text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
Deze recensie is ter ere voor Petra Nouns, die helaas niet meer onder ons is en voor Dutch Venture Publishing om dit boek in leven houdt door het te vertalen.
Takla Makan is het eerste boek dat ik voor Dutch Venture Publishing lees buiten de blogtour. Dit kwam vooral omdat ik toen boeken geleend had van de bib en voor een bepaalde datum terug binnen moesten. En na zoveel recensies die eerst gepasseerd waren, is het eindelijk de beurt aan Takla Makan.
Toen ik doorheen de eerste pagina's was, merkte ik op dat dit boek voor een jong publiek geschreven was. De NUR code bevestigde dit ook, maar ik stoorde mij er op een bijzondere manier helemaal niet aan. Het was zo fascinerend dat ik er echt van genoten heb.
De schrijfstijl was zeer ontspannend. Geen overbodige details, maar op een ludieke manier neergeplaatst. Petra Nouns zorgde ervoor dat mijn fantasie rijkelijk geprikkeld werd waardoor ik zelf het beeld begon te stimuleren. Met een vage wisselende perspectief tussen de oude Leila en de jonge Ella bleef het boek boeien. Het waren interessante karakters die vaardig op punt gesteld waren.
Een doodnormale wereld in het hier en nu, met een grote trouw van magie doorheen het verhaal geweven. Tovenaars, orakels, de strijd tussen zwarte en witte magie kwamen in het verhaal naar voor. Terwijl de realistische zaken zoals pubergedrag, racisme en pesterijen ruim ter spraken kwam. Allemaal concepten die in een (kinder) boek toch van belang heeft. Alhoewel ik steeds aanhaal dat dit verhaal gemaakt is voor kinderen kan het perfect gelezen worden door volwassene. | 1pos
|
Ik vond het stiekem echt heel erg spannend dat ik dit boek gratis kreeg toegestuurd in ruil voor een recensie. Natuurlijk had ook ik al erg veel over dit verhaal van Marieke Nijkamp gehoord, maar ik wist niet helemaal hoe het nou echt zou zijn. Tot mijn verbazing was het veel beter dan ik verwacht had.
Het is best moeilijk om een goede recensie over dit boek te schrijven. Niet zozeer omdat het boek goed of slecht is, maar omdat het zo'n heftig en diep onderwerp is. Daarom wil ik allereerst de schrijfster zeggen dat dit verhaal, dit hartverscheurende boek, een topwerk is en dat ik haar bewonder omdat ze dit zo goed, zo duidelijk en zo realistisch heeft weten te brengen. We moeten toegeven dat in tijden van nu dit onderwerp helaas té vaak op het nieuws te horen is.
Dit boek is één van de indrukwekkendste verhalen die ik ooit heb gelezen. Normaal ben ik niet zo'n fan van non-fictie, maar het leek alsof 54 minuten me in minder dan een volledige pagina in zijn greep wist te krijgen.
Je leest het boek vanuit vier perspectieven, wat een interessante kijk op de vreselijke gebeurtenis werpt. In het begin is het even wennen, omdat je iedereen uit elkaar moet leren houden, waardoor je jezelf wel even goed achter het boek moet zetten en jezelf moet opdragen om door te gaan.
En zeker doen! Al snel wordt er meer en meer duidelijk en leer je bij over de connecties die de personages hebben met de moordenaar, die helaas niet onbekend blijkt te zijn. Ook de onderwerpen die aan bod komen, zijn zeer realistisch en veel mensen zullen zich er ook gemakkelijk in kunnen vinden. Homoseksualiteit komt aan bod, evenals ruzies, slechte thuissituaties en aanranding. Het is een boek met veel actuele thema's en duidelijke boodschappen (die veel jongeren misschien nog kunnen helpen).
Omdat de personages zo'n realistische problemen hebben, en de schrijfstijl van Nijkamp zo duidelijk is - niet te moeilijk of overdreven, maar zeker ook niet te simpel - is het verrassend (en soms beangstigend) hoe makkelijk je je in het verhaal kan inleven. Ze schrijft vlot en gebruikt soms oppervlakkige taal, maar vermengt dat dan weer met prachtige beschrijvingen, mooie spreekwoorden of beeldspraak en pakkende zinnen.
Eerlijk gezegd kan ik maar weinig negatief over dit verhaal vertellen en moet ik bekennen dat dit één van de beste boeken is die ik heb gelezen. Het voelde aan als een film, haast alsof ik vanop een afstandje meekeek en deze gruwelijke gebeurtenis machteloos moest ondergaan. Ik kon niets doen, maar ik was er wel.
Met dit prachtige en hartverscheurende boek heeft Marieke Nijkamp inderdaad een overweldigend en ijskoud pronkstuk neergezet, maar zorgt ze er tegelijk voor dat ze ons wakker schudt voor de - soms - crue en harde werkelijkheid. Een verhaal dat je breekt en uiteindelijk weer heelt, zo noem ik het. Ik heb wel een traantje moeten wegpinken, en ik denk niet dat ik de enige zal zijn.
Ik dank Agora voor dit recensie-exemplaar. | 1pos
|
Arjan Postma - Buiten gebeurt het
Het mooiste van de seizoenen bekeken en beleefd door de ogen van Nederlands bekendste boswachter. Dat is wat de cover de lezer belooft en zeker ook waarmaakt.
Met groot enthousiasme weet Arjan Postma de lezer mee te nemen door de seizoenen en vertelt zijn verhalen en belevenissen over planten, dieren en natuurverschijnselen, alsof je aan de hand wordt meegenomen en op de eerste rij zit. Arjan maakt de lezer ook aandachtig voor de voortdurende veranderingen in de natuur. Het leuke van het boek is, dat we nooit ver hoeven te reizen om al dat moois te zien en te beleven, want in onze achtertuin begint het avontuur al.
Het is een aanstekelijk en leerzaam boek voor jong én oud. boek. Erg leuk om te lezen, voor te lezen, of samen te lezen met kinderen en er veel van op te steken. Prachtig om in te kijken, maar zeker ook heel inspirerend om op pad te gaan met alle wetenswaardigheden in het achterhoofd. Of je nu in de stad loopt, in het bos of andere natuurgebieden, overal zijn er de mooiste dingen te zien en te beleven.
Jasper de Ruiter heeft de prachtige, oogstrelende illustraties verzorgd en Frank de Ruiter de fotografie.
Kortom, een schitterend boek om bij de hand te houden en er vaak op na te slaan.
Een waardering van de volle 5 sterren. | 1pos
|
Ciao Sicilia leest heerlijk weg.
Vlot geschreven. Niet al te lange hoofdstukken.
Vanuit verschillende personages geschreven. Erg leuk vind in dat.
Ik vraag me wel nog steeds af wat nou toch die Chocolade Surprise is!!
Heerlijk boek en een aanrader als je van spanning houdt!! | 1pos
|
Ongelooflijk goed geschreven Roman, dat het verhaal volgt van een jongetje en zijn gezin terwijl hij opgroeid in Nederland. Hoewel het boek omvangrijk lijkt, verveelt het eigenlijk helemaal niet. Metin is een leuk personage om te volgen, en de situaties die hij meemaakt zijn soms herkenbaar. Het geeft een speciaal gevoel. Tijdens het lezen van het boek kan je onmogelijk niet in gedachten mee juichen voor Metin als hij toch zijn pesters weet te overwinnen, of als hij zijn dromen achterna gaat. Buiten het vinden in zijn weg in het leven, moet hij ook nog de hele tijd dapper zijn weg vinden rond zijn tirannieke vader (die je tijdens het lezen van dit boek vaak op zijn muil zou willen slaan). Het boek is ook zo helder geschreven, dat je de situaties en de omgeving zo voor je kan voorstellen, wat het nog des te meeslepender maakt
Een sterke Roman die bewijst waarom hij de libris prijs gewonnen heeft! Terechte winnaar! | 1pos
|
Henning Mankell is internationaal een van de best verkopende Zweedse auteurs, er gingen al meer dan vijfendertig miljoen exemplaren van zijn boeken over de toonbank. Zijn werk, dat toneel, jeugdboeken, romans en thrillers omvat, wordt in meer dan veertig talen vertaald. Vooral het personage Kurt Wallander is bekend over de hele wereld. De gekwelde man is het laatste Wallander boek.
Kurt Wallanders dochter Linda is zwanger en woont reeds een tijdje samen met de vader van het kind Hans von Enke. Wanneer Wallander wordt uitgenodigd op het feest ter ere van de vijfenzeventigste verjaardag van Hans vader Hakan, een gepensioneerde, hooggeplaatste zeeofficier, neemt Hakan Wallander in vertrouwen aangaande een zaak binnen de Zweedse marine die plaatsvond begin jaren tachtig. Een duistere periode uit de Zweedse geschiedenis in volle koude oorlog toen Rusland er herhaaldelijk van werd beschuldigd met onderzeeërs de Zweedse territoriale wateren binnen te dringen.
Wanneer Hakan von Enke enkele maanden later verdwijnt tijdens zijn dagelijkse ochtendwandeling in het Lilljanswoud in de buurt van Stockholm wordt dit voor Wallander een persoonlijke zaak. Wie zit er immers achter de verdwijning van de schoonvader van zijn dochter. Wallander die op dat moment op tijdelijk non-actief staat vanwege een zware beroepsfout bemoeid zich persoonlijk met de zaak en gaat op onderzoek uit. In tussentijd wordt hij grootvader en sukkelt hij ook meer en meer met zijn gezondheid. Ook op relationeel vlak zit hij in de knoop met zichzelf. Heeft hij nog genoeg levenslust en politiekennis om al deze knopen te ontwarren? Heeft hij nog antwoorden klaar op al de vragen die door zijn hoofd spoken of zijn deze al beantwoord maar laat zijn geest hem in de steek?
Je vergeet wat je je wilt herinneren, en onthoudt wat je wilt vergeten
, met deze quote begint het laatste deel in de Wallander reeks en wat blijkt
heel het boek door is deze slagzin de essentie van het verhaal. Wallander kampt zowel op zijn werk als in zijn privéleven met vragen waar hij geen antwoord op heeft. Hij beseft dat hij zo langzamerhand aan zijn laatste levensfase begint. Hij heeft geen uitdagingen meer, wordt vergeetachtig, zijn diabetes wordt levensbedreigend en hij bekijkt het leven langzamerhand met het nodige cynisme en met zwartgalligheid. Mankell verweeft deze levensoverpeinzingen met een boeiende verhaallijn rond een stukje Zweedse militaire geschiedenis ten tijde van de koude oorlog.
De kritiek als zou De gekwelde man de nodige spanning en actie missen wordt weggevaagd door de schitterende vertelstijl. Mankell slaagt er wederom in om te boeien vanaf pagina één zonder hiervoor ingewikkelde complottheorieën en onmogelijke achtervolgingen nodig te hebben. Hij beperkt zich tot de naakte essentie van het verhaal, op een ongelooflijk mooie manier geschreven, zoals alleen Mankell dit kan. De gekwelde man is meer dan een waardige afsluiting van een reeks waarvan ik nu al kan zeggen dat ik het hoofdpersonage zal missen. | 1pos
|
Het begint met een proloog over Arend die in 1971 een fout maakt waar hij later spijt van krijgt. Daarna lees je het verhaal van Sjoerd en dan weer van Arend, waarbij ze elkaar af en toe in een hoofdstuk kruisen omdat ze met elkaar te maken krijgen. Zonder dat ze het van elkaar weten blijken ze uiteindelijk meer verbonden te zijn met elkaar dan ze dachten.
Het is een heel ontroerend boek dat je niet in de koude kleren gaat zitten. Bij bepaalde hoofdstukken hield ik het niet droog, moest ik eerst de tranen wegvegen voor ik verder kon lezen. Bepaalde hoofdstukken raakten me ook om persoonlijke redenen. Het boek is dan ook lastig weg te leggen omdat je steeds wilt weten hoe het verder gaat. Hoe de mensen reageren op de flashmob, of het goed gaat komen met Arlette, of Arlette Arend zijn fout uit het verleden vergeeft. De hoofdkarakters zijn goed uitgediept, aan het eind voelt het of ze goede vrienden van je zijn waar je geen afscheid van wilt nemen. Je krijgt respect voor zowel Arend als voor Sjoerd.
Het leuke is dat het verhaal in het heden, vorig jaar om precies te zijn, is geschreven waardoor je over allerlei hedendaagse dingen en gebruiken te lezen krijgt zoals over een drone, flashmob, Pokemonjagers, Skype en dat tegenover een verhaal van een man op leeftijd die moeite heeft met de smartphone, maar met krijt en papier heel goed overweg kan.
Minpuntje is de achterflap. Als de kleur groen donkerder was geweest, dan was de witte tekst misschien beter te lezen, maar beter nog was het geweest als de tekst zwart was. De cover daarentegen is wel weer heel erg mooi. Het is leuk dat alles wat op de cover staat ook in het verhaal terug te vinden is. | 1pos
|
Het boek vertelt over het leven van Giovanni Talamini en zijn voorvaderen. Over hoe ze ijs zijn gaan maken en generaties elkaar opvolgen, maar Giovanni wijkt daarvan af en dit brengt spanningen in de familie te weeg.
Het verhaal wordt niet allemaal in chronologische volgorde vertelt en soms weet je ook niet precies waar het verhaal naar toe gaat . Het is alsof de schrijver een zijweg inslaat deze dood blijkt te lopen, om dan weer naar de hoofdweg terug te keren. Toch vond ik dit niet storend en alles wat geschreven en vertelt werd boeide me op een of andere manier. Het einde vond ik licht teleurstellend, omdat ik met veel vragen bleef hangen. | 1pos
|
Wanneer de vrouw van Gus Wheatley, Beth, verdwijnt valt de verdenking in eerste instantie op hemzelf. Niet zo heel vreemd: vijf jaar daarvoor was hij beschuldigd van mishandeling van zijn vrouw, en hun huwelijk stond op het moment van haar verdwijnen op instorten. Gus was drukker met zijn carriere en zag het niet. De FBI besluit een onderzoek in te stellen en stuurt oa agente Andie Henning om de leiding ter plaatse over te nemen. Op de achtergrond spelen dan ook nog een aantal moorden. De vermoorde mannen lijken op elkaar en de vrouwen vertonen een grote gelijkenis met Gus' verdwenen vrouw Beth. Ondertussen probeert Gus de verhouding met zijn dochter Morgan te verbeteren. In eerste instantie wil ze niets van hem weten, verwijt zij hem het verdwijnen van haar moeder, maar langzaam maar zeken verbetert die verstandhouding zich wat. De ontknoping op een boerderij met een sekte doet veel aan Waco denken, is spannend met een aantal verrassingen erin (bv Carla). Een boeiend boek dat vraagt om uitgelezen te worden in een hoog tempo. Heel goed maar voor mij net geen absolute top. | 1pos
|
“Sommige geheimen moeten vooral altijd geheim blijven. Vraag het maar aan Pandora.” Liane begint en eindigt met het verhaal over Pandora. Niemand had haar verteld dat ze de doos níét open mocht maken. Dit boek is een modern verhaal over de Pandora’s, dames en heren, van nu.
Dit is het eerste boek dat ik van Liane lees dankzij de Vakantiebieb van 2018. Toen ik de voorkant van het boek zag dacht ik dat het een vluchtig niemandalletje zou zijn á la genre gemakkelijk leesbare chicklit of feelgood. Al gauw sleurde dit boek mij geheel mee in het verhaal. Het deed me denken aan een combi van De Luizenmoeder zonder komedie, Desperate Housewives en Shakespeare-achtig liefdesdrama. Ondanks dat ik niet van zware literatuur houd waar ik niet van kan slapen, is Het geheim van mijn man zo fijngevoelig en voorstelbaar knap geschreven in de vorm van vele goede dialogen waar de verborgen lichaamstaal van de bladzijden spatte, dat het gewoon een prachtig verhaal om te lezen is geworden. Althans, zeker voor mij. Ik ga absoluut meer van haar lezen! | 1pos
|
Vier verhalen van elk een honderd pagina's, die elk op zich staan.
Het eerste verhaal gaat over een jongen die geen vrienden heeft omdat hij wat aan de dikke kant is. Hij is wel geniaal want hij vindt dingen uit. Op een dag ziet hij zijn voormalige oppas, een oudere vrouw verdwaasd over straat lopen, op blote voeten. Ze bazelt wat over dat je je foto niet mag maken. En dan gebeurt er vanalles dat ik niet verder wil verklappen.
Het tweede verhaal gaat over een ex-politieagent die zogezegd een heldendaad heeft gedaan, maar de waarheid ligt toch ietsje anders.
Het volgende verhaal vond ik wel heel tof, een man doet een duosprong, maar in plaats van los door een wolk te vallen, blijft hij erop liggen. Dan volgt een heel leuk avontuur dat zomaar door zijn vader geschreven zou kunnen zijn.
Evenals het laatste verhaal, dat deed me ook wel aan Stephen King denken. Een regenwolk tijdens een warme zomernacht blijkt niet gewoon water te bevatten maar een soort van nagels en er vallen veel doden. Heerlijk verhaal, echt, kon wat mij betreft een heel boek zijn geweest.
Joe Hill is de zoon van Stephen King die niet onder zijn geboortenaam schrijft omdat hij het zelf wil maken. Dat lukt erg goed. Het is aan zijn verhalen wel te merken dat hij dit met de paplepel heeft meegekregen.
Weer een heel leuk boek. | 1pos
|
Het centrale beeld van deze roman: een jonge moeder met twee kinderen in een barrel van een camper onderweg door Alaska.
‘Helden van de grens’ is een heuse roadtrip door een prachtig landschap. Maar moeder Josie lijkt er weinig oog voor te hebben. De kinderen, Ana (een ongeleide projectiel met rood haar) en Paul (vroegwijze raadgever), proberen zich aan de nieuwe situatie aan te passen. Dave Eggers voert de lezer virtuoos telkens kleine stukjes informatie uit de voorgeschiedenis, zodat we allengs meer begrip krijgen voor de ongewone situatie.
Iedere roman die Eggers schrijft is weer totaal anders en onvergelijkbaar met eerder werk. Zo ook hier. Constantes zijn er wel: het fenomenale schrijftalent, de menselijkheid en diepzinnigheid van een bijzonder oeuvre. | 1pos
|
‘Alya’ is het eerste deel van een tweeluik over een veertienjarige meisje. Het verhaal speelt zich af in het jaar 842. Alya beheerst de talen van alle omringende landen van het islamitische Cordoba. Dankzij haar slavin Oncha, spreekt zij zelfs het Frankisch van de koninkrijken in het noorden.
Als het bericht over Alya’s uitgebreide talenkennis de emir ter ore komt, stuurt hij deze dochter van zijn hofmeester als tolk mee met een gezantschap naar het christelijke Navarra. Dat wordt het begin van een zware tocht, die Alya dwars door het negende-eeuwse Europa voert.
“Oncha verstart en kijkt me verwilderd aan. Ik heb onmiddellijk spijt van mijn onbezonnen en wrede woorden. Plotseling zie ik Oncha zoals ze is: een eenzaam meisje, misschien iets ouder dan ik, maar verder gewoon een kind dat van de ene dag op de andere is weggerukt uit een vredig bestaan in Navarra.”
Het wordt een barre en gevaarlijke reis; zeker voor een jong meisje en haar slavin. Diverse keren zien zij zich genoodzaakt zich voor te doen als iemand anders om te voorkomen dat ze worden opgepakt. Gaat Alya slagen in de haar opgelegde taak en ziet zij haar vader nog terug? Je leest het in ‘Alya’.
“Een vreemd geluid brengt me terug in de werkelijkheid. Yanti zit op haar knieën naast me en kokhalst hevig. Haastig kom ik overeind en loop naar de deur. Vlak daarnaast staat een houten emmer en iets wat op een waterkruik lijkt, al kan ik dat in het halfduister slechts met moeite onderscheiden.”
Opvallend in ‘Alya’ is dat juist de karakterisering van de hoofdpersoon enigszins aan de oppervlakte blijft. Toch ziet Van den Munckhof kans om het jonge meisje goed over het voetlicht te brengen. De andere personages zijn wel uitgebreider gekarakteriseerd en dat is een bijzondere constructie, die in mijn ogen goed geslaagd is.
‘Alya’ is een beklijvend verhaal en de schrijfstijl van Van den Munckhof is pakkend; zeker wanneer je bedenkt dat het een debuutroman betreft! Zijn sfeertekeningen zijn bovendien van hoog niveau en dat doet veel voor het boek aangezien het verhaal zich afspeelt in een tijd die wij niet kennen.
“Een schop in mijn zij…die komt zo onverwacht, dat ik gil van de pijn en de tranen me in de ogen springen. Iemand staat achter me. Aan het gerammel te horen, maakt hij de sluiting van de ijzeren ring los die om de mast zit en vanwaar een ketting naar de keten om mijn enkel loopt.”
De schrijfstijl van Van den Munckhof is zorgvuldig en eenvoudig. Geen poëtische volzinnen, maar vlotlezende passages. Dit maakt het boek toegankelijk voor een groot publiek. De spanning is knap opgebouwd; de finale dient zich echter iets té plotseling aan, maar wellicht heeft dat te maken met het feit dat er een vervolg komt op ‘Alya’..
Wanneer we dit boek in een categorie willen vatten, zou het wat mij betreft het label historische Young Adult krijgen. Ik ben echter van mening dat de doelgroep veel ruimer te beschouwen is en dat veel volwassen lezers ‘Alya’ eveneens met genoegen zullen lezen.
Over de auteur
Van den Munckhof werd in 1949, als tweede in een gezin van zeven, geboren in Koningslust, een dorpje in Noord-Limburg. Sinds 1973 woont de auteur met zijn vrouw en twee zoons in het naburige Panningen. Van 1969 tot 2011 werkte hij als onderwijzer, waar hij voornamelijk les gaf aan jongeren van tien tot twaalf jaar.
Uitvoering
Uitgever Mozaïek
ISBN 9789023953593
Paperback, 240 pagina’s
Over Hanneke Tinor-Centi
Hanneke Tinor-Centi (1960), eigenaar van HT-C Communicatie en Marketing, literair agent, boekmarketeer en recensent.
http://ht-c-communicatie.nl/ | 1pos
|
Vrouwen en seks, van moederliefde tot seksrobot door Maartje Laterveer
Zoals op de achterflap staat vermeldt is dit een boek vol boeiende essays over vrouwen en hun seksualiteit. En in tegenstelling wat sommige zullen denken (of hopen) gaat dit boek daarom meer over zelfvertrouwen, zelfkennis en vrijheid. Wat maakt dat dit een boek is dat echt dieper ingaat over wat seksualiteit voor vrouwen (van nu) allemaal inhoudt. Als je zelf een vrouw bent weet je wat er allemaal bij komt kijken. En sorry mannen, naar wat ik in dit boek las, is het voor jullie ook allemaal ver van evident in onze huidige veeleisende maatschappij.
