het leesplezier alleen maar ten goede komt, ook de vele korte hoofdstukken dragen daartoe bij. Spannend is het boek ook, vooral op het einde. Een van de betere Bennie Griessels, zou ik zeggen. | 1pos
|
Een verhaal waarin je mee terug kunt reizen naar eind jaren tachtig van de vorige eeuw.
'Michelle Welt' is een verhaal in twee delen. In het eerste deel met de titel 'Bouw' lees je hoe Anner bang is om te groeien in het leven. Hij kijkt steeds terug in een droom naar een liefde die hij nooit heeft gehad en blijft maar hangen in zijn gevoelens. Dan ontmoet hij Michelle. Zij is anders dan alle anderen en met haar kan hij weer gaan geloven in liefde. Ze bouwen samen een soort van relatie op. Toch is het niet helemaal waar hij op gehoopt had, maar hij is zwak en onzeker en onderneemt niet echt iets om deze relatie zeker te stellen. Michelle is nogal spiritueel en loopt met haar hoofd in de wolken, terwijl Anner wel met beide benen op de grond denkt te staan, maar hij leeft in een wereld die hij eigenlijk niet kent.
In het tweede deel met de titel 'Teloorgang' lees je hoe het niet werken aan een relatie en maar geloven dat het wel goed zal komen, kan uitlopen op een einde dat niemand heeft gewild. Een dochter is zoek!
Wederom zijn onbegrip en eenzaamheid troef.
'Elke keer als Michelle huilt, wankelt mijn zelfvertrouwen verder, dacht hij. Ik was bij Marja terwijl ik bij haar had moeten zijn.'
'Michelle Welt' lees lekker vlot door de schrijfstijl van Gerrit Sangers die vormelijk maar zeker niet stijf is. Ik kan daar van genieten. | 1pos
|
Een boek over het Wenen van voor de oorlog wat ik minder kende en het was verrassend te lezen, wie daar allemaal waren en naar toe kwamen.Het moet en prachttijd zijn geweest: Klimt, Stefan Zweig, , Freud, Marc Twain. Wenen was het centrum van Kunst, Pychologie en beroemde schrijvers kwamen ern naartoe.
Ik kende de werken van Klimt, maar hier heb ik echt geleerd wat voor een man hij was en het moet voor die tijd een sensatie zijn geweest.
Dan de dreiging van de oorlog. Wat een spanning en op wat een doortrapte manier werden mensen uit hun huis gelokt. Velen kwamen ook nooit meer terug. Stel je voor je gaat op familiebezoek en je huis is door anderen ingenomen. Het toch onvoorstelbaar dat mensen hun huizen of kunst zels na de oorlog niet terugkrijgen of tegen torenhoge betaling.
En natuurlijk de reis van het gouden schilderij van Adéle. HET beroemste werk van Klimt.. Adèle is het belangijkste thema in het boek, maar in het midden gaat het meer over het leven van haar familie in de oorlog.Het is al lang bekend dat ze in de kerkers van het Belvédère is, maar natuurlijk in een slechte-en vochtige omgeving.
Ik zal niet zeggen hoe ze uiteindelijk haar plaats vind en waar. Dan vertel ik te veel.
Dit boek is een verrijking voor de Kunstgeschiedenis en de geschiedenis. | 1pos
|
Het was mijn eerste kennismaking met een boek van Camilla Grebe en ik had wat twijfels als ik de inhoud las maar ik wou me daardoor niet laten afschrikken om het te lezen. De cover trekt al de aandacht en daardoor zou ik het boek zeker vastnemen in de boekhandel en de inhoud lezen. Het begin is wat moeilijk te volgen maar als je dan verder leest geraakt je wel mee in het verhaal en word het wel duidelijker. Wat een beetje verwarrend is zijn de namen Malin en Malik die zo op elkaar lijken maar toch twee verschillende personages zijn, dat is jammer en het was beter geweest dat er meer verschil tussen de namen was. Dat er een thema zoals dementie in voorkomt maakt het boek ontroeren en ook mooi en brengt het verhaal ook naar de werkelijkheid. Het is een boek dat echt gelezen moet worden en ik ga zeker nog een boek van haar lezen | 1pos
|
Ik won dit boek hier op Hebban, ik denk dat de redactie behoorlijk hard heeft moeten lachen om mijn grootste angst: regenwormen! Maar alleen van het woord al, krijg ik de kriebels, brrr...Gelukkig zijn deze toch behoorlijk onschuldige diertjes in het dagelijks leven redelijk gemakkelijk te vermijden, ik zal er niet voor naar een cursus "omgaan met je angst" hoeven. De angsten van de zes cursisten in Onverschrokken zijn van een heel ander kaliber. Van over de hele wereld reizen ze naar een idyllisch oord op Bali om onder leiding van een bezielende cursusleider hun angsten voor vliegen, hoogtes, spreken in het openbaar, vader worden, het leven zelf en natuurlijk de dood te lijf te gaan. Tot zo ver lijkt dit verhaal een gewone, fijne feelgoodroman te worden met de nodige clichés. Gelukkig kiest schrijfster Fiona Higgins voor net wat meer diepgang en psychologie in haar personages. En de best wel heftige plottwist geeft de nodige spanning aan het boek. Ok, het einde is dan wel weer een beetje té feelgood, maar in dit geval is dat geoorloofd. Ik geef 3.5 sterren voor dit onverwachte verhaal. | 1pos
|
Ik vond het een goed boek, in zin van motivatie. Na het lezen (op een dagje uit, want leest heel vlot) had ik gelijk zin om weer 100% voor mijn bedrijf te gaan! | 1pos
|
Voor iedere nieuwe maand uit het dagboek staat een citaat uit George Orwell’s Bookshop Memories die, hoewel gedateerd want uit 1936, nog zeer treffend blijken te zijn. Af en toe staan er ook foto’s in het boek, maar die hadden wat mij aangaat in kleur mogen zijn (zo’n aantal pagina’s middenin een boek zeg maar) en véél meer, om de winkel en omgeving nog meer tot leven te brengen.
Shaun Bythell heeft een ontzettend droog gevoel voor humor waardoor ik echt heel veel heb zitten grinniken tijdens het lezen en af en toe gewoon een stukje móést voorlezen aan mijn man. En dan die bijzondere personeelsleden van hem; eigenwijs en brutaal, heerlijk!
Toch moet ik ook toegeven dat het boek mijn aandacht niet altijd even goed wist vast te houden. Het is af en toe toch wat saai, ondanks de vele bijzondere gebeurtenissen, er worden heel veel namen genoemd en het is soms wel erg van de hak op de tak door de dagboekvorm.
Kortom: een heel vermakelijk boek over het reilen en zeilen van een tweedehands boekwinkel en zeker een must read voor de boeken(winkel)liefhebber! Maar: geen boek om geboeid in één ruk uit te lezen. | 1pos
|
Chavi is 12 en gaat voor het eerst op internaat. Ze heeft een bruin kleurtje en zal het moeilijk krijgen met pesterijen. Ze heeft haar vader nooit gekend en de eerste schooldag kan haar moeder er niet bij zijn wegens een zakenreis. Een vriendin van haar moeder, Marion brengt haar. Marion een freelance webdesigner en kan eigenlijk wel een tweede baan gebruiken. Wanneer ze Chavi brengt, vangt ze iets op dat haar niet zint en voor ze het goed beseft, solliciteert ze naar een job als internaatsverantwoordelijke. Marion houdt dingen achter en is heel achterdochtig. Soms te en dat heeft haar al eens in de problemen gebracht.
Wanneer ze een van de internaatsmedewerkers van de jongens ziet, heeft ze een heel naar gevoel bij die man. Ze wil meteen meer over hem weten, hem in het oog houden. Wanneer ze hem googled, krijgt ze bevestiging.
Op het internaat zitten ook enkele dochters van welgestelden die menen zich meer te mogen permitteren en denken dat ze zich niet aan de regels moeten houden. Een van hen is Isabeau een meisje dat erg geweldadig kan worden.
Er valt een dode en dat is nog maar het begin.
Spannend, heel herkenbaar omdat ik zelf op internaat heb gezeten. | 1pos
|
Ik ben opgegroeid met Karl May en zijn helden Winnetou en Old Shatterhand om Sam Hawkins niet te vergeten... Het waren mijn helden en 'De schat van het Zilvermeer' was top! Maar zoals het zo dikwijls is helden verdwijnen en de heroïek gaat ten onder eens je in die volwassen wereld aankomt. Ik snapte ook wel dat het allemaal niet zo mooi en avontuurlijk was en begreep dat er zich in het Verre Westen behoorlijk foute taferelen afgespeeld hebben. 'Butcher's Crossing' van Williams opende enige tijd geleden mijn ogen en gaf een betere kijk op dit alles maar 'Meridiaan van bloed' sperde ze wagenwijd open! Mc Carthy, de kluizenaar van El Paso zo genoemd om zijn teruggetrokkenheid levert hier een prachtwerk af, 'Blood meridian' uit 1985 nu vertaald door de Arbeiderpers. Niet voor gevoelige lezers, maar wat een woordenpracht. Hoofdpersonage, naamloos 'de jongen' met een irrationele drang naar gewelddadigheid sluit zich aan bij een ongeregelde bende premiejagers die tegen betaling van de gouverneurs op Apachen-scalps jagen. Deze outlaws worden gedoogd om een nooit gekende genocide uit te voeren op de plaatselijke culturen. De troep wordt aangevoerd door 'de rechter' een orakelend stuk wreedheid, welbespraakt, multi getalenteerd maar ondoordringbaar en een demagoog zonder weerga. Het dienstdoend decor ligt ergens tussen Texas en Mexico. Tussenin de prachtige stijlvolle beschrijvingen van de landschappen slaagt Mc Carthy erin om op een grandioze wijze de uitzichtloosheid van een nietsontziende en doelloze wreedaardigheid van ons 'mensen' en onze beschaving te berde te brengen. Hij ontziet niemand ook niet de inheemse bevolking die met eenzelfde losgeslagen gruwel terug sloeg.
Meridiaan van bloed blijft nadien nog een tijd in je bloed zitten. Alleen al om de waanzin van onze soort te kunnen vatten.
'Meridiaan van bloed' stijgt onverrichterzake naar mijn top vijf van 2015!
meer info op http://www.boekensite.gent/node/1953 | 1pos
|
Vind het een erg spannend en weer leuk geschreven boek. Lekker weg te lezen en tot op het einde weet je niet wie de dader is, het lezen waard!! | 1pos
|
In de boeken van Baldacci wisselen de hoofdsrolspelers elkaar af. Eén van de eerste duo's waren Sean King en Michele Maxwell. Daarna hebben we de mannen van de Camel Club leren kennen. En natuurlijk Will Robie die later samen ging werken met Jessica Steel. Door deze verschillende series af te wisselen, blijft het spannend, zowel voor ons als lezer als voor de schrijver zelf. Groot pluspunt is dat je deze 'special-agents' in de loop der tijd ook wat beter leert kennen en dus met ze mee gaat leven. Volgens mij de belangrijkste kracht van Baldacci. Daarnaast leest zijn schrijfstijl als een filmscript dus dat houdt je wel op het puntje van je stoel.
