text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
Via een vriendin werd ik geattendeerd op de ‘Love Bites’ serie van Jennifer T. Alli.
Wat begon als een klein verhaal op een website van schrijvers, groeide uit tot een boek en uiteindelijk tot een serie van 4 boeken.
Alexandra groeit op met een alcoholist als vader en dagelijks huiselijk geweld. Haar moeder is overleden toen zij nog jong was. Alex probeert haar dagen zo goed mogelijk door te komen, op een zo veilig mogelijke wijze door aan haar vaders wensen te voldoen, en probeert daarnaast haar studie te voltooien. In de jaren na de dood van haar moeder, is zij zich bewust van een onzichtbare aanwezigheid die haar door de jaren zonder haar moeder heen sleept. Hoe beschadigd zij ook is, ze houdt zich staande en probeert vol te houden tot het moment dat zij kan vertrekken.
Als Alex op een avond na haar bijbaantje gauw nog wat boodschappen doet voor haar vader, botst zij in de haast om bij de winkel te komen op tegen Tobias. Vanaf de eerste ontmoeting voelt zij zich met hem verbonden al heeft ze geen enkele behoefte aan contact in eerste instantie.
Tobias waagt zijn kans en nodigt haar uit voor een date waarmee Alex uiteindelijk akkoord gaat.
Hoe zal deze date verlopen, gezien Alex’s vader en diens losse handen en hoe komt Alex weg uit deze situatie?
Heeft Tobias iets te maken met de onzichtbare aanwezigheid die altijd bij haar is en haar staande houdt?
Dit fantasy boek brengt je dicht bij de ware liefde en laat je kennis maken met een wereld die anders is dan die je altijd gekend heb.
Wordt ware liefde voortgedreven uit instinct? Of zit hier meer achter?
Zowel het verhaal als het plot hebben mij ontzettend verrast. Behalve de wereld van wolven wordt duidelijk dat er nog meer is. Het verhaal deed mij in eerste instantie denken aan een verdieping in de wereld van de weerwolven vanuit Twilight. En wellicht is hier ook wel het idee uit ontstaan voor deze reeks. Het verhaal heeft echter wel volwassenere trekken en de erotische scenes zijn volledig uitgeschreven en voor mij absoluut een toevoeging aan het verhaal.
De schrijfstijl heb ik als zeer prettig ervaren. Het Engels leest gemakkelijk en vlot weg waardoor het boek moeilijk weg te leggen is. Er vinden verschillende gebeurtenissen plaats in het verhaal en daarnaast lees je vanuit verschillende hoofdpersonen en hun gedachten. Dit maakt het verhaal wat mij betreft dynamisch!
Alle personages in het verhaal hebben wat mij betreft een mooie uitwerking en toevoeging. Er wordt duidelijk onderscheid gemaakt in Alfa en Beta wolven en er lijkt hierdoor nauwkeurig onderzoek te zijn gedaan naar wolven en instincten.
De hoofdpersonen in dit verhaal, prins Tobias en Alex, zijn duidelijk beschreven en er is absoluut verdieping door de beschrijving van hun verleden en achtergrond. Zo maakt dat wat zij doen in het verhaal logisch.
Voor mij krijgt dit boek de absolute 5 sterren. Ik heb niets kunnen ontdekken wat ik niet leuk vond en had het boek binnen no time uit. Ik kan niet wachten tot ik kan beginnen aan het vervolg!
Heb je bij Twilight altijd gekozen voor ‘Team Jacob’? Dan is dit boek sowieso zeker het lezen waard! | 1pos
|
Vanaf de eerste zin te pakken
Enthousiast had ik mij aangemeld voor de Best of YA brainstorm in augustus, en omdat Buddy Tegenbosch daarbij aanwezig zou zijn kreeg iedereen zijn nieuwste boek, Oog om oog, in PDF formaat. Uiteindelijk had ik geen tijd om in die paar dagen ervoor het complete boek te lezen, maar het begin smaakte al wel naar meer. "Voordat je dit boek gaat lezen, moet je één ding weten: dat het me spijt. En dat ik het een volgende keer weer zou doen." Nou, dan heb je mij al te pakken. Ook het stukje voor hoofdstuk één is mysterieus en intrigerend en blijft terwijl je leest altijd in je achterhoofd zitten. Dat ik dit boek na de brainstorm alsnog uit zou lezen was een feit.
Een boek voor iedereen
Eerlijk is eerlijk, voordat ik ook nog maar een woord had gelezen had ik de cover al gezien en de achterflap gelezen en was daardoor bevooroordeeld. Vooral de setting deed mij denken dat dit een boek zou zijn meer bedoeld voor scholieren en minder voor iemand als ik; een 25-jarige verzot op New Adult, Chicklit en dystopische Young Adult. Achteraf denk ik ook dat het een heel goed boek is voor scholieren, maar het verhaal is zo goed geschreven dat er wat mij betreft eigenlijk geen leeftijdscategorie aan vastgeknoopt hoeft te worden. Dit is een boek dat voor iedereen interessant kan zijn door het onderwerp en Buddy's interessante manier van schrijven.
Buddy's fantastische schrijfstijl
Ik vind het lastig om Buddy's schrijfstijl te omschrijven met slechts één woord, maar fantastisch is er zeker één van. Hij schrijft namelijk zinnen die heel makkelijk weglezen maar toch intelligent zijn. Hierdoor is het makkelijk verteerbaar voor jongeren, maar ook boeiend voor volwassenen. Hij weet mysterie in het verhaal te brengen waardoor je geboeid door blijft lezen, en wisselt het heden en verleden op een interessante manier af.
Lekker onvoorspelbaar
Wel had ik continu terwijl ik las in mijn achterhoofd wat op de achterflap stond. Die gebeurtenis met verstrekkende gevolgen, ik zat er de hele tijd op te wachten. Dit kwam echter pas na 200 bladzijden. Heel erg vond ik dit overigens niet, je blijft namelijk continu geboeid lezen en wordt er langzaamaan heen geleid. Al kon ik het boek in het begin nog wel redelijk makkelijk wegleggen, tijdens die laatste 100 bladzijden kon ik echt niet meer stoppen, man wat spannend! Bij de meeste boeken heb ik altijd wel een beetje een idee welke kant het opgaat, maar bij Oog om oog had ik dat geen moment. Geen moment dacht ik: 'misschien loopt het wel zo of zo af'. Ik persoonlijk, vond dit ontzettend fijn en het zorgde ervoor dat ik het boek nog spannender vond.
Niets dan positieve woorden
De personages zijn fantastisch ontworpen en uitgeschreven, ze hebben echt allemaal duidelijk een eigen stem en voor mijn gevoel zou ik ze zo herkennen als ik ze op straat tegen zou komen (wat niet kan omdat het fictie is, maar toch). De spanning wordt goed opgebouwd, mede dankzij de terugblikken naar het verleden. Het verhaal is pakkend en Buddy weet je allereerst nieuwsgierig te maken en uiteindelijk weet hij je ook in het verhaal te zuigen. Ik heb eigenlijk niets dan positieve woorden voor Oog om oog en vooral ook voor de schrijfkunsten van Buddy Tegenbosch.
Conclusie
Oog om oog is een fantastisch boek voor elke leeftijdsgroep door het pakkende en boeiende verhaal. Buddy Tegenbosch schrijft ontzettend fijn en weet je door zijn schrijfstijl nieuwsgierig te maken en de zinnen lezen makkelijk weg. Doordat het zo prettig en makkelijk leest is het geschikt voor jongeren, maar door de interessante en pakkende materie die verbazingwekkend goed uitgewerkt is, ook boeiend voor volwassenen. Oog om oog is spannend en verrassend, geen moment had ik het gevoel te weten hoe het verhaal zou eindigen. Ik weet in elk geval wel dat ik hoop dat Buddy Tegenbosch nog vele andere boeken gaat schrijven, want dat hij goed uitgewerkte en intrigerende verhalen kan schrijven heeft hij met Oog om oog wel bewezen.
Deze recensie verscheen eerder al op Reviews & Roses
(www.reviewsandroses.nl) | 1pos
|
Een weinig belicht onderdeel van alle oorlogen: het bewust drogeren van soldaten door de overheden. Sinds tijden gebeurde dat al met alcohol, tijdens de Zoeloe-oorlog namen de Zoeloes geestverruimende middelen die de Britten tot wanhoop dreven en in de 19e eeuw kwam daar allerlei chemisch spul bij.
Wetenschappers twijfelen nog over de vraag hoeveel cocaïne er tijdens de Eerste Wereldoorlog werd verdeeld, maar niet over de vraag óf... Het relatief bescheiden Nederlandse aandeel doet vermoeden dat de werkelijke schaal veel groter was, aangezien de Britten en Fransen beiden over kolonies beschikten waar de grondstof geproduceerd kon worden. Bovendien was het tot in de Eerste Wereldoorlog een legaal geneesmiddel dat vooral door tandartsen als verdoving gebruikt werd.
Het boek belicht het Nederlandse aandeel; de productie én de verkoop, aan alle oorlogvoerende partijen. Wat mij betreft had de verhaallijn over de Britse soldaat die verslingerd raakt aan het spul wat meer uitgediept mogen worden. In mijn beleving zijn hele volksstammen afhankelijk gemaakt en na de oorlog bij het grofvuil van de geschiedenis gezet.
Maar de hoofdverhaallijn is erg spannend en je blijft je afvragen wat feit en fictie is. | 1pos
|
Het boek "Alleen dapper te zijn" is geschreven door journaliste Edith Tulp. Dit boek is niet echt non-fictie, maar er zitten vele autobiografische elementen in, zo zegt de auteur in de leesclub zelf.
De titel van het boek geeft weer dat het verhaal gaat over alleen zijn, dapper zijn, en "zijn" in de ruime betekenis van het woord .
Dit reisverhaal dat zich voornamelijk afspeelt in Afrika bestaat uit 3 grote delen. Soms is de hoofdpersoon Simone in Nederland, soms in Afrika op reis, en op laatste in Afrika om er te werken/helpen in de oorlog in Liberia.
Simone zit met een depressief gevoel en de groepstherapie bij de psychiater loopt niet zoals ze wil. Ze haalt er geen hulp uit.
Tevens heeft ze een moeilijke en afstandelijke verhouding tot haar moeder en we begrijpen hoe dat komt.
Onvoorbereid vertrekt ze met een groep op reis door Afrika. Ze is samen met op zich allemaal eigenaardige groepsleden en een avontuurlijke groeps-, reisleider.
Er wordt uitgebreid verteld over de onderlinge relaties, over het afzien in het back to nature gaan, spanningen, hitte, woestijnleven en over hoe Simone zich gedraagt en voelt.
Aan deze reis komt een einde en Simone gaat terug naar Nederland. Haar depressie loert nog om de hoek en de relatie die ze ondertussen heeft uitgebouwd met Koen, de flierefluiter en reislijder maakt haar leven er niet gemakkelijker op.
Uiteindelijk wordt haar heimwee naar Afrika te groot en vertrekt ze terug naar daar. Deze keer niet voor een reis maar ze gaat naar Liberia, om daar te gaan werken en helpen in de oorlog die daar woedt.
Ik heb echt genoten van dit boek. Het is vlot geschreven en op een zodanige manier dat je zin blijft hebben om verder te lezen. De natuur en de hitte voel je zo, het afzien van moeheid, de dorst, de hitte, het corvee, beleef je vanuit je luie zetel ook mee.
Edith Tulp heeft het heel realistisch kunnen neerschrijven. Het dikke boek heeft me vanaf de eerste tot de laatste bladzijde blijven boeien.
Voor mij is dit een aanrader voor mensen die graag een reisroman lezen, wetende dat er ook heel veel in het echt is gebeurd.
Ik geef 4 sterren. | 1pos
|
Wanneer Nora terugkomt van haar dagelijks rondje hardlopen en haar e-mails bekijkt is ze verbaasd dat ze wordt uitgenodigd voor het vrijgezellenfeest van Clare. Clare, haar vroegere hartsvriendin die ze al tien jaar niet heeft gezien of gesproken. Na lang nadenken besluit ze toch te gaan dankzij Nina, ook een jeugdvriendin van Nora die, net zoals Nora, plots is uitgenodigd voor het feest. Eenmaal op het feest aangekomen weet Nora dat het geen leuk maar ongemakkelijk feest zal worden. Vooral omdat Clare gaat trouwen met James, de vroegere ex-vriend van Nora. Het feest speelt zich daarbovenop af op een vreemde locatie. In een bos, erg afgelegen in een glazen huis. Het feest is niet helemaal vlekkeloos verlopen wanneer Nora plots wakker wordt in het ziekenhuis en zich niets meer kan herinneren. Wanneer haar herinneringen langzaam terug boven water komen ontdekt ze de waarheid…
Ruth Ware is een Engelse schrijfster. Ze schreef onlangs het boek in a dark, dark wood. Het boek is verschenen bij de uitgeverij Luitingh-Sijhoff, op 5 april 2016, en vertaald door Hanneke van Soest naar de Nederlandse versie in een donker, donker bos. De thriller telt 320 bladzijden en staat al maanden op de internationale bestsellerlijsten. Het boek is ook verfilmd.
Het verhaal is logischerwijze een psychologische thriller. Je wordt haast verplicht om het raadsel op te lossen en om verder te lezen zodat je meer aanwijzingen te weten komt. Ook de manier waarop het verhaal verteld wordt wekt spanning op. Er zijn afwisselende scenario’s tussen wanneer Nora in het ziekenhuis ligt en wanneer ze zich op het feest bevindt. Je beleefd het verhaal door de ogen van Nora. Ware kan er perfect voor zorgen dat de lezer vastgezogen blijft en ze kan je op het verkeerde spoor zetten. Je blijft op het puntje van je stoel zitten totdat je de onverwachte climax ontdekt. Ook het thema spreekt veel lezers aan: een verwaarloosde vriendschap die plots terug boven water komt drijven. Het boek is meer gericht naar vrouwen maar het verhaal kan ook mannelijke lezers aanspreken.
Ik raad iedereen aan om dit boek te lezen omdat de spanning voortdurend aanwezig is en ik het boek altijd bij me moest hebben zodat ik op elk vrij moment nog een extra bladzijde kon lezen. Je leeft je helemaal in in het personage en je bent na elk hoofdstuk weer in de war. Het boek zet je aan het denken en je kan je de situatie perfect voorstellen. Het thema spreekt me enorm aan en de climax blaast je zowat van je stoel. In een donker, donker bos is de beste thriller die ik al hebt gelezen.
Kortom is de thriller van Ruth Ware echt een aanrader om te lezen en je wordt helemaal meegesleurd in het verhaal. De drang om verder te lezen is voortdurend aanwezig en de onverwachte climax blaast je haast van je sokken. | 1pos
|
De manier waarop dit boek speelt met thema's en dilemma's die ons in het dagelijks leven bezighouden maar ook de constant aanwezige spanning, de prachtige schrijfstijl en de beeldspraak maken van dit boek een meesterwerk. Hierdoor betwijfel ik ook ten zeerste of dit daadwerkelijk een debuut is.
Thema's die onder andere terugkomen in dit boek: jaloezie, liefde, bedrog, vriendschap, wraak en vergeving. Het is mooi hoe Martha Victor nog even ''in leven'' houdt door zijn dagboek gedoseerd te lezen.
De spanning en korte hoofdstukken hebben mij het boek laten verslinden in slechts een paar dagen. Een echte aanrader voor iedere boekenfanaat! | 1pos
|
‘Salomé’ gaat over de levens van een tweetal vrouwen die ogenschijnlijk niets met elkaar te maken hebben. Beide vrouwen verlangen naar een kind. Britt droomt over het kind dat maar niet wordt verwekt, Julia hunkert naar het kind dat zij verloor. Wanhopig proberen ze het tij te keren.
”Dokter Edwards hoeft mij niets te zeggen, want het gebouw van haar onheilstijding staat te trillen op zijn grondvesten en stort zich vanuit haar over mij uit.”
Terwijl Britt besluit het geluk eigenhandig af te dwingen, zoekt Julia troost in de armen van een ongrijpbare minnaar. Hun keuzes voelen, ondanks het schuldige randje, bevrijdend. Totdat duidelijk wordt dat niets is wat het lijkt en terugdraaien geen optie is. Opnieuw moeten beide vrouwen keuzes maken. Of is het te laat?
“Ineens voelt het heel kwetsbaar om nog op mijn rug te liggen, terwijl hij met zijn boze hoofd boven me uittorent. Ik richt me op, zodat ik naast hem komt te zitten. Er schiet een kronkel in mijn buik. Het is net alsof mijn mond een eigen leven leidt.”
Jojanneke Buschgens; ik kende haar gedichten en verhalen nog niet, maar op basis van haar debuutroman ‘Salomé’, kan ik u zeggen dat zij een aanwinst is voor het Nederlandse auteursgilde. Haar schrijfstijl kenmerkt zich door vloeiende bewegingen, een fraaie woordkeuze en dito zinsopbouw.
“Er ligt een schaduw over haar huid. Ze lijkt in gedachten verzonken en staart langs me heen naar een niet aanwijsbaar punt achter me. Haar blauwe ogen zijn donkerder en zelfs haar blonde haren lijken doffer onder het gewicht van haar verlies.”
Buschgens brengt de hoofdpersonen Britt en Julia zo werkelijk en puur tot leven dat je hen beiden in je hart sluit. Bovendien is de wijze waarop deze auteur met woorden speelt heel fraai en zijn haar dialogen volstrekt natuurlijk. Het verhaal is zorgvuldig geconstrueerd en begeleid de lezer naar een plot dat je waarlijk niet ziet aankomen.
‘Salomé’ is een verhaal over liefde, verlies, verleiding en verwoesting. Een prachtige vertelling die menig (vrouwelijke) lezer tot tranen toe zal ontroeren.
De auteur
Jojanneke Buschgens (1977) woont in Zoetermeer, is getrouwd en heeft twee kinderen. Buschgens begint al op jonge leeftijd met het schrijven van verhalen. Ze wordt opgeleid tot leerkracht, maar blijft naast het lesgeven ook schrijven en acteren. Buschgens leest veel en graag, vooral spannende, psychologische en/of waargebeurde verhalen. Wat drijft iemand; welke drama’s, maar ook schijnbare kleinigheden, dwingen mensen tot bepaalde handelingen? Hierover schrijft ze, zowel geïnspireerd vanuit haar eigen geest als uit bewondering voor en teleurstelling in de verscheidenheid aan boeken die ze verslindt.
Uitvoering
Uitgeverij Godijn Publishing
ISBN 978-94-92115-50-8
Paperback, 326 pagina’s
Over Hanneke Tinor-Centi
Hanneke Tinor-Centi (1960), eigenaar van HT-C Communicatie en Marketing, literair agent, boekmarketeer en recensent.
http://ht-c-communicatie.nl/ | 1pos
|
Een maand op het land is de eerste Nederlandse vertaling van een roman van J.L. Carr (1912-1994). Het is dan ook het boek waar hij veel bekendheid mee heeft verworven, niet in de laatste plaats doordat hij er de Guardian Fiction Prize mee heeft gewonnen en in datzelfde jaar van uitgave (1980) ook nog eens genomineerd is voor de prestigieuze Booker Prize.
Het is 1920, in Engeland: we kijken door de ogen van Tom Berkin, die vanuit het front van de Eerste Wereldoorlog in het kleine dorpje Oxgodby terecht is gekomen en in dit boek terugkijkt op die tijd. Hij komt net getraumatiseerd uit de hel van Passendale, de plek waar tijdens de Eerste Wereldoorlog tienduizenden soldaten zijn gesneuveld. Zijn taak in Oxgodby is het restaureren van een Middeleeuwse muurschildering in een Anglicaanse kerk, terwijl hij zelf bezig is zijn oorlogstrauma te verwerken. In het dorp komt hij een aantal interessante mensen tegen met wie hij, zoals het de echte Engelsen betaamt, vele kopjes thee drinkt. Onder hen is de andere oorlogsveteraan Moon, die als opdracht heeft een graf te zoeken rondom de kerk. Langzaamaan krijg je als lezer steeds meer te weten over Berkin en voel je hoe de lange uren in de kerk, gecombineerd met de gesprekken met de omwonenden, ervoor zorgen dat hij vrede krijgt met zijn verleden.
Deze novelle is een pareltje. Door subtiele hints als de zenuwtrek van Berkin en de granaatscherf in het been van Moon kom je als oplettende lezer te weten dat ze oorlogsveteranen zijn en in Oxgodby bijkomen. Door het zo op te schrijven laat Carr je voelen hoe verschrikkelijk de oorlog moet zijn geweest, maar hij blijft daarin heel luchtig en op sommige momenten zelfs grappig.
Ondanks het feit dat je door de ogen van een oudere Berkin kijkt, heeft Carr niet geprobeerd om in het begin van het verhaal dingen weg te laten. Dat maakt dat de schrijfstijl niet gekunsteld aandoet en het prettig leesbaar is. Wel is het daardoor zo dat Berkin ook aan zaken denkt die je als lezer nog niet kunt weten, die verwijzingen begrijp je pas later. Een grappig voorbeeld hiervan zit helemaal in het begin van het verhaal, wanneer de stationschef tegen Berkin in zijn lange, zwarte jas zegt: ‘Ik hoop dat er iets onder zit’. Als lezer denk je dat hij een grapje maakt, maar Berkin denkt daarna: ‘Hij scheen te weten waarvoor ik kwam’. Pas later snap je dat het geen seksueel getinte grap was, maar dat het ging over de muurschildering die Berkin onder het witte pleister vandaan moet halen, waarvan nog niet zeker is of die er eigenlijk wel is.
Het boek is niet spannend, ook geen meeslepend drama, maar het is net zo rustig en plattelands als de titel al doet vermoeden. Na de hel van Passendale is een maand op het land precies wat Berkin nodig heeft. Het is een boek dat zich er bij uitstek voor leent om meerdere keren gelezen te worden en in al zijn rust een echte aanrader is. | 1pos
|
Het land van de zon is een historische roman die biografische trekken heeft. Het boek gaat over Sarah en Giovanni Belzoni, 2 personen die daadwerkelijk bestaan hebben. Het boek beschrijft de gebeurtenissen en omgeving heel gedetailleerd, wat ervoor zorgt dat je echt het gevoel hebt dat je erbij bent. Hierdoor leer je wat over die tijd, onder andere hoe het er toen uitzag en wat toen de gebruiken waren. Het verhaal gaat langs alle belangrijke gebeurtenissen in het leven van de Belzoni's, zonder dat het afgerateld wordt, wat vaak het geval is bij biografieën. De gebeurtenissen zijn goed verwerkt in een soepel lopend verhaal, alhoewel er niet veel spanning in het verhaal zit, maar de schrijfster had natuurlijk ook niet veel ruimte in het verhaal, omdat ze zo dicht mogelijk bij de waarheid wou blijven, alhoewel ietwat geromantiseerd. Doordat er niet veel plottwists inzitten is het verhaal makkelijk te volgen, en is het goed mogelijk de draad weer op te pakken als je de volgende keer verder gaat lezen, ookal heb je steeds slechts korte momenten om het boek te lezen, waardoor het boek goed vlot. Omdat er geen ingewikkelde verhaallijn is, is het boek perfect als je even niet teveel na wilt denken en wilt relaxen. Kortom: een aanrader voor elke liefhebber van historische romans, omdat je toch wat van de geschiedenis leert zonder dat het saai is. Het boek vlot ook lekker en is niet ingewikkeld, waardoor het perfect is om een lange dag mee af te sluiten, zeker als je het niet erg vindt als er niet veel spanning in een verhaal zit. | 1pos
|
Lars Kepler is het pseudoniem van het Zweedse schrijversechtpaar Ahndoril. Met hun debuut “Hypnose” verkregen ze internationaal direct een bestsellerstatus. Van de boeken rond de sympathieke Joona Linna zijn in Nederland inmiddels meer dan 500.000 exemplaren verkocht. “Stalker” is Lars Keplers vijfde thriller, wederom met Joona Linna in de hoofdrol.