In 9 verschillende hoofdstukken (gaande van Zo moeder, zo dochter over Tinder Love tot Jong geleerd, oud gedaan) beschrijft Maartje het ganse pallet van vrouwelijke seksualiteit. Dit aan de hand van haar eigen ervaringen én de meest actuele wetenschappelijke informatie. De talrijke verwijzingen naar vroeger verschenen literatuur over vrouwen en seks maken het boek nog boeiender én geven goesting om op eigen houtje dieper in deze materie te duiken.
Na elk essay (hoofdstuk) komen er nog enkele vrouwen aan het woord die hun mening over het besproken onderwerp geven.
Dit alles maakt dat het boek een blik langs allerlei kanten geeft op de aangehaalde thema’s. Je krijgt een veelheid aan informatie en daar kan je zelf een onderbouwde mening met vormen.
Als ik lees dat dochters hun remmingen en onzekerheden in verband met seks van hun moeder erven en die op hun beurt doorgeven aan hun dochters dan is het toch niet meer dan logisch dat alle vrouwen dit boek gaan lezen? Echt, doe jezelf een plezier en lees dit boek. Zelfs al heb je (denk je) geen enkel probleem met je eigen vrouwelijkheid en seksualiteit. Een halve eeuw na de seksuele revolutie denken we dat we als vrouw alles al kennen en weten, maar er is nog zo veel onzekerheid en schaamte.
Daarom dikke dank u wel aan Maartje, dankzij een boek als dit worden er weer taboes doorbroken en zijn we weer een stapje verder naar een echte seksuele bevrijding.
Lees dit boek, deel dit boek, praat er over.
En geniet van je vrouw zijn, met alles wat daar bij komt kijken. | 1pos
|
Waarschuwing: werk en/of huishouden lopen in de soep wanneer je aan dit boek begint! Fantastisch boeiend geschreven, secure omgevingsbeschrijvingen.
Je kunt het eigenlijk niet wegleggen... Kortom: Superdebuut dat naar meer smaakt. | 1pos
|
Ik heb dit boek met heel veel plezier en ademloos gelezen. Het boek begint met een ruimtemissie naar Mars. Tijdens een wandeling op Mars, wordt de bemanning overvallen door een zandstorm. 5 van de 6 bemanningsleden kunnen terugkeren naar het ruimtevoertuig, maar een 6e blijft achter, naar men denkt overleden, maar dat is dus niet zo.
Mark komt bij, ontdekt dat hij alleen is achtergebleven en bedenkt van alles om in leven te blijven en uiteindelijk terug te keren naar aarde. Hij verbouwt aardappels, voert allerlei scheikundige projecten uit, klust zich een ongeluk. Dat alles om maar in leven te blijven en te bedenken hoe hij weer met de aarde in contact kan komen. Natuurlijk zijn er hier en daar toevalligheden waardoor het soms een heel klein beetje ongeloofwaardig is, maar aan de andere kant is het de schrijver vergeven want het is allemaal wel briljant verzonnen.
Het is ontzettend spannend, levensecht en humoristisch geschreven. Het boek is ook verfilmd als de Martian. | 1pos
|
Outcast is het tweede boek van Carla de Jong over inspecteur Birgitta Reve en gaat verder waar De Jong gebleven is aan het einde van Serpent.
De Jong vertelt het verhaal wederom vanuit verschillende perspectieven. Een van de perspectieven is die van Birgitta. Het is opvallend dat Birgitta opnieuw dreigt te vallen in dezelfde fouten die ze in Serpent gemaakt heeft. Toch zit er duidelijk een ontwikkeling in haar karakter. De gesprekken die zij heeft met een psycholoog zijn verhelderend voor zowel de lezer als haarzelf.
Een tweede perspectief is die van Peter, Birgittas partner bij de recherche. Hij moet nu dankzij Birgittas schorsing noodgedwongen samenwerken met Tjeerd. Hetgeen zijn zelfvertrouwen goed doet. Waar Peter in Serpent nog een bijkarakter had, leer je hem in Outcast redelijk goed kennen. Met als gevolg dat de wisselwerking tussen de karakters van Peter, Tjeerd en Birgitta amusant werd om te lezen. De hoofdpersonen werden er menselijk door.
Uiteindelijk draait het in Outcast natuurlijk om de moord op Soapster Stef Jarden. Stef heeft eindelijk de kans om door te breken als serieus acteur in de film Golven van de cultregisseur Koen Welkamp. De Jong begint het boek spannend vanuit het perspectief van Stef op de ochtend dat hij vermoord wordt. De toon is daarmee gelijk gezet.
Het boek leest lekker vlot weg. De hoofdpersonen nemen geen blad voor de mond. De Jong weeft met zeer veel informatie over de filmwereld een gordijn rondom de uiteindelijke ontknoping van het boek. Dat doet ze zeer kundig. Ook de herintroductie van Raymond Ooms is gezien de filmsetting logisch en zorgt voor een smeuïge toevoeging aan het verhaal.
Outcast kan letterlijk vertaald worden als 'De uitgestotene', 'De verworpeling'. Gedurende het lezen van het boek heb ik het geprojecteerd op hetgeen wat op de filmset gebeurt. Sam moet tenslotte zijn rol afstaan aan Stef. Pas na de ontknoping viel het mij op hoe goed de titel een dubbele lading verbergt. En hoe mooi de titel daardoor past bij het boek. Ik kijk nu al uit naar het derde boek met Birgitta Reve in de hoofdrol! | 1pos
|
“In Kanonnenvlees verzamelt Lotte Dodion de brokstukken van een eerste schooldag, een laatste kus, een gebroken familie…en transformeert scherven tot schoonheid van de rauwe soort” staat op de achterflap van deze gedichtenbundel. En dat is precies wat ik gelezen heb.
Lotte Dodion weet op een zeer gevoelige manier gedichten te weven die mij in het hart raken. Het zijn gedichten die je op je in moet laten werken, af en toe één lezen en laten bezinken.
De gedichten gaan over het onuitgesproken (soms kleine) leed wat voor veel mensen herkenbaar zal zijn. Het eerste deel gaat over hoe mensen elkaar kapot maken en hoe ze vallen en weer opstaan. In het tweede deel geeft ze haar interpretatie van De Kruisweg, waarin ze over een verloren liefde schrijft.
Een voorbeeld uit het eerste deel:
Sluitstuk
Nooit heb ik zo graag gezien
Als nu wij doorligwonden dragen
Van dagen alleen
Nu wij zwijgen uit één mond
Dat het goed komt
Een bezoekuur lang mogen
Vergeten hoe goed we weten
Dat dit niet duren zal
Hoor hoe mooi wij
Stilte kunnen spreken
Het is een bundel dat ik nog vaak uit de kast zal halen. | 1pos
|
Wreed weerzien is een kort verhaal wat Rose jaren geleden in Amerika al een uitgegeven heeft in een verzamelboekje. Dit jaar verschijnt er een nieuwe thriller van haar hand waarin de personages uit Wreed weerzien een rol spelen, daardoor heeft ze besloten om de lezer een inkijkje te geven in "wat er vooraf ging" en zo kwam Wreed weerzien weer in de omloop!
Wreed weerzien gaat over Emma, een succesvol psychologe op het gebied van rouwverwerking, heeft zelf een zwaar verlies te dragen. Hierdoor ontloopt ze haar huis al een jaar. Haar beste vriendin "kidnapt" haar en zorgt ervoor dat ze thuis alle spullen gaat uitzoeken. Hierbij komt ze in haar jaarboek van de middelbare school een liefdesbrief tegen van een hele goeie vriend, een brief die ze nog nooit heeft gezien. Ze besluit om Christopher op te zoeken..
Ondertussen heeft Christopher ook een zwaar verlies te verwerken, 1 van zijn studenten is vermoord. En niemand weet wat er precies is gebeurd of waarom het gebeurt, maar het blijft niet bij deze ene moord...
Een Rose van formaat (ondanks de kleine omvang!) met veel spanning, romantiek en een vleugje erotiek, zeker lezen! | 1pos
|
De zeven gezusters is de naam van de sterren die in het sterrenbeeld Stier liggen en die je 's nachts aan de sterrenhemel kan zien. Het boek is een deel uit een serie van zeven boeken en hebben een hoog feelgood gehalte. Zes zussen zijn geadopteerd door een mysterieuze vader en worden in rijkdom op een landgoed in Genève opgevoed door een nanny die ze ma noemen. Wanneer Pa Salt overlijdt, gaan de geadopteerde zussen op zoek naar hun verleden. Ook ontstaat er verwarring rond de zevende zus. In dit eerste deel volgen we de ontdekkingsreis van Maia in Brazilië, wat maakt dat er twee verhaallijnen door elkaar gaan lopen, namelijk een recente en een van 3 generaties terug. Vanaf de eerste pagina boeide het verhaal mij en was het moeilijk om dit dikke boek (meer dan 500 pagina's) aan de kant te leggen. Het boek is gemakkelijk te lezen en neemt je mee in de legendes van de Plejaden. Aan het einde maak je als lezer kennis met Ally, wat het zeer aantrekkelijk maakt om ook het tweede deel: Storm te gaan lezen. | 1pos
|
Vaak moet je je door de eerste bladzijdes heenwerken voor een verhaal je echt grijpt. Dit was nu niet het geval.
Dit boek heb ik niet meer weg kunnen leggen zodra ik begon met lezen en vond het eigenlijk jammer toen ik al zo snel klaar was.. Het is goed in elkaar gezet, het is duidelijk ondanks de onduidelijkheid ;) en het einde is - zoals bij veel boeken wel het geval is - alles behalve onbevredigend. Ik ga meer boeken lezen van deze auteur want dit boek heeft zich in één keer bovenaan mijn lijstje van favorieten boeken weten te vestigen (en heeft daarmee Inferno van Dan brown van zijn troon gestoten). | 1pos
|
Deel 4 van de serie en ze blijven leuk om te lezen. Nu is Griffin aan de beurt en die ziet tegen de familie bezoek op en dan wordt zijn assistent ook nog ziek en hij kan niet zonder. Hij vraagt zijn vrienden op hulp en Hunter heeft een assistente die hij wel mag lenen. Gretchen bied het aan en regel het dat Maylee de volgende dag op het vlieg veld staat.
Maylee is een meisje die van het platteland komt en nog best wel iets moet leren.
De kennismaking tussen die twee loopt niet helemaal goed net zo als de eerste dagen. Griffin eigerd zich aan Maylee en veranderd haar maar komt er toch achter dat hij liever de eerste heeft zoals ze is.
Hij vindt het moeilijk om zich te uiten en Maylee is juist heel.open en vriendelijk.
Het leest lekker weg en had hem zo uit.. op naar deel 5 | 1pos
|
Eigenlijk nog nooit een Christelijke roman gelezen. Het verhaal was meeslepend en ik had het dan ook erg te doen met de hoofdpersoon van dit boek. Het las heel gemakkelijk. De stijl is erg prettig. Eigenlijk kon ik maar één minpunt vinden en dat was dat ik hem een beetje langdradig vond. Maar omdat mijn jongste kleinzoon Hosea heet, weet ik nu het verhaal achter zijn naam. Toch wel heel bijzonder aangezien ik persoonlijk niet zoveel met het geloof heb. Toch maakt een boek als deze het dan goed te behappen. | 1pos
|
Jan Guillou heeft dit vierde deel van de serie "de grote eeuw" vanuit het gezichtspunt van Lauritz geschreven. Het speelt zich af in de jaren van de Tweede Wereldoorlog. Lauritz is nog steeds erg Duitsgezind en wanneer hij over de oorlog leest, doet hij dit het liefst in een Duitsgezinde Zweedse krant. Guillou noemt in dit boek een aantal oorlogsmisdaden die door de geallieerden zijn gepleegd. Allereerst Rusland dat een aantal massamoorden heeft gepleegd waar de Duitsers tijdens hun opmars op stuitten. De Britten en Amerikanen bombardeerden in februari 1945 Dresden. Dit bombardement is nog steeds omstreden. Lauritz ziet de Engelsen en Amerikanen als de slechterikken tot hij er achter komt wat er in de Duitse concentratiekampen is gebeurd. Zijn familie is verdeeld over hoe de oorlog moet verlopen. Zijn dochter zit in het verzet en ook andere familieleden zijn op de hand van de geallieerden. Wat opvalt is dat Lauritz een stuk milder is geworden en minder snel oordeelt over het leven en handelen van anderen in zijn omgeving. Zweden weet tijdens de oorlog neutraal te blijven maar voelt wel de dreiging van de Russen, mochten ze Duitsland verslaan. Ondanks de Zweedse neutraliteit treft de oorlog de familie en vooral Lauritz hard. | 1pos
|
Het koningscomplot is het eerste deel in De Openbaringen van Riyria, door Michael J. Sullivan. De openbaringen worden als dubbelboeken uitgebracht in Amerika: deel 1 en deel 2 in één boek, deel 3 en deel 4 in één boek en de laatste twee delen in één boek. In de Nederlandse vertaling werken we gewoon met zes aparte boeken over het tweetal Rolf en Hadriaan, geharde dieven met een reputatie.
Rolf en Hadriaan vormen samen Riyria, een illuster dieven-duo dat berucht en beroemd is. Waar Hadriaan de grote, stoere zwaardvechter is, kan Rolf uitermate goed uit de voeten met sloten en hoge, ondoordringbare torens. Ze vormen een perfect duo dat elkaar goed aanvult. Rolf is de leider, maar hij gaat meestal mee in wat Hadriaan wil, waardoor ze iets meer goede daden doen dan Rolf zou willen. Zolang die goede daden ruim betalen, is er niet echt een probleem.
Het boek begint goed: Rolf en Hadriaan worden overvallen in het bos en worden gered door hun reputatie. Daar is een goede reputatie tenslotte voor: het is de bedoeling zo goed te worden, dat je niet meer hoeft te bewijzen hoe goed dat precies is. In hun favoriete taverne krijgen Rolf en Hadriaan een klus die te mooi lijkt om waar te zijn. Uiteraard blijkt die klus inderdaad niet pluis te zijn en verandert het stelen van een zwaard in het ontvoeren van een kroonprins. Met Rolf en Hadriaan is het tenminste nooit saai.
Een heel sterk element in het boek is het paar Rolf en Hadriaan. Eensgezind als ze zijn, hebben ze duidelijk verschillende persoonlijkheden, met hun eigen sterke en zwakke punten. Het is een ‘bromance’ te noemen: een vriendschap tussen twee mannen die zo diep gaat, dat het haast broers lijken. Ze zijn slim en hebben humor. Het zijn een paar dieven waar je van gaat houden. De overige personages lijden gelukkig ook niet aan het held-syndroom, waar men nooit twijfelt en altijd sterk staat, hoe slecht de kansen ook zijn. Mensen twijfelen aan elkaar, aan hun eigen beslissingen en lopen in andermans val. De menselijkheid van de personages maakt ze des te dierbaarder.
Sullivan gebruikt een goede spanningsboog in het boek: een paar kleine verhaaltjes om de lezer binnen te trekken, waarna de opbouw van het grote verhaal begint. Voor een fantasyboek is het een vrij kort verhaal, maar het voelt perfect qua lengte. Lang genoeg om te engageren, kort genoeg om de aandacht vast te houden. Het hele boek leest als één spannend verhaal. Misschien episch in de opzet dat het om het redden van een koninkrijk gaat, gelukkig niet episch in lengte van het verhaal of de veldslagen.
Een nadeel is wel de voorspelbaarheid van het verhaal. Sommige verhaalelementen zijn niet erg origineel of onverwacht. Zodra iemand 100 goudstukken biedt voor het vinden van een miezerig zwaard, lijkt het vrij duidelijk dat er meer achter zit, bijvoorbeeld. Verder lijkt het verhaal niet heel diep te gaan. Hoewel er verhaalelementen zijn die wijzen op een vervolg, is het boek een afgesloten geheel. Na afloop zorgen Rolf en Hadriaan er voor dat je het tweede boek wil lezen, meer dan dat het verhaal dat doet.
Sullivan heeft een prachtig avonturenboek geschreven dat mikt op het vermaken van zijn lezers. Iets dat goed lukt. Op naar de rest van de serie. | 1pos
|
Het verhaal is goed maar blijft me minder vast houden al wil je toch weten hoe het afloopt.
Het is in twee personen geschreven het verleden en heden en loos je door het verhaal heen. Wat er gebeurt is en hoe de geheimen boven komen.
Delilah geeft gelukkig niet op en wil haar man gelukkig zien en dat kan alleen op deze manier. Jammer dat ze dingen voor elkaar verzwijgen en gelukkig komt het ook goed.
Het verhaal haperde soms in mij ogen en hield me er niet in maar toch een goed verhaal die je wil uit lezen. | 1pos
|
Midden in een relatiecrisis ben ik dit boek gaan lezen. En hoewel het boeddhisme geen makkelijke oplossing heeft voor mijn verdriet (ik moet het namelijk aanschouwen in plaats van ervoor weglopen), zorgde dit boek er wel voor dat ik eindelijk het nut inzie van mediteren. En nu maar volhouden. Aanrader! | 1pos
|
03 jun 2012
De roman Kazernekind kon ik niet laten liggen. De fraaie uitvoering, en de authentieke foto’s trokken mijn belangstelling. Door de veelbelovende inhoud hoop ik meer te weten over de geschiedenis van de Molukse samenleving in Nederland.
In Kazernekind vanMarlies Mielekampga ik de levensloop lezen van het gezin Polnaya, zij woonde na hun vertrek uit Indonesië aanvankelijk in woonoord Schattenberg in de buurt van Assen.
Om hun geschiedenis te kennen is het nodig de situatie te vertellen in Indonesië, het is soms een aaneenschakeling van historische feiten maar zorgt wel voor een goed tijdsbeeld.
Door de veranderingen in hun thuisland komt de familie Polnaya in 1951 aan in Nederland.
De omstandigheden waarin de Molukse gezinnen moeten wonen zijn zo armetierig en choquerend dat ik beschamend verder lees.
Wat mij raakt zijn zo op het oog simpele feiten als het vieren van kerstavond in het koude Nederland, in een kamp met een naar Molukse begrippen smakeloze maaltijd zonder hun families terwijl ze gewend waren Kerstmis feestelijk met families, rijsttafels, buiten met waxinelichtjes te vieren. Wat een schrille tegenstellingen.
In de loop van de jaren vormen de Molukkers een hechte gemeenschap en verspreiden zich over de steden buiten hun kazerneachtige leefomgeving. Er ontstaan verschillen in opvattingen over een vrije Molukse staat. Om er aandacht voor te vragen wordt geweld niet geschuwd. Ook de familie Polnaya wordt hierdoor direct getroffen.
In 2011 is de familie Polnaya 60 jaar in Nederland en wordt hun leven hier beschouwd als Gods wil waar zij in de huidige tijd voorspoed van mogen ervaren.
De historische opzet waarin Kazernekind is geschreven herinnerd mij meest aan het Pauperparadijs van Suzanna Jansen. Beide boeken vertellen de geschiedenis van woongemeenschappen, ontstaan om mensen tijdelijk te herbergen. De interessante boeken hebben mij inzicht gegeven in gebeurtenissen en ontwikkelingen waarmee Ik onbekend was maar wel ben opgegroeid. Door kennis te nemen van Kazernekind groeien mijn eigen herinneringen en is er bewondering voor de wilskracht waartoe mensen in staat zijn en de samenhorigheid die hun aan elkaar verbind. | 1pos
|
Waterkoorts zal voor menig kind herkenbaar zijn. Zeker voor diegene die naar zwemles gaan. Jij hebt moeite met bepaalde onderdelen van de les en je beste vriend doet alles zonder zichtbare problemen. Hij stroomt door naar het volgende badje maar jij mag nog even in hetzelfde bad blijven want je vaardigheden zijn nog niet voldoende.
Het blijkt dat jij last hebt van ‘waterkoorts’ maar als het erop aankomt blijkt dat dat nergens voor nodig is en dan ben je toch maar mooi de held!
Het boek bestaat uit ongenummerde hoofdstukken maar met een titel. Ze zijn kort en goed te lezen. Geen moeilijke woorden. Waterkoorts is geschikt om voor te lezen vanaf +/- 5 jaar. Zelf lezen vanaf ongeveer 7 jaar.
Vriendschap, durf, moed en doorzettingskracht komen aan bod. En de grootste les die ik er in terugvond was dat je van je fouten kan leren:
‘Geeft niks,’ zegt Tijn. ‘Je hebt het toch geprobeerd. En je mag best een foutje maken. Niemand is perfect.’
De omslagillustratie en de illustraties in het verhaal zijn van de hand van Gitte Spee en sluiten mooi aan bij het verhaal.
Waterkoorts is geschikt voor iedereen die op zwemles zit of die net klaar is met zwemles. Een fijn herkenbaar boek wat aansluit bij de belevingswereld van kinderen.
Deze review verscheen als eerste op mijn eigen blog. | 1pos
|
Ik kan me voorstellen dat dit boek niet bij éénieder aanslaat. Het zit vol met beeldspraak, technische zaken, formules en ingewikkelde gedachtes van met name de jongen met de twee laptops.
Maar ik hou ervan. Het boek sleepte me vanaf het begin af aan mee naar het slot. Het snelle denken van Bas en het niet kunnen stoppen van je gedachtes, is mij niet geheel onbekend. Zo ook het denken in patronen en formules om te kunnen 'overleven' in lastige situaties.
De schrijfstijl van Den Tex past in zijn geheel bij het onderwerp van het boek. Deze verhaallijn leent zich niet voor prachtige volzinnen.
Het boek is niet adembenemend spannend maar de onderhuidse spanning was voor mij voelbaar op elke bladzijde. Het boeide me en maakte mij nieuwsgierig naar de ontknoping. | 1pos
|
Oh wat een ontzettend fijn boek is dit!
Een hervertelling van het klassieke assepoester verhaal, maar tot de nok gevuld met geeky, fandom dingen.
Ik kon echt mijn hart ophalen aan alle dokter who en harry potter referenties.
Het verhaal is voorspelbaar.... natuurlijk is het dat. Maar soms maakt dat helemaal niks uit en wil je gewoon van een boek genieten. En Geekerella is genieten met de grote letter G! | 1pos
|
OMSCHRIJVING BOEK.
Een uitgedroogde dierenpoot en bijhorende eeuwenoude documenten, een rondzwervende wolf in zowel België als Nederland en een Europese publieke raadpleging van kapitaal belang voor onze natuurwetgeving vormen de drie drijfveren die de pen van de auteur in dit boek voortstuwden.