Dit keer leren we een nieuwe hoofdrolspeler kennen: Amos Decker. Hij heeft bijzondere gaven vanwege een flinke tik tegen zijn kop door een football-tackle. Hij ziet steeds getallen opduiken, denkt in kleuren en heeft een meer dan fotografisch geheugen. Vanuit zijn verleden duikt een seriemoordenaar op die het op hem heeft voorzien. Uiteindelijk komt het natuurlijk tot een (superspannend) einde waarbij Decker hulp krijgt van journaliste Alex Jamison. De FBI is zo onder de indruk van zijn speurend vermogen dat ze Decker, samen met Jamison, een baan aanbieden. En zie daar: de geboorte van een nieuw duo! Waar we vast nog veel over gaan lezen. Ik kan nie wachten ... | 1pos
|
Er zijn van die boeken die je niet zo snel zullen opvallen en deze zullen dus ook niet gauw op de leestafel terechtkomen. Door stom toeval kwam ik onlangs een tweet tegen waarin stond dat je het boek MAF berichten vanuit een ontregeld brein kon winnen. Het enige wat ik hoefde te doen was deze tweet te retweeten. Nu ben ik erg nieuwsgierig van aard en naar aanleiding van deze tweet ging ik eens verder kijken naar wat dit boek nu eigenlijk inhield. Zo gezegd, zo gedaan en na het bezoeken van de website was mijn nieuwsgierigheid verder gewekt en ik besloot maar eens te retweeten.
Niet voor niks, want enige tijd later kreeg ik het berichtje dat ik dit boek gewonnen had. Een boek dat mij dus volkomen onbekend was, maar een boek dat naderhand veel indruk op mij heeft weten te maken.
‘Het verhaal van Gerard de Bruin. Een man die een bruisend leven leidde. Zo iemand die er alles uithaalde wat erin zat. Tot het moment waarop, zoals hij zelf schrijft, twee steken de automatische piloot in zijn hersenen uitschakelden.’
Een gedeelte uit het voorwoord geschreven door Rob Trip, ambassadeur van de Hersenstichting. Een prachtig en indrukwekkend voorwoord.
In korte, krachtige hoofdstukken verteld Gerard zijn verhaal. Een verhaal waaruit regelmatig veel pijn en verdriet spreekt. Maar toch ook een verhaal dat mij regelmatig kon laten lachen. De luchtige wijze van beschrijven maakt het toegankelijk en vlot te lezen.
Maar het zal je maar gebeuren. Zo ben je kerngezond en dan plots laat iets het afweten. Er is kortsluiting geweest en ineens kunnen je hersenen alle stroom van informatie niet meer verwerken.
‘Ineens was het er, vanuit het niets. Ergens had het op de loer gelegen, in een hoek verborgen gezeten, wachtend op de juiste persoon, het juiste moment om toe te slaan. Een steek in mijn hoofd, alsof er een gloeiend hete punt van een mes in mijn hoofd werd gestoken. Van buiten voelde ik niets, het was een binnenbrand, geen uitslaande. Een alles verzengende steekvlam die zich, als de blauwe vlam van een brander, door mijn hersenen vrat, bovenin, links van het midden. Alles op zijn vurige tocht wegvretend: gedachten, zicht, beweging, geluid.’
Dan is ineens alles anders. Gerard hoort en begrijpt wat er gezegd wordt, hij kan de antwoorden formuleren maar hij kan zich niet meer verstaanbaar maken. Het brein heeft moeite om alles om te zetten in de juiste handeling. Gerard heeft een hersenstoornis maar hoe of wat precies of wat nu de precieze oorzaak is blijft eigenlijk nagenoeg een raadsel. Ook heeft hij sinds het ontstaan van deze hersenstoornis constant een gefluit en gegons in zijn hoofd, wat behoorlijk irritant en vermoeiend is. Gerard zal een nieuwe weg moeten vinden maar zoals iedereen kan begrijpen is dit absoluut niet makkelijk.
De frustratie en onmacht van Gerard is voelbaar, maar tevens leef je mee met zijn strijd, want Gerard blijft niet bij de pakken neerzitten. De weg naar acceptatie is lang, maar op een gegeven moment weet Gerard dat hij geen keuze heeft en er zelf zoveel mogelijk uit moet zien te halen. Na het lezen van dit boek heb ik grote bewondering voor Gerard gekregen en dit boek kan als voorbeeld dienen voor anderen.
‘Het is fascinerend hoe snel mensen zich aan een nieuwe situatie kunnen aanpassen. Het is maf te constateren dat alle clichés waar blijken te zijn.
Het is wat je er van maakt.
Het is zoals het is.’
Zoals Rob Trip in het voorwoord zegt: ‘Lees de belevenissen van Gerard en word er, net zoals ik, stil van.’
En dat klopt, ik ben er stil van… | 1pos
|
Dit boek is heel erg goed geschreven en geeft je een eerlijk en rauw beeld hoe het is om in een dergelijke situatie te zitten, iets waar ik zelf nog nooit over na had gedacht. Echt een eye opener! | 1pos
|
Klasse. Ik durf geen vijf sterren geven omdat dat zo pretentieus klinkt, maar vier verdient hij er zeker (eigenlijk ook vijf nu ik erover nadenk want zijn figuren zijn echte mensen vaqn vlees en bloed met hun kleine kantjes en gebreken). ik ben aan Van Laeres Koudvuur begonnen zonder deze auteur te kennen en ook in een zatte bui, maar vond het wel héél goed! Dus allemaal dit boek lezen, en ook zijn andere zoals ik van plan ben! PS Nu ben ik wel degelijk nuchter... | 1pos
|
In dit boek verteld Nicolette 'door de ogen van Tygo' in duidelijke taal, hoe het is om dood te gaan. 'Doodgaan is je jas uit doen, terwijl je er gewoon nog bent.' We zijn niet ons lichaam, maar je hébt een lichaam! Je ziel is wie je werkelijk bent, niet je lichaam. Door het boek te hebben gelezen, ben ik hiervan nog meer overtuigd. Ik zou het iedereen 'jong en oud' aanraden om dit boek te lezen. Het boek kan je helpen om antwoord te krijgen, op vragen die we allemaal in ons leven hebben. | 1pos
|
Het boek is echt gaaf en STRES dat is het leukst | 1pos
|
Twee zussen, Daan en Isa, gaan een weekendje naar Terschelling en vragen hun beste
vriendin Sylvie mee omdat Isa eerdaags voor haarcwerk naar Zweden verhuisd. De zusjes
willen herinneringen ophalen aan de vakanties die ze in hun jeugd op Terschelling
doorbrachten en Sylvie heeft een zware tijd omdat haar vriend Martijn net is omgekomen
bij een verkeersongeval.
Ze hebben een huisje gehuurd van Loek. Loek en Gerben zijn twee broers die al hun leven
op Terschelling wonen en vroeger huurden de ouders van Daan en Isa altijd een
vakantiehuisje van Jannetje en Gerrit, de ouders van Loek en Gerben.
Al snel als de meiden op het eiland zijn gaat Sylvie in de namiddag nog even alleen op de
fiets naar het dorp om geld te pinnen. Onderweg gebeurd er iets waardoor ze niet meer
terug komt naar het huisje. De zussen worden ongerust en gaan haar zoeken. Ze vinden haar
niet en krijgen ook een SMS van haar dat ze met rust gelaten wil worden.
De volgende dag komt Daan Gerben tegen en neemt hem in vertrouwen en samen zoeken ze
verder. Ze bezoeken ook zijn moeder Jannetje die precies tegenover het pinautomaat woont
maar zij is aan het dementeren dus kan ze zich niet herinneren of ze Sylvie heeft gezien.
Langzamerhand worden de onverwerkte frustaties uit het verleden bij de hoofdrolspelers
duidelijker en wordt het duidelijk wat er met Sylvie is gebeurd en waarom. Maar zitten ze
de daders wel dicht genoeg op de hielen? Kunnen ze Sylvie nog redden?
Het boek leest heel vlot weg, je ziet al het moois van Terschelling zo voor je en krijgt
een goed beeld van de kleine gemeenschap op het eiland. Vooral de verschillende karakters
van zowel de zussen Daan en Isa als de broers Loek en Gerben zijn goed weergegeven.
Wat me opvalt is dat de zussen de vermissing van Sylvie zo laat melden bij de politie,
zo'n 24 uur nadat ze niet thuis gekomen is.
Het plot vond ik heel spannend, de onderlinge verhoudingen en afspraken uit het verleden
worden door iedereen nagekomen.
Ik geef het boek 5 sterren. Een spannende thriller en dat als tweede boek van deze
schrijfster! Ik ben heel benieuwd naar haar volgende boek! | 1pos
|
zeer goed boek makkelijk te lezen
een aanrader | 1pos
|
De Macht begint met de vondst van een gedode en gekruisigde jonge vrouw in een Utrechtse wijk. De flat waar zij in gevonden is wordt gesloopt en op die plek moet de grootste moskee komen te staan. Het meisje is van Koerdische afkomst en hierdoor wordt er al snel aan eerwraak gedacht.
Daarnaast maakt Utrecht zich op voor de verkiezing van een nieuwe burgemeester. Wat heeft de vermoorde vrouw hiermee te maken?
Inspecteur Fenny Folman is op de zaak gezet op de moord zo snel mogelijk op te lossen. Van hogerhand wordt zij gedwongen samen te werken met een recherchepsycholoog. Dit is echter een oude bekende van Fenny wat nogal wat spanning met zich mee brengt. Dit maakt het extra leuk, doordat het eens niet allemaal koek en ei is op een politieafdeling.
Het duurt lang voor de verhaallijnen bij elkaar komen, maar de dader blijft lang verborgen. Eenmaal de dader ontmaskerd komt er een verrassende wending. | 1pos
|
Soms is het zo heerljk om zo'n eenvoudig geschreven, maar superlief verhaal te lezen! Het is zo'n hartverwarmend boek waar ik zo eens in de zoveel tijd zo vreselijk van kan genieten. Het eerste deel kreeg 4 sterren van me, deze 5. Dat geeft een heel goed passend gemiddelde van 4,5. | 1pos
|
Willem Elsschot is het schrijverspseudoniem van Alfons de Ridder (1882-1969), een reclame man uit Antwerpen.
Hij heeft Kaas in 1933 geschreven. Kaas is de meest vertaalde Vlaamse roman aller tijden.
Onlangs heeft Polis de roman opnieuw uitgebracht, met een nieuw boekomslag en met een nawoord van Peter Vandermeersch.
Ik luister zwijgend naar die stem
die hijgt en hees is, maar vol klem,
die in mineur zingt bij 't verwensen
van 't alledaagse in de mensen
Aldus begint de roman met een gedicht aan Jan Greshoff, waarmee Elsschot na tien jaar stilzwijgen, de stilte doorbreekt en Kaas aan hem opdraagt, – als dank-, omdat Greshoff er voor zorgde dat Elsschot zijn pen na lange afwezigheid weer ter hand nam.
Kaas is een betoog over ontgoocheling, over het uiteenspatten van een droom van de saaie, burgerlijke klerk Laarmans, die zich na het overlijden van zijn moeder, laat overhalen om een kaasagentschap in Nederland te starten.
Laarmans heef't geen enkele ervaring in de harde, nuchtere zakenwereld , en Kaas is nu ook niet echt zijn ding, echter, Laarmans laat zich desalniettemin overtuigen door de heer Van Schonebeke.
