text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
Ik heb echt genoten van Don Tillman. Het boek geeft met veel humor een inkijk in het leven van Don Tillman, professor op de universiteit van Melbourne. Don heeft Asperger met een hoog iq. Doordat hij letterlijk alles letterlijk neemt, en alles via vaste patronen doet, die zijn ontstaan door heel veel wetenschappelijke studies te lezen mbt allerlei onderwerpen en daaruit de meest optimale oplossing kiest om volgens te leven, komt hij in contacten met andere mensen nogal onhandig over. Zijn beste vriend Gene, professor in de psychologie, probeert hem te koppelen aan Rosie. Deze koppelpoging is het Rosie project. Dat levert echt hilarissche momenten op, omdat Don dit helemaal niet doorheeft en zijn sociale onhandigheid en letterlijkheid leveren heerlijk herkenbare situaties op.
Echt genoten van dit boek. | 1pos
|
Ik heb het boek net uitgelezen en ik heb er enorm van genoten. Alles komt aan je voorbij en je mag er door de ogen van de hoofdpersoon deel van uitmaken. De tragiek, het onbegrip, het verlangen, hopeloos verlies, de lelijke en mooie kanten van de hoofdpersonen en van de langzame emancipatie van homosexualiteit. Liefde staat centraal in dit boek. De liefde wordt beschreven vanuit een rauwe realiteit en is vaak bitter, eenzaam en lelijk, maar ook soms ademloos mooi. De prachtige schrijfstijl hield me vast en ik heb van elke zin genoten. En wat een fijnzinnige humor! Zelfs de meest tragische gebeurtenissen worden met een soort onderkoelde humor beschreven. Nooit plat en altijd in evenwicht met het verhaal.
Het verhaal pakt je en neemt je mee op een emotionele reis, en de schrijfstijl maakt van iedere bladzijde van dit lijvige boek een puur genot. | 1pos
|
Ik heb genoten van dit boek. Lekker spannend en geen vrouwelijke huilie huilie toestanden.
Het uiteindelijke plot had ik niet voorzien en werd erdoor verrast. Je moet wel even je aandacht bij de ontknoping houden, want het is niet rechttoe rechtaan.
Ik had veel sympathie voor de hoofdpersoon Riley. Ik zou een serie rondom hem absoluut gaan lezen. David Ellis heeft er een fan bij. | 1pos
|
In het verhaal lopen het heden en het verleden naast elkaar. Zo leerde ik de hoofdpersonen goed kennen. Wel dacht ik op een gegeven moment wat een stelletje zuipschuiten bij elkaar. Maar dat hoorde juist in het verhaal.
Ik zou zeggen van je vrienden moet je het maar hebben. Ik had het echt met Maarten te doen. Het gehele verhaal dacht ik, "hemel waarom ga je nog met dat stelletje om." Meer wil ik niet zeggen omdat ik anders de inhoud verklap. Een heel verrassend einde uit een onverwachte hoek! | 1pos
|
Het boek 'Verzwegen verlangen' leest als een bescheiden stukje pionierswerk, want nog nooit is zo overzichtelijk en uitgebreid de geschiedenis van homoseksualiteit in het gebied dat nu België is samengebracht. Dat het boek nog steeds enigszins compact oogt, is zeer waarschijnlijk te wijten aan het gebrek aan overgeleverde bronnen. (Plus het feit dat België sowieso al een relatief klein gebied is.)
Omdat 'sodomie' eeuwenlang als misdaad is berecht, zijn die schaarse bronnen voornamelijk procesverslagen. Op een duidelijke manier loodsen de redacteurs de lezer door het beschikbare materiaal, waarbij de soms nogal verwarrende containerbegrippen als 'sodomie' of 'pederast' altijd duidelijk worden toegelicht.
Echt interessant zijn de handvol uitgewerkte casussen, die zelfs lezen als boeiende kortverhalen. De 17e-eeuwse Magdaleene, de 18e-eeuwse Peter Stocker, of recenter de auteur Georges Eekhoud en charmezanger Will Ferdy worden aangehaald om een bepaalde tijdsgeest op een levendige manier te kunnen schetsen. Zo zagen haar tijdsgenoten Magdaleene als de baarlijke duivel, en moest Eekhoud met lede ogen toezien hoe de wetenschap over heel Europa pleitte voor meer begrip voor homoseksuelen, behalve in katholiek België. Dat die verhalen ook vaak uitblinken in bizarre, smakelijke details is alleen maar mooi meegenomen. Zo is er de schaamteloze pride avant la lettre waarmee de 18e-eeuwse cruisers over hun 'gekonkel' praten.
Wat het verzamelde materiaal vooral lijkt aan te tonen, is dat de recente acceptatie van holebi's lang geen evidentie is geweest. Tegenwoordig lijkt het alsof de belangrijkste strijd al gestreden is, maar de de genuanceerde, historische blik van 'Verzwegen verlangen' maant aan om waakzaam te blijven. Alleen al voor die bespiegelingen is 'Verzwegen verlangen' het lezen waard. De sappige verhalen en heldere duiding daarbovenop maken van dit boek een onmisbaar sleutelwerk. | 1pos
|
Belofte maakt schuld is de nieuwste thriller van Sarah Pinborough. Ik mocht dit e-book lezen van Hebban, waarvoor mijn hartelijke dank. Ik heb er erg van genoten. Sarah Pinborough schreef al eerder boeken, maar ze werd vooral bekend door Wat jij niet ziet.
Dit nieuwste boek gaat over drie vrouwen die allemaal hun eigen geheim hebben, wat langzamerhand duidelijk wordt bij het lezen. Lisa, haar dochter Ava en vriendin van Lisa, Marilyn. De verhaallijn wordt ook vanuit het perspectief van deze vrouwen verteld, telkens in aparte, korte hoofdstukken. Ook zijn er af en toe flash backs, die hoofdstukjes worden Ervoor genoemd met het betreffende jaartal. Ook zijn er hoofdstukken die Erna getiteld zijn en een paar hoofdstukken heten Zij, waarin de beweegredenen van de dader vanuit dat perspectief duidelijk worden. Langzamerhand krijg je als lezer een idee wat er gespeeld heeft in de levens van deze drie vrouwen en hun geheimen worden beetje bij beetje ontrafeld.
Belofte maakt schuld leest als een trein. Regelmatig word je als lezer op het verkeerde been gezet en wordt uitgelegd hoe de geheimen een rol spelen in ieders leven en hoe ze ontstaan zijn. Uiteindelijk komen alle verhaallijnen bij elkaar in een spannend slot.
De opbouw van het boek met de korte hoofdstukken en de verschillende perspectieven vanuit de hoofdpersonen houden de aandacht gevangen. Je wilt doorlezen om hun geheimen te doorgronden, al krijg je langzamerhand wel een idee hoe het uiteindelijk zal aflopen. Het is zeker de moeite waard dit boek te lezen als je van spanning houdt die langzaam wordt opgebouwd en waarbij er regelmatig een onverwachte wending optreedt. Kortom, een zeer geslaagd boek! | 1pos
|
Dit boek is mij nog steeds bijgebleven en heb het al jaren geleden gelezen. Erg goed boek. Je zit steeds te wachten tot iemand erachter komt dat Jean in de kast zit en je kunt je niet voorstellen dat er mensen zijn die zo met een kind omgaan. | 1pos
|
Inderdaad dit is een roman en geen thriller.Maat toch heeft Conrad een pracht van een roman neergezet,maar als thriller een flop.Ik had dan ook niet anders verwacht. | 1pos
|
Zoe en Ed leren elkaar kennen in hun studentenhuis. Ze worden verliefd, maar laten elkaar weer gaan omdat ze nog jong zijn en van het leven willen genieten.
Door het toeval kruisen hun wegen later toch weer. Zoe wordt op haar werk gebeld door iemand die informeert naar de waterkoelersafdeling. En het blijkt Ed te zijn! De romance tussen de twee bloeit weer op. Ze lijken een mooie toekomst tegemoet te gaan. Maar er breken ook moeilijke tijden aan waarin ze verdriet hebben en ruzie maken. Op een ochtend wanneer Ed naar zijn werk gaat, doet Zoe ook lelijk tegen hem.
Helaas is dit de laatste keer dat Zoe Ed levend ziet. Op weg naar zijn werk overlijdt hij door een ongeluk. Dan moet Zoe verder zonder hem en heeft ze een ontzettend schuldgevoel over die laatste ochtend, had ze nu maar niet zo lelijk gedaan. Ze probeert terug te denken aan de mooie tijden die ze samen hadden, maar ze zou die laatste momenten zo graag overdoen en nog iets tegen hem willen zeggen.
Voor je weggaat is een bijzonder mooie feelgoodroman over liefde, spijt en relaties. Het is een herkenbaar verhaal over een liefdesrelatie met hoogte en dieptepunten waar je samen doorheen gaat en waar je samen een weg in moet vinden. De personages van Zoe en Ed zijn treffend en herkenbaar, waardoor je met ze meeleeft en hen in je hart sluit.
Auteur Clare Swatman heeft een vlotte schrijfstijl, waardoor het boek lekker wegleest. Ook is er voortdurend een lichte spanning omdat je wilt weten hoe het verhaal van Zoe verder gaat.
Het belangrijkste wat ik uit dit boek meeneem is dat je nooit met ruzie uit elkaar moet gaan. Dat geldt voor je man of vrouw, partner, familie, vrienden of wie dan ook. Spreek het uit, want er kan altijd iets gebeuren waardoor je later spijt krijgt dat je het niet hebt goedgemaakt. | 1pos
|
Meeslepend verhaal, voldoende spanning en verdieping. Prima werk van Michael Berg!
Om de ***** te bereiken zouden 'onnozele' fragmenten achterwege moeten blijven. Zo vertelt bijvoorbeeld iemand dat hij/zij een boek schrijft over een voetballer; vervolgens geeft de betreffende schrijver er blijk van niet te weten hoe de achternaam van die voetballer gespeld wordt. Dat komt heel raar over, hoe logisch het ook mag zijn in het kader van het verhaal. Elke toehoorder snapt dan dat er iets niet klopt, zo niet deze. Weglaten van zo'n stukje tekst, of het als een gedachte weergeven, zou beter zijn.
[plot 4, spanning 3, schrijfstijl 4, leesplezier 4, originaliteit 4, psychologie 4] | 1pos
|
Na de laatste bladzijde van "De Oversteek" resteert er bij mij nog maar één vraag: Wanneer komt het vervolg uit?
De Oversteek is het eerste deel van een trilogie over de gevolgen van een uit de hand gelopen experiment met virussen van het Amerikaanse leger. In Amerika sterft als hierdoor bijna de gehele bevolking uit, slechts enkele mensen weten in kolonies stand te houden. Hoe het de rest van de wereld vergaat, blijft voor zowel de hoofdpersonen als de lezer een raadsel.
Hoofdpersoon Amy, is een jong meisje dat, door het virusexperiment, waarbij zij de laatste proefpersoon was, niet verouderd en onsterfelijk is geworden. Samen met wat mensen uit een kolonie uit Californië maakt ze de avontuurlijke oversteek naar de plek in Colorado waar alles begon.
Jusin Cronin weet de lezer als geen ander te boeien met dit omvangrijke boek van bijna 1000 pagina’s en slaagt erin zowel de hoofdpersonen als de diverse bijrollen levensecht neer te zetten.
De Oversteek is een geslaagde combinatie van thriller, fantasy, avonturenroman en horror en kan ik niet anders dan enorm aanbevelen. Voor mij is dit boek een van de toppers van 2010. | 1pos
|
Zo'n 25 jaar geleden was ik helemaal idolaat van Witold Gombrowicz. De gebundelde heruitgave van zijn verhalen en romans die kort geleden uitkwam las ik onlangs met veel vreugde: Gombrowicz' volkomen groteske en onherhaalbaar eigenzinnige proza was in mijn beleving nog net zo fonkelend als toen. Daardoor aangestoken trok ik zijn "Dagboek 1953-1969" weer eens uit de boekenkast, het boek dat volgens veel fans Gombrowicz' beste is en ook door o.a. Knausgard zeer is geroemd. Ook nu amuseerde ik mij weer hevig, al ben en blijf ik toch vooral een fan van Gombrowicz verhalen en romans. Gombrowicz proza is altijd een uniek mengsel van groteske en barokke fantasie met scherpzinnig lucide denkvermogen: zijn "Dagboek 1953- 1969" geeft echter meer ruimte aan dit lucide denkvermogen, terwijl zijn verhalen en romans (en toneelstukken) meer ruimte geven aan zijn groteske en barokke fantasie. En van dat laatste hou ik nog net iets meer, omdat Gombrowicz daarmee naar mijn gevoel nog net wat dieper en pregnanter inzicht geeft in de grillige rijkdom van onze binnenwereld en buitenwereld. Als Gombrowicz analyseert en beschouwt swingt hij naar mijn smaak zeker, maar als hij fantaseert swingt hij echt de pan uit.
Dit boek is uiteraard geen gewoon dagboek, want bij Gombrowicz is nooit iets gewoon, maar een verzameling van lucide en eigenzinnige beschouwingen, essays en grillig-bizarre fantasieën over kunst, kunstenaars, filosofie, cultuur, literatuur, de Poolse identiteit, Mann, Hitler, Borges, Dante, Proust, het existentialisme, en zo meer. Ook werpt Gombrowicz een origineel licht op zijn eigen verhalen, toneelstukken en romans: een licht dat soms scherpzinnig verheldert, en soms op baldadige wijze het raadsel nog vergroot. In al deze verschillende beschouwingen onderzoekt Gombrowicz bovendien het pluriforme en rijk gefacetteerde raadsel van zijn eigen ik, van zijn eigen identiteit als scheppend kunstenaar. Elke beschouwing, of die nu gaat over Dante of over werk van Gombrowicz zelf of over welk ander onderwerp dan ook, is een klein brokstukje van die identiteit. Maar elke beschouwing vergroot ook het raadsel, ten eerste door de grillige en ongrijpbare stijl van die beschouwing zelf, en ook doordat die beschouwingen zich nauwelijks laten combineren tot een sluitend geheel. En zo schotelt Gombrowicz ons 900 bladzijden lang een steeds ongrijpbaarder en ondefinieerbaarder wordend beeld voor van de mens en schrijver Gombrowicz. Vooral DAT pluriforme beeld intrigeerde mij dan: de passages over m.n. Hitler, Mann, het existentialisme en Bruno Schulz gaven mij prachtige nieuwe inzichten in de betreffende onderwerpen, maar nog interessanter vond ik steeds wat deze passages mij vertelden over Gombrowicz.
Eerder zei ik al dat ik nog net iets meer hou van Gombrowicz' romans en verhalen, omdat hij daarin meer ruimte geeft aan zijn barokke en groteske fantasie. Aan de andere kant maakt Gombrowicz in het "Dagboek 1953-1969" wel wat explicieter duidelijk wat de INZET is van die fantasie. Een levenslange obsessie van Gombrowicz was de 'vorm': de wijze waarop ons denken en voelen steeds gevormd en misvormd wordt door de invloed van anderen om ons heen en van normen en waarden die wij niet hebben gekozen maar ons wel sturen. Een andere obsessie was het verlangen naar onrijpheid: wat onrijp is heeft immers nog geen vorm, zodat het onrijpe en onaffe kansen biedt om aan die ons vervormende vorm te ontsnappen. Bovendien, onrijpheid betekent voor Gombrowicz ook jeugd en Proteische flexibiliteit, terwijl rijpheid (klassieke en afgeronde vorm) voor hem neerkomt op verstarring, onbeweeglijkheid, ouderdom, dood. En dat was - zo maakt dit "Dagboek 1953-1969" scherp duidelijk- voor Gombrowicz een existentieel probleem, vooral op latere leeftijd: na je dertigste zet het verval in, nemen je creatieve en scheppende vermogens af, en ga je steeds meer verstarren in vormen (denkwijzen, gedragswijzen, leefstijlen) die totaal niks te maken hebben met jouw eigen uniciteit. En tegelijk takel je ook lichamelijk nog eens af. Dit probleem nu, van lichamelijke aftakeling en van geestelijke verstarring in de vorm, zet Gombrowicz in "Dagboek 1953-1969" echt vlijmscherp neer. Dat vond ik, nu ik het als geleidelijk aftakelende 57-jarige weer herlas, nog imponerender dan 25 jaar geleden. Ik bewonder bovendien wat Gombrowicz zegt over hoe wij allemaal met de bek vol tanden staan bij fenomenen als verval, lijden, en (massale of individuele) dood. Maar toch bewonder ik zijn voortdurende onrijpheid, opstandigheid, eigenzinnigheid en groteske grilligheid nog meer. Elke alinea, ja, elke zin van Gombrowicz fonkelt en zindert daarvan. Elke uitspraak die hij doet is daardoor onverwacht, ongrijpbaar, vol van grillige tegenspraak. Elke uitspraak ontsnapt dus aan de verstarring van de vorm. Het "Dagboek 1953-1969" geeft veel inzicht in de mens en schrijver Gombrowicz, en in zijn persoonlijke obsessies. Maar dit inzicht stolt nooit in een afgeronde en voltooide vorm: het "is" niet, maar blijft voortdurend in wording. Dus: onrijp, jong. Dat vind ik fenomenaal, zeker als ik bedenk dat Gombrowicz hele stukken van dit dagboek schreef in slechte gezondheid en met de dood op zijn hielen. Wat een moed om ook als oude en bijna stervende schrijver nog te schrijven als een onaffe puber. Wat een geestkracht om ook als gearriveerd en inmiddels gevierd auteur zo ongrijpbaar en pluriform te blijven. En hoe inspirerend is dat alles niet voor een 57-jarige burgerman als ik.....
Citeren heeft eigenlijk geen zin, maar toch een lang citaat om een beetje te laten proeven van Gombrowicz' stijl. "Ik zie bijvoorbeeld de asbak op mijn tafel (de andere voorwerpen op tafel vallen weg). Als ik kan verklaren waarom ik juist de asbak heb opgemerkt ('ik wil er de as van mijn sigaret in doen'), is alles in orde. Als ik de asbak toevallig heb gezien, zonder enige bedoeling, en niet meer op die waarneming terugkom, is er ook niets aan de hand. Maar als je, na dit onbetekenende voorwerp te hebben opgemerkt, er opnieuw een blik op werpt.... dan wee! Waarom heb je er opnieuw naar gekeken als het zonder betekenis is? Ah, het betekent dus iets voor je, nu je er opnieuw naar kijkt... Op deze wijze, alleen door het feit dat je je zonder reden een seconde lang op dit verschijnsel hebt geconcentreerd, begint het voorwerp zich te onderscheiden en betekenis te krijgen... Nee, nee (verdedig je je), het is een gewone asbak! - Gewoon? Waarom verdedig je je dan als hij zo gewoon is? Zo wordt een verschijnsel een obsessie. Zou de werkelijkheid, in haar kern, het karakter van een obsessie hebben? Gegeven het feit dat wij onze werelden construeren door het associëren van verschijnselen, zou het mij niet verbazen als er aan het begin der tijden een tweevoudige associatie was geweest die een richting vastlegde in de chaos en orde schiep. Er is iets in het bewustzijn dat het tot een valstrik maakt voor zichzelf". Dit vind ik dus een prachtige passage, omdat Gombrowicz hier naar mijn smaak fonkelend en lucide een van zijn heel bizarre kerngedachten heel duidelijk uitlegt: elke vorm en orde is volgens hem eigenlijk een arbitraire en associatieve constructie, waarin sommige zaken naar de voorgrond worden gehaald en andere naar de achtergrond verdwijnen, zodat er een betekenisvol patroon en perspectief LIJKT te ontstaan. Maar die betekenis heeft altijd een associatieve en dus irrationele herkomst, of we dat nou beseffen of niet. Elke 'vorm' is dus van vormloosheid doordesemd, of we dat nou leuk vinden of niet. Precies die vormloosheid, die Gombrowicz in zijn dagboek zo scherpzinnig beschrijft, staat centraal in zijn romans, met name in "Kosmos": een boek vol dolzinnige associaties waarin de werkelijkheid voortdurend van gedaante verandert. Maar hij staat ook voorop in het "Dagboek 1953-1969", hoeveel helderder dat boek ook is: ook de identiteit van Gombrowicz is in dit dagboek immers een werkelijkheid die voortdurend verandert, omdat hij opgetrokken is uit associatieve beschouwingen waarin steeds verschillende facetten naar voren komen en weer verdwijnen. Zo blijft 'Gombrowicz' het hele boek een ongrijpbare figuur vol beweeglijke en Proteische veelvormigheid, die nooit "is" maar voortdurend "wordt". Het antwoord op de vraag wie of wat Gombrowicz precies is blijft daardoor een obsederend raadsel, dat nooit in een antwoord verstolt.
Ik ben kortom blij dat ik nu een lading Gombrowicz herlezen heb. Vrij binnenkort herlees ik denk ik ook zijn verzamelde toneelwerk en zijn minder bekende roman "De beheksten". Of Gombrowicz ook voor jullie wat is weet ik niet, want voor veel mensen is die man te gekunsteld of te grotesk. Maar toch zou ik aanraden het eens te proberen: eerst misschien een aantal van zijn verhalen, of anders "Ferdydurke". Als dat niks is, laat dan de complete Gombrowicz liggen. Maar misschien word je net zo aangestoken door die geniale gek als ik, en dan liggen er vele uren vol ongeremd leesplezier voor je in het verschiet. | 1pos
|
Dit boek is het eerste deel van de Driven serie
Cover
De cover laat een racebaan inclusief de einde race vlag met daarboven een man en een vrouw in een omhelzing zien, maar het woord ‘Verleid’ stipt in het midden.
