text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
Dat een fanfiction kan uitlopen op een groot succes heeft E.L. James al bewezen met haar op de ‘Twilight Saga’ gebaseerde Vijftig tinten grijs. Anna Todd plaatste haar fanfiction over boyband One Direction op schrijfplatform Wattpad waar haar verhaal After meer dan een biljoen keer werd gelezen. Een boekenreeks kon niet uitblijven en inmiddels is het eerste deel ook in Nederland verschenen.
Tessa is achttien en heeft heel haar leven al gepland. Zo begint ze aan een opleiding aan de universiteit van Washington, waarvoor ze haar bezorgde moeder en vriendje moet achterlaten. Ze droomt van een carrière bij een uitgeverij en hoopt te trouwen met haar nette vriend Noah.
Dan stuit ze op haar eerste dag op Hardin: een onbeleefde jongen vol tatoeages en piercings. Op het eerste oog moet ze niks van hem hebben, maar als kamergenoot Steph haar regelmatig meeneemt naar een feest blijkt al snel dat Hardin en Tessa meer overeenkomsten hebben dan verwacht. Door deze stoere jongen ontdekt Tessa nieuwe kanten van haarzelf en ze lijkt ook nog eens het goede in Hardin naar boven te halen. Ze probeert zich tegen haar gevoelens te verzetten, maar dan komt er toch echt een punt dat ze moet kiezen tussen de spannende Hardin en haar vertrouwde leven met Noah.
Hardin is geen makkelijke jongen. Hij heeft meerdere kanten die elkaar tegenspreken. Tessa is daarin het tegenovergestelde, waardoor de relatie vooral uit touwtrekken bestaat. Dit komt in de 97 hoofdstukken zo vaak voor dat het te voorspelbaar wordt. Regelmatig worden klassiekers als Pride & Prejudice en Wuthering Heights aangehaald. Allemaal verhalen waarin vrouwen met dezelfde problemen als Tessa kampen. Hiermee laat Todd zien dat dit thema in alle tijden succesvol is.
“‘Meneer Scott? U wilde ook iets kwijt?’ vraag de docent, duidelijk verbaasd over Hardins deelname.
‘Ja. Ik zei dat het gelul is. Vrouwen willen altijd wat ze niet kunnen krijgen. Elizabeth voelt zich juist tot Darcy aangetrokken vanwege zijn onbeleefde gedrag, dus het was vanaf het begin aan duidelijk dat ze samen zouden eindigen,’ zegt Hardin, die vervolgens aan zijn nagels begint te peuteren alsof het hele gesprek hem geen klap interesseert.”
Door de soms bijna dagboekachtige schrijfstijl leeft de lezer zich makkelijk in het hoofdpersonage Tessa in. Al haar gevoelens, inclusief de seksuele, komen aan bod. Dit laatste is dan ook een belangrijk onderdeel in het verhaal dat Todd zonder enige schaamte beschrijft, maar de onschuldige Tessa geeft zo snel toe dat het ongeloofwaardig overkomt.
Ondanks dat het verhaal voorspelbaar is, weet de schrijfster een meeslepend boek neer te zetten en dan is er nog niet over het einde gesproken. Alle minder goede dingen aan After vergeef je meteen dankzij het daarentegen onverwachte laatste hoofdstuk. After is een dik boek dat je door de spanning tussen Tessa en Hardin zo uit hebt en je achterlaat met een groot vraagteken, waardoor je niet kunt wachten tot het volgende deel. | 1pos
|
Jeetje mina ik ben gewoon helemaal in de ban van Robyn Carr,wat zijn die boeken verslavend.
Iedere keer denk je dit boek zal wel minder zijn maar niks is minder waar ze zijn tot nu toe allemaal even mooi.
In ieder deel komen er nieuwe personage's bij met allemaal een mooi triest of spannend verhaal,ook in dit deel weer twee geweldige personen waar je van gaat houden. | 1pos
|
De laatste roman, of eigenlijk novelle, van Willem Elsschot is een waar pareltje. Geldt dat niet voor al zijn werk? Jazeker, elk boek van deze briljante reclameman en tevens schrijver is een genot om te lezen. Verfijnd, vol humor, in bondige maar zeer rake zinnen. Elke roman heeft een leuk verhaal met diepere lagen. Dat is zeker ook waar voor Het dwaallicht. Het verhaal waarin Elsschot ons laat dwalen, tezamen met drie Afghanen, door een regenachtig Antwerpen op zoek naar Maria is als basis verhaal al leuk om te lezen. Maar Maria weet de mannen op een dwaalspoor te zetten. Op zijn beurt laat Elsschot Laarmans, zijn alter ego, dwalen en het is de vraag of hij afdwaalt of dat hij op het juiste pad weet te blijven. De Ridder, de naam die schuil gaat achter het pseudoniem Elsschot, zet de lezer hier en daar op een dwaalspoor. Een lezer die graag denkt, ziet achter de zoektocht naar het meisje een ontdekkingsreis schuilgaan naar de zin van het (gezins)leven, de zin van religie en een speurtocht naar verdraagzaamheid.
Voordat ik het vergeet te vertellen, Elsschot is ook in dit boek weer briljant in zijn taalgebruik. Hij hanteert humoristische beeldspraak. In deze novelle kiest hij voor uitdrukkingen uit de scheepvaart en metaforen uit de dierenwereld. Als dit niet kan bekoren dan toch zeker wel de wijze waarop Elsschot personages zeer treffend in beeld weten te brengen in één à twee rake zinnen? Telkens als ik een Elsschot lees denk ik: dit is mijn uitverkoren boek, alle Elsschots zijn eigenlijk bij mij in trek maar op dit moment is Het Dwaallicht even
mijn grote favoriet. | 1pos
|
Wederom een heerlijk boek,ik heb met veel plezier dit boek gelezen. Het heden en verleden lossen elkaar af en elke keer lees je verder om de rest te weten te komen !! Op naar haar volgende ! **** | 1pos
|
Dit is het 2e boek dat ik lees van Lindell en wederom vindt ik het een heel goed boek. Desondanks dat er veel belangrijke personages in het verhaal zitten blijft het toch overzichtelijk. Je leert ieder personage genoeg kennen om een goed beeld te kunnen vormen, zonder dat dit langdradig wordt. Typisch Lindell. Het verhaal is spannend en meeslepend, tijdens het lezen dacht ik verschillende keren te weten wie de dader was maar ze krijgt het toch voor mekaar om me continue op het verkeerde been te zetten want uiteindelijk bleek het tóch iemand anders te zijn. Dat houdt het heel erg spannend tot het laatste moment. Een echte aanrader! | 1pos
|
Pas toen ik ruim op middelbare leeftijd was ging ik me ervoor schamen een Ier te zijn.
Ik zou kunnen beginnen met de avond waarop ik bij mijn zus aanbelde om te gaan eten en zij zich niet kon herinneren dat ze me had uitgenodigd; volgens mij was dat de avond waarop ze de eerste tekenen vertoonde dat ze geestelijk begon af te takelen.
Eerder die dag was George W. Bush voor de eerste keer ingehuldigd als president van de Verenigde Staten, en toen ik aankwam bij Hannahs huis aan Grange Road in Rathfarnham, zat ze aan de buis gekluisterd om de hoogtepunten van de ceremonie te bekijken die rond het middaguur in Washington had plaatsgevonden.
Ik was er bijna een jaar niet meer geweest en bedacht dat ik na Kristians overlijden een tijdlang regelmatig (blz. 7)
Odran is een Ierse priester. In 1972 begon hij met zijn opleiding. Hij was toen 16 jaar. Zijn moeder had jaren daarvoor een visioen gekregen dat Odran priester moest worden. Hij had geleerd om naar zijn moeder te luisteren en dat deed hij...
Odran kwam er al snel achter dat hij zich helemaal thuis voelde op het seminarie.
Odran vertelt zijn verhaal door middel van flashbacks. In de tijd dat Odran begon op het seminarie waren priesters mensen waar naar opgekeken werd. Als iemand in een dorp of stad een verdwaald kind vond dan werd het naar de priester gebracht. Maar dit beeld veranderde. Er kwamen steeds meer verhalen naar boven over misbruik van kinderen...
Het priesterschap is veranderd. Alle priesters worden als verdacht bekeken. Hoe gaat Odran hiermee om? Is hij nog steeds trots om priester te zijn?
Lees de rest van mijn recensie op mijn blog En een kloddertje roze hier... | 1pos
|
Via een vriendin kreeg ik de originele, Engelse versie van Kathy Reichs' debuut in handen. Aangezien ik wist dat haar boeken ook vertaald werden naar het Nederlands en de basis vormen voor de TV-serie 'Bones', was ik toch wel nieuwsgierig naar deze voor mij onbekende schrijfster. Het werd een echte meevaller.
Dit is zonder enige twijfel de meest spannende thriller die ik het afgelopen jaar gelezen heb. Gedurende de 500 bladzijden neemt de spanning op geen enkel ogenblik af, een echte page turner dus. Daarnaast zijn er natuurlijk ook de persoonlijke problemen van het hoofdpersonage (dat worstelt met een nog niet verteerde echtscheiding en een alcoholverleden), haar ontluikende romance én de traditionele man-vrouw problemen, waarbij de eigenzinnige Amerikaanse patholoog in dit verhaal in de clinch gaat met de oer-canadese, Franstalige macho-speurder Claudel. Al deze ingrediënten samen maken Déjà dead tot wat ik van een thriller verwacht: een superspannend boek, met levensechte personages en af en toe een vleugje humor. | 1pos
|
_ " Zand. Zand zover het oog reikt. Zand in alle richtingen.
En midden in die leegte van allemaal zand een kleine put, twee palmbomen, een schamele moestuin en een keet. " _
Zo begint dit verhaal.
In de woestijn wonen in een keet Ionah en zijn moeder.
Ze zijn slechts met zijn tweeën, verder woont er niemand.
Ze leven van het vlees van hagedissen, dadels en wat groente en hebben een eigen waterput, die maandelijks geïnspecteerd moet worden.
Dit alles heeft de moeder haar zoon geleerd, want als zij er niet meer is, zal Ionah zich alleen moeten kunnen redden, alleen, te midden van al dat zand.
Ook leert ze hem schrijven , met een stokje in het zand.
Maar het ergste voor Ionah, erger dan de hitte en de dorst, is de stilte die hem omringt , na het sterven van zijn moeder.
Ionah is dan pas 12 jaar.
Het enige wat hem nog op de been houdt is de stem van zijn moeder in zijn hoofd, de verhalen die ze hem vertelt.
Maar als hij op een dag , als hij 21 jaar is, vertrekt en Shui vindt en hem het leven redt, wordt alles anders.
De regen van Ionah is de vierde roman van Santiago Pajares, die naast het schrijven jaren werkzaam was als computerdeskundige.
De titel is mooi en goed gevonden, ook de cover met de gekleurde hagedis is mooi
Het boek is goed geschreven, bijzondere zinnen en beelden, als lezer zie je de woestijn en de jongen Ionah voor je.
De korte hoofdstukken die - heel bijzonder - aangeduid worden met Chinese tekens, nodigen uit tot verder lezen, ook , omdat je als lezer graag wilt weten hoe het Ionah in het leven verder zal vergaan, zal hij uiteindelijk de regen op zijn huid voelen , waarnaar hij op zoek gaat?
Het boek heeft wat weg van De Kleine Prins van Antoine de Saint Exupery , maar is toch anders.
Ionah is een bijzondere fabel, die de lezer meeneemt op de reis van de hoofdpersoon naar volwassenheid . | 1pos
|
Heerlijk boek! De setting Sandhamm-eilanden wordt prachtig beschreven, de sfeer is spannend maar ook zomers relaxed, de personages sympathiek. Maar bovenal is het plot spannend en verrassend. Ik hoop dat er snel weer een boek van Viveca Sten in vertaling verschijnt. | 1pos
|
Het meisje in de trein is een heerlijke Thriller om 's avonds nog in bed te lezen. Je wordt meegesleept door de personen die elk hun kant van het verhaal vertellen. Met een prachtige plottwist op het einde, kon ik niet wachten tot ik het boek uit had! Een echte aanrader voor anderen! | 1pos
|
Ik heb deze serie zo vaak opnieuw gelezen, maar zodra ik aan het eerste boek begin, voelt het alsof ik thuis kom en word ik weer helemaal opnieuw verliefd.
Ik vind het geweldig hoe jong 'The Golden Trio' nog is in dit deel en hoe Harry in aanraking komt met de tovenaarswereld. Mijn favoriete moment is waarschijnlijk het incident met de trol en hoe Hermelien onderdeel wordt van het gezelschap of hoe Fred en George grappen dat ze Ginny een wc-bril zullen sturen.
Dus, waar blijft mijn brief van Zweinstein? | 1pos
|
Ook deze roman is een deel van een serie: 1. Die je niet ziet 2. Dichterbij dan je denkt 3. De goden verzoeken 4. Verwrongen levens 5. In die heerlijke zomertijd 6. Bittere vrucht.
Deze zesde roman van Mari Jungstedt speelt zich af op het Zweedse eiland Gotland. Het is een toeristische eiland en de zomer nadert, dus wordt het weer druk met vakantiegangers. De politie heeft te maken met een zware mishandeling van een jongen in een discotheek. Deze wordt uitgebaat door Viktor Algård. Hij heeft hierover vele protesten gekregen. Als er in Visby, de hoofdstad van het eiland, een nieuw congrescentrum wordt geopend, wordt de organisator van het feest, deze zelfde Viktor Algård, vermoord gevonden. Hij is vergiftigd met cyanide. Viktor is getrouwd, maar zijn vrouw is niet op het feest aanwezig. Zijn minnares, de kunstenares Veronika Hammar, wel. Waarom is Viktor Algård vermoord en door wie? Commissaris Anders Knutas, ook aanwezig op het feest, en inspecteur Karin Jacobsson gaan op onderzoek uit. Is Viktor Algård vermoord door iemand, die te maken heeft met de inmiddels overleden jongen, die mishandeld was in zijn discotheek of door zijn vrouw, omdat hij wilde scheiden? Er waren protesten tegen het congrescentrum; moet daar de dader gezocht worden? Ook is er in het verleden een concurrent failliet gegaan; misschien is hij uiteindelijk door het lint gegaan? Motieven genoeg dus.
De zoektocht wordt afgewisseld met jeugdherinneringen van iemand, waarvan je de identiteit niet kent. Later blijkt dit de dader te zijn. Veronica Hammar, de nieuwe vriendin van Viktor Algård, is verdwenen. Commissaris Anders Knutas en inspecteur Karin Jacobsson gaan haar zoeken. Ze is naar een zomerhuis vertrokken en daar wordt een aanslag op háár gepleegd. Bij onderzoek blijkt dat haar kinderen een moeizame relatie met hun moeder hebben. Moet de dader dan toch in de familiekring worden gezocht?
Bittere vrucht is een typische Zweedse misdaadroman, met het gewone langzame tempo, en de vele details van het leven en de problemen van de personages. Het verhaal wordt verteld vanuit verschillende perspectieven en in korte hoofdstukken. Commissaris Anders Knutas, zijn plaatsvervangster Karin Jacobsson en journalist Berg spelen een belangrijke rol in alle romans van deze schrijfster, daardoor zijn hun problemen niet altijd even duidelijk voor lezers, die de andere boeken niet kennen. Huiselijke problemen van commissaris Knutas spelen een belangrijke rol op de achtergrond. Knutas heeft een paar kinderen in de puberteit. Hij vindt het heel moeilijk om een goede relatie met zijn kinderen te houden. Het vertrouwen is helemaal weg. Nils verwijt zijn vader teveel tijd aan zijn werk te besteden en te weinig aan zijn kinderen. Eigenlijk is hij wel een beetje jaloers op zijn vrouw, die een veel betere band met hun kinderen heeft. Hun zoon zit ergens mee en vertelt thuis niets aan zijn ouders, zelfs niet aan zijn moeder. Dit blijkt te maken te hebben met een recente zaak van pubergeweld bij één van de discotheken. Karin Jacobsson is nogal gesloten. Tijdens een weekend Stockholm, als ze naar een kind van Veronica gaan, komt Karin wat los en vertelt Knutas, wat er gebeurd is in het verleden en ook tijdens een zoektocht naar een moordenaar. Dit staat in een eerder deel van de serie. Ze voelde zich verwant met deze moordenaar en heeft haar laten lopen. Ook zijn er raakvlakken met deze geschiedenis. Dit wordt goed verteld in het verhaal. De journalist Johan Berg is getrouwd met Emma. Dit is ook niet zonder slag of stoot gegaan. Met hen is ook iets gebeurd in een eerder deel (deel 1). Ook wordt er gerefereerd naar ervaringen uit het verleden, dus is het wel handig de boeken op volgorde te lezen. De scènes met Johan doen echt aan, omdat Mari Jungstedt kan putten uit eigen ervaringen. Zij heeft gewerkt als tv- journalist. Ze laat hem ook allerlei ethische en morele dilemma s aankaarten.
Het thema drankmisbruik onder jongeren en de mishandelingen die daar vaak het gevolg van zijn, is actueel. De vader van Mari Jungstedt was alcoholist. Haar ouders waren gescheiden toen zij negen jaar oud was. In een interview met Crimezone zegt ze, dat haar vaders alcoholisme een zwaar stempel op het gezin drukte. Haar vader en haar oma hadden een moeilijke relatie. Dit is de inspiratie geweest voor dit boek. De titel Bittere vrucht duidt ook op een kind, dat verbitterd is geworden. De cyaankali ruikt trouwens ook naar bittere amandelen.
Mari Jungstedt (Zweden, 1962) studeerde journalistiek en is redacteur en nieuwslezeres bij de Zweedse televisie. Op haar 28e is ze naar de School voor Journalistiek gegaan. Daar heeft ze ook haar man ontmoet, die van het eiland Gotland kwam. Ze debuteerde in 2003 met Die je niet ziet. Ze woont met haar man en twee kinderen in Nacka bij Stockholm. s Zomers verblijft ze vooral op het eiland Gotland, waar al haar misdaadromans zich afspelen.
Het is een aangenaam te lezen verhaal. Ik houd van de sfeer van het Zweedse eiland Gotland en de karakters uit het boek. Het is weer een aanrader voor de liefhebbers van Scandinavische boeken. | 1pos
|
Net als zovelen heb ook ik dit boek ooit gelezen en wat jammer dat ik gewoon echt niet meer wist waar het over ging, onbegrijpelijk. Helemaal na het lezen verbaast het me dat je een boek dat zo geweldig is geschreven, de inhoud zo bijzonder, dat je dat niet opslaat. En Dorbeck, tsja lees het maar om daar je eigen oordeel over te vormen. Ik eindig met de spreuk van Wittgenstein aan het eind van het boek.
“Ik kan hem zoeken als hij er niet is, maar hem niet ophangen als hij er niet is.
Men zou kunnen willen zeggen: ‘Dan moet hij er toch ook zijn als ik hem zoek.’
-Dan moet hij er ook zijn als ik hem niet vind, en ook als hij helemaal niet bestaat” | 1pos
|
Een zaterdagmiddag voor de tweede keer gelezen, en wat haalde ik er mooie zinnen uit, die ik de eerste keer niet opgemerkt had.
Zaterdagmiddag 24 februari 1945 valt een Engelse bom op een schoolplein in Almelo hierbij wordt Bram slachtoffer van deze afzwaaier.
Zijn zus, moeder en vader moeten dit verlies een plaats geven, er is sprake van schuldgevoel.
Bert Wagendorp slaagt erin om het gezin een gezicht te geven, door het beschrijven van alledaagse dingen, het werk van vader als hoofdmeester van de plaatselijke school, het huishouden, de moestuin en het schoolleven van beide kinderen.
Dan komt het grote verlies.
Het leven gaat verder, de zus van Bram krijgt een zoon met de naam Bram. Op een dag wil ze haar verhaal vertellen. Bram junior schrijft:
"Mijn moeder heeft de woorden gevonden" .
Dan krijgen we als lezer de gebeurtenissen te horen over die zaterdagmiddag.
Een mooie novelle met diepgang. | 1pos
|
Een boeiend jeugdboek waar ik zo doorheen was. Ik heb dit boek in één adem uitgelezen door de prettige schrijfstijl die zo kenmerkend is van Helen Vreeswijk. Dit verhaal is deels waargebeurd en het blijft mij steeds weer verbazen hoe mensen helemaal in de macht komen van een sekteleider.
Als de moeder van dit verhaal geestelijk zwak is, weet de sekte daar heel slim op in te spelen. Ze verlaat dan ook haar man en oudste zoon en neemt de andere twee kinderen mee naar het klooster, waar ze allemaal gehersenspoeld worden.
Een goed boek en krijgt 4 duimpjes! | 1pos
|
Tjongejonge wat een gruwelijke goed verhaal! Een verhaal dat eerst gedetailleerd vertelt wat voor gruwelijke moorden er worden gepleegd. Na de eerste moord dacht ik zoiets van ‘het motief is toch niet dat het slachtoffer tegenstander is van dat ene geloof he’. Verkeerd gedacht dus! Tijdens het lezen over het plegen van die gruwelijke en mysterieuze moorden heb ik echt af en toe echt even moeten slikken en heb ik ook wel gedacht van gadver maar het was geen reden om het superspannende boek weg te leggen, integendeel zelfs! Op gegeven moment wordt de link gelegd met de andere moorden die in diverse landen zijn gepleegd en wordt er een internationaal team ingesteld om deze moorden op te lossen. De heftige ontknoping, die mij rillingen bezorgden en waarbij ik dacht ‘neeeee dat ga je toch echt niet doen toch’, heb ik echt niet aanzien komen.
RÄV is zo gruwelijk goed geschreven dat ik alleen maar verder wilde lezen. Helaas moest ik het wegens andere verplichtingen wel wegleggen maar dit wilde ik eigenlijk helemaal niet wat RÄV had mij in zijn ban, ik moest en zou het uitlezen! Wat natuurlijk iets zegt over de goede schrijfstijl van de schrijver. | 1pos
|
Dit is een keiharde thriller vol gewelddadige actie, corruptie en intriges. Gelukkig vind ik dat af en toe best fijn om te lezen. De schrijfstijl is erg beeldend en gedetailleerd. Daardoor las het verhaal voor mij erg prettig en had ik geen moeite om te volgen wat er allemaal gebeurde, ondanks dat er een paar verhaallijnen door elkaar lopen.
Sam is geen aardige man en heeft opvattingen waar ik het niet bepaald mee eens ben, maar toch hoopte ik dat hij zou ontsnappen. Ik vind het fijn als een personage zo genuanceerd is dat je tegelijkertijd een hekel aan hem hebt en wilt dat hij wint. De vaardigheden van Sam zorgen dat hij behoorlijk goed is in de vijand ontlopen. Dit levert fijne actiescenes op.
Het verhaal wordt vanuit verschillende standpunten verteld. Dit vond ik fijn omdat je het verhaal niet alleen vanuit meerdere oogpunten ziet, maar ook vanuit verschillende locaties. Dat maakte het voor mij extra interessant.
De omgeving wordt ook heel mooi beschreven. Met name Sam maakt ook veel gebruik van zijn omgeving om uit handen van de vijand te blijven. De beschrijvingen van de omgeving dienen dus ook een praktisch doel.