Na “Hypnose“, “Contract“, “Getuige” en “Slaap” is dit het vijfde boek van Lars Kepler, zoals gewoonlijk met de excentrieke, maar sympathieke Finse politieagent Joona Linna in de hoofdrol. Ook nu weer speelt dit boek zich af in en rond Stockholm.
Zweden is in de ban van een seriemoordenaar die zijn slachtoffers eerst filmt vanuit het donker, thuis waar ze zich veilig wanen, en het filmpje vervolgens op YouTube plaatst. Enkele dagen later wordt degene die gefilmd is zijn volgende slachtoffer. Het onderzoek naar de moordenaar verloopt stroef, tot bij het lichaam van het vierde slachtoffer een bewusteloze man wordt aangetroffen. De man kan zich echter niets herinneren van de moord. Om zijn onschuld te bewijzen, roept zijn familie de hulp in van hypnotiseur Erik Maria Bark. Maar de informatie die Erik verkrijgt biedt geen enkele duidelijkheid. Dan wordt er een nieuwe moord gepleegd, en de verdachte heeft dit keer een alibi. Er lijkt slechts één persoon te zijn die de zaak kan oplossen: Joona Linna. Maar die is meer dan een jaar geleden verdwenen…
Joona Linna wordt weer gevonden, en hoewel hij officieel geen politieagent meer is, gaat hij samen met Erik Maria Bark op onderzoek uit om er achter te komen wie de gruwelijke moorden gepleegd heeft. De schrijfstijl is geheel zoals we van Lars Kepler gewend zijn, en mensen die genoten hebben van de vorige vier boeken over Joona Linna, kunnen dit boek dan ook blind kopen. Hoewel de vijf boeken heel goed los te lezen zijn, is het toch aan te raden om ze in de juiste volgorde te lezen. Zo begrijp je ook de kleine verhaallijnen beter. Deze zijn niet noodzakelijk om het verhaal te kunnen volgen, maar het is een kwestie van een persoonlijke voorkeur.
Dit is een thriller zoals een thriller hoort te zijn. Steeds als je denkt te weten wie de dader is, word je weer op het verkeerde been gezet. En zoals altijd is de ontknoping weer razendspannend. | 1pos
|
Zondagavond is een boek van Vonne van der Meer uit 2009. Vonne van der Meer werd in 1952 in Eindhoven geboren. Ze was het jongste kind in een gezin van drie. Ze heeft gestudeerd aan de Amsterdamse Theaterschool en schreef teksten voor haar eigen klas. Na haar studie regisseerde ze zelf beroemde theaterstukken. Ze bleef verhalen schrijven en de verhalenbundel Het limonadegevoel, haar debuut, kreeg de Geertjan Lubberhuizenprijs. Voor het boek Winter in Gloster Huis heeft ze in 2016 de CLO literatuurprijs.
Zondagavond gaat over Robert Blauwhuis een bejaarde man die sinds de dood van zijn vrouw alleen woont in een appartement aan de Churchilllaan in Amsterdam. Twee vrouwen spelen een grote rol in zijn leven. Zij dochter Freeke en Mila, die hij als student tijdens de tweede wereldoorlog naar een onderduikeradres heeft gebracht. Op een station strandde hij met de baby en heeft toen met gevaar voor eigen leven zich van twee Duitse soldaten ontdaan en hieraan een groot litteken op zijn wang overgehouden. Dit blijkt later een leugen te zijn.
Elke zondagavond bezoekt Freeke hem sinds de dood van zijn vrouw, echter de zondagavond waarop dit boek begint zegt Freeke dit echter af voor een afspraakje. Zij komt hem wel eten brengen maar vertrekt dan weer. Robert wilde eigenlijk deze avond zijn leugen opbiechten, naar komt hier dus niet toe En schrijft het haar in een brief. Aan Mila die later die avond nog langs komt vertelt hij zijn leugen wel nadat hij haar heeft gekust en weer dat vreselijke schuldgevoel krijgt.
Robert raakt in een coma en kan het dus niet meer zelf aan zijn dochter vertellen. Tijdens zijn coma hoort Robert alles wat de twee vrouwen met elkaar bespreken bij zijn bed. Ook dat Freeke zijn brief heeft gevonden en dat blijkt dat Mila het dus ook al wist.
De spanning tussen de twee vrouwen wordt heel goed weergegeven in het boek. De schrijfstijl van de auteur is heel prettig te noemen. het verhaal is goed opgebouwd. Robert draagt een zware last met zich mee, en wil deze last niet langer dragen. Maar lucht het op als je het verteld?
Een boek wat ik niet snel gekozen zou hebben om te lezen, maar na de eerste bladzijden was ik toch geboeid en heb het met veel plezier uitgelezen.
Zondagavond
Vonne van der Meer
Uitgeverij Contact (tegenwoordig Atlascontact)
2009
167 pagina's | 1pos
|
Een dagboek die erg makkelijk wegleest, aan 1 stuk door of soms een stukje. Vol met humor, wijsheden, inkijkjes in zorgtehuizen (hopeloos) en ouderdom. Maar ook scherpe randjes en verdrietige dingen in een sausje van humor. | 1pos
|
Een speciaal soort thriller waarvan je echt niet weet hoe het gaat eindigen en wat nu juist werkelijkheid is en wat niet... | 1pos
|
Voordat ik de actie van Not Just Any Book Club tegenkwam, had ik nog nooit gehoord van Robyn Carr. Maar dat trok juist mijn aandacht. Ik ben altijd in voor het ontdekken van een - voor mij - nieuwe schrijver.
Toen het boek met de post binnenkwam, was ik verrast door de mooie omslag. Het reliëf aan de buitenkant vraagt erom om aangeraakt te worden. En de tekening zuigt je binnen in het pittoreske plaatsje Virgin River. Dat 'maagdelijke' is bedrieglijk, want hier spelen zich dingen af, die op veel plaatsen in de wereld ook gebeuren.
Gaandeweg het verhaal word je meegezogen in de belevenissen van hoofdpersoon Melinda en haar groeiende relatie met de inwoners van Virgin River en daarbuiten. Vooral de persoon van Jack sprak mij aan. Een fantastische man die voor iedereen klaarstaat. Het maakt hem niet uit voor wie, wat, waar en hoe laat. Wat zou het geweldig zijn als iedereen zo'n persoon zou kennen. Dat zou de wereld een stuk mooier maken!
Robyn Carr schrijft heerlijke verhalen! Ze doen mij een beetje denken aan de verhalen over Cedar Cove van Debbie Macomber. Om 's morgens vroeg op de veranda van je cottage te lezen terwijl de herten in je tuin grazen...... Of gewoon thuis op de bank. | 1pos
|
Een man die 20 jaar in Engeland heeft gewoond besluit de Appalchain Trail te gaan lopen, een afstand van meer dan 3400 km van Georgia naar Maine, er zijn verschillende metingen dus niet weet het helemaal precies, maar om en nabij de 3400 dus, het is natuurlijk prettig als er iemand met je mee wil, maar dat lukt niet echt, tot op het moment dat het vertrek echt aanstaande is, meld zich Katz , een oude kennis van hem die bereid is met hem te gaan wandelen, alleen lijkt die niet echt voorbereid.
De tocht vangt aan onder erbarmelijke omstandigheden, veel sneeuw en koude, toch haken ze niet af, het verhaal bericht de tocht met heerlijke met veel humor gevulde dialogen; daarnaast komen er ook passanten bij de 2 mannen die het verhaal verder opleuken, uiteindelijk leggen ze 1400 km maar dat is voldoende voor deze roman.
Door het verhaal heen wordt er ook heel wat info over de lezer heen gestrooid met name over de flora en fauna, maar ook over de moorden die door de jaren zijn gepleegd rondom het lange voetgangerspad.
Ik had eerlijk gezegd nog nooit van Bill Bryson gehoord, maar het is een schrijver die je in deze luchtige roman tot een paar uur ontspannen leesgenot weet de brengen, er schijnt ook een film van het boek uitgekomen te zijn, daar ga ik naar op zoek, ben heel benieuwd, de film heet: 'A walk in the woods', met niet de minste acteurs: Robert Redford, Nick Nolte en Emma Thompson.
Er zijn waarschijnlijk mensen die de film al wel hebben gezien, maar het boek niet hebben gelezen, dus ik zou zeggen: gauw doen. | 1pos
|
Ik lees graag, maar heb een hekel aan dikke boeken, dus moest ik best wel iets overwinnen toen ik aan 'Het lot van de familie Meijer' begon. In het begin las het ook heel onrustig, want er komen nogal wat Joodse termen voorbij, die achterin het boek verklaard staan, dus dat was de hele tijd opzoeken om weer verder te kunnen lezen.
Later hield ik dat eerlijk gezegd een beetje voor gezien, want de betekenis van die woorden werd eigenlijk vanzelf door het verhaal wel duidelijk.
Wat aan de ene kant prettig was, was dat er ook achterin het boek een stamboom staat, zodat je de familierelaties nog even kunt bekijken als je bij alle namen het spoor bijster zou raken. Aan de andere kant verklapte dat natuurlijk ook wel wat van het verhaal.
Naarmate het boek vorderde werd ik steeds meer geboeid en kostte het me totaal geen moeite om het binnen een week uit te hebben.
Charles Lewinsky is een geweldig schrijver. Hij componeert mooie zinnen en kan afschuwelijke gebeurtenissen fijntjes neerzetten, zonder sentimenteel te worden. De eerste zin wekt al meteen je nieuwsgierigheid op: "Altijd als hij gestorven was, kwam hij weer terug".
Wat begint als een luchtig verhaal over een Joodse familie krijgt ongemerkt steeds meer zwarte randjes, waar Oom Melnitz altijd wel zijn mening over laat horen. | 1pos
|
Genoten vandit heerlijke boek, met liefde geschreven over Tonke Dragt. Hierin is het heerlijk verdwalen in haar leven, haar manier van tegen de wereld aankijken, de foto’s, haar tekeningen en boeken. Prachtig vormgegeven en overduidelijk met liefde gemaakt! | 1pos
|
Een prachtig en spannend verhaal over een autistische jongen, die prima kan functioneren als hij volgens zijn eigen patronen kan leven maar die door een afschuwelijk moord uit zijn vaste en vertrouwde omgeving wordt gehaald. Ook zijn zus Lotte, die hij 10 jaar niet gezien heeft, wordt erin betrokken. Zij woont in Nederland en is bezig met het opbouwen van een carrière als cabaretière. Zij staat voor de première van haar nieuwe voorstelling als ze hoort van de moord en dat haar broer als verdachte wordt beschouwd.
Ze kan zich dat niet voorstellen en op de vraag van de rechercheur vertrekt ze naar Frankrijk omdat haar broer Felix niets wil of kan zeggen en zij misschien beter kan praten met hem. Beide mensen ontmoeten elkaar na 10 jaar en moeten ze elkaar weer leren kennen in een afschuwelijk situatie. Lotte doet alles om zijn onschuld te bewijzen maar heeft te maken met een onzekere jongen die zijn vaste plek en veiligheid is kwijtgeraakt en die gedrag vertoont waar Lotte gefrustreerd van raakt.
Tegelijkertijd is er het verhaal een Syrische vluchteling die samen met zijn jongere broer vertrekt uit Syrië om naar Nederland te gaan waar ze een aantal jaren hebben gewoond maar toen weer naar Syrië zijn teruggestuurd. Tijdens een overtocht gebeurt wat we in alle media vele malen hebben gezien: een te volle boot, zonder brandstof en een storm. Amin, de oudere broer overleeft en komt na allerlei avonturen in Nederland, is daar illegaal en overgeleverd aan mensen, die hem gebruiken voor hun eigen doeleinden.
Twee mensen, die voor hun broertje moeten zorgen en die daar veel moeite voor moeten doen en dat zo goed als mogelijk doen. En die twee verhaallijnen komen bij elkaar in een spannend verhaal.
Een verhaal dat je vasthoudt en waarin de frustratie en de genegenheid waar die twee jonge mensen mee te maken krijgen heel mooi verwoord wordt. | 1pos
|
Het boek geeft uitleg in de basis technieken en heeft handige tips, hoe je de klassieke recepten ook gewoon zelf kan maken, ze zijn geschreven in een soort leermodus, dit alles ondersteunt door stap voor stap foto’s. | 1pos
|
De Duits-Nederlandse, Joodse auteur en arts Hans Keilson werd in 2010 op 100-jarige leeftijd ineens wereldberoemd door positieve kritieken van een gerenommeerde Anne Frank-biografe uit New York. Onbekend met het feit dat Keilson nog leefde, beoordeelde zij zijn boeken Komedie in mineur (1947) en In de ban van de tegenstander (1959) als ware meesterwerken. Zij noemde Keilson een genie en een van ’s werelds beste auteurs. Zijn teruggewonnen erkenning was niet meer te stuiten. Grote mediabelangstelling en literaire lezingen vielen Keilson ten deel. In maart 2011 debuteerde de nog krasse auteur op het traditionele Boekenbal in Amsterdam. Enkele maanden daarna overleed hij op 101-jarige leeftijd.
Op een bepaald moment in de Tweede Wereldoorlog wordt ergens in Nederland aan Wim en Marie gevraagd of ze een onderduiker in huis willen nemen. Het jonge, pasgetrouwde stel hoeft niet lang na te denken, stemt toe en bespreekt met elkaar de praktische zaken. Ze beschouwen het wat onwennig als hun vaderlandse plicht en zijn trots en dankbaar dat ze iets kunnen doen. De emotionele gevolgen en de impact van hun beslissing lijken ze nog niet goed te beseffen. De Joodse Nico krijgt de bovenkamer. In een van de wanden is — vernuftig weggewerkt — een toegang naar een extra schuilplaats, waar Nico zich in nood kan verbergen. Ze maken goede afspraken die soms in paniek worden aangepast. Er is echter geen scenario voorhanden als Nico na een kort ziekbed overlijdt. Paniek alom, want wat doe je met een dode, Joodse onderduiker? Waar laat je zijn lijk? Het bizarre gesjouw en gestuntel met de dode Nico is haast komisch, ware het niet dat de waarheid zo triest is. De titel Komedie in mineur had niet treffender kunnen zijn.
Schrijnende onderduikverhalen kennen we allemaal, maar toch kunnen we ons er niets bij voorstellen. Want hoe voelt het om te leven in een verduisterde kamer en stiekem door een kier naar buiten te gluren? Eén keer per dag stilletjes naar beneden voor de avondmaaltijd, schaakspelen in je eentje, muisstil zijn bij bezoek, de opwinding als de krant door de brievenbus valt, het driewekelijkse bezoekje van een betrouwbare kapper. Maar zijn tomeloze angst en het schuldgevoel naar Wim en Marie zijn voor Nico het moeilijkste. De totale afhankelijkheid maakt hem kapot. “Zelfs aan gegeven hulp wen je en maakt het daardoor eigenlijk tot niets”. Dankbaarheid en haatgevoelens voor zijn beschermers brengen Nico in een ondraaglijke spagaat.
Wie ben ik om over dit boek en deze geweldige auteur een oordeel te geven? In alle bescheidenheid kan ik wel zeggen dat Komedie in mineur met de indrukwekkend ongecompliceerde verhaalstijl een aangrijpend juweeltje is. Geen tranentrekker, want vanuit wisselend perspectief vertelt Keilson het verhaal met een Hollandse nuchterheid, prachtig en rechttoe rechtaan. Zo gebeurde het en niet anders. Het verhaal is ongetwijfeld op persoonlijke ervaringen gebaseerd, want Keilson zat zelf in het verzet en moest langdurig onderduiken. De nazi’s maakten het hem onmogelijk als arts te praktiseren. Desondanks wilde hij het begrijpen. “Voor de haat geldt hetzelfde als voor de liefde”, zei hij. “Het gaat om een intieme relatie tussen mensen die van elkaar afhankelijk zijn. Dat wordt onderschat.”
Keilson heeft altijd met een vastberaden zachtmoedigheid geweigerd om te haten, wilde niet in de val lopen van het verzuren. Toch is er iets wat hem altijd verteerde. In 1939 haalde hij zijn ouders over om naar Nederland te komen, maar hij heeft ze toch niet kunnen redden: ze werden in Auschwitz vermoord. In een in 2011 afgenomen interview antwoordt hij bevestigend op de vraag of hij getraumatiseerd is: “Ja, ik ben getraumatiseerd. De dood van mijn ouders heb ik nog niet overwonnen. Verschrikkelijk. En mijn zus die me zei dat zij hen, als ze in Nederland was geweest, wel zou hebben gered. Heeft zij dan niet gezien hoe ik daaronder lijd? Echt leed, iedere dag nog, hoe heeft zij dat niet kunnen zien? Ja, in dat opzicht ben ik getraumatiseerd. En ik heb het haar nooit vergeven.”
De auteur Keilson was eigenlijk vooral psychiater, of ‘zenuwarts’ zoals hij liever werd genoemd en wat ook op een houten bordje in zijn tuin stond vermeld, aangevuld met de tekst “Spreekuur donderdag 13-14, volgens afspraak”. Tot op 96-jarige leeftijd behandelde hij door de oorlog getraumatiseerde kinderen. Voor wie geïnteresseerd is, lees het laatste interview met deze bijzondere man, tevens een briljant auteur, die tot mijn verbazing slechts luttele kilometers bij mij vandaan bleek te hebben gewoond.
www.groene.nl/artikel/de-wereld-is-niet-te-redden-in-ieder-geval-niet-door-mij.
( juli 2011) | 1pos
|
Ik heb nog een paar exemplaren van dit boekje van Peter voor degene die het boekje heel graag wil hebben. Stuur een mailtje naar [email protected] | 1pos
|
James True is een zakenman , getrouwd met Andrea en ze hebben een dochter, Primrose. James heeft vanaf kinds af aan al een bepaalde gave, namelijk dat hij “Out of body experiences” heeft, oftewel in het Nederlands, zijn astrale (geestelijke) lichaam kan uit zijn fysieke lichaam treden. De eerste zin van het boek is : “ik was er niet bij toen ik doodging. Echt,ik was er niet…” Hij had op dat moment juist een buitenlichamelijke ervaring… hij vind zijn verminkte lichaam terug en vraagt zich af wat er gebeurd is, wie heeft hem zo toegetakeld? Is hij echt dood? Waarom kan hij dan niet meer in zijn fysieke lichaam?
James (of Jim ) gaat als geest op zoek naar de dader, want dat hij geen natuurlijke dood is gestorven ziet hij meteen. Hij komt op allerlei plaatsen waar hij nooit eerder is geweest en hij komt ook van alles te weten over zijn vrouw en zijn zakenpartner, dingen waar hij anders nooit achter zou zijn gekomen. Hij probeert zijn vrouw te waarschuwen voor de moordenaar, maar dat is knap lastig als men je niet ziet. Hij komt achter dingen uit zijn verleden en ook van andere overledenen. Ook kan hij in lichamen van andere overledenen kruipen en hun emoties voelen.
Het verhaal leest als een trein, vanaf de eerste zin zit je in het verhaal. Er gebeuren zulke bizarre, ongelofelijke en mooie dingen dat je gewoon door wilt lezen. Je voelt de emoties van Jim en de onmacht die hij heeft .Als geest kan je overal doorheen, maar niemand ziet of hoort je immers. Het boek is geschreven in de “ik“ vorm, wat altijd even wennen is, maar daardoor lijkt het wel of jij de hoofdpersoon bent. De andere personages, Andrea en Oliver onder andere, worden goed omschreven.
Het verhaal zit vol spanning, ongeloof, humor, intriges en natuurlijk veel bovennatuurlijke scenes. Het plot is goed gevonden, zeker niet voorspelbaar | 1pos
|
Aeham Ahmad is in 2014 beroemd geworden dankzij foto’s en YouTube-filmpjes die de wereld rond gingen: met hemzelf aan een piano al spelend en zingend met zijn vrienden of een kinderkoor, op de totaal verwoeste straten van Yarmouk. Yarmouk is een buitenwijk van Damascus en een thuis voor Palestijnse vluchtelingen en kinderen van Palestijnse vluchtelingen zoals hemzelf in Syrië. Zo bracht hij wat afwisseling en een hoopvolle noot in het eentonige leven waarin de door het Syrische leger afgesloten wijk zich bevond, en waar mensen amper iets te eten hadden om hun honger mee te stillen. Zijn voorbeeld van levenslust en doorzettingsvermogen verdient alle lof.
In het begin vertelt hij over zijn kinderjaren. Zijn vader is een blinde meubelmaker, zijn moeder lerares. Vooral die eerste combinatie doet wat vreemd aan, toch wordt dit zeer plausibel uitgelegd. Aeham begeleidt bijna altijd zijn vader door de nauwe steegjes van hun wijk als klein jongetje. Hij leert piano spelen aan het conservatorium als enig kind uit een arme wijk. Tussen de vele kinderen uit rijke gezinnen moet hij hier extra zijn best voor doen. Dankzij zijn talent en hard werken gaat hij echter vooruit en wordt zijn passie verder aangewakkerd. Als hij ouder wordt, gaat zijn vader instrumenten maken en doen ze samen een instrumentenwinkel open. Aeham geeft in de winkel muziekles aan de kinderen uit de wijk.
Aeham’s leven verandert ook door zijn huwelijk met de Palestijnse Tahani en de geboorte van zijn eerste zoontje. Ze hebben een vrij gelukkig leven, totdat in 2011 de Arabische lente uitbreekt en verschillende Arabische regimes de wacht worden aangezegd. Eerst kijken de Palestijnse vluchtelingen in Yarmouk de kat uit de boom maar als ze als pasmunt worden gebruikt door het Syrische regime dat de aandacht wil vestigen op hun vijand Israël, keren zij zich ook tegen de Syrische autoriteiten als reactie. De burgers van Yarmouk worden eerst afgesloten door het Syrische leger, daarna krijgen zij zowel verschillende rebellengroepen als IS op hun dak. Ze hebben geen stroom meer, geen brood, geen rijst en amper water. Door veel creativiteit en handelsgeest proberen de achtergebleven burgers, waaronder Aeham, er nog het beste van te maken.
Als de piano van Aeham uiteindelijk wordt verbrand door IS, moet hij vluchten om zichzelf in veiligheid te brengen, cynisch genoeg deels omdat hij al zo bekend geworden was in het buitenland: via Turkije wordt hij overgezet naar Europa en dan gaat het via de Balkan-route en Oostenrijk naar Duitsland. De reis is te gevaarlijk om met zijn gezin te doen. Eenmaal aangekomen in Duitsland, mist hij zijn familie en vooral zijn vrouw en kinderen echter verschrikkelijk, en wil hij deze maar al te graag laten overkomen. In Duitsland kan hij wel terug voor zijn gezin zorgen als professioneel muzikant wat hem toch voldoening schenkt. De schaduwen van zijn opgelopen trauma’s zullen hem echter blijvend achtervolgen en zal hij nooit van zich af kunnen werpen. De roep om dit verhaal te vertellen, wordt daardoor duidelijk.
Hoe beoordeel je een boek dat zulke emoties losweekt? Dat de tragiek van een wereldconflict van vandaag zo goed weergeeft? Uiteraard is het boek ook schatplichtig aan de Duitse auteurs Sandra Hetzl en Ariel Hauptmeier die Aeham Ahmad’s persoonlijke en uiterst emotioneel verhaal tot een persoonlijk en levendig boek kneedden. In dit geval waren zij een onmisbare schakel tussen de pianist en de lezer van dit boek. De vertalers naar het Nederlands, Ralph Aarnout en Jantsje Post hebben zeker ook hun bijdrage daaraan geleverd. Ahmad’s verhaal gaat over welke rol zijn muziek had tijdens de oorlog, de hoop en de levenskracht die hier uit voortvloeiden en hoe hij er is weggeraakt, maar ook over de heimwee naar zijn land en familie, en de ontelbaren die daar zijn achtergebleven. | 1pos
|
Kate Wiseman- Gangster School: Broederschap van het kwaad
Dit is het tweede boek in een serie, die van mij nog heel lang mag blijven doorgaan. Wat is het boek weer leuk!
De vormgeving is prachtig, fijn lettertype, leuke headers bij een nieuw hoofdstuk en zeer vlot geschreven.
