text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
een geweldig boek makkelijk te lezen en een goed complot | 1pos
|
Ernst Jansz is bekend geworden als muzikant in bands als CCC Inc. en Doe Maar. Tegelijkertijd is Jansz een begenadigd schrijver van een langzaam maar zeker uitdijend oeuvre. Een belangrijke titel daarin is de roman De overkant (1985), waarvan de definitieve editie in 2009 verscheen, nu met CD en DVD. Die bijzondere combinatie van tekst en muziek is inmiddels een handelsmerk van Ernst Jansz geworden. Ook Molenbeekstraat (2006), het dubbelportret van zijn ouders en de eigen jeugd in Amsterdam, werd van muziek voorzien. Zelfs Dromen van Johanna (2010), een brievenboek over het vertalen van de songs van Bob Dylan, bevat twaalf liedjes van Dylan in naadloze Nederlandse vertaling. En waar de vertaling afwijkt is het nooit zonder reden, dat blijkt maar al te zeer uit de eindeloze overpeinzingen van Jansz.
Er was echter ooit een debuut: Gideons droom, verschenen in 1983. Dertig jaar later verschijnt de herdruk. Deze keer met muziek van Ernst Jansz. Er staan zelfs krontjongversies van bekende Doe Maar-nummers op de CD. Ook bijzonder is het uitgebreide voorwoord van de auteur waarin hij het ware verhaal achter Gideons droom beschrijft. De dromerige sfeer van het boek, iets wat hem indertijd verweten werd, blijkt haaks op de heftige werkelijkheid van toen te staan. Ook maakt de lezer kennis met een ander talent van Jansz. Hij blijkt niet alleen te kunnen zingen en schrijven. Tekenen kan hij ook, getuige de schetsen van lang geleden. In de uniforme band die inmiddels bij de boeken van Ernst Jansz hoort, valt wederom een staaltje van schitterend tekenwerk van Peter van Dongen te bewonderen. In één plaatje vat hij de hele roman samen.
Gideons droom kreeg er flink van langs in 1983. Wellicht vond men toen, in tegenstelling tot nu, dat een schoenmaker zich bij zijn leest moest houden. Een popmuzikant mocht geen boeken schrijven. Wat zijn de tijden veranderd. Iedere Bekende Nederlander heeft inmiddels diverse publicaties op zijn naam staan. Ze zingen, dansen, schilderen, schrijven, presenteren, het kan allemaal niet op… Vaak denk ik bij de zoveelste presentatie van zo’n boekje aan Herenleed en Armando en hoe hij pedant te berde bracht dat hij ‘kon schilderen, violen en danseresje.’
De kritiek deed Jansz geen goed. Hij schreef verder en steeds beter, iets wat bleek uit de kritieken die volgden. Gideons droom kreeg overigens ook wel goede kritiek. Men had het over ‘droomachtig en teer, iets wat niet van deze wereld is.’ De schrijver besloot na decennia het boek weer eens te lezen en kwam erachter dat het allemaal wel meeviel. Met zijn voorwoord in gedachten deed ik hetzelfde.
Om te beginnen probeerde ik Gideons droom in de tijd te plaatsen, de jaren tachtig vol van naweeën van de jaren zestig en zeventig. Wat las je in die dagen? Inderdaad De Papalagi, het reisverhaal van een stamhoofd afkomstig van de Samoa-eilanden op reis in West-Europa… Niet voor niets rept Ernst Jansz erover in het voorwoord. Maar ook Herman Hesse en Carlos Castaneda. Dromerige boeken over mogelijke en onmogelijke werelden. Wie was niet in de ban van Siddhartha, Narziss en Goldmund of De steppenwolf?
De invloed van dit soort literatuur is inmiddels vrijwel vergeten. Zij het dat de Amerikaanse schrijver David Vann daar vorig jaar verandering in bracht met zijn roman Aarde (Dirt, 2012). Tijdens een interview stelde ik hem een alternatieve titel voor: Het gevaar van het lezen van Hesse. In Aarde laat Vann namelijk zien wat er met jonge mensen kan gebeuren wanneer ze helemaal opgaan in een literaire schijnwereld. En niet voor niets speelt het boek zich in 1985 af…
Dat Ernst Jansz dit overkwam, heeft te maken met andere factoren. Zo heeft hij het in zijn voorwoord onder andere over een identiteitscrises. Om weer in het rechte spoor te komen gaat hij, met een vriend, in 1980 naar India. Maar daar staan hem heftige ervaringen te wachten. Honger, dood en drugsverslaving bij anderen, mensen die hem naar het leven staan, een zwaar motorongeluk en als altijd, de liefde. De mix van dit alles met een sausje van enigszins esoterische literatuur zorgt voor een sprookje dat in werkelijkheid geen sprookje maar eerder een nachtmerrie was. Dat kon de kritiek van die dagen niet weten. Nu is dat anders. We krijgen de waarheid via het voorwoord, vervolgens het verhaal en dan nogmaals, een andere waarheid in het nawoord. En meteen snap je waarom Jansz voor de vorm van een droom koos.
Dromerig, teer, de woorden die de criticus van indertijd koos, passen inderdaad prima bij het boek. En ook schaamteloos romantisch… zoals Jansz zichzelf noemt wanneer hij zichzelf in die periode beschrijft.
Zelf zie ik eerder een schrijver die zich totaal blootgeeft in proza dat soms iets sensitiefs heeft (‘Hanen riepen en spechten vlogen ju-ju-jubelend van de ene boom naar de andere’) en soms aan Bomans’ Erik of het klein insectenboek doet denken. Er is sprake van vervreemding, onthechting en pijn. Nu zijn gevoelens altijd gevaarlijk in de literatuur, zeker wanneer personages die openlijk uiten en niet kiezen voor het hedendaags cynische dat blijkbaar gewoon geworden is. Inderdaad: Jansz geeft zich bloot en schrijft: ‘Een gevoel van geluk kwam over hem, maar zo dichtbij was de pijn van herkenning dat de tranen hem over de wangen stroomden.’ Of: ‘Elke handeling was zo simpel, zo vol van een rustige vanzelfsprekendheid, dat het hem pijn deed.’
Maar is dit erg of niet literair? Is het larmoyant? Ik durf nee te zeggen. Ook omdat ik schrijvers van alle tijden lees en dan net zo goed Byron, Goethe, Brönte en Bilderdijk bij het grootvuil kan vegen. Ik heb geen angst voor emoties, ook niet als ze worden uitvergroot. En natuurlijk zou het boek vandaag de dag een andere taal kennen, maar dat doet er helemaal niet toe. Juist door de toon die Ernst Jansz indertijd koos, kijk je met zijn ogen, weet je tegenwoordig dat sommige teksten van Doe Maar dicht bij zijn debuut stonden. Alleen waren die korter door de bocht, het betrof immers popmuziek.
Ik lees in Gideons droom een weergave van die donkere dagen van tachtig. Het wachten totdat de bom valt. Er viel niet zoveel te lachen… Jansz schrijft: ‘Zo, zonder levensvreugde, slijten de mensen er hun dagen en zijn er weinig die de weg naar buiten kennen en terugkeren naar huis.’ Maar ik lees meer. Zo zie ik ook een voorbode van de roman Molenbeekstraat in Gideons droom. Weliswaar schetsmatig, maar wat mag je meer verwachten van een debuut? Dat schetsmatige is waarschijnlijk de reden geweest dat enkele critici destijds negatief reageerden. Wie het ware verhaal kent (dankzij het voorwoord), vult de hiaten in. Dat voordeel had men indertijd niet. Men moest het met kleine tekstblokjes doen en veel wit. Jansz schreef zijn debuut met zo min mogelijk woorden, als een droom die in flarden tot je komt. Misschien hoopte hij op een goede verstaander of mikte hij op een mystiek effect. Met veel van zijn scènes kun je, wanneer je ze als metafoor gebruikt, immers alle kanten op. Dat is echter iets waar ik niet op uit ben. Ik herken De aantekeningen van Malte Laurids Brigge van Rilke in sommige momenten in dit boek. Het zijn de dolende dromerige wandelingen in een leven zonder doel.
‘Wakker worden betekende slechts veranderen van droom, van realiteit. Soms vond hij zichzelf in de kroeg, of lopend langs de grachten. Het was winter en koud en de eenden zaten dicht bij elkaar in het water. Meeuwen vlogen boven de stad. Hun gekrijs was er altijd. Of waren het de kraaien op het strand waar de zon schijnt?’
Veel van wat Jansz schrijft heeft een dubbele bodem. Neem het verhaal van prinses Irene. Haar teruggetrokken leven in een grauwe benauwde Parijse woonkazerne krijgt de vorm van een kort sprookje in Gideons droom. Eigenlijk vind ik het wel prettig om even middels de tijdmachine van Ernst Jansz terug te gaan in de tijd toen je nog dromen mocht in de literatuur. Liefst met de CD zachtjes op de achtergrond, zodat je hoort wat je leest. | 1pos
|
“Na Mattias” is, na “Een uur en achttien minuten” en “De eerste maandag van de maand”, de derde roman van schrijver en journalist Peter Zantingh. Hij schreef dit boek naar eigen zeggen vanuit de volgende gedachte: wat blijft er over van iemand die er niet meer is? Welke gaten worden er in tijd en ruimte getrokken en worden die gevuld met de mensen die nog wel voorhanden zijn (zie pagina “Waarom dit boek?” op de website www.playlistskoffie.nl die bij het boek hoort)?
En dat is exact waar dit boek over gaat. Aan het begin van het verhaal wordt duidelijk dat Mattias onverwacht overleden is. In acht hoofdstukken komen mensen aan bod die op de één of andere manier – rechtstreeks of onrechtstreeks – beïnvloed worden door de dood van Mattias. Gaandeweg wordt er onthuld hoe hij gestorven is.
Ondanks het feit dat het verhaal verteld wordt vanuit verschillende perspectieven, hangt het geheel heel mooi samen. De dood van Mattias was uiteraard de rode draad doorheen het boek, maar de verschillende personages zijn heel sterk neergezet en zijn op zich zeer interessant. De auteur beschrijft momentopnames uit hun leven vóór en na de dood van Mattias en geeft daarbij – zonder het expliciet uit te spreken – heel goed hun gemoedstoestand en de sfeer aan. Door de sterke neerzetting van deze personages verdwijnt de dood van Mattias na het eerste hoofdstuk eerder naar de achtergrond, om tegen het einde van het boek weer naar de voorgrond te treden met de onthulling van de manier waarop hij gestorven is. De spanningsboog is op die manier heel mooi opgebouwd. Het is bovendien zeer treffend en realistisch hoe de auteur niet puur op de rouw en het verlies focust, maar ook op het feit dat de wereld intussen doordraait en de achterblijvers daarmee geconfronteerd worden, iets wat zeer herkenbaar is. Zoals heel mooi beschreven in het eerste hoofdstuk: “Rouw is als een schaduw. Hij voegt zich naar de stand van de zon, staat 's ochtends anders dan 's avonds.”
De schrijfstijl van Peter Zantingh blinkt uit door zijn eenvoud. Simpele, niet te lange zinnen die er toch in slagen perfect de sfeer weer te geven en met weinig woorden heel veel vertellen over de personages. Het thema van dood en rouw leent zich perfect voor overdreven symbolisme en geforceerde poëtische beschrijvingen, maar gelukkig trapte de auteur niet in die val.
Zantingh raakt in “Na Mattias” verschillende brandend actuele thema’s aan – de immense druk op jongeren die tegenwoordig over massa’s mogelijkheden beschikken, het spanningsveld tussen het groeiend individualisme in onze maatschappij en onze nood aan connectie met anderen, de vluchtelingenproblematiek,… - zonder te vervallen in prekerige morele beschouwingen.
Het boek wordt vergezeld van een playlist die terug te vinden is op www.playlistskoffie.nl, die opgedeeld is per hoofdstuk. Het is zeker aan te raden die te beluisteren tijdens het lezen van het boek, de muziek geeft de sfeer perfect weer.
Kortom, “Na Mattias” schittert in zijn eenvoud en is een aangrijpend verhaal over leven en dood en hoe we te midden van dat alles allemaal onze plek zoeken. | 1pos
|
De Boer Boris- serie is langzamerhand wel bij iedereen bekend. Naast de boeken veel nerchandising , zelfs theatervoorstellingen. Dit elfde verhaal over de kleine boer is. Desalniettemin verrassend te noemen. De combinatie Lieshout- Hopman staat garant voor wat je krijgt: soepel rijmende tekst en speelse, grappige tekeningen vol details en beweeglijkheid. Waarom verrassend? De inhoud is niet voorspelbaar. Het is geen traditioneel kerstverhaal, meer een verhaal dat zich in de ze tijd afspeelt. De kerstboom wordt uit het bos gehaald en bij thuiskomst blijkt het oude varken overleden. Kommer en kwel? Nee, verdriet wel, maar er is ook nieuw leven op de boerderij. Kortom, een bekende Boer Boris maar met een onverwachte twist. Gedurfd van kunstenaar Ted van Lieshout, maar dat kun je wel aan hem overlaten. | 1pos
|
3,5 ster. Erg interessant om in romanvorm te lezen wat de invloed van WO II is geweest op het leven van "gewone Rotterdammers". Met name tegen het einde van het boek, toen ik meer ging meeleven met Katja, wist het boek me toch nog best te raken, voornamelijk in het stuk net na de bevrijding met het volksgericht tegen de vrouwen die met de vijand heulden en wat betreft Bas. | 1pos
|
Een bijzonder vermakelijk boek. Clementine is het type ruwe bolster, blanke pit. De dialogen die ze soms heeft met haar vader en haar zussen laten niks aan de verbeelding over. Zeker als je een Frankrijkganger bent is dit een leuk boek en je steekt er nog wat van op ook. Het wijnmaken wordt goed uitgelegd. | 1pos
|
Het verhaal over de 15 jarige Emma die anders is dan andere 15 jarigen. ze ziet dingen en voelt dingen die soms niet te verklaren zijn. Op een dag word ze aangesproken door een soortgelijke en begint haar avontuur en zoektocht naar wat en wie ze is.
Als ik het boek in handen krijg valt me op dat het er heel mooi uitziet. Een handige hardcover met een afbeelding van drie jonge mensen erop. Op de achtergrond een kampvuur wat een beetje mysterieus aandoet.
Het boek begint vlot en je zit direct in het verhaal. vanaf het begin wil je eigenlijk weten hoe het afloopt. De spanning bouwt zich langzaam op maar tegen het einde word dan echt wel het verhaal in getrokken.
Heel even heb ik wel gedacht dat de schrijfster vast een fan van Harry potter is want de setting heeft raakvlakken. Maar op zich is het verhaal en het verloop origineel genoeg om lekker te lezen.
Ik had het dan ook zo uit omdat het de lezer meeneemt op avontuur op een niet al te ingewikkelde manier. | 1pos
|
Woorden schieten tekort heet het nieuwe boek van Nicci Gerrard (onderdeel van het schrijversduo Nicci French). Haar vader is overleden aan dementie en dat heeft haar aan het denken gezet over alle fases en situaties waarmee je als mens met dementie en als naasten te maken krijgt.
In het boek wordt dementie bekeken vanuit verschillende invalshoeken: kunst, filosofie, mantelzorg, ziekenhuizen, de ervaringen van mensen zelf en de kern: het zoeken naar verbinding. Nicci Gerrard, die zelf journalist is geweest, interviewt verschillende mensen met de diagnose dementie en mensen waarvan een dierbare getroffen is door de ziekte. De kracht van de interviews van Gerrard is dat ze ruimte laat voor eigen interpretatie en lastige vragen durft te stellen. Wat daarnaast opvalt, als uitkomst van de vele interviews, is dat er geen eenduidige remedie bestaat. De manier waarop de ziekte wordt beleefd door de mensen zelf en hun naasten is dusdanig verschillend, dat er geen handleiding bestaat hoe je om moet gaan met een dementerende. Hiermee maakt ze duidelijk dat de noodzaak naar meer onderzoek groot is: we weten eigenlijk niet wat dementerenden doormaken en hoe we ze het beste kunnen behandelen.
Wat we wel weten, is dat dementerenden ook mensen zijn en blijven: laten we ze dan ook zo behandelen. De vader van Nicci Gerrard heeft vijf weken in het ziekenhuis gelegen en in die periode is haar vader uiterst eenzaam geweest. Vanwege verschillende redenen mocht er soms dagenlang geen bezoek komen. Ieder mens heeft liefde nodig. Dat is de reden dat de auteur ‘Johns Campaign’, heeft opgericht. Het principe van deze stichting is dat de verzorgers van mensen met dementie evenveel recht hebben om hen in het ziekenhuis bij te staan als de ouders van zieke kinderen. “Mensen zijn sociale wezens, we hebben behoefte aan sociale interactie, niet alleen voor ons plezier, maar als essentiele noodzaak”. De oorspronkelijke titel van dit boek is niet voor niets What dementia teaches us about love.
Uiteindelijk kun je concluderen dat woorden inderdaad tekortschieten. Nicci Gerrard laat met haar verhaal zien dat dementie zoveel omvattend is en we er nog te weinig van weten om er de juiste woorden aan te kunnen geven. Of je nu jong of oud bent, je kunt er op ieder moment van je leven mee te maken krijgen. Dit boek biedt een inkijkje in de schimmige wereld van dementie en Gerrard kaart hiermee een belangrijk gespreksonderwerp aan voor nu en in de toekomst. | 1pos
|
Er gebeurde dit, er gebeurde dat van Kristien Hemmerechts
Wat een eerlijk, boeiend en openhartig boek!
In het najaar van 2015 blijkt Kristien borstkanker te hebben. Ze beslist al gauw dat ze geen patiënte wil zijn. Ze blijft lesgeven, met de fiets naar het ziekenhuis gaan én schrijven. Wat ze toen opschreef in haar notitieboekje kan je in dit boek lezen.
Het wringt soms, het schuurt, is pijnlijk ontroerend maar altijd eerlijk en oprecht. Kristien kiest niet voor de makkelijke weg, ze heeft ook geen makkelijk maar wel een intens en puur leven. Ze doet geen concessies, Kristien is Kristien. En dat maakt dit boek ook weer zo goed.
Er gebeurde dit, er gebeurde dat bevat autobiografische verhalen van haar leven met bk (zoals ze het zelf noemt) maar ook verhalen over haar vorige huwelijken, haar kindertijd, het verlies van haar zoontjes en de ziekte van haar zus. Dit boek geeft ons een boeiende blik achter de schermen. Een kijk in het leven van een vrouw die wordt geliefd en gehaat maar bovenal moet worden bewonderd voor haar moed en lef in het leven én in haar schrijven.
Kristien zegt wat moet gezegd worden, wat velen denken maar niet durven zeggen. Dit is een boek dat er toe doet.
Mooi meegenomen: per verkocht boek schenkt Kristien 1 euro aan Pink Ribbon, kopen dus! | 1pos
|
Bijzonder verhaal wat weer op zijn Kings is neergeschreven. Ik heb
er wel van genoten. Ook overdag blijft het verhaal in je hoofd
spelen. Vandaar 4 sterren. | 1pos
|
Oscar is een jonge advocaat met een veelbelovende carrière in het vooruitzicht. Hij heeft een mooi huis, buiten de stad, gelukkig huwelijk een lieve vrouw en een zoon. Het gaat hem voor de wind. Totdat dit alles in een klap verandert. Zijn zoon komt door een noodlottig ongeval om het leven en Oscar weet wie de dader is: zij collega Alexander. Hij stelt alles in het werk om Alexander te laten veroordelen …. Dit en de wraak gevoelens nemen zijn hele leven over. Hij verliest alles omdat hij de wraakgevoelens niet kan laten varen. Na 20 jaar heeft hij zijn level weer een beetje onder controle, maar zint nog steeds op wraak. Hij bedenkt een ingenieus plan maar gaat hij dit doorzetten?
Het boek heb ik met heel veel plezier gelezen. Het is een ware pageturner .Er zit veel spanning in het boek. Het is leuk om te lezen hoe een advocaat schrijft over een advocaat. De spanning zit in iedere pagina verstopt en het blijft boeiend tot het eind. De ontknoping was voor mij verrassend! | 1pos
|
Tot op het bot is het eerste boek van de Australische Kathryn Fox dat in Nederlandse vertaling verschijnt. Het is het derde boek dat ze geschreven heeft. Ze is arts, met bijzondere belangstelling voor forensisch onderzoek. Ze woont in Sydney.
Brigadier Kate Farrer is negenentwintig en vrijgezel. Ze is nog steeds single, omdat ze na het overlijden van haar vriend negen jaar geleden nog niemand is tegengekomen, waar het mee klikt. Na een traumatische gijzeling komt ze na drie maanden verplicht verlof weer terug op haar werk. Ze krijgt als partner een jonge agent Oliver Parke toegewezen. Hij is vader van een aantal kinderen met nog één op komst. Er is een brand geweest en er wordt een vrouw gevonden, verbrand. In de kamer vinden ze een luiertas, maar er is geen baby gevonden. Uit de autopsie blijkt, dat het slachtoffer kort geleden bevallen is. De baby is echter spoorloos. Ze weten ook niet of de baby nog in leven is. Het is moeilijk om uit te vinden wie de vrouw is. Dan worden ze van de zaak afgehaald om aan een andere zaak te werken: een welgesteld iemand met contacten bij de politie mist zijn stiefdochter Candice. Kate baalt enorm, omdat ze de baby wil vinden. Terwijl ze druk bezig zijn om de zaak te onderzoeken, valt er opnieuw een slachtoffer. Ondertussen is er op het politiebureau een corruptie- onderzoek bezig. Ze heeft een enveloppe in haar bureau gevonden met geld erin. Agent Parke stelt voor het geld te houden. Het voor Kate moeilijk om haar partner te vertrouwen. Wie probeert haar erin te luizen?
De zuster van Candice, Lesley heeft een vriend gehad, een personal coach. Hij wil nog steeds contact met Lesley, ondanks dat zij het uit heeft gemaakt. Hij stalkt haar en zij gaat ergens anders studeren om uit de buurt te zijn. De familie denkt, dat hij iets met Candice heeft gedaan om Lesley weer naar huis te lokken. Hij wordt gezien als hoofdverdachte, aangezien er ook foto s worden gevonden van een naakte Candice. Bovendien is hij een vriend van het laatste slachtoffer. Hebben de zaken met elkaar te maken?