Het einde kwam voor mij een tikje abrupt, maar past verder wel bij het verhaal. Al had ik stiekem nog op iets anders gehoopt.
Ik ben onder de indruk van deze thriller. De beeldende schrijfstijl maakt het makkelijk te volgen en voegde voor mij extra spanning toe. Het karakter van Sam is zo genuanceerd, dat ik hem onaardig vond, maar toch van alles gunde. De verschillende standpunten, uit verschillende locaties, maken het verhaal gevarieerd en erg compleet. Een zeer goede actiethriller. | 1pos
|
Dit is een young adult roman over een nogal zwaar en helaas nog steeds actueel thema, mishandeling.
Het gaat over de 14 jarige Saskia. Na veel ellende te hebben meegemaakt met haar stiefvader, is ze nu eindelijk buiten zijn bereik. Ze komt in een kindertehuis te wonen, waar ze op een nieuw begin hoopt. Het valt niet mee, want de dingen die gebeurd zijn in het verleden, vergeet je niet zomaar. Ze ziet het soms weer letterlijk voor zich en dan wordt blauw grijs en grijs wordt zwart. Ze wil gewoon verder met haar leven . Ergens diep van binnen zit een prachtige bloem, die het verdient tussen het onkruid omhoog te komen.
Je leert Saskia kennen als een meisje dat veel heeft meegemaakt met haar moeder en stiefvader. Ze is nog erg jong maar zeker niet naief en weet zich staande te houden. Ze is iemand die makkelijk vrienden maakt , maar ze is ook altijd op haar hoede. Ze zoekt overal iets achter en dat kan je haar niet kwalijk nemen na alles wat ze heeft meegemaakt. Ze is ook gewoon puber met de nodige perikelen en ontluikende liefde. Je kan je zeker in haar verplaatsen. De stukjes over haar verleden komen heel beklemmend maar realistisch over. De andere personagers worden goed genoeg beschreven om je in hen te kunnen inleven. Thea is een schatje en Nannie en Bonno ook. De stiefvader … ik krijg echt de kriebels van zo’n vent.
Het verhaal leest vlot, het is aangrijpend en spannend genoeg om verder te lezen. Je wil weten hoe het verder gaat. De flashbacks zijn in dit verhaal juist nuttig.
Je komt meer te weten over kinderen in een tehuis en de vooroordelen die men daarover heeft. Goed dat dit aan de kaak wordt gesteld in een jeugdboek.
De opbouw naar het plot is goed, het boek heeft een eind wat past bij het verhaal. Het is wel een soort van open eind, er komen immers nog twee delen aan. De serie is eerder uitgeven in 1995. Nu wordt het uitgebracht al trilogie. | 1pos
|
Zac heeft leukemie. Nadat de eerste behandeling niet is aangeslagen, krijgt hij nieuw beenmerg wat er voor moet zorgen dat hij geneest. In het ziekenhuis maakt hij kennis met Mia: boos, bokkig en teleurgesteld in het leven. Zij heeft een tumor in haar been en ze kan dat niet accepteren. Ze ziet vooral alle dingen die ze niet meer kan doen en ze geeft haar moeder de schuld van dit alles. Immers: zij gaf goedkeuring aan een operatie die Mia niet wilde.
Zac ziet Mia als een grote geluksvogel. Zij heeft een grote kans om de ziekte te overleven, terwijl zijn eigen kansen veel kleiner zijn. Uiteraard ziet Mia dat heel anders. Zac leert Mia om te accepteren wat er is gebeurd. Op haar beurt steunt Mia hem als het plotseling toch niet zo goed meer gaat.
Met Zac&Mia heeft A.J.Betts een boek geschreven dat een beetje doet denken aan Weeffout in de sterren. Ik denk dat de liefhebbers van Weeffout ook voor Zac&Mia zullen vallen. Wat mij betreft is het boek terecht genomineerd voor de Dioraphte Literatourprijs 2015. Het boek maakt indruk. De boosheid van Mia is echt en volkomen te begrijpen. Zac maakt indruk door zijn nuchterheid en zijn optimisme. Ontroerend is het moment waarop Mia in de nacht voor haar operatie troost en geborgenheid zoekt bij Zac.
Indrukwekkend, nuchter en mooi geschreven. Een absolute aanrader! "Er zal turbulentie zijn. Onverwachte tussenstops. Slecht eten. Tekort aan zuurstof en momenten van totale paniek. Maar als de nieuwe geluk heeft, staat hij er niet alleen voor." | 1pos
|
Cover
Een foto van een ouder echtpaar die op wandel zijn in een besneeuwd bos. Deze foto straalt voor mij een soort van intimiteit uit hoe ze daar wandelen. Ik geef deze cover een 8.
Samenvatting van het verhaal
Op een dag in september krijgt Nadine een telefoontje van haar opa om te zeggen dat hij niet meer voor haar oma kan zorgen omwille van haar dementie, hij kan het gewoonweg niet meer aan. “Het is beter zo” zegt Nadine uiteindelijk aan de telefoon. Op dit moment valt de beslissing om een tehuis te zoeken voor haar oma. Wanneer is het eigenlijk allemaal begonnen vraagt Nadine zich af. Ze herinnert zich een paar voorvallen maar wie vergeet er al eens geen dingen of legt dingen op een verkeerde plaats toch?
Nadine gaat naar haar grootouders en ziet hoe haar oma zwakker is geworden en haar opa is ook fel vermagerd en ziet er heel bleek uit. Haar opa die de meest verschrikkelijke dingen moet aanhoren kan het niet meer opbrengen om haar te verzorgen en onder een dak te moeten leven hoe verschrikkelijk hij dit ook vindt om afstand te moeten nemen van zijn “meisje”.
Want zijn “meisje” is ze altijd geweest vanaf de dag hij haar voor het eerst zag toen hij na de oorlog bij zijn oom ging wonen. Het was gewoonweg liefde op het eerste gezicht. En nu kan hij zich niet meer aan zijn belofte houden om altijd voor haar te blijven zorgen, “Ik zou haar nooit verlaten hebben” zegt hij maar tenslotte is hij ook maar een mens.
Voor Nadine is het ook verschrikkelijk om haar oma zo te zien en ook haar opa die zichzelf laat verkommeren. Nadine was 2 jaar oud toen haar ouders scheiden en haar grootouders hebben haar
altijd opgevangen en daar was het dan ook wat ze juist zo nodig had en wat ze thuis miste en dat was nestwarmte. Haar oma gaat naar een tehuis maar haar opa heeft zoveel schuldgevoelens dat hij toch na 36 jaren zijn woning verlaat om samen met haar oma in het tehuis te gaan wonen. Hij moet gewoon bij zijn meisje zijn. Hij laat gewoon al zijn hebben en houden achter en vervoegt zich bij zijn geliefde. Als het voor hem ook niet meer houdbaar wordt in het rusthuis omwille van haar oma moet hij wederom een drastische beslissing nemen.
Conclusie
Dit boek bestaat uit 2 delen, het eerste vertelt het verhaal van Edwin en Ria, hoe ze elkaar zijn tegen gekomen en hoe hun liefde vanaf het eerste moment was. Hoe ze hem verloor en terugvond. Hoe ze daarna met elkaar leefden en gelukkig waren.
Het andere deel wordt verteld door de kleindochter Nadine die jeugdherinneringen oprakelt, hoe ze voor haar grootouders zorgt en hoe haar opa al die verhalen vertelt die ze nu heeft neer gepend in dit boek. Ze had aan haar opa gevraagd of ze dit boek mocht schrijven en haar opa stemde toe. Ze heeft een zo mooi en reëel beeld weer gegeven van twee mensen die zielsveel van elkaar hebben gehouden en die door een verschrikkelijke ziekte niet meer met elkaar konden leven. Ook de bijkomende emoties laten je zeker niet onberoerd als je dit verhaal leest, een mens verscheurt van schuldgevoelens die er alles aan zou gedaan hebben om de liefde van zijn leven bij zich te houden tot de dood.
Ook vanuit Nadine’s standpunt kun je lezen hoe ook zij het er enorm moeilijk mee heeft en wat zij van de toekomst denkt met haar vriend Tino. Hoe zij haar jeugdjaren heeft gespendeerd met mensen die zo dol op haar waren en waar ze goed verzorgt en vertroeteld werd en hoe zij ook meer dan haar best heeft gedaan om er voor hen te zijn toen haar opa haar nodig had. Hoe zij ook afstand heeft moeten nemen van haar oma die nu in fase vier zit van haar ziekte.
Dit boek is een mooi eerbetoon aan haar grootouders maar vooral aan haar opa; haar opa zou terecht fier op haar boek zijn geweest met dit verhaal. Hij zou het ongetwijfeld zeven sterren gegeven hebben!
Ik heb opzettelijk niet teveel prijs gegeven in deze recensie want ik vind dat je het verhaal zelf moet lezen om te weten wat voor een respectabel man Edwin was. Een heel prachtig maar oh zo ontroerend boek en eentje waar je nog dagen over nadenkt en dat je niet los laat. Dit boek krijgt van mij 5 sterren. | 1pos
|
Ik mocht meedoen als één van de 50 buzzers van Hebban voor het tweede boek van Ilse Ruijters. Ik had nog nooit van deze schrijfster gehoord maar de titel maakte me nieuwsgierig en deed me denken aan ‘Later als ik groot ben’…
Daarnaast sprak de locatie me aan; het boek speelt zich grotendeels af in een TBS kliniek. Nadat ik 25 jaar geleden een keer op excursie geweest ben in een TBS kliniek, is mijn nieuwsgierigheid gewekt voor het leven dat deze mensen leiden. En toen ik zag dat Ilse Ruijters ook de Hebban Thriller Debuutprijs in 2015 gewonnen heeft met haar eerste boek, was ik meteen geïnteresseerd.
Het boek gaat over Elin, een jonge vrouw die start als sociotherapeut in een TBS kliniek op een afdeling met allemaal mannen met verschillende achtergronden en verschillende verhalen.
Als snel wordt duidelijk dat zij niet zomaar gesolliciteerd heeft naar een baan in een TBS kliniek, ze is op zoek naar haar wortels en die hebben zeker te maken met het leven in een TBS kliniek.
In korte hoofdstukken die geen titels dragen maar dagnummers en jaartallen vermelden, worden we als lezers meegenomen in zowel het heden als het verleden. Waarom is Elin zo gefacscineerd door het leven in een TBS kliniek en hoe zit het nu met haar relatie met haar ouders? Aan het eind van dit boek volgen de antwoorden pas met uiteindelijk een verrassende en onverwachte ontknoping waarbij ik in de Proloog volledig op het verkeerde been werd gezet.
Na het lezen van dit boek ben ik meteen begonnen in haar debuut en ook hiervan was ik onder de indruk. Ilse Ruijters kan zeker schrijven en heeft haar debutantenprijs meer dan verdiend.
Ze heeft er zeker een fan bij! | 1pos
|
Een echte aanrader als je van sprookjes houd! Toen ik begon met het boek was ik er meteen helemaal weg van! Weg leggen ging niet meer | 1pos
|
Spannend verhaal waar je in het begin even in moet komen maar dan lees je het vlot weg.
Het is een degelijk moordcomplot, steeds als je denkt te weten wie het gedaan heeft komen er weer andere aanwijzingen, zodat iedereen het gedaan zou kunnen hebben.
Spannend tot de laatste bladzijde. | 1pos
|
Mattias ging dood. En zij bleven achter. Acht verhaallijnen, acht perspectieven. Sommigen hielden van hem, anderen kenden hem nauwelijks en alle herinneringen zijn anders. In elk leven speelt hij een significante rol juist omdat hij er niet meer is. Langzaam vallen de puzzelstukjes op hun plaats en wordt duidelijk wie Mattias was en wat er op de avond van zijn dood gebeurde. 'Na Mattias' is een aangrijpende en emotionele roman over angsten van nu, over omgaan met verlies en over de verhalen die we elkaar vertellen omdat dat het enige is wat we dan nog kunnen.
Peter Zantingh heeft met zijn 'Na Mattias' mij doen verbazen. Hoe passen zoveel verschillende verhalen, en zoveel verschillende emoties in zo'n dun boek? En alles klopt van begin tot eind. | 1pos
|
Een schitterend boek over de belevingen van een jonge, dappere vrouw in Wo2. Het leuke aan dit boek is, dat het niet alleen maar kommer en kwel is. Ik wil hier niet mee zeggen dat het niet verschrikkelijk is geweest.
Maar ik vind het juist reëel dat je in tijden van ellende hoop en kracht put uit verliefdheid, zoete broodjes, flauwe grapjes, en dat je daarmee de vermoeidheid, honger, ellende en angst wegdrukt.
Dat maakt dit zo boek reëel, zo bijzonder.
En, ik vond de recepten uit de bakkerij die door het boek heen stonden geweldig. Leuk idee en om te smullen. | 1pos
|
Ik wou dat je je Homs zou herinneren zoals ik, Marwan.
Maar dat leven, die tijd,
lijkt nu een droom,
zelfs voor mij,
een lang verstomd gerucht.
Wij allemaal op zoek naar een thuis.
De wanhoop spat van ieder woord af. Wat moet je meer zeggen. Dit doet zeer. Je wordt er stil van. De beelden in het boek spreken voor zich.
Prachtige aquarellen van Dan Williams verduidelijken en vullen de tekst aan. Een boek om regelmatig open te slaan. Een boek om frontaal in je kast te zetten. Een boek dat er eigenlijk niet had hoeven moeten zijn.
De opbrengst van Bede van de zee gaat naar vluchtelingenorganisatie UNHCR. | 1pos
|
Een zeer indrukwekkende roman over de naoorlogse jaren in Duitsland. Hamburg is een stad in puin en tussen dat puin wordt van alles gevonden wat weer verhandeld kan worden. Zo kan men gevonden spullen weer ruilen voor sigaretten die weer voor eten ingewisseld konden worden. Je moet dan natuurlijk wel weten wie je vertrouwen kunt.
Maar wat doe je, als je daar een kind van een jaar of drie ziet zitten, die niet praat en helemaal alleen is?
Deze roman is gebaseerd op de nooit opgeloste Trümmermörder in Hamburg van 1947. (puinmoorden)
Prachtig verwoord en leest makkelijk, ik kon me een goede voorstelling maken, hoe het er in die tijd aan toe ging. Er was niets en alles moest weer opgebouwd worden. Voedsel tekorten, koude winters met weinig tot geen brandhout of andere verwarming. Een moeilijke en zware periode voor een moeder die drie monden te voeden heeft. Maar ook voor een gezin die in rijkdom leeft en alles af moet staan.
Dit is het zevende boek van Mechtild Borrmann, maar de eerste die vertaald is in het Nederlands.
Hopelijk volgen er meer. | 1pos
|
De Beer en de Nachtegaal is als een Russisch sprookje: mysterieus, wreed en betoverend mooi. Prachtig ook hoe de auteur verschillende folkloristische verhalen verweven heeft in het verhaal. Doet verlangen naar haar volgende boek. | 1pos
|
Ik heb genoten van dit boek! Het labeltje 'literaire thriller' past misschien niet geheel bij dit boek, maar het is vlot geschreven en leest heerlijk weg. Het heeft korte hoofdstukken wat ik persoonlijk erg fijn vind. De proloog en de epiloog is zeer sterk geschreven. Daartussen is het minder spannend en wordt er geschreven over het leven van Marianne, wat ook wel boeiend is. Voor een debuut vind ik het een goed boek van het duo en ik kijk uit naar een volgend boek van hen! | 1pos
|
Ooit hadden hij en zijn Marie een gelukkige relatie. Marie hield ervan zich speciaal voor hem mooi te maken en de seks was goed, zeer goed zelfs, vond hij.
Totdat er iets gebeurde wat hier een eind aan maakte. En dat was al heel, heel lang geleden. Vanaf dat moment houden hij en Marie elkaar gevangen in een vreugdeloos huwelijk. Geen liefde, geen tederheid, geen seks, slechts minachting van de kant van Marie is zijn deel. Zo rijgen de jaren zich aaneen totdat de inmiddels bejaarde man van Marie ’s ochtends wakker wordt naast een levenloze Marie. Zijn ritme van alle dag, opstaan, kniebuigingen, koffie zetten, hout kloven, wordt hierdoor dermate verstoord dat hij, toch al verward, alle grip op zijn leven verliest.
De verwarring van de man wordt prachtig weergegeven door de van-de-hak-op-de-tak-springende gedachten die heen en weer gaan tussen herinneringen aan een ver en minder ver verleden, doordat zijn normaliter routineuze handelingen nu voortdurend onderbroken worden, door zijn gekluns met de koffie, zijn badjas en zijn druppelende penis.
Hermans heeft niet veel pagina’s nodig, slechts 114, om de troosteloosheid en eenzaamheid van een echtpaar dat ondanks alles bij elkaar blijft, uit te beelden. Dat doet hij in evenwichtig, helder proza.
We volgen de man van Marie slechts een dag van zijn leven; dat zou misschien een eenvoudige en saaie dag hebben kunnen worden, als de schrijver niet op twee fronten de spanning tot op het laatste moment erin gehouden had: welke gebeurtenis zorgde voor een dramatische omslag in het leven van de man en zijn Marie? En loopt het af met de man zoals de lezer langzamerhand verwacht dat het gaat aflopen?
4 schitterende sterren! | 1pos
|
Robin is bedrogen door haar vriend en sindsdien weert ze alle mannen af. Tot ze tegen Max, de fotograaf aanloopt. Zodra deze knappe man interesse begint te tonen in haar, wimpelt ze hem snel af. Ze heeft geen zin in een eenmalig avontuurtje. Vooral als haar beste vriendin Alix laat doorschemeren dat ze ook iets met deze fotograaf heeft gehad. Maar Max geeft niet op en vraagt Robin of ze hem wilt helpen met een boek. Het lijkt haar een leuk project en als blijkt dat hij nooit iets met Alix gehad heeft, bloeit er langzamerhand toch een liefde tussen hen op. Robin begint te geloven dat het toch iets zou kunnen worden. Tot iemand uit het verleden zich meldt en alles overhoop gooit.
Liefde met gebruiksaanwijzing is het tweede boek van Aline van Wijnen. Ze won begin 2016 met haar debuut ‘Halsoverkop’ de Vriendin schrijfwedstrijd. Liefde met gebruiksaanwijzing is een heerlijke feelgoodroman met de juiste dosis humor, die je laat hunkeren naar chocotoff en wijn.
Ik kon het boek niet wegleggen; ik herkende zoveel van mijzelf in het verhaal. Vandaar dat ik dit boek 5 verdiende sterren geef. Ik kijk uit naar het volgende boek! | 1pos
|
Het boek verteld het verhaal van Marie de dochter van een welgestelde weduwnaar/handelaar. Op de dag voor haar huwelijk wordt ze op gruwelijke wijze verkracht en ontmaagd. Ze wordt terechtgesteld en verbannen uit de stad Konstanz.Tijdens deze reis ontstaan er vriendschappen en gebeuren er gruwelijke dingen tevens leeft ze in erbarmelijke omstandigheden.Het boek is opgesplitst in delen en ieder deel beschrijft een fase uit haar leven als prostituee. Als in Konstanz de concilie plaats vind en alle belangrijke mensen naar Konstanz gaan gaat Marie ook terug om wraak te nemen.Zodra je in het boek begint te lezen wil je weten hoe het leven van Marie verloopt. Iny Lorentz heeft met dit boek De Wandelhoer een echte pageturner neergezet. | 1pos
|
Bhalla House, gelegen op de Schotse Hebriden, behoort al generaties lang tot de – verre – familie van Harriet. Harriet ( Hetty) is de nieuwe eigenares en ze is erheen gereisd om het huis te inspecteren en te kijken wat de mogelijkheden zijn Zelf twijfelt ze tussen verkopen of er een luxe hotel van te maken.
Zij is net aangekomen op het eiland als er onder de vloer van het huis menselijke resten worden aangetroffen. Waarschijnlijk liggen deze resten er al een eeuw.
Hetty vindt oude dagboeken en brieven en ze ontdekt dat aan het begin van de twintigste eeuw het huis bewoond werd door de schilder en naturalist Theodore Blake en zijn vrouw Beatrice. Uit alles dat ze leest blijkt het huwelijk van Theo en Beatrice geen gelukkig huwelijk te zijn geweest.
'Huis van eb en vloed' bestaat uit twee verhaallijnen. Eén speelt zich af in 2010 en de andere in 1910. In het verhaal van 2010 leren we Hetty kennen. Haar plannen voor Bhalla House worden door de lokale bewoners aldaar niet in dank afgenomen en ze ondervindt flinke tegenwerking. Ondertussen is het onderzoek naar de identificatie van de gevonden menselijke resten in volle gang.
Het verhaal dat zich afspeelt in 1910 verteld over Beatrice en haar leven met Theo. Een verhaal dat aan het eind duidelijkheid zal geven en er ook voor zal zorgen dat Hetty de juiste keuze zal maken.
Op de een of andere manier duurde het even voordat dit verhaal mij te pakken kreeg. Maar toen het eenmaal zover was, kon ik het boek ook niet meer wegleggen. In de vele gebeurtenissen die zich afspelen is voortdurend een sluimerende spanning aanwezig en de beeldende en sprekende schrijfstijl laten je alles van dichtbij meemaken. Het strand, de zee en alles eromheen wordt zo beschreven dat je helder beeld krijgt van de omgeving waar alles zich afspeelt. Een dichterlijke, ietwat klassieke schrijfstijl, een verhaal dat mij een beetje deed denken aan een opera.
‘Hij had haar meegenomen naar zijn droomwereld, ze was erdoor betoverd geraakt en wilde die graag met hem delen, maar zijn passie was omgedraaid, naar binnen gericht en hij had haar buitengesloten, hij was verduisterd tot iets wat ze niet kon begrijpen, en ze was het spoor bijster geraakt.’
Het leven van Beatrice ziet er erg triest uit en straalt veel eenzaamheid uit. Een personage waar ik medelijden mee had en ik hoopte dat voor haar het tij zou keren. Op een gegeven moment kiest ze heel even voor zichzelf en voor de liefde, maar dit zal helaas niet datgene brengen waar ze zo naar verlangd. In het boek wordt al snel duidelijk gemaakt waarom Theo zich op een bepaalde manier gedraagt maar voor Beatrice zal dit lang een raadsel blijven. Het aanwezige spanningsveld tussen de hoofdpersonages is op een wijze beschreven dat deze zeer voelbaar is waardoor de boog continu gespannen blijft.
‘Hij had bij aankomst opgetogen geleken, verrukt om hier te zijn en ze had hem naar het strand zien lopen en daarna met de zoon van de rentmeester zien praten. Maar ze was zich bewust geworden van zijn stemmingen hier. Zijn stiltes.’
De spanning in 'Huis van eb en vloed' zat hem ook in het feit dat ik voortdurend benieuwd was wanneer er eindelijk open kaart zou worden gespeeld. En wanneer het bekend zou worden van wie de gevonden menselijke resten waren. Als het moment daar is het waarom niet zo verrassend meer, maar het hoe des te meer.
'Huis van eb en vloed' is een verhaal waarin veel geheimen worden prijsgegeven maar eigenlijk draait het allemaal maar om één ding en dat is de ware liefde.