In dit deel krijgen Milly en Charlie weer les op het Rabauw college. Het is geen gewone school… Hier leer je om een echte boef te worden. Maar ook hacker, dief of nog meer dingen die niet echt goed te noemen zijn. De 2 vrienden zijn eigenlijk te goed voor deze school. Maar dat mag je absoluut niet verder vertellen!!!!!! Want als ze te goed zijn, moeten ze naar een andere school. Een voor brave leerlingen. Daar zitten ze niet op te wachten. Maar de school heeft vijanden, vooral het schoolhoofd. Iemand heeft het op haar voorzien. Een donkere sekte-achtig aandoende orde verstoort de rust op school. Hoe kunnen ze hun school redden, van de ondergang? Charlie zijn trouwe viervoeter en Wolfie spelen ook weer een grote rol. De leraren zijn maf, de leerlingen niet te vertouwen. Welkom op het Rabauw.
Het is spannend, grappig en leest als een speer. Je vliegt er doorheen. Leuk om voor te lezen of om zelf te lezen.
Themas als: verraad, vriendschap, vertouwen, overleven en de hele schoolsfeer is geweldig.
Het boek krijg 5 dikke sterren van mij. ***** | 1pos
|
Vitus is geweldig slim. Op een dag ziet hij echter iets wat zijn brein onmogelijk kan verklaren. Hij trekt op onderzoek uit en houdt zijn bevindingen nauwkeurig bij in een ponydagboek vol roze en blauwe blaadjes. (Er was geen ander, dus daar moest hij het mee doen.) Maar dan wijst zijn nichtje Livia hem op een vreselijke voorspelling aan de sterrenhemel en beseft Vitus dat zijn geordende leventje nooit meer hetzelfde zal zijn.
Het verhaal van Vitus is een fantasierijk, origineel en hilarisch debuut om van te smullen. En eentje dat, net als de schuimtaartjes van Dotty, smaakt naar meer! | 1pos
|
De Wallanderreeks van Mankell. Een begrip onder de thrillerliefhebbers. Maar vorig jaar moesten we noodgedwongen afscheid nemen van Kurt. Het werd overduidelijk in De blinde muur: de man kon niet meer. De veranderingen in de maatschappij gingen zijn verstand te boven en hij begon te sukkelen met zijn gezondheid. Tijd om met pensioen te gaan en de misdaadbestrijding over te laten aan een nieuwe generatie. Wallander was daar best wel sceptisch over, en ik met hem. Onterecht, blijkt nu, want in De terugkeer van de dansleraar geeft Mankell opnieuw een mooi staaltje van zijn meesterschrijverschap.
Hij introduceert Stefan Lindman, een zevenendertigjarige speurder met overduidelijke Wallandertrekjes. Lindman is een einzelgänger die geneigd is het leven zwart in te zien en daarenboven sukkelt met zijn relaties. Verzachtende omstandigheid voor Lindmans melancholie: er is net kanker bij hem geconstateerd. Binnen enkele weken begint zijn behandeling en zijn arts raadt hem aan om zijn zinnen zolang te verzetten in een zonnig vakantieoord. Wetende dat hij op vakantie van s morgens vroeg tot s avonds laat zou zitten dubben, verkiest hij de uitgestrekte wouden in Noord-Zweden waar zijn vroegere mentor Herbert Molin gruwelijk vermoord werd. De lokale politie zit weliswaar niet op Lindman te wachten, maar tolereert zijn aanwezigheid. Bij nader inzien herinnert Lindman zich niet zoveel van Molin. Alleen dat hij een soort angst met zich leek mee te dragen. Verborg hij zich daarom in een afgelegen bos?
Tijdens het politieonderzoek komt het personage Molin aan de oppervlakte en een extra perspectief brengt de moordenaar in beeld. We krijgen zicht op hun motieven, vroeger en nu. Mankells boeken zijn nooit louter ontspanning, hij verweeft als vanzelfsprekend inzichten op de maatschappij in de uitlatingen van zijn personages. Met het soepele, rake taalgebruik dat hem eigen is, nodigt hij de lezer uit tot nadenken over wat zijn personages overkomen, over hun verleden en toekomst. Wat ze bijna allemaal gemeen hebben is angst. De angst om te sterven van Stefan Lindman. De goed verborgen angst van Herbert Molin. De angstige jeugd van de moordenaar. De angst voor immigranten. De angst om de ander te verliezen. En kijk, lijkt Mankell losjes te willen zeggen, al die angst leidt vooral naar verkramping en normvervaging.
Van mij valt een pak angst af. Ik troostte mezelf ongeveer een jaar geleden met de gedachte dat ik de Wallanderreeks opnieuw kon lezen, en opnieuw, en opnieuw. Maar het is niet nodig. Ik zet al mijn hoop op Stefan Lindman. Dat er nog veel mogen volgen. | 1pos
|
“Onzekerheid, gebrek aan vastheid van wil of besluit, besluiteloosheid” Deze woorden vormen de basis voor de definitie van het woord twijfel die de ons allen bekende Dikke Van Dalen ons aanreikt. Sabine Durrant slaagt er in dit woord in haar nieuwe boek een nieuwe betekenis te geven, een nieuwe dimensie. In “Denk aan mij” gaat ze verder dan onzekerheid en besluiteloosheid. Ze kijkt over de rand van deze begrippen heen en baant zich samen met de lezer een weg door de absurditeit van het verhaal.
“Denk aan mij” is een erg recente thriller geschreven door Sabine Durrant. Deze Engelse schrijfster is op vele vlakken thuis. Eerder schreef ze voor The Guardian, The Independent en The Sunday Times en ook enkele kinderboeken dragen haar naam. Haar entree in het thrillerlandschap maakte ze met “onder je huid”. Haar nieuwste boek is een psychologische thriller die je volledige aandacht opeist en je helemaal mee sleurt in het hoofd van de personages. Het boek begint wanneer Lizzie voor het eerst de plaats bezoekt waar haar man een jaar geleden overleed. Het was de combinatie van zeemist, een natte weg, een haarscherpe bocht en de immense omvang van de boom zei de politie. Daarbij zullen de flessen whisky op de passagiersstoel er ook wel geen goed aan gedaan hebben. De ontdekking van een boeket bloemen van een onbekende vrouw is een eerste van een hele reeks onrustwekkende gebeurtenissen die er op wijzen dat Zach misschien niet de man was die hij leek te zijn. Net voor hij stierf had Lizzie besloten dat ze niet verder kon met deze man, dat hij toch niet was wat zij nodig had. Na lang twijfelen stuurt ze een brief naar zijn huis aan zee waar zijn atelier gevestigd is. Al die tijd ging ze er van uit dat hij de brief nog niet gelezen had toen het ongeval gebeurde maar nu lijkt alles de andere kant op te wijzen. Wie was haar man? Welke van zijn woorden beschrijven de echte waarheid? Was hij verliefd op haar of op het idee haar te bezitten? Lizzie lijkt te verdrinken in een web van leugens en onzekerheden en ze begint hoe langer hoe meer te twijfelen. Over het ongeval, over zijn verleden, over zijn trouw aan haar en zelfs over zijn dood.
Deze aangrijpende thriller is er eentje die me deed denken aan een kind dat leert fietsen. De eerste meters gaan moeizaam maar oefening baart kunst en het gaat steeds beter en beter. Na een tijdje gaat het zo goed dat remmen alleen nog maar tijd verlies is. Zo ging het ook met het boek. Als lezer word je zonder boeh of bah in het boek gegooid en moet je je er maar zien uit te redden. Je maakt kennis met Lizzie en Zach en vooral met hun gecompliceerde liefdes verhouding. Of was het niet echt liefde dat hen samen hield? Was het zijn ongelimiteerde drang naar controle en haar verlangen naar een stem die zei dat ze het waard is? Doordat het verhaal langs zowel zijn als haar kant bekeken en verteld wordt word je steeds opnieuw en opnieuw geprikkeld om verder te lezen. Je leest mee in haar gedachten, beleeft hoe ze de dood van haar man probeert te verwerken en kijkt af en toe samen met haar terug naar hun tijd samen. In tussen tijd verschijnen er sporadisch fragmenten uit zijn dagboek die je vertellen wat er lang voor het ongeluk gebeurde. Je fietst als het ware vlotjes door een waas van waarheden en leugens. Of overlappen deze begrippen in dit boek elkaar?
In “denk aan mij” bewijst Durrant dat personages niet altijd statische figuren moeten zijn die een goedkoop cliché belichamen. Met levendige beschrijvingen en situaties die zich zo in je eigen living zouden kunnen afspelen weet ze je volledig voor haar kar te spannen en slaagt ze er in je zowat alles te doen geloven. In haar boek is het geen meisje dat hard van de trap komt gelopen maar iemand die krijgslustig op de treden stampt. Een kraan die lekt veroorzaakt geen vervelend tikgeluidje maar een piepklein waterig vuurwerk. Lizzie is niet met verstomming geslagen maar het suist in haar oren en haar keel is rauw. Durrants woorden vormen heel precies de contouren van de realiteit waardoor het echt bijna een geschreven film wordt.
Tijdens het opzoek werk over dit boek las ik dat iemand schreef dat de spanning van dit boek zich niet bevindt in de acties of gebeurtenissen maar in de hoofden van de personages. Naar mijn mening wordt daarmee de nagel op de kop geslagen. Het gaat er niet over dat er een vogel tegen het raam vliegt of dat er een schilderij verplaatst is in het buitenverblijf, het gaat er over wat er met deze dingen gebeurt wanneer ze terechtkomen in Lizzie’s hoofd en dus ook in dat van de lezer. Heeft hij het raam stuk geslagen en de vogel binnen gelegd? Is het schilderij een teken voor wat haar te wachten staat? Het is een vicieuze cirkel die je zelfs als buitenstaander moeilijk kan ontlopen.
Durrant hanteert een belevende-ik perspectief. Door de afwisselende verteller van het boek is deze “ik” dus ook verschillend. Wanneer er verteld wordt over het heden is het Lizzie die aan het woord is. Gebeurtenissen uit het verleden worden zowel door Lizzie als door Zach verteld maar telkens met een groot aantal bladzijde tussen. Het leggen van een link tussen deze twee zijden van een gebeurtenis maakt dat je steeds alert blijft en zorgt er voor dat de lezer er in slaagt zijn eigen oordeel te vellen.
Meeslepend, verbluffend, verwarrend en een plot om u tegen te zeggen. Wat wil een lezer nog meer? Ik geef toe dat het de eerste bladzijde wat moeizaam gaat maar de kracht waarmee je daarna in het boek gezogen wordt maakt dat naar mijn mening wel goed. Het vervolg van het boek is dat beetje doorzettingsvermogen wel waard denk ik. Na het lezen van "denk aan mij" vond ik het moeilijk om zelf mijn pen van het papier te houden en deed dat dan ook niet. Met alle gevolgen van dien. Geen literair hoogstandje maar zeker wel een poging tot het scheppen van de sfeer die het boek meedraagt. Het verwoorden van de gevoelens die het bij me opriep. De manier waarop het bij mij binnenkwam.
Schim, zou het mogen misschien?
Voor deze ene keer zou het lint niet door me heen gaan, snijdend in mijn borst, maar zou het met me heen gaan. Het zou rond me zijn. Het zou voortstuwen. Af en toe even golven. Kortstondig vloeien. Maar het golfde over. Vloeide te. Vloedgolf. Zij aan de kust, ik er midden in. Woestijnen vol zand schuren mijn lippen. Bloedgolf.
Schim, zou jij het drogen misschien?
(Martha Janssens, 17) | 1pos
|
Dit is een bloedstollend verhaal van een schrijver (Paul) die na een ongeluk wordt gevonden door een 'fan'(Annie). Ze is psychotisch en depressie op depressie komen op Paul af..... super spannend en bloedstollend geschreven. Wel wennen dat het boek in de 3e persoonsvorm is geschreven. Zij en hij.
4☆ | 1pos
|
Het is een historische roman verpakt in een historische roman met dezelfde hoofdrolspeelster Claire! Hoe dat kan? Diana Gabaldon maakt aannemelijk dat de Engelse Claire door de tijd heen kan reizen naar de Schotse Hooglanden in de 18e eeuw. Ze raakt al snel verwikkeld in de gebeurtenissen van die tijd en kan maar niet terugkeren naar haar plek om door de tijd te reizen. Op het moment dat dit wel mogelijk is kiest ze voor Jaime haar romantische, super-mannelijke en sexy tweede (!) echtgenoot. | 1pos
|
‘I want to know what it feels like to have crushes that could conceivably maybe one day turn into boyfriends.’
Molly heeft nog nooit een vriendje gehad. Ze wordt verliefd maar ze doet er niks mee. Inmiddels heeft ze wel al 26 crushes gehad, maar eigenlijk zijn ze allemaal onbereikbaar. Crush nummer zesentwintig is bijvoorbeeld de bekende musicalacteur Lin Manuel-Miranda, wederom totaal onbereikbaar. Het is hoog tijd om minder voorzichtig te worden en om eindelijk haar eerste kus te beleven. Als haar tweelingzus Cassie haar voorstelt aan Will, een knappe hipster, ziet ze mogelijkheden. En dan is er ook nog Reid, haar nerdy collega op haar nieuwe werk, met wie ze steeds meer tijd doorbrengt…
Becky Albertalli schreef eerder de bestseller Simon vs. the Homo Sapiens Agenda, over Simon en zijn worstelingen om uit de kast te komen. In The Upside of Unrequited volg je Molly, een mollig en onzeker meisje van zeventien. Ze is het tegenovergestelde van haar tweelingzus Cassie, die extravert is en er vrolijk op los flirt. Molly wil dolgraag een vriendje maar ze worstelt met haar onzekerheid en vindt het moeilijk om met leuke jongens te praten. Als haar zus Cassie voor het eerst een serieuze vriendin krijgt en daardoor minder tijd heeft voor Molly, voelt ze zich nog eenzamer.
‘Except… sometimes I feel like I’m the last alone person. Like maybe there aren’t seven and a half billon people in the world. Maybe there are seven and a half billion and one.’
Gelukkig wordt die eenzaamheid minder door haar nieuwe baan, waar ze een leuke collega heeft. Reid is een nerdy jongen, die Game of Thrones- en Lord of the Rings-shirts draagt en elke dag de meeste uncoole witte sneakers aanheeft. In tegenstelling tot Molly, maakt Reid zich niet druk over wat andere mensen van hem denken. Hij is helemaal zichzelf en dat maakt hem een heerlijk sympathiek personage.
Albertalli heeft wederom een boek geschreven met veel diversiteit. Zo heeft Molly bijvoorbeeld twee moeders, valt haar tweelingzus op meisjes en zijn ze joods. De personages zijn levensecht. Ze zijn misschien niet perfect maar wel bijzonder. Je leeft mee met de personages en het is mooi om mee te maken hoe Molly steeds zelfverzekerder wordt. Zelfs Molly’s ietwat racistische oma weet uiteindelijk een plaatsje in je hart te veroveren.
Dit boek heeft geen onverwachte plotwendingen en er gebeuren ook geen grootse of heftige dingen. Vanaf het begin kun je eigenlijk al voorspellen hoe het boek zal eindigen. Dit is niet storend, want de luchtigheid geeft het boek een eigen karakter. Albertalli’s vrolijke schrijfstijl zorgt ervoor dat je wilt blijven lezen. Sommige grapjes zijn zowel leuk als pijnlijk omdat Molly veel cynische opmerkingen over haar gewicht en de mogelijkheid dat jongens haar aantrekkelijk vinden:
‘If it is a glance about me, I will die. We are amused by the sad chubby girl who clearly is enchanted by our hipster beauty.’
The Upside of Unrequited is een schattig verhaal over liefde, familie, zelfacceptatie en je hart volgen. Molly is, net zoals Simon in Albertalli’s vorige boek, een sympathieke en realistische hoofdpersoon. Ze hebben allebei in ieder geval een uitstekende smaak in toetjes. Als je door Simon naar de supermarkt wilde rennen voor een pak oreo’s, wil je dankzij Molly nu Pinterest afstruinen voor een recept voor eetbaar koekjesdeeg! | 1pos
|
Het proces stond al lang op mijn nog te lezen lijst en eindelijk ben ik ertoe gekomen om het ook op te pakken en erover na te denken.
Het is een klassieker met vele lagen en naar ik vermoed zal elke lezer er weer een eigen uitleg aan weten te geven.
De uitleg die ik er - onder meer - in meende te ontdekken en als belangrijkste zou willen aanstippen is dat dit hele boek om het proces van het leven gaat, waartoe we zonder uitzondering allemaal worden opgeroepen zonder ooit iets verkeerd te hebben gedaan en waarvan uiteindelijk niemand wordt vrijgesproken. Hoe goed de advocaten waartoe we ons wenden ook zijn, hoe rechtvaardig [of misschien ook wel omgekocht, voor zover dat mogelijk is] de rechter ook mag oordelen: er is maar één straf mogelijk: de doodstraf. En dát geldt voor iedere aangeklaagde. En aangeklaagd zijn we allemaal!
4**** | 1pos
|
Het begin van het verhaal grijpt je al direct naar de keel.
“Als een samoeraizwaard striemt de tak langs haar wang. Rats. Een scherpe pijn volgt. Ze besteedt er geen aandacht aan. Ze moet rennen, alsmaar blijven rennen. Haar blote voeten blijven soms steken in de modderige bosgrond. Haar kuitspieren verzuren. Haar tenen raken bladeren, takken, stenen, hard en verzuren. Rennen, als ze maar blijft rennen dan komt het goed.”
Lot is een jonge profiler die in Amsterdam heeft gewerkt en nu in Twente aan de slag moet. Na de zoveelste melding van uitgebroken paarden, die ze samen met haar collega moet zien te vangen, heeft ze het eigenlijk wel gezien in het Oosten des lands. Dan worden de dode lichamen van jonge meisjes gevonden en vermoedt Lot dat er een seriemoordenaar bezig is. Nu kan ze eindelijk haar kwaliteiten inzetten om deze moorden op te lossen, ook al wordt ze hierin flink tegengewerkt door haar mannelijke collega’s.
Met de korte hoofdstukken en de korte zinnen weet Berkouwer de spanning goed op te bouwen en vast te houden. De personages worden goed neergezet, ook al loopt het soms een beetje over van de clichés. Tot het einde toe weet je eigenlijk nog steeds niet wie de dader is, en dat is uiteraard precies de bedoeling van een goede whodunit.
Wel jammer dat ze van Twente een achtergebleven gebied maakt. Volgens dit boek denken de mannen aldaar nog steeds dat vrouwen er alleen maar zijn om koffie te halen. Ook weten ze in het Oosten van het land blijkbaar niet wat een profiler is en wat voor nuttige dingen die doet. Dit cliché stoorde mij enorm, alsof Twentenaren allemaal dom en achterlijk zijn.
In het tweede deel van het verhaal is de moordenaar veel aan het woord. Was de verhaallijn in het middendeel een beetje ingestort, er moest blijkbaar nog een stukje liefdesleven worden ingepast, vanaf hier wordt de spanning weer goed opgebouwd en wil je alleen maar verder lezen hoe het met de verdwenen meisjes afloopt en wat de dader heeft bewogen om dit te doen.
Berkouwer heeft een goed debuut neergezet. Ik vraag me af of er soms nog meer delen zullen volgen met Lot in de hoofdrol. | 1pos
|
Spanning alom. Het begint al gelijk spannend met een aangespoelde vissersboot met daarin 61 lijken, mannen,vrouwen en kinderen. Een verhaal met diepgang. Je word over het eiland Prince Edward Island nabij Canada meegesleep in onder andere mensensmokkel, huursoldaten politiek en de nodige corruptie.
Ook is er een verrassend plot. Dus wel een aanrader. Er zijn rond dit eiland en zijn politie chef Arletta Browning al 2 eerdere titels verschenen,Rode aarde en Grijze herfst. Die zou ik beide ook nog wel gaan lezen terzijner tijd.
Aanrader dus.
Thanks Guido voor dit pittige verhaal.:redroses: | 1pos
|
Een geheime broederschap, ongebroken keten van kennis, één missie, tal van generaties, geheim doorgeven, dé waarheid, drie sénéchaux, één Grootmeester, de enige overblijvende schakel, belangrijke geheimen gaan verloren, moord
. Zo begint het spannendste boek dat ik ooit gelezen heb. Tal van raadsels en ontdekkingen in slechts één nacht, dan kan je al wel voorstellen hoe snel je de paginas wil omdraaien. Een echte pageturner dus zoals Henk Koetzier schrijft.
Dan Brown, de auteur van de thriller de Da Vinci Code, is een Amerikaanse schrijver van detectivethrillers. Hij staat bekend om het fact fiction genre dat een verzonnen verhaal combineert met herkenbare en realistische elementen. Brown heeft Engelse literatuur en kunstgeschiedenis gestudeerd waarna hij ook Engelse les gaf. In 1998 verscheen dan zijn eerste roman Digital Fortress, later in het Nederlands vertaald als Juvenalis Dilemma. Nadien schreef hij ook nog Het Bernini mysterie en Delta Deceptie. Met zijn vierde boek De Da Vinci Code breekt hij echter ook internationaal door. Het boek werd namelijk al in 44 talen vertaald en er zijn al meer dan 40 miljoen exemplaren verkocht. In 2005 won Dan Brown met The Da Vinci Code de prijs voor het Boek van het Jaar en werd toen ook genomineerd in de categorie Schrijver van het Jaar. Deze belangrijke prijs ging uiteindelijk naar schrijfster Sheila Hancock. In 2006 werd het boek verfilmd.
De Da Vinci Code is een thriller waarin de twee fictieve personages Robert Langdon en Sophie Neveu op zoek gaan naar de heilige graal. Deze zoektocht komt tot stand na de mysterieuze moord op de conservator in het Louvre. Robert Langdon, hoogleraar religieuze symboliek van Harvard University, wordt hierbij als hoofdverdachte aangesteld. Langdon had immers die avond een afspraak met de conservator van het Louvre. Ook liet de vermoorde Jacques Saunière raadselachtige en mysterieuze symbolen achter die bovendien enkel door een expert verklaard konden worden. Cryptologe Sophie Neveu wordt bij het onderzoek betrokken om de vreemde codes van Jacques Saunière te ontcijferen. Het was dan ook Saunières bedoeling zijn kleinkind bij het onderzoek te betrekken en haar in contact te brengen met Robert Langdon. Zonder zijn hulp zou ze het onwaarschijnlijk moeilijke raadsel nooit kunnen oplossen. Zo beginnen Langdon en Neveu aan een onvergetelijke, spannende zoektocht die hen naar een geheim genootschap leidt dat de waarheid over de graal moet beschermen. Op de hielen gezeten door politie en de moordenaar weten Langdon en Neveu het raadsel te ontcijferen. Alle verwijzingen, documenten, codes en voorwerpen leiden Sophie naar de allerbelangrijkste en ontroerendste ontdekking van de hele avond.
Uit enkele woorden die in de eerste delen een aantal keer terugkomen kan je al afleiden wie de moord heeft gepleegd. Enkel de motieven voor de moord en het verband tussen de twee verhaallijnen ontbreken op dat moment nog volkomen. Verschillende vragen spoken door je hoofd. Gedurende het hele verhaal komen daar vragen bij en worden enkele vragen opgelost. Tot uiteindelijk alles ontrafeld wordt en alles mooi als puzzelstukken in elkaar past. De spanning van het hele verhaal wordt op het einde omgetoverd tot een mooi, zeer ontroerende ontknoping. Dan Brown zegt zelf dat hij met het schrijven van deze populaire thriller de bedoeling had om mensen te laten inzien dat er gediscussieerd mag en kan worden over belangrijke onderwerpen als geloof, religie en geschiedenis. Brown wil met zijn boek dan ook meegeven dat kunst meer is dan alleen een schilderij dat je kan bekijken. Met behulp van Leonardos kunstwerken, die gefascineerd was door geheimen, toont Brown dat er vaak nog een onderliggende boodschap achter schuilt, die je meestal niet meteen opmerkt. Soms zie je die boodschap ook niet omdat je ze niet wil zien. Ik vind dat Dan Brown zeer goed in zijn opzet geslaagd is. Doorheen het hele verhaal wordt duidelijk gemaakt dat je elke code, elk schilderij en elk document aandachtig moet bestuderen en bekijken om uiteindelijk tot de werkelijke en juiste oplossing te komen. Ik heb geleerd dat je niet altijd alles gewoonweg mag aannemen wat anderen zeggen. Elk raadsel is immers vaak misleidend en leidt soms eerst tot een verkeerde conclusie.