Dit verhaal is historisch en biologisch onderbouwd, zal u in de uitgebreide ‘Historische en biologische toelichtingen’ na het verhaal merken. Die oude stadsdocumenten getuigen van een wolvenjacht in Vlaanderen, en vormen de laatste registratie van de aanwezigheid van een wolf in die regio. Eveneens de bijhorende historische personages staan geregistreerd. Jammer genoeg ontbreekt in die documenten het levensverhaal van die laatste wolf en een gedetailleerd verslag van die wolvenjacht in Vlaanderen anno 1736. Die hiaten worden in verhaalvorm opgevuld in dit boek. Het verhaal biedt slechts één van de vele scenario’s aan die zich tijdens die jachtpartij afgespeeld kunnen hebben, en blijft dus voor een groot deel fictie; natuur-educatieve fictie.
Het overgebleven bewijsmateriaal lijkt er op het eerste zicht op te wijzen dat de wolf ook effectief gedood is in die jachtpartij. Maar zoals meerdere wetenschappelijke werken uit de bibliografie achterin dit boek stellen, maakte de mens weinig kans een vluchtende wolf te pakken te krijgen, en konden wolven hun vlucht meerdere dagen volhouden en daarbij grote afstanden overbruggen. Bovendien ging er destijds grof geld gepaard met het doden van een wolf. En als er geld in het spel is, moet er soms ook tússen de regels van officiële documenten gelezen worden. Dat is dan ook wat dit verhaal doet...
PROMOWEBSITE.
http://zeewolvin.weebly.com/
TECHNISCHE GEGEVENS BOEK EN OVERSCHRIJVINGSGEGEVENS:
Paperback 12,5 x 20 cm
46 pagina's
Geïllustreerd met kleurenfotografie
ISBN: 978-90-8230-671-2
NUR 350 Fictie overig algemeen (natuur-educatieve fictie)
NUR 410 Natuur populair algemeen (historisch onderbouwd)
Wettelijk depotnummer:
D/2016/R.Steverlynck/auteur-uitgever
Van dezelfde auteur ook 'Toetsengetokkel' (uitverkocht) en 'Pennevluchten'.
Kostprijs 'De laatste zeewolvin': 12 €
Binnen Knokke-Heist wordt uw exemplaar van 'De laatste zeewolvin' zonder transportkosten aan huis geleverd.
Bij verzending via post is het overschrijvingsbedrag 16 € per exemplaar.
Rekeningnummer: BE81 9730 9164 4624
BIC begunstigde: ARSPBE22
Rekeninghouder: Rodrik Steverlynck
Vrije mededeling: Zeewolvin + uw naam
Gelieve bij overschrijving het leveringsadres voor uw boek mee te delen via een e-mail naar [email protected] of telefonisch op het nummer (0032) 470 54 92 74.
Indien u facturatie van uw aankoop wenst, gelieve dit dan eveneens in uw e-mail of telefonisch te vermelden, samen met uw adres en ondernemingsnummer. Uw factuur wordt u dan samen met het boek bezorgd of toegezonden.
Voor bijkomende info in verband met uw bestelling kan u eveneens terecht op datzelfde gsm-nummer (0032) 470 54 92 74.
Met vriendelijke groeten,
Rodrik Steverlynck | 1pos
|
Na zo'n 20 jaar weer het boek te hebben herlezen, merk ik tot mij verbazing dat het me nog steeds heel sterk aanspreekt. Zonder twijfel is dit het boek dat mij van alle boeken het meest heeft beïnvloed in mijn denken en leven. Het is een boek waarin Camus de zinloosheid van alles koppelt aan het gegeven leven (de paradox van het absurde) en probeert al schrijvende te onderzoeken of het mogelijk is het gehele leven met deze 'waarheid' te leven, waarbij nooit wordt berust, maar altijd wordt gestreden tegen deze paradox, waarvan echter vaststaat dat het niet op te lossen is. | 1pos
|
Heerlijk om af en toe een boek te lezen over een rijke familie met veel
macht....
.Een echte familie drama vol jaloezie liefde macht en moord...
Gaat over de familie Deravenel de oudste zoon moet al jong het bedrijf van zijn vader leiden,
Dat gaat niet zonder slag of stoot ,tegengewerkt door jaloerse familieleden gebeurt er van alles..
Uiteindelijk trouwt hij ook nog met een mooie maar kille jaloerse vrouw,waardoor het leven niet makkelijk voor Edward Deravenel is.......maar getroost door zijn maîtresse zijn lieve moeder en wat goede vrienden weet Edward het bedrijf tot grote bloei te brengen...
Het is een trilogie dus op naar deel twee.... | 1pos
|
Heerlijk boek om te lezen. Neemt je mee in het verhaal van de hoofdpersoon. Ik vind het altijd leuk als er feiten (actueel of historisch) gebruikt worden in een verzonnen verhaal. Dat maakt het verhaal voor mij echter, waardoor ik nog meer mee ga in het boek.
Door de twee verhaallijnen zijn er ook 2 hoofdpersonen. In de loop van het boek zie je steeds meer overeenkomsten tussen de levens van die twee vrouwen, ondanks dat ze in een heel andere tijd leefden en in een ander werelddeel zijn opgegroeid.
De rest van de serie belandt meteen op mijn 'wil ik nog lezen' plank. | 1pos
|
Laat ik er maar geen doekjes om winden: De macht van het zwaard van Joe Abercrombie is een geweldig debuut, een prachtig verhaal en de introductie tot een trilogie over een aantal zeer aansprekende personages. Het laat je happen naar adem, zorgt voor rillingen over je rug, brengt je naar het puntje van je stoel en laat je emoties doorlopend schakelen tussen afschuw, ontroering, ongeloof, verbazing, vreugde en verdriet. Bij vlagen doet het denken aan de Waylander reeks van David Gemmell maar dan vooral in beleving en sfeer.
De macht van het zwaard richt zich voornamelijk op de belevenissen van drie totaal verschillende hoofdpersonen. Ten eerste die van Logen Negenvinger, een keiharde vechtmachine uit het Noorden, wiens familie is uitgemoord door de Shanka, ook wel platkoppen genaamd. Ondanks zijn simpele afkomst is Negenvinger een geboren leider, een strateeg en opvallend genoeg een man die heel goed weet hoe hij bruggen moet slaan tussen mensen. Hij was tevens de leider van een groep genadeloze vechtjassen, maar na een vernietigende aanval van de Shanka is hij het contact daarmee verloren en is Negenvinger ervan overtuigd dat zijn kameraden allemaal dood zijn. Terug naar de modder. De tweede hoofdpersoon in het boek is de voormalige held van de Unie, Sand dan Glokta, ooit een onnavolgbare zwaardvechter maar na twee jaar te zijn gemarteld door een vijandig leger nu nog slechts een schim van de man die hij ooit was. Kreupel en zwaar verminkt weet hij zich louter en alleen op zijn cynisme nog overeind te houden. Hij werkt inmiddels voor de Inquisitie, samen met zijn assistenten Severard en Vorst, en is nu zelf degene die het martelen voor zijn rekening neemt. En tenslotte is daar nog de arrogante edelman Jezal dan Luthar, een jonge, zeer knappe kapitein in het leger van de Unie. Van goede afkomst en voorbestemd om ooit een belangrijke post binnen de regering te gaan vervullen.
Aan de zijkant van het verhaal komen nog veel meer personages voor. Bayaz bijvoorbeeld, de Eerste van Magiërs, die druk bezig is met het treffen van allerlei voorbereidingen om de Unie van de ondergang te redden in een naderende oorlog tegen de vijand in het Noorden. Waarvoor hij een aantal mensen nodig heeft met specifieke talenten, waaronder de verbitterde Ferro Maljinn, een jonge vrouw met buitengewone vechterscapaciteiten. Maar ook de door Logen Negenvinger doodgewaande vechtjassen Rudd Drieboom, Hondsman, Tul Duru Donderkop, Harding Grim en Zwarte Douw spelen een belangrijke rol in het verhaal van Joe Abercrombie en zorgen, naast spanning en keiharde actie, eveneens voor de nodige humor. Aansprekende personages in overvloed in De macht van het zwaard, dat uitblinkt in originaliteit en fascinerende verhaallijnen. De oorlog van de Unie tegen de koning van het Noorden is lang niet de enige troef in dit debuut van Joe Abercrombie. De interne machtsstrubbelingen en de rol van de inquisitie spelen ook een belangrijke rol, evenals belangrijke – maar lang vergeten – gebeurtenissen in het verleden.
De macht van het zwaard is geen boek met een afgesloten einde en je zal als lezer dus absoluut verder moeten gaan met het tweede deel. Daarin zal waarschijnlijk duidelijk worden wat de rol van Bayaz, de Eerste van Magiërs, precies gaat worden. Maar in het eerste deel is de toon wel gezet en zijn de fundamenten voor een episch verhaal ijzersterk neergezet. De Engelse pers vergeleek het schrijverstalent van Joe Abercrombie met dat van Charles Dickens. Geen idee of dat klopt, maar feit is wel dat het heel gek moet lopen wil De Eerste Wet trilogie van Abercrombie niet uitgroeien tot een klassieker binnen de fantasy.
Op naar het tweede deel. | 1pos
|
Gwendolyn Bloom’s vader werkt voor Buitenlandse Zaken en daardoor zijn ze al vele malen verhuisd. Gwen heeft al veel van de wereld gezien en spreekt vele talen. Tien jaar geleden verloor ze haar moeder bij een opstootje in Algerije. Nu woont ze met haar vader in New York en gaat ze daar naar een privéschool, waar ze een buitenbeentje is. Ze haat het daar!
Haar leven komt ineens op zijn kop te staan als haar vader verdwijnt en als blijkt dat hij als spion voor de CIA werkte. Ontvoerd of overgelopen? De CIA lijkt na een tijdje niet heel veel moeite meer te doen hem te vinden, dus neemt Gwen het heft in eigen handen. Er ontwaakt een moedige en stoere kant in haar die ze niet kende. Haar levensgevaarlijke zoektocht leidt haar van Parijs naar Berlijn en Praag. Gwendolyn moet steeds meedogenlozer te werk gaan als ze zich staande wil houden tussen alle criminelen…
Ik kan niet anders dan bewondering hebben voor dat 17-jarige meisje zonder moeder, die haar vader kwijtraakt, haar vertrouwen in hun geschiedenis samen, en die een kracht en een moed in zichzelf weet te vinden om haar vader terug te vinden. Wat een onwijs stoere hoofdpersoon! Ze las altijd over stoere vrouwen in boeken en nu is ze er zelf een geworden. De heldin in haar eigen verhaal!
Het verhaal wordt steeds spannender en spannender, op gegeven moment kon ik echt niet meer stoppen met lezen, ik moest gewoon weten hoe het af ging lopen en wat er voor lijntje over zou blijven voor een vervolg. Gelukkig een niet al te open einde, dat had ik niet fijn gevonden, maar wel duidelijk dat er meer gaat gebeuren…
Dit boek is zeker niet alleen geschikt voor YA-lezers, het zou net zo goed gewoon tussen de volwassen thrillers kunnen staan. Wat een geweldige actiethriller! Wanneer komt deel 2? | 1pos
|
Nijntje x Rembrandt door Mercis x Rijksmuseum
Wat een geweldig boekje, wat een origineel idee. Dit is een boek dat iedereen in 2019 gaat willen hebben. Er gaat om gevochten worden, geloof me, dit wordt een collectors item!
Rembrandt en Bruna komen beide uit Nederland en zijn beide wereldberoemd en daar stopt de vergelijking, denk je. Maar dan komt er dit boekje en zie je hoeveel ze gemeen hebben en dat is zo boeiend om te zien. Op de linker pagina zie je telkens een beroemd werk van Rembrandt, op de rechter een beroemde Bruna. Zo zie je zelf waar ze verschillen maar bovenal hoe ze overeenkomen. Qua onderwerpkeuze maar ook qua thematiek en opstelling. Super interessant.
Een aanrader voor kleine en grote kinderen. Ik heb nu alvast wél zin gekregen om naar dé tentoonstelling in het Rijks te gaan, mijn man zal blij zijn. Oh ja, indien mogelijk zou ik graag de Bruna’s ook naast de Rembrandts zien hangen in het museum;) | 1pos
|
Dit boek is een must-read voor liefhebbers van thrillers, met een vleugje fantasy/magie. Het verhaal grijpt je langzaam maar zeker bij de slot, om nooit meer los te laten. | 1pos
|
Glashard is het tweede boek in een zevendelige reeks psychologische thrillers, met rechercheur Jessica Haider in de hoofdrol.
In Glashard gaat de onconventionele Jessy op haar eigen unieke manier de strijd aan met de handel in bloeddiamanten.
Na de dood van haar zoon en na haar woelige avonturen in Bloedlijn treedt Jessica toe tot Saligia. Een elitekorps dat op haar eigen manier voor rechter speelt en daar waar justitie faalt, nemen zij het heft in eigen handen.
Voor haar eerste klus infiltreert Jessy in de wereld van Baruch Salomons, een Antwerpse diamantair die verdacht wordt van de smokkel in bloeddiamanten.
Ook in dit tweede deel hanteert Hartman een vlotte en scherpe pen. Het boek leest vlot, verveelt geen moment en er is geen plaats gelaten voor overbodige dialogen.
Glashard haalt zeker het niveau van Bloedlijn en stijgt daar zelfs nog wat bovenuit! Als lezer blijf je niet op je honger zitten en wordt je van bij aanvang gegrepen door het verhaal.
Daar waar woede en wraak de rode draad is doorheen Bloedlijn, heeft Hartman in Glashard de hoofdzonde hebzucht in deel twee verweven.
Op het einde van Glashard kan je al een deeltje van Zielloos lezen, waar alles zal draaien rond hoogmoed.
Deze nieuwe reeks psychologische thrillers van de hand van Hartman is zeker de moeite om in huis te halen en te lezen. | 1pos
|
Aangezien de onlangs in Nederland verschenen roman Schitterende ruïnes van de Amerikaanse auteur Jess Walter (1965) een wereldwijd succes is, heeft de uitgever nu ook een van Walters oudere boeken uitgegeven. De Donutman (Citizen Vince) uit 2005, waar Walter destijds de Edgar Allan Poe Award voor won. De Nederlandse uitgever heeft het boek in twee edities, onder twee verschillende ISBN-nummers, in de markt gezet: als roman en als thriller. Slim, want het marktbereik is zo natuurlijk groter. Tegelijkertijd vraagt De Donutman er zelf om, want eigenlijk past het boek in beide genres niet helemaal lekker.
De Donutman is het verslag van een vierdaagse, tot mislukking gedoemde onderneming in een – ‘toevallig’ – crimineel milieu. De inhoud krijgt bovendien een thrillerachtig cachet door enkele ‘toevallige’ spanningsopbouwende schrijftrucs, zoals bijvoorbeeld de onheil voorspellende alwetende verteller. De plot is door misdaad gedreven: creditcard-zwendelaar Vince Camden wil een punt zetten achter zijn carrière en gaat daarbij de confrontatie met oud-collega’s aan. Er blijkt een huurmoordenaar achter hem aan te zitten en wanneer hij diens opdrachtgever benadert om zijn criminele verleden af te betalen, krijgt Vince de opdracht de huurmoordenaar zélf om te leggen. Tot zover eigenlijk de thriller, want hier wordt precies de kern geraakt van de psychologische problematiek waar het in het boek vooral om draait. De (on)macht tot veranderen.
Vince – type “ruwe bolster, blanke pit”, een onvermoede romanticus en boekenwurm die zijn boeken niet uitleest uit vrees voor teleurstelling – zit in een getuigenbeschermingsprogramma. Verbannen uit New York. Werkzaam in een donutzaak. Het is de vooravond van de presidentsverkiezingen in 1980 en de ontvangst van een stembiljet doet Vince beseffen: zijn nieuwe identiteit maakt hem een vol- en eerwaardig burger. De slogan van presidentskandidaat Reagan die zijn zittende rivaal Carter onderuit moet halen, “Heeft u het beter dan vier jaar geleden?”, opent Vince de ogen. Hij zit midden in een gegeven tweede kans, die hij niet meer wil verpesten. Zijn bijnaam Donutman is een geuzennaam, Vince is een wannabe Burger. Dat zijn burgerschap niet helemaal vrij blijft van (tamelijk expliciet) geweld is niet zijn eigen keuze. De subplot met Alan Dupree, een jonge politierechercheur die zich bezighoudt met een onderzoek naar Vince Camden, betreft eveneens de (on)macht over je eigen gedrag en handelingen. Dupree zit Vince op de nek, maar wordt in New York tegengewerkt door een collega die door persoonlijke omstandigheden tot criminele nevenactiviteiten is verleid. Hoe moet Dupree daar (moreel) juist op reageren, met welke gevolgen? De verhaallijnen komen na vier slapeloze dagen ten slotte samen en leiden tot een climax - de verkiezingsuitslag én een gijzeling - die voor alle betrokkenen een beslissende wending in het leven betekent.
Je kúnt De Donutman zeker lezen als een thriller. Een die vooral verontrustend is, zeker niet nagelbijtend spannend, maar traag en beschouwend, zonder rollercoasters of suspense. Een in de lijn van – en al even dubieus als – de thrillers Gone, Baby, Gone van Dennis Lehane en The Fight Club van Chuck Palahniuk. Ben je daar op voorbereid, dan zal deze thriller niet tegenvallen. Sterker nog, dan wordt het lezen rijkelijk beloond. Een oordeel over De Donutman als thriller sec is vertekend: het is niet eerlijk en schiet domweg hopeloos te kort. Dit boek heeft een heel andere “thrill” dan de geijkte thriller. Het stemt tot nadenken, qua thematiek en symboliek. Met een round character waar je wel sympathie voor móét vatten en een politieke en maatschappelijke boodschap die je niet kunt negeren, verteld in klare taal met verrassend verfijnde humor. Als je deze misdaadroman uit alle macht tot thriller wilt bestempelen dan in dit geval toch wel met een vetgedrukt driedubbel verdiende toelichting ‘literair’. De Donutman gaat niet om sensatie, maar om gevoel. | 1pos
|
13, de zoveelste thriller gepend door de hand van Pieter Aspe, zou ongetwijfeld weer een pareltje worden dat je meesleept van in het begin. De verhalen over hoofdinspecteur Van In en zijn achterban blijven de mensen boeien. De vlotte schrijfwijze, de intriges, sterke alineas en humor blijken een succesverhaal te zijn. De recensenten zijn laaiend enthousiast, vakwerk van een tedere anarchist, sterke alineas... Een waarheid waar niet aan getwijfeld kan worden.
Een man die veel heeft moeten doorstaan dat is Pieter Aspe. Hij heeft maarliefst 7 jobs gehad voordat hij een voltijds auteur werd. Dat gebeurde in 1996. In de zomer van 2006 kreeg hij een hartaanval. Hij zakte letterlijk in op straat. Na zij operatie kwam hij in het nieuws door het schokkende beeld dat hij een duvel dronk tijdens zijn revalidatie, deze duvel typeert ook het hoofdpersonage Pieter Van In. Pieter Aspe schrijft misdaadromans met hoofdpersonage Pieter Van In. De verhalen spelen zich af in en rond Brugge. Hij maakte zijn debuut met het vierkant van wraak en was meteen een schot in de roos. In 2001 kreeg Pieter Aspe de Hercule Poirotprijs voor de roman zoenoffer. Zijn werk was zo bekend dat VTM besloot zijn boeken te verfilmen(boek1-10). De serie werd Aspe genoemd en is een groot succes. Zijn boeken zijn niet alleen nationaal geprezen, maar ook internationaal. Enkele boeken zijn vertaald naar het Duits, Frans, Italiaans en zijn boeken gingen zelfs tot in Zuid-Afrika(Die Vierkant van die wraak; Die Midasmoorde(Duits)).Het mag dus niet verwonderen dat Pieter Aspe van veel aanzien genoot, zijn misdaadreeks verkocht al miljoenen exemplaren en kreeg talloze complimenten. Het boek 13 is, niet toevallig, het dertiende boek in een reeks van 31 en past volledig in het kader van de vorige boeken uit de serie. Het heeft dezelfde vlotte stijl, provocaties, intriges, grove woordenschat, humor... als de vorige boeken. Boek 13 is toch net dat tikkeltje anders, nieuwe onderwerpen worden aangesneden, nieuwe taboes... Een roman die absoluut niet valt over te slagen.
Net als in alle voorgaande romans uit de reeks krijgt hoofdinspecteur Van In een misdaad voorgeschoteld dat op onmogelijk lijkt op te lossen. Deze keer wordt er een man, Wim Raes, gewurgd in een Brugs hotel en dan dood aangetroffen door een kamermeisje. Het merkwaardige is dat er in zijn zakken een visakaart van een andere man werd aangetroffen(Proot). Van In denkt natuurlijk dat Proot diegene is die daar voor dood ligt, maar als hij te weten komt dat hij nog springlevend is krijgt hij er kop noch staart aan. Wanneer Proot later ook dood wordt aangetroffen onder een kerktoren, wordt het hem duidelijk. Het was een aanwijzing. De volgende hint zou hem kunnen leiden naar een nieuw slachtoffer, Lieven Van der Weyden. Van In wilt kost wat het kost een nieuwe moord vermijden en plaatst hem onder toezicht. Wat hem is opgevallen tijdens de bezoeken bij de vrouwen is dat ze er uitzonderlijk rustig onder bleven of deden alsof ze verdrietig waren. Niet veel later zinkt de boot van Lieven door sabotage en is er een nieuw slachtoffer gevallen. Van In krijgt de indruk dat er met zijn voeten wordt gespeeld en gaat eraan ten onder. Laat dat nu juist hetgeen zijn dat de vrouwen van de vermoorde mannen wilden bereiken. Het ziet er hoe langer hoe meer naar uit dat er een complot wordt gesmeed tegen Van In. Dit alles gaat gepaard met de huwelijksplannen van Hannelore en Pieter. De voorbereiding gaat alles behalve van een leien dakje. De ruzies volgen elkaar op en ze beginnen te twijfelen of het wel juist is wat ze doen. Het verhaal heeft dus twee grote verhaallijnen.
