text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
Robert Langdon, die ook de hoofdpersoon is in De Da Vinci Code en Het Bernini Mysterie, wordt door zijn goede vriend Peter Solomon gevraagd op stel en sprong naar Washington te komen om een lezing te geven. Ter plekke blijkt dat hij door de ontvoerder van Peter naar Washington is gelokt, omdat hij jaren geleden een pakje in bewaring heeft genomen dat toebehoort aan de vrijmetselaars, waarvan Peter de hoogste leider is. En dat pakje wil de ontvoerder hebben; het is de laatste schakel om alle geheimen van de vrijmetselaars te onthullen en zo almachtig te worden. Wat volgt is een nacht vol verschrikking waarin Langdon samen met de zus van Peter, een wetenschapper die onderzoek doet naar de kracht van de menselijke geest, probeert de geheimen van de vrijmetselaars te ontrafelen en Peter te bevrijden. Hierbij worden ze ook nog eens achtervolgd door de CIA omdat het landsbelang in het geding zou zijn.
Super spannend en intrigerend; zoals we van Dan Brown gewend zijn. De lezer wordt continu meegezogen in de mysteriën en de mythes rondom één woord: het verloren symbool. Als dat woord wordt gevonden, zal de mensheid alles weten wat ooit verloren is gegaan en komen er ongekende krachten vrij. Maar is de mensheid daar wel aan toe?
Brown geeft, net als in De Da Vinci Code, blijk van een gedegen onderzoek naar zijn onderwerp. Alle ins en outs van de vrijmetselaars krijgen een plek in het boek, zoals het volmaakte getal 33 waarnaar in allerlei gebouwen en geschriften verwezen wordt, magische vierkanten die gecodeerde boodschappen bevatten en allerlei tekens uit oude beschavingen en religies die samenkomen in het ultieme symbool voor de gehele mensheid, een cirkel met een stip erin: een universeel symbool voor God, de zonnegod Ra, alchemistisch goud, het alziend oog, de singulariteit voor de oerknal.
Het boek biedt voor de liefhebber heel veel stof voor het napluizen van de gegevens in boeken en op internet, waardoor je nog dieper in de materie kunt duiken. Voor mij was het boek voldoende om weer heel wat informatie rijker (voorlopig?) afscheid te nemen van Robert Langdon. | 1pos
|
Je bent jong, staat vol in het leven en hebt net je tweede kind gekregen.
En dan krijg je een diagnose te horen die je hele leven op zijn kop zet.
Ingeborg van Beek neemt je in dit autobiografische boek mee langs artsen, behandelingen en therapieën, relatie's en hoe ze zo veel mogelijk uit het leven haalt.. Geen onderwerp laat ze onbesproken en haar levensmotto "laat ons leven zolang we leven " ( Dum Vivimus Vivamus) maakt ze waar.
De schrijfstijl is vlot en maakt het door de humor nooit een "zwaar" boek.
Je wordt als lezer door de levensstijl geprikkeld om na te denken over wat jezelf zou doen in haar situatie. | 1pos
|
Leuk boek om te lezen. Met verschillende volwassen personages alsook 2 tieners en een kleuter kreeg je veel afwisseling. Het komt allemaal mooi samen en het is naast romantisch op een gegeven moment ook spannend.
Een mooi zomerboek om te lezen op het strand ^^ | 1pos
|
Ik heb ook van dit tweede deel genoten en zag een en ander niet aankomen. | 1pos
|
Het boek gaat over een meisje dat gevoelens proeft in haar eten. Haar broer verdwijnt. Het is een boek dat wat surrealistisch aanvoelt, want het kan niet echt. Toch weerspiegelt het hoe het leven is als je hoog-gevoelig bent. Ik vond het mooi geschreven. Kernachtig. Af en toe vond ik het een beetje te lang, toch wilde ik verder lezen en ik ben blij dat ik tot het einde heb gelezen. Het laat een sober licht gevoel achter. | 1pos
|
Edu en Maria leven al 7 jaar samen, Edu heeft voor die tijd al verschillende vriendinnen gehad, Maria was wat bescheidener.
Het is moeilijk om wat over het verhaal te vertellen zonder geheimen prijs te geven, dus dat doe ik dan maar niet.
Halverwege wordt de spanning opgevoerd, maar de schrijfster weet de lezer toch op het verkeerde been te zetten, toch blijven zaken die al op de spanningsboog zitten het boek doorkruisen, dat verzoorzaakt wordt door 1 vrouw.
Het verhaal speelt zich af in Nederland, maar de belangrijkste gebeurtenissen vinden plaats in Pompeii, waar Edu, archeoloog, veel tijd doorbrengt, en doorgebracht heeft, bovendien heeft hij daar Maria leren kennen.
Ik zag het boek liggen, omdat mijn dochter het voor school moest lezen, en heb ik het maar even meegepakt, en het viel me niet tegen, bovendien kan ik haar nu misschien nog wat ondersteunen met de analyse van het boek. | 1pos
|
Frank Tallis is psychotherapeut en expert op het gebied van dwangneuroses en obsessies. Met het boek ‘De ongeneeslijke romanticus’, laat hij de lezer kennismaken met een stukje van zijn dagelijkse werk.
De psychische problemen en de patiënten die hij beschrijft hebben allemaal één belangrijk onderwerp gemeen; de liefde.
De liefde is ongewenst, onbeantwoord, pervers of zelfs verslavend.
Hoe komt het eigenlijk dat de ene mens wel problemen ervaart in de liefde en de andere niet. Ligt het aan de opvoeding, opgedane ervaringen in het verleden, of zijn deze mensen gewoon genetisch belast.
Al met al is de ongeneeslijke romanticus een boek dat je op verschillende manieren kunt lezen. Door de ogen van de psychotherapeut leest het als een roman. Ben je echter geïnteresseerd in geestelijke problematiek en de verschillende manieren om dit te bestrijden, dan zou je het ook een naslagwerkje kunnen noemen.
Auteur Frank Tallis heeft de gewoonte om per hoofdstuk een patiënt te beschrijven en in te gaan op zijn of haar ziektebeeld. Daarna dwaalt hij af en gaat hij op zoek naar ervaringen uit het verleden. De reden van afdwalen is echter niet altijd interessant en soms zo uitgebreid dat je als lezer bijna zou vergeten wat het probleem van de patiënt nu eigenlijk is.
Door deze manier van schrijven is het mogelijk om het boek na ieder hoofdstuk even weg te leggen en na te denken over de problematiek van de beschreven patiënt.
Dit boek heb ik niet alleen met plezier, maar ook met de nodige interesse gelezen. Na het dichtslaan van het boek dreunde de laatste zin nog even door. Uiteindelijk kwam ik tot de volgende conclusie;
Het werk van een psychotherapeut is nooit af, en wat de patiënt na zijn behandeling gaat doen is niet te voorspellen. | 1pos
|
Een voor mij, en velen hier nieuwe naam in boekenland. Pat Craenbroek kwam in juni met het boek Uitgebroed. Ik zag het een paar keer voorbij komen, zag wat reacties van enthousiaste lezers en mijn nieuwsgierigheid was gewekt. Enige tijd later lag het boek in mijn brievenbus en ik werd er al vrij snel volledig ingezogen.
De flaptekst maakte mij al nieuwsgierig en als je in het boek begint te lezen zit je er al vrij snel in. (Altijd bijzonder prettig bij een boek, wanneer er gelijk een grote vriendschap ontstaat). Het is gelijk vanaf het begin al zo geweldig mooi en goed geschreven, er worden verschillende verhaallijnen uitgestippeld en bij elke verhaallijn heb je soms even het idee dat je weer in een ander prachtig boek begonnen bent. Ook denk je, waar gaan deze verhaallijnen allemaal naar toe, maar op gegeven moment wordt alles steeds duidelijker en smelt de auteur het samen tot één mooi geheel.
Ik ben laaiend enthousiast over het eerste (eerste?!) boek dat deze auteur heeft uitgebroed en het is bijna niet voor te stellen dat het de auteur haar eersteling is. Daar tegenover staat dat ze de lat gelijk enorm hoog heeft gelegd voor een opvolger.
Het zal me ook niet verbazen dat er straks gevochten wordt door uitgevers die het in het buitenland uit willen geven en door filmmakers die het naar het witte doek willen brengen.
Op de achterflap valt te lezen dat de auteur dit verhaal in de voorbije jaren schreef, naast de rest van haar drukke werkzaamheden. Als het aan mij ligt, zet de auteur haar andere werkzaamheden op een iets lager pitje zodat ze wat meer tijd heeft voor een tweede boek, want als je Uitgebroed gelezen hebt, schreeuw je om meer!
Enige nadeel van zo'n goed boek is dat je niet veel haast hebt om een volgend boek te gaan lezen, want dat kan dan alleen maar tegenvallen.
Voor mij de volledige 5 sterren ***** voor dit uitmuntende en fantastische debuut. Het beste boek wat ik tot op heden las dit jaar. Lees dit boek! | 1pos
|
Diep weggezakt was het verhaal uit de geschiedenisles. Hugo de Groot die in een boekenkist ontsnapt uit slot Loevestein. De onthoofding van Van Oldenbarnevelt afgekondigd door stadhouder Maurits. Het twaalfjarig bestand binnen de tachtigjarige oorlog. De slag bij Nieuwpoort.
Suzanne Wouda heeft het lumineuze idee gehad om dit verhaal opnieuw te vertellen vanuit het perspectief van Maria van Reigersberch, de vrouw van Hugo de Groot, en haar dienstbode, Elske van Houwingen. Twee sterke vrouwen die de vlucht in de boekenkist hebben mogelijk gemaakt. Het verhaal berust op de ware geschiedenis, maar is ingekleurd met fictie. Suzanne Wouda doet dat met prachtige beelden uit de natuur. De wind en de golven op het Zeeuwse strand; de witte wiev’n in het moeras rond het dorpje Bredevoort; de gierende tocht in het huis in Rotterdam, en last but not least, de doodse kilte van Slot Loevestein. Naast het natuurgeweld zijn ook de innerlijke gedachten van Maria en Elske levendig en overtuigend. Al heel snel word je door beide vrouwen meegenomen in hun belevingswereld en hun innerlijke conflicten.
Na de proloog, begint het verhaal in Veere met de jonge Maria, dochter van de burgemeester Van Reichersberg, meteen wordt haar eigenzinnige en zelfbewuste karakter duidelijk gemaakt. Hoewel er bijzonder weinig over bekend zal zijn geweest, geeft Suzanne Wouda de lezer het gevoel dat het zo is gegaan. Het perspectief vanuit Elske, de latere dienstbode van de familie de Groot, wordt afgewisseld met de hoofdstukken over Maria. Ook Elske’s personage begint met haar jeugd in Bredevoort, tamelijk grimmig en rauw. Dit levert een mooi contrast op tussen beide vrouwen, die later zo’n bijzondere band krijgen.
Door deze roman te beginnen met de jeugd van beide vrouwen, neemt Suzanne Wouda een risico. Werkt het wel om een volwassenenroman te beginnen met een kinderperspectief? Ik merkte bij me zelf een lichte weerstand, maar dat zal persoonlijk zijn. De jeugd is de basis van de vorming van het karakter en die moest in het geval van Maria en Elske duidelijk gemaakt worden. Ze hebben allebei, vooral Elske, genoeg meegemaakt in hun jeugd om in hun latere leven met angst te kunnen omgaan.
Over Hugo de Groot (is genoeg over te vinden) komen we in dit verhaal weinig te weten, behalve dat hij een workaholic was en met Maria een goed en liefdevol huwelijk had. De kracht van deze roman zijn de twee sterke vrouwen op de voorgrond, al zullen ze in hun tijd de achtergrond hebben ingenomen. Naast de goede karakterstudies krijg je als lezer ook nog even een geschiedenisles mee, zonder dat er sprake is van infodump. Ik heb genoten van deze roman en hem uiteindelijk achter elkaar uitgelezen. | 1pos
|
Ik werk bij een boekhandel en heb een exclusief vooruitexemplaar van dit boek gekregen.
Ik wil dit boek eigenlijk 4,5 ster geven. Het is een heerlijk spannend boek, met een einde dat veel goeds belooft voor het volgende deel. De halve punt aftrek krijgt het boek voor een vertaalfout en voor het begin van het boek, waarin de POVs elkaar een beetje warrig afwisselen. Ik had het daardoor bijna opgegeven, maar ik ben blij dat ik toch verder heb gelezen.
Het verhaal begint met een proloog waarin een verdachte wordt vrijgesproken en een rechercheur (Wolf) die verdachte na de uitspraak van de rechter aanvalt. Vervolgens begint hoofdstuk een vier jaar later als er een lichaam wordt gevonden dat bestaat uit delen van zes slachtoffers die aan elkaar zijn genaaid en met draden aan het plafond is opgehangen. De hand van het samengestelde lijk wijst naar de woning van Wolf. Het is aan hem en zijn team om de moordenaar te vinden, en de sleutel tot het mysterie ligt in Wolfs verleden.
Om het verhaal alleen zou ik het boek al willen aanraden, maar de kaft van het boek is ook goed verzorgd. Het rode draad waarmee de pagina's aan elkaar zijn gebonden is erg leuk bedacht. | 1pos
|
De oma van Fien gaat geestelijk achteruit en moet uiteindelijk opgenomen worden in een tehuis. Fien geeft heel veel om haar oma. Wanneer ze ziet dat oma verdrietig is mag ze van Fien een tijdje op haar pop passen. Oma heeft pop nu net even iets meer nodig dan Fien.
Mark Haayema weet met het verrassend originele jeugdboek Oma, mag ik mijn pop terug het toch zware onderwerp dementie op een luchtige en begrijpelijke manier voor jonge kinderen neer te zetten. De teksten zijn geschreven vanuit het oogpunt van Fien, een lief meisje van zes. Hoe ze haar oma ziet is soms ontroerend, maar zeker ook humoristisch. Hoe tegenstrijdig dit ook klinkt, het lastige onderwerp komt hierdoor overtuigend naar voren. De vrolijke noot in de teksten worden versterkt door de vrolijke illustraties van de kunstschilder en illustrator Marius van Dokkum. In de jeugdboekenwereld o.a. bekend van de boeken rondom Opa Jan.
Oma, mag ik mijn pop terug? Een fijn boek om dementie bij jonge kinderen gemakkelijk bespreekbaar te maken. | 1pos
|
Een spannende thriller,al vond ik sommige stukken wel een beetje langdradig.
Je zult maar levend "begraven "worden ,een grap die wel erg uit de hand gaat lopen. | 1pos
|
Aan de rand van de wereld, geschreven door rasverteller, historicus en omroeper Michael Pye "gaat over de herontdekking van een verloren wereld en over wat die wereld voor ons betekent: het leven rondom de Noordzee in een tijd toen reizen over water nog de eenvoudigste manier van verplaatsen was, toen de zee volkeren verbond en geloven en ideeën transporteerde." Dit boeiende verhaal neemt de lezer mee in een tijdmachine naar een wereld waar we ons heden ten dage niets meer bij kunnen voorstellen.
De auteur beschrijft minutieus hoe de landen rondom de Noordzee gevormd werden door diezelfde zee. Die geeft haar diepste geschiedenisgeheimen prijs en legt zo volkeren bloot waar je als klein kind op de basisschool voor het eerst over hoorde vertellen: Germanen, Franken, Friezen en niet te vergeten de Vikingen (denk aan de strijd om Dorestad!). Aan de rand van de wereld is geen doorsnee geschiedenisverhaal, maar geeft een tijdsbeeld weer waarin de Noordzee haar macht en kracht duidelijk laat zien in de levens van gewone mensen, ambachtslui, spionnen, monniken, handelslui en tal van andere interessante persoonlijkheden. De zee als metafoor voor de geschiedenis van de middeleeuwen en de werking van die zee op de levens van mensen worden op sommige plaatsen prachtig uitgewerkt door middel van poëtisch taalgebruik: "Er waren slechts eeuwen van leven, en de trage, verdrietige terugtocht van dat leven terwijl het zand landinwaarts werd geblazen en er maar weinig van waarde achterbleef, behalve natuurlijk de doden." Dit verhaal is een eyeopener: Het leven van onze voorouders moet niet bekend komen te staan als ‘duister’, maar moet veranderd worden in de ‘lange ochtend’ van de middeleeuwen.
Dit boek neemt je via een inleidend woord mee naar achtereenvolgens de opkomst van het geld en de economie, de eerste nederzettingen, de wetenschap, het seksuele leven van de middeleeuwers, het bedwingen van de natuur (toen ook al!), recht en onrecht en eindigt met een uitgebreid hoofdstuk over de stad en de wereld om de middeleeuwer heen. In dit laatste stuk schitteren de contouren van de moderne wereld en begint deze wereld vastere vormen aan te nemen. Niet alles is meer vanzelfsprekend, maar de visie ‘Eerst zien, dan geloven’ is in opkomst. Zoals Pye zelf beschrijft: "We bevinden ons niet meer in de marge van de geschiedenis. Het gaat nu om essentiële dingen, om de veranderingen in attitude die onze wereld mogelijk hebben gemaakt."
Michael Pye weet de lezer vanaf het begin te boeien. Fraaie volzinnen, uitgewerkte anekdotes en gedoseerde humor zorgen ervoor dat je blijft lezen. Toch moet je het hoofd erbij houden. Gemakkelijk is het niet altijd. Veel details, namen, gebeurtenissen en jaartallen halen de vaart er soms een beetje uit. Maar dat vormt voor de geschiedenisliefhebber en degene die die liefde juist wil ontwikkelen vast geen probleem. Pye sluit zijn intrigerende boek af met een helder pakket aan noten waarmee hij zijn verhaal goed weet te onderbouwen. Een overzichtelijk register en een dankwoord complementeren het boek.
Meer en meer begint het de lezer te dagen: We hebben de wereld zoals die nu is te danken aan de middeleeuwers van toen: "Rondom de koude, grijze wateren van de Noordzee hebben oude dingen, marginale dingen, onmodieuze dingen ons huidige bestaan mogelijk gemaakt(…) Het is hoog tijd om al die dingen de plaats te geven die hun toekomt." | 1pos
|
Misschien worden lezers van de boeken van Jennifer Murgia op het verkeerde been gezet en met Niet volgens het script is dat niet anders. Men zou de indruk kunnen krijgen dat het een verhaal is dat in de filmindustrie zal afspelen. De schrijfster heeft het betrekkelijk veilig gehouden, immers de boeken die we tot dusver al kennen gaan altijd over jonge mensen die opmerkelijke dingen op school mee maken. Zoals we altijd opmerken, kun je horen hoe Murgia haar verhalen “voorleest”. Dit omdat haar boeken een bepaalde cadans hebben. Haar verhalen hebben een uitgesproken doelgroep, waar ze blijkbaar met veel passie voor schrijft. Deze keer duurt het even voordat de lezer het plot doorkrijgt en wanneer het besef komt, zal de lezer zich realiseren wat een bijzonder boek de schrijfster weer heeft geschreven. Daarnaast bevat het boek diepgang, emotie en spanning. Jennifer Murgia is bij Dutch Venture Publishing niet meer weg te denken en verrast haar lezers keer op keer. | 1pos
|
Normaliter kan ik heel goed een boek opzij leggen om na een dag of wat weer verder te gaan met lezen. Dit keer niet. Ik vond het verhaal heel intrigerend, goed opgebouwd qua spanning, zonder overdreven te zijn. En wat ik ook belangrijk vond het verhaal las zo fijn, het was niet te langdradig in de beschrijving van gebeurtenissen. Ik vond het zelfs jammer dat ik het zo gauw uit had. Nu ben ik erg benieuwd of deze schrijfster nog meer boeken van dit kaliber heeft geschreven, ik ga er in ieder geval naar op zoek. | 1pos
|
Welke fan van Agathe Christie heeft er zelf niet eens over nagedacht om een nieuw Poirot avontuur te schrijven, alleen maar omdat het zo jammer is dat ze er nooit meer gaan komen?