Romantiek, drama en spanning samengevat in een zeer mooi welgevormd verhaal. | 1pos
|
Ik heb echt genoten van dit boek. Het was zo meeslepend en prachtig geschreven dat ik door bleef lezen. Ik vond het fascinerend om te lezen hoe iemand van bovenaf haar leven opnieuw bekijkt en het er eigenlijk helemaal niet mee eens is maar niets kan doen. Het was emotioneel een best heftig boek om te lezen maar dit vind ik juist interresant. Het boek heeft me best wel aan het denken gezet. Waarom maak je de keuzes die je kiest? En welke gevolgen heeft dat?
Vooraf vroeg ik me af of het boek niet te zweverig was maar dat was het absoluut niet. Het heeft geboeid van begin tot eind! Het einde kwam trouwens volkomen onverwacht. En toch was het het laastse puzzelstukje dat het beeld compleet maakte!
Leesadvies: Als je houdt van boeken die je aan het denken zet en emotioneel best wat kan hebben. | 1pos
|
'De negen cirkels' heeft mij aangenaam verrast. Vanaf het begin was ik in de ban van Jack en Xahubub. Jack, een koppige en praatgrage jongeman die weg wilde uit de hel, en Xahubub, zijn duivelse doch gevoelig gids (met huwelijksproblemen) die hem absoluut in de negende (en ergste) cirkel wilde afleveren. Ik volgde erg geboeid hun conversaties en avonturen op weg naar die negende cirkel. Een weg vol gevaar, onverwachte gebeurtenissen, en ook humor. De pakmannetjes vond ik bv erg grappig en leuk gevonden, alsook de historische figuren van in de vijfde cirkel en de raar pratende Tweig.
De vraag waarom Jack in de hel was beland en of hij daar wel thuishoorde, hield mij ook erg bezig. Dit werd naarmate het boek vorderde steeds duidelijker, en is op een originele manier in het verhaal verwerkt. Op het einde wordt alles duidelijk.
Alhoewel ik weinig ervaring heb met fantasy boeken, heeft deze mij enorm kunnen bekoren. Spannend, ingenieus plot en een meeslepende verhaallijn. Meer heb je niet nodig. Aanrader! | 1pos
|
Zeer goed tweede deel van deze auteur,jammer dat deel een niet in het Nederlands is vertaald en dat dat ook nergens staat aangegeven dat dit het tweede deel is uit een serie.
Ik heb het eerste deel in het duits gelezen anders had ik dit tweede deel geen vier duimen gegeven je mist anders te veel achtergrondinformatie!
Het boek begint wat traag maar daarna word het heel erg spannend! | 1pos
|
Wat een meesterwerk! Nog spannender dan eerdere werken als Immer Dierbaar en Bloed uit de hemel. Het derde deel met advocaat Bastianù in de hoofdrol. Maar het is geen thriller, geen advocatenroman, het is literatuur van de bovenste plank. Fois weet als geen ander een bepaalde sfeer te creëren, zijn beschrijvingen van mensen en de natuur zijn weergaloos! Niks voor liefhebbers van crimepulp. | 1pos
|
Gallia 342: Nadat er veel geschriften zijn verbrand weet de Jonge monnik Arinus zijn hand te leggen op een geheime Codex en meent deze in veiligheid te moeten brengen. Hij verstopt de Codex in de bergen, maakt een kaartje van de verstopplaats en stopt dit in een kostbaar flesje, dat hij vervolgens ook weer verstopt.
Carcassonne 1942: als Sandrine op een mooie ochtend naar buiten gaat voor een rondje op haar fiets vind ze een man in het water, ze red hem en de man weet in zijn laatste ogenblikken een boodschap door te geven aan Sandrine, dan wordt Sadrine neergeslagen valt in het water en wordt gered door een andere man. Wanneer ze wordt gevonden door een echtpaar is er geen spoor meer te bekennen van beide mannen. Tijdens een demonstatie komt haar redder Raoul in beeld, ze laat hem overnachten in haar huis zodat hij de volgende dag op de vlucht kan slaan voor de politie. Dan verteld haar zuster Marianne haar over haar werk in het verzet en Sandrine is dan al snel geïnteresseerd en wil haar steentje bijdragen. Sadrine en de vriendinnenclub van Marianne storten zich dan ook volop in het verzetswerk dat in het begin bestaat uit het verzorgen van gevangenen, maar al gaande weg wordt het steeds gevaarlijker werk.
Citadel is een mooie historische thriller, maar mist wel wat in tegenstelling tot haar eerder verschenen boeken. Voor de spanning moet je eerst het halve boek hebben gelezen en de kennis voor wat betreft de geschiedenis laat wat te wensen over. Des al niet te min is het weer een lekker boek, dat lekker vlot weg leest. De personages worden goed beschreven en leuk detail is dat de heer Billard al bekend uit het vorige boek ook weer van de partij is. Het vriendinnenclubje vormt echter de hoofdmoot voor het verhaal, Billard had een wat grotere rol mogen hebben gezien zijn zoektocht naar de codex, jammer dat Kate Mosse dit onderwerp wat laat liggen en onduidelijk brengt, ze laat hier dan ook een steekje vallen. De schrijfstijl is zeer eenvoudig, af en toe heb je het idee dat je een Young Adult aan het lezen bent. De plot zit goed in elkaar en naar het einde toe neemt de spanning toe. Kortom, een heerlijk boek voor degene die van een historische thriller houdt. Ik geef hem dan ook 4 sterren.
Spanning: 3 sterren
Plot: 4 sterren
Leesplezier: 4 sterren
Schrijfstijl: 4 sterren
Originaliteit: 4 sterren
Psychologie: 3 sterren | 1pos
|
Een oude, alleenstaande man wordt dood gevonden op zijn bed. Als blijkt dat hij geen natuurlijke dood is gestorven gaat de gepensioneerde politieman Konrad op onderzoek uit.
De oude man had in zijn huis krantenknipsels bewaard over een moord die tijdens de Tweede Wereldoorlog in Reykjavik plaatsvond: een jong meisje werd gewurgd en teruggevonden bij het Nationaal Theater.
We volgen Konrad op zijn zoektocht en komen er achter waarom hij interesse toont in deze zaak. Een tweede verhaallijn speelt zich af tijdens de oorlog en volgt het onderzoek naar de moord op het meisje.
Zoals altijd neemt Indridason de tijd om deze verhalen te vertellen. Beide verhaallijnen lopen vloeiend in elkaar over, en je raakt geen moment de draad kwijt. Vooral de verhaallijn tijdens de oorlog bevat veel details over die periode. De schrijver zet zijn personages goed neer, naar mate het boek vordert kom je meer te weten over de achtergronden van diverse personen. Als lezer raak je met Konrad geboeid door deze zaak en wil je weten hoe het zit.
Aan het eind komen beide verhaallijnen samen en besef je hoe goed gekozen de titel van dit boek is. | 1pos
|
MENING
Wat een boek was dit weer. Misschien wel de beste tot nu toe. Het verhaal gaat over een meisje genaamd Indra die samen met een paar vrienden een auto ongeluk krijgen twee van de vrienden zijn er niet best aan toe dus besluit haar andere vriendin om dit ongeluk te verdoezelen. De schuldgevoelens van Indra blijven zich achter volgen. Indra gaat steeds meer achteruit en haar thuis situatie is ook al niet al te best. Alles word zwaarder en ze krijgt veel tegenslagen te verwerken, waardoor Indra meer en meer geestelijk zwakker word. Op een dag ontmoet ze iemand, een licht punt in haar leven. Hij geeft haar alles wat ze nodig heeft en een nieuw geloof de islam. Zal Indra er weer helemaal boven op komen? Is iedereen wel te vertrouwen? Zal Rand Diaz haar kunnen helpen, want haar privé leven is ook zwaarder na een zwaar verlies?
Het boek is vanaf het begin tot eind spannend.Een echte page turner. Een goed uitgewerkt verhaal met een vlotte schrijfstijl. Door deze manier van schrijven heb ik, ook dit boek verslonden. De karakters zijn goed beschreven, waardoor ik mijn eigen goed in hun kon inleven. Rani Diaz en haar team groeien goed mee met het verhaal. De schrijfster heeft ook in dit verhaal goed haar huis werk gedaan en respect gehouden voor de islam. Het verhaal zelf is best heftig en ik had echt medelijden met bepaalde karakters. Het verhaal is goed opbouwend en neemt halverwege het boek een onverwachte twist. Na die twist krijg je wel een groot vermoeden van het plot, maar die blijf toch heftig aan het einde.
Het boek zelf, heeft een cover wat goed bij het verhaal past. Hij bevat ook de geweldige hoeveelheid van 384 bladzijden. Pluspunt.
Ik ben zeer benieuwd naar het volgende boek in deze boekenreeks.
Deze boekenreeks raad ik aan alle thriller lezers echt aan.
STERREN
Ik geef dit boek 4,5 sterren
BOOKLOVERSAPHIRA | 1pos
|
Wat een heerlijk boek, het zuigt je vanaf bladzijde 1 volledig mee. De snelheid zit goed in het boek, hoofdstukken zijn niet als te lang en leest heerlijk makkelijk weg. het boek heeft 542 bladzijdes en is echt een heerlijk dikke pil. Boek is niet weg te leggen, je moet wel verder lezen. Geen moment saai.
Ik vind dit boek het beste boek van het schrijversduo Lars Kepler zover. Hypnose en Contract waren ook heerlijke boeken, maar dit boek vond ik nog beter.
Wederom Joona Linna in de hoofdrol, een zeer ijverige, verre van standaard commisaris. In het boek komen we ook meer te weten over zijn verleden en zijn beweegredenenen.
Ik heb het boek 4 sterren gegeven, eigenlijk 4,5, maar dat werkt niet. Net geen 5 sterren, want ik had nog een vraag aan het einde van het boek, die onbeantwoord is gebleven. | 1pos
|
Bijna twintig jaar heeft Paustovskij (1892 – 1968) gewerkt aan zijn debuutroman: De romantici. Het boek handelt over vier jonge vrienden. Zij dwepen met de kunsten: poëzie, proza, muziek en beeldende kunst. Zwerven, verre kusten bereiken, zien zij als ideaal. En toch zijn ze het meest gelukkig als ze samen zijn, om gevieren elkaar te vertellen over hun verlangens en hun afkeer van bureaucratisch tsaristisch Rusland.
Hoofdpersoon Maksimov – alter ego van Paustovski – wil schrijver worden. Hij is verliefd op de Tataarse Chatidzje, maar verlaat haar om pas terug te keren als hij een boek heeft geschreven. Voor inspiratie, zowel door waarneming als door de ervaring van eenzaamheid, vertrekt hij naar Moskou en leidt daar inderdaad een eenzaam bestaan. Dan kruist de vileine actrice Natasja zijn pad. Ze verleidt hem, en Maksimov is niet tegen haar grillen bestand, ondanks dat Chatidzje altijd de zijne zal blijven.
Op zeker moment zijn de twee muzes van elkaars bestaan op de hoogte, Maksimov speelt daarin open kaart. De twee dames ontmoeten elkaar en begrijpen waarom Maksimov op ‘die ander’ verleifd is. Chatidzje, de onschuldige, omarmt Natasja, de boosaardige.
Als de oorlog uitbreekt, wordt Maksimov naar het front gestuurd waar hij als ziekenbroeder aan de slag gaat. Slechts één van zijn oude vrienden, Aleksej, is nog in leven. De twee ontmoeten elkaar aan het front en slepen elkaar door de oorlog heen. Dit deel van het boek is enigszins vergelijkbaar met bijvoorbeeld Im Westen nichts neues (Erich Remarque), al belicht het nu de Russische kant van alsmaar terugtrekken.
De romantici is een melancholisch verhaal in de beste Russische traditie. Vergelijk de stijl met die van Isaak Babel. Het boek is grotendeels autobiografisch en het wordt – zeer passend – afgesloten met een nawoord van zoon Vadim Paustovski. | 1pos
|
Astrid Harrewijn heeft als schrijfster bekendheid geworven met het winnen van de vroegere Jill Mansell-schrijfwedstrijd van magazine Flair. Een van haar successen is de drieluik over drie vriendinnen met een wervelende carrière. Lazen we in 'Miss Communicatie' als eerste over journaliste Didi, en vervolgens over zakenvrouw Lein in 'Miss Match'; zo maken we in 'Miss Verstand' kennis met kinderpsychologe Iris. Ze heeft een eigen succesvolle praktijk in Den Haag en heeft al haar zaakjes, behalve op liefdesgebied, prima op orde. Het contact met haar vriendinnen Didi en Lein is nog altijd heel close, maar wanneer beide vrouwen zwanger zijn, voelt Iris zich onwillekeurig toch een beetje buitengesloten en eenzaam. Ze neemt het heft in eigen handen en sluit zich aan bij een toneelgezelschap. Wat volgt is een meeslepend jaar met de nodige ups en downs.
'Miss Verstand' bruist van de energie en met gepaste pieken en dalen schotelt Harrewijn de lezer een heerlijk feelgood verhaal voor. Er gebeurt, zoals het Harrewijn's eigengereide schrijfstijl betaamt, in sneltreinvaart van alles in het boek. De lezer hoeft zich geen moment te vervelen en leeft gretig mee met de escapades van Iris en haar vriendinnen. Van liefde tot nieuwe vriendschappen, en van drama's tot intens geluk. Gecombineerd met een flinke dosis nuchtere humor, ontvouwt 'Miss Verstand' zich tot een typische chicklit met een oer-Hollands karakter.
De personages zijn doorsnee jonge carrierevrouwen met herkenbare eigenschappen en roerige liefdeslevens. Ook Iris is een karakterestiek rolmodel waarmee elke lezer zich zal kunnen identificeren. Haar bescheiden onzekerheid en nuchtere levenshouding maken haar een mens van vlees en bloed, en dat is misschien wel dé sleutel tot het succes van Harrewijns boeken. Hiermee worden de soms ietwat voorspelbare wendingen direct vergeven.
Met 'Miss Verstand' heeft Harrewijn het beste voor het laatst bewaard en heeft zij de drieluik op een waardige manier ten einde gebracht. | 1pos
|
Deze serie blijft me intrigeren. Het verhaal is meeslepend en omdat het zich in meerdere jaren afpseelt blijf ik het een apart gegeven vinden dat het niet uitmaakt in welke volgorde deze boeken gelezen worden. Als lezer helemaal meegezogen in dit verhaal wat steeds grootser wordt.
Boeiende personages en een mooie schrijfstijl! Wederom van genoten! | 1pos
|
De stem van het hart is het tweede boek van Jan Philip Sendker over Julia Win en het land Birma. Ik mocht dit boek lezen dankzij een actie van de uitgeverij. Het boek is het vervolg op het boek ‘Wat het hart kan horen’ en het is dan ook zeker aan te raden om dit boek eerst te lezen.
De hoofdrol in ‘de stem van het hart’ is wederom weggelegd voor advocate Julia. Ze leidt een druk bestaan in New York en het is inmiddels alweer 10 jaar geleden dat zij afreisde naar Birma op zoek naar haar vader. Het is ook 10 jaar geleden dat zij haar broer in Birma voor het eerst heeft ontmoet en heeft gezien. Het leven dat Julia in New York leidt, is niet het leven waar ze naar verlangd. Ze weet alleen niet waar ze nu echt gelukkig van wordt. Wanneer het Julia in New York opeens allemaal even te veel wordt, hoort zij een innerlijke stem in haar hoofd. In eerste instantie raakt Julia hiervan in paniek. Wordt ze gek? Wie praat er tegen haar? Waarom hoort zij deze stem? Na een bezoek aan een klooster in New York waar een monnik haar vertelt dat de stem haar misschien iets wil vertellen, besluit ze uit te zoeken waarom juist zij deze stem hoort en wat het verhaal is achter deze stem. Ze reist af naar Birma om dit te gaan onderzoeken en weer rust te vinden.
Sendker weet met dit boek wederom de lezer te raken. Het verhaal wordt zo mooi verteld, dat je je zelf in Birma waant. Met prachtige beschrijvingen over de omgeving, maar ook uitstekende karakterschetsen wordt je helemaal meegevoerd in het verhaal en ga je zelfs een beetje houden van de personages in het boek. Sendker is een echte verhalenverteller, naast het verhaal van Julia speelt een ander verhaal ook een grote rol in het boek die uiteindelijk weer perfect samenvalt met het verhaal van Julia. Het boek is bijna magisch te noemen en wanneer je eenmaal hieraan begint, wil je het in een ruk uitlezen. Ik denk dat Sendker met dit boek nog zeker niet klaar is met het verhaal van Julia, want er zijn na het dichtslaan van dit boek voor mij nog veel vragen over hoe het Julia in het verdere leven vergaat. Ik ben nog niet klaar om afscheid te nemen van Julia en Birma dus duim voor een vervolg! | 1pos
|
De geniale vriendin is een mooi en pakkend verhaal over de vriendschap en rivaliteit tussen twee vriendinnen. Het verhaal is geschreven door Elena, een vrouw van in de zestig. Als zij van de zoon van Lila hoort dat Lila verdwenen is gaat zij op zoek naar herinneringen aan haar vriendin. Dan blijkt ze eigenlijk geen tastbare herinneringen aan de vriendschap te bezitten. Om de herinnering aan hun vriendschap levend te houden begint Elena de geschiedenis van hun vriendschap op te schrijven. Alles wat ze zich herinnert wordt in detail opgeschreven.
Het verhaal begint bij de zesjarige buurmeisjes Lila en Elena die in een arme volkswijk in Napels wonen en bij elkaar in de klas zitten. Na een tijd van verkenning ontstaat een vriendschap tussen de rustige en volgzame Elena en de onstuimige en opstandige Lila, die altijd plannen bedenkt en Elena daarin op sleeptouw neemt. Het boek is een mooie en uitgebreide beschrijving van de vriendschap van Lila en Elena die zich door de jaren heen ontwikkeld. Lila is strijdlustig en geeft niet toe aan haar traditionele vader en de maffiosi die in de stad heersen, terwijl Elena veel volgzamer en kalmer is. Lila en Elena groeien op in dezelfde buurt, maar krijgen andere kansen, Elena mag doorleren van haar ouders, terwijl de traditionele vader van Lila haar niet laat doorleren maar in de schoenmakerij opleidt. Ook in de liefde vergaat het ze heel verschillend, Lila is populair bij de rijke en machtige mannen, terwijl Elena veel afwachtender is.
Elena Ferrante werkt het verhaal gedetailleerd uit waardoor je meegevoerd wordt naar de naoorlogse arbeiderswijk in Napels. De vele karakters in het verhaal zijn sterk uitgewerkt, zodat de Napelse families helemaal tot leven komen. Het Italiaanse temperament komt duidelijk in het boek naar voren, wat het verhaal nog aantrekkelijker maakt om te lezen. Het verhaal eindigt, onverwachts in een cliffhanger, het verhaal over de vriendschap tussen Elena en Lila wordt vervolgd, ik ben heel benieuwd naar het volgende deel! | 1pos
|
Dit semi-autobiografisch beeldverhaal vertelt het verhaal van Karel, wiens wereld instort wanneer zijn enige zoon Wannes zich van het dak van hun appartementsgebouw gooit. Karel verliest elke greep op de realiteit en weet zich geen raad met zijn verdriet. Hij functioneert niet meer op zijn werk, krijgt waanbeelden en vervreemdt van zijn vrouw. Ook professionele hulp mag niet baten.
Willy Linthout zet zo het verhaal van de zelfdoding van zijn zoon in stripvorm op papier
Hij doet dat op een mooie manier en probeert door middel van dit boek de dood van zijn zoon te verwerken..
Het boek is zoals ik ergens las,pijnlijk mooi. | 1pos
|
Mara en Kevin groeien dichter naar elkaar toe, ze krijgt het politiek spel steeds beter onder de knie. In dit boek ook weer veel politiek en onderlinge verhoudingen en ere kwesties, naar dat went. Geen elfjes, wel een aantal keer een soort magiër maar geen high fantasy gehalte, het boek richt zich meer op relaties tussen personen en huizen. Af en toe ietsje langdradig maar in mijn ogen een page turner. | 1pos
|
Voor in het boek staan twee strofen: de eerste en de derde strofe uit Oktoberlied van Theodor Storm zowel in het Duits als in het Nederlands afgedrukt. Deze strofen benadrukken tegenstellingen die in één en hetzelfde gebeurtenis, tijd of handeling aanwezig kunnen zijn. Zoals het in de herfst vaak donker en duister is, maar als de zon schijnt is het kleurrijk en helder.
Het is vaak moeilijk om een label te plakken op een gebeurtenis of het handelen van een persoon; misschien moeten we dat dan ook minder doen als we niet precies weten hoe de vork in de steel zit.
"Het beest komt juist uit de geest tevoorschijn. Bij ons is dat vandaag de dag ook zo. Het hoogstaande westen wil zoiets absurds als een groeiende economie en zo goedkoop mogelijke producten. Ook dan moet je voortdurende gewelddadig zijn jegens personen en werelddelen die je daarvan uitsluit."
Dit boek is onderdeel van een serie Berlijn thrillers, maar het kan ook heel goed los gelezen worden. De hoofdpersonen zijn Sofie Bank en Frits Arend die een stel zijn en samen bij recherchebureau Brill werken.
Lees de recensie verder op mijn blog: https://graaggelezen.blogspot.com/2019/05/ik-las-geest-beest-marianne-vogel.html | 1pos
|
Vanaf de eerste bladzijde raak ik geïntrigeerd, door wat ik lees. Het overlijden van Lady Di is omgeven door schaduwen en intriges. Ik ben benieuwd wat of ik lees waar is? Wat is er echt gebeurt, is Lady Di vermoord of is er sprake van een stom ongeluk? ( wat de Koninklijke familie wel heel goed uit kwam moet ik zelf eerlijk zeggen) Is dit het boek met antwoorden? Of weer iemand die er geld aan wil verdienen. Ik ga gauw verder want zoals ik al zei vanaf de eerste bladzijde heeft dit boek me gepakt. En iemand die 17 jaar onderzoek aan dit Noodlottige ongeval besteed zal het toch niet alleen om het geld doen … Tijdens het lezen leer je hoe zwaar Di het had op het Britse hof, de familie banden waren erg zwaar haar schoonvader haatte haar, haar schoonmoeder had wel sympathie voor haar ook zij werd bedrogen door prins Phillip. En de relatie tussen prins Charles en Lady Di was op een gegeven moment echt niet meer te doen, je voelt het minder waardigheidsgevoel van Diana, en je snapt bijna niet hoe ze zo lang van die Charles is blijven houden. Want ze is echt gek van die man geweest, de onmacht en de bezorgdheid tegen over de toekomst van haar kinderen, zich zo weg cijferen het is gewoon goed beschreven, het bevat details waarvan je denkt hoe heb je deze informatie allemaal verzameld? Hoe weet je dit allemaal het is zo gedetailleerd beschreven tot de kleinste aan toe?