Aanvankelijk had ik niet meteen de interesse om het boek van Dan Brown te lezen. Enerzijds omdat de paginas toch al kunnen tellen, maar anderzijds ook omdat het niet echt mijn favoriete genre is. Toch werd ik aangetrokken door de vele goede reacties van mensen die het boek hadden gelezen. Uiteindelijk ben ik er dan toch aan begonnen en ik heb er geen enkel moment spijt van gehad. Al vanaf de eerste paginas was er spanning aanwezig en was ik nieuwsgierig naar wat ik op de volgende pagina zou lezen. Als ik begon te lezen was ik niet meer te stoppen. Na de eerste gebeurtenissen kwam ook de ene ontdekking na de andere en dit maakte het hele verhaal interessant. Bij elke ontdekking en elk document kreeg ik voldoende uitleg en verduidelijking om het geheel te begrijpen. Ondanks veel van deze informatie noodzakelijk was om het verhaal te kunnen volgen, vond ik dat het ook met minder kon. Af en toe stoorde ik me aan de grote hoeveelheid verklaringen en de paginas extra informatie bij bijvoorbeeld de heilige graal. Hiermee wil ik zeker niet zeggen dat ik het niet interessant vond meer te weten te komen over verschillende voorwerpen en genootschappen en hierover ook een andere kant te ontdekken.
Dit houdt het spannendste boek dat ik ooit gelezen heb dus in. De meest populaire thriller geschreven door Dan Brown is een verbluffende pageturner die je echt gelezen moet hebben. De cliffhangers zorgen ervoor dat de spanning voor geen seconde wegebt. De zeer leerrijke en boeiende thriller beschrijft in details de spannende en spectaculaire zoektocht naar de heilige graal. Door middel van een gezonde portie interessante informatie komen we meer te weten over Leonardo Da Vinci, zijn schilderijen, de rituelen van een geheime genootschap en de heilige graal. Het boek heeft me echt geboeid en is meer dan de moeite waard om te lezen! Lezen dus! | 1pos
|
Sam, alias ‘doc’, vervangt de overleden dokter Lyndon in Fall. Het afgelegen vissersdorp is omringd door een dennenwoud en aan de rand is ook een legerbasis gevestigd waarover de wildste verhalen de ronde doen. ‘doc’ trekt in in het huis van zijn gestorven voorganger en neemt zijn taken over. Hij krijgt raad van de plaatselijke sheriff. Ontmoet onder andere de flamboyante Rose die een bordeel uitbaat, leraar jonathan, die met een writer’s Block worstelt en Frances, die de plaatselijke pub/eetgelegenheid beheert. Elk worstelt met zijn eigen behoeften en problemen.
Het verhaal krijgt een rustige aanloop met de typering van de verschillende figuren, maar algauw wordt het grimmiger wanneer ‘doc’ een oud 8mm. filmpje ontdekt in het huis. Wanneer ook nog eens vrouwen beginnen te verdwijnen krijgt het verhaal donkere kantjes.
Dit is niet zozeer een whodunit en toch weer wel. De schrijver laat hier en daar wat open, laat het jezelf invullen. Niet zozeer de feiten op zich nemen de bovenhand wel de suggestie.
In vier seizoenen schetst Roderik Six het gebeuren in het dorp. Hij schrijft zinnen in watervallen van woorden, is een meester in taal.
Wanneer hij bijvoorbeeld tijdens de heenreis de verstralers moet aansteken: ‘ Een oude weerzin, want het licht maakt het duister zichtbaar. de nachten waarop je tijdens een elektriciteitspanne met een zaklamp in de kelder afdaalt om de zekeringen te controleren. De dunne lichtkegel die vooral onthult wat je niet ziet. Stapels zwart, boven en onder je. Een onmetelijke, ,ademende massa die een zwak straaltje belaagt. Alsof je gewapend met een waterpistool een inferno trotseert.'
Een boek dat je zeker op je boekenplank mag plaatsen om later nog eens te herlezen, want had je het eigenlijk wel allemaal begrepen? | 1pos
|
Het eerste wat me opviel toen ik dit deel open sloeg, was dat de stijl toch iets minder vertellend was en dat ik dit keer meer in de emoties in het boek kwam.
Veel personages waren ook niet nieuw. Het leek wel alsof deel 1 een lange inleiding was en dat nu het verhaal pas echt op gang kwam.
Nu, ik geef toe dat de personages beter uitgewerkt waren dan in het begin, ook de nieuwe personages en van de oude, vertrouwde gezichten krijg ik een beter beeld.
Weer is de moraal van het verhaal ergens "worden wat je bestrijdt", maar dit keer bleef ik op het einde achter met een hoop vragen.
Het open einde doet me nu nog verlangen naar een volgende snuif bloedpulver. Als deel 1 me ergens als een voltooid geheel te lezen viel, blijf ik nu nog met een pak vragen achter.
Toch heeft dit deel me meer weten te bekoren. Meer actie en meer psychologie. Ik kijk nu echt uit naar het vervolg. | 1pos
|
Nadat ik Ragdoll gelezen had was ik niet erg overtuigd. Daarom ook de beslissing genomen om Marionet niet aan te schaffen, maar te lezen via de bibliotheek en nu.... heb ik spijt dat ik het boek toch niet zelf aangeschaft heb.
In marionet volgen we Baxter weer die dit keer naar New York gehaald word voor een zaak die veel op de lappenpoppen-moorden lijkt. Samen met Rouche (Roesj, Roest, Ranch...) en Curtis gaat Baxter op onderzoek uit. Al gauw komen ze gebeurtenissen tegen die te afschuwelijk zijn voor woorden. En komt de ene plot twist na de andere voorbij.
Ik vond Marionet echt 10x beter dan Ragdoll. Heb deze ook met veel plezier gelezen en was ook vaak geschokt van de gruwelijke gebeurtenissen. Het boek vond ik zeer boeiend en het verhaal zakte geen één keer in. En dan nog de epiloog.... Dit boek gaat achteraf toch nog aangeschaft worden en ben ook zeer benieuwd naar het volgende deel van de William Fawkes-serie. | 1pos
|
Mooi verhaal. Vond het eind een beetje plotseling. Mooi hoe twee totaal verschillende levensstijlen bij 1 persoon passen. Ben benieuwd hoe het nu met haar gaat....... | 1pos
|
Roetsj… Wie glijden daar van de leuning naar beneden? Het zijn Emma en Tijmen. Zij wonen samen met papa in een groot huis op Schoonerstraat 2. Het is er rustig, alles staat op zijn plaats en er gebeurt nooit iets. Emma en Tijmen houden daar niet van. Maar als zij ook maar iets doen wat kinderen horen te doen, dan wordt hun vader boos en roept hij streng: ‘Niets daarvan. Het is hier geen hotel.’ Op een dag hebben de kinderen er genoeg van en maken ze van het huis een hotel. Een hotel waar alles mag. Maar is het dan wel fijn dat alles mag. Ik heb het ontdekt in dit grappige prentenboek van Aron Dijkstra. Hij heeft een grappig avontuur geschreven wat heel herkenbaar is voor kinderen. Zij willen het liefst dat alles mag, dat zij niet gecorrigeerd worden. Maar als er geen regels zijn, komen kinderen uiteindelijk tot het besef dat het toch wel fijn is als er afspraken zijn.
De illustraties zijn groot, over twee pagina’s en kleurrijk. Ik vind de gevoelens van de twee kinderen goed weergegeven door hun gezichtsuitdrukkingen. Je ziet de kinderen o.a. boos, verdrietig, vermoeid en vrolijk.
Het alles mag hotel , daar wil elk kind wel een nachtje in logeren! | 1pos
|
Ik ben het helemaal eens met de recensie. Heb het boek ook naar aanleiding hiervan gekocht. Het boek is heel goed geschreven en doordat je in ieders hoofd kunt kijken, raak je steeds beter betrokken bij het verhaal. Het is spannend, intrigerend en je vraagt je ook telkens af wat er toch met Delphine is gebeurd, want zonder het verhaal te willen verraden, zij is ook anders dan je denkt. Kortom: hele goeie thriller van eigen bodem! Kunnen we best trots op zijn. | 1pos
|
Moet een zichzelf respecterende criticus altijd de schijn van onafhankelijkheid ophouden, of mag hij ook gewoon eens bekennen zon grote fan van een schrijver te zijn dat hij ieder boek van deze auteur op voorhand goed vindt? In sommige kringen is dit een serieus dilemma; voor mij niet. Zo zult u van mij geen kwaad woord horen over enig boek van Ian Rankin. Een Rankin krijgt van mij altijd minstens drie sterren, meestal vier en niet zelden vijf. Lazarus, zijn laatstverschenen roman, behoort tot die laatste categorie. Overigens is Lazarus niet officieel Rankins nieuwste. Het boek verscheen in Groot-Brittannie al in 2001, maar door het beleid van uitgeverij Luitingh geldt het voor de Nederlandse markt wel als de nieuwe Rankin. Dus beschouwen we het boek ook maar als zodanig, om vervolgens meteen vast te stellen dat de auteur zichzelf (weer eens) heeft overtroffen.
Het verhaal begint wat anders dan anders. Het heeft er namelijk even de schijn van dat inspecteur John Rebus, Rankins vaste hoofdpersoon, deze keer met een bijrol genoegen moet nemen. Eigenzinnig als hij toch al is, heeft hij zich tijdens een bespreking in de zaak Edward Marber zo vergaloppeerd dat zijn superieuren hem voor straf terug naar school hebben gestuurd; naar de Schotse politieacademie Tulliallan, om precies te zijn. Aan Rebus sidekick Siobhan Clarke de taak om de strijd met de onderwereld voort te zetten en te ontdekken wie kunst- en antiekhandelaar Marber heeft vermoord. Dat doet zij overigens met bijzonder veel overtuiging en als Lazarus wel Rankins nieuwste roman was geweest, had je gemakkelijk kunnen denken dat de auteur bezig was de opvolging van John Rebus, die inmiddels de pensioengerechtigde nadert, voor te bereiden. Natuurlijk is dat niet zo; evenmin is Rebus daadwerkelijk naar het tweede plan verwezen. Want op Tulliallan moet hij samen met vier andere notoire eigenheimers proberen een cold case op te lossen en dat is een opdracht die al snel tot nadenken stemt. Want niet alleen herinneren alle cursisten zich de zaak nog goed; Rebus heeft destijds zelfs intensief met een van hen samengewerkt. En aan de rol die hij daarbij speelde, wordt hij liever niet meer herinnerd. Is het toeval dat hun juist déze zaak wordt toegewezen?
Tijdens het lezen had ik soms het gevoel op een spoorwegviaduct te staan. Beneden lopen meerdere sporen in ogenschijnlijke chaos door elkaar. Maar verderop, in de buurt van het station, ontstaat geleidelijk een patroon en uiteindelijk komen alle sporen netjes bij elkaar voor het perron. Zo is het ook met Lazarus. Rankin weeft een aantal verhaallijnen door elkaar en lange tijd vraag je je af waar dat toe leiden moet. Wat is nou hét verhaal? Tot je ontdekt dat al die verhaallijnen samen hét verhaal vormen. En dat is achteraf bezien toch weer niet zo verrassend bij een auteur van dit kaliber.
Aan het verhaal gaat een inleiding vooraf. Rankin vertelt hierin dat Lazarus in 2004 door de Mystery Writers of America bekroond werd als beste roman. Dat kun je een gotspe noemen, maar de oprechte Rankin-fan weet wel beter. Hij gaat er eens goed voor zitten, want hij weet: het is weer ouderwets genieten geblazen. | 1pos
|
"Zou jij een detective kunnen schrijven?", vroeg Alice LaPlante's partner zo'n twee jaar geleden, terwijl ze op dat moment naar een aflevering van Sherlock Holmes keken. Op dat moment was LaPlante, die toen vijf non-fictie boeken op haar naam had staan, al een aantal jaren bezig een roman te schrijven. Die heeft ze echter direct aan de kant gelegd omdat, zoals ze in een interview vertelde, de vraag van haar partner zorgde voor een brainstorm. Als ze nu eens een boek zou schrijven over een detective met Alzheimer? Iemand die regelmatig aanwijzingen en gebeurtenissen zou vergeten? Of over een moordenaar met Alzheimer? Waarbij het verhaal verteld wordt door de dader? Een verteller die niet onbetrouwbaar wíl zijn, maar niet anders dan onbetrouwbaar kán zijn?
Dat LaPlante aan Alzheimer dacht is niet verrassend: haar eigen moeder lijdt al zo'n tien jaar aan Alzheimer. LaPlante reist, net als haar broers en zussen, regelmatig naar Chicago om haar vader een week bij te staan in de zorg voor haar moeder. Hoewel Hersenspinsels beslist geen (auto)biografisch boek is, heeft LaPlante voor het neerzetten van haar hoofdpersoon, Jennifer White, natuurlijk uitgebreid geput uit haar eigen ervaringen en die van de rest van het gezin.
Er is iets gebeurd. Dat merk je meteen. Je komt bij en treft een ravage aan: een stukgesmeten lamp, iemand die zwaar aangeslagen kijkt, het gezicht zo verwrongen dat je het amper herkent. Soms iemand in uniform: een ambulancemedewerker of een verpleegkundige. Een hand die een pil aanreikt. Of een injectie gaat toedienen.
Zo begint het verhaal en aan het woord is Jennifer White. Zij wordt ondervraagd omdat ze verdacht wordt van de moord op haar beste vriendin Amanda. Een verwonding aan Amanda's hoofd is de oorzaak van haar dood, maar het feit dat er om onduidelijke redenen vier vingers van haar rechterhand zijn verwijderd, zorgt ervoor dat de politie ervan overtuigd is dat het om moord gaat. Én dat Jennifer hun hoofdverdachte is. Jennifer was namelijk een orthopedisch chirurg, gespecialiseerd in operaties aan handen, totdat ze door het ziekenhuis met pensioen werd gestuurd omdat ze aan Alzheimer lijdt. Jennifer's zoon, dochter en ingehuurde verzorgster doen hun uiterste best om Jennifer ver van de politie te houden, maar dat lukt niet altijd. Net zomin als het altijd maar lukt om Jennifer in de gaten te houden en tegen zichzelf te beschermen. Warrig en in flarden vertelt Jennifer over de gebeurtenissen in haar heden en verleden, over haar gezin, haar minnaar en haar vriendschap met Amanda. Langzamerhand wordt duidelijk hoe de vork in de steel zit.
Hersenspinsels is een geslaagd fictiedebuut van LaPlante. Ze laat bijvoorbeeld knap zien hoe de toestand van Jennifer naarmate de tijd verstrijkt, verslechtert en op den duur onhoudbaar wordt. Het is ronduit triest om mee te maken hoe Jennifer de veranderingen ervaart op het moment dat ze niet meer thuis verzorgd kan worden. Hersenspinsels is echter niet alleen vanwege de gezondheidstoestand van de vertelster een ongewone detective geworden. Dat is ook, en misschien nog wel meer, te danken aan de beschrijving van de bijzondere vriendschap tussen de zeer van elkaar verschillende Amanda en Jennifer. Die twee elementen zorgen ervoor dat je LaPlante de ietwat zwakke plot en afronding van het verhaal vergeeft. | 1pos
|
Mijn eerste indruk: de cover van het boek heeft een andere stijl dan die van het eerste deel. Het boek komt nu meer over als een Young Adult in plaats van een Fantasyboek. Gelukkig ziet de cover er wel spannend uit en het goed en kwaad is duidelijk aanwezig. Het boek heeft een hoeveelheid van 205 bladzijden. Persoonlijk vind ik deze hoeveelheid aan de lage kant. Ik had het boek graag dikker gezien. De prijs van het boek vind ik hierdoor een beetje aan de hoge kant. Is dit een boek wat ik zelf zou kopen in de winkel? Ja zeker, het eerste deel was erg leuk en spannend om te lezen en ik wil echt het vervolg lezen.
Het verhaal zelf: sluit mooi aan op het eerste deel. Ook dit boek is van begin tot eind spannend. Toen ik begon met lezen zat ik gelijk goed in het verhaal en kon ik het boek bijna niet wegleggen. De schrijver heeft zijn vlotte en duidelijke manier van schrijven goed voortgezet in dit boek. Het verhaal zit vol met magie, ontrouw en verraad. Sommige karakters komen uit het eerste deel en er zijn er een paar nieuwe bij. Gelukkig heeft de schrijver in dit boek zijn personages beter uitgewerkt en hierdoor kon ik mij beter inleven in het verhaal en het gaf op deze manier meer duidelijkheid.
Dit boek is een aanrader voor onze Fantasy lezers.
Ik ben zeer benieuwd naar meer schrijfwerk van deze schrijver.
STERREN
Ik geef dit boek 4 sterren
BOOKLOVERSAPHIRA | 1pos
|
De jongen op de berg is het jeugd verhaal van Pierrot, die na het overlijden van zijn ouders opgevangen wordt in een weeshuis. Na enkele maanden mag hij verder opgroeien bij zijn tante, die huishoudster is in Berghof van Adolf Hitler.
Een vlot geschreven verhaal, waarin de jonge levensjaren van Pierrot centraal staan en waarin je leert hoe een lieve jongen kan veranderen in een harde jongeman die vol bewondering opkijkt naar Hitler en zijn praktijken. | 1pos
|
Recensie ‘Lefbek’ –Anke Laterveer
‘Lefbek’ leest als een trein. Vanaf de eerste zin zat ik in het verhaal, en kon ik mijn boek amper aan de kant leggen, zó benieuwd was ik, hoe het zo aflopen. Het is vaak grappig maar ook droevig en (ont)nuchter(end) tegelijk.
En dit ondanks het feit dat de titel me een ander verhaal liet vermoeden. Ik verwachtte een boek over een ietwat grofgebekte dame, die niet op haar kop liet zitten, en op deze manier toch haar eigen boontjes kon doppen. Niet dus….
Anke Laterveer beschrijft Lises gevoelens en gedachten heel gedetailleerd. Hierdoor is het verhaal emotioneel en hartverscheurend en raakte het mij enorm. Tegelijkertijd beschrijft Anke Laterveer de periodes vol misbruik heel direct, meedogenloos en nietsontziend.
Laterveer gaat verder dan gewoon te beschrijven wat er gebeurt; ze maakt de lezer deelgenoot van Lises ellende. Het is alsof je erbij staat en het life meebeleeft.
De schrijfstijl is luchtig maar vaak ook best wel choquerend. Ze laat zien dat ze iets te vertellen heeft en dat ze kan schrijven!
Lefbek gaat over Lise Mulder, die opgroeit in een gezin waar ze zich niet thuis voelt. Haar ouders hebben weinig aandacht voor haar en er is een grote emotionele afstand. De enige vaste waarde in haar leven, is haar beste vriendin Saar.
Als Lise naar de middelbare school gaat, verandert alles. Ze krijgt aandacht van haar klasgenoot Simon en voelt ze zich plots wél belangrijk. Hij wil haar helpen ‘ervaring op te doen’, zodat ze ook een vriendje zal krijgen. Want zonder die ervaring zal dat volgens Simon niet gebeuren. Maar al snel wordt ze door hem misbruikt, iets wat een lange periode aanhoudt. Hierna gaat het snel bergafwaarts met Lise. Ze komt in contact met verkeerde mensen en krijgt last van zware depressieve buien.
In haar studententijd leert ze Max kennen, die haar door haar moeilijke periode heen sleept. Ze krabbelt , dankzij hem, weer recht, waarna ze trouwen en 2 kinderen krijgen. Max neemt het ouderschap en huishouden wel érg serieus en werkt volgens zijn zelfopgelegd, strakke systeem. Voor Lise werkt dit héél benauwend. Uiteindelijk durft ze afstand te nemen van Max en begint ze opnieuw. Mét steun van haar jeugdvriendin Saar, die altijd voor haar klaar staat.
Uit het oog is dus niet altijd uit het hart… | 1pos
|
De Britse schrijver en universitair docent Tim Parks woont en werkt al ruim dertig jaar in Italië. Hij schreef meer dan veertien romans en bijna even zoveel non-fictie werk. In de jaren 90 werd Parks bekend door de boeken Italiaanse buren en Een Italiaanse opvoeding, waarin hij op persoonlijke wijze verhaalt over zijn leven in Noord-Italië. Tegen het schilderachtige decor van de stad van Romeo en Julia, Verona, speelt De kunst van het moorden zich af, een spannende roman waarin een belangrijke rol is weggelegd voor de schilderkunst. Het is min of meer een vervolg op zijn eerdere romans Nieuwe kleren voor Massimina uit 1996 en De geest van Massimina uit 1997.
Hoofdpersoon is opnieuw de uit Engeland afkomstige, inmiddels succesvolle zakenman Morris Duckworth. Hij is getrouwd met de degelijke en betrouwbare Antonella Trevisan, vader van twee jongvolwassen kinderen en de minnaar van de jonge Libische Samira. Aan het begin van De kunst van het moorden wordt Morris gekroond tot ereburger van de stad. Hij is echter van mening dat het allemaal nog beter kan en komt op het idee om een kunsttentoonstelling te organiseren in het museum van Verona. Hij wil daarvoor alle werken van grote meesters bij elkaar brengen die op alle mogelijke manieren moord en doodslag uitbeelden. Zijn tentoonstelling zal de titel “De kunst van het moorden” meekrijgen. De directeur van het museum, Volpi, is echter niet helemaal overtuigd van de gepastheid van het onderwerp in het diepgelovige Verona. Wanneer Volpi vermoord wordt aangetroffen in een compromitterende staat leiden alle aanwijzingen in eerste instantie naar Morris. Hij belandt in de cel voor een moord waarvan hij zich helemaal niets kan herinneren. En dit is ironisch, want in het verleden vond Morris het geen probleem om eventuele lastige tegenstanders uit de weg te ruimen.
Dit boek kan zonder moeite gelezen worden zonder de eerste delen te kennen. Parks geeft regelmatig stukjes informatie weg waardoor uiteindelijk een vrij duidelijk beeld ontstaat van gebeurtenissen uit het verleden. Morris Duckworth is een zelfingenomen, schijnheilige dwaas. Overtuigd van zijn eigen rechtschapenheid en waardevolle bijdragen aan de stad Verona, ergert hij zich vreselijk aan het feit dat hij, na dertig jaar, nog steeds gezien wordt als gast. Het hele boek door, zelfs in zijn cel, reageert Morris verongelijkt en lijkt hij volkomen ondersteboven te zijn van het onrecht dat hem wordt aangedaan. Hij mag dan wel vastbesloten zijn niet meer te moorden, veel wroeging ten aanzien van zijn vroegere slachtoffers heeft hij ook niet echt. Toch, ondanks zijn onaangename karakter en dubieuze verleden, hoop je als lezer dat hij de dans zal weten te ontspringen. Zijn bespiegelingen zijn erg vermakelijk en zijn interactie met anderen is vol sarcasme en ingehouden spot.
De kunst van het moorden biedt geen hoogoplopende spanning en ook de plot, oneerbare praktijken binnen de katholieke kerk, is niet heel erg origineel. Dit wordt echter ruimschoots goedgemaakt door een prachtige schrijfstijl en interessante personages. Naast de intrigerende Morris Duckworth spelen diverse andere bizarre en kleurrijke karakters een rol. Dit alles heeft Tim Parks aan elkaar geregen met spitsvondige dialogen, wetenswaardigheden over kunstwerken en een hele grote dosis humor. Een aanrader! | 1pos
|
De Amerikaanse auteur Rachel Kushner (1968) debuteerde in 2008 met Telex from Cuba. Daarop volgde in 2013 The Flamethrowers. Waar haar eerste roman nog redelijk onder de radar bleef – voor zover dat mogelijk is bij een boek dat de shortlist van de National Book Award bereikt – betekende de opvolger haar definitieve doorbraak. Nu, vijf jaar later, verschijnt de derde roman van haar hand.