De Monogram Moorden is een behoorlijk goede uitwerking van dit idee (ik vond de nieuwe Sherlock Holmes trouwens ook best aardig). Natuurlijk heeft Hannah niet hetzelfde timbre als Agatha Christie en is het een andere stijl, wat moderner zonder dat je precies kan aangeven waarom. Moet zeggen dat het plot inderdaad wel een beetje complex was (ik snap nog steeds niet helemaal of Nancy Ducane nu wel of niet een alibi had voor de tijd van de moorden).
In elk geval met veel plezier gelezen en daar gaat het om.. | 1pos
|
Wat een geweldig boek! Ik vond dit verhaal nog beter dan Blond 15, het verhaal blijft spannend tot het einde toe. Normaal ben ik niet zo van de detectives maar dit verhaal heeft voldoende thriller-elementen in zich. Tot op het laatst had ik werkelijk geen idee hoe het verhaal zich zou ontvouwen, de uiteindelijke ontknoping is echt geweldig, wat een ontzettend goed verzonnen verhaal van Heleen van der Kemp! Ook leuk is dat we in dit boek lezen hoe de cliffhanger van Blond 15 afloopt, maar dit boek is ook heel goed te lezen zonder eerst Blond 15 gelezen te hebben. Ik hoop dat er snel een vervolg komt met Britt en dochter Bo in de hoofdrol! | 1pos
|
De thematiek van De Thibaults laat zien dat de mens anno 2015/16 nog met dezelfde vragen worstelt als 100 jaar geleden. Het boek zelf leest. mede door de goede vertaling, makkelijk en dat is gezien de tijdsperiode waarin het geschreven is een compliment aan de auteur. | 1pos
|
Margot Vanderstraeten heeft zes jaar lang de kinderen van de orthodox-joodse familie Schneiders begeleid bij hun huiswerk. In Mazzel tov doet ze verslag van deze jaren. Na een wat ongelukkige kennismaking met de ouders start Margot dan toch als huiswerkbegeleidster in het gezin. Met name met Elzira en Jakov bouwt zij een band op, waardoor ze steeds meer betrokken wordt in hun gesloten orthodox-joodse wereld. Die band houdt stand lang nadat de huiswerkbegeleiding afgesloten is. Margot zoekt hen bijvoorbeeld op in Israël en in New York.
In Mazzel tov krijgt de lezer een boeiend inkijkje in de wereld van een orthodox-joodse familie. Toch komen de wetten en tradities meer zijdelings aan de orde. Een veel belangrijker thema uit dit boek is over hoe een vriendschap zich kan vormen en kan standhouden als de mensen uit twee zulke verschillende culturen komen. Hoe erg je ook naar elkaar toegroeit, helemaal open naar elkaar zijn blijft een lastig punt en lang niet alle onderwerpen zijn gemakkelijk bespreekbaar. Margot vraagt zich in haar boek dan ook af: “Waar hielden respect en voorzichtigheid op en gingen ze over in taboe?”
Margot heeft de relaties die zij gevormd heeft bij de familie Schneiders op een boeiende manier beschreven. De lezer wordt meegesleept in haar beleving van haar tijd als werkstudente. Ondanks dat de gebruiken uit de joodse traditie wat uitgebreider aan bod hadden kunnen komen, is het een interessant verhaal over vriendschap die verschillende culturen overstijgt, maar daar toch ook door beperkt wordt. | 1pos
|
Mooi overzicht van het illustratieve werk van Fiep Westendorp, dat maakt alles goed aan dit boek! Wat ik wel jammer vind is dat het boek door Gioia Schmidt niet beter geredigeerd is. Veel interviews met mensen rondom Fiep Westendorp zijn er afgenomen en zoals de informatie naar het boek vertaald is valt het irritant vaak in herhalingen. Evenzogoed een super boek (dankzij Fiep zelf zeg maar)! | 1pos
|
Een absolute must have als je fan van Dan Brown bent. Zeer spannend geschreven maar wel heel makkelijk te lezen. Erg knap als een schrijver je helemaal in het verhaal kan trekken. Zeker de stukken in de vrieskou en op de boot kan je bijna pakken zo goed omschreven. | 1pos
|
MIJN MENING OVER DE UITSTRALING VAN HET BOEK:
De prachtige cover geeft het verhaal precies weer qua kleur en foto.
MIJN MENING OVER DE INHOUD:
Als haar zus Anneke aan Irene vertelt dat zij door haar broer Cor seksueel misbruikt is gaat er een schok door haar lijf. Jemig! Wat een klootzak is die broer van ons roept ze verbijsterd. En daarna: Hij heeft ook op mij gelegen. Ze probeert haar woorden en herinneringen weg te stoppen. Het verhaal van Anneke is een begin van een moeizame zoektocht naar haar jeugdjaren. Een verleden dat ze ver heeft weggestopt, omdat het te pijnlijk was om aan te denken.
Deze trigger, waar ze zich op dat moment nog niet van bewust is, zorgt er voor dat ze lichamelijke klachten krijgt m.n. vermoeidheid speelt haar parten en ze kan haar werk als onderwijzeres niet meer volhouden. Ze begrijpt niet wat er aan de hand is. Ze bezoekt verschillende artsen en een haptotherapeut, maar ze blijft zich ellendig en moe voelen totdat ze bij een psychotherapeut terecht komt. En samen gaan ze op zoek naar haar verleden. Eerst is alles nog vaag, in nevel gehuld, maar na verloop van tijd krijgt ze flashbacks, klaart de nevel langzaam op en wordt alles duidelijk.
Het verhaal geeft een goed beeld van het leven van Irene als slachtoffer: ongeloof, haar aangeleerde gedrag om te overleven, de worsteling, vluchten en later het vechten om met haar verleden af te rekenen. Alles wat ze heeft meegemaakt als kind, volwassene en haar weg naar herstel worden tot in detail pijnlijk en realistisch beschreven.
Een triest, ontroerend verhaal dat je raakt, maar ook laat zien dat er hulp is als je dat kind van toen durft en kunt omarmen. Geeft wat het toen nodig had en jezelf als volwassene daardoor ook bescherming en een veilig gevoel biedt. Kwetsbaar durft op te stellen. Je kunt groeien en er krachtig en sterk uitkomen. Bemoedigende gedachten. | 1pos
|
Dit is het tweede boek in de serie Warrior Cats. Mocht je de eerste nog niet hebben gelezen, dan zou ik aanraden daar eerst recensies bij te lezen. Anders lees je spoilers.
In Warrior Cats gaat het over katten die in een bos leven. Er zijn vier Clans. De hoofdpersoon: Vuurhart, woont in de Donderclan. Ook zijn er de Schaduwclan, de Rivierclan en de Windclan. Vuurhart is geboren als poesiepoes, een kat die bij tweebenen woont.
In dit boek lees je verder over Vuurhart en zijn vriend Grijsstreep. Ze zijn net krijger geworden, maar worden nu ook mentor. Ze trainen samen hun leerlingen, totdat Grijsstreep wordt afgeleid.
De Windclan is uit het bos verjaagd en Vuurhart en Grijsstreep krijgen de taak om de Windclan te gaan zoeken en terug te brengen naar hun territorium. Dit lukt. Daarna worden er vreemde geuren geroken in het territorium van de Donderclan. Wie zullen dat zijn? Werken twee clans samen tegen de andere twee? In het spectaculaire einde kom je achter de waarheid.
Door het open einde wil je nog meer lezen van deze serie! Snel door naar deel 3... | 1pos
|
Ik had nog nooit van mijn leven gehoord van Karin Slaughter. Ik wist totaal niet wat ik van haar of van haar boeken moest denken. Het was een hele verrassing om Zoenoffer te lezen. Het was een spannend verhaal, die van het begin mij in de greep hield. Haar personages zijn levensecht. Sommige passages lijken gewoon rechtstreeks uit het echte leven te komen.
In Zoenoffer laat de dertienjarige Jenny zich moedwillig neerschieten door politiecommissaris Jeffrey Tolliver. Bij de lijkschouwing ontdekt kinderarts Sara Linton dat Jenny misbruikt is geweest. Als de ontknoping nabij is, slaat het noodlot opnieuw toe.
Zoenoffer is het tweede boek in het Sara Linton-trilogie. Ik heb wel spijt dat ik niet eerst haar eerste boek, Nachtschade, heb gelezen en daarna Zoenoffer. In elk geval het lezen van Zoenoffer heeft mij zin gekregen om de andere boeken van Karin Slaughter te lezen. Ze is een fantastische schrijfster. Voor mij is ze gerust één van de beste misdaadschrijfster. Zoenoffer is echt een aanrader om te lezen. | 1pos
|
Gedichten schrijven én lezen wordt populairder onder jongeren, precies op het moment dat Tim Hofman zijn gedichtenbundel ‘Gedichten van de broer van Roos’ publiceert. Toeval of een kwestie van goede timing? Vaststaat dat, hoewel zijn gedichten wellicht de doorgewinterde prozaliefhebbers niet kunnen bekoren, de bundel wel aanslaat bij een jonger publiek. Niet voor niets is het boek binnen twee maanden tijd al toe aan de zevende druk.
Tim Hofman kan zelf met zijn ‘bijna 30’-jarige leeftijd niet meer als jongere beschouwd worden. Zijn handzame formaat gedichtenbundel draagt echter wel bij aan het dichten van de kloof tussen jongeren en poëzie. Wellicht omdat zowel het taalgebruik als de twee centrale thema’s die Hofman gebruikt, dicht bij de belevingswereld van jongeren staan: seks en sterven, omschreven in heden ten daagse bewoordingen met populaire termen en Engelse termen. Hoewel de dood dus veelvuldig terugkeert in zijn teksten, zijn de gedichten meestal luchtig geschreven, vaak met een knipoog. De bundel bevat veel korte gedichten bestaande uit slechte enkele zinnen, doordenkertjes en oneliners. Zoals het gedicht met als titel Punchline: Dat er in iedere pacifist een passie voor vuisten zit. Daarbij speelt de titel van het gedicht vaak een grote rol; soms verhelderend, soms aanvullend, soms allesomvattend. Ook maakt Hofman veelvuldig nieuwe woorden met nieuwe betekenissen door twee bestaande woorden te combineren tot één. Vrijwel alle gedichten lijken goed door- en overdacht, alsof ze niet zomaar uit de mouw zijn geschud, al lijkt Hofman af en toe eenzelfde trucje toe te passen en zitten sommige grappen daardoor tegen het flauwe aan. Andere gedichten hebben een vrij ingewikkelde constructie en hebben duidelijk wat meer denkwerk gevergd. Teveel wellicht, want van sommige bedenksels is de uiteindelijke bedoeling, grap of boodschap wellicht niet meer duidelijk voor de lezer. Toch lukt het Hofman over het algemeen om een gevarieerde bundel te presenteren, met een enkele keer een originele invalshoek, zoals bij de Brief aan de Vakbond voor Monsters, terwijl een volgende gedicht ook net zo goed een songtekst had kunnen zijn. Lees de gedichtenbundel echter niet in zijn geheel maar sla hem af en toe open. Op die manier is het vooral een aanrader voor jongeren die kennis willen maken met poëzie. | 1pos
|
This is an incredibly rich book, both in style and content. There is just so much depth in each character and setting, in each tale that is told, that one reading isn’t nearly enough to grasp everything. I already look forward to rereading this book again and again. | 1pos
|
Corine Hartman haar nieuwste thriller speelt zich af in eigen land, in het zuiden om precies te zijn. Een prachtige omgeving voor de setting waarin dit verhaal zich afspeelt. Een op het oog vreedzame commune gevestigd in een prachtig kasteel. Maar is het allemaal wel zo vreedzaam als men denkt.. met het einde der tijden in zicht vinden er een aantal afschuwelijke gebeurtenissen plaats. Deze gebeurtenissen zorgen er wel voor dat het gezin Hollmann weer wordt herenigd, een klein geluk bij een geluk....... toch?
Wederom een heel sterk staaltje spanning wat in mijn geval (weer) heeft gezorgd voor enkele korte nachten. Corine Hartman blijft verrassen! | 1pos
|
In het eerste deel van de nieuwe fantasie serie van Adrian Stone maken we kennis met Marit en haar broertje Auric. Auric is autistisch en dit zorgt er voor dat Marit regelmatig problemen moet oplossen. Wanneer op een dag een delegatie van Magyckers naar hun stad toe komt om rotsen weg te halen met behulp van een spreuk, wil Auric dit aanschouwen. Magyckers zijn immers die enige die spreuken kennen en deze worden meteen na het uitspreken weer uit hun geheugen gewist. Totdat blijkt dat de spreuk herhaalt wordt. De inwoners van Aimerey openen een klopjacht op de dader en laat deze dader nou net Auric zijn. Marit moet er alles aan doen om Auric uit de handen van de Magyckers te houden en krijgt hierbij hulp van Eamon. Maar kan ze iemand die ze niet kent wel vertrouwen?
Dit boek grijpt je bij regel 1 en laat je pas los bij de laatste zin. Ook wanneer je totaal onbekend bent met het fantasie genre blijft dit een boek wat je wilt lezen. De autistische Auric is een jongen die je intrigeert en je wilt weten wat er in zijn hoofd afspeelt. Gedurende het verhaal blijkt dit meer te zijn dan in eerste instantie gedacht wordt en hierdoor krijg je begrip voor zijn daden. Samen met Marit zijn dit twee hoofdpersonages waarvoor je empathie krijgt en hierdoor wil je verder lezen in hun wereld. Het verhaal is vlot geschreven en ondanks dat er veel personages geïntroduceerd worden, met niet altijd de makkelijkste namen, kun je het verhaal goed volgen.
De kaft heeft daarnaast ook een grote aantrekkingskracht en het zou zo een plek kunnen zijn waar game of thrones zich kan afspelen. Hopelijk wordt deze stijl ook in de vervolgdelen toegepast want het is een waar plaatje om deze serie in je boekenkast te hebben staan.
Dit boek is gewoon 5 sterren waard en het enige nadeel is het lange wachten op deel 2. | 1pos
|
Deel twee van dit verhaal met Nicci en Nathan in de hoofdrollen, al ligt er in dit boek ook een belangrijke hoofdrol weg voor de mythische stad Ildakar. Goodkind slaagt er in om voldoende nieuwe wendingen te bedenken om het geheel spannend genoeg te houden, terwijl het aantal nieuwe personages overzichtelijk blijft. Ook duikt in dit boek weer priores Verna van de Zusters van het Licht op en ook dat is een fijn weerzien. Het verhaal gaat veelal over Ildakar en dan vooral over haar inwoners en meer specifiek over haar bestuurders. Aan gezien Nicci op pad is gestuurd door meester Rahl om overal het kwaad te bestrijden en zijn boodschap van vrede en respect uit te dragen, kan ze het niet laten het 'foute' bestuur van deze stad aan de kaak te stellen. Wat volgt zijn de capriolen van Nicci & haar reisgenoten, waaronder de jeugdige Bannon - een jonge met een groot gevoel voor eerlijkheid - en Mrra de zandpanter (die sinds deel een met hun mee optrekt) die samen de stad op stelten zetten en daarbij in allerlei problemen terecht komen. Hierdoor belanden we van de ene scene in de andere, sommige al spannender dan de vorige, of al meer of minder verrassend dan de vorige. Om tot slotte met een flinke klifhanger te eindigen, waardoor je toch weer naar boek drie gaat uitkijken. | 1pos
|
Wat een heerlijk boek was dit. Het verhaal gaat over Nell en haar zoektocht naar haar afkomst. Wie zijn haar vader en moeder en waar komt ze vandaan? Na haar dood wordt de zoektocht naar antwoorden voortgezet door haar kleindochter, Cassandra. Het verhaal speelt zich af in Australië en het Engelse Cornwall in verschillende periodes: 1900, 1913, 1975 en 2005. Niet chronologisch, maar door elkaar heen.
Je zou verwachten dat dit lastig leest, maar het tegendeel is waar. Het houdt juist de vaart in het verhaal en met iedere episode valt weer een puzzelstukje op zijn plaats. Het verhaal heeft ook iets magisch door de sprookjes die een cruciale rol spelen in het geheel.
Ik heb werkelijk genoten van dit boek. Wat mij betreft 5 dik verdiende sterren. | 1pos
|
Wat een fijn en helder geschreven boek over de Amerikaanse ‘prinses’ Allene Tew. Wat een leven heeft die vrouw geleid, wat een tragedies, overwinningen en ondernemingen. Haar leven lijkt wel een avonturenroman en dan ook nog eens tegen zo’n geweldige historische setting (zowel in Amerika als in Europa) waarbij zoveel bekende/beroemde mensen en passant ook nog eens de revue passeren. Heb ervan genoten! | 1pos
|
In het laatste deel van de divergent trilogie verlaten Tris en Tobias de stad Chicago. Nu de factielozen de macht hebben overgenomen en Tobias' moeder de leiding heeft, loopt alles mis. Tris, Tobias en hun vrienden laten de muren van de stad ver achter zich en gaan op zoek naar hulp. Die vinden ze en ze komen achter een groot geheim dat iedereen zal verbazen.
Een emotioneel en triest einde aan de Divergent trilogie. Samensmelting is veel beter dan zijn voorganger, Opstand. Er gebeurt extreem veel in dit laatste deel en vooral het einde grijpt je bij je hart. De hoofdstukken zijn precies lang genoeg en het taalgebruik was goed. Wel was het af en toe een beetje verwarrend. Ook het wisselend perspectief van Tris en Tobias was heel interessant. | 1pos
|
Het meisje in de trein.
Dankzij dizzie.nl heb ik dit boek mogen lezen. Ik was heel erg benieuwd naar het boek door alle recensies, zowel goed als slecht, die ik al had gelezen.
Rachel reist elke dag met de trein naar en van Londen om daar zogenaamd aan het werk te gaan. In werkelijkheid is ze al een tijd terug ontslagen maar durft ze dit niet te vertellen aan haar huisgenoot.
Bijna elke dag stopt de trein op dezelfde plek en kijkt Rachel naar de huizen die daar aan het spoor staan. En dan voornamelijk naar een stel die ze in haar hoofd de namen Jess en Jason heeft gegeven. Ze ziet deze mensen als het perfecte stel, net zoals ze zelf ooit was met haar ex man waarmee ze maar een paar huizen van Jess en Jason woonde.
Naar haar eigen oude huis wil ze liever niet kijken, hier woont haar ex man nu met een andere vrouw en hebben een kind samen.