Laarmans weet niet wat hem overkomt, hij gaat echter vol goede moed deze uitdaging aan. Kaas zal zijn wereld veranderen!
Enthousiast gaat deze kaasridder zijn uitdaging dan ook te lijf: hij probeert vanuit huis een kantoor in te richten, en laat de twintig ton Edammers die hij moet verkopen, opslaan in een nabijgelegen veem.
Zijn naasten zijn duidelijk minder gecharmeerd van deze ommezwaai: zij moeten het allemaal nog maar zien hoe hij zich staande houdt in dat zakelijke geweld. Zij moedigen hem echter wel aan, en steunen hem waar mogelijk.
Laarmans, overmoedig, weet: hij zal zegevieren. Met hand en tand zal hij zijn kaasimperium verdedigen en de kaasdraak verslaan!
Hij neemt vooralsnog geen ontslag bij zijn huidige werkgever, maar meldt zich ziek. Zo heeft hij alle tijd om zijn kaasfirma op te zetten, totdat de kazen, en het grote geld, beginnen te rollen.
Wat dan volgt, is een tragi-komisch verslag van de lotgevallen van kaasman Laarmans, in een opperste poging zijn imperium tot een succes te laten worden.
Door de schrijfwijze, de ironie en de humor, is Kaas een tijdloos verhaal verhaal geworden. Om minimaal twee keer per jaar te lezen, en te herlezen, om over te praten, en over te schrijven. Zo mooi was het toen, en zo mooi zal het altijd blijven: Kaas!
Kaas is een ontroerende en prachtige roman, over een man, die groots droomde en zijn droom uiteen zag spatten. Kaas is echter niet alleen maar tragiek, en over dat het gras bij de buren altijd groener is. Het gaat ook om zelfinzicht, realiseren dat geluk soms , – heel gewoon- , gewoon onder je neus ligt. Dat is volgens Laarmans pas écht geluk! En het feit natuurlijk, dat zijn lieve vrouw nooit geen Kaas meer op tafel zet. Daar hebben ze beiden de buik van vol. | 1pos
|
Ik las deze verrassende bundel en heb vrijwel steeds met een glimlach op mijn gezicht zitten lezen. Soms met een frons over zoveel slechtheid, maar het zijn heel menselijke onderwerpen of gebeurtenissen waar je over leest. De ironie spat er steeds weer vanaf.
De personages zijn zeker niet om jaloers op te zijn en de gebruikte woorden zijn niet allemaal even aardig of fijnzinnig, maar toch lees je bijna alle verhalen in deze bundel met plezier.
Een heerlijke bundel om zo nu en dan even in te lezen. Vooral op de momenten wanneer je niet gelukkig bent met jezelf. Daarna ben je weer een blije gup. Let op mijn woorden! | 1pos
|
Er zijn verbazingwekkend veel diëten. Mensen doen zichzelf een sapkuur aan, om in korte tijd twintig kilo af te vallen. Vervolgens vervallen zij weer in hun oude gewoonten en eten de kilo’s er weer aan. Om vervolgens weer een ander dieet te proberen etcetera. Er wordt geen structurele en constructieve verandering aangebracht in de levensstijl. Uw recensent is dan ook blij verrast met dit simpele, maar doeltreffende werk.
Voor de nuchtere Hollander die graag fit wil zijn, maar alle gekke diëten en dergelijke zat is, is er nu, jawel: Fit. Arie Boomsma (1974), onder andere eigenaar van de Vondelgym-sportscholen in Amsterdam, schrijft een realistisch werk, met constructieve tips die ook op de lange termijn implementeerbaar zijn. Dat maakt van Fit een succes. In Fit worden allereerst drie bouwstenen genoemd die volgens Boomsma aan de basis staan van een gezond leven: beweging, slaap en voeding. Vervolgens helpt hij een aantal excuses om niet in beweging te komen de wereld uit, zoals het hebben van kleine kinderen. Het boek bevat ook oefeningen, die makkelijk in te voegen zijn in de dag. Tot slot vertelt Boomsma over het trainen van het hoofd. Een mooi holistisch boek dus, zonder onrealistisch te zijn.
Fit onderscheidt zich van andere ‘fitboeken’ door tips en oefeningen te noemen die iemand makkelijk kan implementeren in het dagelijks leven. Zo geeft Boomsma als tip mee in het hoofdstuk ‘Meer bewegen.’: 'Zorg dat je nooit langer dan een uur achtereen blijft zitten. Sta elk uur minstens een minuutje op.’ Wellicht voor de één een open deur, maar dit zijn wel tips waar ook de niet-crossfittende persoon iets mee kan. Eventuele blokkades om in beweging te komen, neemt Boomsma weg. Je komt er niet meer mee weg om ongezond te leven, na het lezen van dit boek. Ook is het leuk dat hij ingaat op ideeën als het trainen van het hoofd door mindfulness en het opschrijven van dankbaarheid aan het einde van de dag. Simpele ideeën die veel verandering kunnen teweegbrengen.
Er wordt niet diep op de wetenschap ingegaan achter de adviezen, maar dat is bij dit boek juist de kracht. Door het heldere en simpele taalgebruik en de laagdrempeligheid is het boek namelijk voor een breed publiek toegankelijk. Het enige dat soms een beetje belerend overkomt, is dat Boomsma zo nu en dan vanuit ‘we’ spreekt. Dit is wat veel mensen nodig hebben: zichzelf een gezonde leefstijl aanmeten die voor altijd volgehouden kan worden. Dat is toch veel nuttiger dan het zoveelste dieet uitproberen of een blauwe maandag op aquagym gaan? | 1pos
|
Nadat haar relatie stukloopt, gooit Jasmine het roer om. Ze verlaat Amsterdam en verhuist naar een klein stadje in de Achterhoek. Haar nieuwe buurman Quinten weet al vanaf het begin haar aandacht te trekken. Hij is niet alleen aantrekkelijk, maar ook intelligent en ze kunnen samen goede gesprekken voeren.
Wanneer ze Quinten beter leert kennen, krijgt Jasmine het idee dat er iets aan de hand is. Hij gedraagt zich vaak vreemd en op zijn broer Rens en diens vrouw Nicole na lijkt hij weinig contacten te hebben. Ook krijgt Jasmine steeds meer het idee dat Quinten haar op afstand probeert te houden. Heeft ze zich vergist in zijn bedoelingen of is er toch iets meer aan de hand?
Suzanne Peters (1985) woont in Zutphen en heeft al honderden informatieve teksten geschreven voor diverse websites. Voor uitgeverij Ellessy schreef ze diverse delen voor de educatieve jeugdboekenserie WWW. Daarnaast schrijft zij ook haar eigen romans. Reken Maar! is haar dertiende feelgood-roman. En reken er maar op dat Peters er weer iets moois van gemaakt heeft.
Jasmine weet haar draai snel te vinden. Haar nieuwe baan bevalt en ze raakt bevriend met Elin, de verkoopster in een kringloopwinkeltje. Samen bespreken ze hun dagelijkse bezigheden. Zo blijkt dat Elins ex zich maar moeilijk kan neerleggen bij hun verbroken relatie. Ook Quinten is regelmatig onderwerp van gesprek. Elin is een ware aanwinst voor het verhaal en laat alle mooie kanten van vriendschap zien. Tevens brengt ze wat reuring met zich mee en zorgt ze voor discussie rondom Quinten, waardoor het verhaal van meerdere kanten bekeken wordt.
De dialogen zijn grappig, scherp en realistisch. De gesprekken laten zich vloeiend in het verhaal mengen en dragen op een positieve manier bij aan de opbouw van het verhaal. Deze is ijzersterk en bevat verschillende elementen; tegenslag, liefde en een aantal wendingen die het verhaal de compleet andere kant opsturen.
Peters kenmerkt zich door in elk van haar romans een maatschappelijk thema of probleem te behandelen. Zo schreef ze al over zelfmutilatie en smetvrees. Reken Maar! is geen uitzondering en beschrijft het leven met een dwangneurose. Ook voor deze roman deed Peters weer uitgebreid research en sprak ze met mensen die lijden aan een dwangstoornis. Ze behandelt het onderwerp met veel respect en dat is terug te lezen in het eindresultaat. Elk woord is zo puur en doordacht. Een beter podium als dit kun je niet krijgen om een dergelijk onderwerp onder de aandacht te brengen.
Met Reken Maar! bewijst Peters zich wederom als auteur. Haar volgende boek is bovendien al aangekondigd. In de loop van 2018 zal een nieuwe roman verschijnen dat het verhaal van Nicole vertelt. | 1pos
|
Julie Kagawa- Offergave (boek 3 van de Blood of Eden-serie).
Nu Zeke er niet meer is, is Allie verandert in het monster wat ze nooit wou worden.
Ze wil maar 1 ding en dat is Sarren doodmaken voor wat hij haar heeft aangedaan.
Sarren is op weg naar Eden, hij wil daar een virus verspreiden wat de hele wereldbevolking kan vernietigen: Rabdo’s, mensen EN vampiers. Het wordt een race tegen de klok om hem tegen te houden. De vraag is of het haar ook echt gaat lukken. Jackal en Kanin staan haar bij en helpen haar op deze barre tocht. Er is weinig te eten…..Veel ruzie…En nog meer gevaar op hun weg naar Eden.
Als je denkt dat Allie alles al heeft meegemaakt, gebeurt er iets vreselijks. Ze moet het onder ogen zien. Gaat haar dit lukken? Je voelt zo met haar mee. Hartverscheurend is haar verdriet! Het is een sterke meid, maar iedereen breekt een keer, toch? Je zit de hele tijd op het puntje van je stoel. En vergeet niet je tissues bij de hand te houden. Dit laatste boek is echt het einde, wat er ook gebeurt!
Als je hem uit hebt, snak je stiekem toch weer naar meer.
Het monster in jezelf wordt een beetje wakker. En dan realiseer je ineens: Ik verschil niet zoveel met Allie, je wilt haar helpen. Jammer dat je niet in het verhaal kunt springen. Maar het is zo geschreven, dat je er midden in zit. Dit geeft een extra dimensie aan deze supergoede trilogie. Ik ben echt helemaal tevreden over deze serie. Heerlijk om ze allemaal in een ruk achter elkaar door te lezen. Het is jammer dat het voorbij is, maar kijk maar eens omhoog naar de sterren, zoals Allie doet. Dan heb je er vrede mee;-).
Een echte aanrader deze serie! 5 sterren***** | 1pos
|
Vol verwachting begonnen in dit boek na het succes van " ik reis alleen" Dat kan tegenvallen, maar deze zeker niet! Het verhaal is erg spannend , nergens saai en de personages Mia en Holger heb ik weer in mijn hart gesloten. Lekker ingewikkelde karakters en verder uitgediept in dit heerlijke tweede boek ! Een Topper !!! | 1pos
|
In Dokter Mambo laat Theo IJzermans voor de tweede keer zien wie zijn jeugdheld was: dat moet de grote Raymond Chandler wel zijn, verrijkt met de psychologische blik (IJzermans is zelf ook psycholoog) van de andere meester in het PI-genre, Ross Macdonald.