Het boek is heel fijn geschreven er staan hele mooie verwijzingen in, op een gegeven moment staat er bijvoorbeeld: “Het is voor Dodi pijnlijk om te zien hoe zo`n prachtige kaars steeds wordt verstikt door het regime van het Britse Koningshuis en een leeg huwelijk met Charles.” Ik las dit en ik moest gelijk denken aan Elton John en zijn nummer op de begrafenis van Diana “Candle in the wind” Zal misschien niet bewust zijn geweest maar dit is meerder keren in het boek dat ik denk jeetje wat mooi beschreven. Terwijl ik daar eigenlijk nooit zo van ben, maar op de één of andere manier ben ik erg onder de indruk van dit boek.
Naarmate ik verder kom in het boek beginnen er allerlei vragen omhoog te borrelen. Word ik hier gewoon voor het lapje gehouden? Ik denk af en toe het zal toch niet he, wat als gevolg heeft dat ik het boek gewoon niet weg kan leggen. Ik wil gewoon weten hoe het allemaal zit. En dan, dan sla je het boek dicht en denk je Wauw!! Maar wat weet ik nu, ik weet helemaal niks ik heb alleen nog maar meer vragen.
Heb je ook zo je vragen over de dood van Lady Di, dan moet je dit boek echt lezen. Zelf denk ik dat ik nog maar eens een boek ga pakken over dit onderwerp, kijken of dat ook zo goed beschreven is.
Al met al geef ik geen eens een beoordeling in verschillende categorieën, dit boek heeft een verhaal, het heeft mooie details, er zit een mooi verloop in en ik kon het niet weg leggen dit boek zal zeker nog maanden door mijn hoofd blijven spelen, het heeft me gepakt en niet meer losgelaten | 1pos
|
Een heel mooi boek wat lekker makkelijk weg leest. Ik dacht dat het een echte rizolli/isles boek zou worden maar dat is absoluut niet het geval.Hoe dan ook een mooi boek! | 1pos
|
" Ik ben een nigeriaan. Ik schrijf boeken, maar ge gaat mijn naam niet kennen, ik schrijf ze voor Mercedes van de Cloot, de negende gravin van Blaasveld, die onder het pseudoniem Elliot T. Davenport publiceert, professor in de vrouwenkunde. Maar eerst vertel ik zelf mijn verhaal, van in het weeshuis van de blauwe benedictijnen tot in de Bruine Voor, het pension van de alcoholverslaafde mevrouw Madeleine en alles ertussen met de krankzinnige commissaris Fistels, de berouwvolle moordenaar Bernard Poutrelle, Albert Shiverdecker met zijn slaapziekte en onze huishoudster Helga Glatzer-Schneeberg, die zich ook niet onbetuigd zal laten. Het loopt grootendeels goed af. "
Als deze introductie je koud laat of je irritatie opwekt, lees dan vooral niet verder. Leg het boek weg en draai je om, om er niet meer naar terug te keren.
Maar als je nu nieuwsgierig bent, getriggerd wordt, geintrigeerd bent en wilt weten hoe het de personages vergaat, wie zij zijn en wat ze is overkomen, neem dan de tijd, want je zult dit boek niet meer weg willen leggen.
Dit is het verhaal van een bijzondere vriendschap tussen Jenesepa Oghenekowho, een Nigeriaan en Mercedes van de Cloot, de negende gravin van Blaasveld. Samen schrijven zij boeken onder het pseudoniem van Elliot T. Davenport, een vrouwenhater of misschien wel een echte vrouwenkenner. Iemand die durft te zeggen hoe vrouwen echt zijn, opgesloten in een absurd komisch boek.
In elke vrouw schuilt haar moeder, is een fictief boek, geschreven door een fictief personage, die eigenlijk behoorlijk gestoord is, omgeven door personages die nog gekker zijn dan zij en in heel vreemde situaties verzeild geraken.
Maak je op voor een achtbaan aan gekkigheden, vreemde personages en absurde gebeurtenissen en ga er maar goed voor zitten. | 1pos
|
Kort na elkaar zijn twee dichtbundels verschenen die een opvallende overeenkomst vertonen: in beide boekjes is een centrale rol voor de vader weggelegd. De man die de oorsprong vertegenwoordigt en vervolgens – langzaam of plotseling – uit het zicht verdwijnt. Of de man die op zondag het vlees snijdt.
Programmamaker Wim Brands laat in zijn bundel 's Middags zwem ik in de Noordzee een aantal onderwerpen figureren, maar alles draait om het centrum: de aanwezigheid van de vader. Frieda Mulisch – dochter van – heeft met Nooit vergat ik jou een serie gedichten afgeleverd die de vader als enige topic hebben. In haar poëzie gaat ze zelfs een gesprek met hem aan. 'Ze vond een vorm om zichzelf aan hem te tonen op een manier die eerder niet bestond', volgens de uitgever op de flaptekst.
Vaders kunnen vreemdelingen zijn. Ze zorgen voor het welzijn van hun kinderen op een afstandelijke wijze: ze zijn veel buiten beeld, ze zijn providers. Moeders hebben de liefdevolle omarming uitgevonden, de personificatie van de intieme vertrouwelijkheid die een behoeftig kind doet opgroeien. Waar de moeder meestal een vanzelfsprekende beschermer is, heeft de vader zijn eigenaardige kanten.
Willen en moeten
Dat geldt zeker voor de vader van Frieda Mulisch. Schrijver Harry Mulisch (1927-2010) was de invloedrijke vader op afstand, de man die een hele familie een gezicht wist te geven. Na zijn dood is dochter Frieda plotseling in de schijnwerpers komen te staan. Volgens eigen zeggen – in diverse vraaggesprekken – tegen wil en dank, hoewel haar recente deelname aan het adventureprogramma Atlas anders doet vermoeden. In Nooit vergat ik jou heeft Mulisch zich laten inspireren door de poëzie van haar vader; enkele gedichten zijn zelfs als vorm exact op de vroege verzen van Harry geplaatst: ritme, metrum en enjambement zijn gelijk, alleen de woorden zijn anders.
Bij lezing van de gedichten komt onherroepelijk de ervaren stem van Remco Campert naar boven: 'Willen en een gedicht schrijven gaan eigenlijk niet samen'. Het 'willen' is hier zo sterk dat het bijna 'moeten' is geworden. Die drang tot uiten heeft geresulteerd in een middelmatige bundel waarin het gezwollen pathos probeert in gedragen woorden te ontsnappen. Met de woorden is niets mis, maar de aaneenrijging tot zinnen en verzen is een mislukte expeditie te noemen.
Ik kon niets
Voedde de blues
Liefdeloos
Maar gebroken
En zag ik hem
Dan keek hij
Nooit terug
De gedichten tonen in hun simplistische opbouw een groot verdriet, wat boosheid, een forse hoeveelheid zelfbeklag en hebben soms zelfs iets van een geduchte afrekening: Voorspoedig haten / Met ongepaste trots / Steevast verlaten.
Ontsnapping
De vader van dichter Wim Brands heeft zelfmoord gepleegd. Zijn ernstige vorm van epilepsie maakte dat de jeugd van Brands een aaneenschakeling van zorg en angst was. In een openhartige 'brief aan mijn jongere ik' beschrijft hij een scène waarin zijn vader door een plotselinge epileptische toeval in een sloot rijdt. De jonge Wim staat stil, kijkt ernaar en fietst vervolgens verder, wetende dat zijn vader zelf op de kant kan klimmen. De brief-aan-zichzelf eindigt met de bemoediging dat de jongen zich niet hoeft te schamen: Hij vlucht niet / Hij ontsnapt.
's Middags zwem ik in de Noordzee is een veelzijdige bundel met gedichten over liefde, leven en over de dood als 'Eenzame Uitvaart'. In het midden staat de 'brief', omringd door een aantal gedichten over Brands' vader. Het is voelbaar hoe alle teksten naar dat veelzeggende middelpunt worden geleid; Brands probeert een omtrekkende beweging te maken maar lijkt toch steeds weer bij zijn vader uit te komen.
Ik heb hem een keer gevraagd wat hij
voelde toen hij ontwaakte na
een toeval
Ik weet niet of ontwaken het goede
woord is. Hij schudde met zijn hoofd
alsof hij zich wilde bevrijden
van een strop.
Platgedrukt
Over Nooit vergat ik jou van Frieda Mulisch valt niet veel meer te zeggen dan dat ze haar vader tot leven probeert te wekken in een pathetische getuigenis. De emotie wordt platgedrukt door lukraak geplaatste woorden, ze vormen voor de lezer slechts een lege boodschap van een treurende en deels contemplatieve vrouw.
als ik denk: hoor dan wat ik zeg.
maar ik voel geen gehoor.
de ander schreeuwt: ga nou maar weg!
en ik totaal ontspoor.
Het is deze naar binnen gerichte spreektaal die weinig met poëzie van doen heeft en een tegenstelling vormt met de gedichten in 's Middags zwem ik in de Noordzee. Brands is een schilder van beeldende vergezichten die tegelijk een bijzondere terugblik vormen. Zijn taal is uiterst zorgvuldig geplaatst en maakt de verzen tot verhalende bekentenissen die blijven hangen.
Mijn vader zat elke avond
achter het huis.
Het verveelt nooit,
zei hij.
Het uitzicht is altijd
anders.
In een dergelijke eenvoud worden complete werelden ontsloten. De kracht van Wim Brands ligt in die, haast Koplandse, constructie die het grote met het kleine doet versmelten. Zoals hij 's nachts wakker ligt in bed, met zorgen omtrent de ziekte van zijn vrouw, en de laatste regels van een gedicht schildert: 'Het waait, het waaide – buiten klonk / de troost van de onverschilligheid'.
@8WEEKLY/André van Dijk | 1pos
|
God's gym vind ik een goed en intens boek. Emotioneel.
Komt soms erg dichtbij, soms ook onwaarschijnlijk en ook weer spannend....
Hier boven bij de beschrijving staat "een thriller van internationale allure" maar dat is ietwat overdreven.
Maar ik heb goed genoten van dit boek. | 1pos
|
De hongerspelen lees vlot weg en is zeer origineel. Toch had ik stiekem gehoopt dat het allemaal nog wat spannender zou zijn, wat meer sinister zou worden en onder de huid ging zitten in plaats van 'alleen maar' doodslag en overleven in de wildernis/arena. Ik hoop dat de volgende delen nog wat donkerder zullen zijn want dan zal het, naar mijn mening, nog meer een eigen feel krijgen en met kop en schouders boven het gros in YA-land uitsteken. | 1pos
|
Ik heb het boek met plezier gelezen. Voor Boekenbijlage heb ik een recensie geschreven en op mijn blog heb ik er ook aandacht aan besteedt. Ik vind het een mooie aanvulling voor het Nederlandse fantasy-genre!
Een gedeelte van mijn recensie ( die je op Boekenbijlage in zijn geheel kan lezen ) vind je hieronder :
Het verhaal speelt zich af in het tijdsbeeld van rond 1850 waarin de etiquette en verschillen tussen arm en rijk, man en vrouw heel anders waren als tegenwoordig. Een horrorverhaal in het jasje van een historische roman. Je waant je door de goede beeldvorming meteen in deze periode.
De hoofpersoon Roan Storm, bijnaam de Rode vanwege zijn rode haar, heeft alles wat hij liefhad verloren door de gemaakten en gaat daarom de strijd met ze aan. Het verhaal begint met de executie van een gemaakte in de raadszaal en na dit vonnis wordt hij zelf gevangen en ontvoerd door de gemaakten. De gemaakten zijn er in allerlei gradaties, van monster tot menselijke vorm, die allen gemeen hebben dat ze zichzelf in leven houden door het nemen van bloed. Een nieuw soort vampier zou je ze kunnen noemen. Al heb ik bij vampiers vaak een romantisch beeld bij deze gemaakten heb ik dat totaal niet, mede door de bloederige en gruwelijke manier van handelen van deze wezens, voortreffelijk beschreven door Sophia
Drenth.
Roan Storm keert terug in zijn stad en pleit daar voor zijn nieuwe bloedwet. Zodat mens en gemaakten beter naast elkaar zouden kunnen leven. Dat dit heel wat voeten in aarde heeft, blijkt in de loop van het verhaal. Mede door bloedpulver, een soort drugs, wat in de straten verschijnt heeft hij heel wat vijanden om tegen op te boksen.
Doordat het verhaal vrij omvangrijk is, is er alle ruimte om de figuren uit het boek goed te introduceren, de karakters uit te werken en te volgen. Het is geen plat horrorverhaal waarbij gruwelijke en bloederige scènes de boventoon voeren.
De strijd van de hoofdfiguur, met zijn tegenstanders maar ook met zijn pijn en verlies en zelfs de ontmoeting met een nieuwe onmogelijke liefde krijgen alle ruimte en maken het dat het hoofdpersonage niet neergezet wordt als een oppervlakkig type. Hij wil boven alles trouw blijven aan zichzelf en strijden voor zijn gelijk.
Uiteraard zitten er gruwelijke scènes in het boek, maar toch laten ze ook genoeg aan de verbeelding en eigen fantasie over.
http://www.boekenbijlage.nl/comeback-van-sophia-drenth/ | 1pos
|
Blum is als kind geadopteerd door een koppel met een eigen zaak, een begrafenisonderneming. Ze wordt wreed opgevoed en voorbereid om de zaak over te nemen. Die opvoeding maakt haar tot wat en wie ze nu is. De proloog laat ook zien tot wat ze in staat is.
Nadat ze de zaak heeft overgenomen lijkt het haar voor de wind te gaan. Het bedrijf floreert, als je dat van een begrafenisonderneming mag zeggen, ze is getrouwd met een lieve man en heeft twee kinderen. Dan wordt haar man aangereden, overreden voor haar ogen. Een ongeluk.
In de werkkamer van haar man vindt Blum zijn GSM en daarop vindt ze aanwijzingen van een zaak waaraan hij werkte in zijn eigen tijd. Blum is erg geraakt door de aanwijzingen en gaat op zoek naar de vrouw waarom het allemaal draait. Wat ze van die vrouw hoort, overtreft alles. Geen ongeluk maar moord.
Blum neemt wraak op de enig denkbare manier.
Ik weet niet zo goed wat ik van Blum moet maken. Ja het is erg wat haar ouders haar aangedaan hebben, maar moet je dan op zo'n manier reageren? Maakt het dat allemaal goed? Ze is slachtoffer, maar meer nog ook dader. | 1pos
|
Dit boek met een prikkelende titel zal de echte lezer zeker aanspreken. Welke lezer is er niet verliefd op woorden, zinnen, verhalen, woordspelingen, taalgrappen, inzichten, eyeopeners en in de eerste plaats de verbeelding? Jarenlang hield Doeschka Meijsing dagboekfragmenten bij van alles wat ze meemaakte, later gaf ze daar lezingen over en publiceerde ze. Xandra Schutte, Doeschka Meijsings partner en hoofdredacteur van De Groene Amsterdammer selecteerde de beste beschouwingen en schreef er een inleiding bij.
Het resultaat is een zeldzame, bijna voyeuristische rondleiding in de schrijversziel van Doeschka Meijsing.
Aan de hand van een aantal werken van auteurs, haar eigen jeugd en zomaar wat ideeën over beroemdheden, uitvindingen en gedachten over het (schrijvers)leven wordt de nieuwsgierigheid van de lezer bevredigd en de geest gevoed met waardevolle inzichten.
De verbeelding
Wie denkt dat verbeelding grenzeloos is, heeft het niet bij het rechte eind, er schijnen wel degelijk regels te bestaan. Deze regels staan in een boek dat niemand kan lezen, aldus Borges. Gerard Reve refereert eraan met zijn ultieme 'Het Boek van het Violet en de Dood', dit boek zou niet geschreven kunnen worden omdat het alle andere boeken overbodig zou maken, de Bijbel en het Telefoonboek uitgezonderd. Verhalen kunnen ook al bestaan in het hoofd van de schrijver, niets verzinnen of bedenken dus. Personages dienen zich vanzelf aan, soms dringen ze zich zelfs op, dit lijkt buiten de wil van de auteur om te gaan.
Het verlangen en de tijd
Als kind kent Doeschka het verlangen schrijfster te worden. Wanneer ze van haar ouders niet meer mocht lezen in bed brak voor haar het ultieme moment aan om met de ogen dicht een wereld te creëren. En toen er een keer een vriendje waarmee ze een afspraak had om mee te spelen niet op kwam dagen, wist ze deze desillusie om te zetten in een verbeelde wereld door te schrijven over alles wat ze met hem zou beleven. Ze ontdekte hiermee haar vrijheid:
'Maken wat ik wilde! Werelden creëren die ik wilde en niemand anders dan ik had er zeggenschap over. Ik was vrij en alleen op de wereld en de verslaving daaraan zou nooit meer ophouden, weet ik nu.'
Het verlangen loopt als een rode draad door de hoofdstukken. Eén van de auteurs die onder de aandacht komt is Jorge Luis Borges. In zijn verhaal De Aleph gaat Borges de strijd aan met de tijd. De Aleph is een punt in de ruimte waarin alle punten samenkomen. Verleden, heden en toekomst kunnen op één moment gezien worden . Wie dit verlangt moet tegelijkertijd beseffen dat dan ook de hel zichtbaar wordt en dat er van het fantastische vooruitzicht niet veel over zal blijven.
Een andere auteur die in de schijnwerpers staat is Marguerite Yourcenar. Haar liefde voor historie wordt duidelijk in één van haar romans 'Hadrianus' gedenkschriften'. Het boek gaat over Hadrianus' liefde voor de jonge Antinoüs. Bij het schrijven van een historische roman raak je aan de kern van het 'oude'. Waarom voel je je aangetrokken tot verval? Verval maakt het verlangen naar verval sterker, soms slaat restauratie de plank volledig mis:
'Alsof de geliefde waar men jaren naar heeft lopen zoeken in de wetenschap dat zij voorgoed verdwenen is, plotseling aan de voordeur staat. Een onhandige situatie waar niemand raad mee weet'
Herinneringen
De 'ars memoriae', de kunst van het herinneren, is al zo oud als de weg naar Rome. Dichter Simonides was hier meester in. Immers, de traditie was in die tijd, 480 v. Chr. dat verhalen in dichtvorm en/of zang doorverteld werden. Toen hij zijn gedichten eens ten gehore bracht bij een belangrijk persoon in Thessalië gebeurde het dat de dichter het huis tijdelijk verliet en ditzelfde huis even later instortte. Doordat Simonides over een uitstekend geheugen beschikte kon hij precies vertellen wie er allemaal aanwezig waren in het huis. Hij beoefende 'De Kunst van het Herinneren'
In het hoofdstuk 'Het huis van de herinnering' zegt Aristoteles:
‘Zoals ik al eerder beweerde is het onmogelijk om te denken, zonder er een beeld bij te denken.’
Rudy Kousbroek vertelt wat een foto uit het verleden kan betekenen. Ons brein verwerkt op een analoge manier gegevens van tijd en ruimte, wij ervaren het verleden als een plaats. Deze plaats wordt ontoegankelijk wanneer je hem verlaat, pas na de ontdekking van de fotografie is het mogelijk geworden de verborgen plaats toegankelijk te maken.
Slijk der aarde
Een interessante visie op schrijven en verdiensten staat in het hoofdstuk met de welluidende titel 'Hoe een schrijver een haas eet'. Wanneer je met de ogen van een manager kijkt naar kunst, daar valt natuurlijk ook de literatuur onder, verschilt dat nogal met die van de kunstenaar. Voor wie moet je schrijven om ervan te kunnen leven? Het economisch model zal de schrijver wijzen op het belang van de marktwerking. Heel grappig, ook een beetje wrang, wordt het advies gegeven te schrijven voor 'de mensen in de tuinsteden'. Dat betekent dat de auteur niet schrijft wat hem/haar bezighoudt, maar de markt bedient, oftewel zich onderwerpt aan de 'tucht van de markt'
Karl Marx beweert dat geld de belichaming, de rationaliteit is van alle menselijke capaciteiten. Een productie-economie fragmenteert en ontmenselijkt het bestaan. De mens wordt verdeeld in twee persoonlijkheden: zijn natuurlijke eigenschappen staan los van zijn economische waarde, vervreemding treedt op.
Op spreken over geld in het schrijversvak rustte lange tijd een taboe, het zou het cliché van de arme schrijver kunnen ondermijnen.
Conclusie
Een zeer persoonlijk boek over de mens en schrijfster Doeschka Meijsing, een veelzijdig persoon met een oorspronkelijke visie op verbeelding en schrijven. Zij legt verbanden en geeft normale zaken een draai zodat je met andere ogen gaat kijken. Geweldig is haar visie op het werk van andere auteurs. Een aantal van hen hebben haar beïnvloed en laten ons, als verliefde lezers, ook met andere ogen kijken naar werk van bijvoorbeeld Simon Vestdijk. In deze recensie staat maar een fractie van wat er besproken wordt in het boek, een feest voor de liefhebber. | 1pos
|
Er staat iets groots te gebeuren in de financiële wereld. Steve Craig is executive director bij de Bank of England en voelt de hete adem van de concurrentie in z’n nek. Arthur de Rothschild is de grote man binnen de Rothschild-groep en iedereen danst naar zijn pijpen. Wanneer er op zeer korte termijn een spoedbijeenkomst wordt georganiseerd wordt ook Steve geacht daarbij aanwezig te zijn. Eenmaal aangekomen blijken ineens alle grote namen uit de bankwereld aan tafel te zitten. Het is Steve niet duidelijk waarom hij, als risicoanalist, bij deze vergadering aanwezig moet zijn. Daarom voelt hij dat er iets groots staat te gebeuren want er zitten imposante figuren en generaties bankiers aan tafel. Een opvallende verschijning tijdens deze bijeenkomst is de blonde man met halflang haar, ook wel bekend als ‘De Zwitser’. Hij is onpeilbaar en komt erg mysterieus over. Al snel blijkt dat deze man niet van spelletjes houdt en er een keiharde agenda op nahoudt. En De Rothschild heeft een opdracht.
Wanneer er in Amsterdam een aanslag plaatsvindt aan de Keizersgracht, in het ‘Roode Huys’, wordt Bob Kolhoorn op de zaak gezet. Hij is dé autoriteit als het gaat om het Amsterdamse criminele circuit en kan meteen aan de slag. Het is al meteen duidelijk dat het een zorgvuldig geplande actie betreft en dat de slachtoffers wel heel specifiek zijn gedood. Er zit duidelijk een boodschap achter de methode maar die is vooralsnog niet duidelijk bij het onderzoeksteam. Wat wel duidelijk is, is dat er tijdens het onderzoek iets gruwelijk fout gaat en er nog een bloedstollend moment plaatsvindt. Het betreft een misrekening in de planning aan de kant van de criminele organisatie maar wie daar achter zit en waar die persoon ineens naartoe is verdwenen kan niet worden achterhaald. Feit is wel dat deze man aangeschoten wild is, dat hij er alleen voor staat en dat zijn bronnen voor hulp zeer beperkt zijn. De organisatie waarmee hij te maken heeft is zo groot en zo tactisch gepositioneerd dat hij zich niet kan bewegen zonder gespot te worden. Het is nog maar de vraag of hij hier levend vanaf zal komen. Niemand is te vertrouwen.