Tot op het bot is een spannende thriller. De schrijfstijl wordt op het boek omschreven als vergelijkbaar met Patricia Cornwell en Kathy Reichs. Kathy Reichs schrijft over Temperance Brennan, die forensisch antropologe is. Op TV wordt hier een serie over uitgezonden, genaamd Bones. Nu ben ik wel een beetje uitgekeken op deze serie en ik vind de details soms behoorlijk gruwelijk, dus ik schrok hier wel van. Was het boek wel iets voor mij? Toch wel. Ik vind het helemaal niet zoals Bones. Ik vond het verhaal spannend met onverwachte wendingen. Vanaf het begin van het boek zit je in het verhaal. Tot op het bot is een prettige kennismaking met een nieuwe schrijfster: voor mij vier sterren waard! | 1pos
|
Dit is het vierde deel van de Jessica Haider serie. Voorin het boek staat een korte samenvatting van de andere boeken in deze serie. Dit is erg prettig.
In dit boek moet de mooie, langbenige rechercheur Jessica een moord oplossen van de zakenman en mediatycoon Mats Garlini . Voor haar undercover werk bij Saligia krijgt ze de opdracht zich te infiltreren in het bedrijf Corail. Dit is een bedrijf die een wetenschappelijk experiment heeft gestart om mensen die klinisch dood zijn in te vriezen en ze jaren latar weer wakker laat worden. Er gebeurt van alles in dit boek. Je wilt het gewoon in een ruk uitlezen. Je hebt het gevoel dat je in een rollercoaster zit. Niets is wat het lijkt en je wordt regelmatig op het verkeerde been gezet. Kortom een hele grote aanrader!! | 1pos
|
Met Verborgen zijn Will Trent en Sara Linton weer terug in onze boekenkast. Vanaf bladzijde één voelt het echt als thuis komen. Heerlijk om weer te lezen over Will en Sara.
In Verborgen leren wij Will Trent en zijn verleden weer een stukje beter kennen. Zijn relatie met Angie heeft een belangrijke rol in dit boek. Bijzondere om deze kant van Will te leren kennen. En Angie? You love her or you hate her. Angie kan ik wel wat aan doen en ik voel zo mee met Sara. Ze weet haar gevoelens van Will steeds weer om te zetten naar onzekerheid door alles wat met Angie te maken heeft.
Verborgen is het boek waar de fans al jaren opwachten en wat Karin ons al jaren beloofd heeft. Na een paar mindere boeken ben ik blij om te ervaren dat ze het nog niet verleerd is. Verborgen is een echte pageturner met veel verborgen delen die langzaam loskomen. Je komt meer te weten over Angie en of Will daar heel blij mee is. Het lijkt wel een hernieuwde kennismaking met een familie die je al jaren niet gesproken hebt en nu kom je achter grote geheimen. | 1pos
|
Vals beeld is het eerste boek dat ik van Elvin Post heb gelezen (Groene Vrijdag las ik hierna). Vals beeld is stukken beter. Het is een leuk verhaal met veel humor en veel beter uitgewerkt dan Groene vrijdag. Het is wel een beetje simpel geschreven. Dat merk je vaker bij Nederlandse schrijvers zoals bijvoorbeeld Saskia Noort. Een literaire thriller is is het dus allesbehalve, maar dat maakt de plot er niet minder om. Post heeft Vals beeld met plezier geschreven, dat is duidelijk. Nu maar hopen dat de volgende boeken ook van dit niveau, en dus beter dan Groene Vrijdag, zijn. | 1pos
|
Voor een enigszins luie maar in filosofie geinteresseerde lezer als ik, is Rüdiger Safranski een uitkomst. Hij heeft prachtige boeken geschreven over o.a. Heidegger, Schopenhauer, Nietzsche. Boeken waarin hij in een paar prachtige volzinnen schijnbaar moeiteloos de kern van dat soort giganten raakt en daarmee aspecten belicht die ik zelf nooit had gezien. Boeken ook waarin hij meeslepend weet te vertellen over het intellectuele avontuur dat filosofie kan zijn. Zijn boek over de romantiek had ik een tijdje geleden al gelezen, maar omdat ik nu een roman lees die in diezelfde tijd en hetzelfde intellectuele milieu speelt (De eeuwreiziger van Andres Neuman), blader ik ook weer door Safranski. En ik voel nog meer bewondering dan de eerste keer dat ik het las.
De romantiek in Duitsland (want daartoe beperkt Safranski zich) was zeker een inspirerend avontuur van de geest. Het was de tijd waarin Schiller zei: 'De mens speelt alleen wanneer hij in de volle betekenis van het woord mens is, en hij is alleen helemaal mens wanneer hij speelt'. Via kunst (maar ook rituelen, symboliseringen, etc) kunnen we volgens Schiller onze hele verbeeldingskracht tot spelen brengen en daarmee ongekende vrijheidsruimten openen voor de menselijke geest. Vrijheidsruimten die het ook mogelijk maken om driften -zoals seksualiteit en begeerte- en angsten -voor b.v. dood, ziekte en verval- te sublimeren, met een zekere ironische, intellectuele en speels-kunstzinnige distantie te bezien: een distantie en vreugde die het dier niet heeft. Een andere aanstekelijke figuur was Friedrich Schlegel, die de 'mooie chaos' van onze driften bewonderde en een liefhebber was van ironie. Maar dan wel een radicale ironie, waardoor alle taal een groot spel wordt waarin alle vastomlijnde uitspraken en vaste waarheden gaan zweven. Elke zogenaamde vastomlijnde uitspraak is t.o.v. de uiterst complexe wereld een complexiteitsreductie, maar door de alles op het spel zettende ironie van Schlegel wordt taal een en al dubbelzinnigheid. Ironie was voor Schlegel dus een manier om het onbekende te suggereren dat schuilgaat in het bekende, het oneindige dat schuilgaat onder de definities, een hele rijk geschakeerde wereld van verrassende en verrukkelijk ongrijpbare betekenissen. Als ik serieus naar de wereld kijk, dan denk ik hem te begrijpen: bekijk ik alles in de wereld met ironie, dus met de gedachte 'ha, in feite zie ik helemaal niet wat ik zie, zeg ik niet wat ik zeg en hoor ik niet wat ik hoor', dan zie ik een totaal andere wereld vol ongrijbare dubbelzinnigheid. Een wereld die voorstelbaar is, al is alles verschoven , maar niet werkelijk: de werkelijkheid (de leefbare wereld) bleef voor de Romantici vaak teleurstellend ver achter bij de verbeeldingskracht. Het spel met de fantasie had dus ook iets teleurstellends en frustrerends omdat het niet letterlijk te vertalen viel in de praktische werkelijkheid. Maar aan de andere kant, zo zegt Safranski, is een leven van alleen praktische werkelijkheid (dus zonder spel der fantasie) geen leven. En daarom zie Safranski de Romantici als inspirerende voorbeelden, omdat zij ons leren hoe onontbeerlijk en verruimend het spel van de fantasie kan zijn.
Safranski laat een hele stoet van Duitse Romantici zien, en toont ook hoe allerlei elementen van de Duitse Romantiek ook in de moderne tijd voortduurden. Hij heeft daarbij ook scherp oog voor de gevaarlijke kanten ervan, want veel Romantici konden niet verdragen dat hun Romantisch spel der verbeeldingskracht geen werkelijkheid werd, en probeerden dat soms toch geforceerd af te dwingen. En dat leidt alleen maar tot ongelukken. Wat Safranski daarom bepleit is om Romantische fantasie te blijven koesteren, maar in het nadrukkelijke besef dat het ALLEEN fantasie is. "Het leven verarmt als je je niets meer durft voor te stellen buiten dat wat je ook denkt te kunnen leven. En het leven wordt verwoest als je tot elke prijs [...] iets wilt leven, alleen omdat je het zo hebt voorgesteld. De ene keer verarmt het leven omdat het voorstelbare wordt opgegeven omwille van de lieve vrede; de andere keer breekt het onder het geweld waarmee het voorstelbare onverkort verwerkelijkt moet worden". We zijn geen mensen uit een stuk, zegt Safranski: we leven met een been in een praktische wereld met vastomlijnde waarheden, en met een ander been in een wereld waar alles tot spelen is gebracht en waarin vastomlijnde waarheden niet bestaan. En beide werelden hebben we nodig: de praktische wereld omdat we zonder deze niet overleven, en de wereld van de fantasie omdat we zonder deze verstikken van geestelijke armoede en benauwdheid. We zijn dus gespleten in een praktische en een romantische persoonlijkheid. Dat doe af en toe pijn, zegt Safranski, maar ja, het is gewoon niet anders, en het is nog het beste om die beide kanten van onze gespleten persoonlijkheid recht te doen. En daarbij niet te vergeten dat spel en fantasie een onontbeerlijk deel is van ons wezen. | 1pos
|
Zojuist heb ik de laatste pagina’s gelezen van ‘Talent & Kristal van Kelly van der Laan, het laatste deel van de Lentagon trilogie. Een fantastisch boek waarbij ik vaak moest denken aan het bekende citaat uit Hamlet: ‘Zijn of niet zijn, dat is hier de vraag.’
‘Talent & Kristal’ is het boek van Seamon Lentan, een gepassioneerde idealist. Aan het begin van veel hoofdstukken staat een korte boodschap van Seamon, waarna de rest van het hoofdstuk vanuit het perspectief van Sirka of Joy wordt verteld. Dit zijn twee vrouwen die het dichtst bij hem staan en hem zien als de mens wie hij is.
In het verhaal is het spanningsveld tussen idealisme en realisme erg belangrijk. Voor mij zijn twee teksten van Seamon belangrijk en deze bevinden zich Aan het begin aan het begin van hoofdstuk 15 en 16. In beide teksten maakt hij in al zijn idealisme een realistische keuze, die van grote invloed is voor alle betrokken partijen. Het spanningsveld speelt zich niet alleen af op persoonlijk niveau, maar ook binnen de landelijke en internationale politiek. En hoe al deze spanningen elkaar raken en beïnvloeden in het verhaal is erg goed beschreven.
Verder is met name voor de persoonlijke ontwikkeling van Seamon de interactie tussen verstand en gevoel erg belangrijk. De Parsiaanse overheid en media hebben hem jarenlang als een levensgevaarlijke terrorist afgeschilderd en eigenlijk zijn er maar twee mensen die hem zien als de persoon wie hij is: Sirka, zijn zus, en Joy, zijn vriendin. En de beweging die Seamon binnen dit spanningsveld maakt is heftig, shockerend op een punt, maar wederom fantastisch beschreven.
Kortom, het laatste deel van de Lentagon trilogie is een fantastisch boek over keuzes maken, idealisme en gevoel. Kelly van der Laan wordt met ieder boek beter en ik verheug me nu al op haar volgende. | 1pos
|
Olivier Guez werd geboren in 1974 te Strasbourg. Hij is een journalist, essayist en Frans schrijver die 3 jaar werkte aan het boek ‘De verdwijning van Josef Mengele’.
De vraag die hij zichzelf stelt in dit boek is hoe een oorlogsmisdadiger van het kaliber van Mengele het voor elkaar speelde om uit de handen van het gerecht te blijven. Opgejaagd als een wild dier ontsnapt Mengele keer op keer op het laatste nippertje. Iedere poging om hem te ontvoeren en voor het gerecht te brengen loopt menig maal uit op een sisser. Waar de Mossad andere kopstukken waaronder Adolf Eichmann succesvol weet te ontvoeren, mislukt iedere actie bij Mengele.
In 1949 komt Josef Mengele aan in Argentinië. Argentinië blijkt een veilige haven te zijn voor de kopstukken van de SS. Peron die een Derde Rijk wil stichten laat maar al te graag de nazimisdadigers, wetenschappers en technici zijn land binnen. Bij de val van Peron moeten zij echter terug vluchten. Mengele gaat in de eerste plaats naar Paraguay en daarna naar Brazilië.
Het boek is bestaat uit drie delen. In het eerste deel van het boek krijgt de lezer een verhelderende kijk op de historische feiten die voorafgaan aan de vlucht van Mengele naar Buenos Aires. In het tweede deel zijn de acties te lezen die verschillende organisaties ondernamen om Mengele op te sporen. Het boek wordt dan besloten met een epiloog.
Fictie en non-fictie gaan in dit boek hand in hand, al moet gezegd worden dat het overgrote deel non-fictie is. | 1pos
|
Van Nienke Pool mocht ik Yin en Yang lezen. Nog niet zo lang geleden heb ik van haar Falco en de gestolen Stympha's gelezen, waarmee ze onlangs de prijs voor het Beste Boek in de Bastaard Fantasy Awards 2016 won. Dit vond ik een erg mooi boek, en was daarom zeer benieuwd naar dit boek.
Nienke Pool heeft geschiedenis gestudeerd, en dat kun je in Yin en Yang heel goed merken. Je wordt in het verhaal meegenomen naar het oude China na de tijd van Marco Polo, en het moment dat er weer nieuwe buitenlanders naar China komen.
Wat zijn de gebruiken, gewoontes en hoe werkte het in die cultuur.
Op de voorkant staat de hoofdpersoon Mayka-Ling met Long, haar onsterfelijke vriend. Verder is het boek gevuld met heel mooie zwart-wit illustraties van Ingrid van der Knaap.
Ga mee op reis naar het oude China!
"Komt de hele wereld uit een ei?"vroeg ik ongelovig. Mijn moeder lachte terwijl ze gouden linten in mijn lange haren vlocht. "Ja lieverd, Yin en Yang kwamen ooit uit een reusachtig ei. Alles zat vroeger door elkaar, de wereld bestond nog helemaal niet en er waren zelfs geen mensen."
Ik wist dat het mooiste stukje van het verhaal nog moest komen. "Bestond China niet en was de Goddelijke keizer er zelfs nog niet? Zaten we echt met z'n allen in een ei?"Ik trok vol gespeelde verbazing mijn smalle wenkbrauwen op. "Dat was dan behoorlijk dringen geblazen."
Het verhaal wordt verteld vanuit de ogen van Mayka-Ling. Van toen ze net twaalf was tot jong volwassen vrouw. In die tijd maakt ze van alles mee. Het valt niet altijd mee wat ze meemaakt, en soms komen er ook wel onderwerpen ter sprake waarbij ik mij toch afvraag of dit in een kinderboek thuis hoort. Kinderen zullen sommige dingen misschien ook niet snappen.
Verder is het verhaal wel in eenvoudige taal geschreven, en ik denk dat ook veel volwassenen het met plezier zullen lezen.
Yin en Yang
Nienke Pool
40 pagina's
Droomvallei Uitgeverij
maart 2017
Illustraties: Ingrid van der Knaap | 1pos
|
Mijn volledige recensie lees je op:
http://www.linda-linea-recta.nl/de-bijzondere-kinderen-van-mevrouw-peregine/
*Een mysterieus eiland, Een verlaten weeshuis, Een vreemde verzameling foto’s.
Zo begint De bijzondere kinderen van Mevrouw Peregrine. Een mysterieus begin van een mysterieus boek. Welke een geweldige cover heeft en van binnen bijna nog mooier is! * | 1pos
|
Stalker, voor mij het eerste boek dat ik heb gelezen van Lars Kepler. De spanning zit er meteen vanaf het begin in door de beschrijving van een moord. Daarna zwakt de spanning af. Het wordt langdradig en voor mij worden er teveel details beschreven. Had wel iets minder gemogen. Maar naar het einde toe neemt de spanning toch weer toe en is het boek niet weg te leggen. Zelfs niet wanneer de dader ontmaskerd is. Hier en daarna worden wat lijntjes niet helemaal afgewerkt, wat een minpuntje is. Ook als je de eerdere boeken van Lars Kepler niet gelezen, is dit boek goed te doen. Het heeft me wel nieuwsgierig gemaakt naar wat zich heeft afgespeeld in vorige boeken dus ga deze zeker nog lezen. Alles bij elkaar een goed boek! | 1pos
|
Ik keek ernaar uit omdat ik de schrijver ken als gedreven sportcoach terecht want mooi geschreven ik plaats hem bij mijn boeken stijl suzanne Vermeer , hoop dat er nog verhalen volgen boeken om van te houden ! | 1pos
|
http://iboek.weebly.com/recensies/de-kleurloze-tsukuru-tazaki-de-pelgrimsjaren-haruki-murakami
De balans van de vriendschap. Soms neem je in vriendschappen meer dan je geeft. En soms is het eens andersom. Soms denk je dat je vrienden je appreciëren om wie je bent of om wat je voor hen betekent. Maar dat is daarom niet altijd zo. Soms is het tegenovergestelde waar. Wat beteken je voor je vrienden? Wat heb jij hen op jouw beurt te bieden? Dat is de vraag waarmee de 36-jarige Tsukuru Tazaki worstelt. Niet verwonderlijk als je weet dat zijn vier gezworen jeugdvrienden hem op zijn twintigste van de ene op de andere dag zonder enige toelichting de rug hebben toegekeerd. Het bracht Tsukuru aan de afgrond van de dood, zò hard leed hij in zijn studentenjaren aan dit wrede besluit van zijn vrienden. Maar hij wist zich te herpakken en leefde zijn eenzame studentenjaren in Tokyo. Vrienden maakte hij niet meer, tot hij de twee jaar jongere student Haida ontmoette waarmee hij toch weer een zekere vriendschapsband opbouwt. De dag dat ook Haida hem zonder een woord uitleg had verlaten, wist Tsukuru het wel zeker: ik ben leeg, heb niemand iets te bieden, ik beteken niets … De relaties die hij met vrouwen had, waren eerder oppervlakkig en vrijblijvend.
Maar nu heeft hij Sala ontmoet. Voor haar koestert hij gevoelens en die blijken wederzijds. Wanneer Sala echter ervaart dat hij emotioneel in de knoop zit, raadt ze hem aan om die vier vrienden van vroeger maar eens op te zoeken om voor eens en altijd uit te klaren waarom ze hem aan de kant hebben gezet. Pas dan kan het volgens haar iets worden tussen hen. Dit haalt er Tsukuru toe over om zijn schoolmakkers van weleer op te zoeken en – na zestien jaar- eindelijk een verklaring voor hun besluit te vragen. De waarheid is ontluisterend, maar kan Tsukuru toch niet van de idee afbrengen dat hij niets voorstelt. Ook al blijkt nu, zovele jaren later, dat ze hem niet in de steek lieten omwille van wat hij voor hen betekende, integendeel zelfs. Hun groepje viel kort daarop uiteen, zo blijkt. Toch bieden de louterende gesprekken Tsukuru geen zekerheid om nu zelfverzekerd op Sala af te stappen en ‘haar hand te vragen’. De kleurloze Tsukuru Tazaki zal kleurloos blijven …
Murakami slaagt er met De kleurloze Tsukuru Tazaki en zijn Pelgrimsjaren in om een roman te schrijven die bulkt van melancholie, nostalgie, Weltschmertz, Sehnsucht, Je-ne-sais-quoi, fado en berusting. Niet voor niets speelt Liszts Le mal du Pays een prominente rol in het verhaal in Tsukuru’s leven. Tegelijk is de onderhuids opgebouwde spanning om te snijden. Het verhaal kan elke bladzijde elke kant op, maar de keuzes die Murakami maakt, blijken telkens de juiste. Het verhaal loopt zoals het loopt, daar heb je als lezer op jouw beurt in te berusten. Maar bij elke wending vergroot ook de empathie van de protagonist, Tsukuru. Die wil je op den duur van de bladzijden schrapen, in je armen sluiten en er onder veelvuldige schouderklopjes van verzekeren dat hij helemaal niet kleurloos is en het verdient om iemand naast zijn zijde te hebben om zijn verdere levensjaren mee door te brengen. Of dit Sala zal zijn, daar laat Murakami de lezer niet achter komen. Hij verdient haar zeer zeker, maar als het niet zo zal zijn, moeten Tsukuru (en de lezer) ook daarin berusten.
Een pluim voor Jacques Westerhoven, die het werk zonder één valse noot uit het Japans vertaalde, is zeker op zijn plaats! Uit de ‘aantekeningen van de vertaler’ (pagina 363) mag blijken dat de Japanse karakters vaak de keuze laten voor meerdere transcripties. Er telkens die ene juiste nuance uit zien te kiezen om het kleurenpalet van Murakami’s werk in een andere taal te vatten, lijkt me geen sinecure. | 1pos
|
Leidian krijgt opnieuw angstdromen wanneer haar man Niels er niet is.
In haar dromen wordt haar vader weggevoerd door onbekende personen. Haar vader had altijd wel iets op haar aan te merken.
Ze weet niet wat van haar verwacht wordt en probeert de schijn op te houden dat ze weet wat ze doet.
Kaspar, de broer van Leidian werd een tijd in een inrichting verpleegd en probeert nu op eigen kracht te leven in een wereld die hij niet begrijpt. Het ergste wat hem kan gebeuren is weer terug in de isoleercel. Hij wil een vrouw aan zijn zijde en dat moet Anneloes zijn. Hij kent haar al heel lang en zij is een droombeeld voor hem. Maar Anneloes heeft geen interesse in hem. Kaspar denkt dat hij dat nog kan veranderen, want het is door haar niet hardop gezegd dat ze hem niet wil.
Dan maken we kennis met de jonge Helen. Helen heeft steeds waanvoorstellingen en heeft niet het idee dat ze thuis op haar plaats is.
Leidian probeert Helen te koppelen aan Kaspar. Er was tenslotte een kans op terugval, volgens de psychiater. Een kans dat hij zich weer zou terugtrekken in zijn droomwereld.
Leidian heeft iets verzwegen over haar neigingen ten opzicht van Helen. Een tijdje terug probeerde ze haar te verleiden, het ging heel ongelukkig en het liep op niets uit, maar ook dit is weer zoiets dat haar anders maakt dan ze zou willen zijn.
Kaspar lijkt niet verder te kunnen met welke vrouw of meisje dan ook zolang hij geen standpunt heeft kunnen krijgen van Anneloes.
Dit is een verhaal over de reden dat het niet met je gaat zoals je zelf zou willen, bij iemand anders zoeken dan bij jezelf, over wanhoop en over troost dicht bij huis zoeken. | 1pos
|
Het boek leest lekker weg, vooral in het begin. Al met al een prima boek.
Wel paar kleine puntjes.
Ik vond dat er net iets teveel 'iene miene mutte' situaties waren. Het eind was daardoor ook niet heel verrassend. Ook de tijspanne is soms wat onduidelijk. Voor je gevoel is een persoon net een dag vermist en dan blijkt het al 3 of 4 dagen te zijn. | 1pos
|
Joseph Vaughan vertelt zijn levensverhaal. En dat is niet mis...zoveel tragedie in één leven.
Jonge meisjes worden op gruwelijke wijze vermoord, dit gegeven loopt als een rode draad door Josephs leven. De moorden beginnen in zijn kindertijd en lopen nog vele decennia door. Joseph voelt zich als kind machteloos maar in zijn latere leven gaat hij naarstig op zoek naar de moordenaar.
Ondanks alles kent hij een paar mooie geluksmomenten in zijn leven maar deze worden teniet gedaan door het vele verdriet waar hij mee te maken krijgt.