The Mars Room zit dicht op de huid van de 29-jarige Romy Hall. Zij was een nachtclubdanseres met een kind en een vriend. Nu is ze een veroordeelde met twee keer levenslang. Wat is er gebeurd?
Lang voordat onthuld wordt wat Romy heeft gedaan, is al duidelijk dat haar leven tot weinig goeds zal leiden. Er gaat een onvermijdelijkheid uit van de omstandigheden die haar gevormd hebben. Kushner volbrengt hier iets curieus: door de personages zonder sympathie - of afkeer - te beschrijven, wekt ze sympathie op voor het merendeel van hen. Het is niet zozeer dat je met ze meeleeft, dat is vermoedelijk ook niet het beoogde effect; er ontstaat een groeiend besef dat de situatie waarin ze verkeerden behoorlijk heeft bijgedragen aan hun misdaad. Op een gegeven moment merkt Romy op over haar ex-vriend:
“Normal, educated, had a job, felt there was a purpose to his existence and so forth, and he didn’t understand about people who grew up in the city, the nihilism, the inability to go to college or join the straight world, get a regular job or believe in the future.”
Het is alsof Kushner hiermee tegen de lezer wil zeggen, ‘dat ben jij, maar maak je geen zorgen: aan het einde van het boek snap je het’. Criminelen worden vaak gereduceerd tot dieren, gekken, monsters et cetera, maar met The Mars Room doet Kushner juist het omgekeerde: ze maakt weer mensen van ze. De titel verwijst dus niet alleen naar de naam van de stripclub waar Romy ooit haar kost verdiende, maar ook naar de sensatie die de gemiddelde lezer ervaart als deze The Mars Room openslaat: het is in het begin bijna alsof je een andere planeet betreedt. In zekere zin verdwijnt dat gevoel nergens helemaal, want de roman is onmiskenbaar Amerikaans. Mensen die minder bekend zijn met de historie en cultuur van de VS missen belangrijke context om bepaalde thema’s en verbanden te duiden.
Kushner is niet bang om een parallel te trekken, waarvan je als lezer op het eerste gezicht denkt ‘nou, nou, dit is nogal vergezocht’ om er gaandeweg achter te komen dat de twee uitersten een stuk dichter bij elkaar liggen dan je aanvankelijk dacht. Neem bijvoorbeeld de vergelijking die een personage maakt tussen Thoreau en de Unabomber. Deze wordt, naarmate de roman vordert, steeds plausibeler. Alles is mogelijk en niets is zeker. Dat zorgt voor een aanhoudend onbehaaglijk en beklemmend gevoel, en dat lijkt precies te zijn wat de auteur wil bereiken. Je denkt dat je veilig bent? Je bent niet veilig. Je denkt dat je normaal bent: wat is normaal? Romy staat mijlenver van je af? Jij had Romy kunnen zijn.
Deze roman laat de lelijkheid van het bestaan zien, ontkent niet hoe tragisch en toch mooi het leven soms is en verwoordt dit allemaal op prachtige, empathische wijze. Wat Kushner doet met The Mars Room, is door middel van fictie de werkelijkheid begrijpelijk maken. Iets dat meer romans zouden mogen doen. | 1pos
|
Wat een supergeweldig boek weer van Judith Visser. Hier en daar een beetje over de top maar dat ben ik gewend van Judith en dat maakt juist dat je wilt blijven doorlezen. Ik kon het boek maar heel moeilijk wegleggen en als dat het geval is krijgt zo'n boek van mij gewoon vijf sterren en in dit geval ook een plekje in mijn top tien. | 1pos
|
Met de souffleur lees je een op en top klassieke thriller (denk hierbij aan Seven, Silence of the lambs, ...). We krijgen een kat en muis spel tussen een seriemoordenaar en het team van de recherche. Dit team bestaat uit een 4-tal vaste rechercheurs en een tijdelijke politie agente met ervaring in het opsporen van vermiste kinderen. En zoals je verwacht spelen gebeurtenissen uit het verleden en de onderlinge relaties tussen de teamleden ook hier een belangrijke rol.
Het boek leest vrij vlot en de lezer wordt gedurende het verhaal vaak op het verkeerde been gezet met als toetje een verrassende ontknoping (of toch niet ?).
Bizar dat een dergelijk boek maar zo weinig aandacht kreeg (Dit boek dateert van 2009). Niet gehyped maar zeer zeker de moeite om te lezen. | 1pos
|
“Het is een hele bonte roman, heb ik wel eens horen zeggen door lezers. Er zit veel kleur in.”
Roman Helinski, 31, schrijver, Utrecht. | 1pos
|
in 1 omschrijving. WAUW ik heb nog nooit z'n goed boek gelezen, natuurlijk waren alle andere boeken ook super goed van deze reeks. maar dit boek was echt super! ik wil gewoon verder lezen terwijl ik het boek allang uit heb. jammer dat de reeks niet verder door gaat! nu moeten we wachten op de films die hopelijk allemaal nog worden verfilmd maar het was een prachtig boek! ik zeg het niet snel maar dit was echt super mooi. je had gewoon het gevoel dat je zelf meespeelde. ik heb er echt geen woorden voor zo mooi! echt een aanrader en als je niet bent begonnen met de reeks begin er dan alsjeblieft aan. want deze reeks kan en mag je niet missen !!! | 1pos
|
Wanneer Lars, de Kleine IJsbeer, hoort dat er in de buurt mensen zijn kan hij zijn nieuwsgierigheid niet bedwingen. Lars besluit om er alleen op uit te trekken richting de Visbaai. Daar aangekomen heeft hij behoorlijke trek gekregen en Lars besluit zelfstandig een paar vissen te vangen. Helaas blijken er nog maar een paar vissen in de smalle zeestraat rond te zwemmen. Ook een kleine zeehond en een vogel Isa hebben slechts een mager visje weten te vangen. Wanneer een groot schip voorbij vaart weten ze wat er aan de hand is, de schepen jagen de vissen weg. De nieuwe vrienden besluit hun krachten te binden en verzinnen een plan om de schepen weg te krijgen.
Kleine ijsbeer is al dertig jaar geliefd bij jong en oud. In het nieuwe voorleesboek: Kleine ijsbeer en de verdwenen vissen, is de rode draad wederom vriendschap. Maar kleine ijsbeer lijkt volwassen en wijs geworden. Naast het mooie thema vriendschap dat je in alle Kleine IJsbeer boeken tegenkomt, bespreekt auteur Hans de Beer in deze uitgave ook een stukje wereldproblematiek. Op subtiele wijze, door de ogen van Kleine IJsbeer, beschrijft hij de negatieve invloed die mensen hebben op de natuur. Gelukkig houdt de auteur het vrij luchtig zodat ook dit Kleine IJsbeer-boek vooral een plezierig voorleesverhaal blijft. Het prentenboek bevat een ruime hoeveelheid paginagrote illustraties van Kleine IJsbeer en zijn vrienden. Deze illustraties zorgen ervoor dat het boek een mooi geheel vormt. Daardoor is het prentenboek ook een uitnodiging voor jonge kinderen om deze met regelmaat zelfstandig op te pakken en door te bladeren. | 1pos
|
Lisa Gardner hield als kind al van het suspense genre. Haar favoriete boeken waren van onder anderen Jeffery Deaver, Michael Connelly en Harlan Coben. In haar meest recente verhaal rond D.D. Warren, Zonder angst, is dat goed te merken.
Het hoofdpersonage van dienst, rechercheur D.D. Warren van de politie van Boston, krijgt een ongeval op een plaats delict. Het delict blijkt de eerste moord te zijn van de moordenaar die door de pers tot Rose Killer wordt gedoopt. Zijn modus operandi lijkt angstaanjagend veel op die van de veertig jaar eerder overleden seriemoordenaar Harry Day. Zijn dochter Shana Day zit achter slot en grendel, ook voor moord. De journalist Charlie Sgarzi heeft persoonlijke redenen om Shana Day weer onder de aandacht van de media te brengen. De politie staat onder druk om de moordenaar te vatten, maar tast in het duister. D.D. Warren wordt daarom toch bij het onderzoek van de politie betrokken. Ze ontdekt dat haar pijntherapeut, dokter Adeline Glen, een bijzondere band heeft met de familie Day. D.D. Warren begrijpt dat ze de moorden uit het verleden moet reconstrueren om de Rose Killer te doorgronden. Zal D.D. de Rose Killer te slim af zijn? En is de mysterieuze dokter Glen te vertrouwen?
In Zonder angst gaat Lisa Gardner verder op haar vaste stramien in de reeks rond de rechercheur D.D. Warren. Zonder angst is namelijk een nieuwe episode in het persoonlijke verhaal van de rechercheur. Deze keer wordt D.D. Warren buiten haar comfortzone gebracht. Ze is letterlijk beperkt in haar bewegingen door haar voortdurende pijn na haar ongeval. Daarnaast loopt het onderzoek naar de omstandigheden van haar val op de moordscène en het afvuren van haar pistool die avond. De periode van het onderzoek moet ze thuis uitzitten. Ze is echter een sterke politieagente die gewend is het heft in eigen handen te nemen. Daarom ziet de lezer haar van haar kwetsbare kant.
Lisa Gardner heeft in Zonder angst een paar boeiende vrouwelijke personages gecreëerd die een bepalende rol spelen in het verhaal. De karaktertekening van die personages is uitstekend. De geharde Shana Day bewees dat ze de genen van haar vader, de vergeten seriemoordenaar Harry Day erfde. Op haar veertiende pleegde ze een moord, waarna ze levenslang in de gevangenis belandde. Daarnaast is er dokter Adeline Glen. De psychiater, gespecialiseerd in pijnbehandelingen, lijdt aan een aandoening waardoor ze geen pijn kan voelen en moeite heeft met alle emoties rond pijn. Ze is de enige die in staat is met Shana Day te praten. Ze bezoekt haar bijgevolg maandelijks in de gevangenis, het Massachusetts Correctional Institute. In de bezoekerskamer volgt steeds een steekspel met woorden. De gevangenis wordt met strikte hand geleid door directeur McKinnon, bijgenaamd directeur Beyoncé. Ze lijkt Shana Day onder controle te hebben. Maar niemand kan zweren dat Shana geen contact heeft met de buitenwereld. Het verhaal is een klassiek kat-en-muisspel tussen de politie en een seriemoordenaar.
Lisa Gardner beheerst de kunst om via interessante personages haar verhalen een extra dimensie te geven. De interacties tussen Shana Day, dokter Glen, de politie en de Rose Killer zorgen voor een kluwen aan gebeurtenissen. Het ontwarren van deze knoop is voor de lezer bijzonder plezierig.
Zonder angst is een mengsel van een speurtocht, gelaagde personages en een koppige, gewonde rechercheur D.D. Warren. Deze combinatie verveelt nooit. | 1pos
|
Woensdagmiddag 13 juni hoorden alle eindexamenleerlingen van het VMBO, de HAVO en het VWO of de vlag uit kon of dat deze nog even in de kast moest blijven liggen. Mocht er tussen de geslaagden een aanstaande juf, meester of onderwijsassistent zitten, dan is 'De schoolfabriek' het perfecte examencadeau! In het nieuwe boek van Sofie van den Enk en Eva Munnik staat niet alleen alles beschreven wat ouders moeten weten als een kind voor het eerst naar school gaat, maar is ook echt superhandig voor een student die voor het eerst op een basisschool stage gaat lopen. Want er komt heel wat bij kijken! Hoe ziet een gemiddelde schooldag eruit? Wat verwacht een school van de ouders? Welke regels en gebruiken kom je allemaal tegen op school? Wat voor soorten ouders lopen er rond? Waar praten al die ouders op het schoolplein eigenlijk over?
Auteur, journalist én moeder Eva Munnik schreef samen met tv-presentator, columniste én moeder Sofie van Enk eerder 'De melkfabriek', een handig boek over alles wat je weten moet over borstvoeding. Nu de dames uit de luiers zijn, schreven ze een boek vol tips en adviezen voor ouders van vierjarige kinderen. Het leuke is dat het boek vol voorbeelden en anekdotes staat. Er komen professionals voorbij zoals pedagogen en juffen, maar ook heel veel ervaringsdeskundige; de vaders en moeders. We lezen verhalen van willekeurige “schoolplein-ouders”, maar ook beroemde ouders komen aan het woord (Jandino, prinses Laurentien, Bracha van Doesburgh, Aaf Brandt Corstius en Ruud de Wild). Het mooie aan al deze verhalen is dat iedere ouder, beroemd of niet, tegen dezelfde problemen aanloopt.
Wat ik erg leuk vind, is dat de schrijfsters zich ook even richten tot de kinderen van hun lezers en dat zij hun eigen kinderen aan het woord laten. Reza (6) en Magnus (5) zijn natuurlijk de echte ervaringsdeskundigen!
Je leest alles over luizen, pesten, klassenapps, studiedagen, kinderpartijtjes, speelafspraken, leesniveaus en Cito-toetsen. Na het dichtslaan van het boek kun je met een gerust hart de wereld van de Basisschool binnentreden. Maar ook voor ouders die al een kind op de Basisschool hebben is het boek hartstikke leuk, voor hen is het echt een feest van herkenning.
Het boek ziet er erg vrolijk en aantrekkelijk uit. Het staat vol foto’s, elk hoofdstukje heeft zijn eigen kleurtje, de schrijfstijl is leuk en het bestaat vrijwel alleen maar uit kleine stukjes tekst.
Zonder nu meteen de zeurouder te spelen heb ik wel wat verbeterpuntjes. Ik wilde de lijst met oudertypes en de irritante-ouder top 10 aan een vriendin (een juf) laten zien en ik moest het boek wel vier keer door bladeren voor ik het weer kon vinden. De inhoudsopgave is dus nogal onduidelijk. Verder vind ik het jammer dat heel veel bladzijde zwarte vlakken hebben met witte tekst. Dit leest niet prettig en staat zo somber. Misschien kan de uitgeverij die bij een volgende druk (want die komt er vast en zeker) een vrolijk kleuterkleurtje geven?
Het boek is echte aanrader voor ouders, (aanstaande) juffen, meesters en onderwijsassistenten en kinderen die staan te springen (of juist niet!) om naar de basisschool te gaan. | 1pos
|
Ze maakte een oorverdovende entree in de Nederlandse literatuurwereld. Met haar debuutroman Of hoe waarom viel ze in 2009 meteen in de prijzen als Debutant van het Jaar. Hanna Bervoets (1984) schrijft in haar vijfde roman Ivanov over de invloed van onze cultuur op de ethiek. Hoe ver wil men gaan om te bepalen wie of wat we als mens zijn? In het cultuurprogramma Nooit meer slapen van de VPRO vertelde Bervoets dat ze als kind musicals heeft geschreven, tot nu toe wist niemand dit.
Twee afzonderlijke verhaallijnen in één roman. De Russische progressieve wetenschapper Ilya Ivanov wil in de jaren twintig van de vorige eeuw menselijk DNA kruisen met dat van een aap. Ivanov droomt ervan om een hybride wezen te scheppen: half mens en half aap. Dit is de achtergrond van de roman, de hoofdlijnen worden ingekleurd door een homoseksuele Nederlandse student, Felix. Hij besluit in 1994 af te reizen naar New York om ginds de studies journalistiek af te ronden, alsook om zichzelf te worden. Hij ontmoet virologe Helena Frank, die op haar beurt erg onder de indruk is van de experimenten van Ivanov. Het aidsvirus breidt zich op dat moment snel uit. Helena intrigeert Felix wel, evenals zijn medestudente Lois. Er ontstaat een beklemmende situatie, waarbij Felix in een gevaarlijke driehoeksverhouding belandt. Een onstuimige apotheose in New York is het eindresultaat.
“Onze hele wandeling lang had ik afgewacht, geanticipeerd op de juiste momenten voor de juiste vragen, maar waar was ik nu eigenlijk naar op zoek? Bevestiging, troost, genoegdoening – een remedie tegen een kwetsuur van twintig jaar geleden? Waarschijnlijk. Maar in mijn hang naar antwoorden, naar een coherent verhaal dat ik als een affiche over de barsten in mijn ego zou kunnen sauzen, was ik voorbijgegaan aan het feit dat de renovatie van mijn eigen levensgeschiedenis het recent opgelapte zelfbeeld van Lois wel eens zou kunnen beschadigen. Of misschien zelfs volledig doen instorten.” Vol plezier en passie schrijft Hanna Bervoets en dat merk je. Ze graaft diep in de ziel van de hoofdpersonages; haar beeldspraak spreekt voor zich. Trefzekere zinnen smeken je om te worden herlezen.
De Russische held Ilya Ivanov heeft echt geleefd; het is alleen niet erg duidelijk of zijn controversiële experimenten met mensen en apen tot iets concreets hebben geleid. Hij probeerde bijna een eeuw geleden levensvatbare hybride wezens te scheppen. Ethiek is in deze roman steeds latent aanwezig. De andere belangrijke personages uit het boek zijn fictief. Felix van der Elsken blikt in 2014 als veertiger terug op zijn verblijf in Amerika.
Hanna Bervoets neemt graag een loopje met haar lezers, ze zet hen meer dan eens op het verkeerde been. Op het juiste moment bouwt ze de spanning op, zoals in een echte thriller. Een verhaal over de invloed van cultuur op onze moraal. Tevens wordt de vraag gesteld waar de grens ligt om vast te kunnen stellen wie of wat we zijn. Hanna Bervoets analyseert en ontleedt de belangrijkste waarden van de huidige samenleving. Hierbij speelt de menselijke identiteit een primordiale rol.
Identiteit is een terugkerend thema in het werk van Bervoets; in Ivanov is dit niet anders. Als vrouw kruipt deze auteur onder de huid van Felix, blijkbaar voor haar een koud kunstje. In een vloeiende schrijfstijl en een krachtige taal zet Bervoets de bizarre en waargebeurde geschiedenis neer van de Russische held Ilya Ivanov. Ze vermengt dit alles met de persoonlijke herinneringen van het fictieve personage Felix, precies alsof dit gewoonweg vanzelfsprekend is. | 1pos
|
Het eerste boek dat ik van Karin Slaughter heb gelezen. Heerlijk verhaal, een echte pageturner met opgebouwde spanning en een vleugje romantiek. Ik ga nu zeker meer van haar lezen. | 1pos
|
Jane Gardam (1928) mag dan al meermaals bekroond zijn voor haar literaire werk, de internationale aandacht die er kwam naar aanleiding van Een onberispelijke man was onverwachts groot. Maandenlang stond het eerste deel van de trilogie rond Edward Feathers in bestsellerlijstjes en de lezers waren het er unaniem over eens dat de vertaling van het tweede deel niet snel genoeg uitgebracht kon worden. Acht jaar na de publicatie van het origineel is het ook voor Vlaanderen en Nederland zo ver: Een trouwe vrouw ligt in de rekken en bevestigt opnieuw Gardams uitzonderlijke talent.
In het eerste deel van de trilogie blikt Edward Feathers uitvoerig terug op zijn leven. Hij heeft zijn jeugdervaringen altijd angstvallig verborgen gehouden voor de buitenwereld én voor zijn vrouw Betty, die in zijn ogen niets meer dan een brave modelvrouw is. In deze roman krijgen we de keerzijde van de medaille, want het is Betty’s beurt om uit de biecht te klappen – en dat doet ze met meer geestdrift dan haar echtgenoot ooit voor mogelijk had kunnen houden.
Op het moment dat ze ten huwelijk gevraagd wordt – per brief op papier van Feathers’ werk – stemt ze vrolijk in, waarna onmiddellijk de twijfel toeslaat. Waarom zou ze trouwen met een man die ze amper kent en over wie ze niets weet? En wat moet ze denken van de enige voorwaarde die haar verloofde aan het huwelijk stelt, nl. dat ze nooit bij hem weg mag gaan? Tijdens een bizarre plechtigheid stappen ze met open ogen in een verstandshuwelijk waarvan ze allebei weten dat het de verwachtingen nooit zal kunnen inlossen. Dat Feathers’ concurrent Terry Veneering een doorslaggevende rol in hun leven speelt, wordt snel duidelijk. Of hij dat bewust doet, blijft echter vaag. Daar zal het slot van de trilogie, Laatste vrienden, hopelijk verandering in brengen. Voorlopig moet de lezer het doen met de tegenstrijdige versies van Edward en Betty.
Groteske personages verlenen aan alledaagse situaties een sprookjesachtige sfeer die balanceert tussen droom en nachtmerrie. Noch Betty noch Edward speelt open kaart. Hij vlucht in zijn werk en waait in en uit haar leven, waardoor het onmogelijk is om een echte band op te bouwen. De vele opmerkingen dat ze wel degelijk van elkaar houden, beklemtonen enkel de wederzijdse eenzaamheid. Betty zwalpt tussen gelatenheid, depressie en opstandigheid tot ze een manier vindt om tevreden te zijn. En net op dat moment roept het verleden haar luidkeels tot orde.
Gardam beschrijft op een typisch Britse, tragikomische manier een huwelijk zonder passie en romantiek. Ze brengt het verhaal op geheel eigen wijze, wars van traditionele verhaaltechnieken. Wie denkt dat enkel Betty het woord zal voeren, komt bedrogen uit. Het verhaal springt niet alleen heen en weer in tijd en ruimte, maar biedt ook een ruim palet aan vertelperspectieven. Omdat elk van de vijf delen een eigen stijl heeft, maakt de structuur aanvankelijk een rommelige indruk. Maar het geheel werkt wel degelijk, al moet je het boek helemaal uitlezen om daar achter te komen. Ongeduldige lezers zouden vroegtijdig kunnen afhaken, maar missen dan een boek waarbij de structuur, de schrijfstijl en het onderwerp prachtig samenvallen.
De manier waarop Gardam scènes uit Een onberispelijke man schijnbaar identiek, maar toch volkomen anders in deze verhaallijn verstopt is subliem. Een trouwe vrouw kan als afzonderlijk boek gelezen worden, maar doe dat vooral niet. Beide boeken zijn uitstekend geschreven en zorgen in combinatie met elkaar voor een memorabele leeservaring die je niet wilt mislopen. In januari 2018 publiceert Uitgeverij Cossee het derde deel, dat een daverende finale beloofd te worden. | 1pos
|
"Je bent een soort vlinder. Mooi, breekbaar en net zo moeilijk te vangen." ~ p19.
Al lange tijd ben ik fan van Jen zonder ooit een boek van haar gelezen te hebben. Best vreemd eigenlijk... Maar na het lezen van Schaduwen van de Tijd, kan ik zeggen dat ze meer dan waard maakt! De liefde die zij uitstraalt voor boeken en schrijven voel je absoluut terug tijdens het lezen, en dat geeft het net dat beetje meer. In dit verhaal maken we kennis met Hannah, Ben en Josh. 3 vrienden die elkaar hun hele leven al kennen, maar ook al lange tijd niet gezien hebben. De terugkeer naar het vakantiehuisje van de moeder van Hannah en Josh in Arizona biedt een mooie basis voor het verhaal.
"Het ene moment heb ik een doodnormaal leven en het volgende moment ben ik in een of ander bizar folkloreverhaal terecht gekomen." ~ p137.
Wat ik heel erg grappig vond is dat ik bij Josh de hele tijd een soort Jake uit Twilight voor me had, terwijl hier helemaal geen specifieke reden voor is behalve dat hij uit Navajo-reservaat komt en lang haar heeft. In het dankwoord achterin refereert Jen voor haar inspiratie naar New Moon, en specifiek naar Jake. Alsof ik het voelde tijdens het lezen!?! Voor alle Twilight haters (ja ze bestaan): nu niet gelijk dit boek laten liggen, want het lijkt er totaal niet op! Verre van... Schaduw van de Tijd is een mooie Spirituele YA, waarin heden en verleden elkaar perfect aanvullen. Wat ik zelf erg mooi vond is de manier waarop Jen haar kennis van het Navajo-reservaat en de amerikaanse geschiedenis heeft weten te verweven in dit verhaal, zonder dat het een saaie geschiedenis les werd.
"Ik zal me alleen herinneren dat ik mijn hart verloren ben." ~ p263.