Het is al snel duidelijk dat het onderzoeksteam te maken heeft met een goed geolied netwerk, dat jarenlange voorbereidingen achter de rug heeft en generaties vol geheimzinnigheid kent. Wat ook als paal boven water staat is dat fouten niet worden getolereerd, ook niet als dat een van de kopstukken van de organisatie zelf betreft. Fouten zijn dodelijk. De enige overlevende van de aanslag is dan ook een groot probleem en dat moet worden opgelost. Als opgejaagd wild, en met zeer gevoelige informatie op zak is hij een hoog risico voor de onderneming, ook wel bekend als Dragør. Hij moet worden opgeruimd, snel, stil en het liefst zonder teveel aandacht. ´De Zwitser´ komt op de proppen en neemt de regie in handen. Wie is deze man en wat is zijn rol in het geheel?
Jozef Laros is rechercheur en oude bekende uit eerdere boeken van Otten. Hij wordt tegen zijn wil met oud wielrenner Mark Diepenbroek opgescheept die zijn leven wil beteren en bij de recherche wil. Beide mannen kennen elkaar van een eerdere zaak en Laros ziet het idee totaal niet zitten. Maar de opdracht komt van boven dus heeft hij geen keuze. Wanneer een collega uit Zweden onverwacht contact met Laros opneemt en hem wil spreken komt alles ineens in een versnelling. Al snel blijkt dat een oude zaak, de moord op premier Palme in 1986, weleens een van de rode draden in het verhaal kan zijn. Na dit bezoek gebeuren er ineens allerlei vreemde zaken en vallen er nog meer slachtoffers. Het wordt tijd om hulp in te schakelen om alle vage stukken helder te kunnen krijgen. Er spelen zaken uit de verre geschiedenis en oude vriendschappen uit een ver verleden worden noodgedwongen opgerakeld.
David Zomer wordt vanwege een gebeurtenis in zijn jonge jaren betrokken in deze hele zaak en hij neemt zich voor zich niet opnieuw te laten gebruiken door zijn oude vriend Alexander die hij kent uit zijn krakersperiode. Maar wanneer hij bericht krijgt van Eline moet hij terug naar het verleden, of hij nu wil of niet, hij onderneemt een reis waarbij hij ook weer in contact komt met zijn grote liefde. Het is allemaal erg complex maar het gevaar is zo groot dat het Zomer krachten geeft die hij nooit eerder heeft ervaren. Meerdere personen en de politie zijn intussen op zoek naar De Zwitser, Alexander én naar Zomer, dat zorgt soms voor heel spannende momenten. Vooral het deel waarin Zomer, een man die niets meer te verliezen heeft, het spel ongekend hoog gaat spelen. Hij gaat terug naar de stad waar alles is begonnen, Diyarbakir, de Koerdische hoofdstad waar hij een tijdlang is geweest in zijn jonge jaren. Door zijn komst daar begeeft hij zich midden in een wespennest.
Beoordeling
Ondanks de, bewuste?, vaagheden vanaf het begin is het spel dat wordt gespeeld meteen smerig, dat is heerlijk om te lezen en zeer beeldend geschreven door Otten. Er zijn rare dingen die gebeuren, bijzondere zaken die niet voor de hand liggen of voor te stellen zijn, snoeihard. Het is onduidelijk waar Otten naartoe werkt en de spanning is daardoor behoorlijk hoog. Er kan elk moment iets gebeuren en een wending aan het verhaal geven. Mooi gedaan. Er gebeurt ontzettend veel, Otten zet veel dwaalsporen uit waardoor niet alles meteen duidelijk is, maar gaandeweg het verhaal vallen alle verhaallijnen mooi in elkaar. Er spelen meerdere zaken: de bankwereld, idealisme, een oude politieke moord en de dreiging richting het kapitalisme. Een kritische noot richting de bankwereld en de bescherming die wordt geboden aan de rijken der aarde is wel degelijk merkbaar. Niks mis mee en zeer realistisch, het zet je aan het denken.
Doordat Otten kiest om telkens van perspectief te wisselen bouwt hij de spanning uitzonderlijk goed op. Als je bekend bent met zijn eerdere boeken dan zal het je niet bevreemden dat er een rijkelijk stuk, mooie, geschiedenis in het verhaal is verweven en dat er een aantal oude bekenden de revue passeren. Dat geeft de boeken van Otten zoveel meerwaarde maar je leert er ook zoveel van. Vaderlandse geschiedenis is op deze manier erg interessant en wanneer het in deze vorm is gegoten, is het een genot om te lezen. De boeken van deze veelzijdige en meer dan intelligente thrillerauteur zijn dan ook zeer zeker aan te raden voor iedereen die van een keer iets anders houdt. En nee, je hoeft niet benauwd te zijn voor stoffige geschiedenislessen. Het is keiharde actie, een strakke verhaallijn, goed uitgewerkte personages en een geweldige schrijfstijl in een goed in elkaar gestoken verhaal. De scenes zijn levensecht, akelig echt soms, en door de combinatie met de historische feiten zou het boek ook onder te brengen zijn in het genre faction (een combinatie tussen fictie en non fictie) Het zijn boeken om te verslinden.
Wederom, na de vier eerdere boeken van Otten te hebben gelezen, is het niet anders mogelijk dit weerzinwekkend realistisch maar oh zo spannend en goed in elkaar gezette boek te beoordelen met vijf sterren. | 1pos
|
“Je hersenen zijn als porseleinscherven” met deze vergelijking maakt Suzanne Young het onderwerp in het boek Het programma helder. Het programma is het eerste deel van een nieuwe trilogie en Young maakt een prima start. Het programma is beklemmend, origineel, akelig, ontroerend en zou door iedereen gelezen moeten worden.
Sloane woont in een land waar mensen van Het programma op haar letten. In dat land wordt veel zelfmoord gepleegd door jongeren. Om deze ‘epidemie’ te stoppen, worden de jongeren nauwlettend in de gaten gehouden. Wanneer de broer van Sloane zelfmoord pleegt, wordt zij extra in de gaten gehouden. Haar vriend, James, wordt op een dag door Het programma meegenomen, omdat hij ziek zou zijn. Sloane kan het zelf nog maar een paar dagen volhouden, maar dan wordt zij ook meegenomen door Het programma. Ze zou ook ziek zijn en een zelfmoordpoging hebben gedaan. Tijdens de activiteiten bij Het programma is het de bedoeling dat Sloane haar verleden gaat vergeten. Maar lukt dit ook? Is ze wel ziek?
“Zelfmoord is tenslotte besmettelijk”, de gedachte die de jongeren vanaf het begin te horen krijgen. Young maakt in dit boek verschillende zware onderwerpen bespreekbaar, op een aantrekkelijke manier. Zo bespreekt de het onderwerp zelfmoord, maar ook het vergeten van je verleden en het ‘zijn van iemand’. Het verteltempo in dit verhaal ligt hoog, waardoor Young de lezer blijft boeien. Daarnaast zorgt ze af en toe voor een onverwachte wending, waardoor het verhaal nog aantrekkelijker wordt. Zo wordt James meegenomen door Het programma en komt Realm, iemand van Het programma, op een belangrijk moment in het leven van Sloane. Ook de mysterieuze ‘pil’ in het verhaal zorgt ervoor dat de lezer het verhaal kan waarderen.
De indeling van Het programma is logisch en gestructureerd, waardoor het verhaal beter tot zijn recht komt. Door het verhaal op te delen in drie delen (voor de opname, tijdens de opname en na de opname van Sloane) krijgt de lezer een helder beeld van de situatie. In verschillende delen roept Young vragen op bij de lezer; deze vragen worden pas later beantwoord. Waarom heeft James allerlei namen op zijn arm getatoeëerd? Wat zit er in de pillen die Sloane moet nemen? Is Realm nu goed of is hij kwaad? Door alleen met Sloane mee te kijken, weet de lezer niet meer of minder dan zij. Toch krijgt de lezer in het derde deel een informatievoorsprong, omdat de lezer geen geheugenverlies heeft en Sloane wel. Dat wekt spanning op en maakt het verhaal interessant. De foto van Brady en James is voor de lezer bekend, voor Sloane is het één groot vraagteken. Ook de aparte reacties van Sloanes ouders op de ontmoetingen met Lacey (een oud vriendinnetje van Sloane) of James zijn voor de lezer logisch, terwijl ze voor Sloane vreemd zijn.
Via mooie zinnen als “Ze wissen me” of “Hij ligt op zijn rug in het niets te staren en ik weet dat hij verloren is. En ik ook” weet Young indruk te maken op de lezer. De emotionele passages in het boek raken de lezer en de kilheid waarmee de programmeurs handelen zorgt voor kippenvel bij dezelfde lezer. Via zinsneden als “ze hebben haar ontleed,’ antwoordt Miller, waarna hij een nagel uitspuugt. ‘Ze hebben haar schedel gekraakt, er stukjes uitgehaald en die vervolgens teruggelegd als een vrolijke puzzel. Alsof ze gewoon niet echt meer is” probeert Young de essentie van het verhaal weer te geven en de lezer te laten nadenken. Dit lukt haar zeker. De gruwelijkheid van de gebeurtenissen dringt op indrukwekkende wijze door.
Het programma, het eerste deel van een nieuwe serie, maakt indruk. Suzanne Young weet de lezer te raken met een boeiend onderwerp, een heldere structuur en een mooie schrijfstijl. Door het hoge verhaaltempo weet ze de lezer bij het verhaal te houden en via mooie zinnen als ‘je verdient het het leven te leiden dat je wilt’ probeert ze de ernst van de zaak uit te leggen. Haar boodschap – je hebt recht op je eigen leven vol herinneringen – komt daardoor goed uit de verf. Haar woorden raken de lezer. “Soms is het enige wat echt is het heden.” | 1pos
|
Zeer goed debuut van deze schrijfster. In de hoofdrol Silvia, moeder van Nick, die tijdens de Sinterklaasintocht wordt ontvoerd. Meerdere verhaallijnen lopen door elkaar. Één ervan is die van Mirte, die thuis woont bij haar moeder en oma. Haar moeder is een nare vrouw en wanneer haar oma overlijdt, gaat Mirte bij haar vriend en zusje wonen. Onder dwang van haar vriend komt Mirte in nare gebeurtenissen terecht. Wanneer ze zwanger raakt vlucht ze in de armen van David en neemt een andere identiteit aan. Tijdens de speurtocht naar haar zoontje Nick, wordt ze door haar verleden ingehaald. Hoelang kan je je verleden voor iemand verbergen, uiteindelijk komt alles toch uit. Spannend, goed neergezette personages. | 1pos
|
Rochelle majer krich
Kate is weer helemaal op de been nadat ze haar man heeft verloren
die haar met 2 kindjes achter heeft gelaten
ze ontmoet mark een wereld man en geschenk uit de hemel
ze begint der eigen winkel en heeft het prima voor elkaar
ook financieel heeft ze niks te klagen
dan wil ze een babysitter
en dan beginnen de moorden
wie word der geloofd Kate haar vriendin Laney
of haar zo geweldige man ???
ik vond het heel erg goed geschreven en erg spannend
kon hem bijna niet weg leggen
5 sterren | 1pos
|
Wat een super goed boek is dit. Meeslepend en eigentijds geschreven op die manier dat je het boek gewoon niet kunt wegleggen. Ik ben al heel lang een liefhebber van Carry Slee boeken, en steeds vind ik de laatste weer de beste. Een ontroerend boek waarin je leest wat Elise heeft meegemaakt en niet minder haar zus Naomi. Als Jelle de vriend wordt van Naomi, lijkt alles goed te zijn, maar niets is minder waar. Een prachtig boek die ik als een absolute aanrader kan aanbevelen. | 1pos
|
Het boek is in de ik vorm geschreven. In het begin leek het verhaal wat warrig maar toen ik eenmaal op gang was, vond ik het allemaal nog wel logisch ook!
Als lezer werd ik helemaal meegesleurd in de gedachten van de hoofdpersoon. De spanning liep op tot bijna ondraaglijk. Op het puntje van de bank uitgelezen! Ik vond het een heel bijzonder boek en de echte menselijke gevoelens maakten het voor mij een leesgenot. Het rouwproces is echt en daarmee komt de hoofdpersoon echt tot leven! Een aanrader! | 1pos
|
Het smelt is met uiterste precisie beschreven. Geen enkel (ongemakkelijk) detail is weggelaten. En toch wordt er niets verraden. De lezer is achteraf getuige van wat zich in 2002 heeft afgespeeld. De opbouw van deze thriller is erg goed, want de spanningsboog is op vele niveaus, zowel over het hele boek heen, als tussen de delen en binnenin de delen. | 1pos
|
Kopstukken uit de wereldgeschiedenis blijven de fantasie van auteurs prikkelen. Zo liet de Spanjaard Javier Sierra in zijn thrillers niemand minder dan Napoleon Bonaparte en Leonardo da Vinci een hoofdrol vervullen. De Portugees José Rodrigues dos Santos gunde Albert Einstein deze eer in zijn alom geprezen De godsformule. Of wat te denken van de Spaanse debutant Joseph Gelinek die in De Tiende Symfonie Beethoven nieuw leven inblies. In dit illustere rijtje van historische helden mag zich nu ook een van de grootste filosofen aller tijden, Immanuel Kant, scharen. Hij speelt een hoofdrol in Kritiek van de criminele rede, het debuut van Michael Gregorio. Een pseudoniem waarachter het Italiaanse echtpaar Michael G. Jacob (1948) en Daniela De Gregorio (1950) schuilgaat.
De keuze voor Immanuel Kant is gemakkelijk verklaarbaar. Daniela De Gregorio doceert filosofie en kent de theorieën van Kant van haver tot gort. Kritiek van de criminele rede speelt zich af in 1804, het jaar waarin Kant overleed. Tevens het jaar waarin Napoleon tot keizer werd gekroond en er gevreesd werd voor diens opmars richting Pruisen.
Ik-persoon in het verhaal is de magistraat Hanno Stiffeniis. Hij wordt op een dag op zijn kantoor bezocht door een sergeant van de politie uit Königsberg. De sergeant verzoekt Stiffeniis in naam van koning Frederik Willem III naar Königsberg te reizen. De stad gaat gebukt onder de ene na de andere onverklaarbare moord. De bevolking gelooft dat dit het werk is van de duivel. Van Stiffeniis wordt verwacht dat hij de dader(s) snel ontmaskerd. Een nogal vreemd verzoek daar hij zeker niet de meest aangewezen man is om zon grote klus, ver van zijn eigen woonplaats vandaan, op te lossen. Desondanks gaat hij akkoord. Stiffeniis komt in contact met zijn voormalige meester Immanuel Kant. De 80-jarige filosoof is nog altijd scherp van geest en reikt hem veelvuldig een helpende hand toe. Het motief voor de moorden lijkt belangrijker dan ooit. Heeft dit te maken met een Jacobijns complot om de rust in Königsberg en Pruisen te verstoren? Of gaat het gezien de rituele aard van de moorden om hekserij? Stiffeniis krijgt steeds meer het gevoel voor een vrijwel onoplosbaar raadsel te staan.
Tijdens het schrijven van een thriller als Kritiek van de criminele rede laten auteurs zich vaak verleiden tot diepgaande filosofie. Michael Gregorio begaat deze fout niet. Het schrijversechtpaar serveert een vlot lezende historische thriller zonder overdreven diepgang. Aan de basis van deze thriller liggen Kants drie kritische werken: 'Kritiek van de zuivere rede' (1781), 'Kritiek van de praktische rede' (1788) en 'Kritiek van het oordeelsvermogen' (1790). Gregorio heeft een ingenieus vervolg aan deze werken gegeven. Kritiek van de criminele rede is de onvoltooide verhandeling die Kant kort voor zijn dood schreef. Hierin wordt gesteld dat niet aan iedere moord een motief hangt. Dit gegeven maakt het voor speurneus Stiffeniis bijna ondoenlijk de moorden in Königsberg op te lossen. Ook die lijken namelijk zonder enige beweegreden te zijn gepleegd.
Stiffeniis maakt gedurende het verhaal een sterke ontwikkeling door. Deze rationele denker wordt - ondanks dat hij de moordzaken volledig onder zijn hoede heeft - neergezet als een kapitein Hastings, het speurderstulpje uit de boeken van Agatha Christie. Kant weet altijd een paar stappen verder te denken en vertoont mede hierdoor enige gelijkenis met Christies held Hercule Poirot. Stiffeniis' nogal onzekere gedrag werkt echter niet averechts. Je voelt vanaf de eerste paginas dat zijn bloem uiteindelijk zal bloeien.
De afwisseling van horror en detective ingrediënten maakt dat Kritiek van de criminele rede staat als een huis. Er wordt scheutig omgegaan met moorden. Moorden die allesbehalve zachtzinnig zijn gepleegd. Vooral de staat van ontbinding van sommige slachtoffers doet de spijsvertering geen goed. Desalniettemin schotelt Gregorio soms te veel voor. Een paar doden minder had de plot nauwelijks geschaad. Niet dat dit de pret drukt. De elegante schrijfstijl en natuurgetrouwe personages zijn om te benijden. Kritiek van de criminele rede doet ernstig verlangen naar meer. | 1pos
|
Via Blossom Books zag ik vrij snel na uitkomst van dit boek een berichtje met de zin: “Maak kennis met je nieuwe lievelingsboek”. Mijn nieuwsgierigheid won van mijn desinteresse en afgelopen zomer las ik het boek ‘Ik geef je de zon’. Met dit boek zit je af en toe in een tweestrijd: je wilt verder lezen, omdat je wilt weten hoe het afloopt, aan de andere kant wil je het soms even wegleggen, omdat het nog niet afgelopen mag zijn. Het boek is samen te vatten in één woord: wauw.
Ik geef je de zon gaat over Noah en Jude, een onafscheidelijke tweeling tot een gebeurtenis hen uit elkaar trekt. Een tweeling, maar toch ook het tegenovergestelde van elkaar.
Het verhaal van Noah lezen we op het moment dat hij 13 jaar is, het verhaal van Jude als zij 16 jaar is. Beide hebben ze hun eigen verhaal, maar dit is niet compleet. Om de beurt lees je een deel van hun verhaal, maar toch missen er gebeurtenissen, namelijk die van de afgelopen 3 jaar. Op elk hun eigen manier gaan zij op zoek, komen zij elkaar weer tegen?
Voordat ik het boek las verwachtte ik dat het een mooi en meeslepend boek zou zijn en dit is zeker uitgekomen. Nelson schrijft op zo’n manier dat je niet meer kunt stoppen met lezen. De manier waarop het verhaal in elkaar steekt en de manier van haar perfecte schrijven, heeft mijn verwachtingen overtroffen. Het was zoveel beter dan ik had gedacht en hoe meer ik erover nadenk, hoe bijzonderder het boek wordt. Nelson beschrijft gevoelens alsof je het zelf meemaakt, de pijn, de verwarring, de liefde en de vreugde, alsof je zelf onderdeel bent van het verhaal. De manier hoe personen samenkomen in het boek is mooi beschreven, ik had het niet aan zien komen.
Dit is het boek wat ik zou willen herlezen, zoveel mooie stukken, prachtig om te zien hoe Noah en Jude op zoek gaan naar elkaar. Dit is een boek wat iedere veellezer op de boekenplank moet hebben staan. Blossom Books had gelijk: hier is mijn nieuwe lievelingsboek. Die van jou ook? | 1pos
|
Mijn vader gaf mij ooit een boek cadeau waarvan hij zei: ‘Dit gaat over het echte leven’. Ik was zestien jaar, het boek was ‘Honderd jaar eenzaamheid’ van Gabriel Garcia Marquez en ik werd door dit boek omver geblazen. Wat een vertelrijkdom, en wat een beheersing van de taal.
Ruim veertig jaar en veel meer Latijns-Amerikaanse literatuur verder, heb ik weer zo’n boek dat me omver blaast: ‘De ontembare’ van Guillermo Arriaga. Een prachtig boek waarin alle kanten van het leven naar voren komen, met krachtige vertelrijkdom en een glanzende taalbeheersing.
Guillermo Arriaga is vooral bekend als scenarioschrijver en dat is duidelijk te merken in deze roman. In de eerste plaats omdat de roman feitelijk bestaat uit twee hoofdverhalen die valt in twee hoofdverhalen die gaandeweg steeds dichter bij elkaar komen, een procedé dat we wel vaker bij film(scenario’s) zien. Het eerste verhaal wordt verteld vanuit een puber, Juan Guillermo Valdes, die opgroeit in een slechte wijk in Mexico-Stad. Zijn oudere broer Carlos wordt verdronken in een watertank door de politie en een groep fundamentelen, en zijn ouders komen enige jaren daarna . om het leven bij een (gepland?) auto-ongeluk. Als zijn oma dan ook nog overlijdt is Juan Guillermo in zijn eentje in een wrede buitenwereld. In het boek vertelt Guillermo van alles over zijn leven, en over de manier waarop hij overleeft. Hij vertelt bijvoorbeeld over de vrouw met wie hij een relatie heeft (de ex van zijn broer) en over de manier waarop hij wraak wil nemen voor de dood van zijn broer en zijn ouders, Je merkt ook hieraan duidelijk dat de schrijver oorspronkelijk een scenarioschrijver is, dialogen (ook interne gedachtenstromen) zijn levendig en geloofwaardig. Het verhaal wordt afgewisseld met allerlei mythen, legenden, gedichten en achtergrondmateriaal uit alle delen van de wereld. Deze onderdelen zijn veelal ook typografisch te onderscheiden als aparte onderdelen van het verhaal. Opvallend is dat deze ‘onderbrekingen’ feitelijk niet de vaart uit het verhaal houden, maar juist een extra dimensie toevoegen aan deze toch al rijke roman.
Naast het verhaal van Juan Guillermo, aangevuld met de ‘onderbrekingen’ van de mythen en legenden, loopt het tweede verhaal: het verhaal van een Inuit, Amarug, die in Canada op jacht is naar een wolf. Als Juan Cuillermo met zijn vriendin en de dompteur van het circus naar Canada reist, waar hij de door hem geadopteerde wolf Fang wil vrijlaten, blijken de twee verhaallijnen steeds meer in elkaar te grijpen. De wolven blijken familie van elkaar te zijn en Juan Guillermo blijkt het vrijlaten van de wolf nodig te hebben om in het reine te komen met zijn verleden en zijn wraakgevoelens.
Het echte leven: er overkomt je van alles, er komt van alles tussendoor, maar als je het wilt zien hangt alles met alles samen. Wauw. | 1pos
|
Eve Singer is verslaggeefster bij iWitnessNews en samen met Joe, haar cameraman, maakt zij reportages over alles wat met de dood te maken heeft. Moorden, verkeersongelukken, zelfmoorden; het maakt niet uit wat het onderwerp is, als de verhalen en beelden maar schokkend en bloederig zijn. Dan vinden er een aantal moorden plaats die de politie het idee geven dat er een seriemoordenaar aan het werk is. De gewetenloze psychopaat is bereid Eve het alleenrecht op het tonen van zijn gruwelijke werk te geven. Zij wordt geraffineerd gemanipuleerd en zo deelgenoot van zijn macabere plannen. Al snel bekruipt haar het weerzinwekkende gevoel dat hij een bepaalde genegenheid voor haar koestert. Zal deze genegenheid haar uiteindelijk noodlottig worden?