Samenvatting
Rylee Thomas is druk met het regelen een benefiet evenement als ze zichzelf per ongeluk opsluit tijdens het ophalen van enkele spullen die nodig zijn. Voordat ze wegens claustrofobie bijna de controle verliest, wordt ze gered door een man waarvan ze het vermoeden heeft dat hij mijlenver te hoog gegrepen is voor haar. Ze reageert sterk op hem en hij verteld haar dat ze gewillig meewerkt aan de meer dan omhelsing. Dan wordt ze door haar baas aan hem voorgesteld als Donovan. Zodra ze alleen met hem is en hij toespelingen maakt verteld ze hem dat ze hem een player vindt en niet geïnteresseerd is. Hij laat zich niet uit het veld slaan en stelt een weddenschap voor. Dit is het begin van afstoten en aantrekken en veel hobbels op de weg.
Mijn mening
Aangenaam verhaal over de coureur Colton Donovan die altijd krijgt wat hij wil en dat is in dit geval Rylee Thomas, waarbij het feit dat beide karakters issues hebben niet uit de weg wordt gegaan. Alleen voor mij jammer van het einde, had zo graag verder willen lezen.
Conclusie
Leuk verhaal met de nodige ups en downs en voor de liefhebber komen er enkele Steamy scenes in voor. Prettig om te lezen wanneer je het even iets luchtiger wilt. | 1pos
|
Rijke mensen sterven niet is het confronterende en indrukwekkende verhaal van Anneke Verbraeken die als journalist verschillende jaren heeft gewerkt in oa Rwanda en Congo. Landen waarover we eigenlijk in de media niet zoveel meer horen, maar die nog altijd alles behalve stabiel en betrouwbaar blijken te zijn.
Het boek is gevuld met haar eigen belevenissen in beide landen, maar ook met verhalen van de mensen die zij daar heeft ontmoet. Verhalen over mensen die onschuldig achter de tralies verdwijnen zonder ook maar enige kans op een eerlijk proces. En verhalen over mensen die blijven strijden voor vrijheid en democratie, ondanks bedreigingen en martelingen. Corruptie, vriendjespolitiek, martelingen, verdwijningen en machthebbers met teveel macht, het is er nog altijd aan de orde van de dag.
Ook Verbraeken zelf krijgt te maken met bedreigingen als zij te openlijk spreekt over wat er allemaal gaande is in het land. De veiligheidsdiensten van president Kagame blijken zelfs tot in Nederland hun werk te (kunnen) doen.
Het is een heftig verhaal om te lezen, maar door de toegankelijke en prettige schrijfstijl is het geen zwaar en ingewikkeld boek geworden. Juist niet, het boek leest makkelijk en het onderwerp maakte ook dat ik door wilde lezen. Ik heb het gelezen met Google geopend naast mij, zodat ik af en toe dingen op kon zoeken die verteld werden. Of bepaalde mensen kon opzoeken.
Achterin het boek staat een chronologisch verslag met een korte geschiedenis van de regio. Ook wordt nog vermeld hoe het op het moment van verschijnen van het boek met iedereen gaat die voorkomt in het boek. Erg prettig vond ik dat, ik was daar persoonlijk wel benieuwd naar.
Wat mij betreft zeker een aanrader! | 1pos
|
Ontzettend genoten van dit boek. Omdat de hoofdpersoon innemend en grappig is, de buitenwereld scherp observeert en vervolgens weer met humor en kritisch naar zichzelf kijkt. En dat alles in een context van dagelijkse beslommeringen en gedachten die o zo herkenbaar zijn, maar in het verhaal verre van vervelen. Ik klapte het boek met een grote glimlach dicht, dus zeker een aanrader, dit boek van Floor Gerritsma. | 1pos
|
Eindelijk een derde deel! Wat een heerlijk en mooi boek om te lezen! Het ebook bevatte 490 blz en wat mij betreft hadden er daar nog best 200 bij gekund.
Ik had graag nog een epiloog gelezen. Zou er nog een 4e deel komen? Ik hoop het in ieder geval wel! | 1pos
|
Wauw wat een boek.
Eerst was ik wat sceptisch. Ik vind Scandinavische thrillers altijd een beetje lastig. Vanwege het uitspreken van de namen. Ik ga dan te veel denken over hoe die uitgesproken moet worden en dan ben ik het verhaal kwijt.
Maar in Ijsengel is dat niet aan de orde! Lekker korte hoofdstukken waardoor je door het boek vliegt!
Vanaf het stukje waar Berndt gevangen wordt gehouden en er ineens een schoteltje cake en beker lauwe melk staat was ik verkocht!
Echt een aanrader! | 1pos
|
Ik ben dit boek expres gedoseerd gaan lezen, anders zou je het bijna in een ruk uit lezen en ik vond het te mooi en wilde er een aantal dagen over doen. De hoofdstukjes lenen zich er goed voor om (als je het kan) af en toe even te stoppen.
Het verhaal is prachtig, triest, spannend, aangrijpend en prachtig kleurrijk opgeschreven.
Ik heb het met veel plezier gelezen. Jammer dat ik het uit heb. | 1pos
|
#Hebbanbuzz Verloren dochter van Helen Fitzgerald
Su-Jin is Zuid-Koreaanse maar als baby geadopteerd door Ruth en Bernie Oliphant-Brotheridge. Vlak na haar adoptie hebben ze op de natuurlijke manier nog een dochter Leah gekregen. Ruth is strafrechter, Bernie speelt viool. Su en Leah zijn volkomen tegengesteld aan elkaar. Su is serieus, studeert goed en weet dat ze dokter wil worden. Leah is brutaal, haalt slechte cijfers, is alleen geïnteresseerd in uitgaan, make-up, wiet, drank, muziek.
Su en Leah gaan samen met enkele vriendinnen naar Magaluf, een feestparadijs voor jongeren waar ze alles doen wat ze thuis niet mogen, drank, drugs en seks. Ook Su drinkt eindelijk alcohol, maar ze krijgt ook drugs en dan gaat het fout.
Een seksfilmpje gaat viraal. Haar moeder wordt gevraagd tijdelijk haar job niet uit te voeren. Su wordt afgemaakt online. Ze besluit zelf niet terug naar huis te gaan, om het een maand af te wachten in de hoop dat er een erger filmpje komt zodat over haar vergeten wordt. Ze gaat naar Zuid-Korea haar biologische moeder zoeken.
Aan het thuisfront is haar moeder ondertussen razend en wil wraak, liefst binnen een wettelijk kader, maar al snel blijkt dat er eigenlijk geen wet echt overtreden is. Geen overtreding is geen schuld en geen schuld is geen straf.
Dit is best een goed boek dat heel vlot leest en een openingszin heeft die je het verhaal in sleurt, maar ik zou het geen literaire thriller noemen.
Het kaart wel een maatschappelijk probleem aan waar we in deze tijden van internet jammer genoeg mee te maken hebben. Het ongevraagd online zetten van filmpjes die al dan niet met instemming gemaakt zijn. Daarna het ongevraagd spuien van commentaren, schelden, vloeken en tieren en dat allemaal anoniem, verborgen achter een valse identiteit. Waar zijn de normen en waarden naartoe?
Het internet is de moderne schandpaal geworden. Al bescherm je zelf je identiteit nog zo goed door bijvoorbeeld geen foto's te posten, niets beschermt je tegen het ongevraagde maken van filmpjes en het plaatsen hiervan.
Wat het nog erger maakt is dat blijkbaar niemand die filmpjes nog kan verwijderen. Eens viraal blijf je ermee zitten voor de rest van je leven. Weg studiekansen, weg professionele loopbaan want iedereen die je naam googlet komt weer bij dat filmpje uit.
Geplaatst op https://www.goodreads.com/book/show/30136979-verloren-dochter, http://www.watleesjij.nu/boek/1503930/verloren-dochter, referentie van faceboek naar goodreads en op twitter. | 1pos
|
de vrienden van Pinocchio zijn allemaal pedoseksuelen die elkaar kennen van vroeger. Het zijn hooggeplaatste personen die denken dat ze onaantastbaar zijn. Tot het moment dat er enkele vermoord worden, dan schrikken de overgeblevenen en ze vragen zich af wie de moordenaar is.
Als uiteindelijk blijkt wie de moorden heeft gepleegd, is het natuurlijk niet vreemd dat het iemand is die vroeger door hun misbruikt is en wiens leven daardoor kapot gemaakt is.
Het plot is zeer verrassend!
Tomas Ross heeft dit beladen onderwerp goed beschreven in dit boek, al moet je soms opletten: is het nou fictie of is het werkelijkheid? Maar dat maakt het juist zo mooi. | 1pos
|
Vandaag begonnen in dit boek en ook meteen uitgelezen.
In het begin had ik wel mijn vragen over dit boek, is het wel leuk, is hij niet te kinderachtig, is het niet een knock off van andere boeken...
Maar nee, eenmaal in het boek begonnen wilde ik hem ook uitlezen!
Dit boek leest ook heel vlotjes / makkelijk.
Toen ik begon had ik dus mijn twijfels, maar eenmaal aan het lezen verdwenen mijn twijfels voor denkwerk. Wie zit er achter NODIG, Wat wilt die persoon ermee bereiken, Waarom laat hij hun deze dingen doen, Waarom doen die studenten de opgegeven opdrachten etc.
Toen ik ongeveer op een kwart van het boek was, had ik al mijn vermoedens wie er achter zat, zo bleek ik dus op het einde ook gelijk te hebben, maar het einde was wel heel verassend toen Sydney erbij kwam.
Dit boek zet je echt aan het denken, wat heb je NODIG? Zou jij deze dingen doen om ze te krijgen, zou jij er de rest van je leven mee kunnen leven?
Allemaal vragen die je dus ook aan je zelf kunt afvragen nadat je het boek hebt gelezen. Kortom, ik vond het een leuk boek en raad zekers iedereen aan om hem ook te lezen. | 1pos
|
Ivan Toergenjev schreef deze novelle een jaar voor zijn dood in 1883. De aanleiding was de zelfmoord op het toneel van een beroemde operazangeres.
In Na de dood van klara Militsj gaat Aratov, een mensenschuwe jongeman, op zoek naar de zelfmoord van de actrice Klara. Tijdens dit onderzoek komt hij in de ban van Klara op een magische, fascinerende en zinsbegoochelende manier.
Deze uitgave is een herziene vertaling van Else Bukowsky uit 1920.
De personages zijn typerend voor Toegenjev. Vooral het jonge meisje dat haar eerste echte liefde beleeft. Vrouwen zijn vaak het moedigst en meest edel in de romans van Toergenjev, mannen zijn vaak intellectueel, gevoelig en sympathiek, maar doorgaans ook slap en machteloos, zo ook Aratov. . | 1pos
|
De bij BKA (Duitse speciale politie-eenheid) dienende en zeer getalenteerde politieagente Jenny Aaron is 5 jaar geleden bij een operatie in Barcelona het zicht in beide ogen verloren (zie deel 1, Voor eens en altijd” in de Jenny Aaron serie). Ondanks haar handicap wil ze zich toch weer aansluiten bij deze eenheid, ondanks de nodige scepsis in de korpsleiding. Dan ontvangt Jenny een bericht: haar aartsvijand heeft haar een enorm fortuin nagelaten, waarachter een ijzingwekkend geheim schuilt. Jenny moet naar Marrakesh om het mysterie op te lossen. Maar daar breekt de hel los... De relatie met haar vader, haar geloof in vriendschap en haar loyaliteit aan de geheime elite komen zwaar onder druk te staan. En dan is daar nog de vraag of Jenny ooit weer zal kunnen zien.
'Nooit en te nimmer' is het tweede boek met Jenny Aaron van de Duitse auteur Andreas Pflüger (1957, Bad Lagensalza, DEU)
Ook in dit tweede deel is het weer smullen. Je moet wel open staan voor de onwaarschijnlijke vaardigheden die Jenny bezit en de prestaties waartoe ze ondanks haar visuele handicap in staat is. Dit is onwaarschijnlijk maar kun je hier doorheen kijken dan krijg je een bloedstollende en ingenieuze thriller voorgeschoteld waar thema’s als wraak, opoffering en onvoorwaardelijke kameraadschap prachtig worden uitgewerkt.
Mooi ook is de uitwerking van de karakters, waar ook de mens en familie een prominente plaatst krijgen en de schijnbare belevingswereld van een visueel gehandicapte een gezicht krijgt.
De spanningsboog is precies goed, mooie dialogen, en tot he point actiebeschrijvingen. De techniek van larderen met flash backs is tot kunst verheven en is de opmaat voor een sterke climax. Pflüger schrijft scherp en vergrijpt zich niet aan wollige en nutteloze zinnen of woorden,
Kortom, de auteur is erin geslaagd om met dit tweede deel (deel 1 lezen is geen must om dit boek te snappen, maar voegt zeker wat toe) het niveau vast te houden.
Deel 3 in de serie is aangekondigd in Duitsland en verschijnt in September 2019 met de titel “Geblendet”. | 1pos
|
Amir heeft een zorgeloze jeugd in Afghanistan. Het enige wat hem dwarszit, is het gebrek aan liefde die hij ontvangt van zijn vader. Die laatste staat vaak onverschillig tegenover zijn zoon, maar Amir geeft niet op en blijft zoeken naar een manier om zijn vaders goedkeuring te verdienen. Gelukkig heeft hij Hassan.
Hassan is zijn vriend en bediende en ondanks het standenverschil delen ze een speciale band. Ze zijn samen opgegroeid en Hassan is erg loyaal tegenover zijn vriend. Maar als er op het jaarlijkse vliegertoernooi iets vreselijks gebeurd met Hassan, laat Amir zijn vriend in de steek. Sindsdien wordt hij verteerd door schuldgevoelens en verbrokkelt hun relatie.
Ondertussen valt Rusland Afghanistan binnen en moeten Amir en zijn vader vluchten waardoor ze in Amerika belanden. Daar begint Amir een nieuw leven zonder Hassan, maar hij is hem niet vergeten. Zo gaan er jaren voorbij totdat een oude vriend hem opbelt en hem de kans biedt om zijn zonden in te lossen. Hierdoor gaat hij terug naar zijn geboortestad en daar ontdekt hij een schokkende familiegeheim, maar ook een manier om wat er in het verleden is gebeurd goed te maken.
De vliegeraar is het succesvolle debuutroman van de Amerikaanse schrijver Khaled Hosseini. Het is een aangrijpend en ontroerend verhaal dat gaat over hoop, vriendschap en verraad.
Het land waarin De vliegeraar zich grotendeels afspeelt, is van groot belang. Er wordt veel verteld over de Afghanistan van voor de inval van de Russen, maar ook de gruwelijke regeerperiode van de taliban komt aan bod.
Het beeld dat Hosseini van Afghanistan laat zien is hartverscheurend. Afghanistan leek een ver en onbekend gebied, maar na De vliegeraar maak je kennis met een land dat zijn trots heeft verloren en in puin ligt. Alle details (van de gaten in de muren tot aan de kinderen op straat) maken het beeld steeds grimmiger. Hosseini – die zelf een Afghaanse migrant is geweest – is erin geslaagd om een levensecht beeld te schetsten en heeft daarmee Afghanistan dichterbij gebracht.
Er wordt ook veel verteld over de cultuur van Afghanistan. Hierdoor leer je kennis maken met een geheel andere wereld. Door dit boek is het ook makkelijker om met immigranten mee te leven, want aanpassen aan een andere cultuur is moeilijker dan het lijkt.
Ook de personages zijn zeer realistisch. Amir is een antiheld en dat is fijn, want niet iedereen is moedig, sterk of offert zichzelf graag op. Hassan daarentegen is anders. Hij is loyaal, goed en eerlijk; het tegengestelde van Amir. De personages zijn dus heel verschillend, maar toch is het makkelijk om met ze allemaal mee te leven.
De vliegeraar is een boek dat erg vlot leest. Het brengt ook een melancholisch gevoel over omdat er onder de zinnen een bedroefde toon lijkt te zitten.
Daarnaast wordt er door het hoofdpersonage vaak teruggedacht aan zijn tijd in Afghanistan. Er waren veel flashbacks, maar ze maakten het verhaal niet saai. Het werd juist meeslepend omdat er vooruitwijzingen waren die de vaart erin hielden. Bovendien liet de auteur de ene flashback moeiteloos overgaan in de andere zonder dat het verwarrend werd. Verder zat het plot goed in elkaar en er waren vele onverwachte wendingen die alles zeer spannend maakten.
Over het algemeen kun je zeggen dat Hosseini alle lof verdient die hem toekomt, want hij heeft een schitterende debuut gemaakt. De vliegeraar is een roman die de afschuw van terreur mengt met een prachtig verhaal over vriendschap en schuld. Het boek verdient 5 sterren. | 1pos
|
Eén waarheid
Nadine Swagerman
Uitgeverij Kluitman,2018
⭐⭐⭐⭐
Het leven van Laura stort volledig in wanneer ze na een avondje stappen haar ouders vermoord thuis vindt. Het besef dat ze vanaf nu alleen is en de vragen rondom het misdrijf maken haar kapot. Ze heeft hulp nodig en beland in een kliniek, waar het enorm wennen is om tussen mensen te zitten die nog meer de weg kwijt zijn dan Laura.
Toch vindt ze daar een luisterend oor bij Jorrit. Hij begrijpt haar verlies en onder de indruk van haar verhaal gaat hij op onderzoek uit om meer te weten te komen over de moord op Laura’s ouders. Stukje voor stukje krijgt hij de informatie die hij nodig heeft om de waarheid te achterhalen. Een waarheid die voor beiden hard aankomt.
Nadine Swagerman heeft al vanaf jonge leeftijd een passie voor lezen en schrijven. Ze wist dus al vroeg dat ze schrijfster wilde worden. Nu heeft ze haar eigen tekstbureau en in mei 2018 verscheen haar Young Adult- boek Eén waarheid bij Uitgeverij Kluitman.
Eén waarheid pakt je en laat je niet los. Zelfs niet na de laatste bladzijde. Het is een boek dat realistisch en vlot geschreven is en ook humor bevat.
Je bent gelijk begaan met Laura. Je ouders vermoord vinden is wel het gruwelijkste wat je als kind kan overkomen. Een jong leven nu al verwoest en nu wordt ze ook nog eens opgenomen in een kliniek vol met mensen die er nog erger aan toe zijn dan zij. En je ontdekt door middel van flashback dat dat niet het eerste drama is dat haar overkomt. Hoe moet ze dit bovenop komen? Maar alles went en maakt ze snel contact met andere meiden in de groep waarmee ze kan huilen, maar ook lachen.
En dan is daar Jorrit. Een sympathieke student verpleegkunde waarbij ze op haar gemak is en meer over zichzelf los durft te laten. Hij is onder de indruk van Laura en wil haar graag helpen. En net als Jorrit ben je super nieuwsgierig naar het afschuwelijke misdrijf waarbij de ouders van Laura om het leven zijn gekomen. Wie doet nou zoiets?
De stukjes informatie die Jorrit vindt geven de antwoorden. Eén waarheid. Maar wel een waarheid die je toch niet helemaal aan zag komen. Altijd fijn als de uitkomst je toch nog kan verrassen.
Doordat de tekst over deze twee personages vanuit de ik – vorm wordt geschreven leer je ze echt kennen, althans dat denk je.
Ondanks dat het een goed geschreven, spannend boek is laat het mij als lezer een beetje onbevredigend achter. Er zijn wat vragen die bij mij niet zijn ingevuld. Die vragen hebben betrekking op Laura, maar ook op haar familieleden. Nu is naar mijn gevoel het boek niet helemaal af. Maar misschien is dat wel de bedoeling en komt Nadine Swagerman met een verrassend vervolg op dit boek. Eén ding is dan zeker: die ga ik zeker lezen! | 1pos
|
Victor Bronckhorst is een multimiljonair, die na de dood van zijn ouders is opgevoed door zijn opa en oma. Zijn opa hield er bizarre ideeën op na, waar Victor mee geïndoctrineerd is en die zijn karakter hebben gevormd
Het verhaal begint als hij drie heren bij zich over de vloer heeft, waarmee hij zijn project wil starten, waar ze een jaar de tijd voor hebben. Een project dat van hen allemaal criminelen zal maken.
Wat een bizar verhaal. Ik zeg eerlijk dat ik even moeite had in het verhaal te komen, maar dat heeft er denk ik gedeeltelijk mee te maken dat ik dit genre niet vaak lees. Maar wat ben ik blij dat ik gewoon door heb gelezen! Karin schrijft vloeiend en heeft een mooie stijl. Haar karakters zijn goed uitgewerkt en komen echt tot leven. En het verhaal zelf is gewoon meeslepend en je vraagt je af, of dit in het echt zou kunnen gebeuren, wat alles nog veel enger maakt. Het zet je aan het denken. In welke mate worden wij als burgers van Nederland in de gaten gehouden? Hoe ver kan iemand die zoveel macht en geld als Bronckhorst heeft werkelijk gaan? Misschien loopt er wel iemand als hij hier ergens rond, met zo’n monsterlijk idee. Een waanidee? | 1pos
|
Als je nog maar drie hoofdstukken van dit boek gelezen hebt, is het gelijk al behoorlijk spannend. Toch zakt het verhaal in het midden wat in vind ik, om vervolgens weer met een geweldig plot te eindigen. De schrijfster heeft een fijne schrijfstijl en weet haar personages geweldig neer te zetten, ik had de hoofdpersoon Karin gelijk in mijn hart gesloten. Al met al een heerlijke thriller! | 1pos
|
Londen 1943, Rose is 17 jaar, maar voelt zich veel volwassener, ze is het plattelandsleven ontvlucht om avonturen te beleven. En ze denkt die in het Londen van de tweede wereldoorlog te vinden. Ze neemt allerlei baantjes aan en ’s avonds gaat ze dansen in de Rainbow Corner, een uitgaansgelegenheid waar Amerikaanse soldaten hun vertier zoeken tussen de uitzendingen door. Rose is in sommige opzichten erg naïef en wordt dan ook gebruikt/misbruikt. Later zal ze een beschermer krijgen die goed voor haar zorgt.