Onnodig te zeggen dat ik genoten heb van dit boek, van begin tot eind. Jen heeft een hele fijne manier van schrijven, waarbij je het gevoel krijg dat er je een verhaal verteld word die zo maar eens waar zou kunnen zijn. De personages voelen als mensen die je echt kent, je hoeft alleen maar je ogen dicht te doen om je tussen Hannah, Ben en Josh te begeven... Een absolute aanrader, helemaal voor mensen die open voor meer tussen hemel en aarde ♡♡♡ | 1pos
|
Meteen aan de buitenkant is dit al een bijzonder boek: een paperback met een extra omslag, waardoor het net echt lijkt alsof je door een raam naar buiten kijkt. Als je de omslag eraf haalt blijft er een landschap met veel blauwe lucht over. Zodra je het verhaal begint te lezen wordt duidelijk dat dit de blauwe lucht moet zijn waar Ira en Zac naar kijken vanuit hun zolderkamer in het kindertehuis in Londen. En dat het hele uitzicht juist de omgeving is waarin ze af en toe verblijven als ze logeren bij Martha op het platteland.
Je leest in dit jeugdboek het dagboek van Ira, zij en haar broertje Zac zijn na jaren van pleeggezin naar pleeggezin gegaan te zijn nu in een kindertehuis terechtgekomen. Door hun leeftijd, 9 en 7, en het feit dat ze met zijn tweetjes zijn zal het moeilijk zijn om adoptieouders voor ze te vinden. Maar de hoop op een toekomst met ouders en een eigen huis is er altijd. Toch voelen ze zich wel thuis in Huize Skilly, waar ze gehecht raken aan volwassenen Silas en Hortense en aan de kinderen die ze zien komen en gaan.
De eerste vakantie in hun leven, een week op het platteland bij Martha, zal hun levens voorgoed veranderen.
Stukjes hemelblauw is een ontzettend lief verhaal over de hoop op een echte familie. Je leeft enorm mee met Ira en Zac, zeker als ze voor het eerst bij Martha zijn en het daar voor hun gevoel enorm verpesten. Ze denken dat ze haar na die week, als ze die al vol mogen maken, nooit meer terug zullen zien. Maar: ze mogen de volgende vakantie weer terugkomen! Wat ben je dan blij voor die twee, die al hun hele leventjes alleen op elkaar kunnen bouwen, maar nu iets hebben in hun grauwe tehuisleven om naar uit te kijken.
Je krijgt een heel geloofwaardig kijkje in het hoofd van de 11-jarige (grootste deel van het verhaal) Ira en dus in hoe het leven voor haar en Zac is. En de blauwe lucht speelt, zoals de titel doet beloven, een grote rol in het verhaal. Die lucht staat voor hoop, kansen, vrijheid.
Dit verhaal is ontroerend mooi, meeslepend zonder groots te zijn. Een aanrader voor jong én oud! | 1pos
|
Dit is werkelijk een prachtige roman. Het was een genot om dit te lezen. Dit is een boek met alle kenmerken van een uitstekende roman die niet alleen gelezen, maar op termijn ook herlezen wordt.
Het is een historische roman van ongeveer 410 pagina's - in vertaling. Lars Mytting heeft het opgedragen aan zijn moeder. Achterin schrijft hij nog een korte toelichting: sommige lezers herkennen wellicht dorpen en een streek in Noorwegen en een deel van het verhaal. Het is namelijk gebaseerd op een lokale legende.
Lezers bekend met romans van de Engelse schrijver Joseph Conrad, met name "Heart of Darkness", vinden vervolgens een quote. Marlow zegt iets over een duistere plekken op de wereld. Nee, het verhaal van Mytting is iets lichtvoetiger maar heeft z'n dramatische, gruwelijke scenes.
Het eigenlijke verhaal start op pagina 11 met deel één: "Eerste verhaal - de diepste binnenlanden". Het is het langste van de drie delen en schetst achtergrond, situatie en beschrijft hoofdpersonen.
Deel twee start op pagina 239: "Tweede verhaal - De Val" en wordt op pagina 385 gevolgd door het kortste en laatste deel: "Iemand moet altijd het gelag betalen".
De eerste hoofdstukken spelen zich in een ver verleden af. Ze beschrijven hoe de streek aan zijn bijzondere kerkklokken komt. Een magisch, triest en dramatisch verhaal.
Vervolgens start het eigenlijke verhaal, waarvan de gebeurtenissen zich afspelen binnen een periode van ongeveer twee jaar. Het is 1880 en het dorp Butangen heeft een nieuwe dominee die één van de drie hoofdpersonen is.
Kai Schweigaard is een stadse jongen die beland is op het platteland. Hij heeft grootse plannen, wil allerlei veranderingen doorvoeren. Hij zal wel eens eventjes dit achterlijke, armoedige dorp de 19e eeuw in sleuren - als eerste stap van zijn snelle, briljante carriëre elders.
De tijd lijkt deze streek en het dorp Butangen met z'n bewoners te hebben vergeten. Het dorp heeft echter een bijzondere traditionele staafkerk en die speciale kerkklokken. De omgeving is magisch, maar geen paradijs. Er heerst armoede. Er zijn legenden, mythes en het Christendom gaat samen met oeroude heidense gebruiken en soms achterlijke tradities
De tweede hoofdpersoon is een dorpsmeisje: Astrid Hekne. Ze behoort tot een familie die ooit rijk was en die magische kerkklokken heeft geschonken aan de oude staafkerk in het dorp. De intelligente, praktische Astrid droomt er van, de moderne wereld te leren kennen - maar werkt noodgedwongen op de boerderij.
Zij en één van de oudjes moeten lopend naar de kerk om de Nieuwjaarsdienst bij te wonen. De oude kerk tocht en is natuurlijk in deze arme streek onverwarmd. De preek van de dominee duurt lang en eindigt met een spectaculaire tragedie. De dominee is het nu zat: die kerk moet vervangen.
Zijn besluit zet een serie gebeurtenissen in werking, waardoor de derde hoofdpersoon naar Butangen komt. Gerard Schöngauer studeert architectuur en reist vanuit Dresden naar Butangen. In Butangen raken deze drie hoofdpersonen verstrikt in het lot van de oude kerk en zijn zusterklokken. Uit goedheid geboren, zullen de gevolgen ingrijpend en ernstig zijn.
Dit is een historische roman en meer. Het verhaal bevat af en toe kenmerken van magisch realisme, door oude tradities en legendes die beschreven en gebruikt worden. De hoofdpersonen zijn sympathiek en ronde karakters met diepgang.
Naast dramatische en gruwelijke maar geloofwaardige gebeurtenissen - neem de dood van de oude Klara - zijn er ook veel hilarische momenten. De dominee wordt bijvoorbeeld 's winters door de jagers van de bevolking in de maling genomen. Als hij er eindelijk achter komt, heeft hij er begrip voor. De mensen zijn zo arm, dat ze hem wel moeten bedonderen - om te overleven.
Het boek speelt zich af in net zo'n duistere plaats als Conrads Afrika, in praktisch dezelfde periode. Maar ... Lars Mytting weet hier dankzij de afwisseling van drama en gruwel met absurde, hilarische en magische gebeurtenissen een veel minder donker, toegankelijker verhaal te scheppen.
Een historische roman, maar ook een zeer realistische en magische. Zo vlot en boeiend geschreven dat de lezer er snel in zit en benieuwd blijft naar hoe dit allemaal gaat eindigen. Bovendien is er het liefdesverhaal en zijn er de boeiende en sympathieke hoofdpersonen.
Waar wacht je nog op? Probeer het snel te pakken te krijgen en begin met lezen! | 1pos
|
Het verhaal is bijzonder en ik kende de achtergrond er niet van toen ik het las. Eigenlijk vond ik het boek pas echt mooi na het lezen van de epiloog. Boek is wel leuk opgebouwd met hoofdstukken vanuit bepaald perspectief. Ook mooi taalgebruik. Ofwel een goede start van 2019! | 1pos
|
Na De geur van de sterfelijkheid heb ik meteen Het laatste zwijgen gelezen. Oke, het verhaal an sich is hetzelfde met een sterfgeval in een geisoleerde omgeving en wie is de dader. Maar toch vond ik dit boek beter als het debuut van Beckett.
Vooral de sfeervolle schets van de omgeving gaf voor mij de doorslag.
Beckett schreef dat hij het moeilijk vond om een goed vervolg te schrijven op de kaskraker De geur van sterfelijkheid. Het feit dat hij nu met dit verhaal komt vertelt mij dat Beckett geen eendagsvlieg is.
Ook vond ik dat dit verhaal niet alleen om David Hunter ging maar had het duidelijk meerdere hoofdpersonages wat ik prettiger vond.
Het boek leest weer lekker weg ik geef het nu meer sterren als zijn debuut. Nog geen vijf, de laatste ster moet Beckett nog verdienen. Dit kan hij onder meer doen door de ervaringen en conlusies welke Hunter maakt bij zijn lijkschouwingen nog meer te koppelen aan het traceren van de dader. Kortom, een zeer geslaagde sequel... | 1pos
|
Wat een prettige kennismaking, dit boek. De eerste die ik van deze schrijfster lees. Dat het boek afspeelt in Denemarken is al een pré, ik lees gewoon graag boeken die in Scandinavië afspelen. Waarom kan ik nog steeds niet beschrijven. Ik heb inmiddels begrepen dat dit een 8e deel is rond Louise Rick, maar ik heb geen dingen gemist, waardoor het niet als stand Alone te lezen is. Leuk plot, goed uitgewerkte personages met een prettige schrijfstijl! | 1pos
|
429 pagina's waar ik doorheen ben gevlógen! Wat een boeiend verhaal en wat beeldend omschreven.
Ik vind het erg knap als iemand op zo'n manier kan schrijven dat je het gevoel hebt dat je er daadwerkelijk bij bent.
Mijn hele recensie is te lezen op mijn blog leesdan.blogspot.nl | 1pos
|
Mijn eerste kennismaking met Griet op de Beeck en wat mij betreft één die erin hakt. Wat een goed verhaal! En dan dat einde. Heel mooi. Ik heb genoten, kon het boek niet wegleggen. Leuk dat de hoofdpersoon een oudere vrouw is die uiteindelijk haar eigen weg inslaat, kom je niet vaak tegen in boeken, omdat het doorgaans jongere vrouwen zijn. Mooi verhaal voor tussendoor. | 1pos
|
14 mei 2017, de verjaardag van mijn vader, het mooiste cadeau kwam toen het fluitsignaal klonk in de Kuip. Mijn vader in tranen, tranen van blijdschap, van ontlading en eindelijk weer feest kunnen vieren. Mijn vader die mij Feyenoord heeft leren kennen. Die met ons naar wedstrijden en trainingen ging. De laatste van de eeuw maakten we samen mee luisterend naar de radio in spanning en dit jaar zaten we weer samen maar nu voor de tv.
Wat Feyenoord betekend voor mensen is meer dan je kan uitleggen, meer dan mensen kunnen begrijpen. Het is een gevoel wat je zelf moet voelen. Je voelt het als je op vakantie bent geweest en over de van Brienenoordbrug rijd en naar links kijkt. Even die blik op het stadion. Wanneer je zuid oprijd en daar zie je het stadion voor je steeds dichterbij komen. Het zitten/staan op de tribune en het stadion horen en voelen. Over de grasmat lopen en het hele stadion in je opnemen. De wedstrijd wel/niet kunnen kijken vanwege de spanning. Muziek horen die bij Feyenoord hoort en dan al de spanning voelen voor die dag. Al jaren kijk ik voetbal. Vroeger luisterden we naar de radio en keken we de samenvatting terwijl we met een bordje pannenkoeken voor de tv zaten. Tegenwoordig kijken we op de bank naar de wedstrijd op tv, volg ik Feyenoord op Facebook, Twitter en Instagram. Mijn shirt met de handtekeningen van de kampioenen van de vorige eeuw koester ik. Ik slaap nog steeds in een Feyenoord shirt, is het niet het thuis shirt, dan het keepersshirt of een shirt van Jean Paul van Gastel of Giovanni van Bronckhorst.
Het kampioensjaar heeft een mooi bijverschijnsel en dat is dat ik mijn liefde voor Feyenoord kan delen met mijn liefde voor lezen. Het ene na het andere boek verschijnt en elk boek is zo lekker anders. Van Kuip naar Coolsingel, clubliefde in ons kampioensjaar van Robert van Brandwijk en Steven van der Hoeven is het boek wat ik nu gelezen heb en waar ik genoten heb van de mensen die allemaal hetzelfde hebben; een enorme voorliefde voor Feyenoord.
In ‘Van Kuip naar Coolsingel’ laten Robert van Brandwijk en Steven van der Hoeven zien wat het betekent om Feyenoorder te zijn. De achtbaan van spanning, het hunkeren naar succes en natuurlijk de bevrijdende vreugde-uitbarsting toen het op 14 mei 2017 ein-de-lijk zover was. Dit boek is een ode aan de clubliefde en een monument voor een onvergetelijk seizoen. Van Brandwijk en Van der Hoeven trokken op met mensen die met hart en ziel aan de club verbonden zijn: supporters, clubambassadeurs Gerard Meijer en Ben Wijnstekers, Peter Houtman en stadion-dj Bootsy Paul, oer-Feyenoorder Gaston Taument en Rijnmond-verslaggever Dennis van Eersel. De auteurs laten zien hoe Feyenoordliefde families samenbrengt, vriendschappen smeedt en zelfs levens redt.
Dit boek van Robert van Brandwijk en Steven van der Hoeven geeft een kijkje in de levens van supporters, ambassadeurs, oud spelers, mensen die heel dicht bij Feyenoord staan. Het is mooi om te lezen hoe Feyenoord wat kan betekenen voor mensen. Een houvast, in voor en tegenspoed, een leven zonder Feyenoord is voor velen mensen ondenkbaar maar een leven met Feyenoord is ook niet gemakkelijk. Ik vind het heerlijk om te lezen over de liefde van anderen voor Feyenoord, hoe ze het beleven, hoe ze niet durven uitspreken dat het kampioenschap eraan zat te komen. Wat ik erg leuk vind is de afwisseling van de bekende Feyenoorders zoals Peter Houtman en Ben Wijnstekers met de supporters zoals de mevrouw van bijna 50, de oude mannen die elke dag weer bij de Kuip staan en Feyenoord bespreken. Hoe de liefde is ontstaan bij al deze supporters.
Het boek leest enorm gemakkelijk en plezierig. De foto’s zijn een leuke extra toevoeging en vooral een mooie keuze de foto van Giovanni van Bronckhorst die uit zijn dak gaat met de schaal in zijn handen. En als afsluiter lezen hoe de kampioensdag is beleefd door een aantal mensen uit het boek, ja heel mooi en wat hebben ze allemaal gemeen, man of vrouw, jong of oud allemaal in tranen. | 1pos
|
Het orgineel van mijn review kan je vinden op mijn blog:
http://www.linda-linea-recta.nl/samen...
Man, wat heb ik me verheugd op dit boek! Dat ik zo lang kon wachten! Eindelijk. Trots kan ik vertellen dat ik geen spoilers gelezen heb!
Vreemd,dat het verhaal ineens door twee mensen verteld word. Tijd om me hierover te verwonderen had ik niet want het verhaal trekt me al snel in een razende vaart met zich mee.
Steeds duidelijker word de betekenis van het hek, dat me ook al in deel 1 en deel 2 opgevallen is. Net zoals in dit deel heel veel vragen beantwoord worden die ik had. Een voorbeeld : Divergent: Afwijkenden : genetisch gezonde mensen.
Vijtig bladzijden voor het einde van het boek stop ik ermee! Neeee, wat ik aan voelde komen ...........
*Snikkend* sta ik bij Iris in haar kamer, *als ik nu stop met lezen, dan kan ik misschien het onvermijdelijke einde voorkomen.!
Mislukt. Ik heb het boek toch uitgelezen, wederom erg ontroerd.
Het is een zeer sterke serie met een ongelooflijke sterk slot, dat zich duidelijk niet door, of voor de lezers laat beinvloeden maar zich door de kracht van het karakters van de hoofdrolspelers laat leiden en deze ook echt eer aan doet!
The first step to loving someone else is to recognize the evil in ourselves, so we can forgive them
I don't belong to Abnegation, or Dauntless, or even the Divergent. I don't belong to the Bureau or the experiment or the fringe. I belong to the people I love, and they belong to me-they, and the love and loyalty I give them, form my identity far more than any word or group ever could. | 1pos
|
Deel 4 van In naam van de vader start gelijk heftig. Tobias wordt achtervolgd en even later van de weg gereden. Ondertussen ligt Renée wakker. Onder haar ruitenwisser heeft ze een envelop gevonden met daarin een usb-stick. Haar eerste reactie was dat iemand haar en Tobias had betrapt en dit op film had gezet, maar na het kijken van het filmpje blijkt er iets heel anders op te staan. Een filmpje van Francis. Een schokkend filmpje. Als ze Francis wakker maakt om hem er mee te confronteren gaat de telefoon. Ties is gearresteerd. Voor de moord op Paul Verduin.
“De klap voelde hij niet; wel enorme spijt, op het moment dat alles om hem heen zwart werd.”
Dit laatste deel begint gelijk met zoveel ontwikkelingen dat je meteen weer volledig het verhaal ingezogen wordt. De spanning is te snijden en de nieuwsgierigheid wordt almaar groter. Na het lezen van de eerste delen denk je alle in en outs inmiddels wel te weten, maar Jansma heeft nog wat achter de hand gehouden. Er blijken nog meer geheimen te zijn en het ontrafelen hiervan veroorzaakt flinke beroering.
“Haar stem klonk onverschillig, misschien zelfs wel hardvochtig, maar de uitdrukking in haar ogen zei iets anders.”
Wendingen volgen elkaar in rap tempo op en elke keer weten deze voor verrassingen te zorgen. En ook al kon na deel 3 het verhaal nog alle kanten opgaan, er was wel een soort van verwachting. Maar Jansma weet deze door steeds weer wat toe te voegen aan de receptuur volledig overhoop te gooien. Elk vermoeden wordt afgekapt om weer nieuwe op te roepen. En zodra alles eindelijk open ligt en de climax is bereikt weet Jansma het verhaal op een verrassende en sublieme wijze af te ronden.
In naam van de vader is een serie om van te genieten en het is jammer dat er al weer een eind aan gekomen is. Dit vraagt gewoon om meer. En om een televisieserie en niet alleen een Nederlandse serie. Zet het verhaal in een Amerikaanse setting en je hebt een dijk van een spannende (soap)serie. Hoop dat deze serie niet de laatste is want Jansma heeft laten zien dat ze dit kan en hoe. | 1pos
|
Anno 1925: Het is inmiddels vier jaren geleden dat Kasteel Deverill is afgebrand en we weten wie de brand heeft gesticht. Kitty’s vader Bertie had gezien de omstandigheden geen andere keuze dan het kasteel te verkopen.
Niemand minder dan Kitty’s nichtje, Celia heeft het gekocht en het nieuws slaat in als een bom. Het is dan ook een complete verrassing voor Kitty maar ze is verheugd dat ze op het landgoed mag blijven wonen in White House en haar vader in het jachthuis. Het is voor Kitty al een hele opluchting dat het in de familie blijft.
Bridie, Bridget Lockwood nu, is ook teruggekomen van Amerika. Ze is nu vijfentwintig jaar oud en heeft heel wat meegemaakt in New York. Algauw beseft ze dat ze zich in Ballinakelly niet meer thuis voelt. Ze is schatrijk nu en het enige waarvoor ze is wedergekeerd is om haar zoontje te komen opeisen. Haar familie weet niets van haar verdriet en wanhoop. Ze haat Kitty Deverill en ze wordt verteerd door verdriet. Ze ontmoet ook Jack O’Leary en geeft toe dat ze niet meer weet waar haar thuis is.
Intussen in hartje Londen is de Engelse tak van de Deverills geschokt door het nieuws dat Celia het kasteel heeft gekocht en zeker haar vader Digby. Hij weet als geen ander waar het geld vandaan komt. Hij besluit om mee af te reizen naar Ierland en een oogje in het zeil te houden. De renovatie van het kasteel zal hopen geld kosten en Celia, naïef als ze is, smijt het geld door de vensters.
Ondertussen heeft Kitty Jack als minnaar en samen maken ze plannen om ervandoor te gaan en een nieuw leven op te bouwen, maar dan loopt er iets mis en voor de tweede maal laat Kitty Jack in de kou staan. Jack is razend en vertrekt alleen wetende dat hij nu voorgoed Ierland en vooral Kitty de rug toekeert.
Anno 1929: het kasteel is volledig gerenoveerd en kosten noch moeite zijn gespaard gebleven. Het is een en al grandeur en Celia is trots en geeft terug een zomerbal zoals die vroeger ook werden gegeven. En ze blijft maar spullen kopen van over de ganse wereld om haar kasteel in een paleis te doen veranderen.
Bridie, hoe rijk ze ook is, heeft al woelige jaren achter de rug totdat ze iemand leert kennen bij wie ze gelukkig is. Ze wil gewoon het gevoel hebben dat zich iemand om haar bekommert.
In de herfst van 1929 is er de beurscrash op Wall Street en dat heeft dramatische gevolgen op de effectenbeurs in Londen enkele dagen na de Zwarte donderdag in New York.
En dan gebeuren er een paar dramatische dingen die de familie Deverill op zijn kop zetten. Niet in het minste Celia doet daarbij ook nog eens een onaardige ontdekking en ze zal kost wat kost dit rechtzetten. Daarvoor moet ze wel naar de andere kant van de wereld reizen. Haar familie wordt in het duister gehouden en weten niet wat er zich afspeelt.
En ergens in Amerika groeit er een klein meisje op met de naam Martha die een imaginaire oma heeft met de naam Adele of Adine of zoiets in die trant…
Conclusie
Ook dit boek bestaat uit drie delen en wat opvallend is, is dat elk deel met het verhaal van Barton Deverill begint. Hij was de eerste kasteelheer van Deverill. Het verhaal wordt verteld vanuit zijn perspectief en zo komen we beetje bij beetje te weten wat de vloek is op de Deverills en wat dat voor Barton betekende. Niet alleen voor hem maar ook voor zijn nazaten die geen rust zullen kennen na de dood.
De hoofdstukken worden terug afgewisseld van personages en plaatsen zodat je weet wat en waar alles zich afspeelt.
In dit deel wordt de aandacht meer gevestigd op de Engelse tak van de Deverills en vooral Celia. Dit betekent niet dat de Ierse tak niet meer in beeld komt, integendeel. Allen houden ze nog een innige band met elkaar en Kasteel Deverill blijft wat hen met elkaar verbindt.
Kitty’s broer Harry speelt ook een grote rol in dit verhaal en hij wordt met zijn neus op de feiten gedrukt en dat heeft ook gevolgen. Lady Grace Rowan-Hampton is ook weer uitdrukkelijk aanwezig en we weten ondertussen dat zij als geen ander sluwe plannen heeft. Ook komen de ‘struikjes’ weer aan bod en dit heeft me dikwijls doen lachen met hun manier van doen en wat ze meemaken.
Het sleutelwoord in deze roman is toch wel ‘heimwee’. Iedereen hunkert naar vroeger, voor de Grote Oorlog en de Onafhankelijkheidsoorlog toen alles nog goed en vredig was op Kasteel Deverill. Voor de ganse familie was dit een onbezorgde tijd die nooit meer zal terugkomen. Dit gevoel heeft elk personage als ze iets moeten doorstaan. Het is was voor mij zeer opvallend en het voelde heel nostalgisch aan.
Santa handhaaft haar schitterende schrijfstijl en dat niet alleen. Ze onthult dingen die je met verstomming slaan. Ze weet alles zo goed in elkaar te puzzelen dat je denkt dat het niet erger kan worden. Ook de sfeerbeelden zijn zo opmerkelijk dat als je het leest, je precies in dat decor staat. Het is niet alleen een zoetsappige roman, er hangt constant een spanning in de lucht en op die manier weet de auteur je geboeid te houden om verder te lezen.