De Engelse misdaadauteur Belinda Bauer debuteerde in 2010 met het boek Rusteloos land. Een fijngevoelige en ontroerende psychologische thriller die goed werd ontvangen. De schitterende doden is het vijfde boek van haar hand. Het verhaal gaat over de flinterdunne scheidslijn tussen leven en dood. In prachtig proza construeert zij een intelligent verhaal dat uitermate boeit. Belinda Bauer heeft het talent de gebeurtenissen in een aanvaardbaar perspectief te plaatsen. Dat geldt niet alleen voor de gruwelijkheid van de moorden maar ook voor Eve’s betrokkenheid bij wat er met haar vader gebeurt of de manier waarop rivaliserende tv-stations bij het winnen van de gunst van de kijker de fatsoensnormen aan hun laars lappen. Nergens is er overdrijving of een poging de leeservaring onaangenaam te maken. Een effect dat snel kan optreden in thrillers zoals deze.
De personages overtuigen. Belinda Bauer maakt van hen levensechte mensen. Eve heeft een gecompliceerde relatie met cameraman Joe en Duncan, haar vader die aan een ernstige vorm van dementie lijdt. Het maakt van Eve een sympathieke, sterke maar soms ook kwetsbare vrouw. De moordenaar is sadistisch en eng maar op de een of andere manier boeit hij, hoe gestoord hij ook is. Je krijgt een mooi beeld van wat er zich in het hoofd van deze maniak afspeelt maar de argumentatie hoe dat bij hem is ontstaan, blijft aan de magere kant.
Tussen Eve en de moordenaar ontstaat een morbide en ongemakkelijke relatie. Eve heeft om de behoefte van het veeleisende en op bloed beluste kijkersvolk te bevredigen de dood nodig en de moordenaar wil zijn genialiteit gebruiken om kunstwerken te maken waarin leven wordt getransformeerd tot dood. Het moet groots worden aangepakt en hem onsterfelijk maken. Daarom kondigt hij zijn “exposities” van tevoren aan en geeft Eve de gelegenheid als eerste het eindresultaat te aanschouwen.
De spanning in De schitterende doden is steeds latent aanwezig en bijna tastbaar. Het decor voor de uiteindelijke ontknoping is goed gekozen en sluit helemaal aan bij de denkwereld van de moordenaar.
De schitterende doden is een uitstekende thriller waarmee Belinda Bauer haar goede naam als misdaadauteur bevestigt. Het is een thriller over de fascinatie voor de dood die door het plezierige taalgebruik en de kundige uitwerking van de plot van hoog niveau is. | 1pos
|
Na Lieve edelachtbare is De juiste man het tweede boek van de Nederlandse advocaat Max van Olden (1973).
Oscar Seefelt, 63 jaar, advocaat uit Amsterdam, heeft het tragisch overlijden van zijn zoon na twintig jaar nog steeds geen plek kunnen geven. De dader, een ex-collega van Oscar, loopt nog altijd vrij rond en wat erger is, is dat hij nooit heeft willen vertellen wat er die avond op de dijk is gebeurd. Omdat het misdrijf bijna verjaart, doet Oscar nog een laatste poging om het recht te laten zegevieren. Hij bedenkt daarvoor een ingenieus plan, maar of hij daarmee bereikt wat hij voor ogen heeft is nog maar de vraag.
De juiste man is een goed lopend verhaal over een man die nog maar één missie in zijn leven heeft en deze koste wat kost wil bereiken. Afwisselend word je als lezer meegenomen naar wat er twintig jaar geleden is gebeurd en hoe het leven van Oscar er nu uitziet. Hij heeft inmiddels een eigen advocatenkantoor en heeft Ransdorp verruilt voor Amsterdam.
Het boek heeft redelijk korte hoofdstukken waardoor het vlot leest. Alhoewel één van de thema’s van dit boek het verlies van een kind is, is het geen zwaar op de hand liggend verhaal geworden. Oscar laat weinig emoties zien, wat dat betreft heeft de auteur hem als een vrij oppervlakkige man neergezet. Eerst nadat een nieuwe cliënt hem in contact brengt met Alexander, de betreffende ex-collega, bedenkt Oscar een plan om Alexander alsnog te laten boeten voor wat hij hem heeft aangedaan. Of hij daarin slaagt zal ik niet verklappen, maar één ding staat voor mij vast, de ontknoping was voor mij een verrassing.
Ik vond De juiste man een fijn boek om te lezen. Niet spannend, maar absoluut niet saai en boeiend tot de laatste pagina. Max van Olden was voor mij een onbekende auteur, maar na het lezen van De juiste man ben ik nieuwsgierig geworden naar zijn debuut. Ik hoop van harte dat Max van Olden het niet bij deze twee boeken laat! | 1pos
|
Ik ben helemaal gek op deze serie. De spanningen die Holly kan creëren zijn geweldig en ik blijf haar geweldig vinden schrijven. Het enige wat ze wel even moet begrijpen, is dat het niet oke is om mij zo te laten mee leven met een serie (oke, of wel). Want the feels met deze serie zijn ernstig. Ik heb genoten van dit boek, van begin tot eind en er waren twists die ik echt niet zag aankomen. De wereld is fascinerend en zo ook de personages in deze wereld. I’m sold.
Lees meer op: http://readingjournal.princesssam.nl | 1pos
|
Niets om het hoofd op neer te leggen is het autobiografische verhaal van Françoise Frenkel, een Joodse vrouw van Poolse komaf die in Berlijn met veel succes een boekwinkel runt met uitsluitend Franse boeken. Het boek werd al in 1945 voor het eerst uitgegeven, in 2015 werd het herontdekt en opnieuw gepubliceerd nu met voorwoord van Patrick Modiano die zeer onder de indruk was van dit verhaal.
Het boek begint in 1921 met Françoise die een boekhandel opstart in Berlijn, een boekhandel met uitsluitend Franstalige boeken. Uit dit eerste deel spreekt de enorme liefde voor literatuur van de schrijfster, ze weet mede hierdoor ook een succes van de boekhandel te maken. Door haar manier van vertellen krijgen we een mooi sfeerbeeld van het Berlijn tussen de twee oorlogen in.
Zo langzamerhand worden er steeds meer regels opgelegd aan de burgers en met name voor de Joodse gemeenschap wordt de vrijheid steeds verder beperkt. Françoise merkt dit ook en ziet uiteindelijk geen andere uitweg dan haar boekwinkel achter te laten en op de vlucht te gaan. Omdat de grens met Polen al dicht is kan ze niet meer terugkeren naar haar familie, ze besluit om naar Parijs te gaan, de stad waar ze gestudeerd heeft.
Vanaf dat moment begint een onzekere en angstige tijd voor Françoise, steeds weer opnieuw moet ze vluchten en op zoek gaan naar een nieuw, tijdelijk, onderkomen. Al snel verlaat ze Parijs en trekt naar o.a. Vichy, Nice en Avignon, hierbij wordt ze steeds weer geholpen door mensen die ze toevallig ontmoet.
Dit geeft een aangrijpend beeld van hoe er in oorlogstijd vriendschappen ontstaan uit toevallige ontmoetingen, maar ook hoe dun het lijntje tussen goed en kwaad is, want niet iedereen is te vertrouwen. De angst en onzekerheid worden op een overtuigende manier weergegeven en ook de moed van de gewone Franse burger, die zijn leven op het spel zet door een onbekende te helpen, is bewonderenswaardig.
Het uiteindelijke doel van haar vlucht is Zwitserland, hoewel ze via vrienden een verblijfsvergunning voor Zwitserland heeft gekregen wordt het haar onmogelijk gemaakt om op legale manier het land binnen te komen. Dus probeert ze ten einde raad illegaal de grens over te steken, waarbij ze tot twee keer toe betrapt wordt. De derde poging slaagt.
Eenmaal in Zwitserland verwerkt ze alles wat ze gedurende al die jaren in haar dagboeken geschreven heeft tot dit boek.
En dat is gelijk ook alles wat er bekend is over Françoise Frenkel, dat maakt het boek nog specialer.
Het is in een vlotte stijl geschreven die bijna leest als een filmscript. Hoewel het verhaal op een vrij beschouwende en nuchtere wijze verteld wordt is het zeer aangrijpend, de angst en onzekerheid zijn absoluut voelbaar.
Het is een verhaal dat vertelt moet worden, een verhaal dat ook nog steeds actueel is omdat er vandaag de dag ook nog vele mensen op de vlucht zijn omdat ze in hun eigen land geen veilig bestaan meer hebben. | 1pos
|
IJsKoude rillingen! Blood freezing action. Verrassende wendingen. Page turner tot de laatste bladzijde! | 1pos
|
Voor de #Hebbanbuzz mocht ik dit boek lezen, toen hij binnenkwam ben ik er gelijk in begonnen. Het boek leest heel erg makkelijk en je wilt ook steeds verder lezen om te weten te komen wat er gebeurt. Dat vind ik echt het fijne aan korte hoofdstukken, je wilt steeds verder. In het begin moest ik nog wel even nadenken over hoe en wat, het was me niet gelijk duidelijk wat er aan de hand was. Dat maakt natuurlijk ook dat je snel verder wil lezen. Eindconclusie: Goed boek, goed geschreven en zeker de moeite waard om te lezen! | 1pos
|
Mijn prentenboekenhart maakte weer eens een sprongetje toen deze beauty binnen kwam. De layout is prachtig, zowel aan de buiten- als mede aan de binnenkant.
Hemelsblauw is de hoofdkleur in het boek en niet alleen in het titeldragende gedicht.
De gedichten zijn geschikt voor iedereen vanaf een jaar of zes. Ze gaan over uiteenlopende onderwerpen maar allemaal wel invoelbaar voor de jonge kinderen.
Met spanning wachten op je (verjaardags-) cadeau bv maar stiekem al weten wat het is, over lekker eten maar ook over een schilder die komt om jouw kunst te verwijderen die je zo zorgvuldig hebt aangebracht.
De illustraties zijn eenvoudig van stijl maar passen prima bij de onderwerpen. Er is wel kleur gebruikt in het boek maar niet overvloedig. En dat is ook wel eens fijn.
Hemelsblauwe jas is zo’n boek wat je telkens weer uit je kast haalt om te lezen of om voor te lezen. En alleen al genieten van de prachtige illustraties is ook een optie.
Voor mij is Hemelsblauwe jas een aanwinst voor mijn prentenboekenkast maar hij zou niet misstaan in menig ander boekenkast. Zeer geschikt voor thuis maar ook voor in de kinderopvang of op de basisschool. | 1pos
|
Jenny Colgan (1972) is geboren in Schotland, maar verhuisde regelmatig, zo woonde ze in Londen, Nederland, Frankrijk en Amerika om zich uiteindelijk te settelen iets ten noorden van Edinburgh. Ze is getrouwd en heeft drie kinderen en een hond. Ze is gek op cake, Dr Who, Converse sneakers en hele dikke boeken. Naast Feelgood romans schrijft ze ook kinderboeken en SF (o.a. Dr Who). Het eindeloze strand (2019) is na Café zon en zee (2018) en de novelle Een verre kust (2018), het derde boek over het eiland Mure en haar kleurrijke bewoners.
In Het eindeloze strand gaat het verhaal uit de eerdere boeken verder. Flora is weer helemaal thuis op het eiland, maar echt tevreden is ze niet. Ze weet haar nieuwe café maar net draaiende te houden en haar grote liefde Joël is vaak weg van het eiland voor zijn werk. Joël heeft het drukke Londen achter zich gelaten en is gaan werken voor de rijke Colton die een hotel gaat openen op Mure, maar is nu nog drukker dan hij in Londen was en dat zet de liefde tussen Flora en Joël onder druk. De nieuwe arts Saïf die in Een verre kust zijn intrede deed op Mure is inmiddels aardig ingeburgerd. Maar hij hoopt elke dag op nieuws over zijn vrouw en kinderen die hij heeft achtergelaten in oorlogsgebied. Schooljuf Lorna tobt met het aantal leerlingen om de school open te houden en haar gevoelens voor Saïf. Voor Fintan, de jongste broer van Flora, gaat alles voor de wind: hij heeft in Colton zijn grote liefde gevonden en is gelukkiger dan ooit. Dat zijn genoeg ingrediënten voor een boeiend verhaal.
Jenny Colgan heeft er werkelijk een prachtige roman van gemaakt. Het feit dat het een derde deel is en de hoofdpersonen al bekend zijn, geeft haar de ruimte om de personages te laten ontwikkelen en te laten groeien. In Het eindeloze strand krijgt de lezer de kans om verder mee te leven met de personages nadat het verhaal stopte in de vorige boeken. Dan blijkt dat het niet allemaal rozengeur en maneschijn is, net als in het echte leven gebeuren er dingen die ze niet voorzien, maar waar ze wel mee verder moeten.
Het eindeloze strand is absoluut een feelgoodroman, maar Jenny Colgan schuwt zware thema's niet. Zo heeft de familie van Flora nog veel verdriet van het overlijden van haar moeder en komt er opnieuw een zware ziekte in het verhaal voorbij. Ook heeft ze ervoor gekozen om de vluchtelingenproblematiek op te nemen in het verhaal. Het personage Saïf laat het verhaal van de vluchteling zien en daarmee hoe moeilijk het is om een nieuw leven te beginnen in een totaal ander land, te moeten integreren met de constante angst voor achtergebleven familie en de enorme onzekerheid over de verblijfsvergunning.
Het wordt nergens te zwaar of ongemakkelijk, maar Colgan weet de lezer wel te raken. Geschreven in een fijne schrijfstijl is het een boek met humor, liefde en ook de nodige dramatiek, wat makkelijk leest en een goed gevoel achterlaat. Net als het eerste boek begint het met een voorwoord van Jenny en een plattegrond van het eiland en het boek sluit af met een serie recepten aan het einde. Dit boek kan zelfstandig worden gelezen, maar om de groei van de personages te zien en het verhaal volledig te begrijpen is het aan te raden om eerst de andere twee boeken over Mure te lezen.
Het eindeloze strand is geen zoetsappige roman, maar een herkenbaar verhaal met genoeg diepgang gesitueerd op een prachtige locatie die net als in de vorige delen levendig wordt beschreven. Je voelt het zand tussen je tenen en de wind door je haren, samen met de personages ben je op Mure! Afscheid nemen van Mure valt zwaar, maar gelukkig is deel vier onderweg: An Island Christmas (Nederlandse titel nog niet bekend). | 1pos
|
Herfst in Central Park gaat over Clio, Smith en Tate; drie vrienden die een beslissing nemen die de rest van hun leven zal beïnvloeden op het gebied van de liefde. Het verhaal speelt zich af rondom Thanksgiving, een feestelijke dag die je meestal doorbrengt met je familie.
Aidan Donnelley Rowley komt uit New York en is er dol op. Dat merk je ook aan alle beschrijvingen van de stad. Tijdens het lezen kijk je door de ogen van de personages mee naar deze stad.
In dit verhaal is het vooral duidelijk dat niet alles blijkt te zijn zoals het in eerste instantie gepresenteerd wordt.
De eerste hoofdstukken gaan over Clio die met een van haar angsten geconfronteerd wordt; ze heeft moeite met het verwerken van gebeurtenissen uit het verleden. Haar moeder was nogal instabiel en daarom houdt Clio mensen graag op een veilige afstand. Vooral niet te dichtbij komen, is de boodschap!
De beste vriend van Clio, Smith Anderson is het levende bewijs dat opgroeien in een rijke, prominente en succesvolle familie geen garantie is om gelukkig te zijn in je leven. Ze heeft nogal wat luxe probleempjes, niet vergelijkbaar met de problemen van Clio.
Dan hebben we nog Tate Pennington die niet weet wat hij zal doen; zijn hart is gebroken en hij komt naar New York om te beoordelen of er voor hem nog iets te redden valt.
Herfst in Central Park leest lekker door en is een vrij luchtig verhaal geworden met Clio als hoofdpersoon.
De 'problemen' zie ik meer als ongemakken, maar dat is persoonlijk.
Het is een leuke roman waar je zeker van zult kunnen genieten als even helemaal niets anders hoeft. Even wegzwijmelen in New York en weten dat het er toe doet hoe je echt bent als mens. Dat is waar je eigen krachten liggen! | 1pos
|
Dit boek gaat over ontvoerde kinderen en met name over Madison, zij verdwaalde in het bos en werd al 3 jaar vermist.
Dit boek gaat ook over Naomi.........de kindvinder genaamd. Zij heeft al vele kinderen gevonden, maar het kind in haarzelf is ze kwijt.
Ze is als kind bij de Cottles terecht gekomen, maar ze kent haar verleden niet.
Door het zoeken naar het kleine meisje Madison, krijgt haar verleden steeds meer betekenis al is ze bang om te herinneren.
Het verhaal wordt vertelt vanuit het perspectief van Madison zowel als van Naomi.
De weg naar de ontknoping voert voor Madison en Naomi langs gebieden vol sneeuw, langs wouden vol donkere bomen.
Het is prachtig om te lezen hoe zij beiden een krachtige persoonlijkheid hebben en een ongelofelijke veerkracht.
Naomi worstelt met haar heftige dromen. Madison worstelt met haar begrip over wat er met haar gebeurt. Waarom is zij in die ruimte waar ze niet uit kan.
Waarom doet die man haar soms pijn.
Voetje voor voetje komt Naomi dichter in de buurt. Als ze uitrust op een steen, dan wordt het duidelijk.
Samen met de ranger gaat ze de laatste spannende fase in. Zowel in haar zoektocht naar het meisje, als naar haar eigen geluk.
Een boek wat nergens verveelt en is met een prachtig taalgebruik geschreven. | 1pos
|
Tijdens een familiefeest doet Laurel Nicolson mee met verstoppertje. Ze heeft zich verborgen in een boomhut, ze wil niet gevonden worden. Ze is 16 jaar en heeft geen zin meer in kinderachtige spelletjes. Ze is verliefd en wil even tijd voor zichzelf. Laurel is verliefd op Billy. Hij heeft haar een pakketje gestuurd, een boek met de titel: “Het verjaardagsfeest”. Laurel heeft de voorstelling “Het verjaardagsfeest” in het theater gezien en heeft daarbij een heel apart gevoel gekregen, dit gevoel heeft zij aan Billy opgebiecht. Laurel wil graag naar de toneelschool in London gaan. Laurel heeft drie zussen en één broer. Laurel ziet vanuit de schuilhut een voor haar vreemde man de oprit opwandelen. Haar moeder is binnen de verjaardagstaart aan het snijden en komt met het mes in de handen naar de gearriveerde man toe. Ze kennen elkaar blijkbaar. Vanuit de schuilhut ziet Laurel dat haar moeder heel angstig is bij het herkennen van de man. Dan gebeurt er iets wat Laurel nooit voor mogelijk heeft gehouden waartoe haar moeder in staat is, ze begaat een misdaad. Het probleem was de oorlog. Die was al 16 jaar geleden afgelopen. De jeugd van Laurel’s moeder was door de oorlog bedorven. Haar hele familie was in de oorlog omgekomen bij bombardementen.
50 jaar later is Laurel een goede actrice en woont ze in Londen. Ze neemt de moeite om de geheimen van een personage te leren kennen. Laurel wist alles van geheimen.
Als haar moeder, Dorothy, in het ziekenhuis ligt, valt er een oude foto met haar moeder en een onbekende vrouw uit het fotoalbum. Onder de foto staat de tekst: “Voor Dorothy, een ware vriend is een licht in de duisternis, Vivien.” Vivien komt in 1941 Dorothy waarschuwen dat ze weg moet vluchten uit Londen. Familie en vrienden van Dorothy zijn omgekomen. Alleen haar vriend Jimmy en Vivien zijn nog over. Vivien eist dat Dorothy Londen uitvlucht voor haar eigen veiligheid, een tweede kans, een nieuw leven en eist dat ze nooit meer terug komt naar Londen.
Als haar moeder 90 wordt, komt Laurel terug naar de familieboerderij en geleidelijk aan komen allerlei vragen bij haar naar boven die ze tientallen jaren heeft weggestopt. Beetje bij beetje wordt de geheime geschiedenis ontrafeld van drie mensen uit zeer verschillende werelden die elkaar in de oorlog ontmoetten, Dorothy, Vivien en Jimmy. Hun levens zullen voor altijd met elkaar verbonden zijn, voor, tijdens en na de oorlog. De vertrouweling verkent verlangens en dromen, hoever mensen bereid zijn te gaan om deze te vervullen en de gevolgen die ze kunnen hebben.
De roman gaat over geliefden, vrienden, dromers en samenzweerders, tegen een achtergrond van gebeurtenissen die de wereld hebben veranderd. | 1pos
|
Dutch:
Dit wonderbaarlijke verhaal gaat over een jong meisje dat zwaar autistisch is. Haar moeder vertelt het verhaal vanaf de geboorte tot één van de hoogte punten in Iris leven. Het verhaal laat maar een korte periode van hun leven zien, aangezien er nog veel jaren zullen volgen. Maar het zijn waarschijnlijk wel een van de moeilijkste maar ook mooie jaren.
Dit is het eerste boek dat ik lees over een kind met autisme en het is ontzettend spraakmakend. Iris mag dan zwaar autistisch zijn, ze heeft een hoop kwaliteiten die terwijl ze opgroeit steeds duidelijker worden en zich ontwikkelen. Één groot talent is schilderen. Het boek staat vol met mooie prenten van de schilderijen die Iris heeft gemaakt. Onvoorstelbaar mooi gewoon!
Twee andere aspecten die sterk naar voren komen in het boek zijn dieren en muziek. Arabella Carter-Johnson, de moeder van Iris die het boek geschreven heeft, vertelt ook over haar jeugd, wat zij heeft meegemaakt en hoe zich dat reflecteert in haar leven als Iris er deel van uitmaakt.
Het verhaal met de prachtige schilderijen en foto's van Iris zorgen voor een uniciteit die ik nog nooit heb ervaren. Dit boek krijgt een ere plaats in mijn boekenkast en wordt er zeker nog eens bijgepakt om opnieuw te lezen.
English:
This remarkable story is about a young girl with autism. Her mother, Arabella Carter-Johnson, tells the story from the birth of her daughter all the way to one of the biggest highlights in Iris’ life. Even though the story shows only the first five years of Iris’ life, it seemed like a whole lifetime.
I’ve never read a book about an autistic child before, but this one is sensational. Iris may be autistic, she has a lot of qualities that evolve while she’s growing up. One of these talents is painting. This book is full of beautiful paintings Iris made since she was three years old. They are unbelievably wonderful!
Two other important aspects in the story are animals and music. Iris’ mother also tells about her youth, what she has experienced and how that’s reflecting in her life when Iris becomes a part of it.
This book with beautiful paintings and photo’s of Iris, make something unique. Something I’ve never experienced before. It’s going to be honored on my bookshelf and I’m sure I’ll be re-reading it many times in my life. | 1pos
|
Dan Brown weet een historisch kunstwerk, De goddelijke komedie van Dante Alighieri, te verweven in een hedendaags thema als bioterrorisme.
Robert Langdon speelt de hoofdrol in het verhaal en is een begaafd hoogleraar in de kunstgeschiedenis. Hij speelt zijn rol met verve.