Ze denkt dat Jess en Jason een heel gelukkig stel zijn totdat ze op een dag als ze weer stilstaat iets ziet wat ze niet kan geloven. Vlak daarna word de vrouw, die geen Jess maar Megan blijkt te heten, vermist en vind Rachel dat ze met haar informatie naar de politie moet gaan. Maar Rachel is alcoholverslaafde en daardoor niet echt een betrouwbare getuige. Dus besluit ze zelf met Megan haar man te gaan praten en hierdoor raakt ze steeds meer en meer betrokken bij de zaak...
Ik vond het een heel leuk boek om te lezen. Een keer wat anders dan de boeken die ik normaal lees, die vaak over rechercheurs gaan die een moord oplossen. Vanaf de eerste bladzijde zat ik al direct in het verhaal. Het verhaal is vlot geschreven en leest als een trein.
Het boek is geschreven vanuit het oogpunt van 3 vrouwen; Rachel, Megan en Anna, de nieuwe vrouw van Rachel haar ex en hierdoor word je wel steeds op het verkeerde spoor gezet. Langzaam aan beginnen er steeds meer puzzelstukjes op hun plek te vallen en de ontknoping vond ik toch wel verrassend, ondanks dat ik al een voorgevoel had.
Ik vind het heel erg knap geschreven en zeker voor een debuut! | 1pos
|
Kennismaking met het oeuvre van de bekroonde Ishiguro. Ik had het gevoel een soort mini-odyssee te lezen, waarin een butler tijdens een autotocht mijmert over het verleden. Al wordt het verhaal uitgesmeerd over zes dagen, door de vele zijpaden in het brein van deze meneer Stevens krijgt de lezer zijdelings de Britse geschiedenis vanaf de jaren 1920 mee. Daardoor gebeurt er tegelijkertijd veel en niet veel in het boek, maar Ishiguro heeft dat zodanig opgeschreven dat de lezer er met een meanderende cadans in meegevoerd wordt.
Het boek verhaalt van de butler die op aandringen van zijn nieuwe werkgever voor zijn plezier een autotocht zal maken. Men merkt direct aan zijn gedachten dat het idee alleen al hem tegenstaat. Hij is immers gewend altijd klaar te staan voor de bewoners van het vooraanstaande Darlington Hall (hier wordt de connectie met Downton Abbey snel gelegd).
Toch vindt hij een doel voor deze tocht, namelijk het bezoeken van een eerdere huishoudster, juffrouw Kenton. Het blijkt dat ze een wispelturige werkrelatie hebben gehad, waarin Stevens niet altijd goed wist hoe met Kenton om te gaan.
Aangezien de vertelvorm vanuit Stevens is, krijg je vanzelfsprekend een vertekend beeld van bepaalde situaties en zijn relaties met personen. Aan de ene kant spelen bij hem de vragen ‘Wat is waardigheid?’ en ‘Wat is een groot butler?’ een rol, aan de andere kant blijkt de grote butler vrij ongevoelig voor familiale zaken. Ook is hij goed in het opblazen van futiele gebeurtenissen en spreekt hij over ‘grote wendingen’.
Nadat alle ooit gedane zaken gedurende de reis zijn overdacht en met enkele mensen is gefilosofeerd, vraagt de lezer zich meer dan de butler af of zijn leven met één invoelende zin toch anders had kunnen zijn.
Dat een schrijver een dergelijk rustig verhaal zo prachtig kan opschrijven, met rijk taalgebruik, verdient een goede waardering. De plank met Ishiguro mag snel aangevuld worden! | 1pos
|
Wat Johan Swinnen gepresteerd heeft is fenomenaal. Maar hij stelt duidelijk dat dit geen hoera-geroep verdient. De strijd van kankerpatiënten verdient deze kreet, zij leveren dag op dag een gigantische gevecht.
Johan Swinnen is gewoon hoogleraar aan de KU Leuven, kankeronderzoeker, voorzitter van het Departement Oncologie en ondervoorzitter van het Leuvens Kankerinstituut. Daarnaast is hij een verwoed langeafstandloper. Maar elke dag gedurende meer dan een maand een 70 tot 80 kilometer was voor hem ook een serieuze uitdaging. Maar zoals hij zegt: "niets in vergelijking wat kankerpatiënten meemaken".
In zijn voorwoord: "'Als je echt wil, kan je veel bereiken.' En als het er echt op aankomt, blijkt onze soms wat verzuurde samenleving toch nog niet zo slecht."
Wat begon als een eenmansactie groeide uit tot een waar media-evenement. Hij kreeg de steun van familie en vrienden. En naarmate het vorm aannam en groeide, begon ook de interesse en de steun te groeien. Zelfs onbekenden stapten mee in het avontuur. Chris had hij ooit slechts één keer kort ontmoet, maar na elkaar daarna enkele keren gesproken te hebben over dit Compostela avontuur, sprong Chris mee op de trein en werd het mede dankzij hem een geslaagd avontuur. Johan en Chris samen on the road van begin tot einde. Hij regelde de hele praktische kant zodat Johan zich gedurende 33 dagen enkel bezig had te houden met lopen. Ook een gigantische prestatie.
De hele tocht was te volgen op facebook en website. Ook op tv kon je er niet naast kijken met de reportages en nieuwsberichten. Hij werd door velen gesteund en niet in het minst door zijn vrouw Annemie en twee zonen Stijn en Pieter. Pieter maakte verschillende unieke illustraties voor dit boek en ontwierp ook het logo van heel het gebeuren, het lopertje dat sprekend op zijn vader lijkt en dat heel de rit present was.
Post voor Compostela is een fijn boek om te lezen. De hoop en de liefde die uit het boek spreken, doen het hem. Een inspirerend verhaal. | 1pos
|
Sam, zoon van dokter Walschap, heeft een gedragsstoornis, die gaandeweg steeds meer op de zenuwen gaat werken van zijn vader.
Chris (de vader), ook al zoon van een arts, heeft in het verleden ook problemen gekend, die steeds terugvoeren naar Nanny, zoals hij en zijn broer de oppas noemde.
Als de situatie tussen vader en zoon niet meer lijkt goed te komen en het huwelijk van dokter Walschap op de klippen is gelopen, besluit de vader dat er maar 1 mogelijkheid is om de situatie te veranderen en dat is zijn 11-jarige zoon ombrengen.
In een spannend verhaal, zonder al te veel opsmuk en uitgebreide uitstapjes, voert Bram Dehouck de lezer mee naar een uiterst spannend plot.
Dit verhaal kun je in een paar uur uitlezen, en dat doe je dan ook, rustpauzes nemen hoeft bijna niet, want het boekje kent maar 185 bladzijden waar je zo doorheen vliegt.
Prima werkje weer van Dehouck. | 1pos
|
Twaalf is een debuutroman van Gerrit Janssens . En ik moet zeggen, een zeer geslaagd debuut!
Twaalf is een prachtig, ontroerend verhaal over een 12-jarige jongen en zijn ruziënde ouders. Ouders die denken dat een kind niet doorheeft wat voor spanning er thuis heerst. Als het hem allemaal teveel wordt loopt hij weg, en tijdens deze ‘reis’ wordt langzaam door middel van flashbacks het gehele verhaal duidelijk. Beetje bij beetje krijg je meer inzicht in het verhaal, de omstandigheden tijdens de vakantie, zijn band met zijn opa.
Janssens heeft een prettige schrijfstijl, je leeft mee met de hoofdpersoon. (zijn naam laat ik bewust even in het midden, aangezien Janssens dat zelf ook niet direct prijsgeeft in het boek). Je loopt als het ware naast hem en voelt wat hij heeft meegemaakt, ik wilde hem vasthouden en vertellen dat het allemaal beter zou gaan worden. Erg knap gedaan!
Wat mij betreft een aanrader! | 1pos
|
In Nederland staan er een aantal schrijvers op grote hoogte, wat mij betrefd is Simon de Waal daar een van. Wat kan die man goed schrijven. Het boek zuigt je mee in vier dagen afzien voor politie en drugs-syndicaat. Het rare is dat het zo normaal lijkt. Moorden in Amsterdam, ze zijn hier beschreven alsof het de normaalste zaak van de wereld is. En ja, als je het boek leest denk je soms ook; "ik had hem ook wel kunnen vermoorden". Simon de Waal weet beide kanten van het verhaal zo goed te beschrijven dat je begrip krijgt voor Mirko, maar ook voor Frank. In het verhaal wordt regelmatig de problemen van een grote stad als Amsterdam duidelijk gemaakt. De problemen bij politie zijn ook erg actueel. Al met al een geweldig boek, welke je in een adem uitleest, want als je begint ben je verkocht.
Er zit ook humor in zoals volgend duidelijk maakt. Wanneer een moordenaar wordt vrijgelaten door gebrek aan bewijs, hij buiten het politiebureau tegen zijn advocaat zegt; "Zet me maar af bij het clubhuis, ik kan wel een moord doen voor een kopje koffie."
En nu dus maar uitkijken naar Penito, het volgende boek van Simon de Waal. | 1pos
|
Wat een naar boek! Om slapeloze nachten van te krijgen….
En dat is meteen een compliment. Karin heeft een verontrustend boek weten te schrijven dat zomaar eens werkelijkheid zou kunnen worden. Sterker nog….het is al eens gebeurd. Dat maakt het nog enger.
Om het verhaal te vertellen legt ze mooie lijnen naar het verleden en het heden.
Hoofdpersoon Victor Bronckhorst is een zieke geest. Maar ook schatje-hemeltje-rijk en intelligent. Een gevaarlijke combinatie. Tel daar een liefdeloze jeugd tot zijn 11e bij op en je hebt een kruitvat.
Maar ook opa heeft een grote invloed en kneed Victor zo dat hij zal doen waar opa niet toe in staat was.
Ik had wel graag meer willen lezen over de dood van de ouders van Victor, dat wordt nu eigenlijk bijna zijdelings behandeld. En hoe is opa geworden tot de man die hij was. Zeker dat laatste had je het boek nog beter doen begrijpen.
Als je denk dat het niet meer erger kan in het boek, gooit Karin er net nog weer een schepje bovenop, waardoor de persoon Victor nog zieker wordt dan hij al was.
Niet alle beslissingen van andere personages in het boek begrijp ik. Waarom laten ze zich overhalen om te doen wat ze doen? Maar ondanks dat ik dat niet altijd begrijp, het zit mij verder niet in de weg bij het leesplezier.
In het nawoord verontschuldigd Karin zich voor een bepaald getal dat ze heeft gebruikt, ik zou willen zeggen: Niet doen! Het past juist zo goed bij het verhaal.
Waanidee is een afschuwelijk boek. Maar ook een goed boek. Afschuwelijk goed. | 1pos
|
De Omslag
Een mooie omslag, met een klein meisje met een veer voor haar ogen, het straalt triestheid uit, eenzaamheid. Of ik de cover bij het verhaal vind passen, kan ik nu ik dit schrijf nog niet zeggen. Maar als ik het boek in de winkel zou zien liggen zou ik het oppakken en de achterflap lezen, alleen al om de eenzame uitstraling.
De achterflap;
“De ziekte heeft zich verspreid. U weet wat dit voor u betekent, mevrouw Wisman?”
Hoe belangrijk wordt het verleden, wanneer er geen toekomst meer is?
Wat gebeurt er als je te horen krijgt dat je ernstig ziek bent en door nalatigheid van het ziekenhuis niet meer geholpen kunt worden? Dat je 'in seizoenen' moet gaan denken? Annabel Wismar (59) laat het er niet bij zitten en zoekt haar heil bij Belgische artsen, die haar nog wel willen behandelen. Voor haar zoon David is de gedachte zijn moeder te verliezen zo beangstigend dat hij bij haar intrekt. Hoe korter hun toekomst samen wordt, hoe meer een onverwerkt verleden de kop opsteekt.
Mijn Mening
“Voor mijn moeder die bij de eekhoorns is”
Dit staat op de derde bladzijde van het boek, en aangezien ik al een hoop mooie meningen over het boek heb gehoord, pakt me dit bij de keel. Deze kleine zin maar deze grote woorden. Ik vraag me af of ik het droog houd tijdens het lezen, waarschijnlijk raakt het me meer dan me lief is. Wil ik dit wel? Vragen welke me bezig houden bij de eerste hoofdstukken, angst dat het verhaal te dichtbij komt, te dicht bij mijn eigen verdriet.
Maar ik zet door, dan maar zakdoekjes naast me en een kop thee om het vocht aan te vullen. Gelijk pakt Judith me met haar woord keuze en haar verhaal, ik laat me onder dompelen in de Seizoenen, en vergeet even dat de wereld gewoon door gaat. Mama is even uit jongens, Mama is aan het lezen en nu even niet storen!
Judith heeft de personages erg goed beschreven je wandelt mee met David en Annabel in het Daniël den Hoed ziekenhuis, en ik krijg echt de rillingen van de manier waarop Annabel daar wordt behandeld. Ook de persoonlijke problemen van David en zijn vrouw is een goede verhaallijn naast het emotionele verhaal wat de hoofd verhaallijn is, al heb ik bij sommige dingen zeker mijn vraagtekens, en niet naar de schrijfster toe maar zeker naar de personage, waar hij of zij mee bezig is……??
Het boek leest als een trein en wegleggen is bijna niet mogelijk. Het verhaal wordt verteld vanuit David en vanuit Annabel, met Annabel lees je geregeld mee in haar dagboek van vroeger, de vakantie verhalen van Annabel en haar broer Adriaan. Dit is een mooie afleiding van het zware verhaal, maar geeft ook meer informatie over de hoofdpersonages. Dit gedeelte maakt me ook nieuwsgierig naar wat er vroeger in 1967 is gebeurd.
Het raakte me dat er geschreven wordt dat als je geen toekomst meer hebt je liever aan het verleden denkt, terug wilt naar het verleden. Dat zette me aan het denken en ik kan me inleven in de angst, dat je niet weet wanneer het op houdt en wat er gebeuren gaat. Dit boek zet je aan het denken en gaat in je hoofd zitten.
Tot het einde toe blijf je geboeid, wel heb ik er tijdens het lezen moeite mee dat David zo stug blijft hopen dat zijn moeder beter wordt, maar dat is iets persoonlijks want hoe lang moet iemand lijden? Maar dat komt waarschijnlijk omdat ik daar persoonlijk tegen aanloop op dit moment.
Het boek is geweldig en heeft naast het emotioneel zware verhaal ook meerdere verhaallijnen die het meer diepgang geven en het af maken. Zo is het niet alleen de kanker die het verhaal maakt maar naast die rot ziekte heeft Judith er een mooi levensverhaal van gemaakt. De boodschap van Judith is duidelijk ze heeft met haar verhaal het overlijden van haar moeder deels proberen te verwerken want prachtig is, om zo je verdriet van je af te schrijven en dan in het dankwoord de lieve woorden, maar ze probeert hiermee denk ik ook de mensen die dit mee maken kracht te geven, het is boek is geschreven met liefde dat proef je gewoon tussen de regels door.
Ondanks het verdriet, de herkenning, en mijn persoonlijke emoties het ik genoten van het boek en het verhaal en ben ik dankbaar dat ik het heb mogen lezen. Want het is heel persoonlijk dat een schrijfster je zo dichtbij laat komen.
“Sail on, Silvergirl…Sail on by”
ik kan niet anders geven dan 5 sterren voor In Seizoenen van Judith Visser | 1pos
|
Charlie is succesvol advocaat,34 jaar en vader van Caleb,een bijzonder jongetje van 5 jaar.Zijn vrouw Mira is overleden. Charlie werkt eigenlijk altijd en bemoeit zijn weinig met andere dingen.Met een borrel op , maakt Charlie een blunder en krijgt hij ontslag. Zus Zadie zorgt grotendeels voor Caleb, maar geeft aan dit niet langer te kunnen doen.Charlie staat voor een aantal keuzes. Dan komen er goede dingen op zijn pad. Dit boek gaat over verlies, liefde, vergeving en over keuzes die je moet maken om te weten wat echt belangrijk is. | 1pos
|
Ik was aangenaam verrast door het verhaal. Het leest heel vlot.
De personages zijn boeiend. De opbouw van het verhaal zit goed in elkaar.
Het verhaal is voor mij heel filmisch. Persoonlijk hou ik daar van..personages zien evolueren..intriges die zich vormen..verrassende wendingen...spannende ontknopingen..knap werk.
Zeker een aanrader. Een sterk & straf debuut.
Het wordt uitkijken naar het vervolgverhaal. | 1pos
|
Bed & Breakfast – Jet Van Vuuren
Genre: Literaire thriller
Paperback – 299 pagina’s
ISBN: 978 90 452 0568 7
Uitgever: Karakter Uitgevers B.V.
Verschijningsdatum: 2015
Korte inhoud;
Vertrouw niemand, zelfs niet je bloedeigen familie...
Als Myrthe Nieuwlandt na de dood van haar vader zijn wijngaard in de Achterhoek erft en bezoek krijgt van haar halfzusje Eva, komt haar leven in één keer op zijn kop te staan. Veel tijd om erover na te denken krijgt Myrthe niet, zeker niet nu haar contract als docent geschiedenis afloopt. Ze verruilt daarom haar leven in de stad voor het platteland en trekt zich terug in het huis van haar jeugd. Een jeugd die gekenmerkt werd door de afwezigheid van haar moeder. Op zekere dag valt haar oog op een rouwadvertentie waarin staat dat haar moeder is overleden. Myrthe besluit onuitgenodigd naar de uitvaart te gaan, waar ze voor het eerst kennismaakt met haar halfzusje Eva: een levensgenieter pur sang. Kort daarop staat Eva - die alles heeft wat Myrthe ontbeert: flair, charme en een vader met geld - bij Myrthe op de stoep. Ze ligt in scheiding en zoekt onderdak. Ook wil ze haar halfzusje dolgraag beter leren kennen. Myrthe voelt zich gevleid door het verzoek. De bescheiden Myrthe wordt al snel meegesleurd in de overenthousiaste uitspattingen van haar springerige halfzusje. Als Eva met het voorstel komt samen een Bed & Breakfast te beginnen gooit Myrthe haar aanvankelijke twijfels al snel overboord en stort ze zich volop in het avontuur. Maar of dat nou verstandig is...
De cover;
De cover laat mij een landschap zien met op de achtergrond een huis en landerijen. Op de voorgrond zie ik een vrouw in een cabrio op een landweg. In het midden van de cover, in een oranje vak de titel van het boek in witte letters en de naam van de auteur daarboven in zwarte letters. Op de achterflap een ‘korte’ inhoud en een foto met biografie over de auteur. De cover is zéér kleurrijk, overweldigend zelfs. Op basis van de cover zou ik het boek niet vastnemen in de boekenwinkel, maar als ik de korte inhoud lees, wordt mijn interesse wel gewekt. De cover geef ik een povere 5.
Samenvatting;
Myrthe Nieuwlandt haar ouders zijn gescheiden toen zij 13 was en sindsdien heeft ze van haar moeder niets meer gehoord. Na de dood van haar vader, erft zij zijn wijnboerderij in de Achterhoek. Aangezien ze net ontslagen is en geen andere baan vindt, laat ze de stad achter zich om op het platteland, ver van de bewoonde wereld
de wijngaard van haar vader verder te zetten. De buurman van haar vader had echter verwacht de boerderij en de wijngaard te kunnen kopen om zijn landgoed uit te breiden. Hij doet er dan ook alles aan om Myrthe weg te pesten. Zo erg dat zij zelfs een advocaat moet inschakelen.