Ik ben zeer benieuwd of ze deze hoge standaard gaat aanhouden in het laatste deel en wat ze nog uit haar mouw gaat schudden om de lezer te doen versteld staan.
Wederom vijf sterren voor dit tweede deel van de Deverills. | 1pos
|
"Amor omnia vincit."
DANSEN in de HEMEL vertelt het heftige levensverhaal van Mishka Kamadev.
"Eén zin die de rest van mijn leven zou bepalen. Mijn vader plantte het zaadje voor mijn verlangen het tegendeel te bewijzen."
Mishka wordt in 1970 in een klein dorpje in Polen geboren, samen met zijn ouders vertrekt hij naar zijn oma in Nederland. Terwijl zijn ouders hard werken zorgt oma, waar hij een speciale band mee heeft, voor hem. Daar maakt hij kennis met zijn grote liefde; muziek, meer had hij niet nodig om gelukkig te zijn. En wordt voor het eerst verliefd op zijn buurmeisje Lotte. Zijn opa handelde op de beurs en verdiende bakken met geld, de kleine Mishka wil later net zo rijk worden als zijn opa. Zijn missie: de beroemdste DJ ter wereld worden.
"Toen alles nog was zoals het altijd had moeten zijn."
Terwijl Mishka de wereld als The God of House Music verovert, ontmoet hij de liefde van zijn leven Lisa di Angelo. De wereld ligt aan zijn voeten, ze reizen samen de wereld over en leven in een roes van gelukzaligheid in luxe en rijkdom in hun villa op landgoed Eyckenbosch. Tot hun geluk bruut verstoord wordt, er was één ding wat Lisa hem niet verteld had, het doodvonnis wat zij op zak draagt. Lisa lijdt aan Cystic Fibrosis, een dodelijke ziekte met een beperkte levensverwachting van gemiddeld tweeëndertig jaar.
"Oude mensen gaan dood, de liefde van mijn leven kon niet sterven."
Daar sta je dan als wereldberoemde DJ, het geld stroomt binnen, alleen het leven van je vrouw glipt door je vingers, er is niks op de hele wereld wat je kan doen om haar te redden. Hij kan zich geen leven zonder haar voorstellen en toch komt het onvermijdelijke einde met iedere dag die verstrijkt steeds dichterbij.
"Als ik dood ben, ben jij verlost."
Het dubbel leven wat ontstaat, de tegenstrijdigheid en schuldgevoelens vliegen hem naar zijn strot en killen hem. ’s Avonds en in het weekend is hij de ster als de razend populaire DJ Kamadev en thuis wacht zijn stervende vrouw. Kan en mag hij wel genieten van zijn succes en mag hij wel leven? Mishka balanceert op het randje van de afgrond, de situatie maakt hem langzaamaan kapot.
Lukt het Mishka ondanks alle ellende weer een balans te vinden in zijn leven?
"In het leven is niets anders te verliezen dan de liefde."
De korte samenvatting op de achterkant van het boek raakte mij gelijk, toch had ik twijfels of ik dit boek wel wilde lezen? Dit heeft alles te maken met het heftige onderwerp van het verhaal. Gezien het enthousiasme van andere lezers, ging ik toch overstag en daar heb ik geen spijt van. DANSEN in de HEMEL, heeft een prachtige cover met goedgekozen hemelse kleuren, met daarop een dansend meisje in een wit jurkje afgebeeld. Dit in combinatie met de bijzondere titel, past perfect bij het verhaal, hier is goed over nagedacht.
DANSEN in de HEMEL is opgedeeld in twee delen en bestaat uit 22 lange hoofdstukken, die stuk voor stuk bestaan uit een titel en een tijdsbestek. Het verhaal wordt vertelt vanuit hoofdpersonage Mishka Kamadev en vindt plaats in diverse tijdspanne variërend van 1970 tot en met 2007.
Michael Pilarczyk heeft een fijne beeldende schrijfstijl, hij raakt je. DANSEN in de HEMEL, leest meteen heerlijk weg, je leeft je helemaal in. Zo nu en dan verbaasde ik me, dat dit boek door een man is geschreven, zulke mooie en gevoelige stukken tekst. Andere stukken tekst maakten dit dan weer dubbel en dwars goed, dit boek is echt door een man geschreven.
Pilarczyk speelt met woorden en zinnen, zijn schrijfstijl is prachtig, bijna poëtisch te noemen, zo mooi.
Ondanks het serieuze onderwerp maakt Michael gebruik van de nodige humor en sarcasme in zijn verhaal, iets wat ik als zeer prettig heb ervaren. Ik heb het verhaal letterlijk met een lach en een traan gelezen.
Het verhaal stimuleert je te kijken naar je eigen leven, althans bij mij dan toch, tijdens het lezen dwaalden mijn gedachten telkens af naar mijn eigen leven, naar bepaalde keuzes die ik gemaakt hebt, het raakte mij echt.
DANSEN in de HEMEL, is een heftig levensverhaal, herkenbaar voor mij omdat ik zelf van dichtbij heb meegemaakt hoe een dodelijke ziekte iemand helemaal naar de verdommenis helpt. Michael heeft dit op een prachtige bijzondere wijze weten te verwoorden. Het verborgen leed van een dodelijke ziekte, hoe ga je om met een doodsvonnis op zak waarvan je niet weet wanneer het toe zal slaan? Leven in twee verschillende werelden en de daarbij behorende schuldgevoelens die je naar de strot vliegen en killen. Ziekte en heel veel verdriet, de angst en de wanhoop. Luxe, rijkdom, roem en de gevolgen van naïviteit en vertrouwen. Aan de rand van de afgrond staan. Maar ook liefde in haar puurste vorm.
Prachtig om te lezen hoe iemand kan transformeren. De magie van kinderen, hoe zij iemand kunnen betoveren. DANSEN in de HEMEL, zet je aan het denken, het zijn de kleine dingen in het leven die er toe doen.
Michael is een wijs man met veel levenservaring en ambities, dat straalt zijn boek helemaal uit. Het staat vol met herkenbare levenswijsheden en lessen. Hoe rijk je ook bent, hoeveel geld je ook tot je beschikking hebt, sommige dingen zijn simpelweg niet te koop in dit leven; gezondheid, geluk en liefde.
LEEF! Geniet van het leven. Alleen jij kan je eigen leven inkleuren.
Live life to the fullest. Iedere dag kan je laatste zijn.
DANSEN in de HEMEL, i'm impressed en ben er stil van. Tijdens het lezen ontstond er kippenvel op mijn lijf. Ook ik hield het niet droog tijdens het heftige einde van het boek.
Heel mooi vind ik het effect wat er tijdens het allerlaatste stukje van het boek gebeurde, het is Michael letterlijk gelukt om de tranen op mijn gezicht om te toveren tot een glimlach.
Pilarczyk heeft filmmateriaal in handen.
Michael Pilarczyk heeft grote plannen en is een eigenwijze man die precies weet wat hij wil en dit ook voor elkaar weet te krijgen. Hij wilde zijn debuut nog voor de Zomer in de winkels hebben liggen, dat lukte bij geen enkele uitgever, dus besloot hij samen met Elise de Bres een eigen uitgeverij op te richten. Het resultaat Invictus en DANSEN in de HEMEL ligt sinds mei in de winkels en wordt met veel lof door het publiek ontvangen. Zijn ambitie is om nog tien boeken te publiceren. Op dit moment is hij bezig met zijn tweede boek en het begin is aan het papier toevertrouwd. Ik ben er in ieder geval heel benieuwd naar geworden.
DANSEN in de HEMEL, een indrukwekkend debuut, waar ik stil van ben geworden, roem, rijkdom, zorgen, pure liefde, verlies en verdriet, live life to the fullest, filmmateriaal, aanrader!
★★★★ 1/2 | 1pos
|
De cover van De rekruut past zowel wel als niet bij de twee eerdere delen van de serie. Waar bij de eerste 2 naast een afbeelding van een man op de cover ook altijd een grote X zichtbaar, ontbreekt deze laatste op het derde boek. Toch trekt het boek de aandacht met zijn afbeelding en kleursetting. Dit derde deel is volgens Hurwitz het meest persoonlijke deel rondom zijn hoofdpersonage Evan Smoak en dat kan zonder enige moeite onderschreven worden. Eén van de belangrijkste karaktereigenschappen van Smoak is zijn medemenselijkheid, die juist wat haaks lijkt te staan op de uitoefening van zijn vak. Het is Hurwitz goed gelegd om juist die kant van Evan uit te lichten en hem stil te laten staan en te laten worstelen met allerlei gevoelens die hij niet eerder ervaarde, terwijl zijn andere, stoere, kant ook continu aangesproken wordt. Eén van de personages die Hurwitz introduceert is de jonge Joey en deze weet hij zeer herkenbaar neer te zetten, met bij de leeftijd passende gedragingen. Iemand om in je hart te sluiten en onder je hoede te nemen.
Een van de dingen die verwacht bij een boek van Hurwitz in de serie rondom Evan Smoak is goed uitgewerkte actiescenes. En waar Hurwitz bij De Nergensman nog wel eens uit de bocht wilde vliegen en de grenzen van geloofwaardigheid opzocht is dat in De Rekruut zeker niet het geval. En juist dat maakt dat dit boek prettig wegleest. Het blijft geloofwaardig terwijl de spanning hand over hand toeneemt en je je blijft afvragen hoe het uiteindelijk zal aflopen. Weet Smoak alles tot een goed einde te brengen? Er zijn wel wat voorspelbare momenten in dit plot, maar geen moment gaan deze ten koste van de spanning, die ditmaal niet alleen in de actiemomenten zit maar ook in de ontwikkeling van Smoak en de onderlinge verhoudingen tussen de personages. | 1pos
|
Dit boek las ik voor Nienke's kinderboekenblog, de boekensite van Nienke Pool.
In het eerste hoofdstuk lees je over een gedachte van Ray die gaat over wat iedere tiener en volwassene ook graag zou willen hebben. Wat zou dat veel verdriet, teleurstellingen en moeilijkheden kunnen voorkomen.
"Als je zoveel over geschiedenis leest als ik, ga je er op den duur naar verlangen dat er over het echte leven ook lesboeken bestonden, het soort met geïllustreerde tijdlijnen en 'wist je dat'-ballonnetjes die alles zo overzichtelijk en eenvoudig te begrijpen maken."
Vanaf dat moment was mijn aandacht gevangen.
In 'De geschiedenis van Jane Doe' lees je hoe de geschiedenisfreak Raymond Green probeert te doorgronden wat er in het afgelopen jaar gebeurde tussen zijn (ex-)vriendin Jane en hemzelf. Hij noemt haar Jane Doe om haar ware naam niet te hoeven onthullen.
Het verhaal speelt zich af in Williamsburg, Connecticut maar iedereen noemt deze plaats Burgerville. Het leven van Ray veranderde compleet toen Jane in Burgerville kwam wonen; het saaie plaatsje en de mensen die er in leefden werden meteen minder saai.
Hijzelf en zijn vriend Simon zijn een beetje de buitenbeentjes op school, maar door de vriendschap met Jane worden ze ineens belangrijker, zo lijkt het.
Jane geeft weinig prijs over zichzelf en haar leven, maar Ray is hartstikke gek op haar.
Lees mijn recensie verder op mijn blog: https://graaggelezen.blogspot.com/2019/05/ik-las-de-geschiedenis-van-jane-doe.html | 1pos
|
In het begin maak je via allerlei anecdotische verhaaltjes, tof en grappig om te lezen, kennis met heel uiteenlopende personages die na een tijdje meer met elkaar gemeen hebben dan je zou denken.
Het boek wordt wel steeds rauwer en soms zelfs akelig om lezen maar je blijft je verbonden voelen met al deze ongelukkige zielen.
Het slot zelf vind ik iets minder geslaagd, maar een happy end vinden was waarschijnlijk onmogelijk. | 1pos
|
Dit boek is ook zo eentje dat voor een niet zo geboeid lezer mij toch het in één dag deed lezen, het sleurt je mee, je ziet de karakters zo voor je je voelt met ze mee, het verhaal houdt echt steek, je kan mooi volgen terwijl het plot dat je in je gedachten krijgt het totaal niet is, ik kan dit boek zéker aanraden het is een super aanrader volgens mij !!!! | 1pos
|
In 1666, het jaar waarin er veel slachtoffers van de pest begraven zijn en mensen nog steeds behoedzaam en achterdochtig afstand van elkaar houden, leren we Mundanus kennen. Hij is een groot alchemist en in bezit van het laatste stukje van de Steen der Wijzen. Van zijn voorouders heeft hij de opdracht dit laatste stukje Rode Sulfur te beschermen en door te geven. Ook moet hij hiermee de alchemie levend houden door er enkele ‘presentaties’ mee te geven. In de voorbereidingen van één van deze presentaties leert hij Marianne en haar nichtje Clara kennen. Mundanus en Marianne ontdekken dat hun passie en aantrekkingskracht voor elkaar de kracht van de alchemische reactie spectaculair vergroot. Maar Marianne kan hem geen nakomeling schenken waaraan hij de Rode Sulfur kan doorgeven...
Het verhaal wordt vanuit wisselende ik-perspectieven vertelt, wat het meer diepte geeft. Het is verweven met historische feiten en verschillende historische figuren, zoals Decartes, Constantijn Huygens en Spinoza spelen een bescheiden rol.
Rode Sulfur is deel 1 van een serie (ws. een trilogie), dat wist ik niet toen ik begon met lezen en dat had beter gecommuniceerd kunnen worden door de uitgever. Het is wel een verklaring voor mijn gevoel dat het niet ‘af’ is. De personages zijn wat weinig uitgediept en er zijn nog zoveel vragen bij het einde van het boek. Als 'stand alone' zou het niet meer dan 3 sterren krijgen. Mijn nieuwsgierigheid is wel gewekt en ik kijk uit naar het volgende deel, vandaar de 4 sterren. | 1pos
|
Wat een geniaal boek !
Echt fantastisch!
Ik heb nog nooit !!!! zo hard gelachen om een boek.
Echt serieus !
Zo mijn humor..
Wat een geweldige schrijfster !
Ik hoop dat ik haar ooit een keer mag ontmoeten.
Ik wil Ellie knight als mn BFF.
Geef mij ook maar zo'n zus als Jenny en ik vermaak me meer dan prima !
Gooi er een paar van die maffe vrienden bij en echt, ik ben een gelukkig mens.
Wat mij betreft 1 van de beste boeken die ik dit jaar gelezen heb ! | 1pos
|
Je komt al rennend het verhaal in met gelijk de dode vogels die gevonden worden, een dode man en zijn hond en de vondst die ze daarbij doen.
Langzaam maar zeker komen alle verschillende delen bij elkaar tot een afschuwelijke conclusie.
Het meest enge aan dit verhaal vind ik nog wel dat dit zeker ooit echt zou kunnen gebeuren. Hoe raar de wereld in elkaar kan zitten en de meeste mensen daar gelukkig blind voor zijn. | 1pos
|
Ik heb dit boek 5 duimpjes gegeven, omdat het me bleef boeien. De ontknoping vond ik TE. Het was te gek voor woorden, maar ergens halverwege het boek had ik al het idee dat dit de ontknoping zou worden. Hoe iemand zoiets kan bedenken....... | 1pos
|
Een topthriller, echt vijf sterren waard! Nele Neuhaus weet de spanning door het hele verhaal goed vast te houden. Het boek heb ik in een paar dagen gelezen, zo verslavend was het. | 1pos
|
Normaal gesproken ben ik niet zo van de ebooks, maar als je er dan gratis één mag lezen, ach dan maak je een uitzondering! En het is maar goed dat ik dat gedaan heb. Kismet, ik had nog nooit van het woord gehoord, is een prachtig meeslepend verhaal over liefde, vertrouwen en loslaten. Zodra je een paar bladzijdes hebt gelezen zijn de hoofdrolspelers Finn en Moira voor je tot leven gekomen en heb je het idee dat je ze kent. Het is een verhaal waarvan je eigenlijk niet wilt dat het eindigt. Ik zou dan ook het liefst iedere dag even willen lezen over Finn en Moira! | 1pos
|
Wisselende recensies dus nu zelf een mening vormen. Ik vind het een heerlijk boek. De schrijfstijl, het verhaal en de ontwikkelingen zijn in mijn ogen goed geschreven. Even de 3 dames uit elkaar houden en je wordt gelijk mee gezogen in het boek. Ik vond hem boven verwachting, zal hem ook zeker aanbevelen als vakantieboek. | 1pos
|
77 Tranen en troost - Pietro Bartolo & Lidia Tilotta
Op het kleine Italiaanse eiland Lampedusa in de Middellandse Zee arriveren al vijfentwintig jaar lang vele duizenden bootvluchtelingen. Pietro Bartolo, de enige dokter op het eiland, ontfermt zich in zijn kleine ziekenhuis over hen. Dag en nacht staat hij op de kade en verwelkomt hij en geeft medische hulp. Dit is zijn persoonlijke verhaal, vermengd met de dramatische getuigenissen van vele mannen, vrouwen en kinderen die ontsnapten aan oorlog en uithongering.
We kennen allemaal de verhalen uit de media van de duizenden vluchtelingen die proberen om vanuit Syrië en Libië en ander landen naar Europa te komen, op gammele bootjes en slachtoffer van mensensmokkelaars. Door te lezen wat Pietro en zijn mensen voor de individuele vluchteling doen wordt de vluchteling een persoon met een naam en geen nummer meer. Bijvoorbeeld urenlang zoeken naar de moeder van een kind, naar familieleden die elkaar zijn kwijtgeraakt. Een knuffel geven of een speelhoekje creëren voor de kinderen zodat de moeder onderzocht kan worden
Pietro Bartolo is een naam die je nooit meer zult vergeten. Hij wordt op het eiland geboren, zijn ouders geven hem als enige zoon de mogelijkheid om arts te worden. Daarom moet hij al vroeg het huis uit omdat op het eiland zelf geen school is, laat staan een universiteit. Hij keert terug als volwassen man en hij wijdt zijn leven aan de vluchtelingen die op dit eiland aankomen. Zij n vrouw en kinderen ondersteunen hem hierbij. Hij is diegene die op de kade staat en de eerste onderzoeken doet, doden identificeert en probeert te helpen waar nodig totdat hij er bijna zelf aan onderdoor gaat. Herstellende van een beroerte staat hij er weer en zijn hart huilt. Samen met de journaliste Lidia Tilotta vertelt hij zijn eigen levensverhaal, afgewisseld door de gebeurtenissen met vluchtelingen. De mensen op Lampedusa zijn zelf arm, weten soms moeilijk rond te komen en zijn afhankelijk van dezelfde zee dat ondertussen de grootste grafkelder ter wereld wordt. Mensen die een uitweg zoeken in hun ellende en afhankelijk zijn van anderen (ik kan ze geen mensen noemen) die daar schromelijk misbruik van maken. Verkrachtte vrouwen, pasgeboren baby’s, kinderen en mannen. Niemand wordt gespaard. En ik lees en lees en mijn hart huilt met hen mee. Pietro komt een regisseur tegen die met zijn hulp en verhaal een film maakt over deze gebeurtenissen zodat het aandacht krijgt van de rest van de wereld, en samen met dit boek worden we erop gewezen dat we nooit mogen vergeten dat anno 2017 dit verhaal gewoon doorgaat….
Het boek is zo geschreven dat het lijkt alsof Pietro het verhaal aan jou vertelt, heel persoonlijk. Omdat het levensverhaal van deze arts en de verhalen van de vluchtelingen elkaar afwisselen voel je hoe al die levens voor altijd met elkaar verbonden zullen blijven. | 1pos
|
Hoe luchtig en grappig het verhaal lijkt, hoe diep en scherp het verhaal eigenlijk is. Stelt je als lezer knap in staat je in een oudere van deze tijd te verplaatsen. Een eye opener, een compleet verhaal: zacht van buiten, hard van binnen. Door de korte hoofdstukken en bondig taalgebruik prettig leesbaar en to the point. | 1pos
|
Menig persoon zou jaloers zijn op de hoofdpersoon uit Vittorio Busato's roman Impact, Balzerin Carabolante: al op jonge leeftijd is hij hoogleraar psychologie en hij was ooit een veelbelovend tennisser. Ook aan vrouwen lijkt er geen gebrek te zijn, maar als hij de echte liefde heeft gevonden blijkt al snel dat deze onbereikbaar is. Daarnaast lijkt zijn nieuwste theorie geen populariteit te winnen in zijn vakgebied. Door deze twee tegenslagen en onverwerkte problemen uit zijn verleden heeft Balzerin geen hoop meer in het leven en hij besluit daarom nog één keer iets te doen wat impact heeft. Na zijn misstap belandt hij in een Tbs-kliniek waar hij zijn psychobiografie mag schrijven als vorm van therapie.
Impact heeft meteen een dubbele betekenis in deze roman. Het is niet alleen een heftig gevolg van iets, maar het is ook het aantal keer dat een wetenschappelijk artikel in een ander tijdschrift wordt geciteerd. Dit is voor wetenschappers van groot belang voor hun carrière. Het is dan ook snel duidelijk dat zowel het personage als de schrijver ervaring hebben binnen de psychologische wetenschap. Wie op zoek gaat naar andere publicaties van de schrijver ontdekt al snel dat veel van de aangekaarte psychologen en theorieën hem meer dan bekend zijn. Dit resulteert in een duidelijke uitleg van moeilijke psychologische zaken die goed aansluiten bij het verhaal.
De netwerktheorie van Balzerin beweert dat dat de rol die je hebt binnen een netwerk en je omgang met interacties je vormen tot wie je bent. Hoe kleiner je netwerk en hoe slechter je interacties, des te slechter gaat het met je als persoon. Balzerin lijkt zijn eigen theorie te bevestigen, want hoe meer afstand er tussen hem en zijn omgeving ontstaat, des te slechter het met hem gaat.
Wat je te lezen krijgt is de psychobiografie van Balzerin. Hij spreekt hierin regelmatig zijn behandelaars aan en hierdoor blijft het duidelijk dat we te maken hebben met een vorm van schrijftherapie. Dit zorgt ervoor dat je begrip krijgt voor de professor, ondanks zijn slechte daad. Ook is Balzerin niet bang om kritiek te leveren op de psychologie en Tbs-klinieken.
"Ik heb me er altijd over verbaasd dat psychologen en psychiaters zich zo blind kunnen staren op psychopathologische labels - alsof ze begrijpen wat niemand begrijpt. Nog meer verbaas ik me hoe 'consumenten' met zo'n etiket tevreden kunnen zijn."
Impact is een roman die een duidelijk beeld van de hedendaagse psychologie geeft en daar ook kritisch over is. Daarnaast leer je het personage door en door kennen, maar ondanks dat blijf je altijd op het randje van medeleven en afstand balanceren. Dit is een roman voor iedereen die affiniteit heeft met psychologie en wil begrijpen wat een mens tot misdaad drijft. | 1pos
|
In Mexico viert men ieder jaar op 1 november de dag van doden. Mensen feesten met een fleurig geschminkt zombiegezicht . Dit jaar met carnaval was het bij ons ook dé trend. Overal zag je vrolijke zombiegezichten. Die combinatie gaat niet altijd op. Onlangs was ik in de bieb en zag ik een boek liggen. Ook met zo'n zelfde geschminkt gezicht erop. Het was het gezicht van een meisje. Maar vrolijk was ze allesbehalve. Een paar lege ogen staren je aan vanaf de kaft. De achterflap beloofde me ook geen gezellig verhaal. Maar toch nam ik het mee. Inmiddels heb ik het al een tijdje uit, maar het heeft nog lang in mijn hoofd rondgespookt.
'Smiley' is het waargebeurde verhaal van Julia, een 14-jarig meisje van Mexicaanse afkomst. Samen met haar familie kwam ze als immigrant naar de VS. Haar moeder verloor ze al heel jong. Haar vader werkt zoveel mogelijk, waardoor zij de zorg overneemt van haar broertje. Het gezin woont in het ghetto van Washington DC, een Latino wijk waar verschillende bendes de dienst uit maken. Op haar eerste schooldag op de Highschool leert Julia Anna kennen. Anna is lid van de StreetMaffia, een van de gevaarlijkste bendes van het land. Via Anna leert Julia Dante kennen, de bendeleider. Ze wordt verliefd en wordt ook al snel opgenomen in de groep.