Het verhaal bevat huiveringwekkende thrillerelementen maar leest vooral als een roman. Het verdriet raakt je en in sommige stukken is het niet te vatten wat er allemaal gebeurt. Langzamerhand nader je als lezer de ontknoping, deze had mijns inziens wel wat langer mogen duren.
De schrijfstijl van de auteur is bijzonder te noemen. Het verhaal wordt mooi verteld. Ook word je, naarmate je het plot nadert, op het verkeerde been gezet. Kortom, een genot om te lezen. | 1pos
|
Mathias de Wolf wordt door een rijke dame om de dood van haar petekind Kevin te onderzoeken voor veel geld. Al snel ontdekt Mathias dat ook de vriendin van Kevin is overleden en dat dit zijn vriendin van vroeger is. Wat heeft de voedselindustrie te maken met de dood van deze mensen? En welke rol speelt de familie van de rijke dame hierbij?
Een goed boek met zeer prettige schrijfstijl. Vanaf begin tot eind één verhaal zonder afwisselingen of flashbacks. De spanning komt pas laat op gang in dit boek en had wat meer kunnen zijn, maar ik vind het voor dit boek niet erg. Personages zijn goed uitgewerkt en het eind is goed uitgewerkt. Dit boek is een echte aanrader! | 1pos
|
Wat is dit een prachtig en positief boek. Wat kan Karen mooi schrijven en vertellen. Wat gaat hier een positieve kracht van uit. Heerlijk om te lezen en te voelen. Het gaat over hoe je op vele manieren kunt zijn opgesloten in je eigen wereld. Het leven is te kort om niet jezelf te zijn bij de personages die God een plek heeft gegeven in jouw levensverhaal. Prachtig om te lezen hoe het met Holden en Ella gaat en de mensen om hen heen en wat muziek doet. Dit boek blijft mij nog heel lang bij. | 1pos
|
maar dan anders,Martin Langfield is verplichte literatuur voor iedereen die een voorliefde heeft voor boeken van bijvoorbeeld Christopher Fowler, Steve Berry en John Twelve Hawks.
Duister ultimatum is het verhaal van Robert Reckliss, die op een dag een vreemd klein doosje ontvangt, dat hem zal leiden naar een vreemde wereld in onze wereld, en naar een kant van zichzelf die hij zijn hele leven lang heeft onderdrukt.
Duister ultimatum wordt verteld in drie tijdlijnen. De eerste tijdlijn vertelt het verhaal van de ontmoeting van Robert, Adam en Katherine, als ze studenten zijn in Engeland. De tweede vertelt het verhaal van de grote black-out in Amerika in 2003. De derde omvat het verhaal dat alle draden samenknoopt en dat zich afspeelt in augustus 2004.
In het eerste verhaal zijn Robert, Adam en Katherine jonge studenten. Adam houdt er van om speciale puzzelavonden te organiseren, waarbij hij de deelnemers aan de hand van allerlei vage aanwijzingen naar een bepaald punt stuurt. Robert en Katherine worden door Adam samengebracht. Hun eerste avond is tevens de avond waarop Robert Katherine en Adam van de verbrandingsdood moet redden. In het tweede verhaal komen we te weten hoe Adam en Terri elkaar ontmoeten, en wat er nu precies gebeurde op de avond van de black-out. En in het derde verhaal leren we hoe Robert, Adam, Katherine, Terri en een aantal zéér gevaarlijke wezens van een andere werkelijkheid met elkaar geconfronteerd worden in een strijd op leven en dood.
Duister ultimatum is een belevenis. Neem Manhattan, waar het verhaal zich grotendeels afspeelt. Geen enkele reisgids zal je zoveel vertellen over de bijzondere dingen die er in dit beroemde deel van New York te vinden zijn. Neem de aanslag van 11 september 2001. Neem het fenomeen engelen en hoe zij op aarde gekomen zijn. Neem vervolgens een groot aantal cryptische puzzels én een uiterst modern apparaat dat GPS en mobiele telefoon met internet in zich verenigt. En neem tenslotte een dappere man die ontdekt dat hij zijn hele leven lang een leugen geleefd heeft
en je hebt Duister ultimatum.
Het is nauwelijks mogelijk de plot na te vertellen zonder te veel weg te geven. Je moet dit boek gewoon zélf beleven! Martin Langfield heeft alles uit de kast gehaald. Toegegeven, hier en daar is het allemaal een beetje over the top. Maar gaandeweg het verhaal komen de karakters bijzonder goed tot leven en op een gegeven moment ben je zover dat je het allemaal nog gaat geloven ook. Knap, knap! | 1pos
|
Esther Gerritsen verteld het verhaal van Jacob, conciërge in een klooster. Het is een open gemeenschap waar gasten komen om op verhaal te komen, voor een retraite. Jacob is mismaakt en wordt door iedereen daarom afgewezen. Hij leidt een teruggetrokken leven en bemoeit zich niet met de gasten. Tot op een dag Henry arriveert met een heftige burn-out om even uit de dagelijkse sleur te stappen en rust te vinden, geborgenheid en mogelijk ook troost. Jacob vangt Henry op met de nodige terughoudendheid. Maar Henry houdt vol en langzamerhand groeit er een band tussen de gelovige Jacob en Henry. Er groeit iets van een band en beiden ervaren acceptatie en troost. Jacob dreigt zich bijna te verliezen in deze ‘liefde’, deze acceptatie, deze troost. Hoe ver ga je voor vriendschap, hoe ver ga je om niet weer de paria te worden, de afgewezene. Welke troost biedt het geloof? De gemeenschap?
Het is een prachtig boek waarin Jacob als gelovige heel respectvol wordt neergezet. Esther trekt een parallel met het lijdensverhaal en laat dit verhaal dan ook in de lijdenstijd spelen. Hierdoor wordt het boek nog intenser en zet het je als lezer aan het nadenken. Ook als actief christen met een verleden waarin afwijzing ook zeker een rol heeft gespeeld zit ook ik met vragen en dit boek bracht mij weer een stuk verder in mijn gedachten en ideeën. Niets is vanzelfsprekend in dit boek en dat maakt het een prachtig boek. In de leesclub van Hebban en de discussie die zich daarbij ontspon is duidelijk dat het boek veel mensen aanspreekt op zijn of haar manier dat maakt het een heel bijzonder boek.
Ondanks dat het literatuur en een best wel zwaar onderwerp is, misschien wel beladen voor veel mensen, leest het makkelijk weg. Geen stukken die ik nog eens moest lezen omdat ik het niet begreep, maar het is wel een boek om te lezen en te herlezen. In de discussies in de leesclub kwam je vaak verrassend andere ideeën over een bepaald stuk tegen die maken dat je het nog een keer wil lezen en ik geloof vast dat je dan weer nieuwe dingen leest.
'De trooster' is genomineerd voor de Libris Literatuurprijs. Zeer terecht naar mijn mening en ik hoop van harte dat ze mag winnen, van mij krijgt ze in ieder geval 5 sterren. | 1pos
|
Dit bizarre waargebeurde verhaal van Susannah Cahalan leest als een medische thriller. De 24-jarige Susannah woont en werkt als journaliste bij The New York Post in New York als ze langzaam meer zeker compleet gek wordt. Ze wordt paranoïde en krijgt last van wanen, waarvoor ze hulp zoekt bij een psychiater. Zo weet ze bijvoorbeeld voor 100% zeker dat haar vader zijn tweede vrouw heeft mishandeld en uiteindelijk vermoord. Of als haar vader haar naar een afspraak met een psychiater begeleidt roept ze tegen de taxichauffeur dat ze ontvoerd wordt. Dit gaat van kwaad tot erger en uiteindelijk wordt ze na een epileptische aanval opgenomen in het ziekenhuis. Daar gaat het steeds slechter met haar en wordt ze uiteindelijk zelfs catatonisch. Een aantal (psychische) diagnoses en neurologen verder heeft ze het geluk dat ze onder behandeling komt van dr. Sauhel Najjar. Hij ontdekt dat haar ziekte geen psychische oorzaak heeft maar het gevolg is van een auto-immuunziekte die haar hersenen aantast. Het gaat om de nog redelijk ombekende ziekte anti-NDMA libische encefalitis. Een ziekte waarvan je weer kan genezen.
Van de periode dat zij gek was, kan Susannah zich niets meer herinneren. Zij heeft deze tijd door middel van gesprekken met artsen, haar ouders en vriend en videobeelden in het ziekenhuis kunnen reconstrueren wat resulteerde in dit heftige verhaal. Het doet je afvragen of er niet nog veel meer mensen zijn, die onterecht een psychische diagnose hebben gekregen, maar eigenlijk een auto-immuunziekte hebben die te genezen is. Zeker als Susannah tijdens het schrijven van haar boek in een gesprek met haar eerste psychiater vertelt aan welke ziekte zij uiteindelijk leed. Hij was daar ondanks vele publicaties hierover in vaktijdschriften nog altijd niet mee bekend. Dit boek zou eigenlijk verplichte literatuur moeten zijn voor psychologen, psychiaters, (huis)artsen en artsen op de spoedeisende hulp. Maar ook voor een leek is dit heftige verhaal een aanrader. Het is zeer goed geschreven en blijft boeien tot het eind. | 1pos
|
Ja, het is zeker een vindingrijk boek en de eerste 300 (!)bladzijden heeft het boek me betoverd.Daarna was het nog zeker de moeite waard. Boeken die zo "knap"zijn vind ik vaak ietsje koud.....en dat vind ik, jammer genoeg, van "Kafka" ook wel. | 1pos
|
Tannie Maria, een vrouw van middelbare leeftijd is de hoofdpersoon van het boek recepten voor moord en liefde. Ze houdt van etem en recepten schrijven voor de plaatselijke krant. Een aantal thema's staat centraal in het boek. Het boek begint een beetje alledaags. Naderhand begin er vaart in het boek te komen. Het leek eerst alsof er zomaar een verhaal op je afkomt. Maar als bij hoofdstuk 5 bent maak je steeds beter kennis met de leuke schrijfstijl van de auteur. Ik had het verhaal iets anders verwacht maar voor een debuut vind ik dit verhaal zeker wel geslaagd. Alleen wat ik jammer vind is dat het verhaal wat mij betreft iets ingekort kon worden. Sommige dingen gaan best langzaam. Ik geef het boek 4 sterren in plaats van 5 heb lang getwijfeld. Het neigt net niet naar 5 sterren. Wel een prachtig zomerboek. | 1pos
|
"Het einde van de affaire" (The End of the Affair) is Greene's vierde en laatste zogenaamde katholieke roman (na Brighton Rock, The Power and the Glory en The Heart of the Matter). Het katholieke geloof speelt dus een belangrijke rol in deze roman, die tevens een sleutelroman is. Ze beschrijft de liefdesrelatie van schrijver Maurice Bendrix en de met Henry Miles getrouwde Sarah Bertram. Graham Greene zelf had vanaf 1946 een verhouding met Catherine Walston, die getrouwd was met Harry Walston. De roman is opgedragen aan "C". In 1951, toen de roman verscheen, was de affaire ten einde. Het lijkt er op dat Greene dit van zich af heeft willen schrijven.
De roman is natuurlijk meer dan een eenvoudige sleutelroman over een driehoeksverhouding. Niet voor niets wordt het een katholieke roman genoemd. Thema's zijn geloof, schuld, lijden, trouw, liefde en haat, door elkaar verweven alsof ze niet altijd onderscheidend van elkaar zijn. Het toont Greene's eigen worsteling met het katholicisme, waar hij in 1926 toe bekeerd was, bij zijn huwelijk met Vivien Dayrell-Browning. Greene voerde talloze discussies met een priester over vragen rondom het bestaan van God. Hij noemde zichzelf ook wel een katholieke agnost of zelfs katholieke atheïst.
Vergelijkbare discussies zijn ook terug te vinden in de roman Het einde van de affaire, waar Bendrix argumenten wisselt met de priester die pleit voor een katholieke dienst bij Sarahs dood. Ook de dagboeken van Sarah getuigen van een persoonlijke worsteling met de relatie van mens tot God. De twijfel wordt mede gevoed door haat; de haat jegens God vanwege het mislukken van een relatie, vanwege ongelukken is net zo goed een erkenning van God als de katholieke liefde voor God ("…ik moet niet gaan haten, want als ik werkelijk ging haten zou ik geloven").
Het boek is ook wel verschenen onder de Nederlandse titel Het einde van het spel, maar die titel is minder goed gekozen, want de affaire tussen Bendrix en Sarah staat centraal in het boek, met dus de verwijzing naar Greene's eigen affaire, die beiden beëindigd waren. | 1pos
|
In het prentenboek Mia en de bibliotheekhond draait alles om Animal Assisted Therapy, een vorm van therapie waarbij mensen hun hond op een indrukwekkende manier kunnen inzetten om kinderen te helpen met lezen. De honden luisteren geduldig naar de kinderen!
Mia, het meisje uit het prentenboek, is een meisje dat moeite heeft met lezen. Terwijl de andere kinderen uit de klas sterrenstickers krijgen om in hun schriftjes te plakken, krijgt Mia alleen maar hartjesstickers. Hartjes die symbool staan voor; niet opgeven! Maar Mia wil natuurlijk ook een ster. Op een dag neemt haar moeder haar mee naar de bibliotheek en mag Mia, als ze dit wil, voorlezen voor een hond. In eerste instantie ziet Mia er tegenop, maar al snel merkt ze dat voorlezen voor iemand die je niet uitlacht en rustig blijft liggen luisteren, erg leuk kan zijn. Mia haar zelfvertrouwen groeit langzaam en uiteindelijk durft ze zelfs in de klas voor te lezen en krijgt ze eindelijk haar welverdiende ster van de juf.
Mia en de bibliotheekhond brengt op een ongedwongen manier Dyslexie ter sprake, het is een fijn boek om aan kinderen voor te lezen die moeite hebben met lezen. Maar ook voor andere kinderen, zodat zij leren begrip te hebben voor kinderen met leesproblemen. De vele mooie afbeeldingen spreken voor zich en ondersteunen op een krachtige manier het bijhorende verhaal. | 1pos
|
‘Er was eens…’ Wie als klein kind genoot van Assepoester, kan wederom zijn hart ophalen. Cinder, geschreven door Marissa Meyer, bevat de moderne, futuristische versie van het prachtige verhaal waar we allemaal groot mee zijn geworden. In het eerste deel van The Lunar Chronicles stelt Meyer Cinder centraal en plaatst haar futuristische Cinderella in Nieuw-Beijing.
Cyborg Cinder is in haar werkplaats aan het werk wanneer prins Kai langskomt. Hij heeft problemen met zijn androïde en vraagt Cinder ernaar te kijken. Samen met robot Iko zal Cinder de androïde proberen te maken. Echter, ze ziet niet (of wil niet zien) dat Kai op slag verliefd op haar is. Thuis komt Cinder allesbehalve in een gespreid bedje. Haar stiefmoeder Adri heeft een hekel aan haar en trekt haar twee zusjes Peony en Pearl voor.
Dan ontstaat er een probleem. Het land heeft te maken met een epidemie, waar tot nu toe geen tegengif voor gevonden is: Letumose (de Pest). Wanneer Peony besmet raakt met het virus, komt Adri met een verschrikkelijk plan: zij staat Cinder af als vrijwilliger. De medici kunnen nieuwe medicijnen op Cinder testen, in de hoop een tegengif te vinden. Tot dan moment heeft geen enkele vrijwilliger het overleefd. Cinder brengt daar alleen verandering in. Echter, het lijkt het probleem niet kleiner te maken. Kai voelt iets voor Cinder, maar weet niets van haar werkelijke aard. Hij denkt dat ze een meisje van de Aarde is, en hij denkt dat zij hem kan helpen aartsvijand Levana, de vrouw van Luna, te stoppen. Echter, het verhaal blijkt anders.
Het is de interessante, futuristische setting die Cinder vrijwel direct aantrekkelijk maakt. De wereld is vernieuwend, maar tegelijkertijd zo herkenbaar. Meyer maakt van de hoofdpersonen net echte mensen, hoewel ze tegelijkertijd onechte trekjes hebben; ze leven in een wereld die verder is dan de onze, van alle gemakken voorzien. Meyer verwerkt daarbij op prachtige wijze verhaalelementen uit Assepoester in haar eigen verhaal. Waar de grote lijnen overeen lijken te komen, en Cinder op eigen wijze opvallend veel gelijkenissen vertoont met Assepoester, heeft Meyer ook aandacht geschonken aan de minder opvallende verhaalelementen. Bijzonder daarbij is dat ze alles in een futuristisch jasje gestoken heeft: Assepoester verliest haar glazen muiltje, Cinder haar mechanische prothese.
Gelukkig blijkt Cinder geen kopie van Assepoester. Meyer maakt haar eigen verhaal, waarbij ze Assepoesters thema’s en elementen gebruikt om haar eigen boodschap te kunnen brengen. Naar mate het verhaal vordert, krijgt Cinder meer een eigen karakter waarbij de mate van fantasie toeneemt. Helaas gebruikt Meyer clichéproblemen – Kai moet trouwen om een vredesakkoord te kunnen tekenen en Cinder blijkt een onmogelijke huwelijkskandidaat te zijn – om haar verhaal interessant te maken. Het verloop van het verhaal wordt, zeker door de vergelijking met Assepoester, zeer voorspelbaar. Tegelijkertijd lijkt het verhaal ook niet echt de diepte in te duiken. Slechts oppervlakkig worden zware dilemma’s en ethische kwesties (mag je iemand als proefpersoon inzetten?) aangekaart. Meyer verkiest gebeurtenis duidelijk boven diepgang.
Toch lijkt dat te werken. Cinder bevat bovenal een spannend verhaal dat uitstekend opgebouwd is. Binnen no time creëert Meyer het ene naar het andere probleem, waarin Cinder de spil lijkt te zijn. Door het gehanteerde wisselende perspectief weet de lezer regelmatig nét iets meer dan de hoofdpersoon, waardoor een nieuwe vorm van spanning ontstaat: als lezer wil je Cinder of Kai wel helpen, maar je kunt het niet. Tegelijkertijd werken ook de door Meyer gebruikte thema’s; chantage, machtsmisbruik en liefdesrelaties doen het altijd goed.
In een slotakkoord vol actie brengt Meyer Cinders verhaal naar een hoogtepunt. De lezer gniffelt om alles wat hij al mijlenver van tevoren aan heeft ziet komen en geniet van een enorme portie leedvermaak. Tegelijkertijd is er emotionele betrokkenheid bij zowel Kai als Cinder; ze zijn zó leuk samen! Hoewel Cinder de honger naar verdieping niet stilt, enigszins voorspelbaar is en soms zelfs wat simpel gebracht wordt, is het bovenal een aantrekkelijk boek dat rijk is aan gebeurtenissen en emotionele aantrekkingskracht. Van Cinder valt te genieten, ook als je sprookjes ‘ontgroeid’ bent. | 1pos
|
“Een biografie is het verwrongen zelfportret van de auteur, een parasiet die leeft van een nogal dode gastheer, een aaseter verlekkerd wroetend in een karkas. Ik moet dat niet. Ik wil dat niet.”
Aldus de reactie van Katharina Mercedes Donker, op de vraag van de jonge academica Carla Hartong om aan haar biografie mee te werken. Katharina is 75 j, historica, ex-minister van volksgezondheid en geldt, ook door twee bestsellerboeken, als rolmodel voor de emancipering van de vrouw in de jaren 60- 70.
Ze ontmoet Carla en vraagt bedenktijd. Dit zet bij haar een proces in gang: ze gaat terug in haar herinneringen, zoekt naar plakboeken, brieven, foto’s, cassettes van vroeger en beschrijft chronologisch haar leven. Het persoonlijke deel dat ze niet wil delen met Carla. Ze vertelt over een moeilijke jeugd in Amsterdam, waar het gezin van 5 op een verdieping woonde, geterroriseerd door een verbitterde vader. Ex-strijder van de Internationale brigades tegen Franco, ex-verzetsman in Nederland, verliest hij zijn burgerrechten en eet genade brood. Dankzij het (ongewilde) lidmaatschap van de communistische partij heeft hij een woning en werk, letterzetter. Zijn vernedering wil Katharina wreken.
De jonge Kat groeit door haar studie uit haar arbeidersmilieu, ze gaat als eerste van de buurt naar het gymnasium. In het volkscafé van haar moeders familie, leert ze Jacob en het bohemienleven kennen. Gedesillusioneerd na een abortus, vlucht ze naar Parijs, ontmoet de Spaanse Javier, wordt zwanger en bevalt van een zoon, Jaime. De aristocratische schoonfamilie uit Barcelona eist het gezin op en zo woont Katharina 2 j in een groot kil huis, waar ze niet geaccepteerd wordt. Op een dag neemt ze haar kind en valies en vlucht weer, ze gaat naar huis. Ze is 22.
Met de hulp van haar ouders als babyoppas, gaat ze naar de universiteit, ze wordt historica, zal afstuderen en promoveren. Haar eerste dissertatie wordt tevens een bestseller. Kind van haar tijd, komt ze in contact met linkse studentenbewegingen, wordt lid van een partij en uiteindelijk minister.
De flamboyante, artistieke maar labiele Hugo wordt de vader van haar dochter, Hannah. Ook dit huwelijk loopt spaak.
Haar politieke carrière floreert, ze gaat naar Suriname, voor Bouterse en komt in Berlijn, voor de val van de muur.
Op een pijnlijk eerlijke manier dissecteert ze haar leven, haar mislukkingen, tekortkomingen en relativeert ze haar succes op politiek vlak. Ze was geen goede partner, geen goede vriendin, geen goede moeder. Haar zelfspot maken haar menselijk en toch voelen we in haar open relaas een blokkade, op een bijna thrillerachtige wijze wordt een onbehagen en spanning ingebouwd. Wat is het dat haar zo diep getekend heeft, waarover kan of wil ze niks vertellen? Als haar geheim toch uitbarst, is het als een explosie die haar leven, terug, verwoest. Toch komt ze ook hier, sterke vrouw, overlever, gelouterd uit. Of Carla uiteindelijk toch nog haar biografie schrijft, is voor haar niet meer belangrijk.
Nelleke Noordervliet kan schrijven, zoveel staat vast. Korte dynamische zinnen, spitse dialogen wisselen af met bijna poëtische beschrijvingen. Je voelt, hoort, ruikt haar woorden.
“Hij legde altijd een zware hand op mijn hoofd, waaronder ik doodstil bleef staan, alsof één beweging van mij hem ertoe zou brengen mijn schedel te kraken als een ei. Hij rook naar meeldauw alsof hij uit de kelderkast kwam.”
De gelijkenissen tussen het leven van de auteur (student uit arbeidersmilieu, politica,schrijfster )en het boek, geven de illusie dat we een biografie lezen. Maar dat is het niet, het is fictie.