Als zij, zoals elke dag de krant inkijkt bij de overlijdensadvertenties, valt haar oog op een advertentie waarin staat dat haar moeder overleden is. Onuitgenodigd, dus ook onaangekondigd, besluit zij naar de uitvaart te gaan. Daar maakt ze kennis met Eva, haar tot nu toe onbekende halfzus en die haar rijke vader, Ronald Baks.
Na de uitvaart laat het Myrthe niet meer los. Zij heeft een halfzus en dus familie. Toch moet zij steeds terugdenken aan de verschillende ‘rare’ reacties van Eva, tijdens die eerste kennismaking. Er had schrik in Eva haar ogen gestaan door een opmerking van één van de gasten, ze hadden geschokt gekeken toen ze Myrthe zag en haar ogen waren vlammend geweest toen ze het over ‘onze’ moeder hadden.
Als korte tijd na de uitvaart Eva plots bij Myrthe op de stoep staat en vraagt of zij mag blijven logeren, omdat zij in een scheiding verwikkeld is en geen vaste verblijfplaats meer heeft , vindt Myrthe dit wel leuk. Eva is ervan overtuigd dat ze elkaar op die manier beter gaan leren kennen en Myrthe is maar wat blij met een zus. Als na enkele dagen blijkt dat Eva daadwerkelijk bij haar intrekt, wordt Myrthe haar leventje op zijn kop gezet.
Myrthe ontdekt als snel dat Eva alles is wat zij niet is: flamboyant, fuifbeest en extravert. Als Eva op een schone dag met een voorstel komt om de boerderij om te bouwen tot een B&B, is Myrthe in eerste instantie niet enthousiast, maar laat zich dan toch ompraten. De B&B zal Eva voor haar rekening nemen, Myrthe de wijngaard en de proeverijen. Alles lijkt goed te gaan, maar door het wispelturig gedrag van Eva weet Myrthe soms niet goed wat ze aan haar halfzus heeft.
Mijn mening;
Het boek begint met een proloog. Altijd goed om een boek zo te beginnen! Mijn nieuwsgierigheid was direct gewekt. Ik werd geprikkeld en vroeg mij af welke richting het verhaal uit zou gaan en waar deze proloog toe zou leiden?
Het verhaal wordt verteld vanuit Myrthe, ik-perspectief. Daar tussen loopt het verhaal van een inspecteur op rust, Andries Dop. Hij logeert in de B&B om er zijn memories te schrijven. Het is goed op te letten, zeker in het begin, want er lopen verschillende verhaallijnen door elkaar in verschillende tijden. Eens je hieraan gewend bent, leest het boek aangenaam en vlot. Het verhaal is goed opgebouwd, met geen ingewikkelde woorden of zinsbouw. Stukje bij beetje kom je meer te weten over Eva, want hoewel Myrthe het hoofdpersonage is, gaat het verhaal over Eva. Als lezer word je getriggert om mee te denken, want naarmate het verhaal vordert, komen er steeds meer vragen en wil je weten hoe de puzzelstukjes uiteindelijk in mekaar zullen vallen.
De plot heeft me op meerdere vlakken verrast! Toen ik het boek uit had, dacht ik dat deze plot niet klopte. Ik had tijdens het lezen totaal niets ontdekt, dacht ik, dat tot dit einde zou kunnen leiden. Was ik dan op het verkeerde been gezet of had ik het verhaal niet gesnapt? Geen van beiden, want in B&B moet je ‘tussen de lijntje’ lezen en alles goed in je opnemen. Als je dan het verhaal even laat bezinken om het daarna aan elkaar te knopen, is de plot ingenieus. Je ziet hem niet aankomen.
Persoonlijk heb ik wel moeite met het slotakkoord van onze inspecteur, maar misschien kunnen we dat op de liefde steken?
Dit was mijn eerste kennismaking met Jet Van Vuuren en haar schrijfstijl. Vraagt het om meer? Ik weet het nog niet. B&B vind ik een typische vrouwenthriller. Meestal heeft het hoofdpersonage een aangenaam leventje, maar komt dan in benarde situaties en allerlei verwikkelingen terecht. Zo ook in B&B. Ik vind hem redelijk soft en zeker niet bloedstollend spannend, zoals de cover vermeldt. Toch is het een boek met een addertje onder het gras. Net ietsjes meer, leuk!
Het heeft me enkele aangename uurtjes ontspanning bezorgd, een leuk tussendoortje! En ook al vind ik het een typische vrouwenthriller, ik geef het boek graag 4 sterren.
Karin Teirlynck - Team De Perfecte Buren | 1pos
|
Helena van Antwerpen is een alleenstaande moeder (van een ondertussen lang volwassen zoon) en meestal vrijgezel, volgens haar familie dan. Wanneer zij een avondje oppast op haar nichtjes ontmoet zij Klaus. Klaus is een vriend van broer Cas en hij gaat met Cas en schoonzus Anouk mee naar een bruiloft, de reden waarom Helena oppast.
Op de bruiloft duikt Anouk in de vestiaire met Mark, iemand die zij een tijdje terug tijdens een cursus had ontmoet en nu toevallig weer tegenkomt. Zowel Helena als Anouk worden overvallen door de liefde en laten zich er volledig door meevoeren, maar toch slaat op gegeven moment bij beiden de twijfel toe. Is dit verstandig en waar gaat dit heen?
Als een rode draad in het verhaal probeert Helena zich in te zetten voor het behoud van het door haar zoon Alex geliefde jeugdhonk en ze schijft met hulp van Klaus een column om aandacht te vragen voor dit onderwerp. Dit word via social media opgepakt en later duiken ook de radio, tv en krant op het verhaal. Is deze aandacht voldoende?
N.I. Monteny heeft een heerlijk verhaal over het liefdesleven van de familie van Antwerpen neergezet, inderdaad het liefdesleven van de familie, want vader/opa Bob is aan het online daten geslagen en zoon Alex maakt ook kennis hoe het is om te gaan samenwonen en de eerste relatiebreuk. Een vlot geschreven verhaal die lekker wegleest. Een echte feelgood die je in een jaartje van het leven van de familie van Antwerpen laat duiken. | 1pos
|
Youri is de verteller in deze vrij interpretatie van de geschiedenis van de laatste weken van Josef Stalin in een mix van humor en gruwel. De verwondering van een ietwat naïef en innemend jongetje die door zijn veronderstelde geestelijke handicap van alles kan vragen aan de hooggeplaatsten. Die ineens in de hoogste kringen verkeert, vertelt over wat hem overkomt in een samenleving die gebukt gaat onder de gruwelen die Stalin tijdens zijn bewind aanricht. Maar eigenlijk zijn de echte slechteriken de mensen die Staalman omringen, waaronder Broechach, de grootste slechterik van het stel. Breekt hier een neus, knipt daar een vinger af, voor de goede zaak.
De ontknoping is verrassend, bizar, maar op een bepaalde manier niet eens ongeloofwaardig. Een schokkend én grappig boek, het is al knap dat dat kan. Bijzonder boek in de categorie ‘precies dik genoeg’ lees je in anderhalve nacht vlot uit en laat je achter met een glimlach en een traan. “De voorproever is een vlijmscherpe satire, verteld door een innemende jongen die tegen beter weten in weigert de hoop op te geven”aldus de achterflap. En zo is het maar net. Prima boek! | 1pos
|
Sandrone Dazieri startte zijn thrillerschrijvers carrière reeds in 1999 met Attenti al gorilla. Zijn twaalfde boek dat in 2014 uit kwam, is het eerste in Nederlandse vertaling. Hij schrijft ook scenario's en dat is in deze Dood de vader wel te merken, het zou een geweldige film opleveren.
In eerste instantie zou ik me nooit hebben laten verleiden om dit boek te lezen. De cover en ook de titel inspireerden me niet. Maar dan zijn er daar al die fantastische recensies.
Het duo dat de basis is om het onderzoek tot een goed einde te brengen is op zijn zachts gezegd een speciaal duo. Colomba Caselli is nog altijd op 'verlof' met posttraumatische symptomen en heeft last van aanvallen. Met Dante Torre is het al niet beter gesteld, hij kan dan weer geen kleine afgesloten ruimtes verdragen en krijgt ook een soort van aanvallen. Mooi koppel. Maar ze herkennen wel iets bij elkaar. Daarnaast heeft Colomba nog af te rekenen met enkele vijandige collega's. Gelukkig heeft ze toch iemand bij het korps die haar genegen is en altijd heeft gesteund, Alfredo Rovere. Als gunst vraagt hij nu aan Colomba om zich ondanks haar verlof, bezig te houden met deze zaak en het is ook hij die haar op het pad van Dante stuurt. Een succesformule dit getormenteerde tweetal. In juli verschijnt trouwens het volgende boek in Nederlandse vertaling met het duo Colomba en Dante, iets om naar uit te kijken.
Het verhaal zit heel erg knap in elkaar en heeft op regelmatige basis verrassende wendingen. Tussendoor zijn er hoofdstukken in cursieve druk, een manier om het verhaal te breken en tegelijk te intrigeren. Verder stipt de auteur ook nog maatschappelijke problemen aan, zoals de wijken waar de politie niet welkom is en jongeren, zelfs heel erg jonge, de plak zwaaien. Maar ook de manier waarop een politiekorps werkt, of niet werkt, komt in beeld. Er worden dingen aan de kaak gesteld en dat geeft dan diepte aan het verhaal.
Een minpuntje is misschien dat er op een gegeven moment wel heel wat aandacht gaat naar het uitspinnen van allerlei theorieën. En af en toe moet je de grenzen van de geloofwaardigheid even oprekken, maar ach, een actieverhaal kan dit wel hebben.
Voor de rest is het heel erg spannend met vele puzzelstukjes die langzaam maar zeker op hun plaats vallen. En dan is er weer ineens een omwenteling zodat het weer helemaal anders lijkt in elkaar te zitten.
Dood de vader is een aanrader. Verrassend, spannend en een ingenieuze plot. Op naar deel twee met dit bijzondere duo. | 1pos
|
In één ruk uitgelezen.Normaal gesproken lees ik eigenlijk nooit chicklitboeken,maar mijn dochter had het boek ook gelezen en wees mij erop.
Humor,emotie,diepgang,liefde..het boek leest lekker vlot weg ondanks het zware onderwerp.Met een brok in mijn keel heb ik het laatste deel gelezen. | 1pos
|
Het is een boek dat bij mij nog lang zal blijven nazinderen.
Veel herkenbare gebeurtenissen.
Je moet dit boek gewoon lezen. | 1pos
|
Erg goed boek. Een echte aanrader. Goede verhaallijn, voor mij een 5 sterren boek.
In het begin een beetje verwarrend, maar hoe verder het verhaal vordert, wordt het steeds beter
en is moeilijk weg te leggen. Jammer dat het uit is..... | 1pos
|
Jeroen van der Heden levert een aanrader voor elke liefhebber van de Nederlandstalige policier.,Volgens de achterflap heeft de debuterende Jeroen van der Heden een verleden als muzikant, verbleef hij als freelance pianoleraar veel in het buitenland en is hij momenteel woonachtig in Spanje. Maar omdat dit verhaal niet geconfirmeerd kan worden want online is deze man blijkbaar onbestaande zou het niemand verbazen dat deze naam slechts een nom de plume is.
Dit vermoeden wordt mede onderschreven doordat de volwassen, onderhoudende en gemoedelijke stijl waarmee Uw wil geschiede op papier werd gezet, niet meteen aan een nieuwkomer in het vak doet denken, maar veeleer aan een iemand die zijn sporen als auteur al verdiend heeft. Wel is het zeer markant dat de auteur meermaals zeer lang wacht om een naam te plakken op een nieuw geïntroduceerd personage, alsof hun identiteit slechts bijzaak is.
De wrede moord op Erik Drent, een Amsterdams rechercheur op rust die niet zo rechtschapen bleek als van een wetsdienaar verwacht wordt, betekent voor Fred Fontein het begin van de jacht op een moordenaar, die zich al snel ontpopt als seriemoordenaar. Net als bij Zilte Deerne van Mariëtte Ciggaar blijkt de sleutel ook in het verleden te liggen, maar eroen van der Heden weet zijn variatie op dit thema veel geloofwaardiger te presenteren, waarbij enkel moet vastgesteld worden dat het motief voor de moorden wel erg vergezocht is.
Desondanks behoort Uw wil geschiede tot de betere politieverhalen die jaarlijks verschijnen. Dit is ook deels toe te schrijven aan het feit dat de personages niet alleen beschreven worden als mensen van vlees en bloed maar ze ook mooi gestoffeerd worden met een eigen privéleven.
Niet alleen de cover van Uw wil geschiede werd stijlvol uitgevoerd, ook de inhoud straalt goede smaak uit. Debutant of niet, Jeroen van der Heden levert een aanrader voor elke liefhebber van de Nederlandstalige policier. | 1pos
|
Het verhaal in het nieuwste boek van Esther Verhoef bestrijkt 10 dagen: de periode waarin een kraamverzorgster zich onmisbaar maakt in een gezin. We maken kennis met drie jonge vrouwen.
Didi, getrouwd met Oscar, is net moeder geworden van een dochtertje Indy. Ze heeft een zware bevalling achter de rug. Door bekkeninstabiliteit heeft ze nog veel pijn en ze is dan ook heel blij als ze thuis hulp krijgt van de lieve kraamverzorgster Hennequin.
Miriam, werkzaam bij de politie in Rotterdam, heeft het nog erg moeilijk met de onverwachte dood van haar broer Bart, na een val van een trap. Omdat dit niets is voor de altijd voorzichtige Bart, gaat ze op haar gevoel af en wil haar schoonzus opzoeken, waar ze al een tijd lang niets meer van heeft gehoord of gezien. Miriam komt er achter dat haar schoonzus, werkt als kraamverzorgster in het gezin van Didi.
Hennequin, is door haar man financieel goed achtergelaten, werken is voor haar dus geen must. Waarom heeft zij dan toch deze baan aangenomen?
De Kraamhulp begint meteen goed, de spanning kruipt al snel onder je huid en trekt je het verhaal in. Door de korte hoofdstukjes, waarin het verhaal wordt verteld vanuit het gezichtspunt van steeds één van de drie hoofdpersonen, leest het geheel zeer prettig.
Esther Verhoef geeft nergens iets van het verloop van het verhaal weg. Je leest het met vaart en blijft geboeid. Je wilt weten wat er in het verleden is gebeurd en waar dit allemaal naar toe zal leiden. De continu aanwezige spanning neemt je mee naar het einde, waarin een verrassend plot je even laat huiveren.
De schrijfster is to-the-point, geen beschrijvingen of onnodige achtergrondinformatie. Maar een duidelijk goed geschreven, geloofwaardige en spannende thriller. Het verhaal zal menige moeder, en wellicht ook vaders, af en toe ijzingwekkende momenten bezorgen. Na afloop geen losse draadjes, het verhaal is helemaal af. Je blijft als lezer met een zeer tevreden gevoel achter.
Neem wel even de tijd voor jezelf, want dit boek wegleggen zal, als je eenmaal van de spanning hebt geproefd, geen optie meer zijn. Naar mijn mening een echte aanrader! | 1pos
|
Zielsgeheim blijft tot het einde toe spannend. Ik ben echt tot op de laatste bladzijde op het verkeerde been gezet en dat is wat voor mij belangrijk is bij een thriller. Ik ben normaal gesproken niet zo’n thriller-lezer. Vaak is het mij halverwege het boek al duidelijk hoe het gaat aflopen. Sharon Bolton bewijst met Zielsgeheim echter dat het ook anders kan. Het is een psychologische thriller en naar mijn mening ook een hele goede. Het uitgangspunt van het boek is Jack the Ripper, een persoon die bij iedereen een belletje doet rinkelen. Er zijn talloze boeken, toneelstukken, films en documentaires over deze seriemoordenaar geschreven. Zijn identiteit is echter altijd onbekend gebleven. Sharon geeft zelf aan het eind van het boek een aantal theorieën over hem die in omloop zijn. Zelf lijkt ze heel andere ideeën over de moordenaar te hebben, ideeën die heel aannemelijk overkomen. In het boek lijkt een ‘copycat killer’ aan het werk te zijn die allerlei gruwelijke details over Jack the Ripper weet en deze kopieert. Het verschil is dat deze moordenaar geen prostituees ombrengt maar rijke vrouwen uit de middenklasse. Voor de hoofdpersonen, agente Lacey en hoofdrechercheurs Dana Tolloch en Joesbury de uitdaging om dit op te lossen. Hoe ze dit doen, wordt vanaf het begin tot het eind op een bijzonder spannende manier verteld. | 1pos
|
Opsloten zitten in een doodskist en niemand die je hoort, wat zal er door je heen gaan? Het overkomt Eva, ze wordt wakker in een doodskist en weet niet hoe ze hier is gekomen en nog belangrijker; hoe ze eruit moet komen. Ze raakt bewusteloos en wordt vervolgens weer in haar eigen bed wakker met verwondingen aan haar handen. Was dit een levensechte nachtmerrie waarbij ze zich pijn heeft gedaan of is er meer aan de hand?
De beschrijvingen van hoe Eva in de doodskist ligt zijn heel realistisch beschreven. Zo realistisch dat je bij het lezen zelf een claustrofobisch gevoel krijgt. Ook komen er in het boek omschrijvingen van een jong meisje voor, heb dit echt met walging zitten lezen. De auteur weet dus heel goed tijdens het lezen gevoelens op te roepen die passen bij de situatie. Dit zorgt ervoor dat je je snel betrokken voelt bij het verhaal en je graag verder wilt lezen, ondanks dat het verhaal wel erg voorspelbaar is.
De schrijfstijl is eenvoudig en rechtlijnig, waardoor het boek zeer makkelijk te volgen is en je snel in het verhaal zit en blijft. Af en toe had het van mij wel wat ingewikkelder mogen zijn, alleen ter afwisseling is het ook wel heerlijk om zo'n gemakkelijk boek te lezen. | 1pos
|
Mijn kennismaking met de Gorgels was erg goed! Grappig, fantasierijk en vooral een leuk verhaal wat lekker doorleest. Leuk om zelf te lezen, maar ook om voor te lezen. Wat mij betreft is het niet per se nodig om deel 1 vooraf te lezen. Overigens is het boek erg leerzaam wat betreft de natuur in de bergen.
Leuk-boek-bij-wijze-van-dan-toch-ja-of-nee! | 1pos
|
In het begin is het een beetje onduidelijk wie/wat/hoe/waar en wanneer. Je volgt 3 verhaallijnen: de politie, een verpleegkundige en een moeder van een onhandelbaar kind.
De politie komt bij een gezin waarvan alle leden zijn vermoord; een gezinsdrama of toch niet? Heel kort hierna wordt er weer een heel gezin gevonden waar zelfs de baby van vermoord is. Overal lijkt de de vader de dader, maar of dat zo is is aan de politie om uit te vinden. Tijdens het onderzoek komen ze terecht op een gesloten psychiatrische kinderafdeling en het schokt zelfs de geharde vrouwelijke rechercheur D.D. Warren wat ze daar ziet en meemaakt. Op deze afdeling werkt een verpleegkundige die zelf een soortgelijk gezinsdrama heeft meegemaakt, dit kan geen toeval zijn.....