Het boek begint zeer stormachtig. Langdon wordt wakker in een ziekenhuis en weet niet meer hoe hij daar gekomen is en wat hij daar doet. Daar begint zijn zoektocht. Sienna Brooks, een van zijn artsen, helpt hem in zijn zoektocht. Op het moment dat Langdon in het ziekenhuis wordt aangevallen, vlucht hij samen met Brooks naar haar appartement.
Langzaam wordt duidelijk dat hij betrokken is bij een andere zoektocht, namelijk maar een creatie van een ander zeer begaafd persoon: Bertrand Zobrist. Dit wordt vooral duidelijk op het moment dat hij een goed gesprek heeft met Dr. Elisabeth Sinskey, hoofd van de WHO.
De zoektochten zijn de rest van het boek met elkaar verweven en zorgen voor veel spanning en mooie plotwendingen. Wat ook het hele verhaal voor spanning zorgt is de vraag is Sienna Brooks te vertrouwen of niet?
Al met al een zeer goed verhaal, wat je van begint tot het eind blijft boeien! | 1pos
|
Sluipend Gif is een hele grote aanrader. Ik vond het een spannend verhaal, maar heb vooral intens meegeleefd met Jacqueline. Heerlijk om te lezen, dit realistisch en invoelbaar beschreven familiedrama, en dan die ontknoping! Van mij mag Corine deze ingeslagen weg blijven volgen. Als ze met dit juweeltje de Gouden Strop niet binnenhaalt, dan weet ik het ook niet meer. | 1pos
|
In het oerdegelijke Nederlandse Deventer met de IJssel binnen handbereik heeft ze een ideaal decor gecreëerd voor Hels verlangen, een verhaal dat meer is dan de titel doet vermoeden.
Ze had het nooit eerder meegemaakt, nooit eerder van zo dichtbij gehoord, dat gruwelijke geluid van versplinterende botten. Met deze zin op de eerste pagina bekruipt je de gedachte in een verhaal terecht te zijn komen waar je niet meer uit kunt. En dat is ook zo!
Het gezin van Paul en Emma Korteling wordt op de proef gesteld als hun oudste dochter Sophie, na een aanrijding met een auto, in coma geraakt. De bestuurder, Eduard Beelaerts tot Rijckeland, komt er straffeloos af. Voor Emma voldoende aanleiding om een kruistocht tegen Eduard te beginnen om hem toch zijn welverdiende straf te laten ondergaan.
Hels verlangen is een zeer indringend verhaal geworden dat met een stevig psychologisch sausje is overgoten. Het begin laat de lezer geloven in een echte vrouwenthriller gestapt te zijn. Maar als de rol van Emma zich verder ontwikkelt, blijkt het een nagelbijtend verhaal te worden. Precies daarop aansluitend blijken de geestgedachten van de comateuze Sophie te zijn. De rugzak uit het verleden van Emma, geeft begrip voor de acties en reacties van deze onvoorspelbare en levensgevaarlijke geest. Tot welk bedenkelijk niveau dat kan afdalen is op verbazingwekkende wijze door Corine Hartman verwoord. Met een feilloze timing weet ze op de juiste momenten te schakelen tussen de karakters en het/hun heden en verleden. Dat maakt het geheel tot een evenwichtig verhaal waarbij alleen sommige personages af en toe uit de bocht dreigen te vliegen maar de auteur haar balans weet te bewaren. Waarbij de snelheid traploos schakelt van wandeltempo naar snel en flitsend.
Een triest maar indringend verhaal dat je grijpt en van het begin tot het einde in een beklemmende omhelzing blijft vasthouden!
Een klein puntje van kritiek is de haast onbeduidende rol die de wetshandhavers krijgen toebedeeld. | 1pos
|
Dit boek is erg leuk voor Kids. Veel spelletjes en ruimte voor creativiteit.
Gegarandeerd veel uren speel en puzzel plezier.
Super leuke opzet die erg populair is en uitdagend is voor kinderen. Door de afwisseling van tekstjes en plaatjes erg uitnodigend en ook voor kinderen met dyslectie. | 1pos
|
Met haar debuutthriller Caleidoscoop won ze vorig jaar de Schaduwprijs van het Genootschap van Nederlandstalige Misdaadauteurs, d.i. de prijs voor het beste spannende debuut van een Nederlandstalige auteur. Het boek stond zelfs op de longlist van de Gouden Strop. Nu komt Linda Jansma met Tweestrijd, waarvan het manuscript in 2009 de vijfde prijs won van de wedstrijd Beste Manuscript. Maar het is zeker meer waard dan dat. Tweestrijd is een bevestiging van wat we na Caleidoscoop al wisten: Linda Jansma heeft ongekend schrijftalent.
De thriller begint met een proloog waarin een zwangere vrouw door haar woedende echtgenoot wordt neergestoken. Daarna leren we Hanna kennen, een huisvrouw die samen met haar man Axel, een gerenommeerde gynaecoloog, in een prachtige villa woont. Voor de buitenwereld leidt ze een perfect leven, maar thuis wordt ze stelselmatig door haar echtgenoot geïntimideerd en in elkaar geslagen. Ze poetst geobsedeerd het huis en raakt langzaamaan steeds meer geïsoleerd van de buitenwereld. Ze doet alles om aan het eisenpakket van haar man te voldoen, want de lichtvoetige Axel kan om het minste of geringste ontploffen. De twijfel aan haar loyaliteit komt als Sonja en Maurice tegenover hen komen wonen. Sonja werkt bij de recherche, herkent de signalen van huiselijk geweld, en gaat zich met het gezin bemoeien. Dan escaleert de situatie...
Tweestrijd grijpt je bij de strot, maar ontroert je ook. Je wil Hanna door elkaar schudden omdat ze het geweld van haar man accepteert en vaak rechtvaardigt, maar tegelijkertijd wil je haar in je armen nemen en strijden tegen het onrecht dat haar wordt aangedaan. Ondanks alle vernederingen en mishandelingen houdt ze zielsveel van Axel. Die tegenstelling is moeilijk te geloven, maar laat dat nou net de kern van het probleem van huiselijk geweld zijn, het actuele thema dat centraal staat in Tweestrijd. Linda Jansma laat op een geloofwaardige manier zien dat zowel geestelijke als lichamelijke manipulatie in alle lagen van de bevolking voorkomt, en hoe moeilijk het is om los te weken uit zo'n benarde situatie.
Tweestrijd wordt verteld vanuit de oogpunten van Hanna en Sonja. Beiden verhaallijnen zijn in de ik-vorm geschreven, hierdoor kruipt de intense angst en woede van de vrouwelijke hoofdrolspelers diep onder je huid. Herkenbare en geloofwaardige personages zijn de kracht van Linda Jansma. Voeg daar een heel goed doordachte verhaallijn, goede dialogen en een dosis spanning aan toe en je hebt een ijzersterke actuele thriller die huiselijk geweld inzichtelijk maakt. | 1pos
|
Een (persoonlijk) woord vooraf
Het boek was een huwelijksgeschenk, en vermits ik in 1973 huwde (op 21 december, de dag met de langste nacht van het jaar, al doet dit hier niks ter zake) las ik De gebroeders Karamazow van de Russische auteur Fjodor Michajlovitsj Dostojevski (1821-1881) voor het eerst in 1974 (in de vertaling van Marco Fondse uit 1970). Het was een rampzalige, uitputtende worsteling waar maar geen einde aan leek te komen. Wellicht paste de diepgravende religieuze, filosofische en psychologische intensiteit van de roman toen gewoon niet bij de euforie van mijn prille huwelijksgeluk. Ik weet nog dat ik boos en teleurgesteld was omdat het boek op mij niet de indruk maakte die ik van dit belangrijke meesterwerk uit de wereldliteratuur had verwacht.
Ongeveer twintig jaar later – nog altijd even gelukkig maar zonder het prille – besloot ik het boek opnieuw te lezen, en nu openbaarde het zich aan mij in al zijn kracht en pracht. Een fluitende wandeling door het park was het nog steeds niet, en om er een recensie over te schrijven achtte ik mij toen niet bekwaam, maar deze vernieuwde kennismaking was in elk geval overweldigend.
En nu, nog eens bijna vijfentwintig jaar later, heb ik de roman voor de derde keer gelezen. Nu pas heb ik het gevoel dat ik heel wat van Dostojevski’s visies en ideeën eindelijk heb kunnen doorgronden. Misschien niet alles, en misschien niet altijd op de manieren die de auteur voor ogen had, maar toch voldoende om een ‒ naar ik hoop zinnige ‒ recensie te kunnen schrijven …
Het (hoofd)verhaal
Fjodor Pawlowitsj Karamazow, een ‘boosaardige zot’ en een ‘extreme wellusteling’ maar met een fijne neus voor zaken, trouwde twee keer. Zijn eerste vrouw, Adelaïda Iwanowna Mioesowa, van rijke komaf, brengt één zoon ter wereld, Dmitri. Na ongeveer vier jaar houdt ze het huwelijk voor bekeken en laat ze man en kind in de steek. Geheel onverwacht overlijdt ze kort nadien. Zijn tweede vrouw, de veel jongere Sofia Iwanowna, schenkt hem twee zoons, Iwan en Aleksej. Maar Fjodors liederlijke gedrag en de vernederingen die Sofia onophoudelijk moet slikken worden haar uiteindelijk te veel. In het achtste huwelijksjaar begeven haar zenuwen het, en sterft ze.
De drie kinderen worden aanvankelijk opgevangen door Grigori, de huisknecht van de Karamazows, en later ieder afzonderlijk opgenomen in verschillende verwante gezinnen. Fjodor Pawlowitsj kijkt vervolgens niet meer naar hen om, zijn zoons interesseren hem geen barst, ze zijn hem een blok aan het been, hij vergeet hen zelfs.
Dit alles vertelt de auteur ons in de eerste bladzijden, en dat het met Fjodor Pawlowitsj niet goed zal aflopen, vernemen we zelfs al in de eerste zin van het eerste boek (1):
Aleksej Fjodorowitsj Karamazow was de derde zoon van een landgoedbezitter uit ons district, Fjodor Pawlowitsj Karamazow, over wie destijds zoveel te doen geweest is (en die ook nu nog gespreksstof bij ons oplevert) vanwege zijn tragische en duistere einde nu op de kop af dertien jaar geleden, waarover ik het te gelegener tijd zal hebben.
Het eigenlijke verhaal begint ‒ dertien jaar eerder dus ‒ als de drie broers Karamazow (2) plots in hun geboortestad opduiken, om verschillende beweegredenen: Aleksej wil het graf van zijn moeder bezoeken en intreden in het plaatselijke klooster, Iwan is er voornamelijk om zijn oudere broer Dmitri te steunen die een financieel geschil heeft met hun vader. Het is augustus 1866, de broers zijn dan achtentwintig, vierentwintig en twintig. Onfatsoenlijk opgevoed onder verschillende vleugels, zijn hun karakters en levensvisies totaal verschillend. Tegenover hun vader hebben ze uiteenlopende en gemengde gevoelens, variërend van onverschilligheid over wantrouwen tot regelrechte haat.
De broers hebben hun vader in geen jaren gezien, maar nu ontmoeten ze hem toch. Dmitri wil een erfeniskwestie regelen en moet zijn vader daarvoor tot een beslissing bewegen. Die denkt er evenwel niet aan op de smeekbeden van zijn oudste zoon in te gaan. Gaandeweg intensifieert het conflict, een uitweg glijdt steeds verder de mist in. Dat vader en zoon bovendien allebei naar de gunsten dingen van de bloedmooie en exclusieve prostituee Groesjenjka, zet het conflict pas écht op scherp. Verbaal geweld wordt fysiek geweld, en op een dag is Fjodor Pawlowitsj vermoord. Meteen daarna blijkt Dmitri zakken vol geld te hebben, terwijl hij enkele uren voordien zijn pistolen nog in pand had moeten geven om aan wat centen te komen. Terwijl hij zwaar aan de boemel is ‒ met ‘femme fatale’ Groesjenjka aan zijn zij ‒ wordt hij gearresteerd. Als ook andere vaststellingen, bijvoorbeeld een belastend briefje waarin Dmitri aan zijn verloofde Katerina Iwanowna schrijft dat hij zijn vader zal vermoorden als deze niet ingaat op zijn verzoek, én het getuigenis van de huisknecht Dmitri nog explicieter aanwijzen als de mogelijke dader, gaat de juridische molen aan het draaien. Tijdens het spektakelrijke proces leveren aanklagers en verdedigers een bitsige strijd. Naarmate het proces vordert groeit de twijfel rond de schuldvraag, want naast Dmitri had ook Iwan redenen te over, net als de gluiperige Smerdjakow, Fjodor Pawlowitsj’ onechte zoon. Uiteraard is er een feitelijke dader, maar de vraag wie moreel schuldig is lijkt minstens even belangrijk …
Thematiek en typering
Het gemakkelijke aan het schrijven van een recensie over deze roman is dat hij niet meer moet worden beoordeeld, de geschiedenis heeft op dat punt haar werk gedaan: De gebroeders Karamazow is absoluut een ‒ voor velen zelfs hét ‒ meesterwerk uit de wereldliteratuur. Albert Einstein, Friedrich Nietzsche, James Joyce, Jean-Paul Sartre, Ernest Hemingway, Vasili Grossman, Virginia Woolf zijn maar enkele namen uit de eindeloze lijst met gezaghebbende figuren die hun mateloze bewondering voor het werk en de auteur hebben uitgesproken. Franz Kafka voelde zich ‘een literaire bloedverwant’ van Dostojevski, en volgens Sigmund Freud werd “nimmer een grandiozere roman geschreven dan De gebroeders Karamazow” (3).
Tot zover het “gemakkelijke”, want laat het duidelijk zijn: De gebroeders Karamazow is een veeleisende roman, sterk doortrokken van het religieuze discours, boordevol filosofische gedachten en psychologische inzichten, en dat alles verpakt in een vrij klassiek maar meeslepend verhaal over vadermoord (4), een spannende whodunnit avant la lettre. Het is een roman over alle mogelijke levensbeschouwelijke tegenstellingen die de levensweg van de mens kunnen kruisen: God en duivel, liefde en haat, goed en kwaad, vreugde en verdriet, onschuld en schuld, vergeving en wraak, waarheid en leugen, rede en geloof, individu en maatschappij, geluk en tragedie, recht en onrecht, aanvaarding en afwijzing …
Het naakte verhaal is slechts de kruiwagen waarmee de auteur zijn ‒ voor die tijd vernieuwende ‒ ideeën aanvoert, de feitelijke gebeurtenissen fungeren als ontstekers van psychologisch graafwerk of filosofische denkprocessen. Dostojevski’s genialiteit blijkt onder meer uit de manier waarop hij religieuze, wijsgerige en psychologische gegevens weet te verbinden met de handeling (5). De haast onmerkbare overgangen van handeling naar zingeving zorgen voor een formidabele eenheid tussen de actie enerzijds, en haar psychologische, filosofische of religieuze verklaring anderzijds.
De God-mensrelatie ‒ in de breedste zin ‒ is trouwens het centrale thema van deze roman. Dostojevski neemt tegenover kerk en geloof een duale en meerduidige houding aan, maar hij laat wel een zeer objectieve indruk na. Hij laat vele stemmen horen, en laat ze met elkaar dialogeren over hun tegengestelde overtuigingen, maar die dialogen leiden nooit tot één ondubbelzinnige conclusie of tot één uniek standpunt: iedere mening, iedere overtuiging heeft evenveel bestaansrecht.
Wie lijdt aan existentiële twijfel vindt bij Dostojevski dan ook geen kant-en-klare uitkomst, maar wel een overvloed aan argumenten die hem moeten toelaten voor zichzelf een antwoord te vormen. Of om het wat simplistisch te stellen: in De gebroeders Karamazow vindt de diepgelovigste christen genoeg redenen waarom hij in God gelooft, en de onverzettelijkste atheïst krijgt er net zo veel waarom hij dat juist niet doet.
Een romantechniek waarin alle visies, alle ideeën, alle meningen, alle overtuigingen elkaar zo perfect in balans houden, is uniek en vraagt om een unieke genretypering. Uitsluitend om er het werk van Dostojevski mee aan te duiden introduceerde de Russische filosoof en literatuurcriticus Mikhaïl Bakhtin (1895-1975) het begrip ‘polyfone roman’ (of meerstemmige roman): hij beschouwde Dostojevski’s romans als “een dialoog tussen een veelheid van onafhankelijke, vaak tegenstrijdige stemmen, zonder dat die door de auteur tot eenheid worden gebracht: elk personage blijft er het enige subject van zijn eigen woorden. Dit fundamenteel dialogisme wordt geplaatst tegenover het monologisme van de traditionele roman (type Oorlog en vrede van Leo Tolstoj)” (6).
De broers
Wellicht werd nooit een roman geschreven waarvan de personages psychologisch zo precies en trefzeker werden geanalyseerd en getypeerd als De gebroeders Karamazow. Sigmund Freud heeft zijn schatplichtigheid aan Dostojevski’s fenomenale psychologische inzicht trouwens veelvuldig toegegeven, en diens werk ‒ én de auteur zelf (7) ‒ onderworpen aan diepgaande studies, onder andere ook over het fenomeen van de vadermoord dat in De gebroeders Karamazow centraal staat (3).
De betekenis van de drie romanfiguren voor de latere ontwikkeling van de psychologische wetenschap is op zijn minst vermeldingswaard. Freud erkende dat de Karamazow-broers een aandeel hadden in de ontwikkeling van zijn beroemde psychoanalytische persoonlijkheidstheorie. Freud concludeert daarin dat de menselijke persoonlijkheid uit drie componenten bestaat: Es, Ich en Über-ich (8). Dat de broers, ieder afzonderlijk, met een van de componenten kunnen worden verbonden, is onmiskenbaar. De onvoorspelbare, liederlijke, chaotische, impulsieve, zeer zinnelijke, door menselijke oerinstincten gedreven Dmitri wordt voornamelijk aangestuurd door “Es”, de denkende, intellectuele, op de rede vertrouwende maar ook onzekere atheïst Iwan wordt vooral beheerst door “Ich”, en de grootmoedige, immer oprechte, diepgelovige, nooit veroordelende en alom geliefde Aleksej leunt het dichtste aan bij Freuds “Über-ich”.
Hun persoonlijkheden zijn uiteraard complexer dan dat. Het thema van de ziel en van de tot inkeer komende mens verbindt Dostojevski bijvoorbeeld ook aan Dmitri, in wie uiteindelijk een tweestrijd tussen het verlangen naar ontucht en het verlangen naar deugdzaamheid zal woeden. Iwan staat dan weer symbool voor de rede als tegenpool van geloof, die hem tot de conclusie leidt dat God niet bestaat, maar hem tegelijk doet twijfelen over de vraag of een leven zonder God wel zin kan hebben. Aleksej tenslotte is een boegbeeld van een rotsvast geloof in Christus maar ook van kritiek op de kerk die met haar sussende houding en door gebruik te maken van het brood-en-spelenprincipe als onderdrukkingsmiddel, de mens schijnbaar gelukkig probeert te houden.
In het werk van Dostojevski zijn de personages de uitdragers van zijn veelzijdige, sociologische, filosofische en religieuze wereldbeeld; in De gebroeders Karamazow zijn dat uiteraard hoofdzakelijk de drie broers, die de auteur doelgericht heeft gecreëerd: het bloed bindt hen, maar hun opvoeding in totaal verschillende milieus scheidt en onderscheidt hen … Het is, alweer, een geniale vondst: door hun verbondenheid én hun verscheiden eigenheid dekken de broers als het ware alle levensbeschouwelijke en karakteriële facetten van het menselijke zijn, en bieden ze de auteur aldus alle mogelijkheden om zijn enorme scala aan ideeën ongehinderd te ontplooien. Dostojevski’s mensbeeld is universeel en tijdloos.
Schrijfstijl
Dostojevski was zonder meer een geniale man, en zijn taal ‒ een uitermate rijk proza trouwens ‒ spreekt dat niet tegen. Zijn vertelkracht is zo veelzijdig dat hij amper gebruik hoeft te maken van symboliek of beeldspraak: die zou de lezer alleen maar afleiden van de essentie van zijn verhaal of betoog. Dostojevski schrijft met een enorme intensiteit die nooit verzwakt, die de lezer geen moment rust gunt, hem nooit op adem laat komen. Hij schrijft “extreme teksten over extreme ervaringen” (9) waarmee hij de lezer als het ware bij de strot grijpt en hem nooit meer loslaat.
Dostojevski’s stijl is meeslepend, boeiend en indrukwekkend mooi. Vaak laat hij zijn taal variëren naargelang de personages of de omstandigheden: kinderlijk naïef, of bloedernstig, of in vakjargon … het kan allemaal. Pure zakelijkheden interesseren hem maar weinig, hun psychische of filosofische gronden des te meer. Tijdens het proces rond de moord gaat hij haast ongeïnteresseerd voorbij aan de schuldvraag rond de actuele daad, maar om een antwoord te vinden op de vraag wie moreel schuldig is graaft hij ‒ uitgebreid en langdurig ‒ tot in de diepste krochten van de zielen van alle betrokkenen.
Het is nog maar eens een bewijs van Dostojevski’s ongeëvenaarde talent: door de schuldvraag te verschuiven van de actuele dader naar de veel interessantere morele verantwoordelijke(n) houdt hij zijn publiek geïntrigeerd. Bovendien laat het hem toe de ‒ in se saaie ‒ juridische retoriek te doorbreken en onderhoudend te maken.
En nu ik het toch over het onderhoudende aspect van deze roman heb, nog dit … Dostojevski komt geregeld bijzonder spitsvondig uit de hoek. Zijn humor is soms subtiel, soms ook scherp, en heeft vaak een dubbele bodem. Nogal wat passages zijn zelfs ronduit hilarisch. Ondanks de zwaarwichtige thematiek en de dramatische inhoud is dit een boek dat oprecht blij maakt …
Wat de auteur nog van plan was met de Karamazows …
In zijn voorwoord schrijft de auteur (het is de openingszin van de roman):
Nu ik een begin maak met de levensbeschrijving van mijn held, Aleksej Fjodorowitsj Karamazow, verkeer ik in een zekere verlegenheid. Ik mag Aleksej Fjodorowitsj dan wel mijn held noemen, ik weet zelf maar al te goed dat hij beslist geen groot mens is en daarom voorzie ik onvermijdelijke vragen in de trant van: wat is er aan uw Aleksej Fjodorowitsj zo bijzonder, dat u hem als uw hoofdpersoon heeft gekozen?
In Dostojevski’s optiek is Aleksej ‒ hij wordt in de roman het vaakst Aljosja genoemd ‒ het hoofdpersonage, zijn held. Dat dit helemaal niet blijkt uit de voorgaande samenvatting ‒ er is Aljosja amper een hoofdrol toebedeeld in deze roman ‒ heeft te maken met wat de auteur even verder in het voorwoord schrijft:
Ik zou trouwens niet in dergelijke volstrekt oninteressante en troebele verklaringen zijn getreden en gewoon zonder voorwoord zijn begonnen ‒ want als mijn roman inslaat wordt hij ook zo wel gelezen ‒ als ik ongelukkigerwijze voor deze ene levensbeschrijving geen twee romans nodig had. De tweede roman is de belangrijkste ‒ daarin treedt mijn held op binnen ons eigen tijdsbestek.