Haar kritische visie op en scherpe analyse van de maatschappij voelen niet als fictie. Uitspraken gaan onder je huid zitten en houden een spiegel voor van de zelfgenoegzaamheid van de generatie babyboomers. Gelukskinderen na de wederopbouw, zouden ze de wereld verbeteren. Cynisch stelt ze dat de vroegere kloof arbeider-elite veranderd is in hoogopgeleiden-laagopgeleiden.
"Aan het eind van de dag", is een zeer mooi verhaal, met als achtergrond het tijdsbeeld van de roaring sixties, seventies, eighties, tekent zich het intieme portret van een vrouw die gelooft, mislukt en doorgaat.
Prachtig. | 1pos
|
Op het graf van de IJslandse onafhankelijksstrijder Jón Sigurðsson wordt het naakte lichaam van een jonge vrouw gevonden dat daar is neergelegd in een zee van bloemen. Aanvankelijk is onbekend om wie het gaat en wat er is gebeurd maar als er hoge concentraties heroine worden gevonden, legt inpsecteur Erlendur een verband met de drugsmilieu. Hij ontdekt een vaag spoor naar de Westfjorden waar de vrouw vandaan lijkt te komen. Ook Jón Sigurðsson is in deze streek geboren. Is er een verband tussen de moord en de Westfjorden en heeft het een speciale betekenis dat de vrouw op dit beroemde graf is gevonden? Erlendur reist samen met zijn collega Sigurður Óli naar de streek om antwoord te vinden op deze en andere vragen. Zij komen terecht in een wereld van drugs en bizarre prostutitie, een wereld die is doorgedrongen tot in het economische establishment van de IJslandse maatschappij.
Grafteken is het tweede boek uit de serie met inspecteur Erlendur. Het is geschreven in 1998 en pas onlangs vertaald. Gebrek aan kwaliteit kan hier niet de reden van zijn geweest lijkt mij want het niet al te lange verhaal is door Arnaldur Indriðason zorgvuldig opgebouwd en hij presenteert het in de mooie en ingetogen verteltrant die zo kenmerkend voor hem is. De personages worden overtuigend en met respect beschreven. Het verhaal kent de nodige psychologische diepgang en maatschappijkritiek gaat Indriðason niet uit de weg. Erlendur is de norse inspecteur die niet alleen op zoek is naar een moordenaar maar die ook een uitgesproken mening heeft over zaken die in IJsland verkeerd zijn; in dit verhaal drugs, prostitutie en een economische maffia die de grenzen van ethisch handelen overschrijdt maar nog net door de mazen van de wet weet te glippen. In zijn persoonlijk leven komen zaken die hij als inspecteru tegenkomt heel dicht bij zijn deur door de manier van leven van zijn twee kinderen. De interactie tussen de drie is ontroerend en intrigerend.
Arnaldur Indriðason bewijst met Grafteken dat hij terecht tot de top van de misdaadliteratuur behoort. Erlendur zal in de latere boeken een verdere en uiterst boeiende ontwikkeling doormaken en de kiem daarvoor is in deze misdaadroman al gelegd. De boeken over Erlendur staan garant voor vele uren leesgenot. | 1pos
|
Opvallend actueel is Nikos Kazantzakis' klassieker uit 1948, waarin mensen op de vlucht zijn voor oorlog en armoede. In 'Christus wordt weer gekruisigd' vervlecht hij de tegenstelling tussen 'hoog en laag' ingenieus door het hele boek.
De grootste tegenstelling is er tussen de vluchtelingen op de berg en de dorpelingen in het dal. De hooggeplaatste figuren uit het dorp verliezen zich in laag-bij-de-grondse streken en hedonisme terwijl het arme volk van zich juist verheft door te lijden.
’Christus wordt weer gekruisigd’ speelt zich af in een plattelandsdorp ergens in het huidige Turkije, aan de vooravond van de catastrofe van 1922; de verdrijving van alle Grieken van het Turkse vasteland.
Vijf gewone dorpelingen bereiden zich voor op hun speciale rol van Jezus en zijn naaste omgeving. Vooral het leven van de eenvoudige schaapsherder Manolios, die Christus moet verbeelden, verandert radicaal. Hij gaat de Bergrede lezen en ontpopt zich gaandeweg tot een moderne Christusfiguur annex revolutionaire martelaar.
Helaas zijn de laatste zestig bladzijden van de roman niet de sterkste.
Ondanks het onvolmaakte einde is er in 'Christus wordt weer gekruisigd' erg veel te genieten. Verdriet, woede, medelijden, berouw – heftige emoties volgen elkaar pijlsnel op, en door het meesterschap van Kazantzakis’ stijl voel je ze door je eigen lijf gaan. | 1pos
|
Ik was erg benieuwd naar dit derde boek van Saskia Noort. De andere twee vond ik erg goed. Ook dit boek heeft mijn aandacht volledig opgeëist. Ik kon er niet van loskomen en heb het dus in enkele dagen uitgelezen (soms riep de plicht!). Ik vond alleen het einde niet volledig en bevredigend genoeg, ik had nog niet het gevoel dat het verhaal ten einde was en vond dus het einde te snel en te eenvoudig. Dat vond ik erg jammer. Maar over het algemeen een erg goed, sensueel en intrigerend verhaal. Ik wacht met spanning op het volgende boek. Enne... Saskia, een goed boek heeft tijd nodig, ook al heb je nieuwe buren, je familie blijft nummer 1. Ga door met prachtig schrijven! | 1pos
|
Dit is dus zo'n boek waar je letterlijk doorheen vlamt.
Zo makkelijk geschreven en zal daarom ook onder de jeugdboeken vallen,maar dat neemt niet weg dat het verhaal zo goed en sterk in elkaar zit dat het zeker ook voor de volwassenen is.
Van het begin tot het eind spannend.
Aanrader | 1pos
|
Mijn eerst gelezen boek op mijn e-reader. Het leest heerlijk weg en Joseph neemt je aan de hand mee met zijn belevenissen. Prachtig hoe hij zoveel detail legt in de brieven van zijn moeder. Daarnaast leert hij je het kleine in het leven te waarderen. | 1pos
|
Wat een actueel boek, zeg! Lees ik in Stil water over topmanagers met riante salarissen en hoge bonussen, hoor ik op het nieuws het bericht van het krankzinnig hoge salaris van die topman van Essent (heet ook Boersma, how bizar). Lees ik in Stil water over aangespoelde bruinvissen, zie ik in de krant het bericht dat het aantal op onze kust aangespoelde bruinvissen dit jaar een stuk hoger ligt.
Marelle heeft in haar tweede thriller op een knappe manier actuele kwesties verweven. Dat topmanagers en bruinvissen kunnen bijdragen aan een spannend verhaal!
Het verhaal steekt goed in elkaar en de personages zijn boeiend. Ook prettig dat het verhaal zich dicht bij huis afspeelt, nl. in Zeeland, wat een aantal zeer herkenbare taferelen en situaties oplevert. Het verhaal leest makkelijk en lekker weg. Helaas redde ik het niet in één avond, maar de volgende dag had ik het uit!
Stil water is beter dan het eerste boek van Marelle, Nephila's netwerk, en dat vond ik toen al goed!
Kortom, een aanrader. | 1pos
|
Super mooi en indrukwekkend boek, ik heb de film eerst gezien en toen het boek gelezen en ik leefde helemaal mee met Rika en Waldemar, het boek trekt je nog dieper de belevenissen van de oorlog in en laat je nog meer beseffen wat voor tijd dit was. Met tranen in de ogen uitgelezen | 1pos
|
Broken River vertelt het verhaal van een huis in het stadje Broken River. In het huis is jaren geleden een misdrijf gepleegd en inmiddels, na jaren leegstand, wordt het gekocht en opnieuw bewoond door een gezin.
Dit gezin kampt met verschillende relationele problemen en met name Nell (moeder) en Karl (vader) hopen hier aan hun relatie te kunnen werken. Ondertussen raakt hun 12-jarige dochter Irina geobsedeerd door het misdrijf dat in haar nieuwe huis is gepleegd.
Lennon heeft een bijzondere schrijfstijl. Het eerste hoofdstuk is geschreven vanuit het perspectief van The Observer. The Observer aanschouwt alles wat er gebeurt, zonder emotie. De hoofdstukken die vanuit dit perspectief geschreven zijn, bestaan uit mooie, filosofische zinnen.
Vervolgens volgen er verschillende hoofdstukken die geschreven zijn vanuit het perspectief van de hoofdpersonen in dit boek. Deze hoofdstukken zijn een stuk 'rauwer', menselijker. De lezer ontdekt wat er in elk van deze personages omgaat en hoe zij het leven ervaren.
Het boek is bijzonder vanwege zijn schrijfstijl. Het laat de lezer achter met vraagtekens terwijl het verhaal wel netjes wordt afgerond. Het is geen typische thriller want het boek is niet zo zeer spannend, maar nodigt wel uit om verder te lezen.
Lennon is een schrijver om in de gaten te houden voor diegenen die van 'anders' houden. | 1pos
|
Rudy Dek was een mij onbekende auteur. En hoewel de cover mij in eerste instantie enigszins tegenhield om het boek te lezen, ben ik er uiteindelijk toch aan begonnen en heb daar geen moment spijt van gehad.
En na het boek te hebben uitgelezen vond ik de afbeelding zelfs heel mooi gekozen, dus hier bleek maar eens weer hoe waar het gezegde is.
Het verhaal bestaat uit twee verhaallijnen en is erg goed. Het wist mij zo te pakken dat ik de neiging moest onderdrukken om bladzijden over te slaan zodat ik in 1 verhaallijn kon blijven lezen.
Wat mij betreft een aanrader en het verhaal verdient het ook om gelezen te worden.
Dit boek is voor mij zeker een reden om zijn volgende boek ook te gaan lezen.
A. J. B. | 1pos
|
Ondanks dat het onwaarschijnlijk lijkt dat Karl Ove Knausgard zich alle details kan herinneren die hij beschrijft, heeft hij op fabuleuze wijze verwoord wat er in zijn jeugd allemaal gebeurd is. Met name zijn beschrijvingen van de psychische en fysieke terreur die zijn vader op hem uitoefende zijn subliem. Je voelt het gewoon ook zelf allemaal! Knausgard doet dat niet door het literair interessant te willen maken met moeilijke woorden maar door hele simpele recht-toe-rechtaan woorden te gebruiken. Elk woord komt hard binnen.
Persoonlijk vind ik dit 3e deel het beste tot nu toe. Bij de overige delen waren er nog wel eens stukken waarbij ik dacht dat het wel een beetje op mocht schieten maar dat had ik bij het lezen van "Zoon" helemaal niet. Ook de prachtige beschrijving van zijn eerste rendez vous met het mooiste meisje van de school is magistraal. Je voelt hoe het langzaam de verkeerde kant op gaat. Machtig! 5 sterren en geen halve minder! | 1pos
|
Dit is het eerste boek van Alex Kava dat ik lees en het is me niet tegengevallen. Vanaf de eerste pagina zit je in het verhaal. Het enige waar ik heel erg aan moest wennen was, dat er zo verschrikkelijk veel verschillende namen in het boek voorkomen, ieder met een eigen verhaal. Wie wat ook alweer heeft gedaan of met elkaar te maken heeft, blijft lastig volgen. Ik zal niet teveel verklappen over het verhaal, maar het gaat in het kort over priesters die op verschillende plekken worden vermoord. Tevens worden er op diverse plekken in de stad vermoorde hoeren gevonden van wie alleen het hoofd is achtergelaten. Maggie O'Dell moet er achter zien te komen of deze moorden met elkaar te maken hebben en wat het motief is. Al met al een lekker spannend boek om te lezen. | 1pos
|
Een nieuw boek van de bij ons vooral voor thrillers bekende Henning Mankell, die echter ook toneelstukken, kinderboeken en heel wat romans heeft geschreven. Dit is zijn 47ste boek! Hij is een man met meerdere kanten: als 17-jarige naar Parijs gegaan, gewerkt als theaterdirecteur in Zweden én in Mozambique en in andere Afrikaanse landen gewoond, en altijd geëngageerd voor de wereld om hem heen: een deel van de opbrengst van dit Zweedse boek gaat naar het Zweedse "cancerfonden". Hij schreef ooit ook een boekje met zijn persoonlijke beschouwingen over de ziekte aids waarmee hij ook de strijd tegen aids steunde. Hij was tevens één van de passagiers enkele jaren terug op een hulpboot die naar de Gazastrook voerde en die daar toen niet binnen mocht van de Israëlische marine.
Het boek gaat over de herinneringen en de levensvragen die hem overvallen het eerste half jaar nadat bij hem zelf begin 2014 kanker wordt vastgesteld, tot in zijn linkerlong toe.
Hij valt echter niet in een zwart gat, en dit 'Kvicksand' is geen machteloos boek maar hij vindt erin terug wat zijn levensbron is: de levenswil van ieder individu, de levensvreugde die ieder in zicht draagt.
Het gaat over zijn eigen persoonlijke herinneringen die hem maken zoals hij nu is, wat hij heeft achtergelaten en zal achterlaten in het leven en nog meer de mensheid an sich: wat blijft er over van onze wereldmaatschappij als de volgende ijstijd komt? Hoe kunnen we een volgende maatschappij herinneren aan dat wat er achterblijft en voor de aarde zelf gevaarlijk is: kernafval? Wat komen we zelf tegen van de oerbevolking van deze aardbol, hoe zijn rotstekeningen gemaakt en wat blijft er over van de kunst doorheen de eeuwen heen? Dit zijn grote vragen die steeds terugkomen, afgewisseld met zijn eigen anekdotes die van zijn eigen levenskracht getuigen. Zoals die keer tijdens zijn periode in Zambia, als hij met de dood bedreigd en van zijn oude auto bestolen wordt. Of wanneer hij in Mozambique in een arm hutje bij een 19-jarig meisje hurkt dat op sterven ligt aan aids.
Hij reist ook veel: naar een soldatengraf in Vlaanderen, Salamanca, Buenos Aires, Mozambique, Joegoslavië, ... en terug naar zijn thuisstad in Noord-Zweden (Sveg).
Het boek is enorm boeiend en tegelijkertijd filosofisch over de belangrijkste levensvragen van eenieder, nl leven en dood. Als het hier zal uitkomen in het Nederlands in mei, kan ik me goed voorstellen dat vele fans hier zeer blij mee zullen zijn! In Zweden werd het alvast zeer goed verwelkomd. | 1pos
|
Dit eerste deel uit de Secret Scouts reeks is een jeugdboek dat zich op het grensgebied met Young Adult bevindt. Het verhaal bevat nog niet de thematieken die zo eigen zijn aan het Young Adult genre, maar weet zich door zijn schrijfstijl en taalgebruik ook voor de reeds gevorderde jeugdige lezers uitermate interessant te maken. Aangezien Secret Scouts een jeugdverhaal is, wordt niet al te diep ingegaan op de realisme-toets van de scifi-insteken. Een jeugdig publiek is dan ook wat minder kritisch wanneer het op fantasie aankomt, waardoor het schrijversduo soms wat kort door de bocht gaat bij het logische verloop van de gebeurtenissen. De personages worden voldoende uitgebouwd om hun functie binnen de verhaallijn te vervullen en het verhaaltempo ligt lekker hoog, waardoor de ene spanningsboog de andere opvolgt, zonder dode of mindere momenten. De Verloren Leonardo bevat alle elementen die ook van De Da Vinci Code zo'n succes maakten, maar dan afgestemd op een jonger publiek. Dit is een boek dat zelfs de meest onwillige jonge lezers niet ter zijde zullen kunnen leggen. Een aanrader van formaat. Ik kijk alvast uit naar de leesbeurt van het tweede deel. En hopelijk volgen er nog heel wat meer. | 1pos
|
Steven Polansky woont in Wisconsin en is academicus. Hij was hoogleraar literatuurwetenschap aan verschillende Amerikaanse universiteiten. Zijn verhalenbundel Dating Miss Universe won diverse prijzen. Het Bradburyrapport is zijn romandebuut. De titel verwijst naar de Amerikaanse cultschrijver Ray Bradbury (1920), auteur van Fahrenheit 451.
De Verenigde Staten anno 2071. Het is het enige land ter wereld waar sinds 2049 elke burger kan beslissen een kloon van hem te laten maken voor het geval de aanvrager ooit medische nood heeft aan een orgaan om alzo langer te leven. Anno 2071 zijn er reeds meer dan 250 miljoen klonen. Het klonen gebeurt in een zeer strikt gebied, eigenlijk volledig ontruimde staten, die de Ontruimingen worden genoemd. De Ontruimingen zijn volledig op zichzelf werkende gebieden waarin de klonen opgroeien met zo min mogelijk inmenging van de echte mens, ook wel Originelen genoemd. De mannelijke klonen werken op landbouwbedrijven binnen de Ontruimingen, sommigen helpen mee bij de schoonmaak, het onderhoud van de gebouwen, wegen, enzovoort. Sommigen zijn zelfs betrokken bij het proces van het klonen zelf, een systeem dat zo is uitgedokterd dat de Originelen er zo min mogelijk mee te maken hebben. Vrouwelijke klonen doen maar één soort werk; jonge klonen dragen, baren, ze tijdens hun kindertijd verzorgen en begeleiden. Mannen en vrouwen zijn strikt van elkaar gescheiden en leven op 150 kilometer afstand van elkaar. Een ondergrondse actiegroep tegen het klonen is in contact gekomen met een kloon die uit de Ontruimingen is ontsnapt en wil hem via een doorgedreven opvoeding klaarstomen om als martelaar op te voeren tegen het gehele systeem. Anne Pearson, lid van de groep, neemt hiervoor contact op met haar jeugdvriend Ray. Anne wil dat Ray samen met haar de opvoeding van de kloon op zich neemt en hun bevindingen neerschrijft in een rapport voor de overheid. Een taak die voor Ray een extra dimensie krijgt wanneer hij erachter komt dat de ontsnapte kloon niemand minder is dan hemzelf.
Nieuwe medische technologieën brengen ongetwijfeld nieuwe morele kwesties met zich mee. Is het klonen van mensen ethisch verantwoord, hebben klonen recht op een eigen leven en hoe reageren ze om gewoon als onderdeel te worden geslachtofferd wanneer hun origineel nood heeft aan een orgaan? Deze vraag is de rode draad door dit verhaal heen. Verwacht echter geen sciencefiction, Polansky is er heel kundig in geslaagd het thema te verweven in een zeer menselijk boek waarin de relaties tussen mensen centraal staan. De vriendschap tussen Anne en Ray, weduwe en weduwnaar, die elkaar na 40 jaar weer ontmoeten, is ontroerend om te lezen. Het relaas van hun leven, hun nooit beantwoorde liefde voor elkaar en de liefde en toewijding die ze geven aan en ontvangen van de kloon zijn treffend voor dit boek.
Een absolute aanrader voor ieder die houdt van auteurs die af en toe eens buiten de lijntjes durven kleuren. Zoals vermeld op het omslag: Het Bradburyrapport is een inventieve, cerebrale thriller. | 1pos
|
Theorin is een geweldige schrijver. Schemeruur en Nachtstorm zijn enorm spannende boeken. Ik kijk uit naar deel 3 in de serie van 4, Steenbloed, die morgen verschijnt. | 1pos
|
Kansas 1959. Senior Special Agent Michael Travis van de FBI wordt naar het plaatsje Seneca Falls gestuurd waar onder het carrousel van Circus Diablo het lijk van een onbekende man is aangetroffen. Plaatselijk sheriff Chass (Charles) Rourke heeft de hulp van de FBI ingeroepen omdat hij met zijn eigen onderzoek geen enkele vordering maakt; een verzoek om hulp dat de FBI goed uitkomt. Travis richt zijn onderzoek op de leden van het circus. Een lijn van onderzoek die niet veel oplevert. Edgar Doyle, de mysterieuze en raadselachtige directeur van het circus, de Magere Man, meneer Slate met aan iedere hand zeven vingers en de overige illustere leden van het bonte gezelschap praten veel maar zeggen weinig. Naarmate het onderzoek vordert beginnen zich echter toch de contouren af te tekenen van een zaak die veel verder reikt dan het onbetekenende plaatje Seneca Falls. Travis wordt geconfronteerd met een waarheid die hij alleen in volle omvang onder ogen kan zien als hij bereid is zijn beeld over de FBI en zijn collega's grondig te herzien.
Van de Engelse schrijver Roger Jon Ellory wordt wel beweerd dat hij de uitvinder is van de slow motion thriller en die bewering bevat veel waarheid. Ellory bouwt zijn verhalen zorgvuldig en weldoordacht op, construeert originele plots en werkt deze nauwgezet uit. Karakterbeschrijvingen, sfeertekeningen, dialogen, observaties, het onder worden brengen gevoelens en gedachten, voor alles neemt hij de tijd en besteedt er de groots mogelijke zorg aan. Hij hanteert daarbij een fraaie en poëtische schrijfstijl en de combinatie van al deze elementen maken zijn boeken uiterst plezierig om te lezen.
Een circus van schimmen is niet alleen een thriller maar ook een roman over een menselijk drama. Over een man van wie Laura McCaffrey uit Seneca Falls zegt: ‘Ik weet het niet, Michael. Volgens mij ben je de eenzaamste persoon ter wereld.’ Het verhaal wordt verteld vanuit een steeds wisselend perspectief tussen het heden en verleden van Michael Travis. Ellory doet dat heel knap. Gebeurtenissen in het moordonderzoek roepen beelden op uit een schokkend verleden. Michael Travis leeft met de grote angst dat hij de gewelddadige en duistere kant van zijn vader heeft geërfd. Zijn bazen van de FBI vinden dat hij geknipt is voor de opdracht die ze hem gegeven hebben maar de gruwelijke ervaringen uit Michaels verleden beperken hem om met een open oog naar de zaak te kijken. Circusdirecteur Edgar Doyle ziet dat en manipuleert de man in de schaduw. De gesprekken tussen deze twee prachtig uitgewerkte personages zijn geweldig. Ook de andere personages uit het verhaal, de bonte stoet circusmensen, de lokale bevolking, de mensen uit Michaels verleden en de agenten van het bureau spreken tot de verbeelding en zijn levensecht. Het boek komt wat traag op gang maar na een aantal hoofdstukken heeft het je te pakken en boeit het tot de laatste pagina. De ontknoping is redelijk spannend en verrassend en zet je aan het denken.