Halverwege denk je al wel een beetje aan te voelen welke kant het op gaat en wordt ook duidelijk waarom 1 van de verhaallijnen van de verpleegkundige is. Wat vrij lang onduidelijk blijft is de derde verhaallijn, die van de moeder van een moeilijk opvoedbaaar kind. Zij wil niet dat haar kind in een psychiatrische instelling wordt opgenomen dus er is geen link met de moeder en de verpleegkundige, of toch wel....
Bijzonder boek wat behalve dat het spannend is ook nog een kijkje geeft in de wereld van kinderen met een psychiatrische aandoening en hoe hier mee om te gaan. De verhaallijn van de moeder die zelf voor haar zoon wil zorgen stemt tot nadenken, zeker tegen het einde; Haar vatsberadenheid om hem niet te laten opnemen brengt niet alleen haar in de problemen maar ook juist haar zoon.... | 1pos
|
Mooi verhaal, je kunt er inderdaad heel veel uithalen, maar zo lees ik eigenlijk niet. Ik lees meestal 'gewoon' letterlijk wat er staat, en dan is dit gewoon een mooi verhaal. Niks meer, niks minder. | 1pos
|
In 'Op scoutingkamp' duik je weer in de avonturen van Froekje en Mies. Dit keer zitten de meisjes in groep 7 en gaan voor het eerst op scoutingkamp. Allereerst maken de meisjes een paklijst, dat is al een avontuur op zich. Wanneer ze uiteindelijk aankomen op de plek in Drenthe, zien ze iemand die ze kennen: Kasper. Kasper is dé pestkop van Froekje en Mies.
Als duidelijk wordt dat beide scoutinggroepen het terrein moeten delen, leggen Froekje en Mies zich daarbij neer. Toch begint Kasper weer met pesterijen. Hij laat het zo allemaal gebeuren dat Froekje en Mies de schuld krijgen en dat hij als held wordt gezien.
Bij een spel in het bos, grijpt Kasper Froekje vast. Hij bedreigt haar dat als ze niet naar hem luistert, hij Mies iets aan zal doen. Froekje weet niet zo goed wat ze moet doen.
Of het allemaal goed komt met de vlottenrace en de bonte avond, zul je zelf moeten gaan lezen in het boek. Het boek is zeer leuk om te lezen voor kinderen rond de 10 jaar. Voorlezen kan ook. Ook in dit boek van Froekje en Mies zijn de illustraties prachtig. Ik ben heel benieuwd naar de avonturen van Froekje en Mies in het nieuwe boek dat in het voorjaar van 2018 uit zal komen. | 1pos
|
Al een tijdje stond The Call van Peadar O'Guilin op mijn lijstje om te lezen, dus toen ik hem in de Science Fiction Boekhandel in Malmö (Zweden) bij de uitverkoop zag staan, besloot ik hem direct aan te schaffen. Diezelfde avond begon ik te lezen en ik heb het complete boek de volgende ochtend in mijn Zweedse bedje uitgelezen. Wat een spannend verhaal!
The Call gaat over Nessa, een Ierse tiener, die - net als alle andere tieners in het land - ieder moment opgeroepen kan worden naar het land van de Sidhe (The Grey Land). Drie minuten lang wordt je weggerukt uit de 'echte' wereld en moet je zien te overleven in de wereld van de Sidhe. Waar die drie minuten overigens een volledige dag duren, terwijl de Sidhe er alles aan doen om je op te jagen, te achtervolgen en te vermoorden, want deze gruwelijke wezens kennen geen genade. Slechts 1 op de 10 jongeren overleeft deze jacht, ondanks het feit dat ze allemaal lessen volgen aan een speciaal overlevingscollege. Nessa is vastberaden haar Call te overleven, maar ze heeft een extra handicap: met haar kreupele benen zal het niet gemakkelijk zijn om de Sidhe te ontlopen.
The Call is een boek zoals ik nog nooit eerder gelezen heb. Het verhaal mixt science fiction met fantasy en horror, waardoor ik van begin af aan op het puntje van mijn stoel zat. Peadar O’Guilin is niet kinderachtig: de gruwelen worden tot in de details beschreven en de personages vallen bij bosjes dood. Geen boek voor mensen met een zwakke maag, maar verslavend voor ieder ander.
Wat The Call wat mij betreft zo verslavend maakt is de onderliggende spanning: niemand van de tieners weet wanneer hun Call komt en ze proberen zich allemaal voor te bereiden op het onvermijdelijke. Het perspectief wisselt tussen de verschillende jongeren die hun Call hebben gekregen, waardoor je keer op keer meemaakt waar de Sidhe toe in staat zijn. De korte hoofdstukken nemen je mee op sleeptouw tijdens hun strijd. Helaas zijn niet alle personages tot in de diepte uitgewerkt en is het vooral de actie en de gruwel die primeert. Persoonlijk heb ik me hier niet echt aan gestoord, maar ik kan me voorstellen dat andere lezers liever meer diepgang in personages hadden gezien. Als je goed oplet krijg je soms echter wel hints naar het verloop van het verhaal of de nabije toekomst, wat ik heel tof vond aan de schrijfstijl.
Qua personages was ik van begin af aan fan van Nessa, vanwege haar vastberadenheid en haar adequate manier om haar gevoelens aan de kant te schuiven. Overleven is alles wat telt. Ook Megan, Anto, Squeaky Emma en Aoife vond ik erg tof! Peadar O’Guilin krijgt bonuspunten van mij voor de manier waarop hij diversiteit in het verhaal heeft verwerkt: er is een lesbisch stelletje en dat is gewoon zo. Heel fijn hoe normaal hij dit een plekje geeft in het verhaal. Daar kunnen veel schrijvers wat van leren (en mensen in het echte leven ook trouwens!).
Hoewel The Call niet perfect was - stiekem vond ik het einde toch wat voorspelbaar - kan ik niet anders dan dit boek vijf sterren geven. Ik kon absoluut niet stoppen met lezen, genoot van de gruwelen (dat klinkt fout haha) en de bijzondere setting. Ook de diverse personages en hun hilarische karakters wisten punten te scoren. Ik ga zeker weten het vervolg aanschaffen, want ik ben heel benieuwd hoe de strijd tegen de Sidhe verder gaat. Bedankt voor deze ervaring om van te genieten en te gruwelen, Peadar O'Guilin! | 1pos
|
Via de bieb-app heb ik dit boek beluisterd. Het is heel mooi voorgelezen.
De auteur draait er niet omheen en brengt je meteen in het verhaal waar het om gaat. De twee verhaallijnen van 'heden' en 'verleden'komen heel mooi naar elkaar toe.
De karakterbeschrijving vanuit Grace, de hoofdpersoon, naar Jack is heel mooi, precies en beeldend beschreven. Je hoeft er weinig moeite voor te doen je precies voor te stellen hoe het verhaal zich afspeelt. Er zijn geen overbodige beschrijvingen aan toegevoegd zodat het verhaal mooi vlot verloopt.
Ik heb alle momenten gegrepen om het verhaal uit te kunnen luisteren. Je kunt je voorstellen wat er gaat gebeuren, je wilt het weten, maar dan loopt het toch weer net anders dan je had bedacht. dat is mooi.
Heel mooi boek! | 1pos
|
Panda wil vriendjes worden met een andere panda, maar hij weet niet hoe dat moet. Misschien kan hij van andere dieren leren hoe je vrienden moet maken! Hij probeert het door te dansen, zoals de flamingo’s dat doen en door net als de maki’s heel hoog te springen. Helaas werkt het nog niet om vriendjes te worden met de andere panda, hij zal iets anders moeten verzinnen!
Panda wil een vriendje is een leuk prentenboek over een reuzenpanda die vriendjes wil maken. Het is aandoenlijk om te zien en lezen hoe panda op allerlei manieren probeert om vriendschap te sluiten met de andere panda. Het verhaal is leerzaam voor kinderen en leert ze meer over vriendschap en dat het belangrijk is om jezelf te zijn. Daarnaast is het ook een vrolijk verhaal met een mooie afloop, waardoor dit een leuk boek is om voor te lezen.
Illustrator Jonny Lambert heeft al verschillende prentenboeken gemaakt met dieren in de hoofdrol. De illustraties in dit prentenboek zijn prachtig, grappig en speels, waardoor het heerlijk is om dit prentenboek te lezen. De teksten in Panda wil een vriendje zijn kort en staan in verschillende groottes op de pagina’s, dit geeft een leuke variatie op de bladzijden. De tekst staat in en om de tekeningen wat een speels effect geeft. De kaft en achtergrond van de illustraties in het boek zijn grijs/zilverachtig, dit geeft een bijzonder en fraai effect aan dit prentenboek, waardoor het er stijlvol uitziet en zich onderscheidt van andere prentenboeken.
Panda wil een vriendje is een prachtig geïllustreerd prentenboek met een mooi verhaal over vriendschap en jezelf zijn. Ik geef het boek 4 sterren! | 1pos
|
De twee verhaallijnen van Beattie en Emma worden heel mooi op elkaar afgestemd, met genoeg spanning om graag verder te willen lezen. Vooral het verhaal van Beattie is erg ontroerend, het eind geeft voldoening! Freeman heeft een heel prettige schrijfstijl. | 1pos
|
Met dank aan uitgeverij HarperCollins voor dit recensie-exemplaar.
Korte inhoud
Toen Laura Oliver borstkanker kreeg, keerde haar dochter Andrea terug van New York naar Belle Island om haar moeder te verzorgen. Daar woont ze nog steeds, in het kleine appartement boven haar moeders garage. Ze hebben een goede band met elkaar en Andrea denkt van zichzelf dat ze haar moeder goed kent.
Tijdens Andrea’s verjaardag lunch met haar moeder wordt het restaurant waar ze zich bevinden onder vuur genomen door een enkeling. Wat een rustige namiddag leek te worden, draaide uit op een bloedbad. Gelukkig was Laura er, die de dader koelbloedig overmeesterde om zo haar dochter te redden.
Andrea is verbijsterd…is dit haar moeder? Zo kent ze Laura helemaal niet. Al snel komt Andrea erachter dat Laura niet is wie zij lijkt te zijn en in een leugen leeft. Wie is deze vrouw die beweert haar moeder te zijn? Wat houdt zij geheim voor iedereen? Andrea ontdekt al snel duistere geheimen uit het verleden.
Conclusie
Karin Slaughter is een gekende Amerikaanse auteur, vooral van haar Grant-County reeks. Voor mij was dit de eerste kennismaking met Karin en ik had zowel positieve als negatieve reacties gehoord, dus benieuwd was ik wel en ik had bovendien hoge verwachtingen.
Een eerste kleine, maar desalniettemin belangrijke opmerking die ik wil maken is indien je beslist het boek te lezen, niet onmiddellijk de achterflap er bij te nemen. Naar mijn mening worden er daar in het tweede deel van de korte inhoud door bepaalde woordspelingen toch wel spoilers prijsgegeven. Door de woordkeuze kan je als geoefend lezer al een beetje achterhalen wie Laura is, ik heb dan ook bewust gekozen een iets andere woordkeuze te geven in mijn korte inhoud hierboven, waardoor ik hopelijk geen spoilers heb vermeld.
Karin Slaughter heeft een zeer gedetailleerde schrijfstijl, dit is iets dat ik altijd wel apprecieer in een boek, maar hier kabbelt het verhaal daardoor langzaam vooruit en worden er geen specifieke accenten meer gelegd. Bepaalde details zijn overbodig waardoor het volledige verhaal nogal ‘te’ secuur overkomt. Hierdoor mist het verhaal de vaart die je van een thriller verwacht.
Voor een Europese lezer is dit verhaal ook zeer Amerikaans: een enkeling die met een revolver een bloedbad aanricht, Laura’s verleden (om spoilers te voorkomen zal ik hier niet aanhalen wat uit Laura’s verleden), geld is macht, de ‘American dream’ van Jane en Clara om beroemd te worden, corruptie… aanvankelijk vond ik het boek dan ook wat ongeloofwaardig overkomen, maar dit klopt niet. Als ik er verder over nadenk past dit wel in de huidige Amerikaanse tijdsgeest.
Het boek bestaat uit verschillende delen, telkens met een tijdsindeling. Leuk hieraan vind ik dat het boek zich in het heden afspeelt, augustus 2018. Aan de hand van flashbacks leren we ook wat er in het verleden is gebeurd met Laura en hoe ze in haar huidige situatie is terechtgekomen. Het was spannend om uit de zoeken welk personage Laura was in de fragmenten met de flashbacks, hierdoor werd je als lezer geprikkeld om sneller door te lezen.
Op Goodreads kan je bij het boek een noot van de auteur vinden. Deze heeft mij wel een meerwaarde gegeven en zorgde dat ik hoofdpersonages beter begreep. Karin wou met dit boek de moeder-dochter relatie wat extra in het daglicht plaatsen. Hierin is zij met glans geslaagd. Het verhaal haalt duidelijk aan hoe de band tussen een moeder en een dochter sterk en onbreekbaar is. Laura doet er alles aan om Andrea te beschermen. Beide personages worden dan ook op een zeer sterke wijze neergezet door de auteur. Als lezer voel je mee met beiden en leer je hen ook zeer goed kennen. Andrea zie je groeien tijdens het verhaal van als het ware een soort van nietsnut, die niet goed weet wat gedaan met haar leven, naar een sterke vrouw met karakter.
Ook de nevenpersonages zoals Jasper, Nick, Paula en zelfs Mike worden door de auteur en haar gedetailleerde, beeldende schrijfwijze goed in beeld gebracht. Hierdoor zie je als lezer het boek als een film aan je voorbij gaan tijdens het lezen. De personages zijn erg aan elkaar gewaagd en dagen elkaar constant uit, wat soms naar kat en muis spelletjes leidt.
Dan nog de plot, zoals eerder aangehaald kan deze voor de Europese lezers nogal Amerikaans overkomen, waardoor het op het eerste gezicht wat onwaarschijnlijk lijkt. Het is goed uitgewerkt, maar het gaat niet snel vooruit door de vele details, het boek bestaat uit een 500-tal pagina’s en omschrijft een periode van zes dagen. Voor mij had een deel van deze details weggelaten kunnen worden waardoor het wat vlotter zou lezen. Ook vind ik de plot niet zo origineel, de verschillende thema’s komen tegenwoordig vaak voor in zowel fictie als non-fictie, maar het is natuurlijk wel een actueel thema. De afgelopen maanden horen we namelijk vaak over een enkeling die een of ander bloedbad heeft aangericht, denk hier maar aan de schietpartij in Houston afgelopen maand. Kortom het verhaal zit al bij al goed in elkaar en op het einde past de puzzel netjes in elkaar, zoals je van een goede thriller verwacht.
Dit is een spannende thriller en voor mij een interessante kennismaking met deze welgekende auteur. ‘Gespleten’ is een spannend verhaal, goed geschreven, maar geen page-turner en ik had er toch iets meer van verwacht. Daarom een 3,5 sterren.
Silke Wimme - recensent De Perfecte Buren | 1pos
|
The fault in our stars gaat over Hazel, een meisje met kanker, en Gus. Hazel ontmoet Gus in een soort praatgroep over kanker. Hazel heeft door een bepaald medicijn langer te leven en Gus is zijn been kwijt geraakt door een tumor. Het klikt meteen goed tussen deze twee en trekken samen op. Hazel heeft een lievelingsboek en laat Gus hier kennismaken. Dit boek gaat over een meisje wat ook erg ziek is, maar het boek stopt midden in een zin. Hazel wil weten hoe het verder gaat met dit meisje en zoekt samen met Gus de schrijver op. Dit wordt een tocht van verschillende emoties waaronder liefde, maar ook teleurstelling.
Verder maak je nog kennis met personen die om Hazel en Gus heen leven, zoals ouders en vrienden.
Het boek heb ik gelezen met een lach en traan. Het bevat humor en verdriet. Zodra je in het boek begint wil je het eigenlijk ook uitlezen.
Als het boek uit is houdt het je nog een poos vast, omdat ondanks dat ze, Hazel en Gus, ziek zijn niet bij de pakken neer gaan zitten en lekker hun eigen zin doen. Je beseft dat het leven kort kan zijn en dat je er uit moet halen wat er in zit.
Papertowns heb ik ook gelezen van John Green, maar dit is naar mening een mooier en intrigerende boek.
Alleen omdat er eigenlijk een boodschap in het verhaal is geschreven.
Prettig waren ook de korte hoofdstukken waardoor je aandacht er bij blijft. Een heerlijke young adult boek, maar zou hem ook aanraden bij volwassenen. | 1pos
|
Titel : Mus
Auteur : Kristof Desmet
Uitgeverij : LetterRijn
Hoewel covers met foto’s van personen niet direct mijn meug is, bevalt deze me op de één of andere manier wel. Vooral de kleurkeuze maakt het geheel toch relatief fraai. Het blauwe van de letters past zeer goed bij haar jeans en het witte geeft dan weer iets rustgevends weer. Je ziet een meisje dat aan een raam zit, opgetrokken benen, voorovergebogen met haar hoofd rustend op haar knieën. Het vermoeden rijst al dat dit boek omtrent innerlijke gevoelens, problemen gaat.
Kristof Desmet hanteert een warme pen. De auteur geniet een zeer groot empathisch vermogen, want je hebt gewoonweg het constante gevoel dat het boek effectief geschreven werd door een puber. Hij katapulteert je per direct naar je eigen puberteit. Want wie o wie is er zonder kleerscheuren door deze periode gegaan.
‘Als, als … ‘
‘ ‘En als mijn tante wieltjes had, was ze een autootje,’ had Adele tijdens een van de laatste gesprekssessies gezegd.’
Wanneer de vader van de 16-jarige Merel (Mus voor de vrienden) en haar broer Brix een relatie aangaat met een jongere vrouw, is het gezin totaal ontwricht. De frustraties bereiken een hoogtepunt als hun moeder verliefd wordt op Luc Nieuwkerke, collega-leerkracht op de middelbare school. Een kwal op school die nu ook Mus’ leven thuis totaal verziekt.
Desmet kaart herkenbare thema’s aan, want dit boek gaat niet enkel over scheidingen en samengestelde gezinnen. Het verhaal brengt je terug naar de denkwereld van een jongere : de dilemma’s, het worstelen met belangrijke en minder belangrijke vragen. Provoceren en aftasten van de grenzen. We maken soms fouten, doen stommiteiten ; Belangrijk is dat we vertrouwen vinden in anderen om te leren uit deze misstappen, leren om te gaan met onze problemen.
Deze YA is niet enkel bestemd voor een jonger publiek. Ook ouders, plusouders die geconfronteerd worden met relationele problemen zouden dit boek ter hand kunnen nemen, want Desmet laat duidelijk voelen dat volwassenen best wel egoïstisch kunnen rondtrappelen met oogkleppen wanneer ze vlinders in hun buik voelen.
‘Hou op, fluisterde,’ ze.