Net zoals de meeste boeken van Aspe wordt je meteen overweldigd met een moord, wordt je als het ware meteen in het boek gezogen. Er komt meteen veel informatie op je af, maar het is allemaal nog zeer verwarrend. Dit prikkelt je nieuwsgierigheid en je krijgt zin om het boek niet meer los te laten. Wat ook traditie is bij Aspe is dat je al vroeg in het boek meer weet dan Van In zelf. Je bent dus aan het lezen vanuit een alwetende verteller. Je weet dus al een groot deel op voorhand. Dit is een minder aspect van het verhaal, maar als je een boek van Aspe leest weet je al dat je je daaraan mag verwachten. Net als je er vanuit kunt gaan dat het einde onverwacht en bloedstollend is, een einde waarvan je kippenvel krijgt. Het merkwaardige aan de structuur van Aspe is dat hij steeds het perspectief afwisselt van waaruit je het verhaal bekijkt. Hij switcht steeds van personage en zo leer je de verschillende personages steeds beter kennen. Met de meeste personages ben je al vertrouwd vanuit de vorige boeken, bijvoorbeeld het duo Van In en Versavel, Hannelore, de minnares van Van In Carine, De Kee...). Het boek vindt plaats zoals gewoonlijk in Brugge, maar ook voor een groot deel in Blankenberge. Wat ook opvalt is dat de woordenschat niet zo proper is en dat de themas toch wel actueel zijn(bv. homos, overspel, echtscheidingen...). Het doel van het boek is vooral om de lezer te ontspannen. Om eens alle stress te vergeten en te genieten van een goede thriller. De boeken van Aspe hebben een uitgebreid publiek door de vlotheid van het boek, de uitgebreide themas... Zowel de gevorderde lezers als de beginners en de jongeren komen er aan hun trekken.
Ik ben een fan van de misdaadboeken van Pieter Aspe en heb er al meerdere gelezen. Ik verwachtte dus opnieuw een goed boek. Deze verwachtingen zijn zonder problemen ingelost. De gebruikelijke formule zal mij nooit vervelen, laat staan ontgoochelen. Het boek leest enorm vlot en laat je niet meer los van begin tot einde. Juist daarom maakt het voor mij, als niet graag lezende, niet uit dat het boek iets dikker is als de boeken die ik gewoonlijk lees. Het feit dat Aspe geen blad voor de mond neemt is ook een positief punt voor mij. De felle ruzie tussen Hannelore en Van In maken het boek amusant. Het is tof dat er ook andere aspecten dan de misdaad zelf worden gebruikt om de lezer wat variatie te bieden. De humor maakt het plaatje compleet. Als ik dan toch een negatief punt moet opmerken is het dat er iets teveel herhalingen in voorkomen. Het feit dat Hannelore steeds jaloers wordt om maar een voorbeeld te noemen. Ook zorgt de afwisselende structuur voor verwarring en daarom ben je soms even de kluts kwijt.
Kortom, het boek lost de verwachtingen van een goed aspeboek glansrijk in. De spanning ontbreekte zeker niet en het boek leest enorm vlot. Over het algemeen is mijn beeld zeer positief, die zeldzame negatieve puntjes vergeef ik de schrijver met alle plezier. Zowel de beginnende lezer als de gevorderde zouden dit boek wel kunnen smaken. Ik word met elk boek dat ik lees meer en meer fan. Zelfs mensen die op het eerste gezicht niets zagen in het boek zijn van plan om er nog meerdere te lezen. 13 is één van de pareltjes die Aspe heeft neergepend en is zeker en vast een aanrader voor elk publiek. | 1pos
|
Goddelijk meesterwerk zegt Johnny Depp over dit boek, ben niet echt gevoelig voor dit quotes van bekende mensen over een boek, maar hij heeft wel gelijk want het is een meesterwerk. | 1pos
|
Nadat Rachel en haar man Tom geen kinderen konden krijgen begon ze te drinken, uiteindelijk liep dit zo uit de hand dat Tom van Rachel scheidt. Rachel rijdt nog elke dag met de trein langs haar oude huis en 2 deuren verderop ziet elke dag hetzelfde echtpaar, ze stelt zich voor hoe perfect leven ze hebben, het leven wat zij en Tom zouden moeten hebben en geeft het stel zelfs namen Jason en Jess. Op een dag ziet ze iets raars bij het huis van Jason en Jess wat alles veranderd. Als ze zich daarna klem zuipt en besluit verhaal te gaan halen bij Jess krijgt ze een black out, de volgende dag blijkt dat de vrouw die geen Jess maar Megan heet te zijn verdwenen. En Rachel heeft een voicemail van haar woedende ex die haar in de buurt van het huis heeft gezien. Wat is er die nacht gebeurt?
Het boek kwam niet geheel overeen met de verwachtingen die er door de achterflap worden gecreëert, maar dat is zeker geen ramp. Het boek is spannend en stelt niet teleur. Het verhaal wordt vanuit verschillende oogpunten belicht, zo lees je verschillende hoofdstukken die worden vertelt vanuit het standpunt van Rachel, Megan en Anna.
Vooral de kant van Rachel is erg interessant voor de lezer dit omdat je gaandeweg meer leert over haar drankprobleem en over de leugens en acties die haar huwelijk kapot maakte, bij veel beslissingen die Rachel maakt vraag je jezelf af waarom ze dat nou weer doet. Dit roept veel emoties op bij de lezer wat ervoor zorgt dat je in het boek word gezogen.
Steeds wanneer je eindelijk denkt te weten wat er de avond waarop Megan verdween is gebeurt krijgt het boek weer een twist waardoor je als lezer je hele theorie weer moet aanpassen, ook dit maakt dat je maar wil blijven doorlezen. Hawkins weet de emoties die de personages hebben goed over te brengen op de lezer en op sommige punten kun je overweldigd worden door de emoties die de passages oproepen.
'Het meisje in de trein' is de debuut thriller van Paula Hawkins en won in 2015 de prijs de 'Goodreads Choice Award', eerder schreef Hawkins onder het pseudoniem Amy Silver een aantal romantische komedies. In 2016 werd het boek verfilmd onder de naam 'The girl on the train' . In 2017 bracht zij haar tweede thriller 'In het water' uit, ook voor dit boek zijn de filmrechten al verkocht, wanneer deze precies word verfilmd is nog niet bekend. | 1pos
|
Dit is alweer boek 9 van de Middernacht serie. En deze gaat over Corinne Bishop. Ze is heel wat jaren geleden spoorloos verdwenen. Ze dachten dat ze dood was, dus niemand zocht haar nog.
De leden van het broederschap vinden haar als ze achter Dragos aanzitten. Er waren meerdere vrouwen zoals Corinne, die vreselijke dingen hebben moeten doorstaan in hun gevangenschap.
Ze heeft maar een mooie herinnering aan haar tijd daar. En nu ze vrij is, wil ze daar achter aan.
Jager (Hunter) is een moordenaar. Hij spoort de vreselijke creaties van Dragos op. Hij brengt Corinne naar haar ouderlijk huis terug. Hij heeft nooit gevoelens voor iemand, zeker niet voor vrouwen. Toch doet zij iets met hem. Hij heeft nog een appeltje te schillen met Dragos.
Chase is een vampier, maar hij heeft zo zijn eigen problemen. Hij heeft een zeer kort lontje en is de weg kwijt. Hij is zeer bloeddorstig en is zich daar zeer van bewust. Is hij nog te redden van de Bloeddorst of niet? Ik vond zijn karakter heel bijzonder. Heel goed neergezet. En ik zie ook graag vampiers die durven te bijten. Want ik ben dol op vampiers die echt bloed drinken. En dat er slachtoffers vallen dat hoort erbij!
Lucan is de leider van de groep. Hij moet iedereen veilig onderdak geven. Dante staat op het punt om vader te worden, dus te tijd dringt. Gabrielle is Lucan’s gezellin en hij is stapelgek op haar. Gideon is de man die alles kan regelen als het op computers en elektra aankomt. Er zijn dus veel personages, maar dat is echt top. Je leert deze hechte groep beter kennen.
Ze staan op het punt van een regelrechte oorlog. Lucan versus Dragos. Waar zijn ze nog veilig?
Dit boek is spannend, heeft veel actie en is een heerlijke fantasy-roman.
Er zit best veel erotiek in dit boek, daar moet je echt van houden. Het heeft wel degelijk met het verhaal te maken, dus het hoort er ook in thuis.
De schrijfstijl is echt heerlijk. Leest vlot. Als je de andere boeken niet hebt gelezen, is deze goed los te lezen van de andere. Je krijgt een goed inkijk op het leven van de personages.
De cover is wederom weer mooi, zoals alles in deze serie!
Het is een aardig open einde. Dus dat smaakt zeker weer naar meer! 4**** | 1pos
|
Een prachtig ontroerend boek die nog een poosje in je hoofd blijft zitten.
Een fijne schrijfstijl en de karakters worden goed beschreven. Het boek pakt je vanaf de eerste bladzijde en ik had hem in één dag uit. De moeite waard ! | 1pos
|
Een zeer interessant boek waarbij je als lezer meegenomen wordt in de wereld van wetenschappelijk onderzoek op lichamen na overlijden. Hoe het onderzoek kan bijdragen aan het oplossen van moordzaken. Het verhaal beschrijft ook hoe Dr. Bass ertoe gekomen is om de Bodyfarm op te gaan zetten. Het geheel is goed te volgen voor niet wetenschapppers. (bijlage waarin wetenschappelijke namen worden verklaard en illustraties van skelet maken het geheel compleet). Het boek bevat humor, maar het blijft respectvol naar de lichamen waar onderzoek op wordt gedaan. | 1pos
|
'De Beloning' - Fikry El Azzouzi
Genre: roman
Uitgeverij: De Geus
ISBN: 9789044539752
Uitvoering: paperback
Aantal pagina’s: 256
Verschijningsdatum: 28 Maart 2019
Met grote dank aan Uitgeverij De Geus voor het recensie-exemplaar.
Inhoud
Zakaria wordt geboren in België en heeft Marokkaanse ouders. Hij leert van zijn moeder dat goede manieren essentieel zijn om uiteindelijk succesvol te kunnen worden. Het leven van Zakaria heeft anders bepaald. Het verhaal vertelt zijn ‘roadtrip’ dat leven heet.
Mijn mening
Het boek ziet er eigentijds uit. Als muziekliefhebber word ik direct getriggerd door het Michael Jackson-hoedje op de omslag. Het hoedje speelt de rol van rode draad in dit magnifieke boek.
Misschien wel de meest lastige recensie om te schrijven voor mij als recensent. Liefst had ik het halve boek als citaat aan deze recensie toegevoegd. Wat een taalvirtuoos is deze auteur en wat weet hij op hilarische wijze zijn verhaal te doen. Hij schreef al zes romans en diverse theaterstukken en columns maar met De Beloning verdient hij, wat mij betreft, een groot leespubliek. Zijn taalgebruik is van nu en recht voor de raap. Laat u zich afschrikken door woorden als ‘bitch’, dan kunt u dit boek beter laten liggen. Ik niet.
Daar waar menig auteur worstelt om passende namen te geven aan zijn personages; Fakry El Azzouzi geeft er zonder enige moeite een handvol aan ieder personage. En daar zitten enkel uitermate verrassende tussen. Zoals Cristiano Ronaldo en Lionel Messi. Maar ook Tupac Shakur (2Pac), Remspoor en Jihaad.
De eerste hoofdstukken uit het boek lijken te bestaan uit korte verhalen die worden verbonden door de belevenissen van Zakaria. De verhalen over de ruzie tussen zijn ouders, het verhaal van de Reusachtige Verpleegster en de beschouwingen van de Sprinkhaan zijn los van het doorlopende verhaal van epische schoonheid. Andere vondsten zijn klein van formaat en van grote schoonheid. Ik wil er een voorbeeld van geven. Een personage geeft aan een ‘old school gangsta’ te zijn. Hij zegt: ’Ik steel geen muziek van internet. Ik ga naar platenzaken om daar mijn muziek te stelen. Zo old school ben ik’. Vele vormen van satire en wrange humor passeren de revue.
De auteur is ook een Vlaming met Marokkaanse ouders en dat maakt het verhaal over Jihaad de hond naast bijtend humoristisch ook schrijnend. Om als een hond te worden behandeld in een westers land, sterkt het gevoel dat het niet eenvoudig is om niet blank te zijn in deze cultuur. Dat wordt ook aangestipt in het extreem gewelddadige ‘inburgeringsritueel’ in de tweede helft van het boek. Het gevoel nergens bij te horen wordt dan ook vol symboliek maar glashelder onder de aandacht gebracht. Een Vlaming met Marokkaanse ouders is geen Belg. En ook geen Marokkaan. En dat gevoel van nergens echt bij te horen, en nergens een thuis te hebben en te voelen is een groot probleem. Voor omstanders en het meest voor de mensen die het betreft. En daarmee zijn deze mensen altijd op zoek naar aandacht, liefde en een écht thuis. En is het belangrijk dat dit wordt gevonden. En waar dit wordt gevonden. Want wanneer het op de verkeerde plek wordt ervaren, ligt radicalisering op de loer.
Eindoordeel
De Beloning is een boek met het grootste contrast dat ik ooit heb gelezen. De eerste helft van het boek heb ik het meest keihard gelachen, het tweede deel heb ik me keihard verbaasd om uiteindelijk verdwaasd en in shock achter te blijven. Deze roman toont aan dat niets is wat het lijkt en dat niemand slecht geboren wordt maar dat externe factoren het lot bepalen. Van jezelf en vele anderen.
Wanneer in het leven van een kwetsbaar hoofdpersonage, ieder stukje toekomst nieuwe stukjes teleurstelling brengt, transformeert het verhaal van bespottelijk grappig naar afgrijselijk beklemmend. En dat is zo geraffineerd gedaan en zo zonder opsmuk onder woorden gebracht, dat ik moet vaststellen dat Fakry El Azzouzi met dit boek momenteel in mijn persoonlijke top drie van 2019 staat. De podiumplekken worden pas in december vergeven maar De Beloning is voor mij een vijfsterren boek.
Mijn persoonlijke songtekst
‘I see no changes,
wake up in the morning
and I ask myself:
"Is life worth living?
Should I blast myself?".
(2Pac – Changes)
Peter van Bavel
De Perfecte Buren | 1pos
|
Prionen zijn op het eerste zicht nutteloze eiwitten in de hersenen, die echter drager kunnen zijn van ongeneeslijke ziekten zoals BSE (gekkekoeienziekte). Die ziekten hebben altijd bedorven vlees als oorzaak, zeker wanneer er kannibalisme in het spel is.
Schrijver Dustin Thomason is medisch geschoold en koos voor dit boek een alter ego dat in zijn bereik ligt: de wat vereenzaamde, wetenschappelijke workaholic, Gabriel (Gabe) Stanton, wiens vakgebied precies prionen inhoudt. In die hoedanigheid wordt hij op een dag naar een hospitaal geroepen, waar een Zuid-Amerikaanse man zon beetje zijn laatste adem uitblaast. Op zijn doodsbed herhaalt de man het onbegrijpelijk woord Vooge, een woord dat uit het Kiche blijkt te komen, een oude Mayaanse taal. Laat de grote specialiste van het Kiche nu net in Los Angeles wonen, en bovendien over de juiste vrouwelijke rondingen beschikken, zodat de 'love intrest' van het verhaal ook al in orde is.
Klinkt sarcastisch, maar is niet zo bedoeld. Want met deze drie elementen - prionen, Mayas en Los Angeles - schreef Thomason 21-12, een heel spannend boek. Chel, de Maya-experte en Gabe, de dokter, vechten tegen tijd, ziekte en overheid. Vermits de ziekte snel een epidemie wordt die honderden slachtoffers maakt, geraakt de hele stad verlamd. De autoriteiten hebben L.A. immers in quarantaine geplaatst. Stanton en Chel beseffen dat ze naar Guatelmala moeten, de bakermat van de Mayas en tevens de geboorteplek van de eerste drager van deze vreemde ziekte. Vermits de quarantaine ook voor hen geldt, overtreden ze beiden de orders van hun oversten. Hun professionele gedrevenheid maakt hen vrijbuiters tegen wil en dank. Tegelijk krijgt Chel op ongeoorloofde wijze een codex in handen, een uiterst zeldzaam document uit de tijd van de Mayas, die haar wel haar job als conservator kost, maar die functioneert als een GPS naar de broeihaard.
Het hoeft geen betoog dat onderweg tal van moeilijkheden opduiken. Ex-echtgenoten of ex-medewerkers werken mee of tegen, een privémilitie duikt op, en dan verzwijg ik nog enkele verrassende plotwendingen. Op dat tijdstip in het boek verschijnen de eerste kreuken in de plot, die door de ontzaglijke vaart heel soepel leest. Sommige personages of scènes zijn echter ballast en vertragen de rush naar de oplossing nodeloos. Dat argument geldt duidelijk niet voor de authentieke Mayatekst die, eens vertaald, een verhaal in het verhaal wordt en daarmee een nieuwe spanning creëert.
Dustin Thomason heeft samen met een co-auteur, Ian Caldwell, het debuut van het decennium achter de rug met Rule of Four. Dat boek stond in Amerika zes maanden in de bestsellerlijst, verkocht vier miljoen exemplaren en werd vertaald in 25 talen. Het was toen de tijd van de adoratie voor The Da Vinci Code, waar Rule of Four perfect bij aansloot, door er nog de mystieke geheimzinnigheid à la De Naam van de Roos door te lepelen.
Met 21-12 - de titel verwijst naar het einde der tijden dat de Mayas zouden voorspeld hebben - zal het zo'n vaart niet lopen. Niettemin een spannend boek omdat de nadruk ligt op tempo, eerder dan op geschiedenis. Een flinke vier sterren waard. | 1pos
|
Oog om oog is echt een aanrader voor fans van John Green, die een boek willen lezen die zowel interessant als spannend is. De charakter development is erg goed en ik kon bijna niet stoppen met lezen!
Oog om oog vertelt het verhaal van Jaap-Jan. Op de basisschool is hij gepest, of beter gezegd mishandeld, door zijn klasgenootje Ivar. Toen hij naar de middelbare school ging, was hij door deze voorvallen zo onzeker geworden, dat nieuwe contacten leggen erg lastig voor hem was. Nu hij naar de hogeschool gaat, gooit hij het over een andere boeg en probeert over zijn onzekerheid heen te stappen. Hij maakt nieuwe vrienden, Scrabble, Liza, Mi-Lan en Antoine, en wordt barman bij een nachtclub. Het gaat een stuk beter met hem, en hij hoeft steeds minder te denken aan zijn verschrikkelijke jeugd. Totdat Ivar opeens weer voor zijn neus staat...
Wat me meteen opvalt aan het verhaal zijn de bijzondere personages die in het boek voorkomen. Jaap-Jan is op zich best wel een doorsnee jongen, maar zijn vrienden zijn een ander verhaal. Scrabble en Vero schieten daar met kop en schouders bovenuit. Ik vond het heerlijk en super grappig om over Scrabble te lezen. Al die perfect gearticuleerde zinnen met een wijze woordkeus. Wanneer ik over hem las hoorde ik zo'n kak stemmetje met een Brits accent in mijn hoofd. Hoewel hij soms over kwam bij mij als een betweter, vind ik hem toch zijn charme hebben. Vero is een mysterieus meisje en een jeugdvriendin van Jaap-Jan. Ze liet niet veel van zichzelf los, maar had wel heel veel wijze woorden klaar, was lief voor JJ, maar verdween van de een op de andere dag. (Hallo Alaska Young/Margo Roth Spiegelman).
Het is duidelijk dat Buddy inspiratie gehaald heeft uit de boeken van John Green. Dat blijkt uit de bijzondere karakters en de leeftijd van de personages. Ook blijkt het uit de tijd en locatie waar het boek zich afspeelt. Er wordt zelfs een keer naar John Green gerefereerd! Bij het evenement in Noordwijk vertelde Buddy al dat hij John Green erg bewonderde en dat hij hem zelfs een keer tegen gekomen is in de VS. (Fun Fact: Buddy heeft toen zijn boek Pokerface aangeboden aan John, en deze heeft hij toen aangenomen. Hij zei alleen wel dat hij het lastig zou gaan vinden om de Nederlandse taal te lezen. Er staat dus een boek van Buddy in de boekenkast van John Green. Hoe vet is dat?!).
De verhaallijn van het boek heeft me ook erg verrast. Ik had verwacht dat het hele boek zou draaien om wraak nemen op Ivar. Maar dat bleek niet zo te zijn. In het eerste gedeelte van het boek lees je vooral over het leven van Jaap-Jan als student. Over zijn nieuwe vrienden en over zijn nieuwe baan. Ook lees je steeds flashbacks van Jaap-Jan over zijn kindertijd. In die flashbacks maak je kennis met Vero, de jonge Ivar en nog wat andere personen uit JJ's jeugd. Ook hield ik me in dit gedeelte van boek veel bezig met het mysterie rond de relatie tussen Vero en Liza. Hoe kan het toch dat ze zoveel op elkaar lijken maar Liza zegt dat ze niks afweet van ene Vero.
In het tweede gedeelte van het boek wordt het echt spannend. Jaap-Jan heeft Ivar gezien. De flashbacks van Jaap-Jan zijn verdwenen en alles speelt zich vanaf nu in het heden af. Hij bedenkt een plan. Vanaf dit gedeelte kon ik echt niet meer stoppen met lezen. Ik was zo benieuwd hoe de wraakactie van Jaap-Jan zou zijn. De eerste zin van het boek is niet voor niks: Voordat je dit boek gaat lezen moet je één ding weten: dat het me spijt. En dat ik het de volgende keer weer zou doen.
Uitgebreide recensie op mijn blog: https://readinge.wordpress.com/2016/07/15/recensie-oog-om-oog/ | 1pos
|
Gewoon een heerlijke thriller met een onverwacht eind, precies
zoals ik ze graag lees. Soms vond ik het wel iets te lang duren
allemaal vandaar vier sterren en geen vijf. | 1pos
|
Schijndood is een spannend verhaal met diverse verhaallijnen. De hoofdpersoon Henning Juul, die na ziekte verlof weer aan de slag gaat als journalist bij 123nieuws, is een gebroken knorrige man, die het verlies van zijn zoontje na een brand, niet kan verwerken. Tot overmaat van ramp is zijn nieuwe collega, ook nog de nieuwe vriend van zijn ex-vriendin. Na een heftig misdrijf, begint de nieuwsgierigheid van de journalist Henning te kriebelen en stort hij zich in het onderzoek naar het slachtoffer en de mogelijke daders.
Over het verhaallijn verder ga ik niets meer verklappen. Schijndood leest gemakkelijk en is moeilijk weg te leggen. | 1pos
|
Het beproefde concept van Steve Berry en zijn hoofdpersoon Cotton Malone is een verborgen geheim en/of raadsel uit het verleden neerzetten in de moderne tijd en er dan een verhaal omheen bouwen met vaart, actie verborgen aanwijzingen en uiteindelijk een happy end. Het Koningsbedrog is daarop geen uitzondering. Als je eerdere werken van deze auteur hebt gelezen weet je zo ongeveer wel waartoe het boek leidt. maar ondanks dat geeft het ook dit keer weer veel leesplezier, en is het natuurlijk bij een genre genoot zoals Dan Brown niet anders.