Een circus van schimmen mist de subtiele literaire schoonheid van Een stil geloof in engelen en het expliciete en tomeloze geweld van Bekraste zielen maar is door de psychologische diepgang en de uitermate fraaie en indringende beschrijving van personages, gevoelens, gedachten en emoties een overweldigend boek. Een literaire thriller zoals alleen R.J. Ellory ze kan schrijven. Met een circus van schimmen bewijst hij opnieuw een van de grootste thrillerauteurs van deze tijd te zijn. | 1pos
|
Munkel is een reus. En niet zomaar een reus. Nee, hij is in de ogen van de andere reuzen een mislukte reus. Hij is klein. Net zo klein als de krielen die aan de voet van hun berg wonen. Maar omdat hij zijn slimheid eerder bewees, wordt hij de nieuwe Wijze Man. Munkel is bezig met de voorbereidingen om wijze man te worden, als zijn kriel-vriendin Emilie hem ervan overtuigd dat de Bulderberg eigenlijk een vulkaan is. De drab die uit de berg naar boven komt is een teken dat het niet lang zal duren voordat de vulkaan gevaarlijk wordt. Maar ondanks Munkels aanstelling tot Wijze Man willen de reuzen niet naar hem luisteren en gaan ze gewoon door met hun dagelijkse beslommeringen. De drab blijkt handig in de smederij en de eindeloze ‘mist’ blijkt in het begin nog niet zo erg te zijn. De tekenen zijn er, de vulkaan is wakker. Hoe gaat Munkel het voor elkaar krijgen dat de reuzen naar hem luisteren? Het enige wezen waar de reuzen meer ontzag voor hebben is de Wonderezel. Maar waar haalt hij een Wonderezel vandaan? Dan komt Emilie met een plannetje. Zouden ze de reuzen op tijd kunnen overtuigen? Want de tijd tikt door. De vulkaan is wakker en staat op uitbarsten!
In dit tweede deel van Janet Foxley’s ‘Munkel Trog’ laat de schrijfster zien dat ze een goed vervolg op haar debuut kan schrijven. Echter, als je het eerste deel niet gelezen hebt, zijn sommige dingen in dit tweede deel wat onduidelijk. Hoewel de hele wereld van Munkel vanzelfsprekend lijkt, had deze voor een nieuwe lezer wat meer introductie mogen bevatten. Desondanks is het tweede deel ook zonder voorgaand deel goed leesbaar.
Foxley’s schrijven is voor de doelgroep goed leesbaar. Soms zitten er uitdagende woorden in de tekst waarover de zeven- tot negenjarigen kunnen struikelen. Maar de korte zinnen en de levendige dialogen zullen zeker tot hun verbeelding spreken. De begeleidende illustraties van Georgien Overwater maken het verhaal sprekend en overtuigend. Het zijn leuke en gekleurde tekeningen die de tekst begeleiden.
Al met al is dit tweede deel in de serie over Munkel Trog een fraaie opvolger van het debuut van Janet Foxley. Het is fantasierijk en speelt in op de beleefwereld van de doelgroep. Het verhaal van de kleine Munkel laat de jeugdigen onder ons zien dat je iets kunt betekenen in de wereld, óók als je klein bent. Al is die wereld dan alleen een vulkaan. Een vulkaan die op uitbarsten staat. Kunnen Munkel en Emilie de reuzen redden? | 1pos
|
De BBoys hebben een dag gejaagd. Dit evenement is georganiseerd door Stefan, de man van Joy. Als zij haar man ’s avonds in de jachthut ophaalt, staat ze oog in oog met het Old Boys Network. Het clubje bestaande uit Martin Jonker van Drechtstee, Christiaan Bloemland, Michiel Meijerling, Balthasar Benjamin (BB) van Wassenaer en een vijfde man roept herinneringen op die Joy diep heeft weggestopt. Joy ziet haar verleden herleven. Alles in haar schreeuwt om vergelding. Het is tijd om wraak te nemen op de vijf die haar ooit hebben vernederd en mishandeld.
Joy is de eerste spannende roman van schrijfster Marjan van den Berg (1955). Zij is bekend van de serie over Sanne in de Margriet. Het verhaal van hoofdpersoon Joy Westergaard wordt vanuit een meervoudig perspectief in de derde persoon verteld. Zij schildert prachtige kunstwerken en krijgt steeds meer naam, ook in New York. Bijna in trance schildert ze haar werken, waarin steeds een aantal duistere figuren opduiken. In flashbacks wordt steeds iets meer duidelijk over het verleden van Joy.
De schrijfster houdt je als lezer lang in spanning over die vijfde man. Niet doorlopend, maar zo af en toe steekt de vraag de kop op. Dat prikkelt om door te lezen. Marjan van den Berg gebruikt veel korte zinnen en heeft een (van Sanne herkenbare) vlotte manier van schrijven en humor. Zij zet Joy, haar vriendin Annechien en de andere personages heel levensecht neer. Het verhaal switcht moeiteloos van feestjes naar begrafenissen en van schildersessies naar terugblikken in de tijd. Al lezend ontdek je steeds meer.
De roman telt 350 pagina’s en maar liefst 83 hoofdstukken. Wat de omslag betreft had ik het boek niet uitgekozen, dat is mij te somber en gevlekt. Maar Joy is een erg aangrijpend en boeiend verhaal. Het had mij stevig in zijn greep totdat het uit was. Het laatste hoofdstuk verraste mij en maakte nog even extra duidelijk wat Joy ooit overkomen was. Het boek verdient vijf sterren. | 1pos
|
Meeslepend verhaal wat zich afspeelt in alle hoeken en gaten van Rotterdam. Goed geschreven, smaakt naar meer! | 1pos
|
Op een avond komt Lonneke thuis met een klein katje dat ze in een vuilcontainer heeft gevonden. Haar vader wil 'm eigenlijk niet houden, maar hij stemt toe en de dag erna gaan Lonneke en haar moeder meteen met het katje naar de dierenarts. Na een tijdje is Mormel, zoals haar vader het katje heeft genoemd, verdwenen.
Lonneke holde.
Ze was te laat.
Natúúrlijk was ze te laat.
Dat was ze meestal.
Maar vandaag had ze er een goede reden voor.
Ze ritste haar jack een stukje open en keek.
Er piepte iets.
Lonneke stak haar hand naar binnen.
Het piepen hield op.
Ze trok het koordje onder aan haar jack nog wat strakker.
Toen holde ze weer verder.
Het verhaal begint voorspelbaar: Lonneke komt thuis met een gevonden katje en ze wil hem houden. Natuurlijk blijft hij! Maar als je een kat in huis hebt en die naar buiten mag, komt het (helaas) voor dat hij kwijt kan raken. Ze vinden hem echter niet zo snel terug als je zou hopen. Omdat het boek een goed einde heeft, komt Mormel natuurlijk toch terug. En de manier waarop is echt heel herkenbaar voor iemand die zelf ook wel eens een kat is kwijtgeraakt en weer terug heeft gevonden.
Het verhaal is vooral spannend op het moment dat Mormel is verdwenen, maar ook op de momenten dat Mormel in huis is, zit er spanning in het verhaal: gaat hij weer wat slopen? Klimt hij in een boom en komt hij er niet uit? Gaat Mormel misschien wat rare dingen doen?
Lonnekes vader wil niet dat Mormel blijft, maar daardoor is hij juist het leukste om over te lezen! Soms accepteert hij namelijk wel dat Mormel in huis is, bijvoorbeeld als Mormel op vaders schoot komt liggen.
De televisie die ze in huis hebben, is nog zo'n dikke beeldbuis. Mormel gaat daar namelijk vaak bovenop liggen en dat werkt natuurlijk niet met die nieuwe platte televisies van tegenwoordig. Het boek is echter geschreven in 2002 en toen was zo'n dikke tv nog normaal. Dat is dan ook meteen het enige waaraan je merkt dat het al een wat ouder boek is.
Omdat dit een speciale Leesleeuw-uitgave is, staan er achterin het boek ook nog wat tips voor activiteiten die je kan doen naar aanleiding van dit verhaal. Ook worden er tips gegeven voor als je zelf graag een huisdier wil. De tekst op de pagina's met leestips en activiteitentips is echter wel de helft kleiner dan de tekst van het verhaal zelf, dus die tekst is meer geschikt om voor te lezen door een volwassene.
Net als in de eerste alinea zijn alle zinnen kort, ook de zinnen in de dialogen. Elke zin staat op een nieuwe regel en de letters zijn groot, zodat het makkelijker lezen is.
Ook al zijn de zinnen zo kort, toch weet de auteur de gevoelens van Lonneke en de spanning in het verhaal goed over te brengen.
De tekeningen van René Pullens zijn realistisch en laten altijd een scène uit het verhaal zien. Vooral Mormel is heel schattig getekend! Ze voegen ook soms iets kleins toe aan het verhaal, bijvoorbeeld Mormel die tegen zijn spiegelbeeld staat te blazen.
De zwartwit-tekeningen zijn gemaakt met potlood en zien er heel schetserig uit, maar er zitten toch veel details in, zoals het bijvoorbeeld het lichtpuntje in de schaduw op de neus van de dierenarts. De schaduwen zijn aangegeven met verschillende soorten arceringen.
Voor de tekening op de voorkant heeft de illustrator blauw papier gebruikt, wat de tekening van Mormel net wat interessanter maakt om naar te kijken. Je ziet het blauwe papier namelijk op sommige plekken in de kat zelf terugkomen, maar de illustrator heeft ook weer wit potlood gebruikt om de lichtere stukjes op de vacht aan te geven.
Een leuk, dun boekje over een gevonden katje en hoe het hem vergaat in een gezin dat eigenlijk niet had gerekend op een kat als huisdier. | 1pos
|
Direct na het lezen van het boek bedacht ik me dat 'Ladders van schuim' min of meer als metafoor bedoeld moest zijn voor de vergane jaren op weg naar volwassenheid, die trapsgewijs plaatsmaakten voor nieuwe ervaringen en overtuigingen voor de hoofdpersoon.
Al vanaf het begin werd ik geboeid door een verhaal dat mij met uitzonderlijke details, levensechte dialoog en hier en daar prachtige beelden en subtiele psychologische inzichten verraste.
Het is de karakteristieke schrijfstijl van Jan P. Meijers die ervoor zorgde dat ik het boek niet meer losliet tot het einde. | 1pos
|
Ik heb dit boek net uit en heb werkelijk ontzettend van dit boek genoten.Wat een debuut. Ik zal haar zeker volgen in de toekomst !! | 1pos
|
Ik was één van de gelukkigen die dit boek mocht lezen voor de Feelgoodleesclub.
Daar ben ik heel blij mee, want ik heb genoten van Een huis in Frankrijk van Eva de Wit.
Het boek nodigt uit om opgepakt te worden. De vrolijke kleuren van de hortensia`s met vier zomerhoeden aan een waslijn. Later in het verhaal komt dit aan de orde.
Het is geen dik boek en de schrijfstijl van de auteur is heel prettig.
Voor een debuutroman vind ik het volledig geslaagd.
Als rode draad door het verhaal lees je aan het begin van een hoofdstuk de gedachten van Marie, de huishoudster van het landhuis in Frankrijk. Marie heeft dan ook een grote rol in het verhaal, al beseffen de vier vriendinnen zich dit pas later.
Melanie zit in zak in as nadat ze van haar vriend te horen krijgt dat het over en uit is tussen hun twee en dat ze drie maanden heeft om een ander huis te vinden.
Uiteindelijk besluit ze als een soort wraakactie volop gebruik te maken van het huis en nodigt haar vriendinnen van vroeger uit voor een vakantie bij haar Frankrijk.
Dit gaat niet al te gemakkelijk en pas na een paar weken komen Suus, Jessica en Nina dan toch naar Melanie toe.
Het gaat wat stroef na al die jaren dat ze elkaar niet hebben gezien en elk draagt een geheim met zich mee. Als Suus dan na een tijdje haar geheim verteld komen de andere vriendinnen ook met hun geheim op tafel. Marie geeft ze handvatten om iets aan hun huidige situatie te doen en na goed overleg gaan ze het landhuis huren van Jean, de ex-vriend van Melanie en gaan ze een chambre d`hôte van het landhuis maken. Suus is weer terug naar Nederland en Nina, Melanie en Jessica gaan samen met Marie en haar dochter Claire het avontuur aan.
Langzamerhand komt de liefde in het spel.
Dan blijkt ineens dat de ex-vriend van Melanie niet de eigenaar van het huis is. Moeten ze nu gaan stoppen met hun hotel ?
Spannende tijden breken aan voor de vrouwen, maar gelukkig is het eind goed, al goed ! | 1pos
|
Vanuit een wisselend perspectief verteld de Australische auteur en journalist Michael Robotham ( 1960) in zijn nieuwste boek Verwachting het verhaal van Agatha en Megan. Het is het twaalfde boek van deze auteur en de vierde "stand alone. Eerder schreef hij 8 boeken in de Joseph O' Loughlin & Vincent Ruiz reeks. In "Verwachting"wordt om en om het verhaal van beide vrouwen verteld. Beide verwachten een kind en gedurende de korte hoofdstukken die zowel in het heden als verleden spelen werkt de auteur toe naar een ontknoping. In het boek is veel aandacht voor de psychologische kant van het zwanger zijn en de verwachtingen van de jonge moeders. Dit is heel knap uitgewerkt. Zeker als je bedenkt dat de auteur een man is. Hier moet wel veel research voor gedaan zijn!
Meghan heeft al een stabiel gezin en zo op het oog een goed leven met een echtgenoot die voor de televisie werkt. Ze lijkt de touwtjes in handen te hebben. Ze blogt over haar gezinsleven en dat blog is erg populair. Weliswaar gebruikt ze fictieve namen en is bij het grote bloggers publiek niet bekend dat ze getrouwd is met een presentator die bekend is
Agatha daar en tegen heeft haar vriend nog maar kort geleden ontmoet en heeft geen vaste relatie met hem. Haar verleden achtervolgt haar en zij doet er alles aan om haar vriend Hayden aan zich te binden om te voorkomen dat ze er helemaal alleen voor staat. Zij trekt echter haar eigen plan en komt in een lastig parket. Ze weet wat ze wil en is bereid heel ver te gaan om haar eigen verwachtingen waar te maken.
Eerst wordt de lezer op het verkeerde been gezet maar al snel is duidelijk dat dit geen standaard zwangerschap is van beide dames. Met name het verleden van Agatha lijkt een beslissende factor te zijn. Hoewel de term thriller wel recht doet aan het verhaal zou een psychologische thriller nog meer recht doen. Het is geen boek waarbij je op het puntje van de stoel bladzij na bladzij doorschiet omdat de spanning te snijden is. Daarvoor wordt het verhaal veel te veel uitgesponnen en de motieven uitgebreid uitgewerkt. Dit gaat ten koste van de snelheid maar geeft knap inzicht in de door hormonen en eerdere trauma's gemaakte beslissingen. Dit werkt naar een climax toe die enigszins onverwacht is.
Als je bereid bent om heel ver te gaan stel je dan je verwachtingen bij?? | 1pos
|
Oogvocht van Ilona van Hilst is een door mythologie omlijste thriller. Wat hebben een oeroud, verborgen pakketje en Isis met elkaar te maken?
Oogvocht gaat voor het overgrote deel over Isis die weinig contact heeft met haar vader en al 19 jaar geen contact meer heeft met haar broer Bram. Oogvocht begint echter eeuwen eerder, waarna er twee grote sprongen in de tijd worden gemaakt.
Het verhaal begint al in 2130 v.Chr in Egypte, wanneer Ebi Nasser van hooggeplaatste personen de belangrijke opdracht krijgt om een bijzonder pakketje op zijn akker te begraven.
Daarna wordt de sprong gemaakt naar 1989. Isis woont met haar moeder, haar broer Bram, haar halfzus Noëlle en haar stiefvader François in Sommières Frankrijk. Wanneer haar moeder, voor zover Isis weet, door zelfmoord om het leven komt, gaan Bram en Isis terug naar Nederland. Ze gaan bij hun vader Rogier wonen. Dit alles is zwaar voor Isis, zeker als Bram, met wie ze heel close is, dan ook nog eens weggaat en ze geen contact meer met elkaar hebben.
De tweede sprong is naar 2010. Isis heeft inmiddels een goed leven voor zichzelf weten op te bouwen. Ze woont samen met haar vriend Walter. Isis is grafisch ontwerpster en Walter beeldend kunstenaar, samen runnen ze het bedrijf IsWa Artwork. Dan staat ineens haar broer Bram voor haar neus, hij beweert dat hun moeder geen zelfmoord heeft gepleegd maar dat ze is vermoord.
“Ze raakte in paniek en begreep dat het goed mis was. Het leek alsof ze in een slechte film zat en dat het niet waar was. Er schoten allerlei beelden door haar hoofd.....” Ilona van Hilst.
Eerst wil Isis Bram niet geloven, maar het blijft aan haar knagen. Terwijl ze probeert uit te vinden hoe het nu echt zit, krijgt ze een belangrijke opdracht waardoor ze haar zoektocht even moet onderbreken. Wanneer ze voor deze opdracht naar Egypte is afgereisd lijkt ze daar iemand van vroeger te herkennen. Op het moment dat haar reis een onverwachte wending krijgt zou het wel eens heel gevaarlijk voor haar kunnen worden.
Oogvocht van Ilona van Hilst is een leuke thriller. De manier waarop Egypte, de mythologie, de goden, godinnen en farao’s onderdeel uitmaken van dit boek en de manier waarop sommige personages hiermee aan de haal gaan is goed gekozen en verbindt veel elementen van het verhaal. Het is fijn dat je, in het begin van het boek, ook eerst een stukje over die mythologie kunt lezen.
De hoofdstukken in Oogvocht zijn redelijk kort gehouden waardoor het boek vlot leest. Het verhaal wordt vanuit verschillende personages verteld. Hierdoor krijg je wat meer inzicht in de personages rondom Isis en het voegt extra spanning toe omdat je op deze manier verhaallijnen meekrijgt die voor Isis (nog) niet bekend zijn.
Wat ik jammer vond aan Oogvocht is dat het verhaal soms wat afstandelijk aanvoelde doordat emoties en gebeurtenissen hier en daar redelijk snel aan de kant geschoven werden. Hierdoor was het voor mij soms lastig om met de personages mee te leven. Daar waar er wat meer aandacht werd besteed aan de emoties en spanning, kwam het verhaal direct tot leven. Zoals bijvoorbeeld de verhaallijn van Bram, die duidelijk nog maar weinig vertrouwen heeft in de mens, maar die wel alle vertrouwen heeft in zijn hond Thierry.
Oogvocht is het eerste boek dat ik van Ilona van Hilst heb gelezen en alhoewel het me niet op het puntje van mijn stoel heeft laten zitten, heeft ze daarmee toch een goede indruk achtergelaten. Ik geef deze thriller 3.5 sterren.
Deze recensie schreef ik voor, en is terug te vinden op, de blog In de Boekenkast: https://indeboekenkast.wordpress.com | 1pos
|
Originele verhaallijn gecombineerd met de nodige dosis spanning. Soetewey doet het weer... Toch echt wel 1 van de meest onderschatte auteurs in de lage landen. | 1pos
|
Wanneer blijkt dat Elin al haar hele leven voorgelogen wordt door haar ouders en haar vader niet de man is die haar heeft opgevoed, besluit ze de waarheid te achterhalen. Ze neemt een job als therapeut aan in een TBS-kliniek om uit te zoeken of ze haar echte vader kan vinden. Ze wordt niet alleen geconfronteerd met haar eigen verleden, maar ook met dat van de patiënten. Bovendien begint ze een relatie met één van hen. Elin gaat tot het uiterste om de puzzelstukjes in elkaar te passen, maar het web aan leugens waarin ze verstrikt raakt, is groot.
‘Later als ik dood ben’ is een goed uitgewerkt verhaal met degelijk neergezette personages. Elin intrigeert, ze maakt niet altijd de meest doordachte beslissingen en gaat te werk vanuit frustratie. De waarheid waar Elin naar op zoek is, komt uit onverwachte hoek en er moet een behoorlijk hoge prijs voor betaald worden.
Auteur Ilse Ruijter zet de toon met de proloog waarin iemand neergeschoten wordt. Ze beschrijft het beklemmend en weet ook gedurende de rest van het verhaal de aandacht van de lezer vast te houden. In dit boek zindert de spanning onderhuids door. Het is geen boek dat bol staat van actie, maar het zet in op een soort sluimerende en benauwde sfeer waarin de lezer zich afvraagt hoe ver Elin zich zal laten meeslepen door haar eigen verlangen de identiteit van haar vader te achterhalen.
In korte hoofdstukken die springen doorheen de tijd wordt er een blik geworpen op de gebeurtenissen in heden en verleden. Het perspectief van Elin komt aan bod, maar ook dat van een aanvankelijk anoniem personage uit de kliniek. Het verhaal trekt de lezer naar binnen en leest ontzettend vlot.
‘Later als ik dood ben’ is de tweede thriller van Ilse Ruijters. In 2015 won ze de Hebban Thriller Debuutprijs 2015 voor ‘De onderkant van sneeuw’ en met dit boek levert ze opnieuw een verrassend en tegelijk bijtend verhaal af. Het is een aanrader voor liefhebbers van een knap geschreven psychologische thriller. | 1pos
|
Wanneer de 13 jarige Alison Carter als vermist wordt opgegeven begint voor de jonge inspecteur George Bennett een race tegen de klok om Alison levend terug te vinden.
Val Mc Dermid weet als geen ander een sfeer vol mysterie en achterdocht te creeren rond deze verdwijning. De ingredienten hiervoor worden meesterlijk samengebracht en als lezer word je zo meegezogen in het verhaal. In een afgelegen gehucht (Scardale) anno 1964 is de kleine gemeenschap één grote familie (ons kent ons). De interactie met de buitenwereld beperkt zich tot school en wat markt aangelegenheden. Het onderzoek loopt in zo'n omstandigheden zeer moeilijk maar omwille van Bennett's belofte naar de familie toe en ook omwille van zijn ambitie voor zijn verdere carriere wordt deze zaak voor hem een ware obsessie.
Het boek is geschreven alsof de feiten zich daadwerkelijk (non-fictief) hebben voorgedaan (boek 1). Hierdoor ervaar je als lezer nog een extra inleving met de feiten en wordt de nieuwsgierigheid extra geprikkeld. Een rechtspraak volgt. Wanneer we 35 jaar verder in de tijd gaan (boek 2) wordt het belang van de uitspraak van deze rechtszaak als een voorbeeld gezien in strafrecht. Een journaliste wenst over deze zaak een boek te schrijven. Maar dan krijgt het verhaal een plotse wending.