Las Vegas, nu. Jane heeft zichzelf beloofd voor haar 27-ste te trouwen met een rijke man. Op het laatste moment gaat haar huwelijk niet door en vind ze in een bar, terwijl ze nog gekleed is in haar trouwjurk, de aan alcohol en drugs verslaafde kunstenaar Leo. In een dronken bui besluiten ze dan samen maar te trouwen.
De volgende dag krijgt Leo een telefoontje dat zijn oudtante die in Londen woont terminaal is en samen met Jane besluit hij naar zijn tante te gaan.
Iedere lezer zal meteen tot de conclusie komen dat deze oudtante de eerder genoemde Rose is, tot zo ver het voorspelbare deel van dit verhaal.
De schrijfster is er heel goed in geslaagd om de lezer steeds meer te laten weten over de hoofdpersonen: hoe hun jeugd geweest en welke soms vreselijke gebeurtenissen hen gevormd heeft tot de persoon die ze nu lijken te zijn geworden. En dit zonder dat ze te snel te veel onthult. Dit maakt dat je het boek niet weg wil leggen, maar meer wil weten over hoe het verder gaat. Doordat er duidelijk research gedaan is naar het leven en Londen tijdens de tweede wereldoorlog, beleef je de sfeer mee en waan je je als lezer ook in die tijd. Er is een goede afwisseling tijdens de diverse tijdperiodes waarin dit verhaal zich afspeelt. Kortom een heerlijk lezende roman. | 1pos
|
Wanneer Walter Vandamme, een kleine zakenman bij Deutsche Bank, op de proppen komt met een informatica programma waarvan hij zelf de vader is, stort hij in een neerwaartse spiraal doorheen het verhaal. Zijn zoontje raakt betrokken bij een ongeval dat Walter had kunnen voorkomen en de presentatie van zijn programma, het PSS, aan de hogere directie van Deutsche Bank heeft geen succes. Afgeleid door het ongeval van zijn zoon gaat Walter Vandamme op zoek naar de reden voor de afwijzing van zijn programma die veel tijd en zijn huwelijk heeft gekost.
Als thrillerschrijver kent Deflo de kneepjes van het vak en kan hij telkens opnieuw een ware blockbuster neerzetten. Het boek dateert uit 2007 en het verhaal speelt zich dan ook af in onze moderne wereld.
Angst heeft vele voorlopers waaronder: Naakte Zielen, Bevroren Hart en Lokaas. Deze boeken zijn een soort van trilogie waarin speurders Bosmans en Deleu een hoofdrol hebben. Het leuke aan dit boek is dat er nu een andere protagonist is, maar Deflo heeft Deleu een kleine bijrol gegeven in het verhaal. Deflo maakt in het boek ook een kleine knipoog naar zijn eigen werk. Walter weet in het boek hoe hij zich moet gedragen bij een ondervraging van de politie want dit heeft hij gelezen in een thriller van Deflo. Dit kleine fragmentje laat toch blijken dat Deflo volledig vrij is in zijn manier van schrijven. Deflo heeft dan ook een scherpe en gedetailleerde schrijfstijl.
Deflo laat Walter zodanig traag veranderen doorheen het boek, dat je zijn angst ook werkelijk meevoelt. Met een cynische kijk op de moderne maatschappij, meerbepaald de zakenwereld, sleurt Deflo je mee doorheen het verhaal. Walter begint als brave, kleine zakenman en hij eindigt helemaal aan de bodem. Dit is een groot psychologisch aspect in het boek. Walters geest wordt sterk op de proef gesteld. Deflo geeft hiermee een voorbeeld van hoe zwak een menselijke geest wel niet kan worden onder moeilijke omstandigheden.
De personages worden uitbundig besproken en komen voldoende aan bod. Dit geeft het boek een sterk inlevingsvermogen. Overbodige scènes of lang aanslepende passages zijn niet aanwezig in het boek, van het begin af is en blijft het boek spannend, Deflo heeft een onderhoudende schrijfstijl, het boek heeft een actueel thema en het verhaal is spannend opgebouwd. Kortom, er vallen weinig woorden aan Angst van Deflo vuil te maken. Het boek zal je aandacht van de eerste tot de laatste zin vast houden. | 1pos
|
Jan Brokken is iemand die van mensen houdt. In 'Baltische zielen' schrijft hij prachtige portretten van beroemde, beruchte en gewone Letse, Estse en Litouwse zielen. Hij puurt uit hun indrukwekkende levensverhalen het schone, tragische, typische en heldhaftige en schept zo bijna archetypen.
Een van de meest indringende is het portret van Janis Roze, uitgever en boekhandelaar in Riga sinds begin twintigste eeuw, wiens nazaten nu nog steeds zijn zaken behartigen.Hij had een bloeiend bedrijf tot hij en zijn gezin in 1941, samen met circa 15000 andere Letten, vooral westers georienteerde kapitalisten en intellectuelen, door de Sovjets gedeporteerd werden naar Siberie. Voor velen betekende dat een enkele reis. Anderen keerden gebroken terug, verzwakt door jarenlange ontbering, kou, honger, ziekte.
Uit de woelige levensbeschrijvingen blijkt dat zowel Letten, Esten als Litouwers voortdurend gewrongen zaten tussen Oost en West, kapitalisme en communisme. De Duits-Baltische adel zwaaide er lang de plak, ze werden wreed misbruikt door Nazi-Duitsland en nu heeft de Russische geheime dienst de bevolking flink in de greep. Hoewel ze al die tijd niets liever wilden dan onafhankelijkheid en hun eigen cultuur, taal, tradities en levenswijze koesteren.
Balten zijn doordrongen van muziek en zang, daar vinden ze hun levenslust telkens weer in terug. De eenvoudige tonaliteit, het minimalisme en de trieste, ijle klanken in de muziek van Est Arvo Pärt vertolken de gemeenschappelijke Baltische ziel. Toch lijken me er onderling heel wat verschillen te zijn. De Let en zeker de Est lijken me onafhankelijker van geest, moediger, geharder en eigenzinniger ook dan de Litouwer die misschien nog het meest gewrongen zat en vaker koos voor argwaan, wraakgevoelens, vreemdelingenhaat en nationalisme. Hannah Arendts leven getuigt bijvoorbeeld van die verwrongenheid. In Riga met haar stralende Jugendstil en het levendige Tallinn aan zee lijkt me een frisse wind te waaien, Vilnius komt me eerder benauwend en naargeestig over.
Naast inzicht in de Baltische geschiedenis verschafte dit boeiende boek me heel wat rijk geschakeerde impressies van de menselijke natuur aldaar.
Brokken heeft me geinfecteerd met de Russisch-Baltische koorts. Ondertussen ben ik volledig in de ban van Dostojevski's 'De broers Karamazov', ik droom van Russische en Baltische steden, wouden en steppen, hunker naar kou en sneeuw, koop films van Tarkovski, zwelg in het klokkengelui van Pärt en begin zelfs opnieuw een beetje Russisch te studeren. Er is sprake van een transformatie van de ziel. | 1pos
|
Boudewijn Satijn wil premier worden. In de peilingen loopt hij aan kop. Hij is weinig thuis omdat het werk hem opslokt. Zijn gezin heeft hier duidelijk onder te lijden. Boudewijn is opnieuw getrouwd nadat zijn eerste vrouw is overleden. Met zijn tweede vrouw Marsalla heeft hij nog een dochter gekregen, Merlot. Nina zijn dochter uit het eerste huwelijk heeft een goede band met oma Emma en komt daar regelmatig. Als ze op een dag bij oma komt vind ze haar vermoord. Dit is al de tweede moord in korte tijd. Ze is vastberaden om de dader op te sporen en doet dat samen met Lars, de rechterhand van Boudewijn. Al speurende naar de dader komt ze meer te weten over haar familie en wat er zich vroeger heeft afgespeeld.
Het boek leest soepel weg, mede door de korte hoofdstukken. De opbouw van het verhaal vind ik goed. Het houd je in zijn greep en maakt dat je graag verder leest.
De personages zijn goed uitgewerkt. Je leeft makkelijk mee met de familie en wordt nieuwsgierig naar het waarom van de moorden en wie de dader is. Het boek is daardoor moeilijk weg te leggen. De auteur was mij onbekend maar ik wil zeker meer van haar lezen. Dit boek vind ik echt een aanrader. | 1pos
|
Ik heb eerst Californian Girl gelezen en was daar al danig van onder de indruk.
Dat jullie De engeltjes van Horridus als beste boek van T. Jefferson Parker naar voor schoven was dan ook een extra trigger. Mijn hooggespannen verwachtingen zijn volledig ingelost.
Wat een spanningsboog, stevig uitgebouwde personages, en een schrijver die een heikel thema met de nodige kiesheid weet aan te pakken. Absolute klasse.
Het is bovendien handig als je een stratenplan van South L.A. bij de hand hebt. | 1pos
|
Uitgeverij Aspekt geeft altijd leuke titels uit. Mijn hart maakt altijd een sprongetje als ze met een nieuw boek komen, vooral als het oorlogsboeken zijn. Duinkerken 1940 is een zeer interessant boek.
“Het grootste probleem met Gorts optreden was dat het niet alleen militaire maar ook politieke consequenties had. Door te kiezen voor het behoud van de saillant in plaats van voor de uitbraak naar het zuiden te gaan, was de politieke beslissing gemaakt dat Frankrijk werd opgegeven. Zonder ‘extra’ front van de BEF zou Frankrijk simpelweg geen stand kunnen houden tegen de Duitsers.”
Wat een prachtige cover waarop een leger in het groen te zien is. Zodra je het boek openslaat zie je het landkaart van Frankrijk 1940. Ik ben erg dol op geschiedenisboeken. Meestal vinden mensen dat van mijn leeftijd vaak saai. Maar Pierik bewijst weer met zijn boek dat oorlogsboeken alles behalve saai zijn. Hij beschikt over een vlotte pen. Hij neemt de lezers op een interessante manier mee naar een van de ernstige periode in de geschiedenis. Naast tekst wordt de lezer voorzien van foto’s van personen die een rol speelden. Churchill, Edward Spears, Paul Reynaud zijn enkele namen die we tegenkomen in het boek. De foto’s zijn prachtig. Enkele foto’s die we voorbij zien komen: Oorlogsgraf langs de weg, Inscheping operatie Dynamo, H-35 tank en Franse Krijgsgevangenen.
“Terwijl von Rundstedt en Hitler op de voorzichtige lijn zaten, wilde het OKH, het opperbevel van de landmacht onder Von Brauchitsch en chef-staf Halder doordrukken. Zij hadden begrip voor de verliezen van Von Kleist maar begrepen ook dat er voor treuzelen geen tijd was.”
Interessant, actueel, toegankelijk en erg goed geschreven. Tijdens het lezen van het boek had ik het gevoel dat ik een leuke geschiedenisles kreeg. Zoiets maak je zelden mee met een boek. Weer een boek waar je vanaf de eerste bladzijde in meegezogen wordt. Dit boek is interessant voor iedereen. Pierik ga ik toevoegen aan mijn lijstje favoriete auteurs. Dit boekje krijgt vijf sterren. | 1pos
|
...ik heb mezelf enorm in de nesten gewerkt, in een wespennest en in een slangennest. Door haar huwelijk met Jean was Josefien al het een en ander gewend. Als het nieuwe er bij wijze van spreken af was, ging hij op zoek naar een ander job. Een onzeker leven, waarin ze steeds het hoofd boven water moest houden. Maar ze houdt van hem en hij blijft haar schitterende ster. Dus gunt ze hem steeds opnieuw die blessuretijd. Klaartje van Setten zet in haar debuut haar eigen ervaringen van toch al even geleden om in een sprankelend verhaal. Wat je wat mij betreft niet in een keer uit moet lezen. Geef de tekst de gelegenheid om tot je door te dringen. Mooie zinswendingen, verklaringen tussen haakjes, beschrijvingen van de omgeving, personen. Echt anders als dat je gewend bent.
Josefien vertrekt met haar twee kinderen naar Zwitserland om het chalet in de buurt van Crans-Montana te runnen. Een erfenis van hun oud-tante Victoria. Wie is zij om ze iets te ontnemen, dat misschien wel heel afwijkend, raar, vermoeiend , bewerkelijk, anders, drie-r'en-verstorend maar ook heel mooi kan zijn?. Het is het allemaal. Maar volgens mij, dankzij haar ervaringen met het onregelmatige leven met Jean, weet ze er iedere keer weer een mouw aan te passen en staat ze niet gauw met haar mond vol tanden. Ze raken uiteindelijk geïntegreerd en de kinderen doen zelfs mee aan de regionale slalomwedstrijd. Nummer drie...Za...Za... Zar Zjansuh! (Saar Jansen) De omroeper stopte even voordat hij de nummer twee omriep. De spanning... en toen: Victor Zjansuh! Bravo pour les Hollandais!
Intussen is Jean er gewoon toch nog niet klaar voor en misschien wel nooit om zich bij hen te voegen. Toch eindigt dit boek met waar het zo'n 300 pagina's terug mee begon mijn schitterende ster, je Jean. | 1pos
|
Het is natuurlijk en klassieker van de literatuur (en film (: ). Capote schrijft een prachtig fictie verhaal over glamourmeisje Holly Golightly, maar veroordeelt tegelijkertijd de oppervlakkige maatschappij van New York in 1940, in een cynisch maar ontroerend verhaal. Vergeet de Hollywood verfilming; hier is geen liefdesverhaal, maar een mooie vriendschap tussen een meisje en haar (homoseksuele)vriend, met een tragisch verhaallijn.
Veel leesplezier! | 1pos
|
Het handzame kookboek Simpel koken is een idee van Janny de Moor. Misschien ken je haar al van haar rubriek in Trouw, waar ze sinds 2014 haar vaste kookrubriek Simpel heeft. Haar receptenboek sluit hier goed op aan. In Simpel koken kun je recepten vinden voor elk seizoen. Volgens Janny de Moor hebben we het in West-Europa druk genoeg. Te druk om ook nog elke dag langdurig in de keuken te moeten staan. Haar boek brengt daarbij uitkomst. Volgens haar moet de maaltijd een rustpunt zijn van de dag en de bereiding van deze maaltijden moet gemakkelijk en vlot te bereiden zijn.
De recepten is het boek zijn gericht op twee personen. Voor haar maaltijden haalde ze inspiratie uit vele culturen. Janny de Moor gaf daar dan weer haar eigen twist aan. Bij ieder recept zal je een paginagrote foto vinden van het gewenste resultaat. Foto’s die stuk voor stuk van de pagina af lijken te knallen. Waanzinnig mooie foto’s met een smaakvol kleurgebruik.
Naast ieder recept zijn er handige suggesties geplaatst om van het hoofdgerecht een 3-gangenmenu, inclusief bijpassend drankje, te kunnen maken. Ook heeft de auteur tijd gemaakt om een achtergrondverhaal bij de recepten te plaatsen als extra toelichting. Welke recepten kun je verwachten? Ten eerste een ruime hoeveelheid aan vegetarische recepten, waaronder een Amerikaanse groenteschotel en lekkere Cubaanse rijst. Opgevolgd door een hoofdstuk over vis en schelpdieren. Denk daarbij onder andere aan koolvis met tuinkers en springvis uit Wales. Daarna een aangenaam hoofdstuk voor de liefhebbers van kip en ander gevogelte. Hier onder meer een lekkere Dronkenkip en een Romeinse zomerschotel. Achterin het boek nog twee hoofdstukken vol vleesrecepten met lams-, rundvlees en varkensvlees.
Het boek Simpel koken wordt praktisch afgesloten met een overzichtelijk ingedeeld register waarbij de voorgerechten, hoofdgerechten en nagerechten afzonderlijk van elkaar op alfabetische volgorde opgezocht kunnen worden. Een goed verzorgd kookboek dat indruk maakt. Eenvoudige recepten, maar wel met als resultaat; maaltijden waar je niet omheen kunt. Gezonde maaltijden die net even anders zijn dan de gerechten die je vermoedelijk normaal op tafel zou zetten. Bijzonder en creatief! | 1pos
|
Renate Dorrestein schrijft in 'Zeven soorten honger' over het William Banning instituut van Nadine en Derek. Zij bieden de ultieme omgeving voor de stereotype zakenman met overwicht. Deze heren leven in afzondering en streven hun persoonlijk gewicht na, met de motivatie dat er een jaarsalaris vanaf hangt.
Hoewel op het eerste gezicht lijkt alsof Nadine en Derek alles tot in de puntje geregeld hebben, ontstaan al snel de eerste barstjes. Er zijn geheimen, onvoorziene situaties en lastige gasten. In 'Zeven soorten honger' hebben de karakters niet alleen honger naar eten, maar ook naar macht, geld en waardering. Velen proberen zo krampachtig mogelijk hun ware ik niet te laten zien, maar te streven naar iets wat ze niet zijn.
Renate schrijft op een vrij luchtige, nonchalante manier waardoor het verhaal heerlijk leesbaar is, maar haar woordgebruik is prikkelend. "Daar komen ze aan over het knisperende schelpenpad, Derek voorop, dampend van zelfbeheersing." De spanning in 'Zeven soorten honger' zat vooral in het ontdekken van de waarheid, de mogelijkheden tot totale mislukking en de wervelwind aan emoties die bij de personages voorbij komen. Een heerlijk boek om te lezen terwijl je zelf ongegeneerd geniet van een drankje en een bitterbal tijdens de ondergaande zon. | 1pos
|
Uitstekend geschreven thriller die je niet weg kunt leggen. Op het einde valt heel wat uit te leggen... verrassend. | 1pos
|
Moederland is de tweede roman van Maria Hummel, het boek is gebaseerd op het haar familie's levensverhaal. Maria's opa bleek in de tweede wereldoorlog als arts in Weimar gewerkt te hebben, in de jaren 80 werd door een Duitse familie in Thüringen een pakketje met brieven gevonden gericht aan zijn vrouw. In de laatste maanden van de oorlog besloot hij te deserteren en zijn weg terug te vinden naar huis. Daarbij zijn de brieven ergens achter gebleven op een onderduikadres. Moederland is het aangrijpende verhaal van wat de 'normale' Duitser mee moest maken aan het einde van de oorlog.
Het boek gaat over Liesl en Frank, nadat Frank zijn vrouw verloor en achter bleef met 3 kleine kinderen, hertrouwde Frank twee maanden later met Liesl. Frank wordt door de Duitse dienst opgeroepen om als chirurg aan het werk te gaan In Weimar. Daarmee moet hij zijn nieuwe vrouw, pasgeboren zoontje en twee oudere zonen achter laten. Daarmee draagt Frank de zorg over aan zijn nieuwe vrouw Liesl. Wanneer Ani de middelste zoon ziek wordt en de dokter dreigt hem op te laten nemen vecht Liesl als een leeuw voor haar stiefkinderen.
Het boek speelt zich af in de laatste maanden van de tweede wereldoorlog, wat ik zo goed aan dit boek vind is dat het leven van de normale Duitser hier ook goed in beschreven wordt. De bombardementen die in het boek worden beschreven grijpen jou zo bij de keel dat het is alsof jij het zelf mee maakt. Knap staaltje schrijfwerk. Het boek wordt vanuit verschillende personages beschreven zowel uit de twee hoofdpersonen Liesl en Frank maar ook vanuit de oudste zoon Hans.
Het boek Moederland is gebaseerd op waargebeurde feiten vanuit Maria Hummel haar eigen familiegeschiedenis. | 1pos
|
Elk jaar weer die peilloos diepe depressie nadat ik de nieuwe Reacher zwaar ademend uitgelezen heb en besef dat ik weer een jaar moet wachten.
Ik dacht dat ik wel eens moe zou worden van de Reacher-formule: Reacher loopt tegen iets onrechtvaardigs op en zet dat stevig terug recht. Elke keer weer. Ook deze keer. Maar het absolute meesterschap van Child zorgt er voor dat ik door het verhaal heen gesleurd word, het is onmogelijk weg te leggen. Dit voor elkaar hebben met een serieheld is niet minder dan een topprestatie. Child heeft gezegd dat hij Reacher gaat laten sterven. Ik stel een ceremonie voor. Ik huil. Heel zacht. Nu al. Was ik Reacher maar. Dan deed ik als Pinkeltje bij Dick Laan. Ik legde hem uit dat hij dat niet kan en mag doen! Het is niet eerlijk! #reachermuststay! Er is ook een kort verhaal opgenomen en hoewel al eerder gelezen, is dat een lekkere uitsmijter. Nu weer een jaar wachten op Reacher. | 1pos
|
Soms hebben schrijvers last van een ‘writers block’. Deze blokkade zorgt ervoor dat het creatieve proces wordt onderbroken door een tijdelijke inspiratieloze periode. Hoofdpersoon Delphine in Het ware verhaal van haar en mij (2016) kampt met deze creatieve blokkade nadat haar autobiografische roman over haar moeder is uitgegeven. Delphine is uitgegroeid tot een internationale bestsellerauteur, maar heeft nu zelfs moeite om haar computer zonder angst op te starten. Op een feestje ontmoet Delphine een zekere L., die haar maar al te graag wil helpen om de writers block te overwinnen. Al snel raken de twee vrouwen bevriend, maar L. blijkt andere plannen te hebben en manipuleert Delphine op zo’n manier dat ze gevangen zit in een ongezonde en destructieve vriendschap.
De veelbekroonde Franse schrijfster Delphine de Vigan (1966) heeft wereldwijd veel exemplaren van haar boeken verkocht. In Nederland verschenen bij uitgeverij de Geus de romans Niets weerstaat de nacht (2013) en Dagen zonder honger (2014). Het ware verhaal van haar en mij (2016) won de Prix Renaudot en stond op de longlist van de Prix Goncourt. Veel van De Vigans boeken hebben een autobiografisch karakter. In Niets weerstaat de nacht ging de schrijfster bijvoorbeeld op zoek naar het verleden van haar moeder, die op latere leeftijd zelfmoord heeft gepleegd.