Voor Julia voelt het in eerste instantie als de familie die ze nooit heeft gehad. Ze wordt dan ook lid van de Maffia. Vanaf dat moment wordt de keiharde realiteit ook zichtbaar voor Julia. Het geweld wordt steeds erger en ook zelf raakt ze steeds dieper in de problemen. Als lezer wil je Julia het liefst uit de wereld weghalen. Zeker omdat Julia slim genoeg is om ooit naar de universiteit te gaan. Maar eenmaal lid van de bende, is altijd lid van de bende. De leden zijn er voor elkaar.
Het feit dat dit een waargebeurd verhaal is, maakt het nog schokkender. Binnen de bende zelf en binnen de bendeoorlogen gebeurt zoveel wat je je eigenlijk niet voor kunt stellen. Moord, drugs, verkrachting, het hele register wordt opgetrokken. Julia is 14 als ze binnenkomt. Maar ze is daarmee lang niet de jongste. Zelfs kinderen van onder de 10 worden voor van alles en nog wat ingezet. Julia krijgt toch twijfels en wil de bende verlaten. Ze wordt informant voor de FBI, die haar een compleet nieuwe identiteit geeft. Ze moet zelfs verhuizen naar een compleet andere staat, om te voorkomen dat de bende haar vindt.
Het verhaal is van begin tot einde spannend. Het is een young adult boek, maar dit is een boek wat iedereen zou moeten lezen. De schrijfster heeft zelf ter plekke onderzoek gedaan naar het bendeleven en dat is te merken. Het is erg geloofwaardig geschreven. De personages komen realistisch over. Het is een heftig verhaal met een ontknoping die je pas ziet aankomen als het eigenlijk al te laat is. Toen ik het uit had, heeft het ook nog even geduurd voordat het weer uit mijn hoofd was. Je vraagt je af of wat je hebt gelezen wel echt kan zijn. Maar toch is dat zo. Dit boek is een aanrader voor iedereen. | 1pos
|
Eerste deel van een tweeluik. 4,5 sterren. recensie kan spoilers bevatten.
Mijn mening:
Wat heerlijk dat het vandaag Koningsdag was. Nu kon ik dit boek achter elkaar uitlezen. En dat heb ik dan ook gedaan. Op de voorkant van het boek is te lezen: Raadselachtige documenten in een eeuwenoud graf. Dubieuze bemoeienissen van het Vaticaan. De onthulling van een sensationele waarheid. Een must voor de liefhebber van De Da Vinci Code. Nu dat wilde ik dan graag zelf beoordelen. Ik ben niet teleurgesteld. Sterke punten van dit boek: duidelijke karakters, omgeving omschrijvingen (decor), spanningsboog goed uitgewerkt, niet te veel karakters en een plot wat meerdere malen zo verandert dat je het wilt blijven lezen. Tenminste ik wel.
Het verhaal: Tijdens acheologische opgravingen in Israël vindt Stephen Fox, lid van de New Yorkse Explore's Society, een sensationeel "iets". In een graf van tweeduizend jaar oud vind hij voorwerpen en documenten die blijken oud te zijn maar toch uit de moderne tijd te komen. Hebben we hier te maken met een tijdsreiziger? De opgravingen worden bekostigd door een media-giant John Kaun, die dringend een succes nodig heeft om zijn bedrijf uit de rode cijfers te trekken. John denkt wel het "geheim" te kunnen verkopen aan het Vaticaan. Deze stuurt een geheim agent, uit een maffia gezin, om als eerste de hand erop te leggen. Stephen heeft ook een oogje op Judith een Israëlische die ook op de opgraving werkt. Hoe meer circus en beveiliging Kaun op het terrein brengt, hoe meer Stephen vermoedt heel wat in handen te hebben. Hij heeft namelijk iets achter gehouden. Dit onderzoeken ze met de broer van Judith die gespecialiseerd is in het behouden van oude papyrus rollen. Kaun heeft ook een S.F. schrijver uit Duitsland gehaald, dit om te bedenken hoe de tijdreis zou kunnen hebben plaatsgevonden in de hoop om het vinden van de "schat" te bespoedigen. In een kat en muis spel volgt. Wie wint?
Over de auteur:
Andreas Eschbach is meerdere malen bekroond met verschillende prijzen. Hij werd in 1959 in Ulm geboren. Na een afgebroken studie aan de universiteit had hij verschillende banen totdat hij van het schrijven kon leven. Momenteel woont hij met zijn vrouw in Bretagne. Zijn boeken werden in meerdere talen vertaald. Onder zijn titels in het Nederlands de Nobel Prijs en De erfenis van Fontanelli.
Het los te lezen vervolg op dit boek: Het Amrageddon complot. | 1pos
|
Rouwtherapeut Julia Samuel werkt al 25 jaar met mensen die iemand verloren hebben. In dit boek leest men hoe ze diepgaand inzicht verwierf in wat iemand doormaakt na het verlies van een geliefde. Een ouder, een kind, een broer of zus en personen die geconfronteerd worden met hun eigen sterfelijkheid. Dit boek bevat verhalen van mensen die groot verlies overleefden. Julia Samuel laat zien hoe zij als therapeut omging met degenen die bij haar kwamen omdat ze niet met dit verlies om konden gaan. Zij geeft inkijk in het gevoelsleven van deze personen, reflecteert en geeft aan hoe buitenstaanders er goed mee om kunnen gaan door bepaalde dingen juist wel of niet te doen, door dingen juist wel of juist niet te zeggen. Het maakt bewust en laat zien hoe we het onszelf het makkelijker kunnen maken door de dood te accepteren.
Rouwwerk geeft aan hoe verdriet iemand ongenadig kan treffen. Hoe onverwacht de dood soms komt maar ook hoe, bijvoorbeeld, een slepende ziekte zijn tol kan eisen. Soms blijkt dat achter het verdriet oud zeer zit maar soms is enkel het verlies genoeg om iemands leven totaal op zijn kop te zetten.
Dit boek is overzichtelijk opgedeeld. Steeds speelt een andere relatie tot de overledenen een hoofdrol en leren we personen kennen die getroffen worden door een groot verlies. Geen van de verhalen die de lezer voorgeschoteld krijgt is hetzelfde. De schrijfster beschrijft het proces van de rouwende in kwestie uitermate duidelijk en deinst er niet voor terug door te laten schemeren dat de therapeut ook maar een mens is. Een aantal keren vertelt ze dat ze dusdanig geraakt wordt door een verhaal dat ze er persoonlijk last van ondervindt. Doordat ze zo betrokken is, wordt het dan ook in geen enkel opzicht een afstandelijk verhaal dat zo maar wordt opgelepeld. De schrijfster hecht duidelijk geen waardeoordeel aan haar cliënten maar wil enkel laten zien wat verlies met ons kan doen.
Aan het begin van het boek blijkt al snel dat het kernwoord “luisteren” is, wat niet alleen voor de therapeut geldt maar eigenlijk voor iedereen. Julia Samuel probeert de lezer bewust te maken, maar zonder daarbij een belerende toon aan te slaan. In het hoofdstuk “Hoe vrienden en familie kunnen helpen” staan waardevolle aanwijzingen. Ze gaat diep in op de materie maar het taalgebruik blijft goed begrijpbaar.
Alle verhalen hebben uiteraard een emotionele lading. Sommige verhalen zullen meer aanspreken dan andere maar het laatste deel is het meest aangrijpend. Dit gaat over personen die hun eigen dood onder ogen moeten zien en daarmee wordt de lezer keihard geconfronteerd met zijn of haar eigen sterfelijkheid. Dit kan voor sommige lezers heftig zijn maar probeer toch eens uit die comfortzone te stappen, want het is het waard. Dit boek is een bittere pil maar integer, persoonlijk en zeer waardevol. | 1pos
|
Aan het einde van de zomer besluit Josie, een tandarts die haar praktijk heeft moeten opgeven, Ohio te verlaten met haar kinderen Ana en Paul (8 en 5 jaar), ook om haar ex te ontvluchten, ze kiest Alaska als bestemming om daar haar halfzus Sam op te zoeken.
In het door bosbranden geteisterde Alaska wordt haar tijdelijke vlucht langzaam maar zeker een permanente vlucht als ze het land doorkruist met een krakkemikkige camper.
Ze maken van alles mee op hun tocht maar ontdekken toch vooral de vrijheid waar ze naar op zoek waren in hun nieuwe leven dat Alaska hun lijkt te schenken, ondanks het feit dat Josie zich achtervolgd waant, krijgt hun nieuwe leven in dit nieuwe leven gestalte.
Ik vind Dave Eggers zo'n fantastische schrijver, vooral de manier waarop hij verhalen tot leven kan brengen, maar vooral het feit dat zijn boeken op geen enkele manier met elkaar te vergelijken zijn, daarvoor lopen de onderwerpen te veel uiteen, vind ik echt heel erg knap, eens te meer is dit boek een bewijs dat Eggers tot mijn favoriete schrijvers behoort | 1pos
|
Het is al zes jaar geleden dat ik An instance of the fingerpost heb gelezen en het was het begin van mijn thrillerverslaving. Schitterend boek, is alles wat ik me ervan herinner, een historische thriller zonder weerga. Ook andere boeken van Pears heb ik met plezier gelezen, al zijn ze niet zo spannend als Het goud van de waarheid. De vertaling is nu voor een prikkie te koop bij de Slegte, dus ga ik het voor de tweede keer lezen. Als jij het nog niet kent: naar de winkel en lezen! | 1pos
|
Het leven van Mona wordt beschreven in drie episodes: als elfjarige, als 23-jarige en nog weer zo'n tien jaar later.
Al van haar jongste jaren probeert ze het iedereen naar de zin te maken. Haar moeder is een koude, harteloze vrouw, die haar bij een vermeend vergrijp opsluit in de donkere kelder. Dan doe je ook je best als kind, om daarvoor niet in aanmerking te komen.
Vader is tandarts en vlucht in zijn werk en, meer fysiek, in zijn spreekkamer. Mona en haar broertje zien hem niet vaak.
Dan komt moeder om bij een auto ongeluk.
Niet lang daarna komt Marie in het gezin, als stiefmoeder. Ze voelt zich hoog verheven boven iedereen en wil altijd aandacht en haar zin hebben. Opnieuw moet Mona op haar tenen lopen. Als haar zusje wordt geboren is het haar taak om haar te verzorgen. Marie voelt zich daar niet toe in staat.
Ook in de relaties die Mona zelf krijgt, is ze volgzaam, onderdanig, maar bovenal eenzaam.
Als haar vader ziek wordt, krijgt ze eindelijk contact met hem. Mede daardoor ziet ze haar eigen situatie onder ogen. Eindelijk neemt ze de loop van haar eigen leven in eigen hand. Dat gaat ze in elk geval proberen.
Mooi boek, met herkenbare personages en situaties. | 1pos
|
Wat keek ik uit naar dit boek! En niet eens omdat ik Sophie Kinsella al kende van de Shopaholic serie (die heb ik namelijk niet gelezen, moet ik ooit nog eens doen), maar omdat ik de cover zo leuk vond en de achterflap me erg aansprak. Al bij het lezen van de eerste bladzijde wist ik: dit gaat een geweldig boek worden. De combinatie van Audrey’s persoonlijkheid die doorklinkt in de vertelstem en de humoristische manier van schrijven maakten dat ik het boek niet meer weg wilde leggen.
Audrey is zo’n personage dat je meteen aardig vindt. Ze kampt met een angststoornis en Kinsella weet Audrey’s gevoelens zo te verwoorden dat je haar meteen begrijpt, ondanks dat je zelf (hopelijk) geen ervaring met een angststoornis hebt. Ik vond haar een ontzettend lief, breekbaar meisje, iemand die je meteen wilt knuffelen. Audrey’s familie is geweldig. Kinsella heeft stuk voor stuk heerlijke personages weten te creëren. Ik kon echt genieten van Audrey’s ouders en haar twee broers. Ook Linus, de vriend van Audrey’s broer Frank vond ik een erg lieve en geduldige jongen. Ik weet niet hoe Kinsella het doet, maar alle personages spraken me op hun eigen manier ontzettend aan.
Niet te filmen! vertelt over Audrey’s weg naar genezing. Audrey is als de dood voor oogcontact en heeft de hele dag een zonnebril op. Haar therapeut geeft haar de opdracht haar leven te filmen. De afwisseling tussen lopende tekst en filmscript was erg leuk om te lezen. Audrey filmt schijnbaar simpele dingen uit het leven, maar weet op de een of andere manier toch de leukste momenten op beeld vast te leggen.
Niet te filmen! is een heerlijk humoristisch feelgood verhaal waarin je meegenomen wordt naar Audrey’s herstel, inclusief pieken en dalen. Ik vond het ergens wel jammer dat niet alles over het ‘waarom’ duidelijk werd. Want wat is er precies op Audrey’s oude school gebeurd dat er meerdere meisjes van school gestuurd zijn en Audrey nu thuis zit met een angststoornis? Uiteindelijk gaat het natuurlijk om Audrey’s herstelproces en het dagelijkse leven met haar hilarische familie, maar ik had graag wat meer achtergrondinformatie gewild.
Hoe dan ook, ik heb het boek in één ruk uitgelezen en ik vond het heerlijk. Ik denk dan ook dat ik toch maar eens aan de Shopaholic serie ga beginnen, want dit smaakt naar meer! | 1pos
|
Ik heb wel eerder jeugdthrillers gelezen waarbij een groep vrienden op vakantie gaan, maar iedere keer neemt het weer een andere wending, waardoor het nooit verveelt.
Dat komt onder andere door de personages, de locatie en ook het verhaal is gewoon totaal anders.
De personages vond ik erg leuk. Je leert de vier vriendinnen Emily, Fay, Lauren en Naomi goed kennen, onder andere doordat ze ieder hoofdstuk worden afgewisseld. Je leest vanuit al hun perspectieven. De hoofdpersonen waren gebaseerd op de vier vriendinnen in Pretty Little Liars en dat vond ik best leuk, vooral omdat ik nu ook bezig ben in de serie.
Het fijne is dat de meiden ook erg anders zijn. Ze hebben allemaal een andere situatie thuis en dat heeft ook een rol in het verhaal, waardoor hun thuis niet alleen een verhaal is. Je begrijpt ze hierdoor ook beter.
Omdat ze ook een ander karakter hebben, zijn er soms ook ruzies in het verhaal, wat erg realistisch is. Als vrienden of geliefden op vakantie gaan, worden ze ook op de proef gesteld. Nu is er namelijk niemand anders in de buurt en je bent de hele tijd in het bijzijn van die mensen. Zo af en toe zijn er dan ook ruzies en die waren er ook in het verhaal.
Ik vond alleen wel dat Lauren op een bepaald moment wel overdreven reageerde. Ze flipte helemaal en werd helemaal boos op haar vriendin. En dat alleen voor een jongen!
*Blockquote* => Verliefde mensen leven in een soort mistige tijdscapsule waaruit iedere vorm van realisme wordt geweerd.
Dat is ook iets. Naast de vier vriendinnen, spelen ook drie Nederlandse jongens die in de villa tegenover hun slapen, een grote rol in het verhaal.
Lauren wordt namelijk verliefd en dan probeert zij haar “vriendje” er zo veel mogelijk bij te betrekken. Een keertje is het wel leuk om met de jongens te zijn natuurlijk, maar als je met je vriendinnen op vakantie bent, moet je ook wel meer tijd met ze spenderen. En dat deed Lauren helaas niet zoveel. Dat vond ik wel jammer voor de andere drie.
En dan even over die jongens, hè. Tjonge, wat konden die soms irritant zijn, zeg! Oké, Nick niet. Die was wel leuk, vooral met Naomi. Mensen, ik ship ze gewoon.
Het toffe ook, is dat ieder personage verdacht wordt neergezet door de auteur. Soms wist ik het gewoon echt niet meer. Iedereen deed eens iets verdacht en doordat Fay, Naomi, Emily of Lauren ook nog eens zeiden dat die persoon verdacht was (en er ook nog eens een goede reden voor had!), kwam die persoon ook gelijk op mijn verdachtenlijstje terecht.
Maar het einde had ik echt niet aan zien komen! Oké, ik had het wel half aan zien komen, maar die andere helft was voor mij een ware verrassing. Heel leuk. | 1pos
|
Man,man,man...miserie,miserie,miserie. Want het gaat traditioneel wellicht weeral een kleine 2 jaar duren eer er een nieuwe Soetewey verschijnt. Met dit recentste boek bewijst hij (nogmaals)tot de crème de la crème van de Vlaamse misdaadauteurs te behoren. Over het verhaal zelf ga ik geen enkel woord neerpennen. En mijn advies blijft beperkt tot 1 woord,namelijk...”lezen” | 1pos
|
Een aanrader om te lezen. Geschreven in dagboekvorm. Leest vlot en er zijn heel wat grappige passages waardoor het leven in het bejaardentehuis gerelativeerd kan worden. Toch is het een realistische beschrijving van het leven hoe het is in een bejaardentehuis, ook met de minder goede en triestige momenten in het leven. Maar door de humoristische passages is het een ontspannend boek. | 1pos
|
Ik heb genoten van dit mooie liefdevolle verhaal over twee oudere mensen, Reither en Palm die vrij impulsief in de auto stappen en een reis maken. Tijdens de autorit wordt de band tussen hen beide inniger. Hun autorit door het mooi Italië gaat gelijk op met een innerlijke reis. Palm is haar dochter op pijnlijke wijze kwijt geraakt en Reither heeft zijn ongeboren kind met zijn toenmalige vriendin 'weg gestemd'. Beide staan min of meer stil bij wat zij in het leven zijn kwijt geraakt. Is compensatie nog mogelijk? Kan een levensverhaal worden herschreven? Het gaat in dit boek ook over ervaringen die worden herbeleefd en her-ervaren, vandaar de mooie titel Wedervaring. | 1pos
|
Na een paar tegenvallende delen in de Bosmans & Deleu saga is Deflo weer helemaal terug. Hij doet eindelijk weer waar hij goed in is: een misdaadverhaal schrijven. De privébeslommeringen van zijn personages zijn wat op de achtergrond geraakt en doen wat ze het best doen, nl het verhaal hier en daar wat kruiden, maar ook niet meer dan dat.
Het verschil tussen een goede en een zeer goede plot ligt in de gave om te blijven verrassen tot de laatste bladzijden. Deflo slaagt hier met stip! Het was al weer lang geleden dat een boek mij nog zo vaak op verkeerde benen kon zetten (het gaat hier namelijk niet om één dwaalspoor, maar om een hele serie). Werkelijk alles klopt: alle eindjes worden netjes aan elkaar geknoopt, de personages krijgen tijd om zich psychologisch te profileren én de actie stokt nergens!
Volle 5 sterren voor een Deflo die duidelijk een nieuwe adem gevonden heeft en deze keer met kop en schouders boven Aspe uitsteekt. | 1pos
|
Ik heb het boek nog niet helemaal uit maar ik kan niet wachten totdat ik weer thuis ben om het verder te lezen. Een echte pageturner dus.
Wat een geweldig prachtig en spannend boek. Zit ontzettend goed in elkaar, vooral omdat het perspectief steeds wisselt volg je het verhaal van verschillende kanten. Vooralsnog een geweldige plot! | 1pos
|
"Ik zou willen dat de mens vrij was om alles belachelijk te maken en te bespotten (…) Ik kan het niet vaak genoeg zeggen: geen goden meer, Fransen, geen goden meer, tenzij gij wilt dat hun trieste heerschappij u opnieuw in alle verschrikkingen van het despotisme zal storten; alleen gij kunt hen vernietigen door de spot met hen te drijven; alle gevaren die zij met zich meebrengen zullen onmiddellijk hun kop opsteken indien gij een bepaalde waarde aan deze dingen toekent. Sla hun idolen niet in woede neer: verbrijzel ze spelenderwijs, dan zal het vooroordeel vanzelf uitsterven."
Khomeini, Sade en ik vangt aan met dit fantastische citaat van Sade, waarmee Abnousse Shalmani meteen de harde toon zet voor een boek geboren uit frustratie en ontstemming, waarin haar afkeer van de islamstaat van elke pagina spat. Shalmani groeide op in Teheran onder Khomeini, en verhuisde op achtjarige leeftijd naar Parijs. Na haar studies geschiedenis en een korte loopbaan in de journalistiek, debuteerde ze in 2014 met Khomeini, Sade en ik. Het boek leest als een biografie en politiek pamflet, maar is bovenal een sterk pleidooi voor het feminisme en de scheiding van Kerk en Staat.
Wanneer Shalmani twee is, breekt in Iran de Revolutie uit. Onder het strenge bewind van ayatollah Khomeini worden vrouwen in het strakke keurslijf van de islam gedwongen, en verborgen achter de donkere lappen van de wet. Door de pure gelatenheid waarmee vrouwen zich onderwerpen aan dit onrecht, komt de jonge Shalmani in opstand op de enige manier die ze als kind kan bedenken, door zich systematisch uit te kleden op het schoolplein en aldus haar middenvinger op te steken naar Khomeini en de bewakers van de revolutie. De ludieke bewoordingen ‘baardmannen’ en ‘zwartjurken’ geven haar relaas iets luchtigs, maar maken het tegelijk des te schrijnender. Aanslepende gruwelijkheden en de steeds brutalere onderdrukking van vrouwen maken de situatie voor het gezin onhoudbaar, waarop ze het land ontvluchten. Eenmaal bevrijd uit de dictatuur krijgt Shalmani’s aversie van de islam duidelijker vorm, en haar verbolgenheid over de vele vrijwillig gesluierde vrouwen die ze in Parijs ziet, kent geen grenzen.
In de nasleep van de controverse rond De Duivelsverzen van Salman Rushdie, wordt haar duidelijk hoe sterk de kracht van het woord is, en vindt ze uiteindelijk haar eigen stem door haar fascinatie voor de libertijnse literatuur, met name het werk van Sade. "Het voorwerp boek, de handeling schrijven, geduldig lezen zouden mijn wapens worden. En die wapens waren veel effectiever dan me uitkleden."
In een eenvoudige stijl, waarbij ze geen blad voor de mond neemt, pleit Shalmani hard voor vrijheid, democratie en een kritische geest, en vecht ze tegen de onderdrukking van vrouwen die onder de invloed van de sluier hun stem en bestaansrecht dreigen te verliezen. Met quotes die aan je ribben blijven plakken, geeft Khomeini, Sade en ik veel stof tot nadenken. Ze provoceert, maar wie kan het haar kwalijk nemen? In deze radicaliserende wereld, waar het moslimextremisme voortdurend achter de hoek loert, zijn beslist meer luide stemmen als die van Shalmani nodig. "Ik geef niet op, want de baardman die me zover krijgt dat ik zal zwijgen moet nog geboren worden. Zwijgen is zich gewonnen geven." | 1pos
|
Dit is een historische roman zoals het bedoeld is. Heel natuurlijk wordt de Ierse gemeenschap van lang vervlogen tijden ingekleurd en leren we over de armoe van de aardappeleters. Kate is een realistische figuur van vlees en bloed en je leeft het hele verhaal met haar mee. Een verhaal zonder anachronismen (historische fouten waarbij je de maatschappij van nu in het verhaal van toen verweeft) en zonder opsmuk.
Bij een grote uitgever had dit wellicht nooit het daglicht gezien maar door de aandacht en gedegen redactie van een kleinere uitgever is dit boek in mijn ogen een pareltje geworden. Het Boekencentrum staat hier dan ook om bekend.
Kraijo heeft meerdere boeken geschreven en dit boek kent een vervolg: Rose. Dat staat nog steeds op mijn lijstje.
Volgend jaar komt ze met een historisch kinderboek. | 1pos
|
Tweede deel over het leven van Isa nog beter dan het eerste deel dus dat beloofd wat..
Ik geniet van de boeken van Chantal van Gastel zijn erg vlot en leuk geschreven pure ontspanning ... | 1pos
|
Subsets and Splits
No saved queries yet
Save your SQL queries to embed, download, and access them later. Queries will appear here once saved.