Vanaf de eerste ontmoeting met Merel ben je gecharmeerd door haar. Desmet heeft ‘Mus’ met zeer veel gevoel geschreven. Je voelt haar onmacht. Het wikken en wegen. Haar gevecht met zichzelf en met anderen is duidelijk voelbaar, haast tastbaar zelfs. Je merkt dat de auteur omringt wordt door jeugd, dat het schoolleven hem niet onbekend is. Allemaal positieve invloeden die Mus levensecht maken.
Verliefdheid komt eveneens ter sprake, maar treedt niet naar de voorgrond en maar goed ook want Merels gevoelens omtrent haar ouders waren al heftig genoeg.
Zowel de ouders als nieuwe partners spelen een iets minder prominente rol. Zij zijn de oorzaak van de chaos, maar ‘Mus’ draait rond Mus, haar kijk op de situatie staat in de spotlights. Bij een puber speelt de vriendenkring een grotere rol en ook daar had Desmet oog voor. De sociale druk die de meeste jongeren ervaren, zichzelf willen zijn maar het moeilijk hebben om die ruwe bolster van zich af te schudden.
Deze YA is niet kinderlijk geschreven, maar juist zeer realistisch waardoor het een enorme aantrekkingskracht heeft naar de lezer toe. Dit is een verhaal dat je heel even doet stilstaan bij jezelf, heel even doet denken aan je eigen jeugd .
Van het begin tot aan de epiloog is het, soms met tranen in de ogen, meeleven met Merel. Het enige wat we als lezer kunnen doen is haar proberen te begrijpen.
5/5 ***** | 1pos
|
Ik ken veel mensen die neerkijken op thrillers en detectives, maar zelf ben ik er altijd gek op geweest. Het is heel moeilijk om een verhaal te bedenken met een ontknoping die de lezer verrast en toch niet uit de lucht komt vallen. Toegeven, vaak is het plot te makkelijk te raden (of geeft de achterflaptekst of bijvoorbeeld een aanbeveling van een andere auteur te veel weg), maar als het goed wordt gedaan, is een goede thriller of detective fantastisch.
Agatha Christie doet het goed. Ik had 'Moord in de Oriënt Expres' nog niet gelezen, maar het ebook was dit jaar beschikbaar in de Vakantiebieb, dus ik kreeg mijn kans toch. Wat goed is aan dit boek, is dat het niet alleen op het mysterie leunt. Het is de sfeer die ervoor zorgt dat je door wilt lezen: een combinatie van humor en hoffelijkheid, van rokerige ruimtes die gevuld zijn met geheimen en dialoog, heel veel dialoog.
De uiteindelijke onthulling wordt langzaam opgebouwd met ‘tussenontknopingen’, waardoor het plot geloofwaardiger voelt dan het is. Ondanks de hoeveelheid dialoog is het verhaal beeldend genoeg geschreven om je mee te nemen in de trein, om je naast Poirot te laten zitten en je mee te laten kijken met zijn ‘kleine grijze celletjes’. Als ik ergens over zou kunnen klagen, is het over de lengte van het verhaal: het had langer mogen zijn. Ik had graag meer geweten over de psychologie van de personages, nu blijft het enigszins oppervlakkig. Aan de andere kant speelt dit verhaal zich af in het tijdsbestek van een dag, dus wellicht zou het uitbreiden ervan de urgentie die de korte tijd met zich meebrengt wegnemen.
De Nederlandse vertaling is enigszins ouderwets, maar hij neemt verrassend genoeg wel heel goed de eerder beschreven sfeer over. Eerdere boeken van Christie las ik alleen in het Engels, maar de Nederlandse vertaling is totaal niet storend en meer dan prima gedaan. Het is wel jammer dat er in het ebook af en toe een aanhalingsteken, punt of komma mist, ik durf te wedden dat dat in de papieren versie niet het geval is.
4 sterren. | 1pos
|
De titel Het huis van de drenkelingen roept een beeld op van mensen in nood. Precies hierover gaat dit boek. Schrijver William Figueras wordt door zijn familie afgeleverd in een opvanghuis voor mensen met psychiatrische problemen. Het verslag dat William ons vertelt pakt je beet en laat je niet meer los. Inktzwart en tegelijkertijd gortdroog komen de verhalen over de medebewoners, de leiding, zijn eigen functioneren en droombeelden over Cuba dat hij heeft verlaten.
‘Ik verlaat de veranda en ga de straat op, waar de winnaars zijn. De straat, vol grote, snelle auto’s met gesloten, donkergetinte ramen, zodat zwervers als ik niet naar binnen kunnen gluren. Als ik langs een café kom, hoor ik iemand schreeuwen: Gek!’ Ik draai me razendsnel om, maar zie niemand die naar me kijkt.’
De stijl is afstandelijk, bijna journalistiek, maar komt niet zo over omdat William zichzelf niet spaart. De corruptie van de leiding, de volledig afhankelijke bewoners voelen zich met recht drenkelingen in een huis, dat als een zinkend schip op volle zee ronddobbert.
Water
Door de drenkelingen in de titel en het feit dat Cuba een eiland is, wordt duidelijk dat water een motief is in het verhaal.
Ik kreeg ook nog een associatie met een cycloop, komt voor in De Odyssee van Homerus, bij het lezen over één van de bewoners, Reyes, de eenoog. Odysseus kwam ook van een eiland, maar keerde weer teug naar omzwervingen. De reis van onze protagonist is minder fortuinlijk. Er wordt beweerd dat er geen greintje hoop zit in de roman, daar ben ik het niet helemaal mee eens, er is een moment dat William gelukkig is en de toekomst hem toelacht.
De directeur van het boarding home is een uitgekookte profiteur en zelfverrijker. Listig doet hij zich voor als iemand die het beste voorheeft met de bewoners, maar dit is schijn. Voor de aangekondigde inspectie arriveert worden alle vertrekken opgekalefaterd en er is ineens wel voldoende eten.
Dat meneer Curbelo gehaaid is blijkt ook uit zijn hobby onderwaterjagen, hier ook weer het watermotief, hij heeft juist nog twee steenhaaien gevangen. Die haaien komen ook nog terug bij de beschrijving van het 'enorme glazen oog' van Reyes, 'net zo groot als het oog van een haai'
Wanneer William een wandeling maakt komt hij langs een eindeloos lange brug waar een rivier met troebel water onderdoor stroomt.
Bloemlezing
Troost put William uit zijn meegenomen boeken, een exemplaar is zijn favoriet, daar bladert hij geregeld in en citeert er passages uit, dit pastorale gedicht is van William Blake:
'Little Lamb, who made thee?
Dost thou know who made thee,
Gave thee life & bid thee feed
By the stream & o'er the meat.'
In de context van het verhaal, de hel waarin William zich bevindt, steekt de keuze voor dit deel van 'The songs of innocense' wel heel erg af. De hel tegenover het onschuldige lam, dat Christus symboliseert. Het is extra schrijnend wanneer je beseft dat de bewoners in de boarding home niet gekozen hebben voor hun psychische aandoening, dus onschuldig zijn, maar dat ze nog extra gestraft worden door de beestachtige manier waarop ze verzorgd worden. Religie komt als motief terug in de vorm van de prediker die regelmatig op de krakkemikkige televisie te horen is.
Bewoners
Het is niet zo dat alleen de leiding nogal ruw omgaat met de bewoners, machtsmisbruik, eigen gewin, maffiapraktijken zijn aan de orde van de dag, net als verwaarlozing en uitbuiting. Nee, ook de bewoners onderling gedragen zich, bij gebrek aan enig toezicht, als een volledig losgeslagen groep wilden. Ze gunnen elkaar het licht in de ogen niet, er wordt geknokt, gemarteld en verkracht.
‘Ik stap de douche in, draai de kraan open en ga onder de warme straal staan. Terwijl het water langs mijn hoofd en lichaam stroomt, denk ik glimlachend en genietend aan de oude Reyes. Aan het gezicht dat hij trok toen hij werd geslagen, het schokken van zijn uitgemergelde lichaam, het smeken om vergiffenis. Daarna was hij in zijn eigen urine gevallen en had hij vanuit die positie om genade gesmeekt. ‘Genade!’
Maar…er is ook echte liefde, en dat is precies het sprankje hoop dat je als lezer krijgt, tegen beter weten in, want de titel van het boek duidt niet op een happy end, maar toch gloort er licht aan de horizon.
Conclusie
Aan het eind van het boek valt niet precies te omschrijven welk gevoel er overheerst. Is het medelijden, boosheid, onbegrip, melancholie in het algemeen? Onmiskenbaar speelt het verleden van de auteur (het personage) deze keer een grote rol, deze man heeft geen zorgeloos leven gehad. Als getalenteerd auteur kon hij niet vrij schrijven en publiceren in een communistisch land. Een belangrijke roman van hem mocht niet worden uitgegeven omdat hij daarin de communistische partij te hard aanpakte en omdat het te pornografisch, morbide en irrelevant zou zijn. Met in het achterhoofd dat het verhaal gedeeltelijk gebaseerd is op autobiografische elementen van Guillermo Rosales krijgt het verhaal een extra trieste lading. Daardoor overheerst, ondanks de droge toon waarop het verhaal verteld is, toch een machteloos gevoel, maar wel met groot respect voor de schrijver die een leven zo raak weet te typeren. Fijn dat er een uitgebreid en verhelderend nawoord opgenomen is, geschreven door Ivette Leyva Martinez. | 1pos
|
Margreet staat bovenaan mijn lijstje van favoriete auteurs, haar toegankelijke schrijfstijl trekt je in het boek, je wilt het pas met tegenzin wegleggen als het boek uit is. Dit geldt voor al haar boeken! | 1pos
|
Gaaf boek!! | 1pos
|
Wat een geweldig mooi boek is dit. Het wisselkind (ik las de Engelse versie The stolen child) van Keith Donohue is echt verrassend. De flaptekst en ook de korte omschrijving hier op dizzie komen bij lange na niet in de buurt van deze in alle opzichten fantastische roman. Op de eerste plaats letterlijk: het verhaal is conmplete fantasie ook als is het gebaseerd op de aloude mythe van de wisselkinderen. Maar het is ook fantastisch in de manier waarop je wordt meegesleept. Hoe verder het verhaal zich ontwikkelt hoe meer het wint aan kracht. Het culmineert in een wervelwind aan emoties.
Het verhaal wordt verteld door de twee hoofdpersonen in twee verhaallijnen die elkaar soms raken en aan het eind letterlijk samenvloeien. Dat levert ook de spanning op die het onmogelijk maakt te stoppen met lezen. Het is bovendien zo zeldzaam en absoluut niet sentimenteel verteld dat het onmogelijk er niet door te worden geroerd. Je weet dat het fantasie is maar het is zo geloofwaardig geschreven dat je soms denkt dat het echt bestaat. Je vraagt je af hoe iemand zoiets bedacht krijgt. En dan was dit Donohue's debuut! | 1pos
|
Bijzondere inkijk in de belevingswereld van een vrouw met psychische problemen. Soms best verwarrend, maar daardoor des te sterker. Nederlandse vertaling van de editie die ik las is slecht, en voor fatsoenlijk redigeren was kennelijk ook geen budget meer... Heel erg jammer. | 1pos
|
Ongelooflijke toestanden trof Jan de Hartog aan in het Jefferson Davis Ziekenhuis. Patiënten zaten dood te bloeden in de wachtkamers, de kakkerlakken dreven in de waterglazen op de nachtkastjes met de volle ondersteken ernaast, patiënten werden op matrassen gelegd in het vuil van de vorige patiënten, omdat de matrassen en lakens op waren. De bedden werden met hechtpleisters bij elkaar gehouden en de doktoren gleden uit in het bloed en de troep op de grond.
Zorgvuldig vertelt hij over het werk, de doktoren en het verplegend personeel. Ook de verantwoordelijke oprichter, de leidinggevenden van de betrokken instanties en die in het ziekenhuis zelf - hoezeer je hen ook met hun kop tegen de muur wilt slaan - worden door hem begripvol beschreven. Hij laat iedereen, ook de tegenstanders, in hun waarde. Steeds probeert hij langs diplomatieke weg een nieuwe manier te vinden om aan geld of personeel te komen. Soms heeft het enig resultaat, maar vaak loopt het dood op bureaucratie, onverschilligheid of machtswellust. Gelukkig is zijn strijd niet voor niets geweest, al moest hijzelf uit Houston vluchten. Want als laatste redmiddel beweerden zijn tegenstanders dat De Hartog wel een communist moest zijn en dat was destijds iets vreeswekkends.
Het boek is nauwelijks gedateerd. Er wordt heel veel over "negers" gesproken, maar dat was toen een normaal woord. Ook aan het feit dat de honden losliepen, merk je dat het lang geleden is. Maar het verhaal an sich heeft de tijd overleefd. Een indrukwekkend, goed geschreven boek! | 1pos
|
“Woesten” is zeer mooi geschreven. Kris Van Steenberge heeft een mooie en meeslepende schrijfstijl. Hij heeft het boek zeer goed opgedeeld. Het boek is namelijk opgedeeld in 5 delen die elk door een ander personage wordt verder verteld. Door deze perspectiefwisseling worden de leemtes van het verhaal opgevuld. “Woesten” is een echte aanrader! Het heeft dan ook terecht de debuutprijs van 2014 gewonnen! | 1pos
|
Mats, vader van Nele is jaren geleden naar Argentinië vertrokken. Nu zijn dochter op het punt van bevallen staat, reist hij met het vliegtuig naar Duitsland om zijn dochter bij te staan. In het vliegtuig wordt hij gebeld dat zijn dochter ontvoerd is. Om haar te redden moet hij Kaja, een ex-patiënte van Mats die ook aan boord van het vliegtuig is, resetten en haar psychologische behandeling ongedaan maken, zodat ze een vliegtuigramp zal veroorzaken. Gaat Mats het leven van alle passagiers op het spel zetten om het leven van zijn dochter en kleinkind te redden of zoekt hij een andere uitweg?
Sebastian Fitzek, auteur van dit boek, heeft al verschillende succesvolle titels op zijn naam staan, zoals Passagier 23 en Het Joshua-profiel. Zijn nieuwste thriller, Stoel 7A, start met een proloog die al meteen nieuwsgierig maakt: wat is er precies gebeurd? Vanaf de start van het boek tot het eind is continu spanning aanwezig, want hoe gaat het aflopen met Mats in het vliegtuig en weet Nele haar kind veilig op de wereld te zetten? Mede dankzij de indeling in korte hoofdstukken vlieg je door deze psychologische thriller heen.
De keuze waar Mats voor staat is een boeiend dilemma. Het gaat om het leven van zijn dochter en kleinkind of het leven van hemzelf en meer dan zeshonderd andere passagiers van het vliegtuig. Het plot van Stoel 7A zit goed in elkaar en is creatief en origineel. Hier en daar gaat de auteur wel over de grens van geloofwaardigheid heen en zijn er iets te veel toevalligheden, maar als je dit loslaat is dit een spannende thriller die meeslepend is en heerlijk leest. Het boek bevat verschillende plottwisten, waardoor het verhaal verrassend blijft en spannend tot het eind.
Het verhaal bevat zeer diverse en boeiende personages, zoals Mats, een psycholoog met vliegangst, zijn dochter Nele, die HIV heeft en alleenstaande moeder wordt. Daarnaast zijn er Feli, een Berlijnse oud-collega en geliefde van Mats, en de ontvoerder van Nele, Franz, een extreme veganist én psychiatrisch patiënt Kaja, die in het verleden ontvoerd en verkracht is. Eigenlijk heeft elk personages wel iets bijzonders meegemaakt. De personages ontwikkelen zichzelf en gedurende het verhaal leer je ze beter kennen en begrijpen. Stoel 7A is in wisselend perspectief geschreven, vanuit de verschillende personages in het boek, hierdoor krijg je het verhaal vanuit verschillende kanten mee.
Fitzek heeft met Stoel 7A weer een boeiende en meeslepende psychologische thriller afgeleverd, ondanks dat hij hier en daar wat uit de bocht vliegt qua geloofwaardigheid. Ik geef het boek 4 sterren.
@In de Boekenkast | 1pos
|
Wat een goede schrijfster is Virginia Andrews toch! Mooi en meeslepend boek ook wel erg tragisch wat er allemaal steeds weer gebeurd. Dat is echt de kracht van Andrews: fantasierijk, mooi beschreven, goed uitgewerkte personages. Er zijn maar weinig boeken die ik echt goed vind, maar dit is er zeker 1 van! Ik ga zeker de vervolgboeken verder lezen! Knap weer hoe dit 3e boek van de serie het vervolg beschrijft van de 2 eerdere delen, het blijft verrassend, spannend en onvoorspelbaar!
Als je Virginia Andrews eenmaal kent, wil je écht meer van haar lezen! | 1pos
|
Toen ik Noem het liefde binnen kreeg, besloot ik 'heel even' een stukje te lezen voordat ik de deur uit ging. Dat 'heel even' werd al snel een stuk langer, want ik kon het boek niet meer wegleggen...
De vierendertig-jarige Tomas heeft lang niet meer nagedacht of hij in de liefde gelooft. Maar dan valt hij voor het meisje A., dat hem meesleept en hem een totaal andere kijk op de liefde geeft. Het meisje A. is achttien jaar oud en in de bloei van haar leven. Tomas is vierendertig, zijn carrière zit in het slop en hij heeft de dood van zijn ouders nog niet volledig verwerkt. Gesteund door zijn grootmoeder en beste vriend die ernstig ziek is, stort Tomas zich in dit avontuur. Maar al snel is het duidelijk dat A. een hele andere kijk heeft op de wereld, én op de liefde.
Vanaf het moment dat hij A. tegen komt, van wie de naam nooit wordt onthuld, wil hij alleen nog maar met haar zijn, in hun eigen wereld. Een bekend gevoel voor iedereen die ooit verliefd is geweest, het enige wat je wil is nog met je geliefde zijn.
Zijn beste vriend Adriaan wil dat hij alles opschrijft wat hij daarvan denkt, zodat hij nog één keer kan voelen wat hij voelt. De intiemste delen uit een relatie, degene die je al bijna niet meer aan je beste vrienden durft te vertellen, weet de auteur met een precisie maar ook met een intiem karakter op te schrijven. Ondanks alle details wordt de naam van het meisje A. nooit onthuld:
Al op die eerste avond nam ik mezelf voor haar echte naam nooit uit te spreken. Zo zou ik haar nooit helemaal hoeven delen.
Tomas houdt zich aan zijn woord, de naam van meisje A. wordt nooit onthuld. Vanaf het begin is het leeftijdsverschil tussen Tomas en meisje A. duidelijk. Zelf is hij daar ook bewust van: "Goed, ze moest dus geboren zijn in het jaar 2000. Ik had thuis blikvoer dat ouder was."
Het leeftijdsverschil is niet alleen te zien in het taalgebruik van meisje A., maar ook de manier waarop ze liefde ervaren. De karakters noemen het liefde, maar hetzelfde woord wordt op andere manieren gebruikt door andere generaties. Van eerste liefdes van school tot Tinderdates, de wereld van daten is door de jaren heen veranderd. Noem het liefde zet je aan het denken over de liefde.