Dit keer is het verhaal gesitueerd in het Verenigd Koninkrijk waar een verborgen geschiedenis rond de Britse vorst Hendrik VIII en zijn bastaard zoon die als Elizabeth op de troon komt het centrum van het verhaal. Dit verhaal wat de Britten graag geheim willen houden wordt door de Amerikanen onderzocht teneinde het te gebruiken tegen hun bondgenoot om zo de vrijlating en uitlevering aan zijn thuisland van de Libische bomaanslag pleger van het pan-am toestel boven Lockerbie te voorkomen.
totaal score: 3,5 sterren
Spanning: 4****
Plot: 4****
Leesplezier: 4 ****
Schrijfstijl: 4 ****
Originaliteit : 4****
Psychologie: 2** | 1pos
|
Wanneer je dit boek begint te lezen pakt de proloog je meteen vast. Het is onmiddellijk duidelijk dat er sprake is van een relatie waar impulsiviteit en passie elkaar afwisselen met verwijdering en uiteindelijk verdriet. Martha begint vervolgens vanaf het moment dat ze Victor naar zijn laatste rustplaats brengt haar verhaal in korte hoofdstukken te vertellen. De auteur weet middels haar vlotte schrijfstijl, korte maar mooie zinnen, je in het verhaal te betrekken. Het leest allemaal ongecompliceerd terwijl het verhaal dat qua thema niet is. Middels flashbacks leer je de voorgeschiedenis van de hoofdpersonages goed kennen. Zo ook de band met de familie van Victor en de hechte vriendschap met Sophia. In het heden leef je mee met de pogingen van Martha haar leven weer invulling te geven maar vanaf het moment dat ze de dagboeken vindt draait het alleen nog maar daar om. De onrust en de zucht naar antwoorden op vragen die de dagboeken oproepen zorgen dat je met Martha op diverse onverwachte plekken belandt.
Het concept van het verhaal, een weduwe die geheimen van haar man ontdekt, is niet vernieuwend. Het was dan ook intrigerend om te gaan ontdekken of de auteur zich hierin kon onderscheiden van anderen die dit concept zich al eerder toe hadden geëigend. Wonderlijk genoeg is dat grotendeels wel gelukt. Vooral vanwege de impulsieve acties van Martha heeft de auteur het verhaal een eigen draai gegeven. Sommige zaken die ter sprake kwamen waren niet echt van belang voor het verhaal. Martha zelf blijft als hoofdpersonage ook wat op de vlakte, de meeste aandacht gaat uit naar Victor en zijn geheimen. Het was van meerwaarde geweest om de effecten daarvan verder uitgewerkt te zien in emoties van Martha. Want het is juist haar woede, haar verbolgenheid die haar drijft om op zoek te gaan naar antwoorden. Je krijgt haar handelen wel mee en dat ze zichzelf verbaast door dingen te doen die totaal uit haar comfortzone liggen maar verder gaat het emotionele aspect niet. De auteur schrijft in hele korte hoofdstukken vanuit het perspectief van Martha en dat zorgt ervoor dat je je wel goed in haar kunt inleven. Je zou zelf ook antwoorden willen en op onderzoek uit gaan. Maar dat ze vervolgens de wereld overgaat op zoek naar de mensen uit de dagboeken, terwijl ze niet alles heeft gelezen, is niet altijd even geloofwaardig. Het doet er voor het leesplezier verder niet veel aan af. Martha roept dusdanig veel sympathie bij je op tijdens het lezen dat dat niet stoort.
Persoonlijke noot: een grappig detail in het boek was dat Martha uitvoerig in een wijk komt in Eindhoven waar ik als kind ben opgegroeid, die gedetailleerde beschrijvingen kloppen zover ik kan weten.
Conclusie is dat Desalnietbemind (wat een prachtige titel!) een mooie en lichtelijk literaire roman is die een bijzonder aangename kennismaking was met Annabel Jonk haar schrijven. Men mag hopen dat we nog veel van haar gaan horen. Ze brengt in een verfrissende, eigen stijl een mooi verhaal over verdriet, vertrouwen en vriendschap. Dit is een bijzonder sterk debuut. 4 sterren, heel goed! | 1pos
|
Recensie van ‘Nemesis’ van Simon de Waal (*****)
Bijna on-Nederlands spannend en realistisch
Oorspronkelijke titel: Nemesis
ISBN: 9789048834969
Uitgeverij: Lebowski Publishers
Pagina’s: 265
Nemesis is een Grieks mythologisch figuur en beeldt de meedogenloze godin van de gerechtigde wraak uit. Simon de Waal is een creatieve duizendpoot uit de lage landen die in zijn vrije tijd ook nog graag enkele uren per week professioneel rechercheur zware misdaad wil zijn in Amsterdam. Combineer deze goedlachse en al even goedgebekte auteur met de godin van de wraak en er moet wel iets buitengewoons spannends en interessants uit voortkomen. Voor eenmaal dus een gelegenheidsduo: ‘Nemesis & De Waal’
Officier van Justitie Sylvia van Maele is alleen thuis als ze vreemde geluiden in huis hoort. Twee mannen zijn het huis binnengedrongen en hebben nog een derde persoon bij zich die voor de ogen van Sylvia zonder pardon wordt geliquideerd. Beide mannen verdwijnen en laten haar met een boodschap en het stoffelijk overschot achter.
Als ze van de eerste schrik is bekomen, blijkt de vermoorde man een bekende te zijn. Het is een van de twee informanten in een even belangrijk als moeizaam onderzoek waar zij leiding aan geeft. Het 6-koppige team werkt onder embargo en maar enkele mensen zijn van het bestaan op de hoogte. De liquidatie is een serieuze en ernstige waarschuwing aan het onderzoeksteam om direct te stoppen met het onderzoek.
Als in een snel opgezette actie, als reactie op de liquidatie in het huis van Sylvia, een teamlid om het leven komt, zijn ze over een ding eensgezind en vastbesloten; doorgaan met het onderzoek en de moordenaar(s) van hun teamlid opsporen! Een vorm van collectieve wraak steekt de kop op…
De Waal heeft in ‘Nemesis’ een aantal van zijn uitzonderlijke talenten weten te combineren. Een zaak die zo uit een politiedossier dat op een bureau lag gewandeld kan zijn, is door hem in een scenario omgetoverd dat in hoog tempo naar een climax dendert. In een constant hoge snelheid ontwikkelt zich een beeld van een uiterst gemotiveerd team dat zich kost wat kost ten doel stelt om een belangrijke tak van de georganiseerde misdaad in Amsterdam uit te schakelen. Met sprekende karakters die alle emoties van ‘echte mensen’ bezitten, acteren ze op een door De Waal gecreëerd podium dat niet alleen levensecht is maar ook zo op het witte doek kan verschijnen. Niet plotgedreven maar vanuit de emoties en psychologie van de karakters van personages dit keer. Natuurlijk wel volop actie en met gevaar en alle gevolgen voor hun sociaal leven, regisseert hij zijn cast naar een einde vol plotwendingen dat tot laat onvoorspelbaar blijft. Vanzelfsprekend dat lezers bij regelmatig het ‘puntje van hun stoel-gevoel’ krijgen. Woorden als wraak, onverzettelijkheid, gevaar, emotie, psychologische mishandeling, angst en moed zijn de pijlers waar dit avontuur op balanceert.
Bijna on-Nederlands maar daarom niet minder spannend.
Samengevat luidt de conclusie dat ‘Nemesis’ alle ingrediënten in zich heeft om tot de top door te dringen. Goed opgezette plot met constante spanning, gevaar en verrassingen. Het verhaal wordt in hoog tempo gebracht met sprekende personages, waarbij zowel in hun moed als angsten de juiste emoties gedoseerd worden. Kortom, het voldoet aan alle eisen voor de hoogste waardering!
Eindoordeel: 5 sterren
Spanning: 4 sterren
Plot: 5 sterren
Leesplezier: 5 sterren
Schrijfstijl: 5 sterren
Originaliteit: 5 sterren
Psychologie: 5 sterren | 1pos
|
'De vacht van een okapi is prachtig, fluweelachtig bruin. Het bruin van kastanjes die rond zijn en gezond zijn. Het bruin van aarde waarop het net geregend heeft. Het bruin van de ogen van je lievelingsjuf...' Zie je het voor je? Zo bruin is die huid.
'Alle okapi's dragen zulke spierwitte zonnestralen op hun achterste. Het is alsof ze, voor ze geboren werden, eerst in de rij voor een schilder zijn gaan staan. En dat de schilder ze toen een voor een met hun eigen zonnestrepen heeft versierd. In het midden van de okapi-bips lekker dik en wit, maar aan de zijkanten werd de verf steeds dunner uitgesmeerd. Elke bil is anders. Elke okapi is anders... haar billenvlammen, haar kontenzon'. Zie je het voor je? Zo zijn de billen van de okapi.
Een boek waar je vol verwondering en bewondering in leest. Een boek waar je vol verwondering en bewondering in kijkt. Verwondering over een vrij onbekend dierenleven en met bewondering voor twee kunstenaars: Edward van de Vendel en Martijn van der Linden. Kunstenaars met een grote K. De woordkunstenaar van den Vendel die door woorden beelden op weet te roepen. Illustrator Martijn van der Linden die de liefde van Edward voor de okapi haarfijn aanvoelt en de ruimte heeft gekregen om de okapi in al haar facetten te verbeelden. Een ware coproductie waar het gezegde ‘vakmanschap is meesterschap’ op van toepassing is.
Het boek is opgebouwd in negen delen. Elk deel is anders van toon. In het eerste hoofdstuk is een enthousiaste, vlotte verteller aan het woord. Hij vertelt over het onbekende leven van het wonderlijke beest met zijn hangende staart, zijn armlange tong en poten die ‘bijzonder bijzonders’ zijn. Vervolgens een hoofdstuk gevuld door Martijn die de okapi op allerlei manieren tekent waardoor je leert te kijken naar illustraties. Het stimuleert tot het maken van eigen beelden over het dier dat de hoofdrol speelt in dit boek. Vervolgens een deel met liedteksten over de okapi. Dan meerdere informatieve delen met beschrijvende stukjes en interviews. Zo lees je over de ontdekking van de okapi door de mens. Overigens nog maar honderd jaar geleden. Interviews met verzorgers van okapi's in dierentuinen laten zien dat de zorg voor en het fokken van de okapi een vak apart is.
In een van de laatste hoofdstukken geven Edward en Martijn andere illustratoren een podium, onder meer Fleur van der Weel, Wouter Tulp, Annemarie van Haringen, Floor Rieder en Philip Hopman. Een rijkdom aan okapi-schilderijen.
Complimenten ook aan de vormgever van dit boek. Het ziet er zo verzorgd, origineel en evenwichtig uit. Een boek wat je delen moet. Waar leesbevorderaars mee aan de slag moeten én kunnen. Je krijgt zin om voor te lezen. Je wilt de beelden tonen op een digibord, zodat je het samenspel tussen woord en beeld met groepen kinderen vanaf een jaar of 8 kunt delen. Je krijgt zin om voor te lezen. Samen op de bank en niet alleen met je kind, ook met je partner. Samen genieten van Stem op de okapi: non-fictie in optima forma. | 1pos
|
Als Victor Bronckhorst op 11-jarige leeftijd zijn ouders verliest, wordt hij door zijn opa en oma in huis genomen. Victor had bij zijn ouders het idee dat hij niet welkom was. Hij is opgelucht dat zijn ouders er niet meer zijn. Victor lijkt precies op zijn opa. Ondanks het leeftijdsverschil en de sadistische karaktertrekken die zijn opa blijkt te hebben, ontstaat er een hechte band tussen Victor en zijn opa. Opa noemt Victor de uitverkorene die een belangrijke taak heeft te vervullen, een mens die alle capaciteiten bezit om de wereld te veranderen. Als Victor 16 jaar is, laat opa hem het belangrijkste boek uit zijn leven zien en geeft het aan Victor. Victor ontplooit zich tot een succesvolle zakenman. Hij is gecharmeerd van mannen die weten wat ze willen en zo nodig over lijken gaan. Victor kan goed
zijn emoties verbergen. De hechte band met zijn opa blijft ook na diens dood bestaan. Victor blijft trouw aan zijn opa’s gedachten. De gesprekken tussen Victor en zijn opa gaan ook na zijn dood
gewoon door, evenals de adviezen die opa hem geeft. Echter alles speelt zich alleen in het hoofd van Victor af. Victor ontwikkelt een idee, waarmee hij de door zijn opa gegeven taak kan volbrengen. Hij verzamelt een select groepje om zich heen die hem met hun specifieke kennis van dienst kunnen en zullen zijn. Keuning, Argolis en Vellinga assisteren hem met zijn project. Ze zijn veroordeeld tot samenwerking, zodat Victor krijgt wat hij verlangt. Victor was eraan gewend om bevelen te geven die opgevolgd werden. Hij wist hoe macht voelde en hoe hij ermee om moest gaan. Victor had al vroeg de kracht van macht geleerd. Victor is een heerser, een goed heerser omringt zich door een paar mensen die hij kan vertrouwen. Hij regeerde het land, de regering was zijn voetvolk. Twee jaar later wordt het land in de greep gehouden door een golf van onverklaarbare sterfgevallen. De chaos is compleet en het land verandert in een puinhoop met overal mensen die op de vlucht slaan. De geschiedenis lijkt zich te herhalen. De recherche zoekt een narcist, een schizofreen, iemand met een hoge intelligentie en veel geld, de bedenker van het product van de 21e eeuw. | 1pos
|
In het begin vond ik het wat moeilijk om me in het verhaal te vinden en me in Percy te kunnen verplaatsen. Maar gaandeweg lukte het me en leerde ik de personages en de ingewikkelde situatie waar ze in zaten kennen. Ik vond het een leuk en best goed bedacht verhaal. Ook was het leerzaam, er stonden veel dingen in over de Griekse mythologie en dat vind ik persoonlijk best interessant. Ik ben benieuwd hoe het verhaal verder zal gaan! | 1pos
|
Kate Mosse debuteerde in 1996 met haar roman De eskimokus. In 1998 verscheen de thriller Crucifix Lane van haar hand en daarna schreef ze nog vele kortverhalen. Ze werd echter pas in 2005 bekend met het eerste boek uit haar Languedoc trilogie Het verloren labyrint. Respectievelijk in 2007 en 2012 verschenen deel 2 en 3.
De schrijfster doet heel wat onderzoek voor ze een boek schrijft, redelijk cruciaal aangezien ze voornamelijk historische boeken schrijft. Ditmaal situeert het verhaal zich in Engeland, Fishbourne in West Sussex, waarvan ze afkomstig is. Het boek ademt ook helemaal de sfeer uit van het begin van de twintigste eeuw, knap.
De nacht van de vogels is een roman maar evengoed een thriller. Het boek wordt gecategoriseerd onder de noemer gothic novel, een genre dat mysterie, romantiek en horror vermengt volgens wikipedia. Dat horror gedeelte valt nogal mee, de andere twee eigenlijk ook. Het boek begint met een scène waarmee dadelijk de toon wordt gezet. Connie ziet dat enkele mannen samen komen aan de kerk en ze spot daar ook een vrouw die zich verstopt. Wat ze niet ziet is dat ze vermoord wordt. Et voilà. Alle ingrediënten, of toch bijna, zijn gepresenteerd.
Langzaam maar zeker duiken herinneringen op bij Connie. De vermoorde vrouw wordt bijna een week later pas gevonden. Mannen verdwijnen. Er gebeurt een en ander en er moet onderzoek verricht worden. De plaatselijke politie houdt zich bezig met de mannen vooral, maar het zijn Connie en Harry, de zoon van één van de verdwenen mannen die de moord onderzoeken.
Het is geen rasechte thriller en toch komt de thriller liefhebber aan zijn trekken. De manier waarop Connie en Harry vorderen in hun onderzoek is mooi beschreven. En dit tegen de dreigende achtergrond van wat de grootste overstroming van de streek ooit zal worden. De lezer wordt waarlijk meegesleurd in dit verhaal om te eindigen bij een knallende finale. Heel erg knap gedaan van Kate Mosse. De hoofdstukken wisselen ook regelmatig van perspectief. Veel afwisseling dus.
Het boek leest heel erg vlot, heeft een goede plot en is zelfs spannend. Mooie personages ook. En daarbovenop heeft ze de juiste sfeer weten te treffen. De nacht van de vogels is een overtuigend boek en absoluut een aanrader. | 1pos
|
Na meerdere boeken van Tess Gerritsen te hebben gelezen nam ik de chirurg mee op vakantie. Het leest als een trein en het blijft spannend. Ook al heb ik weinig interesse in alle medische zaken, Gerritsen weet het zo te beschrijven dat het relevant is voor het verhaal en interessant blijft. De Chirurg is alles behalve voorspelbaar en bloedspannend. Ik vond het meer dan jammer dat ik hem uit had. | 1pos
|
Een geweldig goed boek van Judith wat je in een ruk uitleest.
Goed omschreven hoe de jeugd doet en denkt als ze verliefd zijn.
De wending in het verhaal is erg spannend en je leest het dan ook in één keer uit,jammer want wat wil ik graag het vervolg lezen,nou kom maar op. | 1pos
|
Zonden van een minnares
De korte verhalen van deze auteurs :Roos Boum, Debora Degreef, Bella Makatini, Femke Bakker, Anneke van de Laar, Mirjam Hildebrand, Joyce Rookhuizen, Evelien Siersema, Marloes Vrijdag, Sylvia Peters, Karin Bisschops, Astrid Marijn, William Wilson, Walter van Dijk, Bert Kobus, Eugene Ammann, Oscar Spaans, Gert-Jan van den Bemd, Soraya van Kooij, Paula Reitsma, Bjorn ter Horst, Ingrid Wimpel, Johan van de Velde, Ysbrand Drost, Elena Machetti, Inge Moons en Suzanne Slotboom zijn gebundeld in dit boek De zonden van een minnares.
27 korte verhalen met hetzelfde thema maar allemaal met hun eigen verhaal. De auteurs weten je meteen mee te nemen in het leven van de minnares. Stuk voor stuk mooie verhalen die geschreven zijn en alles draait om de minnares die meer wilt en wraak nemen. Iedere wraak heeft zo zijn eigen verhaal met het waarom en het hoe. Spanning,humor,verbittering,bizar alles komt aan bod. . en je leeft mee met de diversiteit van de personages. Wat in ieder verhaal goed en duidelijk werd is dat de minnares zich moet schikken naar de tijd van de minnaar met alle gevolgen vandien.....
Ik lees niet veel korte verhalen maar al deze verhalen zijn zeer de moeite waard en van een zeer hoog niveau . Een aanrader en je steunt ook nog eens een goed doel namelijk: ONDERZOEK NAAR BORSTKANKER! | 1pos
|
Kinderpsychologe Iris heeft haar leven weer behoorlijk op orde. Haar praktijk in Den Haag loopt goed en ze brengt tijd door met haar vriendinnen Didi en Lein. Het enige dat ze mist is een leuke man in haar leven. Dat gemis wordt haar nog duidelijker als haar vriendinnen zwanger raken en Iris het gevoel heeft dat ze er niet echt meer bij hoort. Om haar sociale leven een boost te geven, laat ze zich door een collega overhalen om mee te gaan naar klein toneelgezelschap. Voordat Iris het weet krijgt ze een rol in haar maag gesplitst met alle gevolgen van dien.
Met Miss Verstand heeft Astrid Harrewijn een boek neergezet waar in een snel tempo van alles gebeurt. Misverstanden en hilarische momenten rollen over elkaar heen. Natuurlijk blijft ook een portie ellende niet uit. Verkeerde keuzes die leiden tot een opeenstapeling van geheimen. Op sommige vlakken wel voorspelbaar, er komen de nodige mannen voorbij, maar welke gaat het nu worden?
De af en toe wat serieuze Iris wordt goed afgewisseld met grappige bijpersonages en zelfs door een koffiemachine die de naam George draagt.
Opvallend is dat Astrid haar personages zo ‘gewoon’ neerzet. Hard werkende single vrouwen van net in de dertig die zoals het een goede chicklit betaamt, op zoek zijn naar de man van hun dromen.
Al met al een uitstekende afsluiting van dit drieluik. | 1pos
|
Kismet is het boek van moira en finn en de schrijver liethet me gratis lezen. en vroeg of ik er iets over wilde zeggen. graag zelfs met een waarschuwing. het is verslavend. je leest het snel uit omdat je wil weten hoe het afloop. het is romanties en toch ook spannend. ik ga hem zeker nog een keer lezen en nog een keer en hoop ook op meer avonturen van moira en fin. er is nog genoeg te vertellen. laat je ook verslaafd maken en droom mee. aanrader!!! dit had ik best als boek willen hebben in de kast tussen andere favorieten | 1pos
|
Loes is een van mijn favoriete auteurs en met dit boek had ze me ook weer helemaal te pakken. Ik ging er eerder voor naar bed, voor mij de maatstaf voor een goed boek:-) Loes vertrouwt trefzeker levensechte personages aan papier toe. Zonder poespas en levensecht. Een intrigerende vorm door de perspectiefwisseling en zeer invoelbare thema's en emoties. Chapeau Loes! | 1pos
|
Wulf Dorn heeft er een fan bij! Na trigger was ik reuzebenieuwd naar dit boek, en wat een verhaal, om van te smullen. Ik had het gevoel dat ik naar een film keek waar alles peilsnel op elkaar volgt en je absoluut wil weten hoe het verloopt. Er gebeurd zoveel en de spanning is voordurend om te snijden, een echte aanrader. Ik kan niet wachten op het volgende boek! | 1pos
|
Al een lange tijd had ik mijn oog op dit boek. Uiteindelijk heb ik via Instagram met een meisje een zogeheten Buddy read (het samen lezen van een boek) gedaan. En wat had ik spijt dat ik het boek nog niet eerder gelezen had.
Als je iemand bent die van mysterie, avontuur en vooral magie houd, is dit zeker een boek voor jou!
Vanaf het begin was ik benieuwd wat er allemaal gebeurde. De proloog en epiloog zijn namelijk in de derde persoon geschreven, terwijl alle hoofdstukken in de eerste persoon geschreven zijn. Dit houd in dat je een gebeurtenis leest in de proloog die de hoofdpersoon (Alina) overkomt.
Al snel wordt het duidelijk dat deze gebeurtenis zich vele jaren eerder afgespeeld heeft. Dit zorgt er voor dat je door wilt lezen. Je weet namelijk niet precies wat er toen gebeurd is, en de enige manier om dat uit te vinden is door te blijven lezen over Alina en Mal.