De auteur toont zich een getalenteerde leerling van deze grootheden, en zijn protagonist Lex Eckhardt kan een waardige opvolger worden van zijn voorgangers Philip Marlowe en Lew Archer. | 1pos
|
Het Ministerie van Oplossingen lost problemen op zonder dat mensen daar om vragen. Naar aanleiding van een brief besluiten Alfa en Nina Ruben te helpen, wie gepest wordt door Sophia. Ze komen uiteindelijk terecht bij mevrouw Vis, zij weet blijkbaar meer over dit zeer geheime Ministerie...
Ze doen onderzoek naar verschillende situaties, bedenken plannen om mensen te helpen en vervolgens moeten ze er ook nog voor zorgen dat niemand doorheeft waar ze mee bezig zijn.
Zomaar een leuk jeugdboek om zelf te lezen, maar ook om voor te lezen. Ik behoor niet meer tot de doelgroep jeugd, maar ik heb heerlijk gelezen. Dus voor jeugdigen zal het zeker leuk zijn! Een origineel verhaal en vlot geschreven. Ja, ik kijk uit naar deel 2! | 1pos
|
Gemma is samen met haar zus Riana naar een concert. Eigenlijk wilde ze niet echt mee. Sinds het uit is met haar ex voelt ze zich het derde wiel aan de wagen bij haar zus en haar vriendin, maar haar zus stond erop dat ze er lekker tussen uit ging. Want wie weet ontmoet ze wel een leuke jongen.
Gemma geniet van de muziek die er tijdens het concert wordt gespeeld, maar wordt onzeker bij de gedachte aan het opnieuw daten met jongens.
Al zit er wel een erg leuke jongen in die band die nu op het podium staat! Als de jongen haar niet veel later aanspreekt weet ze niet goed wat ze moet zeggen. Zou hij haar ook leuk vinden?
Wanneer ze op haar eerste dag op school merkt dat die leuke jongen bij haar op school lessen volgt en dan ook nog in haar mentorklas zit, is ze radeloos. Wat moet ze nu? En wat zal hij nu van haar denken?
Van DVP heb ik dit boek mogen lezen en wat heb ik genoten. Het zou zo waargebeurd kunnen zijn. Ik kan mij niet voorstellen dat ik iemand ontmoet die ik super leuk vind en dat het erna mijn baas is of een collega of zoals bij Gemma, haar leerling! Dat zou zo ongelofelijk rot zijn! Het verhaal is erg goed geschreven. Je wordt meegenomen met Gemma’s twijfelachtige gevoelens en de angst om iemand beter te leren kennen. Ondertussen merk je heel goed de spanning die er hangt wanneer ze op school les moet geven. Ik heb het verhaal met veel plezier gelezen en ben erg benieuwd naar het vervolg! | 1pos
|
Het tweede verhaal met Will Trent in de hoofdrol en opnieuw zat ik vollop in het boek. De spanning die in Triptiek zat met de gebeurtenissen die elkaar peilsnel opvolgde is in dit boek wel wat zoek. Maar mij stoorde dit niet, desondanks was ik razendbenieuwd van hoe het met Emma zou aflopen. Ik hoop dat er snel een vervolg komt want Will Trent en Faith zijn personages die hopelijk nog vele malen de revue mogen passeren! | 1pos
|
'Afgezonderd' verdient een ster meer dan 'Ontspoord' (Ravn #1), dat er van mij drie kreeg. De schrijfstijl is sterk verbeterd, minder simpel, wat een stuk prettiger leest.
Er zijn verschillende verhaallijnen in verschillende perioden: Berlijn vlak voor de val van de muur (1989), Berlijn heden (2013-2014), Christianshavn/Kopenhagen heden (2013-2014). Afwisselend komen deze aan bod, waarbij steeds duidelijk aangegeven staat waar we zijn en wanneer.
Berlijn 1989 is het meest aangrijpende deel van het boek, de door de Stasi uitgeoefende praktijken snijden je door de ziel en de vasthoudendheid van kolonel Hausser is beangstigend.
De verdwijning van Mogens Slotsholm in het Kopenhaagse heden is op zich niet bijzonder: hij rooft de kluis van zijn baas leeg en gaat ervandoor. Maar waar naartoe? Zijn zus Louise maakt zich zorgen en schakelt Ravn in. Met Ravn is van alles aan de hand, maar vooral de onopgeloste moord op zijn vriendin Eva houdt zijn gedachten bezig. Aan die verhaaldraad wordt in #2 vrij weinig aandacht besteed, het zoeken naar Eva's moordenaar staat in parkeerstand en zal ongetwijfeld in een volgend deel voortgang vinden.
Het is vaste prik dat verhaallijnen samenkomen, zo ook hier, en wel in het hedendaagse Berlijn. Tot zover niets mis met 'Afgezonderd'.
Maar dan komen de mitsen en maren ... Waarom zijn de moorden op vermoedelijk minimaal tien mannen niet eerder onderzocht? Wat is precies de motivatie van de moordenaar behalve een in de Stasi-tijd verknipte geest? Hoe is hij destijds geworden tot wie hij was? Vijfentwintig jaar 'stilte' is niet verklaard en zo zijn er meer, te veel, niet onderbouwde zaken. Dat mag niet in een thriller die op zich een prima niveau heeft en mooi in elkaar gevlochten is, een dikke vette minpunt hiervoor.
Ook na deel 2 koester ik nog geen warme gevoelens voor hoofdpersoon Ravn, desalniettemin kijk ik uit naar deel 3.
[plot 4, spanning 3, schrijfstijl 4, leesplezier 4, originaliteit 4, psychologie 3] | 1pos
|
Twee ons groente per dag! Niet altijd de meest eenvoudige uitdaging van de dag. Maar met dit boek in je handen wordt het een stuk eenvoudiger. Veggie maakt van elke groente een feestje. Dit is zo’n kookboek waarvan je elk gerecht ziet als een potentiele topper. Alle recepten zien er maakbaar uit en roepen dan ook direct de wens op om gemaakt te worden. Het boek blijft dus zeker nog een jaar binnen handbereik liggen. Want de 136 gerechten heb je niet één, twee, drie gemaakt.
Veggie is geschreven door Hugh Fearnley-Whittingstall. Hij is een Britse tv-kok met het programma River Cottage. Naar aanleiding van dit kookprogramma heeft hij reeds zeven kookboeken geschreven. Waarvan Veg! het grote broertje is van Veggie. Of beter gezegd: Veggie is het kleine zusje van Veg!. De beste recepten zijn namelijk overgenomen en in een kleinere en goedkopere uitgave uitgebracht. Het kleiner en goedkoper zijn heeft geen enkel nadeel: het is mooi vormgegeven boek, met een frisse en lichte uitstraling en een ideale kaft. Waar je het boek ook openslaat; je vouwt even en het blijft zo liggen! Mag elk kookboek deze kaft?!
Het boek pretendeert geen vegetarisch kookboek te zijn. Het is een kookboek over groentes. Er hoeft niet verteld te worden hoe je ervoor zorgt om genoeg eiwitten, mineralen en dergelijke binnen te krijgen. Dat is niet het doel. Het boek is onderverdeeld in de vier seizoenen.
Bij Lente kan je recepten vinden voor spinazie, bloemkool en asperges. In de Zomer kan je de groentes grillen, als rauwkost eten, schaven, salades meemaken of door de pasta, risotto of quinoa doen. Haal de pompoenen, aubergines en bietjes maar tevoorschijn; het wordt Herfst. In de Winter gaat het meer om warmte: soepen, stoofpotten en ovenschotels.
Elk gerecht is voorzien van een korte inleiding en mogelijke variaties. Er staat bij vermeld voor hoeveel personen het recept bedoeld is, maar niet hoelang de bereidingstijden zijn. Bij het doorlezen van de tekst en het kijken naar de foto´s wordt dat echter vanzelf duidelijk.
Hier een recept uit de Zomer:
Haricots verts en courgettesalade met tahindressing
Dit heerlijke recept draait net zozeer om de dressing als om de salade zelf. Het is zo’n dikke, druipende dressing die Yotam Ottolenghi zo goed maakt, en het geeft een Midden-Oosten accent en wat stevigheid aan alle soorten salades en groenten. De dressing is vooral lekker als er courgettes of aubergines in de salade aanwezig zijn –gegrild, gebarbecued of gebakken- dus vandaar deze salade en de suggestie om deze op te dienen met gegrilde zomergroenten. De salade doet het ook goed met linzen, andere peulvruchten, spelt en quinoa. En omdat de dressing zo goed aan de ingrediënten blijft plakken, is deze ook ideaal om als dipsaus voor rauwe groenten of opgerolde saladebladeren te gebruiken.
Voor 4
Voor de tahinidressing
½ teentje knoflook, tot pasta gestampt met een snufje ruw zeezout
2 el lichte tahini (eerst de pot goed doorroeren)
fijngeraspte schil en sap van een ½ citroen
sap van ½ sinaasappel
½ tl heldere honing
2 el olijfolie
zeezout en versgemalen zwarte peper
Voor de salade
2 el olijfolie
3 middelgrote courgettes (ongeveer 400gr) in plakjes van 3 mm dik
sap van ½ citroen
1 rode chilipeper, van zaden ontdaan en fijngesneden
ongeveer 125 g haricots verts, puntjes eraf
4 volle handen slabladeren
12-18 ovengedroogde tomaten of half gedroogde tomaten (indien gewenst)
handvol munt, fijngesneden (indien gewenst)
Maak eerst de dressing. Doe de knoflook in een schaaltje met de thaini, citroenschil en sap, sinaasappelsap, honing en wat versgemalen zwarte peper en roer goed door elkaar. De dressing kan wat dik zijn en in een pasta veranderen, maar maak je geen zorgen. Je kunt hem verdunnen door er wat water door te roeren, 1 el tegelijk, tot je een romige, druipende dressing hebt. Roer er dan de olijfolie door. Proef en voeg eventueel wat extra zout en peper toe. De dressing is nu klaar voor gebruik.
Verhit de olijfolie in een grote koekenpan met antiaanbaklaag op vrij hoog vuur en bak de plakjes courgettes in gedeelten in een paar minuten, tot ze zacht en aan beide kanten bruin zijn. Schep ze in een schaal als ze klaar zijn.
Als je zo alle courgettes hebt gebakken, verdeel er dan ruim zout en peper, citroensap en chilipeper over en schep goed om.
Breng een pan met gezouten water aan de kook. Doe de haricots verts erin, breng het water weer aan de kook en blancheer ze 1 minuut. Giet af en dompel ze in koud water. Giet weer af, dep droog met een schone theedoek en voeg toe aan de rest van de salade.
Stel de salade samen. Verdeel de bladeren over een grote ondiepe schaal en leg hier de courgettes, haricots verts, tomaten en munt op, als je die gebruikt. Besprenkel met lekker veel tahinidressing en dien op.
Bovenstaande recept is een absoluut blijvertje.