Het autobiografische karakter van De Vigans oeuvre komt ook naar voren in haar roman Het ware verhaal van haar en mij. De verteller van de roman heet Delphine en haar laatste boek is, net zoals dat van De Vigan zelf, een autobiografische roman. Deze overeenkomsten tussen de schrijfster en het personage resulteren in het nadenken over de relatie tussen fictie en non-fictie. Daarnaast worden de lezer interessante reflecties en discussies tussen personages over de relatie tussen literatuur en waarheid voorgeschoteld. L. is bijvoorbeeld van mening dat lezers verveeld raken van personages die de waarheid achterhouden en dat ze moe worden van romans die de waarheid ondermijnen. L. wil Delphine ervan overtuigen dat haar volgende roman over de waarheid moet gaan, terwijl Delphine in de kracht van fictie blijft geloven.
Maar ook de lezers worden meegenomen in een spel tussen werkelijkheid en verbeelding. Delphine kijkt terug op de jaren vriendschap met L. en probeert te onderzoeken hoe de relatie tussen haar en L. is ontstaan en wanneer die is ontspoord. Ondertussen zet De Vigan haar eigen lezers op het verkeerde been en krijgen zij het gevoel dat er iets niet klopt tussen de twee vrouwen. De vriendschap lijkt op momenten zelfs verzonnen en in elkaar gezet. Met welke waarheid heeft de lezer te maken, met die van Delphine, L., of blijft de waarheid verborgen? Tegelijkertijd blijft De Vigan zeer dicht op de huid van haar personages met als resultaat dat haar lezers een ongemakkelijk gevoel krijgen. De roman blijft tot de laatste pagina spannend en als geen ander kan De Vigan haar lezers laten worstelen met de verhouding tussen werkelijkheid en fantasie.
Het ware verhaal tussen haar en mij is dus een intelligente en gewaagde roman. Het verhaal speelt op een fantasierijke manier met de lezers en manipuleert hun leeservaringen tot het einde. Enkel een goede schrijfster weet haar lezers op zo’n wijze te verrassen. De roman speelt met de kracht van fictie en ieders eigen fantasie en is tegelijkertijd een aanklacht tegen onze cultuur waarin veel is gebaseerd op feiten en de waarheid. Waargebeurde verhalen mogen dan goed verkopen, ze zijn dus niet altijd goed voor de verbeeldingskracht van literatuur. | 1pos
|
In deze bloedstollende thriller van Mike Nappa wordt de tiener Annabel Lee Truckson samen met een waakhond door haar mysterieuze oom in een militaire bunker onder de grond gestopt. Een verklaring krijgt ze niet. Het laatste wat haar oom tegen haar zegt, zijn een paar Duitse woorden en het bevel: ‘Doe de deur voor niemand open, hoor je? Ook niet voor mij.’
Boven de grond zijn twee detectives, een voormalige sluipschutter genaamd The Mute en een raadselachtige ‘Dr. Smith’ op zoek naar Annabel. Hoe weten ze van haar bestaan? Wie wil haar bevrijden? En waarom wil de ander haar voor altijd gevangen houden? En wie vindt haar als eerste?
Toen ik het boek al van een plaatje zag moest ik het lezen. Met andere woorden de cover ziet er al zo spannend uit dat je het gaat lezen. De tekst op de achterflap nodigt ook uit. En dan begin je er in en je wordt niet teleurgesteld. Het verhaal heeft meerdere interessante verhaallijnen en wordt superspannend. Ik zou mijn nagels op kunnen eten als ik er niet om denk. En bij deze zou ik dan zelfs nog verder gaan met het vel als de nagels op zouden zijn. Ik heb Annabel Lee met aandacht kunnen lezen, en met veel plezier moet ik zeggen.
Het verhaal over het meisje en de hond en verder The Mute vond ik echt het mooiste. Het meisje is echt een jonge vrouw met ballen en de hond wordt een vriend voor het leven. The Mute, een militair krijgt in dit verhaal een goed bestemming door plots de "vader" van het meisje te worden.
Lekkere korte hoofdstukken en geen moeilijk taalgebruik. Heel vlot lezend boek!
Er zit een klein beetje romantiek en zelfs nog een vleugje humor in. Maar natuurlijk een grote dosis actie en spanning. Ook een vleugje mystiek en iets bovennatuurlijks ontbreken niet. Kortom een fantastisch verhaal.
Ik heb deze 5 sterren gegeven en hij is het wat mij betreft waard. | 1pos
|
In Volmaakte stilte is de titel van de nieuwe Elizabeth George. Naakte jongenslichamen worden door de Londense politie aangetroffen. Het duurt even voordat duidelijk is dat een seriemoordenaar actief is. Thomas Lynley, brigadier Barbara Havers en Winston Nkata worden op de zaak gezet.
In volmaakte stilte heeft mij vanaf het begin in de ban weten te houden omdat het een goed gecomponeerde, doorwrochte en rijke misdaadroman is. Het boek heeft veel in zich. Diverse maatschappelijke themas komen voorbij zoals: racisme, pedofilie, afkomst, machtsspelletjes bij de politie en de rol van de pers. Maar ook meer persoonlijke getinte onderwerpen als: liefde, loyaliteit en omgaan met verlies en dood. Een rode draad vormt het werk van de politiemensen. Dankzij hard werken, informeren en aanwijzingen natrekken wordt stukje bij beetje meer duidelijk. Dwaalsporen duiken op, bieden hoop, maar blijken loze aanwijzingen. Verwachtingsvol gaat over in teleurgesteld. Hoop wordt desillusie. De schrijfster weet meerdere emoties bij de lezer op te wekken. Tegen het eind overheersten bij mij ontroering en verbazing.
De hoofdpersonen kennen we al uit voorgaande boeken en zoals altijd zet George hen neer als gewone en hardwerkende mensen. Lynley wil een gezin stichten met Helen, Barbara Havers heeft moeite zich aan iemand toe te vertrouwen en Winston Nkata doet wanhopige pogingen een geliefde te benaderen. Ook wordt het verhaal vanuit de seriemoordenaar Fu verteld. Daarnaast komen talloze zijfiguren voorbij die George meestal goed tot leven wekt. Zoals de vrijwilligers bij Colossus, een hulpverlenende instantie voor probleemjongeren.
Het is knap hoe Elizabeth George al deze lijnen en personages samenbundelt en de lezer door het ruim 600 paginas tellend boek loodst dat bijna altijd blijft boeien. Hoewel ik bij sommige voorgaande boeken vond dat de schrijfster teveel uitwijdt, stoorde het overvloedige taalgebruik mij nu beduidend minder. Een minpuntje vond ik de onthulling van de identiteit van de seriemoordenaar. Daderprofilering en de schets van zijn persoonlijkheid verdragen elkaar niet helemaal.
Ik heb alle boeken van George gelezen en de laatste twee vond ik minder goed dan voorgaande. Met In volmaakte stilte maakt de schrijfster opnieuw haar klasse duidelijk. Het lijkt alsof voorgaande delen enigszins in In volmaakte stilte geïntegreerd zijn, voornamelijk omdat tegen het eind meerdere personages uit eerdere boeken voorbij komen. De schrijfster eindigt met een forse cliffhanger die zeer nieuwsgierig maakt naar het vervolg. Elizabeth George is weer in topvorm. | 1pos
|
Een prachtig boek over een emigrantengezin dat vanuit Nieuw-Zeeland terugkeert naar Nederland en over de impact die dat heeft op de diverse gezinsleden. Het verhaal wordt verteld in mooie soepele zinnen en de lezer krijgt een goed beeld van de problemen waarmee de teruggekeerde emigranten te maken krijgen en de dilemma’s waarvoor zij zich gesteld zien. Daarnaast zijn de psychologische analyses zeer interessant en heeft het verhaal een goede spanningsopbouw. Een boek dat een groot publiek verdient. | 1pos
|
Het is even wennen, maar wanneer je eenmaal de eerste bladzijden van De lanterfanter hebt gelezen, word je verliefd op de Turkse schrijver Yusuf Atilgan, die overigens in 1989 is overleden. De klassieker ziet ver na zijn dood nu in Nederland het levenslicht. Aligan was geen veelschrijver maar wel een perfectionist. Hij bracht slechts drie romans en enkele korte verhalen uit. De lanterfanter schreef hij in 1959. Hij wordt gezien als een van de pioniers van de Turkse literatuurwereld.
Hoe nuttig en productief moet je in je leven zijn? Altigan introduceert een bijzondere luiaard, de protagonist C., die daadwerkelijk als C. wordt aangeduid. Deze hoofdpersoon heeft nauwelijks gerichte doelen in zijn bestaan, zo lijkt het. De Turkse klassieker draait om het nu van het bestaan, waarbij C. als een quasi nietsnut zijn leven leidt.
Want wie aan het lanterfanten is, heeft ook weinig inspiratie om de dag door te komen. Edoch is het juist de hoofdpersoon die erg toegankelijk is om toch in de diepte te springen. Hij heeft wél een verhaal, al voert hij - in de ogen van anderen - geen klap uit. Daaruit vloeien prachtige dialogen. De gesprekken die de lanterfanter voert, kunnen een glimlach op de gezichten van de lezers toveren. Want hoe eenvoudig en tegelijkertijd moeilijk is het om zo ingenieus en verrassend nietszeggende gesprekken op te tekenen die, gedreven door humor en wellicht zelfspot van wijlen Altigan, tot uitdrukking komen.
Het is C. die zich tegen de wereld, de mensheid en zelfs alledaagse situaties verzet. Zijn tegendraadsheid is duidelijk waarneembaar. Hij heeft geen enkele zin zich te schikken naar het oordeel van de maatschappij die niets op heeft met nietsnutten, de lanterfanters. C. teert op een flink spaarvarken, dat hij heeft gevuld met een erfenis. Hij maakt lange wandeltochten door de straten van Istanbul. Zijn belangrijkste drijfveer is het vinden van de vrouw van zijn dromen, met prachtige benen. Daarom flaneert hij iedere dag door de straten van de metropool, knoopt gesprekken aan in het openbaar vervoer en is hoofdzakelijk te vinden in cafés. De innige band die hij krijgt met Ayse staat grotendeels centraal in de roman. Zij denkt overigens dat er ooit een moment komt dat C. haar in de steek zal laten.
Voor de lezer van deze roman is het wel zaak om bij de les te blijven. Altigan strooit met ik-figuren en daardoor is het soms lastig om te achterhalen wie aan het woord is. Het verdient de aanbeveling om daarom het boek niet met tussenpozen te lezen. De regie ben je als lezer namelijk snel kwijt.
De liefde en intimiteit laat de schrijver zorgvuldig omschreven optekenen. Een mooi fragment is te vinden op pagina 189: “Hij liep naar Ayse toe, die bezig was de tubes verf in een klein houten kistje te stoppen. Hij bleef naast haar staan en ze draaide het gezicht naar hem toe. Hij hield haar bij de middel. Ayse legde haar handen om zijn schouder, lachte. ‘Als we zo doorgaan duurt het nog wel even voordat het schilderij af is’, zei hij. ‘Lieverd, ik ben een vieze vrouw!’ ‘Heb ik vette lippen?’ ‘Ja’. ‘Wacht, dan was ik mijn mond even. Zo wil je me vast niet kussen’."
Het boek staat boordevol met dergelijke flarden dialogen, die soms tegelijkertijd nietszeggend zijn.
De lanterfanter is het eerste Turkse werk van Altigan dat op uitzonderlijke wijze door Hanneke van der Heijden is vertaald. Het is niet alleen voor de romanschrijver zelf een gave om een prachtige verhaallijn neer te zetten, bij de vertaling komt het er ook op neer dat de juiste snaar wordt geraakt. En daarin is Van der Heijden volledig geslaagd. In een nawoord beschrijft de vertaalster het doeltreffende wat de hoofdpersoon bezighoudt: “Zich bewegend tussen de drommen mensen op straat, zijn stappen steeds weer herhalend, beziet C. het moderne stadsleven, ondergaat de werking van de anonieme massa’s.” | 1pos
|
Wat een ongelooflijk mooi geschreven indrukwekkend boek is dit. Het is geschreven op een “ouderwetse” manier met prachtig taalgebruik: bijv.: “het leven verslijt ons allen” . Het boek wordt vanuit de verschillende personages beschreven en zo wordt steeds duidelijker hoe de toedracht van de gebeurtenissen echt is. Je begrijpt de personages iets beter: Elizabeth, Guillaume, de Naamloze, Valentijn. Maar ook meneer Fund, grootmoeder Marraine en Hendrik. Het is een verhaal, het is een klucht met “uitvergrote” personages, het maakt vooral indruk. Echt een prestatie en dat voor een debuutroman!! Ik moet hier minimaal 100 woorden zetten, maar zie veel kortere recensies? | 1pos
|
Meteen vanaf het begin lezen de hoofdstukken makkelijk weg. De hoofdstukken staan voor verschillende personen, maar waar ik normaal een voorkeur heb en uitkijk naar die persoon, was ik hier nieuwsgierig naar ieders verhaal.
Ik dacht heel lang dat ik wel al wist hoe het zat, al bleef het vermakelijk. Dit bleek totaal niet het geval. Wat een enorm spannend, niet verwacht, einde!!!
Ik ben benieuwd naar een volgend boek van deze schrijver. | 1pos
|
Er is een nieuwe medium. Eentje die alleen toegankelijk is voor de tieners in Nottawa. Je kunt alleen lid worden als je wordt uitgenodigd en de leerlingen nodigen elkaar massaal uit. Het nieuwe medium heet NODIG en vraagt leden wat ze nodig hebben. Dit varieert van concertkaartjes tot een 10 voor een proefwerk. Dit lijken allemaal vrij oppervlakkige verzoeken.
Kaylee Dunhem heeft, in vergelijking tot de andere verzoeken, een minder oppervlakkig verzoek. Ze wil een nieuwe nier voor haar zieke broer. Zonder nieuwe nier zal hij komen te overlijden. Ze besluit het verzoek te plaatsen. Ze gelooft niet dat de website haar kan helpen, maar proberen kan altijd.
In het begin moeten de leden anderen uitnodigen om te zorgen dat hun verzoek ingewilligd wordt. Op den duur is iedereen echter al lid, dus wordt er een andere strategie ingezet. De leden krijgen opdrachten die heel onschuldig lijken. Als bewijs moeten ze een foto posten en op het prikbord van de website plaatsen.
In NODIG maakt schrifjster Joelle Charbounneu gebruik van veel personages. Elk hoofdstuk volgt een personage en deze wisselen elkaar af. Dit lijkt in het begin erg verwarrend, maar zorgt uiteindelijk wel voor spanning. Ondanks al deze verschillende personages is er een hoofdpersonage te onderscheiden van de rest: Kaylee Dunham.
Als de situatie uit de hand dreigt te lopen, lijkt zij de enige te zijn die de gevaren ziet. Haar eigen moeder gelooft haar niet en probeert haar te laten praten met een psycholoog. Ondertussen vertrekt ze zelf met Kaylee’s broer om te gaan logeren bij een tante. Kaylee blijft alleen achter.
Terwijl de website steeds meer vragen oproept bij haar (wie zit erachter, waarom hebben mensen zoveel over voor hun wens), dreigt het gevaar steeds dichterbij te komen..
Het idee van NODIG is origineel binnen het YA-genre. Het biedt een kijkje in het leven van een gemiddelde groep pubers die zich bezig houden met de dagelijkse dingen in hun leven. We hebben allemaal wel iets wat we graag willen hebben. En hoe ver zijn we bereid te gaan om dit te krijgen?
Van alle personages is Kaylee het meest afgewerkt. Als hoofdpersonage mag dit ook wel. Hoewel ze soms wat irritaties opwekt in haar wanhoopsdaden om een donor voor haar broer te vinden (ze smeekt iedereen die ze maar kent om zich te laten testen en plaatst oproepen), is ze tegelijkertijd ook de enige die nog enigszins helder lijkt te denken.
Het einde laat enkele vragen over de gevolgen van NODIG onbeantwoord, maar erg storend is dit niet. Charbonneu heeft met NODIG geprobeerd een jeugdthriller te schrijven die je aan het denken zet over de kracht van social media en dat heeft ze uitstekend gedaan. | 1pos
|
Hoewel ik een echte romanlezer ben, ben ik toch uit mijn comfortzone gestapt om deze uitgave te lezen.Ik heb Owan Drake leren kennen via facebook en omdat het wel klikte als ik met hem praat ben ik nieuwsgierig geworden naar zijn boeken. Ik ben beginnen lezen zonder verwachtingen en ik moet toegeven, soms heb ik het boek even weg moeten leggen omdat het op sommige passages een beetje gruwelijk werd voor mij ( teerhartig ), maar ondanks dat kon ik zijn schrijfstijl wel appriciėren. Mijn favoriete genre zal het wel nooit worden maar voor mensen die ervan houden is het een echte aanrader.
Ik hoop dat er een uitgeverij zich eens wil verdiepen in Owan Drake want hij is niet zomaar een schrijver maar eerder een briljant iemand die jullie uitgeverij naar hogere ranken kan tillen | 1pos
|
Michael Robotham schrijft zowel psychologische als actiethrillers. Joe O'Loughlin staat centraal in de psychologische thrillers en krijgt regelmatig hulp van de hoofdfiguur uit de actiethrillers, Vincent Ruiz. Ze vullen elkaar goed aan; Ruiz heeft de spieren en O'Loughlin het brein. Door voortschrijdende Parkinson functioneert zijn lichaam niet naar behoren, maar hij is een briljante profiler.
Zeg dat het je spijt is alweer Robothams achtste thriller en speelt zich wederom af in Engeland, wat enigszins vreemd is voor de bekendste thrillerauteur van Australië. Thrillers die zich in Australië afspelen worden nu eenmaal minder gelezen volgens de auteur in een interview met Crimezone. Maar in datzelfde interview belooft hij ook in de toekomst een Australische thriller te publiceren.
In Zeg dat het je spijt worden O'Loughlin en Ruiz ook weer verenigd. Ze raken betrokken bij het onderzoek naar een dubbele moord. Al snel blijken er verbanden te zijn met de verdwijning drie jaar geleden van twee meisjes. Eén van de meisjes, Tash, wordt dood gevonden vlakbij de plek van de dubbele moord. Door stukken uit het dagboek dat Piper, het andere meisje, bijhoudt weet de lezer dat ze samen drie jaar lang gevangen zijn gehouden door een man die ze George noemen. Ondanks allerlei privéperikelen (dochter, scheiding en nieuwe vriendin) komt O'Loughlin er langzaam maar zeker achter wat er zich drie jaar geleden allemaal in het stadje heeft afgespeeld. Het dode meisje Tash is de spil van de gebeurtenissen. Ondertussen dreigt het moordonderzoek vast te lopen door bijzaken en een overvloed aan verdachten. Als Piper weet te ontsnappen wordt er echter veel duidelijk, denkt O'Loughlin.
Robotham is een zeer vakkundige schrijver. Een goede verteller, zijn hoofdfiguren zijn sympathiek en hij weet andere personages snel en aannemelijk neer te zetten. Maar zijn grootste kracht is de intrige. Zoals Robotham kan geen enkele andere auteur je zo ongenadig op het verkeerde been zetten. In Zeg dat het je spijt is niemand vrij van schuld, iedereen lijkt schuldig aan iets. O'Loughlin moet hoofdzaken van bijzaken scheiden. Meerdere personages blijken plausibele verdachten van de moord, maar wie is de moordenaar? Ondanks de zijsporen en red herrings houdt Robotham de lezer goed op koers. En hij weet continu de spanning weer op te laten lopen. Veel lof voor Robotham. Hij schrijft spanning zoals spanning moet zijn. Het is echter de intrige die Zeg dat het je spijt beter dan goed maakt. | 1pos
|
Bijna een 9. Ik trof in deze bundel geen verhalen aan die me tegenvielen, zoals in de vorige bundel (waar twee verhalen me niet zo aanspraken). Hier was de kwaliteit in mijn ogen steeds heel hoog en ik had werkelijk het idee dat Remco en Paul (de samenstellers) daadwerkelijk het beste uit het aangebodene hebben gekozen (rekening houdend met de eis dat er een mix moest ontstaan van schrijvers (oud/nieuw, man/vrouw) en genres). Aan de andere kant zaten er iets minder verhalen in die er echt bovenuit staken. Niet zoals bij Ganymedes 13, waarvan ik me nog heel wat verhalen kan herinneren. Maar ook in Ganymedes 16 zaten meer echte toppers dan in deze bundel, althans in mijn beleving. Allemaal heel goede verhalen, maar iets minder echt uitzonderlijke verhalen. Maar dat is misschien ook goed voor een bundel als deze, die op deze manier een evenwichtige leeservaring biedt.