Wanneer je houdt van geweldige world-building, spanning en een flinke dosis magie en fantasie is dit zeker een aanrader voor jou! | 1pos
|
Vooraf
‘We waren al met z’n vieren toen Ida werd geboren, in een ongewoon koude zomernacht. Dankzij de bijna volle maan was het om twee uur nog zo licht dat we de sproeten op elkaars neus konden tellen. We waren vastbesloten wakker te blijven totdat we de eerste kreet van de nieuwe baby hadden gehoord. We hadden chips en cola meegenomen naar onze slaapkamer op zolder en onze warmste flanellen pyjama’s aangetrokken’ (2000: 11).
Twee zusjes en twee broertjes hebben een innige band met elkaar. De hoofdpersoon Ellen, met een zusje en een broertje boven zich en een broertje onder zich - dus keurig om en om -, ervaart de baby als een indringer en spreekt in gedachten een soort banvloek uit.
De baby blijkt een huilbaby met gezondheidsproblemen.
‘Ida was een spuugbaby. Het begon een dag of tien na haar geboorte: wat je erin stopte, kwam er vrijwel meteen weer uit. En niet gewoon een beetje kwijlen en burpend wat kots opgeven, zo was Ida niet. Zij lanceerde haar braaksel, de oogjes glazig en de vuistjes verkrampt; ze spoog het in één keiharde straal voor zich uit, alsof ze het in een baan om de aarde wilde brengen.’ (ibidem: 51)
De moeder wordt totaal door haar opgeslokt, erger de moeder raakt totaal in de ban van de kleine huilebalk en nog erger de moeder raakt totaal verstrikt in de meest angstige wanen. Ellen voelt zich verantwoordelijk en schuldig omdat zij de baby zoveel slechts heeft toegewenst.
Het verhaal, heel in het kort
Een volwassen en zwangere Ellen, wier relatie met Thijs beëindigd is, koopt het ouderlijk huis terug. Haar motieven zijn niet direct duidelijk. Dat het niet helemaal naar wens is met haar merken we bijna meteen. Er is sprake van duistere gebeurtenissen, die je ongemakkelijk maken maar die je niet kunt benoemen. Je griezelt vanaf de eerste zin.
Ellens leven lijkt een warboel van vrolijke en spookachtige jeugdherinneringen, die in de loop van het boek ernstige vormen gaan aannemen. Je voelt aan je water dat er noodlottige zaken staan te gebeuren. Feitelijk is er sprake van twee duistere geheimen. De eerste noodlottige gebeurtenis dient Dorrestein je op een presenteerblaadje aan, dat wil zeggen dat blad met kopjes en bordjes krijgt langzaam vorm als een ouderwetse, analoge foto in een ouderwets ontwikkelbad. Maar de is bijna nog adembenemender; lees het motto:
‘noem mij, noem mij, spreek mij aan,
o, noem mij bij mijn diepste naam.’
Tussen haakjes: ik moest hierbij bijna meteen denken aan de cristal meth producerende scheikundeleraar uit Breaking Bad, maar dat komt geheel op mijn conto, ik moet wat minder Netflix kijken ;-), maar de intensiteit van het motto blijft dezelfde: diep, heftig, eenzaam, uit de krochten van de aarde welt de stem op.
Het is moeilijk veel van het verhaal prijs te geven vanwege de hoge spoiler-dichtheid.
Vorm
De structuur van het vertelde is best ingewikkeld. Ik had hem niet direct door. Ik vond allerlei rare anachronismen, dacht ik, van chips en cola in 1957, en indiakatoenen jurken en bellbottombroeken in 1958, maar op een gegeven moment had ik het door. Ellen bladert zo nu en dan in het ‘nu’ - zwanger zijnde in haar ouderlijke huis dat zij teruggekocht heeft -, door het fotoalbum van hun gezin van vroeger. Dat is een prachtige vondst, want zo creëert Dorrestein een structuur om allerlei gedachten uit allerlei tijden en uit de meest verre diepten van het geheugen haast at random naar voren te brengen. In het begin is het chaos en snap je nog niet wat er gebeurd is. Maar gaandeweg komt er meer licht op de verschillende verhaallijnen. En at random is het natuurlijk helemaal niet; het is allemaal zorgvuldig gecomponeerd.
Volgens mij zijn er drie verhaallijnen:
1. die van Ellens vroege jeugd;
die van Ellen in het kindertehuis;
die van Ellen in het nu: zwanger, in het ouderlijk huis, ziek, genezend (in meer opzichten).
Stijl
Dit boek heeft veel minder de typische Dorresteinsiaanse stijl, die van een behoorlijk vette ironie of ironiserende wijze van schrijven. Mij bevalt dat zeer. Die tamelijk vette stijl gaat soms een beetje tegenstaan. Haar taalgebruik is redelijk op het populaire af. Soms vind ik dat helemaal prima, soms ergert het me een beetje. Het lijkt soms een trucje te worden. Zie bijvoorbeeld boven het citaat over baby Ida.
Maar Dorrestein is in alle opzichten ongelooflijk taalvaardig. Kijk maar eens naar de titel: Een hart van steen: die blijkt zowel op het letterlijk als het figuurlijk niveau te slaan. Dorrestein is wel een beetje bang dat de lezer het niet goed begrijpt.
Thema
Dit boek heeft een uitgesproken Dorresteinthema: de spookgestalten van het gezin, maar ook heel letterlijk de spoken, de griezeligheden, de duistere dingen, de narigheid die kinderen kunnen overkomen en te vaak overkomen binnen een gezinssituatie die veilig en warm zou moeten zijn.
‘Onder papa’s paraplu, had hij gezegd, kan je nooit iets overkomen, Ellen. Nooit. Misschien, misschien is het dankzij de kracht van mijn bezwering en de magie van zijn bescherming dat ik de tragedie van toen heb overleefd. De belofte van veiligheid, door een ouder gedaan aan een angstig kind, is immers de belangrijkste belofte uit een heel mensenleven.’ (ibidem: 230)
De haren rijzen je te bergen. Ik vroeg me in ieder geval af hoe Ellen in staat zou zijn een baby op te voeden.
Daarin schuilt de hoop in dit duistere boek, een griezelverhaal: het nieuwe leven, en Ellen gelouterd gaat alles goedmaken. Tenminste zo heb ik het gelezen. Ik denk dat het einde open genoeg is voor een minder hoopvolle interpretatie.
‘Mijn buik raakt het fornuis en meteen porren elleboogjes me in protest, knietjes wrikken, voetjes schoppen. Het is daar een leven van jewelste. Die heeft er zin in. Ze jan haast niet meer wachten’ (ibidem: 237)
Waardering
In de loop der jaren heb ik veel van Dorrestein gelezen, niet alles, ik heb dan ook een behoorlijk boekenplankje vol met haar boeken, niet alles.
Deze roman is beslist een van haar beste.
In totaal heb ik drie romans van haar gelezen, dit jaar:
Reddende engel, dat ik een beetje vond tegenvallen; qua sfeer en qua zinnen echt geweldig, maar het verhaal kwam niet helemaal van de grond en de karakters waren ook niet helemaal je van het. Ironiserend.
Ontaarde moeders: echt geweldig: heftig, lekker feministisch, grappig; ook niet bijster opwekkende gezinssituaties. Behoorlijk ironisch. Een favorietje van mij.
Een hart van steen; dit vind ik qua problematiek de heftigste. Qua verhaalopbouw heel ingenieus; spannend; enerverend. En een stuk griezeliger dan Reddende engel.
Over de auteur
Renate Maria Dorrestein (Amsterdam, 25 januari 1954) is een Nederlandse schrijfster, journaliste en feminist.
Zij groeide op in een rooms-katholiek advocatengezin in Amstelveen. Na de nonnenschool en het gymnasium aan het Keizer Karel College ging ze als leerling-journalist werken bij Libelle en Panorama. Door de vele reizen die ze kon maken voor het blad en de ervaringen die ze opdeed, werd haar persoonlijkheid en daardoor ook haar schrijfstijl gevormd. Na een aantal jaren ging ze in 1977 freelance schrijven. Midden jaren zeventig was Dorrestein al samen met een vriendin het productiebureau Proburo gestart, dat bijlagen verzorgde voor tijdschriften. In de periode 1977 - 1982 publiceerde ze in Het Parool, Viva, Onkruid en Opzij. Van laatstgenoemd tijdschrift was ze van 1982 tot 1987 redacteur, waarna ze zich verder in feministische richting ontwikkelde. Ze was in 1986 betrokken bij de oprichting van de Anna Bijns Stichting, die elke twee jaar de Anna Bijns Prijs uitlooft voor ‘de vrouwelijke stem in de letteren’. Ze werd ambassadeur van het feministische online-tijdschrift LOVER.
Als romancier debuteerde Dorrestein in 1983 met Buitenstaanders. Naast vele romans schreef Renate Dorrestein twee autobiografische boeken, in 1988, Het perpetuum mobile van de liefde over haar zelfmoordzusje en in 1993, Heden ik over de ziekte ME die zich in 1991 bij haar aandiende. De zelfmoord van haar zusje in 1979 is op haar persoonlijkheid en haar schrijverschap een grote invloed geweest, evenals de ziekte ME, die ruim tien jaar haar leven beheerste. Ze richtte in 1993 het ME-Fonds op ter bevordering van onderzoek naar ME/CVS. Het fonds moest door geldgebrek worden opgeheven in 2004.
In 1993 ontving Dorrestein de Annie Romeinprijs voor haar hele werk. Verder kreeg ze voor Een sterke man een nominatie voor de Libris Literatuur Prijs, en een nominatie voor de Publieksprijs voor Een hart van steen. In 2002 werd Zonder genade genomineerd voor de AKO Literatuurprijs. Ook kreeg ze twee internationale nominaties. In 1997 schreef ze op uitnodiging van de CPNB het Boekenweekgeschenk onder de titel Want dit is mijn lichaam.
Veel van haar boeken zijn vertaald. In veertien landen (o.a. de VS en Japan) zijn romans van Dorrestein verschenen.
Met haar werk Mijn zoon heeft een seksleven en ik lees mijn moeder Roodkapje voor (2006) had Dorrestein een primeur: op haar initiatief was achterin reclame opgenomen van een product voor vrouwen in de overgang.
Renate Dorrestein schreef het Boekenweekessay 2008 Laat me niet alleen.
In september 2017 maakte Dorrestein bekend dat zij aan een ongeneeslijke vorm van slokdarmkanker lijdt.
Auteur: Renate Dorrestein
Titel: Een hart van steen
Verschijningsdatum: juni 2014
Druk: 24
ISBN10 9490647365
ISBN13 9789490647360
Uitgeverij: Singel Uitgeverijen
220 pp.
Ik las de Pandora-uitgave uit 2000 | 1pos
|
Ook ik vind het een schitterend boek, ik heb ook "iets" met de 2e wereldoorlog, uitermate fascinerend. En inderdaad, nooit geweten dat er zulke gruwelijke praktijken in Parijs gebeurd zijn. | 1pos
|
Na veel goede verhalen te hebben gehoord over de thrillers van Arlidge waren de verwachtingen hoog gespannen. Wellicht iets te hoog.
Het boek krijgt van mij 4 sterren omdat ik geen 3,5 kan geven.
Iene miene mutte leest lekker vlot weg. De korte hoofdstukken en verschillende invalshoeken pakken goed uit.
Het einde stelt mij echter flink teleur. Een erg goedkope aanzet richting het volgende boek. Alsof het verhaaltjes zijn die je gratis bijbedoelingen boodschappen kan sparen om klanten te binden.
Desalniettemin een zeer vermakelijk boek. In drie avonden weg gelezen, dus prima voor tussendoor. | 1pos
|
Helaas werd ik niet ingeloot voor de leesclub met dit boek op Hebban. Aangezien je ook mag aansluiten met je eigen boek, en ik heel erg benieuwd was naar dit boek, was het e-book dus snel gekocht.
Toen ik las dat de meesten de boeken inmiddels hadden ontvangen begon ik zelf ook te lezen, mijn ervaring is dat ik soms iets te snel lees en een leuk boek dan eigenlijk beter wat later kan starten. En ja ook nu had ik een boek weer erg snel uit, maar wat wil je ook, het is een heerlijk feelgood verhaal dat je, zoals mij nu, naar zomerse oorden brengt!
Het is het verhaal van Cleo en Luc. Cleo zegt haar baan op om een huis in Montpellier te gaan schilderen, hoe ik er bij kwam weet ik niet maar ik dacht dat ze de buitenkant van het huis moest schilderen maar het ging dus om de binnenkant. Luc is haar buurman, die ze op een wel heel grappige manier leert kennen. Ze gaan samen op stap en leren elkaar kennen, van beide kanten is er een klik maar echt uitspreken naar elkaar doen ze dat niet, Cleo heeft wat reserves en Luc heeft zijn geheim.
Onverwacht moet Cleo plotseling terug naar London waar ze vandaan komt, gelukkig laat Luc het er niet bij zitten en zoals een feelgood betaamt heeft het boek een fijn einde! | 1pos
|
een leuk boek om even tussen door te lezen. Vlot geschreven en leuk om te lezen.
kon het boek niet weg legen heb het dan ook in een adem uit gelezen.
zal een gaan zoeken naar het ander boek van 2017 hoop het ook zo goed is alles deze.
op naar het volgende boek. | 1pos
|
Lauren Beukes heeft met “Gebroken Monsters” een intrigerend boek afgeleverd, Het verhaal begint met het vinden van het lijk, pardon, het halve lijk van Daveyton, een tienjarig jongetje. De bovenkant van Daveyton is gelijmd op de onderhelft van een hert, het is niet erg professioneel gedaan. Het “kunstwerk” wordt gevonden vlakbij een bushalte, in de buurt wordt een krijttekening van een deur aangetroffen. In eerste instantie lijkt dit een onbelangrijke aanwijzing, later zal blijken dat de deur een belangrijke rol in De Droom speelt. Rechercheur Gabriella Versado wordt op de zaak gezet, bekwaam leidt zij het onderzoek ,stapje voor stapje komt ze dichter bij de moordenaar. Intussen ontwikkelen zich meerdere verhaallijnen die door de auteur langzaam maar zeker in elkaar gevlochten worden tot een prachtige climax op het einde van het boek. In het begin leest het boek als een thriller, er sijpelen af en toe wat fantasy-achtige elementen in. De dochter van Gabriella,Layla en haar vriendin Cas/Isa spelen met vuur op het Internet. De kunstenaar Clayton heeft heel aparte ideeën over kunst en blijkt ineens veel meer talent te hebben dan vooraf gedacht werd, de Droom geeft hem veel inspiratie. En dan is er nog het verhaal van TK en zijn vriend Ramon, twee daklozen die voortdurend op zoek naar bruikbaar materiaal uit verlaten huizen. Ramon herkent de krijtdeuren en wil op onderzoek uit. Tot slot ontwikkelt zich de verhaallijn van Jonno en zijn vriendin Jen Q, een dj. Jonno komt meer en meer in de ban van video streaming en raakt verslaafd aan kortdurende roem. De moordenaar maakt nog een aantal slachtoffers, het verhaal wordt duisterder, hallucinogeen en ingewikkelder. Als lezer wordt je in een maalstroom meegezogen tot de uiteindelijke climax. Een heerlijk boek waarin een somber beeld wordt geschetst van het leven in Detroit, a.h.w. het einde van de Amerikaanse Droom. Wordt de deur open gezet naar een nieuwe Droom? | 1pos
|
Met spanning heb ik gewacht op de "derde De Winter". Nadat het uitstekende Schone Kunsten werd overtroffen door Tweede Adem, waren mijn verwachtingen hoog gespannen voor de nummer drie uit de reeks met De Winter.
Zou Corine Hartman in staat blijken zichzelf weer te overtreffen? Het antwoord is volmondig JA! Open einde is in één woord geweldig. Het is spannend, gevoelig, realistisch en met de nodige (onderkoelde) humor gelardeerd.
Het verhaal bestaat feitelijk uit twee verhaallijnen. Enerzijds de moordzaak die opgelost moet worden en anderzijds de langverwachte ontknoping rond Suzan, de verdwenen dochter van Nelleke.
Corine past alle puzzelstukjes netjes in elkaar zodat er een prachtig verhaal ontstaat. En niets is voorspelbaar; je blijft tot het einde toe in spanning. Vanaf het eerste hoofdstuk sleept ze je bij de haren. Pas in hoofdstuk 5 keert Nelleke de Winter terug. Ik betrapte mezelf er op dat ik zo in het verhaal zat, dat ik met enige verbazing bij hoofdstuk 5 dacht: Oh ja, het is een De Winter-case!
Vervolgens ontmoet je alle oude bekenden weer: de collega's van Nelleke, Jaap en zijn dochters, de hond Daya, vriendin Simone; een feest van herkenning.
Ik ben sinds Schone kunsten) totaal verslingerd aan Nelleke. Behalve een heldin is ze een mens van vlees en bloed. Dit blijkt eens te meer in Open einde.
Hoewel de titel anders doet vermoeden is er geen sprake van een open einde. Noch rond de moord, noch rond Suzan. De schrijfster laat ons niet met vragen achter. Toch moet je het verhaal gelezen hebben om de titel te kunnen begrijpen. Pas dan wordt duidelijk waarom de flaptekst vermeldt dat Nelleke een ('onmenselijk') hoge prijs moet gaan betalen.
De emotionele prijs die de lezer moet betalen is helaas minstens zo hoog: dit is de laatste De Winter. | 1pos
|
'Het meisje uit het verscholen dorp' is het 2de deel van de oorlogstrilogie van Irma Joubert en het vervolg op 'Hildegard', alhoewel enkel de bootovertocht het gemeenschappelijk punt is.
Bij het begin van dit boek had ik wat meer moeite om in het verhaal te komen. Er zijn 2 verhaallijnen: het wedervaren van Mentje De Vries in de oorlogsjaren en het leven van de Zuid-Afrikaan Tinus.
Het verhaal van Tinus viel mij in het begin niet echt mee, maar eens de verhaallijnen samen komen, is het opnieuw een meeslepend en intens ontroerend geheel geworden.
Het verscholen dorp was mij totaal onbekend en na wat opzoekingswerk op internet, kon ik alles veel beter volgen.
Dergelijke boeken, een mix van waargebeurde feiten en fictie, kan ik enorm appreciëren. Op een aangename manier ontdek je weer een flinke brok geschiedenis.
Ik kijk uit naar het laatste deel want ik zit voorlopig nog met enkele vragen over het verdere leven van de hoofdpersonages van deze mooie trilogie. | 1pos
|
Een 20-tal jaren na het huwelijk van Mr. Darcy en Elisabeth Bennet, 5 dochters en 2 zonen later...
Mr & Ms Darcy zijn op handelsmissie naar Constantinopel en laten hun 5 dochters in Londen logeren bij de Fitzwilliams, onder hoede van Fanny, zelf moeder van 2 kinderen.
Laat het nu zijn dat de 5 dochters al even kleurrijk verschillend zijn als Elsisabeth en haar zussen destijds.
De Fitzwilliams hebben hun handen vol aan de 5 jonge meisjes, die één voor één staan te popelen om een stapje verder de wereld in te zetten, ieders op hun manier...
In het begin is het even wennen aan alle namen die de revue passeren, maar op de duur valt het allemaal in z'n plooi. Het wordt nog leuker als Lydia haar intrede doet, haar spontane zelve, niet te stoppen wat party's en bals betreft.
Héérlijk vervolg op Pride&Prejudice. Een aanrader voor alle liefhebbers van Jane Austen's bestseller! | 1pos
|
Lieve mama, het nieuwste boek van Esther Verhoeff is weer een spannende thriller geworden! Het verhaal draait om het stel Werner en Helen. Werner is eigenaar van verschillende restaurants en Helen is verpleegkundige in het ziekenhuis. Ze wonen in een mooi vrijstaand huis met hun drie puberende kinderen. Ze leiden een prettig leven totdat ze in hun eigen huis overvallen worden. Deze gebeurtenis verstoort hun onbezorgde leven. Het verhaal wordt verteld vanuit Helen en Ralf, de vriend van de overvaller. Deze karakters worden goed neergezet en door de verschillende verhaallijnen wordt de spanning versterkt. Het einde van het boek wordt snel afgewerkt, wat jammer is omdat de rest van het boek wel in een prettig tempo wordt verteld. Het plot van het boek is onverwacht, wat dit boek zeker de moeite waard maakt om te lezen. Een sterke thriller weer van Esther Verhoeff en zeker een aanrader! | 1pos
|
Leest als een trein, veel verhaallijnen, non-fictie mooi verweven, beeldende taal, prachtige plottwist. Kortom: een geweldig debuut! | 1pos
|
De wateraap is een verrassend debuut van Mariken Heitman. Biologiestudente Elke is op zoek naar het ware verhaal van deze wateraap, maar vooral ook naar zichzelf. Wie ben je als je je vrouw noch man voelt? Een actueel verhaal over gender en de zoektocht naar de eigen identiteit, aangevuld met een voelbare liefde voor de natuur. Het boek is prachtig geschreven en bevat zeer veel herkenbare passages – tijdens het lezen heb ik heel wat bijzondere quotes genoteerd. Alleen het einde voldeed niet honderd procent aan mijn verwachting. Hoewel het verhaal niet anders had kunnen eindigen, vond ik dat het allemaal opeens heel snel ging. De reis naar de laatste pagina was echter een prachtige.
Biologiestudente Elke raakt tijdens haar studie gefascineerd door de theorie van de wateraap, een evolutionaire maar onbewezen link tussen aap en mens. Deze theorie stelt dat er in de evolutie van aap naar mens een tussenvorm was die in of bij het water leefde, een korte, natte episode die onze menswording onherroepelijk vorm gaf. Elke voelt zich verwant met deze aap. Ook zij is een tussenvorm. Niet tussen mens en aap, maar tussen man en vrouw. En tussen kind en volwassene. Vanaf het moment dat de puberteit zijn intrede maakte, worstelt Elke. Wie is ze eigenlijk?
"Ze zette de vaas op mijn tafel en vroeg of ik een jongen of een meisje was. Een meisje, antwoordde ik iets te snel en ik deed wat ik altijd deed: ik probeerde niets van die vraag te vinden, niet te blozen in ieder geval, of weg te kijken. In deze leeftijdsfase vroegen kinderen dat aan iedereen."
Het onderwerp gender is aanwezig doorheen heel het boek. Elke vindt het moeilijk om zichzelf in het hokje man of vrouw te plaatsen. Ze is in zichzelf gekeerd en denkt veel na over haar eigen identiteit. Het is echter geen meisje dat op de barricades springt of actie voert voor genderneutrale wc's. Juist de reflectieve manier waarop ze naar zichzelf kijkt, zonder de samenleving te willen veroordelen maakt het boek erg leerzaam.
"'Is het belangrijk, man of vrouw te zijn?’ De vraag lag voor de hand, leek relevant totdat ik hem hardop uitsprak."