De receptbeschrijvingen zijn zeer duidelijk en de ingrediënten zijn goed verkrijgbaar. Dit boek is zeer vriendelijk in gebruik. Heeft dit boek dan geen enkel nadeel? Eentje maar: het zijn bijna allemaal bijgerechten. Je hebt dus nog je eigen fantasie nodig om er een gehele maaltijd van te maken. | 1pos
|
Heerlijk boek, ik heb het in 1 dag uitgelezen. Makkelijk leesbaar, spannend verhaal en een goed einde. Prima boek voor een middag op de bank op een druilerige dag! | 1pos
|
“Jager” is het zesde deel in de serie over rechercheur Joona Linna van Lars Kepler, pseudoniem van het Zweedse echtpaar Alexander Ahndoril en Alexandra Coelho Ahndoril.
Het boek begint met een geheimzinnige proloog over een dronkenman die in het zwembad van een villa urineert en iets eigenaardigs waarneemt. [“Zijn wazige brein probeert te begrijpen wat hij zojuist heeft gezien.”] Een briljant detail dat later in het boek bijdraagt aan de ontknoping. De eerste hoofdstukken zijn meteen vol spanning als de Zweedse minister van Buitenlandse Zaken op een professionele wijze vermoord wordt. De Zweedse veiligheidsdienst Säpo vermoedt dat het om een terroristische aanslag gaat en doet er alles aan om deze zaak in de doofpot te stoppen. Säpo commissaris Saga Bauer wil dat Joona Linna, die al twee jaar in de Kumla gevangenis doorbrengt vanwege zijn acties tijdens een vorige zaak, haar helpt deze zaak op te lossen. Gaat het hier wel om een terroristische aanslag? Waarom heeft de dader een getuige in leven gelaten?
In een andere verhaallijn verheugt celebrity chef-kok Rex Müller zich erop dat zijn zoon Sammy bij hem komt logeren. Rex heeft een moeizame relatie met Sammy, maar wil er alles aan doen om deze te verbeteren. Dan wordt Rex verdachte in het moordonderzoek. Er vallen meer slachtoffers. Het enige dat hen verbindt is een kinderliedje dat ze horen voordat de moordenaar toeslaat.
[“Ten little rabbits, all dressed in white
Tried to go to Heaven on the end of a kite
Kite string got broken, down they all fell
Instead of going to Heaven, they went to…
Nine little rabbits, all dressed in white
Tried to go to Heaven on…”]
Aanvankelijk lijken verschillende verhaallijnen niet bij te dragen tot de ontwikkeling van de plot, maar niets is minder waar. Langzaam worden er steeds meer feiten onthuld en vallen de puzzelstukjes op hun plaats. Wel is er relatief veel aandacht voor een doodlopende verhaallijn.
Op ongeveer drie vierde deel van het boek is de moordenaar voor de lezer bekend. Dat is niet erg omdat een deel van het resterende verhaal vanuit het perspectief van de moordenaar verteld kan worden. Dat geeft de lezer een inkijkje in het hoofd van de dader.
Helaas zit er weinig diepgang of ontwikkeling in de personages van Joona en Saga. De fans zullen deze personages wel kennen uit de voorgaande delen, maar wellicht vraagt de lezer zich af hoe het nu echt met Joona gaat. In “Jager” lijkt zijn rol vooral bedoeld om de zaak op te lossen zonder dat de lezer te weten komt wat er in zijn hoofd speelt. De auteurs vertellen weinig over zijn gevoelens. Er is weinig persoonlijke interactie tussen Joona en Saga. Ze werken samen aan de zaak, maar in feite doen ze dat los van elkaar. Daar was meer uit te halen.
Het boek is van begin tot einde spannend, goed opgebouwd, veel actie en leest als een trein. De epiloog eindigt met een cliffhanger die de lezer verward achterlaat en nieuwsgierig maakt naar het zevende deel over Joona Linna. Hopelijk gaat dit deel dan ook weer wat meer over Joona persoonlijk. | 1pos
|
Over de auteur:
Stuart Neville is de veelbekroonde auteur van zes boeken. Hij woont in Belfast, Noord-Ierland. Nevilles boeken verschijnen in vijftien landen.
Zijn werk werd genomineerd voor alle belangrijke thrillerprijzen, waaronder de CWA Ian Fleming Steel Dagger en de Edgar Award.
Het bloed kruipt is het eerste boek van zijn hand dat in het Nederlands verschijnt.
Cover:
Prachtig vormgegeven. De naam van de auteur in een zilvergloed, de bedrukte sfeer en dan natuurlijk de broers..
Eén moord. Twee broers. Zeven jaar vol geheimen.
Het bloed kruipt groot in het rood, oppakken die hap!
Mening:
Dit is met stip mijn favoriete thriller van dit jaar! Vanaf de eerste bladzijde heeft Het bloed kruipt me in zijn greep gehad en loskomen was gewoonweg geen optie. Zelfs niet als ik niet aan het lezen was.
De proloog is indrukwekkend, beklemmend. Ciaran en Thomas…de moord op pleegvader David Rolston... Het begin van een intens, spannend en weergaloos verhaal.
De opbouw is fantastisch, de personages zijn magnifiek neergezet en staan als een huis. Ze zijn uniek met unieke achtergronden, menselijk met eigen fouten en gevoel vs. de broers: ze lijken van het ergste soort met een onderlinge band die gewoon eng en intrigerend tegelijk is.
Paula Cunningham, reclasseringsambtenaar, krijgt Ciaran op 18-jarige leeftijd toegewezen en komt in contact met Serena Flanagan.
Flanagan nam jaren geleden het verhoor met Ciaran af. Vanaf nu haakt het ene in in het ander, had ik direct feeling met Cunningham en Flanagan en loopt het heden als zachte boter over in passages naar het verleden. Toen Flanagan zeer betrokken was bij Ciaran en zijn bekentenis toentertijd. Meer duidelijkheid lijkt op het pad te komen.
Laag voor laag vordert het verhaal en het is luguber, grimmig en onheilspellend. Neville beheerst een zeer beeldende en kundige pen ( dit is zo mijn schrijfstijl! ) en neemt moeiteloos een moord of twee op de zijlijn mee en komt ook nog met een prachtige plottwist op de proppen.
Het plot is waterdicht, de spanning continue onderhuids aanwezig en het zorgde ervoor dat ik echt aan het lezen was, dat ik geen letter wou missen.
Wat een ij-zer-sterk boek op alle fronten. Ik kan nu al niet wachten op een volgend boek met Flanagan. Is dit je genre dan kan ik alleen nog maar zeggen, pak hem op want dit wil je niet missen!
Conclusie:
Vijf dikke stralende sterren.
Karin Meinen. | 1pos
|
Dit boek vond ik bij de D-boeken in de bibliotheek en ik nam het mee voor mijn niet-lezende zoons. Omslag, flaptekst en het eerste hoofdstuk maakten nieuwsgierig en ik heb het boek geboeid gelezen. Het heeft de insteek van een jeugdboek met als hoofdpersoon een buitenbeentje met een gekke familie. Door toeval raakt Alex in vreemde zaken verwikkeld en dat wordt in het eerste hoofdstuk al duidelijk.
Alex neemt je in een tikje formele stijl mee in zijn wereld van school, meterorieten, natuurkunde, helderziendheid, epilepsie, literatuur, vriendschap en ethische kwesties. Alles heeft met alles te maken en Alex vertelt heel zorgvuldig zijn verhaal. Telkens was ik weer nieuwsgierig naar het volgende verband. Soms moest ik even denken aan Christoffer van Mark Haddon.
Het universum tegen Alex Woods is een verrassing en een aanrader. Voor mijn zoons vraagt het misschien iets te veel geduld. Ik laat het boek maar eens achteloos op de keukentafel liggen. Ik ben benieuwd. | 1pos
|
Het geheim van Anna Enquist stond al een tijdje bij mij in de boekenkast. Goed boek zei een vriendin, maar ik kwam er niet toe om het te lezen. In deze week van het vergeten boek kon ik er niet om heen, juist omdat in het laatste boek wat ik las (Zoete zee) een geheim speelde, dat niet echt tot opheldering komt. In de roman van Anna Enquist worden alle geheimen wel verklaard. Of dat dan tot meer leesplezier leidt is maar de vraag.
Het geheim draait vooral om Wanda Wiericke. In het begin van het boek woont zij in een dorpje in de Pyreneeën en wordt er een piano in haar huis gehesen. Ze is op leeftijd en kijkt terug op een carrière als pianiste, die voortijdig is afgebroken door reuma. Een tweede verhaallijn is van Bouw Kraggenburg, de ex van Wanda, die in de krant een bericht leest over Wanda en besluit om haar na 30 jaar weer op te zoeken. Dan zijn er nog hoofdstukken die het leven van Wanda vertellen vanaf haar geboorte in 1933, haar jeugd in de oorlog en de gevolgen van de geboorte van haar invalide broertje, haar ontwikkeling als pianiste tot het eind van haar muzikale carrière. Deze hoofdstukken zijn in de tegenwoordige tijd geschreven. Dat geeft het verhaal snelheid. De scenes zijn vaak kort en, hebben zinnen met een bepaald ritme. Ik merk regelmatig een opsomming van drie details, maar misschien is dat te ver gezocht.
De verhaallijnen lopen langs elkaar heen, lijken niets met elkaar te maken te hebben, totdat voor mij als verrassing de onthulling (in hoofdstuk 17) hoe Bouw in het leven van Wanda komt. Hij denkt er aan terug onderweg in Frankrijk, terwijl in de levensloop Wanda ook op dat punt is aangekomen. Hoe hun liefde zich voor elkaar ontwikkelt en dat dit niet voor eeuwig is, wordt neergezet in scenes waar niet alleen woorden voor zijn. Steeds is daar op de achtergrond de muziek, die Wanda studeert en speelt. Ik ben zelf niet zo muziekkenner en dat maakt deze roman voor mij nieuwe werelden opent. Als je dat wel bent heb je aan het motto van de zingende moeder van Wanda al genoeg "Glücklich ist... wer vergisst...was doch nicht zu ändren ist”, om te vermoeden hoe het geheim van Wanda's leven in elkaar zit. | 1pos
|
Waren de boeken van Lehane over het detectiveduo nogal rauw en geweldadig... dit boek is alles vrij subtiel en stemt je tot nadenken.... Niets is wat het lijkt op Shutter Island. Ik heb het niet weg kunnen leggen en was danig onder de indruk. | 1pos
|
54 minuten. Zo lang duurde het. Die 54 minuten besloegen een krappe 200 pagina's en hebben mij een korte nacht bezorgd. Het is lang geleden dat een boek mij 'In zijn greep hield' en dat is dit boek gelukt doordat het levensecht leek. Geen moment dacht ik "Jeetje, wat saai' en er was geen zin overbodig in dit boek. Je hoopt zo dat iedereen kan ontsnappen, blijft leven, maar je weet dat dat niet het geval is. Ik had expres nog niets gelezen over dit boek zodat ik mijn eigen mening niet zou laten beïnvloeden door die van een ander, maar bij sommige boeken is het gewoon onmogelijk om er niets over te horen/lezen.
Ik heb het boek in iets minder dan drie uurtjes uitgelezen, maar ik begon om 23.30 met de woorden "Even lezen tot ik in slaap val.' Nou, en dat lukte dus niet. ' Nog één pagina. Nog eentje. Nou.... shit. Nog eentje! Ik moet weten hoe dit afloopt.' Nou, hij schoot. Dus afgelopen. Maar toen vroeg ik me weer iets anders af. Met als gevolg dat ik om 2.34 het boek dichtsloeg met een diepe zucht en baalde dat het uit was, en toen pas op de klok keek. Toen baalde ik nog erger: Nog vier uur tot de wekker!