De voor mij de boven de rest uitstekende verhalen waren ten eerste de korte, huiveringwekkende vertelling van Sophia Drenth, die haar talent om emotie over te dragen hier destilleert en de lezer met het angstzweet op het voorhoofd achterlaat. Het lijkt weer een idee uit een nachtmerrie, maar als haar verhalen inderdaad op die manier tot stand komen, hoop ik dat ze nog veel nare dromen heeft ... Genreveteraan Tais Teng toont aan, opnieuw, dat hij niet zonder reden al zoveel decennia gepubliceerd wordt, al vanaf een van de eerste Ganymedes-bundels. Zijn verbeelding, zijn beelden, de verwondering - hij schept kleurrijke werelden waarin technologie en magie versmelten, culturen samenkomen. Duidelijk heeft hij een grote kennis van andere landen en gebruiken en daarmee vormt hij een heel eigen universum. Ik kan er alleen maar vol bewondering bij zuchten. De derde uitschieter naar boven is het verhaal van Marcel Ozymantra - in briefvorm geschreven, vol satire en kritiek op de 'doe maar normaal dan doe je al gek genoeg'-mentaliteit van de Nederlanders, aanvankelijk lijkt het humoristisch, maar een veeg horror (de natuur van de wilders) maakt het einde rauw en aangrijpend (vooral omdat de stem van de briefschrijver zo sympathiek was). Ik hoop dat Marcel voor de volgende bundel of voor Fantastische Vertellingen ook weer een verhaal aanlevert! Het postume verhaal van Paul Harland was goed geschreven, heel beeldend. Rauw ook. Een vleugje magisch realisme. Maar bepaalde elementen erin schuurden een beetje met mijn ethische en esthetische voorkeuren. Het werd me echter wel weer eens duidelijk waarom hij geëerd wordt als een van de grondleggers van het genre in Nederland. Erg goede, maar net niet tot de top behorende verhalen in de bundel waren het lange 'Zie je, ik hou van je' van Nienke Pool. Ik blijf van mening dat ze meer voor volwassenen moet schrijven, of meer verhalen van deze lengte, want net als haar Johannes 14:6 was dit weer een rauw, nietsontziend verhaal, dat mythologie en verbeelding mengde met een stuk maatschappijkritiek. Interessant opgebouwd en met een heel aantal verrassingen over de wereld en de karakters die ik niet had zien aankomen. De botsing tussen moderne namen en gebruiken uit de oudheid maakte dat het me een beetje moeite kostte in het verhaal te blijven, en ik vroeg me af waarom na Ierland Australie aan de beurt was (eerst andere continenten leek me), maar ik snap wel heel goed waarom dit verhaal behoorlijk hoog eindigde bij de laatste Harland Awards. Volgende verhalen van Nienke zal ik weer met aandacht lezen! 'Een lied voor de doden' en 'De druppelaars' waren goede horrorverhalen en met name het tweede verhaal had een goede twist die ik niet had zien aankomen. Zoals het hoort. En 'Freeze frame' was een interessant verhaal over een onverwacht gevolg van het door je te laten bevriezen naar de toekomst reizen - een waar ik nog niet over had nagedacht.
Het grote aantal SF-verhalen in deze bundel (en daar reken ik het verhaal van Nienke Pool ook toe) stemde me tot vreugde. Ik heb al een tijdje de indruk dat de SF aan een renaissance toe is in Nederland, en dat er steeds meer schrijvers zijn die hier onbeschaamd voor kiezen. Deze bundel bevatte in vergelijking met vorige duidelijk minder magisch realisme of 'urban fantasy'. Ook leuk om thema's te zien terugkomen, zoals het lot van Europa (het openingsverhaal gaat over de verstedelijking en het lot van het platteland. Het werd me alleen een beetje lang uitgetrokken, en had een paar pagina's korter kunnen zijn) en de immigratie en een multiculturele samenleving (mooi weergegeven door Tais Teng). Mijn eigen verhaal was het enige voorbeeld van 'far future SF' in de bundel. De bundel bevat naast mijn verhaal ook een gedicht van mijn hand, maar daar zal ik het in deze recensie niet over hebben. Dat het feit dat ik in de bundel sta mijn mening gekleurd zal kunnen hebben, geef ik grif toe. Maar mijn enthousiasme voor Ganymedes en de andere projecten van Remco Meisners Stichting Fantastische Vertellingen is ongeveinsd. Elke genreliefhebber in Nederland zou deze bundel moeten lezen (al moet je er wel tegenkunnen dat niet elk verhaal goed afloopt). Van harte aanbevolen! | 1pos
|
Na lang twijfelen toch maar eens begonnen in een boek van Indridason. Zonde, had ik veel eerder moeten doen. Moordkuil is een goed boek: spannend, orgineel, vlot geschreven.
Hou je van scandivische schrijvers en verhalen.. ik zeg doen...! | 1pos
|
In Fjällbacka wordt een man vermist en politieonderzoek levert niets op. Vier maanden later wordt de man gevonden door een passant die zijn hond uitlaat. Het slachtoffer is ingevroren in het ijs. Inspecteur Patrik Hedström en zijn team onderzoeken de zaak. Een kennis van het slachtoffer, Christian Thydell, ontvangt al anderhalf jaar dreigbrieven. Christian is schrijver en op de avond van de presentatie van zijn debuutroman Zeemeermin ontvangt hij opnieuw een uiterst verontrustende brief. Bij deze presentatie is een vriendin van hem, de journaliste Erica Falck, aanwezig. Zij is de partner van Patrik Hedström. Erica maakt zich grote zorgen over het welzijn van Christian en zij realiseert zich dat hij in groot gevaar verkeert. Zij gaat op onderzoek uit en probeert de belangstelling van Patrik voor het lot van Christian te wekken.
Zo begint Camilla Läckberg deze misdaadroman. Ieder hoofdstuk bevat een terugblik naar gebeurtenissen in het verleden en stapje voor stapje wordt duidelijk wat deze gebeurtenissen voor gevolgen hebben in het heden. Het is een verhaal over beschadigde mensen en hun wraak. Goed geschreven en met zeer geloofwaardige personages. Läckberg is daar erg goed in.
Ook de wijze waarop het er aan toegaat binnen het politieapparaat komt goed uit de verf en de interactie tussen Patrik en Erica, hoog zwanger van een tweeling en nieuwsgierig als altijd, is vertederend. Uiteindelijk slagen zij erin het mysterie te ontrafelen waarbij het boek dat Christian geschreven heeft een belangrijke rol speelt. Maar voor het zover is gebeuren er heel wat onverwachte dingen en wordt de lezer regelmatig voor verrassingen geplaatst. Het einde is uiteindelijk anders dan je zou verwachten. Het boek is spannend, aangrijpend en meeslepend en aan het einde is er een enorme cliffhanger. Ik kijk daarom uit naar het vervolg op Zeemeermin en hopelijk zal dat vervolg dezelfde hoge kwaliteit hebben. | 1pos
|
Anna Zaires behoort tot de top drie van mijn favoriete schrijfsters. Ze schrijft prachtige en spannende romans. Haar sc fi vind ik niet zo geweldig. Dat is een genre wat mijn niet aantrekt. Ik vind de verwrongen serie geweldig. Ook de Gebonden serie is top. Ben nu bezig om Destiny Mine serie te lezen. Echt geweldig. Je komt de hoofdpersonen Julien en Lucas ook weer tegen. Humor, spanning en leuke conversaties maken dit tot een top serie. | 1pos
|
'Schaduwkinderen' is het 1e deel in de reeks 'Cirkel van het kwaad'.
Het is een spannend verhaal geworden rond een actueel thema, nl. terroristische aanslagen.
De spanning is van de 1e bladzijde te voelen. Speciaal is ook de 2de verhaallijn, dat vrij beperkt wordt gehouden maar op het einde zorgt voor een verrassend plot.
Een absolute aanrader! | 1pos
|
Echt een geweldig boek zo gaaf ook.
Heb dit moet in 4 maanden uitgelezen en je leert er echt wat van.
Piet prins legt in zijn boeken dingen echt heel goed uit.
Echt een aanrader aan kinderen die van de oorlog houden. | 1pos
|
Een boek van 3,5 kg. over ruiterstandbeelden. Hoe verzin je het! Tegen die achtergrond is het resultaat geweldig.Een boek boordevol niet eerder gepubliceerde feiten en anekdotes. Mooi fotowerk van de auteur. Geschiedenis en cultuur, gemixt met persoonlijke belevenissen. Een reis door meer dan 50 landen. | 1pos
|
Alhoewel deze kroniek van de Thibaults geschreven is in 1939, merkt je dat niet tijdens het lezen. Het taalgebruik is niet oubollig. Het enige dat doet vermoeden dat dit boek lang geleden geschreven is, is de setting, het ontbreken van allerlei zaken die wij normaal vinden.
De Thibaults gaat over vader Oscar en zijn twee zoons, Antoine en Jacques. De vrouw van Oscar en moeder van beide zoons is tijdens de geboorte van Jacques overleden. Dat maakt dat Oscar zijn kinderen alleen opvoedt, het is te zeggen, met een resem dienaars en dienaressen.
We hebben het hier over mensen in de bovenste laag van de maatschappij, de bourgeoisie, die zich geen zorgen maakt over geld, eten, dak boven het hoofd. Wat ze niet hebben zijn menselijke emoties. Die mogen niet getoond worden.
Het verhaal begint bij de ontdekking dat Jacques een zekere voorliefde heeft voor een jongen in zijn klas, Daniel. Men is bang dat dit niet alleen platonisch is, maar ook lichamelijk en hoewel het woord homo niet gebruikt wordt, wordt er wel op gealludeerd en het is ook duidelijk dat dit niet getolereerd wordt. Als straf wordt de jonge Jacques op dertienjarige leeftijd naar een verbeteringsgesticht gestuurd, op aanraden van een priester.
Terwijl de jongen daar wegkwijnt, is Antoine volop bezig met zijn medicijnenstudie. Op een gegeven moment wil hij wel iets doen voor Jacques want hij ziet dat de jongen daar niet goed behandeld wordt. Hij gaat een compromis aan met zijn vader en zal zelf voor Jacques gaan zorgen. Dat houdt in voor de opvoeding en het onderwijs zorgen.
Liefde is nog zo iets dat heel moeilijk ligt in die tijd en in die laag van de maatschappij. Niets wordt precies echt uitgesproken en alles is krampachtig. Door de liefde loopt er uiteraard vanalles mis, geliefden worden vijanden en verwijderen zich van elkaar, hoe verder weg hoe beter.
Wanneer Oscar ziek wordt, krijgen we wel een heel uitvoerige beschrijving van zijn laatste dagen en uren. Dan blijkt dat ongeacht hoeveel geld en aanzien je hebt, in de dood is iedereen hetzelfde.
Benieuwd wat het volgende deel brengt. | 1pos
|
Super boek las hem op mijn ipad die moet aan de stroom heb het in een adem uitgelezen.
Een aanrader !!! | 1pos
|
Marcel Beijen is journalist en heeft al de nodige columns en andere werken achter zijn naam staat. Nu debuteert hij met een roman met spirituele invloeden. Overwonnen verlangen gaat over Jessi, een rijpere, getrouwde vrouw met 2 kinderen en haar jonge, vrijgezelle buurman Marius. We maken een jaar mee in het leven van deze 2 mensen, wiens leven van het ene moment op het andere verandert. Door een auto ongeval verliest Jessi man en kinderen. Jessi kan niet rouwen om haar man, deze ging vreemd en eigenlijk had ze al afscheid van hem genomen. De rouw om haar kinderen is er wel en met behulp van goede vriend en collega Sven gaat ze door het rouwproces. Marius ziet voor zijn ogen een dierbare collega verongelukken en we zien hem veranderen van stoere macho in een gevoelige jonge man. Dit met behulp van Vincent, een doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg collega, die met korte, krachtige uitspraken de spijker op zijn kop slaat. Geleidelijk aan verandert de rouw in hoop en een aantal gebeurtenissen laat ons zien dat er meer is na de dood en dat symbolen kunnen helpen rouw te verwerken. Marcel Beijen vertelt in korte hoofdstukken, wisselend van personage van rouw, van hoop, van geluk en van liefde. | 1pos
|
Verhaal
Het is voorjaarvakantie als de politie een inval doet bij Anna en haar gezin. Haar oudste zoon, de 19-jarige Dex, wordt verdacht van verkrachting van een minderjarig meisje. Anna kan en wil niet geloven dat haar zoon zich schuldig heeft gemaakt aan verkrachting. Ze staat volledig achter hem en vanuit haar oogpunt wordt het verhaal verteld vanaf het moment dat Dex wordt meegenomen naar het politiebureau voor verhoor tot en met de uiteindelijke uitspraak door de rechter.
Conclusie
Met ‘Geen kind meer’ debuteert Esther Boek (1967) als schrijfster. Schrijven is altijd al een passie van haar geweest, maar na een heel heftige gebeurtenis in haar privéleven is ze begonnen met het schrijven van dit boek. ‘Geen kind meer’ is gebaseerd op deze heftige gebeurtenis. Haar zoon is verdacht geweest van verkrachting en dit vormt de basis voor haar debuutboek.
Wat direct opvalt in het boek is hoe goed Esther Boek de emoties op papier weet te krijgen. Vanaf het begin weet ze de gemoedstoestand van Anna dusdanig op papier vast te leggen dat je als lezer de woede en wanhoop als het ware door jezelf heen voelt lopen. Door deze woede en wanhoop rijst ook meteen de vraag of de gebeurtenissen rondom het meenemen van Dex naar het politiebureau aangedikt zijn. Het komt namelijk redelijk ongeloofwaardig over dat bij alleen een verdenking de politie direct met twintig man het huis inneemt om sporen veilig te gaan stellen. Alsof er al vanuit gegaan wordt dat Dex dader is i.p.v. verdachte. Vanuit Anna’s oogpunt is dat precies wat er gebeurt. Haar zoon is al veroordeeld voordat er ook maar een onderzoek heeft plaatsgevonden. Deze visie en bijbehorende houding laat de schrijfster haar gedurende het hele verhaal ook uitdragen. Hierdoor ontstaat er een vrij eenzijdig en gekleurd beeld. Ze probeert dit wel te breken door ook andere hoofdrolspelers aan het woord te laten. Dit doet ze door met flashbacks te werken en dan de vermeende slachtoffers, en de moeder van een van de meisjes aan het woord te laten. Door deze flashbacks te combineren met haar persoonlijke verhaal ontstaat er uiteindelijk een totaal plaatje van de gebeurtenissen. Een verhaal dat aangrijpend is, maar ook twijfel oproept of het niet op bepaalde punten is aangedikt voor het schrijven van een psychologische thriller. Vooral de houding van de politie in dit verhaal roept bij mij twijfels op. Het beeld van de onpartijdige wethandhavers wordt hier totaal onderuitgehaald. Als deze gebeurtenissen niet zijn aangedikt en ook daadwerkelijk door haar en haar gezin zo zijn meegemaakt, dan krijg ik daar behoorlijk de kriebels van. De geschetste gebeurtenissen druisen zo in tegen mijn beeld van een rechtvaardige behandeling van verdachten, dat ik alleen maar kan hopen dat voor het schrijven van dit verhaal de beschreven situaties behoorlijk zijn aangedikt. In elk geval is haar schrijfstijl pakkend, want de hele gang van zaken roept diverse emoties op tijdens het lezen van het boek. Van ongeloof tot afschuw, en van medelijden tot meeleven. Toch knaagt het dat de kant van Dex nauwelijks belicht wordt. Zijn vermeende slachtoffers krijgen een stem in het verhaal, maar Dex’ stem wordt niet gehoord. Alles gaat door de ogen van zijn moeder, Anna. Of dit een bewuste keuze is om te onderstrepen dat hij vanaf het begin als dader wordt weggezet i.p.v. verdachte is niet duidelijk. In het eerste geval is het een gemis in het geheel. In het tweede geval is het een sterke uiting van ongenoegen over de loop der gebeurtenissen.
Beoordeling
Esther Boek heeft met ‘Geen kind meer’ een aangrijpend boek geschreven. Emoties worden sterk neergezet, maar de personages zelf blijven oppervlakkig. Gedurende het boek heb je als lezer het idee dat emotieverwerking de drijfveer is geweest voor het schrijven van het boek. Hierdoor voelt het eenzijdig en gekleurd aan. Ook rijzen er twijfels over de geloofwaardigheid van het proces en met name de rol van de politie. Deze voelt erg aangedikt en uitvergroot aan. Het eindresultaat is een aangrijpend boek, dat door de pakkende schrijfstijl van de auteur zeker binnenkomt. ‘Geen kind meer’ krijgt van mij 3,5*. | 1pos
|
Vergeet het andere werk van Lehane maar (op Mystic River na dan) want dit overtreft alles. Briljant geschreven. Normaal gesproken kan ik best wel een paar dagen of weken over een boek doen maar nu niet. Ondanks een paar zieke kinderen thuis en chronisch slaaptekort kon ik het boek niet wegleggen. Niets is wat het lijkt en het verhaal blijft je tot op het einde toe grijpen. Een absolute aanrader. | 1pos
|
Daniken schrijft over verrassende vondsten, die aan elkaar gelinkt een wonderlijke eenheid vormen. Een oeroude samenhang tussen dingen en gebeurtenissen die ik nooit eerder vernomen heb. Het opent mijn ogen voor onbegrensde mogelijkheden. Ook voor mijzelf. | 1pos
|
Het hoofdpersonage Rachel wordt in dit boek voorgesteld als een ongeloofwaardige dronkenlap, die zoveel drinkt dat ze zich niets meer kan herinneren. Elke dag reist ze heen en weer met dezelfde trein naar haar werk in Londen. Op een dag merkt ze iets vreemds naast het spoor, maar de trein rijdt gewoon verder. Voor Rachel verandert echter alles. Wanneer ze verneemt dat er een vrouw vermist wordt, besluit ze om haar verhaal te delen met de politie. Hiermee neemt haar leven echter een drastische wending en zal ze moeten uitmaken wie er wel echt te vertrouwen is en wie niet...
Het meisje in de trein van Paula Hawkins is haar thrillerdebuut en het is zeker duidelijk dat ze aanleg heeft om een goede thriller te schrijven. Het boek is zo geliefd bij het grote publiek dat het ook werd verfilmd.
Het boek vertelt het verhaal door de ogen van 3 betrokken vrouwen. Het verhaal heeft dus niet één maar drie verhaallijnen. Om de beurt komen Rachel, Anna en Megan aan het woord om meer over hun leven en de gebeurtenissen te vertellen vanuit een ik-perspectief.
Wie Rachel kent, heeft medelijden met haar en haar situatie. Ze werd bedrogen en verlaten door haar ex-man Tom. De manier waarop ze wordt voorgesteld maakt haar een ongeloofwaardig personage. Ze is verslaafd aan alcohol en daardoor kan ze zich bepaalde gebeurtenissen niet meer herinneren. Ze heeft geen geld en daardoor woont ze bij een oude vriendin die ze nog kent van haar studies.
Anna Watson is de huidige vrouw van Tom Watson en de reden waarom Tom zijn ex-vrouw Rachel heeft verlaten. Samen met hem heeft ze een kindje Evie. Anna is als de dood voor Rachel, omdat ze Tom maar niet kan vergeten en hen blijft lastigvallen. Ze belt hen vaak midden in de nacht of komt naar hun huis. Ze heeft zelfs al eens geprobeerd om hun baby te ontvoeren.
Als laatste is er ook nog Megan. Megan is de vrouw van Scott. Ze wonen een paar huizen naast de familie Watson. Rachel stelt haar in het begin voor als ‘Jess’. Voor Rachel is ‘Jess’ de perfecte vrouw die er bestaat totdat ‘Jess’ plotseling vermist wordt en ze toch meer geheimen blijkt te hebben dan iemand wist...
Het verhaal leest vlot, maar je moet er wel goed je aandacht bijhouden, want behalve de drie verhaallijnen worden er ook steeds sprongen in de tijd gemaakt. Als je er eentje mist, snap je niets meer van het verhaal. Het verhaal werkt toe naar de dag van de verdwijning van Megan en naarmate het boek vordert kom je hierover meer te weten en krijg je ook een beter beeld van de dader. Het enige nadeel aan dit boek is dat het heel lang duurt voor je doorhebt wie het gedaan heeft en waarom. De eerste 250 pagina’s zijn daardoor ook een beetje langdradig... De meeste hoofdstukken eindigen met een cliffhanger, waarna er dan weer een ander personage haar verhaal vertelt dat zich op een ander moment afspeelt. Deze dingen zorgen voor nog extra spanning en dat je steeds sneller begint te lezen omdat je gewoon wilt weten wat er is gebeurd.
Het boek is zeker een aanrader als je houdt van thrillers die niet te pervers en te bloederig zijn, maar waarachter de verdwijning van het slachtoffer een goed en onderbouwd verhaal schuil gaat. | 1pos
|
In ‘Was ik maar thuis gebleven’ is een selectie van de tekeningen van Peter van Straaten over de mindere kant van vakantie.
Op het eerste gezicht zien de tekeningen er wat grof geschetst uit. Veel zwarte strepen en simpele lijnen lijken de overhand te hebben. Maar wie beter kijkt ziet ongekende details. De kleding, lichaamsbouw en achtergrond geven de vakantiesfeer goed weer. Maar het zijn vooral de lichaamstaal en gezichtsuitdrukking van de getekende personen die boekdelen spreken. De pakkende, korte quote onder te tekening maakt het helemaal af en zorgt voor een herkenbaar beeld. Regen of juist zeuren over de warmte. De kinderen die zich vervelen of onderweg wagenziek worden. Slecht eten of verplichte bezichtigingen doen. Onderweg verdwalen of in de file staan. Wie kent dit vakantieleed niet?
Kortom, deze heerlijke bundel zorgt onvermijdelijk voor een glimlach op je gezicht als de tekeningen je herinneren aan je eigen vakantieleed. Het is nu zomer, maar lekker thuis blijven met dit boek lijkt opeens zo’n slecht idee nog niet. | 1pos
|
Als er één boek is waar je als lezer naar gerechtigheid snakt dan is het wel dit boek. Niks liever verwacht je dat de zelfgenoegzaamheid van een
(in)competente legertop wordt afgestraft. Alfred Dreyfus wordt zonder concrete bewijzen geslachtofferd voor verraad aan het Franse volk. Waar de legertop in het begin van de zaak nog zonder veel moeite mee wegkomt zullen ze later alles in het werk stellen om hun fulfilling prophecy te doen uitkomen. Dit leidt tot een van de grootste schertsvertoningnen in de moderne rechtspraak. Wat is het toch moeilijk om je ongelijk toe tegeven omwille van ambitie.
Robert Harris weet het verloop van de gebeurtenissen met hun gevolgen voldoende gedoseerd te romantiseren in deze historisch politieke thriller. Anno 2019 geraak je nog altijd in de ban van de dreyfus affaire. | 1pos
|
Altijd leuk om de eerste en zover ik kan zien de enige lezer te zijn... Dit boek bij Bol aangeschaft omdat de titel “Dodelijke herinneringen” me aanspreekt. De schrijver heeft zijn vrouw in het voorwoord een beschrijving van de schrijver laten geven, dat lees je niet vaak.