Tegelijkertijd is het verhaal erg herkenbaar. Vooral de passage die zich afspeelt in een openbaar toilet kwam me erg bekend voor. Als Elke naar het vrouwentoilet gaat, wordt ze vaak aangekeken door de andere vrouwen. Of er zelfs op aangesproken dat ze zich in de verkeerde toiletruimte bevindt. Andere vrouwen zien in haar een man. Als vrouw met kort haar en een jongensachtige uitstraling is dit iets wat ik in mijn leven al meerdere malen heb meegemaakt. Alleen zijn mijn reacties meestal niet zo bedeesd als die van Elke.
Iedere zomer helpt Elke haar oudtante Ko in de moestuin. Ze zaait bieten, stekt kool en wiedt onkruid. In de tuin observeert ze het leven van groeien tot aan sterven. Het is dan ook in deze tuin dat ze besluit om zelf te gaan leven en van haar obsessie voor de wateraap haar afstudeeronderzoek te maken.
Dat Mariken Heitman biologe is, met een liefde voor alles wat groeit en bloeit, merk je aan alles. De prachtige bewoordingen waarmee ze schrijft over het buitenleven - van een vos tot de composthoop - doen je verlangen om je regenlaarzen boven te halen en een wandeling te maken op het platteland. De wateraap lijkt bijna een ode aan de natuur.
Wanneer Elke besluit de wateraap tot haar afstudeeronderwerp te maken, gaat ze op reis naar Wenen. Daar woont een onderzoekster die hét boek schreef over de wateraap. Een boek dat Elke altijd met zich mee draagt. In een nieuwe stad, kan ze ook een nieuwe Elke zijn.
"Alle grote steden leken op elkaar. Misschien kwam het door de standbeelden: de mannen op paarden, de turende of vorsende mannen, de mannen die Turken, Moren, katholieken of juist gereformeerden, draken of een combinatie daarvan hadden verslagen, die mannen kwamen me bekend voor. De vraag die onbeantwoord bleef, was of ik in elke grote stad dezelfde was. Want zo voelde het niet."
In Wenen wordt Elke verliefd. Kan de liefde haar helpen zichzelf te vinden? Of krijgt ze hierbij meer hulp van de dichter? Hij/zij is een mysterieus personage, die bijna een mentorrol vervult voor Elke. Als lezer wilde ik haar af en toe een schop onder de kont geven en gelukkig is de dichter degene die dit ook in werkelijkheid doet. Al geven deze ontmoetingen het boek ook onverwacht een magisch realistisch tintje.
"Ze had me gekust. Ik was de gekuste. Daarna wilde ze met me dansen. Ze kon niet weten dat ik niet eerder zo zoende. Zo gemeend. Alle aarzeling leek uit me verdwenen. Ik was veranderd in een rechte lijn zonder begin."
Elke voelt zich man noch vrouw, volwassene noch kind. Als haar afstudeeronderwerp - de wateraap - haar naar Wenen leidt, krijgt ze de kans om zichzelf opnieuw uit te vinden. Ze wordt verliefd. Kan ze net als de wateraap aan land gaan? ★★★★
Deze recensie verscheen ook op Boekvinder.be. | 1pos
|
In De sleutel van de Sleedoorn (The Blackthorn Key) laat auteur Kevin Sands ons afreizen naar het Londen van 1665. Het debuut van de Canadees werd meteen een wereldhit en is reeds in dertien talen gepubliceerd. In Nederland heeft hij een goed onderkomen gevonden bij Uitgeverij Gottmer, die garant staat voor mooie kinderboeken. Sands studeerde theoretische natuurkunde en de vraag is of hij een historisch tijdperk natuurgetrouw weet te vangen.
De sleutel van de Sleedoorn is het avontuur van de veertienjarige Christopher, een weesjongen die het geluk heeft dat hij in dienst is genomen door de vriendelijke apotheker Benedict Sleedoorn. Christopher is gezel (leerling) in een apothekerszaak en leert naast Latijn ook codes ontcijferen zodat hij de recepten van zijn baas kan lezen en bereiden. Het gevaar dat andere apothekers – zoals de gemene apotheker Stubbe – recepten stelen, ligt op de loer.
Er is echter nog een veel groter gevaar: de laatste tijd is er een geheime sekte actief die apothekers vermoordt. Als Christopher voor zijn verjaardag van zijn meester een hanger krijgt met een geheime sleutel, denkt hij dat de wereld niet mooier kan worden. Juist dan slaat het onheil toe. Zijn meester wordt aangevallen. Samen met zijn vriend Tom gaat Christopher een bloedstollend avontuur tegemoet. Kan Christopher het raadsel ontcijferen en de sekte ontmaskeren?
Sands weet de toon van een spannend YA-boek uitstekend te raken. Het is een verhaal vol met humor, vaart en avontuur. Het is ongemerkt zeer educatief. Niet alleen leert de jonge lezer veel over het na-Middeleeuwse Londen, maar er staan ook veel raadsels en codes in het boek, waardoor de lezer actief bij het verhaal wordt betrokken. Voor een debuut is dit niet alleen erg knap gedaan, maar vooral ook ongelofelijk eigentijds. De natuurkundige weetjes zijn weergaloos.
De belangrijkste feiten in het boek kloppen. De sfeer staat als een huis. Als lezer loop je door de zeventiende-eeuwse straten van Londen. (Dit is de periode dat we de Middeleeuwen zijn gepasseerd maar gildes nog steeds bestaan, terwijl wetenschappelijk onderzoek niet langer een godszonde is.) Achterin het boek geeft Sands aan dat hij in sommige gevallen keuzes heeft moeten maken om het verhaal helder te houden. Dat is zijn goed recht en komt de leesbaarheid zeker ten goede en houdt tegelijkertijd het tijdsbeeld prima in stand.
Toch staan er rariteiten in die niet helemaal kloppen. We noemen dat anachronismen: dingen (zoals snoepjes, verjaardagstaarten, zetpillen en luiers) die niet helemaal passen in die tijd. Op die momenten is het duidelijk dat iemand van onze tijd aan het woord is en dat haalt de kenner uit het verhaal. De auteur is dan ook geen historicus, maar een natuurkundige en dat enthousiasme spat van iedere bladzijde af.
Het boek is in ik-perspectief geschreven, dat goed bij het verhaal past. De ik-figuur Christopher verzint constant hoe het avontuur verder gaat. Als lezer ren je met hem mee om te weten wat er nu weer gaat gebeuren. Door zijn ogen zie je de wereld om hem heen. Het boek is hierdoor heel levendig en soms zelfs ontroerend. De sleutel van de Sleedoorn is echt om te smullen zo leuk.
Kanttekening is wel dat de gedachten van Christopher soms ietwat volwassen of te eigentijds zijn voor een zeventiende-eeuwse 14-jarige jongen. Maar dat zijn details.
Het Nederlandse omslag wijkt geheel af van het Engelstalige. Op het Nederlandse zien we een jongen door de straten van Londen lopen. Door het lettertype en de straatkeien weet je meteen dat je ergens in een (na-)Middeleeuws verleden bent beland. Op de achterflap zien we een schrijfveer, perkament en een rood zegel. Kortom: een prachtig historisch beeld wordt geschapen.
Op de Engelstalige versie gaan ze meer voor het avontuur en zie je Christopher op het moment dat hij de sleutel gebruikt. Het historische element komt niet aan bod. Een kwestie van smaak. Beide vertellen je een deel van het verhaal waarbij Gottmer een uitstekende keuze heeft gemaakt.
Op de paar historische missertjes na en het gevoel dat er soms een ouder persoon aan het woord is, is dit een geweldig avonturenboek voor kinderen van 10 jaar en ouder. In De sleutel van de Sleedoorn valt zoveel te beleven en te ontdekken dat het een zeker een aanrader is. | 1pos
|
Voor het eerst een Novelle gelezen en wist niet goed wat er van te verwachten. Een boekje met een prachtige cover. Een novelle is een klein boekje en ik vind het dan ook knap van de schrijfster dat er toch een mooi verhaal met een duidelijke boodschap in zit Ik ging er van uit dat het vooral over de muziek zou gaan. Dit speelt wel een rol in het boekje maar het ging meer over de relatie tussen Helle en haar man Frank. Het gaat over Helle die druk aan het repeteren is met het koor voor het Weinachtsoratorium. Als het zover is wil Helle indruk maken op haar man. Wel heeft ze haar man en zoon een beetje verplicht om te komen kijken. Als ze na de voorstelling haar man wil opzoeken is deze al verdwenen en naar huis. Helle is boos en vreselijk teleurgesteld. Voor mij begint hier het verhaal pas echt voor mij en wordt de boodschap duidelijk. De relatie blijkt niet zo goed en stabiel te zijn als zij wel dacht en je voelt tijdens het lezen de worsteling van Helle. Het verhaal heeft een duidelijke boodschap voor mij. Een vrouw met het zogenaamde nestsyndroom en hoe daar mee om te gaan. Het boekje las lekker weg en ik geef het graag 4 sterren | 1pos
|
(Recensie komt oorspronkelijk hier vandaan: https://nlboekenrecensies.wordpress.com/torak-en-wolf-avonturen-uit-een-magisch-verleden-michelle-paver/)
Torak en Wolf: Avonturen uit een magisch verleden– Michelle Paver
Het is winter. Torak is 12 zomers oud. Een beer terroriseert het Woud. Wanneer Toraks pa gedood wordt door de beer, onthult hij iets aan zijn zoon. Torak moet naar de Berg van de Wereldgeest gaan om ervoor te zorgen dat de beer wordt vernietigd. Maar Torak is alleen en op de vlucht. Hij heeft nog maar één keer in zijn leven andere mensen gezien – en daar heeft hij geen goede herinneringen aan overgehouden. Dan wordt hij ineens gevangengenomen door de Ravenstam, samen met zijn enige vriend, Wolf een welp die zijn familie heeft verloren na een overstroming en die torak nu als leider van de roedel ziet. Een meisje van de Ravenstam, Renn, helpt Torak om te vluchten. Maar is zij te vertrouwen – en zal Torak de Berg vinden en het Kwaad kunnen stoppen?
De stemming is snel omgeslagen, op het moment waren Torak en Va nog vrolijk grappen aan het maken, op het volgende moment is de Beer op weg naar hun kamp. Va ligt op sterven en Torak moet de tekenen des doods maken op zijn vader. Zodat alle drie zijn zielen bij elkaar blijven als ze het lichaam van zijn vader verlaten. Va vertelt dat Torak naar de Berg van de Wereldgeest moet gaan.
Als Torak weg vlucht van het kamp, hoort hij de beer. Va roept hem nog na: “Rennen, Torak!”
De volgende dag kan Torak het nog nauwelijks bevatten dat hij Va is kwijt geraakt. Hij staat er nu helemaal alleen voor, hij zelf kent helemaal geen mensen, want Va heeft hem alleen in het Woud opgevoed, weg van alle stammen.
Als Torak later op die dag een wolvenpup vindt, die zijn familie is verloren door een overstroming, weet Torak niet of hij mee moet leven met de pup, of hem moet negeren.
De pup vindt Torak wil interessant. Hij zit er namelijk uit als een mens, maar heeft de ogen van een wolf en ruikt er zelf naar!
Dit is het begin van een vriendschap die de hele serie door gaat. In dit deel is Wolf de gids voor Torak. Wolf begeleidt Torak namelijk naar de Berg van de Wereldgeest. De pup heeft geen flauw idee waarom, maar het voelt goed.
Als ze later een groep mensen tegen komen gaat het flink mis, Torak jaagde in hun gebied, dat is verboden en kan bestraft worden met de dood.
Kan Torak nog optijd bij de Berg van de Wereldgeest komen, of heeft de stam hem afgeremd?
Hoewel dit eigenlijk een kinderboek is (het is vanaf 11 jaar), sleept het taalgebruik van het boek Torak en Wolf je mee in hun wereld van misschien wel duizend jaar geleden. Omdat het taalgebruik zich zo heeft aangepast aan de wereld van de serie, is het prima te lezen voor elke leeftijd, kinderlijke taalgebruik vond ik het zeker niet.
In het eerste deel van de serie lees je al over een grote karakterverandering van Torak. Hij groeit heel erg in dit verhaal. Ook leest het boek gewoon ontzettend makkelijk weg, dus als je een keer even niet te doen hebt, kan je makkelijk dit boek pakken om het te lezen.
Ik geef dit boek 3,5/5 sterren. | 1pos
|
Den döende detektiven (De stervende detective) of Het laatste woord van de Zweedse schrijver Leif. G.W. Persson is één van de decemberboeken van de FB-page 'Literatuur uit het hoge Noorden'. Het is mijn eerste boek van deze auteur die nochtans heel veel succes kent in eigen land. Dit boek is de negende thriller (eerder detective) van zijn hand. Nu speelt zijn personage Lars Martin Johansson, de nu gepensioneerde chef van het nationale politiekorps opnieuw de hoofdrol (afwisselend met anti-held Inspekteur Evert Bäckström).
Lars belandt na een beroerte te hebben gehad in het ziekenhuis, waar hij een verhaal krijgt te horen van zijn behandelende arts over een reeds lang verjaarde zaak die tijdens het verloop ervan best veel stof deed opwaaien. De zaak gaat over de verkrachting en de moord van de 9-jarige Yasmine. De vader van deze vrouwelijke arts, een dominee, zou in de loop van zijn carrière een biecht hebben gehoord waardoor deze gruwelijke misdaad mee opgelost had kunnen worden. Namen gaf de dominee zijn dochter echter niet. Of sprak ze niet de volledige waarheid?
Het verhaal speelt zich feitelijk grotendeels af in de sofa van Lars omdat hij het in zijn nieuwe niet meer zo bourgondische leven leven een pak rustiger aan moet doen en zijn oude ongezonde leventje niet zomaar meer mag oppakken. Uiteraard lukt dit voor oude vossen zoals hem niet altijd... Hij heeft wel enkele helpers die hem daarin moeten bijstaan en hem ook assisteren om deze zaak mee op te lossen. Het verhaal vordert dan ook traag maar zeker. Zelfs als de dader bekend wordt, wordt niet meteen duidelijk wat er zal gebeuren en verschuift de aandacht naar het dilemma tussen hoe recht doen gelden in een rechtsstaat en rechtvaardigheid. Dat kan je ook wel verwachten van een professor in de criminologie als Persson uiteraard. Ik vond dit boek origineel, zeer goed geschreven met een aparte wat humoristische stijl, zin voor detail en met uit de wol geverfde karakters. Ik kijk er naar uit om meer van deze reeks te lezen! Met dank aan de films 'En pilgrims död' en 'Den fjärde mannen' stelde ik me trouwens ook steeds één van Zwedens beste acteurs Rolf 'Roffe' Lassgård voor in de rol van Johansson, een leuke bijkomstigheid toch. | 1pos
|
'De Afwezigen' gaat over Joshua, gevierd saxofonist en ernstig verslaafd aan drugs, die van de ene op de andere dag van de aardbodem lijkt verdwenen. In verschillende verhalen, verteld door mensen die tijdens diverse stadia in zijn leven zijn pad kruisen, leer je Joshua kennen. Het moment dat de vertellers Joshua leren kennen of deel uit maken van zijn leven is tijdens een essentiële gebeurtenis of kantelpunt in hun leven. Rode draad is, behalve de muziek, dat er in ieder deel iemand wordt gemist die afwezig is, hetzij doordat iemand verlaten is, hetzij door de dood afscheid heeft moeten nemen, zoals in het verhaal van Sarah die ondergedompeld is in rouw door het plotselinge overlijden van haar vader. En juist die afwezige persoon bepaalt hoe de persoon waar het hoofdstuk over gaat zijn leven verder leeft. Het bijzondere is dat hoewel Joshua de hoofdpersoon is, het verhaal op geen enkel moment vanuit zijn eigen perspectief wordt verteld. Het verhaal springt heen en weer in de tijd en hoewel dat misschien voor het verhaal niet echt nodig was geweest, bouwt het toch net iets meer spanning op. In alle hoofdstukken kom je steeds iets meer over Joshua te weten in verschillende fasen van zijn leven en ontdek je waarom hij is zoals hij is. Het is nl. niet niks wat hij in zijn jonge leven te verstouwen heeft gekregen. En dat hij zich daarom geheel in zichzelf teruggetrokken heeft en vlucht in de drugs is misschien wel te begrijpen.
De schrijfwijze van Lieke Kézér pakt je alsof je er zelf bij bent: de hitte, de kou, de wanhoop. Prachtig omschreven in mooie zinnen en beeldspraak. Een paar voorbeelden: “New York lag als een luie kater op haar rug” en “De muziek golfde als warm zeewater op hen af”. Omdat ze niet expliciet schrijft wat de gevoelens van Joshua zijn op alle gebeurtenissen in zijn leven, kan je je eigen gevoel en emoties projecteren op Joshua. Ik werd er soms plaatsvervangend verdrietig van. 'De Afwezigen' is het debuut van Lieke Kézér en het boek heeft grote indruk op me gemaakt. Ik ben benieuwd of ze me met haar volgende boek opnieuw weet te raken. De verwachtingen zijn in ieder geval hooggespannen. | 1pos
|
Verdorven is het derde boek van Ellen G.(erretzen) in de reeks over voormalig hoofdcommissaris Wolfgang.
Na een vrijwillig verblijf van een aantal maanden in een psychiatrisch ziekenhuis in Berlijn en vast besloten zijn leven weer rustig voort te zetten in zijn huis in Spanje raakt Wolfgang weer geïntrigeerd door een reeks bizarre moorden in Berlijn.
Hij besluit weer naar Berlijn te gaan en net al hij zijn eerste klus als privédetective aanneemt wordt hij benaderd door de Mordkommission die de hulp van haar voormalige hoofdcommissaris goed kan gebruiken om de moorden op te lossen.
Zijn speurtocht, die met hulp van zijn collegae en vrienden hem dwars door Berlijn en uiteindelijk zelf tot Lissabon voert en waarbij de moordenaar het zelfs op Wolfgang heeft voorzien maakt het weer heerlijk spannend.
Op de achtergrond is er ook nog de gecompliceerde relatie met zijn vriendin Julia die in de Extremadura in Spanje woont.
Vele plotwendingen en verhaallijnen maken dit boek ook weer tot een heerlijke thriller.
Voor ik aan Verdorven begon heb ik eerst de twee andere boeken; Bloedbruiloft en Schaduwspel gelezen.
Op zich is dit derde boek wel apart te lezen, maar voor de verhaallijn en de personages wel fijner om dit niet te doen.
Het eerste wat mij opviel aan de boeken was het prettige lettertype en de korte hoofdstukken, ook de fijne schrijfstijl van Ellen waardoor dit lekker vlot las.
Na het eerste boek heeft Ellen voetnoten gebruikt om sommige Spaanse en Duitse woorden en uitdrukkingen te verklaren wat voor een hoop lezers denk ik wel prettiger is.
Ook haar naam is na het eerste boek ingekort als Ellen G. op de cover , wat ik ook wat mysterieuzer vind ogen.
Voorin Verdorven staan ook nog twee plattegronden van Berlijn en Lissabon wat ook plezierig is want ik heb er tijdens het lezen af en toe even op gekeken.
Je merkt dat Ellen veel research heeft gedaan en de steden goed beschrijft mede doordat zij ook in Spanje en Berlijn woont, zodat je ook de sfeer proeft en je daar waant tijdens het lezen.
Heb weleens voor een promotie ' Vergeet Tess Gerritsen, Lees Ellen Gerretzen ' gekscherend neergezet, maar ik vind dat Ellen niet hoef onder te doen voor de buitenlandse auteurs .
Wij hebben een unieke en aparte schrijfster die wat mij betreft nog wel meer gepromoot mag worden en ik kijk reikhalzend uit naar boek vier en naar Wolfgang waar ik toch wel een zwak voor heb gekregen. | 1pos
|
Indigo – Sterre Carron
Indigo is het vijfde avontuur met hoofdinspecteur van de dienst moordzaken Rani Diaz. En net als de andere vier is het weer Genieten!
Korte inhoud:
De zestienjarige Vanja droomt dat haar broer Sebastian in levensgevaar is. Omdat ze vaker voorspellende dromen heeft gaat ze acuut op zoek naar Sebastian. Helaas komt ze te laat. Sebastian zou de nacht doorbrengen met zijn vriendin Elin. Nu is Elin ernstig ziek en Sebastian vermoord, hoe heeft dat kunnen gebeuren? Wie is daarvoor verantwoordelijk? Rani krijgt de taak om na te gaan wat er zich heeft afgespeeld in het 'glazen huis'.
Zoals altijd zet is zich voor 100 % in om de case zo snel mogelijk op te lossen. Er gebeuren echter rare dingen die zelfs haar angst aanjagen. En wat is de rol van Vanja, ze schijnt iedereen telkens een stap voor te zijn....
De schaarse vrije tijd die Rani tijdens de case heeft probeert ze optimaal te genieten van de meiden en Frederik. Een ontdekking uit het privéleven van haar partner/collega Bert Simons, maakt het erg lastig. Zal ze het geheim bewaren of open kaart spelen......
Mening:
De kaft vind ik erg mooi. Alleen de quote op de voorkant had er wat mij betreft niet op hoeven staan. Dan was het oog nog mooier uitgekomen.
De korte inhoud beloofd weer een spannend verhaal. En dat klopt! Al is de spanning goed gedoseerd, door Rani's privéleven is er ook een ontspannen sfeer. Juist die afwisseling zorgt dat ik erg genoten heb van Indigo. In mijn recensie van Mara benoemde ik het al, het totaal doet me denken aan tv-series als Castle, Bones of The mentalist. Zo zie ik het verhaal ook voor me. Omdat je Rani, haar team en gezin al kent is het een heerlijk weerzien. Ik heb dan ook bewust wat langzamer gelezen dan normaal. Voor je het weet ben je weer door het verhaal heen (ook al telt het 366 bladzijden) en duurt het weer een half jaar voor er een nieuw avontuur beschikbaar is. Wat op zich natuurlijk een knappe prestatie is om twee dikke boeken per jaar uit te geven van dit niveau, maar wachten duurt altijd lang. Als Nederlandse vallen me wel kleine taalverschillen op, zo drinken ze kraan'tjes'water, komen ze terug 'uit' vakantie en als ze belt word en onmiddellijk 'ingehaakt'. Zomaar drie willekeurige voorbeelden, die het verhaal zeker niet minder leuk/spannend maken. Ze zijn juist kenmerkend voor Sterre's eigen stijl. Door de omgeving waarin het verhaal zich afspeelt en de taal waarin ze schrijft dicht bij haarzelf te houden, is het juist zo goed! Zoals altijd vallen alle puzzelstukjes op het laatst mooi in elkaar en is er weer een verrassende afloop waar duidelijk goed over nagedacht is. Dikke 5 sterren van mij. | 1pos
|
Totaal niet mijn genre maar ik greep een boek uit de kast ....Jeetjes ik kon niet stoppen!