Noem het liefde is meeslepend geschreven, ondanks het zware, literaire taalgebruik. De schrijfstijl bestaat uit zinnen waar je over na moet denken en die indruk op je maken, maar ze halen je niet uit het verhaal. Ik was verkocht vanaf de eerste pagina, de verteller wist me meteen het verhaal mee in te sleuren. Het was zo erg dat ik het boek overal mee naar toe heb genomen! Er is zó veel meer dat ik over dit boek kan zeggen, maar het belangrijkste is dat je het echt móet lezen. | 1pos
|
Vol met bijzondere mensen en een oude hond.
Een schrijver in een raamloze kamer, de broers Moisé en Elias, met hun pink aan elkaar gegroeid, de blinde prostituee, de kokkin die van haar eten en later van zand, prachtige kunstwerken maakt.
Op een hele trage manier verteld, om heel langzaam te lezen. | 1pos
|
De man die haast had was het eerste boek dat ik van deze auteur las. Ik was meteen in de ban. De personages springen van het blad in je hoofd en hart. Je hebt met hen te doen, vooral doordat de schrijver zo goed inzoomt dat je erbij staat en doordat de eenzaamheid van de personages een soort verlangen naar mededogen opwekt. Je wil de personages in een beschermfolie wikkelen, hen helpen, met raad en daad bijstaan.
Een typische zin: 'Hij (Leon) werd bevangen door blijdschap.' Dat is een beetje wat de lezer van dit boek ook overkomt. Het thema en de personages zijn geen vrolijke ingrediënten, maar toch loop je als lezer door een aangenaam veld. | 1pos
|
Dit boek heeft grappige verhalen/anecdotes, maar ook serieuze. Het geeft een beeld van het vmbo en dat is niet altijd een rooskleurig beeld. Het is jammer dat de verhalen zo kort zijn, dat leest niet echt prettig. Je moet er dus af en toe een paar lezen en niet het hele boek ineens. | 1pos
|
Heel goed boek. Beklemmend, meeslepend. Kortom, een aanrader! | 1pos
|
Het is Mark van Dijk gelukt om naast een spannend avonturenverhaal vol fantasie ook de nodige humor in het boek te verwerken. De dieren hebben sterke karakters waardoor ze ook heel grappig worden. Het verhaal wordt door de humor niet te eng voor de wat jongere lezers.
De vrolijk gekleurde illustraties van René Hazenbroek passen goed bij het verhaal al had zelf bij de Poldergruwel een heel ander figuur in gedachten.
Gelukkig laat het verhaal verder genoeg aan de eigen fantasie over !
Een spannend avontuur voor kinderen van rond de tien jaar. | 1pos
|
Meesterdeal, een pakkend verhaal dat overloopt van de intriges. Twijfels liggen continu op de loer, zowel bij de personages als bij de lezer.
De schrijfster kruipt in de hoofden van de personages alsof ze daadwerkelijk in al hun schoenen heeft gestaan. Daardoor zijn de gedachten en daden van deze karakters heel geloofwaardig.
Waar de grote meerderheid van de romans in de valkuil van ongeloofwaardig handelen trapt, puur om spanning te creëeren in het verhaal, verloopt alles in dit verhaal zoals het in het echt zou (kunnen) gaan. Er zijn nergens onlogische handelingen, er zijn alleen maar geloofwaardige, realistische redenen waarom ieder zijn eigen geheim bewaart en ze allen doen wat ze doen.
De beweegredenen van beide ouders, docent en leerling zijn zeer realistisch. De koppige 'ik weet het beter'- en 'bemoei je er niet mee, ik ben oud genoeg'-houding van de dochter is tenenkrommend en oh zo herkenbaar. Als lezer voel je met de moeder mee en wil je haar helpen.
Dit is zeker geen standaard docent-leerling verhouding verhaal. De schrijfster belicht ook het oogpunt van de docent. Daarnaast speelt er in het gezin nog veel meer. Naast de alledaagse beslommeringen van werk, relatie en opvoeden steken meer problemen de kop op.
Je hoeft je dus geen moment te vervelen tijdens het lezen en naarmate je verder vordert in het verhaal, krijg je steeds meer vragen en twijfels. Wie spookt wat uit en waarom?
De schrijfster geeft in het nawoord aan dat ze heeft getracht niet alleen een spannend verhaal te schrijven, maar ook de dilemma's te schetsen waarmee de betrokkenen worstelen en de vraag te stellen of goed echt goed is en fout echt fout. Dat is zeker gelukt. In dit verhaal is niets en niemand helemaal zwart of helemaal wit. Voor elk personage valt tot op zekere hoogte begrip op te brengen. Het is knap als je dat als schrijver voor elkaar krijgt en als bonus verhoogt het de spanning.
Tot slot eindigt het boek met een klapper van een verrassing. En daar houd ik van. Vier welverdiende sterren. | 1pos
|
De cover straalt liefde uit in al zijn puurheid.
Maar ook het verhaal, een integer maar intens geschreven verhaal dat me meerdere malen een dikke keel en tranende ogen opleverde. Anderzijds is het ook met behoorlijk veel (droge) humor verteld waardoor het niet zwaarmoedig is qua lezen. Diep, diep respect heb ik voor Sander (en ook zijn vrouw Jip uiteraard) dat ze hun verhaal op zulk een liefdevolle manier op papier wisten te krijgen.
Het begint in feite allemaal als Sander en Jip een hond uit een asiel willen adopteren, verantwoordelijkheid, zorgzaamheid testen zullen we het noemen. Een klein wit hondje, dat moet toch wel lukken – als ze dat aan kunnen zal het een kleine stap zijn naar het echte werk.
Kinderen.
Maar zoals altijd (meestal tenminste) in het leven gaat niet alles zoals je je het voorgesteld hebt.
Zo wordt het kleine witte hondje een grote zwarte lieve lobbes en loopt niet alles gesmeerd als het op het echte werk aankomt.
Ik schommelde als een wilde op en neer in mijn emoties en wist soms niet of ik nu keihard wilde janken of lachen. Maakte me ook nog ontiegelijk kwaad over de lompigheid van sommige mensen die niet verder dan hun neus lang is kijken en denken. Het enige constante was wat mij betreft het respect dat ze dubbel en dwars verdienen, een zware rugzak te dragen hebben en er dan op zo'n mooie manier over schrijven. Bij het nawoord dat hij richt aan zijn beide zoons schoot ik echt vol, maar toch tovert hij dan toch weer een glimlach op mijn gezicht.
Ik ga er niet eens meer over vertellen, ik vind gewoon dat je dit verhaal MOET lezen. Een bijzondere tweeling die een plekje zal veroveren in veel harten, ook al ken je ze niet persoonlijk ...
https://josesprakeloos.blogspot.nl/2017/11/sander-verheijen-ik-kan-er-net-niet-bij.html | 1pos
|
Als Maura na het bijwonen van een vakcongres voor Pathologen verdwijnt maakt het thuisfront zich zorgen. Jane, haar collega die rechercheur is start een zoektocht en ontdekt dat er meer aan de hand is en alles draait om de nederzetting Kingdom Come en een sekte. Tot op de laatste bladzijde is dit boek een succes! | 1pos
|
De kracht van zes is de opvolger van het boek I am number four. De serie gaat over tien tieners die afkomstig zijn van de planeet Loriën. Op jonge leeftijd zijn zij met hun begeleiders naar de aarde gekomen en hebben zich verspreid. Bij hun vertrek kregen de kinderen ieder een kistje mee . De Mogadoren, een vijandig ruimtevolk, maakt jacht op de tieners en probeert de kistjes in handen te krijgen. Toen de kinderen naar de aarde kwamen kregen zij allemaal een nummer. Deze nummers hebben te maken met een beschermingsformule. De tieners kunnen alleen maar op volgorde worden gedood. Nummers 1,2 en 3 zijn inmiddels vermoord. In dit deel maken de Mogadoren jacht op nummers 4, 6, 7 en 10.
Na een confrontatie met de Mogadoren in I am number four zijn nummer 4 (John), nummer 6 (Maren Elisabeth) en hun vriend Sam gevlucht en zwerven rond in Amerika. Ze gaan op zoek naar de kistjes die zij als kind meegekregen hebben. Bij het openen van een kistje komt er en sterrenstelsel uit waarop te zien is dat er ergens in Spanje iets belangrijks gebeuren gaat. Nummer 6 besluit naar Spanje af te reizen terwijl Nummer 4 en vriend Sam in Amerika op zoek gaan naar de verdwenen vader van Sam en het inmiddels gestolen kistje. Op hetzelfde ogenblik gaan nummer 7 (Marina) en nummer 10 (Ella) in een oud klooster in Spanje op zoek naar een Loriënkistje. Terwijl zij hun kistje openen ontdekken de Mogadoren de verblijfplaats van de twee en barst de strijd los. Zou nummer 6 op tijd in Spanje arriveren om de meisjes te redden?
Het boek was prettig leesbaar. Voor een goed begrip van dit verhaal is het verstandig eerst deel 1 gelezen te hebben of de film 'I am number four' te hebben gezien. Het boek gaat verder op het punt waar het eerste deel eindigt. Zonder voorkennis is het dus lastig om het verhaal goed te kunnen volgen. Erg fijn is dat de hoofdstukken die over Ella en Marina gaan een ander lettertype hebben dan de hoofdstukken die over John en Maren gaan. Zo raak je niet in de war. Er zat ontzettend veel spanning in het boek. Het boek liet mij niet meer los en ik wilde het in één keer uitlezen. Ik verheug mij erg op deel 3 en op de film van dit boek. http://www.youtube.com/watch?v=6ZLHwQwqCzg | 1pos
|
Minnie is een kunstenares voor wie leven en werk samenvallen. Ze heeft eens al haar bezittingen weggedaan en dat proces gefotografeerd. Wanneer de fotograaf met wie ze af en toe seks heeft, stiekem een reportage van haar in Vogue plaatst, doet ze alsof ze het zelf heeft geensceneeerd en plant een nieuw project waarbij hij haar moet volgen zonder dat hij mag ingrijpen. Ze ziet het leven als een spel waarvoor zij zelf de regels schrijft.
Ene Johnston, die haar redt van verdrinking, vertelt dat hij haar als kind heeft behandeld, omdat ze last had van absenties. Hij ontdekte toen dat de muziek van Hildegard van Bingen haar raakte en 'deed verdwijnen': "Als gevolg van al dat kleine en lichte bezat haar dochter de kwaliteit te verdwijnen en verschijnen zonder dat iemand haar had zien verplaatsen".
"Daar fantaseerde ze wel eens over: zich losmaken van alles wat ze bezat, achterblijven met alleen het noodzakelijke, over de wereld bewegen. Misschien zou dat in de buurt komen van vrijheid, al wist ze niet of dat iets was om na te jagen. vrijheid was voor vogels en vissen".
Het boek boeit vanaf het begin. Er zijn korte hoofdstukjes en veel open plekken, waardoor je door wil lezen. De hoofdpersoon intrigeert en het taalgebruik spreekt tot de verbeelding. Het open einde voelt wat onbevredigend, maar past wel bij de hoofdpersoon.
Qua sfeer en thematiek doet het me denken aan Ijstijd van Maartje Wortel. Ook daarin is sprake van een zoektocht naar identiteit en het verliezen van houvast door emotionele verwaarlozing in de jeugd. | 1pos
|
Het is een legendarisch boek uit mijn jeugd en ik hoorde laatst het luisterboek!!!de kinderen genoten net als ik vroeger. Het is voorgelezen door Beatrice van der Poel en echt een aanrader voor bv in de auto onderweg op vakantie ! Heerlijk rustig achterin! | 1pos
|
Zeker zo goed als ‘Wolf Hall’! Geeft opnieuw een sprankelend, spannend en explosief beeld van een behoorlijk duistere tijd vol met intriges en machtsspelletjes. En daarbij, mooi, mooi geschreven!
Het verhaal over Thomas Cromwell gaat verder, hij klimt verder op in de hiërarchie van het hof en wordt naast Henry’s rechterhand ook zijn adviseur en vertrouwensman. C., de man die altijd vooruit denkt, krijgt daarom zoveel voor elkaar. Hij steunt de koning door dik en dun,‘God weet dat ik het beste voorheb met onze meester de koning. Ik ben verplicht om te gehoorzamen en te dienen. En als je goed kijkt, zie je me dat ook doen’. Hij kan én wil niet anders, voert meedogenloos de wensen en de orders van Henry uit.
Maar ook in dit boek weer zie je Cromwell niet alleen als de machtige, sluwe, intimiderende vos aan het hof maar ook als een man betrokken bij het wel en wee van mensen om hem heen, los van hun status. En als een tragische, eenzame man…
Interessant om te lezen vond ik het streven van C. naar eenheid in het land, zijn ideaal is één muntstelsel, één stelsel van maten en gewichten en vooral één taal die van iedereen is. Voortvloeiend hieruit, zijn strijd voor een Bijbel in de eigen Engelse taal.
Best modern en voortvarend. Ik vind het heel bijzonder dat een persoon als C., ondanks zijn eenvoudige komaf, zoveel invloed gehad heeft.
Anne, de vrouw voor wie Henry de kerk trotseert, verandert in dit boek van een levenslustige, slimme, berekenende intrigante in een fragiele, nerveuze vrouw. Het leven met Henry, het koningin zijn, heeft haar niet gebracht wat ze wilde en verwachtte. Op basis van dubieuze beschuldigingen komt ze aan haar einde.
Oorspronkelijke titel, ‘Bring up the bodies’, is de rituele kreet waarmee de cipiers van de Tower opgedragen kregen terdoodveroordeelden voor te leiden tot executie. | 1pos
|
Wonderland is een verhalenbundel met 10 auteurs van eigen én Vlaamse bodem, die de lezer stuk voor stuk zullen betoveren. Je zult merken dat je tijdens het lezen soms even naar buiten en naar de lucht kijkt, smachtend naar een hevige sneeuwbui en misschien een glimp van de vliegende arrenslee. Tot je oog in oog komt te staan met een Mistletoe en je ware liefde plots naast je staat, wachtend op jou… en je vervolgens wakker wordt geschud door het heden. Het was maar een (dag)droom… of toch niet? De magie van de kerstdagen is sterker dan je denkt!
Om niet alles te verklappen, heb ik het boek in een aantal categorieën verdeeld. De verhalen zijn zo divers, intens en al betoverend op zich, toch hebben ze ook allemaal een eigen ‘persoonlijk randje’:
De eerste categorie ‘De spanning is om te snijden en ik MOET gewoon weten hoe het afloopt’ wordt bemand door Chinouk Thijssen en Jennefer Mellink. Deze twee auteurs weten hoe ze een razendspannende thriller moeten schrijven en de lezer op het puntje van de stoel te laten belanden. Hoewel hun verhalen beiden over de magie van kerst gaan, hebben zij er toch hun eigen draai aan weten te geven, waardoor de verhalen je enig kippenvel zullen bezorgen. En dat komt niet door de vallende sneeuw…
De tweede categorie ‘Liefde op de meest onverwachte momenten’ is gevuld met de verhalen van Anne Nicolai, Rianne Werring en Vanessa Gerrits. Je voelt met de personages mee, wil ze helpen om hun dromen waar te maken, hoe moeilijk het soms ook kan zijn. Deze verhalen gaan over sterke hoofdpersonages die willen gaan voor wat ze waard zijn en echt in zichzelf blijven geloven, met her en der een stukje kerstmagie om ze vooruit te helpen.
De derde categorie ‘Liefde met een paranormaal randje’ bevat de verhalen van de pennen van Jen Minkman, Marijke F. Jansen en Patty van Delft. Je kunt merken dat zij al vaker betoverende verhalen hebben geschreven: ze nemen je stuk voor stuk mee naar een wereld die je denkt te kennen, maar waar je toch een nieuwe kijk op zal krijgen. Magie is op een manier zoals alleen zij kunnen verweven met de kerstdromen van de personages, en zullen je laten smachten naar meer!
En dan de laatste maar zeker niet de minste categorie: ‘Houd je zakdoekjes gereed… Oh, the feels….’ Eva Moraal en Debora Elisabeth hebben het beiden voor elkaar gekregen: ik hield het niet meer droog. De gevoelens in beide verhalen worden zo neergezet dat het lijkt alsof je er zelf bij bent, alsof je zelf een van de personages bent en hun levens leeft. Ze speelden zich af als ware films af in mijn hoofd, de verhalen kropen onder mijn huid en lieten mij vervolgens niet meer los… met alle tranen (en alsnog ook veel leesplezier) tot gevolg. Wauw!
Kortom: Wonderland is een verhalenbundel met voor iedere lezer wel iets. De auteurs laten zien waar ze sterk in zijn en waar ze hun krachten uit halen, namelijk hun geweldige fantasie en de wil om deze op papier te krijgen. Je vliegt mede dankzij de razende en fijne schrijfstijlen snel door de verhalen heen, en je zal willen dat de verhalen voor eeuwig konden duren. Van enkele auteurs had ik nog niet eerder iets gelezen, maar ik weet nu wel dat ze allemaal toppers van eigen en Vlaamse bodem zijn en dat ik graag nog meer van ze wil lezen in de toekomst. Deze bundel smaakt gewoon teveel naar meer!
Oh, en voor ik het vergeet, de extra categorie: 'De mooie illustraties!' Deze zijn van de hand van de creatieve Emmy van Ruijven, die precies weet hoe je een verhaal uit kan beelden. Ze laten je net dat laatste beetje extra zien en voelen bij de verhalen, en maken daardoor de gehele bundel meer dan compleet! | 1pos
|
De acht bergen is een ontroerend mooie roman, een prachtig boek met prachtige taal. Qua schrijfstijl maakt Paolo Cognetti er kunstwerkjes van, waarbij het landschap, de verschillende schakeringen en bewegingen prachtig worden omschreven. Het boek gaat over eenzaamheid en een vriendschap tussen 2 mannen, die tegengesteld opgroeien, maar elkaar ten diepste aanvullen.
Pietro groeit op in de stad Milaan, hij woont hoog in een flat in een grauwe wijk met zijn vader en zijn moeder en volgt onderwijs. Bruno groeit op de in de bergen en zorgt voor de koeien, terwijl hij bij een oom te eten krijgt. Zijn vader is afwezig omdat hij werkt in de bouw, zijn moeder zorgt zwijgend voor gewas en dier. Pietro heeft een vader waar hij moeilijk contact mee krijgt. Zijn vader lijkt te overleven als hij in de stad is. In de bergen komt zijn vader tot leven, is hij spraakzamer en daar ziet Pietro een actieve man. Als vader het tijd vindt dat Pietro mee mag, doet Pietro dat graag. Het lijkt alsof hij hoopt zo meer deelgenoot te worden van zijn vader. Tegelijk merkt Pietro dat hij niet tot zo'n hoogte mee kan met zijn vader. Het overstijgt hem; hij krijgt lichamelijke klachten, maar wil dit niet laten merken aan zijn vader. Bruno snapt de taal van de vader van Pietro en kan meestijgen tot de hoogste toppen. Bruno vindt in deze vader dat wat hij bij zijn eigen vader niet kon vinden. En vader vindt misschien in Bruno de zoon die hij niet bij Pietro kon vinden. Vader weet uiteindelijk na zijn dood een hernieuwde brug te slaan tussen Pietro en Bruno.