Verder begint ieder hoofdstuk met een beknopte beschrijving van de inhoud. Alsof de schrijver je de mogelijkheid wil geven om op die manier sneller door het boek te gaan.
In het begin heb ik behoorlijk geworsteld met het hoge gehalte vlaamse uitdrukkingen (een aaantal wordt door de schrijver verklaard) en de lange hoofdstukken. Eenmaal bevriend met het boek leest het sneller. De laatse honderd bladzijden werden ineens allerlei nieuwe verwikkelingen toegevoegd en ja aan het eind van het boek de gevleugelde woorden: “Hoe het verder gaat leest U in mijn volgende boek”. Ik had graag vanaf het begin geweten dat dit boek een deel 1 is in een serie. Dan had ik waarschijnlijk gewacht tot de reeks compleet was. De vier sterren heb ik dan ook uit teleurstelling gegeven. Zoveel pagina’s en dan het verhaal nog niet helemaal verteld.
Het enige dat me echt stoort in het verhaal is dat iedere keer als hoofdpersonage Dominique zijn vriend ontmoet dat die relatie iedere keer wordt benadrukt alsof je voor het eerst van die relatie op de hoogte wordt gesteld. | 1pos
|
Harlan Coben is een begrip onder thrillerlezers. Hij is de man van de razend spannende boeken vol sympathieke personages, goedbekkende dialogen, strategisch geplaatste cliffhangers en niet te voorspellen plotwendingen. Hij is de man die betekenis gaf aan het begrip ‘pageturner’ en zowel schrijver van opzichzelfstaande boeken, als de geestelijke vader van Myron Bolitar. Verloren is opnieuw een boek met deze ex-prof-basketballspeler en sportmakelaar, het negende in de serie en het vijfde dat in het Nederlands vertaald werd.
In Verloren wordt Myron gebeld door zijn vroegere vriendin Terese: of hij alsjeblieft per direct naar Parijs zou willen komen. Hoewel Myron in geen jaren nog iets van Terese hoorde, vertrekt hij bijna meteen. In Parijs vraagt Terese of hij haar ex-man wil opsporen. Haar ex-man is als toponderzoeksjournalist iets groots op het spoor en hij vertelde dat zijn nieuws haar hele leven zou veranderen. Jammer genoeg daagde hij niet op voor de afspraak. Terese vreest het ergste, vandaar haar verzoek aan Myron. Voor Myron is een dame in nood onweerstaanbaar, maar dat hij tijdens zijn speurwerk te maken zou krijgen met Franse, Engelse en Amerikaanse inlichtingendiensten, met de Mossad en met terroristen, dat had hij niet gedacht. De ex van Therese ontdekte waarlijk iets groots. In een werveling van actie, zonder een enkel inzakkend stuk, brengt Coben de lezer naar de apotheose. De plot onthutst. Met de gebeurtenissen van 11 september nog haarfijn op het netvlies, weten we dat deze fictie realiteit zou kunnen zijn. Dat is meteen het opmerkelijkste aan dit boek, het verenigt zoet met zuur, fantasie met realiteit, grap met ernst, ongedwongen leesplezier met enkele scherpe morele kwesties.
Het is derhalve een heerlijk en compleet boek. Het duo Myron en Windsor Horne Lockwood III, Win voor de intimi, is te mooi om waar te kunnen zijn. Myron en Win kennen elkaar van de universiteit en zijn sindsdien onafscheidelijk. Win is ontzettend intelligent, hij weet alles van wapens en gevechtstechnieken, hij is razend snel en onmetelijk rijk. Dat laatste creëert kansen die voor een ‘doorsnee’ held niet weggelegd zijn. Dagelijkse realiteit is dan weer de familie van Myron. Zijn ouders zijn niet meer piepjong, sommige ouderdomskwaaltjes en de bezorgdheid hierover beginnen de kop op te steken.
Het ongedwongen leesplezier vind je in de grappige, soms over the top scenes en de prachtige dialogen. De morele kwesties laten je stil staan bij vragen of één mensenleven mag geofferd worden om er duizend te redden of dat de zoektocht naar cruciale informatie grenzen moet kennen.
Zonder belerend vingertje maar met een meeslepend verhaal brengt Coben deze en nog andere kwesties onder de aandacht. Dat maakt Verloren niet alleen tot een schitterende thriller, maar ook tot een boek waarvan de thematiek nog lang nazindert. (deze recensie verscheen eerder op ezzulia.nl) | 1pos
|
Ik had het geluk dit boek voor de Hebban leesclub te mogen lezen. Ik had hoge verwachtingen doordat het boek bij DWDD werd genoemd én omdat een vriendin van mij het ook erg mooi vond.
Uiteindelijk vond ik het ook zeker een mooi boek. Het verhaal van Samir en zijn vader, de hobbels die Samir tegenkomt in zijn leven en de twijfels en schuldgevoelens die hij heeft, lieten mij niet onberoerd.
Mooi is hoe zijn vader hem meer informatie blijkt te hebben gegeven dan Samir aanvankelijk wist. Door de personages in de verhalen van zijn vader te herleiden naar 'echte' mensen, lost hij de vragen die hij over zijn vader had op. Het einde is misschien iets té toevallig maar het verhaal klopt naar mijn mening wel. | 1pos
|
Wat een geweldig opgebouwde spanning, en nog prachtig geschreven ook. Een absolute aanrader. | 1pos
|
Ik had het voorrecht om vanaf het begin te worden meegenomen in de verhaallijn. Ontzettend knap is dat het boek is geschreven door twee schrijvers waarbij niet is te herkennen wie welk deel heeft geschreven. Vier handen op één buik en dezelfde schrijfstijl!
Wereldproblematiek wordt verweven in een pakkend en spannend verhaal waarbij je de must voelt om aan het einde van een hoofdstuk snel door te willen naar het volgende.
Een super spannend en pakkend verhaal en een absolute aanrader voor elke thriller liefhebber!! | 1pos
|
Twee verhaallijnen die zich naast elkaar afspelen. De zoektocht naar een verloren vogel. En het verhaal van Joseph Banks 200 jaar eerder, degene die de vogel, voor zover bekend als laatste in bezit had. Ondanks dat het om twee verhaallijnen gaat, laat het verhaal zich uitstekend lezen. Duidelijk gescheiden per hoofdstuk en het gebruik van een ander lettertype. Een boeiende zoektocht en een warme kleurrijke liefde in het leven van Joseph Banks. Ik heb de verhalen met genoegen gelezen. En zet het boek nu eenmaal dichtgeslagen graag in de boekenkast! | 1pos
|
Voor ik ga slapen gaat over Christine, een vrouw die aan geheugenverlies lijdt nadat ze een ongeluk heeft gehad. Ze woont samen met Ben in een rijhuisje in Noord-Engeland. Op aanraden van haar dokter begint Christine een dagboek bij te houden die haar zal helpen het verleden te herinneren. Beetje bij beetje komt Christine te weten dat niet alles is zoals Ben het haar verteld heeft.
Het eerste belangrijk aspect is het vertelstandpunt. Het verhaal wordt verteld door een personele ik-verteller, namelijk Christine. Dit is zeer duidelijk omdat zij alles vanuit haar standpunt vertelt en interpreteert. Eén van de duidelijkste voorbeelden uit het boek is haar dagboek. Zij schrijft haar eigen ervaring neer die ze doorheen de dag heeft meegemaakt. Doordat Christine niet meer weet als de lezer wordt de spanning opgedreven en is het boek een enorme page-turner.
Verder krijgt de lezer ook een duidelijk beeld van de omgeving waar het verhaal zich afspeelt. Dit is het logische gevolg van de ziekte van Christine. Doordat ze net aan die zeldzame vorm van geheugenverlies lijdt, is haar wereld slechts heel klein en dit weerspiegelt zich in het beperkt aantal omgevingen die in het boek worden aangehaald.
Er zijn tal van fragmenten waar de ruimte enorm goed wordt beschreven. Zoals bijvoorbeeld de omschrijving van de woonkamer en de keuken in het dagboek van Christine en de beschrijving van Brighton, het dorpje waar Christine werd gevonden. Naast de gewoonte ruimtes zijn er ook symbolische ruimtes. De slaapkamer is bijvoorbeeld symbolisch omdat Christine haar dagboek er verstopt, er in schrijft en er s morgens wakker wordt met een leeg geheugen. Deze kamer is één van de belangrijkste plaatsen in het boek omdat Christine er kon schrijven zonder dat Ben het wist. Wanneer Christine naar boven ging (naar de slaapkamer) dacht Ben dat Christine ook daadwerkelijk ging slapen, wat dus niet waar was.
Het derde belangrijk aspect in het boek is de tijd. Het verhaal begint in het jaar 1987, en speelt zich verder af in 2007. Het boek bestaat uit drie hoofdstukken waardoor het verhaal iets overzichtelijker wordt. In het eerste hoofdstuk word je al meteen in het verhaal gegooid. Hierdoor is het moeilijk om de verhaallijn meteen te ontdekken. Wanneer je de laatste pagina van het eerste hoofdstuk omdraait, volgt er een enorme terugverwijzing. Deze terugverwijzing stelt het dagboek van Christine voor en meteen ook het tweede hoofdstuk. Doorheen het tweede hoofdstuk begin je dingen te begrijpen die in het eerste hoofdstuk onduidelijk leken. Ik vond het zeer spijtig dat de betekenis van het dagboek verloren ging naarmate je verder las. De fragmenten leken niet meer op dagboekfragmenten, maar eerder op apart geschreven verhalen. Dit kon de schrijver misschien verbeteren, maar doordat hij met veel flashback werkt, is dit haast onmogelijk. De tijd dat de schrijver nodig heeft om het verhaal te vertellen (verteltijd) is kleiner dan de werkelijke gebeurtenissen van het verhaal (vertelde tijd). Dit is zeer normaal omdat het boek anders zeer langdradig zou worden. Hiermee zou ik graag ingaan op de kritiek die gegeven wordt op dit boek. Volgens mijn ervaring is het boek niet langdradig en leest het zeer vlot met een aanhoudende spanning.
De personages in het boek zijn redelijk eenvoudig gehouden om het verhaal nog niet complexer te maken dan het al is. Het zijn duidelijk herkenbare personen waardoor het verhaal dichter bij je eigen leefwereld staat. De eenvoudige namen zijn gekozen om je meer te kunnen concentreren op het verhaal en niet op het uitspitten van de verschillende personages.
Doorheen het boek leer je Christine het beste kennen omdat zij het verhaal ook schrijft. Zij is een rond karakter en wordt uitgebreid beschreven.
Ben, de echtgenoot van Christine is ook een zeer goed voorbeeld van een rond karakter omdat hij, na Christine, ook een hoofdpersonage is. Verder kan je zeggen dat hij dynamisch is omdat zijn karakter evolueert naarmate het verhaal vordert. Dokter Nash wordt vooral aangehaald als er terug spanning opgewekt moet worden en wordt hierdoor een personage om naar uit ter kijken in het boek. De rest van de personages zijn zeer belangrijk, maar worden soms wat opzij gezet om de essentie te benadrukken.
Het laatste aspect van het boek is de thematiek. De schrijver heeft volgens mij een uitstekende keuze gemaakt wat betreft de thematiek. Het onderwerp speelt in op het taboe van dementie en geheugenverlies. Door een taboethema te integreren in de literatuur, kan men laten zien dat dementie niet alleen negatief en slecht moet zijn. In het boek vind je een heleboel tips over hoe je moet omgaan met mensen die aan geheugenverlies lijden en die beschrijft hij ook grondig, bijvoorbeeld het gebruiken van een dagboek, een memobord dat op de koelkast plakt,
Ik heb geleerd dat je niet meteen vooroordelen moet hebben over mensen met geheugenverlies. Dit komt steeds meer en meer voor in onze samenleving waardoor iedereen er wel eens geconfronteerd met zal worden. Het boek las uitzonderlijk vlot omdat het thema niet zo is ingeburgerd, maar toch zeer interessant is.
Samengevat vond ik het een zeer goed boek met een aanhoudende spanningslijn. In het begin was het een heel werkje om je door het eerste hoofdstuk te wurmen, maar na een tijdje begin je te genieten van de spanning die wordt opgewekt door de verschillende verhaalaspecten. Ik raad het boek aan aan lezers die een eerste stap richting het thrillergenre willen zetten om rustig, maar toch vol spanning aan hun thrilleravontuur te beginnen. Bij wijze van besluit zou ik graag de laatste zin uit het boek citeren: En dan sluit ik mijn ogen en val in slaap. Dit typeert het boek uitzonderlijk goed en laat de spanning en actie wegvallen in één zin. Het boek is een topprestatie van S.J. Watson en zeker zijn goede commentaren waard! | 1pos
|
Mooi getekend en geschreven verhaal over een tamelijk steile, uitsluitend in dichotomieën denkende man, een architect met vele prijzen wiens bouwsels nooit gebouwd zijn. Zijn tweelingbroer is een schaduw die zijn leven continue beïnvloedt, zijn huwelijk met de lieve, schuwe, onzekere Hana houdt helaas geen stand. En dan slaat de bliksem, letterlijk, in en brandt zijn appartement tot de grond toe af. Asterios besluit alles achter zich te laten, stapt op de bus en arriveert op een plek waar hij niemand kent en niemand hem kent. Hij vindt werk, vindt onderdak én tijd om zijn leven de revue te laten passeren.
Met de hulp, tegen wil en dank, van de diverse leden en vrienden van het gezin waar hij een kamer betrekt, komt hij tot de conclusie dat hij weer op reis moet... | 1pos
|
Een feitelijk verslag, zonder emotioneel te worden, over de meest gruwelijke wandaden van deze wereldoorlog, WOII. Primo Levi vertelt meermalen dat hij alles is verloren, ook zijn mens-zijn, maar zijn waardigheid klinkt toch nog goed in dit boek door. En zoals hij zegt: "Ik kan niet begrijpen, niet verdragen dat men een mens beoordeelt niet naar wat hij is, maar naar de groep waar hij toevallig toe behoort...". Deze wandaden/oorlogen zijn er nu ook nog steeds, daar word je je weer pijnlijk van bewust. | 1pos
|
Zoals hij ooit met de beginzin van De stilte na Sarah een diepe indruk heeft gemaakt, zo doet hij het ook weer eens netjes over in De levenden en de doden in Winsford. Die allereerste zinnen zijn alweer een schot in het hart van de roos!
Je weet als lezer meteen waar je aan toe bent: je staat er, of je het wil of niet, middenin. Niet de Zweedse Maria is het hoofdpersonage en niet haar trouwe hond Castor, je bent het zelf. Håkan Nesser, de wijze man uit het Hoge Noorden en woordkunstenaar zet dit keer opnieuw een alleenstaande psychologische thriller neer.
Ze is een bijzonder geheimzinnige vrouw, Maria. Deze vijftiger overwintert met haar hond in een oude cottage, incognito in het mistige, desolate Engelse plaatsje Winsford. Op een typische Nesser wijze maak je kennis met de locaties en met de hoofdkarakters. De eerste vraag rijst al snel: wat zoekt een Zweedse tv-presentatrice in hemelsnaam in een door God verlaten plek in Engeland? Haar man Martin is hoogleraar in de literaire wetenschappen en is als hoge bomen: hij vangt ook veel wind. Een schandaal is er de oorzaak van dat het stel de dans tracht te ontspringen door naar Marokko te ‘vluchten’. Hun reis gaat via Polen naar Duitsland en dan zuidwaarts. Tot Maria opeens beslist om uit te wijken naar Somerset en niet naar Marokko te gaan. Alleen, met haar hond. Verdacht, niet? Wat is er met haar man gebeurd? Waarom reist ze niet naar Marokko? Is ze voor iemand op de vlucht, of is het voor zichzelf?
In De levenden en de doden in Winsford toont Nesser zich van zijn beste zijde, zodat je de sfeer gedoseerd opsnuift, het landschap waarheidsgetrouw als in een film waarneemt, Maria’s verleden opnieuw beleeft… Je wordt Maria en graaft mee met de auteur, steeds dieper en dieper. Wie het oeuvre van Håkan Nesser kent, weet dat hier geen hogesnelheidstrein voorbij gaat razen. Integendeel, het tempo ligt eerder laag. De schrijver houdt niet van Amerikaanse toestanden, waarbij de lezer zichzelf zou kunnen verliezen. Als een ervaren psycholoog kruipt Nesser onder het vel van zijn vrouwelijke protagonist. Het lijkt wel alsof hij eenvoudigweg door een knop om te draaien, zijn mannelijke hormonen omtovert tot oestrogeen. Qua filosofische en poëtische overpeinzingen ben je bij hem eveneens aan het juiste adres.
Op de cover staat: “Niemand mag weten wat Maria heeft gedaan…” Je weet het wel, na het lezen van deze sublieme psychologische roman. Een verhaal, zoals dat alleen maar door maestro Nesser kan worden neergezet. Voor deze lezer mag deze auteur meteen op lijst van de genomineerden voor de eerstvolgende Nobelprijs van de Literatuur worden geplaatst. Kan ik nog een mooier compliment uit de mouwen schudden? | 1pos
|
Verbaasd dat er nog geen recensie over dit boek geschreven is. Ik
weet niet of dit per se als kinderboek bedoeld is, maar als
volwassene heb ik dit boek al meerdere malen gelezen en ik ben van
plan dat zeker nog eens te doen. Het is sowieso al een mooi
verhaal, oogt als een sprookje, maar er zitten zoveel verborgen
lagen in. Echt een aanrader. | 1pos
|
Samen met zijn moeder verhuist Silas naar Het Zuiden. Zijn mama gaat werken in een landhuis, zij verzorgt er oudere mensen. Silas gaat mee naar het grote huis als hij niet naar school hoeft. Terwijl zijn moeder werkt, verkent hij het bos (Dit mag eigenlijk niet van zijn mama.). Tijdens zijn eerste ontdekkingstocht komt hij oog in oog te staan met een wolf. Hij vertelt Johanna, een bewoonster van het huis, over zijn avontuur. Het wordt hun geheim. Want het dorp zit vol met jagers. Kan Silas het geheim van de wolf bewaren?
Silas en de wolf is een heel duidelijk boek voor kinderen om te lezen. Een mooi verhaal over verhuizen, vriendschap, geheimen,… Er staan mooie beschrijven in (feestdagen, geuren, koude of warmte,…), die niet te lang of te kort zijn. Hierdoor leest het boek erg vlot. Het verhaal is ook beeldend, ondanks dat er geen prentjes zijn, leef je mee in Silas zijn wereld. De realiteit wordt mooi weergegeven in het boek, ondanks dat het een fictief verhaal is. Er zijn herkenbare dingen: Sinterklaas, het spelen van de kinderen, het voorlezen van Silas,… | 1pos
|
Een heerlijk feelgood boek over een onzeker meisje, dat met humor, onhandigheid en lef door het leven gaat. Hier en daar is het verhaal wat ongeloofwaardig en niet helemaal verenigbaar met de werkelijkheid, maar dat doet niets af aan het feit dat het voor een paar heerlijk ontspannen uurtjes leesplezier zorgt. Een aanrader voor iedereen die lekker luchtig wil lezen en soms even flink wil lachen om de hilarische situaties, waarin Esmee zich weet te werken. | 1pos
|
Gedane zaken nemen geen keer.
Zeggen ze.
Deze NU.
Thom is bezig met een experiment om zijn geluk te vinden in deze NU of mogelijk in een andere NU. Het verhaal begint met grote vraagtekens over het experiment wat gaande is.
Loïs en Matson zijn beiden student exacte vakken en vragen zich af of ze in staat zouden zijn om hun keuzes zelf te beïnvloeden. De bewust gemaakte keuzes en de keuzes die juist niet zijn gemaakt. Is het mogelijk om de grens over te steken naar het beleven van de keuzes die je niet hebt gemaakt? Kunnen gemaakte keuzes ongedaan gemaakt worden? Is het tevens mogelijk om het Nu, van dit moment, te wisselen met een ander Nu, in een geheel andere dimensie? Is het mogelijk om er later nog een keer voor te kiezen om linksaf te gaan, wanneer je eerder al had besloten om rechtsaf te gaan?
Een ingewikkelde materie, maar de studenten denken een methode gevonden te hebben om dit ook daadwerkelijk te kunnen realiseren. De vraag hierbij is of het mogelijk zou kunnen zijn om gebeurtenissen af te wenden en hoe haalbaar het is. Dit heeft echter wel de nodige consequenties voor het duo......
'Waar men er bij de klassieke mechanica vanuit ging dat voorwerpen in een bepaalde plaats op een bepaalde tijd bestaan, concludeerden de wetenschappers vanuit de kwantummechanica dat voorwerpen ergens in een waas van waarschijnlijkheid zouden bestaan. [.....] Kwantummechanica kan je zien als zowel de succesvolste als meest raadselachtige theorie van de moderne wetenschap. Met behulp van formules uit de theorie zijn we in staat gebleken een niet eerder geëvenaarde nauwkeurigheid te bereiken bij het voorspellen en berekenen van natuurkundige verschijnselen.'
Samen met Ido zijn ze verwikkeld in een achtervolging, waarbij er ook wordt geschoten, hoewel het dan nog niet meteen duidelijk is wat er speelt.
Ook Thom sluit zich bij het stel aan, nadat hij en Matson na het college de kans kregen om de professor om meer verduidelijking te vragen. Thom heeft zo zijn eigen redenen waarom hij wil onderzoeken of een gemaakte keuze ongedaan gemaakt kan worden. Is hij op zoek naar zijn geluk?
Door veelvuldig allerhande zaken op te zoeken op het internet krijgt de geheime inlichtingendienst, de zgn UATA, signalen en er is het vermoeden dat ze met terroristen te maken hebben. Zij gaan op onderzoek uit.