De terechtstelling is een intens, goed onderbouwde (psychologische) thriller waar je als lezer zeer dicht betrokken in geraakt en je de gebeurtenissen moeilijk kan loslaten. Een echt meesterwerk | 1pos
|
Ik heb het uit! Moest wel even met mijn ogen knipperen bij de verschijning van de Idea. Maar bij bij deze schrijver wordt ongeloofwaardig werkelijkheid. Genoten van deze page turner. Kan nog niet gelijk aan een ander boek beginnen want dit intrigerende verhaal met zoveel herkenning voor een (amateur) schilder is nog lang niet af. Gelukkig: wie wat bewaard heeft wat. Ongelukkig: wanneer verschijnt deel 2? | 1pos
|
een goed en spannend verhaal.
echt de moeite waard om te lezen.
krijgt van mij 4 sterren | 1pos
|
Het boek bestaat uit ogenschijnlijke losse verhalen. In de eerste paar verhalen is een link naar Mattias direct duidelijk daarna wordt het waziger, soms zelfs langdradig. Maar doorlezen is zeker de moeite waard want naar het eind toe vloeien alle losse verhalen over in 1 verhaal er wordt alles duidelijk. | 1pos
|
Zes verhalen, met allemaal hetzelfde thema: 'De ondergang'. Eigenlijk ben ik meer van de boeken met één verhaal, dacht ik. Deze bundel vond ik wel heel bijzonder. Het titelverhaal vond ik bijzonder, tragikomisch bijna. Het verhaal wat de meester indruk op mij heeft gemaakt was 'De laatste dag'. Een verhaal wat zo uit de krant zou kunnen komen en in de maatschappij, jammer genoeg, steeds vaker voor lijkt te komen. Maar ook het verhaal over de alleenstaande dame die wordt beroofd (ik weet de titel niet meer) was bijzonder. Ja eigenlijk waren alle zes verhalen bijzonder. Geen verhalen die je achter elkaar aan leest. Na een verhaal moest ik het boek steeds even terzijde leggen voor ik weer verder wilde en kon.
Ja en dan de pagina's met een voorproef van het nieuwe boek van Corine met een vrouwelijke hoofdpersoon, Jessica. Geweldig! Nu al, ik kan niet wachten tot het boek in de winkel ligt en ik ben bang dat ook dat weer een verslaving zal gaan worden, net als met de serie van Nelleke de Winter!
Een aanrader al met al deze verhalenbundel, en voor een leuke prijs! Dus krijg je 'm niet kado,doe jezelf hem dan kado! | 1pos
|
Deze beklemmende debuutroman is geschreven vanuit de belevingswereld van de jonge Mikael. Bij aanvang van het verhaal is hij negen jaar en komt zijn vader Birk niet thuis. Mikael weet er meer van maar vertelt alleen met horten en stoten een vaag verhaal aan zijn moeder. “Papa zwom weg. Hij was onder water. Ineens”
In het eerste deel kom je er langzamerhand achter wat er is gebeurd, dit vond ik met deel 2 het meest meeslepend. De eenzame Mikael op een afgezonderd eiland, met 3 bewoners (hijzelf, zijn moeder en buurman Karl), hartverscheurend. Hij voelt zich al enorm schuldig en als moeder begrijpt wat er is gebeurd laat ze Mikael duidelijk voelen dat zij hem verantwoordelijk acht. Hoe tragisch!
De verstoorde moeder-kindrelatie komt niet meer goed en neemt in de loop der jaren steeds vreemdere vormen aan. Deze verstikkende verhouding zie je ook terug bij de meeuw en haar jong. Mikael sluit hen tegen het eind van de roman op in één van de kamers van een leegstaand huis op het eiland. Een bijzondere parallel.
Heel knap vond ik hoe Robben voortdurend vanuit Mikaels gedachten en emoties blijft schrijven. En hoe mooi doet hij dat, sober en beeldend. Aanrader! | 1pos
|
Bij het zien van de schitterende cover krijg je het gevoel dat er iets ergs staat te gebeuren of iets ergs is gebeurd. Het heeft iets onheilsvoorspellend.
Je zit gelijk in het verhaal, het verhaal heeft je in zijn greep en laat je niet meer los tot je het boek uit hebt. Je wilt weten of Oscar gelijk heeft en krijgt, hoe hij wraak gaat nemen en wat er allemaal gaat gebeuren, maar je wilt ook weten wat er precies gebeurd is. Soms loop je je te ergeren aan Oscar en wil je hem tot de orde roepen, maar tegelijkertijd begrijp je hem. Begrijp je waarom hij wraak wil nemen. Je wenst niemand toe wat hij heeft meegemaakt. Ondertussen krijg je ook respect voor hem, hoe hij met bepaalde mensen omgaat, hoe hij bepaalde mensen probeert te helpen.
Het plot is heel verrassend, die zie je niet aankomen omdat je verwachtte dat het een totaal andere kant op zou gaan. De keuze voor de titel van het boek is dan pas echt duidelijk en kan je alleen maar beamen dat er geen betere titel voor het boek is.
Het boek is vlot, beeldend, bijna filmisch geschreven. De juridische taal die er af en toe in voorkomt is niet storend, het wordt al snel duidelijk wat het betekent. In het begin wordt er af en toe een hoofdstuk naar 20 jaar eerder terug gekeken, daarna lees je door middel van flashbacks van Oscar, doordat hij zijn verhaal aan deze en gene vertelt, het hele verhaal duidelijk. Op het eind komt alles tezamen en begrijp je zelfs een bepaald persoon beter.
De karakters in het boek zijn heel geloofwaardig. Een ieder die erin beschreven wordt, hadden zomaar echt kunnen bestaan. Iedereen kent wel bepaalde types die worden beschreven. Voor veel mensen kunnen bepaalde gebeurtenissen die beschreven worden, herkenbaar zijn omdat ze het zelf hebben meegemaakt of kennen iemand die dat heeft meegemaakt. Begrijpen Oscar omdat ze hetzelfde zouden doen, misschien op een iets andere manier.
Dit is een boek dat je nog wel even bezig houdt nadat je het uit hebt. Je gaat je afvragen hoe je zelf met hetgene wat Oscar is overkomen, zou omgaan als het jou zou overkomen. Zou je na verloop van tijd er vrede mee krijgen of zou je ook wraak willen nemen. Het boek is dan ook een echte aanrader. | 1pos
|
We kennen hem van wereldhits als Streets of Philadelphia, Dancing in the dark en I’m on fire. Toch is Bruce Springsteen, ook bekend als ‘The Boss’, het meest in zijn element als hij op het podium staat. Dat begon bij hem al op zijn vijftiende en nu hij bijna zeventig is, is dat nog niet veranderd, hoewel hij tijdens zijn Springsteen on Broadway-tour door Amerika wel voornamelijk in kleine zalen optrad. In Born to run, zijn autobiografie, dat in 2016 verscheen en waar hij zeven jaar aan heeft gewerkt, vertelt hij over een aantal van zijn optredens, maar vooral over zijn eigen leven.
In niet altijd chronologische volgorde vertelt Springsteen onder andere over zijn afkomst, zijn ouders, zijn jeugd en vooral hoe hij op zesjarige leeftijd, nadat hij Elvis Presley op de televisie zag, in de ban van de muziek is geraakt. Vanaf dat moment had hij maar één doel voor ogen en dat is verdergaan in die muziek, en daarin wilde hij een legende worden. Hij vertelt dat wat hij uiteindelijk bereikt heeft, hem niet is komen aanwaaien. Hij moest van ver komen, heeft zichzelf met erg veel oefenen gitaar leren spelen, heeft op jonge leeftijd mooie dingen meegemaakt, maar ook al wat diepere dalen gekend.
Vanaf het begin is het al duidelijk dat de zanger zichzelf niet spaart. Hij heeft de nodige zelfkritiek, dat komt ongetwijfeld doordat hij aangeeft control-freak én perfectionist te zijn, maar ook zelfspot is hem niet vreemd. In Born to run is Springsteen openhartig en stelt hij zich tevens kwetsbaar op. Hij heet het over zijn successen, maar laat het eveneens niet na om het over zijn depressies te hebben. Dat toont de mens Springsteen, in plaats van alleen de artiest Springsteen. Er zullen niet veel andere beroemdheden zijn die hun fans en lezers in het diepste van hun ziel laten kijken. Door deze openheid leer je The Boss op een heel andere manier kennen.
Springsteens levensverhaal bestaat uit mooie momenten, maar ook uit minder mooie. Hij is lovend over zijn vriendschap met leden van de E Street Band, maar emotioneel als een aantal van hen komt te overlijden. Dat laatste uit zich vooral na de dood van saxofonist Clarence Clemons, met wie de zanger een speciale band had. Ondanks die gevoelige kant, kan hij ook hard zijn. Want Springsteen is wel de baas, er moet gedaan worden wat hij wil. Iets dat hij in zijn tienerjaren al met zichzelf heeft afgesproken.
Dat Springsteen zijn gedachten op papier kan zitten is bekend, dat bewijzen de vele songs die hij geschreven heeft. In zijn autobiografie, met soms mooi geformuleerde zinnen, wordt dit andermaal bevestigd. En dat hij dan in al zijn enthousiasme af en toe iets te veel uitweidt over zijn gevoelens wordt hem vergeven. Per slot van rekening is Born to run een vlot, duidelijk en bij tijd en wijle beeldend geschreven verhaal over het boeiende, maar bewogen leven van een muzikant in hart en nieren. | 1pos
|
In dit achtste deel met D.D. Warren in de hoofdrol krijgt de inspecteur te maken een wel heel merkwaardig slachtoffer. Flora Dane wordt aangetroffen op een plaats delict, beangstigend rustig en ogenschijnlijk onbewogen. D.D. kan het dan ook niet rijmen met wat ze op de P.D. onder ogen krijgt. Het staat volledig haaks op Flora maar de feiten liegen niet. Of vergist ze zich daarin en mist ze iets? Haar intuïtie zegt dat er iets bijzonders met Flora aan de hand is en zoals meestal het geval is zit D.D. in de goede richting. Wanneer FBI-slachtofferspecialist Samuel Keynes ten tonele verschijnt weet ze het zeker, iets klopt er niet. Het slachtoffer van Flora kan in ieder geval niets vertellen, zoveel is wel zeker.
D.D. Warren is in ‘Vind haar’ nog steeds niet de oude. Vanwege een onfortuinlijke gebeurtenis in het recente verleden kan ze haar oude functie nog steeds niet uitoefenen en is ze aangewezen als toezichthouder, iets wat haar niet zint en waar ze ook maar moeilijk aan kan wennen. Deze functie vereist van haar dat ze minder actief is en vertrouwt op haar team dat zij het zwaardere deel van het recherchewerk doen. D.D. is een controlefreak en zeer begaan met haar werk, gepassioneerd zelfs en dat is niet altijd even gemakkelijk voor haar omgeving. Ze denkt en handelt snel, je zou haar zelfs ook impulsief kunnen noemen. Dat is ook precies de charme van D.D., en dat verveelt niet, ook nu niet.
We krijgen in dit deel van haar privéleven niet veel mee. Het zijn vooral het onderzoek en Flora die met het grootste deel van het verhaal aan de haal gaan. Er is namelijk heel veel aan de hand, het is complex en met vlagen ook beklemmend. De geschiedenis van Flora liegt er niet om en de manier waarop Gardner dat uiteenzet is wederom geweldig. De rode draad door het verhaal is heel actueel en doordat de perspectieven elkaar snel afwisselen is de spanning goed vertegenwoordigd. De cursieve hoofdstukken zijn intimiderend, kleinerend en bizar. Op het onmenselijke af zelfs.
“ Wat wil je?” vroeg hij. Ik fronste. Zijn vraag bracht me in de war.
Ik wist niet wat ik wilde. De afgelopen weken was mij geleerd
niemand te zijn en niets te willen. Dat was mijn taak.
En nu……ik vond het doodeng.”
Doordat Flora maar een persoon vertrouwt bemoeilijkt dat het werk van D.D. Ze wordt daardoor min of meer gedwongen samen te werken met diegene en dat is precies waar D.D. geen ster in is. Maar ook die vertrouwenspersoon weet maar zoveel als Flora wil loslaten. Het beeld ontstaat dat Flora er een eigen plan op nahoudt maar niemand weet precies wat. Hebben ze nou met een slachtoffer of een vergelder te maken? De cursieve passages geven mondjesmaat informatie vrij, ook al ben je bijna op het einde, Gardner laat niet los hoe het precies zit. De verrassing is uiteindelijk dan ook groot. Dit is psychologie op z’n best!
“In de belevingswereld van rechercheurs rust er maar één echte
vloek op de maatschappij en dat is niet de meestercrimineel.
Meestercriminelen kwam je maar eens in de zoveel tijd tegen.
Nee, de vloek die op de wereld rust, is de pers.”
Bovenstaande quote geeft heel goed weer waar de druk in dit verhaal vandaan komt. De rol van de media is maar weer eens heel duidelijk. Die kan een zaak maken maar ook breken. D.D. heeft daar ontzettend veel moeite mee en kan daar heel onvoorspelbaar op reageren. Dat maakt haar als persoon ook zo interessant. Ze is een hoofdpersonage dat erop gebrand is haar zaken op te lossen, zelfs wanneer dat ten koste gaat van zichzelf en haar team. Ze is een rechercheur in hart en nieren. Wat dan vervolgens ook heel interessant is aan dit verhaal en datgene waar D.D. nu mee moet werken, is de psychologische uitleg over de relatie tussen ontvoerder en slachtoffer. Het Stockholmsyndroom is bekend maar ‘trauma bonding’, waar ze in dit verhaal mee te maken hebben, is minstens zo schokkend en intrigerend. De psychologische spanningsboog is een continue factor in ‘Vind haar’. Buiten het feit dat het gewoon weer een goed verhaal is, lekker geschreven, interessante personages en dito dialogen, is haar opbouw echt indrukwekkend (met complimenten aan de vertaling!) Sommige stukken uit de tekst zijn dan ook erg veelzeggend, Gardner is daar echt heel sterk in en onderscheidt zich van vele schrijfcollega’s die deze verhaalformule hanteren.
“Zoals Flora kan beamen is redding niet het einde
van een marteling, maar het begin van een
heel ander soort kwelling.”
‘Vind haar’ bevat alle elementen voor een paar uur spannend en aannemelijk rechercheren. Het is met vlagen beklemmend, angstaanjagend en onheilspellend. Vanaf de akelige proloog tot aan het laatste stukje blijf je gefascineerd lezen. Je blijft als lezer lang in het ongewisse als het aankomt op de exacte motivatie en de drijfveer van de betrokkenen. ‘Niet alles is wat het lijkt’ gaat nu wel heel sterk op. En wat leest dat lekker! Tot nu toe zijn alle acht delen van hoog niveau, zowel qua inhoud als geloofwaardigheid. Voor mij hoort Lisa Gardner echt bij de top van de psychologische thrillerschrijvers. Laat het volgende deel dan ook maar komen, ik blijf ze lezen.
4 dikke sterren! | 1pos
|
Huwelijk is een intrigerende en originele roman over drie jonge mensen, die even intens als vergeefs zoeken naar de zin van het leven. Middelpunt is Madeleine: populair, mooi, en dol op boeken over liefde en huwelijk van Jane Austen en haar tijdgenoten. Maar tot haar schrik hoort ze van haar universitaire docenten dat dergelijke boeken hopeloos zijn verouderd, en dat termen als ‘liefde’ veel complexer en dubbelzinniger zijn geworden. Erger nog, ze gaat enorm twijfelen aan aard en waarde van haar eigen liefdesgevoelens. Mede daardoor raakt ze verslingerd aan de filosoof Roland Barthes, die zo briljant schrijft over de verscheurdheid en twijfel van verliefden.
Nee, dan de beide jongens in haar leven. Mitchell zoekt rusteloos naar religieuze zingeving, en is tegelijk idolaat van Madeleine. Maar ja, wat willen Madeleine en hij precies? Vriendschap , Platonische liefde, vluchtige seks, echte liefde? Niemand die het weet. Leonard is woest aantrekkelijk, een beest tussen de lakens, en briljant bovendien. Probleem is alleen dat hij manisch-depressief is. Madeleine weet het niet meer: wat moet ze met Mitchell, wat met Leonard? Zo ontstaat een driehoeksverhouding van drie buitenissige personages die elkaar zoeken, vinden, afstoten en weer zoeken, zonder zichzelf en de anderen ook maar een seconde te begrijpen. Zij zijn daardoor onvoorspelbaar voor zichzelf én de lezer. Maar dat leidt wel tot een spannende en originele plot. Eugenides versterkt dat nog door diverse gebeurtenissen heel vernuftig vanuit meerdere perspectieven te vertellen, waardoor voelbaar wordt hoe verschillend de drie personages aankijken tegen de raadselachtige werkelijkheid.
Bovendien beschrijft Eugenides heel mooi de innerlijke worstelingen van zijn hoofdpersonen. Vooral de depressies en manische periodes van Leonard komen indringend naar voren. In zijn manische periodes kan hij alles, en is hij vele malen slimmer dan ‘normale’ personen. In zijn depressieve periodes echter raakt hij totaal in zichzelf verstrikt: ‘Het brein denkt dat het sterft en dus denkt het lichaam dat het sterft en dat registreert het brein dan weer en zo gaan die signalen over en weer en heen en weer als een feedbackloop’. Madeleine krijgt soortgelijke gevoelens van afsterving: kijkend naar Leonard ziet ze een dode, kijkend naar zichzelf ziet ze een spook. En toch: ‘Door haar relatie met Leonard voelde Madeleine zich bijzonder. Het was alsof haar bloed altijd kleurloos door haar aderen was gestroomd en pas sinds ze hem had leren kennen zuurstofrijk en rood was geworden’. Juist Leonards waanzin, hoe destructief ook, maakt het hele bestaan voor haar vele malen intenser. Eugenides laat overtuigend zien hoe dol Madeleine is op die intensiteit, en hoe ze daar tegelijk ook helemaal op stukloopt. Zoals hij ook mooi laat zien dat Leonards manisch-depressieve conditie, die elke ‘normale’ liefdesrelatie blokkeert, hem tegelijk juist extra ontvankelijk maakt voor buitensporig diepe liefde.
Madeleine en Leonard blijven echter eindeloze zoekers, zonder rustpunt. Zo ook Mitchell, die vergeefs zingeving zoekt in een hoger religieus verband. Wel doet hij allerlei - prachtig verwoorde - inzichten op door boeken te lezen van Tolstoi, Salinger, Teresa de Avila, William James, en vele anderen. Ook raakt hij soms helemaal geïnspireerd door levensverhalen van gelovigen die hij tijdens een wereldreis tegenkomt. Enkele malen heeft hij ook zelf voor even een – meeslepend beschreven- visioen van dieper inzicht. Daarin ziet hij een glimp van mystieke extase, en de vage contouren van een huwelijk met Madeleine. Maar elke keer slaat toch de onrust en twijfel weer toe.
De drie personages draaien dus eindeloos om elkaar en zichzelf heen. Soms word je daar als lezer wat moe van. Zoals je ook ongeduldig kan worden van de uitgebreid toegelichte citaten uit allerlei boeken, hoe mooi die vaak ook zijn. De weifelmoedigheid en naïveteit van Madeleine zijn soms irritant, evenals de (weliswaar fraai beschreven) religieuze aanvechtingen van Mitchell. Niettemin, het verhaal is vele malen intrigerender dan een normaal ‘boy meets girl’ verhaal. De plot houdt je klaarwakker, tot en met het verrassende en ontroerende slot. De twijfel van de personages is herkenbaar, en maakt ze zelfs extra sympathiek en interessant: ze roesten niet vast in kleurloze zelfverzekerdheid, en behouden hun nieuwsgierige open blik. Kortom: er valt het een en ander aan te merken op dit boek, maar prachtig is het wel!
De vertaling is van Jan de Nijs en Gerda Baardman. | 1pos
|
Jan Brokken heeft een prettige vertelstem en weet in dit boek oprecht interessant te vertellen over het schrijfvak. Na een relativerend eerste hoofdstukje over dat er vooral geen wetten van Meden en Perzen zijn, bespreekt Brokken van alles: de beginzin, het hoe en wat met dialogen, seks in verhalen en -voor velen heel belangrijk- het schrappen. Hierbij draagt hij tal van voorbeelden aan, waarbij vooral opvallend is dat ook Jan Brokken regelmatig Flaubert op het schild hijst. Altijd weer die dekselse Fransoos, ik zal toch echt een keer iets van die beste man moeten gaan lezen!
En zo is dit al met al een prima boek, dat door de korte hoofdstukjes lekker leest. Leuk en boeiend! | 1pos
|
Julia is zestien en zwanger. Ze vertelt dat pas heel laat aan haar ouders, te laat om er nog iets aan te kunnen doen. Ook wil ze niet vertellen wie de vader van haar kind is. De ouders staan voor een groot probleem: hoe handelen ze dit af, zonder dat de buurt er iets van te weten komt? Een simpel gegeven, maar geraffineerd uitgewerkt!
Een tiental personages komt om de beurt aan het woord. Behalve Julia, zij spreekt zich alleen uit in het laatste, overrompelende hoofdstuk. Handig maakt Van Hassel op deze manier gebruik van de truc de lezer op de hoogte te laten zijn van de gedachten en daden van de personages, zonder dat die onderling weten wat er speelt. Het diept hun karakter uit, legt verhoudingen bloot, brengt extra spanning in een verhaal. Drijfveren, huichelarij, ontrouw, naïviteit, jaloezie: het komt zo genadeloos aan de oppervlakte. Terloops laat Van Hassel ons zo zelf een beeld vormen van de aard van de mensen waar het verhaal om draait.
Alleen Julia is moeilijk te peilen. Ze zwijgt, meestal. Terwijl het eigenlijk haar probleem is, weten we niet wat er in haar omgaat. Er wordt over haar gesproken en over haar beslist. Het brengt je als lezer in verwarring en wie denkt dat het laatste hoofdstuk, waarin ze wel aan het woord komt, duidelijkheid verschaft, komt bedrogen uit. Ook daar mag je van Van Hassel zelf je conclusies uit trekken. En toch is het een ijzersterk slot.
Met Nest heeft Sanneke van Hassel bewezen, dat ze ook romans kan schrijven. Dit is een boek dat je aandacht vast blijft houden door de subtiele manier waarop het geschreven is. De lezer krijgt een eigen taak: leg maar verbanden, trek maar conclusies, voorzie de ontwikkeling van het verhaal. En door al die verschillende invalshoeken die je aangereikt krijgt, is dat niet altijd eenvoudig. En dat maakt het nu juist zo boeiend!