Met andere woorden: Lees dit boek. Beklemmend, spannend, goed en 'meeslepend' geschreven en slapen kun je vergeten als je eenmaal begint. | 1pos
|
Tijdens het lezen van dit boek werd ik meegenomen in de wereld van autisme. De dagelijkse gang van zaken (en de problemen die erbij komen kijken) van het leven met een kind met autisme, was erg goed beschreven. Ik vond het heftig. Ik ken weinig mensen (wellicht wel helemaal niemand) in mijn omgeving die met deze mate van autisme moeten leven. Er werd me een behoorlijke spiegel voor gehouden en ik heb meer begrip gekregen voor mensen in soortgelijke situaties.
Heel integrerend vond ik het feit dat een spel als Minecraft zo belangrijk kan zijn in iemands leven. Een andere wereld waar de regels vastliggen, een plaats welke als veilige haven dient voor iemand als Sam. Een plek waar vader en zoon samen de wereld kunnen verkennen als avonturiers. De manier waarop een kind zijn grootste angsten onder ogen kan komen en daar mee leert omgaan, met vallen en opstaan. Deze aspecten zijn erg goed uitgewerkt in dit boek.
Een lach en een traan
Ik vond het verhaal soms wat voorspelbaar, maar dat mocht de pret niet drukken. Ik heb letterlijk met tranen in mijn ogen gezeten. Ik heb ook hardop gelachen. Dat doet dit boek met je. Het voelde voor mij alsof ik letterlijk in de schoenen van Alex stond. De periodes waarin de wereld onder zijn voeten leeg te zijn weggeslagen. De periode waarin hij zijn zoon écht beter leert kennen. De periode waarin hij zichzelf leert vergeven. De periode waarin hij weer naar de toekomst durft te kijken.
Personages
Ik vond een aantal zaken ook wat minder aan dit boek. Een daarvan was de voorspelbaarheid. Veel zaken kon je van te voren op je klompen voelen aankomen. Vervolgens gebeurde dit ook.
Sommige personages, zoals Emma vond ik wat minder goed uitgewerkt. Ik vond haar onredelijk en zelfzuchtig. Alex was overal de schuld van en dat voelde voor mij niet helemaal oké. Daarnaast vond ik zowel Jody (de vrouw van Alex) als Emma niet altijd heel eerlijk in hun reacties naar Alex. Daar stoorde ik me soms aan.
Eindoordeel
Al met al geef ik dit boek 4 sterren, aangezien ik de emotie en humor in het boek erg goed uitgewerkt. Het verhaal kwam regelrecht mijn hart binnen. De enkele minpunten die ik heb, staan hierboven beschreven.
Ik denk dat het heel goed is om dit boek te lezen als je geïnteresseerd bent in relaties: relaties tussen vader en zoon, tussen twee broers, tussen twee geliefden en tussen twee goede vrienden. Al deze relaties komen aan bod in dit boek. Daarnaast speelt een vreselijke gebeurtenis uit het verleden een belangrijke rol, waarvan ik van mening ben dat zoiets inderdaad de rest van je leven invloed zal hebben.
Wat voor mij het verhaal een extra dimensie gaf, is dat de schrijver zelf een zoon heeft met autisme, dus hij weet waar hij het over heeft. Dat maakt dit verhaal voor mij erg geloofwaardig. | 1pos
|
Het is jammer, dat ik de eerste twee delen niet gelezen heb. Daardoor mis je eerst even wat als lezer en duurt het wat langer eer je bekend bent met de personages.
Heb je eenmaal kennisgemaakt, wil je ze niet meer missen. Soms is het aandoenlijk hoe ze met elkaar omgaan, zo lief.
Deze personages zijn geloofwaardig neergezet in een sprookjesachtig en avontuurlijk fantasy-verhaal.
De auteur heeft een mooie woordkeuze:
'Een elf moet je niet in een kooitje stoppen, anders gaan ze breien en haken en vervolgens vallen ze in slaap. Elfen moeten vliegen...avonturen beleven...'
De drie hoofdpersonen beleven een enorm avontuur en zijn op een gegeven moment in het verhaal zelfs onderdeel van een legende. Hoe fantastisch kan een verhaal worden!
Er wordt op een duidelijke manier toegewerkt naar heel mooi einde. Er zitten wel grote sprongen in de verhaallijnen, waardoor je goed op moet blijven letten.
Op het eind zijn er voor de lezer geen vragen die niet beantwoord zijn.
Behalve dan die ene vraag: hoe zal het verder gaan met....?
Ik heb het boek graag gelezen en waardeer het met 3,5/5 sterren. | 1pos
|
Met Heerlijke Chaos heeft Simone van den Berg een kookboek gemaakt met meer dan 100 recepten voor elk moment. Mij sprak vooral het hoofdstuk Snel aan. Daar heeft ze een aantal recepten opgenomen, die je binnen vijftien minuten op tafel zet. Zeker als je laat thuis van een drukke werkdag en je toch gezond wil eten, vind je daar genoeg lekker recepten. Ik heb er verschillende recepten van uitgeprobeerd, en inderdaad binnen vijftien minuten zaten we aan tafel met een lekkere, gezonde maaltijd. Dat geeft naderhad toch meer voldoening dan een snelle hap uit de magnetron of de frituurpan.
Behalve de snelle happen, zijn er er nog veel meer recepten voor als je iets meer tijd hebt en zelfs een hoofdstuk voor als je iets minder te besteden hebt. De recepten zijn duidelijk beschreven en van de paginagrote foto's van de gerechten loopt het water je in de mond. Ik heb het boek geleend van de bibliotheek. Dat doe ik vaak, omdat ik wil weten of het boek iets voor mij is en er voldoende recepten in staan die ik vaker wil maken. Dit boek staat inmiddels hoog op de nominatie om als eigen exemplaar in mijn kast terecht te komen.
Wil je weten wat mijn kookervaringen zijn met met het boek? Neem dan een kijkje op onze spot Heel Hebban Kookt en Bakt, de culinaire spot van Hebban. | 1pos
|
In Doodsslaap ontdekt de fotografe Jordan Glass bij toeval haar tweelingzus op een schilderij in een museum in Hong Kong, als onderdeel van de expositie 'de slapende vrouwen'. Van haar zus, Jane, is al een jaar niets meer vernomen. Men denkt dat ze het slachtoffer is geworden van een seriemoordenaar in New Orleans.
Wanneer Jordan zelf op onderzoek uitgaat en ternauwernood aan de dood ontsnapt, wordt ze door de FBI ingezet als lokaas om de mysterieuze schilder in de val te laten lopen.
Met Doodsslaap heeft Iles een erg spannende thriller op papier gezet. Een vernuftig verhaal met mooie personages. Iles schrijft naar een bijzonder verrassende ontknoping toe, maar gaat in het uiteindelijke slot wat kort door de bocht. Ik vond het einde wat afgeraffeld, want het blijft voor de lezer een raadsel hoe de FBI uiteindelijk achter de verblijfplaats van de dader komt. Ondanks dit ene minpuntje heeft Greg Iles mij overtuigd van zijn kunnen en zullen er zeker meer boeken van hem in mijn collectie belanden. | 1pos
|
In Frankrijk weet men het fenomeen mooi te omschrijven: l’histoire se répète. Jazeker, de geschiedenis herhaalt zich steeds weer opnieuw; in een ander werelddeel, een ander tijdperk of onder gewijzigde omstandigheden. Dit blijkt overduidelijk na het lezen van de bundel “Historische Verhalen”, een initiatief van Uitgeverij… Historische Verhalen, hoe kan het ook anders? Een bijzonder compact boek, waarin je als lezer in 27 korte stukjes wereldgeschiedenis terugkeert naar het verleden.
Je reist vanuit je leesplek eenvoudig naar Sparta in de tiende eeuw voor Christus, naar de Romeinse tijd, of naar Mongolië in 1201. Je maakt op een andere manier kennis met Voltaire, één van de belangrijkste denkers uit de Europese geschiedenis. Je bent getuige van de gebeurtenissen tijdens een busrit in Alabama, in het jaar 1955. De lezer raakt bevangen door de wierooklucht tijdens een ritueel offerfeest van kinderen aan de godin Tanit in het Oude Carthago. Dit is slechts een willekeurige greep uit de rijke grabbelton van 27 totaal verschillende vertellingen. Elk verhaal wordt heel attent gevolgd door een gemotiveerde historische achtergrond van de auteur.
“Historische Verhalen” is een nieuwe reis rond de wereld. Neen, niet in 80 dagen, wel in 27 korte vertellingen.
“De bal ketst tegen mijn heup. Razendsnel maak ik een halve draai, zodat de tegenstanders hem niet naar de ring kunnen brengen. Iemand geeft me een duw. Ik blijf overeind en stomp mijn tegenstander terug. Hij valt op de grond, het hertenleer dat zijn huid moet beschermen schraapt over het zand.” Zo begint “Het laatste spel”, een Mexicaans balspel dat tlachti heet en een verre voorloper is van het huidige voetbal. Je bevindt je op dit moment in Mexico, 1519.
Verwacht vooral geen uitgewerkte vertellingen of uitgediepte karakters. Dit zijn allemaal losse fragmenten, waarin de kleurrijke auteurs een uiterst klein stukje geschiedenis op je afvuren. Een erg lovenswaardig initiatief, zeker weten. Tevens een ideale opportuniteit voor jonge of nieuwe schrijverstalenten om te tonen wat ze in hun mars hebben! | 1pos
|
De pelikaan volgt het verhaal van de postbode Andrej en Josip, de verantwoordelijke voor een kabeltrein. Ze lijken op het eerste zicht weinig met elkaar te maken te hebben, maar in het kleine dorpje waar het verhaal zich afspeelt, is alles toch op een bepaalde manier verbonden. Door chantage raken ze met elkaar verbonden zonder dat ze zelf beseffen hoe diep hun wederzijdse verbondenheid gaat. Als lezer volg je de gedachten bekommernissen van beiden personages en zie je hoe ze zich beiden bevinden in een dans waarvan alleen de lezer weet hoe hij in elkaar zit.
Het eerste wat me opviel aan dit boek was de schrijfstijl. Driessen heeft een erg beeldende schrijfstijl, die toch nooit zo complex wordt dat hij het lezen vertraagd. Je kan je alles perfect voorstellen en uit de beschrijvingen van het kleine dorpje straalt een gevoel van vertrouwdheid, alsof je hier al eerder geweest bent en alle kleine wegjes kent. Door deze aangename schrijfstijl vergeet kan je de buitenwereld voor even helemaal vergeten en bestaat er niets anders dan het kleine dorpje aan de Adriatische zee en de twee hoofdpersonages, die niet meer zijn dan gewone mensen zoals u en ik.