Zelfs als ik me was aan het verzorgen dan had ik het boek op het planchet van de badkamer staan ....
...
De film was minstens zo spannend hihihi ....
....
Het eerste jaar nadat ik dit boek had gelezen ging ik niet eens naar Mac Donalds ;) | 1pos
|
Ik ben/was een van de gelukkigen die het vooruitlees exemplaar mocht lezen en daar was ik super blij mee,tot ik hem dus niet meer kon wegleggen s’nachts,maar ik moest toch echt de volgende dag werken,nog 1 hoofdstuk,oke nog 1 bladzijde,naah nog 1 dan..... Echt je kan niet stoppen met lezen en raakt vanzelf verliefd op Cole ,wat een man (in mn hoofd dan ;-) ) Gelukkig worden er nog meer boeken van deze auteur vertaald en ik sta nu al te trappelen. Ps er staat hier boven al genoeg over het boek en wil niks spoliëren ,alleen maar zeggen dat het een geweldig,spannend,sexy,anders,leuke wendingen,mooi boek is !! | 1pos
|
Dit is waarschijnlijk één van de meest ontroerende en
aangrijpende boeken die ik ooit las. terloops : ook prachtig
verfilmd ! | 1pos
|
Dit verhaal begint in juni 2014. Wilbert en Marjan plannen hun eerste vakantie samen. Met een beperkt budget, en ook omdat ze al veel landen hebben bezocht, besluiten ze om naar Indonesië te reizen. Ze zijn ook geïnteresseerd om het Komodo eiland te bezoeken omwille van de komodovaranen die er leven, iets dat al lang op de bucketlist van Wilbert staat. Dit houdt ook in dat ze boottochten kunnen doen, wat weer een stuk over land reizen scheelt.
Op 4 augustus 2014 vertrekken ze via Schiphol naar Bali. Van daaruit reizen ze naar Lombok om zo met een boottocht naar Flores te reizen. Dit wordt een vierdaagse boottocht die ze daar ter plaatse boeken. Er zullen in totaal zo’n vijfentwintig mensen zich aan boord begeven. Alvorens het afreizen zijn er al meteen ongeregeldheden: zo is er al meteen slechte communicatie en krijgen ze nu pas te horen dat er een lang gedeelte van zestien uren varen is wat niet in de folder stond. Op dat moment maken ze zich nog geen zorgen want het klinkt allemaal idyllisch en ze kunnen ook lekker gaan snorkelen.
Vanuit het eilandje Satonda vertrekken ze voor de lange tocht, inclusief het gedeelte op open zee. Nu blijkt dat er geen enkele stop tussendoor is, wat toch afdoet aan het feeërieke beeld van de reis die ze voor ogen hadden. Richting open zee wordt het een stuk onstuimiger, golven beuken tegen de zijkant en op het dek en de zee wordt steeds ruiger! De motor valt stil en in de bagageruimte moeten ze al hozen. Zwemvesten worden uitgedeeld want het blijkt nu wel dat ze zich in een noodsituatie bevinden. Doordat ze veel te ver van de kust zijn, valt de verbinding meteen weg en er is ook geen radio aan boord. Dan begint de nachtmerrie voor passagiers en bemanning … met een sloep die is gemaakt voor vier personen en met het weinige eten en drinken dat er is, moeten ze het zien te overleven.
Conclusie
Toen ik de cover zag van dit boek en meer bepaald de stempel ‘waargebeurd’, wilde ik absoluut dit boek lezen. Dit zijn zo van die verhalen die mijn interesse wekken, niet voor het sensatiegehalte maar simpelweg om het verhaal te lezen en om te zien hoe veerkrachtig een mens is en de wil en de moed heeft om te overleven.
Wilbert is een begenadigd verteller en heeft een sublieme schrijfstijl, hij sleurt je mee in zijn verhaal en je verveelt je geen minuut met dit boek te lezen. Hij werkt als steward bij KLM en door zijn trainingen, cursussen die hij gevolgd heeft en d.m.v. gelezen survivalhandboeken weet Wilbert wat de beste opties zijn voor hen allen. Dankzij dit alles kan hij die nu in de praktijk omzetten. Hij legt dan ook uit wat ze allen moeten doen. Gelukkig zijn er geen bejaarden of kinderen aan boord, want dit zou de situatie nog moeilijker gemaakt hebben. Maar met zwemvesten die verre van compleet of zeewaardig zijn, wordt ook dit een moeilijke opdracht. Ook zijn ze overgeleverd aan de elementen van de natuur, koud water en sterke stromingen. Ze moeten met alles rekening houden, tot zelfs de gedachte wat ze met de lijken moeten doen.
Want wat meteen ook opvalt, is dat alle communicatie en veiligheidsvoorschriften meer dan de wensen overlaat. Bemanning is ook onkundig en het ergst is ook dat niemand hen gaat missen aangezien ze ook vermeld hebben aan het thuisfront dat ze vier dagen op zee zullen zijn. Wilbert neemt ons mee in zijn denkwereld en hoe hij beslissingen moet nemen die van levensbelang zullen zijn.
Bij het lezen stokte mijn adem met momenten doordat er zoveel spanning was, ik was ook constant aan het denken of iedereen dit wel ging overleven want, geef nu toe, dit was een lichamelijke en mentale uitputtingsslag. Emoties die heel hoog oplopen, irritaties alom en een bemanning die niet bereid is om mee te werken wat dan ook resulteert in een hoog gehalte aan wantrouwen. Survival of the fittest kwam meerdere malen in mijn gedachten want hoe overleef je in godsnaam veertig uren in het water!
Wilbert heeft zichzelf veel moed in gesproken, dat als hij hier levend uitkomt, er een verhaal over gaat schrijven. Wat een verhaal is dit geworden! Ik heb heel veel respect voor de manier hoe hij dit heeft geschreven. Hoe hij en anderen door wanbeleid in deze ellendige toestand verzeild zijn geraakt. Het houdt niet op als ze je redden, het vergt veel moed om dit allemaal te verwerken en neer te pennen en het terug moeten beleven. Hij legt letterlijk zijn ziel bloot. Wat ik ook zeer opmerkelijk vind is, dat hij tot in de kleinste details zich nog dingen kon herinneren. Hij vertelt werkelijk alles tot het verwerkingsproces etc … Zelfs na het lezen van het boek ben ik op internet gaan zoeken naar interviews en krantenartikelen.
Dit is een bewonderenswaardig relaas dat me nog lang zal bijblijven. Dit boek telt 224 pagina’s en er staat geen regel teveel in. Het is een mustread en pageturner tegelijkertijd. Als je een waargebeurd verhaal wilt lezen dan raad ik je ten stelligste aan om dit boek te kopen, je zult allesbehalve teleurgesteld zijn. 5 heroïsche sterren! | 1pos
|
Nadat ik Slaap en Stalker gelezen had, was ik fan van dit schrijversduo. Maar Playground kreeg niet zulke positieve recensies dus ik verwachtte niet al te veel goeds.
Maar......wauw! Wat een verhaal! Ik snap de negatieve recensies niet. Ja, het dodenrijk is fantasie en heeft niets met de werkelijkheid te maken en het verhaal heeft iets duisters. De auteurs doen een enorm beroep op je fantasie, maar als je je daar voor openstelt dan gebeurt er iets heel moois. Ik vond het fantastisch! Het schijnt een trilogie te zijn dus kom maar op met het vervolg. | 1pos
|
Zonder woorden, alleen in beeld, wordt het verhaal verteld van een vader, een dochter en een hond die schipbreuk lijden op de woeste zee. Ze weten zichzelf te redden en bereiken op een vlot een mooi groen, maar kaal eiland. Wat ze in eerste instantie niet doorhebben is dat het eiland helemaal geen eiland is! Dagen en nachten gaan voorbij en er gebeurd van alles in die wondere onderwaterwereld waar de eilandbewoners helemaal geen weet van hebben.
Ik vind het zo knap hoe je met alleen beeld zoveel kunt vertellen. Iedere pagina vertelt een heel verhaal. En er is zoveel moois te zien! Je wordt helemaal meegesleurd die prachtige kleurrijke wereld in. Een wereld waar je het liefst niet meer wilt vertrekken. En weet je wat ik nog het mooiste vind: ik raakte zelfs ontroerd door dit beeldverhaal!
Ik zou het liefst iedere afbeelding inlijsten en ophangen. Wat een prachtig prentenboek, wat een geweldig kunstwerk. | 1pos
|
Ik had de achterflap niet gelezen. Het duurde dan ook enige tijd voordat ik begreep waarom men zo met ‘oma’ omging. ‘Oma is er ook, en ze staat in de kamer’. Geen welkom, geen uitnodiging aan tafel, maar de vrouw des huizes had wel een doekje over haar hoofd gelegd. ‘Ze is toch blind’.
Natuurlijk had ik het gewoon moeten weten. Hex gaat over een heks, in dit geval over de Wylerheks met de naam ‘Katharina’ in de woonplaats Beek.
De eerste hoofdstukken vertellen iets over het gezin ‘De Graaf’. Een heel gewoon gezin, dat wel iets wegheeft van mijn eigen gezin. Stoeiende pubers, een hond en mobiele telefoons.
Net als in ieder ander dorp zijn er in de woonplaats van familie ‘De Graaf’ groepjes met jongeren die het leuk vinden om te experimenteren en elkaar op te jutten. In Beek loopt dit gedrag echter helemaal uit de hand. In dit dorp loopt namelijk een heks. Overleden, maar duidelijk aanwezig verschijnt zij regelmatig op dezelfde plaatsen. Geketend en met dichtgenaaide ogen en mond is haar verschijning voldoende voor een reeks nachtmerries.
De bewoners van Beek zijn er echter min of meer aan gewend geraakt. Ze gaan ‘Katharina’ zoveel mogelijk uit de weg en monitoren al haar bewegingen. Een hele verantwoordelijkheid, want bezoekers van buiten Beek mogen immers niets weten van deze heks.
Het bestuur maakt gebruik van allerlei technische hoogstandjes waarmee ze niet alleen ‘Katharina’ in de gaten houden, maar ook alle inwoners van Beek controleren. Een app-groep en zelfs een ‘controlecentrum’ met geavanceerde apparatuur moet ervoor zorgen dat er niets aan het toeval wordt overgelaten. Ze hebben echter geen rekening gehouden met de jeugd die zich maar moeilijk kan neerleggen bij het gemis aan privacy en de uitsluiting van het wereldwijde web.
Citaat:
'Haar naam is Katharina van Wyler, maar de meesten van ons noemen haar de Wylerheks,' zei Pieter van Meerten. Hij nam een diepe trek van zijn sigaret en zweeg peinzend.
Hex is een superspannend boek dat bovendien ook heel goed en beeldend is geschreven. Vooral dat laatste zorgt ervoor dat je je als lezer een levendige voorstelling kunt maken van ‘Katharina’. Ze ziet er niet alleen eng uit, maar stinkt ook nog vreselijk.
Auteur Thomas Olde Heuvelt (1983) is een talentvolle schrijver. Nog voor de zomer van dit jaar 2019 verschijnt zijn nieuwste boek met als titel ‘Echo’. | 1pos
|
De familie van Gwen verzamelt zielen van mensen waarvan de tijd om te leven op is. Gwen zelf lijkt het helemaal niets om in de voetstappen van haar vader te treden. Haar broer daarin tegen kan niet wachten om de taak over te nemen. Wanneer Gwen per ongeluk zandlopers met levenszand van mensen laat kapot vallen wil ze bewijzen dat ze sterk genoeg is om het op te lossen.
De mensen waarvan de zandlopers zijn gebroken, zijn nu onsterfelijk geworden en verstoren het evenwicht in de wereld. Het blijkt alleen een stuk zwaarder en emotioneler te zijn om dit op te lossen dan Gwen had gedacht.
Dit boek is erg leuk en origineel, vooral het verhaal over het verzamelen van de zielen en de zandlopers is goed bedacht. Mascha heeft het verhaal erg levendig geschreven waardoor het leuk is om te lezen. Alles wat Gwen meemaakt kan je zo voor je zien, zoals bijvoorbeeld de kasten met de vele zandlopers en de sprankelende zielen. Het verhaal begint rustig, je komt iets meer te weten over Gwen en haar familie en de spanning wordt in golven opgebouwd. Doordat de zenuwen van Gwen en Max oplopen en je weet wat Gwen moet doen zorgt voor de nodige spanningen in het boek. Je wilt gewoon weten hoe het met ze verder gaat doordat de karakters zo echt zijn. Het verhaal is buiten het feit dat je al een beetje kan raden dat Gwen een crush krijgt op Max niet voorspelbaar. Dat vind ik een extra plus voor een verhaal. Ik merkte dan ook al snel dat dit boek echt wel een vervolg nodig heeft om de avonturen van Gwen en Max te vertellen. Ik kan dan ook niet wachten om het vervolg te mogen lezen!
Bedankt Storm Publishers en Mascha dat jullie mij hebben laten kennis maken met dit leuke verhaal! | 1pos
|
Ik had dit boek al eerder gelezen, maar heb het herlezen, omdat de situatie nu meer herkenbaar voor me is. Veel passages uit het verpleeghuis kwamen me bekend voor: de onrust van de bewoners aan het eind van de middag, het altijd maar "naar huis" willen, niet meer op woorden kunnen komen...
En de dochter uit dit boek die zich schuldig en verdrietig voelt omdat ze haar moeder naar een verpleeghuis moet brengen, smoesjes verzint omdat ze de antwoorden op vragen die haar moeder stelt niet kan geven en er een jaar over doet om het ouderlijk huis op te ruimen.
Ik denk dat iedere dochter die dit heeft meegemaakt hetzelfde denkt: Ik had het zelf kunnen zijn. | 1pos
|
Wat kluchtig aandoende thriller met sterke verhaallijnen!
De schrijver Elvin Post is nieuw voor me. Het verhaal is heel afwisselend geschreven met actief taalgebruik, met humor, met kleine details, met ranzige taferelen, met spanning, beetje romantiek en met bekende muziektitels die goed passen bij de scenes. Arizona blues is een veelzijdig boek met sterke verhaallijnen en geen doorsnee thriller. Dit boek onderscheidt zich juist door de schrijfstijl, het kluchtige, de humor en de muziek.
Karen Hart, een actieve journaliste is altijd druk met haar werk en haar hectische leven in New York. Ze vindt meestal mooie verhalen en strandt in Snowflake, Arizona, als ze op de terugweg is van haar werk bij een Indianenstam. Haar auto is niet snel te maken en ze probeert zich nuttig te maken door de miljonair Gerald Treadway te gaan interviewen. Deze man beweert door een ufo te zijn meegenomen en zijn verhaal, in boekvorm en film, heeft hem miljarden opgeleverd. Voor mij zat de hoofdlijn in de ontwikkeling van Karen, wat doet het verblijf haar, wat doen de gebeurtenissen bij haar en wat betekent dat voor de keuzes die zij maakt of gaat maken. Daarnaast gaat het over de personen die aandacht voor Gerald hebben en wat er met Gerald en met die personages gebeurt. Die verhaallijnen zijn goed opgebouwd, daar waar het in het begin wat verwarrend is, omdat je met veel personages kennis maakt zonder dat je dat aan elkaar kunt linken. Ik vind vooral de verhaallijnen rond die personen kluchtig en soms ranzig aandoen. Heel leuk om te lezen! | 1pos
|
Peter Cameron schreef De stad waar je ten slotte aankomt.
Hierin reist Omar Razaghi, op aandringen van zijn vriendin Deirdre, af naar Uruguay. Vanwege zijn studie wil hij een geautoriseerde biografie schrijven over schrijver Jules Gund. Zijn erfgenamen wonen gezamenlijk op Ochos Rios. Omar treft een verwaarloosd pand waar vier mensen samenleven, ze zijn allen afkomstig uit verschillende landen, Jules Gund verbond hun aan elkaar. Zelf uit Iran gevlucht voelt Omar zich in dit eenzame, stille, warme oord thuis. Langzaam wint hij het vertrouwen van de erven.
Door toevallige omstandigheden reist Deirdre hem achterna. De breekbare band ontstaan tussen Omar en de erven van Jules Gund wordt hierdoor verbroken.
Peter Cameron houd zijn roman De stad waar je ten slotte aankomt levendig door de vele dialogen. Goede roman met fraaie omschrijvingen van het leven in het warme binnenland van Uruguay. | 1pos
|
David Arnold is een gevierde Amerikaanse schrijver, maar in Nederland nog niet zo bekend. Zijn debuutroman Mosquitoland komt pas in juni 2017 uit in de Nederlandse vertaling Muggenland. Gelukkig lag zijn tweede roman De Kids of Appetite al in februari in de boekhandel. Een sprankelend boek vol voelbare emoties en zinderende volzinnen.
Wanneer jongeren beweren niet van lezen te houden, is de volgende stelling vaak van toepassing: ‘Dan heb je gewoon nog niet het juiste boek gevonden.’ Voor veel jonge lezers zijn het bijvoorbeeld de boeken van John Green hen uiteindelijk over de streep te trekken om toch toe te geven dat niet álle boeken slecht zijn. Die kracht heeft David Arnold ook. De Kids of Appetite zou wel eens het ‘juiste boek’ van heel veel leerlingen kunnen worden. Personages van hun eigen leeftijd, humor, mooie metaforen die nog wel goed te begrijpen zijn en herkenbare, pijnlijke situaties die tot de verbeelding spreken.
De hoofdpersonages van dit boek over buitenbeentjes zijn Victor en Madeline. Victor heeft geen vader meer, zijn moeder gaat opnieuw trouwen en hij heeft het zeldzame Moebius-syndroom waardoor zijn gezicht grotendeels verlamd is. Mad is beide ouders kwijt en woont met haar vrienden in een verlaten kas in een boomgaard. Als verschoppelingen van de maatschappij blijken ze als geen ander het verschil tussen echt en nep te weten. Echt, dat zijn Madeline – ook wel ‘Mad’ – en haar bende dakloze vrienden.
Onder leiding van Baz probeert het groepje dakloze wezen zich staande te houden in een koude, kille samenleving. Victor bewondert de groep al een tijdje van een afstandje. Wanneer hij na de verloving van zijn moeder met ‘Vriend Frank’ halsoverkop het huis uitvlucht met de urn van zijn vader, komt hij per toeval terecht bij Mad en haar vrienden. In de urn zit een handleiding over het uitstrooien van de as – een handleiding die allesbehalve eenduidig blijkt te zijn. Victor kan de hulp van zijn nieuwe vrienden goed gebruiken bij het ontcijferen en uitvoeren van de opdrachten.
De vriendschap die ontstaat tussen het groepje wordt ontzettend mooi beschreven. Baz en zijn zwijgzame broer Zuz vertellen veel over hun moeilijke leven in Congo, vooral door op moeilijke momenten hierover te zwijgen. De elfjarige Coco is ontwapenend in haar eerlijkheid en Mad laat Victor voor het eerst voelen wat het betekent om écht van iemand te houden. Het jammer is dat David Arnold ervoor heeft gekozen om het hele verhaal plaats te laten vinden in één enkele week. Om dat geloofwaardig te maken, gebeurt er nét iets te veel.
Ook de structuur van het verhaal is een minpunt aan het boek. De Kids of Appetite bestaat uit twee verhaallijnen: die van het heden, waarin Mad en Victor verhoord worden door de politie, en die van het verleden, waarin de groep de aanwijzingen van Victors vader uitvoert om de as op de juiste plekken uit te strooien. Door heden en verleden door elkaar te laten lopen, probeert Arnold spanning te creëren. Je weet immers al dat er een moord gepleegd is waarvoor Baz verantwoordelijk wordt geacht, terwijl Victor en Mad weten dat dit heel anders ligt. Doordat de verhaallijn uit het heden helemaal niet toe lijkt te werken naar deze moord, voegen de stukken uit het politieverhoor pas een extra laag toe aan het verhaal als het al bijna ten einde is.
Bovendien lijkt het door deze niet-chronologische opbouw alsof het vinden van de moordenaar belangrijk is voor het verhaal, terwijl het boek helemaal niet over een moord gaat, maar over ontluikende vriendschap, ontdekken van wie je bent, persoonlijke groei en liefde in alle soorten en maten. Coco vat de kern van De Kids of Appetite heel mooi samen:
‘En toen de kinderen écht iemand nodig hadden, iemand om van te kunnen houden en om te kunnen vertrouwen, vonden ze elkaar, en ze noemden zich de Kids of Appetite, en ze leefden, ze lachten en ze zagen dat ik goed was.’
Dat laatste stuk van de zin is niet voor niets de ondertitel van het boek geworden. De Kids of Appetite is een prachtige roman over honger naar een beter leven en het heerlijke gevoel wanneer die hoop uit lijkt te komen. | 1pos
|
'Ik wist het' is een prachtig boek van de hand van Chantal van Gastel. Het is een mooi (liefdes)verhaal waar je graag zelf een rol in zou willen spelen. Je ziet het pleintje en de winkels waar het zich allemaal afspeelt zo voor je. Knap hoe de auteur dat voor elkaar heeft gekregen. Door de prettige schrijfstijl en de mooie spreuken tussen de hoofdstukken blijf je lezen.
Je vraagt je als lezer af en toe wel af waarom Mia niet wat meer naar haar gevoel luistert in plaats van bijna blind op haar dromen vertrouwt. Maar uiteindelijk krijg je daar ook antwoord op en komt alles gewoon goed.
Van Gastel heeft met 'Ik wist het' weer laten zien wat voor geweldige auteur ze is! Haar nieuwste boek is een absolute aanrader om te lezen. | 1pos
|
Goed geschreven roman.
Het verhaal gaat over Metin, een Zaza uit Turkije die in de multiculturele, Amsterdamse Bijlmer van de jaren 80 opgroeit. Voor de al iets oudere generatie zijn de verwijzingen naar muziek, stripboeken en tv-series uit die tijd herkenbaar. Isik verteld zijn verhaal zo dat je je uitstekend in de personages in kunt leven; door de prettige schrijfstijl leest het verhaal zich gemakkelijk .
Boek is m.j. zeer geschikt voor jong volwassenen en zou zo op de leeslijst van Havo/VWO kunnen! Dan kunnen de leraren Nederlands misschien enkele "literaire draken" uit het verleden schrappen.
Persoonlijk vind ik het wel een verhaal zonder begin/einde en ontbreekt het voor mijn gevoel aan een pakkend plot. | 1pos
|
Subsets and Splits
No saved queries yet
Save your SQL queries to embed, download, and access them later. Queries will appear here once saved.