Hele recensie lezen? Zie mijn blog:
https://mijnboekenkast.blogspot.nl/2017/09/sanneke-van-hassel-nest.html | 1pos
|
Ik ben net begonnen aan de serie, hij is tot nu toe geweldig! Op naar deel 2. (Ps. I LOVE DORIAN. Op bladzijde 387 zei de koning: "If only Dorian had been Born a soldier, not a reader). Prachtig! | 1pos
|
Het verhaal van Grimpow gaat verder. Wederom een goed geschreven
verhaal met veel verrassende wendingen. Vanaf de eerste bladzijde
geboeid zitten lezen. | 1pos
|
‘Echte liefde vind je in de boekhandel’, een boek geschreven door Veronica Henry. Nooit van gehoord,durf ik bekennen. Nochtans heeft ze al een hele rist boeken geschreven. Een tweede bekentenis is aan de orde. Mijn interesse gaat niet echt uit naar boeken die de ‘romantische’ kant van onze maatschappij schetsen. En toch …
De reden waarom ik dit boek koos in onze plaatselijk stadsbib, is omdat het gaat over het wel en wee van een boekwinkel in een kleine gemeenschap. De eerste pagina’s beschrijven al meteen dat deze winkel in een abominabele toestand is achtergelaten door de vader van de protagonist. En ja, je weet al snel, je proeft het gewoon dat dit een verhaal wordt met een happy ending. Normaal niet mijn ding, maar het gaat hier over een boekwinkel, en dan wil ik wel overstag gaan. Las nog niet zo lang geleden ‘Dagboek van een boekverkoper’, een boek waar ik van genoten heb, van de eerste tot de laatste bladzijde. Ook zo eentje over een boekwinkel.
Ik heb uiteraard geen idee wat het betekent om zo’n winkel te runnen, ik romantiseer waarschijnlijk het leven van de ondernemer die zo’n winkel uitbaat ‘om van te leven’, maar d’r dobbert bij mij op de achtergrond het idee dat zo’n uitbater ook ‘leeft’ voor het aan de man brengen van boeken, van klanten te begeleiden in hun aankoop, van tips te geven, van het blijven zoeken totdat hij of zij precies die ene titel te pakken heeft waar een klant al een hele tijd op zoek naar is. Kortom, ik lees verduveld graag boeken waar een boekwinkel zowat de hoofdrol speelt.
Met dit boek dus, kwam ik wat dat betreft aan mijn trekken. Zeer vlotte stijl, het leest als een trein, zeggen we dan.
Zowat helemaal op het einde van het boek schrijft de auteur: ‘Het hele punt van het leven was immers dat je nooit zeker wist wat er ging gebeuren. Soms was het iets goeds, soms niet, maar er zouden altijd verrassingen zijn.’
‘Echte liefde vind je in de boekhandel’, was zo’n verrassing. | 1pos
|
Bezet Parijs, 1942. Hélène Berr, van gegoede Joodse afkomst, 20 jaar, studente Engelse taal-en letterkunde, verliefd op Jean, luistert met vrienden naar Bach, Beethoven, Russische muziek, bezoekt concerten en speelt viool. Ze leest o.a. John Keats, Shakespeare, Winnie-the-Pooh , en Misdaad en Straf van Dostojevski over het bestaan van ‘een soort übermensch’.
Haar Oorlogsdagboek begint in april 1942.
In eerste instantie beschrijft Hélène een onbezorgd studentenleven aan de Sorbonne Université. Maar door haar blije verhalen heen klinkt — eerst nog argeloos — de dreiging van de oorlog en de gerichte haat tegen de Joden, van wie vrijheden steeds verder aan banden worden gelegd. Alles wordt hun successievelijk en in oplopende gewenning verboden. Met opgeheven hoofd maar met ingehouden razernij draagt Hélène de verplichte gele ster, zit ze achter in de bus, winkelt ze op afgepaste tijden en bezoekt ze geen restaurants meer (de vele ‘goûters’ zijn nu aan huis). Hoe slim is de machinerie van sociale uitsluiting van de Joden bedacht en gepland. Hoewel Hélène ten volle beseft wat er gaande is, kan ze het niet geloven: arrestaties, vernederingen, deportaties, de massale razzia van Vél d’Hiv (zie: Haar Naam was Sarah ), en het kinderleed dat ze als vrijwilligster in het Joodse weeshuis ziet.
Hélène vreest niet voor zichzelf maar wel voor de mensheid. Ze is intelligent en zich zeer bewust van het feit dat de wereld ná haar moet weten wat er gebeurt; ze schrijft alles op. Blij kan ze niet meer zijn, hoogstens geforceerd blij. Ze leeft in twee werelden: haar eigen wereld van leed en ellende en de andere wereld van de onwetenden. Vooral schokt haar het gedrag van de wegkijkers, de niet-willen-wetenden. De kloof wordt te groot, de dreiging te benauwend. Je wilt Hélène haast toeroepen: ‘Duik onder, ga weg, doe wat!' Maar ze twijfelt, want onderduiken voelt als deserteren. En dan is het te laat. Hélène wordt op 8 maart 1944 gearresteerd en gedeporteerd. Daags voor de bevrijding van het kamp sterft ze in Bergen-Belsen.
Er is veel gezegd en geschreven over hoe miljoenen mensen zich zonder veel verzet als kuddedieren lieten wegvoeren. Het moet een razend knap psychologisch spel van de nazi’s geweest zijn, want ook uit Hélène’s dagboek blijkt dat men zeker niet onwetend was van alle gruwelijkheden.
In de Tweede Wereldoorlog stierven miljoenen mensen. Kunt u zich enigszins voorstellen wat er — los van het persoonlijke leed — aan ontwikkeling, gaven en talenten verloren is gegaan? Een tweede Mozart, Bach? Een Einstein? Vredestichters als Mandela en Ghandi? Hadden we kanker en aids kunnen genezen, alternatieven gevonden voor orgaandonatie? Hitler e.c. hebben veel meer op hun geweten dan alleen de afslachting van hele generaties. Zo ook zijn zij schuldig aan de literaire moord op een groot talent in spe. Hoe Hélène Berr als 20-jarige over het bezette Parijs schrijft, is uitermate indrukwekkend en haast poëtisch. Een scherpzinnig en filosofisch schrijfster is ons ontnomen, een talentvolle jonge vrouw die mede door alle aandacht voor Anne Frank onvoldoende erkenning heeft gekregen, krijgt nu hopelijk een postuum eerbetoon. | 1pos
|
Een boek uitkiezen om te gaan lezen doe je vaak door het lezen van de achterkant. Staande in de boekhandel bepaalt dan deze eerste indruk of je het boek aanschaft en gaat lezen, of dat je het terug zal leggen.
Ik kocht het boek, en na enkele bladzijdes krijg je een soort eerste test, "Is het wat je leest naar de verwachting die de achterkant bij je opwekte?" Het werd een ontkennende bekentenis. Al snel wordt je als lezer de homoscene ingelezen. Die van de eerste ondeugende jongetjes verkenningen, via de adolescente seksualiteit naar de mannenliefde die verder gaat dan het pure mechanische verlangen.
Het doet het verhaal geen goed om getuige te zijn als lezer van zich almaar herhalende en pornografische omschrijvingen van de knapendaad. Jammer, maar verderop in het boek wordt dit ruimschoots goed gemaakt door ruw te beschrijven wat AIDS in zijn aanvang door zijn onbekendheid veroorzaakte en de verschrikkelijke vooroordelen die eraan congruent waren.
Of dit boek onder het genre "homoliteratuur" geschaard mag worden durf ik niet te zeggen, het schuurt er in ieder geval tegenaan. John Boyne heeft met dit boek wel een fraai tijdsbeeld weergegeven, een beeld van een land, van een religie en van een maatschappij zoals die was toen in de kast nog niet uit de kast was. | 1pos
|
De eerste versie van “Wees onzichtbaar” bevatte 1200 pagina’s. Werktitel was “Bijlmerjaren”. In overleg met uitgever Laurens Ubbink werd de oorspronkelijke omvang gehalveerd tot nog steeds een kloeke 600 pagina’s. En de nieuwe titel doet het verhaal inderdaad meer recht.
“Wees onzichtbaar” is het verhaal van de Zaza (een Iraans volk uit Oost-Turkije) Metin. Op vijfjarige leeftijd arriveert hij samen met zijn zusje en moeder in Nederland. Vader heeft een woning gevonden in de flat Fleerde in de Bijlmer. Die vader speelt door het gehele boek een belangrijke rol. Hij is de huistiran, een egoïstische klootzak die hun bijstandsuitkering vergokt en verdrinkt. Moeder probeert het gezin draaiende te houden. De woning is niet veel meer dan het onderkomen van een dakloze: matrassen op de vloer, geen gordijnen voor de ramen, een door en door versleten bank. Als hij thuis is, legt vader beslag op die bank. Liggend leest hij communistische literatuur en werken van Russische schrijvers uit de negentiende eeuw. Zijn persoonlijk falen in West-Europa is de schuld van alles en iedereen, behalve van hem zelf natuurlijk.
Metin doet het goed op de lagere school. Op basis van de cito-toets is een vwo-advies gerechtvaardigd, al denkt zijn onderwijzer daar anders over. De dominantie van vader komt nu eens van pas: hij weet Metin toch op het vwo geplaatst te krijgen. Op Scholengemeenschap Reigersbos (SGR) wordt de jongen echter gepest en getreiterd. Vanaf het begin wordt hij ‘de schoonmaker’ genoemd. Vooral onder Dino, een klasgenoot met psychopathische trekken, heeft hij het zwaar te verduren. Totdat een nieuwe leerling aan hun klas wordt toegevoegd, Kaya. Ook hij is van Turkse komaf. Zijn soevereine houding wordt al snel een beschermend schild voor de bange Metin. Ze worden vrienden. Het kan niet uitblijven: de nieuwe situatie leidt tot een explosie en alle donkere krachten uit de Bijlmeer worden onderdeel van de strijd.
“Wees onzichtbaar” is een coming of age roman met ‘afwijzing’ als belangrijk thema. Metin wordt afgewezen door zijn vader, door zijn klasgenoten, door de maatschappij. Schaamte speelt een grote rol. Terwijl zijn klasgenoten merkkleding en Nikes dragen, loopt Metin rond in goedkoop textiel en verplaatst hij zich op O’Hara’s van de Bristol, twee paar schoenen voor twintig gulden. Vader heeft het gezin nodig als opvangnet, als omgeving waarin hij nog iets van zijn trots kan etaleren: thuis is híj de baas. Moeder emancipeert in tegenstelling tot vader. Maar ze heeft haar man nodig als beschermer in de gevaarlijke omgeving die de Bijlmer in de jaren tachtig en negentig was. Daarnaast probeert zij voor hun omgeving de schone schijn op te houden. Er zijn echter grenzen. Als zij carrière maakt in het AMC, wordt zij mondiger totdat het onvermijdelijke moment aanbreekt waarop zij genoeg heeft van haar echtgenoot. Ook Metin komt in opstand tegen zijn vader. Hij studeert inmiddels net als zijn oudere zusje aan de universiteit.
“Bijlmerjaren” zou prima passen als titel voor deze roman. “Wees onzichtbaar” raakt echter de kern: Metin probeert onzichtbaar te blijven voor zijn vader, voor zijn klasgenoten, voor het gespuis in de Bijlmer. Alleen als je onzichtbaar bent, kan je niets gebeuren. En juist dat milieu weet Murat Isik uitstekend zichtbaar te maken. | 1pos
|
Niet langer is enkel Amsterdam-Noord, de omgeving waar het voornamelijk afspeelt. Die wereld breidt zich uit. Kyra word wolwassen. | 1pos
|
Wanneer een arts zijn vrouw verliest en zijn werk hieronder begint te lijden besluit hij zijn baan voor een tijdje naast zich neer te leggen en gaat hij alleen op reis naar Marokko. In als je deze brief leest draait alles om een brief in een verzegelde fles die de arts Victor Monteoscuro bij een opgraving in Marokko vind. Hij besluit de brief niet te openen, maar op zoek te gaan naar de nabestaanden van de geadresseerde. Tijdens zijn zoektocht duikt hij in de geschiedenis van Spanje en Marokko en stuit hij op een naar stukje geschiedenis van Spanje rond 1921.Tijdens zijn zoektocht ontmoet hij Claudia die hem besluit te helpen. Beetje bij beetje ontdekt Victor meer over het verhaal achter de brief en over zichzelf.
Het boek bestaat uit twee verhalen. Het verhaal van de Spaanse kapitein Pedro Gimeno Trester die de leiding had over een groep soldaten in Marokko in 1921 en een brief aan zijn geliefde schrijft wanneer hij vreest dat zijn einde nabij is. Daarnaast het verhaal van de arts Victor Monteoscuro de uiteindelijke vinder van de brief. De beide verhalen wisselen elkaar telkens af en leiden je te samen naar het uiteindelijke slot. Beide verhalen lopen zo mooi in elkaar over dat je als lezer na ieder hoofdstuk weer geboeid aan het volgende hoofdstuk wil beginnen. | 1pos
|
De eerste helft van het boek is vrij doorsnee, maar daarna komt de omwenteling is wordt het boek een stuk beter. Voor de rest een slap aftreksel van de film It's All Gone Pete Tong, maar dat is niet erg. | 1pos
|
Jen Minkman is een Nederlandse schrijfster die zich met name richt op het schrijven van boeken voor de Young Adult doelgroep. Haar boeken hebben veelal een paranormaal tintje. Toch zijn haar boeken niet alleen voor de Young Adult doelgroep leuk om te lezen. Ook voor volwassenen en beginners in de fantasy zijn het fijne boeken om te lezen.
Het boek van voorheen vertelt het verhaal van Leia en Walt. De wereld zoals wij kennen bestaat niet meer. Oorlog en ziekte hebben het verwoest. Op het eiland Tresco woont Leia in een groot landhuis samen met haar broer Colin. Onder het regime van Sol, een wrede jongen, leren ze vechten, jagen en vooral opgroeien met de Kracht. De Kracht is een onderdeel van hun geloof, het geloof van de ouderen die hun naar het eiland Tresco brachten. Leia begint meer en meer te twijfelen aan haar leven. Vertelt Sol wel de complete waarheid?
Dwars over het eiland loopt een muur. Aan de andere kant van de muur woont Walt in een relatief normale beschaving. Toch twijfelt ook hij aan zijn omgeving. Hechten zijn stadsgenoten niet teveel waarde aan het geloof? Aan de hoop en liefde die hun godin Annabel hun komt brengen? De nieuwsgierigheid van Walt en Leia naar de andere kant van de muur brengt ze samen als er een vreemdeling aanspoelt. Hun wereld komt op zijn kop te staan.
Een beetje nerd (of liefhebber) van het sciencefiction genre zal al snel ontdekken dat Jen de verhalen van Star Wars op een leuke manier inzet in het leven van Leia op het eiland.
‘Er is een kracht die in je woont,’ begin ik zacht. ‘Daar kun je uit putten als je er maar voor openstaat. Maar dat betekent niet dat je het allemaal alleen moet doen.”
De personages zijn goed uitgewerkt, bij Leia merk je dat ze te snel volwassen moest worden. Op haar tiende moest ze zichzelf zien te redden. Hierdoor is ze in haar doen opgegroeid maar merk je dat ze geestelijk soms nog echt als een kind redeneert. Een kind wat haar ouders nodig had voor de belangrijkste levenslessen. Walt is een stuk volwassener in zijn doen en laten. Hij is opgegroeid bij zijn ouders en in de leer om belangrijke beslissingen voor de samenleving te kunnen maken. Jen weet haar personages sympathie mee te geven en menselijk te houden. Er is geen puur slecht of goed en dat wordt de hoofdpersonages naar mate het boek volgt ook erg duidelijk. Ze groeien mee met hun veranderende wereld en zijn verbazingwekkend flexibel.
De dystopische wereld waarmee we kennismaken is gebaseerd op het oude Verenigd Koninkrijk. In het eerste boek lezen we al enkele verwijzingen naar Dartmoor, een streek die nagenoeg iedereen kent. De wereld zoals wij hem kennen bestaat niet meer. Het boek van voorheen vertelt over de oude wereld die verwoest is door oorlog en ziekte. Jen heeft een hele visuele schrijfstijl waardoor Tresco daadwerkelijk tot leven kwam.
Het boek van voorheen is op een gemakkelijk te lezen manier geschreven. De hoofdstukken zijn kort en wisselen af tussen de personages. Minkman is niet vies van cliffhangers en het nodige geweld. Dit doet echter geen afbreuk aan het verhaal. Het boek eindigt met een open einde, maar geen cliffhanger. Juist een begin van een nieuw hoopvol verhaal. | 1pos
|
In het eerste deel volgden we Mila en haar man Lucien. Samen met hun twee kinderen Laurie en Lucas zijn zij naar Frankrijk verhuisd. Na een tijd als huisvrouw door te hebben gebracht zet Mila haar eigen bed & breakfast op, speciaal voor stelletjes met relatieproblemen.
In dit tweede deel volgen we nog steeds de belevenissen van Mila en haar gezin. Maar, en dat is het grootste verschil met het eerste deel, we krijgen nu ook veel meer mee van andere personages. In dit tweede deel van deze trilogie staan de levens van Rosaline (Roos), Thomas en de kinderen van Chris centraal.
Het verhaal
Rosaline heeft een eigen goedlopend internetbedrijfje en is zeer goede vrienden met Thomas. Thomas heeft de zorg voor de kinderen van zijn broer Chris voor zijn rekening genomen. Zijn carriere vraagt veel aandacht en hij ervaart het gemis van een vrouw in zijn leven. Hij stoeit met zijn eigen leven in combinatie met de zorgen voor en om de tieners. Gelukkig is daar Rosaline, die hem maar al te graag wil helpen...
Schrijfwijze
Wederom heeft Gaby Rasters een heerlijke roman geschreven. Haar schrijfstijl is vlot en vloeiend. Haar omschrijvingen van situaties en personen zijn zeer actueel en van deze tijd, waardoor je je echt in het leven van de hoofdpersonen waant. Het is net of ben je er zelf bij! Anders dan in het eerste deel (Follow) switcht het perspectief steeds van personage. Elk hoofdstuk beschrijft de belevenissen van één van de personages. Dit doet Rasters op een duidelijke wijze; elke eerste zin van het hoofdstuk bevat gelijk de persoon waar het om draait. Hierdoor is er geen moment verwarring over wie er op dat moment in beeld is. Dat maakt het lezen van dit tweede deel misschien anders dan het eerste, maar zeker niet minder prettig!
En, zoals we ook gewend waren in het eerste deel, maakt Rasters op bijzondere wijze gebruik van social media in haar boek. De tekst wordt afgewisseld met Whatsapp-berichtjes en statusupdates op Facebook.
Extra
Net als bij het vorige deel, kun je je leeservaring uitbreiden door vrienden te worden met Mila, Chris en Sebastiaan, of je leest de blogpost van Mila en Chris. Ook Thomas en Rosaline kun je volgen op Facebook. Toch zou ik, als je het tweede deel van de serie (of de hele serie) nog moet gaan lezen, wachten met hun social media afstruinen. Ik vermoed dat je mogelijk door spoilers teleurgesteld zou kunnen worden.
Eindoordeel
Net als Follow is Like een heerlijk boek om te lezen. Het is iets anders van opzet, doordat je tussen personages switcht, maar dat geeft het boek juist iets extra's. Rasters heeft dit op een geweldige manier uitgewerkt en door haar vlotte schrijfstijl ga je als een trein haar boek door. Wederom een feelgood verhaal om bij weg te zwijmelen en een traantje bij te laten. Voor je het weet is het uit! Een warme vier sterren voor dit tweede deel. Op naar het derde en laatste deel: Share! | 1pos
|
Ik kan me niet herinneren ooit een schrijver te hebben gelezen die zo eerlijk over zichzelf is. Wolkers heeft zijn momenten gehad, maar zoals Brouwers zijn ziel blootlegt is van een rauwheid, die confronterend maar ook ontroerend mooi is.
Bezonken rood gaat over de tijd die de schrijver met zijn moeder doorbracht in een Jappenkamp. Brouwers vertelt het verhaal nu zijn moeder is overleden. Eerder had ook niet gekund, denk ik. Niet op deze manier althans. Die verschrikkelijk tijd tegen het eind van WOII heeft Brouwers voor het leven getekend. Zoals waarschijnlijk bij iedereen die kon navertellen dat hij of zij op zo'n verschrikkelijke plek moest verblijven.
Brouwers heeft er een monumentaal boek van gemaakt. Te hard wellicht voor sommige lezers, maar te belangrijk om níet te proberen. | 1pos
|
Zojuist de laatste bladzijde omgeslagen. Het is een mooi boek met een originele setting. Eens niet middeleeuws maar meer laat 19e eeuws (stoomboten, geweren, pistolen en een wereld waar alle continenten al ontdekt zijn maar nog niet geheel verkend).
Zoals je van Ryan mag verwachten is het verhaal ook nu weer goed en spannend geschreven. Aan het eind van elke hoofdstuk weer zo'n, op momenten irritante, cliffhanger waardoor je wel verder moet lezen :lol:
Het is het eerste deel van zijn nieuwe serie dus in het begin is het even inkomen in deze nieuwe wereld (gelukkig zit er wel een kaartje van de wereld voor in het boek en een appendix achterin met alle hoofd- en belangrijke nevenpersonages) en de drie hoofdpersonen leren kennen. Eenmaal zover dat je ze hebt leren kennen gaat het verhaal ook gelijk in de versnelling. Nadeel van een eerste deel is dat het verhaal niet is afgelopen aan het einde, dit is dus geen afgerond verhaal, en ik dus weer een jaar (hopelijk) moet wachten op het vervolg.
Maar dat vervolg ga ik zeker lezen. | 1pos
|
Echt romantische fictie, zo wil ik dit boek omschrijven. Mel is een knappe slanke verpleegster en verloskundige en Jack een gespierde knappe ex-marinier, waar het testosteron vanaf spettert. Afgezien van de gebruikelijke zoete en romantische momenten, komen we er ook achter dat zowel Mel als Jack een heftig verleden hebben. Dit verleden horen ze beiden niet van elkaar, maar via een omweg van resp. de zus van Mel en van de vader van Jack. Dit vond ik jammer, ik vond dat hier echt meer diepgang in had kunnen zitten.
Als je van luchtige romantische lectuur houdt, dan is dit boek zeker een aanrader! Het verhaal leest als een trein en je leest het op je gemak in een paar dagen uit. Voor de liefhebbers van romantische, gezellige, niet al te ingewikkelde boeken! | 1pos
|
Stond al heel lang op mijn plank.... nu behoefte aan een verzetje dus dit boekje erbij gepakt. En het stelt niet teleur.
Razendknappe mix van kantoorcliche's en surrealistische elementen (een cavia als hoofdpersoon - 'Ja een trenchcoat, ook al heb ik geen taille'.) Cornelisse gebruikt geen woord teveel en zet toch een heel sterke sfeer neer. De hoofdstukjes hebben de 'pun power' van losse sketches op zich maar vormen toch een bont vervolgverhaal van de belevenissen op de Communicatie afdeling. Cavia's gevoelens van plaatsvervangende schaamte en verwarring zijn herkenbaar, ook voor niet-knaagdieren.