‘Elke keuze heeft gevolgen, daarvoor maak je ze natuurlijk ook. Wat je je vaak niet realiseert, is dat je wel vrij bent in het maken van je keuze, maar je niet vrij bent in het kiezen van de consequenties ervan.' Hij bleef even stil om die laatste opmerking te laten bezinken. ‘Keuzes. Consequenties.’ Hij herhaalde de twee woorden een aantal keer, waarbij hij deed of hij in elke hand een woord vasthield en zijn handen als weegschaal op en neer bewoog'
Ook de professor wordt deelgenoot van het idee en heeft daar een geheel eigen reden voor, zoals een ieder afzonderlijk zijn eigen reden heeft. Wat voor alle personages geldt is dat het gevaar op de loer ligt.
'De andere werelden zijn er gewoon, alleen ben je je er niet van bewust, want je leeft alleen in je huidige nu, in deze. En omdat je je alleen bewust bent van deze nu, heb je geen weet van al die andere. Maar dat betekent niet dat ze er niet zijn…'
Schrijfstijl en opbouw
Het verhaal pakt meteen vanaf de eerste bladzijde. De spanningsboog wordt direct strakgetrokken, doordat de lezer nét voldoende informatie krijgt, maar nog onwetend blijft wat er daadwerkelijk speelt. Door het regelmatig wisselen van het perspectief en de gebruikte cliffhangers, blijft de opbouwende spanning dwingen tot verder lezen.
De opbouw van de plot is zeer ingenieus. Er worden meerdere draadjes uitgerold en ballonnetjes opgelaten, waardoor de spanning in het verhaal behouden blijft.
Daar waar het eerste gedeelte van het boek wat theoretisch blijft, komt in de tweede helft het verhaal met volle vaart op snelheid en worden ook de karakters verder uitgediept.
Het is absoluut gemakkelijk om je in de personages in te leven.
Conclusie
De schrijfstijl is prettig leesbaar, maar het vraagt wel wat van de lezer om door te zetten tijdens de meer theoretische passages, waarin de auteur veel uitleg geeft over o.a. kwantummechanica, het parallelle universum en andere wetenschappelijke feiten. Deze gedeeltes zijn fiks en er zijn toch wel een aantal herhalingen van zetten. Voor degene die zich interesseert voor deze theorie en wetenschappelijke zaken is het bijzonder interessant om te lezen, maar het doet ook meteen vermoeden dat er lezers zullen zijn die óf het boek definitief dicht zullen slaan, óf deze gedeeltes snel scannen. De lezer die echter de moeite neemt om een en ander op te zoeken, zal zich met kennis kunnen verrijken.
Dat de auteur zich goed heeft voorbereid en gedegen onderzoek heeft gedaan naar deze materie is heel duidelijk. Deze debutant kan schrijven, dat heeft hij bewezen met deze sciencethriller.
De draadjes komen aan het einde van het verhaal perfect samen en het slot maakt gretig naar het tweede deel van deze voorgenomen quattrologie - 'Monniken en Piraten'
Dit debuut is meteen een baksteen van 555 pagina's, maar bij het dichtslaan van het boek wordt de aanhouder goed beloond!!!
De auteur
Pascal Rijnja (1965) is eigenaar van WebPeople, een digitaal ontwerpbureau.
Hij heeft zichzelf ook regelmatig afgevraagd wat er zou zijn gebeurd als hij linksaf was gegaan in plaats van rechtsaf. Dit gegeven heeft hij verwerkt in zijn debuut.
Deze NU
Auteur: Pascal Rijnja
Categorie: Sciencethriller
Pagina's: 555
Uitgeverij Literatum
ISBN: 9789082684803
Verschenen: juni 2017 | 1pos
|
In dit boek laat Le Carré duidelijk zien dat hij klasse bezit, hij toont aan dat hij een topauteur is.
Het is een erg mooie stijl, hoe hij de gedachten van de verschillende personages beschrijft en in elkaar laat overlopen is werkelijk fantastisch. Ik vind het vooral een levendige stijl, wat het boek zo spannend, en uitermate emotioneel maakt. Zowel zijn schrijfstijl als zijn woordkeuze zorgen ervoor dat de lezer een enorm realistisch beeld krijgt van het verhaal.
Naast een thriller is het ook een liefdesverhaal, de liefde die Justin koestert voor zijn vrouw is echt fenomenaal. Hoewel het verhaal niet gebaseerd is op waargebeurde feiten, zou je toch kunnen menen dat het echt gebeurd is. Het verhaal is sterk gebaseerd op de actualiteit en de problemen die hedendaagse maatschappij met zich meebrengt, in dit verhaal gaat het dan om het medische aspect, namelijk de farmaceutische sector.
Van alle boeken die ik al gelezen heb, vind ik dit toch wel één van de beste. Het is echt een aanrader. | 1pos
|
Een geweldig goed boek. Het verhaal zit heel goed inelkaar, heel knap geschreven ! Een zeer verassend plot, die ik niet heb zien aankomen!
Weer een fantastische Spindler die ik met plezier heb gelezen. | 1pos
|
De nieuwe Feliers dit was één van de boeken waar ik reikhalzend naar uit keek dit jaar. Dit is het achtste deel in de Kathleen Verlinde reeks.
Het perfecte meisje start waar Femme Fatale met zijn open einde gestopt is. Kathleen die neergeschoten was.
In dit boek lezen we afwisselend vanuit het perspectief van Julie, Roxanne, *** en Kathleen.
Julie de dochter van Kathleen krijgt in dit deel de hoofdrol toebedeeld.
Zij probeert Roxanne die haar moeder om hulp heeft gevraagd zelf te helpen nu Kathleen hier niet toe in staat is.
Het is leuk om te ontdekken hoe goed Kathleen en Julie eigenlijk op elkaar lijken. Hun manier van doen, hun acties.
Je leeft echt mee met Julie, je probeert je voor te stellen wat jij zou doen in haar plaats.
De schrijfstijl van Feliers is super. Ze bouwt de spanning goed op. Als lezer wil je constant verder lezen, ook al weet je als je het boek vlug uit hebt dat je spijt hebt dat hij uit is. Dit was zo.
Het wordt nu aftellen naar het volgende boek en de nieuwe reeks die voor ons in het verschiet ligt. Om het wachten wat draaglijker te maken ga ik de volledige reeks nog eens herlezen. | 1pos
|
Nathalie Pagie (1974) heeft recent furore gemaakt met drie zomerthrillers die vermoedelijk naar heel wat vakantiebestemmingen zijn meegereisd. Nu volgt IJsengel, een winterthriller die zich in Zweden afspeelt en meer geschikt is om tijdens lange donkere avonden bij de haard te lezen. Het verhaal draait om de thuis- en gezinsituaties van de personages of de afwezigheid daarvan en is daarmee een echt thuisleesboek. Een kerstverhaal ook met ontroerende afloop, maar niet zonder de donkere randjes die Scandinavische thrillers eigen is.
Wacht even, een Nederlandse auteur die een Scandinavische thriller schrijft? Oei, dat riekt naar gemakzuchtige na-aperij van een succesvol concept. Was het inderdaad een commerciële keuze? Om die aantijging te ontlopen zijn er twee dingen nodig: het verhaal kan ergens anders niet plaatsvinden en de schrijfster dient goed bekend te zijn met de locaties in haar boek. Gelukkig blijken beiden het geval. Hoofdlocatie Göteborg, enkele eilandjes voor de kust van deze stad en het Zweedse winterweer zijn van onmiskenbaar belang. De auteur schetst het ook allemaal geloofwaardig en beeldend, ze heeft haar research duidelijk gedaan en ze wekt zelfs de indruk graag in Göteborg te komen.
In 2013 debuteerde tekstschrijver en communicatieadviseur Nathalie Pagie met de thriller De Toneelclub. Haar tweede boek, De campus (inmiddels omgedoopt tot Wintermoord), speelt zich ook af in een koude winter, maar dan die van Canada. Hierna schreef ze drie zomerse thrillers rond het journalistenduo Tara Linders en Diego Martinez. IJsengel is daarmee haar zesde boek in evenzoveel jaren tijd.
IJsengel is een op zichzelf staande thriller waarin we de gebeurtenissen zien door de ogen van meerdere personages, maar geen speurder. Daardoor is het meer een misdaadverhaal dan een detective. Het begint met Rasmus Janson, een jonge zwerver uit Göteborg die klem zit in een vicieuze cirkel van kansloosheid. Dan besluit hij samen met twee partners in crime om de puisant rijke mediamagnaat Berndt Müller te ontvoeren, iets waar ze alle drie zo hun eigen reden voor hebben. De ontvoering slaagt en ze brengen Müller naar een verlaten hotel op een verlaten eiland. Als deze daar alleen achterblijft, wacht hem een verrassing; er blijkt ook een achtjarig meisje, Svenja, in het hotel aanwezig. Helaas zit ook zij klem en kan ze Berndt niet zomaar helpen ontsnappen. Als de winter ondertussen genadeloos toeslaat en het voor de ontvoerders niet loopt als gepland, wordt overleven voor alle betrokkenen een hachelijke zaak.
Door het verhaal heen krijgen we een beeld van de zeer uiteenlopende leefomstandigheden van vooral Rasmus, Svenja en het gezin van Berndt Müller, dat we soms ook bekijken door de ogen van zijn twee dochters. Daarmee staan mensen bovenaan de ladder tegenover een aantal outcasts, maar dat krijgt vorm met begrip voor beide kanten. De auteur laat mooi zien hoe haar personages denken en hoe daar hun motieven uit voortkomen, of die nu verstandig en gerechtvaardigd zijn of niet. Wat ze ook op hun kerfstok mogen hebben, primair zijn het mensen vol emoties, dromen, gedachten en belangen. Dat maakt het boek levensecht en sympathiek en laat veel ruimte aan de lezer om zijn of haar eigen conclusies te trekken. Al zal de kleine Svenja niemand onberoerd laten.
Toch pakt het grote aantal gezichtspunten niet altijd goed uit. Soms gaan de wisselingen zo snel dat het onduidelijk wordt in wiens hoofd we zitten. Ook dient de lezer op momenten mee te gaan in de belevingswereld van matig geïntroduceerde bijfiguren, wat doorgaans weinig toegevoegde waarde heeft. Het ook af gaat van de ruimte voor de belangrijkste personages, over wie je best meer had willen lezen.
Verder steekt de thriller echter goed in elkaar en verloopt het verhaal logisch. Wendingen komen op het juiste moment en Nathalie Pagie houdt geen informatie op hinderlijke wijze achter. IJsengel heeft een prima spanningsopbouw voor een boek dat eigenlijk meer draait om het menselijke element. De ontknoping, licht en donker tegelijkertijd, past bij een misdaadverhaal. Kortom, een goed en aangrijpend genreboek. | 1pos
|
Wanneer zijn hippie-ouders eind jaren zeventig naar Ierland emigreren, staat de achttienjarige Rogier Pardoen (die zich vanaf dan Rogi laat noemen) noodgedwongen op eigen benen. Vermits hij nooit grote luxe gekend heeft, lijkt het gekraakt voormalig politiebureau in Haarlem hem wel een geschikte woonplaats. Bij terugkeer van een bezoekje aan zijn ouders moet Rogi vaststellen dat de initiële blijheid vrijheid ingeperkt werd door de komst van een nieuwe bewoner. Zijn streven naar volwassenheid confronteert hem met duistere familiegeheimen en het oorlogsverleden van zijn grootouders.
Het verhaal is met verschillende - zich geleidelijk ontwikkelende - verhaallijnen op een intelligente wijze opgebouwd. “Hazer” heeft de lezer inhoudelijk heel wat te bieden. Het boek is in eerste instantie een coming-of-age roman waarin hoofdpersoon Rogi(er) worstelt met wie hij is en wie hij zal worden en dit tegen de achtergrond van het leven in een Haarlems kraakpand (Hazer) eind jaren zeventig/begin jaren tachtig. Deze verhaallijn vormt het echte hoofdthema en de kern van de roman. Daarnaast zijn er een aantal neventhema’s die onder andere door de verhaallijnen rond het verleden van zijn familie en de familiegeheimen vorm gegeven worden.
Het verhaal wordt zo goed als volledig verteld vanuit het perspectief van de hoofdpersoon (Rogi). Dit creëert enerzijds een zekere mate van empathie met Rogi, anderzijds hebben we enkel toegang tot zijn kijk op de zaken en kunnen we deze kijk niet toetsen aan de invalshoek of opinie van andere protagonisten. Via zijn herinneringen gaat Rogi terug in de tijd zonder dat van echte flashbacks gebruik gemaakt wordt. Door de afwisseling tussen de verschillende verhaallijnen en de historische achtergrond krijgt de roman een zekere mate van spanning en diepgang mee.
De auteur heeft mij tot op zekere hoogte kunnen raken. Alhoewel Hazer in eerste instantie een coming-of-age roman is waarin hoofdpersoon Rogi worstelt met wie hij is en wie hij zal worden lijkt hij toch enige afstand te behouden en niet al zijn diepste zieleroerselen met de lezer te delen. Rogi lijkt soms meer een verslaggevever van de gebeurtenissen. Zodoende werd ik meer geraakt door een aantal andere personages (zoals oma) en de aansprekende schrijfstijl en treffende beschrijvingen en vergelijkingen.
Het is voor mij niet helemaal duidelijk of de auteur een overkoepelende boodschap heeft willen meegeven. Er zijn ongetwijfeld wel een aantal deelboodschappen (of “levenslessen”) uit “Hazer” te halen en deze hangen voor een stuk ook samen met het individuele perspectief of gevoeligheden van de lezer. Een mogelijke boodschap kan als volgt geformuleerd worden. De meeste keuzes die mensen maken of daden die ze stellen zijn niet eenduidig goed of slecht. Je kan deze best trachten te begrijpen rekening houdende met hun drijfveren, hun verleden, hun normen en waarden.
Op basis van de info op de leesclubpage en het leesfragment leek “Hazer” mij een intrigerend verhaal, waarin heel wat thema’s samenvloeien (de geschiedenis van de krakersbeweging in Haarlem, een coming-of-age roman waarin de hoofdpersoon worstelt met wie hij zal worden, een familiegeschiedenis, ...). Op basis van het leesfragment sprak de schrijfstijl en opbouw mij in ieder geval aan. Het fragment deed mij vermoeden dat Hazer een boeiende en intelligent geschreven roman is met een aansprekende en beeldende schrijfstijl waarin de auteur zijn vertelkunst demonstreert. Het boek heeft mijn verwachtingen grotendeels waargemaakt. Het voornaamste element dat de verwachtingen niet volledig inlostte is dat Rogi zich meer als een verslaggever van de gebeurtenissen opstelt, hij lijkt enige afstand te behouden en niet al zijn diepste zieleroerselen met de lezer te delen. | 1pos
|
Wat een heerlijk verhaal weer van Rowling!
Ik vertel niets over de inhoud, maar het zal zeker niet teleurstellen.
Ondanks dat het script in het begin niet zo lekker weg leest als een roman, is het verfrissend om eens iets in deze vorm te lezen.
Vol verwachting kijk ik uit naar de roman-uitgave die ook ook zeker ga lezen. | 1pos
|
Aantal blz 335 gelezen voor Hebban Reading Challenge 2016
Deel 4 van de serie Frieda Klein. Ik blijf haar toch een raar persoon vinden voor haar beroep. Wat niet wil zeggen dat het weer een spannend boek was. Ik vraag mij af waar ze de ideeën vandaan blijven halen voor het schrijven van weer een deel zonder Dat het boek gaat vervelen. Kijk al uit naar het volgende deel
http://infoboeken.blogspot.be/2016/03/nicci-french.html | 1pos
|
"Je hebt pas door dat alles gekanteld is, als jij je aan de keerzijde begeeft."
(uit het verhaal "De man met de zwarte ogen").
De verhalenbundel “In het kille ochtendlicht” hoort bij de bundels “Zwarte Muren” en “Een bloedovergoten dageraad”. Zoals Anthonie Holslag het zelf ook aangeeft in het voorwoord: de verhalenbundels vormen een drie-eenheid. Ze zijn los van elkaar te lezen, maar ik zou aanraden om ze op volgorde te lezen, zodat je de groei en de samenhang van de verhalen beter kunt zien.
Het boek “In het kille ochtendlicht” bevat 17 verhalen. Deze verhalen maken stuk voor stuk indruk. En niet alleen vanwege de horrorelementen waar ik persoonlijk zo van hou. De verhalen zijn zoveel meer. Het is een boek vol verhalen over menselijke emoties. Emoties die je raken, die je niet meer loslaten en die je laten stilstaan bij je eigen leven. Vooral het verhaal "Alleseter" maakte indruk op mij. In dit verhaal maak je kennis met Steve, een alcoholist, die in een huis vol schimmels woont. Een deskundige komt het huis inspecteren en herkent een van de schimmels niet. Het is een groene schimmel die steeds meer van het huis bedekt. Na het lezen van dit verhaal had ik een brok in mijn keel, vanwege het enorme verdriet dat het verhaal uitstraalt. Het verlies en verdriet vormen met de geheimzinnige en onverklaarbare gebeurtenissen een prachtige combinatie.
Het verhaal “Verboden te betreden” pakte mij vanaf het eerste moment vanwege een ijzersterke openingszin:
"Zodra ze over de ketting waren gestapt, wisten ze dat ze een fout hadden gemaakt."
Het verhaal stelde mij, zoals ik al verwachtte, absoluut niet teleur. Het had wederom de juiste combinatie van spanning, onverklaarbare gebeurtenissen en menselijke emoties. Een laatste verhaal die ik in deze recensie wil benoemen is het verhaal met dezelfde titel als het boek. In het verhaal “In het kille ochtendlicht” wordt duidelijk dat de schrijver beroepsmatig een expert is op het gebied van oorlogen, de Holocaust en genocide. Het is een verhaal over tot welke vreselijke horror de mens zelf in staat is. Het verhaal is ijzingwekkend vanwege de realiteit.
In vergelijking met de twee andere bundels gaat het in deze bundel meer om de psyche van de mens. De ruwheid en soms wreedheid van het bestaan, van het leven en het omgaan hiermee. Maar ook over het omgaan met de consequenties van je handelen. Het gaat om gedane zaken (al dan niet bewust) die niet meer teruggedraaid kunnen worden en waarvan de consequenties helder zichtbaar worden voor de personages uit de verhalen. De titel maar ook de cover past uitstekend bij het boek. Beide intrigeerden mij al voor het lezen van het boek en na het lezen vind ik dat het boek geen betere cover en titel had kunnen hebben. Ze geven beide uitstekend de inhoud en de sfeer van het boek weer.
De verhalen bevatten thema’s als eenzaamheid, verlies, ouderdom, angst voor aftakeling, de dood, gevoelens van spijt. Deze worden zeer kundig gecombineerd met bovennatuurlijke elementen en soms pure horror. Net als in de twee andere bundels van Anthonie Holslag komen in verhalen overeenkomsten voor, zoals bijvoorbeeld de naam Susie, de woorden "vergulde dagen", de zwarte muren, de man in het zwart, beschadigde plafonds en natuurlijk de meisjes in de rode jassen. De meisjes die ook op de cover staan.
Dit boek is zonder meer horror van een hoog niveau. Niet alleen de (subtiele) horrorverhalen zijn stuk voor stuk erg goed, ook de schrijfstijl is van een hoog niveau. Ik ga deze drie bundels zeer zeker nog een keer lezen. Ze bevatten vele lagen en staan alle drie met elkaar in verbinding. Ik ben ervan overtuigd dat ik nog meer verbanden zal ontdekken als ik de boeken nog een keer ga lezen en dat ik dan gebeurtenissen en verwijzingen in de verhalen op een nieuwe manier ga ervaren. Ik verheug me er al op dat ik, nu ik alle drie de boeken heb gelezen, (nieuwe) verbanden zal gaan zien waarvan ik het bestaan niet wist toen ik begon met het lezen van de eerste boek “De zwarte muren”.
Ik geef “In het kille ochtendlicht” 5 sterren. | 1pos
|
Dit is een roman/drama met behoorlijk wat spanning. Mijn eerste kennismaking met Sparks en het smaakt zeker naar meer. Miles Ryan zijn vrouw is om het leven gekomen door een aanrijding met dodelijke afloop. Miles moet nu alleen voor zijn zoontje zorgen. De dader is nooit gevonden. Maar Miles kan geen rust vinden totdat hij weet wat zijn vrouw is overkomen. Hij is Sheriff in een klein stadje in North Carolina. Miles heeft een zeer kort lontje sinds zijn vrouw is overleden.
Jonah (zijn zoontje) kan op school niet goed meekomen en krijgt bijles van zijn nieuwe lerares. Lerares Sarh valt als een blok voor Miles. Ze groeien steeds meer naar elkaar toe. Sarah heeft ook een geheim, dat ze liever nooit aan iemand wil vertellen. Komt dit geheim tussen hun in te staan?
Miles heeft een zeer kort lontje en gaat de laatste tijd nogal buiten het boekje, als het om arrestaties gaat. Hij wil de onderste steen boven krijgen. De moordenaar van zijn vrouw moet boeten, wat er ook gebeurt.
Je volgt de verhaallijnen van Sara en Miles en ziet het door hun ogen. Je voelt hun gevoelens. Je voelt met ze mee, dat kan niet anders! Het is echt tastbaar op papier gezet!
Ondertussen is er nog een verhaallijn(cursief gedrukt), eentje van de dader zelf. Je wilt weten wie het is, maar de auteur weet het zo goed te brengen, dat je er pas vlak voor het einde achterkomt. Hij zet je steeds op het verkeerde been.
Ook speelt hij met je emoties, het is een spannend verhaal, maar ook moet je af en toe de tissues erbij nemen. Het liefste wil je in het verhaal stappen en deze mensen in de goede richting sturen of ze een zetje geven! Het is vlot geschreven en je vliegt er doorheen. Als het boek uit is, moet je het wel even verwerken. Het is geen verhaal dat je zomaar zult vergeten. Deze blijft je echt bij! Dus ja, ik ga meer van Sparks lezen.