Met “ons eigen tijdsbestek” bedoelt Dostojevski, zoals we intussen al weten, de periode die dertien jaar na het verhaal van de broers en de vadermoord begint. Dat de immer zijn geloof bevragende christen, die Dostojevski toch was, zich het gemakkelijkst kon vereenzelvigen met de vrome Aleksej is niet verwonderlijk. Maar dat De gebroeders Karamazow in de ogen van de auteur eigenlijk maar een soort prequel was op de échte grote roman die hij over zijn held wilde schrijven, is voor de hele literatuurminnende wereld een trieste vaststelling.
Conclusie
Want wat had deze geniale auteur nog in petto voor ons? We zullen het helaas nooit weten. Dostojevski overleed voor hij aan “zijn belangrijkste roman” kon beginnen. De gebroeders Karamazow is dus zijn laatste werk, en de onverwoestbare grootsheid ervan doet ons alleen maar dromen van wat nog had kunnen komen …
Over Freuds bewondering voor deze erudiete schrijver heb ik het al gehad. Had Dostojevski zijn weg hoofdzakelijk in de psychologie gezocht, dan zouden we hem vandaag in één adem noemen met Jung, Freud, Pavlov e.a. Maar ook als filosoof had hij hoge toppen kunnen scheren: Nietzsche zei ooit dat Dostojevski de enige schrijver was van wie hij iets heeft kunnen leren.
Gelukkig was Dostojevski schrijver, en zonder twijfel een van de allergrootste. Nietzsche rangschikt hem meteen achter Shakespeare (die de lijst aanvoert), en daar sluit ik mij graag bij aan.
Ik trap misschien op zere teentjes, maar ik durf toch af te sluiten met deze overtuiging: wie van literatuur houdt, maar De gebroeders Karamazow niet heeft gelezen, mist een schakel, mist een ijkpunt, mist een meesterwerk; wie van literatuur houdt, maar De gebroeders Karamazow niet heeft gelezen, bedriegt eigenlijk zichzelf …
(1) De roman telt, na het voorwoord, vier delen, elk deel bevat drie getitelde boeken, elk boek een verschillend aantal getitelde hoofdstukken (93 in totaal, plus 3 in de epiloog).
(2) Naar Russische gewoonte worden voornamen vaak vervormd: Mitja, Misjenjka, Misja, Mitenjka of Mitri voor Dmitri, Wanja of Wanjka voor Iwan, Aljosja, Aljosjenjka, Aljosjka of Aljosjetska voor Aleksej
(3) Freud, S., “Dostojevski und die Vatertötung” (Essay uit 1928)
(4) Toch opvallend dat twee van de grootste werken uit de literatuurgeschiedenis over vadermoord gaan: Shakespeares Hamlet en Dostojevski’s De gebroeders Karamazow.
(5) Zie hieromtrent J. van der Eng in Moderne Encyclopedie der Wereldliteratuur, deel II, p. 401
(6) Zie: http://www.litterm.co.za/index.php/lemmas/33-p/1154-polyfonie-polyfonische-roman
(7) Zijn eerder aangehaald essay Dostojevski und die Vatertötung begint als volgt (eigen vertaling): “Aan de rijke persoonlijkheid van Dostojevski kan men vier facetten onderscheiden: de schrijver, de neuroticus, de estheticus en de zondaar”.
(8) Zie: https://lmssigmundfreud.weebly.com/es-ich--uumlber-ich.html
(9) Zie: https://www.hebban.nl/recensies/nico-van-der-sijde-over-de-gebroeders-karamazov
Titel: De gebroeders Karamazow
Oorspronkelijke titel: Brat'ja Karamazovy
Auteur: Fjodor Michajlovitsj Dostojevski (11.11.1921 – 09.02.1881)
Vertaald door: Marco Fondse
Categorie: Wereldliteratuur
Genre: Polyfone roman
Pagina’s: 784
Uitgeverij: Reinaert Uitgaven, Brussel
Verschenen: 1970
Een recentere vertaling van de hand van Arthur Langeveld is in 2005 verschenen bij Uitgeverij G.A. van Oorschot B.V. onder de titel De broers Karamazov. | 1pos
|
Onlangs stelde Özcan Akyol een bundel samen met de mooiste en leukste gedichten van Lévi Weemoedt. Beide mochten langskomen bij Matthijs van Nieuwkerk, waar Weemoedt te horen kreeg dat veel mensen dachten dat hij al dood was. Niets bleek minder waar. Persoonlijk wist ik niet eens dat hij was geboren. Nou, dat is niet helemaal waar. Ik had zijn naam wel eens gehoord, maar had geen flauw idee of hij een tijdsgenoot was van Joost Vondel, een leerling van Rembrandt of een figurant uit een van de eerste films van Bassie en Adriaan. Weemoedt is de prachtige pseudoniem van Jacobus van Wijk, maar met die naam kan je natuurlijk geen dichter worden. Özcan Akyol is een groot fan en wilde zijn held uit de vergetelheid rukken en heeft dat inmiddels op grandioze wijze gedaan. Het eerste optreden bij DWDD was een groot succes en kreeg al snel een vervolg. De veel te jong niet overleden dichter stal de show met heerlijke gedichten - light poetry - waarbij het publiek zichzelf op de dijen sloeg van het lachen. Hij vertelde vol spot dat hij veel optredens deed voor hondstrouwe liefhebbers van gedichten en dat die zalen met driehonderd man stijf waren uitverkocht. Poëzie is in Nederland duidelijk niet voor iedereen. Hoe anders als je op televisie een aantal prachtige voorbeelden van je werk mag vertellen, want in mum van tijd stond Lévi Weemoedt met de bundel “Pessimisme kun je leren” in de top drie van Nederland. Niet alleen de vaste driehonderd bezoekers van zijn optredens hadden de dichtbundel deze keer gekocht maar heel het land rende naar de boekwinkel. Weemoedt dreigt een succesvolle auteur te worden en ook voor zijn oudere bundels is plotseling vraag.
Zelf kreeg ik een exemplaar van “Met enige vertraging” in handen. Een dun boekje, met een in dit geval zeer toepasselijke titel, vol met wonderlijke verhalen. In dichtvorm. Een paar van de pareltjes las Weemoedt ook voor tijdens zijn optredens bij DWDD en staan dus vermoedelijk ook in zijn door Akyol samengestelde verzamelbundel. Je hebt deze bundel op zich snel uit, maar het is moeilijk om hem echt terzijde te leggen. Vaak pak je hem weer op, om er toch weer even in te lezen. Je kent de gedichten inmiddels, maar ook een tweede, derde en vierde keer zijn ze leuk. Je haalt het boekje tevoorschijn om af en toe een paar toepasselijke regels te delen met een huisgenoot of mensen die toevallig bij je op visite komen. Sommige blijven zonder problemen in je hoofd hangen en neem je op die manier met je mee naar je werk. Om het daar uit blote hoofd op te dreunen als het onderwerp DWDD of Lévi Weemoedt ter sprake komt. Iets wat regelmatig kan voorkomen, na de verpletterende indruk die de dichter op televisie heeft gemaakt.
Light poetry.
Zeg Netflix maar op, kijk minder naar voetbal. Pak een boek. Bij voorkeur van Lévi Weemoedt. Zelfs de herhalingen zijn geweldig. | 1pos
|
Dit boek stond bij de boeken voor volwassenen in de bibliotheek. Thuis had ik er mijn twijfel over: Naria? Harry Potter? Is dit een kinderboek, Young Adult misschien? Daar lijkt het in het begin inderdaad op, maar schijn bedriegt.
Het hele verhaal heeft talloze verwijzingen naar de Narnia-boeken. Fillory kan gezien worden als een volwassen versie van Narnia. Volwassen, want De Magiërs gaat verder waar Harry Potter en Narnia ophouden. Een van de vragen die worden opgeroepen is "Wat heeft het gewone leven nog voor zin als je alles met magie kan doen, als je alles kunt bereiken?" Deze vraag is cruciaal voor de geloofwaardigheid van alle fantasywerelden waarin magie een rol speelt, het is een vraag die vaak vergeten wordt.
Deze vraag kan doorgetrokken worden naar een midlife-crisis-achtige situatie: welke uitdagingen zijn er nog als je alles al hebt of weer dat je alles zonder veel inspanning kunt bereiken? In die zin sluit het aan bij de literatuur over zinloosheid, over bore-outs. Het personage Eliot is zelfs een rolmodel voor de decadentie en het Yellow Book. Ennui. Spleen. Veel zuipen en seksen om de zinloosheid van het leven te vergeten.
Er is een tussenwereld in het boek waar de hoofdpersonen met een knoop kunnen komen en dan verder kunnen reizen naar Fillory. Dit lijkt erg op Narnia uit The magicians nephew, waar de hoofdpersonen met een ring naar een bos kunnen reizen en van daar naar Narnia. In Narnia kom je door in een bosmeertje te springen, in De Magiërs blijkt het een fontein met inkt te zijn. Deze hele tussenwereld bestaat uit huizen, gevuld met boeken. Dit is vrij cruciaal als een extra laag in het verhaal: boeken brengen je in andere werelden. Dat wordt benadrukt door de speech in de kelder bij het afscheid van de toverschool: woorden doen er toe. Het boek is wat dat betreft een lofzang op de literatuur en met name de verbeeldingsliteratuur.
Er zijn verwijzingen naar andere boeken. Harry Potter wordt zelfs letterlijk genoemd. Dat geldt ook voor het rollenspel Dungeons & Dragons - de spelers van die RPG zullen veel in het boek herkennen, vooral in de laatste helft. Dit geeft mij het idee dat ik het boek al ken, of in elk geval de wereld waarin het speelt. Toch is een en ander onverwacht en gecompliceerd genoeg om boeiend te blijven.
Er zitten genoeg ideeën in het boek om mij erover na te laten denken.
Aan het einde (Boek Vier) had ik het idee dat een en ander werd afgeraffeld, dat het boek afgerond moest worden. Dat was op zich niet nodig geweest, want er zijn vervolgen geschreven. Ondanks de vervolgen is het tempo in het boek moordend, zeker in vergelijking met Harry Potter. Al halverwege het boek heeft de hoofdpersoon zijn toveropleiding afgerond.
Het boek is duidelijk voor volwassenen geschreven. De taal is literair. | 1pos
|
Het is een klein boekje met een "groot" verhaal. Dat voelde ik ook toen ik het boek "De kleine walvis" had gelezen van Lynne Cox, twee weken geleden. Het is ontroerend en integer geschreven. Heel wat anders dan de thrillers die ik normaliter lees. Maar je moet het eens afwisselen hè. Ja, een mooi verhaal. | 1pos
|
5 sterren vond ik niet te veel voor dit boek toen ik ontdekte (ook door de laatste interviews) hoe de carrière van Liefrink tot stand kwam.
Nadat ik in 2014 de bestseller 'onderhuids' las werd ik nieuwsgierig naar deze 'debutante' en kwam tot de ontdekking dat Liefrink hélemaal niet 'debuteerde'! 'Onderhuids' was haar vijfde boek!
Liefrink schrijft in de ik-persoon en dat maakt haar schrijfstijl toegankelijk.
Dit zonder goedkoop taalgebruik te hanteren. Verre van!
Je leest de boeken alsof je zelf een regenbui over je hoofd heen krijgt of de zon op je huid voelt branden.
Natuurlijk stond ik als eerste in de rij toen 'De voyeur' op de markt kwam.
Eerder verslond ik de bestseller 'meisje in de trein' en vond 'De voyeur' op technisch vlak erg vergelijkbaar. Niet erg makkelijk om uit te werken, lijkt me.
Liefrink geeft ergens in een interview weg dat er veel research in dit boek zit.
Dat merk je ook bij het lezen ervan. Ik las 'De voyeur' in één (ingehouden) adem uit.
Je blijft achter met de twijfel of ze dit nu zelf heeft meegemaakt.
Liefrink schrijft pageturners, en já met dat ontspannende vleugje erotiek!
Op naar de volgende! | 1pos
|
Twee heerlijke, verrassende tussendoortjes. Kort maar krachtig. Het begin van scorpio heb ik niet gelezen, ik lees liever meteen het hele verhaal. | 1pos
|
Spoorloos is mijn eerste ervaring met Coben en stelt zeker niet teleur! Ik lees veel thrillers en weet meestal al snel wie wat gedaan heeft, maar dit boek blijft spannend tot de laatste letter! De verhaallijnen in het boek zijn perfect uitgewerkt en net als je denkt dat je weet hoe de vork in de steel zit, is het toch weer anders....Superspannend! | 1pos
|
Prachtig geïllustreerd boek waarin je wordt meegenomen in de ontdekkingstocht van dit schilderij, de schilder Rembrandt en de 17e eeuwse schilderkunst. Het schilderij wordt systematisch en tot in het kleinste detail 'ontleed' zonder dat daarbij de magie van Rembrandt verloren gaat. Het boek is helder en onderhoudend geschreven en op de illustraties in het boek raak je ook niet snel uitgekeken. Vooral de vergelijking met andere schilderijen uit dezelfde tijd en de beschrijving van de typische kenmerken van Rembrandts schilderhandschrift vond ik interessant om te lezen. Het boek maakt dat ik met nog meer bewondering naar schilderijen uit deze gouden tijd kijk. Bijzondere ontdekking van een fascinerende schilder. | 1pos
|
Uitgeverij Polis heeft een fantastisch initiatief genomen: de heruitgave van drie werken van de Vlaamse schrijver Willem Elschot. De novelle ‘Het Tankschip’ dateert van 1941, maar is van taal nog fris en qua thematiek nog steeds actueel. Wat is de vormgeving mooi en wat is het fijn dat er een nawoord van Dirk Leyman toegevoegd is, waardoor je wat meer inzicht in achtergrond van de novelle krijgt. Een verklarende woordenlijst maakt het boekje compleet.
Elsschot is nog steeds actueel. De voorbije weken was in Nederland de parlementaire enquêtecommissie fiscale constructies actief. Termen als 'belastingkorting' en 'belastingbesparing' kwamen naar voren. Je hoort ook wel eens dat belasting betalen gelegaliseerde roof is. En daar kun je best op besparen.
Twee favoriete personages van Elsschot komen in deze novelle voor: Frans Laarmans en Boorman. Boorman speelt in 'Het Tankschip' de rol van oplichter. Frans Laarmans en zijn vrouw Josephine vervelen zich aan zee en willen iets anders. “Het eeuwig gezeur van die zee werd drukkend, onuitsprekelijk.” En dat gebeurt met de entree van familieleden Jacky Peeters en zijn vrouw Ida. Jacky rijdt in een fabuleus mooie auto waar hij graag over snoeft. Uiteindelijk wordt besloten om met het voertuig naar de Ardennen te rijden, “waarbij de rem van de auto tot zijn recht zou komen.” In Bastogne bezoeken ze een slagerswinkel. Daar klinkt uit de radio dat er oorlog is uitgebroken. Dat vindt Jacky geweldig nieuws: zijn tankschip gaat nu veel geld opleveren. “Ik heb het schip gekregen en hoe langer die jongens slaags zullen blijven hoe meer opgeld mijn Joséphine (let op dat de vrouw van Laarmans ook zo heet) zal maken.”
Scheepsmakelaar Jacky, vanaf nu Jack genoemd in de novelle, vertelt hoe hij aan het schip gekomen is. Hij is in contact gekomen met Boorman, die in opdracht van een reder De Castellane op zoek is naar iemand aan wie hij ‘Het Tankschip’ kan geven. De Castellane moet namelijk veel belasting betalen. Boorman heeft een voordelige constructie bedacht die voor zijn opdrachtgever, hemzelf en Jack winstgevend is. Immers het geld mag niet naar de fiscus. Boorman verleidt Jack om mee te doen aan de constructie. Het schip komt in Barcelona te liggen als de oorlog uitbreekt.
Het einde van het boek is open. Is Jack nu opgelicht of niet? Ligt het schip daadwerkelijk in Barcelona?
Elsschot is nog steeds actueel. Discussies over ‘belastingontwijking’, brievenbusfirma’s, geld wegsluizen naar belastingparadijzen, ondoorzichtige constructies t.b.v. geldelijk gewin zijn van alle tijden. Mooipraters, verleiders zijn er altijd geweest. Boorman is zo’n gladprater die gebruik maakt van de zwakheden van de ander, maar dat op zo’n vertrouwen wekkende manier doet dat men er in tuint. En wie wil nu niet een buitenkansje verzilveren, ook als het eigenlijk te mooi is om waar te zijn? Misschien krijg je wel spijt als je niet toehapt.
Elsschot kreeg veel kritiek op het feit dat Jack Peeters in het boek blij is dat het oorlog is. Immers dan wordt zijn ‘investering’ te gelde gemaakt. De laatste zin van het boek luidt “Oorlog is een zegening. En het kapitalisme heeft toch zijn goede kant.” Iedereen verwerpt de oorlog, maar de wapenindustrie heeft juist oorlog nodig om geld te verdienen. En hoe langer een oorlog duurt hoe meer er verdiend wordt.
De Elsschotstijl - een beeldend taalgebruik, zinnen zonder veel franje - zorgt steeds weer voor luchtigheid. Zoals op het moment waarop een groentevrouw verbaasd kijkt naar de bolide van Jack. Dat levert deze zin op: “Als versteend gaapte Florida ons aan van op haar stoep, een pak selder in de hand en haar klanten vergetend.” Je ziet het gewoon voor je. Scherpe waarnemingen op een pakkende manier in eenvoudige taal vervat. De novelle staat er vol van. Heerlijk om te lezen. | 1pos
|
Dankzij Luitingh Sijthoff mocht ik een vooruitexemplaar lezen van Dert13n van Steve Cavanagh en meedoen met de sterren-thriller leesclub.
Eddie Flynn wordt advocaat van Robert Solomon (Bobby), een bekende acteur, die verdacht wordt van moord op zijn vrouw en hoofdbeveiliger. Eddie helpt en vecht graag voor zijn cliënten die hij gelooft. In eerste instantie was hij niet overtuigd van de onschuld van Bobby. Naarmate het proces vorderde raakte hij echter wel overtuigd in zijn onschuld en zet hij dan ook alles op alles om de onschuld van Bobby te bewijzen.
Joshua Kane is de moordenaar die op een slinkse wijze een plek weet te bemachtigen in de jury.
Hij is heel erg narcistisch en manipulatief. Ik ben absoluut geen fan van Joshua Kane, maar in dit verhaal kun je niet om hem heen. Soms denk je dat je achter de feiten aanloopt, omdat Joshua bijna alles tot in de puntjes heeft voorbereid, maar niets is voorspelbaar!
Dert13n is het vierde boek van Steve Cavanagh over Eddie Flynn die advocaat en voormalig oplichter is. Ik heb niet eerder een boek van Steve Cavanagh gelezen, maar dit boek kun je gerust lezen zonder dat je de voorgaande delen hebt gelezen.
Het boek leest lekker vlot weg en spoort zeker aan om door te lezen, omdat je wilt weten hoe het verhaal afloopt. Ik had tot het einde totaal geen idee wie de moordenaar was. Ik vond het een heel spannend boek en ik heb het boek in twee dagen uitgelezen. Na het lezen van Dert13n ben ik in ieder geval nieuwsgierig geworden naar de voorgaande delen van deze auteur, die ik ook zeker ga lezen. | 1pos
|
Humoristisch als eerste. En een lifestruggle door een anti-held. Wellicht wat in het groteske getrokken door het overtyperen van de karakters maar ik vond het heerlijk. Spannend? Neeeee, maar wel pakkend en intrigerend, blij aangenaam geraakt door de vloeiende ontwikkeling van de personages.
Laat je niet misleiden door het etiket "thriller" maar sta open voor deze opmerkelijke schrijfstijl, laat je meenenemen in de tragi-soap achtige aspecten des levens, die soms niet anders zijn dan de wat zwart-wit uitgefilterde wereld van dit gezin. Ik was prettig verrast en zeker ge-entertained.
Wat ik nog wel ontdekken moet is waarom ze in diverse recensies richting chicklit geschoven wordt, terwijl dat genre mij helemaal niet ligt. Ach what's in a name? | 1pos
|
Dit is nou echt een op en top humoristische feel good-roman. Wat heb ik me vermaakt met Don en Rosie, wat een heerlijk stel. Je kunt niet anders dan van allebei heel veel gaan houden. | 1pos
|
Een schitterend spannend boek uit de Edwardiaanse tijd. Ik werd werkelijk meegesleept. Een echte aanrader. | 1pos
|
Kiera Cass is vooral bekend door de geweldige serie: The selection. Ik was dan ook erg benieuwd naar haar nieuwe boek: Siren.
In dit boek is Kalhen door de Oceaan gered van de verdrinkingsdood. Maar door het sparen van haar leven moet ze de Oceaan jarenlang dienen als sirene en met haar stem vreemdelingen de diepte in te lokken. Voor Kahlen is dit erg moeilijk totdat ze Akinli ontmoet. Ze wordt verliefd maar hun liefde maakte geen kans.
De cover van het boek is erg mooi: net als de covers van eerdergenoemde serie staat ook op dit boek een meisje in een mooie jurk, aan de kant van het water. De tekst op de cover maakt duidelijk waar het verhaal over gaat.
Het plot klinkt erg goed en het verhaal vind ik na het boek gelezen te hebben goed uitgewerkt.
Kahlen worstelt met haar emoties, en de Oceaan is in dit boek een entiteit, wat helemaal niet vreemd is. Wat dat betreft heeft de auteur dit goed verwerkt.
De schrijfstijl is fijn, je leest zo een eind weg. Tijdens het lezen komen plotwendingen aan de orde waardoor het verhaal blijft boeien. Ik was erg benieuwd hoe het verder zou gaan met de romance tussen Kahlen en Akinli. Het eind vond ik super goed gedaan.
Het verhaal heeft mij verrast en ik kan het boek zeker aanraden. Ook voor diegenen onder ons die Kiera Cass nog niet kennen. Hopelijk blijft Kiera nog vele boeken schrijven!
Ik geef het boek 5 sterren. | 1pos
|
Dit is zo'n boek dat je geweldig vindt, of waar je niet doorheen komt. Ik vond het geweldig.
Ik ben van de personages, met name van Douglas, gaan houden zoals je van een familielid houdt; soms kon je hem wel omarmen en soms kun je hem wel achter het behang plakken. Hij is reuze onhandig in de omgang, maar zo'n oneindige lieverd die het alleen maar allemaal goed wilt doen. Connie, zijn vrouw, lijkt in het begin een lastig kreng, maar niets is minder waar; ook zij heeft het hart op de goede plek, maar is nu eenmaal anders. De reis door Europa is geweldig, het verhaal eenvoudig en door zijn eenvoud zo herkenbaar. Ik heb geschaterlacht en gehuild, en ik raad het zeker aan. Maar, dit boek is geen allemansvriend, zoals je sommige boeken aan Iedereen kunt aanraden. Wanneer je er op, laten we zeggen, pagina 150 nog niets aan vindt, kun je maar beter stoppen. Ik vond het boek beter en beter worden naar mate ik er dieper in kwam. | 1pos
|
Subsets and Splits
No saved queries yet
Save your SQL queries to embed, download, and access them later. Queries will appear here once saved.