Het LIJKT heel simpel om zo'n boekje te schrijven, maar dat is het niet. En die sfeer wekken, dat vind ik knap gedaan van Paulien. Graag meer fictie van haar hand! | 1pos
|
Meteen na "Call me by your name", mijn plezierige kennismaking met André Aciman, las ik met nog meer plezier en bewondering "Enigma variations". Een fraaie titel die uitstekend past bij dit fraaie boek: het boek bestaat uit vijf in elkaar hakende verhalen, waarin dezelfde hoofdpersoon steeds verschillende variaties beleeft van oneindige hunkering en ongrijpbaar verlangen. En zowel de enigmatische intensiteit van die hunkering als de enorme variaties van die hunkeringen vond ik enorm inspirerend.
"Call me by your name" draaide om één zeer tijdelijke, maar enorm intense liefde vol van hunkering vooraf en achteraf. Maar "Enigma variations" draait om beduidend meer zeer verschillende liefdes, en heel uiteenlopende vormen van hunkering: we zien de hoofdpersoon vol snikkende nostalgie terugblikken op een onvervulde liefde van hemzelf als prille jongeling voor een veel oudere man, we zien dezelfde hoofdpersoon gekweld worden door al dan niet vermeende ontrouw van zijn vriendin, we zien diezelfde hoofdpersoon vol aanstekelijke zelfkwelling twee jaar lang uitzinnig snakken naar buitenechtelijke liefde met een mannelijke tennismaat, we zien tot onze stomme verbazing hoe hij een even intense als onmogelijke knipperlicht-relatie ontwikkelt met een dame die al net zo rusteloos als hij voortdurend het onmogelijke zoekt, we maken mee hoe die hoofdpersoon op gevorderde leeftijd enorme passie opvat voor een veel jongere onderzoekster...... En dan heb ik nog niet eens de helft opgenoemd. Kortom, we maken kennis met vele vormen van buitensporige hunkering en uitbundige passie, en met een ik-figuur die op jonge en oudere leeftijd ongelofelijk fluïde en proteisch pluriform is in zijn vervoering. Door vijf zulke verschillende verhalen over zulke intens hunkerende passie te vertellen onderstreept Aciman hoe veelvormig passie kan zijn, wat hij nog aanzienlijk versterkt door al die zo verschillende verhalen en passies aan één zo pluriform personage op te hangen. Een grijsmuis als ik zou na maximaal drie van zulke ervaringen denken "ach, laat ik eens verstandig worden", en gewoon kiezen voor de solide vertrouwdheid van een knus huwelijk, maar Acimans hoofdpersoon blijft tot het uiterste doorgaan met snakken, hunkeren, zich overgeven aan verschillende vormen van verrukking en pijn. Daardoor leeft hij wel stukken intenser dan saaie sukkels als u en ik. En daardoor heeft hij wel veel meer pijnlijk diep gravende ervaringen van ondraaglijke schoonheid en smartelijke vervoering. In "Enigma Variations" wordt kortom zeer intens en zeer aanstekelijk geleefd, gehunkerd, verlangd, gesnikt, getwijfeld en gejubeld. Waarbij vaak zeer gretig wordt getracht om de wijn des levens te proeven, zonder dat de smaak en substantie daarvan bekend is. En waarbij ook zeer fanatiek gezocht wordt naar een nieuwe, bij de zo uitzinnige passie passende vorm, hoewel die vorm vermoedelijk onvindbaar is en waarschijnlijk niet eens bestaat. Maar dat belet de ik-figuur niet om ernaar te blijven zoeken en verlangen, en ook niet om ondanks alle teleurstellingen vaak te jubelen van geluk.
Het zal duidelijk zijn: dit is mijn tweede Aciman-boek, en ik genoot er nog heviger van dan van mijn eerste. Tegelijk vraag ik mij nog sterker af hoe hij dat toch flikt. Oké, hij is bijna Proustiaans in zijn zorgvuldige en trage aandacht voor alle vaak tegenstrijdige facetten van ons gevoel, en ik hou van Proust. Maar toch, er is veel aan Aciman dat ik moeilijk kan duiden. Ik ken geloof ik echt geen andere schrijvers die voortdurend zo schaamteloos de randen opzoeken van de sentimentele kitsch en die mij desondanks zo meeslepen. Ik ken geen andere schrijvers die zo ongegeneerd intens schrijven over alle twijfels en pijn die bij verliefdheid horen, en tegelijk zo jubelend over erotische vervoering en kortstondig geluk. Ook de jubel van een verliefde stemming, waardoor alles andere kleuren en geuren krijgt en waardoor alle muziek en vogelenzang ineens veel rijker klinkt, krijgt Aciman beduidend smakelijker op papier dan andere schrijvers die ik ken. In een van de verhalen beschrijft Aciman uitgebreid hoe de jeugdige ik-figuur naakt in een onttakeld, door onkruid overwoekerd klooster zit en zijn bijna religieuze vertwijfeling en liefdespijn uitschreeuwt in de door God verlaten leegte. Een beeld waar hij mij helemaal mee inpakt. In hetzelfde verhaal wordt prachtig beschreven hoe een stokoud bureau een ongelofelijk kunstig verborgen laatje blijkt te bevatten, en hoe dat laatje een geheim kleinood verbergt: even verborgen en geheim als de liefde waar de ik-figuur naar snakt. En ook met dat beeld pakt Aciman mij helemaal in. Net als met zijn even poëtische als ongrijpbare beschrijvingen van ondefinieerbare tussentoestanden: weer dat tussen zomer, lente en winter zweeft; stemmingen die een ondefinieerbaar midden lijken te houden tussen allerlei ook al niet definieerbare stemmingen; het gevoel niet op de ene of de andere oever te willen zijn maar ergens midden in de steeds veranderende stroom van de rivier..... Ook daarmee pakt Aciman mij steeds weer in. Zonder dat ik snap hoe.
Prachtig, deze enigmatische variaties op het enigma van obsessieve hunkering en pijnlijke passie. Heerlijk, die ongrijpbare fluïditeit en veelvormigheid van de steeds weer naar andere passies snakkende hoofdpersoon. En geweldig hoe Aciman dat alles zo meeslepend op papier krijgt, terwijl ik steeds geen idee heb hoe hij hem dat flikt. | 1pos
|
"Alleen met de goden" , de vorige roman van Alex Boogers kreeg eindelijke de literaire waardering die de schrijver al veel langer verdiende. Na twee jaar is nu zijn nieuwe roman verschenen: "Onder een hemel van sproeten." Een meesterwerk. Trouwe fans van Boogers zullen daar niet aan twijfelen. Wie hem nog niet kent, moet deze roman van de Vlaardingse 'selfmademan' echt lezen.
Boogers maakt je deze keer niet gemakkelijk. In het verhaal lopen heden en verleden steeds door elkaar en ook de drie ik-vertellers wisselen elkaar af. Je moet als lezer zelf attent blijven wie er aan het woord is en of de passage heden of verleden betreft.
De drie vertellers wonen allemaal in een achterstandswijk in een stad in het Rijnmondgebied. Boogers noemt die stad'het naamloos gat' en de sociale omstandigheden in de woonwijk zijn uitzichtloos. Boogers zelf is een geboren Vlaardinger, maar heeft het decor van zijn roman veralgemeniseerd.
Zo is er de bejaarde vogelaar Jacob Mantel die na de dood van zijn vrouw Claire die een paar maanden geleden in een verzorgingstehuis stierf, zijn rust zoekt in een poldergebied met een bos en een groot meer. Hij wacht vooral op zijn kleine zeldzame vogelvriend 'de ijsvogel." Op een avond ziet hij een pubermeisje dat met haar voeten in de klei van het meer staat. Hij helpt haar : ze is gewond maar ze zegt dat ze van haar fiets gevallen is.Meteen wordt duidelijk dat ze een geheim .verbergt. Deze 15-jarige Amy heeft het thuis moeilijk met een niet al te vriendelijke stiefvader. Haar eigen vader is al jong overleden. Ook op school heeft ze het moeilijk. Zij en naar buurjongen Harvey (van Surinaamse afkomst) worden gepest. Harvey's vader heeft hem vanaf de geboorte niet geaccepteerd en is na een incident met zijn zoon vertrokken. Harvey's moeder voedt hem alleen maar zelfbewust op. Harvey praat helemaal niet en wordt daarom voor dom versleten. Maar dat is hij niet. Harvey sluipt ook vaak naar bos en de polder om Amy die nu regelmatig praat met de oude Jacob te observeren. Jacob vertelt Amy over zijn jeugd (een gestorven broertje) zijn ruige zeemansleven en daarna zijn huwelijk met Claire dat kinderloos is gebleven. Hij vond het heel erg dat zijn vrouw zo afgetakeld was. Hun huwelijk was uitstekend en ze maakten lange reizen.
Amy reageert thuis heel raar, ze wil na de bewuste avond ook niet meer naar school en ze moet van haar ouders onder behandeling bij een psychiater. Die raadt haar aan alles op te schrijven ion een dagboek. Zo komen we veel te weten over het meisje dat op school maar erkenning krijgt van één docente die haar talenten ziet. Van lieverlede onthult Amy in haar dagboek (eigenlijk in de hoofdstukken die ze schrijft) wat er met haar is gebeurd. Die gebeurtenis is inderdaad verschrikkelijk. Haar stiefvader denkt er goed aan te doen de oude Jacob ter verantwoording te roepen (hij zou schuldig zijn aan Amy's depressies ) en ook dat is een heel dramatische passage.
Amy kan dat allemaal niet verdragen en geeft uiteindelijk het dagboek aan Jacob, voordat ze een belangrijke beslissing neemt. Jacob leest dan wat er met het haar is gebeurd en besluit tot actie over te gaan. Ook Harvey gaat niet langer stil en zwijgend achterover zitten.
Het plot laat ik hier maar open, omdat onthulling ervan veel leesplezier kan wegnemen. Maar je mag er vanuit gaan dat het een erg spannend slot wordt. Alles valt in de epiloog op zijn plaats. Twee van de vertellers ondergaan het noodlot, één ontsnapt de dans.
Qua structuur, inhoud maar ook vooral qua stijl schotelt Alex Boogers je een beklemmend verhaal voor, waarin duidelijk wordt hoe belangrijk het milieu kan zijn voor je ontwikkeling als mens. In de woonwijk van het naamloos gat zitten losers, verbonden in de ellende die ze door het leven gepresenteerd krijgen. Daardoor krijg je soms medelijden met de nare personages en zijn ze soms ook gewoon zielig: ze kunnen weinig beter. Een voorbeeld daarvan is de stiefvader van Amy die een nare man lijkt te zijn, maar eigenlijk ook maar een zielig slachtoffer van de omstandigheden is.
Het kan niet anders of de jury's van literaire prijzen gaan hem nomineren voor een onderscheiding. Of ze ook daadwerkelijk de Amsterdamse hegemonie bij de toekenning van de prijs durven te doorbreken, betwijfel ik. Ons kent ons aan de Amsterdamse grachtengordel. Maar ook In Vlaardingen kunnen ze schrijven.
De lezers van Hebben kunnen Boogers helpen door op hem te stemmen voor de nieuwe afbeelding op de boekenbon. | 1pos
|
Eindelijk is het vervolg er. Een novella waar we zeer naar uitgekeken hebben als fans van Feyre en Rhysand. De verwachtingen naar dit boek liepen dan ook hoog op.
Het doel van deze novelle is het vormen van een brug tussen de trilogie en een vierde boek met nieuwe hoofdpersonages. De novella hof van ijs en sterren was er dan ook eentje die rustig verliep. Er kwam duidelijk naar voren dat de personages bezig waren met de wederopbouw van hun stad, maar ook het hof. Je merkte dat er ademruimte was.
Ik vond het tof om te lezen dat ze nu juist een beetje konden ontdekken wat ze wilden gaan doen, uiteraard met de nodige baggage die ze bij zich hadden van de oorlog die ze meegemaakt hebben. Verder gebeurd er vrij weinig in het verhaal, wat juist weer een tegenvaller was.
Wat ik erg leuk vond, was om tussen de verschillende personages af te wisselen. Zo lees je vanuit Mor, Feyre, Rhys, Cassian en Azriel. Ik hoopte alleen dat er wat meer en wat dieper op de zussen van Feyre ingegaan zou worden en hun metgezel(len). Dit bleef helaas uit.
Des al niet te min heb ik wel genoten om weer terug te zijn in de wereld van Feyre en Rhys. | 1pos
|
Een legal thriller van Michael Connelly, en natuurlijk is hij ook hierin een meester! Het is inmiddels toch een enigzins uitgekauwde genre. Er zijn grofweg 2 varianten: een dappere, kleine advocaat neemt het op tegen óf een machtig kantoor met héel veel advocaten, onderzoekers en geld ter beschikking óf tegen een door-en-door corrupt of onverschilling Openbaar Ministerie met allerlei politieke manoeuvres. De klant van de advocaat is natuurlijk onschuldig maar heeft alle schijn tegen en de advocaat weet in bloedstollende of leuk in elkaar gepuzzelde argumentaties tóch de 'onverwachte' vrijspraak voor elkaar te krijgen.
Michael Connelly weet aan deze vorm van thrillers toch een eigen draai te geven. Zo is de advocaat helemaal niet zo sympathiek (hoewel hij het naarmate het boek vordert wel meer wordt) en zijn client heeft een hele goede kans om vrijgesproken te worden want de zaak van het OM is helemaal niet zo stevig.
Maar Connelly zou Connelly niet zijn als er niet een paar fraaie verwikkelingen voorkomen. De klant blijkt toch nog wel wat lijken in de kast te hebben, er wordt vlak voor het eigenlijke proces begint iemand vermoord wat Micky (de advocaat) van zijn stuk brengt, er lopen nog wat ongure types rond die Micky ook om hulp vragen, er blijkt een link te zijn naar een oude zaak die door Micky wat al te gemakkelijk met een schuldigverklaring tot een 'deal' is afgerond.... En dan moet het proces nog beginnen!
Al met al is het een goed boek, maar ik kan er toch geen 5 sterren voor geven. Ondanks dat ik het in amper 2 dagen heb uitgelezen had ik toch soms het gevoel dat het boek een beetje kabbelde. In vergelijking met de Harry Bosch boeken net ietsje minder, maar nog steeds veel beter dan de grote massa van thrillers die alom verschijnen. | 1pos
|
Bloedgeld heeft in tegenstelling tot eerdere boeken van Lee Child een zeer spannende en mooie plot.
Het is te hopen dat Reacher nog lang jong blijft. Toch maakt deze protagonist niet veel ontwikkeling meer door. Dat is jammer, want uitgerekend deze persoonlijke ontwikkeling maakt bijvoorbeeld Bosch, Michael Connelly's hoofdpersoon, zo interessant. | 1pos
|
Het verhaal leest lekker weg. Niet al te veel moeilijke woorden/zinnen. Geen literaire roman, maar een lekkere chicklit, waarin de hoofdpersoon een flinke groei doormaakt.
In de proloog is een spannend stukje te lezen, dat pas veel verder in het boek terugkomt. Uiteraard was ik nieuwsgierig naar wat daaraan vooraf ging, maar ook wat er daarna zou gaan gebeuren.
Als ik niet aan het lezen was, was ik in mijn hoofd toch met Esmée bezig.
Ik leefde erg met haar mee, ookal ergerde ik me af en toe ook wel aan haar naïviteit.
Esmée is de ik-figuur in het verhaal. Van haar weet je als lezer eigenlijk alles. Van de rest van de personages had ik geen idee wat ik kon verwachten, het enige wat je als lezer kunt doen is de karakterbeschrijvingen van Esmée over hen volgen en je eigen mening daarover vormen. Het is al vrij vlot duidelijk dat Esmée wel vaak het beste in iedereen probeert te zien, terwijl ze lang niet altijd het beste met haar voorhebben.
Gedurende het verhaal groeit ze hier we in en wordt ze iets minder naïef.
De grappige gedachten van Esmée leukten het geheel goed op.
En uiteraard ontbreekt de romantiek ook niet. De vlinders van Esmée werkten aanstekelijk.
Ik heb zelf geen kantoor-ervaring, maar als ik Scoop! lees, begrijp ik waar de discussies over pesten op de werkvloer om gaan. Ik kan me tenminste best voorstellen dat het er in de realiteit net zo aan toe gaat, want realistisch geschreven is het boek zeker.
Het tijdschrift waar Esmée voor werkt, moet het hebben van scoops (primeurs) in de artiestenwereld.
In het boek gaan sommige mensen erg ver voor een goede scoop, vandaar de titel. | 1pos
|
De elementen
De cover ziet er bijzonder uit, een felle kleur geel komt de lezer tegemoet. Onder het geel verschijnt een vrouwengezicht. Heeft zij iets te verbergen?
Of waarmee komt zij naar de voorgrond? De titel is kort en helder: Stromboli het eiland waar de retraite plaatsvindt. De vertelperspectief is 3e persoon. In de ik-vorm lezen we over Sara en haar man Karel. Beide zijn schrijvers en naar hun weekcolumn kijken vele kijkers wekelijks uit. Maar wat de lezers niet zo direct meekrijgen is de sfeer in huis en Sara besluit na de zoveelste ruziepartij met fysieke uitschieter dat het nu genoeg is. Ze kan het niet meer opbrengen om samen met Karel te zijn. Karel denkt nog dat het wel los zal lopen, maar komt bedrogen uit. Sara neemt haar besluit.
Saskia Noort heeft een prettige stijl van vertellen. Ze noemt alle beestjes bij zijn naam. Voor de een misschien wat plat, qua sex. En voor de ander gewoon helder en duidelijk. Als lezer is het gelijk te begrijpen. Stromboli is een verhaal geïnspireerd op ware feiten. Deze ware feiten zijn van de auteur zelf (sexueel misbruik). Het thema misbruik is erg actueel als we kijken naar bijvoorbeeld de #metoo. Het is een onderwerp wat door velen diep weggestopt wordt. Want wie gelooft het? en "je was er toch bij?". Maar wat diep weg gescholen zit, kan later als een ware "vulkaan" tot ontploffing komen.
Sara doet haar best om alles perfect te doen. een moeder zijn voor haar kids, de perfecte vrouw voor Karel zijn en daarnaast succesvolle boeken schrijven. Haar omgeving kan het maar niet begrijpen, dat ze zo'n ingrijpende beslissing neemt. Ze kiest voor zichzelf. En het is toch zo'n perfect stel?.
Verdriet, pijn, leegte en onbegrip komen voorbij. zelfs de moeder van Sara doet een poging, om het bij het oude te laten. En dat is jammer van je eigen moeder zou je toch enig begrip verwachten? En dat is erg zuur voor Sara. Die met meer zaken in haar rugzakje zit en enig begrip natuurlijk wel fijn zou vinden. Gelukkig ontmoet ze bij de retraite al snel wat lotgenoten. Dacht Sara nog "alleen" met haar scheiding te zitten, dan hebben er een aantal ook dingen meegemaakt die vreselijker blijken te zijn. Al voelt Sara zich eenzaam bij de retraiteweek, de andere cursisten geven haar toch troost. Behalve goeroe Jens, waar ze niet echt mee door een deur kan.
Conclusie
Stromboli is een gevoelig en ook rauw verhaal met meerdere lagen. Zo lezen we over het gelukkige schrijversduo Sara en Karel, over de scheurtjes in hun huwelijk, de drank en tenslotte de definitieve breuk. Sara heeft zo haar monsters uit het verleden. En die komen zo nu en dan uit haar rugzak en fluisteren kleine zinnetjes in haar oor. Als haar rugzak te vol wordt, trekt ze aan de rem. Als een kokende vulkaan die op uitbarsten staat, komen de monsters uit de rugzak. Karel blijkt ook niet geheel een schone lei te hebben. De beslissing van Sara is zeker te begrijpen. Als lezer leef je direct met haar mee., ben je er bijna bij. Wil je haar eigenlijk troosten voor al het verdriet. En zou je Karel een flinke schop onder zijn butt willen geven.
Het raakte een snaar. Met een zucht en een traan sloeg ik het dicht. Het is een prachtig boek. Saskia Noort heeft met Stromboli weer een topboek geschreven.
Waardering: 5 sterren.
Hartelijke groeten,
Annette Overvoorde
Birdy's Boeken | 1pos
|
Dit verhaal is in twee delen te splitsen.
Het eerste deel vertelt over de ontmoeting van Sky met Holder.
Sky is geadopteerd. Ze is een tiener, die op de middelbare school zit.
Ze heeft een zeer beschermde opvoeding gehad............tot nu toe.....want ze mag, na thuisonderwijs gehad te hebben, naar school.
Ze heeft herinneringen, die ze niet kan thuisbrengen. Ze leert Holder kennen en Holder schijnt haar te herkennen. Hoe kan dat?
Nu gaat dit deel verder over haar vriendschap met Holder, een jongen met een achtergrond.
Hun vriendschap ontwikkeld zich met stapjes en sprongen. Het bracht menigmaal een lach op mijn gezicht.
In het tweede deel echter, gaat het verhaal de diepte in.
Sky krijgt ruzie met haar moeder en vlucht met Holder, op zoek naar antwoorden, door roeien en ruiten.
Dit tweede deel heeft een flink rauw randje en wordt ook spannender.
Al met al een indringend verhaal, hoe ervaringen in het verleden de toekomst kunnen kleuren.
Mijn eerste kennismaking met deze auteur. Hoewel ik niet tot de doelgroep hoor, heeft het verhaal me geraakt.
Dit gaat zeker niet het enige boek zijn, wat ik van Colleen zal lezen. | 1pos
|
Voor mij is Leona het prototype van een anti-heldin en verfrissend is dat het eens een vrouw betreft. In deze wereld (van helden) is die rol meestal weg gelegd voor mannen (Bergman, Hole enz..).
De 2e verhaallijn in dit boek is volgens mij niet geloofwaardig genoeg uitgewerkt en is eigenlijk wat overbodig. Ook hoe die zaak uiteindelijk opgelost is.
Sommige personages worden volgens mij ook niet goed genoeg uitgewerkt. Daar mocht toch wat meer interactie verwacht worden.
Dit boek is blijkbaar een eerste deel van een serie en ben dan ook ontzettend benieuwd hoe Leona zal evolueren.
Na het lezen van dit boek heb ik getwijfeld tussen 3 en 4 sterren. Zoals reeds gezegd komen sommige zaken in dit boek ongeloofwaardig over maar het personage van Leona beklijft en je leeft volledig mee dus wil dit toch zeggen dat het boek uitsteekt boven de middenmoot. | 1pos
|
Subsets and Splits
No saved queries yet
Save your SQL queries to embed, download, and access them later. Queries will appear here once saved.