Het plot vertelt een verhaal zoals alle anderen, kleine gebeurtenissen in iemands leven die in zomaar in elkaar overlopen en misschien niet heel erg significant lijken. Maar wanneer je het boek sluit na de laatste pagina te lezen, besef je dat er veel meer achter dit verhaal zit dan twee gewone mensen die iets meemaakten. Er zit wel degelijk een boodschap achter dit verhaal en deze zal misschien door iedereen anders zijn geïnterpreteerd worden. Voor mij draaide dit verhaal rond de menselijkheid van de personages en dat niemand perfect is. Iedereen maakt fouten en het is het waard om hen (vroeg of laat) te vergeven. Ook zag ik in dit boek het idee dat mensen niet altijd wie je denkt dat ze zijn. Achter een lachend gezicht kan een ongelukkige thuissituatie schuilen en in een persoon die op het eerste zicht niets speciaals lijkt kan een held zitten.
Driessen heeft deze thema’s heel erg mooi samengebracht in sympathieke hoofdpersonages en dit in combinatie met zijn aangename schrijfstijl heeft er voor gezorgd dat ik erg van dit boek genoten heb. Ik heb dit boek dan ook een welverdiende 4 sterren toegekend. Ik heb dit boek wat aan me voorbij laten gaan toen ik zag dat hij genomineerd was voor de Libris Literatuur Prijs 2018, maar ik ben heel erg blij dat ik hem toch gelezen heb. Ik zou dit boek dan ook aan iedereen aanraden. | 1pos
|
Laat ik eerlijk zijn. Bij 24 Kitchen ben ik Rudolph van Veen pas gaan waarderen. Omdat ik toen zag dat zijn enthousiasme voor eten echt is. Rudolph van Veen is meer dan een tv-kok. Hij is de enige kok in Nederland die de titel Meesterkok en Meesterpattisier draagt. Hij onderneemt en kookt op internationale food-events en jureert in de World Pastry Team Championships. Hij won 4 keer de 1e prijs tijdens de zilveren koksmutswedstrijden en is ambassadeur voor Feast for Peace lees ik in zijn bio. Met die wetenschap sla ik Rudolph Kookt 2 open, het vervolg op zijn in 2013 uitgekomen boek.
Rudolph zegt zelf over dit boek dat het een “doe-boek” is met makkelijke, snelle en weinig afwasgevende recepten. Rudolph’s favoriete recepten die hij zelf ook graag kookt als hij thuis is. En wat een boek. Breder dan een A4 maar minder hoog met maar liefst 336 pagina’s. Bijzondere soepen, geweldige salades, pasta, rijst, traybake (hierover later meer), vegetarisch, vis, kip, vlees, puddingen en traktaties. Dat zijn de hoofdstukken in dit boek. Elk beginnend met een korte inleiding en vijf mini recepten. Dat zijn dus al een hoop extra gerechten die er nog even bij komen.
Ik blader door en zie cleane smaakmakende foto’s veelal op een witte onder-en achtergrond afgewisseld met pagina’s met sfeerfoto’s. Mensen die mijn recensies lezen weten dat ik zelf meer van sfeer houd dan het hele strakke maar de gerechten zelf zien er lekker uit en het past in de presentatie van het boek. Elk recept is ook voorzien is van een voedingswaarde. Handig.
De hoeveelheden vlees, vis en aardappels, rijst en pasta in de gerechten vind ik zelf dik in orde. Bij sommige recepten zou de hoeveelheid groenten wat meer mogen. Wat ik echt leuk vind in dit boek is het hoofdstuk met traybake’s. Ovenplaatgerechten die je zo de oven in schuift en na bakken een complete maaltijd opleveren. Knap om samen te stellen. Ook het hoofdstuk met puddingen vind ik leuk gevonden hoewel het wel vreemd is dat onder dit hoofdstuk een tulband staat. Maar hee, dat is voer voor de zeurpieten.
Het boek bevat zoveel recepten dat ik het moeilijk vind er een greep uit te halen maar ik doe een poging: Italiaanse kalfsstoofschotel, broccoli geitenkaassoep, risotto stroganoff, zoete aardappelpannenkoek met spinazie en walnotenpesto, appelkaneelpuddinkjes, quinoa goreng, tortilla tonijntaart of de brandweerburger met appelmoes. Wat een keuze.
In de bereidingswijze van de recepten zijn de stappen en de nummering ervan soms wat onoverzichtelijk. Waarom iets soms in stap 1 en 2 staat terwijl een extra stap gerechtvaardigd zou zijn snap ik niet (zie ook het recept dat ik maakte). Vaak biedt de pagina er genoeg ruimte voor om extra stappen en dus meer overzicht te creëren.
Soms kan een bereiding iets te kort door de bocht zijn. Hak de kruiden. Maar is dat fijn of grof? Zo lees ik dat ook ergens bij knoflook. Snijd de bospeen in schuine stukken maar hoe dik? Als je ze maar 5 minuten mag meestoven dan kunnen ze nog hard of beetgaar zijn.
Snijd een sinasappel in parten maar moet hij dan geschild? Dat staat er niet in dat recept. Wel dat je de uien moet pellen. Zelfde geldt later ergens voor een citroen. Ik denk dus van niet. Een ander recept spreekt wel over het sap van. Daarin is het boek niet consistent.
Ook de maatvoering van een eetlepel en theelepel en welke oventemperatuur voor welk type oven (elektrisch of hetelucht) had voor de minder ervaren koks ergens wel even verklaard mogen worden. Het zijn details maar soms best belangrijk.
Italiaanse traybake
Ingrediënten:
1 courgette
2 rode uien
250 gram kastanjechampignons
½ bosje oregano
450 g voorgekookte krieltjes
Olijfolie
Zout, versgemalen peper
2 teentjes knoflook
100 g zongedroogde tomaten
300 g half om half gehakt
2 el tomatenketchup
1 ei
3 el paneermeel
2 tl Italiaanse kruiden
2 bollen buffelmozzarella
Bereiden:
Verwarm de oven voor op 200 graden
1) Snijd de courgette in grove stukken. Pel de uien en snijd in parten. Snijd de champignons in vieren en pluk de oregano. Verdeel de krieltjes, courgette, uien, champignons en oregano over een met bakpapier beklede bakplaat. Besprenkel met olie en bestrooi met wat zout en peper.
2) Pel en snijd de knoflook. Snijd de zongedroogde tomaten in reepjes. Meng het gehakt met knoflook, tomaten, ketchup, ei, paneermeel en Italiaanse kruiden en breng op smaak met wat zout en peper. Verdeel het gehakt in porties over de groenten op de bakplaat. Scheur de mozzarella in stukken en verdeel over de groenten.
3) Bak de traybake circa 20 minuten in de voorverwarmde oven.
Dit gerecht is gemaakt op 190 graden in een heteluchtoven (Rudolph gaat dus uit van elektrisch) en was precies met 20 minuten gaar. De smaak van dit gerecht en met name het gehakt, was erg goed. Ik moet zeggen dat die traybake een hele mooie uitvinding is.
Rudolph kookt 2 is een heerlijk boek. Het is een “doe-boek” en dus geen leesvoer. Mijn kanttekeningen geven wel wat spettertjes op een verder schoon kookschort. Maar wellicht is het voer voor de tweede druk om nog wat aan te passen.
Rudolph van Veen bewijst weer dat hij zich met originele en simpele recepten kan meten met andere topkoks die ook de makkelijke keuken bij mensen thuis willen brengen. Ik ga zeker vaker koken uit dit boek. Ik ben benieuwd of hij ons in de toekomst ook nog de complexere tijdrovende gerechten gaat brengen. Ik ben in ieder geval voor. Vooralsnog houdt Rudolph het in dit boek simpel maar zeker lekker. | 1pos
|
Dit boek is gebaseerd op iets wat waar gebeurd is. En dat was in onze nabije omgeving. De moeder uit het verhaal was in het echte leven de coach van het hockey team van mijn dochter. En een van haar eigen dochters zat ook in het team. Dus de hele gebeurtenis was een drama waar wij ook een klein onderdeeltje van waren. Wat ik me nog het best van die tijd kan herinneren was dat het een donderslag bij heldere hemel was. En dat iedereen zei: het was zo'n leuk stel, het perfecte gezinnetje. En het idee; als het daar zó fout kan gaan, dan... En die arme kinderen die in een klap alles kwijt waren: moeder, vader, thuis, veiligheid.
Natuurlijk is het boek een fictionalisering van de werkelijkheid. Maar ik vind dat de schrijfster er goed in geslaagd is die gevoelens te doen herleven. Ik heb getwijfeld of ik dit boek wel moest lezen. Na het eerste hoofdstuk had ik al kippenvel over mijn hele lichaam. Toen heb ik het ook weer een tijd weg gelegd. Maar uiteindelijk geeft mijn nieuwsgierigheid het toch gewonnen. En daar ben ik blij om. Het grootste deel van get boek kon ik lezen als een 'gewone' thriller. Ik kende het gezin nou ook weer niet zo goed, dus wat er waar is in het verhaal en wat verzonnen kan ik niet helemaal onderscheiden, op de grote lijnen na. Pas in de laatste hoofdstukken kwam het gevoel van onbehagen, voyeurisme en kippenvel weer terug.
Wat een drama. | 1pos
|
De Onderwaterzwemmer P.F. Thomése
juli 2016
Uitgeverij Atlas Contact
***
In de Onderwaterzwemmer zoomt Thomése drie keer in op evenveel dramatische momenten in het leven van Martin van Heel. Telkens verliest deze – door zijn vermeende schuld - een van zijn dierbaren.
In het eerste deel beschrijft Thomése pakkend de fatale nacht uit 1944 waarin Martin samen met zijn vader de rivier overzwemt, naar bevrijd gebied. Thomése wikt en weegt elk woord. Elk woord telt. Na enkele pagina’s ìs de lezer het jongetje Martin (Tin) dat verweesd aan de overkant van de rivier achterblijft, tevergeefs wachtend op zijn vader. Thomése bouwt een ijzersterke monologue intérieur op waarin Tin het innerlijke gevecht levert met het indalende besef dat zijn vader het niet heeft gehaald. Hoe kan Tin zijn moeder nu onder ogen komen? Waarom lette hij niet beter op? Deze rampzalige gebeurtenis zadelt hem met een levenslang schuldgevoel op. Tin is veroordeeld tot een onvolledig leven (let op zijn familienaam), gebrandmerkt met het stigma ‘onoplettend’.
Op de noodlottige Afrikareis van Tin en zijn vrouw Vic, dertig jaar later op zoek naar hun Foster Parentskind Salif, ligt Tins vermaledijde onoplettendheid aan de basis van het overlijden van zijn vrouw. Hoe moet Tin straks zijn dochter onder ogen komen? Hoe is het kunnen gebeuren dat Vic een zonnesteek opliep waaraan ze – door zijn nalatigheid - moest sterven? Hij heeft geen verhaal. Het leidt uiteindelijk tot een breuk met zijn dochter Nikki.