Het boek zet je aan het denken, ook over de vraag wie meer leert, degene die langs de acht bergen reist of degene die de top van de centrale berg beklimt? | 1pos
|
Wanneer taxichauffeur Walter Severijn ‘s-nachts in de rosse buurt van Brussel op een klant moet wachten en zijn benen strekt, ziet hij in een verlaten en duister steegje door een gat in een schutting een jonge vrouw die een sigaret staat te roken. Hij ziet ook dat zij is vastgeketend aan de muur van een huis waarin zich een sexclub bevindt. Even later wordt de vrouw losgemaakt en met geweld het huis binnengesleurd. Het is een beeld dat op Walters netvlies gebrand staat en zijn leven ingrijpend zal veranderen. Hij bedenkt een plan om de vrouw te bevrijden, een actie die verstrekkende gevolgen zal hebben voor hemzelf en zijn directe omgeving.
Rechercheur Steven Goossens en zijn collega Kris van Diemen moeten de verdwijning van een een vermiste Poolse vrouw onderzoeken. Zij richten hun onderzoek op de Poolse gemeenschap in België en aarzelend beginnen zich contouren af te tekenen van een Pool die al langere tijd in België werkzaam is en zich verdacht gedraagt. Uiteindelijk leidt het spoor naar Polen en Steven en Kris krijgen van de Poolse autoriteiten dertig dagen de tijd om in dat land onderzoek te doen en de vrouwenhandelaar te ontmaskeren.
Nico de Beer (57 jaar) is journalist, columnist en docent die zijn passie voor schrijven in 2008 onderbrak om journalistiek te gaan studeren. Schakels is zijn eerste thriller; een thriller waarin spanning wordt verweven met een maatschappelijke en actueel thema. In Schakels gaat het om vrouwenhandel en gedwongen prostitutie. Met de bestrijding en bestraffing van deze gruwelijke misdaden is het slecht gesteld. Het is een wereld die in stand wordt gehouden door gewetenloze criminelen maar ook walgelijke klanten die uw buurman zouden kunnen zijn. Een wereld waarin iedere vorm van waardigheid en lichamelijke integriteit op beestachtige wijze wordt afgebroken. Nico de Beer geeft een indringend en soms schokkend beeld van wat zich in deze uiterst gewelddadige en mensonterende wereld afspeelt.
Schakels bestaat uit drie delen waarin Nico de Beer in een boeiende stijl een goed geconstrueerd verhaal vertelt over de mooie Izolda die het slachtoffer wordt van nietsontziende mensensmokkelaars en de taxichauffeur Walter die eindelijk eens iets goeds in zijn leven wil doen. De personages zijn overtuigend en met de nodige diepte uitgewerkt. Hetzelfde geldt voor rechercheur Steven Goossens en zijn collega Kris van Diemen die de strijd aangaan met doortrapte criminelen voor wie een mensenleven niet telt. Het is vanaf de eerste bladzijde duidelijk wie in deze sombere en duistere thriller de niets ontziende mensensmokkelaar is maar het is uiterst interessant om te lezen hoe Steven Goossens in een grensoverschrijdend politieonderzoek de zaak oplost.
Het verhaal boeit vanaf het begin en de spanning is goed opgebouwd. De sfeertekeningen van de verschillende locaties zijn treffend en beeldend. In sommige passages komt expliciet geweld voor. Je wordt heen en weer geslingerd tussen gevoelens en emoties als sympathie en haat, vertrouwen en verraad, walging en ontroering, scherpe contrasten die goed onder woorden zijn gebracht. De ontknoping overtuigt maar wanneer je het boek sluit realiseer je je ook dat hoewel het recht zijn loop heeft gekregen, in de werkelijkheid van alle dag de vernederingen en het gruwelijke misbruik van vele andere Izoldas nog steeds doorgaan. Dat is een bittere constatering.
Schakels is een overtuigend thrillerdebuut. Het is een goed geconstrueerd, goed geschreven en spannend verhaal dat veel emoties oproept. Het is door de kundige pen van Nico de Beer niet alleen als thriller goed geslaagd maar ook als document over maatschappelijke misstanden die onuitroeibaar lijken te zijn. | 1pos
|
Het was zo'n ontzettent mooi boek. Ik denk het beste boek dat ik ooit heb gelezen, maar dat kan veranderen ik ben ten slotte pas 13. Maar het was ontzettent mooi. Mijn complimenten aan David Baldacci. | 1pos
|
De eerste helft van het boek is ontzettend spannend, als een horrorscenario. Heerlijk. Maar dan gaat het plotseling heel snel en is het net of we stukken overslaan en mensen die eerst belangrijk waren compleet vergeten. Steeds verwachtte ik dat die lijn wel weer zou worden opgepakt, maar dat gebeurde niet. Het voelt net alsof Tess Gerritsen de eerste helft heeft geschreven, er toen een jaar niks mee gedaan heeft, en toen besloten heeft: nu moet het maar een keer af en rap een beetje. Heel andere sfeer in de tweede helft, veel minder spannend en opeens vrij voorspelbaar. | 1pos
|
Ik zag in een van de recensies staan dat dit een boek voor vrouwen
is. Wellicht is dat wel de doelgroep, maar ik - man - heb dit boek
(overigens wel uitgezocht door mijn vrouw) met ontzettend veel
plezier gelezen. Over mannen en vrouwen gesproken...ik recenseer
ook boeken over leiderschap en moet bekennen dat vrouwen vaak
betere leiders zijn dan mannen. Doordat ik de laatste maanden veel
boeken van vrouwen heb gelezen, neig ik er naar om te beweren dat
vrouwen ook betere schrijvers zijn dan mannen. Ik vind de karakters
in Te Koop zo goed beschreven, dat je ze als het ware zo ziet
staan. De snelle jongen, de bitse (schoon)moeder, de
gezondheidsfreak, de kickbokser enz. TOP! Ik vond de plot erg
verrassend en spannend. Een pageturner! Van harte aanbevolen. | 1pos
|
Eigenlijk IS dit boek geen trilogie: Roth heeft drie romans geschreven met David Kepesh in de hoofdrol, maar met vele jaren ertussen en zonder de bedoeling hier een trilogie van te maken. Maar het is wel heel aardig om alle drie boeken achter elkaar te lezen. In de eerste roman, De borst, is de hoofdpersoon in een vrouwenborst veranderd: zo sterk is zijn obsessie met liefde en seks. In de tweede, Professor van de begeerte , draait het dan om de voorgeschiedenis: de worsteling van Kepesh met zijn eigen uitzinnige begeerte, waar hij deels aan kapot gaat maar die ook de kern van zijn leven is. Adembenemend beschreven, vind ik: dit tweede boek vind ik ook het beste van de drie. Het vele jaren later geschreven Een stervend dier tapt echter uit een ander vaatje (wat die flaptekst zegt is echt onzin): de nu veel oudere Kepesh worstelt nu vooral met zijn sterfelijkheid en met lichamelijk verval, die ook zwaar ten koste gaat van liefde en seks. Dit laatste boek is tevens een mooie meditatie over hoe de Amerikaanse cultuur succes en mannelijkheid vooropzet, en daarbij de menselijke kwetsbaarheid en sterfelijkheid verdringt. Ook is het een mooi pleidooi om meer aandacht aan die kwetsbaarheid en sterfelijkheid te geven. Die meditatie en dit pleidooi wint aan kracht als je de eerdere twee Kepesh-boeken kent, en die eerdere twee Kepesh-boeken winnen weer aan diepte als je het laatste Kepesh-boek kent. Dus is het inderdaad wel een goed idee deze die boeken in een band uit te geven, ook al heeft Roth het nooit als trilogie bedoeld. | 1pos
|
Heel lang uitgekeken naar het volgende boek waarin Dokter David Hunter, huisarts en forensisch antropoloog, zijn opwachting weer maakt. Het was het wachten waard!
Het verhaal zit heel goed in elkaar en alle vragen die het verhaal oproept worden netjes naar het einde toe afgewerkt.
De beschrijvingen van het landschap zijn geweldig goed, de lezer waant zich meerdere malen zelf in de uitgestrekte wateren, kreekjes en wegen van de Backwaters in Essex.
David Hunter is een sympathieke, ietwat tragische, persoon die al heel wat mee heeft gemaakt. Alle andere personages komen goed aan bod in hun aanwezigheid en daden.
Je zit niet op het puntje van je stoel van de horror maar door het hele verhaal heen zit een donkere onderhuidse spanning die je stiekem bekruipt.
De schrijfstijl is bijzonder prettig en je bent geneigd om door te blijven lezen.
Hier en daar wordt het verhaal 'opgeleukt' met de bevindingen op een lijk en hoe het ontbindingsproces in zijn werk gaat. Daar moet je wel tegen kunnen.
Er is een goede balans tussen het privéleven en het thrillergedeelte.
Gelukkig weet de lezer op het laatst dat er in ieder geval nog 1 boek komt met David Hunter want het eindigt met een onvervalste cliffhanger!
Schrijfstijl : 5 sterren
Leesplezier : 5 sterren
Spanning ; 4 sterren
Psychologie : 4 sterren
Plot : 4 sterren | 1pos
|
De uitverkorene is het tweede deel van een trilogie met rechercheurs Bianca van Dijk en Joris Vischjager. Elk deel is afzonderlijk te lezen. Na eerder al het debuut De Blindganger gelezen te hebben in 2017 was ik wel nieuwsgierig of Igor Znidarsic hetzelfde peil van schrijven had weten te behouden. Ik mag daarop een volmondig ja zeggen!
In De uitverkorene is de auteur er opnieuw in geslaagd om goed weer te geven hoe iemand kan ontsporen en waarom deze zijn daden pleegt. De lezer kan als het ware in het hoofd van de dader kruipen. De achtergrond van de dader wordt goed belicht en je krijgt inzichten in hoe de dader langzaam maar zeker in een psychopaat verandert. Wat er de oorzaak van is, dat hij tot zijn daden komt en wat dit met zijn brein doet wordt naarmate het verhaal vordert steeds duidelijker.
Het verhaal is onderverdeeld in vier delen. In het eerste deel wordt de zoektocht naar de dader gestart en ontdek je de drang naar het vinden van de dader. In het tweede deel wordt de levensgeschiedenis van de dader verteld en kom je achter zijn reformatorische opvoeding en wat dit met hem gedaan heeft. In de volgende delen verandert hij langzaam maar zeker in een seriemoordenaar, die erkenning zoekt voor zijn daden. Voor de opbouw van het verhaal zijn de vele bijbelcitaten noodzakelijk, maar voor mij was dit af en toe een beetje teveel van het goede.
Het plot kent een degelijke opbouw, die je inzicht laat krijgen hoe iemand door toedoen van een streng reformatorische opvoeding volledig kan ontsporen en een gevaar voor de maatschappij wordt.
Best griezelig om te lezen, hoe zo’n reformatorische jeugd vormgegeven wordt. Ik gun dat niemand. | 1pos
|
Met de komst van een prins naar het paleis waar Simran keukenhulp is, verandert er veel. Ze raakt verweven met zijn ondoorzichtige plannen, en voor ze het weet is ze met hem en zijn vrienden op avontuur. Maar tijdens de reis vol monsters en vreemde koninkrijken is niemand wat hij zegt te zijn. Al gaande veranderen de loyaliteiten en ook de doelen.
Simran is nieuwsgierig en avontuurlijk aangelegd, hoewel ze lange tijd vasthoudt aan het idee dat voor haar kaste niets anders is weggelegd dan werk in de paleiskeuken. Met haar liefde (en die van de schrijfster) voor verhalen uit het betoverende Suryan begrijpen wij als lezer al snel dat de keuken niet haar lot zal zijn.
De omslag van het boek geeft een duidelijk beeld van het verhaal: sprookjesachtig, mysterieus, oriëntaals. De mooie kaart op de schutbladen en enkele illustraties binnenin maken het helemaal af. Een boek dat je in de winkel gemakkelijk in handen neemt.
Rima Orie schrijft in een prettige schrijfstijl. Haar sprookjesachtige beschrijvingen voeren je mee naar andere streken, andere goden en wezens. Dat gaat gepaard met een groot aantal namen en termen. Er is sprake van een berglandschap, een rivier, woestijnen, steppen, een duister bos. Er zijn verschillende landen met verschillende besturen. Eigenlijk is er vooral: veel. Veel om te onthouden en te beleven.
Tussen de leiders en demonische of goddelijke wezens speelt een politiek spel, vrienden zijn niet altijd vrienden, verraders worden toch weer vrienden, prinsen zijn niet altijd prinsen, of toch wel? Op een gegeven moment lijkt iedereen te zwendelen. Zelfs Simran leert te bedriegen. Tijdens de tocht veranderen haar doelen, van terugkeren, naar amulet terugvinden, naar prins redden. Toch wordt haar reis meer gestuurd door het lot en wat anderen haar aandoen, dan door haar eigen handelingen. Op de plekken waar ze zelf het heft in handen neemt, vind ik haar het sterkst tot haar recht komen.
Ik raakte door de plotwendingen af en toe de draad kwijt. Toch hoeft het niet minder of simpeler. Integendeel, vierhonderd pagina's waren eigenlijk niet genoeg.
Rima Orie had van mij best een extra hoofdstuk mogen besteden aan de tocht door de woestijn, de gevaren erin, de dorst, de zandstorm. Ook in het dichte woud had Simran van mij nog wel wat langer mogen ronddwalen. En zeker de plekken waar vrienden en vijanden en leugens en waarheden door elkaar spelen, hadden van mij meer ruimte mogen hebben. Af en toe wat rust in deze caleidoscopische roman had hem voor mij nog mooier gemaakt. | 1pos
|
Voor een boek met veel fantasie,magie,liefde en spanning zit je bij dit boek goed.
Dit boek is nog veel uitgebreider als deel 1.
En ik heb er weer van genoten | 1pos
|
Erling Kagge heeft de afgelopen jaren ruimschoots zijn sporen verdiend als ontdekkingsreiziger. Daarbij ging hij geen enkele uitdaging uit de weg. Oceanen overzeilen, bergen beklimmen, skiën van pool naar pool; Kagge deed het. En hoe meer moeite het kostte om zijn einddoel te bereiken, hoe meer hij een gevoel van intens geluk ervoer. Maar is het paradijs ook te vinden onder de grond, daar waar het daglicht niet komt maar het vuil van de samenleving des te meer? Kagge trok zijn stoute, waterbestendige kleren aan en zocht het uit.
De cover en de titel van dit boek ontketenen een verwachting van eindeloos geploeter in de New Yorkse ondergrondse wereld. Van gangen tot aan de nok gevuld met drek, een zich in buiklig voorttrekken door nauwe buizen en een behendig ontwijken van rattenkolonies. Wat dat betreft wordt de lezer niet teleurgesteld. Er wordt effectief heel wat af gebanjerd door pikdonkere, vieze gangen. Maar Kagge weet dit (als de ultieme manifestatie van ‘beauty lies in the eye of the beholder’) op lyrische wijze te beschrijven. Overduidelijk wordt dat een dergelijk avontuur meer behelst dan simpelweg een deksel oplichten en naar beneden klimmen. De meeste deksels zitten om te beginnen muurvast en bovendien moet men ongezien weten af te dalen. Ook het veilig bovengronds verschijnen vergt organisatiewerk. Met overreden worden door een auto is immers niemand gebaat. Afgezien van het riool worden ook metrotunnels aan een onderzoek onderworpen. In enkele van die passages raast de adrenaline niet alleen door het lijf van de schrijver maar ook door dat van de lezer. Net zoals men samen met de auteur de gevaren onderweg mee beredeneert en met een solidair gevoel van opluchting een put uitklimt.
De ondertitel ‘op zoek naar geluk in de tunnels van New York’ verraadt echter dat het boek meer is dan louter expeditie. Als een rode draad door het verhaal loopt de vraag of Kagge tussen de ratten en de stront in de donkere krochten van New York hetzelfde geluksgevoel kan ervaren als op de top van de wereld. Daarbij gaat hij dieper in op wat het Aristotelische idee was van geluk en hoe dit in onze overanalyserende, moderne samenleving verschoven is naar het terrein van de psychologie. Want wat is geluk eigenlijk? Daarnaast is het verhaal doorspekt met prachtige quotes vol levenswijsheid die niet van Kagge zelf komen maar van allerlei personages door de eeuwen heen, gaande van Hamlet over Confucius tot Bart Simpson.
Bij een boek over het riool verwacht men niet meteen een uitgewerkt filosofisch gedachtengoed, maar misschien moet men wel juist een filosoof zijn om het riool te kunnen beschouwen als een plek die schreeuwt om exploratie. En misschien kan men zich als lezer niet altijd even sterk scharen achter het denkpatroon dat Kragge volgt maar het doet wel beter begrijpen wat hem überhaupt drijft tot dit avontuur. Hoewel een van zijn metgezellen de rollen omdraait als hij zich hardop de bedenking maakt dat het vreemd is dat zo weinig mensen interesse hebben in wat zich onder de grond afspeelt terwijl men toch afhankelijk is van wat er daar gebeurt.
Soms wordt er net iets te veel gefilosofeerd en net iets te weinig geavontureerd. Maar desondanks houdt het boek de lezer in de ban. En dankzij ondersteunend beeldmateriaal kan men zich een nog betere voorstelling maken van het ondergrondse New York. Regelmatig worden fragmentjes in vet uitgelicht, als een soort van preview op wat nog moet komen. Het stoort lichtjes dat men die flarden tekst een halve bladzijde later opnieuw tegenkomt.
Tegenover die kleine bedenkingen staat een apart maar boeiend verhaal, omkaderd door interessante filosofieën die tot nadenken aanzetten. De verwijzingen die Kagge maakt naar zijn vroegere, bovengrondse expedities maken nieuwsgierig naar de boeken die hij daarover schreef. Het smaakt naar meer. | 1pos
|
De hoofdpersoon in dit boek, Tobias Meijtens, is een sympathieke onderzoeksjournalist die tegen wil en dank moet samenwerken met zijn collega Natalie Petrini. Dit blijkt echter beter te gaan dan verwacht en samen zoeken zij uit wat er nu precies gebeurd is met die geheimzinnige, verongelukte Albanees die geen Albanees blijkt te zijn. En was het wel een ongeluk? Ze raken verstrikt in een ingewikkeld web. Moeiteloos wordt de lezer heen en weer geslingerd tussen 1990 en de Koude Oorlog. De schrijver weet een perfect, realistisch tijdsbeeld neer te zetten en sleurt je mee in het verhaal vol politiek en spionage. Omdat er veel verschillende personages met belangrijke rollen zijn en er dus veel informatie gegeven wordt, moet je als lezer wel goed je aandacht bij het verhaal houden. Toch heeft mij dat niet erg gestoord. De opbouw van het verhaal is heerlijk, de spanning prima en de plot blijft bewaard tot het laatst. De schrijfstijl van Magnus Montelius vind ik niet typerend Scandinavisch. Hij schrijft mooier, minder zakelijk. Ik zou dit boek zeker aanraden aan liefhebbers van thrillers, detectives en spionageromans en ben zeer benieuwd naar nieuw werk van Montelius! | 1pos
|
Subsets and Splits
No saved queries yet
Save your SQL queries to embed, download, and access them later. Queries will appear here once saved.