4**** | 1pos
|
Het jaar was nog geen twee weken oud en ik had al drie boeken uit voor de Reading Challenge. Voor de categorie 'een boek geschreven door een schrijver die jonger is dan 30 jaar', las ik Délynia van Minca Huiberts. De schrijfster is namelijk pas 22 jaar. Haar debuut Délynia is eigenlijk bestemd voor de lezer vanaf 12 jaar. Letterlijk gezien, val ik precies in die categorie. Het verhaal sprak me in ieder geval aan, dus ik besloot het te boek toch te lezen. Ook voor mensen die net iets ouder zijn dan 12 jaar is het een mooi boek om te lezen. Mij heeft het in positieve zin erg verrast.
Délynia gaat over de 14-jarige Alya. Ze is een doodnormale puber. Op de eerste dag van de zomervakantie gaat ze naar bed. Ze wordt wakker in een totaal andere wereld. Een wereld die bevolkt wordt door Délys en de Rayna's. Bij die laatste kan ze zich maar beter niet aansluiten. De twee groepen leven strikt gescheiden van elkaar. Alya ontmoet de broers Jayden en Tom van de Délys. Zij nemen haar mee naar hun huis. Ze kan niet meer terug naar huis in haar eigen wereld, dus besluit er maar het beste van te maken. Ze leert zwaardvechten en boogschieten, wordt verliefd en leert omgaan met haar angsten. Tussen de Délys en de Rayna's is een oorlog op komst. Omdat er meer mannen zijn dan vrouwen, mogen alleen de mannen mee vechten, maar dat laat Alya niet gebeuren.
Het is heel duidelijk waar de inspiratie van dit boek vandaan komt. De fantasiewereld doet denken aan die van Avatar. Ook zijn er raakvlakken met bijvoorbeeld Divergent en soortgelijke young adult boeken. Toch is dit boek net weer iets anders. Het is geen één op één kopie. Het is erg goed geschreven. Je ziet die droomwereld ook echt voor je. Alles wordt tot in detail beschreven.
Ook de verschillende personages zijn goed uitgewerkt. Het is de standaard rollenverdeling met Alya als de heldin van het verhaal, Jayden de mooie jongen met de blauwe ogen enzovoorts. Het zijn wel aansprekende personages, waarvan ook de karaktereigenschappen goed uitkomen. Het verhaal is spannend geschreven, ik had moeite om het weg te leggen. Tegen het einde heeft het verhaal ook een verrassende wending. Ik vond het een verrassend goed boek. Het boek is aan te raden voor de liefhebbers van het fantasygenre. | 1pos
|
Fausto Brizzi is een Italiaanse schrijver, vooral bekend vanuit de filmwereld als regisseur, script- en scenarioschrijver. 100 gelukkige dagen is zijn eerste roman, een film hiervan wordt verwacht. In maart 2015 is Brizzi's tweede boek verschenen, Se me vuoi bene, wat zoiets betekent als ‘Als je van me houdt’. Dit boek is, net als 100 gelukkige dagen, eveneens een komische roman waarin het thema depressie wordt behandeld.
Lucio (vader van twee kinderen), de hoofdpersoon van 100 gelukkige dagen is zijn vrouw ontrouw geweest. Zij heeft dit onlangs ontdekt en wil niets meer met hem te maken hebben. Ongeveer in dezelfde tijd ontdekt Lucio dat hij kanker heeft en artsen verwachten dat hij nog maar zo’n drie maanden te leven heeft. Hij besluit daarom een soort dagboek bij te houden van zijn honderd laatste dagen. We lezen over zijn gedachten, gevoelens en emoties, overpeinzingen, pijnlijke ‘laatste keren’, ontmoetingen met vrienden en schoonfamilie, en de verwoede pogingen om zijn ontrouw jegens zijn vrouw Paola goed te maken. Hij doet er alles aan om haar liefde terug te winnen, want dit is zijn laatste wens: ‘vergeving krijgen van Paola’.
Een heftig thema luchtig en met humor brengen, niet altijd even gemakkelijk. Toch slaagt Brizzi hier goed in. Hoewel het een verschrikkelijk gegeven is dat Lucio op veel te jonge leeftijd zijn dood voelt aankomen, weet Brizzi dit toch op zo’n manier neer te zetten dat het verhaal nergens zwaar of deprimerend wordt. Humor is hierbij Brizzi’s grootste kwaliteit. Zo geeft Lucio de kanker een naam, ‘vriend Fritz’, waardoor er hilarische situaties ontstaan als hij deze naam voor het eerst laat vallen bij iemand. Een voorbeeld van een andere humoristische scène: "Ik weet het, nu heb ik het eind al verklapt en hebben jullie geen zin meer om de rest van het boek te lezen. Nou goed, omdat het leesplezier vergald is, maar jullie het boek nu al gekocht hebben en het niet leuk is om op pagina twaalf al op te houden, vertel ik ook de naam van de moordenaar."
Uit dit citaat blijkt direct nog een kracht van het boek: als lezer krijg je niet de mogelijkheid om af te dwalen, de schrijver spreekt de lezer regelmatig rechtstreeks aan en benoemt daarbij gedachten die precies op dat moment bij de lezer kunnen opkomen. Je voelt je als lezer aangesproken omdat het lijkt alsof de tekst van de schrijver echt aan jou gericht wordt: "Ik laat nu een paar bladzijden blanco voor jullie, zodat jullie aantekeningen kunnen maken voordat ik aan mijn persoonlijke aftelkalender begin. Wees niet bang om het boek te verpesten omdat je erin schrijft." De hoofdstukken zijn kort, waardoor het boek gemakkelijk wegleest en vaak bevat elk hoofdstuk een anekdote of het beslaat precies één dag van Lucio’s af te tellen strijd tot 0. Je pakt het verhaal dus gemakkelijk weer op wanneer je het boek even weg hebt gelegd.
Emotioneel zijn de scènes waarin Lucio met zijn twee kinderen over zijn ziekte praat, altijd op zo’n manier dat de kinderen niet weten waar het over gaat:
"Mag ik je iets vragen, papa?"
"Ja, natuurlijk."
"Wie is die vriend Fritz over wie je soms met mama praat? Is het een vriend van je die ik niet ken?’’
"Ja, je kent hem niet. Hij is geen aardig iemand en ik hoop dat je hem nooit zult ontmoeten."
Je vóelt bijna het verdriet van Lucio. Als lezer wil je eigenlijk ingrijpen, omdat het zó zielig is. Ook de stugge en starre houding van Paola ten opzichte van Lucio zit je als lezer eigenlijk niet lekker; je wilt dat ze het goed maken, dat ze hem en zijn liefde weer toelaat, gezien het feit dat ze nog maar een beperkt aantal dagen samen hebben. Beklemmend, zielig en hilarisch, een boek waarvan je tranen in je ogen krijgt maar dat je tegelijkertijd veelvuldig en hard laat lachen. Als je het ergens mee zou moeten vergelijken komt Kluuns Komt een vrouw bij de dokter aardig in de buurt. Het is te hopen dat Brizzi’s tweede roman snel in het Nederlands wordt vertaald! | 1pos
|
Leuk informatief boek over de okapi. Een dier waar ik nog nooit van gehoord had. Vooral het eerste deel waarin er van alles over de okapi uitgelegd wordt, vond ik erg interessant. Ook het gedeelte waarin dierenverzorger Rob aan het woord komt, was leuk. De schrijfstijl van Edward van de Vendel is heel leuk waardoor het boek aangenamer leest. De tekeningen van Martijn van der Linden geven een extra dimensie aan het boek. Als ik ooit een keer een okapi zie in de dierentuin, weet ik er in ieder geval veel over te vertellen.
(47e boek voor boekenbingo 2016) | 1pos
|
YES! Wat een ontzettend lekker feelgood boek is dit! Vanaf de eerst bladzijde zat ik in het verhaal en leef ik onwijs mee met Laurie. Maar dan, op een besneeuwde decemberdag, ziet ze vanuit de bus een jongen bij de halte van wie ze voélt dat hij de ware is. Hun ogen ontmoeten elkaar, er is een magisch moment... en dan rijdt de bus door.
En vanaf dat moment zit ik er in!
In het boek volgen we vooral Laurie, maar ook zijn er hoofdstukken geschreven vanuit Jack (de busjongen). Het is fijn dat je van beide perspectieven leest hoe zij verlangen naar elkaar en dat zichzelf eindeloos moeilijk maken. Je leeft je enorm goed in in beide personages en bent zowat in staat om ze zelf een handje te gaan helpen!
Gedurende het gehele verhaal hoop je op een positieve afloop voor hen beide. Je leest over de fijne momenten, maar ook over de mindere periode in het leven van Jack en Laurie. Dit maakt dat het verhaal niet te zoetsappig wordt en ook realistisch blijft.
Door enkele onverwachte momenten in het boek, word je wakker geschud en loopt het verhaal net anders dan je van te voren had verwacht. Naast de liefde voor elkaar, lees je ook over vriendschap. De humor tussen Sarah en Laurie maakt me regelmatig ook aan het lachen en is het voor mij heel herkenbaar.
De schrijfstijl van Josie Silver is vlot en beeldend. Je ziet de situaties en de omgeving voor je. Het verhaal is pakkend en wanneer je eenmaal begint, leg je het boek niet meer weg.
Ik hou van een heerlijk zwijmel boek, maar dat wel realistisch blijft. Houd jij hier ook van? Dan is "Een dag in december" ook zeker een aanrader voor jou! | 1pos
|
Ik moest er even inkomen en dat ging wat moeilijk. Vooral omdat ik drie boeken tegelijk aan het lezen was en omdat je per hoofdstuk leest over een van de 2 hoofdpersonages en het dus iedere keer switcht. Maar jeetje, wat een tof verhaal. Ik kan niet wachten op het volgende deel. Ik ben stiekem dol geworden op Rielle. Eliana vond ik wat minder aan het begin maar later vond ik haar ook leuk. En Simon, wie heeft er nou geen zwak voor Simon? Ik vond het ook een prachtige plottwists dat Ludivine een engel bleek te zijn. En Corien is de ultieme villain. Aan het begin begon ik hem echt tof te vinden maar het bleek gewoon een eikel te zijn.
Het verhaal trekt je helemaal mee de wereld van Celdaria in. Een van mijn favoriete boeken dit jaar.
Mijn favoriete stukje/quote is dit:
"We all have darkness inside is, Rielle," he said, his voice rough. "That is what it means to be human." She shook her head slowly. "I think what it means to be human is that you are able to move past that darkness and do good in the world even so."
Ik kan echt niet wachten op het volgende deel. | 1pos
|
Korte inhoud
Karin en haar man Jordy leren door het swingen het koppel Niels en Vanessa kennen. Vanaf het eerste moment dat ze elkaar zien blijken ze een enorme klik te hebben en tegen alle afspraken in worden ze smoorverliefd op elkaar. Maar al snel blijken ze meer gemeen te hebben met elkaar dan ze ooit hebben kunnen vermoeden. Voor Karin zit er nies anders op om Niels op te geven als geliefde. Deze laat het echter niet bij zitten en verandert in een ware tiran. Hij zweert wraak op alles en iedereen die hem in zijn ogen het leven zuur maakt. En hij houdt woord. En hoe? Niels blijkt geen grenzen te kennen.
Bron: Uitgeverij Schrijverspunt
Auteur
Arno van den Kieboom is in het jaar 1976 geboren in Oosterhout Noord- Brabant. Hij heeft nog een oudere en jongere broer.
Al op jonge leeftijd vindt hij het geweldig om verhalen te schrijven, al doet hij daar verder niks mee.
Na zijn schoolperiode gaat hij, tot heden toe, werken als productiemedewerker in een betonfabriek.
Ondertussen kruipt het bloed waar het niet gaan kan en hij volgt diverse schrijfcursussen.
Eind 2011 begint Arno aan zijn eerste thriller die hij in de zomer van 2013 weet te voltooien.
Het krijgt de titel: ' In Shock '
Na de voltooiing van zijn eerste boek, trekt hij de stoute schoenen aan en stuurt het op naar diverse uitgeverijen.
Uitgever United pc besluit om met hem in zee te gaan.
Zijn tweede thriller: ''Wraak' is ondergebracht bij Clusteruitgeverij
Bron: www.arnovandenkieboom.nl
Mijn mening
Na een overmacht aan stemmen, bestempelde Nakita en ik dit boek als het boek van de maand juni. Aangezien het boek zoveel stemmen kreeg, waren mijn verwachtingen hoog gespannend. Zou Arno aan mijn verwachtingen kunnen voldoen?
Het boek begint wanneer het koppel Jordy en Karin zich klaarmaken voor een swing date. Ik vond het zelf leuk dat het boek hierover ging, omdat het jarenlang een taboe was maar het steeds meer maatschappelijk geaccepteerd wordt.
De schrijfstijl van Arno is open, en zonder nonsens. Hierdoor kreeg ik al vrij snel het gevoel dat ik vertrouwd was met de personages. Alsof het bijvoorbeeld je eigen buren zijn. Ook de hoofdstukken zijn vlot en relatief kort waardoor ik echt door het boek heen vloog en hem zo uit had.
De spanning in het boek bouwt zich gedurende het verhaal perfect op. Aan het begin lijkt het allemaal wel mee te vallen, maar al snel belandde ik in een vloedgolf van haat, jaloezie, obsessies en spanning die mij niet meer los liet tot de laatste pagina.
Ook het einde heeft mij verrast. Het was een wending die ik niet had zien aankomen en Arno heeft mij verbazingwekkend achter gelaten.
Voor het lezen vroeg ik mij af wat de cover nou precies met het verhaal te maken had. Na het lezen begrijp ik dit compleet en vind de cover dan ook perfect aansluiten bij het verhaal.
Wraak is een ijzingwekkende thriller die niet mag ontbreken in jouw gelezen boeken lijst, zeker wanneer je een voorliefde hebt voor thrillers met een psychologische twist.
Wraak
ISBN Ebook: 9789462661349. Uitgeverij: Schrijverspunt. Aantal pagina's 248. Verschijningsjaar: 2015 | 1pos
|
Tja het zit erop...mijn vierde deel van het prachtige verhaal, Lila en Elena zijn nu volwassen terwijl Elena getrouwd is en een bekende schrijfster is, maar volledig met de "liefde", "moederschap" in de knoop zit, is Lila teruggekeerd naar Napels, heeft zich terug een plaats gegeven in de wijk. In het 4 de deel krijgen we echt de volwassenheid te lezen van de twee vriendinnen, vriendinnen die elk op hun manier nog altijd een levensweg zoeken, liefde zoeken maar ook een plaats binnen hun vriendschap. Ik vind wederom het vierde deel heel mooi en zeer emotioneel, buiten een klein stukje, het laatste stuk vond ik persoonlijk een klein beetje langdradig maar neem ik er met plezier bij. Misschien dat mijn medelezers dit wel anders zien. Met spijt neem ik afscheid van de "wijk" te Napels. Met spijt zal ik de levens van Lila en Elena moeten loslaten, pluim voor de auteur, aanrader voor lezers die graag een mooi en emotioneel levensverhaal willen volgen. | 1pos
|
In het eerste deel van deze dubbele spannende roman Het Rama-dokument gaan we naar Israël naar een opgraving geleid door doctor Jennings. Johnathan Weber (dominee zoon) wordt door zijn oud mentor Jennings uitgenodigd deel te nemen aan de opgravingen bij Rama in zijn Sabbats jaar. Eens in de 7 jaar hebben academici in Amerika een sabbatsjaar, een jaar vrijaf om te schrijven, publiceren, reizen. Rama zou de geboorteplaats zijn van Samuel. De profeet Samuel uit de Bijbel.
Wat zij ontdekken bij deze opgravingen schokt de hele gelovige wereld. Is dit wel of niet een vervalsing? In een goed uitgesponnen verhaal wordt steeds duidelijker dat........
Zeker is dat iedereen een mening heeft en dat je het uiteindelijke slot niet ziet aankomen....... tenminste ik niet.
Ik kijk uit naar deel twee......... | 1pos
|
In de recensie Cress had ik al aan gehaald dat ik naar de gemeentelijke bib van het dorp ben geweest om de boeken van The Lunar Chronicles. Cress kreeg een recensie van vijf sterren.
Helemaal meegesleurd in het verhaal wou ik met volle moed beginnen in Winter. Tot ik in het boek zag dat het volgende boek in de serie niet Winter was maar Levana. Dus sloot ik de 800 bladzijdes en begon ik het veel dunnere boekje
Levana de meest gevreesde koningin op Lunar. In deze kleine off side verhaal leren we de jonge koningin kennen (toen nog de prinses van Lunar). Ook haar zus Channary krijgt een gezicht nadat ze vernoemd werd in de voorbijgaande boeken. Dat mijn mening over Levana hetzelfde is gebleven verontruste mij. Ik kon geen medelijden opbrengen voor deze egoïstische trut. Maar ik ben niet minder blij dat ik dit verhaal gelezen heb. Het verklaard echter meer dingen vooral de waarom vragen kregen hierin een antwoord.
Door de meeslepende en gedetailleerde schrijfstijl van Meyer las ik het boekje erg snel uit. Het enige wat ik erg miste was de hoofdstukken benoeming. Telkens als er een nieuw stuk begon, was de eerste lijn vet gedrukt.
Levana zal je meer duidelijkheid bieden over wie ze is en waarom ze zo een haatdragende koningin geworden is. Ik vind het ergens zelf jammer dat dit boek maar een Novelle is, want dit verhaal is eigenlijk wel belangrijk in de serie. Dus ik kan iedereen die The Lunar Chronicles wilt lezen aanraden om dit verhaal zeker erbij te lezen. | 1pos
|
Het eerste boek van Lars Mytting dat ik las en het beviel uitstekend. Ik ben dol op hoofdpersonen zoals Erik Fysken. Van die stugge, een beetje sneue, in zichzelf gekeerde, eenzame, sociaal gezien niet de handigste personen. Die een strijd aan gaan, met zichzelf en/of met de grote, boze buitenwereld. En die daarin vooral stug vasthouden aan hun eigen zienswijze, ook als dat misschien niet zo handig is, omdat het bijvoorbeeld het einde van je levenswerk betekent, zoals voor Erik. Hij raakt alles kwijt, eigenwijs als hij is. Het lijkt bijna alsof hij er niet bewust voor kiest, het overkomt hem gewoon. In werkelijkheid toont hij een staaltje kop in het zand steken van de bovenste plank en hij zit dus uiteindelijk toch met brokken.
Erik over zichzelf: Er was geen werkplaatshandboek voor mijn leven. En als het er wel was geweest, had ik het toch niet gelezen. Ik had het toch met vallen en opstaan geprobeerd. Steeds opnieuw geprobeerd, net als iedereen.
Mytting heeft een zeer prettige schrijfstijl, heel makkelijk leesbaar en mooi beeldend, zonder teveel in detail te treden. Zelfs de ellenlange reeksen auto-, apparatuur- en gereedschapsmerken die voorbij komen gaan niet vervelen. Het hoort bij Erik. Ook toont Mytting zich meester in het oproepen van de wat desolate, typisch Scandinavische sfeer. Wie mij kent, weet dat ik er heel erg van hou, van die grijze dagen, gesloten gemeenschappen en desolate landschappen.
Kortom: Mytting smaakt wat mij betreft naar meer!
Ik heb lang getwijfeld over 4 of 5 sterren, het blijven er 5 omdat ik een eerste boek van een schrijver (voor mij dan) altijd het voordeel gun. Als ik halve sterren kon uitdelen, was het 4,5 geworden. | 1pos
|
De titel is natuurlijk maar een klein deeltje van deze spannende thriller, maar heeft diepe indruk gemaakt, het maakt deel uit van het verhaal over een man, Michael alias de Kameleon, die als huurmoordenaar zijn werk doet.
Maar ook deze huurmoordenaar is een mens en juist dat gegeven heeft de schrijfster prachtig uitgewerkt.
Het boek begint met de kennismaking met Gaelle, Bernd en Lukas. Een gezin dat een paar dagen in een vakantiehuisje doorbrengt. Michael is daar ook en is zich aan het voorbereiden op zijn volgende klus. Heel goede karakterbeschrijvingen en ook hoe de relatie van het echtpaar in elkaar zit, je hebt al die gegevens nodig om later in het boek de bekende:" o ja, natuurlijk" te krijgen.
Het kind gaat een cruciale rol spelen in het hoofd van Michael.
Michael had voordat hij huurmoordenaar werd een ander leven, dit leven wordt in flashbacks fragmentarisch verteld en geeft een prachtig portret van deze man als jongen.
Michael werkt in opdracht Scorpio, dit bedrijf met aan het hoofd: Dolores. Ook deze vrouw heeft een verleden.
Zij heeft zich helemaal omringd door vertrouwelingen en met behulp van de nieuwste technische snufjes opereert ze in haar eigen "ivoren toren".
Door het geweten van een van de huurmoordenaars krijgt de geplande klus een heel andere wending, bij de uitwerking hiervan word je een aantal keer op het verkeerde been gezet, je verwacht een bepaalde actie en die komt dan niet en andersom.
Zo lopen er twee verhaallijnen door het boek heen en vormen samen één geheel. In een recensie kun je natuurlijk niet teveel verklappen, maar je mag toch wel zeggen dat het hele boek blijft boeien door de steeds wisselend taferelen, plaatsen, inzichten en wat ik erg waardeer is de uitgebreide research die Hilde Vandermeeren gedaan heeft van de catacomben van Parijs, heel interessant en verrassend, vandaar mijn titel, die als smaakmaker is bedoeld! | 1pos
|
Subsets and Splits
No saved queries yet
Save your SQL queries to embed, download, and access them later. Queries will appear here once saved.