Zo rest Tin aan het eind van zijn leven alleen nog zijn halve adoptiezoon Salif die hij sinds het overlijden van Vic verder bleef steunen door zijn opleiding tot arts te helpen bekostigen. Weer dertig jaar later, loopt een bezoek aan Salif, die ondertussen als dokter in Havana werkt – alweer door onoplettendheid van Tin – slecht af. Dit keer is Tin zelf het slachtoffer. Bij een val op het bordes van Salifs huis, breekt hij een rugwervel. Een slecht uitgevoerde operatie en een ziekenhuisbacterie brengen hem op het randje van de dood. Hangend in een draagstel wordt hij verteerd door helse pijnen én door de gedachte dat hij zijn vader, zijn vrouw en zijn dochter nooit meer zal zien. De aanwezigheid en de goede zorgen van Salif kunnen zijn leed nauwelijks verzachten. Toch is het Salif die ervoor zal zorgen dat Tin weer in contact komt met zijn (klein)kinderen …
Ook al komt Tin de dood van zijn vrouw ternauwernood te boven, het verlies van zijn dochter vindt hij nog hartverscheurender. Dat hij in Havana zelf op de rand van de afgrond staat, vindt hij daarentegen helemaal niet erg. Hij was zichzelf toch al lang kwijt. Zijn hele leven lang zette hij alles op alles om te verdwijnen, net als zijn vader. In plaats van zijn vader. Het verlies van zijn vader heeft Tin nooit een plaats kunnen geven en achtervolgt hem zijn leven lang. Hij heeft zijn vader nooit teruggevonden, hij is hem eindelijk geworden. (p. 96). En verder: Hij verlangt ernaar zichzelf terug te vinden. Maar de wereld lijkt al compleet zonder hem, zoals zijn vader nooit meer ergens wordt gemist. In die zin is zijn vaders afwezigheid zijn eigen afwezigheid geworden. Een dode is hij, net als zijn vader, ertoe veroordeeld om overal zijn eigen afwezigheid waar te nemen. (p. 96)
Op een vreemde manier blijft Tin er tegelijkertijd zijn hele lang van overtuigd dat zijn vader hem nooit heeft verlaten, maar al die tijd met hem is meegezwommen. Onder water. Tot in Afrika. Zijn vader is niet dood. Hij is gewoon weg. Hij zit onder water. Aan het einde van het boek (deel drie: Boven Water) lijkt het er op dat Tin het verlies van zijn vader eindelijk een plaats zal kunnen geven.
De stijl die Thomése in De Onderwaterzwemmer hanteert is meesterlijk: korte zinnen waarin elk woord op de juiste plaats staat. Als taalvirtuoos zet hij de taal naar zijn hand. Nu eens kijkt hij net zo achter de woorden als Nico ter Linden, dan weer viert hij zijn sarcasme zo ongenadig bot als Jeroen Brouwers.
Daarnaast schildert Thomése moeiteloos met zijn pen. Met de auto een drukke Afrikaanse stad uitrijden richting savanne gaat volgens hem zo: Buiten wil er aan de stad maar geen einde komen, al worden de bouwsels steeds futieler en vluchtiger. Het landschap schijnt er steeds nadrukkelijker doorheen. (p. 80)
In een Afrikaanse rivier gaan staan, penseelt Thomése alsvolgt: De dorpelingen wagen zich zonder aarzeling in de warme modder, die meteen opwolkt en het water oker saust. (p. 92)
De Onderwaterzwemmer is een verhaal van verlies, van schuldgevoel en zelfverwijt en opgesloten zitten in jezelf, maar ook van hoop. Een literaire parel. | 1pos
|
Ik heb de meeste boeken van Dick Francis in de boekenkast staan, waaronder deze. Dit boek vind ik erg mooi door de sobere verhaallijn en de sterke karakters van zowel vader als zoon. En natuurlijk een prima intrige, zoals we van Dick Francis gewend zijn. Eén van de betere boeken van de master himself! | 1pos
|
De titel klopt perfect want het is een boek over Nora, niet meer en niet minder. Zij is de spil in het verhaal en geen gemakkelijk karakter om je bij in te leven. Ze is afstandelijk en introvert. Dat hangt natuurlijk ook samen met de tijd waarin het zich afspeelt. Men deelde toen nog niet zijn emoties zoals we dat tegenwoordig gewend zijn. Maar daarnaast is ook haar man net overleden en lijkt het gevoelsleven van Nora achter een dikke sluier plaats te vinden. Langzaam tijdens het verhaal krijg je een beter beeld van haar. Een vrouw met niet al te veel eisen maar als ze iets wil dan zal ze er ook voor zorgen dat ze het krijgt. Ze is eigenzinnig maar niet zo dat het opvalt want stel je voor wat de buren er van zouden kunnen denken. Het is ook een mooie weergave van het Ierland in de jaren 60 en de opkomst van de IRA. De grote meerderheid is katholiek en conservatief en in de kleine plaatsen is de sociale controle verstikkend. Je moet dus van goede huizen komen om binnen die grenzen toch nog een eigenzinnig leven op te bouwen. Muziek en lid worden van de vakbond zijn voor Nora al aardige grote stappen in die richting.
Hoewel het even duurt voordat je Nora weet te doorgronden is het toch een boek dat je niet makkelijk weglegt. Het leest soepel en je wilt ook weten hoe de karakters zich ontwikkelen. Wat zijn hun drijfveren. Sommige boeken laten zich moeilijk vangen, althans ik vind het deze keer moeilijk om aan te geven wat mij nu zo aanspreekt, want ik heb het graag gelezen en werd ook echt het verhaal ingetrokken. Misschien is het de manier van schrijven, zo nonchalant bijna dat het lijkt alsof het verhaal zichzelf op papier heeft gezet zonder tussenkomst van een schrijver, waar bij toch geschrapt en herschreven zal zijn. Het ligt ook aan de hoofdpersoon, geen heroïsche hoofdpersoon maar een vrouw die overleeft en die zoekende is maar niet naar het grote geluk, meer naar de mogelijkheden om het dagelijkse leven zo aangenaam mogelijk te laten verlopen.
Op de achterflap staat dat het een boek is voor de liefhebbers van Stoner. Nou heb ik die nog steeds klaar liggen om te lezen en zal dat dan ook volgend jaar zeker gaan doen! | 1pos
|
Ik hou van de boeken van M.J. Arlidge. Ik denk elke keer dat zijn boeken niet beter kunnen worden, maar bij elk boek lukt het hem weer om de vorige te overtreffen. Ook met ‘Naar bed, naar bed’ weet M.J. Arlidge meer weer te verrassen.
Net als in de vorige Helen Grace boeken ligt het tempo hoog, door de korte hoofdstukken en het vaak wisselen van POV vlieg je als een mofo door dit boek heen. En dan HOLY MOTHER OF GOD. Als je alles gehad denkt te hebben, weet M.J. Arlidge een complete mindfuck in ‘Naar bed, naar bed’ te gooien. Ik sloeg dit boek dicht met een flink aantal scheldwoorden want dit had ik niet verwacht. M.J. Arlidge heeft vanaf boek 1 duidelijk een verhaallijn voor deze serie in gedachten gehad en die had ik echt niet aan zien komen.
Wat een schrijver zeg! Ik vind het zo bizar knap hoe hij deze verhaallijn heeft uitgewerkt. Je denkt te weten hoe het zit, maar toch echt niet. Gelukkig hoef je niet lang te wachten op het zesde deel in de serie over Helen Grace want dat komt al dit najaar uit!
Je snapt het natuurlijk al, dit boek krijgt eigenlijk 10 van de 5 sterren. Ik vind ‘Naar bed, naar bed’ echt het beste deel in de serie over Helen Grace. M.J. Arlidge is een ster en dat komt in dit boek zo goed naar voren. I love it! | 1pos
|
Een prachtig verhaal met echte mensen in de hoofdrol. Dat valt onmiddellijk op: Katie Regan heeft de karakters prachtig uitgewerkt en echte mensen in het verhaal neergezet. Het verhaal wordt door 3 mensen in de eerste vorm verteld: door Zac (10 jaar), zijn moeder Juliet en diens vader en dus Zac’s opa Mick. De hoofdstukken worden afgewisseld en al gauw blijkt dat ze allemaal hun eigen problemen hebben. Zac is een vriendelijke intelligente jongen die erg gepest wordt, maar daar vertelt hij vrij weinig over. Wat voor hem echt belangrijk is is waar zijn echte vader Liam is en waarom deze niet bij hem wil zijn. Juliet worstelt met een heel laag zelfbeeld en overgewicht en Mick worstelt met iets uit het verleden, een verleden waarin hij alcoholist was. Uiteindelijk blijkt dat alles om Liam, de echte vader van Zac draait: Waarom is hij weggegaan, wat is er op die bewuste avond van zijn vertrek gebeurd? En waarom kwam hij nooit terug? Het verhaal zit goed in elkaar en werkt naar een climax toe. Alle verhaallijnen lopen naar elkaar en toch is het allemaal niet zo voorspelbaar.
Wat een prachtig verhaal, een die ik niet gauw zal vergeten. Het heeft een grote boodschap: wees altijd eerlijk. Zo simpel en zo waar. Wat een aanrader! | 1pos
|
Dit is een boek voor hardlopers; voor iedereen die het gevoel herkent wat je tijdens het hardlopen kan bevangen dat je eindeloos door zou kunnen lopen. In de praktijk ben ik zelf nog nooit verder dan 10 kilometer gekomen. Maar ik snap de droom van het willen maken van deze reis van Lands End naar John o'Groats. Dat je tijdens zo'n trip jezelf op meerdere manieren tegenkomt, zowel fysiek als emotioneel is eigenlijk niet verwonderlijk. En dat je aan het eind een ander mens bent ook niet.
Knappe prestatie die mooi wordt beschreven. Je hebt het gevoel mee te gaan op deze reis door het natte, zompige, ruige landschap waar in ieder dorp weer een pub blijkt te zijn met heerlijkheden als scones, sticky toffeepudding, bacon & eggs en liters tea en applejuice! | 1pos
|
Een zaterdagmiddag: 'Mijn moeder heeft de woorden gevonden.'
De woorden om te vertellen over de allesbepalende gebeurtenis voor het verdere
leven van deze familie in de laatste oorlogsmaanden.
Feiten, geen emoties, de herinneringen waren gepolijst.
Bijzonder om door de weinig en goed gekozen woorden een beeld te hebben
van de personen, het huis, de omgeving - alsof men er zelf rondwandelt.
Een verhaal met zinnen die vragen om herlezen te worden.
Knap hoe in 80 pagina's inclusief passende illustraties een familie- en oorlogsverhaal
wordt verteld. Een novelle die je in één adem uitleest. Klein maar fijn. | 1pos
|
Zondvloed is het vierde boek van Chelsea Cain. Dit is het eerste boek waar Gretchen Lowell praktisch geen rol speelt, maar Archie Sheridan en Susan Ward en alle andere wel. Het verhaal speelt zich wederom af in Portland, waar op moment van het boek overstromingen dreigen door het smelten van de sneeuw in de bergen en het stijgende waterpeil in de rivier Williamette. Er worden een aantal lijken gevonden en men neemt aan dat de mensen zijn verdronken. Het verhaal is echter veel gruwelijker.
Het is goed om te ervaren dat Chelsea Cain ook zonder Gretchen Lowell in de hoofdrol een spannende pageturner aflevert. Ze weet de spanning in het boek zeer goed op te bouwen, het boek is onmogelijk om weg te leggen. De quote op de cover, "spannend tot de laatste druppel", is tweeledig, de regenval en de tijdsdruk brengen de spanning tot een hoogtepunt en met iedere regeldruppel wordt het verhaal spannender.
Ik heb zeer genoten van het boek en geef het daarom vijf sterren. | 1pos
|
Subsets and Splits
No saved queries yet
Save your SQL queries to embed, download, and access them later. Queries will appear here once saved.